Datasets:

JuDDGES

/

pl-court-instruct

like 1

150515150001006_II_K_000174_2021_Uz_2021-11-09_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II K 174/21 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 9 listopada 2021 r. Sąd Rejonowy w Kętrzynie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: sędzia Jarosław Walentynowicz Protokolant: p. o. sekr. sąd. Aleksandra Piasecka Prokurator Prokuratury Rejonowej: Sebastian Dunaj po rozpoznaniu w dniach 8.07.2021 r., 29.09.2021r. i 26.10.2021r. sprawy: T. W. s.T.iK. z domu S. ur. (...)wK. oskarżonego o to, że: w okresie od 08 sierpnia 2020r. do 10 sierpnia 2020r. wN., gm.K.naraził swojego synaN. W.lat 4, co do którego ciążył na nim obowiązek opieki, na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu poprzez pozostawienie na terenie posesji na której wspólnie zamieszkiwali, ładowarkiM.(...)z rozmontowanym wałkiem napędowym skrzyni biegów oraz bez właściwego zabezpieczenia w/w maszyny przed samowolnym stoczeniem się z pochyłości terenu, wskutek czego w dniu 10 sierpnia 2020 r. ładowarkaM.(...)stoczyła się po nierówności terenu i kołami znajdującymi się po jej lewej stronie najechała na znajdującego się przed niąN. W.powodując u niego obrażenia w postaci zmiażdżenia głowy z rozległą raną głowy o nierównych brzegach rozpoczynającą się powyżej lewego łuku brwiowego, przebiegającą przez szczyt głowy i kończącą się w okolicy potylicznej ze złamaniem wszystkich kości części twarzowej, podstawy i pokrywy czaszki z wymóżdżeniem, licznych otarć naskórka i sińców w okolicy głowy, łopatkowej, biodrowej, lędźwiowej, pośladkowej lewej oraz na kończynach dolnych prawej i lewej, złamania koci udowej prawej oraz bardzo licznych wybroczyn krwawych na kończynie górnej prawej, w następstwie którychN. W.poniósł śmierć na miejscu zdarzenia, tj. o czyn zart. 160 §1 kkw zw. zart. 160 §2 kkw zb. zart. 155 kkw zw. zart. 11 §2 kk I w ramach zarzuconegoT. W.czynu uznaje go za winnego tego, że w dniu 10 sierpnia 2020r. wN., gm.K.nieumyślnie spowodował śmierć swego synaN. W.w ten sposób, że pozostawił na swojej posesji nienależycie zabezpieczoną przed zsunięciem na pochyłości terenu ładowarkęM.(...), która następnie, zjeżdżając, jednym z kół najechała na znajdującego się przed nią małoletniegoN.powodując u niego obrażenia w postaci zmiażdżenia głowy z rozległą jej raną o nierównych brzegach rozpoczynjącą się powyżej lewego łuku brwiowego, przebiegającą przez szczyt głowy i kończącą się w okolicy potylicznej ze złamaniem wszystkich kości części twarzowej, podstawy i pokrywy czaszki z wymóżdżeniem, licznych otarć naskórka i sińców w okolicy głowy, łopatkowej, biodrowej, lędźwiowej, pośladkowej lewej oraz na kończynach dolnych, złamania kości udowej prawej oraz bardzo licznych wybroczyn krwawych na kończynie górnej prawej – w następstwie, którychN. W.poniósł śmierć na miejscu zdarzenia – to jest popełnienia czynu określonego wart. 155 kki na podstawieart. 67§1 kkpostępowanie wobecT. W.warunkowo umarza określając okres próby 1 (jednego) roku; II na podstawieart. 67 §1 i 3 kkw zw. zart. 46§2 kkw zw. zart. 47§1kkorzeka od oskarżonego nawiązkę w kwocie 1 (jeden) złoty na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej; III na podstawieart. 618§1 pkt. 11 kpkw zw. zart. 29ust. 1 ustawy prawo o adwokaturzew związku (analogicznie) §1 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 13.11.2013r. w sprawie wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej Dz. U 2012.1476) w zw. z odpowiednimi przepisami rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. poz. 1800, zm.) zasądza od oskarżonego na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw.S. S.kwotę 518, 40 (pięćset osiemnaście i 40/100) zł tytułem opłaty za pełnomocnictwo pokrzywdzonegoN. W.oraz kwotę 119,23 (sto dziewiętnaście i 23/100) tytułem podatku VAT od przyznanego wynagrodzenia; IV na podstawieart. 626§1 kpkzasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa sądowych kosztów postępowania w całości w tym kwotę 100 (sto) zł tytułem opłaty. UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt IIK 174/21 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybieart. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. 1.USTALENIE FAKTÓW 1.1 Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) T. W. w okresie od 08 sierpnia 2020r. do 10 sierpnia 2020r. wN., gm.K.naraził swojego synaN. W.lat 4, co do którego ciążył na nim obowiązek opieki, na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu poprzez pozostawienie na terenie posesji na której wspólnie zamieszkiwali, ładowarkiM.(...)z rozmontowanym wałkiem napędowym skrzyni biegów oraz bez właściwego zabezpieczenia w/w maszyny przed samowolnym stoczeniem się z pochyłości terenu, wskutek czego w dniu 10 sierpnia 2020 r. ładowarkaM.(...)stoczyła się po nierówności terenu i kołami znajdującymi się po jej lewej stronie najechała na znajdującego się przed niąN. W.powodując u niego obrażenia w postaci zmiażdżenia głowy z rozległą raną głowy o nierównych brzegach rozpoczynającą się powyżej lewego łuku brwiowego, przebiegającą przez szczyt głowy i kończącą się w okolicy potylicznej ze złamaniem wszystkich kości części twarzowej, podstawy i pokrywy czaszki z wymóżdżeniem, licznych otarć naskórka i sińców w okolicy głowy, łopatkowej, biodrowej, lędźwiowej, pośladkowej lewej oraz na kończynach dolnych prawej i lewej, złamania koci udowej prawej oraz bardzo licznych wybroczyn krwawych na kończynie górnej prawej, w następstwie którychN. W.poniósł śmierć na miejscu zdarzenia, tj. o czyn zart. 160 §1 kkw zw. zart. 160 §2 kkw zb. zart. 155 kkw zw. zart. 11 §2 kk Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty Sprowadzenie przez oskarżonegoT. W.ładowarkiM.(...)na teren posesji wN., gdzie zamieszkiwał on ze zmarłymN. W., przeprowadzanie tam jej remontu, pozostawienie jej niewłaściwie zabezpieczonej na lekko pochyłej części podwórza (bez podłożenia odpowiednich klinów pod koła), wskutek czego maszyna stoczyła się samoistnie w dniu 10 sierpnia 2010r. najechała na znajdującego się na jej drodze małoletniegoN. K.powodując u niego obrażenia w postaci zmiażdżenia głowy z rozległą raną głowy o nierównych brzegach rozpoczynającą się powyżej lewego łuku brwiowego, przebiegającą przez szczyt głowy i kończącą się w okolicy potylicznej ze złamaniem wszystkich kości części twarzowej, podstawy i pokrywy czaszki z wymóżdżeniem, licznych otarć naskórka i sińców w okolicy głowy, łopatkowej, biodrowej, lędźwiowej, pośladkowej lewej oraz na kończynach dolnych prawej i lewej, złamania koci udowej prawej oraz bardzo licznych wybroczyn krwawych na kończynie górnej prawej, w następstwie którychN. W.poniósł śmierć na miejscu zdarzenia, Zeznania świadków: E. J. (1) 88v-89, 161v E. J. (2) 109v-110,162 K. S. T. G. 166-166v Wyjaśnienia oskarżonego 166v-167v Protokoły oględzin z dokumentacja fotograficzną, opinią techniczną, oględzin zwłok, 3-4, 12-14, 25-28, 46-62, 63-65, 69-71, 77-78162v, 1.2 Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) T. W. w okresie od 08 sierpnia 2020r. do 10 sierpnia 2020r. wN., gm.K.naraził swojego synaN. W.lat 4, co do którego ciążył na nim obowiązek opieki, na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu poprzez pozostawienie na terenie posesji na której wspólnie zamieszkiwali, ładowarkiM.(...)z rozmontowanym wałkiem napędowym skrzyni biegów oraz bez właściwego zabezpieczenia w/w maszyny przed samowolnym stoczeniem się z pochyłości terenu, wskutek czego w dniu 10 sierpnia 2020 r. ł adowarkaM.(...)stoczy ł a si ę po nier ó wno ś ci terenu i ko ł ami znajduj ą cymi si ę po jej lewej stronie najecha ł a na znajduj ą cego si ę przed ni ąN. W.powoduj ą c u niego obra ż enia w postaci zmia ż d ż enia g ł owy z rozleg łą ran ą g ł owy o nier ó wnych brzegach rozpoczynaj ą c ą si ę powy ż ej lewego ł uku brwiowego, przebiegaj ą c ą przez szczyt g ł owy i ko ń cz ą c ą si ę w okolicy potylicznej ze z ł amaniem wszystkich ko ś ci cz ęś ci twarzowej, podstawy i pokrywy czaszki z wym óż d ż eniem, licznych otar ć nask ó rka i si ń c ó w w okolicy g ł owy, ł opatkowej, biodrowej, l ę d ź wiowej, po ś ladkowej lewej oraz na ko ń czynach dolnych prawej i lewej, z ł amania koci udowej prawej oraz bardzo licznych wybroczyn krwawych na ko ń czynie g ó rnej prawej, w nast ę pstwie kt ó rychN. W.poni ó s ł ś mier ć na miejscu zdarzenia, tj. o czyn zart. 160 §1 kkw zw. zart. 160 §2 kkw zb. zart. 155 kkw zw. zart. 11 §2 kk Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty Umyślne narażenie swojego synaN. W.lat 4, co do którego ciążył na nim obowiązek opieki, na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu poprzez pozostawienie na terenie posesji na której wspólnie zamieszkiwali, ładowarkiM.(...)z rozmontowanym wałkiem napędowym skrzyni biegów oraz bez właściwego zabezpieczenia w/w maszyny przed samowolnym stoczeniem się z pochyłości terenu Brak jest dowodów na umyślne narażenieN. W.na niebezpieczeństwo (art. 160§1 kkw zw. zart. 160§2 kk, natomiast co do nieumyślnego narażenia brak jest wniosku o ściganie, wniosku takiego nie złożył uprawniony kurator nieletniego 167v 1.OCena DOWOdów 1.1 Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu Zeznania świadków: E. J. (1) E. J. (2) K. S. T. G. Wszystkie zeznania świadków są logiczne, stwierdzające zastaną rzeczywistość, wzajemnie ze sobą korespondują, nie były kwestionowane przez strony, brak jest zastrzeżeń co do wiarygodności. Wyjaśnienia oskarżonego (w części – związane z okolicznościami znalezienia się koparki na podwórzu) Oskarżony nie przyznaje się do winy i wyjaśnia, że zachował należytą ostrożność – zaciągnął hamulec ręczny i pozostawił samochód na biegu określając, że wymontowanie wału napędowego nie miało wpływu na blokadę pojazdu biegiem. W jego ocenie zachował wszystkie środki ostrożności. Co do zasady jego wyjaśnienia nie budzą wątpliwości i jest bardzo możliwe, że szczerze wierzy w to co wyjaśnia. Zdarzenie jest dla niego ogromną tragedią i nie jest niczym niezwykły, że wypiera swoją odpowiedzialność do tego stopnia, że sam wierzy w to co mówi. Natomiast nie można uznać, że faktycznie zabezpieczył on pojazd w sposób 100% właściwy uniemożliwiający stoczenie się maszyny, wbrew wszelkim możliwym ewentualnościom. Nie zostało udowodnione, że hamulec ręczny był źle zaciągnięty, nie zostało udowodnione, że nie był wrzucony odpowiedni bieg powodujący hamowanie silnikiem. Jednak faktem jest, że pojazd ruszył. Czyli nie ma wątpliwości, że zabezpieczenia uznane przez oskarżonego za wystarczające jednak nie zadziałały. Ani hamulec ręczny, ani bieg nie zabezpieczył koparki przed ruszeniem w dół i najechaniem na małoletniegoN.. To może świadczyć tylko o jednym – o tym, że pojazd po prostu nie był zabezpieczony należycie. W ocenie sądu jedynym pewnym i koniecznym bezapelacyjnie przy przeprowadzaniu remontów pojazdu w miejscu, gdzie mają dostęp osoby postronne, zwłaszcza nieletnie, zabezpieczeniem pojazdu byłoby umieszczenie klinów pod jego kołami, najlepiej wszystkimi, a szczególnie w sytuacji, gdy pojazd jest pozostawiany przez jakiś czas samemu sobie. Tego typu zabezpieczenie, oczywiście rozmiarami dopasowane do konkretnego pojazdu i niemożliwe do przesunięcia przez osoby nieletnie, dałoby całkowite zabezpieczenie przed przypadkowym zjechaniem pojazdu. Należy zauważyć, że pojazd ten, jako wymagający remontu, zakupił tuż przed wypadkiem i na omawianym podwórzu umieścił oskarżony, nikt inny. To przez to pod umieszczoną na posesji koparko-ładowarką śmierć znalazł małoletniN., który pojawił się na jej drodze, gdy z jakiegoś powodu ruszyła w dół na niewielkim, ale jednak, spadku terenu. Należy zgodzić się z obrońcą oskarżonego (mowa końcowa), że nie ma prawnego obowiązku podkładania klinów pod koła pojazdów. Natomiast jest obowiązek zachowania takiego, które zabezpieczy bezpieczeństwo osób znajdujących się w zasięgu pozostawionych maszyn. Jako bez znaczenia należy uznać zarzuty wygłoszone w mowie końcowej obrońcy, że nie pobrano odcisków palców z kabiny mogących sugerować, że ktoś obcy może wszedł do wnętrza i uruchomił maszynę, że nie przeprowadzono eksperymentu procesowego, czy okoliczności, że oskarżony nie mógł przewidzieć, że urządzenie się stoczy. Gdyby koparki na podwórzu nie ustawił w opisany sposób oskarżony wypadek nie zdarzyłby się. Inne osoby nie przyczyniły się do zdarzenia – oczywiście na płaszczyźnie logicznego rozumowania. Można snuć teorie, jak obrońca w mowie końcowej o tym, że osoba trzecia otworzyła drzwi, zwolniła hamulec ręczny i uciekła, pozostawiając ewentualne odciski palców, których śladów nikt nie badał (natomiast gdyby były kliny pod kołami, nawet to hipotetyczne działanie nie doprowadziłoby do poruszenia się koparki). Protokoły oględzin z dokumentacja fotograficzną, opinią techniczną, oględzin zwłok, Wymienione tu dowody są rzetelne i przedstawiają zastany stan faktyczny w sprawie. Opinia biegłego, który badał koparko-ładowarkę po pewnym czasie i nie na miejscu zdarzenia nie ma istotnego znaczenia dla przyjętego przez sąd stanu faktycznego. 1.2 Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu Opinia biegłego Niewiele wnosi do ustaleń faktycznych, w każdym razie nie stwierdza i nie może stwierdzać czy w czasie zdarzenia był zaciągnięty hamulec ręczny i wrzucony bieg, wyjaśnia jedynie, że urządzenia te były sprawne, a wymontowany wał napędowy nie miał znaczenia dla sprawy. Biegły badał pojazd już jakiś czas po wypadku i nie w jego miejscu. 1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☒ 1.3 Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem I T. W. Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Art. 155 kkdotyczy odpowiedzialności osoby za nieumyślne spowodowanie śmierci innej osoby. Tak właśnie było w konkretnym przypadku. Śmierć dziecka była spowodowana nieumyślnymi działaniami i zaniechaniami oskarżonego, który doprowadził nieumyślnie do niebezpiecznej sytuacji, co zakończyło się tragiczną śmiercią jego syna. ☒ 1.4 Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem I T. W. Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej W związku z przyjętymi wyżej rozważaniami należy skonstatować, że z przyjętej przez prokuratora kwalifikacji prawnej należało wyeliminować zarzut umyślnego narażenia na niebezpieczeństwo (i to w postaci kwalifikowanej)N. W.przez jego ojca, oskarżonegoT. W., z tego powodu, że nie można udowodnić, że umyślnie naraził on swego syna na niebezpieczeństwo. Nie można przyjąć, że celowo źle zabezpieczył pojazd licząc lub chociaż godząc się, że zrobi on krzywdę jego synowi. Jeśli już – zrobił to nieumyślnie. Jednak nieumyślne narażenie ścigane jest na wniosek pokrzywdzonego, tymczasem prokurator takiego wniosku nie odebrał, nie złożył go także kurator nieletniego. W tej sytuacji zarzuty zart. 160§1 i 2 kknależało wyeliminować z opisu czynu. ☒ 1.5 Warunkowe umorzenie postępowania I T. W. Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania Art. 66§1 kk„sąd może umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy tryb życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa. W niniejszej sprawie nie ma możliwości odstąpienia od wymierzenia kary, ani adekwatnego do sprawy nadzwyczajnego złagodzenia ewentualnej kary. Są natomiast pełne podstawy do warunkowego umorzenia postępowania. Po pierwsze wina oskarżonego nie budzi wątpliwości. Nie ma tu znaczenia to, że werbalnie nie przyznał się on do popełnienia zarzucanego mu czynu spowodowania śmierciN. W.. Dla sądu w pełni zrozumiałe jest to, że oskarżony odrzuca swoją odpowiedzialność, wypiera ją z siebie. Jest ojcem, który przeżył niewyobrażalną tragedię, która jest dla niego najwyższą z możliwych kar. Przyznał, że to on ustawił tam koparkę, wiadomo, że stała na pochyłym terenie, że jej koła nie były unieruchomione z zewnątrz, a pozostawienie na biegu i zaciągnięcie hamulca ręcznego nie zabezpieczyły jej totalnego unieruchomienia. Stąd okoliczności zaistnienia przestępstwa nie budzą wątpliwości. Zdarzenie było wypadkiem losowym stąd można uznać, że wina i społeczna szkodliwość czynu nie jest znaczna, pomimo tragicznego skutku, nadmienić trzeba, że czyn zart. 155§1 kknie jest wyłączony spod działaniaart. 66§1 kk, a zatem ustawodawca przewidział możliwość wystąpienia nieznaczne społecznej szkodliwości również dla tego występku. Właściwości i warunki osobiste sprawcy i jego dotychczasowy tryb w pełnym stopniu dają nie tylko gwarancje, ale wręcz pewność, że będzie on przestrzegał porządku prawnego, a w szczególności nie popełni przestępstwa. ☐ 1.6 Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania ☐ 1.7 Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia 1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący siędo przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności T. W. II I Art. 67§3 kknakazuje sądowi naprawienie szkody, zadośćuczynienia albo zamiast tych obowiązków nawiązkę. W świetleart. 46§1 i 2 kkobowiązek naprawienia szkody lub nawiązkę orzeka się na rzecz pokrzywdzonego, której sytuacja życiowa wskutek śmierci pokrzywdzonego uległa znacznemu pogorszeniu. W konkretnym przypadku przesłanki te nie występują. Zatem należy skorzystać z ar. 47§2 kkw świetle, którego orzeka się nawiązkę na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem najniższa kwota to 1 zł. I właśnie taką orzekł sąd; raz, że niegodziwością byłoby obciążaćT. W.wyższą opłatą związana z wypadkiem, w którym zginął jego syn, dwa – że sąd nie jest entuzjastycznie nastawiony na zasądzanie świadczeń na rzecz tego konkretnego funduszu, choćby z tej racji, że nie ma możliwości zasądzania świadczeń na rzecz innych funduszów. 1.1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności T. W. III I Kwotę za czynności kuratora zasądzono zgodnie z przepisami z pkt. III rozstrzygnięcia wyroku. 1.6. inne zagadnienia W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę 1.KOszty procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności IV Sytuacja majątkowa oskarżonego implikowała obciążenie go sądowymi kosztami postępowania w całości. 1.1Podpis

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Kętrzynie date: '2021-11-09' department_name: II Wydział Karny judges: - sędzia Jarosław Walentynowicz legal_bases: - art. 67 §1 i 3 kk - art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. - art. 29ust. 1 ustawy prawo o adwokaturze recorder: p. o. sekr. sąd. Aleksandra Piasecka signature: II K 174/21 ```

150525000001006_II_Ka_000165_2014_Uz_2014-07-11_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II Ka 165/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 11 lipca 2014 r. Sąd Okręgowy w Ostrołęce w składzie: Przewodniczący: SSO Magdalena Dąbrowska Sędziowie: SSO Marek Konrad SSO Michał Pieńkowski (spr.) Protokolant: Marlena Achcińska przy udzialeA. K.Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Ostrołęce po rozpoznaniu w dniu 11 lipca 2014 r. sprawy: M. Z.oskarżonej o czyn zart. 271 § 1 k.k. na skutek apelacji wniesionej przez Prokuratora Rejonowego w Ostrołęce od wyroku Sądu Rejonowego w Ostrołęce z dnia 21 stycznia 2014 roku sygn. II K 742/13 orzeka: I zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że w pkt II wyroku jako podstawę prawną warunkowego zawieszenia wykonania kary wobec oskarżonejM. Z.przyjmujeart. 69 § 1 i 2 k.k.iart. 70 § 2 k.k.i na podstawieart. 73 § 2 k.k.oddaje oskarżoną w okresie próby pod dozór kuratora sądowego, II w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy, III zwalnia oskarżoną od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego przejmując je na rzecz Skarbu Państwa. Sygn.at II Ka 165/14 UZASADNIENIE Prokuratura Rejonowa w Ostrołęce oskarżyłaM. Z.o to, że: w dniu 24 listopada 2010 roku wO.będąc uprawnionym do wystawienia dokumentu w postaci zaświadczenia o zatrudnieniu w swojejfirmie Usługi (...)z/s wO.poświadczyła nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne w ten sposób, że będąc właścicielemfirmy Usługi (...)z/s wO., wystawiła dokument w postaci zaświadczenia o zatrudnieniu dla swojej matkiK. P.z miesięcznymi zarobkami w wysokości 1600 zł netto z tytułu zatrudnienia w/w osoby wfirmie Usługi (...)z/s wO.na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony w celu przedłożenia w/w zaświadczenia i uzyskania przezK. P.wfirmie (...)z/s wO.pożyczki gotówkowej, podczas gdy w rzeczywistościK. P.nigdy nie była zatrudniona w jej firmie, czym poświadczyła nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, tj. o czyn zart. 271 § 1 k.k. Sąd Rejonowy w Ostrołęce wyrokiem zaocznym z dnia 21 stycznia 2014 roku w sprawie II K 384/12 oskarżonąM. Z.uznaje za winną tego, że: w dniu 24 listopada 2010 roku będąc właścicielem firmy o nazwieUsługi (...)z siedzibą wO.jako osoba uprawniona do wystawienia dokumentu poświadczyła nieprawdę w treści zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach wystawionego na nazwiskoK. P.co do okoliczności mającej znaczenie prawne, tj. co do jej zatrudnienia w wyżej wymienionej firmie na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony od dnia 01 maja 2009 roku na stanowisku sprzedawcy i uzyskiwania przezK. P.wynagrodzenia miesięcznego netto w wysokości 1.600,00 złotych, podczas gdy wyżej wymieniona nigdy nie była zatrudniona w przedmiotowej firmie, to jest czynu zart. 271 § 1 k.k.i za czyn ten na mocyart. 271 § 1 k.k.skazał ją na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności. Na mocyart. 69 § 1 i § 2 k.k.,art. 70 § 1 pkt 1 k.k.wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonej na okres 3 (trzech) lat próby. Na mocyart. 71 § 1 k.k.orzekł od oskarżonej 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych oraz zasądził od oskarżonejM. Z.na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 170,00 (stu siedemdziesięciu) złotych oraz kwotę 120,00 (stu dwudziestu) złotych tytułem pozostałych kosztów sądowych. Na podstawieart. 425 § 1 i 2 k.p.k.orazart. 444 k.p.k.powyższy wyrok zaskarżył Prokurator Rejonowy w Ostrołęce. Prokurator zaskarżył wyrok w zakresie orzeczenie o karze na niekorzyść oskarżonej. Na podstawieart. 427 § 1 i 2 k.p.k.,art. 437 § 2 k.p.k.iart. 438 pkt. 1 k.p.k.prokurator wyrokowi zarzucił : - obrazę przepisów prawa materialnegoart. 115 pkt 10 k.k., zart. 70 § 2 k.k.iart. 73 § 2 k.k.poprzez nie orzeczenie wobec oskarżonej, która w chwili orzekania była sprawcą młodocianym zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności na podstawieart. 70 § 2 k.k.i nie orzeczenie obligatoryjnego oddania oskarżonej pod dozór kuratora w okresie próby Prokurator wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonym zakresie poprzez orzeczenie warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności wobec oskarżonejM. Z.na okres próby lat 3 na podstawieart. 69 § 1 i 2 k.k.w zw. zart. 70 § 2 k.k.i na podstawieart. 73 § 2 k.k.oddanie oskarżonejM. Z.pod dozór kuratora na okres próby 3 lat. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja prokuratora jest zasadna i została uwzględniona. Słusznie podnoszony jest w apelacji przez prokuratora zarzut obrazy prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanieart. 70 § 1 k.k.jako podstawy warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonejM. Z.i niezastosowaniu przepisuart. 70 § 2 k.k., mimo iżM. Z.była sprawcą młodocianym. Oskarżona urodziła się w dniu(...), a czynu dokonała w dniu 24 listopada 2010 roku, miała więc ukończone 20 lat. Młodociany w prawie karnym ma szczególny status. Dotyczy to orzekania kar i środków karnych. Ustawodawca wyraźnie w tym przypadku formułuje dyrektywę preferencji wychowawczego oddziaływania oraz przewiduje możliwość stosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary regulacja dotyczy stosowania środków probacyjnych w postaci warunkowego zawieszenia wykonania kary i warunkowego przedterminowego zwolnienia. Zgodnie z art. 115 § 10, status młodocianego określają dwa kryteria: 1) nieukończenie 21 lat w chwili popełnienia czynu zabronionego, 2) nieukończenie w czasie orzekania przez Sąd w I instancji wieku 24 lat. Obie te przesłani zachodzą wobec oskarżonejM. Z., a zatem Sąd I instancji powinien ją uznać za sprawcę młodocianego i podstawą prawną zastosowania wobec niej warunkowego zawieszenia wykonanie kary pozbawienia wolności powinien być przepisart. 70 § 2 k.k. Sąd Rejonowy dopuścił się obrazy prawa materialnego poprzez zaniechanie orzeczenia względem oskarżonejM. Z.dozoru kuratora sądowego, który w tym przypadku jest obowiązkowy zgodnie zart. 73 § 2 k.k.Sąd Odwoławczy zmienił wyrok w tym zakresie i oddał oskarżoną pod dozór kuratora sądowego. Sąd I instancji dostrzegł swoje uchybienie, czemu dał wyraz w uzasadnieniu wyroku. Z tych względów z mocyart. 437 § 1 k.p.k.Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku. O kosztach procesu za postępowanie odwoławcze i opłatach orzeczono na zasadzieart. 634 k.p.k.w zw. zart. 624 § 1 k.p.k.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Ostrołęce date: '2014-07-11' department_name: II Wydział Karny judges: - Michał Pieńkowski - Magdalena Dąbrowska - Marek Konrad legal_bases: - art. 69 § 1 i § 2 k.k. - art. 425 § 1 i 2 k.p.k. recorder: Marlena Achcińska signature: II Ka 165/14 ```

154505000005127_XVII_AmA_000010_2019_Uz_2022-09-22_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt XVII AmA 10/19 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 13 września 2022 r. Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie: Przewodniczący: Sędzia SO Witold Rękosiewicz Protokolant: starszy sekretarz sądowy Joanna Preizner-Offman po rozpoznaniu w dniu 13 września 2022 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z odwołania(...)z siedzibą wK.(dawniej: KomunikacyjnyZwiązek (...)) przeciwkoPrezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów o stwierdzenie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 3 grudnia 2018 r. nr(...) 1. Oddala odwołanie. 2 Zasądza od(...)z siedzibą wK.na rzecz Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia) tytułem kosztów zastępstwa procesowego. Sędzia SO Witold Rękosiewicz. Sygn. akt XVII AmA 10/19 UZASADNIENIE Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (Prezes UOKiK, pozwany), po przeprowadzeniu z urzędu postępowania w sprawie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów przeciwko KomunikacyjnemuZwiązkowi (...)z siedzibą wK.- obecnie(...)z siedzibą wK.(dalej:(...), powód, Przedsiębiorca) decyzją z dnia 3 grudnia 2018 r. nr(...) I na podstawieart. 27 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów(Dz. U. z 2018 r. poz. 798 ze zm., dalej: uokik),uznał za naruszającą zbiorowe interesy konsumentów praktykę(...)polegającą na przyjęciu, że pasażerowie posiadający(...)Kartę Usług Publicznych(dalej: Karta(...), Karta) z zakodowanymi: - aktywnymi biletami okresowymi bez limitu przejazdów (korzystający z publicznego transportu zbiorowego zgodnie z zakresem uprawnień wynikającym z biletu) lub - aktywnymi uprawnieniami do przejazdów bezpłatnych, którzy nie zarejestrowali wejścia do pojazdu w kasowniku(poprzez przyłożenie Karty do kasownika z logo(...)po rozpoczęciu podróży), podróżują bez ważnego biletu i że w takiej sytuacjipobiera się, w przypadku kontroli,opłatę dodatkową gotówkową i właściwą należność za przewóz, albo wystawia się protokół – wezwanie do zapłaty, cojest sprzeczne z dobrymi obyczajami i godzi w zbiorowe interesy konsumentów, a w konsekwencjistanowi naruszenie zakazu określonego w art. 24 ust. 1 i 2 uokik ze względu na nałożenie na konsumentów sankcji o charakterze represyjnym za niewykonanie czynności technicznej, służącej zbieraniu przez(...)danych statystycznych,któranie ma związku z umową przewozu i nie wpływa na nadanie zapisanym na Kartach biletom i uprawnieniom, o jakich mowa powyżej, cech ważnościi stwierdził zaniechanie jej stosowania z dniem 1 stycznia 2018 r. II na podstawie art. 26 ust. 2 i 3 uokik w zw. z art. 27 ust. 4 uokik określił(...)środki usunięcia trwających skutków naruszenia zbiorowych interesów konsumentów polegające na: 1 obowiązku publikacji, począwszy od pierwszego dnia po upływie 7 dni od daty uprawomocnienia się niniejszej decyzji, na koszt KomunikacyjnegoZwiązku (...)z siedzibą wK., na głównej stronie internetowej(...)(która na dzień wydania nin. decyzji mieści się pod adresem(...)na głównej stronie internetowej portalu(...)Karty Usług Publicznych (która na dzień wydania nin. decyzji mieści się pod adresem portal.kartaskup.pl) oraz na stronie internetowej logowania do indywidualnego konta użytkownika tego portalu (która na dzień wydania nin. decyzji mieści się pod adresem(...)), oświadczenia o następującej treści: „Decyzją nr (...)Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów uznał, że w okresie od 1 listopada 2015 r. do 31 grudnia 2017 r.(...)stosował praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów. Praktyka ta polegała na przyjęciu, że pasażerowie posiadający kartę(...)z zakodowanymi biletami okresowymi bez limitu przejazdów lub uprawnieniami do przejazdów bezpłatnych, którzy po rozpoczęciu podróży nie zarejestrowali wejścia do pojazdu w kasowniku, poróżują bez ważnego biletu i, że w takiej sytuacji pobiera się, w przypadku kontroli, opłatę dodatkową gotówkową i właściwą należność za przewóz albo wystawia się protokół - wezwanie do zapłaty, co naruszało zakaz określony w art. 24 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. W związku z powyższym wszyscy konsumenci, którzy zostali poszkodowani na skutek stosowania ww. praktyki mogą zgłaszać się do(...)w terminie do […] w celu uzyskania zwrotu lub anulowania opłat dodatkowych i właściwych należności za przejazd albo w celu zwrotu opłat manipulacyjnych uiszczonych w związku z anulowaniem lub zwrotem opłat dodatkowych. Szczegóły pod numerem telefonu […].” w ten sposób, że a powyższy tekst komunikatu będzie pojawiał się przy każdym otwarciu (każdej odsłonie) ww. stron internetowych i korzystanie z tych stron będzie możliwe po zamknięciu okna z komunikatem przez użytkownika; b komunikat zostanie utrzymany na stronach internetowych przez 3 okres miesięcy; c zawarte na początku komunikatu słowa: „Decyzja nr (...)” będą stanowiły hiperłącze (link) do pełnego tekstu tej decyzji (z wyłączeniem informacji stanowiących tajemnicę przedsiębiorstwa lub innych informacji prawnie chronionych); d w pierwszym zdaniu ostatniego akapitu komunikatu po słowach „w terminie do” wskazana zostanie data dzienna określona jako ostatni dzień 3-miesięcznego okresu publikacji komunikatu; e w ostatnim zdaniu komunikatu, po słowach „pod numerem telefonu”, wskazany zostanie numer telefonu dedykowany wyłącznie do kontaktów z konsumentami w związku z wykonaniem niniejszej decyzji; f w treści komunikatu następujące słowa zaznaczone zostaną pogrubioną czcionką (bold):„Decyzją nr (...)”,(...)stosował praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów”; g treść komunikatu zostanie przedstawiona przy użyciu czarnej czcionki (kod szesnastkowy RGB - #(...)) ARIAL na białym tle (kod szesnastkowy RGB - #ffffff) w ramce usytuowanej środkowo w rozmiarze nie mniejszym niż 750 px (szerokość) x 500 px (wysokość) tak, aby wielkość czcionki była dostosowana do wielkości ramki tj. ramka była w całości wypełniona komunikatem, o jakim mowa w niniejszym punkcie; 2 obowiązku publikacji, począwszy od pierwszego dnia po upływie 7 dni od daty uprawomocnienia się niniejszej decyzji, na koszt KomunikacyjnegoZwiązku (...)z siedzibą wK., na ekranach monitorów wszystkich Stacjonarnych Automatów Doładowania Kart oświadczenia o treści wskazanej w pkt II ppkt 1) niniejszej decyzji w ten sposób, że: a tekst komunikatu będzie pojawiał się przy każdym uruchomieniu Stacjonarnego Automatu Doładowania Kart i korzystanie z automatu będzie możliwe po zamknięciu okna z komunikatem przez użytkownika; b komunikat będzie wyświetlany na stronach internetowych przez 3 okres miesięcy; c w pierwszym zdaniu ostatniego akapitu komunikatu po słowach „w terminie do” wskazana zostanie data dzienna określona jako ostatni dzień 3-miesięcznego okresu publikacji komunikatu; d w ostatnim zdaniu komunikatu, po słowach „pod numerem telefonu”, wskazany zostanie numer telefonu dedykowany wyłącznie do kontaktów z konsumentami w związku z wykonaniem niniejszej decyzji; e w treści komunikatu następujące słowa zaznaczone zostaną pogrubioną czcionką (bold):„Decyzją nr (...)”,(...)stosował praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów”; f treść komunikatu zostanie przedstawiona przy użyciu czarnej czcionki (kod szesnastkowy RGB - #(...)) ARIAL na białym tle (kod szesnastkowy RGB - #ffffff) w ramce usytuowanej środkowo w rozmiarze nie mniejszym niż 750 px (szerokość) x 500 px (wysokość) tak, aby wielkość czcionki była dostosowana do wielkości ramki tj. ramka była w całości wypełniona komunikatem, o jakim mowa w niniejszym punkcie; 3 obowiązku publikacji, w terminie do 14 dni od dnia uprawomocnienia się niniejszej decyzji, na koszt KomunikacyjnegoZwiązku (...)z siedzibą wK., oświadczenia o treści wskazanej w pkt II ppkt 1) niniejszej decyzji w dzienniku o zasięgu regionalnym ukazującym się w województwie(...)ze średnim nakładem dziennym w wysokości co najmniej 30 000 egzemplarzy, w ten sposób, że: a komunikat ukaże się w jednym wydaniu ww. dziennika, w wybranym dniu od poniedziałku do czwartku; b komunikat zamieszczony zostanie na 3 lub 5 stronie wydania w module poziomym obejmującym co najmniej 50% strony; c tekst komunikatu przedstawiony zostanie w ramce przy użyciu czarnej czcionki ARIAL nie mniejszej niż 14 (czternaście) punktów na białym tle tak, aby treść komunikatu w całości wypełniła ramkę; d w treści komunikatu następujące słowa zaznaczone zostaną pogrubioną czcionką (bold):„Decyzją nr (...)”,(...)stosował praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów”; e w pierwszym zdaniu ostatniego akapitu komunikatu po słowach „w terminie do” wskazana zostanie data dzienna określona jako ostatni dzień 3-miesięcznego okresu liczonego począwszy od pierwszego dnia po upływie 7 dni od daty uprawomocnienia się niniejszej decyzji; f w ostatnim zdaniu komunikatu, po słowach „pod numerem telefonu”, wskazany zostanie numer telefonu dedykowany wyłącznie do kontaktów z konsumentami w związku z wykonaniem niniejszej decyzji; 4 obowiązku publikacji, w terminie do 14 dni od daty uprawomocnienia się niniejszej decyzji, na koszt KomunikacyjnegoZwiązku (...)z siedzibą wK., na ekranach monitorów przeznaczonych do wyświetlania reklam i ogłoszeń znajdujących się w pojazdach obsługujących linie komunikacyjne(...), oświadczenia o następującej treści: „W związku z decyzjąPrezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów nr(...)wszyscy pasażerowie, którzy w okresie od 1 listopada 2015 r. do 31 grudnia 2017 r. na podstawie obowiązującej w(...)Taryfy zostali ukarani opłatą dodatkową (gotówkową albo kredytową) za jazdę z elektronicznym biletem okresowym bez limitu przejazdów lub uprawnieniem do przejazdów bezpłatnych zakodowanym na Karcie(...), która nie została zarejestrowana w kasowniku po wejściu do pojazdu, mogą zgłaszać się do(...)w terminie do […] w celu uzyskania zwrotu lub anulowania niezasadnie pobranych opłat dodatkowych lub manipulacyjnych. Szczegóły na (...) ,(...)i pod numerem telefonu […].” w ten sposób, że: a komunikat będzie prezentowany w formie co najmniej 60-sekundowej projekcji, 10 razy na godzinę, w odstępach co 5 minut przez 3 dni robocze z rzędu; b komunikat będzie wyświetlany w każdym pojeździe wyposażonym w monitory ekranowe przeznaczone do wyświetlania reklam i ogłoszeń, w godzinach od 6:00 do 21:00 w czasie, gdy pojazdy będą obsługiwały pasażerów; c w pierwszym zdaniu komunikatu po słowach „w terminie do” wskazana zostanie data dzienna określona jako ostatni dzień 3-miesięcznego okresu liczonego począwszy od pierwszego dnia po upływie 7 dni od daty uprawomocnienia się niniejszej decyzji; d w ostatnim zdaniu komunikatu, po słowach „pod numerem telefonu”, wskazany zostanie numer telefonu dedykowany wyłącznie do kontaktów z konsumentami w związku z wykonaniem niniejszej decyzji; e w treści komunikatu następujące słowa zaznaczone zostaną pogrubioną czcionką (bold):„decyzją Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów nr(...)”; g treść komunikatu zostanie przedstawiona przy użyciu czarnej czcionki (kod szesnastkowy RGB - #(...)) na białym tle (kod szesnastkowy RGB - #ffffff) tak, aby wielkość czcionki była dostosowana do wielkości monitora tj. komunikat w całości wypełniał ekran monitora; 5 uruchomieniu telefonicznej infolinii dedykowanej wyłącznie do kontaktów z konsumentami w związku z wykonywaniem niniejszej decyzji, dostępnej pod numerem telefonu wskazanym w ostatnim zdaniu komunikatów, o których mowa w pkt II ppkt 1), 2), 3) i 4) niniejszej decyzji; 6 dokonaniu zwrotu lub anulowania opłat dodatkowych i właściwych należności za przewóz, jakimi zostali obciążeni konsumenci w związku ze stosowaniem praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów stwierdzonej w pkt I sentencji niniejszej decyzji, jeżeli konsumenci zgłoszą się w tej sprawie do(...)w terminie 3 miesięcy począwszy od pierwszego dnia po upływie 7 dni od daty uprawomocnienia się niniejszej decyzji i złożą stosowne oświadczenia, a ich żądania zostaną uwiarygodnione w świetle przedstawionych przez nich lub będących w posiadaniu(...)informacji i dokumentów (w szczególności druków opłat dodatkowych, danych zapisanych w systemie(...), ewidencji księgowej); 7 dokonaniu zwrotu opłat manipulacyjnych uiszczonych przez konsumentów z tytułu zwrotu lub anulowania opłat dodatkowych i właściwych należności za przewóz nałożonych na nich w związku ze stosowaniem praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów stwierdzonej w pkt I sentencji niniejszej decyzji, jeżeli konsumenci zgłoszą się w tej sprawie do(...)w terminie 3 miesięcy począwszy od pierwszego dnia po upływie 7 dni od daty uprawomocnienia się niniejszej decyzji i złożą stosowne oświadczenia, a ich żądania zostaną uwiarygodnione w świetle przedstawionych przez nich lub będących w posiadaniu(...)informacji i dokumentów (w szczególności druków opłat dodatkowych, danych zapisanych w systemie(...), ewidencji księgowej); III. Na podstawie art. 77 ust. 1 uokik w związku z art. 80 tej ustawy oraz na podstawie art. 263 § 1 i art. 264 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 2096) w związku z art. 83 uokik postanowił obciążyć KomunikacyjnyZwiązek (...)z siedzibą wK.kosztami przeprowadzonego postępowania i zobowiązać ww. przedsiębiorcę do zwrotu Prezesowi UOKiK kwoty 68 zł w terminie 14 dni od dnia uprawomocnienia się niniejszej decyzji. KomunikacyjnyZwiązek (...)z siedzibą wK.w złożonym odwołaniu wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i umorzenie postępowania. Powód powołując się na treść art. 24 ust. 2 uokik oraz uchwały Sądu Najwyższego z 13 lipca 2006 r. i komentarza do ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów wskazał, że przepis ten nie chroni interesów ekonomicznych konsumentów, a ich interes prawny, rozumiany jakopotrzeby konsumentów, które ustawodawca uznał za godne ochrony. Do naruszenia zbiorowych interesów konsumentów dochodzi w przypadku naruszenia interesu prawnego konsumentów, mającego wyraźne potwierdzenie w przepisie prawa, który wprost odnosi się do sytuacji konsumentów. Zdaniem powoda w zaskarżonej decyzji Prezes UOKiK nie przedstawił żadnej konkretnej podstawy prawnej dla interesów konsumentów, którym przyznał w decyzji ochronę. Decyzja została oparta na bezpodstawnym przekonaniu, że interesy konsumentów zostały naruszone. Samo stwierdzenie w decyzji, że stosowana praktyka wywoływała negatywne skutki w sferze praw i obowiązków konsumentów, uznał powód za niewystarczające. Wskazał, iż Prezes UOKiK musi wykazać, że interes konsumentów korzysta z przewidzianej w ustawie ochrony prawnej. Zdaniem powoda interes posiadaczy biletów okresowych bez limitu przejazdów i uprawnionych do przejazdów bezpłatnych, ukaranych za niewykonanie czynności rejestracji wejścia do pojazdu można zakwalifikować najwyżej do interesów faktycznych. Interesy faktyczne, jako nie poparte przepisami obowiązującego prawa, na gruncie prawa administracyjnego nie mogą stanowić podstawy czynności Prezesa UOKiK jako organu administracji.Powód stwierdził, iż Prezes UOKiK w sposób nieuzasadniony powiązał wprost interes konsumentów w rozumieniu art. 24 uokik z interesem ekonomicznym konsumentów. Wskazał, że zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w uchwale z dnia 13 lipca 2006 r. interesem chronionym przez regulację art. 24 uokik nie jest interes ekonomiczny konsumentów, którego ochrona realizowana jest przez przepisy zapewniające istnienie konkurencji na rynku (obecnie art. 6-12a uokik). Powód uznał, iż w świetle przytoczonej podstawy prawnej ewentualne naruszenie interesów ekonomicznych konsumentów poprzez wymóg rejestracji wejść do pojazdów przez osoby posiadające bilety okresowe i osoby uprawnione do przejazdów bezpłatnych, jest irrelewantne. Również stwierdzenie, że(...)godził” w interesy konsumentów powód uznał za błędne, ponieważ nie można uznać, że powód działał na szkodę konsumentów, skoro publicznie dostępna taryfa przewidywała możliwość anulowania naliczonych opłat dodatkowych za nierespektowanie obowiązku rejestrowania wejścia do pojazdu. Powód podkreślił, że żadne odwołanie konsumenta dotyczące nierespektowania obowiązku rejestrowania wejścia do pojazdu nie zostało rozpatrzone odmownie i nie można stwierdzić, że w tym przypadku zaistniała szkoda w postaci uszczerbku majątkowego po stronie konsumentów. Zauważył, że osoby uprawnione do przejazdu bezpłatnego nie miały obowiązku wyrabiania kart(...). Istniała alternatywna możliwość przejazdu na podstawie innego dokumentu potwierdzającego przysługiwanie im takich uprawnień. Zdaniem powoda jeżeli uprawniony konsument decydował się na korzystanie z karty(...), wówczas dobrowolnie zgadzał się na przestrzeganie dodatkowych warunków sformułowanych przez(...), takich jak rejestracja wejść. Również nabywca biletu okresowego bez limitu przejazdu mógł nabyć jedną z innych propozycji dostępnych biletów okresowych. Powód wskazał, że dzięki spełnieniu obowiązków informacyjnych(...)zapewnił konsumentom możliwość podjęcia świadomej decyzji o swobodnym wyborze wariantu realizacji usługi. W tej sytuacji uznanie, że(...)naruszał interesy konsumentów, prowadziłoby do nielogicznego wniosku, że stopień szkodliwości działania i zakres odpowiedzialności(...)zależał od decyzji jego klientów. Na podstawie przedstawionej argumentacji powód stwierdził, że w stanie faktycznym sprawy teza o naruszeniu zbiorowych interesów konsumentów nie miała uzasadnienia i przewidziana w art. 24 ust. 2 uokik przesłanka wydania zaskarżonej decyzji nie została spełniona. Podkreślił, iż dane pobierane poprzez rejestrację wejść do pojazdów(...)zbierał w celu ustalenia informacji o wielkości popytu na usługi. Dane służyły do optymalizacji kursów z punktu widzenia potrzeb konsumentów i optymalnego wydatkowania środków publicznych. Przedsiębiorca stwierdził, że skoro poprawa sposobu gospodarowania środkami publicznymi i jakości usług komunikacyjnych przez dostosowanie oferty do potrzeb konsumentów leżały w interesie publicznym należało uznać, że w sprawie nie doszło do naruszenia interesu publicznego. Powód nie zgodził się z oceną, że stosowana przez niego praktyka jest niezgodna z dobrymi obyczajami i narusza zasady współżycia społecznego. Wskazał, że rozwój technologii i zmieniające się stosunki społeczne wywołują pojawienie się nowych reguł i zmianę kryteriów ocen zachowania. Wskazał, że rejestrowanie przez pasażerów wejść do pojazdu jest powszechną praktyką w krajach Unii Europejskiej. Powołał się na fragment uzasadnienia wyroku Sądu OKiK dotyczący pojęcia dobrych obyczajów. Stwierdził, że należycie wywiązał się z obowiązków informacyjnych. Publicznie drogą internetową i tradycyjnie we wnętrzu pojazdu ogłosił treść Taryfy, w tym przepisy o obowiązku rejestracji wejść do pojazdu. Podkreślił, iż ta okoliczność została potwierdzona przez Prezesa UOKiK. Stwierdził, iż trudno przyjąć, że nakładanie kar na osoby nieprzestrzegające wymogu rejestracji w jakimkolwiek stopniu wprowadzało w błąd. Pobierane dane były niezbędne do optymalizacji wydatkowania środków publicznych w celu dostosowania świadczonych usług do potrzeb konsumentów. Wobec tego powód stwierdził, że działanie(...)było zgodne z dobrymi obyczajami i zasadami współżycia społecznego. Ponadto wskazał, że na podstawie treściart. 16 ustawy Prawo przewozowe(...), jako organizator publicznego transportu drogowego, uprawniony jest do ustalenia warunków dostępu do środka transportu, które pasażer ma spełnić, aby doszło do zawarcia umowy przewozu. Warunki dostępu do środka transportowego zostały określone przez(...)w Taryfie II, w której wprowadzono wymóg rejestracji wejścia do pojazdu przez posiadaczy zakodowanych na Karcie(...)biletów okresowych lub uprawnień do bezpłatnych przejazdów. Powód stwierdził, że w okresie do 31 grudnia 2017 r. (ostatniego dnia stosowania praktyki) sam fakt posiadania na karcie zakodowanego biletu okresowego bez dokonania rejestracji przy każdym wejściu do pojazdu nie spełniał określonych przez(...)warunków. Dopiero zarejestrowanie wejścia do pojazdu spełniała wymóg weryfikacji zakodowanego biletu i uznania go za ważny. Powód nie zgodził się z wyrażonym w decyzji stanowiskiem, że do zawarcia umowy przewozu dochodzi już w chwili nabycia biletu, a wymóg rejestracji wejścia do pojazdu nie ma związku z umową przewozu. Powołał się na ocenę doktryny, iż samo nabycie biletu nie wystarcza jeżeli bilet nie zawiera wszystkich danych niezbędnych do zawarcia umowy przewozu między konkretnym przewoźnikiem i podróżnym. Takimi biletami są stosowane w komunikacji miejskiej bilety jednorazowe, wieloprzejazdowe, okresowe i abonamentowe, które wskazują, że została uiszczona należność za określoną lub nie liczbę przejazdów w określonym lub nieokreślonym czasie. O terminie przejazdu decyduje sam podróżny poprzez wejście do środka transportu. Powód stwierdził, że dopiero wówczas dochodzi do zawarcia umowy przewozu w sposób dorozumiany w wyniku zachowania się podróżnego i przystąpienia przewoźnika do jej wykonania. Na podstawie wyrażonego w doktrynie stanowiska dotyczącego formy zawarcia umowy przewozu powód nie zgodził się ze stanowiskiem Prezesa UOKiK, że odbicie Karty w kasowniku nie stanowi warunku dostępu do środka transportu i nie aktualizuje biletu lub uprawnienia w kontekście konkretnego przejazdu. Wskazał na przykłady wprowadzenia wymagania rejestracji w kasowniku biletu zakodowanego na karcie elektronicznej przy wejściu do pojazdu przez organizatorów transportu komunalnego w innych miastach.Zauważył, że wymóg obowiązku rejestrowania kart przez konsumentów nie był kwestionowany i został potwierdzony przez Prezesa UOKiK w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Prezes UOKiK zakwestionował jednak karanie opłatami dodatkowymi za niewykonanie tego obowiązku przez konsumenta.Przedsiębiorca nie zgodził się ze stanowiskiem pozwanego, że nie miał prawa nakładać opłat dodatkowych za brak wykonania obowiązku rejestracji wejścia do pojazdu. Stwierdził, że skoro organizator transportu publicznego może nałożyć obowiązek rejestrowania wejścia do pojazdu, to nie można mu odmawiać prawa do egzekwowania wykonywania obowiązków poprzez stosowanie sankcji. Powód powołał się na wyrażone w wyrokach Sądu OKiK i decyzji Prezesa UOKiK stanowisko dotyczące możliwości pobierania opłat manipulacyjnych pod warunkiem, że ich wysokość nie jest rażąco wygórowana. Za rażąco wygórowaną uznawana jest opłata manipulacyjną pobieraną przez przewoźnika od pasażerów nieposiadających w trakcie podróży dokumentów potwierdzających ich uprawnienia, jeżeli jej wysokość nie jest powiązana z wysokością ceny biletów. Powód stwierdził, że opłata manipulacyjna pobierana przez(...)była powiązana z wysokością cen biletów. Wysokość tej opłaty nie była rażąco wygórowana, ponieważ wnosiła zaledwie 15 zł i uwzględniała koszty czynności związanych ze zwrotem lub anulowaniem opłaty dodatkowej. Powód wskazał, że w innej decyzji Prezes UOKiK dopuścił możliwość pobierania opłaty manipulacyjnej, jeżeli podróżny udokumentuje posiadanie uprawnień do bezpłatnego czy ulgowego przejazdu, a w zaskarżonej decyzji nie dopuścił takiej możliwości. Zdaniem powoda takie stanowisko Prezesa UOKiK narusza określoną wart. 8 § 2 k.p.a.zasadę stosowania tej samej praktyki orzekania w takim samym stanie faktycznym, co uzasadnia uznanie, że zaskarżona decyzja rażąco narusza prawo i już tej przyczyny powinna być uchylona. Powód ponownie podkreślił, że korzystanie z przejazdów na podstawie Karty(...)z zakodowanym uprawnieniem do przejazdów bezpłatnych nie jest obowiązkowe. Zgodnie z § 3 ust. 1 Taryfy (z wyjątkiem dzieci i młodzieży, w przypadku których korzystanie z Karty(...)jest obowiązkowe) pasażerowie uprawnieni do bezpłatnych przejazdów, który nie mają spersonalizowanej KARTY, mogą podróżować również na podstawie innych stosownych dokumentów potwierdzających uprawnienie do bezpłatnych przejazdów. Pasażer obowiązany jest okazać dokument podczas kontroli. Powód przedstawił również okoliczności faktyczne, uzasadniające wprowadzenie rejestracji ilości podróżnych. Celem projektu(...)jest możliwość ustalenia wielkości potoków pasażerskich. Rejestracja wejścia i wyjścia z pojazdu podróżnych korzystających z biletów elektronicznych na Karcie(...)umożliwia pomiar ilości pasażerów na poszczególnych odcinkach tras. Miejski transport zbiorowy jest w znacznej części finansowany przez gminy członkowskie(...). Ze względu na to, że wydatki na ten cel są znaczące, zebrane informacje pozwalają osiągnąć oszczędności w zakresie planowania częstotliwości kursowania linii zależnie od potrzeb pasażerów. Mają także znaczenie dla wyliczania poziomu dotacji, których wielkość uzależniona jest od wyników finansowych linii określanych na podstawie napełnienia na poszczególnych liniach. Bez rejestracji wejść do pojazdu nie ma możliwości przypisania do linii dochodów z biletów zapisanych na kartach(...). Pozyskiwanie danych z systemu(...)pozwala na zaoszczędzenie kosztów ponoszonych wcześniej na badania przepływów pasażerskich metodą liczenia bezpośredniego (obarczoną marginesem błędu) i efektywniejsze wykorzystanie środków publicznych. Informacje o potokach pasażerskich są realnym narzędziem służącym do dostosowania komunikacji miejskiej do potrzeb pasażerów i poprawy jakości świadczonych usług. Posiadanie informacji o dużym obłożeniu linii w określonych godzinach umożliwia zwiększenie częstotliwości kursów, zmianę rodzaju taboru lub włączenie danego przystanku w obsługę dodatkowej linii, czyli optymalizację i poprawę jakości oferty przewozowej. Dodatkowo Przedsiębiorca podniósł, że za istotny dla oceny rzekomego naruszenia interesów konsumenckich jest argument wynikający z wyników sondaży. Z przeprowadzonych badań opinii pasażerów wynikało, że sam proces rejestracji wejść i wyjść z pojazdu nie jest uciążliwy i nie stanowi dla nich problemu. Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Wskazał, że w zakresie obowiązków wynikających z zaskarżonej decyzji następcą prawnym powoda – KomunikacyjnegoZwiązku (...)jest(...)z siedzibą wK.. W odniesieniu do zarzutów odwołania Prezes UOKiK wskazał, że w art. 1 ust. 1 uokik określone zostały zasady podejmowanej w interesie publicznym ochrony interesów konsumentów. Prezes UOKiK zauważył, że w świetle poglądów doktryny i orzecznictwa Sądu Najwyższego interes publiczny jest kategorią węższą od pojęcia zbiorowych interesów konsumentów. Powołał się na stanowisko Sądu Najwyższego, zgodnie z którym wszczęcie postępowania antymonopolowego jest możliwe także, gdy pokrzywdzonym jest jeden konsument. Wymiar wydanego orzeczenia jest szerszy, pełni także funkcję prewencyjną i służy ochronie nieograniczonej liczby konsumentów. Stwierdził, iż w kontekście interesu prawnego konsumentów przez pojęcie porządku prawnego należy rozumieć nie tylko nakazy lub zakazy wynikające z norm prawnych ale również te, które wynikają z zasad współżycia społecznego i dobrych obyczajów. Zdaniem pozwanego naruszeniem dobrych obyczajów jest nakładanie na konsumentów sankcji, która nie ma umocowania w obowiązujących przepisach z tytułude factobraku udziału w badaniach marketingowych i zbieraniu danych statystycznych na rzecz(...)poprzez arbitralne uznanie, że pasażerowie posiadający Kartę(...)z zakodowanymi aktywnymi biletami okresowymi bez limitu przejazdów (korzystający z transportu publicznego zgodnie uprawnieniami wynikającymi z biletu) lub pasażerowie z aktywnymi uprawnieniami do przejazdów bezpłatnych, którzy nie zarejestrowali wejścia do pojazdu w kasowniku, podróżują bez ważnego biletu i w takiej sytuacji pobiera się od nich opłatę dodatkową i należność za przewóz. Pozwany wskazał, że podstawę materialnoprawną stwierdzenia w nin. sprawie stanowi art. 24 ust. 1 i 2 uokik. Pod pojęciem praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów rozumie się godzące w nie, sprzeczne z prawem lub dobrymi obyczajami zachowanie przedsiębiorcy. W powołanej definicji wymienione są dwie alternatywne przesłanki dotyczące zakazanego zachowania przedsiębiorcy. Zachowanie przedsiębiorcy może być sprzeczne z prawem albo sprzeczne z dobrymi obyczajami. Pozwany wskazał, iż dla ustalenia, że stosowana praktyka narusza zbiorowe interesy konsumentów konieczne jest wykazanie sprzeczności z dobrymi obyczajami oraz naruszenia interesów konsumentów o charakterze zbiorowym. Na tej podstawie pozwany wskazał, że naruszenie dobrych obyczajów może stanowić samoistną przesłankę do uznania, że określone zachowanie było przejawem stosowania praktyki naruszającej zborowe interesy konsumentów. Prezes UOKiK podkreślił, że dobre obyczaje to pozaprawne normy postępowania, będące elementem porządku prawnego w szerokim znaczeniu, obejmujące zarówno wartości moralne jak i ekonomiczne związane z praktykami życia gospodarczego. To normy postępowania, nakazujące nienadużywanie posiadanej przewagi kontraktowej w stosunku do słabszego uczestnika obrotu. Uznaje się, że zachowanie sprzeczne z dobrymi obyczajami narusza interesy ekonomiczne konsumentów w wymiarze majątkowym i niemajątkowym. Sprowadza się do wykorzystania ich słabszej pozycji, niewiedzy, braku informacji i doświadczenia. Dobre obyczaje, jako klauzula generalna, każdorazowo wymagają skonkretyzowania w danym stanie faktycznym. Pozwany wskazał, że w zaskarżonej decyzji wyjaśniono, dlaczego objęte zarzutem zachowanie(...)było sprzeczne z dobrymi obyczajami. W związku z tym zarzut powoda dotyczący niewskazania w decyzji konkretnej podstawy prawnej dla interesów konsumentów, którym przyznano w decyzji ochronę uznał pozwany za nieuzasadniony. Podkreślił, że interes konsumentów korzystał z ochrony prawnej przewidzianej przez ustawodawcę w art. 24 ust. 1 i 2 uokik. Na podstawie wymienionego przepisu interes konsumentów, który w skutek działań sprzecznych z dobrymi obyczajami został naruszony, zasługiwał na ochronę. W związku w tym w sprawie nie było potrzeby odnoszenia się do innych aktów prawnych. Zdaniem pozwanego dla oceny praktyki(...)nie miała znaczenia okoliczność, że konsumenci mieli możliwość zakwestionowania opłat dodatkowych oraz, że osoby uprawnione do bezpłatnego przejazdu nie miały obowiązku wyrabiania Karty(...). Wymagało to podjęcia pewnych działań, więc nie każdy konsument podejmował takie działania. Pozwany podkreślił, iżdobrowolność korzystania z danego produktu nie oznacza, że stosowanie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów było dozwolone.Stwierdził, że Przedsiębiorca w ogóle nie powinien wprowadzać tych opłat. W odniesieniu do twierdzenia powoda, że interes publiczny nie został naruszony, a kwestionowana praktyka była działaniem w interesie konsumentów w postaci lepszego gospodarowania środkami publicznymi i zwiększaniu jakości usług pozwany podtrzymał stanowisko przedstawione w zaskarżonej decyzji. Wskazał, że w założeniu praktyka Przedsiębiorcy miała służyć realizacji celów o znaczeniu publicznym, lecz odbywało się to kosztem konsumentów, którzy nie byli bezpośrednimi beneficjentami korzyści powoływanych przez powoda. Zagrożenie interesu publicznego wynikające z karania dodatkową opłatą przewyższało ewentualne korzyści z rzekomego podniesienia jakości przewozów i optymalizacji systemu rozliczeń. Prezes UOKiK podkreślił, że(...)nie wykazał wprowadzenia żadnych udogodnień podjętych w wyniku gromadzenia danych, oraz w jaki sposób optymalizacja rozliczeń miedzy gminami przełożyła się na korzyści dla konsumentów. Zdaniem pozwanego chociaż wymuszenie na konsumentach rejestrowania kart(...)pod rygorem pobierania opłaty dodatkowej miało przyczynić się do realizacji celów o znaczeniu publicznym, to odbyło się kosztem pasażerów, na których nałożono nieproporcjonalne do tych celów obciążenia. Mając powyższe na uwadze pozwany stwierdził, że gdyby działania dotyczące opłat dodatkowych nie byłyby realizowane, konsumenci byliby w lepszej sytuacji. Odnośnie twierdzeń odwołania, że wprowadzenie systemu Karty(...)było zgodne z obowiązującymi trendami a powód wywiązywał się z obowiązków informacyjnych i dążył do dostosowania usług do potrzeb konsumentów i optymalizacji wydatków pozwany wyjaśnił, że przedmiotem oceny nie było badanie wywiązywania się z obowiązków informacyjnych, lecz ocena stwierdzonej praktyki. Prezes UOKiK zauważył, że realizacja wymogu rejestracji nie wiąże się z faktycznym warunkiem dostępu do środka transportowego, jak bramki w metrze. W ocenie pozwanegonaruszenie dobrych obyczajów polegało na takim ustaleniu wymogów korzystania z Kart(...), które nie nadają biletom i uprawnieniom cech ważności i nie potwierdzają ich ważności. Mają na celu jedynie zmuszenie konsumentów do udziału w badaniach marketingowych, a opłata dodatkowa za niezarejestrowanie karty była sankcją za brak udziału w analizach rynkowych prowadzonych przez(...). Pozwany stwierdził, iż nie ma podstaw do kwalifikowania nakładanej opłaty dodatkowej jako sankcji za jazdę bez ważnego biletu. Taka sytuacja narusza dobre obyczaje i nie ma uzasadnienia wart. 33a ust. 3 i 4 Prawa przewozowego. Powoływanie się na fakt, że system rejestrowania wejść i wyjść z pojazdu stanowi powszechną praktykę pozwany uznał za niezasługujący na uwzględnienie w sprawie, ponieważ powód nie przedstawił żadnego analogicznego przykładu stosowania praktyki, którą stwierdzono w zaskarżonej decyzji. Odnośnie twierdzenia powoda, że był uprawniony do ustalenia warunków dostępu do środka transportowego pozwany podtrzymał stanowisko, że „inne warunki”, o których mowa wart. 16 Prawa przewozowego, powinny mieć związek z zawarciem umowy przewozu i nie mogą być ustalane przez przewoźnika dowolnie. Zdaniem Prezesa UOKiK nie jest możliwa sytuacja, że weryfikacja zakodowanego na karcie uprawnienia czy biletu i uznanie go za ważny ma charakter wyłącznie pozorny, a w rzeczywistości czynność ta służy uzyskaniu informacji o popycie ze strony konsumentów. Pozwany wskazał, że w przypadku zakodowanych na Karcie(...)biletów okresowych bez limitu i uprawnień do przejazdów bezpłatnych, do stwierdzenia, że pasażer podróżuje zgodnie z posiadanymi uprawnieniami bez znaczenia było oznaczenie biletu/uprawnienia datą, godziną lub innymi informacjami, które wskazywano w odwołaniu. Zauważył, że z punktu widzeniaart. 16 Prawa przewozowegodo zawarcia umowy przewozu nie jest koniecznym zarejestrowanie wejścia do pojazdu w taki sposób, jaki został ustalony przez(...). Natomiast w odniesieniu do argumentacji, że wymóg rejestracji wejścia do pojazdu jest stosowany przez przewoźników w innychmiastach P.UOKiK stwierdził, iż te okoliczności nie przesądzają o powszechności stosowania praktyki analogicznej do stwierdzonej w zaskarżonej decyzji. Oświadczył, że wbrew twierdzeniu powoda nie zaakceptował w decyzji prawa(...)do nałożenia na pasażerów obowiązku rejestracji wejść. Stwierdził, że obowiązek ten nie ma podstaw, ale jeżeli za jego niewykonanie nie jest przewidziana sankcja pieniężna, Prezes UOKiK nie kwestionuje tej praktyki jako naruszającej zbiorowe interesy konsumentów. Bez sankcji obowiązek ten nie narusza rażąco zbiorowych interesów konsumentów. W ocenie pozwanego to stosowanie sankcji za brak realizacji wymogu rejestracji wejścia świadczy o naruszeniu art. 24 uokik. Pozwany wyjaśnił również motywy, na podstawie których ocenił w decyzji działanie polegające na pobieraniu opłaty manipulacyjnej za anulowanie opłaty dodatkowej za jazdę bez spełnienia wymogów nałożonych przez(...). Zdaniem pozwanego również pozostałe podnoszone w odwołaniu okoliczności faktyczne nie miały wpływu na ocenę stwierdzonej praktyki polegającej na pobieraniu opłat karnych za brak zarejestrowania wejścia do pojazdu w sytuacji, gdy rejestracja nie miała związku z umową przewozu i nie aktualizowała uprawnienia do konkretnego przejazdu i nie miała na celu potwierdzenia, że ma ważny bilet/ uprawnienie do przejazdu. Pozwanypodkreślił, że decyzja nie kwestionuje, jako praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów wprowadzenia wymogu rejestrowania Kart(...)przy wejściu do pojazdu mimo, że w ocenie pozwanego nałożenie tego obowiązku nie ma podstaw. Jednak dopóki za niewykonanie tego obowiązku nie jest przewidziana sankcja, nie było podstaw do zakwestionowania praktyki jako naruszającej zbiorowe interesy konsumentów.W ocenie Prezesa UOKiK stosowanie sankcji za brak realizacji wymogu rejestracji świadczy o naruszeniu art. 24 ust. 1 i 2 uokik. Pozwany zaznaczył, że podnoszony w odwołaniu brak przymusu korzystania z Kart(...)z zakodowanymi uprawnieniami do przejazdów bezpłatnych nie oznacza, że zasady korzystania z tych Kart mogą być kształtowane z naruszeniem zbiorowych interesów konsumentów. Pokreślił, że przedmiotem decyzji jest karanie opłatami dodatkowymi pasażerów podróżujących na podstawie Kart(...)z zakodowanymi biletami okresowymi bez limitu przejazdów lub uprawnieniami do przejazdów bezpłatnych, którzy nie zarejestrowali wejścia do pojazdu, jako działanie sprzeczne z dobrymi obyczajami i godzące w interesy konsumentów. Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny: KomunikacyjnyZwiązek (...), którego następcą prawnym jest(...)z siedzibą wK., został utworzony w 1991 r. jako związek międzygminny w celu wspólnego wykonywania przez gminy członkowskie zadań publicznych w zakresie komunikacji miejskiej.(...)jest organizatorem publicznego transportu zbiorowego na liniach komunikacyjnych lub w sieci komunikacyjnej gminnych przewozów pasażerskich na terenie gmin należących do związku oraz skorelowanych z nimi innych usług publicznych.(...)zajmuje się planowaniem, organizowaniem i zarządzaniem publicznym transportem zbiorowym w rozumieniu przepisów ustawy o publicznym transporcie drogowym w celu zaspakajania potrzeb mieszkańców gmin uczestniczących w Związku oraz badaniami nad rozwojem systemów transportowych, utrzymaniem i rozwojem infrastruktury, w tym działaniami zmierzającymi do rozwoju elektronicznych usług publicznych i koordynacją zarządzania ruchem. Zasięg działania Związku obejmuje prawie całą aglomeracje(...)i część obszarów sąsiadujących z nią o łącznej powierzchni 1,8 tys. km( 2 )zamieszkałej przez niemal 2 mln osób. Z organizowanego przez Związek transportu publicznego korzysta codziennie około 1 miliona pasażerów. Zgodnie ustawą z dnia 9 marca 2017 r. o związku metropolitalnym w województwie(...)(Dz.U. z 2017 r. poz. 730) i wydanego na jej podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dniem 1 lipca 2017 r. utworzona została(...), obejmująca 41 czyli większość gmin członkowskich(...). Od 1 stycznia 2018 r.Zarząd (...)Metropolitalnego będącego jednostką organizacyjną Metropolii wykonuje zadania publiczne w zakresie publicznego transportu zbiorowego. Jednostka ta działa równolegle do(...)i przygotowuje się do przejęcia jego zadań od początku 2019 r. (okoliczności bezsporne) W październiku 2015 r.(...)uruchomił system(...)Karty Usług Publicznych ((...)), wspomagający zarządzanie i realizację usług publicznych drogą elektroniczną w obszarze publicznego transportu zbiorowego. W ramach systemu użytkownicy mają korzystać z Kart(...), które są elektronicznymi nośnikami uprawnień do przejazdów. (k. 3574 akt adm.) Celem jest m.in. zbudowanie zintegrowanego systemu pobierania płatności bezgotówkowych za usługi świadczone przez instytucje samorządowe wraz z systemem informacji pozwalającym na pozyskanie danych o popycie na poszczególne usługi. System ma zbierać dane niezbędne do sprawnego zarządzania instytucjami publicznymi zaangażowanymi w jego funkcjonowanie. Elementem systemu(...)są Karty(...), które mogą pełnić m.in. funkcję elektronicznego nośnika uprawnień do przejazdów, w tym biletów okresowych, funkcję identyfikacyjną i pozwalającą na kodowanie tytułu do ulgi za przejazd. W publicznym transporcie zbiorowym Karty(...)umożliwiają korzystanie przez pasażerów z elektronicznych nośników uprawnień do przejazdów i dokonywanie płatności za usługi przewozowe. Służą również do zarządzania transportem publicznym. Zasady korzystania z Karty(...)określa Taryfa przewozu osób i bagażu w(...)oraz Regulamin Karty(...). Zgodnie z tymi dokumentami korzystanie z Karty(...)odbywa się na podstawie umowy zawieranej przez użytkownika Karty z mBankiem i(...). Użytkownikiem Karty jest osoba fizyczna – strona umowy. Są dwa rodzaje Kart. Karty spersonalizowane, czyli imienne z nadrukowanym imieniem i nazwiskiem oraz zdjęciem, oraz Karty niespersonalizowane na okaziciela, bez danych osobowych. Do dnia 31 grudnia 2017 r. wydano łącznie 327 518 Kart(...), w tym 298 692 kart spersonalizowanych i 28 826 kart niespersonalizowanych. (k. 3501 akt adm.) Do dnia 31 czerwca 2018 r. liczba wydanych kart wzrosła do 445 335, z czego 411 003 to karty spersonalizowane i 34 332 – karty niespersonalizowane. (k. 3587 akt adm.) W okresie od 1 listopada 2015 r. do 31 grudnia 2017 r. postanowienia obowiązujących w(...)Taryf przewozu osób i bagażu nakładały na pasażerów posiadających Karty(...)z zakodowanymi biletami okresowymi bez limitu przejazdów lub uprawnieniami do przejazdów bezpłatnych obowiązek rejestrowania wejścia do pojazdu każdorazowo po rozpoczęciu podróży danym środkiem transportu przez przyłożenie Karty(...)do kasownika. Jazda środkiem transportu z niezarejestrowanym wejściem do pojazdu uważana była za jazdę bez ważnego biletu. W przypadku kontroli w takiej sytuacji postanowienia Taryfy przewidywały, że pobierana była dodatkowa opłata gotówkowa i właściwa należność za przewóz lub wystawiany był protokół – wezwanie do zapłaty. Powyższe postanowienia zawierała Taryfa stanowiąca załącznik do uchwały Zarządu(...)nr(...)z dnia 8 września 2015 r. (k. 2195-2218 akt adm.) ze zmianami wprowadzonymi kolejnymi uchwałami Zarządu(...), która obowiązywała w okresie od 1 listopada 2015 r. do 30 czerwca 2017 r. (dalej: Taryfa I) oraz Taryfa stanowiąca załącznik do uchwały nr(...)Zarządu(...)z dnia 26 kwietnia 2017 r. obowiązująca w okresie od 1 lipca 2017 r. do 31 grudnia 2017 r. (dalej: Taryfa II). (k. 3534-3557 akt adm.) Zgodnie z postanowieniami Taryfy pasażerowie korzystający z Kart(...)z zakodowanymi biletami okresowymi oraz pasażerowie uprawnieni do przejazdów bezpłatnych mieli obowiązek rejestracji wejścia do pojazdu. W okresie od 1 listopada 2015 r. do 30 czerwca 2017 r. obowiązek obejmował również rejestrowanie wyjścia z pojazdu. W późniejszym okresie do zaprzestania stosowania praktyki rejestrowanie wyjścia było zalecane. Ważność zapisanych na Karcie elektronicznych biletów okresowych rozpoczynała się w chwili pierwszej rejestracji (aktywacji biletu) lub od wskazanego dnia. Kończyła się z upływem okresu ważności albo po wykonaniu określonej liczby przejazdów. Zgodnie z § 8 ust. 2 i 3 Taryf posiadacz biletu okresowego na Karcie(...)lub uprawnienia do przejazdu bezpłatnego miał obowiązek każdorazowego zarejestrowania wejścia do pojazdu poprzez przyłożenie Karty do kasownika. W myśl § 9 ust. 4 Taryf pasażer podróżujący niezgodnie z Taryfą ponosił opłatę dodatkową gotówkową oraz przewoźne. Za jazdę bez ważnego biletu uznawana była również jazda z elektronicznym biletem okresowym lub uprawnieniem do przejazdów bezpłatnych, zapisanym na Karcie(...), które nie zostały zarejestrowane w kasowniku po wejściu do pojazdu. Taryfy przewidywały również możliwości odwołania od nałożonych opłat dodatkowych i anulowania lub zwrotu opłaty dodatkowej za jazdę bez ważnego biletu. W całym okresie obowiązywania Taryf (1 listopada 2015 r. – 31 grudnia 2017 r.) osoba, która korzystała z przejazdu bezpłatnego i w trakcie kontroli nie posiadała Karty(...), na której zakodowane jest uprawnienie lub ważnego dokumentu uprawniającego ją do takiego przejazdu mogła uzyskać anulowanie opłaty dodatkowej i należności za przewóz pod warunkiem zgłoszenia się do(...)i przedstawienia dokumentu uprawniającego do bezpłatnego przejazdu. Do dnia 19 mara 2017 r. Taryfa przewidywała termin 7 dni na zgłoszenie. Następnie termin przedłużono do 14 dni. W okresie od 1 maja 2016 r. do 31grudnia 2017 r. Taryfy przewidywały też możliwość anulowania opłat dodatkowych za przewóz wobec posiadaczy aktywnych elektronicznych biletów okresowych (średnio i długookresowych) zapisanych na Kartach(...), którzy korzystając z komunikacji(...)zgodnie z nabytym uprawnieniem, w trakcie kontroli nie posiadali Karty z zapisanym biletem i otrzymali wezwanie do zapłaty. W okresie od 20 marca 2017 r. do 31 marca 2017 r. postanowienie § 10 ust. 5 Taryfy stanowiło, że posiadacz aktywnego elektronicznego biletu średnio lub długookresowego bez limitu przejazdów zapisanego na Karcie(...)bądź osoba posiadająca spersonalizowaną Kartę(...)z zakodowanym uprawnieniem do przejazdu bezpłatnego, która korzystała ze środków komunikacyjnych(...)zgodnie z nabytym uprawnieniem, a w trakcie kontroli okazała Kartę z niezarejestrowanym wejściem do pojazdu, uzyska anulowanie opłaty dodatkowej o ile zgłosi się z Kartą i zapisanym biletem lub uprawnieniem do przejazdów bezpłatnych w terminie 14 dni. Zgodnie z Taryfami przy anulowaniu/zwrocie opłat dodatkowych pobierano opłatę manipulacyjną. Wysokość opłaty manipulacyjnej wynosiła 15 zł. Z powyższego wynika, że w okresie od 1 listopada 2015 r. do 31 grudnia 2017 r. jazda z Kartą(...)z zakodowanym biletem okresowym bez limitu przejazdów lub uprawnieniem do przejazdów bezpłatnych z niezarejestrowanym wejściem do pojazdu była traktowana jak jazda bez ważnego biletu. W latach 2016- 2017 kontrolerzy(...)nałożyli ponad 10,5 tys. opłat dodatkowych gotówkowych (płatnych w miejscu kontroli) oraz ponad 620 tys. opłat dodatkowych kredytowych za jazdę bez ważnego biletu. Na podstawie tych informacji nie było możliwe ustalenie, ile z tych opłat nałożono z tytułu przejazdu z niezarejestrowanym w kasowniku wejściem z biletem okresowym zapisanym na Karcie lub uprawnieniem do przejazdów bezpłatnych, ponieważ w drukach opłat dodatkowych nie określono podstawy nałożenia opłaty. (k. 3502 akt adm.) Z informacji WydziałuWindykacji (...)wynika, że żadne odwołanie złożone z powodu braku zarejestrowania przy wejściu do pojazdu imiennego elektronicznego biletu bez limitu nie zostało rozpatrzone negatywnie. (k. 3502-3503 akt adm.) W dniu 1 stycznia 2018 r. na mocy uchwały zarządu nr 82/2017 z dnia 19 grudnia 2017 r.(...)wprowadził nową Taryfę przewozu osób i bagażu (Taryfa III), w której zniesione zostały opłaty dodatkowe za niezarejestrowanie wejścia do pojazdu przez użytkowników Karty(...)z zakodowanymi biletami okresowymi bez limitu przejazdu i uprawnieniami do przejazdów bezpłatnych oraz obowiązek rejestrowania wejścia w przypadku Kart z ww. biletami i uprawnieniami. W Taryfie III od dnia 1 stycznia 2018 r. nie przewidziano obciążania opłatami dodatkowymi pasażerów podróżujących na podstawie elektronicznych biletów okresowych bez limitu przejazdów zapisanych na Kartach(...)lub na podstawie uprawnień do przejazdów bezpłatnych zapisanych na Kartach(...), które nie zostały zarejestrowane w kasowniku po wejściu do pojazdu. (k. 3476-3499 akt adm.) W odpowiedzi na wezwanie Prezesa UOKiK z dnia 4 maja 2016 r. w toku postępowania wyjaśniającego(...)w piśmie z dnia 18 maja 2016 r. wskazał, że celem rejestracji wejścia i wyjścia z pojazdu pasażerów korzystających z biletów elektronicznych zakodowanych na Kartach(...)był pomiar potoków pasażerskich na poszczególnych odcinkach tras. Miejski transport zbiorowy finansowany jest w części przez gminy członkowskie(...). Rejestracja przez pasażerów wejść i wyjść z pojazdu miała umożliwić wyliczenie przychodów, które generują poszczególne linie komunikacji miejskiej i uszczegółowienie rozliczeń między(...)a poszczególnymi gminami. Ponadto posiadanie informacji o napełnieniu środków komunikacji zbiorowej pasażerami na poszczególnych odcinkach linii miało umożliwić właściwe kształtowanie oferty przewozowej i optymalizację rozkładów jazdy, przebiegu tras oraz pojemności taboru. (k. 35 akt adm.) Po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego dotyczącego ustalenia, czy w zw. z działaniami(...)wK.doszło do stosowania działań sprzecznych z dobrymi obyczajami i godzących w zborowe interesy konsumentów w zakresie warunków korzystania ze(...)Karty Usług Publicznych i ustalenia, że(...)mógł dopuścić się naruszenia zakazu określonego w art. 24 ust. 1 i 2 uokik Prezes UOKiK postanowieniem z dnia 16 listopada 2017 r. wszczął postępowanie w sprawie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów, zawiadomił(...)o możliwości ustosunkowania się do postawionego w postanowieniu zarzutu. (k.1-8 akt adm.) W dniu 2 stycznia 2018 r. Prezes UOKiK wydał postanowienie o zaliczeniu w poczet dowodów dokumentów uzyskanych przez organ w toku postępowania dowodowego. (k. 44 akt adm.) W toku postępowania administracyjnego w sprawie Przedsiębiorca składał informacje i wyjaśnienia. Pismem z dnia 10 października 2018 r. Prezes UOKiK zawiadomił(...)wK.o zakończeniu zbierania materiału dowodowego i możliwości zapoznania się ze zgromadzonym materiałem dowodowym w określonym terminie. (k.3654 akt adm.) W dniu 16 października 2018 r. upoważniony pracownik(...)zapoznał się z aktami postępowania w sprawie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów i oświadczył, że strona w terminie do dnia 23 października 2018 r. przedstawi stanowisko dotyczące zgromadzonego w aktach sprawy materiału dowodowego. (k. 3657 akt adm.) W aktach administracyjnych nie znajduje się pismo(...)zawierające stanowisko dotyczące zebranego w sprawie materiału dowodowego. W dniu 3 grudnia 2018 r. Prezes UOKiK wydał decyzję, w której uznał opisaną w sentencji decyzji praktykę Przedsiębiorcy za naruszającą zbiorowe interesy konsumentów. Na podstawie dokonanych ustaleń Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie. W sprawie bezsporne jest, że w okresie od 1 listopada 2015 r. do dnia 31 grudnia 2017 r. KomunikacyjnyZwiązek (...)wK., w odniesieniu do pasażerów podróżujących pojazdami publicznego transportu zbiorowego, posiadających(...)Kartę Usług Publicznych z zakodowanymi aktywnymi biletami okresowymi bez limitu przejazdów lub aktywnymi uprawnieniami do przejazdów bezpłatnych, którzy korzystając z przejazdu zgodnie z zakresem uprawnień wynikających z zakodowanego biletu nie zarejestrowali wejścia do pojazdu poprzez przyłożenie Karty do kasownika z logo(...)niezwłocznie po rozpoczęciu podróży, stosował praktykę polegającą na przyjęciu, że pasażerowie ci podróżują bez ważnego biletu i w takiej sytuacji w przypadku kontroli pobierana była od nich opłata dodatkowa gotówkowa i właściwa należność za przewóz albo wystawiano protokół wezwania do zapłaty. Wskazać należało, że zgodnie z opartym na treściart. 16 Prawa przewozowegostanowiskiem przyjętym w doktrynie, w przypadku biletów okresowych bez limitu przejazdu uzasadnione jest przyjęcie, że umowa przewozu może zostać zawarta już w chwili nabycia biletu, zwłaszcza, gdy w momencie zakupu określony został pierwszy dzień jego ważności, bowiem już w tym momencie strony ustalają wszystkie istotne elementy umowy przewozu. Okoliczność, czy podróżny w ogóle skorzysta z uprawnień wynikających z tak zawartej umowy przewozu i w jakim zakresie, odnosi się do kwestii wykonania umowy. (por. D. Ambroziak, Komentarz do art. 16 ust. 1 ustawy Prawo przewozowe, System Informacji Prawnej LEX.) W przypadku elektronicznych biletów okresowych dla pasażerów korzystających ze spersonalizowanej Karty(...)bez limitu przejazdów oraz w przypadku pasażerów posiadających uprawnienie do przejazdów bezpłatnych zapisanych na Karcie do zawarcia umowy wystraczające więc było zakodowanie uprawnień na Karcie (nabycie biletu) i jego aktywacja poprzez pierwszą rejestrację biletu w kasowniku. Czynność techniczna polegająca na rejestracji wejścia i wyjścia z pojazdu komunikacji publicznej służyła zbieraniu przez(...)informacji o potokach podróżnych, czyli danych statystycznych dotyczących obciążenia poszczególnych linii, nie miała związku z umową przewozu i nie miała wpływu na nadanie zapisanym na Kartach biletom i uprawnieniom do przejazdu cech ważności. Mimo tego w okresie od 1 listopada 2015 r. do 31 grudnia 2017 r. pasażerowie posiadający Karty(...)z zakodowanymi biletami okresowymi bez limitu przejazdów lub uprawnieniami do przejazdów bezpłatnych, którzy nie spełnili wymogu skasowania Karty(...)niezwłocznie po wejściu do pojazdu, w przypadku kontroli traktowani byli jak pasażerowie podróżujący bez ważnego biletu i nakładana była na nich kara pieniężna w postaci opłaty dodatkowej gotówkowej oraz pobierana należność za przejazd lub wystawiany był protokół wezwania do zapłaty. Na podstawie dokonanych ustaleń wskazać należało, że rejestrowanie Kart(...)było czynnością o charakterze czysto technicznym, która nie była związana z umową przewozu i nie mającą wpływu na ważność zawartej umowy przewozu. Czynność ta służyła wyłącznie gromadzeniu przez(...)danych statystycznych o realizowanych przez pasażerów przejazdach. W ocenie Sądu w sytuacji, gdy konsumenci podróżujący na podstawie Karty(...)z zakodowanymi biletami okresowymi bez limitu przejazdów oraz konsumenci podróżujący z aktywnymi uprawnieniami do przejazdów bezpłatnych, nie zarejestrowali wejścia do pojazdu w kasowniku, nie było podstaw do traktowania ich jak osoby nieuczciwe i uznania, że nie posiadali uprawnień do korzystania z przewozu. W tym stanie zgodzić się należało z przedstawionym w zaskarżonej decyzji stanowiskiem, iż przewidziana w obowiązującej Taryfie opłata dodatkowa za nieskasowanie Karty(...)była sankcją za brak udziału w analizach rynkowych i badaniach marketingowych prowadzonych przez(...). Wobec tego, że pasażerowie posiadający Kartę(...)z zakodowanymi biletami okresowymi bez limitu przejazdów oraz pasażerowie z aktywnymi uprawnieniami do przejazdów bezpłatnych, mimo niezarejestrowania wejścia do pojazdu, nie byli pasażerami podróżującymi bez ważnych dokumentów przewozu, w świetle obowiązujących przepisówustawy Prawo przewozowe, w szczególności art. 33a ust. 3 i 4 tej ustawy, nie było podstaw do pobierania od nich opłaty dodatkowej i nie powinni być oni obciążani sankcją wyłącznie za brak udziału w prowadzonych przez(...)analizach rynkowych i badaniach marketingowych. W myśl przepisu art. 24 ust. 2 uokik przez praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów rozumie się godzące w nie sprzeczne z prawem lub dobrymi obyczajami zachowanie przedsiębiorcy. Okoliczność, że powód jest przedsiębiorcą nie była w sprawie kwestionowana. Zgodnie z ugruntowanym w doktrynie i orzecznictwie Sądu OKiK stanowiskiem istotą dobrych obyczajów jest szeroko rozumiany szacunek dla drugiego człowieka. Dobre obyczaje to reguły postępowania zgodne z etyką, moralnością i aprobowanymi społecznie obyczajami. Sprzeczne z dobrymi obyczajami są m.in. działania wykorzystujące brak doświadczenia konsumenta, naruszenie równorzędności stron umowy, działania zmierzające do dezinformacji, wywołania błędnego przekonania konsumenta, wykorzystania jego niewiedzy lub naiwności, ale także wywołujące konsternację wynikającą z niezasadnego i niesprawiedliwego potraktowania konsumenta jako człowieka nieuczciwego. Chodzi więc o działanie potocznie określane jako nierzetelne, odbiegające in minus od przyjętych standardów postępowania, oraz działanie lub zaniechanie podmiotu będącego przedsiębiorcą, które jest bezprawne lub prowadzi do naruszenia interesów i narażenia na straty moralne drugiej, słabszej strony umowy jaką jest konsument - pasażer. W realiach analizowanej sprawy konsument, w sposób bezpodstawny i niezasłużony, był traktowany jak osoba nieuczciwa, korzystająca z przejazdu bez ważnego biletu. Z dokonanych w sprawie ustaleń wynika, iż w świetle przepisówustawy Prawo przewozowestwierdzone w zaskarżonej decyzji działanie powoda nie miało żadnego wpływu na skuteczność umowy przewozu zawartej przez pasażera posiadającego Kartę(...)z zakodowanymi na niej uprawnieniami do przejazdu i z tej przyczyny było bezprawne. Ponadto potraktowanie konsumenta, który nie wykonał po wejściu do pojazdu czynności technicznej, której spełnienie nie miało wpływu na ważność jego uprawnień do korzystania z przejazdu środkiem transportu publicznego, a służyło jedynie zbieraniu danych o potokach podróżnych dla celów rozliczeniowych, jak osoby bez ważnego biletu mogło wywołać u konsumenta odczucie przedmiotowego traktowania oraz wrażenie, że został potraktowany niesprawiedliwie. Takie działanie jest ocenianie w doktrynie jako sprzeczne z prawem i dobrymi obyczajami, a w rezultacie naruszające interesy konsumentów. Powód w ramach wykonywanej działalności gospodarczej świadczy usługi dla mieszkańców, konsumentów, korzystających z organizowanych przez(...)usług przewozu środkami komunikacji publicznej. Oznacza to, że działanie(...)dotyczyło interesów nieograniczonej liczby konsumentów, którzy korzystali lub potencjalnie mogli korzystać ze świadczonych przez Przedsiębiorcę usług przewozu na podstawie Karty(...)z zakodowanymi uprawnieniami do przejazdu wskazanymi w zaskarżonej decyzji, których interesy w skutek stosowanej praktyki mogły zostać naruszone. Pod pojęciem interesu konsumentów należy rozumieć interes prawny, powiązany z interesem o charakterze ekonomicznym i z tego powodu uznany przez ustawodawcę za zasługujący na ochronę i zabezpieczenie. Podkreślić należy, że do uznania, iż działania przedsiębiorcy naruszały zbiorowy interes konsumentów, nie jest wymagane wykazanie wystąpienia po stronie konsumenta konkretnej szkody. Do stwierdzenia stosowania niedozwolonej praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów wystarczające jest wykazanie, że istniało zagrożenie naruszenia tych interesów. Mając na uwadze dokonane ustalenia uznać należało, że stwierdzone w zaskarżonej decyzji zachowanie(...), jako spełniające przesłanki wymienione w art. 24 ust. 2 uokik, stanowiło zakazaną praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów. Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 10 kwietnia 2008 r. sygn. akt III SK 27/07 dotyczącym pojęcia zbiorowego interesu konsumentów. Naruszenie interesów konsumenta sprowadza się zazwyczaj do niekorzystnego ukształtowania sytuacji ekonomicznej konsumenta. Jednak może nim być także naruszenie prywatności konsumenta, strata czasu, niewygoda lub nierzetelne traktowanie. W świetle powyższego nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut odwołania, że Prezes UOKiK nie przedstawił żadnej konkretnej podstawy prawnej dla interesów konsumentów, które w zaskarżonej decyzji zostały objęte ochroną. Wskazać należało, iż pasażerowie posiadający Karty(...)z zakodowanymi biletami okresowymi bez limitu przejazdów lub uprawnieniami do przejazdów bezpłatnych, którzy nie spełnili wymogu skasowania Karty(...)niezwłocznie po wejściu do pojazdu i którzy w przypadku kontroli traktowani byli jak pasażerowie podróżujący bez ważnego biletu i na których nakładana była na nich kara pieniężna w postaci opłaty dodatkowej gotówkowej oraz pobierana należność za przejazd lub wystawiany był protokół wezwania do zapłaty byli przekonani, że postępują uczciwie i nie korzystają z przewozu bez posiadania stosowanych uprawnień. W momencie nałożenia na nich kary z tytułu niewykonania czynności, która nie miała wpływu na możliwość przejazdu mieli uczucie, że zostali ukarani bezpodstawnie. W zw. z tym że wysokość nakładanej kary gotówkowej nie była znikoma, podróżny, na którego została nałożona kara gotówkowa i pobrana należność za przejazd, w celu odzyskania tej kwoty musiał podjąć dodatkowe czynności. Taka sytuacja narażała konsumenta na dodatkową stratę czasu i wywoływała niezadowolenie, oraz potęgowała w nim uczucie, że został potraktowany niesprawiedliwie, jakby korzystając z usługi przewozu sam był nieuczciwy i jechał bez wykupionego biletu. Kolejną okolicznością wywołującą w konsumencie negatywne odczucia była konieczność poniesienia opłaty manipulacyjnej, która z uwagi na bezpodstawność nałożenia opłaty dodatkowej również nie powinna być przez(...)potrącana. Mając na uwadze, iż pod pojęciem dobrych obyczajów należy rozumieć takie zachowanie, które nie narusza przepisów obowiązującego prawa i jest zgodnie z zasadami współżycia społecznego, uznać należało, że skierowane do nieograniczonej grupy konsumentów zachowanie Przedsiębiorcy polegające na nakładaniu na pasażerów, konsumentówusług (...), którzy posiadali aktualne uprawnienia do przejazdu środkami komunikacji zbiorowej, kar pieniężnych tylko z powodu braku udziału w analizach rynkowych i badaniach marketingowych było sprzeczne w przepisamiustawy Prawo przewozowe, nakładało na konsumentów nadmiernie uciążliwe obciążenia, które były nieadekwatne do sytuacji, co naruszało zasady współżycia społecznego (dobre obyczaje) i spełniało przesłanki zakazanej praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów, o której mowa wart. 24 ust. 1 i 2uokik. W odwołaniu powód podnosił, że żadne odwołanie dotyczące nierespektowania obowiązku rejestracji wejścia do pojazdu nie zostało rozpatrzone odmownie, więc konsumenci nie ponieśli szkody w postaci uszczerbku majątkowego. Wskazywał, że istniała możliwość korzystania z usług przez osoby uprawnione do przejazdów bezpłatnych na podstawie tradycyjnych dokumentów, wyrabianie Kart(...)nie było obowiązkowe, a pasażer decydujący się na korzystanie z Karty godził się na przestrzeganie warunków dodatkowych, ustalonych przez powoda. Powód wyraził stanowisko, że był uprawniony do ustalania warunków dostępu do środka transportu. Tłumaczył, że wprowadzenie obowiązku rejestracji wejścia do pojazdu umożliwiało dokładniejsze rozliczenia z gminami i optymalizację usług przewozowych, a obowiązek rejestracji wejścia i wyjścia z pojazdu był akceptowany przez pasażerów. W ocenie Sądu treść podnoszonych w odwołaniu zarzutów nie dotyczy istoty stawianego powodowi w zaskarżonej decyzji zarzutu stosowania zakazanej praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów,polegającej na nakładaniu na konsumentów sankcji z tytułu braku uczestnictwa w badaniach marketingowych i analizie rynkusłużącej realizacji celu w postaci uzyskania oszczędności w kosztach funkcjonowania zorganizowanego przez(...)systemu publicznego transportu zbiorowego. Przedsiębiorcamiał pełną możliwość wprowadzenia wymogu rejestracji wejścia i wyjścia z pojazdów w celu zebrania danych koniecznych do uzyskania oszczędności i optymalizacji usług w interesie konsumentów, lecz nie był uprawniony do podejmowania działań, które skutkowałyby naruszeniem interesów konsumentów. W tej sytuacji podnoszona w odwołaniu argumentacja, dotycząca braku obowiązku korzystania z Karty(...), godzenia się przez pasażerów na podporządkowanie się ustalonym wymogom oraz akceptowanie samego wymogu rejestracji wejścia do pojazdu miała dla oceny stosowanej przez powoda zakazanej praktyki znaczenie irrelewantne. Również podnoszona w odwołaniu argumentacja, oparta na treści decyzji wydanych przez Prezesa UOKiK w innych sprawach, z uwagi na odmienność okoliczności, które stanowiły podstawę do ich wydania, nie miała wpływu na ocenę zaskarżonej decyzji i wyroku w sprawie. Treść wydawanych przez Prezesa UOKiK decyzji zależna jest od okoliczności każdej sprawy. Decyzje Prezesa UOKiK nie mają charakteru prawa precedensowego i z uwagi na odmienność występujących w sprawach okoliczności faktycznych nie są wiążące dla pozwanego oraz Sądu rozpoznającego odwołanie. Wobec tego powoływanie się przez powoda w odwołaniu na rozstrzygnięcia Prezesa UOKiK w innych decyzjach bez wykazania, że dotyczyły tożsamej z będącą przedmiotem nin. decyzji praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów nie miało znaczenia w sprawie, oraz nie mogło mieć wpływu na ocenę zasadności odwołania i treść wyroku w sprawie. Wskazać ponadto należało, iż w przypadku wydania decyzji o uznaniu stosowanej przez przedsiębiorcę praktyki za naruszającą zbiorowe interesy konsumentów Prezes UOKiK może na podstawie art. 26 ust. 2 uokik nałożyć na przedsiębiorcę określone obowiązki w celu usunięcia trwających skutków naruszenia zbiorowych interesów konsumentów. W odwołaniu powód nie podnosił zarzutu, że nałożone na niego w zaskarżonej decyzji środki usunięcia trwających skutków naruszenia zbiorowych interesów konsumentów były nieprawidłowe lub nieproporcjonalne do wagi i rodzaju naruszenia, oraz, że nie były konieczne do usunięcia jego skutków. Mając na uwadze przedstawione okoliczności Sąd Okręgowy, wobec braku podstaw do uwzględnienia, oddalił odwołanie jako bezzasadne -art. 47931a§ 1 k.p.c. O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na zasadzieart. 98 k.p.c.stosownie do wyniku sporu, ustalając wysokość należnych pozwanemu kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 720 zł, na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia odwołania. Sędzia SO Witold Rękosiewicz.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Warszawie date: '2022-09-13' department_name: XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumenta judges: - Witold Rękosiewicz legal_bases: - art. 27 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów - § 1 i art. 264 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego - art. 33a ust. 3 i 4 Prawa przewozowego - art. 98 k.p.c. recorder: starszy sekretarz sądowy Joanna Preizner-Offman signature: XVII AmA 10/19 ```

155020100001512_III_RC_000209_2012_Uz_2012-11-26_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt. III RC 209/12 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 26 listopada 2012r Sąd Rejonowy w Kłodzku Wydział III Rodzinny i Nieletnich w składzie: Przewodniczący: SSR J. Urbanowicz Protokolant: K. Kostyra po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2012r. w Kłodzku na rozprawie sprawy z powództwaA. K. przeciwko małoletniemuM. K.reprezentowanemu przezE. K. o obniżenie alimentów I. oddala powództwo odnośnie żądania obniżenia alimentów na rzecz małoletniegoM. K., II. zasądza od Skarbu Państwa (kasa Sądu Rejonowego w Kłodzku) na rzecz Kancelarii Adwokackiej adwokataP. G.kwotę 1476 złotych tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu. Sygn. akt III RC 209/12 Uzasadnienie. PowódA. K.wniósł o obniżenie alimentów zasądzonych wyrokiem Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 17 maja 2010r sygn. akt I C 332/10 na rzecz małoletniegoM. K.z kwoty po 350 złotych miesięcznie do 100 złotych miesięcznie poczynając od dnia 1 kwietnia 2011r oraz o ustalenie, iż obowiązek alimentacyjny wobec pozwanegoP. K.ustał z dniem 1 września 2011r. W uzasadnieniu podał, że Sąd Okręgowy w Świdnicy wyrokiem z dnia 17 maja 2010r zasądził na rzecz pozwanych alimenty po 350 złotych miesięcznie. Od daty powyższego wyroku nastąpiła zmiana stosunków. PozwanyP. K.jest już pełnoletni, od dnia 1 września 2011r nie kontynuuje nauki. Podał, że był leczony w Wojewódzkim Szpitalu dla Nerwowo i Psychicznie Chorych wS.z rozpoznaniem choroby afektywnej dwubiegunowej. Dnia 21 lutego 2011r stracił pracę. Otrzymał odprawę pieniężną, z której 7.000 złotych przekazał powódce na rzecz przyszłych alimentów. Od dnia 18 listopada 2011r jest bezrobotny bez prawa do zasiłku. Ma zadłużenia komornicze Nie posiada żadnych dochodów, ani majątku, wszystko zostawił dzieciom i byłej żonie. Obecnie przebywa na oddziale szpitalnym Aresztu Śledczego weW.. Prokurator Rejonowy w Kłodzku skieruje do Sądu Rejonowego w Kłodzku wniosek o umorzenie w stosunku do niego postępowania karnego i skierowanie go na leczenie psychiatryczne. Żądanie obniżenia alimentów na rzecz małoletniegoM. K.jest uzasadnione sytuacją materialną. Przedstawicielka ustawowa dzieci korzysta ze świadczeń Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej wN.. E. K.wniosła o oddalenie powództwa w części dotyczącej żądania obniżenia alimentów oraz o ustalenie, że obowiązek alimentacyjny powodaA. K.względem pozwanegoP. K.nie istnieje z dniem 2 stycznia 2012r. W uzasadnieniu podała, że utrzymuje się z wynagrodzenia w kwocie 1.493,87 złotych miesięcznie, nie korzysta ze świadczeń Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej wN.. Powód nie partycypuje w kosztach utrzymania dzieci, a alimenty otrzymywała z funduszu alimentacyjnego. SynP. K.osiągnął pełnoletność, świadczenia alimentacyjne zostały zawieszone. Podniosła, że powód sam zrezygnował z pracy, skorzystał z programu dobrowolnych odejść. Otrzymał odprawę w wysokości 30.000 złotych, a nie 7.000 złotych, z której nie przekazał jej żadnych środków. Powód może powrócić do życia zawodowego, albowiem jego schorzenie – zespół maniakalny w przebiegu choroby afektywno dwubiegunowej - nie jest chorobą uniemożliwiającą podjęcie pracy w przypadku regularnego przyjmowania leków. W poprzedniej pracy przepracował 23 lata, a rozpoznanie choroby nastąpiło w 1988r. PozwanyP. K.zakończył naukę 2 stycznia 2012r. Obniżenie alimentów do kwoty po 100 złotych miesięcznie nie zapewni małoletniemu pozwanemu zaspokojenie usprawiedliwionych potrzeb. Kwota renty alimentacyjnej 350 złotych jest umiarkowana, proporcjonalna do usprawiedliwionych potrzeb dziecka oraz zarobkowych i majątkowych możliwości powoda. Podała, że ponosi koszty utrzymania mieszkania, raty kredytu, zakupu żywności, ubrań, podręczników. Obecnie małoletniM. K.jest w ogóle pozbawiony alimentów, albowiem dochód w jej rodzinie przekracza dopuszczalną kwotę 725 złotych miesięcznie na członka rodziny. Powód zaś nie poczuwa się do obowiązku zapewnienia synowi środków utrzymania i wychowania. PozwanyP. K.na rozprawie w dniu 25 czerwca 2012r oświadczył, że zgadza się na ustalenie, że obowiązek alimentacyjny wobec niego ustał z datą 2 stycznia 2012r. Wyrokiem częściowym z dnia 25 czerwca 2012r Sąd Rejonowy w Kłodzku ustalił, że obowiązek alimentacyjny powodaA. K.względem pozwanegoP. K.ustał z dniem 2 stycznia 2012r. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: Wyrokiem Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 17 maja 2010r małżeństwo powodaA. K.iE. K.zostało rozwiązane przez rozwód, powód zobowiązany do alimentowania pozwanychP. K.iM. K.po 350 złotych miesięcznie. Wówczas powód pracował w(...), zarabiał 1.600 złotych miesięcznie netto. Mieszkał z rodzicami. Chorował. MałoletniM. K.miał 9 lat, uczęszczał do III klasy szkoły podstawowej.E. K.pracowała w(...), zarabiała 1.774 złote miesięcznie netto. dowód: - akta Sądu Okręgowego w Świdnicy sygn.. akt I C 332/10 PowódA. K.ma 43 lata, zawód technik – kolejarz. W okresie od 11 listopada 1987r do 21 lutego 2011r był zatrudniony w(...) S.A.Zakład (...)weW.. Stosunek pracy ustał na mocy porozumienia stron. Gdyby powód nie złożył wniosku o rozwiązanie umowy o pracę mógłby pozostawać w zatrudnieniu. Z tytułu zwolnienia otrzymał odprawę w kwocie 36.566,07 złotych brutto. Od 22 lutego 2011r do 30 sierpnia 2011r był zarejestrowany jako bezrobotny, otrzymał zasiłek dla bezrobotnych w łącznej kwocie 4.830,90 złotych. dowód: - zeznania powodaA. K. - porozumienie o rozwiązaniu umowy o pracę z dnia 16 lutego 2011r - świadectwo pracy w(...)weW.z dnia 21 lutego 2011r - zaświadczenie z Powiatowego Urzędu Pracy wK.( karta 71) - zaświadczenie z(...)weW.z dnia 27 czerwca 2012r Postanowieniem Sądu Rejonowego w Kłodzku z dnia 21 listopada 2011r zastosowano wobec powodaA. K.środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania na okres dwóch miesięcy, który został przedłużony postanowieniem tut. Sądu z dnia 19 grudnia 2011r na kolejne dwa miesiące. Postanowieniem Sądu Rejonowego w Kłodzku z dnia 22 lutego 2012r postepowanie karne wobec powoda, o czyny zart. 207 § 1 kk,art. 157 § 1 kk,art. 158 § 2 kkiart. 190 § 1 kkw zw. zart. 12 kk, zostało umorzone i zastosowano wobec niego środek zabezpieczający w postaci umieszczenia w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym. Powód do 6 kwietnia 2012r przebywał w Areszcie Śledczym weW.na oddziale szpitalnym, a od dnia 6 kwietnia 2012r do 5 września 2012r wSzpitalu (...)wT.. Orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 18 lipca 2012r został uznany za częściowo niezdolnego do pracy od dnia 6 kwietnia 2012r do 31 lipca 2014r, została mu przyznana renta w wysokości 854,68 złotych miesięcznie netto od dnia 1 maja 2012r. dowód: -zeznania powodaA. K. - akta Sądu Rejonowego w Kłodzku sygn. akt II K 1076/11 - karta informacyjna leczenia szpitalnego z Wojewódzkiego Szpitala dla Nerwowo i Psychicznie(...)wS.z dnia 5 września 2008r - zaświadczenie o stanie zdrowia powoda ( karta 72) - orzeczenie lekarza orzecznika ZUS wZ.z dnia 18 lipca 2012r - decyzja ZUS wW.z dnia 13 sierpnia 2012r PowódA. K.po opuszczeniu szpitala wT.zamieszkał wN.przyulicy (...)z rodzicami. Stara się o mieszkanie wŚ.przyulicy (...), gdzie wcześniej mieszkałaE. K.z dziećmi. Aby otrzymać ten lokal musi wpłacić 15.000 złotych, pieniądze zamierza pożyczyć od matki. Powód na leki powinien przeznaczać 50 złotych miesięcznie. Jest zadłużony w(...)na kwotę około 8.000 złotych, u operatorów telefonii komórkowej na kwotę 1.200 – 1.300 złotych. Jest prowadzona egzekucja komornicza, z renty powoda jest potrącana kwota 280,18 złotych miesięcznie. Powód posiada samochód osobowy, według jego oceny wart 2.500 złotych. dowód: - zeznania powodaA. K. - wezwanie Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Z.sygn. akt KM 4565/12 z dnia 4 września 2012r Powiatowy Urząd Pracy wK.od kwietnia 2012r dysponował ofertami pracy dla osób z orzeczeniem o niepełnosprawności w: PrzeróbD.Usługi (...).B.O., Platforma(...) Osób NiepełnosprawnychW.( praca wK.),Agencja Ochrony (...),(...)W.(praca wK.),(...)(praca wK.,N.),(...)P.( praca wK.),(...)G.,Agencja Ochrony (...)K.,(...) Sp. z o.o.K.,A.(...)K.,(...).J. S.(praca wK.),Zakład Usług (...) Sp. z o.o.J.(praca wK.,Z.,B.),M.O.(praca wK.), P.P.C. M.J.. Oferowano wynagrodzenie od 375 złotych do 1.600 złotych miesięcznie brutto. dowód: -pismo Powiatowego Urzędu Pracy wK.z dnia 20 września 2012r Małoletni pozwanyM. K.urodził się(...)N.. W roku szkolnym 2011/2012 uczęszczał do IV klasy Szkoły Podstawowej wŚ.. Matka za podręczniki i zeszyty do IV klasy zapłaciła około 500 złotych, ubezpieczenie 49 złotych. Małoletni jest alergikiem. Pozostaje w leczeniu farmakologicznym, leki dla niego kosztują 150 złotych miesięcznie. Do września 2012r małoletni, wraz z matkąE. K.i bratemP. K.oraz małoletniąS. S. (1), mieszkał wŚ..E. K.opłacała czynsz w kwocie 210 złotych miesięcznie, prąd 300 złotych za dwa miesiące, gaz 57 złotych miesięcznie, wodę i ścieki 90 złotych miesięcznie.S. S. (1)to córka zmarłej siostry matki małoletniego pozwanego.E. K.stanowi rodzinę zastępczą dlaS.. Z(...) Centrum Pomocy (...)wK.otrzymała na siostrzenicę 680 złotych miesięcznie oraz rentę po jej zmarłej matce 618 złotych miesięcznie. dowód: - zeznaniaE. K. - odpis skrócony aktu urodzenia małoletniegoM. K. E. K.wraz z małoletnim pozwanymM. K.w sierpniu 2012r wyjechała za granicę do Wielkiej Brytanii. Do dnia 31 sierpnia 2012r zatrudniona była w(...)za wynagrodzeniem 2.120, 69 złotych miesięcznie netto. Małoletni pozwany obecnie przebywa za granicą. Ma kontakt telefoniczny z ojcem. dowód: - pismoE. K.z dnia 28 sierpnia 2012r - zaświadczenie z(...)weW.z dnia 14 września 2012r Sąd zważył: W myślart. 138 k.r.o.w razie zmiany stosunków można żądać zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego. Przez zmianę stosunków rozumie się istotne zwiększenie bądź zmniejszenie możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego do alimentacji, istotne zwiększenie się usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego lub istotne zmniejszenie się możliwości zaspokajania potrzeb własnymi siłami. Należy więc porównać stan istniejący w dacie ostatniego orzekania o alimentach ze stanem obecnym. Od ostatniego orzekania o alimentach nastąpiła zmiana stosunków, o której mowa wart. 138 k.r.o.W czerwcu 2010r ( w dniu 8 czerwca 2010r uprawomocnił się wyrok rozwodowy) powódA. K.pracował w(...), zarabiał 1.600 złotych netto miesięcznie. Był zobowiązany do alimentowania synów w łącznej kwocie 700 złotych miesięcznie. Obecnie nie alimentuje już starszego synaP. K., który podjął pracę, usamodzielnił się. PowódA. K.orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 18 lipca 2012r został uznany za częściowo niezdolnego do pracy do dnia 31 lipca 2014r. Pobiera rentę w wysokości po 845 złotych miesięcznie netto. Z kolei małoletni pozwanyM. K.jest dwa lata starszy, uczy się, choruje na alergię. Jest w leczeniu farmakologicznym. Matka ponosi koszty związane ze szkołą syna, zakupem dla niego leków ( 150 złotych miesięcznie). Zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego (art. 135 § 1 k.r.o.). Przez ustawowe określenie „możliwości majątkowe i zarobkowe zobowiązanego” rozumieć należy nie tylko dochody faktycznie uzyskiwane przez osobę zobowiązaną do płacenia alimentów, ale dochody, które ta osoba mogłaby uzyskać wykorzystując w pełni swoje możliwości zarobkowe. PowódA. K.jest osoba częściowo niezdolną do pracy. Zachowaną zdolność do pracy powinien i może wykorzystać. Powiatowy Urząd Pracy wK.dysponował ofertami pracy dla osób z orzeczeniem o niepełnosprawności. Jak wynika z pisma(...)z dnia 20 września 2012r było wiele ofert pracy dla osób z lekkim bądź umiarkowanym stopniem niepełnosprawności za wynagrodzeniem od 375 złotych do 1.600 złotych miesięcznie brutto. Gdyby zatem powódA. K.podjął wysiłek i skorzystał z tych ofert zatrudnienia mógłby dorobić do renty i utrzymać swój status materialny co najmniej na poziomie tego z 2010r. Podnieść należy , że powódA. K.choruje, ma depresję dwubiegunową od 1988r ( vide: karta informacyjna leczenia szpitalnego z Wojewódzkiego Szpitala dla Nerwowo i Psychicznie Chorych wS.z dnia 5 września 2008r) i aż do 2011r pracował zawodowo. Jeśli przyjmowałby regularnie leki to być może nadal mógłby pozostawać w zatrudnieniu. W okresie od lutego 2011r ( rozwiązanie umowy o pracę) do lipca 2012r (przyznanie renty) powódA. K.nie był bez dochodów. Pobierał zasiłek dla bezrobotnych , otrzymał wysoka odprawę z tytułu rozwiązania umowy o pracę z(...). Przebywając zaś w areszcie śledczym, a potem w zakładzie psychiatrycznym nie ponosił kosztów związanych ze swoim utrzymaniem, opieką lekarską, zakupem leków. Sąd uznał, że pomimo, iż realne dochody powodaA. K.zmniejszyły się powództwo o obniżenie alimentów nie zasługuje na uwzględnienie. Powód, bowiem może podjąć pracę w zakładach oferujących zatrudnienie osoby ze stopniem niepełnosprawności ( choćby w niepełnym wymiarze czasu pracy) oraz nie płaci już alimentów na starszego syna. Małoletni pozwanyM. K.jest w okresie intensywnego rozwoju, choruje na alergię i potrzebuje lekarstw. Ojciec, poza alimentami, nie uczestniczy w pozostałych kosztach jego utrzymania i wychowania. To matkaE. K.czyni osobiste starania o wychowanie, a także o utrzymanie syna. Matka sprawuje nad małoletnim nadzór i pielęgnuje go w okresie choroby, interesuje się sytuacją szkolną. Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Kłodzku date: '2012-11-26' department_name: III Wydział Rodzinny i Nieletnich judges: - J. Urbanowicz legal_bases: - art. 207 § 1 kk - art. 135 § 1 k.r.o. recorder: K. Kostyra signature: III RC 209/12 ```

152000000001521_III_AUa_000436_2013_Uz_2013-10-29_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III AUa 436/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 października 2013 r. Sąd Apelacyjny w Krakowie Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSA Halina Gajdzińska Sędziowie: SSA Ewa Drzymała (spr.) SSO Barbara Kosub Protokolant: st.sekr.sądowy Dorota Stankowicz po rozpoznaniu w dniu 29 października 2013 r. w Krakowie sprawy z wnioskuA. K. przeciwkoZakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wK. o wysokość zaległości z tytułu składek na skutek apelacji wnioskodawcyA. K. od wyroku Sądu Okręgowego w Kielcach V Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 11 stycznia 2013 r. sygn. akt V U 715/11 o d d a l a apelację. sygn. akt III AUa 436/13 UZASADNIENIE Sąd Okręgowy w Kielcach wyrokiem z dnia 11 stycznia 2013 r., sygn. akt V U 715/11, oddalił odwołanieA. K.od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wK.z dnia 16 maja 2011 r., którą to decyzją organ rentowy określił wysokość zaległościA. K.z tytułu składek według stanu na dzień 16 maja 2011 r. na kwotę 8 697,85 złotych. Z ustaleń faktycznych Sądu Okręgowego wynika, żeA. K.w dniu1 czerwca 2006 r. zawarł z ZUS Oddziałem wK.umowę Nr (...)o rozłożeniu na raty należności z tytułu składek w łącznej kwocie 70 053,22 złotych. Dodatkowo naliczono opłatę prolongacyjną w wysokości 5 012 złotych, która stanowiła 50 % kwoty odpowiadającej naliczonym odsetkom. Na ogólną kwotę zaległości składkowych składały się należności na Fundusz Ubezpieczeń Społecznych oraz na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, powiększone o odsetki, koszty upomnień i opłatę prolongacyjną. W dniu 15 lutego 2007 r. sporządzono aneks doumowy Nr (...)z dnia 1 czerwca 2006 r. dotyczący opłaty dodatkowej w wysokości 1 841,90 złotych, kwota ta została włączona do harmonogramów spłaty rat, a zaległość wyniosła wówczas 78 176,12 złotych. Pismem z dnia 4 grudnia 2006 r. organ rentowy poinformował wnioskodawcę, że ze względu na nieopłacenie dwóch kolejnych rat, układ ratalny został zerwany. W dniu 14 grudnia 2006 r. wnioskodawca zwrócił się do organu rentowego o przywrócenie układu ratalnego, który w następstwie tego wniosku został przywrócony. Pismemz dnia 26 maja 2009 r. organ rentowy poinformował wnioskodawcę o rozwiązaniu układu ratalnego zawartegoumową Nr (...), uzasadniając to nie dotrzymaniem warunków umowy i nie opłaceniem bieżących składek na ubezpieczenie zdrowotne tj. za czerwiec 2007 r. (układ został zerwany po 14 racie). W dniu 29 sierpnia 2008 r. organ rentowy wydał decyzję stwierdzającą, żeA. K.od dnia 7 września 2003 r. nie podlega składkom na ubezpieczenie społeczne, a jedynie na ubezpieczenie zdrowotne, wobec czego zaległość na koncie wnioskodawcy określonaumową Nr (...)z dnia 1 czerwca 2006 r. została przeliczonai zobowiązanie wyniosło 55 962,81 złotych. W piśmie z dnia 15 kwietnia 2009 r. organ rentowy po uwzględnieniu złożonych korekt dotyczących podlegania jedynie ubezpieczeniu zdrowotnemu, przeliczeniu ponownie układu ratalnego i zachowaniu nadpłat wynikających zumowy Nr (...), określił należność główną z tytułu nieopłaconych składek na kwotę 13 756,53 złotych. W dniu 16 maja 2011 r. organ rentowy wydał decyzję określającą wysokość zobowiązania wnioskodawcy wobec ZUS ( po uwzględnieniu złożonych korekt, kwot wyegzekwowanych i zajęcia rachunku bankowego i wynagrodzenia za pracę) na kwotę 8 697,85 złotych. W powyższym stanie rzeczy Sąd Okręgowy uznał, że odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie i wskazał, że ocena zadłużenia wnioskodawcy wobec ZUS została dokonana w oparciu o opinię biegłego z zakresu księgowości, który stwierdził, że gdyby w umowie o układzie ratalnym była uwzględniona kwota faktycznego zadłużenia, uwzględniająca fakt, iż od 7 września 2003r. wnioskodawca podlegał wyłącznie ubezpieczeniu zdrowotnemu, to raty byłyby niższe, zaległość z tytułu bieżących składek mogłaby nie wystąpić i nie doszłoby do zerwania układu ratalnego. W opinii dodatkowej z dnia 27 lipca 2012 r. biegły stwierdził, że kwota 8 697,85 złotych podana w zaskarżonej decyzji jest prawidłowa i wynika z analizy konta ubezpieczonego. Sąd I instancji oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z ponownej opinii biegłego księgowego, albowiem wnioskodawca nie byłw stanie wskazać, co konkretnie kwestionuje w wyliczeniach ZUS i biegłego, nie posiada wszystkich dokumentów potwierdzających dokonanie wpłat do ZUS-u, przy czym przyznał, że z powodu trudności finansowych nieterminowo spłacał raty ustalone układem ratalnym. A. K.zaskarżyłapelacjąpowyższy wyrok i zarzucił naruszenie przepisów postępowania poprzez: 1) niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych mających wpływ na rozstrzygnięcie sprawy i przyjęcie, żeu wnioskodawcy występuje zadłużenie wobec ZUS; 2) naruszenieart. 233 § 1 kpciart. 382 kpcpolegające na pominięciu części zeznań strony i zaniechaniu przeprowadzenia wnioskowanego dowodu dotyczącego okoliczności faktycznej istotnej dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy. W oparciu o powyższe zarzuty apelujący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie odwołaniai ustalenie, że na wnioskodawcy nie ciąży zadłużenie wobec ZUS oraz o zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu apelujący podnosił, że od 7 września 2003 r. był niezasadnie obciążony składkami na ubezpieczenie społeczne, a z opinii biegłejz zakresu księgowości wynika, iż spłaty w ramach układu ratalnego były dokonywane od zawyżonych kwot. Zdaniem apelującego, gdyby nie fakt bezzasadnego obciążenia go składkami na ubezpieczenie społeczne, nie musiały opłacać zawyżonego zadłużenia oraz zawyżonych składek bieżących, a wówczas nigdy nie wystąpiłoby opóźnienie w realizacji układu ratalnego. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje. Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd I instancji trafnie uznał, że brak jest podstaw do uwzględnienia odwołania wnioskodawcy od decyzji z dnia 16 maja 2011 r. określającej wysokość zaległości wnioskodawcy z tytułu składek na Fundusz Ubezpieczeń Społecznych oraz na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. W związkuz treścią zaskarżonej decyzji, która w sprawach z zakres ubezpieczeń społecznych wyznacza przedmiot i zakres rozpoznania oraz orzeczenia sądu pracy i ubezpieczeń społecznych (patrz np: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 maja 1999 r., II UZ 52/99, OSNP 2000/15/601) stwierdzić należy, że istotą sporu było, czy według stanu rzeczy na dzień 16 maja 2011 r. wnioskodawca miał zaległości wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z tytułu składek ubezpieczeniowych, a jeżeli tak, tow jakiej wysokości. Kwestia ta została należycie wyjaśniona w wyniku prawidłowo przeprowadzonego przez Sąd I instancji postępowania dowodowego, w którym zgromadzono materiał dowodowy obejmujący zarówno dokumentację organu rentowego dotyczącą należności składkowych, jak i opinię biegłego z zakresu księgowości. W świetle tego materiału dowodowego stwierdzić należy, żew zaskarżonej decyzji przedstawiona została prawidłowa wysokość zaległości składkowych. Pod względem rachunkowym nie można zarzucić zaskarżonej decyzji żadnych nieprawidłowości, a do takiego wniosku prowadzi analiza poszczególnych wielkości składających się na kwotę zobowiązania wnioskodawcy wobec ZUS i wpłat dokonywanych przez wnioskodawcę w zakresie składek bieżących i zaległości. Z przepisuart. 23 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych(Dz. U. z 2009 r. Nr 205 poz. 1585 ze zm.) wynika, że od składek nie opłaconych w terminie należne są od płatnika składek odsetki za zwłokę, na zasadach i w wysokości określonychwustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa(Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.). Przepis art. 24 ust. 1a cytowanej ustawy stanowi z kolei, że w razie nieopłacenia składek lub opłacenia ich w zaniżonej wysokości, Zakład może wymierzyć płatnikowi składek dodatkową opłatę do wysokości 100% nieopłaconych składek. W art. 29 ust. 1 tej ustawy przewidziano natomiast, że ze względów gospodarczych lub innych przyczyn zasługujących na uwzględnienie, Zakład może na wniosek dłużnika odroczyć termin płatności należności z tytułu składek oraz rozłożyć należność na raty, uwzględniając możliwości płatnicze dłużnika oraz stan finansów ubezpieczeń społecznych, a zgodnie z art. 29 ust. 4, w takich przypadkach Zakład ustala opłatę prolongacyjną na zasadach i w wysokości przewidzianej wustawie - Ordynacja podatkowadla podatków stanowiących dochód budżetu państwa. W świetle przedstawionej przez organ rentowy dokumentacji stwierdzić należy, że nie doszło do naruszenia powyższych przepisów. Poza sporem w rozpoznawanej sprawie pozostaje, że wnioskodawca nie opłacał w terminie należności składkowych, w związku z czym powstało po jego stronie zadłużenie wobec ZUS. Okoliczność ta uprawniała organ rentowy do naliczania odsetek, a stosownie do regulacji art. 29 doszło też do zawarcia w 2006r. układu ratalnego, jak i do ustalenia opłaty prolongacyjnej po myśli art. 29 ust. 4, ustalona też została dla wnioskodawcy opłata dodatkowa. Przyczyną dwukrotnego zerwania układu ratalnego było niewywiązanie się przez wnioskodawcę z wypełniania warunków układu. W rozpoznawanej sprawie istotną kwestią było to, że w latach 2003 – 2008 stan konta ubezpieczeniowego wnioskodawcy był błędnie naliczany. Z decyzji organu rentowego z dnia 29 sierpnia 2008 r. wynika, że wnioskodawca od dnia 7 września 2003 r. nie ma obowiązku uiszczania składek na ubezpieczenie społeczne, a jedynie na ubezpieczenie zdrowotne. Decyzja ta została wydana w następstwie ujawnienia faktu, że wnioskodawca od dnia 7 września 2003 r. był uprawniony do renty rodzinnej. Wbrew stanowisku apelującego nie ma jednak podstaw do tego, abyw oparciu o fakt zawyżonej, począwszy od dnia 7 września 2003 r., wysokości składek, dokonać w chwili obecnej operacji polegającej na przeliczeniu wysokości zadłużenia wobec ZUS ustalonej w układzie ratalnym z dnia 1 czerwca 2006 r. i ustalenia tym samym niejako hipotetycznego układu ratalnego. Trzeba mieć na względzie, że postanowienia układu ratalnego nie zostały przez organ rentowy sformułowane w celu wprowadzenia w błąd apelującego i uzyskiwania z tytułu składek bieżących, jak i rat określonych układem, wpłat wyższych niż należne. Układ ratalny zawarty został w odniesieniu do stanu rzeczy, jaki istniał w czerwcu 2006 r.,a w szczególności jaki był wówczas znany jego stronom, ze szczególnym uwzględnieniem organu rentowego, ponieważ to organ rentowy formułując postanowienia układu wykonał operację polegającą na obliczeniu aktualnego stanu zadłużenia apelującego z tytułu nieopłaconych składek. Apelującemu znana była treść układu i wysokość zobowiązania z niego wynikająca, a podpisując układ wyraził tym samym zgodę na jego postanowienia. Z okoliczności sprawy wynika, że w dacie zawarcia układu ratalnego nie był znany organowi rentowemu, a ściśle rzecz biorąc konkretnej komórce organizacyjnej ZUS zajmującej się kwestią rozliczania zadłużenia z tytułu składek, fakt przysługiwania apelującemu prawa do renty rodzinnej. Apelujący na rozprawie w dniu 29 października 2013 r. podnosił wprawdzie, że powiadomił organ rentowyo pobieraniu renty rodzinnej, ale „nie pamiętał jak to wyglądało”. Zdaniem Sądu Apelacyjnego to twierdzenie nie jest wiarygodne i na uwzględnienie nie zasługuje – albowiem apelujący twierdzenia tego nie poparł żadnym dowodem. Twierdzeniu o powiadomieniu organu rentowego przeczy treść deklaracji, jakie apelujący składał do ZUS w latach 2003 – 2008. Zart. 33 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznychwynika, że ZUS prowadzi dla ubezpieczonych konta, z których każde oznaczone jest numerem ewidencyjnym nadanym osobie ubezpieczonej, jak też konta płatników oznaczone numerem NIP,a po myśli art. 34 ust. 1 tej ustawy, zapewnia rzetelność i kompletność informacji gromadzonych na kontach ubezpieczonych i na kontach płatników składek, jednak nie można tracić z pola widzenia tego, że w świetleart. 47a ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, płatnicy składek są obowiązani przekazywać zgłoszenia do ubezpieczeń społecznych, o których mowa wart. 36 ust. 10, imienne raporty miesięczne, o których mowa wart. 41 ust. 3, deklaracje rozliczeniowe, o których mowa wart. 46 ust. 4, inne dokumenty niezbędne do prowadzenia kont płatników składek i kont ubezpieczonych oraz korekty tych dokumentów. Deklaracje rozliczeniowe składane przez apelującego nie odzwierciedlały faktu zwolnienia go, od dnia 7 września 2003 r., z obowiązku opłacania składek na ubezpieczenie społeczne, żaden dokument z akt organu rentowego nie wskazuje też na to, aby przed 2008 r. apelujący dokonał w tym zakresie jakiejkolwiek korekty, czy też zawiadomił o fakcie pobierania renty rodzinnej. Tym samym stwierdzić należy, że postanowienia układu ratalnego z dnia 1 czerwca 2006 r. uwzględniały treść deklaracji rozliczeniowych przekazywanych do ZUS przez apelującego i nie można obecnie dopatrywać się po stronie organu rentowego żadnych uchybień w związku z jego działaniami polegającymi na oparciu się na danych wynikających z deklaracji rozliczeniowych. W świetle powyższego Sąd Apelacyjny nie stwierdził żadnych podstaw do uwzględnienia zarzutów apelacji i orzekając na zasadzieart. 385 kpcapelację tę oddalił.

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Krakowie date: '2013-10-29' department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Barbara Kosub - Halina Gajdzińska - Ewa Drzymała legal_bases: - art. 233 § 1 kpc - art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych recorder: st.sekr.sądowy Dorota Stankowicz signature: III AUa 436/13 ```

151025050001512_III_Nsm_000041_2020_Uz_2020-10-23_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III Nsm 41/20 POSTANOWIENIE Dnia 23 października 2020 r. Sąd Rejonowy w Brodnicy Wydział III Rodzinny i Nieletnich w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia Renata Antkowiak Protokolant: st. sekr. sądowy Milena Jastrzembska po rozpoznaniu w dniu 23 października 2020 r. w Brodnicy na rozprawie sprawy z wniosku Prokuratora Rejonowego w Brodnicy z uczestnictwemP. D.iA. F. o pozbawienie uczestnika władzy rodzicielskiej nad małoletnimH.M. D. (1) p o s t a n a w i a: 1 oddalić wniosek, 2 ustalić, iż każda ze stron ponosi koszty postępowania związane ze swoim udziałem w sprawie. Na oryginale właściwe podpisy Za zgodność Kierownik sekretariatu III Wydziału Rodzinnego i Nieletnich mgrK. J. Sygn. akt III Nsm 41/20 UZASADNIENIEProkurator Rejonowy w Brodnicy wystąpił z wnioskiem o pozbawienieA. F.władzy rodzicielskiej nad małoletni synemH.M. D. (1).Uczestnikami postępowania są rodzice tego małoletniego dziecka:P. D.iA. F..Wnioskodawca nie stawił się na rozprawę, jednakże we wniosku wnosił o przeprowadzenie rozprawy także pod jego nieobecność.UczestnikA. F.nie stawił się na rozprawę i formalnie nie zajął stanowiska w sprawie.UczestniczkaP. D.na rozprawie wskazała, że popiera wniosek Prokuratora w tej sprawie. W zeznaniach wskazała m.in, że nie zwracała się do Prokuratora z prośbą, aby wystąpił o pozbawienie władzy rodzicielskiej ojca nad dzieckiem, ale dostała wezwanie do Prokuratury i „zdecydowaliśmy, że złożę ten wniosek przez Prokuratora – chodziło oH.”.Sąd ustalił, co następuje:UczestnicyP. D.iA. F.nie są i nie byli małżeństwem. W przeszłości pozostawali w nieformalnym związku, z któregow dniu (...) urodził sięich małoletni synH.M. D. (2).A. F.uznał swoje ojcostwo wobec tego małoletniego dziecka składając oświadczenie w Urzędzie Stanu Cywilnego - małoletni nosi nazwisko matki. Jeszcze przed narodzeniem syna para rozstała się, ale nie było problemu z uznaniem dziecka przez ojca. Ponadto zasądzone zostały alimenty na rzecz tego małoletniego dziecka od jego ojca. Po tym jakA. F.zapłacił te alimenty w niepełnej wysokości - matka małoletniego skierowała sprawę do Komornika, obecnie alimenty te wypłaca jej fundusz alimentacyjny, ona natomiast co pewien czas otrzymuje informację od Komornika, że ojciec dziecka ma jakieś zaległości. Matka dziecka wskazała, że była wzywana ze 2-3 razy na Policję w sprawie niepłacenia alimentów przez jego ojca, jednakże za każdym razem otrzymywała później postanowienie, że postępowanie to zostało umorzone - postanowienie takie zostało wydane m.in. dnia 14 czerwca 2019r. - na zasadzieart. 17 §1 pkt 1 kpk– wobec braku danych dostatecznie uzasadniających popełnienie przestępstwa (zart. 209 § 1 kk).MałoletniH.M. D. (2)ma skończone 5 lat i wychowywany jest wyłącznie przez matkę. Matka małoletniego podała, że ojciec widział syna 2 razy - raz w szpitalu i raz w domu krótko po urodzeniu.Matka małoletniegoH.M. D. (2)dotychczas nie występowała ze sprawą o ograniczenieA. F.władzy rodzicielskiej ani o pozbawienie go władzy rodzicielskiej nad ich małoletnim synem. Aktualna sprawa o pozbawienie uczestnika władzy rodzicielskiej nad tym małoletnim toczy się z wniosku Prokuratora Rejonowego w Brodnicy, który również wcześniej nie występował z wnioskiem o ograniczenie uczestnikowi władzy rodzicielskiej nad tym małoletnim dzieckiem.Dowód:zeznania uczestniczkiP. D.k. 36-37, dowody z dokumentów na k. 3-8 i 20 akt przedmiotowej sprawy, ponadto akta sprawy III RC 288/15 Sądu Rejonowego w Brodnicy.Sąd uznał za wiarygodne zeznania uczestniczkiP. D., bowiem są one przekonujące i wraz z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym układają się w pewną logiczną całość. Co do powołanych wyżej dowodów z dokumentów Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności mogących budzić wątpliwości co do ich prawdziwości.Sąd zważył, co następuje:Zgodnie z przepisemart. 111 § 1 kriojeżeli władza rodzicielska nie może być wykonywana z powodu trwałej przeszkody albo jeżeli rodzice nadużywają władzy rodzicielskiej lub w sposób rażący zaniedbują swe obowiązki względem dziecka, sąd opiekuńczy pozbawi rodziców władzy rodzicielskiej. Pozbawienie władzy rodzicielskiej może być orzeczone także w stosunku do jednego z rodziców. W myśl przepisuart. 111 § 1a krioSąd może pozbawić rodziców władzy rodzicielskiej, jeżeli mimo udzielonej pomocy nie ustały przyczyny zastosowaniaart. 109 § 2 pkt 5, aw szczególności kiedy rodzice trwale nie interesują się dzieckiem. Natomiast przepisart. 111 § 2 kriostanowi, że w razie ustania przyczyny, która była podstawą pozbawienia władzy rodzicielskiej, sąd opiekuńczy może władzę tę przywrócić.Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy uznać należy, że o ile postawa i zachowanie ojca małoletniegoH.M. D. (2)opisane w ustaleniach faktycznych, mogłyby stanowić podstawę do ograniczenia jemu władzy rodzicielskiej nad tym małoletnim dzieckiem, to jednak nie stanowią w chwili obecnej podstawy do całkowitego pozbawienia go władzy rodzicielskiej nad nim. Należy bowiem wziąć pod uwagę takie okoliczności, że nigdy wcześniej władza ta nie była jemu ograniczana ani też nawet nie występowano wcześniej z wnioskiem o ograniczenie jemu władzy rodzicielskiej nad tym małoletnim synem przy czym wniosku takiego nie składał wcześniej ani Prokurator Rejonowy w Brodnicy ani sama zainteresowana matka małoletniego.W ocenie Sądu nie zostały w przedmiotowej sprawie spełnione przesłanki z powołanych wyżej przepisówart. 111 § 1 krioiart. 111 § 1a krio, które mogłyby na tym etapie uzasadniać pozbawienie uczestnika władzy rodzicielskiej nad jego małoletnim synemH.M. D. (1).Reasumując, ocena tych wszystkich okoliczności szczegółowo wskazanych i omówionych wyżej skłoniła Sąd do rozstrzygnięć zawartych w postanowieniu. I tak Sąd w punkcie 1) postanowienia postanowił oddalić wniosek, z jakim wystąpił Prokurator Rejonowy w Brodnicy o pozbawienie uczestnikaA. F.władzy rodzicielskiej nad małoletnim synemH.M. D. (1)uznając go za niezasadny ze względów wskazanych szczegółowo wyżej.W punkcie 2) postanowienia Sąd rozstrzygnął o kosztach postępowania obciążając nimi Skarb Państwa.Na oryginale właściwe podpisyZa zgodnośćKierownik sekretariatuIII Wydziału Rodzinnego i NieletnichmgrK. J.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Brodnicy date: '2020-10-23' department_name: III Wydział Rodzinny i Nieletnich judges: - Sędzia Renata Antkowiak legal_bases: - art. 17 §1 pkt 1 kpk - art. 209 § 1 kk - art. 109 § 2 pkt 5, a recorder: st. sekr. sądowy Milena Jastrzembska signature: III Nsm 41/20 ```

152500000000503_I_ACa_001389_2012_Uz_2013-04-12_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt: I ACa 1389/12 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 kwietnia 2013 r. Sąd Apelacyjny w Łodzi I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSA Jolanta Grzegorczyk Sędziowie: SA Alicja Myszkowska SO del. Krzysztof Wójcik (spr.) Protokolant: stażysta Agata Jóźwiak po rozpoznaniu w dniu 12 kwietnia 2013 r. w Łodzi na rozprawie sprawy z powództwa B. W.prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą(...)z siedzibą wP. przeciwko(...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wW. o zapłatę na skutek apelacji strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 25 maja 2012 r. sygnatura akt X GC 181/12 oddala apelację. Sygn. akt I ACa 1389/12 UZASADNIENIE Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu nakazowym w dniu 9 grudnia 2011r. w sprawie sygn. akt X GNc 1012/11 Sąd Okręgowy w Łodzi nakazał pozwanej(...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąwW.aby zapłaciła powodowiB. W., prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą(...)wP.kwotę 198.893,94 zł wraz z ustawowymi odsetkami: 1 od kwoty 37.098,92 zł za okres od dnia 30 czerwca 2011r. do dnia zapłaty, 2 od kwoty 2.325,21 zł za okres od dnia 31 lipca 2011r. do dnia zapłaty, 3 od kwoty 76.672,24 zł za okres od dnia 31 lipca 2011r. do dnia zapłaty, 4 od kwoty 80.894,89 zł za okres od dnia 14 sierpnia 2011r. do dnia zapłaty, 5 od kwoty 1.902,18 zł za okres od dnia 18 sierpnia 2011r. do dnia zapłaty, oraz kwotę 6.104 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Pozwany wniósł zarzuty od powyższego nakazu zapłaty w całości. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 25 maja 2012r. w sprawie sygn. akt X GC 181/12 Sąd Okręgowy w Łodzi uchylił powyższy nakaz zapłaty w zakresie punktu b), tj. kwoty 2.325,21 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 31 lipca 2011r. do dnia zapłaty i w tym zakresie umorzył postępowania, a w pozostałej części utrzymał w mocy nakaz zapłaty z dnia 9 grudnia 2011r. Sąd Okręgowy podejmując powyższy wyrok oparł się na ustaleniach faktycznych, które Sąd Apelacyjny aprobuje i uznaje także za własne. Najistotniejsze z ustaleń były następujące. Strony od 2005 roku współpracowały ze sobą i w ramach tej współpracyB. W.prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą(...)wP.modelował i sprzedawał pozwanej blachy, a pozwana Spółka terminowo regulowała należności za dostarczony towar. Pod koniec 2010 roku(...)spółka z ograniczoną odpowie­dzialnością wW.złożyła powodowi zapytanie ofertowe dotyczące zakupu blachy trapezowej, na które to zapytanie(...)w dniu 1 grudnia 2010 roku przesłał pozwanej ofertę z terminem ważności do dnia 3 grudnia 2010 roku, jednak w tym terminie pozwana nie złożyła żadnego zamówienia. W dniu 7 stycznia 2011 rokuSpółka (...)złożyła powodowi zamówienie na dostawę blachy trapezowej, która miała być dostarczana na budowę Terminala Lotniczego wG.. W oparciu o wyżej wskazane zamówienie, także w dniu 7 stycznia 2011 roku zo­stała przez strony zawarta umowa dostawy blachy trapezowej, z której pozwana Spółka miała wykonać zadaszenie Drugiego Terminala Pasażerskiego Portu Lotni­czego(...)wG.. Zgodnie z § 1 i 2 umowy z dnia 7 stycznia 2011 roku powód zobowiązał się wy­tworzyć i dostarczyć w określonych terminach na teren budowy „Drugiego Terminala Pasażerskiego Portu Lotniczego(...)” wG.własnym transpor­tem blachy trapezowe o szczegółowych wymiarach i parametrach technicznych o łącznej wartości około 727.160,00 złotych netto, a pozwana Spółka zobowiązała się odebrać towar na podstawie dokumentu odbioru, który winni w jej imieniu podpisaćB. P. (1)lubA. G. (1), a z chwilą wydania towaru niebezpie­czeństwo jego utraty lub uszkodzenia przechodziło na kupującego. Z kolei na mocy § 3 i 4 umowy stronSpółka (...)zobowią­zała się zapłacić za każdorazową dostawę towaru w terminie 60 dni od dnia wysta­wienia faktury przez powoda wraz z odsetkami ustawowymi w razie nie dotrzymania terminu płatności, zaś wszelkie wady jakościowe pozwana winna zgłaszać na piśmie niezwłocznie po ich wykryciu. Nadto w § 5 umowy strony zastrzegły możliwość naliczania kar umownych w wy­padku zwłoki w dostawie poszczególnych partii blach trapezowych oraz przyjęły, iż do momentu całkowitej zapłaty należności z tytułu dostaw towar pozostaje własno­ściąfirmy (...). Realizacja umowy odbywała się w ten sposób, iż Spółka(...)przekazywała powodowi tzw. „listę cięć”, na podstawie której powód dokonywał odpowiedniego przycięcia i ukształtowania blachy, a następnie własnym transportem dostarczał tak obrobioną blachę pozwanej na budowę terminala wG., gdzie pracownicy pozwanej potwierdzali odbiór dostarczonego towaru w dowodach dosta­wy. Wykonywany przez pozwaną dach terminalu na lotnisku wG.był monto­wany z blach trapezowych wykonywanych wyłącznie przez przedsiębiorstwoB. W.o specyficznym profilu, co uniemożliwiało ich łączenie z blachami innego producenta, a brak jakiejkolwiek dostawy blachy uniemożliwiał wykonanie tego da­chu, który - co jest powszechnie znane - został przez Spółkę(...)wykonany, gdyż drugi terminal lotniska wG.został oddany do użytku. Za pierwsze dostawy blachy trapezowej wykonane na podstawie umowy z dnia 7 stycznia 2011 rokuSpółka (...)zapłaciła powodowi cenę okre­śloną w umowie z dnia 7 stycznia 2011 roku, a za kolejne nie dokonała zapłaty. Realizując umowę z dnia 7 stycznia 2011 roku powód dostarczył pozwanej Spół­ce na budowę Drugiego Terminala Pasażerskiego Portu Lotniczego wG.mię­dzy innymi blachę trapezową: a na podstawie dowodu dostawy 22(...)(k. 12-13) i wystawił faktu­rę VAT 22(...)na kwotę 81.230,08 zł z terminem zapłaty 29 czerwca 2011 roku (k. 10-11) - z której do zapłaty pozostała kwota 37.098,92 zł, b na podstawie dowodu dostawy 22(...)(k. 16) i wystawiłfakturę VAT (...)na kwotę 39.424,13 zł z terminem zapłaty 30 lipca 2011 roku (k. 14-15) - która została uregulowana w całości przy czym kwota 2.325,21 zł została uiszczona po wniesieniu pozwu w niniejszej sprawie, c na podstawie dowodu dostawy 22(...)(k. 19) i wystawiłfakturę VAT (...)na kwotę 76.672,74 zł z terminem zapłaty 30 lipca 2011 roku (k. 17-18) - która nie została uregulowana w całości, d na podstawie dowodu dostawy 22(...)(k. 22-23) i wystawił faktu­rę VAT 22(...)na kwotę 80.894,89 zł z terminem zapłaty 13 sierpnia 2011 roku (k. 20-21) - która nie została uregulowana w całości, e na podstawie dowodu dostawy 22(...)(k. 26) i wystawiłfakturę VAT (...)na kwotę 1.902,18 zł z terminem zapłaty 17 sierpnia 2011 roku (k. 24-25) - która nie została uregulowana w całości. Odbiór blachy trapezowej dostarczanej środkami transportu powoda na dokumen­tach dowodów dostawy potwierdzali pracownicy(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąwW.. W piśmie z dnia 4 października 2011 roku skierowanym do powo­daSpółka (...), powołując się na ofertę z dnia 1 grudnia 2010 roku żądała zmiany ceny blachy trapezowej(...)135/930(...)i wezwała po­woda do dokonania korekty wystawionych faktur i przyjęcia ceny 39,00 zł/m( 2)okre­ślonej w ofercie. W odpowiedzi na powyższe wezwanie powódB. W.poinformował pozwa­ną, iż cena blachy(...)została przez strony ustalona jedno­znacznie w umowie z dnia 7 stycznia 2011 roku na kwotę 40,70 zł/m( 2), zaś oferta z dnia 1 grudnia 2010 roku obowiązywała do dnia 3 grudnia 2010 roku, a w tym termi­nie pozwana nie złożyła zamówienia na blachę trapezową. Pismem z dnia 4 października 2011 roku powód wezwałSpółkę (...)do zapłaty należności objętych sporem. W odpowiedzi na wezwanie do zapłaty pismem z 14 października 2011 roku(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwW.podniosła, iż oczekuje korekty faktur zgodnie z pismem z dnia 4 października 2011 roku. W dniu 23 sierpnia 2011 roku w rozmowie telefonicznej z obecnym członkiem za­rząduSpółki (...)E. K.pracownik powodaM. G. (1)uzyskał informację, iż zapłata przez pozwaną za dostarczone blachy na­stąpi po uzyskaniu wynagrodzenia od generalnego wykonawcy Drugiego Terminala Portu Lotniczego wG.-firmy (...), a pozwana prosiła o wstrzymanie się od występowania na drogę sądową przez powoda do tego czasu. Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie powołanych dokumentów (przede wszystkim dowodów dostawy, faktur, umowy), zeznań świadkówM. G. (1),J. D. (1). Sąd Okręgowy wskazał, że chybiony był główny zarzut pozwanego, iż do chwili zapłaty za dostarczoną blachę, blacha ta pozostaje własnością przedsiębior­stwa powoda, a tym samym winien on najpierw wezwać pozwaną do wydania dostarczonej blachy, a następnie dopiero wezwać o zapłatę ceny. Bezspornie bowiem pozwana Spółka(...)jako podwykonawca w procesie budowy Drugiego Terminala Pa­sażerskiego Lotniska wG.miała wykonać z blachy trapezowej zakupionej u powoda zadaszenie przedmiotowego obiektu. Zadaszenie takie z pewnością zostało wykonane, albowiem powszechnie dostępną wiedzą jest, iż Drugi Terminal Pasażer­ski Lotniska(...)wG.został ukończony w dniu 31 marca 2012 roku, a o tym fakcie wielokrotnie informowały środki masowego przekazu. W istocie zatem pozwana nie jest dysponentem blachy trapezowej zakupionej wfirmie (...). Ponadto, po otrzymaniu wezwania do zapłaty z dnia 4 października 2011 roku pozwana nigdy nie proponowała powodowi zwrotu dostarczonego towaru, a jedynie próbowała uzyskać zmianę ceny jednostkowej blachy trapezowej(...). Także powoływanie się na ofertę powoda z dnia 1 grudnia 2010 roku i próba uzy­skania niższej ceny w odniesieniu do cen wskazanych w umowie z dnia 7 stycznia 2011 roku Sąd Okręgowy uznał za całkowicie niezasadne. Zgodnie bowiem z treścią § 1 umowy stron z dnia 7 stycznia 2011 roku zostały w nim jednoznacznie określone ceny metra kwa­dratowego blach dostarczanych przez powoda. Przedmiotowa umowa została podpi­sana w imieniu pozwanej przez jej prezesa zarządu -J. S.- i nie sposób racjonalnie przyjmować, iż pozwana przed podpisaniem umowy nie zapo­znała się z treścią umowy, a w szczególności z jednostkowymi cenami zamawianego towaru. Ponadto z treści oferty z dnia 1 grudnia 2010 roku wynika wprost, że oferta ta wiązała powoda do dnia 3 grudnia 2010 roku.Spółka (...)w jakikolwiek sposób nie wykazała, by do dnia 3 grudnia 2010 roku złożyła zamówienie na blachy. Zeznania świadkówJ. D. (1)iM. G. (1)wskazują wprost, iż do dnia 3 grudnia 2010 roku pozwana nie składała zamówienia na blachy objęte ofertą z dnia 1 grudnia 2010 roku. Za niezasadny uznał również Sąd Okręgowy zarzut pozwanego potrącenia kar umownych naliczonych w oparciu o § 5 ust. 1 umowy stron z tytułu opóźnienia się przez powoda z dostawami blachy trapezowej na budowę Drugiego Terminala Pasażer­skiego Lotniska wG.. Powyższy zarzut nie został w jakikolwiek sposób udo­kumentowany, a tym samym zgodnie z dyspozycjąart. 493 § 3 k.p.c.nie mógł zostać uwzględniony. Dodatkowo Sąd zauważył, że opóźnienie w reali­zacji dostaw blachy trapezowej nie wynika też ze zgromadzonego w sprawie materia­łu dowodowego. ŚwiadkowieJ. D. (1)iM. G. (1)jednoznacznie wskazywali, iż dostawy blachy były dokonywane terminowo. Za całkowicie nieudowodniony uznał Sąd Okręgowy zarzut pozwanej, iż towar wska­zany w fakturach załączonych do pozwu nie został dostarczony i odebrany przez pozwaną. Zgodnie bowiem z § 4 ust 2 umowy stron z dnia 7 stycznia 2011 roku, pozwana w wypadku wykrycia wad ilościowych była zobowiązana do złożenia w terminie 14 dni pisemnie, e-mailem lub faksem powiadomić o tej okoliczności powoda. Do zarzutów nie załączono zaś żadnego powiadomienia o jakichkolwiek brakach ilościowych, natomiast załączono faktury z potwierdzeniem ich odbioru przez pozwaną. Skoro zatem po otrzymaniu faktur pozwana w umownym 14 dniowym terminie nie kwestionowała dostaw blachy trapezowej trudno uznać, iż jakakolwiek część dostaw towarów wskazanych w faktu­rach nie została zrealizowana. Dopiero w zarzutach wniesionych w dniu 30 grudnia 2011 roku pozwana wskazała na braki ilościowe blachy trapezowej, podczas gdy ostatnia z fak­tur (k. 76) została doręczona pozwanej w dniu 12 lipca 2011 roku. Trudno racjonalnie przyjąć, by brak towaru przez około pół roku nie został stwierdzony przez profesjona­listę jaką jest niewątpliwie pozwana spółka. Sąd pierwszej instancji podkreślił nadto, że odbiór blachy trapezowej dostarczanej środkami transportu powoda na dokumentach dowodów dostawy potwierdzali pracownicy pozwanej spółki. Dowody dostawy nie zostały podpisane na budowie Termina­la Pasażerskiego Lotniska wG.przez osoby wskazane w § 2 umowy stron (to jestB. P. (1)iA. G. (2)) ale przezA. G. (3), jednak z treści zeznań świadkówJ. D. (1)iM. G. (1)wynika, iż bezspornie wszelkie dostawy był odbierane przez pra­cownikówSpółki (...). Poza tym, wobec bezspornego faktu oddania do eksploatacji Drugiego Terminala Pasa­żerskiego Lotniska(...)wG.nie jest możliwym, aby przedmiotowy obiekt został odebrany bez zadaszenia. Tym samym nie jest możliwym, aby powód nie dostarczył wszystkich blach trapezowych z których pokrycie dachu zostało wyko­nane. Sąd Okręgowy wyjaśnił, że podczas rozprawy w dniu 25 maja 2012r. pełnomocnik powoda oświadczył, że pozwana po wytoczeniu powództwa zapłaciła na poczetfaktury VAT nr (...)(...)kwotę 2.325,21 zł i z tego względu cofnął pozew ze zrzeczeniem się roszczenia w tym zakresie. Sąd uznał to cofnięcie za skuteczne i na podstawieart. 496 i art. 355 k.p.c.uchylił nakaz zapłaty w punkcie b), zasądzającym tą kwotę i umorzył postępowanie w tym zakresie. W pozostałym zakresie, uznając powództwo za zasadne, utrzymał w mocy nakaz zapłaty z dnia 9 grudnia 2011r. Wskazał, że podstawę prawną roszczenia powoda stanowiart. 605 k.c., ponieważ strony łączyła umowa dostawy. O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął w oparciu oart. 98 § 1 k.p.c. Apelacjęod powyższego wyroku w części, w której został utrzymany w mocy przez sąd pierwszej instancji nakaz zapłaty z dnia 9 grudnia 2011r. wniósł pozwany, zarzucając: 1 sprzeczność ustaleń faktycznych Sądu z treścią zebranego w sprawiemateriału dowodowego, poprzez przyjęcie, iż powód dostarczyłpozwanemu towar objęty umową z dnia 07.01.2011 r. pomimo, iż pozwanapowyższe kwestionowała wskazując, iż towar został wydany przez powodaosobie nie upoważnionej do odbioru towaru w/w umową oraz nie przyznała,iż towar otrzymała, a z pism pozwanej kierowanych do powoda nie wynika,że pozwana otrzymała w/w towar; 2 sprzeczność ustaleń faktycznych Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, poprzez przyjęcie, iż sporny towar nie stanowi własności powoda, a zastrzeżenie własności w/w towaru przez powoda w umowie z dnia 07.01.2011 r. nie ma wpływu na fakt, iż pozwana ma zapłacić za towar, który w istocie nie stanowi jej własności; 3 sprzeczność ustaleń faktycznych Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, poprzez przyjęcie, iż powód dostarczył pozwanej towar w zakresie ujętym w łączącej strony umowie, podczas, gdy w/w umowa wyraźnie wskazuje, iż podane w niej ilości towaru są określone jako przybliżone (szacunkowe, podobnie jak wartość umowy), więc pozwana nie miała obowiązku zamawiania całości ujętego w umowie towaru, zatem skoro powód nie przedłożył dowodów na to, że pozwana zamówiła określone ilości towaru oraz, że towar został pozwanej dostarczony zgodnie z warunkami umowy i wydany osobie do tego upoważnionej, to należało, zgodnie z twierdzeniami pozwanej uznać, że pozwana zapłaciła za tą część umowy, która została faktycznie przez powoda wykonana, a nie zapłaciła za część towaru, którą obejmuje roszczenie powoda wskazane w pozwie, bowiem te ilości towaru nie zostały pozwanej dostarczone. 4 naruszenie prawa materialnego poprzez: a niewłaściwe zastosowanie jako podstawy prawnej rozstrzygnięcia przepisuart. 493 par. 3 k.p.c.iart. 485 k.p.c.w sytuacji, gdy w odniesieniu do podnoszonego przez pozwaną zarzutu potrącenia winien być zastosowany przepisart.498 k.c. b naruszenie prawa materialnego poprzez oparcie rozstrzygnięcia na podstawie jedynieart. 605 k.c.w sytuacji gdy przepis ten dotyczy umowy dostawy, a umowa z dnia 07.01.2011 r. . była umową dostawy z zastrzeżeniem własności, zatem winna być rozpatrywana na podstawie przepisuart. 612w zw. zart. 589 i nast. k.c., 2 naruszenie przepisów postępowania, a mianowicie: a art. 233 k.p.c.poprzez brak starannego rozważenia zebranego materiału dowodowego oraz przekroczenie przez Sąd I Instancji granic swobodnej oceny dowodów polegającej na ustaleniu , że osoba podpisująca się pod dowodami dostawy towaru powoda była pracownikiem pozwanej, choć z żadnego z przedstawionych dokumentów przez powoda powyższe nie wynika, a pozwana podnosiła, że towar nie był dostarczony i wydany osobie upoważnionej do odbioru towaru od powoda zgodnie z zawartą umową, b art. 233 k.p.c.poprzez brak starannego rozważenia zebranego materiału dowodowego oraz przekroczenie przez Sąd I Instancji granic swobodnej oceny dowodów polegającej na ustaleniu, że ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, by powód był w opóźnieniu w zakresie dostaw blach, podczas, gdy ze zgromadzonej w sprawie dokumentacji i porównania dat jednoznacznie wynika, że powód był w opóźnieniu w realizacji co najmniej części umowy zawartej z pozwaną, a Sąd I instancji oparł orzeczenie na dokumencie („listy cięć”), który nie jest w katalogu dowodów w niniejszej sprawie, nie został też przez powoda przedłożony do niniejszej sprawy. Wskazując na powyższe, pozwany wniósł o: 1 zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uchylenie nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Okręgowy w Łodzi X Wydział Gospodarczy z dnia 09.12.2011 r. w sprawie o sygn. akt X GNc 1012/11 w części ponad kwotę 2.325,21 zł. i oddalenie powództwa w tej części, 2 obciążenie powoda kosztami postępowania za obie instancje. Powód nie złożył odpowiedzi na apelację i nie ustosunkował się do apelacji. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja jest niezasadna. W pierwszej kolejności celowe jest odniesienie się do zarzutów naruszenia prawa procesowego, tj. naruszeniaart. 233 k.p.c.i zarzutu sprzeczności ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego. Apelujący przede wszystkim zarzucał, że sprzecznie z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego i na skutek wadliwej jego oceny, Sąd Okręgowy ustalił, że powód dostarczył pozwanemu towar objęty umową z dnia 7 stycznia 2011r. Głównym argumentem apelującego było to, że towar został wydany przez powoda osobie nieupoważnionej do odbioru towaru w/w umową, zaś pozwana nie przyznała, iż towar ten otrzymała. Niewątpliwie w § 2 umowy z dnia 7 stycznia 2011r. strony przewidziały, że osobą upoważnioną przez Zamawiającego (tj. pozwanego) do odbioru towaru od Dostawcy (tj. powoda) na podstawie dokumentu dostawy mieli być:B. P. (1)iA. G. (1). Zapis taki nie oznacza jednak, że w późniejszym terminie pozwany nie mógł upoważnić także innych osób do odbioru towaru. Nie unieważnia też faktu spełnienia świadczenia przez powoda okoliczność, że towar został odebrany w imieniu pozwanego przez inną osobę, jeżeli tylko fakt otrzymania towaru przez pozwanego został udowodniony. Z pewnością jednak toB. P. (1)potwierdził dostawę nr(...)(k.12 -13) w oparciu, o którą powód wystawiłfakturę VAT numer (...)(...)na kwotę 81.230,08 zł, z terminem zapłaty 29 czerwca 2011r., z której powód w niniejszym procesie dochodził pozostałej do zapłaty kwoty 37.098,92 zł. Natomiast pozostałe dostawy towaru zostały potwierdzone przezA. G. (3). Sąd Okręgowy ustalił, na podstawie zeznań świadków, przede wszystkim świadkaJ. D. (1)(k.121 – 123), że był to pracownik pozwanej spółki. ŚwiadekJ. D.zeznała, że rozmawiała osobiście zB. P. (1), który powiedział jej, że jeżeli nie będzie go na budowie, to odbierać blachę ma właśnieA. G. (3), który jest do tego umocowany. Ten dowód, a także inne ustalone okoliczności potwierdzają fakt dostarczenia towaru przez powoda pozwanemu. W szczególności istotne znaczenie ma to, że po otrzymaniu faktur VAT objętych sporem pozwany nie kwestionował faktu otrzymania towaru a jedynie domagał się od powoda obniżenia ceny (pismo pozwanego z dnia 4 października 2011r. i 14 października 2011r.). Podkreślić przy tym należy, że pismo z 14 października 2011r. (k.32) odnosi się w sposób jednoznaczny także do faktur objętych niniejszym sporem, ponieważ stanowi odpowiedź na wezwanie do zapłaty z dnia 4 października 2011r., w którym z kolei były wskazane expressis verbis także przedmiotowe faktury (k.30 – 31). Ponadto jest bezsporne, że dostarczane blachy, jak zeznał świadekM. G., były cięte dokładnie „na miarę” w celu pokrycia dachu Terminala Lotniska wG.. Jest powszechnie wiadome, jak wykazał Sąd Okręgowy, że Terminal ten został zbudowany i oddany do użytku, zatem jest to kolejny pośredni dowód na to, że blachy zostały przez powoda dostarczone pozwanemu. Podsumowując ten wątek rozważań – powód wykazał dostatecznie, że dostarczył pozwanemu blachy objęte fakturami VAT, określającymi przedmiot powództwa. Jeżeli więc pozwany temu zaprzeczał, to na nim spoczywał ciężar udowodnienia okoliczności przeciwnych, zgodnie zart. 6 k.c.Pozwany mógł to z łatwością wykazać takimi dowodami, jak np. zeznaniamiB. P.w charakterze świadka (który mógłby zaprzeczyć, iż upoważniałA. G.do odbioru blach i zeznać, że towaru nie dostarczono), zeznaniami strony pozwanej czy dokumentami wykazującymi, iż brakujące na pokrycie dachu Terminala blachy pozwany w tej sytuacji kupił u innego dostawcy. Pozwany żadnych takich kontrdowodów nie zgłosił, zatem nie może oczekiwać, iż Sąd ustali stan faktyczny zgodnie z jego gołosłownymi twierdzeniami. Wbrew zarzutom apelującego, Sąd pierwszej instancji nie ustalił faktu dostawy i terminu dostawy blach na podstawie dokumentu nazywanego „lista cięć”, który nie został załączony w poczet materiału dowodowego. O „liście cięć” zeznawali jedynie świadkowieJ. D.iM. G., którzy opisywali techniczny sposób realizacji umowy, tj. konkretnych ilościowych zamówień towaru ze strony pozwanego i jego dostarczania. Natomiast dowodami, na których oparł się Sąd przy ustalaniu faktu zamawiania i dostaw towaru były zeznania świadków i pisemne potwierdzenia dostaw, nie była to „lista cięć”. Z tego też względu chybiony jest zarzut, iż pozwana zapłaciła w całości za faktycznie dostarczony jej towar. Powód przedstawił bowiem dowody wykazujące, iż tak nie było. Niezasadny jest zarzut, iż sprzecznie z materiałem dowodowym Sąd Okręgowy uznał, iż powód nie był w opóźnieniu w realizacji przynajmniej części dostaw blachy. Sąd oparł się tu na zeznaniach świadków, którzy jednoznacznie zeznali, że terminy poszczególnych dostaw były na bieżąco uzgadniane pomiędzy stronami i powód zawsze wywiązywał się z terminów określonych przez pozwanego. Niezależnie od tego należy podkreślić, że z procesowego punktu widzenia nie ma istotnego znaczenia fakt opóźnienia w dostawie towaru w stosunku do terminu z umowy, ponieważ umowa możliwość naliczenia kar umownych przewidziała jedynie na wypadek zwłoki w dostawie towaru – przez co należy rozumieć opóźnienie zawinione przez powoda. Takiej zaś okoliczności pozwany nie udowodnił, do jej stwierdzenia nie jest wystarczające porównanie terminów wynikających z umowy z terminami dostawy. Zmiana bowiem terminu mogła wynikać z uzgodnień stron, a w szczególności z życzenia strony pozwanej. Powód przedstawił na to dowody (wymienione zeznania świadków), pozwany zaś poprzestał na gołosłownych twierdzeniach przeciwnych. Kwestia merytorycznej możliwości naliczenia kar umownych z powodu zwłoki w dostawach ma ponadto drugorzędne znaczenie w niniejszym procesie z tego względu, że pozwany i tak nie mógłby wierzytelności z tego tytułu przedstawić do potrącenia. Jak bowiem trafnie zauważył Sąd Okręgowy – w myślart. 493 § 3 k.p.c.w postępowaniu, w którym wydano nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym, do potrącenia mogą być przestawione tylko wierzytelności udowodnione dokumentami, o których mowa wart. 485 k.p.c.Na takie dokumenty pozwany się nie powoływał, nie przedstawił takich dokumentów, zatem także z tego powodu niezasadny był podniesiony w apelacji zarzut naruszenia przez sądart. 498 k.c. Chybiony był również zarzut naruszenia prawa materialnego, tj. zastosowania wyłącznie przepisuart. 605 k.c.Pozwany wywodził, że przepis ten dotyczy umowy dostawy, a umowa z dnia 7.01.2011r. była umową dostawy z zastrzeżeniem własności, zatem winna być rozpatrywana na podstawie przepisuart. 612w zw. zart. 589 i nast. k.c.Z takim stwierdzeniem należy się zgodzić, można uznać, że także w przypadku umowy dostawy z mocyart. 612 k.c.znajduje zastosowanie przepisart. 589 k.c.Zgodnie z jego brzmieniem jeżeli sprzedawca zastrzegł sobie własność sprzedanej rzeczy ruchomej aż do uiszczenia ceny, poczytuje się w razie wątpliwości, że przeniesienie własności rzeczy nastąpiło pod warunkiem zawieszającym. Wbrew jednak stanowisku apelującego, zastrzeżenie własności rzeczy sprzedanej nie oznacza zwolnienia nabywcy z obowiązków obligacyjnych wynikających z umowy sprzedaży (dostawy), a w szczególności z obowiązku zapłaty ceny (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 września 2003r., IV CKN 468/01, Legalis) . Sprzedawca może domagać się w dalszym ciągu od nabywcy zapłaty ceny i nie jest w żaden sposób zobowiązany do ograniczenia się do roszczenia windykacyjnego, tj. do żądania wydania mu rzeczy. Decyzja, z którego z tych uprawnień skorzystać należy do sprzedawcy, zaś obowiązkiem nabywcy jest wywiązanie się przede wszystkim z obowiązków obligacyjnych. Dodatkowo warto podkreślić, że pozwany nie zaoferował powodowi zwrotu przedmiotowych rzeczy. Mając na uwadze przedstawioną argumentację i podzielając stanowisko Sądu Okręgowego, Sąd Apelacyjny oddalił apelację jako bezzasadną na podstawieart. 385 k.p.c. O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Apelacyjny nie orzekał, ponieważ powód nie zgłosił takiego żądania. Na zakończenie warto wyjaśnić, że Sąd Apelacyjny uznał za niezasadny wniosek pełnomocnika pozwanego o odroczenie rozprawy apelacyjnej, który został nadesłany emailem w dniu rozprawy (k.205 i nast.). Wniosek ten złożyła pełnomocnik pozwanego – radca prawnyK. L.i powołała się na fakt własnej choroby, załączyła zaświadczenie lekarza sądowego. Niewątpliwie więc wniosek taki byłby usprawiedliwiony, gdyby nie fakt, iż w niniejszej sprawie pozwany ustanowił także drugiego pełnomocnika – radcę prawnegoA. M. (1). Podkreślić przy tym należy, iż to właśnie radca prawnyA. M. (1)był autorem apelacji i on został powiadomiony przez sąd o rozprawie apelacyjnej. Nie sposób uznać, że zasadny był wniosek o odroczenie rozprawy apelacyjnej z tego powodu, iż r.pr.A. M.był pełnomocnikiem w sprawie przed Sądem Rejonowym dla Wrocławia – Fabrycznej we Wrocławiu, w której również została wyznaczona rozprawa na dzień 12 kwietnia 2013r. O terminie tejże rozprawy został on bowiem powiadomiony później niż o terminie rozprawy przed Sądem Apelacyjnym w Łodzi (k.207). W opisywanym wniosku o odroczenie rozprawy pełnomocnik pozwanego podnosił również, iż wezwanie na rozprawę zostało mu doręczone na nieaktualny adres. Otóż zawiadomienie o rozprawie zostało wysłane na adres:W.,ul.(...)i zostało prawidłowo doręczone, zresztą pełnomocnik pozwanego temu nie przeczył. Pełnomocnicy pozwanej nie składali też pisma procesowego, w którym oświadczyliby, iż adres ten jest już nieaktualny.

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Łodzi date: '2013-04-12' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Alicja Myszkowska - Jolanta Grzegorczyk - Krzysztof Wójcik legal_bases: - art. 496 i art. 355 k.p.c. - art. 589 i nast. k.c. recorder: stażysta Agata Jóźwiak signature: I ACa 1389/12 ```

153510007020003_XIV_C_000824_2015_Uz_2016-08-22_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt XIV C 824/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 30 czerwca 2016 roku Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Wydział Cywilny z siedzibą wP. w składzie: Przewodniczący SSO Jan Sterczała Protokolant prot. Małgorzata Gawrońska po rozpoznaniu w dniu 23 czerwca 2016 roku wP. sprawy w powództwaP. P.,S. P.,B. R.iI. S. przeciwko A. (...) o zapłatę 1 ustala, że powodowieP. P.,S. P.,B. R.iI. S.są współwłaścicielami, łącznie w udziale ½, w nieruchomości, na której usadowiony jest zespół dworsko – parkowy wW.o powierzchni 2,5073 ha, stanowiącejdziałkę nr (...), która to działka została wyodrębniona zdziałki (...), uprzednio wchodziła w skład(...)jako część dawnej parceli nr 23, zapisanej w księdze wieczystejW.D.Rycerskie tom I wykaz L. 1, aktualnie objętej księgą wieczystą Kw. nr(...)Sądu Rejonowego wW.; 2 zasądza od pozwanego na rzecz powodów kwotę 10 367 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania. /-/Sterczała XIV C 824/15 UZASADNIENIE Pozwem z dnia 24 sierpnia 2015 r. (data wpływu), skierowanym przeciwko Skarbowi Państwa –A. (...), powódkaI. R.wniosła o ustalenie, że powódka orazP. L.są współwłaścicielami w udziałach wynoszących po ½ w nieruchomości, na której posadowiony jest zespół dworsko – parkowy wW.o pow. 2,5073 ha, stanowiącejdziałkę (...), która to działka została wyodrębniona zdziałki nr (...), a uprzednio wchodziła w skład(...), jako część dawnej parceli nr 23, zapisanej w księdze wieczystejW.D.Rycerskie Tom I wykaz L.1, aktualnie objętejksięgą wieczystą KW (...), prowadzoną obecnie przez Sąd Rejonowy wW.oraz o odłączenie tej nieruchomości zksięgi wieczystej KW nr (...)i o założenie dla niej nowej księgi wieczystej, a także o wpis w nowozałożonej księdze wieczystej. Wniesiono również o zawiadomienieP. L.o toczącym się postępowaniu albowiem jego udział w niniejszej sprawie w charakterze powoda jest konieczny. W uzasadnieniu stwierdzono między innymi, że ojciec powódkiB. B.był wpisany do księgi wieczystej, jako właściciel majątku ziemskiego, dobra rycerskieW.położonego wW.gm.W.. Majątek ziemski został przejęty w całości na rzecz Skarbu Państwa w dniu 13 kwietnia 1945 r. Ostateczną decyzją z dnia 28 października 2013 r. Wojewoda(...)orzekł, iż nieruchomość, na której został posadowiony zespół dworsko – zamkowy nie podpadał pod działanie art. 2 ust. 1 lit e dekretu PKWN z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej, a zatem nieruchomość ta została przejęta niezgodnie z przepisami prawa. W treści decyzji stwierdzono też, że decyzja nie przesądza o prawie własności nieruchomości. Następcami prawnymiB. B.są powódka orazP. L.. Zdaniem powódki, roszczenie powódki o ustalenie znajduje swoje uzasadnienie w treści przepisuart. 189 kpc. Pismem procesowym z dnia 16 września 2015 r. powódka sprecyzowała żądanie podając, iż powódka w istocie nie żąda odłączenia nieruchomości z księgi wieczystej oraz założenia nowej księgi i o dokonanie wpisu do księgi. Pismem z dnia 22 października 2015 r. powódka zmodyfikowała żądanie, wnosząc ostatecznie o ustalenie, że powódka iP. L.są współwłaścicielami w udziałach po ½ każdy z nich w nieruchomości, na której posadowiony jest zespół dworsko – parkowy wW.o pow. 2,5073 ha, stanowiącejdziałkę (...), która to działka została wyodrębniona zdziałki nr (...), a uprzednio wchodziła w skład(...), jako część dawnej parceli nr 23, zapisanej w księdze wieczystejW.D.Rycerskie Tom I wykaz L.1, aktualnie objętejksięgą wieczystą KW (...), prowadzoną obecnie przez Sąd Rejonowy wW.. Postanowieniem z dnia 5 stycznia 2016 r. Sąd zawiadomił o toczącym się procesieP. L., celem wstąpienia do sprawy w charakterze powoda. Na zawiadomienie osoba ta nie zareagowała. Pismem z dnia 15 kwietnia 2016 r. pełnomocnik powódki zawiadomił Sąd, iż powódka zmarła, a jej następcami prawnym sąB. R.,P. P.,S. P.iI. S., na dowód czego przedłożono akt poświadczenia dziedziczenia z dnia 6 kwietnia 2016 r. Dołączono również pełnomocnictwa procesowe od następców prawnych zmarłej powódki. W odpowiedzi na pozew z dnia 25 kwietnia 2016 r. pozwany wniósł o oddalenie powództwa. W uzasadnieniu swego stanowiska pozwany stwierdził między innymi, iż strona pozwana nie kwestionuje uprawnień właścicielskich powodów do przedmiotowej nieruchomości, jednak w ocenie strony pozwanej brak jest po stronie powodów interesu prawnego w wytoczeniu powództwa. Powodowie – zdaniem pozwanego – winni dochodzić ochrony swych praw podmiotowych w drodze procesu o ustalenie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym. Strony podtrzymały swe stanowiska do zamknięcia rozprawy. Sąd ustalił następujący stan faktyczny : B. B.był właścicielem nieruchomości, położonej wW., na terenie której został posadowiony zespół dworsko-parkowy o pow. 2,5073 ha, stanowiącej obecniedziałkę nr (...), objętej aktualnieksięgą wieczystą nr (...). Majątek ten został przejęty na rzecz Skarbu Państwa w dniu 13 kwietnia 1945 r., co znalazło wyraz w zaświadczeniu Starostwa Powiatowego wW.– Referatu(...)i reform Rolnych z dnia 31 marca 1948 r. Nieruchomość weszła w skład Państwowego Gospodarstwa Rolnego wN.. Decyzją Wojewody(...)z dnia 20 lipca 1992 r. PGR został zlikwidowany, a nieruchomość będąca przedmiotem niniejszej sprawy została przekazana w dniu 7.10.1992 r. przekazana w trwały zarządA. (...). W następstwie przekazania w księdze wieczystej nieruchomości, w dziale II, dokonany został wpis właściciela – Skarb Państwa –A. (...)(...)wP.Filia wP.(osoba prawna, której powierzono wykonywanie praw Skarbu Państwa). Wnioskiem z dnia 24 października 2011 r.I. R., skierowanym do Wojewody(...), wystąpiła o wydanie decyzji stwierdzającej, że nieruchomości wchodzące w skład(...), zapisane w księdze wieczystejW.D.Rycerskie Tom I, wykaz L.1 nie podpadały pod działanie art. 2 ust. 1 e dekretu PKWN z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej (sygn.. SN.IV-9.(...)-118/11). Decyzją z dnia 28 października 2013 r. Wojewoda(...)orzekł, iż nieruchomość, na której posadowiony jest zespół dworsko-parkowy wW., stanowiąca nowoprojektowaną działkę, oznaczoną w projekcie podziału nieruchomości, jakodziałka nr (...), o powierzchni 2,5073 ha, wyodrębniona zdziałki (...), a uprzednio wchodzącą w skład(...), jako część dawnej parceli nr 23, zapisanej w księdze wieczystejW.D.Rycerskie Tom I wykaz L.1, nie podpadała pod działanie art. 2 ust. 1e dekretu PKWN z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej, a pozostałe nieruchomości wchodzące w skład tego majątku ziemskiego podlegały pod działanie tego przepisu. Postanowieniem z dnia 18 sierpnia 2015 r. Wojewoda(...)dokonał wykładni treści ostatecznej decyzji z dnia 28 października 2013 r. w ten sposób, iż działka oznaczona w projekcie podziału nieruchomości, stanowiącym załącznik do postanowienia, jakodziałka nr (...), jest tożsama zdziałką nr (...), o której mowa w decyzji z dnia 28/10/2013 r., natomiastdziałka nr (...)jest tożsama zdziałką nr (...), o której mowa w decyzji. B. B.zmarł w roku 1982 r., jego następcami prawnymi byli : żonaI. B.oraz córkiA. B.,M. L.,I. R.. I. B.zmarła w roku 1999 – jej następcami prawnymi były :A. B.,M. L.iI. R.. A. B.zmarła w roku 2008 – jej następcami prawnymi byłyM. L.iI. R.. I. R.zmarła w 2015 r. – jej następcami prawnymi sąB. R.,P. P.,S. P.iI. S.. M. L.zmarła w 2011 r. – jej następca prawnym jestP. L.. Powyższy stan faktyczny był między stronami procesu niesporny i wynikał on również z następujących dokumentów urzędowych, zgromadzonych w aktach sprawy : 1/ akt z księgi wieczystej - k. 9-13 2/ zaświadczenia z dnia 3 kwietnia 1948 r. – k. 14 3/ zaświadczenia z dnia 31 marca 1948 r. – k. 15 4/ decyzji z dnia 28.10.2013 r. – k. 16-28 5/ wykazu zmian gruntowych – k. 29 6/księgi wieczystej KW (...)– k. 30-39 7/ postanowień o stwierdzeniu nabycia spadku – k. 41,42,43 8/ postanowienia z dnia 18.08.2015 r. – k. 51-54 9/ aktu poświadczenia dziedziczenia – k. 68-69 10/ decyzji Wójta GminyW.z dnia 3 września 2015 r. – k. 79-80,81 11/ decyzji Wojewody(...)z dnia 20 lipca 1992 r. – k. 82 12/ protokołu zdawczo-odbiorczego z dnia 7.10.1992 r. – k. 83-93. Jak już była mowa wyżej, stan faktyczny był w niniejszej sprawie niesporny, wynikał on w oczywisty sposób zarówno z niespornych twierdzeń stron zawartych w pozwie oraz w odpowiedzi na pozew, jak i ze zgromadzonych w sprawie dokumentów urzędowych, wyżej wymienionych. Dokumenty urzędowe nie były przez żadna ze stron kwestionowane, korzystały nadto z mocy przewidzianej wart. 244 § 1 kpc. Sąd zważył, co następuje : Powództwo okazało się uzasadnione. Godne podkreślenia w niniejszej sprawie jest to, iż prawo, którego ustalenia domagali się powodowie, nie było również przedmiotem sporu. W treści uzasadnienia na pozew strona pozwana nie kwestionowała tytułu własności powodów do określonej w pozwie nieruchomości. Podniesiono zarzuty innego rodzaju. Pomimo niesporności twierdzeń stron w zakresie prawa własności nieruchomości, z uwagi na charakter sprawy, Sąd dokonał badania konfrontacji twierdzeń stron (co do prawa własności przysługującego powodom), z materiałem dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy. Analiza zgromadzonych w sprawie dokumentów potwierdziła zdaniem Sądu w pełni zasadność stanowisk stron. Bez wątpienia kluczowe znaczenie miały w sprawie dokumenty, z których wynika prawo własnościB. B.do przedmiotowej nieruchomości na dzień 1 września 1939 roku oraz bezprawność przejęcia nieruchomości – w zakresie działki określonej w pozwie. Bezprawność ta jednoznacznie wynika z treści Wojewody(...)z dnia 28.10.2013 r. Sąd treścią tejże decyzji był związany i nie ma potrzeby powtarzania jej uzasadnienia. Nie wzbudziło również wątpliwości następstwo prawne poB. B., zarówno pierwotnej powódki oraz jej następców prawnych, którzy do sprawy wstąpili w trakcie postępowania. Podstawową kwestią w sprawie był problem interesu prawnego powodów w wytoczeniu powództwa o ustalenie, w szczególności strona pozwana stwierdziła, iż dla należytej ochrony praw powodów jest proces o ustalenie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym, względnie złożony w zwykłym trybie wniosek o wpis prawa własności. W ocenie Sądu, powodowie nie mogą w chwili obecnej dokonać wpisu prawa własności na podstawie dokumentów, znajdujących się w aktach sprawy, skoro z treści decyzji wojewody z 2013 r. jednoznacznie wynika, ze decyzja ta nie przesądza o prawie własności następców prawychB. B.. Mając na względzie kognicję i zakres badania sprawy w postępowaniu wieczystoksięgowym (art. 6268§ 1 i 2 kpc), należy wykluczyć możliwość dokonania przez powodów wpisu przysługującego im prawa własności, bez uzyskania stosownego orzeczenia sądu, stwierdzającego prawo własności powodów. Powodowie nie należą też do kręgu osób (decyzja Wojewody z dnia 28.10.2013 r. nie przesądza prawa własności, o czym wprost mowa w jej uzasadnieniu), wymienionych wart. 6262§ 5 kpc, nie mogą więc skutecznie wystąpić z powództwem zart. 10 ustawy o księgach wieczystych i hipotece(uchwała SN z dnia 19.11.2004 r. III CZP 106/05 (OSNC poz. 160), powołana przez powoda). Mając powyższe na uwadze, powództwo podlegało uwzględnieniu, jednakże tylko w odniesieniu do współwłaścicieli, którzy wystąpili z powództwem w niniejszej sprawie. W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie nie miało miejsce współuczestnictwo konieczne po stronie powodowej, gdyż nie było przeszkód do ustalenia prawa własności powodów w przysługującym im łącznie udziale ½. Z braku poparcia powództwa przezP. L., nie można było jednak dokonać ustalenia co do przysługującego jemu udziału we własności nieruchomości. W konsekwencji powództwo zostało uwzględnione w całości na podstawieart.189 kpcw zw. zart. 922 § 1 kcorazart. 1035 i n. kc.Sąd uwzględnił powództwo uznając, iż powodom przysługuje udział łącznie w wysokości ½ (jako współwłaścicielom niepodzielonej masy spadkowej po powódceI. R.), gdyż do akt sprawy nie złożono umowy lub orzeczenia dokonującego dział spadku po zmarłej powódce. O kosztach procesu orzeczono na podstawieart. 98 § 1 kpc. Strona pozwana proces przegrała, wobec czego zobowiązano ja do zwrotu poniesionych kosztów procesu przez powodów w łącznej kwocie 10 367 zł (koszty zastępstwa procesowego w wysokości 3 617 zł oraz opłata od pozwu 6 750 zł). Wysokość kosztów adwokackich określono na podstawie przepisów § (§ 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu- Dz.U.2013.461). Dla celów ustalenia wysokości kosztów zastępstwa procesowego wzięto pod uwagę przepisy obowiązujące w chwili wniesienia pozwu. SSO Jan Sterczała

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Poznaniu date: '2016-06-30' department_name: XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny judges: - Jan Sterczała legal_bases: - art. 244 § 1 kpc - art. 10 ustawy o księgach wieczystych i hipotece - art. 1035 i n. kc. - § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu recorder: prot. Małgorzata Gawrońska signature: XIV C 824/15 ```

153015000002021_IV_U_000359_2014_Uz_2014-11-06_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IV U 359/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 6 listopada 2014r. Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący SSO Elżbieta Wojtczuk Protokolant stażysta Renata Olędzka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 listopada 2014r. wS. odwołaniaR. K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS. z dnia 27 lutego 2014 r. Nr(...) w sprawieR. K. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS. o wysokość emerytury oddala odwołanie. Sygn. akt IV U 359/14 UZASADNIENIE Decyzją z(...)r. nr(...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS., działając na podstawieart. 2 ustawy z dnia 4 września 2008 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz.U. nr 192, poz. 1180) orazart. 111 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychodmówił ubezpieczonejR. K.przeliczenia podstawy wymiaru ostatnio przyjętej do obliczenia wysokości świadczenia, przeliczenia podstawy wymiaru na podstawie art. 111 ustawy emerytalnej. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy powołał art. 2 ustawy z 4 września 2008 r. zgodnie z którym wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie z uwzględnieniem kwot minimalnego wynagrodzenia pracowników za te okresy, za które nie można ustalić podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne lub ubezpieczenia emerytalno-rentowe, a w których pracownik pozostawał w stosunku pracy i wskazał, że przy ustalaniu podstawy wymiaru ostatnio przyjętej do obliczenia wysokości emerytury, za cały okres pozostawania w stosunku pracy zostało udokumentowane wynagrodzenie stanowiące podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne lub emerytalno-rentowe, tym samym brak jest podstaw do przeliczenia ostatnio przyjętej podstawy wymiaru świadczenia zgodnie z art. 2 w/w ustawy z uwzględnieniem kwot minimalnego wynagrodzenia pracowników. Ponadto organ rentowy wskazał również, że brak jest podstaw do przeliczenia podstawy wymiaru świadczenia na podstawie art. 111 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, bowiem wskaźnik podstawy wymiaru obliczony z uwzględnieniem okresów wymienionych w pkt1,2,3, art. 111 jest niższy od ostatnio przyjętego do obliczenia tej podstawy. Odwołanie od w/w decyzji złożyłaR. K.wnosząc o jej zmianę i obliczenie jej emerytury według nowych zasad (odwołanie k. 2-4). W związku z wniesionym odwołaniem przezR. K.wniosek ubezpieczonej został ponownie rozpoznany zgodnie z jej żądaniem tj. pod kątem rozpatrzenia uprawnień ubezpieczonej do obliczenia jej emerytury według nowych zasad w związku z ustawą z dnia 21.06.2013 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z FUS (k. 9a akt organu rentowego). Decyzją z dnia 25 marca 2014 r. organ rentowy ponownie rozpatrując wniosek ubezpieczonej z dnia 23.01.2014 r. odmówił ustalenia wysokości emerytury na podstawie art. 55 ustawy emerytalnych, podnosząc że ubezpieczona z wnioskiem o emeryturę wystąpiła przed 31.12.2008 r. i decyzją z dnia 6 stycznia 2003 r. przyznano jej prawo do emerytury oraz, iż ubezpieczona po osiągnięciu wieku emerytalnego nie kontynuowała ubezpieczenia emerytalno-rentowego (decyzja z 25.03.2014 r. k. 10 akt organu rentowego). W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu powołał się na argumenty przytoczone w zaskarżonej decyzji, wskazał, że brak jest podstaw do ustalenia wysokości świadczenia według nowych zasad. Ponadto wskazał, że odwołanie nie zawiera żadnych nowych dowodów faktycznych i prawnych, które uzasadniałyby zmianę decyzji i uwzględnienie odwołania (k.14-15 akt sprawy). Sąd ustalił, co następuje: UbezpieczonaR. K.urodzona (...), dnia 23 stycznia 2014 r. złożyła wniosek do organu rentowego o przeliczenie jej emerytury według nowych zasad w związku z ustawą z dnia 21 czerwca 2013 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, która weszła w życie z dniem 1 października 2013 r. Wniosła o ustalenie dla niej wysokości kapitału początkowego oraz uwzględnienie innych zmian w prawie dotyczących między innymi zlikwidowania lat zerowych (wniosek z dn. 23.01.2014r. k. 1 akt organu rentowego). Z tak sformułowanego żądania ubezpieczonej wynika, że ubezpieczona wniosła o obliczenie jej emerytury na podstawie art. 26 w zw. z art. 55 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. R. K.dnia 29 listopada 2002 r. złożyła wniosek o przyznanie jej prawa do emerytury i na podstawie decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.z dnia 6 stycznia 2003r. prawo do emerytury zostało jej przyznane od dnia 1 listopada 2002 r. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto podstawę wymiaru składek z 10 lat kalendarzowych tj. od 01.1992 r. do 12.2001 r. i wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 177,21% (decyzja z dn. 06.01.2003 r. k. 28, decyzja z dn. 31.01.2003 r. k.32 akt emerytalnych za wnioskiem z 29.11.2002 r.). Ubezpieczona za cały okres zatrudnienia wskazany w kwestionariuszu dotyczącym okresów składkowych i nieskładkowych udokumentował uzyskiwane wynagrodzenie będące podstawą wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne (akta emerytalne). Ubezpieczona przed nabyciem prawa do emerytury w okresie od dnia 1 grudnia 1989 r. do 31 lipca 2002 r. była zatrudniona wPrzedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o.wS.(świadectwo pracy k. 14 akt emerytalnych). Po 31.07.2002 r. ubezpieczona nie kontynuowała zatrudnienia, a tym samym ubezpieczenia emerytalno-rentowego (akta emerytalne, okoliczności niesporne). Sąd zważył, co następuje: OdwołanieR. K.nie jest zasadne i nie zasługuje na uwzględnienie. Zgodnie zart.55 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(j.t. Dz.U. z 2013r. poz.1440 ze zm.) ubezpieczonemu spełniającemu warunki do uzyskania emerytury na podstawieart. 27, który kontynuował ubezpieczenia emerytalne i rentowe po osiągnięciu przewidzianego w tym przepisie wieku emerytalnego i wystąpił z wnioskiem o przyznanie emerytury po dniu 31 grudnia 2008r., może być obliczona emerytura na podstawieart.26, jeżeli jest wyższa od obliczonej zgodnie zart.53. Powołany w przytoczonym uregulowaniu przepis art.27 ustawy stanowi, że ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949r. (tak jak ubezpieczona) przysługuje emerytura jeżeli osiągnęli określony w tym przepisie wiek emerytalny – w przypadku ubezpieczonej wiek 60 lat (ust.2 przepisu) i mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący w przypadku kobiet co najmniej 20 lat. Jak wynika z wcześniejszych ustaleń ubezpieczona osiągnęła wskazany wiek emerytalny w dniu 17 lipca 2006 r. Niesporne jest również, że posiada ona ponad 20 letni okres składkowy i nieskładkowy, bowiem na datę wydania przez organ rentowy decyzji z dn. 06.01.2003 r. ubezpieczona udowodniła okres składkowy w wymiarze 36 lat i 3 miesięcy i okres nieskładkowy w wymiarze 3 miesięcy. Tym samym uzasadnione jest stwierdzenie, że ubezpieczona spełnia warunki do uzyskania emerytury na podstawieart. 27 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Zgodnie z przepisem art.55 ustawy dalszym warunkiem do nabycia prawa do obliczenia emerytury na podstawie art.26 ustawy jest, aby osoba spełniająca warunki do emerytury na podstawieart.27, po osiągnięciu wskazanego wieku emerytalnego kontynuowała ubezpieczenia emerytalne i rentowe i z wnioskiem o przyznanie emerytury (obliczonej na podstawie art.26) wystąpiła po dniu 31 sierpnia 2008r. Analiza poczynionych w sprawie ustaleń wskazuje, że ubezpieczona po 31 lipca 2002 r., ani po 17 lipca 2006 r. (osiągnięcie wieku 60 lat) nie kontynuowała ubezpieczenia emerytalno-rentowego (okoliczności niesporne, ubezpieczona we wniosku z dn. 23.01.2014 r. wskazała, że ma udokumentowanych 36 lat pracy, które to okresy zatrudnienia organ rentowy wziął po uwagę wydając decyzję z 06.01.2003 r.). Ubezpieczona ubezpieczenie emerytalno-rentowe kontynuowała do 31.07.2002 r. Należy wskazać, że przepis art. 55 ustawy znajduje się w rozdziale 4 dotyczącym ustalenia wysokości emerytur, o których mowa w art. 27-50e, tym samym nie dotyczy przyznania prawa do emerytury tylko sposobu jej obliczenia. Wobec powyższego z brzmienia art. 55 nie może wysnuć wniosku, że skorzystanie z tego przepisu jest możliwe wyłącznie w sytuacji złożenia pierwszego wniosku o świadczenie. W konsekwencji ubezpieczony urodzony przed dniem 1 stycznia 1949 r., który osiągnął powszechny wiek emerytalny, kontynuował i wystąpił o emeryturę po dniu 31 grudnia 2008 r., może złożyć wniosek o wyliczenie tego świadczenia według reguł art. 26 niezależnie od tego, czy wcześniej nabył emeryturę w wieku obniżonym lub emeryturę wcześniejszą (por. uchwałę SN z dnia 4 lipca 2013 r., II UZP 4/13, LEX nr 1342169 oraz wyroki SN: z dnia 10 lipca 2013 r., II UK 424/12, LEX nr 1341674, z dnia 4 września 2013 r., II UK 23/13, LEX nr 1375193 i z dnia 7 listopada 2013 r., II UK 143/13, LEX nr 1399861). Sąd podziela w całości stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wymienionych orzeczeniach. Fakt, że ubezpieczona decyzją z dnia 06.01.2003 r. ma przyznane prawo do emerytury , która została obliczona na podstawie art. 53 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS nie pozbawiałaby jej możliwości złożenia wniosku o jej obliczenie również na podstawie art. 26 w zw. 55 wymienionej ustawy, gdyby ubezpieczona po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego kontynuowała ubezpieczenie emerytalno-rentowe, co jednak nie miało miejsca. Organ rentowy zatem odmawiając ubezpieczonej obliczenia wysokości emerytury na podstawie art. 26 w zw. z art. 55 ustawy emerytalnej postąpił prawidłowo, bowiem ubezpieczona nie spełniła przesłanek z art. 55 tej ustawy, tj. nie kontynuowała ubezpieczenia emerytalnego i rentowego po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego 60 lat. Brak było również podstaw do przeliczenia emerytury na podstawieart. 2 ustawy z dnia 4 września 2008 r.o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z FUS (Dz.U. nr 192, poz. 1180). Z dniem 1 stycznia 2009 r. weszła w życieustawa z dnia 4 września 2008 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz. U. Nr 192, poz. 1180), która m.in. dodała doart. 15 ustęp 2a. Regulacją tą złagodzono problem braku faktycznych możliwości ustalenia podstawy wymiaru składek u niektórych pracowników, przy bezspornym pozostawaniu w zatrudnieniu pracowniczym w danym okresie. W takich przypadkach za podstawę wymiaru składek przyjąć należy kwotę minimalnego wynagrodzenia obowiązującego w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty. Zgodnie z cytowanym przepisem wspomniane przyjęcie następuje "proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy". Omawiana nowelizacja wprowadziła także, w art. 2 ustawy zmieniającej, możliwość ponownego obliczenia wysokości świadczenia (odpowiednio również kapitału początkowego), według podanych wyżej zasad, na wniosek osoby, której do ustalenia podstawy wymiaru przyjęto podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego z uwzględnieniem okresu pozostawania w stosunku pracy, za który nie można ustalić podstawy wymiaru składek. Przeliczeniu podlegałaby podstawa wymiaru emerytury lub renty ostatnio przyjęta do obliczenia świadczenia. Z akt emerytalnych ubezpieczonej wynika bezspornie, że organ rentowy obliczając ubezpieczonej wysokość emerytury przyznanej jej od 1 listopada 2002 r., wziął pod uwagę podstawę wymiaru składek z okresu od 01.1992 r. do 12.2001 r., które były należycie udokumentowane przez ubezpieczoną. Za wskazany okres jak również za pozostałe okresy zatrudnienia ubezpieczonej podstawa wymiaru składek była udokumentowana, brak jest zatem podstaw do przeliczenia emerytury na podstawie art. 2 w/w ustawy zmieniającej. Jeżeli chodzi zaś o okres do ustalenia podstawy wymiaru to wybór okresu należy do osób zainteresowanych, jednakże ustawa określa w sposób wiążący pewne ramy czasowe, do których osoby te muszą się stosować. Możliwe jest zatem: wybranie kolejnych (następujących bezpośrednio po sobie, bez względu na ewentualne przerwy w ubezpieczeniu) 10 lat z dwudziestolecia bezpośrednio poprzedzającego rok złożenia wniosku emerytalnego; oznacza to, że złożenie wniosku w roku 2002 obliguje do poruszania się w obrębie lat: 1992-2001. Zgodnie zaś z art. 111 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego: 1)z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia, 2)z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176, 3)z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty, - a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego. Organ rentowy obliczając wskaźnik wysokości podstawy wymiaru z uwzględnieniem wynagrodzeń uzyskanych przez ubezpieczoną w okresach wymienionych w art. 111 ust. 1 pkt 1-3 ustawy wskazał, że jest on niższy od ostatnio przyjętego do obliczenia jej podstawy, w związku z tym brak jest podstaw do przeliczenia emerytury również na podstawie art. 111 ust. 1 ustawy. Mając powyżej na uwadze Sąd, na podstawieart.47714§ 1 kpcoddalił odwołanie jako bezzasadne.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Siedlcach date: '2014-11-06' department_name: IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Elżbieta Wojtczuk legal_bases: - art. 2 ustawy z dnia 4 września 2008 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - art. 111 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - art.477 recorder: stażysta Renata Olędzka signature: IV U 359/14 ```

150515000000503_I_C_000265_2013_Uz_2014-10-07_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 265/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 7 października 2014 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie Wydział I Cywilny w składzie Przewodniczący: SSO Wiesław Kasprzyk Protokolant: praktykant Aneta Rumińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 września 2014 r. w Olsztynie sprawy z powództwaR. P. (1)iB. W. (1) przeciwko Spółdzielni Handlowo Produkcyjnej wO. o uchylenie uchwał 1 uchyla uchwały nr(...)i(...)Rady Nadzorczej Spółdzielni Handlowo Produkcyjnej wO.z dnia(...)r. 2 zasądza od pozwanego na rzecz powodów kwoty 597 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Sędzia W. K. Sygn. akt I C 265/13 UZASADNIENIE Powodowie–R. P. (1)iB. W. (1)wnieśli o uchylenie uchwał nr.(...)i(...)Rady Nadzorczej Spółdzielni Handlowo Produkcyjnej wO.z dnia(...)r. bowiem są one nieważne z przyczyn formalnych i oparte na nieprawdziwych zarzutach. Ponadto zdaniem pozwanych z uwagi na brak właściwych pouczeń i wprowadzenie ich w błąd przez zarząd spółdzielni nie dotrzymali terminu do zaskarżenia uchwał przed sądem. W uzasadnieniu pozwu wskazali że : - dnia(...)r. rada nadzorcza spółdzielni rozpatrywała wniosek prezesa spółdzielni o wykluczenie ich z członków spółdzielni. Zgodnie z przepisami na to posiedzenie powodowie zostali poproszeni aby ustosunkować się do wniosku i złożyć wyjaśnienia. Po wysłuchaniu wyjaśnień powodów rada nie podjęła decyzji lecz zwróciła się do zarządu o dostarczenie dodatkowych dokumentów. - na następnym posiedzeniu rady w dniu(...)r. ( powodowie nie zostali zaproszeni) rada ponownie nie podjęła decyzji o wykluczeniu powodów , po raz kolejny wzywając zarząd do przedstawienia dokumentów ich obciążających. - kolejne posiedzenie rady nadzorczej odbyło się w dniu(...)r. także pod nieobecność powodów oraz bez dokumentów żądanych od zarządu na poprzednim posiedzeniu . Tym razem rada nadzorcza podjęła uchwały nr.(...)i(...)przedmiotem których było wykluczenie powodów z grona członków spółdzielni. Podejmując te decyzje rada kierowała się wyłącznie pomówieniami, plotkami i insynuacjami . Od powyższych uchwał powodowie odwołali się w obowiązującym terminie do Walnego Zgromadzenia Spółdzielni które odbyło się w dniu(...)r. Walne zgromadzenie (uchwałami nr.(...)i(...)) uznało odwołania za zasadne i pozostawiło powodów w gronie członków. Ponieważ nikt nie zaskarżył uchwał podjętych w tej kwestii na zgromadzeniu w dniu(...)r. powodowie uznają je za obowiązujące. W mniemaniu powodów także zarząd spółdzielni prezentował takie stanowisko bowiem przez cały rok nie prowadził z powodami żadnej korespondencji , co więcej powodowie otrzymali zaproszenie na kolejne Walne Zgromadzenie na dzień(...)r. Dopiero w dniu(...)r. ( na 6 dni przed kolejnym walnym zgromadzeniem ) powodowie otrzymali pisma od kierowcy spółdzielni z informacją , że z dnie 27 lipca 2012 r. ustało ich członkostwo w spółdzielni. Zarząd spółdzielni przez okres 2 lat nie zwołał ani jednego skutecznego zebrania które mogłoby zakończyć się podjęciem uchwał o przyjęciu odwołań członków od uchwał rady nadzorczej , poza zebraniem odbytym w dniu(...)r. Pozwany– Spółdzielnia Handlowo Produkcyjna wO.wnosząc o oddalenie powództwa wskazała , iż powództwo winno podlegać oddaleniu bowiem ich roszczenie wygasło . Powództwo zostało złożone z naruszeniem przepisuart. 24§ 7 ustawy Prawo spółdzielcze. Zgodnie z zapisami statutu spółdzielni - § 52 ust. 6, w przypadku wniesienia odwołania do walnego zgromadzenia termin jego rozpoznania nie może być dłuższy niż 1 rok od dnia wniesienia odwołania. Odwołania powodów wpłynęły do spółdzielni w dniu 15 czerwca 2011 r. Termin ich rozpoznania minął zatem 15 czerwca 2012 r. Z kolei zgodnie z treściąart. 24§ 2 Prawa spółdzielczego6 tygodniowy termin do zaskarżenia uchwały rady nadzorczej do sądu biegnie od dnia w którym odwołanie powinno być najpóźniej rozpatrzone ( czyli w tym przypadku od dnia 15 czerwca 2012 r.) . Zatem 6 tygodniowy termin upłynął w dniu 27 lipca 2012 r. Powodowie wytoczyli natomiast powództwo na przełomie maja i czerwca 2013 r. a tym samym uchybili terminowi do zaskarżenia uchwały do sądu. W dalszej części uzasadnienia odpowiedzi na pozew pozwany wskazał , iż iż uchwała z dnia(...)r. o uwzględnieniu odwołania powodów nie istnieje. powołali się na orzeczenie Sądu Rejonowego VIII Wydziału KRS odmawiającego wprowadzenie w rejestrze jakichkolwiek zmian na podstawie uchwał podjętych w tej dacie na zgromadzeniu. W kolejnej części uzasadnienia pozwany wskazywał i opisywał okoliczności jakie stanęły za złożonym przez zarząd spółdzielni wnioskiem o wykluczenie powodów z grona członków spółdzielni. Sąd ustalił , co następuje: W dniu(...)r. odbyło się posiedzenie Rady Nadzorczej SHP wO.. Przedmiotem zebrania było rozpatrzenie wniosku zarządu z dnia(...)r. o wykluczenie powodów z grona członków spółdzielni. Na posiedzenie zaproszonoB. W. (1)któremu wyżej wskazane pismo zarządu spółdzielni zawierało następujące zarzuty: - spowodowania znacznych strat w obrotach , produkcji i wyniku finansowym - sprzedaż pawilonu wW.poniżej wartości - próba sprzedaży działki bez zgody walnego zgromadzenia - brak nadzoru nad produkcją , handlem - zaniechanie uruchomienia sklepu wielkopowierzchniowego - niewłaściwe zarządzanie kadrami - wynajem magazyny bez umowy - nieprzestrzegania zasad statutowych - wywieranie nacisku i ,, zmuszanie do nieprawdy ‘’ członków spółdzielni - podważanie autorytetu walnego zgromadzenia Identyczne zarzuty przedstawiono powodowiR. P. (1) Obaj powodowie ustosunkowali się do tych zarzutów nie zgadzając się z nimi i kwestionując ich zasadność. Po wysłuchaniu wszystkich spółdzielców ( wniosek o wykluczenie nie dotyczył wyłącznie powodów) rada podjęła decyzje o wystosowaniu pisma do zarządu spółdzielni o uzupełnienie dokumentów obciążających członków spółdzielni wytypowanych przez zarząd do wykluczenia. Dowód Protokół z posiedzenia rady nadzorczej k. 9- 12 W dniu(...)r. odbyło się kolejne posiedzenie rady nadzorczej której przedmiotem było między innymi głosowaniem nad wykluczeniem powodów z członków spółdzielni. Z uwagi na brak konkretnych zarzutów ten problem nie był rozstrzygnięty. Rada ponownie wystąpiła do zarządu o przedstawienie udokumentowanych zarzutów. Powodowie nie uczestniczyli w tym zebraniu. Dowód Protokół z posiedzenia rady nadzorczej z dnia 16 maja 2011 r. W dniu(...)r. odbyło się kolejne zebranie rady nadzorczej przedmiotem której było między innymi głosowanie nad wykluczeniem między innymi powodów z grona członków spółdzielni. Powodowie nie uczestniczyli w tym posiedzeniu inie byli o nim zawiadomieni.Zarząd spółdzielni nie przedstawił żądanych przez radę dokumentów mających potwierdzić stawiane powodom zarzuty. Na posiedzeniu tym ponownie powodom postawiono te same zarzuty co na posiedzeniu w dniu(...)r. a następnie rada podjęła uchwały o wykluczeniu powodów z członków spółdzielni. Dowód Protokół posiedzenia rady nadzorczej z dnia(...)r. k. 13-14 Uchwała nr.(...)k. 18, uchwała nr.(...)k. 219- 220. Uzasadnienia powyższych uchwał zawierają praktycznie te same zarzuty które zostały zapisane w protokołach posiedzeń rady nadzorczej w dniach(...)i(...)r. W końcowej części uzasadnienia znajduje się pouczenie o zasadach wnoszenia odwołań od decyzji rady ( w trybie wewnątrz spółdzielczym ). Pismem datowanym na 7 czerwca 2011 r. podpisanym przez przewodniczącego i sekretarza rady nadzorczej zawiadomiono powodów o wykluczeniu ich z grona członków spółdzielni Dow. Zawiadomienie k. 17, 218, Pismem datowanym na dzień 14 czerwca 2011 r powódB. W. (1)wniósł odwołanie do Walnego Zgromadzenia Członków Spółdzielni wnosząc o unieważnienie uchwały gdyż stawiane zarzuty nie znajdują pokrycia w faktach. Podniósł też , ze nie był zawiadomiony o terminie posiedzenia rady nadzorczej w dniu(...)r, i nie mógł złożyć wyjaśnień. Przedmiotowe pismo wpłynęło do spółdzielni w dniu 15 czerwca 2011 r. Dow. Odwołanie powodaB. W.k. 20 Poza sporem jest też fakt złożenia odwołania, w terminie 2 tygodni przez powodaR. P. (1). Fakt ten nie jest kwestionowany. Poza sporem jest także , iż obaj powodowie zostali zaproszeni na Nadzwyczajne Walne Zgromadzenie na dzień(...)r. jego przedmiotem między innymi miało być rozpatrzenie odwołań powodów od decyzji rady nadzorczej z dnia(...)r. o wykluczeniu z członkostwa spółdzielni. Na ten dzień uprawnionych do głosowania członków spółdzielni było 69 osób a w walnym zgromadzeniu uczestniczyło 61 spółdzielców. W toku posiedzenia głos zabrałaW. M., która poinformowała że NWZ zwołane zostało na żądanie członków zgodnie z dwoma pismami które wpłynęły do zarządu spółdzielni w dniach 23 stycznia i 23 lutego 2011 r. Domagano się w nich wniesienia do porządku obrad spraw nie ujętych przez zarząd.W. M.domagała się też aby do porządku obrad wniesionego przez członków powyższymi pismami dopisać punkt dotyczący rozpatrzenia odwołań od uchwał o wykluczeniu z członkostwa spółdzielni. Przystąpiono do głosowania nad nowym porządkiem obrad zaproponowanym przez członków spółdzielni. W głosowaniu jawnym za przyjęciem głosowały 33 osoby , a przeciwko było 19 osób. Obecny na sali adwokat poinformował obecnych , że w sytuacji zmiany porządku obrad podejmowane uchwały dotknięte będą nieważnością. Po wyborze komisji wnioskowej i mandatowo skrutacyjnej prezes spółdzielni zażądał przekazania mu listy obecności bowiem zamierzał się z niej wykreślić. Przewodniczący odmówił wydania listy , wówczas prezes oraz kilku członków opuściło salę obrad. Pozostało na niej 32 członków. Następnie przystąpiono do głosowań w sprawie odwołań członków od uchwał rady nadzorczej. Uchwałami nr.(...)i(...), za przyjęciem których głosowało 32 członków , przyjęto odwołania powodów od uchwał o wykluczeniu ich z członków SHP jako zasadne, pozostawiając tym samym powodów w gronie członków , kończąc tym samym postępowanie wewnątrzspółdzielcze w tej sprawie. Dow. protokół NWZ z dnia(...)r. k. 2326, zaproszenie powodaR. P.k22, uchwały nr.(...)i(...)k27, 28. W dalszej części obrad zajmowano się zmianą składu osobowego rady nadzorczej tej spółdzielni. Postanowieniem z dnia 24 kwietnia 2012 r. Referendarz Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Olsztynie oddalił wniosek o dokonanie zmiany w rejestrze . Uzasadniając swoje stanowisko wskazał , że zgodnie z treściąart. 41 § 2 ustawy Prawo spółdzielczeuchwały Walnego Zgromadzenia podejmowane są zwykłą większością głosów w obecności co najmniej połowy uprawnionych do głosowania , chyba że ustawa lub statut stanowią inaczej. W momencie podejmowania uchwały o zmianie składu rady nadzorczej nie było co najmniej połowy członków posiadających prawo do głosowania. Uchwała podjęta przy braku kworum nie istnieje. Dow. Postanowienie k. 29 Obaj powodowie otrzymali zaproszenia na kolejne Walne Zgromadzenie SHP wO.które miało odbyć się w dniu(...)r. Dow. Przesłuchanie stron k. 275v. Pismami z datą 8 kwietnia 2013 r. pozwana spółdzielnia poinformowała powodów , że w związku z upływem terminu zaskarżenia uchwały rady nadzorczej do sądu, dotyczącej wykluczenia powodów z członkostwa , z dniem 27 lipca 2012 r. ustało ich członkostwo w SHP wO.. Dow. Informacje k. 32, 33. Sąd zważył , co następuje: Żądanie powodów o uchylenie uchwał Rady Nadzorczej SHP wO.o numerach(...)i(...)z dnia(...)r. jest uzasadnione. Na wstępie ustosunkować należało się do podstawowego zarzutu pozwanego – wygaśnięcia roszczeń powodów z uwagi na upływ terminu do zaskarżenia przedmiotowych uchwał. Sąd stwierdza , że nie podziela tego poglądu pozwanego. Zgodnie zart. 24 § 1 ustawy z dnia 16 września 1982r. Prawo spółdzielczespółdzielnia może rozwiązać stosunek członkostwa tylko przez wykluczenie albo wykreślenie członka. Stosownie do § 6 jeżeli organem właściwym w sprawie wykluczenia albo wykreślenia członka ze spółdzielni jest, zgodnie z postanowieniami statutu, rada nadzorcza, członek spółdzielni ma prawo: 1)odwołać się od uchwały o wykluczeniu albo wykreśleniu do walnego zgromadzenia, w terminie określonym w statucie, albo 2)zaskarżyć uchwałę rady nadzorczej do sądu w terminie sześciu tygodni od dnia doręczenia członkowi uchwały z uzasadnieniem; przepisy art. 42 stosuje się odpowiednio. Z kolei § 7 stanowi, że w wypadku bezskutecznego upływu terminu do rozpatrzenia odwołania przez walne zgromadzenie, termin do zaskarżenia do sądu uchwały rady nadzorczej, o którym mowa w § 6 pkt 2, biegnie od dnia, w którym odwołanie powinno być najpóźniej rozpatrzone. Według § 52 ust. 6 Statutu Spółdzielni Handlowo-Produkcyjnej wO.organ odwoławczy powinien rozpatrzyć wniesione odwołanie na swym najbliższym posiedzeniu. W przypadku wniesienia odwołania do Walnego Zgromadzenia termin jego rozpatrzenia nie może być dłuższy niż rok od dnia wniesienia odwołania. Wniesienie odwołania do organu odwoławczego powoduje zawieszenie biegu terminów zawitych do dnia zakończenia postępowania wewnątrzspółdzielczego, jednakże przez okres nie dłuższy niż jeden rok od dnia, w którym organ odwoławczy powinien rozpatrzyć odwołanie (§ 53 ust. 2 Statutu). Oznacza to, że w przypadku złożenia odwołania od decyzji Rady Nadzorczej do Walnego Zgromadzenia i braku podjęcia decyzji w przedmiocie odwołania przewidziany termin 6 tygodni do zaskarżenia uchwały do sądu rozpoczyna bieg dopiero od dnia, w którym mija rok od daty złożenia odwołania. Przyjmuje się, że terminy do zaskarżenia uchwał w przedmiocie wykluczenia lub wykreślenia członka mają charakter materialnoprawny i tym samym podlegają uwzględnieniu przez sąd z urzędu, niezależnie od podniesionego w tym zakresie zarzutu. Bezskuteczny upływ terminu powoduje utratę prawa do zaskarżenia uchwały w trybie powództwa o uchylenie. Zdaniem pozwanego termin do zaskarżenia uchwał wykluczających powodów upłynął . Tego poglądu strony pozwanej sąd nie akceptuje. Ze Statutu Spółdzielni Handlowo-Produkcyjnej wO.wynika, że Rada Nadzorcza podejmująca uchwałę w sprawie wykluczenia lub wykreślenia członka powinna wysłuchać jego wyjaśnień. W tym celu zainteresowany powinien być zawiadomiony o miejscu i terminie posiedzenia Rady Nadzorczej na 7 dni przed posiedzeniem. Zawiadomienia dokonuje się pisemnie na adres członka wskazany w deklaracji. Nieobecność członka lub niezłożenie przez niego wyjaśnień na piśmie nie jest przeszkodą dla rozpatrzenia wniosku o wykluczeniu lub wykreśleniu członka, pod warunkiem prawidłowego zawiadomienia go o posiedzeniu (§ 22 ust. 2). § 22 ust. 3 Statutu stanowi, że Rada Nadzorcza, która podjęła uchwałę w sprawie wykreślenia albo wykluczenia członka ma obowiązek zawiadomić o tym członka na piśmie wraz z uzasadnieniem w terminie dwóch tygodni od dnia podjęcia uchwały. Zawiadomienie powinno zawierać pouczenie o prawie odwołania się w określonym w statucie terminie oraz o skutkach jego niezachowania (postępowanie wewnątrzspółdzielcze). W wypadku podjęcia uchwały o wykluczeniu z członkostwa uregulowania statutowe nie tylko wymagają zawiadomienia członka o wykluczeniu na piśmie wraz z uzasadnieniem, ale nakładają także obowiązek dokonania stosownego pouczenia. Pouczenie to, aby było prawidłowe, powinno zawierać dwa elementy: po pierwsze – pouczenie o prawie odwołania się w określonym w statucie terminie (wszczęciu procedury wewnątrzspółdzielczej), a po drugie – pouczenie o skutkach niezachowania tego terminu. Poprzez użycie zwrotu „oraz” wprowadzono wymóg kumulatywnego spełnienia przesłanek właściwego zawiadomienia, a brak któregokolwiek z tych elementów powoduje, że pouczenie jest nieprawidłowe. Termin do zaskarżenia uchwały może rozpocząć biec tylko wtedy, gdy członek otrzymujący uchwałę o wykluczeniu zostanie pouczony zgodnie z zapisami statutowymi. W ocenie Sądu, pouczenie – stosownie do treściart. 24 ust. 6 Prawa spółdzielczego– powinno informować o dwóch sposobach zaskarżenia uchwały o wykluczeniu przewidzianych ustawą – o prawie złożenia odwołania do Walnego Zgromadzenia oraz o prawie bezpośredniego zaskarżenia uchwały Rady Nadzorczej do sądu w terminie sześciu tygodni od daty doręczenia członkowi uchwały o wykluczeniu wraz z uzasadnieniem. Pouczenie to – jeśli już wskazuje na możliwość złożenia odwołania do Walnego Zgromadzenia – powinno też wyraźnie wskazywać, że w sytuacji, gdy Walne Zgromadzenie nie wypowie się w przedmiocie odwołania członka od uchwały Rady Nadzorczej w terminie roku od daty jego wniesienia, wykluczony członek ma prawo zaskarżyć uchwałę do sądu w terminie 6 tygodni, licząc od dnia, kiedy upłynął termin jednego roku. Jak już wyżej zaznaczono, Statut wprowadza termin roku do rozpatrzenia przez Walne Zgromadzenie odwołania od uchwały Rady Nadzorczej i wniesienie w terminie odwołania powoduje, że bieg terminu zawitego jest zawieszony do czasu ukończenia postępowania wewnątrzspółdzielczego. Z uwagi na doniosłość tych zapisów dla skorzystania z prawa zaskarżenia uchwały Rady Nadzorczej do sądu – w sytuacji pasywnej postawy Walnego Zgromadzenia – powinny one znaleźć się w pouczeniu. Dopiero tak pełne pouczenie pozwala uznać, że jest ono prawidłowe i daje wykluczonemu członkowi możliwość podjęcia stosownych działań w zależności od tego, jak zachowa się Walne Zgromadzenie w sprawie jego odwołania. W okolicznościach niniejszej sprawy poza sporem jest, że w terminie dwóch tygodni od daty zawiadomienia o podjęciu przez Radę Nadzorczą uchwał o wykluczeniu powodowie wnieśli odwołanie do Walnego Zgromadzenia Członków Spółdzielni, wszczynając tym samym procedurę wewnątrzspółdzielczą. W ocenie Sądu, nie jest jednak wystarczające samo wskazanie, w jakim terminie należy wnieść odwołanie do Walnego Zgromadzenia, ale konieczne jest także określenie skutku związanego z niedochowaniem terminu, a tego drugiego elementu niewątpliwie uchwały o wykluczeniu powodów z członkostwa w Spółdzielni nie zawierają. Pouczenie zawarte w uchwałach o wykluczeniu powodów nie zawiera wszystkich wymaganych elementów – informuje jedynie o tym, że wykluczonemu członkowi przysługuje prawo do wniesienia odwołania w trybie wewnątrzspółdzielczym do Walnego Zgromadzenia. Owszem pouczenie zawiera oznaczenie terminu, jaki obowiązuje w przypadku złożenia odwołania do Walnego Zgromadzenia (termin dwóch tygodni od daty doręczenia uchwały wraz z uzasadnieniem), ale nie podaje już, jaki jest skutek jego niezachowania, a skutkiem niezachowania terminu jest to, że uchwała o wykluczeniu członka staje się skuteczna. Zresztą Statut Spółdzielni w § 22 ust. 6 – tak jakart. 24 ust. 10 Prawa Spółdzielczego– wyjaśnia, z jakim momentem uchwała o wykluczeniu staje się skuteczna, w zależności od tego, jaki sposób zaskarżenia uchwały został przez wykluczonego członka wybrany, a tego elementu zabrakło w pouczeniu, skutkując jego wadliwością. Skoro Statut powołuje się na wszystkie cztery ustawowo przewidziane sytuacje, kiedy uchwała o wykluczeniu z członkostwa staje się skuteczna, pouczenie powinno być do tego dostosowane, czyli wskazywać na dopuszczalne prawem sposoby oraz terminy zaskarżenia uzależnione od wybranego sposobu wzruszenia uchwały. Ze Statutu Spółdzielni Handlowo-Produkcyjnej wO.wynika, że Rada Nadzorcza podejmująca uchwałę w sprawie wykluczenia lub wykreślenia członka powinna wysłuchać jego wyjaśnień. W tym celu zainteresowany powinien być zawiadomiony o miejscu i terminie posiedzenia Rady Nadzorczej na 7 dni przed posiedzeniem. Zawiadomienia dokonuje się pisemnie na adres członka wskazany w deklaracji. Nieobecność członka lub niezłożenie przez niego wyjaśnień na piśmie nie jest przeszkodą dla rozpatrzenia wniosku o wykluczeniu lub wykreśleniu członka, pod warunkiem prawidłowego zawiadomienia go o posiedzeniu (§ 22 ust. 2). W realiach niniejszej sprawy nie budzi wątpliwości , strona pozwana nie wykazała , że powodowie zostali zawiadomieni o terminie posiedzenia rady nadzorczej które miało miejsce w dniu 30 maja 2011 r. Ich nieobecność potwierdza zarówno treść protokołu posiedzenia jak i zgodne twierdzenia powodów. Prawdziwość tych twierdzeń nie została zakwestionowana dowodami przez pozwanego. A to na nim spoczywał ciężar wykazania prawidłowości zawiadomienia ich o terminie posiedzenia rady nadzorczej. Nie ma przy tym znaczenia że obaj powodowie byli zawiadomieni i obecni oraz złożyli wyjaśnienia na pierwszym posiedzeniu rady w dniu(...)r. Ponieważ rada miała wówczas wątpliwości co do zasadności wniosku zarządu o wykluczenie powodów z członków spółdzielni dwukrotnie zwracała się do zarządu o uzupełnienie materiału dowodowego i nadesłanie dodatkowych dokumentów. Nie może budzić wątpliwości , że powodom należało stworzyć możliwość zapoznania się z dodatkowymi dokumentami a co najmniej poinformować ich , że zarząd takich dokumentów nie przedstawił , co niewątpliwie byłoby dla powodów dodatkowym i ważkim argumentem w linii swojej obrony . Nie można wykluczyć sytuacji , że powodowie przekonaliby radę nadzorczą do swojego stanowiska. Paragraf 22 ust. 3 Statutu stanowi, że Rada Nadzorcza, która podjęła uchwałę w sprawie wykreślenia albo wykluczenia członka ma obowiązek zawiadomić o tym członka na piśmie wraz z uzasadnieniem w terminie dwóch tygodni od dnia podjęcia uchwały. Zawiadomienie powinno zawierać pouczenie o prawie odwołania się w określonym w statucie terminie oraz o skutkach jego niezachowania (postępowanie wewnątrzspółdzielcze). Takie zawiadomienie wraz z uzasadnieniem powodowie otrzymali. Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 7 lutego 2000r. w sprawie o sygn. I CKN 387/98, w sytuacji, gdy członkowi nie doręczono zawiadomienia o wykluczeniu wraz z uzasadnieniem (art. 24 § 3 pr. spółdzielczego), to przewidziany w art. 42 § 3 pr. spółdzielczego termin do wniesienia powództwa o uchylenie uchwały nie rozpoczyna swego biegu. Okoliczność, że członek wiedział o treści uchwały, nie wywiera w tym zakresie żadnych skutków prawnych. Zasadę wyrażoną w tym wyroku można odnieść do realiów niniejszej sprawy, choć co prawda nieprawidłowość nie dotyczyła niedoręczenia zawiadomienia o wykluczeniu wraz z uzasadnieniem. Zarówno w przypadku braku doręczenia zawiadomienia, jak i braku właściwego pouczenia dokonywanego łącznie z zawiadomieniem o wykluczeniu z członkostwa, mamy do czynienia z uchybieniami natury formalnej, które rzutują na prawidłowość zawiadomienia członka o podjęciu decyzji o jego wykluczeniu. Sama świadomość procedury związanej z zaskarżeniem uchwały nie zwalnia Rady Nadzorczej z podstawowego obowiązku w zakresie prawidłowego pouczenia o trybie i terminie zaskarżenia uchwały. Prawidłowe pouczenie ma przełożenie na sposób dochodzenia obrony praw przez wykluczonego członka. Na marginesie powyższych uwag należy stwierdzić, że wpływ na sposób dochodzenia przez powodów swoich praw w związku z podjęciem decyzji o wykluczeniu ich z członkostwa miało niewątpliwie zachowanie organów pozwanej Spółdzielni polegające na niezwoływaniu Walnych Zgromadzeń lub uniemożliwianiu ich przeprowadzenia. Na dzień(...). zostało zwołane Walne Zgromadzenie Członków Spółdzielni, na którym miały być rozpatrywane odwołania członków od uchwał Rady Nadzorczej o wykluczeniu. Na posiedzenie stawiło się 61 członków uprawnionych do głosowania, co oznaczało, że było zachowane kworum niezbędne do podejmowania ważnych uchwał. Owszem w trakcie zgromadzenia przegłosowano nowy porządek obrad, niemniej jednak nie było przeszkód, aby poddać pod głosowanie kwestię związaną z rozpatrzeniem odwołań, bowiem jak sama zauważyła strona pozwana, ten punkt był objęty porządkiem obrad. Mimo zmiany porządku obrad można było osoby uczestniczące w Walnym Zgromadzeniu pouczyć, że nie będą ważne tylko te uchwały, które będą podejmowane w sprawach, nieujętych pierwotnie w porządku obrad. Błędne było zaś pouczenie, wsparte dodatkowo stanowiskiem obecnego na sali adwokata, że wszystkie uchwały podjęte na Walnym Zgromadzeniu będą dotknięte nieważnością. Nie sposób oprzeć się wrażeniu, że zachowanie wyrażające się w opuszczeniu sali obrad przez znaczną część spółdzielców przed przystąpieniem do rozpoznawania odwołań od uchwał Rady Nadzorczej było celowym działaniem zmierzającym do uniemożliwienia głosowania w tej kwestii. Wyjście z sali obrad przez część członków spowodowało, że w zebraniu uczestniczyły jedynie 32 osoby, a Walne Zgromadzenie nie było władne podejmować uchwał z uwagi na brak kworum. Strona pozwana zdaje się także nie dostrzegać, że między(...)., kiedy to na Walnym Zgromadzeniu Członków Spółdzielni nie doszło do wyboru Przewodniczącego zebrania, a(...)., kiedy odbyło się ostatnie Walne Zgromadzenie Członków Spółdzielni, na którym przyjęto bilans i sprawozdania za lata 2011 i 2012, minęło dziewięć miesięcy, a w tym czasie nie zwoływano żadnych innych Walnych Zgromadzeń mimo wniosków członków w tym zakresie. O niezwoływaniu Walnych Zgromadzeń informowano Krajową Radę Spółdzielczą, która próbowała podjąć interwencję w tej sprawie. Co więcej, Walne Zgromadzenie Członków Spółdzielni zwołane na dzień(...). się nie odbyło, bowiem w jego trakcie powstał spór odnośnie tego, czy proponowany przez spółdzielcówK. W.może pełnić funkcję Przewodniczącego. Reakcja Przewodniczącego Rady Nadzorczej o przerwaniu posiedzenia jest o tyle zastanawiająca, że na Walnym Zgromadzeniu w dniu(...). kompetencjeK. W.nie były kwestionowane i to właśnie on został wybrany Przewodniczącym zebrania. Kolejne Walne Zgromadzenie zostało zwołane dopiero na dzień(...). Na tym zebraniu nie przystąpiono do głosowania nad punktem obrad obejmującym rozpatrzenie odwołań do uchwał Rady Nadzorczej, bowiem z nieznanych powodów część członków opuściła salę obrad i z braku kworum nie można było podjąć uchwał. Zdaniem Sądu, działanie organów strony pozwanej nie jest przypadkowe i miało na celu usankcjonowanie stanu wynikającego z nieprawidłowo podjętej w dniu(...). uchwały Rady Nadzorczej poprzez uniemożliwienie złożenia pozwu do sądu w terminie sześciu tygodni od dnia, kiedy odwołania powinny być najpóźniej rozpoznane. Tego typu działanie skorelowane z brakiem pouczenia o terminie jednego roku na rozpatrzenie odwołań przez Walne Zgromadzenie i skutkach upływu tego terminu w kontekście prawa odwołania się do sądu, jednoznacznie wskazuje na celowość postępowania Zarządu pozwanej Spółdzielni. Co istotne, z postanowienia w sprawie I Ds. 236/13 wynika, że zachowanie Zarządu pozwanej Spółdzielni wyczerpało znamiona czynu zabronionego określonego wart. 267cpktustawy Prawo spółdzielcze, ale postępowanie karne umorzono ze względu na znikomy stopień społecznej szkodliwości. W tej sytuacji Sąd uznał, że termin do zaskarżenia uchwał nr.(...)i(...)Rady Nadzorczej z dnia(...). – wskutek wadliwości związanych z pouczeniem – nie mógł rozpocząć biegu, co powoduje, że zarzut upływu terminu zawitego nie jest słuszny. Rozstrzygnąwszy, że termin do zaskarżenia uchwały do sądu nie został przekroczony, w dalszej kolejności należało się zastanowić nad tym, czy istnieją podstawy do uchylenia uchwał Rady Nadzorczej nr(...)i(...). Zgodnie zart. 42 § 3 Prawa Spółdzielczego, stosowanym odpowiednio na podstawieart. 24 § 6, uchwała sprzeczna z postanowieniami statutu bądź dobrymi obyczajami lub godząca w interesy spółdzielni albo mająca na celu pokrzywdzenie jej członka może być zaskarżona do sądu. W obecnym stanie prawnym są cztery przesłanki zaskarżenia uchwały do sądu: sprzeczność z postanowieniami statutu, sprzeczność z dobrymi obyczajami, godzenie w interesy spółdzielni, pokrzywdzenie członka spółdzielni. Na wstępie tej części rozważań należy przede wszystkim zauważyć, że w dniu 30 marca 2011r. Zarząd Spółdzielni podjął decyzję o wystąpieniu z wnioskiem do Rady Nadzorczej o wykluczeniu powodów . Pismem z dnia 7 kwietnia 2011r. zawiadomiono powodów, że na posiedzeniu w dniu(...). będą rozpatrywane wnioski Zarządu o ich wykluczenie z członkostwa w Spółdzielni. Na wyznaczone posiedzenie Rady Nadzorczej powodowie stawili się i złożyli ustne wyjaśnienia ustosunkowujące się do stawianych im zarzutów. Po wysłuchaniu członków, których dotyczyły wnioski o wykluczenie, Rada Nadzorcza podjęła decyzję o wystosowaniu pisma do Zarządu o uzupełnienie dokumentów obciążających członków. Na kolejnym posiedzeniu wyznaczonym na dzień(...). Rada Nadzorcza poddała pod głosowanie wnioski Zarządu o wykluczenie powodów z członkostwa w Spółdzielni mimo braku zawiadomienia ich o terminie posiedzenia. Na tym posiedzeniu wykluczono powodów z grona członków spółdzielni. Stosownie do § 22 ust. 2 Rada Nadzorcza podejmująca uchwałę w sprawie wykluczenia lub wykreślenia członka powinna wysłuchać jego wyjaśnień. W tym celu zainteresowany powinien być zawiadomiony o miejscu i terminie posiedzenia Rady Nadzorczej na 7 dni przed posiedzeniem zawiadomienia dokonuje się pisemnie na adres członka wskazany w deklaracji. Nieobecność członka lub niezłożenie przez niego wyjaśnień na piśmie nie jest przeszkodą dla rozpatrzenia wniosku o wykluczeniu lub wykreśleniu członka, pod warunkiem prawidłowego zawiadomienia go o posiedzeniu. Powołany zapis Statutu realizuje ogólną zasadę wyrażoną wart. 24 § 4 Prawa spółdzielczego, zgodnie z którym obowiązkiem Rady Nadzorczej jest wysłuchanie wyjaśnień zainteresowanego członka spółdzielni. Organ podejmujący uchwałę o wykluczeniu ma obowiązek stworzenia zainteresowanemu członkowi możliwości wypowiedzenia się w sprawie wykluczenia, nie ma natomiast obowiązku wysłuchania zainteresowanego członka spółdzielni (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 8 kwietnia 2009r., I ACa 151/09 niepubl.). Niemniej jednak należy zauważyć, że ustawodawca nie określił wymogów dotyczących sposobu, formy i terminu wysłuchania członka spółdzielni przed podjęciem decyzji o wykluczeniu. Szczegółowe unormowanie nie jest konieczne, gdyż w tym zakresie ustawodawca pozostawia swobodę spółdzielniom, które w statutach bądź regulaminach wydawanych na podstawie statutu regulują powyższe kwestie. Z dołączonego do akt sprawy Statutu Spółdzielni wynika sposób, forma i termin wysłuchania członka spółdzielni przed podjęciem uchwały o wykluczeniu (§ 22 ust. 2). Jak zostało wyżej wskazane, uchwała o wykluczeniu z członkostwa może zapaść tylko wtedy, gdy członek, którego dotyczy wniosek Zarządu, zostanie prawidłowo zawiadomiony o posiedzeniu. Prawidłowe zawiadomienie wymaga zaś formy pisemnej i musi być wysłane na 7 dni przed terminem posiedzenia. Wymóg ten nie został spełniony w odniesieniu do powodów, a Rada Nadzorcza, która w dniu(...). podjęła decyzję o ich wykluczeniu, nie stworzyła im nawet możliwości wypowiedzenia się w przedmiocie wniosku Zarządu. W tych okolicznościach Sąd uznał, że istnieją podstawy do uchylenia uchwał Rady Nadzorczej o wykluczeniu powodów z członkostwa w Spółdzielni jako sprzecznych z postanowieniami Statutu Spółdzielni Handlowo-Produkcyjnej wO.(§ 22 ust. 2) Podstawą żądania uchylenia uchwały walnego zgromadzenia czy też rady nadzorczej spółdzielni mogą być zarówno zarzuty merytoryczne, jak i formalne, te ostatnie jednak o tyle, o ile wadliwość miała lub mogła mieć wpływ na treść uchwały. Z uwagi na brak zawiadomienia o terminie posiedzenia uniemożliwiono powodom przedstawienie własnych racji i nie można z góry wykluczać, że nie wywarłyby one jakiegokolwiek wpływu na decyzję poszczególnych członków Rady Nadzorczej. Waga naruszenia wymogu formalnego, jakim jest umożliwienie członkowi wypowiedzenia się w kwestii planowanego przez organ spółdzielni wykluczenia z rejestru członków, jest na tyle istotna, że uzasadniała uchylenie zaskarżonych uchwał jako sprzecznych z postanowieniami Statutu Spółdzielni , o czym orzeczono wyroku. Waga wskazanych uchybień ,jak wskazano wyżej, w pełni uzasadnia uchylenie uchwał pozbawiających powodów członkostwa w spółdzielni. Z tego względu nie zachodzi potrzeba rozważania merytorycznych zarzutów zawartych we wniosku zarządu z 30 marca 2011r. Tym samym analiza zgromadzonych w tej części dowodów staje się zbędna. Jedynie na marginesie wskazać można , opierając się na przeprowadzonych na rozprawie dowodach z zeznań świadków i stron oraz na wrażeniu jakie na sądzie te dowody wywarły, że u podstaw konfliktu nie leżą wcale względy merytoryczne lecz głęboki konflikt personalny między osobami pełniącymi obecnie i w przeszłości kierownicze funkcje w organach spółdzielni. Jego echem jest też podział i konflikt między pozostałymi członkami tej spółdzielni. Prawną podstawą orzeczenia o kosztach procesu jest przepisart. 98 kpc. Sędzia Wiesław Kasprzyk

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Olsztynie date: '2014-10-07' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Wiesław Kasprzyk legal_bases: - art. 24 § 1 ustawy z dnia 16 września 1982r. Prawo spółdzielcze - art. 98 kpc recorder: praktykant Aneta Rumińska signature: I C 265/13 ```

155005350000503_I_C_001798_2015_Uz_2016-03-17_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygnatura akt I C 1798/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 2 marca 2016 r. Sąd Rejonowy w Kamiennej Górze I Wydział Cywilny w następującym składzie: Przewodniczący: SSR Marek Dziwiński Protokolant: Agnieszka Hadała po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 marca 2016 r. wK. sprawy z powództwaE. J. przeciwkoTowarzystwu (...) S.A.wW. o zapłatę I zasądza od strony pozwanejTowarzystwa (...) S.A.wW.na rzecz powódkiE. J.kwotę 5.000,00 zł (pięć tysięcy złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 3.10.2015r. do dnia zapłaty; II dalej idące powództwo oddala; III zasądza od powódkiE. J.na rzecz strony pozwanejTowarzystwa (...) S.A.wW.kwotę 805,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu; IV nakazuje stronie pozwanejTowarzystwa (...) S.A.wW.aby uiściła na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze kwotę 250,00 zł tytułem części opłaty, od uiszczenia której powódka była zwolniona, zaś pozostałe koszty w zakresie opłaty zalicza na rachunek Skarbu Państwa. Sygn.I C 1798/15 UZASADNIENIE PowódkaE. J.wniosła o zasądzenie od strony pozwanej –Towarzystwa (...) S.A.wW.- kwoty 15.000,00 zł z ustawowymi odsetkami od 4 września 2015r. tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w związku ze śmiercią dziadkaW. M.oraz zasądzenie od strony pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 2.400.00 zł i 17,00 zł – opłaty skarbowej od pełnomocnictwa W uzasadnieniu swojego żądania powódka podała, że 30 października 2007r. wK., kierujący samochodem markiV.nr rej. (...)M. G.był sprawcą wypadku komunikacyjnego, w wyniku którego zmarł ojciec powódkiW. M.. Powódka podał dalej, że sprawca wypadku był ubezpieczony u strony pozwanej w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Dalej powódka podniosła, że w wyniku tego tragicznego zdarzenia utraciła osobę bliską, z którą była silnie związana. Powódka podała, że zmarły dziadek był osoba bardzo towarzyską, znajdował zawsze czas dla wnuków i do tej pory nie pogodziła się ze śmiercią osoby jej bliskiej, z która często widywała się przy okazji spotkań rodzinnych. Żądanie w zakresie odsetek powódka uzasadniała treścią przepisuart. 481 § 1 k.c.Skoro – zdaniem powoda – strona pozwana odmówiła w dniu 3 września 2015r. wypłaty zadośćuczynienia, to odsetki należą się od 4 września 2015r. Strona pozwana –Towarzystwo (...) S.A.wW.- w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Uzasadniając swoje stanowisko strona pozwana wskazała, że w chwili śmierci powódka miała 25 lat a jej relacje z dziadkiem ograniczały się do sporadycznych kontaktów a jej sytuacja życiowa nie kształtowała się w zależności od zmarłego. Strona pozwana podniosła, że zmarły w chwili wypadku miał 87 lat i naturalnym jest, że relacje dziadków z wnukami ulegają osłabieniu. Strona pozwana podniosła wreszcie, że wymagalność odsetek powinna zostać określona na dzień wyrokowania a nie według dat przyjętych przez powódkę. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 30 października 2007r. wK., kierujący samochodem osobowym markiV.onr rej. (...)M. G., naruszył nieumyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że nie zastosował należytej ostrożności oraz nie obserwował właściwie drogi, na skutek czego, wykonując manewr skrętu w lewo i zjeżdżając z drogi głównej na posesję przy drodze, nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu jadącemu prawidłowo z przeciwnego kierunku motoroweremmarki S.W. M., na skutek czegoW. M.uderzył w bok samochodu markiV. (...), a następnie w przyczepę jadącego z tyłu(...), po czym został najechany kołami przyczepy, w wyniku czego doznał obrażeń ciała skutkujących jego zgonem. /dowód: wyrok Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze z dnia 30 czerwca 2008 r. – k – 12-13 / Sprawca wypadkuM. G.był ubezpieczony u strony pozwanej w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. W dacie śmierciW. M.miał 87 lat i mieszkał wJ.. Powódka miała wówczas 25 lat, była związana z chłopakiem, jej obecnym mężem. Przebywała z nim w Irlandii. /okoliczności bezsporne/ Powódka utrzymywał z dziadkiem dobre stosunki, spotykali się gdy przyjeżdżała do Polski. Do wieku 6 lat powódka z rodzicami mieszkała w domu dziadka a później jej rodzina wyprowadziła się doK.. W miarę możliwości powódka wspólnie z dziadkiem uczestniczyła w uroczystościach rodzinnych, gdy była Polsce odwiedzała dziadka, bądź też on przyjeżdżał do rodziny powódki. Pomagał także rodzinie powódki finansowo. /dowód: ankieta znajdująca się w aktach szkodowych,, zeznania świadkówA. J.i K.M.oraz zeznania powódki złożone na rozprawie w dniu 2 marca 2016 r./ Pismem z 25 sierpnia 2015r., doręczonym stronie pozwanej na początku września, powódka wezwała stronę pozwaną do zapłaty kwoty 20.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia a strona pozwana pismem z 3 września 2015r. poinformowała o odmowie wypłaty tego świadczenia. / dowód: pismo strony pozwanej z 3.09.2015r. znajdujące się w aktach szkodowych/ Sąd zważył, co następuje: Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie dokumentów w postaci wyroku sądowego wydanego w sprawie karnej i ankiety sporządzonej na użytek postępowania likwidacyjnego oraz nie budzących wątpliwości zeznań świadków – najbliższych członków rodziny zmarłego i zeznaniach powódki. Na podstawie ustawy z 30. 05. 2008 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz innych ustaw (Dz. U., nr 116, poz. 731), z dniem 3 sierpnia 2008r. wprowadzono przepisart. 446 § 4 k.c.dający wyraźną podstawę do roszczeń o zadośćuczynienie dla najbliższych członków rodziny zmarłego za doznaną krzywdę wskutek śmierci osoby najbliższej w związku z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia. Jednakże za ugruntowane w judykaturze należy uznać przekonujące stanowisko wyrażone przez Sąd Najwyższy, dopuszczające możliwość dochodzenia zadośćuczynienia przez osoby bliskie w związku ze śmiercią osoby najbliższej przed dniem 3. 08. 2008 r. na podstawie przepisów o ochronie dóbr osobistych ( zob. wyrok S.N. z 14. 01. 2010r., IV CSK 307/09, Lex nr 604152, uchwała S.N. z 22.10.2010 r., III CZP 76/10, Biul. S.N. z 2010r., nr 10, poz. ll, wyrok S.N. z 11.05. 201lr. I CSK 621/10, Lex nr 848128). Zgodnie z tym stanowiskiem na skutek śmierci członka rodziny, w sytuacji kiedy jest ona następstwem deliktu, może dojść do naruszenia dobra osobistego jakim jest utrata osoby najbliższej i krzywda ta należy do dóbr osobistych podlegających ochronie na podstawieart. 23, 24 i 448 k.c. Zgodnie zart.448 k.c.w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu czyjego dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Trzeba też przyjąć, że za osoby najbliższe należy uważać członków rodziny o bliskim stopniu pokrewieństwa. W tej materii sądownictwo wypracowało stanowisko co do pojęcia „najbliższych członków rodziny”, o których mówi przepisart. 446 § 3 i 4 k.c.Ten sam krąg osób należy uważać jako uprawnionych, których powództwo o zadośćuczynienie opiera się na treści przepisuart. 23, 24 i 448 k.c. Należy zgodzić się ze stanowiskiem Sadu Apelacyjnego we Wrocławiu zaprezentowanym w uzasadnieniu wyroku z 25 października 2013r., sygn. akt Aca 946/13, że przez pojęcie najbliższego członka rodziny ponad wszelką wątpliwość rozumieć małżonka oraz zstępnych, wstępnych i rodzeństwo. Sąd ten trafnie zauważył, że skoro ustawodawca w przepisieart. 446 § 4 k.c.posłużył się pojęciem rodziny, to nie uczynił tego w sposób przypadkowy, oderwany od normatywnego znaczenia tego pojęcia, opartego wszak na związku małżeńskim oraz więzach pokrewieństwa i powinowactwa. W kontekście powyższego trzeba stwierdzić, że powódka, będąc wnuczką zmarłego była osobą mu bliską, a relacje wiążące ją z dziadkiem były serdeczne. Niewątpliwe tragiczna śmierć dziadka była dla powódki wstrząsem, z którym wiązały ból i cierpienia psychiczne. Powódka była związana z dziadkiem chociażby poprzez fakt wspólnego zamieszkiwania w dzieciństwie i pomoc jakiej udzielał jej i jej matce.. W ocenie Sądu występuje u powódki uzasadnione poczucie krzywdy po utracie dziadka. Trzeba przyjąć jako aksjomat, że w normalnych stosunkach nagła i niespodziewana śmierć członka bliskiej rodziny jest zawsze przeżyciem traumatycznym i niezależnie od tego czy osoba skrzywdzona korzysta z pomocy psychologa, czy też sam opanuje własne cierpienia, nie umniejsza to ich głębi. Krzywda jako szkoda o charakterze niemajątkowym ma charakter niewymierny, niepoliczalny. Życie ludzkie jest wartością bezcenną i żadna kwota pieniężna nie jest w stanie wartości tej zrekompensować. Śmierć bliskiego członka rodziny jest bardzo ciężkim, i tragicznym wydarzeniem powodującym trudny do opisania ból i cierpienie. W orzecznictwie wskazuje się, że na jej rozmiar mają wpływ dramatyzm doznań osoby bliskiej, poczucie osamotnienia i pustki, cierpienie moralne i wstrząs psychiczny wywołany śmiercią bliskiej osoby, rodzaj i intensywność więzi łączącej pokrzywdzonego ze zmarłym, wystąpienie zaburzeń będącym skutkiem odejścia, stopień w jakim pokrzywdzony będzie umiał się znaleźć w nowej rzeczywistości i zdolność jej zaakceptowania, leczenie doznanej traumy, wiek pokrzywdzonego (por. wyrok SN z 3.06.2011r.,(...),(...)). Więź między wnuczką a dziadkiem jest silnym rodzajem związku i tragiczna śmierć ojca stanowi traumatyczne przeżycie dla pozostałego przy życiu członka najbliższej rodziny. W normalnie funkcjonującej rodzinie, gdzie istnieje naturalna, bliska więź pomiędzy najbliższymi krewnymi, niespodziewane odejście najbliższej osoby musi wywołać wstrząs a także wpłynąć na zmianę ustabilizowanego dotąd życia. Trzeba stwierdzić, że relacje pomiędzy powódką a dziadkiem odpowiadały wzorcowi normalnie funkcjonującej rodziny a śmierćW. M.była tragicznym wydarzeniem dla wnuczki. Z drugiej strony, z uwagi chociażby na wiek zmarłego,E. J.musiała się liczyć, że może w niedalekim czasie dojść do naturalnego odejścia bliskiego jej członka rodziny. Takiej oceny nie zmienia fakt pozostawaniaW. M.w dobrej kondycji, o czym może świadczyć chociażby fakt, że w podeszłym wieku jeździł on motorowerem. Ponadto powódka od kilku lat prowadziła dorosłe życie i naturalna więź z dziadkiem musiała z biegiem czasu ulec normalnemu osłabieniu, chociażby w związku z planami założenia własnej rodziny W ocenie sądu, doznana przez powódkę krzywda uzasadnia zadośćuczynienia w kwocie 5.000,00 zł i taką kwotę zasądzono na jej rzecz od strony pozwanej na podstawie powołanych wyżej przepisów oraz art. 34 ust. 1 ustawy z 22.05.2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (Dz. U. nr 124, poz. 1152 ze zm.). Orzeczenie o odsetkach znajduje uzasadnienie w treściart. 481 § 1 k.c.i art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z 22 maja 2003r. Brak było w aktach szkodowych potwierdzenia, kiedy wpłynęło do strony pozwanej pismo powódki zawierające żądanie zadośćuczynienia, niemniej nastąpiło to najpóźniej 2 września 2015r. Tak więc, 30 dniowy termin spełnienia świadczenia upłynął 2 października 2015r. i odsetki od należnej kwoty zasądzono od 3 października 2015r. Powyższe przesądziło o oddaleniu powództwa w pozostałym zakresie. Orzeczenie o kosztach znajduje uzasadnienie w treści przepisuart. 100 k.p.c.Powódka wygrała sprawę w 33% a przegrała w 67%. Odwrotne proporcje dotyczyły strony pozwanej. Powódka poniosła następujące koszty procesu: 2.400,00 zł – wynagrodzenie pełnomocnictwa, 34,00 zł – opłaty skarbowe od pełnomocnictw. Strona pozwana poniosła następujące koszty: 2.400,00 zł – wynagrodzenie pełnomocnika. W tych warunkach, stosunkowe rozdzielenie kosztów uzasadniało zasądzenie od powódki na rzecz strony pozwanej kwotę 805,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Powódka była zwolniona od kosztów sądowych, dlatego stosownie do treści przepisuart. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(tekst jedn. Dz. U. z 2014 r., poz. 1025 ze zm.), stronę pozwana obciążono obowiązkiem pokrycia części opłaty tj. w zakresie jakim przegrała sprawę, zaś w pozostałej części koszty sądowe w zakresie opłaty zaliczono na rachunek Skarbu Państwa.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Kamiennej Górze date: '2016-03-02' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Marek Dziwiński legal_bases: - art. 23, 24 i 448 k.c. - art. 100 k.p.c. - art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych recorder: Agnieszka Hadała signature: I C 1798/15 ```

153005000000503_I_C_000863_2011_Uz_2013-10-24_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. aktI C 863/11 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 24 października 2013r. Sąd Okręgowy w Lublinie I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : S.S.O. Grażyna Lipianin Protokolant : sekr. sądowy Marzena Bielaszewska po rozpoznaniu w dniu 10 października 2013r. na rozprawie sprawy z powództwa (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.,(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wL.i(...) Spółka Akcyjnaz siedzibą weW. przeciwko Powiatowi(...)z siedzibą władz wK. o zapłatę I zasądza od pozwanego Powiatu(...)z siedzibą władz wK.na rzecz powodów(...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.,(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wL.i(...) Spółka Akcyjnaz siedzibą weW.solidarnie kwotę 485.586,87 zł (czterysta osiemdziesiąt pięć tysięcy pięćset osiemdziesiąt sześć złotych osiemdziesiąt siedem groszy) z ustawowymi odsetkami od 7 lipca 2011r. do dnia zapłaty; II oddala powództwo w pozostałej części; III zasądza od pozwanego na rzecz powodów solidarnie kwotę 31.429,35 zł (trzydzieści jeden tysięcy czterysta dwadzieścia dziewięć złotych trzydzieści pięć groszy) tytułem zwrotu części kosztów procesu. Sygn. akt I C 863/11 UZASADNIENIE W pozwie z 29 września 2011r.(zarządzenie k. 43)konsorcjum firm(...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.,(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wL.i(...) Przedsiębiorstwo Budownictwa (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą weW.wnosiło o zasądzenie od pozwanego Powiatu(...)kwoty 535.643,91zł z odsetkami ustawowymi od 7 lipca 2011r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym z tytułu kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu powodowie podali, że strony zawarły umowę o roboty budowlane. Uzgodniły wynagrodzenie, do zapłaty pozostała kwota dochodzona pozwem(pozew k.2-6). W piśmie z 14 maja 2013r. pełnomocnik powodów wniósł o zasądzenie kwoty solidarnie na rzecz powodów(pismo k. 204). W odpowiedzi na pozew pozwany nie uznał powództwa, wnosił o jego oddalenie w całości i zasądzenie od powodów kosztów procesu według norm przepisanych. Podniósł, że powodowie nie wykonali umowy w terminie i pozwany potrącił karę umowną(odpowiedź na pozew k. 48-53). Na rozprawie strony podtrzymywały swoje stanowiska. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: 11 grudnia 2009r. powodowie – konsorcjum firm(...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.,(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wL.i(...) Przedsiębiorstwo Budownictwa (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą weW., w wyniku przeprowadzonego postępowania o udzielenie zamówienia publicznego, zawarli z pozwanym Powiatem(...)umowę o roboty budowlane na budowę(...) Centrum (...)przy Szkole Mistrzostwa Sportowego wK.. Załącznikami do umowy były specyfikacja istotnych warunków zamówienia z załącznikami, oferta wykonawcy, zawiadomienie o wyborze wykonawcy, dokumentacja projektowa, pozwolenie na budowę –decyzja nr (...)z 10 czerwca 2009r., pozwolenie na rozbiórkę –decyzja nr (...)z 22 lipca 2009r. i harmonogram rzeczowo-finansowy. W § 2 ust. 3 ustalono, że zakończenie wykonania umowy w zakresie określonym w § 1 ust. 1 punkty 1-8 i 10-14 oraz zgłoszenie przez wykonawcę gotowości do odbioru końcowego nastąpi do 30 września 2010r., uzyskanie pozwolenia na użytkowanie – 30 listopada 2010r., zakończenie realizacji zadania inwestycyjnego – styczeń 2011r. W § 1 ust. 1,2,3,4,5 i 6 sprecyzowano zakres zadania inwestycyjnego. Zamawiający oświadczył, że posiada prawomocną decyzję o pozwoleniu na budowę. Wykonawca zobowiązany został do udostępnienia obiektu na żądanie zamawiającego w celu wykonania instalacji przeciwpożarowej i przeciwwłamaniowej. Wykonawca zobowiązał się wykonać przedmiot umowy zgodnie z zatwierdzoną do realizacji dokumentacją projektową. Wykonawca oświadczył, że dokonał pełnej analizy dokumentacji projektowej zadania inwestycyjnego, nie wnosi uwag i zastrzeżeń. Dotyczyło to zakresu rzeczowego prac, a nie sprawdzenia wyliczeń zawartych w dokumentacji(zeznania świadkaJ. K.k.154).Uzgodniono ryczałtową cenę robót na kwotę 11.561.592,06 zł brutto, w tym podatek VAT 22% w kwocie 2.084.877,26zł. Zastrzeżono, że wykonawcy nie przysługuje podwyższenie wynagrodzenia ryczałtowego. W § 11 zastrzeżono kary umowne. Faktury przedstawiane przez wykonawcę miały być rozliczane w terminie 30 dni od daty dostarczenia faktury(umowa k. 7-17). Budowa była dużym zadaniem inwestycyjnym. Przekazana przez zamawiającego dokumentacja odbiegała istotnie od obowiązujących przepisówprawa budowlanego. Prace rozpoczęto w styczniu 2010r. Wykonawca dokonywał sprawdzenia i weryfikacji dokumentacji pod kątem realizacji zadania. Kierował pytania do zamawiającego, na które ten odpowiadał po przygotowaniu stanowiska. W trakcie realizacji zadania było kilka zmian do decyzji pozwolenia na budowę(zeznaniaJ. K.k. 152-153).Główną przeszkodą była wadliwie zaprojektowana konstrukcja stalowa hali sportowej. To spowodowało przestój od maja 2010r. do listopada 2010r. Wpisem z 22 maja 2010r. inspektor nadzoru wstrzymał montaż elementów konstrukcyjnych hali do chwili weryfikacji obciążeń statycznych. W tym czasie przygotowywano zamienne pozwolenie na budowę. Błędne założenia konstrukcyjne, zawinione przez projektanta, wychwycone przez wykonawcę, spowodowały problemy. Skutkowały koniecznością przeprojektowania konstrukcji stalowej hali w zakresie jej wzmocnienia. Inwestor uzyskał od projektanta oświadczenie o prawidłowości zastosowanych rozwiązań projektowych. Wykonawca kierując się bezpieczeństwem realizowanej inwestycji wywołał na swój koszt ekspertyzę inż.J. M.. Nieprawidłowości potwierdził wpisem z 27 maja 2010r. inspektor nadzoru inwestorskiego(zeznaniaW. D.k. 155).2 czerwca 2010r. inspektor nadzoru wstrzymał pełnienie nadzoru nad montażem łuków hali do chwili, kiedy nie zostanie przedłożona opinia eksperta potwierdzająca stateczność zaprojektowanej konstrukcji stalowej. 6 czerwca 2010r. wstrzymał montaż konstrukcji hali do 9 czerwca 2010r. i w tej dacie podtrzymał wpis kierownika budowy z 4 czerwca 2010r. o wstrzymaniu robót. 30 czerwca 2010r. wykonawca otrzymał zamienną dokumentację uzgodnioną z rzeczoznawcą przeciwpożarowym w zakresie odporności ogniowej budynku. Dokumentacja była niekompletna. Nie zawierała projektu oddymiania klatki schodowej, który dostarczony został dopiero 28 marca 2011r. 12 sierpnia 2010r. inspektor nadzoru zezwolił na wznowienie robot przy konstrukcji stalowej wg projektuJ. M.po dostarczeniu przez inwestora pozwolenia na budowę, obejmującego zmiany projektowe. 20 września 2010r. wpisano rozpoczęcie prac demontażowych konstrukcji stalowej hali, a 23 września 2010r. wpisano o zakończeniu prac demontażowych i o wywiezieniu konstrukcji do zakładu prefabrykacji celem jej wzmocnienia. 22 listopada 2010r. rozpoczęto montaż konstrukcji hali według projektuJ. M.. Wstrzymanie montażu konstrukcji stalowej i realizacji części prac trwało około 5 miesięcy. W trakcie przeprojektowywania dokumentacji wykonawca realizował prace związane z budynkiem towarzyszącym hali: fundamenty, ściany murowane, ściany żelbetowe. Projekty zamienne były wykonane przez projektanta i w oparciu o nie wystawiono decyzję o pozwoleniu na budowę z 30 czerwca 2010r. na poz. 1-8. Wykonanie prac dodatkowych wynikło z konieczności dostosowania obiektu budowlanego do wymagań ogólnobudowlanych i przepisów. Musiały być wykonane, gdyż bez nich nie doszłoby do odbioru budynku i uzyskania zgody na użytkowanie. W czerwcu 2010r. brakowało projektu drogowego, bo zmieniły się warunki ppoż. Projekt drogowy dostarczony został w lipcu 2010r., ale nie obejmował zagospodarowania terenu. Konieczne było wykonanie muru oporowego, celem zniwelowania różnicy wysokości, na to wymagane było pozwolenie na budowę. Projekt na mur oporowy dostarczony został 1 października 2010r., ale umowę na jego wykonanie strony podpisały dopiero w listopadzie 2010r.(zeznania świadkaS. R.k. 154-155).W dotychczasowym projekcie drogowym była skarpa umocniona płytami ażurowymi. Do budynku należało dostosować rzędne, tak by obiekt był dostępny dla osób niepełnosprawnych. Te wszystkie zmiany wymagały czasu na dokonanie obliczeń statystycznych, przeliczenia jeszcze raz całej konstrukcji dachu hali, wykonania nowego zamiennego projektu konstrukcyjnego oraz drogowego. Problem zgłoszono już w czerwcu 2010r., a poprawiona dokumentacja dostarczona została wykonawcy 29 marca 2011r.(opinia biegłego k.168). Projektant błędnie przyjął obiekt jako niski, a nie średniowysoki. Konsekwencją zaliczenia budynku jako średniowysokiego, a nie niskiego, były inne wymagania przeciwpożarowe. To wymagało przeprojektowania całej konstrukcji w zakresie zamiennego rozwiązania projektowego pokrycia dachu hali, który musiał spełniać wymogi przeciwpożarowe. Takie przeprojektowanie wymagało uzgodnienia projektu z rzeczoznawcą do spraw zabezpieczeń przeciwpożarowych i uzyskania zamiennej decyzji o pozwoleniu na budowę. Inne wymagania w zakresie ochrony przeciwpożarowej budynku wymagały większej klapy dymowej z projektem oddymiania oraz zwiększenia klasy odporności drzwi do EI 30, a nadto zmiany w projekcie drogowym w zakresie większego parkingu umożliwiającego manewry wozu bojowego straży pożarnej. W dniu 17 września 2010r. strony podpisałyaneks nr (...)do umowy z 11 grudnia 2011r. Ustaliły nową treść § 2 ust. 3 umowy: Zakończenie wykonania umowy w zakresie określonym § 1 ust. 1 pkt 1-7 i zgłoszenie przez wykonawcę gotowości do odbioru końcowego nastąpi do 15 lutego 2011r., uzyskanie pozwolenia na użytkowanie – 15 marca 2011r., a całkowite zakończenie realizacji zadania inwestycyjnego - 31 marca 2011r. Zmieniono również treść § 4 ust.4. W związku ze zmianą terminu odbioru końcowego, uzyskania pozwolenia na użytkowanie oraz zakończenia realizacji zadania inwestycyjnego strony dokonały zmiany harmonogramu rzeczowo-finansowego. Pozostałe warunki umowy pozostały bez zmian(aneks k. 86-87). Dopiero 9 listopada 2010r. w wyniku przeprowadzonych negocjacji i udzielenia zamówienia z wolnej ręki na podstawieart. 67 ust. 1 pkt 5 ustawy z 29 stycznia 2004r. Prawo zamówień publicznychstrony zawarły umowę o roboty budowlane dodatkowe (zamówienie dodatkowe): 1) związane ze zmianą warunków ochrony przeciwpożarowej obiektu zgodnie z projektem pozwoleniem na budowę z 30 czerwca 2010r.: a) wykonanie pokrycia dachowego nad halą sportową spełniającego nowe wymogi ochrony p.poż., b) wykonanie dodatkowej stolarki i ślusarki p.poż. zgodnie z projektem, c) wykonanie instalacji oddymiającej na klatce schodowej, d) wykonanie wyjścia ewakuacyjnego na klatce schodowej, e) wykonanie wydzielenia klatki schodowej, f) wykonanie podwyższenia ścian kolankowych, g) wykonanie więźby dachowej zaplecza hali, h) wykonanie pokrycia zaplecza hali spełniającego nowe wymogi p.poż.; 2) związane ze zmianą warunków ochrony przeciwpożarowej obiektu zgodnie z projektem i pozwoleniem na budowę z 26 lipca 2010r.; 3) wzmocnienia konstrukcji stalowej związane ze zmianą obciążenia śniegiem według nowej normy z 31 marca 2010r.(umowa k. 18-24). Wykonawca zobowiązał się do zgłosze3nia gotowości do odbioru końcowego do 15 lutego 2011r. i całkowitego zakończenia realizacji zadania inwestycyjnego do 30 marca 2011r. 22 listopada 2010r. w ramach umowy o roboty dodatkowe rozpoczęto montaż konstrukcji hali według projektuJ. M.. Prace dodatkowe realizowane były po podpisaniu umowy na ich wykonanie. Zakończone zostały razem z pracami z umowy z 11 grudnia 2009r. Oczekiwanie na otrzymanie zamiennych projektów budowlanych nie było zawinione przez wykonawcę, gdyż nie odpowiadał on za to, że projekt był wadliwy, a przyjęte opracowania nie odpowiadały przepisom. Okres oczekiwania na poprawioną dokumentację wpływał niewątpliwie na terminy realizacji prac(zeznania świadkaJ. K.k. 153v). Dopiero 29 marca 2011r. wykonawca otrzymał dokumentację - kompletny projekt oddymiania klatki schodowej, mimo że problem odporności ogniowej zgłaszany był przez wykonawcę w kwietniu 2010r.(zeznaniaS. R.k. 155). Brak projektu wstrzymywał wykonanie pokrycia dachu zaplecza(roboty dodatkowe). Bez wykonania robot dodatkowych nie można było zgłosić budynku do odbioru. Inspektor nadzoru nie stwierdził zaniedbań wykonawcy(zeznania świadkaW. D.k. 156v).Wykonawca nie mógł wykonywać prac budowlanych bez aktualnej decyzji nadzoru budowlanego. Kontynuowanie prac z umowy z 11 grudnia 2009r. wymagało wykonania prac z umowy o roboty dodatkowe(zeznaniaJ. K.k. 153v). Wszystkie prace wykończeniowe w zakresie pomieszczeń na hali były wykonywane w niezbędnym zakresie, nie kolidującym z brakiem pokrycia dachu. Wykonawca nie wstrzymywał prac, realizował te, które mógł(opinia biegłego k. 173). Odnośnie projektu zamiennego drogowego, którego dotyczyła decyzja o pozwoleniu na budowę z 26 lipca 2010r., dotycząca placu manewrowego dla wozów bojowych(...), zamawiający zwlekał z podjęciem decyzji do czasu podpisania umowy na roboty dodatkowe. Wykonanie prac dodatkowych wynikało z konieczności dostosowania obiektu budowlanego do wymagań ogólnobudowlanych i przepisów, które musiały być wykonane, gdyż bez nich nie doszłoby do odbioru budynku przez Państwowa Straż Pożarną. Nie było możliwe wykonanie umowy z 11 grudnia 2009r. bez wykonania robót dodatkowych spisanych 9 listopada 2010r., gdyż inwestor nie dokonałby odbioru budynku do użytkowania. Dziennik budowy zawiera wpisy kierownika robót o niemożności prowadzenia prac na dachu i wewnątrz na hali w określonych dniach stycznia, lutego i marca 2011r.z uwagi na niesprzyjające warunki atmosferyczne. Wpisy te potwierdzał inspektor nadzoru(dziennik budowy k. 89-114).Spowodowało to wydłużenie terminu wykonania prac niezależnie od starań wykonawcy. Dostarczenie wykonawcy dopiero w dniu 29 marca 2011r. prawomocnego pozwolenia na budowę dotyczącego ukształtowania terenu miało zdecydowany wpływ na termin wykonania umowy (zgłoszenie do odbioru)(opinia biegłego z zakresu budownictwaG. S.k.164-174). W umowie z 11 grudnia 2009r. strony ustaliły wynagrodzenie ryczałtowe za wykonanie przedmiotu umowy na 11.561.592,06zł brutto. Zapłata za wykonane prace następowała na podstawie faktur częściowych, zgodnie z harmonogramem rzeczowo-finansowym. Wystawione zostały następujące faktury częściowe: a) z 6 kwietnia 2010r. na kwotę 1.730.756,76zł, b) 16 sierpnia 2010r. na kwotę 2.537.680,85zł, c) 30 listopada 2010 na kwotę 918.301zł, d) 29 grudnia 2010r. na kwotę 267.893,77zł(faktury i dowody zapłaty k.70-80). Ostateczne rozliczenie nastąpić miało w oparciu o fakturę końcową wystawioną po dokonaniu odbioru końcowego. Roboty budowlane wykonane zarówno z umowy głównej, jak i z umowy o roboty dodatkowe powodowie wykonali. 30 marca 2011r. nastąpiło zgłoszenie do odbioru końcowego inwestycji, zgodnie z umową winno nastąpić do 15 lutego 2011r. W dniu 2 czerwca 2011r. wystawiona zostałafaktura VAT nr (...)na kwotę 6.157.016,42zł brutto, stanowiąca końcowe rozliczenie umowy z 11 grudnia(...). Doręczona została pozwanemu 6 czerwca 2011r.(faktura k. 25, załącznik do faktury k.26).W tej samej dacie wystawiona i doręczona została faktura za roboty dodatkowe(faktura k. 27, załącznik do faktury k. 28). Pozwany dokonał zapłaty należności zfaktury (...)w dniach 29 czerwca 2011r., 4, 5 i 7 lipca 2011r., łącznie na kwotę 5.621.372,51zł(potwierdzenia przelewów z 28 czerwca 2011r., 1 lipca 2011r., 5 lipca 2011r. i 6 lipca 2011r. k. 82-85). Do rozliczenia zfaktury nr (...)pozostała kwota 535.643,91zł (6.157.016,42zł – 5.621.372,51zł). Łącznie z rozliczenia umowy z 11 grudnia 2009r. pozwany zapłacił powodom kwotę 11.076.005,15zł. Ze wskazanej w umowie kwoty ryczałtowej pozostała kwota 485.586,87zł (11.561.592,06zł – 11.076.005,15zł). W związku z tym, że termin zgłoszenia prac z umowy z 11 grudnia 2009r. upłynął 16 lutego 2011r. pozwany naliczył kary umowne za okres od 16 lutego 2011r. do 29 marca 2011r., za 42 dni opóźnienia w stawce 0,1% wartości zamówienia brutto na kwotę 485.586,87zł. Notą księgową z 28 czerwca 2011r., doręczoną konsorcjum 1 lipca 2011r., pozwany obciążył powodów kwotą 485.586,87zł z tytułu kar umownych za nieterminowe wykonanie robót z powołaniem na § 11 ust. 2 pkt 1 lit. b umowy z 11 grudnia 2009r., potrącając jednocześnie tę kwotę zfaktury nr (...)z 2 czerwca 2011r.(nota księgowa k. 32). Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane wyżej dowody. Sąd obdarzył wiarą dowody z dokumentów, ponieważ nie były kwestionowane przez strony co do ich autentyczności i nie budziły wątpliwości Sądu. Sąd obdarzył wiarą zeznania świadków, nie znajdując podstaw do podważenia ich wiarygodności. Sąd podzielił opinię biegłego sądowego w zakresie wpływu wadliwej dokumentacji na przesunięcie realizacji inwestycji i konieczności wykonania robót dodatkowych do realizacji umowy z 11 grudnia 2009r. Sąd Okręgowy zważył co następuje: Powództwo zasługuje na uwzględnienie w części. Strony zawarły umowę o roboty budowlane. Stosownie do treściart. 647 kcprzez umowę o roboty budowlane wykonawca zobowiązuje się do oddania przewidzianego w umowie obiektu, wykonanego zgodnie z projektem i z zasadami wiedzy technicznej, a inwestor zobowiązuje się do dokonania wymaganych przez właściwe przepisy czynności związanych z przygotowaniem robót, w szczególności do przekazania terenu budowy i dostarczenia projektu, oraz do odebrania obiektu i zapłaty umówionego wynagrodzenia. Zgodnie zart. 651 kc, jeżeli dostarczona przez inwestora dokumentacja nie nadaje się do prawidłowego wykonania robót albo, jeżeli zajdą inne okoliczności, które mogą przeszkodzić prawidłowemu wykonaniu robót, wykonawca powinien niezwłocznie zawiadomić o tym inwestora. Zasadą jest ścisłe współdziałanie stron przy wykonywaniu umowy o roboty budowlane. Jednakże wykonawca nie ma obowiązku szczegółowego sprawdzenia dostarczonego projektu w celu wykrycia jego wad(orz. SN z 27.3.2000r. III CKN 629/98, OSN 2000, Nr 9, poz. 173). Ma obowiązek bez nieuzasadnionej zwłoki zawiadomić inwestora o przeszkodach, dołożyć należytej staranności. Wykonawca realizował swe obowiązki w tym zakresie, co skutkowało dostosowywaniem dokumentacji i wymagało jej legalizacji. Wykonawca zgłosił obiekt do odbioru z przekroczeniem terminu zastrzeżonego w umowie(bezsporne). Do skutków opóźnienia się przez wykonawcę z rozpoczęciem lub wykończeniem obiektu stosuje się odpowiednio przepisy o umowie o dzieło –art. 656 kc. Dłużnik dopuszcza się zwłoki (opóźnienia kwalifikowanego), jeżeli nie spełnia świadczenia w terminie –art. 476 kc.Nie dotyczy to wypadku, gdy opóźnienie świadczenia jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Dłużnik opóźnia się z wykonaniem zobowiązania, jeżeli świadczenie możliwe do spełnienia i wymagalne nie zostaje zrealizowane w czasie właściwym. Jeżeli niemożność świadczenia w terminie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik ponosi odpowiedzialność, jest on obowiązany, na zasadach ogólnych (art. 471 i n. kc) do naprawienia wierzycielowi szkody. Stosownie do treściart. 483 kcstrony mogą zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna). W przypadku nienależytego wykonania zobowiązania kara umowna należy się wierzycielowi w zastrzeżonej na ten wypadek wysokości bez względu na wysokość poniesionej szkody –art. 484 kc. Taką karę strony uzgodniły w umowie. Kara umowna zastępuje odszkodowanie należne wierzycielowi w wypadku szkody wywołanej nienależytym wykonaniem zobowiązania. Kara umowna należy się wierzycielowi tylko wtedy, gdy niewykonanie zobowiązania jest następstwem okoliczności, za które ponosi odpowiedzialność dłużnik (art. 471 kc). Wierzyciel jest zwolniony z obowiązku dowodzenia istnienia i wysokości szkody. Dłużnik może żądać zmniejszenia kary umownej. Jeżeli natomiast doszło do przyczynienia się wierzyciela, dłużnik nie może domagać się miarkowania kary umownej, tylko jej obniżenia z powołaniem się naart. 362 kc. Zastrzeżenie kary umownej podlega także kontroli ze względu na ogólne zasady dotyczące wykonywania praw podmiotowych (art. 5 kc). W konkretnych okolicznościach żądanie kary umownej może zostać uznane za sprzeczne z tymi zasadami. Kwestią istotną w niniejszej sprawie było ustalenie, czy powodowie dopuścili się zwłoki ze spełnieniem świadczenia. Analizując realia sprawy niniejszej należy uznać, że powodowie nie dopuścili się zwłoki, ponieważ to inwestor nie dostarczył wymaganej dokumentacji do realizacji zadania, zwlekał podpisaniem umowy na roboty dodatkowe ściśle powiązane z pracami realizowanymi na podstawie umowy z 11grudnia 2009r. Wykonawca w trakcie realizacji zadania zwracał uwagę inwestora na nieprawidłowości w dokumentacji. Wymagało to uzgodnień i stosownych decyzji administracyjnych (pozwolenia na budowę). Utrudniało to znacznie prace, powodowało przestoje, dezorganizowało pracę i planowanie. W efekcie znaczna część prac przypadała na okres zimowy, gdzie warunki atmosferyczne wymuszały przestoje. Inwestor nie może być premiowany zapłatą kary umownej za wadliwość dokumentacji, co spowodowało realizację zadania w znacznej części w okresie zimowym, kiedy warunki atmosferyczne wstrzymywały prace niezależnie od staranności wykonawcy. Zatem potrącenie dokonane przez pozwanego z tytułu kar umownych jest nieskuteczne, wobec niezasadności ich naliczenia. Roszczenie powodów o zapłatę potrąconej kwoty jest zasadne. Jednakże w pozostałym zakresie powództwo podlega oddaleniu. Jeżeli strony umówiły się o wynagrodzenie ryczałtowe, przyjmujący zamówienie nie może żądać podwyższenia wynagrodzenia, chociażby w czasie zawarcia umowy nie można było przewidzieć rozmiaru lub kosztów prac –art. 632 kc.Skoro strony uzgodniły kwotę brutto, powodowie nie mogą żądać zapłaty kwoty wyższej o 50.057,04zł, co wynikło z zastosowania przez wykonawcę dofaktury VAT nr (...)stawki podatku 23%, a nie jak do faktur częściowych 22%. Nie ma podstaw do zastosowania§ 2 art. 632 kc. Powodom przysługuje kwota stanowiąca różnicę między sumą kwot wypłaconych a umówionym wynagrodzeniem ryczałtowym. Z powyższych względów Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powodów kwotę 485.586,87 zł z odsetkami ustawowymi od 7 lipca 2011r. do dnia zapłaty, oddalając powództwo w pozostałym zakresie. Rozstrzygniecie o kosztach procesu uzasadnia treśćart. 100 kpcw świetle, którego w razie częściowego uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Powodowie ponieśli koszty procesu, na które składają się opłata od pozwu 26.783zł, wydatek na koszt opinii biegłego 1.266,83zł oraz wynagrodzenie pełnomocnik procesowego 7.200zł, łącznie 35.249,83zł. Pozwany poniósł koszty wynagrodzenia pełnomocnika 7.200zł. Łącznie koszty procesu wyniosły 42.449,83zł. Powodowie wygrali proces w 91% i obciąża ich 9% kosztów procesu, pozwany winien ponieść 91 % kosztów procesu. Wobec tego Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powodów solidarnie kwotę 31.429,35zł. Wysokość wynagrodzenia pełnomocników określa§ 6 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu(Dz.U. z 2020r., Nr 163, poz. 1349 z późn. zm.)

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Lublinie date: '2013-10-24' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Grażyna Lipianin legal_bases: - art. 67 ust. 1 pkt 5 ustawy z 29 stycznia 2004r. Prawo zamówień publicznych - art. 471 i n. kc - art. 100 kpc - § 6 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu recorder: sekr. sądowy Marzena Bielaszewska signature: I C 863/11 ```

150500000000503_I_ACa_000432_2018_Uz_2019-03-20_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I ACa 432/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 20 marca 2019 r. Sąd Apelacyjny w Białymstoku I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Dariusz Małkiński Sędziowie : SA Elżbieta Bieńkowska (spr.) SA Jarosław Marek Kamiński Protokolant : Łukasz Patejuk po rozpoznaniu w dniu 7 marca 2019 r. w Białymstoku na rozprawie sprawy z powództwaA. Z. przeciwko(...) S.A.wL. o odszkodowanie na skutek apelacji powódki od wyroku Sądu Okręgowego w Łomży z dnia 27 lutego 2018 r. sygn. akt I C 557/17 I oddala apelację; II odstępuje od obciążenia powódki kosztami instancji odwoławczej. (...) UZASADNIENIE Powódka,A. Z., wniosła o zasądzenie od pozwanej.(...) S. A.wL., 100.000 zł. Podniosła, że poprzednik prawny jej przeciwniczki procesowej postawił na gruntach, które obecnie stanowią jej własność, trzy słupy oraz stację transformatorową. Na skutek tego zdarzenia wartość jej nieruchomości spadała o 75.000 zł. Ponosi nadto zwiększone koszty uprawniania gruntu, a nadto utraciła plony, jakie mogła uzyskać na zajętych przez urządzenia elektroenergetyczne terenie, przez co w ciągu ostatnich 30 lat poniosła stratę w wysokości 30.000 zł.(...)transformatorowa negatywnie nadto oddziałuje na jej zdrowie. Pozwana wniosła o oddalenie powództwa. Wyrokiem z 27 lutego 2018 r. Sąd Okręgowy oddalił powództwo (pkt I) oraz odstąpił od obciążania powódki kosztami procesu (pkt II). Powyższe rozstrzygnięcie zostało oparte o następujące ustalenia faktyczne. Powódka wraz zH. Z.nabyła spadek, w skład którego weszło gospodarstwo rolne (postanowienie Sądu Rejonowego z 21 lipca 2003 r.). Na nieruchomościach położonych nadziałkach nr (...), które wchodziły w skład tego zespołu składników majątkowych, znajdują się następujące urządzenia elektroenergetyczne: fragment linii napowietrznej średniego napięcia 15 kv; stacja transformatorowa nr(...)fragment napowietrznej linii niskiego napięcia 0,4 kv oraz słupy nr(...). Infrastrukturę tę wybudowano na podstawie projektów elektryfikacji i odebrano 20 maja 1960 r. i 29 września 1975 r. Została ona nadto zmodernizowana w dniu 18 kwietnia 1990 r. Od momentu gdy posadowiono urządzenia, pracownicy(...)wB.bez przeszkód dokonywali: konserwacji, przeglądów, naprawy oraz modernizacji. Zarządzeniem Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 9 lipca 1993 r. powyższy podmiot został przekształcony w jednoosobową spółkę Skarbu Państwa pod nazwą(...)wB.. Zgodnie z § 3 tego aktu prawnego nowopowstała osoba prawna wstąpiła we wszystkie prawa i obowiązki swego poprzednika prawnego. Na podstawie umowy z 30 czerwca 2007 r. przeniosła na rzecz(...) Sp. z o. o.wB.część swojego przedsiębiorstwa w rozumieniuart. 55( 1)k.c.w postaci(...)z siedzibą wB., w tym wszelkie służebności. Ta pierwsza Spółka w dniu 11 września 2008 r. zmieniła nazwę firmy na(...) Sp. z o.o.wB.. Z podmiotem tym połączyła się następnie(...) S.A.z siedzibą wL.. Na skutek tego stała się jego sukcesorem generalnym. W oparciu o powyższe ustalenia faktyczne Sąd Okręgowy zważył, że powódka wywodziła swoje roszczenie m.in. zart. 224 § 2 k.c.w zw. zart. 225 k.c.Żądanie to jest niezasadne, bowiem pozwana zgłosiła skuteczny zarzut zasiedzenia służebności przesyłu urządzeń, które były posadowione na spornym gruncie. Jej poprzednik prawny wszedł w posiadanie samoistne tego prawa w dniu 29 września 1975 r. oraz 20 maja 1960 r., to jest w chwilach, gdy odebrał powyższą infrastrukturę energetyczną. Działał wówczas w dobrej wierze. Co prawda pozwana nie dysponuje szczegółową dokumentacją z okresu budowy urządzeń, niemniej okoliczność ta nie dowodzi, że działa bezprawnie. Co więcej skoro infrastrukturę tę wykonano w ramachustawy o powszechnej elektryfikacji wsi i osiedli, to poprzednik prawny pozwanej był przekonany, że ma prawo do realizacji przedsięwzięcia elektryfikacyjnego, a w odczuciu tym utwierdziło go późniejsze zachowanie powódki i jej poprzedników prawnych. Ci albo nie wyrażali sprzeciwu wobec budowy urządzeń, bądź też tolerowali ich konserwację, naprawy i modernizację. Z tych przyczyn dziesięcioletni bieg terminu zasiedzenia upłynął 1 stycznia 1975 r. oraz 29 września 1985 r. W tych momentach służebność przeszła na rzecz Skarbu Państwa w oparciu oart. 128 k.c.(zasada jednolitego funduszu własności państwowej). Rozpoznając żądanie powódki o zapłatę odszkodowania z tytułu utraconych pożytków naturalnych, zwiększonych nakładów na uprawę, a także obniżenia wartości nieruchomości Sąd Okręgowy zważył, że roszczenia te przedawniły się oraz nie zostały wykazane w zakresie szkody. Apelację od powyższego wyroku złożyła pozwana. Zaskarżyła go w całości i zarzuciła naruszenie: 1 art. 224 § 1 k.c.poprzez nierozpoznanie istoty sprawy i uznanie, że wejście poprzednika prawnego pozwanego na nieruchomość poprzednika prawnego powódki nastąpiło na podstawie powszechnie obowiązujących przepisów prawa, a w konsekwencji przyjęcie dobrej wiary pozwanego, przy jednoczesnym oddaleniu wszystkich wniosków dowodowych powódki zgłoszonych, celem obalenia tego domniemania tj.: a dowodu z zeznań świadków na okoliczność braku dobrej wiary po stronie pozwanego, sprzeciwiania się posadowieniu urządzeń przesyłowych na działce i domagania się ich usunięcia, b apriorycznym przyjęciu, iż istnienie (częściowej) dokumentacji związanej z budową linii przesyłowej, implikuje przyjęcie dobrej wiary; 2 art. 7 k.c.przez jego niewłaściwe zastosowanie, w wyniku przyjęcia, że: a jedyną podstawą uchylenia domniemania dobrej wiary jest wykazanie złej wiary, a tą wyłącza wzniesienie przez poprzednika prawnego pozwanego urządzeń przesyłowych na działce powódki zgodnie z ustawą o elektryfikacji miast i wsi, a następnie modernizacja linii energetycznych przez pozwanego w oparciu o decyzję(...)wZ.nr(...)oraz konserwacja tych urządzeń w sytuacji gdy pozwany nie udowodnił, iż w stosunku do nieruchomości została przeprowadzona przewidziana ustawą o elektryfikacji miast i wsi procedura, a w szczególności, że: - działka ta została objęta zarządzeniem przewodniczącego prezydium powiatowej rady narodowej o powszechnej elektryfikacji, urządzenia przesyłowe znajdujące się na działce powódki wybudowano w sposób formalny i legalny, - obecny przebieg linii energetycznej pokrywa się z przebiegiem powstałym w ramach powszechnej elektryfikacji, - pozwany był w posiadaniu decyzji wywłaszczeniowej lub innego tytułu do trwałego zajęcia nieruchomości bądź pisemnej zgody właściciela, b bierne zachowanie się i milczenie właściciela gruntu tożsame jest z wyrażeniem zgody na umieszczenie linii energetycznej i słupów przez przedsiębiorstwo energetyczne na tym gruncie, a tym samym wskazuje na dobrą wiarę pozwanego, podczas gdy bierne zachowanie właściciela gruntu nie musi ujawniać woli znoszenia działalności przedsiębiorstwa energetycznego na jego gruncie, a tym samym przedsiębiorstwo energetyczne, które nie legitymuje się uprawnieniem do ingerowania w sferę cudzej własności nieruchomości dla bieżącego utrzymania urządzeń przesyłowych, korzysta z tej nieruchomości w złej wierze; c wytworzony w sprawie stan faktyczny nie pozwala na obalenie domniemania prawnego wynikającego zart. 7 k.c.w sytuacji, gdy o istnieniu złej wiary może świadczyć samo niedbalstwo pozwanego, mające szczególny wydźwięk w wypadku podmiotu profesjonalnego, którym jest pozwany, który jako starannie działający przedsiębiorca nie mógł powziąć przekonania o możliwości korzystania z cudzej nieruchomości za darmo i bez podstawy prawnej przy jednoczesnym braku zgody każdoczesnego właściciela; 3 art. 233 § 1 k.p.c.polegające na wyprowadzeniu nielogicznych wniosków ze zgromadzonego materiału dowodowego, co polegało na przyjęciu, iż brak było podstaw do uznania działań pozwanego prowadzonych na nieruchomości powódki za nielegalne lub bezprawne, pomimo że jednocześnie Sąd wskazuje na fakt, iż pozwany nie dysponuje szczegółowymi dokumentami z okresu budowy urządzeń, a ponadto pozwany nie legitymuje się jakąkolwiek indywidualną decyzją wydaną w ramach prowadzonej inwestycji, która odnosiłaby się wprost do działki powódki, a w konsekwencji uchybienie przez Sąd zasadom logicznego rozumowania; 4 art. 232 k.p.c.poprzez przyjęcie, że: a uczestnik postępowania wywiązał się z obowiązku udowodnienia okoliczności, z której wywodzi skutki prawne tj. z obowiązku wykazania wejścia na nieruchomość powódki w sposób legalny i zgodny z prawem, w tym faktu przekazania tej konkretnej służebności gruntowej przez poprzedników prawnych na rzecz pozwanego podczas gdy pozwany nie przedłożył do akt postępowania żadnych dokumentów, poświadczających wejście jego poprzedników prawnych na nieruchomość powódki w sposób formalny i legalny (brak powiązania przedłożonych decyzji z działką poprzedników prawnych powódki), b pozwanego nie obciążał procesowy obowiązek udowodnienia swego twierdzenia, że złożone do akt projekty elektryfikacji jednostki wiejskiej z 18 marca 1960 r. nr(...)oraz elektryfikacji wsi z listopada 1974 r. wraz z decyzją(...)wZ.nr(...)rzeczywiście odnoszą się do konkretnej działki powódki, a ponadto, że dotyczą pozwolenia na wzniesienie urządzeń elektroenergetycznych istniejących na nieruchomości powódki przez co urządzenia te są „legalnie wzniesione", w sytuacji kwestionowania tegoż dowodu co do zasady jako przydatnego do rozpoznania sprawy przez powódkę ze względu na brak związania dowodowego tejże decyzji z nieruchomością powódki i urządzeniami tam istniejącymi; 5 art. 172 k.c.w zw. z art, 292k.c.poprzez ich błędne zastosowanie i uznanie, że: a pozwany zasiedział służebność gruntową w treści odpowiadającej służebności przesyłu podczas, gdy nie udowodnił ciągłości posiadania prawa oraz posiadał nieruchomość w złej wierze, bowiem nie przedstawił jakiegokolwiek dokumentu, którym mógłby wykazać uprawnienie do korzystania z nieruchomości powódki; b upłynął okres potrzebny do nabycia przez zasiedzenie służebności gruntowej o treści służebności przesyłu przez pozwanego tj. 10 i 15 lat, podczas gdy prawidłowa ocena sprawy powinna prowadzić do wniosku, iż pozwany jako posiadacz w złej wierze mógł nabyć przedmiotową służebność z upływem 30 lat od dnia modernizacji urządzeń energetycznych i budowie stacji transformatorowej nr(...)odebranych protokołem w dnia 18 kwietnia 1990 r. tj. w 2020 r. W oparciu o powyższe zarzuty powódka wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o jej oddalenie i zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje. Apelacja jest niezasadna. Dokonując oceny najdalej idącego zarzutu wskazać trzeba, że do nierozpoznania istoty sprawy może dojść jedynie wtedy, gdy rozstrzygnięcie kończące postępowanie zostało wydane bez uprzedniego zbadania materialnej podstawy pozwu lub merytorycznych zarzutów pozwanego (patrz: postanowienie SN z 26 listopada 2012 r. III SZ 3/12). W procesie pierwszoinstancyjnym nie doszło do tego zaniechania. Sąd Okręgowy rozważył wszystkie żądania oraz istotne twierdzenia faktyczne, jakie zawarto w powództwie. Co prawda nie uwzględnił dochodzonego w sprawie roszczenia, a nadto poczynił ustalenia faktyczne, które są kontestowane przez powódkę, niemniej okoliczności te nie mogły stanowić podstawy do uchylenia wyroku w trybieart. 386 § 4 k.c., lecz uzasadniały co najwyżej postawienie zarzutu naruszenia prawa materialnego oraz wadliwej oceny materiału procesowego. Taką samą konkluzję należałoby odnieść do sytuacji, w której Sąd Okręgowy oddaliłby wnioski inicjatorki niniejszego postępowania - gdyby, wbrew temu co podniesiono w apelacji, rzeczywiście zostały przez nią zgłoszone - o powołanie dowodu z zeznań świadków. Sąd Apelacyjny rozpoznał dalszą część środka odwoławczego w oparciu o te z ustaleń faktycznych, na jakich oparto zaskarżone rozstrzygnięcie, które dotyczyły: nabycia przez powódkę gospodarstwa rolnego; okoliczności powstania urządzeń elektroenergetycznych na jej nieruchomości; sposobu ich używania i konserwacji przez pracowników przedsiębiorstwa energetycznego; a nadto treści umów i zarządzeń dotyczących mienia pozwanej i jej poprzedników prawnych. Zasługiwały one na uwzględnienie bowiem wywiedziono je z bezspornych twierdzeń stron, a także wiarygodnych dowodów z dokumentów. Co prawda powódka kwestionowała część z nich, niemniej, o czym będzie mowa niżej, zarzuty te okazały się bezzasadne. Z tych przyczyn zostały rozpoznane wraz z tą częścią środka zaskarżenia, która dotyczyła materialnej podstawy jej żądania. Inicjatorka postępowania – jak wynikało z pisma procesowego z 11 grudnia 2017 r. (k. 104), w którym sprecyzowała swoje roszczenia - domagała się zapłaty 100.000 zł. Żądanie to wywodziła z faktu, że na jej gruncie posadowiono trzy słupy oraz jedną stację transformatorową. Wskazała, że w wyniku tych zdarzeń: wartość jej nieruchomości zmniejszyła się o 75.000 zł; utraciła plony (pożytki naturalne), które mogła uzyskać z gruntu zajętego przez urządzenia energetyczne, a nadto, w związku z koniecznością omijania tych elementów infrastruktury, poniosła zwiększone koszty uprawy ziemi. W jej ocenie łączna kwota strat oraz utraconych korzyści za ostatnie 30 lat wyniosła w tych dwóch ostatnich przypadkach 30.000 zł. W pierwszej kolejności Sąd Apelacyjny rozpoznał to z powyższych żądań, które dotyczyło naprawienia szkody z tytułu zmniejszenia wartości nieruchomości. Nie miało ono oparcia wart. 224 § 2 k.c.iart. 225 k.c.Co prawda, jak jednolicie przyjęto w judykaturze, powyższe normy można odpowiednio stosować do rozliczeń między właścicielem a posiadaczem służebności przesyłu (art. 352 § 2 k.c.w zw. zart. 230 k.c.; patrz: np. uchwała SN z 8 września 2011 r. III CZP 43/11) – tym ostatnim w odniesieniu do spornych urządzeń przesyłowych jest pozwana – niemniej zasady tej nie stosuje się do prawnorzeczowego roszczenia o naprawienie szkody za pogorszenie rzeczy. Uprawnienie to powstaje jedynie wtedy, gdy obniżenie wartości nieruchomości, które następuje na skutek działania lub zaniechania posiadacza, ma charakter trwały i nieodwracalny, zaś strata nie podlega kompensacie w inny sposób. Przesłanki te nigdy nie zostaną kumulatywnie spełnione w przypadku właściciela nieruchomości, na której jest wykonywana służebność przesyłu. Wynika z to z tego, że „trwałość pogorszenia” nie występuje, dopóki przysługuje mu roszczenie o przywrócenia stanu zgodnego z prawem. Gdy zaś utraci uprawnie negatoryjne na skutek ustanowienia służebności przesyłu, to nabywa roszczenie o wypłatę wynagrodzenia w oparciu oart. 3052k.c.Świadczenie to powinno rekompensować wszelki uszczerbek związany z trwałym obciążeniem nieruchomości i z tych przyczyn wierzytelność o jego zapłatę, jak powszechnie podnosi się w orzecznictwie, ma pierwszeństwo przed roszczeniem odszkodowawczym zart. 224 § 2 k.c.iart. 225 k.c.z tytułu pogorszenia rzeczy w wyniku zbudowania i normalnej eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych (patrz: uchwała SN z 8 września 2011 r. III CZP 43/11; wyrok SN z 18 kwietnia 2013 r. II CSK 504/12; wyrok SA w Białymstoku z 13 czerwca 2014 r. I ACa 47/14; postanowienie SN z 16 czerwca 2015 r. IV CSK 729/14; wyrok SN z 19 października 2016 r. V CSK 29/16). Powódka nie domagała się ustanowienia służebności przesyłu, zatem nie przysługiwało jej w niniejszej sprawie prawo żądania ekwiwalentu, o jakim mowa wart. 3052k.c. Sąd Apelacyjny ocenił następnie, czy jej żądanie o naprawienie szkody z tytułu obniżenia wartości nieruchomości miało oparcie w przepisach o odpowiedzialności deliktowej. Nie było to co do zasady wyłączone. Co prawdaart. 224 § 2 k.c.iart. 225 k.c., stanowią lex specialis wobec norm dotyczących czynów niedozwolonych i wyłączają ich zastosowanie (patrz: wyrok SN z 4 marca 2015 r. IV CSK 410/14), niemniej, o czym już była mowa, roszczenie o naprawienie szkody z tytułu pogorszenia nieruchomości w wyniku wykonywania służebności przesyłu nie miało oparcia w przytoczonej na wstępie podstawie. Mogło być w rezultacie wywodzone nie tylko zart. 305( 2)k.c., ale i z przepisów o czynach niedozwolonych (patrz: wyrok SN z 4 marca 2015 r. IV CSK 410/14). W judykaturze słusznie się podnosi, że w tym ostatnim przypadku kwalifikacja określonego działania pod kątem ewentualnej odpowiedzialności deliktowej wiąże się wyłącznie z pierwotnym wtargnięciem w sferę władztwa właściciela (patrz: wyrok SN z 4 marca 2015 r. IV CSK 410/14). Ta zaś nastąpiła 20 maja 1960 r. oraz 29 września 1975 r., a zatem w momentach, kiedy w miejscowościG.w gminieK.- w miejscu położenia m.in. spornych nieruchomości pozwanej (odpis księgi wieczystej – k. 100 - 102) - w ramach elektryfikacji oddano do użytku infrastrukturę elektroenergetyczną w postaci stacji transformatorowej oraz linii energetycznych. Powyższe okoliczności faktyczne Sąd Okręgowy wywiódł z wiarygodnych dowodów z dokumentów w postaci projektów elektryfikacji (k. 23 - 24; k. 26 – 28), protokołów odbioru (k. 25, 30) i decyzji administracyjnej o zatwierdzeniu zagospodarowania inwestycji (k. 29). Powódka nie przedstawiła żadnych argumentów, które świadczyłyby o tym, że ustalenia te oparto o ocenę sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Do odmiennej konkluzji nie prowadziła w szczególności treść projektu remontu urządzeń elektroenergetycznych ze stycznia 1990 r. (k. 31), decyzji o zatwierdzeniu planu realizacyjnego (k. 35) oraz protokołu odbioru z 18 kwietnia 1990 r. (k. 36 – 37). Przeciwnie, jak wynikało z tych dokumentów, w dniu 18 kwietnia 1990 r. na nieruchomości powódki nie wykonano nowych instalacji elektroenergetycznych, lecz jedynie zmodernizowane te, które istniały wcześniej (pkt II opisu technicznego załączonego do projektu – k. 32). Trzeba podkreślić, że, wbrew temu co podniesiono w apelacji, nie umieszczono wówczas na jej gruncie stacji transformatorowej, lecz jedynie wymieniono ją z dotychczasowego modelu(...)- opisanego w projekcie z 1960 r. (k. 23 v) i 1974 r. (k. 27) - na model(...)(projekt - k. 32). Jeżeli zatem do pierwotnego naruszenia władztwa nad powyższymi gruntami doszło, o czym już była mowa, 20 maja 1960 r. i 29 września 1975 r., to wtedy też powstały wywodzone z tych faktów roszczenia deliktowe – o ile spełniły się ich przesłanki. Przysługiwałyby one ówczesnemu właścicielowi rzeczy (a także jego następcom prawnym, w tym powódce o ile przeszłyby na nią w drodze dziedziczenia) i mogłyby być dochodzone przeciwko podmiotowi, którego działanie w postaci posadowienia infrastruktury elektroenergetycznej doprowadziło do powstania szkody (obniżenia wartości nieruchomości; patrz: wyrok SN z 4 marca 2015 r. IV CSK 410/14). Zobowiązanym do naprawienia uszczerbku, na który powołała się powódka, byłby w rezultacie wyłącznie Skarb Państwa (a nie pozwana). Wynikało to z faktu, że to ten ostatni podmiot, działając przez swój organ - Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej wB.(„P.W.R.N. B.” – k. 23) - oraz przez wojewodę („Urząd Wojewódzki wB.” – k. 26), były inwestorem w robotach elektryfikacyjnych przeprowadzonych w 1960 r. („inwestor bezpośredni” – projekt, k. 23) i 1975 r. („inwestor” – projekt, k. 26) m.in. na nieruchomości inicjatorki niniejszego postępowania. Prace te wykonało na jego zlecenie(...)((...)– projekt, k. 23) oraz(...)wB.(protokół odbioru - k. 30). Dopiero zaś po tym gdy zostały zakończone, wykonaną infrastrukturę elektroenergetyczną oddano poprzednikowi prawnemu pozwanej -(...)– protokół odbioru, k. 25;(...)– protokół odbioru, k. 30). W rezultacie nawet gdyby powódce przysługiwały omawiane w niniejszym akapicie uprawnienia deliktowe, to w niniejszej w sprawie nie występował podmiot, przeciwko któremu mogła je skierować. Pozwana słusznie nadto zarzuciła, że w stosunku do powyższych roszczeń upłynął termin przedawnienia. W przypadku wierzytelność, która powstała 20 maja 1960 r. nastąpiło to 1 stycznia 1968 r. (art. 105 ustawy z dnia 18 lipca 1950 r. przepisy ogólne prawa cywilnego- Dz.U. z 1950 r., Nr 34, poz. 311 - w zw. zart. 442 § 1 k.c.według brzmienia z 1965 r. w zw. zart. XXXV pkt 1 i pkt 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. przepisy wprowadzające Kodeks cywilny- Dz.U. z 1964 r., Nr 16, poz. 94), zaś w odniesieniu do uprawnienia z 29 września 1975 r., w 1978 r. (art. 442 k.c.według brzmienia z 29 września 1975 r.). Jedynie na marginesie należy dodać, że powódka nie wykazała istnienia i rozmiaru szkody, która miałaby zostać pokryta na podstawie omawianych roszczeń. Podniosła co prawda, że w wyniku posadowienia dwóch słupów oraz stacji transformatorowej wartość jej nieruchomości obniżyła się o 75.000 zł, niemniej nie podjęła w pierwszej instancji żadnej inicjatywy procesowej w celu udowodnienia tego twierdzenia. Co prawda zgłosiła później wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego rzeczoznawcy majątkowego, niemniej żądanie to było nie tylko spóźnione, lecz – z uwagi na fakt, że złożono je na drugiej i ostatniej rozprawie apelacyjnej (protokół rozprawy – k. 180) – doprowadziłoby do zwłoki w rozpoznaniu sprawy. Żądanie to zostało w konsekwencji oddalone postanowieniem z 20 marca 2019 r. (k. 181;art. 381 k.p.c.). Sąd Apelacyjny przeszedł w następnej kolejności do oceny roszczenia, w oparciu o które powódka domagała się zapłaty z tytułu zwiększonych kosztów uprawy gruntu oraz zmniejszonych plonów (pożytków naturalnych). Nie miało ono oparcia wart. 224 § 2 k.c.iart. 225 k.c., bowiem przewidziane w tych przepisach uprawnienie w zakresie wynagrodzenia za bezumowne korzystanie dotyczy wyłącznie tego, co właściciel mógłby uzyskać, gdyby oddał nieruchomość do korzystania na podstawie określonego stosunku prawnego (patrz: red. K. Osajda. Kodeks cywilny. Komentarz. Wydanie 21. 2019 r. – dalej „Komentarz. Osajda” - C.17., art. 225; Legalis). Również odpowiedzialność „za” zużycie, pogorszenie lub utratę rzeczy nie obejmuje uszczerbku, który jak w przypadku szkody zgłoszonej przez powódkę, jest jedynie „związany” z tymi zdarzeniami (patrz: Komentarz.O., C.IV.27., art. 224;L.). Trzeba dodać, że nawet gdyby przyjąć tezę przeciwną, powyższe roszczenia nie przysługiwałyby inicjatorce niniejszego postępowania. Co prawda nie uległyby one przedawnieniu – nie doszło do wydania nieruchomości, a tym samym nie rozpocząłby biegu roczny termin opisany w hipotezieart. 229 § 1 k.c.(wyrok SN z 4 grudnia 1980 r. II CR 501/80) - niemiej okolicznością tamującą te uprawnienia było zasiedzenie służebności (o treści służebności przesyłu), w oparciu o którą pozwana korzystała ze spornych urządzeń elektroenergetycznych. Wbrew temu co podniesiono w apelacji, nabycie pierwotne, o jakim mowa, było możliwie przed 1 stycznia 1989 r. Trzeba zaznaczyć, że również przed tą datą – a więc kiedy obowiązywałart. 128 k.c.i unormowana w nim zasada jednolitej własności państwowej – państwowe osoby prawne wykonywały w imieniu własnym uprawnienia względem oddanych im w zarząd części mienia ogólnonarodowego. Implikowało to wniosek, że w relacjach zewnętrznych (innych niż ze Skarbem Państwa) powyższemu podmiotowi przysługiwało m.in. posiadanie samoistne służebności przesyłu (składnik mienia ogólnonarodowego). Skoro tak, to mógł również doprowadzić do zasiedzenia omawianego prawa. W takim przypadku, zostałoby ono nabyte do jednolitego funduszu własności państwowej (art. 128 k.c.; patrz: postanowienie SN z 13 stycznia 2016 r. V CSK 224/15). Skoro zatem, o czym już była mowa, poprzednik prawny pozwanej objął w zarząd urządzenia elektroenergetyczne, które wybudowano na gruncie należącym obecnie do powódki i od tego czasu wykonywał czynności wchodzące w zakres służebności odpowiadającej treścią służebności przesyłu – np. bezspornie dokonywał modernizacji i naprawy infrastruktury - to był posiadaczem samoistnym omawianego prawa. Okresy, w których realizował powyższe władztwo rozpoczęły się 20 maja 1960 r. i 29 września 1975 r. a więc, jak już wskazano, z chwilą oddania mu w zarząd spornych słupów i stacji transformatorowej. Wbrew temu co podniesiono w apelacji, terminy zasiedzenia, które rozpoczęły swój bieg w powyższych datach, upłynęły nawet przy założeniu, że objął on posiadanie samoistne w złej wierze. W takim przypadku do nabycia omawianego ograniczonegoprawa rzeczowegodoszłoby 2 stycznia 1985 r. oraz 30 września 2005 r. - odpowiednio w przypadku służebności, jaką poprzednik prawny pozwanej wykonywał w stosunku do infrastruktury, którą włączono do jego przedsiębiorstwa 20 maja 1960 r. (art. 184 § 1 prawa rzeczowego z dnia 11 października 1946 r.- Dz.U. z 1946 r., Nr 57, poz. 319 - w zw. zart. XLI § 1 i § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. przepisy wprowadzające Kodeks cywilny- Dz.U. z 1964 r., Nr 16, poz. 94) oraz 29 września 1975 r. (art. 172 § 2 k.c.w zw. zart. 352 § 2 k.c.w brzmieniu z 1 października 1990 r. w zw. zart. 9 ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny- Dz.U. z 1990 r., Nr 55, poz. 321).Z.w 1985 r. prawo weszło początkowo, o czym już wspomniano, w poczet jednolitego funduszu własności państwowej (art. 128 k.c.), a z chwilą przekształcenia(...)wB.w jednoosobową spółkę Skarbu Państwa (Zarządzenie o przekształceniu - k. 38, akt przekształcenia – k. 40 - 52), stało się - wraz z wykonywanym od 1975 r. posiadaniem samoistnym służebności - częścią majątku tego nowoutworzonego podmiotu (art. 5 ustawy z dnia 5 lutego 1993 r. o przekształceniach własnościowych niektórych przedsiębiorstwa państwowych o szczególnym znaczeniu dla gospodarki państwa - Dz.U. z 1993 r., Nr 16, poz. 69; § 3 zarządzenia – k. 39). Następnie, w wyniku dalszej sukcesji, której przebieg w sposób prawidłowy opisano w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, powyższe mienie przeszło, wraz ze służebnością nabytą w 2005 r., na rzecz przeciwnika procesowego powódki. Roszczenia powódki o pokrycie szkody spowodowanej utratą plonów oraz zwiększonymi kosztami uprawy gruntu, nie zostałyby uwzględnione również wtedy, gdyby wywiedziono je z przepisów o odpowiedzialności za czyny niedozwolone. Również one wywodziłyby się z faktu, że na gruncie inicjatorki niniejszego postępowania posadowiono urządzenia przesyłowe. Z tych przyczyn mogły być dochodzone wyłącznie przeciwko podmiotowi, który dopuścił się tej ingerencji w sferę władztwa właściciela, a zatem przeciwko Skarbowi Państwa (a nie pozwanej). Z przyczyn, o których była już mowa, wierzytelności te uległyby nadto przedawnieniu. Co więcej, nawet gdyby można je było dochodzić w niniejszej sprawie, to również wtedy nie zostałyby uwzględnione, skoro powódka nie wykazała istnienia i rozmiaru szkody, której naprawienia żądała na ich podstawie. Irrelewantne okazały się również jej twierdzenia, że infrastruktura elektroenergetyczna doprowadziła do pogorszenia stanu zdrowia jej oraz jej bliskich. Trzeba podkreślić, że nie tylko nie powiązała z tą okolicznością żadnego roszczenia (żądanie zapłaty wywiodła wyłącznie z utraty pożytków naturalnych, zmniejszenia wartości nieruchomości oraz zwiększonych nakładów na grunt – pismo procesowe k. 104, 105), lecz również nie wykazała istnienia oraz rozmiaru szkody, jakie zdarzenie to miało wywołać. Z tych wszystkich przyczyn powództwo zasadnie zostało oddalone. Z uwagi na powyższe Sąd Apelacyjny orzekł jak w pkt I sentencji na podstawieart. 385 k.p.c.. O kosztach za instancję odwoławczą rozstrzygnięto na podstawieart. 102 k.p.c.Powódka wypełniła pozaprocesowe przesłanki tego przepisu, bowiem znajdowała się w trudnej sytuacji ekonomicznej (oświadczenie majątkowe – k. 148 - 150). Co więcej skoro występowała w sprawie bez pełnomocnika profesjonalnego, zaś zweryfikowanie zasadności podstawy jej żądania wymagało analizy orzecznictwa opartej o wykładnię prawa, to zasadnym był wniosek, że działa w subiektywnym lecz opartym o obiektywne okoliczności przekonaniu co do zasadności powództwa. Z tych przyczyn orzeczono jak w pkt II sentencji na podstawieart. 108 § 1 k.p.c.. (...)

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Białymstoku date: '2019-03-20' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Elżbieta Bieńkowska - Dariusz Małkiński - Jarosław Marek Kamiński legal_bases: - art. 224 § 2 k.c. - art. 233 § 1 k.p.c. - art. 105 ustawy z dnia 18 lipca 1950 r. przepisy ogólne prawa cywilnego - art. XXXV pkt 1 i pkt 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. przepisy wprowadzające Kodeks cywilny - art. 184 § 1 prawa rzeczowego z dnia 11 października 1946 r. - art. 9 ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny - art. 5 ustawy z dnia 5 lutego 1993 r. o przekształceniach własnościowych niektórych przedsiębiorstwa państwowych o szczególnym znaczeniu dla gospodarki państwa recorder: Łukasz Patejuk signature: I ACa 432/18 ```

155020150001006_II_K_000391_2017_Uz_2017-08-29_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II K 391/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 sierpnia 2017 roku Sąd Rejonowy II Wydział Karny wŚ.w składzie: Przewodniczący SSR Joanna Zaganiacz Protokolant Barbara Lesiak po rozpoznaniu dnia 29 sierpnia 2017 roku sprawy karnej T. C. urodzonego (...)wO., synaM.iC. z domu D. oskarżonego o to, że: I W dniu 26 kwietnia 2017 roku około godz. 07:25 naul. (...)wM.gm.Ż.woj.(...)naruszył zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych orzeczony prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Świdnicy II Wydział Karny sygn. akt II K 908/16 z dnia 31 stycznia 2017 roku kierując po drodze publicznej samochodem osobowym markiV. (...)nr. rej. (...), tj. o czyn zart. 244 kk II W dniu 23 maja 2017 roku około godz. 09:30 naul. (...)wM.gm.Ż.woj.(...)naruszył zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych orzeczony prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Świdnicy II Wydział Karny sygn. akt II K 908/16 z dnia 31 stycznia 2017 roku kierując po drodze publicznej samochodem osobowym markiV. (...)nr. rej. (...), tj. o czyn zart. 244 kk I oskarżonegoT. C.uznaje za winnego popełnienia czynów opisanych w pkt I i II części wstępnej wyroku, tj. występków zart. 244 kki za te czyny na podstawie powołanego przepisu, przy przyjęciu, że zostały popełnione w warunkach ciągu przestępstw zart. 91 § 1 kkwymierza mu karę grzywny w wysokości 200 (dwustu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych; II zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki powstałe od chwili wszczęcia postępowania w kwocie 70 (siedemdziesięciu) złotych i zobowiązuje go do uiszczenia 200 (dwustu) złotych tytułem opłaty. UZASADNIENIE (na podstawieart. 423 § 1a kpkw zakresie ograniczonym wnioskiem strony) Opierając się na dowodach ujawnionych w toku postępowania przed Sądem, a załączonych do aktu oskarżenia, Sąd przypisał oskarżonemuT. C.sprawstwo i winę w zakresie zarzucanego mu ciągu przestępstw kwalifikowanych zart. 244 kk. Sąd uwzględnił wniosek prokuratora o skazanie oskarżonego bez przeprowadzenia rozprawy i wymierzenie mu ustalonej z oskarżonym kary grzywny w wysokości 200 stawek dziennych, ustalając kwotę jednej stawki dziennej na 10 złotych. Przy podstawie wymiaru kary Sąd omyłkowo i wskutek przeoczenia nie powołał przepisuart. 37a kk, którego zastosowanie było w tym przypadku konieczne z uwagi na ustawowe zagrożenie przypisanego oskarżonemu ciągu przestępstw wyłącznie karą pozbawienia wolności. Sąd uwzględnił wniosek oskarżyciela dotyczący wymiaru kary, gdyż uznał taki wymiar za proporcjonalny do stopnia winy oskarżonego, przy uwzględnieniu stopnia społecznej szkodliwości jego czynów oraz wzięciu pod uwagę celów prewencji indywidualnej i generalnej. Na podstawieart. 627 kpkSąd obciążył oskarżonego obowiązkiem zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym opłaty (pkt. II wyroku).

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Świdnicy date: '2017-08-29' department_name: II Wydział Karny judges: - Joanna Zaganiacz legal_bases: - art. 91 § 1 kk - art. 423 § 1a kpk recorder: Barbara Lesiak signature: II K 391/17 ```

151025200000503_I_C_000366_2015_Uz_2016-10-10_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt: I C 366/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 października 2016 r. Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: SSR Katarzyna Karpińska Protokolant: st. sekr. sądowy Kamila Salamońska po rozpoznaniu w dniu 26 września 2016 r. w Toruniu sprawy z powództwaŁ. D. (1)iM. D. przeciwko(...) Sp. z o.o.wW. o zaniechanie naruszania I oddala powództwo; II nie obciąża powodów kosztami procesu. Sygn. akt I C 366/15 UZASADNIENIE PowodowieŁ. D. (1)iM. D.wnieśli o zaniechanie naruszania przez(...) Sp. z o.o.wW.własności nieruchomości położonej wT.przyul. (...), dla której Sąd Rejonowy w Toruniu prowadziKW (...), poprzez zaprzestanie przesyłania paliwa gazowego przez opisaną nieruchomość, będącą własnością powodów, do nieruchomości położonej w jej bezpośrednim sąsiedztwie oraz o zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwu powodowie podali, iż są właścicielami nieruchomości przyul. (...)wT.. Wskazali, iż przez część mieszkalną ich domu przebiegają urządzenia gazowe, którymi pozwany dostarcza paliwo do sąsiedniej nieruchomości położonej przyul. (...). Dodali, iż nie korzystają z gazu i do ich nieruchomości gaz nie jest dostarczany. Wezwania dotyczące zaprzestania naruszania własności okazały się nieskuteczne. Pozwany jednak nie zaprzeczał, iż do nieruchomości przyul. (...)paliwo gazowe jest dostarczane przez nieruchomość powodów. Przyznał, że urządzenia przesyłowe znajdujące się na przedmiotowej nieruchomości nie należą do(...) Sp. z o.o., gdyż własność instalacji gazowej kończy się na kurku głównym, który znajduje się poza terenem nieruchomości powodów. Zdaniem powodów niezrozumiałym jest twierdzenie pozwanej, iż nie korzysta ze spornej nieruchomości. Odmawiając zaprzestania przesyłania paliwa gazowego przez ich nieruchomość z wykorzystaniem znajdującej się tam instalacji w związku z zobowiązaniami umownymi wobec sąsiednich nieruchomości pozwany narusza prawo powodów do swobodnego i samoistnego rozporządzania nieruchomością. W odpowiedzi(...) Sp. z o.o.wW.wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwana wskazała, iż powodowie nie wykazali, iż dochodzi do naruszeń ich własności. Podkreślił, iż brak jest urządzenia pomiarowego rejestrującego zużycie paliwa dla nieruchomości przyul. (...), wobec czego niemożliwym jest aby właściciele nieruchomości sąsiednich byli odbiorcami paliwa gazowego. Podkreślił, iż jest operatorem sieci gazowej, zaś instalacje gazowe w budynkach i na działkach budowalnych nie stanowią własności operatorów systemów dystrybucyjnych paliwa gazowego. Instalacja gazowa jest własnością powodów. Podkreśliła, iż zgodnie zustawą prawo energetyczneoperator systemu dystrybucyjnego oraz sprzedawca ma obowiązek dostarczania paliwa gazowego na wniosek odbiorcy. Ustawa wymienia również przypadki, w których możliwe jest wstrzymanie przesyłania i dystrybucji paliwa, które w przedmiotowej sprawie nie mają miejsca. W piśmie z dnia 30 maja 2015 r. powodowie wskazali, iż nie twierdzą że na nieruchomości znajduje się urządzenie pomiarowe ale, że pozwana używając przewodu głównego doprowadza paliwo gazowe wewnątrz budynku powodów do nieruchomości sąsiedniej. Dodali, iż instalacja posadowiona na ich nieruchomości stanowi ich własność. Pozwana odpowiedzialna jest natomiast za generowaniem ruchem w sieci gazowej przesyłając gaz przez sporną nieruchomość. nie posiadając do tego żadnego tytułu prawnego. Podkreślili, iż nie domagają się ochrony własności poprzez zlikwidowanie urządzeń ale poprzez zaprzestanie dystrybucji gazu. Podkreślili, iż obowiązki w zakresie dystrybucji lub sprzedaży paliwa winny być realizowane bez naruszania praw osób trzecich. Dodali, iż instalacja gazowa posadowiona za kurkiem głównym to pojedynczy przewód stalowy, który przebiega przez szereg 5 domów jednorodzinnych. W ocenie powodów skoro pozwana przesyła paliwo gazowe do nieruchomości przyul. (...)to winna zawrzeć również zE. C. (1)umowę o przyłączenie do sieci gazowej. Pismem z dnia 25 sierpnia 2015 r. powodowie sprecyzowali żądanie pozwu wskazując, iż domagają się nakazania pozwanemu zaniechania naruszania własności nieruchomości gruntowej położonej wT.przyul. (...), poprzez zaprzestanie przesyłania paliwa gazowego przez nieruchomość do nieruchomości położonej w jej bezpośrednim sąsiedztwie w terminie 1 miesiąca od uprawomocnienia się wyroku. Podali, iżE. C. (2)zaprzeczył aby zlecał przesył paliwa gazowego do swojej nieruchomości przez nieruchomość powodów, zaś umowa jaką zawarł z(...) Sp. z o.o.wW.nie zawiera żadnych postanowień dotyczących dystrybucji gazu przez nieruchomości powodów. Zdaniem powodów pozwana nieprawidłowo interpretuje przepisyPrawa energetycznego. Odnośnie braku legitymacji biernej podali, iż zgodnie zart. 222§2 k.c.legitymacje bierną w procesie z roszczenia negatoryjnego posiada, każdy kto naruszył własność w inny sposób aniżeli przez pozbawienie właściciela władztwa nad rzeczą. Bezpośrednim naruszycielem własności jest pozwana, która generując ruch w sieci gazowej przesyła paliwo przez nieruchomość powodów. Na rozprawie w dniu 20 października 2016 r. powodowie wnieśli o zaniechanie naruszania prawa własności poprzez zaprzestanie wysyłania paliwa gazowego przez nieruchomości powodów oraz o nakazanie wypompowania paliwa gazowego z instalacji znajdującej się na nieruchomości powodów w terminie miesiąca od uprawomocnienia się orzeczenie. Pismem z dnia 6 listopada 2015 r. pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości. Podtrzymała, iż nie posiada legitymacji biernej. Wskazała, iż nie ma możliwości technicznej zaprzestania przesyłania paliwa gazowego przez nieruchomość, ma jedynie możliwość wstrzymania dostawy do kurka głównego po otrzymaniu zlecenia od wszystkich właścicieli nieruchomości, w których znajduje się instalacja gazowa. Żądanie powodów skierowane jest więc do niewłaściwego podmiotu. Pozwana podniosła, iż żądanie powodów jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Uwzględnienie powództwa pozbawiłoby mediów ich odbiorców oraz stanowiłoby ingerencję w publicznoprawne obowiązku przedsiębiorstwa przesyłowego. W kolejnym piśmie powodowie wskazali, iż uwzględnienie powództwa nie spowoduje pozbawienia dotychczasowych odbiorców dostępu do paliwa. Właściciele nieruchomości przyul (...)będą mogli korzystać z dostępu do sieci na dotychczasowych warunkach. W przypadkuE. C. (2)odcięcie gazu na czas przebudowy spowoduje jedynie brak zasilania kuchenki gazowej. Podkreślili, iż w momencie zakupu nieruchomości nie mieli świadomości, że przesyłane jest przez nią paliwo gazowe. Dodali, iż układ instalacji sprawia że powstanie awarii i bezpośredniego zagrożenia zapłonem oraz eksplozją paliwa w jednym budynku natychmiast przeniesie się na wszystkie domy. Pozwana podtrzymała swoje twierdzenia. Dodała, iż nie ma możliwości dokonania przebudowy gazowej instalacji wewnętrznej bez uprzedniej przebudowy instalacji oraz budowy nowego przyłącza. Uwzględnienie żądania powodów doprowadzi do odcięcia dopływu gazu u wszystkich sąsiadów zul. (...), gdyż koniecznym będzie zakręcenie kurka głównego na przyłączu. Sąd ustalił, co następuje: Spółdzielnia Mieszkaniowa (...)wT.była inwestorem budowy szeregu domków jednorodzinnych przyul. (...). Każdy z domów został podłączony do sieci gazowej. Przyłącze gazowe zostało wykonane na podstawie projektu instalacji po uzyskaniu stosownych pozwoleń. Dowód: dokumentacja techniczna Instalacja gazowa do nieruchomości położonych przyul. (...)została przyłączona rurą stalową biegnąca od tzw. kurka głównego. Rura biegła od przyłącza przez pomieszczenia gospodarcze poszczególnych segmentów domów jednorodzinnych. Przebiegająca przez dom jednorodzinny przyul. (...)wT.rura doprowadzała gaz do sąsiedniej nieruchomości. Rura z gazem zainstalowana była na poziomie zerowym w pomieszczeniu gospodarczym. Dowód: zeznaniaB. T.z k. 94v-95, 00:08:46-00:40:07, szkic podłączania k. 128; zeznania świadkaA. R. (1)- k. 201, 00:00:56-00:17:36; zeznaniaE. C. (2)– k. 132-133, 00:03:19-00:35:42; dokumentacja techniczna W dniu 4 lipca 2013 r. nieruchomość przyul. (...)wT.nabyliŁ. D. (1)iM. D.. Nowi właściciele przed zakupem nieruchomości oglądali ją. Byli również informowani o przyłączach i możliwości podłączenia ogrzewania gazowego Dowód: akt notarialny k. 11-16 zeznania świadkaA. R. (1)- k. 201, 00:00:56-00:17:36; zeznania powodaŁ. D. (1)– k. 222, 00:01:32-00:07:22 Ł.iM. D.nie korzystali paliwa gazowego. Bezsporne W dniu 27 sierpnia 2014 r.Ł. D. (1)poinformował(...) Spółkę (...), iż nie wyraża zgody na przesyłanie gazu przez jego nieruchomość. Dowód: pismo k. 6 W odpowiedzi(...) Sp. z o.o.poinformowała, iż w zakresie instalacji wewnętrznej tj. za kurkiem głównym kwestie dotyczące instalacji należą do ustalenia pomiędzy właścicielami nieruchomości. Dowód: pismo z dnia 10.09.2014 r. W piśmie z dnia 15 września 2014 r.Ł. D. (1)po raz kolejny wskazał, iż nie zgadza się na korzystanie z bezumownego przesyłu gazu przez jego nieruchomość. Dowód: pismo z dnia 15.09.2016 r. k. 8 (...) Sp. z o.o.zaprzeczyła aby korzystała z nieruchomościŁ.iM. D.. Dowód: pismo z 10.12.2014 r. Z instalacji gazowej biegnącej przez nieruchomość przyul. (...)korzysta jedynie właściciel nieruchomości przyul. (...). Dowód: zeznaniaB. T.z k. 94v-95, 00:08:46-00:40:07, szkic podłączania k. 128 zeznaniaE. C. (2)- k. 132-133, 00:03:19-00:30:57 Sąd zważył, co następuje: Stan faktyczny niniejszej sprawy Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, zeznań świadków, przesłuchania powodów oraz dokumentacji technicznej. Sąd w pełni dał wiarę dowodom w postaci dokumentów zgromadzonych w toku procesu, albowiem były kompletne i jasne, wraz z pozostałymi dowodami obrazowały dokładny stan faktyczny sprawy. Ich prawdziwość nie budziła, w ocenie Sądu, jakichkolwiek wątpliwości. Co więcej wiarygodność i autentyczność przedłożonych dokumentów, nie była kwestionowana przez żadną ze stron. Sad dał wiarę w całości zeznaniom świadkaB. T.na okoliczność instalacji znajdującej się na nieruchomości przyul. (...)wT., posadowienia urządzenia pomiarowego rejestrującego zużycie paliwa i przesyłu paliwa gazowego oraz wiedzy na temat właścicieli szeregu nieruchomości. Świadek podkreślił, iż instalacja została zbudowana na podstawie projektów, uzgodnień z mieszkańcami i wydanych decyzji. Prowadzenie instalacji przez poszczególne domu było typowym rozwiązaniem w budownictwie około 15 lat temu. Dodał, iż sieć dystrybucyjna jest wyłącznie do kurka głównego. Dalej jest instalacją gazowa i jest to odbiór gazu. Świadek wskazał, iż właściciel nieruchomości jest odpowiedzialny za instalacje znajdujące się na jego nieruchomości bez względu na to, czy z nich korzysta. Sąd nie znalazł podstaw by uznać, że zeznania tego świadka były nierzetelne. Dlatego dano im wiarę. Za wiarygodne Sąd uznał również zeznania złożone przezE. C. (2). Świadek jasno i rzetelnie przedstawił przebieg instalacji gazowych na nieruchomościach, w tym w domu powodów. Zeznania świadka korelowały z zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Sąd nie odmówił również wiarygodności zeznaniom świadkaA. R. (2), gdyż były one jasne i spójne. Świadek wskazała, iż rura z gazem przechodziła przez pomieszczenie gospodarcze. Odnośnie świadomości powodów co do przebiegu instalacji dodała, iż przy sprzedaży domu wspominała powodom o możliwości przyłączenia się do instalacji gazowej nadto nowi właściciele przed zakupem oglądali dom. Za wiarygodne jedynie w części Sąd uznał te twierdzenia powodówŁ. D. (2)iM. B., które nie kolidowały z pozostałym – uznanym za wiarygodny – materiałem dowodowym bądź dotyczyły okoliczności, które były bezsporne, nie przyznając waloru zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy tym twierdzeniom, które do tego materiału pozostawały w opozycji. Sąd nie odmówił wiarygodności zeznaniom powodów dotyczącym zakupu domu, informowania przez poprzednich właścicieli o możliwości podłączenia się do gazu. Natomiast dalszym zeznaniom odnoszącym się do braku możliwości sprawdzenia instalacji gazowej i jej przebiegu Sąd uznał za mijające się z prawdą. Te twierdzenia nie znalazły żadnego potwierdzenia w zgromadzonym w sprawie materiale i w tym stanie rzeczy nie mogły się ostać jako rzetelne. W pierwszej kolejności wskazać należy, że stan faktyczny niniejszej sprawy był w zasadzie bezsporny. Powodowie nabyli nieruchomość, przez którą przechodziła rura stalowa z gazem przesyłanym do nieruchomości sąsiednich. Przechodząc od prawnej oceny stanu faktycznego niniejszej sprawy, to w pierwszej kolejności należało odpowiedzieć na pytania dotyczące legitymacji biernej(...) Sp. z o.o.wW.. Nie było wątpliwości co do tego, iż pozwana jest właścicielem urządzeń przesyłowych do tzw. kurka głównego. Inaczej przedstawia się kwestia tej części instalacji służącej do przesyłu paliwa gazowego, która biegnie od kurka głównego. W ocenie Sądu Rejonowego w tym zakresie legitymacja bierna przysługuje właścicielom poszczególnych domów jednorodzinnych albowiem ta części instalacji leży poza własnością pozwanej. Powodowie zasadniczo przyznali, iż są właścicielami instalacji gazowej wewnątrzbudynkowej. Niemniej należy wskazać, iż dla oceny kwestii własności istotne znaczenia ma przepisart. 49 k.c., który został poddany wykładni w uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 8 marca 2006 r. III CZP 105/2005 (OSNC 2006/10 poz. 159). Według powołanej uchwały którejart. 49 k.c.nie stanowi samoistnej podstawy prawnej przejścia urządzeń służących do doprowadzania lub odprowadzania wody, pary, gazu, prądu elektrycznego oraz innych podobnych urządzeń na własność właściciela przedsiębiorstwa przez ich połączenie z siecią należącą do tego przedsiębiorstwa. Powołana uchwała zapadła na gruncieart. 49 k.c.w pierwotnym brzmieniu, który stanowił, że urządzenia służące do doprowadzania lub odprowadzania wody, pary, gazu, prądu elektrycznego oraz inne urządzenia podobne nie należą do części składowych gruntu lub budynku, jeżeli wchodzą w skład przedsiębiorstwa lub zakładu. W uzasadnieniu uchwały Sąd Najwyższy wskazał, że wejście urządzeń wymienionych wart. 49 k.c.w skład przedsiębiorstwa jest jedynie przesłanką ich wyłączenia spod działania zasadysuperficies solo ceditwyrażonej wart. 48 i 191 k.c.Kwestia własności tych urządzeń pozostaje natomiast poza zakresemart. 49 k.c., który nie określa, do kogo będą należały i na podstawie jakiego tytułu prawnego. Wejście w skład przedsiębiorstwa jest przy tym jedynie kwestią faktu, czyli fizycznego połączenia wspomnianych urządzeń z siecią przedsiębiorstwa. Od chwili wejścia w skład przedsiębiorstwa, własność urządzeń nie jest już pochłaniana przez własność nieruchomości, wobec czego muszą one być zakwalifikowane jako rzeczy ruchome zarówno jako samoistne rzeczy ruchome, jak i części składowe takich rzeczy. Przez połączenie z siecią stają się one składnikiem przedsiębiorstwa w rozumieniuart. 551k.c., a tym samym elementem sieci jako zbioru rzeczy (universitas rerum). Sformułowanie„wchodzą w skład przedsiębiorstwa”nie oznacza jednak, że właścicielowi przedsiębiorstwa musi przysługiwać względem przyłączonych urządzeń prawo własności. Decydujące znaczenie dla określenia statusu prawnego omawianych urządzeń ma stopień ich fizycznego i funkcjonalnego powiązania z siecią należącą do przedsiębiorstwa. Urządzenia, które zostają tak dalece związane z instalacją należącą do sieci, że spełniają określone wart. 47 § 2 k.c.(Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego), warunki do uznania ich za część składową, uzyskują status części składowej tej instalacji, skutkiem czego dotychczasowy właściciel traci ich własność na rzecz przedsiębiorcy sieciowego. Jeżeli natomiast nie dochodzi do tak ścisłego związania z instalacją, że przyłączane urządzenia uzyskują przymiot części składowej, wówczas - mimo ich połączenia z siecią należącą do przedsiębiorstwa - pozostają własnością dotychczasowego właściciela. O tym, jaki tytuł prawny do przyłączonych urządzeń będzie przysługiwał w takim wypadku przedsiębiorcy sieciowemu, zdecyduje umowa stron, a jeżeli do jej zawarcia nie dojdzie właściciel przedsiębiorstwa sieciowego będzie jedynie posiadaczem przyłączonych urządzeń. Ustawą z dnia 30 maja 2008 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw(Dz. U. 2008 r. Nr 116 poz. 731 - dalej:„ustawa nowelizująca”), która weszła w życie z dniem 3 sierpnia 2008 r.,art. 49 k.c.został znowelizowany. Zgodnie z jego nowym brzmieniem, urządzenia służące do doprowadzania lub odprowadzania płynów, pary, gazu, energii elektrycznej oraz inne urządzenia podobne nie należą do części składowych nieruchomości, jeżeli wchodzą w skład przedsiębiorstwa. Osoba, która poniosła koszty budowy tych urządzeń i jest ich właścicielem może żądać, aby przedsiębiorca, który przyłączył urządzenia do swojej sieci, nabył ich własność za odpowiednim wynagrodzeniem, chyba że w umowie strony postanowiły inaczej. Z żądaniem przeniesienia własności tych urządzeń może wystąpić także przedsiębiorca. Pomimo zmiany stanu prawnego przyjąć należy, że większość tez przyjętych w omawianej uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego nie utraciła aktualności. Założenia, jakie przyjął ustawodawca wprowadzając regulację zawartą wart. 49 § 2 k.c., powodują jednak konieczność odstąpienia od konstrukcji urządzeń stanowiących część składową instalacji, ustawodawca przesądził bowiem, że urządzenia wymienione w§ 1tego artykułu z chwilą, gdy przez fizyczne połączenie z siecią przestają być częścią składową nieruchomości, zachowują status samoistnych rzeczy ruchomych, które mogą być przedmiotem odrębnej własności i odrębnego obrotu. Świadczy o tym użyte w§ 2sformułowanie„osoba, która poniosła koszty budowy urządzeń, o których mowa w§ 1, i jest ich właścicielem”. Kolejnym argumentem jest treść wprowadzonego ustawą nowelizującą art. 305[3]§ 1 k.c., według którego służebność przesyłu przechodzi na nabywcę przedsiębiorstwa lub nabywcę urządzeń, o których mowa wart. 49 § 1 k.c.Nie można w tej sytuacji podtrzymywać przyjętej w uzasadnieniu omawianej uchwały konstrukcji, że urządzenia, które zostają ściśle powiązane z siecią, stają się częścią składową instalacji należącej do przedsiębiorstwa. Konkludując, trzeba stwierdzić, że urządzenia wymienione wart. 49 § 1 k.c.z chwilą ich fizycznego połączenia z siecią należącą do przedsiębiorstwa przestają być częścią składową nieruchomości i stają się samoistnymi rzeczami ruchomymi, które mogą być przedmiotem odrębnej własności i obrotu. Może zatem dojść do przeniesienia ich własności w drodze umowy na rzecz przedsiębiorcy lub osoby trzeciej; można też oddać je w leasing lub najem. Lektura przepisuart. 49 § 2 k.c., nie pozostawia wątpliwości, żesfinansowanie kosztów budowy urządzeń,które po połączeniu z siecią uzyskują status samoistnych rzeczy ruchomych, ma zasadnicze znaczenie dla określenia, kto jest ich właścicielem. Jest tak dlatego, że wykazanie faktu poniesienia kosztów budowy urządzeń – gdy te nie należą już do części składowych nieruchomości, bo wchodzą w skład przedsiębiorstwa - przesądza o ich własności jako rzeczy ruchomych. Nadmienić trzeba, że wart. 49 § 2 k.c.zawarte zostało zastrzeżenie, zgodnie z którym przewidziane w nim roszczenie przysługuje, chyba że w umowie strony postanowiły inaczej. Odnośnie do problematyki stosowania przepisuart. 49 k.c.w czasie, to ustawa nowelizująca nie zawiera przepisów wprowadzających. Sąd Rejonowy aprobuje jednak ten pogląd, że znowelizowanyart. 49 k.c.dotyczy również sytuacji, w których odnośne urządzenia zostały wybudowane i podłączone do sieci przed dniem 3 sierpnia 2008 r. (w judykaturze utrwalony jest ten pogląd por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 2010 r. V CSK 185/2009, z dnia 22 stycznia 2010 r. V CSK 206/2009, uchwała SN z dnia 13 lipca 2011 r.,III CZP 26/2011). W judykaturze odnotowano, że retroaktywnośćart. 49 k.c.nie narusza reguły wyrażonej wart. 3 k.c., gdyż wynika z celu regulacji, jakim było uporządkowanie stanu prawnego związanego z podłączaniem wymienionych w tym przepisie urządzeń do sieci przedsiębiorstwa. Wypada przypomnieć, że charakter retroaktywny miały również regulacje zawarte wart. 66 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne(Tekst jednolity: Dz. U. 2006 r. Nr 89, poz. 625 ze zm.) i wart. 31 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków(Tekst jednolity: Dz. U. 2006 r. Nr 123 poz. 858 ze zm.; zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 marca 2006 r. I CSK 83/2005 LexPolonica nr 2050337). Z przepisuart. 49 kcw jego znowelizowanym brzmieniu, który stosować będziemy w realiach stanu faktycznego niniejszej sprawy wynika, że samo podłączenie do sieci usuwa jedynie urządzenia przesyłowe spod działania zasady superficies solo cedit, a nie rodzi skutku w postaci przeniesienia ich własności lub ustanowienia innego prawa na rzecz przedsiębiorcy sieciowego. Przechodząc od powyższych rozważań natury ogólnej na grunt niniejszej sprawy, trzeba zgodzić się z tym stanowiskiem, że sporne urządzenia w tym rura biegnąca od kurka głównego do domów jednorodzinnych są przedmiotem własności właścicieli poszczególnych domów jednorodzinnych. Inwestorem w zakresie wykonania instalacji gazowej do nieruchomości przyul. (...)byłaSpółdzielnia Mieszkaniowa (...). Spółdzielnia przekazała użytkowanie wieczyste nieruchomości poszczególnym właścicielom domków jednorodzinnych, którzy jak m.in. państwoR.stali się właścicielami nieruchomości. Wobec powyższego to oni obecnie są właścicielami zainstalowanych na swoich nieruchomościach urządzeń gazowych a nie pozwana. Warto wskazać również, iż urządzenia gazowe znajdujące się na terenie nieruchomości przyul. (...)wT.zainstalowane były zgodnie z obowiązującymi przepisami i na podstawie prawidłowych decyzji administracyjnych.Spółdzielnia Mieszkaniowa (...)wT.była inwestorem osiedla szeregowych domków jednorodzinnych naul. (...). Uzyskała wszelkie wymagane pozwolenia i zgody na wybudowanie domów oraz niezbędnych instalacji w tym urządzeń gazowych. Instalacja gazowa od kurka głównego została wybudowana zgodnie z zatwierdzonym projektem i po uzyskaniu zgody od poszczególnych mieszkańców nieruchomości. W przedmiotowej sprawie nie było żadnych wątpliwości co do legalności wykonanej instalacji gazowej. W ocenie Sądu na uwagę nie zasługiwał argument podniesiony przez stronę powodową, iż w chwili zakupu nieruchomości nie wiedzieli oni o przebiegu instalacji gazowej przez dom. Sąd ustalił, iż powodowie byli informowani przez sprzedającą o instalacji gazowej. Nadto powodowie przed zakupem oglądali dom. Mieli również możliwość przejrzenia projektu nie tyko domu ale również sprawdzenia przebiegu poszczególnych instalacji. To na nich jako osobach kupujących ciążył obowiązek szczegółowego sprawdzenia stanu technicznego nieruchomości oraz znajdujących się na nich instalacji. Nieruchomość będąca przedmiotem zakupu nie pochodziła bowiem z rynku pierwotnego ale z rynku wtórnego Tym samym twierdzenia powodów jakoby nie mieli oni wiedzy o przechodzącej przez ich dom rurze z gazem należało uznać za nieprawdziwe. Nadto nie bez znaczenia pozostaje również fakt, iż zgodnie z projektem pomieszczenie w którym przechodziła rura gazowa nie stanowiło pokoju a pomieszczenie gospodarcze. Poprzedni właściciele dokonali zmiany przeznaczenia tego pomieszczenia. Zgodnie zart. 222§1 k.c.właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Stosownie zaś doart 222§2 k.c.przeciwko osobie, która narusza własność w inny sposób aniżeli przez pozbawienie właściciela faktycznego władztwa nad rzeczą, przysługuje właścicielowi roszczenie o przywrócenie stanu zgodnego z prawem i o zaniechanie naruszeń. Do uwzględnienia żądania osoby występującej z powództwem petytoryjnym, konieczne jest wykazanie przez nią, że jest właścicielem nieruchomości oraz że rzeczą włada osoba nieuprawniona. Uwzględnienie zaś powództwa negatoryjnego wymaga od strony spełnienia następujących przesłanek: naruszenie sfery uprawnień właścicielskich oraz wykazanie że naruszenie to nie doprowadziło do pozbawienia faktycznego władania rzeczą. Ten drugi prawnorzeczowy środek ochrony własności polega na tym, że przeciwko osobie, która narusza własność „w inny sposób aniżeli przez pozbawienie właściciela faktycznego władztwa nad rzeczą”, przysługuje właścicielowi roszczenie „o przywrócenie stanu zgodnego z prawem” i „o zaniechanie naruszeń”. Zdaniem Sądu, powodowi nie przysługuje jednak wobec pozwanego skuteczne roszczenie zart. 222§2 k.c.ze względu na dyspozycjęart. 5 k.c. Zgodnie zart. 5 k.c.nie można czynić ze swego prawa użytku, który by był sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony. Zauważyć jednak należy, iż pozwana spółka, powołując się na naruszenie zasad współżycia społecznego, podniosła zarzut nadużycia prawa podmiotowego przez powodów, lecz nie wskazała bezpośrednio, nadużycie jakich zasad ma miejsce w analizowanym przypadku. Sąd w pierwszej kolejności zważył, iż przy dokonywaniu oceny żądania nakazania zaprzestania przesyłania paliwa gazowego przez nieruchomość powodów w kontekście nadużycia prawa należy zachować szczególną ostrożność. Skorzystanie przez powodów ze środka ochrony własności nie wyklucza, iż żądanie takie nie może zostać ocenione negatywnie przez pryzmat zasad lub wartości moralnych, powszechnie, społecznie akceptowanych, które jawi się jako nadużycie prawa. Przenosząc te rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy Sąd uznał, że z uwagi na wyjątkowość sytuacji skuteczne roszczenie negatoryjne powodom nie przysługuje. Jak wynika z ustalonego w niniejszej sprawie, a zarazem niekwestionowanego przez żadną ze stron stanu faktycznego, przez nieruchomość powodów przechodzi jedynie rura stalowa, którą przesyłany jest gaz do sąsiednich nieruchomości. Instalacja gazowa wykonywana była około 15 lat temu na podstawie projektu i po uzgodnieniach poczynionych z mieszkańcami osiedla zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa. Należy podkreślić, iż przebudowa instalacji gazowej u powodów łączyłaby się z niemożliwością dostarczenia gazu do sąsiednich nieruchomości. Zauważyć należy również, że instalacja gazowa na nieruchomości przyul (...)wT.stanowi część dużej infrastruktury technicznej. Każda budowa, przebudowa wiąże się z koniecznością dokonywania planów inwestycyjnych na dużą skalę. W niniejszej sprawie rura przebiegająca przez nieruchomość powoda zasila w gaz nieruchomości sąsiednie. Przebudowa zaś łączyłaby się z kosztami wykonania projektów, budowy nowej linii, rozmontowaniem dotychczasowych, a następnie ich usunięciem. Nadto związana byłaby z wydatkami związane z czynnościami budowlanymi i transportowymi, ale także naprawieniem szkód wywołanych brakiem w dostawach gazu dla innych gospodarstw korzystających z przedmiotowych instalacji w ramach danej infrastruktury. Nie można zapominać, iż właścicielem instalacji gazowej od kurka głównego są właściciele nieruchomości i to na nich ciążyć będą koszty związane z przebudową. Nadto nakazywanie stronie pozwanej zaprzestania przesyłania gazu przez nieruchomości powoda byłoby nie do pogodzenia z klauzulą zart. 5 k.c.i stanowi nadużycie prawa. Koszty przebudowy instalacji ostatecznie obciążyłyby odbiorców korzystających z danych sieci. Nie sposób także uznać, by w zgodności z zasadami współżycia społecznego pozostawało żądanie powodów, jeśli wziąć pod uwagę, że samo posadowienie infrastruktury technicznej na nieruchomości poprzedników prawnych powodów nie nastąpiło nielegalnie. Ponadto powodowie nabywając nieruchomość mieli możność sprawdzenia jej. Zaniedbanie ciążącego na nich obowiązku nie usprawiedliwia w ocenie Sądu występowania z przedmiotowym roszczeniem, tym bardziej, iż jak ustalono w toku postepowania powodowie podczas sprzedaży informowani byli o możliwości podłączenia gazu. Nie bez znaczenia w ocenie Sądu było przy tym, iż powodowie nie wykazali, aby przesyłanie paliwa gazowego przez ich nieruchomość w jakikolwiek sposób powodowało ograniczenia zamierzeń inwestycyjnych czy też obniżenie walorów użytkowych. Żądanie powodów jest więc sprzeczne ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem prawa oraz zasadami współżycia społecznego. Nie jest bowiem takie żądanie możliwe do zaakceptowania ze względu na ważny interes publiczny i interes społeczny pozostałych odbiorców oraz zasady uczciwego obrotu, pewności obrotu, zasadę dobrych obyczajów. Mając na względzie powyższe ustalenia i rozważania Sąd w punkcie I wyroku oddalił powództwo na podstawie przepisu art. 222 § 2 a contrario. Na marginesie wskazać należy, iż brak jest jakichkolwiek dowodów wskazujących na to by przedmiotowa instalacja gazowa powodowała jakiekolwiek niebezpieczeństwo dla życia czy zdrowia ludzi. Nie wykazano by zgłaszane były awarie czy nieszczelność instalacji. Abstrakcyjne niebezpieczeństwo gazu nie może stanowić, w ocenie Sądu, podstaw do zgłaszania roszczeń. O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawieart. 102 k.p.c.przyjmując, że wobec szczególnej sytuacji powodów nie jest uzasadnione obciążanie ich tymi kosztami. Obciążenie strony, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, całością lub nawet tylko częścią kosztów procesu może w okolicznościach konkretnej sprawy pozostawać trudne do pogodzenia z poczuciem sprawiedliwości oraz zasadami współżycia społecznego. Z tego względu ustawodawca przewidział specjalne unormowanie pozwalające nie obciążać strony przegrywającej (powoda, pozwanego) obowiązkiem zwrócenia przeciwnikowi całości lub części kosztów. Ideę tę urzeczywistnia wyrażona w powołanym przepisie zasada słuszności.Artykuł 102nie konkretyzuje w żaden sposób pojęcia wypadków szczególnie uzasadnionych. Wskazanie w tym przepisie na dopuszczalność odstąpienia od zasady odpowiedzialności za wynik procesu jedynie w wypadkach wyjątkowych ("szczególnie uzasadnionych") wyłącza możliwość stosowania wykładni rozszerzającej. Ocena, czy taki wypadek rzeczywiście zachodzi, pozostawiona została uznaniu sądu. Musi ona mieć na względzie całokształt okoliczności sprawy. Chodzi tu nie tylko o okoliczności związane z przebiegiem procesu, ale również pozostające poza jego obszarem (np. stan majątkowy stron, ich sytuacja życiowa). Okoliczności te powinny być oceniane przede wszystkim z punktu widzenia zasad współżycia społecznego. Kryteria pomocne przy rozstrzyganiu o istnieniu czy też nieistnieniu przesłanek zastosowania zasady słuszności wskazane zostały w licznych orzeczeniach Sądu Najwyższego. Sposób skorzystania zart. 102jest suwerennym uprawnieniem jurysdykcyjnym sądu i do jego oceny należy przesądzenie, czy wystąpił szczególnie uzasadniony wypadek, który uzasadnia odstąpienie, a jeśli tak, to w jakim zakresie, od generalnej zasady obciążania kosztami procesu strony przegrywającej spór (zob. wyroki SN: z dnia 3 lutego 2010 r., II PK 192/09, Lex nr 584735 i z dnia 27 maja 2010 r., II PK 359/09, Lex nr 603828 oraz postanowienia SN: z dnia 19 października 2011 r., II CZ 68/11, Lex nr 1044004 i z dnia 20 kwietnia 2012 r., III CZ 17/12, Lex nr 1164739). O tym, czy w konkretnej sprawie zachodzi "szczególnie uzasadniony wypadek" w rozumieniuart. 102, decyduje m.in. sposób prowadzenia procesu przez stronę przegrywającą sprawę. Jeżeli prowadzi ona proces w sposób nielojalny, np. przez usiłowanie wprowadzenia sądu w błąd, albo celowo dąży do przewleczenia procesu lub zwiększenia jego kosztów, to nie zasługuje na potraktowanie jej w uprzywilejowany sposób i na zwolnienie od zwrotu kosztów procesu przeciwnikowi (zob. postanowienie SN z dnia 20 grudnia 1973 r., II CZ 210/73, Lex nr 7366). Uwzględniając charakter roszczenia i sposób prowadzenia postepowania przez powodów Sąd uznał za uzasadnione zastosowanieart. 102 kpc.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Toruniu date: '2016-10-10' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Katarzyna Karpińska legal_bases: - art. 48 i 191 k.c. - art. 66 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne - art. 31 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków - art. 102 k.p.c. recorder: st. sekr. sądowy Kamila Salamońska signature: I C 366/15 ```

154510000000503_I_C_001675_2023_Uz_2023-09-10_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 1675/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ zaoczny w stosunku do pozwanej(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąwW. Dnia 24 lipca 2023 roku Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie, I Wydział Cywilny w składzie : Przewodniczący: Sędzia Mariusz Metera Protokolant: Aleksander Kondej po rozpoznaniu w dniu 24 lipca 2023 roku w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwaA. B. przeciwko(...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąwW. o zwolnienie wierzytelności spod egzekucji oddala powództwo w całości; zasądza od powódkiA. B.na rzecz pozwanegoD. R. (1)kwotę 10.817 zł (dziesięć tysięcy osiemset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 10.800 zł (dziesięć tysięcy osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty. Sygn. akt I C 1675/23 UZASADNIENIE Pozwem z dnia 5 listopada 2021 roku (data stempla) wniesionym przeciwko(...) Sp. z o.o.z siedzibą wW.powódkaA. B.wniosła o zwolnienie od egzekucji wierzytelności pieniężnej przysługującej dłużnikowispółce (...) sp. z o.o.wW.od powódki –A. B.zabezpieczonej hipoteką w wysokości 269.451,88 zł, wpisanej w dziale IV księgi wieczystej nr(...)(...)nr wpisu 17 na podstawie nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym w dniu 17 kwietnia 2019 roku wydanego przez Sąd Okręgowy w Warszawie sygn. akt XXV Nc 228/19 oraz o zasądzenie od pozwanych na swoją rzecz kosztów procesu (pozew k. 4-7). W uzasadnieniu powódka wskazała, że wpis hipoteki do księgi wieczystej nastąpił po nabyciu przez nią nieruchomości bez żadnych obciążeń. Twierdziła, że przed podpisaniem aktu notarialnego zostało ustalone, że wg stanu na dzień 10 maja 2019 roku, godzina 9:21:08 w księdze wieczystej nie istniały wpisy o hipotece. Mimo to, wszczęto przeciwko niej jako dłużnikowi rzeczowemu egzekucję z tej nieruchomości. W odpowiedzi na pozew z dnia 3 lutego 2022 roku (data prezentaty) pozwanyD. R. (2)wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki na swoją rzecz kosztów procesu (opowiedz na pozew k. 39-40v). W uzasadnieniu pozwany wskazał, że nieprawdą jest, że powódka nabyła nieruchomość w stanie wolnym od obciążeń, bowiem wzmianka o wpisie hipoteki została zamieszczona w księdze wieczystej nieruchomości wcześniej, niż przeniesienie własności nieruchomości. Pozwany podniósł, że o pierwszeństwie wpisu decyduje nie tylko data, ale także godzina, minuta i sekunda dokonania wzmianki. Wobec tego, jako że powódka nabyła nieruchomość obciążoną hipotecznie, uprawnione było skierowanie do niej jako do dłużnika hipotecznego egzekucji przysługującej pozwanemu wierzytelności. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: Powódka w dniu 10 maja 2019 roku nabyła odM. M.nieruchomość oznaczoną jakodziałka ewidencyjna nr (...)wO., powiatO., dla której Sąd Rejonowy w Garwolinie prowadziksięgę wieczystą nr (...). Akt podpisano między godz. 12 a 13. Przed podpisaniem aktu notarialnego, tego samego dnia, dokonano sprawdzenia treści księgi wieczystej o godzinie 9:21:08 i ustalono, że nieruchomość nie jest obciążona hipoteką. Później nie sprawdzano już stanu księgi wieczystej. Umowa sprzedaży została zgłoszona do sądu wieczystoksięgowego przez notariusza tego samego dnia o godzinie 17:18 (akt notarialny k. 11-15, wypis z księgi wieczystej k. 16-19, odpis zupełny księgi wieczystej k. 43-67, zeznania świadkaR. W.k. 128v-129, przesłuchanie powódki k. 240-241). Tego samego dnia o godzinie 10:42 w dziale IVksięgi wieczystej nr (...)wpisano wzmiankę o wpisie hipoteki przymusowej w kwocie 269.451,88 zł na rzecz(...) Sp. z o.o.z siedzibą wW.na podstawie nakazu zapłaty z dnia 17 kwietnia 2019 roku wydanego w postępowaniu nakazowym przez Sąd Okręgowy w Warszawie w sprawie XXV Nc 228/19. Spółka była wierzycielem sprzedającegoM. M.z tytułu niespłaconej pożyczki zabezpieczonej wekslem.M. M.wprawdzie miał wiedzę o toczącym się postępowaniu o zapłatę, wydaniu przeciwko niemu w dniu 17 kwietnia 2019 roku nakazu zapłaty w postepowaniu nakazowym i zamiarze wszczęcia egzekucji przeciwko niemu, jednak nie informował o tym kupującej. Wierzycielem spółki jestD. R. (1), posiadacz obligacji(...) Sp. z o.o.(akt notarialny k. 11-15, wypis z księgi wieczystej k. 16-19, odpis zupełny księgi wieczystej k. 43-67, kopia pozwu z załącznikami w sprawie XXV Nc 228/19 k. 181-193, postanowienie o zabezpieczeniu w sprawie XXV Nc 228/19 k. 193, nakaz zapłaty w sprawie XXV Nc 228/19 k. 194, zpo od doręczenia nakazu k. 195, wniosek w sprawie XXV Nc 228/19 k. 196-198, zarzuty od nakazu zapłaty wraz z pismem uzupełniającym k. 199-205, postanowienia w sprawie XXV Nc 228/19 k. 206-207, zeznania świadkaM. M.k. 150-151, przesłuchanie powódki k. 240-241, przesłuchanie pozwanego k. 241-242). Pismem Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Warszawy Pragi-Północ wW.D. D.z dnia 29 września 2021 roku powódka została powiadomiona o zajęciu wierzytelności pieniężnej przysługującej przeciwko niej na podstawie wpisu o hipotece przymusowej na ww. nieruchomości w toku postępowania z wniosku wierzycielaD. R. (1)przeciwko(...) Sp. z o.o.z siedzibą wW., prowadzonego pod sygnaturą Km 184/21. Pismo zostało doręczone powódce 5 października 2021 roku (zawiadomienie o zajęciu wierzytelności pieniężnej k. 20, przesłuchanie powódki k. 240-241). Pismami z dnia 29 października 2021 roku powódka zwróciła się doD. R. (1)oraz doZarządu (...) sp. z o.o.z siedzibą wW.o zwolnienie wskazanej wierzytelności pieniężnej spod egzekucji (wnioski o zwolnienie od egzekucji k. 21-22). (...) Sp. z o.o.w stosunku doD. R. (1)nie została spłacona (przesłuchanie pozwanego k. 241-242). Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wszystkich dowodów z dokumentów, zgromadzonych w niniejszej sprawie, uznając, że stanowią one pełnowartościowy materiał dowodowy. Autentyczność i wiarygodność tych dokumentów nie była bowiem przez strony kwestionowana. Strony dokonały jedynie ich odmiennej oceny, w zależności od podnoszonych twierdzeń i zarzutów. Takie stanowisko stron procesu, w ocenie Sądu, nie miało jednak wpływu na ich autentyczność i wiarygodność. Sąd oparł się również na zeznaniach wskazanych wyżej świadków, które znajdowały potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, były logiczne i wzajemnie się uzupełniały. Za wiarygodne uznać należało również przesłuchanie stron, fakty przez nie podawane znajdowały potwierdzenie w innych dowodach, w tym w dowodach z dokumentów. Sąd zważył, co następuje: Powódka powoływała się w niniejszej sprawie na swoje prawo własności co do nieruchomości zajętej w toku egzekucji prowadzonej przeciwko dłużnikowi pozwanego(...) Sp. z o.o., który z kolei jest dłużnikiemD. R. (1). Zasadniczym zagadnieniem była ocena zarzutów powódki co do prawidłowości dokonania zajęcia nieruchomości. Powódka twierdziła bowiem, że nabyła od dłużnika podlegającą zajęciu nieruchomość w stanie wolnym od obciążeń, a w szczególności, że w dacie zawarcia umowy sprzedaży nieruchomości, nie była w jej księdze wieczystej ujawniona hipoteka na rzecz(...) Sp. z o.o.Zajęcie stanowiska w powyższych kwestiach pozwoliło Sądowi rozstrzygnąć, czy powództwo jest uzasadnione. Zgodnie zart. 841 § 1 k.p.c.osoba trzecia może w drodze powództwa żądać zwolnienia zajętego przedmiotu od egzekucji, jeżeli skierowanie do niego egzekucji narusza jej prawa. § 3 tego przepisu stanowi, że powództwo to można wnieść w terminie miesiąca od dnia dowiedzenia się o naruszeniu prawa, chyba, że inny termin jest przewidziany w przepisach odrębnych. W niniejszej sprawie zajęcia nieruchomości dokonano w dniu 29 września 2021 roku, o czym zawiadomiono powódkę w dniu 5 października 2021 roku, niniejszy pozew został natomiast wniesiony w dniu 5 listopada 2021 roku, co oznacza, że powódka zachowała ww. termin. W celu uwzględnienia powództwa konieczne było wykazanie przez powódkę, że naruszono jej prawa (prawo własności). W niniejszej sprawie powódka powoływała się na fakt, że jest właścicielem zajętej nieruchomości, którą nabyła w stanie wolnym od obciążeń. To na niej zatem spoczywał ciężar dowodu w tym zakresie. Uprawnienie do zwolnienia spod egzekucji nieruchomości powódka wywodziła z faktu nabycia odM. M.nieruchomości oznaczonej jakodziałka ewidencyjna nr (...)wO., powiatO., dla której Sąd Rejonowy w Garwolinie prowadziksięgę wieczystą nr (...). Twierdziła, że w chwili zawierania umowy w księdze wieczystej nieruchomości nie były ujawnione żadne roszczenia osób trzecich. Wskazywała w tym kontekście na treść aktu notarialnego, z którego wynika, iż przy akcie okazano wydruk z księgi wieczystej z godz. 9:21:08 i ustalono, że nieruchomość nie jest obciążona hipoteką. Zdaniem powódki, chroni ją w tym zakresie rękojmia wiary publicznej ksiąg wieczystych (art. 5KWU), zgodnie z którą w razie niezgodności między stanem prawnym nieruchomości ujawnionym w księdze wieczystej a rzeczywistym stanem prawnym treść księgi rozstrzyga na korzyść tego, kto przez czynność prawną z osobą uprawnioną według treści księgi nabył własność lub inneprawo rzeczowe. Podkreślenia jednak wymaga, że w niniejszej sprawie nie doszło do niezgodności między rzeczywistym stanem prawnym a treścią księgi wieczystej nabywanej nieruchomości. Owszem, w dniu 10 maja 2019 roku o godzinie sporządzenia wydruku, w treści księgi nie ujawniono wzmianki o wpisie hipoteki przymusowej w kwocie 269.451,88 zł na rzecz(...) Sp. z o.o.z siedzibą wW.na podstawie nakazu zapłaty z dnia 17 kwietnia 2019 roku wydanego w postępowaniu nakazowym przez Sąd Okręgowy w Warszawie w sprawie XXV Nc 228/19 przeciwko sprzedającemuM. M.. Wskazać jednak należy, że do zawarcia umowy doszło – jak wynika z zeznań świadkaR. W., notariusza przed którym zawarto umowę – pomiędzy godz. 12 a 13. Pomiędzy godziną sprawdzenia treści księgi wieczystej a godziną zawarcia umowy stan nieruchomości nie był ponownie weryfikowany, ani przez powódkę, ani przez notariusza, a właśnie w tym czasie, tj. o godz. 10:42 w dziale IVksięgi wieczystej nr (...)wpisano wzmiankę o wpisie ww. hipoteki przymusowej. Zgodnie zart. 8KWU rękojmię wiary publicznej ksiąg wieczystych wyłącza wzmianka o wniosku, o skardze na orzeczenie referendarza sądowego, o apelacji lub kasacji oraz ostrzeżenie dotyczące niezgodności stanu prawnego ujawnionego w księdze wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym nieruchomości. Zamieszczenie w księdze wzmianki o wszczęciu lub prowadzeniu postępowania wieczystoksięgowego jest wprawdzie tylko czynnością o charakterze technicznym, nie jest ani orzeczeniem sądu ani referendarza sądowego (tak m.in. B. Jelonek-Jarco, Rękojmia, s. 86; S. Rudnicki, Ustawa, s. 63; P. Siciński, Komentarz, s. 148–149; T. Czech, Księgi, s. 143; J. Kuropatwiński, Księgi, s. 276; T. Henclewski, Podstawy, s. 238–239; E. Gniewek, w: System PrPryw, t. 4, 2012, s. 210–211), ale wyłącza zaufanie do treści księgi wieczystej. Stanowi pewną informację ostrzegającą, że stan prawny ujawniony w księdze uległ albo może ulec zmianie (por. J. Kuropatwiński, Księgi, s. 269; E. Gniewek, Księgi, s. 241). Wzmiankę umieszcza się w księdze prowadzonej w systemie teleinformatycznym automatycznie z chwilą rejestracji wniosku w centralnym repertorium wniosków elektronicznych (por. § 68 ust. 1 ZakłKsWTelR,art. 6267§ 2 zd. 2 k.p.c.). Zatem w praktyce, jeżeli wniosek składa notariusz, komornik lub naczelnik urzędu skarbowego, odstęp czasowy między chwilą przesłania wniosku za pośrednictwem urządzeń informatycznych a zapisaniem wniosku w systemie (centralnym repertorium wniosków elektronicznych) jest bardzo krótki. Dlatego też ostrożność osób dokonujących czynności prawnych mających za przedmiot nieruchomość musi być bardziej wzmożona. Sprawdzenie wpisów w księdze wieczystej prowadzonej w systemie teleinformatycznym w przededniu dokonania czynności ze zbywcą może okazać się niewystarczające dla wykazania dołożenia należytej staranności przez nabywcę (K. Osajda (red. serii), W. Borysiak (red. tomu), Ustawa o księgach wieczystych i hipotece. Komentarz. Wyd. 6, Warszawa 2022). Zgodnie z obecnym stanem prawnym o pierwszeństwie wpisu decyduje nie tylko data, ale także godzina, minuta i sekunda dokonania wzmianki. Jest to stan znacząco odmienny od stanu który występował w przeszłości gdy wnioski wniesione w tym samym dniu miały te same pierwszeństwo. Wzmianka o wpisie hipoteki została dokonana na kilka godzin przed wzmianką o dokonaniu Umowy przeniesienia własności nieruchomości, to wpis hipoteki ma wyższe pierwszeństwo co w praktyce oznacza, że powódka kupiła nieruchomość nie jak zamierzała w stanie wolnym ale z obciążeniem hipotecznym co potwierdza treść art. 20 § 2 ustawy o księgach wieczystych, a także postanowienie Sądu Najwyższego II CZ 28/18 z dnia 22 czerwca 2018 roku (LEX nr 2521691). W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie doszło do zaniechania ze strony notariusza, przed którym zawierano umowę sprzedaży. Powódka wskazywała, że działała nawet nie tyle w zaufaniu do treści ujawnionych w księdze wieczystej, co w zaufaniu do notariusza. Nie ma wątpliwości, że sprawdzenie przez niego działu IV księgi wieczystej kilka godzin przez odczytaniem aktu nie stanowiło dochowania należytej staranności. Stanu księgi samodzielnie nie zweryfikowała również powódka. Gdyby przy akcie posłużono się wydrukiem księgi sprzed kilku dni, nie byłoby żadnych wątpliwości, że nie może on przesądzać o aktualnym stanie nieruchomości. Tak samo zdaniem Sądu należy traktować sprawdzenie obciążeń kilka godzin przed dokonaniem czynności notarialnej. Powódka nie może więc skutecznie powoływać się na rękojmię wiary publicznej ksiąg wieczystych. Skoro zatem powódka nabyła nieruchomość, w której księdze wieczystej widniała już w chwili zawierania umowy (od kilku godzin) wzmianka o wniosku o wpis hipoteki, a następnie na podstawie tego wniosku dokonano skutecznego wpisu hipoteki, to tym samym stała się dłużnikiem hipotecznym uprawnionego wierzyciela. Skoro zatem(...) Sp. z o.o.przysługuje zabezpieczona hipoteką na należącej do powódki nieruchomości wierzytelność wobecM. M., aD. R. (1)posiada z kolei wierzytelność względemspółki (...) sp. z o. o., to do zajęcia wierzytelności doszło prawidłowo. Powództwo nie zasługiwało więc na uwzględnienie. O kosztach Sąd orzekł na podstawieart. 98 k.p.c.Biorąc pod uwagę, iż powódka przegrała sprawę w całości, powinna zwrócić pozwanemuD. R. (1)poniesione przez niego koszty procesu w kwocie 10.817 zł - opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa (17 zł) oraz minimalne wynagrodzenie radcy prawnego (10.800 zł) ustalone na podstawie Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Pozwany(...) Sp. z o.o.nie poniósł w niniejszym postępowaniu żadnych kosztów. Ponieważ mimo doręczenia odpisu pozwu pozwanemu(...) Sp. z o.o.z siedzibą wW.nie zajął on stanowiska w sprawie ani nie stawił się na rozprawie, w stosunku do tego pozwanego na podstawieart. 340 § 1 k.p.c.wyrok jest zaoczny. Mając na względzie powyższe, na podstawie powołanych przepisów, Sąd orzekł jak w sentencji. ZARZĄDZENIE (...) Informacja: (...)

```yaml court_name: Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie date: '2023-07-24' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Sędzia Mariusz Metera legal_bases: - art. 841 § 1 k.p.c. - art. 5 recorder: Aleksander Kondej signature: I C 1675/23 ```

151020200002521_V_P_000012_2017_Uz_2018-04-19_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt V P 12/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 23 stycznia 2018r. Sąd Rejonowy w Słupsku V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie następującym: Przewodniczący: SSR Marzena Hop Ławnicy Andrzej Nowak, Aleksander Klimowicz Protokolant: Anna Lewicka po rozpoznaniu w dniu 23 stycznia 2018r. w Słupsku sprawy z powództwaM. Ś. przeciwko:(...) Spółce AkcyjnejwA. o odszkodowanie w związku z wypowiedzeniem umowy o pracę 1 zasądza od pozwanej(...) Spółki AkcyjnejwA.na rzecz powódkiM. Ś.kwotę 5.700 zł (pięć tysięcy siedemset złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 03 lipca 2017r. do dnia zapłaty, 2 w pozostałej części – w zakresie roszczenia odsetkowego oddala powództwo, 3 zasądza od pozwanej(...) Spółki AkcyjnejwA.na rzecz powódkiM. Ś.kwotę 135,00 zł (sto trzydzieści pięć) powiększoną o należny podatek od towarów i usług tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu, 4 zasądza od pozwanej(...) Spółki AkcyjnejwA.na rzecz powódkiM. Ś.kwotę 5,20 zł (pięć złotych 20/100) tytułem wydatków, 5 wyrokowi w punkcie 1. nadaje rygor natychmiastowej wykonalności co do kwoty 1.900 zł. Sygnatura akt: V P 12/17 UZASADNIENIE Powódka –M. Ś.wystąpiła przeciwko pracodawcy(...) Spółce Akcyjnejz siedzibą wA.z żądaniem uznania dokonanego wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne, zasądzenia odszkodowania w wysokości 4.800,00 zł tytułem niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę oraz zasądzenia kosztów procesu. Uzasadniając stanowisko wskazała, że była zatrudniona w pozwanej spółce przez okres 10 lat na podstawie następujących po sobie umów o pracę na czas określony. Dwie ostatnie umowy zawarte były na okres pięciu lat każda. W ocenie strony powodowej ostatnia z zawartych umów o pracę winna być traktowana jako umowa o pracę na czas nieokreślony, a zatem termin jej wypowiedzenia powinien wynosić 3 miesiące, a nie jak wskazał pracodawca 1 miesiąc. Ponadto oświadczenie pracodawcy nie wskazuje przyczyny wypowiedzenia stosunku pracy, a zatem jest niezgodne z obowiązującymi przepisami prawa. Dnia 26 czerwca 2017r. powódka sprecyzowała swoje żądanie wnosząco ustalenie, że od dnia 28 sierpnia 2007r. strony obowiązywała umowa o pracę na czas nieokreślony, zapłatę odszkodowania w wysokości 5.700 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę na czas nieokreślony wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej ustanowionej z urzędu według norm przepisanych. Na rozprawie 23.01.2018r. pełnomocnik powódki dodatkowo uściślił stanowisko wskazując, że nie występuje z odrębnym roszczeniem w zakresie ustalenia. Pozwana– (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wA.w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu strona pozwana podniosła, iż bezspornym w sprawie jest fakt, że powódka była pracownikiem pozwanej. Wbrew twierdzeniom powódki, strony nie były związane trzema następującymi po sobie umowami o pracę gdyż umowa o pracę zawarta dnia 28 maja 2007r. była umową na okres próbny od 28 maja 2007r. do 27 sierpnia 2007r. Strony były związane umową na czas określony, której termin wypowiedzenia zgodnie z art. 36 § 1 pkt 2 wynosił jeden miesiąc. Zatrudnienie powódki na postawie umowy na czas określony obejmujący pięcioletni okres zatrudnienia podyktowany był potrzebami pozwanej oraz cechami osobowościi predyspozycjami powódki. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: Współpraca stron niniejszego postępowania rozpoczęła się w roku 2002. PoczątkowoM. Ś.była zatrudniona w(...) Spółce AkcyjnejwK.Oddział wD.na czas określony od 21.03.2002r. do 30.09.2002r. na stanowisku pomocnika operatora maszyn w pełnym wymiarze czasu pracy. Dowód: umowa o pracę z dn. 21.03.2002r. k. 5 Następnie w okresie od 11.03.2003r. do 30.04.2007r.M. Ś.wykonywała obowiązki pomocnika operatora maszyn w pełnym wymiarze czasu pracy na podstawie trzech następujących po sobie umów o pracę zawieranych na czas określony. Dowód: umowa o pracę z dn. 11.03.2003r. k. 6,umowa o pracę z dn. 01.10.2003r. k. 7, umowa o pracę z dn. 01.05.2004r. k. 8 Dnia 28 maja 2007r. strony zawarły umowę o pracę na okres próbny od dnia 28.05.2007r. do 27.08.2007r., na podstawie którejM. Ś.została zatrudniona na stanowisku pomocnika operatora maszyn w pełnym wymiarze czasu pracy. Dowód: umowa o pracę z dn. 28.05.2007r. k. 12, dowód z przesłuchania strony powodowej k. 113-113v, świadectwo pracy z dn. 31.01.2017r. k. 2 część C akt osobowych Mocą umowy z dnia 27 sierpnia 2007r. zatrudnienie było kontynuowane. Umowa została zawarta na okres pięciu lat tj. od 28.08.2007r. do 31.08.2012r. Od dnia 1 października 2011r.M. Ś.wykonywała obowiązki młodszego operatora. Dowód: umowa o pracę z dn. 27.08.2007r. k. 9,aneks nr (...)z dn. 12.11.2007r. k. 19,aneks nr (...)z dn. 10.01.2008r. k. 20,aneks nr (...)z dn. 29.12.2008r. k. 11,aneks nr (...)z dn. 01.10.2011r. k. 13, aneks z dn. 01.01.2010r. k. 16, aneks z dn. 01.01.2011r. k. 15, aneks z dn. 01.01.2012r. k. 14, świadectwo pracy z dn. 31.01.2017r. k. 2 część C akt osobowych, zeznania świadkaT. D.k. 112v, zeznania świadkaW. P.k. 113, dowód z przesłuchania strony powodowej. 113-133v Z dniem 1 września 2012r. strony zawarły kolejną umowę o pracę na czas określony obejmujący pięcioletni okres od dnia 01.09.2012r. do 31.08.2017r.W ostatnim okresie zatrudnienia, od dnia 15 lipca 2013r.M. Ś.wykonywała obowiązki pracownika gospodarczego. Dowód: umowa o pracę z dn. 01.09.2012r. k. 10, aneks z dn. 01.03.2013r. k. 17,aneks nr (...)z dn. 15.07.2013r. k. 18, świadectwo pracy z dn. 31.01.2017r. k. 2 część C akt osobowych, zeznania świadkaT. D.k. 112v, zeznania świadkaW. P.k. 113, dowód z przesłuchania strony powodowej k. 113-133v Oświadczeniem z dnia 30 grudnia 2016r. pracodawca wypowiedziałM. Ś.umowę o pracę zawartą dnia 01 września 2012r. wskazując na zachowanie jednomiesięcznego okresu wypowiedzenia. Jako podstawę wypowiedzenia umowy o pracę pracodawca wskazałart. 36 § 1 pkt 2 kodeksu pracy. Dowód: oświadczenie z dn. 30.12.2016r. k. 4, pismo z dn. 0.10.2013r. k. 123 część B akt osobowych powódki Wynagrodzenie miesięczneM. Ś.stanowiło wartość 1.900 zł, a stawka za jeden dzień ekwiwalentu wynosiła 91,21 zł. Dowód: zaświadczenie k. 65 M. Ś.posiada orzeczoną niepełnosprawność.(...) Spółka AkcyjnawA.była zakładem pracy chronionej zatrudniającym osoby z orzeczoną niepełnosprawnością. Stanowiska pracy były dofinansowywane przez Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (PFRON). Dowód: orzeczenia o stopniu niepełnosprawności k. 46, 77 i 118 część B akt osobowych, zeznania świadkaT. D.k. 112v, zeznania świadkaW. P.k. 113, dowód z przesłuchania strony powodowej k. 113-133v Warunki i charakter zawieranych umów o pracę nie były negocjowanei konsultowane zM. Ś.. W czasie trwania zatrudnieniaM. Ś.wnosiła o zatrudnienie jej na czas nieokreślony. Dowód: przesłuchanie strony powodowej k. 113-133v Sąd zważył, co następuje: PowództwoM. Ś.było zasadne i jako takie zasługiwało na uwzględnienie. Spór w niniejszej sprawie sprowadzał się do ustalenia rodzaju łączącej strony umowy, a w konsekwencji oceny zasadności dochodzonego z tego tytułu roszczenia. Bezsprzecznie strony związane były węzłem obligacyjnym wynikającymz łączącego je stosunku pracy trwającego nieprzerwanie przez dziesięć lat. Podstawą łączącego strony stosunku pracy były terminowe umowy o pracę zawierane bezpośrednio po sobie w okresie od 28 maja 2007r. do 31 sierpnia 2017r. Pierwsza z umów obejmujących dziesięcioletni okres współpracy została zawarta dnia 28 maja 2007r. i jak wynika z jej postanowień była umową zawartą na okres próbny trwający od dnia 28 maja 2007r. do dnia 27 sierpnia 2007r. Wskazać należy, że czas trwania umowy nie przekroczył trzymiesięcznego okresu wynikającego z obowiązujących wówczas przepisów. Jednakże Sąd zwraca uwagę, że umowa o pracę z dnia 28 maja 2007r. nie była pierwszą łączącą strony umową. Jak wynika z ustalonego w sprawie stanu faktycznego strony rozpoczęły współpracę już w roku 2002r., a łączący je stosunek pracy na przestrzeni lat był kreowany umowami o różnym charakterze. Wartym zaakcentowania jest fakt, że powódka w okresie od 01 maja 2004r. do 30 kwietnia 2007r., a więc przez okres 3 lat była zatrudniona w pozwanej spółce na stanowisku pomocnika operatora maszyn,a więc na tożsamym stanowisku jakiego wykonywania podjęła się po niespełna miesiącu od rozwiązania poprzedniej umowy o pracę. Innymi słowy dnia 28 maja 2007r. strony zawarły umowę o pracę na okres próbny, zgodnie z którąM. Ś.miała wykonywać obowiązki pomocnika operatora maszyn, podczas gdy faktycznie dnia 30 kwietnia 2007r. rozwiązała się łącząca strony umowa, na podstawie którejM. Ś.wykonywała takie same obowiązki (pomocnika operatora maszyn) przez okres trzech lat na rzecz tego samego pracodawcy. Prawdą jest, że w okresie od marca 2002r. do kwietnia 2007r.powódka świadczyła pracę na rzecz(...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wK., a dopiero od maja 2007 do grudnia 2017r. wykonywała swoje obowiązki na rzecz(...) Spółki AkcyjnejwA., jednakże zmiana siedziby spółki nie mogła mieć i nie miała znaczenia dla pracy powódki o tyle, iżM. Ś.świadczyła pracę w oddziale spółki wD., co na przestrzeni lat nie uległo zmianie. Mając na względzie powyższe, wskazać należy, że zgodnie z obowiązującymi przepisami celem zawarcia umowy na okres próbny winno być sprawdzenie kwalifikacji pracownika i możliwości jego zatrudnienia w celu wykonywania określonego rodzaju pracy (art. 25 § 2 k.p.). Mimo nieuwzględnienia celu umowy na okres próbny w przepisach obowiązujących na dzień zawarcia umowy tj. 28.05.2007r. wskazać należy, że cel umowy zawieranej na okres próbny nie uległ zmianie,a nowelizacja ustawy z dnia 25 czerwca 2015r. jedynie uściśliła kierunek interpretacji tego artykułu. Zdaniem Sądu nie ulega bowiem wątpliwości, że strony wykorzystują ten rodzaj umowy o pracę, gdy chcą poznać warunki wykonywania określonej pracy, a także wzajemne prawa i obowiązki z tym związane. Pracodawca stosuje umowę na okres próbny najczęściej celem sprawdzenia umiejętności wykonywania określonej pracy przez pracownika przed związaniem się trwalszym węzłem obligacyjnym. Co istotne umowa na okres próbny zawierana jest tylko raz na dany rodzaj pracy. Odnosząc powyższe rozważania do okoliczności przedmiotowej sprawy zauważyć należy, że nie istniały przesłanki do zawarcia umowy na okres próbny. Wskazać należy, że zawarta przez strony umowa o pracę w dniu 28 maja 2007r. określona jako zawarta na okres próbny poprzedzona była kilkuletnim okresem zatrudnienia powódki u pozwanej i co szczególnie istotne - zatrudnienie dotyczyło tego samego stanowiska pracy. Powyższe prowadzi do konkluzji, że powódka znała swoje prawa i obowiązki pracownicze, znała charakter pracy, a pracodawca miał świadomość jakości świadczonej przez nią pracy i efektywności wykonywanych obowiązków. Sąd zdaje sobie sprawę, że zawarte umowy o pracę nie zostały zawarte w swoim bezpośrednim następstwie nie mniej jednak oceniając całokształt sprawy, zatrudnienie powódki na okres próbny, poprzedzone kilkuletnią pracą na tożsamym stanowisku pracy, może budzić i budzi pewne wątpliwości w aspekcie zarówno zasad współżycia społecznego jak i społeczno-gospodarczego przeznaczenia zawierania umów o pracę, o czym stanowiart. 8 kodeksu pracy. Naruszenie powyższych zasad znalazło odzwierciedlenie również w kolejnych umowach zawartych pomiędzy stronami niniejszego postępowania. Odnosząc się do następnych umów zawieranych pomiędzy stronami tj. umowy na czas określony obejmującej okres od 28.08.2007r. do 31.08.2012r. oraz umowy obejmującej okres od dnia 01.09.2012r. do 31.08.2017r. Sąd podziela stanowisko strony powodowej w tym zakresie, a zatem uznaje ostatnią z umów za zawartą na czas nieokreślony. Jak wynika z ustalonego w sprawie stanu faktycznego, ostatnia łącząca strony umowa o pracę została zawarta dnia 01 września 2012r. na czas określony obejmujący okres 5 lat od dnia 01.09.2012r. do dnia 31.08.2017r. W tym miejscu Sąd zwraca również szczególną uwagę na postanowienie umowne w zakresie rozwiązania umowy o pracę, a mianowicie na klauzulę zgodnie z którą strony przewidują możliwość wcześniejszego rozwiązania umowy za dwutygodniowym okresem wypowiedzenia. Ustosunkowując się do czasu trwania umowy zawartej w dniu 01 września 2012r. oraz okresu na jaki winna być zawarta, Sąd dokonał oceny umowy oraz jej wypowiedzenia co do ich zgodności z zasadami współżycia społecznego oraz społeczno-gospodarczego przeznaczenia prawa. W tym miejscu podkreślić należy, że ustawodawca nie wymienia zasad współżycia społecznego, nie tworzy ich katalogu, pozostawiając sądowi swobodną ocenę. Ocena ta musi znajdować uzasadnienie w całokształcie okoliczności faktycznych konkretnej sprawy, zatem musi być zindywidualizowana. Przenosząc powyższe rozważania do okoliczności niniejszej sprawy zauważyć należy, że brak jest jakichkolwiek przesłanek uzasadniających zawarcie z powódkąM. Ś.kolejnej umowy o pracę na czas określony, a tym bardziej uzasadniających zatrudnienie w okresie pięcioletnim, co jak wynika z materiału dowodowego sprawy uznać można za swego rodzaju praktykę pozwanej. W toku postępowania strona pozwana nie wyjaśniła jakie okoliczności uzasadniały zatrudnienieM. Ś.na tak długi okres czasu, mając na względzie dotychczasową wieloletnią współpracę stron. Sąd stoi na stanowisku, że zarówno nawiązanie kontraktu terminowego prawa pracy, jak i jego rozwiązanie, musi mieścić się w regułach obowiązującego systemu normatywnego. Obowiązujący zaś system pozwala na wzruszenie czynności prawnej przez odwołanie się do zasad współżycia społecznego. Zasady te jak wspomniano w powyższej części rozważań nie są skatalogowane i nie poddają się kategoryzacji. To bowiem różni zasady współżycia i ich naruszenie od norm prawnych i podejmowania działań z nimi sprzecznych i to powoduje, iż cały system prawa jest elastyczny i pozwala na zmiany związane z nowymi warunkami funkcjonowania prawa. Ustawodawca decyduje się bowiem na wykorzystywanie zasad współżycia społecznego, czy to w konstrukcji nadużycia prawa, czy też jego obejścia, widząc w nich, z jednej strony, instrument pozwalający na konieczną indywidualizację konkretnych sytuacji, które wymagają odrębnego potraktowania, odmiennego niż to przewidują reguły generalne, z drugiej strony, upatrując w niej swoistego rodzaju mechanizmu pozwalającego na dostosowanie prawa do zmieniających się warunków społeczno-gospodarczych. W ocenie Sądu zawarcie z powódką wieloletniej kolejnej już umowy o pracę na określony pięcioletni termin stanowiło naruszenie zasad współżycia społecznego. Opierając się na utrwalonym już w tym zakresie orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjąć należy, że pięcioletni okres zatrudnienia można uznać na standardowy przyjęty w obrocie gospodarczym w Polsce czas trwania umów zawieranych z kadrą menadżerską podmiotów gospodarczych, a już na pewno nie z pracownikami gospodarczymi. Zatrudnienie kadry zarządzającej w tak długim okresie jest uzasadnione chociażby organizacją podmiotów gospodarczych, w tym wieloletnimi strategiami czy też planami mającymi przynosić oczekiwany rezultat po upływie znacznego okresu czasu (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 05.10.2012r., I PK 79/12, Lex 1350607). Takie założenia pracodawcy trudno przełożyć na pracę pozostałych pracowników, w tym kadry dbającej o czystość zakładu pracy. Z okoliczności niniejszej sprawy wynika, iżM. Ś.w ostatnim okresie zatrudnienia była zatrudniona w charakterze osoby sprzątającej, a wcześniej wykonywała rutynowe czynności na stanowisku młodszego operatora przy linii produkcyjnej. Z ustalonego stanu faktycznego w sposób nie budzący wątpliwości Sądu wynika, żeM. Ś.od wielu lat była związana z pracodawcą umowami, które bez względu na ich rodzaj i czas ich trwania ograniczały się do wykonywania tych samych czynności na rzecz tego samego pracodawcy. Pozwana w żaden sposób nie wykazała jakie czynniki stanęły na przeszkodzie w zawarciu z powódką umowy na czas nieokreślony. W tym miejscu Sąd zwraca uwagę, że zawarcie z powódką umowy na czas nieokreślony w żaden sposób nie wiązałoby się z ograniczeniem czy też jakimkolwiek naruszeniem swobody pracodawcy w rozwiązaniu z powódką stosunku pracy, albowiem wypowiedzenie umowy o pracę jest normalnym sposobem rozwiązania umowy. Stąd też, mając na względzie łączny czas zatrudnienia powódki (kilkanaście lat) niezrozumiałym dla Sądu wydaje się być stanowisko strony pozwanej, zgodnie z którym zatrudnienie powódki na czas określony miałoby być spowodowane szczególnymi potrzebami pozwanej oraz cechami osobowości i predyspozycjami powódki. Po raz kolejny Sąd podnosi, że strona pozwana nie wykazała okoliczności na które powołuje się w odpowiedzi na pozew oraz kolejnych pismach procesowych. Nadto ustosunkowując się do podniesionego zarzutu licznych absencji powódki w pracy Sąd stoi na stanowisku, że zarzut ten również nie znalazł odzwierciedlenia w zgromadzonym materiale dowodowym sprawy. Jak wynika bowiem z przedłożonego przez pozwaną wykazu nieobecności spowodowanych chorobą (k. 101) najdłuższa nieobecność powódki wynosząc 182 dni w okresie od 01.09.2008r. do 01.03.2009 nie spowodowała rozwiązania łączącego strony stosunku pracy. Pomimo tak długiej nieobecności pracodawca nie tylko nie podjął decyzji o wypowiedzeniu umowy, ale nadto powyższe nie przeszkodziło mu w zawarciu z powódką kolejnej umowy o pracę obejmującej okres pięciu lat. Twierdzenia pozwanej jakoby nigdy nie traktowała łączącego ją z powódką stosunku pracy w kategoriach czegoś ostatecznego lub trwałego są w ocenie Sądu gołosłowne i niepotwierdzone zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Ponadto strona pozwana podniosła, iż zawarcie umowy na pięcioletni okres zatrudnienia było zamiarem obu stron, co w ocenie Sądu budzi zastrzeżenia. Z okoliczności niniejszej sprawy wynika, że powódka nie miała wpływu na rodzaj i charakter wiążącego strony węzła obligacyjnego. Stosunek pracy jaki wiązał strony został jej narzucony. Z ustalonego stanu faktycznego sprawy w sposób nie budzący wątpliwości wynika, żeM. Ś.nie uczestniczyła w jakichkolwiek rozmowach, negocjacjach czy spotkaniach mających na celu wypracowanie wspólnego stanowiska będącego konsensusem obu stron tj. zarówno pracownika i pracodawcy. Co istotne zawnioskowani przez stronę pozwaną świadkowie również nie mieli wiedzy dlaczego okres zawartej z powódka umowy o pracę był okresem określonym, a nadto nie wyjaśnili co było przyczyną zawarcia umowy na tak długi bo aż pięcioletni okres zatrudnienia Powracając do kwestii postanowień umownych z dnia 01.09.2012r. dopuszczających możliwość wcześniejszego rozwiązania umowy o pracę za dwutygodniowym okresem wypowiedzenia, Sąd uznał tę klauzulę za niedopuszczalną. W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że zawarcie długoterminowej umowy o pracę na czas określony (a za taką uznać należy umowę zawartą na okres 5 lat) z dopuszczalnością jej wcześniejszego rozwiązania za dwutygodniowym okresem wypowiedzenia może być kwalifikowane jako obejście przepisów prawa pracy, ich społeczno-gospodarczego przeznaczenia oraz zasad współżycia społecznego. Zawarcie długoterminowej umowy terminowej wyłącznie po to by można ją było w dowolnym momencie swobodnie rozwiązać pozostaje bowiem w sprzeczności ze wskazanymi wyżej zasadami i regułami. Szczególnie w sytuacji gdy umowa została „narzucona” pracownikowi przez pracodawcę wraz z klauzulą dopuszczalności jej wcześniejszego wypowiedzenia wyłącznie po to, aby pracodawca dysponował nieskrępowaną wręcz możliwością rozwiązania stosunku pracy. Sąd po raz kolejny zwraca uwagę, że owa swoboda pracodawcy jest pozorna albowiem decydując się na zawarcie z pracownikiem umowy na czas nieokreślony pracodawca nie pozbawia się prawa rozwiązania takowej umowy (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 października 2007r., II PK 49/07, OSNP 2008/21-22/317, OSP 2009/7-8/76). Podsumowując powyższe rozważania wskazać należy, iż jak stwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25.02.2009 roku, który zapadł w sprawie sygn. akt II PK 186/08, nie korzysta z ochrony (art. 8 k.p.) nieuzasadnione wypowiedzenie przez pracodawcę wieloletniej umowy o pracę na czas określony, jeżeli umowa ta została narzucona przez pracodawcę razem z klauzulą dopuszczalności jej wypowiedzenia wyłącznie po to, ażeby pracodawca dysponował nieskrępowaną możliwością rozwiązania stosunku pracy -OSNP 2010/19-20/230. W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie doszło do jednostronnego narzucenia przez pozwaną Spółkę rodzaju umowy na czas określony i klauzuli uprawniającej do jej wypowiedzenia, ze wskazaniem terminu czternastodniowego. To zaś z pewnością gwarantowało pozwanej pozyskanie dyspozycyjności trwania stosunku pracy bez ewentualnych konsekwencji związanych z procedurą ochrony zatrudnienia. Takie rozwiązania pozostają w sprzeczności ze społeczno-gospodarczym prawem do zatrudniania terminowego, ale także zasadami współżycia społecznego. Należy zwrócić uwagę na zasady równouprawnienia stron przy określaniu treści umowy o pracę. Zauważyć w tym miejscu należy również, iż Sąd Najwyższy w powyżej cytowanym orzeczeniu wyjaśnił, co Sąd orzekający w niniejszej sprawie akceptuje, że jeżeli pracodawca wykorzystuje swą przewagę na rynku pracy i narzuca umowę o pracę na czas określony, ale nie zamierza postępować konsekwentnie do tak uzgodnionego czasu trwania umowy, to przejawia się w tym nieposzanowanie zasad współżycia społecznego. Okazuje się bowiem, że jedna strona drugą traktuje instrumentalnie, patrząc wyłącznie ze swojego punktu widzenia, stara się tak ułożyć umowę, ażeby pozornie odpowiadała także stronie drugiej (zapewnienie długiego zatrudnienia), a w rzeczywistości zapewnia sobie nieskrępowany mechanizm rozwiązania stosunku pracy. Dlatego Sąd uznał, że skoro warunki umowy na czas określony razem z klauzulą dopuszczalności jej wypowiedzenia zostały powódce narzucone przez pracodawcę wyłącznie po to, ażeby pracodawca dysponował nieskrępowaną możliwością rozwiązania stosunku pracy, to nieuzasadnione wypowiedzenie przez pracodawcę tej umowy nie korzysta z ochrony. Biorąc pod wzgląd całokształt powyżej poczynionych rozważań oraz materiał dowodowy zgromadzony w przedmiotowej sprawie, na podstawieart. 8 k.p.Sąd uznał, że pozwana nadużyła przysługującego jej prawa. Po ustaleniu, że strony łączyła umowa o pracę zawarta na czas nieokreślony Sąd podjął się oceny oświadczenia pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem, mając na względzie wymogi wskazane przezart. 45 k.p.iart. 30 k.p. W pierwszej kolejności Sąd badał czy oświadczenie pozwanej spełnia niezbędne wymogi formalne. Zgodnie zart. 30 § 3-5 kpoświadczenie musi być złożone na piśmie, wskazywać przyczynę uzasadniającą rozwiązanie, zawierać pouczenie o odwołaniu do sądu pracy. Dodatkowo oświadczenie winno być podpisane przez właściwą osobę. Zgodnie bowiem zart. 31§ 1 k.p.za pracodawcę będącego jednostką organizacyjną czynności w sprawach z zakresu prawa pracy dokonuje osoba lub organ zarządzający tą jednostką albo inna wyznaczona do tego osoba. Oświadczenie z dnia 30 grudnia 2016r. nie spełniło wymogów formalnych. Pozwana nie wskazała bowiem przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie umowy o pracę. W związku z niewskazaniem przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie umowy o pracę Sąd nie miał podstaw do oceny oświadczenia pod względem merytorycznym. W myślart. 30 § 4 k.p., pracodawca w oświadczeniu o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony winien wskazać przyczynę uzasadniającą wypowiedzenie umowy. Naruszenie tegoż przepisu może polegać – i tak należy rozumieć ten przepis – na: - nie wskazaniu w ogóle przyczyny wypowiedzenia lub podaniu w wypowiedzeniu innej przyczyny niż faktycznie uzasadniającej rozwiązanie umowy o pracę, a więc wskazanie przyczyny „nierzeczywistej” lub na niewystarczająco jasnym jej określeniu. Powinność wskazania przez pracodawcę przyczyny – wynikającej zart. 30 § 4 k.p.– ma doniosłe skutki procesowe, gdyż wskazanie w pisemnym oświadczeniu przez pracodawcę przyczyny uzasadniającej rozwiązanie umowy o pracę przesądza o tym, że spór przed organami orzekającymi toczyć się może tylko w graniach zarzutu skonkretyzowanego w pisemnym oświadczeniu, a pracodawca jest pozbawiony możliwości powoływania się w toku postępowania na inne przyczyny, które mogłyby uzasadniać wypowiedzenie stosunku pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 1998 r., I PKN 434/98). Podkreślić należy, iż podanie pracownikowi przyczyny ma umożliwić mu dokonanie racjonalnej oceny, czy ta przyczyna w rzeczywistości istnieje i czy w związku z tym zaskarżenie czynności prawnej pracodawcy może doprowadzić do uzyskania przez pracownika odpowiednich korzyści (w tym przypadku odszkodowania). Z oświadczenia pracodawcy musi wszak wynikać bez żadnych wątpliwości, co jest istotą zarzutu stawianego pracownikowi, który uzasadnia zdaniem pracodawcy rozwiązanie umowy. Innymi słowy, to pracownik ma wiedzieć i rozumieć z jakiego powodu pracodawca rozwiązał z nim umowę o pracę. Brak wskazania przyczyny w niniejszej sprawie uniemożliwia również próbę ustosunkowania się do niej powódce. W tym miejscu Sąd zwraca uwagę, że wymóg wskazania przez pracodawcę konkretnej przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę nie jest równoznaczny z koniecznością sformułowania jej w sposób szczegółowy, drobiazgowy, z powołaniem opisów wszystkich faktów i zdarzeń, dokumentów, ich dat oraz wskazaniem poszczególnych działań czy zaniechań, składających się w ocenie pracodawcy na przyczynę uzasadniającą wypowiedzenie umowy o pracę. Wymóg ten może być spełniony poprzez wskazanie kategorii zdarzeń, jeżeli z okoliczności sprawy wynika, że szczegółowe motywy wypowiedzenia są pracownikowi znane (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22.03.2016r., I PK 100/15, LEX nr 2019497, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11.01.2011r., I PK 152/10, LEX nr 738395, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14.09.1998r., I PKN 315/98, OSNP 1999, nr 19, poz. 617). Powyższe rozważania mają dla sprawy oraz jej rozstrzygnięcia istotne znaczenie, bowiem stwierdzenie naruszenia przepisuart. 30 § 4 k.p.ma wpływ na ocenę zgodności rozwiązania stosunku pracy z prawem, bądź też naruszenie prawa. Stwierdzenie naruszenia prawa determinuje powstanie po stronie pracownika roszczeń przewidzianych wart. 45 § 1 k.p. Zgodnie z treścią wskazanego wyżej przepisu, w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu, jak w niniejszej sprawie - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu. Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, Sąd doszedł do przekonania, że w oświadczeniu pracodawcy zabrakło przyczyny wypowiedzenia stosunku pracy, a zatem pracodawca nie sprostał ciążącemu na nim obowiązku, co w konsekwencji doprowadziło do zasadności niniejszego powództwa w zakresie przyznania odszkodowania. Jedynie marginalnie Sąd zwraca uwagę, że w toku postępowania strona pozwana również nie wskazała jasnej konkretnej i rzeczywistej przyczyny rozwiązania z powódką stosunku pracy, co jedynie utwierdza Sąd w przekonaniu o słuszności dochodzonych przez powódkę roszczeń. Mając na względzie powyższe, Sąd uznał zatem, iż jeżeli wypowiedzenie w przedmiotowej sprawie winno zostać zastosowane według wymogów, jak w przypadku umowy zawartej na czas nieokreślony, a zatem i odszkodowanie należy określić według uregulowań dotyczących właśnie umowy zawartej na czas nieokreślony (tak: uzasadnienie wyroku SN z 25.02.2009 r., II PK 186/08). Zgodnie z przepisemart. 471k.p., odszkodowanie, o którym mowa wart. 45, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Jak przy tym stanowi przepisart. 36 § 1 pkt 3 k.p., okres wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest uzależniony od okresu zatrudnienia u danego pracodawcy i wynosi 3 miesiące, jeżeli pracownik był zatrudniony co najmniej 3 lata. Z treści zaświadczenia z dnia 13 marca 2017r. wynika, że miesięczne wynagrodzenieM. Ś.wynosiło 1.900 zł. Zważyć należy, iż powódka była zatrudniona w pozwanej Spółce w terminie od dnia 28.05.2007r. do dnia 31.01.2017r. tj. łącznie niemalże 10 lat. Biorąc pod wzgląd zatem powyżej cytowane uregulowanie, podnieść należy, iż należne jej odszkodowanie wynosi kwotę 5.700,00 zł (pięć tysięcy siedemset złotych 00/100) stanowiąca trzykrotność jej wynagrodzenia. Stan faktyczny niniejszej sprawy Sąd ustalił na podstawie dokumentów, których prawdziwość nie była kwestionowana przez żadną ze stron, na podstawie zeznań świadków oraz przesłuchaniu strony powodowej. Zeznania świadkówT. D.orazW. P.Sąd uznał za wiarygodne i spójne jednakże z uwagi na brak wiedzy świadków w zakresie zawartej przez strony umowy nie były one kluczowe dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Mając na względzie powyższe Sąd uwzględnił żądanie powódki w zakresie dochodzonej kwoty odszkodowania w całości i zasądził od pozwanej(...) Spółki AkcyjnejwA.na rzecz powódkiM. Ś.kwotę 5.700 zł (pięć tysięcy siedemset złotych 00/100) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 03 lipca 2017r. do dnia zapłaty, o czym orzekł w punkcie pierwszym sentencji wyroku. Odsetki ustawowe Sąd zasądził na podstawieart. 481 § 1 k.c. Roszczenie w zakresie odsetek obejmujące okres przed dniem 03 lipca 2017r. zostało oddalone. W tym miejscu Sąd zwraca uwagę, że powódka przedmiotowym powództwem nie dochodziła roszczenia odsetkowego, a roszczenie to zostało zgłoszone w piśmie procesowym profesjonalnego pełnomocnika z dnia 22 czerwca 2017r. Po sprecyzowaniu roszczenia strona powodowa domagała się odsetek za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. W tym stanie rzeczy Sąd wskazuje, że roszczenie stało się wymagalne dopiero z chwilą doręczenia odpisu pozwu stronie pozwanej tj. z dniem 03 lipca 2017r., a zatem dochodzenie odsetek za wcześniejszy okres nie jest uzasadnione, a zatem podlegało oddaleniu o czym Sąd orzekł w punkcie 2 sentencji wyroku. W myśl zasady odpowiedzialności za wynik procesu wyrażonej wart. 98 § 1 k.p.c.strona przegrywająca sprawę zobowiązana jest do poniesienia kosztów procesu tj. kosztów niezbędnych do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Za stronę przegrywającą niniejszy spor uznać należy stronę pozwaną. Koszty niniejszego procesu wyniosły 135 zł (sto trzydzieści pięć złotych 00/100) i stanowią wynagrodzenie pełnomocnika będącego radcą prawnym ustanowionym z urzędu zgodnie z przepisami§ 15 ust. 1 pkt 1w zw. z § 4 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz.U.2016.1715). Zgodnie z § 4 ust. 3 powołanego rozporządzenia opłata została powiększona o należny podatek od towarów i usług. Wobec powyższego Sąd zasądził od(...) Spółki AkcyjnejwA.na rzecz powódkiM. Ś.kwotę 1.350 zł powiększoną o należny podatek od towarów i usług tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu, o czym orzekł w punkcie 3 sentencji wyroku. Zgodnie z przepisami § 2 powołanego wyżej rozporządzenia koszty nieopłaconej pomocy prawnej ponoszone przez Skarb Państwa obejmują opłatę oraz niezbędne udokumentowane wydatki radcy prawnego ustanowionego z urzędu. Wydatki w niniejszej sprawie wyniosły 5,20 zł (pięć złotych 20/100) i stanowią koszt korespondencji pocztowej, co zostało wykazane ze przez pełnomocnika ustanowionego powódce z urzędu. Mając na względzie powyższe Sąd zasądził od pozwanej(...) Spółki AkcyjnejwA.na rzecz powódkiM. Ś.kwotę 5,20 zł tytułem wydatków. O rygorze natychmiastowej wykonalności Sąd orzekł na podstawieart. 4772§ 1 kpc. Zgodnie zart. 4772§ 1 zd. 1 k.p.c.zasądzając należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy, sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności w części nie przekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika, dlatego też w punkcie piątym sentencji wyroku Sąd nadał wyrokowi w punkcie pierwszym rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 1.900 zł

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Słupsku date: '2018-01-23' department_name: V Wydział Pracy i Ubezpieczęń Społecznych judges: - Aleksander Klimowicz - Marzena Hop - Andrzej Nowak legal_bases: - art. 36 § 1 pkt 2 kodeksu pracy - art. 481 § 1 k.c. - art. 98 § 1 k.p.c. recorder: Anna Lewicka signature: V P 12/17 ```

155515253520006_VII_K_000149_2017_Uz_2017-11-21_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygnatura akt VII K 149/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 listopada 2017 r. Sąd Rejonowy wS. V.Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą wP.w składzie: Przewodnicząca: SSR Katarzyna Cichocka Protokolant: Marta Wójcik po rozpoznaniu w dniach 25 września 2017 roku i 21 listopada 2017 roku sprawy R. P. synaE.iW.z domuM. urodzonego (...)wP. oskarżonego o to, że: w dniu 21 stycznia 2017 roku o godzinie 22:10 wL.naulicy (...)po drodze publicznej, w ruchu lądowym kierował samochodem osobowym markiS. (...)onumerze rejestracyjnym (...), znajdując sie w stanie nietrzeźwości, tj. posiadając 2,36 ‰ alkoholu we krwi, tj. czyn zart. 178a § 1 k.k. I uznaje oskarżonegoR. P.za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za przestępstwo to na podstawieart. 178a § 1 k.k.wymierza mu karę 200 (dwustu) stawek dziennych grzywny, przyjmując, iż jedna stawka jest równa 10 zł (dziesięć złotych); II na podstawieart. 42 § 2 k.k.orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu kierowania w ruchu lądowym wszelkimi pojazdami mechanicznymi na okres 3 (trzech) lat; III na podstawieart. 63 § 1 i 5 k.k.na poczet orzeczonej w punkcie I wyroku kary grzywy zalicza okres zatrzymania oskarżonego od dnia 21 stycznia 2017r. od godz. 22:15 do dnia 24 stycznia 2017r. godz. 14:50, uznając ją za uiszczoną w zakresie 6 (sześciu) stawek dziennych; IV na podstawieart. 63 § 4 k.k.na poczet orzeczonego w punkcie II wyroku środka karnego zalicza okres zatrzymania oskarżonemu prawa jazdy od dnia 21 stycznia 2017 roku w całości; V na podstawieart. 43a § 2 k.k.zasądza od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 5000 zł (pięciu tysięcy złotych); VI na podstawieart. 627 kpkw zw. zart. 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych(Dz.U. z 1983r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.), zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym 200 (dwieście) złotych tytułem opłaty. sygn. akt VII K 149/17 UZASADNIENIE Wieczorem 21 stycznia 2017 roku funkcjonariusze PolicjiP. S.iM. G.pełnili służbę radiowozem oznakowanym na terenie miastaL.. Jadąculicą (...)kierowca radiowozuP. S.zauważył jadący za nim samochód markiS.nr rej (...), który poruszał się nierównym torem jazdy. Wzbudziło to u funkcjonariusza podejrzenie, że kierujący może znajdować się w stanie niezdolności do kierowania pojazdem. Wjechał więc w zatoczkę jezdni umożliwiając wyprzedzenie go przez ww. pojazd. W chwili kiedy samochód ten przejeżdżał obok zatoczki,P. S.zauważył, że znajdują się w nim dwie osoby tj. kierowca i mężczyzna na przednim fotelu pasażera. Dalej patrol włączył się do ruchu i jadąc bezpośrednio za ww. pojazdem udał się odpowiednioulicą (...)iulicą (...), gdzie sygnałami dźwiękowymi i świetlnymi dano sygnał kierującemu do zatrzymania pojazdu. Kierowca zastosował się do nakazu i zaparkował pojazd naul. (...)w pobliży(...). Funkcjonariusze, którzy przez całą drogę od momentu wyprzedzenia radiowozu przez samochódS.jechali za nim, nie tracąc go z pola widzenia, zatrzymali się bezpośrednio za nim, po czym wysiedli z radiowozu i podeszli do ww. samochodu. Tam ujawnili na miejscu kierowcyR. P., a na przednim miejscu pasażeraM. P.. W tej samej konfiguracji mężczyźni znajdowali się w pojeździe podczas pokonywania wcześniej opisanej trasy. Po podjęciu wobec nich czynności służbowych, zachowywali się w sposób utrudniający wykonywanie czynności funkcjonariuszom, aR. P.odmówił poddaniu się badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Została od niego pobrana próbka krwi, która poddana została badaniu w Laboratorium Kryminalistycznym KWP Policji wS.. W wyniku tego badania stwierdzono, żeR. P.miał we krwi 2,36 promila alkoholu. dowody: wyjaśnieniaR. P.– k. 115v, 33, 68-69, 48v zeznania świadkaM. G.– k. 125v, 11-12, zeznania świadkaP. S.– k. 125, 6-7, zeznania świadkaM. P.– k. 126, 18v., wynik badania zawartości alkoholu we krwi oskarżonego – k. 27-27a, R. P.jest obywatelem polskim. Obecnie ma 47 lat, jest żonaty i ma dwoje dorosłych dzieci pozostających na swoim utrzymaniu. Zdobył wykształcenie zawodowe jako mechanik samochodowy. Obecnie jest bezrobotny utrzymuje się z zasiłku. Poprzednio pracował w charakterze kierowcy. Nie był dotąd karany. W czasie czynu nie miał zniesionej ani znacznie ograniczonej poczytalności. R. P.nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu podając, że faktycznie spożywał alkohol tego wieczora, lecz dopiero w samochodzie, po jego uprzednim zaparkowaniu naul. (...). Nie potrafił wytłumaczyć, z jakiego powodu przebywał i pił alkohol w samochodzie zaparkowanym na ulicy sąsiadującej z jego miejscem zamieszkania. dowody: wyjaśnieniaR. P.– k. 115v, 33, 68-69, 48v dane osobopoznawcze – k. 34, 70, opinia sądowo psychiatryczna – k. 74-78, zaświadczenie od pracodawcy – k. 83-84, karta karna – k. 104. Sąd zważył co następuje: Ustalając stan faktyczny Sąd nie da wiary wyjaśnieniom oskarżonego, który zaprzeczał swojemu sprawstwu. Prezentowana przez niego linia obrony, zgodnie z którą alkohol spożywał dopiero po zatrzymaniu pojazdu naulicy (...), stoi w sprzeczności z pozostałym wiarygodnym materiałem dowodowym. Za wiarygodne uznano zaś zeznaniaP. S.iM. G.– funkcjonariuszy przeprowadzających interwencję. Otóż w sposób spójny, konsekwentny i logiczny opisali oni zdarzenia skutkujące zatrzymaniem pojazdu kierowanego przez oskarżonego. Obaj opisali trasę, jaką się poruszali , a także zgodnie wskazali na przyczynę zainteresowania się ww. pojazdem tj. jego nierówną jazdę. Jednocześnie toP. S.będący kierowcą radiowozu, z oczywistych przyczyn, jak choćby usytuowanie w radiowozie od strony jezdni oraz baczniejszą obserwację innych uczestników ruchu, zaobserwował i odtworzył, że w czasie jak pojazd przejeżdżał koło zatoczki, gdzie stał radiowóz, widział w nim dwóch mężczyzn. Dalej świadkowie zgodnie podali, że samochód ten zaparkował naulicy (...)wskutek dawanych mu za pomocą sygnałów dźwiękowych i świetlnych sygnałów do zatrzymania. Jednocześnie ww. świadkowie zaznaczyli, że niezwłocznie po zatrzymaniu radiowozu za pojazdem, którego uprzednio nie tracili z pola widzenia, podeszli do niego i ujawnili oskarżonego jako kierującego. Zważywszy na późną porę charakteryzującą się małym natężeniem ruchu, Sąd nie miał wątpliwości, że faktycznie funkcjonariusze nie napotkali na trudności z utrzymywaniem stałego kontaktu wzrokowego z pojazdem i poruszeniem się bezpośrednio za nim. Co więcej, funkcjonariusze w sposób logiczny uzasadnili swoje stanowisko, zgodnie z którym pewnym jest, że kierowcą samochodu byłR. P.. Podali bowiem, że zatrzymując się za jego pojazdem mieli wzgląd w jego wnętrze oświetlone światłami radiowozu i nie zaobserwowali, aby pasażerowie zamieniali się miejscami. Co więcej, podnieśli dodatkowy niezbity argument na tę okoliczność w postaci gabarytów pojazduS., które praktycznie uniemożliwiają sprawną zamianę miejsc przez dwóch dorosłych mężczyzn. Zwrócić tez należy uwagę, że sam oskarżony nie kwestionował tego, że to o był kierowcą pojazdu w dniu zdarzenia, a jedynie podawał, że prowadził go przed spożywaniem alkoholu. ZeznaniaM. P.nie przyczyniły się do poczynienia ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie, gdyż świadek z powodu znacznego upojenia alkoholowego w dniu zdarzenia, nie potrafił odtworzyć w pamięci, czy do samochodu oskarżonego wsiadł, gdy ten był w ruchu, czy też znajdował się na postoju. Dla ustalenia stanu nietrzeźwościR. P.w czasie kierowania pojazdem, miarodajny był wynik sprawozdania z badań alkoholu we krwi przeprowadzonych w Laboratorium Kryminalistycznym KWP Policji wS.. Omówiony powyżej materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje, żeR. P.w dniu 21 stycznia 2017 roku wL.naul. (...)kierował po drodze publicznej w ruchu lądowym samochodem osobowym znajdując się w stanie nietrzeźwości z wynikiem 2,36 promila, którym to zachowaniem wypełnił ustawowe znamiona czynu zart. 178a § 1 k.k. W ocenie Sądu wina oskarżonego nie budzi wątpliwości. Oskarżony jest osobą dorosłą, poczytalną. Nie zachodziły przy tym żadne okoliczności, które mogłyby wskazywać, iż oskarżony nie zdawał sobie sprawy z bezprawności swoich czynów. Wymierzając oskarżonemu karę, Sąd uwzględnił wszelkie okoliczności, jakie nakazuje braćart. 53 § 1 i 2 k.k.Czyn oskarżonego, choćby ze względu na rodzaj i charakter naruszonego dobra prawnego w postaci bezpieczeństwa innych uczestników ruchu drogowego należy ocenić jako społecznie szkodliwy w stopniu znacznym. Skala zjawiska prowadzenia pojazdów pod wpływem alkoholu, jest obecnie znaczna, a zagrożenie spowodowane tymi przestępstwami wysokie. Za okoliczność przemawiająca na niekorzyść oskarżonego Sąd uznał wysokość jego stanu nietrzeźwości – poziom stężenia alkoholu w wydychanym powietrzu znacznie przekroczył bowiem próg dopuszczalności. Nadto na niekorzyść oskarżonego przemawia miejsce popełnienia czynu tj. na ternie miasta, gdzie co do zasady ruch pojazdów i pieszych charakteryzuje się znacznym natężeniem. Na korzyść oskarżonego przyjęto jego uprzednią niekaralność. Tym samym Sąd uznał, iż adekwatną do stopnia winy oskarżonego jak i do społecznej szkodliwości jego czynu będzie kara grzywny w wymiarze 200 stawek po 10 zł każda. Jest to realna i natychmiastowa dolegliwość, pożądana przy tego typu czynach. Będąc zobligowanym na zasadzieart. 42 § 2 k.k.do orzeczenia wobec oskarżonego, sprawcy występku zart. 178a § 1 k.k., Sąd orzekł wobec oskarżonego środek karny zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat. Taki wymiar środka karnego uzasadniony był stopniem nietrzeźwości kierującego oraz miejscem popełnienia czynu. Jednocześnie Sąd nie dopatrzył się żadnych szczególnych okoliczności, które przemawiałyby za uwzględnieniem wniosku oskarżonego i obrońcy o ograniczenie zakazu prowadzenia pojazdów jedynie do pojazdów, dla których wymagane jest prawo jazdy kategorii B. W ocenie Sądu intencją ustawodawcy, jak też rolą środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, było wyeliminowanie osoby, która dopuściła się prowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwości, z ruchu lądowego. Nieuzasadnionym zarówno z punktu widzenia prewencji indywidualnej, jak i generalnej byłaby sytuacja, w której osoba skazana za kierowanie pojazdem w stanie nietrzeźwości, po ogłoszeniu wyroku skazującego, mogłaby w dalszym ciągu wykonywać zawód kierowcy pojazdów ciężarowych. Na poczet orzeczonej kary zaliczono okres zatrzymania oskarżonego, a na poczet środka karnego, okres zatrzymania mu prawa jazdy, zgodnie z obligatoryjnym brzmieniem przepisówart. 63 § 1 – 4 k.k. Również obowiązkowym było orzeczenie świadczenia na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, które orzeczono na poziomie 5.000 zł. O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawieart. 627 k.p.k.Sytuacja materialna oskarżonego nie wskazuje, aby zaistniały okoliczności uzasadniające zwolnienie go od kosztów sądowych albowiem posiada stały dochód

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Stargardzie date: '2017-11-21' department_name: VII Zamiejscowy Wydział Karny w Pyrzycach judges: - Katarzyna Cichocka legal_bases: - art. 63 § 1 i 5 k.k. - art. 627 k.p.k. - art. 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych recorder: Marta Wójcik signature: VII K 149/17 ```

155020050000503_I_Ns_000083_2013_Uz_2016-10-10_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I Ns 83/13 POSTANOWIENIE Dnia 30 września 2016 roku Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSR Leszek Kawecki Protokolant: Joanna Antoniszyn po rozpoznaniu w dniu 26 września 2016 roku w Dzierżoniowie na rozprawie sprawy z wnioskuK. G. przy uczestnictwieS. M. (1),S. M. (2),R. T.,Z. M. (1)iZ. K. o dział spadków poW. M.iJ. M. p o s t a n a w i a : I/oddalić wniosek; II/ustalić, że wnioskodawczyni i uczestnicy postępowania ponoszą we własnym zakresie koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie; III/nie obciążać wnioskodawczyni i uczestników postępowania kosztami sądowymi poniesionymi tymczasowo przez Skarb Państwa. WnioskodawczyniK. G.wniosła: 1/ o ustalenie, że w skład spadku poW. M.zmarłym dnia 17 kwietnia 1982 roku wB., ostatnio stale zamieszkałym wP., wchodzi udział w 1/2 części w prawie własności nieruchomości zabudowanej składającej się zdziałki gruntu numer (...)o powierzchni 0,(...)hektara, położonej przyulicy (...)wP., dla której to nieruchomości Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie prowadziksięgę wieczystą numer (...)o wartości 60.000 złotych, 2/ o ustalenie, że w skład spadku poJ. M.z domuT.zmarłej dnia 11 września 1988 roku wB., ostatnio stale zamieszkałej wP.wchodzi udział w 5/8 części w prawie własności nieruchomości zabudowanej składającej się zdziałki gruntu numer (...)o powierzchni 0,(...)hektara położonej przyulicy (...)wP., dla której to nieruchomości Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie prowadziksięgę wieczystą numer (...)o wartości 75.000 złotych, 3/ o dokonanie działu spadków poW.iJ. M.przez przyznanie prawa własności nieruchomości zabudowanej składającej się zdziałki gruntu numer (...)o powierzchni 0,(...)hektara położonej przyulicy (...)wP., dla której to nieruchomości Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie prowadziksięgę wieczystą numer (...)na wyłączną własność wnioskodawczyniK. G., 4/ o zaliczenie na schedę spadkową uczestników postępowaniaS. M. (1),S. M. (2),R. T.,Z. M. (1)iZ. K.darowizny przez spadkodawców na rzeczI. M.w dniu 9 czerwca 1972 roku udziału w 1/2 części w prawie własności nieruchomości w postaci działki budowlanej oznaczonej ewidencyjnie numerem 550/1 o powierzchni 0,20 hektara wchodzącej w skład nieruchomości rolnej położonej przyulicy (...)wP.(obecnieulica (...)), dla której to nieruchomości Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie prowadziksięgę wieczystą numer (...), 5/ o zaliczenie na schedę spadkową uczestniczki postępowaniaW. W.darowizny przez spadkodawczynięJ. M.na rzecz tej uczestniczki w 1986 roku środków pieniężnych w kwocie 46.000 złotych, ewentualnie: o rozliczenie wydatków poczynionych przez wnioskodawczynięK. G.w latach 1992 oraz 2006-2012 na spadkową nieruchomość zabudowaną składającą się zdziałki gruntu numer (...)o powierzchni 0,(...)hektara położoną przyulicy (...)wP., dla której to nieruchomości Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie prowadziksięgę wieczystą numer (...). Nadto wniosła o rozstrzygnięcie o kosztach postępowania według norm przepisanych. Na uzasadnienie wniosku podała, że spadkodawcyW.iJ. M.pozostawali w związku małżeńskim i uzyskali opisaną wyżej nieruchomość zabudowaną składającą się zdziałki gruntu numer (...)o powierzchni 0,(...)hektara położonej przyulicy (...)wP., dla której to nieruchomości Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie prowadziksięgę wieczystą numer (...)w udziałach odpowiednio po 1/2 części i 5/8 części w poszczególnych masach spadkowych. Wskazała też, że wartość tej nieruchomości według stanu z daty otwarcia spadku poJ. M., to jest na dzień 11 września 1988 roku, a według cen obecnych wynosi kwotę nie wyższą niż 120.000 złotych. Podała również, że udziały jej i uczestników postępowania w majątkach spadkowychJ.iW. M.wynoszą:K. G.48/80, uczestniczki postępowaniaW. W.16/80, uczestniczki postępowaniaS. M. (1)4/80, zaś uczestników postępowaniaS. M. (2),R. T.,Z. M. (1)iZ. K.po 3/80. Podniosła, że na schedę spadkowąI. M.poW.iJ. M.przysługującą obecnie uczestnikomS. M. (1)iS. M. (2),R. T.,Z. M. (1)iZ. K.należy także na podstawieartykułu 1039 paragraf 1 k.c.zaliczyć dokonaną przez spadkodawcę w dniu 9 czerwca 1972 roku na rzecz ich synaI. M.i jego małżonki uczestniczki postępowaniaS. M. (1)darowizny nieruchomości w postaci działki budowlanej o powierzchni 0,20 hektara wchodzącej w skład nieruchomości rolnej położonej przyulicy (...)wP.(obecnieulica (...)) w zakresie udziału w 1/2 części tej nieruchomości, którego wartość szacuje na kwotę 40.000 złotych. Natomiast na schedę spadkową uczestniczki postępowaniaW. W.zaliczyć należy dokonaną przez spadkodawczynięJ. M.w 1986 roku darowiznę środków pieniężnych w kwocie 46.000 złotych, które stanowiły również rozliczenie schedy spadkowej uczestniczki po spadkodawcy. W tej sytuacji stosownie do treściartykułu 1042 paragraf 1 k.c.scheda spadkowa poW. M.wynosi 81.231 złotych 56 groszy (60.000 złotych plus 17.500 złotych plus 3.731 złotych 56 groszy), a udziały w niejI. M.należne obecnie uczestnikom postępowania ad. 2-6 oraz uczestniczce ad. 1 (3/20 części) kwoty po 12.184 złote 73 grosze. Z kolei scheda spadkowa poJ. M.wynosi 96.231 złotych 56 groszy, (75.000 złotych plus 17.500 złotych plus 3.731 złotych 56 groszy), a udziały w niejI. M.należne obecnie uczestnikom ad. 2-6 oraz uczestniczce ad. 1 (1/5) kwoty po 19.246 złotych 31 groszy. Skoro, zaś, wartość darowizny otrzymanej przezI. M.od każdego ze spadkodawców wynosi 20.000 złotych, (1/2 x 40.000 złotych), toI. M.i w konsekwencji uczestników postępowania ad. 2-6 stosownie do treściartykułu 1040 k.c.nie uwzględnia się w przedziale spadku. Proponowany sposób działu wnioskodawczyni uzasadniała natomiast brakiem możliwości dokonania podziału fizycznego przedmiotowej nieruchomości pomiędzy uczestnikami oraz interesem uczestników uwzględniającym fakt wyłącznego korzystania z nieruchomości spadkowej przez nią od ponad dwudziestu lat, a przede wszystkim wolą spadkodawców, co, do działu spadku. Podała, że w latach 2006-2012 ponosiła samodzielne wydatki na utrzymanie spadkowej nieruchomości, których wartość wyniosła kwotę 1.434 złote 20 groszy, a których to rozliczenia się domaga zgłaszając w tym zakresie żądanie ewentualne na wypadek braku podstaw do wydania postanowienia działowego bez zasądzania od niej spłat na podstawie zgodnego wniosku uczestników. W odpowiedzi na wniosek uczestnicy postępowaniaS. M. (2),R. T.iZ. M. (1)orazZ. K.wnieśli o ustalenie, że w skład spadku poW. M.iJ. M.wchodzi garaż położony na nieruchomości przyulicy (...)wP.nadziałce numer (...)o powierzchni 0,(...)hektara o wartości 30.000 złotych, oszczędności na trzech książeczkach oszczędnościowych w Banku Spółdzielczym wP.w kwocie około 200.000 złotych, budynek jednorodzinny oraz działka o powierzchni 0,(...)hektara. Wskazali, że nie potrafią się ustosunkować do nakładów poczynionych przez wnioskodawczynię oraz zarzucili, że z uwagi na długi upływ czasu, 10 lat od chwili darowizny na rzeczI.iS. M. (1), brak jest podstaw do zaliczenia jej do schedy spadkowej, tym bardziej, żeK. G.mieszka wraz z rodziną w budynku spadkowym od urodzenia. Dodali, że po dokonaniu darowizny w dniu 9 czerwca 1972 rokuW. M.wraz zI. M.wydzielili również pas ziemi o szerokości 3,8 metra i długości trzydziestu metrów, którą to część spadkodawcy nieoficjalnie darowaliI. M.. W piśmie przygotowawczym z dnia 11 czerwca 2013 roku wnioskodawczyni cofnęła żądanie zaliczenia na schedę spadkową uczestniczki postępowaniaW. W.darowizny środków pieniężnych w kwocie 46.000 złotych poczynionej przez spadkodawczynię na rzecz tej uczestniczki w 1986 roku. W piśmie przygotowawczym z dnia 12 czerwca 2013 roku uczestniczka postępowaniaW. W.podała, że na podstawie aktu notarialnego z dnia 15 kwietnia 2013 roku nieodpłatnie dokonała darowizny na rzecz swojej siostryK. G.przysługującego jej udziału w prawie własności spadkowej nieruchomości wynoszącego 16/80 części. W związku z powyższym wystąpiła o zwolnienie jej od udziału w sprawie w charakterze uczestniczki postępowania. Na rozprawie w dniu 16 września 2013 roku Sąd postanowił zwolnićW. W.od udziału w sprawie w charakterze uczestniczki postępowania. W piśmie przygotowawczym z dnia 27 września 2013 roku wnioskodawczyni zarzuciła, że wbrew twierdzeniom uczestników w dacie otwarcia spadku po spadkodawcachdziałka gruntu numer (...)o powierzchni 0,(...)hektara nie była zabudowana budynkiem użytkowym w postaci garażu. Zaprzeczyła również, żeby w skład mas spadkowych wchodziły jakiekolwiek środki finansowe. Podniosła, że okoliczność rzekomej darowizny przez spadkodawców na rzecz wstępnego uczestników postępowaniaI. M.dodatkowego pasa ziemi o szerokości 3,8 metra i długości trzydziestu metrów wobec nieważności z uwagi na brak zachowania formy przewidzianej wartykule 890 paragraf 1 k.c.iartykule 158 k.c.jest nieistotna dla rozstrzygnięcia. Zarzuciła nadto, że objęta żądaniem punktu trzeciego petitum wniosku darowizna na rzeczI. M.opisanej wyżej nieruchomości położonej przyulicy (...)wP.w świetle przepisuartykułu 1039 paragraf 1 k.c.podlega zaliczeniu na schedę spadkowąI. M.niezależnie od daty jej wykonania. W piśmie przygotowawczym z dnia 6 listopada 2013 roku uczestnicy postępowaniaS. M. (1),S. M. (2),R. T.,Z. M. (1)iZ. K.wnieśli: 1/o ustalenie, że w skład spadku poW. M.zmarłym w dniu 17 kwietnia 1982 roku wB., ostatnio stale zamieszkałym wP.wchodzi udział w 1/2 części w prawie własności nieruchomości zabudowanej składającej się zdziałki gruntu numer (...)o powierzchni 0,(...)hektara położonej przyulicy (...)wP., dla której to nieruchomości Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie prowadziksięgę wieczystą numer (...), 2/ o ustalenie, że w skład spadku poJ. M.zmarłej dnia 11 września 1988 roku wB.ostatnio stale zamieszkałej wP.wchodzi udział w 5/8 części w prawie własności nieruchomości zabudowanej składającej się zdziałki gruntu numer (...)o powierzchni 0,(...)hektara położonej przyulicy (...)wP., dla której to nieruchomości Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie prowadziksięgę wieczystą numer (...), 3/ o ustalenie, że w skład spadku poI. M.zmarłym dnia 1 listopada 1996 roku, ostatnio stale zamieszkałym wP.wchodzi między innymi udział 5/8 części w prawie własności nieruchomości zabudowanej składającej się zdziałki gruntu numer (...)o powierzchni 0,(...)hektara położonej przyulicy (...)wP., dla której to nieruchomości Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie prowadziksięgę wieczystą numer (...)o wartości wskazanej w opinii biegłego sądowego, 4/ o ustalenie, że w skład spadku poW. M.iJ. M.wchodzą środki pieniężne zgromadzone na trzech książeczkach oszczędnościowych w Banku Spółdzielczym wP.w kwotach ustalonych na podstawie informacji z Banku, 5/ o dokonanie działu spadku poW. M.,J. M.iI. M., którego przedmiot stanowi opisana wyżej nieruchomość poprzez wydzielenie z przedmiotowej nieruchomości działki gruntu niezabudowanej o wartości równej udziałom spadkowym uczestników postępowania i przyznanie jej na współwłasność uczestnikom postępowania ad. 1-5, natomiast w pozostałej części nieruchomości stanowiącej nieruchomość zabudowaną przez przyznanie na wyłączną własność wnioskodawczyniK. G., ewentualnie gdyby wyżej wskazany dział spadku nie był możliwy o przyznanie spadkowej nieruchomości na wyłączną własność wnioskodawczyni z jednoczesnym dokonaniem jednorazowej spłaty przez wnioskodawczynię na rzecz uczestników postępowania tytułem wyrównania udziałów w spadkach. Ponadto wnieśli o rozstrzygnięcie o kosztach postępowania według norm przewidzianych. W uzasadnieniu swojego stanowiska podali w szczególności, że nie są spadkobiercami, jako dalsi zstępni poW.iJ. M., bowiem w chwili śmierci spadkodawcówI. M.dochodził skutecznie do dziedziczenia. Z uwagi na tę okoliczność koniecznym jest dokonanie działu spadku również z uwzględnieniem majątku spadkowego wchodzącego w skład spadku poI. M., a to w postaci udziału przysługującego mu w będącej przedmiotem sprawy nieruchomości z zaznaczeniem, że będzie to jedynie częściowy dział spadku po tym spadkodawcy, bowiem innymi składnikami spadkobiercy już zgodnie rozporządzili. Podnieśli, że brak jest możliwości zaliczenia na ich schedę spadkową powołanej we wniosku darowizny, albowiem ⚫ uczestnicy postępowania nie są dalszymi zstępnymi w rozumieniu przepisuartykułu 1041 k.c., darowizna nie była poczyniona na rzecz uczestników, a na rzecz ich spadkodawcy, po którym odziedziczyli na zasadach ogólnych nie będąc dziedziczącymi, jako dalsi zstępni, I. M.skutecznie doszedł do dziedziczenia po swoich rodzicach, co wyłącza możliwość zastosowaniaartykułu 1041 k.c., zwłaszcza w stosunku doS. M. (1), która to uczestniczka nawet nie jest zstępną spadkodawcyI. M.. nie ma też możliwości dokonania zaliczeń na podstawieartykułu 1039 k.c.z uwagi na fakt, że postępowanie nie toczy się wyłącznie pomiędzy zstępnymi, bądź zstępnymi i małżonkiem spadkodawcówW.iJ. M., ale pomiędzy zstępnymi wyżej wymienionych oraz zstępnymi i małżonki ich zstępnego, który to skutecznie doszedł do dziedziczenia. Odnośnie żądania rozliczenia nakładów i wydatków wskazali, że wnioskodawczyni nie udowodniła, by ponosiła je w całości, by były one nakładami koniecznymi oraz by wnioskodawczyni podejmowała próby uzyskania zgody na ich poniesienie od współposiadaczy. W odpowiedzi na powyższe, w piśmie przygotowawczym z dnia 20 listopada 2013 roku, wnioskodawczyni podtrzymała w całości dotychczasowe żądanie, w tym ewentualnego rozliczenia nakładów i wydatków na spadkową nieruchomość. Podniosła, że nie ma konieczności przeprowadzenia działu spadku po zmarłymI. M.oraz zarzuciła, że chybione są twierdzenia uczestników, jakoby nie powinno się uwzględniać darowizny poczynionej przez spadkodawców na rzecz ich synaI. M.i jego żony. W piśmie przygotowawczym z dnia 26 listopada 2013 roku uczestnicy postępowania podtrzymali stanowisko, iż nie należą do kręgu osób zobowiązanych na mocyartykułu 1039 k.c.do zaliczenia na schedę spadkową darowizn. Jednakże, gdyby powyższe stanowisko okazało się nieuzasadnione to wskazali, że na rzecz samej wnioskodawczyni również zostały dokonane darowizny i przysporzenia, chociażby w postaci środków pieniężnych wybranych przez wnioskodawczynię z książeczek oszczędnościowych spadkodawców, darowizny na rzecz wnioskodawczyni i środków pieniężnych na rozpoczęcie działalności gospodarczej zakładu fryzjerskiego i darowizny na zakup mebli w kwocie 13.000 złotych. Ponadto darowizna poczyniona w dniu 9 czerwca 1972 roku obejmowała nie 20 arów działki, a 7 arów powierzchni działki. Powierzchnia ta została pomniejszona na skutek zmian administracyjnych i ostatecznie, jak wynika z księgi wieczystej ta powierzchnia wynosi 5,7 ara. Jednocześnie istotnym jest, że darowizna obciążona była ciężarem w postaci 6,26 kwintali żyta, a w przeliczeniu na złote kwotą 939 złotych, którą to należność w całości uregulowali obdarowani. Z kolei w piśmie przygotowawczym z dnia 5 kwietnia 2016 roku, w uzupełnieniu wniosku o dział spadków z dnia 23 stycznia 2013 roku, wnioskodawczyni wniosła o rozliczenie wydatków poczynionych przez nią na spadkową nieruchomość w łącznej kwocie 2.815 złotych 40 groszy przez zasądzenie na jej rzecz od uczestniczki postępowaniaS. M. (1)kwoty 140 złotych 77 groszy i od pozostałych uczestników postępowania kwot po 105 złotych 57 groszy. Na rozprawie w dniu 26 września 2016 roku pełnomocnik wnioskodawczyni wniósł, jak we wniosku, a także o przyjęcie wartości spadkowej nieruchomości zgodnie z opinią biegłej sądowej wnosząc o przyznanie spadkowej nieruchomości na wyłączną własność wnioskodawczyni bez spłat na rzecz uczestników postępowania, albowiem wartość zaliczonej na ich schedę spadkową darowizny poczynionej przez spadkodawców na rzeczI. M.przekracza wartość ich udziałów w spadkowej nieruchomości. W przeciwnym razie ogólna spłata na rzecz uczestników postępowania wyniosłaby kwotę 7.746 złotych. Pełnomocnik uczestników postępowania wniósł natomiast jak dotychczas, z tym że zgodził się na przyznanie spadkowej nieruchomości na wyłączną własność wnioskodawczyni ze spłatami na rzecz uczestników postępowania proporcjonalnymi do ich udziałów w spadkowej nieruchomości. Nadto wniósł o rozstrzygnięcie o kosztach postępowania według norm przepisanych. Sąd ustalił i zważył, co następuje. Na podstawie dowodów w postaci akt sprawy Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie o sygnaturze I Ns 114/85, w tym postanowienia tego Sądu z dnia 29 maja 1985 roku oraz zezwolenia Urzędu Skarbowego wD.z dnia 26 lipca 1985 roku, akt sprawy Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie o sygnaturze I Ns 184/10, w tym postanowienia tego Sądu z dnia 7 maja 2010 roku, wydruku elektronicznegoKsięgi Wieczystej numer (...)z dnia 2 stycznia 2013 roku, opinii biegłego sądowegoR. D.z dnia 10 maja 1992 roku oraz z zeznań świadkówZ. M. (1)iW. W., a także z przesłuchania wnioskodawczyniK. G.oraz uczestniczek postępowaniaR. T.iS. M. (1)Sąd ustalił, że spadkodawcyW. M.iJ. M.byli małżeństwem.W. M.zmarł w dniu 17 kwietnia 1982 roku wB., przy czym spadek po nim na mocy ustawy nabyli: żonaJ. M.w 1/4 części oraz dzieciW. W.,I. M.,T. M.,Z. M. (2)iK. G.wszyscy po 3/20 części.J. M.zmarła z kolei w dniu 11 września 1988 roku wB., a spadek po niej na mocy ustawy nabyły: dzieciW. W.,K. G.,Z. M. (2)iI. M.każdy po 1/5 części oraz wnukowieA. B.iG. M.każdy po 1/10 części. W skład spadku poW. M.iJ. M.wchodzą natomiast wyłącznie udziały odpowiednio w 1/2 części i 5/8 części w prawie własności nieruchomości położonej wP.przyulicy (...)składającej się z zabudowanejdziałki gruntu numer (...)o powierzchni 0,(...)hektara, dla której tutejszy Sąd prowadziKsięgę Wieczystą numer (...). W dacie otwarcia spadku po spadkodawcachW. M.iJ. M.nieruchomość powyższa nie była zabudowana budynkiem użytkowym w postaci garażu. W skład mas spadkowych nie wchodziły też jakiekolwiek środki finansowe. W oparciu zaś o dokumenty znajdujące się w aktach sprawy Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie o sygnaturze I Ns 526/04, w tym postanowienia tego Sądu z dnia 26 listopada 2004 roku oraz w aktach sprawy Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie o sygnaturze I Ns 161/85, w tym postanowienia tego Sądu z dnia 21 czerwca 1985 roku Sąd ustalił, że w dniu 17 czerwca 1983 roku zmarł brat wnioskodawczyniT. M., zaś spadek po nim na mocy ustawy nabyli: żonaZ. M. (3)oraz dzieciA. M.(obecnieS.) iG. M.- każdy po 1/3 części. Następnie, to jest w dniu 1 listopada 1996 roku, zmarł drugi z braci wnioskodawczyniI. M., a spadek po nim na mocy ustawy nabyli: żonaS. M. (1)w 1/4 części oraz dzieciZ. M. (2)iR. T.,Z. K.iS. M. (2)każdy po 3/16 części. Na podstawie dowodów w postaci: wypisu aktu notarialnego Repertorium A numer(...)z dnia 2 sierpnia 2011 roku, wypisu aktu notarialnego Repertorium A numer(...)z dnia 14 kwietnia 2013 roku oraz aktKsięgi Wieczystej numer (...)Sąd ustalił, że umową darowizny z dnia 2 sierpnia 2011 roku brat wnioskodawczyniZ. M. (2), bratowa wnioskodawczyniZ. M. (3)oraz bratankowie wnioskodawczyniA. S.iG. M.darowali wnioskodawczyni swoje udziały w prawie własności nieruchomości spadkowej, które nabyli w drodze dziedziczenia, a umową darowizny z dnia 14 kwietnia 2013 roku siostra wnioskodawczyniW. W.darowała jej swój udział spadkowy w nieruchomości wynoszący 16/80 części. Z uwagi na powyższe udziały wnioskodawczyni i uczestników postępowania spadkowej nieruchomości wynoszą obecnie: wnioskodawczyniK. G.64/80 części, uczestniczki postępowaniaS. M. (1)4/80 części ,zaś uczestników postępowaniaS. M. (2),R. T.,Z. M. (1)iZ. K.po 3/80 części. Wreszcie na podstawie dokumentu w postaci wypisu aktu notarialnego Repertorium A numer(...)z dnia 17 sierpnia 2016 roku Sąd ustalił, że uczestnicy postępowaniaS. M. (1),S. M. (2),R. T.iZ. M. (1)orazZ. K.dokonali częściowego działu spadku poI. M.dotyczącego nieruchomości położonej wP.przyulicy (...), dla której Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie prowadziKsięgę Wieczystą numer (...). W tych okolicznościach Sąd doszedł do przekonania, że wniosek o dział spadków poW. M.iJ. M.nie jest zasadny i podlega oddaleniu. Zasadą jest, zgodnie zartykułem 506 k.p.c., że postępowanie nieprocesowe wszczyna się na wniosek, a jedynie w wypadkach wskazanych w ustawie Sąd może wszcząć postępowanie także z urzędu, które powinien czynić zadość przepisom o pozwie w tym zawierać dokładnie określone żądanie (artykuł 187 paragraf 1 punkt 1 k.p.c.w związku zartykułem 13 paragraf 2 k.p.c.) Wymóg ten służy ścisłemu i jednoznacznemu określeniu przedmiotu osądzenia i zakresu udzielenia ochrony prawnej w ten sposób wnioskodawca określa treść oczekiwanego rozstrzygnięcia wyznaczając tym samym granice rozpatrywania sprawy przez Sąd. Nie ulega wątpliwości, że w rozpoznawanej sprawieK. G.złożyła wniosek o dział spadku poW. M.iJ. M.w skład których wchodziły udziały odpowiednio po 1/2 części i 5/8 części w poszczególnych masach spadkowych nieruchomości zabudowanej składających się zdziałki gruntu numer (...)o powierzchni 0,(...)hektara położonej przyulicy (...)wP., dla której to nieruchomości Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie prowadziKsięgę Wieczystą numer (...). Wniosek zaś o dział spadku zmierza do uzyskania orzeczenia likwidującego wspólność określonego majątku. Przedmiotem postępowania jest tu więc żądanie w ukształtowania prawa, które dotyczy konkretnego mienia, a nie określonej jedynie rzeczy. Zgodnie bowiem zartykułem 922 paragraf 1 k.c.spadek stanowi ogół praw i obowiązków majątkowych należących do spadkobiercy w chwili jego śmierci spadkodawcy w chwili jego śmierci przechodzących na jego następców prawnych. Tymczasem uszło uwadze wnioskodawczyni, że wniosła ona o przyznanie jej na własność całej nieruchomości zabudowanej składającej się zdziałki gruntu numer (...)o powierzchni 0,(...)hektara położonej przyulicy (...)wP., a nie udziałów w spadkowej nieruchomości. Nie ulega natomiast wątpliwości, że przysługujący jej udział w tej nieruchomości wynoszący 64/80 części został przez nią nabyty częściowo w wyniku spadkobrania poW. M.iJ. M., a częściowo w drodze darowizn poczynionych na jej rzecz przezZ. M. (2),Z. M. (3),A. S.,G. M.orazW. W.. W tej sytuacji wnioskodawczyni skoro żądała przyznania jej na własność całej nieruchomości winna była również złożyć wniosek o zniesienie współwłasności nieruchomości. Do postępowania wszczętego na taki wniosek mają zaś zastosowanie przepisyartykułu 618i następnyk.p.c.celem zaś tego postępowania jest wyjście ze współwłasności określonej rzeczy (artykuł 211 k.c.iartykuł 212 k.c.) Jakkolwiek do działu spadku stosuje się odpowiednio przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych (artykuł 688 k.p.c.) to jednak należy uwzględnić w tym postępowaniu odrębności wynikające z uregulowania zawartego wartykułach 1037do 1046k.c.,artykule 1070i następnychk.c.orazartykule 680i następnychk.p.c. Najistotniejsze było jednak to, że uczestnicy postępowaniaS. M. (1),S. M. (2)iR. T.,Z. M. (1)iZ. K., którzy figurują jako współwłaściciele w księdze wieczystej prowadzonej dla przedmiotowej nieruchomości położonej wP.przyulicy (...), nie są spadkobiercami jako dalsi zstępni poW. M.iJ. M., bowiem w chwili śmierci spadkodawcówI. M.dochodził skutecznie do dziedziczenia, co zresztą wynika z treści postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku. Z uwagi na niniejszą okoliczność koniecznym jest dokonanie działu spadku również w uwzględnieniem majątku spadkowego wchodzącego w skład spadku poI. M., a to w postaci udziału przysługującemu mu w będącej przedmiotem sprawy nieruchomości. Oczywistym jest, że w przypadku wielostopniowego działu, jaki ma miejsce w aktualnym stanie, nie jest koniecznym dokonanie działu spadku po kolejnych spadkodawcach w kolejności odwrotnej do daty otwarcia spadku. Niewątpliwie jednak wielostopniowy dział spadku wymaga dokonania działu po wszystkich spadkodawcach, a w sytuacji kiedy wielostopniowi spadkobiercy żądają dokonania działu składnika wchodzącego w skład masy spadkowej będącego nieruchomością dział spadku powinien być dokonany po wszystkich spadkodawcach. Tymczasem we wniosku żądaniem objęto jedynie dwóch z trzech spadkodawców. Wreszcie nie można tracić z pola widzenia, że w orzecznictwie ugruntowane jest stanowisko, iż w wypadku gdy w skład spadku wchodzi udział spadkodawcy w majątku objętym małżeńską wspólnością ustawową, do dokonania działu spadku niezbędne jest uprzednie albo jednoczesne z działem spadku, połączone w tym samym postępowaniu, przeprowadzenie podziału majątku wspólnego chyba, że zapadł już prawomocny wyrok rozstrzygający o żądaniu ustalenia nierównych udziałów małżonków majątku wspólnego oraz o żądaniach zwrotu wydatków nakładów i innych świadczeń z majątku wspólnego na majątek odrębny lub odwrotnie albo, że częściowy dział spadku nie dotyczył udziału spadkodawcy w ich majątku wspólnym (tak uchwała Sądu Najwyższego z dnia 2 marca 1972 roku III CZP 100/71 OSNC 1972 numer 7,8 pozycja 129). W myśl bowiem przepisuartykułu 43 paragraf 1 k.r.o.małżonkowie mają od chwili ustania wspólności ustawowej równe udziały w majątku objętym tą wspólnością jednakże zgodnie z treścią dalszych paragrafów tego artykułu Sąd w określonych w tych przepisach okolicznościach może ustalić udziały w inny sposób, mianowicie z uwzględnieniem stopnia, w którym każdy z małżonków przyczynił się do powstania tego majątku. Roszczenie to może być dochodzone w drodze powództwa, a jeśli toczy się postępowanie o podział majątku wspólnego po ustaniu wspólności ustawowej, w tym postępowaniu (artykuł 567 paragraf 1 k.p.c.) Nie ma natomiast jakichkolwiek podstaw do orzekania o żądaniu ustalenia nierównych udziałów w postępowaniu o dział spadku po jednym z małżonków, choćby uczestnikiem tego postępowania jako jeden ze spadkobierców był pozostały przy życiu małżonek gdyż zgodnie z dyspozycją przepisuartykułu 13 paragraf 1 k.p.c.Sąd rozpoznaje sprawę w innym postępowaniu niż proces tylko wtedy, gdy ustawa tak stanowi. Przepisartykułu 567 paragraf 1 k.p.c.dotyczy natomiast nieprocesowego postępowania o podział majątku wspólnego, nie ma natomiast analogicznego przepisu w odniesieniu do nieprocesowego postępowania o dział spadku. Dopóki nie zostanie więc przesądzone jakie są ostatecznie udziały spadkodawców w majątku wspólnym dopóty nie jest możliwe ustalenie przez Sąd spadku, w myśl dyspozycji przepisuartykułu 684 k.p.c., składu i wartości spadków, skoro równe udziały małżonków w majątku wspólnym są do tej chwili hipotetyczne. Z tego więc punktu widzenia dział spadku mógłby nastąpić, gdyby pomimo nieprzeprowadzenia uprzednio postępowania o podział majątku wspólnego żądanie i ustalenie nierównych udziałów zostało już rozstrzygnięte prawomocnym wyrokiem. W przeciwnym wypadku niezbędne był by uprzednie lub jednoczesne połączone w jednym postępowaniu z działami spadków dokonanie podziału majątku wspólnego. Po prawomocnym bowiem dokonaniu tego podziału żądanie ustalenia nierównych udziałów nie mogłoby już nastąpić ze względu na prekluzję przewidzianą w przepisieartykułu 618 paragraf 3 k.p.c., która odnosi się również do żądań przewidzianych w przepisieartykułu 567 paragraf 1 k.p.c., a to w związku z treścią przepisuparagrafu 3tego artykułu oraz z treścią przepisuartykułu 688 k.p.c.(tak uzasadnienie uchwały wskazanej wyżej). Z drugiej strony przepisyartykułu 45 k.r.o.przewidują rozliczenia wynikające z wydatków, nakładów i innych świadczeń poczynionych z majątku wspólnego na majątek odrębny oraz poczynionych z majątku odrębnego na majątek wspólny. W wyniku dokonanych rozliczeń może się okazać, że pomimo równych udziałów małżonków w majątku wspólnym cały ten majątek po dokonaniu odpowiednich zaliczeń przysługuje tylko jednemu z małżonków. W tym ostatnim wypadku praktycznie nic z majątku wspólnego nie wejdzie do masy spadkowej po drugim z małżonków, która objęta jest działem spadku. Rozstrzygnięcie o tym w zasadzie może nastąpić w postępowaniu nieprocesowym o podział majątku wspólnego (artykuł 45 paragraf 2 k.r.o.iartykuł 567 paragraf 1 k.p.c.), a w procesie tylko wtedy, gdy wcześniej zwrot jest niezbędny ze względu na dobro rodziny (artykuł 45 paragraf 2 k.r.o.). Dopóki więc kwestia zwrotu nie zostanie przesądzona we właściwym trybie, dopóty nie jest możliwe ostateczne, a niezbędne do dokonania działu spadku ustalenie składu i wartości tego spadku (tak w uzasadnieniu uchwały powołanej wyżej oraz uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 21 października 1998 roku II CKU 56/98 Lex numer 465995). Powyższe rozważania dotyczą sytuacji zaistniałej w niniejszej sprawie, albowiem objęty postępowaniem majątek spadkowy obejmują udziały majątku wspólnym zmarłegoI. M.i uczestniczki postępowaniaS. M. (1). Przed wszczęciem niniejszego postępowania nie zapadł natomiast prawomocny wyrok rozstrzygający o żądaniu i ustaleniu nierównych udziałów tych małżonków w ich majątku wspólnym oraz o żądaniach zwrotu wydatków, nakładów i innych świadczeń z majątku wspólnego na majątek osobisty lub odwrotnie. Jednocześnie nie było przeprowadzone postępowanie o podział majątku wspólnegoI. M.i uczestniczki postępowaniaS. M. (1). Uniemożliwia to natomiast dokonanie działu spadków poW. M.iJ. M.skoro Sąd nie był w stanie ustalić jakie dokładnie udziały w przedmiotowej nieruchomości przysługują uczestnikom postępowania, a co za tym idzie w jakich kwotach przysługiwały by im ewentualne spłaty od wnioskodawczyni. Nie można też tracić z pola widzenia faktów, że bez wydania orzeczenia w przedmiocie zniesienia współwłasności nieruchomości, działu spadku poI. M.oraz podziału majątku wspólnegoI. M.i uczestniczki postępowaniaS. M. (1)- wnioskodawczyni zapewne nie uzyskałaby wpisu prawa własności w księdze wieczystej prowadzonej dla przedmiotowej nieruchomości. Biorąc pod uwagę wszystkie te okoliczności uznać należy za niedopuszczalne modyfikowanie przez Sąd rozpoznający sprawę treści żądania zawartego we wniosku inicjującym sądowe postępowanie nieprocesowe. W niniejszej sprawieK. G.była reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, od którego należy wymagać prawidłowo określonego żądania uwzględniając, że z dokumentów zawartych w aktach sprawy oraz w aktachKsięgi Wieczystej numer (...)wynika jednoznacznie, iż prawo osób wymienionych w tej księdze jako współwłaściciele nieruchomości wynika z dziedziczenia poW. M.,J. M.,I. M., a także z tytułu poczynionych na rzeczK. G.darowizn. Ponadto część udziałów w przedmiotowej nieruchomości jest również objęta wspólnością majątkową małżeńską zmarłegoI. M.i uczestniczki postępowaniaS. M. (1). Skoro zaś fachowy pełnomocnik wnioskodawczyni do dnia zamknięcia rozprawy nie rozszerzył żądania wniosku - wniosek o dział spadków poW. M.iJ. M.podlegał oddaleniu jako przedwczesny. Z tych powodów na podstawie przytoczonych przepisów orzeczono jak w punkcie I postanowienia. Przepisartykułu 520 paragraf 1 k.p.c.stanowi, że każdy uczestnik postępowania ponosi koszty postępowania związane ze swoim udziałem w sprawie. Od tej zasady przepisyparagrafu 2 i 3 artykułu 520 k.p.c.przewidują wyjątki. Według przepisów pierwszego z tych paragrafów, jeżeli uczestnicy postępowania są w różnym stopniu zainteresowani wyniku postępowania lub interesy ich są sprzeczne Sąd może stosunkowo rozdzielić obowiązek zwrotu kosztów lub włożyć go na jednego z uczestników w całości przy czym to samo dotyczy zwrotu kosztów postępowania wyłożonych przez uczestników. Z kolei przepisyparagrafu 3 artykułu 520 k.p.c.stanowią, że, jeżeli interesy uczestników są sprzeczne Sąd może włożyć na uczestnika, którego wnioski zostały oddalone lub odrzucone obowiązek zwrotu kosztów postępowania poniesionych przez innego uczestnika, przy czym wskazaną zasadę stosuje się odpowiednio, jeżeli uczestnik postępował niesumiennie lub oczywiście niewłaściwie. W niniejszej sprawie Sąd ustalił, że interesy uczestników postępowania nie były sprzeczne. Nie zachodzi bowiem sprzeczność interesów, jeżeli uczestnicy postępowania zgodnie domagają się zniesienia współwłasności, podziału majątku wspólnego lub działu spadku, niezależnie od tego jaki sposób podziału postulują i jakie wnioski w tym zakresie składają. Wnioskodawczyni i uczestnicy postępowania nie byli także w różnym stopniu zainteresowani wynikiem postępowania, gdyż w ich wspólnym interesie było dokonanie działu spadków. W takim postępowaniu uczestnicy są bowiem w równym stopniu zainteresowani wynikiem postępowania, a ich interesy w zasadzie są wspólne, gdyż polegają na wyjściu ze stanu wspólności (tak uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 9 sierpnia 2012 roku V CZ 30/12 Lex numer 1231642). Z tych powodów Sąd uznał, że nie ma podstaw do odstąpienia od zasady wyrażonej w przepisieartykułu 520 paragraf 1 k.p.c. Mając powyższe na uwadze w oparciu o przytoczone przepisy Sąd orzekł jak w punkcie II postanowienia. Orzeczenie z punktu III postanowienia znajduje uzasadnienie w przepisie artykułu 113 ustęp 4 ustawy o kosztach sądowych i sprawach cywilnych.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie date: '2016-09-30' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Leszek Kawecki legal_bases: - artykułu 1039 paragraf 1 k.c. - artykuł 187 paragraf 1 punkt 1 k.p.c. - artykułu 43 paragraf 1 k.r.o. recorder: Joanna Antoniszyn signature: I Ns 83/13 ```

152510500000503_I_C_000055_2016_Uz_2016-07-12_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 55/16 POSTANOWIENIE Dnia 12 lipca 2016 roku Sąd Rejonowy w Rawie Mazowieckiej I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSR Jarosław Janeczek Protokolant: st. sekr. sąd. Monika Adamczyk po rozpoznaniu w dniu 12 lipca 2016 roku w Rawie Mazowieckiej na rozprawie sprawy z powództwa B. (...)Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego wG. przeciwko E. B. o zapłatę postanawia: odrzucić pozew. SSR Jarosław Janeczek Sygn. akt I C 55/16 UZASADNIENIE W pozwie wniesionym do Sądu w dniu 4 stycznia 2016 roku powódB. (...)Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty wG.domagał się zasądzenia odE. B.kwoty 105,71 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. W uzasadnieniu pozwu wskazano, że strona pozwana w dniu 13 września 2007 roku zawarła z(...) Bank Spółka Akcyjnaumowę kredytu o numerze(...). Wobec braku spłaty, bliżej niewskazanego zadłużenia, ze wskazanej umowy wierzytelność została sprzedana przez wierzyciela na rzecz powoda na podstawie umowy z dnia 31 maja 2011 roku. Nadto powód wskazał, że nabył wierzytelność w łącznej kwocie 105,71 zł, w tym 4,21 zł tytułem odsetek umownych naliczanych przez bank w wysokości zgodnej z treścią zawartej umowy bankowej, w okresie od jej zawarcia do dnia sprzedaży wierzytelności na rzecz powoda oraz 101,50 zł tytułem kosztów poniesionych przez bank w związku z monitoringiem płatności (koszty upomnień telefonicznych i pisemnych) oraz tytułem działań windykacyjnych podejmowanych przez bank po dniu wypowiedzenia umowy (koszty windykacji pisemnej, telefonicznej i bezpośredniej). Powód podniósł również, że po nabyciu wierzytelności kontynuował naliczanie odsetek za opóźnienie w spłacie wymagalnego kredytu, według ustawowej stopy procentowej. Na dzień wniesienia pozwu zaległość z tego tytułu wynosiła 0 zł. Zdaniem powoda wysokość zadłużenia strony pozwanej na dzień 20 listopada 2015 roku wynosi 4,21 zł tytułem odsetek i 101,50 zł tytułem kosztów. Powód wskazał również, że dokonał kapitalizacji odsetek na dzień wniesienia pozwu, w związku, z czym domaga się zasadzenia na jego rzecz dalszych odsetek o dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Strona pozwana, mimo prawidłowego powiadomienia, nie stawiła się na rozprawę i nie zajęła stanowiska w sprawie w żadnej formie. Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 13 września 2007 roku(...) Bank Spółka Akcyjnazawarł ze stroną pozwanąumowę o numerze (...)– umowę kredytu na zakup towarów i usług, przyznania limitu kredytowego i wydania karty kredytowej. Umowa nie przewidywała żadnych opłat windykacyjnych oraz w związku z monitoringiem płatności. W ogólnych warunkach umowy przewidziano, iż w przypadku nieterminowej spłaty raty kredytu podejmowane są działania upominawcze, za które kredytobiorca miał ponosić koszty 9 zł za każdorazowe upomnienie telefoniczne i koszty przygotowania i wysyłki korespondencji upominawczej w wysokości pięciokrotności opłaty pocztowej za nadanie jednego zamiejscowego listu poleconego z dnia wysyłki tej korespondencji. (dowód: kopia umowy – k. 11-12) W dniu 26 kwietnia 2011 roku(...) Bank (...)Fundusz Inwestycyjny Zamknięty wG.zawarli umowę sprzedaży wierzytelności o bliżej nieznanych warunkach i dotyczącą bliżej nieznanych wierzytelności. W dniach 21 czerwca 2011 roku i 14 listopada 2011 roku zawarto również aneksy do tej umowy. (dowód: kopia wyciągu z umowy – k. 14, kopie aneksów – k. 15) W dniu 20 listopada 2015 rokuB. (...)Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty wG.wystawił wyciąg z ksiąg rachunkowych, w którym wskazał, że w dniu 31 maja 2011 roku nabył wierzytelność wobec strony pozwanej, od(...) Bank Spółka Akcyjna. Cesja wierzytelności dotyczyła umowy kredytu ratalnego z dnia 13 września 2007 roku i kwoty 105,71 zł. W wyciągu wskazano również, że kwota wymagalnej należności to 105,71 zł w tym odsetki 4,21 zł i koszty – 101,50 zł. (dowód: wyciąg – k. 4) Sąd Rejonowy zważył, co następuje: Powództwo okazało się niezasadnie i jako takie zasługiwało wyłącznie na oddalenie. W pierwszej kolejności należy odnieść się do kwestii dotyczącej formy wydanego orzeczenia. Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie zaszły podstawy do wydania wyroku zaocznego. Zgodnie zart. 339 §1 k.p.c.jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny. Wydanie wyroku zaocznego nie jest możliwe pomimo niestawiennictwa pozwanego na rozprawie, jeżeli: pozwany żądał przeprowadzenia rozprawy w swej nieobecności albo składał już w sprawie wyjaśnienia ustnie lub na piśmie (art. 340 k.p.c.), albo sąd stwierdzi nieprawidłowość w doręczeniu wezwania albo jeżeli nieobecność pozwanego jest wywołana nadzwyczajnym wydarzeniem lub inną znaną sądowi przeszkodą, której nie można przezwyciężyć (art. 214 §1 k.p.c.). Sąd nie wyda ponadto wyroku zaocznego, jeżeli na pierwszej rozprawie, poza pozwanym, nieobecny jest także powód, który nie żądał rozpoznania sprawy w swej nieobecności, gdyż w tym przypadku sąd zawiesza postępowanie (art. 177 §1 pkt 5 k.p.c.). Strona pozwana w sprawie w żaden sposób nie wdała się w spór, co do istoty sprawy, nie stawiła się na rozprawę pomimo, iż była o jej terminie prawidłowo zawiadomiona, nie złożyła też odpowiedzi na pozew ani w żaden inny sposób nie zajęła stanowiska w sprawie. Nie wniosła również o przeprowadzenie rozprawy w swojej nieobecności. Okoliczności sprawy nie wskazują także, aby zaistniały jakieś szczególne przeszkody uniemożliwiające jej stawiennictwo na wezwanie Sądu. Co prawda pełnomocnik powoda również nie był obecny na rozprawie, ale złożył wniosek o jej przeprowadzenie pod jego nieobecność. Zatem w świetle powyższych okoliczności zachodziły podstawy do wydania wyroku zaocznego. W myślart. 339 §2 k.p.c.wydając wyrok zaoczny, Sąd przyjmuje za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Oznacza to, że sąd wydając wyrok zaoczny nie dokonuje weryfikacji prawdziwości twierdzeń o faktach przytoczonych przez powoda, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Powyższa regulacja stanowi specyficzną sankcję za naruszenie ciężaru procesowego – wdania się w spór co do istoty sprawy (art. 221 k.p.c.), zrównują w skutkach brak zajęcia stanowiska przez pozwanego z przyznaniem przez niego okoliczności faktycznych (art. 230 k.p.c.) Twierdzenia pozwu uznaje się za budzące uzasadnione wątpliwości, m.in. w sytuacji, gdy dowody i twierdzenia przedstawione przez powoda są niekompletne, pozostawiają wątpliwości co do okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sporu, nie przedstawiają pełnego obrazu rzeczywistości, wskazują na brak legitymacji procesowej powoda lub pozwanego czy są sprzeczne ze złożonymi przez powoda dokumentami. W takiej sytuacji wydając wyrok sąd nie może oprzeć się wyłącznie na twierdzeniach powoda i należy przeprowadzić postępowanie dowodowe celem wyjaśnienia powstałych wątpliwości (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 sierpnia 1972 r., III CR 153/72 OSNCP 1973 z. 5, poz. 80). W sprawie niniejszej co strona pozwana nie zaprzeczyła istnieniu wierzytelności, bowiem nie zajęła w ogóle stanowiska w sprawie, to jednakże w ocenie Sądu przytoczone przez powoda okoliczności faktyczne budzą uzasadnione wątpliwości, co uniemożliwiało wydanie wyroku zaocznego uwzględniającego roszczenie w oparciu o twierdzenia faktyczne pozwu. Należy podkreślić, iż twierdzenia faktyczne w rozumieniuart. 339 §2 k.p.c.muszą być wskazane przez samego powoda w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, a nie wynikać ze złożonych dokumentów (tzn. Sąd nie może stosującart. 339 §2 k.p.c.uzupełniać stanu faktycznego wskazanego przez powoda analizując przestawione dowody, gdyż takie zachowanie Sądu jest faktycznym prowadzeniem postępowania dowodowego, a nie przyjęciem za prawdziwe twierdzeń faktycznych powoda). Okoliczności podane w treści pozwu są zbyt lakoniczne by przyjąć je za niebudzące wątpliwości. Należy mieć na uwadze, domniemanie zgodności twierdzeń powoda z rzeczywistym stanem rzeczy nie zwalnia powoda od przytoczenia faktów, które są niezbędne do dokonania subsumpcji materialnoprawnej, stanowiącej faktyczną i materialnoprawną podstawę wyroku. Sąd obowiązany jest bowiem, nawet przy uznaniu twierdzeń powoda za prawdziwe, dokonać prawidłowej oceny zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach, z punktu widzenia prawa materialnego (por. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 czerwca 1997 r. w sprawie I CKU 87/97). Musi być więc możliwość – w oparciu o twierdzenia faktyczne pozwu – dokonania subsumcji podanych faktów do obowiązujących uregulowań prawnych i treści umowy stron. Powód dochodzi w niniejszej sprawie odsetek umownych naliczanych przez bank w wysokości zgodnej z treścią zawartej umowy bankowej, w okresie od jej zawarcia do dnia sprzedaży wierzytelności na rzecz powoda. Powód nie wskazał jednak żadnego elementu powalającego na obliczenie należnych od strony pozwanej odsetek. Nie wskazał również jak sam żądane odsetki obliczył. Nie wskazał, kiedy to strona pozwana popadła w zwłokę (daty wymagalności, od której należałoby naliczać odsetki), co do jakiej kwoty (kwoty zaległości od której należałoby obliczyć wysokość należnych odsetek), daty kiedy zwłoka dłużnika ustała (to jest daty do której należałoby obliczać wysokość należnych odsetek) oraz obowiązującej w umowie stawki oprocentowania mającej zastosowanie do obliczenia tych odsetek. Brak jakichkolwiek twierdzeń faktycznych powoda w zakresie wyżej wskazanych okoliczności nie pozwala ocenić czy roszczenie o odsetki, w świetle umowy stron oraz prawa materialnego, jest uzasadnione czy nie. W tej sytuacji każda podana przez powoda kwota z tytułu odsetek budzi wątpliwości, co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy. Nadto powód dochodzi w niniejszej sprawie kosztów w związku z monitoringiem płatności oraz kosztów windykacji a w treści pozwu również nie podał żadnych istotnych faktów związanych z tymi roszczeniami. Nie wskazał jak kwestię te regulowała umowa stron, w szczególności, kiedy i w jakich sytuacjach umowa przewidywała prawo banku do pojęcia działań wobec swojego dłużnika oraz jak były umownie określone koszty tych działań. Powód nie dał sądowi żadnych twierdzeń faktycznych, co do umownego uregulowania tej kwestii przez strony, twierdzeń, z którymi można by porównać określone zdarzenia faktyczne i stwierdzić, że w związku z tym po stronie pozwanej powstał obowiązek zapłaty konkretnej kwoty pieniężnej. Powód nie wskazał również żadnych faktów, z których wynikałoby konkretny obowiązek zapłaty, w szczególności nie wskazał, kiedy i jakie to działania monitorujące lub windykacyjne wobec strony pozwanej w związku z umową podjął pierwotny wierzyciel i z jakiego powodu. Tym samym, co do obydwu kwot wskazanych w pozwie, jako żądanie, nie jest możliwa subsumcja stanu faktycznego do obowiązujących uregulowań prawnych w szczególności umowy stron i dojście przez Sąd do wniosku, iż powództwo w tym zakresie jest uzasadnione w oparciu o twierdzenia faktyczne z pozwu. Uwzględnienie powództwa, wyrokiem zaocznym, w oparciu o same kwoty żądania, bez ich oparcia w jakichkolwiek faktach, doprowadziłoby do tego, że ocena roszczenia powoda w oparciu o uregulowania materialnoprawne byłaby całkowitą fikcją. Wobec uzasadnionych wątpliwości, co do okoliczności faktycznych, w przytoczonych w pozwie, w szczególności, co do kwoty żądania, Sąd Rejonowy w Rawie Mazowieckiej przeprowadził postępowanie dowodowe z dokumentów (a raczej kserokopii dokumentów) załączonych do pozwu. Sąd ustalił stan faktyczny w sprawie na podstawie wskazanych powyżej dokumentów oraz kserokopii dokumentów. Wprawdzie większość złożonych przez stronę powodową „dokumentów” to tylko kserokopie, z których części zawodowy pełnomocnik powoda nie poświadczył za zgodność z oryginałem, to jednak ich treść nie była kwestionowana przez stronę pozwaną. Jak trafnie wskazał, Sąd Najwyższy z unormowaniaart. 129 k.p.c.wynika, że jeżeli strona powołuje się w pozwie na dowód z dokumentu, musi się liczyć z tym, że będzie obowiązana złożyć w sądzie oryginał dokumentu i to nie tylko wtedy, gdy nie złożyła jego odpisu, ale także wtedy, gdy jego odpis był załącznikiem pisma. Obowiązek ten powstaje z chwilą zgłoszenia przez stronę przeciwną żądania złożenia dokumentu w oryginale. Jeżeli strona przeciwna nie wystąpi z żądaniem przedstawienia dokumentów zgłoszonych w pozwie, jako środki dowodowe, to nie powstał obowiązek procesowy ich przedłożenia i należy przyjąć, że twierdzenia w nim zawarte są niesporne (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 października 2008 roku, I CSK 62/08, LEX nr 470020) Przy czym należy podkreślić, że na podstawie dokumentów o charakterze prywatnym, takich jak wyciąg z ksiąg powoda (art. 194 ust 2 ustawy o funduszach inwestycyjnych z dnia 27 maja 2004 roku[Dz.U. z 2014 r. poz. 157, z późn. zm.]), Sąd ustalił jedynie, że autor tego dokumentu złożył oświadczenie zawarte w treści tego dokumentu, a nie to, że oświadczenie to opisuje rzeczywisty stan rzeczy (art. 245 k.p.c.) Powód wywodzi swoje roszczenie z faktu zawarcia umowy przelewu (art. 509 §1 k.c.z wierzycielem pierwotnym, który z kolei zawarł umowę bankową ze stroną pozwaną. Obowiązek zapłaty strony pozwanej ma wynikać z umowy bankowej. Zgodnie zart. 232 k.p.c.oraz wart. 6 k.c.ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania. To one są dysponentem toczącego się procesu i od nich zależy jego wynik. Mają, bowiem obowiązek przejawiać aktywność, w celu wykazania wszystkich istotnych okoliczności i faktów, z których wywodzą skutki prawne. Należy stwierdzić, iż w rozpatrywanej sprawie to na stronie powodowej ciążył obowiązek wykazania, że po pierwsze powstała wierzytelność przysługująca wcześniejszemu wierzycielowi, a po drugie, iż skutecznie nabyła tę wierzytelności od poprzednika prawnego. W ocenie Sądu powód nie dowiódł żadnej z wyżej wskazanych okoliczności. Ze złożonej przez powoda umowy strony pozwanej z wierzycielem pierwotnym z dnia 13 września 2007 roku nie wynika, w ocenie Sądu, żaden obowiązek zapłaty w związku z monitoringiem płatności oraz w związku z działaniami windykacyjnymi podejmowanych przez bank po dniu wypowiedzenia umowy w kwocie żądanej z tego tytułu pozwem. Jedynie w ogólnych warunkach umowy kredytu na zakup towarów przewidziano, iż w przypadku nieterminowej spłaty raty kredytu podejmowane są działania upominawcze, za które kredytobiorca miał ponosić koszty 9 zł za każdorazowe upomnienie telefoniczne i koszty przygotowania i wysyłki korespondencji upominawczej w wysokości pięciokrotności opłaty pocztowej za nadanie jednego zamiejscowego listu poleconego z dnia wysyłki tej korespondencji. Jednakże w ocenie Sądu mamy tu do czynienia z niedozwolonym postanowieniem umownym. Zgodnie zart. 3851k.c.postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Ustawa za nieuzgodnione indywidualnie postanowienia umowy, nakazuje traktować te, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. Nie może być wątpliwości, że strona pozwana w sprawie jest konsumentem, który zawarł umowę bankową z przedsiębiorcą prowadzącym działalność w tym zakresie. Nie budzi również wątpliwości, że postanowienia dotyczące opłat windykacyjnych nie dotyczą głównych świadczeń stron. Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 czerwca 2004 roku (I CK 635/03) pojęcie „głównych świadczeń stron” (art. 3851§ 1 zd. 2. k.c.) należy interpretować raczej wąsko, w nawiązaniu do elementów przedmiotowo istotnych umowy. Opłaty windykacyjne z całą pewnością nie należą do istoty umowy pożyczki. W końcu nie może podlegać również dyskusji, iż postanowienia umowne dotyczące opłat za czynności windykacyjne nie zostały indywidualnie uzgodnione ze stroną pozwaną. Są one częścią standardowych ogólnych warunków, które bank stosował do wszystkich klientów. Zastrzeżenie w umowie na niekorzyść klienta opłat wysyłanie wezwań do zapłaty oraz wykonywanie telefonów bez jakiekolwiek związku z rzeczywistymi kosztami tych czynności rażąco narusza interes konsumenta i dobre obyczaje. Opłaty windykacyjne mogą, co najwyższej odnosić się do rzeczywistych czynności, odzwierciedlać ich rzeczywisty koszt i nie mogą stanowić źródła dochodu banku. W stanie faktycznym sprawy koszty wezwań są niezwiązane z rzeczywistymi kosztami pocztowymi – wskazuje to choćby fakt, że stanowią one krotność opłaty pocztowej. Nie odzwierciedlają one również innych kosztów banku, gdyż ich wzrost nie jest związany ze wzrostem wynagrodzeń pracowników bankowych, którzy mieliby te czynności wykonywać, lecz ze wzrostem kosztem usług pocztowych. Przy czym „opłata windykacyjna” wzrasta nie o wzrost kosztów pocztowych [tj. o wzrost rzeczywistych kosztów banku], lecz wielokrotnie więcej. Trudno przypuszczać by bank po wzroście kosztów wysyłkę podnosił swoim pracownikom dokonującym wysyłek wynagrodzenie o czterokrotność wzrostu opłaty pocztowej. Wskazuje to na to, że „opłaty windykacyjne” nie mają na celu wyłącznie pokrycia kosztów banku, lecz mają być karą dla konsumenta i źródłem dodatkowego dochodu dla banku Również niezwiązane z rzeczywistymi kosztami czynności są opłaty za monity telefoniczne. Żadna zwykła rozmowa telefoniczna nie kosztuje 9 zł. Nadto za rażące naruszenie interesów klienta banku należy uznać nieokreślenie w ogólnych warunkach ilości i częstotliwości, z jaką mogą być podejmowane czynności rozmów telefonicznych i wysyłki korespondencji. Powoduje to, że nie ma żadnych ograniczeń po stronie banku, co możliwości generowania kosztów windykacyjnych i obciążania nimi konsumenta. Nawet zresztą gdyby wyżej omówione postanowienie regulaminu nie było klauzulą abuzywną i stosowały się do strony pozwanej, nie zmieniałoby to rozstrzygnięcia Sądu. Powód nie wykazał (a nawet nie wskazał) żadnych zdarzeń faktycznych z tym związanych, to jest kiedy, jakie i dlaczego to konkretne działania podjął bank, działań za które miałby zapłacić strona pozwana. Nie wykazał, kiedy i jakie to rozmowy telefoniczne przeprowadzono ze stroną pozwaną. Nie wykazał, kiedy wysłano do strony pozwanej monity listowne i ile wówczas (w dniu wysyłki) wynosiła 5 krotność opłaty pocztowej za nadanie jednego zamiejscowego listu poleconego (co pozwoliłoby obliczyć należną opłatę). Bez ustalenia konkretnych faktów w tym zakresie nie sposób przyjąć, że po stronie pozwanej powstał konkretny obowiązek zapłaty kwoty 101,50 zł. Podobnie również powód również nie przedstawił żadnych twierdzeń faktycznych w zakresie odsetek (kwoty zaległości i jej daty wymagalności). To również nie pozwala Sądowi na ustalenie wysokości ewentualnie należnych bankowi odsetek. Przedstawienie okoliczności faktycznych istotnych w sprawie jest warunkiem sine qua non wykazania zasadności powództwa, i dopiero zgłoszenie okoliczności faktycznych, na których oparte jest żądanie pozwu, podlega dowodzeniu (art. 227 k.p.c.) lub od tego dowodzenia jest zwolnione wskutek istnienia notorii (art. 228 k.p.c.), ich przyznania przez drugą stronę (art. 229 k.p.c.) lub ich przemilczenia przez przeciwnika procesowego (art. 230 k.p.c.), ewentualnie wskutek ich objęcia domniemaniem faktycznym (art. 231 k.p.c.) lub prawnym. Strona nie może, zatem ograniczyć się jedynie do zgłoszenia dowodów [w tym wypadku przedłożenia umowy bankowej], z pominięciem podniesienia okoliczności faktycznych, na które te dowody zgłasza, bowiem nie jest rolą sądu w procesie wywodzenie okoliczności faktycznych ze zgłoszonych dowodów, przenoszące właściwie wyniki postępowania dowodowego do sfery domysłów, jakie okoliczności faktyczne strona wywodzi z przedstawionych dowodów, lecz weryfikacja twierdzeń strony w oparciu o przedstawione wyżej reguły dowodzenia. Tym samym należy stwierdzić, że pierwotna wierzytelność, zarówno w zakresie odsetek, jako i kosztów, nie została wykazana i zapewne nawet nie istnieje. Roszczenia powoda nie udowodnia również wyciąg z własnych ksiąg powoda. Zgodnie z przepisemart. 194 ust 1 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych(tj. - Dz.U. z 2014 r., poz. 157 dalej: „u.f.i.”) w obowiązującym brzmieniu, księgi rachunkowe funduszu sekurytyzacyjnego, wyciągi z tych ksiąg podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych funduszu i opatrzone pieczęcią towarzystwa zarządzającego funduszem sekurytyzacyjnym oraz wszelkie wystawione w ten sposób oświadczenia zawierające zobowiązania, zwolnienie z zobowiązań, zrzeczenie się praw lub pokwitowanie odbioru należności mają moc prawną dokumentów urzędowych oraz stanowią podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych i rejestrach publicznych. Z ust. 2 art. 194 „u.f.i.” wynika, że moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowa w ust. 1, nie obowiązuje jednak w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym. Obecne brzmienie powołanego przepisu jest wynikiem obowiązku dostosowania systemu prawa do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 lipca 2011 roku w sprawie P 1/10 (LEX nr 852310), w którym Trybunał Konstytucyjny uznałart. 194„u.f.i.”, w części, w jakiej nadaje moc prawną dokumentu urzędowego księgom rachunkowym i wyciągom z ksiąg rachunkowych funduszu Sekurytyzacyjnego w postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta, za niezgodny zart. 2, art. 32 ust. 1 zdanie pierwsze i art. 76 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 roku(Dz.U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483 ze zm.) oraz za zgodny zart. 20 Konstytucji. W związku z powyższym aktualnie wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego winien być traktowany, jako dokument prywatny (art. 245 k.p.c.), co oznacza, iż nie stanowi on dowodu zawartych w nim informacji, a jedynie wyjaśnienie stanowiące poparcie stanowiska strony, która je przedłożyła. Dane ujmowane w księgach rachunkowych funduszu oraz wyciągu z tych ksiąg mogą stanowić dowód jedynie tego, że określonej kwoty wierzytelność jest wpisana w księgach rachunkowych względem określonego dłużnika na podstawie opisanego w tych księgach zdarzenia, np. cesji wierzytelności. Dokumenty te nie stanowią dowodu na skuteczność dokonanej cesji wierzytelności oraz istnienia i wysokości nabytej wierzytelności. Okoliczności te, powinien wykazać fundusz odpowiednimi dowodowymi, zgodnie z ciężarem dowodu wynikającym zart. 6 k.c.(por. wyrok SN z dnia 13 czerwca 2013 roku, V CSK 329/12, LEX nr 1375500). Już samo nie wykazanie istnienia wierzytelności pierwotnej uzasadnia oddalenie powództwa. Pomijając kwestię nie udowodnienia istnienia wierzytelności pierwotnej, należy wskazać, że powód nie wykazał również faktu zawarcia umowy przelewu z dnia 31 maja 2011 roku, na którą się powołuje, jako na podstawę nabycia wierzytelności od pierwotnego wierzyciela. Powód nie złożył żadnego dokumentu dotyczącego takiej umowy. Nie jest, więc znana treść tej umowy. Nie można, więc ustalić, jakie wierzytelności były jej przedmiotem i czy doszło do ich skutecznego przejścia na rzecz powoda. Powód złożył dokumenty dotyczące innej umowy z dnia 26 kwietnia 2011 roku, a więc umowy, która zgodnie z twierdzeniami faktycznymi powoda jest poza obszarem zainteresowania Sądu. Tylko na marginesie należy wskazać, iż dokumenty dotyczące umowy z 26 kwietnia 2011 roku są niekompletne i wobec tego nie pozwalają dokonywać ustaleń faktycznych dotyczących treści tej umowy. Nie można czynić ustaleń dotyczących treści jakiejś czynności prawnej w oparciu o wybiorczo przedstawione części tej umowy. Nie sposób, bowiem stwierdzić, co strony w ramach umowy oświadczyły w części umowy, która nie została sądowi przedstawiona. Jeżeli więc strona powołuje się na jakąś umowę zawartą w formie pisemnej jest obowiązana przedstawić dokument obejmujący całą treść umowy a nie tylko postanowienia umowne, które są dla niej korzystne. Skoro powód, wbrew treściart. 6 k.c., nie wykazał zasadności powództwa, należało je oddalić w całości. © JJ, 2016-07-25 SSR Jarosław Janeczek

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Rawie Mazowieckiej date: '2016-07-12' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Jarosław Janeczek legal_bases: - art. 177 §1 pkt 5 k.p.c. - art. 194 ust 2 ustawy o funduszach inwestycyjnych z dnia 27 maja 2004 roku - art. 509 §1 k.c. - art. 2, art. 32 ust. 1 zdanie pierwsze i art. 76 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 roku recorder: st. sekr. sąd. Monika Adamczyk signature: I C 55/16 ```

152510000001503_III_Ca_000383_2014_Uz_2014-08-19_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III Ca 383/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 19 sierpnia 2014 r. Sąd Okręgowy w Łodzi III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym: Przewodniczący:SSO Sławomir Zieliński Sędziowie :SO Radosław Olewczyński (ref.) SR (del.) Katarzyna Bielczyk Protokolant:Monika Bura po rozpoznaniu w dniu 19 sierpnia 2014 r. w Łodzi na rozprawie sprawy z powództwaS. G. przeciwkoTowarzystwu (...)wW. o zapłatę na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego w Zgierzu z dnia 16 grudnia 2013 r. wydanego w sprawie I C 1066/12 I zmienia zaskarżony wyrok w ten tylko sposób, że wymienioną w punkcie 1 wyroku kwotę 6.874,60 zł podwyższa do kwoty 10.388,68 zł (dziesięć tysięcy trzysta osiemdziesiąt osiem złotych sześćdziesiąt osiem groszy), a wymienioną w punkcie 1 a wyroku kwotę 6.628,60 zł podwyższa do kwoty 10.142,68 zł (dziesięć tysięcy sto czterdzieści dwa złote sześćdziesiąt osiem groszy); II oddala apelację w pozostałym zakresie; III zasądza odTowarzystwa (...)wW.na rzeczS. G.kwotę 319,11 zł (trzysta dziewiętnaście złotych jedenaście groszy) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Łodzi date: '2014-08-19' department_name: III Wydział Cywilny Odwoławczy judges: - Katarzyna Bielczyk - Sławomir Zieliński - Radosław Olewczyński legal_bases: [] recorder: Monika Bura signature: III Ca 383/14 ```

155010000002521_V_Pa_000073_2016_Uz_2016-10-21_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. aktV Pa 73/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia29 września 2016 r. Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy w składzie następującym: PrzewodniczącySSO Andrzej Marek SędziowieSSO Krzysztof Główczyński, SSO Jacek Wilga (spr.) Protokolantstar. sekr. sądowy Ewa Sawiak po rozpoznaniu w dniu29 września 2016 r.w Legnicy na rozprawie sprawy z powództwaE. L.,M. T. przeciwko(...)Ośrodkowi(...)wJ. o ustalenie istnienia stosunku pracy, dopuszczenie do pracy i wynagrodzenie na skutek apelacjipowódek od wyrokuSądu Rejonowego w Legnicy IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia20 kwietnia 2016 r.sygn. aktIV P 238/15 I oddala apelację, II zasądza od każdej z powódek na rzecz strony pozwanej kwoty po 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym. SSO Krzysztof Główczyński SSO Andrzej Marek SSO Jacek Wilga UZASADNIENIE Wyrokiem z dnia 20 kwietnia 2016 roku Sąd Rejonowy w Legnicy oddalił powództwaE. L.iM. T.o ustalenie istnienia stosunku pracy, dopuszczenie do pracy i wynagrodzenie. W uzasadnieniu wskazał, iż powództwa oparte były o twierdzenia powódek, iż skutecznie uchyliły się od złożonych oświadczeń o rozwiązaniu umów o pracę za porozumieniem stron albowiem oświadczenia te były złożone pod wpływem błędu i groźby. Jednakże w ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci dokumentów, zeznań świadków i przesłuchania stron nie pozwolił na ustalenie, iż w niniejszej sprawie zachodziły przesłanki umożliwiające powódkom skuteczne uchylenie się od złożonego stronie pozwanej oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę. Możliwość taka zachodziłaby w przypadku spełnienia przesłanek określonych wart. 82 k.c.(brak świadomości lub swobody),art. 83 k.c.( pozorność oświadczenia woli),art. 84 k.c.(błąd istotny),art. 86 k.c.(podstęp),art. 87 k.c.(groźba bezprawna). Przedstawione powódkom do zapoznania się oświadczenia o wypowiedzeniu umowy w trybie dyscyplinarnym oraz drugie za porozumieniem stron były w swej treści jasne i czytelne. Nie można więc przyjąć, że powódki zostały wprowadzone w błąd co do trybu rozwiązania umowy, a w konsekwencji, że swą decyzję o rozwiązaniu umowy za porozumieniem stron podjęły nie rozumiejąc skutków takiej decyzji. Powódki powołując się na błąd podniosły, iż rozwiązanie umów o pracęza porozumieniem stron podpisały w dniu 30.07.2015r pod wpływem błędui zastraszania ich, że zostaną dyscyplinarnie zwolnione jeśli nie zgodzą sięna porozumienie stron. Oświadczyły, iż gdyby nie działały pod wpływem błędu i dano im czas na spokojne i rozsądne ocenienie sytuacji nie podpisałyby przygotowanego przez kierownictwo takiego oświadczenia W takiej sytuacji rozważał Sąd I instancji również czy powódki nie działały pod wpływem groźby bezprawnej. W ocenie Sądu nie można było uznać, że przełożonyP. O.wywierał w tym zakresie na powódki jakąkolwiek presję. W orzecznictwie utrwalony jest pogląd, że groźba jest bezprawna, jeżeli grozi dokonaniem czynu zabronionego przez prawo albo sprzecznego z powszechnie przyjętymi w społeczeństwie normami etycznego postępowania. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 05.01.1983r., I PR 106/82 (OSNC 1983/9/137) poinformowanie pracownika przez przełożonego o negatywnej ocenie działania tego pracownika i wskazanie na możliwe konsekwencje prawne, w tym uprzedzenie pracownika, że jego czyn może być uznany za dający podstawę do zwolnienia bez wypowiedzenia, nie stanowi groźby bezprawnej w rozumieniuart. 87 kcw zw. zart. 300 kp.(zob. również wyrok SN z dnia 08.05.2002r, I PKN 106/01, LEX nr 564458). Z ustaleń faktycznych dokonanych w sprawie nie wynikało też, że celem działania pracodawcy było zmuszenie powódek do złożenia oświadczenia, w którym wyrażą one wolę rozwiązania umów o pracę za porozumieniem stron. Zgromadzony materiał nie wykazał, aby strona pozwana nie miała rzeczywistego zamiaru rozwiązania z nimi umów o pracę z powodu posiadania w bufecie i co gorsze sprzedawania klientom towarów przeterminowanych. Nie można uznać, że przekazanie powódkom informacji co do podjętej decyzji o dyscyplinarnym ich zwolnieniu stanowiło tylko pretekst czy sposób wymuszenia na nich zgody na rozwiązanie umów na mocy porozumienia stron - czym strona pozwana była zainteresowana. Powódki przyznały, że były dla każdej z nich przygotowane po dwa pisma i miały możliwość wyboru które z nich podpiszą. W tych okolicznościach podnieść należało, zdaniem Sądu Rejonowego, iż to, że powódki, decydując się na rozwiązanie umowy za porozumieniem stron , podejmowały decyzję w warunkach presji nie oznacza jeszcze, iż presja ta była równoznaczna z celem strony pozwanej, polegającym na dążeniu do wymuszenia na nich zgody na rozwiązanie umów o pracę w tym właśnie trybie. Warunkiem bowiem uznania możliwości uchylenia się na podstawieart. 87 k.c.w zw. zart. 300 k.p od skutków prawnych oświadczenia woliw przypadku przekazania przez pracodawcę pracownikowi informacjio zamiarze jednostronnego rozwiązania umowy o pracę jest wyraźny zamiari rzeczywisty cel pracodawcy skłonienia pracownika, wbrew jego woli, do wyrażenia zgody na rozwiązanie stosunku pracy na mocy porozumienia stron, mimo że nie było podstaw do jednostronnego rozwiązania stosunku pracy przez pozwaną. Taka sytuacja w przedmiotowej sprawie nie miała miejsca. Mając to na uwadze i ze względu na dokonane ustalenia faktyczne , należy stwierdzić , że powódki nie miały podstaw do uchylenia się na mocyart. 87 k.c.od skutków złożonego przez nie oświadczeń woli, wobec czego ich żądanie stwierdzenia , że nadal istnieje między nimi stosunek pracy, Sąd uznał za bezzasadne. Wyrok powyższy zaskarżyły apelacją obie powódki reprezentowane przez zawodowego pełnomocnika. W apelacji zarzucono: 1 sprzeczność istotnych ustaleń Sądu I instancji z treścią materiału dowodowego zebranego w sprawie, poprzez ustalenie, że materiał dowodowy nie wykazał, aby powódki przy podejmowaniu decyzji były zastraszane lub działały pod wpływem groźby stosowanej w stosunku do nich, podczas gdy z materiału dowodowego wynika, że w istocie powódki zostały zastraszone przez dyrektora(...)Ośrodka (...)wJ.P. O.i KierownikaA. H.i przymuszone do złożenia oświadczenia woli. W konsekwencji Sąd I Instancji nieprawidłowo ustalił stan faktyczny w sprawie przyjmując, że powódki nie mogły skutecznie uchylić się od oświadczeń woli złożonych w dniu 31 lipca 2015 r. o rozwiązaniu umowy o pracę za porozumieniem stron. Powyższe naruszenie doprowadziło do poczynienia przez Sąd I instancji ustaleń sprzecznych z materiałem dowodowym i w rezultacie oddalenia powództwa. 2 naruszenie przepisu postępowania, tj.art. 328 § 2 k.p.c., poprzez brak rozważań w zakresie oceny zgromadzonych dowodów, co skutkuje brakiem możliwości prześledzenia rozumowania Sądu, polegające na bezkrytycznym przyjęciu stanu faktycznego w istocie wyłącznie na podstawie zeznań świadków i przesłuchaniaP. O., a tym samym istotne pominięcie przy ustalaniu stanu faktycznego dowodów z przesłuchania powódek. Sąd I instancji nie wyjaśnił dlaczego, i w jakim zakresie odmówił wiarygodności zeznaniom powódek, a przyjął jako wiarygodne zaznania świadków i dowód z przesłuchania w charakterze stronyP. O., stwierdzając ogólnie, że „materiał dowodowy nie wykazał, aby powódki przy podejmowaniu decyzji były zastraszane lub działały", sprzedawały przeterminowane towary w(...)Ośrodku (...)wJ., a także nie były zastraszane przez pracodawcę przy składaniu oświadczeń woli o rozwiązaniu umowy o pracę za porozumieniem stron. 3 naruszenie przepisu postępowania, tj.art. 233 § l k.p.c., które miało wpływ na treść wydanego w sprawie wyroku, poprzez: uchybienie przez Sąd I Instancji zasadom logicznego rozumowaniai doświadczenia życiowego, poprzez oparcie się przez Sąd I instancji na ilościowym porównaniu przedstawionych przez świadków spostrzeżeń oraz wniosków, a w konsekwencji uznanie, że oświadczenia złożone przez powódki nie były dotknięte wadą, która uzasadniałaby uznanieza skuteczne uchylenie się od skutków prawnych złożonych oświadczeń woli, pomimo że odpowiadające zasadom logiki powiązanie ujawnionychw postępowaniu dowodowym okoliczności w całość zgodnąz doświadczeniem życiowym, ma jednoznaczną wymowę i pozwalana przyjęcie, że powódki zostały zastraszone przez przełożonegoP. O., przymuszone do złożenia oświadczeń woli i mogły skutecznie uchylić się od oświadczeń woli złożonych pod wpływem groźby. braku uwzględnienia przy ocenie materiału dowodowego zeznań powódek wbrew nakazowi nie doznającemu wyjątku oceny całokształtu okoliczności sprawy, a w rezultacie przyjęcie, że przełożonyP. O.nie wywierał jakiekolwiek presji na powódkach w trakcie składania oświadczenia woli o rozwiązaniu umowy o pracę za porozumieniem stron oraz, że powódki sprzedawały przeterminowany towar. Powódki składając obszerne zeznania wskazały, że w istocie zostały przymuszone do podjęcia decyzji o złożeniu oświadczenia woli oraz, że nigdy nie zdarzyło im się sprzedawać przeterminowanych towarów w(...)wJ.. Oceniając materiał dowodowy zgromadzony w sprawie Sąd I instancji bezkrytycznie oparł się na zeznaniach świadków i dowodzie z przesłuchaniaP. O.uznając okoliczności stosowania wobec powódek groźby za nieudowodnioną, mimo że istniały podstawy ku temu uznaniu. Wszechstronne rozważenie zebranego materiału oznacza natomiast uwzględnienie wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu oraz wszystkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych środków dowodowych, a mających znaczenie dla ich mocy dowodowej i wiarygodności. 4 naruszenie przepisu postępowania, tj.art. 232 k.p.c., które miało istotny wpływ na treść wydanego w sprawie wyroku, polegające na przyjęciu, że powódki nie wywiązały się z nałożonego na nie ciężaru dowodowego i nie przedstawiły dowodów na okoliczność, że w dniu 31 lipca 2015 r. składając oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę za porozumieniem stron nie działały pod wpływem groźby. Powyższe naruszenie doprowadziło do uznania przez Sąd I instancji, że powódki nie udowodniły stosowania wobec nich groźby przy złożeniu oświadczenia woli. Powódki złożyły tymczasem obszerne zeznania w których wyjaśniły, że czuły się zastraszone, nie mogły opuścić biura, a Dyrektor krzykiem przymuszał je do podpisania dokumentu - złożenia oświadczenia woli. Stawiając powyższe zarzuty skarżące wniosły o zmianę wyroku Sądu I instancji poprzez: I ustalenie istnienia stosunku pracy na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, pomiędzy powódkąE. L.a pozwanym(...)Ośrodkiem (...)wJ., ustalenie istnienia stosunku pracy na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, pomiędzy powódkąM. T.a pozwanym(...)Ośrodkiem (...)wJ., II zasądzenie na rzecz powódkiE. L.od(...)Ośrodka (...)wJ.wynagrodzenia wynikającego z osobistego zaszeregowania określonego stawką miesięczną, za okres pozostawania w gotowości do pracy, od dnia 12 sierpnia 2015 r. do dnia dopuszczeniaE. L.do pracy, III zasądzenie na rzecz powódkiM. T.od(...)Ośrodka (...)wJ.wynagrodzenia wynikającego z osobistego zaszeregowania określonego stawką miesięczną, za okres pozostawania w gotowości do pracy, od dnia 12 sierpnia 2015 r. do dnia dopuszczeniaM. T.do pracy, IV zasądzenie od pozwanej na rzecz powódek ad. 1 i ad. 2 kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz 34 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictw, V zasądzenie od pozwanej na rzecz powódek ad. 1 i ad. 2 kosztów postępowania apelacyjnego. Sąd Okręgowy zważył: W apelacji podniesiono zarzuty oznaczone jako zarzuty przepisów naruszenia prawa procesowego w postaciart 233 §1 kpc,232 kpc,328 §2 kpc. Ich analiza wskazuje jednak, iż w rzeczywistości skarżące zarzuciły Sądowi – poprzez zarzuty określone jako zarzuty naruszenia prawa procesowego – odmówienie im prawa do uchylenia się od skutków złożonych pod wpływem groźby oświadczeń o rozwiązaniu ich umów o pracę za porozumieniem stron. W tym zakresie zatem zarzuciły tak naprawdę naruszenieart 87 kc.Jedynie zarzut wadliwego – zdaniem powódek – ustalenia Sądu I instancji, iż sprzedawały przeterminowany towar może być potraktowany jako zarzut naruszenia prawa procesowego, a konkretnieart. 233 §1 kpc. Ten zarzut winien być rozpoznany przez Sąd Okręgowy w pierwszej kolejności, jako, że prawo materialne powinno być stosowane do prawidłowych ustaleń faktycznych. W tym zakresie stwierdzić należało: Sąd ustalił fakt sprzedaży przeterminowanych towarów w oparciu o zeznania świadkaK. M.. Okoliczności powyższe potwierdzili pośrednio również świadkowieA. H.iK. S.. Nadto niesporną pozostaje okoliczność, iż w barze w którym pracowały powódki przeprowadzono inwentaryzację, w trakcie której stwierdzono znaczne ilości przeterminowanego towaru, za który odpowiadały materialnie powódki. Okoliczności powyższe pozwalają uznać za logiczny i zgodny z doświadczeniem życiowym wniosek Sądu o sprzedaży przez powódki przeterminowanych towarów. Odmienne twierdzenia samych powódek – którym Sąd nie dał wiary – nie uzasadniają zarzutu naruszenia zasad oceny dowodów przewidzianych wart 233 §1 kpc. To że w sprawie możliwa jest również inna ocena dowodów nie jest ku temu – w świetle zgromadzonego w tej materii orzecznictwa – wystarczającym powodem. Tym samym podstawą oceny czy w sprawie powódki podjęły decyzjęo rozwiązaniu umowy o pracę za porozumieniem stron pod wpływem bezprawnej groźby, winien być stan faktyczny sprawy ustalony w toku postępowania przed Sądem I instancji. Przesłanki uchylenia się pracownika od skutków swojego oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę za porozumieniem stron z powodu błędu(ale także groźby) sformułowane zostały w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 23 września 2014 roku, IIPK 269/13. Według tego Sądu prawo do takiego uchylenia się nie jest bezwarunkowe. Zakreślone w w/w wyroku warunki to: 1 pozostawanie w błędzie co do okoliczności faktycznych (bądź złożenie oświadczenia przed upływem groźby), 2 złożenie oświadczenia o uchyleniu się od skutków oświadczenia woli (art. 88 § 2 kc) , 3 dokonanie tej czynności w terminie 7 dni od wykrycia błędu (lub ustania stanu obawy), 4 wniesienie odwołania do sądu w terminie 7 dni od dnia niedopuszczenia pracownika do pracy, W każdym jednak przypadku warunkiem koniecznym dla powstania możliwości uchylenia się od skutków złożonego oświadczenia woli w przedmiocie rozwiązania stosunku pracy za porozumieniem stron jest pozostawanie w błędzie lub złożenie oświadczenia pod wpływem bezprawnej groźby. W rozpoznawanej sprawie Sąd I instancji przyjął, iż warunek ten nie został spełniony. Powódki nie pozostawały w błędzie co do okoliczności faktycznych i nie działały pod wpływem bezspornej groźby. Na etapie postępowania apelacyjnego powódki kwestionowały jedynie ocenę Sądu Rejonowego co do braku bezprawnej groźby. Stąd też Sąd Okręgowy akceptując ocenę Sądu Rejonowego co do braku błędu po stronie powódek jedynie w zakresie podejmowania przez nie decyzji o rozwiązaniu umowy o pracę za porozumieniem stron pod wpływem groźby zważył: Brak jest podstaw do przyjęcia, aby strona pozwana tak bezprawną groźbę wobec powódek zastosowała. W tym zakresie Sąd Rejonowy trafnie przyjął, iż w orzecznictwie utrwalony jest pogląd, że groźba jest bezprawna, jeżeli grozi dokonaniem czynu zabronionego przez prawo albo sprzecznego z powszechnie przyjętymi w społeczeństwie normami etycznego postępowania. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 05.01.1983r., I PR 106/82 (OSNC 1983/9/137) poinformowanie pracownika przez przełożonego o negatywnej ocenie samowolnego działania tego pracownika i wskazanie na możliwe konsekwencje prawne, w tym uprzedzenie pracownika, że jego czyn może być uznany za dający podstawę do zwolnienia bez wypowiedzenia, nie stanowi groźby bezprawnej w rozumieniuart. 87 kcw zw. zart. 300 kp.(zob. również wyrok SN z dnia 08.05.2002r, I PKN 106/01, LEX nr 564458). To stanowisko Sąd Okręgowy aprobuje. W sprawie ustalono, iż powódki będąc materialnie odpowiedzialne za powierzony im towar doprowadziły do jego przeterminowania i taki przeterminowany towar sprzedawały. Doprowadziły tym samym do zagrożenia zdrowia kupujących – za co odpowiedzialność poniosłaby strona pozwana. Te okoliczności uzasadniały rozwiązanie z powódkami umowy w trybieart 52 §1 kp. Postępowanie powódek stanowiło bowiem ciężkie naruszenie podstawowego obowiązku pracowniczego - dbania o dobro pracodawcy (art 100 §2 pkt 4 kp). Pracodawca rzeczywiście zatem dążył do rozwiązania umowy o pracę z powódkami i miał ku temu usprawiedliwione powody. Jego zachowanie polegające na uświadomieniu tego powódkom z jednoczesnym stworzeniem możliwości rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron nie mogło być w takiej sytuacji potraktowane jako rodzaj groźby bezprawnej ze względu na użycie swego rodzaju podstępu zmierzającego do wymuszenia rozwiązania stosunku pracy za porozumieniem stron. Pracodawca bowiem dążył jedynie do tego, aby powódki podpisały jedno z przygotowanych przez niego pism – czy to jego oświadczenia o rozwiązaniu umowy w trybieart 52 §1 kp, czy też oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę za porozumieniem – pozostawiając przy tym wybór samym powódkom. Decyzję podjęły one zatem samodzielnie. Trwało to dosyć długo. Przy podejmowaniu decyzji nie pozostawały pod wpływem groźby. Brały jednak pod uwagę okoliczności, iż mogą stracić zatrudnienie w trybie przewidzianym wart 52 §1 kp. Oceniły ostatecznie, iż będzie to dla nich mniej korzystne. Stąd też podpisały porozumienie o rozwiązaniu umowy o pracę. Ich decyzja w tym względzie była swobodna. Już powyższa okoliczność – brak błędu i groźby – uniemożliwiły powódkom możliwość skutecznego uchylenia się przez nie od złożonego oświadczenia woli. Nie było potrzeby w takiej sytuacji badania dalszych przesłanek skuteczności takiego uchylenia się wynikających z wyroku Sądu Najwyższego z dnia 23 września 2014 roku, IIPK 269/13. Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy oddalił apelację jako niezasadną na podstawieart. 385 kpc. O kosztach zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym orzekł na podstawieart 98 kpc, §9 ust. 1 pkt 1 oraz § 10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie. SSO Krzysztof Główczyński SSO Andrzej Marek SSO Jacek Wilga

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Legnicy date: '2016-09-29' department_name: V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Krzysztof Główczyński - Jacek Wilga - Andrzej Marek legal_bases: - art. 88 § 2 kc - art 100 §2 pkt 4 kp - art. 328 § 2 k.p.c. recorder: star. sekr. sądowy Ewa Sawiak signature: V Pa 73/16 ```

154505200000503_I_C_004837_2016_Uz_2017-07-07_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt: I C 4837/16 Dnia 7 lipca 2017 r. WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Sąd Rejonowy dlaW. M.wW.I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSR Joanna Kapica Protokolant: Anna Grzyb po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 czerwca 2017 r. wW. sprawy z powództwaE. G. przeciwkoA.Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnejz siedzibą wW. o roszczenia z bezpodstawnego wzbogacenia I. zasądza od pozwanegoA.Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW.na rzecz powodaE. G.kwotę 2.016 (dwa tysiące szesnaście) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 października 2016 roku do dnia zapłaty; II. w pozostałej części powództwo oddala; III. zasądza od pozwanegoA.Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW.na rzecz powodaE. G.kwotę 1.318 (jeden tysiąc trzysta osiemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 1.217 (jeden tysiąc dwieście siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie date: '2017-07-07' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Joanna Kapica legal_bases: [] recorder: Anna Grzyb signature: I C 4837/16 ```

150500000000503_I_ACa_000020_2017_Uz_2017-09-13_003

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I ACa 20/17 (...) W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 13 września 2017 r. Sąd Apelacyjny w Białymstoku I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Dariusz Małkiński (spr.) Sędziowie : SA Beata Wojtasiak SO del. Grażyna Wołosowicz Protokolant : Małgorzata Sakowicz - Pasko po rozpoznaniu w dniu 13 września 2017 r. w Białymstoku na rozprawie sprawy z powództwaA. C. przeciwko Spółdzielni Mieszkaniowej(...)wO. o stwierdzenie nieważności decyzji zarządu na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 2 listopada 2016 r. sygn. akt I C 505/16 uzupełnia pkt 1 a) wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 8 czerwca 2017 r. sygn. akt I ACa 20/17 i ustala dodatkowo, że decyzja zarządu Spółdzielni Mieszkaniowej(...)wO.z dnia 28 maja 2014 r. - w części ustanawiającej opłaty za sporządzenie odpisów i kopii dokumentów w kwocie przewyższającej 0,09 zł (brutto) za stronę dokumentu a ponadto w części dotyczącej opłat za samodzielne wykonywanie kopii - jest nieważna. (...) UZASADNIENIE (wyroku uzupełniającego) W wydanym w niniejszej sprawie wyroku z dnia 8 czerwca 2017 r. Sąd Apelacyjny w Białymstoku zmienił zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 2 listopada 2016 r. sygn. akt: I C 505/16 w ten sposób, że w punkcie I ustalił, że decyzja zarządu Spółdzielni Mieszkaniowej(...)wO.z dnia 28 maja 2014 r. w przedmiocie kalkulacji opłat za wykonanie kserokopii dokumentów w części oznaczonej punktem II. „Robocizna – wykonanie czynności przez pracownika” jest nieważna, a w punkcie II zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 200 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Zasądził także od pozwanej na rzecz powoda kwotę 200 zł tytułem zwrotu kosztów procesu w instancji odwoławczej. W dniu 9 czerwca 2017 r. powódA. C.wystąpił z wnioskiem o uzupełnienie powyższego wyroku przez ustalenie nieważności decyzji zarządu Spółdzielni Mieszkaniowej(...)wO.z dnia 28 maja 2014 r. w części ustanawiającej opłaty za sporządzenie odpisów i kopii dokumentów w kwocie przewyższającej 0,09 zł za stronę dokumentu oraz w części dotyczącej opłat za samodzielne wykonywanie kopii. Pozwana Spółdzielnia Mieszkaniowa(...)wO.złożony przez powoda wniosek o uzupełnienie wyroku pozostawiła do uznania Sądu. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Wniosek o uzupełnienie wyroku był uzasadniony. W myślart. 351 § 1 k.p.c.strona może w ciągu dwóch tygodni od ogłoszenia wyroku, a gdy doręczenie wyroku następuje z urzędu – od jego doręczenia, zgłosić wniosek o uzupełnienie wyroku, jeżeli sąd nie orzekł o całości żądania, o natychmiastowej wykonalności albo nie zamieścił w wyroku dodatkowego orzeczenia, które według ustawy powinien był zamieścić z urzędu. Wniosek o uzupełnienie wyroku co do kosztów lub natychmiastowej wykonalności sąd może rozpoznać na posiedzeniu niejawnym (art. 351 § 2 k.p.c.), zaś orzeczenie uzupełniające wyrok zapada w postaci wyroku, chyba że dotyczy wyłącznie kosztów lub natychmiastowej wykonalności (art. 351 § 3 k.p.c.). W niniejszej sprawie w prawomocnym wyroku z dnia 8 czerwca 2017 r., sygn. akt I A Ca 20/17 ustalono za nieważną decyzję zarządu Spółdzielni Mieszkaniowej(...)wO.z dnia 28 maja 2014 r. w przedmiocie kalkulacji opłat za wykonanie kserokopii dokumentów w części oznaczonej punktem II. „Robocizna – wykonanie czynności przez pracownika”. W wyroku tym nie została natomiast ujęta podnoszona obecnie przez powoda kwestia zasadności pobierania przez pozwaną Spółdzielnię kosztów samodzielnego kopiowania dokumentacji przez członka Spółdzielni w jej siedzibie. W uzasadnieniu tego orzeczenia powołując się na przepisart. 8( 1)ust. 1 i 2 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych(t. j. Dz. U. z 2013 r., poz. 1222, ze zm.) stwierdzono jednak, że w skład kosztów sporządzenia odpisów i dokumentów oraz udostępniania członkowi spółdzielni ich treści do samodzielnego wykonywania fotokopii w siedzibie Spółdzielni, mogą wchodzić jedynie faktyczne wydatki ponoszone przez nią na realizację powyższych zadań, co wyklucza osiąganie przez Spółdzielnię z tego tytułu jakichkolwiek zysków. Biorąc pod uwagę treść tej konkluzji w ocenie Sądu Apelacyjnego za tego rodzaju czynności członek spółdzielni również nie może ponosić dodatkowych wydatków. Skoro bowiem w przedmiotowej sprawie nie zostało wykazane, aby pracownicy pozwanej Spółdzielni wykonywali poza godzinami pracy i za dodatkowym wynagrodzeniem czynności związane z kopiowaniem, udostępnianiem dokumentacji Spółdzielni, ani też aby czynności te wykonywały osoby z zewnątrz, to uznać trzeba, że czynności te nie pociągają za sobą jakichkolwiek kosztów. W konsekwencji nie sposób przyjąć, że istniała w tym zakresie podstawa do pobierania jakiejkolwiek opłaty. Zdaniem Sądu Apelacyjnego należało również doprecyzować wysokość stawek rzeczowych za sporządzanie odpisów i kopii dokumentów przyjmując, że nie mogą być one wyższe od 0,09 zł brutto za stronę dokumentu. Zauważyć bowiem trzeba, że pozwana Spółdzielnia w kalkulacji kosztów, która stanowi załącznik nr 8 do pozwu, wysokość kosztów rzeczowych określiła na kwotę 0,073 zł netto za odpis formatu A4 (k. 25). Z uwagi zaś na fakt, iż powód tej wartości nie kwestionował, a co więcej, domagał się ustalenia wysokości przedmiotowych stawek w kwocie 0,09 zł, która to wartość jest kwotą brutto sumy 0,073 zł, Sąd Apelacyjny tę kalkulację uznał za zasadną. Natomiast innych ponoszonych przez siebie kosztów pozwana Spółdzielnia nie uwiarygodniła. Nie przedstawiła bowiem odpowiedniej kalkulacji wskazującej na inną wysokość kosztów ponoszonych w związku z wydawaniem swoim członkom odpisów i kopii dokumentów. Wprawdzie pozwana wnioskowała o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego, który miałby za zadanie dokonać szacowania tych kosztów, niemniej jednak opinia biegłego nie może kreować jakichkolwiek kwot. Sąd proceduje bowiem w niniejszej sprawie nad kwestią kosztów rzeczywiście ponoszonych a nie hipotetycznych. Dopiero po ich zadeklarowaniu można się zastanawiać nad poszczególnymi składowymi owych kosztów i uznać za konieczne dopuszczenie dowodu z opinii biegłego. Skoro jednak pozwana takiej kalkulacji nie dostarczyła, a dodatkowo określiła wartość stawek rzeczowych na kwotę 0,073 zł za stronę netto, to należało dojść do wniosku, że jest to kwota prawidłowa. Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny na podstawieart. 351 § 1 k.p.c.w zw. zart. 391 § 1 k.p.c.w zw. zart. 81ust. 1 i 2 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. O spółdzielniach mieszkaniowychorzekł jak w sentencji, podtrzymując w pozostałym zakresie ustalenia i argumentację merytoryczną, które zostały zaprezentowane w uzasadnieniu wyroku głównego. D. M.N. B.W.

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Białymstoku date: '2017-09-13' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Beata Wojtasiak - Dariusz Małkiński - Grażyna Wołosowicz legal_bases: - art. 351 § 1 k.p.c. - art. 8 recorder: Małgorzata Sakowicz - Pasko signature: I ACa 20/17 ```

150515350000503_I_C_000222_2022_Uz_2023-06-29_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 222/22 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 czerwca 2023 r. Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: sędzia Anna Lisowska Protokolant: sekretarz Paula Milewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 czerwca 2023 roku sprawy z powództwaJ. S. przeciwkoD. K. o naruszenie posiadania o r z e k a: I Powództwo oddala. II Zasądza od powódkiJ. S.na rzecz pozwanegoD. K.kwotę 337zł (trzysta trzydzieści siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty. Sygn. akt I C 222/22 UZASADNIENIE W dniu 24 maja 2022 roku (data stempla pocztowego)J. S.wytoczyła powództwo przeciwkoD. K.o ochronę naruszonego posiadania. Powódka wniosła o przywrócenie jej utraconego przez nią posiadania nieruchomości składających się z działek onumerach geodezyjnych (...), położonych w miejscowościB.gminaP., poprzez nakazanie usunięcia pozwanego wraz z jego rzeczami z opisanych działek i oddanie ich w posiadanie powódce oraz nakazanie pozwanemu zaniechania dalszych naruszeń. Nadto powódka wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że na podstawie umowy dzierżawy z dnia 31 maja 2017 roku powódka wydzierżawiała ww. działki gruntu. Umowa została zawarta na czas określony - do 31 grudnia 2020 roku, po czym została ustnie przedłużona o kolejne lata. Pomiędzy powódką a właścicielami w/w nieruchomości powstał spór dotyczący długości umowy dzierżawy. Powódka wskazywała na przedłużenie umowy z uwagi na uregulowanie czynszu dzierżawnego za rok 2021 i 2022, a właściciele twierdzili, że do przedłużenia umowy nie doszło. Powódka w 2021 roku nie wyzbyła się posiadania, nie wydała nieruchomości właścicielom, a właściciele nie wzywali powódki do wydania nieruchomości. Z uwagi na brak wezwania właścicieli do wydania nieruchomości, powódka w 2021 roku w dalszym ciągu uprawiała nieruchomości wykonując na nich zabiegi rolnicze. Powódka podniosła, że w dniu 16 czerwca 2021 roku przystąpiła do prac polowych koszenia łąk. Po chwili na przedmiotowych działkach gruntu zjawił się pozwany, który zawiadomił policję. Policja nie podjęła żadnej interwencji wskazując na konieczność rozwiązania sporu na drodze postępowania sądowego. W dniu 17 czerwca 2021 roku doszło do bezprawnego przejęcia nieruchomości przez pozwanego, który nie zważając na skoszoną przez powódkę trawę, stalerzował pola niszcząc plony i naruszając posiadanie powódki. Zdaniem powódki, pozwany samowolnie przejął posiadanie przedmiotowych działek gruntu poprzez zniszczenie rzeczy w postaci plonów traw i zaoranie łąk. W chwili naruszenia posiadania, pozwany miał wiedzę o tym, że powódka jest w posiadaniu przedmiotowych nieruchomości, gdyż został o tym poinformowany w dniu 1 czerwca 2021 roku przez ojca powódkiB. P.. Pozwany wskazywał, że posiada umowę dzierżawy zawartą z właścicielami, w związku z czym jest uprawniony do posiadania przedmiotowych nieruchomości oraz do przejęcia ich od powódki. W ocenie powódki, to po stronie właścicieli leżała inicjatywa z wystąpieniem do sądu o wydanie nieruchomości, a następnie dysponowanie tą nieruchomością i wydanie jej innemu podmiotowi. Powódka pomimo prowadzonych z pozwanym rozmów nie odzyskała posiadania ww. działek gruntu. Aktualnie, pomiędzy stronami toczy się spór co do należności z tytułu przyznania płatności bezpośrednich do przedmiotowych działek. PozwanyD. K.w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie na jego rzecz od powódki kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 14 maja 2021 roku zawarł umowę dzierżawy działek gruntu objętych sporem. Do tej daty, grunty te były wolne i zostały mu przekazane przez właścicieli w dniu zawarcia umowy, co potwierdza § 8 tejże umowy. Po zawarciu umowy, pozwany niezwłocznie przystąpił do prac polowych i dokonał pierwszych zasiewów, po czym okazało się, że na te same pola samowolnie wjechała osoba trzecia. Ponadto, ojciec powódkiB. P.oświadczył, że posiada tytuł prawny do nieruchomości czym wprowadził w błąd pozwanego. Wyłudził także od pozwanego podpis pod umową o przekazaniu posiadania w dniu 16 czerwca 2021 roku, od którego to oświadczenia pozwany skutecznie się uchylił. Następnie toczyło się postępowanie administracyjne w(...)w sprawie ustalenia osoby, która faktycznie władała i posiadała przedmiotowe działki na dzień 31 maja 2021 roku. W toku tego postępowania ustalono, że to pozwany władał działkami i posiadał do nich tytuł prawny, a powódka sobie jedynie to prawo uzurpowała. Pozwany zaprzeczył, że naruszył posiadanie powódki i podniósł, że było wręcz odwrotnie. Wskazał, że to powódka naruszyła posiadanie pozwanego, nie informując go o tym, że zawarta przez nią umowa dzierżawy wygasła i działki objęte roszczeniem zostały wydane właścicielom. Pozwany zakwestionował również legitymację procesową powódki, podnosząc, że nie jest ona posiadaczem ani dzierżycielem. Ponadto, z ostrożności procesowej, gdyby Sąd uznał, że doszło do naruszenia posiadania, pozwany podniósł, że przedmiotowe powództwo zostało wytoczone po upływie roku od chwili naruszenia. Sąd ustalił, co następuje: W dniu 31 maja 2017 roku pomiędzyE. P. (1)(działającą w imieniu własnym i pozostałych współwłaścicieli nieruchomości opisanych wksiędze wieczystej (...)), aJ. S.została zawarta umowa dzierżawy, zgodnie z którąJ. S.oddane zostały w dzierżawę działki gruntu onumerach geodezyjnych (...)(poprzednio(...)i(...)), położone w miejscowościB.w gminieP.. Umowa została zawarta na czas określony - do dnia 31 grudnia 2000 roku.J. S.zobowiązała się nie poddzierżawiać przedmiotu dzierżawy ani nie obciążać go prawami osób trzecich bez pisemnej zgody wydzierżawiającego. Wszelkie zmiany umowy wymagały formy pisemnej pod rygorem nieważności. (dowód: umowa dzierżawy k. 8-9; zeznania świadkaJ. M.k. 127v) J. S.była dzierżawcą ww. działek gruntu tylko formalnie. W rzeczywistości wszelkimi sprawami związanymi z tymi działkami zajmował się jej ojciecB. P., który dzierżawił inne działki będące współwłasnością małżonkówP.iM.. (okoliczności bezsporne; dowód: umowa dzierżawy z 30.12.2015r. k. 44-45; zeznania świadkaJ. M.k. 127v iE. P. (1)k. 128v) Umowa dzierżawy zawarta 31 maja 2017 roku uległa rozwiązaniu wraz z upływem okresu, na jaki została zawarta. Przed upływem tego terminu,J. S.nie zwracała się do wydzierżawiających z wnioskiem o przedłużenie umowy dzierżawy. Z wnioskiem takowym wystąpił jej ojciec. Wydzierżawiający nie wyrazili zgody na przedłużenie umowy dzierżawy (również tej zawartej zB. P.) i wezwali do wydania przedmiotu dzierżawy wraz z upływem okresu obowiązywania umowy. Nie było spotkania pomiędzy stronami, podczas którego uzgodniono ustnie przedłużenie umowy. (dowód: zeznania świadków:J. M.k. 127v-128 iE. P. (1)k. 128v) Pismem z dnia 24 lutego 2021 rokuE. P. (1)poinformowała Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK., że umowa dzierżawy zawarta 31 maja 2017 roku zJ. S., dotycząca działek gruntu(...),(...),(...)i(...), wygasła z dniem 31 grudnia 2020 roku, podobnie jak umowa dzierżawy zawarta zB. P.. (dowód: pismo z 24.02.2021r. k. 72) Według stanu na miesiąc czerwiec 2021 roku na przedmiotowychdziałkach gruntu nr (...)nie przestrzegano minimalnych norm. Łąki nie były wykaszane w obowiązującym terminie, jak również nie dokonano zbioru skoszonej roślinności. Nieprzestrzeganie minimalnych zasad dobrej kultury rolnej doprowadziło do degradacji biologicznej oraz spowodowało niekorzystne zmiany w składzie botanicznym roślin i powoduje sukcesywne i postępujące zachwaszczenie tych użytków. Łąki były w bardzo złym stanie. Nie zostały posiane nawozy, nie były czyszczone rowy melioracyjne, na nieruchomości istniały kilkuletnie samosieje. Na gruntach nie istniały ślady użytkowania. (dowód: ekspertyza k. 34-43, zeznania świadków:M. K.k. 127,J. M.k. 127v,A. K.k. 128v-129; zeznania pozwanegoD. K.k. 193v-194v) W dniu 14 maja 2021 roku przed notariuszemK. T.pomiędzyJ. M.,A. M.,M. P.iE. P. (1), aD. K.została zawarta umowa dzierżawy działek gruntu będących wcześniej przedmiotem umów dzierżawy zawartych zJ. S.iB. P.. Umowa została zawarta na okres 6 lat. W dacie podpisania ww. umowy dzierżawy, wydzierżawiający byli przekonani, że grunty będące przedmiotem umowy nie są już użytkowane przezJ. S.aniB. P., choć do formalnego wydania przez ww. przedmiotu dzierżawy nigdy nie doszło. (dowód: umowa dzierżawy z 14.05.2021r. k. 60-65; zeznania świadków:M. K.k. 126v-127,J. M.k. 127v-128,E. P. (1)k. 128-128v,A. K.k. 128v-129; zeznania pozwanegoD. K.k. 193v-195) W dniu 15 maja 2021 rokuD. K.przystąpił do koszenia dzierżawionych łąk, by następnie je zaorać i dokonać pierwszych zasiewów. W tym czasie na łąki te przyjechałB. P.i oświadczył, że dysponuje tytułem prawym do posiadania koszonych przez pozwanego działek gruntu. Na miejsce wezwani zostali funkcjonariusze policji, którzy wskazali obecnym na konieczność rozwiązania sporu na drodze postępowania sądowego. O zaistniałej sytuacjiD. K.poinformował telefonicznie wydzierżawiającegoJ. M., który polecił mu kontynuowanie prac polowych oświadczając, iżB. P.nie posiada żadnego tytułu prawnego do spornych gruntów. (dowód: zeznania świadkówJ. M.k. 127v iA. K.k. 128v; zeznania pozwanego k. 194) J. S.(podobnie jak jej ojciec) zaciągnęła wobec Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa zobowiązania rolno-środowiskowe na okres dłuższy niż okres obowiązywania umowy dzierżawy zawartej 31 maja 2017 roku. Na skutek nieprzedłużenia umowy dzierżawy i oddania gruntów będących przedmiotem tej umowy w dzierżawęD. K.,J. S.musiała zwrócić Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa część pobranych dopłat. (dowód: zeznania powódki k. 193; zeznania świadkaB. P.k. 125v-126) D. K.był skłonny porozumieć się zB. P., jednakże nie chciał przejąć na siebie zobowiązania zaciągniętego przezB. P.względem Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa.D. K.podpisał in blanco umowę przekazania posiadania nieruchomości, lecz później umowa ta została wypełniona przezB. P.niezgodnie z ustaleniami stron. W piśmie z dnia 25 czerwca 2021 rokuD. K.uchylił się od skutków prawnych oświadczenia z dnia 16 czerwca 2021 roku o przekazaniu posiadania nieruchomości. (dowód: zeznania świadków:A. P.k. 125-125v,M. K.k. 126v-127; umowa przekazania posiadania k. 136; pismo z 25.06.2021r. k. 58; zeznania pozwanegoD. K.k. 194-194v) Decyzją z dnia 7 czerwca 2022 roku Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa przyznałaD. K.płatność(...)na rok 2021, a decyzją z dnia 8 czerwca 2022 roku przyznałaD. K.na 2021 rok: jednolitą płatność obszarową, płatność za zazielenienie, płatność redystrybucyjną i płatność do powierzchni upraw roślin strączkowych na ziarno – 2021 w wysokości 56 112,96 złotych. (dowód: decyzja z dnia 07.06.2022r. k. 140-141, decyzja z dnia 08.06.2022r. k. 136-139) D. K.użytkuje nieprzerwanie od 15 maja 2021 roku działki gruntu będące przedmiotem umowy dzierżawy zawartej 14 maja 2021 roku. (okoliczności bezsporne) Sąd zważył, co następuje: Zgodnie zart. 344 § 1 k.c.przeciwko temu kto samowolnie naruszył posiadanie przysługuje roszczenie o przewrócenie stanu poprzedniego. Zaakcentować należy, że posiadanie przez strony legitymacji czynnej i biernej w procesie jest przesłanką zasadniczą, od której istnienia uzależniona jest możliwość uwzględnienia powództwa, a jej brak, zarówno w postaci czynnej jak i biernej, prowadzi do wydania wyroku oddalającego powództwo. Wskazać należy, że legitymacja procesowa to uprawnienie do poszukiwania ochrony prawnej w konkretnej sprawie. Legitymacja czynna zawsze ściśle jest związana ze strona powodową i oznacza jej uprawnienie do wszczęcia i prowadzenia procesu. Legitymację bierną należy wiązać z osobą pozwanego w procesie. Legitymacja bierna uzasadnia występowanie w procesie w charakterze pozwanego. Legitymacja procesowa to zatem uprawnienie konkretnego podmiotu (legitymacja czynna) do występowania z konkretnym roszczeniem przeciwko innemu oznaczonemu podmiotowi (legitymacja bierna) wypływająca z prawa materialnego. W realiach niniejszej sprawy należy w pierwszej kolejności rozstrzygnąć kwestię posiadania przez powódkę legitymacji czynnej, albowiem ma to dla sprawy istotne znaczenie, warunkujące jej dalszą merytoryczną analizę. Stosownie do treściart. 344 § 1 k.c., przeciwko temu, kto samowolnie naruszył posiadanie, jak również przeciwko temu, na czyją korzyść naruszenie nastąpiło, przysługuje posiadaczowi roszczenie o przywrócenie stanu poprzedniego i o zaniechanie naruszeń. Z powyższego wynika, że legitymacja czynna w procesie posesoryjnym przysługuje aktualnemu posiadaczowi rzeczy, czyli zarówno posiadaczowi samoistnemu, jak i zależnemu, niezależnie od ich dobrej, czy złej wiary. Umowa dzierżawy zawarta pomiędzyE. P. (1), a powódką wygasła w dniu 31 grudnia 2020 roku. Powódka twierdziła wprawdzie, że umowa została przedłużona ustnie do końca 2021 roku, jednakże na potwierdzenie tego faktu nie przedłożyła żadnych dowodów, a pozwany, jak również przesłuchani w sprawie świadkowie zawnioskowani przez pozwanego, przede wszystkim współwłaściciele spornych działek gruntu, zdecydowanie temu zaprzeczyli. Nie bez znaczenia jest, że wydzierżawiającaE. P. (2)pismem z 24 lutego 2021 roku poinformowała(...), że zwarta z powódką umowa dzierżawy wygasła. Należy również podkreślić, że na przedmiotowych gruntach nie było śladów użytkowania przez powódkę. Jak wynika z zeznań pozwanego i korelujących z nimi zeznań świadkówM. K.,J. M.,A. K., a także z ekspertyzy sporządzonej przez specjalistę(...)dołączonej do akt niniejszej sprawy (k. 34-43), grunty były zaniedbane. Nie były stosowane zabiegi pielęgnacyjne, nie były przestrzegane zasady dobrej kultury rolniczej, poza tym grunty nie były nawożone. Wobec powyższego, za niewiarygodne Sąd uznał zeznania powódki oraz świadkówA. P.iB. P.(rodziców powódki), jakoby w 2021 roku powódka była posiadaczem spornych działek gruntu. Powódka podnosiła w toku sprawy, że przedmiot dzierżawy nie został wydany właścicielom, stąd też nie doszło do utraty posiadania. W tym miejscu wymaga podkreślenia, że nieruchomości niezabudowane, tak jak w niniejszym przypadku, są specyficznym przedmiotem własności. Nie wymagane są tym samym jakieś szczególne, specyficzne czynności czy działania, w celu przekazania tych gruntów, jak w przypadku wydawania np. lokalu mieszkalnego, gdzie do jego wydania niezbędnym jest przekazanie kluczy, fizyczna obecności obu stron, wydanie konkretnego przedmiotu. Trudno więc uznać, że brak spotkania, podczas którego powódka oświadczyłaby, że oto przekazuje przedmiot dzierżawy właścicielom gruntu, skutkuje brakiem skutecznego odebrania nieruchomości. Dla właścicieli, którzy postępują zgodnie z prawem i trzymają się postanowień zawartych umów, było oczywiste, że wraz z wygaśnięciem umowy dzierżawy, powódka przestaje posiadać przedmiotowe grunty. Tym bardziej, że swoje jasne stanowisko w tej kwestii właściciele przekazywali ojcu powódki zarówno ustnie, jak i pisemnie. Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, że powódka nie była posiadaczem przedmiotowych nieruchomości w dniu rzekomego naruszenia posiadania przez pozwanego, tak więc nie posiada legitymacji czynnej do wystąpienia z powództwem posesoryjnym. Abstrahując od powyższego, nawet gdyby uznać, że powódka posiada legitymację czynną i wniosła pozew w wymaganym ustawowym terminie, powództwo należało oddalić na zasadzieart. 5 k.c., zgodnie z którym nie można czynić ze swego prawa użytku, który byłby sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony. Stosowanieart. 5 k.c.w sprawie o ochronę naruszonego posiadania jest ugruntowane w orzecznictwie. Treść zasad współżycia społecznego nie jest zdefiniowana, należy jednak przyjąć, że odwołanie się do zasad współżycia społecznego oznacza odwołanie się do idei słuszności w prawie i do powszechnie uznawanych wartości w kulturze naszego społeczeństwa, toteż przez zasady współżycia społecznego należy rozumieć podstawowe zasady etycznego i uczciwego postępowania (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 stycznia 1999 roku, I CKN 971/97, OSNC 1999/10/168 i w wyroku z dnia 4 października 2001 roku, I CKN 458/00, Lex nr 52717)”. Ocena z punktu widzenia ewentualnego nadużycia prawa podmiotowego nie omija żadnej kategorii stosunków cywilnoprawnych, w tym także roszczeń posesoryjnych opartych naart. 344 k.c.Treść bowiemart. 5 k.c.nie daje podstaw do czynienia jakichkolwiek wyłączeń w zakresie stosowania zawartej w nim normy, która powinna być wzięta pod uwagę przy rozstrzyganiu każdej sprawy ( wyrok. SN z 16.1.2014 r., IV CSK 196/13.). Zarzut nadużycia prawa podmiotowego odnosi się do sposobu wykonywania tego prawa. Z natury rzeczy należy więc przede wszystkim ocenić zachowanie się uprawnionego, zatem w niniejszej sprawie powoda. Przy czym także okoliczności dotyczące zachowania drugiej strony powinny być brane pod uwagę przy ocenie zasadności powództwa w świetleart. 5(orz. SN z 13.8.1997 r., I CKN 213/97 ). W ocenie Sądu, w ustalonych okolicznościach faktycznych roszczenie powódki jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Przede wszystkim wskazać należy, iż pozwany w niniejszym procesieD. K.posiada obecnie tytuł prawny do spornych działek gruntu. Umowę dzierżawy pozwany zawarł z właścicielami, którzy byli przekonani, że będące przedmiotem dzierżawy grunty nie są w posiadaniu osób trzecich. Nie bez znaczenia jest również, że pozwany wyraził wolę porozumienia się z ojcem powódki, podpisując umowę przeniesienia posiadania in blanco, jednakżeB. P.wypełnił tą umowę niezgodnie z ustaleniami, czego konsekwencją było uchylenie się przez pozwanego od skutków prawnych podpisanej in blanco umowy. Nie można pominąć, iż powódka skrajnie zaniedbała użytkowane grunty, narażając właścicieli nieruchomości na znaczne koszty. Powódka nie daje rękojmi, że jest osobą godną zaufania, a właściciele nieruchomości jasno i dobitnie wykazali, iż nie chcą dalej współpracować z nią ani z jej ojcem, który dodatkowo wbrew zapisom umowy poddzierżawiał grunty będące przedmiotem umowy dzierżawy (oświadczenieA. B.k 149 akt sprawy). W zaistniałej sytuacji zachowanie powódki nie zasługuje na ochronę prawną, albowiem uwzględnienie roszczenia doprowadziłoby do naruszenia fundamentalnej zasady współżycia społecznego, jaką jest zasada poszanowania wzajemnych praw i obowiązków. W ocenie Sądu, powódka wystąpiła z niniejszym roszczeniem wyłącznie w celu ochrony przed możliwością utraty środków finansowych uzyskanych z(...), albowiem zobowiązała się do użytkowania gruntów do końca 2021 roku. Przy czym, kolejny raz powódka zachowała się w sposób nieuczciwy, ponieważ zaciągnęła zobowiązanie na okres dłuższy, niż wynikało to z okresu trwania umowy dzierżawy. Zatem nawet gdyby przyjąć, że powódka posiadała przedmiotowe nieruchomości, oddalenie powództwa z punktu widzeniaart. 5 k.c.jawi się, zdaniem Sądu, jako orzeczenie sprawiedliwe, uwzględniające zasady współżycia społecznego. Nadto z uwagi na obecny stan posiadania i zaawansowanie w zagospodarowaniu gruntów przez pozwanego, przywrócenie posiadania powódce jest, zdaniem Sądu, niezgodne ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa. Tym bardziej, że powódka zaniedbała użytkowane grunty, natomiast właściciele nieruchomości aktualnie są bardzo zadowoleni z pracy pozwanego na ich nieruchomościach. O kosztach procesu Sąd orzekł w oparciu o przepisyart. 98 k.p.c., a także na podstawie § 5 pkt 4) rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz.U. z 2018r., poz. 265 z późn. zm.).

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Piszu date: '2023-06-29' department_name: I Wydział Cywilny judges: - sędzia Anna Lisowska legal_bases: - art. 344 § 1 k.c. - art. 98 k.p.c. recorder: sekretarz Paula Milewska signature: I C 222/22 ```

152000000000503_I_ACa_000977_2018_Uz_2019-04-03_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I ACa 977/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 3 kwietnia 2019 r. Sąd Apelacyjny w Krakowie – I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSA Anna Kowacz-Braun Sędziowie: SSA Teresa Rak (spr.) SSA Regina Kurek Protokolant: st. sekr. sądowy Paulina Klaja po rozpoznaniu w dniu 20 marca 2019 r. w Krakowie na rozprawie sprawy z powództwaC. R.iG. R. przeciwkoPrzedsiębiorstwu (...) sp. z o.o.wG.,(...) sp. z o.o.w likwidacji wK. przy interwencji ubocznej po stronie pozwanych(...) S.A.wW. o zapłatę na skutek apelacji powodów od wyroku Sądu Okręgowego w Nowym Sączu z dnia 9 lipca 2018 r. sygn. akt I C 226/14 1 oddala apelację; 2 zasądza solidarnie od powodów na rzecz pozwanychPrzedsiębiorstwa (...) sp. z o.o.wG.i(...)sp. z o.o. w likwidacji wK.kwoty po 8.100 zł (osiem tysięcy sto złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego; 3 oddala wniosek interwenienta ubocznego(...) S.A.wW.o zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego. SSA Teresa Rak SSA Anna Kowacz-Braun SSA Regina Kurek Sygn. akt I ACa 977/18 UZASADNIENIE PowodowieG. R.iC. R.wnieśli o solidarne zasądzenie od pozwanych Skarbu Państwa – Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad,Przedsiębiorstwa (...) sp. z o. o.wG.,Przedsiębiorstwa (...) SAwN.,(...) sp. z o. o.wK.i odA. M. (1)– współwłaściciela firmy(...)kwoty 228.148,53 zł. Na uzasadnienie podali, że od września 2007 r. do listopada 2008 r. nadrodze krajowej nr (...)przebiegającej w bezpośrednim sąsiedztwie nieruchomości powodów (działka nr (...)) prowadzono prace związane z jej modernizacją. Inwestorem robót była GDDKiA, wykonawcą konsorcjum firm(...)i(...), a prace projektowe wykonali(...) s.c.ProjektantA. M. (1)w trakcie prac podniósł, że istniejący poddrogą przepust nr (...)nie spełnia swojej funkcji z uwagi na zabudowanie cieku. Wobec powyższego postanowiono o zaślepieniu przepustu betonem. Zaślepienie wykonałafirma (...). Na skutek zaślepienia przepustu w nocy z 3 na 4 czerwca 2010 r. w wyniku ulewnego deszczu doszło do zgromadzenia wód opadowych wzdłużdrogi krajowej nr (...)po stronie posesji powodów. Woda zalała zabudowania powodów co spowodowało szkody w ich mieniu. Zdaniem powodów przyczyną zalania było zaślepienie przepustu nr(...)Projekt zaślepienia przepustu przewidywał również reprofilację rowu przydrożnego, czego ostatecznie nie wykonano. Zatem w protokole odbioru prac, gdzie stwierdzono, że prace wykonane zostały zgodnie z projektem poświadczono nieprawdę. Gdyby nie zaślepienie przepustu woda nie spiętrzyłaby się do wysokości 1,4 m. Gdyby przepust istniał zapewniłby ochronę posesji powodów przed zalaniem ponieważ dno przepustu było położone niżej niż poziom wód opadowych w dniu zalania, co oznacza, że decyzja o zaślepieniu była błędna. Potwierdzeniem takiej oceny jest decyzja BurmistrzaG.z 26 września 2013 r. nakazująca GDDKiA zaprojektowanie i wykonanie przepustu poprzecznego o wymiarach zapewniających odprowadzanie wody powierzchniowej zarówno z pasa drogowego jak i z terenów po lewej stronie drogi. Oprócz odszkodowania powodowie domagali się także zadośćuczynienia za rozstrój zdrowia psychicznego wywołany negatywnymi przeżyciami pozostającymi w związku przyczynowo skutkowym z zatopieniem ich posesji w kwotach po 25.000 zł. Strona pozwanaPrzedsiębiorstwo (...) sp. z o. o.wG. wniósła o oddalenie powództwa oraz o zawiadomienie o toczącym się postępowaniu w trybieart. 84 k.p.c.ubezpieczyciela -(...) SAwW.. Zarzucił, że nie posiada w niniejszym postępowaniu legitymacji biernej. Przyznała, że w ramach konsorcjum z(...) SAwykonywała na zlecenie GDDKiA odcinek drogi krajowej obok nieruchomości powodów. Zarzuciła, że zarządcą drogi jest GDDKiA, a pozwaną spółkę nie łączył z powodami żaden stosunek zobowiązaniowy, a zatem jedynym ewentualnie odpowiedzialnym za szkodę w mieniu powoda jest zarządca drogi. To zarządca drogi zdecydował o zaślepieniu przepustu. W trakcie prac inwestor odstąpił od wykonania pewnej części prac dotyczących elementów melioracyjnych bowiem rowy musiałyby znajdować się na terenach leżących poza pasem drogowym. Pozwany wykonał prace zgodnie ze zmianami dokonanymi przez inwestora. Po odrzuceniu pozwu wobec Skarbu Państwa – GDDKiA strona pozwana wniosła o przypozwanie Skarbu Państwa w trybieart. 84 k.p.c. Strona pozwanaPrzedsiębiorstwo (...) SAwN.wniosła o oddalenie powództwa. Przyznała fakt zawarcia z(...) sp. z o. o.umowy konsorcjum. Strony tej umowy złożyły wspólna ofertę na realizację robót pn. „Zaprojektowanie i wykonanie robót budowlanych związanych z odnową nawierzchni wybranych odcinkówdrogi krajowej nr (...)” zgodnie z dokumentami przetargowymi dostarczonymi przez Zamawiającego – GDDKiA. Pozwany nie wykonywał jednakże robót, na które wskazują powodowie, ich jedynym wykonawcą byłaspółka (...). Pozwany nadto wniósł o przypozwanie(...) SApowołując się na zawartą umowę ubezpieczenia. Pozwany Skarb Państwa – Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad reprezentowany przez Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa(obecnie Prokuratoria Generalna Rzeczypospolitej Polskiej) wniósł o odrzucenie pozwu w stosunku do Skarbu Państwa, powołując się na przepisart. 186 ust. 1 i 3 ustawy z 18 lipca 2001 r. Prawo wodne. Powodowie przed wstąpieniem na drogę postępowania sądowego powinni wyczerpać drogę postępowania administracyjnego. Podniósł też pozwany, że likwidacja przepustu nr(...)nie zmieniła stanu wody na gruntach sąsiednich, bowiem przepust ten jeszcze przed dokonaniem przez pozwanego modernizacji drogi był nieczynny i woda przez niego nie przepływała. Prace przy modernizacji zostały zaś wykonane zgodnie z projektem i sztuką budowlaną, co oznacza, że pozwany nie działał bezprawnie. Wykonanie prac ponadto pozwany powierzył profesjonalistom (429k.c). Zarzucił nadto pozwany przedawnienie roszczeń powodów. PozwanyA. M. (1) wniósł o odrzucenie pozwu, ewentualnie o oddalenie powództwa. Jeśli podstawą żądania jest zmiana stosunków wodnych, do czego miałoby doprowadzić jego działanie, to właściwa jest droga postępowania administracyjnego. Podniósł też pozwany zarzut przedawnienia, wskazując, że do szkody jaką wskazują powodowie doszło wcześniej niż 3 lata od wniesienia pozwu. Biegu przedawnienia nie przerwało zaś wezwanie do próby ugodowej, bowiem powodowie wezwanie to skierowali do pozostałej czwórki pozwanych. Przyznał pozwany, że sporządził projekt w zakresie przepustu nr(...)Projekt reprofilacji rowów wykonał drugi z projektantów –firma (...). Zaślepienie przepustu pozwany zaprojektował na polecenie inwestora i przy założeniu, że woda będzie odprowadzana sąsiednimi przepustami, po wykonaniu reprofilacji rowów. Wniósł pozwany o zawiadomienie o toczącym się postępowaniu(...)SA wW. Strona pozwana(...) sp. z o. o.wK.w likwidacjiwniosła o oddalenie powództwa w całości i dopozwanie(...) sp. z o. o.wR.– firmy, która reprezentowała nadzór inwestorski zlecony przez GDDKiA. Zarzuciła brak po swojej stronie legitymacji biernej. Zarzuciła też, że powodowie nie wykazali związku przyczynowego pomiędzy szkodą, a działaniem czy zaniechaniem pozwanego. Decyzję o zaślepieniu przepustu podjął inwestor, w związku z tym, że obiekt znajdował się na terenie bezodpływowym, w sąsiedztwie powstały zjazdy do posesji nieposiadające przepustów, a istniejący rów został zabudowany nie było możliwości jego odtworzenia. Pozwany nie miał żadnego udziału w podjęciu tej decyzji, pozwany projektował bowiem modernizację drogi bez obiektów inżynierskich. Podniósł nadto, że do zalania nieruchomości powodów doszło na skutek siły wyższej jaką były gwałtowne opady, które przekroczyły 350% normy miesięcznej. Zwróciła też pozwana spółka uwagę, że zalanie było konsekwencją wystąpienia rzekiR.z jej koryta w wyniku kontrolowanego spuszczenia wody w zbiornikuK.co spowodowało falę powodziową osiągającą wysokość kilku metrów. Tak więc to nie działania strony pozwanej doprowadziły do powstania szkody. Interwenient uboczny(...) SAwniósł o oddalenie powództwa w stosunku do pozwanych(...) sp. z o. o.i (...) sp. z o.o., wskazując, że nie ponoszą oni odpowiedzialności za szkodę. Podniósł te ż zarzut przedawnienia. Interwenient uboczny(...)SA wniósł o oddalenie powództwa. Postanowieniem z dnia 2 października 2014 r. Sąd Okręgowy w Nowym Sączu odrzucił pozew w stosunku do pozwanego Skarbu Państwa – GDDKiA zasądzając od powodów na rzecz pozwanego koszty postępowania, a także oddalił zarzut pozwanegoA. M.niedopuszczalności drogi sądowej. Wskazał Sąd, powołując się na przepis art. …..ust. 1 pkt 19 ustawy z dnia 18 lipca 2001r. Prawo wodne,że przepust drogowy jako konstrukcja służąca odprowadzaniu wód powierzchniowych mieści się w definicji urządzenia wodnego. Za właściciela tego urządzenia jako znajdującego się w ciągu drogi krajowej uznać należy Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad. Legitymację bierną posiada zatem Generalny Dyrektor DKiA. Przy przyjęciu, że przepust stanowi urządzenie wodne, jego zabetonowanie doprowadziło do zmiany sposobu odprowadzania wód powierzchniowych, zdarzenie to mieści się w kręgu zagadnień uregulowanych wustawie prawo wodne, zatem żądanie odszkodowania oparte być winno na podstawie art. 186 tej ustawy, który stanowi, że w sprawie naprawienia szkód określone w art. 16 ust. 3 i art. 17 ust. 1 droga sądowa przysługuje po wyczerpaniu trybu, o którym mowa w ust. 3. Na żądanie poszkodowanego organ właściwy do wydania pozwolenia wodnoprawnego, a jeżeli szkoda nie jest następstwem pozwolenia wodnoprawnego - właściwy marszałek województwa, ustala wysokość odszkodowania w drodze decyzji decyzja jest niezaskarżalna (ust.3). Stronie niezadowolonej z ustalonego odszkodowania przysługuje droga sądowa; droga sądowa przysługuje również w przypadku niewydania decyzji przez właściwy organ w ciągu trzech miesięcy od zgłoszenia żądania przez poszkodowanego (ust.4). Przypadek powodów nie dotyczy szkód określonych w art. 16 - wynikłych z powodzi lub art.17- związanych z trwałym zajęciem gruntu przez wodę. W konsekwencji za uzasadniony uznał Sąd Okręgowy zarzut czasowej niedopuszczalności drogi sądowej w stosunku do pozwanego Skarbu Państwa, bowiem przed wytoczeniem powództwa przed sądem cywilnym powodowie powinni wystąpić o odszkodowanie na drodze postępowania administracyjnego. Wskazał też Sąd, że do pozostałych pozwanych przepisyprawa wodnegonie znajdowały zastosowania. Zażalenie powoda na powyższe postanowienie zostało oddalone postanowieniem Sądu Apelacyjnego z dnia 8 stycznia 2015 r. Sąd Najwyższy zaś postanowieniem z dnia 28 stycznia 2016 r. odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej powodów do rozpoznania i zasądził od powodów na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania. Skarb Państwa – GDDKiA nie przystąpił do sprawy w charakterze interwenienta ubocznego. Wyrokiemz dnia 9 lipca 2018 roku Sąd Okręgowy w Nowym Sączu powództwo oddalił i zasądził solidarnie od powodów na rzecz każdego z pozwanych koszty procesu oraz nakazał ściągnąć od powodów solidarnie na rzecz Skarbu Państwa – Sadu Okręgowego w Nowym Sączu kwotę 9.346,28 zł tytułem brakującej części kosztów postępowania dowodowego. Rozstrzygnięcie wydał Sąd w oparciu o następujące ustalenia faktyczne: W styczniu 2007 roku GDDKiA ogłosiła Program Funkcjonalno Użytkowy zadania pod nazwą „ zaprojektowanie i wykonanie robót budowlanych związanych z odnową nawierzchnidrogi krajowej nr (...)– zadanie 2”. Przedmiotem zamówienia było wykonanie dokumentacji projektowej oraz robót budowlanych dotyczących przebudowy i remontu korony drogi, odwodnienia, obiektów inżynierskich, urządzeń infrastruktury technicznej oraz urządzeń bezpieczeństwa wraz ze skrzyżowaniami i zjazdami. Przewidziano m. in. przebudowy przepustów. PFU przewidywał renowację odwodnienia w taki sposób by wody opadowe i roztopowe szybko odpływały w korpusu drogi. Program przewidywał całkowitą wymianę przepustu na kilometrze 181+648. Co do pogłębienia rowów wskazano, że należy je tak przeprowadzić, by zewnętrzna krawędź rowu (skarpy) nie przekroczyła granicy pasa drogowego. Do przystąpienia do przetargu przygotowywały się dwie firmy:(...) sp. z o. o.i (...) SA. Ponieważ inwestycja miała być prowadzona w systemie „zaprojektuj i zbuduj” istotnym było ile faktycznie jest prac do wykonania w terenie i jak na wygląda sytuacja na miejscu przyszłych prac. Dla wykonawców miały pracowaćbiura (...) sp. z o. o.i wspólnicyspółki cywilnej (...):A. M. (1)iE. P.. W czasie oględzin w terenie przedstawiciele wymienionych firm stwierdzili, że przepust nr(...)jest nieczynny, zabudowano ciek wodny, którym woda z tego przepustu była odprowadzana dalej w stronę rzekiR.. Zabudowy dokonał w latach 90 – tych ubiegłego wieku właścicieldziałki nr (...)położonej po przeciwnej stroniedrogi krajowej (...)co działka powodów chcąc powiększyć teren swojej posesji. Wykonawcy i projektanci pytali inwestora co z przepustem(...)skoro nie spełnia on swojej funkcji. Inwestor odpowiedział, że wszelkie prace należy wykonać w pasie drogowym, a jeżeli poza nim osoby trzecie podjęły działania niezgodne z prawem inwestor we własnym zakresie podejmie wobec nich środki karne. Ustalił dalej Sąd, że w kwietniu 2007 r.Przedsiębiorstwo (...) SAwN.((...)) iPrzedsiębiorstwo (...) sp. z o. o.wG.((...)) zawarły umowę konsorcjum, w ramach której złożyły wspólną ofertę na wykonanie prac związanych z odnową nawierzchnidrogi krajowej nr (...)na odcinkuG.– granica państwa, a w przypadku jej wygrania zobowiązały się do wykonania tych prac. Umowa konsorcjum przewidywała, że partnerzy są odpowiedzialni solidarnie, niepodzielnie i wspólnie za wykonanie kontraktu zgodnie z warunkami, w tym także za podwykonawców. W zakresie wzajemnej odpowiedzialności stron konsorcjum, strony ustaliły, że przewidziana w umowie z zamawiającym odpowiedzialność za opóźnienia lub nienależyte wykonanie umowy obciąży w całości tego partnera, który ponosi odpowiedzialność za zaistniałe okoliczności uzasadniające roszczenie zamawiającego. W dniu 5 lipca 2007 r. zawarta została umowa pomiędzy GDDKiA jako zamawiającym, a konsorcjum wskładzie (...) sp. z o. o.i (...) SAjako wykonawcą , na mocy której konsorcjum przyjęło do wykonania roboty budowlane polegające na „zaprojektowaniu i wykonaniu prac budowlanych związanych z odnową nawierzchni wybranych odcinków drogi krajowej nr(...)W zakresie projektowania wykonawca zobowiązał się do wykonania projektu wykonawczego w zakresie koniecznym do wykonania robót budowlanych objętych umową wraz ze wszystkimi projektami i opracowaniami koniecznymi do wykonania projektu. Termin zakończenia prac określono na 28 listopada 2008 r. Umowa przewidywała, że zamawiający ma prawo, jeżeli jest to niezbędne do zgodnej z umową realizacji robót budowlanych, polecać dokonywanie takich zmian ich ilości i jakości, jakie uzna za niezbędne, a wykonawca zobowiązany jest wykonać każde z poniższych poleceń: zwiększyć lub zmniejszyć ilość robót objętych Tabelą Elementów Rozliczeniowych, pominąć roboty, wykonać dodatkowe roboty niezbędne do zakończenia przedmiotu umowy, zmienić określoną harmonogramem rzeczowo – finansową kolejność wykonywania robót. Obowiązkiem zamawiającego było m. in. zapewnienie nadzoru inwestorskiego i przeprowadzenie odbioru końcowego robót. Do wykonawcy zaś należało opracowanie i przedłożenie zamawiającemu do zatwierdzenia projektu wykonawczego, zapewnienie nadzoru autorskiego w okresie realizacji robót, wykonanie przedmiotu umowy w oparciu o dokumentację projektową, realizację zaleceń zamawiającego wpisanych do dziennika budowy, przygotowanie dokumentacji geodezyjnej i powykonawczej. Strony ponadto postanowiły, że tak w trakcie przygotowywania dokumentacji projektowej jak i w trakcie realizacji będą ze sobą ściśle współpracowały. W tym samym dniu (5 lipca 2007 r.) zawarta została umowa miedzyfirmą (...), aE. P.iA. M. (1)- wspólnikamispółki cywilnej (...)z siedzibą wK., której przedmiotem było zaprojektowanie robót budowlanych związanych z odnową nawierzchnidrogi krajowej (...), w tym wykonanie projektów wykonawczych przebudowy i remontu przepustów. W notatce z dnia 3 sierpnia sporządzonej przez przedstawicieli inwestora, wykonawców i projektantów wskazano m. in. na brak możliwości odpływu wód przepustem nr(...)W trakcie Rady Technicznej w dniu 7 sierpnia 2007 r., w której uczestniczyli przedstawiciele inwestora orazfirm (...), a takżeA. M. (1)zwrócono uwagę na przepust nr(...)który znajduje się na terenach bezodpływowych oraz fakt, że sąsiadujące z przepustem zjazdy z drogi krajowej nie posiadają przepustów, zaś istniejący rów został zabudowany i nie ma możliwości odtworzenia go. W zakresie prac projektowych(...)zajmowało się robotami drogowymi (droga i pobocza z rowami), a A.M. (1)obiektami inżynierskimi tj. mostami i przepustami. W związku z wcześniejszymi ustaleniami, że przepust nr(...)jest nieczynny i nie spełnia swojej roli, z powodu zabudowania terenu po drugiej stroniedrogi (...)i likwidacji rowu jaki wcześniej odprowadzał wodę od przepustu w kierunku drogi, a sam inwestor nie zajmował wyraźnego stanowiska poza tym by prace mieściły się w pasie drogowym, projektanci podjęli decyzję o zaślepieniu przepustu. Woda miała być odprowadzana wzdłuż drogi do sąsiednich przepustów nr(...)i(...)rowem przydrożnym po jego reprofilacji (pogłębieniu). Zaślepienie przepustu zaprojektował A.M., a reprofilację rowów(...). Projekt zaślepienia opierał się na założeniu wykonania reprofilacji rowów. Pismem z dnia 25 września 2007 r.(...) sp. z o.o.w imieniu inwestora(...)zgłosiła do(...)Urzędu Wojewódzkiego zamiar wykonania robót budowlanych o nazwie „odnowadrogi krajowej nr (...)w km 179+750 – 182+500”. Roboty obejmowały też przebudowę istniejących przepustów, w tym przepustu w km 181+648,0. Wojewoda przyjął zgłoszenie pod warunkiem, że zakres i sposób wykonania zgłoszonych prac będzie zgodny z ustaleniami zawartymi w zgłoszeniu i zgodnie ze sztuką budowlaną. Pismem z 4 lutego 2008 r. GDDKiA pozytywnie zaopiniowała i zaakceptowała do realizacji projekt wykonawczy remontu przepustów nr(...)do(...)z uwagami odnośnie wzmocnienia skarp. W dniu 3 lipca w trakcie spotkania Ósmej Rady Budowy przedstawiciel zamawiającego stwierdził, że nie będą wykonywane rowy na części długości drogi bo nie ma możliwości odpływów, a ponadto do tej pory nie było na tym odcinku problemów z odwodnieniem i w związku z tym zostaną wprowadzone zmiany do dokumentacji. W związku z takim oświadczeniem inwestora odstąpiono od wykonania (zgodnie z projektem(...)) reprofilacji rowów na odcinku przyległym do posesji powodów. Było to wynikiem decyzji inwestora. Przepust nr(...)był już wówczas zabetonowany. W listopadzie 2008 roku inwestor dokonał końcowego odbioru robót, co potwierdzone zostało protokołem. Przedstawiciele inwestora potwierdzili wykonanie robót zgodnie z dokumentacją, a także z zapisami w dzienniku budowy i zatwierdzonymi obmiarami. Faktycznie poszczególne roboty wykonywali samodzielnie uczestnicy konsorcjum według wcześniej przyjętego podziału. Odcinek drogi obok nieruchomości powodów z pracami towarzyszącymi (zaślepienie przepustu nr(...)) wykonywała wyłączniefirma (...). Pismem z dnia 26 marca 2009 r.(...) sp. z o. o.przekazało wykonawcy(...)projekt powykonawczy dla zadania związanego z modernizacjąDK (...). Ustalił nadto Sąd, że w nocy z 3 na 4 czerwca 2010 r. w wyniku deszczu nawalnego doszło do zgromadzenia się znacznej ilości wód opadowych wzdłuż grogi krajowej nr(...)i zalania posesji powodów do wysokości 1,4 m. Zalany został budynek mieszkalny oraz pomieszczenia służące do prowadzenia działalności gospodarczej, pojazdy i towar handlowy w sklepie. Opady były bardziej intensywne od tych jakie wystąpiły w czasie powodzi tysiąclecia w 1997 r. Jedną z przyczyn zalania było zaślepienie przepustu nr(...). Gdyby przepust ten istniał woda na posesji powodów nie zgromadziłaby się do wysokości 1,4 m. Powodowie wystąpili do(...) SA– ubezpieczyciela A.M. (1)o wypłatę odszkodowania. Ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania argumentując, że decyzja inwestora o odstąpieniu od wykonania reprofilacji rowów nie obciąża ubezpieczonego A.M. (1)odstąpienia od części robót dokonano bowiem bez jego wiedzy. Powód, po umorzeniu prowadzonego z urzędu postępowania karnego w sprawie narażenia życia i zdrowia wielu osób oraz spowodowania szkody w znacznych rozmiarach, wniósł subsydiarny akt oskarżenia między innymi przeciwkoA. M. (1)o przestępstwo zart. 163 § 2 k.k.polegające na spowodowaniu zagrożenia dla życia i zdrowia wielu osób oraz mienia w wielkich rozmiarach, w ten sposób, że na zlecenie GDDKiA zaprojektował zaślepienie przez wypełnieniem betonem obiektu inżynieryjnego oznaczonego numerem(...)istniejącego od kilkudziesięciu lat kamiennego przepustu o przekroju ok. 3 m( 2)poddrogą krajową (...), stanowiącego element systemu melioracyjnego i pozostawienie go w korpusie drogi w wyniku czego, podczas deszczu nawalnego doszło do zalania posesji powoda zaprojektował zaślepienie przez wypełnieniem betonem obiektu inżynieryjnego oznaczonego numerem 11 istniejącego od kilkudziesięciu lat kamiennego przepustu o przekroju ok. 3 m( 2)poddrogą krajową (...), stanowiącego element systemu melioracyjnego i pozostawienie go w korpusie drogi w wyniku czego, podczas deszczu nawalnego doszło do zalania posesji powoda, chociaż mógł przewidzieć, że zaślepienie przepustu może doprowadzić do zatopienia terenu bezodpływowego. Sąd Rejonowy wG.umorzył postępowanie uznając, że działania pozwanego nie noszą znamion czynu zabronionego. Wskazał, że przepust nie był elementem systemu melioracyjnego i nie spełniał funkcji odprowadzania nadmiaru wód opadowych do rzekiR.. Przedmiotowy ciek wodny nie funkcjonował od wielu lat, był całkowicie zasypany, natomiast jego odpływ był zabudowany. W postępowaniu administracyjnym dotyczącym zaślepionego przepustu powód twierdził, że zlikwidowanie przepustu spowodowało, iż po północnej stroniedrogi numer (...)powstał teren bezodpływowy. Ze sporządzonej w trakcie tego postępowania opinii biegłegoM. K.wynikało, że woda opadowa i roztopowa z lewej stronyul. (...)z obszaru ok. 8 ha spływała przez kamienny przepust nr(...)do prawego rowu przydrożnego i płynęła do odbiornika. W trakcie prac remontowych nadrodze krajowej nr (...)w latach 2007 i 2008 doszło do zablokowania przepustu kamiennego nr(...)nie wykonano natomiast wszystkich zaprojektowanych prac, w szczególności profilowania rowów odwadniających i odprowadzenia wody z pasa drogowego z wykorzystaniem przepustów nr(...)i(...). Stwierdził biegły, że zablokowanie przepustu nr(...)co najmniej w znacznym stopniu przyczyniło się do zalania posesji po lewej stroniedrogi krajowej nr (...)podczas powodzi i to niezależnie od przyczyn pojawienia się wody. Decyzją z dnia 26 wrzenia 2013 r. organ I instancji nakazał(...) OddziałwK.zaprojektowanie i wykonanie w rejonie km 181+648drogi krajowej nr (...)przepustu poprzecznego o wymiarach umożliwiających odprowadzenie wody powierzchniowej zarówno z powierzchni pasa drogowego jak i z terenów po lewej stronie tej drogi oraz odprowadzenie tych wód do odbiornika. Zdaniem organu likwidacja przepustu spowodowała, że tereny po lewej stronie drogi stały się bezodpływowe oraz, że szkody na nieruchomości powodów wystąpiły z powodu likwidacji przepustu nr(...)ponieważ nasyp drogi uniemożliwiał odpływ wód zgodnie ze spadkiem terenu. Zarządca drogi likwidując przepust pod drogą zmienił stan wody na gruncie ze szkodą dla gruntów sąsiednich. Na skutek odwołania GDDKiA Samorządowe Kolegium Odwoławcze wN.decyzją z dnia 17 grudnia 2013 r. uchyliło zaskarżoną decyzje i sprawę przekazało organowi pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia. SKO podzieliło ocenę sporządzonej na potrzeby postępowania opinii jako wadliwą. Postępowanie administracyjne nadal się toczy. Ustaleń Sąd dokonał w oparciu o dokumenty, zeznania świadków, stron i opinię biegłego. Biegły oceniał czy zaślepienie przepustu bez jednoczesnego odnowienia rowów miało wpływ zalanie nieruchomości powodów. Sąd Okręgowy podzielił w tym względzie wnioski biegłego. Oceniając kto zdecydował o odstąpieniu od reprofilacji rowów Sąd oparł się na dokumentach i zeznaniach świadków, w szczególnościW. W.– kierownika projektu iM. M.– inspektora nadzoru. Świadkowie ci, reprezentujący inwestora przyznali, że decyzję o odstąpieniu od wykonania projektu podjął zamawiający. W tak ustalonym stanie faktycznym Sad uznał, że powództwo nie zasługuje na uwzględnienie. Za okoliczność bezsporną Sąd uznał, że na skutek zalania nieruchomości powodowie doznali szkody, niesporne było też, że zaślepienie przepustu nastąpiło podczas modernizacji drogi w 2008 roku. Projekt zaślepienia wykonał A.M., a prace wykonałafirma (...). W ocenie Sądu pierwszej instancji likwidacja przepustu przy jednoczesnej rezygnacji z reprofilacji rowów była przyczyną zalania działki powodów. Oparł się Sąd w tym względzie na dowodzie obiektywnym jakim jest opinia biegłego. Biegły jednoznacznie wskazał, że likwidacja przepustu miała wpływ na zalanie posesji powodów, choć nie była to przyczyna jedyna. Biegły trzykrotnie wydawał opinię uzupełniającą i ostatecznie strony nie zakwestionowały skutecznie opinii, ani nie zaproponowały innych obiektywnych przeciwdowodów, nie było więc podstaw by nie podzielić wskazanych wyżej wniosków biegłego, a dotyczących związku przyczynowego miedzy likwidacją przepustu i zalaniem. Odnosząc się do podstawy odpowiedzialności poszczególnych pozwanych Sąd wskazał, że jako podstawę prawna powodowie wskazaliart. 415 kc, nie wskazali natomiast faktów, która mają stanowić podstawę odpowiedzialności poszczególnych pozwanych, co jest o tyle konieczne, że każdy z nich w procesie inwestycyjnym miał różne zadania. Odniósł się zatem Sąd z osobna do kwestii odpowiedzialności każdego z pozwanych. Odnośnie pozwanego(...) SAwskazał, że był w najmniejszym stopniu zaangażowany w czynności, które doprowadziły do zaślepienia przepustu. Pozwany ten nie wykonywał żadnych prac na odcinku drogi przylegającym do nieruchomości powodów, co było wynikiem wewnętrznych ustaleń uczestników konsorcjum w zakresie podziału prac. W takiej sytuacji trudno byłoby wskazać – i powodowie tego nie uczynili – na czym miałoby polegać zawinione działanie czy zaniechanie pozwanego prowadzące do powstania szkody. Brak więc jest podstaw do przyjęcia, że pozwany ze swej winy wyrządził powodom szkodę. Umowa konsorcjum reguluje wewnętrzne stosunki między jego uczestnikami i nie ma skutku w stosunku do osób trzecich. Brak też jest innej podstawy do przyjęcia solidarnej odpowiedzialności tego pozwanego za działania czy zaniechania wykonawcy, który faktycznie dokonał zaślepienia przepustu, projektantów czy wreszcie samego inwestora. Podstawą taką nie jest przepisart. 441 § 1 k.c.Szkoda bowiem jest wyrządzona wspólnie, jeśli ją kilka osób, działając w porozumieniu, tzn. że każda przyczyniła się do całej szkody, albo gdy szkoda jest wynikiem całokształtu działalności wszystkich sprawców. Taka sytuacja natomiast w niniejszej sprawie nie zachodzi. Brak jest więc podstaw do przypisania odpowiedzialności temu pozwanemu i przyjęcia jego solidarnej odpowiedzialności z pozostałymi pozwanymi. Nie ma też podstaw do przypisania temu pozwanemu odpowiedzialności na podstawieart. 435 kc, który przewiduje odpowiedzialność na zasadzie ryzyka prowadzącego przedsiębiorstwo lecz tylko za szkody wyrządzone przez ruch tego przedsiębiorstwa. Z kolei pozwani(...) sp. z o. o.i A.M.wykonali projekty robót,(...)w części drogowej (drogi, pobocza i odwodnienie) i A.M. (1)w części inżynieryjnej (mosty i przepusty). Pierwotnie w PFU przewidziano modernizację przepustu nr(...)Jednakże po dokonaniu wizji projektanci ocenili, że przepust nie spełnia swej roli i zwrócili się przed rozstrzygnięciem przetargu z zapytaniem do inwestora, który nie wypowiedział się jednoznacznie, polecając (kolejny raz) zmieszczenie się z pracami w pasie drogowym (to pozwalało uniknąć konieczności uzyskania pozwolenia na budowę). Projektanci wspólnie ustalili, że w takiej sytuacji rozwiązaniem będzie likwidacja przepustu i reprofilacja rowów w sposób pozwalający na odprowadzanie wody. Taka koncepcja była spójna.(...)wykonało projekt reprofilacji rowów, a A.M. (1)projekt zaślepienia przepustu. Warunkiem zaślepienia przepustu była reprofilacja rowów. Inwestor oba projekty odebrał bez zastrzeżeń i zatwierdził do realizacji. Decyzja w tym zakresie należała do inwestora. Na tym działanie projektantów zostały zakończone i trudno w nich dopatrzeć się bezprawności, co jest konieczną przesłanką do przypisania odpowiedzialności na wskazanej przez powodów podstawie prawnej. Wskazał też Sąd, że gdyby odpowiedzialność(...)rozpatrywać na zasadzie ryzyka, na podstawie której za wyrządzone szkody odpowiada prowadzący przedsiębiorstwo wprawiane w ruch za pomocą sil przyrody (art. 435 k.c.), a pozwany do takich podmiotów należy, to również nie sposób dopatrzeć się podstaw do jej przypisania. Co prawda w tym przypadku nie muszą powodowie wykazywać winy sprawcy, jednak nadal konieczne jest wykazanie związku przyczynowego między zachowaniem sprawcy i powstaniem szkody. Ta przesłanka odpowiedzialności nie została zaś wykazana.(...)wykonało projekt reprofilacji rowów. Projekt ten nie został wykonany na skutek decyzji inwestora. Szkoda może być więc wynikiem nie – jak wskazują powodowie - wykonanego przez pozwanego projektu (który zresztą został uznany za prawidłowy tak przez inwestora jak i kompetentne do tego podmioty), lecz braku wykonania tego projektu. Zdaniem Sądu można wykazać związek przyczynowy pomiędzy szkodą, a niewykonaniem projektu, ale nie ma związku przyczynowego między szkodą, a wykonaniem projektu, bo to ostatnie nie nastąpiło, a zarzut powodów, że projekt reprofilacji był wadliwy nie został wykazany. Projekt został zaakceptowany przez inwestora jak i organy administracji i brak jest dowodów na wadliwość projektu. Odnosząc się natomiast do odpowiedzialności pozwanego wykonawcy prac czylifirmy (...), która fizycznie zaślepiła przepust na podstawie projektu zatwierdzonego przez inwestora i pod jego nadzorem, Sąd wskazał, że z umowy łączącej wykonawcę z inwestorem (§ 7 umowy) wynikało, że zamawiający ma prawo dokonywać zmian i wydawać wykonawcy polecenia, w tym pominięcia wykonania określonych robót. Wprowadzenie zmian w trakcie robót polegające na rezygnacji z wykonania reprofilacji rowów na odcinku drogi w sąsiedztwie nieruchomości powodów zostało w sprawie wykazane. Tak więc najpierw w PFU inwestor założył modernizację przepustu, potem w pełni zaakceptował projekt jego zaślepienia z równoczesną reprofilacją rowu, a następnie, w trakcie robót, polecił wykonawcy odstąpienie od wykonania tej ostatniej pracy. Taka decyzja znajduje się w protokole z Rady Budowy i nie może budzić wątpliwości , że pochodzi ona od zamawiającego. Inwestora reprezentował wówczas świadekW. W., który w procesie przyznał, że inwestor zaakceptował odstępstwa od projektu. Również świadekM. M.zeznał, że ograniczenie prac było decyzją zamawiającego. Stwierdził Sąd, że skoro wykonawca miał obowiązek wykonywać polecenia inwestora, a ten nakazał mu nie wykonywać części reprofilacji rowów, to nie ma podstaw by zachowaniu wykonawcy przypisać bezprawność. Ponadto również w przypadku tego pozwanego brak jest podstaw do przypisania mu odpowiedzialności na zasadzie ryzyka. Podsumowując, Sąd Okręgowy stwierdził, że uprawniony jest wniosek, że jedynym odpowiedzialnym za dochodzoną przez powodów szkodę może być inwestor. To on zaakceptował projekt reprofilacji rowów, co stanowiło podstawę decyzji o zaślepieniu przepustu, a następnie w wykonania tych prac zrezygnował. Z uwagi na brak podstaw do przypisania pozwanym odpowiedzialności za szkodę jakiej doznali powodowie Sąd powództwo oddalił także w zakresie żądania zasądzenia zadośćuczynienia. Stwierdził nadto Sąd, że skoro powództwo pozbawione jest podstaw nie było potrzeby odnoszenia się do podniesionych przez niektórych pozwanych zarzutów przedawnienia. O kosztach Sąd orzekł na podstawieart. 98 kpczgodnie z zasadą, że koszty winna ponieść strona, która proces przegrała. Nie znalazł Sąd podstaw do odstąpienia od tej ogólnej reguły. Wspomniał przy tym, że w taki też sposób rozstrzygały już w sprawie sądy obu instancji orzekając w przedmiocie odrzucenia pozwu w stosunku do Skarbu Państwa, a także Sąd Najwyższy odmawiając przyjęcia kasacji do rozpoznania. Stwierdził Sąd, że powodowie dochodząc odszkodowania powinni byli w pierwszej kolejności skorzystać z drogi postępowania administracyjnego, czego do tej pory nie uczynili (toczące się przed Burmistrzem MiastaG.postępowanie dotyczy innej kwestii), a następnie – w zależności od jego rozstrzygnięcia – przedsięwziąć odpowiednie kroki przed sądem. Apelację od wyroku wnieśli powodowie. Zaskarżyli wyrok w części dotyczącej pkt III, IV oraz VII i VIII czyli w zakresie w jakim Sąd oddalił powództwo w stosunku do pozwanych(...) sp. z o.o.i (...) sp. z o.o.i zasądził na ich rzecz od powodów koszty procesu i zarzucili: - naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię i niezastosowanie przepisówart. 415 kcw zw. zart. 420 kciart. 90 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, w zw. z art. 389 pkt 6 ustawy z 20 lipca 2017 r. prawo wodne poprzez niesłuszne przyjęcie, że pozwani nie dopuścili się deliktu uzasadniającego odpowiedzialność za szkodę na podstawie przepisów o odpowiedzialności za czyny niedozwolone i w konsekwencji błędne przyjęcie braku podstaw odpowiedzialności za szkodę, podczas gdy pozwani w rzeczywistości dopuścili się przestępstwa samowoli budowlanej, ewentualnie byli co najmniej pomocni dla sprawcy samowoli budowlanej oraz świadomie skorzystali z wyrządzonej powodom szkody, - naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicieart. 233 § 1 kpcpoprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i nienależytą ocenę oraz rozważenie materiału dowodowego, co doprowadziło do poczynienia przez Sąd dowolnych ustaleń faktycznych, polegających na przyjęciu, że działania pozwanych wyczerpujące znamiona czynu zabronionego uznane zostały za zgodne z prawem oraz oparcie orzeczenia na dowodach nie mających walorów dowodowych dla oceny należytego wykonania umowy, a także na dowodach przerobionych, - błędne ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę rozstrzygnięcia i mające wpływ na jego treść, a w szczególności, że: a/ powodowie nie wskazali podstawy prawnej swoich żądań w stosunku do poszczególnych pozwanych oraz rzekomo nie wskazali faktów, które mają stanowić podstawę odpowiedzialności poszczególnych pozwanych, podczas gdy w trakcie procesu uczynili zadość przesłankom powództwa, b/ brak jest podstawy odpowiedzialności(...) SAwN., podczas gdy podstawy takiej można się doszukać w umowie konsorcjum przewidującej odpowiedzialność solidarną uczestników konsorcjum w stosunkach zewnętrznych, niezależnie od podmiotu z działalności którego szkoda wynikła c/ decyzję o zaślepieniu przepustu samoistnie podjął inwestor i tylko on ponosi odpowiedzialność za szkodę, podczas gdy pozwani nie tylko przyczynili się do szkody, ale byli pomocni dla sprawcy przez cały proces inwestycyjny, d/ projekt i zgłoszenie robót przewidywało zaślepienie przepustu, podczas gdy w dokumentach była mowa o przebudowie przepustu, Wnieśli powodowie o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie zgodnie z żądaniem pozwu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania i zasądzenie kosztów procesu za obie instancje. Pismem z dnia 28 lutego 2019 roku Sąd został poinformowany o zmianie pełnomocnika powodów. Nowo ustanowiony pełnomocnik wniósł też o wyrażenie zgody na złożenie pisma przygotowawczego. Na rozprawie apelacyjnej Sąd taką zgodę wyraził. Pismo takie złożone zostało w dniu 12 marca 2019 r. (z datą 11 marca 2019 r.). W piśmie tym powodowie dodatkowo wskazali na naruszenie przepisów prawa procesowego mające istotny wpływ na wynik sprawy, a toart. 233 § 1 kpcwyrażające się w niedokonaniu ustaleń na temat faktycznej roli(...) sp. z o.o.w likwidacji, który sprawował nadzór autorski w toku procesu budowlanego, co oznacza konieczność badania zgodności prowadzonych robót budowlanych z projektem budowlanym i pozwoleniem na budowę (zgłoszeniem), przy jednoczesnym braku ustalenia przez Sąd, że pozwany(...)pełniąc nadzór autorski nie wniósł uwag, ani nie zgłosił sprzeciwu (w szczególności przy odbiorze końcowym) co do odbioru i oddania do użytkowania robót budowlanych niezgodnych z projektem i pozwoleniem na budowę (zgłoszeniem), co skutkowało dopuszczeniem do eksploatacji obiektu budowlanego powodującego ryzyko dla mienia osób trzecich poprzez spowodowanie piętrzenia wód opadowych, a co ostatecznie doprowadziło do zalania nieruchomości powodów. Zarzucili też naruszenie prawa materialnego, a to: a/art. 415 kcw zw. zart. 647 kcw zw. zart. 651 kcw zw. zart. 36 a ust. 1a Prawa budowlanego, poprzez ich błędne zastosowanie w ustalonym stanie faktycznym oraz w konsekwencji brak zastosowania powyższych przepisów i przyjęcie, że zachowanie generalnego wykonawcy robót budowlanych czylifirmy (...) sp. z o.o.polegające na zlikwidowaniu przepustu nr(...)przy jednoczesnym braku wykonania rowów służących do odprowadzania wody do innych przepustów niezgodnie z treścią projektu budowlanego, zasadami sztuki budowlanej i niezgodnie z treścią pozwolenia na budowę nie stanowi zachowania bezprawnego, z tego tylko powodu, że inwestor polecił wykonanie robót niezgodnie z projektem budowlanym i pozwoleniem na budowę, a tym samym przez błędne uznanie, że nie została spełniona przesłanka bezprawności po stronie pozwanego, w sytuacji w której prawidłowa wykładnia i zastosowanieart. 415 kcw zw. zart. 647 kcw zw. zart. 651 kc, wskazuje, że do obowiązków pozwanego działającego jako generalny wykonawca należało wykonanie robót budowlanych zgodnie z projektem budowlanym, zasadami wiedzy technicznej oraz treścią zgłoszenia robót budowlanych do Wojewody(...)oraz poinformowanie inwestora o braku możliwości wykonania robót budowlanych bez wykonania rowów melioracyjnych, czego pozwany nie wykonał, a czego ostatecznym rezultatem było wadliwe wykonanie robót budowlanych i spowodowanie szkody w mieniu powodów, b/art. 415 kcw zw. zart. 430 kc, w zw. z ar. 300kpw zw. zart. 22 pkt 3 i 4 oraz art. 57 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo budowlanepoprzez ich błędną wykładnię i w konsekwencji brak ich zastosowania w przedmiotowej sprawie i przyjęcie, że brak jest po stronie pozwanego(...)bezprawności, mimo że pozwany zezwolił na prowadzenie robót budowlanych niezgodnie z przyjętym i zgłoszonym Wojewodzie projekcie budowlanym w sytuacji, w której przepisyprawa budowlanegoobligują kierownika budowy zatrudnionego przez pozwanego do reagowania i wstrzymania prac budowlanych, gdy ich wykonanie jest sprzeczne z przyjętym projektem budowlanym, zasadami sztuki budowlanej oraz treścią zaakceptowanego przez Wojewodę zgłoszenia wykonania robót budowlanych, które przewidywały likwidację przepustu nr(...)przy jednoczesnym wykonaniu rowów, co w konsekwencji powinno prowadzić do przyjęcia, że działania/zaniechania pozwanego nosi cechy bezprawności w rozumieniuart. 415 kc, za które na podstawieart. 430 kcodpowiada względem powodów pozwany wykonawca, c/ naruszeniaart. 415 kcw zw. zart. 20 ust. 1 pkt 4w zw. zart. 21 pkt 2 lit b/prawa budowlanegoprzez ich błędną wykładnię brak zastosowania w niniejszej sprawie i błędne przyjęcie o braku bezprawności działania/zaniechania pozwanego(...)będącego projektantem oraz sprawującym nadzór autorski nad wykonywanymi robotami budowlanymi, w sytuacji, w której pozwany projektant w momencie podjęcia decyzji przez inwestora o niewykonaniu rowów przy likwidacji przepustu nie wykonał odpowiedniego wpisu w dzienniku budowy dotyczącego wykonania robót budowlanych niezgodnie z projektem budowlanym i pozwoleniem na budowę oraz mimo wykonywania nadzoru autorskiego nie zaprotestował przeciwko wykonaniu prac budowlanych sprzecznie z przyjętym projektem tj. dokonaniu likwidacji przepustu przy jednoczesnym braku wykonania zastępczego systemu odwadniania wód opadowych w postaci wykonania rowów melioracyjnych i nie wniósł sprzeciwu co do dokonania odbioru robót końcowych legitymując tym samym ich wykonanie w sposób sprzeczny z przyjętym projektem, zasadami sztuki budowlanej oraz treścią zgłoszenia robót budowlanych zaakceptowanych przez wojewodę, co kwalifikowało działanie/zaniechanie pozwanego bezprawnym w rozumieniuart. 415 kci w konsekwencji doprowadziło do wystąpienia szkody w majątku powodów. Wnieśli powodowie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji z uwagi na konieczność zbadania wysokości szkody powstałej w majatku powodów jak również ustalenia przesłanki zawinienia w działaniach pozwanych(...)sp. z o.oi (...) sp. z o.o.oraz o zasądzenie na rzecz powodów od każdego z pozwanych kosztów postępowania apelacyjnego. Pozwani(...)sp. z o.oi (...) sp. z o.o.wnieśli o oddalenie apelacji i zasądzenie od powodów kosztów postepowania apelacyjnego. Po rozpoznaniu apelacji Sąd Apelacyjny zważył co następuje: Apelacja na uwzględnienie nie zasługuje. W pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutów naruszenia przez Sąd pierwszej instancji zasady swobodnej oceny dowodów oraz dokonania błędnych ustaleń faktycznych. Dopiero bowiem prawidłowo ustalony stan faktycznych poprzedzony zgodną zart. 233 kpcoceną dowodów może stanowić podstawę do dokonania oceny prawnej. Przepisart. 233 kpcstatuuje zasadę swobodnej oceny dowodów, wedle której sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego. Granice swobodnej oceny dowodów wyznaczają przepisy prawa procesowego, zasady doświadczenia życiowego i reguły logicznego rozumowania. Dlatego też skuteczne postawienie zarzutu naruszeniaart. 233 kpcwymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest wystarczające natomiast przekonanie strony o innej niż przyjął Sąd doniosłości poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (tak np. Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 6 listopada 1998 r. II CKN 4/98 – niepublikowane). Dokonując oceny dowodów zgodnie z regułami zakreślonymi wart. 233 § 1 kpcsąd winien wyprowadzić z zebranego materiału dowodowego logiczne wnioski, musi uwzględnić zasady określone przez prawo procesowe określone w przepisachart. 227 – 234 kpcoraz dominujące poglądy na stosowanie prawa. Dokonując oceny swobodnej sąd wykorzystuje własne przekonania, wiedzę, doświadczenie życiowe, uwzględnia zasady procedury i zasady logiki. Dowody winien sąd oceniać bezstronnie, racjonalnie, wszechstronnie. W odniesieniu do każdego dowodu winien Sąd ocenić jego wiarygodność, odnosząc się także do pozostałego materiału dowodowego. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo – skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona. Mając na uwadze powyższe uwagi, Sąd Apelacyjny stwierdza, że podnoszone przez pozwaną zarzuty naruszeniaart. 233 § 1 kpcsą nieuzasadnione i nie mogą odnieść zamierzonego skutku. Sąd pierwszej instancji w prawidłowy sposób przeprowadził w sprawie obszerne postępowanie dowodowe, a następnie dokonał swobodnej oceny dowodów, zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Ocena dokonana przez Sąd spełnia wszystkie wymogi oceny swobodnej i nie sposób Sądowi zarzucić braku logiki w wyciąganiu wniosków i sprzeczności z zasadami doświadczenia życiowego. Tylko zaś w takim przypadku Sąd drugiej instancji mógłby dokonać oceny odmiennej. Podstawową kwestią istotną dla rozstrzygnięcia było to czy zaślepienie przepustu bez odtworzenia rowów wpłynęło na zalanie nieruchomości powodów. Sąd pierwszej instancji na podstawie opinii biegłego przyjął, że tak właśnie było i nie sposób wniosków tych zakwestionować, a w każdym bądź razie pozwani nie przedstawili argumentów i dowodów, które by mogły doprowadzić do wniosku przeciwnego. Przy czym pamiętać trzeba, że przyczyna ta nie była jedyną, która doprowadziła do zalania. Zgromadzone dowody dały też podstawę do ustalenia, że decyzję o odstąpieniu od reprofilacji rowów podjął samodzielnie inwestor, wykonawca zaś do takiej decyzji inwestora się zastosował i w zasadzie powodowie w apelacji takiego ustalenia nie kwestionują. Twierdzą natomiast, że działania pozwanych, które wyczerpywały znamiona czynu zabronionego Sąd uznał za zgodne z prawem. Tak sformułowany zarzut nie może więc odnosić się do naruszeniaart. 233 kpc, bo w istocie nie dotyczy oceny dowodów, ale oceny prawnej. Nie znajduje również w ocenie Sądu Apelacyjnego uzasadnienia zarzut wadliwych ustaleń faktycznych, przy czym również w tym przypadku nie wszystkie wskazywane przez powodów przypadki wadliwych ustaleń w ogóle dotyczą ustaleń. Nie należy bowiem do ustaleń faktycznych stwierdzenie, że powodowie nie wskazali faktów, które miałyby stanowić podstawę odpowiedzialności poszczególnych pozwanych, przy czym podzielić należy tę ocenę Sądu, bowiem w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji powodowie nie wskazywali w odniesieniu do poszczególnych pozwanych z jakimi ich konkretnymi działaniami lub zaniechaniami wiązali odpowiedzialność każdego z nich. Również zarzut, że Sąd przyjął brak podstawy odpowiedzialności(...) SAwN.nie może być oceniany jako błąd ustaleń faktycznych bo dotyczy dokonanej przez Sąd oceny prawnej. Jednakże niezależnie od tego zwrócić należy uwagę, że w odniesieniu do wymienionego pozwanego wyrok Sądu pierwszej instancji jest prawomocny, ponieważ w tym zakresie nie został przez powodów zaskarżony. Zatem ocena czy zachodziła podstawa do przypisania odpowiedzialności temu pozwanemu i jaka by ewentualnie ta podstawa była jest już bezprzedmiotowa. Nieuzasadniony jest także zarzut, iż Sąd wadliwie ustalił, że decyzję o zaślepieniu przepustu samoistnie podjął inwestor. Przede wszystkim Sąd takich ustaleń nie poczynił. Jednoznacznie z ustaleń wynika bowiem, że już na Radzie Technicznej jaka odbyła się 7 sierpnia 2007 roku z udziałem inwestora, wykonawców i projektantów ustalono, że przepust znajduje się na terenach bezodpływowych i że nie spełnia swojej funkcji na skutek zabudowania terenu po drugiej stronie drogi i likwidacji rowu, który odprowadzał wodę do przepustu. Ponieważ zaś inwestor nie wypowiadał się wyraźnie co do likwidacji przepustu, podkreślając tylko, że prace muszą się mieścić w pasie drogowym projektanci podjęli decyzję o zaślepieniu przepustu i reprofilacji rowów tak by woda mogła być odprowadzana przepustami sąsiednimi. Wykonali też odpowiednie projekty, A.M. (1)projekt zaślepienia przepustu, a(...) sp. z o.o.projekt reprofilacji rowów, które przez GDDKiA zostały pozytywnie zaopiniowane i zaakceptowane do realizacji. W zakresie projektowania na tym prace projektantów zostały zakończone. Prawidłowo też Sąd pierwszej instancji ustalił, że w pierwotnym projekcie był planowany remont przepustu, a dopiero w trakcie realizacji projekt został zmieniony przy czym zaślepienie przepustu miało się wiązać z reprofilacją rowów. Ostatecznie więc ustalenia faktyczne dokonane na gruncie zgromadzonego i ocenionego przez Sąd Okręgowy materiału dowodowego należy uznać za prawidłowe. Sąd Apelacyjny podziela ustalenia i ocenę dowodów zaprezentowane przez Sąd Okręgowy i uznaje je za własne. Nie ulega wątpliwości, że likwidacja przepustu miała być powiązana z reprofilacją rowów, tak by woda mogła być odprowadzana przepustami sąsiednimi. Reprofilacji jednak ostatecznie nie wykonano. Prawidłowo też Sąd ustalił, że decyzję o rezygnacji z wykonania odtworzenia rowów podjął inwestor. Przede wszystkim okoliczność tę przyznali i potwierdzili świadkowieW. W.będący kierownikiem projektu i inspektor nadzoruM. M., którzy byli przedstawicielami zamawiającego. Decyzja inwestora w tym względzie została przekazana w dniu 3 lipca 2008 roku w trakcie Ósmej Rady Budowy, jednocześnie przedstawiciel inwestora podał, że w związku z tym zostaną wprowadzone zmiany do dokumentacji. Nie podziela Sąd także zarzutów naruszenia prawa materialnego zawartych w apelacji i piśmie uzupełniającym. Podkreślić należy, że rozważając odpowiedzialność pozwanych za szkodę jakiej doznali powodowie należy mieć na względzie , że w grę mogłaby wchodzić tylko odpowiedzialność wynikająca z przepisów o czynach niedozwolonych. Żaden inny stosunek prawny powodów z pozwanymi bowiem nie wiązał. W szczególności nie sposób uznać, by pozwani dopuścili się przestępstwa samowoli budowlanej i świadomie skorzystali z wyrządzonej powodom szkody. Prowadzona przez GDDKiA inwestycja była zgłoszona zgodnie z obowiązującymi przepisami i wykonywana zgodnie z zatwierdzonymi projektami, do których wprowadzano zmiany, które również były akceptowane. Okoliczność, że ostatecznie na skutek decyzji inwestora nie wykonano części robót w postaci odtworzenia rowów nie może być oceniana w kategorii samowoli budowlanej. Samowola budowlana bowiem ma miejsce wtedy kiedy obiekt budowlany został wybudowany bez wymaganego pozwolenia na budowę albo bez wymaganego zgłoszenia, albo pomimo wniesienia sprzeciwu do tego zgłoszenia (art. 48.1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. prawo budowlane). Taka zaś sytuacja w niniejszej sprawie z pewnością nie występuje. Nie znajduje Sąd również podstaw do uznania, by działaniefirmy (...)polegające na zlikwidowaniu przepustu przy jednoczesnym zaniechaniu wykonania rowów odprowadzających wodę do przepustów sąsiednich na podstawie decyzji inwestora stanowiło działanie bezprawne. Oczywiście, że obowiązkiem wykonawcy jest wykonywać roboty zgodnie z projektem budowlanym, zasadami wiedzy technicznej oraz treścią zgłoszenia robót budowlanych. Zaślepienie przepustu wykonawca(...) sp. z o.o.wykonał na podstawie projektu zatwierdzonego przez inwestora i pod jego nadzorem. W czasie kiedy dokonano zaślepienia przepustu aktualne było wykonanie rowów odprowadzających wodę. Dopiero w późniejszym czasie inwestor podjął decyzję o odstąpieniu od wykonania części rowów odwadniających. Na podstawie umowy łączącej wykonawcę z inwestorem (GDDKiA) inwestor miał prawo do dokonywania zmian w tym do ograniczania zakresu robót i wydawania poleceń wykonawcy również w zakresie pominięcia wykonania określonych robót. Obowiązkiem zaś wykonawcy było stosowanie się do poleceń inwestora. Pozwany wykonał więc prace zgodnie z projektem i poleceniem inwestora, a inwestor prace w całości odebrał. Podkreślenia wymaga, że GDDKiA jest „szczególnym” inwestorem, jest to bowiem urząd administracji rządowej powołany w celu zarządzania drogami krajowymi, ekspresowymi i autostradami i realizacji budżetu państwa w tym zakresie. Można by rzec, że jest to inwestor fachowiec, zatrudnia bowiem szereg specjalistów z dziedzin, które są przedmiotem jego działalności. Ponadto aktywnie uczestniczył on w procesie inwestycyjnym, podejmując istotne decyzje. Ta okoliczność w powiązaniu z postanowieniami umowy łączącej konsorcjum z inwestorem, które zobowiązywały wykonawcę do wykonywania poleceń inwestora, w tym do pominięcia robót lub wykonania robót dodatkowych przemawia za przyjęciem, że wykonawca(...)miał obowiązek zastosować się do decyzji inwestora o częściowej rezygnacji z odtworzenia rowów i nie można mu z tego powodu czynić zarzutu i przypisywać odstąpieniu od wykonania prac na polecenie inwestora cechy bezprawności. Nie można było przy tym np. wykluczyć, że rowy odtworzone zostaną w terminie późniejszym. Skoro więc działanie pozwanego(...) sp. z o.o.nie było bezprawne to nie można mu przypisać odpowiedzialności za szkodę jakiej powodowie doznali na skutek zalania. Brak jest także podstaw do przypisania odpowiedzialności projektantowi(...) sp. z o.o.w likwidacji.Spółka (...)sporządziła projekt reprofilacji rowów także na odcinku drogi przylegającej do nieruchomości powodów i niesporne jest, że w części tej ostatecznie rowy nie zostały odtworzone, co jak wynika z opinii biegłego było jedną z przyczyn zalania nieruchomości powodów. Powodowie bezprawności działania tego pozwanego upatrywali w zaniechaniu dokonania przez tego pozwanego wpisu w dzienniku budowy o niezgodnym z projektem wykonaniu robót budowlanych i pozwoleniem na budowę, które miało polegać na likwidacji przepustu przy jednoczesnym braku wykonania zastępczego systemu odwadniania wód opadowych w postaci wykonania rowów melioracyjnych i nie wniesienia sprzeciwu, co do dokonania odbioru robót końcowych legitymując tym samym ich wykonanie w sposób sprzeczny z przyjętym projektem, zasadami sztuki budowlanej oraz treścią zgłoszenia robót budowlanych zaakceptowanych przez wojewodę. W ocenie Sadu Apelacyjnego zarzut ten na uwzględnienie nie zasługuje. Spółka (...)wykonała projekt replofilacji rowów i inwestor projekt ten odebrał bez zastrzeżeń. Spółka w dalszym ciągu pozostawała do dyspozycji inwestora, jednakże na etapie realizacji do projektanta nie zgłoszono żadnych uwag czy problemów związanych z samym projektem bądź jego realizacją. Wszelkie decyzje w zakresie odstępstwa od projektu podejmowane były wyłącznie przez inwestora. Odbiór robót nastąpił pod koniec listopada 2008 roku i z protokołu odbioru wynika, że nie uczestniczył w nim przedstawiciel(...). W marcu 2009 roku(...)przekazało wykonawcy(...) sp. z o.o.dokumentację powykonawczą. W piśmie wskazano, że zmianie uległy zakresy robót odwodnieniowych, co w dokumentacji powykonawczej zostało uwzględnione. Wskazać trzeba, że proces budowlany został zainicjowany przez inwestora. Inwestor też decydował o jego przebiegu i zakresie. Decyzja o rezygnacji z częściowej reprofilacji rowów została podjęta wyłącznie przez inwestora. Na gruncie regulacjiprawa zamówień publicznychzarówno projektant jak i wykonawca związani są programem funkcjonalno – użytkowym , a jedynym podmiotem, który może wprowadzać zmiany w tym programie jest inwestor. Wyrazem tego związania były zapisy w umowie łączącej wykonawcę z inwestorem, o których była mowa wyżej, a stanowiące o obowiązku wykonawcy stosowania się do poleceń inwestora, w tym, dotyczących zwiększenia lub zmniejszenia ilości robót i pominięcia robót. Skoro więc inwestor podjął decyzję o częściowym pominięciu robót reprofilacji robót, to nie można odpowiedzialnością za skutki takiej decyzji obarczać ani wykonawcy, ani projektanta. Wyłączną odpowiedzialność w takiej sytuacji za szkodę jaka ewentualnie miałaby być wynikiem niewykonania prac, od których odstąpiono przejmuje inwestor. Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny na podstawieart. 385 kpcapelację powodów oddalił. O kosztach postepowania apelacyjnego Sąd orzekł na zasadzieart. 98 kpczgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Wniosek interwenienta ubocznego(...) SAo zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania apelacyjnego Sąd oddalił. Zgodnie zart. 107zd. Ostatniekpcsąd może przyznać koszty interwenientowi od przeciwnika obowiązanego do zwrotu kosztów. Jak wskazuje sformułowanie „sąd może” przepis nie obliguje sądu do zasądzenia kosztów interwenienta w każdym przypadku gdy istnieją podstawy do zasądzenia kosztów na rzecz strony, do której interwenient przystąpił. Oceniając wniosek o zasądzenie kosztów na rzecz interwenienta ubocznego zasadne jest odwołanie się do ogólniejszych kryteriów w postaci potrzeby rzeczywistej obrony interesów interwenienta w okolicznościach rozpoznawanej sprawy. (tak np. SA w Krakowie w wyroku z dnia 24 lutego 2015 r. I ACa 1716/14). W okolicznościach niniejszej sprawy Sąd nie znajduje podstaw do przyjęcia, że wstąpienie do procesu było konieczne dla ochrony interesów, a nadto by interwenient swoją aktywnością przyczynił się do wyjaśnienia problemów spornych i rozstrzygnięcia sprawy. W konsekwencji uznał Sąd, że wniosek o zasądzenie kosztów na rzecz interwenienta od powodów na uwzględnienie nie zasługuje. SSA Teresa Rak SSA Anna Kowacz-Braun SSA Regina Kurek

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Krakowie date: '2019-04-03' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Regina Kurek - Teresa Rak - Anna Kowacz-Braun legal_bases: - art. 227 – 234 kpc - art. 186 ust. 1 i 3 ustawy z 18 lipca 2001 r. Prawo wodne - art. 163 § 2 k.k. - art. 20 ust. 1 pkt 4 - art. 22 pkt 3 i 4 oraz art. 57 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo budowlane recorder: st. sekr. sądowy Paulina Klaja signature: I ACa 977/18 ```

152515000002006_IV_Ka_000427_2013_Uz_2013-11-05_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IV Ka 427/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 listopada 2013 roku. Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący SSO Ireneusz Grodek (spr.) Sędziowie SO Sławomir Gosławski del. SR Rafał Nalepa Protokolant Agnieszka Olczyk przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim Izabeli Stachowiak po rozpoznaniu w dniu 5 listopada 2013 roku sprawyR. K. (1) oskarżonego zart.286§1 kkiart.297§1 kkw zw. zart.11§1 kkiart.12 kk; zart.296a§2 kk z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę od wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 9 maja 2013 roku sygn. akt II K 510/12 na podstawieart. 437 § 1 kpk,art. 438 pkt 3 kpk,art. 636 § 1 kpk,art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych(tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami)zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, iżw odniesieniu do czynu przypisanego oskarżonemu w jego punkcie 1 obniża wysokość przyjętego niekorzystnego rozporządzenia mieniem do kwoty 126.041,67 (sto dwadzieścia sześć tysięcy czterdzieści jeden 67/100) złotych; w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zasądza od oskarżonegoR. K. (1)na rzecz Skarbu Państwa kwotę 580,00 (pięćset osiemdziesiąt) złotych opłaty za drugą instancję oraz kwotę 20,00 (dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym. Sygn. akt IV Ka 427 / 13 UZASADNIENIE R. K. (1)został oskarżony o to, że: I w okresie, co najmniej od 8 do dnia 15 września 2006 roku wB., w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu zA. G.,R. K. (2)oraz innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami ubiegając się w(...) Banku S.A.Oddziale wB.o przyznanie kredytu w kwocie 126 041,67 złotych (denominowanego do USD) pod pozorem sfinansowania przezR. K. (1)zakupu używanego samochoduV. (...)model(...)AUT o nr VIN(...), a faktycznie dla uzyskania kredytu gotówkowego, przedłożył poświadczające nieprawdę oświadczenia na piśmie i nierzetelne dokumenty, dotyczące zarówno jego zdolności kredytowej, jak i wartości nabywanego na kredyt pojazdu — mające istotne znaczenie dla podjęcia przez Centrum Weryfikacji Kredytów(...)Banku wP.decyzji w przedmiocie zezwolenia na udzielenie takiego kredytu samochodowego i to we wnioskowanej wysokości - w postaci: - sfałszowanych kserokopii zeznania podatkowego na druku PIT-37 o wysokości osiągniętego przezR. K. (1)dochodu w roku podatkowym 2005, w którym zawyżono z 30 000 zł do 109 173 złotych roczny dochód, w stosunku do wykazanego dochodu rocznego w oryginalnym zeznaniu podatkowym PIT-36 złożonym w Trzecim Urzędzie Skarbowym(...), sfałszowanej w podobny sposób deklaracji na zaliczkę miesięczną na podatek dochodowy wg stawki 19% - PIT-SL, w której wykazano osiągnięty w lipcu 2006 roku przezR. K. (1)dochód w kwocie 144 648,24 zł., podczas gdy w oryginalnej deklaracji złożonej w Urzędzie Skarbowym wB.wykazał on dochód w kwocie 6 285,69 zł, nierzetelne, pisemne oświadczenie kredytobiorcy (w postaci wniosku o kredyt samochodowy) o swoim stanie rodzinnym i majątkowym, w szczególności o tym, że nie pozostaje w ustroju wspólności majątkowej małżeńskiej, a jego dochody miesięczne netto uzyskiwane z prowadzenia działalności gospodarczej wynoszą 29 400 zł, sfałszowaną fakturę VAT - Komis Nr(...)wystawioną przezR. K. (2)na okoliczność nabycia przez kredytobiorcę 12 września 2006 roku samochoduV. (...)model V6 AUT o nr VIN(...)za 165 000 zł, w tym, za kredyt w kwocie 110 000 zł z komisu(...)R. K. (2)wB., gdy faktycznie pojazd tenR. K. (1)nabył za 6000 zł bezpośrednio odD. S., a forma sprzedaży komisowej została upozorowana dla ukrycia przed Bankiem faktycznej wartości rynkowej pojazdu i jego powypadkowego stanu technicznego, eliminującego go z ruchu, a poprzez podstępne wprowadzeniu w błąd pracownika Centrum Weryfikacji Kredytów i w wyniku przyznania mu i uruchomienia kredytu, doprowadził(...) Bank S.A.do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 181324,12 zł, to jest o czyn zart. 286 § l kki297 § 1 kkw zw. zart. 11 § l kki12 kk II we wrześniu 2006 roku udzieliłA. G., dyrektorowi(...)Banku, Oddziału wB.korzyść majątkową w kwocie 12604 zł w zamian za zachowania - mogące wyrządzić tej jednostce znaczną szkodę majątkową - związane z udzieleniem mu kredytu samochodowego na nabycie samochoduV. (...)model(...)AUT o nr VIN(...), w tym, zwłaszcza za zatajenie przed pracownikiem Centrum Weryfikacji Kredytowej znanegoA. G.nierzetelnego stanu dokumentów przedkładanych przez kredytobiorcę oraz faktycznego braku zabezpieczenia spłaty kredytu w formie przewłaszczenia samochodu na rzecz Banku, ze względu na jego niewielką wartość, zwłaszcza w stosunku do wartości udzielonego kredytu, to jest o czyn zart. 296a § 2 kk Wyrokiem z dnia 09 maja 2013 r. Sąd Rejonowy w Bełchatowie: 1 oskarżonegoR. K. (1)uznał za winnego dokonania zarzucanego mu czynu z pkt I wypełniającego dyspozycjęart. 286 § 1 kkiart. 297 § 1 kkw zw. zart. 11 § 2 kkiart. 12 kkz tą zmianą w jego opisie, że w miejsce stwierdzenia „wspólnie i w porozumieniu zA. G.,R. K. (2)” przyjmuje „wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami odpowiadającymi w odrębnym postępowaniu” i na podstawieart. 286 § 1 kkw zw. zart. 11 § 3 kkiart. 33 § 2 i 3 kki wymierzył mu karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności i 70 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 20 złotych; 2 na podstawieart. 69 § 1 i § 2 kkw zw. zart. 70 § 1 pkt 1 kkwarunkowo zawiesił oskarżonemu wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby 2 lat; 3 uniewinnił oskarżonegoR. K. (1)od dokonania zarzucanego mu czynu z pkt II i wydatkami poniesionymi w sprawie w tej części obciążył Skarb Państwa; 4 zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 580 złotych opłaty i 140 złotych z tytułu zwrotu wydatków. Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego zaskarżając go w zakresie czynu z pkt I w całości, stawiając zaskarżonemu orzeczeniu zarzuty: I obrazy przepisów prawa materialnego, w szczególności: - art. 286 § 1 kkiart 297 § 1 kkpoprzez ich wadliwe zastosowanie i uznanie, że zachowanie oskarżonego stanowi przestępstwo opisane w tych przepisach, a polegające na tym, że w okresie co najmniej od 9 do dnia 15 września 2006 roku wB., w krótkich odstępach czasu i w konaniu z góry powziętego zamiaru oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami odpowiadającymi w odrębnym postępowaniu ubiegając się w(...) Banku S.A.Oddziale wB.o przyznanie kredytu w kwocie 126 041,67 złotych pod pozorem sfinansowania przezR. K. (1)zakupu samochodu markiV. (...)model(...)AUT, a faktycznie dla uzyskania kredytu gotówkowego, przedłożył poświadczające nieprawdę oświadczenia na piśmie i nierzetelne dokumenty, podczas gdy zachowanie oskarżonego nie stanowiło przestępstwa z wyżej wskazanych przepisów, bowiem oskarżony przed wszczęciem postępowania karnego dobrowolnie zaspokoił roszczenie banku, i tym samym nie powinien podlegać karze; art. 297 § 3 kkpoprzez jego niezastosowanie i uznanie winy oskarżonego, w sytuacji gdyR. K. (1)nie powinien podlegać karze, bowiem przed wszczęciem postępowania karnego dobrowolnie zaspokoił roszczenie(...) Banku S.A.Oddział wB., spłacając zaciągnięty tam kredyt; II obrazy przepisów postępowania w szczególności: - art. 17 § 1 pkt 3 kpk. poprzez jego niezastosowanie, w sytuacji gdy społeczna szkodliwość czynu jest znikoma, bowiem oskarżony dobrowolnie spłacił udzielony mu kredyt i na dzień 3 września 2007 roku bank nie miał już w stosunku do niego żadnych roszczeń. W konkluzji skarżący wniósł zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie czynu opisanego w pkt I, poprzez uniewinnienie oskarżonego od jego popełnienia, względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. W toku rozprawy apelacyjnej w dniu 05 listopada 2013 r. obrońca oskarżonego poparł skargę apelacyjną, wnioskując o uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu oraz o zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje.R. K. (1)przyłączył się do stanowiska obrońcy. Prokurator wniósł o nieuwzględnienie apelacji i utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja obrońcy okazała się bezzasadna w stopniu oczywistym, choć wskutek jej rozpoznania Sąd Odwoławczy dokonał częściowej korekty zaskarżonego orzeczenia. W pierwszej kolejności należy się odnieść do zarzutu niezasadnego ( zdaniem skarżącego ) przypisania oskarżonemu przestępstwa zart. 286 § 1 kk. Argumentacja obrońcy dążyła do wykazania, iż po stronieR. K. (1)nie było nigdy zamiaru doprowadzenia pokrzywdzonego banku do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, skoro z okoliczności faktycznych sprawy wynikało, iż oskarżony zamierzał wywiązać się z przyjętych na siebie, z racji zaciągniętego kredytu, zobowiązań. W szczególności przemawiać za tym miało późniejsze regulowanie przez niego rat kredytowych, a także wcześniejsza, aniżeli wynikało to z postanowień umowy, spłata całości zadłużenia. Skarżący eksponował, iż wskutek powyższego nie doszło do wyrządzenia jakiegokolwiek uszczerbku na mieniu udzielającego kredytu banku. Powyższe argumenty, jakkolwiek w znaczącej ich części obracają się w sferze prawdziwych ustaleń faktycznych, nie mogą spowodować uwolnieniaR. K. (1)od odpowiedzialności karnej za występek zart. 286 § 1 kk. Ani istnienie u zaciągającego kredyt zamiaru regulowania rat, ani też wcześniejsza, niż przewidywała to umowa, spłata całego zadłużenia, nie stanowią same w sobie przesłanek ekskulpacyjnych. Przyjmuje się bowiem ( por. komentarz do art. 286 kk i przywołane tam orzecznictwo w: Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Komentarz do art. 222 – 316, red. prof. Andrzej Wąsek, prof. dr hab. Robert Zawłocki, rok wydania: 2010, wydawnictwo: C.H.Beck, Wydanie: 4 ), iż niekorzystne rozporządzenie mieniem w rozumieniuart. 286 § 1 kknie jest tożsame z wyrządzeniem szkody. Rozporządzenie mieniem może być uznane za niekorzystne nie tylko z tego powodu, że sprawca nie zamierza zwrócić przedmiotu rozporządzenia, lecz także z innych względów. O niekorzystności tego rozporządzenia przesądza jego ocena z punktu widzenia interesów pokrzywdzonego ( por. także wyroki SN z 30 sierpnia 2000 r., V KKN 267/00, OSP 2001, z. 3, poz. 51 oraz z dnia 21 sierpnia 2002 r., III KK 230/02, Prok. i Pr. 2003, nr 3, poz. 12 ). Także zdaniem Sądu Apelacyjnego w Katowicach ( por. wyrok z dnia 28 czerwca 2012, II AKa 205 / 12, opubl. Legalis oraz Orzecznictwo Sądu Apelacyjnego w Katowicach rok 2012, Nr 3, poz. 13 ) wywiązanie się przez oskarżonego z zobowiązania nie musi jeszcze oznaczać, że nie doszło do niekorzystnego rozporządzenia, „ bowiem niekorzystne rozporządzenie mieniem jako znamię oszustwa może mieć taki charakter także dlatego, że wskutek wprowadzenia w błąd dochodzi do udzielenia kredytu o wyższym stopniu ryzyka niż ten, który istnieje w przekonaniu pokrzywdzonego ”. Niekorzystnym rozporządzeniem mieniem będzie wiec każda czynność o charakterze określonej dyspozycji majątkowej, która skutkuje pogorszeniem sytuacji majątkowej pokrzywdzonego, w tym zmniejszeniem szans na zaspokojenie jego roszczeń w przyszłości. Podobnie Sąd Apelacyjny w Lublinie ( por. wyrok z 18 czerwca 2002 r., II Aka 343/01, KZS 2004, z. 1, poz. 42 ) uznał, że znamię doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem zostanie wypełnione także wówczas, gdy sprawca, działając w sposób opisany wart. 286 § 1 kk, doprowadza do rozporządzenia mieniem w sposób niekorzystny z punktu widzenia instytucji kredytowej, która wskutek wprowadzenia w błąd udziela kredytu o wyższym stopniu ryzyka niż ten, jaki istnieje w przekonaniu pokrzywdzonego. Znamię oszustwa realizować się więc może w udzieleniu kredytu choćby o wyższym stopniu ryzyka niż ten, który istnieje w świadomości pokrzywdzonego, pogorszeniu szans właściciela na odzyskanie należności czy niekorzystnym lub niepełnowartościowym zabezpieczeniu spłaty długu. Nastąpić to może wskutek występowania zatajonych przez kredytobiorcę, a nieprzewidzianych przez udzielającego kredyt, okoliczności utrudniających ściągnięcie należności lub zmniejszających szansę jej zaspokojenia. R. K. (1), ubiegając się o kredyt na zakup opisanego w akcie oskarżenia samochodu, przedłożył nierzetelne ( opisane w zarzutach ) dokumenty, z których wynikało, iż osiągane przez niego dochody są wielokrotnie wyższe, niż rzeczywiście osiągane. Dodatkowo posłużył się poświadczającą nieprawdę fakturą VAT, dotyczącą nabycia samochoduV. (...), w której wartość tego pojazdu oszacowano na kwotę 165000 złotych w sytuacji, gdy rzeczywista jego cena kształtowała się na poziomie ok. 6000 złotych. Co najbardziej istotne, przy wprowadzeniu pokrzywdzonego w błąd, iż wartość tego pojazdu wynosi 165 000 złotych, samochód stał się zabezpieczeniem wierzytelności pokrzywdzonego banku z tytułu udzielonego kredytu. Strony zawarły bowiem dodatkową umowę o przewłaszczeniu tegoż samochodu na rzecz banku do czasu spłaty zadłużenia. Pokrzywdzony został w ten sposób wprowadzony w błąd co do okoliczności mających bezpośredni i istotny wpływ na ocenę stopnia ryzyka udzielonego kredytu oraz w zakresie gwarancji zaspokojenia swoich roszczeń w przyszłości. Ryzyko związane z potencjalnym niewywiązaniem się przez kredytobiorcę z umowy było wielokroć wyższe, aniżeli jawiło to się z przedłożonych dokumentów odnoszących się do jego sytuacji finansowej. Jednocześnie kredytodawca, wskutek przedsiębranych przezR. K. (1)oszukańczych zabiegów, był przekonany, że nawet gdyby do zaprzestania spłacania kredytu doszło – czy to z przyczyn zawinionych przez oskarżonego, czy też z powodów od niego niezależnych – istnieje możliwość zaspokojenia wierzytelności z przedmiotu umowy przewłaszczenia. Tymczasem takie zabezpieczenie spłaty kredytu było fikcją – pojazd wart był jedynie 6000 złotych. W świetle przywołanych wyżej poglądów doktryny i orzecznictwa, udzielonego oskarżonemu w takich okolicznościach kredytu nie sposób nazwać inaczej, aniżeli niekorzystnym rozporządzeniem mieniem pokrzywdzonego banku w rozumieniuart. 286 § 1 kk, nawet pomimo późniejszego regulowania rat oraz wcześniejszego, aniżeli wynikało to z postanowień umowy, jego spłacenia w całości. Wskutek przedłożenia w banku dokumentów, które zawyżały tak wartość pojazdu będącego przedmiotem przewłaszczenia, jak i wysokość osiąganych przez oskarżonego dochodów, doszło do wypłacenia przez bank dużej kwoty pieniędzy, o niepomiernie zwiększonym ryzyku ich zwrotu, aniżeli wynikało to z tych dokumentów, przy jednoczesnym iluzorycznym zabezpieczeniu wierzytelności. Nie można było zatem zaaprobować argumentacji obrońcy, iż przedterminowe spłacenie przezR. K. (1)zobowiązań skutkowało zdekompletowaniem znamion występku zart. 286 § 1 kk. Oczywiście bezzasadnym okazał się także zarzutu obrazyart. 297 § 3 kk. W przepisie tym ujęta została klauzula wyłączająca karalność czynu kwalifikowanego zart. 297 § 1 kkw razie dobrowolnego i całościowego zaspokojenia roszczenia pokrzywdzonego ( tzw. klauzula czynnego żalu ). Dobrodziejstwo z niej płynące ma jednak ograniczenia, min. wynikające stąd, że przepis ten zawiera cezurę czasową, do kiedy można się na niego skutecznie powołać. Jest nią moment wszczęcia postępowania karnego – sprawca zaspokajający roszczenie pokrzywdzonego po tej chwili naart. 297 § 3 kkpowoływać się już mógł nie będzie. Przez „ wszczęcie postępowania karnego ” w rozumieniuart. 297 § 3 kkrozumieć należy zainicjowanie postępowania przygotowawczego w fazie in rem ( por. komentarze do art. 297 kk w: Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Komentarz do art. 222 – 316, red. prof. Andrzej Wąsek, prof. dr hab. Robert Zawłocki, rok wydania: 2010, wydawnictwo: C.H.Beck, Wydanie: 4; opubl Legalis; Kodeks Karny. Komentarz, red. prof. dr hab. Alicja Grześkowiak, prof. dr hab. Krzysztof Wiak, Rok wydania: 2012, Wydawnictwo: C.H.Beck, Wydanie: 1, opubl. Legalis oraz Andrzej Zoll (red.), Agnieszka Barczak-Oplustil, Grzegorz Bogdan, Zbigniew Ćwiąkalski, Małgorzata Dąbrowska-Kardas, Piotr Kardas, Jarosław Majewski, Janusz Raglewski, Mateusz Rodzynkiewicz, Maria Szewczyk, Włodzimierz Wróbel. Kodeks Karny. Część Szczególn. Tom III. Komentarz. do art. 278 – 363 kk. Wyd. II, 2006, LEX / el.). Jeżeli więc postępowanie przygotowawcze objęło już swym zakresem czyn sprawcy, to nie będzie on już mógł skorzystać z omawianego przywileju. Podkreślić należy, iż nie chodzi tu o moment wszczęcia postępowania „ przeciwko osobie ” ( in personam ), bo gdyby taki był zamysł ustawodawcy, znalazłoby to odzwierciedlenie w treści przepisu ( tak, jak uczyniono to np. wart. 102 kk, w którym w sposób wyraźny „ wydłużenie ” okresu przedawnienia karalności czynu uzależniono od wszczęcia postępowania karnego „ przeciwko osobie ” ). Nie można więc zgodzić się z taką interpretacjąart. 297 § 3 kk, przy której dobrodziejstwo skorzystania z instytucji czynnego żalu możliwe byłoby aż do czasu przedstawienia sprawcy zarzutu. Przypomnieć należy, iż również orzecznictwo Sądu Najwyższego w sposób jednoznaczny ustawowy zwrot „ wszczęcie postępowania ” łączy z chwilą zainicjowania fazy postępowania „ w sprawie ” ( in rem ) – por. uchwałę SN z 1992-10-15, I KZP 28/92 opubl: Legalis oraz wyrok SN - Izba Karna z 1979-03-12, I KR 24/79, opubl. Legalis. Niespornym jest, że co do zasady wszczęcie postępowania „ w sprawie ” następuje w wyniku wydania postanowienia o wszczęciu śledztwa lub dochodzenia co do opisanego w nim czynu (art. 303 kpk). W ocenie Sądu Okręgowego, tego rodzaju czynność procesowa – jakkolwiek najbardziej typowa – nie wyczerpuje jednak wszystkich możliwych przypadków wszczęcia postępowania „ in rem ”. Może się bowiem zdarzyć, iż po wydaniu postanowienia o wszczęciu śledztwa ( dochodzenia ) co do innego czynu, w miarę pozyskiwania kolejnych dowodów, stwierdzone zastanie uzasadnione podejrzenie popełnienia innych jeszcze przestępstw, np. pozostających w związku podmiotowym lub przedmiotowym z czynem opisanym w postanowieniu o wszczęciu dochodzenia lub śledztwa. Jeśli więc wówczas nie zostanie wydane odrębne postanowienie o wszczęciu postępowania co do „ nowych ” ( nowoujawnionych ) przestępstw, ale mimo to organy prowadzące postępowanie przygotowawcze w ramach tego samego, wszczętego już śledztwa ( dochodzenia ), wykonywać będą czynności procesowe również „ w sprawie ” tych „ nowych ” czynów, mające, stosownie doart. 297 kpk, na celu: - ustalenie, czy rzeczywiście został popełniony czyn zabroniony i czy stanowi on przestępstwo, - wykrycie sprawcy, - wyjaśnienie okoliczności sprawy, w tym ustalenie osób pokrzywdzonych, - zebranie, zabezpieczenie i w niezbędnym zakresie utrwaleniu dowodów dla potrzeb ewentualnego przyszłego postępowania sądowego, to w konsekwencji dojdzie do faktycznego wszczęcia i prowadzenia postępowania „ w sprawie ” czynów nie opisanych dotąd w postanowieniu o wszczęciu śledztwa ( dochodzenia ). Do wniosku, że wszczęcia postępowania karnego nie należy łączyć jedynie z wydaniem postanowienia w tym przedmiocie, prowadzi także analiza orzecznictwa SN – por. uchwałę z dnia 22 października 1965 r. w sprawie VI KO 16/64, opubl. LEX/el., OSNKW 1965/12/141, jak również wyroki z dnia 24 marca 1970 r. ( V KRN 52/70, opubl. LEX/ el oraz OSNKW 1970/7-8/77 ) oraz z dnia 6 lutego 1969 r., V KRN 19/69, opubl. LEX el oraz OSNKW 1969/7-8/83 ). Powyższe uwagi odnieść należy także do zwrotu „ przed wszczęciem postępowania karnego ” umieszczonego wart. 297 § 3 kk. W sytuacji, gdy czyn wyczerpujący znamionaart. 297 § 1 kk, stał się przedmiotem czynności procesowych po wydaniu postanowienia o wszczęciu śledztwa lub dochodzenia o inny czyn, to stosowanie przepisuart. 297 § 3 kkbędzie możliwe, ale jedynie do czasu podjęcia przez organy śledcze ( dochodźcie ) czynności dotyczących występku z 297§ 1 kk( por. komentarz do art. 296 i 297 kk w: Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Komentarz do art. 222 – 316, red. prof. Andrzej Wąsek, prof. dr hab. Robert Zawłocki, rok wydania: 2010, wydawnictwo: C.H.Beck, Wydanie: 4 oraz przywoływany tak pogląd O.Górniok zawarty w pozycji: Ustawa o ochronie obrotu gospodarczego z komentarzem, Warszawa 1994, s. 15 ). Innymi słowy w sytuacji, gdy czyn zart. 297 § 1 kknie został wprawdzie objęty postanowieniem o wszczęciu śledztwa ( dochodzenia ), ale mimo to – w związku z uzasadnionym podejrzeniem jego popełnienia – w prowadzonym już postępowaniu przygotowawczym faktycznie podejmowane będą czynności procesowe także wobec niego, to rzeczywistym wszczęciem postępowania w sprawie tego czynu, wykluczającym możliwość skorzystania z instytucji czynnego żalu zart. 297 § 3 kk, będzie pierwsza czynność procesowa nakierowana na osiągnięcie celów, o jakich mowa wart. 297 kpk. Przenosząc powyższe na realia niniejszej sprawy – w odniesieniu do czynu przypisanegoR. K. (3)zaskarżonym wyrokiem odrębne postanowienie o szczęściu śledztwa ( dochodzenia ) wydane nie było. Postępowanie przygotowawcze wszczęto ( i kontynuowano, obejmując jego zakresem coraz to nowsze, kolejno ujawniane czyny ) na podstawie postanowienia dotyczącego innego czynu. Z dokumentacji kredytowej wynika, iż dług z tytułu zaciągniętego kredytu oskarżony spłacił całkowicie z dniem 29 sierpnia 2007 r. Zatem dla zweryfikowania, czy oskarżony mógł skutecznie powołać się na klauzulę czynnego żalu zawartą wart. 297 § 3 kknależało zbadać, czy przed tą datą czynności procesowe w odniesieniu do przypisanego mu czynu były faktycznie prowadzone. W tym celu Sąd Okręgowy, korzystając z możliwości, jaką dajeart. 452 § 2 kpk, uzupełnił materiał dowodowy min. o kserokopie postanowień z dnia 20 marca 2007 r. i 24 maja 2007 r. o uzupełnieniu przedstawionychR. K. (2)zarzutów oraz o protokoły jego przesłuchania z tych samych dni w charakterze podejrzanego, załączone ze sprawy prowadzonej pod sygnaturą III K 147 / 11 przed Sądem Okręgowym w Piotrkowie Trybunalskim. Z dokumentów tych wynika, że już w dniu 20 marca 2007 r. współoskarżonemuR. K. (2)przedstawiony był zarzutu dotyczący tego, iż w dniu 11 września 2006 r., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi i dotychczas nieustalonymi osobami, dopowiadającymi w tym samym postępowaniu, pośrednicząc w zawieraniu umowy o kredyt, doprowadził(...)Bank Oddział wB.do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 126 041,67 złotych w ten sposób, że w celu uzyskania tegoż kredytu na osobęR. K. (1), przedłożył w(...)Bank w Oddział wB.stwierdzające nieprawdę dokumenty co do faktycznej wartości będącego przedmiotem sprzedaży samochodu markiV. (...)niezbędne dla uzyskania kredytu, tj. o czyn zart. 286 § 1 kkiart. 297 § 1 kkw zw. zart. 11 § 2 kk. Z treści tych dokumentów jasno więc wynika, że już co najmniej od 20 marca 2007 r. w sprawie czynu, który w późniejszym okresie stał się przedmiotem oskarżeniaR. K. (1), toczyło się postępowanie karne. Z powyższego jasno wynika, iż całkowita spłata kredytu, mająca miejsce dopiero 29 sierpnia 2007 r., nastąpiła już po wszczęciu postępowania „ w sprawie ” czynu popełnionego na szkodę banku przez działających wspólnie i w porozumieniu współsprawców. To, że do dnia 29 sierpnia 2007 r. niektórzy z nich, w tym oskarżonyR. K. (1), nie mieli jeszcze w związku z tym czynem przedstawionych zarzutów, nie zmienia faktu, iż skorzystanie z instytucji czynnego żalu, o jakim mowa wart. 297 § 3 kk, w dacie 29 sierpnia 2007 r. było już wyłączone. Sąd I instancji nie dopuścił się także błędu w ustaleniach oceny stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu. Stosownie do treściart. 1 § 2 kknie stanowi przestępstwa ten tylko czyn zabroniony, którego społeczna szkodliwość jest znikoma. Z taką sytuacją mamy do czynienia jedynie wówczas, gdy czyn zabroniony wprawdzie miał miejsce ( tj. formalnie wyczerpane zostały jego znamiona ), ale zawiera on na tyle subminimalny stopień społecznej szkodliwości, by nie traktować go jako przestępstwa. Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę kryteria wymienione wart. 115 § 2 kk: rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Chodzi o te przypadki, gdy mając na uwadze powyższe wyznaczniki, jakakolwiek forma represji karnej czy probacji byłaby nie uzasadnioną i niepotrzebną odpowiedzią na zachowanie z formalnego punktu widzenia wyczerpujące znamiona danego czynu zabronionego. W ocenie Sądu Okręgowego czynu przypisanego oskarżonemu w takich kategoriach oceniać nie można. Nie sposób pominąć, iż czyn ten godził równocześnie w dwa dobra chronione prawnie ( mienie pokrzywdzonego oraz prawidłowość funkcjonowania obrotu gospodarczego ). Tym samym oskarżony wyczerpał znamiona aż dwóch przepisów ustawy karnej, kwalifikowanych kumulatywnie przy uwzględnieniuart. 11 § 2 kk. Czyn ten dotyczył niekorzystnego rozporządzenia mieniem o dużej wartości ( także przy uwzględnieniu korekty zaskarżonego wyrku ). Był popełniony wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami. Sprawcy działali w sposób zaplanowany, realizując uprzednio szereg uczynności przygotowawczych polegających na „ wyprodukowaniu ” wielu nierzetelnych i poświadczających nieprawdę dokumentów. Wskutek ich wykorzystania pokrzywdzony został wprowadzony w błąd co do kilku okoliczności istotnych z punktu widzenia podejmowanej przez niego decyzji o udzieleniu kredytu: jego celu, wysokości osiąganych dochodów oraz wartości pojazdu będącego przedmiotem zabezpieczenia. W takiej sytuacji istniejący po stronie oskarżonego zamiar spłacania wierzytelności bankowej może być wprawdzie traktowany jako argument za obniżeniem stopnia społecznej szkodliwości czynu, ale nie tyle, by determinował wniosek o jej znikomości. Skutkować mógł jedynie tym, iż karę pozbawienia wolności i grzywnę orzeczono w rozmiarze nieznacznie tylko przekraczającym dolny próg ustawowego zagrożenia i z warunkowym zawieszeniem wykonania pierwszej z wymienionych kar. Pomimo nietrafności podniesionych przez obrońcę zarzutów, korekta zaskarżonego wyroku okazała się konieczna. Sąd I instancji w opisie przypisanego czynu, w ślad za aktem oskarżenia, błędnie przyjął ustalenia co do wysokości niekorzystnego rozporządzenia mieniem ( do błędu tego Sąd z resztą lojalnie się przyznał w pisemnym uzasadnieniu ). Pokrzywdzony bank rozporządził bowiem na rzeczR. K. (1)nie kwotą 181324,12 złotych, lecz znacznie niższą – sięgającą 126041,67 złotych. Wobec nieuwzględnienia zarzutów podnoszonych w środku odwoławczym Sąd Okręgowy na podstawieart. 636 § 1 kpkorazart. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych(Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądził od oskarżonegoR. K. (1)na rzecz Skarbu Państwa kwotę 580 zł tytułem opłaty za drugą instancję ( równej opłacie należnej za pierwszą instancję ) oraz kwotę 20 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim date: '2013-11-05' department_name: IV Wydział Karny Odwoławczy judges: - Sławomir Gosławski - Rafał Nalepa - Ireneusz Grodek legal_bases: - art. 69 § 1 i § 2 kk - art. 17 § 1 pkt 3 kpk - art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych recorder: Agnieszka Olczyk signature: IV Ka 427/13 ```

155020250001512_III_RC_000102_2014_Uz_2014-08-27_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III RC 102/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 19 sierpnia 2014 roku Sąd Rejonowy w Ząbkowicach Śląskich III Wydział Rodzinny i Nieletnich w następującym składzie: Przewodniczący SSR Iwona Król-Kroczak Protokolant Jadwiga Sztyler po rozpoznaniu w dniu 14 sierpnia 2014r. w Ząbkowicach Śląskich sprawy z powództwa małoletnichM. S. (1)iA. S. przeciwkoM. S. (2) o podwyższenie alimentów I raty alimentacyjne ustalone od pozwanegoM. S. (2)w ugodzie zawartej przed Sądem Rejonowym w Ząbkowicach Śląskich w dniu 08.09.2011 r. w sprawie sygnatura akt III RC 181/11 w wysokości po 320 zł. miesięcznie na rzecz małoletnich powodówA. S.iM. S. (1)- łącznie 640 złotych miesięczniep o d w y ż s z az dniem 14 sierpnia 2014r. do kwoty po 390 zł. ( trzysta dziewięćdziesiąt złotych) miesięcznie na rzecz małoletniejA. S.i do kwoty po 350zł ( trzysta pięćdziesiąt złotych ) miesięcznie na rzecz małoletniegoM. S. (1)- łączna kwota alimentów wynosić będzie 740 złotych miesięcznie ( siedemset czterdzieści złotych ) - raty płatne z góry do dnia 15-tego każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami w razie zwłoki w terminie płatności którejkolwiek z rat do rąk przedstawicielki ustawowej małoletnich powodówK. K.; II w dalszej części powództwo oddala; III nie obciąża pozwanego kosztami postępowania w sprawie zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa; IV wyrokowi w punkcie I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności. Sygn. akt III RC 102/14 UZASADNIENIE Pozwem z dnia 21 maja 2014 r. przedstawicielka ustawowa małoletnich powodówA. S.iM. K.K.wniosła o podwyższenie od pozwanegoM. S. (2)na rzecz małoletniej córkiA. S.alimentów z kwoty po 320 zł miesięcznie do kwoty po 500 złotych miesięcznie oraz na rzecz małoletniego synaM. S. (1)alimentów z kwoty po 320 zł miesięcznie do kwoty po 400 złotych miesięcznie. Matka powodów wniosła nadto o zasądzenie od pozwanego na rzecz małoletnich kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu powyższych roszczeń przedstawicielka ustawowa małoletnich powodów wskazała, że ugodą z dnia 08 września 2011 roku w sprawie sygn. akt 181/11 Sąd Rejonowy w Ząbkowicach Śl. ustalił od pozwanegoM. S. (2)alimenty w wysokości 320 złotych na rzecz małoletniej powódkiA. S.i kwotę 320 złotych na rzecz małoletniegoM. S. (1). MałoletniaA.miała wówczas 11 lat, a małoletniM.9 lat. Ojciec dzieci jak wówczas tak i obecnie utrzymuje się z wynagrodzenia za pracę, którego wysokość wynosi około 2500 złotych miesięcznie. Podała również, że obecnie małoletniaA.ma 14 lat i uczęszcza do I klasy Gimnazjum wB., a na zaspokojenie jej potrzeb niezbędna jest od pozwanego kwota 500 złotych miesięcznie. MałoletniM. S. (1)obecnie uczęszcza do klasy(...) Szkoły PodstawowejwG.i na zaspokojenie jego potrzeb niezbędna jest od pozwanego kwota 400 złotych miesięcznie. Oświadczyła, iż pozwanyM. S. (2)oprócz płacenia zasądzonych alimentów i zabierania dzieci co drugi tydzień na weekend nie interesuje się dodatkowymi kosztami związanymi ze szkołą, ubiorem i leczeniem małoletnich. Dodała, że małoletniaA.ma wadę wzroku i w związku z tym raz na 6 miesięcy ma wizytę u lekarza okulisty, co zazwyczaj wiąże się również z wymianą okularów. Stwierdziła, że ona obecnie zarabia około 1.400 złotych miesięcznie. Alimenty, które płaci ojciec dzieci i jej zarobki nie są wystarczające do utrzymania dzieci. Stanowisko przedstawicielki ustawowej małoletnich powodów nie uległo zmianie w toku procesu. PozwanyM. S. (2)na rozprawie w dniu 12 czerwca 2014 roku wniósł o oddalenie powództwa. W piśmie z dnia 18.06.2014 roku wskazał, iż obecnie nie jest w stanie sprostać finansowym wymaganiom przedstawicielki ustawowej małoletnich powodów, ponieważ jego sytuacja materialna uległa zmianie. Umowa o pracę kończy mu się w dniu 30 czerwca 2014 roku i nie ma możliwości jej przedłużenia. Jest w trakcie poszukiwania nowej pracy. Podał, iż do tej pory płacił alimenty w kwocie 640 złotych, które pochłaniały prawie 60 % jego dochodów. Na miesięczne utrzymanie pozostawała mu kwota 592 złote, z której musiał opłacić rachunki: czynsz za mieszkanie 200 złotych, telefon 89 złotych, wyżywienie 200 złotych i Internet 46 złotych. Oświadczył, iż dzieci spędzają z nim co drugi weekend i wówczas również ponosi wydatki związane z przywiezieniem ich do siebie, ponieważ na stałe zamieszkują w innej miejscowości. Dokłada się również do okazjonalnych wydatków, jak np. wycieczki szkolne. Stwierdził też, że obecnie sytuacja materialna powódki uległa poprawie, gdyż wyszła za mąż, a jej obecny małżonek dobrze zarabia. Wskazał, że przedstawione okoliczności jednoznacznie potwierdzają, iż matka dzieci może obecnie w wyższym stopniu przyczyniać się do zaspokojenia ich potrzeb materialnych. Stanowisko pozwanego nie uległo zmianie w toku procesu. Na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy Sąd ustalił następujący stan faktyczny: Małoletni powodowieA. S.iM. S. (1)są dziećmi pochodzącymi ze związku małżeńskiegoK. K.i pozwanegoM. S. (2). Małżeństwo ich zostało rozwiązane przez rozwód (okoliczność bezsporna). W ugodzie zawartej w dniu 08 września 2011 roku w sprawie sygn. akt 181/11 zawartej przed Sądem Rejonowym w Ząbkowicach Śl. ustalono od pozwanegoM. S. (2)alimenty w wysokości 320 złotych na rzecz małoletniej powódkiA. S.i kwotę 320 złotych na rzecz małoletniegoM. S. (1)– łącznie 640 złotych miesięcznie, począwszy od dnia 01.09.2011 roku do dnia 15-tego każdego miesiąca. /dowód:- akta sprawy Sądu Rejonowego w Ząbkowicach Śl. o sygn. III RC 181/11/ Małoletnia powódkaA. S.miała wówczas 11 lat, zaś małoletniM. S. (1)miał 9 lat. Oboje uczęszczali do Szkoły Podstawowej. Dzieci ogólnie były zdrowe. Matka małoletnich powodówK. G.(obecnieK.) w dacie poprzedniego rozstrzygnięcia pracowała na Poczcie Polskiej w Urzędzie Pocztowym wB.na stanowisku asystenta. Średnio miesięcznie zarabiała netto około 1.200 – 1.300 złotych. Oprócz tego dostawała też zasiłek rodzinny na dzieci w łącznej kwocie 182 złote i alimenty w łącznej kwocie 500 złotych. Nie posiadała innych dochodów. Jej majątek stanowił samochód osobowy markiN. (...)o wartości około 2.400 złotych. Ponadto razem z rodzeństwem odziedziczyła po rodzicach dom. Remontowała w tym czasie strych domu, gdzie miała zamieszkać z dziećmi. Innego majątku nie miała. Pomagały jej finansowo siostry, które mieszkały w Anglii. PozwanyM. S. (2)w dacie poprzedniego rozstrzygnięcia był zarejestrowany w Powiatowym Urzędzie Pracy wZ.Śl. jako bezrobotny bez prawa do zasiłku. Jednak pracował dorywczo i z tych prac był w stanie zarobić około 1.000 złotych. Nie posiadał innych dochodów ani majątku.(...)czasami pomagała mu matka. Nie korzystał z pomocy opieki społecznej. Mieszkał z matką. Na utrzymaniu miał tylko małoletnich powodów. /dowód:- akta sprawy Sądu Rejonowego w Ząbkowicach Śl. o sygn. III RC 181/11/ Małoletnia powódkaA. S.ma obecnie 14 lat. Uczęszcza do klasy(...)wB.. Małoletnia nosi okulary, które będzie już nosiła do końca życia. Jednorazowy koszt wymiany okularów to kwota 450 złotych. Przy czym małoletnia ma co pół roku wizyty kontrolne, które praktycznie zawsze prowadzą do wymiany okularów. Matka małoletniej płaci więc 900 złotych rocznie tylko za wymianę okularów (75 złotych miesięcznie). Na wyżywienie małoletniej powódki jej matka wydatkuje 200 złotych miesięcznie. Ubranie to kwota 150 złotych miesięcznie. Środki czystości i higieny osobistej to kwota 70 złotych miesięcznie. Koszty związane ze szkołą (zakup książek i wyprawki) to kwota około 34,50 złotych miesięcznie (345 złotych rocznie : 10 miesięcy). Na same książki dla małoletniej jej matka wydała bowiem 95 złotych, przy czym kupiła jej książki używane. Na wyprawkę musi wydać około 250 złotych. Ponadto przedstawicielka ustawowa małoletniej musi pokryć również koszty ubezpieczenia, komitetu rodzicielskiego, składek w ciągu roku, wyjazdów szkolnych i innych niezbędnych zakupów związanych ze szkołą. Koszt ten wynosi około 25 zł miesięcznie (250 złotych rocznie : 10 miesięcy). Na dojazd do szkoły matka małoletniej wydatkuje 60 złotych miesięcznie. Jest to cena biletu miesięcznego. Małoletnia, mimo że jest dzieckiem ogólnie zdrowym, czasami niewątpliwie choruje choćby na zapalenie górnych i dolnych dróg oddechowych i wówczas jej matka zmuszona jest również kupować antybiotyki i inne niezbędne leki, co wynosi około 30 złotych miesięcznie (360 złotych rocznie).A. S.nie otrzymuje obecnie zasiłku rodzinnego. Małoletni powódM. S. (1)ma obecnie 11 lat. Uczęszcza do klasy(...) Szkoły PodstawowejwG.. Na wyżywienie małoletniego powoda jego matka wydatkuje 200 złotych miesięcznie. Ubranie to kwota 150 złotych miesięcznie. Środki czystości i higieny osobistej to kwota 50 złotych miesięcznie. Koszty związane ze szkołą (zakup książek i wyprawki) to kwota około 17,50 złotych miesięcznie (175 złotych rocznie : 10 miesięcy). Na same książki dla małoletniego jego matka wydała bowiem 75 złotych, przy czym kupiła mu książki używane. Na wyprawkę musi wydać około 100 złotych. Ponadto przedstawicielka ustawowa małoletniej musi pokryć również koszty ubezpieczenia, komitetu rodzicielskiego, składek w ciągu roku, wyjazdów szkolnych i innych niezbędnych zakupów związanych ze szkołą. Koszt ten wynosi około 25 zł miesięcznie (250 złotych rocznie : 10 miesięcy). Małoletni, mimo że jest dzieckiem ogólnie zdrowym, czasami niewątpliwie choruje choćby na zapalenie górnych i dolnych dróg oddechowych i wówczas jego matka zmuszona jest również kupować antybiotyki i inne niezbędne leki co wynosi około 30 złotych miesięcznie (360 złotych rocznie).M. S. (1)nie otrzymuje obecnie zasiłku rodzinnego. Dodatkowo Sąd przyjął również kwotę około 30 zł miesięcznie w przypadku każdego z małoletnich na zaspokojenie ich potrzeb w zakresie rozrywek, tj. kino, gazety, książki, płyty, kieszonkowe. /dowód:- osiem kserokopii paragonów fiskalnych /k – 13 - 14/ - zeznania matki małoletnich powodów /k – 77 v – 78/ Matka małoletnich powodówK. K.z zawodu jest tkaczem. Obecnie nadal pracuje na Poczcie Polskiej na stanowisku asystenta. Średnio miesięcznie zarabiała netto około 1.400 – 1.600 złotych. W dniu 29 grudnia 2013 roku matka małoletnich zawarła nowy związek małżeński zT. K.. Jej obecny mąż pracuje w Niemczech i zarabia około 895,03 euro miesięcznie. Tam też mieszka przez większość czasu. Płaci jednak 1.200 złotych alimentów na swoje dzieci. Małoletni powodowie nie otrzymują obecnie zasiłków rodzinnych. Oprócz pensji i alimentów na dzieci od byłego mężaK. K.nie posiada innych dochodów. Za wyjątkiem małoletnichA.iM.nie ma innych dzieci na utrzymaniu. Jej majątek nadal stanowi samochód osobowy obecnie markiF. (...)rocznik 1999 o wartości około 6.000 złotych. Ponadto obecnie w odziedziczonym razem z rodzeństwem po rodzicach domu ma mieszkanie o powierzchni około 70 m2, na którego przystosowanie i remont zaciągnęła kredyt, który spłaca w ratach miesięcznych po 450 złotych. Posiada też konto bankowe wBanku (...)oddział wB., na które wpływa jej pensja. Żadnego innego majątku nie posiada. Nikt też obecnie nie pomaga jej finansowo. Nie jest też właścicielką ani użytkowniczką wieczystą nieruchomości i nie prowadzi działalności gospodarczej. Nie korzysta z pomocy opieki społecznej. Nie składała podania o zatrudnienie w ramach prac interwencyjnych. Matka małoletnich złożyła w Urzędzie Skarbowym wZ.Śl. zeznanie podatkowe. Wynika z niego, iż w 2012 roku wykazała dochód w wysokości 20.868,19 złotych. Za 2013 rok jej dochód wyniósł według danych przesłanych przez Naczelnika Urzędu Skarbowego kwotę 23.747,05 złotych. Kwota jaką matka małoletnich powodów dysponuje obecnie w budżecie domowym wynosi ponad 2.500 złotych miesięcznie. /dowód:- zaświadczenie o zarobkach Poczta Polska SA weW.z dnia 02.06.2014 r. /k – 7/ - zaświadczenie o dochodach za miesiąc kwiecień, maj, czerwiec /k – 38 – 40/ - pismo Naczelnika Urzędu Skarbowego wZ.Śl. z dnia 14.07.2014 r. /k – 42/ - pismo Ośrodka Pomocy(...)wS.z dnia 14.07.2014 r. /k – 44/ - pismo Urzędu Gminy wS.z dnia 15.07.2014r. /k – 53/ - pismo Urzędu Gminy wS.z dnia 15.07.2014r. /k – 54/ - pismo Starosty(...)z dnia 25.07.2014 r./k – 57/ - zeznania matki małoletnich powodów /k – 77 v – 78/ K. K.mieszka nadal wraz z dziećmi, a także obecnym mężem (w czasie gdy przyjeżdża z pracy w Niemczech) wJ., w mieszkaniu znajdującym się w domu odziedziczonym razem z rodzeństwem po rodzicach o powierzchni około 70 m2. Koszty utrzymania tego mieszkania to: energia elektryczna 70 złotych miesięcznie, śmieci - 45 zł miesięcznie, woda 120 złotych raz na dwa miesiące (60 złotych miesięcznie), gaz jedna butla – 50 złotych miesięcznie, spłata raty kredytu zaciągniętego na remont mieszkania, w którym obecnie mieszkają – 450 złotych miesięcznie. /dowód:- kserokopie poświadczenia opłat Urząd GminyS.za miesiące luty, marzec, kwiecień, maj /k – 15/ - trzy kserokopie dowodów opłat(...)/k – 16 - 17/ - kserokopie dowodów opłatT.za miesiące luty, marzec, kwiecień, maj i czerwiec /k – 18/ - zeznania matki małoletnich powodów /k – 77 v – 78/ PozwanyM. S. (2)z zawodu jest murarzem - tynkarzem. Jest to jego zawód wyuczony, ale w tym zawodzie nie pracuje. Posiada też uprawnienia do kierowania wózkami widłowymi. Od dnia 01 lipca 2012 r. do dnia 30 czerwca 2014 roku zatrudniony był w firmie „(...)”J. B.na stanowisku pilarz. Pozwany był zatrudniony na czas określony. Zarabiał brutto 1.680 złotych, netto 1.232,90 złotych. Umowa nie została z nim obecnie przedłużona. Od dnia 01 lipca 2014 roku zarejestrowany jest w Urzędzie Pracy wZ.Śl. jako bezrobotny z prawem do zasiłku. Przez pierwsze dwa miesiące pozwany będzie otrzymywał zasiłek w kwocie ponad 700 złotych, później ponad 600 złotych.M. S. (2)od dzieciństwa ma orzeczony umiarkowany stopień niepełnosprawności. Ma krótszą nogę i nie może jej dobrze wyprostować w kolanie. Może podjąć każdą pracę. W tej chwili nie składał podania o pracę w żadnym zakładzie. Nie szukał też pracy. Nie skorzystał z żadnej z ofert w Urzędzie Pracy, gdyż chciał spędzić czas z dziećmi. Szuka pracy gdzie nie musiałby dźwigać ciężarów, ponieważ ma przepuklinę. Urząd Pracy wZ.dysponował w ostatnim roku szeregiem ofert pracy dla osób bez kwalifikacji oraz z wykształceniem murarz, pilarz z wynagrodzeniem w granicach od 1.680,00 złotych do 2.500,00 złotych, a nawet 5.000,00 złotych poza granicami kraju. Ofertami takimi Urząd dysponował również w lipcu 2014 roku. Pozwany posiada majątek, który stanowi obecnie samochód osobowy markiO. (...)rocznik 1994 o wartości około 600 złotych. Ma również konto bankowe wBanku (...)oddział wB.. Żadnego innego majątku nie posiada. Nie jest właścicielem ani użytkownikiem wieczystym nieruchomości i nie prowadzi działalności gospodarczej. Nie korzysta z pomocy opieki społecznej. Nie składał podania o zatrudnienie w ramach prac interwencyjnych. W Urzędzie Skarbowym wZ.Śl. złożył zeznania podatkowe. Wynika z nich, iż w 2012 roku wykazał dochód w wysokości 12.248,46 złotych. Za 2013 rok jego dochód wyniósł według danych przesłanych przez Naczelnika Urzędu Skarbowego kwotę 17.531,28 złotych. Pozwany nadal mieszka ze swoją matką wZ.Śl. naul. (...). Matka pozwanego jest na emeryturze i otrzymuje ją w wysokości powyżej 800 złotych miesięcznie. Koszty utrzymania tego mieszkania to: czynsz – 500 złotych miesięcznie, energia elektryczna – około 150 złotych raz na dwa miesiące (75 złotych miesięcznie), gaz – około 100 złotych raz na dwa miesiące (50 złotych miesięcznie). Ponadto pozwany opłaca Internet – 46 złotych miesięcznie i cyfrowyP.– 40 złotych miesięcznie.M. S. (2)przeznacza na swoje wyżywienie około 200 złotych miesięcznie, na ubranie 50 złotych miesięcznie. Raz w roku opłaca też ubezpieczenie samochodu w kwocie 360 złotych. Pozwany nie ma żadnych zaległości w płaceniu alimentów. Za wyjątkiem małoletnich powodów nie ma innych dzieci na utrzymaniu. Nie zawarł nowego związku małżeńskiego.M. S. (2)zabiera małoletnich powodów do siebie co drugi weekend i w tym czasie ich utrzymuje. Doładowuje im również komórki. W tym roku zabrał ich również na miesiąc wakacji i sfinansował ten pobyt. /dowód:- zaświadczenie „TARTAK”J. M.wB.z dnia 09.06.2014 r. /k – 6/ - cztery kserokopie dowodów wpłaty(...) SAW./k – 10/ - kserokopie dowodów wpłaty(...) SAza miesiące kwiecień, maj i czerwiec 2014 r. /k – 11/ - kserokopia dowodu wpłaty Spółdzielni Mieszkaniowej za miesiąc czerwiec 2014 r. /k – 12/ - zaświadczenie Powiatowego Urzędu Pracy wZ.Śl. z dnia 01.07.2014r. /k – 20/ - pismo Ośrodka Pomocy(...)wZ.Śl. z dnia 11.07.2014r./k – 36/ - pismo Wydziału(...)i(...)Urzędu Miejskiego wZ.Śl. z dnia 14.07.2014r. /k – 41/ - pismo Naczelnika Urzędu Skarbowego wZ.Śl. z dnia 15.07.2014 r./k – 43/ - pismo Powiatowego Urzędu Pracy wZ.Śl. z dnia 11.07.2014r. /k – 45 - 52/ - pismo Urzędu Miejskiego wZ.Śl. z dnia 17.07.2014 r. /k – 55/ - pismo Starosty(...)z dnia 24.07.2014 r./k – 56/ - pismo „TARTAK”J. M.wB.z dnia 10.08.2014 r. /k – 57/ - aneks do umowy o pracę „TARTAK”J. M.wB.z dnia 02.01.2014 r. /k – 58/ - umowa o pracę „TARTAK”J. M.wB.z dnia 01.07.2013 r. /k – 59/ - świadectwo pracy „TARTAK”J. M.wB.z dnia 30.06.2014 r. /k – 60 - 64/ - zeznania matki małoletnich powodów /k – 77 v – 78/ - zeznania pozwanego /k – 78 – 78 v/ Sąd zważył, co następuje: Po wnikliwym przeanalizowaniu całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszym postępowaniu i po dokonaniu jego oceny w granicach przewidzianych wart. 233 § 1 kpc, Sąd doszedł do przekonania, że powództwo wniesione przez małoletnich powodówA.iM. S. (1)reprezentowanych przez przedstawicielkę ustawowąK. K.przeciwkoM. S. (2)o podwyższenie alimentów zasługuje na częściowe uwzględnienie. Zgodnie z treściąart. 133 § 1 krorodzice zobowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Z przepisu powyższego wynika, że rodzice mogą być zwolnieni od świadczeń alimentacyjnych w stosunku do dziecka tylko wtedy, gdy dziecko posiada własny majątek, a dochody z tego majątku wystarczają na całkowite pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Stosownie natomiast do treści§ 3cytowanego artykułu, rodzice mogą uchylić się od świadczeń alimentacyjnych względem dziecka pełnoletniego, jeżeli są one połączone z nadmiernym dla nich uszczerbkiem lub jeżeli dziecko nie dokłada starań w celu uzyskania możności samodzielnego utrzymania się. We wszelkich innych wypadkach na rodzicach ciąży stanowczy obowiązek utrzymania dziecka, ograniczony ich możliwościami zarobkowymi i majątkowymi stosownie doart. 135 § 1 kro. Zaznaczyć przy tym należy, że ustalenie możliwości zarobkowych czy majątkowych zobowiązanego do alimentacji ma często charakter hipotetyczny, gdyż kryterium takich możliwości nie zawsze są zarobki osiągane w rzeczywistości przez zobowiązanego, lecz sama zdolność do uzyskania wyższego wynagrodzenia. Dlatego też Sąd, rozstrzygając w przedmiocie obowiązku alimentacyjnego, opiera się nie na podstawie zarobków otrzymywanych przez stronę, lecz w oparciu o zarobki, które odpowiadają możliwościom zobowiązanego. W razie zmiany stosunków można żądać zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego (art. 138 krio), przy czym przez zmianę stosunków należy rozumieć zmianę okoliczności, od których zależy istnienie i zakres obowiązku alimentacyjnego - istotne zwiększenie lub zmniejszenie możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego do alimentacji, istotne zwiększenie się usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego lub istotne zmniejszenie się możliwości zaspokajania potrzeb własnymi siłami. Wynika z tego, że rozstrzygnięcie o żądaniu opartym naart. 138 kriowymaga porównania stanu istniejącego w dacie uprawomocnienia się wyroku zasądzającego alimenty ze stanem istniejącym w dacie orzekania o ich zmniejszeniu lub zwiększeniu.Zmiana orzeczenia dopuszczalna jest tylko w razie zmiany stosunków powstałych po wydaniu prawomocnego orzeczenia. Orzeczenie w powyższej sprawie uprawomocniło się w dniu 16 września 2011 roku. W przedmiotowej sprawie od czasu ustalenia poprzedniej wysokości świadczeń alimentacyjnych w przypadku małoletnich powodówA. S.iM. S. (1)minął okres prawie 3 lat. W tym czasie niewątpliwie więc wzrosły potrzeby małoletniej powódkiA. S., która ma obecnie 14 lat i od września będzie uczęszczała do klasy(...)wB.oraz małoletniego powodaM. S. (1), który ma obecnie 11 lat i od września będzie uczęszczał do klasy(...) Szkoły PodstawowejwG.. Niewątpliwie bowiem w tym czasie doszło do zmiany cen podstawowych artykułów spożywczych, przemysłowych oraz usług. PonadtoA.ma lat 14, zaśM.11, sam więc upływ czasu świadczy o tym, iż ich potrzeby są obecnie większe, niż gdy zasądzane były poprzednie alimenty, a powodowie mieli wówczas odpowiednio 11 lat -A.i 9 lat -M., różna więc musi być też kwota potrzebna na ich zaspokojenie. Sąd dał wiarę zeznaniom matki małoletnich powodów, która ich miesięczny koszt utrzymania określiła na kwotę po około 700 złotych miesięcznie zaznaczając przy tym, że nie jest w stanie tego dokładnie określić. Zdaniem Sądu koszty te nie zostały zawyżone, a wręcz w przypadku małoletniejA.zaniżone. Przy czym ustalając ich wysokość wzięto pod uwagę nie tylko dołączone paragony fiskalne i zeznania przedstawicielki ustawowej małoletnich, ale także z uwagi na to, że nie wszystkie koszty matka małoletnich była w stanie precyzyjnie określić podając tylko ogólny koszt ich utrzymania, również zasady logiki i doświadczenia życiowego, aktualnie obowiązujące ceny oraz fakt, iż alimenty to usprawiedliwione potrzeby osoby uprawnionej. W ocenie Sądu biorąc pod uwagę wiek małoletnich powodów oraz całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego, zasady logiki i doświadczenia życiowego, aktualnie obowiązujące ceny koszt utrzymania małoletniejA. S.należy ocenić na kwotę ponad 800,00 złotych miesięcznie, a małoletniego powodaM. S. (1)wynosi w granicach 700,00 zł miesięcznie i w obecnej chwili nie przekracza tych kwot. Sąd dał wiarę zeznaniom matki powodów w tej części, w której podała ona, iż koszty związane z wyżywieniem córkiA.wynoszą 200,00 złotych miesięcznie, uznając je wręcz za bardzo zaniżone, ze względu na fakt, iż po przeliczeniu daje to dzienną stawkę na poziomie 6,60 złotych, co przy obecnych cenach żywności jest stawką rażąco niską. Sąd dał też wiarę twierdzeniomK. K., iż na koszty związane z zakupem środków higienicznych i kosmetycznych dla córkiA.wydaje comiesięcznie kwotę 70,00 złotych. Nie ulega bowiem wątpliwości, że małoletnia jest teraz w okresie intensywnego dojrzewania. Kwota ta musi więc uwzględniać takie kosmetyki jak żele, balsamy, szampony i inne, które będą dostosowane dla dojrzewającej dziewczynki. Nie można też pominąć kwoty jakiej wymaga zakup środków higienicznych. Przyjęto również jako zasadne koszty związane z zakupem ubrania dla córkiA.na poziomie podanym przezK. K., tj. 150,00 zł miesięcznie, przyjmując, iż matka małoletniej powódki musi dokonywać dla niej zakupu odzieży na różne pory roku, a kwota 1.800,00 złotych rocznie przy założeniu, że w ciągu roku nie podlega wymianie cała odzież córki, w pełni pokrywa potrzeby w tym zakresie. Ponadto matka małoletniejA.musi wydatkować na zakup książek i wyprawki 345,00 złotych. Jest to kwota, którą ponosi raz w roku (miesięcznie 34,50 złotych – bowiem rok szkolny trwa 10 miesięcy). Dodatkowo niewątpliwie przedstawicielka ustawowa małoletniej musi pokryć również koszty ubezpieczenia, komitetu rodzicielskiego, składek w ciągu roku, wyjazdów i wycieczek szkolnych i innych niezbędnych zakupów związanych ze szkołą. Koszt ten, zdaniem Sądu (matka bowiem go nie określiła, mimo iż o takich wyjazdach wspomniał sam pozwany w piśmie z dnia 18 czerwca 2014 roku /k – 9/), wynosi około 25 zł miesięcznie (250 złotych rocznie : 10 miesięcy). Na dojazd do szkoły matka małoletniej wydatkuje 60 złotych miesięcznie. Jest to cena biletu miesięcznego. Uzasadnione są też koszty jakie matka małoletniej ponosi w związku z zakupem i wymianą okularów dwa razy w roku. Jest to kwota 900 złotych rocznie (75 złotych miesięcznie). Mimo iż małoletnia nie choruje przewlekle, co wskazała w zeznaniach jej matka, Sąd musi uwzględnić również koszty jej leczenia kierując się zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Czasami bowiem niewątpliwie choruje choćby na zapalenie górnych i dolnych dróg oddechowych, przeziębienia i wówczas jej matka zmuszona jest również kupować antybiotyki i inne niezbędne leki co, zdaniem Sądu, wynosi około 30 złotych miesięcznie (360 złotych rocznie). Sąd dał również wiarę zeznaniom matki małoletnich powodów w tej części, w której podała ona, iż koszty związane z wyżywieniem małoletniegoM.wynoszą 200,00 złotych miesięcznie uznając je, jak w przypadku małoletniejA., wręcz za bardzo zaniżone, ze względu na fakt, iż po przeliczeniu daje to dzienną stawkę na poziomie 6,60 złotych, co przy obecnych cenach żywności jest stawką rażąco niską. Sąd również dał wiarę twierdzeniomK. K., iż na koszty związane z zakupem środków higienicznych i kosmetycznych dla dziecka wydaje comiesięcznie kwotę 50,00 złotych; jest to tym bardziej uzasadnione, iż małoletni jest obecnie w wieku intensywnego rozwoju i wymaga ponoszenia większych kosztów w tym względzie, szczególnie jeżeli chodzi o kosmetyki, których ceny stale rosną. Zasadne są też koszty związane z zakupem ubrania dla dziecka kształtujące się na poziomie około 150,00 złotych miesięcznie. W ocenie Sądu kwota ta w pełni zabezpiecza potrzeby jedenastoletniego dziecka, oczywistym bowiem jest fakt, iż matka małoletniego powoda musi dokonywać dla niego zakupu odzieży na różne pory roku, a kwota 1.800,00 złotych rocznie, przyjmując, iż w ciągu roku nie podlega wymianie cała odzież dziecka, w pełni pokrywa potrzeby w tym zakresie. Ponadto matka małoletniegoM.musi wydatkować na zakup książek i wyprawki 175,00 złotych. Jest to kwota, którą ponosi raz w roku (miesięcznie 17,50 złotych – bowiem rok szkolny trwa 10 miesięcy). Dodatkowo niewątpliwie przedstawicielka ustawowa małoletniego musi pokryć również koszty ubezpieczenia, komitetu rodzicielskiego, składek w ciągu roku, wyjazdów i wycieczek szkolnych i innych niezbędnych zakupów związanych ze szkołą. Koszt ten, zdaniem Sądu (matka bowiem go nie określiła mimo iż o takich wyjazdach wspomniał sam pozwany w piśmie z dnia 18 czerwca 2014 roku /k – 9/), wynosi około 25 zł miesięcznie (250 złotych rocznie : 10 miesięcy). Mimo, iż małoletni nie choruje przewlekle, co wskazała w zeznaniach jego matka, Sąd musi uwzględnić również koszty jego leczenia kierując się zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Czasami bowiem niewątpliwie choruje choćby na zapalenie górnych i dolnych dróg oddechowych, przeziębienia i wówczas jego matka zmuszona jest również kupować antybiotyki i inne niezbędne leki co, zdaniem Sądu, wynosi około 30 złotych miesięcznie (360 złotych rocznie). Dodatkowo Sąd przyjął również kierując się tymi samymi zasadami kwotę około 30 zł miesięcznie w przypadku każdego z małoletnich na zaspokojenie ich potrzeb w zakresie rozrywek, tj. kino, gazety, książki, płyty, kieszonkowe. Nie bez znaczenia dla kosztów utrzymania małoletnich powodów są wydatki związane z utrzymaniem mieszkania. W tej części również nie zostały one zawyżone przez matkę małoletnich powodówK. K.. Sąd dokonał weryfikacji podanych wydatków na podstawie przedłożonych do akt dokumentów. Dla potrzeb niniejszego postępowania przyjęto, iż wydatki związane z utrzymaniem mieszkania kształtują się na poziomie około 675 złotych i składa się na nie: energia elektryczna 70 złotych miesięcznie, śmieci - 45 zł miesięcznie, woda 120 złotych raz na dwa miesiące (60 złotych miesięcznie), gaz jedna butla – 50 złotych miesięcznie, spłata raty kredytu zaciągniętego na remont mieszkania, w którym obecnie mieszkają – 450 złotych miesięcznie. Przy czym w domu zamieszkują cztery osoby i na każdego z małoletnich powodów przypada 1/4 tych kosztów, a więc kwota po około 168,75 złotych miesięcznie. Usprawiedliwionymi bowiem są własne potrzeby uprawnionego do alimentów, również w zakresie potrzeb mieszkaniowych, a nie potrzeby także członków jego rodziny. Należy również zauważyć, iż w toku całego postępowania pozwany w żaden sposób nie kwestionował wysokości kosztów utrzymania małoletnich powodów wskazywanych przez ich matkę, w tym również podanej przez nią ogólnej kwoty, nie przedłożył też żadnych dowodów świadczących o tym, iż koszty ich utrzymania są niższe niż te wskazane w zeznaniach. Nie wspomniał o tym nawet w swoich zeznaniach. Natomiast ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne (art. 6 kc). Na stronie pozwanej spoczywał więc ciężar dowodu w tym zakresie. Zaznaczyć również w tym miejscu należy, że matka małoletnich niewątpliwie miała problem z dokładnym wyszczególnieniem kosztów utrzymania małoletnich, choćby z tego powodu, że do tej pory zawsze alimenty ustalane były w sposób ugodowy, co powodowało, żeK. K.nie musiała zbierać faktur za zakupy dokonywane na rzecz dzieci. Jednocześnie należy wziąć pod uwagę, że zgodnie z brzmieniem przepisuart. 135 § 1 krozakres świadczeń alimentacyjnych zależy obok usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego, także od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Dodać należy, iż w myślart. 96 krorodzice mają obowiązek troski o fizyczny i duchowy rozwój dziecka, natomiast zgodnie zart. 133 § 1 krorodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest w stanie utrzymać się samodzielnie także wówczas, gdy nie znajduje się ono w niedostatku. Należy również podkreślić, że obowiązek alimentacyjny obciąża obydwoje rodziców, jeśli nie wykażą, że są osobami całkowicie niezdolnymi do podjęcia zatrudnienia, zaś z taką sytuacją nie mamy tutaj do czynienia. PozwanyM. S. (2)od dnia 01 lipca 2012 r. do dnia 30 czerwca 2014 roku zatrudniony był w firmie „(...)”J. B.na stanowisku pilarz. Był tam zatrudniony na czas określony. Zarabiał brutto 1.680 złotych, netto 1.232,90 złotych. Umowa nie została z nim obecnie przedłużona. Od dnia 01 lipca 2014 roku zarejestrowany jest w Urzędzie Pracy wZ.Śl. jako bezrobotny z prawem do zasiłku. Przez pierwsze dwa miesiące pozwany będzie otrzymywał zasiłek w kwocie ponad 700 złotych, później ponad 600 złotych.M. S. (2)od dzieciństwa ma orzeczony umiarkowany stopień niepełnosprawności. Ma krótszą nogę i nie może jej dobrze wyprostować w kolanie. Ma możliwość jednak, jak sam oświadczył, podjąć każdą pracę. Sytuacja więcM. S. (3)zmieniła się od czasu ostatniego rozstrzygnięcia. Wówczas bowiem zarejestrowany był w Powiatowym Urzędzie Pracy wZ.Śl. jako bezrobotny bez prawa do zasiłku i pracował jedynie dorywczo. Wprawdzie pozwany obecnie nie pracuje, jednak nie można w tym miejscu pominąć wspomnianej już wcześniej zasady, iż przy ustalaniu zakresu obowiązku alimentacyjnego Sąd ocenia potencjalne(hipotetyczne) możliwości zarobkowe osoby zobowiązanej do alimentacji, które po stronie pozwanego z uwagi na to, że z zawodu jest murarzem tynkarzem, ma też doświadczenie zawodowe jako pilarz, bo na tym stanowisku pracował, a także posiada uprawnienia do kierowania wózkami widłowymi – są znaczne. Zdaniem SąduM. S. (3)nie wykorzystuje w pełni swoich możliwości zarobkowych, albowiem całkowicie zaprzestał szukania pracy, nie złożył żadnego podania o pracę, ani o przyjęcie go do pracy w ramach prac interwencyjnych. Nie skorzystał też z żadnej z ofert pracy z Urzędu Pracy, mimo iż takie oferty były nawet w lipcu 2014 roku. Wynagrodzenie zaś jakie mógł uzyskać kształtowało się w granicach od 1.680,00 złotych do 2.500,00 złotych brutto, a nawet 5.000,00 złotych brutto w przypadku pracy poza granicami kraju. Zresztą w swoich zeznaniach sam stwierdził, że nie szuka pracy, bo obecnie spędza czas z dziećmi. Nie przekonujące dla Sądu są również twierdzenie pozwanego, iż ze względu na stan zdrowia szuka obecnie pracy, gdzie nie trzeba dźwigać ciężarów. Uznać bowiem należy, że gdyby stan zdrowia uniemożliwiał pozwanemu wykonywanie pracy to z pewnością podejmowałby już znacznie wcześniej starania w kierunku znalezienia innego, lżejszego zajęcia. Znamienne jest przy tym, że pozwany, powołując się przed Sądem na stan zdrowia, uniemożliwiający mu swobodne wykonywanie pracy zarobkowej, nie poczynił dotychczas żadnych kroków w kierunku uzyskania orzeczenia o niezdolności do wykonywania pracy określonego rodzaju, a w dalszej perspektywie być może przyznania renty. Przeciwnie, w czasie poprzedniego rozstrzygnięcia pracował dorywczo, a również teraz przez praktycznie 2 lata wykonywał pracę na stanowisku pilarz. Trzeba również zaznaczyć, że zupełnie zaskakujące dla Sądu jest pismo byłego pracodawcy pozwanego /k – 57/, z którego wynika, iż umowa obecnie nie została przedłużona z pozwanym z uwagi na „jego stopień inwalidztwa”, który utrudnia pracę i w związku z tym jest on mniej wydajny od pełnosprawnych pracowników, a charakter pracy wymaga dużej sprawności fizycznej. Jest to o tyle dziwne, że jak zaznaczono wcześniejM. S. (2)od dzieciństwa ma orzeczony umiarkowany stopień niepełnosprawności i fakt ten niewątpliwie był znany pracodawcy już w momencie przyjmowania go do pracy 01 lipca 2012 roku, a także w czasie gdy była przedłużana umowa tj. w dniu 01 lipca 2013 roku /k – 59/. Skoro był pracownikiem mniej wydajnym to trudno zrozumieć, że raz umowa została z nim przedłużona, a obecnie nie było to możliwe, mimo iż stan jego zdrowia nie uległ przecież żadnej zmianie. Pomijając powyższe okoliczności należy też zwrócić uwagę, iż pozwany obecnie posiada samochód osobowy markiO. (...)rocznik 1994 o wartości około 600 złotych. Ma również konto bankowe wBanku (...)oddział wB.. Nadal też mieszka ze swoją matką wZ.Śl. naul. (...). Jego matka jest na emeryturze i obecnie otrzymuje ją w wysokości powyżej 800 złotych miesięcznie. Przy czym biorąc pod uwagę wskazane przez pozwanego w zeznaniach koszty utrzymania oraz opłaty związane z mieszkaniem i dochody uzyskiwane przez niego i jego matkę uznać należy, że nawet w okresie, gdy pracował i zarabiał 1.200,00 zł netto, a ich wspólne dochody wynosiły około 2.000,00 złotych netto, z pewnością nie wystarczały one na utrzymanie dwóch dorosłych osób i regularne uiszczanie alimentów w wysokości 640 złotych. Tylko bowiem opłaty, alimenty i koszty utrzymania wskazane przez pozwanego zamykały się kwotą 1.531, 00 złotych, a przecieżM. S. (2)nie wskazał innych swoich kosztów i nie uwzględnił w ogóle kosztów utrzymania swojej matki. Twierdził ponadto, iż pokrywa koszty utrzymania dzieci, kiedy przebywają u niego i doładowuje ich komórki. Sfinansował też miesiąc wakacji małoletnim, mimo iż w tym czasie był już na zasiłku dla bezrobotnych. Biorąc pod uwagę, że pozwany nie korzysta z pomocy opieki społecznej uznać więc należy, iż musi on posiadać inne dochody, o których nie wspomniał w trakcie postępowania przed Sądem. Na marginesie zauważyć należy, że skoroM. S. (2)posiada na utrzymaniu dwoje dzieci, powinien dołożyć wszelkich starań w celu maksymalnego wykorzystania swoich możliwości zarobkowych, nawet kosztem swojego wolnego czasu i odpoczynku. Tym bardziej, że nie zawarł nowego związku małżeńskiego i z wyjątkiem małoletnich nie ma innych dzieci na utrzymaniu. Ustalając zakres obowiązku alimentacyjnego pozwanego względem małoletnich powodów Sąd wziął pod uwagę, że obowiązek alimentacyjny obciąża obydwoje rodziców, a więc również matkę małoletnich powodówK. K.. Należy podkreślić, iż sytuacja materialna matki małoletnich zmieniła się o tyle, że obecnie zarabia ona netto od 1.400,00 – 1.600,00 złotych miesięcznie, a ponadto zawarła związek małżeński. Jej obecny mąż pracuje w Niemczech i zarabia około 895,03 euro miesięcznie. Nie ulega jednak wątpliwości, iż matka małoletnich spłaca też kredyt, który zaciągnęła na remont mieszkania, w którym obecnie zamieszkuje wraz z dziećmi i mężem. Rata tego kredytu to kwota 450 złotych miesięcznie. Ta sytuacja powoduje, iż obecnie dysponuje ona kwotą mniejszą niż w dacie poprzedniego rozstrzygnięcia. Nie pobiera również zasiłku rodzinnego na małoletnich. Trudno również zgodzić się z twierdzeniami pozwanego, iż sytuacja materialna powódki uległa poprawie, gdyż wyszła za mąż, a jej małżonek dobrze zarabia, dlatego też może obecnie w wyższym stopniu przyczyniać się do zaspokojenia potrzeb materialnych dzieci /pismo z dnia 18 czerwca 2014 roku /k – 9/. Przede wszystkim należy zauważyć, że obecny mążK. K.nie jest przecież obowiązany na mocy obowiązujących przepisówprawa rodzinnegodo alimentacji małoletnich powodów, którzy nie są jego biologicznymi dziećmi. Ponadto sam ma dzieci, na które łoży alimenty w kwocie 1.200,00 złotych miesięcznie. Pracuje wprawdzie w Niemczech, lecz musi też ponosić swoje koszty utrzymania w czasie kiedy tam przebywa. W tej sytuacji trudno mówić o znacznej poprawie sytuacji materialnej matki małoletnich, choć rozliczając koszty utrzymania mieszkania uwzględniono w nich obecnie także męża matki małoletnich. Nie ulega wątpliwości, żeK. K.ma możliwości i wykonuje swój obowiązek alimentacyjny względem małoletnich powodów w formie świadczenia pieniężnego i to praktycznie nawet w większej części niż pozwany. Przy czym ustalając wysokość alimentów należnych od pozwanego trzeba wziąć również pod uwagę osobisty wkład pracy matki w wychowanie i opiekę nad małoletnimi powodami, co również stanowi formę wykonywania obowiązku alimentacyjnego względem małoletnich dzieci. Biorąc pod uwagę ich wiek i okres dojrzewania, zaznaczyć należy, że wymaga to dużego trudu, poświęcenia i zaangażowania tym bardziej że to matka zajmuje się nimi na bieżąco, kontroluje ich naukę, czas wolny, dba o ich zdrowie, zabezpiecza też wszystkie ich usprawiedliwione codzienne potrzeby. Zauważyć należy, że wkład pozwanego w utrzymanie i wychowanie dzieci ogranicza się do uiszczania na ich rzecz alimentów i to w takiej wysokości jak zostały zasądzone oraz utrzymywania z nimi kontaktów w co drugi weekend, a także doładowywania ich komórek. W tym roku zabrał ich również na miesiąc wakacji. Przy czym zaznaczyć należy, że utrzymywanie kontaktów z małoletnimi nie jest obecnie tylko prawem rodzica, ale również jego obowiązkiem. Mając powyższe na względzie, Sąd w oparciu o treśćart. 138 kriopodwyższył z dniem 14.08.2014 r. wysokość alimentów ustalonych od pozwanego w ugodzie zawartej przed Sądem Rejonowym w Ząbkowicach Śl. w dniu 08 września 2011 roku w sprawie sygn. akt 181/11 z kwoty po 320 złotych do kwoty po 390 złotych miesięcznie na rzecz małoletniej powódkiA. S.i z kwoty po 320 złotych do kwoty po 350 złotych miesięcznie na rzecz małoletniegoM. S. (1)– łącznie 740 złotych miesięcznie (pkt. I wyroku). W pozostałym zakresie powództwo, jako nie znajdujące usprawiedliwionych podstaw w materiale dowodowym sprawy, podlegało oddaleniu (pkt. II wyroku). O kosztach procesu orzeczono w oparciu oart. 102 k.p.c., odstępując od obciążenia pozwanego kosztami postępowania z uwagi na jego obecną sytuację materialną związaną z brakiem stałego zatrudnienia (pkt. III wyroku). Rygor natychmiastowej wykonalności wyrokowi wpkt. Inadano na podstawieart. 333 § 1 pkt. 1 k.p.c.(pkt. IV wyroku). Zgodnie z tym przepisem Sąd nadaje z urzędu wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności, jeżeli zasądza alimenty co do rat płatnych po wniesieniu powództwa. Powyższa reguła ma również zastosowanie w sprawach o podwyższenie alimentów.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Ząbkowicach Śląskich date: '2014-08-19' department_name: III Wydział Rodzinny i Nieletnich judges: - Iwona Król-Kroczak legal_bases: - art. 333 § 1 pkt. 1 k.p.c. - art. 133 § 1 kro - art. 6 kc recorder: Jadwiga Sztyler signature: III RC 102/14 ```

153000000001521_III_AUa_000789_2018_Uz_2018-12-06_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III AUa 789/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 6 grudnia 2018 r. Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący - Sędzia SA Elżbieta Gawda Sędziowie: SA Małgorzata Pasek SO del. do SA Iwona Jawor-Piszcz (spr.) Protokolant: sekretarz sądowy Krzysztof Wiater po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2018 r. w Lublinie sprawyC. R. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wR. o prawo do emerytury na skutek apelacjiC. R. od wyroku Sądu Okręgowego w Radomiu z dnia 26 lipca 2018 r. sygn. akt VI U 589/17 I zmienia zaskarżony wyrok oraz poprzedzającą go decyzję i ustalaC. R.prawo do emerytury od dnia(...); II zasądza od Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wR.na rzeczC. R.kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego. Iwona Jawor-Piszcz Elżbieta Gawda Małgorzata Pasek Sygn. akt III AUa 789/18 UZASADNIENIE Wyrokiem z dnia 26 lipca 2018 roku Sąd Okręgowy w Radomiu oddalił odwołanieC. R.od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 16 maja 2017 roku w przedmiocie ustalenia prawa do emerytury. Sąd Okręgowy oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniachi rozważaniach prawnych. C. R.,urodzony dnia (...), złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział wR.w dniu(...)wniosek o przyznanie mu prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Wnioskodawca nie jest członkiem Otwartych Funduszy Emerytalnych. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wR.ustalił, że wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 roku udowodnił ogólny okres ubezpieczenia w wymiarze 25 lat, ale żadnego okresu pracy w warunkach szczególnych. Do stażu pracy w tych warunkach nie zaliczony został okres zatrudnienia wPaństwowym Ośrodku (...)wZ.od dnia 21 stycznia 1974 roku do dnia 30 marca 1990 roku na stanowisku spawacza na podstawie świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych, ponieważ zawiera ono błędy formalne tj. pracodawca powołał się na nieobowiązujące w chwili wystawienia świadectwa zarządzenie resortowe, nadto nie wskazał rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku. Sąd Okręgowy ustalił, iż wnioskodawca pracował wPaństwowym Ośrodku (...)wZ.od dnia 21 stycznia 1974 roku do dnia 30 marca 1990 roku. Od uzyskania uprawnień spawacza tj. od dnia 19 grudnia 1976 roku do dnia 11 kwietnia 1980 roku (3 lata 3 miesiące i 24 dni) i od dnia 2 maja 1980 roku do dnia 30 marca1990 roku (9 lat 10 miesięcy i 29 dni) pracował na stanowisku spawacza. W okresie od dnia(...)do dnia(...)odbywał zasadniczą służbę wojskową, po odbyciu której, powrócił do pracy w(...)wZ.z dniem 2 maja 1980 roku na uprzednio zajmowane stanowisko spawacza. W okresie poprzedzającym nabycie uprawnień –C. R.odbywał kurs spawania elektrycznego w ramach przyuczania do zawodu spawacza. Jako spawacz, wnioskodawca wykonywał obowiązki służbowe w dziale spawania. Pracował w brygadzie, w skład której wchodzili spawacze i ślusarze. Spawał konstrukcje stalowe nośne. Materiał do spawania przygotowywali mu ślusarze. Nie wykonywał innych czynności poza spawaniem. Pracował stale w pełnym wymiarze czasu prac. Sąd Okręgowy uznał, iż charakter pracy wnioskodawcy nie budził wątpliwości od dnia uzyskania uprawnień spawacza. Został on potwierdzony książką spawacza oraz dokumentacją osobową, a ponadto zeznaniami świadków. Jednakże z uwagi na okoliczność, że akta pracownicze, nie zawierają dokumentacji, którą można byłoby zweryfikować zarówno z zeznaniami świadków, jak też skarżącego, to najbardziej miarodajnym dowodem dla Sądu pierwszej instancji wskazującym początkową datę, od której należy przyjmować pracę wnioskodawcy w charakterze spawacza – jest książka spawacza z wpisem o uzyskaniu uprawnień w zakresie spawania z dniem 19 grudnia 1976 roku. Sąd Okręgowy nie podzielił stanowiska odwołującego oraz świadkaZ. W., żeC. R.jako spawacz pracę rozpoczął od początku swego zatrudnienia w(...)i że wówczas była możliwość zatrudnienia pracownika bez wymaganych uprawnień. Doświadczenie życiowe oraz procesowe tego Sądu wskazuje, iż nawet w omawianym okresie, pracodawca nie dopuściłby pracownika do pracy na samodzielnym stanowisku spawacza, bez wymaganych kwalifikacji. Zeznania świadkaZ. W.– pełniącego funkcję bezpośredniego przełożonego odwołującego Sąd uznał w tym zakresie za niewiarygodne i sprzeczne wewnętrznie. Być może, zdaniem Sądu pierwszej instancji, było tak, żeC. R.wykonywał drobne prace spawalnicze w ramach odbywanego kursu przygotowującego do zawodu spawacza i do nabycia uprawnień, jednakże, nie mógł pracować jako samodzielny spawacz. Jednocześnie Sąd Okręgowy uznał, iż akta osoboweC. R.z okresu zatrudnienia w w/w Przedsiębiorstwie są szczątkowe. Zawierają jedynie kwestionariusz osobowy wnioskodawcy oraz świadectwo pracy wystawione w dniu 30 marca 1990 roku. Z treści tych dokumentów wynika, że wnioskodawca wPaństwowym Ośrodku (...)wZ.pracował w pełnym wymiarze czasu pracy w okresie od dnia 21 stycznia 1974 roku do dnia 30 marca 1990 roku na stanowisku spawacza. Natomiast, zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zaliczeniu podlegał również kolejny zgłoszony przez wnioskodawcę okres zatrudnienia czyli od dnia 3 kwietnia 1990 roku do 3 grudnia 1991 roku w spółce(...)sp. z o.o. z siedzibą wZ.. Zdaniem Sądu Okręgowego w tym przypadku brak jest akt osobowych wnioskodawcy, ale w aktach rentowych na karcie 5 znajduje się świadectwo pracy datowane na dzień 30 marca 1992 roku, którego treść wskazuje, żeC. R.w spółce tej zatrudniony był na stanowisku spawacza elektryczno – gazowego w okresie od dnia 3 kwietnia 1990 roku do dnia 30 marca 1992 roku, co potwierdzają także zeznania odwołującego. Sąd pierwszej instancji ustalił, że zakład ten powstał na w wyniku restrukturyzacji i na komponentach spawalniPaństwowego Ośrodka (...). Zajmował się produkcją konstrukcji stalowych, które pracownicy, zatrudnieni na stanowiskach spawaczy – spawali. Wnioskodawca wykonywał tożsame czynności, jakie wykonywał pracując wPaństwowym Ośrodku (...)wZ.. Posiadał niezbędne kwalifikacje spawalnicze. W okresie od dnia 4 grudnia 1991 roku do 30 marca 1992 roku wnioskodawca przebywał na urlopie bezpłatnym. W ocenie Sądu Okręgowego charakter pracy wnioskodawcy w(...)sp. z o.o. z siedzibą wZ.nie budził wątpliwości.C. R.pracę wykonywał jako spawacz, stąd okres od dnia 3 kwietnia 1990 roku do dnia 3 grudnia 1991 roku (1 rok 8 miesięcy i 1 dzień) z wyłączeniem okresu urlopu bezpłatnego, podlegał wliczeniu do stażu pracy w warunkach szczególnych. Sąd pierwszej instancji uznał też, iż okres służby wojskowej (tj. od dnia(...)do dnia(...)) także podlega wliczeniu do stażu pracy w warunkach szczególnych, co wynika wprost z interpretacji przepisówrozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 listopada 1968 roku w sprawie szczególnych uprawnień żołnierzy i ich rodzin (Dz.U. Nr 44, poz.318 ze zm.),zgodnie z którymi żołnierzowi wlicza się czas odbywania służby wojskowej do okresu zatrudnienia w zakładzie pracy, w którym podjął zatrudnienie, w zakresie wszelkich uprawnień związanych z zatrudnieniem w tym zakładzie oraz w zakresie szczególnych uprawnień uzależnionych od wykonywania pracy na określonym stanowisku lub w określonym zawodzie. Dokonując oceny prawnej Sąd pierwszej instancji powołał się na przepis art. 184 oraz art. 32 ustawy z dnia 19 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS(Dz.U. 2018 poz. 1270 tekst jednolity ze zm. zwanej dalej ustawą emerytalną), a także na przepisyrozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Zgodnie z ustawą emerytalną pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn oraz ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. C. R.spełnia, zdaniem Sądu Okręgowego, następujące przesłanki sprecyzowane art. 184 ustawy: - ukończył 60 lat, - legitymuje się ogólnym okresem zatrudnienia w ilości wymaganej dla mężczyzn tj. co najmniej 25 lat, - nie jest członkiem OFE, - pracował w szczególnych warunkach jako spawacz, który to rodzaj prac znajduje odzwierciedlenie w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku – gdzie w wykazie A, dziale XIV poz. 12 ujęto prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym i atomowodorowym, ale wymiarze łącznym 14 lat 10 miesięcy i 24 dni. W oparciu o poczynione ustalenia i dokonaną ocenę Sąd Okręgowy oddalił odwołanie na podstawieart. 47714§ 1 k.p.c. Apelację od powyższego wyroku złożył wnioskodawca zaskarżając wyrok w całości i zarzucając sprzeczność ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego. W uzupełnieniu apelacji zgłosił wniosek o przesłuchanie świadkaH. S.na okoliczność charakteru jego pracy w okresie kiedy rozpoczął pracę do dnia uzyskania uprawnień spawacza, a nadto zakwestionował ocenę materiału dowodowego jaką dokonał Sąd w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku poprzez pominięcie w całości zeznań świadków, w szczególnościZ. W.i wnioskodawcy. Wskazując na powyższe zarzuty wnioskodawca wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie odwołania. Pełnomocnicy wnioskodawcy w toku postępowania apelacyjnego wniosek dowodowy o przesłuchanie wskazanego świadka pozostawili do uznania Sądu Apelacyjnego. Organ rentowy w odpowiedzi na apelację wnosił o jej oddalenie. Rozpoznając apelację Sąd Apelacyjny uznał za konieczne uzupełnienie postępowania dowodowego poprzez dopuszczenie dowodu z uzupełniających zeznań wnioskodawcy celem ustalenia charakteru pracy w okresie od dnia 21 stycznia 1974 roku do dnia 18 grudnia 1976 roku oraz dowodu z legitymacji ubezpieczeniowejC. R.serii (...)wydanej przez(...)dnia 1 marca 1974 roku. Sąd Okręgowy bowiem niekonsekwentnie uznał, iż akta osoboweC. R.z okresu zatrudnienia w w/w Przedsiębiorstwie są szczątkowe, a z treści zgromadzonych dowodów (kwestionariusz osobowy wnioskodawcy oraz świadectwo pracy wystawione w dniu 30 marca 1990 r.) wynika, iż wnioskodawca wPaństwowym Ośrodku (...)pracował w pełnym wymiarze czasu pracy w okresie od dnia 21 stycznia 1974 roku do dnia 30 marca 1990 roku na stanowisku spawacza, ale jednocześnie wskazał, iż charakter pracy wnioskodawcy przed uzyskaniem formalnych uprawnień spawacza budzi wątpliwości z uwagi na okoliczność, że akta pracownicze, nie zawierają dokumentacji, którą można byłoby zweryfikować zarówno z zeznaniami świadków, jak też skarżącego. Sąd Apelacyjny ustalił, iż wnioskodawca podjął pracę w(...)po ukończeniu zasadniczej szkoły zawodowej o kierunku ślusarz-mechanik, w trakcie której odbywał przeszkolenie 3 miesięczne jako spawacz, zdobywając w tym zakresie umiejętności. W dniu 21 stycznia 1974 rokuC. R.podjął pracę w(...). W tym czasie został skierowany do pracy na wydział, na którym wykonywano metalowe wiaty. Pracownicy byli podzieleni na brygady w skład której wchodzili spawacze i ślusarze przygotowujący elementy do spawania. Brygadzistą wnioskodawcy byłZ. W., który decydował o jego obowiązkach pracowniczych. On też pracę wnioskodawcy nadzorował i kontrolował. Wnioskodawcy, wobec wykazania się faktycznymi umiejętnościami spawacza, przydzielona została przez brygadzistę, praca w charakterze spawacza.C. R.wykonywał spawanie konstrukcji metalowych i bez znaczenia jest czy wykonywał drobne prace spawacza, czy bardziej odpowiedzialne. Natomiast istotne znaczenie ma fakt wynikający w zeznań wnioskodawcy i świadkaZ. W., iż prace w tym właśnie charakterze wykonywał stale, nie będąc kierowanym do wykonywania innych czynności poza spawaniem, w pełnym wymiarze czasu pracy, praktycznie od początku zatrudnienia. Uzupełnione zeznania wnioskodawcy są w pełni przekonujące co do rodzaju wykonywanych obowiązków pracowniczych przed dniem 19 grudnia 1976 roku. Zważyć bowiem należy, iż wnioskodawca został skierowany na kurs spawacza, pierwszy jaki był organizował przez zakład pracy po jego zatrudnieniu i jeszcze przed skierowaniem na traki kurs wnioskodawca musiał w zakładzie pracy wykazać się pracą spawacza. Oceniając zeznania wnioskodawcy i świadkaZ. W.w tym zakresie należy zważyć na adnotacje zawarte w aktach pracowniczych wnioskodawcy i złożonej w toku postępowania apelacyjnego legitymacji ubezpieczeniowej. Prawdą jest, iż akta osobowe zawierają jedynie dwa dokumenty tj. kwestionariusz osobowy i świadectwo pracy, ale wynikające okoliczności z adnotacji w tych dokumentach mają istotne znaczenie. W kwestionariuszu osobowym, zakładanym podczas zatrudnienia pracownika, wpisano zawód wyuczonyC. R.ślusarz – mechanik, a zawód wykonywany spawacz. Podobnie na stronie drugiej kwestionariusza osobowego w części zawierającej adnotacje o przebiegu pracy zawodowej dokonane wpisy są jednoznacznej treści - wnioskodawca od dnia 21 stycznia 1974 roku pracował jako spawacz, następnie odbywał zasadniczą służbę wojskową w okresie od dnia(...)do dnia(...), a po jej powrocie do zakładu pracy podjął ponownie pracę w dniu 2 maja 1978 roku i pracował nadal jako spawacz, aż do dnia rozwiązania stosunku pracy. Także świadectwo pracy jak i wpis w legitymacji ubezpieczeniowej wnioskodawcy na karcie 82-83 przekonują, iż wnioskodawca w całym okresie zatrudnienia w(...)pracował jako spawacz. Wnioskodawca słuchany przed Sądem Apelacyjnym zaprzeczył by początkowym okresie zatrudnienia w(...)pracował jako ślusarz, co przekonuje jeśli zważy się na całość materiału dowodowego zebranego w sprawie. Drobne nieścisłości do jakich doszło w toku przesłuchania przed Sądem Okręgowym w dniu 22 lutego 2018 roku wynikały ze stanu emocji i niezrozumienia przez wnioskodawcę o zakres wypytywanych okoliczności, zatem nie mają one dyskredytującego znaczenia. Korekty wymaga też stan faktyczny ustalony przez Sąd pierwszej instancji w zakresie przynależności wnioskodawcy do OFE, bowiem z adnotacji na karcie 2 wniosku emerytalnego wynika, iż wnioskodawca jest członkiem OFE i w dniu 28 marca 2017 złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w OFE za pośrednictwem ZUS na dochody budżetu państwa(k. 2 akta ZUS). Także szczegółowej analizie należy poddać staż ogólny ubezpieczonego bowiem jak prawidłowo ustalił Sąd pierwszej instancji wnioskodawca po odbyciu zasadniczej służby wojskowej w okresie od dnia 12 kwietnia do dnia 1 maja 1978 roku (20 dni) nie pozostawał w zatrudnieniu i okres ten nie może być zaliczony do stażu ogólnego wobec braku podstaw prawnych. Okresem podlegania ubezpieczeniu społecznemu jest oczywiście okres służby wojskowej, a po jej zakończeniu dopiero okres podjęcia pracy, a jeśli był poprzedzony zgłoszeniem gotowości do pracy, to okres składkowy liczony winien być od zgłoszenia do pracodawcy(wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 28 marca 2018 r. III AUa 838/17 LEX nr 2481809). Do stażu ogólnego, co oczywiste, nie można także zaliczyć okresów urlopu bezpłatnego. Sąd Okręgowy w ustaleniach swych wskazał, iż wnioskodawca przebywał na urlopie bezpłatnym w okresie od dnia 4 grudnia 1991 roku do dnia 30 marca 1992 roku (okres ten także wyłączył ze stażu ZUS), zaś pominięte zostały okresy urlopów bezpłatnych na jakich wnioskodawca przebywał: 11 dni w lipcu 1990 roku, 7 dni w listopadzie 1990 roku, 4 dni w grudnia 1990 roku (łącznie w 1990 r. – 22 dni), 4 dni w styczniu 1991 roku, 6 dni w czerwcu 1991 roku, 3 dni w sierpniu 1991 roku, 18 dni we wrześniu 1991 roku, 10 dni w październiku 1991 roku, 14 dni w listopadzie 1991 roku(pismo Wydziału składek ZUS k. 22 akt(...)).Dla wykazania przez ubezpieczonego wymaganego art. 184 ustawy emerytalnej 25 letniego stażu ogólnego konieczne staje się zatem uzupełnienie stażu o okres opłacenia składek na ubezpieczenie rolnicze, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej i w oparciu o zaświadczenie KRUS z dnia 21 marca 2017 roku(k.18-19 akta ZUS).Wnioskodawca opłacił składki na ubezpieczenie rolnicze od dnia 2 stycznia 1991 roku do dnia 31 marca 1992 roku w okresach w jakich przebywał na urlopie bezpłatnym, a nadto od dnia 1 lipca 1993 roku do dnia 15 października 1993 roku (3 miesiące 15 dni), co pozwala uzupełnić brakujące 42 dni, na które składa się 20 dni przerwy między wojskiem, a ponownym podjęciem pracy i 22 dni urlopów bezpłatnych w 1990 r.) do pełnych 25 lat. Okres od dnia 16 października 1993 roku do dnia 30 czerwca 1998 roku z tytułu opłacenia składek na ubezpieczenie rolnicze ZUS uwzględnił do stażu ogólnego(zaświadczeniu KRUS K. 18-19 akta ZUS, raport k. 25 akta ZUS).Zbędne zatem stało się dalsze prowadzenie postępowania dowodowego. Sąd Okręgowy w pozostałym zakresie prawidłowo ustalił stan faktyczny, dokonując także trafnej oceny prawnej, co spotyka się z akceptacją Sądu Apelacyjnego. Wobec powyższego należy uznać, iż wnioskodawca wykazał okres pracy w szczególnych warunkach: od dnia 21 stycznia 1974 roku do dnia 25 kwietnia 1978 roku (4 lata 3 miesięcy 5 dni); od dnia 2 maja 1980 roku do dnia 30 marca 1990 roku (9 lat 10 miesięcy 29 dni); od dnia 3 kwietnia 1990 roku do dnia 3 grudnia 1991 roku (rok 5 miesięcy 13 dni), po odliczeniu urlopów bezpłatnych: 11 dni w lipcu 1990 roku, 7 dni w listopadzie 1990 roku, 4 dni w grudnia 1990 roku, 4 dni w styczniu 1991 roku, 6 dni w czerwcu 1991 roku, 3 dni w sierpniu 1991 roku, 18 dni we wrześniu 1991 roku, 10 dni w październiku 1991 roku, 14 dni w listopadzie 1991 roku (łącznie 77 dni ); nadto okres służby wojskowej od dnia 26 kwietnia 1978 roku do dnia 11 kwietnia 1980 roku (rok 11 miesięcy 16 dni). Łącznie 17 lat 7 miesięcy 3 dni. W tym stanie rzeczy należy uznać, iż wnioskodawca spełnia przesłanki emerytury określone w art. 184 ustawy emerytalnej w zw. z§ 2 ust. 1 i § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(Dz.U. 1983 Nr 8 poz. 43 ze zm.). C. R., osiągnął obniżony wiek emerytalny w dniu(...), wykazał 25 letni okres stażu ogólnego, w tym 15 letni okres pracy w szczególnych warunkach, w dniu(...)składając wniosek o świadczenie emerytalne jednocześnie złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym na dochody budżetu państwa za pośrednictwem ZUS. Sąd Apelacyjny, opierając się w części na poczynionych ustaleniach Sądu Okręgowego oraz dokonaniu własnych ustaleń jak wyżej, na podstawie powołanych przepisów prawa i zgodnie z art. 129 ust. 1 ustawy emerytalnej, ustalił wnioskodawcy prawo do emerytury z dniem spełnienia wszystkich przesłanek tj. od dnia(...). Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny orzekł, na podstawieart. 386 § 1 k.p.c., jak w sentencji. Natomiast zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, która została określona wart. 98 § 1 k.p.c., strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). W niniejszej sprawie stroną przegrywającą jest ZUS, zatem zobowiązany jest do zwrotu kosztów procesu stronie wygrywającej proces, których wysokość ustalona została w kwocie 30 zł, wniesionej opłaty od apelacji. Iwona Jawor-Piszcz Elżbieta Gawda Małgorzata Pasek

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Lublinie date: '2018-12-06' department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Elżbieta Gawda - Małgorzata Pasek - do SA Iwona Jawor-Piszcz legal_bases: - art. 386 § 1 k.p.c. - § 2 ust. 1 i § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze recorder: sekretarz sądowy Krzysztof Wiater signature: III AUa 789/18 ```

150500000001521_III_AUa_000176_2021_Uz_2021-05-19_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn.akt III AUa 176/21 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 19 maja 2021 r. Sąd Apelacyjny w Białymstoku, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący sędzia Alicja Sołowińska Sędziowie Dorota Elżbieta Zarzecka Marek Szymanowski Protokolant Edyta Katarzyna Radziwońska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 maja 2021 r. wB. sprawy z odwołaniaH. M. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wO. o ustalenie zadłużenia z tytułu nieopłaconych składek na skutek apelacji wnioskodawczyniH. M. od wyroku Sądu Okręgowego w Olsztynie IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 10 grudnia 2020 r. sygn. akt IV U 2569/19 I. oddala apelację; II. zasądza odH. M.na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wO.2700 ( dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za II instancję z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty. Dorota Elżbieta ZarzeckaA. M. (1)S. Sygn. akt III AUa 176/21 UZASADNIENIE Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wO.decyzją z dnia 6 września 2019 roku na podstawieart. 83 ust. 1 oraz art. 32 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych(Dz. U. z 2019 r. poz. 300 ze zm.) stwierdził, żeH. M.jest dłużnikiem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z tytułu nieopłaconych składek na ubezpieczenia społeczne oraz ubezpieczenie zdrowotne. Zadłużenie wraz z należnymi odsetkami za zwłokę naliczonymi na dzień wydania decyzji wynosi łącznie 10.315,92 zł., w tym : 1 z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne za okres od 06/2016r. do 02/2018r. w kwocie: 7.037,82 zł i odsetki za zwłokę: 1.440,00 zł, 2 z tytułu składek na ubezpieczenie zdrowotne za okres od 06/2016r. do 03/2018r. w kwocie: 1.601,10 zł, odsetki za zwłokę w kwocie: 237,00 zł. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że z mocyart. 46 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznychpłatnik składek jest obowiązany według zasad wynikających z ustawy obliczać, potrącać z dochodów ubezpieczonych, rozliczać oraz opłacać składki za każdy miesiąc kalendarzowy. WnioskodawczyniH. M.nie dopełniła tego obowiązku w okresach wskazanych decyzją. W odwołaniu od powyższej decyzjiH. M.wniosła o jej zmianę. Wskazała, że składki na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne zostały już uiszczone, a Zakład chce aby zostały opłacone podwójnie. Podniosła, że od rozpoczęcia działalności gospodarczej w kwietniu 2014r. przez okres dwóch lat opłacała składki na preferencyjnych zasadach. Następnie prowadząc działalność gospodarczą została zatrudniona na umowę o pracę, gdzie zgodnie zobowiązującymi przepisami to pracodawca miał obowiązek odprowadzenia składek za pracownika, więc w okresie od 2 maja 2016r. do 31 stycznia 2017r. składki opłacił pracodawca. Podniosła również, że ZUS domaga się także zapłaty składek za okres od stycznia 2017r. do lutego 2018r., jednakże przez część tego okresu faktycznie nie prowadziła działalności gospodarczej. Prowadziła ją bowiem od grudnia 2017r. do lutego 2018r. i wówczas mogła powstać zaległość w opłacie składek, ale nie w kwotach podanych w decyzji. W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania. Sąd Okręgowy w Olsztynie wyrokiem z dnia 10 grudnia 2020 r. oddalił odwołanie. Sąd ustalił, iż decyzją z dnia 13 marca 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wO.stwierdził, żeH. M.jako pracownik u płatnika składekA. M. (2)nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom od 1 maja 2016 r. Na podstawie decyzji organ rentowy sporządził dokumenty zgłoszeniowe i rozliczeniowe z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej przezH. M.na jej koncie osobistym. Zadłużenie określone zaskarżoną decyzją wynika ze skorygowania dokumentów rozliczeniowych związanych z wyłączeniem z ubezpieczenia pracowniczego ( za okres od czerwca 2016r. do stycznia 2017r.) oraz w związku z brakiem wpłat na należności z tytułu składek za okres od grudnia 2017r. do marca 2018 r. Zaległości wynikające z decyzji nie dotyczą okresu od lutego 2017 r. do listopada 2017 r. Sąd Okręgowy wskazał, iż zaskarżona w niniejszej sprawie decyzja jest w części konsekwencją decyzji ZUS z dnia 13 marca 2017r. (dotyczącej wyłączenia z ubezpieczenia pracowniczego w okresie od czerwca 2016 r. do stycznia 2017 r.) oraz konsekwencją braku wpłat na należności z tytułu składek za okres od grudnia 2017 r. do marca 2018 r., co zostało przyznane przezH. M.w treści odwołania. Sąd I instancji odwołując się doart. 46 ust. 1 oraz art. 32 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych( Dz. U. 2019, poz. 300 ze zm.) wskazał, że zaskarżona decyzja organu rentowego odpowiada prawu. Sąd Okręgowy powołując się na stanowisko Sąd Apelacyjnego w Warszawie według którego, składki stają się wymagalne w terminie ich płatności, niezależnie od przyczyn, które doprowadziły do ich niezapłacenia, gdyż obowiązek ich uiszczenia wynika z samego faktu zaistnienia tytułu obowiązkowych ubezpieczeń społecznych (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 21 listopada 2013 r., III AUa 3798/12) zwrócił uwagę, że konieczność zapłacenia składek określonych zaskarżoną decyzją organu rentowego wynika m.in. z innej prawomocnej decyzji organu jak i z faktu nieopłacenia składek w części okresu objętego decyzją. Sąd I instancji podzielił również, stanowisko Sądu Najwyższego według którego, istnieje dualizm organów wydających decyzje w zakresie ubezpieczenia zdrowotnego i różna droga odwoławcza. Do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych należy tylko realizacja zadań dotyczących kontroli i poboru składek na ubezpieczenie zdrowotne i tylko w tym zakresie decyzje tego Zakładu podlegają kontroli przez sąd pracy i ubezpieczeń społecznych (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 września 2013 r., II UZ 48/13). Sąd wskazał, iż odwołująca nie podniosła zarzutów tego typu, które mogłyby wzruszyć zaskarżoną decyzję zarówno w zakresie zadłużenia z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne jak i z tytułu składek na ubezpieczenie zdrowotne. Mając powyższe na uwadze na mocyart. 47714§ 1 k.p.c.Sąd oddalił odwołanie. Apelację o powyższego orzeczenia wniosłaH. M.zaskarżając wyrok w całości i zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych polegający na tym, że Sąd nie wziął pod uwagę dokumentów, które świadczyły o zasadności odwołania. Skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uchylenie decyzji określającej zadłużenie z tytułu składek lub uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu apelacji wskazywała, że bezpodstawnie została wyłączona z ubezpieczenia pracowniczego, które jest obowiązkowe, a pracodawca opłacił składki na ubezpieczenie społeczne od czerwca 2016 r. do stycznia 2017 r. Twierdziła, że Sąd I instancji pominął dowody opłacenia składek przez pracodawcę, a tym samym niezasadnie przyjął, iż istnieją zaległości składkowe. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje Apelacja jest niezasadna. Zaskarżona decyzja stwierdza zadłużenieH. M.z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne oraz ubezpieczenia zdrowotne w łącznej kwocie wraz z odsetkami 10 315,91 zł. Z załącznika do decyzji zawierającego szczegółowe zestawienie należności składkowych wynika, iż dotyczą one następujących okresów: od czerwca 2016 r. do stycznia 2017 r. i od grudnia 2017 r. do lutego 2018 r. na fundusz ubezpieczeń społecznych (kwota 7037,82 zł i 1440 zł odsetek) oraz od czerwca do lipca 2016 r., za styczeń 2017 r. i od grudnia 2017 r. do marca 2018 r. (kwota 1601,10 zł i 237 zł odsetek)na fundusz ubezpieczenia zdrowotnego. Sąd I instancji prawidłowo ustalił, że decyzją z 13 marca 2017 r.H. M.została wyłączona z ubezpieczenia społecznego jako pracownik u płatnika składekA. M. (2)od 1 maja 2016 r. do 31 stycznia 2017 r. Decyzja powyższa jest prawomocna i Sąd rozpoznając odwołanie od decyzji z 6 kwietnia 2019 r. dotyczącej zaległych składek między innymi za ten okres jest związany tą decyzją. W postępowaniu przed organem rentowym zakończonym decyzją z 13 marca 2017 r. ZUS ustalił, że zatrudnienieH. M.u jej synaA.było fikcyjne, nie wiązało się z faktycznym realizowaniem stosunku pracy i dlatego nie mogło być tytułem do obowiązkowego ubezpieczenia społecznego. Na podstawieart. 83 § 1 k.c.w zw. zart. 300 k.p.umowę o pracę zawartą pomiędzyH. M.iA. M. (2)organ rentowy uznał za pozorną, a zatem nieważną i nie skutkującą podleganiu pracowniczemu ubezpieczeniu społecznemu. W tym stanie rzeczy uiszczenie składek na ubezpieczenie społeczne z tytułu stosunku pracy nastąpiło bez podstawy. Sam fakt opłacenia składek przez płatnika (pracodawcę) w okresie od czerwca 2016 r. do stycznia 2017 r. nie stwarza stosunku ubezpieczeniowego, o ile nie istniał tytuł do ubezpieczenia. Składki na ubezpieczenia społeczne uiszczane przez płatnika uznać należy zatem za nienależne. W sytuacji gdy skarżąca nie kwestionowała faktu prowadzenia działalności gospodarczej w okresie, gdy jak twierdziła składki były opłacone przez pracodawcę, (czerwiec 2016 r. – styczeń 2017 r.) to istniał obowiązek opłacania składek właśnie z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej. Słusznie zatem za okres od czerwca 2016 r. do stycznia 2017 r. organ rentowy ustalił zaległości składkowe w związku z działalnością gospodarczą, po uprzednim prawomocnym wyłączeniuH. M.w tym okresie z pracowniczego ubezpieczenia społecznego. Według twierdzeń odwołującej od lutego 2017 r. do 15 grudnia 2017 r. nie prowadziła działalności gospodarczej. Jak wynika z zaskarżonej decyzji organ rentowy za ten okres nie stwierdził zaległości składkowych. Natomiast od 15 grudnia 2017 r. do lutego 2018 r.H. M.prowadziła działalność gospodarczą i przyznała, że w tym okresie mogły powstać zaległości z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne. H. M.jako prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą z mocyart. 6 ust. 1 pkt 5 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznychpodlegała obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym. W związku z tym z mocy art. 46 w/w ustawy zobowiązana była rozliczać i opłacać składki za każdy miesiąc kalendarzowy. Zauważyć należy, iż zasadnicza kwota zaległych składek jest konsekwencją wyłączenia w okresie od maja 2016 r. do stycznia 2017 r. z pracowniczego ubezpieczenia społecznego, którego skarżąca nie kwestionowała poprzez odwołanie się od decyzji z 13 marca 2017 r. Podnoszony w apelacji argument, że we wskazanym okresie składki opłacił pracodawca nie mogą skutkować zmianą wyroku, bowiem obowiązek opłacenia składek z tytułu działalności gospodarczej obciążał skarżącą, natomiast składki na pracownicze ubezpieczenie społeczne obciążały pracodawcę i jak się okazało wynikały z nieważnego tytułu ubezpieczenia. Mając powyższe na uwadze apelacja jako niezasadna na mocyart. 385 k.p.c.podlegała oddaleniu. O kosztach zastępstwa procesowego Sąd Apelacyjny orzekł na podstawieart. 98 k.p.c.w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Dorota Elżbieta Zarzecka Alicja Sołowińska Marek Szymanowski

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Białymstoku date: '2021-05-19' department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Dorota Elżbieta Zarzecka - sędzia Alicja Sołowińska legal_bases: - art. 83 ust. 1 oraz art. 32 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych - art. 385 k.p.c. - art. 83 § 1 k.c. - art. 300 k.p. recorder: Edyta Katarzyna Radziwońska signature: III AUa 176/21 ```

154500000000503_I_ACa_000053_2021_Uz_2021-12-02_003

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I ACa 53/21 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 2 grudnia 2021 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia Anna Strączyńska Protokolant: Marlena Łukanowska po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2021 roku w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwaM. W. przeciwko(...) Spółce Akcyjnejz siedzibą wW. o ustalenie i zapłatę na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 4 listopada 2020 r., sygn. akt I C 348/20 I oddala apelację; II zasądza od(...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW.na rzeczM. W.kwotę 4.050 zł (cztery tysiące pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego. Anna Strączyńska Sygn. akt I ACa 53/21 UZASADNIENIE W pozwie z dnia 06 lipca 2018 r.M. W.wniosła o zasądzenie od(...) S.A.wW.kwoty 32.865,88 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 10 lipca 2018 r. do dnia zapłaty. oraz kwoty 3.300,87 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 10 lipca 2018 r. tytułem zwrotu pobranych przez pozwanego składek na ubezpieczenie niskiego wkładu własnego. Powódka domagała się również zasądzenia kosztów procesu. W odpowiedzi na pozew(...) S.A.wW.wniósł o oddalenie powództwa w całości. Pismem z dnia 18 grudnia 2019 r. pełnomocnik powódki rozszerzył powództwo, wnosząc o stwierdzenie nieważności umowy kredytowej łączącej strony. Żądanie zapłaty sprecyzowane w pozwie zostało wskazane jako żądanie ewentualne. Ponadto zostało podtrzymane żądanie zapłaty kwoty 3.300,87 zł zwrotu pobranych przez pozwanego składek na ubezpieczenie niskiego wkładu własnego. Wyrokiem z dnia 04 listopada 2020 r. Sąd Okręgowy w Warszawie stwierdził nieważnośćumowy numer (...)o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych(...)waloryzowany kursem CHF zawartej pomiędzyM. W.a(...) S.A.z siedzibą wW.w dniu 07 lipca 2008 roku w całości (pkt I.), zasądził od(...) S.A.z siedzibą wW.na rzeczM. W.kwotę 3.300,87 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 lipca 2018 r. do dnia zapłaty (pkt II.), zasądził od(...) S.A.z siedzibą wW.na rzeczM. W.kwotę 7.121,10 zł tytułem zwrotu kosztów procesowych (pkt III.) oraz nakazał zwrócić Sądowi Okręgowemu w Warszawie na rzecz(...) S.A.z siedzibą wW.kwotę 1.000 zł tytułem zwrotu niewykorzystanej zaliczki na wynagrodzenie biegłego (pkt IV.). Powyższy wyrok zapadł w oparciu o następujące ustalenia i rozważania: W dniu 19 czerwca 2008 r.M. W.złożyła wniosek kredytowy. Wnioskowana kwota kredytu wynosiła 120.000 zł, waluta kredytu CHF, zaś okres kredytowania określony został na 360 miesięcy. Decyzją kredytową z dnia 03 lipca 2008 r.(...) S.A.przyznałM. W.kredyt w wysokości 120.000 zł, z walutą waloryzacji kredytu CHF, okresem kredytowania określonym na 360 miesięcy. Spłata kredytu miała następowaćw równych ratach kapitałowo- odsetkowych. W dniu 07 lipca 2008 r. międzyM. W.a(...) Bank S.A.z siedzibą wW.(obecnie pozwanym) została zawartaumowa nr (...)o kredyt hipoteczny waloryzowany na kwotę 120.000 zł na okres 360 miesięcy. Jako walutę waloryzacji kredytu wskazano CHF (§ 1 ust. 3 umowy). Jako wariant spłaty kredytu wskazano równe raty kapitałowo-odsetkowe. W § 1 ust. 3A umowy wskazano, że kwota kredytu wyrażona w walucie waloryzacji na koniec dnia 01 lipca 2008 r. według kursu kupna waluty z tabeli kursowej(...) Banku S.A.wynosi 58.941,99 CHF. Wskazano też, że kwota ta ma charakter informacyjny i nie stanowi zobowiązania banku, zaś wartość kredytu wyrażona w walucie obcej w dniu uruchomienia kredytu może być różna od podanej w niniejszym punkcie. Prowizja wynosiła 2,00% kwoty kredytu, tj. 2.400 zł. Na mocy § 1 ust. 8 umowy oprocentowanie kredytu w stosunku rocznym w dniu zawarcia umowy wynosiło 4,08%; w okresie ubezpieczenia spłaty kredytu w(...) S.A.dokonanego zgodnie z § 3 ust. 6 oprocentowanie kredytu ulegało podwyższeniu o 1,5 p.p. i wynosiło 5,58%; po zakończeniu okresu ubezpieczenia obniżenie oprocentowania kredytu o 1,5 p.p. miało następować od daty spłaty najbliższej raty. Oprocentowanie dla należności przeterminowanych w stosunku rocznym w dniu wydania zawarcia umowy wynosiło 8,98%. Celem kredytu było finansowanie zakupu na rynku wtórnym odrębnej własnościlokalu mieszkalnego nr (...)położonego wS.przyul. (...), prac remontowych, opłat około kredytowych oraz pokrycie części kwoty składki ubezpieczenia kredytu w zakresie poważnego zachorowania oraz pobytu w szpitalu w wyniku choroby i nieszczęśliwego wypadku (§ 1 ust. 1). W myśl § 1 umowy(...) S.A.wW.udzielał kredytobiorcy na jego wniosek kredytu hipotecznego, przeznaczonego na cel określony w § 1 ust. 1, zwanego dalej Kredytem, w kwocie określonej w § 1 ust. 2, waloryzowanego kursem kupna waluty CHF wg tabeli kursowej(...) Banku S.A.Kwota kredytu wyrażona w CHF walucie miała być określona na podstawie kursu kupna waluty CHF z tabeli kursowej(...) Banku S.A.z dnia i godziny uruchomienia Kredytu. W § 9 ust. 1 umowy wskazano, że kredyt oprocentowany jest wg zmiennej stopy procentowej, która w dniu zawarcia umowy była ustalona w wysokości określonej w § 1 ust. 8 (ust. 1). W myśl § 10 ust. 4 umowy, raty kapitałowo-odsetkowe oraz raty odsetkowe spłacane miały być w złotych po uprzednim ich przeliczeniu wg kursu sprzedaży CHF z tabeli kursowej(...) Banku S.A., obowiązującego na dzień spłaty z godziny 14:50. W § 11A ust. 5 i § 12 ust. 5 wskazano, że wcześniejsza spłata całości kredytu lub raty kapitałowo-odsetkowej, a także spłata przekraczająca wysokość raty powoduje, że kwota spłaty jest przeliczana po kursie sprzedaży CHF z tabeli kursowej(...) Banku S.A., obowiązującym na dzień i godzinę spłaty. Zgodnie z § 15 ust. 4 umowy, z chwilą wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego/od dnia wytoczenia powództwa o zapłatę wierzytelności(...)z tytułu umowy kredytowej,(...)miał dokonywać przeliczenia wierzytelności na złote po kursie sprzedaży CHF z tabeli kursowej(...) Banku S.A.z dnia wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego lub wytoczenia powództwa. W § 24 ust. 1 zawarto zapis, zgodnie z którym integralną część umowy kredytu stanowił „Regulamin udzielania kredytu hipotecznego dla osób fizycznych- (...). Kredytobiorca oświadczał, że zapoznał się z niniejszym dokumentem i uznaje jego wiążący charakter. W § 29 umowy kredytobiorca oświadczyła, że została dokładnie zapoznani z kryteriami zmiany stóp procentowych kredytów obowiązującymi w(...)oraz zasadami modyfikacji oprocentowania kredytu i w pełni je akceptuje (ust. 2). Nadto kredytobiorczyni oświadczyła, że została dokładnie zapoznana z warunkami udzielania kredytu złotowego waloryzowanego kursem waluty obcej,w tym w zakresie zasad dotyczących spłaty kredytu i w pełni je akceptuje. Kredytobiorczyni wskazała, że jest świadoma, że z kredytem waloryzowanym związane jest ryzyko kursowe, a jego konsekwencje wynikające z niekorzystnych wahań kursu złotego wobec walut obcych mogą mieć wpływ na wzrost kosztów obsługi kredytu (ust. 2). Jako zabezpieczenie kredytu między innymi wskazanymi w decyzji kredytowej było ubezpieczenie niskiego wkładu w(...) SAna 36 – miesięczny okres ubezpieczenia. Zgodnie z § 3 ust. 3 umowy: jeśli z upływem pełnych 36 miesięcy okresu ubezpieczenia nie następowała całkowita spłata zadłużenia objętego ubezpieczeniem ani inne zdarzenie kończące okres ubezpieczenia, ubezpieczenie podlegało automatycznemu przedłużeniu, przy czym łączny okres ubezpieczenia nie mógł przekroczyć 108 miesięcy, licząc od miesiąca, w którym nastąpiła wypłata kredytu. Kredytobiorczyni upoważniła Bank do pobrania środków tytułem zwrotu ubezpieczenia niskiego wkładu własnego w wysokości 3,50% różnicy pomiędzy wymaganym wkładem własnym kredytobiorcy, a wkładem wniesionym faktycznie przez kredytobiorcę, tj. 1.120 zł oraz zwrotu kosztów z tytułu kontynuacji przedmiotowego ubezpieczenia z rachunku wskazanego w § 6 bez odrębnej dyspozycji. Na mocy aneksu z dnia 07 lutego 2012 r. doumowy nr (...)z dnia 07 lipca 2008 r.(...) S.A.z siedzibą wW.zapewniłM. W.możliwość dokonywania zmian waluty spłaty kredytu hipotecznego. Zgodnie z § 1 ust. 3 Regulaminu udzielania kredytów i pożyczek hipotecznych dla osób fizycznych w ramach(...)kredyt waloryzowany udzielany byłw złotych, przy jednoczesnym przeliczeniu na wybraną przez Kredytobiorcę walutę obcą. W § 23 ust. 2 Regulaminu wskazano, że wysokość każdej raty odsetkowej lub kapitałowo-odsetkowej kredytu waloryzowanego kursem waluty obcej określona była w tej walucie, natomiast jej spłata dokonywana była w złotych po uprzednim jej przeliczeniu według kursu sprzedaży danej waluty obcej, określonym w tabeli kursowej(...) Banku S.A.na dzień spłaty. Wysokość rat odsetkowych i kapitałowo-odsetkowych kredytu waloryzowanego wyrażona w złotych, ulegała comiesięcznej modyfikacji w zależności od kursu sprzedaży waluty obcej, według tabeli kursowej(...) Banku S.A.na dzień spłaty (ust. 3). Zgodnie z § 26 ust. 2 regulaminu, wcześniejsza spłata całości kredytu lub raty kapitałowo-odsetkowej kredytu waloryzowanego, a także spłata przekraczająca wartość raty przeliczana była po kursie sprzedaży danej waluty obcej, ogłaszanym na dzień spłaty. Umowa została zawarta przez strony według standardowego wzorca umownego stosowanego przez pozwany Bank. Zapisy umowy kredytu nie zostały indywidualnie uzgodnione z powódką. Pracownik banku ani doradca kredytowy nie przedstawili powódce pełnych informacji na temat ryzyka kursowego. Nie wytłumaczono jej jak bank ustala tabele kursowe ani dlaczego przy uruchomieniu kredytu brano pod uwagę kurs kupna, a przy spłacie rat kurs sprzedaży. Powiedziano jej, że kredyt w CHF jest korzystniejszy niż w PLN, gdyż nie ma zdolności kredytowej do wzięcia kredytu w złotówkach a jedynie we frankach szwajcarskich. Powódka miała świadomość ryzyka kursowego, ale miała wrażenie, że jest to niewielkie ryzyko –różnica maksymalnie 0,20 zł, bo pracownik Banku jak i doradca kredytowy podkreślali stabilność CHF, jak również podkreślali korzystne oprocentowanie. Nie powiedziano jej czym jest spread. Nie wiedziała, że kurs CHF wpływa na saldo i ratę kredytu. W okresie od dnia 17 lipca 2008 roku do dnia 20 czerwca 2018 r.(...) S.A.z siedzibą wW.z tytułu umowy kredytu z dnia 07 lipca 2008 r. pobrał od powódki środki pieniężne w łącznej wysokości 82.250,13 zł. Na podstawie zapisów przedmiotowej umowy kredytowej(...) S.A.z siedzibą wW.pobrał z rachunku bankowegoM. W.w dniu 17 lipca 2008 roku kwotę 1.120 zł, w dniu 05 września 2011 roku kwotę 1.422,70 zł, zaś w dniu 05 września 2014 r. kwotę 758,17 zł z tytułu składki ubezpieczenia niskiego wkładu kredytu. Pismem z dnia 23 maja 2018 r. powódka wystosowała do pozwanego w trybie reklamacji wezwanie do usunięcia z łączącej ich umowy klauzul abuzywnychi jednocześnie do wskazania podstawy prawnej zawarcia tej umowy. Bank pismemz dnia 26 czerwca 2018 r. odmówił uwzględnienia wniosku powódki. W dniu 18 grudnia 2019 r. powódka w swoim oświadczeniu wyraziła wolę uznania nieważności umowy kredytowej ze świadomością konsekwencji takiego uznania. Stan faktyczny w sprawie został ustalony na podstawie dołączonych do akt sprawy dokumentów, których prawdziwość i wiarygodność nie była w toku postępowania kwestionowana, a także nie budziła wątpliwości Sądu. Sąd Okręgowy dał wiarę zeznaniom powódki, gdyż były one jasne, spójne i logiczne i znalazły potwierdzenie w dokumentach, bądź ich kserokopiach, które zostały przedstawione przez strony niniejszego postępowania. Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadkaM. D., jednak zostały one ocenione jako niewnoszące istotnych szczegółów do niniejszej sprawy. Świadek nie miał wiedzy, jakie informacje w rzeczywistości zostały przekazane powódce, w tym w szczególności co do informacji na temat mechanizmu ustalania kursu CHF. Sąd na podstawieart. 2352§ 1 pkt. 2, 3 i 5 k.p.c.pominął dowód z opinii biegłego sądowego. Opinia biegłego sądowego z uwagi na stwierdzenie nieważności umowy kredytowej nie była przydatna dla rozstrzygnięcia w sprawie. Nadto Sąd wskazał, że zmierzałby ona jedynie do nieuzasadnionego przedłużenia postępowania w sprawie. Mając na uwadze powyższe ustalenia i rozważania Sąd Okręgowy uznał, że powództwo zasługuje na uwzględnienie. Strona powodowa opierała swe początkowe roszczenie zapłaty na twierdzeniu, iż postanowienia umowy kredytowej z dnia 7 lipca 2008 r. są abuzywne, co w konsekwencji miało skutkować, że pobrane przez pozwanego kwoty były świadczeniami należnymi. Ostatecznie powódka wniosła o stwierdzenie nieważności całej umowy z tego powodu. Zapisy te dotyczyły waloryzacji kwoty kredytu, waloryzacji rat kredytu i przesłanek zmiany wysokości oprocentowania kredytu oraz ubezpieczenia niskiego wkładu. Sąd zbadał wskazywane zapisy umowne pod kątem ich abuzywności i uznał, że w niniejszej sprawie bez wątpienia istniały podstawy do uznania, że te zapisy stanowiły niedozwolone klauzule umowne w rozumieniu przepisuart. 3851k.c. Na wstępie Sąd I instancji wskazał, że zgodnie ze stanowiskiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE), Sąd zobowiązany jest do uwzględnieniaz urzędu, że postanowienie niedozwolone nie wiąże konsumenta. W orzecznictwie TSUE wielokrotnie podkreślał, że cel, jaki przyświecał prawodawcy wspólnotowemu, nie zostałby osiągnięty, gdyby konsument, który jest stroną słabszą i nie dysponuje wiedzą prawniczą oraz zwykle nie korzysta z profesjonalnej pomocy prawnej, zobowiązany był do podniesienia zarzutu niezwiązania niedozwolonym postanowieniem (wyr. TSWE z dnia 27 czerwca 2000 r.(...)v.(...)(C-240/98) i(...)v.(...)(C-241/98),(...)(C-242/98),(...)(C-243/98) i(...)(C-244/98), ECLI:EU:C:2000:346, tak w: komentarz doart. 385( 1)KCT. II red. Gutowski 2019, wyd. 2/Ruchała/Sikorski, Legalis). Z tego też należy wywieść, że skoro Sąd zobligowany jest do uwzględnienia z urzędu, że postanowienie niedozwolone nie wiąże konsumenta, to zobligowany jest również do badania z urzędu wszystkich zapisów umowy zawartej z udziałem konsumenta pod kątem wypełnienia przesłanek abuzywności. Następnie Sąd zbadał zapisy umowy pod kątem ich abuzywności i wskazał, żew niniejszej sprawie istniały podstawy do uznania, że te zapisy stanowiły niedozwolone klauzule umowne w rozumieniu przepisuart. 3851k.c. Sąd nie miał wątpliwości co do statusu powódki jako konsumentki, uznał też, że zakwestionowane przez nią postanowienia umowy odnosiły się do świadczenia głównego, jednak nie zostały określone w sposób jednoznaczny. Taki pogląd wynikał z analizy przepisuart. 69 prawa bankowegooraz orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości – wyroki z dnia 03 października 2019 r.,(...), C-260/18 i z dnia 14 marca 2019 r.,(...), C-118/17). Odnośnie przesłanek niezbędnych dla uznania postanowień umowy za niedozwolone wskazanych w treści przepisuart. 3851k.c., w pierwszej kolejności należało odnieść się do kwestii, czy sporne zapisy umowy można było uznać za postanowienia określające główne świadczenia stron umowy i czy zostały one sformułowane w sposób jednoznaczny. W ocenie Sądu postanowienia te we wskazanym powyżej zakresie odnosiły się do świadczeń stanowiących świadczenie główne, które jednak nie zostały określone w sposób jednoznaczny. Sąd Okręgowy przypomniał, że ustawodawca nie określił, co należy rozumieć przez sformułowanie "główne świadczenia stron" wskazane wart. 385( 1)§ 1 k.c., ale niewątpliwie są to takie elementy konstrukcyjne umowy, bez których uzgodnienia nie doszłoby do jej zawarcia. Pojęcie to należy interpretować w nawiązaniu do elementów przedmiotowo istotnych umowy. Powódka kwestionowała zapisy umowy dotyczące waloryzacji kursem CHF udzielonego kredytu w polskich złotych, a zatem sposobu wypłaty kredytu i rozliczania wpłat dokonywanych na rzecz pozwanego tytułem spłaty zaciągniętego zobowiązania. Kwestionowała również zapisy odnoszące się do przestanek zmiany oprocentowania kredytu. Pojęcie "głównych świadczeń stron" w odniesieniu do umowy kredytu Sąd rozpatrywał w kontekścieart. 69 ust. 1 ustawy Prawo bankowe, zawierającego essentialia negotii tej umowy. Analizując wskazane postanowienia umowne w odniesieniu do dyspozycji tego przepisu Sąd stwierdził, że miały one wpływ na wysokość kwoty wypłaconej w złotówkach oraz na wysokość poszczególnych spłacanych rat. Co do omawianych zapisów umownych o tym, że są to świadczenia główne świadczy fakt, że dotyczą one sposobu spełnienia przez pozwanego świadczenia w postaci wypłaty kwoty kredytu oraz sposobu spełniania przez kredytobiorcę świadczenia w postaci spłaty rat kredytu. Bez tych zapisów strony nie mógłby spełnić swych świadczeń głównych, zatem podstawowe cele umowy nie mógłby być zrealizowane. A trzeba tu wziąć pod uwagę, że kredytobiorczyni chciała uzyskać kredyt w PLN (120.000 zł) i o taki kredyt wnioskowała (wskazując jako walutę kredytu CHF), gdyż za kredytowaną nieruchomość miała zapłacić zbywcy w PLN. Sąd zauważył też, że w momencie zawierania umowy przez strony bank miał w swojej ofercie kredyty złotowe (tj. czysto złotowe – bez żadnego odniesienia do waluty obcej) oraz kredyty złotowe waloryzowane do waluty obcej (por. rozdział I.2 Regulaminu udzielania kredytu hipotecznego dla osób fizycznych w ramach(...)). Strony natomiast zdecydowały się na zawarcie umowy kredytu w złotych polskich waloryzowanego do waluty obcej – franka szwajcarskiego. Dlatego też Sąd uznał, że ww. postanowienia zawierające odniesienia do waluty obcej charakteryzują tę umowę. To właśnie odniesienie do franka szwajcarskiego stanowi bowiem element odróżniający zawartą przez strony umowę od umowy czysto złotowej. Co więcej to właśnie odniesienie się w umowie do franka szwajcarskiego było wyrazem woli stron nakierowanej na osiągnięcie możliwości posłużenia się parametrami oprocentowania stosowanego przy walucie obcej – niższego niż stosowane przy złotych polskich, przy określeniu oprocentowania kredytu, a tym samym osiągnięcie celu zawieranej umowy – tj. uzyskania przez powódkę „tańszego” kredytu na większą kwotę. Jak zeznała bowiem sami powódka, pozwany przedstawił jej porównanie, że kredyt w CHF jest korzystniejszy niż w PLN, gdyż na kredyt złotowy w oczekiwanej wysokości nie ma zdolności kredytowej, ponieważ raty w CHF były niższe niż przy kredycie w PLN. Powódka nie zdecydowała się zatem na kredyt czysto złotowy, gdyż uznała kredyt waloryzowany za bardziej korzystny. Ww. postanowienia dotyczące odniesienia do waluty obcej zarazem określają podstawowe świadczenia stron w ramach tej umowy. Sąd uznał, że zgodnie z umową mBank udzielał kredytobiorcy na jego wniosek, kredytu hipotecznego, przeznaczonego na cel określony w § 1 ust. 1, w kwocie określonej w § 1 ust. 2, waloryzowanego kursem kupna waluty w CHF wg tabeli kursowej(...) Banku S.A.Kwota kredytu wyrażona w CHF miała być określona na podstawie kursu kupna waluty w CHF z tabeli kursowej(...) Banku S.A.z dnia uruchomienia kredytu. Jednocześnie zaś wskazano, że raty kapitałowo-odsetkowe miały być spłacane w złotych po uprzednim ich przeliczeniu wg kursu sprzedaży CHF z tabeli kursowej(...) Banku S.A., obowiązującego na dzień spłaty z godziny 14:50,a zmiana wysokości oprocentowania kredytu mogła nastąpić w przypadku zmiany stopy referencyjnej określonej dla danej waluty oraz zmiany parametrów finansowych rynku pieniężnego i kapitałowego w kraju (lub krajów zrzeszonych w Unii Europejskiej), którego waluta była podstawą waloryzacji. Skoro zatem ustalono, że kurs określonej w umowie waluty decyduje o tym, jaka kwota kredytu podlega spłacie i jaką kwotę konsument ma spłacić łącznie (tj. kwota kredytu z oprocentowaniem), to należy ocenić, że zapisy te określają podstawowe świadczenia powódki wynikające z ww. umowy. Również § 9 ust. 2 umowy dotyczy podstawowych świadczeń wynikających z ww. umowy bowiem dotyczy określania wysokości stawki oprocentowania, jakie miała płacić powódka za korzystanie z kwoty kredytu udostępnionej jej przez pozwanego. W świetle powyższego nie budzi zatem wątpliwości, że świadczenia stron objęte ww. postanowieniami są przedmiotowo istotne dla umowy zawartej przez strony niniejszego postępowania. Bez nich powódka nie byłaby w stanie określić swojego obowiązku, a tym bardziej go spełnić. Sąd podzielił pogląd, że klauzule dotyczące ryzyka wymiany określają główny przedmiot umowy kredytu (zob. wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 03 października 2019 r.,(...), C-260/18 i z dnia 14 marca 2019 r.,(...), C-118/17). Odnosząc się do przesłanki niejednoznaczności postanowień dotyczących „klauzul waloryzacyjnych” (tj. postanowień umowy zawierających odniesienie do waluty obcej) Sąd również przypomniał orzecznictwo TSUE i wskazał, że postanowienie jednoznaczne to nie tylko takie, które jest zrozumiałe pod względem gramatycznym, ale też takie, które zarazem jest przejrzyste pod względem konsekwencji ekonomicznych, jakie z niego wynikają, w szczególności w powiązaniu z innymi postanowieniami umownymi (tak TSUE w wyroku z dnia 30 kwietnia 2014 r., C-26/13,(...) ,(...)v.(...) , ECLI:EU:C:2014:282,). Sąd uznał, że postanowienia zawierające odniesienie do franka szwajcarskiego nie są zrozumiałe pod względem ekonomicznym. Na podstawie umowy kredytu, powódka nie miała bowiem możliwości ustalenia jaką kwotę kredytu określonego w CHF rzeczywiście zaciągnęła oraz jaką kwotę kapitału w CHF będzie musiała spłacić. Powódka nie znała mechanizmu ustalania kursu CHF stosowanego do wyliczeń swojego zadłużenia, a tym samym nie miała możliwości kontrolowania poprawności jego ustalania przez bank. Sąd Okręgowy wskazał, że postanowienia umowy kredytu są tak ogólne, że powódka nie jest w stanie wyliczyć sobie wskazanych wyżej kwot w tak dokładny sposób, jak mógł to zrobić bank - również w Regulaminie udzielania kredytu hipotecznego brak jest precyzyjnych zapisów w tym zakresie. W ten sposób została naruszona równowaga stron – bank miał pełną wiedzę jak wyliczyć kurs CHF i na jego podstawie kwotę zadłużenia w CHF i sam dokonywał tego wyliczenia. Nie przekazał natomiast tych informacji konsumentowi i w ten sposób konsument został pozbawiony możliwości samodzielnego wyliczenia kursu CHF i na jego podstawie kwoty zaciągniętego zadłużenia w CHF, jak również został pozbawiony możliwości skontrolowania poprawności wyliczeń dokonanych przez pozwanego. Zdaniem Sądu, pozwany bank w umowie kredytowej faktycznie przyznał sobie prawo do przeliczenia zobowiązania powódki po kursie przez siebie określonym w tabeli kursowej banku i tym samym prawo do jednostronnego określenia pierwotnego zadłużenia (tj. kwoty kredytu w CHF) i jednostronnego regulowania wysokości rat kredytu waloryzowanego kursem CHF poprzez wyznaczanie w tabelach kursowych kursu sprzedaży franka szwajcarskiego oraz wartości spreadu walutowego, stanowiącego różnicę pomiędzy kursem sprzedaży a kursem zakupu waluty obcej. Postanowienia umowne zawarte w łączącym strony kontrakcie przyznają bowiem bankowi uprawnienie do wiążącego określania wysokości kursu sprzedaży i kupna franka szwajcarskiego bez precyzyjnych wytycznych, ram czy ograniczeń. Daje to pozwanemu dowolność w zakresie wyboru kryteriów i ich proporcji przy ustalaniu kursu CHF w Tabeli kursów walut Banku, a co za tym idzie, kształtowania wysokości zobowiązań powódki, której kredyt miał być waloryzowany kursem tej waluty. Skonstruowanie klauzuli waloryzacyjnej w ten sposób nie było zrozumiałe, dezorientowało powódkę, która nie wiedziała w jaki sposób doszło do przeliczania wartości jej zadłużenia na CHF (przy ustalaniu kwoty kredytu w CHF podlegającej spłacie) oraz na złotówki (przy ustalaniu wysokości poszczególnych rat), i czy zostało to dokonane prawidłowo. Przy tak skonstruowanym zapisie powódka miała tylko możliwość sprawdzenia matematycznej poprawności przeliczenia dokonanego przez bank – tj. przeliczenia przy użyciu narzuconego przez bank kursu. Powyższe godzi w równowagę stron, gdyż obie strony umowy powinny mieć takie same uprawnienia i możliwości co do dokonania oceny prawidłowości realizacji postanowień umowy. Konsument, jako strona umowy ekonomicznie słabsza i mniej fachowa, w szczególności powinien mieć zagwarantowaną możliwość skontrolowania postanowień umowy poprzez precyzyjne określenie mechanizmu waloryzacji oraz powinien mieć możliwość dokonania własnych obliczeń, aby mógł przygotować się do spłaty poszczególnych rat kredytu, a także, by mógł skontrolować bank co do prawidłowości zastosowania mechanizmu waloryzacji każdej raty kredytu. Powyższe kwestie, dotyczące konieczności zapewnienia konsumentom możliwości kontroli nad wyliczeniami dokonywanymi przez bank, odnoszą się także co do spreadu walutowego (różnicy pomiędzy kursem kupna a kursem sprzedaży waluty), jak i oprocentowania zmiennego. W ocenie Sądu, pozwany bank w znany tylko sobie sposób i w oparciuo znane jedynie sobie wskaźniki, przeliczniki i algorytmy, oraz ich proporcje obliczał wysokość raty kredytu w CHF, a następnie narzucał tenże wynik powódce, któraw żaden sposób nie mogła zweryfikować poprawności działań banku. Co jest szczególnie istotne, jeśli wziąć pod uwagę, że kredytobiorczyni upoważniła bank „in blanco” do pobierania poszczególnych rat z ich rachunku. Należy raz jeszcze wskazać, że postanowienia umowy kredytowej oraz regulaminu, na które wskazywała strona powodowa, zawartej przez strony były rażąco nieprzejrzyste pod względem konsekwencji ekonomicznych, jakie wiązały się z jej zawarciem. Nie dość, że powódka pozostawała w niewiedzy co do tego, po jakim faktycznym kursie zostanie przeliczony jej kredyt, tj. jaką kwotę kredytu w CHF tak naprawdę zaciągnie na podstawie zawartej umowy. Nie wiedziała w jaki sposób będą ustalane wysokości poszczególnych rat w złotych polskich, a także jak będzie wyglądało jej ostateczne zadłużenie do spłaty (czy chociażby w jakich granicach będzie oscylowało). Pracownicy banku nie wyjaśnili jednak pełnego ryzyka związanego z wahaniem kursu franka, w szczególności faktycznego przełożenia podwyższenia tego kursu na całkowite saldo kredytu. Sąd I instancji podkreślił też, że dla oceny abuzywności nie ma żadnego znaczenia, czy ostatecznie kursy CHF ustalone (i zastosowane w przeliczeniach) przez pozwanego były „rynkowe”, czy nie, ani też jak kształtowały się te kursyw porównaniu do średnich kursów NBP, w szczególności czy były korzystniejsze dla powódki niż średnie kursy NBP i kursy innych banków. Dla oceny abuzywności istotny jest bowiem moment zawierania umowy, bez znaczenia są zaś konsekwencje sposobu jej późniejszego wykonywania (tak też Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 20 czerwca 2018 r., sygn. akt III CZP 29/17). Nawet bowiem ewentualna ocena, że kursy pozwanego były korzystne w porównaniu do kursów stosowanych przez inne podmioty, nie zmienia faktu, że kursy te były powódce narzucone. Jednocześnie zaś wobec braku stosownych regulacji w umowie kredytu pozwany mógł je kształtowaćw sposób dowolny tj. zarówno nie podlegający kontroli powódki co do poprawności wyliczenia, jak i zgodności z umową. Tej dowolności w stosunku do powódki nie zmieniałaby okoliczność, że pozwany posiadał swoje wewnętrzne regulacje dotyczące ustalania kursu i spreadu, skoro regulacje te nie stanowiły elementu umowy łączącej strony, ani nie były podane do wiadomości powódki w momencie zawierania umowy. Powódka podobnie jak przy klauzulach waloryzacyjnych, w żaden sposób nie mogła zweryfikować działań pozwanego w tym zakresie, ani pod kątem prawidłowości, ani pod kątem zgodności z umową. Przy ogólnie wskazanych przesłankach pozwany mógł brać pod uwagę dowolnie wybrane przez siebie parametry finansowe rynku pieniężnego i kapitałowego, w dowolnie wybranych przez siebie proporcjach. To przekładało się na jednostronne, niczym nieograniczone prawo pozwanego do kształtowania wysokości wynagrodzenia za korzystanie z kredytu i stanowi wyraz naruszenia równowagi stron kontraktu. Tej dowolności w stosunku do konsumenta nie zmienia, zdaniem Sądu, okoliczność, że pozwany posiadał swoje wewnętrzne regulacje dotyczące ustalania stawki zmiennego oprocentowania, skoro regulacje te nie stanowiły elementu umowy łączącej strony, ani nie były podane do wiadomości powódki w momencie zawierania umowy. Wątpliwość może się tutaj mianowicie pojawić z tej przyczyny, że umowa odwołuje się do dwóch różnych walut: polskich złotych będących walutą, w której kredyt jest wypłacany i spłacany oraz franków szwajcarskich, w których wyrażone jest saldo kredytu. W konkluzji powyższego Sąd Okręgowy stwierdził, że katalog czynników pozwalających pozwanemu zmienić oprocentowanie kredytu został określony w taki sposób, że dokonanie zmiany procentowania było w rzeczywistości możliwe w każdym czasie. W istocie bowiem zmiana kursu akcji dowolnej spółki w dowolnym z krajów Unii Europejskiej lub Szwajcarii formalnie dawałaby pozwanemu podstawę do podjęcia decyzji o zmianie oprocentowania. Nadto Sąd wskazał, że to czy postanowienia umowne są niedozwolone należy oceniać według staniu z chwili zawarcia umowy (tak też Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 20 czerwca 2018 r., III CZP 29/17). Podsumowując, Sąd Okręgowy uznał, że klauzula zmiennego oprocentowania została przez pozwanego skonstruowana w taki sposób, że w jej treść nie tylko jest nieprecyzyjna i niezrozumiała, ale przede wszystkim daje ona pozwanemu swobodne prawo decydowania o zmianie oprocentowania kredytu w dowolnym czasie, w dowolny sposób i o dowolną wartość. W dalszej kolejności Sąd uznał, że spełniła się również przesłanka braku indywidualnego uzgodnieniaokreślona w treści przepisuart. 385( 1)§ 3 k.c.Zgodniez tym przepisem za nieuzgodnione indywidualnie należy uznać te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. Zdaniem Sądu użycie w treści przepisuart. 385( 1)§ 3 k.c.sformułowania „rzeczywisty wpływ” konsumenta na treść postanowienia, prowadzi do wniosku, że za nieuzgodnione indywidualnie trzeba uznać także takie postanowienia, które konsument wybrał spośród kilku zaproponowanych przez przedsiębiorcę, a zatem takie, które nie były przedmiotem negocjacji między stronami, czyli tzw. klauzule narzucone. Przeciwna kwalifikacja prowadziłaby do sytuacji, w której drogą takich alternatyw przedsiębiorca mógłby pozbawić konsumenta ochrony przewidzianej w treści przepisówart. 385( 1 )–art. 385( 3)k.c.Dlatego też „rzeczywisty wpływ” konsumenta na treść postanowienia nie zachodzi, jeżeli jest ograniczony przez jego kontrahenta w ten sposób, że konsument dokonuje wyłącznie wyboru spośród alternatywnych klauzul sformułowanych przez przedsiębiorcę (tak m.in.: M. Bednarek, System prawa prywatnego, Tom 5, str. 762 – 763). Istotne jest też to, że okoliczność, iż konsument znał treść danego postanowienia i rozumiał je, nie przesądza, że zostało ono indywidualnie uzgodnione. Konieczne do tego byłoby wykazanie, że konsument miał realny wpływ na konstrukcję niedozwolonego (abuzywnego) postanowienia wzorca umownego. Przyjęcie natomiast takiego wpływu byłoby możliwe jedynie wówczas, gdyby konkretny zapis był z konsumentem negocjowany (tak: Sąd Apelacyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 06 kwietnia 2011 r., I ACa 232/11). Powyższe w szczególności odnosi się do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. Dokonanie oceny, czy dane postanowienie umowne było indywidualnie uzgodnione przez strony umowy wymagało zatem zbadania procedur obowiązujących w pozwanym banku i dotyczących procesu udzielania kredytów hipotecznych oraz przebiegu tego procesu w toku zawierania przedmiotowej umowy kredytu. Sąd podkreślił przy tym, że ciężar udowodnienia indywidualnych uzgodnień spoczywał na tej stronie, która się na nie powoływała (art. 385( 1)§ 4 k.c.). W związku z powyższym Sąd miał na uwadze, że podstawę zawarcia przedmiotowej umowy kredytu stanowiło wypełnienie i złożenie wniosku kredytowego sporządzonego na formularzu udostępnianym przez stronę pozwaną. Po wydaniu przez bank decyzji kredytowej, powódka podjęła czynności w celu zawarcia umowy kredytu. Przedłożona do podpisu umowa również stanowiła wzorzec umowny stosowany przez stronę pozwaną, który nie podlegał negocjacjom, ani zmianom. Postanowienia dotyczące przeliczenia kwoty zaciągniętego kredytu według kursu CHF, przeliczania rat kapitałowo-odsetkowych, przesłanek zmiany oprocentowania - zostały narzucone kredytobiorczyni. Natomiast ciężar udowodnienia indywidualnych uzgodnień spoczywa na tym, kto się na nie powołuje (art. 385( 1)§ 4 k.c.). W niniejszej sprawie ciężar ten spoczywał zatem na pozwanym, gdyż wykazanie faktu indywidualnego uzgodnienia postanowień uchylało możliwość ich kontroli na podstawie przepisówart. 385( 1 )–art. 385( 3)k.c.W ocenie Sądu pozwany nie wykazał, by powódka przed zawarciem umowy rzeczywiście mogła negocjować zastosowanie innego wskaźnika kursu waluty CHF czy innych przesłanek zmiany oprocentowania. Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy pozostawało to, że powódka wyraziła zgodę na zaproponowane przez pozwanego warunki zawarcia umowy, skoro nie było możliwości ich modyfikacji, a jej akceptacja była warunkiem sine qua nonuzyskania kredytu. W świetle powyższego Sąd stwierdził, że postanowienia umowy odnoszące się do waloryzacji kredytu, waloryzacji rat kredytu i przesłanek zmiany oprocentowania nie zostały z powódką uzgodnione indywidualnie, nie miała ona bowiem żadnego wpływu na ukształtowanie umowy w tym zakresie. Decyzja powódki ograniczała się wyłącznie do wyrażenia zgody (lub jej niewyrażenia) na warunki umowy kredytu zaproponowane i ustalone jednostronnie przez stronę pozwaną. W dalszej kolejności Sąd zważył, że kwestionowane postanowienia umowy kredytowej kształtowały prawa powódki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jej interesy. Abuzywność zapisów umowy wynikała z ukształtowania praw i obowiązków stron umowy z zachwianiem równowagi kontraktowej przez przyznanie bankowi pozycji uprzywilejowanej i niejako władczej wobec kredytobiorcy. Bank nie dał konsumentowi możliwości weryfikowania działania mechanizmu, na którym oparta była waloryzacja kredytu i rat kredytowych, jak również zmienność oprocentowania kredytu. Sąd podkreślił, że gdyby w umowie kredytu, załącznikach do umowy, bądź w regulaminie stanowiącym jej integralną część precyzyjnie wskazano, w jaki sposób za każdym razem będzie przez bank wyliczany kurs CHF, jakie obiektywne wskaźniki i w jakim stopniu bank będzie brał pod uwagę przy tworzeniu tabeli kursowej i wyznaczaniu spreadu i analogicznie – jeśli chodzi o parametry ustalania stawki zmiennego oprocentowania, to konsument sam mógłby wyliczyć poziom tych kursów, obliczyć swoje zadłużenie co do kapitału i poszczególnych rat zarówno kapitałowych, jak i odsetkowych, a tym samym mógłby sprawdzać poprawność działań banku w tym zakresie. Dopiero w ten sposób byłaby zachowana równowaga stron, tj. gdyby pozwany przekazał stronie powodowej pełne informacje, które posiada i wykorzystuje przy określaniu zobowiązania wynikającego z umowy o kredyt i to w wysokim stopniu precyzyjności umożliwiającym kredytobiorcy, dojście do tych samych wyników, tj. tego samego kursu CHF i takiej samej zmienionej stawki oprocentowania, a w rezultacie tego - takiej samej raty w złotych polskich do zapłaty. Jest to o tyle ważne, że w takiej sytuacji strona powodowa posiadałby pełną kontrolę co do tego, czy umowa kredytu jest realizowana w taki sposób, w jaki strony się umówiły. Sąd Okręgowy zaznaczył, że kredytobiorca powinien posiadać wszelkie informacje dotyczące wskaźników i mierników stosowanych przez pozwany bank, które mają wpływ na ustalenie wysokości zadłużenia, gdyż oczywistym jest, że to konsument musi wiedzieć jaką konkretnie kwotę kredytu ma spłacić, co w istocie stanowi jego „część umowy”. W ramach bowiem generalnego podziału praw i obowiązków stron umowy kredytu bank udziela i wypłaca określoną kwotę kredytu, a konsument oddaje tę kwotę powiększoną m.in. o kwotę wynikającą z oprocentowania kredytu, czy marży banku. Tymczasem treść postanowień umownych spowodowała, że pozwany bank narzucał swoje wyliczenia – zarówno pierwotnej kwoty kredytu (w CHF), jak i poszczególnych rat (w CHF i PLN), a powódka musiała je przyjąć bez żadnego prawa weryfikacji prawidłowości wyliczeń, a tym samym bez prawa weryfikacji prawidłowości realizacji umowy, w tym co do pobranych przez pozwanego rat. Nie można bowiem mówić o możliwości sprawdzenia wyliczeń pozwanego skoro brak było w umowie i dokumentach stanowiących jej integralną część określenia precyzyjnych mechanizmów wyliczania kursu CHF i zmiennej stawki oprocentowania. Ponadto Sąd ocenił, że w niniejszej sprawie naruszenie interesów powódki miało charakter rażący, a więc szczególnie doniosły i znaczący, gdyż interesy te dotyczyły głównego obowiązku konsumenta wynikającego z umowy kredytu w postaci obowiązku spłacania rat. W dalszej części uzasadnienia, Sąd Okręgowy przypomniał, że zgodnie zart. 385( 2)k.c., oceny zgodności postanowienia umowy z dobrymi obyczajami dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy, biorąc pod uwagę jej treść, okoliczności zawarcia oraz uwzględniając umowy pozostające w związku z umową obejmującą postanowienie będące przedmiotem oceny. Na wagę ustaleń w tym zakresie,a w szczególności informacji przedstawianych przez przedsiębiorcę konsumentowi, zwrócił uwagę Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, wskazując, że „informacja, przed zawarciem umowy, o warunkach umownych i skutkach owego zawarcia ma fundamentalne znaczenie dla konsumenta. To w szczególności na podstawie tej informacji ten ostatni podejmuje decyzję, czy zamierza związać się warunkami sformułowanymi uprzednio przez przedsiębiorcę”. (por. pkt 44 wyroku z dnia 21 marca 2013 r., C-92/11,(...); pkt 33 postanowienia z dnia 3 kwietnia 2014 r., C-342/13,(...); pkt 70 wyroku z dnia 30 kwietnia 2014 r., C-26/13,(...); pkt 41 wyroku z dnia 23 kwietnia 2015 r., C-96/14,(...); pkt 51 wyroku z dnia 9 lipca 2015 r., C-348/14,(...); pkt 64 wyroku z dnia 21 kwietnia 2016 r., C-377/14,(...); pkt 50 z dnia 21 grudnia 2016 r., C-154/15 i C-307/15,(...); pkt 48 wyroku z dnia 20 września 2017 r., C‑186/16,(...); pkt 34 postanowienia z dnia 22 lutego 2018 r., C-126/17,(...)Bank(...); pkt 76 wyroku z dnia 20 września 2018 r., C-51/17,(...)Bank (...)). W sposób szczegółowy obowiązki banku zawierającego z konsumentem umowę kredytu walutowego Trybunał Sprawiedliwości wskazał w pkt 50-51 wyroku z dnia 20 września 2017 r. C‑186/16,(...)zauważając, że „kredytobiorca musi zostać jasno poinformowany, że podpisując umowę kredytu w obcej walucie, ponosi pewne ryzyko kursowe, które z ekonomicznego punktu widzenia może okazać się dla niego trudne do udźwignięcia w przypadku dewaluacji waluty, w której otrzymuje wynagrodzenie. Po drugie, przedsiębiorca, w niniejszym przypadku bank, musi przedstawić ewentualne wahania kursów wymiany i ryzyko wiążące się z zaciągnięciem kredytu w walucie obcej, zwłaszcza w przypadku, gdy konsument będący kredytobiorcą nie uzyskuje dochodów w tej walucie. (...) w wypadku umów kredytowych instytucje finansowe muszą zapewnić kredytobiorcom informacje wystarczające do podjęcia przez nich świadomych i rozważnych decyzji. W tym względzie wymóg ów oznacza, że warunek dotyczący spłaty kredytu w tej samej walucie obcej co waluta, w której kredyt został zaciągnięty, musi zostać zrozumiany przez konsumenta zarówno w aspekcie formalnym i gramatycznym, jak i w odniesieniu do jego konkretnego zakresu, tak aby właściwie poinformowany oraz dostatecznie uważny i rozsądny przeciętny konsument mógł nie tylko dowiedzieć się o możliwości wzrostu lub spadku wartości waluty obcej, w której kredyt został zaciągnięty, ale również oszacować – potencjalnie istotne – konsekwencje ekonomiczne takiego warunku dla swoich zobowiązań finansowych.” Stanowisko to zostało podtrzymane w dalszym orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości (por. pkt 74-75 wyroku z dnia 20 września 2018 r., C-51/17,(...)Bank (...)). Sąd podkreślił też, że na banku ciążył obowiązek spełnienia powyższych obowiązków informacyjnych niezależnie od tego, że umowa została zawarta przed precyzyjnym sformułowaniem powyższych obowiązków w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości. Jak bowiem słusznie wskazał sam Trybunał, „zgodnie z utrwalonym orzecznictwem wykładnia przepisu prawa Unii, dokonana przez Trybunał w ramach kompetencji przyznanej mu w art. 267 TFUE, wyjaśnia i precyzuje znaczenie oraz zakres tego przepisu, tak jak powinien lub powinien był być rozumiany i stosowany od chwili jego wejścia w życie. Z powyższego wynika, że sąd może i powinien stosować taką wykładnię przepisu również do stosunków prawnych powstałych przed wydaniem wyroku w przedmiocie wniosku o dokonanie wykładni, jeżeli ponadto spełnione są wszystkie pozostałe przesłanki wszczęcia przed właściwym sądem postępowania w sprawie związanej ze stosowaniem takiego przepisu (zob. w szczególności wyroki: z dnia 02 lutego 1988 r. w sprawie 24/86(...)., Rec. s. 379, pkt 27; z dnia 10 stycznia 2006 r. w sprawie C-402/03(...), Zb.Orz. s. I-199, pkt 50; z dnia 18 stycznia 2007 r. w sprawie C-313/05(...), Zb.Orz. s. I-513, pkt 55; a także z dnia 07 lipca 2011 r. w sprawie C-263/10(...), pkt 32). Zatem jedynie w wyjątkowych przypadkach Trybunał, stosując ogólną zasadę pewności prawa leżącą u podstaw unijnego porządku prawnego, może uznać, że należy ograniczyć ze skutkiem dla wszystkich zainteresowanych możliwość powoływania się na zinterpretowany przez niego przepis celem podważenia stosunków prawnych zawartych w dobrej wierze.”. (por. pkt 58-59 wyroku z dnia 21 marca 2013 r., C-92/11,(...), pkt 53, 55 z dnia 30 marca 2006 r., C-184/04,(...)). Natomiast w żadnym z przytoczonych wyroków Trybunał Sprawiedliwości nie zdecydował się ograniczyć mocy wiążącej swoich orzeczeń. Tym samym wykładnia przepisów prawa unijnego przez Trybunał Sprawiedliwości ma skutek ex tunc, co w praktyce oznacza, że powinna być bezwzględnie stosowana do wszystkich stosunków umownych powstałych po dniu 01 stycznia 2004 r., a więc również do umowy kredytu zawartej przez strony niniejszego postępowania. Sąd miał na uwadze, iż kredytobiorczyni nie została poinformowana o tym, jaki wpływ na wysokość spłacanych rat kredytu będzie miał wzrost kursu franka szwajcarskiego w stosunku do polskiego złotego oraz w jaki sposób może się zabezpieczyć przed związanym w tym ryzykiem. Konsumentowi nie zostały przedstawione wykresy obrazujące zmiany kursu franka szwajcarskiego w stosunku do polskiego złotego w przeszłości ani też symulacje potencjalnych zmian tych kursów w przyszłości. Kredytobiorcy nie poinformowano o zasadach tworzenia tabeli kursowej pozwanego banku ani nie zostało mu przedstawione pismo wyjaśniające te zasady. W związku z powyższym Sąd stwierdził, że pozwany nienależycie wypełnił obciążające go obowiązki informacyjne, zwłaszcza biorąc pod uwagę wysokość udzielonego kredytu i okres trwania umowy, co uniemożliwiło kredytobiorcy przewidzenie rzeczywistych skutków ekonomicznych umowy kredytu, które wiązały się ze stosowaniem spornych zapisów umowy. W świetle powyższych rozważań, Sąd Okręgowy stwierdził, że zakwestionowane postanowienia umowy oraz regulaminu spełniały wszelkie przesłanki zart. 3851§ 1 k.c., pozwalające uznać je za postanowienia niedozwolone, które nie wiążą konsumenta i nie wywierają skutkówex tunc, tj. już od momentu zawarcia umowy. Dalej Sąd uznał, że w niniejszej sprawie ma zastosowanie stanowisko wynikające z orzecznictwa TSUE, zgodnie z którym postanowienia uznane za niedozwolone należy traktować jak nieistniejące, tak by nie wywoływały one skutków wobec konsumenta. Uznanie klauzuli za niewiążącą powinno wywierać skutekw postaci przywrócenia sytuacji prawnej i faktycznej konsumenta, w jakiej znajdowałby się on w braku zastrzeżenia takiej klauzuli. Wiąże się z tym powstanie roszczeń o zwrot nienależnych świadczeń, spełnionych w wykonaniu niedozwolonego postanowienia umownego (wyrok TSUE z dnia 21 grudnia 2016 r., sprawy połączone C-154/15, C-307/15 i C-308/15,(...)v.(...)i(...)v.(...), ECLI:EU:C:2016:980). Sąd przypomniał również treśćart. 385( 1 )§ 2 k.c., który stanowi, że w przypadku niezwiązania konsumenta postanowieniem niedozwolonym strony są związane umową w pozostałym zakresie, co jest konsekwencją implementowaniaart. 6 ust. 1dyrektywy 93/13/EWG. Natomiast TSUE w swoim orzecznictwie wskazuje, że celem dyrektywy nie jest wyeliminowanie z obrotu umów zawierających klauzule niedozwolone, ale przywrócenie równowagi między stronami kontraktu. Dokonanie oceny tego, czy dana umowa może rzeczywiście nadal obowiązywać po wyłączeniuz niej nieuczciwych warunków należy do sądu krajowego i należy jej dokonywać przy uwzględnieniu kryteriów obiektywnych (tak: komentarz do art. art. 385( 1)KC T. II red. Gutowski 2019, wyd. 2/Ruchała/Sikorski, Legalis). Sąd wskazał więc, że co do zasady, jeżeli postanowienie uznane za niedozwolone nie określa głównego świadczenia, to zgodnie z art. 385( 1)§ 2 k.c. strony pozostają bezwzględnie związane umową w pozostałym zakresie, a dalsze trwanie umowy jest wówczas obiektywnie możliwe po wyłączeniu z niej postanowienia niedozwolonego. Odmienny skutek następuje w przypadku, gdy postanowienie niedozwolone określa główne świadczenia stron. Ze względu na brak minimalnego konsensu, cały stosunek prawny będzie musiał wówczas zostać uznany za nieistniejący (M. Lemkowski, Materialna ochrona konsumenta, s. 87–88, w:Komentarz do art. 385( 1)KC T. II red. Gutowski 2019, wyd. 2/Ruchała/Sikorski, Legalis). W takiej sytuacji utrzymanie umowy w mocy będzie obiektywnie niemożliwe. W aktualnym stanie prawnym możliwe jest więc osiągnięcie stanu zgodnego z dyrektywą 93/13/EWG, a więc takiego, w którym umowa nie wiąże stron, wówczas gdy jest to obiektywnie niemożliwe. Utrzymanie umowy w mocy, które niejako zakłada art. 385( 1)§ 2, będzie więc możliwe wyłącznie wówczas gdy można ustalić minimalną treść umowy ( J. Pisuliński, Sankcja zamieszczenia, § 3, w: Komentarz do art. 385( 1)KC T. II red. Gutowski 2019, wyd. 2/Ruchała/Sikorski, Legalis). Klauzule dotyczące ryzyka wymiany określają główny przedmiot umowy kredytu w związku z czym obiektywna możliwość utrzymania obowiązywania umowy kredytu wydaje się w tych okolicznościach niepewna (wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 03 października 2019 r.,(...), C-260/18 i z dnia 14 marca 2019 r.,(...), C-118/17). Mając na uwadze treśćart. 69 prawa bankowego, Sąd stwierdził, iż w niniejszej sprawie po uznaniu braku związania powódki ww. zakwestionowanymi przez Sąd postanowieniami,nie jest możliwe wykonywanie tej umowy, gdyż główne świadczenia stron zostały wyeliminowane - nie można ustalić minimalnej treści umowy. Wyeliminowane postanowienia dotyczą sposobu spełnienia przez pozwanego świadczenia w postaci wypłaty kwoty kredytu w PLN oraz sposobu spełniania przez kredytobiorcę świadczenia w postaci spłaty rat kredytu w PLN. Bez tych zapisów strony nie mogłyby spełnić swych świadczeń głównych, zatem podstawowe cele stron umowy nie mogłyby być zrealizowane. Określona jest bowiem jedynie wysokość kwoty kredytu, która została wypłacona powódce, i to wyłącznie w złotych polskich, ale już nie we frankach szwajcarskich – co jest istotne z uwagi na rodzaj zawartej przez strony umowy, bo przekłada się wprost na wysokość zadłużenia kredytobiorcy, tj. co do kwoty kapitału podlegającej spłacie. Nie wiadomo natomiast jaką kwotę powódka ma zwrócić bankowi. Ten ostatni aspekt wiąże się zarówno z brakiem wiedzy o tym, ile wynosi kapitał do zwrotu, gdyż w umowie kredytu wprost tego nie określono, jak i brakiem wiedzy o tym, ile kwotowo wynosi wynagrodzenie za korzystanie z kapitału w postaci oprocentowania kredytu oraz jak należy przeprowadzić waloryzację kursem CHF, na którą strony się umówiły. Nie jest możliwe również ustalanie zmiennego oprocentowania umowy. W umowie pozostawałoby postanowienie co do wysokości stopy oprocentowania, lecz oprocentowanie umowne w takiej sytuacji przeistoczyło by się w stałe, co pozostawałoby w sprzeczności. Wykonywanie umowy byłoby też sprzeczne ze zgodnym zamiarem stron (art. 65 § 2 k.c.). Strony bowiem chciały zawrzeć umowę kredytu waloryzowanego z oprocentowaniem zmiennym, a nie umowę kredytu złotowego z oprocentowaniem stałym. Reasumując, dalsze wykonywanie umowy po eliminacji abuzywnych zapisów oznaczałoby, że strony związane były umową, której nie da się wykonywać, której zawrzeć nie chciały i do której zawarcia nigdy by nie doszło. Sąd zwrócił też uwagę, że jakkolwiek Trybunał Sprawiedliwości dopuścił wyjątek od zasady przewidującej skutek w postaci bezskuteczności niedozwolonego postanowienia umownego, wskazując w pkt 85 wyroku z dnia 30 kwietnia 2014 r. (C-26/13,(...)), że „Artykuł 6 ust. 1dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że w sytuacji takiej jak rozpatrywana w postępowaniu głównym, w której umowa zawarta między przedsiębiorcą a konsumentem nie może dalej obowiązywać po wyłączeniu z niej nieuczciwego warunku, przepis ten nie sprzeciwia się uregulowaniu krajowemu, które pozwala sądowi krajowemu zaradzić skutkom nieważności tego warunku poprzez zastąpienie go przepisem prawa krajowego o charakterze dyspozytywnym.” To powyższy zabieg ma charakter wyjątku od zasady i nie może być rozumiany w sposób rozszerzający. By sąd krajowy mógł zastąpić niedozwolone postanowienie umowne przepisem krajowym, muszą kumulatywnie zostać spełnione cztery przesłanki. Po pierwsze, konsekwencją bezskuteczności niedozwolonego postanowienia umownego musi być brak możliwości dalszego funkcjonowania umowy. Po drugie, w okolicznościach konkretnej sprawy rezultat w postaci braku ważności umowy musi być dla konsumenta niekorzystny. Po trzecie, w prawie krajowym musi obowiązywać przepis dyspozytywny, którym można zastąpić niedozwolone postanowienie umowne. Po czwarte, musi istnieć także odrębny przepis prawa krajowego, który pozwala sądowi krajowemu na zastąpienie niedozwolonego postanowienia umownego przepisem dyspozytywnym. W niniejszej sprawie przesłanki te nie zostały spełnione kumulatywnie. Brak jest w prawie polskim przepisu dyspozytywnego, który pozwalałby na zastąpienie kwestionowanych zapisów umowy. Ponadto brak jest również prawie polskim przepisu, który pozwala sądowi krajowemu na zastąpienie niedozwolonego postanowienia umownego przepisem dyspozytywnym. W szczególności zapełnienie „luki” w umowie nie może nastąpić z wykorzystaniemart. 358 k.c.w brzmieniu zawierającym zapis o kursie średnim ogłaszanym przez Narodowy Bank Polski, skoro przepis ten uzyskał takie brzmienie dopiero z dniem 24 stycznia 2009 r., a więc już po zawarciu umowy przez strony niniejszego postępowania. Mając na uwadze powyższe Sąd ocenił, iż w niniejszej sprawie, z uwagi na to, że zobowiązanie powódki do spłaty kredytu wyrażone zostało w walucie polskiej, to brak było podstaw do zastosowania w niniejszej sprawieart. 358 k.c., który odnosi się jedynie do przeliczenia świadczenia wyrażonego w walucie obcej na świadczenie w walucie polskiej, a nie odwrotnie. Brak jest także podstaw do stosowania w drodze analogiiart. 41 Prawa wekslowegoprzez zastąpienie w niedozwolonym postanowieniu umownym kursu ustalanego przez bank kursem średnim Narodowego Banku Polskiego. Wypełnienie „luki” w ten sposób byłoby sprzeczne zart. 385( 1)§ 1 k.c., jak również z przedstawioną linią orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości w przedmiocie prawidłowej wykładni przepisów krajowych implementujących art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13/EWG, które dopuszcza wyłącznie uzupełnienie „luki” po niedozwolonym postanowieniu umownym dyspozytywnym przepisem prawa krajowego. Przepisem takim nie jest niewątpliwieart. 41 Prawa wekslowego, a tym bardziej nie jest uzasadnione stosowanie tego przepisu w drodze analogii. Zgodnie z tym przepisem „Jeżeli weksel wystawiono na walutę, która nie jest walutą miejsca płatności, sumę wekslową można zapłacić w walucie krajowej podług jej wartości w dniu płatności. Jeżeli dłużnik dopuści się zwłoki, posiadacz może żądać zapłaty sumy wekslowej w walucie krajowej według swego wyboru albo podług jej kursu w dniu płatności, albo podług jej kursu w dniu zapłaty. Wartość waluty zagranicznej oznacza się podług zwyczajów miejsca płatności. Wystawca jednak może zastrzec, że suma, przypadająca do zapłaty, ma być obliczona podług kursu, ustanowionego w wekslu.” W powyższym przepisie brak jest więc w ogóle wskazania na jakikolwiek konkretny kurs waluty obcej. Natomiast stosowanie do tego przepisu kursu średniego NBP wynika wyłącznie z przyjętej wykładni tego przepisu, nie zaś z jego literalnego brzmienia. Sąd przywołał również wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiejz dnia 14 czerwca 2012 r. (C-618/10,(...)), w którym w punktach 71 i 73 wskazano wprost, że „art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 nie można rozumieć jako umożliwiającego sądowi krajowemu, w wypadku gdy stwierdzi on istnienie nieuczciwego warunku w umowie zawartej pomiędzy przedsiębiorcą a konsumentem, zmianę treści rzeczonego warunku zamiast zwykłego niestosowania go. (…) art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on uregulowaniu państwa członkowskiego (…), który zezwala sądowi krajowemu, przy stwierdzeniu nieważności nieuczciwego warunku w umowie zawartej między przedsiębiorcą a konsumentem, na uzupełnienie rzeczonej umowy poprzez zmianę treści owego warunku.” Tym bardziej więc za sprzeczną z art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 należy uznać wykładnię przepisów prawa krajowego zmierzającą do tożsamych skutków. W świetle powyższego Sąd Okręgowy stwierdził, że po usunięciu spornych postanowień umownych odnoszących się do kursu waluty obcej CHF, postanowienia umowy nie pozwalają na zastosowanie jakiegokolwiek innego wskaźnika, który zastąpiłby odniesienie do kursu CHF. Nie ma w umowie również alternatywnego sposobu ustalania zmiennego oprocentowania. Charakter zawartej umowy, zgodny zamiar stron (art. 65 § 2 k.c.), a przede wszystkim fakt, że sporne zapisy umowy stanowiły główne świadczenia stron, nie pozwalają też na wykonanie umowy bez stosowania abuzywnych zapisów umowy. Postanowienie niedozwolone nie wiąże konsumenta w całości, w związku z czym nie jest dopuszczalna wykładnia, zgodniez którą dana klauzula wiąże w takim zakresie, w jakim nie stanowi ona postanowienia niedozwolonego (zob. A. Olejniczak, w: Kidyba, Komentarz KC, t. III, cz. 1, 2014, art. 385( 1), pkt 12, w: Art. 385( 1)KC T. II red. Gutowski 2019, wyd. 2/Ruchała/Sikorski, Legalis). Sąd wskazał, że klauzula niedozwolona zostaje zniesiona w całości, a nie tylko w takiej części w jakiej jej treść jest niedopuszczalna ( M. Bławat, K. Pasko, O zakresie zachowania, w: komentarz do art. 385( 1)KC T. I red. Pietrzykowski 2018, wyd. 9/Popiołek, Legalis). W konsekwencji, skoro nie istnieje kurs waluty obcej, ani parametry zmiany oprocentowania, które można by w niniejszej sprawie zastosować, to nie można również określić, jaką kwotę konsument ma obowiązek bankowi zwrócić. Z tego względu nie ma możliwości zastosowania do oprocentowania kredytu stopy referencyjnej określonej dla franka szwajcarskiego oraz parametrów finansowych rynku pieniężnego i kapitałowego Szwajcarii i traktowania go jako kredytu czysto złotowego. Taka ingerencja Sądu w zapisy umowy jest niedopuszczalna, bowiem skutkowałaby wprowadzeniem do umowy elementów nie tylko nie objętych pierwotną wolą stron, ale wręcz sprzecznych z tą wolą (gdyż strony zdecydowały się zawrzeć umowę z waloryzacją, a nie czysto złotowej). Koncepcja pozwalająca na zastąpienie postanowień umownych przewidujących przeliczenie kursów walut w oparciu o tabele kursowe banków została nadto wykluczona przez Trybunał Sprawiedliwości w pkt 62 wyroku z dnia 03 października 2019 r. (C-260/18,(...)), który wprost wskazał, że „art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie wypełnieniu luk w umowie, spowodowanych usunięciem z niej nieuczciwych warunków, które się w niej znajdowały, wyłącznie na podstawie przepisów krajowych o charakterze ogólnym, przewidujących, że skutki wyrażone w treści czynności prawnej są uzupełniane w szczególności przez skutki wynikające z zasad słuszności lub ustalonych zwyczajów, które nie stanowią przepisów dyspozytywnych lub przepisów mających zastosowanie, w przypadku gdy strony umowy wyrażą na to zgodę”.Ponadto Trybunał Sprawiedliwości w tym samym wyroku (pkt 45) stwierdził, iż art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, iż nie stoi on na przeszkodzie temu, aby sąd krajowy, po stwierdzeniu nieuczciwego charakteru niektórych warunków umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej i oprocentowanego według stopy procentowej bezpośrednio powiązanej ze stopą międzybankową danej waluty, przyjął, zgodnie z prawem krajowym, że ta umowa nie może nadal obowiązywać bez takich warunków z tego powodu, że ich usunięcie spowodowałoby zmianę charakteru głównego przedmiotu umowy. W tym miejscu Sąd przypomniał też, że powódka żądała uznania umowy kredytowej za nieważną. Sąd uznał za niedopuszczalne żądanie konsumenta uznania całego odniesienia do CHF za abuzywne i wyeliminowania go z umowy ze względu na jego niekorzystny charakter dla konsumenta z jednoczesnym pozostawieniem oprocentowania wskazanego w umowie liczonego wg wskaźnika LIBOR (stopy referencyjnej określonej dla franka szwajcarskiego), który jest przypisany do waluty obcej i jest dużo niższy niż oprocentowanie stosowane przy kredytach czysto złotówkowych – odniesionych do wskaźnika WIBOR. W ocenie Sądu takie żądanie należałoby ocenić jako nadużycie prawa podmiotowego w rozumieniuart. 5 kc.Sąd podkreślił, że uwzględnienie takiego żądania doprowadziłoby do utrzymania umowy w kształcie, który nie był objęty wolą stron, gdyż wolą konsumenta nie było zaciągnięcie kredytu czysto złotowego bez odniesienia do waluty obcej franka szwajcarskiego, ponieważ taki kredyt był wyżej oprocentowany i miał wyższe raty. Co więcej należy wskazać, że zastosowanie przepisówkodeksu cywilnegoimplementujących do prawa polskiego postanowienia dyrektywy 93/13/EWG z 5 kwietnia 1993 r. o nieuczciwych warunkach w umowach konsumenckich „ma prowadzić do przywrócenia równowagi” między stronami umowy, zaś taka zmiana prowadziłaby do nadmiernego uprzywilejowania strony powodowej w stosunku do strony pozwanej. Strona powodowa uzyskiwałaby bowiem znacznie korzystniejsze dla siebie warunki spłaty, niż gdyby od początku zdecydowała się na zaciągnięcie kredytu w złotych polskich bez waloryzacji do CHF, zaś dla banku warunki te byłyby znacznie bardziej niekorzystne, niż gdyby strony zawarły umowę o kredyt w złotych polskich bez waloryzacji do CHF. W świetle powyższego należy zatem stwierdzić, że skoro strona powodowa oświadczyła, że nie wyraża zgody na utrzymanie w mocy postanowień niedozwolonych, to oświadczenie to dotyczy wszystkich postanowień niedozwolonych występujących w umowie. Zapisart. 385( 1)k.c.bowiem ma zapewniać ochronę konsumentowi, a nie udzielać mu uprawnienia do jednostronnego kształtowania na nowo stosunku prawnego łączącego strony. W ocenie Sądu przyznania takiego uprawnienia nie można wywieść jedynie działaniem funkcji tzw. penalty default jaką przypisuje sięart. 385( 1)k.c., a zatem traktowaniem jej jako klauzuli odstraszającej kredytodawcę od stosowania w przyszłości niedozwolonych postanowień umownych. Wraz z uznaniem postanowień określających główne świadczenia stron za postanowienia niedozwolone i brakiem związania powódki w tym zakresie,a w konsekwencji z upadkiem umowy kredytu, wiązała się kwestia świadczeń pobranych dotychczas przez bank od powódki, które w ocenie Sądu stanowiły świadczenia nienależnie pobrane. Sąd przypomniał treśćart. 410 k.c.i wskazał, że powódka nie była zobowiązana do świadczenia na rzecz pozwanego rat na podstawie spornej umowy, gdyż postanowienia tej umowy były w stosunku do nich bezskuteczne od momentu jej zawarcia. Mając powyższe rozważania na uwadze, Sąd stwierdził nieważność umowy kredytu hipotecznego, zasądzając na rzecz powódki od pozwanego banku wpłaty dokonane przez nią w wysokości 24.543,22 zł (raty nieprzedawnione). O odsetkach od kwoty zasądzonej orzeczono na podstawie przepisuart. 481 § 1 i 2 k.c.Sąd w całości uwzględnił żądanie odsetkowe powodów i zasądził od pozwanego na ich rzecz odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 3.300,87 zł od dnia 11 lipca 2018 roku do dnia zapłaty, uznając je za w pełni uzasadnione. Sąd miał przy tym na względzie okoliczność, że roszczenie o zwrot świadczenia nienależnego ma charakter świadczenia nieterminowego i w tym przypadku decyduje wezwanie do zapłaty, a nie data pobrania poszczególnych składek z tytułu ubezpieczenia niskiego wkładu. W niniejszej sprawie pozew stanowił wezwanie do zapłaty w tym zakresie. Dlatego też, mając powyższe na uwadze, Sąd uznał, że odsetki ustawowe w niniejszej sprawie należy liczyć, zgodnie z żądaniem pozwu. O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawieart. 98 § 1 k.p.c.uznając pozwanego za stronę przegrywającą w całości. Zgodnie zart. 84 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnychsąd z urzędu zwrócił pozwanemu należności z tytułu wydatków, stanowiące różnicę między kosztami pobranymi od strony a kosztami należnymi w wysokości 1.000,00 zł. Z powyższym orzeczeniem nie zgodziła się strona pozwana, która wywiodła apelację, zaskarżając wyrok w punktach I i II oraz co do kosztów procesu, zarzucając naruszenie: 1 prawa procesowego, tj. a art. 227 k.p.c.w zw. zart. 233 § 1 k.p.c.poprzez dokonanie dowolnej oceny zebranego materiału dowodowego, sprzecznie z logiką i doświadczeniem życiowym, co zaowocowało nieprawidłowymi ustaleniami faktycznymi i niewyjaśnieniem istotnych okoliczności, tj: - zbagatelizowanie niekwestionowanych dowodów z dokumentów w postaci ekspertyzy odnośnie metodyki i analizy porównawczej tabel kursowych bankui brak nadania okolicznościom z nich wynikających należytej wagi, a z których to materiałów wynika, że nie zaistniała przesłanka braku zgodności z dobrymi obyczajami, ponieważ bank nie mógł ustalać kursów dowolnie, a także, że nie została naruszona przesłanka rażącego naruszenia interesów konsumenta, ponieważ bank zawsze publikował kurs, a powódka miała niższe raty z uwagi na taki rodzaj kredytu, - zbagatelizowanie i nienadanie należytej wagi dowodowi z tabel, które znalazły zastosowanie do umowy (płyta CD), z którego to dowodu wynika, że bank nie ustalał kursów w sposób dowolny, - zbagatelizowanie dowodów z dokumentów, w szczególności z opracowania UOKiK-u odnośnie spreadów, z których wynika, że przez wprowadzenie spornych klauzul interes powódki w ogóle nie został naruszony, a z całą pewnością, nie w sposób rażący, czego probierzem jest okoliczność, że kredytobiorcy z innych umów mają większe problemy ze spłatą swoich zobowiązań a bank pozyskał franki na poczet finansowania umowy powódki, co oznacza, że treść umowy była zgodna z dobrymi obyczajami, w szczególności w zakresie przyjęcia przez pozwaną ryzyka kursowego oraz kosztów spreadu, - zbagatelizowanie zeznańM. D., który to dowód pozwalał ocenić, że powódka została przez pracowników pozwanej pouczonao warunkach kredytu, w tym o ryzyku i że sporne klauzule zostały indywidualnie uzgodnione, jak też nie kształtowały praw i obowiązków powódki niezgodniez dobrymi obyczajami i brak było rażącego naruszenia interesów powódki, - pominięcie dowodów i argumentów, z których wynika, że sporne klauzule zostały indywidualnie uzgodnione, jak również, że bank nie ma możliwości arbitralnego czy jednostronnego ustalania kursów, a zasady wyznaczania kursów stosowane przez bank odpowiadają utrwalonej i powszechnej praktyce bankowej, co jest aktualne obecnie i na dzień zawarcia umowy, - bezpodstawne przyjęcie, że pozwana nie udowodniła, że sporne postanowienia umowne były indywidualnie negocjowane, co wynikaz dokumentów w postaci: sprawdzenia zdolności kredytowej, w tym w PLN; wniosku o udzielenie kredytu, w którym powódka własnoręcznie zakreśliła walutę, do której kredyt ma być waloryzowany i zaproponowała 7 dzień miesiąca jako dzień rozliczenia; harmonogramu spłat, który był uzgodniony pomiędzy stronami i wyboru dnia uruchomienia kredytu oraz bezpodstawne przyjęcie, że postanowienia umowy nie podlegały negocjacjom, powódka skorzystała z takiej możliwości i świadek potwierdził tę okoliczność, b art. 328 § 2 k.p.c.poprzez nieodniesienie się w uzasadnieniu do szeregu dowodów, okoliczności i argumentów bez podania przyczyn,, c art. 316 k.p.c.poprzez jego niezastosowanie i niewzięcie pod uwagę przy orzekaniu treściart. 358 § 2w brzmieniu z dnia orzekania, podczas gdy w ten sposób możliwe było uzupełnienie luki po wykreśleniu klauzul abuzywnych, d art. 2352pkt 3 i 5 k.p.c.iart. 278 § 1 k.p.c.w zw. zart. 227 k.p.c.poprzez nieuwzględnienie wniosku powoda o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność wyliczenia rynkowej wartości świadczenia polegającego na zapewnieniu powódce możliwości korzystania z kapitału będącego własnością banku, co miało istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia, e art. 189 k.p.c.przez jego błędne zastosowanie i uznanie, że powódka miała interes prawny w ustaleniu nieważności umowy, 2 prawa materialnego, tj.: a art. 69 ust. 1 i 2 pkt 2 prawa bankowegow zw. zart. 58 § 1 k.c.przez ich niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że w umowie brak było określenia wysokości świadczenia przez nieokreślenie kwot rat, w których kredyt miał być spłacany oraz nieokreślenie obiektywnego i jednolitego sposobu ich ustalenia, podczas gdy umowa określa wszystkie te elementy, b art. 3531k.c.w zw.art. 58 § 1 k.c.przez ich błędne zastosowanie i przyjęcie, że postanowienia umowne dawały bankowi uprawnienie do kształtowania według swojej woli zakresu obowiązków powódki, a wobec nieokreślenia kwoty kredytu w walucie indeksacji, nie jest możliwe określenie wysokości zobowiązania powoda, podczas gdy klauzula waloryzacyjna nie pomija , nie modyfikuje czy też nie zniekształca więzi prawnej wynikającej z umowy kredytu, a wysokość zobowiązania kredytobiorcy wynika wprost z umowy, c art. 3851§ 1 k.c.orazart. 3852k.c.w zw. z art. 4 ust. 1 dyrektywy 93/13/EWG oraz w zw. zart. 56 k.c.iart. 65 ust. 1 i 2 k.c.przez ich niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że postanowienia umowy określające walutę waloryzacji kredytu (§ 1 ust. 3 i 3A umowy), oprocentowanie (§ 9 ust. 2 umowy) oraz zawierające odniesienie do tabeli kursowej banku (§ 10 umowy i § 1 ust. 3 i 23 regulaminu), a także klauzula UNWW (§ 3 ust. 3 umowy) stanowią niedozwolone postanowienia umowne w rozumieniuart. 3581§ 1 k.c., podczas gdy nie ma podstaw do uznania, że kwestionowane postanowienia były sprzeczne z dobrymi obyczajami lub, że rażąco naruszyły interes powódki, a sąd dokonał takiego ustalenia wyłącznie w oparciu o ryzyko istniejące w dacie zawierania umowy, że bank będzie nadużywał prawa do ustalania kursu w tabeli kursowej i będzie ustalał ten kurs całkowicie w oderwaniu od realiów rynkowych, d art. 3851§ 2 k.c.poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, że wskutek abuzywności spornych postanowień, cała umowa jest bezwzględnie nieważna, podczas gdy powołany przepis stanowi, że jeżeli abuzywne postanowienie nie wiąże konsumenta, strony są związane umowąw pozostałym zakresie, e art. 3851§ 2 k.c.orazart. 358 § 2 k.c.,art. 65 § 1 i 2 k.c.,art. 354 k.c.iart. 3531k.c.poprzez ich błędne zastosowanie i przyjęcie, że na skutek ustalenia bezskuteczności postanowień określających walutę waloryzacji oraz zawierających odniesienie do tabel kursowych banku, z umowy wyeliminowany zostaje mechanizm waloryzacji kursem waluty obcej, podczas gdy z materiału dowodowego jednoznacznie wynikało, że zgodnym celem i zamiarem stron było zawarcie umowy kredytu waloryzowanego kursem CHF, co oznacza, że pominięcie waloryzacji przy rozstrzyganiu niniejszej sprawy jest sprzeczne z umową i wolą stron, f art. 56 k.c.w zw. z art. 4 i art. 5 ust. 2 ustawy antyspreadowej przez ich niezastosowanie i pominięcie, że ustawodawca w tej ustawie określił szczególne sankcje związane z brakiem jednoznacznego wskazania sposobu ustalania kursów walut, a powódka miała od lipca 2009 r. możliwość spłacania kredytu w walucie obcej, czyli bez konieczności stosowania tabel, z którego to uprawnienia nie skorzystała, g art. 56 k.c.w zw. zart. 354 k.c.iart. 65 § 1 i 2 k.c.poprzez ich błędne zastosowanie i zanegowanie możliwości wykonania zobowiązania w sposób odpowiadający istniejącym zwyczajom, utrwalonej praktyce i zgodnie z wolą stron wyrażoną w umowie, tj. przez zanegowanie możliwości stosowania kursu rynkowego, ewentualnie kursu zwyczajowego – tj. średniego kursu NBP, h art. 3851§ 1 k.c.poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, że postanowienia umowy dotyczące UNWW stanowią niedozwolone postanowienia umowne, podczas gdy w tej sprawie nie ma podstaw, by uznać, że te zapisy były sprzeczne z dobrymi obyczajami lub, że rażąco naruszyły interes powódki, i art. 410 § 1 i 2 k.c.w zw. zart. 405 k.c.przez przyjęcie, że świadczenia spełnione przez powódkę tytułem UNWW to świadczenia nienależne, podczas gdy powódka nie wykazała, by postanowienia te były sprzecznez dobrymi obyczajami lub, że rażąco naruszyły interes powódki, ani też nie udowodniła, by bank został wzbogacony, j art. 455 k.c.przez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, że powódka ma prawo domagać się odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia wniesienia powództwa, podczas gdy prawo wymaga doręczenia wezwania do zapłaty. Wskazując na powyższe zarzuty, strona pozwana wniosła o zmianę wyrokui oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów za obie instancje. Powódka wniosła o oddalenie apelacji. Sąd Apelacyjny zważył co następuje: Apelacja strony pozwanej jako bezzasadna podlegała oddaleniu, choć niektóre z jej zarzutów okazały się trafne. W pierwszej kolejności należy podkreślić, że Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń stanu faktycznego, które w całości akceptuje instancja odwoławcza, nie widząc potrzeby ich zmiany bądź nawet uzupełnienia. Pomimo prawidłowości ustaleń, dokonać należało częściowo odmiennej oceny prawnej łączącego strony stosunku prawnego wobec konieczności prawidłowego zastosowania przepisuart. 3851§ 1 i 2 k.c., co nie skutkuje jednak zmianą orzeczenia, ale dookreśleniem podstawy prawnej, na jakiej doszło do zasądzenia świadczenia na rzecz powódki. Sąd Apelacyjny przede wszystkim nie zgadza się ze stanowiskiem Sądu Okręgowego odnośnie wykładni przepisówart. 58 k.c.w zw. zart. 69 prawa bankowegoiart. 3531k.c.Uzgodnienie przez strony, że kredyt zostanie rozliczony w innej walucie niż waluta kredytu nie pozostaje co do zasadyw sprzeczności z naturą zobowiązania, którego źródłem jest umowa, nie narusza również prawa ani zasad współżycia społecznego. Umowa kredytu dochodzi do skutku przez złożenie zgodnych oświadczeń woli przez strony, bank zobowiązuje się do oddania określonej sumy do dyspozycji kredytobiorcy, natomiast ten ostatni do jej zwrotu. Jeżeli zatem bank zobowiązał się do oddania do dyspozycji powódki oznaczonej sumy w złotówkach, której wysokość wynika wprost z umowy, to taka kwota może być przeliczona według innej waluty i określonych w umowie zasad. Klauzula waloryzacyjna, której skuteczność i ważność kwestionuje powódka jest postanowieniem umownym, które w świetle zasady swobody umów jest dopuszczalne. Sama dopuszczalność zawarcia umowy kredytu indeksowanego była wielokrotnie wyrażana w orzecznictwie sądów polskich. Sąd Najwyższy m.in. w wyroku z dnia 22 stycznia 2016 r. w sprawie o sygn. akt I CSK 1049/14 stwierdził, iż umowa kredytu indeksowanego mieści się oczywiście w ramach konstrukcji ogólnej umowy kredytu bankowego i stanowi jej możliwy wariant (art. 3531k.c.w zw. zart. 69 Prawa bankowego). Uzupełnieniem zasady swobody umów jest przepisart. 3581§ 2 k.c., zgodnie z którym strony mogą zastrzecw umowie, że wysokość świadczenia pieniężnego zostanie ustalona według innego niż pieniądz miernika wartości. Również w doktrynie nie ma wątpliwości, że istnieje możliwość zastosowania indeksacji jako sposobu wyrażenia wysokości zobowiązania (Z. Ofiarski: Komentarz do art. 69 ustawy Prawo bankowe, system Informacji Prawnej LEX). Podobnie wypowiadały się sądy powszechne – np. Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 12 czerwca 2017 r. – I ACa 456/16 czy Sąd Okręgowy w Warszawie w wyroku z dnia 06 lutego 2017 r. – XXV C 2912/18. Nie można jednak zgodzić się z powódką i Sądem I instancji, że umowy są nieważne, ponieważ od początkuM. W.nie znała wysokości świadczenia, które będzie musiała bankowi zwrócić. Wręcz przeciwnie świadczenie zostało określone już na początku i zrobiono to precyzyjnie – ponadto w walucie polskiej. Ustalone zostało także początkowe oprocentowanie i powódka znała harmonogram rat, zawierający konkretne kwoty. Zatem na datę zawarcia umowy (a umowa kredytu ma charakter konsensualny) możliwe było stwierdzenie jakie świadczenie ma spełnić bank i jakie świadczenie i w jaki sposób ma spełnić powódka. Inną kwestią natomiast było dokonanie przeliczenia kwoty udzielonego kredytu na walutę, do której kredyt był indeksowany oraz wyliczania rat w PLN. I w tym miejscu należy wskazać, że na całkowitą aprobatę zasługują rozważania Sądu I instancji odnośnie klauzul abuzywnych, bowiem niektóre (wskazane przez powódkę i sąd) zapisy umów, stanowiły postanowienia niedozwolone, gdyż niezgodne z dobrymi obyczajami i rażąco niekorzystne dla konsumenta. Na wstępie Sąd Apelacyjny wskazuje, że przychyla się do stanowiska zaprezentowanego przez Sąd Okręgowy, że powódka w tej sprawie niewątpliwie ma status konsumenta i przysługuje jej ochrona przewidziana zarówno przepisami prawa krajowego, jak i wspólnotowego. W systemie prawnym RP oraz UE konsument traktowany jest jako podmiot wymagający szczególnej ochrony. Dzieje się tak między innymi dlatego, że podmiot ten uważany jest za stronę słabszą w relacjach z przedsiębiorcą. Silniejszą pozycję przedsiębiorcy motywować ma między innymi jego profesjonalny charakter oraz łatwiejszy dostęp do informacji. Również regulacje wspólnotowe, w tym Dyrektywa Rady 93/13/EWG z dnia 05 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich wart. 2 lit boraz Dyrektywa Parlamentu Europejskiego 1999/44/WE z dnia 25 maja 1999 r. w sprawie niektórych aspektów sprzedaży towarów konsumpcyjnych i związanych z tym gwarancji wart. 1 (2) lit. apozwoliły sądowi wspólnotowemu na zdefiniowanie transakcji konsumenckich jako: „zawieranych przez osobę fizyczną, działającą z przyczyn pozostających poza jej działalnością handlową lub zawodową jako drugą stroną umowy” oraz określenie, że są to „tylko umowy zawarte dla celów zaspokojenia własnych potrzeb jednostki, w ramach prywatnej konsumpcji”, bo tylko wówczas podlegają przepisom mającym na celu ochronę konsumentów. Powyższa konstatacja pozwalała sądom obu instancji orzekającym w tej sprawie na rozważenie zastosowania przepisówart. 3851k.c.i nast. do stosunku prawnego łączącego powoda z bankiem, co zresztą słusznie uczynił Sąd Okręgowy. Umowa pomiędzy stronami została zawarta z zastosowaniem wzorca umownego, a co do zasady, wzorce te stanowią zbiór praw i obowiązków stron, opracowany przed zawarciem umowy i wprowadzany do stosunku prawnego przez jedną ze stron w ten sposób, że druga strona nie ma wpływu na ich treść. Są one zwykle formułowane w oderwaniu od konkretnego stosunku umownegoi w sposób jednolity określają one treść przyszłych umów, stąd strona, która wyraziła zgodę na zawarcie umowy nie może według swojej woli i wiedzy zmieniać jej treści. Ustawodawca w imię postulatu zrozumiałości tekstu przepisuart. 3851§ 1 k.c.posługuje się potocznym określeniem „postanowienie umowy” obejmując nim zarówno postanowienie umowy w ścisłym znaczeniu tego terminu, jak i postanowienie wzorców, które wprawdzie „postanowieniami umowy” w ścisłym znaczeniu nie są, ale kształtują, obok nich treść stosunku zobowiązaniowego. Słusznie Sąd Okręgowy podkreślił w uzasadnieniu, że powódka nie miała żadnego wpływu na treść umowy w zakresie klauzul waloryzacyjnych, a tym bardziej na kształtowanie tabel czy kursu średniego, co stawiało jąw niekorzystnej sytuacji i powodowało konieczność przyjęcia stanowiska, że strony w tak ukształtowanym stosunku prawnym nie miały równych względem siebie praw i obowiązków. Bank przyznał sobie prawo do arbitralnego decydowania o wysokości kwot kredytu oraz rat, które powódka miała spłacać,a wynikało to z treści klauzul abuzywnych. Z zeznań powódki wynikało, żei pośrednik, z którego usług skorzystała i pracownicy banku namawiali ją na kredyt waloryzowany, ponieważ oświadczono jej, że nie ma zdolności na kredyt złotówkowy. Powódka wskazała, że nie przedstawiono jej danych historycznych, natomiast przekonywano ją, że frank szwajcarski jest walutą najbardziej stabilną, a do tego nisko oprocentowaną. Nikt nie powiedział jej, że może negocjować umowę z bankiem. Nie wyjaśniono też powódce co to jest tabela kursowa. Nikt nie wytłumaczył jej konsekwencji wzrostu waluty, a była przekonana, że różnica może wynosić 0,2 zł. Powódka wskazała również, że w jej przekonaniu bank jest instytucją zaufania i była przekonana, że w jej umowie nie będzie zapisów niezgodnych z prawem. Niw powiedziano też powódce kto jest ubezpieczony z tytułu UNWW i co to jest regres. Powyższe prawidłowo przekonało sąd I instancji, że powódce nie przedstawiono żadnej symulacji kursu franka szwajcarskiego ani tym bardziej kursów historycznych czyli wahań ceny waluty w długim czasie. Takie zeznania i brak dowodu przeciwnego, który winien być prowadzony, zgodnie z przepisemart. 6 k.c.w zw. zart. 3851§ 4 k.c.przez pozwanego, świadczą o rzeczywistej niemożliwości negocjowania umowyi nienależytym poinformowaniu klienta o oferowanym mu produkcie. ZeznaniaM. D., które przeciwstawia temu dowodowi bank były niewystarczające – świadek nie był uczestnikiem zawierania umowy, nie zna powódki i jego wiedza jest wiedzą ogólną, wskazującą na oczekiwany przez bank model zawierania umowy i pouczania klientów przez sprzedawców kredytów. Powódka nie miała też możliwości negocjacji harmonogramu spłat, o czym przekonuje w apelacji bank. To, że wybrała datę, na jaką będą ściągane z jej konta raty kredytu, nie świadczy o możliwości negocjowania treści umowy, ale jest jedynie ustaleniem pewnej danej faktycznej. Podobnie, jak i to, że powódka sama zakreśliła rubrykę, że walutą indeksacji będzie frank szwajcarski. Do takiego rodzaju kredytu została namówiona, ale nie wyjaśniono jej należycie różnicy pomiędzy kredytem złotowym a kredytem indeksowanym, pozostawiając ją w nieświadomości choćby co do możliwych zmian kursu waluty (powódka wskazywała, że dopuszczała zmiany o 0,20 zł). Również zdaniem Sądu II instancji, kwestionowane przez powódkę klauzule indeksacyjne wpływają na główne świadczenie strony. Świadczeniem tym jest bowiem po stronie banku udzielenie kredytu, zaś po stronie powódki – dokonanie spłaty kredytu oraz odsetek i opłacenie prowizji. Mając tym samym na uwadze, iż przesłanki formalne do przeprowadzenia badania spornego postanowienia odnoszącego się do kwestionowanych klauzul przez pryzmatart. 3851§ 1 k.c.zostały wykazane, do rozstrzygnięcia pozostała ocena, czy wskazywane przez powódkę postanowienia umowne kształtują prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jej interesy. Jedynie wówczas gdy wskazane przesłanki zmaterializują się w realiach sprawy, można stwierdzić, że kwestionowane postanowienie nie jest dla konsumenta wiążące. W ocenie Sądu Apelacyjnego sprzeczność z dobrymi obyczajami działań strony pozwanej przejawiała się tak jak wskazał na to Sąd Okręgowy,w procedurze towarzyszącej zawieraniu umowy kredytowej z powódką, przejawiającej się m.in. w braku indywidualnego ustalenia postanowień umownych. Ponadto doszło do niedoinformowania powódki odnośnie ryzyka kursowego, z czym wiąże się wzięcie kredytu indeksowanego walutą obcą. Bank wskazywał wprawdzie i podnosi to również na etapie postępowania apelacyjnego, że powódka dokonała świadomie wyboru takiego kredytu i oświadczyła, że znane jest jej ryzyko zmiany kursu, jednak żadna ze stron, ani bank ani powódka nie przewidzieli, że zmiana może być tak duża, że doprowadzi do niemalże potrojenia kwoty, która ma być zwrócona przez kredytobiorcę na rzecz banku. O tym, że nawet bank nie przewidywał takiego wzrostu kursu świadczy choćby kwota, do jakiej powódka poddała się egzekucji z bankowego tytułu egzekucyjnego czy kwota hipoteki. Obie te należności miały zabezpieczać maksymalnie możliwe co do wysokości zobowiązania kredytobiorcy (z wszelkimi opłatami, należnościami i karnymi odsetkami), a tymczasem obecnie są zdecydowanie niewystarczające na wypadek, gdyby doszło do opóźnień w spłatach czy wypowiedzenia umowy kredytu. Naruszenie dobrych obyczajów przejawia się również w tym, że gdyby doszło do egzekucji świadczenia należnego bankowi, mógłby on uzyskać zaspokojenie w postaci nieruchomości (która obciążona była hipoteką) oraz dodatkowo około dwukrotności jej wartości, co wprost pokazuje jak rażąco wzrosła wartość samego salda kredytu. Rację ma więc Sąd Okręgowy wskazując na wyraźną nieprawidłowość w obciążeniu stron umowy ryzykiem walutowym, a przez to rażące naruszenie interesów kredytobiorczyni. O tym, że sposób waloryzacji rażąco naruszał zasady uczciwości świadczy też to jakich rodzajów kursu użyto do przeliczania salda i rat. Nawet już w dacie wzięcia kredytu, gdyby powódka chciała go spłacić w tym samym dniu, musiałaby wydatkować kwotę wyższą z samego tytułu salda, bowiem otrzymała kredyt według kursu kupna, a spłacać go miała według kursu sprzedaży Rażące naruszenie interesów powódki istniało zatem od samego początku – i przy zawieraniu umowy i w każdej chwili, gdy bank stosował swoje własne wyliczenia dla ustalania kursów franka. Rażące naruszenie interesów konsumenta należy rozumieć jako nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na jego niekorzyśćw określonym stosunku obligacyjnym – tylko konsument miałby na skutek tak ustalonych zapisów umowy, być odpowiedzialny za zapłatę różnicy kursu waluty. Bank bowiem stosował instrumenty finansowe, by zabezpieczyć swoje ryzyko i nie dość, że w ogóle nie potrzebował fizycznie franków dla uruchomienia kredytu (wbrew twierdzeniom apelacji franki stanowiły jedynie zapisy na koncie i należność ta była przeksięgowywana po spłacie każdej z rat, przez co minimalizowane było ryzyko zmiany kursu waluty), to jeszcze miał sztab pracowników, których zadaniem było prowadzenie takich operacji, by zminimalizować nawet najmniejszą możliwość straty przez bank. Natomiast działanie wbrew dobrym obyczajom (w zakresie kształtowania treści stosunku obligacyjnego) oznacza tworzenie przez partnera konsumenta takich klauzul umownych, które godzą w równowagę kontraktową stron takiego stosunku (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 18 czerwca 2013 r., VI ACa 1698/12, LEX nr 1369424). Powódka owszem została poinformowanyo ryzyku kursowym, jednak nikt nie uświadomił mu, że zmiana kursu waluty może być tak duża oraz, że oznacza też zmianę salda kredytu i zmianę wysokości spłacanych rat. Ponadto, powódce nie przedstawiono długoterminowych symulacji zmiany kursu. Jej przekonanie, że zmiana kursu może wynieść najwyżej 0,20 zł należało obalić (i było to zadanie banku udzielającego kredytu) oraz urzeczywistnić powódce prawdziwe ryzyko, czyli uświadomić to, co stałoby się z kredytem, gdyby doszło do zmiany przekraczającej tę wartość oraz przekazać wiedzę co do tego, że bank chroni siebie (np. ubezpieczeniem UNWW, sposobem księgowania kredytu) przed zmianami kursu waluty. Nietrafne jest też czynienie powódce zarzutu z tego, że mimo iż miała zdolność wzięcia kredytu złotówkowego, zdecydowała się na kredyt indeksowany. Okoliczność ta według Sądu Apelacyjnego nie ma żadnego znaczenia, ale powódka wskazała, że kredyt waloryzowany był tańszy, a ponadto i pośrednik i bank namawiali ją na taki właśnie rodzaj kredytu i zapewniali o stabilności waluty. Powódka działała w przekonaniu, że zaoszczędzi środki, gdy tymczasem uczyniono wszystko, aby ukryć w umowach zapisy, które były dla niej ryzykowne. Powódka działała w zaufaniu do banku, była przekonana, że nie zostanie oszukana i że bank jest instytucją zaufania publicznego i nie przyjmowała do wiadomości, że w umowie mogą się znaleźć zapisy sprzeczne z prawem. Ponadto z materiału dowodowego wynika, że powódka działała ostrożnie i w sposób staranny, tak jak „przeciętny konsument”, bowiem poprzez wybór tańszego kredytu usiłowała zadbać o zmniejszenie wydatków, zdecydowała się na pomoc instytucji fachowej – pośrednika finansowego i zaufała wyjaśnieniom, które oferowała jej osoba, która w imieniu banku podpisywała z nią umowę. Powódka nie ma specjalistycznego wykształcenia dotyczącego kredytów, co tym bardziej powoduje, że nie była w stanie zrozumieć złożoności mechanizmu waloryzacji, tym bardziej, że mechanizm ten od początku nie był do końca sprecyzowany, a wręcz przeciwnie był niejasny nawet dla prawników i bankowców. Niewątpliwe jest również to, że bank dysponował swobodą i dowolnością w kształtowaniu kursów walut. ŚwiadekM. D.przedstawił ogólny mechanizm udzielania kredytów indeksowanych oraz sposób tworzenia tabel kursowych przez bank. Świadek opowiedział także jakie były okoliczności zawierania umów przez klientów banku, jednak nie odniósł się do tej konkretnej umowy, ponieważ nie posiadał takiej wiedzy. Ponadto bank nie kwestionuje okoliczności, że tabele kursów walut tworzył sam i że było tych tabel kilka, natomiast w ocenie Sądu Apelacyjnego, nieistotne jest to jakie dane przyjmował do tabel i czy kurs z nich wynikający był kursem średnim NBP lub zbliżonym do niego. Sposób ustalania kursów waluty powinien być wyjaśniony powódce na etapie zawierania umowy kredytu, a nie dopiero w sytuacji gdy ujawni się spór pomiędzy stronami co do treści zobowiązania. Nieistotne jest nawet to, czy wobec powódki stosowano kurs średni waluty publikowany przez NBP, ponieważ nie wyraziła ona nigdy zgody na taki kurs, a tym bardziej, nie wyraziła takiej zgody w umowie. To bank decydował czy zastosuje kurs z tabeli, czy kurs średni czy jakikolwiek inny kurs, zatem stosowanie kursu średniego bez wiedzy i zgody powódki świadczy wręcz przeciwko bankowi – takiej możliwości nie przewidziano w umowie. Umowa zawiera tak zawoalowane zapisy, że powódka nie wiedziała w jaki sposób może wyliczyć swoją ratę kredytu, ponieważ abuzywne klauzule dawały tylko bankowi możliwość decydowania o danych, które stawały się podstawą do takich wyliczeń. Ponadto ilość danych koniecznych do przeliczenia salda kredytu oraz wyliczenia raty w PLN i sformułowania, które ustalały ten mechanizm nie zostały przedstawione precyzyjnie, ale w sposób niejasny i zagmatwany. Sposób ustalania kursu powinien być powódce znany na datę zawierania umowy, a samo wskazanie, że bank będzie korzystał z tabel to za mało. Niewystarczające jest także prowadzenie postępowania dowodowego już w procesie na te okoliczności. Należało powódce i setkom innych kredytobiorców uświadomić tę sytuację przy zawieraniu umowy. Kwestia zawarcia aneksu do umowy także nie ma znaczenia, gdyż ocena abuzywności zapisów dokonywana jest na datę zawierania umowy i wszelkie dalsze czynności profesjonalisty nie mogą prowadzić do uzdrowienia nieprawidłowych zapisów. Zresztą możliwość spłaty rat w CHF eliminuje tylko jeden z etapów indeksacji, tj. przeliczania rat, natomiast ciągle w mocy pozostawało nieprawidłowe przeliczanie salda kredytu. Zbędne było też prowadzenie dowodu z opinii biegłego, ponieważ powódka dysponowała w sprawie zaświadczeniem wystawionym przez pozwany bank, a to oznacza, że kwestionowanie roszczenia co do wysokości jest nieskuteczne. Sam pozwany wystawił dokument informujący o kwocie wpłatz tytułu rat i w ocenie Sądu żądanie powódki zostało wykazane. Z kolei powoływanie biegłego na okoliczność wyliczenia wynagrodzenia za korzystanie z kapitału było zbędne, ponieważ nie tego dotyczył przedmiot sprawy, nadto bank nie zgłosił w toku procesu żadnego zarzutu potrącenia czy powództwa wzajemnego, które mogłoby doprowadzić do obniżenia kwoty należnejM. W.. Powyższe argumenty przekonują o nietrafności zarzutów co do naruszenia prawa procesowego. Nie ma racji pozwany, twierdząc, iż sąd I instancji naruszył przepisy prawa procesowego, tj.art. 227 k.p.c.orazart. 233 § 1 k.p.c.Przyjmuje się, że granice swobody sędziego przy ocenie materiału dowodowego wyznaczają trzy czynniki: logiczny (obowiązek wyciągnięciaz materiału dowodowego wniosków logicznie prawidłowych), ustawowy (powinność rozważenia całego materiału dowodowego) oraz ideologiczny (psychologiczny), przez który rozumie się świadomość prawną sędziego, kulturę prawną oraz system reguł pozaprawnych i ocen społecznych, do których odsyłają normy prawne. Zarzut przekroczenia swobodnej oceny dowodów, skutkującej błędnymi ustaleniami faktycznymi może być skuteczny tylko wtedy, gdy skarżący wykaże przekroczenie swobody sędziowskiej w zakresie któregoś z powyżej wymienionych kryteriów. Wymaga natomiast podkreślenia, że samo przedstawienie przez stronę odmiennych wniosków niż wynikają z oceny dokonanej przez Sąd I instancji nie świadczy jeszcze o przekroczeniu swobodnej oceny dowodów. Bank nie zdołał przekonać sądu, że jego wersja i opis okoliczności towarzyszących zawieraniu umowy pozwalają na stwierdzenie, iż umowa może nadal wiązać kredytobiorczynię. Prawidłowo zostało też sporządzone uzasadnienie sądu i nie można zgodzić się z zarzutem naruszenia przepisuart. 328 § 2 k.p.c.Sąd wskazał wyraźnie jakie dowody wziął pod uwagę jako najważniejsze oraz dlaczego pominął pozostałe, uznając je za nieistotne. Nie jest też trafny zarzut, że Sąd czynił ustalenia wyłącznie w oparciuo twierdzenia powódki. Zeznania świadkaM. D.zostały wzięte pod uwagę, ale Sąd wyraźnie wskazał, że świadek nie dysponował wiedzą co do tej konkretnej umowy i jego zeznania dotyczyły ogólnych kwestii związanych z kredytami indeksowanymi. Ponadto zeznania powódki co do niedoinformowania jej o ryzyku walutowym i niewyjaśnienia działania mechanizmu indeksacji nie zostały obalone żadnym innym dowodem, ani wynikającym z dokumentów, ani w/w zeznaniami świadka. Nie są zasadne również zarzuty co do zbagatelizowania części materiału dowodowego. Złożone przez pozwanego dokumenty dotyczące sposobu ustalania kursów walut oraz ich wysokości oraz opinie dotyczące funkcjonowania banku i stosowania powszechnej praktyki co do ustalania kursów walut są w tej sprawie nieistotne. Okoliczności, które bank chce wykazać tymi dowodami nie maja znaczenia dla rozstrzygnięcia. Z powódką nie uzgodniono żadnej metodyki tworzenia tabel kursowych, zatem każdy sposób, w jaki robił to bank był nieprawidłowy. Powódka powinna była zostać pouczona w dowolny sposób jak bank tworzy tabele i jak wylicza kurs franka, który zostanie użyty do przeliczenia jej zobowiązania. Metoda tworzenia tabel nie wynika z żadnego przepisu prawa (art. 111 prawa bankowego), ani z regulaminu ani z umowy. Nawet jeśli jest to praktyka międzybankowa, to powódka jako konsumentka ma prawo takiej praktyki nie znać i w związku z tym należało jej pokazać jakie dane bank przyjmuje do ustalania tabel i jak wylicza wysokość kursu. Nie jest prawdą twierdzenie banku, że nie da się przedstawić tego w formie algorytmu, ponieważ z urzędu sąd wie, że właśnie za pomocą równań matematycznych kurs obliczano. Jeśli zaś chodzi o zarzuty dotyczące naruszenia prawa materialnego, to są one skuteczne w zakresie dotyczącym przepisówart. 58 k.c.oraz69 prawa bankowego, co jednak nie wpływa na ostateczny kształt orzeczenia i nie powoduje jego zmiany. Sąd Apelacyjny wskazuje ponownie, że stoi na stanowisku, że kwota kredytu była powódce znana, jednak mechanizm indeksacji, który dotyczy świadczenia głównego sformułowany został w sposób niejasny i zawierał elementy, na które powódka nie miała żadnego wpływu oraz elementy sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco naruszające prawa kredytobiorczyni i jej interesy, o czym była już mowa. Nietrafny jest zarzut naruszenia przepisuart. 189 k.p.c.Równieżw ocenie Sądu Apelacyjnego powódka ma interes w żądaniu ustalenia nieważności umowy, gdyż nadal jest związana jej treścią. Musi godzić się na pobieranie z konta nienależnych bankowi środków i nie ma możliwości sprzeciwienia się takiemu działaniu, a nade wszystko nieruchomość powódki jest obciążona hipoteką, stanowiącą zabezpieczenie umowy, która zawiera klauzule niedozwolone. Istnienie postanowień niedozwolonych powoduje konieczność ich wyeliminowania z treści kontraktu łączącego strony. Ponadto, Sąd Apelacyjny stoi na stanowisku, które przedstawił Sąd Okręgowy, że na mocy obowiązujących przepisów nie da się uzupełnić luk, które powstały po wykreśleniu zapisów abuzywnych. Pozbawienie umowy postanowień dotyczących sposobu przeliczania przez bank kredytu, zarówno przy wypłacie, jak i przy określaniu wysokości rat należnych do spłaty przez kredytobiorcę powoduje, że dopiero na tym etapie należy stwierdzić, że umowa jest niewykonalna. Podstawą uzupełnienia luki powstałej w wyniku usunięcia z umów niedozwolonych klauzul indeksacyjnych nie może byćart. 56 k.c.w zw. zart. 65 k.c., aniprawo wekslowe, ani ustalony w obrocie prawnym zwyczaj przeliczenia zobowiązania wyrażonego w walucie obcej według kursu średniego tej waluty ustalanego przez NBP. W wyroku z dnia 03 października 2019 r. TSUE stwierdził, żeart. 6 ust. 1dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie wypełnieniu luk w umowie, spowodowanych usunięciem z niej nieuczciwych warunków, które się w niej znajdowały, wyłącznie na podstawie przepisów krajowych o charakterze ogólnym, przewidujących, że skutki wyrażone w treści czynności prawnej są uzupełniane w szczególności przez skutki wynikające z zasad słuszności lub ustalonych zwyczajów, które nie stanowią przepisów dyspozytywnych lub przepisów mających zastosowanie, jeżeli strony umowy wyrażą na to zgodę. Kierując się przedstawioną we wskazanym wyroku wykładnią art. 6 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 05 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.Urz. WE L Nr 95, s. 29 ze zm.), której implementację stanowiąart. 385( 1)–art. 385( 4)k.c., Sąd Apelacyjny stoi na stanowisku, że w tej sprawie nie jest dopuszczalne uzupełnienie luki, powstałejw umowie kredytu po usunięciu z niej niedozwolonych klauzul indeksacyjnych, ustalonym zwyczajem na podstawieart. 56 k.c.lub stosowanym w drodze analogiiart. 41 prawa wekslowego. Żaden z tych przepisów nie korzysta z domniemania nieuczciwego charakteru w znaczeniu przyjętym w pkt 59 i 60 wyroku TSUE z dnia 03 października 2019 r. (pkt 60 wyroku TSUE.). Przepisy takie mają odzwierciedlać równowagę, którą prawodawca krajowy starał się ustanowić między całością praw i obowiązków stron określonych umów na wypadek, gdyby strony albo nie odstąpiły od standardowej normy ustanowionej przez ustawodawcę krajowego dla danych umów, albo wyraźnie wybrały możliwość zastosowania normy wprowadzonej w tym celu przez ustawodawcę krajowego. W rozpoznawanej sprawie powódka nie wyraziła zgody na uzupełnienie luki w umowie kursem średnim NBP, a ponadto hipotezyart. 56 k.c.iart. 41 prawa wekslowegonie obejmują sytuacji braku równowagi kontraktowej, jaka powstała w wyniku uregulowania praw i obowiązków stron umowy kredytu przy zastosowaniu abuzywnych klauzul umownych. Ich zastosowanie w celu uzupełnienia luki w umowie nie może przywrócić zatem równowagi kontraktowej zaburzonej w wyniku narzucenia konsumentowi przez przedsiębiorcę postanowień kształtujących jego prawa i obowiązki w sposób sprzecznyz dobrymi obyczajami i z rażącym naruszeniem interesów (art. 385( 1)§ 1 k.c.). Takim przepisem dyspozytywnym nie są też przepisy ustawy antyspreadowej, późniejszej niż umowa zawarta przez powódkę, aniart. 358 § 2 k.c., który to dłużnikowi daje prawo wyboru jak chce spełnić zobowiązanie, a nie wierzycielowi i dotyczy zobowiązania określonego w walucie obcej. Powołując się na bezpośrednie brzmienie w/w przepisu oraz na orzecznictwo Sądu Najwyższego, Sąd Apelacyjny stoi na stanowisku, że w/w przepis stanowi upoważnienie przemienne dla dłużnika co do sposobu wykonania zobowiązania, ale nie daje wierzycielowi możliwości podjęcia decyzji o wyborze waluty, w której spełniane jest świadczenie, które od początku określono w walucie polskiej. Przepisart. 358 § 2 k.c.w brzmieniu obowiązującym od dnia 24 stycznia 2009 r. nie służy do przeliczania kwot wysokości świadczeń z waluty PLN na walutę obcą, w tym CHF.Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 29 kwietnia 2015 r. (V CSK 445/14) stwierdził wprost, iż: "Jeżeli dłużnik, zgodnie z umową, ma spełnić świadczenie w walucie polskiej, nie ma zastosowaniaart. 358 k.c.w obecnym brzmieniu, gdyż przewiduje on dla dłużnika prawo wyboru waluty spełnienia świadczenia tylko wtedy, gdy przedmiotem zobowiązania jest suma pieniężna wyrażona w walucie obcej, a w sytuacji opisanej wyżej, zobowiązanie dłużnika do spłaty kredytu wyrażone jest w walucie polskiej." Tym samym, należy uznać, żeart. 358 k.c.w brzmieniu obowiązującym od 24 stycznia 2009 r. służy wyłącznie do przeliczania świadczeń z waluty obcej, np. CHF, na walutę polską, a nie odwrotnie. Ponadto w wyroku z dnia 16 maja 2012 r. (III CSK 273/11) Sąd Najwyższy stwierdził, iż "Przede wszystkim należy odróżnić sytuację, w której dłużnik spełnia świadczenie w terminie lub pozostaje w zwykłym opóźnieniu, oraz sytuację, w której dłużnik pozostaje w zwłoce.Artykuł 358 § 1 k.c., niewątpliwie regulujący sytuację pierwszą stanowi, że jeżeli przedmiotem zobowiązania jest suma pieniężna wyrażona w walucie obcej, dłużnik może spełnić świadczenie w walucie polskiej chyba, że ustawa, orzeczenie sądowe będące źródłem zobowiązania lub czynność prawna zastrzega spełnienie świadczenia w walucie obcej. Przepis ten, w aktualnym brzmieniu, odstępuje od zasady walutowości i wprowadza regułę, że dłużnik może zobowiązanie wyrażone w walucie obcej wykonać w walucie polskiej, o ile nie zachodzą negatywne przesłanki w nim określone. Prawo wyboru waluty zostało przyznane dłużnikowi, natomiast wierzyciel nie może domagać się wykonania zobowiązania w walucie polskiej, chyba, że strony odmiennie postanowiły w umowie. Dopuszczalne jest także umowne uchylenie możliwości zapłaty w walucie polskiej. Paragraf pierwszyart. 358 k.c.stanowi jedynie o uprawnieniu dłużnika do wyboru waluty, natomiast kurs według którego następuje, po dokonaniu wybory waluty polskiej, przeliczenie wartości waluty obcej, określa§ 2 zd. 1- jest to średni kurs ogłaszany przez NBP z dnia wymagalności roszczenia chyba, że ustawa, orzeczenie lub czynność prawna stanowi inaczej." Ponownie zatem należy podkreślić, że przepisart. 358 k.c.stosuje się do czynności prawnych, w których kwota zobowiązania jest wyrażona w walucie obcej, a nie w walucie polskiej – tak jak kwota kredytu wyrażona w umowie łączącej strony. Podobnie wypowiedział się Sąd Apelacyjny w Katowicach (I ACa 1142/13) oraz Sąd Najwyższy w wyroku z 16 maja 2012 r. (sygn. akt III CSK 273/11) i Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 07 lutego 2013 r. Rację ma więc Sąd Okręgowy co do tego, że wyeliminowanie klauzul abuzywnych dotyczących przeliczania środków kredytu powoduje, że umowy nie da się wykonać, bowiem brak jest jednoznacznego sposobu przeliczenia na walutę obcą wypłaconego kredytu i przeliczenia rat, które uiszczać ma kredytobiorca. Powoduje to tym samym niewiedzę konsumenta co do sposobu wykonania zobowiązania. W tezie 38 wyroku z dnia 03 października 2019 r. wydanego w sprawie C-260/18 w sprawie(...)przeciwko(...)Bank (...)wskazuje, że zgodnie z art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 nieuczciwe postanowienia w umowie zawartej przez przedsiębiorcę z konsumentem nie są wiążące dla konsumentów, na warunkach określonych w prawie krajowym państw członkowskich oraz, że umowa pozostaje wiążąca dla stron na tych samych warunkach, jeżeli może dalej obowiązywać bez nieuczciwych postanowień. TSUE pozostawia zatem sądom krajowym decyzję, czy po wyeliminowaniu klauzul z umowy możliwe jest dalsze utrzymanie w mocy pozostałej części umowy. Tak stać się może tylko wówczas, gdy kontrakt nie pozostaje ze sobą wzajemnie sprzeczny i wyeliminowane z niego elementy nie prowadzą do istotnej zmiany treści umowy, czyli de facto do przekształcenia dotychczasowego stosunku prawnego w inny. Następnie stanowisko to Trybunał wielokrotnie podkreśla np. w tezach 39, 40 czy 44 i 45. Również w tezie 47 Trybunał wskazuje, iż „jeżeli sąd odsyłający uzna, zgodnie ze swoim prawem krajowym, że utrzymanie w mocy umowy kredytu po usunięciu zawartych w niej nieuczciwych warunków jest niemożliwe, to umowa ta co do zasady nie może nadal obowiązywać w rozumieniu art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13, a zatem musi zostać unieważniona”. Dalej w tezie 56 Trybunał wskazuje, że dla celów ochrony istotna jest wola konsumenta i w kolejnych wyjaśnia, że sąd krajowy może zastąpić zapisy umowy przepisami krajowymi o charakterze dyspozytywnym, jeśli strony umowy wyrażą na to zgodę. Taka możliwość zastąpienia wyeliminowanych części umowy stanowi wyjątek od zasady (teza 59), zgodnie z którą dana umowa pozostaje wiążąca dla stron tylko wtedy, gdy może ona nadal obowiązywać bez zawartych w niej nieuczciwych warunków. Trybunał jako zasadę przewiduje zatem unieważnienie umowy, a wyjątkowo pozwala na pozostawienie kontraktu w obrocie i dzieje się tak pod warunkiem, że istnieje możliwość zastąpienia klauzul abuzywnych bądź zapisami prawa wewnętrznego (w Polsce brak jest takich przepisów) albo, gdy obie strony wyrażają zgodę na wprowadzenie przepisów o charakterze ogólnym – w tej sprawie bank nie wyraża na nic zgody i stoi na stanowisku, że umowa jest ważna i ma brzmienie takie, jakie nadano jej przy zawarciu. W orzecznictwie europejskim podkreśla się również, że zadaniem sądu krajowego jest wyłącznie wykluczenie stosowania nieuczciwej (niedozwolonej klauzuli) w taki sposób, aby nie wywoływała wiążącego dla konsumenta skutku (C-154/15, C-308/15). Sąd krajowy nie jest natomiast władny dokonać zmiany treści takiej klauzuli. Przepisy dotyczące uznawania klauzul za abuzywne zostały wprowadzone w interesie konsumentów, zatem ich interpretacjai stosowanie powinny dążyć do znalezienia rozwiązania korzystnego dla konsumentów, przy czym umowa może dalej obowiązywać, o ile jest to możliwe. W niniejszej sprawie takie dalsze obowiązywanie umowy, po wyeliminowaniu z niej klauzul abuzywnych jest niemożliwe, bowiem bez zapisów § 1 ust. 3 i 3 A i § 3 ust. 3, § 10 ust. 4, § 12 ust. 5 i § 15 ust. 4 umowy nie da się ustalić jak powinno wyglądać prawidłowe przeliczenie waluty na CHF (indeksacja) i jaka jest wysokość poszczególnych rat należnych stronie pozwanej, co powoduje konieczność wyciągnięcia końcowego wniosku, że umowa kredytu, będąca przedmiotem niniejszej sprawy jest umową nieskuteczną, ponieważ nie da się jej prawidłowo wykonać. Bank poprzez zastosowanie wzorca umownego wprowadził do kontraktu takie klauzule abuzywne, które dotyczyły świadczenia głównego, ale sformułowane zostały w sposób niejasny. O tym, że klauzule dotyczyły świadczenia głównego stanowi obecne orzecznictwo – np. Trybunału Sprawiedliwości C-26/13, C-186/16) czy też Sądu Najwyższego (wyroki z dnia 08 czerwca 2004 r., CK 635/03, z dnia 14 lipca 2017 r. II CSK 803/16, z dnia 11 grudnia 2019 r., VCSK 382/18), podobnie jak też o konieczności wzięcia tej kwestii pod uwagę z urzędu (np. uchwała Sądu Najwyższego z 07 maja 2021 r. – III CZP 6/21). Prawidłowo też Sąd Okręgowy zastosował przepisart. 3581k.c.i uznał, że wymienione powyżej zapisy umowy godzą w równowagę stron i niedostatecznie objaśniają konsumentowi sposób wyliczania należności do spłaty, przez co są sprzeczne z dobrymi obyczajami. Klauzula dobrych obyczajów nawiązuje do wyobrażeń o uczciwych, rzetelnych działaniach stron, a także do zaufania, lojalności, jak również – w stosunkach z konsumentami – do fachowości. Wskazuje się, że sprzeczne z dobrymi obyczajami są takie działania, które zmierzają do dezinformacji lub wywołania błędnego mniemania konsumenta (czy szerzej klienta), wykorzystania jego niewiedzy lub naiwności, ukształtowania stosunku zobowiązaniowego niezgodnie z zasadą równorzędności stron, nierównomiernego rozłożenia praw i obowiązków między partnerami kontraktowymi. (M.Bednarek w: System Prawa Prywatnego Tom 5 Prawo zobowiązań – część ogólna, 2013, s.766). Powódka wyraźnie wskazała, że ufała bankowi, że namawia go do dobrej dla niej decyzji i że bank jest instytucją godną zaufania. Równocześnie preambuła dyrektywy 93/13/EWG zawiera wskazówki interpretacyjne pozwalające ustalić pożądane zachowania zgodne z wymogami dobrej wiary. W szczególności przy dokonywaniu oceny działania w dobrej wierze będzie brana pod uwagę zwłaszcza siła pozycji przetargowej stron umowy, a w szczególności, czy konsument był zachęcany do wyrażenia zgody na warunki umowy i czy towary lub usługi były sprzedane lub dostarczone na specjalne zamówienie konsumenta; sprzedawca lub dostawca spełnia wymóg działania w dobrej wierze, jeżeli traktuje on drugą stronę umowy w sposób sprawiedliwy i słuszny, należycie uwzględniając jej prawnie uzasadnione roszczenia. Tak się przy zawieraniu niniejszej umowy nie działo. Namawiano powódkę do podpisania umowy niekorzystnej dla niej, bo obarczającej ją nadmiernym ryzykiem kursowym i niewyjaśniającej mechanizmów działania indeksacji. Do tego umowa wprowadzała ewidentną nierówność stron, obciążając powódkę ekonomicznie, ale i nie doinformowując o obowiązkach. Z zebranego materiału dowodowego, nie da się, wbrew zarzutom apelacji wyciągnąć innych wniosków i uznać, że bank działał prawidłowo i dopełnił swoich obowiązków, a nadto uczciwie potraktował klienta i rzetelnie poinformował go o wszelkim ryzyku i niedogodnościach kredytu indeksowanego. Kwestie powyższe, tzn. brak należytych pouczeń oraz działanie wbrew dobrym obyczajom i z rażącym naruszeniem interesów konsumenta dotyczą również ubezpieczenia niskiego wkładu własnego. Bank w umowie kredytu zapewnił sobie w ten sposób bezpieczeństwo co do części świadczenia, nie wskazując nawet kredytobiorczyni, że to pozwany jest uposażony. Również w tej części wykorzystano nienegocjowalny formularz do zawarcia umowy i pobierano należności z konta powódki.M. W.nie pouczono o tym, że to nie ona jest zabezpieczona i ubezpieczona, a w razie spłacenia kredytu przez ubezpieczyciela, będzie mu przysługiwać regres względem niej. Bank w sposób rażący ponownie naruszył dobre obyczaje, ponieważ nie wykazał się szeroko rozumianym szacunkiem dla drugiego człowieka, który w stosunkachz konsumentami powinien wyrażać się rzetelnym informowaniem icho uprawnieniach wynikających z umowy, a także niewykorzystywaniem uprzywilejowanej pozycji profesjonalisty przy zawieraniu umowy i jej realizacji. Powódka nie została poinformowana o warunkach ubezpieczenia,a w szczególności o wpływie zawarcia takiej umowy na jej sytuację, tj. żew momencie ziszczenia się zdarzenia ubezpieczeniowego i wypłacenia odszkodowania przez ubezpieczyciela na rzecz banku będzie ona dalej zobowiązana do spłaty zaciągniętego kredytu, z tą różnicą, że na rzecz ubezpieczyciela do wysokości wypłaconego przez niego odszkodowania. Sama zaś umowa UNWW zabezpiecza wyłącznie interes Banku, który przerzuca ryzyko prowadzenia działalności gospodarczej na kredytobiorcę. W chwili zajścia wypadku objętego ubezpieczeniem bank miał otrzymać spłatę kredytu, zaś sytuacja kredytobiorczyni, która finansuje ubezpieczenie nie zmienia się, bowiem nadal jest ona obowiązana do spłaty całego kredytu, z tym, że na rzecz zakładu ubezpieczeń. Stosownie doart. 828 k.c., jeżeli nie umówiono się inaczej, z dniem zapłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela roszczenie ubezpieczającego przeciwko osobie trzeciej odpowiedzialnej za szkodę przechodzi z mocy prawa na ubezpieczyciela do wysokości zapłaconego odszkodowania. W konsekwencji, pomimo, że to powódka ponosiła obowiązek (ciężar) pokrycia kosztu ubezpieczenia, nic dzięki temu nie zyskiwała. Strona pozwana pobierając z rachunku bankowego swojej klientki środki finansowe na UNWW obciążała ją odpowiedzialnością za realizację powziętych przez siebie zobowiązań, na kształt których nie miała powódka zresztą żądnego wpływu, a nawet nie znała ich treści. Bank działa w obrocie, mając na względzie wypracowanie zysku i z tego zysku powinien pokrywać ewentualne koszty umowy ubezpieczenia zabezpieczającej jego interesy. Bank nie powinien przerzucać na konsumentów ryzyka prowadzenia swojej działalności gospodarczej. Zatem i postanowienia umowy dotyczące UNWW były dla powódki niekorzystne. Odnosząc się do ostatnich zarzutów naruszenia prawa materialnego, dotyczących naruszeniaart. 405 k.c.w zw. zart. 410 § 1 i 2 k.c.należy wskazać, że kwestia ta została przesądzona w orzeczeniach Sądu Najwyższego, który nie ma wątpliwości, że każda ze stron ma swoje własne roszczenie oparte na przepisach o bezpodstawnym wzbogaceniu (wyrok z dnia 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18 oraz uchwała z dnia 06 maja 2021 r., III CZP 6/21b). Z tym stanowiskiem Sąd Apelacyjny w pełni się zgadza. Skoro odpadła podstawa świadczenia, bo umowa jest trwale bezskuteczna, co Sąd Najwyższy w w/w uchwale zrównuje z nieważnością, to jedyną podstawą, na jakiej można dokonać rozliczenia stron są przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu. Jeśli zaś chodzi o naruszenieart. 455 k.c., to wskazać należy, że powódka wzywała wcześniej bank do prawidłowego rozliczenia jej umowy i zwrotu składek z tytułu UNWW, a tylko od tej należności odsetki zostały zasądzone, jako że ostatecznie powództwo zostało ukształtowane jako żądanie ustalenia niewązności umowy. Wszystko powyższe skutkowało uznaniem większości zarzutów apelacji za bezzasadne i koniecznością oddalenia apelacji na podstawie przepisuart. 385 k.p.c. O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawieart. 98 § 1 k.p.c.Na koszty postępowania odwoławczego złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika zawodowego ustalone w stawce minimalnej według rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości obowiązującego w dacie wniesienia apelacji przy tak określonej wartości przedmiotu zaskarżenia. Anna Strączyńska

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Warszawie date: '2021-12-02' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Sędzia Anna Strączyńska legal_bases: - art. 233 § 1 k.p.c. - art. 65 ust. 1 i 2 k.c. - art. 69 ust. 1 i 2 pkt 2 prawa bankowego - art. 41 Prawa wekslowego - art. 84 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych recorder: Marlena Łukanowska signature: I ACa 53/21 ```

150515300001512_III_RC_000117_2022_Uz_2022-12-15_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III RC 117/22 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 15 grudnia 2022 r. Sąd Rejonowy w Szczytnie III Wydział Rodzinny i Nieletnich w składzie następującym: Przewodniczący sędzia Jowita Sikorska Protokolant p.o. sekr. sąd. Monika Mierzejek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 grudnia 2022 r. w Szczytnie sprawy z powództwa małoletnichM. M. (1)iM. M. (2)reprezentowanych przez przedstawicielkę ustawowąA. J. przeciwkoK. M. o podwyższenie alimentów I podwyższa alimenty od pozwanegoK. M.na rzecz małoletnich powodówM. M. (1)iM. M. (2)z kwot po 600 złotych miesięcznie na każdego z małoletnich, zasądzonych w wyroku Sądu Okręgowego w Olsztynie z 26 kwietnia 2019 roku w sprawie VI RC 1925/17, zmienionego wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 18 października 2019 roku w sprawie I ACa 458/19, do kwot po 900 /dziewięćset/ złotych miesięcznie na każdego z małoletnich, tj. łącznie po 1800 złotych miesięcznie, płatne z góry do dnia 10-go każdego miesiąca, z ustawowymi odsetkami w razie opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat, do rąk przedstawicielki ustawowej małoletnich powodówA. J., poczynając od 3 sierpnia 2022 roku, II w pozostałej części powództwo oddala, III nakazuje ściągnąć od pozwanegoK. M.na rzecz Skarbu Państwa - kasa Sądu Rejonowego w Szczytnie kwotę 400 złotych tytułem kosztów sądowych za I instancję, IV wyrokowi w punkcie I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności. UZASADNIENIE Przedstawicielka ustawowa małoletnich powodówM. M. (1)iM. M. (2)A. J.wniosła o podwyższenie alimentów na rzecz małoletnich dzieci z kwot po 600 zł. miesięcznie tj. łącznie 1200 zł. miesięcznie do kwot po 1500 zł. na rzecz małoletniego powodaM. M. (1)i do kwot po 1400 zł. miesięcznie na rzecz małoletniej powódkiM. M. (2)tj. łącznie do kwoty po 2900 zł. miesięcznie. PozwanyK. M.wniósł o oddalenie powództwa w całości. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: Wyrok rozwodowy między rodzicami małoletnich powodów został orzeczony 26 kwietnia 2019 r. w sprawie VI RC 1925/17, w wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 18 października 2019 r. w sprawie I ACa 458/18 została ustalona ostateczna wysokość alimentów na kwoty po 600 zł. miesięcznie na każdego z małoletnich powodów. Wówczas małoletni powodowie mieli -M. M. (1)10 lat, zaśM. M. (2)7 lat. MałoletniM. M. (1)był rehabilitowany, uczęszczał na piłkę nożną, za którą opłata wynosiła 30 zł. miesięcznie, oboje chodzili na krav magę /120 zł na dwoje dzieci miesięcznie/ oraz na język angielski /270 zł. miesięcznie za dwoje/. Matka powodówA. J.była już wówczas związana z obecnym mężem, z tego związku w 2018 roku urodziło się dziecko, z tego względu matka powodów przebywała na urlopie rodzicielskim, otrzymywała zasiłek w wysokości 1576 zł. miesięcznie. Mieszkała z dziećmi i partnerem w mieszkaniu, na które został zaciągnięty kredyt w kwocie 267 tyś zł., rata kredytu wynosiła 1250 zł. miesięcznie. Partner matki powodów prowadził własną działalność gospodarczą w postaci warsztatu samochodowego, zarabiał około 3 tyś zł. miesięcznie. PozwanyK. M.wówczas pracował w Urzędzie Gminy wS.jako sekretarz, oprócz zasadniczego wynagrodzenia otrzymywał nagrody uznaniowe raz lub 2 razy w roku po ok. 1500 zł. miesięcznie, trzynastkę, wczasy pod gruszą, miał także refundowane koszty studiów po 1500 zł. za semestr oraz w latach wyborczych otrzymywał dodatkowe kwoty za pracę na zlecenie przy obsłudze wyborów. Średnio jego dochód netto wraz ze wszystkimi dodatkami wynosił 5100 zł miesięcznie. Spłacał kredyt hipoteczny po 760 zł. miesięcznie. Małoletnie dzieci spędzały u ojca co drugi weekend, a także niektóre popołudnia po szkole /dowód: dokumenty znajdujące się w aktach Sądu Okręgowego w Olsztynie VI RC 1925/17/. Aktualnie małoletni powódM. M. (1)ma 13 lat, uczęszcza do VIII klasy szkoły podstawowej. Powód chodzi na dodatkowe lekcje języka angielskiego, które kosztują 50 zł. tygodniowo. Małoletni jest pod opieką poradni pulmonologicznej z powodu astmy, leki kosztują około 15 zł. miesięcznie w okresie jesienno-zimowym, pozostaje pod opieką poradni rehabilitacyjnej z powodu płaskostopia oraz stomatologa. Wizyty, leczenie i turnusy rehabilitacyjne w powyższych poradniach odbywają się wS.na NFZ. Od ukończenia 13 roku życia małoletni pozostaje pod prywatną opieką poradni ortodontycznej, za konsultację i zdjęcia matka powoda zapłaciła 380 zł., zaś za 2 aparaty na górne i dolne zęby zapłaciła łącznie 2 tyś zł. Ponadto małoletni jest pod opieką neurologopedy oraz rehabilitanta stomatologicznego, wymaga ćwiczeń z uwagi na nadmierne napięcie żuchwy i szyi, odbędą się 4 spotkania co 2 tygodnie, miesięczna opłata za rehabilitację wyniesie 360 zł. Wizyta u neurologopedy kosztowała 200 zł. MałoletniaM. M. (2)ma 10 lat, uczęszcza do IV klasy szkoły podstawowej. Małoletnia uczęszcza na dodatkowy kurs języka angielskiego, opłata miesięczna wynosi 200 zł. Chodzi w ramach szkoły na zajęcia sportowe. Małoletnia z powodu płaskostopia pozostaje pod opieką poradni rehabilitacyjnej, odbyła dwa turnusy rehabilitacyjne. Jest także pod opieką stomatologa oraz ortodonty, wizyty u ortodonty odbywają się wO.. Z tych poradni korzysta w ramach NFZ. Małoletnia ma wadę wzroku, obecnie nie nosi okularów, wymaga wizyt kontrolnych raz w roku, wizyty odbywają się prywatnie, obecnie koszt jednej wizyty to 180 zł. Po zakończeniu sprawy rozwodowej w 2019 r. matka powodów wyszła za mąż za dotychczasowego partnera, w 2020 r. urodziło się z tego związku drugie dziecko. Obecnie matka powodów jest na urlopie wychowawczym, otrzymuje zasiłek wychowawczy, zasiłki rodzinne i 500+ na czworo dzieci, łącznie te świadczenia wynoszą 3028 zł. miesięcznie. Matka powodów z mężem i czwórką dzieci mieszkają we wspólnym mieszkaniu, za które czynsz wynosi ok. 1000 zł. miesięcznie, rata kredytu to obecnie ok. 2000 zł. miesięcznie. Matka powodów otrzymała od swojej babci darowiznę w kwocie 120 tyś zł., którą przeznaczyła na nadpłatę kredytu hipotecznego. Mąż matki powodów nadal prowadzi warsztat samochodowy, w październiku wykazał dochód, od początku roku - 10 tyś zł. Od marca 2022 r. matka powodów spłaca połowę rat kredytu za mieszkanie, które kupiła razem z pozwanym w trakcie trwania małżeństwa, rata kredytu wynosi 1000 zł. miesięcznie. Matka powodów spłaca połowę. W mieszkaniu, które kupiły strony w trakcie trwania związku małżeńskiego mieszka matka pozwanego, zaś strony do czasu rozstania wraz z dziećmi mieszkały w większym mieszkaniu stanowiącym własność rodziców pozwanego. W toku jest sprawa o podział majątku pomiędzy pozwanym i matką powodów, przedmiotem podziału było także powyżej wspomniane mieszkanie, które postanowieniem częściowym zostało przyznane na własność pozwanemu, w tej części postanowienie jest obecnie prawomocne, strony zaskarżyły pozostałe rozliczenia związane z tym mieszkaniem. Przedmiotem podziału majątku są także inne rozliczenia między stronami, m. in. nieruchomość położona wS.i udział w innej nieruchomości także położonej w tej miejscowości, nakłady, rozliczenie kredytu, akcje, rozliczenia z matką pozwanego. PozwanyK. M.mieszka nadal w mieszkaniu stanowiącym własność jego rodziców o powierzchni około 60 m2, dzieci mają tam swoje pokoje. Nadal pracuje jako sekretarz w Urzędzie GminyS., netto jego zarobki wynoszą 5200 zł. miesięcznie, w tym roku otrzymał dwie nagrody po 2000 zł każda, bony świąteczne na kwotę 900 zł., w zeszłym roku w związku z epidemią Covid otrzymywał przez 7 miesięcy dodatek w kwocie po 500 zł. miesięcznie, 2 lata temu za spis powszechny otrzymywał po 700 zł miesięcznie przez pół roku. Pozwany spłaca obecnie połowę raty za kredyt hipoteczny tj. po ok. 500 zł. miesięcznie, ratę kredytu studenckiego po ok. 370 zł. miesięcznie, ponosi koszty opłat za mieszkanie i media. Przekazuje dzieciom kieszonkowe po ok. 50 zł. miesięcznie, robi okazjonalne prezenty. Małoletni powodowie spędzają u ojca 2 weekendy w miesiącu oraz dwa popołudnia w każdym tygodniu, ponadto połowę wakacji i ferii zimowych. Pozwany zapewnia małoletnim dzieciom utrzymanie w tych okresach, od czasu do czasu atrakcje w postaci wyjścia do kina czy na basen, a także wyjazdy wakacyjne. Sporadycznie dokłada do innych kosztów utrzymania dzieci np. opłacił wycieczkę córki, dołożył do opłaty za okulary, w czasie, gdy odbywa się jego kontakt z dziećmi zawozi na wizyty lekarskie czy rehabilitację. Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wyjaśnienia stronA. J.iK. M./k. 451-455/ oraz na dokumentach przedłożonych przez strony z k. 9-183, 198-222, 227-350, 364-450. Sąd zważył co następuje: Powództwo jest częściowo uzasadnione. Rozpatrując niniejszą sprawę sąd oparł się na dokumentach przedłożonych przez strony, sporządzonych w przepisanej formie i przez kompetentne organy, tym samym korzystających z domniemania prawdziwości /art. 244 kpc/ oraz na wyjaśnienia stron, które w części dotyczących przedmiotu niniejszej sprawy były bezsporne, sporne były w części dotyczącej podział majątku i wzajemnych rozliczeń w tym przedmiocie, jednakże biorąc pod uwagę, że sprawa o podział majątku jest w toku, sąd nie zajmował się tą kwestią. Niewiarygodna jest deklaracja matki powodów odnośnie dochodów jej obecnego męża, w kontekście wydatków rodziny a także doświadczenia życiowego nie sposób dać wiarę, aby zakład naprawy samochodów przynosił tak niskie dochody. Wysokość alimentów na rzecz powodów została ostatnio ustalona 3 lata temu, przez ten czas zmieniły się potrzeby małoletnich dzieci. Przede wszystkim dzieci są starsze, małoletni powód jest nastolatkiem, zaś małoletnia powódka rozpoczęła już edukację w IV klasie szkoły podstawowej. Ich potrzeby zmienił się zarówno na skutek ich naturalnego rozwoju, potrzeb edukacyjnych, kulturalnych, a także w związku ze wzrostem cen na skutek globalnej zmiany sytuacji gospodarczo-politycznej na świecie. Zmieniły się potrzeby dzieci także na skutek ich zmienionej sytuacji zdrowotnej, w szczególności zwiększyły się koszty opieki ortodontycznej powoda, który podlega, po ukończeniu 13 roku życia, płatnej opiece ortodontycznej, ponadto musiał zostać zakupiony aparat ortodontyczny i wdrożona rehabilitacja stomatologiczna. Dzieci nadal uczęszczają na dodatkowe zajęcia pozalekcyjne, płatne z języka angielskiego, a małoletnia także na zajęcia sportowe. Sytuacja matki powodów jest trudna o tyle, że z powodu opieki nad dwójką młodszych dzieci, które obecnie mają 4 i 2 lata, nie może podjąć pracy, praktycznie pozostaje na utrzymaniu męża. Matka powodów obecnie spłaca także ratę kredytu, który zaciągnęła wspólnie z pozwanym. Sytuacja pozwanego nie uległa większej zmianie od czasu zakończenia sprawy rozwodowej. Jego dochody nieznacznie zwiększył się, częściowo na skutek dodatków, które otrzymuje do wynagrodzenia. Obecnie płaci tylko połowę kredytu hipotecznego, za mieszkanie, które już, w wyniku podziału majątku, jest jego własnością. Pozwany winien uczestniczyć w zwiększonych kosztach utrzymania małoletnich dzieci, tym bardziej, że w niewielkim stopniu dobrowolnie uczestniczy w dodatkowych kosztach ich utrzymania. Żądanie matki powodów jest zdecydowanie wygórowane, zarówno w stosunku do kosztów utrzymania dzieci, które w kontekście dochodów rodziny deklarowanych przez matkę, są znacznie zawyżone. Przy dochodach, które matka powodów wskazuje jako dochody rodziny, nie byłaby w stanie ponieść wydatków, które wykazuje w pozwie i załącznikach, są one zdecydowanie zawyżone, w szczególności koszty ubrania, kosmetyków, wyżywienia. Matka powodów udowodniła wydatki na leczenie dzieci, jednak istotne jest, że większość tych wydatków nie jest ponoszona miesięcznie, a co najwyżej co kilka miesięcy lub sporadycznie, jak np. zakup aparatu ortodontycznego, czy rehabilitacji stomatologicznej, której znaczną część małoletni powód musi wykonywać samodzielnie w domu. Znaczna część leczenia i rehabilitacji dzieci odbywa się na NFZ. Kosztów utrzymania młodszych dzieci matki powodów sąd nie brał pod uwagę, albowiem mogą one obciążać jedynie ojca tych dzieci, natomiast sąd wziął pod uwagę aktualnie ograniczone możliwości zarobkowe matki powodów wynikające z osobistej opieki nad najmłodszym 2-letnim dzieckiem. Żądanie strony powodowej jest także wygórowane w stosunku do dochodów strony pozwanej. Podstawowe wynagrodzenie pozwanego to ok. 5 tyś zł. miesięcznie, zaś dodatki w postaci nagród uznaniowych, dodatkowych zleceń, są ruchomymi dodatkami, których wysokość i terminy są uzależnione od różnych czynników. Nie bez znaczenia pozostaje okoliczność, że małoletnie dzieci spędzają dużo czasu pod opieką ojca, który zapewnia im w tym czasie nie tylko utrzymanie, ale także różne atrakcje, małoletni otrzymują od ojca drobne kwoty tytułem kieszonkowego, ojciec obdarza dzieci okazjonalnymi prezentami i organizuje czas w czasie ferii i wakacji. Żądanie przedstawienia wykazu kont obojga rodziców nie wniosło nic istotnego do sprawy, żadna strona nie udowodniła, aby druga miała ukryte dochody, czy niestandardowe wydatki. Ujawniona na koncie pozwanego kwota wynikająca ze sprzedaży obligacji wchodzi do przedmiotu sprawy o podział majątku, gdzie powinna zostać rozliczona między byłymi małżonkami, zaś darowizna, którą matka powodów otrzymała od babci została spożytkowana na spłatę części kredytu hipotecznego zaciągniętego z obecnym mężem. Z tych względów na podstawieart. 138 Kodeksu Rodzinnego i OpiekuńczegoSąd orzekł jak w punktach I i II wyroku. O kosztach sądowych orzeczono na podstawie art. 14.1. pkt 4 Ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, o rygorze natychmiastowej wykonalności w oparciu o przepisart. 333 § 1 pkt 1 Kpc.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Szczytnie date: '2022-12-15' department_name: III Wydział Rodzinny i Nieletnich judges: - sędzia Jowita Sikorska legal_bases: - art. 333 § 1 pkt 1 Kpc - art. 138 Kodeksu Rodzinnego i Opiekuńczego recorder: p.o. sekr. sąd. Monika Mierzejek signature: III RC 117/22 ```

152505100003506_VII_K_000626_2016_Uz_2017-01-19_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VII K 626/16 Dnia 19 stycznia 2017r. Sąd Rejonowy w Kaliszu w VII Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący: SSR Katarzyna Maciaszek Protokolant: sekr. sąd. Joanna Adamiak w obecności Prokuratora ----- po rozpoznaniu dnia 19.01.2017r sprawy Ł. S.,synaJ.iE.z domuS.,ur. (...)wK. oskarżonego o to, że: I. w dniu 28 sierpnia 2015r wK., woj.(...)po uprzednim przeskoczeniu przez płot ogrodzenia zabrał w celu przywłaszczenia pozostawiony bez zabezpieczenia rower marki(...)koloru żółto-czarnego czym spowodował stratę majątkową w kwocie 800 złotych na szkodęA. P., przy czym czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi, a zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne tj. o czyn zart. 278 § 1 i 3 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k. II. w dniu 10 grudnia 2015 roku wK.woj.(...)wyrwał z elewacji ściany zewnętrznej budynku gospodarczego zestaw oświetleniowy w skład którego wchodziła lampa halogenowa wraz z czujnikiem ruchu a następnie zabrał w/w oświetlenie w celu przywłaszczenia o wartości 550 złotych, ponadto podczas wyrywania lampy dokonał uszkodzenia drzwi wejściowych poprzez wygięcie ościeżnicy czym spowodował stratę majątkową w łącznej kwocie 1250 złotych na szkodęJ. M., przy czym zarzucanego czynu dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne tj. o czyn zart. 278 § 1 k.k.w zw. zart. 288 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k. 1 uznaje oskarżonegoŁ. S.za winnego zarzucanego mu wpunkcie Iczynu wypełniającego dyspozycjęart. 278 § 1 i 3 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.i za to na podstawieart. 278 § 3 k.k.wymierza mu karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności, 2 uznaje oskarżonegoŁ. S.za winnego zarzucanego mu wpunkcie IIczynu z tą zmianą, iż przyjmuje, że czyn ten wypełnia dyspozycjęart. 278 § 1 k.k.iart. 288 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.i za to na podstawieart. 278 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.wymierza mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności, 3 na podstawieart. 85 § 1 k.k.iart. 86 § 1 k.k.w miejsce z osobna orzeczonych wpunktach 1 i 2kar pozbawienia wolności wymierza oskarżonemu karę łączną 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności, 4 na podstawieart. 45 § 1 k.k.orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej w kwocie 70 (siedemdziesiąt) złotych, 5 zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych. SSR Katarzyna Maciaszek VII K 626/16 UZASADNIENIE Przestępstwo zart. 278 § 1 k.k.polega na zaborze cudzej rzeczy ruchomej w celu przywłaszczenia. Przez zabór należy rozumieć bezprawne wyjęcie rzeczy spod władztwa osoby dotychczas nim władającej i objęcie go we własne władanie przez sprawcę. Czyn zart. 278 § 1 k.k.jest przestępstwem materialnym, a skutek następuje w momencie zawładnięcia rzeczą przez sprawcę, tj. w chwili, gdy sprawca objął ją w swoje posiadanie. Subiektywną cechą działania określonego wart. 278 § 1 k.k.jest zamiar przywłaszczenia, sprawca działa w celu włączenia rzeczy do własnego majątku, objęcia jej w posiadanie lub postępowania z nią jak właściciel. Kradzież może być popełniona wyłącznie umyślnie, w formie zamiaru bezpośredniego. Nie ulega wątpliwości, że dokonując zaboru przedmiotów wskazanych w zarzucanych oskarżonemu w punktach I i IIŁ. S.działał z zamiarem trwałego pozbawienia pokrzywdzonych możności dysponowania tymi rzeczami. W dniu 28 sierpnia 2015r. działał w ten sposób na szkodęA. P., natomiast w dniu 10 grudnia 2015r. na szkodęJ. M.. Swoim działaniem wyjmował je bowiem spod władztwa właścicieli i obejmował we własne posiadanie, a następnie skradzione przedmioty sprzedał przypadkowym osobom. Czyn zarzucany w punkcie I oskarżyciel publiczny potraktował jako typ uprzywilejowany – wypadek mniejszej wagi. Z kwalifikacją tą, mając na uwadze wysokość strat, Sąd się zgodził. Wart. 288 § 1 k.k.spenalizowano występek zniszczenia lub uszkodzenia cudzej rzeczy bądź uczynienia jej niezdatną do użytku. W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego nie ulega wątpliwości, iż oskarżonyŁ. S.w dniu 10 grudnia 2015r. dokonując kradzieży lampy halogenowej uszkodził mienie – drzwi wejściowe z ościeżnicą. Czyn ten wypełnił więc jednocześnie znamiona występku zart. 288 § 1 k.k.i jedynie kumulatywna kwalifikacja obu przepisów (art. 278 § 1 k.k.iart. 288 § 1 k.k.) oddaje w pełni bezprawne zachowanie oskarżonego. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, będący przedmiotem analizy i oceny sądu, pozwala na przypisanie oskarżonemu winy, gdyż w czasie swoich bezprawnych i karalnych zachowań, mając możliwość podjęcia decyzji zgodnej z wymogami prawa, nie dał posłuchu normie prawnej. Stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonego należy ocenić jako średni. Przemawia za tym z jednej strony postawa oskarżonego, która wskazuje na zupełny brak poszanowania dla cudzej własności oraz stopień i rodzaj naruszonych dóbr a także sposób działania a tym samym wielość pokrzywdzonych, z drugiej zaś strony nieznaczna wartość strat. OskarżonyŁ. S.dokonując wszystkich zarzucanych mu czynów działał w ramach powrotu do przestępstwa, o jakim mowa wart. 64 § 1 k.k.Zgodnie z powołanym powyżej przepisem Sąd przyjmuje taką kwalifikację czynu, jeżeli sprawca skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności popełnia w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary, umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany.Ł. S.odbywał - w okresie od dnia 8 listopada 2013r. (początkowo w systemie dozoru elektronicznego a następnie w zakładzie karnym) do dnia 17 czerwca 2014r. – karę 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 18 stycznia 2011r. w sprawie o sygn. akt VII K 2432/10 (vide k. 68, 80,80v., 120-122). Wskazać należy zatem, iż dopuścił się on wszystkich zarzucanych przestępstw w ciągu zaledwie 2 lat po odbyciu kary pozbawiania wolności. W konsekwencji jego zachowania należało zakwalifikować jako działanie w warunkach powrotu do przestępstwa, określonego wart. 64 § 1 k.k. Jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował wielokrotną karalność oskarżonego (i to za przestępstwa podobne) i działanie w warunkach recydywy. Jako okoliczność łagodzącą Sąd uwzględnił przyznanie się do winy. Mając powyższe na uwadze, kierując się dyrektywami wymiaru kary określonymi wart. 53 k. k., uwzględniając stopień winy i społecznej szkodliwości czynów, Sąd na podstawie 278§ 3 k.k.wymierzył oskarżonemu karę 2 miesięcy pozbawienia wolności, a za czyn zart. 278 § 1 k.k.iart. 288 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.– na podstawieart. 288 §1 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.wymierzono oskarżonemu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności uznając, że kary te są adekwatne do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynów. Na podstawieart. 85 § 1 k.k.i86 § 1 k.k.Sąd połączył wymierzone oskarżonemu kary i wymierzył mu karę łączną 4 miesięcy pozbawienia wolności (stosując zasadę całkowitej absorpcji). Ustalając wymiar kary łącznej Sąd wziął pod uwagę fakt występowania pomiędzy zbiegającymi się przestępstwami związku przedmiotowego (wszystkie czyny popełnione były przeciwko mieniu) oraz bliski związek czasowy (3 miesiące). Ustalając wymiar kary łącznej Sąd musiał brać także pod uwagę prewencyjne oddziaływanie kary w znaczeniu zarówno prewencji indywidualnej, jak i ogólnej. Wymierzona kara ma znaczenie zarówno w zakresie indywidualnego oddziaływania kary na sprawcę, jak i także nie pozostaje bez znaczenia z uwagi na względy prewencji ogólnej związanej z wydźwiękiem, jaki zapadły w sprawie wyrok wywołać powinien w środowisku, w którym żyje oskarżony. Wskazać jednocześnie należy, iż postawa oskarżonego nie uległa zmianie. Po opuszczeniu zakładu karnego oskarżony wrócił do poprzedniego stylu życia. Wskazuje to na fakt lekceważenia wcześniejszych orzeczeń sądowych, ale przede wszystkim przyjąć należy, iż wymierzone oskarżonemu dotychczas kary nie zrealizowały swoich funkcji. Zatem tylko kara pozbawienia wolności orzeczona w postaci izolacyjnej wobec oskarżonego spełni zarówno funkcję wychowawczą, jak i represyjną, a przede wszystkim zapobiegawczą. Rodzaj kary wymierzonej oskarżonemu jest także istotny w ocenie Sądu z uwagi na zasady prewencji ogólnej i wydźwięk, jaki wyrok ten wywoła w środowisku, w którym żyje oskarżony. Inne, bowiem rozstrzygnięcie Sądu wywołać może nie tylko błędne przeświadczenie oskarżonego o swojej bezkarności, ale także wzbudzić może poczucie w jego środowisku o bezsilności wymiaru sprawiedliwości. Wobec oskarżonego nie zostały spełnione przestanki do skorzystania z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności. Regulujący tę instytucjęart. 69 § 1 k.k.jako jedną z przesłanek wskazuje brak skazania (w dacie czynu) na karę pozbawienia wolności. Oskarżony, jak wskazano wyżej, był w przeszłości wielokrotnie karany, w tym na kary pozbawienia wolności. Z wyjaśnień oskarżonego wynikało, iż skradzione na szkodę obu pokrzywdzonych przedmioty sprzedał przypadkowym osobom i ze sprzedaży tych uzyskał łącznie kwotę co najmniej 70 zł. (vide k. 17). Mając to na uwadze Sąd zobowiązany był do orzeczenia obligatoryjnego środka karnego w postaci przepadku korzyści majątkowej (pkt. 4) wyroku. O kosztach Sąd orzekł na podstawieart. 624 § 1 k.p.k.Mając na uwadze sytuację materialną oskarżonego, który odbywa karę pozbawienia wolności a przed osadzeniem był osobą bezrobotną sąd zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych uznając, że ich uiszczenie byłoby dla niego zbyt uciążliwe. SSR Katarzyna Maciaszek

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Kaliszu date: '2017-01-19' department_name: VII Wydział Karny judges: - Katarzyna Maciaszek legal_bases: - art. 278 § 1 i 3 k.k. - art. 624 § 1 k.p.k. recorder: sekr. sąd. Joanna Adamiak signature: VII K 626/16 ```

154005100002021_IV_P_000142_2019_Uz_2020-03-05_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IV P 142/19 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 marca 2020 r. Sąd Rejonowy w Krośnie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Mariusz Szwast Protokolant: Dorota Korzec po rozpoznaniu w dniu 5 marca 2020 r. w Krośnie na rozprawie sprawy z powództwaA. W. przeciwko Prezesowi Sądu(...)w(...) i (...) o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego I oddala powództwo przeciwko pozwanemu Prezesowi Sądu(...)w(...) II oddala powództwo przeciwko pozwanej(...) III odstępuje od obciążenia powoda kosztami procesu. Sędzia Sądu Rejonowego Mariusz Szwast Sygn. akt IV P 142/19 UZASADNIENIE wyroku z dnia 5 marca 2020 roku PowódA. W.w pozwie przeciwko Prezesowi Sądu(...)w(...)oraz(...), sprecyzowanym w piśmie procesowym z dnia 2 czerwca 2019 r. wniósł na podstawieart. 840 § 1 k.p.c.o pozbawienie tytułu wykonawczego z dnia(...)października 2008 r., którym jest wyrok Sądu(...)w(...)w sprawie IV P(...)/08 wykonalności, albowiem z dokumentacji ZUS wynika, że powód z dniem(...)grudnia 2005 r. zawiesił działalność gospodarczą, w konsekwencji czego z dniem(...)grudnia 2005 r. nastąpiło wyrejestrowanie powoda z ewidencji ZUS, a od dnia 3 marca 2006 r. nie istniał już podmiot, w którym pozwana(...)2 maja 2006 r. miałaby pracować. Powód wniósł o zwolnienie go od kosztów sądowych, z uwagi na to, że jego aktualna sytuacja materialna nie pozwalała na poniesienie tych kosztów bez istotnego uszczerbku dla kosztów własnego utrzymania. W odpowiedzi na pozew pozwany Prezes Sądu(...)w(...)wniósł o oddalenie powództwa, z uwagi na brak legitymacji biernej po stronie tego pozwanego. Pozwany wniósł o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwana(...)w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości, albowiem sprawa została już prawomocnie pomiędzy stronami osądzona wyrokiem Sądu(...)w(...)z dnia(...)października 2004 r., a powód nie uznając wyroku sądu, przeciąga w nieskończoność procedury. Bezspornym jest, że wyrokowi Sądu(...)w(...)z dnia(...)października 2008 r. w sprawie IV P(...)/08 nie została nadana klauzula wykonalności. Sąd ustalił i zważył, co następuje : Wyrokiem z dnia(...)października 2008 r. sygn. akt IV P(...)/08 Sąd(...)w(...)Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych nakazałA. W.wydać(...)świadectwo pracy obejmujące okres zatrudnienia od(...)maja 2004 r. do 2 maja 2006 r. z adnotacja, że umowa o prace uległa rozwiązaniu za wypowiedzeniem dokonanym przez pracodawcę –art. 30 § 1 pkt 2 k.p.Sąd orzekł także o kosztach procesu. Dowód: wyrok zawarty w aktach sprawy IV P(...)/08 prowadzonej przez Sąd(...)w(...) Zgodnie zart. 840 § 1 k.p.c.dłużnik może w drodze powództwa żądać pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności w całości lub części albo ograniczenia. Jak wynika z pozwu i pisma procesowego z dnia 2 czerwca 2019 r. powód opiera swoje roszczenie na podstawieart. 840 § 1 k.p.c. W oparciu o tak sformułowane roszczenie, zadaniem powoda było wykazanie w pierwszej kolejności, że istnieje tytuł wykonawczy, tj. wyrok (tytuł egzekucyjny) zaopatrzony w klauzulę wykonalności. W sprawie sąd ustalił, że wyrok (tytuł egzekucyjny), który był przedmiotem pozwu,nie został zaopatrzony w klauzulę wykonalności. W związku z tym powództwo opozycyjne oparte naart. 840 § 1 k.p.c.nie mogło zostać uwzględnione, skoro nie istnieje tytuł wykonawczy, którego wykonalność jest przez powoda kwestionowana. Niezależnie od tego sąd zauważył, że prezes Sądu(...)w(...)nie ma legitymacji biernej do występowania w przedmiotowym procesie, bowiem nie łączył go z powodem żaden stosunek zobowiązaniowy, w szczególności stosunek pracy. W konsekwencji wyrok Sądu(...)w(...)z(...)października 2008 r. nie odnosi się do tego pozwanego w żadnym zakresie. Z powyższych względów sąd oddalił powództwo zarówno w stosunku do pozwanego prezesa Sądu(...)w(...), jak i w stosunku do pozwanej(...). O kosztach sąd orzekł na mocyart. 102 k.p.c.i odstąpił od obciążania powoda kosztami procesu z uwagi na jego trudną sytuację materialną, opisaną w oświadczeniu o stanie rodzinnym, majątku, dochodach i źródłach utrzymania. Sędzia Sądu Rejonowego Mariusz Szwast

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Krośnie date: '2020-03-05' department_name: IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Sędzia Sądu Rejonowego Mariusz Szwast legal_bases: - art. 840 § 1 k.p.c. - art. 30 § 1 pkt 2 k.p. recorder: Dorota Korzec signature: IV P 142/19 ```

152500000000503_I_ACa_001072_2017_Uz_2018-04-19_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I ACa 1072/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 19 kwietnia 2018 r. Sąd Apelacyjny w Łodzi I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSA Krystyna Golinowska Sędziowie: SA Wiesława Kuberska (spr.) del. SO Elżbieta Zalewska-Statuch Protokolant: st. sekr. sąd. Julita Postolska po rozpoznaniu w dniu 19 kwietnia 2018 r. w Łodzi na rozprawie sprawy z powództwaJ.A. przeciwkoM. K. o zapłatę na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Okręgowego w Kaliszu z dnia 12 kwietnia 2017 r. sygn. akt I C 657/16 1 zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że oddala powództwo w całości i zasądza odJ.A.na rzeczM. K.kwotę 5.400 (pięć tysięcy czterysta) złotych z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego; 2 zasądza odJ.A.na rzeczM. K.kwotę 10.912 (dziesięć tysięcy dziewięćset dwanaście) złotych z tytułu zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego. Sygn. akt I ACa 1072/17 UZASADNIENIE Zaskarżonym wyrokiem z dnia 12 kwietnia 2017 r. Sąd OkręgowywK., w sprawie z powództwaJ.A.przeciwkoM. K.o zapłatę, zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 110.221,73 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 18 grudnia2007 r. do dnia zapłaty (pkt 1), oddalił powództwo w pozostałym zakresie(pkt 2), a także zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 12.917 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt 3). (wyrok – k. 113) Powyższe rozstrzygnięcie zostało wydane na podstawie ustaleń, które Sąd Apelacyjny podzielił w następującej części, uznając je w tym zakresie za ustalenia własne. Powódka w 2005 r. wyjechała do Anglii, gdzie przebywał jej znajomyP. C. (1)i jego kolegaM. G. (1). W dniu 7 października2005 r. wP.powódka – wówczasJ. K.– zawarła związek małżeński zP. C. (1)i przyjęła jego nazwisko. Akt małżeństwa powódki w Polsce sporządzono decyzją kierownika Urzędu Stanu Cywilnego wJ.z dnia 13 lipca 2011 r. W dniu 20 stycznia 2014 r. małżeństwo powódki zostało rozwiązane na mocy wyroku rozwodowego przez Sąd Rejonowy w Truro w Anglii. W dniu 8 października 2015 r. powódka aktem cywilnym zmieniła dotychczasowe nazwisko i przyjęła nazwiskoJ. A.. Powódka była właścicielką nieruchomości o powierzchni 600 m2, położonej wC.przyul. (...), oznaczonej jakodziałka gruntu nr (...), zbudowanej domem jednorodzinnym i budynkiem gospodarczym, dla której Sąd Rejonowy w Jarocinie prowadziksięgę wieczystą kw Nr (...). W dniu 4 października 2007 r. powódka zawarła zM. G. (1)umowę przedwstępną sprzedaży powyższej nieruchomości. Strony umowy ustaliły cenę sprzedaży na kwotę 60.000 zł, a nadto ustaliły, że ceną zapłaty częściowo będzie samochódA. (...)jako zadatek, a reszta ceny 20.000 zł zostanie przez kupującego zapłacona w terminie 5 dni roboczych od dnia zawarcia przyrzeczonej umowy sprzedaży. W dniu 26 października 2007 r. wJ.pozwany działając w imieniu powódki na podstawie pełnomocnictwa z dnia 8 października 2007 r. zawarłzE. K.iL. K.przedwstępną umowę sprzedaży opisanej nieruchomości. Cenę sprzedaży ustalono na kwotę 114.000 zł.W dniu podpisania umowy wpłacono pozwanemu jako sprzedającemu 5.000 zł, a pozostała kwota 109.000 zł miała zostać wpłacona w dniu podpisania aktu notarialnego. W dniu 26 października 2007 r., na podstawie umowy przedwstępnej sprzedaży, pozwany wydał nieruchomośćE.iL. K.. W dniu 7 listopada 2007 r. powódka udzieliła pozwanemu pełnomocnictwa sporządzonego w Zjednoczonym Królestwie Wielkiej Brytaniido sprzedaży przedmiotowej nieruchomości za cenę i na warunkach według uznania pełnomocnika. Zastrzeżono, że pełnomocnik nie może udzielić dalszych pełnomocnictw. Jednocześnie powódka upoważniła pełnomocnika do odbioru ceny sprzedaży, wydania nieruchomości, wymeldowania wszystkich osób tam zameldowanych oraz innych czynności związanych ze sprzedażą nieruchomości. Pełnomocnictwa udzieliła na nazwisko rodowe, ponieważ było ono wpisanew księdze wieczystej prowadzonej dla nieruchomości. Na podstawie tak udzielonego pełnomocnictwa pozwany, działającw imieniu i na rzecz powódki, w dniu 14 grudnia 2007 r. przed notariuszemE. S.w Kancelarii Notarialnej wP.zawarł umowę sprzedaży przedmiotowej nieruchomości w formie aktu notarialnego. Nieruchomość została sprzedana za kwotę 114.000 zł na rzeczE.iL.małżonkówK.. W akcie tym zapisano, że kwota 5.000 zł została zapłacone przez kupujących, a resztę ceny w kwocie 109.000 zł kupujący zobowiązali się zapłacić pozwanemu jako pełnomocnikowi na jego konto nr(...). W dniu 18 grudnia 2007 r.L. K.dokonał wpłaty kwoty 109.000 zł na rachunek bankowy pozwanego. Po sprzedaży nieruchomości z otrzymanej ceny sprzedaży pozwany zgodnie z ustaleniami potrącił kwotę 2.000 zł tytułem wynagrodzenia za pośrednictwo sprzedaży oraz uregulował zaległości obciążające nieruchomość z tytułu podatku od nieruchomości, opłatę za pobór wody i odprowadzanie ścieków, opłatę za energię i koszty tłumaczenia pełnomocnictwa na język polski w łącznej kwocie 1.778,27 zł. Pozostałą kwotę 110.221,73 zł pozwany w dniu 19 grudnia 2007 r. przelał na kontoM. G. (2)– siostryM. G. (1).M. G. (2)po pewnym czasie przekazała te pieniądze swojemu bratu. M. G. (2)nie zna powódki. Nazwisko pozwanego podała swojemu bratu przebywającemu w Anglii, na którego prośbę ustalała czy pozwany podjąłby się sprzedaży nieruchomości powódki w jej imieniu.M. G. (2)nie pamięta komu podała numer swojego rachunku bankowego, aby pozwany mógł przekazać pieniądze uzyskane ze sprzedały nieruchomości powódki,a które miały być przeznaczone dlaM. G. (1). Nie zna warunków rozliczeń między powódką aM. G. (1). Pozwany od 17 lat pracuje wBiurze (...)wO.zajmując się pośrednictwem w obrocie nieruchomościami.W dacie otrzymania pełnomocnictwa dotyczącego sprzedaży nieruchomości powódki jako pośrednik pracował siódmy rok. Pismem z dnia 9 sierpnia 2016 r. pozwany zawiadomił Prokuraturę Rejonową w OstrowieW.. o usiłowaniu popełnienia na jego szkodę przestępstwa oszustwa (wyłudzenia), tj. czynu zart. 286 k.k.Postanowieniem z dnia 22 października 2016 r. Prokuratura RejonowawO.W.. umorzyła dochodzenie, ustalając że czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego. Sąd Okręgowy w świetle zaprezentowanych ustaleń faktycznychuznał powództwo za zasadne w dominującej części, stwierdzając że powódka wykazała jego podstawę, tj. nienależyte wykonanie udzielonego pozwanemu pełnomocnictwa, którego forma – determinowana szczególną formą wymaganą dla sprzedaży – nie budziła wątpliwości. W szczególności udowodniła, że pozwany w ramach umocowania sprzedał jej nieruchomość i otrzymał cenę sprzedaży od kupującego, którą mimo obowiązku wydania powódce przekazał osobie trzeciej, czym doprowadził do jej szkody. Pozwany nie zwolnił się natomiast od odpowiedzialności, bowiem nie przedstawił pisemnego pełnomocnictwa o treści upoważniającej go do rozdysponowania pieniędzmiw dokonany przez niego sposób. Sąd a quo uwzględnił powództwo na podstawieart. 471 k.c.O odsetkach ustawowych za opóźnienie Sąd Okręgowy orzekł na podstawieart. 481 k.c., mając na uwadze, że od daty otrzymania ceny sprzedaży pozwany pozostaje w zwłoce, a o kosztach procesu zgodnie z zasadą wyrażonąwart. 98 k.p.c., zważywszy na to, że powódka przegrała proces w nieznacznej części swojego żądania. (uzasadnienie zaskarżonego wyroku – k. 117 – 121) Powyższe orzeczenie zostało zaskarżone przez pozwanego w zakresie pkt. 1 i 3 apelacją opartą na następujących zarzutach: 1. naruszenia przepisów postępowania, tj.: a)art. 233 § 1 k.p.c.orazart. 316 § 1 k.p.c.wskutek przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów i dokonania ustaleń sprzecznych z zebranymw sprawie materiałem dowodowym, a w szczególności: - zawartej między stronami umowy zlecenia (pełnomocnictwa z dnia7 listopada 2007 r.), nie wynika sposób rozliczeń po dokonaniu sprzedaży nieruchomości powódki w sytuacji, gdy fakt istnienia umowy co do sposobu rozliczenia, tj. przekazania uzyskanych pieniędzy na rzeczM. G. (1)wynika z przeprowadzonego dowodu z zeznań świadków:M. G. (1)orazM. G. (2)oraz z zeznań samej powódki, która wskazała, że zawierała umowę przedwstępną sprzedaży nieruchomości ze świadkiemM.G., posiadała względem niego zobowiązania oraz na rozprawie w dniu14 października 2016 r. przyznała, że jej mąż -P. C. (1)miał zobowiązania wobecM. G. (1), - dokonywanie ustaleń na podstawie zeznań powódki, które są niespójne oraz zawierają wewnętrzne sprzeczności, tj.: „pozwany uzyskane ze sprzedaży pieniądze miał przekazać na moje konto w Anglii (k. 81 00:13:43), a następnie zeznaje że „o przekazaniu pieniędzy na kontoM. G. (2)zadecydował jej mążP. C. (1)orazM. G. (1)" (k. 81 00:17:07), „po około 2-3 miesiącach od sprzedaży domu dowiedziałam się od męża że dom został sprzedany a pieniądze zabrałM. G. (1)za rozliczenia, któreP.miał u niego z handlu narkotykami" (akta Prokuratury - k. 84 wiersze 5-7 od góry.) „ ja nigdy nie kontaktowałam się z pozwanym telefonicznie ani drogą emailową" (k.82 00:42: 37) „ ja skontaktowałam się z tym pośrednikiem nieruchomości. On mi podał, jakie dokumenty potrzebuje do sprzedaży domu i ile chce za tę usługę" (zeznania powódki w Prokuraturze z dnia 14 października 2016 r. - k. 85 wiersz 6 od dołu), - odmowa wiary zeznaniom świadkówM. G. (1)orazM. G. (2), którzy potwierdzili fakt otrzymania pieniędzy od pozwanego z tytułu umowy sprzedaży nieruchomości powódki, wskazali podstawę prawnąi faktyczną przekazania na ich rzecz środków finansowych przez pozwanegow imieniu powódki, a zeznania te wbrew twierdzeniom Sądu nie są sprzecznez treścią pełnomocnictwa z dnia 7 listopada 2007 r. Nadto, w sytuacji gdy Sąd odmówił wiarygodności tym zeznaniom jedynie w oparciu o sam fakt przekazania pieniędzy tym osobom, przy braku wszechstronnego rozważenia całokształtu materiału dowodowego w tej sprawie, który prowadzić winien do uznania, że pozwany miał umocowanie do przekazania pieniędzyM. G. (2), - poprzez danie wiary zeznaniom powódkiJ.A.w zakresie,w jakim twierdziła, że nie zleciła pozwanemu ani w formie pisemnej, elektronicznej czy ustnej przekazania środków pieniężnych ze sprzedaży nieruchomości na rzeczM. G. (1), że nigdy z nim nie rozmawiała, że pieniądze ze sprzedaży miały być przekazane na jej rachunek bankowyw sytuacji, gdy jej zeznania w toku procesu były wewnętrznie sprzeczne, niespójne i miejscami nielogiczne, co miało istotny wpływ na wynik sprawy, skoro doprowadziło Sąd I instancji do niesprawiedliwego przekonania, że pozwany „bezpodstawnie wbrew woli powódki bez właściwego upoważnienia przekazał uzyskaną sumę osobie trzeciej", - poprzez bezpodstawne ustalenie, że powódka poniosła szkodę z tytułu nienależytego wykonania umowy zlecenia przez pozwanego, w sytuacji gdy powódka nie poniosła szkody, gdyż pozwany przekazując środki finansowez tytułu sprzedaży nieruchomości zwolnił ją z długu względemM. G. (1), co skutkowało bezzasadnym zastosowaniemart. 471 k.c.w niniejszej sprawie, b)art. 230 k.p.c.,art. 231 k.p.c.w zw. zart. 233 § 1 k.p.c.poprzez: - danie waloru wiarygodności powódce w sytuacji, gdy nie była onaw stanie stwierdzić na rozprawie w dniu 14 października 2016 r., czy numer telefonu podany przez pozwanego jako numer telefonu powódki należał do niej, wobec braku jednoznacznego zaprzeczenia temu faktowi, który w powiązaniuz innymi dowodami należy uznać za wykazany przez pozwanego, co miało istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, skoro pozwany nadal posiadał ten numer telefonu i konsekwentnie wywodził, że między innymi za jego pośrednictwem kontaktował się z powódką, która nie miała interesu by potwierdzić w toku sprawy, że numer ten należał do niej - skoro twierdziła, że nigdy z pozwanym nie rozmawiała przez telefon, - pominięcie, że powódka przyznała w piśmie procesowym z dnia27 września 2016 r. oraz na rozprawie z dnia 14 października 2016 r., że zawarła umowę przedwstępną sprzedaży domu ze świadkiemM. G. (1), że „posiadała względem niego zobowiązania z tytułu opłat za lokum w Anglii,a jej mążP. C.miał zobowiązania wobecM. G. (1)m.in. z tytułu rozliczenia za narkotyki (akta Prokuratury - k. 84) i on zadecydowało przekazaniu pieniędzy ze sprzedaży nieruchomości na kontoM. G. (2)", które to przyznania miały istotny wpływ na wynik sprawy, tj. ocenę zeznań powódki, która w innym miejscu zeznała, że nie zleciła pozwanemu przekazania pieniędzyM. G. (1), gdyż między nią a świadkiem nie było żadnych wzajemnych rozliczeń. c)art. 328 § 2 k.p.c.w zw. zart. 233 § 1 k.p.c.i w zw. zart. 227 k.p.c.poprzez sporządzenie uzasadnienia wyroku w sposób niewystarczający dla prawidłowej kontroli instancyjnej przeprowadzonej oceny dowodów przez SądI instancji, gdyż Sąd ten nie odniósł się do wszystkich dowodów i twierdzeń stron mających istotne znaczenie dla sprawy, a w szczególności do twierdzenia pozwanego o istnieniu zobowiązań między powódką aM. G. (1), zawarcia przedwstępnej umowy sprzedaży nieruchomości/domu między powódką aM. G. (1), kwestii ważności tej umowy, istnienia pełnomocnictwa z dnia 8 października 2007 r. upoważniającego pozwanego do zawarcia przedwstępnej umowy sprzedaży, jego treści, twierdzenia pozwanego, że już w chwili zawierania umowy sprzedaży pozwany wiedział od powódki, że środki finansowe z tego tytułu winien przekazać na rzeczM. G. (1), co Sąd I instancji powinien ocenić i wskazać, czy zostały one udowodnione, a jeśli nie to z jakiej przyczyny, 2. naruszenia prawa materialnego, tj.: -art. 98 k.c.,art. 99 § 1 k.c.w zw. zart. 158 k.c.w zw. zart. 535 k.c.poprzez błędną wykładnię prowadzącą do uznania, że pełnomocnictwo do przekazania środków pieniężnych z tytułu sprzedaży nieruchomości na rzecz innej osoby niż mocodawca celem zwolnienia z długu winno być udzielonew formie aktu notarialnego w sytuacji, gdy pełnomocnictwo do przekazania środków pieniężnych z tytułu ceny sprzedaży nieruchomości po jej odbiorze przez pełnomocnika (do czego był zobowiązany na mocy pełnomocnictwaw formie odpowiadającej formie aktu notarialnego) na rzecz osoby innej niż mocodawca nie wymaga takiej formy, gdyż zawarcie umowy zlecenia takiej szczególnej formy nie wymaga, -art. 99 k.c.w zw. zart. 734 k.c.poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na wymaganiu od pozwanego legitymowania się pełnomocnictwemw formie aktu notarialnego (lub równorzędnym) dla czynności prawnej polegającej na zleceniu przekazania środków pieniężnych osobie trzeciej celem zwolnienia się mocodawcy (powódki) z zobowiązania względem tej osoby, -art. 65 § 1 i 2 k.c.poprzez jego niezastosowanie i uchylenie się przez Sąd od zbadania, jaki był zgodny zamiar stron w chwili zawarcia umowy zlecenia - umowy pośrednictwa w sprzedaży nieruchomości, czy strony ustaliły sposób rozliczeń między sobą, a jeśli tak w jaki sposób miał nastąpić, -art. 471 k.c.poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w sytuacji, gdyz umowy zlecenia zawartej między stronami nie wynika, aby pozwany był zobowiązany do przekazania pieniędzy ze sprzedaży nieruchomości na konto powódki i strony w żaden sposób nie ustaliły sposobu rozliczeń z tytułu sprzedaży nieruchomości, -art. 455 k.c.poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy ewentualne zobowiązanie pozwanego wobec powódki miałoby charakter bezterminowy oraz ewentualne świadczenie stałoby się wymagalne dopiero z chwilą wezwania,a zatem w niniejszej sprawie z chwilą doręczenia pozwanemu wezwania do zapłaty tj. z dniem 26 kwietnia 2016 r. Ponadto skarżący poniósł zarzut przedawnienia wobec roszczeniao odsetki, gdyż jest to świadczenie uboczne oraz okresowe, które ulega przedawnieniu z upływem trzech lat. W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie pkt. 1 i 3 poprzez oddalenie powództwa także co do kwoty 110.221,73 zł wrazz ustawowymi odsetkami oraz zasądzenie od powódki na rzecz powoda kosztów procesu wg norm przepisanych, ewentualnie zaś o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznaniaz uwzględnieniem kosztów postępowania apelacyjnego jako części kosztów procesu. (apelacja – k. 129 – 138) Na rozprawie apelacyjnej pełnomocnik powódki wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego. (protokół rozprawy apelacyjnej – k. 156) Sąd Apelacyjny ustalił dodatkowo, co następuje. Z chwilą podpisania umowy przedwstępnej sprzedaży nieruchomości wC.pomiędzy powódką aM. G. (1), powódce został wydany opisany w tej umowie samochód. Samochodem tym dysponował mąż powódki (zeznaniaśw. M. G.– k. 89 akt, godz. 00.31.49 nagrania rozprawy z dnia 10 stycznia 2017 r. i przesłuchanie powódki – k. 109, godz. 00.27.20 nagrania rozprawy z dnia 30 marca 2017 r.). Poza samochodem powódka wraz ze swoim ówczesnym mężem otrzymali odM. G. (1)5000 lub 6000 funtów z zaliczeniem na poczet ceny nieruchomości. Poza rozliczeniem umowy przedwstępnej sprzedaży nieruchomości zawartej w dniu 4 października 2007 r. ówczesny mąż powódki i powódka w 2007 r. nie posiadali wobecM. G. (1)innych zobowiązań finansowych. Po 2007 r. powódka wraz z mężem nadal utrzymywali kontakty koleżeńskie zM. G. (1). Kontakty te skończyły się po 3 – 4 latach na skutek nieporozumień finansowych związanych z późniejszymi pożyczkami udzielanymi przezM. G. (1)mężowi powódki. Powódka nigdy nie zwracała się doM. G. (1)o zwrot pieniędzy otrzymanych przez świadka od pozwanego. W 2007 r.M. G. (1)nie posiadał konta bankowego (zeznaniaśw. M. G.– k. 89, godz. 00.34.40 i dalsze nagrania rozprawy z dnia 10 stycznia 2017 r.). Powódka informację o sprzedaży nieruchomości wC.powzięła zaraz po zawarciu aktu notarialnego, pod koniec 2007 r. (przesłuchanie powódki – k. 109, godz. 00.33.51 nagrania rozprawy z dnia 30 marca 2017 r.). Powódka zwróciła się do pozwanego po raz pierwszy i jedyny o zwrot kwoty 114.000 zł w dniu 19 kwietnia 2016 r. (okoliczność niesporna). Z zawartej między stronami umowy zlecenia (pełnomocnictwa z dnia7 listopada 2007 r.), nie wynika sposób przekazania powódce pieniędzy po dokonaniu ustalonego sposobu rozliczenia, w szczególności nie wynika komu i w jaki sposób mają być przekazane pozostałe pieniądze (okoliczność bezsporna). W momencie udzielania pełnomocnictwa pozwanemu powódka nie mówiła o tym, aby cena za nieruchomość miał być przelana na jej konto. W sprawie sprzedaży nieruchomości pozwany kontaktował się z powódką telefonicznie i drogą mailową. Dyspozycję przekazania ceny nieruchomości – po stosownych potrąceniach – na kontoM. G. (2), pozwany otrzymał od pozwanej drogą mailową, następnie potwierdzoną mailem. Z uwagi na upływ czasu pozwany nie posiada korespondencji mailowej z 2007 r. Pozwany w sprawie nieruchomości wC.nie kontaktował się z ówczesnym mężem powódki, kontaktował się natomiast zM. G. (1)(przesłuchanie pozwanego – k. 110, godzina 1.10.40 nagrania rozprawy z dnia 30 marca 2017 r.). Powyższych dodatkowych ustaleń faktycznych Sąd ad quem dokonał z uwagi na trafność zarzutów apelacyjnych naruszenia przepisów prawa procesowego. W szczególności zasadny okazał się zarzut naruszeniaart. 328 § 2 k.p.c.w zw. zart. 233 § 1 k.p.c.i w zw. zart. 227 k.p.c.poprzez sporządzenie uzasadnienia wyroku w sposób niewystarczający dla prawidłowej kontroli instancyjnej przeprowadzonej oceny dowodów przez SądI instancji, gdyż Sąd ten nie odniósł się do wszystkich dowodów i twierdzeń stron mających istotne znaczenie dla sprawy. Ponadto zgodzić się należy z apelującym, że doszło do naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.orazart. 316 § 1 k.p.c.wskutek przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów i dokonania ustaleń sprzecznych z zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Jak wynika z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku w części odnoszącej się do oceny materiału dowodowego – k. 120 akt, a 7 stronica uzasadnienia, pozornie Sąd a quo dał wiarę zeznaniom świadkówM. G. (1)iM. G. (2), powódce oraz pozwanemu, gdyż na wszystkie te dowody powołał się w pierwszym zdaniu oceny materiału dowodowego. Jednakże już z dalszej części tej oceny wynika, że Sąd pierwszej instancji w kwestiach zasadniczych oparł się tylko i wyłącznie na zeznaniach powódki, zupełnie ignorując ich wewnętrzną sprzeczność, a nawet dowolność i labilność, w zależności od sytuacji procesowej. Jednocześnie z niewyjaśnionych przyczyn Sąd Okręgowy zupełnie zignorował twierdzenia pozwanego o: istnieniu zobowiązań między powódką aM. G. (1), o których mówiła sama powódka, zawarciu przedwstępnej umowy sprzedaży nieruchomości/domu między powódką aM. G. (1), treści pełnomocnictwa z dnia 8 października 2007 r. upoważniającego pozwanego do zawarcia przedwstępnej umowy sprzedaży, ale nieokreślającego sposobu przekazania pieniędzy, tym, że już w chwili zawierania umowy sprzedaży pozwany wiedział od powódki, że środki finansowe z tego tytułu winien przekazać na rzeczM. G. (1). Ponadto w sposób dowolny Sąd pierwszej instancji odmówił wiarygodności zeznaniom świadkówM. G. (2)iM. G. (1), poprzestając jedynie na wskazaniu, że świadkowie ci mają interes w zeznawaniu na korzyść pozwanego, bowiem pieniądze ze sprzedaży nieruchomości zostały przekazane na rachunek bankowyM. G. (2). Sąd Apelacyjny w żadnej mierze nie podziela tej oceny materiału dowodowego. W pierwszej kolejności należy odnieść się do kwestii wiarygodności powódki, co najłatwiej ocenić analizując postawę procesową powódki. Jak wynika z pozwu z dnia 6 maja 2016 r. – wniesionego po upływie 8 lat od sprzedaży nieruchomości wC.– powódka powołuje w nim okoliczności istotnego dla rozstrzygnięcia w sprawie, tak, jakby sprzedaż nieruchomości miała miejsce dopiero co, a pozwany po prostu nie przelał ceny sprzedaży na konto powódki. Przy czym roszczenie w wysokości 114.000 zł zupełnie abstrahuje od umówionego potrącenia długów ciążących na sprzedanej nieruchomości. Ponadto powódka w żaden sposób nie wyjaśnia przyczyn braku swojej reakcji na zaniechanie pozwanego. Dopiero po złożeniu odpowiedzi na pozew, strona powodowa w piśmie z dnia 28 września 2016 r. (k.70) odniosła się do kwestii przekazania pieniędzy przez pozwanego na kontoM. G. (2), nie wyjaśniając, kiedy się o tym fakcie dowiedziała i dlaczego tak długo nie reagowała. Jednocześnie powódka zaprzeczyła, aby w tamtym okresie miała zobowiązania wobecM. G. (1)i podała, że umowa przedwstępna zwarta z M.G.jest nieważna, choć nie wskazała z jakiej przyczyny. Nadto powódka przedstawiła tezę o zastraszaniu jej przez byłego męża iM. G. (1), o czym miałby zeznawać świadekA. P., o wezwanie którego powódka nie wniosła, poprzestając na oświadczeniu, że świadek stawi się na rozprawę bez wezwania. Osoba ta nigdy nie stawiła się na rozprawę i strona powodowa nigdy nie wnioskowała o jej przesłuchanie. Innych dowodów na jakikolwiek przymus wobec powódki ze strony kogokolwiek strona powodowa nie zgłosiła. Dalej, na rozprawie w dniu 14 października 2016 r. w czasie informacyjnego wysłuchania powódka w różnych momentach, co słusznie wykazano w apelacji, powódka podawała niespójnie i wewnętrznie sprzecznie, że „pozwany uzyskane ze sprzedaży pieniądze miał przekazać na moje konto w Anglii” (k. 81 00:13:43), a następnie że „o przekazaniu pieniędzy na kontoM. G. (2)zadecydował mój mążP. C. (1)orazM. G. (1)" (k. 81 00:17:07). Jeszcze inaczej powódka zeznawała w postępowaniu karnym, kiedy zeznała, że „po około 2-3 miesiącach od sprzedaży domu dowiedziałam się od męża że dom został sprzedany a pieniądze zabrałM. G. (1)za rozliczenia, któreP.miał u niego z handlu narkotykami" (akta Prokuratury - k. 84 wiersze 5-7 od góry.). Na rozprawie w dniu 14 października 2016 r. powódka podała, że „ja nigdy nie kontaktowałam się z pozwanym telefonicznie ani drogą emailową" (k.82 00:42: 37), a w postępowaniu karnym, iż „ ja skontaktowałam się z tym pośrednikiem nieruchomości. On mi podał, jakie dokumenty potrzebuje do sprzedaży domu i ile chce za tę usługę" (zeznania powódki w Prokuraturze z dnia 14 października 2016 r. – k. 85 wiersz 6 od dołu). Także na tej rozprawie powódka ostatecznie przyznała, że w wykonaniu umowy przedwstępnej z M.G.ona i jej mąż otrzymali od świadka samochód m-kiA.i być może jeszcze pieniądze. Nadto powódka wskazała, że w pełnomocnictwie udzielonym pozwanemu nie wskazała ani ona, ani jej mąż nr jej konta bankowego, a także podała, iż o przekazaniu pieniędzy na kontoM. G. (2)dowiedziała się dopiero z odpowiedzi na pozew. Ta ostatnia wersja uległa radykalnej zmianie na rozprawie w dniu 30 marca 2017 r., kiedy powódka zeznała, że o przekazaniu pieniędzy na konto siostryM. G. (1)dowiedziała się od swojego męża pod koniec 2007 r. Tego dnia powódka również przyznała, że cena za nieruchomość miała być pomniejszona o zaległy podatek, wodę, energię elektryczną i pozwany te należności zapłacił, co pozostaje w jawnej sprzeczności z dochodzeniem całej kwoty 114.000 zł, stanowiącej całą cenę za nieruchomość. Tej postawie powódki należy przeciwstawić konsekwentną postawę procesową pozwanego, który logicznie i wewnętrznie spójnie wyjaśnił wszystkie fakty mające znaczenie dla rozstrzygnięcia w tej sprawie. Nie ma racji Sąd a quo, że twierdzeniom pozwanego przeczy treść pełnomocnictwa z 2007 r. Ten ostatni dokument nie odnosi się w ogóle do sposobu przekazania pozostałej ceny powódce, co logicznie musi oznaczać, że strony umowy zlecenia postanowiły to uregulować poza pełnomocnictwem. Pozwany wskazał precyzyjnie, jak to zostało ustalone, przez kogo i kiedy. Powódka natomiast nie przedstawiła jednej, spójnej wersji. Żadna ze stron nie posiada dokumentów na tę okoliczność, ale twierdzenia pozwanego zostały potwierdzone przez wskazanych przez niego świadków. Tezę pozwanego uwiarygodnia również doświadczenie życiowego, gdyż nie można przyjąć, aby powódka, która sprzedała za pośrednictwem pozwanego nieruchomość za kwotę przewyższającą 100.000 zł, nie podjęłaby żadnych starań celem odzyskania tej ceny przez ponad 8 lat, szczególnie, że w separacji z byłym mężem była już od 2010 r., rozwiodła się w 2012 r., a mąż odbywał karę pozbawienia wolności w czasie od 2010 do 2012 r. poza granicami Anglii, tj. w Polsce, tak więc ustał domniemany stan przymusu i zagrożenia wobec powódki. Ponadto także brak korespondencji mailowej pozwanego z powódką jest w pełni uzasadniony doświadczaniem życiowym, gdyż nawet w profesjonalnej działalności – w ocenie Sądu ad quem – są rozsądne granice przechowywania dokumentów prywatnych typu maile, co powódka próbuje wykorzystać w tej sprawie. Na koniec należy wskazać, że wbrew ocenie Sądu OkręgowegoM. G. (2)nie jest w żadnej mierze zainteresowana rozstrzygnięciem w przedmiotowej sprawie, gdyż nie zatrzymała należności przekazanej przez pozwanego na jej konto, co jest niesporne. Jej konto było tylko sposobem przekazania ceny za nieruchomość. Ani pozwany, ani powódka nie mają wobec niej żadnych roszczeń. Pieniądze otrzymałM. G. (1), wobec którego powódka nie wystąpiła dotąd z żadnym roszczeniem i też nie potrafiła tego w żadnej mierze wyjaśnić. Jak wykazało postępowanie dowodoweM. G. (1)otrzymał sporną sumę wobec istnienia wobec niego zobowiązania powódki z nierealizowanej umowy przedwstępnej sprzedaży nieruchomości wC., a zatem w wykonaniu obowiązku prawnego powódki, co nie czyni go bezpodstawnie wzbogaconym kosztem powódki. W ocenie Sądu Apelacyjnego nie można tracić z pola widzenia w tej sprawie także i tego, że pozwany jest osobą niepozostającą w żadnych relacjach ani z powódką, ani z jej byłym mężem, ani ze świadkami, w szczególności świadkiemM. G. (1). Pozwany, jako profesjonalny pośrednik w obrocie nieruchomościami, przypadkowo został wybrany do wykonania zlecenia w postaci sprzedaży nieruchomości, czym zajmuje się zarobkowo. Jak się okazało po 8 latach, został włączony w powiązania finansowo – towarzyskie osób, które zamieszkiwały i podejmowały różne działania poza granicami Polski, bez związku z osobą pozwanego. Wymagało to zachowania szczególnej ostrożności w ocenie materiału dowodowego przez Sąd pierwszej instancji, któremu to zadaniu Sąd ten nie sprostał. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje. Apelacja okazała się więc zasadna i podlegała uwzględnieniu na podstawieart. 386 § 1 k.p.c.powodując zmianę zaskrzonego wyroku i oddalenie powództwa w całości. Poza zarzutami naruszenia prawa procesowego trafne okazały się również zarzuty naruszenia prawa materialnego. Sąd Okręgowy naruszyłart. 98 k.c.,art. 99 § 1 k.c.w zw. zart. 158 k.c.w zw. zart. 535 k.c.w zw. zart. 743 k.c.poprzez błędną wykładnię prowadzącą do uznania, że pełnomocnictwo do przekazania środków pieniężnych z tytułu sprzedaży nieruchomości na rzecz innej osoby niż mocodawca celem zwolnienia z długu winno być udzielonew formie aktu notarialnego w sytuacji, gdy pełnomocnictwo do przekazania środków pieniężnych z tytułu ceny sprzedaży nieruchomości po jej odbiorze przez pełnomocnika (do czego był zobowiązany na mocy pełnomocnictwaw formie odpowiadającej formie aktu notarialnego) na rzecz osoby innej niż mocodawca nie wymaga takiej formy, gdyż zawarcie umowy zlecenia takiej szczególnej formy nie wymaga. A zatem pozwany nie musiał mieć żadnego szczególnego pełnomocnictwa dla skutecznego dokonania przez siebie przekazania środków pieniężnych osobie trzeciej celem zwolnienia się mocodawcy (powódki) z zobowiązania względem tej osoby, w tym wypadkuM. G. (1). Ponadto Sąd a quo naruszyłart. 471 k.c.poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w sytuacji, gdy z umowy zlecenia zawartej między stronami nie wynika, aby pozwany był zobowiązany do przekazania pieniędzy ze sprzedaży nieruchomości na konto powódki i strony na piśmie (w formie pełnomocnictwa) w żaden sposób nie ustaliły sposobu rozliczeń z tytułu sprzedaży nieruchomości. Dokonały tego ustnie i mailowo, a zatem pozwany wykonał swoje zobowiązanie prawidłowo. I w ocenie tutejszego Sądu taki był zgodny zamiar stron w rozumieniuart. 65 § 1 i 2 k.c. Trafnie zarzucono również w skardze apelacyjnej naruszenieart. 455 k.c.poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy ewentualne zobowiązanie pozwanego wobec powódki miałoby charakter bezterminowy oraz ewentualne świadczenie stałoby się wymagalne dopiero z chwilą wezwania,a zatem w niniejszej sprawie z chwilą doręczenia pozwanemu wezwania do zapłaty tj. z dniem 26 kwietnia 2016 r. oraz podniesiono zarzut przedawnienia wobec roszczenia o odsetki, gdyż jest to świadczenie uboczne oraz okresowe, które ulega przedawnieniu z upływem trzech lat. Niemniej pozostało to bez wpływu na treść orzeczenia, wobec braku podstaw do uwzględnienia powództwa jako takiego. O kosztach procesu za obie instancje rozstrzygnięto zgodnie zart. 98 k.p.c.w zw. z rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokatów (Dz. U. z 2015r., poz. 1804 ze zm.). Na koszty postępowania odwoławczego złożyły się koszty zastępstwa procesowego w wysokości 5400 zł i opłata od apelacji w wysokości 5512 zł, łącznie 10.912 zł.

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Łodzi date: '2018-04-19' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Elżbieta Zalewska-Statuch - Krystyna Golinowska - Wiesława Kuberska legal_bases: - art. 286 k.k. - art. 65 § 1 i 2 k.c. - art. 233 § 1 k.p.c. recorder: st. sekr. sąd. Julita Postolska signature: I ACa 1072/17 ```

152515050001006_II_K_000682_2022_Uz_2022-10-31_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II K 682/22 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 31 października 2022 r. Sąd Rejonowy w Bełchatowie, II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący Sędzia SR D. Smejda Protokolant st. sekr. sąd. A. Pabiś w obecności Prokuratora W. Gusty po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 31 października 2022 r. sprawy przeciwkoK. S.(S.),synowiM.iB.z domuP.,urodzonemu (...)wP., I.w nocy z 20 na 21 maja 2022 r. przyul. (...)wB., woj.(...)dokonał kradzieży z włamaniem dofirmy (...), gdzie po uprzednim podważeniu i wybiciu szyby nożycami ogrodowymi znajdującymi się na posesji, czym spowodował ich uszkodzenie, dostał się do wnętrza budynku, skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia pieniędzy w kwocie 300 zł, powodując straty o łącznej wartości 2.500 zł, działając na szkodęG. B., przy czym czynu tego dopuścił się po uprzednim skazaniu w warunkach recydywy oraz odbyciu łącznie co najmniej roku kary pozbawienia wolności i w ciągu 5 lat po odbyciu w całości lub części ostatniej kary, popełnił ponownie umyślne przestępstwo przeciwko mieniu, tj. o czyn zart. 279 § 1 kkw zw. zart. 64 § 2 kk; II.w nocy z 4 na 5 kwietnia 2022 r. wB., woj.(...)dokonał kradzieży z włamaniem do sklepu rybnego(...), znajdującego się na targowisku miejskim przyul. (...), po uprzednim wybiciu szyby w drzwiach wejściowych dostał się do jego wnętrza, skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia szuflady z pieniędzmi w kwocie nie mniej niż 200 zł, powodując straty o łącznej wartości 800 zł, czym działał na szkodęI. O., przy czym czynu tego dopuścił się po uprzednim skazaniu w warunkach recydywy oraz odbyciu łącznie co najmniej roku kary pozbawienia wolności i w ciągu 5 lat po odbyciu w całości lub części ostatniej kary, popełnił ponownie umyślne przestępstwo przeciwko mieniu, tj. o czyn zart. 279 § 1 kkw zw. zart. 64 § 2 kk; III.w nocy z 4 na 5 kwietnia 2022 r. wB., woj.(...)dokonał kradzieży z włamaniem do lokalu handlowego(...), znajdującego się na targowisku miejskim przyul. (...), w ten sposób, że po uprzednim wybiciu szyby w drzwiach wejściowych dostał się do jego wnętrza, skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia z kasy fiskalnej pieniędzy w kwocie 1.300 zł, działając na szkodęM. T., przy czym czynu tego dopuścił się po uprzednim skazaniu w warunkach recydywy oraz odbyciu łącznie co najmniej roku kary pozbawienia wolności i w ciągu 5 lat po odbyciu w całości lub części ostatniej kary, popełnił ponownie umyślne przestępstwo przeciwko mieniu, tj. o czyn zart. 279 § 1 kkw zw. zart. 64 § 2 kk; IV.w nocy z 20 na 21 kwietnia 2022 r. wB., woj.(...)usiłował dokonać kradzieży z włamaniem do punktu handlowego(...), oznaczonego numerem(...)znajdującego się na targowisku miejskim przyul. (...), w ten sposób że po uszkodzeniu drzwi wejściowych i kłódek zabezpieczających oraz kamery monitoringu usiłował dostać się do środka, jednak zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na włączenie się alarmu, w wyniku czego powstały straty na łączną sumę nie mniej niż 500 zł na szkodęA. D., przy czym czynu tego dopuścił się po uprzednim skazaniu w warunkach recydywy oraz odbyciu łącznie co najmniej roku kary pozbawienia wolności i w ciągu 5 lat po odbyciu w całości lub części ostatniej kary, popełnił ponownie umyślne przestępstwo przeciwko mieniu, tj. o czyn zart. 13 § 1 kkw zw. zart. 279 § 1 kkw zw. zart. 64 § 2 kk; V.w nocy z 26 na 27 kwietnia 2022 r. wB., woj.(...), dokonał kradzieży z włamaniem dosklepu (...), znajdującego się na targowisku miejskim przyul. (...), w ten sposób że po uprzednim wybiciu szyby w drzwiach wejściowych dostał się do jego wnętrza, skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia kasetki z pieniędzmi w kwocie nie mniej niż 200 zł, powodując straty o łącznej wartości 1.100 zł, czym działał na szkodęŁ. M., przy czym czynu tego dopuścił się po uprzednim skazaniu w warunkach recydywy oraz odbyciu łącznie co najmniej roku kary pozbawienia wolności i w ciągu 5 lat po odbyciu w całości lub części ostatniej kary, popełnił ponownie umyślne przestępstwo przeciwko mieniu, tj. o czyn zart. 279 § 1 kkw zw. zart. 64 § 2 kk; VI.w nocy z 19 na 20 marca 2022 r. przyul. (...)wB., woj.(...), dokonał kradzieży z włamaniem do samochodu osobowego markiR. (...)onumerach rejestracyjnych (...)w ten sposób, że po uprzednim wybiciu kamieniem tylnej szyby pojazdu dostał się do jego wnętrza, skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia elektronarzędzi w postaci gwoździarki akumulatorowej(...)z dwoma akumulatorami i ładowarką oraz zestawu kluczy narzędziowych 94-elementowych markiH., piły spalinowej(...), wyrzynarki(...), dwóch wkrętarek markiM.wraz z baterią, młotowiertarki markiB.o łącznej wartości nie mniejszej niż 6.000 zł na szkodęA. S., przy czym czynu tego dopuścił się po uprzednim skazaniu w warunkach recydywy oraz odbyciu łącznie co najmniej roku kary pozbawienia wolności i w ciągu 5 lat po odbyciu w całości lub części ostatniej kary, popełnił ponownie umyślne przestępstwo przeciwko mieniu, tj. o czyn zart. 279 § 1 kkw zw. zart. 64 § 2 kk; VII.w nocy z 17 na 18 marca 2022 r. przyul. (...)wB., woj.(...), dokonał kradzieży z włamaniem do samochodu markiF. (...)onumerach rejestracyjnych (...)w ten sposób, że po uprzednim wyłamaniu kłódek zabezpieczających skrzynię ładunkową pojazdu dostał się do jego wnętrza, skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia młota udarowo - obrotowegomarki B. (...)o numerze seryjnym(...)o wartości 1.300 zł na szkodęfirmy (...)z o.o. z siedzibą wP., przy czym czynu tego dopuścił się po uprzednim skazaniu w warunkach recydywy oraz odbyciu łącznie co najmniej roku kary pozbawienia wolności i w ciągu 5 lat po odbyciu w całości lub części ostatniej kary, popełnił ponownie umyślne przestępstwo przeciwko mieniu, tj. o czyn zart. 279 § 1 kkw zw. zart. 64 § 2 kk; VIII.w nocy z 28 na 29 grudnia 2021 r. przyul. (...)wB., woj.(...), z wiaty za domem, na terenie posesji, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia 4 felg aluminiowych od samochodu markiA.wraz z oponami markiC.o rozmiarze 235/45/17 o wartości 1.200 zł, 4 felg aluminiowych od samochodu markiT.wraz z oponamimarki M. (...)w rozmiarze(...)o wartości 1.400 zł, 4 felg aluminiowych od samochodu markiT.wraz z oponami bdb o wartości 1.200 zł oraz agregatu prądotwórczegomarki Z. (...)o wartości 1.200 zł, o łącznej wartości 5.000 zł na szkodęL. P., przy czym czynu tego dopuścił się działając w przeciągu pięciu lat po odbyciu kary co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności, będąc uprzednio karanym za popełnione umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn zart. 278 § 1 kkw zw. zart. 64 § 1 kk; IX.w dniu 26 kwietnia 2022 r. przyul. (...)wB., woj.(...), wszedł na teren posesji, a następnie przez drzwi, w których znajdował się klucz, wszedł do garażu a następnie z jego wnętrza dokonał zaboru w celu przywłaszczenia podkaszarki o wartości 600 zł w ten sposób, że przerzucił ją na teren sąsiadującej posesji, jednak zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na to, że został spłoszony przez inne osoby, działając na szkodęT. M., przy czym czynu tego dopuścił się działając w przeciągu pięciu lat po odbyciu kary co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności, będąc uprzednio karanym za popełnione umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn zart. 13 § 1 kkw zw. zart. 278 § 1 kkw zw. zart. 64 § 1 kk; X.w nocy z 7 na 8 maja 2022 r. przyul. (...)wB., woj.(...), dostał się do przedziału transportowego samochodu markiP. (...)onumerach rejestracyjnych (...)przez niezamknięte tylne drzwi, następnie po wypchnięciu świetlika dostał się do kabiny kierowcy, skąd zabrał w celu przywłaszczenia klucze metalowe marki(...), szlifierkę kątową markiN., szlifierkę i wkrętarkę akumulatorowąmarki B. (...), lewarka, tzw. „żabki” bez dwóch kółek, radia samochodowego bdb, pieniędzy w kwocie około 200 zł, kombinerek, obcinaczek do kabli elektrycznych, przetwornicy elektrycznej(...)W marki(...), dowodu osobistego na daneD. P.oraz prawa jazdy na daneD. P., wszystko o łącznej wartości 1.300 zł, działając na szkodęD. P., przy czym czynu tego dopuścił się działając w przeciągu pięciu lat po odbyciu kary co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności, będąc uprzednio karanym za popełnione umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn zart. 278 § 1 kkw zw. zart. 275 § 1 kkiart. 276 kkw zw. zart. 11 § 2 kkw zw. zart. 64 § 1 kk; XI.w miesiącu kwietniu 2022 r. przyul. (...)wB., woj.(...), z niezamkniętego garażu, znajdującego się na tej posesji, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia spawarki inwertorowej o wartości 600 zł na szkodęS. K., przy czym czynu tego dopuścił się działając w przeciągu pięciu lat po odbyciu kary co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności, będąc uprzednio karanym za popełnione umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn zart. 278 § 1 kkw zw. zart. 64 § 1 kk; XII.w dniu 29 października 2021 r. przyul. (...)wB., woj.(...), z terenu posesji, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia 4 sztuk kół samochodowych 16 caliB.o wartości 1.000 zł, dwóch akumulatorów o wartości 500 zł oraz jednej felgi aluminiowej o wartości 500 zł, powodując straty o łącznej wartości 2.000 zł na szkodęP. S., przy czym czynu tego dopuścił się działając w przeciągu pięciu lat po odbyciu kary co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności, będąc uprzednio karanym za popełnione umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn zart. 278 § 1 kkw zw. zart. 64 § 1 kk 1. uznaje oskarżonegoK. S.za winnego popełnienia zarzucanych czynów: I, II, III, IV, V, VI (zmieniając opis czynu w ten sposób, że w miejsce wyrazu:(...)wprowadza słowo:(...), zaś w miejsce”(...)), VII (z tą zmianą opisu czynu, że przyjmuje, iż pokrzywdzony doznał szkodę o wartości 1.200 (jeden tysiąc dwieście) złotych), wyczerpujących dyspozycjęart. 279 § 1 kkw zw. zart. 64 § 2 kkorazart. 13 § 1 kkw zw. zart. 279 § 1 kkw zw. zart. 64 § 2 kk, przyjmując, że czyny te stanowiły ciąg przestępstw wyczerpujących dyspozycjęart. 279 § 1 kkw zw. zart. 64 § 2 kkorazart. 13 § 1 kkw zw. zart. 279 § 1 kkw zw. zart. 64 § 2 kki za to na podstawieart. 279 § 1 kkw zw. zart. 64 § 2 kkiart. 33 § 2 kkw zw. zart. 91 § 1 kkwymierza mu karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w ilości 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość każdej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych; 2. uznaje oskarżonegoK. S.za winnego popełnienia zarzucanych czynów: VIII (zmieniając opis czynu w ten sposób, że w miejsce wyrazu:(...)wprowadza słowo:(...)), IX, XI, XII, wyczerpujących dyspozycjęart. 278 § 1 kkw zw. zart. 64 § 1 kkorazart. 13 § 1 kkw zw. zart. 278 § 1 kkw zw. zart. 64 § 1 kk, przyjmując, że czyny te stanowiły ciąg przestępstw wyczerpujących dyspozycjęart. 278 § 1 kkw zw. zart. 64 § 1 kkorazart. 13 § 1 kkw zw. zart. 278 § 1 kkw zw. zart. 64 § 1 kki za to na podstawieart. 278 § 1 kkiart. 33 § 2 kkw zw. zart. 91 § 1 kkwymierza mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w ilości 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość każdej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych; 3. uznaje oskarżonegoK. S.za winnego popełnienia zarzucanego czynu X (zmieniając opis czynu w ten sposób, że w miejsce wyrazu:(...)wprowadza słowo:(...)), wyczerpującego dyspozycjęart. 278 § 1 kkw zw. zart. 275 § 1 kkiart. 276 kkw zw. zart. 11 § 2 kkw zw. zart. 64 § 1 kki za to na podstawieart. 278 § 1 kkw zw. zart. 11 § 3 kkiart. 33 § 2 kkwymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz karę grzywny w ilości 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość każdej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych; 4. na podstawieart. 85 § 1 i 2 kk,art. 85a kkiart. 86 § 1 i 2 kkw zw. zart. 91 § 2 kkłączy wymierzone oskarżonemuK. S.w punktach: 1. – 3. jednostkowe kary pozbawienia wolności oraz grzywny i jako kary łączne wymierza mu: karę 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w ilości 200 (dwustu) stawek dziennych, ustalając wysokość każdej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych; 5. na podstawieart. 63 § 1 kkna poczet orzeczonej łącznej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres jego tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 21 maja 2022 roku, godzina 09.40 do dnia 7 czerwca 2022 roku, godzina 09.40 oraz od dnia 22 czerwca 2022 roku, godzina 09.40 do dnia 5 lipca 2022 roku, godzina 09.40; 6. na podstawieart. 46 § 1 kktytułem naprawienia szkody zasądza od oskarżonegoK. S.na rzecz pokrzywdzonych: -G. B.– kwotę 2.500 (dwa tysiące pięćset) złotych; -I. O.– kwotę 800 (osiemset) złotych; -M. T.– kwotę 1.300 (jeden tysiąc trzysta) złotych; -A. D.– kwotę 500 (pięćset) złotych; -Ł. M.– kwotę 1.100 (jeden tysiąc sto) złotych; -A. S.– kwotę 6.000 (sześć tysięcy) złotych; - (...) Sp. z o.o.z siedzibą wP.– kwotę 1.200 (jeden tysiąc dwieście) złotych; -L. P.– kwotę 5.000 (pięć tysięcy) złotych; -D. P.– kwotę 1.300 (jeden tysiąc trzysta) złotych; -S. K.– kwotę 600 (sześćset) złotych; -P. S.– kwotę 2.000 (dwa tysiące) złotych; 7. na podstawieart. 230 § 2 kpka contrario nakazuje pozostawić w aktach sprawy dowody rzeczowe szczegółowo opisane: pod poz. 1 na karcie 124 akt, zaksięgowany w księdze dowodów rzeczowych pod poz. Drz 744/22; pod poz. 4-6 na karcie 352 akt, zaksięgowane w księdze dowodów rzeczowych pod poz. Drz 749-751/22; 8. na podstawieart. 44 § 2 kkorzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa i nakazuje zniszczyć dowody rzeczowe szczegółowo opisane: pod poz. 1 – 3 na karcie 272 akt, zaksięgowane w księdze dowodów rzeczowych pod poz. Drz 746-748/22; pod poz. 1 na karcie 301 akt, zaksięgowane w księdze dowodów rzeczowych pod poz. Drz 745/22; 9. zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych. Sygn. akt II K 682/22 POSTANOWIENIE w przedmiocie tymczasowego aresztowania w postępowaniu sądowym Dnia 31 października 2022 r. Sąd Rejonowy w Bełchatowie, II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący Sędzia SR D. Smejda Protokolant st. sekr. sąd. A. Pabiś po rozpoznaniu w dniu 31 października 2022 r. na rozprawie sprawy przeciwkoK. S., oskarżonemu o przestępstwa zart. 279 § 1 kki innych z urzędu w przedmiocie rozstrzygnięcia odnośnie dalszego stosowania tymczasowego aresztowania wobec oskarżonego na podstawieart. 264 § 2 kpkw zw. zart. 249 § 1 kpk,art. 250 § 2 kpk,art. 258 § 2 kpk,art. 259 § 1 kpkw zw. zart. 263 § 3 kpk postanawia: orzec o dalszym stosowaniu - do dnia 2 grudnia 2022 roku, godz. 09.40, środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania,zastosowanego pierwotnie w sprawie o sygnaturze akt II Kp 177/22 postanowieniem Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 23 maja 2022 r.wobecK. S.(S.),synaM.iB.z domuP.,urodzonego (...)wP.. UZASADNIENIE Zebrany w sprawie materiał dowodowy, w szczególności w postaci zeznań świadków i wyjaśnień samego oskarżonego, wskazuje na duże prawdopodobieństwo, że oskarżony popełnił zarzucane mu przestępstwa. Podkreślić trzeba, iż sąd pierwszej instancji skazałK. S.na karę pozbawienia wolności nie niższą niż trzy lata, co stanowi przesłankę uzasadniającą sięgnięcie do przedmiotowego środka zapobiegawczego. W sprawie występuje realność wymierzenia w stosunku do oskarżonego surowej kary pozbawienia wolności. W sprawie nie zachodzą jednocześnie żadne (określone wart. 259 kpk) okoliczności, które przemawiałyby za odstąpieniem od stosowania tymczasowego aresztowania. Z tych względów konieczność zapewnienia prawidłowego toku postępowania w sprawie (na etapie sądowym) wymaga dalszego stosowania przedmiotowego środka zapobiegawczego. Zarządzenie: 31.10.2022r. Odpis postanowienia doręczyć: administracji AŚ wP.oraz Prokuraturze Rejonowej w Bełchatowie i obrońcy oskarżonego.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Bełchatowie date: '2022-10-31' department_name: II Wydział Karny judges: - D. Smejda legal_bases: - art. 85 § 1 i 2 kk - art. 230 § 2 kpk recorder: st. sekr. sąd. A. Pabiś signature: II K 682/22 ```

155015400001512_III_RC_000221_2012_Uz_2012-12-20_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III RC 221/12WYROKW IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJDnia 20 grudnia 2012 r.Sąd Rejonowy w Prudniku III Wydział Rodzinny i Nieletnichw składzie następującym:Przewodniczący: SSR Aleksandra Ciąglewicz-MiśtaŁawnicy : ---Protokolant: Emilia Salawapo rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2012 r. w Prudnikuna rozprawiesprawyz powództwa mał.A. N.zast. przezT. N.przeciwkoS. S.o podwyższenie alimentówIZasądza od pozwanegoS. S.na rzecz mał. powodaA. N.alimenty w kwocie po 1.300,00 zł /jeden tysiąc trzysta złotych / miesięcznie, płatne do rąk matki dzieckaT. N., poczynając od dnia 12.07.2012roku, do dnia 10-go każdego następującego po sobie miesiąca z góry z ustawowymi odsetkami w razie zwłoki w płatności którejkolwiek z rat, w miejsce alimentów zasądzonych wyrokiem SR w Prudniku z dnia 24.06.2008r w sprawie IIIRC 2/06 w kwocie po 1.000,00 zł miesięcznie;IIW pozostałym zakresie powództwo oddala;IIIKoszty zastępstwa procesowego między stronami wzajemnie znosi;IVNakazuje ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180,00zł tytułem opłaty sądowej od której strona powodowa była zwolniona;VWyrokowi w pkt. I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.Sygn. akt III RC 221/12UZASADNIENIE T. N., działając jako przedstawiciel ustawowy mał.A. N., pozwem wniesionym w dniu 12.07.2012r., skierowanym przeciwkoS. S.domagała się podwyższenia alimentów zasądzonych od pozwanego na rzecz mał. powoda wyrokiem Sądu Rejonowego w Prudniku w sprawie sygn. akt III RC 2/06 z kwoty 1000 zł do kwoty 1600 zł miesięcznie.Uzasadniając swoje stanowisko podniosła, że potrzeby małoletniego powoda wzrosły, albowiem syn rozpoczął naukę w szkole podstawowej. Ponadto podniosła, że jej sytuacja uległa zmianie, bowiem obecnie już nie mieszkaz matką i siostrą, wynajęła mieszkanie, za które płaci łącznie z mediami 1009 zł miesięcznie przy zarobkach 1857zł netto. Dodatkowo podniosła, że ze względu na jej sytuację finansową w utrzymaniu syna pomaga jej siostra. Koszt utrzymania syna wynosi średnio 2022 zł miesięcznie i obejmuje: wyżywienie - 500 zł, środki czystości - 97 zł, leki (w związku z jego częstymi infekcjamii wczesnodziecięcą astmę oskrzelową) - 76 zł, wizyty lekarskie stomatologiczne i laryngologiczne) oraz badania laboratoryjne - 109 zł, zajęcia karate - 40 zł, zajęcia plastyczne - 10 zł, lekcje języka niemieckiego - 280 zł, przedszkole - 259 zł, odzież - 285 zł, książki, basen, zabawki, kino, urodziny kolegówi koleżanek - 155 zł, inne (rolety w pokoju, walizka, tornister i piórnik) - 211 zł.Przedstawicielka ustawowa wskazała także w lipcu 2012r. wyjeżdża z synem na wakacje do Bułgarii, za co płaci na dwie osoby 4234 zł.Dalej wskazała, że pozwany nie utrzymuje z synem żadnego kontaktu i poza alimentami nie łoży na niego.W odpowiedzi na pozew pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie powództwa w całości.Uzasadniając swoje stanowisko wskazał, że w ocenie pozwanego wskazane w pozwie comiesięczne wydatki na rzecz małoletniego powoda znacznie przekraczają usprawiedliwione potrzeby małoletniego. W szczególności pozwany kwestionuje konieczność ponoszenia comiesięcznie następujących wydatków:- przedszkole - 259 zł - ten wydatek jest nieuzasadniony, bowiem jak podała matka małoletniego od września 2012r. dziecko zaczęło uczęszczać do szkoły podstawowej, zatem w chwili obecnej ponoszenie opłat za przedszkole jest zbędne i nie można go wliczać do comiesięcznych kosztów utrzymania dziecka;- inne (rolety do pokoju, walizka, tornister i piórnik) - 211 zł - nieuzasadnionym jest wliczenie do miesięcznych kosztów utrzymania dziecka pojedynczych zakupów w postaci: rolety do pokoju w cenie130 zł, walizka w cenie 299 zł, tornister w cenie 176 zł oraz piórnikw cenie 29,95 zł. Łączny koszt tych przedmiotów wynosi 634,95 zł.Matka podzieliła tę kwotę na 3 i wliczyła do comiesięcznych wydatków kwotę 211 zł. Z powyższego należy wywnioskować, że matka planuje kupować dziecku nowy tornister, walizkę i rolety co trzy miesiące, cow skali roku daje 4 tornistry, 4 walizki i 4 rolety na jeden rok kalendarzowy. Jest to zupełnie nieuzasadnione, bowiem z doświadczenia życiowego wynika, że takie artykuły przy intensywnym użytkowaniu wystarczą na co najmniej jeden rok, a przy normalnym użyciu, nawet na kilka lat. Zatem pozwany kwestionuje ten wydatek w kwocie 211 zł miesięcznie ze względu na jego jednorazowy charakter, zwłaszcza rolety, i uznaje taki wydatek wyłącznie do kwoty 50 zł miesięcznie.Dalej pełnomocnik zarzucił, że jeżeli chodzi o wskazany w pozwie koszt wyjazdu do Bułgarii w łącznej kwocie 4.234 zł - z czego koszt wyjazdu małoletniego to 1.029,80 zł - Pozwany nie uznaje takiego wydatku, mimo, że nie został on wliczony do kwoty alimentów. Po pierwsze, Pozwany nie jest obowiązany do ponoszenia kosztów związanych z wyjazdami wakacyjnymi matki małoletniego, a po drugie jest to wydatek poza zakresem usprawiedliwionych potrzeb małoletniego. Ponadto fakt, że matkę stać na ponoszenie wydatków takich jak podróże zagraniczne, mimo że jak sama twierdzi ma trudną sytuację finansową, świadczy jedynie o jej większych możliwościach zarobkowych lub majątkowych, niż to zostało ujawnionew pozwie.Pełnomocnik wskazał, że matka małoletniego określiła średni miesięczny koszt utrzymania dziecka na kwotę 2.022 zł. Jednakże od tej kwoty należy odjąć nieuzasadnione wydatki wskazane powyżej, które leżą poza zakresem usprawiedliwionych potrzeb małoletniego i których Pozwany nie uznaje. Po odjęciu tych wydatków, pozostaje kwota l .602 zł (2.022 zł - 259 zł - 161 zł =1.602 zł). Z powyższego wynika, że średnie miesięczne koszty utrzymania małoletniegoA. N.wynoszą obecnie ok. 1.600 zł, zatem pozwany uznaje za usprawiedliwione potrzeby małoletniego do kwoty 1.600 zł miesięcznie.Pełnomocnik zarzucił, że porównując usprawiedliwione potrzeby małoletniegoA. N.według stanu istniejącego w dacie orzekaniao alimentach tj. w wysokości ok. 2.446 zł miesięcznie, ze stanem w dacie orzekania o ich podwyższeniu, czyli obecnie w wysokości ok. 1.600 zł miesięcznie, stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie nie nastąpiło istotne zwiększenie się usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego do alimentacji.Przedstawione powyżej kwoty świadczą, że usprawiedliwione potrzeby małoletniego uległy wręcz zmniejszeniu o kwotę ok. 846 zł miesięcznie.Niezależnie od powyższego, porównując same koszty utrzymania dziecka określone przez matkę w chwili orzekania o alimentach na kwotę ok. 2.446 zł miesięcznie, z obecnymi kosztami utrzymania dziecka określonymi w pozwieo podwyższenie alimentów na kwotę ok. 2.022 zł miesięcznie, należy jednoznacznie stwierdzić, że koszty utrzymania małoletniego nie wzrosły, lecz zmniejszyły się o ok. 424 zł miesięcznie.Pełnomocnik zarzucił, że w tej sytuacji bezspornym jest, że nie występuje tu pierwsza z przesłanek uzasadniających podwyższenie alimentów tj. istotne zwiększenie się usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego do alimentacji.Ponadto pełnomocnik zarzucił, że porównując możliwości zarobkowei majątkowe zobowiązanego do alimentacjiS. S.według stanu istniejącego w dacie orzekania o alimentach, kiedy to pozwany zarabiał 2.602,79 netto GBP, ze stanem w dacie orzekania o ich podwyższeniu, czyli obecnie gdy zarabia 2.722,89 netto GBP, należy stwierdzić że w niniejszej sprawie nie nastąpiło istotne zwiększenie możliwości zarobkowychi majątkowych zobowiązanego do alimentacji. Wręcz przeciwnie; możliwości płatnicze pozwanego znacznie się pogorszyły. Pozwany ma obecnie na utrzymaniu dodatkowo drugiego małoletniego syna, który urodził się po wydaniu wyroku zasądzającego alimenty i w związku z tym zwiększyły się stałe comiesięczne wydatki pozwanego. Samo czesne za szkołę synaB.S.wynosi 408,50 GBP miesięcznie, nie mówiąc już o kosztach wyżywieniai leczenia dziecka. Ponadto pozwany jest obciążony kredytem hipotecznym, który będzie spłacał przez następne 23 lata oraz kosztami utrzymania domu, stałymi opłatami za media i ubezpieczenia, których nie jest w stanie zredukować.Pełnomocnik podkreślił, że wobec powyższego uznać należy, że nie występuje tu również druga z przesłanek uzasadniających podwyższenie alimentów tj. istotne zwiększenie możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego do alimentacji.Sąd ustalił następujący stan faktyczny:Wyrokiem z dnia 24 czerwca 2008r. w sprawie sygn. akt III RC 2/06 Sąd Rejonowy w Prudniku ustalił, żeS. S.jest ojcem mał.A. N.ur. dnia 17.08.2005r. wK., nie przyznał władzy rodzicielskiej ojcu dziecka a także zasądził od pozwanegoS. S.na rzecz mał.A. N.alimenty w kwocie 1000 zł miesięcznie, poczynając od dnia 17.08.2005r. do dnia 10-go każdego następującego po sobie miesiącaz góry z ustawowymi odsetkami w razie zwłoki w płatności którejkolwiek z rat.(dowód: wyrok z dnia 24.06.2008r. - akta III R 2/06 - załącznik do akt)W tym czasie mał. powód miał niecałe trzy lata. Od września 2007r. uczęszczał do przedszkola, w którym miesięczny koszt pobytu dziecka wynosił 186,80 zł.WtedyA. N.mieszkał z matką, ciocią i babciąw trzypokojowym mieszkaniu wG.. Opłaty związane z korzystaniemz mieszkania i zakupem opału wynosiły ok. 650 zł miesięcznie. MałoletniA.był alergikiem, stwierdzono u niego astmę oskrzelową. Często zapadał na infekcje dróg oddechowych, średnio dwa razy w miesiącu przyjmował antybiotyk, był też inhalowany.T. N.na lekarstwa syna przeznaczała średnio kwotę 250 zł miesięcznie. Od stycznia 2008r. leczony był u drS.wP.stosującą niekonwencjonalne metody leczenia m.in. homeopatięi akupunkturę. W okresie od stycznia do maja 2008r. na przejazdy doP., wizyty i lekarstwaT. N.przeznaczyła kwotę ok. 1.100,00 zł.W tym czasieT. N.od dnia 14.04.2005r. zatrudniona byław firmie(...)wW.i miesięcznie zarabiała netto 622,39 zł.W okresie od 7.12.2005r. do 31.08.2007r. przebywała na urlopie wychowawczym. Z Ośrodka Pomocy Społecznej wG.pobierała zasiłek rodzinny w kwocie 43 zł miesięcznie, dodatek dla samotnego rodzica w kwocie 220 zł miesięcznie oraz dodatek z tytułu urlopu wychowawczego w kwocie400 zł miesięcznie. Od września 2007r. zatrudniona była na stanowisku nauczyciela w Szkole Podstawowej nr l wG.i zarabiała miesięcznie netto 851,53 zł, uczyła języka angielskiego. Z OPS wG.pobierała świadczenia rodzinne w kwocie łącznej 218 zł miesięcznie.W okresie znajomości stron pozwanyS. S.pracował jako praktykant geodeta-urzędnik do Zarządzania Rzeczami Wartościowymi. Studiował kierunek związany z geodezją. Zarabiał 15 funtów na godzinę. Mieszkał w dwupokojowym mieszkaniu z basenem. Jeździł jeepem(...), planował wczasy wD.. Był rozwiedziony, nie miał dzieci. W sierpniu 2007r. zawarł związek małżeński na Wyspie Jersey. Żona pozwanegoK.była w ciąży i w lipcu spodziewała się narodzin dziecka. Pozwany był zatrudniony na stanowisku menadżera ds. zarządzania aktywami i miesięcznie zarabiał netto 2600 funtów. Spłacał kredyt hipoteczny zaciągnięty na zakup domu w kwocie 1657 funtów miesięcznie. Opłacał ubezpieczenie w kwocie 238 funtów, należności za media i bieżące utrzymanie domu w wysokości 190 funtów, kupował żywność za kwotę 350 funtów miesięcznie.(dowód: uzasadnienie wyroku - akta III R 2/06 - załącznik do akt)Obecnie mał. powód uczęszcza do I klasy szkoły podstawowej. Uczęszcza na zajęcia z plastyki, które wynoszą 10 zł miesięcznie, język niemiecki 280 zł miesięcznie, karate 40 zł miesięcznie. Matka uczy syna języka angielskiego także w doku.A. N.od wczesnych lat dziecięcych cierpi na alergię oraz na astmę, z tego powodu często choruje.T. N.jeździ z synem na naturoterapię - koszt to 360 zł jedna wizyta zalecane są dwie w roku. Syn bierze lek na odporność za 90 zł oraz leki stałe to łącznie 288 zł miesięcznie. Matka zakupuje jemu ubrania, obuwie, zabawki, książki, gry. Na ubrania wydaje kwotę 300 zł.Raz w roku matka wraz z powodem wyjeżdża na dwutygodniowe wakacje.W zeszłym roku byli w Bułgarii, dwa lata temu wZ.. Koszt wyjazdu syna do Bułgarii wynosił 1100 zł w formie all inclusive.T. N.obecnie pracuje, jej wynagrodzenie przez ten okres wzrosło o kwotę 300 - 400 zł. Awansowała z nauczyciela stażysty na kontraktowego i różnica wynagrodzenia wynika ze stopnia awansu. Obecnie zarabia 1950 zł netto. Otrzymuje z zakładowego funduszu świadczeń tzw. karpiowe 280 zł.T. N.nie otrzymała w 2012r. żadnego wyrównania wynagrodzenia.W chwili obecnej wynajmuje mieszkanie od osoby prywatnej, w którym mieszka z synem, sama ponosi koszty utrzymania tj. za mieszkanie, media, Internet łącznie ponad 1000 zł miesięcznie.W związku z przeprowadzką poniosła koszty w wysokości ok. 26.000 zł. Koszt przeprowadzki sfinansowała z części odsetek od alimentów, które otrzymała jednorazowo w dużej kwocie oraz pomogła jej siostra. Zakupiła synowi roletyi walizki. W 2011r. kupiła łóżko, materac, biurko i krzesło do biurka łącznie za 2357 zł. W sierpniu 2012r. zakupiła wyprawkę do szkoły za 1086 zł.Przedstawicielka ustawowa chciałaby zakupić synowi komputer, rower na wiosnę, potrzebuje telefonu, ma skrzywienie kręgosłupa potrzebuje lekcji pływania, musi nauczyć się pływać.T. N.nie ma samochodu, korzysta z komunikacji zbiorowej.W utrzymaniu pomaga jej siostra i mama, zapraszają ją wraz z mał.A.na obiady, opiekują się jej synem, siostra pomaga jej także finansowo.(dowód:- zaświadczenie o zarobkachT. N.k. 4- potwierdzenia przelewów k. 6-8, 10-11- faktury i rachunki VAT k. 9, 13, 15-19, 27, 29-32, 42, 44-49- zaświadczenieGminnego Ośrodka (...)k. 12- zaświadczenie z przedszkola k. 14, 28, 41, 43- potwierdzenia przelewów k. 21-25, 34-40- przesłuchanieT. N.k. 118) S. S.od czasu zasądzenia alimentów do chwili obecnej, jest nadal pracownikiem państwowej sfery budżetowej i uzyskuje miesięczne wynagrodzenie w kwocie 2.722,89 netto GBP (funt brytyjski).Pozwany nadal pozostaje w związku małżeńskim zK.S.i mają wspólnego małoletniego synaB.S.w wieku 4 lata.Pozwany utrzymuje się z wynagrodzenia za pracę, nie posiada majątku ruchomego ani nieruchomości. Dom, w którym zamieszkuje wraz z rodziną jest własnością banku, a pozwany zostanie jego właścicielem dopiero w 2033 roku. Do tego czasu pozwany ma spłacać kredyt hipoteczny za dom, którego miesięczna rata wynosi 958,63 GBP. Pozwany nie ma samochodu, do pracy jeździ komunikacją miejską. Pozwany od narodzin synaB.S.nie wyjeżdżał z rodziną na żadne wakacje. SynB.S.nie uczęszcza na żadne dodatkowe zajęcia pozalekcyjne, sportowe, czy plastyczne.Do stałych, miesięcznych wydatków pozwanego należą obecnie:- 958,63 GBP - rata kredytu hipotecznego za dom,- 397 GBP - podatek od nieruchomości, opłaty za media i utrzymanie domu,- 78 GBP - ubezpieczenie domu i kredytu hipotecznego,- 408,50 GBP - czesne za szkołę synaB.S.,- 410 GBP - wyżywienie 3 -osobowej rodziny,- 200 GBP - alimenty na małoletniegoA. N.,- 52,80 GBP - bilety komunikacji miejskiej dla pozwanego.(dowód:- korespondencja k. 66-72- tłumaczenie informacji o wynagrodzeniu k. 101-103- tłumaczenie aktu urodzenia małoletniegoB.R. S.k. 104-106- dokumenty dot. kredytu k. 107-111- informacja o wysokości czesnego k. 112)Pozwany płaci regularnie alimenty, nie kontaktuje się z synem. Mał. powoda w ogóle nie widział.T. N.także nie kontaktuje sięz pozwanym. Zwróciła się od niego tylko raz w sprawie podwyższenia alimentów, zanim założyła sprawę sądową.(dowód:- korespondencja k. 66-72- przesłuchanieT. N.k. 118)Sąd zważył, co następuje:Powództwo zasługuje na częściowe uwzględnienie.Przepisart. 96 kronakłada na rodziców obowiązek troski o fizycznyi duchowy rozwój dziecka. Zaś wedleart. 133 § 1 krorodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest w stanie utrzymać się samodzielnie. Stosownie do dyspozycjiart. 135 § 1 krozakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Zawsze jednak każde dziecko musi mieć zapewnione podstawowe warunki egzystencji w postaci wyżywienia zapewniającego jego prawidłowy rozwój fizyczny, stosowną do wieku odzież, środki na ochronę zdrowia, kształcenie podstawowe i zawodowe oraz na ochronę jego osoby i majątku. Przez ustawowe określenie "możliwości zarobkowe i majątkowe" rozumieć z kolei należy nie tylko zarobki i dochody rzeczywiście uzyskiwane ze swojego majątku, lecz te zarobki i te dochody, które osoba zobowiązana może i powinna uzyskiwać przy dołożeniu należytej staranności i przestrzeganiu zasad prawidłowej gospodarki oraz stosownie do swoich sił umysłowych i fizycznych [Z. Krzemiński, Alimenty i ojcostwo. Komentarz, Oficyna, 2008, wyd. III].Trafnie stwierdził Sąd Najwyższy, że "dopuszczalna jest każda postać świadczeń alimentacyjnych; mogą to być świadczenia pieniężne lub w naturze; jej wybór odpowiadać powinien celowi, jakiemu obowiązek ten ma służyć,i uwzględniać okoliczności każdego konkretnego przypadku" (wytyczne SN - 1987, teza VI). Na podstawieart. 135 § 2 krorealizacja obowiązku alimentacyjnego może polegać na osobistych staraniach o utrzymaniei wychowanie uprawnionego dziecka, które nie jest w stanie utrzymywać się samodzielnie, a także na takich staraniach względem osoby niepełnosprawnej. W ten sposób wykonuje go znaczna liczba matek samotnie wychowujących dzieci, jak też małżonków, którzy zajmując się dzieckiem, alimentują je,a zajmując się czynnościami określanymi jako "prowadzenie domu", przyczyniają się do zaspokajania potrzeb rodziny, którą przez swój związek małżeński założyły (art. 27 kro) [por. Henryk Dolecki (red.), Tomasz Sokołowski (red.), Marek Andrzejewski, Anita Lutkiewicz-Rucińska, Adam Olejniczak, Anna Sylwestrzak, Andrzej Zielonacki, Komentarz doart. 135 Kodeksu rodzinnegoi opiekuńczego].Wysuwane przez przedstawicielkę ustawową małoletniego powoda żądanie zmiany wysokości należnych alimentów swoją podstawę znajdujew treściart. 138 kro, zgodnie z którym, w razie zmiany stosunków, można żądać zmiany orzeczenia dotyczącego obowiązku alimentacyjnego. Warunkiem stosowania regulacji prawnej przewidzianej wart. 138 krojest zaistnienie zmiany stosunków, czyli zmiany polegającej na istotnym zwiększeniu się albo zmniejszeniu usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego lub możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego.W rozpoznawanej sprawie dla określenia wysokości alimentów była przede wszystkim ocena usprawiedliwionych potrzeb samego małoletniego powoda.W 2008r. mał. powód był w wieku przedszkolnym, nie uczęszczał na żadne dodatkowe zajęcia. Mieszkał z matką, ciocią i babcią w trzypokojowym mieszkaniu wG.. W tym czasie matka ponosiła koszty związanez zakupem leków i wizytami lekarskimi syna, gdyż choruje on na alergię i astmę oskrzelową.Obecnie małoletniA.uczęszcza do szkoły podstawowej, jego koszty utrzymania wzrosły w zakresie szkolnictwa - wyprawka do szkoły, koszty uczestniczenia w dodatkowych zajęciach. Matka małoletniego nadal ponosi koszty związane z zakupem dla niego leków oraz wizyt lekarskich.Ustosunkowując się do zarzutu pozwanego odnośnie wykazania przez matkę powoda kosztów związanych z zapewnieniem dziecku wypoczynku poza granicami kraju oraz zakupu rolet, tornistra i piórnika skonstatować należy, iż wydatki te należą do usprawiedliwionych potrzeb dziecka mieszczących się w dyspozycjiart. 96 kro.Podkreślić należy, iż ustalając zakres usprawiedliwionych potrzeb małoletniego powoda Sąd nie wziął pod uwagę wykazania przez matkę powoda kosztów związanych z opłatami za przedszkole, gdyż jak słusznie zauważył pełnomocnik pozwanego, wydatek ten jest nieusprawiedliwiony, gdyż dziecko uczęszcza już do szkoły podstawowej.Mają powyższe na uwadze, Sąd stoi na stanowisku, iż sytuacja małoletniego powoda uległa zmianie, albowiem wzrosły nie tylko potrzeby materialnew zakresie szkolnictwa (zakup podręczników, pomocy naukowych), lecz takżez etapu życia w jakim się znalazł, a mianowicie okresu intensywnego wzrostu, generującego zwykle większe wydatki niż w przypadku dzieci w wieku przedszkolnym.Analizując zaś status życiowy inicjującej w imieniu małoletniego powoda niniejsze postępowanie, uznać należy, iż jej sytuacja życiowa kształtuje się na podobnym poziomie co w 2008r. Przedstawicielka ustawowa w tym czasie zatrudniona była na stanowisku nauczyciela w Szkole Podstawowej nr l wG.i zarabiała miesięcznie netto 851,53 zł, uczyła języka angielskiego. Z OPS wG.pobierała świadczenia rodzinne w kwocie łącznej 218 zł miesięcznie. Jej wynagrodzenie przez ten okres wzrosło o kwotę 300 - 400 zł. Awansowała z nauczyciela stażysty na kontraktowego i różnica wynagrodzenia wynika ze stopnia awansu. Obecnie zarabia 1950 zł netto. Otrzymujez zakładowego funduszu świadczeń tzw. karpiowe 280 zł. Jednakże podkreślić należy, iż w 2008r. mieszkała wspólnie ze swoją matką i siostrą, a w chwili obecnej wynajmuje mieszkanie od osoby prywatnej, z tego też tytułu wzrosły koszty utrzymania mieszkania. Nie bez znaczenia pozostaje okoliczność, że nadal korzysta z pomocy materialnej swojej matki oraz siostry.Możliwości finansowe pozwanegoS. S.ocenić należało jako korzystne. Pozwany pracuje, co prawda ma na utrzymaniu żonę oraz dziecka, jednakże pozostawał w związku małżeńskim już 2008r., spodziewał się narodzin dzieckaB.. Jego wynagrodzenia nieznacznie wzrosło.Dokonując oceny sytuacji majątkowej pozwanego Sąd nie brał pod uwagę ciążących na nim zobowiązań z tytułu zaciągniętego kredytu. Jak wskazał SNw orzeczeniu z dnia 14 czerwca 1963 r. [III CR 70/63, OSN 64/6/116], "okoliczność, że ojciec dziecka jest dłużnikiem innej osoby, nie pozbawia dzieci prawa dochodzenia alimentów od ojca. Mają one interes prawny w uzyskaniu wyroku zasądzającego alimenty, aby móc egzekwować swoją należnośći partycypować w podziale funduszów uzyskanych w drodze egzekucji w zbiegu z innymi wierzycielami".Nie bez znaczenia dla rozpoznania niniejszej sprawy miała także okoliczność, iż z uwagi na spełnianie przez matkę małoletniego powoda obowiązku alimentacyjnego poprzez osobiste starania o jego utrzymaniei wychowanie, to na pozwanym ojcu powinien w większym niż na matce stopniu spoczywać obowiązek finansowego utrzymania dziecka.Mając więc na uwadze zdarzenia i ustalenia opisane wyżej, jak również zważając na fakt, iż potrzeby małoletniego powoda wzrosły, Sąd podniósł wysokość alimentów do kwoty po 1300 zł miesięcznie. Kwota ta zdaniem Sąduz jednej strony zaspokoi podstawowe potrzeby małoletniego powoda, a z drugiej mieści się w zakresie możliwości zarobkowych i majątkowych pozwanego.Na podstawieart. 481 § 1 i 2 kcSąd zasądził od pozwanego na rzecz małoletniego powoda ustawowe odsetki na wypadek zwłoki w płatności którejkolwiek z rat świadczenia.Z uwagi na częściowe uwzględnienie powództwa (w 50%) Sąd na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych przy zast.art. 100 kpcnakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa połowę opłaty sądowej od pozwu, która w niniejszej sprawie wynosiła 360 zł,a od uiszczenia której mał. powód był z mocy ustawy zwolniony.Sąd, znosząc wzajemnie koszty zastępstwa procesowego, oparł się także na dyspozycjiart. 100 kpc.Nadanie wyrokowi w pkt V rygoru natychmiastowej wykonalności znajduje uzasadnienie w treściart. 333 § 1 kpc.Mając powyższe na uwadze i powołane wyżej przepisy orzeczono jak w sentencji.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Prudniku date: '2012-12-20' department_name: III Wydział Rodzinny i Nieletnich judges: - Aleksandra Ciąglewicz-Miśta legal_bases: - art. 133 § 1 kro - art. 135 Kodeksu rodzinnego - art. 481 § 1 i 2 kc - art. 333 § 1 kpc recorder: Emilia Salawa signature: III RC 221/12 ```

150515150000503_I_C_001428_2017_Uz_2018-04-16_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt: I C 1428/17 upr. Na rozprawie dnia 16 kwietnia 2018 r. nie stawił się pełnomocnik powoda(...)Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą wW., zawiadomiony prawidłowo, wniósł o rozpoznanie sprawy pod jego nieobecność. PozwanyD. B.nie stawił się pomimo należytego zawiadomienia o terminie rozprawy, nie złożył żadnych wyjaśnień, ani też nie żądał przeprowadzenia rozprawy w swojej nieobecności. Odstąpiono od nagrywania na podstawieart. 157§2 KPC. Przewodniczący ogłosił wyrok zaoczny. Przewodniczący: Protokolant: WYROK ZAOCZNY W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 16 kwietnia 2018 r. Sąd Rejonowy w Kętrzynie I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: SSR Małgorzata Kłek Protokolant: starszy sekretarz sądowy Beata Bukiejko po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 kwietnia 2018 r. wK. sprawy z powództwa(...)Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą wW. przeciwkoD. B. o zapłatę powództwo oddala. UZASADNIENIE Powód,(...)Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą wW.wniósł o zasądzenie od pozwanegoD. B.kwoty 1285,10 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Ponadto wniósł o zasądzenie od pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu żądania powód wskazał, iż wierzytelność wynika z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych zawartej przez wierzyciela pierwotnego(...)z pozwanym o numerze 1.(...), na mocy której pozwany zobowiązany jest do uiszczenia na rzecz wierzyciela pierwotnego kwotę stanowiącą wartość przedmiotu sporu. Dalej powód przedstawił, iż na podstawie Porozumień z dnia 15.12.2009 r. do Umowy ramowej przelewu wierzytelności z dnia 14.12.2009 r nabył od wierzyciela pierwotnego(...)wierzytelność wobec pozwanego z tytułu zawartej przez wierzyciela pierwotnego z pozwanym umowy. Na dowód istnienia wierzytelności powód przedłożył Umowę ramową przelewu wierzytelności z dnia 14.12.2009 r. zawartą pomiędzy powodem i(...) Sp. z o.o., Porozumienie z dnia 15.12.2009 r. do Umowy ramowej przelewu wierzytelności wraz z wyciągiem z elektronicznego załącznika stanowiącego wykaz nabytych wierzytelności oraz wyciąg z Ksiąg Rachunkowych Funduszu Sekurytyzacyjnego. Na dochodzone pozwem roszczenie składa się kwota 100,42 zł stanowiąca wysokość zobowiązania pozwanego wynikającą z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, (która miała zostać wykazana w dokumentach księgowych załączonych do pozwu, a których to dokumentów nie załączono) oraz kwota 1184,68 zł stanowiąca wysokość skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie oraz wystawionych przez wierzyciela pierwotnego not odsetkowych. PozwanyD. B., zawiadomiony o terminie rozprawy , nie stawił się na rozprawie i nie zajął stanowiska w sprawie. Sąd ustalił, co następuje: W dniu 14.12.2009 r.(...) Sp. z o.o.z siedzibą wW.zawarła umowę ramową przelewu wierzytelności z(...)Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą weW.(poprzednia nazwa(...)Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny), zaś w dniu 15.12.2009 r. Porozumienie do tej umowy. (dowód: umowa ramowa przelewu wierzytelności – k. 8-9, porozumienie do Umowy ramowej przelewu wierzytelności k.9-10) Sąd zważył, co następuje: Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. Powód nie udowodnił tego, iż przysługuje mu jakiekolwiek roszczenie względem pozwanego, w szczególności nie wykazał nabycia przedmiotowej wierzytelności, ani nawet jej istnienia. Powód nie przedstawił bowiem dokumentów wykazujących swoje następstwo prawne, ani nawet potwierdzających fakt zawarcia oraz treść umowy łączącej pozwanego z poprzednikiem prawnym powoda. Przedłożone przez powoda Umowa ramowa przelewu wierzytelności z dnia 14.12.2009 zawarta pomiędzy powodem i(...)wraz z porozumieniem z dnia 15.12.2009 r. do tej umowy mogą stanowić dowód wyłącznie tego, że do zawarcia takiej umowy i porozumienia doszło, nie wykazują one natomiast, iż obejmowały m. in. wierzytelność wskazaną w pozwie. Zgodnie z w/w umową w przypadku wygrania przez cesjonariusza aukcji lub negocjacji dotyczących licytacji oferowanego wykazu wierzytelności cedent podpisze z cesjonariuszem Porozumienie o dokonaniu cesji wierzytelności objętych danym wykazem wierzytelności. Po zapłacie ceny cedent przekaże przygotowany na płycie CD wykaz wierzytelności , który był przedmiotem aukcji lub negocjacji a który będzie zawierał m.in. oznaczenie każdego dłużnika oraz wartość nominalną poszczególnych wierzytelności wraz z odsetkami. Z przekazania wykazu wierzytelności zostanie sporządzony protokół. Załączony do pozwu wyciągu z elektronicznego załącznika do Porozumienia z dnia 15.12.2009 r. do Umowy ramowej przelewu wierzytelności z dnia 14-12-2009 r. (k. 6) nie określa stron umowy ani też oznaczenia wykazu wierzytelności , które były przedmiotem porozumienia z dnia 15.12.2009 r. ( k. 9-10) , stąd nie wiadomo, czy wskazana w wyciągu z załącznika wierzytelność wobec pozwanego wchodziła w skład wykazu wierzytelności objętych tym porozumieniem. Wprawdzie powód przedłożył na poparcie swego roszczenia również wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego (k. 4), jednak wyciąg ten jako dokument prywatny w rozumieniuart. 245 kpcstanowi dowód wyłącznie tego, iż osoba, która go podpisała złożyła zawarte w dokumencie oświadczenie. Zgodnie z treściąart. 194 ust. 2 ustawy z 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnychwyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego pozbawiony jest mocy prawnej dokumentów urzędowych w postępowaniu cywilnym. Samo dokonanie zapisu w księgach funduszu o istnieniu wierzytelności nie wiąże się bowiem z domniemaniem prawnym, iż wierzytelność istnieje, brak bowiem jakiegokolwiek sposobu kontroli prawidłowości podstaw dokonywanych wpisów, poza ich prawidłowością formalną. O ile wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu potwierdza fakt dokonania cesji (nabycia wierzytelności), o tyle do wykazania skuteczności tego nabycia w świetle prawa cywilnego lub szerzej - do wykazania istnienia wierzytelności konieczne jest przedstawienie przez fundusz odpowiednich dowodów. Domniemanie zgodności z prawdą treści dokumentu w postaci wyciągu z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego nie obejmuje faktu istnienia wierzytelności nabytej przez fundusz sekurytyzacyjny w drodze przelewu. Jak wynika z powyższego, jest to dokument, który w postępowaniu cywilnym ma ograniczoną moc dowodową i w ocenie Sądu nie stanowi wystarczającego ani wiarygodnego dowodu na samodzielne potwierdzenie, że powodowi przysługuje określona wierzytelność, a tym bardziej na jej wysokość. Ciężar dowodu w zakresie wysokości i wymagalności roszczenia, osoby pozwanego, terminów płatności należności wynikających z umowy, momentu wypowiedzenia umowy, terminów płatności i naliczania odsetek od należności głównej, stosownie doart. 6 KCobciąża powoda. Tymczasem powód, na dowód istnienia swojej należności, poza umową ramową przelewu wierzytelności oraz w/w porozumieniem do tej umowy oraz wyciągiem z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego, nie przedstawił żadnego dowodu istnienia wierzytelności ani jej wysokości. Z przedłożonych dokumentów nie wynika natomiast ani wysokość zobowiązania pozwanego wobec wierzyciela pierwotnego ani terminy jego płatności, ani też zasadność czy terminy naliczania odsetek od należności głównej. Nie wiadomo wobec tego jakie były obowiązki stron i terminy spełnienia przez pozwanego określonego w umowie zobowiązania, ani jaka była pierwotna wysokość zobowiązania pozwanego. Brak pierwotnej umowy skutkuje również brakiem dowodu wymagalności dochodzonej przez stronę powodową kwoty. Powołanie w pozwie ogólnie dokumentów księgowych, z których wynikać mają kwoty dochodzone pozwem, wobec braku przedstawienia tych dokumentów, jest niewystarczające do wykazania wysokości dochodzonego pozwem roszczenia. Powód nie przedłożył żadnego dokumentu podpisanego przez pozwanego , z którego wynikałoby , że pozwany zawarł umowę , z której wynika dochodzona pozwem wierzytelność. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 kpc), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 kc). W myśl wskazanych przepisów to strony obowiązane są przedstawiać dowody, a Sąd nie jest władny tego obowiązku nawet wymuszać, ani – poza zupełnie wyjątkowymi sytuacjami – zastępować stron w jego wypełnieniu. Ciężar udowodnienia spoczywa na stronie, a ów ciężar rozumieć należy z jednej strony jako obarczenie strony procesu obowiązkiem przekonania sądu dowodami o słuszności swoich twierdzeń, a z drugiej konsekwencjami zaniechania realizacji tego obowiązku, lub jego nieskuteczności. Tą konsekwencją jest zazwyczaj niekorzystny dla strony wynik procesu. Nie można było również w przedmiotowej sprawie uznać, że pozwany nie przedstawiając swojego stanowiska w rzeczywistości uznał powództwo. Powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika procesowego, winien przejawiać staranność w wykazaniu zasadności powództwa. Brak merytorycznego zaprzeczenia jego twierdzeń przez pozwanego nie zwalniał go od wykazania podstawowych okoliczności wskazujących na zasadność żądania. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 7.11.2007 r. (II CSK 293/07), ciężar udowodnienia faktu należy rozumieć nie tylko jako obarczenie jednej ze stron procesu obowiązkiem przekonania sądu dowodami o prawdziwości swoich twierdzeń, ale również konsekwencjami zaniechania realizacji tego obowiązku lub jego nieskuteczności. Sąd jest zobligowany do uznania twierdzeń powoda przy bezczynności pozwanego jedynie w przypadku braku wątpliwości co do zasadności pozwu. W niniejszej sprawie natomiast powód nie przedłożył dowodów dostatecznie uzasadniających jego roszczenie. W konsekwencji należało stwierdzić, że powód nie udowodnił swojego roszczenia, choć był do tego zobowiązywany. Mając na względzie wszystkie powyższe okoliczności, powództwo należało oddalić.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Kętrzynie date: '2018-04-16' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Małgorzata Kłek legal_bases: - art. 157§2 KPC - art. 194 ust. 2 ustawy z 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych - art. 6 KC recorder: starszy sekretarz sądowy Beata Bukiejko signature: I C 1428/17 ```

152510000001503_III_Ca_001553_2021_Uz_2022-11-16_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III Ca 1553/21 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 16 listopada 2022 roku Sąd Okręgowy w Łodzi, III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym: Przewodniczący:Sędzia Marta Witoszyńska Protokolant: Milena Długosz po rozpoznaniu w dniu 19 października 2022 roku w Łodzi na rozprawie sprawy z powództwaA. S.iI. B. przeciwko(...) Spółce Akcyjnejz siedzibą wW. o zapłatę na skutekapelacji pozwanej od wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi z dnia 8 czerwca 2021 roku, sygn. akt I C 269/19 1 oddala apelację, 2 zasądza od(...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW.na rzeczA. S.kwotę 2700 (dwa tysiące siedemset) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Łodzi date: '2022-11-16' department_name: III Wydział Cywilny Odwoławczy judges: - Sędzia Marta Witoszyńska legal_bases: [] recorder: Milena Długosz signature: III Ca 1553/21 ```

152515050001006_II_K_001195_2019_Uz_2020-02-10_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II K 1195/19 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 lutego 2020 r. Sąd Rejonowy w Bełchatowie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: SSR Bartłomiej Niedzielski Protokolant: st. sekr. sąd. Jadwiga Jankowska przy udziale Prokuratora: ------------------ po rozpoznaniu na rozprawie 10 lutego 2020 r. sprawyA. T.ur. (...)weW.s.R.iK. z d. T. oskarżonego o to, że: w dniu 20 czerwca 2019 roku za pośrednictwem sieci internetowej, ze skutkiem wB.woj.(...), działając z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniemD. W.w postaci pieniędzy w wysokości 753 zł w ten sposób, że posługując się nieprawdziwymi danymi osobowymi, naserwisie (...)wystawił ofertę sprzedaży towaru w postaci „Basen ogrodowy(...)pod ID ogłoszenia(...)następnie po otrzymaniu pieniędzy wpłaconych z góry przez wymienioną w kwocie 753 zł na jego rachunek bankowy o nr(...)nie wysłał zamówionego przedmiotu przez co wprowadził w błąd pokrzywdzoną co do zamiaru wydania towaru, czym działał na szkodęD. W.; przy czym zarzucanego czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za przestępstwo podobne będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Bytomiu sygn. akt VIII K 103/17, tj. o czyn zart. 286 § 1 kkw zw. zart. 64 § 1 kk 1 uznajeA. T.za winnego tego, że w dniu 20 czerwca 2019 r. wZ.(woj.(...)) oraz wB.(woj.(...)), będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne i w ciągu 5 lat po odbyciu za nie co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pośrednictwem sieci internetowej, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniemD. W.w ten sposób, że posługując się nieprawdziwymi danymi osobowymi, wystawił na internetowymserwisie (...)ofertę sprzedaży towaru w postaci basenu ogrodowego(...)pod ID ogłoszenia(...), a następnie wprowadzając w błąd pokrzywdzoną odnośnie zamiaru wywiązania się z umowy sprzedaży i niezwłocznego wysłania jej zakupionej rzeczy, doprowadził wymienioną do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w wysokości 753 zł, które pokrzywdzona przelała na wskazany przez oskarżonego oraz należący do niego rachunek bankowy o nr(...)i pomimo zapłaty ceny nie otrzymała przedmiotu sprzedaży, czym działał na szkodęD. W., tj. czynu wyczerpującego znamionaart. 286 § 1 kkw zw. zart. 64 § 1 kki za to na podstawieart. 286 § 1 kkorazart. 33 § 2 kkwymierza oskarżonemu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych; 2 na podstawieart. 46 § 1 kkorzeka odA. T.na rzeczD. W.kwotę 753 (siedmiuset pięćdziesięciu trzech) złotych tytułem obowiązku naprawienia szkody; 3 zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.B. U.kwotę 516,60 zł (pięciuset szesnastu złotych i sześćdziesięciu groszy) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu; 4 pobiera odA. T.opłatę w kwocie 280 (dwustu osiemdziesięciu) złotych oraz zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 586,60 zł (pięciuset osiemdziesięciu sześciu złotych i sześćdziesięciu groszy) tytułem zwrotu wydatków.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Bełchatowie date: '2020-02-10' department_name: II Wydział Karny judges: - Bartłomiej Niedzielski legal_bases: - art. 286 § 1 kk recorder: st. sekr. sąd. Jadwiga Jankowska signature: II K 1195/19 ```

150515250001512_III_RC_000353_2016_Uz_2016-12-29_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III RC 353/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 grudnia 2016 r. Sąd Rejonowy w Olsztynie III Wydział Rodzinny i Nieletnich Przewodniczący: SSR Ada Wacław Protokolant: starszy sekretarz sądowy Iwona Świątkowska po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2016 r. w Olsztynie na rozprawie sprawy z powództwaG. S. przeciwkoM. S. o uchylenie obowiązku alimentacyjnego I uchyla z dniem 30 września 2016r. obowiązek alimentacyjny powodaG. S.wobecM. S.orzeczony wyrokiem Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 26 maja 2014r. w sprawie III RC 277/13 na kwotę 1500 zł miesięcznie; II odstępuje od obciążenia pozwanego kosztami procesu.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Olsztynie date: '2016-12-29' department_name: III Wydział Rodzinny i Nieletnich judges: - Ada Wacław legal_bases: [] recorder: starszy sekretarz sądowy Iwona Świątkowska signature: III RC 353/16 ```

151020200007006_XIV_K_000300_2014_Uz_2015-10-12_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt XIV K 300/14, 2 Ds. 2419/12 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 października 2015 r. Sąd Rejonowy w Słupsku w XIV Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący:SSR Ryszard Błencki Protokolant: sek. sąd. Ewa Leśniak przy udziale Prokuratora: Wiesława Adamkiewicza po rozpoznaniu w dniach 14 września i 12 października 2015 r. sprawyP. K. synaK.iI.z d.J. ur. (...)wS. oskarżonego o to, że: w dniu 26 marca 2012 r. wU., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru i w krótkich odstępach czasu, wspólnie i w porozumieniu zM. W., będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 2 lutego 2007 r. w sprawie II K 909/06 za przestępstwo zart. 279 § 1 k.k.na karę 2 lat pozbawienia wolności i po odbyciu tej kary w okresie od 18 czerwca 2010 r. do 18 kwietnia 2011 r. oraz od 5 lipca 2005 r. do 6 lipca 2005 r. oraz od 30 stycznia 2008 r. do 30 marca 2009 r. wybijając szyby w oknach przyczepu campingowej, usiłował dokonać kradzieży z włamaniem znajdujących się wewnątrz rzeczy, zamierzonego celu nie osiągając z uwagi na brak rzeczy dla niego wartościowych, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia antenę aluminiową zamontowaną na domku letniskowym o wartości 30 zł oraz przewód elektryczny 3 żyłowy z białą koszulką długości ok. 25 m o wartości 100 zł łączący domek z przyczepą, czym spowodował łączną szkodę w mieniuA. B.w wysokości 800 zł tj. o czyn zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 279 § 1 k.k.w zw. zart. 12 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k. 1 uznaje oskarżonegoP. K.w ramach zarzucanego mu oskarżeniem czynu za winnego tego, że w dniu 26 marca 2012 r. wU., w ciągu pięciu lat po odbyciu kary, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 2 lutego 2007 r. w sprawie sygn. akt II K 909/06 za przestępstwo zart. 279 § 1 k.k.na karę 2 lat pozbawienia wolności i po odbyciu tej kary w okresie od 5 lipca 2005 r. do 6 lipca 2005 r., w dniu 28 grudnia 2005 r., od 30 stycznia 2008 r. do 30 marca 2009 r., oraz od 18 czerwca 2010 r. do 18 kwietnia 2011 r., działając wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą, wybijając szyby w oknach przyczepy campingowej, usiłował dokonać kradzieży z włamaniem znajdujących się wewnątrz rzeczy, zamierzonego celu nie osiągając z uwagi na brak rzeczy dla niego wartościowych, czym spowodował łączną szkodę w mieniuA. B.w wyniku uszkodzenia mienia w wysokości 800,- złotych, tj. występku zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 279 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.przy zast.art. 4 § 1 k.k.(w brzmieniu obowiązującym w czasie popełnienia czynu, przed zmianami wprowadzonymi ustawą z dnia 20.02.2015 r.o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw- Dz. U. z 2015 r. poz. 396), i za jego popełnienie na podstawieart. 14 § 1 k.k.w zw. zart. 279 § 1 k.k.skazuje oskarżonego na karę roku pozbawienia wolności; 2 na podstawieart. 46 § 1 k.k.przy zast.art. 4 § 1 k.k.(w brzmieniu obowiązującym w czasie popełnienia czynu, przed zmianami wprowadzonymi ustawą z dnia 20.02.2015 r.o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw- Dz. U. z 2015 r. poz. 396) zobowiązuje oskarżonego do zapłaty na rzeczA. B.kwoty 800 (ośmiuset) złotych tytułem obowiązku naprawienia wyrządzonej szkody w całości, z tym, że jego odpowiedzialność z tego tytułu jest solidarna zM. W.w związku z orzeczeniem w punkcie III wyroku Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 30 września 2014 r. w sprawie sygn. akt XIV K 135/13; 3 na podstawieart. 69 § 1 i § 2 k.k.iart. 70 § 1 pkt 1 k.k.przy zast.art. 4 § 1 k.k.(w brzmieniu obowiązującym w czasie popełnienia czynu, przed zmianami wprowadzonymi ustawą z dnia 20.02.2015 r.o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw- Dz. U. z 2015 r. poz. 396) wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby 5 (pięciu) lat; 4 na podstawieart. 63 § 1 k.k.przy zast.art. 4 § 1 k.k.(w brzmieniu obowiązującym w czasie popełnienia czynu, przed zmianami wprowadzonymi ustawą z dnia 20.02.2015 r.o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw- Dz. U. z 2015 r. poz. 396) zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres jego zatrzymania od dnia 26 marca 2012 r. do dnia 27 marca 2012 r. przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności; 5 zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw.N. G.kwotę 619,92 (sześciuset dziewiętnastu 92/100) złotych, w tym podatek VAT, tytułem kosztów nieopłaconej obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu; 6 na podstawieart. 624 § 1 k.p.k.iart. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r.o opłatach w sprawach karnychzwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości, w tym kosztów wyznaczenia obrońcy z urzędu, obciążając nimi Skarb Państwa. Sygn. akt XIV K 300/14 UZASADNIENIE Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny : P. K.iM. W.zamieszkują wU.niedaleko od siebie i są kolegami. W dniu 26 marca 2012 roku w godzinach wieczornychP. K.iM. W., po spożyciu alkoholu, udali się na terenOśrodka (...)wU.z zamiarem dokonania kradzieży interesującego ich mienia. Na terenie ośrodka znajdowała się przyczepa campingowa stanowiąca własnośćA. B., na której zamontowany był przewód prowadzący do anteny znajdującej się na pobliskim domku letniskowym należącym również do niego. Około godz. 19:00 będąc na terenie tegoośrodka (...)działając wspólnie i w porozumieniu zabrali z tych budowli przewód elektryczny o wartości 100,- złotych i antenę aluminiową o wartości 30,- złotych w celu ich przywłaszczenia, po czym ukryli je poza terenem ośrodka, przenosząc je do pobliskiego lasu. W trakcie dokonywania tej kradzieży zdarzenie to zauważyłM. R. (1), wracający pobliską drogą z pracy w placówce Straży Granicznej przyulicy (...)i zgłosił to telefonicznie na Policję, po czym obserwował dalsze ich poczynania z ukrycia, czekając na przyjazd funkcjonariuszy. Następnie, w zamiarze dokonania kradzieży rzeczy z tej przyczepy,P. K.iM. W.wybili szyby w dwóch oknach, powodując łącznie straty w wysokości 800,- złotych, po czym dostali się do jej środka, skąd usiłowali dokonać zaboru mienia z wnętrza przyczepy, jednak nie zrealizowali tego zamiaru z uwagi na brak rzeczy dla nich wartościowych. Po przybyciu na miejsce zdarzenia policjantów obaj sprawcy tej kradzieży zaczęli uciekać w stronę lasu, jednak po krótkim pościgu o godz. 19:20 zostali zatrzymani. P. K.został wkrótce potem przebadany urządzeniem typu alkometr, które wykazało, że znajdował się on w stanie nietrzeźwości (0,91 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu). Łączna wartość skradzionych rzeczy na szkodęA. B.wyniosła kwotę 130,- złotych. Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowo wyjaśnień oskarżonegoP. K.(k. 483, 27, 36 i 108), zeznań pokrzywdzonegoA. B.(k. 483-484, 47v-48 i 366-367), zeznań pozostałych świadków:M. R. (1)(k. 486, 14v, 368-369) iM. J.(k. 492, 16v i 367-368), częściowo zeznań (i wyjaśnień)M. W.(k. 485, 31, 33, 105, 316-317), oględzin miejsca włamania wraz z dokumentacją fotograficzną (k. 7-9v, 39-45), oględzin miejsca ukrycia rzeczy wraz z dokumentacją fotograficzną (k. 10-11v, 12-13), oraz pozostałego materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej (k. 492-493). P. K.ma 37 lat, kawaler, bezdzietny, ma wykształcenie podstawowe, bez zawodu, ukończył kurs budowlany. Utrzymywał się z prac dorywczych, osiągał z tego tytułu dochód w kwocie ok. 800 złotych miesięcznie. Brak wartościowego majątku. Nie leczony psychiatrycznie, ani odwykowo. Był pięciokrotnie karany, ostatni raz w 2007 roku za czyn zart. 178a § 1 k.k.na karę ograniczenia wolności (vide:informacja z Krajowego Rejestru Karnegoz dnia 21.07.2015 r. - k. 471-472v). Stałe miejsce pobytu:(...)-(...) U.,ul. (...). OskarżonyP. K.nie przyznał sięw całości do popełnienia zarzucanego mu czynu, a będąc przesłuchiwany trzykrotnie każdorazowo odmówił składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania (k. 27, 36 i 108), wobec czego ujawniono te protokoły (k. 483), przed Sądem zaś nie składał wyjaśnień, gdyż rozprawa była prowadzona bez udziału oskarżonego (k. 482-483). JakkolwiekP. K.w swoich oświadczeniach cały czas nie przyznawał się do stawianego mu zarzutu, to jego stanowiska nie sposób zaaprobować. Jest ono bowiem niezgodne z prawdą, gdyż sprawstwo tego oskarżonego wynika nie tylko z faktu ujęcia go w bezpośrednim pościgu po ucieczce z miejsca przestępstwa, lecz z szeregu innych dowodów, tworzących spójną i logiczną całość, jak choćby z zeznań bezpośredniego świadka zdarzeniaM. R. (1), zbieżnych z nimi zeznań świadkaM. J., nadto oględzin miejsca przestępstwa, jak i miejsca ujawnienia ukrycia skradzionych rzeczy, a po części również zeznań (i wyjaśnień) współsprawcyM. W.. WprawdzieM. W.tylko w pewnym zakresie potwierdził swój udział w tym przestępstwie, starając się przekonywać, iż całe to zdarzenie, jego pobyt na terenie tego ośrodka wczasowego, jak i jego kolegi, mało charakter przypadkowy, bez zamiaru kradzieży czegokolwiek, a wybicie szyb w przyczepie campingowej miało wyłącznie na celu niejako „chuligańskie” zniszczenie mienia, lecz tych tłumaczeń nie można podzielić. Dlatego też, Sąd tylko częściowo dał wiarę zeznaniom (i wyjaśnieniom) tego sprawcy, w tym zakresie, w którym znajdują one potwierdzenie w ustalonym stanie faktycznym, w szczególności co do faktu wybicia szyb w tej przyczepie. Bez wątpienia bowiem, prezentując taki przebieg tego zdarzenia, wbrew innym oczywistym faktom, starał się on z jednej strony marginalizować swoją rolę w przedmiotowym zdarzeniu, a z drugiej, zasłaniając się stanem nietrzeźwości i niepamięcią, taką postawą zmierzał do uniknięcia odpowiedzialności karnej, we własnym, jak iP. K.interesie. Jego zeznania (i wyjaśnienia) w tej mierze są rażąco sprzeczne z zeznaniami świadków tego zdarzenia. Sąd niemal całkowicie dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonegoA. B., gdyż są one kategoryczne i rzezczowe, znajdując należyte oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Zeznania pokrzywdzonego cechuje konsekwencja, a także logika, są one przy tym przydatne do ustalenia rozmiarów szkody. Nie ustrzegł się on wprawdzie pewnych nieścisłości w swojej swobodnej relacji przed Sądem w tym procesie, jednakże w dużej mierze w racjonalny sposób wytłumaczył to po odczytaniu jego zeznań z dochodzenia oraz ze sprawy przeciwko współsprawcy. Jedynie w zakresie wyceny szkody tj. wartości wybitych okien w przyczepie campingowej, dostrzegając pewną zmianę jego zeznań, zwłaszcza zwiększanie finansowego wymiaru wynikłych strat, Sąd uznał za wiarygodne te jego wskazania, które zgłosił krótko po ujawnieniu włamania (z dnia 28 marca 2012 r.) wyceniając wówczas każdą z wybitych szyb na kwotę 400,- złotych, a za niewiarygodne wycenę szkód wskazywaną w kolejnych zeznaniach, przybierającą niemal postać szkody całkowitej, zbliżonej do globalnej wartości tej przyczepy, która nie został przecież w całości zniszczona. Za wiarygodne Sąd uznał również zeznania świadkówM. R. (1), strażnika granicznego, który wracając do domu po swojej służbie ujawnił to zdarzenie i zgłosił to telefonicznie, po czym obserwował poczynania sprawców tej kradzieży, orazM. J., funkcjonariusza Policji, który wskutek tego zgłoszenia i udziału w penetracji pobliskiego terenu, doprowadził do ujęcia obu złodziei. Ich relacje są spójne ze sobą, wzajemnie się też uzupełniają, stąd nie ma najmniejszych powodów, aby je kwestionować. Świadkowie Ci podtrzymali w całości - po ich odczytaniu - swoje zeznania złożone w toku dochodzenia, a z uwagi na znaczny upływ czasu od przedmiotowego zdarzenia, i charakter ich pracy zawodowej, zrozumiałe jest, iż nie pamiętali oni wszystkich okoliczności tej sprawy. Nie mieli oni przy tym żadnego interesu w tym, aby przedstawiać nieprawdziwe fakty, niekorzystne dlaP. K., czyM. W.. Wiarygodność dowodów z dokumentów nie budzi zaś wątpliwości. Zostały one (dokumenty urzędowe) sporządzone na potrzeby postępowania karnego, przez organy, instytucje i osoby do tego uprawnione, w zakresie ich kompetencji i w sposób przewidziany prawem. Identycznie należy ocenić walory opinii z zakresu identyfikacji daktyloskopijnej sporządzonej przez specjalistów Laboratorium Kryminalistycznego KWP wG., lecz z powodu stwierdzenia, iż nie jest możliwe dokonanie identyfikacji śladów daktyloskopijnych miała ona znikomą wartość dowodową. Sąd Rejonowy zważył, co następuje : Wina oskarżonego i okoliczności popełnienia przypisanego mu czynu nie budzą żadnych wątpliwości. Zebrany w sprawie materiał dowodowy, zdaniem Sądu, jednoznacznie wskazuje, iżP. K., współdziałając zM. W., dokonał w dniu 26 marca 2012 roku wU.na terenieOśrodka (...)kradzieży anteny aluminiowej zamontowanej na domku letniskowym o wartości 30,- złotych oraz przewodu elektrycznego trzyżyłowego w białej otulinie długości ok. 25 m o wartości 100,- złotych łączącego domek z przyczepą należącą doA. B., które ukryli w pobliskim lesie, oraz włamania do tej przyczepy campingowej, aby dokonać stamtąd kradzieży rzeczy ich interesujących, jednak nie zrealizowali tego zamiaru z uwagi na brak rzeczy dla nich wartościowych. JakkolwiekP. K.negował swoje sprawstwo w tej mierze całkowicie, aM. W.przyznał się tylko do wybicia tych szyb w przyczepie campingowej, nie wskazując motywów tego działania, niejako przekonując, iż cały ten incydent miał charakter przypadkowy, gdyż jego zamiarem, i jego kolegi, była chęć zbierania bursztynu. Musi zatem dziwić, iż tego zbieractwa nie realizowali na plaży, lecz na terenieośrodka (...), gdzie włamali się do przyczepy campingowej, wybijając w niej dwie szyby, co umożliwiło wtargnięcie do środka tej przyczepy. WprawdzieM. W.zasłaniając się w tym zakresie niepamięcią z powodu wypitego alkoholu, nie przedstawił dokładnego przebiegu tego włamania, i roli jaka każdy z nich odegrał, lecz te wyjaśnieniaM. W.co do tego faktu, nie dość że są kategoryczne, to są one zbieżne z zeznaniamiM. R. (2), jak iA. B., czy oględzinami miejsca tej kradzieży z włamaniem (vide:protokół oględzin miejsca włamania wraz z dokumentacją fotograficzną– k. 7-9v, 39-45), które z kolei nie pozostawiają wątpliwości co do tego, iż po wejściu do tej przyczepy przez wybite okno, osoba (osoby), która w niej przebywała wyszła z niej otwierając drzwi od wewnątrz, nie kradnąc nic z tego pomieszczenia. Nie ulega przy tym żadnych wątpliwości, iż zamiarem sprawców tego włamania nie była chęć zbierania tam bursztynu, gdyż takiego sugestie są naiwne i cyniczne, lecz kradzież rzeczy, które się tam znajdowały. Przekonują o tym dobitnie ich poczynania na terenie tego ośrodka, zaobserwowane w czasie rzeczywistym przezM. R. (1), i rzeczy ujawnione w lesie już po ujęcia obu sprawców (vide:protokół oględzin miejsca ujawnienia rzeczy pochodzących z kradzieży wraz z dokumentacją fotograficzną– k. 10-13), stąd nie ulega wątpliwości, iż taki właśnie mechanizm miało to zdarzenie. Z tychże dowodów jasno i jednoznacznie wynika to, iż oskarżeni nie znaleźli się w tym miejscu przez przypadek, działali tam bowiem razem, zgodnie współdziałając, nie wykluczone przy tym, iż w ramach wcześniej uzgodnionego podziału ról, dążąc do realizacji wspólnego celu (zaboru w celu przywłaszczenia rzeczy), i to w pełni świadomie. ŚwiadekM. R. (1)wyraźnie wskazał, że widział na terenie tego ośrodka dwóch mężczyzn, którzy dokonali kradzieży kabla wraz z anteną zamontowaną na domku letniskowymA. B., po czym wynieśli je poza teren ośrodka. Z zeznań świadka wynika wprost, że zobaczył on wewnątrz ogrodzenia ośrodka, na terenie którego znajdowała się przyczepa campingowa, mężczyznę zwijającego przewód, a także innego mężczyznę, który wynosił jakieś przedmioty z terenu ośrodka do lasu.M. R. (1)powiadomił o tym fakcie policję i dalej obserwował teren, na którym znajdowali się sprawcy, tak aby nie zostać przez nich dostrzeżonym. Jak wskazał, to następnie usłyszał odgłos wywarzanego wejścia do jakiegoś pomieszczenia, co jest wszak zbieżne z relacjąM. W., który jasno przyznał to, iż dokonał wybicia szyb w przyczepie campingowej. Świadek w sposób precyzyjny i rzeczowy opisywał to, co widział do czasu przyjazdu patrolu Policji. To właśnie ten świadek potwierdził fakt zaboru wskazanych rzeczy, a następnie ucieczki obu mężczyzn, których następnie zatrzymano i odebrano im ukryte mienie. Nie ulega przy tym kwestii spornej, iż nie był to eksces tego sprawcy, skoro cały czas współdziałał zP. K.dokonując przecież wspólnie z nim kradzieży rzeczy na szkodęA. B.. Naiwnym byłoby w takiej sytuacji założenie, iż po tej wcześniejszej kradzieży (przewodu elektrycznego łączącego przyczepę z domkiem oraz anteny z domku letniskowego) do samej przyczepy campingowej włamali się w innym celu niż dokonania kradzieży wartościowych rzeczy, czy też, że tego czynu dokonał tylko samM. W.. I już na koniec przywołać należy argument, iż w przeciwnym razie, gdybyP. K.nie brał udziału w tej kradzieży i włamaniu do przyczepy, to nie miałby powodu, aby uciekać po przybyciu patrolu Policji, zaś fakt jego ucieczki na widok interweniujących funkcjonariuszy Policji jest nad wyraz oczywisty, o czym przekonują nie tylko zeznaniaM. R. (1), ale iM. J.. Wysokość zgłoszonej szkody przezA. B.bezpośrednio po zdarzeniu, w realiach tej sprawy, nie budzi żadnych zastrzeżeń. Jak wynika z jego ówczesnych zeznań (k. 47v-48), choć czynił to tylko orientacyjnie, lecz dokonał tej wyceny w sposób wyważony, co do rzeczy skradzionych łącznie na kwotę 130,- złotych, uwzględniając realną wartość tych przedmiotów, a strat spowodowanych wybiciem szyb łącznie na kwotę 800,- złotych, z uwzględnieniem ich stopnia zużycia. Nadmienić wypada, iż pokrzywdzonyA. B.odzyskał wszystkie skradzione przedmioty (vide:pokwitowaniez dnia 28.03.2012 r. – k. 51), jednak szkoda spowodowana wybiciem szyb, mimo zasądzenia na jego rzecz stosownej należności wobec skazanego współpracyM. W.(vide:wyrok Sądu Rejonowego w Słupskuz dnia 30.09.2014 r., sygn. akt XIV K 135/13, zmieniony wyrokiem Sądu Okręgowego w Słupskuz dnia 24.03.2015 r., sygn. akt VI Ka 658/14 – k. 389-390, 419-422), nie została dotąd naprawiona (k. 484). Wskazać w tym miejscu wypada, iż określone w dyspozycjiart. 279 § 1 k.k.przestępstwokradzieży z włamaniemjest przestępstwem umyślnym, kwalifikowanym typem kradzieży, zatem do jego znamion należy zabór w celu przywłaszczenia cudzej rzeczy ruchomej. Pojęcie„włamania”było przedmiotem licznych wypowiedzi, zarówno w doktrynie i orzecznictwie sądowym, i aktualnie nie budzi wątpliwości, iż kradzież z włamaniem zachodzi wtedy, gdy sprawca zabiera rzecz w celu przywłaszczenia w następstwieusunięcia przeszkodymaterialnej, będącej częścią konstrukcjipomieszczenia zamkniętegolubspecjalnym zabezpieczeniemchroniącym dostęp do tej rzeczy (vide: m.in. uchwałę SN z dnia 25 czerwca 1980 r., sygn. akt VII KZP 48/78 - OSNKW 1980, nr 8, poz. 65; wyrok SN z dnia 3 lutego 1999 r., sygn. akt V KKN 566/98 - Orz. Prok. i Pr. 1999, nr 7-8). Jest to przestępstwo zaliczane zatem do tzw. celowościowej odmiany przestępstw kierunkowych. Ustawa wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym w tym przypadku jest przywłaszczenie cudzej rzeczy ruchomej. Następuje to z momentem objęcia rzeczy przez sprawcę w faktyczne władanie, celem jej przywłaszczenia (animus rem sibi habendi), kosztem jej właściciela, czyli w zamiarze postąpienia z przedmiotem zaboru tak, jakby się było jego właścicielem. Powyższe ujęcie znamion strony podmiotowej wyklucza możliwość popełnienia tego występku z zamiarem ewentualnym. Zamiar bezpośredni winien obejmować zarówno cel, jak i sam sposób działania zmierzający do zrealizowania tego celu. Ustawodawca wart. 13 § 1 k.k.definiuje zaś jakousiłowaniezachowanie podjęte w zamiarze popełnienia czynu zabronionego, bezpośrednio zmierzające do jego dokonania, które jednak nie następuje. Natomiastkradzieżpolega na samym zaborze w celu przywłaszczenia cudzej rzeczy ruchomej, i aktualne są w tej mierze wszystkie powyższe uwagi, rzecz jasna z pominięciem samej istoty włamania. Zważywszy natomiast na wysokość szkody, jeżeli wartość przedmiotu kradzieży tzw. zwykłej, nie przekracza ¼ minimalnego wynagrodzenia (aktualnie od dnia 1 stycznia 2015 roku – jest to kwota 437,50 złotych), to taki czyn stanowi wykroczenie z art. 119 § 1 k.w.. Jest to konsekwencja zmian wprowadzonych ustawą z dnia 27 września 2013 rokuo zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw(Dz. U. z 2013 r. poz. 1247), któraz dniem 9 listopada 2013 rokudokonała podwyższenia wysokości szkody, która rozgranicza przestępstwo od wykroczenia. Do tej daty, a zatem również w dniu popełnienia tego czynu, który był przedmiotem tego postępowania, wykroczeniem był czyn, którego wartość przedmiotu kradzieży nie przekraczała 250,- złotych. Czyn ten w tym zakresie, jakim była kradzieżanteny aluminiowej zamontowanej na domku letniskowym (o wartości 30 zł) oraz przewodu elektrycznego (o wartości 100 zł) łączącego domek z przyczepą, jak każde wykroczenie, z uwagi na wszczęcie postępowania w okresie rocznym, uległprzedawnieniu karalnościz upływem dwóch lat od popełnienia tej kradzieży (art. 45 § 1k.w.), co wymagało w tej sytuacji pominięcia tego fragmentu jego zachowania przestępczego w opisie i w konstrukcji prawnej, poprzez eliminację ciągłości (iart. 12 k.k.) tego czynu. Owspółsprawstwiemoże być mowa zaś wtedy, gdy dwie lub więcej osób, działając razem, w porozumieniu, realizuje czyn zabroniony, przy czym owo porozumienie musi nastąpić przed lub w trakcie tej realizacji, jego forma jest dowolna, a istotę wyczerpuje uzgodnienie popełnienia wspólnie przestępstwa. Zatem nie budzi kwestii, iżwykonuje czyn zabroniony wspólnie i w porozumieniu z inną osobą (art. 18 § 1 k.k.) także ten, kto nie biorąc osobiście udziału w czynności sprawczej tego czynu, swoim zachowaniem zapewnia realizację uzgodnionego z tą osobą wspólnego przestępczego zamachu(vide: postanowienie SN z dnia 20.04.2004 r., sygn. V KK 351/03 – OSNKW 2004/5/53).Znamię współsprawstwa realizuje się bowiem nie przez wymóg, aby każdy ze współuczestników dokonał wszystkiego, co należy do znamion danego przestępstwa, decydujące jest natomiast to, czy współdziałający dążyli do tego samego celu wspólnymi siłami(communi auxilio)w ramach wspólnego porozumienia(communi consilio) – tak też postanowienie SN z dnia 10.03.2006 r., sygn. V KK 293/03 – OSNwSK 2006/1/570. Porozumienie może być zaś zawarte nie tylko przed akcja przestępczą, ale i w jej trakcie, w sposób wyraźny lub konkludentny (dorozumiany). I nawet nagłe i spontaniczne działanie jednego ze sprawców akceptowane przez pozostałych umożliwia przyjęcie, że każdy ze współsprawców wykonał czyn zabroniony w całości. Decydujące znaczenie ma bowiem to, że każdy ze sprawców świadomie dąży do tego samego celu, obejmując swoim zamiarem urzeczywistnienie wszystkich przedmiotowych znamion czynu zabronionego, i współdziała w akcji przestępczej, akceptując działania innych i traktując je jak własne. Odnosząc te uwagi na grunt niniejszej sprawy, to stwierdzić wypada, iż zebrany materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje na to, iż oskarżonyP. K., działając wspólnie i w porozumieniu zM. W., obejmował swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim (kierunkowym), nie tylko to, że pokonują określone zabezpieczenie chroniące rzeczy znajdujące się w przyczepie campingowej przed kradzieżą, ale i to, że chcą dokonać ich zaboru w celu przywłaszczenia, i jednocześnie chciał on (jak i współsprawca) wypełnienia tych znamion. Wszak do istoty włamania należy nie tylko wdarcie się do zamkniętego pomieszczenia, ale i usunięcie przeszkody, która chroni dostęp do rzeczy, a przecież sprawcy, aby dostać się do wnętrza przyczepy musieli wybić szyby w oknach, co też uczynili. Pokonanie tej przeszkody wprawdzie umożliwiło obu oskarżonym dostęp do wnętrza przyczepy, lecz z uwagi na brak rzeczy dla nich wartościowych, nie dokonali oni ich zaboru w celu przywłaszczenia. I na koniec tej oceny prawnej czynu oskarżonegoP. K., wskazać wypada, iż jest oczywiste, że aby dostać się do środka pomieszczenia i ukraść z niego interesujące go i jego kolegę przedmioty, usuwając przeszkodę uniemożliwiającą ten zabór,P. K.(i współdziałający z nimM. W.) faktycznie dokonali też uszkodzenia przyczepy campingowej, wybijając w niej szyby w oknach (vide:protokół oględzin miejsca włamania wraz z dokumentacją fotograficzną– k. 7-9v, 39-45). Niewątpliwym jest, żedo znamion przestępstwa włamania określonego wart. 279 § 1 k.k.należy, obok kradzieży mienia, usunięcie przeszkody materialnej zamykającej dostęp do tego mienia. Przestępstwo to, jakkolwiek obejmuje dwie czynności wykonawcze, z których każda mogłaby być przyjęta jako wyczerpująca znamiona odrębnych przestępstw zart. 288 § 1 k.k.i zart. 278 § 1 k.k., w istocie stanowi jeden czyn jako zdarzenie faktyczne i jedno przestępstwo o surowszej kwalifikacji z uwagi na to, że zabór mienia związany jest z usunięciem przeszkody materialnej(vide: wyrok SN z dnia 06.11.2003 r., sygn. akt II KK 5/03 – LEX nr 82307). Oznacza to, iżmiędzyart. 279 k.k.iart. 288 k.k.w zasadzie zachodzi zbieg pomijalny (na zasadzie konsumpcji), ponieważ typowo zniszczenie lub uszkodzenie rzeczy, jaką jest zabezpieczenie, jest uwzględnione już w samym pojęciu włamania(vide: wyrok SN z dnia 18.09.1987 r., sygn. akt IV KR 214/87 - OSNPG 1988, nr 10, poz. 102). Z tego względu, z uwagi na wysokość szkody wyrządzonej z tego tytułu, brak było podstaw do ujmowania w opisie czynu tych okoliczności, które miałyby uzasadniać kwalifikację tego przestępstwa jako wyczerpującego również znamiona czynu zart. 288 § 1 k.k.. Podkreślić wypada, iż sam rodzaj zabezpieczenia, jego skuteczność czy łatwość pokonania nie ma żadnego znaczenia dla stwierdzenia włamania, jeżeli tylko z charakteru zabezpieczenia wynika zamiar użytkownika niedopuszczenia do niego niepowołanych osób (por. wyrok SN z dnia 15 sierpnia 1985 r., sygn. akt I KR 212/85 - OSNKW 1986, nr 11-12, poz. 97). W sprawie tej nie zachodzą jakiekolwiek okoliczności wyłączającewinęP. K.. Jest on bowiem osobą dorosłą, dojrzałą, świadomą obowiązującego prawa, zasad współżycia społecznego, jak i swoich praw oraz obowiązków, stąd jego poczytalność w tej mierze nie nasuwa żadnych wątpliwości. Miał on też możność rozpoznania bezprawności swojego czynu, tym bardziej, że za podobny występek był już karany. W świetle powyższych rozważań uznać należy, iż wyjaśnienia oskarżonegoP. K.w tym zakresie, w którym są zgodne z ustaleniami faktycznymi polegają na prawdzie, w tej zaś części, w której są rażąco sprzeczne z zebranym w tej sprawie materiałem dowodowym, stanowią nieudolną linię jego obrony zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności karnej za dokonane przestępstwo, a jego czyn wyczerpuje znamiona zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 279 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k., albowiem dopuścił się on tego czynu przed upływem pięcioletniego okresu po odbyciu w czasie: od 5 lipca 2005 r. do 6 lipca 2005 r., w dniu 28 grudnia 2005 r., od 30 stycznia 2008 r. do 30 marca 2009 r., oraz od 18 czerwca 2010 r. do 18 kwietnia 2011 r., kary 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności orzeczonej prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 2 lutego 2007 r., sygn. akt II K 909/06, za przestępstwo podobne, tj. czyn zart. 279 § 1 k.k.(vide:wyrok Sądu Rejonowego w Słupskuz dnia 2 lutego 2007 r., sygn. akt II K 909/06 – k. 90-92;informacje z systemu(...)z dnia 14.09.2015 r. – k. 479-481v). Jednocześnie Sąd zmienił opis przypisanego oskarżonemuP. K.czynu, i jego kwalifikację prawną, stosownie do poczynionych ustaleń, wyżej wskazanych, ustalając, iż nie działał on w warunkach ciągłości czynu wskutek przedawnienia karalności kradzieży rzeczy, tj.anteny aluminiowej zamontowanej na domku letniskowym o wartości 30 zł oraz przewodu elektrycznego trzyżyłowego z białą koszulką długości ok. 25 m o wartości 100 zł łączącego domek z przyczepą, co było wykroczeniem, i eliminując znamiona zart. 12 k.k., nie wychodząc przy tym poza granice oskarżenia. Oceniając zaś czyn oskarżonego pod kątem dyspozycjiart. 4 § 1 k.k., w związku ze zmianami w tym zakresie wprowadzonymi wkodeksie karnymod dnia 1 lipca 2015 roku ustawą z dnia 20 lutego 2015 r.o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw(Dz. U. z dnia 20 marca 2015 r., poz. 396), zwłaszcza pod kątem zakazu orzekania probacji kary pozbawienia wolności w stosunku do sprawcy uprzednio skazanego na karę pozbawienia wolności (art. 69 § 1 k.k.), to ustawa obowiązująca w czasie popełnienia tego przestępstwa, przy braku ustawowych przeciwwskazań do ponownego skorzystania wobec niego z instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary, jest dla niego względniejsza, i z tego względu do oceny prawnokarnej tego czynuP. K.należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio,w brzmieniu obowiązującym w czasie popełnienia czynu, przed zmianami wprowadzonymi ustawą z dnia 20.02.2015 r.o zmianie ustawy …, która jest przez towzględniejsza dla sprawcy. Z tego względu konieczne też było powołanieart. 4 § 1 k.k.w sentencji wyroku. Przystępując dowymiaru karySąd potraktował jako okoliczności obciążające wobec oskarżonegoP. K.: wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu przez niego popełnionego oraz wysoki stopień jego winy. Wskazują na to przede wszystkim nie tylko rozmiary wyrządzonej szkody, ale także motywacja i sposób działania oskarżonego i towarzyszącego mu współsprawcy, świadczące o tym, że nie było to przypadkowe zdarzenie, lecz przestępstwo zaplanowane i ich wspólnymi siłami realizowane. Dopuścili się oni zamachu na sferę cudzej własności, działając umyślnie, z zamiarem kierunkowym osiągnięcia korzyści majątkowej, okazując brak poszanowania dla pracy i dorobku innych osób. Na niekorzyść oskarżonego działa również nagminność tego rodzaju zachowań, tzn. przestępstw przeciwko mieniu, przejawiająca się w znacznej ilości podobnych spraw, wpływających do tutejszego Sądu Rejonowego, jak i jego działanie pod wpływem alkoholu (vide:protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznymz dnia 26.03.2012 r. – k. 5). Istotną okolicznością obciążającą oskarżonego jest też jego kilkakrotna uprzednia karalność, gdyż mimo stosunkowo młodego wieku był on już pięciokrotnie karany, i to za różnego rodzaju przestępstwa (vide:informacja z Krajowego Rejestru Karnegoz dnia 21 lipca 2015 r. – k. 471-472v), w tym dwa razy za przestępstwa przeciwko mieniu (vide:wyrok Sądu Rejonowego w Słupskuz dnia 06.12.2004 r., sygn. akt XIII K 1629/04 – k. 82;wyrok Sądu Rejonowego w Słupskuz dnia 2 lutego 2007 r., sygn. akt II K 909/06 – k. 90-92), a czynu tego dopuścił się w warunkach recydywy zart. 64 § 1 k.k., które świadczą o jawnym z jego strony i lekceważącym podejściu do orzeczeń sądowych i nieskuteczności orzekanych wobec niego kar. Brak jest w sprawie okoliczności łagodzących. Mając te okoliczności na uwadze Sąd skazał oskarżonegoP. K.- z mocyart. 14 § 1 k.k.w zw. zart. 279 § 1 k.k.na karę roku pozbawienia wolności. Jakkolwiek oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, to przeciwko wymierzeniu mu kary grzywny obok kary pozbawienia wolności (na zasadzieart. 33 § 2 k.k.) przemawia wzgląd na orzeczony środek karny zart. 46 § 1 k.k.. Niewątpliwie, czyn którego dopuścił się oskarżony jest poważnym przestępstwem, wysoce społecznie szkodliwym, i nie może być on uznany za czyn błahy. Wysoki też jest stopień zawinieniaP. K.. Jednakże, mimo szeregu okoliczności obciążających, w ocenie Sądu, istnieją podstawy do tego, aby skorzystać wobec oskarżonego z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności, mimo jego uprzedniej karalności. Do takiej oceny skłania przede wszystkim w tym przypadku postawa życiowa oskarżonego, który od czasu ostatniego skazania w sprawie XIII K 598/07 Sądu Rejonowego w Słupsku, tj. od 10 kwietnia 2007 roku (vide:wyrok Sądu Rejonowego w Słupskuz dnia 10.04.2007 r., sygn. akt XIII K 598/07 – k. 820-81), i po zakończeniu odbycia orzeczonej kary pozbawienia wolności w innej sprawie, co miało miejsce w dniu 12 września 2011 roku (vide:informacja z systemu(...)z dnia 14.09.2015 r. – k. 479), nie dopuścił się już innego przestępstwa, za które zostałby prawomocnie skazany. To pokazuje z kolei, iż od tego czasu zmienił on swoje zachowanie zasadniczo i przestrzegał zasad porządku prawnego, a od ponad trzech lat nie ma również żadnych sygnałów o jego niewłaściwym zachowaniu. Mając na uwadze wskazane okoliczności, Sąd uznał, że zachodzą warunki do tego, aby skorzystać wobec tego oskarżonego z mocyart. 69 § 1 i § 2 k.k.iart. 70 § 1 pkt 1 k.k.z warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności, na maksymalnie długi okres próby pięciu lat, gdyżP. K.daje należytą gwarancję, iż nie popełni ponownie przestępstwa, skoro przez okres tylu już lat potrafił żyć praworządnie, i będzie to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary. Dla wzmocnienia aspektu wychowawczego kary, i rekompensaty pokrzywdzonemuA. B.wyrządzonej mu szkody, tytułem środka karnego, na podstawieart. 46 § 1 k.k., orzeczono obowiązek naprawienia wyrządzonej szkody w całości, poprzez zapłatę kwoty 800 (ośmiuset) złotych z tym, że odpowiedzialnośćP. K.z tego tytułu jest solidarna z odpowiedzialnościąM. W.w związku z orzeczeniem w punkcie III wyroku Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 30 września 2014 r. w sprawie sygn. akt XIV K 135/13 (k. 389-390, 419-419v). Dodać wypada, iżpozew cywilnyz dnia 21.03.2013 r. wniesiony przez Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Słupsku na rzecz pokrzywdzonegoA. B.przeciwko oskarżonemuP. K.(k. 189), wskutek uchylenia na mocy ustawy z dnia 20 lutego 2015 rokuo zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw(Dz. U. z 2015 poz. 396) przepisów dotyczących powództwa cywilnego, pozostawiony musiał zostać w tym zakresie w aktach bez merytorycznej decyzji. Zdaniem Sądu, orzeczone kara i środek karny są współmierne do stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, stopnia jego winy, wyrządzonej szkody, i jako takie winny osiągnąć wobecP. K.cele zapobiegawczo-represyjne, wdrażając go raz jeszcze do przestrzegania w przyszłości porządku prawnego, jak też cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Na mocyart. 63 § 1 k.k.Sąd zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie na skutek zatrzymania od dnia 26 marca 2012 r. do dnia 27 marca 2012 r. (vide:protokół zatrzymania osobyz dnia 26.03.2012 r. – k. 19). O należności za obronę oskarżonego z urzędu orzeczono na podstawieart. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. –Prawo o adwokaturze(Dz. U. Nr 16, poz. 124 ze zm.) w zw. z§ 2 ust. 2 i 3 oraz § 14 ust. 2 pkt 3w zw. z§ 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu(Dz. U. Nr 163 poz. 1348 z późn. zm.). Natomiast z mocyart. 624 § 1 k.p.k.w zw. zart. 626 § 1 k.p.k.iart. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r.o opłatach w sprawach karnychSąd zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, mając na uwadze te same okoliczności, które stały na przeszkodzie wymierzeniu mu kary grzywny, jak i konieczność kompensacji pokrzywdzonemu wszystkich strat materialnych.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Słupsku date: '2015-10-12' department_name: XIV Wydział Karny judges: - Ryszard Błencki legal_bases: - art. 69 § 1 i § 2 k.k. - art. 624 § 1 k.p.k. - 'art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. ' - 'art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. – ' - § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r recorder: sek. sąd. Ewa Leśniak signature: XIV K 300/14 ```

152515250000503_I_C_001651_2016_Uz_2017-04-13_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 1651/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 13 kwietnia 2017 r. Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia SR Jolanta Szczęsna Protokolant: st. sekr. sądowy Karolina Bieniek po rozpoznaniu w dniu 13 kwietnia 2017 roku w Tomaszowie Mazowieckim na rozprawie sprawy z powództwaB. (...)Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego wG. przeciwkoE. M. o zapłatę oddala powództwo. Podpisała Sędzia (-) Jolanta Szczęsna. UZASADNIENIE PowódB. (...)Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz InwestycyjnyZ.wG.wniósł powództwo o zapłatę 10201,03 zł z ustawowymi odsetkami i kosztami procesu do Sądu Rejonowego w Elblągu. Na uzasadnienie pozwu powód podał, iż w księgach firmy widniało zadłużenie pozwanej, przysługujące mu na podstawie porozumienia zawartego z pozwaną w 2013 roku. Powód nabył wierzytelność, wynikającą z umowy debetu z dnia 21 lipca 2012 roku na mocy umowy kupna-sprzedaży wierzytelności. /vide: pozew k. 3 - 4 akt/. Nakazem zapłaty, w postępowaniu upominawczym Sądu Rejonowego w Elblągu z dnia 25 marca 2016 roku uwzględniono powództwo w całości. /vide: nakaz zapłaty Sądu Rejonowego w Elblągu k. 14 akt/. PozwanaE. M.wniosła od powyższego nakazu sprzeciw, w wyniku czego nakaz zapłaty utracił moc prawną /art. 505 § 1 k.p.c./. W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wniosła o oddalenie powództwa, powołując się na zarzut przedawnienia roszczenia. Zarzuciła, że pozwany nękał ją wiele razy dziennie telefonami, zastraszył psychicznie i wiedząc, że dłużniczka nie żyje od 2009 roku, a dług jest przedawniony doprowadził do takiego stanu psychicznego, w którym podpisała dokument porozumienia, nie zdając sobie sprawy z jego konsekwencji prawnych. /vide: sprzeciw od nakazu zapłaty k. 18 i 23 – 24 akt/. Postanowieniem z dnia 22 lipca 2015 r. Sąd Rejonowy w Elblągu stwierdził swoją niewłaściwość miejscową i przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu w Tomaszowie Mazowieckim. /vide: postanowienie z dnia 22 lipca 2016 roku, k. 30 akt/. W odpowiedzi na sprzeciw powód podtrzymał powództwo w całości. Podał, że w dniu 21 lipca 1997 rokuM. B.zawarła z(...) Bank (...) S.A.- poprzednikiem prawnym powoda - umowę rachunku oszczędnościowo - rozliczeniowego, ale 15 stycznia 2009 roku zmarła, a powstałe zadłużenie z tytułu umowy zobowiązała się spłacić pozwana. Powód nabył roszczenie na mocy umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 12 stycznia 2012 roku zawartej z(...) S.A. Powód wskazał, że zgodnie zart.117 § 2 k.c.„po upływie terminu przedawnienia ten, przeciw komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się zarzutu przedawnienia”. Powołał się na orzecznictwo Sądu Najwyższego, zgodnie z którym uznanie długu, pertraktacje dłużnika z wierzycielem na temat rozłożenia długu na raty, a także zawarcie ugody pozasądowej, to okoliczności, które wskazują na zamiar zrzeczenia się przedawnienia. Pozwana zobowiązała się spłacić w całości zadłużenie, wynikające z zawarcia umowy bankowej zM. B.. Powód potraktował to oświadczenie za uznanie długu, co skutkowało zrzeczeniem się zarzutu przedawnienia wobec powoda. /vide: odpowiedź na sprzeciw k. 49 - 42 akt/. Pozwana nie odniosła się do treści tego pisma. Na rozprawie w dniu 13 kwietnia 2017r., przeprowadzonej pod nieobecność stron, prawidłowo zawiadomionych o terminie, Sąd dopuścił dowód z dokumentów, przedłożonych przez powoda, a w szczególności umowy o wydanie karty kredytowej, umowy kredytu odnawialnego, odpisu skróconego aktu zgonu, wniosku o rozłożenie należności na raty, odpisu postanowienia o ustanowieniu opieki nad małoletnim, informacji o stanie zadłużenia, wniosku o zawarcie porozumienia oraz porozumienia, wezwania przedsądowego i obliczenia należności . /vide: protokół rozprawy k. 76 akt/. Na tej podstawie Sąd ustalił i następnie zważył, co następuje: Umową rachunku oszczędnościowo – rozliczeniowego z dnia 21 lipca 1997 roku zawartą pomiędzy(...).P. aM. B.Bank otworzył dla niej konto osobiste. /vide: kserokopia umowy k. 47 – 46 akt/. Umową o kredyt odnawialny na rachunku oszczędnościowo – rozliczeniowym z dnia 17 listopada 1998 roku bank upoważniłM. B.do zadłużania się na koncie osobistym do kwot 1200 zł /limit kredytowy/. /vide: kserokopia umowy k. 43 – 50 akt/. W dniu 24 lipca 1999 rokubank (...)zawarł zM. B.umowę o wydanie i używanie międzynarodowej kart(...). /vide: kserokopia umowy o wydanie i używanie międzynarodowej karty PKO Ekspres k. 51 akt/. Umową kredytu odnawialnego dla posiadacza superkonta z dnia 17 listopada 2002 roku bank udzieliłM. B.kredytu odnawialnego na bieżące potrzeby w kwocie 1200 zł. /vide: kserokopia umowy kredytu odnawialnego k. 52- 53 akt/. Wreszcie w dniu 7 lipca 2004 roku(...) Bank (...)zawarł zM. B.umowę nr (...)o wydanie i używanie karty(...)z limitem dziennym 500 zł i limitem operacji płatniczych w wysokości 1000 zł. /vide: kserokopia umowy o wydanie i używanie karty k. 54 - 55 akt/. W dniu 15 stycznia 2009 rokuM. B.zmarła. /vide: kserokopia skróconego aktu zgonu Nr 55/2009 USC wT./. W dniu 29 maja 2012r. do dyrekcji(...) S.A.zwróciła się pozwanaE. M.z prośbą o wyrażenie zgody na spłacenie zadłużenia nieżyjącejM. B., z którą łączył ją fakt, iż była opiekunem prawnym jej synaK.. /vide: kserokopia pisma pozwanej k. 57 – 58 akt, kserokopia postanowienia Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowizm z dnia 11 marca 2009 roku o ustanowienie opieki nad małoletnim i rodziny zastępczej k. 59 akt/. Pismem z dnia 29 czerwca 2012 roku powód poinformował pozwaną o wysokości zadłużeniaM. B.i następnie pismem z dnia 20 listopada 2013 roku zaproponował podpisanie porozumienia, przesyłając w załączeniu druk porozumienia. /vide: kserokopia pisma k. 61, 62 akt/. Pozwana podpisała w dniu 5 grudnia 2013 roku porozumienie z dnia 22 września 2013 roku nr(...), które zawierało informację o stanie zadłużenia zmarłejM. B.z tytułu umowy zawartej z(...) S.A.z dnia 21 lipca 1997 roku. Całkowita kwota zadłużenia została określona na kwotę 9.76,26 zł. Porozumienie zobowiązywało pozwaną do spłaty w/w kwoty w 23 ratach, przy czym termin płatności pierwszej przypadał na dzień 21 października 2013 roku, zaś ostatniej na dzień 21 sierpnia 2015 roku. /vide: kserokopia porozumienia nr(...)z dnia 22 września 2013 roku, k. 63 – 64 akt/. Z wyciągu z ksiąg rachunkowych powoda wynikało, że całkowite zadłużenie z w/w tytułu wynosiło 10201,03 zł. /vide: wyciąg z ksiąg rachunkowych k. 4 akt/. Pozwana wnosząc o oddalenie powództwa powołała się na zarzut przedawnienia roszczenia oraz fakt, że powód nękając ją i zastraszając licznymi telefonami, jak również nie informując o śmierci dłużniczki doprowadził do podpisania porozumienia, podczas gdy dług był już od wielu lat przedawniony. Umowa pierwotna, na którą powołał się powód została zawarta w dniu 21 lipca 1997 roku. Powód nie wykazał, kiedy nastąpiła wymagalność roszczenia, stąd też przyjąć należało, że miało to miejsce najwcześniej w dacie podpisania umowy. Umowa kredytowa, która łączyła nieżyjącąM. B.z pierwotnym wierzycielem przedawnia się zgodnie zart. 118 k.c.z upływem 3 lat od dnia wymagalności. Bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznania spraw lub egzekwowania roszczeń następuje przerwa biegu przedawnienia, zaś po każdym przerwaniu przedawnienie biegnie od nowa/vide:art. 123 i 124 kodeksu cywilnego/. Powództwo wniesione zostało do Sądu w dniu 22 marca 2016r. czyli po upływie około 19 lat od daty zawarcia pierwotnej umowy kredytowej. Istotnie – zgodzić się należało z powodem, że czynności polegające na zawarciu ugody pozasądowej, czy prośba o rozłożenie na raty, wskazują na zamiar uznania roszczenia, a tym samym skutkują zrzeczeniem się zarzutu przedawnienia. Umknęło jednak uwadze powoda, że musi to być działanie samego dłużnika, a nadto że takie działanie dłużnika – aby wywrzeć skutek w postaci uznania, że zrzekł się on przedawnienia - musi być świadome. Tymczasem w sprawie niniejszej świadomości takiej nie można było pozwanej przypisać; pozwana nie była też dłużniczką z tytułu pierwotnej umowy kredytowej. Po pierwsze zmarłaM. B.zawierała kilka umów bankowych z(...).P. S.A. /do pozwu powód dołączył kserokopie 4 umów, o różnej treści, pochodzących z różnych okresów/. W zaproponowanym pozwanej porozumieniu podano wprawdzie, jakiej umowy ono dotyczy, ale trudno osobie nie będącej stroną tychże umów bankowych zorientować się, co do jej treści, wymagalności, czy stanu zadłużenia. Po drugie powód nie wykazał, że pozwana była w jakikolwiek sposób zobowiązana do spłaty zadłużenia pierwotnego. Nie wykazał mianowicie, że była następczynią prawą pierwotnej dłużniczki, np. jej spadkobierczynią. Pozwana była jedynie opiekunem prawnym syna nieżyjącej dłużniczkiM. B., co dla niniejszej sprawy nie miało żadnego znaczenia prawnego. Po trzecie wreszcie powód w żaden sposób nie wykazał swojej legitymacji w sporze, gdyż nie przedłożył jakiegokolwiek dowodu, na okoliczność nabycia przedmiotowej wierzytelności od pierwotnego wierzyciela. Umowa cesji polega na tym, że wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią /przelew/, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. /art. 509 § 1 kodeksu cywilnego/. Zgodnie zaś zart. 512 k.c.jeżeli wierzytelność jest stwierdzona pismem, przelew tej wierzytelności powinien być również pismem stwierdzony/forma ad probationem/. Już z tego powodu roszczenie powoda podlegało oddaleniu, jako wniesione przez osobę nie posiadającą czynnej legitymacji procesowej. Zgodnie z brzemieniem przepisuart.117 § 1 i 2 k.c.z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Po upływie przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba, że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne. Zgodnie zart. 123 § 1 pkt 2 k. c.bieg przedawnienia przerywa się przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje. Uznanie długu generalnie oznacza zrzeczenie się zarzutu przedawnienia. W doktrynie polskiego prawa cywilnego i orzecznictwie sądowym wyróżnia się uznanie właściwe i niewłaściwe. Uznanie właściwe długu wymaga złożenia przez dłużnika oświadczenia woli, czyli następuje przez każde takie jego zachowanie,z którego wynikałaby jego wola spełnienia zobowiązania. Uznanie niewłaściwe zaś to oświadczenie wiedzy tj. wypowiedź o faktach ocenianą w kategoriach prawda/fałsz, wywierającą skutki prawne niezależnie od woli wypowiadającego podmiotu lub inne zachowanie wskazujące na świadomość dłużnika w przedmiocie istnienia długu.(patrz np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 marca 1997 r., II CKN 46/97, OSNC 1997, nr 10, poz. 143).Uznanie roszczenia stanowi czynność, w której dłużnik potwierdza swe zobowiązanie, mając na celu jego ustalenie lub zabezpieczenie. Przyjmuje się również, że do uznania roszczenia może dojść nie tylko formalnie, czyli niejako wprost, ale również poprzez każde zachowanie dłużnika przyznające obowiązek świadczenia. Ponadto podniesiony zarzut przedawnienia jest badany z punktu widzenia przepisuart. 5 k.c.Zgodnie z tym przepisem nie można czynić ze swego prawa użytku, który by był sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony. W związku z tym sąd może nie uwzględnić zarzutu przedawnienia i ocenić powództwo po rozważeniu wszystkich okoliczności. Korzystanie z zarzutu przedawnienia jest więc "czynieniem użytku ze swego prawa" w szerokim znaczeniu przyjętym wart. 5 k.c.Podniesienie tego zarzutu sprzeczne z jego społeczno-gospodarczym przeznaczeniem lub zasadami współżycia społecznego nie jest skuteczne(zob. np. uchw. SN(7) z 29.11.1996 r., II PZP 3/96, OSNAP 1997, Nr 14, poz. 249 i P. Machnikowski [w:]Kodeks Cywilny. Komentarz, E. Gniewek (red.), Warszawa 2010, art. 117 k.c., Legalis). Abstrahując od faktu, że pozwana podpisała porozumienie pod wpływem stanu psychicznego, wywołanego nieetycznym zachowaniem powoda /nękające telefony, zastraszanie, przemilczanie faktu, że dłużniczka nie żyje/, co w kontekście naruszenia zasad współżycia społecznego pozwalało Sądowi nie uznać takiego oświadczenia za skuteczne, to wart. 123 § 1 pkt 2 k.c.ustawodawca wskazuje, że uznania może dokonaćtylkoosoba przeciwko której roszczenie przysługuje. Pozwana nie była taką osoba, gdyż ani sama nie była dłużniczką, ani też nie była jej następczynią prawną. Dlatego też podpisanie przez pozwaną porozumienia z dnia 22 września 2013 roku nie mogło stanowić uznania przez nią długu. W konsekwencji dochodzone roszczenie - biorąc pod uwagę datę umowy pierwotnej - w chwili wniesienia powództwa zarówno w zakresie należności główna jak i ewentualnych należności uboczne – nawet gdyby były właściwie wykazane, co do zasady i kwoty – uległo przedawnieniu przed dniem wniesienia powództwa. Rozważania te – poczynione na zarzut pozwanej dotyczący przedawnienia – były hipotetyczne, wobec nie udowodnienia zasadności roszczenia, co do wysokości oraz przejścia uprawnień na powoda, ale ich konstatacja stanowiła również samodzielną podstawę do oddalenie powództwa, jako przedawnionego. W tym miejscu godzi się powołać wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 listopada 2014 roku /II CSK 196/14/, w którym stwierdzono,że „do przerwania biegu przedawnienia nie wystarczy identyczność wierzytelności, niezbędna jest identyczność osób na rzecz których/przeciwko którym dana czynność, obiektywnie zdolna do przerwania przedawnienia, została dokonana”.Mając na uwadze treść w/w wyroku Sądu Najwyższego powód nie mógł skutecznie powoływać się na przerwę biegu przedawnienia poprzez czynności podjęte w 2013 roku z pozwaną, z uwagi na brak wyżej wzmiankowanej identyczności podmiotu wierzyciela i dłużnika. Na marginesie podkreślić wypadało, iż powód, jako profesjonalista na rynku obrotu wierzytelnościami /w dodatku w interakcji z konsumentem/ powinien we własnym interesie dochować aktów należytej staranności, umożliwiającej dochodzenie nabywanych wierzytelności w sądzie, z uwzględnieniem obowiązującej w tym zakresie procedury. W trybie postępowania procesowego strona ma obowiązek wykazania swoich twierdzeń oraz prawo stawiennictwa na rozprawie i złożenia wyjaśnień. Z uprawnień tych powód - mimo istnienia możliwości – nie skorzystał. Skutkami niestaranności w działaniu powoda sąd nie mógł obciążyć strony przeciwnej /konsumenta/, nawet w sytuacji gdy nie podjęła ona pełnej obrony procesowej z własnej inicjatywy. Pozostawałoby to w sprzeczności z zasadami procedury sądowej, jak również zasadami współżycia społecznego. Wobec skutecznego wniesienia przez pozwaną sprzeciwu od zapłaty i jej wniosku o oddalenie powództwa, na stronie powodowej spoczywał obowiązek udowodnienia zasadności całego roszczenia, swojej legitymacji procesowej, a nadto obalenie zgłoszonego zarzutu przedawnienia, zgodnie z ogólną zasadą dowodową, opisaną wart. 6 kodeksu cywilnego/”Ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne ”/.Powód nie wykazał swojego roszczenia, co do kwoty i skutecznego nabycia od poprzednika prawnego, a nadto nie udowodnił, że doszło do skutecznego przerwania terminu przedawnienia. W tej sytuacji roszczenie pozwu, jako nie udowodnione w myślart. 6 k.c.oraz przedawnione /art. 117 § 1 i 2 k.c./ podlegało oddaleniu. Sędzia Jolanta Szczęsna

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim date: '2017-04-13' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Jolanta Szczęsna legal_bases: - art. 505 § 1 k.p.c. - art. 123 i 124 kodeksu cywilnego recorder: st. sekr. sądowy Karolina Bieniek signature: I C 1651/16 ```

155020100000503_I_C_002383_2016_Uz_2017-08-03_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 2383/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 3 sierpnia 2017 roku Sąd Rejonowy w Kłodzku Wydział I Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący SSR Eliza Skotnicka Protokolantprot. sąd. Magda Biernat po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 sierpnia 2017 roku w Kłodzku sprawy z powództwaG. W. przeciwko(...) S.A.z siedzibą wW. o zapłatę kwoty 6.229,50 zł I zasądza od strony pozwanej(...) S.A.z siedzibą wW.na rzecz powodaG. W.kwotę 4.879,55 zł (cztery tysiące osiemset siedemdziesiąt dziewięć złotych 55/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, II umarza postępowanie w części dotyczącej odsetek ustawowych za okres od 26 grudnia 2015 roku do 1 stycznia 2016 roku, III dalej idące powództwo oddala, IV zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 2104,60 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, V zwraca stronie pozwanej od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kłodzku kwotę 93,36 zł tytułem nadpłaconej zaliczki zdeponowanej pod poz.(...), VI zwraca powodowi od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kłodzku kwotę 93,36 zł tytułem nadpłaconej zaliczki zdeponowanej pod poz.(...). UZASADNIENIE PowódG. W.domagał się zasądzenia od strony pozwanej kwoty 6 229,50 zł tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania z ustawowymi odsetkami od dnia 26 grudnia 2015 r. oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu podał, że w dniu 16 lipca 2015 r. uczestniczył w zdarzeniu drogowym, w wyniku którego doznał urazu głowy i kręgosłupa szyjnego. Mimo podjętego leczenia do chwili obecnej odczuwa dolegliwości bólowe i drętwienie palców dłoni, ma również problemy ze snem i obawy przed powtórzeniem się zdarzenia. Powód wskazał, że strona pozwana przyjęła odpowiedzialność za skutki przedmiotowego zdarzenia i zwróciła mu kwotę 277,90 zł tytułem kosztów leczenia oraz przyznała kwotę 1 200 zł tytułem zadośćuczynienia, która w jego ocenie jest nieadekwatna do doznanej krzywdy i doznanego uszczerbku na zdrowiu. Na rozprawie w dniu 3 sierpnia 2017 r. powód zmodyfikował żądanie pozwu w ten sposób, że wniósł o zasądzenie odsetek ustawowych od dnia 1 stycznia 2016 r., cofając pozew w tym zakresie i zrzekając się roszczenia. Strona pozwana(...) S.A.z siedzibą wW.wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Pozwana przyznała, że udzielała ochrony ubezpieczeniowej z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy wypadku i przyznała powodowi zadośćuczynienie w kwocie 1 200 zł oraz zwróciła mu poniesione koszty leczenia. W ocenie pozwanej, biorąc pod uwagę zakres obrażeń doznanych przez powoda, wypłacona kwota zadośćuczynienia w całości zrekompensuje mu doznaną krzywdę. Pozwana zakwestionowała zasadność żądania w przedmiocie kosztów leczenia, bowiem powód nie udowodnił, by zostały poniesione w związku z leczeniem powypadkowym. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 16 lipca 2015 r. powód uczestniczył w wypadku komunikacyjnym, którego sprawca posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej. Bezsporne. Dzień po wypadku powód zaczął odczuwać dolegliwości w tym zawroty głowy i mdłości, dlatego udał się do lekarza pierwszego kontaktu wN., który skierował go na badania chirurgiczne. W związku z rozpoznaniem urazu głowy i kręgosłupa w odcinku szyjnym, powód otrzymał skierowanie doS.wP.. W kolejnych dniach powód odczuwał bóle karku, głowy, ramienia i nadgarstka, w związku z czym korzystał z pomocy lekarzy specjalistów: chirurga, neurochirurga i neurologa. Powód leczył się farmakologicznie, dostał też skierowanie na rehabilitację, którą odbył prywatnie. Wyniki badania RTG i MR potwierdziły wystąpienie u powoda urazu w obrębie odcinka szyjnego kręgosłupa. Do chwili obecnej powód odczuwa dyskomfort i ma zawroty głowy. Dowód: - skierowanie do szpitala - k. 14 - konsultacja neurochirurgiczna - k. 14 - konsultacje chirurgiczne - k. 15 - skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne - k. 16, 25, 31 - informacje dla lekarza kierującego - k. 16, 26 - informacja dla pacjenta - k. 17 - zaświadczenie z 28.08.2016 r. - k. 18 - recepty - k. 19, 21, 27, 31 - opinia neurologiczna - k. 20 - wynik badania RTG - k. 22 - skierowanie do poradni specjalistycznych - k. 23, 24 - historia choroby - k. 28 - 29 - skierowanie do poradni diagnostycznej - k. 30 - wynik badania MR - k. 32 - karta zabiegowa - k. 33 - zaświadczenia lekarskie - k. 34 - przesłuchanie powoda - k. 74. W związku z podjętym leczeniem i rehabilitacją powód poniósł koszty w łącznej kwocie 357,45 zł. Strona pozwana pokryła te koszty w toku postępowania likwidacyjnego do kwoty 277,90 zł. Leczenie i rehabilitacja podjęte przez powoda były w pełni uzasadnione i związane z wypadkiem. Udokumentowane koszty leczenia pozostają w związku przyczynowym z wypadkiem z 16 lipca 2015 r. Dowód: -faktura VAT nr (...)- k. 39 -faktura VAT nr (...)- k. 40 -faktura VAT nr (...)- k. 41 - decyzja strony pozwanej z 21.12.2015 r. - k. 36 - opinia biegłych sądowych z zakresu neurologiiJ. W.i ortopediiS. L.– k. 85 W wyniku wypadku z dnia 16 lipca 2015 r. powód doznał urazu skrętnego kręgosłupa szyjnego nie skutkującego uszczerbkiem na zdrowiu pod względem neurologiczno – ortopedycznym. U powoda nie stwierdzono uszkodzeń kostnych, niemniej jednak doznał on urazu z mechanizmu „smagnięcia biczem”, co oznacza, że wskutek nagłego ruchu głową przy zderzeniu kręgosłup szyjny wykonał gwałtowny ruch w stronę uderzenia i zaraz potem w stronę przeciwną. Jest to typowy uraz kręgosłupa szyjnego przy zdarzeniach typu „stłuczka”. Powypadkowe leczenie powoda przebiegało prawidłowo, zostało podjęte odpowiednio wcześnie i przyczyniło się do poprawy stanu zdrowia powoda, nie pozostawiając żadnych ograniczeń w zakresie ruchomości kręgosłupa szyjnego ani lędźwiowego, wypadek nie wpłynął też na osłabienie obu kończyn górnych. W pierwszym okresie po wypadku, tj. ok. 3 tygodni, powód miał znacznie ograniczoną sprawność ze względu na silne bóle i konieczność stosowania kołnierza ortopedycznego. Każda czynność związana z samoobsługą sprawiała powodowi trudność, wskazana była pomoc osób trzecich przy ubieraniu się myciu i przygotowywaniu posiłków, powód nie mógł też pracować zawodowo. Obecne dolegliwości kręgosłupa mają pośredni związek z przebytym urazem, poza tym kręgosłup nie wykazuje odchyleń od stanu prawidłowego. Rokowania co do pełnego odzyskania sprawności organizmu są korzystne, rehabilitacja powinna dać właściwy efekt pod warunkiem zdyscyplinowania powoda jeśli chodzi o ćwiczenia własne. Korzystne są również rokowania co do wypełniania normalnych funkcji społecznych i rodzinnych, a także korzystania z rozrywek i sportów. Pierwotna struktura anatomiczna dotkniętych urazami narządów nie została trwale naruszona wskutek odniesionych w wypadku obrażeń. Dowód:opinia biegłych sądowych z zakresu neurologiiJ. W.i ortopediiS. L.– k. 83- 86 Pismem z dnia 13 listopada 2015 r. powód zgłosił szkodę stronie pozwanej, która przyjęła zgłoszenie w dniu 25 listopada 2015 r., zaś w dniu 21 grudnia 2015 r. wydała decyzję o przyznaniu mu zadośćuczynienia w kwocie 1 200 zł i zwrocie kosztów leczenia w kwocie 277,90 zł. Mimo wezwania do przyznania wyższej kwoty zadośćuczynienia, pozwana podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko. Dowód: - znajdujące się w aktach szkody: wniosek powoda z 12.11.2015 r. o wszczęcie postępowania likwidacyjnego i odwołanie z 31.05.2016 r., - pisma strony pozwanej z 25.11.2015 r., 21.12.2015 r., 24.06.2016 r. - k. 35 - 37 Sąd zważył, co następuje: Powództwo podlegało częściowemu uwzględnieniu tj. co do kwoty 4 879,55 zł. W przedmiotowej sprawie poza sporem między stronami był fakt zaistnienia w dniu 16 lipca 2015 r. kolizji drogowej z udziałem powoda. Strona pozwana przyznała, że udzielała ochrony ubezpieczeniowej sprawcy zdarzenia, jak również, że przyznała powodowi zadośćuczynienie w kwocie 1 200 zł oraz zwróciła mu koszty leczenia w wysokości 277,90 zł. W ocenie pozwanej roszczenie powoda o wypłatę dalszego zadośćuczynienia było niezasadne w odniesieniu do doznanych przez niego obrażeń. Bezpodstawne było również żądanie zwrotu kosztów leczenia oraz dojazdów do placówek medycznych w kwocie 229,50 zł, bowiem koszty leczenia nie pozostawały one w związku przyczynowym z przedmiotowym zdarzeniem, a koszty dojazdów nie zostały udowodnione. Podstawą rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie był przepisart. 444 § 1 k.c., który stanowi, że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Zgodnie zaś zart. 445 § 1 k.c.odwołującym się do wypadków wskazanych wart. 444 k.c., w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może także przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Pojęcie "sumy odpowiedniej" użyte wart. 445 § 1 k.c.w istocie ma charakter niedookreślony, niemniej jednak w judykaturze wskazane są kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być "odpowiednia" w tym znaczeniu, że powinna być - przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego - utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. W ocenie Sądu, przeprowadzone postępowanie dowodowe jednoznacznie wykazało, że powód doznał w wyniku zdarzenia z 16 lipca 2015 r. negatywnych następstw zdrowotnych w postaci urazu skrętnego kręgosłupa szyjnego oraz związanych z tym dolegliwości bólowych. Ustalenie stopnia doznanego uszczerbku na zdrowiu powoda pozostającego w związku przyczynowym z przedmiotową kolizją drogową wymagało wiadomości specjalnych z zakresu medycyny. W związku z powyższym, Sąd na podstawieart. 278 k.p.c.dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych z zakresu chirurgii - ortopedii i neurologii. Sąd w całej rozciągłości podzielił wnioski wydanej w sprawie opinii biegłych sądowych, które nie były zresztą kwestionowane przez żadną ze stron postępowania. Biegli w opinii wskazali co prawda, że powód nie doznał długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, niemniej jednak nie oznacza to, że wypadek nie wpłynął negatywnie na jego życie osobiste i zawodowe. Z opinii wynika bowiem, że w początkowym okresie po zdarzeniu, tj. przez ok. 3 tygodnie powód miał znacznie ograniczoną sprawność ze względu na występujące silne bóle i konieczność noszenia kołnierza ortopedycznego. Każda czynność związana z samoobsługą sprawiała powodowi trudność, wskazana była pomoc osób trzecich przy ubieraniu się myciu i przygotowywaniu posiłków, powód nie mógł też pracować zawodowo. Szybko i właściwie podjęte leczenie przyczyniły się do odzyskania przez powoda sprawności sprzed wypadku, zaś rokowania co do jego stanu zdrowia są pomyślne. Sąd przyjął, że podstawą rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie powinien być zakres doznanych przez powoda obrażeń, rozmiar bólu, czas trwania leczenia oraz stopień ustalonego długotrwałego uszczerbku na ich zdrowiu. Powód domagał się zasądzenia zadośćuczynienia za doznane krzywdy i cierpienia w wysokości 6 000 zł oraz zwrot kosztów leczenia w wysokości 229,50 zł. Biorąc pod uwagę poczynione wyżej rozważania co do skutków przedmiotowego zdarzenia dla zdrowia powoda, stopnia stwierdzonego uszczerbku na jego zdrowiu oraz rokowań na przyszłość Sąd uznał, że adekwatnym zadośćuczynieniem będzie kwota 6 000 zł. Mając na względzie, że strona pozwana wypłaciła powodowi w toku postępowania likwidacyjnego sumę 1 200 zł, należało zasądzić dalszą kwotę 4 800 zł. Należy wskazać, że brak stwierdzonego przez biegłych sądowych uszczerbku na zdrowiu nie przesądza o bezzasadności roszczenia powoda, bowiem sama okoliczność, że powód odczuwał dolegliwości bólowe, doznał czasowego ograniczenia ruchomości oraz wymagał pomocy osób trzecich przy wykonywaniu podstawowych czynności życia codziennego świadczą o uciążliwości doznanych urazów i uzasadniają przyjęcie, że wystąpiła u niego krzywda. Zdaniem Sądu, częściowemu uwzględnieniu podlegało również powództwo o odszkodowanie. Mimo twierdzeń strony pozwanej, biegli sądowi uznali, że poniesione przez powoda koszty leczenia w kwocie 79,55 zł były uzasadnione i pozostawały w związku przyczynowym z wypadkiem z 16 lipca 2015 r. Sąd oddalił natomiast powództwo w zakresie dotyczącym zwrotu kosztów dojazdu do placówek medycznych, bowiem w żaden sposób powód nie wykazał, że zostały one poniesione w zakresie objętym pozwem. Należy wskazać, że rzeczą powoda, działającego przez profesjonalnego pełnomocnika, jest rzetelne przedłożenie wszelkich dowodów i dokumentów na poparcie swoich żądań. Powód, pomimo podniesionego przez stronę pozwaną w odpowiedzi ma pozew w tym względzie zarzutu, nie odniósł się do niego, nie wskazał, gdzie, kiedy, na jakich odcinkach drogi pokonał dystans 500 km. Słusznie więc zarzucił pełnomocnik pozwanej, że twierdzenia powoda w tym względzie nie poddają się obiektywnej weryfikacji. Skoro powód nie sprostał obowiązkowi udowodnienia faktów z których wywodził korzystne dla siebie skutki prawne, powództwo o zapłatę kwoty 150 zł tytułem kosztów dojazdów do placówek medycznych należało oddalić. Mając na uwadze cofnięcie pozwu w zakresie odsetek ustawowych od dnia 26 grudnia 2015 r. do 1 stycznia 2016 r., Sąd, w myślart. 355§ 1 k.p.c.umorzył postępowanie w tej części. O należnych odsetkach ustawowych od zgłoszonego roszczenia orzeczono w oparciu oart. 481 § 1 k.c.iart. 455 k.c., a także mając na uwadze treśćart. 14§1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych(Dz. U. z 2016 r. poz. 2060 j.t.), w myśl którego zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Podkreślić należy, że z akt szkody wynika, iż powód zgłosił szkodę stronie pozwanej w dniu 25 listopada 2015 r., zatem termin 30 - dniowy upłynął w dniu 25 grudnia 2015 r. Mając na względzie, dni ustawowo wolne od pracy, odsetki należne były od dnia 28 grudnia 2015 r. Skoro zaś powód zmodyfikował swe żądanie domagając się odsetek od dnia 1 stycznia 2016 r., było ono w pełni uzasadnione. O kosztach orzeczono po myśliart. 100 k.p.c.Powód wygrał proces w 78% i w tej części pozwana winna zostać obciążona kosztami procesu. Łączne koszty procesu wyniosły 6959,28 zł, dokonując stosunkowego ich rozdzielenia powód powinien ponieść je do kwoty 1531,04 zł (22%), a pozwana 5428,24 zł (78%). Koszty poniesione przez powoda to 3 635,64 zł, a składają się na nie: opłata sądowa od pozwu – 312 zł, zaliczka na poczet należności biegłych sądowych spożytkowana co do kwoty 906,64 zł, koszty zastępstwa procesowego – 2 400 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł. Pozwana poniosła natomiast koszty w łącznej kwocie 3 323,64 zł, na które składały się: koszty zastępstwa procesowego - 2 400 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa - 17 zł i zaliczka na poczet należności biegłych sądowych spożytkowana co do kwoty 906,64 zł. Mając zatem na uwadze wynik procesu, Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 2 104,60 zł stanowiącą różnicę pomiędzy kosztami, jakie powód rzeczywiście poniósł, a jakie winien był ponieść (3635,64 zł – 1528,24 zł). Mając na względzie, że uiszczone przez strony zaliczki na poczet należności biegłych zostały nadpłacone Sąd, w myślart. 84 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 r.(Dz.U. z 2016 r. poz. 623 t.j.) nakazał ich zwrot po 93,36 zł na rzecz każdej strony.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Kłodzku date: '2017-08-03' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Eliza Skotnicka legal_bases: - art. 444 § 1 k.c. - art. 355§ 1 k.p.c. - art. 14§1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych - art. 84 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 r. recorder: prot. sąd. Magda Biernat signature: I C 2383/16 ```

152510000001503_III_Ca_000065_2018_Uz_2018-04-04_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt: III Ca 65/18 POSTANOWIENIE Dnia 4 kwietnia 2018 roku Sąd Okręgowy w Łodzi III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia S.O. Wojciech Borten Sędziowie: S.O. Zofia Szcześniewicz S.O. Bogdan Jachowicz Protokolant: sekretarz sądowy Monika Bura po rozpoznaniu w dniu 4 kwietnia 2018 roku w Łodzi na rozprawie sprawy z wnioskuT. R. z udziałemM. F.iA. R. o dział spadku na skutek apelacji wnioskodawcy od postanowienia Sądu Rejonowego w Zgierzu z dnia 13 października 2017 r. sygn. akt I Ns 736/15 postanawia: 1 oddalić apelację; 2 ustalić, iż każdy z uczestników ponosi koszty postępowania apelacyjnego związane ze swoim udziałem w sprawie.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Łodzi date: '2018-04-04' department_name: III Wydział Cywilny Odwoławczy judges: - Wojciech Borten - Bogdan Jachowicz - Zofia Szcześniewicz legal_bases: [] recorder: sekretarz sądowy Monika Bura signature: III Ca 65/18 ```

152505100002527_V_GC_000734_2021_Uz_2021-12-06_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygnatura akt: V GC 734/21 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ K., dnia 17 listopada 2021 r. Sąd Rejonowy w Kaliszu w V Wydziale Gospodarczymw składzie: Przewodniczący:sędzia Magdalena Berczyńska – Bruś Protokolant:Magdalena Grzesiak po rozpoznaniu w dniu 17 listopada 2021 r. w Kaliszu na rozprawie sprawy z powództwa(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąwG. przeciwko(...) Spółce AkcyjnejwW. o zapłatę 1. oddala powództwo, 2. zasądza od powoda(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąwG.na rzecz pozwanego(...) Spółki AkcyjnejwW.kwotę 107 zł (sto siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty. sędzia Magdalena Berczyńska-Bruś Sygn. akt V GC 734/21 UZASADNIENIE Powód(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwG.wniósł w dniu 20 lipca 2021r. o zasądzenie nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym od pozwanego(...) Spółki AkcyjnejwW.kwoty 307,50 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29 czerwca 2021r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania. W uzasadnieniu pozwu wskazano, że dochodzone w niniejszej sprawie roszczenie dotyczy szkody likwidowanej z dobrowolnego ubezpieczenia autocasco (AC). Podstawę prawną dochodzonych roszczeń stanowi przepisart. 805 kodeksu cywilnegowraz z umową ubezpieczenia. Wysokość szkody jest określona głównie w oparciu o postanowienia umowy ubezpieczenia oraz przepisyKodeksu cywilnego. W dniu 10 maja 2021r. doszło do kolizji drogowej pojazdu markiB. (...)onumerze rejestracyjnym (...), stanowiącego własność(...) Sp. z o.o.a będącego w użytkowaniu(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, która zgłosiła szkodę u pozwanego zakładu ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia AC. Pozwany zakład ubezpieczeń zarejestrował szkodę nadając jej numer sprawy(...). W dniu 10 maja 2021r.(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, w wykonaniu ciążącego na niej z tytułu umowy leasingu i art. 7098§ 1 obowiązku naprawy pojazdu zawarła z warsztatem(...) Sp. z o.o.Sp. K. zlecenie naprawy, w którym ustalono przedmiot naprawy, zakres oraz z uwagi na brak możliwości określenia kwoty za naprawę w dniu zawarcia zlecenia, metodę sporządzenia kalkulacji kosztów naprawy, według której określona zostanie kwota końcowa za wykonanie usługi. Warsztat sporządził kalkulację naprawy nr(...)z dnia 10 maja 2021r. i przed przystąpieniem do naprawy przedłożył ją zakładowi ubezpieczeń celem uzgodnienia kosztów naprawy stosownie do wymogów sformułowanych w OWU AC. Zakład ubezpieczeń zweryfikował przedłożoną mu przez warsztat kalkulację naprawy. Warsztat dokonując naprawy , nie uwzględnił zastosowanych przez zakład ubezpieczeń potrąceń jako niezgodnych z treścią zlecenia naprawy. Zdaniem warsztatu naprawa powinna być w całości wykonana wg zakresu kosztów uwzględnionych w kalkulacji naprawy nr(...)z dnia 10 maja 2021r. W oparciu o powyższą kalkulację naprawy za wykonaną usługę warsztat wystawił fakturę VAT na rzecz użytkownika pojazdu.(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąw dniu 10 maja 2021r. zawarła umowę przelewu wierzytelności z(...) Sp. z o.o.Sp. K., który z kolei dnia 14 czerwca 2021r. zawarł umowę o powierniczy przelew wierzytelności z powodem, kauzalną w świetle zlecenia do umowy o powierniczy przelew wierzytelności z dnia 14 czerwca 2021r. Ważność i skuteczność powyższych cesji warunkowana była zawarciem umowy o powrotny przelew wierzytelności pomiędzy(...) Sp. z o. o.a(...) Sp. z o.o., do podpisania której doszło w dniu 8 lipca 2021r. Powód wezwał pozwanego w dniu 14 czerwca 2021r. do zapłaty brakującej części odszkodowania. W dniu 14 maja 2019r. pozwany zakład ubezpieczeń przyznał odszkodowanie w kwocie 5.137 zł. Dnia 29 czerwca 2021r. pozwany przyznał dopłatę do odszkodowania w kwocie 3.890,59 zł i tym samym uznał swoją odpowiedzialność za przedmiotową szkodę. Sporna między stronami jest wysokość stawki za roboczogodzinę prac blacharsko – mechanicznych i lakierniczych. Sporna różnica to kwota 250 zł netto, a dochodzona pozwem to kwota brutto 307,50 zł. Do pozwu załączono zlecenie naprawy pojazdu z 10.05.2021r.,fakturę nr (...), kalkulację naprawy wykonaną przez(...) Sp. z o. o.Sp. K. z 10 maja 2021r. na kwotę 9.335,09 zł, umowę o powierniczy przelew wierzytelności z 14.06.2021r., zlecenie do powierniczej umowy o przelew wierzytelności z 14.06.2021r i umowę przelewu wierzytelności z polisy ac poszkodowanego, wezwanie do zapłaty odszkodowania z 14.06.2021r., oraz pełnomocnictwa. Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie zwrotu kosztów postępowania. Pozwany zarzucił brak czynnej legitymacji procesowej i z ostrożności procesowej zanegował powództwo co do wysokości, kwestionując w całości ustalenia dokumentów prywatnych powoda – tj. kalkulacji naprawy i faktury VAT załączonych do pozwu. W uzasadnieniu wskazano, że roszczenie powoda jest bezzasadne. W dacie szkody samochód posiadał u pozwanego ubezpieczenie AC w wariancie serwisowym, zgodnie z zawartą umową potwierdzonąpolisą nr (...)na podstawie ogólnych warunków ubezpieczeń komunikacyjnych(...)ustalonych uchwałą Zarządu(...) S.A.nr(...)z dnia 1 września 2020r. Serwis naprawczy jako wykonawca przeprowadzonej naprawy pojazdu ustalił jej koszt na kwotę 9.335,09 zł brutto, a pozwany uznał swoją odpowiedzialność gwarancyjną za skutki w/w zdarzenia i przyznał serwisowi naprawczemu odszkodowanie zweryfikowane do łącznej kwoty 9.027,59 zł. Pozwany podniósł zarzut braku czynnej legitymacji procesowej, wynikający z nieważności umów cesji wierzytelności, jakie zawrzeć mieli korzystający z wykonawcą naprawy auta, a następnie ów przedsiębiorca z powodem. Powód na podstawie umowy z dnia 14 czerwca 2021r. nie mógł skutecznie nabyć wierzytelności tytułem odszkodowania za naprawę auta, ponieważ uprzednio nie nabył jej skutecznie sam wykonawca naprawy auta. Wykonawca naprawy miał uzyskać ją na mocy umowy cesji wierzytelności zawartej z korzystającym w dniu 10 maja 2021r., podczas gdy w tej dacie nie był on jej posiadaczem, bowiem nabycie miało nastąpić dopiero dnia 8 lipca 2021r. Ponadto wykonana naprawa uszkodzonego pojazdu została udokumentowana, wobec czego zgodnie z § 17 ust.3 OWU umowy ubezpieczenia AC wysokość odszkodowania z zastrzeżeniem ust. 4 – 6 i 8, ustalona została z uwzględnieniem zasad określonych w ust. 1 i ust.2 oraz sposobu naprawy pojazdu w wybranym przez ubezpieczonego warsztacie wykonującym naprawę oraz sposobu naprawy pojazdu w wybranym przez ubezpieczonego warsztacie wykonującym naprawę oraz w oparciu o zasady zawarte w systemieA.,E.lub DAT z zastosowaniem norm czasowych operacji naprawczych określonych przez producenta pojazdu oraz stawki za roboczogodzinę ustalonej przez(...). Pozwany zweryfikował koszt naprawy poprzez weryfikację stawki za roboczogodzinę z kwoty 240 zł netto do kwoty 120 zł netto. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 5 lipca 2019r.(...) Sp. z o.o.wW.udzielił pełnomocnictwaP. B., m.in. do podpisywania w imieniu(...) Sp. z o.o.cesji na korzystającego lub serwis wykonujący naprawę praw do dochodzenia roszczeń wobec zakładu ubezpieczeń lub sprawcy zdarzenia. Dowód: kserokopia pełnomocnictwa z 5.07.2019r. (k. 14 akt) (...) Sp. z o.o.Sp. K. wŁ.Oddział wK.w dniu 3 września 2020r. udzielił pełnomocnictwa ośmiu pracownikomspółki (...),D. S. (1),T. F.,M. P.,R. Z.,D. S. (2),P. F.iN. K.do rodzajowo określonych czynności, a w szczególności do dokonywania w imieniu spółki wszystkich czynności prawnych i faktycznych związanych z likwidacją i rozliczeniem szkód komunikacyjnych naprawianych przez spółkę, w tym do zawierania w imieniu spółki wszelkich umów, których przedmiotem są wierzytelności pozostające w związku z przedmiotowymi szkodami. Dowód: kserokopia pełnomocnictwa do rodzajowo określonych czynności (k. 12 akt) W dniu 3 września 2020r. powód udzielił tym samym osobom tj.S. L.,D. S. (1),T. F.,M. P.,R. Z.,D. S. (2),P. F.iN. K.pełnomocnictwa do dokonywania w imieniu spółki wszystkich czynności prawnych i faktycznych związanych z likwidacją i rozliczeniem roszczeń z tytułu szkód komunikacyjnych, które powierniczo zlecił spółcefirma (...) Sp. z o.o.Sp. K. wŁ.Oddział wK., w tym do zawierania w imieniu spółki wszelkich umów, których przedmiotem są wierzytelności pozostające w związku z przedmiotowymi szkodami. Jednocześnie zatwierdzono wszystkie czynności dokonane w imieniu spółki przez te osoby przed datą udzielenia pełnomocnictwa. Dowód: kserokopia pełnomocnictwa do rodzajowo określonych czynności (k. 13 akt) W dniu 20 listopada 2019r.(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwP.zawarła z(...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnościąwW.umowę leasingu, której przedmiotem był pojazd markiB.. Właścicielem uszkodzonego samochodu markiB. (...)jest(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąOddział weW.. W dniu 10 maja 2020r. doszło do szkody w tym pojeździe. Prezes zarządu(...) Sp. z o.o.K. G.zgłosiła szkodę do pozwanego i do leasingu, który musiał wyrazić zgodę na wypłatę odszkodowania na rzecz spółki. Samochód był naprawiany wserwisie (...)wK.. Koszt naprawy był rozliczany z(...). Prezes zarządu spółki(...) Sp. z o.o.zgłosiła jedynie szkodę i nie dostała żadnych dokumentów. Na pewno telefonicznie poinformowaną ją jaki będzie koszt naprawy. Całość odszkodowania była płacona przez(...). Nie wiedziała, że zakład zbył wierzytelność wobec(...)na powoda. Dowód: zeznania świadkaK. G.(00:06:46 – 00:18:24 minuta rozprawy z dnia 17 .11.201r. (k. 60v akt), dowód rejestracyjny (k. 15 – 16 akt) W dniu 10 maja 2021r.(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwP.zawarł z(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąSpółką komandytową wŁ.Oddział wK.umowę zlecenia naprawy pojazdu, zgodnie z którą zlecił naprawę pojazdu markiB. (...)nr rej. (...), który uległ uszkodzeniu, a szkoda został zgłoszona z polisy AC poszkodowanego w(...) S.A.pod numerem(...). Zleceniodawca zlecił wykonanie naprawy w zakresie obejmującym wszystkie uszkodzenia, w oparciu o protokół uszkodzeń sporządzony przez uprawnioną do tego osobę z ramienia zakładu ubezpieczeń lub niezależnego rzeczoznawcę. W § 3 umowy wskazano m.in., że stawka za roboczogodzinę wynosi 240 zł netto, a w § 4 wskazano m.in., że zleceniodawca za wykonaną usługę wystawi fakturę VAT w oparciu o kalkulację naprawy oraz cennik usług, a zapłata za fakturę może nastąpić w formie bezgotówkowej pod warunkiem skutecznego przelania prawa do odszkodowania przysługującego zleceniodawcy z tytułu szkody nr(...), zgłoszonej z polisy AC poszkodowanego w(...) S.A.Jeżeli prawem do odszkodowania z tytułu w/w szkody dysponuje inna niż zleceniodawca osoba fizyczna lub prawna, naprawa bezgotówkowa możliwa jest jedynie pod warunkiem przelania przez te osoby prawa do odszkodowania na zleceniodawcę w nieprzekraczalnym terminie 6 miesięcy od daty wystawienia faktury VAT. W razie braku spełnienia tego warunku obowiązek zapłaty spoczywa na zleceniodawcy w terminie 7 dni od jej okazania z zastrzeżeniem postanowień § 1 ust.8 umowy przelewu wierzytelności z polisy AC poszkodowanego. Dowód: kserokopia umowy zlecenia naprawy pojazdu podpisanej przezK. G.w imieniu zleceniodawcy iR. Z.w imieniu zleceniobiorcy (k. 17 akt) W dniu 10 maja(...).(...) Sp. z o.o.jako cedent przelał na rzecz(...) Sp. z o.o.Sp. k. jako cesjonariusza wierzytelność z tytułu odszkodowania z polisy AC poszkodowanego, zgłoszonej w(...) S.A.Zgodnie z § 1 pkt 8 w razie zaistnienia okoliczności, o których mowa w § 4 ust.5 umowy zlecenia naprawy pojazdu, umowa zaczyna obowiązywać od momentu nabycia przez cedenta od osoby trzeciej wierzytelności wskazanej w §1 ust.1, bez konieczności potwierdzania obowiązywania przedmiotowej umowy odrębnym dokumentem. Dowód: kserokopia umowy przelewu wierzytelności z polisy AC poszkodowanego podpisanej przezK. G.w imieniu cedenta iR. Z.w imieniu cesjonariusza (k. 18 akt) W dniu 10 maja(...)reprezentowana przez(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąjako mocodawca, w związku ze szkodą komunikacyjną w pojeździeB. (...)upoważniłafirmę (...) Sp. z o.o.Sp. K. do odbioru bezspornej części odszkodowania od zakładu ubezpieczeń lub od Banku lub od Leasingu oraz pracownikówfirmy (...),B. B.iA. C.do zawarcia w imieniu mocodawcy z Bankiem lub z Leasingiem umowy przelewu wierzytelności umożliwiającego mocodawcy wystąpienie przeciwko zakładowi ubezpieczeń na drogę postępowania sądowego we własnym imieniu oraz na własny koszt i ryzyko z roszczeniem o brakującą część należnego odszkodowania – przy czym każdy z pełnomocników może zawrzeć w/w umowę w imieniu mocodawcy samodzielnie. Dowód: kserokopia pełnomocnictwa z 10.05. 2021r. dlaP. (...)Sp. z o.o. i m.in.K. D.(k. 11 akt) W dniu 10 maja 2021r.(...) Sp. z o.o.Sp. K. sporządził kalkulację naprawy pojazdu markiB. (...)nr rej. (...)na kwotę 9.335,09 zł. Dowód: kserokopia kalkulacji naprawy nr(...)z 10.05.2021r. (k. 23 – 26 akt) W dniu 1 czerwca 2021r.(...) Sp. z o.o.Sp. K. wŁ.Oddział wK.wystawił wobec(...) Sp. z o.o.wP.fakturę VAT nr (...)z tytułu naprawy pojazduB. (...)nr rej.(...)na kwotę 9.335,09 zł, ze wskazaną kwotą należności 4.198,09 zł, płatną przelewem do dnia 15 czerwca 2021r. Odbiór faktury podpisała w imieniu nabywcyK. G.. Dowód: kserokopiafaktury VAT nr (...)z 1.06.2021r. (k. 22 akt) W dniu 14 czerwca 2021r.(...) Sp. z o.o.Sp. K. wŁ.Oddział wK.zlecił powodowi wyegzekwowanie kwoty 9.335,09 zł wraz z należnymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie jako różnicę pomiędzy odszkodowaniem należnym za wykonaną przez zleceniodawcę usługę a kwotą bezspornie wypłaconą przez zakład ubezpieczeń z tytułu odszkodowania z polisy AC poszkodowanego. Po stronie zleceniodawcy, zarówno jak i po stronie zleceniobiorcy podpisy złożyli przedstawicieleP.Arena DealeraB., doradcy ds napraw blacharsko – lakierniczychM. P.iR. Z.. Te same osoby w dniu 14 czerwca 2021r. podpisały umowę o powierniczy przelew wierzytelności w celu jej ściągnięcia z polisy AC poszkodowanego, przy czym w imieniu cedenta(...) Sp. z o.o.Sp. K. podpisał sięM. P., a cesjonariuszaR. Z.. Dowód: kserokopia zlecenia do powierniczej umowy o przelew wierzytelności z 14.06.2021r. (k. 19 akt), kserokopia umowy o powierniczy przelew wierzytelności (k. 20 akt) W dniu 14 czerwca 2021r. powód, reprezentowany przezM. P.doradcę ds napraw blacharskich i lakierniczychP.Arena DealerB.wezwał pozwanego do zapłaty odszkodowania wg poniesionych kosztów, tj. kwoty 9.335,09 zł, w terminie 14 dni. Dowód: wezwanie do zapłaty w dnia 14.06.2021r. (k. 27 akt) W dniu 8 lipca 2021r. reprezentujący finansującego(...) Sp. z o.o.wW.P. B.i reprezentująca(...) Sp. z o.o.K. D.zawarli porozumienie, w którym finansujący dokonał na rzecz korzystającego cesji praw do dochodzenia od ubezpieczyciela tj.(...) S.A.roszczeń z tytułu szkody nr(...). Korzystający został legitymowany do wniesienia powództwa dotyczącego roszczeń z w/w umowy ubezpieczenia na swój wyłączny koszt i ryzyko. Dowód: kserokopia porozumienia do umowy Leasingu dotycząca cesji praw z tytułu ubezpieczenia przedmiotu leasingu (k. 21 akt) Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie powołanych wyżej kserokopii dokumentów oraz zeznań świadkaK. G.. Prawdziwość kserokopii dokumentów nie została zaprzeczona przez pozwanego, jakkolwiek zeznająca na rozprawie świadekK. G.oświadczyła, że nie wie kim jestK. D.i że nie udzielała żadnych pełnomocnictw w imieniuspółki (...)do zawierania umów. Zeznania świadka budzą wątpliwości co do prawdziwości złożenia przez nią podpisu na dokumencie pełnomocnictwa z dnia 10 maja 2021r. dlaK. D., pracownika powoda do zawarcia w imieniu(...) Sp. z o.o.umowy przelewu wierzytelności (k. 11 akt), a następnie do podpisania przezK. D.porozumienia dotyczącego cesji praw z tytułu ubezpieczenia z(...) Sp. z o.o.z dnia 8 lipca 2021r. w imieniuA.–G.spółką z o.0., w związku ze szkodą nr(...)pojazduB. (...)nr rej. (...)stanowiącego przedmiot leasingu w umowie leasingu. Sąd zważył co następuje: Zgodnie zart. 509 § 1 kodeksu cywilnegowierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Kodeks cywilnynie wymaga dla ważności cesji szczególnej formy. Cesja może być skutecznie dokonana również ustnie, a nawetper facta concludentia. Ustawodawca uznał jednak za zasadne, żeby w pewnych wypadkach zobligować strony przelewu do zachowania formy pisemnej, mając na względzie dążenie do harmonijnego ułożenia stosunków na linii: cedent–cesjonariusz–dłużnik przelanej wierzytelności. W związku z tym,art. 511 k.c.stanowi, że jeżeli cedowana wierzytelność jest stwierdzona pismem, to umowa powodująca przelew tej wierzytelności powinna być również pismem stwierdzona. Jak słusznie przyjął SA wK.w wyr. z 8.3.2005 r.(I ACa 1516/04,OSA 2005, Nr 12, poz. 44, s. 35): "Ustawodawca wart. 511 k.c.mówi o "stwierdzeniu" przelewu wierzytelności pismem, a nie o zawarciu przelewu w formie pisemnej, gdyż czym innym jest stwierdzenie pismem, iż określona czynność została dokonana. "Stwierdzenie pismem" nie odnosi się bowiem do formy czynności prawnej, a jedynie do istnienia pisma potwierdzającego, że umowa przelewu została przez strony zawarta". Niezachowanie wymagania formy pisemnej nie prowadzi do nieważności umowy. Skutkuje jedynie ograniczeniami dowodowymi w ewentualnym procesie w związku ze sporem cywilnym, powstałym na tle umowy powodującej przelew (por.art. 74 § 1). Forma pisemna przewidziana wart. 511ma więc charakter formy zastrzeżonejad probationem. Zgodnie zart. 78 § 1 zd. 2, minimum wymagań, jakie muszą być spełnione dla zachowania formy pisemnej zwykłej wszelkich umów – w tym również umów powodujących przelew wierzytelności – sprowadza się do wymiany dokumentów obejmujących treść oświadczeń woli, z których każdy jest podpisany przez jedną ze stron, lub dokumentów, z których każdy obejmuje treść oświadczenia woli jednej ze stron i jest przez nią podpisany. Należy przyjąć, że forma pisemnaad probationemzachowana jest również wtedy, gdy cedent i cesjonariusz złożą własnoręcznie podpisy na jednym dokumencie, stwierdzającym treść umowy powodującej przelew wierzytelności. Wart. 99 § 1 k.c.zastrzeżono zaś, że jeżeli do ważności czynności prawnej potrzebna jest szczególna forma, pełnomocnictwo do dokonania tej czynności powinno być udzielone w tej samej formie. Powód swoją legitymację procesową oparł na załączonych do pozwu umowach o przelew wierzytelności z polisy AC poszkodowanego i umowy o powierniczym przelewie wierzytelności. Nie wykazał jednak, że stał się wierzycielem pozwanego na skutek tych umów. Do żadnej z powołanych umów nie załączono oryginałów lub uwierzytelnionych odpisów pełnomocnictw dla osób je podpisujących. Kserokopia nie jest dokumentem. Mogłaby być uznana za odpis dokumentu, ale niezbędne jest umieszczenie na kserokopii zaopatrzonego podpisem poświadczenia jej zgodności z oryginałem. Dopiero wtedy można uznać kserokopię za dokument prywatny świadczący o istnieniu oryginału o treści i formie w niej odwzorowanej. Bez wspomnianego poświadczenia kserokopia nie może być uznana za dokument (uchwała SN z 29 marca 1994r., III CZP 37/94, OSNCP, nr 11, poz.206, LexisNexis nr(...), postanowienia SN: z 27sierpnia 1998, III CZ 107/98, OSNC 1999, nr 3, poz 52,(...); z 18 października 2002r.,(...),(...), nr 1,poz.9,(...). Jeżeli natomiast pismo nie może być uznane za dokument, nie może być ono też podstawą do prowadzenia dowodu w trybie art. 308. Odmienne ujęcie tego zagadnienia prowadziłoby do obejścia przepisów o dowodzie z dokumentu. Poza tym wymienione w art. 308 środki dowodowe zaliczone do „przyrządów utrwalających albo przenoszących obrazy lub dźwięki” mają przedstawić rzeczywistość poprzez zawarte w nich obrazy i dźwięki”, a nie przez opisy wyrażane pismem (wyrok SN z 14 lutego 2007r., II CSK 401/06, LexisNexis nr(...)) Ponadto w przypadku umów zlecenia do powierniczego przelewu wierzytelności i o powierniczy przelew wierzytelności z 14 czerwca 2021r. doszło do naruszenia przepisuart. 108 kodeksu cywilnego, zgodnie z którym pełnomocnik nie może być drugą stroną czynności prawnej, której dokonywa w imieniu mocodawcy, chyba że co innego wynika z treści pełnomocnictwa albo że ze względu na treść czynności prawnej wyłączona jest możliwość naruszenia interesów mocodawcy. Przepis ten stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy pełnomocnik reprezentuje obie strony. Umowy te podpisali w imieniu obydwu stron pracownicy(...) Sp. z o.o.Sp. K. wŁ.. Z uwagi na powyższe, należy stwierdzić, że powód nie wykazał prawidłowości zawarcia umów cesji wierzytelności będącej przedmiotem sporu, co oznacza że nie wykazał legitymacji procesowej czynnej. Powództwo podlegało oddaleniu. Orzeczenie o kosztach postępowania wydano na podstawie wynikającej zart. 98 k.p.c.zasadzie odpowiedzialności za wynik procesu i obciążono nimi w całości powoda przegrywającego spór powoda. Na koszty postępowania, które powód ma obowiązek zwrócić pozwanemu złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego ustalone w oparciu o § 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 5 listopada 2015r. poz. 1804 ze zm.) wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa. sędzia Magdalena Berczyńska-Bruś

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Kaliszu date: '2021-11-17' department_name: V Wydział Gospodarczy judges: - sędzia Magdalena Berczyńska – Bruś legal_bases: - art. 509 § 1 kodeksu cywilnego - art. 98 k.p.c. recorder: Magdalena Grzesiak signature: V GC 734/21 ```

151000000000503_I_AGa_000115_2022_Uz_2022-10-20_003

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I AGa 115/22 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 20 października 2022 r. Sąd Apelacyjny w Gdańsku I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSA Małgorzata Zwierzyńska Protokolant: stażysta Sandra Speck po rozpoznaniu w dniu 20 października 2022 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy z powództwa(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąwW. przeciwkoB. J. o zapłatę na skutek apelacji pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w Toruniu z dnia 15 marca 2022 r. sygn. akt VI GC 15/20 I zmienia zaskarżony wyrok: 1 w punkcie 1 (pierwszym) w ten sposób, że oddala powództwo; 2 w punkcie 3 (trzecim) w ten sposób, że zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 10.817 zł (dziesięć tysięcy osiemset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania; II zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 10.817 zł (dziesięć tysięcy osiemset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego; III zasądza od powoda na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Toruniu kwotę 16.612 zł (szesnaście tysięcy sześćset dwanaście złotych) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych. SSA Małgorzata Zwierzyńska Sygn. akt I AGa 115/22 UZASADNIENIE Wyrokiem z dnia 15 marca 2022 r. Sąd Okręgowy w Toruniu w sprawie z powództwa(...) sp. z o.o.wW.(poprzednio(...) sp. z o.o.wW.) przeciwkoB. J.o zapłatę zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 332.234,86 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 23 kwietnia 2020 r. do dnia zapłaty, oddalając powództwo w pozostałej części. W przedmiocie kosztów postępowania Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 27.429,00 zł . Jak ustalił Sąd a quo, w dniu 13 września 2010 r. powód zawarł zespółką (...) Sp. z o.o.z siedzibą wT., w imieniu i na rzecz której działała pozwanaB. J.jako prezes zarządu, umowę o współpracy, na podstawie której powód jako Agencja Pracy Tymczasowej, kierował do prowadzonej przez pozwanąspółki (...) sp. z o.o.jako pracodawcy użytkownika, do pracy pracowników tymczasowych (§ 1 umowy). Zgodnie z treścią umowy o współpracy, za świadczenie usług stanowiących przedmiot umowy określony w § 1, pracodawca użytkownik (spółka (...) sp. z o.o.) zobowiązał się zapłacić powodowi wynagrodzenie w związku z wykonywaniem pracy przez każdego pracownika tymczasowego skierowanego w danym okresie do pracodawcy użytkownika. Wysokość wynagrodzenia bez podatku VAT miała zostać ustalona na podstawie łącznej kwoty kosztów poniesionych przez(...)w związku z zatrudnieniem pracowników tymczasowych. Do części kosztów miała zostać doliczona prowizja(...)(powoda) w wysokości 11.7% stanowiąca iloczyn kwoty tych kosztów i wskaźnika procentowego. Wysokość przysługującego pracownikowi wynagrodzenia, o którym mowa w § 5 ust. 1 umowy (powyżej), stanowiącego podstawę obliczenia wynagrodzenia dla(...), miała zostać ustalona na podstawie ewidencji czasu pracy otrzymanych od pracodawcy użytkownika, zgodnie z § 3 ust. 3 umowy. Do wynagrodzenia, o którym mowa w § 5 ust. 1 umowy (powyżej), należało doliczyć podatek VAT, zgodnie z obowiązującymi przepisami. Termin płatności wynagrodzenia strony umowy ustaliły na 14 dni od dnia wystawienia faktury, na rachunek bankowy(...)wskazany w fakturze. Pozwana pełniła współce (...)funkcję prezesa zarządu w okresie od 8 września 2010 r. do 19 kwietnia 2011 r. (wg odpisu z KRS ), natomiast według jej zeznań i pisemnej rezygnacji pozwanej z tej funkcji – od 19 sierpnia 2010 r. do 11 marca 2011 r. W dniu 2 lutego 2011 r. powód wystawił na rzecz(...) sp. z o.o.fakturę nr (...)na kwotę 362.234,86 zł brutto, z tytułu usługi świadczonej na rzecz tej spółki w styczniu 2011 r. Faktura ta stanowi tylko część zadłużenia(...) sp. z o.o.wobec powoda. Od dnia 15 lutego 2011 r.spółka (...) sp. z o.o.przestała trwale spłacać swoje zobowiązania wobec(...) sp. z o.o.W dniu 10 marca 2011 r. pozwana wystosowała w imieniu(...) sp. z o.o.pismo do powoda z prośbą o rozłożenie należności wynikającej z dwóch zaległych faktur VAT, tj. za styczeń i luty 2011 r. – kwocie 801.032,79 zł, na raty. Od tamtej poryspółka (...)dokonała tylko jednej wpłaty, co miało miejsce w dniu 16 marca 2011 r., w kwocie 30.000,00 zł. Według stanu na dzień 30 września 2009 r.Bank (...) S.A.posiadał w stosunku dospółki (...) sp. z o.o.wymagalną wierzytelność w kwocie 3.267.377,85 zł z tytułu umowy kredytu bankowego nr(...)z dnia 15 października 2008 r. W dniu 5 października 2009 r.Bank (...) S.A.wystawił wobec(...) sp. z o.o.bankowy tytuł egzekucyjny nr(...), zaopatrzony następnie w klauzulę wykonalności na mocy postanowienia Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 14 października 2009 r., sygn. akt I Co 6032/09. Zgodnie z ww. tytułem wykonawczym, wierzytelnośćBanku (...) S.A.wobec(...) sp. z o.o.na dzień 5 października 2009 r. wynosiła 3.279.528,02 zł wraz z należnymi odsetkami w wysokości 1,5 – krotności obowiązującej stopy odsetek ustawowych w skali roku. W grudniu 2010 r.Bank (...) S.A.wW., jako wierzyciel, zgłosił wniosek o ogłoszenie upadłości(...) sp. z o.o.O złożeniu tego wniosku pozwana dowiedziała się na przełomie stycznia – lutego 2011 r., o czym powiadomiła radę nadzorczą spółki. W dniu 20 czerwca 2011 r. Sąd Rejonowy – V Wydział Gospodarczy w Toruniu ogłosił upadłośćspółki (...) sp. z o.o.na wniosek wierzycielaBanku (...) S.A.wW.. W dniu 1 sierpnia 2011 r. powód zgłosił do sądu upadłościowego swoją wierzytelność w łącznej kwocie 798.789,68 zł, w tym 771.032,79 zł z tytułu kapitału oraz 27.756,89 zł z tytułu odsetek ustawowych od niezapłaconych faktur. W zgłoszeniu tym zawarto równieżfakturę o numerze (...)na pozostałą do zapłaty z tej faktury kwotę 332.234,86 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 24 marca 2011 r. do dnia 20 czerwca 2011 r. w wysokości 13.844,64 zł. W dniu 11 kwietnia 2012 r. powód otrzymał informację od syndyka masy upadłości(...) sp. z o.o.o zaliczeniu swojej wierzytelności do IV. kategorii. W piśmie tym syndyk wskazał także, iż na obecnym etapie postępowania (opis i oszacowanie przedsiębiorstwa sporządzane przez biegłego rewidenta) nie jest możliwe udzielenie informacji, czy zgłoszona przez(...) sp. z o.o.(poprzednik prawny powoda) wierzytelność może zostać zaspokojona. W piśmie z dnia 7 czerwca 2013 r. syndyk masy upadłości(...) sp. z o.o.poinformował pełnomocnika powoda m.in. o stanie postępowania upadłościowego(...) sp. z o.o.oraz o braku możliwości udzielenia informacji odnośnie zaspokojenia wierzycieli kategorii IV. do czasu przeprowadzenia likwidacji majątku upadłej spółki. W dniu 13 marca 2019 r. powód powziął informację o treści ostatecznego planu podziału funduszów masy upadłościspółki (...) sp. z o.o.oraz o tym, że wierzytelność, którą zgłosił do sądu w ramach prowadzonego postępowania upadłościowego z udziałemspółki (...) sp. z o.o., nie została do tego planu włączona, a w konsekwencji, że nie zostanie ona zaspokojona w postępowaniu upadłościowymspółki (...) sp. z o.o. Wobec braku zaspokojenia wierzytelności powoda, w dniu 22 maja 2019 r. powód wystosował do pozwanej wezwanie do zapłaty zgłoszonej wierzytelności w kwocie 771.032,79 zł z tytułu należności głównej oraz w kwocie 27.756,89 zł z tytułu odsetek ustawowych, w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania. Pozwana tego wezwania nie odebrała, wobec czego operator pocztowy zwrócił powodowi korespondencję zawierającą przedmiotowe wezwanie. Pozwana nie uregulowała należności. Przed objęciem funkcji prezesa zarządu(...) sp. z o.o.pozwana nie sprawdziła dokumentów finansowych tej spółki. Wiedzę o trudnej sytuacji finansowej(...) sp. z o.o.i nieprawidłowościach w prowadzeniu księgowości spółki pozwanaB. J.pozyskała we wrześniu 2010 r., pomimo tego nie złożyła wniosku o ogłoszenie upadłości spółki. Nieprawidłowości dotyczyły m.in. oszacowania stanów magazynowych, prowadzenia ksiąg i rachunkowości spółki. Pozwana wiedziała także o tym, że na dzień 31 grudnia 2009 r.spółka (...) sp. z o.o.odnotowała stratę rzędu 28.000.000,00 zł oraz że na koniec sierpnia 2010 r. strata narastająca wynosiła około 3.000.000,00 zł. Pozwana, mając świadomość braku możliwości regulowania zobowiązań zaciągniętych przez(...) sp. z o.o., kontynuowała zamawianie od powoda usług, pomimo złożenia przezBank (...) S.A.wniosku o upadłośćspółki (...) sp. z o.o., którą pozwana zarządzała. Stan wymagalnych i nieuregulowanych zobowiązań oraz stan majątkowyspółki (...) sp. z o.o.uzasadniał zgłoszenie wniosku o upadłość już przed grudniem 2010 r., albowiemspółka (...) sp. z o.o.popadła w stan niewypłacalności w sierpniu 2009 r. Zgodnie ze sprawozdaniem finansowym(...) sp. z o.o.za okres od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 19 czerwca 2011 r., sporządzonym przez biegłego rewidenta, w dokumentacji spółki istniał duży bałagan oraz występowały braki dokumentów, dotyczących wszystkich sfer działania jednostki, w tym także księgowo – finansowej. Bilans zamknięcia roku 2009 nie był tożsamy z bilansem otwarcia 2010 roku. Na wielu pozycjach brak było ciągłości i występowały inne salda. Różnica pomiędzy bilansem zamknięcia a bilansem otwarcia dla strony „Winien” wynosiła 26.329.559,37 zł, a strony „Ma” 2.701.986,36 zł. Strony „Winien” i „Ma” zestawienia wszystkich kont księgi głównej i ksiąg pomocniczych za rok 2010 były różne i wykazywały różnicę w wysokości 28.405.074,62 zł. Za okres objęty sprawozdaniem finansowym w miarę kompletna była tylko dokumentacja za miesiące styczeń i luty 2011 rok. W miesiącu marcu występowały pojedyncze dokumenty i czasami brak było ciągłości numeracji dokumentów, przy braku pewności, że takie nie były wystawiane. Majątek jednostki był użytkowany przez(...) Sp. z o.o.i był zmieszany z majątkiem tej spółki, co w ocenie autora sprawozdania finansowego budziło obawy o możliwość pełnego wyodrębnienia tego majątku oraz mogło rodzić spory co do własności poszczególnych pozycji. Dodatkowo, pomiędzy spółkami odbywało się wiele różnorodnych operacji gospodarczych, w tym sprzedaże poszczególnych składników majątku. Występowały także wielokierunkowe przepływy środków pieniężnych oraz kompensaty wzajemnych należności i zobowiązań. Wszystko to, przy ww. brakach dokumentacji jednostki rodziło duże obawy co do istnienia poszczególnych składników majątku(...) sp. z o.o.oraz co do sprawowania kontroli nad tym majątkiem. Postanowienie o zakończeniu postępowania upadłościowego w związku z wykonaniem ostatecznego planu podziału uprawomocniło się z dniem 23 maja 2019 r. Zeznania pozwanej w ocenie Sądu a quo nie zasługiwały na uwzględnienie w zakresie, w jakim pozwana wskazała, iż jeszcze w 2010 roku nie miała podstaw do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości, gdyż nie miała odpowiednich ku temu dokumentów oraz że nie wiedziała, jakie są rzeczywiste zobowiązania spółki. Ponadto Sąd Okręgowy nie dał wiary zeznaniom pozwanej co do tego, że pozwana nie wiedziała, iż zachodzi przesłanka do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości, ponieważ miała otrzymać dofinansowanie zespółki (...)i nie wiedziała, jaki jest stan zapasów i w ogóle majątku, ani zobowiązań. Sąd Okręgowy wskazał na niespójność z tą częścią zeznań pozwanej, w której pozwana zeznała, że na koniec sierpnia 2010 r. (wówczas to pozwana była już prezesem zarządu spółki(...) sp. z o.o.) strata narastająca wynosiła około 3.000.000,00 zł; że pozwana zauważyła, iż księgowość nie była prowadzona rzetelnie, co miało miejsce we wrześniu 2010 r.; że dowiedziała się, iż komponenty, które były, są dedykowane do produktów(...)i nikt więcej ich nie kupi; że komponenty elektroniczne po jakimś czasie tracą swoje właściwości i stają się nieprzydatne. Ponadto, zeznaniom pozwanej we wskazanej części przeczy chociażby treść pisma wystosowanego przez pozwaną do powodowej spółki w dniu 10 marca 2011 r. (k.24), w którym pozwana zwróciła się do powoda z wnioskiem o rozłożenie zadłużenia z dwóch zaległych faktur VAT za miesiąc styczeń i luty 2011 r. na raty, z uwagi na „trudną sytuację ekonomiczno – finansową spółki(...)” . Powód wywodził swoje roszczenie z przepisuart. 299 § 1 k.s.h., który zawiera domniemanie, że pozwany członek zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością ponosi zawinioną odpowiedzialność za szkodę powoda wynikającą z tego, że egzekucja przeciwko spółce okazała się bezskuteczna. Ciężar dowodu w tym zakresie przechodzi na pozwanego z chwilą wykazania przez powoda przesłanki prowadzenia bezskutecznej egzekucji przeciwko spółce. Sąd I instancji stwierdził, że powód udowodnił istnienie wierzytelności dochodzonej pozwem, fakt jej powstania w okresie sprawowania przez pozwaną funkcji w zarządzie spółki(...) sp. z o.o.oraz bezskuteczność egzekucji prowadzonej przeciwko spółce, tzn. w tym wypadku brak możliwości zaspokojenia się przez powoda z majątku upadłej spółki, co wynikało wprost z treści ostatecznego planu podziału funduszów masy upadłości(...) sp. z o.o., który nie obejmował wierzytelności powodowej spółki. Sąd Okręgowy nie podzielił zgłoszonego przez pozwaną zarzutu przedawnienia roszczenia. Prawidłowa była argumentacja strony powodowej, zgodnie z którą trzyletni termin przedawnienia roszczenia o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym, liczony od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i osobie obowiązanej do jej naprawienia (art. 4421§ 1 k.c.) w okolicznościach niniejszej sprawy należy liczyć najwcześniej od dnia 13 marca 2019 r. (data powzięcia przez powoda informacji o treści ostatecznego planu podziału funduszów masy upadłości(...) sp. z o.o.), zaś najpóźniej od dnia 23 maja 2019 r. (data uprawomocnienia się postanowienia o zakończeniu postępowania upadłościowego w związku z wykonaniem ostatecznego planu podziału). W konsekwencji, nawet w razie przyjęcia pierwszej z powyższych dat, to jest 13 marca 2019 r., nie ulega jakiejkolwiek wątpliwości fakt, iż w dacie wytoczenia powództwa w przedmiotowej sprawie w dniu 8 listopada 2019 r., przedawnienie jeszcze nie upłynęło. Jednocześnie, pozwana mimo spoczywającego na niej ciężaru dowodu zaistnienia przesłanek egzoneracyjnych, o których mowa wart. 299 § 2 k.s.h., ciężarowi temu sprostała. Pozwana nie zgłosiła wniosku o ogłoszenie upadłości. Sąd a quo przytoczył dyspozycjęart. 21 ust. 1 – 3custawy z dnia 28 lutego 2003 r.Prawo upadłościowe i naprawcze(tj. Dz.U. z 2009 r., poz. 1361, dalej jako:p.u.n.) orazart. 10 p.u.n.iart. 11 p.u.n., wskazując, że pozwana miała wiedzę o złej sytuacji finansowejspółki (...) sp. z o.o.najpóźniej już we wrześniu 2010 r., wiedziała, że działalność spółki przynosi straty oraz że dokumentacja księgowa spółki jest prowadzona nierzetelnie. Pozwana miała także świadomość tego, że spółka ma problemy z bieżącym regulowaniem zobowiązań finansowych. Mimo to, pozwana nie zgłosiła wniosku o ogłoszenie upadłości zarządzanej przez nią spółki. O złożeniu wniosku o ogłoszenie upadłości przez wierzyciela –Bank (...) S.A.pozwana, jak zeznała, dowiedziała się w styczniu 2011 r. Mimo to, pozwana kontynuowała zamawianie usług u powoda. W tym stanie rzeczy nie sposób zatem nie dopatrzeć się winy w zachowaniu pozwanej na gruncie jej odpowiedzialności zart. 299 k.s.h. Brak było nadto jakichkolwiek wątpliwości również co do tego, że w stosunku do(...) sp. z o.o.we właściwym czasie, to jest w okresie pełnienia przez pozwaną funkcji prezesa zarządu tej spółki, nie zostało wszczęte postępowanie układowe, ani że pozwana nie ponosi winy w niezłożeniu wniosku o ogłoszenie upadłości. Wniosek o ogłoszenie upadłości zgłosił wierzyciel–Bank (...) S.A.i nie było to właściwy czasz punktu widzenia regulacjiprawa upadłościowego i naprawczego, albowiem podstawa do zgłoszenia tego wniosku w postaci stanu niewypłacalnościspółki (...) sp. z o.o.zaistniała już w 2009 r. W ocenie Sądu a quo pozwana nie wykazała ponadto, że pomimo niezgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości oraz niewszczęcia postępowania układowego wierzyciel (powód) nie poniósł szkody. Przeciwnie, wskutek zaniechania pozwanej w zakresie ciążącego na niej obowiązku złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości, jak też wskutek działań pozwanej polegających na zaciąganiu zobowiązań u powoda, powód poniósł szkodę. Stopień zaspokojenia powoda (stan majątku powoda) nie byłby bowiem identyczny w sytuacji zgłoszenia we właściwym czasie wniosku o ogłoszenie upadłości, ponieważ w sytuacji, w której powód wiedziałby o ogłoszeniu upadłości przezspółkę (...) sp. z o.o.(tzn. w sytuacji zgłoszenia wniosku o upadłość we właściwym czasie, a zatem jeszcze w 2009 r., a najpóźniej w sierpniu/wrześniu 2010 r., czyli po objęciu przez pozwaną funkcji prezesa zarządu(...) sp. z o.o.i przed zawarciem umowy o współpracy z powodem przez tę spółkę, a tym samym o złej sytuacji finansowej tej spółki, to niewątpliwym jest, że w ogóle nie świadczyłby usług na jej rzecz, nie zawierałby umowy o współpracy z tą spółką. Pozwana, mimo złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości przez wierzyciela –Bank (...) S.A.w grudniu 2010 r., w dalszym ciągu zlecała wykonanie usługi przez powoda w kolejnych miesiącach. Co więcej, w dniu 10 marca 2011 r. pozwana złożyła powodowi pisemne zapewnienie dotyczące spłaty zobowiązań względem powoda w ratach, mimo faktu złożenia rezygnacji z funkcji prezesa zarządu faktycznie przed tą datą, to jest w dniu 8 marca 2011 r. Z przedstawionych względów Sąd Okręgowy na podstawieart. 299 § 1 k.s.h.orzekł jak w punkcie pierwszym formuły sentencji zaskarżonego wyroku. O odsetkach ustawowych za opóźnienie Sąd orzekł na podstawieart. 481 § 1 k.c.zasądzając je od dnia wezwania pozwanej do zapłaty, to jest od 23 kwietnia 2020 r. (dzień następny po dacie doręczenia pozwanej odpisu pozwu wraz z załącznikami) do dnia zapłaty. W pozostałym zakresie, dotyczącej zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie za okres sprzed powyższej daty, powództwo podlegało oddaleniu. O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawieart. 98 § 1 i 3 k.p.c.w związku zart. 99 k.p.c., w zw. z § 2 pkt 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 265). Apelację od powyższego orzeczenia wniosła pozwana zaskarżając wyrok Sądu Okręgowego w części, to jest w zakresie punktu pierwszego i trzeciego. Skarżąca zarzuciła Sądowi: 1 naruszenieart. 299 k.s.h.polegające na uznaniu odpowiedzialności pozwanej za zobowiązaniaspółki (...) sp. z o.o., mimo iż zaszły przesłanki egzoneracyjne; 2 naruszenieart. 299 k.s.h.polegające na błędnej wykładni poprzez uznanie, że członek zarządu odpowiada za zobowiązania spółki powstałe po złożeniu wniosku o ogłoszenie upadłości; 3 naruszenieart. 299 k.s.h.polegające na jego błędnej wykładni poprzez uznanie, że szkodą w rozumieniu tego przepisu jest samo powstanie wierzytelności powoda wobecspółki (...)na skutek spóźnionego zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości; 4 naruszenieart. 5 k.c.polegające na zaniechaniu przez Sąd zastosowania tego przepisu w sytuacji kiedy przepis ten należało zastosować, jako że powódka nadużywa swojego prawa; 5 naruszenieart. 4421§ 1 k.c.polegające na błędnym zastosowaniu tj. nieuwzględnieniu zarzutu przedawnienia roszczenia powódki; 6 błąd w ustalenia faktycznych polegający na: uznaniu, że powódka dopiero w 2012 r. dowiedziała się o bezskuteczności egzekucji wobec pozwanej; uznaniu, że pozwana miała możliwość ustalenia, że zachodzą przesłanki do ogłoszenia upadłości spółki i wiedziała o nich; uznaniu, że powódka poniosła szkodę na skutek opóźnionego zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości; uznaniu, że pozwana ponosi winę za niezłożenie wniosku o ogłoszenie upadłości; uznaniu, że wniosek o ogłoszenie upadłości nie został złożony w terminie; 7 naruszenieart. 227 k.p.c.w zw. zart. 2352pkt 4 k.p.c.polegające na pominięciu wniosku dowodowego z opinii biegłego na okoliczność braku szkody po stronie powódki; 8 art. 227 k.p.c.w zw. zart. 2352pkt 2 k.p.c.polegające na pominięciu dowodu z zeznań świadków; 9 art. 233 § 1 k.p.c.poprzez uznanie za niewiarygodne zeznań pozwanej oraz pominięcie przez Sąd dokumentu postaci sprawozdania wprowadzającego syndyka z dnia 20 lipca 2011 r. i wniosków z niego płynących. W oparciu o powyższe zarzuty skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania za obie instancje. Powód w odpowiedzi na apelację wniósł o oddalenie apelacji w całości oraz o zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania odwoławczego. Sąd Apelacyjny zważył co następuje: Apelacja okazała się zasadna, co skutkowało zmianą zaskarżonego orzeczenia poprzez oddalenie powództwa w całości. W pierwszej kolejności wskazania wymaga, że w orzecznictwie trafnie podkreśla się, że wynikający zart. 378 § 1 zdanie pierwsze k.p.c.obowiązek rozpoznania sprawy w granicach apelacji należy rozumieć jako bezwzględny zakaz wykraczania przez sąd drugiej instancji poza te granice i zarazem jako nakaz wzięcia pod uwagę i rozważenia wszystkich podniesionych w apelacji zarzutów i wniosków. W konsekwencji sąd drugiej instancji może - a jeżeli je dostrzeże, to powinien - naprawić stwierdzone w postępowaniu apelacyjnym naruszenia prawa materialnego przez sąd pierwszej instancji, niezależnie od tego, czy zostały wytknięte w apelacji, pod warunkiem, że mieszczą się w granicach zaskarżenia, co jest obowiązkiem niezależnym od rozważenia wszystkich podniesionych w apelacji zarzutów. Niemniej, z ustanowionego wart. 378 § 1 k.p.c.obowiązku rozpoznania sprawy w granicach apelacji nie wynika konieczność osobnego omówienia przez sąd w uzasadnieniu wyroku każdego argumentu podniesionego w apelacji. Za wystarczające należy uznać odniesienie się do sformułowanych w apelacji zarzutów i wniosków w sposób wskazujący na to, że zostały one przez sąd drugiej instancji w całości rozważone przed wydaniem orzeczenia (tak w:postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 lutego 2021 r., sygn. akt I CSK 709/20, LEX nr 3120594; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 maja 2017 r., II UZ 15/17, LEX nr 2320360). Sąd rozpoznający sprawę jest obowiązany zamieścić w swoim uzasadnieniu wyłącznie takie elementy, które ze względu na treść apelacji i zakres rozpoznania są potrzebne do rozstrzygnięcia sprawy, nie ma więc obowiązku wyrażania szczegółowego stanowiska co do wszystkich poglądów prezentowanych przez strony, jeżeli nie mają one istotnego znaczenia dla tego rozstrzygnięcia(por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 19 stycznia 2021 r., sygn. akt I ACa 505/19, LEX nr 3184013). Sąd Apelacyjny uznał, na podstawieart. 387 § 21pkt 1 k.p.c., że może przyjąć za własne ustalenia faktyczne Sądu I instancji w zakresie chronologii wydarzeń, bez konieczności ponownego ich przytaczania. Ustalenia te są ponadto wystarczające do dokonania oceny zasadności apelacji. Ponowne przytaczanie okoliczności faktycznych sprawy w pełnym zakresie było więc zbędne(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 sierpnia 2002 r. sygn. akt V CKN 348/00). Sąd Odwoławczy nie podzielił natomiast dokonanej przez Sąd I instancji oceny prawnej ustalonego stanu faktycznego. Zgodnie z dyspozycjąart. 299 § 1 k.s.h.obowiązującą w dacie urzędowania przez pozwaną na stanowisku Prezesa Zarządu(...) sp. z o.o., jeżeli egzekucja przeciwko spółce okaże się bezskuteczna, członkowie zarządu odpowiadają solidarnie za jej zobowiązania. Przepis ten statuuje odpowiedzialność odszkodowawczą deliktową, opartą na zasadzie winy; wynika z niego domniemanie zarówno szkody wierzyciela w wysokości niewyegzekwowanego od spółki zobowiązania, jak i związku przyczynowego między tą szkodą a niezłożeniem przez członka zarządu we właściwym czasie wniosku o ogłoszenie upadłości oraz zawinienia zaniechania wykonania tego obowiązku (por. uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2008 r., III CZP 72/08, OSNC 2009, nr. 3 poz. 36; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 28 lutego 2008 r. III CZP 143/07, OSNC 2009, Nr 3, poz. 36; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2019 r., III CZP 78/18, OSNC 2020/1/2, Lex 2612595).Odpowiedzialność tę mogą ponosić tylko osoby, które wykonywały swój mandat w okresie, w którym powinien zostać zgłoszony wniosek o ogłoszenie upadłości spółki (zob. wyroku Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 2010 r., V CSK 172/10, niepubl. I z dnia 15 czerwca 2011 r., V CSK 347/10, niepubl.). Zgodnie z dyspozycjąart. 299 § 2 k.s.h.członek zarządu może się uwolnić od odpowiedzialności jeżeli wykaże, że we właściwym czasie zgłoszono wniosek o ogłoszenie upadłości lub wszczęto postępowanie układowe, albo że niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości oraz niewszczęcie postępowania układowego nastąpiło nie z jego winy, albo że pomimo niezgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości oraz niewszczęcia postępowania układowego wierzyciel nie poniósł szkody. W pierwszej kolejności podkreślenia wymaga, że powyższa norma przewiduje trzy sytuacje, których wykazanie przez członka zarządu spółki może uwolnić go od odpowiedzialności względem niezaspokojonego wierzyciela spółki. Dla uzyskania tego rezultatu wystarczy wykazanie jednej z nich . Może to nastąpić, jeśli członek zarządu wykaże, że we właściwym czasie doszło do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości spółki albo wszczęto postępowanie układowe albo wykaże, że nawet jeśli do tego nie doszło, to nie ponosi on winy związanej z niezłożeniem takich żądań albo wykaże, że nawet jeśli nie doszło do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości spółki lub wszczęcia postępowania układowego, to wierzyciel nie poniósł z tego tytułu szkody. Co istotne, członek zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością nie musi wykazać, że to on wystąpił z wnioskiem o ogłoszenie upadłości. Może powoływać się na zgłoszony we właściwym czasie wniosek innego członka, a nawet wierzyciela spółki. Wskazuje na to treść omawianego przepisu "doszło do złożenia wniosku", a zatem niekoniecznie przez pozwanego członka zarządu. W każdym jednak razie niezgłoszenie wniosku uzasadnia odpowiedzialność członka zarządu. Pogląd taki wyrażony został w doktrynie i jest aprobowany w orzecznictwie(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 maja 2008 r.III CSK 364/07, niepubl., wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 marca 2010 r., III CSK 118/09, Lex 584748, wyrok S.A. W Warszawie z dnia 8 listopada 2019 r., VII AGa 1456/18, LEX nr 2788563).Przewidzianaart. 299 § 1 k.s.h.odpowiedzialność członków zarządu obejmuje zobowiązania spółki istniejące w chwili powstania przesłanek do zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości, jak też zobowiązania powstałe dopiero po spełnieniu się tych przesłanek(por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 25 listopada 2003 r.III CZP 75/03, OSNC 2005/1/3). Podkreślić należy, że zgodnie z przytoczonym poglądem judykatury, wystąpienie chociażby jednej z przesłanek egzoneracyjnych wymienionych dyspozycjąart. 299 § 2 k.s.h.zwalnia członka zarządu od odpowiedzialności odszkodowawczej przewidzianej wart. 299 § 1 k.s.h. Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy zauważyć należy, że jakkolwiek pozwana osobiście nie złożyła wniosku o ogłoszenie upadłości, jednakże stosowny wniosek został złożony przez uprawniony podmiot - wierzyciela(...) sp. z o.o.–Bank (...)w dniu 23 grudnia 2010 r. Jak wyżej wskazano, bezsprzecznie wniosek wierzyciela o ogłoszenie upadłości dłużnej spółki zastępuje wniosek członka zarządu tejże spółki. Odmienne stanowisko, wywodzące skuteczność wniosku złożonego jedynie przez członka zarządu, zmuszałoby każdego członka zarządu do składania własnego wniosku o ogłoszenie upadłości, mimo prowadzonego już postępowania w tym przedmiocie, który ro wymóg byłby nieracjonalny(tak również: K. Osajda, Niewypłacalność spółki z o.o. Odpowiedzialność członków zarządu wobec jej wierzycieli, Warszawa 2014, s. 369).Powyższe dowodzi, że wobec pozwanej zaszła przesłanka egzoneracyjna, co dowodzi słuszności wniesionej apelacji i stanowi podstawę zmiany zaskarżonego orzeczenia. Konieczną do ustalenia pozostaje jednak okoliczność, czy wniosek o ogłoszenie upadłości wniesiony przez wierzyciela(...) sp. z o.o.został złożony we właściwym czasie. Uwolnienie członka zarządu z odpowiedzialności zart. 299 § 1 k.s.h.następuje bowiem wówczas, gdy doszło do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości spółki przez uprawnioną osobę, ale również we właściwym terminie. W judykaturze Sądu Najwyższego dominuje pogląd, że, chociaż określenie "właściwy czas" do zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości w rozumieniuart. 299 § 2 k.s.h.powinno być interpretowane z uwzględnieniem przepisów zawartych wprawie upadłościowym, to jednak nie można - dla celów jego wykładni - przenosić na gruntart. 299 § 2 k.s.h.wymagania, aby dochowany został termin określony wart. 21 ust. 1 p.u.n.(por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 6 czerwca 1997 r., III CKN 65/97, OSNC 1997, Nr 11, poz. 181, z dnia 23 czerwca 2004 r., V CK 539/03, nie publ., z dnia 19 stycznia 2011 r., V CSK 211/10, nie publ., z dnia 15 maja 2014 r., II CSK 480/13, nie publ.). Właściwy czas w rozumieniuart. 299 § 2 k.s.h.oznacza w związku z tym taki moment, w którym wprawdzie wszystkich wierzycieli nie da się już zaspokoić, ale istnieje jeszcze majątek spółki pozwalający na co najmniej częściowe zaspokojenie jej wierzycieli w postępowaniu upadłościowym(por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 11 października 2000 r.,III CKN 252/00, nie publ., z dnia 27 października 2004 r.,IV CK 148/04, nie publ., z dnia 15 maja 2014 r.,II CSK 480/13, nie publ., z dnia 25 września 2014 r.,II CSK 790/13, nie publ.; z dnia 15 marca 2018 r., III CSK 398/16, Lex 2490898). Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że zwłaszcza z akt postępowania upadłościowego Sądu Rejonowego w Toruniu o sygn. V GUp 2/11 bezsprzecznie wynika, że majątek(...) sp. z o.o.pozwalał na zaspokojenie części zobowiązań spółki, zaspakajając tym samym część wierzycieli. Teza ta znajduje potwierdzenie w treści uzasadnienia postanowienia z dnia 20 czerwca 2011 r. Sądu Rejonowego w Toruniu ogłaszającego upadłość(...) sp. z o.o.obejmującą likwidację jej majątku, gdzie Sąd wskazał, że ogółem wartość majątku spółki opiewa na ok. 31.277.437,00 zł co należy powiększyć o periodyczne dochody z tytułu czynszu w kwocie 30.000 zł miesięcznie. Zaś po pomniejszeniu o część zabezpieczoną rzeczowo wolny od obciążeń pozostaje majątek o wartości 6.570.831 zł plus stały dochód w kwocie 30.000 zł miesięcznie (k. 188-194 akt V GU 38/10). Ponadto, ostateczny plan podziału funduszów masy upadłości sporządzony przez syndyka również wskazuje na częściowe zaspokojenie wierzycieli (k. 2674 akt V GUp 2/11). Wskazać również należy na okoliczność daty objęcia przez pozwaną urzędowania na stanowisku prezesa zarządu(...) sp. z o.o.oraz okoliczności temu towarzyszących. Pozwana objęła stanowisko dnia 8 września 2010 r. (wg oświadczenia pozwanej – 19 sierpnia 2010 r.). Pozwana nie była w żaden sposób związana z(...) sp. z o.o.w okresie poprzedzającym objęcie stanowiska członka zarządu, a zatem nie miała podstaw do posiadania wiedzy o sytuacji finansowej spółki przed objęciem stanowiska. Nadto jedną z pierwszych czynności podjętych przez pozwaną było poszukiwanie pracowników działu księgowego w związku z zauważonymi przez nią nieprawidłowościami. Powyższe znajduje potwierdzenie w chociażby w pierwszym piśmie kuratora ustanowionego przez Sąd Rejonowy w Toruniu dla dłużnika(...) sp. z o.o.stanowiącym sprawozdanie z podjętych czynności i ustaleń w przedmiocie przesłanek ogłoszenia upadłości, stanu majątku dłużnika i jego zabezpieczeń oraz zobowiązań. Jakkolwiek kurator sporządził opis majątku(...) sp. z o.o.nie wskazując na napotkanie jakichkolwiek trudności w tym zakresie, tak w przypadku opisu zobowiązań spółki kurator wskazał, iż „z uwagi na znaczny nieład w dokumentacji finansowo – księgowej spółki i przede wszystkim podejrzenie fałszowania dokumentacji przez były zarząd spółki (przed objęciem funkcji przez PaniąB. J.) nie został sporządzony bilans za rok 2010 oraz 2009. W tym ostatnim przypadku biegły rewident odstąpił nawet od badania ksiąg.” (k. 140 – 149 akt postępowania upadłościowego V GU 38/10). Powyższe w ocenie Sądu Odwoławczego jednoznacznie świadczy o bezzasadności przyjętego przez Sąd Okręgowy stanowiska, jakoby pozwana powzięła wiedzę o konieczności wystąpienia z wnioskiem o ogłoszenie upadłości spółki już we wrześniu 2010 r. Zdecydowanie poza czyimkolwiek możliwościami pozostawało uporządkowanie wszystkich dokumentów finansowych spółki, zawierających uchybienia i nieprawidłowości sięgające kilka lat wstecz, już w momencie obejmowania stanowiska lub w pierwszym miesiącu urzędowania. Prezentowane w tym przedmiocie stanowisko Sądu Okręgowego pozostaje w sprzeczności z doświadczeniem życiowym oraz logicznym rozumowaniem, szczególnie biorąc pod uwagę tok postępowania upadłościowego, gdzie profesjonalne podmioty odmawiały badania ksiąg. Nadto zważyć należy, że po złożeniu wniosku o ogłoszenie upadłości(...) sp. z o.o.w grudniu 2010 r. pozwana przystąpiła do rozmów ugodowych z wnioskodawcą, na co wnioskodawca przystał, wyraził wolę ugodowego zakończenia sporu – o czym świadczy pismo Banku z dnia 24 marca 2011 r. (k. 92 akt V GU 38/10). Pozwana nie miała przy tym wiedzy o okoliczności złożenia przez wierzyciela(...) sp. z o.o.wniosku o ogłoszenie upadłości tejże spółki – dowiedziała się o tym dopiero w chwili doręczenia przez Sąd Rejonowy odpisu wniosku, tj. dnia 22 lutego 2011 r. – co wynika ze zwrotnego potwierdzenia odbioru (k. 81 akt V GU 38/10). Twierdzenia Sądu Okręgowego, jakoby pozwana wiedząc o toczącym się postępowaniu upadłościowym w dalszym ciągu zamawiała usługi u strony powodowej w styczniu 2011 r. pozostają zatem w sprzeczności z zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Okoliczność wytoczonego postępowania upadłościowego była dla pozwanej zaskoczeniem. Powyższe okoliczności, tj. fakt posiadania przez(...) sp. z o.o.na dzień 23 grudnia 2010 r. funduszy pozwalających na częściowe zaspokojenie wierzycieli; prowadzenie przez Sąd Rejonowy w Toruniu postępowania upadłościowego wobec posiadanych przez dłużnika środków; daty objęcia przez pozwaną urzędu; sytuacji księgowości spółki; braku wiedzy pozwanej o wystąpieniu przez wierzyciela z wnioskiem o ogłoszenie upadłości; braku wiedzy o toczącym się postępowaniu w momencie zamawiania usług u strony powodowej w miesiącach styczeń i luty 2011 r. – świadczą jednoznacznie o złożeniu wniosku o ogłoszenie upadłości(...) sp. z o.o.we właściwym czasie. Za nietrafny natomiast należało uznać zarzut apelującej co do przedawnienia podniesiony przez pozwana. W tym zakresie Sąd Apelacyjny w pełni podziela stanowisko wyrażone przez Sąd Okręgowy, że trzyletni termin przedawnienia roszczenia o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym, liczony od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i osobie obowiązanej do jej naprawienia rozpoczął swój bieg w dniu uprawomocnienia się postanowienia kończącego postepowanie upadłościowe, ostatecznie przesądzające w jakim zakresie nastąpiło zaspokojenie wierzycieli, to jest od dnia 23 maja 2019 r. – powód zaś termin ten zachował. Z przyczyn przedstawionych powyżej, poprzedzających akapitach, wyrok Sądu Okręgowego nie mógł się ostać i podlegał zmianie na mocyart. 386 § 1 k.p.c.poprzez oddalenie powództwa w całości i obciążenie strony powodowej kosztami postępowania pierwszoinstancyjnego na mocyart. 98 § 1 k.p.c.O kosztach instancji odwoławczej Sąd Apelacyjny orzekł na mocyart. 98 § 1 k.p.c.w związku zart. 99 k.p.c.iart. 108 § 1 k.p.c.w oraz § 2 ust. 7 w związku z § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2018 poz. 265) z uwzględnieniem, że w pierwszej instancji nie prowadził sprawy ten sam pełnomocnik. O nieuiszczonych kosztach sądowych w postaci opłaty od apelacji Sąd orzekł na mocyart. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Małgorzata Zwierzyńska

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Gdańsku date: '2022-10-20' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Małgorzata Zwierzyńska legal_bases: - art. 299 § 1 k.s.h. - art. 481 § 1 k.c. - art. 21 ust. 1 p.u.n - art. 378 § 1 zdanie pierwsze k.p.c. - art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych recorder: stażysta Sandra Speck signature: I AGa 115/22 ```

151500000001521_III_AUa_002205_2016_Uz_2017-06-13_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III AUa 2205/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 13 czerwca 2017 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący SSA Wojciech Bzibziak (spr.) Sędziowie SSA Alicja Kolonko SSA Witold Nowakowski Protokolant Michał Eksterowicz po rozpoznaniu w dniu 1 czerwca 2017 r. w Katowicach sprawy z odwołaniaM. R. (1)(M. R. (1)) przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wZ. o podleganie dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wZ. od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gliwicach z dnia 11 października 2016 r. sygn. akt VIII U 901/16 1 oddala apelację; 2 zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wZ.na rzecz ubezpieczonejM. R. (1)kwotę 240 zł (dwieście czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym. /-/SSA A.Kolonko /-/SSA W.Bzibziak /-/SSA W.Nowakowski Sędzia Przewodniczący Sędzia Sygn. akt III AUa 2205/16 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 5 kwietnia 2016r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wZ.stwierdził, żeM. R. (1)jako osoba prowadząca działalność gospodarczą, podlega dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu w okresach od 15 stycznia 2008r. do 31 maja 2012r. i od 1 kwietnia 2014r. do 6 grudnia 2014r. Podał, że za wniosek o objęcie dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym uznaje się zachowanie ubezpieczonego, które stanowi czytelne wyrażenie woli przystąpienia i pozostawania w tym ubezpieczeniu. Wskazał, iż po analizie dokumentacji ustalono, żeM. R. (1)w okresieod 7 grudnia 2014r. do 5 grudnia 2015r. pobierała zasiłek macierzyński z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej. W związku z uprawnieniem do zasiłku macierzyńskiego, powinna wyrejestrować się z ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego i zgłosić siędo obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego. Po ustaniu zasiłku macierzyńskiego, jeśli działalność była wykonywana, należało wyrejestrować się z ubezpieczenia zdrowotnego i ponownie zgłosić siędo obowiązkowych ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego. Ponieważ ubezpieczona nie dokonała zgłoszenia do obowiązkowych ubezpieczeń: emerytalnego i rentowych, w tym dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego w wymaganym terminie 7 dni, nie doszło do objęcia jej dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym od 6 grudnia 2015r. W odwołaniu od tej decyzji ubezpieczona, działająca przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, domagała się jej zmiany i uznania, że podlega dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu od 1 kwietnia 2014r. oraz zasądzenia na jej rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych. Wskazała, że od 7 grudnia 2014r. do 5 grudnia 2015r. pobierała zasiłek macierzyński. W dniu 9 grudnia 2015r. złożyła w organie rentowym zaświadczenie lekarskie o niezdolności do pracy z powodu opieki nad dzieckiem w okresie od 4 grudnia 2015r. do 16 grudnia 2015r. W dniu 5 stycznia 2016r. ZUS wypłacił jej zasiłek opiekuńczy za okres od 6 do 16 grudnia 2015r. Następnie składała zaświadczenia lekarskie potwierdzające niezdolność do pracy za nieprzerwany okres, łącznie od 4 grudnia 2015r.do 20 kwietnia 2016r. Jej zdaniem, brak było podstaw do wyrejestrowania z ubezpieczeń społecznychi ubezpieczenia zdrowotnego i zgłoszenia się do obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnegow związku z uprawnieniem do zasiłku macierzyńskiego oraz wyrejestrowania z ubezpieczenia zdrowotnego i ponownego zgłoszenia do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego po ustaniu prawa do zasiłku macierzyńskiego. Wskazała, że po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego, składała w ZUS zaświadczenia lekarskie o niezdolności do pracyi nie wyrejestrowała się z ubezpieczeń społecznych z tytułu działalności gospodarczej, a zatem wyrażała w sposób czytelny wolę dalszego podlegania ubezpieczeniom społecznym, w tym dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu. Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, podając okoliczności wskazanew zaskarżonej decyzji. Wyrokiem z dnia 11 października 2016r., sygn. akt VIII U 901/16, Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gliwicach zmienił częściowo zaskarżoną decyzję stwierdzając, żeM. R. (1)jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą, podlega dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu w okresach od 15 stycznia 2008r. do 31 maja 2012r., od 1 kwietnia 2014r. do 6 grudnia 2014r. oraz od 6 grudnia 2015r., oddalił odwołanie w pozostałym zakresie oraz zasądził od ZUS na jej rzecz kwotę 360 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Na podstawie akt organu rentowego, zaświadczeń lekarskich o niezdolności do pracy (k. 12-20 a.s.), informacji z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej Rzeczypospolitej Polskiej (k. 21 a.s.), potwierdzenia otrzymania przelewu z tytułu zasiłku opiekuńczego (k. 22 a.s.)oraz przesłuchania odwołującej się w charakterze strony (k. 33-34 i 35 a.s.) ustalił Sąd, żeM. R. (1),ur. (...), prowadzi od 10 stycznia 2008r. działalność gospodarczą - salon fryzjerski. Nie zatrudnia pracowników. Pierwsze dziecko urodziła(...), a kolejne(...)W okresie od 7 grudnia 2014r. do 5 grudnia 2015r. pobierała zasiłek macierzyński. Po rozpoczęciu jego pobierania, nie wyrejestrowała się z ubezpieczeń społecznych z tytułu działalności gospodarczej i nie zgłosiła się wyłącznie do ubezpieczenia zdrowotnego. Wszelkie deklaracje były wysyłane przez biuro rachunkowe obsługujące ją. Ubezpieczona opłacała jedynie składki na ubezpieczenie zdrowotne z tytułu działalności gospodarczej. Działalność nie została zawieszona iM. R. (1)ma zamiar kontynuować jej prowadzenie. Po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego,nie zgłosiła się do ubezpieczeń społecznych z tytułu działalności gospodarczej,w tym dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego, ponieważ wcześniej nie wyrejestrowywała się z nich. W dniu 4 grudnia 2015r. zachorowała jej córka i w związku z tym, lekarz wystawił zaświadczenie o niezdolności do pracy z powodu opieki nad dzieckiem w okresieod 4 grudnia 2015r. do 16 grudnia 2015r., które osobiście dostarczyła do ZUS w dniu9 grudnia 2015r. Następnie zachorowała druga córka i ubezpieczona otrzymała zaświadczenie lekarskie o niezdolności do pracy z powodu opieki nad dzieckiem w okresie od 17 grudnia 2015r. do 22 grudnia 2015r. Wpłynęło ono do organu rentowego 22 grudnia 2015r. Następnie odwołująca się sama stała się niezdolna do pracy, z powodu choroby. Zwolnienia lekarskie obejmujące okres do 20 kwietnia 2016r. były osobiście przez nią doręczane organowi rentowemu. ZUS wypłaciłM. R. (1)w dniu 5 stycznia 2016r. zasiłek opiekuńczy za okresod 6 do 16 grudnia 2015r. Kolejne zasiłki nie zostały już wypłacone. W czasie wizyt związanych z doręczaniem zaświadczeń lekarskich w ZUS, ubezpieczona pytała o przyczynę braku wypłat dalszych świadczeń. Nie otrzymała wówczas informacji, że nie podlega dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu z tytułu działalności gospodarczej,ani o konieczności zgłoszenia się do tego ubezpieczenia. Takich informacji nie otrzymała także w czasie pobierania zasiłku macierzyńskiego. Przechodząc do rozważań prawnych, Sąd Okręgowy w Gliwicach przytoczył treśćart. 6 ust. 1 pkt 5, art. 12 ust. 1, art. 13 pkt 4, art. 11 ust. 2 oraz art. 14 ustawy z 13 października 1998r.o systemie ubezpieczeń społecznychi stwierdził, że ustawa ta reguluje zasady podlegania ubezpieczeniom społecznym oraz obliczanie i opłacanie składek. Podał Sąd, że odwołująca się bezspornie w okresie od 7 grudnia 2014r. do 5 grudnia 2015r. pobierała zasiłek macierzyński. W jej wypadku miał zastosowanie art. 9 ust. 1 c tej ustawy, zgodnie z którym podlegała obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym z tytułu pobierania zasiłku macierzyńskiego. Zauważył Sąd, że do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego mogą przystąpić wyłącznie osoby,dla których ubezpieczenia emerytalne i rentowe z danego tytułu mają charakter obowiązkowy.W przypadkuM. R. (1)oznacza to, że w okresie pobierana zasiłku macierzyńskiegood 7 grudnia 2014r. do 5 grudnia 2015r. jako podlegająca obowiązkowym ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym z tytułu pobierania tego zasiłku, nie mogła w tym czasie podlegać obowiązkowo takim ubezpieczeniom z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej. Stąd też, nie mogła być objęta w tym okresie dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej. A zatem wyłączenie jej przez ZUS z dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego w tym okresie, było prawidłowe. Za zasadne uznał natomiast Sąd I instancji odwołanie ubezpieczonej odnośnie okresuod 6 grudnia 2015r. W tym zakresie odwołał się Sąd do treściart. 36 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznychwskazując, iż wprowadza on zasadę zgłoszenia do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych. Zauważył jednak Sąd, że z art. 36 ust. 9 a tej ustawy wynika, iż zgłoszenie do ubezpieczeń osób pobierających zasiłek macierzyński, dokonuje się poprzez wykazanie ubezpieczonegow imiennym raporcie miesięcznym. Podkreślił Sąd, żeM. R. (1)była zgłoszona do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, a następnie pobierała zasiłek macierzyński. W ocenie Sądu, ta okoliczność, w świetle wskazanego przepisu powodowała, że odwołująca się nie miała obowiązku wyrejestrowania się z ubezpieczeń społecznych z tytułu działalności gospodarczej i zarejestrowania ponownie do ubezpieczeń: emerytalnego i rentowychz tytułu pobierania zasiłku macierzyńskiego. Zatem, po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego, nie musiała ponownie zgłaszać się do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej. W tej sytuacji,M. R. (1)podlega dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu z tytułu działalności gospodarczej od 6 grudnia 2015r. Za zasługującą na uwzględnienie uznał także Sąd argumentację ubezpieczonej, iż przez brak wyrejestrowania się z ubezpieczeń społecznych z tytułu działalności gospodarczeji doręczanie organowi rentowemu zaświadczeń lekarskich o niezdolności do pracy,w sposób niebudzący wątpliwości wyrażała wolę podlegania dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu z tytułu działalności gospodarczej, także po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego. W konsekwencji Sąd Okręgowy w Gliwicach, na mocyart. 44714§ 1 i § 2 kpcorzekł, jak w punkcie1 i 2 sentencji wyroku. W kwestii kosztów zastępstwa procesowego Sąd I instancji odwołał się doart. 100 kpci § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, mając na uwadze, że odwołująca się w przeważającej części wygrała sprawę. Ustalając wartość przedmiotu sporu, Sąd przyjął kwotę wskazaną przezM. R. (1)- sumę składekna dobrowolne ubezpieczenie chorobowe za sporny okres. Powyższy wyrok zaskarżył organ rentowy, zarzucając mu naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.art. 11 ust. 2 oraz art. 14 ust. 1, ust. 1 a i ust. 2 ustawy z 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznychpoprzez uznanie, że poza niespornymi okresami podlegania przez ubezpieczoną dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu (od 15 stycznia 2008r. do 31 maja 2012r. i od 1 kwietnia 2014r. do 6 grudnia 2014r.), podlega temu ubezpieczeniu także w okresie od 6 grudnia 2015r., co było wynikiem wadliwego zastosowaniaart. 36 ust. 9 a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, z pominięciem zapisuart. 9 ust. 1 c oraz art. 36 ust. 11 i ust. 14 oraz art. 36 ust. 4i błędnym tym samym uznaniu, żeM. R. (1), będąc uprzednio zgłoszoną do dobrowolnego ubezpieczenia społecznego z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej w związkuze spełnieniem jednocześnie warunków do objęcia jej obowiązkowo ubezpieczeniem emerytalnym i rentowym z tytułu pobierania zasiłku macierzyńskiego, nie miała obowiązku wyrejestrowania się z ubezpieczeń społecznych z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej i zarejestrowania się ponownie do ubezpieczeń emerytalnegoi rentowego z tytułu pobierania zasiłku macierzyńskiego, a tym samym po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego, nie musiała się ponownie zgłaszać do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego z działalności gospodarczej, błędnie jednak przyjmując,iż nie jest w tej sytuacji niezbędne złożenie, poprzez zgłoszenie do ubezpieczeń, wnioskuo objęcie dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym, mimo jego wcześniejszego ustania. W oparciu o powyższe zarzuty, wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania oraz zasądzenie od ubezpieczonej na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji i pozostawienie temu Sądowi orzeczenia o kosztach postępowania apelacyjnego według norm przepisanych. Po przedstawieniu stanu faktycznego i prawnego sprawy skarżący stwierdził, że stanowisko zajęte przez Sąd Okręgowy w Gliwicach nie znajduje potwierdzenia w treściart. 36 ust. 9 a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, a nadto pozostaje w sprzeczności z innymi przepisami, które powinny być odczytywane łącznie. Wskazał, że z treści art. 36 ust. 9 a w żaden sposób nie wynika, iż zgłoszeniedo obowiązkowych ubezpieczeń społecznych z tytułu pobierania zasiłku macierzyńskiego, polegające na wykazaniu ubezpieczonego w imiennym raporcie, ma się odbywać w ramach uprzedniego zgłoszenia do ubezpieczeń z innego tytułu, niż pobieranie zasiłku w sytuacji,gdy jednocześnie, na mocy zapisu art. 9 ust. 1c tej ustawy, z tego tytułu osoba ta przestała podlegać obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym, gdyż z uwagi na zbieg tytułówdo podlegania ubezpieczeniom społecznym osoba, spełniająca warunki do objęcia jej obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi z tytułu pobierania zasiłku macierzyńskiego, przestaje w związku z tym podlegać ubezpieczeniom społecznym z innych tytułów, enumeratywnie wymienionych w tym przepisie. Nie można bowiem wykazywać ubezpieczonego w raporcie imiennym w ramach zgłoszenia do ubezpieczenia z tytułu, który - z uwagi na zbieg - nie rodzi dla tego ubezpieczanego już obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym. ZUS podkreślił, że z treściart. 9 ust. 1 cwynika, iż nie w każdym przypadku, z uwagina spełnienie przez ubezpieczonego warunku do objęcia go obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi z tytułu pobierania zasiłku macierzyńskiego, przestaje on podlegać ubezpieczeniom społecznym z innych tytułów. Dotyczy to tylko tytułów wymienionychw tym przepisie. W pozostałych przypadkach osoba, która spełnia warunki do objęciajej obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi z tytułu pobierania zasiłku macierzyńskiego, nie przestaje podlegać ubezpieczeniom społecznym z innych tytułówi do tych sytuacji należy odnosić zapis zart. 36 ust. 9 a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Natomiast gdy osoba, spełniająca warunki do objęcia jej obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi z tytułu pobierania zasiłku macierzyńskiego, przestaje zgodniez art. 9 ust. 1 c podlegać obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym z innych tytułów -tak jak w niniejszej sprawie - to ma wówczas zastosowanie, pominięty przez Sąd I instancji, art. 36 ust. 11 i ust. 14 tej ustawy, zgodnie z którym każda osoba, w stosunku do której wygasł tytuł do ubezpieczeń społecznych, podlega wyrejestrowaniu z tych ubezpieczeń. Zgłoszenie wyrejestrowania płatnik składek jest zobowiązany złożyć w terminie 7 dni od daty zaistnienia tego faktu, z zastrzeżeniem ust. 14. Zdaniem organu rentowego, przy uwzględnianiu tych regulacji, nieuprawnione jest stanowisko Sądu I instancji, iż zapis art. 36 ust. 9 a powoduje, że ubezpieczona nie miała obowiązku wyrejestrowania się z ubezpieczeń społecznych z tytułu działalności gospodarczej w związku z pobieraniem zasiłku macierzyńskiego i ponownego zarejestrowania siędo ubezpieczeń społecznych z tytułu działalności gospodarczej w związku z zakończeniem pobierania zasiłku macierzyńskiego oraz że tym samym, po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego, nie musiała się ponownie zgłaszać do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego z działalności gospodarczej. Zarzucił, że Sąd Okręgowy w Gliwicach pominął dwie kwestie: - po pierwsze, że zapis art. 36 ust. 9 a reguluje wyłącznie zgłoszenie do obowiązkowych ubezpieczeń emerytalnych i rentowych z tytułu pobierania zasiłku macierzyńskiegoi nie reguluje zgłoszenia do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego z tytułu działalności gospodarczej, które jest odrębnie uregulowane w art.14, - po drugie, że w okresie pobierania zasiłku macierzyńskiego i podlegania z tego tytułu obowiązkowym ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowemu, ubezpieczony jest wyłączony całkowicie z podlegania ubezpieczaniu chorobowemu, zarówno obowiązkowo,jak dobrowolnie. Tym samym ustalanie daty, od kiedy ubezpieczona podlegała dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej po ustaniu pobierania zasiłku macierzyńskiego powinno być dokonane w oparciu o zapisart. 14 ust. 1i ust. 1 a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Z literalnego brzmienia zapisu art. 14 ust. 1 a wynika, że odesłanie zawarte w tym przepisie dotyczy wyłącznie powołania się na termin określony w art. 36 ust. 4, a nie na całą treść przepisu art. 36 ust. 4. Tym samym, powoływanie się przez Sąd I instancji przy analizie zapisu art. 14 ust. 1 a na teść art. 36 ust. 9 a, nie znajduje uzasadniania. Ponadto nieuprawnionym jest - także z punktu widzenia wykładni systemowej - ustalenie daty objęcia dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym zawartej wart. 14 ust. 1 i ust. 1 a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, poprzez odniesienie się do regulacji zart. 36 ust. 9 adotyczącej daty objęcia obowiązkowym ubezpieczeniem emerytalnym i rentowym z tytułu(w tym przypadku pobierania zasiłku macierzyńskiego), który przy uwzględnieniu zapisuart. 11 ustawy systemowej, nie daje prawa do podlegania ubezpieczeniu chorobowemuani dobrowolnie, ani obowiązkowo. Skarżący odwołał się nadto do orzecznictwa sądów powszechnych, wskazując na wyroki Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 11 grudnia 2015r., sygn. akt III AUa 1042/15, Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 17 lutego 2016r., sygn. akt III AUa 710/15, Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 17 maja 2016r., sygn. akt III AUa 49/16. W konsekwencji stwierdził, że w związku z nabyciem przezM. R.prawa do zasiłku macierzyńskiego od 7 grudnia 2014 r. do 5 grudnia 2015 r. ubezpieczona jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarcza miała obowiązek wyrejestrować sięz ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego oraz zgłosić się do obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego. Po ustaniu pobierania zasiłku macierzyńskiego, z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej powinna wyrejestrować sięz ubezpieczenia zdrowotnego i ponownie zgłosić się do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego. Zgłoszenie do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych i zdrowotnego oraz ewentualnie dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego należało złożyć w terminie 7 dni od ustania zasiłku macierzyńskiego. Brak takiego zgłoszenia do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego, skutkuje ustaniem z dniem 6 grudnia 2014r. ciągłości ubezpieczenia chorobowego, a tym samym brakiem uprawnień do wypłaty świadczeń z tego ubezpieczenia. ZUS przyjął jako wartość przedmiotu sporu sumę utraconych przezM. R. (1)świadczeń z ubezpieczenia chorobowego (zasiłek chorobowy za okres od 6 grudnia 2015r.do 15 września 2016r. - 61.417,50 zł i zasiłek macierzyński od 16 września 2016r.do 14 września 2017r.) w stosunku do świadczeń, które uzyskałaby, gdyby podlegała na nowo dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowego z tytułu pozarolniczej działalności gospodarczej od dnia 6 grudnia 2015r. Ubezpieczona, działająca przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wniosłao oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: apelacja nie jest zasadna. Spór w rozstrzyganej sprawie - na etapie postępowania apelacyjnego - dotyczył podlegania przezM. R. (1), jako osoby prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą, dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu w okresie od 6 grudnia 2015r. Zgodnie zart. 9 ust. 1 c ustawy z 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych(tekst jedn. Dz. U. z 2016r., poz. 963), m.in. osoby prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą, spełniające jednocześnie warunki do objęcia ich obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnymi rentowymi z tytułu pobierania zasiłku macierzyńskiego lub zasiłku w wysokości zasiłku macierzyńskiego, podlegają obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym z tytułu pobierania tego zasiłku. Mogą jednak dobrowolnie, na swój wniosek, być objęte ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej. Wskazać nadto należy na treść art. 11 ust. 2 tej ustawy, zgodnie z którym, m.in. osoby objęte obowiązkowymi ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi, prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą, podlegają dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu na swój wniosek. Zasady objęcia tym ubezpieczeniem, jak i jego ustania określa art. 14. Sąd Okręgowy w Gliwicach, przy bezspornych w zasadzie okolicznościach faktycznych, właściwie zastosował odpowiednie przepisy oraz wyciągnął trafne wnioski końcowe. Stanowisko Sądu I instancji w pełni podziela Sąd Apelacyjny. Przypomnieć zatem jedynie należy, żeM. R. (1)do 6 grudnia 2014r. podlegała obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym oraz dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej. Następnie w okresie od 7 grudnia 2014r.do 5 grudnia 2015r. - z uwagi na zbieg tytułów do objęcia ubezpieczeniem, określony wart. 9 ust. 1 c ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych- podlegała obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemui rentowym z tytułu pobierania zasiłku macierzyńskiego. Od 6 grudnia 2015r. zaprzestała pobierania tego zasiłku i tym samym posiadała tylko jeden tytuł podlegania ubezpieczeniom społecznym - prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej. Sąd Okręgowy w Gliwicach, odwołując się do treści art. 36 ust. 9 a ustawy z 13 października 1998r., zgodnie z którym zgłoszenie do ubezpieczeń osób pobierających zasiłek macierzyński lub zasiłekw wysokości zasiłku macierzyńskiego następuje poprzez wykazanie ich w imiennym raporcie miesięcznym, trafnie przyjął, żeM. R. (1)nie miała obowiązku wyrejestrowania sięz ubezpieczeń społecznych z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczeji ponownie zarejestrowania się do ubezpieczeń: emerytalnego i rentowych z tytułu pobierania zasiłku macierzyńskiego. Wbrew stanowisku skarżącego, z treści art. 36 ust. 9 a wynika, że dotyczy on wszystkich sytuacji przewidzianych w art. 6 ust. 1 pkt 19, a nie tylko przypadków wskazanych w apelacji (innych, poza wymienionymi w art. 9 ust. 1 c). W konsekwencji podzielić należy stanowisko Sądu I instancji, żeM. R. (1)po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego, nie musiała ponownie zgłaszać siędo obowiązkowych ubezpieczeń emerytalnego i rentowego oraz dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej. Do dalszego podlegania tym ubezpieczeniom (po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego) konieczne natomiast było prowadzenie tej działalności i opłacanie składek z tego tytułu (bądź zwolnienie z tego obowiązku, jak w rozstrzyganej sprawie). W świetle przedstawionych okoliczności, brak było podstaw do uwzględnienia zarzutów podniesionych przez organ rentowy. Mając powyższe względy na uwadze, skoro apelacja okazała się bezzasadna,Sąd II instancji na mocyart. 385 kpcoddalił ją. O kosztach procesu orzeczono na podstawieart. 98 § 1 i § 3 kpcorazart. 99 kpcw związku z § 10 ust. 1 pkt 2 i § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015r., poz. 1804 ze zm.). /-/SSA A.Kolonko /-/SSA W.Bzibziak /-/SSA W.Nowakowski Sędzia Przewodniczący Sędzia JR

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Katowicach date: '2017-06-13' department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Witold Nowakowski - Alicja Kolonko - Wojciech Bzibziak legal_bases: - art. 11 ust. 2 oraz art. 14 ust. 1, ust. 1 a i ust. 2 ustawy z 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych - art. 98 § 1 i § 3 kpc recorder: Michał Eksterowicz signature: III AUa 2205/16 ```

150500000000503_I_ACa_000015_2018_Uz_2018-04-20_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I ACa 15/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 20 kwietnia 2018 r. Sąd Apelacyjny w Białymstoku I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Beata Wojtasiak Sędziowie : SSA Jadwiga Chojnowska (spr.) SSO del. Jacek Malinowski Protokolant : Łukasz Patejuk po rozpoznaniu w dniu 20 kwietnia 2018 r. w Białymstoku na rozprawie sprawy z powództwaT. S. przeciwko(...)J. M.wP. o zapłatę na skutek apelacji powódki od wyroku Sądu Okręgowego w Ostrołęce z dnia 5 grudnia 2017 r. sygn. akt I C 220/15 I oddala apelację; II zasądza od powódki na rzecz pozwanego kwotę 500 (pięćset) złotych tytułem zwrotu części kosztów procesu za II instancję. (...) UZASADNIENIE T. S., po sprecyzowaniu powództwa, wniosła o zasądzenie od(...)wP.kwoty 500.000 zł tytułem odszkodowania za bezprawne stosowanie przymusu przez 50 dni, tj. od 30 sierpnia 2001 r. do 19 października 2001 r. W uzasadnieniu pozwu wskazała, że postanowieniem z 27 sierpnia 2001 r. Sąd Okręgowy w Łomży w sprawie II Ko 106/98 uchylił dalsze stosowanie wobec niej środka zabezpieczającego w postaci umieszczenia w szpitalu psychiatrycznym, które to postanowienie Centrum otrzymało 30 sierpnia 2001 r. Nakaz zwolnienia pozwane Centrum wykonało dopiero 19 października 2001 r. (...)wP.w pierwszej kolejności wniosło o odrzucenie pozwu ze względu na rozpoznanie już roszczenia pomiędzy tymi samymi stronami przez Sąd Okręgowy w Warszawie w sprawie sygn. VI C 314/07, w której to oddalono powództwoT. S.. W razie nieuwzględnienia tego stanowiska wniosło o oddalenie powództwa, podnosząc zarzut przedawnienia roszczenia. Wyrokiem z 5 grudnia 2017 r. Sąd Okręgowy w Ostrołęce oddalił powództwo i odstąpił od obciążania powódki kosztami postępowania. Powyższe rozstrzygnięcie zostało wydane w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne. W trakcie toczącego się postępowania karnego Ds. 144/98 powołani przez Sąd Okręgowy w Ostrołęce biegli lekarze psychiatrzy zdiagnozowali u powódki schizofrenię paranoidalną i stwierdzili, że w chwili popełniania zarzucanego jej czynu nie mogła ona rozpoznać jego znaczenia. Wobec tego dochodzenie zostało umorzone, a prokurator wystąpił z wnioskiem o umieszczenie powódki w szpitalu psychiatrycznym. W ramach zainicjowanego tym wnioskiem postępowania (o sygn. akt II Ko 106/98), Sąd Rejonowy w Pułtusku postanowieniem z 21 października 1998 r. dopuścił dowód z opinii biegłego psychologa na okoliczność ustalenia, czy względy psychologiczne uzasadniają umieszczenieT. S.w szpitalu psychiatrycznym. Powołany w sprawie psycholog rozpoznał u badanej chorobę psychiczną w postaci schizofrenii paranoidalnej. Wskazał, że nie podejmuje ona dobrowolnie leczenia i istnieje realne zagrożenie popełnienia przez nią ponownie przestępstwa. Wobec powyższego, postanowieniem z 15 marca 1999 r., zastosowano wobec powódki środek zabezpieczający w postaci umieszczenia jej w pozwanym szpitalu na oddziale psychiatrycznym. W rezultacieT. S.przebywała w(...)J. M.wP.w okresie od 7 lipca 1999 r. do 19 października 2001 r. W tym czasie regularnie Sąd zasięgał informacji o stanie jej zdrowia i przebiegu leczenia. Postanowieniem z 26 kwietnia 2001 r. (sygn. akt II Ko 53/01) Sąd Rejonowy w Pułtusku przedłużył stosowanie orzeczonego środka zabezpieczającego. Na skutek zażalenia na to postanowienie Sąd Okręgowy w Łomży postanowieniem z 27 sierpnia 2001 r. uchylił zaskarżone postanowienie i orzekł o niezwłocznym zwolnieniuT. S.z zakładu z uwagi na znaczną poprawę jej stanu zdrowia wskutek ustąpienia ostrych objawów psychotycznych, uspokojenia i poprawy kontaktu. Postanowienie wraz z nakazem zwolnienia dotarło do pozwanego szpitala 30 sierpnia 2001 r., a drugie 9 października 2001 r., kiedy to powódka przebywała na przerwie w wykonywaniu środka zabezpieczającego. Po powrocieT. S.z przepustki w dniu 19 października 2001 r. została ona zwolniona ze szpitala i wypisana do domu. Pomiędzy wydaniem postanowienia o uchyleniu środka zabezpieczającego a zwolnieniem powódki ze szpitala upłynęło 50 dni. T. S.niezwłocznie po wyjściu ze szpitala wystąpiła z wnioskiem do Sądu Okręgowego w Ostrołęce II Wydział Karny przeciwko Skarbowi Państwa o odszkodowanie i zadośćuczynienie za doznaną krzywdę z tytułu niewykonania natychmiastowego zwolnienia jej ze szpitala. Sąd Okręgowy w Ostrołęce wyrokiem z 26 listopada 2004 r. (w sprawie o sygn. akt II Ko 311/01) zasądził od Skarbu Państwa na jej rzecz kwotę 3.000 zł tytułem odszkodowania i zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, oddalając wniosek w pozostałej części. Z uzasadnienia tego wyroku wynikało, że podstawą zasądzenia tej kwoty było dalsze stosowanie wobec powódki środka zabezpieczającego już po jego uchyleniu przez Sąd Okręgowy 27 sierpnia 2001 r., co pozbawione było umocowania prawnego za okres od 30 sierpnia do 19 października 2001 r. Wyrok ten został utrzymany w mocy przez Sąd Apelacyjny w Warszawie wyrokiem z 16 marca 2005 r., sygn. akt II AKa 96/05). Na przestrzeni ostatnich szesnastu latT. S.wniosła kilkanaście pozwów, głównie przeciwko Skarbowi Państwa o odszkodowanie i zadośćuczynienie, których uzasadnieniem faktycznym było umieszczenie jej w szpitalu psychiatrycznym lub bezprawne pozbawienie wolności po wydaniu postanowienia o uchyleniu środka zabezpieczającego i nakazie natychmiastowego zwolnienia ze szpitala psychiatrycznego. Pomiędzy stronami toczyło się postępowanie przed Sądem Okręgowym w Warszawie w sprawie sygn. akt VI C 314/07 o ochronę dóbr osobistych powódki, w której to powództwo zostało prawomocnie oddalone. W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd uznał, że powództwo nie zasługuje na uwzględnienie. Ocenił, że zgłoszone w niniejszej sprawie żądanie nie jest tożsame z rozpatrywanym przez Sąd Okręgowy w Warszawie w sprawie VI C 314/07, gdyż tamto dotyczyło naruszenia dóbr osobistych powódki – przywoływano w niej jako podstawę materialnoprawnąart. 24 k.c.i powoływano się na bezpodstawność pobytu w szpitalu psychiatrycznym w związku z decyzjami procesowymi sądów stosujących środek zapobiegawczy. Sąd odwołał się przy tym do motywów orzeczenia Sądu Apelacyjnego, z których to wynikało, iż obszar stanu faktycznego z niniejszej sprawy leżał poza kognicyjną oceną tego Sądu (VI Ca 91/12). W takiej sytuacji – zdaniem Sądu – pozew nie mógł być odrzucony. Jako ewentualną podstawę prawną dochodzonego roszczenia w niniejszej sprawie Sąd wskazałart. 416 k.c.Dla przyjęcia odpowiedzialności osoby prawnej za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym, w oparciu o ten przepis, muszą być spełnione takie przesłanki jak szkoda, wina, którą można przypisać sprawcy zdarzenia i związek przyczynowy pomiędzy szkodą, a bezprawnym zachowaniem się sprawcy. Zdaniem Sądu powództwo podlegało oddaleniu bez konieczności jego merytorycznej oceny pod kątem normy prawnej wynikającej zart. 416 k.c., gdyż roszczenie uległo przedawnieniu, a przez pozwanego został zgłoszony stosowny zarzut. Z uwagi na to, że roszczenie wiązało się z faktem niewykonania nakazu zwolnienia powódki ze szpitala i przedłużenia tym samym jej pobytu na okres dalszych 50 dni - do 19 października 2001 r., Sąd uznał, że powódka od momentu wyjścia ze szpitala miała pełną wiedzę o ewentualnej szkodzie, jej postaci, rozmiarze oraz osobie odpowiedzialnej za jej wyrządzenie, a więc(...)wP.. Od tego też momentu, zdaniem Sądu, należy liczyć bieg terminu przedawnienia. Na podstawieart. 4421k.c.zastosowanie w sprawie miał trzyletni termin przedawnienia roszczenia z czynu niedozwolonego. Sąd zauważył również, że powódka już w październiku 2001 r. miała realną możliwość ubiegania się o naprawienie szkody. Pozew z tym roszczeniem wniosła jednak dopiero 18 lutego 2013 r., zatem już po upływie 10 lat od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę, czyli w czasie, kiedy było już ono przedawnione. Zdaniem Sądu, o posiadanej przez powódkę świadomości doznanej szkody, świadczą dotychczas prowadzone postępowania, w tym toczące się przed Sądem Okręgowym w Łomży, w którym powódka uzyskała rekompensatę w kwocie 3.000 zł (sprawa Ko 311/01). Ponadto, gdy zdarzeniem krzywdzącym dla powódki było stosowanie środka zabezpieczającego po jego uchyleniu, to ujemne następstwa tegoż zdarzenia, takie jak poczucie poniżenia, upokorzenia, cierpienia odczuwalne były natychmiast, w dacie zaistnienia tych zdarzeń, a nie kilka lat później. To, że powódka z uzasadnień orzeczeń zapadłych w różnych sądach powzięła wiadomość o przysługującym jej roszczeniu o zadośćuczynienie od innego jeszcze podmiotu niż wszystkie do tej pory pozwane jednostki Skarbu Państwa, nie ma znaczenia dla biegu przyjętego przedawnienia przeciwko pozwanemu. Sąd wskazał, iż powódka nie odniosła się do podniesionego przez pozwanego zarzutu przedawnienia i nie odpierała go, co może dowodzić przyznania tego faktu. Odwołując się do stosunkowo długiego upływu okresu pomiędzy zdarzeniem przywoływanym przez powódkę jak źródło szkody a wniesieniem pozwu Sąd stwierdził, że brak przesłanek aby przyjąć, iż skutki przedawnienia mogą być zniweczone. O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawieart.102 k.p.c. Apelację od wyroku wywiodła powódka. Z treści apelacji można wywnioskować, że nie zgadza się ona z wydanym orzeczeniem. W piśmie zwanym apelacją odniosła się do innych spraw toczących się z jej powództwa bądź też z jej udziałem, kwestionując wydane wcześniej rozstrzygnięcia, jak też sposób procedowania w tych sprawach. Podnosiła, że dochodzone niniejszym pozwem roszczenie o zapłatę nie jest przedawnione, w szczególności wobec przebiegu postepowania w sprawie VI C 314/07 Sądu Okręgowego w Warszawie. Wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa bądź uchylenie go i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie. Na wstępie należy zauważyć, że wywiedziona przez powódkę apelacja zawierała liczne argumenty, które w dużej mierze nie dotyczyły meritum niniejszej sprawy. Były związane z procedowaniem w sprawach sądowych, w szczególności II Ko 311/01 Sądu Okręgowego w Ostrołęce oraz VI C 314/07 Sądu Okręgowego w Warszawie (VI Ca 91/12 Sądu Apelacyjnego w Warszawie). Sprawy te zostały prawomocnie zakończone i w żaden sposób nie wpłynęły czy to na zawieszenie biegu przedawnienia roszczenia o zapłatę przeciwko pozwanemu, czy też przerwanie biegu przedawnienia roszczenia o zapłatę przeciwko(...)wP.. Pierwsza ze spraw dotyczyła odpowiedzialności Skarbu Państwa, druga zaś nie obejmowała roszczenia dochodzonego pozwem w niniejszej sprawie (przy założeniu, iż obejmowała je to zostało ono prawomocnie oddalone). Sąd Apelacyjny podziela ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Okręgowy i przyjmuje je za własne. Słuszna była także ocena prawna tegoż Sądu, iż podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia roszczenia był skuteczny. Z niespornych w sprawie okoliczności wynika, że Sąd Okręgowy w Łomży postanowieniem z 27 sierpnia 2001 r. orzekł o niezwłocznym zwolnieniu powódki z zakładu psychiatrycznego. To postanowienie dotarło do pozwanego 30 sierpnia 2001 r., powódka zaś została zwolniona ze szpitala dopiero 19 października 2001 r., czyli po 50 dniach. Od momentu zwolnienia powódki ze szpitala do czasu złożenia pozwu w niniejszej sprawie, tj. do 18 lutego 2013 r., minęło ponad 11 lat. Zauważyć jedynie wypada, że w momencie powstania u powódki krzywdy, czy też szkody - jak to ona określa - a więc w czasie, gdy mimo postanowienia Sądu Okręgowego w Łomży nadal przebywała w szpitalu psychiatrycznym, nie obowiązywał jeszcze powołany przez Sąd I instancjiart. 4421k.c.Ten przepis bowiem został wprowadzony ustawą o zmianie ustawy – Kodeks cywilny z 16 lutego 2007 r. (Dz.U. Nr 80, poz. 538) w miejsce dotychczas obowiązującegoart. 442 k.c.Zgodnie natomiast z art. 2 tej ustawy, zawierającym przepisy przejściowe, do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, a według przepisów dotychczasowych w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych, stosuje się przepisart. 4421k.c.Zatem zastosowanie nowej, zbliżonej regulacji, było możliwe jedynie gdy roszczenie nie było przedawnione. W tej dacie roszczenie dochodzone pozwem było już przedawnione. Zatem w sprawie znajdował zastosowanie ówcześnie obowiązującyart. 442 k.c. Słusznie Sąd I instancji uznał, że powódka miała świadomość istnienia krzywdy (szkody) już w momencie opuszczenia szpitala, czyli 19 października 2001 r. Bez znaczenia pozostaje jednakże fakt, że początkowo mogła ona nie mieć świadomości, iż z roszczeniem odszkodowawczym może wystąpić również wobec pozwanego, a nie tylko wobec jednostek organizacyjnych Skarbu Państwa. Sąd Okręgowy prawidłowo określił datę, w której powódka „dowiedziała się o szkodzie”, czyli kiedy zdała sobie sprawę z ujemnych następstw zdarzenia wskazujących na fakt wyrządzenia jej krzywdy. W konsekwencji datę 19 października 2001 r. należy uznać za początek biegu terminu przedawnienia roszczenia dochodzonego pozwem. Zgodnie natomiast zart. 442 k.c.roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Jednakże w każdym wypadku roszczenie przedawnia się z upływem lat dziesięciu od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wyrządzające szkodę. Zważywszy na to, że w niniejszej sprawie zastosowanie znajduje pierwszy ze wskazanych przez ustawodawcę przypadków - trzyletni termin przedawnienia – uznać należało, z uwagi na świadomość powódki o wystąpieniu szkody, której źródło miało leżeć w zachowaniu pozwanego, że jej roszczenie uległo przedawnieniu 19 października 2004 r. Co również istotne, gdyby nawet teoretycznie przyjąć, że nie miała ona świadomości istnienia szkody, to termin przedawnienia, w sytuacji w jakiej znajduje się powódka, nie mógł być dłuższy niż 10 lat, niezależnie od tego czy w sprawie miałby zastosowanieart. 442 k.c., czy teżart. 4421§ 1 k.c., bowiem wskazane w nich terminy przedawnienia są, co do zasady, identyczne. Zatem dochodzone w niniejszej sprawie roszczenie wobec pozwanego przedawniłoby się najpóźniej 19 października 2011 r. Jak już wskazywano, argumenty przytaczane w apelacji nie uzasadniały przyjęcia, że bieg terminu przedawnienia został w jakikolwiek sposób przerwany lub zawieszony. Za takie okoliczności nie sposób uznać także toczących się z udziałem powódki jeszcze innych postępowań karnych oraz cywilnych. Te ostatnie toczyły się bowiem przeciwko innym niż pozwany podmiotom. Podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia nie stanowi nadużycia jego prawa podmiotowego (art. 5 k.c.). Słusznie Sąd I instancji wskazywał na długość okresu, jaki upłynął od zdarzenia przywoływanego przez stronę powodową jako źródło krzywdy przez nią doznanej, do momentu wytoczenia powództwa. Właściwie także odwołał się do innej sprawy wytoczonej przez powódkę przeciwko pozwanemu, wskazując jednocześnie, iż żadne względy nie sprzeciwiały się wcześniejszemu wystąpieniu na drogę sądową z pozwem opartym o treśćart. 416 k.c. Z uwagi na podzielenie zarzutu przedawnienia Sąd Okręgowy nie był zobligowany do wypowiadania się w przedmiocie zasadności wytoczonego roszczenia o zapłatę kwoty 500.000 zł. W tej sytuacji apelacja została oddalona w oparciu oart. 385 k.p.c. O kosztach procesu w postępowaniu apelacyjnym orzeczono na podstawieart. 102 k.p.c.uznając, że powódka jest w stanie ponieść te koszty do wysokości 500 zł, a więc kwoty oscylującej w granicach pobieranego przez nią świadczenia rentowego. Powódka wywiodła środek zaskarżenia znając argumenty nieuwzględnienia jej roszczenia objętego pozwem, a zatem musiała mieć świadomość poniesienia ryzyka – w razie jego oddalenia – zwrotu kosztów procesu wyłożonych przez przeciwnika procesowego. (...)

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Białymstoku date: '2018-04-20' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Jadwiga Chojnowska - Beata Wojtasiak - Jacek Malinowski legal_bases: - art. 416 k.c. - art. 385 k.p.c. recorder: Łukasz Patejuk signature: I ACa 15/18 ```

155500000000503_I_ACa_000892_2015_Uz_2016-03-02_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I ACa 892/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 2 marca 2016 roku Sąd Apelacyjny w Szczecinie I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: SSA Artur Kowalewski Sędziowie: SSA Danuta Jezierska (spr.) SSO del. Krzysztof Górski Protokolant: sekretarz sądowy Piotr Tarnowski po rozpoznaniu w dniu 18 lutego 2016 roku na rozprawie w Szczecinie sprawy z powództwaB. K.iM. S. przeciwkoE. Z. o zachowek na skutek apelacji pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 23 czerwca 2015 roku, sygn. akt I C 30/13 I zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że: 1 zasądza od pozwanejE. Z.na rzecz powódkiB. K.kwotę 17.188 (siedemnaście tysięcy sto osiemdziesiąt osiem) złotych z odsetkami ustawowymi od dnia 23 czerwca 2015 roku, 2 zasądza od pozwanejE. Z.na rzecz powódkiM. S.kwotę 17.188 (siedemnaście tysięcy sto osiemdziesiąt osiem) złotych z odsetkami ustawowymi od dnia 23 czerwca 2015 roku, 3 oddala powództwo w pozostałej części, 4 zasądza od każdej z powódek na rzecz pozwanej kwotę 908 (dziewięćset osiem) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, 5 nakazuje pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Szczecinie kwotę 1.719 (jeden tysiąc siedemset dziewiętnaście) złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych, 6 nie obciąża powódek nieuiszczonymi kosztami sądowymi z zasądzonego roszczenia, II oddala apelację w pozostałej części; III zasądza od każdej z powódek na rzecz pozwanej kwoty po 250 (dwieście pięćdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego. SSO del. Krzysztof Górski SSA Artur Kowalewski SSA Danuta Jezierska Sygn. akt I ACa 892/15 UZASADNIENIE PowódkiB. K.iM. S.domagały się zasądzenia od pozwanejE. Z.kwot po 55.000 zł wraz z odsetkami od dnia wniesienia pozwu tytułem zachowku. Wskazały, iż są córkami i spadkobiercamiM. C., nie otrzymały po śmierci spadkodawcy spadku, natomiast pozwana w dniu 1 marca 1994 r. otrzymała od spadkodawczyni w formie darowizny spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego położonego wS.przyul. (...). Pozwana wniosła o oddalenie powództwa podnosząc, że powódki również otrzymały darowizny, w wyniku których zaspokoiły swoje potrzeby mieszkaniowe. Nadto mieszkanie było w złym stanie technicznym, mieszka w nim od urodzenia i nie ma innych możliwości zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych, to ona do śmierci opiekowała się matką, z którą razem mieszkała, co nadto uzasadnia zastosowanieart. 5 k.c. Wyrokiem z dnia 23 czerwca 2015 roku Sąd Okręgowy w Szczecinie zasądził od pozwanejE. Z.na rzecz każdej z powódekB. K.iM. S.zachowek w kwotach po 34.376 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 23 czerwca 2015 r. (pkt I), w pozostałej części powództwo oddalił (pkt II), zasądził od pozwanej na rzecz powódek kwoty po 3617 zł (tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt III i IV), zasądził od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Szczecinie kwotę 2320,63 zł tytułem zwrotu nie uiszczonych kosztów sądowych. Sąd Okręgowy ustalił, że powódkiB. K.iM. S.oraz pozwanaE. Z.są córkami spadkodawczyniM. C.zmarłej w dniu(...)r. i nabyły po niej spadek, każda w udziale po 1/3, a przypadające im udziały spadkowe przyjęły wprost. B. K.(nazwisko rodoweS.)urodziła się w dniu (...)W dniu 26 kwietnia 1957 r. została adoptowana przezA. K.oraz spadkodawczynięM. K.(następnieC.).A. K.zginął w wypadku. W dniu 24 marca 1966 r. spadkodawczyni oddałaB. K., będącą wówczas w wieku 9 lat, z powrotem do domu dziecka. Po tym zdarzeniu spadkodawczyni w dniu 11 maja 1968 r. wyszła ponownie za mąż zaT. C.. Przez następny okres czasu przekraczający 10 latB. K.przebywała stale w różnych ośrodkach opieki. We wniosku Państwowego Domu Dziecka nr(...)wP.o pozostawienie powódkiB. K.w Domu Dziecka wskazano: „ Przybrana matka wyrzeka się dziecka (dziecko adoptowane)”, „ twierdzi że jest ono upośledzone umysłowo, żyje z innym mężczyzną”. „ Matka ma troje własnych dzieci w wieku od 1-14 lat, a o adoptowanej nie chce słyszeć”. Przez cały okres pobytu powódkiB. K.w tych ośrodkach opieki zmarłaM. C.nie interesowała się przysposobioną córką – nie odwiedzała jej, nie wysyłała żadnych kartek, nie zapraszała jej nigdy do siebie, brak było jakiegokolwiek kontaktu i zainteresowania córką ze strony przysposabiającej. W okresie od dnia 29 maja 1961 r. do 31 maja 1980 r. spadkodawczyniM. C.pracowała w(...) Spółdzielni (...)na stanowisku samodzielnego referenta technicznego ds. rozliczeń i z tego tytułu otrzymywała miesięczne wynagrodzeniem w kwocie 4.000 zł brutto. W dniu 2 czerwca 1976 r. wówczas 20-letnia powódkaB. K.została zarejestrowana jako kandydatka na członka(...)Spółdzielni Mieszkaniowej wS.pod numerem(...). Wysokość wkładu mieszkaniowego określono na około 24.000 zł. Na dzień 7 grudnia 1976 r. stan oszczędności naksiążeczce mieszkaniowej (...) Nr (...)wynosił 5.500 zł. W dniu 16 grudnia 1976 r. dokonano przelewu pożyczki z Zakładowego Funduszu Mieszkaniowego(...) Spółdzielni (...)kwoty 16.000 zł na rzecz(...)Spółdzielni Mieszkaniowej wS.. Nie ustalono komu udzielona została pożyczka z Zakładowego Funduszu Mieszkaniowego(...) Spółdzielni (...). Na dzień 20 grudnia 1976 r. stan oszczędności wynosił łącznie 24.000 zł. w tym na książeczce(...)– 8.000 zł, na koncie Spółdzielni 16.000 zł. Z karty płac spadkodawczyni nie wynika, aby potrącano jej jakąś należność tytułem pożyczki. W okresie od dnia 1 sierpnia 1977 r. do 25 lutego 1978 r. powódkaB. K.była zatrudniona w(...) Spółdzielni (...)wS.za wynagrodzeniem: w 1977 r. – 7.901 zł i w 1978 r. – 2.618 zł. Powódka była oceniana jako pracownik dobry – była pilna, zdyscyplinowana, wypełniała obowiązki służbowe i była członkinią(...). Pismem z dnia 20 stycznia 1977 r., jeszcze przed ukończeniem szkoły przez powódkęB. K.,Państwowy Zakład (...)wS.zwrócił się do(...)Spółdzielni Mieszkaniowej wS.o przyspieszenie przydziału mieszkania dla wychowanki – powódkiB. K.wskazując, iż przebywa w Zakładzie na koszt Skarbu Państwa, z uwagi na ukończenie w czerwcu 1977 r. Specjalnej Zasadniczej Szkoły Zawodowej musi opuścić Zakład, nie posiada żadnej rodziny, wobec czego nie ma jej gdzie zakwaterować. Na wniosek powódkiB. K.w dniu 23 sierpnia 1978 r. została ona skreślona z rejestru kandydatów, a pożyczka z zakładowego funduszu mieszkaniowego została przekazana do(...)Spółdzielni Mieszkaniowej, w której miała otrzymać przydział mieszkania. W dniu 25 sierpnia 1978 r. powódkaB. K.skierowała do spółdzielni mieszkaniowej wniosek o przydział mieszkania, załączając do tego wniosku pisemne wyjaśnienie swojej sytuacji życiowej. W dniu 19 sierpnia 1978 r. PowódkaB. K.otrzymała przydział w(...)Spółdzielni Mieszkaniowej lokalu mieszkalnego wS.przy ul.(...), kategorii M-2. Wysokość wkładu mieszkaniowego ustalona została w kwocie 24.000 zł. Naksiążeczce mieszkaniowej (...) nr (...)posiadała kwotę 8.000 zł, Na koncie Spółdzielni posiadała kwotę 16.000 zł SpadkodawczyniM. C.pobierała rentę rodzinną poA. K.. Do renty po ojcuA. K.uprawniona była jednak powódkaB. K.. SpadkodawczyniM. C.pobierała tę rentę dzięki temu, iż nie rozwiązała stosunku przysposobieniaB. K.mimo, że dziecko wychowywało się w domach dziecka, a nie u spadkodawczyni. PowódkaB. K.nie uczestniczyła w postępowaniu spadkowym po zmarłymA. K., gdyż nie została ona w nim wskazana jako potencjalna spadkobierczyni. Dowiedziała się o tym fakcie po wielu latach. W czasie postępowania spadkowego po zmarłym była ona jeszcze dzieckiem, nadto przebywała w jednostkach opiekuńczych, aM. C.nie utrzymywała z nią kontaktu. SpadkodawcaE. C.pracowała jako nauczyciel w Szkole Podstawowej wD.. Otrzymała w dniu 30 listopada 1993 r. zasiłek na zagospodarowanie w wysokości 4.160.000 zł. Na podstawie decyzji Dyrektora Szkoły Podstawowej wD.z dnia 16 czerwca 1998 r. zaciągnęła pożyczkę w wysokości 2.684 zł. W dniu 21 sierpnia 2000 r. zaciągnęła kolejną pożyczkę w zakładzie pracy w kwocie 3.092 zł. Umową darowizny, zgłoszoną do Urzędu Skarbowego wS.w dniu 29 stycznia 1996 r.T. C.darowałM. S.i jej małżonkowi kwotę 6.000 zł. W dniu 19 lutego 1996 r.M. S.orazS. S.otrzymali w darowiźnie odT. C.spółdzielcze własnościowe prawo dolokalu mieszkalnego nr (...)położonego wS.przyul. (...), za kwotę 55.000 zł. W dniu 1 marca 1994 r.M. C.dokonała na rzecz pozwanejE. Z.darowizny spółdzielczego własnościowego prawa dolokalu mieszkalnego nr (...)przyul. (...)wS.o pow. 65 m2. Umowę zawarto w formie aktu notarialnego. Umową z dnia 18 lutego 2010 r. ustanowiono odrębną własność powyższego lokalu mieszkalnego i przeniesiono jego własność na pozwaną. Na dzień 12.12.2010 r. lokal stanowił odrębną nieruchomość wraz z pomieszczeniem piwnicznym o powierzchni 5,84 m2. Lokal położony jest na parterze w budynku wielorodzinnym 3,5 - kondygnacyjnym. Lokal składa się z 3 pokoi, kuchni, holu, łazienki z w.c. Powierzchnia użytkowa lokalu to 65 m2. Powierzchnia piwnicy 5,84 m2. Mieszkanie wyposażone jest w instalację elektryczną, wodno - kanalizacyjną, gazową, centralnego ogrzewania i ciepłej wody. Wartość rynkowa nieruchomości wg stanu na dzień 01.03.1994 r. wynosiła 207.000 zł, a wg stanu na dzień 12.12.2010 r. - 252.000 zł. Pozwana ponosiła na darowanylokal mieszkalny nr (...)przyul. (...)po dniu 1 marca 1994 r. nakłady zapewniające utrzymanie lokalu w należytym stanie i kondycji technicznej wynikające ze standardowego zużycia. Nadto poniosła nakłady na wymianę okien - koszt 1690 zł (rok 2007) i drzwi – koszt 11.190 zł (lata 2008 – 2011). W latach 1994 r. – 2004 r. pozwana zakupiła materiały budowalne określone rachunkami i fakturami na przeprowadzenie bieżących remontów związanych z utrzymaniem mieszkania w należytym stanie technicznym. W okresie od 1 sierpnia 1999 r. do 31 sierpnia 2009 r. wpłaciła na ocieplenie budynku kwotę 10.627,74 zł. Po darowiźnie, w ramach remontu łazienki wykonano dostosowanie warunków do potrzebM. C., jak podwyższenie sedesu, wanna została przerobiona na prysznic, zamontowano w łazience drążki do trzymania, na podłodze kafelki. Od 2008 r. spadkodawczyniM. C.miała trudności z poruszaniem się, chodziła o kulach. Wymagała pomocy osób trzecich w codziennym funkcjonowaniu. Opiekę nad nią sprawowała na co dzień pozwana wraz ze swoim synemD. Z.. Do spadkodawczyniM. C.na wezwanie pozwanej przyjeżdżali masażyści, lekarze. PowódkaB. K.przychodziła bardzo często do spadkodawczyniM. C., proponowała pomoc i opiekę nad nią, ale spotykała się z niechęcią ze strony pozwanej. PowódkaM. S.nie uczestniczyła w przygotowaniach pogrzebowych i konsekracji spadkodawczyniM. C.. Pozwana zatrudniona jest w Publicznej Szkole Podstawowej wD.w charakterze nauczyciela na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. W okresie zatrudnienia korzystała z pożyczki na cele mieszkaniowe z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych w kwotach: 3.400 zł – umowa z dnia 27 września 2002 r., 3.720 zł – umowa z dnia 20 czerwca 2005 r., 2.400 zł – umowa z dnia 6 listopada 2007 r. i 6.265 zł – umowa z dnia 11 stycznia 2010 r. W dniu 14 września 2012 r. powódkiM. S.orazB. K.skwitowały pisemnie odbiór kwot po 400 zł. Pismem z dnia 19 listopada 2012 r. powódkiB. K.iM. S.wezwały pozwaną w terminie 14 dni do zapłaty na ich rzecz po 55.000 zł tytułem należnego zachowku po zmarłejM. C.. PowódkiB. K.iM. S.nigdy nie otrzymały żadnych pieniędzy odM. C.w formie darowizny.B. K.jest z zawodu krawcową. Od 1988 r. pracowała wZakładach (...). Od dnia 8 sierpnia 2011 r. jest zarejestrowana w Powiatowym Urzędzie Pracy wS.jako bezrobotna bez prawa do zasiłku. Sąd Okręgowy mając na uwadze takie ustalenia uznał, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części. Wskazał, że jego podstawę prawną stanowiły przepisyart. 991 k.c.i następne i powódki, jako córki spadkodawczyni należą do kręgu osób, którym przysługuje prawo do otrzymania zachowku. To pozwana otrzymała od spadkodawczyni – poprzez umowę darowizny –lokal mieszkalny numer (...)położony wS.przyul. (...), który okazał się przedmiotem właściwie jedynym składnikiem masy spadkowej. W tej sytuacji, zgodnie zart. 993 k.c., powódki miały prawo skierować wobec pozwanej swoje roszczenia o zapłatę kwoty niezbędnej do uzupełnienia należnego im zachowku, który wynosił po 1/2 udziału spadkowego, czyli 1/6 spadku (art. 991 § 2 k.c.). Sąd Okręgowy w Szczecinie nie uwzględnił zarzutu pozwanej, że powódki otrzymały zachowek w formie darowizn -B. K.w formie wkładu na książeczkę mieszkaniową (za niewiarygodne uznając twierdzenia pozwanej, że spadkodawczyni zaciągnęła pożyczkę na wkład mieszkaniowy dlaB. K., mając na uwadze relacje łączące te strony i fakt, że nie istnieją dokumenty, które potwierdzałyby, że pożyczkę taką zaciągnęła spadkodawczyni), aM. S.– w formie darowizny pieniędzy w kwocie 6.000 zł na mieszkanie odT. C., (T. C.w tym czasie nie pozostawał już w związku małżeńskim ze spadkodawczynią i Sąd przyjął, że była ona wyrazem ojcowskiej troski o córkę wkraczającą w samodzielne, dorosłe życie, zakładającą własną rodzinę) - jako że nie pochodziły one od spadkodawczyni, lecz osób trzecich. Tym samym, zgodnie z przepisemart. 991 § 2 k.c.darowizny te nie pomniejszały zachowku należnego powódkom. Dokonując obliczenia zachowku Sąd Okręgowy w Szczecinie, zgodnie z przepisemart. 995 § 1 k.c., przyjął stan nieruchomości –lokalu numer (...)przyul. (...)wS.według stanu na dzień dokonania darowizny, tj. 1 marca 1994 r. Ustalając stan i wartość nieruchomości uwzględnił zeznania stron oraz świadków i ostatecznie jej wartość ustalił zgodnie z opinią biegłego sądowego – na kwotę 207.000 zł. Sąd nadto wskazał, że w skład spadku wchodziła również emerytura w kwocie 1.660 zł, jednak obie powódki otrzymały od pozwanej kwotę po 400 zł każda. Stąd Sąd Okręgowy orzekł jak w punkcie I wyroku, a w pozostałej części powództwo oddalił (punkt II). O odsetkach orzeczono przyjmując jako początkowy dzień ich naliczania 23 czerwca 2015 r., czyli dzień ogłoszenia wyroku. O kosztach postępowania orzeczono na podstawieart. 98 k.p.c.przy czym przez przeoczenie nie skompensowano kosztów zastępstwa z należnymi pozwanej i nie uwzględniono faktu, że powódkom należy się kwota 63% wynagrodzenia z 3600 zł czyli w stosunku do wygranej ogólnej należności dochodzonej pozwem. Koszty sądowe po uwzględnieniu, że powódki były z nich zwolnione w całości, zasądzono w oparciuart. 98 k.p.c.w wysokości 27 % wszystkich należnych Skarbowi Państwa. Z takim rozstrzygnięciem nie zgodziła się pozwana. Zaskarżyła wyrok w zaskarżając w pkt I, III, IV i V, zarzucając: 1 naruszenieart. 233 k.p.c.iart. 231 k.p.c.poprzez ustalenie, że powódkaB. K.nie otrzymała od spadkodawczyniM. C.darowizny w formie wkładu mieszkaniowego na mieszkanie spółdzielcze typu M2 w(...)Spółdzielni Mieszkaniowej w wysokości co najmniej 16.000 zł według cen z grudnia 1976, która to wartość winna zostać „zwaloryzowana" przez biegłego na dzień orzekania w sprawie, 2 nierozważenie roszczenia powódek o zachowek w kontekście zasad wyrażonych wart. 5 k.c., 3 naruszenieart. 100 k.p.c.i art. 113 ust. 2 u.k.s.c. w części dot. orzeczenia o kosztach procesu. Z tego względu wniosła o uchylenie wyroku w zaskarżonej części, oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od każdej z powódek na rzecz pozwanej kosztów zastępstwa procesowego za I i II instancję. W uzasadnieniu apelacji podkreśliła, iż ustalenia faktyczne zostały poczynione z naruszeniemart. 231 k.p.c., gdyż w świetle zgromadzonych dowodów istnieje silna podstawa do przyjęcia, żeB. K.otrzymała od spadkodawczyni darowiznę na wkład mieszkaniowy w wysokości co najmniej 16.000 zł. Błędne są też ustalenia, że spadkodawczyni była złą matką i nie czyniła starań o przydzielenie tej córce mieszkania. Nie ulega też wątpliwości, żeM. S.po rozwodzie rodziców otrzymała od ojca pieniądze na zakup mieszkania. Te wszystkie okoliczności uzasadniają zastosowanieart. 5 k.c.i obniżenia roszczenia o zachowek. Zarzuciła nadto błędne rozliczenie kosztów procesu. Powódki wniosły o oddalenie apelacji pozwanej, w całości podzielając argumentację Sądu I instancji. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja pozwanej w części okazała się zasadna, a to w takiej, w jakiej zarzucała naruszenie przez Sąd I instancjiart. 5 k.c. Co do zasady Sąd Apelacyjny podziela ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego i przyjmuje je jako własne, bez potrzeby powielania ich na użytek niniejszego uzasadnienia. W znacznej części podziela też wywody prawne tego Sądu, gdyż nie może budzić żadnych wątpliwości, w świetle przepisów wskazanych przez ten Sąd, że co do samej zasady powódkom zachowek się należy. Zarówno bowiem powódki jak i pozwana nabyły spadek po swojej matceM. C., każda w udziale po 1/3, a przypadające im udziały spadkowe przyjęły wprost, zaś jedynym wartościowym składnikiem majątku spadkowego było spółdzielcze własnościowe prawo dolokalu mieszkalnego nr (...)przyul. (...)wS.o pow. 65 m2, które umową z dnia 1 marca 1994 r. spadkodawczyni darowała pozwanej. Sąd Apelacyjny, z przyczyn które wskazane zostaną poniżej, nie podziela też zarzutów pozwanej, iż powódkaB. K.otrzymała darowiznę, która powinna być zaliczona na poczet należnego jej zachowku. Zgadza się jednak z zarzutami skarżącej, że Sąd I instancji nie rozważył dochodzonego przez powódki roszczenia w kontekścieart. 5 k.c., który to przepis, mając na uwadze okoliczności sprawy, powinien mieć zastosowanie. Odnosząc się jednak w pierwszej kolejności do zarzutu pozwanej naruszenia przez Sąd Okręgowyart. 233 k.p.c.iart. 231 k.p.c.wskazać należy, iż zgodnie z ugruntowaną linią orzecznictwa sąd orzekający ma zapewnioną ustawową swobodę w ocenie wiarygodności i mocy dowodów według własnego przekonania powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia się z dowodami. Jeżeli więc z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, to taka ocena dowodów nie naruszaart. 233 § 1 k.p.c.i musi się ostać, choćby nawet w równym stopniu, na podstawie tego samego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w powiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może zostać skutecznie podważona (por. wyrok SN z dnia 27 września 2002r. II CKN 817/00). Przypomnieć też należy, że możliwość ustalenia faktów w sposób przewidziany wart. 231 k.p.c.wchodzi w rachubę tylko w razie braku bezpośrednich środków dowodowych i jest w istocie wnioskowaniem (rozumowaniem sądu orzekającego), u podstaw którego leży ustawowe domniemanie, pozwalające na oparcie ustaleń faktycznych na uznaniu za ustalone faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy - pod warunkiem, że wniosek taki można wyprowadzić z innych ustalonych w sposób niewątpliwy faktów. Oparte na domniemaniach faktycznych rozumowanie sądu powinno w sposób wszechstronny i logiczny rozważyć wszystkie okoliczności sprawy i ocenić w ustalonym stanie faktycznym stopień prawdopodobieństwa zajścia okoliczności stanowiących przyczynę zastosowania domniemania, do czego niezbędne jest prawidłowe ustalenie niewątpliwych faktów jako bazy umożliwiającej stwierdzenie, czy stopień prawdopodobieństwa zaistnienia faktu będącego skutkiem domniemania jest tak duży, jak duży jest stopień prawdopodobieństwa, że nie zachodziły okoliczności wykluczające zaistnienie tego faktu (por. np. wyrok SN z 11.02.2015r., I UK 209/14). Argumentacja zawarta w apelacji odnosząca się do tej części ustaleń, w jakiej skarżąca zarzuca naruszenieart. 233 k.p.c.iart. 231 k.p.c.poprzez ustalenie, że powódkaB. K.nie otrzymała od spadkodawczyniM. C.darowizny w formie wkładu mieszkaniowego na mieszkanie spółdzielcze typu M2 w(...)Spółdzielni Mieszkaniowej w wysokości co najmniej 16.000 zł według cen z grudnia 1976, sprowadza się w istocie do przedstawienia przez pozwaną własnej wersji zdarzeń opartej na wybiórczych okolicznościach, jakie zostały w sprawie ujawnione, pomija natomiast treść dowodów, na których oparł się Sąd I instancji i nie wykazuje, aby ich ocena wykraczała poza granice wyznaczone treściąart. 233 § 1 k.p.c., a mianowicie, aby uchybiała regułom logicznego myślenia, zasadzie doświadczenia życiowego i kompleksowego rozważenia wszystkich okoliczności sprawy. Podkreślić bowiem należy, w ślad za Sądem Okręgowym, iż z zachowanych przecież list płac spadkodawczyni z tego okresu w żaden sposób niw wynika, by były dokonywane potrącenia z tytułu pożyczki na fundusz mieszkaniowy, jaką to miała ona zaciągnąć celem uiszczenia w części, w formie darowizny, wkładu mieszkaniowego na rzeczB. K., by ta mogła otrzymać mieszkanie. Przypomnieć należy, że z zaświadczenia(...)Spółdzielni Mieszkaniowej w(...)wynika, że powódkaB. K.jako kandydatka została zarejestrowana 2 czerwca 1976 r. i na dzień 7 grudnia 1976 r. stan oszczędności na tej książeczce wynosił 5.500 zł. Przelewu z Zakładowego Funduszu Mieszkaniowego(...) Spółdzielni (...), gdzie pracowała wówczas spadkodawczyni, a następnie zatrudniona była powódka (od 1 sierpnia 1977 r. do 25 luty 2008 r.) w kwocie 16.000 zł dokonano 16 grudnia 1976 r. Zatem spłaty tej pożyczki, o ile zostałaby ona zaciągnięta przez spadkodawczynię, musiałyby więc następować bezpośrednio po tej dacie. Tymczasem na zachowanych przecież listach płac takich potrąceń w 1997 r. brak. Twierdzenia skarżącej, że na listach płac nie odnotowywano wszystkich potrąceń, nijak nie przystają do jej własnych twierdzeń, że takie potrącenia były jednak odnotowane za 1978r., pozwana przy czym w żaden sposób nie uprawdopodobniła, by dotyczyć mogły one pożyczki z zakładowego funduszu mieszkaniowego, a nie innej pożyczki zaciągniętej przez spadkodawczynię w tym okresie. Sam fakt, że spadkodawczyni była zatrudniona w tej Spółdzielni, jak słusznie wskazał Sąd, do tak daleko idących wniosków, iż to spadkodawczyni uiściła na rzecz powódkiB. K.wkład w kwocie 16.000 zł, prowadzić nie mogą. Brak bowiem podstaw do kwestionowania ustaleń Sądu Okręgowego, iż spadkodawczyni po oddaniu powódki do domu dziecka nie interesowała się nią. Postawa spadkodawczyni wprost wynika z dokumentów przywołanych przez ten Sąd, pozwana zaś odmiennych dowodów nie naprowadziła. Okoliczność, że po podjęciu przezB. K.pracy w tej samej Spółdzielni co spadkodawczyni, doszło do nawiązania między nimi bliższych relacji, nie świadczy bowiem wcale o tym, że już wcześniej te relacje były dobre. Zgodzić się przy tym należy z Sądem Okręgowym i w tym zakresie, że wysoce prawdopodobnym jest, iż wpłata kwoty 16.000 zł tytułem wkładu nastąpiła przez samąSpółdzielnię (...)jako ufundowanie wkładu przyszłej pracownicy przebywającej w domu dziecka, co w tamtym czasach było rzeczą praktykowaną przez zakłady pracy. Takiemu rozumowaniu, mając na uwadze zebrany przez Sąd materiał dowodowy, naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c., czy teżart. 231 k.p.c.-z przyczyn na które wskazano powyżej, zarzucić nie można. Pozwana nie kwestionowała natomiast w apelacji, iż darowizna uczyniona przezT. C.powinna zostać bezpośrednio zaliczona na poczet zachowku należnegoM. S.. Zarzut ten bowiem podnosiła jedynie w kontekścieart. 5 k.c. Zarzut ten, polegający na nierozważeniu przez Sąd I instancji roszczenia powódek o zachowek w kontekście zasad wyrażonych wart. 5 k.c.uznać należy za słuszny. Zasady współżycia społecznego w rozumieniuart. 5 k.c.są pojęciem pozostającym w nierozłącznym związku z całokształtem okoliczności danej sprawy i w takim całościowym ujęciu wyznaczają podstawy, granice i kierunki jej rozstrzygnięcia w wyjątkowych sytuacjach, które przepis ten ma na względzie. Instytucja zachowku ma zaś korygować wolę spadkodawcy, chronić pozycję osób bliskich, gdy na to zasługują. Specyfika roszczenia o zachowek polega na tym, że przyznanie prawa do zachowku służy urzeczywistnieniu obowiązków moralnych, jakie spadkodawca ma wobec osób najbliższych. Etyczny charakter instytucji zachowku ma zatem wpływ na ocenę roszczenia z punktu widzenia zasad współżycia społecznego, o których mowa wart. 5 k.c.Możliwość obniżenia sumy należnej tytułem w oparciu oart. 5 k.c.może mieć miejsce w szczególności w sytuacji, gdy głównym składnikiem spadku jest spółdzielcze prawo do lokalu, domek czy lokal stanowiący odrębną własność, który służy do zaspokojenia niezbędnych potrzeb mieszkaniowych zobowiązanego do zapłaty zachowku w razie braku praktycznie innych możliwości zaspokojenia tych potrzeb, inne zaś składniki spadku nie wystarczają na pokrycie zobowiązania z tytułu zachowku. W takiej sytuacji nie można wyłączyć - przy rozważaniu poza tym sytuacji majątkowej i osobistej zobowiązanego do zapłaty należności z tytułu zachowku i uprawnionego do zachowku - dopuszczalności przyjęcia, iż w konkretnych okolicznościach żądanie zapłaty pełnej należności z powyższego tytułu pozostałoby w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego (por. uzasadnienie uchwały SN z 19.05.1981 III CZP 18/81). Z taką zaś sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Podkreślić bowiem należy, że w istocie jedynym składnikiem spadku jest spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, które spadkodawczyni darowała pozwanej w 1994 r. W lokalu tym pozwana zamieszkiwała od dzieciństwa wraz ze spadkodawczynią – do chwili jej śmierci i nadal mieszka ze swoją rodziną. Nie ulega też wątpliwości, że to ona zajmowała się matką w chwili jej choroby – zapewniała opiekę i leczenie. Twierdzenia powódek, że opieka ta nie była właściwa, nie znajdują żadnego uzasadnienia w zebranym przez Sąd materiale dowodowym. Nie budzi również wątpliwości fakt, że pozwana nie ma innych możliwości zaspokojenia swoich potrzeb mieszkaniowych, na utrzymanie lokalu w odpowiednim stanie poniosła szereg nakładów i utrzymuje się wyłącznie z pracy zarobkowej jako nauczycielka. Powódki zaś mają zaspokojone swoje potrzeby mieszkaniowe i to nie dzięki własnym staraniom, lecz wskutek działań osób trzecich.B. K.otrzymała bowiem wkład zeSpółdzielni (...), brak bowiem podstaw do przyjęcie w świetle dowodów zgromadzonych przez Sąd, by kiedykolwiek dokonywała spłaty kwoty 16.000 zł na rzecz tej Spółdzielni.M. S.wraz z mężem otrzymali natomiast od ojca powódki –T. C.- darowiznę w kwocie 6.000 zł oraz spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, zatem i ona ma zaspokojone potrzeby mieszkaniowe. I o ile zgodzić się należy z Sądem Okręgowym, że powyższe darowizny, jako nie pochodzące od spadkodawczyni, nie podlegają zaliczeniu na poczet należnego im zachowku, to jednak okoliczności te, mając na uwadze treśćart. 5 k.c., nie mogą pozostać bez wpływu na ocenę wysokości należnego zachowku, poprzez obniżenie należnej z tego tytułu kwoty. Nie kwestionując matematycznych wyliczeń Sądu I instancji, jak i wartości mieszkania pozwanej wskazanej w opinii biegłego, w ocenie Sądu Apelacyjnego, okoliczności wskazane powyżej uzasadniają jednak obniżenie kwoty należnej powódkom z tytułu zachowku o połowę. Pozwana w mieszkaniu tym przebywa bowiem od urodzenia i zawsze stanowiło ono jej centrum życiowe, nie ma innych możliwości zaspokojenia swoich potrzeb mieszkaniowych, jedynym jej źródłem dochodu jest praca (pensja nauczycielki), to ona do chwili śmierci spadkodawczyni razem z nią mieszkała i opiekowała się nią. Tymczasem powódki mają zaspokojone swoje potrzeby mieszkaniowe i to dzięki staraniom innych osób. Brak przy tym podstaw, zdaniem Sądu Apelacyjnego, by roszczenie powódek o zachowek oddalić w całości. Jak wskazano bowiem powyżej, instytucja zachowku ma korygować wolę spadkodawcy i chronić pozycję osób bliskich, gdy na to zasługują. W okolicznościach sprawy brak jednak podstaw do przyjęcia, by postawa powódek uzasadniała oddalenie ich roszczenia w całości. Pozwana nie zdołała bowiem wykazać, by powódki od spadkodawczyni otrzymały jakiekolwiek przysporzenia, bądź by za takim rozstrzygnięciem przemawiały ich stosunki ze spadkodawczynią. Na takie nie powoływała się zresztą nawet sama apelująca. Zasadny okazał się również zarzut naruszeniaart. 100 k.p.c.W tym zakresie sam Sąd Okręgowy przyznał, iż „przez przeoczenie nie skompensowano kosztów zastępstwa z należnymi pozwanej i nie uwzględniono faktu, że powódkom należy się kwota 63% wynagrodzenia z 3600 zł czyli w stosunku do wygranej ogólnej należności dochodzonej pozwem.” Przy czym rozliczając koszty za I instancję Sąd Apelacyjny miał na uwadze, że pozwana „wygrała” proces w 68,8% i obie strony miały pełnomocników. Z powyższych względów, zgodnie zart. 386 § 1 k.p.c., Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok jak w punkcie I, a w pozostałej części, apelację pozwanej jako bezzasadną, zgodnie zart. 385 k.p.c., oddalił. O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono zgodnie zart. 108 § 1 k.p.c.w zw. zart. 100 k.p.c., mając na uwadze, że apelacja pozwanej została uwzględniona w połowie, obie strony miały pełnomocników a pozwana poniosła nadto opłatę od apelacji w kwocie 1000 zł. Krzysztof Górski Artur Kowalewski Danuta Jezierska

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Szczecinie date: '2016-03-02' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Krzysztof Górski - Artur Kowalewski - Danuta Jezierska legal_bases: - art. 991 § 2 k.c. - art. 233 § 1 k.p.c. recorder: sekretarz sądowy Piotr Tarnowski signature: I ACa 892/15 ```

151010000002021_IV_U_001768_2013_Uz_2013-11-21_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IV U 1768/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 listopada 2013r. Sąd Okręgowy w Elblągu Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie następującym: Przewodniczący: SSO Bożena Czarnota Protokolant: stażysta Justyna Sobiech po rozpoznaniu w dniu 7 listopada 2013r. w Elblągu na rozprawie sprawy z odwołaniaW. Ł. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wE. z dnia 16/07/2013 r. znak:(...) o emeryturę oddala odwołanie. Sygn. akt IVU 1768/13 UZASADNIENIE UbezpieczonyW. Ł.wniósł odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wE.z dnia 16.07.2013r. znak(...), którą to decyzją organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury. W ocenie skarżącego pozwany do wymaganego okresu 15 lat pracy w szczególnych warunkach wykonywanej przez skarżącego winien być uwzględniony okres jego zatrudnienia wOśrodku (...)Lasów Państwowych wG.od 21.12.1971r. do 27.01.1976r. na stanowisku kopacza. W konsekwencji wnioskodawca domagał się zmiany decyzji ZUS i przyznania mu prawa do emerytury. W odpowiedzi na odwołanie pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wE.wniósł o jego oddalenie. Pozwany powołał przepisyustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz. U. Nr 153, poz. 1227) orazrozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.), wskazując, że skarżący nie wykazał 15 lat okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach. Odnosząc się do twierdzeń skarżącego, zdaniem pozwanego pozwany w spornym okresie pracował w charakterze robotnika drogowego na budowie wK., co nie jest pracą kwalifikującą do wcześniejszego świadczenia emerytalnego. Sąd ustalił i zważył co następuje: UbezpieczonyW. Ł.ur. (...)w dniu 04.06.2013r. wystąpił do pozwanego organu rentowego z wnioskiem o ustalenie uprawnień do emerytury. Z oświadczenia wnioskodawcy zawartego we wniosku wynikało, że nie jest on członkiem otwartego funduszu emerytalnego oraz nie pozostaje w stosunku pracy. Poza sporem było, że skarżący na dzień 01.01.1999r. legitymuje się ponad 25 letnim okresem ubezpieczenia. /dowód: wniosek k. 1-3 akt ZUS/ Decyzją z dnia 16.07.2013r. pozwany odmówił wnioskodawcy prawa do świadczenia wobec nielegitymowania się przez niego 15- letnim okresem zatrudnienia w szczególnych warunkach. (dowód: decyzja z 29.02.2012 plik emerytalny akt ZUS k-116) Wnioskodawca nie zgodził się z powyższą decyzją, wnosząc odwołanie, w którym domagał się przyznania mu prawa do świadczenia emerytalnego. W przepisieart. 6 k.c.jest zawarta zasada, która znajduje również zastosowanie na gruncie prawa ubezpieczeń, iż ten kto, powołując się na przysługujące mu prawo, żąda czegoś od innej osoby, jest obowiązany udowodnić fakty (okoliczności faktyczne) uzasadniające to żądanie, ten zaś, kto odmawia uczynienia zadość żądaniu, a więc neguje uprawnienie żądającego, jest obowiązany udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje. W przepisie tym chodzi jednak nie o każdy fakt, lecz o fakty mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, a więc o fakty prawotwórcze, czyli wykazujące istnienie prawa, oraz o fakty niweczące lub tamujące prawo, czyli wskazujące na to, iż żądanie strony jest nieuzasadnione. Natomiast o tym, co która ze stron stosunku cywilnoprawnego ma udowodnić w sporze toczącym się przed sądem, decydują przede wszystkim: przedmiot sporu, prawo materialne regulujące określone stosunki prawne oraz prawo procesowe normujące zasady postępowania dowodowego, w tym znaczenie domniemań faktycznych i prawnych. W myśl tych ogólnych zasad, to na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie (zob. SN wyrok z 03.10. 1969 r., II PR 313/69, LexPolonica nr 317731, OSNCP 1979, nr 9, poz. 147), a na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie powództwa (tak SN w wyroku z 20 kwietnia 1982 r., I CR 79/82, LexPolonica nr 318337) /Komentrarz doKodeksu cywilnegoStanisław Dmowski LexPolonica doart.6 k.c./. Jednakże reguła dotycząca ciężaru dowodu nie może być rozumiana w ten sposób, że zawsze, bez względu na okoliczności sprawy, spoczywa on na stronie powodowej. Jeżeli strona powodowa udowodniła fakty przemawiające za zasadnością powództwa, to na stronie pozwanej spoczywa ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających, jej zdaniem, oddalenie powództwa./wyrok SN z 20.04.1982r., I CR 79/82, wyrok SN z 17.12.1996r., I CR 45/96/ Wobec powyższego należało zastanowić się czy ubezpieczony udowodnił fakty uzasadniające jego żądanie, zaś pozwany okoliczności uzasadniające jego wniosek o oddalenie odwołania. Zgodnie zart. 24 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz. U. Nr 153, poz. 1227 z późn. zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego, wynoszącego co najmniej 60 lat dla kobiet i co najmniej 65 lat dla mężczyzn, z zastrzeżeniemart. 46, 47, 50, 50a i 50e i184. W myśl art. 184 ust. 1 ww. ustawy ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli: 1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz 2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27. Ust. 2 Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. Stosownie do§4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(Dz.U. Nr 8, poz. 43) pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i60 lat dla mężczyznoraz ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej15 lat pracy w szczególnych warunkach. Zgodnie zaś z § 3 rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudnienia”, uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia. W myśl § 2 ust. 1 rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Z powyższego wynika, że skarżący nabyłby prawo do wcześniejszej emerytury w przypadku łącznego spełnienia przesłanek: - ukończenia wieku 60 lat; - legitymowania się łącznym okresem ubezpieczenia w wymiarze co najmniej 25 lat, przypadającym na dzień 01.01.1999r.; - legitymowania się 15 letnim okresem pracy wykonywanej w szczególnych warunkach, przypadających na dzień 01.01.1999r.; - nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego. Poza sporem w sprawie było, że skarżący w dniu wydania zaskarżonej decyzji miał ukończone 60 lat, na dzień 01.01.1999r. legitymował się ponad 25 letnim okresem ubezpieczenia, nie był członkiem otwartego funduszu emerytalnego.. Jednocześnie niekwestionowanym było, że ubezpieczony pracował w szczególnych warunkach przez okres 14 lat, 7 miesięcy i 15 dni. Spornym było, czy ubezpieczony pracował w szczególnych warunkach 4 miesiące i 15 dni ponad uznany przez pozwanego okres pracy skarżącego. W ocenie ubezpieczonego do wymaganych 15 lat winien być zaliczony okres jego zatrudnienia wOśrodku (...)Lasów Państwowych wG.od 21.12.1971r. do 27.01.1976r. na stanowisku kopacza. Odnosząc się do twierdzeń skarżącego, pozwany wskazywał, że nie rozpatrywał okresu zatrudnienia skarżącego wOśrodku (...)Lasów Państwowych wG.od 21.12.1971r. do 27.01.1976r. na stanowisku kopacza, bowiem skarżący nie przedłożył świadectwa pracy wykonywanej w szczególnych warunkach, a nadto zdaniem pozwanego ubezpieczony w spornym okresie pracował w charakterze robotnika drogowego na budowie wK.. Rozporządzenie RM z 07.02.1983r. w § 2 ust. 2 wymaga, by okresy pracy w szczególnych warunkach zostały potwierdzone przez zakład pracy w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub też w „zwykłym” świadectwie pracy z odpowiednią adnotacją. Niemniej jednak należy zauważyć, że świadectwo pracy nie ma mocy wiążącej zarówno dla pozwanego, jak i dla Sądu. Nie jest ono bowiem dokumentem urzędowym w rozumieniuart. 244 § 1 i 2 k.p.c., gdyż podmiot wydający to świadectwo nie jest organem państwowym ani organem wykonującym zadania z zakresu administracji państwowej, a tylko dokumenty wydane przez te organy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo poświadczone. W postępowaniu sądowym świadectwo pracy traktuje się jako dokument prywatny w rozumieniuart. 245 k.p.c., który stanowi jedynie dowód tego, że osoba, która je podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument taki podlega kontroli zarówno co do prawdziwości wskazanych w nim faktów, jak i co do prawidłowości wskazanej podstawy prawnej. W trakcie postępowania sądowego Sąd ustalił, że skarżący był zatrudniony wOśrodku (...)Lasów Państwowych wG.od 21.12.1971r. do 27.01.1976r., przy czym, w międzyczasie, przez okres dwóch lat odbywał zasadniczą służbę wojskową. Ubezpieczony w trakcie zatrudnienia pracował przy budowaniu dróg w lesie wK., wykonywał wykopy pod drogi, układał w poprzek drogi belki, zasypywał je, wyrównywał rozrzucaną przez sprzęt szlakę, piasek, skarpował wzniesienia, utwardzał drogi, wkopywał betonowe słupy, wycinał drzewa, zakładał przepusty, wykonywał szalunki, które były zalewane betonem, wykonywał faszynowanie. Pracował tylko przy użyciu łopaty. / dowód: zeznania ubezpieczonego k- 29,30 , zeznania świadkówJ. W.k- 29,S. T.k- 30/ Zeznania wnioskodawcy znalazły pełne potwierdzenie w materiale dowodowym. ŚwiadkowieJ. W. (2)iS. T. (2)jednoznacznie wskazywali, że wnioskodawca w spornym okresie, wykonywał w/opisane czynności. Sąd nie miał podstaw, by powyższym zeznaniom odmówić wiarygodności. W ocenie Sądu zeznania wszystkich świadków były spójne i logiczne i korelowały z wyjaśnieniami złożonymi przez wnioskodawcę. Należy podkreślić, że świadkowie pracowali z wnioskodawcą w całym spornym okresie, mieli z nim codzienny kontakt i posiadali wiedzę odnośnie wykonywanych przez skarżącego czynności. Potrafili w sposób przejrzysty i czytelny odtworzyć przebieg pracy zawodowej wnioskodawcy. W świetle powyższych zeznań Sąd nie miał wątpliwości, że w spornych okresie zatrudnienia wnioskodawca wykonywał opisywane prace. Niemniej jednak -w ocenie Sądu -prac tych nie można było kwalifikować jako wykonywanych w szczególnych warunkach. Należy podkreślić, że dla oceny, czy dany pracownik pracuje w szczególnych warunkach istotne jest jakie czynności i w jaki sposób wykonuje, nie ma bowiem istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach, to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 14.09.2007 r., III UK 27/07, OSNP 2008 nr 21-22, poz. 325; z dnia 19.09.2007 r., III UK 38/07, OSNP 2008 nr 21-22, poz. 329; z dnia 06.12.2007 r., III UK 66/07, LEX nr 483283; z dnia 22.01.2008 r., I UK 210/07, OSNP 2009 nr 5-6, poz. 75 i z dnia 24.03.2009 r., I PK 194/08, LEX nr 528152). Decydującą rolę w analizie charakteru pracy ubezpieczonego z punktu widzenia uprawnień emerytalnych ma zatem możliwość jej zakwalifikowania pod którąś z pozycji wspomnianego załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów. W świetle art. 32 ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach z FUS pracami w szczególnych warunkach nie są bowiem wszelkie prace wykonywane w narażeniu na kontakt z niekorzystnymi dla zdrowia pracownika czynnikami, lecz jedynie takie, które zostały rodzajowo wymienione w tymże rozporządzeniu. Przepis §1 ust. 1 rozporządzenia stanowi zresztą, że akt ten ma zastosowanie do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wymienione w § 4 - 15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do niego. Zasadniczą rolę w kwalifikowaniu prac w szczególnych warunkach ma cytowane rozporządzenie Rady Ministrów, a nie zarządzenia resortowe. Podkreślić należy, że w świetle przepisów wykazu A, stanowiącego załącznik do tegoż rozporządzenia, wyodrębnienie owych prac ma charakter stanowiskowo - branżowy. Pod pozycjami zamieszczonymi w kolejnych działach wykazu wymieniono bowiem konkretne stanowiska przypisane danym branżom, uznając je za prace w szczególnych warunkach uprawniające do niższego wieku emerytalnego. Taki sposób kwalifikacji prawnej tychże prac nie jest dziełem przypadku. Specyfika poszczególnych gałęzi przemysłu determinuje bowiem charakter świadczonych w nich prac i warunki, w jakich są one wykonywane, ich uciążliwość i szkodliwość dla zdrowia. Nie można zatem swobodnie czy wręcz dowolnie, z naruszeniem postanowień rozporządzenia, wiązać konkretnych stanowisk pracy z branżami, do których nie zostały one przypisane w tym akcie prawnym (tak też Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia 01.06.2010 r., II UK 21/10 oraz z dnia 19.05.2011 r., III UK 174/10). Ubezpieczony wskazywał, że wykonywał prace kopacza i powołał się na rozporządzenie RM z dnia 07.02.1983r oraz na wykaz A stanowiący załącznik do zarządzenia Ministra Rolnictwa Leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej z 31 marca 1988r., który w dziale X, poz. 1 pkt 3 wyszczególnia stanowisko kopacza. Zważyć należy, że ubezpieczony pracował resorcie leśnictwa i w wykazie A powołanego rozporządzenia RM w dziale VI - W leśnictwie, przemyśle drzewnym i papierniczym – nie są wyszczególnione prace przy budowie dróg leśnych, praca kopacza nie jest w ogóle wskazywana jako praca w warunkach szczególnych. Sąd nie neguje, że w wykazie A powołanego rozporządzenia RM w dziale X. (W rolnictwie i przemyśle rolno-spożywczym) jako prace w szczególnych warunkach są wyszczególnione prace „przy zakładaniu urządzeń melioracyjnych”, a w wykazie A stanowiącym załącznik do w/w zarządzenia Ministra Rolnictwa pod poz. 3 jest wyszczególnione stanowisko kopacza. Z powyższego wynika, że nie każda praca kopacza jest pracą kwalifikowaną, taką pracą jest tylko praca kopacza ale tylko przy zakładaniu urządzeń melioracyjnych. Zważyć należy, że po pierwsze ubezpieczony nie pracował w resorcie rolnictwa , jak i nie pracował przy zakładaniu urządzeń melioracyjnych. Z materiału dowodowego wynikało jednoznacznie, że ubezpieczony pracował w lesie wK.przy budowie dróg leśnych i przy okazji gdy drogi te przecinały rowy wówczas były zakładane przepusty. Sąd nie neguje, że ubezpieczony również musiał kopać, ale jak to wynikało z jego zeznań, praca jego polegała na wykonywaniu dróg, wykonywaniu koryta drogi, skarpowaniu, wyrównywaniu szklaki, utwardzaniu drogi, wykonywaniu wycinki drzew. Sąd nie neguje, że w czasie zatrudnienia ubezpieczony wykonywał wykopy pod 4 mosty jak również kopał rowy pomiędzy skarpą, a budowaną drogą ale sam fakt wykonywania tych ostatnich czynności nie kwalifikuje pracy ubezpieczonego jako pracy wykonywanej stale i w pełnym wymiarze „przy zakładaniu urządzeń melioracyjnych” Podkreślić należy, że nie każda praca w niehigienicznych warunkach musi być traktowana jako praca w warunkach szczególnych. Głównym motywem przyświecającym ustawodawcy w stworzeniu instytucji przewidzianej w art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS było założenie, że praca wykonywana w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku przyczynia się do szybszego obniżenia wydolności organizmu, dlatego też osoba wykonująca taką pracę ma prawo do emerytury wcześniej niż inni ubezpieczeni. Za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Praca w warunkach szczególnych to praca, w której pracownik w znaczny sposób jest narażony na niekorzystne dla zdrowia czynniki. Jako przykład takiej pracy można wskazać na: prace w narażeniu na hałas przekraczający dozwolone normy, w zapyleniu, w oparach chemicznych, w wysokich temperaturach lub zmiennych warunkach atmosferycznych. Pamiętać należy, iż prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym stanowi odstępstwo od zasady wyrażonej w art. 24 i 27 ustawy o emeryturach i rentach z FUS i określonego w nim wieku emerytalnego, tak więc przepisy regulujące to prawo należy interpretować w sposób gwarantujący zachowanie celu uzasadniającego to odstępstwo. Bezwzględnie do takich prac należą prace wykonywane w głębokich wykopach, gdzie panują ekstremalne warunki jak wilgoć, brak przestrzeni, ryzyko obsunięć czy zawaleń itd. Bezwzględnie do takich stanowisk z uwagi na szkodliwość przede wszystkim dla wzroku ale też z dużym narażeniem na wypadkowość należą prace spawaczy. Inaczej należy ocenić pracę pracowników fizycznych wykonujących drogi w warunkach lesnych. Jest to bez wątpienia ciężka praca fizyczna, jednakże jej specyfika nie stwarza jakichś szczególnych zagrożeń dla życia i zdrowia pracowników. W świetle powyższego Sąd uznał, iż wnioskodawca w spornych okresach nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w szczególnych warunkach i nie spełnił tym samym kumulatywnie wszystkich przesłanek do nabycia uprawnień do wcześniejszej emerytury, dlatego też odwołanie wnioskodawcy należało oddalić, stosownie doart. 47714§ 1 k.p.c.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Elblągu date: '2013-11-21' department_name: IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Bożena Czarnota legal_bases: - art. 6 k.c. - art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - §4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze - art. 244 § 1 i 2 k.p.c. recorder: stażysta Justyna Sobiech signature: IV U 1768/13 ```

154500000000503_I_ACa_000506_2018_Uz_2019-11-06_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I ACa 506/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 6 listopada 2019 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący:SSA Beata Kozłowska Sędziowie:SA Beata Byszewska (spr.) SO del. Agnieszka Wachowicz-Mazur Protokolant:st. sekr. sądowy Marta Puszkarska po rozpoznaniu w dniu 6 listopada 2019 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwaD. B. przeciwko(...) W. o zapłatę na skutek apelacji powódki od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 22 grudnia 2017 r., sygn. akt I C 975/15 I oddala apelację, II zasądza odD. B.na rzecz(...) W.kwotę 8100 (osiem tysięcy sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego. Agnieszka Wachowicz-Mazur Beata Kozłowska Beata Byszewska Sygn. akt I ACa 506/18 UZASADNIENIE Pozwem z dnia 30 grudnia 2013 roku powódkaD. B.wniosła przeciwko(...) W.o zasądzenie na jej rzecz kwoty 343.000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia wydania wyroku do dnia zapłaty oraz zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu. Powódka wskazała, iż domaga się zapłaty z tytułu zwrotu korzyści możliwych do uzyskania z nieruchomości obejmującej lokale mieszkalne w budynku przyul. (...)wW.w okresie od 1 stycznia 2003 roku do 22 grudnia 2009 roku, powołując się naart. 415 k.c.oraz podając, że w tym czasie pozwany sprawował zarząd rzeczoną nieruchomością. W odpowiedzi na pozew(...) W.wniosło o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu. Pozwany podniósł, iż poprzednik prawny przejął zarząd nad nieruchomością na wniosek właściciela, który nie interesował się przedmiotową nieruchomością i nie był zainteresowany jej przejęciem. Pozwany zarządzał i administrował nieruchomością z należytą starannością oraz z korzyścią dla jej właścicieli, czynił niezbędne nakłady, wykonywał remonty, dokonywał wymaganych przeglądów, zapewniał obsługę organizacyjną i techniczną i wykonywał wszelkie inne czynności związane z bieżącą eksploatacją oraz pokrywał wydatki z tym związane. Pobierane pożytki pokrywały koszty utrzymania, tj. koszty remontów, eksploatacji oraz inne koszty zarządu nieruchomością. Zdaniem pozwanego, powódka nie wykazała przesłanek odpowiedzialności deliktowej. Działanie pozwanego nie było bezprawne, albowiem działał na podstawie obowiązujących przepisów, a nadto powódka nie wykazała iż w wyniku działania pozwanego doznała szkody. Pozwany podniósł również zarzut przedawnienia roszczenia, wskazując na upływ trzyletniego terminu od wydania postanowienia o dziale spadku, albowiem jego zdaniem należy przyjąć, iż od tej daty powódka dowiedziała się o szkodzie. Dodatkowo pozwany podniósł zarzut potrącenia żądania powódki z wierzytelnością przysługującą pozwanemu z tytułu kosztów zarządu, remontów i nakładów które nie zostały pokryte w pożytkach z nieruchomości w wysokości 187.386,12 złotych. Wyrokiem z dnia 30 maja 2014 roku Sąd Okręgowy oddalił powództwo w całości z uwagi na uwzględnienie zarzutu przedawnienia. W wyniku apelacji wywiedzionej przez powódkę, Sąd Apelacyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 11 marca 2015 roku, uchylił wyrok Sądu Okręgowego i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania pozostawiając temu sądowi rozstrzygnięcie o kosztach instancji odwoławczej. Sąd Apelacyjny wskazał, iż przedwczesne było oddalenie powództwa w oparciu tylko o uwzględnienie zarzutu przedawnienia roszczenia odszkodowawczego wywodzonego z deliktu, albowiem powódka podała w pozwie jako podstawę prawną żądania przepisart. 415 k.c., jednocześnie jednak powołała się na okoliczność, iż pozwany zarządzając nieruchomością i pobierając z niej pożytki prowadził bez zlecenia sprawę właścicielki nieruchomości, a następnie jej spadkobierczyni. Sąd Apelacyjny wskazał, iż rozpoznając ponownie sprawę, Sąd Okręgowy, mając na uwadze zakreśloną podstawę faktyczną powództwa, dokona oceny odpowiedzialności pozwanego w świetle przepisów o odpowiedzialności kontraktowej w zakresie, w jakim nie uległo ono przedawnieniu, przy uprzednim ustaleniu tej okoliczności. Jednocześnie sąd pierwszej instancji w oparciu o materiał dowodowy zaoferowany przez stronę powodową zbada, czy zachodzą przesłanki określone w przepisieart. 471 k.c., w szczególności czy pozwany dochował należytej staranności, do jakiej obliguje przepisart. 355 k.c., w związku zart. 752 k.c.oraz czy na skutek jej niedochowania powódka poniosła szkodę i w jakim rozmiarze. W piśmie procesowym z dnia 5 października 2015 roku pełnomocnik powódki podtrzymał żądanie pozwu i wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu wyceny nieruchomości na okoliczność ustalenia wartości czynszu najmu netto (czynszu pomniejszonego o koszty gospodarowania nieruchomością) możliwego do uzyskania z lokali mieszkalnych znajdujących się w nieruchomości w okresie od 1 stycznia 2003 roku do 22 grudnia 2009 roku. Pełnomocnik powódki w piśmie tym wskazał, iż drugim elementem starannego działania zarządzającego nieruchomością jest dbanie o stan nieruchomości, z którym wiąże się ponoszenie kosztów zarządu. Zdaniem powódki pozwany nie zachował należytej staranności w tym zakresie, o czym świadczy treść decyzji inspektora nadzoru budowlanego. Zdaniem pełnomocnika powódki, szkoda to różnica pomiędzy czynszem który pozwany mógł uzyskać z nieruchomości, a przewidywanymi wydatkami, co stanowilucrum cessans. Pozwany pobierał czynsz w zaniżonej wysokości, który przeznaczył na bieżące administrowanie, co było nieprawidłowe biorąc pod uwagę stan nieruchomości po jej zwrocie. W kolejnym piśmie procesowym z dnia 12 listopada 2015 roku, wobec stanowiska strony przeciwnej, pełnomocnik powódki wniósł także o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego do spraw architektury i budownictwa na okoliczność ustalenia, czy stan techniczny nieruchomości w dacie 22 grudnia 2009 roku świadczył o starannym i rzetelnym wypełnianiu obowiązków zarządcy w świetle przepisówprawa budowlanegoorazustawy o gospodarce nieruchomościamioraz o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego do spraw zarządzania nieruchomościami na okoliczność ustalenia czy w okresie od 1 stycznia 2004 roku do 22 grudnia 2009 roku zarząd nieruchomością przyul. (...)wW.prowadzony był w sposób prawidłowy. Wnioski te zostały zgłoszone na okoliczność ustalenia że nieruchomość w dniu 22 grudnia 2009 roku była w złym stanie technicznym. Pełnomocnik pozwanego podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie oraz podniósł, iż zgłoszone przez stronę powodową wnioski dowodowe w ostatnim piśmie procesowym są spóźnione na obecnym etapie postępowania. Pełnomocnik pozwanego podniósł również, iż poprzednicy prawni powódki mogli przejąć zarząd nieruchomością wcześniej i sami utrzymywać nieruchomość oraz pobierać z niej pożytki, jednak tego nie uczynili. Pozwany nie mógł pobierać wyższych czynszów, gdyż jest ograniczony przepisami prawa, również prawa miejscowego co powódka wyraźnie neguje. Pozwany zarządzał nieruchomością na podstawie decyzji administracyjnej, której ważność nigdy nie została podważona i obowiązujących przepisów. Zdaniem pozwanego powódka nie poniosła szkody z powodu utraconych dochodów, które sama mogłaby uzyskać. Jej szkoda może być oceniana jedynie jako brak przychodów z nieruchomości, które by otrzymała od pozwanego po otrzymaniu przez niego uzasadnionych wydatków i nakładów, które poczynił na nieruchomości to znaczy brak przychodów z nieruchomości w wysokości przewyższającej koszty poniesione przez pozwanego. Tymczasem powódka przedstawia dowody na wysokość szkody tak jakby strony łączyła umowa zlecenia. Pismem z dnia 16 marca 2016 roku pełnomocnik powódki zgłosił dalsze wnioski dowodowe, w tym dowody z zeznań świadków na okoliczność stanu technicznego budynku w jakim znajdował się on w styczniu 2010 roku to jest po przekazaniu zarządu nad nieruchomością kuratorowi spadku, stawek czynszowych jakie zostały ustalone za najem lokali mieszkalnych w budynku i były pobierane przez zarządzającego budynkiem oraz wskazania czy w okresie zarządzania budynkiem przez pozwanego wykonywane były jakieś prace remontowe, a jeśli tak to jakie i kiedy. Pełnomocnik pozwanego podniósł, iż te wnioski dowodowe są spóźnione. Pozwany zaprzeczył by twierdził, iż prowadził zarząd przedmiotową nieruchomością wzorcowo. Wskazał, iż prowadził go zgodnie z obowiązującym prawem i na miarę swoich możliwości. Pismem z dnia 30 sierpnia 2017 roku pełnomocnik powódki rozszerzył żądanie pozwu wnosząc o zasądzenie dodatkowo kwoty 176.703,06 złotych tytułem odszkodowania za utracone korzyści wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wydania wyroku do dnia zapłaty, jednocześnie wnosząc o zasądzenie łącznie kwoty 519.703,06 złotych wraz z odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia wydania wyroku do dnia zapłaty, tytułem szkody powstałej w związku z zarządem nieruchomości przy niezachowaniu szczególnej staranności poprzez pobieranie czynszów w zaniżonej wysokości i zaniedbanie nieruchomości doprowadzając ją do fatalnego stanu technicznego. Tym samym odpowiada za szkodę powstałą w wyniku niestarannego zarządzania nieruchomością i nienależytego wykonania zobowiązania. Pismem z dnia 20 października 2017 roku pełnomocnik pozwanego, odnosząc się do rozszerzenia powództw wniósł o oddalenie powództwa w całości. Wyrokiem z dnia 22 grudnia 2017 r. Sąd Okręgowy oddalił powództwo i obciążył powódkę kosztami procesu w 100% , pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu. Powyższy wyrok zapadł po dokonaniu przez Sąd Okręgowy następujących ustaleń faktycznych i rozważań prawnych: Nieruchomość gruntowa położona przyul. (...)wW.stanowi własnośćD. B.. Postanowieniem z dnia 28 czerwca 2010 roku Sądu Rejonowego dla Krakowa Śródmieścia w Krakowie w sprawie sygn. akt I Ns 310/10/S stwierdzono, iż spadek po zmarłej w dniu 4 kwietnia 1981 roku,J. L. (1) z domu Z., córceA.iH., ostatnio stale zamieszkałej wK.przyul. (...), na podstawie testamentu własnoręcznego z dnia 25 października 1975 roku nabyła bratanicaJ. B. z domu Z.córkaW.w 1/1000 części iD. B.z domuP.córkaW.w 999/1000 części W wyniku działu spadku nieruchomość składająca się zdziałki ewidencyjnej nr (...)o powierzchni 1162 m2położona wW.przyul. (...), zabudowana budynkiem mieszkalnym została przyznana na własnośćD. B.. Nieruchomość położona wW.przyul. (...), z dniem 1 stycznia 1967 roku przeszła w zarząd państwowy na podstawie decyzji administracyjnej Prezydium Dzielnicowej(...)z dnia 4 listopada 1966 roku (nr(...)) na podstawie par. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra(...)z dnia 9 czerwca 1959 roku w sprawie przejmowania budynków w zarząd państwowy. W dacie sporządzenia protokołu przejęcia z dnia 17 grudnia 1966 roku budynek znajdujący się na przedmiotowej nieruchomości był murowany podpiwniczony 3 kondygnacyjny, dach jednospadowy o konstrukcji drewnianej, kryty papą na deskowaniu, klatka schodowa drewniana, budynek nieotynkowany, brak pełnego ogrodzenia posesji, budynek posiada podłączenie wodne oraz kanalizację która jest doprowadzona do szamba. Stan techniczny budynku: pokrycie dachowe zniszczone, do wymiany całe pokrycie wraz z deskowaniem, występują zacieki w pięciu lokalach ostatniej kondygnacji. Rynny i rury spustowe, obróbki blacharskie wymagają wymiany i drobnego remontu, brak pełnego ogrodzenia i bramy wjazdowej do posesji, trzony piecowe i kuchenne wymagają przebudowy, stolarka okienna i drzwiowa częściowo zniszczona. Brak stolarki okiennej na strychu i w piwnicy, stopnie wejściowe zmurszałe i zniszczone, w piwnicy występuje woda i brak izolacji zewnętrznej, brak fartuchów okiennych powodujących zacieki i zniszczenia ścian. Bezpośrednio przed przejęciem przedmiotowej nieruchomościZarząd (...)ustalił, iż jej właściciel –J. L. (2)zmarł, a jego spadkobiercą jest jego żona, która podała pracownikowi Zarządu adres zamieszkania i numer telefonu. Po przejęciu zarządu budynek przez pozwanego i jego poprzedników prawnych był utrzymywany w stanie umożliwiającym stałe w nim zamieszkiwanie. Budynek wymagał napraw i remontów, dochodziło do zalań lokali. Zarządca zawierał umowy najmu lokali znajdujących się w budynku i finansował remonty, dokonywał okresowych przeglądów instalacji kominowych, instalacji gazowej. Między innymi na przestrzeni lat wymieniono drzwi wejściowe, wymieniono stolarkę okienną, wymieniono drzwi wewnątrz budynku, w tym do lokali, przeprowadzono konserwację instalacji gazowej, przeprowadzano roboty ogólnobudowlane kominowe, dekarsko-blacharskie (w 1999 roku – między innymi dokonano wymiany elementów konstrukcyjnych dachu, wymiany pokrycia murów ogniowych, pasów podrynnowych i nadrynnowych, wyskoków i pasów elewacyjnych, gzymsów i krawędzi balkonowych z blachy ocynkowanej, uzupełnienia pokrycia 2 warstwami papy - wykonano remont przykalnalika kanalizacji sanitarnej do budynku, roboty odgrzybieniowe i zapobiegawcze wlokalu nr (...), wykonano remont tarasu, wykonano ocieplenie części stropu, wybetonowanie wejścia do budynku, naprawiono dach, usunięto zniszczenia wlokalu nr (...)spowodowane zalewaniem przy kominie. W czasie sprawowania zarządu lokatorzy na własny koszt dokonywali prac związanych z doprowadzeniem gazu, czy wody do lokali. Protokołem z dnia 22 grudnia 2009 roku została przekazana przez(...) W.– radcy prawnemuA. W., w zarząd i administrowanie, nieruchomość zabudowana położona wW., przyul. (...), dla której prowadzona jest kw o nr(...),działka nr (...), obręb(...), o powierzchni 779 m2, wraz z dokumentacją budynku i dokumentami dotyczącymi najemców lokali mieszkalnych. Protokołem z dnia 6 maja 2011 roku została przekazanaD. B.nieruchomość położona wW.przyul. (...), dla której prowadzona jest kw o nr(...),działka nr (...), obręb(...), o powierzchni 779 m2, przez kuratora spadku po zmarłejJ. L. (2), przez radcę prawnegoA. W.. W dacie przekazania nieruchomości kuratorowi spadku budynek był przykryty dachem dwuspadowym, z żelbetową konstrukcją schodów, wyposażony w instalację elektryczną, gazową i wodno-kanalizacyjną miejską, ogrodzony siatką, otynkowany z częściowo wymienioną stolarką okienną na okna pcv. (okoliczności bezsporne) Po zawaleniu się dachu w budynku, zostało wszczęte postępowanie administracyjne przez(...)Inspektora(...)Decyzją z dnia 21 lipca 2010 roku decyzją(...)Inspektora(...)dla(...) W.nakazano kuratorowi spadku po zmarłejJ. L. (2), usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości w budynku mieszkalnym przyul. (...)wW.poprzez: przeprowadzenie kapitalnego remontu kominów wraz z obróbkami blacharskimi, wykonanie nowego pokrycia dachowego z obróbkami blacharskimi, remont elewacji wraz z uzupełnieniem ubytków tynku, uszczelnienie deszczowych rur spustowych, remont konstrukcji narożnego balkonu na pierwszym piętrze. Decyzja ta decyzją z dnia 9 września 2010 roku(...)Inspektora(...)została utrzymana za wyjątkiem okresu w jakim czynności te miały być wykonane przedłużając go do 12 miesięcy. Podstawą naliczania przez pozwanego czynszu w latach 2004 – 2008 była uchwała nr(...)Rady GminyW.W.z dnia 19 grudnia 2000 roku w sprawie zróżnicowania stawek czynszu regulowanego za lokale mieszkalne. Stawka bazowa wynosiła 2,70 zł za 1 m( 2)i od niej odliczano ewentualne zniżki techniczne (za braki w przedmiocie najmu). Podstawą naliczenia czynszu za rok 2009 była uchwała nr(...)Rady(...)W.z dnia 2 października 2008 roku w sprawie uchwalenia wieloletniego programu gospodarowania mieszkaniowym zasobem(...) W.z dnia 28 grudnia 2008 roku w sprawie ustalenia stawek czynszu za 1 m( 2)powierzchni użytkowej w lokalach mieszkalnych, których właścicielem jest(...) W.. Stawka bazowa wynosiła 5,40 za 1 m( 2)i od niej odliczano zniżki techniczne. Wysokość pobranego przez pozwanego czynszu najmu lokali znajdujących się w budynku przyul. (...)wW.w okresie od 1 stycznia 2003 roku do 22 grudnia 2009 roku wyniosła 109.781,18 złotych. Wysokość możliwego do uzyskania czynszu z najmu lokali znajdujących w tym budynku we wskazanym okresie na podstawie obowiązujących przepisów prawa miejscowego wynosi 120.728,51 złotych. Wysokość maksymalnego czynszu możliwego do uzyskania na podstawieustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnegowynosi 519.703,06 złotych. W ocenie Sądu Okręgowego powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie i podlegało oddaleniu w całości. Sąd pierwszej instancji podniósł, że wobec wskazań sądu apelacyjnego, był zobowiązany przede wszystkim do ustalenia czy zachodzą przesłanki odpowiedzialności kontraktowej pozwanego za szkodę powstałą w wyniku niedochowania należytej staranności w prowadzeniu cudzej sprawy. Sąd Okręgowy przywołał treśćart. 752 k.c.iart. 355 k.c.i podniósł, że w pierwszej kolejności, należało ustalić czy i na jakiej podstawie uzasadnione było zastosowanie w niniejszej sprawie przepisów regulujących prowadzenie cudzych spraw bez zlecenia. Odwołując się do stanowiska strony pozwanej Sąd pierwszej instancji ocenił, że z chwilą wejścia w życieustawy z dnia 2 lipca 1994 roku o najmie lokali mieszkalnych o dodatkach mieszkaniowych, stosownie do art. 61 ust. 1, do czynności jednostek zarządzających nieruchomościami na mocy decyzji administracyjnych o przejęciu nieruchomości w zarząd państwowy, stosuje się przepisykodeksu cywilnegoo prowadzeniu cudzych spraw bez zlecenia, zaś utrata mocy przez powyższą ustawę nie miała wpływu na ukształtowane przez nią stosunki prawne. Pozwany był zobligowany do zarządzania nieruchomością na podstawie obowiązujących przepisów do czasu wystąpienia właściciela o przekazanie zarządu. Obowiązek zarządzania nieruchomością przez pozwanego wynika zart. 7 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o zmianie ustawy o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych oraz o zmianie ustawy – Prawo spółdzielcze, który przyznaje gminie roszczenie o przejęcie nieruchomości w zarząd, przeciwko właścicielowi, który nie złożył wniosku o przywrócenie zarządu, albowiem zgodnie z tym przepisem w razie niezłożenia przez właściciela nieruchomości, do której stosuje się art. 61 ustawy, o której mowa w art. 1, wniosku o przywrócenie zarządu w terminie do dnia 31 grudnia 1998 r., gminie przysługuje roszczenie o przejęcie przez niego zarządu. Kwota wydatków poniesionych z budżetu gminy na eksploatację i remonty w okresie od dnia 12 listopada 1994 r. do dnia przywrócenia zarządu, a nie zwrócona przez właściciela, podlega zabezpieczeniu hipoteką na nieruchomości; odsetki od tej kwoty wynoszą 5% w stosunku rocznym. (art. 7 ust. 1) Jednocześnie zgodnie z ust. 2 ww. przepisu jeżeli właściciel nieruchomości nie jest znany lub nie zostało ustalone miejsce jego pobytu, do budynków położonych na tej nieruchomości stosuje się przepisyart. 5 ustawy z dnia 2 lipca 1994 roku o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych, dotyczące mieszkaniowego zasobu gminy. Z kolei zgodnie z ust. 2 tego przepisu mieszkaniowy zasób, o którym mowa wust. 1, gmina tworzy w drodze budowy lub nabywania budynków mieszkalnych i utrzymuje go na poziomie umożliwiającym zaspokojenie potrzeb rodziny o niskich dochodach, a także, w wypadkach przewidzianych w ustawie, zapewnia lokale zamienne lub socjalne.Ustawa z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnegonie odnosiła się do nieruchomości znajdujących się kiedyś w zarządzie państwowym, jak również nie uchyliła przepisu art. 7 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o zmianie ustawy o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych oraz zmianieustawy – Prawo spółdzielcze. Jednocześnie pełnomocnik powódki w piśmie z dnia 7 marca 2017 roku twierdził, iż budynki których dotyczy art. 7 ust. 2 ww. ustawy, to jest budynki których właściciele nie byli znani lub nie było możliwości ustalenia ich miejsca pobytu, stanowić miały mieszkaniowy zasób gminy i stosuje się do nich przepis art. 5 ustawy o najmie lokali z dnia 2 lipca 1994 roku i przepisy regulujące zarząd tym zasobem. Natomiast pozostałe nieruchomości, to jest takie, których właściciele byli znani lub możliwe było ustalenie miejsca ich pobytu, nie weszły do mieszkaniowego zasobu gminy i należało stosować do nich przepisy o prowadzeniu cudzych spraw bez zlecenia. Zgodnieart. 2 ust. 10 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnegomieszkaniowy zasób gminy to lokale stanowiące własność gminy albo gminnych osób prawnych lub spółek handlowych utworzonych z udziałem gminy, z wyjątkiem towarzystw budownictwa społecznego, a także lokale pozostające w posiadaniu samoistnym tych podmiotów. Zdaniem Sądu Okręgowego, w przypadku zastosowania art. 7 ust. 2 ww. ustawy, nie można mówić o zastosowaniu przepisów o prowadzeniu cudzych spraw bez zlecenia. Włączenie nieruchomości do zasobów mieszkaniowych gminy powodowało, iż gmina była posiadaczem samoistnym tej nieruchomości, więc nie mają zastosowania przepisy o prowadzeniu cudzych spraw bez zlecenia, a ewentualnie o czynach niedozwolonych czyprawo rzeczowe. Pozwany, nie znał ani tożsamości, ani tym bardziej adresów zamieszkania właścicieli nieruchomości, to jest następców prawnych zmarłej w 1981 rokuJ. L. (2), tym samym w ocenie sądu był uprawniony do włączenia przedmiotowej nieruchomości do zasobów mieszkaniowych. Wbrew odmiennej ocenie powódki, dane, którymi dysponował pozwany były ustalone w listopadzie 1966 r., aJ. L. (2)zmarła w 1981 roku, tym samym zarzut, iż w dacie wejścia w życie ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku był znany właściciel, adres i numer telefonu jest bezpodstawny. W takim wypadku, uzasadnione było pobieranie czynszu za wynajem lokali na podstawie prawa miejscowego i zarządzanie przedmiotową nieruchomością na podstawie przepisów dotyczących zasobów mieszkaniowych gminy. Niezależnie od powyższego, Sąd pierwszej instancji podniósł, że gdyby przyjąć, iż pomimo tego że pozwany był uprawniony do włączenia przedmiotowej nieruchomości do zasobu mieszkaniowego, przepisy o prowadzeniu cudzych spraw bez zlecenia stosuje się, to ustalenia czy prowadził on te sprawy z należytą starannością należy dokonać przez pryzmat wiążących gminę przepisów prawa i prawa miejscowego, co do wysokości pobieranego czynszu i sposobu zarządzania nieruchomością. Zgodnie z art. 21 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku Rada Gminy uchwala wieloletni program gospodarowania mieszkaniowym zasobem gminy, powinien być opracowany na co najmniej pięć kolejnych lat i obejmować w szczególności między innymi prognozę dotyczącą wielkości oraz stanu technicznego zasobu mieszkaniowego gminy w poszczególnych latach, z podziałem na lokale socjalne i pozostałe lokale mieszkalne, analizę potrzeb oraz plan remontów i modernizacji wynikający ze stanu technicznego budynków i lokali, z podziałem na kolejne lata, zasady polityki czynszowej oraz warunki obniżania czynszu. Zgodnie z powyższym, należy mieć na uwadze, że wszelkie czynności zarządcze związane z rewitalizacją, remontami przedmiotowego budynku były podejmowane na przedmiotowej nieruchomości biorąc pod uwagę przyjęte przez gminę kierunki zarządzania co do całego zasobu mieszkaniowego, z uwzględnieniem zasobów finansowych gminy. Jak wynika z ustaleń sądu przychody z wynajmu lokali nie były wysokie, a nakłady jakie, zdaniem powódki, pozwana winna poczynić nieporównywalnie wyższe. Sąd Okręgowy rozważył także, że nawet gdyby przyjąć, iż pozwany nie był uprawniony do włączenia przedmiotowej nieruchomości do swoich zasobów mieszkaniowych, bo osoba właściciela i miejsce jego zamieszkania była mu znana, to w okresie od 1 stycznia 1999 roku przejęcie zarządu przez właściciela nieruchomości mogło nastąpić na wniosek właściciela lub w drodze wymuszenia przez gminę w postępowaniu sądowym, a każde z tych działań było prawem tego podmiotu, a nie obowiązkiem. (wyrok SN z dnia 17 marca 2004 roku, sygn. akt II CK 71/03) Strona powodowa wiązała odpowiedzialność odszkodowawczą pozwanego z niedołożeniem należytej staranności poprzez niepobieranie czynszu rynkowego i niewykonywaniem właściwie zarządu poprzez zaniechanie wykonywania niezbędnych prac remontowych na nieruchomości. W ww. wyroku Sąd Najwyższy wskazał również, iżart. 752 k.c., nie stwarza podstaw do traktowania korzyści wyłącznie w kategorii zysku, lecz nakazuje rozważyć sytuację osoby zastępowanej z punktu widzenia szeroko pojętego interesu wyrażającej się nie tylko w interesach majątkowych. I tu należy wskazać na działania pozwanego jakie de facto podjął on w trakcie wykonywania zarządu, a których z własnej woli nie podjęła powódka, jak również na to, że powódka nie mogła liczyć w związku z tym w jakim stanie nieruchomość została przejęta przez pozwanego, że będzie ona w lepszym stanie, w jakim z drugiej strony de facto była. Jak wynika z zebranego materiału w sprawie w trakcie sprawowania zarządu co najmniej przez ostatnią dekadę jego wykonywania gmina zlecała szereg bieżących prac konserwatorskich, naprawczych czy czynności wynikających z obowiązków ustawowych w postaci zlecenia okresowych przeglądów poszczególnych instalacji. Okolicznością bezsporną jest, iż stan nieruchomości był zły, co potwierdza zakres prac zleconych przez urząd dozoru technicznego, ale z drugiej strony stan nieruchomości w dacie jej przejęcia nie był dobry, a w trakcie sprawowania zarządu budynek był cały czas wykorzystywany na potrzeby mieszkaniowe i podlegał normalnemu zużyciu. Tym samym w ocenie sądu okoliczności te nie potwierdzają, iż pozwana sprawując zarząd działała z nienależytą starannością. Ponadto zgodnie z treściąart. 752 k.c., kto bez zlecenia prowadzi cudzą sprawę powinien działać nie tylko z korzyścią, ale jej prawdopodobną wolą. Poprzednicy prawni powódki mieli świadomość, iż przedmiotowa nieruchomość jest zarządzana na mocy decyzji administracyjnej, że zarząd ten był wykonywany przez Skarbu Państwa do 27 maja 1990 roku, a w dalszej kolejności na podstawie zmiany przepisów przez pozwanego. Przez cały ten okres budynek ten, co jest okolicznością bezsporną był włączony do zasobów mienia komunalnego w celu zaspokojenia zbiorowych potrzeb mieszkaniowych, co potwierdzają między innymi zeznania świadka wieloletniego najemcy lokalu w przedmiotowym budynku. Tym samym brak jest podstaw do przyjęcia, iż wolą właściciela nieruchomości – powódki od 2003 roku było by pozwany lokale w tym budynku wynajmował za czynsz ustalany zgodnie z art. 8 a ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku. Sąd Okręgowy podniósł także, że szkodę –lucrum cessans– powódka upatrywała w czynszu jaki powinien pozwany uzyskać we wskazanym okresie, przed przejęciem nieruchomości przez kuratora. W tym wypadku brak, w ocenie sądu, związku pomiędzy nienależytym wykonaniem umowy poprzez brak należytej staranności polegającej na nieprzeprowadzeniu prac remontowych, a wskazywaną szkodą, bowiem szkodą mógłby być koszt jaki powódka musiała ponieść w związku z niewykonaniem w odpowiednim czasie remontów, to jest o ile wzrosły koszty remontów w związku z nieprzeprowadzeniem ich we właściwym czasie, natomiast powódka szkodę wyraziła w wysokości czynszu jaki winien pozwany pobrać. Co prawda w jednym z pism procesowych powódka wskazał, iż musiała ponieść znaczne koszty remontów, których by nie poniosła gdyby poprzedni zarządca dochował należytej staranności, ale na tą okoliczność żadnych dowodów nie zgłosiła i szkody w tych kosztach nie upatrywała. Z tych wszystkich względów, na podstawie przywołanych wyżej przepisów, powództwo jako bezpodstawne podlegało oddaleniu w całości. O kosztach postępowania sąd orzekł na podstawieart. 98 k.p.c.obciążając nimi stronę przegrywającą proces powódkę, na podstawieart. 108 k.p.c.pozostawiając ich rozliczenie referendarzowi sądowemu po uprawomocnieniu się wyroku. Apelację od tego wyroku złożyła powódka, która zaskarżyła go w całości, zarzucając mu: 1. naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy: -art. 233 § 1 k.p.c.w zw. zart. 227 k.p.c.oraz w zw. zart. 232 k.p.c.poprzez dokonanie ustaleń w sposób dowolny, bez poparcia w materiale dowodowym i błędne przyjęcie, że z materiału dowodowego wynika, że pozwany w dniu wejścia w życie ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku zmianieustawy o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowychoraz o zmianieustawy - Prawo spółdzielczemiał wiedzę, że właściciel nieruchomości przyulicy (...)wW.nie był znany lub nie było możliwe ustalenie jego miejsca zamieszkania, zatem do nieruchomości mógł mieć zastosowanie art. 7 ust. 2 w/w ustawy, w sytuacji, gdy pozwany w żaden sposób nie wykazał, że podejmował jakiekolwiek czynności w celu ustalenia danych i miejsca pobytu właściciela; -art. 233 § 1 k.p.c.poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i w rezultacie dowolne przyjęcie, że przedstawione przez pozwanego faktury i dokumenty związane z zarządem są wiarygodne potwierdzają, że pozwany w sposób prawidłowy zarządzał nieruchomością przyulicy (...)wW.wobec czego nie ponosi odpowiedzialności za niestaranny zarząd; -art. 217 § 2 i 3 k.p.c.w zw. zart. 236 k.p.c.poprzez brak wydania decyzji procesowej w formie postanowienia co do wniosków dowodowych o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu architektury i budownictwa oraz do spraw zarządzania nieruchomościami i wskazanie dopiero w uzasadnieniu wyroku, że wnioski dowodowe zostały przez Sąd pominięte, co uniemożliwiło stronie powodowej zgłoszenie zastrzeżenia do protokołu, o jakim mowa wart. 162 k.p.c.i zwrócenie uwagi Sądu na uchybienie procesowe oraz uniemożliwia złożenie wniosku na podstawieart. 380 k.p.c.; -art. 217 k.p.c.w zw. zart. 227 k.p.c.poprzez brak przeprowadzenia dowodów z opinii biegłych z zakresu architektury i budownictwa oraz do spraw zarządzania nieruchomościami, wnioskowanych przez stronę w sytuacji, gdy przeprowadzenie dowodów miało wyjaśnić okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, a ich przeprowadzenie nie spowodowałoby przewłoki postępowania. 2. naruszenie prawa materialnego: -art. 7 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o zmianie ustawy o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych oraz o zmianie ustawy - Prawo spółdzielczew związku zart. 753 § 1 k.c.poprzez błędną wykładnię i przyjęcie, że stosowanie do nieruchomości przepisów dotyczących mieszkaniowego zasobu gminy mogło nastąpić bez przeprowadzenia przez gminę działań mających na celu ustalenie, czy właściciel nieruchomości jest znany oraz czy znane jest jego miejsca zamieszkania, chociaż nieżyjący właściciel nieruchomości oraz jego dane były ujawnione w księdze wieczystej, co umożliwiało ustalenie aktualnych właścicieli i ich miejsce pobytu w drodze odpowiedniego postępowania, a obowiązek poszukiwania i zawiadomienia osoby, której sprawy są prowadzone wynika zart. 753 § 1 k.c., co w konsekwencji doprowadziło Sąd do błędnego wniosku, że została spełniona dyspozycja art. 7 ust. 2 tej ustawy; -art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o zmianie ustawy o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych oraz o zmianie ustawy - Prawo spółdzielczew zw. z art. 5 ustawy o najmie lokali i dodatkach mieszkaniowych z dnia 2 lipca 1994 roku poprzez przyjęcie, że w sytuacji określonej wart. 7 ust. 2nieruchomość stawała się częścią mieszkaniowego zasobu gminy, podczas gdy zgodnie z tą regulacją nieruchomość pozostawała własnością prywatną w zarządzie gminnym, a jedynie sposób zarządu takiej nieruchomości miał być taki, jak nieruchomości znajdujących się w mieszkaniowym zasobie gminy; -art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 1994 roku o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowychw związku zart. 7 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o zmianie ustawy o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych oraz o zmianie ustawy - Prawo spółdzielczeorazart. 336 k.c.oraz338 k.c.poprzez błędną wykładnię i przyjęcie, że w przypadku zastosowania art. 7 ust. 2 w/w ustawy gmina była posiadaczem samoistnym nieruchomości, podczas gdy nawet gdyby przyjąć, że do nieruchomości miały zastosowanie przepisy odnoszące się do mieszkaniowego zasobu gminy, to gmina w dalszym ciągu pozostawała jedynie dzierżycielem zobowiązanym do sprawowania zarządu z zastosowaniem przepisów o prowadzeniu cudzych spraw bez zlecenia; zgodnie zart. 5 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 1994 roku o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych, do którego odsyłałart. 7 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o zmianie ustawy o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych oraz o zmianie ustawy - Prawo spółdzielczeposiadanie samoistne lokalu przez gminę było przesłanką włączenia takiego lokalu w zasób mieszkaniowy gminy, a nie skutkiem prawnym zaliczenia lokalu do takiego zasobu; -art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o zmianie ustawy o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych oraz o zmianie ustawy - Prawo spółdzielczew związku zart. 753 § 1 k.c.poprzez przyjęcie, że gmina nie musiała dochodzić roszczenia o przejęcie przez właściciela zarządu nieruchomości, podczas gdy zart. 753 § 1 k.c.wyraźnie wynika obowiązek co najmniej zawiadomienia właściciela o sprawowaniu zarządu nad jego mieniem (prowadzeniu jego sprawy bez zlecenia) i stosownie do okoliczności albo oczekiwać jego dalszych zleceń, albo prowadzić sprawę dopóty, dopóki nie będzie on sam się nią mógł zająć; -art. 361 § 2 k.c.w związku zart. 471 k.c.,art. 752 k.c.iart. 355 k.c.poprzez przyjęcie, że powódka nie poniosła szkody w postaci utraconych korzyści stanowiącej równowartość wykazanego w opinii biegłych czynszu rynkowego, który mógł być - przy założeniu, że przedmiotowy lokal nie wchodził w skład zasobu mieszkaniowego gminy - prawnie i faktycznie pobierany przez pozwanego, gdyby zachował on należytą staranność przy wykonywaniu swoich obowiązków jako prowadzący cudze sprawy bez zlecenia, w szczególności w zakresie zarządzania mieniem powódki i ustalania wysokości stawek czynszów na tynkowym poziomie; -art. 471 k.c.w zw. zart. 752 k.c.poprzez przyjęcie, że powódka nie poniosła szkody w rozumieniu tej regulacji wobec należytej staranności pozwanego. Zgłaszając powyższe zarzuty powódka wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości; ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji z uwagi na nierozpatrzenie istoty sprawy i konieczność przeprowadzenia postępowania dowodowego, jak również o zasądzenie od pozwanego na rzecz strony powodowej kosztów postępowania przed Sądem II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwany wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu w postępowaniu apelacyjnym Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja była niezasadna i podlegała oddaleniu, aczkolwiek części argumentów nie można odmówić racji. Zgodnie z zasadą określoną wart. 378 § 1 k.p.c.sąd odwoławczy ma obowiązek ponownego rozpoznania sprawy w granicach apelacji, co oznacza nakaz wzięcia pod uwagę wszystkich podniesionych w apelacji zarzutów i wniosków. Granice apelacji wyznaczają ramy, w których sąd odwoławczy powinien rozpoznać sprawę na skutek jej wniesienia, określają je sformułowane w apelacji zarzuty i wnioski, które implikują zakres zaskarżenia, a w konsekwencji kognicję sądu apelacyjnego (np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 6 sierpnia 2015r., V CSK 677/14, nie publik.). Jednocześnie w świetle uchwały 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 r. sąd drugiej instancji rozpoznający sprawę na skutek apelacji nie jest związany przedstawionymi w niej zarzutami dotyczącymi naruszenia prawa materialnego, wiążą go natomiast zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego, w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania (III CZP 49/07, OSNC 2008/6/55). Ponieważ zaś prawna kwalifikacja stanu faktycznego jest pochodną ustaleń, o prawidłowym zastosowaniu bądź niezastosowaniu prawa materialnego można mówić dopiero wówczas, gdy ustalenia stanowiące podstawę wydania zaskarżonego wyroku pozwalają na ocenę tej kwestii (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 listopada 2002r. IV CKN 1532/00. Lex nr 78323). Wobec powyższego w pierwszej kolejności należało rozpoznać zarzuty naruszenia prawa procesowego, gdyż ich uwzględnienie mogłoby prowadzić do zakwestionowania ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd pierwszej instancji. Tym niemniej skoro zarzut związany z przyjęciem przez Sąd Okręgowy, że właściciel nieruchomości nie był znany lub niemożliwe było ustalenia jego miejsca zamieszkania został przez powódkę sformułowany w kontekście naruszenia tak prawa procesowego jak i materialnego, oba te zarzuty należy rozpoznać łącznie, przy ocenie zarzutów praca materialnego. Odnosząc się do zarzutów związanych z oceną dowodów w postaci dokumentów oraz pominięciem wniosków dowodowych powódki należy uznać je za nieuzasadnione. Wbrew bowiem stanowisku powódki przyczyną oddalenia powództwa w tej sprawie było dokonanie przez Sąd pierwszej instancji oceny prawnej, że nie ma podstaw do zastosowania w ustalonych okolicznościach przepisów o prowadzeniu cudzych spraw bez zlecenia, nie zaś, że pozwany właściwie sprawował zarząd, gdyż takie wywody pojawiły się niejako na marginesie rozważań przy hipotetycznym przyjęciu, ze roszczenie zasadnie oparto oart. 752 i n. k.c.Zwrócić też trzeba uwagę, że zarzut naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.został w tym zakresie sformułowany nader ogólnie bez wskazania, które z dowodów zostały przez Sąd Okręgowy wadliwie ocenione i z naruszeniem jakich kryteriów. Sąd pierwszej instancji w poczynionych ustaleniach wskazał na konkretne rodzaje prac, których przeprowadzenie przez pozwanego ustalił, zatem to te konkretne ustalenia należało wzruszać. Nie wystarczy ogólne zakwestionowanie „faktur i dokumentów związanych z zarządem”. Przypomnieć należy, że zasada swobodnej oceny dowodów określonaart. 233 § 1 k.p.c.wyraża się w jej ocenie według własnego przekonania Sądu, opartego na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego. Jej istotną cechą jest bezstronność, brak arbitralności i dowolności, przestrzeganie zasad logicznego rozumowania i zasad doświadczenia życiowego w wyciąganiu wniosków. Sąd Najwyższy wielokrotnie wskazywał, że postawienie zarzutu obrazyart. 233 § 1 k.p.c.nie może polegać na zaprezentowaniu przez skarżącego stanu faktycznego przyjętego przez niego na podstawie własnej oceny dowodów; skarżący może tylko wykazywać, posługując się wyłącznie argumentami jurydycznymi, że Sąd rażąco naruszył ustanowione w wymienionym przepisie zasady oceny wiarygodności i mocy dowodów i że naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy (por.m.in. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2000 r., I CKN 1169/99, OSNC 2000/7-8 poz. 139 i z dnia 10 kwietnia 2000 r., V CKN 17/2000, OSNC 2000/10 poz. 189). Jeżeli zatem z materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, jak w niniejszej sprawie, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dawały się wysnuć wnioski odmienne. Rację ma skarżąca, że Sąd Okręgowy nie wydał postanowienia dowodowego w odniesieniu do wniosków powódki o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu architektury i budownictwa oraz do spraw zarządzania nieruchomościami, co może zostać uznane za naruszenieart. 236 k.p.c.Tym niemniej mogło to zostać spowodowane okolicznością, że zostały one złożone po zakreślonym i opatrzonym rygorem pominięcia terminie (k-502 zarządzenie, k-505 doręczenie i k- 530 pismo powódki). Jednocześnie należy wskazać, że postanowienie dowodowe powinno mieć treść pozytywną. Sąd, odmawiając przeprowadzenia określonych dowodów, nie ma obowiązku wydania osobnego postanowienia odmawiającego przeprowadzenia dowodów (np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 8 listopada 2012 r., III APa 48/12, LEX nr 1238321). Wydanie postanowienia dowodowego, zdaniem praktyki (por. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 1951 r., C 478/50, OSN(C) 1951, nr 2, poz. 56; z dnia 27 września 1960 r., I CR 601/59, OSNC 1962, nr 2, poz. 43; z dnia 26 października 1960 r., II CR 444/59, OSNCK 1961, nr 4, poz. 118) powinno być poprzedzone wyjaśnieniem przez sąd kwestii negatywnych przesłanek procesowych, jak też zbadaniem: „istotności" danego faktu dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 227 k.p.c.); potrzeby udowodnienia takiego faktu; dopuszczalności przeprowadzenia danego środka dowodowego; stopnia przyczynienia się określonego środka dowodowego do dostatecznego wyjaśnienia okoliczności, na którą dowód został zgłoszony, lub kwestii, czy dowód nie został powołany wyłącznie w celu opóźnienia rozpoznania sprawy (art. 217 § 2 k.p.c.). Na postanowienie dowodowe nie przysługuje zażalenie, ale strona może w postępowaniu odwoławczym podnosić zarzut nieuzasadnionego niedopuszczenia przez sąd pierwszej instancji zgłoszonego przez nią dowodu. Niewydanie postanowienia dowodowego stanowi naruszenie prawa procesowego. Jednakże według judykatury niewydanie postanowienia przewidzianego wart. 236 k.p.c.nie jest z reguły uchybieniem mogącym mieć wpływ na wynik sprawy, jeżeli – pomimo braku postanowienia dowodowego – okoliczności postępowania pozwalają na przyjęcie w dostatecznie pewny sposób, że zebrany i rozpatrzony materiał dowodowy będący podstawą merytorycznego orzekania podlegał regułom postępowania dowodowego ( por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 12 maja 2005 r., III CK 613/04, LEX nr 380929; z dnia 19 stycznia 2007 r., III CSK 368/06, LEX nr 277293; z dnia 25 czerwca 2008 r., II UK 327/07, LEX nr 496393; z dnia 30 października 2008 r., II CSK 254/08, LEX nr 511999; z dnia 20 stycznia 2009 r., II CSK 417/08, LEX nr 518078; z dnia 7 lipca 2011 r., III SK 52/10, LEX nr 1001322; z dnia 26 czerwca 2012 r., II PK 273/11, LEX nr 1226842). Przenosząc powyższe rozważania natury ogólnej na kanwę niniejszej sprawy, wskazać trzeba, że nie ma wątpliwości, że pomimo niewydania postanowienia dowodowego o przeprowadzeniu dowodów ze wskazanych opinii biegłych Sąd Okręgowy rozważał zasadność ich przeprowadzenia, wskazując w motywach wyroku, że nie były one przydatne do rozpoznania sprawy (k- 14 uzasadnienia). Stanowisko Sądu pierwszej instancji było w tym zakresie słuszne, tym bardziej w świetle roszczenia zgłoszonego w pozwie oraz jego podstaw faktycznych – powódka wszak nie domagała się odszkodowania związanego z pogorszeniem stanu zarządzanej nieruchomości, zaś jasno precyzowała, że chodzi o utracone korzyści w postaci wyższych czynszów najmu lokali. Przy takim roszczeniu wystarczająca była opinia biegłegoD. K.. Zresztą ostatecznie sprecyzowane powództwo odnosiło się do kwoty wynikającej z opinii tego biegłego. Już tylko marginalnie można wskazać, że zarzut naruszeniaart. 227 k.p.c.nie jest źródłem obowiązków ani uprawnień jurysdykcyjnych sądu, lecz określa jedynie wolę ustawodawcy ograniczenia kręgu faktów które mogą być przedmiotem dowodu w postępowaniu cywilnym (por. np. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 13 maja 2011r., V CSK 361/10, Lex nr 1001340, z dnia 7 maja 2014 r., II CSK 481/13, Lex nr 1483576 i z 15 maja 2014 r., IV CSK 503/13, Lex nr 1467131) , co czyni podnoszony zarzut nieskutecznym. W konsekwencji zarzuty naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.,art. 217 § 2 i 3 k.p.c.w zw. zart. 236 k.p.c.orazart. 217 k.p.c.w zw. zart. 227 k.p.c.były nieuzasadnione. Nieuzasadnione były także zarzuty dotyczące nieustalenia, czy właściciel nieruchomości jest znany, tj. zarzuty naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.w zw. zart. 227 k.p.c.oraz w zw. zart. 232 k.p.c.iart. 7 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o zmianie ustawy o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych oraz o zmianie ustawy - Prawo spółdzielczew związku zart. 753 § 1 k.c.Niezależnie od oceny prawnej w tej sprawie, należy wskazać, że bezspornie zarząd nad nieruchomością przyul. (...)został przejęty na mocy decyzji z 1966 r. i wówczas znane było nazwisko spadkobierczyni właściciela, jej adres i telefon, co wynika z adnotacji na wymienianej w czasie rzeczywistym korespondencji (k- 465-466), tym niemniej bezsporne jest także, żeJ. L. (2)-wpisana do księgi wieczystej- zmarła w 1981 r. Wprawdzie rację ma skarżąca, że pozwany nie wykazał, kiedy powziął wiadomość o śmierci właścicielki oraz że usiłował znaleźć jej spadkobierców, tym niemniej słusznie Sąd Okręgowy przyjął, co jawi się oczywiste w świetle zasad doświadczenia życiowego, że po 30 latach dane te mogły być nieaktualne, co zresztą miało miejsce, bowiemJ. L. (2)już nie żyła. Jednocześnie skoro powódka kwestionowała, podnoszoną przez pozwanego okoliczność, że właściciel nieruchomości nie był znany lub nie było możliwe ustalenie jego miejsca pobytu, to winna zgłosić jakiekolwiek dowody, że było inaczej. Należy mieć także na uwadze, że sama powódka uzyskała postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku dopiero w 2010 r., zatem nie ujawniała swych praw w księdze wieczystej nieruchomości przez długi okres, tj. niemal 20 lat od śmierci spadkodawczyni.. Jednocześnie Sąd w tym składzie podziela stanowisko doktryny, że „użyty przez ustawodawcę zwrot "w miarę możliwości" wskazuje, że podmiot prowadzący cudze sprawy bez zlecenia powinien podjąć zwykłe czynności w danych okolicznościach, które zmierzałyby do ujawnienia osoby zainteresowanej i jej woli. W piśmiennictwie podkreśla się, że przewidziany wart. 753 § 1 k.c.obowiązek nie ma charakteru bezwzględnego. Powstaje wtedy, gdy prowadzący cudzą sprawę bez zlecenia zna osobę zainteresowaną albo wie, kim ona jest, ma możliwość kontaktu z nią, zna jej miejsce pobytu” (tak Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III Zobowiązania - część szczególna pod red. A. Kidyby, LEX 2010, teza 1 do art. 753 k.c.). W tym miejscu podkreślić trzeba, że stanowisko to zostało przywołane dla oceny zarzutu powódki, zaś było ono bez znaczenia w okolicznościach tej sprawy, o czym w dalszej części uzasadnienia. Wobec powyższego zarzuty naruszenia prawa procesowego były nieuzasadnione, nie podważyły skutecznie ustaleń faktycznych poczynionych w postępowaniu pierwszoinstancyjnym. Sąd Apelacyjny przyjmuje ustalenia Sądu Okręgowego za własne, zatem nie zachodzi potrzeba ich ponownego przytaczania. Ocena prawna Sądu pierwszej instancji, która ostatecznie doprowadziła ten Sąd do uznania, że do roszczenia powódki nie mogą zostać zastosowane przepisy o prowadzeniu cudzych spraw bez zlecenia była trafna, aczkolwiek nie wszystkie argumenty wywiedzione na poparcie tego stanowiska zasługują na akceptację. Słuszne było stanowisko skarżącej, że błędnie Sąd Okręgowy uznał, że pozwana zarządzająca nieruchomością powódki była posiadaczem samoistnym tej nieruchomości. Za ugruntowany można uznać pogląd, że nie stanowiło samoistnego posiadania władanie przez Skarb Państwa nieruchomością w trybie wykonywania zarządu m.in. na podstawie rozporządzenia Ministra(...)z dnia 9 czerwca 1959 roku w sprawie przejmowania budynków w zarząd państwowy (np. orzeczenia Sądu Najwyższego z 20 października 1997 r., II CKN 408/97, OSNC 1998, nr 4 poz. 61, z 4 lutego 2011 r., III CSK 124/10, Lex nr 1102861). O posiadaniu decydują podstawy prawne władania, zasadniczo Skarb Państwa włada nieruchomością w imieniu właściciela lub posiadacza (postanowienie Sądu Najwyższego z 26 marca 2010 r. , III CSK 174/09, niepubl). Powyższe uwagi dotyczą oczywiście także następców prawnych Skarbu Państwa, które przejmowały zarząd. Zasadne były więc zarzuty naruszeniaart. 5 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 1994 roku o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowychw związku zart. 7 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o zmianie ustawy o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych oraz o zmianie ustawy - Prawo spółdzielczeorazart. 336 k.c.oraz338 k.c.poprzez błędną wykładnię tych przepisów. Nie daje to jednak podstaw, jak tego oczekuje powódka, do przyjęcia, że pozwana gmina sprawując zarząd nieruchomością prowadziła sprawy powódki bez zlecenia i nie będąc posiadaczem samoistnym tej nieruchomości winna się z powódką rozliczyć w taki właśnie sposób. Przede wszystkim umknęło skarżącej, ale także Sądowi pierwszej instancji, pomimo trafnych w tym zakresie ustaleń faktycznych, że podstawą objęcia nieruchomości w zarząd była decyzja administracyjna Prezydium(...) Dzielnicy(...)z dnia 4 listopada 1966 r. (nr(...)) wydana na podstawie par. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra(...)z dnia 9 czerwca 1959 roku w sprawie przejmowania budynków w zarząd państwowy. Niewątpliwie zarząd ten był sprawowany przez poprzedników prawnych pozwanej i pozwaną (okoliczność niesporna). Należało zatem przyjąć, że zarząd sporną nieruchomością wykonywany był przez statio fisciSkarbu Państwa, to jest Prezydium właściwej(...), zgodnie zart. 68 ustawy z 30 stycznia 1959 r. - Prawo lokalowe(Dz.U.1962.67.227). Następnie zgodnie zart. 9w zw. zart. 5 oraz art. 36 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych(Dz. U. 1990.32.191), zobowiązania i wierzytelności przysługujące między innymi radom narodowym przeszły na odpowiadające im jednostki komunalne. Z powyższego przepisu wynika zatem następstwo prawne pozwanego w zakresie zarządu sprawowaną nieruchomością. Zdaniem Sądu Apelacyjnego nie znajdował w tym stanie faktycznym zastosowania art. 61 ustawy z dnia 2 lipca 94 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (Dz.U.1994.105.509), do którego odwoływał się Sąd pierwszej instancji. Przepis ten regulował sytuację jednostek zarządzających nieruchomościami na mocy decyzji administracyjnych wydanych na podstawie art. 25 ust. 2 i 3 ustawy wymienionej wart. 67 pkt 2, awięcustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. – Prawo lokalowe(Dz.U.1987.30.165 j.t.). Natomiast w odniesieniu do przedmiotowej nieruchomości - jak ustalił Sąd Okręgowy - wydana została decyzja o przejęciu w administrację przez Prezydium(...)już w 1966 r. To oznacza, że zarząd nieruchomością był sprawowany z mocy decyzji z 1966 r. w całym jego okresie, zaś przepisy prawa materialnego- wspomniany wyżej oraz art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o zmianie ustawy o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych oraz o zmianieustawy Prawo spółdzielcze,art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych, które zastosował Sąd Okręgowy i których naruszenia zarzucała powódka, nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Ich zastosowanie przez Sąd Okręgowy w tej sprawie było więc nieprawidłowe, ale bez wpływu na trafność rozstrzygnięcia. Pozwany zatem posiadał tytuł do sprawowania zarządu nieruchomością powódki i jej poprzedników prawnych. Zgodnie z dominującym w orzecznictwie i doktrynie poglądem instytucja prowadzenia cudzych spraw bez zlecenia może mieć zastosowanie wyłącznie w sytuacji, w której następuje ono bez posiadania jakiegokolwiek tytułu prawnego do podejmowania określonych działań. Nie może być mowy o prowadzeniu cudzych spraw bez zlecenia w sytuacji, gdy istnieje jakikolwiek obowiązek prawny do podjęcia określonych czynności- może on wynikać np. z umowy, przepisów prawa czy decyzji administracyjnej. Formuła „bez zlecenia” (gestio sine mandatu) oznacza brak jakiegokolwiek tytułu prawnego obligującego lub uprawniającego do działania w cudzej sprawie (wyroki Sądu Najwyższego z 30 stycznia 2007 r., IV CSK 221/06, MoP 2008, nr 17, s. 942, z 29 listopada 2012 r., V CSK 568/11, Lex nr 5143763, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 31 maja 2011 r., I ACa 911/09, Lex nr 2797951). W niniejszej sprawie sprawowanie przez pozwanego zarządu wynikało zaś z przywołanej wyżej decyzji Prezydium(...)Wobec powyższego nie mają zastosowania przepisy o prowadzeniu cudzych spraw bez zlecenia (wyroki: Sądu Najwyższego z 30 czerwca 2005 r. , IV CK 784/04 , Lex nr 183613 i przywołane tam orzecznictwo, Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 21 października 2016 r. I ACa 1612/15, Lex nr 2191555). W takiej sytuacji powódce, jak to słusznie podniósł Sąd Okręgowy, mogły służyć inne roszczenia niż dochodzone w niniejszym postępowaniu, przy czym jak wskazał Sąd Apelacyjny w wyroku z dnia 11 marca 2015 r. roszczenie odszkodowawcze sformułowane w pozwie było przedawnione. Ta ocena prawna wiązała Sąd Okręgowy ponownie rozpoznający sprawę i Sąd Apelacyjny w niniejszym składzie. Innych zaś roszczeń powódka nie wywiodła. Z tych wszystkich przyczyn apelacja powódki nie zasługiwała na uwzględnienie, pomimo częściowo trafnych zarzutów i została oddalona na podstawieart. 385 k.p.c. O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawieart. 98 § 1 i 3 k.p.c.w zw. zart. 108 § 1 k.p.c. Agnieszka Wachowicz-Mazur Beata Kozłowska Beata Byszewska

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Warszawie date: '2019-11-06' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Agnieszka Wachowicz-Mazur - Beata Byszewska - Beata Kozłowska legal_bases: - art. 752 i n. k.c. - art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o zmianie ustawy o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych oraz o zmianie ustawy – Prawo spółdzielcze - art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 1994 roku o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych - art. 2 ust. 10 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego - art. 217 § 2 i 3 k.p.c. - art. 68 ustawy z 30 stycznia 1959 r. - Prawo lokalowe - art. 5 oraz art. 36 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych - art. 67 pkt 2, a recorder: st. sekr. sądowy Marta Puszkarska signature: I ACa 506/18 ```

151500000000503_I_ACa_000286_2015_Uz_2015-07-14_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I ACa 286/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 14 lipca 2015 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Tomasz Ślęzak Sędziowie : SA Lucyna Świderska-Pilis SO del. Ewa Solecka (spr.) Protokolant : Małgorzata Korszun po rozpoznaniu w dniu 14 lipca 2015 r. w Katowicach na rozprawie sprawy z powództwa(...) Spółki AkcyjnejwŁ. przeciwko(...)wC. o zapłatę na skutek apelacji powódki od wyroku Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 4 grudnia 2014 r., sygn. akt I C 211/14, 1 oddala apelację; 2 zasądza od powódki na rzecz pozwanego 2 700 (dwa tysiące siedemset) złotych z tytułu kosztów postępowania apelacyjnego. SSO del. Ewa Solecka SSA Tomasz Ślęzak SSA Lucyna Świderska-Pilis IACa 286/15 UZASADNIENIE Powódka(...) Spółka AkcyjnawŁ.wniosła o orzeczenie nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym obowiązku zapłaty przez pozwanego(...)wC.na rzecz powódki kwoty 133 327,75 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania . Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 7 marca 2014 roku, sygn. akt I Nc 104/14 Sąd Okręgowy wŁ.uwzględnił żądanie powódki w całości. Od powyższego nakazu zapłaty sprzeciw wniósł pozwany domagając się uchylenia nakazu zapłaty w całości i oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia od powódki na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania. Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy w Częstochowie : 1 oddalił powództwo; 2 zasądził od powódki(...) S. A.wŁ.na rzecz pozwanego(...)wC.kwotę 3617 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Rozstrzygnięcie powyższe Sąd oparł na następujących ustaleniach i zważeniach: W dniu 3 września 2012 roku pomiędzy(...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnościąwW.a powódką zawarta została umowa o współpracy w zakresie obsługi wierzytelności i udzielania poręczeń. Pozwany w ramach prowadzonej działalności, na podstawie odrębnych umów nabywał od(...) Sp. z o.o.wW.dostawy lub usługi, za które wystawiano faktury VAT. Na mocy tejże umowy powódka poręczyła istniejące i nie wymagalne, jak również przyszłe zobowiązania Szpitali wymienionych w załączniku nr(...)do umowy, obejmującym 83 podmioty, w tym pozwanego, do górnej granicy 8 000 000,00 zł. Zgodnie z umową dostawca zobowiązał się do przekazywania powódce zestawienia wszystkich faktur VAT, wystawionych w danym miesiącu kalendarzowym na koniec miesiąca, w którym je wystawiono, nie później jednak niż do dziesiątego dnia następnego miesiąca. Strony umowy ustaliły, iż za poręczenie zobowiązań(...) sp. z o.o.wW.zobowiązana była zapłacić na rzecz powódki prowizję w wysokości 1% wartości limitu poręczanych zobowiązań. W przypadku gdyby szpital nie wywiązał się ze swojego zobowiązania i nie uregulował zobowiązań względem dostawcy, strony umowy przyjęły, iż że datą zawiadomienia powódki o konieczności spłaty poręczonego zobowiązania będzie ostatni dzień miesiąca, w którym upłynął termin wymagalności poręczonego zobowiązania. W terminie 24 dni od otrzymania przedmiotowego zawiadomienia powódka zobowiązywała się dokonać zapłaty na rzecz dostawcy zobowiązania. Zawartym w dniu 2 kwietnia 2013 rokuaneksem numer (...)do opisanej wyżej umowy strony umowy dokonały podwyższenia limitu poręczenia do kwoty 10 500 000,00 zł, aaneksem numer (...)z dnia 1 lipca 2013 roku - do kwoty 15 100 000,00 zł. Umową z dnia 4 kwietnia 2011 roku nr(...)pozwany zawarł z(...) sp. z o.o.wW.umowę w przedmiocie dostawy linii krwi, płynu(...)do dezynfekcji stacji uzdatniania wody, dializatorów poliamidowych i płynów do zabiegów(...).(...) sp. z o.o.wW.zobowiązana była dostarczyć przedmiot zamówienia na rzecz pozwanego, a pozwany zobowiązany był do zapłaty wynagrodzenia w kwocie 620 596,08 zł brutto. W §(...)umowy wskazano, iż przeniesienie wynikających z niej wierzytelności w sposób określony trybemart. 509 - 518 kcwymaga zgody pozwanego, bez jego zgody wierzytelności te nie mogą także stanowić przedmiotu poręczenia, ani jakiejkolwiek innej umowy zmieniającej strony stosunku zobowiązaniowego. Umową z dnia 16 grudnia 2011 roku nr(...)pozwany zawarł z(...) sp. z o.o.wW.umowę w przedmiocie dostawy płynów dializacyjnych.(...) sp. z o.o.wW.zobowiązana była dostarczyć przedmiot zamówienia na rzecz pozwanego, a pozwany zobowiązany był do zapłaty wynagrodzenia w kwocie 239 760,00 zł brutto. W §(...)umowy wskazano, iż przeniesienie wynikających z niej wierzytelności w sposób określony trybemart. 509 - 518 kcwymaga zgody organu założycielskiego pozwanego, bez jego zgody wierzytelności te nie mogą także stanowić przedmiotu poręczenia, ani jakiejkolwiek innej umowy zmieniającej strony stosunku zobowiązaniowego. Umową z dnia 14 czerwca 2012 roku nr(...)pozwany zawarł z(...) sp. z o.o.wW.umowę w przedmiocie dostawy linii krwi, dializatorów poliamidowych, płynu do dezynfekcji stacji uzdatniania wody, zestawów do zabiegów ciągłych nerkozastępczych, cewników do ciągłych zabiegów nerkozastępczych.(...) sp. z o.o.wW.zobowiązana była dostarczyć przedmiot zamówienia na rzecz pozwanego, a pozwany zobowiązany był do zapłaty wynagrodzenia w kwocie 654 233,12 zł brutto. W §(...)umowy wskazano, iż czynność prawna mająca na celu zmianę wierzyciela zamawiającego może nastąpić po wyrażeniu zgody przez podmiot tworzący pozwanego. Umową z dnia 13 czerwca 2013 roku nr(...)pozwany zawarł z(...) sp. z o.o.wW.umowę w przedmiocie dostawy płynów dializacyjnych.(...) sp. z o.o.wW.zobowiązana była dostarczyć przedmiot zamówienia na rzecz pozwanego, a pozwany zobowiązany był do zapłaty wynagrodzenia w kwocie 224 525,52 zł brutto. W §(...)umowy wskazano, iż jakiekolwiek prawa(...) sp. z o.o.związane bezpośrednio lub pośrednio z umową, w tym jej wierzytelności z tytułu wykonania umowy i związane z nimi należności uboczne, między innymi odsetki, nie zostaną przeniesione na rzecz osób trzecich bez poprzedzającej to przeniesienia zgody pozwanego wyrażonej w formie pisemnej pod rygorem nieważności.(...) sp. z o.o.zobowiązała się nie dokonywać żadnej czynności prawnej ani faktycznej, której bezpośrednim lub pośrednim skutkiem będzie zmiana wierzyciela na inny podmiot. W umowie wskazano, iż zastrzeżenie to dotyczy w szczególności przelewu, subrogacji ustawowej oraz umownej, zastawu, hipoteki oraz przekazu. (...) Sp. z o.o.wW.wystawiła na rzecz pozwanego między innymifaktury o numerach: (...). Pozwany nie uregulował swoich zobowiązań względem(...) Sp. z o.o.wynikających zfaktur VAT nr (...)w terminie, w związku z czym powódka, w wykonaniu swojego zobowiązania wynikającego z umowy poręczenia w dniu 29 lipca 2013 roku spłaciła za pozwanego kwotę należności głównej wynikającą z tych faktur, powiększoną o odsetki naliczone od daty wymagalności do dnia spłaty zobowiązań przez powódkę. Kwota ta pomniejszona została o należną powódce prowizję, w związku z czym na rachunek dostawcy wpłynęła kwota 67 585,71 zł. W tym samym dniu powódka poinformowała pozwanego o zapłacie, wzywając go jednocześnie do dobrowolnej zapłaty. O dokonanej zapłacie pozwany został również poinformowany przez dostawcę. Pozwany nie uregulował swoich zobowiązań względem dostawcy, wynikających zfaktur VAT nr (...)w terminie. W związku z tym powódka, w wykonaniu swojego zobowiązania wynikającego z umowy poręczenia w dniu 26 września 2013 roku spłaciła za pozwanego kwotę należności głównej wynikającą z tych faktur, powiększoną o odsetki naliczone od daty wymagalności do dnia spłaty zobowiązań przez powódkę. Kwota ta pomniejszona została o należną powódce prowizję, w związku z czym na rachunek dostawcy wpłynęła kwota 29 758,04 zł. W tym samym dniu powódka poinformowała pozwanego o zapłacie, wzywając go jednocześnie do dobrowolnej zapłaty. O dokonanej zapłacie pozwany został również poinformowany przez dostawcę. Pozwany nie uregulował swoich zobowiązań względem dostawcy, wynikających zfaktur VAT nr (...)w terminie. W związku z tym powódka, w wykonaniu swojego zobowiązania wynikającego z umowy poręczenia w dniu 29 października 2013 roku spłaciła za pozwanego kwotę należności głównej wynikającą z tych faktur, powiększoną o odsetki naliczone od daty wymagalności do dnia spłaty zobowiązań przez powódkę. Kwota ta pomniejszona została o należną powódce prowizję, w związku z czym na rachunek dostawcy wpłynęła kwota 27 294,30 zł.. W tym samym dniu powódka poinformowała pozwanego o zapłacie, wzywając go jednocześnie do dobrowolnej zapłaty. O dokonanej zapłacie pozwany został również poinformowany przez dostawcę. W dniu 2 września 2013 roku powódka wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 553 391,02 zł, w dniu 2 grudnia 2013 roku do zapłaty kwoty 556 968,66 zł. Sąd Okręgowy wskazał, że ustalony w niniejszej sprawie stan faktyczny w przeważającej części nie był przedmiotem sporu pomiędzy stronami. Uznał, że roszczenia powódki podlegały oddaleniu. Zauważył, iż wszystkie dochodzone w niniejszej sprawie zobowiązania pozwanego Szpitala wobec wierzycielki(...) Sp. z o.o.wW., będące przedmiotem poręczenia przez powódkę, powstały po dniu 22 grudnia 2010 roku. Treść porozumień łączących pozwanego z jego pierwotną wierzycielką pozwalała na stwierdzenie, że czas powstania tych zobowiązań powiązano wyraźnie z okresem wystawiania faktur VAT przez wierzycielkę pozwanego szpitala w osobie(...) Sp. z o.o.wW.. Faktury, stanowiące podstawę dochodzonych w niniejszej sprawie należności wobec pozwanego, objętych poręczeniem dokonanym przez powódkę wystawiano po dniu 22 grudnia 2010 roku, przy czym - jak ustalono - doszło także do udzielenia poręczenia za długi przyszłe (art. 878 k.c.). W tej sytuacji do umowy poręczenia, zawartej przez powódkę z wierzycielką pozwanego, następnie wykonanej przez powódkę jako poręczycielkę, miał zastosowanie reżim prawny udzielenia zgody, przewidziany wart. 53 ust. 6 i 7 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej, a obecnie - także wart. 54 ust. 5 i 6 ustawy o działalności leczniczej. Tym samym stwierdzić należało zdaniem Sądu pierwszej instancji, iż w odniesieniu do przedmiotowych w sprawie wierzytelności czynności prawne, mające na celu zmianę wierzyciela pozwanego, dokonane bez zgody jego organu założycielskiego były nieważne. Sąd Okręgowy powołał się na orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 6 czerwca 2014 roku, sygn. akt I CSK 428/13 , z dnia 6 czerwca 2014 roku, sygn. akt I CSK 428/13, z dnia 20 kwietnia 2012 roku, sygn. akt III CZP 10/10 roku wywodząc , że w stanie prawnym obowiązującym od dnia 22 grudnia 2010 roku istnieją podstawy do uznania za nieważną umowę poręczenia obejmującą należności kontrahentów wobec z.o.z. (dłużnika głównego w rozumieniuart. 876 k.c.). Po pierwsze, podstawowe znaczenie ma cel i charakter regulacji prawnej zawartej w art. 53 ust. 6 i 7 ustawy o z.o.z. iart. 54 ust. 5 i 6 ustawy o działalności leczniczej. Przewidziano w niej nie tylko zakaz dokonywania czynności prawnych prowadzących do zmiany wierzyciela z.o.z., ale nawet - szczególną reglamentację prawną obrotu wierzytelnościami „szpitalnymi” i to w interesie ogólnym, a nie tylko w interesie samej jednostki leczniczej. Świadczą o tym wskazane w ustawie przesłanki udzielenia (odmowy) wyrażenia zgody (konieczność zapewnienia ciągłości udzielenia świadczeń zdrowotnych, analiza finansowa i wynik finansowy z.o.z. za rok poprzedni), czas udzielenia zgody (ex ante, nie ex post), procedura jej udzielania (opinia kierownika z.o.z., tym samym też możliwość selekcji ewentualnych poręczycieli), a także przyznanie legitymacji czynnej organowi założycielskiemu w procesie o stwierdzenie nieważności czynności prowadzącej do zmiany wierzyciela. Zgoda organu założycielskiego stanowi tu niewątpliwie wyraz wstępnej kontroli finansowej z.o.z. i możliwości sprawnego wykonywania usług medycznych przez te podmioty, a nie tylko zwykłą, formalno-prawną przesłankę skuteczności czynności prawnej wierzyciela z.o.z. Reglamentacyjny charakter omawianej regulacji potwierdza także przyjęcie kategorycznej sankcji w postaci nieważności czynności prawnej, dokonanej bez zgody organu założycielskiego. Wprowadzenie takiej sankcji po dniu 22 grudnia 2010 r. należy traktować na pewno jako remedium legislacyjne na brak skuteczności prawnej umieszczanego w umowach wierzycieli z z.o.z. wspomnianego wcześniej pactum de non cedendo w stosunku do podmiotów udzielających np. poręczenia za zobowiązania szpitali (art. 57 k.c.) i wywodzących następnie roszczenia z subrogacji ex lege (art. 518 § 1 k.c.). Po drugie, nie sposób zakładać, że w art. 53 ust. 6 ustawy o z.o.z. doszło do wyczerpującego określenia katalogu typowych czynności prawnych (verba legis „czynność prawna mająca na celu zmianę wierzyciela”), których musiałaby dotyczyć zgoda organu założycielskiego. Zamierzeniem ustawodawcy było na pewno wskazanie raczej ogólnie na takie czynności prawne z punktu widzenia ich celu jurydycznego, przewidywanego przez strony czynności, niezależnie od ich dogmatyczno-prawnej konstrukcji oraz typowej dla nich funkcji. Innymi słowy, chodziło o eliminowanie takich sytuacji, w których w wyniku określonej czynności prawnej pojawi się nowy (inny) wierzyciel z.o.z., dochodzący należności wynikającej z pierwotnie zawartej umowy. Krąg czynności prawnych określony w art. 53 ust. 6 ustawy o z.o.z. nie może zatem ograniczać się np. do samej cesji (w tym cesji powierniczej), faktoringu, subrogacji umownej (przy założeniu jej prawnej dopuszczalności de lege lata, co jest sporne), indosu wekslowego. Argumentem decydującym w tym zakresie nie mogła być treść art. 53 ust. 7 ustawy o z.o.z., w którym pierwotnie legitymację czynną organu założycielskiego (w procesie o stwierdzenie nieważności czynności dokonanej bez zgody tego organu) ograniczono jedynie do przelewu wierzytelności. Zgodnie zart. 54 ust. 6 ustawy o działalności leczniczej, legitymacja taka przysługuje już w przypadku dokonania każdej „czynności prawnej mającej na celu zmianę wierzyciela”. Po trzecie, należy także brać pod uwagę ratio legis art. 53 ust. 6 i 7 ustawy o z.o.z. (obecnie -art. 53 ust. 5-6 ustawy o działalności leczniczej). Mają one na względzie zapobieżenie narastaniu zadłużenia poszczególnych z.o.z., co stanowi z reguły efekt komercyjnego obrotu wierzytelnościami niezależnie od przyjętej in concreto formuły prawnej takiego obrotu i etapu uzyskiwania wspomnianego efektu (np. bezpośrednio - po dokonaniu cesji wierzytelności, zawarcia umowy faktoringowej lub tylko pośrednio - w wyniku zawarcia umowy poręczenia i po jej wykonaniu uzyskanie przez poręczyciela prawnego statusu subrogowanego wierzyciela z.o.z.). Zakłady opieki zdrowotnej mają bowiem do spełnienia funkcje lecznicze w interesie ogólnym, a ich uczestniczenie w obrocie prawnym (zawieranie umów dostawy, sprzedaży sprzętu medycznego, korzystania z usług innych podmiotów) powinny sprzyjać niezakłóconemu wypełnianiu tych funkcji. Poręczenie udzielone przez powódkę w odniesieniu do dochodzonych w niniejszej sprawie roszczeń należy uznać w okolicznościach rozpatrywanej sprawy za czynność prawną należącą do grupy czynności określonych w art. 53 ust. 6 ustawy o z.o.z. i wart. 54 ust. 5 ustawy o działalności leczniczej. Nie można kwestionować tego, że u podstaw udzielenia poręczenia leży, oczywiście, stworzenie przede wszystkim stanu zabezpieczenia. Ustalenia faktyczne dokonane w niniejszej sprawie wskazują na komercyjny charakter standardowych „umów o współpracy w zakresie obsługi wierzytelności i udzielania poręczeń” i jednocześnie na inne (dalsze) jeszcze cele ekonomiczno-prawne powiązane z poręczeniem strony powodowej. Poręczenie obejmujące zobowiązania z.o.z. udzielane było przez przedsiębiorcę działającego na tzw. rynku wierzytelności, odpłatnie, odsetki za opóźnienie ze spłaceniem należności subrogacyjnej stanowią dodatkowy dochód poręczyciela, a poręczeniem obejmowano zawsze tzw. pewne wierzytelności (m.in. bezsporne, nieprzedawnione, nieobciążone żadnym prawem, nieobjęte żadnym postępowaniem upadłościowym i egzekucyjnym). Jeżeli jeszcze weźmie się pod uwagę i to, że poręczeniem nie są obejmowane wierzytelności z.o.z., które „nie podlegają potrąceniu ani innym zarzutom dopuszczalnym do podniesienia do dłużnika, w szczególności w trybieart. 513 k.c.”, co wynika z treści zawieranych przez powódkę z kontrahentami pozwanego umów, to nie ma wątpliwości co do tego, iż poręczyciel w osobie powódki liczył przede wszystkim na nabycie spłaconej wierzytelności (art. 518 § 1 pkt 1 k.c.) i nie był zainteresowany podejmowaniem żadnej obrony przed roszczeniem zgłoszonym przez wierzyciela z.o.z. (art. 883 k.c.), a nabytą w wyniku spłaty wierzytelność (art. 518 § 2 k.c.) mógł taktować jako określoną inwestycję kapitałową. Oznacza to, że poręczenie takiego przedsiębiorcy udzielone zostało przede wszystkim w interesie ekonomicznym poręczyciela, zmierzającego do uzyskania prawnego statusu wierzyciela wobec z.o.z. na podstawie przepisów o subrogacji Zasadniczy, typowy cel poręczenia w postaci stworzenia stanu zabezpieczenia dla wierzyciela z.o.z. schodzi tu wyraźnie na plan dalszy. Takiej „komercjalizacji” poręczenia sprzyja dodatkowo obecna konstrukcja umowy poręczenia, która nie wymaga zgody dłużnika głównego (z.o.z.) dla skuteczności tej umowy, mogłaby być ona zawarta nawet wbrew woli tego dłużnika. W konsekwencji, Sąd Okręgowy stwierdził, że nieważne jest poręczenie udzielone za zobowiązania zakładu opieki zdrowotnej bez wymaganej zgody organu założycielskiego tego zakładu (art. 53 ust. 6 ustawy o z.o.z.; obecnieart. 54 art. 5 ustawy o działalności leczniczej). Poręczenie takie może bowiem należeć do grupy „czynności prawnych mających na celu zmianę wierzyciela” w rozumieniu tych przepisów. Fakt braku uzyskania przez powódkę i kontrahentów pozwanego zgody organu założycielskiego pozwanego na dokonanie czynności prawnych w postaci poręczeń za dochodzone w niniejszej sprawie wierzytelności był pomiędzy stronami bezsporny. Skoro czynność prawna w postaci udzielonego przez powódkę poręczenia za zobowiązania pozwanego okazała się nieważne, to stwierdzić należy, iż nie doszło w niniejszej sprawie do wstąpienia powódki w prawa wierzyciela. Zgodnie z art. 518 § 1 pkt 1 osoba trzecia, która spłaca wierzyciela, nabywa spłaconą wierzytelność do wysokości dokonanej zapłaty, jeżeli płaci cudzy dług, za który jest odpowiedzialna osobiście albo pewnymi przedmiotami majątkowymi. Powódka spłacając zobowiązania pozwanego, wobec nieważności zawartych umów poręczenia nie była odpowiedzialna za te zobowiązania osobiście, a zatem brak było podstaw do przyjęcia, aby wstąpiła ona w prawa jego wierzyciela, a spełnione przez nią świadczenie, jako nieznajdujące podstawy prawnej powinno być traktowane w kategoriach świadczenia nienależnego. Tym samym stwierdzić należało, iż wbrew twierdzeniom pozwu wniesionego w niniejszej sprawie powódce nie przysługiwały żadne wierzytelności wobec pozwanego, a zarzut pozwanego, dotyczący braku legitymacji czynnej powódki w niniejszej sprawie był uzasadniony. Mając na uwadze powyższe Sąd pierwszej instancji powództwo oddalił w oparciu o przepisart. 518 § 1 pkt 1 kpca contrario oraz przepisy powołane w treści uzasadnienia. O kosztach procesu orzeczono w oparciu o treśćart. 98 § 1 kpc. Powódka wniosła apelację od powyższego wyroku, zaskarżając go w całości i zarzucając mu: 1 naruszenie praw amaterialnego, tj.art. 58 § 1 k cw zw. zart. 53 ust. 6 i 7 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r.ustawy o zakładach opieki zdrowotnejorazart. 54 ust. 5 i 6 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej, poprzez zastosowanie wskazanych przepisów w sytuacji, gdy zawarta przez stronę powodową umowa nie stanowi czynności prawnej mającej na celu zmianę wierzyciela, o której mowa w art. 54 ust.5 w/w ustawy i jako taka dla swej ważności nie wymagała uzyskania przez strony tychże czynności zgody organu założycielskiego; 2 naruszenie prawa materialnego, tj.art.405 kcpoprzez jego niezastosowanie w sytuacji gdy stan faktyczny niniejszej sprawy wypełniał hipotezę oraz dyspozycję wskazanej normy prawnej oraz obligował Sąd I instancji do zasądzenia dochodzonego roszczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia, który to przepis stanowił alternatywną podstawę do zasądzenia dochodzonej pozwem kwoty pieniężnej. Wobec powyższego powódka wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez: 1 zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwoty 133 327,75 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty; 2 zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu za I instancję według norm przepisanych . Ponadto wniosła o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu za II instancję według norm przepisanych . Pozwany wniósł o oddalenie apelacji powódki i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego. Sąd Apelacyjny zważył: Apelacja była bezzasadna. Skarżąca kwestionowała przede wszystkim uznanie przez Sąd pierwszej instancji, że zawarte w umowie z 3 września 2012 r. o współpracy w zakresie obsługi wierzytelności i udzielania poręczeń łączącej powódkę z(...) sp. z o.o.wW.poręczenie przedmiotowych zobowiązań pozwanego Szpitala było nieważne, jako dokonane bez wymaganej zgody organu założycielskiego zakładu opieki zdrowotnej, z mocyart. 58§1 kcw zw. zart.53 ust.6 i 7 ustawy o zakładach opieki zdrowotnejorazart. 54 ust. 5 ustawy o działalności leczniczej. Obszerne wywody prawne powódki zmierzające do wykazania, że umowa poręczenia w żadnej mierze nie może być uznana za „umowę mającą na celu zmianę wierzyciela”w rozumieniu obu przedmiotowych ustaw, nie zdołały podważyć słuszności przyjętego przez Sąd Okręgowy poglądu prawnego w tej kwestii. Podkreślenia wymaga, że problem ten był przedmiotem rozpoznania przez Sąd Najwyższy w kilku analogicznych sprawach (także z udziałem samej powódki), a zbieżność ostatecznej oceny stanu prawnego tych przypadków i argumentacji przedstawionej w uzasadnieniach rozstrzygających je wyroków Sądu Najwyższego pozwala na stwierdzenie, iż ukształtowała się trwała i jednolita linia orzecznicza tego Sądu w przedmiotowym zakresie. Poza powołanym przez Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku orzeczeniem Sądu Najwyższego z 6 czerwca 2014 r., sygn.akt I CSK 428/13, wskazać można kolejne wydane w analogicznych sprawach: wyrok z 19 listopada 2014 r., sygn.akt IICSK 9/14, LEX nr 1598685, z 18 lutego 2015 r., sygn.akt ICSK 110/14, LEX nr 1646027, z 9 stycznia 2015 r., sygn.akt V CSK 111/14,LEX nr 1622337, z dnia 6 lutego 2015 r., sygn.akt II CSK 319/14, LEX nr 1645260, z 24 kwietnia 2015 r., sygn.akt IICSK 797/14,LEX nr 1682203. Za każdym razem Sąd Najwyższy wyrażał pogląd, iż nieważne jest poręczenie udzielone za zobowiązania zakładu opieki zdrowotnej bez wymaganej zgody organu założycielskiego tego zakładu (art. 53 ust. 6 ustawy z 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej; obecnie art. 54 art. 5 ustawy z 2011 r. o działalności leczniczej). Poręczenie takie, w ustalonych okolicznościach, poczytać bowiem należy jako należące do "czynności prawnych mających na celu zmianę wierzyciela" w rozumieniu tych przepisów. W kontekście argumentacji prawnej przedstawionej przez apelującą przytoczyć należy stwierdzenie Sądu Najwyższego, iż „kategoria ‘czynności prawnych mających na celu zmianę wierzyciela samodzielnego publicznego z.o.z.’, przyjęta w art. 54 ust. 5 u.d.l., nie jest pojęciem dogmatyczno-prawnym, którym m.in. posługuje się doktryna prawa cywilnego. Jest to formuła przyjęta przez ustawodawcę jedynie na użytek ustawy z 2011 r. o działalności leczniczej w intencji objęcia nią wielu przypadków zmiany wierzyciela. Nie można zatem zakładać, że chodzi tu o jakiś wyczerpujący katalog takich czynności prawnych, ograniczony jedynie do przelewu wierzytelności (w jego różnych wariantach, m.in. w wariancie powierniczym), instytucji zbliżonych do przelewu (np. indosu wekslowego) lub nawiązujących do konstrukcji przelewu (np. różnych form faktoringu). Zamierzeniem ustawodawcy nie było na pewno budowanie zamkniętego katalogu czynności wspomnianych w art. 54 ust. 5 ustawy przy założeniu, że obejmuje on jedynie takie czynności prawne, w którym zmiana podmiotu uprawnionego (wierzyciela) stanowiłaby niezbędny element konstrukcyjny danej czynności (np. właśnie cesja, indos wekslowy, faktoring, forfaiting). Chodziło raczej o ogólne wskazanie na takie czynności prawne z punktu widzenia ich jurydycznego celu, przewidywanego przez strony czynności, niezależnie od samych etapów jego osiągnięcia. Nie ma tu zatem znaczenia sama dogmatyczno-prawna konstrukcja tych czynności i typowa dla nich funkcja prawna. Innymi słowy, ustawodawca na pewno zmierzał do wyeliminowania takiej sytuacji, w której w wyniku dokonania określonej czynności prawnej (niekoniecznie tylko między wierzycielem z.o.z. i osobą trzecią) pojawi się nowy wierzyciel z.o.z., dochodzący należności wynikającej z pierwotnie zawartej umowy.(…) Subrogacja ex lege stanowi najbardziej zbliżoną do cesji (konstrukcyjnie i funkcjonalnie) instytucję prawną, co znalazło także odzwierciedlenie w systematyce przepisówk.c.(por. Tytuł IX - "Zmiana wierzyciela lub dłużnika"). Oznacza to możliwość stosowania przepisów o cesji do podstawienia nowego wierzyciela ex lege. Warto też jeszcze zwrócić uwagę na to, że wstąpienie poręczyciela w prawo zaspokojonego wierzyciela (po wykonaniu obowiązku poręczycielskiego) stanowi jeden z zasadniczych elementów konstrukcyjnych zobowiązania poręczyciela tworzącego dług akcesoryjny tego podmiotu. Nie jest zatem możliwe wyłączenie z treści umowy poręczenia przyszłej subrogacji poręczenia, w przeciwnym bowiem razie umowa nazwana przez strony "poręczeniem" nie miałaby cech umowy przewidzianej wart. 876 k.c.Bliskość konstytucyjna i funkcjonalna cesji (art. 509 k.c.) i subrogacji poręczyciela (art. 518 § 1 pkt 1 k.c.) pozwala na wysunięcie wniosku o możliwości zastępowania efektu prawnego cesji także umową poręczenia, gdy po wykonaniu obowiązku poręczycielskiego następuje subrogacyjna zmiana wierzyciela w pierwotnym stosunku obligacyjnym i pojawia się nowy wierzyciel Szpitala (dłużnika głównego). Nie sposób zatem twierdzić, że umowa poręczenia nie należy do kategorii "czynności prawnych mających na celu zmianę wierzyciela samodzielnego publicznego z.o.z." w rozumieniuart. 54 ust. 5 ustawy o działalności leczniczej. Dla jej skuteczności prawnej wymagana jest zatem zgoda organu założycielskiego Szpitala (art. 54 ust. 5 ustawy o działalności leczniczej).”Zmiana wierzyciela następuje nie tylko w następstwie zawarcia umowy przelewu wierzytelności; może ona być również ustawowym skutkiem określonych zachowań osoby trzeciej (art. 518 § 1 k.c.). Nie sposób zatem wykluczyć, iż umowa poręczenia może mieć na celu zmianę wierzyciela pomimo, że jej zawarcie nie wywołuje bezpośrednio takiego skutku. Sąd Apelacyjny w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę wywód ten podziela. Ze szczególną mocą zaakcentować należy, że Sąd Najwyższy zwrócił uwagę na reglamentacyjny charakter regulacji prawnej zawartej wart. 54 ust. 5 i 6 ustawy o działalności leczniczej, mającej chronić jednostki lecznicze od pełnego uczestniczenia w komercyjnym obrocie gospodarczym. Wskazał na wolę ustawodawcy poddania kontroli m.in. obrotu wierzytelnościami wobec z.o.z. podmiotowi założycielskiemu w celu ograniczenia niekorzystnych dla jednostek leczniczych konsekwencji tego obrotu, w tym - czynności tworzących zabezpieczenie dla wierzycieli z.o.z., powiązanych z instytucją subrogacji ex lege (art. 518 kc). Takie ratio legis przedmiotowego przepisu nie budzi wątpliwości: publiczne zakłady opieki zdrowotnej są szczególnymi uczestnikami obrotu cywilnego. Skoro ich celem jest zapewnienie opieki medycznej obywatelom, a nie generowanie zysków, zaś ewentualne problemy finansowe tych jednostek (lub wręcz ich upadłość) powodują trudne do oszacowania negatywne skutki społeczne, ustawodawca uznał za słuszne obwarowanie działania tych podmiotów w sferze majątkowej wymogami szczególnymi, które mają służyć ich bezpieczeństwu finansowemu. Niezasadny był także drugi zarzut apelacji, odnoszący się do niezastosowania przez Sąd Okręgowy z urzęduart. 405 kc.Reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika powódka nie powołała się pierwszej instancji na tę podstawę prawną dla poparcia zasadności swego powództwa, przez co pozwany nie zajął stanowiska w przedmiotowej kwestii, konstruując swą obronę procesową adekwatnie do ram sporu zakreślonych w pozwie przez stronę powodową. Argumentacja prawna i faktyczna powoda oraz jednoznaczne wskazywanie na to, iż domaga się przedmiotowej należności jako poręczyciel, który spłacił dług pozwanego szpitala prowadziło do rozważenia przez Sąd pierwszej instancji zasadności powództwa w tym kontekście, wyznaczonym przez zawodowo reprezentowaną stronę powodową. W warunkach kontradyktoryjnego procesu cywilnego Sąd nie miał obowiązku wskazywać za stronę innej podstawy prawnej sporu, jak niesłusznie zarzuca skarżący. Działanie z urzędu jest uprawnieniem, a nie obowiązkiem Sądu, który korzystać musi z tej możliwości z uwzględnieniem powinności zachowania bezstronności, traktując ją jako wyjątkową, uzasadnioną szczególnymi okolicznościami, np. nierównowagą stron w zakresie pomocy prawnej. Tego rodzaju sytuacja nie zachodziła w niniejszym przypadku. Niezależnie od powyższego, powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie także na mocy powołanej w apelacji podstawy prawnej. Zgodnie zart. 405 kc, kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Odnosi się to w szczególności doświadczenia nienależnego. Świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna (art.410 § 2 kc). Bezwzględną przesłanką roszczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia jest zaistnienie sytuacji faktycznej polegającej na wzroście wartości majątku po stronie podmiotu wzbogaconego, kosztem jednoczesnego pogorszenia sytuacji majątkowej osoby zubożonej. Wartość wzbogacenia, zwrotu którego można domagać się na tej podstawie, odpowiada wartości uzyskanej przez wzbogaconego korzyści. Według powoda należne mu świadczenie równe jest kwocie spłaconych przez niego zobowiązań pozwanego szpitala wobec(...) sp. z o.o.wW., o tyle bowiem zmniejszyły się pasywa finansowe pozwanego, co jest tożsame z korzyścią majątkową w tejże wysokości. Rozumowanie to nie zasługuje na podzielenie w okolicznościach niniejszej sprawy. Powódka wywodziła, że jako poręczyciel, czyli osoba trzecia odpowiedzialna osobiście za cudzy dług, spłaciła wierzyciela pozwanego przez co nabyła spłaconą wierzytelność do wysokości dokonanej zapłaty na zasadzie art.art. 518 § 1 pkt 1 k.c.Jak wskazano wyżej, nie doszło do nabycia przedmiotowej wierzytelności przez powódkę, gdyż z powodu nieważności umowy z 3 września 2012 r. o współpracy w zakresie obsługi wierzytelności i udzielania poręczeń łączącej powódkę z(...) sp. z o.o.wW., powódka nie miała przymiotu poręczyciela. Dokonanie przez powódkę na rzeczspółki (...)przedmiotowej zapłaty nastąpiło w sytuacji nie odpowiadającej żadnemu z warunków wymienionych wart. 518.§ 1 pkt. 1-4 kc.Skutekcessio legisnastępuje wyłącznie w sytuacjach wyraźnie wskazanych wart. 518 § 1 k.c.Nie jest możliwe stosowanieart. 518 § 1 k.c.do podobnych stanów faktycznychper analogiam(tak słusznie A. Szpunar,Wstąpienie..., s. 44; K. Zagrobelny (w:) E. Gniewek,Komentarz, 2006, s. 893).Nie miała zatem miejsca wynikająca z§ 2tegoż przepisu ciążąca na wierzyciela powinność przyjęcia świadczenia. Gdyby powódka jako poręczyciel spłaciła dług pozwanego, poprzedni wierzyciel czyli(...) sp. z o.o.wW.przestałby być wierzycielem pozwanego szpitala, gdyż to powódka z mocy prawa nabyłaby spłaconą wierzytelność przysługującą wierzycielowi od dłużnika głównego i stałaby się wierzycielem dłużnika. Tym samym poprzedni wierzyciel utraciłby wszelkie uprawnienia wobec pozwanego, gdyż przeszłyby one na powódkę, która go zaspokoiła. Ponieważ jednak powódka nie była poręczycielem przedmiotowego długu, nie zachodziły też inne przesłanki wymienione wpunktach 1-4 art.518 § 1 kc, do przejścia uprawnień wierzyciela na powódkę nie doszło. A zatem, w niniejszym przypadku(...) sp. z o.o.wW.nadal jest wierzycielem pozwanego szpitala i nie utraciła w stosunku do niego swych uprawnień jako jej dłużnika. Pozwany nie został więc zwolniony z obowiązku świadczenia w stosunku do wierzyciela- (...) sp. z o.o.wW.. Oznacza to , że nie nastąpiło wzbogacenie pozwanego szpitala kosztem powoda, gdyż jego pasywa nie uległy pomniejszeniu na skutek zapłaty dokonanej przez powoda na rzeczspółki (...). Przedmiotowy dług nadal ciąży na pozwanym i może być od niego egzekwowany przez(...) sp. z o.o.wW.. Pozwany podniósł na etapie postępowania apelacyjnego, że niedawno dokonał częściowej spłaty owego długu na rzeczspółki (...). Skoro zatem nie zachodziła podstawowa przesłanka zart. 405 kcw postaci bezpodstawnego wzbogacenia pozwanego kosztem powódki, nie było podstaw do uwzględnienia żądania pozwu na tej podstawie prawnej. Apelacja jako w całości bezpodstawna podlegała zatem oddaleniu. Sąd Apelacyjny orzekł więc jak w sentencji, na mocy powołanych wyżej przepisów prawa materialnego orazart. 385 kpc. O kosztach postępowania apelacyjnego rozstrzygnięto na zasadzieart. 98 kpcw zw. zart. 391§1 kpcoraz § 6 pkt.6 w zw. zart. 12§1 pkt. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu(t.j.Dz.U.z 2013 r., poz. 490). SSO-del. Ewa Solecka SSA Tomasz Ślęzak SSA Lucyna Świderska-Pilis

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Katowicach date: '2015-07-14' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Lucyna Świderska-Pilis - Ewa Solecka - Tomasz Ślęzak legal_bases: - punktach 1-4 art.518 § 1 kc - art. 53 ust. 6 i 7 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej - art. 54 ust. 5 i 6 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej - art. 518 § 1 pkt 1 kpc - art. 12§1 pkt. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu recorder: Małgorzata Korszun signature: I ACa 286/15 ```

154510200003021_VI_U_000110_2017_Uz_2018-12-05_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VI U 110/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 grudnia 2018 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSR Maria Sałacińska Protokolant: starszy protokolant sądowy Lena Fremmel po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2018 roku w Warszawie na rozprawie sprawy z odwołaniaE. D. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wW.z dnia 28 września 2015 roku, znak:(...)- (...) przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wW. o podstawę wymiaru zasiłku macierzyńskiego 1 zmienia decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wW.z dnia 28 września 2015 roku, znak:(...)- (...)w części, w ten sposób, że ustala podstawę wymiaru zasiłku w kwocie 9.897,50 zł brutto, a po odliczeniu 13,71% w kwocie 8.540,55 zł; 2 zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału wW.na rzecz odwołującej sięE. D.kwotę 180,00 zł (słownie: sto osiemdziesiąt złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Sygn. akt VI U 110/17 UZASADNIENIE Decyzją z 28 września 2015 roku, znak:(...)- (...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wW.przyznałE. D.prawo do zasiłku macierzyńskiego za okres od 28 czerwca 2015 roku do 14 listopada 2015 roku w wysokości 100% podstawy wymiaru, prawo do dodatkowego zasiłku macierzyńskiego za okres od 15 listopada 2015 roku do 26 grudnia 2015 roku w wysokości 100% podstawy wymiaru, prawo do zasiłku macierzyńskiego za okres odpowiadający okresowi urlopu rodzicielskiego za okres od 27 grudnia 2015 roku do 25 czerwca 2016 roku w wysokości 60% podstawy wymiaru oraz ustalił podstawę wymiaru zasiłku w kwocie 525,00 zł brutto, a po odliczeniu 13,71% w kwocie 453,02 zł. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że w drugim miesiącu ubezpieczenia tj. 28 czerwca 2015 roku urodziła dziecko i od tego dnia wystąpiła z wnioskiem o wypłatę zasiłku macierzyńskiego, przy czym pierwszy miesiąc maj 2015 roku był niepełnym miesiącem ubezpieczania. Organ rentowy przyjął, że odwołująca podlegała dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu od 20 maja 2015 roku. (decyzja z 28.09.2015 r. – akta organu rentowego) Od powyższej decyzjiE. D.wniosła odwołanie, zaskarżając ją w części, tj. co do zaniżenia podstawy wymiaru zasiłku macierzyńskiego. Odwołująca się wniosła o zmianę decyzji poprzez ustalenie podstawy wymiaru zasiłków z uwzględnienie zadeklarowania opłacania składek na społeczne ubezpieczenie chorobowe w wysokości 250% prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia z poprzedniego kwartału za miesiące kwiecień, maj i czerwiec 2015 roku. W uzasadnieniu odwołania odwołująca się podkreśliła, że w dniu 9 kwietnia 2015 roku poprzez platformę E-PUAP dokonała zgłoszenia do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego. Następnie w dniu 14 maja 2015 roku, również poprzez platformę E-PUAP, zadeklarowała składki w wysokości 250% prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia, jednocześnie opłaciła ona również składki za miesiące kwiecień, maj i czerwiec 2015 roku. Następnie dnia 20 maja 2015 roku podczas wizyty w oddziale ZUS została poinformowana, że powinna złożyć kolejną, nową deklarację. Odwołująca się stoi na stanowisku, że zgłosiła się do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego już w dniu 9 kwietnia 2015 roku. (odwołanie – k. 1 – 6) W odpowiedzi na odwołanie ZUS wniósł o jego oddalenie w całości. W uzasadnieniu swego stanowiska organ rentowy powtórzył argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. (odpowiedź na odwołanie – k. 26 – 27) Odwołująca sprecyzowała, że wnosi o ustalenie podstawy wyliczenia zasiłku macierzyńskiego w kwocie 9897,50 zł co pomniejszone o składki na ubezpieczenie społeczne (13,71%) daje kwotę 8540,55 zł. (pismo z 28.11.2017 r. – k. 136-136verte) Sąd ustalił co następuje: OdwołującaE. D.prowadziła od 10 października 2013 roku działalność gospodarczą pod firmą lala malowanaE. D.. Przeważającą działalnością było fryzjerstwo i pozostałe usługi kosmetyczne. (wyciąg z(...)k. 8) Odwołująca 9 kwietnia 2015 roku za pośrednictwem platformy E-PUAP skierowała do ZUS dokumenty ZUS ZUA, ZUS ZWUA, ZUS DRA, ZUS RZA. Pierwsza korespondencja zawierająca załączniki nie została opatrzona podpisem elektronicznym. W tym samym dniu, po kilku minutach odwołująca wysłała ponownie korespondencję z załącznikami podpisaną podpisem elektronicznym. Korespondencja została podpisana prawidłowo 9 kwietnia 2015 roku o 15:20 i została wysłana do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych 9 kwietnia 2015 roku o 15:21. Korespondencja wraz załącznikami na koncie nadawczym E-PUAP odwołującej figurowała w zakładce „Wysłane”. (wnioski z 09.04.2015 r. – k. 9-10; wypis z dokumentu elektronicznego – k. 16; zrzut ekranu – k. 17; akt notarialny Repertorium A Nr 7337/2016 – k. 85-87; załącznik – k. 95-108) Wraz z korespondencją opatrzoną prawidłowym podpisem elektronicznym skierowaną do ZUS przesłała ZUS ZWUA z 8 kwietnia 2015 roku którym wyrejestrowała się z ubezpieczeń społecznych w tym dobrowolnego ubezpieczenia społecznego od 8 kwietnia 2015 roku, deklarację ZUS ZUA o zgłoszeniu do ubezpieczeń społecznych emerytalnego, rentowego, wypadowego oraz dobrowolnego chorobowego od 8 kwietnia 2015 roku, imienny miesięczny raport o należnych składkach na ubezpieczenie zdrowotne ZUS RZA wykazując zerową podstawę wymiaru składki i brak należnej składki finansowej przez ubezpieczonego (ZUS ZWUA – k. 13; ZUS ZUA – k.11-12; ZUS RZA – k.14-15) Odwołująca 14 maja 2015 roku przesłała do ZUS korespondencję podpisaną podpisem elektronicznym zawierająca załączniki ZUS DRA za marzec 2015 roku i za kwiecień 2015 roku deklarując sumy składek na ubezpieczenie emerytalne 1961,27 zł, rentowe 791,80 zł, chorobowe 193,99 zł (w całości finansowaną przez odwołującą), wypadkowe 180,86 zł. Odwołująca opłaciła składki za kwiecień 2015 roku w wysokości 3139,92 zł oraz za maj 2015 roku w wysokości 3188,42 zł i za miesiąc czerwiec 2015 roku w wysokości 2978,78 zł. Składki zostały opłacone w terminie i w prawidłowej wysokości. W dniu 5 czerwca 2015 roku odwołująca złożyła osobiście w ZUS II Oddział wW.deklarację rozliczeniową ZUS DRA oraz imienny raport miesięczny o należnych składkach i wpłaconych świadczeniach. (ZUS DRA 04.2015 – k. 19-19 verte; ZUS DRA 03.2015 – k. 20-20 verte; potwierdzenia przelewów – k.21-23; ZUS DRA 05.2015 – k.138-139; ZUS RCA 05.2015 – k. 140-141) Odwołująca 28 czerwca 2015 roku córkęS. A.. Pismem z 2 lipca 2015 roku wystąpiła o wypłatę 100% zasiłku macierzyńskiego za okres urlopu macierzyńskiego i dodatkowego urlopu macierzyńskiego oraz 60% za okres urlopu rodzicielskiego. (odpis skorcony aktu urodzenia – k. 24; wniosek z 02.07.2015 r. - akta organu rentowego; wniosek o zasiłek macierzyński z 02.07.2015 r. – akta organu rentowego; wniosek o zasiłek macierzyński za dodatkowy okres – akta organu rentowego; wniosek o zasiłek macierzyński za okres urlopu rodzicielskiego – akta organu rentowego; oświadczenie z 02.07.2015 r. – akta organu rentowego) Odwołująca 15 maja 2015 roku otrzymała telefoniczną informację z organu rentowego, że nie złożyła deklaracji ZUS DRA, ZUS RCA za marzec 2015 roku, ZUS ZUA oraz ZUZ ZWUA. Organ rentowy zweryfikował informacje stwierdzając, że dokumenty są natomiast dokumenty ZUS RCA posiadają błędy i konieczna jest ich korekta. W dniu 20 maja 2015 roku odwołująca na prośbę pracownika organu rentowego, z powodu zbyt dużej ilości błędów przygotowała nowe deklaracje, które złożyła. Odwołująca w dniu 10 sierpnia 2015 roku otrzymała zasiłek w wysokości 421 zł. W trakcie wizyty w oddziale II ZUS w sprawie okoliczności sprawy pracownik ZUS wyjaśnił, że data złożenia deklaracji ZUS ZWUA i ZUS ZUA to 20 maja 2015 roku co skutkowało nieposiadaniem przez odwołującą żadnego pełnego miesiąca składkowego. Odwołująca 28 sierpnia 2015 roku zM. K. (1)udały się ponownie do ZUS z komputerem, na którym pokazano pracownikowi, że deklaracje zostały wysłane 9 kwietnia 2015 roku poprzez platformę EPUAP. Wykonała zrzut ekranu komputera dokumentujący wysłanie deklaracji i przekazała pracownikowi ZUS, który miał przedłożyć Naczelnikowi do decyzji. Telefonicznie uzyskała informację o negatywnym rozpatrzeniu prośby przez Naczelnika ZUS. O tym, że istnieją problemy w przesyłaniu dokumentów do ZUS przez platformę EPUAP poprzez poświadczenie podpisem elektronicznym pism, odwołująca dowiedziała się po wysłaniu pisma z 9 kwietnia 2015 roku. (zeznania odwołującejE. D.na rozprawie z 13.10.2017 r. – protokół rozprawy od 00:03:39 do 00:14:11; zeznania świadkaM. K. (1)na rozprawie z 08.06.2016 r. – protokół rozprawy od 00:09:16 do 00:21:38; zeznania świadkaP. A. (1)na rozprawie z 25.11.2016 r. – protokół rozprawy od 00:03:12 do 00:09:51) Podstawa wymiaru zasiłku macierzyńskiego oraz dodatkowego zasiłku macierzyńskiego przy założeniu, że odwołująca podlegała ubezpieczeniu chorobowemu co najmniej jeden pełny miesiąc (dokonała zgłoszenia do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego 9 kwietnia 2015 roku a 14 maja 2015 roku zadeklarowała składki na ubezpieczeni społeczne w maksymalnej wysokości 250% prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia przyjmowanego do ustalenia rocznej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe) wyniosła 9897,50 zł. (opinia biegłej z zakresu rachunkowości, kadr i płat, ekonomii, bańkowości, leasinguE. Z.z 29.06.2018 r. - k. 184-189; uzupełniająca opinia biegłej z zakresu rachunkowości, kadr i płat, ekonomii, bańkowości, leasinguE. Z.z 05.11.2018 r. - k. 203-205 Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów przedłożonych do akt sprawy oraz akt organu rentowego których autentyczność nie została skutecznie podważona przez żadną ze stron. Sąd dał wiarę zeznaniom świadków:M. K. (2)orazP. A. (2)oraz odwołującejE. D.. Zeznania świadków i strony korespondowały z ustalonym na podstawie dokumentów stanem faktycznym oraz były spójne i logiczne. Ponadto w zakresie wysokości podstawy wymiaru Sąd oparł się na dwóch opiniach biegłej z zakresu rachunkowościE. Z.. Opinie są rzeczowe, spójne, weryfikowalne, a wnioski które biegła wyciągnęła w opinii głównej i podstawowej są logiczne. Strony po uzupełnieniu przez biegłą opinii nie wnosiły kolejnych zastrzeżeń, więc Sąd uznał, że opinie jako całość wzajemnie się potwierdzają. Sąd zważył, co następuje: Przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie było odwołanieE. D.od decyzji ZUS w części dotyczącej podstawy wymiaru zasiłku macierzyńskiego. Kwestią sporną w niniejszej sprawie było uznanie, czy odwołująca się zdołała zgłosić się do ubezpieczenia chorobowego w dniu 9 kwietnia 2015 roku, czy też dokonała tego dopiero w dniu 20 maja 2015 roku. Na wstępie Sąd zważył, że prowadzenie działalności gospodarczej stanowi odrębny tytuł do ubezpieczenia chorobowego, a osoby ją prowadzące nie są objęte obowiązkowym ubezpieczeniem chorobowym i mogą ubezpieczać się dobrowolnie. Ubezpieczenie dobrowolne oznacza przewidzianą przez przepisy prawa możliwość wejścia do systemu ubezpieczenia społecznego. Elementem koniecznym do powstania stosunku prawnego dobrowolnego ubezpieczenia społecznego jest wniosek osoby zainteresowanej o objęcie tym ubezpieczeniem. Zgodnie zart. 14 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych(Dz.U.2017.1778 j.t. ze zm.; dalej jako: ustawa systemowa) dobrowolne objęcie ubezpieczeniami emerytalnym, rentowymi i chorobowym następuje od dnia wskazanego we wniosku o objęcie tymi ubezpieczeniami, nie wcześniej jednak niż od dnia, w którym wniosek został zgłoszony. Ubezpieczonej, która w okresie ubezpieczenia chorobowego urodziła dziecko, przysługuje zasiłek macierzyński (art. 29 ust. 1 ustawy zasiłkowej) w wysokości 100% podstawy wymiaru zasiłku zgodnie zart. 31 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa(Dz.U.2017.1368 j.t. ze zm.; dalej jako ustawa zasiłkowa). Podstawę wymiaru zasiłku macierzyńskiego przysługującego ubezpieczonemu niebędącemu pracownikiem stanowi przychód za okres12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstało prawo do takiego zasiłku (art. 58 w związku z art. 48 ust. 1 ustawy zasiłkowej), z zastrzeżeniem, że jeśli dziecko urodziło się przed upływem 12 miesięcy kalendarzowych ubezpieczenia, to podstawę wymiaru zasiłku stanowi przychód za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia (art. 52 w związku z art. 36 ust. 2 ustawy zasiłkowej). W rozumieniu ustawy przychodem jest kwota stanowiąca podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe ubezpieczonego niebędącego pracownikiem po odliczeniu kwoty odpowiadającej 13,71% podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie chorobowe (art. 3 pkt 4 ustawy zasiłkowej). Reasumując z powyższego wynika, że osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą, która przystąpiła do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego i w okresie tego ubezpieczenia urodziła dziecko, nabywa prawo do zasiłku macierzyńskiego, którego wysokość zależy od zadeklarowanej przez ubezpieczoną kwoty stanowiącej podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe w okresie 12 miesięcy poprzedzających nabycie prawa do zasiłku, chyba że do chwili urodzenia dziecka podlegała ubezpieczeniu krócej niż 12 miesięcy, bo wówczas podstawę wymiaru zasiłku macierzyńskiego stanowi deklarowana kwota za pełne miesiące ubezpieczenia. Objęcie dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym od dnia wskazanego we wniosku następuje tylko wówczas, gdy zgłoszenie do ubezpieczeń emerytalnego i rentowych zostanie dokonane w terminie 7 dni od daty powstania obowiązku tych ubezpieczeń (art. 14 ust. 1 -1 a ustawy systemowej). Miesięczna podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe podlega ograniczeniu do 250% prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia przyjmowanego do ustalenia kwoty ograniczenia rocznej podstawy wymiaru składek (art. 20 ust. 3 ustawy zasiłkowej. Za pełny miesiąc kalendarzowy ubezpieczenia uważa się miesiąc, w którym ubezpieczenie trwa przez cały miesiąc kalendarzowy (tj. od pierwszego dnia do końca miesiąca). Za pełny kalendarzowy miesiąc ubezpieczenia przedsiębiorców uznaje się miesiąc, w którym ubezpieczenie rozpoczyna się od pierwszego dnia miesiąca. Jeżeli przed datą objęcia ubezpieczeniem przypada sobota lub dzień ustawowo wolny od pracy, to taki miesiąc traktuje się jako niepełny miesiąc kalendarzowy. W przypadku kiedy poród nastąpi przed upływem pierwszego miesiąca kalendarzowego, w którym opłacona została składka na ubezpieczenie zastosowanie ma przepis art. 49 ust. 1 pkt 1 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, jeżeli niezdolność do pracy powstała przed upływem pełnego miesiąca kalendarzowego ubezpieczenia chorobowego, podstawę wymiaru zasiłku stanowi najniższa miesięczna podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe za miesiąc, w którym powstało prawo do zasiłku, po odliczeniach, o których mowa w art. 3 pkt 4 - dla ubezpieczonych, dla których określono najniższą podstawę wymiaru składek. Przechodząc do rozważań na gruncie niniejszej sprawy, w ocenie Sądu odwołująca się zdołała wykazać, że złożyła przez profil E-PUAP dnia 9 kwietnia 2015 roku deklarację o przystąpieniu do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego. Odwołująca się na tę okoliczność przedstawiła notarialny protokół z otwarcia swojej skrzynki na portalu E-PUAP, z którego wynika, że zdołała ona dnia 9 kwietnia 2015 roku wysłać swój wniosek opatrzony podpisem elektronicznym. W toku postępowania ZUS nie wyjaśnił dlaczego nie otrzymał owego pisma z dnia 9 kwietnia 2015 roku, ograniczając swoją aktywność dowodową do zaprzeczania, aby odwołująca się złożyła taką deklarację, bez żadnych dalszych wyjaśnień. Taka postawa ZUS-u w ocenie Sądu prowadzi do uznania, że organ rentowy nie zdołał skutecznie zakwestionować wiarygodności zeznań odwołującej się i zawnioskowanych przez nią świadków, a także wiarygodności wydruków deklaracji złożonych przez nią dnia 9 kwietnia 2015 roku oraz aktu notarialnego. W ocenie Sądu bezsporne pozostaje, że odwołująca miała możliwość jako płatnik składek kontaktować się z organem administracyjnym jakim jest ZUS za pośrednictwem platformy E-PUAP, składać wnioski i podania. Powyższe wynika z tego, że organ rentowy jest organem administracji i mają do niego zastosowanie przepisówKodeksu Postępowania Administracyjnego, w tymart. 63 § 1 KPAregulujący wnoszenie pism do organów administracyjnych. Sąd ponadto uznał, że nawet gdyby hipotetycznie przyjąć, że organ rentowy z niewyjaśnionych przyczyn nie otrzymał deklaracji wraz z korespondencją z 9 kwietnia 2015 roku wysłaną przez E-PUAP, to przed wysłaniem nie poinformował odwołującej o problemach z platformą oraz konieczności wnoszenia pism i deklaracji w formie papierowej. Z tego powodu nie można obciążać odwołującej z powodu niedotarcia deklaracji do organu rentowego, gdyż działała w dobrej wierze i dołożyła odpowiedniej staranności w swoich działaniach. Ponadto organ rentowy w przypadku Wobec powyższego należy uznać, że skoro odwołująca się złożyła wniosek o objęcie dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym dnia 9 kwietnia 2015 roku, to od tego też dnia jest ona objęta tym ubezpieczeniem. Zgodnie bowiem zart. 14 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznychobjęcie dobrowolnie ubezpieczeniami emerytalnym, rentowymi i chorobowym następuje od dnia wskazanego we wniosku o objęcie tymi ubezpieczeniami, nie wcześniej jednak niż od dnia, w którym wniosek został zgłoszony, z zastrzeżeniem ust. 1a. Oznacza to więc, że przed urodzeniem dziecka (co miało miejsce dnia 28 czerwca 2015 roku, odwołująca się była objęta ubezpieczeniem chorobowym przez jeden pełny miesiąc kalendarzowy (maj 2015 roku). Tym samym przysługuje jej prawo do zasiłku macierzyńskiego obliczanego według regulacji z art. 48a ust. 1 ustawy zasiłkowej, a nie według art. 49 tej ustawy, jak to zrobił ZUS w skarżonej decyzji. Art. 48a ust. 1 ustawy zasiłkowej stanowi W przypadku ubezpieczonego, dla którego podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe stanowi zadeklarowana kwota, podlegającego ubezpieczeniu chorobowemu przez okres krótszy niż okres, o którym mowa w art. 48 ust. 1, podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi suma: przeciętnej miesięcznej najniższej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniach, o których mowa w art. 3 pkt 4, za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia, z których przychód podlega uwzględnieniu w podstawie wymiaru zasiłku, oraz kwoty stanowiącej iloczyn jednej dwunastej przeciętnej kwoty zadeklarowanej jako podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, w części przewyższającej najniższą podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniach, o których mowa w art. 3 pkt 4, za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia, z których przychód podlega uwzględnieniu w podstawie wymiaru zasiłku, oraz liczby tych miesięcy. Błędne stanowisko organu rentowego opierało się na przyjęciu, że odwołująca dokonała zgłoszenia do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego, podczas gdy dokonała tego faktycznie 9 kwietnia 2015 roku za pośrednictwem platformy E-PUAP. Odnośnie samych rachunkowych wyliczeń podstawy wymiaru zasiłku przysługującego odwołującej się Sąd oparł się na niekwestionowanej przez strony co do sposobu rachunkowego opinii biegłego z zakresu księgowości, który jako tę podstawę wskazał kwotę 9.897,50 zł. Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w sentencji wyroku. Sąd w niniejszej sprawie uznał, że odwołującaE. D.jest stroną wygrywającą w całości. W kwestii kosztów postępowania Sąd orzekł na podstawieart. 98 i 99 KPCoraz§11 ust.1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu(tekst jednolity - Dz. U. z 2013 roku, poz. 490, ze zm.), według jego brzmienia na dzień wniesienia odwołania, czyli na dzień 30 października 2015 roku (data na kopercie), zasądzając na rzecz odwołującej się od organu rentowego kwotę 180,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie date: '2018-12-05' department_name: VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Maria Sałacińska legal_bases: - art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych - art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa - art. 63 § 1 KPA - art. 98 i 99 KPC - §11 ust.1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu recorder: starszy protokolant sądowy Lena Fremmel signature: VI U 110/17 ```

150515300000503_I_C_001026_2018_Uz_2018-10-25_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 1026/18 upr. S., dnia 8 października 2018 roku WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Sąd Rejonowy w Szczytnie, I Wydział Cywilny, w składzie: Przewodniczący:(...)Marcin Borodziuk Protokolant: sekr. Hubert Tomaszewski po rozpoznaniu wS.w dniu 1 października 2018 roku na rozprawie sprawy z powództwaT. Z. przeciwkoK. C. (1)iM. E. o zapłatę I zasądza od pozwanychK. C. (2)iM. E.solidarnie na rzecz powodaT. Z.kwotę 3.000 (trzy tysiące) złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 14 grudnia 2017 roku do dnia zapłaty; II oddala powództwo w pozostałym zakresie; III zasądza od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 630 (sześćset trzydzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu; IV nakazuje ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Szczytnie, tytułem kosztów sądowych, które nie zostały uiszczone: 1 od powoda kwotę 67,87 (sześćdziesiąt siedem 87/100) złotych; 2 od pozwanych solidarnie kwotę 29,08 (dwadzieścia dziewięć 08/100) złotych. Sygn. akt I C 1026/18 upr. UZASADNIENIE wyroku z dnia 8 października 2018 r. PowódT. Z.wniósł o zasądzenie na swoją rzecz solidarnie od pozwanychM. E.iK. C. (1)kwoty 10.000 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 14 grudnia 2017 roku. W uzasadnieniu wskazał, że jako prezesFundacji (...)realizował dwa projekty dofinansowane ze środków Unii Europejskiej. Pozwane zobowiązały się do przygotowania i uporządkowania dokumentacji projektowej, a zawarcie z nimi umowy było podyktowane zbliżającymi się kontrolami(...)Polityki Społecznej. Pozwane nie wywiązały się ze swojego zobowiązania, bowiem wskutek kontroli stwierdzono, że dokumentacja jest niekompletna, nieuporządkowana i niespójna. Instytucja kontrolująca stwierdziła m. in. brak dokumentacji potwierdzającej rezygnację uczestników projektu, niespójność informacji w formularzach zgłoszeniowych, błędne oznaczenia projektów na oświadczeniach wszystkich uczestników o wyrażeniu zgody na przetwarzanie danych osobowych, błędnym nazewnictwie projektu na oświadczeniach uczestników o wyrażeniu zgody na udział w projekcie, braku sporządzenia dokumentu w postaci polityki bezpieczeństwa oraz formularza ewidencji osób upoważnionych do przetwarzania danych osobowych. Powód wezwał pozwane do zwrotu całości wynagrodzenia, kierując pismo do siedzibyStowarzyszenia (...), gdzie pozwane były zatrudnione. Wymienione udzieliły mu odpowiedzi w piśmie z dnia 13 grudnia 2017 roku, wskazując że odmawiają zapłaty. W odpowiedzi na pozew pozwaneM. E.iK. C. (1)wniosły o oddalenie powództwa. Podniosły, że odT. Z.nie otrzymały żadnej kwoty pieniędzy, ani osobiście, ani przelewem bankowym, w związku z czym żądanie powoda jest bezpodstawne. Podstawa faktyczna rozstrzygnięcia: W dniu 16 lutego 2017 roku powódT. Z.jako prezes zarządu Fundacji(...)(...)z siedzibą wO.zawarł z Województwem(...)z siedzibą wO.dwie umowy, o dofinansowanie projektów „(...). W ramach tej umowy Województwo przekazało Fundacji dotację w wysokości 954.417,16 złotych na pokrycie wydatków związanych z realizowaniem projektu. Fundacja zobowiązała się do zrealizowania projektu mającego na celu aktywizację zawodową osób zagrożonych wykluczeniem społecznym. W §37 ust. 5 umowy stwierdzono, że integralną jej część stanowią załączniki, w tym m. in. zakres danych osobowych powierzonych do przetwarzania, wzór upoważnienia do przetwarzania danych osobowych na poziomie beneficjenta i podmiotów przez niego umocowanych, wzór odwołania upoważnienia oraz wzór oświadczenia uczestnika projektu. (dowód: umowa projektowa z dnia 16 lutego 2017 r. z załącznikami, k. 9-41, aneks do umowy z załącznikami, k. 42-72v) W dniu 11 kwietnia 2017 rokuT. Z., ponownie działając jako prezes Fundacji, zawarł z Województwem(...)umowę o dofinansowanie projektu o nazwie „(...)”, który także dotyczył aktywizacji osób społecznie wykluczonych. W związku z tym projektem Fundacji udzielona została dotacja w wysokości 966.014,34 złotych. Także w przypadku tej umowy załączniki do niej stanowiły jej integralną część. (dowód: umowa projektowa z dnia 11 kwietnia 2017 r., k. 73-120) W dniach 23-24 października 2017 roku wS., w biurzeFundacji (...), została przeprowadzona kontrola(...)Polityki Społecznej, dotycząca projektu(...). W protokole pokontrolnym stwierdzono, że dokumenty okazywane przezT. Z.były nieuporządkowane, nieopisane, niepodpisane, a przy tym powód nie miał wiedzy, czego dotyczyły. Instytucja kontrolująca stwierdziła brak list obecności ze spotkań z uczestnikami projektu, a wręcz jakichkolwiek dowodów, by spotkania rekrutacyjne miały miejsce. Okazany przezT. Z.regulamin rekrutacji uczestników był niepodpisany. Instytucja kontrolująca zarzuciła także, że część list obecności była podpisana przez uczestników in blanco, brakowało zaś podpisu osoby która miałaby prowadzić te zajęcia. Znaczna część okazanych dokumentów została podpisana przez uczestników w ramach innego przedsięwzięcia, nie na potrzeby kontrolowanego projektu. Wśród uchybień dokumentacji projektowej stwierdzono także brak podpisanych kontraktów socjalnych, brak (z wyjątkiem jednego uczestnika) jakiegokolwiek innego zobowiązania stanowiącego podstawę uczestniczenia w projekcie. Co prawda uczestnicy projektu złożyli oświadczenie o zgodzie na przetwarzanie ich danych osobowych, ale nie odebrano tych oświadczeń na osobnym formularzu, jak tego wymagała umowa projektowa. Instytucja kontrolująca zarzuciła także, że zastosowane formularze rekrutacyjne nie odpowiadają pytaniom założonym przez beneficjenta w procesie rekrutacji, oraz że nie weryfikowano oświadczeń w tym zakresie. Zastosowane formularze były wielokrotnie kreślone i poprawiane, a w większości nie zawierały dat i godzin złożenia czy też podpisów osób odbierających. Nadto zdaniem instytucji kontrolującej cała wylosowana do próby grupa uczestników nie spełniała kryteriów kwalifikowalności do udziału w projekcie. Wobec stwierdzonych licznych uchybień, w tym w zakresie nieprawidłowości przy udzielaniu zamówień publicznych w projekcie, naruszeń w zakresie przetwarzania danych osobowych, posiadaniem w czasie kontroli niepełnych dokumentów, oraz rażącego niewywiązywania się ze zobowiązań przyjętych przez Fundację w umowie,(...)Polityki Społecznej zarekomendował rozważenie rozwiązanie umowy w trybie natychmiastowym. (dowód: informacja pokontrolna, k. 74-88) Po przeprowadzeniu kontroli 23 i 24 października 2017 roku, tj. kilka dni później,T. Z.zwrócił się telefonicznie do przewodniczącegoStowarzyszenia (...),E. K., o udzielenie pomocy w przygotowaniu i uporządkowaniu dokumentów. Stowarzyszenie to realizowało w przeszłości wiele podobnych projektów.E. K.odpowiedział, że jako przewodniczący Stowarzyszenia nie deklaruje pomocy, ale może polecić dwie swoje pracownice, które mają doświadczenie przy pracy z dokumentacją projektową.T. Z.zapytał, za jaką kwotę osoby te miałyby wykonać prace przy dokumentach, i zaakceptował wstępnie zaproponowaną przezE. K.kwotę 10.000 złotych. (dowód: zeznaniaE. K., rozprawa z 22.08.2018 r., 01:44:35-02:16:18, w części dotyczącej powyższych okoliczności zeznania powoda, rozprawa z 1.10.2018 r., 0:03:03-00:45:39) Następnego dnia po tej rozmowie, w siedzibieStowarzyszenia (...)wS.odbyło się spotkanie, w którym brali udziałT. Z.ze swoją pracownicą,D. L., orazE. K.,K. C. (1),M. E.i skarbnik Stowarzyszenia,D. S.. W trakcie rozmowyK. C. (1)iM. E.zaakceptowały proponowane wynagrodzenie, aT. Z.potwierdził, że prace zlecane pozwanym miały polegać na przygotowaniu i uporządkowaniu dokumentacji projektowej, co do której jedna kontrola została przeprowadzona, a druga była zaplanowana na koniec listopada.E. K.zaproponował, aby wynagrodzenie będące przedmiotem umowy zostało złożone w depozyt do skarbnika Stowarzyszenia,D. S., na coT. Z.wyraził zgodę. Jeszcze w trakcie spotkaniaT. Z.złożył do depozytu uD. S.kwotę 8.000 złotych, a następnego dnia dodatkowo 2.000 złotych. (dowód: zeznaniaE. K., rozprawa z 22.08.2018 r., 01:44:35-02:16:18, zeznaniaD. S., rozprawa z 22.08.2018 r., 02:16:18, zeznania pozwanych, z wyjątkiem twierdzenia, że uzgodnione prace miały polegać wyłącznie na przygotowaniu dokumentów, rozprawa z 1.10.2018 r., 01:05:55-02:16:52, a w części dotyczącej wyłącznie powyższych okoliczności: zeznania powoda, rozprawa z 1.10.2018 r., 0:03:03-00:45:39 i zeznaniaD. L., rozprawa z 22.08.2018 r., 00:24:08-01:01:04) W ramach realizowania umowyK. C. (1)iM. E.kilkukrotnie przychodziły do biuraFundacji (...)wS.. Warunki na miejscu nie pozwalały na wykonywanie przez nie pracy. Biuro Fundacji mieściło się w jednej dużej sali, gdzie nie było biurek i komputerów, przy których miałyby pracować pozwane. Nie było też kserokopiarki, w związku z czym pozwane większą część prac polegającą na przygotowaniu dokumentów wykonywały u siebie w domu, zaś do placówki powoda przynosiły gotowe do wypełnienia formularze.K.zdarzyło się, że nie zastały nikogo na miejscu, choć przyszły w godzinach otwarcia biura. (dowód: zeznania pozwanych, rozprawa z 1.10.2018 r., 01:05:55-02:16:52) Kontakt pozwanych zT. Z.był utrudniony, gdyż nie przebywał on w biurze wS.i wskazał swoją pracownicę,D. L., jako osobę zorientowaną w realizacji projektów, z którą powinny współpracować pozwane. To jej pozwane wręczały przygotowane przez siebie dokumenty. Część z nich przesłały za pośrednictwem poczty elektronicznej lub na nośniku danych typu pendrive. W toku realizowania umówionych pracT. Z.zaproponowałM. E.iK. C. (1), że upoważni je do przetwarzania danych osobowych i zapewni im dostęp do oprogramowania(...), do którego używania był on uprawniony jako koordynator projektów(...)”. Wymienione odmówiły powodowi. Miała miejsce także podobna sytuacja, w której powód proponowałM. E.w rozmowie telefonicznej objęcie funkcji koordynatora projektów, wspólnie zK. C. (1). Również w tym przypadku spotkał się z odpowiedzią odmowną. (dowód: zeznania pozwanych, rozprawa z 1.10.2018 r., 01:05:55-02:16:52, a w zakresie powyższych okoliczności także zeznania powoda, rozprawa z 1.10.2018 r., 0:03:03-00:45:39) W połowie listopada 2017 rokuK. C. (1)iM. E.dwukrotnie przyszły do biura powoda. W drugim przypadku zastałyT. Z.i nowego koordynatora projektów,M. P..M. E.zapytała, czy jest jeszcze coś, co pozwane mogłyby zrobić w ramach projektów.T. Z.odparł, że ich pomoc nie jest już potrzebna, gdyż zatrudnił nowego koordynatora. (dowód: zeznania pozwanych, rozprawa z 1.10.2018 r., 01:05:55-02:16:52) W dniu 9 listopada 2018 roku miała zostać przeprowadzona kontrola doraźna projektu(...)”, jednakże na miejscu nie zastano koordynatora projektu, w związku z czym ostatecznie kontrola odbyła się w planowanym wcześniej terminie 27-28 listopada 2018 r. W toku kontroli stwierdzono, że uczestnicy projektu brali udział w formach wsparcia oferowanych także w ramach projektu „(...)”, w związku z czym zachodziło prawdopodobieństwo podwójnego finansowania tych samych osób. Z procesu rekrutacji nie został sporządzony protokół, lista uczestników ani lista rezerwowa. Brakowało dokumentów potwierdzających nawiązywanie kontaktów bezpośrednich. Instytucja kontrolująca zarzuciła, że nie było dowodów na to, że odbył się kolportaż plakatów. Na teczkach uczestników widniały odręczne adnotacje dokonane ołówkiem bądź doklejone karteczki z informacją, że dany uczestnik zrezygnował z udziału w projekcie, które to informacje nie zostały potwierdzone odpowiednim dokumentem potwierdzającym rezygnację. Na oświadczeniach wszystkich uczestników o wyrażeniu zgody na przetwarzanie danych osobowych każdorazowo wpisano nazwę projektu „(...)”. W przypadku większości dokumentów projektowych dotyczących uczestników projektu stwierdzono brak dat i podpisów. Także w stosunku do projektu „(...)” instytucja kontrolna stwierdziła celowość jego rozwiązania w trybie natychmiastowym. (dowód: informacja pokontrolna, k. 121-149) Pismem z dnia 6 grudnia 2017 rokuT. Z.zwrócił się do przewodniczącegoStowarzyszenia (...),E. K., z prośbą o wydanie kwoty 10.000 złotych z depozytu, stanowiącego zabezpieczenie umowy zawartej zM. E.iK. C. (1). Powód wskazał, że pozwane nie wywiązały się z umowy, na co wskazuje fakt, że były w biurze Fundacji najdłużej przez godzinę.T. Z.nadmienił, że od listopada 2017 roku zatrudnił nowego koordynatora projektów, który nie życzy sobie, aby ktoś z zewnątrz miał dostęp do dokumentów projektu. Ostatecznie stwierdził, że praca pozwanych była warta co najwyżej 2.000 złotych i wniósł o wypłacenie pozostałej części kwoty złożonej do depozytu. (dowód: pismo powoda z 6.12.2017 r., k. 150) Pismem z dnia 13 grudnia 2017 r.M. E.iK. C. (1)stwierdziły, że nie uznają roszczeńT. Z., wymieniając przygotowane przez siebie dokumenty. (dowód: pismo pozwanych z 13.12.2017 r., k. 151-153) W marcu 2018 r. kwota 10.000 złotych została wypłaconaM. E.iK. C. (1)z depozytu przez skarbnikaStowarzyszenia (...),D. S.. (dowód: zeznaniaE. K., rozprawa z 22.08.2018 r., 01:44:35-02:16:18, zeznaniaD. S., rozprawa z 22.08.2018 r., 02:16:18, zeznania pozwanych, rozprawa z 1.10.2018 r., 01:05:55-02:16:52 Powyższy stan faktyczny ustalono w oparciu o dowody z dokumentów oraz zeznaniaE. K.iD. S.. Sąd w przeważającej części oparł się także na zeznaniach pozwanych, za wyjątkiem twierdzenia, że w zakres zleconych im prac nie wchodziło uporządkowanie dokumentów. Takie stwierdzenie jest bowiem sprzeczne z zeznaniamiE. K., który jako pracodawca pozwanych nie miał żadnego interesu by fałszywie zeznawać na ich niekorzyść. Wymieniony kilkukrotnie stwierdził, że w zakres uzgadnianych prac wchodziło przygotowanie i uporządkowanie dokumentów. Stąd też Sąd dał wiarę powodowi w części, w jakiej w swoich zeznaniach odnosił się do zakresu zlecenia udzielonego pozwanym. Pozwane próbowały ograniczyć zakres zlecenia do jedynie przygotowania dokumentów, bez pracy przy ich uporządkowaniu. Tymczasem bezspornie to takiej pomocy wymagał w tym czasie powódT. Z., który zwrócił się doE. K.o pomoc w odnalezieniu osób, które pomogą w „uporządkowaniu i wytworzeniu dokumentów”. Wskazuje na to chociażby fakt, że powód przeszedł w tym czasie kontrolę(...)Polityki Społecznej, która nie wypadła dla jego Fundacji pomyślnie. Podkreślić należy przy tym rolęE. K., który był w centrum uzgodnień i pośredniczył między powodem a pozwanymi. Pozwane, co bezsporne, wykonywały część prac związaną z porządkowaniem dokumentów. Gdyby nie wchodziło to w skład udzielonego im zlecenia, zapewne odmówiłyby wykonywania takich prac, czego nie uczyniły. Sąd nie oparł się na zeznaniach świadkówM. P.iD. L., uznając je za niewiarygodne. Należało podzielić twierdzenia pozwanych (zgłoszone w trakcie zeznańD. L.), że pracownica powoda,D. L., nie zawsze była obecna w biurze, co utrudniało im donoszenie dokumentów do placówki Fundacji. W tej kwestii samaD. L.wskazała, że w ciągu dnia wychodziła co najwyżej do łazienki, a poza tym była obecna. Tymczasem w biurze bezspornie nie było kserokopiarki, i choćby z tych względów, przy ogromie dokumentacji projektowej, jaka była do wytworzenia,D. L.musiała przebywać często poza biurem. Bezsprzecznie poza nią nie był tam nikt zatrudniony, zaś korzystanie z usług ksero zewnętrznego podmiotu wynika w sposób niezbity z treści protokołów pokontrolnych. Potwierdziło się też, żeD. L.nie była zorientowana w przebiegu realizacji projektów, mimo istotnej roli (kierownikaKlubu (...)), którą w nich pełniła. O niewiarygodności świadka przekonuje jego stwierdzenie, że wszystkie dokumenty były podpisywane przez uczestników projektów, po czym dodawała, że prawie wszystkie. Wskazywała ona, że dokumenty nie były podpisywane in blanco, zaś z informacji pokontrolnych bezspornie wynika, że miało to miejsce. Mając na uwadze rolę, jakąD. L.pełniła przy realizowaniu projektów, zdaniem Sądu musiała ona mieć o tym wiedzę, szczególnie zważywszy na to, że to ona była odpowiedzialna za kontakt z uczestnikami projektów i w zakresie jej obowiązków leżało pozyskanie od nich wymaganych podpisów. Sąd dał wiarę pozwanym także w zakresie, który dotyczy okoliczności, w których doszło do rozwiązania umowy. W tym zakresie absolutnie nieprzekonujące były zeznania świadkaM. P.oraz samego powoda, zgodnie z którymi pozwane miały wejść do biura przyul. (...), by opuścić je po chwili, gdy zobaczyły nowego koordynatora, i nie nawiązać więcej z powodem kontaktu. Po pierwsze, wymienieni nie wskazali jakichkolwiek powodów, dla których pozwane miały pospiesznie opuścić lokal, tylko dlatego że zobaczyły powoda i nowego koordynatora. Doświadczenie życiowe przekonuje, że skoro pozwane przyszły do biura powoda, to uczyniły to w określonym celu i nie opuszczałyby lokalu z tego tylko względu, że zobaczyły osoby, których obecności mogły się spodziewać (choć w przypadku powoda nie zdarzało się to często). W tym kontekście o wiele bardziej wiarygodne jest stanowisko pozwanych, zgodnie z którym pozwane przyszły zapytać o to, czy powód potrzebuje nadal ich usług, oraz że wyszły po tym, gdy powód odpowiedział, że nie potrzebuje dalszej współpracy. Stwierdzić w tym miejscu należy, że z wezwania do zapłaty z dnia 6 grudnia 2017 r. wprost wynika, że nowy koordynator nie życzył sobie aby ktoś z zewnątrz miał dostęp do dokumentów dotyczących projektów. Tymczasem świadekM. P.nie potwierdziła tej okoliczności w swoich zeznaniach, co podważa wiarygodność także pozostałych jej twierdzeń. Skoro po nieco ponad miesiącu współpracy powód sporządził tej treści pismo, o wiele bardziej wiarygodne są twierdzenia pozwanych, zgodnie z którymi w listopadzie 2017 r. przyszły do biura powoda, a ten stwierdził, że nie potrzebuje więcej ich usług, gdyż zatrudnił koordynatora projektu. Zwraca przy tym uwagę, żeM. P.posiadała interes w tym, by zeznawać na niekorzyść pozwanych, mając na uwadze że pełniła ona rolę koordynatora projektów, oraz że ewentualne uchybienia w procesie gromadzenia i przetwarzania dokumentacji, których nie można przypisać pozwanym, mogłyby obciążać ją samą. Świadek ten wskazywał na szereg uchybień związanych z dokumentacją projektową sporządzoną przez pozwane, jednakże w ocenie Sądu okoliczności te nie dają się zweryfikować, zważywszy na to, że nie jest jasne, czy dokumenty złożone w toku kontroli odpowiadają dokumentom przygotowanym przez pozwane. Na tę okoliczność słusznie zwracały uwagę pozwane w toku rozprawy. Okoliczność ta mogłaby zostać zweryfikowana, gdyby strona pozwana, zgodnie ze zgłaszanym na pierwszym terminie rozprawy wnioskiem dowodowym, złożyła kserokopie sporządzonych przez siebie dokumentów. Jednakże strona powodowa zaoponowała temu wnioskowi jako spóźnionemu, a strona pozwana w konsekwencji cofnęła wniosek dowodowy. W tej sytuacji brak podstaw do uznania, że liczne braki w dokumentach, na które powoływała sięM. P., rzeczywiście miały miejsce. Brak złożenia wskazanych dowodów przez stronę pozwaną nie może oznaczać dla niej negatywnych konsekwencji, chociażby w postaci zastosowania skutków określonych wart. 233 § 2 k.p.c.Po pierwsze, przepis ten dotyczy sytuacji, gdy zostało wydane postanowienie dowodowe, a w niniejszej sprawie pozwane cofnęły wniosek dowodowy przed jego rozpoznaniem. Po drugie, to strona powodowa była obowiązana do wykazania faktu nienależytego wykonania zobowiązania, jako wywodząca z tej okoliczności skutki prawne w postaci obowiązku zapłaty odszkodowania na swoją rzecz. W powyższym zakresie powód nie sprostał spoczywającemu na nim po myśliart. 6 k.c.ciężarowi dowodu. Dodać należy, że świadekM. P.powoływała się na to, że w chwili przystąpienia przez nią do realizacji projektów dokumentacja nie była uporządkowana, jednakże nie znała ona stanu dokumentacji z chwili, gdy pozwane przystąpiły do pracy. Z ustalonego stanu faktycznego płynie jednoznaczny wniosek, że dokumentacja ta nie dawała się w pełni uporządkować w tak krótkim czasie, czy to w październiku, czy w listopadzie 2017 roku. Wskazuje na to choćby fakt, żeFundacja (...)nie przeszła pomyślnie także drugiej kontroli, która odbyła się po przystąpieniu przez świadka do projektów, w roli ich koordynatora. Wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku: Powództwo podlegało uwzględnieniu w części. Strony łączyła ustna, odpłatna umowa o świadczenie usług, do której na zasadzieart. 750 k.c.odpowiednie zastosowanie znajdują przepisy o zleceniu (art. 734 k.c.i n.). Łącząca strony umowa miała charakter umowy starannego działania. Umowa ta nie nosiła cech umowy rezultatu, choć do osiągnięcia określonego rezultatu z pewnością dążył sam powód. W chwili zawierania umowy Fundacja, której powód jest prezesem zarządu, przeszła pierwszą kontrolę(...)Polityki Społecznej, która nie wypadła pomyślnie. W czasie niecałego miesiąca miała się odbyć kolejna kontrola, dotycząca drugiego z projektów. Okoliczności niniejszej sprawy nie pozwalają jednak przyjąć, że pozwane gwarantowały powodowi pomyślne przejście kontroli. Po pierwsze, nie łączyły ich na tamten moment z powodem żadne relacje zawodowe. Po drugie, nie miały wiedzy o realizowanych przez powoda projektach i stanie dokumentacji. Stąd zdaniem Sądu należy przyjąć, że pozwane zobowiązały się co najwyżej do starannego działania i nie gwarantowały powodowi pomyślnego przebiegu kontroli, a powód to akceptował. Choć w niniejszej sprawie istotną rolę odegrały posiadające osobowość prawnąFundacja (...)orazStowarzyszenie (...), Sąd uznał że do zawarcia umowy doszło między powodem a pozwanymi. Świadczą o tym zeznaniaE. K., który wskazywał, że jako prezes Stowarzyszenia zaznaczał, że nie chce brać odpowiedzialności za wykonanie prac, ale może polecić osoby, które są w stanie te prace wykonać. Z kolei o tym, że to powód, a nie kierowana przez niego Fundacja, był stroną umowy, świadczy podnoszona przez niego okoliczność, że pozwanym zapłacił z własnych pieniędzy, gdyż w planach budżetowych Fundacji nie było zaplanowanego takiego wydatku. Wątpliwości co do zawarcia umowy przez osoby fizyczne nie podnosiła żadna ze stron, co znaczy że rozumiały one rolę, w jakiej występują. Pozwane nie działały w ramach swojego stosunku pracy, a powód nie działał jako prezes Fundacji, choć niewątpliwie zawarta umowa miała pomóc Fundacji w realizowaniu jej zadań. Zgodnie zart. 735 § 1 k.c.jeżeli ani z umowy, ani z okoliczności nie wynika, że przyjmujący zlecenie zobowiązał się wykonać je bez wynagrodzenia, za wykonanie zlecenia należy się wynagrodzenie. Łącząca strony umowa miała charakter odpłatny. Umówiły się one na zapłatę określonego wynagrodzenia, które z inicjatywyE. K.zostało złożone do depozytu skarbnikaStowarzyszenia (...),D. S.. Pozwane zakwestionowały fakt otrzymania przez nie jakiejkolwiek kwoty pieniędzy od powoda, i de facto do tego ograniczyły swoją linię obrony w odpowiedzi na pozew. Zdaniem Sądu wskazania logiki i doświadczenia życiowego jednoznacznie przemawiały za uznaniem, że pozwany zapłacił pozwanym za wykonane przez nie prace. Jeżeli jedna osoba wpłaca pieniądze do depozytu, a następnie inna osoba podejmuje je po pewnym, choćby długim czasie, nie zmienia to źródła pochodzenia pieniędzy. Być może w skrajnie dosłownym rozumieniu słowa „otrzymać” pozwane nie otrzymały pieniędzy bezpośrednio od powoda, jednakże w stosunkach gospodarczych, rozstrzygający walor ma znaczenie ekonomiczne. W sensie ekonomicznym pozwane otrzymały pieniądze od powoda. Doszło bowiem do przesunięcia majątkowego, polegającego na zmniejszeniu aktywów powoda i zwiększeniu aktywów pozwanych. Zgodnie zart. 353 § 1 k.c.zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić. Powód niewątpliwie spełnił swoje świadczenie, wpłacając do depozytu kwotę odpowiadającą wynagrodzeniu pozwanych. Zgodnie zart. 230 k.p.c.gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Choć pozwane w odpowiedzi na pozew nie wypowiedziały się o faktach przytoczonych przez powoda, odnośnie do nienależytego wykonania przez nie umowy, wyniki rozprawy przemawiały przeciwko uznaniu tych faktów za przyznane. Pozwane w toku rozprawy na bieżąco odnosiły się do okoliczności faktycznych, zadawały pytania świadkom, wyraźnie podkreślając, że wywiązały się należycie ze swojego zobowiązania. Takie zajęły też stanowisko w toku przesłuchania stron. W ocenie Sądu taka postawa nie pozwala na uznanie, że fakty w zakresie przebiegu wykonywania zlecenia, przytoczone przez powoda, zostały przyznane przez stronę pozwaną. W tych okolicznościach istotne jest ustalenie, czy braki w dokumentacji projektowej obciążały pozwane. W ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, że uchybienia związane z dokumentacją obu projektów realizowanych przez powoda w przeważającej części nie wynikały z zaniedbań pozwanych, lecz samego powoda. Pozwane przystąpiły do swoich zadań na kilka dni przed kontrolą(...)Polityki Społecznej, przy czym należy mieć na względzie, że miały też swoje obowiązki zawodowe (obie są zatrudnione przezStowarzyszenie (...)), czego powód był świadomy. Tymczasem w okresie niecałego miesiąca miały przygotować i uporządkować dokumentację dotyczącą dwóch projektów, łącznie stanowiących inwestycję dofinansowaną ze środków Unii Europejskiej na kwotę blisko 2 milionów złotych. Przede wszystkim jako zatrważającą należy określić skalę uchybień, które dotyczyły obu projektów. Jakkolwiek dokumentacja pokontrolna wskazuje na to, że dokumenty były nieuporządkowane, nieopisane, niepodpisane, nie sposób za ten stan rzeczy winić pozwane. Uchybienia były bowiem dużo dalej idące. Nie wszystkie listy obecności na spotkaniach były uzupełniane. Listy obecności na kolejne zajęcia były podpisywane z wyprzedzeniem, in blanco. Także inne dokumenty były podpisywane w ten sposób. Wielokrotnie brakowało podpisów uczestników projektów na listach obecności, a także pod zgodami na uczestnictwo w projekcie. Wszystkie podpisane przez uczestników kontrakty socjalne miały datę 28 kwietnia 2017 roku, mimo że projekt był realizowany na przestrzeni kilku miesięcy. Stwierdzono również niezgodności z formularzami dołączonymi do umowy projektowej. W toku drugiej kontroli stwierdzono prawdopodobieństwo podwójnego finansowania beneficjentów, z uwagi na to, że te same osoby uczestniczyły w obu projektach, których cele były bliźniacze. Dokumenty dotyczące obu projektów były przechowywane razem, pomimo ich formalnej odrębności. W dokumencie pokontrolnym projektu(...)” stwierdzono, że cała próba grupy uczestników nie spełniła kryteriów kwalifikowalności do projektu. Tego rodzaju uchybienia nie obciążają pozwanych. Usunięcie tych nieprawidłowości nie wchodziło w zakres udzielonego im zlecenia, a ich istnienie wskazuje na ogromny bałagan organizacyjny,który nie był do opanowania w okresie miesiąca. W dokumentacji pokontrolnej stwierdzono rażące niewywiązywanie się z obowiązków przez beneficjenta. Najpoważniejsze zarzuty nie dotyczyły zatem formalnego przygotowania dokumentacji (jej strony technicznej), lecz jej merytorycznej zawartości. Nawet w zakresie, który można odnieść do zobowiązania pozwanych, zwrócić należy uwagę na brak współdziałania powoda w realizowaniu umowy. Powód, jak sam przyznał, choć był koordynatorem projektu, nie był na miejscu i z pozwanymi pozostawał przede wszystkim w kontakcie telefonicznym. Mając na uwadze rodzaj i skalę nieprawidłowości stwierdzonych przez instytucję kontrolującą, za wiarygodne należało uznać zeznania pozwanych przesłuchanych w charakterze strony, zgodnie z którymi powód nie współdziałał przy wykonywaniu zlecenia i nie zawsze odbierał ich połączenia telefoniczne. Wymienione wskazały, że mimo ich próśbT. Z.nie udostępnił im umowy projektowej.W tych okolicznościach powód wydatnie utrudnił pozwanym należyte wykonywanie zobowiązania, bowiem bez odpowiedniego wzorca, jaki stanowiły załączniki do umowy projektowej, pozwane mogły wytworzyć dokumenty jedynie na bazie swojego doświadczenia w pracy z projektami unijnymi. Przy wysoko wyśrubowanych kryteriach kontrolnych, odtworzenie formularzy bez dostępu do szablonów dołączonych do umowy projektowej, nie było w ocenie Sądu możliwe. Sąd podzielił także zeznania pozwanych w zakresie, w jakim wskazywały że warunki panujące w biurze Fundacji wS.pozostawiały wiele do życzenia, jeśli chodzi o warunki do pracy. Znajduje to potwierdzenie w protokołach pokontrolnych, gdzie stwierdzono, że beneficjent korzystał z publicznie dostępnego punktu ksero (k. 81v). Stąd nie dziwi, że większość pracy pozwane musiały wykonywać w domu. Wobec tego nie ma większego znaczenia, ile razy i w jakim wymiarze czasowym pozwane były w biurze, która to okoliczność bezzasadnie była eksponowana przez stronę powodową. W ocenie Sądu pozwane nienależycie wykonały swoje zobowiązanie jedynie, w zakresie w jakim odmówiły pracy przy dokumentach, które wymagały styczności z danymi osobowymi. Jak wynika z przesłuchania obu stron, ze strony powoda padła ustna propozycja, że upoważni pozwane do przetwarzania danych osobowych. Wymienione odmówiły, motywując swoją decyzję lojalnością wobec pracodawcy, bądź też ogólnikowym powołaniem się na ochronę danych osobowych. Jeżeli chodzi o kwestię lojalności wobec pracodawcy, pozwane nie powołały się na to, żeby obowiązywał je zakaz konkurencji. Przede wszystkim jednak to sam pracodawca pozwanych,E. K., skojarzył strony przy zawieraniu umowy, a nawet nakłonił jedną z pozwanych do zawarcia tej umowy mimo jej początkowych wątpliwości. Pracodawca pozwanych wykazał się więc znacznym zaangażowaniem, aby pozwane wykonywały zlecenie na rzecz powoda, bez względu na to, że częściowo było ono zbieżne z obowiązkami pozwanych w Stowarzyszeniu. W dalszej kolejności zauważyć należy, że zgodnie zart. 37 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych(w brzmieniu na październik 2017 roku, gdy umowa została zawarta), do przetwarzania danych mogą być dopuszczone wyłącznie osoby posiadające upoważnienie nadane przez administratora danych. Umowy projektowe zawierały umocowanie powoda, jako koordynatora projektu, do dalszego powierzania przetwarzania danych osobowych (zob., k. 25 i k. 104-105, § 20 ust. 10 i ust. 13). Co prawda z umowy wynikało, że do upoważnienia miało dojść na piśmie, pod warunkiem zwrócenia się do Instytucji zarządzającej, jednakże nic nie wskazuje na to, by powód nie chciał dochować tych warunków. W ocenie Sądu pozwane bezpodstawnie odmówiły powodowi, który chciał upoważnić je do przetwarzania danych osobowych. Zgodnie zart. 740 k.p.c.przyjmujący zlecenie powinien udzielać dającemu zlecenie potrzebnych wiadomości o przebiegu sprawy, a po wykonaniu zlecenia lub po wcześniejszym rozwiązaniu umowy złożyć mu sprawozdanie. Powinien mu wydać wszystko, co przy wykonaniu zlecenia dla niego uzyskał, chociażby w imieniu własnym. Pozwane powinny poinformować powoda o konieczności udzielenia im upoważnienia do przetwarzania danych osobowych, bo z takimi danymi niewątpliwie musiały styczność przy realizowaniu zlecenia polegającego na tworzeniu i porządkowaniu dokumentów projektowych. Nie budzi wątpliwości, że przy realizacji projektów polegających na aktywizacji osób wykluczonych społecznie konieczne jest wytworzenie obszernej dokumentacji zawierającej dane tych osób. W tym zakresie należy upatrywać nienależytego wykonania zobowiązania przez pozwane, bowiem niewątpliwie taka postawa, z uwagi na zbliżający się termin kontroli, wydatnie utrudniła możliwość przygotowania odpowiednich dokumentów przez samego powoda, który choć był koordynatorem projektu, jako prezes fundacji miał także inne zadania i mógł przypuszczać, że dokumenty do projektu zostaną w pełni przygotowane i uporządkowane przez pozwane. Tak się jednak nie stało, gdyż pozwane zawęziły zakres swoich usług, odmawiając pracy, która wymagałaby przetwarzania danych osobowych. Pozwane przez swoją postawę nie zajmowały się przygotowaniem kontraktów socjalnych, deklaracji uczestnictwa, nie przekazywały dokumentów w tym zakresieD. L., aby uzupełniła je o brakujące podpisy. Z powyższego wynika, że pozwane nienależycie wykonały swoje zobowiązanie, powodując szkodę w majątku powoda, który zapłacił im za to, by świadczyły usługi w pełnym zakresie, a nie w zakresie wybiórczym. Związek przyczynowy między nienależytym wykonaniem zobowiązania a szkodą nie budzi przy tym wątpliwości. Zgodnie zart. 746 § 1 k.c.dający zlecenie może je wypowiedzieć w każdym czasie. Powinien jednak zwrócić przyjmującemu zlecenie wydatki, które ten poczynił w celu należytego wykonania zlecenia; w razie odpłatnego zlecenia obowiązany jest uiścić przyjmującemu zlecenie część wynagrodzenia odpowiadającą jego dotychczasowym czynnościom, a jeżeli wypowiedzenie nastąpiło bez ważnego powodu, powinien także naprawić szkodę. Jednakże powyższy przepis w niniejszej sprawie nie znajduje zastosowania. Umowa nie została wypowiedziana przez powoda, a jedynie oświadczył on, że nie potrzebuje pomocy pozwanych, co jest równoznaczne z uznaniem, że pozwane w całości wykonały zleconą im pracę. Choć pozwane w całości wykonały pracę, uczyniły to w sposób nienależyty. W tej sytuacji należy odwołać się do ogólnej podstawy odpowiedzialności w reżimie kontraktowym, tj.art. 471 k.c.,zgodnie z którym dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jak stwierdzono wyżej, pozwane nienależycie wykonały zobowiązanie, wyrządzając powodowi szkodę, a przy tym nie wykazały, aby nie ponosiły za to odpowiedzialności. Mając na uwadze, że pozwane nienależycie wykonały zobowiązanie w części, która nie daje się precyzyjnie określić, w ocenie Sądu w niniejszej sprawie należało zastosowaćart. 322 k.p.c., zgodnie z którym jeżeli w sprawie o naprawienie szkody (…) sąd uzna, że ścisłe udowodnienie wysokości żądania jest niemożliwe lub nader utrudnione, może w wyroku zasądzić odpowiednią sumę według swej oceny, opartej na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy. Wśród tych okoliczności sprawy należy mieć na względzie także postawę powoda, polegającą na braku współdziałania przy wykonywaniu umowy oraz jego wygórowanych oczekiwań względem czasu, jakim dysponowały pozwane na uporządkowanie dokumentacji, przy dużej skali zaniedbań ze strony samego powoda. Okoliczności te, przy dającej się precyzyjnie oszacować szkodzie, stanowiłyby przesłankę do określenia stopnia przyczynienia się przez powoda do powstania szkody, i byłby to stopień znaczny. Jak stwierdzono w orzecznictwie, „nie ma znaku równości pomiędzy stopniem przyczynienia się a stopniem obniżenia odszkodowania, chociaż nie jest też wykluczone, że w konkretnych okolicznościach sprawy zmniejszenie odszkodowania nastąpi w takim samym stopniu, w jakim poszkodowany przyczynił się do szkody. W tej ostatniej sytuacji istotne jest, aby nie nastąpiło to automatycznie, lecz w wyniku oceny wszystkich okoliczności sprawy” (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie, z dnia 29 czerwca 2017 roku, I ACa 173/17). Nie sposób przyjąć, aby roszczenie powoda zasługiwało na uwzględnienie w całości. Nie doszło bowiem do całościowego niewykonania zobowiązania, a nienależyte wykonanie zobowiązania dotyczyło jedynie części prac. W tej sytuacji powód może żądać zwrotu części wynagrodzenia, które zapłacił pozwanym. Ponownie wspomnieć należy krótki czas, jaki pozwane miały na przygotowanie i uporządkowanie dokumentacji projektowej, co do której nie mogły mieć wiedzy, w jak katastrofalnym stanie się znajduje. Jest to okoliczność obciążająca powoda, który zdecydowanie zbyt późno w stosunku do terminów kontroli zawarł umowę z pozwanymi. Nie sposób przy tym pominąć skali zaniedbań powoda, która dotyczyła kwestii nie tylko formalnych, lecz przede wszystkim merytorycznych, czego pozwane nie mogły za niego uzupełnić. Zwraca także uwagę brak współdziałania przez powoda w wykonywaniu umowy, przejawiający się w braku doręczenia pozwanym umów projektowych, oraz braku obecności w placówce wS., czy to powoda, czy jego pracownicy,D. L.. Zważywszy na powyższe okoliczności, Sąd uznał kwotę 3.000 złotych za odpowiednie odszkodowanie należne powodowi w świetle wszystkich okoliczności niniejszej sprawy. Zgodnie zart. 745 k.c., jeżeli kilka osób dało lub przyjęło zlecenie wspólnie, ich odpowiedzialność względem drugiej strony jest solidarna. Stąd też pozwane są solidarnie zobowiązane do naprawienia szkody na rzecz powoda. Stosownie zaś doart. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Wedługart. 455 k.c.jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Co prawda powód skierował wezwanie do zapłaty z 6 grudnia 2017 r. do przewodniczącegoStowarzyszenia (...), jednakże pozwane udzieliły na nie niezwłocznie odpowiedzi, co oznacza, że dotarło do właściwego adresata. Skoro pozwane odpowiedziały na pismo powoda w dniu 13 grudnia 2017 r., już wówczas mogły i powinny zapłacić powodowi należne mu odszkodowanie. Mając na uwadze treśćart. 321 § 1 k.p.c., który zakazuje orzekania ponad żądanie, Sąd orzekł jak w pkt I wyroku. W pkt II Sąd oddalił powództwo w pozostałym zakresie, co stanowi prostą konsekwencję zastosowaniaart. 322 k.p.c., i za czym przemawiały wyżej już opisane okoliczności. W pkt III Sąd na podstawieart. 100 k.p.c.zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 630 złotych. Powód poniósł koszty procesu w postaci wynagrodzenia pełnomocnika będącego radcą prawnym (1.800 zł - § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych) oraz opłatę od pozwu (300 zł). Sąd stosunkowo rozdzielił koszty procesu, mając na względzie, że roszczenie powoda zostało uwzględnione w 30%, i w takim stosunku zasądzono na jego rzecz koszty procesu. Zgodnie zart. 105 § 2 k.p.c.Sąd włożył solidarny obowiązek zwrotu kosztów na współuczestników sporu, odpowiadających solidarnie co do istoty sprawy (tj. na pozwane). W pkt IV Sąd nakazał ściągnięcie na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Szczytnie od stron kwoty 96,95 złotych tytułem kosztów sądowych, tj. wydatków związanych ze stawiennictwem świadkaM. P., które tymczasowo zostały wyłożone ze środków budżetowych Sądu. Na podstawie art. 113 ust. 1 u.k.s.c. w zw. zart. 100 k.p.c.także koszty sądowe podlegały stosunkowemu rozdzieleniu w stosunku, w jakim strony uległy przeciwnikowi w procesie. ZARZĄDZENIE 1 (...) 2 (...)K. C. (1); 3 (...) S.(...)

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Szczytnie date: '2018-10-25' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Marcin Borodziuk legal_bases: - art. 233 § 2 k.p.c. - art. 735 § 1 k.c. - art. 37 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych recorder: sekr. Hubert Tomaszewski signature: I C 1026/18 ```

152000000001521_III_AUa_000227_2013_Uz_2013-10-02_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III AUa 227/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 2 października 2013 r. Sąd Apelacyjny w Krakowie Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSA Ewa Drzymała (spr.) Sędziowie: SSA Grażyna Wiśniewska SSA Maria Szaroma Protokolant: st. sekr. sądowy Ewa Dubis po rozpoznaniu w dniu 2 października 2013 r. w Krakowie sprawy z wnioskuD. S. przeciwkoZakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wK. o odsetki na skutek apelacji wnioskodawczyniD. S. od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie VII Wydziału Ubezpieczeń Społecznych z dnia 5 września 2012 r. sygn. akt VII U 829/12 o d d a l a apelację. sygn. akt III AUa 227/13 UZASADNIENIE Sąd Okręgowy w Krakowie wyrokiem z dnia 5 września 2012 r., sygn. akt VII U 829/12, oddalił odwołanieD. S.od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wK.z dnia 22 lutego 2012 r., którą to decyzją organ rentowy odmówił wypłaty odsetek z tytułu opóźnienia w realizacji wniosku z dnia 27 października 2011 r. o rentę z tytułu niezdolności do pracy. Z poczynionych przez Sąd Okręgowy ustaleń faktycznych wynika, żeD. S.w okresie od 1 czerwca 1999 r. do 30 września 2011 r. pobierała rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Organ rentowy pismem z dnia 17 maja 2011 r. powiadomił ją, że prawo do renty z tytułu okresowej niezdolności do pracy ustaje z dniem 30 września 2011 r., natomiast odwołująca pismem z dnia 24 czerwca 2011 r. domagała się przyznania renty socjalnej, oświadczając, że rezygnuje z renty z tytułu niezdolności do pracy od momentu jej wygaśnięcia. Żądanie przyznania renty socjalnej ponowiła pismem z dnia 3 października 2011 r., zaś w dniu 27 października wniosła o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Orzeczenie lekarza orzecznika ZUS stwierdzające w dalszym ciągu częściową niezdolność do pracyD. S., na okres do dnia 31 grudnia 2013 r., zostało wydane w dniu 22 grudnia 2011 r., natomiast decyzją z dnia 13 stycznia 2012 r. organ rentowy ponownie ustalił rentę z tytułu niezdolności do pracy dlaD. S.od dnia 1 października 2011 r. Pismem z dnia 23 stycznia 2012 r.D. S.domagała się wypłaty odsetek z tytułu opóźnienia w przyznaniu renty z tytułu niezdolności do pracy. W takim stanie rzeczy Sąd Okręgowy uznał, że odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie, a w sprawie wyjaśnienia wymagało, czy spełnione zostały warunki do wypłaty odsetek, wskazane wart. 85 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznychoraz wart. 118 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W ocenie Sądu Okręgowego w rozpoznawanej sprawie brak jest podstaw do uwzględnienia żądania wnioskodawczyni.D. S.wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy złożyła w dniu 27 października 2011 r., natomiast orzeczenie stwierdzające jej niezdolność do pracy zostało wydane po przeprowadzeniu badania przez lekarza orzecznika w dniu 22 grudnia 2011 r. To właśnie tym orzeczeniem ustalona została ostatnia okoliczność niezbędna do wydania decyzji, zaś w dniu 12 stycznia 2012 r., tj. przed upływem 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, wydano decyzję ustalającą rentę dla odwołującej, zatem w świetle powołanych na wstępie przepisów brak jest podstaw do zobowiązania organu rentowego do zapłaty odsetek na rzecz odwołującej. Sąd Okręgowy podkreślił, że wbrew twierdzeniom odwołującej, w dniu 24 czerwca 2011 r. złożyła ona wniosek o przyznanie renty socjalnej, a nie renty z tytułu niezdolności do pracy, zaś złożenie wniosku o rentę socjalną nie powoduje wszczęcia postępowania o rentę z tytułu niezdolności do pracy. D. S.zaskarżyła powyższy wyrokapelacją,zarzucając, że Sąd I instancji wadliwie ustalił stan faktyczny i w oparciu o ten zarzut wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie odwołania od decyzji z dnia 22 lutego 2012 r. W uzasadnieniu apelująca podnosiła, że pomimo sygnalizowania przez nią faktu fałszowania dokumentacji przez organ rentowy, Sąd I instancji nie wystąpił do ZUS o nadesłanie całości akt, w których musi znajdować się jej wniosek z czerwca 2011 r. o przeprowadzenie badania w celu przedłużenia terminu wypłacania renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, który upływał w dniu 30 września 2011 r. Ponadto apelująca podnosiła, że nawet jeżeli nie złożyłaby stosownego pisma w czerwcu 2011 r., to wystarczające powinno być, iż złożyła pismo o zamianę renty z tytułu niezdolności do pracy na rentę socjalną. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje; Apelacja jest bezzasadna. Sąd I instancji trafnie uznał, że brak jest podstaw do zasądzenia od organu rentowego na rzecz wnioskodawczyni odsetek za opóźnienie w wypłacie świadczenia w postaci renty z tytułu niezdolności do pracy. Sąd Apelacyjny podziela w całości prawidłowe ustalenia faktyczne Sądu I instancji oraz jego argumentację prawną zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Ponieważ w świetleart. 85 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych(Dz. U. z 2009 r. Nr 205 poz. 1585 ze zm.) zasądzenie odsetek od organu rentowego na rzecz ubezpieczonego jest uzależnione od stwierdzenia tego, czy organ rentowy w terminach przewidzianych w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń społecznych nie ustalił prawa do świadczenia lub nie wypłacił tego świadczenia, kwestia zachowania takich terminów wymaga rozważenia na podstawieart. 118 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.), zgodnie z którym organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji. Odnosząc powyższe do okoliczności rozpoznawanej sprawy stwierdzić należy, że w świetle ustaleń Sądu I instancji, prawidłowo poczynionych w oparciu o akta organu rentowego,D. S.złożyła wniosek o przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy w dniu 27 października 2011 r. i w odniesieniu do tej daty złożenia wniosku o świadczenie wyjaśnienia wymagało, czy organ rentowy dopuścił się opóźnienia w wypłacie świadczenia. Z akt organu rentowego wynika, że wskutek wniosku złożonego w dniu 27 października 2011 r., orzeczenie lekarza orzecznika stwierdzające, żeD. S.jest w dalszym ciągu częściowo niezdolna do pracy, okresowo, do dnia 31 grudnia 2013 r., wydane zostało w dniu 22 grudnia 2011 r. Prawidłowo wskazał Sąd I instancji, że to właśnie tym orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS została ustalona ostatnia okoliczność niezbędna do wydania decyzji, z kolei sama decyzja przyznająca świadczenie rentowe na okres do dnia 31 grudnia 2013 r. wydana została w dniu 13 stycznia 2013 r. Nie budzi więc wątpliwości, że decyzja przyznająca świadczenie rentowe została wydana przed upływem 30 dni od daty wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, zatem w świetle powołanych na wstępie przepisów nie zaistniały podstawy do przyznania odsetek za opóźnienie w wypłacie świadczenia od organu rentowego na rzeczD. S.. Na podkreślenie zasługuje, że ani w toku postępowania przed Sądem I instancji, ani też w wywiedzionej apelacji,D. S.nie wykazała, aby wniosek o przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy miał zostać przez nią złożony w innej dacie, aniżeli w dniu 27 października 2011 r. W szczególności brak jest podstaw do przyjęcia, że wniosek taki miałby zostać złożony w czerwcu 2011 r.Z akt organu rentowego wynika, że pismem z dnia 17 maja 2011 r. organ rentowy pouczył apelującą o tym, że okres, na jaki przyznano jej świadczenie rentowe, upływa z dniem 30 września 2011 r., zaś w dniu 24 czerwca 2011 r.D. S.złożyła w organie rentowym wniosek o przyznanie renty socjalnej, oświadczając przy tym, że rezygnuje z renty z tytułu niezdolności do pracy. W aktach organu rentowego nie figuruje żaden inny wniosek z czerwca 2011 r., apelująca przeglądając akta organu rentowego na rozprawie przed Sądem I instancji w dniu 5 września 2012 r. (k.13 ) nie potrafiła takowego wskazać, pomimo, że podnosiła wówczas, iż wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy z pewnością został przez nią złożony w czerwcu 2011 r. Co znamienne,D. S.nie zarzucała wówczas, że Sąd I instancji nie dysponował całością akt organu rentowego, ani też, że organ rentowy fałszuje dokumentację dotyczącą jej osoby, zarzuty te podniesione obecnie w wywiedzionej przez nią apelacji należy więc ocenić jako gołosłowne i pozbawione oparcia w rzeczywistym stanie rzeczy. Na podkreślenie zasługuje, że w aktach organu rentowego znajduje się jeszcze pismo z dnia 3 października 2011 r., w którym apelująca ponowiła żądanie przyznania renty socjalnej i wypłacania jej od października 2011 r., co dodatkowo potwierdza intencje związane ze złożeniem pisma z dnia 24 czerwca 2011 r. (tj. że zawierało ono wyłącznie żądanie przyznania renty socjalnej). Zgodnie zart. 116 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, postępowanie w sprawach świadczeń wszczyna się na podstawie wniosku zainteresowanego, zatem oświadczenie przezD. S.w piśmie z dnia 24 czerwca 2011 r., że rezygnuje ona z renty z tytułu niezdolności do pracy, w żaden sposób nie może być poczytane za złożenie wniosku inicjującego postępowanie o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres (tj. po dniu 30 września 2011 r.). Ponadto jak słusznie zauważył Sąd I instancji, renta z tytułu niezdolności do pracy nie jest świadczeniem tożsamym z rentą socjalną, dlatego też wniosek o przyznanie renty socjalnej nie mógł powodować zainicjowania przed organem rentowym postępowania o przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy, niesłusznie więc apelująca podnosi, że treść pisma z dnia 24 czerwca 2011 r. winna być wystarczająca dla uwzględnienia jej żądania o przyznanie odsetek. Mając na względzie, że zaskarżony wyrok jest prawidłowy, a wywiedziona apelacja nie zawierała żadnych usprawiedliwionych zarzutów, Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji na podstawieart. 385 kpc.

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Krakowie date: '2013-10-02' department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Ewa Drzymała - Grażyna Wiśniewska - Maria Szaroma legal_bases: - art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych - art. 118 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - art. 385 kpc recorder: st. sekr. sądowy Ewa Dubis signature: III AUa 227/13 ```

150500000000503_I_ACa_000766_2015_Uz_2016-03-24_004

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I ACa 766/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 24 marca 2016 r. Sąd Apelacyjny w Białymstoku I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Elżbieta Bieńkowska (spr.) Sędziowie : SA Krzysztof Chojnowski SA Jarosław Marek Kamiński Protokolant : Izabela Lach po rozpoznaniu w dniu 11 marca 2016 r. w Białymstoku na rozprawie sprawy z powództwaZ. W.iM. W. przeciwko(...) S.A.w(...) Spółce z o.o.wZ. o zapłatę na skutek apelacji powódek i pozwanych od wyroku Sądu Okręgowego w Łomży z dnia 10 czerwca 2015 r. sygn. akt I C 268/12 I zmienia zaskarżony wyrok: a w punkcie I w ten sposób, że: - zasądza od pozwanych(...) S.A.w(...) Spółki z o.o.wZ.na rzecz powódkiZ. W.kwotę 336.913 (trzysta trzydzieści sześć tysięcy dziewięćset trzynaście) złotych z odsetkami ustawowymi od dnia 15 maja 2012 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r., z tym, że spełnienie świadczenia przez jednego z pozwanych zwalnia od zapłaty drugiego pozwanego w odpowiednim zakresie; - zasądza od pozwanegoSzpitala (...) Spółki z o.o.wZ.na rzecz powódkiZ. W.kwotę 363.087 (trzysta sześćdziesiąt trzy tysiące osiemdziesiąt siedem) złotych, z tym, że od kwoty 163.087 (sto sześćdziesiąt trzy tysiące osiemdziesiąt siedem) zł z ustawowymi odsetkami od dnia 15 maja 2012 r. do 31 grudnia 2015 r. i z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r., a od dalszej kwoty 200.000 (dwieście tysięcy) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 4 kwietnia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r.; - oddala powództwo w stosunku do pozwanego(...) S.A.wW.w pozostałym zakresie; b) w punkcie II w ten sposób, że zasądza od pozwanych(...) S.A.w(...) Spółki z o.o.wZ.na rzecz powódkiM. W.kwotę 50.000 (pięćdziesiąt tysięcy) złotych z odsetkami ustawowymi od dnia 15 maja 2012 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r.; c) w punkcie III w ten sposób, że zasądza od pozwanegoSzpitala (...) Spółki z o.o.wZ.na rzecz powódkiZ. W.kwotę 8.112 (osiem tysięcy sto dwanaście) złotych i oddala powództwo w stosunku do pozwanego(...) S.A.wW.; d) w punkcie IV w ten sposób, że: - zasądza od pozwanegoSzpitala (...) Spółki z o.o.wZ.na rzecz powódkiZ. W.rentę w kwotach: po 1.345,10 (jeden tysiąc trzysta czterdzieści pięć i 10/100) złotych miesięcznie za okres od 1 lipca 2014 r. do 30 czerwca 2015 r., po 3.425,10 (trzy tysiące czterysta dwadzieścia pięć i 10/100) złotych miesięcznie za okres od 1 lipca 2015 r. do 30 września 2015 r. i po 3.500 (trzy tysiące pięćset) złotych miesięcznie poczynając od 1 października 2015 r, płatną do dnia 10-tego każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami ustawowymi, a od dnia 1 stycznia 2016 r. z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w przypadku uchybienia terminu płatności każdej raty; - oddala powództwo w stosunku do pozwanego(...) S.A.wW.; e) w punkcie V w ten sposób, że ustala na przyszłość odpowiedzialność pozwanegoSzpitala (...) Spółki z o.o.wZ.wobec powódkiZ. W.za skutki nieprawidłowego prowadzenia ciążyM. W.i oddala powództwo w stosunku do(...) S.A.wW.; II. oddala apelację powódki i pozwanegoSzpitala (...) Spółki z o.o.wZ.w całości i pozwanego(...) S.A.wW.w pozostałym zakresie; III zasądza od pozwanegoSzpitala (...) Spółki z o.o.wZ.na rzecz powódkiM. W.kwotę 3.600 (trzy tysiące sześćset) złotych tytułem zwrotu części kosztów postępowania apelacyjnego oraz odstępuje od obciążania powódek obowiązkiem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego na rzecz pozwanego(...) S.A.wW.. (...) UZASADNIENIE Po ostatecznym sprecyzowaniu powództwa małoletnia powódkaZ. W., reprezentowana przez przedstawicieli ustawowych matkęM. W.oraz ojcaA. W., wniosła o zasądzenie in solidum od pozwanychSzpitala (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wZ.oraz od(...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW.na podstawieart. 445 k.c., na jej rzecz kwoty 1.000.000 zł na podstawieart. 445 k.c.wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi, wobec pozwanego Szpitala od 18 lutego 2012 r. do dnia zapłaty, natomiast wobec pozwanego(...) Zakładu (...)od 30 kwietnia 2012 r. do dnia zapłaty. Na podstawieart. 442 k.c., wniosła o zasądzenie tytułem comiesięcznej renty, płatnej do dziesiątego dnia każdego miesiąca z góry, kwoty 3.425,10 zł począwszy od lipca 2014 r. do września 2015 r. oraz kwoty 3.500 zł począwszy od września 2015 r. płatnej do dziesiątego dnia każdego miesiąca z góry wraz z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia terminu płatności każdej z rat oraz kwoty 8.280 zł tytułem wyłożenia z góry sumy potrzebnej na koszty leczenia, tj. zakup sprzętu rehabilitacyjnego. Ponadto wniosła o ustalenie odpowiedzialności pozwanych na przyszłość wobec małoletniej powódkiZ. W.za mogące nastąpić w przyszłości skutki związane z nieprawidłowym przeprowadzeniem ciążyM. W.. Równocześnie cofnęła i zrzekła się roszczenia wobec(...) S.A.w zakresie odsetek ustawowych liczonych od kwoty 1.000.000 zł od 18 lutego 2012 r. do dnia 31 kwietnia 2012 r. oraz roszczenia w zakresie wypłaty comiesięcznej renty w kwocie 6.000 zł płatnej od kwietnia 2011 r. do lipca 2014 r. wraz z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia terminowi zapłaty i ustawowych odsetek od kwoty 8.280 zł liczonych od 18 lutego 2012 r. do dnia zapłaty. PowódkaM. W.wniosła o zasądzenie na jej rzecz solidarnie od pozwanych kwoty 50.000 zł na podstawieart. 445 k.c.w zw. zart. 448 k.c.orazart. 23 k.c.wraz z ustawowymi odsetkami od 18 lutego 2012 r. do dnia zapłaty. Powódki wniosły także o zasądzenie solidarnie od pozwanych na ich rzecz kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych. Uzasadniając powyższe żądania powódki podały, żeM. W.była objęta opieką medyczną przezSzpital (...) Sp. z o.o.wZ.. Powódka udała się na pierwszą wizytę w tej placówce, gdy była w I trymestrze ciąży (do 10 tygodnia ciąży). Podczas pierwszej wizyty zalecono ogólne badania. Wówczas nie zalecono badania na obecność przeciwciał toxoplasma gondii. Pacjentka nie została też poinformowana o istnieniu choroby pod nazwą toksoplazmoza, o zagrożeniach z nią związanych oraz o przyjętej profilaktyce. Badanie USG na obecność przeciwciał toxoplasma gondii zostało zalecone w dniu 4 marca 2011 r. i zostało wykonane 17 marca 2011 r. PowódkaM. W.nie została poinformowana, że jest nosicielem toksoplazmozy. Pozwany szpital poinformował, żeM. W.cierpi na wielowodzie, nie rozpoznając toksoplazmozy. Z uwagi na wielowodzie powódkę skierowano doSzpitala (...)wB., w którym przebywała od 18 marca 2011 r. do 26 marca 2011 r. W trakcie tego pobytu w dniu(...), wSzpitalu (...)wB.odbył się poród. Wówczas powódkaM. W.otrzymała informację, że cierpi na toksoplazmozę. Poinformowano ją również, że nowonarodzone dziecko, tj. małoletnia powódkaZ. W.cierpi między innymi na toksoplazmozę wrodzoną, okulopatię toksoplazmową, toksoplazmowe zapalenie wątroby. W trakcie postępowania sądowego ujawniły się następstwa wrodzonej toksoplazmozy u małoletniej, tj. całkowite upośledzenie umysłowe, całkowity niedowład czterech kończyn, ślepota obuoczna, padaczka objawowa. W tych warunkach powódka wystąpiła o zasądzenie kwoty 1.000.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Powódka określiła również koszt roczny opieki oraz leczenia nad dzieckiem na kwotę ok. 72.000 zł. Nadto wskazała, na potrzebę sfinansowania zakupu niezbędnego sprzętu rehabilitacyjnego w kwocie 8.280 zł. W uzasadnieniu pozwy podkreślono, że roszczenie powódkiM. W.o zadośćuczynienie pozostaje w związku z zaniedbaniami podczas prowadzenia opieki okołoporodowej, które naruszyły prawo pacjenta do informacji w związku z toksoplazmozą, co naraziło powódki na utratę zdrowia w wyniku opóźnienia diagnostyki i leczenia toksoplazmozy. PozwanySzpital (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wZ.wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o wezwanie do udziału w sprawie:B. T.,I. P. (1),H. S. (1)oraz(...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.. Pozwany(...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powódek na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Wyrokiem z dnia 10 czerwca 2015 r. Sąd Okręgowy w Łomży: - zasądził solidarnie od pozwanychSzpitala (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wZ.i(...) Spółki AkcyjnejwW.na rzecz powódki małoletniejZ. W.reprezentowanej przez rodzicówM.iA. W.tytułem zadośćuczynienia kwotę 700.000 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 500.000 zł liczonymi od 15 maja 2012 r. do dnia zapłaty, oraz od kwoty 200.000 zł liczonymi od 4 kwietnia 2014 r. do dnia zapłaty - z tym, że spełnienie świadczenia przez(...) S.A.zwolniłoby pozwany Szpital i odwrotnie, a ponadto, odpowiedzialność(...) Spółki AkcyjnejwW.ogranicza się do wysokości określonej warunkami umów ubezpieczenia nrpolisy (...)obejmującej okres ubezpieczenia od 1 listopada 2009 r. do 31 października 2010 r. oraz nrpolisy (...)obejmującej okres ubezpieczenia od 1 listopada 2010 r. do 31 października 2011 r.; - zasądził solidarnie od pozwanych tytułem zadośćuczynienia na rzecz powódkiM. W.kwotę 50.000 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od 15 maja 2012 r. do dnia zapłaty, z tym, że spełnienie świadczenia przez(...) S.A.zwolniłoby pozwany Szpital i odwrotnie, a ponadto, ograniczył odpowiedzialność(...) S.A.analogicznie do poprzedniego punktu; - zasądził solidarnie od pozwanych na rzecz małoletniej powódkiZ. W.kwotę 8.112 zł tytułem kosztów leczenia, tj. zakupu sprzętu rehabilitacyjnego, z tym, że spełnienie świadczenia przez(...) S.A.zwolniłoby pozwany Szpital i odwrotnie, a ponadto, ograniczył odpowiedzialność(...) S.A.analogicznie do pierwszego punktu; - zasądził solidarnie od pozwanych na rzecz małoletniej powódki rentę w wysokości: 1.345,10 zł płatną do 10 każdego miesiąca począwszy od 1 lipca 2014 r. do 30 czerwca 2015 r.; 3.425,10 zł miesięcznie, płatną do 10 każdego miesiąca począwszy od 1 lipca 2015 r. do 30 września 2015 r., 3.500 zł miesięcznie, płatną do 10 każdego miesiąca począwszy od 1 października 2015 r., wraz z ustawowymi odsetkami w przypadku uchybienia terminu płatności każdej raty liczonymi od 11 dnia każdego miesiąca aż do dnia zapłaty; z tym że spełnienie świadczenia przez(...) S.A.zwolniłoby pozwany Szpital i odwrotnie, a ponadto, ograniczył odpowiedzialność(...) S.A.analogicznie do pierwszego punktu; - ustalił na przyszłość odpowiedzialność Szpitala oraz(...) S.A.wW.wobec małoletniejZ. W.za skutki związane z nieprawidłowym przeprowadzeniem ciąży uM. W.wSzpitalu (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wZ., z tym, że odpowiedzialność(...) S.A.ograniczył analogicznie do pierwszego punktu; - oddalił roszczenia powódek w pozostałej części; - rozstrzygnął o kosztach procesu, w ten sposób, że zasądził solidarnie od pozwanych na rzecz powódek kwotę 7 234 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz nakazał pobrać solidarnie od pozwanych na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Łomży kwotę 68.010,66 zł tytułem części kosztów sądowych, od których powódki były zwolnione, z tym że spełnienie świadczenia przez(...) S.A.zwolniłoby pozwany Szpital i odwrotnie. Sąd nadto odstąpił od obciążania powódek pozostałymi kosztami sądowymi w sprawie. Powyższe rozstrzygniecie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne: Sąd Okręgowy ustalił, że powódkaM. W.(wówczasG.), w dniu 4 września 2010 r., udała się na wizytę prywatną do lekarza ginekologa(...), który nie wykrył ciąży. Dwa dni później powódka zaczęła mieć plamienia i dlatego zgłosiła się na izbę przyjęćSzpitala (...)wZ.. Od 6 do 9 września 2010 r. powódkaM. W.przebywała na OddzialeG.-PołożniczymSzpitala (...)wZ.z powodu poronienia zagrażającego i zakażenia układu moczowego. Pracę oddziału koordynował wówczas lek.B. T., w czasie jego nieobecności, prace oddziału nadzorowała lekarzI. P. (1). Na oddział przyjmowała powódkęM. W.lekarzH. S. (1). Wywiad epidemiologiczny na oddziale był przeprowadzany przez położną, która przyjmowała pacjentkę do oddziału, a lekarzH. S. (1)miała obowiązek sprawdzenia tego i potwierdzenia podpisem. LekarzI. P. (1)oraz lekarzH. S. (1)dokonywały wpisów w karcie ciąży powódkiM. W., nr(...). Podczas pierwszej wizyty zalecono ogólne badania, nie zalecono jednak badania na obecność przeciwciałT.gondii. PowódkaM. W.była wówczas w 7 tygodniu ciąży. Według daty ostatniej miesiączki termin porodu wyznaczono na 22 kwietnia 2011 r. W czasie hospitalizacji dwukrotnie wykonano badanie USG, uwidaczniając w jamie macicy pęcherzyk ciążowy. Oznaczono morfologię krwi, parametry układu krzepnięcia krwi i wykonano badanie ogólne moczu, w którym stwierdzono bardzo liczne leukocyty i liczne bakterie. W leczeniu zastosowano Luteinę iC., a przy wypisie zalecono kontrolę w PoradniG.-Położniczej za 2 tygodnie i przyj­mowanieD.,U.iR.. Następnie w okresie od października do listopada dwukrotnie przebywała na OddzialeG.-PołożniczymSzpitala (...)wZ.z powodu zakażania dróg rodnych oraz zakażenia układu moczowego. Od 15 do 18 lutego 2011 r.M. W.przebywała na OddzialeG.-PołożniczymSzpitala (...)wZ.z powodu zagrażającego porodu przedwczesnego. Znajdowała się wówczas w 28 tygodniu ciąży. W czasie hospitalizacji wykonano badanie USG, uwidaczniając w jamie macicy pojedynczy żywy płód z miarowym tętnem, w położeniu podłużnym główkowym, z czterojamowym sercem i poszerzeniem komory bocznej mózgu do 3,74 x 1,89 cm, łożysko na ścianie przedniej macicy, w II stopniu dojrzałości wgG., trójnaczyniową pępowinę i prawidłową ilość płynu owodniowego. Oznaczono też morfologię krwi i wykonano badanie ogólne moczu, w którym stwierdzono bardzo liczne leukocyty. W leczeniu zastosowanoP., No-S.,S.,P., Luteinę,G.iT., a przy wypisie zalecono kontrolę. Od 18 do 26 marca 2011 r.M. W.przebywała na Oddziale PołożniczymKliniki (...)wB.z powodu wielowodzia, była wówczas w 35 tygodniu ciąży. W dniu(...)odbył się poród. Po porodzie stan noworodka oceniono w pierwszej minucie życia na 2 punkty, a w piątej i dziesiątej minucie życia na 3 punkty w skaliA.. W badaniu fizykalnym tuż po porodzie stwierdzano m.in. brak napędu oddechowego, obniżone napięcie mięśniowe, kliniczne cechy obrzęku uogólnionego, liczne wybroczyny krwawe na twarzy i tułowiu oraz znacznego stopnia powiększenie wątroby i śledziony. Noworodek został zaintubowany i był wentylowany mechanicznie. Od(...)dziecko - małoletnia powódkaZ. W.przebywała w(...)wB.. W tym czasie stwierdzono u niego obecność elementów składających się na zespół toksoplazmozy wrodzonej: obrzęk uogólniony, wodogłowie i zwapnienia w ośrodkowym układzie nerwowym, okulopatię toksoplazmozową, pneumonitis, toksoplazmozowe zapalenie wątroby z cholestazą, hepatosplenomegalię, zespół nerczycowy i małopłytkowość. W badaniach laboratoryjnych oznaczono przeciwciała przeciwkoT.gondii w klasie IgM (8,7 Ul/ml) i IgG (263 Ul/ml). Po konsultacjach ze specjalistami wdrożono stosowne leczenie. Od początku hospitalizacji obserwowano narastające wodogłowie wrodzone, w ECHO serca uwidoczniono natomiast cechy niewydolności prawokomorowej serca i zastosowano leczenie wpływające na poprawę funkcji serca. W kolejnych tygodniach życia małoletniej powódki stwierdzano u niej hiperbilirubinemie, drgawki, ostrą niewydolność nerek z oligurią, wodobrzusze, pogorszenia stanu ogólnego z odmłodzeniem w rozmazie krwi i bardzo wysokim stężeniem(...)we krwi (145 mg/dl) przy ujemnym posiewie krwi, gorączkę, obecność w posiewie krwi bakteriiE.coli, niedokrwistości. Podejmowano stosowne leczenie. Do dwudziestej ósmej doby życia prowadzono żywienie pozajelitowe, a żywienie enteralne przez zgłębnik do żołądka rozpoczęto od siódmej doby życia. Po uzgodnieniu telefonicznym dziecko w stanie ogólnym średnim przekazano do Oddziału NeurochirurgiiInstytutu (...)wW.celem dalszego leczenia, z rozpoznaniem wcześniactwa, ciężkiej zamartwicy urodzeniowej, zespołu zaburzeń oddychania, toksoplazmozy wrodzonej, obrzęku uogólnionego płodu, wodogłowia wrodzonego, okulopatii toksoplazmozowej, toksoplazmozowego zapalenia wątroby, małopłytkowości wtórnej, żółtaczki noworodków, drgawek noworodka, ostrej niewydolności nerek, posocznicy bakteryjnej, wodobrzusza i zaburzeń odżywiania. W dniu 19 maja 2011 r.Z. W.przebywała na Oddziale Neurochirurgii, a od 19 do 26 maja 2011 r. na(...)wW.. Została tam przyjęta po alarmie reanimacyjnym z powodu spadków saturacji, celem leczenia wodogłowia wrodzonego. 21 maja 2011 r., z powodu ciężkiego bezdechu z bradykardią wymagającą zastosowania masażu pośredniego serca i leków reanimacyjnych, dziecko wymagało zaintubowania i zastosowania oddechu wspomaganego. Po poszerzeniu diagnostyki, w tym wykonaniu badania CT głowy i pobraniu płynu mózgowo-rdzeniowego, dziecko zakwalifikowano do implantacji zastawki komorowo-sercowej. Zabieg przeprowadzono 23 maja 2011 r. Po skończonym leczeniu nerochirurgicznym, dziecko przekazano do Szpitala macierzystego. Od 26 maja do 15 czerwca 2011 r.Z. W.przebywała w(...)wB.celem kontynuacji leczenia. W 80 dobie życia dziecko w stanie ogólnym dość dobrym zostało wypisane do domu pod opiekę hospicjum domowego, z zaleceniem stałego nadzoru lekarza podstawowej opieki zdrowotnej, dokonania szczepień, karmienia pokarmem sztucznym według potrzeb i stosownie do wieku, podawania określonych witamin i leków i kontroli w poradniach specjalistycznych. Od 15 czerwca do 30 listopada 2011 r.,Z. W.ze względu na stan zdrowia przebywała wB.Hospicjum (...)celem opieki paliatywnej. W tym czasie rozpoczęto rehabilitację, z zaleceniem dalszej kontynuacji i leczenia w poradniach specjalistycznych. W chwili obecnejZ. W.cierpi z powodu powikłań toksoplazmozy wrodzonej w postaci padaczki objawowej, spastycznego niedowładu czterokończynowego i skrajnego stopnia wodogłowia wewnętrznego nadnamiotowego trójkomorowego, z powodu którego implantowano jej zastawkę komorowo-sercową. Rozwój psychoruchowy dziecka jest w znacznym stopniu zaburzony, dziecko jest leżące, samodzielnie nie zmienia pozycji, nie obraca się na boki i brzuch, nie siada i nie chodzi, z powodu upośledzenia umysłowego pozostaje bez kontaktu logicznego z otoczeniem. Ponadto, dziecko nie wodzi wzrokiem i najprawdopodobniej nie widzi. Orzeczeniem(...)do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności wŁ.z 6 lipca 2011 r., małoletnia powódkaZ. W.została zaliczona do osób niepełnosprawnych od urodzenia na czas do 31 lipca 2013 r. Z orzeczenia wynika, że małoletnia powódka wymaga stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji, a także wymaga stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji. Wezwaniem do zapłaty z 3 lutego 2012 r. powódkaM. W.oraz małoletnia powódkaZ. W.zwróciły się do pozwanegoSzpitala (...) Sp. z o.o.z siedzibą wZ.z żądaniem zapłaty: 300.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na rzeczM. W., 1.000.000 zł na rzecz małoletniejZ. W.tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, 2.000 zł miesięcznie płatnych z góry do 10 dnia każdego miesiąca począwszy od kwietnia 2011 r. tytułem renty wyrównawczej, 100.000 zł na poczet przyszłych kosztów leczenia. Ostateczne wezwanie do zapłaty wystosowano do pozwanego szpitala w dniu 24 lutego 2013 r. wystosowane zostało do pozwanego szpitala ostateczne wezwanie do zapłaty. Z kolei 5 marca 2012 r. wezwanie do zapłaty wystosowano do(...) S.A. Od 13 lutego do 4 marca 2014 r. małoletnia powódkaZ. W.przebywała na(...)wB., gdzie trafiła w skrajnym odwodnieniu i niedożywieniu z objawami niewydolności oddechowej w przebiegu zapalenia płuc. Przyjęta została doKliniki (...)i przekazana do(...)ze względu na narastanie objawów niewydolności oddechowej, a jej stan ogólny oceniono jako ciężki. Następnie 4 czerwca 2014 r. małoletnia powódkaZ. W.została przyjęta do(...)wB., gdzie udzielono porady ambulatoryjnej w związku z założeniem wypadniętego drenu gastrostomijnego. Wobec braku wskazań do hospitalizacji wypisano ją tego samego dnia. MałoletniaZ. W.jest osobą leżącą. Nie ma odleżyn. Nie jest pionizowana. Waży około 8 kg. Opieka nad nią wymaga zakupu strzykawek do gastrostomii, opatrunków, gazików, taśm samoprzylepnych, preparatów do stosowania na skórę, wody utlenionej, oliwki używanej do rehabilitacji, kremów i maści do pielęgnacji, wody do wstrzykiwań (do inhalacji, do koncentratora tlenu), mgiełki solankowej (do inhalacji), leków, pampersów i podkładów higienicznych. Nadto, małoletnia powódka dojeżdża do lekarzy specjalistów doB.do(...)wB.i rodzice powódki ponoszą koszty tych dojazdów. Od września 2015 r. jej rodzice będą ponosili koszty dojazdu do(...)wD.. Łączny miesięczny koszt leczenia powódki to 1.185,10 zł, a od września 2015 r. 1.281,10 zł. Natomiast, koszt sprawowanej nad nią opieki to 2.240 zł miesięcznie. Koszt jednej rehabilitacji domowej małoletniej powódkiZ. W.przezA. S.prowadzącą Prywatny Gabinet RehabilitacyjnyA. S.wA.metodą(...)przez 45 minut to 50 zł (k. 538). W listopadzie i grudniu 2014 r. oraz w styczniu, lutym, marcu i kwietniu 2015 r. małoletnia powódkaZ. W.przeszła po 12 godzin rehabilitacji, których łączny miesięczny koszt wyniósł 600 zł. Małoletnia korzysta z odpłatnych turnusów rehabilitacyjnych - koszt jednego turnusu organizowanego dla dzieci w 2014 r. wyniósł 1.350 zł od osoby. Korzystała również w okresach 15 czerwca 2011 r. do 31 grudnia 2011 r. oraz 1 lipca 2014 r. do 28 lutego 2015 r. z zabiegów rehabilitacyjnych o wartości 595 zł miesięcznie, które finansowana przez(...)i(...)wB.. Nadto nieodpłatnie korzystała ze sprzętu fundacji koniecznego do rehabilitacji. Orzeczeniem nr(...)o potrzebie zajęć rewalidacyjno-wychowawczych indywidualnych z 19 maja 2015 r.,Zespół (...)wŁ.orzekł o potrzebie zajęć rewalidacyjno-wychowawczych indywidualnych małoletniej powódkiZ. W.w okresie do końca edukacji w roku szkolnym 2019/2020 z uwagi na stwierdzone upośledzenie umysłowe w stopniu głębokim. Od września 2015 r. małoletnia powódkaZ. W.wraz z matkąM. W.będą uczestniczyć w terapii prowadzonej w(...)wD.(10 godzin w tygodniu). PowódkaM. W.ma wykształcenie średnie, ukończyła liceum profilowane zawodowe usługowo-gospodarcze w kierunku handlowca. Otrzymywała świadczenie pielęgnacyjne dla osoby z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku z koniecznością opieki nad dzieckiem przyznane naZ. W.w kwocie 520 zł miesięcznie na okres od 15 lipca 2011 r. do 31 lipca 2013 r. na podstawie decyzji(...)wZ.nr(...). Dodatkowo korzystała z pomocy z(...)i korzystała z zasiłku okresowego w wysokości 220 zł, celowego 80 zł, na dożywanie w wysokości 90 zł na jedno dziecko.M. W.iA. W.nie otrzymywali dopłat za mieszkanie. Do października 2014 r. małoletniaZ. W.otrzymywała zasiłek pielęgnacyjny, a powódkaM. W.świadczenia pielęgnacyjne 1157 zł. Od chwili zabezpieczenia powództwa nie otrzymują zasiłku pielęgnacyjnego i świadczenia pielęgnacyjnego. Otrzymują zasiłek opiekuńczy w wysokości 580 zł. A. W.- mąż i ojciec powódek, ma wykształcenie średnie ekonomiczne, jest zarejestrowany jako osoba bezrobotna w Powiatowym Urzędzie Pracy wZ.od 25 stycznia 2012 r. Z tego tytułu powodowi, powódceM. W.oraz małoletniej powódceZ. W.przysługuje prawo do świadczeń publicznych zakładów opieki zdrowotnej.A. W.zazwyczaj zarobi dorywczo 200-300 zł miesięcznie, czasem trochę więcej. Jest właścicielem samochodu osobowego. Rodzice małoletniejZ. W.mają długi u rodziny w łącznej kwocie około kilkunastu tysięcy zł. Brali również pożyczki w takich firmach jakB.,P..M. W.iA. W.mieszkają na stancji i z tego tytułu ponoszą opłatę czynszu 226 zł plus 300 zł odstępnego. Za telewizję płacą 22 zł, za wodę 60 zł, za energię 130 zł. PowódkaM. W.urodziła drugie dziecko, które obecnie ma około 2 lat i rozwija się prawidłowo. PozwanySzpital (...) Sp. z o.o.zawarł z pozwanym(...) S.A.wW.umowy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej - za okres ubezpieczenia od 1 listopada 2009 r. do 31 października 2010 r. (polisa (...)) oraz za okres od 1 listopada 2010 r. do 31 października 2011 r. (polisa (...)). (...), obecnie pozwanySzpital (...) Sp. z o.o.z/s wZ., w dniu 31 grudnia 2007 r. wZ.zawarł z lek.B. T.ze specjalizacją II stopnia w zakresie położnictwa i ginekologii, prowadzącym Indywidualną(...),umowę (...)na udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej. Z kolei w dniu 28 marca 2008 r. zawarłumowę nr (...)na udzielenie świadczeń opieki zdrowotnej zI. P. (1)specjalistą z dziedziny położnictwa i ginekologii, prowadząca(...). Zaś w dniu 5 marca 2008 r. zawarł zH. S. (1), posiadającą specjalizacje I stopnia w zakresie ginekologii i położnictwa, prowadzącą Prywatny Gabinet Ginekologiczny,umowę (...)na udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej. W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy uznał, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie w znacznej części. Odnosząc się do żądania powódek opartego o treśćart. 445 § 1 k.c.iart. 448 k.c.orazart. 23 k.c.iart. 24 § 1 k.c., Sąd I instancji przedstawił podstawy odpowiedzialności pozwanego Szpitala, wskazując, że jest on samodzielnym podmiotem praw i obowiązków i ponoszącym odpowiedzialność na mocyart. 417 § 1 k.c.i przewidzianej w nim zasady winy, czego nie zmienił fakt, iż stał się on podmiotem leczniczym niebędącym przedsiębiorcą o jakim mowa wart. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy z 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej. Nadto, Sąd podkreślił, że na podstawie zawartych umów z lekarzami odpowiedzialnymi za właściwą opiekę nad powódkąM. W.podczas jej ciąży (tj. lek.B. T., lek.I. P. (1), lek.H. S. (1)) ponoszą oni odpowiedzialność solidarną za wyrządzone szkody przy udzielaniu świadczeń opieki zdrowotnej, określonych w § 2 tej umowy. Lekarze nie przystąpili do sprawy po stronie pozwanej. Natomiast Sąd uznał, że w związku z ciągiem zaniedbań przez personel medyczny, odpowiedzialność ubezpieczyciela(...) S.A.z siedzibą wW.wynika z umów ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej stwierdzonychpolisami nr (...)obejmującej okres ubezpieczenia od 1 listopada 2009 r. do 31 października 2010 r. oraz nrpolisy (...)obejmującej okres ubezpieczenia od 1 listopada 2010 r. do 31 października 2011 r. Sąd odniósł się do kwestii rozkładu ciężaru dowodu w wypadku roszczeń przewidzianych wart. 448 k.c.w zw. zart. 23 k.c.iart. 24 § 1 k.c., wskazując, że to nie pokrzywdzony winien wykazać winę w zachowaniu sprawcy (zgodnie z domniemaniem bezprawności przewidzianym wart. 23 k.c.i przerzuceniem ciężaru dowodu), a sprawca naruszenia dobra osobistego może zwolnić się od odpowiedzialności poprzez wykazanie, że działał zgodnie z prawem. W tych warunkach powódkaM. W.winna była wykazać istnienie i rozmiar szkody oraz związek przyczynowy, a także winę sensu stricto, czyli w znaczeniu subiektywnym. Strona pozwana zaś wykazując brak bezprawności działania mogłaby uchylić się od odpowiedzialności. Sąd swoje ustalenia oparł o opinię sądowo-lekarską sporządzoną przez biegłych z(...)wŁ.. Wskazano w niej między innymi, że w przypadku zakażenia toksoplazmozą w czasie ciąży, zazwyczaj stosuje się spiramycynę od chwili rozpoznania zakażenia do porodu, a w przypadku potwierdzenia zakażenia płodu - pirymetaminę z sulfadiazyną. Biegli zaznaczyli, że nie jest jednoznacznie wyjaśnione, czy takie leczenie przeciwpierwotniakowe zmniejsza ryzyko zarażenia płodu, ale ogranicza ryzyko wystąpienia następstw wrodzonej toksoplazmozy, zwłaszcza ciężkich wad wrodzonych, przy czym ryzyko jest tym mniejsze, im wcześniej rozpoczęto leczenie. Nadto biegli podali, żeM. W.zgłosiła się po raz pierwszy do ginekologa-położnika z PoradniG.-PołożniczejSzpitala (...)wZ., gdy była w 8 tygodniu ciąży (czyli w I trymestrze) i był to moment, kiedy powinna zostać poinformowana przez ginekologa-położnika prowadzącego jej ciążę o możliwości i korzyściach płynących z wykonania badań serologicznych, w tym określających status serologiczny w stosunku doT.gondii. W opinii wskazano również, że przeprowadzenie zalecanych przez(...)badań w kierunku toksoplazmozy prawdopodobnie miałoby jednak nie tyle wpływ na przebieg profilaktyki, co pozwoliłoby na wcześniejsze rozpoznanie zakażeniaT.gondii i wdrożenie leczenia. Mimo że, żadne przepisy nie obligują lekarza do wykonania badań na toksoplazmozę, to lekarz kierując się dobrem pacjentki i jej przyszłego dziecka powinien poinformować pacjentkę o możliwości i korzyściach płynących z wykonania badań serologicznych w kierunku toksopla­zmozy i powinien zaproponować pacjentce wykonanie tych badań. Jednak nikt z personelu lekarskiego nie udzieliłM. W.takich informacji i nie zaproponował wykonania takich badań, aż do czasu, gdy w badaniu USG uwidoczniono poszerzenie komory bocznej mózgu płodu, ale nawet wówczas badania w kierunku toksoplazmozy zostały wykonane z nieuzasadnionym opóźnieniem (zlecenie w dniu 4 marca 2011 r., wyniki otrzymano 17 marca 2011 r.). W związku z tym, że w dniu(...)ciąża zakończyła się porodem, to nie było czasu na zaplanowanie i wdrożenie diagnostyki prenatalnej. Sąd I instancji podkreślił, że w ocenie biegłych, znaczny stopień nasilenia powikłań zakażenia płodu sugeruje, że do zakażenia płodu mogło dojść we wczesnym okresie ciąży i powikłania te mają charakter trwały. Sąd Okręgowy wskazał również, mając na względzie treść opinii biegłych, że w trakcie hospitalizacji na(...)wZ.odpowiedzialność za przebieg(...)ponosili lekarze prowadzący ciężarną w czasie trwania kolejnych hospitalizacji i ordynator tamtejszego Oddziału, który powinien nadzorować przebieg diagnostyki i leczenia. Natomiast, w ramach opieki w(...)wZ.odpowiedzialność za przebieg postępowania medycznego ponosili lekarze przyjmujący ciężarną w czasie kolejnych wizyt. Nadto w ocenie biegłych możliwość zakażeniaM. W.podczas jej pobytów w(...)wZ.lub na(...)wZ.jest mało prawdopodobna. Wskazali również, że z medycznego punktu widzenia nie ma możliwości jednoznacznego przewidzenia, jak potoczyłyby się losyZ. W.w przypadku wdrożenia prawidłowego postępowania medycznego. Jednakże w ich ocenieZ. W.miałaby szanse życia w lepszym stanie zdrowia, być może byłaby osoba chociażby częściowo samodzielną, zaś błędne postępowanie medyczne pozbawiło ją takich szans. Sąd Okręgowy podzielając w całości opinię podkreślił, że do zakażenia powódki prawdopodobnie doszło we wczesnym etapie ciąży, a nie w czasie pobytuM. W.w pozwanym Szpitalu. Jednakże nie została ona poinformowana o toksoplazmozie, a brak stosownych badań spowodował nie podjęcie jak najszybszego leczenia w celu zapobieżenia negatywnym skutkom dla stanu zdrowia małoletniejZ. W.. Nadto z zeznań świadkaH. S. (1), zbierającej wywiad stanowczo nie wynika, że poinformowała powódkę o tej chorobie. W tych warunkach Sąd I instancji uznał, że lekarze sprawujący opiekę nadM. W.podczas jej ciąży, wykazali się niedbalstwem, polegającym na niedołożeniu należytej staranności, której należało oczekiwać od nich w trakcie prowadzenia ciąży, jako od lekarzy specjalistów. Zaś stopień tego niedbalstwa Sąd ocenił, jako rażący. Mając na względzie, żeZ. W.nigdy nie będzie samodzielna pod względem ruchowym oraz intelektualnym i zawsze będzie wymagała stałej pomocy innych osób w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych, Sąd uznał, że istnieje adekwatny związek przyczynowy między postępowaniem lekarzy (ich zaniechaniem udzielenia adekwatnej pomocy medycznej podczas ciąży a powstałą szkodą)art. 361 § 1 k.c.- polegającą na zaistnieniu ciężkiej choroby i w konsekwencji konieczności ponoszenia wydatków na opiekę nad dzieckiem głęboko upośledzonym. W konsekwencji roszczenie o zadośćuczynienie dochodzone przez małoletniąZ. W.co do zasady zasługiwało na uznanie. Ustalając jego wysokość stosownie doart. 445 § 1 k.c.w zw. zart. 444 § 1 k.c., Sąd Okręgowy podniósł, że małoletniaZ. W.nie może i nie będzie mogła prowadzić normalnego życia, charakterystycznego dla zdrowych dzieci w jej wieku, oraz że jej uszczerbku na zdrowiu wyklucza możliwość poprawy stanu zdrowia. Jest całkowicie zależna od pomocy innych osób, zaś brak kontaktu werbalnego i wzrokowego jest szczególnym utrudnieniem dla jej opiekunów. Biegli podali, że powikłania toksoplazmozy wrodzonej mają u małoletniej charakter trwały. Małoletnia powódka wymaga i będzie wymagała do końca życia opieki innych osób i pomocy w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych przez 24 godziny na dobę 7 dni w tygodniu. Codzienna rehabilitacja, powinna być kontynuowana do końca jej życia. Mając zatem na względzie stopień krzywd doznanych przez powódkę i kompensacyjny charakter dochodzonego roszczenia Sąd uznał, że odpowiednią kwotą zadośćuczynienia będzie suma 700.000 zł. Żądanie małoletniej powódki ponad tę kwotę, jako wygórowane zostało oddalone. Odsetki ustawowe zostały zasądzone od kwoty 500.000 zł od dnia następnego po dniu otrzymania odpisu pozwu przez stronę pozwaną, tj. od 15 maja 2012 r. do dnia zapłaty, zaś od kwoty 200.000 zł od dnia następnego po dniu otrzymania przez pozwanySzpital (...) Sp. z o.o.pisma rozszerzającego powództwo, tj. od 4 kwietnia 2014 r. do dnia zapłaty. Oceniając roszczenie małoletniej powódki z tytułu kosztów leczenia tj. zakupu sprzętu rehabilitacyjnego w postaci piłki do ćwiczeń, wałka i półwałka rehabilitacyjnego, materaca rehabilitacyjnego, fotelika samochodowego rehabilitacyjnego, wózka rehabilitacyjnego - co jest niezbędne do transportu małoletniej na rehabilitację i do lekarzy oraz wykonywania ćwiczeń rehabilitacyjnych w warunkach domowych - Sąd uznał, że kwota 8.112 zł zasługuje na podstawieart. 444 § 1 k.c.na uwzględnienie. Odnosząc się do żądania zasądzenia renty, Sąd wskazał, mając na względzie treśćart. 444 § 2 k.p.c.oraz fakt, że małoletnia powódka w konsekwencji nie skierowania powódkiM. W.w odpowiednim czasie na badanie, którego celem było wykrycie toksoplazmozy, urodziła się z ciężkimi objawami toksoplazmozy wrodzonej i nie ma możliwości prowadzenia normalnego życia i rozwoju osobistego i społecznego na specyficzne, na szereg specyficznych i odmiennych potrzeb małoletniej. Ze względu na całkowitą niesamodzielność, konieczna jest stała opieka ze strony osób trzecich, która będzie niezbędna do końca jego życia. Obecnie świadczona jest przez matkę małoletniej. Niezbędny jest też zakup pieluchomajtek i sprzętu niezbędnego do karmienia metodą gastrostomii, jak też innych medykamentów o łącznej wartości 461,50 zł miesięcznie. Nadto konieczna jest ciągłą rehabilitacja, której koszt miesięczny wynosi 600 zł. Do tych potrzeb należy zaliczyć również koszty dojazdów w wysokości 153,60 zł miesięcznie i koszt opieki w wysokości 2.240 zł miesięcznie. W konsekwencji łączny koszt leczenia oraz opieki nad małoletnią wynosił 3.425,10 zł, co jednak od września 2015 r. należało powiększyć o 96 zł tytułem kosztów dojazdu do(...)wD.. Z racji, że podane przez stronę powodową kwoty, Sąd I instancji uznał za niewygórowane, odpowiadające cenom rynkowym i znajdującym odzwierciedlenie w załączonych do akt fakturach, uznał roszczenie za zasadne. Sąd uwzględnił również wypłacane sumy w wynikające z wydanego w trakcie postępowania postanowienie z dnia 15 lipca 2015 r. o zabezpieczaniu powództwa w kwotach po 2.080 zł miesięcznie, oraz fakt zmiany kosztów dojazdu, co w konsekwencji doprowadziło do ustalając różnej wysokość renty w trakcie trwania procesu. Na podstawieart. 189 k.p.c., za zasadne Sąd I instancji uznał żądanie ustalenia odpowiedzialności pozwanych na przyszłość względem małoletniejZ. W.za skutki związane z nieprawidłowym przeprowadzeniem ciąży uM. W.wSzpitalu (...) Sp. z o.o.wZ.. Stan zdrowia dziecka jest bardzo zły i nie można też wykluczyć powstania dalszych szkód. Nie budziło też wątpliwości Sądu żądanie zadośćuczynienia zgłoszone przezM. W.w wysokości 50.000 zł.M. W.nie otrzymała właściwej pomocy lekarskiej podczas ciąży, czego konsekwencją jest zły stan zdrowia małoletniejZ. W.. To na powódce spoczywa obowiązek wychowywania dziecka głęboko upośledzonego fizycznie i kompletnie niesamodzielnego, wymagającego stałej opieki i pielęgnacji. Jak to wynika z opinii biegłych, w chwili obecnejM. W.cierpi z powodu zaburzeń adaptacyjnych o obrazie przedłużonej reakcji depresyjnej z obniżeniem nastroju, zaniżoną samooceną, obawą o przyszłość i skłonnością do ciągłego przeżywania poczucia winy. Ze względu na poważne upośledzenie małoletniej córki powódkaM. W.nie będzie mogła doznawać od niej zwrotnych uczuć i emocji wiążących się z wychowaniem dziecka i wprowadzaniem go w życie. Sąd, mając na względzieart. 448 k.c.uznał, że w okolicznościach niniejszej sprawy właściwym zadośćuczynieniem na rzeczM. W.będzie suma 50.000 zł, która umożliwi jej łatwiejsze przystosowanie się do istniejącej sytuacji. Odsetki od przyznanego zadośćuczynienia zasądzone zostały od 15 maja 2012 r. do dnia zapłaty, tj. od dnia następnego po dniu doręczenia odpisu pozwu pozwanym. Wszelkie dalsze roszczenia, jako niezasadne zostały oddalone. Ze względu, że lekarzeH. S. (2),B. T.,I. P. (1)nie przystąpili do sprawy w charakterze pozwanych, to zawarte przez nich z(...) S.A.umowy ubezpieczenia nie mogły być podstawą do określenia górnej granicy odpowiedzialności pozwanego(...) S.A., w konsekwencji oddalone zostało roszczenie powódek o zastrzeżenie na postawieart. 319 k.p.c.odpowiedzialności cywilnej(...) S.A.wW.do kwoty 2.518.016,60 zł Rozstrzygnięcia podjęte w pkt I, II, III, IV, V i VI wyroku zostały podjęte w oparciu oart. 415 k.c.,art. 417 k.c.,art. 445 § 1 k.c.w zart. 444 § 1 k.c.,art. 444 § 1 i 2 k.c.,art. 448 k.c.w zw. zart. 23 i 24 § 1 k.c.orazart. 189 k.p.c. O odsetkach orzeczono na podstawieart. 481 § 1 k.c. Mając na względzie, że powódki uległy tylko co do nieznacznej części swych żądań, Sąd Okręgowy zasądził solidarnie od pozwanych na rzecz powódek kwotę 7.234 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego. O nieuiszczonych kosztach sądowych orzekł w oparciuart. 113 ust. 1 i art. 113 ust. 4 ustawy z 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Apelację o wyroku Sądu Okręgowego z dnia 15 czerwca 2015 r. wywiodły wszystkie strony. Pozwany(...) S.A.zaskarżył wyrok w części, tj. W pkt I, II, III, IV, VII i VIII. Zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie: - art. 361 § 1 k.c.w zw.art. 445 § 1 k.c.poprzez bezpodstawne przyznanie małoletniej powódceZ. W.rażąco wygórowanego zadośćuczynienia w kwocie 700.000 zł, art. 362 k.c.poprzez bezpodstawne przypisanie całej winy za powstałą szkodęSzpitalowi (...)wZ.i jego lekarzom, i nie przypisaneM. W.przyczynienie się do powstałej szkody przynajmniej w 50%. art. 233 k.p.c.poprzez bezpodstawne uznanie przez Sąd, że za całą szkodę powstałą w wyniku niepoinformowania powódkiM. W.będącej w ciąży o istnieniu choroby pod nazwą toksoplazmoza, o zagrożeniach z nią związanych oraz o przyjętej profilaktyce ponosi winę tylko i wyłącznie personelSzpitala (...)wZ.i lekarze art. 363 § 2 k.c.poprzez bezpodstawne zasądzenie odsetek od zasądzonych kwot zadośćuczynienia od dnia 15 maja 2012 r i od dnia 4 kwietnia 2014 r. podczas, gdy stan zdrowia powódek i w konsekwencji wysokość zasądzonych kwot zadośćuczynienia udało się ustalić w dniu wyrokowania i od tej daty powinny być zasądzone odsetki ustawowe od przyznanych kwot w pkt. I i pkt. II wyroku. W oparciu o powyższe zarzuty pozwany(...) S.A.wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt I i obniżenie zasądzonej kwoty 700 000 zł do kwoty 100.000 zł z należnymi odsetkami od dnia wyrokowania i oddalenie powództwa w pozostałym zakresie; zmianę zaskarżonego wyroku w pkt II i obniżenie zasądzonej kwoty 50 000 zł do kwoty 25.000 zł z należnymi odsetkami od dnia wyrokowania i oddalenie powództwa w pozostałym zakresie; zmianę zaskarżonego wyroku w pkt III i obniżenie zasądzonej kwoty 8.112 zł do kwoty 4.056 zł i oddalenie powództwa w pozostałym zakresie pozostałym zakresie; zmianę zaskarżonego wyroku w pkt IV poprzez oddalenie powództwa w zakresie zasądzonej renty w wysokości po 1.345,10 zł miesięcznie od dnia 1 lipca 2014 r. do dnia 30 czerwca 2015 r., obniżenie zasądzonej renty w kwocie po 3.425,10 zł miesięcznie od dnia 1 lipca 2015 r do dnia 30 września 2015 r do kwoty 1.750 zł i oddalenie powództwa w pozostałym zakresie, obniżenie zasądzonej renty w kwocie po 3.500 zł miesięcznie począwszy od dnia 1 października 2015 r do kwoty 1.750 zł i oddalenie powództwa w pozostałym zakresie; zmianę pkt VII i VIII wyroku i odpowiednie obniżenie zasądzonych na rzecz powódek i Skarbu Państwa kwot; zasądzenie od powódek na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego; zasądzenie od powódek na rzecz pozwanego kosztów w postępowaniu apelacyjnym w tym kosztów zastępstwa procesowego. PozwanySzpital (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wZ.zaskarżył wyrok w części, w zakresie: punktu I ponad zasadzoną kwotę 100.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami oraz w zakresie odsetek ustawowych od kwoty 100.000 zł od dnia 15 maja 2012 r. do dnia 9 czerwca 2015 r.; punktu II uwzględniającego ponad zasadzoną kwotę 25.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami oraz w zakresie odsetek ustawowych od kwoty 25.000 zł od dnia 15 maja 2012 r. do dnia 9 czerwca 2015 r.; punktu III uwzględniającego powództwo w zakresie ponad zasadzoną kwotę 4.056 zł; punktu IV uwzględniającego powództwo zakresie zasądzonej kwoty renty w wysokości po 1 345,10 zł płatną począwszy od 1 lipca 2014 r. do 30 czerwca 2015 r.; ponad kwotę 1.712,55 zł miesięcznie płatną począwszy od 1 lipca 2015 r. do 30 września 2015 r., ponad kwotę 1.750 zł miesięcznie płatną począwszy od 1 października 2015 r., wraz z ustawowymi odsetkami; punktu V, VII,VIII w całości. Zaskarżonemu wyrokowi pozwany Szpital zarzucił: - naruszenieart. 233 § 1 k.p.c.poprzez: błędną ocenę dowodu z opinii biegłych z(...)wŁ.wraz z opinią uzupełniającą błędną ocenę dowodu z zeznań świadkaH. S. (1)iB. T.oraz dokumentacji medycznej (karta informacyjna -wywiad) błędną ocenę dokumentacji medycznej (historia choroby na OddzialeG.-PołożniczymSzpital (...)wZ.i historia choroby w PoradniG.-PołożniczymSzpital (...)wZ.) polegającą na pominięciu wynikających z tej dokumentacji treści, tj. tego, żeM. W.nie stawiała się na umówione wizyty w Poradni w wyznaczonych terminach ponieważ jak to sama określiła „ nie chodziłam co miesiąc do lekarza bo dobrze się czułam”, które to uchybienie rzutuje na błędne przypisanie pozwanemuSzpitalowi (...)wZ.pełnego zakres odpowiedzialności za zły stan zdrowia małoletniej powódki; naruszenieart. 361 § 1 k.c.polegające na wadliwym przyjęciu, iż pozwanySzpital (...) Sp. z o.o.z siedzibą wZ.ponosi odpowiedzialność za wszystkie skutki zakażenia toksoplazmosą małoletniejZ. W.; naruszenieart. 362 k.c.polegające na nieuwzględnieniu, żeM. W.przyczyniła się w sposób nieumyślny do powstania szkoda małoletniej powódki poprzez brak ograniczenia kontaktów ze zwierzętami i nie stawienia się na umówione comiesięczne wizyty w PoradniG.- PołożniczejSzpitala (...)wZ.; naruszenieart. 417 § 1 k.c.poprzez uznanie, że odpowiedzialność deliktowa pozwanego szpitala opiera się na tej podstawie w sytuacji, gdy działalność lecznicza pozwanego nie jest podejmowana w ramach imperium, a w konsekwencji przesłanki odpowiedzialności pozwanego szpitala należy rozpatrywać w oparciu o przepisart. 430 k.c.w zw. zart. 415 k.c.w zw. zart. 416 k.c.; naruszenieart. 430 k.c.w zw. zart 415 k.c.w zw. zart 416 k.c.w zw. zart. 444 § 1 i 2w zw. zart. 445 § 1 k.c.poprzez uznanie, że pozwany szpital ponosi w pełnym zakresie deliktową odpowiedzialność za szkodę na osobie małoletniejZ. W.; naruszenieart. 445 § 1 k.c.poprzez zasądzenie na rzecz małoletniejZ. W.zadośćuczynienia w wysokości, która jest rażąco wygórowana; naruszenieart. 448 k.c.poprzez zasądzenie na rzeczM. W.zadośćuczynienia, które jest rażąco wygórowane; naruszenieart. 363 § 2 k.c.poprzez zasądzenie odsetek ustawowych od zasądzonych roszczeń z tytułu zadośćuczynienia od daty wcześniejszej aniżeli data wyrokowania; naruszenieart. 366 § 1 k.c.w zw. zart. 369 k.c.poprzez zasądzenie roszczeń od pozwanych solidarnie w sytuacji, gdy w okolicznościach przedmiotowej sprawy nie występuje ze względu na brak stosownego uregulowania w ustawie lub umowie solidarność bierna, lecz odpowiedzialność in solidum. Mając to na uwadze pozwany Szpital wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i poprzez: - zasądzenie w miejsce orzeczonych kwot w pkt I. od pozwanychSzpitala (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wZ.i(...) Spółki AkcyjnejwW.na rzecz powódki małoletniejZ. W.reprezentowanej przez rodzicówM.iA. W.tytułem zadośćuczynienia kwoty 100.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 10 czerwca 2015 r. do dnia zapłaty, z tym, że spełnienie świadczenia przez(...) Spółkę AkcyjnąwW.zwalnia pozwanySzpital (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wZ.i odwrotnie, a ponadto, odpowiedzialność(...) Spółki AkcyjnejwW.ogranicza się do wysokości określonej warunkami umów ubezpieczenia nrpolisy (...)obejmującej okres ubezpieczenia od 1 listopada 2009 r. do 31 października 2010 r. oraz nr polisy OWA(...)obejmującej okres ubezpieczenia od 1 listopada 2010 r. do 31 października 2011 r.; - zasądzenie w miejsce orzeczonych kwot w pkt. II od pozwanychSzpitala (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wZ.i(...) Spółki AkcyjnejwW.tytułem zadośćuczynienia na rzecz powódkiM. W.kwotę 25.000 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od 10 czerwca 2015 r. do dnia zapłaty; z analogicznymi zastrzeżeniami jak w punkcie pierwszym; - zasądzenie w miejsce orzeczonych kwot w pkt III od pozwanychSzpitala (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wZ.i(...) Spółki AkcyjnejwW.na rzecz małoletniej powódkiZ. W.reprezentowanej przez rodzicówM.iA. W., kwotę 4.056 zł tytułem kosztów leczenia, tj. zakupu sprzętu rehabilitacyjnego z analogicznymi zastrzeżeniami jak w punkcie pierwszym; - zasądzenie w miejsce orzeczonych kwot pkt IV od pozwanychSzpitala (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wZ.i(...) Spółki AkcyjnejwW.na rzecz małoletniej powódkiZ. W.reprezentowanej przez rodzicówM.iA. W., rentę w wysokości po 1.750 zł miesięcznie, płatną do 10 każdego miesiąca począwszy od daty uprawomocnienia orzeczenia wraz z ustawowymi odsetkami w przypadku uchybienia terminu płatności każdej raty liczonymi od 11 dnia każdego miesiąca aż do dnia, zapłaty z analogicznymi zastrzeżeniami jak w punkcie pierwszym. - pkt. V poprzez oddalenie powództwa w zakresie ustalenia odpowiedzialności Pozwanych na przyszłość wobec małoletniejZ. W.za skutki związane z przebiegiem ciąży uM. W.; - VII i VIII poprzez orzeczenie o kosztach procesu przez ich stosunkowe rozdzielenie odpowiednio do wyniku sprawy. Nadto pozwany wniósł o zasądzenie od powodów na rzecz pozwanegoSzpitala (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wZ.kosztów procesu za II instancję wraz z kosztami zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. Pozwany Szpital wniósł ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i w zaskarżonym zakresie i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Powódki w wywiedzionej apelacji zaskarżyły wyrok w części, tj. w pkt I, II, II, IV, V w zakresie ograniczenia odpowiedzialności(...) Spółki AkcyjnejwW.do wysokości określonej warunkami umów ubezpieczenia nrpolisy (...)obejmującej okres ubezpieczenia od 1 listopada 2009 r. do 31 października 2010 r. oraz nr polisy OWA(...)obejmującej okres ubezpieczenia od 1 listopada 2010 r. do 31 października 2011 r. oraz w pkt VI w części dotyczącej oddalenia roszczenia w kwocie 100.000 zł na rzecz małoletniejZ. W.dochodzonego tytułem zadośćuczynienia. Zaskarżonemu wyrokowi powódki zarzuciły naruszenie przepisów prawa procesowego poprzez: - niewłaściwe zastosowanieart. 319 k.p.c.- poprzez jego błędną interpretację polegającą na ograniczeniu odpowiedzialności pozwanego(...) S.A., podczas gdy przepis ten pozwala sądowi jedynie na zastrzeżenie pozwanemu prawa powoływania się na ograniczenie odpowiedzialności na etapie postępowania egzekucyjnego oraz niewłaściwe zastosowanie polegające na pominięciu przy ustalaniu górnej granicy odpowiedzialności(...) S.A.- zakresu umów ubezpieczenia obowiązkowego i dobrowolnego zawartych przezH. S. (1),B. T.orazI. P. (2). - naruszenieart. 233 k.p.c.w związku z naruszeniemart 328 § 2 k.p.c.skutkujące pominięciem przy wyrokowaniu faktu, iżB. T.,I. P. (1)orazH. S. (1)odpowiadają za przebieg(...)w czasie trwania kolejnych hospitalizacji w ramachOddziału (...)Położniczego oraz w ramach opieki w(...) sp. z o.o., a tym samym ponoszą winę za błędy medyczne powstałe w przebiegu ciążyM. W.. Powódki zarzuciły również naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanie bądź błędną wykładnięart. 822§4 k.c.- poprzez pominięcie przy wyrokowaniu faktu, że powódki nie wywiodły powództwa przeciwkoH. S. (1),I. P. (1),B. T.oraz naruszenieart. 445 k.c.w zw. zart. 415 k.c.- poprzez rażące zaniżenie sumy odpowiedniego zadośćuczynienia zasądzonego od pozwanych na rzecz małoletniejZ. W.; Mając to na uwadze, strona powodowa wniosła o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez zasądzenie solidarnie od pozwanychSzpitala (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą w(...) S.A.na rzecz powódki małoletniejZ. W.reprezentowanej przez rodziców kwoty 800.000 zł z ustawowymi odsetkami; zastrzeżenie(...) S.A.prawa powoływania się w toku postępowania egzekucyjnego na ograniczenie odpowiedzialności do wysokości określonej warunkami umów ubezpieczenia wymienionych w apelacji polis; zasądzenie od pozwanych na rzecz powódek kosztów postępowania sądowego według norm przepisanych. W odpowiedzi na apelację strona powodowa wniosła o oddalenie apelacji pozwanej i zasądzenie na jej rzecz od pozwanych na rzecz powódek kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje. W odpowiedzi na apelację powódek(...) S.A.wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie od powódek na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwany Szpital w odpowiedzi na apelację powódek wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie od powódek na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja powódek oraz apelacja pozwanegoSzpitala (...) spółki z o.o.wZ.są bezzasadne, natomiast apelacja pozwanego(...) Zakładu (...)okazała się częściowo uzasadniona, co skutkowało zmianę zaskarżonego wyroku. Sąd Apelacyjny - rozpoznając sprawę w granicach apelacji i opierając się na materiale procesowym zebranym w toku postępowania przed Sądem pierwszej instancji uzupełnionym w postepowaniu apelacyjnym o ustne wyjaśnienie opinii przez biegłych - uznał, że Sąd Okręgowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne odnośnie przebiegu prowadzenia ciąży powódkiM. W., stanu zdrowia, w jakim urodziła się małoletnia powódkaZ. W., przebiegu jej leczenia i rehabilitacji, rokowań co do poprawy jej stanu zdrowia, poniesionych kosztów leczenia małoletniej powódki oraz zakresu zwiększonych potrzeb małoletniej. Ustalenia te maja należyte oparcie w dokumentacji medycznej, opinii biegłych, a ponadto są w przeważającej części bezsporne. Sąd Apelacyjny w pełni je zatem akceptuje i uznaje za własne. Przystępując do rozpoznania poszczególnych zarzutów podniesionych w apelacjach w pierwszej kolejności wskazać trzeba, że trafny jest zarzut pozwanego Szpitala, iż Sąd pierwszej instancji błędnie jako podstawę jego odpowiedzialności wskazałart. 417 § 1 k.c.regulujący odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną niezgodnym z prawem wykonywaniem władzy publicznej. Działalność placówek medycznych polegająca na udzielaniu świadczeń medycznych (poza obowiązkowymi szczepieniami ochronnymi) nie należy bowiem do zakresu imperium, a zakłady opieki zdrowotnej nie są organami władzy publicznej. Podstaw odpowiedzialności pozwanego Szpitala należy poszukiwać w tym wypadku wart. 430 k.c.w zw. zart. 415 k.c. Przesłankami odpowiedzialności placówki medycznej na podstawieart. 430 k.c.w zw. zart. 415 k.c., które musi wykazać powód, są wyrządzenie szkody przez personel medyczny, zawinione działanie lub zaniechanie tego personelu, normalny związek przyczynowy pomiędzy tym działaniem lub zaniechaniem a wyrządzoną szkodą oraz wyrządzenie szkody przy wykonywaniu powierzonej czynności, przy czym do przypisania odpowiedzialności odszkodowawczej wystarczy choćby najmniejszy stopień winy. Zaistnienie szkody, a w przypadku szkody o charakterze majątkowym także jej wysokość, nie były w sprawie przedmiotem kontrowersji. Zakres zaskarżania w apelacjach obu pozwanych pozwala na przyjęcie, że w rozpoznawanej sprawie odpowiedzialność obu pozwanych co do zasady nie była przez nich kwestionowana, a zatem na przyjęcie, że niekwestionowane jest także zawinione zaniechanie pozwanego Szpitala, polegające na niepoinformowaniu powódkiM. W.przez ginekologa-położnika prowadzącego jej ciążę (w początkowym okresie ciąży) o możliwości i korzyściach płynących z wykonania badania w kierunku toksoplazmozy, a ponadto na niewykonaniu tych badań w trakcie kolejnych hospitalizacji powódki w pozwanym Szpitalu. Dodać trzeba, że z niezakwestionowanej przez skarżących w tym zakresie opinii biegłych lekarzy wynika, że wprawdzie ówcześnie (tj. w okresie trwania ciąży powódki) badania ciężarnej w kierunku toksoplazmozy nie były obowiązkowe (przepisy nie obligowały lekarza do wykonania tych badań), tym niemniej według rekomendacji(...) Towarzystwa Ginekologicznegonależało do 10 tygodnia ciąży oznaczyć miano przeciwciał toksoplazmozowych klasy IgM i IgG w surowicy krwi, a przy ujemnym wyniku powtórzyć badania między 21 a 26 tygodniem ciąży. Biegli stwierdzili ponadto, że lekarz prowadzący ciążę, kierując się dobrem pacjentki i jej przyszłego dziecka, powinien poinformować pacjentkę o możliwości i korzyściach płynących z tego badania oraz zaproponować pacjentce jego wykonanie. Ponadto w opinii biegli stwierdzili, że wymienione badanie należało wykonać w trakcie hospitalizacji w dniach od 14 do 18 października 2010 r. w dniach od 16 do 19 listopada 2010 r. Tymczasem badania te zostały wykonane dopiero, gdy w badaniu USG, przeprowadzonym w trakcie hospitalizacji w okresie od 15 do 18 lutego 2011 r., uwidoczniono poszerzenie komory bocznej mózgu płodu, ale nawet wówczas wykonano jej z nieuzasadnionym opóźnieniem tj. dopiero podczas wizyty w PoradniG.-PołożniczejSzpitala (...)wZ.. w dniu 4 marca 2011 r. W tym kontekście zarzuty podniesione w apelacji pozwanego Szpitala dotyczące błędnej oceny dowodu z zeznań świadkówH. S. (1)iB. T.oraz dokumentacji medycznej w postaci karty informacyjnej - wywiadu, zmierzające do wykazania, że Sąd w wyniku błędnej oceny tych dowodów wadliwie ustalił, że powódka nie została poinformowana o konieczności zmiany sposobu życia, wzmożonej częstotliwości mycia rąk oraz unikania kontaktów ze zwierzętami są be znaczenia. Zakładając bowiem nawet, że powódka została poinformowana o profilaktyce zakażeń toksoplazmozą, to nie zmienia to oceny dotyczącej winy personelu pozwanego Szpitala, skoro nie została w sposób właściwy poinformowana o możliwości i korzyściach płynących z badania serologicznego w kierunku toksoplazmozy. Jak już powiedziano przesłanką odpowiedzialność jednostki medycznej za tzw. szkody medyczne jest wina lekarza (lub szerzej personelu medycznego), którą można mu przypisać tylko w wypadku wystąpienia elementu obiektywnej i subiektywnej niewłaściwości postępowania (art. 415 k.c.). Element obiektywny występuje w przypadku naruszenia zasad wiedzy medycznej, doświadczenia i deontologii, zaś element subiektywny wiąże się z zachowaniem przez lekarza staranności, ocenianej przy przyjęciu kryterium wysokiego poziomu przeciętnej staranności zawodowej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 stycznia 2013 r. IV CSK 431/12). Art. 31 ust. 1 ustawy z 1996 r. o zawodzie lekarza i lekarza dentysty nakłada na lekarza obowiązek udzielania pacjentowi przystępnej informacji o jego stanie zdrowia, rozpoznaniu, proponowanych oraz możliwych metodach diagnostycznych, leczniczych, dających się przewidzieć następstwach ich zastosowania albo zaniechania, wynikach leczenia albo rokowaniu. W świetle tej regulacji, a także w świetle zaleceń(...) Towarzystwa Ginekologicznegodotyczących badania w kierunku toksoplazmozy należy przyjąć, że zaniechanie poinformowania powódki o potrzebie wykonania tych badań było obiektywnie niewłaściwe tj. niezgodne z obowiązującymi normami postepowania, a jednocześnie noszące znamiona nienależytej staranności, gdyż nieodpowiadające wzorcom postępowania w takich wypadkach. Dodać w tym miejscu wypada, że wśród przepisówustawy o zawodzie lekarza i lekarza dentystynie ma szczególnego przepisu określającego rozkład ciężaru dowodu, i to w sposób odmienny od ogólnej reguły wyrażonej wart. 6 k.c., przeto ten ostatni przepis stanowi podstawę dla przesądzenia, na której ze stron sporu spoczywa ciężar wykazania, że lekarz wykonał, wynikający z art. 31 ust. 1 ustawy, obowiązek udzielenia pacjentowi przystępnej informacji, i to w przedmiotowym zakresie wynikającym z treści tego przepisu” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 2004 r., II CK 303/04, OSP 2005, z. 11, poz. 131, z glosą M. Świderskiej, OSP 2005, z. 11, s. 131). Zatem skoro obowiązek udzielenia informacji obciąża lekarza, który wywodzi z tego skutki prawne, to na nim zgodnie zart. 6 k.c.spoczywa obowiązek udowodnienia, że obowiązek ten został wypełniony. Dowodem mogą być odpowiednie zapisy w historii choroby wraz z podpisem pacjenta, wręczone mu informacje pisemne, zeznania świadków (zob. M. Nesterowicz, Prawo medyczne, Toruń 2010, s. 163). W rozpoznawanym przypadku w historii choroby brak jest zapisów wskazujących na to, że powódce udzielono informacji o potrzebie wykonania badania w kierunku toksoplazmozy i stosownej profilaktyce. W ocenie Sądu Apelacyjnego nie sposób też uznać za wystarczający dowód udzielenia pełnej i zrozumiałej informacji powódce w tym zakresie zeznania świadkaH. S. (1), która zeznała „... zbierając wywiad i pytając pacjentkę o kontakt ze zwierzętami informuje, że jest taka choroba toksoplazmoza, która może skutkować poronieniem płodu, jeśli występuje we wczesnej ciąży, a w okresach późniejszych wadami rozwojowymi płodu.” Zwrócić bowiem należy uwagę, że wcześniej świadek zeznała, ze wywiad przeprowadza położna, która przyjmuje pacjentkę do oddziału, a ponadto świadek mówiła jedynie o tym jak postępuje zwykle, a nie jak postąpiła w przypadku powódki. Zakładając zresztą nawet, że powódkę również zapytała o kontakt ze zwierzętami i udzieliła opisanej przez siebie informacji to w świetle jej zeznań nie sposób uznać, że informacja ta była pełna, a w szczególności, że obejmowała informację o możliwości wykonania badania w kierunku toksoplazmozy i korzyściach z tego badania, a także o stosownej profilaktyce. Wystarczającym dowodem udzielenia powódce pełnej informacji w omawianym zakresie nie są też zeznania świadkówB. T.iI. P. (1), skoro świadkowie nie pamiętali powódkiM. W.jako pacjentki. Podsumowując, skoro nie udzielono powódceM. W.wyczerpującej, podanej w sposób przystępny dla niej, informacji o możliwości przeprowadzenia badania w kierunku toksoplazmozy oraz korzyści z tych badań płynących, a także nie uzyskano od niej potwierdzenia, że rozumie z jakimi negatywnymi skutkami może liczyć się rezygnując z przeprowadzenia tego typu badania, to odpowiedzialność za następstwa nieprzeprowadzenia we właściwym czasie tych badań i niepodjęcia właściwych działań terapeutycznych ponosi pozwany szpital. Dopiero bowiem udzielenie pełnej informacji o zagrożeniach będących konsekwencją rezygnacji przez pacjenta z zalecanego badania, powoduje bowiem, że ryzyko ewentualnych następstw rezygnacji ponosi pacjent. Oczywiście zawinione zaniechanie personelu medycznego pozwanego Szpitala i niekwestionowane zaistnienie szkody nie przesądzają jeszcze o odpowiedzialności pozwanego. Konieczny jest bowiem adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zawinionym zaniechaniem a szkodą. Z ustaleń poczynionych przez Sąd pierwszej instancji w oparciu o opinię biegłych, zaakceptowanych przez Sąd Apelacyjny, wynika, że możliwość zakażeniaM. W.podczas jej pobytów w PoradniG.-PołożniczejSzpitala (...)wZ.i na OddzialeG.-PołożniczymSzpitala (...)wZ.jest mało prawdopodobna. W tych okolicznościach nie można przypisać odpowiedzialności pozwanemu za samo zakażenieM. W.z powodu braku przesłanki winy. Zakażenie powódki postrzegać jednak należy jako pierwsze ogniwo w ciągu zdarzeń, które wywołały chorobę małoletniej powódki - powikłania toksoplazmozy wrodzonej. Bez zakażenia powódki nie doszłoby do zakażenia płodu i następstw tego zakażenia. Niesłusznie jednak obaj pozwani omawianą przyczynę szkody na osobie małoletniej powódkiZ. W.postrzegają w kategorii przyczynienia się, uzasadniającego - po myśliart. 362 k.c.- zmniejszenie należnych małoletniej powódce zadośćuczynienia, odszkodowania i renty. Za podstawę przyjęcia przyczynienia się poszkodowanego do powstania szkody w rozumieniuart. 362 k.c.nie mogą być bowiem uznane okoliczności - tak jak w tym przypadku - niezależne od poszkodowanego, a przede wszystkim niebędące jego działaniem. Skarżący wskazują bowiem w tym kontekście na zachowania matki małoletniej powódki polegające na nieprzestrzeganiu zasad higieny, nieograniczenie kontaktu ze zwierzętami i niestawianie się na umówione wizyty w PoradniG.-Położniczej. Podniesiony zatem w apelacjach pozwanych zarzut naruszeniaart. 362 k.c.uznać należy za chybiony. Odnosząc się do kolejnego zarzutu podniesionego w apelacjach pozwanych, a mianowicie naruszeniaart. 361 § 1 k.c., zauważyć należy, że istnienie adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy zaniechaniem pozwanego a szkodą na osobie małoletniej powódki co do zasady - biorąc pod uwagę zakres zaskarżenia, treść oraz uzasadnienie wymienionego zarzutu - zdaje się nie budzić wątpliwości skarżących. Takich wątpliwości w świetle ustalonych w sprawie okoliczności faktycznych nie miał także Sąd Apelacyjny. Przypomnieć w tym miejscu należy, że gdy chodzi o tzw. „procesy lekarskie” przyjmuje się zgodnie w orzecznictwie, że w takich przypadkach nie jest na ogół możliwe uzyskanie pewności (wyrażonej parametrycznie) co do istnienia związku przyczynowego pomiędzy działaniem lekarza (personelu medycznego) a szkodliwym skutkiem na osobie pacjenta. Wynika to w szczególności z niedoskonałości poziomu nauki i wiedzy medycznej, a także nieuchwytności i niemożności poddania obserwacji procesów biologicznych zachodzących w człowieku. Dlatego badając zaistnienie normalnego związku przyczynowego, orzecznictwo w takich przypadkach nakazuje odwoływać się do prawdopodobieństwa takiego związku - przy czym przyjmuje się, że wystarczające jest ustalenie wysokiego, graniczącego z pewnością, stopnia prawdopodobieństwa (prawdopodobieństwa wysokiego stopnia, dostatecznej dozy prawdopodobieństwa) - wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 października 2007 r., II CSK 285/07, LEX nr 490418; wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 22 września 2005 r., I ACa 197/05, OSA 2006, z. 5, poz. 16; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 listopada 2005 r., V CK 182/05, LEX nr 180901; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2000 r., V CKN 34/00, LEX nr 52689; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 21 marca 2000 r., I ACa 192/00, OSA 2002, z. 1, poz. 3; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 czerwca 1999 r., II CKN 965/98, LEX nr 523610; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 1998 r., III CKN 4/98,(...)1999, nr 3, s. 135; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 października 1998 r., III CKN 589/97, LEX nr 519284; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 1977 r., II CR 571/76, LEX nr 7900; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 października 1972 r., II PZ 288/72. W świetle opinii biegłych lekarzy - zdaniem Sądu Apelacyjnego - nie ulega wątpliwości, że zaniechanie personelu pozwanego Szpitala polegające po pierwsze na niepoinformowaniuM. W.o możliwości i korzyściach badania w kierunku toksoplazmozy i tym samym pozbawienie jej szansy podjęcia świadomej decyzji dotyczącej przeprowadzenia diagnostyki w tym kierunku, a po wtóre niewykonanie tych badań w trakcie kolejnych hospitalizacji powódki i w konsekwencji niepodjęcia stosowanej zwykle w takich wypadkach terapii, co najmniej przyczyniło się do pogorszenia stanu, w jakim urodziła się małoletnia powódka. Istniały zatem wystarczające podstawy do przyjęcia istnienia wysokiego prawdopodobieństwa związku przyczynowego pomiędzy zaniechaniem personelu medycznego pozwanego Szpitala a szkodliwym skutkiem na osobie małoletniej powódki. Kwestią budzącą zastrzeżenia pozwanych było obciążenie pozwanego Szpitala odpowiedzialnością za pełną szkodę poniesioną przez małoletnią powódkę w sytuacji wystąpienia współprzyczyny tej szkody, niezawinionej przez Szpital, w postaci zakażenia matki -M. W.. Istnienie współprzyczyn wyrządzenia szkody nie wyklucza oczywiście możliwości ich wartościowania z punktu widzenia adekwatnego związku przyczynowego (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 1999 r., II CKN 187/98; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 grudnia 2004 r., II CK 249/04). W realiach niemniejszej sprawy ścisłe rozdzielenie przyczyn i ustalenie z dużym stopniem prawdopodobieństwa, jaki był wpływ każdej z tych przyczyn na powstanie szkody okazało się jednak niemożliwe. Niewątpliwym jest, że do zarażenia płodu nie doszłoby gdyby nie wcześniejsze zarażenie matki. Tym niemniej treść opinii biegłych - w ocenie Sądu Apelacyjnego - nie daje podstaw do ustalenia z dużym stopniem prawdopodobieństwa, że do zarażenia płodu i następstw tego zarażenia w postaci toksoplazmozy wrodzonej doszłoby również w sytuacji, gdyby w najwcześniej możliwym czasie tj. w drugim trymestrze ciąży zastosowano terapię ograniczająca przenikanie toksoplazmy do płodu. Wprawdzie w pisemnej opinii biegli zawarli stwierdzenie, że znaczny stopień nasilenia powikłań zakażenia płodu sugeruje, że do zakażenia płodu mogło dojść we wczesnym okresie ciąży, ale jednocześnie ustnie wyjaśniając opinię na rozprawie apelacyjnej biegliM. B.orazS. J.stwierdzili, że nie jest możliwe ustalenie kiedy doszło do zakażeniaM. W., tj. czy przed zajściem w ciążę, czy też gdy już była w ciąży i w jakim okresie ciąży, ani też tego kiedy doszło do uszkodzenia płodu w wyniku przeniknięcia toksoplazmy. Stwierdzili także, że nie ma możliwości określenia, które z wad, z jakim urodziła się małoletnia powódka, nie wystąpiłyby gdyby we właściwym czasie wdrożono leczenie, ani też określenia stopnia prawdopodobieństwa ograniczenia ryzyka wystąpienia wad płodu w przypadku zastosowania leczenia zmniejszającego przenikanie toksoplazmy do płodu. Jednocześnie stwierdzili, że przy zastosowaniu leczenia przeciwtoksoplazmowego, zmniejszającego przenikanie toksoplazmozy do płodu, rodzą się zdrowe dzieci oraz że nie wiadomo do czasu porodu u których matek zakażonych toksoplazmozą wystąpią wady płodu. W sytuacji gdy szkoda jest następstwem dwóch lub więcej przyczyn, z których każdą - jak w tym przypadku - przypisać można innej osobie (zbieg przyczyn) w doktrynie (zob. Agnieszka Rzetecka-Gil, Komentarz do art. 361 Kodeksu cywilnego i przytoczone tam stanowisko - F. Błahuta (w:) Kodeks..., s. 868 i n.) wskazuje się, że wówczas możemy mieć do czynienia z trzema rodzajami sytuacji: a) działają równocześnie dwie przyczyny, z których każda samodzielnie wywołała szkodę, b) szkoda jest wynikiem współdziałania dwóch lub więcej przyczyn, z których każda oddzielnie by jej nie wywołała; każda z tych przyczyn jest niesamodzielna i dopiero szkodliwy skutek następuje poprzez ich wspólne współdziałanie, c) istniejąca już szkoda ulega zwiększeniu wskutek nowej przyczyny, która pozostaje w związku z pierwszą. W sytuacji opisanej w punkcie „a” i „b” odpowiadają wszyscy sprawcy skutku - jednocześnie każdy z nich odpowiada za całą szkodę. Wyjątkiem będzie sytuacja, gdy odpowiedzialność któregoś ze współsprawców odpadnie z uwagi na brak pozostałych przesłanek odpowiedzialności; wówczas odpowiadali będą tylko pozostali sprawcy. W sytuacji opisanej w punkcie „c”, jeżeli druga przyczyna nie pozostaje w normalnym związku przyczynowym w stosunku do pierwszej przyczyny, to osoba odpowiedzialna za pierwszą przyczynę nie ponosi odpowiedzialności za drugą szkodę, lecz tylko za pierwszą. Jeśli natomiast druga przyczyna pozostaje w normalnym związku przyczynowym z pierwszą - zobowiązany do odszkodowania z pierwszej przyczyny odpowiada za dalsze następstwo, co nie wyłącza odpowiedzialności za to następstwo odpowiedzialnego za tę drugą przyczynę. W ocenie Sądu Apelacyjnego zebrany w sprawie materiał dowodowy, a zwłaszcza opinia biegłych, nie daje dostatecznych podstaw do przyjęcia, że w rozpoznawanym przypadku zachodzi trzecia z wymienionych wyżej sytuacji upoważniająca do obciążenia pozwanego Szpitala odpowiedzialnością jedynie za niektóre następstwa zakażenia płodu, a w konsekwencji do nieobciążania tego pozwanego za całą szkodę. Podsumowując, Sąd Apelacyjny uznał zarzut naruszeniaart. 361 § 1 k.c., za nietrafny. Przechodząc do kwestionowanej we wszystkich apelacjach wysokości należnego małoletniej powódce zadośćuczynienia wskazać trzeba, że w żadnej z apelacji nie podniesiono zarzutów zmierzających do podważenia ustaleń faktycznych Sądu pierwszej instancji istotnych dla określenia rozmiaru doznanej przez powódkę krzywdy. W każdej z apelacji podniesiono natomiast zarzut naruszeniaart. 445 § 1 k.c.poprzez błędne jego zastosowanie. Zarzuty te są jednakże nietrafne. Zgodnie z powszechnie przyjętym w judykaturze stanowiskiem, określenie wysokości zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w razie uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia (art. 445 § 1 k.c.) stanowi uprawnienie sądu merytorycznie rozpoznającego sprawę w pierwszej instancji, zaś korygowanie przez sąd odwoławczy wysokości już zasądzonego zadośćuczynienia jest uzasadnione tylko wówczas, gdy przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy, mających istotny wpływ na jego wysokość, jest ono nieodpowiednie jako rażąco wygórowane lub rażąco niskie. Dalej wskazać trzeba, że zadośćuczynienie przewidziane wart. 445 § 1 k.c.pełni funkcje kompensacyjną, przyznana suma pieniężna ma stanowić bowiem przybliżony ekwiwalent poniesionej szkody niemajątkowej. Podstawowym kryterium określającym rozmiar należnego zadośćuczynienia jest rozmiar doznanej krzywdy, który uzależniony jest od rodzaju, charakteru uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, długotrwałości cierpień fizycznych, ich intensywności i nieodwracalności skutków. Ocenie polegają też cierpienia psychiczne związane zarówno z doznanymi uszkodzeniami, jak i w razie ich nieodwracalności ze skutkami, jakie wywołują w życiu poszkodowanego w przyszłości tj rzutują na poziom życia i jego jakość. Zadośćuczynienie za krzywdę wyrządzona czynem niedozwolonym jest świadczeniem przyznawanym jednorazowo, powinno zatem stanowić rekompensatę za wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne zarówno te, których poszkodowany już doznał, jak i te które w związku z doznanym uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia zapewne wystąpią u niego w przyszłości, jako możliwe do przewidzenia następstwa czynu niedozwolonego. Poza tym okolicznościami na rozmiar zadośćuczynienia ma także wiek poszkodowanego, utrata szans na normalne życie. (zob. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 28 stycznia 2010 r., I CSK 244/09, z dnia 6 lipca 2012 r., V CSK 332/11, z dnia 30 stycznia 2014 r., III CSK 69/13). Te wszystkie okoliczności, które winny być brane pod uwagę przy ustalania zadośćuczynienia Sąd pierwszej instancji uwzględnił. W ocenie Sądu Apelacyjnego nie sposób także uznać, ze jest ono „nieodpowiednie” - tj. rażąco wygórowane, jak twierdzą w apelacjach pozwani, czy też zbyt niskie, jak zarzuca strona powodowa. Krzywdę doznana przez powódkę należy uznać za ogromną. U zarania życia doznała uszczerbku na zdrowiu, które wyklucza w sposób trwały możliwość normalnego życia. Jej aktualny stan zdrowia nie rokuje prawidłowego rozwoju fizycznego, ale także intelektualnego -Z.W.nigdy nie będzie samodzielna pod względem fizycznym i intelektualnym, do końca życia zdana będzie na pomoc innych osób w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych, nie będzie w stanie nawiązać z innymi osobami kontaktu intelektualnego. Olbrzymi jest też rozmiar cierpień fizycznych, których doznała w związku z zabiegami podejmowanymi dla ratowania życia i których doznaje nadal w związku z zabiegami rehabilitacyjnymi i ograniczeniami związanymi z unieruchomieniem, sposobem odżywiania. Z drugiej jednak strony przyznaną jej kwotę zadośćuczynienia, biorąc pod uwagę stan zamożności polskiego społeczeństwa należy uznać za znaczną, niewątpliwie ekonomicznie „odczuwalną” dla powódki. W tych okolicznościach, biorąc także pod uwagę zasadę, że zadośćuczynienie nie powinno być nadmierne i prowadzić do wzbogacenia poszkodowanego, przyznane powódce zadośćuczynienie należy uznać za odpowiednie w rozumieniuart. 445 § 1 k.c. Odpowiednie jest także, w ocenie Sądu Apelacyjnego, zadośćuczynienie przyznane przez Sąd pierwszej instancji powódceM. W.. Ponadto - wbrew odmiennemu w tej mierze stanowisku pozwanego ubezpieczyciela - nie zachodziły podstawy do obniżenia tego zadośćuczynienia stosownie doart. 362 k.c.Do szkody niemajątkowej wynikającej z naruszenia praw pacjenta powódka w żadnej bowiem mierze się nie przyczyniła. W kategorii przyczynienia się do krzywdy wywołanej naruszeniem praw pacjenta nie można bowiem postrzegać okoliczności na które wskazuje pozwany ubezpieczyciel w apelacji, a mianowicie faktu, że do zakażenia powódkiM. W.doszło wskutek niezachowania przez nią zasad higieny i ostrożności w kontaktach ze zwierzętami. PowódkaM. W.domagała się zasądzenia zadośćuczynienia na swoją rzecz „…w związku z zaniedbaniami podczas opieki okołoporodowej, które naruszyły prawo pacjenta do informacji w związku z toksoplazmozą, w tym naraziły powódki na utratę zdrowia w związku z opóźnieniem diagnostyki i leczenia toksoplazmozy.” W uzasadnieniu żądania przytoczyła zatem takie okoliczności, które nakazywały jego ocenę na podstawieart. 4 ust. 1w zw. zart. 9 i art. 6 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku praw pacjent(tekst jedn. Dz.U. 2016 r. poz. 186). Art. 4 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku praw pacjenta z 2008 r. przewiduje autonomiczne roszczenie o zadośćuczynienie za doznana krzywdę, stanowiąc, że w razie zawinionego naruszenia praw pacjenta sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę na podstawieart. 448 Kodeksu cywilnego. Chodzi tu o prawa pacjenta m.in. do świadczeń zdrowotnych odpowiadających wymaganiom aktualnej wiedzy medycznej (art. 6) oraz informacji o proponowanych oraz możliwych metodach diagnostycznych i leczniczych, dających się przewidzieć następstwach ich zastosowania albo zaniechania, wynikach leczenia oraz rokowaniu (art. 9). Zgodnie z prezentowanym stanowiskiem doktryny celem regulacji art. 4 ust. 1 u.p.p. nie jest osłabienie ochrony pacjenta poprzez wskazanie tych naruszeń dóbr, w przypadku których uzasadnione jest roszczenie o zadośćuczynienie. Z tego względu należy opowiedzieć się za istnieniem zbiegu roszczeń zart. 448 k.c.i art. 4 ust. 1 u.p.p. Znaczenie art. 4 ust. 1 u.p.p. polega na tym, że wskazuje on expressis verbis te naruszenia praw pacjenta, które przesądzają o naruszeniu dobra osobistego. W związku z tym pokrzywdzony nie musi udowadniać, że doszło do naruszenia prawnie chronionego dobra osobistego - wystarczy wskazać konkretne naruszenie praw pacjenta. Do przyznania zadośćuczynienia za naruszenie praw pacjenta nie jest konieczne spełnienie przesłanki szkody na osobie, może być ono przyznane za sam fakt naruszenia i nie jest zależne od jednoczesnego wystąpienia takiej szkody (tak w wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 15 kwietnia 2015 r., I ACa 816/14). W ustalonym przez Sąd pierwszej instancji stanie faktycznym, podzielonym przez Sąd Apelacyjny, sam fakt naruszenia prawaM. W., jako pacjentki, do stosownej informacji o możliwości przeprowadzenia badania serologicznego w kierunku toksoplazmozy i korzyściach z tego badania, a także prawa do leczenia, które powinno być zastosowane w przypadku wykrycia przeciwciał toksoplazmowych, nie budzi wątpliwości. Jak już wcześniej powiedziano naruszanie to było zawinione przez pozwany Szpital. W tych okolicznościach żądanie roszczenie o zadośćuczynienie jest w sposób oczywisty usprawiedliwione co do zasady. Nie jest też w ocenie Sądu Apelacyjnego rażąco, tj. w stopniu uzasadniającym jego korektę przez sąd odwoławczy, wygórowane. Określenie „odpowiedniej” sumy zadośćuczynienia przyznawanego na podstawieart. 448 k.c.wymaga rozważenia takich okoliczności jak rodzaj naruszonego dobra, rozmiar doznanej wskutek tego naruszenia krzywdy, stopień winy sprawcy, sytuacji majątkowej zobowiązanego. Sąd pierwszej instancji słusznie wskazał na cierpienia powódki jako matki niepełnosprawnego dziecka, na jej ujemne przeżycia spowodowane urodzeniem głęboko upośledzonego dziecka. Podkreślenia bowiem wymaga, że wskutek naruszenia praw powódki do informacji i odpowiednich świadczeń zdrowotnych powódkę pozbawiona szansy na podjęcie świadomej decyzji co przeprowadzenia badań, które mogłyby uchronić dziecko przed zakażeniem toksoplazmozą, albo przynajmniej ograniczyć jej skutki. Nietrafny jest także podniesiony w apelacjach obu pozwanych zarzut naruszeniaart. 363 § 2 k.c.przez zasądzenie odsetek ustawowych od zasądzonych roszczeń z tytułu zadośćuczynienia od daty wcześniejszej niż data wyrokowania, przy ustaleniu wysokości zadośćuczynienia według cen z daty orzekania. Gdy chodzi o kwestię terminu wymagalności dochodzonego roszczenia o zadośćuczynienie, w orzecznictwie wyrażane jest zapatrywanie, podzielane przez Sąd Apelacyjny, według którego zadośćuczynienie za krzywdę staje się wymagalne po wezwaniu zobowiązanego przez pokrzywdzonego do spełnienia świadczenia (art. 455 § 1 k.c.). A zatem od tej chwili biegnie termin odsetek za opóźnienie (art. 481 § 1 k.c.). Zobowiązanie do zapłaty zadośćuczynienia pieniężnego, przewidzianego wart. 445 k.c.(iart. 448 k.c.), ma bowiem charakter bezterminowy, stąd też o przekształceniu go w zobowiązanie terminowe decyduje wierzyciel przez wezwanie dłużnika do wykonania. Nie ma przy tym znaczenia, że przyznanie zadośćuczynienia jest fakultatywne i zależy od uznania sądu oraz poczynionej przez niego oceny konkretnych okoliczności danej sytuacji, poszkodowany bowiem może skierować roszczenie o zadośćuczynienie bezpośrednio do osoby ponoszącej odpowiedzialność deliktową (zob. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2005 r., I CK 7/05, LEX nr 82273; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 grudnia 2010 r., II CSK 434/09, LEX nr 602683 i przywołane w jego uzasadnieniu orzeczenia Sądu Najwyższego; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2011 r., V CSK 38/11, LEX nr 1129170). Nie uszło uwagi Sądu Apelacyjnego, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego wyrażane jest także zapatrywanie, że w razie ustalenia wysokości zadośćuczynienia według stanu rzeczy istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy uzasadnione jest przyznanie odsetek dopiero od chwili wyrokowania. Taką tezę zawarł Sąd Najwyższy m.in. w wyroku z dnia 30 października 2003 r., sygn. IV CK 130/02 oraz w przywołanym przez skarżących wyroku z dnia 25 kwietnia 2014 r., sygn. II CSK 436/13, wskazując w uzasadnieniu tego ostatniego, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalił się pogląd, że roszczenie o zadośćuczynienie, które ma na celu kompensację szkody niemajątkowej, jest zbliżone do roszczeń odszkodowawczych sensu stricto, wobec czego zasady ustalania wysokości odszkodowania określone wart. 363 § 2 k.c.można w drodze analogii stosować przy ustalaniu odpowiedniej sumy zadośćuczynienia. Nie można wprawdzie określać wysokości zadośćuczynienia wprost na podstawie cen, niemniej przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia uwzględnia się aktualny stan stosunków majątkowych w społeczeństwie, który niewątpliwie łączy się z poziomem cen. W tej sytuacji zasądzenie odsetek za okres poprzedzający wyrokowanie, przy równoczesnym ustaleniu wysokości zadośćuczynienia według cen z daty orzekania, prowadziłoby do nieuzasadnionego uprzywilejowania wierzyciela kosztem dłużnika. Dlatego też w razie ustalenia wysokości zadośćuczynienia według stanu rzeczy istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy uzasadnione jest przyznanie odsetek dopiero od chwili wyrokowania (zob. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 1997 r., I CKN 361/97, nie publ., z dnia 20 marca 1998 r., II CKN 650/97, nie publ., z dnia 4 września 1998 r., II CKN 875/97, nie publ., z dnia 10 lutego 2000 r., II CKN 725/98, OSNC 2000, Nr 9, poz. 158, z dnia 18 kwietnia 2002 r., II CKN 605/00, nie publ., z dnia 30 października 2003 r., IV CK 130/02, nie publ., z dnia 18 listopada 2003 r., II CK 235/02, M. Prawn. 2006, nr 2, s. 91, z dnia 27 września 2005 r., I CK 256/05, nie publ. i z dnia 28 kwietnia 2006 r., V CK 6/06, nie publ.). Nie negując słuszności tego poglądu, podkreślenia jednak wymaga to, że dotyczy on takich przypadków, gdy wysokość zadośćuczynienia ustalono według stanu rzeczy na datę wyrokowania, i gdy zasadzenie odsetek od daty wezwania do zapłaty zadośćuczynienia prowadziłoby do nieuzasadnionego uprzywilejowania wierzyciela. Zwrócić też należy uwagę, że w orzecznictwie prezentowany jest także pogląd, który pozwala pogodzić dwa wyżej prezentowane stanowiska w kwestii terminu naliczania odsetek od zasądzonego zadośćuczynienia, a mianowicie, że kwestia wymagalności roszczenia o zadośćuczynienie musi być analizowana każdorazowo na gruncie okoliczności faktycznych danej sprawy, a w konsekwencji wymagalność roszczenia o zadośćuczynienie, a tym samym i początkowy termin naliczania odsetek za opóźnienie w zapłacie kwoty należnej z tego tytułu, może się różnie kształtować w zależności od okoliczności sprawy (por. Sądu Najwyższego w wyrokach z 30 stycznia 2004 r., I CK 131/03, OSNC 2005/2/40 i z 4 listopada 2008 r., II PK 100/08, OSNP 2010, Nr 10, poz. 108; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 30 czerwca 2015 r., sygn. I ACa 522/15; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 25 czerwca 2015 r., sygn. I ACa 43/15). W świetle tego stanowiska terminem, od którego należą się odsetki za opóźnienie w zapłacie odszkodowania (jak i zadośćuczynienia za krzywdę), może być więc, w zależności od okoliczności sprawy, zarówno dzień poprzedzający wyrokowanie o odszkodowaniu, jak i dzień tego wyrokowania. I tak, jeżeli powód żąda od pozwanego zapłaty określonej kwoty tytułem odszkodowania z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od danego dnia, poprzedzającego dzień wyrokowania, odsetki te powinny być zasądzone zgodnie z żądaniem pozwu, o ile tylko w toku postępowania zostanie wykazane, że dochodzona suma rzeczywiście się powodowi należała tytułem zadośćuczynienia od wskazanego przez niego dnia. Jeżeli zaś sąd ustali, że zadośćuczynienie w rozmiarze odpowiadającym sumie dochodzonej przez powoda należy się dopiero od dnia wyrokowania, odsetki od zasądzonego w takim przypadku zadośćuczynienia mogą się należeć dopiero od dnia wyrokowania. Z ustalonego w sprawie niniejszej stanu faktycznego, w dacie wezwania do zapłaty zadośćuczynienia zakres krzywdy obu powódek był już w sposób stały ustalony i znany stronie pozwanej. Nie uległy też od tego czasu zmianie w istotny sposób stosunku majątkowe w społeczeństwie wyznaczone poziomem cen. W tych okolicznościach, zdaniem Sąd Apelacyjnego, nie było zatem podstaw do uwzględnienia zawartego w apelacjach pozwanych stanowiska, że odsetki ustawowe od zasądzonych na rzecz powódki zadośćuczynień należne są od daty uprawomocnienia się wyroku zasądzającego roszczenie. Odnosząc się do zawartego w apelacji powódki zarzutu naruszeniaart. 319 k.p.c., stwierdzić trzeba, że zarzut ten jest słuszny, ale z innej przyczyny niż wskazane w apelacji. Przepis ten bowiem w ogóle nie miał w sprawie zastosowania. Ustanawia on bowiem szczególną zasadę wyrokowania przewidzianą dla przypadków, w których pozwany ponosi odpowiedzialność z określonych przedmiotów majątkowych (cum viribus patrimonii) albo odpowiedzialność ograniczoną do wartości określonych przedmiotów majątkowych (pro viribus patrimonii). Taka sytuacja nie zachodzi w rozpoznawanej sprawie. Zastosowanie w rozpoznawanej sprawie miał natomiastart. 824 § 1.k.c., który stanowi, że jeżeli nie umówiono się inaczej, suma ubezpieczenia ustalona w umowie stanowi górną granicę odpowiedzialności ubezpieczyciela. Innymi słowy zakres odpowiedzialności ubezpieczyciela niekiedy nie pokrywa się w pełni z zakresem odpowiedzialności samego ubezpieczającego lub ubezpieczonego, co oznacza, że odpowiedzialność za szkody przewyższające sumę ubezpieczenia ponosi wyłącznie ubezpieczający albo ubezpieczony. O zakresie odpowiedzialności ubezpieczyciela decyduje umowa ubezpieczenia oraz treść ogólnych warunków ubezpieczenia oraz przepisykodeksu cywilnego. Ubezpieczyciel może przejąć wszystkie zobowiązania ubezpieczającego z tytułu odpowiedzialności cywilnej do wysokości zobowiązań samego ubezpieczającego, może również ustalić w umowie tzw. sumę gwarancyjną, stanowiącą górną granicę jego odpowiedzialności. W rozpoznawanej sprawie poza sporem było, że pozwany Szpital ponosi odpowiedzialność za szkody wyrządzone obu powódkom będące następstwem zdarzeń, które miały miejsce w okresie obowiązywania umów ubezpieczenia, wskazanych przez Sąd pierwszej instancji w wyroku. W obu polisach zostały wskazane sumy gwarancyjne i nie wynika z nich by strony umówiły się inaczej niż wynika to zart. 824 § 1 k.c. Bezspornym było także, że łączna wartość sum ubezpieczenia na jedno zdarzenie z obu polis wynosiła 46.500 euro i 275.000 euro na wszystkie zdarzenia, których skutki objęte są umową ubezpieczenia. Polisy te zawarto na podstawierozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 grudnia 2007 r. w sprawie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej świadczeniodawcy udzielającego świadczeń opieki zdrowotnej(Dz.U. z 2008 r., nr 3, poz. 10), zgodnie z którym kwoty o których wyżej mowa są ustalane przy zastosowaniu kursu średniego euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski po raz pierwszy w roku, w którym umowa ubezpieczenia OC została zawarta (§ 4 ust. 2). Według twierdzeń pozwanego ubezpieczyciela, którym strona powodowa nie zaprzeczyła, kurs ten wynosił 4.0924 zł, co oznacza, że suma gwarancyjna na jedno zdarzenie w każdej polisie wynosiła 190.296,60 zł, a zatem suma tych dwóch kwot tj. 380.593,20 zł stanowi górną granice odpowiedzialności pozwanego(...) Zakładu (...)za zobowiązania pozwanego Szpitala wobec każdej z powódek. To mając na uwadze Sąd Apelacyjny skorygował zaskarżony wyrok, oddalając powództwo wobec pozwanego(...) Zakładu (...)(w uwzgklędnieniu jego apelacji) ponad sumę ubezpieczenia wyznaczającą zakres odpowiedzialności tego pozwanego. Sąd Apelacyjny miał przy tym na uwadze również i to, że suma gwarancyjna w części został wyczerpana - powódceZ. W.pozwany w okresie od lipca 2014 r. do marca 2016 r. wypłacał bowiem kwoty po 2.080 zł miesięcznie na podstawie postanowienia Sądu z dnia 15 lipca 2014 r., którym udzielono powódce zabezpieczenia roszczenia o zasądzenie renty. Łącznie wypłacono powódce 43.680 zł, co spowodowało wygaśnięcie zobowiązania pozwanego ubezpieczyciela do tej kwoty. Ostatecznie zatem odpowiedzialność pozwanego zakładu ubezpieczeń wobecZ. W.ograniczona jest do kwoty 336.913,20 zł. Dlatego w stosunku do tego pozwanego podlegało oddaleniu powództwo o zadośćuczynienie w pozostałym zakresie oraz powództwo o odszkodowanie, rentę i ustalenie. W apelacji strony powodowej zarzucono ponadto (w ramach zarzutu naruszeniaart. 319 k.p.c.) niesłuszne pominięcie przy ustalaniu górnej granicy odpowiedzialności(...) S.A.- zakresu umów ubezpieczenia obowiązkowego i dobrowolnego zawartych przezH. S. (1),B. T.orazI. P. (1)i zawarto wniosek o zastrzeżenie pozwanemu(...) Zakładowi (...)prawa powoływania się w toku postepowania egzekucyjnego na ograniczenie odpowiedzialności do wysokości określonej warunkami umów ubezpieczenia zawartych przez w/w lekarzy, obejmującymi okresy ubezpieczenia szczegółowo określone we wniosku. Stwierdzić trzeba, ze zarówno zarzut ten, jak i sformułowany w oparciu o niego wniosek są chybione. Rację ma wprawdzie autor apelacji, że zgodnie zart. 822 § 4 k.c.uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela, w konsekwencji czego błędne jest stanowisko Sądu pierwszej instancji, że zawarte przez lekarzyH. S. (1),B. T.iI. P. (1)umowy ubezpieczenia nie mogły być podstawą do określenia górnej granicy odpowiedzialności pozwanego(...) Zakładu (...)wobec tego, że „nie przystąpili do sprawy w charakterze pozwanych”. Tym niemniej zwrócić należy uwagę, że warunkiem odpowiedzialności ubezpieczyciela jest ustalenie odpowiedzialności, osób z którymi zawarł umowę odpowiedzialności cywilnej, w tym wypadku każdego z wyżej wymienionych lekarzy. Istotą opisywanego ubezpieczenia jest bowiem wejście ubezpieczyciela na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w sytuację prawną ubezpieczającego, w zakresie ponoszonej przez niego odpowiedzialności odszkodowawczej. W ocenie Sądu Apelacyjnego, zebrany w sprawie materiał, jakkolwiek pozwalał na ustalenie tzw. winy anonimowej po stronie pozwanego Szpitala, to nie dawał podstaw do przypisani wszystkich przesłanek odpowiedzialności któremukolwiek z wymienionych lekarzy, na tej tylko podstawie, że w okresach hospitalizacji powódki lekarze ci pracowali w pozwanym Szpitalu w oddziale ginekologiczno-położniczym. Warunkiem ich odpowiedzialności bowiem w tym wypadku byłoby przypisanie każdemu z nich konkretnego zawinionego zaniechania pozostającego w adekwatnym związku przyczynowym przyczynowym ze szkodą. W tzw. procesach lekarskich nie jest konieczne wykazanie związku przyczynowego o charakterze bezpośrednim i stanowczym, wystarczy ustalenie odpowiedniego stopnia prawdopodobieństwa wystąpienia następstw typowych. Jednak nawet tak rozumiany związek określony wart. 361 § 1 k.c.musi zachodzić pomiędzy ewidentnie nieprofesjonalnym i niestarannym, a więc zawinionym zachowaniem lekarza, a szkodą na zdrowiu powstałą u pacjenta (por. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 marca 2014 r., II CSK 296/2013). Do ustalenia tak skonkretyzowanej odpowiedzialności każdego z wymienionych lekarzy nie ma zaś w zebranym materiale dostatecznych podstaw. Z przedstawionych względów Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji, (art. 385 k.p.c.iart. 386 § k.p.c.). O kosztach postępowania odwoławczego postanowiono na podstawieart. 100 k.p.c. (...)

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Białymstoku date: '2016-03-24' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Elżbieta Bieńkowska - Jarosław Marek Kamiński - Krzysztof Chojnowski legal_bases: - art. 448 Kodeksu cywilnego - art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy z 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej - art. 444 § 2 k.p.c. - art. 113 ust. 1 i art. 113 ust. 4 ustawy z 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych - art. 9 i art. 6 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku praw pacjent recorder: Izabela Lach signature: I ACa 766/15 ```

154505000005127_XVII_AmK_000008_2016_Uz_2018-09-07_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt XVII AmK 8/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 7 września 2018 r. Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie: Przewodniczący: SSO Witold Rękosiewicz Protokolant: protokolant sądowy Magdalena Żabińska po rozpoznaniu w dniu 7 września 2018 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z odwołania(...) S.A.z siedzibą wO. przeciwko Prezesowi Urzędu Transportu Kolejowego o nałożenie kary pieniężnej na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego z dnia 29 grudnia 2015 roku nr(...) 1 oddala odwołanie, 2 zasądza od(...) spółki akcyjnejz siedzibą wO.na rzecz Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego kwotę 1 440 zł (jeden tysiąc czterysta czterdzieści) tytułem kosztów zastępstwa procesowego. SSO Witold Rękosiewicz.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Warszawie date: '2018-09-07' department_name: XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumenta judges: - Witold Rękosiewicz legal_bases: [] recorder: protokolant sądowy Magdalena Żabińska signature: XVII AmK 8/16 ```

154500000001006_II_AKa_000019_2020_Uz_2020-12-17_003

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II A Ka 19/20 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 17 grudnia 2020 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący: Sędzia Sądu Apelacyjnego Ewa Gregajtys Sędziowie: Sądu Apelacyjnego Ewa Leszczyńska-Furtak (spr.) Sądu Okręgowego Anna Kalbarczyk Protokolant Anna Duda przy udziale prokuratora Jacka Pergałowskiego po rozpoznaniu w dniu 3 grudnia 2020 r. sprawy: oskarżonegoJ. K.,urodz. (...)wW., synaJ.iB. z domu S., oskarżonego zart. 284 § 2 kki inne na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę i pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 24 czerwca 2019 r., sygn. akt XII K 190/17 1 uchyla zawarte w punkcie 1 (pierwszym) orzeczenie uniewinniające oskarżonego od popełnienia czynu zarzucanego jemu w punkcie 2 (drugim) wstępnej części zaskarżonego wyroku i w tej części sprawę przekazuje Sądowi Okręgowemu w Warszawie do ponownego rozpoznania; 2 zmienia wyrok w pozostałej zaskarżonej części w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie 2 (drugim) w ten sposób, że przyjmuje, że opisanych tam 6 umów pożyczek zostało zawartych w okresie od 30 listopada do 8 grudnia 2011 r., przy czymumowy o numerach (...)zawarto w dniu 30 listopada 2011 r. aumowę o nr (...)zawarto 8 grudnia 2011 r. oraz eliminuje z kwalifikacji czynu i podstawy skazaniaart. 11 § 2 kk, a z podstawy wymiaru karyart. 11 § 3 kk; 3 w pozostałej części zaskarżonej wyrok utrzymuje w mocy; 4 zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym 300 (trzysta) złotych tytułem opłaty za drugą instancję. UZASADNIENIE UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt II AKa 19/20 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 2 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 24 czerwca 2019 r., sygn. XII K 190/17 1.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☒ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 1.3. Granice zaskarżenia 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☒ na niekorzyść ☐ w całości ☒ w części: co do rozstrzygnięcia z pkt 1 odnośnie czynu zarzucanego w punkcie 2 aktu oskarżenia- apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego. Co do pkt 2 - apelacja obrońcy. ☒ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☒ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☒ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☒ uchylenie ☒ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 2.1. Ustalenie faktów 2.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.2. Ocena dowodów 2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 3 STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. 1 Zarzut apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego Obrazaart. 399 § 1 kpkpoprzez bezzasadne przyjęcie, że nie ma możliwości zmiany kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego oskarżonemu naart. 286 § 1 kk, gdy ustalenia faktyczne wskazują na jego popełnienie. ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Rację ma skarżący, że Sąd I instancji, rozstrzygnięcie uniewinniające oskarżonegoJ. K.od zarzucanego jemu przestępstwa na szkodę(...) S.A., oparł na błędnej ocenie granic zaskarżenia i wadliwym przekonaniu, jakoby w ramach zarzutu popełnienia czynu zart. 284 § 2 kkniedopuszczalne było w badanych realiach przypisanie przestępstwa oszustwa. Słusznie bowiem wywodzi autor apelacji, że ani kwalifikacja prawna, ani opis czynu zarzucanego w akcie oskarżenia, nie wiążą Sądu, który w orzekaniu swoim musi jedynie utrzymać się w granicach zaskarżenia, a te wyznacza zdarzenie historyczne stanowiące przedmiot skargi. Jednocześnie obowiązkiem Sądu jest ocena całokształtu zachowania sprawcy, składającego się na jego czyn, choćby zarzut obejmował tylko jego fragment. Nie opis bowiem, ani kwalifikacja prawna zaproponowana w akcie oskarżenia określa przedmiot procesu, ale czyn przestępny w znaczeniu ontologicznym, rozumiany jako zdarzenie faktyczne. Tymczasem w badanych realiach Sąd I instancji trafnie ustalił, że urządzenia pralnicze, których własność została przeniesiona na(...) S.A.w drodze sprzedaży (umowę z dnia 18 października 2011 r. w imieniu(...) Sp. z o.o.zawarł oskarżony), stając się następnie przedmiotem leasingu, udzielonego na podstawie zawartej w tym samym dniu umowy podpisanej przez oskarżonego, na rzeczspółki (...) Sp. z o.o.(umowa nr (...)z dnia 18 października 2011 r.), były już wcześniej przedmiotem przewłaszczenia na zabezpieczenie umowy pożyczki z(...) S.A.(umowa nr (...)z dnia 14 października 2011 r.). Taki kształt ustaleń, które znajdują umocowanie w dowodach o niekwestionowanej wiarygodności, prowadzi do oczywistego wniosku, że(...) S.A.został wprowadzony w błąd przez oskarżonego, który zataił przed kontrahentem, iż przedmioty zawieranych z nim umów sprzedaży i leasingu (leasing urządzeń warunkowany był ich uprzednim nabyciem), stanowią już przedmiot przewłaszczenia na zabezpieczenie umowy pożyczki, zawartej 4 dni wcześniej z(...) S.A.(umowa nr (...)z dnia 14 października 2011 r.), a zatem są obciążone prawami innego podmiotu a oskarżony nie był uprawniony do rozporządzania nimi. Oskarżony uzyskał zatem od(...) S.A.cenę kupna urządzeń, a jednocześnie możliwość korzystania z nich (w zamian za raty), przy czym te same urządzenia wcześniej uczynił przedmiotem przewłaszczenia pod zabezpieczenie w ramach umowy pożyczki z(...) S.A., z której środki miały służyć na zakup tych urządzeń. W myśl postanowień umownych, w razie niewywiązania się z płatności rat pożyczki, sprzęt powinien być wydany pożyczkodawcy, co –nota bene -finalnie się ziściło. Niemniej podpisując w imieniuspółki (...) Sp. z o.o.każdą z tych umów, oskarżonyJ. K.doprowadził do sytuacji, gdziespółka (...) Sp. z o.o.została zobligowana wobec dwóch różnych podmiotów do spłaty wysokich rat: leasingowych wobec(...) S.A.oraz z tytułu pożyczki wobec(...) S.A., co nie mogło znaleźć żadnego ekonomicznego uzasadnienia. Jedynym racjonalnym wytłumaczeniem takiego działania oskarżonego jest towarzyszący jemu od początku zamiar niewywiązania się z żadnej z nich. Tak zresztą się stało, wszak z zeznań świadkaM. P.wynika, że oskarżony od początku z opóźnieniem spłacał raty pożyczki, przez co w okresie od listopada 2011 r. do grudnia 2012 r. wzywany był aż 15-krotnie do spłaty zadłużenia, nie podejmując kontaktu, a co ostatecznie doprowadziło do złożenia w dniu 17 grudnia 2012 r. przez(...) S.A.oświadczenia wraz z żądaniem wydania rzeczy. Słusznie zatem ustalając w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że zachowanie oskarżonego realizowało znamiona oszustwa na szkodę(...) S.A., Sąd I instancji niezasadnie uznał, że przypisanie oskarżonemu przestępstwa zart. 286 § 1 kkwykraczałoby poza granice wniesionej skargi. Prezentując taki pogląd, Sądmeritizupełnie pominął fakt, że zarzucany oskarżonemu czyn kwalifikowany jako przywłaszczenie cudzego mienia, należało rozpatrywać jako element zdarzenia historycznego, którego płaszczyznę wyznaczały również okoliczności wejścia oskarżonego we władanie przedmiotem przestępstwa. Późniejsze zachowanie oskarżonego względem tegoż przedmiotu stanowi jedną z przesłanek wnioskowania o zamiarze, który Sąd I instancji – jak wynika z pisemnych motywów wyroku – trafnie zdekodował i niesłusznie nie uwzględnił w rozstrzygnięciu. Jakkolwiek – wbrew stanowisku Sądu I instancji - przyjęta w zarzucie data czynu co do zasady nie zakreśla ram skargi, to w badanej sprawie opis czynu zarzucanego uwzględnia nawet czas właściwy oszustwu, skoro obejmuje datę zawarcia umowy leasingowej z dnia 18 października 2011 r., zachowując przy tym tożsamość przedmiotu i pokrzywdzonego. Zarzut aktu oskarżenia niezasadnie natomiast koncentruje się na następstwach działania oskarżonego w postaci niezwrócenia przedmiotu leasingu, wyłącznie do nich odnosząc kwalifikację czynu i abstrahując od powiązań pomiędzy takim skutkiem, a ich źródłem, którego upatrywać należało w zamiarze pokrzywdzenia kontrahenta, towarzyszącymJ. K.już w chwili zawierania umowy leasingowej. Końcowy moment niezwrócenia przedmiotów leasingu pokrzywdzonemu kontrahentowi umowy z 18 października 2011 r., to tylko uwieńczenie zdarzenia historycznego, które rozpoczęło się wraz z zawarciem umowy i to ono, jako całość, a nie poszczególne elementy opisu czynu, określa ramy postępowania. Obowiązkiem Sądu orzekającego jest natomiast uwzględnienie w orzekaniu całego pochodu zarzucanego przestępstwa, niezależnie od fragmentarycznych, prawnokarnych ocen przyjętych w skardze publicznej, stanowiących jedynie procesową hipotezę, podlegającą weryfikacji w toku przewodu sądowego, której rezultatem winien być opis czynu przypisanego. Zarzut niezwrócenia przedmiotów leasingu obejmuje wyłącznie skutek zamiaru oskarżonego, istniejącego – wedle racjonalnych ustaleń Sądu I instancji - już w chwili zawierania umowy. Oskarżony partycypując osobiście we wszystkich formalnościach transakcyjnych, jak również organizując je, doskonale zdawał sobie sprawę, że zwrócenie przedmiotów leasingu pokrzywdzonemu nie będzie wręcz możliwe, bowiem wobec wcześniejszej umowy z(...) S.A., rzeczy te stanowiły własność innego podmiotu. W tym kontekście należy przywołać również zeznania świadkaA. W. (1), która będąc księgową współce (...) Sp. z o.o.w okresie od stycznia do czerwca 2012 r., jednoznacznie wskazała, że „jej sytuacja finansowa nie dawała żadnych gwarancji, ani też nie rokowała na to, że w/w podmiot gospodarczy będzie w stanie płacić raty leasingowe/pożyczkowe związane z obsługą zobowiązań wynikających z przedmiotowych umów” (k. 3229 verte). Konstatując, przypisanie oskarżonemu oszustwa na szkodę(...) S.A.w ramach wniesionej skargi było w pełni uprawnione, mieszcząc się w jej granicach, co podniesiony w apelacji zarzut bezpodstawnego odrzucenia takiej możliwości przez Sąd orzekający i w efekcie niezasadnego uniewinnienia oskarżonego w objętym apelacją zakresie, czyni zasadnym. Jakkolwiek zarzut apelacji nieprawidłowo został sformułowany, jako obrazaart. 399 § 1 kpk, zamiast obraza prawa materialnego a to przepisuart. 286 § 1 kkpoprzez jego niezastosowanie do prawidłowo zrekonstruowanego na podstawie wyników przewodu sądowego stanu faktycznego, to jednak werbalizacja zarzutu prawidłowo definiuje uchybienie wyroku, jako niezasadne nieprzypisanie oskarżonemu popełnienia przestępstwa oszustwa zart. 286 § 1 kkna szkodę(...) S.A., pomimo prawidłowego ustalenia realizacji jego znamion poprzez podporządkowane osiągnieciu korzyści majątkowej doprowadzenie pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przy zawieraniu umowy leasingu finansowego nr(...), za pomocą wprowadzenia w błąd co do zamiaru wywiązania się z przedmiotowej umowy. Tym samym w środku odwoławczym, stosownie do wymoguart. 434 § 1 pkt 3 kpkpodniesiono uchybienie, które wobec jego stwierdzenia, uprawnia Sąd odwoławczy do orzekania zgodnie z kierunkiem apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego – na niekorzyść oskarżonego. Skarżący prawidłowo wykazał również niekorzystność rozporządzenia przedmiotem leasingu przezspółkę (...) S.A., która zapłaciwszy cenę sprzedaży urządzeń pralniczych, otrzymała jedynie niewielką część rat leasingowych stanowiących ekwiwalent za możliwość korzystania z rzeczy, będąc jednocześnie sama pozbawioną takiej sposobności. „Na marginesie” warto też odnotować, że wedle specyfikacji tożsame urządzenia stanowiące przedmiot umów zR.- (...)(wyszczególnione w załączniku do umowy na karcie 41-42 akt), acz z odręcznie poprawionymi numerami seryjnymi na fakturze (k. 69), miały stanowić przedmiot umowy sprzedaży zawartej w tymże dniu 18 października 2011 r. pomiędzy(...) Sp. z o.o.a(...) S.A., którego użytkownikiem miała być(...) Sp. z o.o.(k. 67-68), a następnie przedmiot leasingu udzielonego w dniu 21 października 2011 r. przez(...) Sp. z o.o., w imieniu której działał oskarżony (umowa nr (...)– k. 44-47). Co więcej zebrane dokumenty wskazują, że przedmioty tespółka (...) Sp. z o.o.nabyć miała odspółki (...)(faktura z 17 października 2011 r. na karcie 155-157). Powyższy stan rzeczy wskazuje z kolei, że te same urządzenia pralnicze stanowiły przedmiot wielokrotnego obrotu w ramach różnych umów z różnymi podmiotami, przy czym osobisty udział oskarżonego we wszystkich tych transakcjach prowadzi do wniosku, że miał on pełną świadomość tego faktu. Wreszcie powyższe oznacza, że(...) S.A.była kolejnym podmiotem, wobec którego oskarżony zobowiązał się w tym samym czasie do spłaty rat leasingowych, z dużym prawdopodobieństwem za tożsamy przedmiot leasingu, w czym mógł mieć interes jedynie wówczas, gdyby nie zamierzał spłacać należności na rzecz żadnego z kontrahentów. Zważywszy przy tym, że oskarżony zanim wyleasingował urządzenia pralnicze, wcześniej sprzedał je dwóm różnym nabywcom, co obrazuje skalę oszukańczego zamysłu. Wniosek O uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Wobec stwierdzenia uchybień podniesionych w apelacji wniesionej na niekorzyść oskarżonego oraz treściart. 454 § 1 kpkw zw. zart. 437 § 2 kpk. wydaniu orzeczenia reformatoryjnego stała bowiem na przeszkodzie regułane peius. Lp. 2 Zarzut I apelacji obrońcy Obraza prawa materialnego -art. 284 § 2 kkpoprzez przyjęcie, że oskarżony działając na rzecz osoby prawnej – strony umowy, może odpowiadać za przestępstwo przywłaszczenia, gdy przewidziana wart. 308 kkklauzula odpowiedzialności zastępczej nie ma zastosowania do tego przestępstwa, co sprawia, że brakuje podstaw prawnokarnych dla zastosowania przepisuart. 284 kkw stosunku do oskarżonego. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Zarzut jest równie niezasadny, co zaskakujący. Odwoływanie się do klauzuli zastępczej zart. 308 kkjest oczywiście chybione, a wręcz nie ma żadnej racji bytu w przypadku przestępstwa zart. 284 § 2 kk, będącego przestępstwem powszechnym, gdzie ustawodawca przewiduje możliwość jego popełnienia przez każdy podmiot zdatny do ponoszenia odpowiedzialności karnej. Zatem już tylko dla porządku wskazać trzeba, że przepisart. 308 kkodnosi się do przestępstw indywidualnych, rozszerzając odpowiedzialność za przestępstwa gospodarcze przewidziane wRozdziale XXXVI Kodeksu karnego, których podmiotem może być wyłącznie dłużnik lub wierzyciel (chodzi o przestępstwa zart. 300 – 302 kk), na osoby zajmujące się ich sprawami majątkowymi na określonych w przepisie podstawach. Mówiąc najprościej, oskarżonyJ. K.w ramach czynu zart. 284 § 2 kkodpowiada za działania własne, a nie z tytułu zobowiązań podmiotu gospodarczego. Lp. 3 Zarzut II i V apelacji obrońcy Obraza przepisów postępowania: –art. 7 kpk,art. 4 kpkiart. 410 kpk,art. 7 kpkw zw. zart. 5 § 1 i 2 kpk,art. 424 § 2 kpk; - art. 6 Konwencji o ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, poprzez uchybienie zasadzie rzetelnego procesu, przez zlekceważenie zasady równości stron, poprzestanie na jednostronnej ocenie dowodów i powielenie oceny prawnej dokonanej w akcie oskarżenia oraz kardynalne naruszenie zasady właściwego uzasadnienia orzeczenia. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Zarzut apelacji ogranicza się do polemiki kontestacyjnej, nie zawierając żadnych argumentów, co z gruntu czyni go niezasadnym. - co do naruszenia procedur przewidzianych wKodeksie postępowania karnego: to właśnie należyte uwzględnienie całokształtu okoliczności ujawnionych na rozprawie głównej dyktowało uznanie za niewiarygodne, pozostających w opozycji do innych dowodów, wyjaśnień oskarżonegoJ. K.. Sąd I instancji wskazał dowody, jednoznacznie i niezależnie od siebie przeczące wersji oskarżonego i świadczące, że oskarżony przestawszy spłacać należności umowne, zaprzestał też jakiegokolwiek kontaktu z pokrzywdzonymi, nie reagując na wezwania do zwrócenia sprzętu, nie informując, gdzie ów się znajduje, jak też nie reagując na podejmowane próby telefonicznych kontaktów i nie przejawiając żadnego zainteresowania w zaspokojeniu wierzycieli, co wynika m.in. z relacjiŁ. K.w odniesieniu do(...) S.A.,D. A.iS. K.w odniesieniu do(...) S.A.orazM. P.w odniesieniu do(...) S.A. Brak jest przy tym podstaw do przyjęcia, aby zachowując się w ten sposób wobec pozostałych wierzycieli, oskarżony miał inaczej postępować wobec(...) S.A., skoro z depozycji świadków zajmujących się windykacją w imieniu każdej z wyżej wskazanych spółek, wyłania się konsekwentny i powtarzalnymodus operandioskarżonego. Natomiast wyjaśnieniom oskarżonego, jakoby ten sam sprzęt nie stanowił przedmiotu zarówno umowy pożyczki (jej zabezpieczenia), jak i leasingu, immanentnie przeczy treść dokumentów w postaci umów, do których odniesiono się w punkcie Lp 1. Z kolei twierdzenieJ. K., jakobyspółka (...) Sp. z o.o.była w dobrej kondycji finansowej, rokującej spłatę zaciąganych zobowiązań, nie wytrzymuje konfrontacji z niekwestionowanymi co do wiarygodności zeznaniami księgowej firmy, świadkaA. W. (2), która stanowczo stwierdziła, że „jej sytuacja finansowa nie dawała żadnych gwarancji, ani też nie rokowała na to, że w/w podmiot gospodarczy będzie w stanie płacić raty leasingowe/pożyczkowe związane z obsługą zobowiązań wynikających z przedmiotowych umów”, podnosząc jednocześnie, iż jej działalność została uruchomiona włącznie w oparciu o kredyty i oskarżony nie posiadał na ten cel żadnych swoich środków, na wszystko się zadłużając (k. 3229 verte). Z depozycji świadkaW.wynika nie tylko niezdolność spółki do spłaty rat, ale również podyktowany sposobem jej prowadzenia brak rokowań na zysk netto, wszak istnienie firmy uzależnione było od coraz to nowych kredytów inwestycyjnych. Świadek wyraziła wręcz przekonanie, że firma nigdy nie miała płynności finansowej, nie osiągała dochodów, a przychód nie wystarczał nawet na wypłatę pensji pracownikom. W okresie pracy świadka (od stycznia do czerwca 2012 r.), spółka nigdy nie wywiązała się z terminowej płatności jakiejkolwiek należności, wszak nie miała środków, a nawet jeśli te się pojawiały, to oskarżony wolał je zainwestować w otwarcie nowej pralni, niż w spłatę zobowiązań. Uzupełnieniem obrazu kondycji finansowej spółki są informacje z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, wskazujące na nieterminowe uiszczanie należnych składek ubezpieczeniowych w latach 2011 i 2012 i zadłużenie z tego tytułu (k. 3190-3192). Wreszcie spółka w tym okresie nie dopełniła również obowiązku złożenia sprawozdań finansowych do akt rejestrowych, co uniemożliwiło powołanemu biegłemu z zakresu ekonomiki i finansów sporządzenie opinii (2011-2012). Wszystkie te okoliczności korespondują z treścią relacji świadkaW.co do sposobu funkcjonowania spółki, który nie rokował możliwości spłaty zobowiązań, dezawuując wersję oskarżonego o dobrym jej prosperowaniu i rzutując na ocenę całokształtu jego wyjaśnień. Trzeba natomiast podkreślić, że sam oskarżony przyznał fakt wypowiedzenia umów najmu pomieszczeń pralniczych(...) Sp. z o.o.wobec jej zaległości czynszowych i niewypłacalności, dając przy tym wyraz braku rozeznania w losach wyleasingowanych urządzeń, ustalonych w zaskarżonym wyroku jako przedmiot sprzeniewierzenia (”Ja nie potrafię konkretnie powiedzieć w jakich miastach i co konkretnie stało się z tymi urządzeniami, oprócz tych, o których wspomniałem wcześniej”, „W innej galerii one chyba stoją do dziś, ale czy to na pewno te same urządzenia to nie wiem” - k. 3292). Tymczasem przyznając brak wiedzy w powyższym zakresie,J. K.sam popadł w sprzeczność, wszak wskazania logicznego rozumowania i życiowego doświadczenia wykluczają, aby nie wiedząc co stało się z przedmiotami leasingu, miał on jednocześnie informować firmy leasingowe, w tym pokrzywdzonąspółkę (...) S.A., gdzie owe przedmioty się znajdują. Konstatując - wbrew twierdzeniu skarżącego - wyjaśnieniom oskarżonego brakuje zarówno logiki, jak i stanowczości, a nade wszystko ich treść podważają pozostałe dowody, co sumarycznie stoi na przeszkodzie przyjęciu depozycjiJ. K.za wiarygodną podstawę ustaleń faktycznych, czyniąc prawidłową ich ocenę podjętą przez Sąd Okręgowy. Skarżący nie wskazał, jakich to wątpliwości Sąd I instancji nie zdołał usunąć w drodze swobodnej oceny dowodów i racjonalnego wnioskowania wyprowadzonego z tych, którym przypisał walor wiarygodności, co zarzut obrazyart. 5 § 2 kpkczyni wręcz abstrakcyjnym. Regułain dubio pro reonie może być natomiast postrzegana jako dyktat rekonstruowania faktów, w tym również z zakresu podmiotowej strony przestępstwa, jaką jest zamiar, w oparciu o wersję najkorzystniejszą dla oskarżonego. Obowiązkiem Sądu orzekającego jest wszak ustalenie faktów w sposób odpowiadający rzeczywistości (zasada prawdy materialnej), czemu w zaskarżonym wyroku uczyniono zadość. Nieskuteczne jest też podnoszenie w apelacji mankamentów uzasadnienia, zwłaszcza w kontekście wniosku o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, skoro przepisart. 455a kpkwprost uniemożliwia takie następstwo nawet w sytuacji, gdy pisemne motywy wyroku rzeczywiście nie spełniają wymogów określonych wart. 424 kpk, co w tej sprawie wszelako nie ma miejsca. Jednocześnie następczy względem wyroku charakter jego uzasadnienia sprawia, że treść pisemnych motywów orzeczenia nie może mieć realnego wpływu na treść poprzedzającego je wyroku (por.: postanowienie Sądu Najwyższego z 21 września 2017 r., Prok.i Pr.-wkł. 2017/12/12), o którego trafności decyduje materiał stanowiący podstawę orzeczenia, z którym każde rozstrzygnięcie musi zostać skonfrontowane, a uzasadnienie stanowi jedynie punkt wyjścia do dokonania takiej konfrontacji w ramach kontroli odwoławczej, ułatwiając zbadanie zasadności rozstrzygnięcia. To zaś nie jest niemożliwe nawet wtedy, gdy mankamenty motywacji zmuszają do szczegółowej analizy treści dowodów, stanowiących podstawę rekonstrukcji faktów. Te tymczasem zostały w pisemnych motywach wyroku wskazane, choć dla pełnej klarowności wyprowadzonych wniosków konieczne jest niekiedy ich bardziej wnikliwe badanie, co nie wywołuje jednak stanu braku możliwości skontrolowania rezultatu wnioskowania Sądua quo. - oczywiście chybiony jest zarzut obrazy art. 6 Konwencji o ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, skoro sformułowane tam ogólne dyrektywy znajdują swoje ucieleśnienie w konkretnych przepisach krajowej procedury karnej, gwarantujących prawo do rzetelnego procesu, a skarżący nie wykazał, aby którykolwiek z tych przepisów został naruszony w sposób rzutujący na treść wyroku. Zatem dla porządku tylko, odnosząc się do dyrektyw powołanego art. 6 Konwencji wskazać należy, że sprawa oskarżonego została rozpatrzona publicznie, na jawnej rozprawie głównej, przez organ spełniający kryteria niezawisłego Sądu ustanowionego ustawą, oskarżony został należycie poinformowany o zarzucie i jego podstawach, miał możliwość osobistej obrony oraz korzystał z pomocy obrońcy, miał też sposobność złożenia wniosków dowodowych i zajmowania stanowiska co do wszystkich przeprowadzonych dowodów, o czym został pouczony. Nie jest natomiast prawdą, jakoby Sąd I instancji powielił oceny zaproponowane przez prokuratora w akcie oskarżenia, skoro nawet z treści wyroku jednoznacznie wynika, że dokonał ocen własnych, chociażby istotnie – względem zarzutu - redukując zakres odpowiedzialności oskarżonego. Natomiast fakt, że pewne oceny dowodowe konweniują z założeniami oskarżyciela nie czyni ich stronniczymi, w szczególności, że skarżący nie wykazał, aby naruszały dyrektywyart. 7 kpk. Lp. 4 Zarzut – III apelacji obrońcy Błąd w ustaleniach faktycznych polegający na bezpodstawnym uznaniu, że oskarżony obejmował swoją świadomością i działał z zamiarem bezpośrednim kierunkowym i popełnił zarzucane mu czyny. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Wobec niezasadności zarzutów omówionych w punkcie Lp. 3, w tym zwłaszcza odnoszących się do oceny wyjaśnień oskarżonego, również niniejszy zarzut błędnych ustaleń faktycznych jawi się niezasadnym. O zamiarze oskarżonego przywłaszczenia powierzonych urządzeń pralniczych, których pokrzywdzonaspółka (...) S.A.nigdy nie odzyskała, pomimo wypowiedzenia umowy i złożenia w dniu 17 grudnia 2012 r. oświadczenia woli o przejęciu na własność przedmiotów zastawu ustanowionego na mocy umowy pożyczki oraz żądania ich wydania (zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 2006 r., sygn. IV CSK 62/06, przejęcie na własność przedmiotów zastawu przez zastawnika następuje w drodze jednostronnego oświadczenia woli złożonego przez uprawnionego i z dniem złożenia takiego oświadczenia - por. art. 22 ust. 1 pkt 2 i art. 22 ust. 2 pkt 2 u.z.r.), świadczy nie tylko brak reakcji oskarżonego na działania wierzyciela, ale też całkowita biernośćJ. K.wobec działań windykacyjnych prowadzonych przez(...) Sp. z o.o., co w efekcie pozbawiło pokrzywdzonego możliwości dysponowania własnymi rzeczami (według świadkaM. P.nawet podane przez oskarżonego telefoniczne dane kontaktowe nie odpowiadały na próby połączeń). Należy również zaznaczyć, że wbrew wyjaśnieniom oskarżonego, objęte umowami leasingowymi z(...) S.A.urządzenia, nie znajdowały się bynajmniej we wskazanych w umowach miejscach ich użytkowania, skoro firma zajmująca się ich windykacją sprawdziła wszystkie lokalizacje pralni należących dospółki (...), zwracała się dospółki (...)o informacje odnośnie miejsca ich montażu, a pomimo tych na szeroką skalę podjętych zabiegów poszukiwawczych, zdołała odzyskać jedynie niewielką cześć urządzeń (zostały one wyłączone z opisu czynu przypisanego). SamJ. K.negując wiedzę co do losów przedmiotowych urządzeń, pozornie wykazał brak fundamentalnego zainteresowania ich zwrotem pokrzywdzonemu, co wprawdzie mogłoby również obrazować jego nastawienie do czynu, gdyby nie stanowiło elementu trwania w zamiarze zatrzymania rzeczy dla siebie z pokrzywdzeniem uprawnionego podmiotu. Z uznanych bowiem za wiarygodne zeznań świadkaM. P., których oceny skarżący nie kwestionował, wynika, że oskarżony cały majątekspółki (...) Sp. z o.o.przeniósł na inne spółki, które również kontrolował, w tym na(...) Pralnię Sp. z o.o., której prezesem-„słupem” miał być jego sąsiadP. D., negujący jakąkolwiek własną sprawczość w funkcjonowaniu firmy. Stanowisko to koresponduje z twierdzeniem świadkaP., iż udziały w nowej spółce objęła reprezentowana przez oskarżonegospółka (...) Ltd. z siedzibą na Cyprze. Jednocześnie wobec niepodważonych w apelacji ustaleń Sądu Okręgowego, iż oskarżony sprzęty wyleasingowane na podstawie umów wskazanych w punkcie 2 tenoru zaskarżonego wyroku, przekazał nowemu, kontrolowanemu przez siebie podmiotowi –spółce (...) Sp. z o.o., przy czym część z nich zostało opatrzonych zmienionymi numerami seryjnymi (przykładowo: sprzęt objętyumową nr (...)stał się przedmiotem sprzedaży na podstawie umowy z dnia 24 września 2012 r., gdzie oskarżony reprezentował nabywcę - k. 1542-8, t. IX, przy czym podobnie, jak sprzęty objęteumowami o nr (...), które miały być użytkowane odpowiednio w CH wZ.oraz w CH wL., miał zmienione numery seryjne), jego zamiar zatrzymania rzeczy i pozbawienia(...)możliwości wykonywania swoich uprawnień wobec nich, jawi się nader oczywistym. „Na marginesie” wskazać należy, że całokształt okoliczności ujawnionych w sprawie, jeśli zważyć na kondycjęfirmy (...) Sp. z o.o., skalę zaciągniętych przez oskarżonego zobowiązań oraz sposób i okoliczności ich zaciągania, upoważniał Sąd I instancji do rozważania zarzucanego oskarżonemu zachowania w relacji z(...) S.A.na płaszczyźnie oszustwa zart. 286 § 1 kk, co ze względu na brak środka odwoławczego wniesionego na niekorzyść oskarżonego, aktualnie byłoby spóźnione. Niemniej suma tych okoliczności, w tym działania obliczone na utrudnienie przyszłej windykacji, w połączeniu z zachowaniem się oskarżonego wobec żądania uprawnionego właściciela- (...) S.A.wydania rzeczy, stwarzała asumpt do przypisaniaJ. K.popełnienia przestępstwa zart. 284 § 2 kkw zw. zart. 294 § 1 kk. W odniesieniu do wątpliwości zgłaszanych przez skarżącego odnośnie ustalonej wartości sprzeniewierzonego mienia, wskazać należy na brak podstaw do odliczania kosztów eksploatacji rzeczy przez oskarżonego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, czy też kwot uiszczonych z tytułu pożyczki, skoro przedmiotem czynu są rzeczy o wartości określonej w umowie. Wartości mienia stanowiącego przedmiot przywłaszczenia nie zmniejsza również fakt pokrycia szkody przez ubezpieczyciela, wszak to stanowi jedynie rekompensatę szkody wyrządzonej pokrzywdzonemu. Lp.5 Zarzut IV apelacji obrońcy Rażąco niewspółmiernie surowa kara 2 lat pozbawienia wolności. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Surowość kary mierzy się nie jej rozmiarem, ale zakresem wykorzystania sankcji karnej przewidzianej za dany typ czynu zabronionego. Przestępstwo popełnione przez oskarżonego zagrożone jest karą od roku do 10 lat pozbawienia wolności, a co za tym idzie orzeczona kara 2 lat pozbawienia wolności, oscyluje w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, co przy uwzględnieniu okoliczności obciążających, czyni ją karą wręcz łagodną. Sąd Okręgowy trafnie uwzględnił wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu, w tym rozmiar wyrządzonej pokrzywdzonemu szkody, nieskuteczność działań windykacyjnych i brak jakichkolwiek starań sprawcy o jej zrekompensowanie, jak również uprzednią karalnośćJ. K., która przedmiotowego przestępstwa nie pozwala uznać za odosobniony incydent w jego życiu. Sąd I instancji należycie orzeczenie w zakresie kary uzasadnił, a skarżący nie wskazał, jakie to okoliczności łagodzące o znaczeniu istotnym dla wymiaru kary, zostały pominięte. Nie stwierdzając takich elementów, Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do złagodzenia orzeczonej kary. Wniosek O zmianę wyroku w pkt 2 i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego czynu, ewentualnie o uchylenie wyroku w pkt 2 i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Wobec bezzasadności zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy, jak też niestwierdzenia przyczyn odwoławczych podlegających uwzględnieniu z urzędu zgodnie z kierunkiem tej apelacji, brak było też podstaw do uwzględnienia któregokolwiek z alternatywnych wniosków zgłoszonych w środku odwoławczym. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 1. - omyłkowe określenie dat 6 umów pożyczek wskazanych w czynie przypisanym oskarżonemu w punkcie 2 (drugim) zaskarżonego wyroku; - nieprawidłowe powołanie w kwalifikacji prawnej czynu i podstawie skazaniaart. 11 § 2 kk, a w podstawie wymiaru karyart. 11 § 3 kk. Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności - w wyroku omyłkowo, co Sąd I instancji dostrzegł w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, określono daty 6 umów pożyczek wskazanych w czynie przypisanym oskarżonemu w punkcie 2 (drugim), które zgodnie z treścią umów zostały zawarte w okresie od 30 listopada do 8 grudnia 2011 r., a nie od 29 listopada do 9 grudnia 2011 r., przy czymumowy o numerach (...)zawarto w dniu 30 listopada 2011 r. aumowę o nr (...)zawarto 8 grudnia 2011 r.. Powyższe podlegało sprostowaniu adekwatnie do treści dowodów uznanych za wiarygodne i stanowiących podstawę ustaleń faktycznych, w sposób zgodny z ich oczywistą wymową. -nieprawidłowe jest powoływanie przepisuart. 11 § 2 kkw kwalifikacji prawnej i w podstawie skazania za czyn zart. 284 § 2 kkw zw. zart. 294 § 1 kk. Powołane przepisy części szczególnejKodeksu karnegonie pozostają w żadnym razie w zbiegu kumulatywnym, bowiem nie mamy tu do czynienia z sytuacją, gdy jeden czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch przepisach ustawy (art. 294 § 1 kksamoistnie nie określa znamion czynu zabronionego), ale jest to wypadek, gdzie opis typu kwalifikowanego czynu zawarty jest w dwóch przepisach. Powyższe stanowi przejaw zabiegu legislacyjnego ustawodawcy, skutkiem którego odzwierciedleniem kwalifikowanej postaci jednego z występków wymienionych wart. 294 § 1 kkjest przyjęcie konstrukcji kwalifikacji złożonej, której składowymi są przepisart. 294 § 1 kkoraz przepis odpowiadający jednemu z typów podstawowych przestępstw enumeratywnie w tym przepisie wymienionych. W konsekwencji niezasadne jest również odwoływanie się do treściart. 11 § 3 kkw podstawie wymiaru kary za występek, którego znamiona kwalifikujące określaart. 294 § 1 kk. 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 1. Przedmiot utrzymania w mocy W nieobjętej korektą opisu czynu, części skazującej oskarżonego – punkt 2 zaskarżonego wyroku. Zwięźle o powodach utrzymania w mocy Jak wyżej 5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 1. Przedmiot i zakres zmiany Zmieniono wyrok w zaskarżonej części w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie 2 (drugim) w ten sposób, że przyjęto, że opisanych tam 6 umów pożyczek zostało zawartych w okresie od 30 listopada do 8 grudnia 2011 r., przy czymumowy o numerach (...)zawarto w dniu 30 listopada 2011 r. aumowę o nr (...)zawarto 8 grudnia 2011 r. oraz wyeliminowano z kwalifikacji czynu i podstawy skazaniaart. 11 § 2 kk, a z podstawy wymiaru karyart. 11 § 3 kk. Zwięźle o powodach zmiany Jak wyżej. 5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 1.1. ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia Z przyczyn wyżej wskazanych (punkt Lp, 1) uchylono wyrok w punkcie 1 (pierwszym), to jest orzeczenie uniewinniające oskarżonego od popełnienia czynu zarzucanego jemu w punkcie 2 (drugim) wstępnej części zaskarżonego wyroku i w tej części sprawę przekazano Sądowi Okręgowemu w Warszawie do ponownego rozpoznania; 4.1. ☒art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia Wobec treściart. 454 § 1 kpkoraz stwierdzenia podstaw do przypisania oskarżonemu przestępstwa oszustwa na szkodę(...) S.A. 5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania Jak w punkcie Lp. 1, z uwzględnieniem, że wyrok Sądu I instancji w zakresie czynu zarzucanego w punkcie 1 jego części wstępnej nie został zaskarżony, co oznacza, że orzeczenie uniewinniające oskarżonego od popełnienia przestępstwa na szkodę(...), jest prawomocne. 5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 4 Zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym 300 (trzysta) złotych tytułem opłaty za drugą instancję. 7 PODPIS Ewa Leszczyńska-Furtak Ewa Gregajtys Anna Kalbarczyk 1.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja W części uniewinniającej od czynu zarzucanego w punkcie 1 części wstępnej wyroku 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☐ na korzyść ☒ na niekorzyść ☐ w całości ☒ w części ☒ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☒ uchylenie ☐ zmiana 1.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 2 Podmiot wnoszący apelację Obrońca oskarżonego Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja W części skazującej – punkt 2 tenoru wyroku 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☐ w całości ☒ w części ☒ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☒ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☒ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☒ uchylenie ☒ zmiana

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Warszawie date: '2020-12-17' department_name: II Wydział Karny judges: - Sędzia Sądu Apelacyjnego Ewa Gregajtys - Sądu Apelacyjnego Ewa Leszczyńska-Furtak legal_bases: - Rozdziale XXXVI Kodeksu karnego - art. 438 pkt 1a k.p.k. recorder: Anna Duda signature: II AKa 19/20 ```

152000000000503_I_ACa_001618_2015_Uz_2016-02-18_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I ACa 1618/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 18 lutego 2016 r. Sąd Apelacyjny w Krakowie – Wydział I Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSA Sławomir Jamróg Sędziowie: SSA Robert Jurga SSA Barbara Baran (spr.) Protokolant: st.sekr.sądowy Beata Lech po rozpoznaniu w dniu 18 lutego 2016 r. w Krakowie na rozprawie sprawy z powództwaM. T.iD. S. przeciwko Ubezpieczeniowemu Funduszowi(...)wW. o zapłatę na skutek apelacji powódek od wyroku Sądu Okręgowego w Kielcach z dnia 31 lipca 2015 r. sygn. akt I C 1526/14 1 oddala apelację; 2 odstępuje od obciążenia powódek kosztami postępowania apelacyjnego. SSA Barbara Baran SSA Sławomir Jamróg SSA Robert Jurga Sygn. akt I ACa 1618/15 UZASADNIENIE Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy w Kielcach oddalił powództwaM. T.iD. S.przeciwko Ubezpieczeniowemu Funduszowi(...)wW.o zapłatę zadośćuczynienia za krzywdę, jakiej doznały w związku z wypadkiem, w którym śmierć poniósłW. T.– synM. T.i bratD. S., odstępując od obciążania powódek kosztami procesu. Sąd ustalił, że w dniu 9 listopada 2004 r. około godziny 19.50 w miejscowościP.gm.B., nieustalony kierujący samochodem osobowym o nieustalonym numerze rejestracyjnym, jadąc w kierunku miejscowościL.najechał na tył jadącego w tym samym kierunku ruchu, kierującego roweremmarki W.W. T.. Poszkodowany w wyniku doznanych obrażeń poniósł śmierć na miejscu. W czasie wypadku poszkodowany był trzeźwy. Przyczyną zgonu były ciężkie obrażenia wielonarządowe w zakresie głowy, klatki piersiowej, brzucha i kręgosłupa. Kierujący pojazdem zbiegł z miejsca zdarzenia. Zdarzenie miało miejsce po zmroku, w obszarze zabudowanym, na prostym, biegnącym spadkiem odcinku drogi, prowadzącej z miejscowościP.w kierunkuL.. W rejonie miejsca zdarzenia nie oświetlonym latarniami ulicznymi droga ma jedną dwukierunkową jezdnię. O wypadku tym rodzina dowiedziała się w godzinach nocnych od sąsiadki. Na miejsce zdarzenia udała się żona poszkodowanego, która zawiadomiła policję i pogotowie. W chwili śmierciW. T.miał 43 lata. Z żoną i pięciorgiem dzieci mieszkał na jednej parceli wraz z matkąM. T.oraz siostrąD. S.i jej rodziną. Tworzyli zgodną rodzinę. Razem spędzali uroczystości rodzinne. Poszkodowany należał doKoła (...)wL.. W dniu zdarzenia właśnie na takie zebranie się udał. M. T.ma obecnie 76 lat, w dacie śmierci syna miała lat 65, była wdową. Zamieszkuje wmiejscowości S.-(...), jest obecnie emerytką. Powódka prócz zmarłego synaW.ma jeszcze dwie córki. Miała z synem dobre relacje, pomagał jej w pracach polowych, bywał u niej w domu codziennie, razem spędzali święta.M. T.miała nadzieję, że będzie się nią opiekował w przyszłości. Po śmierci syna powódka jest smutna, zamyślona, codziennie odwiedzała grób syna, teraz na cmentarz chodzi raz w tygodniu; nie leczyła się psychiatrycznie ani nie korzystała z porad psychologa. D. S.z domuT.ma 47 lat, w dacie brata śmierci miała lat 36. Z mężem i trójką dorosłych dzieci mieszkają w domu, znajdującym się na jednej parceli z domemM. T.i domem zamieszkiwanym przez wdowę poW. T.. Pracuje sezonowo za granicą, z czego osiąga dochód 5 000 zł rocznie. W chwili śmierci brata nie pracowała. Z poszkodowanym miała dobre relacje, razem pomagali matce w pracach polowych, często się odwiedzali, mogła liczyć na jego pomoc w każdym czasie. Po jego śmierci miała przez kilka miesięcy sny związane z bratem, stała się nerwowa, małomówna. Grób brata odwiedza cotygodniowo w niedziele. Razem z matką zamawiają też msze w intencji zmarłego Po śmierci brata nie leczyła się psychiatrycznie i nie korzystała z pomocy psychologa. Śledztwo w sprawie przedmiotowego wypadku zostało umorzone w dniu 4 lutego 2005 r. wobec niewykrycia sprawcy. Pozwany w grudniu 2005 r. przyznał na rzecz żony poszkodowanego odszkodowanie 20 000 zł, na rzecz córek poszkodowanegoB.iA.po 15 000 zł, córkiK.i synówM.iZ.po 20 000 zł. Uwzględniając 50% przyczynienia się poszkodowanego do zaistniałego zdarzenia wypłacił na ich rzecz łącznie 55 000 zł. Wypłata miała miejsce w wyniku zgłoszenia w/w osób z dnia 18 lutego 2005 r. Pismem z 25 maja 2012 r. powódki za pośrednictwem(...) S.A.złożyły w Ubezpieczeniowym Funduszu(...)żądanie zapłaty zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w związku ze śmiercią syna i brata w kwotach po 50 000 zł na rzecz każdej z nich. Pismem z 6 lipca 2012 r. pozwany odmówił wypłaty zadośćuczynienia. Sąd zważył, iż zdarzenie stanowiące podstawę żądania miało miejsce w dniu 9 listopada 2003 r. Żądanie powódek co do zasady znajduje uzasadnienie w utrwalonym już orzecznictwie sądowym, dotyczącymart. 446 i 448 k.c. Pozwany jest osobą prawną wykonującą zadania określone w ustawie z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu(...)i Polskim Biurze(...). Należy do nich m. in. stosownie do art. 98 ust. 1 pkt 1 i 2 zaspokajanie roszczeń z tytułu ubezpieczeń obowiązkowych, o których mowa w art. 4 pkt 1 i 2, w granicach określonych na podstawie przepisów rozdziałów 2 i 3, za powstałe na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej szkody na osobie, gdy szkoda została wyrządzonaw okolicznościach uzasadniających odpowiedzialność cywilną posiadacza pojazdu mechanicznego lub kierującego pojazdem mechanicznym, a nie ustalono ich tożsamości, oraz za powstałe na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej szkody w mieniu, w przypadku szkody, w której równocześnie u któregokolwiek uczestnika zdarzenia nastąpiła śmierć, naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia, trwający dłużej niż 14 dni, a szkoda została wyrządzona w okolicznościach uzasadniających odpowiedzialność cywilną posiadacza pojazdu mechanicznego lub kierującego pojazdem mechanicznym, a nie ustalono ich tożsamości. Podstawę prawną odpowiedzialności posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym za szkody wyrządzone w związku z ruchem tego pojazdu stanowiart. 436 § 1w związku zart. 435 oraz 415 k.c.Jeżeli szkoda zostanie wyrządzona przez nieustalonego sprawcę wypadku komunikacyjnego, przepisy ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych (…) nakładają na Ubezpieczeniowy Fundusz(...)obowiązek naprawienia szkody, zatem dług, który jest długiem osoby odpowiedzialnej za wyrządzenie szkody i którego zaspokojenie obciąża sprawcę oraz jego ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, spłaca Fundusz, wykonując jednocześnie własne zobowiązanie. Odpowiedzialność Funduszu kształtuje się zatem w granicach odpowiedzialności sprawcy wypadku komunikacyjnego, tj. osoby odpowiedzialnej za wyrządzenie szkody, której tożsamości nie ustalono. W pierwszym rzędzie sąd odniósł się do zarzutu przedawnienia, podniesionego przez pozwanego. Kwestie przedawnienia roszczeń o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym reguluje obecnieart. 4421k.c.W dacie zdarzenia kwestie przedawnienia takich roszczeń regulowałart. 442, który został uchylony ustawą z 16 lutego 2007 r. o zmianiek.c.(Dz. U. Nr 80 poz. 538). W art. 2 tej ustawy znalazła się reguła intertemporalna, z której wynika, że do roszczeń, o których mowa w art.1 - tj. roszczeń o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym zarówno na osobie, jak i w mieniu, powstałych przed dniem wejścia w życie ustawy, a według przepisów dotychczasowych w dniu wejścia w życie ustawy zmieniającej tj. 10 sierpnia 2007 r. jeszcze nie przedawnionych, stosuje się przepisyart. 4421. W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że w dacie 10 sierpnia 2007 r. roszczenie powódek nie uległo przedawnieniu już choćby z tego powodu, że od daty zdarzenia (a więc od daty, kiedy powódki dowiedziały się o szkodzie) nie upłynął okres trzech lat, zatem dla oceny przedawnienia roszczeń powódek będzie miał zastosowanie przepisart. 4421. Wprowadza on w§ 1tego przepisu rozróżnienie terminu przedawnienia roszczeń wynikłych z czynu niedozwolonego, które przedawniają się z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i osobie obowiązanej do jej naprawienia, z zastrzeżeniem, że termin ten nie może być dłuższy niż 10 lat od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę, zaś w§ 2tego przepisu termin 20 lat od dnia popełnienia przestępstwa, jeżeli szkoda wynika ze zbrodni lub występku, bez względu na to, kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie i osobie obowiązanej do jej naprawienia. Ocena zatem czy w realiach konkretnej sprawy roszczenie przedawnia się z upływem lat trzech, czy też lat dwudziestu jest uzależniona od tego, czy czyn sprawcy jest czynem niedozwolonym, czy też przestępstwem. Ustalenie takie może poczynić sąd cywilny, badając na podstawie przedstawionych dowodów i przy zastosowaniu kryteriów obiektywnych, czy sprawcy można przypisać winę. Oznacza to, że skierowane przeciwko Ubezpieczeniowemu Funduszowi(...)roszczenie pokrzywdzonego o naprawienie szkody wynikłej ze zbrodni lub występku, wyrządzonej w okolicznościach uzasadniających odpowiedzialność cywilną posiadacza pojazdu mechanicznego lub kierującego pojazdem mechanicznym, których tożsamości nie ustalono, ulega przedawnieniu na podstawieart. 4421§ 2 k.c. Sąd doszedł do przekonania, że zgromadzony materiał dowodowy nie daje żadnych podstaw do przyjęcia, by zachowanie nieznanego uczestnika przedmiotowego zdarzenia drogowego, w wyniku któregoW. T.poniósł śmierć, zakwalifikować jako przestępstwo. Konsekwencją braku podstaw do przyjęcia, że szkoda powstała w wyniku przestępstwa jest przyjęcie, że do określenia terminu przedawnienia roszczeń powódek będzie miał zastosowanie przepisart. 4421§ 1 k.p.c.Okolicznością nie budzącą wątpliwości jest, że o śmierciW. T.powódki dowiedziały się w dniu zdarzenia, tj. 9 listopada 2004 r. Również osoba zobowiązana do naprawienia szkody była powódkom znana co najmniej od grudnia 2005 r., kiedy pozwany wypłacił na rzecz żony poszkodowanego i jego dzieci stosowne odszkodowania, na którą to okoliczność pełnomocnik strony powodowej dołączył do pozwu pismo z dnia 8 grudnia 2005 r. Zdaniem Sądu w dacie zgłoszenia szkody przez powódki do Ubezpieczeniowego Funduszu(...)(w dniu 25 maja 2012 r.) roszczenie było przedawnione. Sąd oddalił zatem żądanie pozwu jako niezasadne. Sąd na podstawieart. 102 k.p.c.odstąpił od obciążania powódek kosztami procesu, powołując się na zasadę słuszności i biorąc pod uwagę ich aktualną sytuację majątkową i rodzinną. Apelację od powyższego wyroku wniosły powódki, zaskarżając przedmiotowy wyrok w całości. Domagały się jego zmiany i uwzględnienia powództwa lub uchylenia orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Nadto żądały rozpoznania przez sąd odwoławczy na zasadzieart. 380 k.p.c.postanowienia sądu I instancji z dnia 25 listopada 2014 r. oddalającego wniosek powódek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego psychologa na okoliczność cierpień powódek i krzywdy, jakiej doznały. Apelujące zarzuciły naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.: -art. 4421§ 1 k.c.poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że w niniejszej sprawie należy zastosować 3-letni termin przedawnienia, -art. 4422§ 2 k.c.w związku z art. 2 ustawy z 16 lutego 2007 r. zmieniającejk.c.poprzez jego niezastosowanie (przy czym zdaniem Sądu Apelacyjnego chodziło powódkom oart. 4421§ 2, bowiem nie istnieje przepisart. 4422k.c.), -art. 436 § 1w zw. zart. 435 § 1 k.c.poprzez błędne zastosowanie i oddalenie powództwa pomimo nieistnienia jednoznacznej przesłanki egzoneracyjnej wyłączającej odpowiedzialność kierującego pojazdem za spowodowanie wypadku i przyjęcie, że poszkodowany ponosi wyłączną winę za przedmiotowy wypadek, mimo że jedyną obiektywną przyczyną było najechanie na rowerzystę przez kierowcę samochodu. Zarzuciły także apelujące naruszenie przepisów prawa procesowego, mające wpływ na wynik sprawy, tj.: -art. 233 § 1 k.p.c.poprzez przekroczenie zasad swobodnej oceny dowodów i przyjęcie za udowodnione, iż w przedmiotowej sprawie nie zostało popełnione przestępstwo a także poprzez błędną ocenę dowodów z opinii biegłego i z dokumentów i przyjęcie, że rower poszkodowanego nie był prawidłowo oświetlony, -art. 278 § 1 k.p.c.poprzez niedopuszczenie dowodu z opinii biegłego psychologa, podczas gdy niezbędne było zasięgnięcie wiadomości specjalnych. Sąd Apelacyjny przyjął za własne ustalenia faktyczne poczynione przez sąd I instancji a nadto w oparciu o opinię biegłego, przeprowadzoną przez Sąd Okręgowy, ustalił, że: Bezpośrednią przyczyną zaistniałego wypadku było niewłaściwe, stwarzające na drodze sytuację niebezpieczną, zachowanie rowerzystyW. T., polegające na poruszaniu się nieoświetlonym rowerem po zmroku, w terenie nieoświetlonym. Rower poszkodowanego nie był wyposażony w wymagane przepisami prawa oświetlenie (światła pozycyjne i odblaskowe z przodu i tyłu), pomalowany był ciemnym lakierem a sam poszkodowany ubrany był w ciemne ubranie, które wraz z barwą roweru nie tworzyło odpowiedniego kontrastu z ciemną nawierzchnią jezdni ani z tłem otoczenia. Zamontowane na rowerze dodatkowe odblaski na pedałach, przy wysokości pedału wynoszącej około 23 mm, szerokości około 95 mm i rozmiarach światła 80 mm (szerokość), 15 mm (wysokość) z uwagi na rodzaj obuwia, jakie posiadł w dniu zdarzenia poszkodowany (typu mokasyn) mogły być zasłonięte przez obcasy butów, co także w dużym stopniu mogło ograniczać lub nawet pozbawiać możliwość ich oświetlenia i odbicia świateł nadjeżdżającego z tyłu pojazdu. W początkowej chwili zderzenia prędkość samochodu wynosiła ok. 50 km/h, przy założonej prędkości rowerzysty ok. 10 km/h. Zachowanie kierującego samochodem zależało od odległości, z jakiej miał on możliwość zorientowania się o obecności nieoświetlonego rowerzysty na jezdni oraz odległości i czasu, jakimi kierujący mógł dysponować dla wykonania manewrów obronnych w celu uniknięcia wypadku. Dostrzeżenie rowerzysty w okolicznościach niniejszej sprawy (brak oświetlenia ulicznego, ciemny ubiór rowerzysty, ciemna barwa lakieru roweru, brak koniecznego oświetlenia roweru, możliwość zasłonięcia odblasków na pedałach roweru przez obcasy butów poszkodowanego) możliwe było jedynie w światłach mijania samochodu, z odległości około 24 m. Kierujący samochodem mógł nie mieć możliwości uniknięcia wypadku, jednakże prawidłowo reagując na zagrożenie mógł mieć możliwość wytracenia prędkości uderzenia w rowerzystę (20 km /h), co mogło zmniejszyć skutki wypadku. Prędkość samochodu była dostosowana do panujących warunków. Powyższe okoliczności ustalić należało w oparciu o opinię biegłego; sąd I instancji zresztą zawarł w uzasadnieniu wyroku powyższe konkluzje, z tym, że uczynił to w ramach rozważań prawnych, tymczasem okoliczności te winny przede wszystkim stanowić część ustaleń faktycznych. Opinia biegłego nie budziła wątpliwości sądu, ocenę tę podziela także Sąd Apelacyjny. W oparciu o powyższe ustalenia Sąd Apelacyjny uznał, że apelacja powódek jest bezzasadna. W pierwszym rzędzie należy odnieść się do zarzutów powódek w zakresie oceny dowodów ustaleń faktycznych, a następnie do kwestionowanego przez powódki wniosku, iż w sprawie nie zostało popełnione przestępstwo. Okoliczność ta jest istotna, bowiem przesądza to o kwestii przedawnienia. Co do ustaleń faktycznych, zostały one poczynione prawidłowo, po przeprowadzeniu oceny dowodów zgodnie z obowiązującymi sąd zasadami. Sąd wyczerpująco odniósł się w swojej ocenie szczególnie do dowodu w postaci opinii biegłego. Opinii tej nie można postawić żadnych zarzutów. Nie można też przyjąć ani w oparciu o opinię, ani o pozostały materiał dowodowy, by – jak chcą tego apelujące – rower był wyposażony w oświetlenie i odblaski widoczne dla innych uczestników ruchu. Poczynione przez sąd ustalenia mają oparcie w opinii biegłego, który z kolei korzystał także z akt postępowania przygotowawczego. Kwestionowanie zaś ustaleń sądu nie może polegać na czynieniu własnych, odmiennych ustaleń, jeżeli nie można przy tym zarzucić sądowi braku logiki, naruszenia zasad doświadczenia życiowego lub pominięcia istotnych faktów. Materiał dowodowy, w tym opinia biegłego w części, w której dokonał on rekonstrukcji wypadku nie dały podstaw do przyjęcia, by prędkość samochodu była nadmierna. Ustalenie takie może być czynione przez sąd cywilny. W odniesieniu do przedmiotowego zdarzenia nie zapadł wyrok karny, który mógłby wiązać sąd na zasadzie określonej wart. 11 k.p.c., zatem nawet jeśli w aktach postępowania przygotowawczego pojawiło się takie stwierdzenie, to nie stoi ono na przeszkodzie powyższemu ustaleniu. Powódki wskazują na odpowiedzialność pozwanego, która zależna jest od wykazania podstaw odpowiedzialności cywilnej kierującego pojazdem mechanicznym, którego tożsamości nie ustalono. Ciężar dowodu spoczywa na powódkach (art. 6 k.c.i232 k.p.c.). W przypadku zderzenia pojazdu mechanicznego z rowerem podstawą odpowiedzialności posiadacza pojazdu w stosunku do poszkodowanego rowerzysty jestart. 436 § 1w zw. zart. 435 § 1 k.c., ponieważ, mimo iż niewątpliwie doszło do zderzenia dwóch uczestników ruchu drogowego, to rower nie jest pojazdem mechanicznym wprawianym w ruch za pomocą sił przyrody. Powyższe oznacza, że pozwany odpowiada za posiadacza pojazdu mechanicznego na zasadzie ryzyka. Zgodzić się należy jednak z sądem I instancji, że zgromadzony materiał dowodowy nie daje żadnych podstaw do przyjęcia, by zachowanie nieznanego kierowcy nieustalonego samochodu zakwalifikować jako przestępstwo, a zatem by w konsekwencji można było zastosować dłuższy termin przedawnienia. Argumentację sądu I instancji Sąd Apelacyjny podziela w całości, nie ma zatem potrzeby powtarzania jej w tym miejscu. Podkreślić należy jedynie, że materiał dowodowy wskazuje na to, iż bezpośrednią przyczyną wypadku było zachowanie rowerzysty. Skoro zaś powódki nie wykazały, by doszło w przedmiotowym zdarzeniu do przestępstwa, to konkluzja sądu, iż roszczenie powódek uległo przedawnieniu jest prawidłowa. Zastosowanie znajduje bowiemart. 4421§ 1 k.c.i trzyletni termin przedawnienia, liczony od daty wskazanej przez Sąd Okręgowy. Wywody prawne sądu I instancji dotyczące obowiązujących w tej kwestii przepisów są prawidłowe. Wobec powyższego słusznie oddalił sąd I instancji wniosek dowodowy o opinię biegłego psychologa. Pomijając już okoliczność, że rozmiar cierpień i krzywdy może być ustalony przez sąd bez korzystania z takiego dowodu, to przede wszystkim w sytuacji, w której roszczenie zostało uznane za przedawnione nie ma uzasadnienia dla badania rozmiaru krzywdy. Apelacja jako bezzasadna uległa zatem oddaleniu na podstawieart. 385 k.p.c. O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawieart. 102 k.p.c.Sąd Apelacyjny przyjął, że należy zastosować zasadę słuszności, a to wobec sytuacji rodzinnej i materialnej powódek oraz szczególnych okoliczności wynikających z drastycznej utraty osoby bliskiej, które to zdarzenie stało się podstawą wysuwanych roszczeń. SSA Barbara Baran SSA Sławomir Jamróg SSA Robert Jurga

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Krakowie date: '2016-02-18' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Sławomir Jamróg - Barbara Baran - Robert Jurga legal_bases: - art. 435 oraz 415 k.c. - art. 233 § 1 k.p.c. recorder: st.sekr.sądowy Beata Lech signature: I ACa 1618/15 ```

155020150002021_IV_U_000130_2014_Uz_2014-09-16_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IV U 130/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 września 2014 roku Sąd Rejonowy w Świdnicy IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie : Przewodniczący: SSR Teresa Maślukiewicz Protokolant : Katarzyna Zych po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 września 2014 roku wŚ. sprawy z odwołaniaM. S. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wW. z dnia(...), znak:(...) o jednorazowe odszkodowanie z tytułu choroby zawodowej po zmarłym I oddala odwołanie; II zasądza odM. S.na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wW.kwotę 120 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. UZASADNIENIE M. S.odwołała się od decyzji o odmowie przyznania jednorazowego odszkodowania z tytułu śmierci mężaE. S. (1)w związku z chorobą zawodową i wniosła o przyznanie jej należnych świadczeń. W uzasadnieniu odwołania podała m. in., że zmarły od 1984r. w związku z rozpoznaniem choroby zawodowej – pylica górników kopalni węgla- był leczony przewlekle ambulatoryjnie i na oddziale wewnętrznym szpitala wN.- ostatnio(...)nastąpił zgon. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wW.wniósł o oddalenie odwołania i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 120 zł uzasadniając to m. in. tym, że komisja lekarska ZUS orzeczeniem z dnia(...)nie ustaliła związku śmierci z chorobą zawodową męża odwołującej się, zatem brak prawa do świadczenia. Sąd ustalił: ZmarłyE. S. (1)był zatrudniony wKWK (...)od(...)na stanowisku ładowacza. Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny wW.decyzją z(...)stwierdził, że uE. S. (1)występuje choroba zawodowa- pylica płuc. Choroba zawodowa spowodowała długotrwały uszczerbek na zdrowiu – 50% -stwierdzony orzeczeniem(...)z(...)Zaliczono zmarłego do III grupy inwalidzkiej a w 1991r. do II grupy i orzeczono całkowitą niezdolność do pracy. Od 1972r. pozostawał pod opieką PoradniP.. W dniu(...)E. S. (1)zmarł. Przyczyną zgonu była: -przewlekła niewydolność oddechowa (przyczyna wyjściowa), -przewlekła niewydolność nerek (przyczyna wtórna), -niewydolność sercowo- oddechowa ( przyczyna bezpośrednia). Lekarz orzecznik ZUS w dniu(...)ustalił brak związku śmierciE. S.z chorobą zawodową. Komisja lekarska ZUS w dniu(...)ustaliła brak związku śmierciE. S.z chorobą zawodową. Decyzją z(...)organ rentowy odmówiłM. S.prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu zgonu męża w związku z chorobą zawodową, od której odwołała się. Dowód: dokumenty, orzeczenia lekarza orzecznika ZUS, Komisji lekarskiej ZUS, decyzje z(...)w aktach ZUS- w załączeniu. Biegły sądowy pulmonolog orzekł, że choroba zawodowa – pylica płuc nie pozostaje w związku przyczynowym ze zgonemE. S. (1). Pylica płuc nie była przyczyną ani współprzyczyną zgonu. Dowód: -opinia biegłego pulmonologa-k. 22-23; -opinia uzupełniająca –k.42. Sąd zważył: Odwołanie jest bezzasadne. Zgonie zart. 13 ust. 1 ustawy z dnia 30.10.2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych(tekst jednolity DZ.U. z 2009r. Nr 167, poz. 1322 z póżn. zm.), członkom rodziny ubezpieczonego, który zmarł wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, przysługuje jednorazowe odszkodowanie. Odszkodowanie to przysługuje również w razie śmierci wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej rencisty, który był uprawniony do renty z ubezpieczenia wypadkowego. Bezsporne w sprawie było, że uE. S. (1)rozpoznano chorobę zawodową- pylicę płuc oraz, że zmarł on(...) Sporne pozostawało, czy choroba zawodową była przyczyną bądź współprzyczyną zgonu. Lekarz orzecznik ZUS, członkowie komisji lekarskiej ZUS zgodnie ustalili brak związku pomiędzy chorobą zawodową a przyczyną zgonuE. S.. Biegły sądowy specjalista pulmonolog – po analizie dokumentacji medycznej zgromadzonej w sprawie- ustalił, iż choroba zawodowa nie była przyczyną ani współprzyczyną zgonu. Pylica płuc przebiegała łagodnie, bez progresji i zmian radiologicznych, których stopień zaawansowania był niewielki. Pylica płuc nie powodowała istotnych zaburzeń wydolności układu oddechowego. Nie rozpoznano uE. S.niewydolności oddechowej, nie stosowano leków oskrzelowych w trakcie leczenia szpitalnego ani ambulatoryjnie. Przyczyną zmian chorobowych serca był postępujący proces miażdżycowy. Pylica płuc nie powodowała gorszego przebiegu schorzeń układu sercowo- naczyniowego ani nie wpływała na wydolność nerek. Przyczyną zgonu była przewlekła niewydolność nerek oraz rozpoznany w 2006r. guz trzustki (którego leczenia operacyjnego chory odmówił), które spowodowały pogłębiającą się niewydolność krążenia, a w konsekwencji zgon. Sąd w całości dał wiarę opiniom biegłego pulmonologa albowiem są pełne, jasne, pozbawione wewnętrznych sprzeczności i dostatecznie wyjaśniły wszystkie okoliczności mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia. Strona powodowa nie wykazała zaś, że opinia jest rażąco wadliwa lub w sposób oczywisty błędna. W opinii uzupełniającej biegły odniósł się szczegółowo do zastrzeżeń powódki, wykazując całkowitą ich bezzasadność. Sąd oddalił wniosek dowodowy pełnomocnika powódki zgłoszony do protokołu rozprawy(...)o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego- specjalisty chorób zawodowych albowiem okoliczności, na które dowód ten miałby zostać przeprowadzony, wyjaśnione zostały dostatecznie przez biegłego pulmonologa. Wniosek zmierzał wyłącznie do przewlekłości postępowania a nie do wyjaśnienia okoliczności sprawy. Zgodnie z utrwalonym już orzecznictwem Sądu Najwyższego i poglądami doktryny zasada kontradyktoryjności nie oznacza obowiązku Sądu uwzględnienia wszelkich wniosków dowodowych zgłaszanych przez strony, lecz tylko takich, które przyczyniają się do rozstrzygnięcia istotnych okoliczności sprawy. (...)dowodowa strony nie może polegać na bezpodstawnym składaniu wniosków dowodowych zmierzających jedynie do przedłużenia procesu, wnioski te muszą być poparte konkretnymi, obiektywnymi okolicznościami, które je uzasadniają. Sąd ma uprawnienie a nie obowiązek dopuszczenia dalszych dowodów. Potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii. Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszych biegłych tylko wtedy, gdy zachodzi tego potrzeba , a więc wówczas gdy opinia złożona już do spawy zawiera istotne braki, względnie nie wyjaśnia istotnych okoliczności. Taka sytuacja nie miała miejsca w niniejszej sprawie. Mając powyższe na uwadze na mocyart. 47714§ 1 kpcodwołanie oddalono. Orzeczenie o kasztach zastępstwa procesowego znajduje oparcie wart. 98 kpcw zw. z § 11 ust. 2 i § 2 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych… (tekst jednolity DZ.U. z 2013r., poz. 490).

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Świdnicy date: '2014-09-10' department_name: IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Teresa Maślukiewicz legal_bases: - art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 30.10.2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych - art. 98 kpc recorder: Katarzyna Zych signature: IV U 130/14 ```

154505300005506_XI_W_006759_2013_Uz_2014-05-20_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt XI W 6759/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 20 maja 2014 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie, XI Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: SSR Michał Kowalski Protokolant: Aleksandra Szustakiewicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 20 marca 2014 roku, 20 maja 2014wW. sprawy przeciwkoP. T. synowiA.iE.z domuW. urodzonemu (...)wW. obwinionemu o to, że: 1 w dniu 2 czerwca 2013 roku ok. godz. 16:45 wW.przyul. (...)na terenieS.Klubu (...)w czasie trwania imprezy masowej, tj. meczu piłki nożnej pomiędzy drużynami „(...)” a „(...)” nie wykonał polecenia porządkowego wydanego przez pracownika służby porządkowej, wydanego na podstawie regulaminu obiektu, tj. zejścia z ogrodzenia okalającego płytę boiska, tj. o czyn z art. 54 ust. 1 ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych, 2 w tym samym miejscu i czasie przebywał w miejscu nieprzeznaczonym dla publiczności, tj. na ogrodzeniu okalającym płytę boiska, tj. o czyn z art. 54 ust. 2 pkt 1 ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych, I obwinionegoP. T.uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów: zpunktu 1– stanowiącego wykroczenie zart. 54 ust. 1 ustawy z dnia 20 marca 2009 roku o bezpieczeństwie imprez masowych, zpunktu 2– stanowiącego wykroczenie zart. 54 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 20 marca 2009 roku o bezpieczeństwie imprez masowychi za to na podstawie wskazanych przepisów skazuje go, a na podstawieart. 54 ust. 1 ustawy z dnia 20 marca 2009 roku o bezpieczeństwie imprez masowychw zw. zart. 9 § 2kw,art. 24 § 1 i 3kw wymierza obwinionemu łącznie karę grzywny w wysokości 2000 (dwa tysiące) złotych; II na podstawieart. 65 ust. 2 ustawy z dnia 20 marca 2009 roku o bezpieczeństwie imprez masowychorzeka wobec obwinionego środek karny zakazu wstępu na imprezę masową na okres 2 (dwóch) lat; III płytę DVD-R opisaną w wykazie dowodów rzeczowych na karcie 24 pozostawia w aktach sprawy; IV na podstawieart. 624 § 1 kpkw zw. zart. 119 kpwzwalnia obwinionego w całości od zapłaty kosztów postępowania i określa, że ponosi je Skarb Państwa. Sygn. akt XI W 6759/13 UZASADNIENIE Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 2 czerwca 2013 roku około godziny 16.45 obwinionyP. T.przebywał na stadionie(...)wW.przul. (...), gdzie odbywała się sportowa impreza masowa – mecz piłki nożnej pomiędzy drużynami „(...)” a „(...)”. Podczas trwania przedmiotowego meczu obwiniony wspiął się na ogrodzenie okalające płytę boiska i siedział na jego szczycie. Na płocie siedziały także inne osoby –Ł. W.,P. S.,D. S.. ObwinionyP. T.- słysząc wezwania - nie reagował na polecenia wydawane przez pracowników służby porządkowej, w tymD. Z., który wezwał go słownie i gestem do zejścia z ogrodzenia. Obwiniony nie wykonał polecenia porządkowego wydanego przez pracownika służby porządkowej – nie zszedł z ogrodzenia. Zgodnie z regulaminem dotyczącym imprez masowych – meczów piłki nożnej, organizowanych na terenie przedmiotowego stadionu przyul. (...)wW.– uczestnik takiej imprezy masowej – meczu piłki nożnej obowiązany jest stosować się do poleceń porządkowych wydawanych przez służby porządkowe i służby informacyjne (§ 3 ust. 1 lit f). Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody: 1 częściowo wyjaśnienia obwinionegoP. T.: k. 54, 2 zeznania świadków: -D. Z.: k. 2, 54-55, -G. Z.: k. 9v, 55, -Ł. W.: k. 78, 3. notatkę urzędową: k. 6, 4. zdjęcia: k. 4-5, 7-8, 17-20, 5. regulamin – k. 11-14, 6. protokół oględzin – k. 15-16. ObwinionyP. T.przyznał się do przebywania w trakcie meczu na parkanie ogrodzenia. Wyjaśnił jednocześnie, że w trakcie przedmiotowego meczu ochrona nie interweniowała w stosunku do niego i nie pouczała go o zejście z parkanu. Nikt do niego nie podchodził. Nie słyszał takiej komendy. Był bardzo głośny doping. Słyszał wulgarną konwersację między pracownikiem służby porządkowej a innym kibicem siedzącym na płocie. Nie słyszał, żeby ten pracownik mówił, aby kibic schodził; mówił, żeby nie przeskakiwał na drugą stronę (k. 54). Sąd zważył, co następuje: Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego jedynie częściowo - w zakresie w jakim przyznał on, że trakcie przedmiotowego meczu wspiął się i przebywał na ogrodzeniu okalającym płytę boiska. Jest to okoliczność bezsporna. Potwierdzają ją w szczególności zdjęcia, na których obwiniony rozpoznał swój wizerunek (k. 8). Nie zasługiwały natomiast na wiarę wyjaśnienia obwinionego, w których wskazywał on, że nie był informowany ani pouczany przez pracowników służby porządkowej o konieczności zejścia z ogrodzenia. Wyjaśnienia te stanowią jedynie przyjętą przez obwinionego linię obrony, zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności za zarzucane mu wykroczenie. W judykaturze wskazuje się, iż prawem obwinionego jest złożenie w sprawie takich wyjaśnień, jakie uznaje za najbardziej korzystne z punktu widzenia swojej obrony – może skutecznie realizować swoje uprawnienia procesowe (a Sąd zobowiązany jest interpretować je zgodnie z zasadąin dubio pro reo) do czasu, gdy nie popadnie w sprzeczność z obiektywnie ustalonymi w oparciuo przeprowadzone dowody faktami, wskazaniami wiedzyi doświadczenia życiowego (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 28 stycznia 1998 r., II AKa 230/97, OSA z 1999 r., nr 11-12, poz.89). Wyjaśnienia obwinionego we wskazanym zakresie stoją w sprzeczności przede wszystkim z zeznaniami świadkaD. Z., który jako pracownik służby porządkowej wydawał kibicom siedzącym na ogrodzeniu polecenie zejścia z niego. Zeznania świadkaD. Z.są w ocenie Sądu w pełni wiarygodne - cechują się konsekwencją, są logiczne, jasne i nie zawierają sprzeczności, są nadto zgodne z doświadczeniem życiowym. Świadek ten zeznał m.in., iż kibice znajdujący się na parkanie (w tym obwiniony) byli wielokrotnie upominani przez pracowników o konieczności zejścia, jednak nie stosowali się do poleceń. W konsekwencji świadek podjął samodzielną próbę skutecznego pouczenia kibiców, kierując w ich stronę polecenia zejścia z ogrodzenia, gestykulując przy tym w sposób adekwatny do treści poleceń. Świadek wskazał przy tym, że jego komunikaty były z pewnością przez kibiców słyszane, gdyż zarówno słowami, jak i gestami dawali mu do zrozumienia, że wiedzą o co chodzi. Wiarygodne są zeznania świadkaG. Z.– funkcjonariusza Policji, który przeprowadzał oględziny monitoringu i rozpoznał kibiców siedzących na ogrodzeniu, w tymP. T.– jest to okoliczność niekwestionowana przez obwinionego. ZeznaniaŁ. W.nie przyczyniły się istotnie do poczynienia przez Sąd ustaleń faktycznych, z uwagi na ich lakoniczność i niepamięć świadka. Potwierdził on, że siedział w trakcie przedmiotowego meczu na ogrodzeniu. Z uwagi na upływ czasu, nie pamiętał on, czy ktoś ze służby porządkowej podchodził i mówił, żeby zeszli. Zauważyć w tym miejscu należy, iżŁ. W.został prawomocnie skazany wyrokiem tut. Sądu za tożsame wykroczenia, jakie są przedmiotem rozpoznania Sądu w sprawie niniejszej przeciwkoP. T.(wyrok z dnia 11 października 2013 roku, sygn. akt XI W 6761/13 - k. 67-68). P. S.iD. S.odmówili składania zeznań w trybieart. 182 § 3 kpk. Sąd obdarzył wiarą zdjęcia, protokoły i dokumenty, które zostały uznane na rozprawie za ujawnione. Nie zachodzą bowiem żadne okoliczności, które mogłyby podważyć ich wiarygodność, a podczas rozprawy żadna ze stron ich nie zakwestionowała. Przepisart. 54 ust. 1 ustawy z dnia 20 marca 2009 roku o bezpieczeństwie imprez masowychstanowi, że kto nie wykonuje polecenia porządkowego, wydanego na podstawie ustawy, regulaminu obiektu (terenu) lub regulaminu imprezy masowej przez służby porządkowe lub służby informacyjne, podlega karze ograniczenia wolności albo grzywny nie niższej niż 2000 zł. Zgodnie z art. 54 ust. 2 pkt 1 tejże ustawy - tej samej karze podlega kto w czasie trwania imprezy masowej przebywa w miejscu nieprzeznaczonym dla publiczności. W myśl § 3 ust. 1 lit f cytowanego wcześniej Regulaminu - obwiniony był obowiązany stosować się do poleceń porządkowych wydawanych przez służby porządkowe. W ocenie Sądu analiza całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie niniejszej pozwala na ustalenie, że obwiniony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona obu zarzucanych mu wykroczeń. Zasadnym jest twierdzenie, iż obwiniony jest sprawcą wykroczeń, a nie jedynie czynów zabronionych. Jego czyny są bezprawne (naruszają normy sankcjonowane i nie zostały popełnionew okolicznościach wyłączających bezprawność), karalne (realizują wszystkie znamiona czynu zabronionego i nie zostały popełnionew okolicznościach wyłączających bezprawność), karygodne (są czynami społecznie szkodliwymi), są to również czyny zawinione przez obwinionego (popełnione w sytuacji, w której sprawca mógł postąpić zgodnie z nakazem zawartym w normie prawnej, nie zachodziw stosunku do niego żadna z ustawowych lub pozaustawowych okoliczności wyłączających winę). Stopień zawinienia wyznaczają: rozpoznawalność sytuacji – zarówno w sferze faktycznej, jaki w płaszczyźnie jej prawnego wartościowania, możliwość przeprowadzenia prawidłowego procesu motywacyjnego i podjęcie decyzji o postąpieniu zgodnie z nakazem prawa oraz zdolność do pokierowania swoim postępowaniem. Ocena tych okoliczności prowadzi do wniosku, iż obwinionemu można postawić zarzut, że w czasie swojego bezprawnego, karalnego i społecznie szkodliwego czynu nie dał posłuchu normie prawnej. Wymierzając – na podstawie art. 9 § 2 kw łącznie - karę obwinionemuP. T., Sąd kierował się ustawowymi dyrektywami jej wymiaru określonymi w art. 33 kw. W przekonaniu Sądu orzeczona kara w swojej dolegliwości nie przekracza stopnia winy obwinionego i jest adekwatna do stopnia wymagalności zachowania zgodnego z prawem w odniesieniu do realiów sprawy. Stopień społecznej szkodliwości czynów był znaczny. Mają na to wpływ zwłaszcza wartość naruszonego dobra w postaci bezpieczeństwa imprez masowych oraz sposób działania sprawcy, który świadomie ignorował wezwania pracownika służb porządkowych do zachowania zgodnego z prawem. Wymierzając karę obwinionemu, Sąd miał równocześnie na uwadze właściwości, warunki osobiste i majątkowe obwinionego, jego stosunki rodzinne, ustabilizowany sposób życia przed popełnieniem wykroczenia, w tym okoliczność, że obwiniony jest osobą niekaraną za przestępstwa (informacja zK.– k. 49). Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, iż orzeczona wobec obwinionego kara grzywny w minimalnym ustawowym wymiarze 2000 zł – przy uwzględnieniu wysokości dochodów obwinionego, (2200 zł miesięcznie) – jest sprawiedliwa. Sąd, wymierzając obwinionemu karę, miał na uwadze cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara ma osiągnąć wobec obwinionego, a także miał na względzie, aby kara była sprawiedliwa w odbiorze społecznym i zrealizowała cele prewencji ogólnej. Jednocześnie Sąd orzekł wobec obwinionego środek karny w postaci zakazu wstępu na imprezę masową na okres 2 lat. Zgodnie z art. 65 ust. 2 ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych orzeczenie przedmiotowego środka jest obligatoryjne w przypadku ukarania za wykroczenia określone w art. 54 przedmiotowej ustawy. Sąd uznał przy tym - mając na uwadze względy wskazane powyżej - że właściwym w realiach niniejszej sprawy czasem trwania zakazu będzie okres 2 lat, a więc minimalny okres jego stosowania przewidziany ustawą (Sąd może stosować ten środek karny na okres do 6 lat). Płytę z zapisem z monitoringu pozostawiono w aktach sprawy. O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawieart. 624 § 1 kpkw zw. zart. 119 kpw, zwalniając obwinionego w całości od ich zapłaty – z uwagi na konieczność uiszczenia przez obwinionego grzywny w kwocie 2000 zł.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie date: '2014-05-20' department_name: XI Wydział Karny judges: - Michał Kowalski legal_bases: - art. 54 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 20 marca 2009 roku o bezpieczeństwie imprez masowych - art. 624 § 1 kpk - art. 119 kpw recorder: Aleksandra Szustakiewicz signature: XI W 6759/13 ```

153015000000503_I_C_000433_2018_Uz_2018-12-20_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt. I C 433/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 20 grudnia 2018 r. Sąd Okręgowy w Siedlcach Wydział I Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: SSO Małgorzata Chomiuk Protokolant: sekretarka Angelika Kwiatkowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 grudnia 2018 r. w Siedlcach sprawy z powództwaW. L. przeciwkoJ. N.,R. G. (1) o ochronę dóbr osobistych i zadośćuczynienie I oddala powództwo, II odstępuje od obciążaniaW. L.obowiązkiem zapłaty na rzeczJ. N.iR. G. (1)kosztów procesu, III odstępuje od obciążaniaW. L.obowiązkiem zapłaty na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Siedlcach nieuiszczonych kosztów sądowych. I C 433/18 UZASADNIENIE W. L.wniósł o zasądzenie na jego rzecz odB. C.- komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w Warszawie,J. N.– radcy prawnego zP.,R. G. (1)– burmistrza miasta i gminy wŁ.kwot po 500.000 zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych poprzez wielokrotne, niezgodne z prawem, nieludzkie, niegodne urzędnika i funkcjonariusza publicznego działania wykonywane pod przykryciem prawa i praworządności oraz z wykorzystaniem pełnionych urzędów zaufania obywatelskiego i publicznego. Ponadto powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanych zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu swego powództwaW. L.zarzucił pozwanym, że działając w pełni świadomie, w absolutnym poczuciu bezprawności tego działania, naruszając powagę i godność pełnionych funkcji i urzędów a nawet to wykorzystując, chcieli i nadal chcą wyłudzić od niego pieniądze. Przede wszystkim jednak pozwani chcieli powoda upokorzyć, poniżyć. Zdaniem powoda, pozwani działając wspólnie i w porozumieniu, w grudniu 2017 roku, wykorzystali uchylony w dniu 31 maja 2017 roku postanowieniem Sądu Okręgowego w Siedlcach (VCz 373/17) nakaz zapłaty wydany w postępowaniu upominawczym o sygn. akt. I C 228/16 wydany przez Sąd Rejonowy w Węgrowie. Tym nieaktualnym od pół roku nakazem, pozwani usiłowali wyłudzić od powoda kwotę 77.7445,52 zł. Raz na podstawie wezwania do zapłaty z dnia 11 grudnia 2017 r., drugi raz w oparciu o postanowienie kilka dni później. Powód wskazał, że pozwani drwili i kpili z jego osoby, czuł się na skutek ich zachowania bezbronny i osaczony. Zdaniem powoda jego żądanie finansowe, choć po części pozwoli na naprawienie i kompensację przeżytego upokorzenia i doznanej krzywdy. W odpowiedzi na pozewR. G. (1)wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na jego rzecz zwrotu poniesionych kosztów procesu. W uzasadnieniu swego stanowiska wskazał, że w postępowaniu sądowym, którego dotyczą zarzuty powoda, GminaŁ.była reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika – radcę prawnegoJ. N., któremu pozwany jako burmistrz powierzył prowadzenie spraw sądowych, w tym egzekucyjnych gminy. Udział pozwanego w tej sprawie ograniczał się jedynie do powielania w imieniu GminyŁ.stanowiska zajętego przez pełnomocnika. Przy czym kontakt pomiędzy pozwanym a powodem, przede wszystkim korespondencyjny, nie przekroczył zwyczajowo przyjętych w tego typu sprawach granic. W odpowiedzi na pozewJ. N.wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na jego rzecz zwrotu poniesionych kosztów procesu. W uzasadnieniu swego stanowiska pozwany wskazał, że w przedmiotowej sprawie nie doszło do naruszenia dóbr osobistych powoda, a tym samym jego roszczenie o zasądzenie zadośćuczynienia jest bezpodstawne. Pozwany przedstawił stan faktyczny w sprawie prowadzonej przed Sądem Rejonowym w Węgrowie pod sygn. akt INc 228/16. Pozwany wskazał, że prowadzone wobec powoda na skutek wydanego nakazu zapłaty postępowanie egzekucyjne zostało umorzone postanowieniem z dnia 27.12.2017 r wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji. W ramach podjętych przez komornika czynności nie wyegzekwowano na rzecz wierzyciela żadnych należności. Pozwany wskazał, że zarówno wierzyciel GminaŁ., jak i pełnomocnik wierzyciela wszczynając postępowanie egzekucyjne, a wcześniej sądowe działali zgodnie z prawem. Wierzyciel dysponował wówczas tytułem wykonawczym przeciwko dłużnikowi. Pozwany wskazał, że żaden przepis prawa nie nakazuje wierzycielowi złożenia wniosku o umorzenie postępowania egzekucyjnego po uzyskaniu wiedzy odnośnie utraty mocy nakazu zapłaty na etapie postępowania egzekucyjnego. Wniosek o umorzenie egzekucji może złożyć także sam dłużnik. Powód nie poinformował komornika o utracie mocy nakazu zapłaty. Pozwany podniósł, że po stronie powoda na skutek działań wierzyciela nie powstała żadna szkoda. Pozwany wskazał, że nie miał osobistej styczności z powodem. Wszelka korespondencja kierowana z kancelarii do powoda wysyłana była w imieniu i na podstawie pełnomocnictwa udzielonego przez GminęŁ.. Korespondencja dotyczyła wyłącznie prowadzonego postępowania, a jej treść nie odbiegała od standardowych kontaktów pełnomocnika wierzyciela z dłużnikiem. W odpowiedzi na pozewB. C.wniosła o oddalenie powództwa. W uzasadnieniu swego stanowiska wskazała, że postępowanie w tej sprawie prowadzone było zgodnie z wnioskiem wierzyciela na podstawie wystawionego przez Sąd Rejonowy w Węgrowie tytułu wykonawczego. Pozwana wskazała, że jako komornik nie miała uprawnień, aby zaniechać dokonania czynności wnioskowanych przez wierzyciela wobec formalnej poprawności wniosku. W toku prowadzonego postępowania egzekucyjnego ustalono brak majątku dłużnika podlegającego egzekucji, nie wyegzekwowano żadnych środków pieniężnych od dłużnika. Z uwagi na bezskuteczność postępowania egzekucyjnego (brak majątku do egzekucji) komornik umorzył postępowanie postanowieniem z dnia 27.12.2017 r. Pozwana wskazała, że w trakcie postępowania żadna ze stron nie poinformowała organu egzekucyjnego o utracie mocy tytułu wykonawczego. Pozwana wskazała, że postępowanie egzekucyjne było przeprowadzone prawidłowo i zgodnie z aktualnym stanem prawnym. Organ egzekucyjny w żaden sposób nie dopuścił się nadużyć, a tym bardziej z uwagi na umorzenie bezskuteczne, nie naraził powoda na szkodę. Podczas rozprawy w dniu 14 grudnia 2018 rW. L.cofnął swoje powództwo i zrzekł się roszczenia w stosunku doB. C.. Pozwana nie oponowała cofnięciu pozwu. Z uwagi na stanowisko powoda Sąd postanowieniem z dnia 14 grudnia 2018 r umorzył postępowanie w sprawie w stosunku doB. C.. Sąd ustalił, co następuje: Pozwem z dnia 20.05.2016 r GminaŁ.wniosła o zasądzenie odW. L.iS. S.solidarnie kwoty 46.791,64 zł. wraz z ustawowymi odsetkami. W dniu 9 czerwca 2016 r Sąd Rejonowy w Węgrowie w sprawie pod sygn. akt INc 228/16 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, uwzględniając w całości powództwo GminyŁ.. W dniu 19 października 2016 r powód reprezentowany przez pełnomocnika radcę prawnegoJ. N.wniósł o nadanie klauzuli wykonalności wydanemu nakazowi zapłaty. Na zarządzenie sędziego z dnia 20.10.2016 r uwzględniono wniosek pełnomocnika powoda i nakaz zapłaty został opatrzony klauzulą wykonalności. Na podstawie wniosku wierzyciela z dnia 9.11.2016 r Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym dla m. st. Warszawy w WarszawieB. C.wszczęła postępowanie egzekucyjne zasądzonych nakazem należności. Pismem z dnia 15.02.2017 rW. L.wniósł o przywrócenie terminu do złożenia sprzeciwu od wydanego w dniu 9 czerwca 2016 r nakazu zapłaty. Do wniosku został załączony sprzeciw od nakazu zapłaty. Postanowieniem z dnia 9 marca 2017 r Sąd Rejonowy w Węgrowie oddalił wniosekW. L.o przywrócenie terminu do złożenia sprzeciwu od nakazu zapłaty wydanego w dniu 9 czerwca 2016 r. Postanowieniem z dnia 9 marca 2017 Sąd Rejonowy w Węgrowie na podstawieart. 504 § 1 k.p.c.odrzucił sprzeciw od nakazu zapłaty z dnia 9 czerwca 2016 r złożony przezW. L.. Na skutek zażaleniaW. L.Sąd Okręgowy w Siedlcach postanowieniem z dnia 31 maja 2017r uchylił zaskarżone postanowienie. Odpis tego postanowienia pełnomocnik GminyŁ.radca prawnyJ. N.otrzymał w dniu 03.07.2017 r. Pismem z dnia 31.05.2017 r Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym dla m. st. Warszawy w WarszawieB. C.zawiadomiła wierzyciela o bezskuteczności egzekucji oraz jej prawdopodobnym umorzeniu w trybieart. 824 § 1 pkt. 3 k.p.c.W grudniu 2017 r powód otrzymał od Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla m. st. Warszawy w WarszawieB. C.wezwanie do zapłaty należności wynikającej z nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy w Węgrowie w dniu 09.06.2016 r. W odpowiedziW. L.złożył skargę na czynności komornika sądowego pismem z dnia 21.12.2017 r. Postanowieniem z dnia 27.12.2017 r umorzono postępowanie egzekucyjne w przedmiotowej sprawie wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji. Tytuł wykonawczy został zwrócony wierzycielowi. W odpowiedzi na wydane postanowienieW. L.pismem z dnia 14.01.2018 r. złożył skargę na czynności komornika sądowego. (dokumenty z akt sprawy prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Węgrowie pod sygn. Akt IC 1063/17 k. 45 - 72, nakaz zapłaty opatrzony klauzulą wykonalności k. 81 – 83, dowód doręczenia odpisu postanowienia wydanego przez Sąd Okręgowy w Siedlcach pozwanemuJ. N.k. 89, pismo komornika sądowego z dnia 31.05.2017 r. k. 90 – 91, wezwanie do zapłaty k. 10, postanowienie o umorzeniu egzekucji k. 12, skarga na czynności komornika k. 13, wyjaśnieniaW. L.składane w toku sprawy, wyjaśnieniaB. C.składane w toku sprawy) Sąd zważył, co następuje: Jak wynika z treści pozwuW. L.domaga się zasądzenia zadośćuczynienia za naruszenie przez pozwanychJ. N.iR. G. (1)dóbr osobistych poprzez wielokrotne, niezgodne z prawem, nieludzkie, niegodne urzędnika i funkcjonariusza publicznego działania wykonywane pod przykryciem prawa i praworządności oraz z wykorzystaniem pełnionych urzędów zaufania obywatelskiego i publicznego. Powód wskazywał, że na skutek działań pozwanych została naruszona jego godność. Zgodnie z treściąart. 24 k.c.osoba, której dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania chyba, że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie w odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie można również żądać zadośćuczynienia pieniężnego, a w sytuacji, kiedy wskutek naruszenia dobra osobistego została wyrządzona szkoda majątkowa, poszkodowany może żądać jej naprawienia na zasadach ogólnych. W postępowaniu prowadzonym w oparciu o treśćart. 24 k.c.Sąd przede wszystkim powinien ustalić, czy doszło do naruszenia dóbr osobistych i dopiero w razie pozytywnego rozstrzygnięcia tej kwestii powinien ocenić, czy działanie pozwanego naruszyciela było bezprawne. Od pozytywnej oceny tego elementu uzależnione jest to, czy poszkodowanemu przysługuje prawo do żądania zadośćuczynienia. Podkreślić należy, że przy ocenie, czy doszło do naruszenia dobra osobistego, decydujące znaczenie ma to, jaką reakcję wywołuje naruszenie konkretnego dobra osobistego w społeczeństwie, a nie subiektywne odczucie danej osoby, która domaga się ochrony prawnej (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 marca 1997 r., III CKN 33/97). Katalog dóbr osobistych, ujęty został w treściart. 23 k.c.Ma on charakter otwarty, a doktryna i judykatura wskazują kolejne dobra osobiste w miarę rozwoju stosunków społecznych. Do kategorii podstawowych dóbr osobistych podlegających ochronie należą w szczególności zdrowie, godność osobista, cześć, dobre imię. Godność człowieka konkretyzuje się w poczuciu własnej wartości i oczekiwaniu szacunku ze strony innych ludzi, a miernikiem oceny, czy doszło do naruszenia godności jest przede wszystkim stanowisko opinii publicznej, będącej wyrazem poglądów powszechnie przyjętych i akceptowanych przez społeczeństwo w danym czasie i miejscu, a wzorców, które powinny stanowić docelowy punkt odniesienia dokonywanej oceny, dostarczają zapatrywania rozsądnie i uczciwie myślących ludzi (tak: wyroki Sądu Najwyższego z dnia 25 kwietnia 1989 r., I CR 143/89; z dnia 4 kwietnia 2001 r., III CKN 323/00). W przedmiotowej sprawie powód domagając się od pozwanych zadośćuczynienia wskazywał, że zachowania pozwanych w sposób bezpośredni naruszyły jego godność.W. L.wskazuje, że postępowanie egzekucyjne było wobec niego prowadzone w sposób bezprawny. Tytuł wykonawczy został uchylony z uwagi na treść postanowienia Sądu Okręgowego w Siedlcach z dnia 31.05.2017 r. Mimo to wierzyciel nie zawiadomił komornika sądowego o powyższym i nie wniósł o umorzenie postępowania egzekucyjnego. Z poczynionych w tej sprawie ustaleń wynika, że wierzyciel i jego pełnomocnik nie zawiadomili komornika sądowego o skutecznym wniesieniu sprzeciwu przezW. L.od wydanego nakazu zapłaty. Obowiązek taki nie wynika wprost z przepisów postępowania cywilnego. Jednak to wierzyciel jest głównym dysponentem postępowania egzekucyjnego, zawsze może zadecydować o jego umorzeniu. Zgodnie z treściąart. 825 pkt. 2 k.p.c.w brzmieniu obowiązującym w dacie umorzenia postępowania egzekucyjnego, organ egzekucyjny umarzał postępowanie w całości lub części na wniosek, jeżeli orzeczenie, na którym oparto klauzulę wykonalności zostało uchylone lub utraciło moc. Przepis ten dotyczył m.in. nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu upominawczym. Wniosek o umorzenie postępowania w tej sprawie powinien i mógł złożyć wierzyciel osobiście lub poprzez swego pełnomocnika. Powód jako dłużnik również był uprawniony do złożenia takiego wniosku, jak również do podjęcia działań wynikających z treściart. 8203k.p.c.Jednak jak wynika z ustaleń poczynionych w sprawie powód nie wiedział do grudnia 2017 r, kiedy to otrzymał wezwanie do zapłaty, o prowadzeniu wobec niego postępowania egzekucyjnego. Nie można, zatem obciążać powoda zarzutem bezczynności. Zwłaszcza, że bezpośrednio po otrzymaniu wezwania do zapłaty złożył skargę na czynności komornika. Zachowanie wierzyciela może zatem skutkować jego ewentualną odpowiedzialnością odszkodowawczą wobec powoda. W przedmiotowej sprawie pozwanym nie jest wierzyciel tylko osoba prywatnaR. G. (1). Powód nie pozwał GminyŁ.na wniosek, której wszczęte zostało postępowanie egzekucyjne.R. G. (1)w toku tego postępowania był jedynie reprezentantem Gminy i nie ponosi samodzielnej i osobistej odpowiedzialności za działania wierzyciela. Natomiast działania pełnomocnika występującego w imieniu wierzyciela również były bezpośrednio związane z działaniami GminyŁ., a nieR. G. (1). Pełnomocnik występował w imieniu GminyŁ.i działał na jej rzecz. Powód nie wykazał, abyR. G. (1)w swoim zachowaniu uchybił jego godności osobistej. W szczególności nie wynika to z treści przedłożonych pism – korespondencji pomiędzy powodem aR. G. (1)występującym w imieniu GminyŁ.. Dotyczy to również zachowaniaJ. N.. Brak jest dowodów w tej sprawie, aby zachowanie pozwanego skutkowało naruszeniem godności osobistej powoda. Kontynuowanie postępowania egzekucyjnego przez GminęŁ.jako wierzyciela pomimo skutecznego wniesienia sprzeciwu przez powoda nie może skutkować uznaniem, że pozwaniR. G. (1)iJ. N.dopuścili się naruszenia godnościW. L.. Godność, jak wskazano wyżej, konkretyzuje się w poczuciu własnej wartości człowieka i oczekiwaniu szacunku ze strony innych ludzi. Naruszenie godności polega z reguły na ubliżeniu komuś lub obraźliwym zachowaniu wobec niego. W okolicznościach przedmiotowej sprawy powód nie wykazał, aby pozwaniR. G. (1)iJ. N.dopuścili się takich zachowań, które bezpośrednio zmierzałyby do naruszenia jego godności. Podkreślić w tym miejscu przy tym należy, że na skutek prowadzonego postępowania egzekucyjnego powód nie został pozbawiony majątku, nie pogorszyła się jego pozycja w społeczności lokalnej, wśród znajomych. W związku z prowadzonym postępowaniem egzekucyjnym powoda nie spotkały żadne negatywne konsekwencje. Powód nie wykazał, aby na skutek tego postępowania pogorszeniu uległo jego zdrowie. Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że pozwaniJ. N.iR. G. (1)nie naruszyli dóbr osobistych powoda, a tym samym brak jest podstaw do zasądzenia od nich na rzecz powoda zadośćuczynienia żądanego w pozwie. Tym samym powództwo podlegało oddaleniu. Rozstrzygnięcie o kosztach procesu Sąd oparł na treściart. 102 k.p.c.uznając, że charakter przedmiotowej sprawy oraz sytuacja materialna powoda uzasadniają odstąpienie od obciążania go kosztami procesu należnymi na rzecz pozwanych. Jednocześnie Sąd odstąpił z uwagi na sytuację materialną powoda od obciążania go nieuiszczonymi kosztami sądowymi należnymi na rzecz Skarbu Państwa.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Siedlcach date: '2018-12-20' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Małgorzata Chomiuk legal_bases: - art. 824 § 1 pkt. 3 k.p.c. - art. 24 k.c. recorder: sekretarka Angelika Kwiatkowska signature: I C 433/18 ```

155005300000503_I_C_001380_2012_Uz_2013-05-27_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 1380/12 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 9 maja 2013 r. Sąd Rejonowy w Zgorzelcu Wydział I Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSR Krzysztof Skowron Protokolant: Ewelina Urbańska po rozpoznaniu w dniu 30 kwietnia 2013 r. w Zgorzelcu sprawy z powództwa GminyW.–Zakładu Usług (...)wW. przeciwkoM. J. (1),T. J.,E. J.,M. J. (2),S. J. (1)iS. J. (2) o eksmisję i zapłatę 1 nakazuje pozwanymM. J. (1)iT. J., żeby opróżnili, opuścili i wydali powodowi, GminieW.–Zakładowi Usług (...)wW.,lokal mieszkalny nr (...)wP., 2 przyznaje pozwanymM. J. (1)iT. J.prawo do lokalu socjalnego, nakazując wstrzymanie wykonania wobec nich obowiązku określonego w pkt 1 wyroku do czasu złożenia im przez GminęW.oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego, 3 zasądza od pozwanychM. J. (1)iT. J.solidarnie na rzecz powoda, GminyW.–Zakładu Usług (...)wW., kwotę 10.455,39 zł (dziesięć tysięcy czterysta pięćdziesiąt pięć złotych trzydzieści dziewięć groszy), wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 4 grudnia 2012 r. do dnia zapłaty, 4 umarza postępowanie co do kwoty 40,44 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 4 grudnia 2012 r. do dnia zapłaty, 5 dalej idące powództwo oddala, 6 zasądza od pozwanychM. J. (1)iT. J.solidarnie na rzecz powoda kwotę 1.810 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 1.200 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, 7 zasądza od powoda na rzecz pozwanegoS. J. (2)kwotę 2.417 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 2.400 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Sygn. akt I C 1380/12 UZASADNIENIE Powódka, GminaW.–Zakład Usług (...)wW., wniosła o zasądzenie na swoją rzecz solidarnie od pozwanychM. J. (1),T. J.,E. J.,M. J. (2),S. J. (1)iS. J. (2)kwoty 20.321,28 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu (4 grudnia 2012 r.) do dnia zapłaty; niezależnie od tego wniosła o nakazanie im (z wyłączeniemS. J. (2)), żeby opróżnili, opuścili i wydali jejlokal mieszkalny nr (...)wP.oraz o ustalenie, że żadnemu z pozwanych nie przysługuje prawo do lokalu socjalnego; wreszcie też wniosła o zasądzenie na swoją kosztów procesu. W uzasadnieniu żądania wyjaśniła, że jest właścicielkąlokalu mieszkalnego nr (...)wP.; podała przy tym, że lokal ten był oddany w najem pozwanemuM. J. (1), który zamieszkał tam z żonąT. J.i dziećmi:E. J.,M. J. (2),S. J. (1)iS. J. (2). Podniosła, że z uwagi na zaległości w zapłacie czynszu, w 2011 r. wypowiedziała łączącą ją z pozwanym umowę najmu. Zaznaczyła, żeS. J. (2)w kwietniu 2012 r. opuściłlokal nr (...)wP.i zamieszkał w innym miejscu. Wskazała, że zadłużenie pozwanych z tytułu czynszu (a po rozwiązaniu umowy – odszkodowania) i opłat za media w okresie od września 2006 r. do marca 2012 r. wraz ze skapitalizowanymi odsetkami naliczonymi do dnia 3 grudnia 2012 r. i obciążającymi pozwanych kosztami korespondencji wynosi 20.321,28 zł. Pismem z dnia 16 kwietnia 2013 r. powódka cofnęła pozew co do kwoty 40,44 zł wraz z ustawowymi odsetkami; w piśmie tym przedstawiła też szczegółowe wyliczenie dochodzonej należności. PozwanaE. J.wniosła o oddalenie powództwa w stosunku do niej, zarzucając, że wlokalu nr (...)wP.nie mieszka od 2000 r. PozwaneM. J. (2)iS. J. (1)również wniosły o oddalenie powództwa. Podały, że razem z resztą rodzeństwa nie mieszkają wlokalu nr (...)wP., zakwestionowały prawidłowość wyliczenia zadłużenia i podniosły zarzut przedawnienia roszczenia. PozwaniM. J. (1)iT. J.także wnieśli o oddalenie powództwa. Wskazali, że w lokalu mieszkają sami, zakwestionowali prawidłowość wyliczenia zadłużenia i podnieśli zarzut przedawnienia roszczenia. Podali przy tym, że są osobami bezrobotnymi. Wreszcie i pozwanyS. J. (2)wniósł o oddalenie powództwa; zażądał także zasądzenia na swoją rzecz kosztów procesu. Zarzucił, że od 2004 r. nie mieszka wlokalu nr (...)wP.. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 1 stycznia 2004 r. GminaW.–Zakład Usług (...)wW.zawarła zM. J. (1)umowę najmulokalu mieszkalnego nr (...)wP.. Razem z najemcą w lokalu tym zamieszkała jego żona,T. J., oraz ich dzieci:E. J.,M. J. (2),S. J. (1)iS. J. (2). Najdalej do końca 2008 r. wszystkie dzieci najemcy wyprowadziły się z mieszkania wP.(...)(E. J.nie mieszkała tam od 2000 r.,M. J. (2)– najpóźniej od 2005 r., aS. J. (2)– od 2004 r.). Aktualnie lokal zajmują tylkoM. J. (1)iT. J.. W dniu 22 sierpnia 2011 r. GminaW.–Zakład Usług (...)wW.uprzedziła najemców - w związku ze zwłoką z zapłatą czynszu za ponad 3 miesiące - o zamiarze wypowiedzenia umowy, zakreślając im jednocześnie miesięczny termin do uregulowania zadłużenia. Z dniem 30 listopada 2011 r. umowa najmu została wypowiedziana.M. J. (1)iT. J.są osobami bezrobotnymi. (dowód: - umowa najmu z dnia 1 stycznia 2004 r. [ k 10-11]; zawiadomienie z dnia 17 sierpnia 2011 r. wraz z potwierdzeniem odbioru [k 14, 18]; wypowiedzenie z dnia 13 października 2011 r. wraz z potwierdzeniem odbioru [k 19]; zaświadczenie z dnia 7 stycznia 2013 r. [k 59]; informacja z dnia 25 października 2011 r. [k 77]; oświadczenia z dnia 17 maja 2011 r., 18 maja 2011 r. i 28 października 2011 r. [k 78-80]; zeznania świadków:J. M.,B. M.,M. W.,D. J.,R. P.,M. P.iG. P.[k 127-128]; zaświadczenie z dnia 4 maja 2012 r. wraz z tłumaczeniem [k 131-132]; informacyjne wysłuchanie stron [k 169]) Zgodnie z umową najmu z dnia 1 stycznia 2004 r. najemca zobowiązany był do uiszczania czynszu i opłat za wywóz nieczystości stałych, zimną wodę, ścieki i energię, z góry, do piętnastego dnia każdego miesiąca kalendarzowego. Wysokość czynszu została ustalona jako iloczyn powierzchni lokalu (75 m2) i komórki (26,70 m2) oraz stawki pieniężnej wynoszącej pierwotnie 1,30 zł – w przypadku lokalu i 0,80 zł – w przypadku komórki. W okresie od grudnia 2009 r. do marca 2012 r. stawka czynszu za lokal wynosiła 2,55 zł (przy stawce bazowej 3 zł za m2powierzchni lokalu, z uwzględnieniem czynników obniżających ją o 15 %) , a za komórkę – 1,05 zł. Od kwietnia 2009 r. we Wspólnocie Mieszkaniowej wP.nr 3 obowiązywały zaliczki: na poczet opłat za wywóz nieczystości stałych – w wysokości 5 zł za każdą z osób zajmujących lokal i na poczet opłat za usuwanie nieczystości płynnych (ścieków) – w wysokości 3 zł za każdego lokatora. Od lutego 2010 r. zmniejszyła się stawka zaliczki na poczet opłat za usuwanie nieczystości płynnych - do 2 zł od osoby; jednocześnie jednak została ustalona zaliczka na utrzymanie hydroforu w wysokości 2,10 zł za m3wody, z ustalonym ryczałtem wynoszącym 2,4 m3wody na osobę. W dniu 28 października 2011 r.M. J. (1)zgłosił wynajmującemu, że wlokalu nr (...)wP.zamieszkują już tylko dwie osoby. Wcześniej – w maju 2011 r. – zwracał się o umorzenie zaległości czynszowych, nie określając jednak ich wysokości, ani okresu za jaki go obciążają; w październiku 2011 r. zobowiązał się do spłaty zadłużenia, znowu nie precyzując jego wysokości, ani okresu, w którym powstało. (dowód: - wniosek o umorzenie zadłużenia z dnia 20 maja 2011 r. [k 29]; podanie z dnia 23 października 2011 r. [k 76]; informacja z dnia 25 października 2011 r. [k 77]; zarządzenie nr(...)Burmistrza Gminy i MiastaW.z dnia 26 maja 2009 r. [k 84]; uchwały Wspólnoty Mieszkaniowej(...)nr(...)z dnia 12 stycznia 2012 r., nr(...)z dnia 13 stycznia 2010 r., nr(...)z dnia 7 kwietnia 2009 r. i nr(...)[k 87-89, 91]; rozliczenie 2006-2012 [k 100-102]; załącznik do uchwały nr(...)Rady Miejskiej wW.z dnia 27 listopada 2008 r. [k 159]) Sąd zważył, co następuje: W sprawie doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy najmu lokalu mieszkalnego (art. 11 ust. 1 i 2 pkt 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego); osoby zajmujące lokal zobowiązane były zatem do jego wydania. Najpóźniej od 2008 r. wlokalu mieszkalnym nr (...)wP.zamieszkiwali już tylkoM. J. (1)iT. J.. W 2000 r. dom rodzinny opuściłaE. J.(zamieszkała wJ.), w 2004 r. –S. J. (2)(który swoje centrum życiowe przeniósł do szkolnego internatu wŻ.[tam skoncentrowały się wszystkie jego sprawy osobiste i majątkowe, było to zatem miejsce jego stałego zamieszkania - por. wyrok SN z dnia 12 września 2001 r., V CKN 1827/00], a następnie, po ukończeniu nauki, w 2008 r. zamieszkał wD.), a najpóźniej w 2005 r. –M. J. (2)(która przeprowadziła się doG.). Jak w każdym razie wynikało z zeznań świadków (w szczególnościR. P.) w 2008 r. żadne z dzieciM. J. (1)iT. J.nie mieszkało już razem z nimi (jestem dziewczynąS. J. (2). Znamy się sześć lat, razem jesteśmy od 5 lat(…)Odkąd jestem zS.każde z jego rodzeństwa mieszka gdzie indziej – nie wP.[zeznaniaR. P.- k 128]). Nie było żadnych podstaw, żeby podważyć wiarygodność świadków lub przedłożonych przez pozwanych dokumentów wskazujących na to, że mieszkali poza domem rodzinnym. Zresztą, fakt, że lokal zajmowany jest tylko przezM. J. (1)iT. J.w istocie potwierdzała sama powódka - od listopada 2011 r. zmniejszyła bowiem wysokość uzależnionych od liczby lokatorów opłat, przyjmując, że mieszkają tam tylko dwie osoby. Jako że będący przedmiotem postępowania lokal wchodzi w skład zasobu publicznego zasobu mieszkaniowego (art. 2 ust. 1 pkt 10 i 11 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego), Sąd zobowiązany był przyznać pozwanymM. J. (1)iT. J., którzy są osobami bezrobotnymi (co zostało potraktowane jako fakt przyznany – pozwani podnieśli tę okoliczność już w odpowiedzi na pozew; nigdy nie była ona kwestionowana przez powódkę; pozwanyM. J. (1)dodatkowo potwierdził ten fakt na rozprawie w dniu 30 kwietnia 2013 r. [art. 229 k.p.c.]), prawo do lokalu socjalnego (art. 14 ust. 4 pkt 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnegow zw. z art. 14 ust. 7 tej ustawy). Stosownie doart. 14 ust. 6 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, orzekając o uprawnieniuM. J. (1)iT. J.do otrzymania lokalu socjalnego, Sąd nakazał wstrzymanie wykonania wobec nich obowiązku wydania lokalu, do czasu złożenia im przez powódkę oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Powódka dochodziła zapłaty zadłużenia sięgającego 2006 r.E. J.,M. J. (2)iS. J. (2)do 2005 r. opuścililokal nr (...)wP.; nie odpowiadali zatem – na zasadzieart. 6881k.c.- za zapłatę czynszu i innych opłat obciążających ich rodziców, jako najemców tego lokalu, za okres objęty powództwem. Z koleiM. J. (1),T. J.iS. J. (1)podnieśli zarzut przedawnienia roszczenia. Termin przedawnienia roszczenia o zapłatę czynszu i innych należnych od najemcy opłat wynosi 3 lata (art. 118 k.c.). Należności te – o ile opłaty są również uiszczane wynajmującemu – stanowią jednolitą kategorię i nie ma uzasadnienia dla różnicowania w ich obrębie terminów przedawnienia (przez przyjęcie, że częściowo roszczenia o ich zapłatę przedawniają się tak jak roszczenia z umowy sprzedaży [art. 554 k.c.], czy umowy o świadczenie usług [art. 751 pkt 1 k.c.w zw. zart. 750 k.c.]). W sytuacji gdy pozew został wniesiony w dniu 4 grudnia 2012 r., a zapłata czynszu i innych opłat miała być dokonywana z góry do 15 dnia każdego miesiąca, pozwani mogli się uchylić od spełnienia świadczeń należnych za okres od września 2006 r. do listopada 2009 r. (art. 117 § 2 k.c.). Wyrażana przez pozwanegoM. J. (1)gotowość spłaty związanych z lokalem zaległości – ze względu na to, że składając takie deklaracje nigdy nie skonkretyzował wysokości swojego zadłużenia - nie przybrała formy uznania powództwa, prowadzącego do przerwania biegu przedawnienia (art. 123 § 1 pkt 2 k.c.; por. też np. uzasadnienie wyroku SN z dnia 7 marca 2003 r., I CKN 11/01). Zarządzeniem z dnia 26 maja 2009 r. Burmistrz Gminy i MiastaW.ustalił stawkę czynszu za najem lokali stanowiących własność GminyW.na kwotę 3 zł za m2powierzchni użytkowej lokalu (art. 8 pkt 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego). Stawka ta obowiązywała przez cały okres od grudnia 2009 r. do marca 2012 r. W przypadku lokalu zamieszkanego przez pozwanych powódka stosowała 15 % obniżkę tej stawki (do wysokości 10 % z uwagi na położenie lokalu [wP.]). W odniesieniu do zajmowanej przez nich komórki powódka stosowała z kolei stawkę wynoszącą 1,05 zł (wynikającą z załącznika do uchwały nr(...)Rady Miejskiej wW.z dnia 27 listopada 2008 r.). W efekcie miesięczna stawka należnego od pozwanych czynszu (a od grudnia 2011 r. – w związku z rozwiązaniem umowy najmu – odszkodowania [art. 18 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego]) wynosiła 219,29 zł (75 m2x 2,55 zł [85 % stawki wynoszącej 3 zł] + 26,70 m2x 1,05 zł = 219,29 zł). W okresie od grudnia 2009 r. do marca 2012 r. powódka obciążała pozwanych opłatami za wywóz nieczystości stałych, ścieki i utrzymanie hydroforu (urządzenia do przetłaczania wody). Zgodnie z umową najmu pozwani byli zobowiązani do regulowania opłat za zimną wodę, z kolei utrzymanie hydroforu pozostawało w nierozerwalnym związku z jej dostawą; istniały zatem powody do włożenia na najemców obowiązku ponoszenia opłat związanych z tym urządzeniem. Obciążające pozwanych należności nie mogły przewyższać zaliczek wnoszonych na ich poczet przez powódkę (jako właścicielkę lokalu); powódka nie wykazała bowiem, że w istocie ponosiła wyższe, związane z usuwaniem nieczystości i utrzymaniem hydroforu koszty; z drugiej strony pozwani nie udowodnili, że wpłacane przez powódkę zaliczki przewyższały rzeczywiście ponoszone wydatki. Zmiana wysokości opłat - związana ze zmianą liczby lokatorów - mogła nastąpić (i tak też się stało) dopiero od chwili zgłoszenia takiego faktu powódce. W okresie od grudnia 2009 r. do stycznia 2010 r. opłaty za media, do regulowania których zobowiązani byli pozwani wynosiły: za wywóz nieczystości stałych – 40 zł (5 zł x 8 osób) i za ścieki – 24 zł (3 zł x 8 osób), przy czym jednak powódka naliczała je w kwotach – odpowiednio - 39,98 zł oraz 23,70 zł i te drugie wartości zostały przyjęte w sprawie jako wiążące (art. 321 § 1 k.p.c.). Łączne miesięczne zobowiązanie pozwanych w okresie od grudnia 2009 r. do stycznia 2010 r. wynosiło zatem 282,97 zł (219,29 zł + 39,98 zł + 23,70 zł). W tym czasie nie funkcjonowała uchwała Wspólnoty Mieszkaniowej ustalająca wysokość należności za utrzymanie hydroforu (uchwała nr(...)nie uzyskała większości głosów, niezależnie zatem od liczby wyodrębnionych i niewyodrębnionych lokali wbudynku nr (...)wP.była bezskuteczna [art. 19 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokaliw zw. zart. 199 k.c.lubart. 22 ust. 2 i ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokaliw zw. z art. 23 ust. 2 tej ustawy). W okresie od lutego 2010 r. do grudnia 2010 r. pozwani zobowiązani byli dodatkowo regulować opłatę za utrzymanie hydroforu (uchwała Wspólnoty Mieszkaniowej(...)nr(...)z dnia 13 stycznia 2010 r. [k 88]); wynosiła ona 40,32 zł (2,10 zł x 8 osób x 2,4 m3), przy czym powódka naliczała ją w wysokości 39,98 zł i ta druga wartość została uznana w sprawie za wiążącą (art. 321 § 1 k.p.c.). Jednocześnie zmniejszeniu uległa stawka za ścieki do kwoty 2 zł za osobę, przez co należna opłata za ich usuwanie wynosiła 16 zł (2 zł x 8 osób). Łączne miesięczne zobowiązanie pozwanych w tym okresie wynosiło zatem 315,25 zł (219,29 zł + 39,98 zł + 16 zł + 39,98 zł). Łączne miesięczne zobowiązanie pozwanych w okresie od stycznia 2011 r. do października 2011 r. wynosiło 315,61 zł; w jego skład wchodziły: czynsz (219,29 zł), opłata za wywóz nieczystości stałych (40 zł) opłata za usuwanie nieczystości płynnych (16 zł) i opłata za utrzymanie hydroforu (40,32 zł); zmiana ta wynikała stąd, że powódka zaprzestała ustalania wysokości opłat poniżej wysokości uiszczanych przez siebie zaliczek. Wreszcie, w okresie od listopada 2011 r. do marca 2012 r., w związku ze ujawnieniem przez pozwanych liczby osób faktycznie zajmujących lokal, zmniejszeniu uległy należne od pozwanych opłaty za media: za wywóz nieczystości stałych do kwoty 10 zł (5 zł x 2 osoby), za ścieki do kwoty 4 zł (2 zł x 2 osoby) i za utrzymanie hydroforu do kwoty 10,08 zł (2,10 zł x 2 osoby x 2,4 m3). Łączne miesięczne zobowiązanie pozwanych w tym okresie wynosiło 243,37 zł. Wobec podniesionego zarzutu przedawnienia należność główna, którą zobowiązani byli uregulować wyłącznieM. J. (1)iT. J.zamykała się kwotą 8.406,64 zł (282,97 zł x 2 miesiące + 315,25 zł x 11 miesięcy + 315,61 zł x 10 miesięcy + 243,37 zł x 5 miesięcy). Skapitalizowane odsetki liczone od każdej ustalonej wyżej miesięcznej należności, od 16 dnia każdego kolejnego miesiąca, poczynając od grudnia 2009 r. do dnia 3 grudnia 2012 r. wyniosły łącznie 2.048,75 zł. Przy określeniu ich wysokości – tak samo jak przy ich kapitalizowaniu przez powódkę - pominięty został jeden dzień (w wyliczeniu powódki - 1 listopada 2012 r. [k 5]). Źródłem solidarnej odpowiedzialności pozwanych byłart. 370 k.c.statuujący taką właśnie odpowiedzialność osób, które zaciągnęły zobowiązanie dotyczące ich wspólnego mienia (do którego zalicza się również posiadanie). W skład zasądzonej należności nie zostały włączone koszty korespondencji w kwocie 20 zł. Niezależnie od tego, że powódka nie przedłożyła wezwań do zapłaty, w związku z którymi zostały naliczone, koszty te nie powinny przewyższać rzeczywistych wydatków związanych z wysyłaniem wezwań (co akurat miało miejsce w przypadku kosztów ustalonych zarządzeniem DyrektoraZakładu Usług (...)wW.z dnia 20 lipca 2010 r.). Na rzecz powódki podlegała zatem zasadzeniu suma 10.455,39 zł (8.406,64 zł + 2.048,75 zł). Od kwoty tej, od dnia wniesienia powództwa przysługiwały powódce dalsze odsetki ustawowe (art. 481 § 1 i 2 k.c.w zw. zart. 482 § 1 k.c.). W zakresie w jakim powódka cofnęła pozew, postępowanie podlegało umorzeniu (art. 355 § 1 k.p.c.w zw. zart. 203 § 1 k.p.c.). Przeprowadzone dowody były wystarczające do zrekonstruowania faktów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, stąd pozostałe wnioski dowodowe zostały oddalone (art. 217 § 3 k.p.c.). Od pozwanychM. J. (1)iT. J.zostały zasądzone na rzecz powódki koszty procesu w takim stosunku, w jakim powódka utrzymała się ze swoim roszczeniem, tj. w 50 % (art. 100 k.p.c.; por. też postanowienie SN z dnia 21 stycznia 1963 r., III CR 191/62, postanowienie SN z dnia 31 stycznia 1991 r., II CZ 255/90 i wyrok SN z dnia 21 lutego 2002 r., I PKN 932/00). Z kolei na podstawieart. 98 k.p.c., na rzecz pozwanegoS. J. (2)zostały zasądzone koszty procesu od powódki. Koszty zastępstwa procesowego zostały ustalone na podstawie § 2 w zw. z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Zgorzelcu date: '2013-05-09' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Krzysztof Skowron legal_bases: - art. 2 ust. 1 pkt 10 i 11 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego - art. 321 § 1 k.p.c. - art. 123 § 1 pkt 2 k.c. - art. 22 ust. 2 i ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali recorder: Ewelina Urbańska signature: I C 1380/12 ```

151020100001512_III_Nsm_000130_2016_Uz_2017-04-25_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III Nsm 130/16 POSTANOWIENIE Dnia 25 kwietnia 2017 roku Sąd Rejonowy w Człuchowie III Wydział Rodzinny i Nieletnich w składzie następującym: Przewodniczący SSR Sylwia Piasecka Protokolant starszy sekretarz sądowy Anna Kantak - Rekowska po rozpoznaniu w dniu 25 kwietnia 2017 roku w Człuchowie na rozprawie sprawy z wnioskuK. T. (1) z udziałemK. B. (1) o pozbawienie władzy rodzicielskiej postanawia: 1 oddalić wniosek, 2 oddalić wniosek wnioskodawczyniK. T. (1)i uczestnika postępowaniaK. B. (2)w zakresie kosztów postępowania. /-/Sylwia Piasecka (Na oryginale właściwy podpis) Sygn. akt III Nsm 130/16 UZASADNIENIE Wnioskodawczyni –K. T. (1), reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokata, złożyła wniosek o pozbawienie wykonywania władzy rodzicielskiej przez uczestnika postępowaniaK. B. (1)nad małoletnimi dziećmiK. B. (3),urodzonym w dniu (...)wS.iF. B.,urodzonym w dniu (...)wS.oraz o zasądzenie od uczestnika postępowania na rzecz wnioskodawczyni kosztów postępowania według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazała, że uczestnik postępowaniaK. B. (1)nadużywa władzy rodzicielskiej oraz w sposób rażący zaniedbuje swoje obowiązki wobec nich albowiem od dłuższego czasu toleruje skrajnie negatywne i agresywne zachowanie swojej żony wobec małoletnich dzieci w postaci obraźliwych oraz wulgarnych słów kierowanych do małoletnich dzieci za pośrednictwem telefonu komórkowego lub bezpośrednio. Takie postępowanie uczestnika postępowania i jego żony destrukcyjnie wpływa na stan emocjonalny chłopców. Ponadto uczestnik postępowania nie realizuje ustalonego przez siebie sposobu i terminów kontaktu z małoletnimi synami. Mocą ugody zawartej przed Sądem Rejonowym w Człuchowie, w sprawie III Nsm 8/10, uczestnik postepowania zobowiązał się do osobistego kontaktu z małoletnimi synami co najmniej 115 razy w roku, a widzi się z nimi 4/5 razy. Uczestnik postępowania nie interesuje się również stanem zdrowia dzieci oraz postępami w nauce. Wnioskodawczyni podniosła nadto, że postanowieniem z dnia 15 września 2009 roku Sąd Rejonowy w Człuchowie ograniczył uczestnika postępowania w wykonywaniu władzy rodzicielskiej nad małoletnimi synami. W odpowiedzi na wniosek uczestnik postępowaniaK. B. (1), reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokata, wniósł o oddalenie wniosku w całości oraz orzeczenie o kosztach postępowania według norm przepisanych. W uzasadnieniu zaprzeczył aby nadużywał władzy rodzicielskiej oraz w sposób rażący zaniedbywał swoje obowiązki wobec małoletnich dzieci tolerując negatywne i agresywne zachowanie swojej żony wobec synów. Podkreślił, że wielokrotnie rozmawiał z żoną, wyjaśniał i zażądał zaprzestania kontaktu zK. T. (1)oraz zakazał korespondencji kierowanej bezpośrednio do chłopców pod wpływem silnych emocji. Podkreślił, że mimo, iż wywiązuje się z obowiązku alimentacyjnego, to wnioskodawczyni dzwoni i wymaga kolejnych dodatkowych wpłat, pod różnymi pretekstami. Zaznaczył, ze kontakty z małoletnimi synami zostały uregulowane kiedy dzieci miały odpowiednio 3 i 4 lata, jak również, że wielokrotnie bezskutecznie przyjeżdżał zeS.doC.w celu zrealizowania ustalonych kontaktów. Podkreślił nadto, że wnioskodawczyni utrudnia kontakty małoletnich dzieci z rodziną uczestnika postepowania, a mianowicie babciąK. B. (4), co również negatywnie wpływa na relacje między stronami. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: WnioskodawczyniK. T. (1)i uczestnik postępowaniaK. B. (1)do września 2008 roku pozostawali w nieformalnym związku i mieszkali wS.. W trakcie trwania tego związkuw dniu (...) urodził sięmałoletniF. B., a w dniu(...)roku małoletniK. B. (3). bezsporne We wrześniu 2008 roku strony postępowania rozstały się i wnioskodawczyni wraz z małoletnimi wspólnymi dziećmi zamieszkała wD.. W chwili rozstania dzieci miały 2 i 3 lata, obecnieF.ma 12 lat, aK.11 lat. K. B. (3)jest uczniem IV klasy Szkoły Podstawowej wD.. Jest dzieckiem o specjalnych potrzebach edukacyjnych, ma niską samoocenę i czasami przejawia agresje i nieposłuszeństwo. Zdiagnozowano u niego(...)i zachowanie opozycyjno – buntownicze. F. B.jest uczniem(...)wD., nie sprawia problemów wychowawczych, w środowisku grupy rówieśniczej jest osobą lubianą, łatwo nawiązuje kontakty koleżeńskie. bezsporne, nadto dowód: zeznania wnioskodawczyniK. T.00:04:24 k. 32v, opinia k. 20, informacja i opinia k. 30 - 31. WnioskodawczyniK. T. (1)i uczestnik postępowaniaK. B. (1)w dniu 29 czerwca 2009 roku zawarli przed Sądem Rejonowym w Człuchowie, w sprawie III Nsm 105/09, ugodę ustalając, że uczestnik postępowaniaK. B. (1)będzie kontaktował się z małoletnimi synami w miejscu ich zamieszkania w każdą ostatnią sobotę miesiąca w godzinach od 13 – tej do 18 - tej, z możliwością zabierania małoletnich na spacer po miejscowościD., w obecności wnioskodawczyni, w każdą ostatnią niedziele miesiąca w godzinach od 10 – tej do 14 – tej, a nadto odwiedzał małoletnich w dniu ich urodzin w miejscu ich zamieszkania od godziny 16 – tej do 18 – tej oraz w każdy II dzień Bożego Narodzenia i Świąt Wielkiej Nocy w godzinach od 13 – tej do 18 – tej, z możliwością zabierania synów po miejscowościD., w obecności wnioskodawczyni. Ugodą zawartą przed Sądem Rejonowym w Człuchowie w dniu 7 czerwca 2010 roku, w sprawie III Nsm 8/10, uczestnicy postępowania dokonali zmiany terminu i sposobu kontaktów z małoletnimi ustalając, że uczestnik postępowania będzie zabierał małoletnich synów z ich miejsca zamieszkania, każdego 1 i 2 czerwca o godzinie 13 – tej do(...)wB.i odwoził ich do miejsca zamieszkania o godzinie 18.00, a nadto spędzał z małoletnimi synami dni od 23 do 25 lipca, od 27 do 29 sierpnia w godzinach od 11.00 do 18.00 oraz 5 grudnia w godzinach od 15.30 do 18.00. bezsporne Postanowieniem z dnia 15 września 2009 roku w sprawie o sygn. akt III Nsm 114/09, Sąd Rejonowy w Człuchowie powierzył wykonywanie władzy rodzicielskiej nad małoletnimiF. B.iK. B. (3)wnioskodawczyniK. T. (1), ograniczając jednocześnie uczestnikowi postępowaniaK. B. (1)jej wykonywanie do współdecydowania o istotnych sprawach dzieci, w szczególności leczenia, wyboru szkoły, wyjazdu poza granice kraju, organizowania czasu wolnego, zobowiązując do utrzymywania stałych kontaktów osobistych z małoletnimi. bezsporne Uczestnik postępowaniaK. B. (1)ma 44 lata i wraz małżonkąK.oraz małoletnim synem pochodzącym ze związku małżeńskiego, mieszka wS.. Z wykształcenia jest inżynierem mechaniki i prowadzi własną działalność gospodarczą, w ramach której konstruuje maszyny. Uczestnik postępowania wykonuje pracę wP.. bezsporne, nadto dowód: zeznania uczestnika postępowania 00:23:33 k. 33. Uczestnik postępowania reguluje obowiązek alimentacyjny wobec małoletnich synów, a nadto robi dzieciom prezenty w postaci dronów, gier, gazetek, słodyczy, komputera, rowerów, odzieży. Uczestnik postępowania od chwili rozstania stron postępowania utrzymuje stałe kontakty z małoletnimi synami. Wówczas zabiera synów na spacery, do pizzerii oraz do babci chłopcówK. B. (4). Uczestnik postępowania, w miarę możliwości, utrzymuje z dziećmi również kontakt telefoniczny. bezsporne, nadto dowód: zeznania wnioskodawczyni 00:04:24, 00:06:36 k. 32v, zeznania uczestnika postępowania 00:25:14, 00:26:45 k. 33,zeznania świadkaK. B. (4)k. 25, 00:06:25 k. 30v. Uczestnik postępowaniaK. B. (1)podjął pracę wP.aby mieć częstszy kontakt z synami. Do domu rodzinnego wS.wraca na weekendy. W związku z koniecznością przebywania uczestnika postępowania, w tygodniu, poza miejscem zamieszkania, uzgodnił on z wnioskodawczynią inne terminy kontaktów z małoletnimi synami, niż to wynika z ugody sądowej. Uczestnik postępowania chce bowiem spędzać weekendy również ze swoim najmłodszym synem i małżonką, którzy mieszkają na stałe wS.. dowód: zeznania wnioskodawczyni 00:04:24 k. 32v, zeznania świadkaK. B. (4)k. 25. Uczestnik postępowania organizuje synom wyjazdy w czasie wakacji, po uzgodnieniu terminu i miejsca z wnioskodawczynią. F.iK. B. (3)nie akceptują małżonki uczestnika postępowania i jego nowego związku, dlatego też wyjazdy wakacyjne i spotkania z dziećmi odbywają się bez udziału małżonki uczestnika postępowania. Decyzja taka została podjęta przez uczestnika postępowania albowiem w 2014 roku podczas wyjazdu wakacyjnego wK.małżonka uczestnika postępowania niewłaściwe zachowywała się wobec małoletnich dzieci, jak również wysyłała obraźliwe smsy. Uczestnik postępowania potępił zachowanie małżonki i zakazał jej kontaktu z synami. Małoletni synowie uczestnika postępowania nie mają żadnego kontaktu z żoną ojca. bezsporne, nadto dowód: zeznania uczestnika postępowaniaK. B.00:23:33 k. 33, zeznania świadkaK. B. (4)k. 25, zeznania świadkaB. T.00:18:51 k. 31. WnioskodawczyniK. T. (1)ma 41 lat i z zawodu jest pielęgniarką. Od końca lipca 2014 roku wnioskodawczyni nie pracuje. Dochód wnioskodawczyni stanowią alimenty na małoletnich synów w wysokości po 450,00 złotych na każde dziecko, świadczenie 500+ oraz zasiłki rodzinne – pielęgnacyjny i rehabilitacyjny, w wysokości łącznej 280,00 złotych. bezsporne, nadto dowód: zeznania wnioskodawczyniK. T.00:02:42 k. 32v, zeznania świadkaK. B. (4)k. 25. Wnioskodawczyni nie zgłaszała żadnych zastrzeżeń co do sposobu i terminu wykonywania kontaktów z małoletnimi synami, również gdy nie były one wykonywane zgodnie z ustaleniami wskazanymi w ugodzie. bezsporne Wnioskodawczyni informowała uczestnika postępowania jedynie o terminie sakramentu Komunii Świętej obu synów, jednocześnie zastrzegając sobie, że nie życzy aby uczestniczył on w uroczystościach pokościelnych. Uczestnik postępowania rozmawiał z synami i wytłumaczył im swoją nieobecność. bezsporne Pomiędzy stronami postępowania jest silny konflikt. bezsporne Sąd zważył, co następuje: Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie. Zgodnie z treściąart. 92 kriodziecko do pełnoletniości pozostaje pod władzą rodzicielską.Kodeks rodzinny i opiekuńczynie definiuje wprawdzie pojęcia władzy rodzicielskiej. Przyjmuje się jednak powszechnie, że władza rodzicielska to ogół obowiązków spoczywających na rodzicach i praw im przysługujących względem dziecka w celu należytego sprawowania pieczy nad jego osobą i majątkiem. Decydującym kryterium, na podstawie którego rozstrzyga się treść oraz wykonywanie władzy rodzicielskiej jest dobro dziecka i interes społeczny (art. 95§ 3 krio). Przez dobro dziecka należy rozumieć zapewnienie dziecku wszystkich tych wartości, które są konieczne do jego prawidłowego rozwoju fizycznego i duchowego. Natomiast interes dziecka należy oceniać według kryteriów obiektywnych, przyjętych jako reguły prawidłowego postępowania w społeczeństwie, z uwzględnieniem wieku dziecka, jego stanu zdrowia, uzdolnień, cech charakterologicznych, właściwości rodziny i środowiska, w którym się wychowuje. Władza rodzicielska powstaje z mocy prawa z chwilą urodzenia się dziecka i z reguły przysługuje obojgu rodzicom w stanie niezmienionym przez cały czas jej trwania. Oboje rodzice mają zatem obowiązek i prawo do wspólnego jej wykonywania i uzgadniania między sobą sposobu wychowania dziecka i załatwiania jego spraw. Chodzi tu o wykonywanie przez każdego z rodziców wszystkich obowiązków, dzięki którym dziecko będzie wychowywane w sposób zapewniający jego prawidłowy rozwój. Wychowanie dziecka obejmuje wychowanie fizyczne i duchowe (art. 96 § 1 k.r.i o.). W ramach wychowania fizycznego rodzice powinni zadbać o zdrowie i życie dziecka, jego pełną sprawność fizyczną. Wychowanie duchowe obejmuje z kolei wpajanie dziecku zasad moralnych i współżycia społecznego, kształtowanie prawego charakteru, wyrabianie w dziecku sumienności, pracowitości i poczucia obowiązku, nawyku poszanowania cudzej własności, a także zapewnienie dziecku odpowiedniego do jego uzdolnień wykształcenia i przygotowania do pracy zawodowej. Stosunki między rodzicami a dziećmi mają charakter szczególny, dobro dziecka wymaga bowiem maksymalnego stopnia staranności rodziców. Dlatego też rodzice powinni wykazywać względem dziecka jak największe zainteresowanie, oddanie i poświęcenie, udzielać mu wskazówek, rad i pomocy, sprawować nadzór nad jego zachowaniem oraz zapewnić mu stosowne rozrywki. Rodzice z zasady wykonują władzę rodzicielską sami, bez zaangażowania sądu opiekuńczego. Jedynie w sytuacjach szczególnych ustawodawca przewidział możliwość ingerencji sądu opiekuńczego w sferę wykonywania przez rodziców ich obowiązków rodzicielskich. Przede wszystkim to brak należytej staranności ze strony rodziców i niewłaściwe postępowanie rodziców dowodzi, że nie sprawują oni prawidłowo władzy rodzicielskiej i może spowodować interwencję sądu opiekuńczego. Obowiązek udzielenia rodzicom pomocy zachodzi wówczas, gdy okazuje się ona niezbędna dla prawidłowego wykonywania władzy rodzicielskiej. Celem jej powinno być usuwanie przeszkód uniemożliwiających lub utrudniających wykonywanie tej władzy. Zgodnie z treściąart. 111 § 1 k.r.i o., jeżeli władza rodzicielska nie może być wykonywana z powodu trwałej przeszkody albo jeżeli rodzice nadużywają władzy rodzicielskiej lub w sposób rażący zaniedbują swe obowiązki względem dziecka, sąd opiekuńczy pozbawi rodziców władzy rodzicielskiej. Pozbawienie władzy rodzicielskiej może być orzeczone także w stosunku do jednego z rodziców. Pozbawienie władzy rodzicielskiej jest najostrzejszym środkiem ingerencji sądu opiekuńczego w sferę stosunków między rodzicami a dziećmi, przez jego zastosowanie bowiem rodzice tracą całkowicie tę władzę. Ze względu na tak daleko idące skutki pozbawienia władzy rodzicielskiej, sąd może je orzec tylko wtedy, gdy stosowane dotychczas łagodniejsze środki nie dały rezultatu, bądź gdy ze względu na drastyczne okoliczności danego przypadku jest oczywiste, że stosowanie środków łagodniejszych byłoby niecelowe(por. A. Zieliński, „Sadownictwo opiekuńcze w sprawach małoletnich, Warszawa 1975,s. 181). Istotnym jest przy tym, że pozbawienie władzy rodzicielskiej nie ma charakteru penalnego i nie zmierza do ukarania rodziców, a jedynie służy do ochrony interesu dziecka. Podkreślić bowiem należy, że więź rodzinna między rodzicem a dzieckiem oparta na uczuciu miłości z reguły stanowi dostateczną gwarancję prawidłowego wykonywania władzy rodzicielskiej. Wobec brzmieniaart. 111 § 1 k.r.i o., istnieją trzy rodzaje przyczyn pozbawienia władzy, tj. trwała przeszkoda w jej wykonywaniu, nadużywanie tej władzy oraz rażące zaniedbywanie obowiązków względem dziecka. Przez trwałą przeszkodę, uniemożliwiającą wykonywanie władzy rodzicielskiej, należy rozumieć taki układ stosunków, który wyłącza sprawowanie przez rodziców władzy rodzicielskiej na stałe w tym sensie, że albo według rozsądnego przewidywania nie można ustalić czasu trwania tego układu albo - co najmniej - że układ ten będzie istniał przez czas długi(por. postanowienie Sąd Najwyższy z dnia 2 czerwca 2000 r., II CKN 960/00, LEX nr 51976). W literaturze jako przykłady trwałej przeszkody wymienia się, np. wyjazd jednego z rodziców na stałe za granicę, połączony z całkowitym brakiem zainteresowania dzieckiem, przebywanie w zakładzie leczniczym z powodu nieuleczalnej choroby, odbywanie wieloletniej kary pozbawienia wolności. Nadużywanie władzy rodzicielskiej polega natomiast na wysoce nagannym zachowaniu się rodziców wobec dziecka, np. na przekroczeniu granic prawa karcenia dziecka, zmuszaniu go do ciężkiej pracy, wychowywaniu go we wrogości do drugiego z rodziców, wpajaniu mu zasad aspołecznych lub niemoralnych, nakłanianiu do popełnienia przestępstw. Z kolei zaniedbywanie przez rodziców ich obowiązków względem dziecka uzasadnia pozbawienie władzy rodzicielskiej tylko wtedy, gdy maja one charakter rażący. Muszą to być więc zaniedbania poważne lub zaniedbania o mniejszej wadze, lecz nacechowane nasileniem złej woli, uporczywością i niepoprawnością(por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 czerwca 1997 r., III CKN 122/97). Za takie mogą być uznane zaniedbania poważne, np. pijaństwo, marnotrawstwo, prowadzenie rozwiązłego trybu życia, uchylanie się od świadczeń alimentacyjnych. Pojęcie zaniedbań należy przy tym rozumieć szeroko. Jego zakres obejmuje więc każde zawinione zaniedbanie właściwego sposobu postępowania, które sprawia – choćby tylko pośrednio – że dobro dziecka jest poważnie zagrożone i które świadczy o tym, że rodzicom brak jest dostatecznych kwalifikacji do wykonywania władzy rodzicielskiej. Skutkiem pozbawienia rodziców władzy rodzicielskiej jest utrata ogółu praw i obowiązków składających się na tę władzę. Przy czym prawo do osobistej styczności z dzieckiem, jako nie stanowiące elementu władzy rodzicielskiej, przysługuje rodzicom bez względu na pozbawienie ich tej władzy(por. H. Ciepła, „Kodeks rodzinny i opiekuńczy. Komentarz”, Warszawa 2009, s. 819 i n.). W przedmiotowej sprawie wnioskodawczyniK. T. (1), reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokata, jako przyczynę pozbawienia wykonywania władzy rodzicielskiej przez uczestnika postepowaniaK. B. (1)nad małoletnimi synamiF.iK. B. (3), wskazała nadużywanie władzy rodzicielskiej oraz rażące zaniedbywanie obowiązków rodzicielskich wobec synów, polegające na tolerowaniu skrajnie negatywnych i agresywnych zachowań małżonki uczestnika postępowania wobec małoletnich dzieci w postaci obraźliwych oraz wulgarnych słów kierowanych do małoletnich dzieci za pośrednictwem telefonu komórkowego lub bezpośrednio, które to zachowania mają destrukcyjny wpływa na stan emocjonalny chłopców. Ponadto wnioskodawczyni wskazała, że uczestnik postępowania nie realizuje ustalonego sposobu i terminów kontaktu z małoletnimi synami, a nadto krzywdzi dzieci swoim zachowaniem albowiem źle się zachowuje. W ocenie Sądu, biorąc pod uwagę zebrany w sprawie materiał dowodowy, uczestnik postępowaniaK. B. (1)wykonuje swoje obowiązki rodzicielskie w sposób niezagrażający dobru małoletnich synów, w szczególności jego zachowanie absolutnie nie cechuje się nadużywaniem władzy rodzicielskiej czy też rażącym zaniedbywaniem obowiązków wobec dzieci. Zarówno bowiem z zeznań uczestnika postępowania, jak i samej wnioskodawczyni bezsprzecznie wynika, że uczestnik postępowaniaK. B. (1)realizuje obowiązek alimentacyjny wobec synów, który nie ogranicza się wyłącznie do kwoty ustalonej tytułem alimentów, albowiem dodatkowo robi on prezenty chłopcom, w postaci gier, dronów, komputera czy też roweru. Ponadto uczestnik postępowania spotyka się z małoletnimi synami dwa razy w miesiącu. Wprawdzie terminy tych spotkań nie pokrywają się z ustaleniami wynikającymi z ugody zawartej pomiędzy stronami. Podkreślić jednak należy, że zmiana terminu kontaktów wynika z faktu, że uczestnik postępowania pracuje wP.i weekendy chce spędzać ze swoim małoletnim synem i małżonką, którzy mieszkają wS.. Przy czym decyzja o zmianie miejsca pracy wynikała nie tylko ze względów finansowych, ale również z potrzeby częstszych kontaktów z małoletnimi synami. Ponadto poszczególne terminy spotkań są konsultowane przez uczestnika postępowania z synami oraz wnioskodawczynią. Okoliczności te nie były zresztą kwestionowane przez wnioskodawczynię, dlatego też Sąd uznał je za przyznane w trybieart. 230 kpc. Należy również zaznaczyć, że z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wynika aby podczas tych spotkań dzieci były w jakikolwiek sposób krzywdzone przez ojca, a w szczególności aby wnioskodawczyni zgłaszała jakiekolwiek zastrzeżenia co do sposobu spędzania czasu ojca z synami. Istotnym jest nadto, że uczestnik postępowania przyznał, iż faktycznie w kwietniu 2014 roku, kiedy wspólnie z synami i swoją obecną żoną, przebywali na wakacjach wK., doszło do nieprzyjemnych sytuacji pomiędzy chłopcami a żoną uczestnika, jak również miała miejsce sytuacja wysyłania obraźliwych smsów. Należy jednak podkreślić, że uczestnik postępowania rozmawiał na ten temat z żoną, a nadto podjął decyzję, że wszelkie spotkania i wakacje będzie spędzał wyłącznie z synami właśnie z uwagi na negatywne relacje pomiędzy synami i jego obecna małżonką. Okoliczności te zostały potwierdzone również przez świadkaB. T., matkę wnioskodawczyni(dowód: zeznania świadka 00:18:51 k. 31). Wnioskodawczyni nie wskazała natomiast żadnych innych incydentów z udziałem małżonki uczestnika postępowania. Nie potwierdzają tego również zeznania świadków. Uczestnik postępowania przyznał nadto, że faktycznie pod wpływem nerwów niewłaściwie wypowiedział się o synuK.. Podkreślił jednak, że słowa te nie były kierowane bezpośrednio do dziecka, ale do wnioskodawczyni i to właśnie od wnioskodawczyni syn dowiedział się o tym epitecie. Okoliczność ta zresztą została przyznana przez samą wnioskodawczynię. Z zeznań uczestnika postępowania wynika także, że interesuje się on stanem zdrowia dzieci. Świadczy o tym fakt, że gdyK.przebywał w szpitalu, to uczestnik postępowania odwiedzał go. Zeznania uczestnika postępowania, w ocenie Sądu, zasługują na wiarę albowiem są one spójne i logiczne, a nadto pomimo upływu czasu, zgodne z wyjaśnieniami jakie uczestnik postępowania złożył w trakcie wysłuchania informacyjnego. Ponadto korelują one w znacznym zakresie z zeznaniami samej wnioskodawczyniK. T. (1), która potwierdziła, że uczestnik postepowania reguluje alimenty, robi prezenty dzieciom, kontaktuje się z nimi osobiście i telefonicznie, jak również pamięta o ważnych w ich życiu uroczystościach, takich jak Komunia Święta. Wprawdzie uczestnik postępowania nie był osobiście obecny podczas tych uroczystości, jednakże w ocenie Sądu, nie może być to okoliczność świadcząca o niewłaściwym wykonywaniu władzy rodzicielskiej przez uczestnika, dająca podstawy do uwzględnienia wniosku. Główną przyczyną takiego zachowania uczestnika postępowania jest bowiem silny konfliktu pomiędzy uczestnikiem postępowania i wnioskodawczynią, konsekwencją którego był brak zaproszenia uczestnika postępowania na uroczystości pokościelne. Uczestnik postępowania został jedynie poinformowany o terminie uroczystości w kościele, z jednoczesnym zastrzeżeniem, że wnioskodawczyni nie życzy sobie aby uczestniczył on w późniejszej uroczystości. Okoliczność ta również nie została zakwestionowana przez wnioskodawczynię. Rozważając natomiast zeznania wnioskodawczyni, to zdaniem Sądu, są one wewnętrznie sprzeczne i dlatego też nie zasługują na uwzględnienie. Z jednej bowiem strony wnioskodawczyni zeznała, że uczestnik postępowania krzywdzi dzieci, faworyzuje jednego z synów, nie przedstawiając jednocześnie na potwierdzenie tych okoliczności żadnych wniosków dowodowych, a z drugiej strony z jej zeznań, jak również pozostałego materiału dowodowego, nie wynika aby kiedykolwiek zgłaszała zastrzeżenia co do przebiegu tych kontaktów. Należy również zauważyć, że z zaobserwowanego w toku procesu przez Sąd zachowania wnioskodawczyni wynika, że nie ukrywa ona przed małoletnimi dziećmi swojego negatywnego nastawienia do uczestnika postępowania. Świadczy o tym jednoznacznie fakt, że w obecności dzieci relacjonuje rozmowy z uczestnikiem postępowania. Ponadto wnioskodawczyni nie kwestionowała w toku niniejszego procesu okoliczności, że pozostaje w konflikcie z małżonką uczestnika postępowania. Zdaniem Sądu to negatywne nastawienie przekłada się również na relacje małoletnichK.iF.z żoną uczestnika postępowania, a w konsekwencji na brak kontaktu z przyrodnim bratem. W ocenie Sądu zeznania świadków nie wniosły żadnych nowych okoliczności do sprawy, a ponadto były to osoby bliskie dla stron postępowania, dlatego też Sąd z dużą dozą ostrożności podszedł do ich zeznań. Należy przy tym zauważyć, że z zeznań samej wnioskodawczyni nie wynikają żadne inne okoliczności dotyczące wątpliwości czy też zastrzeżenia co do sposobu wykonywania władzy rodzicielskiej przez uczestnika postepowania, poza tymi wskazanymi w uzasadnieniu wniosku, które zresztą zostały przyznane przez uczestnika postępowania. Wobec powyższego Sąd orzekł jak w punkcie 1 sentencji. Skoro zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci zeznań stron postępowania i świadków nie wykazał żadnej z przesłanek, na którą powoływała się wnioskodawczyni we wniosku, jak również Sąd nie miał żadnych wątpliwości co do sposobu wykonywania przez uczestnika postępowania władzy rodzicielskiej, to z tych przyczyn na mocyart. 217 § 3 kpcpominął dowód z opinii zespołu biegłych sądowych przy Sądzie Okręgowym w Słupsku, jak również uznał, że wysłuchanie małoletnich wspólnych synów stron postępowania jest zbędne, mimo że zgodnie z treściąart. 576 § 2 kpcSąd w sprawach dotyczących osoby lub majątku dziecka wysłucha je, jeżeli jego rozwój umysłowy, stan zdrowia i stopień dojrzałości na to pozwala, uwzględniając w miarę możliwości jego rozsądne życzenia. Sąd oddalił wnioski stron postępowania o zasądzenie kosztów postępowania. Zgodnie bowiem z przyjętą linią orzecznictwa, jeżeli wniosek uczestnika o zasądzenie kosztów postępowania nie uzasadnia odstąpienia od reguły określonej wart. 520 § 1 kpc, to powoduje to oddalenie tego wniosku. Nie jest bowiem uzasadnione orzekanie o "wzajemnym zniesieniu kosztów postępowania" lub "o ponoszeniu kosztów postępowania przez każdego uczestnika stosownie do jego udziału w sprawie", względnie pomijanie w ogóle orzeczenia o kosztach(por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 grudnia 1999 roku, III CKN 497/98,L.). Dlatego też Sąd orzekł jak w punkcie 2 sentencji.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Człuchowie date: '2017-04-25' department_name: III Wydział Rodzinny i Nieletnich judges: - Sylwia Piasecka legal_bases: - art. 95§ 3 krio - art. 111 § 1 k.r. - art. 217 § 3 kpc recorder: starszy sekretarz sądowy Anna Kantak - Rekowska signature: III Nsm 130/16 ```

151005000003021_VI_U_001527_2016_Uz_2016-11-22_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VI U 1527/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 22 listopada 2016 r. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący SSO Janusz Madej Protokolant st. sekr. sądowy Dorota Hańc po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2016 r. w Bydgoszczy na rozprawie odwołania:A.L. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wB. z dnia 14 kwietnia 2016 r., znak:(...) w sprawie:A.L. przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wB. o datę podjęcia wypłaty emerytury. oddala odwołanie. Na oryginale właściwy podpis. VI U 1527/16 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 14 kwietnia 2016r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB., wykonując prawomocny wyrok sądu z dnia 2 lutego 2016r. ustalił ubezpieczonejA. L.wysokość emerytury oraz podjął wypłatę emerytury od dnia 29 sierpnia 2015r., t.j. od daty określonej w wyroku. W odwołaniu od tej decyzji ubezpieczona domagała się wypłaty emerytury za cały miesiąc sierpień 2015r., zgodnie z wyrokiem Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 2 lutego 2016r. (sygn. akt VI U 3137/15). W uzasadnieniu zaskarżenia ubezpieczona wskazywała, że zgodnie z uzasadnieniem wskazanego wyroku prawo do emerytury nabyła z dniem 29 sierpnia 2015r., a nie od 1 września 2015r. Według niej uzasadnienie to wskazuje, iż emeryturę nabyła ona 29 sierpnia 2015r., wobec czego świadczenie za ten miesiąc powinna otrzymać w pełnej wysokości za cały miesiąc, a nie tylko za 3 dni sierpnia 2015r. Organ rentowy wnosił o oddalenie odwołania, argumentując iż wykonując wyrok Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 2 lutego 2016r. (sygn. akt VI U 3137/15) zaskarżoną decyzję z dnia 14 kwietnia 2016r. ustalił i podjął wypłatę emerytury od dnia 29 sierpnia 2015r., to jest od daty określonej w sentencji wyroku. W ocenie Sądu Okręgowego, który wydał ten wyrok, w dacie przyznania prawa do emerytury nie było podstaw do zawieszania prawa do świadczenia na podstawie art.103a, ponieważ nastąpiło rozwiązanie stosunku pracy z pracodawcą, na rzecz którego skarżąca wykonywała pracę bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury. Zdaniem tego Sądu ubezpieczona nabyła prawo do emerytury od dnia 29 sierpnia 2015r., a nie od 1 września 2015r. i w tym zakresie zmieniona została decyzja ZUS Oddziału wB.z dnia 15 września 2015r. Sąd Okręgowy ustalił i rozważył, co następuje: UbezpieczonaA. L.(urodz. (...)) w dniu 27 lipca 2015r. złożyła w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddziale wB.wniosek o emeryturę. W dniu 9 września 2015 r. złożyła ona w ZUS Oddziale wB.świadectwo pracy z dnia 28 sierpnia 2015 r., wystawione jej przez pracodawcę. Świadectwo to potwierdzało, iż ubezpieczona była zatrudniona w okresie od 1 stycznia 1998r. do 28 sierpnia 2015r. oraz że stosunek pracy ustał w wyniku porozumienia stron w związku z przejściem na emeryturę. Decyzją z dnia 15 września 2015r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB.– po rozpatrzeniu wnioskuA.L.z dnia 1 lipca 2015r. – przyznał wnioskodawczyni zaliczkę na poczet emerytury od(...)to jest od osiągnięcia wieku emerytalnego, jak również podjął wypłatę tego świadczenia od 1 września 2015r., to jest od miesiąca w którym przedłożyła ona świadectwo pracy. W wyniku odwołania ubezpieczonej od powyższej decyzji wyrokiem z dnia 2 lutego 2016r. (sygn. akt VI U 3137/15) Sąd Okręgowy w Bydgoszczy: 1 zmienił zaskarżoną decyzję w zakresie daty wypłaty emerytury, określając ją na dzień 29 sierpnia 2015r., 2 stwierdził, iż organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Zaskarżoną w niniejszej sprawie decyzją z dnia 14 kwietnia 2016r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB., wykonując prawomocny wyrok z dnia 2 lutego 2016r., ustalił wysokość i podjął wypłatę emerytury od 29 sierpnia 2015r., t.j. od daty określonej w tym wyroku. (okoliczności niesporne między stronami, potwierdzone dokumentami zebranymi w aktach emerytalnych powódki oraz w aktach sprawy Sądu Okręgowego w Bydgoszczy o sygn. VI U 3137/15) Spór między stronami dotyczył kwestii daty podjęcia wypłaty emerytury powódki, a w szczególności tego czy świadczenie to powinno być jej wypłacone od dnia 29 sierpnia 2015r. czy też od dnia 1 sierpnia 2015r. Rozstrzygając ten spór Sąd Okręgowy miał na uwadze, iż ubezpieczona wiek emerytalny 60 lat i 8 miesięcy osiągnęła – zgodnie zart.24 ust.1a pkt 9 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(t.j. Dz. U z 2016r., poz.887 ze zm.) w dniu(...)W dniu 27 lipca 2015r. złożyła ona wniosek o emeryturę. Gdyby ubezpieczona w dniu osiągnięcia wieku emerytalnego i złożenia wniosku o świadczenie nie pozostawała w stosunku pracy, to nabyłaby ona prawo do emerytury wraz z prawem do podjęcia jej wypłaty od(...)zgodnie z art.129 ust.1 ustawy emerytalnej, stanowiącym, że świadczenie wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu z zastrzeżeniem ust.2. Należy jednak zwrócić uwagę na tę istotną dla rozstrzygnięcia sporu i niesporną między stronami okoliczność, iż ubezpieczona w dniu osiągnięcia wieku emerytalnego oraz w dniu złożenia wniosku o świadczenie pozostawała w stosunku pracy. Mimo zatem, iż nabyła ona prawo do emerytury od dnia osiągnięcia wieku emerytalnego, to jednak z mocy art.103a ustawy emerytalnej prawo do podjęcia wypłaty emerytury mogła ona zrealizować dopiero po rozwiązaniu stosunku pracy. Powyższy przepis stanowi bowiem, iż prawo do emerytury ulega zawieszeniu bez względu na wysokość przychodu uzyskiwanego przez emeryta z tytułu zatrudnienia kontynuowanego bez uprzedniego rozwiązania stosunku pracy z pracodawcą, na rzecz którego wykonywał je bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury, ustalonym w decyzji organu rentowego. Na ten element stanu faktycznego sprawy zwracał także uwagę Sąd Okręgowy w Bydgoszczy w uzasadnieniu wyroku z dnia 2 lutego 2016r. wydanego w sprawie o sygn. akt VI U 3137/15, stwierdzając, iż w dacie wydania zaskarżonej w tej sprawie decyzji nie było już podstaw do zawieszenia prawa ubezpieczonej do emerytury na podstawie art.103 ust.1a (chodziło w istocie o art.103a) ponieważ nastąpiło rozwiązanie stosunku pracy z pracodawcą, na rzecz którego wykonywała ona pracę bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury. Odwołująca się w niniejszej sprawieA. L.nie mogła zatem otrzymać świadczenia przed dniem 29 sierpnia 2015r. albowiem z mocy prawa – art.103a – świadczenie to podlegało zawieszenie, a podjęcie jego wypłaty mogło nastąpić i nastąpiło z dniem 29 sierpnia 2015r. Ubezpieczona nie dostrzegała przy formułowaniu zarzutów odwołania mocy obowiązującej i zakresu działania art.103a ustawy emerytalnej. Organ rentowy w zaskarżonej w niniejszej sprawie decyzji prawidłowo zatem podjął wypłatę emerytury od pierwszego dnia, w którym ustała przesłanka zawieszenia prawa powódki do tego świadczenia. W sposób w pełni właściwy i odpowiadający prawu wykonał wyrok Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 2 lutego 2016r. Mając na uwadze powyższe ustalenia i argumenty natury prawnej Sąd Okręgowy, na podstawieart.47714§ 1 Kodeksu postępowania cywilnegow związku z powołanymi wyżej przepisami prawa materialnego, oddalił odwołanie ubezpieczonej.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Bydgoszczy date: '2016-11-22' department_name: VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Janusz Madej legal_bases: - art.24 ust.1a pkt 9 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - art.477 recorder: st. sekr. sądowy Dorota Hańc signature: VI U 1527/16 ```

154505000000903_III_C_000804_2015_Uz_2016-11-23_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. III C 804/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 20 lipca 2016 r. Sąd Okręgowy w Warszawie III Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: SSO Joanna Bitner Protokolant: sekretarka Magdalena Sujkowska po rozpoznaniu w dniu 7 lipca 2016 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwaZ. K. przeciwko(...) S.A.z siedzibą wW. o zadośćuczynienie i odszkodowanie I. zasadza od(...) S.A.z siedzibą wW.na rzeczZ. K.tytułem zadośćuczynienia kwotę 100.000,- (sto tysięcy) złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 23 czerwca 2015 roku do dnia zapłaty; II. zasadza od(...) S.A.z siedzibą wW.na rzeczZ. K.tytułem odszkodowania kwotę 6.360,- (sześć tysięcy trzysta sześćdziesiąt) złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi: a od kwoty 2.340,- (dwa tysiące trzysta czterdzieści) złotych od dnia 23 czerwca 2015 roku do dnia 30 czerwca 2016 roku; b od kwoty 6.360,- (sześć tysięcy trzysta sześćdziesiąt) złotych od dnia 1 lipca 2016 roku do dnia zapłaty; III. ustala odpowiedzialność na przyszłość(...) S.A.z siedzibą wW.wobecZ. K.za skutki wypadku z dnia 6 marca 2015 roku; IV. całością kosztów postępowania w sprawie obciąża(...) S.A.z siedzibą wW., pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu po uprawomocnieniu się wyroku. UZASADNIENIE Z. K.pozwem wniesionym dnia 13 lipca 2015 r., ostatecznie sprecyzowanym w dniu 17 czerwca 2016 r./pozew – k. 2 akt; pismo procesowe powoda – k. 169-170 akt/żądał od(...) S.A.z siedzibą wW.: (I) zasądzenia zadośćuczynienia za krzywdę doznaną na skutek wypadku, jakiemu uległ dnia 6 marca 2015 r. - w kwocie 100.000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 23 czerwca 2015 r. do 31 grudnia 2015 r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty; (II) zasądzenia odszkodowania w wysokości 6.360,00 zł z tytułu kosztów opieki, jakiej wymagał po wypadku, z odsetkami ustawowymi od dnia 23 czerwca 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty; (III) ustalenia odpowiedzialności pozwanego wobec powoda na przyszłość za skutki wypadku z dnia 6 marca 2015 r. Wnosił też o zasądzenie kosztów. W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 6 marca 2015 r., jadąc prawidłowo rowerem w miejscowościK.w gminieB., w kierunku stacji kolejowejT.-N., poślizgnął się na pokrytej lodem i niezabezpieczonej nawierzchni drogi,a następnie upadł, w wyniku czego doznał skomplikowanego złamania kości udowej. Powód podnosił, że po przetransportowaniu go karetką do szpitala został poddany operacji zespolenia złamanej kości udowej przy pomocy gwoździa i śrub regulujących. Odczuwa z tego powodu ciągły ból i trudności w poruszaniu się, musi przejść konieczne leczenie i rehabilitację. Zdaniem powoda za stan drogi oraz jej utrzymanie w należytym stanie w panujących wówczas warunkach pogodowych odpowiada zarządca drogi - GminaB., którejw dacie zdarzenia ochrony ubezpieczeniowej w zakresie odpowiedzialności cywilnej udzielił pozwany. Jak twierdził powód, w dniu wypadku nawierzchnia drogi nie była oczyszczonaz lodu i nie została posypana piachem i solą. Jak wskazywał powód, przed wypadkiem był osobą w pełni samodzielną, zaś po zdarzeniu doznał załamania psychicznego, był niesamodzielny i zmuszony korzystać z pomocy rodziny przy podstawowych czynnościach, co dodatkowo sprawiało mu trudność. Zdaniem powoda pomimo jego chęci leczenia sięi rehabilitowania nigdy nie odzyska sprawności sprzed wypadku. Pozwany(...) S.A.z siedzibą wW.wnosił o oddalenie powództwa jako niezasadnego co do zasady i wysokości oraz zasądzenie kosztów. Zdaniem pozwanego powód nie wykazał, aby jego upadek z roweru był skutkiem oblodzenia na drodze - równie prawdopodobną przyczyną wypadku mogła być utrata koncentracji czy równowagi, zwłaszcza, że powód jest osobą w podeszłym wieku, a naturalną koleją rzeczy jest fakt, że z wiekiem zdolności manualne i możliwości percepcyjne ulegają pogorszeniu. Zdaniem pozwanego twierdzenie powoda, jakoby jezdnia, którą się poruszał w dniu zdarzenia, była oblodzona, jest niewiarygodne, bowiem oblodzenie jezdni może nastąpić w momencie, gdy pojawiają się opady atmosferyczne przy ujemnej temperaturze, a w dniu zdarzenia ok. godz. 7:00 temperatura wynosiła 5 stopni Celsjusza, zaś w noc poprzedzającą dzień wypadku nie zaobserwowano żadnych opadów atmosferycznych. Ponadto w dniu poprzedzającym zdarzenie, tj. 5 marca 2015 r., Ochotnicza Straż Pożarna zweryfikowała stan jezdni na drogach gminnych i uznała go za bezpieczny, a zatem należy wnosić, że stan dróg w tym czasie nie stwarzał niebezpieczeństwa. Pozwany potwierdził, że obowiązkiem Gminy jest utrzymanie dróg gminnych w należytym stanie, jednakże wskazał, że powyższe ograniczone jest przez środki, jakimi Gmina dysponuje, a także przez celowość i ekonomiczność. Zdaniem pozwanego ubezpieczona Gmina należycie wywiązała się ze swojego obowiązku i nie powinna ponosić odpowiedzialności za brak należytej ostrożności po stronie powoda. Pozwany podniósł nadto, że kwota dochodzona przez powoda jest całkowicie bezpodstawna, a ocena Sądu nie może opierać się tylko na subiektywnych odczuciach powoda. Pozwany podniósł też, że nawet gdyby przyjąć za prawdziwą wersję wydarzeń przedstawioną przez powoda, to oczywiste jest, że powód swoim nieostrożnym zachowaniemi jazdą w tych warunkach na rowerze w znaczny sposób przyczynił się do powstania szkody oraz jej zakresu. Sąd ustalił, co następuje: Dnia 6 marca 2015 r. ok. godz. 7:00, w miejscowościK.,Z. K.jadąc roweremul. (...)w kierunku stacji PKPT.-N.poślizgnął się na śliskiej, nieoczyszczonej z lodu i nieposypanej nawierzchni drogi, a następnie upadł.Ból, jakiZ. K.odczuwał w nodze po upadku był na tyle silny, że nie mógł samodzielnie wstać. Pierwszej pomocy powodowi udzieliłaK. J., która jechała tego poranka do pracyul. (...)w kierunkumiejscowości K.. Widząc powoda leżącego na asfalcie zatrzymała się i wezwała pogotowie, dzwoniąc pod numer 112. Po chwili na miejsce zdarzenia nadjechała inna kobieta, która pomogłaK. J.położyć powoda w bezpiecznej pozycji na kocu. Po kilku minutach na miejsce wypadku nadjechałR. B.. Mężczyzna zatrzymał się i również oczekiwał na przyjazd karetki. Wobec tego, że pogotowie długo się nie pojawiło,R. B.zatelefonował do znajomego strażaka wN.w celu przyspieszenia przyjazdu karetki. Po ok. 10 min. od powiadomienia ww. jednostki, tj. o godz. 7:50 przyjechała karetka. /zeznania powodaZ. K.złożone na rozprawie w dniu 07.07.2016 r. – k. 179 akt, potwierdzające informacyjne wysłuchanie powoda na rozprawie w dniu 18.03.2016 r. – k. 108-110 akt; zeznania świadkaK. J.złożone na rozprawie w dniu 18.03.2016 r. – k.. 106-107 akt; zeznania świadkaR. B.złożone na rozprawie w dniu 18.03.2016 r. – k. 107-108 akt/ Zespół ratownictwa medycznego udzielił powodowi pomocy i przetransportował do Szpitalnego Oddziału RatunkowegoSzpitala (...)wS., gdzie powód został przyjęty z rozpoznaniem wieloodłamowego złamania przez i podkrętarzowego kości udowej prawej schodzącego na trzon kości udowej. W szpitalu powód przebywał od dnia6 marca 2015 r. do 20 marca 2015 r. Operację repozycji i zespolenia złamania gwoździem rekonstrukcyjnym ryglowym powód przeszedł dnia 10 marca 2015 r. Z zakazem nieobciążania operowanej kończyny i zaleceniem chodzenia przy pomocy kul łokciowych oraz zmian opatrunku co 2-3 dni, w dniu 20 marca 2015 r. wypisano powoda do domu. /karta zlecenia wyjazdu zespołu ratownictwa medycznego – k. 8 akt; karta medycznych czynności ratunkowych – k. 9 akt; historia choroby powoda na(...)ZOZSzpitala (...)wS.–k. 10-12 akt; karta informacyjna z leczenia szpitalnego powoda na Oddziale(...)Urazowo- Ortopedycznej wSzpitalu (...)wS.– k. 13-14 akt; historia zdrowia i choroby powoda w(...)ZOZSzpitala (...)wS.– k. 15 akt; historia choroby powoda w ZOZSzpitala (...)wS.– k. 16-21 akt/. Dnia 6 marca 2015 r. wmiejscowości K., w godzinach porannych panował przymrozek, asfaltowa nawierzchniaul. (...)była śliska, pokryta cienką warstwą przezroczystego lodu (tzw. szklanka), nieposypana ani piachem, ani solą. Tego dnia wyznaczeni pracownicy Urzędu Gminy od wczesnych godzin porannych posypywali piachem i solą drogi gminne. Nie dotarli jednak do miejsca, w którym powód miał wypadek. Podmiotem obowiązanym do utrzymaniaul. (...)jest GminaB., w której zarządzie znajduje się ta droga. W dniu zdarzenia Gmina nie podejmowała na tej drodze żadnych czynności. Gmina nie posiadała umowy z firmą zewnętrzną na utrzymanie dróg w należytym stanie, a odśnieżaniem dróg zajmowały się Ochotnicze Straże Pożarne. /zeznania powodaZ. K.złożone na rozprawie w dniu 07.07.2016 r. – k. 179 akt, potwierdzające informacyjne wysłuchanie powoda na rozprawie w dniu 18.03.2016 r. – k. 108-110 akt; zeznania świadkaK. J.złożone na rozprawie w dniu 18.03.2016 r. – k. 106-107 akt; zeznania świadkaR. B.złożone na rozprawie w dniu 18.03.2016 r. – k. 107-108 akt zeznania świadkaW. M.złożone na rozprawie w dniu 06.06.2016 r. – k. 159 akt; notatka służbowa Wójta GminyB.z dnia 10.06.2015 r. – k. 53 akt/. W dniu zdarzenia GminaB.posiadała wykupioną polisę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w(...) S.A.z siedzibą wW., o numerze BUK-(...). Po zgłoszeniu szkody pozwanemu przezZ. K.w dniu 25 maja 2015 r. ubezpieczyciel pismem z dnia 23 czerwca 2015 r. odmówił powodowi wypłaty jakiegokolwiek zadośćuczynienia i odszkodowania. /okoliczność bezsporna; akta szkodowe dotyczącepolisy nr (...)– k. 76-86 akt/ Przed wypadkiem powód był w pełni sprawny – stosownie do swego wieku. W wyniku zdarzenia z dnia 6 marca 2016 r. powód doznał obrażeń ciała w postaci wieloodłamowego złamania przez i podkrętarzowego kości udowej prawej schodzącego na trzon kości udowej, co spowodowało upośledzenie sprawności prawej kończyny dolnej. Doznane przez powoda w wyniku upadku obrażenia ciała skutkowały długotrwałymi trwałym uszczerbkiem na zdrowiu powoda wynoszącym 25 % z rodz. Mpoz. 145 b/schorzenie urazowo - ortopedyczne/ tj. dysfunkcją narządu ruchu (pourazowe zmianyw obrębie stawu biodrowego prawego), upośledzającą statykę chodu i powodującą ograniczenie zakresu aktywności fizycznej powoda, zgodnie zrozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postepowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania(Dz. U. z 2002 r. nr 234, poz. 1974) . /opinia biegłego sądowego z dnia 08.04.2016 r. – k. 135-148 akt/. W okresie ponad trzech miesięcy od dnia wypisu ze szpitala, tj. od 20 marca 2015 r. do dnia 30 czerwca 2015 r., powód wymagał opieki osób trzecich, w wymiarze 4 godzin dziennie, zaś w okresie niemal 4-ch kolejnych miesięcy, od 1 lipca 2015 r. do 22 października 2015 r., kiedy to przyjmujący powoda lekarz stwierdził poprawę,Z. K.potrzebował pomocy w wymiarze 2 godzin na dobę. Wówczas powód nie był w stanie samodzielnie wykonywać czynności wymagających posiadania sprawnych obu nóg, takich jak przygotowywanie posiłków, sprzątanie, robienie zakupów. Konsekwencją doznanego przez powoda urazu w wyniku przedmiotowego zdarzenia jest zniekształcenie struktury kostnej w okolicy krętarza mniejszego kości udowej w postaci kostnienia okołostawowego stawu biodrowego prawego, co powoduje ograniczenie zakresu ruchomości w tym stawie. Rokowanie na przyszłość jest niepomyślne. Powrót powoda do pełnej sprawności, jaką miał przed wypadkiem, nie jest możliwy. Proces degeneracyjny w obrębie stawu biodrowego prawego powoda ulegnie postępowi i skutkować będzie pogorszeniem w przyszłości dysfunkcji ruchowo-fizycznej powoda, co może powodować konieczność dalszego leczenia specjalistycznego powoda w tym zakresie. /opinia biegłego sądowego z dnia 08.04.2016 r. – k. 135-148 akt/. Przed wypadkiemZ. K.był osobą w pełni sprawną fizycznie, wszelkie obowiązki domowe sprawował samodzielnie, gdyż mieszkał sam. Powód mieszka na wsi, w domu ocieplanym węglem: powód sam nosił węgiel i rąbał drewno na opał.W domu powoda nie ma toalety, powód korzysta z wychodka na podwórzu. Środkiem komunikacji, z jakiego powód korzystał przez całe życie, był najczęściej rower, także w zimie. Dnia 6 marca 2015 r. życie powoda diametralnie się zmieniło. Po powrocie do domu ze szpitala w dniu 20 marca 2015 r.Z. K.nie był w stanie samodzielnie funkcjonować. Na początku niemożliwe, a potem bardzo trudne było dla powoda wyjście z domu do toalety – co wymagało pokonania kilku stopni prowadzących do domu. Przy podstawowych czynnościach, takich jak przygotowywanie posiłków, ogrzanie domu, czy wyjście do toalety, pomagali powodowi jego bracia, którzy rozdzielali między siebie przyjazdy do powoda i pomoc. Brak możliwości samodzielnego wykonania prostych czynności i uzależnienie od rodziny spowodował u powoda załamanie psychiczne. Bracia poświęcali powodowi codziennie około 3 godzin. W tym czasie gotowali, sprzątali, prali, robili zakupy, ogrzewali dom, pomagali przy myciu. Pomoc rodziny okazała się niezbędna do września 2015 r. Od tego czasu powód, choć wciąż poruszający się o kulach, był w stanie zadbać o siebie o własnych siłach. W okresie od 20 marca 2015 r. do 30 czerwca 2015 r. zakres pomocy osób trzecich wynosił co najmniej 4 godziny na dobę i obejmował takie czynności jak: przygotowanie posiłków, zrobienie zakupów, mycie, sprzątanie, pranie, rąbanie drzewa na opał. W okresie od 1 lipca 2015 r. do 22 października 2015 r. wymiar pomocy osób trzecich wynosił co najmniej 2 godziny na dobę. Łącznie daje to 640 godzin opieki osób trzecich, jakiej powód potrzebował po wypadku. Minimalna stawka godzinowa dla niespecjalistycznej opieki na terenie województwa(...)wynosi w ośrodkach opieki społecznej oraz w kontraktach prywatnych 10,- zł. Rokowania na przyszłość w odniesieniu do doznanego w wyniku przedmiotowego zdarzenia urazu są niepomyślne. Stwierdzone odchylenia od stanu prawidłowości, okołostawowy charakter urazu i towarzyszące dolegliwości bólowe wskazują,że z upływem czasu dojdzie do pourazowego rozwoju procesu degeneracyjnego stawu biodrowego. Mimo zastosowanego leczenia specjalistycznego, w tym kilkakrotnej rehabilitacji, nie udało się przywrócić sprawności prawej nogi powoda do stopnia porównywalnego przed wypadkiem. Leczenie skutków doznanych przez powoda obrażeń ciała w wyniku zdarzenia z dnia 6 marca 2015 r. wymagało długotrwałego leczenia, znacznie dłuższego niż 6 miesięcy a skutki zdrowotne następstwa tego zdarzenia są nadal odczuwalne dla powoda. U powoda występują zmiany patologiczne w obrębie stawu biodrowego oraz dolegliwości bólowe. Powód nadal ma w nodze ciała obce za pomocy których zespolono kość udową. Uszczerbki te mają charakter stały, zaś rokowania na przyszłość są niepomyślne, powód nadal odczuwa ból w nodze.Z. K.nigdy nie uzyska pełnej sprawności fizycznej nogi. /opinia biegłego sądowego z dnia 08.04.2016 r. – k. 135-148 akt; zeznania powodaZ. K.złożone na rozprawie w dniu 07.07.2016 r. – k. 179 akt, potwierdzające informacyjne wysłuchanie powoda na rozprawie w dniu 18.03.2016 r. – k. 108-110 akt; zeznania świadkaK. K.złożone na rozprawie w dniu 06.06.2016 r. – k. 160 akt; zeznania świadkaJ. K.złożone na rozprawie w dniu 06.06.2016 r. – k. 160-161 akt; wiadomości powszechnie znane (odnośnie do stawki godzinowej za opiekę)/ Powyższy stan faktycznyzostał ustalony na podstawie powołanych wyżej dowodów, które Sąd uznał za wiarygodne. Podstawę ustaleń faktycznych stanowiły dowody z dokumentów prywatnych, w tym głównie w postaci dokumentacji medycznej powoda(na okoliczność zakresu doznanych cierpień powoda oraz procesu leczenia), które nie były kwestionowane przez żadną ze stron co do ich autentyczności i prawdziwości,a w wypadku kserokopii – co do ich zgodności z oryginałem. Sąd dał wiarę zeznaniom świadków. ŚwiadekK. J.– osoba obca dla powoda, a przez to wiarygodna jako niezainteresowana wynikiem sprawy, jako pierwsza udzieliła powodowi pomocy i była na miejscu zdarzenia niemal natychmiast po zdarzeniu, kiedy powód, leżąc obok powykrzywianego roweru, nie mógł samodzielnie wstać z jezdni. Świadek ta potwierdziła wskazywane przez powoda warunki atmosferyczne, jakie panowały w tym dniu, w tym zły stan nawierzchni jezdni („szklanka”), która nie była niczym posypana (solą czy piachem). Świadek ta potwierdziła także, że powód bezpośrednio po upadku cierpiał silny ból nogi. Za wiarygodne Sąd uznał także zeznania świadkaR. B., także obcego dla powoda, który znalazł się na miejscu zdarzenia kilka minut od upadku powoda i ponownie wezwał karetkę. Również ten świadek zeznał, że tego dnia panował poranny przymrozek oraz że droga była śliska i niezabezpieczona żadnym środkiem. Z zeznań tego świadka wynika ponadto, że powód w chwili wypadku nie był pod wpływem alkoholu – okoliczności takiej, sugerowanej w toku postępowania przez pozwanego, nie potwierdza zresztą także powypadkowa dokumentacja medyczna powoda znajdująca się w aktach. Zeznania braci powoda:J. K.orazK. K.Sąd uznał za wiarygodne i spójne. Świadkowie zeznali, iż sprawowali nad powodem opiekę przez wiele godzin dziennie, od momentu wyjścia powoda ze szpitala aż do chwili osiągnięcia przez niego względnej samodzielności oraz wskazali, że pomagają mu w dalszym ciągu przy cięższych pracach, takich jak rąbanie drzewa na opał. Z zeznań świadków wynika, że powód po wypadku odczuwał nie tylko silny ból fizyczny, ale też psychiczny, załamał się. Wskazali, że ciężko powodowi przyjąć do świadomości fakt, że nie jest w stanie wykonywać typowo męskich czynności. Potwierdzili, że powód korzystał z rehabilitacji, że nie był w stanie samodzielnie funkcjonować, w tym samodzielnie dotrzeć do toalety znajdującej się na zewnątrz. Także zeznania świadkaW. M., pracownicy Urzędu Gminy, Sąd uznał za wiarygodne. Świadek ta wskazała, że w dniu zdarzenia pracownicy Urzędu GminyB.rozpoczęli pracę od sprawdzenia stanu dróg pod kątem konieczności posypania ich piachem i potwierdziła, że na pewno nie zdążyli dotrzeć do miejsca wypadku powoda – rozpoczęli bowiem około godz. 7-mej od drogi obok przejazdu kolejowego – a wypadek powoda miał miejsce właśnie około godz. 7-ej. Droga w tym miejscu na pewno nie była zatem jeszcze posypana. Nie posypano jej także poprzedniego dnia – skoro świadek ta zeznała, że poprzedniego dnia nawierzchnia tej drogi była czarna, a pracownicy posypują drogi tylko w miejscach, które tego potrzebują. Uprawdopodabnia to, że droga rzeczywiście nie była niczym posypana i przez to śliska – z powodu oblodzenia, które mogło wystąpić nad ranem z powodu panującej w nocy mgły, o której także zgodnie zeznawali świadkowie. Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się także na zeznaniach powoda, który składał je w sposób szczery i rzetelny a ich treść znalazła potwierdzenie w dokumentacji medycznej, opinii biegłego sądowego i zeznaniach świadków. Zeznania powoda potwierdzały zarówno zły stan jezdni, którą powód poruszał się w dniu zdarzenia, jak i doznaną krzywdę oraz skutki przedmiotowego wypadku w codziennym życiu. Ustalenia stanu faktycznego Sąd oparł również na opinii wydanej przez biegłego sądowego spec. traumatologii i ortopedii oraz medycyny ratunkowejS. M., którą Sąd uznał za wiarygodną, rzetelną, pełną, obiektywną, zrozumiałą i przekonującą. Biegły szczegółowo przeanalizował materiał dowodowy zebrany w niniejszej sprawie. Wnioski będące wynikiem tej analizy nie budzą w ocenie Sądu wątpliwości, a wywód do nich prowadzący jest spójny i logiczny. Biegły dokonał analizy zgromadzonej w sprawie dokumentacji medycznej powoda oraz jego stanu zdrowia rok po wypadku, wskazując na jego skutki. Sąd uznał opinię w tym zakresie za miarodajną w całości, szczególnie biorąc pod uwagę okoliczność, że korespondowała ona z zebranym w sprawie materiale dowodowym, w tym z zeznaniami świadków oraz samego powoda. Biegły wskazał, że uszczerbek na zdrowiu powoda jest trwały i wynosi 25%. W ocenie Sądu, sporządzona opinia została wykonana w sposób rzeczowy, rzetelny oraz przekonywujący, w oparciu o fachową wiedzę specjalisty z danej dziedziny medycyny, posiadającego odpowiednie wykształcenie i doświadczenie zawodowe. Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii lekarza psychiatry uznając,iż we wnioskowanym przez stronę pozwaną zakresie wiadomości specjalne nie były konieczne. Sąd był bowiem władny dokonać samodzielnych ustaleń, w oparciu o zebrany materiał dowodowy, tym bardziej, że powód nie leczył się psychiatrycznie, ani nie korzystałz opieki psychologicznej, co oznacza, że biegły nie dysponowałby specjalistyczną dokumentacją medyczną. Minimalną stawkę godzinową dla niespecjalistycznej opieki na terenie województwa(...)w ośrodkach opieki społecznej oraz w kontraktach prywatnych – Sąd ustalił na 10,- zł, co jest zgodne z powszechną wiedzą oraz zawodowym i życiowym doświadczeniem Sądu. Sąd zważył, co następuje: Bezspornym w niniejszej sprawie jest, że w dniu 6 marca 2015 r. miał miejsce wypadek opisany w ustaleniach stanu faktycznego, w którymZ. K.doznał obrażenia ciała, skutkującego częściową i stałą utratą sprawności prawej nogi. W dniu wypadku GminaB.posiadała wykupioną polisę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w(...) S.A.z siedzibą wW.. Ubezpieczyciel w ramach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej(na podstawieart. 822 k.c.) ponosi odpowiedzialność tylko wtedy i tylko w takim zakresie,w jakim odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczony sprawca. Zakres ochrony ubezpieczeniowej wyznacza przewidziana w umowie suma gwarancyjna, stanowiąca górną granicę odpowiedzialności ubezpieczyciela. Z chwilą wystąpienia wypadku ubezpieczeniowego poszkodowanemu przysługuje bezpośrednio przeciwko ubezpieczycielowi roszczenie(actio directa)na podstawieart. 822 § 4 k.c., w zakresie którego mają zastosowanie zarówno przepisy prawa ubezpieczeń, jak i przepisy prawa cywilnego dotyczące obowiązku naprawienia szkody. W świetle treści przepisuart. 19 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych(tekst jedn. Dz.U. z 2013 r., poz. 260, ze zm. w wersji obowiązującej w dacie zajścia zdarzenia opisanego w pozwie), do organu jednostki samorządu terytorialnego należały czynności z zakresu planowania, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg. Czynności z zakresu odśnieżania dróg gminnych oraz utrzymania nawierzchni w bezpiecznym (nieoblodzonym) stanie – należały w niniejszym przypadku do obowiązków GminyB., jako zarządcyul. (...). W świetle art. 20 pkt 4 ustawy o drogach publicznych obowiązek utrzymania nawierzchni drogi spoczywał na zarządcy tej drogi. Warunkiem przypisania odpowiedzialności jednostce samorządu terytorialnego, a tym samym pozwanemu jest wykazanie przesłanek, z aktualizacją których wiąże się obowiązek naprawienia szkody. Na powodzie, jako osobie dochodzącej roszczeń z tytułu czynów niedozwolonych ciąży obowiązek (wynikający z treściart. 6 k.c.) wykazania przesłanek, które warunkują odpowiedzialność naprawienia szkody w świetle przepisów reżimu deliktowego. W doktrynie wymienia się trzy przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej ex delicto: po pierwsze fakt, z którym ustawa łączy obowiązek odszkodowawczy, po drugie szkodęw znaczeniu uszczerbku w dobrach osoby poszkodowanej, po trzecie między dwiema poprzednimi przesłankami musi istnieć adekwatny związek przyczynowy (videW. Czachórski, Zobowiązania, Zarys wykładu, A. Brzozowski, M. Safjan, E. Skowrońska – Bocian, Warszawa 1999, s. 186). Pozwany w niniejszej sprawie ubezpieczyciel ponosi odpowiedzialność za Gminę, która w nienależyty sposób nadzorowała utrzymanie dróg w dobrym stanie. Odpowiedzialność zaś Gminy, która nie dopełniła należącego do niej obowiązku utrzymania jezdniulicy (...), gdzie doszło do wypadku – jest niewątpliwa, w świetle ustalonego stanu faktycznego. Jak bowiem ustalono, pracownicy Urzędu Gminy zdawali sobie sprawę ze złych warunków panujących na drogach w ich miejscowości w dniu zdarzenia: co więcej, jak zeznała świadekW. M., pracownik Urzędu Gminy, tego dnia specjalnie przyjechali wcześniej, aby posypać drogi. Nie zdążyli jednak dotrzeć do drogi, na której doszło do wypadku powoda. Zarzut pozwanego, jakoby to powód przyczynił się do powstania szkody, gdyż pomimo podeszłego wieku poruszał się na rowerze w zimę – Sąd uznał za całkowicie bezpodstawny. Jak powszechnie wiadomo, na wsiach wśród ludzi starszych i niezamożnych rower jest podstawowym środki komunikacji.Z. K.jechał rowerem w celu załatwienia swoich spraw, tak jak czynił to od zawsze. Jak zeznał powód zeznał, tego dnia jechał pewnie („śmiało”) – a to świadczy o tym, że zachowywał kontrolę nad rowerem. Oblodzenie jezdni w miejscu wypadku (tzw. szklanka) nie było widoczne – obecni na miejscy świadkowie potwierdzili, że lodu nie było widać, że dopiero gdy się szło, czuć było, ze jest ślisko. Nie można tu, zdaniem Sądu, mówić o żadnym przyczynieniu się powoda do tego zdarzenia i jego skutków. W świetle powyższego odpowiedzialność Gminy – a za nią także odpowiedzialność pozwanego ubezpieczyciela – nie budzą tu zatem wątpliwości. Stosownie do treści przepisuart. 444 § 1 k.c.w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty.Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia. Zgodnie zaś z brzmieniem przepisuart. 445 § 1 k.c.w przypadkach uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Zadośćuczynienie stanowi formę rekompensaty pieniężnej z tytułu szkody niemajątkowej. Podstawą jego żądania jest krzywda niemajątkowa w postaci ujemnych przeżyć związanych z cierpieniami psychicznymi i fizycznymi, wynikająca z naruszenia wskazanych w komentowanym przepisie dóbr osobistych. W niniejszej sprawie powód domagał się majątkowej ochrony dobra osobistego - zdrowia. Niewątpliwie zdrowie ludzkie należy zaliczyć do kategorii dóbr najcenniejszych. W orzecznictwie podkreśla się, że rozstrzygnięcie oparte naart. 445 § 1 k.c.w zw. zart. 444 k.c., powinno uwzględniać rodzaj naruszonego dobra i rozmiar doznanej krzywdy, intensywność naruszenia oraz stopień winy sprawcy. Wprawdzie trudno dokonywać ustalania ważności dóbr osobistych, których naruszenie może być szczególnie dotkliwe i bolesne w porównaniu z naruszeniami innych dóbr, a tym samym może uzasadniać przyznanie wyższego zadośćuczynienia, niemniej jednak w istocie nie sposób przecenić takich dóbr, jak życie czy zdrowie. W judykaturze Trybunału Konstytucyjnego, jak również w orzecznictwie Sądu Najwyższego podkreśla się, że zdrowie jest dobrem osobistym na tyle cennym, że przyjmowanie niskich kwot z tytułu uszczerbku, prowadzi wręcz do deprecjacji tego dobra (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 lipca 1997 r., II CKN 62/97, n.publ., por. również wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 1997 r., II CKN 42/96, n.publ.). Zadośćuczynienie stanowi środek rekompensaty szkody niemajątkowej (szkody na osobie). Wysokość przyznawanego zadośćuczynienia ma stanowić sumę „odpowiednią” do zakresu doznanego uszczerbku, przy czym ustawodawca nie określił żadnych kryteriów, którymi należy się posługiwać przy ustaleniu jego wysokości. W orzecznictwie przyjmuje się, że zadośćuczynienie powinno stanowić wartość ekonomicznie odczuwalną, w każdym przypadku proporcjonalną do stopnia doznanego cierpienia. Pomocniczym kryterium dla ustalenia jego wysokości stanowi stopa życiowa społeczeństwa. Jak podniósł Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 04 lutego 2008 r. w sprawie III KK 349/2007(LexPolonica nr 1878434), że „użyte wart. 445 § 1 k.c.pojęcie„sumy odpowiedniej”choć ma charakter niedookreślony, tym niemniej w orzecznictwie wskazuje się kryteria, którymi należałoby kierować się przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia, a mianowicie to, że musi ono mieć charakter kompensacyjny, a więc musi przedstawiać odczuwalną wartość ekonomiczną, nie będącą jednakże wartością nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy. Z tego wynika, że„wartość odpowiednia”to wartość utrzymana w granicach wysokości doznanego uszczerbku. Wysokość zadośćuczynienia ma przede wszystkim być adekwatna do doznanych przez pokrzywdzonego cierpień fizycznych i psychicznych, których rodzaj, czas trwania i natężenie, należy każdorazowo określić w kontekście materiału dowodowego sprawy. Indywidualny charakter zadośćuczynienia przesądza o tym, że ostateczne ustalenia, jaka konkretnie kwota jest„odpowiednia”z istoty swej należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego, lecz nie może to być uznanie dowolne”. Sąd orzekający podziela ten pogląd: zadośćuczynienie za krzywdę spowodowaną naruszeniem dobra osobistego tak cennego, jak zdrowie, musi być dla pokrzywdzonego odczuwalne ekonomicznie i nie może być zbyt niskie. W orzecznictwie podkreśla się, iż nie dający się ściśle określić rozmiar krzywdy sprawia, że ustalenie wysokości zadośćuczynienia zależy od oceny sądu. Ocena ta powinna uwzględniać całokształt okoliczności sprawy, nie wyłączając takich czynników jak rozmiar cierpień fizycznych i psychicznych, ich nasilenie i czas trwania, nieodwracalność następstw wypadku, rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiową oraz inne czynniki podobnej natury. Wysokość zasądzonej sumy powinna być tak ukształtowana, aby stanowiła odzwierciedlenie doznanego uszczerbku na zdrowiu oraz przynosiła poszkodowanemu realną kompensację cierpień fizycznych i psychicznych. Pojęcie „odpowiedniej sumy” ma niedookreślony charakter i w judykaturze wypracowane zostały kryteria, którymi należy się kierować, określając rozmiar przysługującego poszkodowanemu świadczenia. Należą do nich czynniki obiektywne, jak czas trwania oraz stopień intensywności cierpień fizycznychi psychicznych, nieodwracalność skutków urazu, wiek poszkodowanego, szanse na przyszłość. Za czynniki subiektywne uznane zostały: poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiowa, niemożność czynnego uczestniczenia w sprawach rodziny, konieczność korzystania z pomocy innych osób w sprawach życia codziennego(por. orzeczenia SN: z dnia 14 stycznia 2011 r., I PK 145/10, z dnia 9 listopada 2007 r., V CSK 245/07, z dnia 14 lutego 2008 r., II CSK 536/07, z dnia 26 listopada 2009 r., III CSK 62/09, i z dnia 28 stycznia 2010 r., I CSK 244/09). Niewątpliwie pomocny przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia jest w tej sytuacji dorobek orzecznictwa Sądu Najwyższego, jak również doktryny prawa cywilnego.W doktrynie obecnie przyjmuje się, że samo zadośćuczynienie, spełniając funkcję satysfakcyjną oraz swoiście pojętą funkcję kompensacyjną, powinno wynagradzać doznaną krzywdę, czyniąc życie poszkodowanego łatwiejszym(por. m.in. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2004 r. I CK 131/2003 OSNC 2005/2/40 oraz z dnia 27 lutego 2004 r. V CK 282/2003, Lex 183777).Wobec tego, że wymierzenie bólu psychicznego, fizycznego i ujęcie go w formie odpowiedniej sumy pieniężnej jest niemożliwe, za słuszne uznaje się, to by przy ocenie wysokości przyznawanego zadośćuczynienia uwzględniać nie tyle poziom życia innych członków społeczeństwa, co ceny i koszty przedmiotów materialnych i innych dóbr, jakie poszkodowany mógłby nabyć w zamian za uzyskaną tytułem zadośćuczynienia sumę pieniężną, a które mogłyby sprawić, że odczuwane cierpienie uległoby zatarciu (por. J. Matys, Model zadośćuczynienia pieniężnego z tytułu szkody niemajątkowej w kodeksie cywilnym, Oficyna 2010, por. również wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 2006 r., IV CSK 80/05, OSNC 2006, z. 10, poz. 175, w którym wskazano, że uwzględnienie stopy życiowej społeczeństwa przy określaniu wysokości zadośćuczynienia nie może podważać kompensacyjnej funkcji świadczenia). Jak ustalono, powód doznał obrażenia ciała podczas wypadku, jak równieżw wyniku wypadku nastąpił trwały rozstrój zdrowia powoda. Rozmiar krzywdy jest kryterium zasadniczym, które decyduje o wysokości przyznanego zadośćuczynienia, a zakres doznanej przez powoda krzywdy jest niewątpliwie znaczny. Zasadniczą przyczyną cierpień powoda, które nadal występują, jest nie w pełni sprawna prawa noga powoda, co uniemożliwia mu funkcjonowanie w sposób, w jakim funkcjonował przed wypadkiem. Ma to znaczenie tym większe, że powód jest osobą samotną, i mieszka na wsi w trudnych warunkach mieszkaniowych. Utrata zdrowia i samodzielności w takich warunkach jest tym bardziej dotkliwa. Powód w początkowym okresie po wypadku był zależny od pomocy innych osób, nie był w stanie sam wykonywać podstawowych czynności, co stanowiło niewątpliwie element upokorzenia dla zdrowego dotychczas mężczyzny, który był aktywny fizycznie, jeździł na rowerze. Wskutek doznanego uszczerbku na zdrowiu powód był hospitalizowany, korzystał ze specjalistycznego leczenia, nadal wymaga rehabilitacji, trwały uszczerbek na zdrowiu określony został na poziomie 25%, a rokowania na przyszłość są niekorzystne. Doznany uraz spowodował szereg zmian w życiu codziennym powoda. Powód nie posiada w mieszkaniu toalety, co dodatkowo potęgowało jego cierpienia, gdyż musiał o kulach pokonywać długą drogę w każdych warunkach pogodowych, w tym stopnie schodów, aby załatwić swoje potrzeby fizjologiczne. Mając to wszystko na uwadze stwierdzić trzeba, że rozmiar nieszczęścia powoda był bardzo duży. Mając to wszystko na uwadze, Sąd uznał, że zakres krzywdy, spowodowanej cierpieniami fizycznymi i psychicznymi, jakich powód doznał w wyniku wypadku, jest znaczny i jako taki powinien podlegać rekompensacie. Opisane wyżej okoliczności zajścia zdarzenia, przebiegu leczenia, jak również obecnego stanu zdrowia powoda i złych rokowań na przyszłość, w ocenie Sądu, stanowią podstawę do przyznania powodowi żądanego zadośćuczynienia w wysokości 100.000 zł. Kwota ta niewątpliwie będzie stanowiła dla powoda rekompensatę odczuwalną ekonomicznie, a z drugiej strony – jest utrzymana w rozsądnych granicach i dostosowana do aktualnych stosunków majątkowych w społeczeństwie. Pozwany nie podjął działań zmierzających do rekompensaty doznanego przez powoda uszczerbku i okoliczność ta z całą pewnością wpływa na satysfakcję moralną powoda. Godzi się przypomnieć, że w judykaturze przyjmuje się, że zachowanie pozwanego, który nie pozostaje bierny w zakresie stopniowego niwelowania skutków doznanej szkody, ma również wpływ na ocenę zakresu przyznanego powodowi zadośćuczynienia(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 2006 r., IV CSK 99/05, LEX nr 198509; wyrok Sądu Najwyższego z 1 kwietnia 2004 r., II CK 131/04, LEX nr 327923). Przyznana kwota 100.000 zł jest na tyle odczuwalna ekonomicznie i rekompensuje doznaną przez powoda krzywdę,a jednocześnie stanowi podstawę do poczucia bezpieczeństwa i stabilności finansowej.W ocenie Sądu przyznanie zadośćuczynienia w tej kwocie nie prowadzi do bezpodstawnego wzbogacenia poszkodowanego. W zakresie żądania odsetek od przyznanego przez Sąd zadośćuczynienia, Sąd oparł rozstrzygnięcie na podstawie przepisuart. 481 § 1 k.c., z którego treści wynika, że jeżeli dłużnik opóźnia się z spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Należy przy tym podkreślić, że Sąd orzekający w sprawie, zdając sobie sprawęz rozbieżnego orzecznictwa sądów powszechnych oraz Sądu Najwyższego w tym zakresie, stoi na stanowisku, że co do zasady odsetki nie powinny być płatne od daty wyroku czy od uprawomocnienia się wyroku. Odsetki ustawowe, w myśl przywołanego przepisuart. 481 k.p.c., należą się bowiem za okres opóźnienia w zapłacie. Truizmem jest przypomnienie,że tak jak z wymagalnością roszczeń wiąże się przedawnienie, tak z płatnością – opóźnienie w zapłacie. Przedmiotowe roszczenie stało się wymagalne z dniem wyrządzenia szkody(tj. wypadku) – i od tej chwili rozpoczął bieg termin ich przedawnienia. Z tą chwilą były to jeszcze zobowiązania bezterminowe – a termin ich płatności skonkretyzował się z chwilą doręczenia zobowiązanemu wezwania do zapłaty. Od kiedy zaś świadczenie pieniężne staje się terminowe i nie jest spełniane – zobowiązany pozostaje w opóźnieniu, z którym przepisart. 481 k.p.c.wiąże konieczność zapłaty odsetek ustawowych. Odsetki te należą się zatem na podstawieart. 481 § 1 k.c.od dnia następnego po upływie 30 dniowego terminu od zgłoszenia żądania – w tym bowiem terminie ubezpieczyciel zobowiązany jest do wypłaty zadośćuczynienia, w myśl przepisuart. 817 k.c.Gdyby rzeczywiście odsetki nie miały biec od tego terminu, to wskazane przepisy wyznaczające termin wypłaty świadczenia nie miałyby żadnej sankcji, byłyby zbędne; taka wykładnia jest niedopuszczalna. Dnia 23 czerwca 2015 r. pozwany odmówił powodowi wypłaty jakiegokolwiek zadośćuczynienia i odszkodowania. Była to zatem data, w której pozwany, po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, uznał, że ma wystarczające rozeznanie w sprawie i może wydać rozstrzygającą decyzję. W tej dacie zatem pozwany znał już wszystkie istotne okoliczności zdarzenia – od tej daty zatem pozostaje w opóźnieniu w wypłacie należnego powodowi zadośćuczynienia. Dlatego Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda ustawowe odsetki od zasądzonej kwoty zadośćuczynienia - od tego właśnie dnia, o czym stanowi pkt I wyroku. Powód domagał się w niniejszej sprawie także zasądzenia odszkodowania w wysokości 6.360,00 zł – i powództwo w tym zakresie okazało się w całości uzasadnione. Zakres i sposób naprawienia szkody majątkowej na osobie został uregulowany w treści przepisuart. 444 i n. k.c.Naprawienie szkody na osobie, wynikającej z uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia obejmuje, zgodnie z treścią przepisuart. 444 § 1 k.c., wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Odszkodowanie przewidziane wartykule 444 § 1 k.c.obejmuje natomiast wszelkie wydatki pozostające w związku z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, jeżeli są konieczne i celowe. Przykładowo można wymienić koszty leczenia (pobytu w szpitalu, konsultacji u wybitnych specjalistów, dodatkowej pomocy pielęgniarskiej, koszty lekarstw itp.), specjalnego odżywiania się, nabycia protez i innych koniecznych aparatów (okularów, aparatu słuchowego, wózka inwalidzkiego itp.)(wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 stycznia 1981 roku, I CR 455/80, OSPiKA 1981 r., poz. 223), wydatki związane z przewozem chorego do szpitala i na zabiegi, z przejazdami osób bliskich w celu odwiedzin chorego w szpitalu, z koniecznością specjalnej opieki i pielęgnacji(wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 października 1973 roku, II CR 365/73, OSNCP 1974 r., nr 9, poz. 147), koszty zabiegów rehabilitacyjnych, przygotowania do innego zawodu (np. opłaty za kursy, szkolenia, koszty podręczników i innych pomocy, dojazdów). Zgodnie z poglądami doktryny jeżeli opieka nad poszkodowanym sprawowana jest przez jego bliskich, roszczenie o zwrot wynikających z niej kosztów zasadne jest nawet wtedy, gdy poszkodowany nie jest w stanie wykazać tychże kosztów (por. D. Bentkowska „Roszczenia osobowe przysługujące poszkodowanym w wypadkach drogowych oraz osobom uprawnionym” Prawo Asekuracyjne 1/2003, str. 19.). Jako najbardziej typowe składniki szkody majątkowej podlegające naprawieniu na podstawieart. 444 § 1 k.c.wymienia się wydatki i koszty opieki leczniczej, pielęgniarskiej i rehabilitacyjnej (…) We wszystkich opisanych przypadkach idzie bądź o koszty i wydatki rzeczywiście poniesione bądź też – gdy poszkodowany żąda wyłożenia z góry stosownej kwoty przez osobę zobowiązaną do naprawienia szkody – koszty, z jakimi należy się liczyć przy uwzględnieniu zasad funkcjonowania polskiego systemu opieki zdrowotnej oraz reguł doświadczenia życiowego (por. A. Śmieja (w:) System prawa prywatnego, t. 6, s. 683). W myśl tego przepisu odszkodowanie obejmuje wszelkie koszty wynikłe z uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia. W rachubę wchodzą koszty leczenia w szerokim tego słowa znaczeniu (pobyt w szpitalu, konsultacje lekarskie, dodatkowa pomoc pielęgniarska, wydatki na lekarstwa, koszty związane z transportem poszkodowanego po wypadku do domu, do szpitala, na zabieg, koszty odpowiedniego odżywiania się, wydatki związane z opiekąi pielęgnacją po wyjściu ze szpitala itp.). W świetle dowodu z opinii biegłego ortopedy nie może budzić wątpliwości fakt, iż wypadek, któremu uległ powód spowodował, iż w trakcie leczenia nie był on w stanie samodzielnie funkcjonować i potrzebował pomocy osób trzecich w okresie od 20 marca 2015 r. do 22 października 2015 r., od dnia 20 marca 2015 r. do dnia 30 czerwca 2015 r. w wymiarze 4 h dziennie, a w okresie od dnia 1 lipca 2015 r. do dnia22 października 2015 r. w wymiarze 2 h dziennie, co daje łączną ilość godzin 640. Wprawdzie opiekę nad powodem sprawowali jego bracia, ale podkreślenia wymaga, że przyznanie odszkodowania z tego tytułunie jest uzależnione od wykazania, że poszkodowany efektywnie wydał odpowiednie kwoty na koszty opieki. Fakt, iż opiekę nad poszkodowanym sprawowała bliska mu osoba - nie pozbawia powoda prawa do żądania odszkodowania w zakresie kosztów, które musiałby ponieść z tego tytułu. Uszczerbkiem w majątku poszkodowanego jest tu bowiem sama uzasadniona potrzeba poniesienia tych wydatków – a nie dopiero ich faktyczne poniesienie – podobnie zresztą jak to się ma w przypadku szkód polegających na uszkodzeniu rzeczy, gdzie szkodą jest uszczerbek w rzeczy wymagający naprawy, a dla przyznania odszkodowania, czyli kosztu potrzebnego na naprawę, nie jest wymagany fakt dokonania tej naprawy. Poszkodowany nie jest zatem zobowiązany do udowodnienia poniesionych na opiekę wydatków i może dochodzić roszczenia także wówczas, jeżeli opiekę nad nim sprawują osoby najbliższe (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 26 lipca 1977 r. I CR 143/77, LEX 7971; z dnia 04 marca 1969 r. I PR 28/69, LEX 12179; z dnia 11 marca 1976 r. IV CR 50/76, LEX 2015). A to, czy powód rzeczywiście korzystał z opieki w takim wymiarze, jaki został wskazany przez biegłego, nie ma znaczenia dla stwierdzenia, że opieki w takim właśnie zakresie powód wymagał. Nie ma tutaj znaczenia, kto i ile godzin zajmował się powodem. Istotne jest bowiem to, jakiej opieki powód wymagał, a to jednoznacznie określił biegły. Powyższe niewątpliwie stanowi uszczerbek majątkowy powoda. Po rozszerzeniu powództwa powód wniósł o zapłatę kwoty 6.360 zł tytułem odszkodowania z odsetkami ustawowymi od dnia 23 czerwca 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz z ustawowymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty. Replikę na pismo stanowiące rozszerzenie pozwu pełnomocnik pozwanego złożył dnia 29 czerwca 2016 r. Uznać zatem należało, że mając świadomość żądania powoda w dniu 30 czerwca 2016 r. pozwany pozostawał w opóźnieniu, wobec czego zasadnym było zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda odszkodowania we wskazanej wyżej wysokości wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 2.340,00 zł jako pierwotnie zgłoszonej od dnia23 czerwca 2015 r. do dnia 30 czerwca 2016 r. oraz od kwoty 6.360,00 zł od dnia 1 lipca 2016 r. do dnia zapłaty. Jak ustalono, łączna ilość godzin pomocy osób trzecich, jakiej powód potrzebował po wypadku wyniosła 640. Przyjmując ustaloną w stanie faktycznym minimalną stawkę 10,- zł za godzinę daje to kwotę 6.400,- zł. Ponieważ Sąd nie może orzec ponad żądanie – a to wyniosło tu 6.360,- zł – Sad uwzględnił to żądanie w całości, na podstawie wskazanych wyżej przepisów, i orzekł jak w pkt III. wyroku. Podstawą żądania ustalenia odpowiedzialności strony pozwanej za szkody, któreu powoda mogą pojawić się w przyszłości, jest przepisart. 189 k.p.c.W sprawach o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym w zakresie uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia, sąd może jednocześnie ustalić odpowiedzialność pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości (zob. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 2009 r., III CZP 2/09, OSNC 2009, nr 12, poz. 168). Ponadto aktualność zachowała uchwała SN 17.04.1970 r. (III CZP 34/69, OSNCP 1970, nr 12, poz. 217), zgodnie z którą „W sprawie o naprawienie szkody wynikłej z uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia zasądzenie określonego świadczenia nie wyłącza jednoczesnego ustalenia w sentencji wyroku odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości z tego samego zdarzenia”. O interesie prawnym w ustaleniu odpowiedzialności za ewentualną szkodę na przyszłość mówimy wówczas, gdy istnieje obiektywna niepewność stanu faktycznego. Nadto, jak wskazuje się w orzecznictwie, zgodnie zart. 4421§ 3 k.c., powód dochodzący naprawienia szkody na osobie może mieć interes prawny w ustaleniu odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości. Kolejny proces odszkodowawczyw związku z ujawnieniem się nowych szkód może toczyć się po wielu latach od zdarzenia powodującego szkodę, a wówczas pojawić się mogą po stronie poszkodowanego – na którym spoczywa obowiązek dowiedzenia wszystkich przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej – trudności dowodowe. Ustalenie odpowiedzialności na przyszłość zwalnia poszkodowanego z obowiązku udowodnienia istnienia wszystkich przesłanek odpowiedzialności podmiotu, na którym ta odpowiedzialności ciąży. Z tych względów po stronie powoda – poszkodowanego istnieje interes prawny w ustaleniu odpowiedzialności pozwanego na przyszłość. Szkody na osobie nie zawsze powstają jednocześnie ze zdarzeniem, które wywołało uszkodzenie ciała, a zatem z reguły nie ma obiektywnej możliwości dochodzenia w toku postępowania sądowego wszelkich roszczeń związanych z czynem niedozwolonym. Następstwa uszkodzenia ciała są bowiem z reguły wielorakie i mogą wywoływać nieprzewidywalne na tym etapie skutki. Podkreślenia wymaga, że w niniejszym przypadku biegły stwierdził niekorzystne rokowania na przyszłość, co oznacza, że jest bardzo prawdopodobne, iż po wydaniu wyroku ujawnią się dalsze skutki wypadku. Sąd uwzględnił zatem powództwo w opisywanym zakresie i orzekł jak w pkt III. wyroku. Zgodnie zart. 108 § 1 zd. 1 k.p.c., Sąd obowiązany jest w orzeczeniu kończącym postępowanie orzec o jego kosztach. Sąd może jednak rozstrzygnąć jedynie o zasadach poniesienia przez strony kosztów procesu, pozostawiając szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu. Na gruncie niniejszej sprawy rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów procesu uzasadnia treść przepisuart. 98 k.p.c., wyrażająca zasadę odpowiedzialności za wynik postępowania.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Warszawie date: '2016-07-20' department_name: III Wydział Cywilny judges: - Joanna Bitner legal_bases: - poz. 145 b - artykule 444 § 1 k.c. - art. 19 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych - art. 108 § 1 zd. 1 k.p.c. recorder: sekretarka Magdalena Sujkowska signature: III C 804/15 ```

152515000001003_II_Ca_000336_2015_Uz_2015-09-03_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II Ca 336/15 POSTANOWIENIE Dnia 3 września 2015 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym: Przewodniczący: SSO Arkadiusz Lisiecki (spr.) Sędziowie: SSO Stanisław Łęgosz SSO Grzegorz Ślęzak Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Owczarska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 września 2015 roku sprawy ze skargiW. M. z udziałemE. R.,A. R.,I. W. o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 10 grudnia 2012 roku w sprawie I Ns 1493/12 o stwierdzenie nabycia spadku na skutek apelacji skarżącego od postanowienia Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 30 stycznia 2015 roku, sygn. akt I Ns 526/14 postanawia: oddalić apelację. Na oryginale właściwe podpisy Sygn. akt II Ca 336/15 UZASADNIENIE W. M.w dniu 26.03.2014 r. wniósł skargę o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 10 grudnia 2012 r. w sprawie I Ns 1493/12. Zaskarżonym postanowieniem z dnia 30 stycznia 2015 r. Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. oddalił skargę oraz ustalił, iż każdy uczestnik ponosi koszty swego udziału w sprawie. Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły przytoczone poniżej ustalenia i zarazem rozważania Sądu rejonowego: W dniu 20 grudnia 2010 rokuA. R.złożył wniosek do Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. o stwierdzenie nabycia spadku po zmarłej matceK. R.. Uczestnikami postępowania byliR. R.- mąż zmarłej oraz córkiE. R.iI. R..K. R.zmarła 10 stycznia 2006 roku wP.Tryb. Postanowieniem z dnia 12 maja 2011 roku w sprawie I Ns 1591/10 Sąd ten stwierdził, iż spadek poK. R.na podstawie ustawy nabyli: mążR. R.oraz dzieci -A. R.,I. W.z domuR.orazE. R.po 1/4 części każdy z nich. Orzeczenie to uprawomocniło się 3 czerwca 2011 roku. W dniu 7 kwietnia 2011 rokuW. M.wniósł do Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. wniosek o stwierdzenie nabycia spadku poK. R.. Postanowieniem z dnia 17 czerwca 2011 roku w sprawie I Ns 474/11 Sąd ten odrzucił wniosek. Wierzyciel(...)Sp. z o.o. złożył do Komornika przy Sadzie Rejonowym w Piotrkowie Tryb.S. P.wniosek egzekucyjny przeciwko dłużnikomR. R.,E. R.,A. R.iI. W.. Wszczęte zostało postępowanie egzekucyjne w sprawie Km 27/12. W dniu 16 października 2012 rokuE. R.złożyła w sprawie I Ns 1493/12 wniosek o zmianę postanowienia Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 12 maja 2011 roku w sprawie I Ns 1591/10 z uwagi na okoliczność, iżE. R.zarówno w chwili otwarcia spadku jak i okresie do złożenia oświadczenia woli o odrzucenie spadku lub przyjęciu go z dobrodziejstwem inwentarza była osobą nieletnią. Jednocześnie wniosła o zawieszenie postępowania egzekucyjnego prowadzonego w sprawie Km 27/12. Postanowieniem z 10 grudnia 2012 roku w sprawie I Ns 1493/12 Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. zmienił postanowienie wydane w dniu 12 maja 2011 roku w sprawie I Ns 1591/11 w ten sposób, że stwierdził, iż spadek poK. R.na podstawie ustawy nabyli: mążR. R.oraz dzieci -A. R.,I. W.z domuR.orazE. R.po 1/4 części każdy z nich z dobrodziejstwem inwentarza. Orzeczenie to uprawomocniło się 2 stycznia 2013 roku. W. M.o treści postanowienia w sprawie I Ns 1493/12 dowiedział się z pisma komornika w dniu 30 grudnia 2013 roku. Mając tak poczynione ustalenia faktyczne Sąd Rejonowy uznał, ze skarga o wznowienie postępowania nie jest uzasadniona. Dla uzyskania wznowienia postępowania strona musi wykazać, że w zakończonym prawomocnym orzeczeniem postępowaniu była pozbawiona możliwości działania "wskutek naruszenia przepisów prawa".W. M.będący wierzycielem względem zmarłejK. R., wskazał, iż zmiana postanowienia o nabyciu spadku w sprawie I Ns 1493/12 naruszyła przepisy, a w konsekwencji doprowadziło do tego, iż w obrocie funkcjonują dwa postanowienia. Nie wykazał jednak by doszło do wadliwości proceduralnych Sądu. Wskazać należy, że treść postanowienia kończącego postępowanie o stwierdzenie nabycia spadku zakreślaart. 670 k.p.c.orazart. 677 § 1 i 2 k.p.c.Na gruncie powyższych przepisów, wśród obligatoryjnych elementów tego postanowienia nie został przewidziany obowiązek zawarcia zapisu dotyczącego sposobu nabycia przez spadkobierców spadku. Sąd z urzędu jedynie bada kto jest spadkobiercą a poza zakres jego kognicji jest kwestia składu majątku spadkowego, obciążenie długami a także sposób w jaki spadek zostanie przyjęty. Ustalenie zakresu odpowiedzialności spadkobierców za długi spadkowe ma znaczenie dopiero na etapie realizacji przez wierzycieli przysługujących im roszczeń a samo określenie ze spadek został przyjęty z dobrodziejstwem inwentarza nie przesądza definitywnie zakresu odpowiedzialności. Trudno w tej sytuacji wskazać, iż zaskarżone postanowienie naruszało przepisy prawa. Mając powyższe na uwadze Sąd Rejonowy nie podzielił zarzutów skargi o wznowienie postępowania. W obrocie prawnym funkcjonuje bowiem postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku przez męża i dzieci zmarłej które określa kto nabył spadek i w jakim zakresie a określenie, iż z dobrodziejstwem inwentarza nie przesądza o zakresie odpowiedzialności spadkobierców i nie może być uznane za przyczynę nieważności. Z tych wszystkich względów Sąd Rejonowy uznał skargęW. M.o wznowienie postępowania w sprawie I Ns 1493/12 za bezzasadną i na podstawieart. 412 §2 k.p.c.oddalił skargę natomiast o kosztach postępowania orzekł zgodnie z treściąart. 520 § 1 k.p.c. Apelację nazwaną zażaleniem od powyższego postanowienia wniósł skarżącyW. M., który zaskarżył w/w postanowienie w całości. W apelacji nie wskazał zarzutów apelacyjnych. Z treści uzasadnienia apelacji wynika, że skarżący podnosi zarzut nieważności postępowania w sprawie I Ns 1493/12 Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. Wskazując na powyższe wnosił o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. A. R.,I. W.iE. R.w odpowiedzi na apelację wnosili o jej oddalenie. Sąd Okręgowy zważył, co następuje:apelacja nie jest zasadna. Wznowienie postępowania w sprawie zakończonej prawomocnym stwierdzeniem nabycia spadku na podstawieart. 524 k.p.c.jest niedopuszczalne dlatego, że do uchylenia lub zmiany postanowienia w tym przedmoiocie przewidziany jest tryb szczególny określony w przepisieart. 679 k.p.c. Jak wynika z prawidłowo poczynionych przez Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. ustaleń faktycznych postanowienie w sprawie I Ns 1493/12 zmieniające postanowienie wcześniejsze o stwierdzeniu nabycia spadku poK. R.wydane w sprawie I Ns 1591/11 uprawomocniło się w dniu 02.01.2013 r. W w/w sprawie został prawidłowo ustalony krąg spadkobierców ustawowych jakich pozostawiła zmarłaK. R.oraz zasada nabycia spadku przez tych spadkobierców z dobrodziejstwem inwentarza. Faktem niespornym jest, że do kręgu spadkobierców ustawowych po zmarłejK. R.nie należy domagający się wznowienia postępowaniaW. M.. W sprawie niniejszej zatem apelujący nie może podnosić zasadnie, że doszło przy okazji rozpatrywania sprawy I Ns 1493/12 do nieważności postępowania ponieważ w/w nie mógł wziąć w niej czynnie udziału. Fakt prowadzenia przez w/w w imieniu wierzyciela postępowania egzekucyjnego w stosunku doK. R.a obecnie jej następców prawnych nie dawał mu legitymacji czynnej do udziału w postępowaniu w sprawie I Ns 1493/12. Skoro w obrocie prawnym funkcjonuje prawomocne postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku poK. R., które w sposób prawidłowy ustala krąg spadkobierców oraz ich udziały w majątku spadkowym to apelacja nie mogła odnieść zamierzonego przez jej autora skutku. Sąd Okręgowy apelację jako nieuzasadnioną na podstawieart. 385 k.p.c.oddalił. Na oryginale właściwe podpisy

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim date: '2015-09-03' department_name: II Wydział Cywilny Odwoławczy judges: - Stanisław Łęgosz - Grzegorz Ślęzak - Arkadiusz Lisiecki legal_bases: - art. 677 § 1 i 2 k.p.c. recorder: st. sekr. sąd. Anna Owczarska signature: II Ca 336/15 ```

154010000001006_II_Ka_000297_2015_Uz_2015-09-22_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II Ka 297/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 22 września 2015 r. Sąd Okręgowy w Rzeszowie Wydział II Karny w składzie: Przewodniczący: SSO Marzena Ossolińska-Plęs Sędziowie: SSO Grzegorz Maciejowski SSO Anna Romańska (spr.) Protokolant: st.sekr.sądowy Ewa Gronko przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Rzeszowie - Mariusza Kowala po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 września 2015 r. sprawyP. W. (1) oskarżonego o przestępstwo zart. 178a § 1 kk,art. 224 § 2 kk na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Łańcucie z dnia 26 lutego 2015 r., sygnatura akt II K 742/13 I zmieniazaskarżony wyrok w ten sposób, że: 1 uniewinniaoskarżonego od zarzucanego mu w pkt II aktu oskarżenia czynu, 2 uchylapkt III, IV, V i IX wyroku, 3 na podstawieart. 69§1 kkiart. 70§1 pkt 1 kkw brzmieniu obowiązującym w dniu 13 czerwca 2013r. zw. zart. 4§1 kkwarunkowozawieszaoskarżonemu wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w pkt I wyroku na okres próby 2 lat, 4 na podstawieart. 63§1 kkw brzmieniu obowiązującym w dniu 13 czerwca 2013r. w zw. zart. 4§1 kkzaliczaoskarżonemu na poczet orzeczonej kary na wypadek zarządzenia jej wykonania okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 13 czerwca 2013r. godz. 01.20 do dnia 14 czerwca 2013r. godz. 15.00, 5 wpkt VIza podstawę orzeczonego zakazu przyjmujeart. 42§2 kkw brzmieniu obowiązującym w dniu 13 czerwca 2013r. zw. zart. 4§1 kk, 6 wpkt VIIza podstawę zaliczenia przyjmujeart. 63§2 kkw brzmieniu obowiązującym w dniu 13 czerwca 2013r. w zw. zart. 4§1 kk, II w pozostałym zakresie zaskarżony wyrokutrzymuje w mocy, III zasądzaod oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za obie instancje związane z oskarżeniem w części skazującej w kwocie 527,44 (pięćset dwadzieścia siedem i 44/100) złotych, zaś wydatkami w części uniewinniającej obciąża Skarb Państwa. SSO Anna Romańska SSO Marzena Ossolińska-Plęs SSO Grzegorz Maciejowski Sygn. akt II Ka 297/15 UZASADNIENIE Wyrokiem z dnia 26 lutego 2015 r. sygn.. akt II K 742/13 Sąd Rejonowy w Łańcucie po rozpoznaniu sprawy oskarżonegoP. W. (1): - w pkt I. uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt I aktu oskarżenia czynu tj. tego, że w nocy 13 czerwca 2013 r. w miejscowościK., woj.(...)znajdując się w stanie nietrzeźwości prowadził w ruchu lądowym samochód markiL. (...)onr rej .(...), I-badanie 1,00 mg/l , II-badanie 0,91 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, a stanowiącego przestępstwo zart. 178 a § 1 kk, i za to na podstawieart. 178 a § 1 kkskazał go na karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności, - w pkt II uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt II aktu oskarżenia czynu, tj, tego, że w nocy 13 czerwca 2013 r. w miejscowościK., woj.(...)stosował wobec funkcjonariuszy PolicjiP. K.iR. B.groźbę bezprawną zmierzającą do zmuszenia ich zaniechania podjętej prawnej czynności służbowej, a stanowiącego przestępstwo zart.224§2 kki za to na podstawieart. 224§2kkskazał go na karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności, - wpkt IIIna podstawieart. 85 kkw zw. zart. 86 § 1 kkorzeczone wobec oskarżonegoP. W. (1), w punkcie I i II wyroku, kary jednostkowe pozbawienia wolności połączył i orzekł wobec niego karę łączną 1 (jednego.) roku pozbawienia wolności, - wpkt IVna podstawieart. 69 § 1 i § 2 kkw zw. zart. 70 § 1 pkt1 kkwykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby lat 2(dwóch), - wpkt Vna podstawieart. 63§1 kkzaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres zatrzymania w dniach od 13 czerwca 2013 r. do dnia 14 czerwca 2013 r., - wpkt VIna podstawieart. 42 § 2 kkorzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 (trzech) lat , - w pkt VII na podstawieart. 63 § 2 kkzaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonego w punkcie VI-tym wyroku środka karnego okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 13 czerwca 2013 r. do daty uprawomocnienia się niniejszego wyroku, - wpkt VIIIna podstawieart. 49 § 2 kkorzekł wobec oskarżonegoP. W. (1)świadczenie pieniężne w kwocie 400,00 zł (czterysta złotych), płatne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, - wpkt IXna podstawieart. 627 kpki art. 2 ust . 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. - o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonegoP. W. (1)na rzecz Skarbu Państwa kwotę 432,44zł (czterysta trzydzieści dwa złote 44/100) tytułem wydatków postępowania, oraz kwotę 180,00zł. (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem opłaty. Apelację od wyroku wniósł obrońca oskarżonego, zaskarżył wyżej wymieniony wyrok w całości zarzucając: l/ naruszenie prawa materialnego a toart.224 par.2 K.K.poprzez przyjęcie że wypowiedzi oskarżonego do funkcjonariuszy policji, że poniosą odpowiedzialność służbową za niewłaściwe postępowanie stanowią groźbę bezprawną. 2/ błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a w szczególności ustalenie że oskarżony prowadził samochód w dniu 13.06.2013r będąc w stanie nietrzeźwości. 3/ naruszenie przepisów postępowania a w szczególnościart.4, art.5 par.2, art.7w związku zart.424 par.l pkt.l K.P.K.poprzez brak w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku dokładnej analizy treści zeznań świadkaM. M. (1)składanych na rozprawie i w postępowaniu przygotowawczym w zestawieniu z treścią jego rozmów telefonicznych z Komendą Policji co do obserwacji poczynionych podczas pierwszego napotkania samochodu oskarżonego oraz drugiego przyjazdu, a nadto brak analizy zeznań świadkówK.iB.co do rzekomej groźby pod ich adresem ze strony oskarżonego oraz logicznego wyjaśnienia odmowy wiarygodności co do zeznań świadkaA. W.,G. W.iI. W.. Obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Łańcucie. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja jest zasadna w części dotyczącej czynu zarzucanego w pkt II aktu oskarżenia, zaś bezzasadna w odniesieniu do czynu zarzucanego w pkt I. Rację ma skarżący, iż Sąd Rejonowy bezpodstawnie przyjął, że oskarżony dopuścił się groźby bezprawnej w stosunku do funkcjonariuszy PolicjiP. K.iR. B.. Przypisując oskarżonemu czyn zart. 224§2 kkw ślad za zarzutem aktu oskarżenia Sąd I instancji nie sprecyzował, na czym miało polegać stosowanie wobec funkcjonariuszy groźby bezprawnej. Natomiast w uzasadnieniu Sąd Rejonowy wskazał, że oskarżony ostrzegał funkcjonariuszy policji, że jego ojciec jest ustosunkowanym prawnikiem i posiada szerokie znajomości. Stał się natarczywy i groził, że w przypadku, gdyby nie zaniechali dalszych czynności procesowych z jego udziałem to pożałują swojej decyzji, gdyż jego ojciec będzie wiedział co z tym zrobić. Sugerował, że mogą mieć z tego powodu kłopoty w pracy. Sięgając zaś wprost do zeznań pokrzywdzonych stwierdzić należy, że: P. K.podał, że oskarżony mówił, że jeżeli policjanci nie odstąpią od czynności, i nie pozwolą aby oskarżony zabrał samochód wspólnie z bratem to będą tego żałować, będą mieli z tego powodu duże nieprzyjemności, włącznie z możliwością pozbawienia ich pracy, powiedział, że jak sholują samochód to mogą stracić pracę.R. B.zeznał zaś, że oskarżony mówił, że jeżeli policjanci nie odstąpią od czynności to pożałują swojej decyzji, że jego ojciec prawnik będzie widział co z tym zrobić. Dla ustalenia możliwości przypisania oskarżonemu przestępstwa zart. 224§2 kkznaczenie ma to, czy słowa wypowiedziane przez oskarżonego realizują znamiona groźby bezprawnej definiowanej wart. 115§12 kk, zgodnie z którym groźbą bezprawną jest zarówno groźba, o której mowa wart. 190( a więc groźba popełnienia przestępstwa na szkodę pokrzywdzonego lub szkodę osoby najbliższej), jak i groźba spowodowania postępowania karnego lub rozgłoszenia wiadomości uwłaczającej czci zagrożonego lub jego osoby najbliższej; natomiast nie stanowi groźby zapowiedź spowodowania postępowania karnego, jeżeli ma ona jedynie na celu ochronę prawa naruszonego przestępstwem. Stwierdzić należy, że słowa wypowiedziane przez oskarżonego wobec funkcjonariuszy policji nie zawierają w sobie treści groźby popełnienia przestępstwa na szkodę pokrzywdzonych lub na szkodę osoby dla nich najbliższej. Odnośnie zaś treści z której wynika iż chodziło oskarżonemu o spowodowanie jakiegoś postępowania, w wyniku którego policjanci mieliby utracić pracę, zauważyć należy, że w doktrynie jednorodne jest stanowisko, że przez grożenie spowodowaniem postępowania karnego należy rozumieć postępowanie karne lub karno-skarbowe, nie jest natomiast groźbą bezprawną zagrożenie spowodowaniem innego postępowania w szczególności dyscyplinarnego (tak też Andrzej Marek, Tytuł: Komentarz do art.115 Kodeksu karnego LEX, Janusz Bojarski, Oktawia Górniok, Tytuł: Komentarz do art.115 Kodeksu karnego LEX). Ze słów oskarżonego nie wynika również, aby zapowiadał rozgłoszenie wiadomości uwłaczającej czci policjantów lub ich osoby najbliższej i nie można tego domniemywać. Tak więc słowa kierowane przez oskarżonego do Policjantów nie stanowią żadnej z opisanych form groźby bezprawnej. Z kontekstu wynika, że oskarżony mówił do policjantów, że on lub jego ojciec złoży na nich skargę do przełożonych, co spowoduje zwolnienie ich z pracy. Należało zatem zmienić zaskarżony wyrok i uniewinnić oskarżonego od zarzucanego mu w pkt II aktu oskarżenia czynu, a w konsekwencji uchylić pkt III, IV, V i IX wyroku. Natomiast zarzuty apelacji w odniesieniu do czynu przypisanego zart. 178a§1 kknie zasługują na uwzględnienie. I tak odnosząc się kolejno do zarzutów apelacji w tym zakresie stwierdzić należało, co następuje. O ile zgodzić się należy z apelującym, że zeznania świadkówP. L.iM. L.jako przybyłych w większym odstępie czasu nie mogą stanowić samodzielnej podstawy do stwierdzenia, że ich spostrzeżenia przekonują o tym, że oskarżony prowadził pojazd, jak również w danych okolicznościach sprawy odnośnie budowy samochodu i jego ułożenia w rowie sam fakt wysiadania przez przednie lewe drzwi też nie mógłby być sam w sobie decydujący o stwierdzeniu, kto kierował samochodem, to stwierdzić należy, że zeznania tych Policjantów są bardzo pomocne w weryfikacji wersji podawanych przez oskarżonego i na miejscu i podczas postępowania. Wskazują one w szczególności na dużą rozpiętość wersji oskarżonego odnośnie osoby kierowcy pojazdu, co od początku potwierdza mataczenie oskarżonego w sprawie podawania personaliów kierowcy i wzmacnia wersję wysnutą na podstawie zeznańM. M. (1), że to oskarżony kierował pojazdem. Również kwestia, iż nie zabezpieczono żadnych śladów kryminalistycznych nie może rodzić takich wątpliwości, które skutkowałyby uniewinnieniem oskarżonego. Najważniejszymi bowiem dowodami przekonującymi o sprawstwie oskarżonego w zakresie czynu zart. 178a§1 kksą zeznaniaM. M. (1), jak również nagrania rozmów tego świadka z dyżurnymi służb ratowniczych i Policji. Prawdą jest, że zeznania świadkaM. M. (1)zawierają liczne sprzeczności i za każdym razem świadek ten nieco odmiennie przedstawiał przebieg zdarzenia, ale sprzeczności te są w istocie drugorzędne, gdyż dotyczą tego ile razy i w jaki sposób łączył się z Policją, a to przecież ustalono poprzez dane z Policji, dotyczą też tego, co za każdym razem świadek zaobserwował i jaki mógł mieć kontakt z oskarżonym, gdy za pierwszym razem przejeżdżał obok pojazdu, który wjechał do rowu oraz kiedy zawrócił do niego. To, że zeznając w odległym czasie od zdarzenia świadek nie potrafił wskazać kolejności swoich zachowań i wyniku swoich obserwacji a w szczególności po czym rozpoznał oskarżonego, skąd wiedział że jest pijany i skąd pewność że w pojeździe który wpadł do rowu nie było innej osoby, nie przekreśla wiarygodności zeznań świadka w ich najważniejszej treści. Zdarzenie miało miejsce w nocy, miało przebieg dość dynamiczny, a świadek przesłuchiwany w różnych odstępach czasu w zakresie najistotniejszych danych to jest tego, jak poruszał się samochód po drodze, ile osób świadek zaobserwował w samochodzie, czy miał kontakt z osobą z samochodu i że zaobserwował objawy nietrzeźwości zeznawał konsekwentnie i wiarygodnie. Istotne jest ponadto to, że przebieg bezpośredniego kontaktu świadka z oskarżonym na miejscu zdarzenia został udokumentowany w nagraniu rozmowyM. M.z dyżurnym PSP wŁ.. Z nagrania tego wynika, że świadek po przejechaniu obok samochodu w rowie zatelefonował na numer alarmowy łącząc się z dyżurnym PSP, poinformował, że samochód(...)C.wjechał do rowu, a on pojechał dalej, na co dyżurny poprosił, aby świadek cofnął się na miejsce zdarzenia i sprawdził, czy ktoś nie potrzebuje pomocy, następnie relacja świadka do dyżurnego wskazuje, że zawrócił on i przejechał z powrotem 400 m, zauważył auto, w aucie się świeciło, a następnie słowami „facet jest nawalony” poinformował dyżurnego o spostrzeżeniu co do nietrzeźwości osoby z samochodu. Następnie podał numer rejestracyjny samochodu i słychać, że pytał mężczyzny, czy potrzebuje pomocy, a mężczyzna odpowiedział, że „nie dziękuję”. Następnie świadek zrelacjonował dyżurnemu, że ten mężczyzna gdzieś dzwoni z telefonu i ocenił, że jest nietrzeźwy tak na 2-3 promile. Następnie nastąpiło przekierowanie rozmowy na Policję. Nie budzi zatem wątpliwości to, żeM. M.miał bezpośrednią styczność z mężczyzną w samochodzie, który wykazywał stan nietrzeźwości, nie widział tam innej osoby. Jak wynika z wyjaśnień oskarżonego to on pozostał w pojeździe, a więc to z nim miał kontakt świadek i wątpliwości świadka co do rozpoznania oskarżonego są pomijalne, skoro zeznaniaM. M.i wyjaśnieniaP. W.korespondują co do faktu kontaktu obu panów. Z nagranych rozmów nie wynika, aby świadek w tym momencie obserwował, że oskarżony próbował jeszcze wyjechać z rowu, ale nie przeczą też temu, że taki fakt miał miejsce. Niemniej pomijając nawet ten fragment, to zeznania świadka o tym, jak szybko zawrócił do pojazdu w rowie, korespondujące z nagraniami, z których wynika, że świadek zawrócił po raptem 400 metrach i zastał oskarżonego, który gdzieś telefonował, bezpośrednio wskazują na niewiarygodność wersji oskarżonego i jego brata o tym, że samochodem kierowałG. W.i po wjechaniu do rowu udał się po pomoc zostawiając samego oskarżonego na 2 godziny. Zasady logiki i doświadczania życiowego wskazują, że mając do dyspozycji telefon oskarżonego, o tak późnej porze,G. W.nie szukałby przez 2 godziny pomocy wśród zamieszkałych w pobliżu osób, zakłócając im spokój nocny, ale próbowałby szukać pomocy telefonicznie, bądź zatrzymując kierowców poruszających się drogą, a w każdym razie na pewno nie oddaliłby się tak szybko z samochodu, iżby świadekM. M.nie zastał go na miejscu po zawróceniu, gdyż najpierw podejmowałby próby wyjechania samochodem we własnym zakresie. Odnośnie oceny zeznańG. W.iI. W.dokonanej przez Sąd Rejonowy, Sąd odwoławczy w pełni ją podzielił. Zauważone przez Sąd I instancji różnice w zeznaniach tych świadków są to różnice zasadnicze, a nadto dotyczą nie tylko miejsca wysadzenia pasażera , ale w przypadku zeznańG. W.również miejsca zabrania świadka do samochodu. Ponadto stwierdzić należy, że pomimo pewnej logiki i zgodności zeznań tych świadków, Sąd był uprawniony do takiej a nie innej oceny zeznańG. W.iI. W.biorąc pod uwagę zeznania Policjantów orazM. M. (1), a także treść nagrań. Sąd w ramach swobodnej oceny materiału dowodowego był uprawniony do wybrania danej wersji wydarzeń w oparciu o jedną grupę dowodów, gdyż ocena ta spełnia kryteria zart. 7 kpk. i jest zgodna z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a także nie zawiera błędów faktycznych lub logicznych. Nie ulega również wątpliwości, że sąd orzekający wziął pod uwagę całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, opierając swoje rozstrzygnięcia na wszystkich dowodach przeprowadzonych w sprawie, z zachowaniem zasady obiektywizmu. W sposób oczywisty nie ma racji obrońca podnosząc zarzut obrazyart. 5 § 2 k.p.k.i złamania zasady in dubio pro reo. W pierwszej kolejności należy podkreślić, że nie można podnosić zarzutu obrazy tego przepisu zgłaszając wątpliwości, co do treści ustaleń faktycznych, oceny dowodów czy też sposobu interpretacji przepisów prawa. Dla oceny zasadności zarzutu złamania zasady in dubio pro reo nie są miarodajne i nie mają znaczenia podniesione w skardze tego rodzaju wątpliwości samej strony, istotnym jest tylko to, czy sąd orzekający w sprawie rzeczywiście powziął wątpliwości w tym zakresie i wobec braku możliwości ich usunięcia nie rozstrzygnął ich na korzyść oskarżonego. A zatem w sytuacji, gdy konkretne ustalenie faktyczne zależne jest od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo. Wszelkie ewentualne zastrzeżenia, co do oceny wiarygodności konkretnego dowodu lub grupy dowodów rozstrzygane mogą być tylko na płaszczyźnie dochowania przez sąd granic sędziowskiej swobody ocen zart. 7 k.p.k.Zdecydowanie należy stwierdzić, iż reguła zart. 5 § 2 k.p.k.nie może być wykorzystywana do uproszczonego traktowania wszelkich wątpliwości zachodzących w procesie. Zasada tłumaczenia wątpliwości na korzyść oskarżonego nie polega bynajmniej na obowiązku automatycznego wyboru najkorzystniejszej wersji wynikającej z wyjaśnień i zeznań o niejednakowej treści. Nie jest więc sprzeczny z tą zasadą wybór wersji mniej korzystnej, oczywiście znajdującej oparcie w dowodach, jeżeli w przeciwieństwie do korzystniejszej, właśnie one pasują do obrazu zdarzenia jako logiczne i zgodne z doświadczeniem życiowym dopełnienie. Wbrew twierdzeniom skarżącego, sąd pierwszej instancji na podstawie zebranych dowodów poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne oraz w sposób należyty wykazał sprawstwo i winę oskarżonego w zakresie przypisanego mu przestępstwa zart. 178a§1 kk, zaś uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia w tym zakresie spełnia wymogi określone wart. 424 kpk. Odnosząc się do wymierzonych za czyn zart. 178a§1 kkkary i środków karnych, stwierdzić należy, że nie noszą one cech rażącej niewspółmierności, odpowiadają stopniowi zawinienia oraz stopniowi społecznej szkodliwości czynu oraz celom wychowawczym jakie mają osiągnąć w wymiarze indywidulanym i ogólnospołecznym. Wprawdzie stwierdzić należy, że oskarżonego należy traktować jako osobę niekaraną poprzednio, gdyż uprzednie skazanie uległo zatarciu, ale też jak wynika z uzasadnienia Sądu Rejonowego, Sąd ten, pomimo dysponowania w czasie wyrokowania kartą karną stwierdzającą uprzednią karalność, przy wymiarze kary i środków karnych nie brał jej pod uwagę. W związku z rozwiązaniem węzła kary łącznej, należało orzec w wyroku Sądu Okręgowego o warunkowym zawieszeniu wykonania kary jednostkowej wymierzonej za czyn zart 178a§1 kkpodzielając ocenę w tej mierze dokonaną przez Sąd Rejonowy, a także zaliczyć na poczet kary za czyn zart. 178a§1 kkokres zatrzymania. Ponieważ w czasie orzekania w stosunku do sprawców czynów zart. 178a§1 kkobowiązują znowelizowane przepisy inne niż w czasie popełnienia czynu przez oskarżonego, należało zastosować przepisy w brzmieniu poprzednim, gdyż są one ewidentnie względniejsze dla sprawcy. Stąd orzeczenia reformatoryjne Sądu Okręgowego zawarte w pkt. I ppkt 3-6 wyroku. W pozostałym zaś zakresie mając na uwadze powyższe należało zaskarżony wyrok utrzymać w mocy. Orzeczenie wydano na podstawieart. 437§1 i 2 kpk. Orzekając na nowo o kosztach procesu, Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za obie instancje związane z oskarżeniem w części skazującej w kwocie 527,44 złotych, zaś wydatkami w części uniewinniającej obciąża Skarb Państwa. (art. 630 kpk) Na kwotę kosztów sądowych w części skazującej złożyły się: 292,44 zł- koszty opinii związanej z czynem zart. 178a§1 kk, oraz połowa pozostałych wydatków tj. opłaty za wydanie karty karnej w wysokości należnej w dacie jej pierwszego uzyskania – 50 zł, ryczałtu za doręczenia w postępowaniu przygotowawczym 20 zł, ryczałtu za doręczenia w I instancji 20 zł, ryczałtu za doręczenia w II instancji 20 zł, czyli w sumie połowa kwoty 110 zł , a więc 55 zł. Opłata od orzeczonej kary to 180 zł. SSO Anna Romańska SSO Marzena Ossolińska-Plęs SSO Grzegorz Maciejowski

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Rzeszowie date: '2015-09-22' department_name: II Wydział Karny judges: - Marzena Ossolińska-Plęs - Grzegorz Maciejowski - Anna Romańska legal_bases: - art. 69 § 1 i § 2 kk - art.424 par.l pkt.l K.P.K. recorder: st.sekr.sądowy Ewa Gronko signature: II Ka 297/15 ```

155025400005503_XI_C_001828_2016_Uz_2017-04-10_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygnatura akt XI C 1828/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ W., dnia 22 marca 2017 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu XI Wydział Cywilny w następującym składzie: Przewodniczący:SSR Wojciech Wojnar Protokolant:Agnieszka Peregudów po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 marca 2017 r. weW. sprawy z powództwaJ. L. przeciwkoM. K. o zapłatę I zasądza od pozwanegoM. K.na rzecz powodaJ. L.kwotę 18 380,74 zł (osiemnaście tysięcy trzysta osiemdziesiąt złotych siedemdziesiąt cztery grosze) wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi: - od kwoty 1 500,00 zł od dnia 11 listopada 2013r. do dnia zapłaty, - od kwoty 1 500,00 zł od dnia 11 grudnia 2013r. do dnia zapłaty, - od kwoty 1 500,00 zł od dnia 11 stycznia 2014r. do dnia zapłaty, - od kwoty 1 500,00 zł od dnia 11 lutego 2014r. do dnia zapłaty, - od kwoty 1 500,00 zł od dnia 11 marca 2014r. do dnia zapłaty, - od kwoty 1 500,00 zł od dnia 11 kwietnia 2014r. do dnia zapłaty, - od kwoty 1 500,00 zł od dnia 11 maja 2014r. do dnia zapłaty, - od kwoty 2 456,76 zł od dnia 21 sierpnia 2014r. do dnia zapłaty, - od kwoty 5 423,98 zł od dnia 21 sierpnia 2014r. do dnia zapłaty; II zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 6937 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. UZASADNIENIE Na podstawie przeprowadzonych dowodów Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 1 czerwca 2013 r. pomiędzyJ. L., jako wynajmującym, aM. K., jako najemcą, została zawarta na czas określony od dnia 1 czerwca 2013 r. do dnia 31 maja 2015 r. pisemna umowa najmu lokalu mieszkalnego położonego weW.przyulicy (...), o powierzchni 46,80 m2. Na podstawie powyższej umowy najemca zobowiązał się do uiszczania czynszu w wysokości 1 100,00 zł miesięcznie oraz do ponoszenia wszelkich dodatkowych opłat (media, prąd, centralne ogrzewanie, woda, pozostałe opłaty do spółdzielni). W celu pokrycia ciążących na najemcy opłat eksploatacyjnych miał on dodatkowo płacić wynajmującemu kwotę 400,00 zł miesięcznie. W przypadku, gdy po zakończonym kwartale kwota ratalnych kosztów eksploatacyjnych pozostałych przewyższałaby ustaloną kwotę dodatkową, najemca zobowiązał się dopłacić różnicę w terminie 7 dni kalendarzowych od zakończonego kwartału. Ponadto zgodnie z § 5 umowy najemca winien regulować kwoty czynszu i dodatkowej opłaty za koszty eksploatacyjne do 10-tego dnia każdego miesiąca z góry. (bezsporne, a nadto dowód: - umowa najmu nieruchomości z dnia 1 czerwca 2013 r. k. 10-11) Przez pierwsze pięć miesięcy okresu najmu przedmiotowego lokalu (od czerwca do października 2013 r.)M. K.uiszczał na rzecz powoda gotówką kwotę 1 500,00 zł, na która to kwotę składał się czynsz najmu w wysokości 1 100,00 zł oraz kwota 400,00 zł tytułem opłat eksploatacyjnych. (bezsporne, a nadto dowód: - faktury VAT k. 51-55) Pomimo wygaśnięcia łączącej strony umowy najmuM. K.nie wyprowadził sięz mieszkania położonego przyul. (...)weW.. W dniu 2 września 2014 r. wynajmujący i najemca podpisali protokół zdawczo –odbiorczy, w którym potwierdzili stan liczników energii elektrycznej oraz wody. W tym samym dniuM. K.przekazałJ. L.klucze do przedmiotowego lokalu. (bezsporne, a nadto dowód: - protokołu zdawczo odbiorczego z dnia 2 września 2014 r. k. 12) W okresie zamieszkiwania przezM. K.w lokaluJ. L.wysokość opłat eksploatacyjnych za poszczególne miesiące wynosiła: - za czerwiec 2013 r. – 595,72 zł - za lipiec 2013 r. – 601,39 zł - za sierpień 2013 r. – 593,34 zł - za wrzesień 2013 r. – 573,18 zł - za październik 2013 r. – 573,18 zł - za listopad 2013 r. – 621,76 zł - za grudzień 2013 r. – 603,71 zł - za styczeń 2014 r. – 622,73 zł - za luty 2014 r. – 627,79 zł - za marzec 2014 r. – 543,69 zł - za kwiecień 2014 r. – 614,31 zł - za maj 2014 r. – 685,96 zł - za czerwiec 2014 r. – 641,64 zł - za lipiec 2014 r. – 831,46 zł - za sierpień 2014 r. – 650,88 zł. (bezsporne, a nadto dowód: - pismaSM (...), k. 19-28, k. 30-32; - pisma(...) Sp. z o.o.i informacje o prognozach, faktura VAT z rozliczeniem., k. 29, 33-38) Pismem z dnia 12 sierpnia 2014 r.J. L.wezwałM. K.do dobrowolnej zapłaty kwoty 16 629,86 zł, stanowiącej opłatę za korzystanie z lokalu za okres 7 miesięcy umowy i 2 miesięcy bezumownego korzystania z lokalu. Pomimo wezwania,M. K.nie uiścił wskazanej kwoty. Kolejnym pismem z dnia 5 września 2014 r. został on wezwany do dobrowolnej zapłaty kwoty 18 380,74 zł, stanowiącej opłatę za korzystanie z lokalu za okres 7 miesięcy umowy i 3 miesięcy bezumownego korzystania. Również to pismo pozostało bez reakcji pzowanego. (dowód: - wezwania do zapłaty wraz z potwierdzeniem nadania, k. 13-14) Powyższe ustalenia Sądu znajdują uzasadnienie we wszystkich przeprowadzonych dowodach, które zostały powołane przy ustalaniu podstawy faktycznej rozstrzygnięcia. Ustalając stan faktyczny Sad nie oparł się na zeznaniach świadkaM. S.i twierdzeniach pozwanegoM. K., albowiem nie posiadali oni spostrzeżeń istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, w szczególności dotyczących zapłaty dochodzonej kwoty. Świadek zeznał, że nie był świadkiem płatności, ale widziała, jak pozwany wychodził z domu, żeby zapłacić za czynsz powodowi. Natomiast pozwany przyznał, że często zostawiał pieniądze na czynsz swojej mamie, ale nie widział, jak jego mama, która mieszkała w wynajmowanym od powoda mieszkaniu, płaciła powodowi należne opłaty. Sąd zważył, co następuje: Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości. Podstawa prawna roszczenia powoda znajduje oparcie w przepisachart. 659 § 1 k.c.w zw. zart. 680 k.c.orazart. 669 § 1 k.c., a takżeart. 9 ust. 5 i art. 18 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego(dalej u.o.p.l.). Stosownie do pierwszego z powołanych przepisów przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. W myślart. 669 § 1 k.c.najemca jest obowiązany uiszczać czynszw terminie umówionym. Przepisy te stosuje się odpowiednio do najmu lokalu mieszkalnego (art. 680 k.c.). Zgodnie natomiast zart. 9 ust. 5u.o.p.l. w stosunkach najmu oprócz czynszu wynajmujący może pobierać jedynie opłaty niezależne od właściciela. Ostatni z powołanych przepisów reguluje sytuację, w której zajmowanie lokalu mieszkalnego następuje bez tytułu prawnego. Osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie w wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. PowódJ. L.w niniejszym postępowaniu dochodził roszczeń z tytułu umowy najmu zawartej z pozwanym oraz odszkodowania za bezumowne korzystanie przez pozwanego z lokalu mieszkalnego po ustaniu stosunku najmu wraz z opłatami dodatkowymi w postaci kosztów eksploatacyjnych. PozwanyM. K.zarzucił natomiast wyłącznie, iż większości z dochodzonej przez powoda kwoty uregulował osobiście do rąk wynajmującego. Nie kwestionowali on przy tym, że zawarł z powodem w dniu 1 czerwca 2013 r. umowę najmu na określonych weń warunkach oraz wysokości obciążających go kosztów związanych z najmem. Ponadto najemca nie przeczył, że pomimo wygaśnięcia umowy najmu w dniu 31 maja 2014 r., nie wyprowadził się z przedmiotowego lokalu i zamieszkiwał w nim nadal w podanym przez powoda okresie. W zakresie faktów wynajmowania przez pozwanego mieszkania położonego przyul. (...)weW., wysokości opłat dodatkowych obciążających najemcę oraz daty opuszczenia przez pozwanego lokalu powoda, Sąd uznał je za przyznane na mocyart. 230 k.p.c.Zgodnie ze wskazaną regulacją kodeksową, gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. W zawisłej sprawie pozwany wbrew ciążącemu na nim ciężarowi określonemu wart. 210 § 2 k.p.c., nie złożył oświadczenia co do twierdzeń strony przeciwnej dotyczących okoliczności faktycznych, ani też faktów tych wyraźnie nie przyznał, a po wszechstronnym rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy, w szczególności mając na względzie treść sprzeciwu od nakazu zapłaty, Sąd uznał, że pozwany okoliczności tych nie zamierzał kwestionować. Tym samym Sąd rozstrzygnął o zasadności roszczeń powoda przedstawionych w pozwie w kontekście zgłoszonego przez pozwanego zarzutu częściowego spełnienia świadczenia. W okolicznościach niniejszej sprawy nie budzi wątpliwości, że między pozwanym a powodem doszło do zawarcia umowy najmu lokalu położonego weW.przyul. (...)na zasadach określonych treścią umowy zawartej przez strony w dniu 1 czerwca 2013 r. Bezsprzecznie również za okres od dnia 1 czerwca 2013 r. do 31 maja 2014 r. pozwany, jako najemca lokalu mieszkalnego zobowiązany był do płatności na rzecz wynajmującego kwoty 1 100,00 zł miesięcznie tytułem czynszu oraz dodatkowo kosztów opłat eksploatacyjnych, które pokrywane miały być w ten sposób, iż pozwany płacić miał co miesiąc kwotę 400,00 zł, a jeśli po zakończonym kwartale realne koszty tych opłat przewyższać będą wskazaną kwotę obowiązany był do dopłaty różnicy w terminie 7 dni od zakończonego kwartału. Łączne zobowiązanie z tytułu najmu przez cały jego czas trwania wyniosło zatem 13 200,00 zł tytułem czynszu oraz 7 256,76 zł tytułem opłat eksploatacyjnych. Pozwany zapłacił w terminie określonym w § 4 umowy najmu pierwszych pięć powtarzających się świadczeń tj. kwotę 7 500,00 zł [5x (1 100,00 zł tytułem czynszu + 400,00 zł tytułem opłat dodatkowych)].W tym okresie różnica w kosztach opłat eksploatacyjnych pomiędzy kwota uiszczoną przez pozwanego (2 000,00 zł), a kwota należną (2 936,81 zł) wyniosła 936,81 zł. Odnosząc się w tym miejscu do zarzutu pozwanego, iż w późniejszym okresie tj. od listopada 2013 r. regulował on w przeważającej mierze zobowiązania z tytułu najmowanego lokalu, wskazać należy, że w żaden sposób nie udowodnił on swojego stanowiska. Pozwany nie sprostał bowiem obowiązkowi dowodzenia faktów, z których wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.w zw. zart. 232 k.p.c.). Wprawdzie wniósł o przesłuchanie świadków, ale świadekM. S.nie uczestniczył w płatnościach i nie był świadkiem zapłaty dochodzonych należności na rzecz powoda. Również dowód z przesłuchania pozwanego nie był w tym zakresie wystarczający, pozwany sam przyznał bowiem, że często nie płacił osobiście powodowi, tylko pozostawiał pieniądze do zapłaty mamie, ale wniosek o dopuszczenie dowodu z jej zeznań cofnął na rozprawie w dniu 8 marca 2017 r. Tymczasem zgodnie z ogólną regułą zawartą wart. 6 k.c.ciężar dowodu spełnienia świadczenia spoczywa na dłużniku, który powinien wykazać fakt wykonania zobowiązania. W realiach niniejszej sprawy dłużnik (pozwany) nie zdołał wykazać jakoby zapłacił powodowi jakąkolwiek kwotę tytułem najmu, choć był ku temu obowiązany przepisemart. 232 k.p.c.iart. 6 k.c. Z uwagi na powyższe stwierdzić zatem należy, że w okresie od listopada 2013 r. do maja 2014 r. pozwany nie uiszczał należnych powodowi świadczeń z tytułu najmu, których łączna wysokość wyniosła 12 019,95 zł, w tym kwota 7 700,00 zł – czynsz oraz kwota 4 319,95 zł – opłaty dodatkowe. Podstawy prawnej dalszej części roszczenia powoda w stosunku do pozwanego należy upatrywać sięw treści przepisuart. 18 ust. 1 i 2u.o.p.l. Jak wskazuje się w doktrynie ponieważ odszkodowanie pełni taką rolę jak czynsz w umowie najmu, stanowi również wynagrodzenie za korzystanie z lokalu przez osobę, zaś termin, w którym powinno być uiszczane, określić należy w ten sam sposób, co w sytuacji, gdy strony nie określiły w umowie najmu terminu płatności czynszu. Zgodnie zart. 669 § 2 kodeksu cywilnego, stosowanym tu w drodze analogii, odszkodowanie powinno być płacone w terminie do dziesiątego dnia każdego miesiąca. Jednocześnie do odszkodowania przewidzianego w 18ust. 1 i 2u.o.p.l. zaliczyć należy opłaty za korzystaniez lokalu (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku - I Wydział Cywilny z 2013-03-22, I ACa 61/13, opubl. Legalis). W kontekście wskazanych rozważań Sąd nie miał wątpliwości, iż za okres od zakończenia obowiązywania stosunku najmu (31 maja 2014 r.) do wyprowadzenia się pozwanego (2 września 2014 r.)M. K.pozostaje zobowiązany do zapłaty na rzecz właściciela zajmowanego mieszkania odszkodowania w wysokości odpowiadającej wysokości czynszu oraz opłat eksploatacyjnych związanychz korzystaniem z tego lokalu. Powód pozwem domagał się odszkodowania za okres pełnych 3 miesięcy bezumownego korzystaniaz lokalu w wysokości 5 423,98 zł i roszczenie to zdaniem Sądu zasługiwało na uwzględnienie wobec rzeczonej juz bierności dowodowej pozwanego. Łączna kwota należnego powodowi świadczenia wyniosła zatem 18 380,74 zł (936,81 zł + 12 019,95 zł + 5 423,98 zł). Roszczenie odsetkowe ma oparcie wart. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Pozwane miały zgodnie z umową płacić czynsz i pozostałe opłaty do 10-tego dnia każdego miesiąca. Ponieważ tego nie robiły (od listopada 2013 r.), od dnia następnego znajdowały się w opóźnieniu i od tego dnia przysługują powodowi odsetki ustawowe od dochodzonych kwot tytułem czynszu najmu oraz opłat dodatkowych. W stosunku do zaległych opłat eksploatacyjnych zasadnym było żądanie odsetek od dnia następnego po terminie wyznaczonym w wezwaniu do zapłaty z dnia 12 sierpnia 2014 r. z uwzględnieniem 5-cio dniowego okresu na doręczenie pocztowej przesyłki poleconej. Analogicznie potraktować należało odsetki od odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu, którego zapłaty powód domagał się od pozwanego wezwaniem do zapłaty z dnia 5 września 2014 r. Tym samym – na podstawie powołanych przepisów - Sąd orzekł jak w punkcie I wyroku. Rozstrzygnięcie o kosztach Sąd oparł naart. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca(w niniejszej sprawie – pozwany) obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony; przy czym koszty te określaart. 98 § 2 i 3 k.p.c.Na koszty te złożyły się opłata sądowa od pozwu w kwocie 920 zł, dwukrotnie wynagrodzenie pełnomocnika w pierwszej instancji oraz wynagrodzenie pełnomocnika w postępowaniu apelacyjnym -§ 6 pkt 5 i § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzęduoraz opłata skarbowi od złożonego pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy Wrocław Fabryczna we Wrocławiu date: '2017-04-10' department_name: XI Wydział Cywilny judges: - Wojciech Wojnar legal_bases: - art. 669 § 2 kodeksu cywilnego - art. 9 ust. 5 i art. 18 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego - art. 98 § 2 i 3 k.p.c. - § 6 pkt 5 i § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu recorder: Agnieszka Peregudów signature: XI C 1828/16 ```

154500000000503_I_ACa_000493_2013_Uz_2013-09-26_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I ACa 493/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 26 września 2013 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący – Sędzia SA Edyta Mroczek (spr.) Sędzia SA Marzanna Góral Sędzia SO del. Joanna Zaporowska Protokolant st. sekr. sąd. Ewelina Borowska po rozpoznaniu w dniu 26 września 2013 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwaD. P.,M. P. (1),M. P. (2)iM. P. (3) przeciwko(...) Spółce AkcyjnejwW. o zadośćuczynienie na skutek apelacji obu stron od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 13 listopada 2012 r., sygn. akt II C 576/11 1 oddala obie apelacje; 2 znosi wzajemnie pomiędzy stronami koszty procesu w postępowaniu apelacyjnym. Sygn. akt I ACa 493/13 UZASADNIENIE Wyrokiem z dnia 13 listopada 2012 r. Sąd Okręgowy w Warszawie zasądził od pozwanego(...) Spółki AkcyjnejwW.na rzecz powodów:D. P.kwotę 100.000,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 23 września 2010 r. do dnia zapłaty,M. P. (1)kwotę 80.000,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 23 września 2010 r. do dnia zapłaty,M. P. (3)kwotę 15.000,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 23 września 2010 r. do dnia zapłaty oraz na rzeczM. P. (2)kwotę 15.000,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 23 września 2010 r. do dnia zapłaty. W pozostałej części powództwo zostało oddalone. Sąd Okręgowy zasądził także solidarnie od powodów na rzecz pozwanego(...) Spółki AkcyjnejwW.kwotę 3.798,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu oraz nakazał ściągnąć od pozwanego(...) Spółki AkcyjnejwW.na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Warszawie kwotę 10.605,00 zł, w tym kwotę 10.350,00 zł tytułem części opłat, od których powodowie byli zwolnieni i kwotę 255,00 zł tytułem części wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa oraz w pozostałym zakresie przejął koszty procesu na Skarb Państwa. Swoje rozstrzygnięcie Sąd Okręgowy oparł na następującym stanie faktycznym i prawnym: W dniu 13 września 2007 roku około godziny 16:45 wD.na terenie bocznicy kolejowej miał miejsce wypadek, w wyniku którego śmierć poniósłG. P.- synD. P.iM. P. (1)oraz bratM. P. (3)iM. P. (2). Bezpośrednią przyczyną śmierciG. P.były obrażenia głowy spowodowane zadaniem tępego urazu godzącego w okolicę twarzoczaszki i dolnej części okolicy czołowej, umiejscowione poniżej krawędzi typowego kasku ochronnego. W czasie wypadkuG. P.nie miał założonego na głowie kasku roboczego. Sąd Rejonowy w Rykach uznałR. W.– operatora koparki za winnego nieumyślnego spowodowania śmierciG. P.. Pojazd, którym kierowałR. W.objęty był ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów na podstawie polisy ubezpieczenia wystawionej przez(...) S.A.z siedzibą wW.. D. P.,M. P. (1),M. P. (3)iM. P. (2)wraz ze zmarłymG. P.tworzyli zgodną i kochającą się rodzinę. Strata syna dlaD. P.iM. P. (1)oraz brata dlaM. P. (3)iM. P. (2)była bardzo dotkliwa. W sferze emocjonalnej wystąpiła u nich depresja, przygnębienie, pesymizm, obawy; w sferze behawioralnej kłopoty ze snem, wycofanie się z kontaktów społecznych; w sferze poznawczej wdzieranie się wspomnień o sytuacji traumatycznej oraz irracjonalne interpretacje; w sferze fizjologicznej wzmożona reaktywność, utrwalenie wspomnień traumatycznych a uD. P.nasilenie objawów dolegliwości somatycznych. Więzi łączące wszystkich powodów ze zmarłymG. P.oparte były na uczuciach życzliwości, serdeczności, opiece, ochranianiu i wzajemnym wspieraniu się. Zmiany w sferze emocjonalnej, behawioralnej, poznawczej i fizjologicznej każdego z członków najbliżej rodziny miały wpływ na ich funkcjonowanie w życiu rodzinnym, szczególnie w okresie śmierciG. P., a uM. P. (3)iM. P. (2)dodatkowo obawa o stan matki nasilała te zmiany. Obecnie uD. P.utrzymują się objawy depresyjne na poziomie umiarkowanym, a u pozostałych członków najbliższej rodzinyG. P.na poziomie łagodnym. Śmierć syna dlaD. P.była wielkim szokiem.D. P.wraz z mężem nie uczestniczyli w pogrzebie, który odbył się 5 dni po śmierci ich syna. W dniu zdarzeniaD. P.dwukrotnie zemdlała, została przewieziona do szpitala gdzie spędziła kilka godzin. Do dnia dzisiejszego nie może sobie poradzić ze stratą syna. Dotkliwy jest smutek, przygnębienie, płacz. Śmierć syna wywołała u niej objawy bezsenności, lęk oraz obawę o zdrowie pozostałych dzieci i współmałżonka. Trudniej jej pracować, zmniejszyła się jej aktywność i nieustannie wraca myślami do śmierci syna. Obserwuje się u niej nieznaczne spowolnienie procesów myślenia i wypowiedzi. Najgorzej się czuje, gdy przejeżdża obok miejsc, gdzie pracował syn. Leczy się u internisty. Nie podjęła żadnej terapii, a żaden z lekarzy nie skierował jej na terapię. Z synem łączyły ją bardzo dobre relacje, mieli wspólne tematy rozmów na temat szkoły, pracy, wojska, domu.G. P.był dla niej wparciem i pomocą. Do dnia dzisiejszego nie może się pogodzić ze stratą syna a wspomnienie o nim powoduje u niej płacz. M. P. (1)również mocno przeżył śmierć syna, jednakże przyjął ją i pogodził się z tym. Na śmierć syna zareagował bezsennością, brakiem apetytu, niepokojem, dużo chodził bez celu, jednakże nie przyjmował leków uspokajających lub nasennych. Często wspomina syna. Jest obojętny wobec tego, co nie wróci. ObecnieM. P. (1)nie leczy się. Nie podjął również terapii po stracie syna. Stara się nie myśleć o stracie dziecka, lecz nie całkiem pogodził się z jego śmiercią i uważa, że do śmierci będzie o tym myśleć. Nadal ma trudności z zasypianiem i gorszy apetyt. W każdą niedzielę wraz z żoną odwiedza grób syna. Z synem był w dobrych stosunkach, byli zżyci ze sobą.G. P.dużo mu pomagał w pracach domowych. DlaM. P. (3)śmierć brata była nagłym, niespodziewanym zdarzeniem, który spowodował smutek, przygnębienie, bezsenność, rozpacz. Dodatkowo niepokoił ją stan rodziców, szczególnie matki, co wywoływało jej troskę. Nie korzystała z pomocy lekarskiej, jednak wycofała się z kontaktów z dalszą rodziną i znajomymi. Zamknęła się w kręgu domu i pracy. Zdarzało się, że rozmawiała z zaprzyjaźnionymi osobami o stracie brata, uzyskiwała od nich wsparcie i porady. W okresie Świąt Bożego Narodzenia po śmierci brata była przygnębiona, z uwagi na fakt, iż nasiliły się wspomnienia powodujące rozpacz. Obecnie upływ czasu złagodził ból po stracie brata, jednak trudno jest jej do dnia dzisiejszego pogodzić się z jego śmiercią. Relacje z bratem przed jego śmiercią układały się bardzo dobrze. Służyli sobie pomocą, mogli porozmawiać, mieli wspólne tematy. Wspólnie pomagali również rodzicom w pracy na polu i obowiązkach domowych.M. P. (3)jako najstarsza z rodzeństwa opiekowała się pozostałymi braćmi i była z nimi silnie związana. M. P. (2)jako pierwszy uzyskał informację o wypadku oraz ciężkim stanie brata. To on poinformował o zaistniałym zdarzeniu rodziców i siostrę. Był zdenerwowany, niepewny co się stało, przeżywał strach o brata, niepokój, ból, rozterkę. Po pogrzebie objawy niepokoju i bólu utrzymywały się. Upływ czasu trochę złagodził ból, jednak nieustannie wracają wspomnienia o śmierci brata. Współczuje rodzicom, bo to dla nich największy ból. Radził sobie ze stresem w ten sposób, że pracował zawodowo i pracował w domu.M. P. (2)miał dobre relacje z bratem, który wspierał go, służył przykładem. Jako bracia mieli wspólne zainteresowania i niektóre prace wykonywali wspólnie. PowodowieD.iM. P. (1)zgłosili(...) S.A.z siedzibą wW.szkodę w dniu 02 stycznia 2008 roku. Pozwany zwróciłD.iM. P. (1)koszty poniesione w związku z pogrzebem syna. Pismem z dnia 18 sierpnia 2010 roku, które(...) S.A.z siedzibą wW.otrzymał w dniu 23 sierpnia 2010 roku,D.iM. P. (1)sprecyzowali swoje roszczenia, aM.iM. P. (3)wnieśli o wypłatę zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych w kwocie 100.000,00 złotych na rzecz każdego z nich oraz stosownego odszkodowania również w kwocie po 100.000,00 złotych. (...) S.A.z siedzibą wW.w dniu 16 września 2010 roku uwzględnił częściowo roszczenie powodów i wypłacił na rzeczD.iM. P. (1)kwoty po 24.000,00 złotych tytułem odszkodowania za pogorszenie sytuacji życiowej po śmierci syna, przyjmując jednocześnie, żeG. P.przyczynił się do powstania szkody w 20%. Pismem z dnia 18 lutego 2011 rokuD. P.,M. P. (1),M. P. (3)iM. P. (2)rozszerzyli swoje żądania dotyczące kwoty zadośćuczynienia, w ten sposób, żeD.iM. P. (1)wnieśli o zapłatę przez(...) S.A.na rzecz każdego z nich kwoty po 250.000,00 złotych, natomiastM. P. (2)iM. P. (3)wnieśli o zapłatę przez(...) S.A.z siedzibą wW., na rzecz każdego z nich, kwoty po 200.000,00 złotych z tego tytułu. (...) S.A.z siedzibą wW.nie uznał roszczenia powodów o zadośćuczynienie z tytułu naruszenia dóbr osobistych. Sąd Okręgowy ocenił powództwo wszystkich powodów jako uzasadnione co do zasady, jednakże w zakresie wysokości żądanych kwot uznał, że nie mogło być ono uwzględnione w całości. Podstawę odpowiedzialności(...) S.A.z siedzibą wW.stanowiart. 822 § 1 k.c.Ponadto sprawca wypadku ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie, wyrządzoną przez prowadzony przez siebie pojazd, na podstawieart. 436 § 1 k.c.w zw. zart. 435 § 1 k.c.W ramach tej odpowiedzialności zobowiązanym do naprawienia szkody, w tym zapłaty zadośćuczynienia jest ubezpieczyciel, z którym zawarto umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej kierowców. Sąd Okręgowy przywołał orzecznictwo Sądu Najwyższego, zgodnie z którym podstawą prawną dochodzenia zadośćuczynienia za doznaną krzywdę przez członków rodziny pokrzywdzonego, który zmarł przed dniem 03 sierpnia 2008 roku, a więc zanim wszedł w życieparagraf 4 artykułu 446 k.c., jestart. 448 k.c.w zw. zart. 24 k.c.(uchwała z dnia 22 października 2010 III CZP 76/10, Biul.SN z 2010, nr 10, poz. 11, uchwała z dnia 13 lipca 2011 roku III CZP 32/11, OSNC z 2012, nr 1, poz. 10, wyrok z dnia 11 maja 2011 roku, I CSK 621/10, niepublikowany). W ocenie Sądu Okręgowego w wyniku spowodowania śmierciG. P.doszło do naruszenia dóbr osobistych powodów tj. prawa do życia w rodzinie i utrzymania tego rodzaju więzi, jak również więzi emocjonalnej łączącej osoby bliskie, które podlegają ochronie na podstawieart. 23 i art. 24 k.c.Powodom jako członkom rodziny zmarłegoG. P.przysługiwało szczególne dobro osobiste w postaci więzi między rodzicami a synem i między rodzeństwem. Więź ta została bezpowrotnie utracona wskutek zawinionego działania sprawcy wypadku, w którym zginął syn i brat powodów. Ustalając wysokość przyznanych poszczególnym powodom kwot zadośćuczynienia Sąd kierował się stopniem krzywd i cierpień jakich powodowie doznali, stopniem, w jakim poradzili sobie z zaistniałą sytuacją, dalszymi możliwościami radzenia sobie ze stresem związanym ze śmiercią syna i brata, a ponadto stopniem bliskości każdego powodów ze zmarłymG. P., stopniem poczucia straty po zmarłym, wiekiem powodów oraz skutkami, jakie śmierćG. P.wywołała w życiu i w psychice powodów. W ocenie Sądu Okręgowego rozmiar krzywdy powódkiD. P.jest największy. ŚmierćG. P.była dla niej zdarzeniem niespodziewanym, nagłym i tragicznym wywołującym w dniu zdarzenia dwukrotną utratę przytomności, a następnie niemożność z powodów emocjonalnych uczestnictwa w pogrzebie.D. P.w sposób najdotkliwszy przeżyła śmierć syna i do dnia dzisiejszego nie pogodziła się z tą śmiercią. Śmierć syna wywołała u powódki objawy bezsenności, lęk oraz obawę o zdrowie pozostałych dzieci, która może towarzyszyć powódce do końca życia. PonadtoD. P.w dalszym ciągu jest przygnębiona, smutna, trudniej jej pracować i obserwuje się u niej nieznaczne spowolnienie procesów myślenia i wypowiedzi. Sąd wskazał także, że powódka nie widziała konieczności podjęcia żadnej terapii, a żaden z lekarzy nie skierował jej na terapię psychiatryczną bądź psychologiczną. Sąd wziął pod uwagę fakt, że skutki utraty syna aczkolwiek były dla powódki najdotkliwsze, to w miarę upływu czasu, te rany powinny się zabliźniać, powódka powinna pogodzić się ze śmiercią syna i dalej żyć. Sąd Okręgowy ustalił, że niewiele mniejszych krzywd na skutek śmierci syna doznał również ojciecG. P.– powódM. P. (1).M. P. (1)również mocno przeżył śmierć syna, jednakże przyjął ją i pogodził się z tym. Mimo iż często wspomina syna, to jest już obojętny wobec tego, co nie wróci.M. P. (1)podobnie jak żona, również nie podjął terapii po stracie syna, a zatem w jego psychice nie zaszły aż takie zamiany, które uzasadniałyby przyznanie na jego rzecz zadośćuczynienia w żądanej wysokości. Z pewnością, jako ojciec zmarłego syna, miał z nim wiele wspólnych tematów, zakresów współpracy i łączył z nim perspektywy na przyszłość, jednakże powód winien mieć również świadomość, że w przypadku naturalnej kolei rzeczy jego syn w końcu opuściłby rodzinny dom i kontakty z nim byłyby dużo rzadsze. W najmniejszym zakresie Sąd Okręgowy uznał stopień krzywd doznanych przez rodzeństwo pokrzywdzonego – powodówM.iM. P. (2). Powodowie ci w sposób najmniej dotkliwy znieśli śmierć brata, najszybciej powrócili do własnych zajęć i własnego życia i to na nich spoczął obowiązek troski o stan rodziców – w szczególności matki. Aczkolwiek dlaM. P. (3)śmierć brata była nagłym, niespodziewanym zdarzeniem, który spowodował smutek opiniowanej, przygnębienie, bezsenność, rozpacz, to nie korzystała ona z pomocy lekarskiej. Obecnie upływ czasu złagodził ból po stracie brata, mimo że trudno jest jej do dnia dzisiejszego pogodzić się z jego śmiercią. Powódka nie założyła własnej rodziny, co w naturalny sposób silniej wiąże ją z rodzicami i rodzeństwem, stąd utrata jednego z członków rodziny powoduje nadal poczucie straty, które nie znajduje rekompensaty w poczuciu więzi, jaka powstałaby w razie założenia rodziny przez powódkę. W przypadkuM. P. (2), pierwsze chwile po uzyskaniu informacji o śmierci brata były najdotkliwsze, zwłaszcza, że toM. P. (2)obciążył trudny obowiązek przekazania tej wiadomości rodzicom i siostrze. Po pogrzebie objawy niepokoju i bólu utrzymywały się, jednakże upływ czasu złagodził ból. Sam powód wskazał, że współczuje rodzicom, bo to dla nich śmierć brata była największym bólem. Nie bez znaczenia jest również fakt, iżM. P. (2)z zawodu jest policjantem, a zatem również i z tej przyczyny, sposób odczuwania przez niego cierpień związanych także ze śmiercią jest dużo mniejszy niż w przypadku osób, które nie mają na co dzień styczności z takimi zdarzeniami. JednocześnieM. P. (2)ma własną rodzinę – żonę i dziecko i w ocenie Sądu w naturalny sposób potrzebę więzi rodzinnych realizował będzie w rodzinie, którą założył. W tych okolicznościach sprawy, w ocenie Sądu żądanie przezM. P. (3)iM. P. (2)zadośćuczynienia w niemalże podobnym zakresie, jakiego żądali rodzice zmarłegoG. P., było znacząco wygórowane. Sąd nie podzielił stanowiska pozwanego, że pokrzywdzony, który nie miał na głowie kasku ochronnego, przyczynił się do powstania, czy też zwiększenia szkody. Powołując się na opinię Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej(...)wW.Sąd Okręgowy wskazał, że obrażenia jakich doznał pokrzywdzony świadczą o tym, że ewentualne założenie kasku ochronnego nie miało wpływu na rodzaj i charakter obrażeń, jak również nie zmieniało szans jego przeżycia. Sąd Okręgowy ustalił wartość zadośćuczynienia według stanu rzeczy istniejącego w chwili zgłoszenia żądania. O odsetkach orzeczono na podstawieart. 481 § 1 k.c.Jednocześnie Sąd wskazał, że zgodnie z treściąart. 817 § 1 k.c.orazart. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Powodowie żądanie wypłacenia na ich rzecz przez pozwanego zadośćuczynienia złożyli pismem z dnia 18 sierpnia 2010 roku, które pozwany otrzymał w dniu 23 sierpnia 2010 roku. A zatem odsetki należne są od tej daty, bowiem z tym dniem ubezpieczyciel popadł w opóźnienie w zapłacie świadczenia, gdyż już w dniu składania wniosku znana była krzywda, jaką powodowie doznali w związku ze śmiercią członka rodziny. Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd uznał, że stopień krzywd, jakich doznali poszczególni powodowie w związku ze śmierciąG. P.uzasadniał zasądzenie od pozwanego(...) S.A.z siedzibą wW.na rzecz powodów:D. P.kwotę 100.000,00 złotych,M. P. (1)kwotę 80.000,00 złotych oraz na rzeczM. P. (3)iM. P. (2)kwoty po 15.000,00 złotych płatne wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 23 września 2010 roku do dnia zapłaty. Uznając, że w pozostałym zakresie roszczenie powodów nie jest zasadne, Sąd w punkcie II wyroku w pozostałym zakresie powództwo oddalił. O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł na podstawieart. 100 k.p.c.Na podstawieart. 113 ust. 1w zw. zart. 13 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(Dz. U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.) Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Warszawie kwotę 10.605,00 złotych. W części, w której powodowie przegrali sprawę, wobec braku podstaw do ściągnięcia od strony przeciwnej nieuiszczonej opłaty od pozwu oraz poniesionych przez Skarb Państwa wydatków, Sąd na podstawieart. 113 ust. 1(a contrario)ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(Dz. U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.) iart. 102 k.p.c.przejął w tym zakresie wydatki na rachunek Skarbu Państwa – kasy Sądu Okręgowego w Warszawie. Apelację od powyższego wyroku wniosły obie strony. Pozwany zaskarżył powyższy wyrok w części dotyczącej zasądzenia od pozwanego określonych w nim kwot i obciążenia pozwanego kosztami procesu (pkt. I, III i IV wyroku). Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił: 1 naruszenie przepisuart. 23 i 24 k.c.w związku zart. 448 k.c.przez błędną jego wykładnię i zastosowanie, w szczególności przez przyjęcie, iż dolegliwości wynikające ze śmierci członka rodziny stanowią dobro osobiste, którego naruszenie przed 3 sierpnia 2008 r., skutkuje możliwością zasądzenia przez Sąd zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, 2 naruszenie przepisuart. 448 k.c.przez błędną jego wykładnię i zastosowanie, w szczególności przez rażące naruszenie wynikających z niego kryteriów ustalania wysokości zadośćuczynienia poprzez nieuwzględnienie konieczności utrzymania go w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Apelujący wniósł o: zmianę zaskarżonego wyrokuw zaskarżonej częścii oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania w obu instancjach, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Powodowie zaskarżyli powyższy wyrok w części: tj. w punkcie II w części oddalającej żądanie powódkiD. P.zapłaty kwoty 100.000,00 złotych, powodaM. P. (1)zapłaty kwoty 120.000,00 złotych, powodaM. P. (2)zapłaty kwoty 85.000,00 złotych oraz powódkiM. P. (3)zapłaty kwoty 85.000,00 złotych, a także w punkcie III wyroku w całości. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucili : 1 naruszenieart. 233 k.p.c.poprzez błędną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego i przyjęcie, że: a na rozmiar krzywdy powodówD. P.,M. P. (1)iM. P. (3)miał wpływ fakt niepodjęcia leczenia psychiatrycznego po śmierciG. P., b krzywda doznana przez powodaM. P. (2)wskutek śmierci brata była mniej dolegliwa ze względu na wykonywaną przez powoda pracę, c na rozmiar krzywdy doznanej przez powodaM. P. (2)wskutek śmierci brata miało wpływ to, że powód założył własną rodzinę, 2 naruszenieart. 322 k.p.c.poprzez nierozważenie wszystkich okoliczności sprawy, mających znaczenie dla ustalenia wysokości zadośćuczynienia należnego powodom, a przez to orzeczenie zadośćuczynienia w rażąco niskiej wysokości, w stosunku do krzywdy doznanej przez powodów i aktualnych warunków gospodarczych i ekonomicznych, 3 naruszenieart. 23, 24 k.c.w zw.art. 448 k.c.przez jego błędną wykładnię poprzez zasądzenie przez Sąd I instancji rażąco niskiego zadośćuczynienia w konsekwencji przyjęcia, że przyznane przez ten Sąd kwoty stanowią w aktualnie obowiązujących stosunkach społecznych, w szczególności gospodarczych i ekonomicznych, oraz przy uwzględnieniu krzywdy powodów, adekwatną kompensatę za tę krzywdę. Mając na uwadze powyższe powodowie wnieśli o zmianę wyroku Sądu I instancji we wskazanej części i uwzględnienie w tej części powództwa, tj. zasądzenie od pozwanego na rzecz: a powódkiD. P.kwoty 100.000,00 złotych tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych ponad zasądzone wyrokiem Sądu I instancji 100.000,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 25.03.2011 r. do dnia zapłaty, b powodaM. P. (1)kwoty 120.000,00 złotych tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych ponad zasądzone wyrokiem Sądu I instancji 80.000,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi: - od kwoty 20.000,00 zł od dnia 23.09.2010 r. do dnia zapłaty, od kwoty 100.000,00 zł od dnia 25.03.2011 r. do dnia zapłaty, c powodaM. P. (2)kwoty 85.000,00 złotych tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych ponad zasądzone wyrokiem Sądu I instancji 15.000,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 23.09.2010 r. do dnia zapłaty, d powódkiM. P. (3)kwoty 85.000,00 złotych tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych ponad zasądzone wyrokiem Sądu I instancji 15.000,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 23.09.2010 r. do dnia zapłaty, oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W przypadku, gdyby Sąd Apelacyjny nie przychylił się do wniosku o zmianę wyroku Sądu I instancji powodowie wnieśli o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania przy uwzględnieniu rozstrzygnięcia o kosztach postępowania odwoławczego. Sąd Apelacyjny zważył co następuje. Obie apelacje są bezzasadne. Sąd Apelacyjny podziela ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I Instancji i przyjmuje je za własne. Na aprobatę zasługują również rozważania prawne tego Sądu. Zdarzenie, z którym powodowie wiążą swoje roszczenie miało miejsce przed dniem 3 sierpnia 2008r., a więc przed datą wejścia w życie§ 4 art. 446 k.c.dodanego ustawą z dnia 30 maja 2008 roku o zmianieustawy Kodeks cywilnyoraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2008 r., nr 116, poz. 731). Przepis ten wprowadził możliwość przyznania najbliższym członkom rodziny zmarłego odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Nie ulega wątpliwości, jak słusznie wskazał Sąd Okręgowy, że przepis ten ma zastosowanie do stanów faktycznych zaistniałych dopiero po tej dacie. Tym niemniej za niezasadne należy uznać zarzuty pozwanego, dotyczące samej zasady odpowiedzialności i naruszenia przepisówart. 23 i 24 k.c.w zw. zart. 448 k.c.poprzez przyjęcie, że dolegliwości wynikające ze śmierci członka rodziny stanowią dobro osobiste, którego naruszenie skutkuje możliwością zasądzenia zadośćuczynienia. Wbrew bowiem stanowisku pozwanego, za utrwalone uznać należy orzecznictwo Sądu Najwyższego, które uznaje szczególną więź między członkami najbliższej rodziny za dobro osobiste podlegające ochronie prawnej, przenoszącej się także na ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej sprawcy wypadku ze skutkiem śmiertelnym. Takie stanowisko zajął między innymi Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 20 grudnia 2012 r. (III CZP 93/12 LEX 1267081), a także z dnia 7 listopada 2012 r. (III CZP 67/12, LEX 1230027). Prawo do życia w rodzinie oraz związanego z nim utrzymywania więzi osobistych i emocjonalnych z członkami rodziny zaliczone zostało w orzecznictwie do kategorii podlegających ochronie dóbr osobistych w rozumieniu przepisuart. 23 k.c.Naruszenie tego dobra, polegające na spowodowaniu śmierci osoby bliskiej skutkuje odpowiedzialnością na zasadach ogólnych, wynikających zart. 24 k.c.W szczególności z tego tytułu uprawniony może żądać przyznania mu świadczenia z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na podstawieart. 24 § 1 zd. 3 k.c.oraz przepisów szczególnych (por. np. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 25 maja 2011 r. II CSK 537/10, LEX nr 846563 oraz z dnia 15 marca 2012 r. I CSK 314/11, LEX nr 1164718). Przytoczone powyżej orzeczenia kształtują pogląd, który uznać należy za utrwalony, że także przed dniem 3 sierpnia 2008 r. pokrzywdzeni w związku ze śmiercią osoby bliskiej nie byli pozbawieni tego rodzaju ochrony i że podstawą do żądania zasądzenia od osoby odpowiedzialnej stosownego zadośćuczynienia były w tym okresie przepisyart. 24 § 1 k.c.w zw. zart. 448 k.c.oraz że odpowiedzialność ta mieści się w ramach art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (tak m.in. powołana przez Sąd I Instancji uchwała Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2010 r. III CZP 76/10, LEX nr 604152 oraz z dnia 13 lipca 2011 r. III CZP 32/11, OSNC, z. 1 z 2012 r., poz. 10, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2010 r. IV CSK 307/09, OSP, nr 2 z 2011 r., poz. 15 itp.). Sąd Apelacyjny w pełni podziela tę argumentację. Z przedstawionych względów argumenty pozwanego kwestionujące jego odpowiedzialność wobec powodów, co do zasady są nietrafne i nie mogą być uwzględnione. Obie strony zarzucają Sądowi I Instancji naruszenie kryteriów ustalania wysokości zadośćuczynienia. Zdaniem pozwanego Sąd nie uwzględnił konieczności utrzymania zadośćuczynienia w rozsądnych granicach odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Natomiast zdaniem strony powodowej Sąd I Instancji zasądził rażąco niskie zadośćuczynienie przyjmując, że stanowi ono w aktualnie obowiązujących stosunkach społecznych, w szczególności gospodarczych i ekonomicznych, przy uwzględnieniu krzywdy powodów, adekwatną kompensatę za krzywdę. Powyższe zarzuty nie mogą być uwzględnione. Wskazać bowiem należy, że ustawodawca pozostawił Sądowi I Instancji - przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia – szeroki zakres swobody. Ingerencja sądu odwoławczego możliwa jest zaś jedynie wówczas, gdy przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy mających wpływ na jego wysokość, uzna zasądzone zadośćuczynienie za rażąco niewspółmierne do doznanej krzywdy. Jak prawidłowo wskazał Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 15 marca 2013r. (I A Ca 1310/12 LEX nr 1312009) zarzut zawyżenia lub zaniżenia wysokości zasądzonego zadośćuczynienia może być uwzględniony tylko w razie wykazania oczywistego naruszenia panująch w orzecznictwie kryteriów przez sąd, tym bardziej, że w pojęciu "odpowiednia suma zadośćuczynienia" zawarte jest uprawnienie swobodnej oceny sądu, motywowanej dodatkowo niematerialnym - a zatem z natury rzeczy trudnej do precyzyjnego oszacowania wartości doznanej krzywdy, stanowiącej naruszenie dóbr osobistych poszkodowanego. Jak wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 3 czerwca 2011r. III CSK 279/10 LEX nr 898254 na rozmiar krzywdy mają przede wszystkim wpływ: dramatyzm doznań osoby bliskiej, poczucie osamotnienia i pustki, cierpienia moralne i wstrząs psychiczny wywołany śmiercią osoby najbliższej, rodzaj i intensywność więzi łączącej pokrzywdzonego ze zmarłym, wystąpienie zaburzeń będących skutkiem tego odejścia (np. nerwicy, depresji), roli w rodzinie pełnionej przez osobę zmarłą, stopień w jakim pokrzywdzony będzie umiał się znaleźć w nowej rzeczywistości i zdolności jej zaakceptowania, leczenie doznanej traumy, wiek pokrzywdzonego. W każdym razie każdy przypadek powinien być indywidualizowany z uwzględnieniem wszystkich okoliczności sprawy. Wprowadzenie do przepisu klauzuli "odpowiedniej sumy" pozostawia sądowi orzekającemu margines uznaniowości, co do wysokości zasądzanej kwoty. Jest on dodatkowo wzmocniony fakultatywnym ("może") charakterem tego przyznania, co wskazuje na konstrukcję należnego zadośćuczynienia dopiero po przekroczeniu pewnego poziomu krzywdy (por. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 1974 r., OSPiKA 1975, nr 7, poz. 171). Swoboda ta, zwana prawem sędziowskim, nie oznacza dowolności, gdyż przyznanie odpowiedniej sumy tytułem kompensacji krzywdy, jak i jej odmowa, muszą być osadzone w stanie faktycznym sprawy i jeżeli jest sporządzane uzasadnienie powinny okoliczności te znaleźć obiektywny wyraz w motywach wyroku. Pomimo niemożności ścisłego ustalenia wysokości uszczerbku należy opierać rozstrzygnięcie na kryteriach zobiektywizowanych, a nie kierować się wyłącznie subiektywnymi odczuciami poszkodowanego. Odnosząc powyższe do realiów niniejszej sprawy wskazać należy, że Sąd Okręgowy wszystkie te powyżej wskazane i utrwalone w orzecznictwie kryteria, brał pod uwagę przy rozstrzyganiu. Sąd I Instancji szczegółowo opisał, jaki wpływ miała śmierćG. P.na każdego z powodów podkreślając, że największy ból i cierpienie przeżywała matka –D. P.. Sąd wskazał, w jaki sposób każdy z powodów radził sobie z zaistniałą sytuacją podkreślając, że największe cierpienie odczuwała właśnie powódkaD. P., która do dnia dzisiejszego nie może pogodzić się ze śmiercią dziecka. Jeżeli chodzi o pozostałych powodów to skutki zdarzenia, jakim była nagła śmierćG. P., pomimo dotkliwych cierpień i przeżyć z tym związanych zarówno ojca jak i rodzeństwa, wraz z upływem czasu są łagodniejsze. PowódM. P. (1)sam wskazał, że pogodził się już ze śmiercią syna, jest obojętny wobec tego co nie wróci. Z kolei pozostali powodowie:M.iM. P. (2), jak słusznie zauważył Sąd Okręgowy, powrócili już do swojego życia, własnych obowiązków, założonej rodziny, pracy i pomimo cierpień związanych ze śmiercią brata - zwłaszcza w początkowym okresie – upływ czasu działa na ich korzyść. Podkreślić także należy, że są to osoby młode, dysponujące większym zasobem psychicznym, które jak wskazała biegłaL. B., dzięki konieczności wyznaczania i realizowania zadań o różnym charakterze mogą poprawić swój stan. Prawidłowo Sąd Okręgowy zróżnicował wysokość zadośćuczynienia w stosunku do każdego z powodów biorąc pod uwagę stopień krzywdy każdego z nich, więzi łączące powodów ze zmarłymG. P., wskazując, że inna jest krzywda rodziców, osób starszych , które tracą dorosłe dziecko, a inna rodzeństwa tracącego brata. To stanowisko podziela Sąd Apelacyjny. Odnosząc się w tym miejscu do stanowiska pozwanego, jakoby sąd przyznał zadośćuczynienie nie odpowiadające aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa, wskazać należy, że zadośćuczynienie stanowi formę rekompensaty pieniężnej z tytułu doznanych krzywd. Jego celem jest złagodzenie doznanych i odczuwanych cierpień. Nie może ono prowadzić do wzbogacenia się osoby pokrzywdzonej na skutek żądania wygórowanej kwoty zadośćuczynienia w stosunku do doznanych krzywd (tak SN w wyroku z dnia 20.04.2006r. IV CSK 99/05 niep.). W ocenie Sądu Apelacyjnego przyznane powodom zadośćuczynienia stanowią kwoty spełniające wszystkie kryteria cytowane wyżej. Kwoty te stanowią dla powodów odczuwalną ekonomicznie wartość, a jednocześnie spełniają swą funkcję kompensacyjną, jak również odpowiadają aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Mając na względzie rozmiar krzywdy doznanej przez powodów, Sąd Apelacyjny uznał, że zadośćuczynienia zasądzone na ich rzecz przez Sąd I Instancji spełniają kryteriaart. 448 k.c.i nie mogą być uznane ani za rażąco niskie, jak argumentował powód, ani za rażąco wygórowane, jak postrzegał je pozwany. Mając na względzie wiekG. P.w dacie zgonu (28 lat), okoliczności śmierci (w trakcie wykonywania pracy) będącej wynikiem braku należytej ostrożności ze strony sprawcy wypadku, uwzględniając zażyłe relacje łączące rodziców z synem oraz rodzeństwa z bratem, ale także z drugiej strony fakt, że powodowieM.,M.iM. P. (3)ostatecznie potrafili zaadoptować się do życia po stracie syna i brata, funkcjonują prawidłowo w swoich rolach społecznych, zaśD. P.nadal odczuwa stratę syna - zasądzone kwoty zadośćuczynienia uznać należało za właściwe. W kontekście powyższego nie zasługują na uwzględnienie zarzuty powodów dotyczące naruszeniaart. 233 k.p.c.oraz322 k.p.c.Oceny wiarygodności i mocy dowodowej poszczególnych dowodów sąd orzekający dokonuje na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Wyprowadzenie wniosków na podstawie tego materiału następuje przy zastosowaniu reguł logicznego rozumowania oraz zasad doświadczenia życiowego. Wykazanie naruszenia przez sąd orzekający naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów, w szczególności podniesienie zarzutu dowolności tej oceny, wymaga zatem wykazania, że ustalenia poczynione przez ten sąd na podstawie zgromadzonego materiału, nie mogły zostać z niego wyprowadzone w sposób zgodny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Dla skuteczności zarzutu naruszeniaart.233§1 k.p.c.nie można poprzestać na stwierdzeniu, że dokonane ustalenia faktyczne są wadliwe, odnosząc się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Niezbędne jest wskazanie przyczyn, które dyskwalifikują postępowanie sądu w zakresie ustaleń. Skarżący powinien zwłaszcza wskazać, jakie kryteria oceny zostały naruszone przez sąd przy analizie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im taką moc przyznając (zob. postanowienie SN z dnia 23 stycznia 2001 r., IV CKN 970/00, Lex nr 52753, wyrok SN z dnia 6 lipca 2005 r., III CK 3/05, Lex nr 180925). Podniesienie przez powodów powyższego zarzutu odnośnie dokonanej przez Sąd pierwszej instancji oceny zasadności roszczenia powoda o zadośćuczynienie należy uznać za pozbawione podstaw. Wynika to przede wszystkim z charakteru tego roszczenia. Celem zadośćuczynienia jest naprawienie szkody niemajątkowej na osobie poszkodowanego, czyli krzywdy. Istotą krzywdy są negatywne przeżycia psychiczne związane w tym przypadku z naruszonymi dobrami osobistymi czyli ból fizyczny oraz cierpienia psychiczne. Krzywda ze swej istoty ma charakter niewymierny. Nie sposób skonstruować skali intensywności odczuwania krzywdy. Zawodne może także okazać się posługiwanie się zobiektywizowanymi kryteriami oceny intensywności krzywdy. Z tego względu ustawodawca wyposażył sąd w pewien zakres dyskrecjonalnej władzy w zakresie oceny rozmiarów krzywdy, jakiej doznał konkretny poszkodowany, a co za tym idzie – także wielkości zadośćuczynienia. Udowodnienie rozmiarów krzywdy i ustalenie zadośćuczynienia w takiej wysokości, aby pomogło pokrzywdzonemu uporać się z cierpieniem, nie jest zatem możliwe w sposób tak ścisły, jak ma to miejsce w przypadku większości szkód majątkowych. Nie oznacza to oczywiście, że powód zwolniony jest od obowiązku dowodzenia okoliczności faktycznych, z których wywodzi swą krzywdę, byłoby to bowiem wbrew fundamentalnej regule rozkładu ciężaru dowodu ustanowionej wart. 6 k.c.Wbrew twierdzeniom apelujących Sąd pierwszej instancji nie dopuścił się naruszenia reguł swobodnej oceny dowodów w zakresie żądania zadośćuczynienia. Apelujący nie wskazali, jakich wadliwości w zakresie logicznego rozumowania bądź zastosowania zasad doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd pierwszej instancji oceniając dowody zebrane w sprawie. Należy w tym miejscu wskazać, że Sąd Okręgowy przeprowadził wnikliwie postępowanie dowodowe, dopuszczając dowód z opinii biegłego lekarza psychologa oraz zeznań powodów celem szczegółowego ustalenia rozmiaru doznanej krzywdy. Na podstawie tych dowodów Sąd wyprowadził logiczne wnioski. Co prawda można nie podzielać poglądu Sądu I Instancji, że rodzaj wykonywanej przez powodaM. P. (2)pracy powoduje, że sposób odczuwania przez niego cierpień związanych ze śmiercią jest mniejszy niż w przypadku osób, które nie mają na co dzień styczności ze śmiercią, jednakże przywołana okoliczność nie była decydująca dla oceny rozmiaru cierpień powoda. Sąd wskazał bowiem na dalsze bardzo istotne okoliczności kształtujące rozmiar krzywdy tego powoda, w tym również na niezwykle trudną rolę jaka przypadłaM. P. (2)poinformowania rodziców i siostry o wypadku i śmierci brata. Sąd wskazał także, że dla tego powoda najtrudniejszy był właśnie ten pierwszy moment, a następnie okres po pogrzebie brata, jednakże upływ czasu złagodził ból. Zgodzić się należy z Sądem Okręgowym, że założenie przez powodaM. P. (2)rodziny powoduje, że to w niej będzie realizował potrzebę więzi rodzinnych. Sąd Apelacyjny podziela w zupełności ten pogląd Sądu I Instancji. Okoliczność braku podjęcia leczenia psychiatrycznego przez powodów:D. P.,M. P. (1)orazM. P. (3), jako jeden z elementów wskazanych przez Sąd I Instancji, ich funkcjonowania po śmierciG. P.oraz sposobu radzenia sobie z tą śmiercią wraz z upływem czasu, wskazuje jedynie na bardzo szerokie spektrum okoliczności branych przez Sąd pod uwagę przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Subiektywne poczucie krzywdy prezentowane przez powodów zostało skonfrontowane z oceną o charakterze obiektywnym i tym samym w pewien sposób zobiektywizowane. Dlatego też nie sposób podzielić zarzutów powodów co do prawidłowości oceny dowodów na okoliczność rozmiarów krzywdy i oceny Sądu pierwszej instancji co do wysokości sumy zadośćuczynienia odpowiadającej tej krzywdzie. W tej sytuacji nie będzie wystarczające samo przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze i znaczeniu poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena dokonana przez sąd (np. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 1998 r., III CKN 4/98, Lex Polonica nr 2111041; z dnia 5 sierpnia 1999 r., II UKN 76/99, OSNAPiUS 2000/19/732 oraz z dnia 10 kwietnia 2000 r., V CKN 17/00, OSNC 2000/10/189). Sąd dokonując ustaleń wskazał, że w/w powodowie nie podjęli leczenia psychiatrycznego po śmierciG. P.i z tym ustaleniem nie polemizuje żadna ze stron. W oparciu o wszystkie wskazane wyżej dowody i przyjęte kryteria Sąd ustalił rozmiar krzywdy uwzględniając wszystkie okoliczności sprawy i na tej podstawie ustalił wysokość zadośćuczynienia. Chybiony jest również zarzut naruszenia przepisuart. 322 k.p.c.Nie można bowiem utożsamiać kompetencji sądu orzekającego w sprawie o zadośćuczynienie ze szczególnym uprawnieniem sądu do zasądzenia odpowiedniej sumy na podstawieart. 322 k.c.W niniejszej sprawie nie ziściła się przede wszystkim podstawowa przesłanka zastosowania przepisuart. 322 k.c., tj. niemożność ścisłego udowodnienia wysokości żądania. Wykazanie w sposób ścisły rozmiarów krzywdy jest niemożliwe, niezależnie od rodzaju zastosowanych środków dowodowych, dlatego przepisart. 448 k.c.przewiduje zasądzenie „odpowiedniej sumy” tytułem zadośćuczynienia. Użycie w treściart. 322 k.p.c.tego samego sformułowania nie może stanowić podstawy rozumowania, że ewentualna błędna ocena sądu co do rozmiarów krzywdy, stanowi naruszenie przez sądart. 322 k.p.c.Przepis ten nie ma bowiem zastosowania w sprawach, w których istota dochodzonego roszczenia uzasadnia większą swobodę oceny, lecz jedynie w sprawach, w których co do zasady wysokość roszczenia winna zostać udowodniona ściśle przez powoda, który jednak doznaje w tym zakresie niemożliwych lub bardzo trudnych do pokonania przeszkód, mimo zachowania należytej staranności w prowadzeniu dowodów na poparcie zgłoszonego żądania. Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Apelacyjny oddalił obie apelacje jako bezzasadne na podstawieart. 385 k.p.c.O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawieart.100 k.p.c.uznając, że skoro obie strony uległy w całości w postępowaniu apelacyjnym koszty winny być pomiędzy nimi zniesione.

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Warszawie date: '2013-09-26' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Edyta Mroczek - Marzanna Góral - Joanna Zaporowska legal_bases: - paragraf 4 artykułu 446 k.c. - art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych - art.233§1 k.p.c. - art. 13 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych recorder: st. sekr. sąd. Ewelina Borowska signature: I ACa 493/13 ```

151000000002503_V_ACa_000523_2016_Uz_2017-07-13_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt V ACa 523/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 13 lipca 2017 r. Sąd Apelacyjny w Gdańsku – V Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSA Katarzyna Przybylska Sędziowie: SA Roman Kowalkowski SA Artur Lesiak (spr.) Protokolant: sekretarz sądowy Małgorzata Naróg po rozpoznaniu w dniu 6 lipca 2017 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy z powództwaJ. P.,M. P. (1),A. P.iŁ. P. przeciwko (...)wW. o zapłatę na skutek apelacji powodówM. P. (1),A. P.iŁ. P. od wyroku Sądu Okręgowego wB. z dnia 21 marca 2016 r. sygn. akt I C 483/12 I oddala apelację; II zasądza od powodówM. P. (1),A. P.iŁ. P.na rzecz pozwanego kwoty po 3.600 (trzy tysiące sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego. Na oryginale właściwe podpisy. Sygn. akt V ACa 523/16 UZASADNIENIE PowódkaM. P. (1)wniosła o zasądzenie do pozwanego,(...)wW.kwoty 242.000 złotych tytułem odszkodowania za znaczne pogorszenie sytuacji życiowej oraz kwoty 92.000 złotych tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych; powódJ. P.kwoty 184.000 złotych tytułem odszkodowania za znaczne pogorszenie sytuacji życiowej, kwoty 92.000 złotych tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 32.160,24 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu; powódA. P.kwoty 44.000 złotych tytułem odszkodowania za znaczne pogorszenie sytuacji życiowej i kwoty 46.800 złotych tytułem zadośćuczynienia; oraz powódŁ. P.kwoty 44.000 złotych tytułem odszkodowania za znaczne pogorszenie sytuacji życiowej i kwotę 46.800 złotych - wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 9 sierpnia 2011 roku do dnia zapłaty, niezależnie od dokonanych już wypłat, oraz o zasądzenie na rzecz powodów zwrotu kosztów procesu, w tym o zasądzenie kosztów postępowania mediacyjnego, które toczyło się przed Sądem Rejonowym wS. (...). W uzasadnieniu powodowie wskazali, że(...)w wyniku obrażeń ciała, doznanych na skutek potrącenia przez samochód, kierowanego przezM. G.,(...)zmarł syn i brat powodów -M. P. (2). W związku z wypadkiem toczy się postępowanie karne przeciwko oskarżonemuM. G.i wydany wyrok uznający winę oskarżonego został uchylony do ponownego rozpoznania, jednak poza odpowiedzialnością karną, posiadacz pojazdu ponosi odpowiedzialność cywilną na zasadzie ryzyka, dlatego ostateczny wynik sprawy karnej nie może mieć wpływu na niniejszą sprawę. W zakresie odszkodowania za pogorszenie się sytuacji życiowej powódkaM. P. (1)wskazała, że zdarzenie wpłynęło na funkcjonowanie jej małżeństwa oraz całej rodziny, i w pracy zawodowej, obniżyła ona znacznie swoją aktywność zawodową, w czasie wypadku(...) C. M.wT., a po wypadku zaprzestała praktycznie(...), przez co odsunęła się w czasie perspektywa(...)awansu powódki na stopień(...), o który starała się oraz w konsekwencji możliwość wyższego dochodu. Powódka wraz z mężem zamiast poświęcać czas pracy i synom, od kilku lat uczestniczą w postępowaniu karnym i żyją wypadkiem. Powódka i powódJ. P.wskazali, że przed wypadkiem prowadzili działalność gospodarczą,(...)i działalność ta w 2003 roku osiągała przychody na poziomie 244.000 złotych, zaś w 2005 roku - 278.000 złotych. Po wypadku nie byli w stanie jej kontynuować oraz rozwijać, przez co w 2007 roku przychody spadły do 95.000 złotych i malały, w 2011 roku działalność przyniosła stratę 29.000 złotych i została zamknięta. Podobnie powódJ. P.wskazał, że wypadek spowodował spadek jego aktywności życiowej, spadła liczba jego publikacji. Ponadto powodowie z uwagi na śmierć syna, utracili możliwość polepszenia warunków życia na przyszłość, zostali pozbawieni pomocy ze strony syna i jego śmierć spowodowała konieczność zmiany planów życiowych. W zakresie zadośćuczynienia powodowie ci wskazali na skutki tragicznej i nagłej śmierci syna w postaci cierpienia, utraty równowagi psychicznej, osamotnienia, osłabienia energii życiowej, korzystanie z pomocy psychologa i wsparcie ze strony księdza, młody wiek syna, istniejące więzi uczuciowe i emocjonalne. W zakresie kosztów pogrzebu powódJ. P.wskazał na koszty odpowiadające zwyczajom, a które poniósł z tytułu kosztów trumny, odzieży dla zmarłego i powodów, kwiatów, zniczy, nekrologu, ceremonii pogrzebowej i wynajęcia autokaru dla gości, wykonania nagrobka, a także darowizny w kwocie 10.000 złotych, dokonanej na rzecz kościoła, aby pochować syna na wskazanym cmentarzu, blisko miejsca zamieszkania - łącznie w kwocie 40.340 złotych, z czego pokryta została kwota 8.179,76 złotych. W zakresie roszczeń powodówA.iŁ. P., wskazano, że nagła śmierć brata pozbawiła ich perspektyw pomocy z jego strony na przyszłość, nie zrealizują wspólnych planów, w związku z tym doszło do znacznego pogorszenia ich sytuacji życiowej. W zakresie zadośćuczynienia powodowie ci wskazali na skutki nagłej śmierci brata w postaci ogromnego bólu i cierpienia, zaburzenia relacji z rodzicami poprzez odsunięcia przez rodziców i pozostawienia z własnymi problemami, oraz fakt istnienia więzi emocjonalnych ze zmarłym. W toku postępowania likwidacyjnego, działający w ramach(...)korespondent zagranicznego ubezpieczyciela(...)wypłaciła kwoty po 8.000 złotych na rzecz rodziców zmarłego i po 6.000 złotych na rzecz rodzeństwa, tytułem odszkodowania, oraz po 8.000 złotych na rzecz rodziców i po 3.200 złotych na rzecz rodzeństwa, tytułem zadośćuczynienia, oraz kwotę 8.179,76 złotych z tytułu zwrotu kosztów pogrzebu, przy czym przyjęto w sprawie 60 % przyczynienie się zmarłego do wypadku, z czym powodowie nie zgadzają się, i kwestionują wysokość wypłaconych kwot. Uzasadniając swoje roszczenia powodowie nadto odwołali się do zasądzonych roszczeń w innych, podobnych sprawach. Pozwany w odpowiedzi na pozew uznał częściowo roszczenia powodówM. P. (1)iJ. P.do kwoty po 27.000 złotych, i roszczenia powodówA. P.iŁ. P.do kwoty po 17.800 złotych, z tytułu zadośćuczynienia, oraz do kwoty 6.134,82 złotych z tytułu kosztów pogrzebu, wnosząc o oddalenie powództw w pozostałym zakresie i zasądzenie kosztów procesu. Pozwany nie kwestionował swojej legitymacji procesowej biernej, na obecnym etapie przyjmując, iż małoletniM. P. (2)przyczynił się do wypadku swoim nieprawidłowym zachowaniem w 30 %, stąd wynikła konieczność dopłaty roszczeń do kwot uznanych przez pozwanego. Zdaniem pozwanego dalsze żądania powodów z tytułu zadośćuczynienia są wygórowane i zmierzają do wzbogacenia, ponadto nadal są uzasadnione wątpliwości możliwości dochodzenia zadośćuczynienia przez osoby, które nie należą do osób bezpośrednio poszkodowanych na podstawieart. 448 kcw związku zart. 23 i 24 kc, niemniej pozwany nie kwestionował takiej możliwości po stronie powodów. W zakresie odszkodowania pozwany podniósł, że powodowie nie wykazali znacznego pogorszenia swojej sytuacji życiowej, a przedstawione dowody z dokumentów są wybiórcze. W zakresie kosztów pogrzebu pozwany nie uznał dalszych roszczeń powoda, mając na uwadze przyczynienie się, w tym kwotę uczynionej darowizny, którą odliczyli od podatku. Zakwestionował także żądanie zasądzenia kosztów postępowania ugodowego, które toczyło się z udziałem(...), a nie pozwanego, który nie ponosi odpowiedzialności za jego działania. W zakresie odsetek pozwany wskazał, że żądanie ich zapłaty od daty wcześniejszej, niż data wyrokowania, jest bezzasadne (k. 176-183 akt). Ostatecznie pozwany przyjął, że stopień przyczynienia się poszkodowanego do zdarzenia powinien być określony na poziomie 40 %. W zakresie kwot wypłaconych w toku procesu pozwany wniósł o umorzenie postępowania (k. 601 akt). Powodowie w zakresie wypłaconych kwot oświadczyli o cofnięciu powództwa w tej części i wnieśli o zasądzenie kosztów procesu także w tej części (k. 601 akt). Wyrokiem z dnia 21 marca 2016 r. wydanym w sprawie o sygn. akt I C 483/12, Sąd Okręgowy wB.: 1 zasądził od pozwanego na rzecz powódkiM. P. (1)kwotę 92.800 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 9.08.2011 roku do dnia zapłaty, w tym odsetkami za opóźnienie za okres od 1.01.2016r. do dnia zapłaty, 2 zasądził od pozwanego na rzecz powodaJ. P.kwotę 74.633,42 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 9.08.2011 roku do dnia zapłaty, w tym odsetkami za opóźnienie za okres od 1.01.2016r. do dnia zapłaty, 3 zasądził od pozwanego na rzecz powodaA. P.kwotę 25.500 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 9.08.2011 roku do dnia zapłaty, w tym odsetkami za opóźnienie za okres od 1.01.2016 r. do dnia zapłaty, 4 zasądził od pozwanego na rzecz powodaŁ. P.kwotę 25.500 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 9.08.2011 roku do dnia zapłaty, w tym odsetkami za opóźnienie za okres od 1.01.2016 r. do dnia zapłaty, 5 umarzył postępowanie w zakresie kwoty 95.734,82 zł, 6 oddalił powództwa w pozostałej części, 7 zasądził od powódkiM. P. (1)na rzecz pozwanego kwotę 2.268,05 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, 8 zasądził od powodaJ. P.na rzecz pozwanego kwotę 1.473,60 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, 9 zasądził od powodaA. P.na rzecz pozwanego kwotę 330,08 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, 10 zasądził od powodaŁ. P.na rzecz pozwanego kwotę 330,08 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, 11 odstąpił od obciążenia powodów dalszymi kosztami sądowymi, 12 nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego wB.kwotę 20.133,55 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych. Podstawą tego rozstrzygnięcia były następujące ustalenia i rozważania Sądu pierwszej instancji: W dniu 9 maja 2007 roku wB.naulicy (...),(...), naruszył w sposób nieumyślny zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem osobowym markiB., podczas zbliżania się do oznakowanego przejścia dla pieszych z nadmierną i niedostosowaną do zachowania pieszego na jezdni prędkością, nie zachował szczególnej ostrożności i nie zmniejszając prędkości jazdy podczas dojeżdżania do przejścia oraz nie podejmując próby zatrzymania pojazdu w sytuacji, gdy jezdnię wbiegł(...)pieszyM. P. (2), poruszając się skośnie od osi jezdni w kierunku przejścia dla pieszych, doprowadził do potrącenia pieszego,M. P. (2)w okolicy krawędzi przejścia dla pieszych, który to w następstwie zdarzenia,(...)zmarł na skutek doznanych obrażeń,(...). Kierujący pojazdem został uznany za winnego opisanego czynu i skazany na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Nie jest możliwe wskazanie jednoznacznie pełnej rekonstrukcji wypadku. Dostępne w sprawie dowody i materiały pozwalają na wskazanie dwóch wariantów jego przebiegu, w zależności od uznania, czy poszkodowany poruszał się poza wyznaczonym przejściu dla pieszych, czy też w jego ramach. W I wariancie przyczyną zaistnienia wypadku było postępowanieM. P. (2), jako pieszego, który podjął czynność przekraczania jezdni w miejscu i w sposób niezgodny z przepisami, tj. poza wyznaczonym przejściem dla pieszych, przebiegając przez jezdnię, poruszając się po torze skośnym do osi jezdni oraz zmieniając kierunek przemieszczania się, czym wywołał zagrożenie skutkujące zaistnieniem wypadku, przy czym także w postępowaniu kierującym pojazdem dopatrzeć się należy związku przyczynowego z wypadkiem, polegającym na spóźnieniu się z podjęciem przez niego reakcji obronnej na zagrożenie w postaci obecności pieszego na jezdni oraz sposobu jego zachowania, co pozwalało kierującemu pojazdem na zidentyfikowanie zagrożenia przynajmniej na 3 sekundy przed dojechaniem do miejsca potrącenia pieszego, zachowując nakazaną prędkość i ostrożność, przez co mógł i powinien podjąć manewr hamowania, który w tym wypadku mógłby okazać się manewrem skutecznym, albowiem umożliwiał zatrzymanie pojazdu przed torem ruchu pieszego. W II wariancie to w postępowaniu pieszego dopatrzeć się należy związku przyczynowego do zaistnienia wypadku, który polegał na zmianie kierunku przemieszczenia się pieszego po wyznaczonym przejściu dla pieszych, skutkująca wejściem pod nadjeżdżający samochód, zaś w postępowaniu kierującym pojazdem dopatrzeć należy się związku przyczynowego z zaistnieniem wypadku, który polegał na braku reakcji na obecność pieszego na przejściu dla pieszych adekwatnej do zachowania nakazanej ostrożności. W tym wariancie do zdarzenia przyczynili się obaj uczestnicy ruchu, ale ich stopień przyczynienia się nie jest zbliżony. Gdyby pieszy nie zmienił kierunku ruchu w trakcie przekraczania jezdni, wówczas miałby szansę uniknięcia wypadku, gdyż w chwili w której doszło do jego potrącenia, znajdowałby się poza torem ruchu samochodu. Pieszy z racji wieku miał prawo poruszania się bez opieki dorosłych osób, znał też miejsce, w którym doszło do wypadku, bowiem wielokrotnie tamtędy przechodził. Zasadniczą przyczyną zdarzenia w obu wariantach jest zachowanie się kierującego pojazdem markiB., albowiem miał on realną szansę uniknięcia zdarzenia, gdyby należycie zareagował na obecność pieszego na jezdni, i w zdecydowanie większy sposób przyczynił się, niż pieszy. Jego ewentualne hamowanie, gdyby taki manewr podjął, nie musiałoby być gwałtowne, awaryjne, tylko normalne w toku eksploatacji. Z kolei to, że pieszy już na jezdni zmienił tor swojego ruchu, nie wynikało z zagrożenia, mającego swoje źródło w zachowaniu kierującego pojazdemB.. Przed wypadkiem rodzina powodów była radosna, emanowała ciepłem, inicjowała spotkania, wakacyjne wyjazdy. Rodzice mieli otwarty kontakt z synami, rozmawiali z nimi o wszystkim, nie było kłótni. Po wypadku powodowie unikali kontaktów towarzyskich, stali się zamknięci, mówili wyłącznie o zmarłym, powodowie byli smutki, przygnębieni. Śmierć syna była dla nich ogromnym szokiem, spowodowała ból i cierpienie. Do dziś nie mogą pogodzić się ze śmiercią członka rodziny. W domu powodów cały czas jest zdjęcie zmarłego syna i obok zapalona świeca. Rodzice zmarłego codziennie są na grobie syna. Zaangażowali się w wyjaśnienie sprawy śmierci syna, i czynnie uczestniczyli w postępowaniu karnym. Podjęli także(...)wK..J. P.został(...)B.w(...). To zachowanie rodziców, szukające sprawiedliwości, zaburzyło w części ich relacje z synami, którzy mieli już dość rozpamiętywania wypadku, pojawiły się spięcia w rodzinie na tym tle. Bracia zmarłego realizują swoje plany życiowe. M. P. (1)jest(...)(...)wT.w stopniu(...)Od października 2007 roku prowadzi(...)naKatedrze i Klinice (...). Jeszcze przed wypadkiem syna podjęła starania o uzyskanie(...)Na skutek wypadku nie była w stanie prowadzić pracy(...)i starania w tym zakresie odłożyła na przyszłość. W tym celu publikowała artykuły i prace(...), w okresie od 1997 roku do 2005 roku, a następnie począwszy od 2010 roku, w celu uzyskania odpowiedniej ilości punktów, potrzebnych do(...), przy czym w latach 2010-2011 ilość publikacji była znaczna. W okresie od 2007 do 2010 roku powódka w ograniczonym zakresie prowadziła(...), nie wydała żadnej publikacji(...)W tym okresie przechodziła(...), korzystając z pomocy innego(...)Obecnie ilość uzyskanych punktów pozwala na otwarcie(...)przez powódkę. Różnica w wynagrodzeniu pomiędzy wynagrodzeniem(...)na(...)to kwota około 1.500 złotych netto. J. P.również jest(...), bo w taką pomoc nie wierzy. Od 2012 roku pełni funkcję(...)wB., uzyskując w 2014 roku z tego tytułu dochód w kwocie ponad 4.000 złotych, zaś w 2015 roku w kwocie ponad 2.500 złotych. Od 2007 roku powódka korzystała także(...), co miało wpływ na niniejszą jej wydolność w pracy. Powódka zażywała leki. W 2012 roku powódka zgłosiła się także do poradni(...)z uwagi na śmierć syna. Po wypadku powodowie korzystali także ze wsparcia(...). Powódka nadal korzysta z tego wsparcia. UA.iŁ. P.po wypadku wystąpił kryzys(...). A. P.iŁ. P.po śmierci brata przebyli reakcję żałoby i ich stan psychiczny mieścił się w granicach typowej reakcji żałoby. U powodów tych wystąpiły reakcje emocjonalne, typowe po stracie bliskiej osoby, nie doszło jednak do załamania ich linii życiowej, ani zaburzeń zachowania. Nie wymagali leczenia psychiatrycznego,A. P.wsparcie otrzymał od duchownego,Ł. P.nie wymagał też terapii psychologicznej. Tragiczna śmierć brata była dla tych powodów doświadczeniem silnie stresującym, spowodowała u nich cierpienie psychiczne związane z zerwaniem bliskiej więzi, pogorszeniem jakości życia, rodzeństwo przeżywało negatywne emocje, jak smutek, przygnębienie, żal i tęsknota. U powodów nie wystąpiły trwałe następstwa w stanie zdrowia psychicznego. Z koleiM. P. (1)przebyła przedłużoną reakcję żałoby pod postacią zaburzeń depresyjnych, których początek należy wiązać z tragiczną śmiercią syna. Aktualny stan psychiczny powódki jest wyrównany, bez istotnych zaburzeń. Śmierć syna była dla niej doświadczeniem silnie stresującym, spowodowała cierpienie psychiczne związane z zerwaniem bliskiej więzi, zmianą planów życiowych, oczekiwań i perspektyw, powódka nadal okresowo przeżywa silne negatywne uczucia smutku, przygnębienia, żalu i tęsknoty. Doszło u powódki, w związku z tragiczną śmiercią syna, do długotrwałego, trwającego do 2 lat, uszczerbku na zdrowiu psychicznym na poziomie 10 %. Obecnie u powódki nie widać trwałych następstw psychopatologicznych.J. P.przebywa przedłużoną reakcję żałoby pod postacią zaburzeń depresyjnych, i proces żałoby nie została nadal zakończony. Wiąże się to z tragiczną śmiercią syna. Jego śmierć była dla ojca doświadczeniem silnie stresującym, spowodowała cierpienie psychiczne związane z zerwaniem bliskiej więzi, zmianą planów życiowych, oczekiwań i perspektyw, powód nadal okresowo przeżywa silne negatywne uczucia smutku, przygnębienia, żalu i tęsknoty. Doszło u powoda, w związku z tragiczną śmiercią syna, do trwałego, trwającego powyżej 2 lat, uszczerbku na zdrowiu psychicznym na poziomie 15 %. Gdyby powód podjął leczenie psychiatryczne, uszczerbek na zdrowiu mógłby być mniejszy. To, że powód takiego leczenia nie podjął, wynikało z jego cech osobowościowych. Proces karny, w którym rodzice zmarłego brali udział, wywołał u nich dodatkowo poczucie krzywdy i żalu, powodowało odtwarzanie przykrych sytuacji, ale było zachowaniem naturalnym. Brak takiej reakcji mogłoby wpłynąć negatywnie za odczucia rodziców. Z kolei ujawnione zaangażowanie, powodowiJ. P.dawało uspokojenie, bowiem uważał, że robi wszystko co możliwe dla swojego dziecka. Powódka od 1997 roku, przy pomocy męża, prowadziła działalność gospodarczą,(...), którą zawiesiła z dniem 1 października 2012 roku. W 2005 roku powódka uzyskała dochód ze wszystkich źródeł zarobkowania w kwocie łącznej ponad 56.000 złotych, w tym ponad 46.000 złotych z tytuły wynagrodzenia za pracę i ponad 8.000 złotych z tytułu prowadzonej działalności. W 2006 roku dochód łączny powódki to kwota ponad 65.000 złotych, z tytułu prowadzonej działalności zanotowała stratę finansową w kwocie ponad 12.000 złotych. W 2007 roku dochód powódki to kwota ponad 60.000 złotych, z tytułu działalności wystąpiła strata w kwocie ponad 5.000 złotych. W 2008 roku dochód powódki to kwota ponad 71.000 złotych, z tytułu działalności wystąpiła strata w kwocie ponad 8.000 złotych. W 2009 roku dochód powódki to kwota ponad 107.000 złotych, z tytułu działalności gospodarczej uzyskała dochód w kwocie ponad 9.000 złotych. W kolejnym roku powódka uzyskała dochód w kwocie ponad 112.000 złotych, z tytułu prowadzonej działalności zanotowała dochód w kwocie ponad 9.000 złotych. W 2011 roku powódka uzyskała dochód w kwocie ponad 93.000 złotych, z tytułu działalności wystąpiła strata w kwocie ponad 29.000 złotych. Od 2008 roku powódka uzyskiwała także dochód z tytułu praw autorskich. Z koleiJ. P.w 2005 roku wykazał dochód w kwocie ponad 1.000 złotych, w 2006 roku - ponad 25.000 złotych, w 2007 roku - ponad 33.000 złotych, w 2008 roku - ponad 40.000 złotych, w 2009 roku - ponad 52.000 złotych, w 2010 roku -ponad 61.000 złotych i w 2011 roku - ponad 61.000 złotych. W związku z pogrzebem syna,J. P.poniósł wydatki w kwocie łącznej 40.340 złotych, w tym koszt zakupu odzieży żałobnej dla rodziny w kwocie 4.700 złotych i ofiarę na kościół w kwocie 10.000 złotych, albowiem powodowie chcieli, aby syn leżał na cmentarzu parafialnym, a nie komunalnym, niedaleko domu, na którym jedynie w wyjątkowych wypadkach jest możliwość pogrzebu i pochówku, po(...). W toku prowadzonego wcześniej postępowania likwidacyjnego,(...), działając w ramach Systemu(...), jako korespondent ubezpieczyciela zagranicznego, przyznała powodom,J.iM. P. (1)kwoty po 20.000 złotych tytułem odszkodowania i po 20.000 złotych tytułem zadośćuczynienia, oraz na rzeczA.iM. P. (2)kwoty po 15.000 złotych tytułem odszkodowania i po 8.000 złotych tytułem zadośćuczynienia, przy czym wypłaty pomniejszono o 60 % stopień przyczynienia się zmarłego do wypadku. Z tytułu kosztów pogrzebu wypłacono powodowi kwotę 8.179,76 złotych oraz nie uznano kwoty darowizny naK.. Szkodę powodowie zgłosili pismem z dnia 25 sierpnia 2010 roku, oraz ponownie pismem z dnia 21 kwietnia 2011 roku. W toku niniejszego procesu pozwany wypłacił powodom łącznie kwotę 95.734,82 złotych, z tytułu uznanych w części ich roszczeń, jak w odpowiedzi na pozew. Powodowie wezwali ubezpieczyciela do próby ugodowej przed Sądem Rejonowym wS., lecz bezskutecznie. Powodowie w tej sprawie byli reprezentowani przez fachowego pełnomocnika w osobie adwokata. Powyższy stan faktyczny Sąd I instancji ustalił na podstawie treści zeznań powodów oraz świadków, albowiem były one jasne, logiczne, wzajemnie się uzupełniały i potwierdzały, znalazły także w części odnoszącej się do skutków śmierci osoby najbliższej potwierdzenie w opinii biegłych(...). Jednocześnie Zdaniem Sądu Okręgowego pozwany nie przedstawił skutecznych dowodów, które kwestionowałyby ustalenia wynikające z treści tych zeznań. Sąd I instancji podał, iż oparł się także na treści opinii biegłych(...)(...), albowiem opinie te były jasne, logiczne, obszerne i zostały sporządzone zgodnie z aktualnym stanem wiedzy we wskazanych dziedzinach. Ewentualne wątpliwości co do treści opinii biegłych, w ocenie Sądu Okręgowego, zostały wyjaśnione w drodze pisemnej opinii uzupełniającej oraz opinii ustnych, i w tym zakresie co do zakresu stopnia ewentualnego przyczynienia się poszkodowanego do wypadku, podlegały rozważeniu przez Sąd. Jak wskazał Sąd I instancji, oparł się on także na treści dowodów z dokumentów, wskazanych w treści ustaleń, co do których strony nie zgłaszały uwag w zakresie ich treści i formy, a które nadto zostały potwierdzone w drodze osobowych środków dowodowych. Sąd I instancji podniósł, iż pozwany nie kwestionował swojej legitymacji procesowej biernej i była ona bezsporna. Powodowie swoje roszczenia oparli na treściart. 446 § 1 i 3 k.c.w zakresie odszkodowania, oraz na treściart. 448 k.c.w związku zart. 24 k.c.w zakresie zadośćuczynienia, z uwagę na datę zdarzenia, z którego wiązali skutki cywilne. Pozwany w tym drugim zakresie zgłosił wstępne wątpliwości co do możliwości dochodzenia przez powodów roszczeń, z uwagi na datę zdarzenia, lecz ostatecznie przyjął prawo powodów do dochodzenia roszczeń także w tej części, co wynika z treści odpowiedzi na pozew, oraz dalszego stanowiska strony pozwanej. Sąd Okręgowy przypomniał, że zakres odpowiedzialności ubezpieczyciela wynikający z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej określa przepisart. 822 § 1 k.c., zgodnie z którym zakład ubezpieczeń zobowiązany jest do zapłacenia określonego w umowie ubezpieczenia odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. W odniesieniu do ubezpieczenia komunikacyjnego zakres ten konkretyzuje przepis szczególny do wskazanego wyżej przepisu, jakim był wówczas przepis art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (t.j. Dz.U. z 2013, poz. 392 z późn.zm.) stanowiący, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Odczytując ten przepis zdaniem Sądu Okręgowego nie można przeoczyć, że w rozważanej sytuacji odszkodowania może dochodzić tylko osoba żyjąca, pozostająca w określonej relacji ze zmarłym. Postacią odszkodowania za szkodę niemajątkową na osobie jest w takim wypadku zadośćuczynienie za własną krzywdę osoby bliskiej zmarłego, wyrządzoną przez spowodowanie śmierci uczestnika wypadku komunikacyjnego. Ta szkoda niemajątkowa (krzywda) mieści się w ramach odpowiedzialności za szkodę związaną ze śmiercią ofiary w związku z ruchem pojazdu, co przesądziło też dotychczasowe orzecznictwo (tak m.in. ostatnio Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku z dnia 6 listopada 2013 roku, I ACa 464/13, Lex nr 1416172). Sąd I instancji podniósł, iż meriti podziela przy tym stanowisko składu orzekającego Sądu Apelacyjnego w Gdańsku wyrażone w wyroku z dnia 14 grudnia 2007 r., w sprawie I ACa 1137/07 (POSAG 2008/1/50-55), iż spowodowanie śmierci osoby bliskiej przez osobę trzecią stanowi naruszenie dobra osobistego najbliższych członków rodziny zmarłego w postaci prawa do życia w pełnej rodzinie. Również Sąd Najwyższy w aktualnej linii orzeczniczej jednoznacznie stanął na stanowisku, iż spowodowanie śmierci osoby bliskiej przed dniem wejścia w życieustawy z dnia 30 maja 2008 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw(Dz.U. Nr 116, poz. 731) mogło stanowić naruszenie dóbr osobistych najbliższych członków rodziny zmarłego i uzasadniać przyznanie im zadośćuczynienia na podstawieart. 448 k.c.(tak m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2010r. IV CSK 307/09, OSNC-ZD 2010/3/91). Podobnie orzekł Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 22 października 2010 r. (III CZP 76/10, LEX nr 604152, Biul. SN 2010/10/11), iż najbliższemu członkowi rodziny zmarłego przysługuje na podstawieart. 448 k.c.w związku zart. 24 § 1 k.c.zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę, gdy śmierć nastąpiła na skutek deliktu, który miał miejsce przed dniem 3 sierpnia 2008 r. i na takim samym stanowisku stanął w uchwale z dnia 13 lipca 2011 r. (III CZP 32/11, Biul. SN 2011/7/9). Sąd Okręgowy rozpoznając niniejszą sprawę podzielił powyższe poglądy Sądu Najwyższego, iż katalog dóbr osobistych, do którego odwołuje sięart. 23 k.c., ma charakter otwarty i przepis ten wymienia dobra osobiste człowieka pozostające pod ochroną prawa cywilnego w sposób przykładowy. Zdaniem Sądu I instancji nie ulega również wątpliwości, że rodzina jako związek najbliższych osób, które łączy szczególna więź wynikająca z pokrewieństwa i zawarcia małżeństwa, podlega ochronie prawa. Dobro rodziny jest nie tylko wartością powszechnie akceptowaną społecznie, ale także uznaną za dobro podlegające ochronie konstytucyjnej. Szczególna więź rodzica z dzieckiem i więź pomiędzy rodzeństwem, zasługuje na status dobra osobistego, podlegającego ochronie na podstawieart. 24 § 1 k.c.Ponadto Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 13 lipca 201 Ir. (III CZP 32/11) podkreślił, iż ten sam czyn niedozwolony może wyrządzać krzywdę różnym osobom. Źródłem krzywdy jest zatem czyn niedozwolony, którego następstwem jest śmierć. Krzywdą wyrządzoną zmarłemu jest utrata życia, dla osób mu bliskich zaś jest to naruszenie dobra osobistego poprzez zerwanie więzi emocjonalnej, szczególnie bliskiej w relacjach rodzinnych. W ocenie Sądu Okręgowego również zatem osoba dochodząca ochrony na podstawieart. 448 k.c.może być poszkodowana bezpośrednio i dochodzić naprawienia własnej krzywdy, doznanej poprzez naruszenie jej własnego dobra osobistego. Jak wskazał Sad Okręgowy oprócz wysokości roszczeń powodów, sporny w sprawie był ewentualny zakres przyczynienia sięM. P. (2)do powstania szkody, na podstawieart. 362 k.c.Zdaniem pozwanego winien on być ustalony na poziomie 40 %. W ocenie Sądu I instancji niewątpliwie z przeprowadzonego dowodu z opinii biegłego(...)drogowych wynika, że zmarły syn i brat powodów, przyczynił się do zdarzenia, w wyniku którego zmarł, i to niezależnie od przyjętego wariantu zdarzenia. Sąd Okręgowy podkreślił, iż na podstawie dostępnego w sprawie materiału dowodowego i zbadaniu całokształtu okoliczności sprawy, nie można było jednoznacznie ustalić, czy pieszy przechodził przez jezdnię w miejscu do tego wyznaczonym, czy też poza tym miejscem, co szczegółowo wyjaśnił biegły w swoich opiniach. Jak zauważył Sąd I instancji, niezależnie od tego biegły podkreślił, że to kierowcaB.w większy sposób przyczynił się do wypadku, aniżeli pieszy, w obu przypadkach przyjętych wariantów zdarzenia, a wynika to z tego, że w każdym z przypadków to kierujący pojazdem nie zachował należytej ostrożności w zakresie zauważenia pieszego na jezdni, jego obserwacji i podjęcia odpowiedniego manewru hamowania, który był możliwy do podjęcia w obu przypadkach, co mogłoby skutkować wyhamowaniem pojazdu przed potrąceniem pieszego, i w tym zakresie wystarczyło hamowanie normalne, eksploatacyjne, a nie nagłe, alarmowe. Wynika to wyraźnie z treści ustnej opinii uzupełniającej biegłego z dnia 7 marca 2016 roku, który podkreślił, że niezależnie od wariantu kierujący pojazdem miał realną szansę uniknięcia zderzenia. Z drugiej strony zachowanie się pieszego pozostawało w oby przypadkach w związku przyczynowym do powstania wypadku, co wynika ze szczegółowego opisu opinii głównej oraz uzupełniającej pisemnej. W ocenie Sądu Okręgowego także z racji wieku poszkodowanego i wynikającego z niego rozeznania co do zasad ruchu drogowego, nie można było zwolnić(...)poszkodowanego od negatywnych skutków w przypisaniu przyczynienia się. Sami powodowie wskazywali bowiem na pozytywne i ponadprzeciętne cechy osobowościM. P. (2), a zatem zasady doświadczenia życiowego wskazują na posiadaną odpowiednią wiedzę tej osoby w rozważanym aspekcie. Sam pozwany początkowo przyjął stopień przyczynienia się na poziomie 30 %, a ostatecznie na poziomie 40 %, a zatem sam zauważył, iż ten stopień po obu stronach uczestników ruchu drogowego nie był równoważny. Niewątpliwie według Sądu Okręgowego, mając na uwadze powyższe ustalenia i rozważania, przyjęty na samym początku stopień przyczynienia się pieszego na poziomie 60 % był nieuzasadniony. W ocenie Sądu I instancji stopień ten należało określić na poziomie 30 %, aby dać wyraz wyraźnie wskazanej dysproporcji w ocenie zachowania się kierującego pojazdem i w ocenie zachowaniaM. P. (2). Zdaniem Sądu Okręgowego takie ustalenie ma swoje oparcie w przeprowadzonym dowodzie z opinii biegłegoW. G.i treściart. 362 k.c.Znajduje ono swoje uzasadnienie także w opisie czynu, za jaki został skazany kierujący pojazdem, gdzie wyraźnie ustalono, że wina kierującego jest nieumyślna, zaś zachowanie pieszego naruszało zasady zachowania się pieszego na jezdni. Jednocześnie Sąd Okręgowy wskazał, że ustalenie ewentualnego stopnia przyczynienia się ma jedynie posiłkowe znaczenie dla ustalenia ostatecznych kwot roszczeń i nie musi wpłynąć na ich ukształtowanie, przy czym w tej sprawie Sąd wziął ten stopień pod uwagę. Sąd I instancji podzielił pogląd, że roszczenia dochodzone przez powodów w tej sprawie, dotyczą tzw. szkody pośredniej, stanowiącej wyjątek od zasady, że roszczenia odszkodowawcze przysługują jedynie osobom bezpośrednio poszkodowanym czynem niedozwolonym. Roszczenia te mają samodzielny charakter. Są one jednak ściśle związane z osobą zmarłego i dlatego jego przyczynienie się do powstania szkody nie może pozostać bez wpływu na wysokość tych roszczeń. Oczywistym jest bowiem zdaniem Sądu Okręgowego, że skoro przyczynienie się poszkodowanego do powstania szkody może stanowić - stosownie doart. 362 k.c.- podstawę do obniżenia odszkodowania należnego bezpośrednio poszkodowanemu, to tym bardziej jest to uzasadnione wobec osób jedynie pośrednio poszkodowanych, którym ustawa przyznaje prawo dochodzenia określonych roszczeń odszkodowawczych ( tak Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 6 listopada 2014 roku, V ACa 508/14, Lex nr 1649223). Odnosząc się do roszczenia zadośćuczynienia Sąd I instancji wskazał, iż niewątpliwym jest, że nagła śmierć najbliższego członka rodziny spowodowała nieodwracalne zerwanie więzi rodzinnych i naruszenie dóbr osobistych wszystkich powodów w postaci utraty prawa do życia w pełnej rodzinie. Bezspornie bowiem ustalono, że występowały silne więzi w tej rodzinie, członkowie rodziny byli ze sobą zżyci, i dotyczy to także stosunków pomiędzy zmarłym a powodami. Skutki owego naruszenia dobra osobistego muszą być jednak niejednolicie ocenione w stosunku do poszczególnych powodów. Taki wniosek zdaniem Sądu I instancji wynika zarówno z opinii biegłych(...), którzy wyraźnie wskazali na większą krzywdę po stronie ojca, a także matki zmarłego, skutkującą istnieniem trwałego oraz długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, a co za tym idzie także stopnia uszczerbku na zdrowiu, odpowiednio na poziomie 15 % i 10 %, ale wynika także z zeznań samych powodów i sposobu ich zachowania się podczas składania zeznań, które ujawniają nadal istniejące emocje w tej sprawie. I tak, w ocenie Sądu Okręgowego największy rozmiar krzywdy na skutek śmierci syna, występuje u powoda,J. P., u którego biegli stwierdzili, że proces żałoby nie uległ jeszcze zakończeniu, co jest sytuacją szczególną mając na uwadze upływ czasu od daty zdarzenia. Nadto u powoda stwierdzono zaburzenia depresyjne, trwały uszczerbek na zdrowiu na poziomie 15 %, co również świadczy o wysokim poziomie krzywdy, odczuwanej przez ojca zmarłego. Sąd I instancji wskazał, że podjęte przez tego powoda, a także przez powódkę, działania już po wypadku, w postaci zaangażowania się w proces karny i podjęcie studiów w(...)wK., były wyrazem odczuwanej krzywdy i sposobem zadośćuczynienia negatywnym emocjom. W tej sytuacji, jak wskazali biegli w drodze uzupełniającej opinii ustnej, takie zachowanie nie przyczyniło się do spotęgowania krzywdy przez samych powodów, lecz jej ukojenie. Nie można zatem według Sądu Okręgowego twierdzić o przyczynieniu się samych powodów - rodziców zmarłego, do zwiększenia krzywdy, podobnie jak brak w sprawie podstaw do postawienia uzasadnionej tezy, że brak podjęcia leczenia przez powoda, zwiększył jego krzywdę. Decyzja powoda w tym zakresie wynikała z jego postawy, w której nie uznawał skuteczności pomocy psychologa czy psychiatry, lecz szukał pomocy w osobach najbliższych oraz w wierze. Takiej postawie powoda nie można czynić uzasadnionego zarzutu, w zakresie zwiększenia rozmiarów jego krzywdy. Mając te okoliczności na uwadze Sąd I instancji uznał, że kwota 150.000 złotych jest kwotą adekwatną do stopnia cierpienia i krzywdy w związku z naruszeniem dobra osobistego powodaJ. P.. Uwzględniając jednak ustalony stopień przyczynienia się, o który należy pomniejszyć wskazaną kwotę (-30 % = 105.000 złotych), oraz dokonane już z tego tytułu wypłaty w kwotach 8.000 i 27.000 złotych, do zapłaty pozostawałyby kwota 70.000 złotych. Sąd Okręgowy podniósł przy tym, że powód z tego tytułu wniósł o zasądzenie kwoty 92.000 złotych, przy czym w toku procesu otrzymał kwotę 27.000 złotych i w związku z tym cofnął o tą kwotę swoje roszczenie, a zatem ograniczył swoje żądanie zadośćuczynienia ostatecznie do kwoty 65.000 złotych, powyżej której Sąd nie mógł wyrokować w tym zakresie, wobec treściart. 321 § 1 k.p.c. W przypadku roszczenia powódkiM. P. (1)o zadośćuczynienie, to poza wspólnymi z powodem elementami opisu jej krzywdy, Sąd Okręgowy wskazał na ustalony niższy uszczerbek na zdrowiu na poziomie 10 %, który ma charakter długotrwały. Jednocześnie sama powódka wskazała, że w przeciwieństwie do męża, poradziła sobie już z żałobą po zmarłym dziecku, choć w międzyczasie wystąpił w tym zakresie kryzys. U powódki również występują zaburzenia depresyjne, stopień negatywnych odczuć miał wpływ na jej pracę(...)i proces(...). Wskazane okoliczności niewątpliwie zdaniem Sądu i instancji także dają obraz stosunkowo dużego rozmiaru jej cierpienia i krzywdy na skutek straty najmłodszego dziecka. Z tych względów Sąd w tym przypadku przyjął za adekwatną kwotę 120.000 złotych, mając na uwadze całokształt okoliczności sprawy, co po uwzględnieniu stopnia przyczynienia się (-30 % = 84.000 złotych), i kwoty już wypłacone (- 8.000 i 27.000 złotych) daje ostatecznie kwotę 49.000 złotych z tytułu zadośćuczynienia. W ocenie Sądu Okręgowego ustalony w stosunku do rodziców zmarłego znaczny zakres krzywdy uzasadnia przyjęcie stosunkowo wysokiego poziomu kompensacji naruszonego dobra osobistego. Natomiast stopień i rozmiar krzywdy pozostałych powodów, rodzeństwa zmarłego, był zdaniem Sądu I instancji znacznie mniejszy, jak wskazali biegli nie wykraczał poza reakcję żałoby, która jest normalną reakcją w prawidłowo ukształtowanej rodzinie po śmierci jej członka. Niezależnie od tego wskazano, że bracia odczuwali także szereg negatywnych odczuć po śmierciM. P. (2), nadto miało to swoje konsekwencje w dotychczasowym systemie wiary, co także według Sądu Okręgowego należało ocenić jako element krzywdy. W przypadku tych powodów Sąd I instancji nie różnicował więc ich sytuacji pod kątem adekwatności zadośćuczynienia, i uznał, że kwota po 60.000 złotych spełnia taką przesłankę, z uwagi na sposób odczuwania przez nich krzywdy, którą doświadczyli także ze strony rodziców, zaangażowanych w sprawę wyjaśnienia śmierci syna, a tym samym zaniedbaniem spraw żyjących synów, co sami powodowie wskazali w trakcie przesłuchania. Takie zachowanie rodziców pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym do zakresu krzywdy tych powodów, i ma swoje źródło w śmierciM. P. (2). Podobnie, uwzględniając jednak stopień przyczynienia się (- 30% = 42.000 złotych) oraz kwoty już wypłacone z tego tytułu (- 21.000), do zapłaty pozostaje kwota 21.000 złotych z tytułu zadośćuczynienia, na podstawieart. 448 k.c.w związku zart. 24 k.c., jako podstawy prawnej do wszystkich powodów. Mając na uwadze kompensacyjny charakter zadośćuczynienia, orzecznictwo w przedmiocie kryteriów ustalania wysokości zadośćuczynienia, opowiada się za zasadą wszechstronności i indywidualizacji - czyli z jednej strony oznacza to wymóg uwzględnienia wszystkich okoliczności sprawy, z drugiej zaś indywidualnego podejścia do każdego przypadku, i to wskazanie zdaniem Sądu Okręgowego miało zastosowanie odpowiednio także w niniejszej sprawie. Przechodząc do roszczeń powodów, opartych na przepisieart. 446 § 3 k.c., Sąd I instancji uznał, że były one w znacznej części nieuzasadnione i nie były oparte na faktycznie istniejących przesłankach, a które nie do końca zgodnie z prawdą starano się przedstawić w treści pozwu. Przypomnieć jedynie trzeba, że sąd może przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego stosowne odszkodowanie, jeżeli wskutek jego śmierci nastąpiło znaczne pogorszenie ich sytuacji życiowej. Samo brzmienie tego przepisu wskazuje jednoznacznie, że po pierwsze, Sąd stosownie do ustalonych okoliczności może, a nie jest zobowiązany, zasądzić stosowne odszkodowanie, po drugie zaś, może to zrobić jedynie w przypadku stwierdzenia znacznego pogorszenia się sytuacji życiowej uprawnionego, a nie jakiegokolwiek pogorszenia. Sąd Okręgowy podniósł przy tym, że pogorszenie sytuacji życiowej w rozumieniu komentowanego przepisu ma miejsce nie tylko wówczas, gdy wystąpi dający się w miarę precyzyjnie określić uszczerbek o charakterze materialnym, nie objęty zakresem przepisuart. 446 § 1 i 2czy obecnie także 4k.c., ale także wówczas, gdy wystąpi obiektywne pogorszenie pozycji życiowej danej osoby w świecie zewnętrznym, przy czym roszczenie to i wynikające zart. 446 § 4 k.c.są rodzajowo i normatywnie odmienne. Sąd I instancji podzielił pogląd, iż w obecnym stanie prawnym, w tym także w przypadku śmierci osoby bliskiej, która nastąpiła przed dodaniem§ 4doart. 446 k.c., w związku z którą możliwe jest dochodzenie zadośćuczynienia za krzywdę na podstawieart. 448 k.c., odszkodowanie to ogranicza się tylko do szkód mających charakter materialny (tak ostatnio Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 31 marca 2015 roku, VI ACa 863/14, Lex nr 1680053). W związku z tym Sąd Okręgowy na podstawie dowodu z dokumentów, uzyskanych z Urzędu Skarbowego w postaci deklaracji podatkowych powodówJ.iM. P. (1), uznał za nieuzasadnione ich roszczenia, związane ze znacznym pogorszeniem się ich sytuacji życiowej w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,(...). Ustalono, że to powódka prowadziła taką działalność, w której pomagał jej mąż, do 1 października 2012 roku. Powodowie w zakresie korzyści z tej działalności posługiwali się pozycją przychodu, jednak w ocenie Sądu I instancji realnym elementem przysporzenia z tego tytułu jest dochód, i na tej pozycji bazował Sąd Okręgowy w swoich ustaleniach. Jak wynika z treści deklaracji podatkowych, faktycznie w 2005 roku prowadzona działalność przyniosła dochód na poziomie ponad 8.000 złotych, jednak strata z niej nie powstała-jak podnosili powodowie - dopiero po dacie śmierci syna, lecz już w 2006 roku, i wynosiła wówczas ponad 12.000 złotych - a zatem była wyższa, niż w 2007 roku i w 2008 roku. Ale już w 2009 roku i w 2010 roku działalność znowu przyniosła dochód, lecz w 2011 roku znowu pojawiła się strata na poziomie ponad 29.000 złotych. Z tych względów, w ocenie Sądu I instancji, faktycznie twierdzenia powodów z pozwu były wybiórcze, co zarzucił pozwany w odpowiedzi na pozew, albowiem nie uwzględniały tych lat, na które zwrócił uwagę Sąd Okręgowy w swoich ustaleniach. Zatem skoro strata finansowa pojawiła się jeszcze przed datą wypadku, a także długo po tej dacie (rok 2011), brak było przekonujących i uzasadnionych podstaw do przyjęcia, że to na skutek utraty najbliższego członka rodziny, doszło do obniżenia się dochodu z prowadzonej działalności, lecz wynikało to wyłącznie z ekonomicznych aspektów prowadzenia działalności i sytuacji rynkowej. Co więcej, Sąd I instancji na podstawie złożonych deklaracji podatkowych i ich zestawienia za lata 2005-2011, pragnie zauważyć, że ogólny dochód powódki, począwszy od 2005 roku, ciągle wzrastał, i to także po dacie wypadku, do poziomu ponad 112.000 złotych za 2010 rok. Podobnie wzrastał systematycznie dochód ogólny powodaJ. P., z kwoty 1.789 złotych za 2005 rok do kwoty ponad 61.000 złotych za 2010 rok. Brak jest zatem zdaniem Sądu I instancji ewidentnie podstaw do uznania, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej powodowie doznali znacznego pogorszenia się sytuacji życiowej, skoro sytuacja majątkowa w tym zakresie poprawiała się. Z tych samych względów brak dowodu na to, aby zawieszenie tej działalności, czy też jej zakończenie, w 2012 roku miało mieć związek ze skutkami tragicznej śmierci syna. Jak zauważył Sąd Okręgowy, powyższe nie oznaczało, że w ogóle Sąd ten nie uwzględnił roszczeń powodów ze wskazanej podstawy prawnej. Sąd I instancji w przypadku powódkiM. P. (1)zauważył bowiem, że na skutek negatywnych przeżyć po śmierci syna, co najmniej o 3 lata opóźnił się proces jej habilitacji, który podjęła, a w związku z tym pozbawiła się możliwości uzyskania wyższego wynagrodzenia za pracę na uczelni - jak ustalono o około 1.500 złotych miesięcznie, bo taka jest różnica pomiędzy wynagrodzeniem pracownika w stopniu(...). Sąd Okręgowy wskazał, iż ustalono, że do procesu habilitacji potrzebne są punkty, uzyskiwane m.in. za publikacje(...), a tych u powódki brakowało w latach 2007-2010, a dopiero od 2010 roku pojawiły się one w większej ilości. Wynika to z zestawienia publikacji powódki (k. 285-299 akt). W ocenie Sądu I instancji miało to związek z negatywnymi skutkami śmierci syna, które wpłynęły także na pracę zawodową powódki. I w tym jedynie upatrywać należy pogorszenia się sytuacji życiowej powódki. Kwota z tego tytułu w wysokości 54.000 złotych, wynika z okresu opóźnienia w możliwości uzyskania wyższego wynagrodzenia (3 lata), pomnożonego przez kwotę 1.500 złotych miesięcznie, jako jednostkowej różnicy finansowej. Przyjmując jednak ustalone przyczynienie (- 30%), należna z tego tytułu kwota odszkodowania dla powódki to 37.800 złotych. Jednocześnie w ocenie Sadu I instancji w stosunku do powódki, a także pozostałych powodów, którym przyznano wcześniej kwoty odszkodowania na podstawieart. 446 § 3 k.c., w wysokości po 20.000 złotych na rzecz każdego z rodziców, i po 15.000 złotych na rzecz każdego z braci zmarłego, a które przy wypłacie pomniejszono o 60 % przyjętego wówczas stopnia przyczynienia się, należne było odpowiednie wyrównanie, adekwatne do ustalonego w niniejszym postępowaniu stopnia przyczynienia się na poziomie 30 %, a zatem dodatkowa wypłata różnicy 30 %. Z tego tytułu Sąd Okręgowy dodatkowo przyznał na rzecz powódki kwotę 6.000 złotych, na rzecz powodaJ. P.kwotę 6.000 złotych, oraz na rzecz powodówA.iŁ. P.kwotę po 4.500 złotych. Jednocześnie jednak Sąd I instancji nie uwzględnił twierdzeń powodów o konieczności ustalenia dalszej kwoty odszkodowania z uwagi na utratę możliwości oczekiwania pomocy ze strony zmarłego na przyszłość, a także znacznego pogorszenia się sytuacji życiowej rodzeństwa zmarłego, mając na uwadze to, żeM. P. (2)był osobą(...), co do której rodzice nie mieli skonkretyzowanych planów na przyszłość, nadto zmarły nie był jednym synem i takiej pomocy rodzice mogą oczekiwać od dwójki starszych synów. W odniesieniu do powodówA.iŁ. P.brak było zaś podstaw, aby znacznie pogorszyła się ich sytuacja materialna w związku z ustaleniem, że faktycznie dochody ich rodziców po śmierci syna nie zmniejszyły się, a wręcz zwiększyły, co wykazano wyżej. Ewentualny uszczerbek majątkowy w tym zakresie został już według Sądu I instancji zaspokojony poprzez kwoty wypłacone wcześniej przez ubezpieczyciela i dodatkowo uzupełnione przez Sąd Okręgowy stosownie do przyjętego zmniejszonego stopnia przyczynienia się, zatem dalsze kwoty odszkodowania nie były zasadne. Wreszcie odnosząc się do roszczenia powodaJ. P.w zakresie zwrotu kosztów pogrzebu, na podstawieart. 446 § 1 k.c., w ocenie Sądu Okręgowego uzasadnione były wydatki w kwocie łącznej 25.640 złotych, mając na uwadze spis tych kosztów wskazany przez powoda (k. 107 akt) tj. bez poniesionych kosztów darowizny i wydatków na ubrania pogrzebowe dla samych powodów. W ocenie Sądu te dwie pozycje nie podlegają zaliczeniu jako wydatki zwyczajowo ponoszone na koszty pogrzebu. Wydatek związany z darowizną wynikał wyłącznie z własnej woli powodów - rodziców zmarłego, którzy poprzez to chcieli uzyskać możliwość pochówku syna w wybranym przez siebie miejscu, położonym w niedalekim sąsiedztwie swojego miejsca zamieszkania. W ocenie Sądu I instancji nie był on konieczny, a również zwyczajowo przyjęty w podobnych sytuacjach, tylko wydatkiem wyjątkowym, dodatkowym, związanym z wolą samych powodów. Być może jego brak wiązałby się z brakiem możliwości pochówku syna we wskazanym miejscu, choć powodowie tej okoliczności procesowo także nie wykazali, albowiem umowa darowizny nie wskazuje na tak określony cel wydatkowania (k. 108 akt), jednakże i bez niego doszłoby do czynności pogrzebowych syna. Powodowie nie wykazali zdaniem Sądu Okręgowego także, aby była konieczność wydatkowania dodatkowych kosztów na ubrania pogrzebowe i w tym zakresie nie przedstawili żadnych dowodów, w tym rachunków na takie zakupy. W konsekwencji odejmując te dwie pozycje z zestawu kosztów, wskazanych przez powoda, które to w pozostałym zakresie Sąd I instancji przyjął jako uzasadnione na podstawie zasad doświadczenia życiowego, albowiem nie są one nadmierne i uwzględniają czynności, normalnie podejmowane w związku z pogrzebem, do rozliczenia pozostawała kwota 25.640 złotych, z której należało potrącić 30 % ustalonego przyczynienia, tj. w efekcie kwota 17.948 złotych. Z tej kwoty powód otrzymał wcześniej od ubezpieczyciela kwotę 8.179,76 złotych oraz już w toku niniejszego procesu kwotę 6.134,82 złotych od pozwanego. W związku z tym do zasądzenia na podstawieart. 446 § 1 k.c.pozostała kwota 3.633,42 złotych. Reasumując, po podliczeniu wskazanych wyżej kwot z tytułu zadośćuczynienia i odszkodowania, Sąd I instancji na rzecz powódkiM. P. (1)zasądził łączną kwotę 92.800 złotych (49.000 + 37.800 + 6.000), na rzecz powodaJ. P.kwotę łączną 74.633,42 złotych (65.000 + 6.000 + 3.633,42) oraz na rzecz każdego z powodów w osobachA. P.iŁ. P.kwoty po 25.500 złotych (21.000 + 4.500), na podstawieart. 448 k.c.w związku zart. 24 k.c.iart. 446 § 1 i 3 k.c.i w związku zart. 362 k.c.(punkty 1, 2, 3 i 4 wyroku). O odsetkach Sąd Okręgowy orzekł na podstawieart. 455 i 481 § 1 i 2 k.c., podzielając pogląd, iż w wypadku zadośćuczynienia i odszkodowania uprawniony może żądać zasądzenia odsetek w zasadzie od chwili zgłoszenia żądania. Zarówno odszkodowanie, jak i zadośćuczynienie za krzywdę stają się bowiem wymagalne po wezwaniu obowiązanego do spełnienia świadczenia -art. 455 § 1 k.c.Od tej chwili biegnie termin do odsetek za opóźnienie -art. 481 § 1 k.c.(tak m.in. Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 17 kwietnia 2014 roku, V ACa 135/14, Lex nr 1488610 oraz wskazane w uzasadnieniu orzeczenia Sądu Najwyższego). Jak wskazał Sąd I instancji wysokość zadośćuczynienia zależy bowiem od rozmiaru doznanej krzywdy. Wprawdzie ocena tego rozmiaru dokonywana jest przez sąd po przeprowadzeniu postępowania dowodowego, nie zmienia to jednak faktu, iż poszkodowany doznał krzywdy w związku z danym zdarzeniem. Dla ustalenia wysokości zadośćuczynienia, zdaniem Sądu okręgowego, za miarodajny należy więc przyjąć okres, w którym poszkodowany doznał krzywdy, a nie moment jej określenia w wyniku przeprowadzonego postępowania dowodowego. Nie ma przy tym przeszkód, aby obowiązany wypłacił należne świadczenia bez oczekiwania na wynik postępowania sądowego. Kwestionowanie zasadności dochodzonego roszczenia lub samej tylko jego wysokości przez zobowiązanego, nie może rodzić niekorzystnych skutków dla uprawnionego. W konsekwencji roszczenie o odsetki należało według Sądu i instancji oprzeć o datę, wskazaną zgodnie z żądaniem pozwów, albowiem oparte zostały na dniu, faktycznie następującym po wcześniejszym wezwaniu go do zapłaty. Dalej Sąd Okręgowy podał, iż w zakresie kwoty 95.734,82 złotych umorzył postępowanie na podstawieart. 355 § 1 k.p.c., albowiem kwota to została wpłacona w toku procesu przez pozwanego, na skutek częściowego uznania powództw, i w tym zakresie powodowie cofnęli swoje roszczenia (punkt 5 wyroku). W pozostałym zakresie powództwa jako nadmierne i nieuzasadnione Sąd Okręgowy oddalił (punkt 6 wyroku). Orzekając o kosztach procesu, Sąd I instancji miał na uwadze stopień uwzględnienia każdego z powództw, na podstawieart. 100 k.p.c.w związku zart. 98 i 99 k.p.c.oraz przepisami mającego zastosowanie w tej sprawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie i odpowiedniego, dotyczącego radców prawnych (Dz.U. Nr 163, poz. 1348 i 1349 z późn.zm.), przy jednoczesnym uwzględnieniu żądania powodów zasądzenia także w tym postępowaniu poniesionych kosztów postępowania w sprawie o zawezwanie do próby ugodowej, na podstawieart. 186 § 2 k.p.c., i w tym zakresie powodowie żądali zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (vide strona 15 pozwu na karcie 16 akt). Pozwany kwestionował zasadę tego żądania, nie wypowiadając się do faktycznie poniesionych w nim kosztów przez powodów, a które obejmowały wynagrodzenie pełnomocnika w stawce minimalnej, skoro byli przez takiego pełnomocnika reprezentowani i każdy z powodów udzielił mu pełnomocnictwa, co wynika z samej treści wniosku o próbę ugodową (tj. kwota 120 złotych + 17 złotych opłaty skarbowej od pełnomocnictwa). Sąd Okręgowy podniósł przy tym, że niniejsza sprawa jest konsekwencją nieudanej próby ugodowej, i pozwany przyjmując w niniejszej sprawie w większości ustalenia, poczynione wcześniej przez ubezpieczyciela, przyjął także konsekwencje związane z wynikiem zakończonego postępowania ugodowego. Przy rozliczeniu kosztów Sąd I instancji uwzględnił także żądanie powodów zasądzenia kosztów procesu także w części roszczeń, co do których cofnięto pozew na skutek zapłaty przez pozwanego, albowiem takie uznanie powództwa w części nastąpiło dopiero po wniesieniu pozwu, w toku procesu, i w tym zakresie pozwanego należało uznać za stronę, która także we wskazanej części przegrała proces, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, skoro pozwany był wzywany wcześniej do dobrowolnej zapłaty roszczeń powodów. Jak wskazał Sąd Okręgowy, że po stronie powodów występowało współuczestnictwo formalne, co przesądził ostatnio Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 23 lipca 2014 roku, w którym wskazał, że po stronie powodów dochodzących odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę na podstawieart. 446 § 4 k.c.występuje współuczestnictwo formalne, a nie współuczestnictwo materialne, ponieważ roszczenie powodów jest oparte na jednakowej podstawie faktycznej i prawnej (V CZ 51/14, Lex nr 1504599). Z tego względu Sąd I instancji dokonał stosunkowego rozliczenia kosztów procesu, mając na uwadze stopień uwzględnienia każdego z powództw, w tym przypadku w 35 % w stosunku do powódkiM. P. (1), w 40 % w stosunku do powodaJ. P., i w 48 % wobec powodówA.iŁ. P., i uiszczone przez powodówM.iJ. P.częściowe opłaty sądowe od pozwu w kwocie 824 złotych, którą to kwotę Sąd Okręgowy rozbił po połowie na ich rzecz, oraz kwotę zaliczki w wysokości 200 złotych na biegłego, którą to kwotę również rozbito po połowie na rzecz tych powodów, a po stronie pozwanego zaliczkę na biegłych w kwocie łącznej 2.000 złotych, rozbijając ją dla celów rozliczenia na kwoty po 500 złotych do rozliczenia z każdym z powodów, oraz stawki wynagrodzenia pełnomocników w wysokości minimalnej, przewidzianej dla wartości przedmiotu sporu wraz z uiszczonymi opłatami skarbowymi. W związku z tym uwzględniając koszty powódkiM. P. (1)(7.200 + 34 + 412 + 100 + 137 złotych) i stopień uwzględnienia powództwa 35 %, do rozliczenia według Sądu I instancji pozostała kwota 2.759,05 złotych, zaś po stronie pozwanego kwota 5.027,10 złotych (7.200 + 34 + 500 i stopień oddalenia powództwa 65 %), w konsekwencji tytułem zwrotu kosztów procesu zasądzono od powódki kwotę z punktu 7 wyroku. Uwzględniając koszty powodaJ. P.(7.200 + 17 + 412 + 100 + 137 złotych) i stopień uwzględnienia powództwa 40 %, do rozliczenia według Sądu Okręgowego pozostała kwota 3.146,40 złotych, zaś po stronie pozwanego kwota 4.620 złotych (7.200 + 500 i stopień oddalenia powództwa 60 %), w konsekwencji tytułem zwrotu kosztów procesu zasądzono od powoda kwotę z punktu 8 wyroku. Uwzględniając koszty każdego z powodówA. P.iŁ. P.(3.600 + 17 + 137 złotych) i stopień uwzględnienia powództwa 48 %, do rozliczenia w ocenie Sądu i instancji pozostała kwota po 1.801,92 złotych, zaś po stronie pozwanego kwota po 2.132 złotych (3.600 + 500 i stopień oddalenia powództwa 52 %), w konsekwencji tytułem zwrotu kosztów procesu zasądzono od każdego z tych powodów kwoty z punktu 9 i 10 wyroku, na podstawieart. 100 k.p.c.. Ponieważ powodowie byli zwolnieni od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych w pozostałej części, w zakresie dalszych, nie pokrytych kosztów sądowych w tej sprawie, Sąd Okręgowy odstąpił od obciążenia tymi kosztami sądowymi powodów (punkt 11 wyroku). Sąd i instancji jednocześnie nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, od uiszczenia których powodowie byli zwolnieni, w postaci pozostałych części opłat sądowych od zgłoszonych roszczeń i pozostałych kosztów czynności z udziałem biegłych, ponad uiszczoną zaliczkę (40.365 złotych pozostałej części opłaty sądowej + kwota 8.657,20 złotych kosztów biegłych - 2.200 złotych zaliczek stron = 46.822,20 złotych), jednakże tylko w części, w której Sąd uwzględnił roszczenie powodów, a zatem w której pozwany przegrał sprawę, tj. w 43 %, na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (punkt 12 wyroku). Apelację od powyższego wyroku wywiedli powódkaM. P. (1)oraz powodowieA. P.iŁ. P., zaskarżając go w części, tj. w pkt. 1), 3) i 4), 6), 7), 9) i 10) w zakresie oddalającym roszczenie powódkiM. P. (1)powyżej kwoty 92.800,00 zł do kwoty 128.800,00 zł, w zakresie oddalającym roszczenie powodaA. P.powyżej kwoty 25.500,00 zł do kwoty 43.500,00 zł, w zakresie oddalającym roszczenie powodaŁ. P.powyżej kwoty 25.500,00 do kwoty 43.500,00 zł, oraz w zakresie obciążenia powodów kosztami postępowania. Zaskarżonemu wyrokowi postawili zarzuty: I Naruszenia prawa materialnego -art. 362 k.c.w zw. zart. 448 k.c.w zw. zart. 24 k.c., poprzez błędną wykładnię polegającą na jego rozszerzającej interpretacji i dokonaniu umniejszenia zasądzonego zadośćuczynienia w związku z przyczynieniem sięM. P. (2)do powstania szkody; II Naruszenia prawa procesowego mające wpływ na treść wydanego orzeczenia -art. 233 k.p.c., poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, polegające na przyjęciu, iż stopień przyczynienia sięM. P. (2)do powstania szkody, należało określić na poziomie 30%, aby dać wyraz wyraźnie wskazanej przez biegłego dysproporcji w ocenie zachowania się kierującego pojazdem i pieszego; III Naruszenia prawa procesowego mające wpływ na treść wydanego orzeczenia -art. 100 k.p.c., poprzez jego błędną wykładnie polegającą na przyjęciu, iż w przedmiotowej sprawie koszty winny być stosunkowo rozdzielone, podczas gdy, biorąc pod uwagę że określenie należnej powodom sumy zależało od oceny Sądu, obowiązek ten winien zostać nałożony na pozwanego w całości. W oparciu o tak wywiedzione zarzuty skarżący wnieśli o: 1 zmianę wyroku w zaskarżonej części wyroku poprzez: a zmianę pkt. 1 i zasądzenie od pozwanego na rzecz powódkiM. P. (1)kwoty 128.800,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 9.08.201l r. do dnia zapłaty, w tym odsetkami za opóźnienie za okres od 1.01.2016r do dnia zapłaty, b zmianę pkt. 3 i zasądzenie od pozwanego na rzecz powodaA. P.kwoty 43.500,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 9.08.201l r. do dnia zapłaty, w tym odsetkami za opóźnienie za okres od 1.01.2016r do dnia zapłaty, c zmianę pkt. 4 i zasądzenie od pozwanego na rzecz powodaŁ. P.kwoty 43.500,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 9.08.201l r. do dnia zapłaty, w tym odsetkami za opóźnienie za okres od 1.01.2016r do dnia zapłaty, d zmianę pkt. 7 i zasądzenie od pozwanego na rzecz powódkiM. P. (1)kwoty 7.883,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, e zmianę pkt. 9 i zasądzenie od pozwanego na rzecz powodaA. P.kwoty 3.754,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, f zmianę pkt. 10 i zasądzenie od pozwanego na rzecz powodaŁ. P.kwoty 3.754,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu; 2 zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów zwrotu kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych. W uzasadnieniu skarżący odwołując się do orzecznictwa(vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 lipca 1970 r. I CR 304/70, LEX nr 6766; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 6 lutego 2013 r. IV P 2/11, LEX nr 1280355; uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 6 lutego 2013 r. IV P 2/11, LEX nr 1280355), zakwestionowali zasadność dokonanego względem nich obniżenia o 30 % zadośćuczynienia mającego odpowiadać ustalonemu przez Sąd I instancji poziomowi przyczynienie sięM. P. (2)do powstania szkody. Ponadto zdaniem apelujących, przyjęcie przez Sąd Okręgowy przyczynienia się poszkodowanego na poziomie 30%, stanowi przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów - w niniejszej sprawie w postaci opinii uzupełniających wyjaśnień biegłegoW. G.. Jak podali skarżący biegły słuchany na terminie rozprawy w dniu 7 marca 2016 r. miał wyraźnie wskazać, iż stopień przyczynienia się pieszego i kierującego pojazdem nie jest zbliżony, a zasadnicza wina za zaistniałe zdarzenie leży po stronie kierującego pojazdem. W takim wypadku, w ocenie powodów przyjęcie przez Sąd I Instancji stopnia przyczynienia się na poziomie 30% przez pieszego, a więc w wysokości odpowiadającej początkowym założeniom podawanym przez pozwanego w żądnym stopniu nie wskazuje wyraźnej dysproporcji w ocenie zachowań kierującego iM. P. (2), na którą wskazuje Sąd I Instancji na karcie 11 uzasadnienia. Według apelujących, nawet gdyby ewentualnie stosować do zasądzonych roszczeń z tytułu zadośćuczynienia procent przyczynienia sięM. P. (2), to procent ten nie powinien przekraczać 10%, co faktycznie uwidaczniałoby dysproporcję w ocenie zachowań na którą wskazywał biegły. Dalej w apelacji wywiedziono, iż wobec dalece wyjątkowego i jednostkowego charakteru sprawy, Sąd Okręgowy winien skorzystać z dyspozycji jaką daje muart. 100 k.p.c., poprzez obciążenie pozwanego w całości kosztami postępowania. Skarżący zwrócili uwagę na fakt, iż przed wytoczeniem sprawy kierowali szereg wezwań do pozwanego chcąc załatwić sprawę pozasądowo, ponadto skierowali sprawę do próby ugodowej, a także w toku samej sprawy wielokrotnie zwracali się do pozwanego o podjęcie rozmów pozasądowych, celem zakończenia sprawy w sposób zgodny. Według skarżących to nieprzejednana postawa pozwanego spowodowała, że koniecznym było prowadzenie postępowania przez 4 lata oraz przeprowadzanie opinii biegłych z wielu specjalizacji. Jak wskazali, pozwany jako podmiot zajmujący się wypłatą odszkodowań był w stanie w sposób racjonalny ocenić wysokość adekwatnych roszczeń powodów. Zdaniem skarżących, nie ulega również wątpliwości, iż zasądzone kwoty zależały od oceny Sądu. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja powodów nie zasługiwała na uwzględnienie. Sąd Apelacyjny podziela dokonane przez Sąd Okręgowy ustalenia faktyczne i rozważania w zakresie oceny materiału dowodowego oraz podstawy prawnej rozstrzygnięcia, przyjmując je za podstawę także własnego rozstrzygnięcia i odwołuje się do nich bez potrzeby ich powtarzania. Przechodząc do oceny wywiedzionych w apelacji zarzutów, należy w pierwszej kolejności zauważyć, iż skuteczność zarzutu naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.wymaga wskazania jaki konkretnie dowód przeprowadzony przez Sąd został przez niego oceniony wadliwie, w czym wadliwość tej oceny się wyraża i jaki wywarła ona wpływ na wynik sprawy. Wskazywany przepis zakreśla Sądowi granice oceny zebranego materiału dowodowego, i zarzut jego naruszenia może zostać zasadnie podniesiony tylko wówczas, gdy skarżący wykaże uchybienie podstawowym regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów, tj. regułom logicznego myślenia, zasadzie doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktów. W ocenie Sądu Apelacyjnego powodowie podnosząc we wniesionej apelacji zarzut naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.polegającego na przekroczeniu przez Sąd I instancji granic swobodnej oceny dowodów, nie zadośćuczynili zaś powyższemu obowiązkowi. Kwestionując prawidłowość dokonanych przez Sąd Okręgowy ustaleń skarżący wywodzili bowiem jedynie, że z opinii uzupełniającej biegłego(...)W. G., złożonej w dniu 7 marca 2016 r. na rozprawie wynika, iż stopień przyczynienia się pieszego – poszkodowanegoM.P.- i kierującego pojazdem nie jest zbliżony, a zasadnicza wina za zaistniałe zdarzenie leży po stronie kierującego pojazdem. Wobec czego zdaniem powodów przyjęcie przez Sąd Okręgowy przyczynienia się na poziomie 30% przez pieszego - a więc w wysokości odpowiadającej początkowym założeniom podawanym przez pozwanego - w żadnym stopniu nie stanowi o takiej wynikającej z przeprowadzonej w sprawie opinii biegłego dysproporcji w ocenie zachowania się kierującego pojazdem i poszkodowanegoM. P. (2). Odnosząc się do tego zarzutu wskazać należy, że w sporządzonej w toku postępowania przed Sądem I instancji uzupełniającej opinii na rozprawie w dniu 7 marca 2016 r. (k. 600- 601) biegły(...)stwierdził w odniesieniu do wariantu II zdarzenia, że „kierowcaB.w zdecydowanie większy sposób przyczynił się niż pieszy” (00:12:05-00:13:12) a następnie wskazał, iż w pierwszym wariancie stopień przyczynienia się pieszego był zbliżony (00:20:30-00:20:58). Oczywiście nietrafnie wywodzą w konsekwencji skarżący, jakoby ustalanie 30 % przyczynienia poszkodowanego w stosunku do określenia 70% zawinienia kierującego pozjadam markiB.nie stanowiło o dysproporcji, na którą wskazywał w swojej opinii biegły. Podkreślenia wymaga, iż już samo powierzchowne zestawienie obu liczb i porównanie wynikających z nich proporcji świadczy o ustaleniu zdecydowanie większego zawinieniu kierowcy niż przyczynienia pieszego. Analiza wniosków przedmiotowej opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków, także w kontekście wszystkich poprzednich złożonych przez biegłego opinii, nie wskazuje wszakże, aby stopień przyczynienia pieszego był tak istotnie mniejszy w stosunku do zawinienia sprawcy, aby zasadnym było określenie go na poziomie 10 procent. Określenie stopnia przyczynienia się poszkodowanegoM. P. (2)w sposób jak tego chcą powodowie, stanowiłoby w istocie o ustaleniu jego jedynie nieznacznego, oscylującego w istocie w granicach minimalnych, przyczynienia się. Tymczasem takie ustalenie nie znajduje odzwierciedlenia w przytoczonych powyżej wnioskach opinii biegłego, z których zdaniem Sądy Apelacyjnego wywieść można jedynie o zaistnieniu w tym względzie znacznej dysproporcji, dostrzeżonej zaś i słusznie oszacowanej procentowo przez Sąd I instancji. Niezależnie od powyższego należy zauważyć, że wywodzony przez powodów fakt, iż Sąd I instancji ustalił stopień przyczynienia się poszkodowanego w wysokości odpowiadającej początkowym założeniom podawanym przez pozwanego, nie ma znaczenia dla prawidłowości takiego ustalenia, okoliczność ta w żaden sposób nie pozostaje bowiem w związku z wnioskami wypływającymi z przeprowadzonych w sprawie opinii biegłego(...). Sąd Apelacyjny za chybione uznał również postawione przez skarżących zarzuty naruszenia prawa materialnego w postaci błędnej wykładniart. 362 k.c.w zw. zart. 448 k.c.w zw. zart. 24 k.c.Apelujący istoty tak postawionego zarzutu upatrywali w niezasadnym ich zdaniem dokonaniu umniejszenia zasądzonego zadośćuczynienia w związku z przyczynieniem sięM. P. (2)do powstania szkody, powołując się przy tym na wybrane poglądy judykatury. Wskazania w tym względzie wymaga jednak, iż wbrew stanowisku skarżących, w żadnym z przytoczonych przez nich orzeczeń – w postaci wyroku Sądu Najwyższego z dnia 28 lipca 1970 r. (I CR 304/70, LEX nr 6766) oraz wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 6 lutego 2013 r. (IV P 2/11, LEX nr 1280355) – nie przesądzono o braku możliwości uwzględniania okoliczności przyczynienia się poszkodowanego przy miarkowaniu zadośćuczynienia. Podzielić natomiast należy wyrażony w nich pogląd o niemożliwości mechanicznego i rozszerzającego stosowania mechanizmu redukcji ustanowionego wart. 362 k.c.i konieczności uwzględniania przy miarkowaniu zadośćuczynienia wszelkich okoliczności sprawy, w tym jednak również kwestii prawidłowości postępowania bezpośrednio poszkodowanego (zob. również wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2011 r., I PK 145/10, OSNP 2012/5-6/66, M.P.Pr.(...)-483). Co warto zauważyć, jak wynika właśnie z przytoczonego przez apelujących fragmentu uzasadnienia wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 6 lutego 2013 r. (sygn. akt IV P 2/11, lex nr 1280355) „przyczynienie się poszkodowanego nie jest okolicznością bez znaczenia dla ustalenie odpowiedniej rekompensaty za poniesioną (…) szkodę niematerialną”. Stwierdzić należy więc, iż w sytuacji zaistnienia przyczynienia się poszkodowanego może dojść do obniżenia zadośćuczynienia, przy czym obowiązkiem sądu, który stwierdził przyczynienie poszkodowanego, nie jest automatyczne zmniejszenie jego wysokości, lecz dokonanie analizy pod kątem zbadania zasadności i skali ewentualnego obniżenia zadośćuczynienia(zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 października 2008r., sygn. akt IV CSK 228/08). Zdaniem Sądu Apelacyjnego, w procedowaniu Sądu Okręgowego w niniejszej sprawie nie sposób dostrzec takiego automatyzmu w zakresie stosunkowego obniżenia zasądzonego na rzecz apelujących zadośćuczynienia, i nie rozważenia wszystkich okoliczności mających znaczenie dla ustalenia wysokości odpowiedniej – dla doznanej przez powodów krzywdy - sumy takiego świadczenia. W tym miejscy podkreślenia wymaga również, że ustalanie wysokości zadośćuczynienia stanowi suwerenne uprawnienie jurysdykcyjne sądu i w tym zakresie dysponuje on swobodą decyzyjną, korygowanie zaś przez sąd odwoławczy wysokości zasądzonej kwoty z tego tytułu możliwe jest jedynie wówczas, gdy stwierdza się oczywiste i rażące naruszenia ogólnych kryteriów ustalania wysokości zadośćuczynienia(por. przykładowo wyroki Sądu Najwyższego z dnia z dnia 5 grudnia 2006 r., II PK 102/06, z dnia 18 listopada 2004 r., I CK 219/04 z dnia 30 października 2003 r., IV CK 151/02, z dnia 7 listopada 2003 r., V CK 110/03, z dnia 9 lipca 1970 r., III PRN 39/70).W ramach kontroli instancyjnej nie jest natomiast możliwe wkraczanie w sferę swobodnego uznania sędziowskiego. O oczywistym i rażącym naruszeniu zasad ustalania „odpowiedniego” zadośćuczynienia mogłoby świadczyć zaś przyznanie zadośćuczynienia wręcz symbolicznego zamiast stanowiącego rekompensatę doznanej krzywdy, bądź też kwoty wygórowanej, prowadzącej do niestosownego wzbogacenia się tą drogą. Tymczasem wydając rozstrzygnięcie na gruncie niniejszej sprawy Sąd Okręgowy dokonał ustalenia wysokości zadośćuczynienia przy uwzględnieniu wszelkich istotnych w sprawie okoliczności: zarówno kwestii przyczynienia się bezpośrednio poszkodowanego do zaistnienia wypadku, jak i rozmiaru krzywdy doznanej przez powodów wywołanej śmiercią bezpośrednio poszkodowanego, w tym osobistych doznań powodów związanych ze śmierciąM. P. (2), charakteru i intensywność więzi łączącej ich ze zmarłym, oraz wpływu jego śmierci na ich dalsze życie, a wiec zasądzone na rzecz skarżących w zaskarżonym wyroku kwoty – odpowiednio 49.000 zł i 21.000 zł – tytułem zadośćuczynienia, w tym przy uwzględnieniu uprzednio uzyskanych przez nich z tego tytułu sum, należy uznać za odpowiednie dla zrekompensowania ich krzywd. Skoro kwoty te nie są ani rażąco wygórowane, ani rażąco zaniżone, to brak jest podstaw do ingerencji Sądu II instancji w tak ustaloną wysokość zadośćuczynienia. W konsekwencji argumentacji przedstawionej przez powodów w apelacji nie można uznać za uzasadnioną. Odnosząc się natomiast do zarzutu apelacji dotyczącego rozliczenia kosztów procesu, poprzez ich niezasadne stosunkowe rozdzielenie i zasadzenie od powodów na rzecz pozwanego tych kosztów w pozostałej do rozliczenia części, a to przez błędną wykładnięart. 100 k.p.c., należy wskazać, iż także ten zarzut, jako bezzasadny, nie podlegał uwzględnieniu. Zgodnie zart. 100 k.p.c.w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Stosownie do treści omawianego przepisu wybór co do podjęcia określonego rozstrzygnięcia, w szczególności o nałożeniu na tylko jedną ze stron obowiązku zwrotu wszystkich kosztów postępowania należy każdorazowo do decyzji Sądu. W ocenie Sądu Apelacyjnego, na gruncie niniejszej sprawy słusznie Sąd I instancji dokonał stosunkowego rozdzielenie kosztów procesu w sprawie, a w konsekwencji zasądził od powodów na rzecz pozwanego kwoty zgodnie z punktami 7), 9) i 10) zaskrzonego wyroku. Przede wszystkim to powodowie w większym stopniu przegrali proces – w szczególności w zakresie dochodzonych roszczeń odszkodowawczych (w ponad 80 %). Co wymaga wskazania, wysokość należnego odszkodowania, nie jest wszakże zależna li tylko do oceny Sądu, ale wymaga wykazania przez dochodzącą jego zapłaty stronę powodowa, w stosunku do wartości doznanej szkody, w oparciu o przeprowadzone postepowanie dowodowe. Istotnym jest przy tym, iż powodowie w toku całego postępowania reprezentowani byli przez profesjonalnego pełnomocnika, a jak trafnie podnosił Sąd Okręgowy, dochodzone przez nich roszczenia odszkodowawcze oparte zostały na wybiórczo przedstawionym materiale dowodowym, co jak się wydaje wskazuje na występowanie po stronie powodów co najmniej pewnych wątpliwości co do zasadności wymiaru ich żądań. Tym samym, w przypadku tak znaczącej – w stosunku do wartości przedmiotu sporu – niezasadności roszczeń powodów, nie zależących wyłącznie od oceny Sadu, brak jest podstaw by obciążać stronę pozwaną całością kosztów postepowania. Podkreślenia wymaga również w odniesieniu do wywodów apelacji, iż z akt sprawy nie wynika, aby powodowie faktycznie kierowali oni do pozwanego szereg wezwań, albowiem postępowanie likwidacyjne szkody nie było prowadzone bezpośrednio przed strona pozwaną, ale przed innym podmiotem– (...) S.A., które w ramach(...)działało jako korespondent(...)ubezpieczycielaB. V.– który to również był stroną postępowania ze skierowanego przez powodów zawezwania do próby ugodowej. Choć jak słusznie przyjął Sąd I instancji pozwany przyjął na siebie konsekwencje związane z wynikiem zakończonego postępowania ugodowego, nie mniej jednak nieskuteczność podejmowanych przez powodów przed wszczęciem postepowania jurysdykcyjnego prób załatwienia sprawy, nie może świadczyć o – jak wywodzili apelujący - nieprzejednanej postawie pozwanego, skutkującej koniecznością prowadzenia długotrwałego i kosztownego procesu, tym bardziej, iż już w odpowiedzi na pozew dokonał on częściowego uznania roszczeń powodów. Reasumując przeniesienie ciężaru poniesienia kosztów procesu w całości na pozwanego byłoby nieuzasadnione. Z tych względów Sąd Apelacyjny, na podstawie oddalił apelację na mocyart. 385 k.p.c. O kosztach postepowania apelacyjnego Sąd II instancji orzekł na podstawieart. 98 § 1 i 3 k.p.c.w związku zart. 99 k.p.c.iart. 108 § 1 k.p.c.w zw. z § 2 pkt 5 i § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804) w zw. z § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2016 r., poz. 1667). W rozpoznawanej sprawie dla rozliczenia niezbędnych kosztów postępowania apelacyjnego istotnym jest fakt, że zachodząca po stronie powodowej kumulacja podmiotowa miała postać, wskazywanego uprzednio, współuczestnictwa formalnego. W zaistniałej sytuacji, z uwagi na przegranie przez powodów postępowania apelacyjnego w całości - wobec oddalenia ich apelacji - każdy z nich zobowiązany jest do odrębnego zwrotu pozwanemu kosztów procesu w postaci poniesionych przez niego kosztów zastępstwa procesowego przed Sadem II instancji. Tym samym z uwagi na wartość przedmiotu zaskarżenia – w przypadku powódki w kwocie 36.000 zł, a powodów odpowiednio po 18.000 zł – na rzecz pozwanego od każdego z powodów należało zasądzić kwotę 3600 zł, o czym Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji wyroku.

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Gdańsku date: '2017-07-13' department_name: V Wydział Cywilny judges: - Katarzyna Przybylska - Artur Lesiak - Roman Kowalkowski legal_bases: - art. 455 i 481 § 1 i 2 k.c. - art. 98 § 1 i 3 k.p.c. recorder: sekretarz sądowy Małgorzata Naróg signature: V ACa 523/16 ```

152515000002521_V_U_000385_2015_Uz_2016-04-20_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VU 385/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 20 kwietnia 2016 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący SSO Beata Łapińska Protokolant stażysta Bożena Sobczyk po rozpoznaniu w dniu 20 kwietnia 2016 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie sprawy z wnioskuK. A. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT. na skutek odwołaniaK. A. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT. z dnia 26 marca 2015 r. sygn.(...) zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznajeK. A.prawo do emerytury poczynając od dnia 24 listopada 2014 roku. Sygn. akt V U 385/15 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 26 marca 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT.odmówił wnioskodawcyK. A.prawa do emerytury. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że wnioskodawca nie udowodnił wymaganych 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT.nie zaliczył ubezpieczonemu do pracy w warunkach szczególnych lub szczególnym charakterze okresu zatrudnienia: - od dnia 1 września 1969 r. do dnia 30 czerwca 1972 r. – z uwagi na zatrudnienie wnioskodawcy w tym czasie w charakterze ucznia; - od dnia 8 stycznia 1980 r. do 8 czerwca 1989 r. – na stanowisku malarza konstrukcji stalowych wzakładzie (...)z siedzibą wR.; - od dnia 18 listopada 1989 r. do dnia 30 października 1990 r. – na stanowisku hutnika w(...) - od dnia 19 marca 1992 r. do dnia 13 marca 1993 r. – na stanowisku hutnik w(...)E. K.,T. O.wM.; - od dnia 1 października 1994 r. do dnia 31 grudnia 1998 r. - na stanowisku hutnika szkła w(...)(obecnie(...) sp. z o.o.z siedzibą wW.). Organ rentowy podkreślił, że z dostarczone przez wnioskodawcę dokumenty nie potwierdzają zatrudnienia na stanowiskach wymienionych wRozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W związku ze złożeniem przez wnioskodawcę odwołania od decyzji ZUS z dnia 12 stycznia 2015 r. organ rentowy przedmiotową decyzją zaliczył do pracy w szczególnych warunkach okres służby wojskowej od dnia 1 stycznia 1975 r. do dnia 21 października 1975 r. Odwołaniem z dnia 13 kwietnia 2015 r. wnioskodawca wniósł o zmianę przedmiotowej decyzji lub jej uchylenie i przyznanie mu prawa do emerytury zgodnie ze złożonym wnioskiem. Powyższej decyzjiK. A.zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego w tymustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychoraz rozporządzenia z dnia 7 lutego 2008 r., polegające na nieprawidłowym zaliczeniu okresów pracy w warunkach szczególnych, co skutkowało odmową przyznania emerytury. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT.wniósł o oddalenie odwołania, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko. Sąd Okręgowy ustalił co następuje: K. A.,urodzony w dniu (...), złożył w dniu 24 listopada 2014 r. wniosek o przyznanie mu prawa do emerytury. Wnioskodawca nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. (dowód: wniosek o emeryturę k. 1 – 4v akt o emeryturę) Na dzień 1 stycznia 1999 r. wnioskodawca udowodnił staż pracy wynoszący 25 lat, 6 miesięcy i 13 dni, w tym 25 lat, 5 miesięcy i 9 dni okresów składkowych i 1 miesiąc i 4 dni okresów nieskładkowych. Niekwestionowany przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych okres zatrudnieniaK. A.w szczególnych warunkach wynosi łącznie 7 lat, 3 miesiące i 29 dni. Jest to okres od dnia 1 sierpnia 1972 r. do dnia 29 listopada 1979 r., w tym okres służby wojskowej od dnia 1 stycznia 1975 r. do dnia 21 października 1975 r. Organ rentowy nie zaliczył wnioskodawcy do pracy w warunkach szczególnych okresów: - od dnia 8 stycznia 1980 r. do dnia 8 czerwca 1989 r. w(...)wR.na stanowisku malarza konstrukcji stalowych, - od dnia 18 listopada 1989 r. do dnia 30 października 1990 r. w(...)na stanowisku hutnika szkła, - od dnia 19 marca 1992 r. do dnia 13 marca 1993 r. w(...)E. K.,T. O.wM.na stanowisku hutnika szkła, - od dnia 1 października 1994 r. do dnia 21 grudnia 1998 r. w(...)sp. z o.o. z siedzibą wW.(następca prawny(...)na stanowisku hutnika szkła. (dowód: decyzja ZUS z dnia 26 marca 2015 roku k. 97-97v akt o emeryturę, odpowiedź na odwołanie - k. 3-4) Wnioskodawca ukończył w dniu 24 czerwca 1972 r.(...) Szkołę Zawodową (...)wR.w zawodzie produkcja szkła i wyrobów szklanych. (dowód: duplikat świadectwa ukończenia zasadniczej szkoły zawodowej - k. 9 akt o emeryturę) Wnioskodawca w okresie od dnia 1 września 1969 r. do dnia 29 listopada 1979 r. był zatrudniony w(...)(w likwidacji) wR.na stanowisku hutnika-formowacza wyrobów szklanych ręcznie. Od dnia 1 września 1969 r. do dnia 30 czerwca 1972 r. ubezpieczony równolegle pobierał również naukę zawodu w zasadniczej szkole zawodowej. W okresie od 18 października 1973 r. do dnia 21 października 1975 r.K. A.odbywał zasadniczą służbę wojskową. W trakcie jego zatrudnienia stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace wymienione w wykazie A Dział XIII poz. 3 pkt. 3 wykazu stanowiącego załącznik nr 1 do Zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr 7 z dnia 7 lipca 1987 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego, tj. hutnika-formowacza wyrobów szklanych ręcznie. (okoliczność bezsporna) Od dnia 8 stycznia 1980 roku do dnia 8 czerwca 1989 rokuK. A.był zatrudniony wWytwórni (...)wR.. Działalność przedsiębiorstwa opierała się na produkcji mostów i osprzętu do mostów. W spornym okresie wnioskodawca pracował w charakterze malarza konstrukcji stalowych w pełnym wymiarze czasu pracy początkowo na oddziale W3, który następnie został przekształcony w(...).Oddział (...)był to oddział malarski, śrutowania i piaskowania. Do obowiązków wnioskodawcy przez cały okres zatrudnienia należało malowanie mostów, filarów mostowych, suwnic i konstrukcji(...). Była to praca na wysokości, około 5-10 metrów nad ziemią. Prace malarskie wykonywane były na podestach, rusztowaniach lub dźwigach. Do malowania używane były toksyczne farby. Od dnia 1 kwietnia 1985 r. wnioskodawca pełnił funkcję brygadzisty. (dowód: zaświadczenie z dnia 23 maja 2014 r. - k. 13 akt o emeryturę, umowa o pracę z dnia 7 stycznia 1980 r. - k. 72 akt o emeryturę, zeznania wnioskodawcy protokół z rozprawy z dnia 17 grudnia 2015 r. od minuty 2:00 do minuty 6:51 - k. 8-8v oraz z dnia 20 kwietnia 2016 r. od minuty 13:42 do 15:02 - k. 13v, zeznania świadkaK. P.protokół z rozprawy z dnia 20 kwietnia 2016 r. od minuty 2:54 do minuty 7:41 - k. 13v, zeznania świadkaK. S.protokół z rozprawy z dnia 20 kwietnia 2016 r. od minuty 7:41 do minuty 13:03 - k. 13v, angaże – k. 73-77, k. 79-81 oraz k. 87-91 akt o emeryturę, angaż z dnia 1 kwietnia 1985 r. – k. 78 akt o emeryturę) W okresie od dnia 18 listopada 1989 r. do dnia 30 października 1990 r. wnioskodawca był zatrudniony wZakładzie Produkcji (...)na stanowisku hutnika szła i wyrobów szkolonych. Na tym samym stanowisku ubezpieczony pracował również w(...)E. K.,T. O.wM.w okresie od dnia 1 marca 1992 r. do dnia 31 marca 1993 r. oraz w(...) sp. z o.o.z siedzibą wW.(następca prawny(...)) w okresie od dnia 1 października 1994 r. do dnia 31 grudnia 1998 r. Do jego obowiązków należało „dmuchanie” szklanek, kieliszków i dzbanków. (dowód: potwierdzenie okresu ubezpieczenia z dnia 1 lipca 2014 r. – k. 20 akt o emeryturę, listy płac za okres od marca 1992 r. do marca 1993 r. – k. 23-25 akt o emeryturę, poświadczenie okresu ubezpieczenia z dnia 25 czerwca 2014 r. – k. 26 akt o emeryturę) Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył, co następuje: Odwołanie zasługuje na uwzględnienie. Zgodnie z treściąart. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(tekst jedn. Dz. U. z 2015 r. poz. 748 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącym pracownikami o których mowa wust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony wart. 27 pkt 1(tj. poniżej 65 lat dla mężczyzn). Stosownie do treści art. 184 ust. 1 wskazanej wyżej ustawy ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 roku) osiągnęli: 1 okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz 2 okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27. Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2). W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało zatem rozpoznać w aspekcie przepisówrozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(Dz. U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: 1 osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn, 2 ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. W myśl § 3 przywołanego wyżej rozporządzenia wymagany okres zatrudnienia uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia. Natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do rozporządzenia (§ 1 i § 2 rozporządzenia). Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale wykonuje prace o jakich mowa w rozporządzeniu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2000 roku w sprawie o sygn. akt II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272). Okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy. Z treści tego przepisu nie wynika aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w szczególnych warunkach miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Świadectwo wykonywania pracy w tym charakterze nie jest bowiem dokumentem urzędowym w rozumieniuart. 244 § 1 i 2 k.p.c., a tylko dokumenty wystawione przez te organy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Natomiast omawiane świadectwo traktuje się w postępowaniu sądowym jako dokument prywatny w rozumieniuart. 245 k.p.c., który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument taki podlega kontroli zarówno co do prawdziwości wskazanych w nim faktów, jak i co do prawidłowości wskazanej podstawy prawnej. Sąd, a także organ rentowy, są zatem uprawnione do weryfikacji danych zawartych w świadectwie wykonywania prac w warunkach szczególnych, wystawionym przez pracodawcę. Jeżeli świadectwo to zawiera dane, które nie są zgodne z prawdą, nie mogą na jego podstawie dokonać ustaleń, od których uzależnione jest prawo do świadczeń emerytalnych. To samo dotyczy ujawnienia okoliczności, że wskazane w zaświadczeniu pracodawcy stanowisko pracy wykonywanej w szczególnych warunkach nie figuruje w wykazie powołanym w tym zaświadczeniu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 listopada 2004 r., I UK 15/04, OSNP 2005/11/161). Spór pomiędzy stronami niniejszego postępowania ograniczał się do faktu, czy wnioskodawca ma 15 letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Sąd Okręgowy zważył, że spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budziło żadnych wątpliwości, gdyżK. A.ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, a w dniu(...)2014 r. ukończył 60 lat i nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego. Organ rentowy uznał w zaskarżonej decyzji, żeK. A.nie spełnia przesłanki zatrudnienia w warunkach szczególnych przez okres co najmniej 15 lat. Wnioskodawca twierdził zaś, że legitymuje się wymaganym okresem pracy w warunkach szczególnych, albowiem będąc zatrudnionym w(...)wR.w okresie od dnia 8 stycznia 1980 r. do dnia 8 czerwca 1989 r. wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu prace w szczególnych warunkach odpowiadające stanowisku malarza konstrukcji metalowych. Wskazał nadto, iż organ rentowy winien zaliczyć do tego stażu pracy również okresy zatrudnienia w charakterze hutnika szkła i wyrobów szklanych od dnia 18 listopada 1989 r. do dnia 30 października 1990 r. wZakładach Produkcji (...), od dnia 1 marca 1992 r. do dnia 31 marca 1993 r. w(...)E. K.,T. O.wM.oraz od dnia 1 października 1994 r. do dnia 31 grudnia 1998 r. w(...) sp. z o.o.z siedzibą wW.(następca prawny(...)). Należy podkreślić, że skoro wnioskodawca nie dysponował świadectwem pracy w szczególnych warunkach za sporny okres, to zatem na nim spoczywał ciężar wykazania, że taką pracę wykonywał. Dokonując ustaleń w zakresie rodzaju prac wykonywanych przezK. A.w spornych okresach Sąd Okręgowy oparł się na dokumentach zawartych w aktach sprawy oraz zeznaniach świadków i samego wnioskodawcy. W ocenie Sądu Okręgowego zarówno zeznania świadków, jak i zeznania wnioskodawcy zasługują na wiarę, gdyż są spójne, logiczne i korespondują z pozostałymi dowodami zebranymi w sprawie. Podkreślić przy tym należy, iż organ rentowy nie przedstawił w toku postępowania żadnych dowodów, które pozwoliłyby na podważenie wiarygodności wskazanych wyżej dowodów. W świetle przedstawionej argumentacji oraz na gruncie przywołanych przepisów Sąd Okręgowy zważył, że w przedmiotowej sprawie nie było przeszkód, aby zaliczyć wnioskodawcy okresy zatrudnienia w(...)wR.od dnia 8 stycznia 1980 r. do dnia 8 czerwca 1989 r. do stażu pracy w warunkach szczególnych. Wnioskodawca w tym okresie wykonywał bowiem pracę określoną w Dziale V poz. 6 pkt 1 zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowalnych z dnia 1 sierpnia 1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowalnych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury i renty (Dz. U. MB z dnia 6 grudnia 1983 r.), tj. w charakterze malarza konstrukcji metalowych i urządzeń przemysłowych. Nie budziło żadnych wątpliwości, iż wnioskodawca wykonywał prace malarskie konstrukcji stalowych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Do jego obowiązków należała bowiem praca malarska mostów, filarów mostowych oraz suwnic. Prace te wykonywane były na wysokości ok. 5-10 metrów nad ziemią. Wobec powyższego przy zaliczeniuK. A.do pracy w warunkach szczególnych wyżej wymienionego spornego okresu zatrudnienia w(...)wR.na stanowisku malarza konstrukcji stalowych, jego staż pracy w takich warunkach wynosi łącznie ponad 15 lat. Tym samym wnioskodawca spełnia wszystkie wymagane prawem warunki do uzyskania prawa do emerytury w myślart. 32 ust. 1w zw. zart. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Marginalnie podkreślić należy, iż w ocenie Sądu, do stażu pracy w warunkach szczególnych wnioskodawcy należałby również uznać pracę w charakterze hutnika szkła i wyrobów szklanych w spornych okresach, tj. od dnia 18 listopada 1989 r. do dnia 30 października 1990 r. wZakładach Produkcji (...), od dnia 1 marca 1992 r. do dnia 31 marca 1993 r. w(...).E. K.,T. O.wM.oraz od dnia 1 października 1994 r. do dnia 31 grudnia 1998 r. w(...) sp. z o.o.z siedzibą wW.(następca prawny(...)”). Stanowisko to bowiem jest wymienione w Dziale XIII poz. 3 pkt. 2 Zarządzenia nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30 marca 1985 r. w sprawie stanowisk pracy, w których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego. Udowodnienie jednak przez wnioskodawcę pierwszego spornego okresu dawało już wymagane 15 lat pracy w warunkach szczególnych, w związku z powyższym bezprzedmiotowym było badanie dalszych okresów. Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawieart. 47714§ 2 k.p.c.orzekł jak w sentencji.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim date: '2016-04-20' department_name: V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Beata Łapińska legal_bases: - art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - art. 244 § 1 i 2 k.p.c. recorder: stażysta Bożena Sobczyk signature: V U 385/15 ```

152515000002521_V_U_000478_2020_Uz_2021-01-21_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt V U 478/20 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 stycznia 2021 r. Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w następującym składzie: Przewodniczący: Sędzia Urszula Sipińska-Sęk Protokolant: st. sekr. sądowy Zofia Aleksandrowicz po rozpoznaniu w dniu 21 stycznia 2021 r. w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie sprawy z wnioskuM. S. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT. o emeryturę pomostową na skutek odwołaniaM. S. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT. z dnia 30 kwietnia 2020 r. 1 zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje wnioskodawczyniM. S.prawo do emerytury pomostowej od dnia 20 października 2019 roku, 2 zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT.na rzecz wnioskodawczyniM. S.kwotę 180,00 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego; Sygn. akt V U 478/20 UZASADNIENIE Decyzją z 3 kwietnia 2020 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT.odmówił przyznaniaM. S.emerytury pomostowej, ponieważ nie udowodniła 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze, a jedynie okres 13 lat i 10 dni. W odwołaniu wnioskodawczyni wniosła o zmianę decyzji i przyznanie jej prawa do emerytury pomostowej. Podniosła, że wykonywała pracę w szczególnych warunkach wW.od 1 marca 1983 roku do 31 października 1984 roku na stanowisku operator mechaniczny obróbki włókna oraz w okresie od 13 stycznia 2003 roku do 31 maja 2003 roku wSpółce (...)na stanowisku sortowacza- pakowacza płytek ceramicznych.. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT.wniósł o oddalenie odwołania. Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: M. S.urodziła się w dniu (...)(okoliczność bezsporna) W dniu 29 października 2019 r.M. S.wniosła o przyznanie jej prawa do emerytury pomostowej. (dowód: wniosek k. 1-3 akt o emeryturę pomostową) Ostatni stosunek pracy wnioskodawczyni uległ rozwiązaniu z dniem 19 października 2019 roku (dowód: świadectwo pracy z 21 października 2019 roku – k. 19 akt ZUS) Wnioskodawczyni legitymuje się stażem pracy w łącznym wymiarze 33 lata, 8 miesięcy i 13 dni. Zakład Ubezpieczeń Społecznych zaliczył wnioskodawczyni do stażu pracy w warunkach szczególnych - po pomniejszeniu o okresy zasiłkowe – następujące okresy zatrudnienia: - od 27 marca 1985 roku do 21 sierpnia 1986 roku - od 13 czerwca 1991 roku do 31 sierpnia 2002 roku - od 20 marca 2019 roku do 19 października 2019 roku W łącznym wymiarze 13 lat i 10 dni (okoliczność bezsporna – decyzja z 3.04.2020 roku – k.34 akt ZUS ) W okresie od 1 marca 1983 roku do 31 października 1984 rokuM. S.była zatrudniona na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy wZakładzie (...)wT.na stanowisku operatora mechanicznej obróbki włókna. Wnioskodawczyni pracowała na oddziale(...)obsługując maszynę do produkcji włókien chemicznych. Do stałych obowiązków wnioskodawczyni należało nawijanie z małych szpulek nici (sztucznego jedwabiu) na duże szpulki na specjalnej maszynie. Na(...)panowało duże zapylenie i szkodliwy, nieprzyjemny zapach sztucznego jedwabiu. (dowód: umowa o pracę – k. 10 i 11 akt ZUS, świadectwo pracy z 31.10.1984r. – k. 12 i 13 akt ZUS, zeznania świadkaI. P.– protokół rozprawy z 10 listopada 2020 roku od minuty 3:16 do minuty 6:24, zeznania wnioskodawczyni – protokół rozprawy z 10 listopada 2020 roku od minuty 12:57 do minuty14:55 ) W okresie od 13 stycznia 2003 roku do 31 maja 2003 roku wnioskodawczyni była zatrudniona na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy wSpółce z ograniczoną odpowiedzialnością (...)na stanowisku młodszego specjalisty. Spółka zajmowała się produkcją płytek ceramicznych W okresie od dnia 22 maja 2003 roku do dnia 31 maja 2003 roku wnioskodawczyni przebywała na zwolnieniu lekarskim. W okresie od 13 stycznia 2003 roku do 27 marca 2003 roku oraz od 1 maja 2003 roku do 31 maja 2003 roku wnioskodawczyni była oddelegowana do pracy wzakładzie (...)przyul. (...)wO.na stanowisko sortowacza- pakowacza w systemie czterobrygadowym Od 28 marca 2003 roku do 30 kwietnia 2003 roku wnioskodawczyni była oddelegowana do pracy wzakładzie (...)przyul. (...)wO.na stanowisko sortowacza- kompletowacz w systemie czterobrygadowym (dowód: umowa o pracę z 8.01.2003r. – k. 1 akt osobowych, oddelegowanie z 8.01.2003r. – k. 2 akt osobowych,aneks nr (...)do umowy o pracę z 8.01.2003 - k. 6 akt osobowych,aneks nr (...)do umowy o pracę)- k. 8 akt osobowych, karta obiegowa zmiany – k. 2 akt osobowych, świadectwo z 31 maja 2003 roku – k. 3 akt osobowych, załączniki nr 1 do rp 7 z 20.12.2007 r. – akta osobowe) Do stałych obowiązków wnioskodawczyni w okresie zatrudnienia wSpółce (...)należało sortowanie płytek ceramicznych, które polegało na obsłudze maszyn na linii sortowniczej . Maszyny te stanowiły ciąg linii produkcyjnej płytek ceramicznych. Wnioskodawczyni na linii sortowniczej dokonywała wizualnej oceny jakości płytek i klasyfikacji na gatunki, zaznaczając kredką płytki II gatunku . -; (dowód: zeznania świadkaK. B.– protokół rozprawy z 10 listopada 2020 roku od minuty 6:35 do minuty 12:30, zeznania wnioskodawczyni – protokół rozprawy z 10 listopada 2020 roku od minuty 14:56 do minuty 20:05 ) Pracodawca w świadectwie wykonywania prac w warunkach szczególnych z 31 maja 2003r. zaświadczył, żeM. S.była zatrudniona w(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością OddziałwO.stale i w pełnym wymiarze czasu i wykonywała prace w warunkach szczególnych w okresie: od 13 stycznia 2003 roku do 31 maja 2003 roku na stanowisku sortowacz-pakowacz, wymienionym w wykazie A Dział V poz. 11 pkt 25 , załącznika nr 3 do zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr 19 z 6 sierpnia 1983 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładzie pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego. (dowód: świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z 31.05.2003 roku – k. 15 akt ZUS,) Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Odwołanie zasługuje na uwzględnienie. Zgodnie z treściąart. 4 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 roku o emeryturach pomostowych(Dz.U. z 2017 r. poz. 664), prawo do emerytury pomostowej, z uwzględnieniemart. 5-12, przysługuje pracownikowi, który spełnia łącznie następujące warunki: 1 urodził się po dniu 31 grudnia 1948 roku; 2 ma okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze wynoszący co najmniej 15 lat; 3 osiągnął wiek wynoszący co najmniej 55 lat dla kobiet i co najmniej 60 lat dla mężczyzn; 4 ma okres składkowy i nieskładkowy, ustalony na zasadach określonych wart. 5-9 i art. 11 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i co najmniej 25 lat dla mężczyzn; 5 przed dniem 1 stycznia 1999 roku wykonywał prace w szczególnych warunkach lub prace w szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy lubart. 32 i art. 33 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych; 6 po dniu 31 grudnia 2008 roku wykonywał prace w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3; 7 nastąpiło z nim rozwiązanie stosunku pracy. Prawo do emerytury pomostowej zgodnie zart. 49 ustawy o emeryturach pomostowejprzysługuje również osobie, która: 1) po dniu 31 grudnia 2008 roku nie wykonywała pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3; 2) spełnia warunki określone w art. 4 pkt 1-5 i 7 i art. 5-12; 3) w dniu wejścia w życie ustawy miała wymagany w przepisach, o których mowa w pkt 2, okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3. Warunkiem skutecznego ubiegania się o emeryturę pomostową w świetle wykładni językowej art. 4 i art. 49 ustawy z 2008 roku o emeryturach pomostowych, jest legitymowanie się określonym stażem pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze (w rozumieniuustawy o emeryturach pomostowychlub dotychczasowych przepisów) oraz kontynuowanie pracy w tych warunkach po wejściu w życie ustawy, a więc po dniu 1 stycznia 2009 r. W przypadku kiedy osoba ubiegająca się o to świadczenie nie kontynuuje pracy w warunkach szczególnych lub szczególnym charakterze i legitymuje się w związku z tym jedynie stażem pracy "szczególnej" według poprzednio obowiązujących przepisów, może nabyć prawo do "nowego" świadczenia jedynie wówczas, gdy dotychczasowy staż pracy (okres prac) można kwalifikować jako prace w warunkach szczególnych w rozumieniu dziś obowiązujących przepisów (art. 3 ust. 1 ustawy) lub o szczególnym charakterze (art. 3 ust. 3 ustawy). Innymi słowy brak podstaw prawnych do przyznania emerytury pomostowej ubezpieczonemu, którego dotychczasowy okres pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze, dziś nie może być tak kwalifikowany (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 marca 2012 r., sygn. akt II UK 164/11, wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 2 kwietnia 2014 r., III AUa 2302/13). Prace w szczególnych warunkach – zgodnie zart. 3 ust 1 ustawy o emeryturach pomostowych- to prace związane z czynnikami ryzyka wymienionymi w art. 3 ust 2 ustawy, które z wiekiem mogą z dużym prawdopodobieństwem spowodować trwałe uszkodzenie zdrowia, wykonywane w szczególnych warunkach środowiska pracy, determinowanych siłami natury lub procesami technologicznymi, które mimo zastosowania środków profilaktyki technicznej, organizacyjnej i medycznej stawiają przed pracownikami wymagania przekraczające poziom ich możliwości, ograniczony w wyniku procesu starzenia się jeszcze przed osiągnięciem wieku emerytalnego, w stopniu utrudniającym ich pracę na dotychczasowym stanowisku; wykaz prac w szczególnych warunkach określa załącznik nr 1 do ustawy. Z cytowanych przepisów wynika, że wszystkie przesłanki warunkujące przyznanie prawa do emerytury pomostowej muszą być spełnione łącznie, a niespełnienie której z nich wyłącza możliwość przyznania prawa do tego świadczenia. W okolicznościach przedmiotowej sprawy wnioskodawczyni nie spełnia wszystkich warunków niezbędnych do uzyskania prawa do emerytury pomostowej. Wnioskodawczyni spełniła przesłanki z art. 4 pkt 1, 3, 4 i 7 ustawy, gdyż urodziła się po dniu 31 grudnia 1948 roku, na dzień złożenia wniosku o emeryturę pomostową ukończyła 55 lat, legitymowała się okresem składkowym i nieskładkowym w wymiarze przekraczającym 20 lat i nie pozostawała w stosunku pracy. W przedmiotowej sprawie bezspornym było, że skarżąca wykonywała prace w warunkach szczególnych po 31 grudnia 2008 roku. ZUS zaliczył bowiem wnioskodawczyni do szczególnego stażu pracy okres zatrudnienia od 20 marca 2019 roku do 19 października 2019 roku wPrzedsiębiorstwie (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąwO., zaliczając go do prac przy wywozie nieczystości stałych i płynnych oraz prac na wysypiskach i wylewiskach nieczystości związanych z bardzo ciężkim wysiłkiem fizycznym na stanowisku sortowacza odpadów komunalnych wymienione w załączniku nr 1, poz. 38 doustawy o emeryturach pomostowych(pismo organu rentowego z 19 czerwca 2019 roku). W sytuacji, gdy po dniu 31 grudnia 2008 r. wnioskodawczyni wykonywała prace w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniuart. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych, to do zaliczenia okresu pracy przypadającego do 31 grudnia 2008 roku do szczególnego stażu pracy, wystarczającym jest by był to okres pracy w warunkach szczególnych w rozumieniu art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Zgodnie zart. 32 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, za pracowników zatrudnionych w warunkach szczególnych uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne i otoczenia. Prawidłowe rozumienie pojęcia pracy w szczególnych warunkach wymaga analizyrozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272). Okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy. Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Brak zatem takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy, nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego. W będącej przedmiotem osądu sprawie poza sporem było, że wnioskodawczyni wykonywała pracę w warunkach szczególnych w rozumieniu przepisu art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS od 27 marca 1985 roku do 21 sierpnia1986 roku, od 13 czerwca 1991 roku do 31 sierpnia 2002 roku. Organ rentowy zaliczył jej bowiem w/w okresy do szczególnego stażu pracy zaskarżoną decyzją. Odmówił natomiast zaliczenia do szczególnego stażu pracy okresu zatrudnienia od 1 marca 1983 roku do 31 października 1984 roku oraz od 13 stycznia 2003 roku do 31 maja 2003 roku. W pierwszym spornym okresie wnioskodawczyni pracowała wZakładzie (...)wT.na stanowisku operatora mechanicznej obróbki włókna. ZUS odmówił zaliczenia tego okresu do pracy w warunkach szczególnych, gdyż wnioskodawczyni nie dysponowała świadectwem wykonywania pracy w szczególnych warunkach wystawionym przez pracodawcę. W przedmiotowej sprawie wnioskodawczyni wykazała, że wykonywała prace w warunkach szczególnych zarówno przedłożonymi dokumentami jak i zeznaniami świadkaI. P.. Zakład pracy w którym pracowała skarżąca zajmował się produkcją płytek ceramicznych. Z dokumentacji wynika, że wnioskodawczyni pracowała na oddziale(...)obsługując maszynę do produkcji włókien chemicznych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Do stałych obowiązków wnioskodawczyni – jak wynika z kolei z zeznań świadkaI. P., która w spornym okresie pracowała w tym samym zakładzie i na tym samym stanowisku co wnioskodawczyni, wykonując dokładnie te same prace - należało nawijanie z małych szpulek nici (sztucznego jedwabiu) na duże szpulki na specjalnej maszynie. Na(...)panowało duże zapylenie i szkodliwy, nieprzyjemny zapach sztucznego jedwabiu. Zakres wykonywanych przez wnioskodawczynię prac mieści się w pojęciu prac wymienionych w wykazie A dział IV w przemyśle chemicznym polegających na produkcji włókien chemicznych, półproduktów do wyrobu włókien chemicznych oraz innych produktów wytwarzanych na tej samej bazie co włókna chemiczne (poz. 22) stanowiących załącznik dorozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.), które ustawodawca zalicza do prac w warunkach szczególnych. Dlatego w/w okres podlega zaliczeniu do szczególnego stażu pracy wnioskodawczyni. Przyczyną odmowy zaliczenia wnioskodawczyni do szczególnego stażu pracy drugiego spornego okresu pracy w(...) Spółka z o.o., był fakt, że pracodawca w świadectwie wykonywania prac w warunkach szczególnych podał błędną podstawę prawną tj. zarządzenie Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z 7 lipca 1987 roku, pod które nigdy nie podlegał, zamiast rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku, a nadto że w świadectwie pracy i umowie o prace wpisano, że skarżąca pracowała na stanowisku młodszego specjalisty Stanowisko organu rentowego nie zasługuje na aprobatę. O tym czy ubezpieczony wykonuje pracę w warunkach szczególnych decyduje charakter pracy, czyli faktycznie wykonywane obowiązki pracownicze, a nie to, jakie zajmuje stanowisko, czy też to, czy pracodawca w dokumencie wskaże prawidłową podstawę prawną. Sąd ustalił charakter wykonywanej przez wnioskodawcę pracy na podstawie dokumentacji, zeznań świadkaK. B.oraz samej wnioskodawczyni. Należy podnieść, że pomimo nazwania w świadectwie pracy i umowie o pracę z 8 stycznia 2003 roku, zajmowanego przez skarżącą stanowiska pracy młodszym specjalistą, z dokumentów oddelegowaniu skarżącej do pracy oraz aneksów do umowy o pracę wynika, że cały czas pracowała na stanowisku sortowacza-pakowacza na oddziale(...). Potwierdziła to świadekK. B., która w spornym okresie pracowała w tym samym miejscu pracy co wnioskodawczyni i wykonywała taką samą pracę, dysponowała zatem szczegółową i bezpośrednią wiedzą co do codziennych stałych obowiązków skarżącej. Z zeznań świadka i wnioskodawczyni wynika, że do obowiązków ubezpieczonej na stanowisku sortowacza-pakowacza należało sortowanie płytek ceramicznych. Wnioskodawczyni przy wykonywaniu tych czynności obsługiwała maszyny na linii sortowniczej . Maszyny te stanowiły ciąg linii produkcyjnej płytek ceramicznych. Ustawodawca do prac w warunkach szczególnych zalicza prace przy produkcji materiałów ogniotrwałych oraz wyrobów ceramicznych pkt. 11, dział V – w budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych wykazu A załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku. Praca wykonywana przez skarżącą w spornym okresie odpowiada pojęciu pracy przy produkcji materiałów ogniotrwałych oraz wyrobów ceramicznych i jako taka podlega zaliczeniu do szczególnego stażu pracy. Należy zauważyć, że skarżąca taką samą pracę – jak wynika z zeznań świadków i wnioskodawczyni - wykonywała będąc zatrudniona w(...) S.Ana stanowisku sortowacza-pakowacza w okresie od 1 sierpnia 1998 roku do 31 sierpnia 2002 roku na stanowisku sortowacz-pakowacz. Szczególne warunki tej pracy nie były kwestionowane przez organ rentowy, gdyż zostały zaliczone wnioskodawczyni do szczególnego stażu pracy w zaskarżonej decyzji. Jeszcze raz należy podkreślić, że o szczególnych warunkach pracy nie przesądza prawidłowa forma świadectwa pracy, ale faktycznie wykonywane obowiązki pracownicze. A z przeprowadzonego postępowania dowodowego wynika, że skarżąca w spornym okresie od 13 stycznia 2003 roku do 31 maja 2003 roku ( z wyłączeniem okresu zasiłkowego od 22 maja 2003 roku do 31 maja 2003 roku) roku wykonywała prace w warunkach szczególnych wymienione w wykazie A dziale V poz. 11, takie same jak w okresie uznanym przez ZUS. Powyższe oznacza, że decyzja organu rentowego odmawiająca wnioskodawczyni prawa do emerytury pomostowej jest błędna. Po zaliczeniu bowiem spornych okresów od 1 marca 1983 roku do 31 października 1984 roku oraz od 13 stycznia 2003 roku do 21 maja 2003 roku, do już uznanego przez organ rentowy w wymiarze 13 lat, 10 dni, wnioskodawczyni legitymuje się okresem pracy w warunkach szczególnych przekraczającym wymagany okres 15 lat. Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawieart. 47714§ 2 k.p.c.orzekł jak w sentencji. Prawo do emerytury pomostowej Sąd przyznał od dnia następnego po rozwiązaniu stosunku pracy, bo wówczas została spełniona ostatnia przesłanka, od której zależało to prawo.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim date: '2021-01-21' department_name: V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Sędzia Urszula Sipińska-Sęk legal_bases: - art. 4 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 roku o emeryturach pomostowych - art. 5-9 i art. 11 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - art. 477 recorder: st. sekr. sądowy Zofia Aleksandrowicz signature: V U 478/20 ```

150515000003506_VII_Ka_001054_2014_Uz_2014-12-09_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VII Ka 1054/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 9 grudnia 2014 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący: SSO Dariusz Firkowski Protokolant st. sekr. sądowy Rafał Banaszewski przy udziale oskarżyciel a publicznego sierż. szt. Agnieszki Szlachtowicz-Pelawskiej po rozpoznaniu w dniu 9 grudnia 2014r. sprawyM. G. obwinionego o wykroczenie zart. 97kw w zw. zart.3 ust.1 oraz art. 19 ust.1 ustawy Prawo o ruchu drogowym,art. 94§2kw w zw. zart. 71 ust 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym,art. 94§1kw w zw. z art. 6ust.1pkt. 4 ustawy o kierujących, art. 92§2 kw w zw. z §109ust1pkt.4 Rozporządzenia w sprawie znaków i sygnałów drogowych,art. 97kw w zw. zart. 44 ust.1 pkt.4 ustawy Prawo o ruchu drogowym,art. 86§1kw w zw. zart. 23ust1pkt.2ustawy Prawo o ruchu drogowym. na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 26 września 2014r., sygn. akt IX W 2876/14 I zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że orzeczoną w stosunku do obwinionegoM. G.karę grzywny łagodzi do kwoty 1500 ( tysiąc pięćset ) zł zaś czas obowiązywania zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym ustala na 1 ( jeden ) rok i w pozostałej części utrzymuje go w mocy, II zwalnia obwinionego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze. Sygn. akt VII Ka 1054/14 UZASADNIENIE Sąd Rejonowy w Olsztynie IX Wydział Karny wyrokiem z dnia 26 września 2014r. w sprawie IX W 2876/14przeciwkoM. G.obwinionemu o to, że: 1.w dniu 13 czerwca 2014 r. o godz. 00.37 wO.naul. (...)kierując motocyklem m-kiH.onr rej. (...)nie dostosował prędkości do warunków panujących na drodze w wyniku czego stracił opanowanie nad kierowanym pojazdem, doprowadzając do wywrócenia motocykla, czym zakłócił spokój i porządek publiczny, tj. o czyn zart. 97k.w. w zw. zart. 3 ust. 1 oraz art. 19 ust.1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, 2. w dniu 13 czerwca 2014 r. o godz. 00.35 na skrzyżowaniuul. (...), kierując motocyklem m-kiH.onr rej. (...)nie dopuszczonym do ruchu, nie posiadając uprawnień wymaganych dla danego rodzaju pojazdu, nie zastosował się, w celu uniknięcia kontroli do sygnału osoby uprawnionej do kontroli ruchu drogowego nakazującego zatrzymanie pojazdu oraz nie zachował bezpiecznego odstępu od poprzedzającego pojazdu m-kiK. (...)onr rej. (...)doprowadzając do zderzenia, uszkodzenia pojazdów oraz zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym, po czym oddalił się z miejsca zdarzenia, tj. o czyn zart. 94 § 2k.w. w zw. zart. 71 ust. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym,art. 94 § 1k.w. w zw. z art. 6 ust.1 pkt 4 ustawy o kierujących, art. 92 § 2 k.w. w zw. z § 109 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia w sprawie znaków i sygnałów drogowych, art. 97 k.w. w zw. zart. 44 ust.1 pkt 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym,art. 86 § 1k.w. w zw. zart. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym. orzekł: I obwinionegoM. G.uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów zart. 97k.w. w zw. zart. 3 ust. 1 oraz art. 19 ust.1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, zart. 94 § 2k.w. w zw. zart. 71 ust. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym,art. 94 § 1k.w. w zw. z art. 6 ust.1 pkt 4 ustawy o kierujących, art. 92 § 2 k.w. w zw. z § 109 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia w sprawie znaków i sygnałów drogowych,art. 97k.w. w zw. zart. 44 ust.1 pkt 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym,art. 86 § 1k.w. w zw. zart. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym, i na podstawie art. 92 § 2 k.w. w zw. zart. 9 § 1k.w. iart. 9 § 2k.w. skazał go na karę grzywny w kwocie 3.000 (trzy tysiące) złotych. II na podstawie art. 92 § 3 k.w. orzekł wobec obwinionego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 18 (osiemnastu) miesięcy; III na podstawie art. 29 § 4 k.w. na poczet orzeczonego środka karnego zaliczył obwinionemu okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 13 czerwca 2014 r. IV na podstawieart. 624 § 1 k.p.k.w zw. zart. 119 k.p.w.zwolnił obwinionego od obowiązku uiszczenia kosztów postępowania i opłaty. Od powyższego wyroku apelację złożył obwiniony zaskarżając wyrok w całości na swoją korzyść. Skarżący zarzucił orzeczeniu rażącą niewspółmierność kary, polegającą na orzeczeniu wobec obwinionego rażąco surowej kary grzywny w kwocie 3.000 zł (trzech tysięcy) złotych oraz rażąco surowego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 18 (osiemnastu) miesięcy, co doprowadziło do orzeczenia wobec obwinionego kary i środka karnego nieadekwatnych do stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz celów kary określonych w art. 33 k.w. W oparciu o powyższą argumentację skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie odmiennie co do istoty sprawy i wymierzenie obwinionemu łagodniejszej kary i środka karnego w wymiarze: - kary grzywny w kwocie 500 (pięćset złotych) oraz - środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 6 (sześciu) miesięcy, z zaliczeniem obwinionemu na poczet orzeczonego środka karnego okresu zatrzymania prawa jazdy od dnia 13.06.2014 r. (stosownie do treści art. 29 § 4 k.w.), ewentualnie (na podstawie art. 29 § 2 k.w.) ograniczenie środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów do pojazdów mechanicznych jednośladowych (motocykli) na okres 12 (dwunastu) miesięcy z zaliczeniem obwinionemu na poczet orzeczonego środka karnego okresu zatrzymania prawa jazdy od dnia 13.06.2014 r. (stosownie do treści art. 29 § 4 k.w.). Ponadto skarżący wniósł o zwolnienie obwinionego od obowiązku uiszczenia kosztów postępowania i opłaty. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja obwinionego przemawiała za złagodzeniem w stosunku do niego kary grzywny oraz za skróceniem okresu zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu drogowym. Na wstępie podnieść należy, iż Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny w przedmiotowej sprawie i zasadnie przyjął, że obwiniony jest winny popełnienia zarzucanych mu czynów. Swoje ustalenia Sąd I instancji oparł o trafną analizę materiału dowodowego, która nie zawiera błędów natury logicznej czy też faktycznej. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody takiego rozstrzygnięcia, a Sąd Okręgowy w pełni podziela przedstawioną tam argumentację. Przede wszystkim zauważyć należy, że wymiar kary grzywny nie może być jedynie zdeterminowany początkowymi wnioskami samego obwinionego. Co do zaś zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, to zaproponowany przez oskarżyciela i zaakceptowany w postępowaniu wyjaśniającym przez obwinionego jego wymiar także nie może być wiążący. Przypisane M.M. G.wykroczenie zagrożone jest karą aresztu lub karą grzywny. Sąd I instancji zasadnie przyjął, że konieczne i celowe było orzeczenie wobec obwinionego kary łagodniejszego rodzaju przewidzianej za to wykroczenie. Odnośnie apelacji obwinionego, to w ocenie Sądu Okręgowego brak jest podstaw do obniżenia kary grzywny do kwoty 500 zł, jak i skrócenia czasu obowiązywania zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym do 6 miesięcy. Z drugiej strony analiza zebranego materiału dowodowego i kontrola całości rozstrzygnięcia wskazuje na konieczność korekty wyroku tak w zakresie zarówno orzeczonej wobec obwinionego kary grzywny jak i okresu obowiązywania zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym. Wprawdzie zachowanie obwinionego nie może być usprawiedliwione, to jednak na uwadze należy mieć także okoliczności popełnienia wykroczeń, postawę M.M. G., który przyznał się do winy, wyraził skruchę i zobowiązał się do przestrzegania porządku prawnego w przyszłości. Obwiniony otrzymuje wynagrodzenie w kwocie 1680,00 zł brutto i mieszka sam z chorym ojcem ( k. 75, 76-78 ). Powyższe okoliczności uzasadniają również skrócenie obwinionemu czasu obowiązywania zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym, gdyż okres 18 miesięcy tego zakazu orzeczony przez Sąd I instancji wydaje się zbyt surowy, nawet jeśli weźmie się pod uwagę wyjątkowo naganne zachowanieM. G.w zakresie czynu z pkt.2 sentencji. Mając powyższe na uwadze, w ocenie Sądu Okręgowego zasadne było złagodzenie kary grzywny do1.500 zł, która winna odpowiadać stopniowi społecznej szkodliwości czynu obwinionego oraz stopniowi jego zawinienia, a także spełnić cele w zakresie prewencji generalnej i indywidualnej oraz skrócenie obwinionemu czasu obowiązywania zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowymdo 1 (jednego) roku, który to winien wdrożyć M.M. G.do przestrzegania reguł ruchu drogowego zaś w pozostałym zakresie utrzymanie wyroku w mocy -art. 437 §1, §2 kpk,art. 438 pkt.4 kpkw zw. zart.109§1 kpw. Na podstawieart. 624 § 1 kpkw zw. zart. 119 kpwSąd Okręgowy zwolnił obwinionego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze uznając, iż przemawiają za tym względy słuszności oraz jego sytuacja materialna;

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Olsztynie date: '2014-12-09' department_name: VII Wydział Karny Odwoławczy judges: - Dariusz Firkowski legal_bases: - art. 3 ust. 1 oraz art. 19 ust.1 ustawy Prawo o ruchu drogowym - art. 624 § 1 k.p.k. - art. 119 k.p.w. recorder: st. sekr. sądowy Rafał Banaszewski signature: VII Ka 1054/14 ```

152500000001521_III_AUa_000254_2013_Uz_2013-11-12_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt: III AUa 254/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 listopada 2013 r. Sąd Apelacyjny w Łodzi, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSA Janina Kacprzak Sędziowie: SSA Jacek Zajączkowski (spr.) SSA Anna Szczepaniak-Cicha Protokolant: st.sekr.sądowy Kamila Tomasik po rozpoznaniu w dniu 12 listopada 2013 r. w Łodzi sprawyM. S. przeciwkoZakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wO. o umorzenie należności likwidowanego funduszu alimentacyjnego, na skutek apelacji wnioskodawcy od wyroku Sądu Okręgowego w Kaliszu z dnia 7 grudnia 2012 r., sygn. akt: V U 1646/12, oddala apelację. Sygn. akt III AUa 254/13 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 6 sierpnia 2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wO.odmówiłM. S.umorzenia należności likwidowanego funduszu alimentacyjnego oraz 5% opłaty na pokrycie kosztów związanych z działalnością funduszu, za okres od listopada 1993r. do kwietnia 2004r., w łącznej kwocie 9.666,22 zł. Od powyższej decyzji odwołał sięM. S.wnosząc o jej zmianęi umorzenie wskazanych wyżej należności. Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania. Wyrokiem z 7 grudnia 2012 roku Sąd Okręgowy w Kaliszu oddalił odwołanie. Sąd pierwszej instancji ustalił, żeM. S.ma 47 lat. Z zawodu jest ślusarzem. Obecnie nigdzie nie pracuje. Utrzymuje się z zasiłku chorobowego. Jego ostatnie zatrudnieniu ustało z dniem 31 lipca 2012 r. Z tym dniem uległa rozwiązaniu terminowa umowa o pracę jaką miał zawartą z firmą ochraniarską, na stanowisku starszego wartownika. Pracował w niej od 9 maja 2011 r. Odwołujący jest samotny. Nie ma nikogo na utrzymaniu. Zamieszkuje w domu stanowiącym jego własność, a który odziedziczył po dziadku. Budynek o powierzchni 37 m2, stoi na działce o powierzchni 900 m2, wK..M. S.ma córkę w wieku 23 lat. Nie utrzymuje z nią kontaktów, nie jest zorientowany gdzie ona zamieszkuje. Dalej Sąd Okręgowy ustalił, że postępowanie egzekucyjne należnych funduszowi alimentacyjnemu świadczeń w okresie pracy odwołującego było skuteczne.M. S.legitymuje się orzeczeniem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności od dnia 13 października 2010 r. Choruje na dyskopatię, jest po operacji kolana. Czekają go dalsze badania, jak i zabieg operacyjny. Nie ubiegał się o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ nie spełniłby warunku wymaganego stażu pracy, w ostatnim dziesięcioleciu, od daty wniosku. W takich okolicznościach faktycznych Sąd Okręgowy, powołując się na treść przepisuart. 68 ust. l ustawy z dnia 28 listopada 2003r. o świadczeniach rodzinnych(Dz.U. z roku 2006, Nr 139, poz. 992, ze zm.), uznał odwołanieM. S.za bezzasadne. Sąd pierwszej instancji podkreślił, że instytucja umorzenia należności funduszu alimentacyjnego ma charakter wyjątkowy i znajduje zastosowanie tylko w szczególnie uzasadnionych przypadkach. TymczasemM. S.na uzasadnienie swojego wystąpienia wskazał jedynie, że po wydaniu zaskarżonej decyzji stracił pracę i pogorszył się jego stanu zdrowia. Nie są to tymczasem, zdaniem Sądu Okręgowego, okoliczności z rzędu tych, których zaistnienie uzasadniałoby uwzględnienie jego wniosku o umorzenie należności. Nie jest nią brak pracy, jeśli nie ma charakteru sytuacji nieodwracalnej. Nie stanowi jej aktualny brak środków utrzymania, jeśli uwzględniając wiek wnioskodawcy, jego stan rodzinny, posiadane kwalifikacje oraz stan zdrowia, można założyć, że sytuacja ta ma jedynie charakter przejściowy.M. S.nie wykazał okoliczności, które wskazywałyby, że bezpowrotnie, z uwagi na stan zdrowia, utracił zdolność zarobkowania. W ocenie Sądu Okręgowego nie jest takim dowodem orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, chociażby dlatego, że nie stanowiło ono przeszkody dla podjęcia przez wnioskodawcę pracy u ostatniego pracodawcy. Nie jest nim również to, że nadal się diagnozuje, ani to, że ma planowany zabieg operacyjny. Na chwilę obecną nie są bowiem znane wyniki tych badań, czy rezultat zabiegu jakiemu się ma poddać i ich ewentualny wpływ na jego zdolność do zawodowej aktywności. Nadto Sąd pierwszej instancji zwrócił uwagę na okoliczność, żeM. S.jest w posiadani majątku, którego wartość znacznie przewyższa wysokość jego zadłużenia alimentacyjnego. Mowa tu o nieruchomości na terenie której zamieszkuje. Wnioskodawca w razie wyzbycia się tej nieruchomości, uzyskałby środki wystarczające na uregulowania długu jaki wobec Skarbu Państwa zaciągnął, a także na zakup lokalu mieszkalnego. W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy w Kaliszu, działając na podstawie przepisuart. 47714§ 1 k.p.c., oddalił odwołanie jako bezzasadne. Powyższe rozstrzygnięcie zaskarżyłM. S.apelacją w całości wnosząc o jego zmianę poprzez uwzględnienie odwołania. Apelujący podniósł, że nie jest w stanie spłacić należności wobec likwidowanego Funduszu Alimentacyjnego z uwagi na zły stan zdrowia, jak również brak środków finansowych. Wniósł o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych sądowych na okoliczność jego zdolności do wykonywania pracy zarobkowej. Odnosząc się do ostatniego zatrudnienia na stanowisku starszego wartownika apelujący wskazał, że spowodowało ono pogorszenie jego stanu zdrowia. Nadto podniósł, że nieruchomość, na której zamieszkuje stanowi jego jedyny majątek, którego wyzbycie spowodowałoby, że stałby się osobą bezdomną. Sąd Apelacyjny w Łodzi, zważył, co następuje: ApelacjaM. S.nie odnosi skutku, gdyż rozstrzygnięcie Sądu pierwszej instancji odpowiada prawu. Sąd Apelacyjny podziela ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji, jak również ocenę prawna dokonaną przez tenże Sąd. Zgodnie zart. 68 ust. 1 ustawy z dnia 28 listopada 2003r. o świadczeniach rodzinnych(Dz.U. z roku 2006, Nr 139, poz. 992, ze zm.)w szczególnie uzasadnionych przypadkach związanych z sytuacją zdrowotną lub rodzinną osoby, przeciwko której jest prowadzona egzekucja alimentów, lub osoby zobowiązanej do zwrotu bezpodstawnie pobranych świadczeń z funduszu, likwidator może umorzyć, rozłożyć na raty lub odroczyć termin płatności należności likwidowanego funduszu z tytułu wypłaconych lub bezpodstawnie pobranych świadczeń z funduszu. Trafnie Sąd Okręgowy wskazał, że za „szczególnie uzasadnione przypadki związane z sytuacją zdrowotną lub rodzinną zobowiązanego” należy uznać niezależne od zobowiązanego alimentacyjnie sytuacje losowe lub nadzwyczajne, które sprawiają, że nie jest on w stanie na bieżąco ani w dającej się przewidzieć perspektywie regulować obarczających go zaległości alimentacyjnych bez uszczerbku dla jego zdrowia lub naruszenia innych istotnych dóbr najbliższych członków rodziny. Do przyjęcia, iż zachodzi "szczególnie uzasadniony przypadek" pozwalający na umorzenie należności likwidowanego funduszu alimentacyjnego nie wystarcza nawet ustalenie, że zobowiązany aktualnie nie posiada środków utrzymania, ale konieczna jest także ocena, iż przy uwzględnieniu jego wieku, stanu rodzinnego, kwalifikacji zawodowych oraz rokowań zdrowotnych nie będzie on w stanie również w przyszłości spłacać tych należności bez narażenia siebie i swojej rodziny na pozbawienie możliwości zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych. Niewątpliwie zatem instytucja umorzenia należności wobec funduszu alimentacyjnego ma charakter wyjątkowy i może być stosowania jedynie w szczególnie uzasadnionych przypadkach. W rozpoznawanej sprawie Sąd Apelacyjny podziela stanowisko Sądu pierwszej instancji, że obecna sytuacja ubezpieczonego, aczkolwiek trudna, nie uzasadnia umorzenia należności funduszu alimentacyjnego. NiewątpliwieM. S.jest osobą stosunkowo młodą. Fakt, że obecnie wnioskodawca nie wykonuje zatrudnienia nie oznacza, że w przyszłości nie będzie on zdolny do pracy pozwalającej mu spłacić zobowiązania wobec funduszu alimentacyjnego zważywszy, że do osiągnięcia wieku emerytalnego wnioskodawcy brakuje kilkunastu lat. Podkreślić należy, że ostatni stosunek pracy apelującego uległ rozwiązaniu z dniem 31 lipca 2012 roku i do tego czasu egzekucja zaległych świadczeń alimentacyjnych była skuteczna. Reasumując, Sąd Apelacyjny w pełni akceptuje stanowisko Sądu orzekającego, uznając zarzuty apelacji za niezasadne. Z tych przyczyn apelację na podstawieart. 385 k.p.c.należało oddalić.

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Łodzi date: '2013-11-12' department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Jacek Zajączkowski - Anna Szczepaniak-Cicha - Janina Kacprzak legal_bases: - art. 68 ust. l ustawy z dnia 28 listopada 2003r. o świadczeniach rodzinnych - art. 385 k.p.c. recorder: st.sekr.sądowy Kamila Tomasik signature: III AUa 254/13 ```

152505350000503_I_C_000312_2017_Uz_2017-10-25_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt: I C 312/17 WYROK ZAOCZNY W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 października 2017 r. Sąd Rejonowy w Ostrzeszowie I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: SSR Małgorzata Wierzba-Golicka Protokolant: starszy sekretarz sądowy Ilona Motylewska po rozpoznaniu w dniu 25 października 2017 r. w Ostrzeszowie, na rozprawie sprawy z powództwa(...)weW. przeciwkoT. A. o zapłatę oddala powództwo. Sygn. akt I C 312/17 UZASADNIENIE wyroku zaocznego z dnia 25 października 2017r. Powód(...)z siedzibą weW.wniósł pozew przeciwkoT. A.domagając się zasądzenia od pozwanego na jego rzecz kwoty 25681,14 złotych wraz z odsetkami oraz zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwu podniósł, że pozwany nie uregulował zobowiązań wynikających z zawartej przez niego z(...) Bank S.A.umowy bankowej. Powód nabył przedmiotową wierzytelność na podstawie umowy cesji. PozwanyT. A.pomimo prawidłowego wezwania nie stawił się na rozprawę, nie złożył odpowiedzi na pozew ani żadnych wyjaśnień w sprawie. Sąd zważył, co następuje Zgodnie zart. 339 § 1 kpcjeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny, § 2 wymienionego przepisu stanowi, iż w takim wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy w świetle przepisów obowiązującego prawa materialnego, twierdzenia powoda uzasadniają uwzględnienie żądań pozwu, w zakresie tym bowiem nie obowiązuje domniemanie zart. 339 § 2 kpc, negatywny zaś wynik takich rozważań powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwo ( zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972r. w sprawie III CRN 30/72, LEX 7094 ). Sąd ma także każdorazowo obowiązek krytycznego ustosunkowania się do twierdzeń powoda z punktu widzenia ich ewentualnej zgodności z rzeczywistym stanem faktycznym ( zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 1998r. w sprawie I CKU 85/98 ). Jedynym dowodem mającym potwierdzić istnienie zobowiązania pozwanego był wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego z dnia 5 maja 2017r. ( k. 9 ). Wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu inwestycyjnego po zmianieart. 194 ustawy z dnia 27 maja 2004r. o funduszach inwestycyjnychnie ma mocy dowodowej dokumentu urzędowego w postępowaniu cywilnym. Należy go, więc traktować jako sporządzony przez powoda dokument prywatny, który w ocenie Sądu nie stanowi wystarczającego dowodu dla stwierdzenia istnienia zobowiązania w nim wymienionego. Poza wyżej wymienionym dokumentem prywatnym powód nie przedłożył jakichkolwiek innych dowodów na potwierdzenie istnienia zobowiązania po stronie pozwanej. W takiej sytuacji Sąd nie może bezkrytycznie przyjąć twierdzeń powoda, tym bardziej, że to na nim zgodnie zart. 6 kcspoczywa ciężar udowodnienia faktów, z których wywodzi skutki prawne. W związku z powyższym wobec powstałych wątpliwości co do okoliczności faktycznych Sąd w wyroku zaocznym orzekł o oddaleniu powództwa. /-/ Małgorzata Wierzba-Golicka

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Ostrzeszowie date: '2017-10-25' department_name: I Wydział Cywilny judges: - SSR Małgorzata Wierzba-Golicka legal_bases: - art. 339 § 1 kpc - art. 194 ustawy z dnia 27 maja 2004r. o funduszach inwestycyjnych - art. 6 kc recorder: starszy sekretarz sądowy Ilona Motylewska signature: I C 312/17 ```

154505200000503_I_C_001606_2015_Uz_2015-10-15_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 1606/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 15 października 2015 roku Sąd Rejonowy dla(...)wW., Wydział I Cywilny w następującym składzie: Przewodniczący: SSR Anna Wypych – Knieć Protokolant: Paulina Skopińska – Mońka po rozpoznaniu w dniu 15 października 2015 roku w Warszawie, na rozprawie sprawy z powództwaT. K. przeciwkoA.Towarzystwo (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW. o zapłatę kwoty 3.924,52 złotych I zasądza od pozwanegoA.Towarzystwo (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.na rzecz powodaT. K.kwotę 3.924,52 (trzy tysiące dziewięćset dwadzieścia cztery, 52/100) złotych wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 22 kwietnia 2015 roku do dnia zapłaty; II w pozostałej części powództwo oddala; III zasądza od pozwanegoA.Towarzystwo (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.na rzecz powodaT. K.kwotę 814,00 (osiemset czternaście, 00/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu w tym kwotę 600,00 (sześćset, 00/100) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie date: '2015-10-15' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Anna Wypych – Knieć legal_bases: [] recorder: Paulina Skopińska – Mońka signature: I C 1606/15 ```

150510200001512_III_RC_000242_2015_Uz_2015-12-16_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III RC 242/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 16 grudnia 2015 roku Sąd Rejonowy w Grajewie III Wydział Rodzinny i Nieletnich Przewodniczący SSR Agnieszka Skrodzka Protokolant Monika Walczak po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2015 roku w Grajewie na rozprawie sprawy z powództwa małoletniejG. N.zastąpionej przez matkęJ. N. przeciwkoT. N. o podwyższenie alimentów 1 podwyższa alimenty zasądzone ostatnio wyrokiem Sądu Okręgowego w Łomży z dnia 18 lutego 2014 roku w sprawie sygn.akt I C 35/14 od pozwanegoT. N.na rzecz małoletniejG. N.z kwot po 250 złotych miesięcznie obecnie do kwot po 400 (czterysta ) złotych miesięcznie poczynając od dnia 01 grudnia 2015 roku, płatne z góry do 10. dnia każdego kolejnego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami w przypadku opóźnienia płatności którejkolwiek do rąkJ. N.jako ustawowej przedstawicielki małoletniej powódki; 2 oddala powództwo w pozostałej części; 3 odstępuje od obciążania stron kosztami postępowania w sprawie przejmując je na rachunek Skarbu Państwa; 4 wyrokowi w pkt.1nadaje rygor natychmiastowej wykonalności. Sygn.akt III RC 242/15 UZASADNIENIE J. N.działając jako przedstawicielka ustawowa swojej małoletniej córkiG. N.wniosła pozew o podwyższenie alimentów od jej ojcaT. N.. Żądała podwyższenia alimentów z kwot po 250 złotych miesięcznie do kwot po 650 złotych miesięcznie, poczynając od dnia 01 grudnia 2015 roku. W uzasadnieniu pozwu podała, że w toku sprawy o rozwód strony na zgodny wniosek ustaliły alimenty w kwocie 250 złotych, wcześniej pozwany przez okres 1,5 roku w ogóle nie łożył na utrzymanie córki. Obecnie kwota alimentów nie jest adekwatna do potrzeb dziecka. U małoletniejG.rozpoznano rok temu dziecięce porażenie mózgowe. Matka ponosi duże koszty związane z leczeniem i rehabilitacją dziecka. Średni miesięczny koszt utrzymania dziecka wynosi ok. 1500 złotych. Pozwany mieszka i pracuje wE., nie ma nikogo na swoim utrzymaniu. PozwanyT. N.uznał powództwo o podwyższenie alimentów do kwot po 300 złotych miesięcznie w pozostałej części wniósł o jego oddalenie. Sąd ustalił i zważył, co następuje. Art.138 krostanowi, że w razie zmiany stosunków, można żądać zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego. Rozstrzygnięcie oparte naart.138 krowymaga porównania stanu istniejącego w dacie uprawomocnienia się poprzedniego orzeczenia o alimentach ze stanem w dniu orzekania o zmianie orzeczenia. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż od ostatniego wyroku ustalającego wysokości alimentów minęło prawie 2 lata. Wówczas u małoletniejG.rozpoznawano, jak u wcześniaka, opóźnienie psychoruchowe. Była zawożona przez matkę dwa razy w tygodniu doE.na rehabilitację, chodziła do przedszkola, obecnie poza rehabilitacją wE.zawożona jest także doE.do logopedy i na zajęcia wspomagająco- sensoryczne, do poradni laryngologicznej, poradni neurologicznej i psychologa. Pozwany mieszkał wG., pracował w sklepie z materiałami budowlanymi i zarabiał 1200 złotych miesięcznie. Obecnie mieszka w swoim nowym mieszkaniu wE., pracuje w fabryce przy produkcji okien i zarabia 2222 zł miesięcznie Niewątpliwie ogólne koszty utrzymania w tym czasie wzrosły, przy czym dotyczy to nie tylko strony powodowej, ale również i strony pozwanej. J. N.iT. N.byli małżeństwem od 30 sierpnia 2008 roku. Ich związek został rozwiązany przez rozwód wyrokiem Sądu Okręgowego w Łomży z dnia 18 lutego 2014 roku bez orzekania o winie. Z tego związku mają jedną córkęG. N.urodz. (...). W wyroku o rozwód wykonywanie władzy rodzicielskiej powierzono obu stron, ustalając miejsce pobytu dziecka przy matce. Zobowiązano rodziców do ponoszenia kosztów utrzymania i wychowania małoletniej córki i w związku z tym zasądzono odT. N.na rzecz małoletniejG.alimenty w kwocie 250 złotych miesięcznie, obciążającJ. N.pozostałymi kosztami utrzymania dziecka oraz osobistymi staraniami o jej wychowanie. Ustalono także kontaktyT. N.z córką, w co drugi weekend miesiąca począwszy od soboty od godz. 10,00 z noclegiem do niedzieli do godz. 17,00 i w dowolny dzień tygodnia po wcześniejszym uzgodnieniu zJ. N.. Małoletnia powódkaG. N.ma 5,5 lat. Urodziła się, jako wcześniak. Od urodzenia była leczona, poddawana rehabilitacji, miała opóźnienie w rozwoju psychoruchowym, które dopiero w 2014 roku zostało zdiagnozowane, jako dziecięce porażenie mózgowe i splastyka kończyn dolnych. Dziecko dwa razy w tygodniu zawożone jest, samochodem przez matkę lub dziadka, doE.na rehabilitację z powodu obniżenia napięcia mięśniowego, raz w tygodniu doE.na zajęcia wspomagająco- sensoryczne i raz w tygodniu do logopedy- miesięczne koszty dojazdów doE.to kwota ok 400- 450 złotych. Dodatkowo dziecko trzy razy w roku ma wizyty w poradni neurologicznej wB., ale kiedy zachodzi potrzeba jeżdżą częściej, ostatnio w ciągu dwóch miesięcy byli trzy razy. Dwa razy w roku w poradni urologicznej ( z powodu choroby nerek) wW., raz w miesiącu w poradni laryngologicznej wB., co trzy miesiące wizytę u psychologa wE.-, co związane jest z kolejnymi dużymi kosztami dojazdów samochodem. MałoletniaG.chodzi do przedszkola do zerówki, które miesięcznie kosztuje ok 150 – 180 złotych ( w zależności od obecności). Książki do przedszkola kosztowały 137 złotych, komitet rodzicielski 80 złotych, ubezpieczenie 37 złotych, do tego jeszcze koszty wyprawki. Uczęszcza na zajęcia rytmiczne w szkole muzycznej wG.dwa razy w tygodniu, których miesięczny koszt wynosi 80 złotych. Na koszty utrzymania dziecka składają się także koszty wyżywienia ok 350 złotych miesięcznie, środki higieny 80 złotych, zakup odzieży i obuwia ok 150 złotych miesięcznie, leki i wkładki ortopedyczne, leczenie- 150 złotych, zabawki, materiały edukacyjne- 80 złotych. Małoletnia ma orzeczenie o niepełnosprawności i z tego tytułu otrzymuje 153 złotych miesięcznie zasiłku pielęgnacyjnego. Przyjmuje stale leki od refleksu, których miesięczny koszt to ok. 30 złotych. Ostatnio była przeziębiona, koszty przeciągającego się leczenia wyniosły ok 150 złotych. W lipcu 2015 roku małoletniaG.przeszła zabieg usuwania migdałków, miała przy tym wykony drenaż uszu , obecnie musi być pod kontrolą laryngologa -wizyty są co miesiąc w Poradni wB., przyjmuje leki na drożność nosa – ok 75 złotych miesięcznie. Musi do chodzenia używać ortez i wkładek ortopedycznych do obuwia.O.są częściowo refundowane, matka musiała dopłacić do ich zakupu 700 złotych.O.wykonano trochę większe,G.nosi je od pół roku. W styczniu- lutym 2016 roku będzie wymagała zakupu nowych ortez, co pociągnie za sobą wydatek kolejnych 700 złotych. Wkładki ortopedyczne kosztują 50 złotych i wymagają wymiany, co pół roku. MałoletniaG.mieszka wspólnie ze swoją matkąJ. N.oraz jej rodzicami małż.K.w ich mieszkaniu wG.. Matka małoletniej powódkiJ. N.ma 31 lat. Ma wykształcenie wyższe, pracuje w przedszkolu, jako nauczyciel. Jej wynagrodzenie netto wynosi 2352,20 złotych. Powyższe wynagrodzenie obciążone jest kwotą w wysokości 456,02 złotych z tytułu pożyczki pracowniczej ( zaświadczenie k-4). Do wypłaty otrzymuje 1800 złotych miesięcznie. Podała, iż pożyczkę zaciągnęła na spłatę kredytu w banku i koszty związane z rehabilitacją i utrzymaniem dziecka.J. N.podała , iż z tytułu podziału majątku wspólnego po rozwodzie otrzymała kwotę 25 000 złotych, którą przeznaczyła na spłatę dwóch kredytów zaciągniętych w czasie trwania małżeństwa, które spłacała w ratach po 560 zł i 260 złotych miesięcznie a dodatkowo spłacała jeszcze pożyczkę w zakładzie pracy. Obecnie spłaca raty za laptopa jakiego kupiła jeszcze w czasie trwania małżeństwa po 116 złotych miesięcznie - zostało jej już tylko kilka rat. Mieszka wspólnie z rodzicami. Jej matka nie pracuje, ojciec jest na zasiłku dla bezrobotnych w kwocie 800 złotych miesięcznie, obecnie choruje i stara się o rentę chorobową. W utrzymaniu rodziców pomaga starsza siostraJ. N..J. N.prowadzi z rodzicami jedno gospodarstwo domowe, dokłada dorachunków (...)- 250 złotych miesięcznie oraz robi zakupy. ŚwiadekT. K.(k- 48odw -49 ) zeznała, że małoletniaG.przez cały tydzień ma zajęcia i jest na nie zawożona samochodemJ. N.. Dziecko leczone jest w ramach ubezpieczenia, ale także mają wizyty prywatne, kiedy zachodzi pilna potrzeba wizyty prywatne u neurologa wB.kosztują po 100 złotych. Matka dziecka na pokrycie kosztów rehabilitacji i dowozów dziecka zasięgnęła pożyczkę w zakładzie pracy, ojciec poza alimentami w żaden sposób nie pomaga w utrzymaniu dziecka. PozwanyT. N.ma 32 lata. Wykształcenie średnie. Z zawodu jest handlowcem. Dwa lata pracował w sklepie jako sprzedawca, gdzie otrzymywał najniższe krajowe wynagrodzenie. Od marca 2014 roku pracuje w pełnym wymiarze czasu pracy wfirmie (...)( firma produkująca okna), jako młodszy lakiernik. Umowę o pracę ma do 30.06.2019 roku. Jego wynagrodzenie netto z 12 miesięcy wynosi 2222,73 zł ( zaświadczenie k-14). Pozwany mieszka sam wE., gdzie kupił w 2014 roku mieszkanie za kwotę 137 tys. złotych. Wcześniej sprzedał swoje mieszkanie wG.za kwotę 145 tys. złotych. W listopadzie 2014 roku pozwany zaciągnął hipoteczny kredyt mieszkaniowy (k-22) na kwotę 51 679,59 złotych na okres 240 miesięcy ( 20 lat). Podał, iż pieniądze w kwocie 25 000 złotych przeznaczył na spłatę żony z majątku wspólnego a resztę przeznaczył na doposażenie nowego mieszkania. Kredyt spłaca w ratach po 280 złotych miesięcznie. Na spłatę innych zaległości a też długu u kolegi zaciągnął kredyt, który spłaca w ratach po 139 złotych miesięcznie. W dniu 01 października 2015 roku zaciągnął kredyt w(...) Bankna kwotę 4000 złotych na 3 lata (k-23-24). Spłaca w ratach jeden 163,77 złotych (k-15). Spłaca debet na karcie kredytowej po 60 złotych miesięcznie- ma zadłużenie na karcie 1510 złotych (k-20). Ponosi koszty związane z utrzymaniem mieszkania: czynsz 280 złotych ,media- 70 złotych (k-18), energia elektryczna 150 złotych (k-19), telefon 70 złotych, Internet 50 złotych. Koszty wyżywienia pozwanego to koszt ok 350 złotych miesięcznie, środki czystości 100 złotych, wydatki na paliwo 300 złotych. Opłaca koszty telewizji cyfrowej -P.cyfrowy 69,90 zł miesięcznie (k-21). Pozwany podnosił, że kiedy dziecko zabiera do siebie na weekend kupuje córce ubrania, zabawki. Rzeczy te dziecko zostawia u niego, niczego nie zabiera do mieszkania matki (k-43,44 ), bo boi się że córka tego nie będzie nosiła, bo matka jej tego nie założy. Nie kupił dziecku ubrań do przedszkola. Pozwany podał, iż korzysta z samochodu należącego do jego ojca, potrzebuje go na dojazdy doG.dwa razy w miesiącu na spotkania z córką. Widział o dodatkowych kosztach zakupu ortez ale nie dołożył się, bo nie miał wówczas pieniędzy , nie dołożył do kosztów wyprawki w przedszkolu, bo wówczas chorował mu pies i miał dodatkowe wydatki. Nie ma nikogo poza małoletniąG.na swoim utrzymaniu, psa uspał bo chorował. Ostatnio obowiązek alimentacyjny pozwanegoT. N.wobec jego córki ustalono na kwotę 250 złotych poczynając od lutego 2014 roku. Od tego czasu minęły prawie dwa lata. Niewątpliwe koszty związane z utrzymaniem dziecka wzrosły, głównie z powodu konieczności dodatkowego leczenia i rehabilitacji, edukacji szkolnej, zakupu sprzętu ortopedycznego. Art.133§1 kronakłada obowiązek alimentacyjny na oboje rodziców. Zależy on z jednej strony od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego z drugiej od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego do alimentacji. Możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego obejmują nie tylko zarobki i dochody uzyskiwane przez zobowiązanego do alimentacji, ale te zarobki i dochody, które osoba zobowiązana może i powinna uzyskiwać przy dołożeniu należytej staranności i przestrzeganiu zasad prawidłowej gospodarki oraz stosownie do swoich sił umysłowych i fizycznych. MałoletniaG. N.nie ma własnego majątku ani własnych dochodów pozwalających jej na utrzymanie. Bezpośrednią opiekę nad dzieckiem sprawuje wyłącznie matka, ojciec swój obowiązek alimentacyjny ogranicza do płacenia alimentów i dwa razy w miesiącu zabiera na weekend dziecko do siebie. Z prawa widzenia się z dzieckiem w dowolny dzień tygodnia ( po ustaleniu z matką dziecka) nie korzysta. Mimo, iż kupuje dziecku jakieś ubrania nie daje jej na codzienny użytek, przez co nie odciąża tym matki w zakupach ubrań dziecku np. do przedszkola. Pozwany w porównaniu do poprzedniej sprawy, zmienił miejsce swego zamieszkania, kupił nowe mieszkanie wE.. Mimo, iż ze sprzedaży mieszkania wG.pokrył w całości koszty zakupu mieszkania wE.to zaciągnął dodatkowy kredyt na 20 lat na kwotę 50 tys. złotych z czego spłacił byłą żonę a resztę przeznaczył na doposażenie mieszkania, zaciąga kolejne kredyty na spłatę swoich zobowiązań. Pozwany zarabiał w toku poprzedniej sprawy 1200 złotych miesięcznie, obecnie zarabia średnio 2222 złotych, jego wygrodzenie jest porównywalne z wynagrodzeniem matkiG., która zarabia netto 2350 złotych. Ustalając możliwości zarobkowe pozwanego, sąd uwzględnienił pogląd wyrażony w piśmiennictwie przezT. S.w glosie do uchwały SN z 9.11.1994 roku OSP 1995/9/194, który stwierdził, że " do "usprawiedliwionych" obciążeń obniżających tzw. zdolność alimentacyjną dłużnika należy m.in. podatek od nieruchomości należącej do niego, obowiązkowa składka na fundusze samopomocowe, obowiązkowe ubezpieczenia, majątkowe związane z wykonywaniem zawodu itd. Takie obciążenia finansowe są normalnym następstwem aktywności zawodowej, nie mają cech luksusu, ani nie mają na celu pokrzywdzenia wierzyciela alimentacyjnego. Natomiast inne wydatki i ciężary majątkowe nie powinny wpływać obniżająco na podstawę wymiaru alimentów np. spłaty przez dłużnika kredytu bankowego niezależnie od przeznaczenia, koszty dobrowolnej przynależności do stowarzyszeń, klubów, nawet wydatki na podnoszenia kwalifikacji zawodowych, nie mówiąc o wydatkach konsumpcyjnych w szerokim tego słowa znaczeniu." Na rodzicach spoczywa obowiązek troszczenia się o fizyczny i duchowy rozwój dziecka i obowiązek należytego przygotowania ich do pracy. Wobec czego pozwany nie może obecnie przerzucać znacznej części swego obowiązku utrzymania dziecka na jego matkę tylko z tego względu, iż ma kredyt na doposażenie mieszkania i spłatę swoich zobowiązań. Przy ustalaniu wysokości alimentów zawsze zachodzi potrzeba zachowania rozsądnej równowagi pomiędzy zaspokojeniem potrzeb uprawnionego a poziomem życia zobowiązanego. Uwzględnienie roszczeń dziecka nie może doprowadzić do niedostatku rodziców. Zdaniem Sądu w tym okresie pomiędzy sprawami ustalającymi wysokość alimentów potrzeby małoletniej wzrosły. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20.10.1972 III CRN 470/71 stwierdził, że górną granicą świadczeń alimentacyjnych są zarobkowe i majątkowe możliwości zobowiązanego, choćby nawet nie zostały w tych granicach pokryte wszystkie usprawiedliwione potrzeby uprawnionego do alimentacji. Do kosztów utrzymania dziecka należy doliczyć koszt wyżywienia (w domu i w szkole), koszty odzieży, środków czystości, leków, składek, zakupu podręczników itd. Z obowiązku alimentacyjnego może zwolnić zobowiązanych do alimentacji jedynie fakt braku możliwości osiągnięcia jakichkolwiek dochodów, ale nie ich szczupłość. G.choruje na dziecięce porażenie mózgowe i jest pod stałą kontrolą lekarską. Duże koszty matka ponosi na dojazdy do lekarzy, pilne prywatne wizyty lekarskie, zakup leków ale także zakup odzieży czy butów, z których dziecko wyrasta, sprzętu ortopedycznego, dodatkowych zajęć usprawniających , zakupu podręczników, kosztów wyprawki przedszkolnej i obowiązkowych składek. Niezdolne do samodzielnego utrzymania się dzieci maja prawo do równej stopy życiowej z rodzicami, którzy obowiązani są podzielić się z nimi nawet najmniejszymi dochodami ( teza IV wytycznych SN z grudnia 1987 roku w sprawach o alimenty). Na ogół przyjmuje się, że zasada równej stopy życiowej nie oznacza mechanicznego podziału osiąganych przez rodziców dochodów, jej istota, bowiem sprowadza się do zbliżonego z rodzicami zaspokajania usprawiedliwionych potrzeb dzieci, przy uwzględnieniu ich wieku, stanu zdrowia, kierunku kształcenia oraz innych indywidualnych okoliczności. Zdaniem sądu alimenty w kwotach po 400 złotych miesięcznie, po doliczeniu kwoty alimentów należnych od matki ( nie musi być ona równa kwocie alimentów należnych od ojca) , kwoty zasiłku pielęgnacyjnego 153 złotych da w sumie kwotę na zaspokojenie usprawiedliwionych potrzeb małoletniej. Taka kwota alimentów nie przekracza możliwości zarobkowych pozwanego i na pewno nie doprowadzi go do niedostatku. Zdaniem sędziego pokryje jedynie koszty wyżywienia i zakupu nielicznych ubrań a w pozostały zakresie potrzeby małoletniej pokryje jej matka. Kwota alimentów nie może zmierzać do poprawy sytuacji finansowej całej rodziny powódki, dlatego zdaniem sądu żądana kwota alimentów 650 złotych miesięcznie przewyższa możliwości zarobkowe zobowiązanego do alimentacji oraz byłaby niewspółmiernie wysoka w porównaniu do kwoty, jaką na własne utrzymanie mogą przeznaczyć matka i ojciec małoletniej powódki. Sąd podwyższył alimenty poczynając od dnia 01 grudnia 2015 roku, na bieżąco zgodnie z żądaniem powódki. O alimentach orzeczono na mocyart. 133§1 kro,art. 135§1 i 2 kroiart.138 kro. O kosztach postępowania w sprawie orzeczono na mocyart. 113 ust.4 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 roku, odstępując od obciążania pozwanego kosztami postępowania w sprawie, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa. Strona powodowa nie ma obowiązku uiszczania kosztów sądowych. O rygorze natychmiastowej wykonalności orzeczono na mocyart. 333§1 kpc.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Grajewie date: '2015-12-16' department_name: III Wydział Rodzinny i Nieletnich judges: - Agnieszka Skrodzka legal_bases: - art. 135§1 i 2 kro - art. 113 ust.4 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 roku - art. 333§1 kpc recorder: Monika Walczak signature: III RC 242/15 ```

154500000003003_VI_ACa_000898_2016_Uz_2017-10-30_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VI ACa 898/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 30 października 2017 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący - Sędzia SA – Agata Zając (spr.) Sędzia SA – Maciej Kowalski Sędzia SO del. – Tomasz Pałdyna Protokolant: – sekretarz sądowy Paulina Czajka po rozpoznaniu w dniu 30 października 2017 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa Syndyka masy upadłości(...) Sp. z o.o.w upadłości likwidacyjnej wS. przeciwko GminieW. o zapłatę na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia 18 grudnia 2015 r. sygn. akt III C 1365/13 I zmienia zaskarżony wyrok częściowo: 1 w punkcie pierwszym w ten sposób, że oddala powództwo co do kwoty 57 895,20 zł (pięćdziesiąt siedem tysięcy osiemset dziewięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia groszy) wraz z ustawowymi odsetkami od tej kwoty; 2 w punkcie trzecim w ten sposób, że nadaje mu następującą treść: „kosztami postępowania obciąża powoda w 85 % a pozwanego w 15%, pozostawiając szczegółowe rozliczenie kosztów referendarzowi sądowemu w Sądzie Okręgowym Warszawa – Praga w Warszawie”; II oddala apelację w pozostałym zakresie; III zasądza od Syndyka masy upadłości(...) Sp. z o.o.w upadłości likwidacyjnej wS.na rzecz GminyW.kwotę 5 736 zł (pięć tysięcy siedemset trzydzieści sześć złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego. Sygn. akt VI ACa 898/16 UZASADNIENIE Pozwem z dnia 4 czerwca 2012 r.(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwS.wniosła o zasądzenie od GminyW.kwoty 126.696,08 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 8 lutego 2012 r. do dnia zapłaty, tytułem braku zapłaty za wykonane roboty dodatkowe, opierając roszczenie na przepisach o bezpodstawnym wzbogaceniu. Pozwana GminaW.wnosiła o oddalenie powództwa. Postanowieniem z dnia 15 lutego 2013 r. Sąd Rejonowy(...)wS.ogłosił upadłość powodowej spółki, obejmującą likwidację jej majątku (sygn. akt XII GU 154/12), zaś Syndyk masy upadłości upadłej przystąpił do postępowania. Wyrokiem z dnia 18 grudnia 2015 r. Sąd Okręgowy Warszawa- Praga w Warszawie zasądził od GminyW.na rzecz Syndyka masy upadłości(...) sp. z o.o.wS.w upadłości likwidacyjnej kwotę 77.030,60 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 8 lutego 2012 r. do dnia zapłaty, w pozostałym zakresie oddalił powództwo, zasądził od GminyW.na rzecz powoda kwotę 8.103,24 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, nakazał pobrać na rzecz Skarb Państwa – Sądu Okręgowego(...)wW., tytułem nieopłaconych kosztów sądowych: od pozwanej GminyW.kwotę 1196,30 zł i od powoda kwotę 831,32 zł. Swoje rozstrzygnięcie Sąd Okręgowy oparł na następujących ustaleniach faktycznych: (...) Sp. z o.o.zawarła – w wyniku wygrania przetargu w trybie zamówień publicznych – z GminąW.dnia 29 lipca 2011 r.umowę nr (...), na mocy której zobowiązała się do budowy kompleksu sportowego przyZespole Szkół Nr (...)wW.w ramach tzw. programu(...). Prace budowlane miały być przeprowadzone zgodnie z wymaganiami określonymi przez zamawiającego (Gmina) i zasadami wiedzy technicznej, na warunkach wskazanych w ofercie, stanowiącej załącznik nr 1 do umowy. Szczegółowy zakres robót opisany został w Specyfikacji Istotnych Warunków Zamówienia (SIZW), stanowiącej załącznik do oferty przetargowej, w tym dokumentacji projektowej, specyfikacjach technicznych wykonania i odbioru, stanowiących załącznik nr 2. Wykonawca zobowiązał się do wykonania przedmiotu umowy zgodnie z dokumentacją projektową, zasadami wiedzy technicznej i sztuki budowalnej, obowiązującymi przepisami i polskimi normami. Za wykonanie przedmiotu umowy strony ustaliły wynagrodzenie ryczałtowe w wysokości 1.184.009,03 zł brutto. Zastrzeżono jednocześnie, że tak określone wynagrodzenie obejmuje wszystkie koszty związane z realizacją robót objętych dokumentacją projektową oraz specyfikacją techniczną wykonania i odbioru robót, w tym ryzyko wykonawcy z tytułu oszacowania wszelkich kosztów związanych z realizacja przedmiotu umowy, a także oddziaływania innych czynników mających lub mogących mieć wpływ na koszty. Niedoszacowanie, pominięcie oraz brak rozpoznania zakresu przedmiotu umowy nie może być podstawą żądania zmiany wynagrodzenia ryczałtowego. Strony umowy ponadto określiły w umowie m.in. termin rozpoczęcia prac i ich zakończenia, ustaliły odbiory częściowe, zasady odbioru końcowego, zabezpieczenia należytego wykonania zobowiązań oraz zastrzegły kary umowne. Jednocześnie postanowiono, że wszelkie zmiany i uzupełnienie treści umowy wymagają aneksu w formie pisemnej pod rygorem nieważności. Zgodnie z SIZW przedstawiona przez wykonawcę w ofercie cena brutto, stanowiąca wynagrodzenie ryczałtowe za realizację przedmiotu zamówienia, powinna zawierać wszelkie koszty niezbędne do zrealizowania zamówienia wynikającego wprost z dokumentacji projektowej, jak również w niej nieujęte, a bez których nie można wykonać zamówienia. Podstawą do określenia ceny miała być dokumentacja projektowa i specyfikacje techniczne wykonania i odbioru robót. Załączone przedmiary robót miały służyć tylko do uzupełnienia opisu przedmiotu zamówienia i nie były podstawą do wyliczenia ceny. Przedmiar powinien sporządzić wykonawca na podstawie dokumentacji projektowej lub pomiarów z natury. Powinien on przewidzieć wszelkie okoliczności, które mogą wpłynąć na cenę zamówienia. Zamawiający zalecał w związku z tym sprawdzenie warunków wykonania zamówienia w terenie. Projektantem boiska byłC. I.. Sporządzony przez niego projekt zakładał, że grunty, na jakich ma być posadowiony obiekt budowlany były dobre, umożliwiające wykonanie przewidzianych prac. W projekcie nie przewidziano robót związanych z wymianą gruntów, opierał się on na założeniu, że ich struktura nie wymaga takich prac; przyjęte warunki gruntowe określono jako proste. Zgodnie z dokumentacją stanowiącą podstawę opracowania projektu, warunki geotechniczne posadowienia obiektów budowlanych uznano za proste, a więc odpowiadające planowanej inwestycji. W podłożu występować miały grunty rodzime oraz antropogeniczne wystarczająco nośne dla projektowanych boisk. Nasypy niebudowalne miały być na tyle dobrze zagęszczone, że nie miały stanowić utrudnienia. W projekcie zaliczono obiekt do pierwszej kategorii geotechnicznej. C. I.opracował również przedmiar robót. W ramach prac przygotowawczych, demontażowych uwzględnił on m.in. roboty ziemne polegające na korytowaniu, zasypywaniu wykopów oraz zagęszczaniu pospółki, szacując ich wielkość na 494,62 m3. Dnia 11 sierpnia 2011 r. doszło do przekazania placu budowy wykonawcy. 22 sierpnia tego samego roku rozpoczęły się prace. Ostateczny odbiór robót nastąpił po upływie umówionego terminu, tj. 30 grudnia 2011 r. Całe umówione wynagrodzenie zostało zapłaconespółce (...). Wykonywane prace zostały przerwane dnia 1września 2011 r., po zakończeniu korytowania pod oba objęte umową boiska sportowe. Kierownik budowy stwierdził występowanie wody gruntowej, co nie powinno mieć miejsca stosownie do projektu. W związku z tym wstrzymano roboty i w ustaleniu z inspektorem nadzoru umówiono spotkanie z projektantem na dzień 7 września 2011 r. O powyższych okolicznościach wykonawca poinformował pozwaną Gminę pisemnie. Podczas spotkania z projektantem ustalono, że(...)wykona prace mające na celu obniżenie poziomu wody poniżej projektowanego poziomu drenażu boiska, do dnia 16 września 2011 r. Po tej dacie wykonawca miał przekazać dalsze informacje, czy możliwe jest kontynuowanie robót. W związku z podjętymi przez spółkę wątpliwościami co do warunków geotechnicznych panujących na miejscu wykonania inwestycji, a w szczególności charakteru gruntów i ich przydatności do wykonania planowanego obiektu, zleciła ona stosowne badania, o czym poinformowano pozwaną. Przekazane wykonawcy dokumenty nie przewidywały bowiem ewentualnej wymiany gruntów, nie wynikało to z projektu ani(...), ponadto dokumentacja ta została dostarczona(...)bez badań geotechnicznych zleconych przez Gminę. Po ich uzyskaniu okazało się, że w ekspertyzie stanowiącej podstawę projektu miejsca odwiertów dokonanych w celu ustalenia warunków geodezyjnych nie odpowiadały obrysowi boisk. Ekspertyzę specjalistyczną na zlecenie powodowej spółki wykonałP. B.(Badania Geologiczne(...)); nie stwierdził on występowania zwierciadła wód gruntowych. Grunty określono jako pochodzenia antropogenicznego oraz lodowcowego. Grunty nasypowe warstwy I (nasypy niebudowlane) uznano za słabonośne, piaszczysto-humusowo-gruzowe, miejscami gliniaste. Grunty gliniaste warstwy II (piaski gliniaste i gliny pylaste) uznano za wysadzinowe. Warstwa I miała zawierać znaczne ilości substancji organicznej oraz odpadów pobudowlanych (styropian, szkło, plastik). O wynikach badań geotechnicznych, dokonanych na jej zlecenie,spółka (...)poinformowała pozwaną pismem z dnia 22 września 2011 r., w którym wskazano, że w ocenie wykonawcy uzyskanie wymaganego przez zamawiającego zagęszczenia podłoża gruntowego nie będzie możliwe, wobec czego konieczne jest rozważenie korekty projektu oraz zgłoszono konieczność wymiany gruntu warstwy słabonośnej nasypu niebudowlanego. Dnia 22 września 2011 r. odbyła się również narada z udziałem przedstawicieli inwestora oraz inspektora nadzoru i projektanta, podczas której podsumowano ustalenia dotyczące występowania wód gruntowych na terenie budowy. Tego dnia przeprowadzono również wizję, w jej wyniku nie stwierdzono występowania wody w wykorytowanej części boiska, ustalono występowanie wód opadowych oraz brak gruntowych. Pomiędzy stronami doszło do wymiany korespondencji, u podstaw której stało twierdzenie(...), że wykonanie prac budowalnych wymaga dodatkowych, nie przewidzianych projektem robót, tj. wymiany gruntu, którego właściwości zostały niewłaściwie określone podczas opracowania projektu. Powodowało to odmowę podjęcia prac ze strony wykonawcy do czasu ustalenia wspólnie z inwestorem i projektantem dalszych działań. Pozwana Gmina po konsultacjach z projektantem i inspektorem nadzoru poinformowała wykonawcę, że zgodnie z projektem technicznym oraz umową inwestor przewidział częściową wymianę gruntu, opisaną w pozycjach(...)przedmiaru robót, jako zasypanie wykopów pospółką i jej zagęszczenie, co należy wykonać w uzasadnionych przypadkach, potwierdzonych przez geodetę i projektanta. W związku z tym wezwano kontrahenta do kontynuowania robót. Strony prowadziły rozmowy, odbyło się m.in. spotkanie z projektantem dnia 20 października 2011 r., gdzie podtrzymywał on stanowisko co do realizacji prac zgodnie z projektem i wskazał na wymianę do 500 m3gruntu. Ostatecznie prace polegające na wymianie gruntu, po wznowieniu robót, zostały przez wykonawcę wykonane. Potwierdzeniem ich przeprowadzenia oraz zasadności dokonania wymiany gruntu było spotkanie dnia 1 grudnia 2011 r., z którego sporządzono notatkę, podpisaną przez inspektor nadzoru, projektanta i kierownika budowy. (...) Sp. z o.o., w związku z ustaleniami podczas spotkania 20 października 2011 r., zleciła wykonanie uzupełniającej opinii geotechnicznej. W wyniku badań przeprowadzonych przez geologaW. S.stwierdzono, że w podłożu w warstwie powierzchniowej zalegały utwory nasypowe – piaski gliniaste, gliny piaszczaste i pyły z dodatkiem gruzu betonowego i ceglanego. Stan gruntów nasypowych, ich wilgotność oraz zróżnicowany skład mogły powodować niezmiernie trudne warunki geotechniczne zagęszczenia i kontroli zagęszczenia oraz być bardzo kosztowne. Grunt najprawdopodobniej nie spełniał wymagań projektowych. Dogęszczenie mogło być nieefektowne i kosztowne. Grunty podłoża określono jako wysadzinowe o dużym wzroście kapilarnym, co mogło okazać się szkodliwe dla prawidłowej pracy konstrukcji boiska. Podłoże nasypowe bez kosztownych zabiegów technicznych i technologicznych nie spełniało warunków podłoża konstrukcji inżynierskich. Pomiędzy stronami nie doszło do zawarcia dodatkowej umowy co do prac polegających na wymianie gruntów. O jej podpisanie wykonawca zwrócił się do Gminy pismem z dnia 8 grudnia 2011 r., przedstawiając kosztorys na roboty dodatkowe i wystawiając fakturę na kwotę 129.696,08 zł brutto za te roboty. Pozwana odesłała fakturę, wskazując, że nie została zawarta umowa na prace, których dotyczył ten dokument. Na konieczność przeprowadzenia dodatkowych prac nie miało wpływu pozostawienie przez wykonawcę niezabezpieczonego terenu budowy, nawet podczas opadów atmosferycznych. Struktura gruntu, z punktu widzenia występujących warunków geologicznych na terenie budowy boiska, uniemożliwiała zrealizowanie planowanych prac bez uprzedniej wymiany lub wzmocnienia gruntu nasypowego. Wbrew przyjętym założeniom w projekcie, obiekt należało zaliczyć do II kategorii geotechnicznej, co za tym idzie trzeba było w nim przewidzieć wymianę całej warstwy nasypów niebudowlanych na budowlane lub przeprowadzenie zabiegów wzmacniających. Nie można było prawidłowo zrealizować budowy bez tego rodzaju zabiegów. Badania stanowiące podstawę dla sporządzenia projektu były niewystarczające (5 punktów, zbytnio od siebie oddalonych, zamiast 8-12 w odległościach nie mniejszych niż 20 m), dodatkowo wykonane poza obrysem boiska. Opinie zlecone przez wykonawcę potwierdzały, że nasypy nie nadawały się na budowę(...). Wartość robót związanych z wymianą gruntu na budowie(...)przyZespole Szkół nr (...)wW.wynosiła brutto 77.030,60 zł (658,10 m( 3)x 117,05 zł/m( 3)). Dokonując powyższych ustaleń Sąd Okręgowy oparł się na zgromadzonych w toku postępowania dokumentach, uznanych za wiarygodne, a także na zeznaniach świadków co do zakresu prac przewidzianych w projekcie, ustaleń, rozmów między stronami co do robót dodatkowych, ich wykonania. Zeznania świadków Sąd Okręgowy uznał za wiarygodne wskazując, że świadkowie relacjonowali fakty w sposób odpowiadający ich przebiegowi, jedynie ocena ich znaczenia i skutków dla wzajemnych zobowiązań stron była odmienna, stąd wynikały rozbieżności co do stwierdzeń dotyczących tego, czy wymiana gruntów była objęta umową czy też nie. Nie było to odmienne przedstawienie faktów, lecz inne określenie zakresu umowy i jej przedmiotu, co nie miało wpływu na wiarygodność zeznań świadków, gdyż ich subiektywne przeświadczenia w tym zakresie nie miały znaczenia dla ustalenia istotnych okoliczności, których to skutki podlegały ostatecznie ocenie Sądu na podstawie całokształtu materiału. Za wiarygodną Sąd Okręgowy uznał też nie kwestionowaną przez strony opinię sporządzoną przezInstytut (...). Zdaniem Sądu Okręgowego nie zasługiwała na uwzględnienie opinia biegłegoL. H., gdyż biegły nie wykonał polecenia sądu opierając się na założeniu, że wyceniane prace objęte były umową i w związku z tym dokonał określenia wartości jedynie tych robót, które wykraczały poza wielkość wynikającą z przedmiaru projektanta. Za prawidłową Sąd Okręgowy uznał opinię biegłegoM. K., która nie była kwestionowana przez strony, a także została wykonana zgodnie ze zleceniem, była spójna, weryfikowalna i kompleksowa. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia Sąd Okręgowy wskazałart. 405 k.c. Sąd Okręgowy wskazał, iż bezsporny był fakt zawarcia przez strony umowy o roboty budowlane, w której określono wynagrodzenie ryczałtowe. W ocenie Sądu Okręgowego, zgromadzony materiał dowodowy pozwalał jednoznacznie stwierdzić, że wykonane przez(...) Sp. z o.o.sporne prace nie były przewidziane w projekcie. Wynikało to z oczywistych błędów popełnionych na etapie projektowania, a będących wynikiem niewłaściwego ustalenia warunków geologicznych podłoża, na którym miało być wybudowany(...). Jednoznacznie wynikało to z opinii sporządzonej w niniejszej sprawie przezInstytut (...). Grunty, na których miało być posadowione boisko nie nadawały się do realizacji tej inwestycji, zaliczyć je należało do II kategorii geotechnicznej i w celu prawidłowego wykonania inwestycji wymienić częściowo. W świetle powyższego i założeń przyjętych przez projektanta – prostych warunków geologicznych podłoża, I kategorii geotechnicznej gruntów – nie mogło budzić wątpliwości, że nie zostało przez niego przewidziane w projekcie działanie, które ostatecznie zostało przedsięwzięte przez upadłą spółkę, a więc wymiana gruntów. Czynności te jednocześnie, z punktu widzenia poprawności wykonania inwestycji zgodnie ze sztuką budowlaną i wiedzą techniczną, były dla jej zrealizowania niezbędne. W ocenie Sądu powoływany przez pozwaną przedmiar prac nie miał istotnego znaczenia. Po pierwsze, jak zasadnie wskazywała strona powodowa, służył on tylko uzupełnieniu opisu przedmiotu zamówienia i nie mógł stanowić podstawy do wyliczenia ceny, co wynikało wprost z SIZW. Nie stanowił również części dokumentacji projektowej. Po drugie wskazany tam zakres prac (poz. 19-22) niewątpliwie mógł stanowić jedynie roboty związane z korytowaniem, zagęszczeniem pospółki, zasypywaniem wykopów (ogólnie „wymiana gruntów”), a nie dotyczące wymiany części gruntu pod całością boisk. Powołując się na zasady doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania Sąd Okręgowy wskazał, że skoro projektant zakładał, że warunki gruntowe są proste i nie wymagają dodatkowych prac, nie mógł uwzględnić w przedmiarze takich robót, które byłby niezgodne z tym założeniem. W związku z tym wskazane w przedmiarze prace ziemne nie były pracami, jakie w rzeczywistości wykonała(...) Sp. z o.o. Sąd Okręgowy uznał, że w sprawie niniejszej nie miał zastosowaniaart. 632 § 2 k.c., gdyż powódka wywodziła, że przedmiotowe prace zostały dokonane niezależnie od zakresu robót objętych umową łączącą strony, określiła je jako dodatkowe. Dodatkowe prace nie zostały objęte umową stron główną, strony nie zwarły też dodatkowej umowy na ich wykonanie. Prace wykonane przez stronę powodową (roboty dodatkowe) były więc wykonane bez podstawy prawnej. Sąd Okręgowy podkreślił, że brak było podstaw do tego, aby wadliwości związane z niewłaściwym przygotowaniem projektu i wynikającą z tego koniecznością podjęcia dodatkowych prac, miały obciążać wykonawcę. Nie można bowiem twierdzić, że staranność wymagana od powodowej spółki musiała być tak daleka, że powinna ona zbadać prawidłowość projektu, w tym w zakresie ustalenia prawidłowych warunków geotechnicznych, co niewątpliwie wymaga chociażby stosownych badań. Tego rodzaju wadliwości projektu nie były możliwe do zauważenia, tym bardziej, że dokumentacja geotechniczna nie została przedstawiona(...)na etapie składania oferty i przystąpienia do umowy. W orzecznictwie Sądu Najwyższego podkreśla się, że wykonawca nie ma obowiązku szczegółowego sprawdzania dostarczonego projektu w celu wykrycia jego wad (wyrok z dnia 27.03.2000 r., III CKN 629/98). W związku z tym nie można było uznać, że prace, które wykonała powodowa spółka, a których nie można było przewidzieć w związku z błędami powstałymi przy opracowaniu projektu, były możliwe przez nią do przewidzenia i w związku z tym objęte zakresem robót, za które umówiono wynagrodzenie ryczałtowe. Prace „dodatkowe”, związane z wymianą gruntu były wynikiem niewłaściwych założeń projektowych, opartych na błędnym określeniu warunków gruntowych. Projektant nie zakładał robót polegających na wymianie gruntu pod przewidziane w umowie boiska, przyjmując, że jest on prawidłowy dla zrealizowania tych obiektów. Ewentualne prace ziemne, korytowanie, pogłębianie, zasypywanie, zagęszczanie – były to zwykłe prace odpowiadające warunkom gruntowym, jakie wskazano w opinii stanowiącej podstawę sporządzenia projektu. Z uwagi na powyższe Sąd Okręgowy uznał, mając na uwadze określone przez strony wynagrodzenie ryczałtowe, że należało się ono stronie powodowej w ustalonej wysokości, niezależnie od tego, czy przewidziane w przedmiarze projektanta prace ziemne zostały wykonane czy też nie. Sąd Okręgowy stwierdził, że prace te nie zostały przeprowadzone, gdyż w ich miejsce wykonano odmienne przedmiotowo roboty, polegające na częściowej wymianie gruntu, nie objęte projektem, SIZW, a więc również umową. Pomimo jednak tego, z uwagi właśnie na ryczałtowy charakter wynagrodzenia, należne one było(...) Sp. z o.o.w umówionej wysokości. Niezależnie od powyższego wykonawca przeprowadził prace nie objęte umową, których potrzeba dokonania wynikała z błędnych założeń projektowych. Z efektów tych robót, które były niezbędne dla wykonania umówionego prze strony obiektu, korzysta – co niewątpliwe – strona pozwana. Powód zaś nie uzyskał żadnego ekwiwalentu za wykonane prace, jednocześnie angażując w to środki, materiały i nakład pracy. Sąd Okręgowy wskazał, iż w orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalony jest pogląd, że roszczenie o zwrot materiałów budowlanych wbudowanych w budynek zamawiającego w wykonaniu umowy nieważnej z uwagi na naruszenie przepisówprawa zamówień publicznychjest roszczenie o zwrot nienależnego świadczenia, znajdującym swe podstawy w przepisachart. 410 § 1w zw. zart. 405 k.c.(por. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21.02.2013 r., IV CSK 354/12), który Sąd Okręgowy odniósł też do wartości prac wykonanych przez wykonawcę, które wymiernie wzbogaciły inwestora. Wobec tego świadczenie(...) Sp. z o.o.było nienależnym na podstawieart. 410 § 1 k.c.Co za tym idzie mogła domagać się zwrotu korzyści majątkowej na podstawieart. 405 k.c. Sąd Okręgowy nie podzielił jednakże zasadności żądania co do wysokości wskazując, iż załączone przez powoda kosztorys prac i wystawiona faktura stanowią jedynie dokumenty prywatne, zaś określenie kosztów wykonania prac polegających na wymianie gruntów, przeprowadzonych przez upadłą spółkę, wymagało powołania dowodu z opinii biegłego. Rzeczywista wartość prac została obliczona przy uwzględnieniu rzeczywistej ilości mas ziemnych podlegających wymianie, tj. 652,70 m3oraz skalkulowanej średniej ceny wymiany 1 m3gruntu w wysokości 117,05 zł. Tak obliczony koszt robót wyniósł 77.030,60 zł. Powyższa wartość zdaniem Sądu Okręgowego stanowiła wykazaną korzyść majątkową, odpowiadającą rzeczywistym kosztom związanym z przedmiotowymi pracami. O odsetkach Sąd Okręgowy orzekł na podstawieart. 481 k.c.wskazując, że powodowa spółka wezwała do zapłaty pozwaną, określając termin płatności do dnia 7 lutego 2012 r. Mając na uwadze charakter dochodzonego świadczenia orazart. 455 k.c., Gmina pozostawała w opóźnieniu od dnia następnego. Uzasadniało to zasądzenie od niej odsetek ustawowych od 8 lutego 2012 r., zgodnie z żądaniem pozwu. O kosztach procesu Sąd Okręgowy rozstrzygnął na podstawieart. 100 k.p.c.rozdzielając stosunkowo koszty przy ustaleniu, że powód wygrał proces w 59%. Na tej samej zasadzie Sąd Okręgowy rozliczył nieopłacone koszty sądowe obejmujące wydatki z tytułu wynagrodzenia biegłych w kwocie 2027,63 zł, które tymczasowo poniósł Skarb Państwa, obciążając tymi kosztami na podstawie art. 113 ust. 1 i 2 u.k.s.c. w zw. zart. 100 k.p.c.obie strony stosownie do wyniku sprawy. Apelację od wyroku Sądu Okręgowego wniosła pozwana Gmina, zaskarżając wyrok w punktach pierwszym i trzecim oraz zarzucając: 1 naruszenieart. 632 k.c.poprzez uznanie, że w okolicznościach faktycznych sprawy pomimo określonego przez strony ryczałtowego charakteru wynagrodzenia oraz zastrzeżenia, że wynagrodzenie to obejmuje wszelkie koszty związane z przedmiotem umowy, stosownie do jej § 5 ust. 2, powódka może domagać się dodatkowego wynagrodzenia za prace polegające na wymianie gruntu, w sytuacji gdy z § 14 łączącej strony umowy wynika, że SIWZ jest integralną częścią umowy, na stronie 6 SIWZ stwierdza się, że szczegółowy opis przedmiotu zamówienia stanowi m.in. załącznik nr 4 do SIWZ – przedmiar robót, a na stronie 17 SIWZ znajduje się zapis, iż „załączony przedmiar robót służy tylko do uzupełnienia przedmiotu zamówienia”, a co za tym idzie wymiana gruntu stanowiła przedmiot zamówienia objęty zawartą umową; 2 naruszenieart. 405 k.c.poprzez przyjęcie, że pozwana została bezpodstawnie wzbogacona w następstwie prac, jakie zostały przeprowadzone przez stronę powodową w wykonaniu przedmiotu umowy z dnia 29 lipca 2011 r., pomimo iż przedmiotową umową strony określiły ryczałtowy charakter wynagrodzenia. a SIWZ przewidywała wymianę gruntu przy realizacji inwestycji; 3 naruszenieart. 233 § 1 k.p.c.w zw. zart. 227 k.p.c.polegające na oddaleniu wniosków dowodowych powoda zawnioskowanych w piśmie pełnomocnika pozwanej z 24 stycznia 2013 r., które dotyczyły okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia oraz wyprowadzeniu z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie błędnych wniosków sprowadzających się do przyjęcia, że prace dodatkowe wykonane przez powoda polegające na wymianie gruntu nie były objęte umową, a powódka może skutecznie domagać się od pozwanej zwrotu wynagrodzenia za dodatkowo wykonane prace pomimo uwzględnienia ich w przedmiocie umowy, tj. w SIWZ, gdzie przewidziano wymianę gruntu; 4 naruszenieart. 233 § 1 k.p.c.w zw. zart. 316 k.p.c.poprzez: - przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów polegające na dowolnej i sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego wywiedzeniu, mimo jednoznacznej treści umowy z dnia 29 lipca 2011 r. oraz SIWZ (przewidujących wymianę gruntu), że strona powodowa może skutecznie formułować wobec pozwanej roszczenie o zapłatę wynagrodzenia za dodatkowo wykonane prace pomimo ich przewidzenia oraz charakteru umówionego wynagrodzenia, - pominięcie wniosków wynikających z opinii dr inż.L. H.biegłego z zakresu budownictwa, który jednoznacznie stwierdził, iż wymiana gruntu była opisana w przedmiocie zamówienia, a łączna szacowana wartość robót dodatkowych związanych z wymianą gruntu wyniosła 18 505,09 zł. Pozwana wniosła o zmianę wyroku poprzez oddalenie powództwa co do kwoty 77 030,60 zł wraz z odsetkami i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wedle norm przepisanych oraz o zasądzenie na rzecz pozwanej kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Powódka wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego. Sąd Apelacyjny zważył co następuje: Apelacja częściowo zasługuje na uwzględnienie. Sąd Apelacyjny uznaje za prawidłowe i przyjmuje za własne ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego, uzupełniając te ustalenia co do treści dokumentacji projektowej będącej podstawą złożonej przez powódkę oferty i kalkulacji określonej w ofercie ceny. Z treści dokumentu będącego załącznikiem do SIWZ w postaci przedmiaru robót wynika, że w zakres prac budowlanych wchodzą „roboty ziemne z wywozem gruzu i ziemi na wysypisko miejskie, uzupełnienie terenu”, zaś w punkcie 19 przedmiaru wpisano: „roboty ziemne wykonywane koparkami chwytakowymi o poj. łyżki …” w tym 494,62 m3<wymiana gruntu>. Sąd Apelacyjny w pełni podziela stanowisko Sądu Okręgowego, iż dokumentacja projektowa była obarczona zasadniczą wadą związaną z wadliwym rozpoznaniem gruntu, na którym inwestycja miała być prowadzona. Z treści projektu budowlanego wynika, że w miejscu planowanej inwestycji stwierdzono występowanie prostych warunków gruntowych, zwierciadło wód gruntowych znajduje się poniżej projektowanego posadowienia budowli, obiekt zalicza się do pierwszej kategorii geotechnicznej. W związku z tym prace objęte przedmiarem i zgodne z projektem budowalnym miały obejmować wymianę gruntu związaną z tzw. korytkowaniem, a więc zgodnie z wymogami konstrukcyjnymi w zakresie elementów wymagających wzmocnienia podłoża. Ze sporządzonej na zlecenie Sądu Okręgowego opinii geotechnicznejInstytutu (...)wynika zaś, że struktura gruntu na ternie budowy boiska uniemożliwiała zrealizowanie tego zdania bez konieczności wymiany lub wzmocnienia gruntu nasypowego, podłoże pod zaprojektowanym(...)jest podłożem złożonym, gdyż występują w nim powierzchniowe warstwy słabonośne w postaci nasypów niebudowlanych, boisko zalicza się do drugiej kategorii geotechnicznej, nie zaś, jak wskazano w projekcie budowlanym, do pierwszej. Biegli wskazali, że podłoża, w których do głębokości przemarzania – w rejonie budowy boiska wynoszącej 1 m - mogą wstąpić wody zawieszone (woda z opadów atmosferycznych przesączająca się w głębsze podłoże) nie nadają się do posadowień żadnych obiektów, gdyż jej zamarznięcie spowoduje odkształcenie powierzchni terenu i konstrukcji boiska; grunty takie należy wymienić na przepuszczalne nasypy kontrolowane z zapewnieniem odpowiedniego drenażu wód opadowych poniżej głębokości przemarzania. Nie można było zatem prawidłowo zrealizować budowy boiska bez wymiany nasypów niebudowlanych na nasypy budowlane lub zabiegów wzmacniających w celu doprowadzenia ich do stanu budowlanego. Z powyższej opinii wynika jednoznacznie, że konieczność wymiany podłoża nie była spowodowana, jak wskazywała pozwana, pozostawieniem niezabezpieczonego terenu przy opadach atmosferycznych, gdyż podłoże nośne, nawet przy wykonaniu korytowania na głębokość zgodną z przedmiarem projektu nie zostało odsłonięte na bezpośrednie działanie warunków atmosferycznych. Za bezzasadne Sąd Apelacyjny uznaje zarzuty apelacji dotyczące oddalenia wniosków dowodowych zawnioskowanych w piśmie pełnomocnika pozwanej z 24 stycznia 2013 r., gdyż wnioski te nie dotyczyły okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. W piśmie wskazanym w apelacji (k. 325 akt) pozwana wnosiła o dopuszczenie dowodu z zeznań świadkaG. Z.na okoliczność niezrealizowania przez powoda prac budowlanych zgodnie z harmonogramem, niewykonywania przez powoda koniecznych prac, pozostawienia przez powoda niezabezpieczonego placu budowy, wysokości wód gruntowych i ich wpływu na stan budowy oraz o wystąpienie do(...)o informacje dotyczące warunków atmosferycznych w trakcie realizowania inwestycji. Wobec treści wskazanej wyżej opinii, a także braku zgłoszenia przez pozwaną roszczeń odszkodowawczych czy rękojmianych w drodze odpowiednich zarzutów, okoliczności jakie pozwana zamierzała wykazać za pomocą wskazanych dowodów nie miały wpływu na wynik sprawy. Jak trafnie wskazuje skarżąca, w łączącej strony umowie przewidziano wynagrodzenie ryczałtowe, przy czym w treści SIWZ pozwana zawarła zapisy stwierdzające, że cena oferty jest ceną ryczałtową, obejmującą wszystkie koszty niezbędne do realizacji zamówienia wynikające wprost z dokumentacji projektowej, jak również w niej nie ujęte, a bez których nie można wykonać zamówienia; podstawą do opracowania ceny ryczałtowej jest dokumentacja projektowa i specyfikacje techniczne wykonania i odbioru robót; załączone przedmiary robót służą tylko do uzupełnienia opisu przedmiotu zamówienia i nie są podstawą do wyliczenia ceny; przedmiar robót do wyliczenia ceny winien sporządzić wykonawca na podstawie dokumentacji projektowej lub pomiarów z natury; wykonawca musi przewidzieć wszystkie okoliczności, które mogą wpłynąć na cenę zamówienia. Tym niemniej w ocenie Sądu Apelacyjnego wynagrodzenie ryczałtowe może obejmować tylko prace wynikające z umowy i dające się przewidzieć do wykonania w chwili kalkulowania ceny z oferty i zawierania umowy. W § 5 ust. 2 umowy strony uzgodniły, że wynagrodzenie obejmuje wszelkie koszty związane z realizacją robót objętych dokumentacją projektową oraz specyfikacją techniczną wykonania i odbioru robót. Skoro zaś sporządzona przez pozwaną dokumentacja będąca podstawą opracowania przez powódkę oferty i kalkulacji wynagrodzenia opierała się na wadliwym rozpoznaniu terenu, na którym prace miały być wykonane, nie ma podstaw, aby konsekwencje zaniedbań inwestora obciążały wykonawcę. W konsekwencji powódka niewątpliwie musiała ponieść koszty związane z wymianą gruntu w większym zakresie, niż mogła to przewidzieć na etapie sporządzania oferty i kalkulacji ceny. Znajdująca się w aktach sprawy notatka z dnia 1 grudnia 2012 r. (k. 104) potwierdza, że została wykonana wymiana gruntu (pogłębienie wykopu) na boisku na średnią głębokość 20 cm na boisku wielofunkcyjnym i 15 cm na boisku piłkarskim z lokalnymi przegłębieniami o 30 cm na powierzchni ok. 45%; przegłębienia uzupełniono materiałami zagęszczalnymi – piasek, pospółka. Te okoliczności w ocenie Sądu Apelacyjnego dają pełne podstawy do stwierdzenia, że prace wykraczające poza zakres wynikający z dokumentacji projektowej nie były objęte umową łączącą strony i nie mogą zawierać się w wynagrodzeniu ryczałtowym w umowie tej określonym, co czyni bezzasadnym podniesiony w apelacji zarzut naruszeniaart. 632 k.c. Prace wykonane przez powódkę poza umową były niezbędne dla realizacji inwestycji zgodnie z zasadami sztuki budowlanej, zatem ich realizacja doprowadziła do bezpodstawnego wzbogacenia pozwanej kosztem powódki. Przepisyustawy o zamówieniach publicznychnie stoją na przeszkodzie zastosowaniu przepisówk.c.o bezpodstawnym wzbogaceniu do umowy, która z braku zachowania właściwej formy stała się nieważna. Dotyczy to także sytuacji braku umowy jako podstawy określonego świadczenia, które spełnione przybiera charakter świadczenia nienależnego w rozumieniuart. 410 § 1 k.c.(wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 maja 2017 r. II CSK 541/16). Określając zakres bezpodstawnego wzbogacenia po stronie pozwanej należy jednak uwzględnić tylko wymianę gruntu w zakresie przekraczającym zakres tych prac wynikający z dokumentacji projektowej i dokumentów będących podstawą kalkulacji ceny oferty złożonej przez powódkę. W sprawie niniejszej bezsporny był zakres prac związanych z wymianą gruntów – wymiana obejmowała 658,1 m3gruntu, zaś obaj biegli sporządzający opinie na zlecenie Sądu Okręgowego określili wartość prac pozwanej na kwotę 117,05 zł brutto za 1 m3gruntu objętego wymianą. Sąd Apelacyjny uznał jednak, że prace dodatkowe obejmują jedynie różnicę między gruntem przewidzianym do wymiany w dokumentacji projektowej – 494,62 m3a gruntem rzeczywiście wymienionym, wynoszącą 163,48 m3, co przemnożone przez 117,05 zł daje kwotę 19 135,40 zł. W tym tylko zakresie roszczenia strony powodowej należało uznać za zasadne, wobec czego na podstawieart. 386 § 1 k.p.c.Sąd Apelacyjny częściowo zmienił zaskarżony wyrok oddalając powództwo co do kwoty 57 895,20 zł wraz z odsetkami, zmieniając też rozstrzygnięcie o kosztach postępowania na podstawieart. 100 k.p.c.w zw. zart. 108 § 2 k.p.c. W pozostałym zakresie apelacja pozwanej jako bezzasadna podlegała oddaleniu na podstawieart. 385 k.p.c. O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawieart. 100 k.p.c.przy uznaniu, że pozwany wygrał w 75%.

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Warszawie date: '2017-10-30' department_name: VI Wydział Cywilny judges: - Agata Zając - Maciej Kowalski - Tomasz Pałdyna legal_bases: - art. 632 § 2 k.c. - art. 410 § 1 - art. 233 § 1 k.p.c. recorder: sekretarz sądowy Paulina Czajka signature: VI ACa 898/16 ```

151015450000503_I_C_001096_2020_Uz_2022-06-01_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 1096/20 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 1 czerwca 2022 r. Sąd Rejonowy wT.I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: Sędzia Dominika Czarnecka Protokolant: Marta Antonowicz po rozpoznaniu w dniu 18 maja 2022 r. wT. na rozprawie sprawy z powództwa(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wS. przeciwkoK. J. o zapłatę oddala powództwo; zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę 3617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu; nakazuje pobrać od powódki na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego wT.kwotę 600 zł (sześćset złotych) tytułem nieuiszczonego wynagrodzenia biegłej. Sygn. akt I C 1096/20 UZASADNIENIE Powód(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwS.wniosła o zasądzenie od pozwanejK. J.kwoty 21 920, 82 zł wraz z odsetkami maksymalnymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztami procesu. Uzasadniając wysunięte przez siebie żądanie powódka wskazała, że nabyła wierzytelność wynikającą zumowy pożyczki nr (...)z 29 maja 2014 r., łączącej pozwaną ze(...)(...)wG.(zwaną dalej „(...)-iem”). Pożyczka ta opiewała na kwotę 16 000 zł. Pozwana nie dokonała spłaty zadłużenia, wobec czego umowę wypowiedziano, stawiając wierzytelność w stan natychmiastowej wymagalności. W tej sytuacji pożyczkodawca zbył przysługujące mu roszczenie na rzecz powódki. Zadłużenie pozwanej wynosi 21 920, 82 zł i składa się na nie: kapitał w kwocie 14 637, 46 zł i odsetki za opóźnienie w kwocie 7 283, 36 zł. Pozwana wniosła o oddalenie powództwa, wskazując, że nie zawierała przedmiotowej umowy. Co prawda wcześniej zawarła ze(...)-iem trzy umowy pożyczki, ale opiewały one na dużo niższe kwoty i były spłacane przez jej babcię. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W przedłożonej kopii umowy pożyczki z 29 maja 2014 r., w której jako strony wskazane są(...)(...)wG.(pożyczkodawca) iK. J.(pożyczkobiorca) wskazano, że(...)udzielił pozwanej pożyczki w kwocie 16000 zł na okres od 29 maja 2014 r. do 1 maja 2020 r. Kwota ta miała być wypłacona pozwanej na rachunek bankowy wskazany w pkt 6 umowy, nr(...)Pod umową widnieje podpis pełnomocników pożyczkodawcyA. W.(poprzednio(...)) iM. W.oraz podpis(...). Z zestawienia operacji z rachunku płatniczego(...)za okres od 29 maja 2014 r. do 2 marca 2016 r. nr(...)wynika, że w dniu 29 maja 2014 r. wpłacono na ten rachunek 15 120 zł , a następnie w tym samym dniu z rachunku tego przeksięgowano kwotę 956, 16 zł na spłatę ubezpieczenia, kwotę 9 761, 42 zł na spłatę pożyczki nr 5, kwotę 2631, 96 zł na spłatę pożyczki nr 6, kwotę 350 zł na wpłatę udziałów członkowskich, kwotę 326, 38 zł na spłatę pożyczki nr 7 (z czego 312, 51 zł pochodziło z kwoty pożyczki nr 7). Także w tym samym dniu dwukrotnie wypłacono z rachunku gotówkę w kwocie 1065 zł i 20 zł. Dowody:umowa pożyczki – k. 23-25; zestawienie operacji na rachunku bankowym – k. 122-123, dowody wypłaty – k. 133 i 134, zeznania świadkówA. W.– k.326-326 v [00:01:43-00:23:46] iM. W.– k. 326v-327 [00:23:46-00:35:20]; dokumenty w aktach postępowania przygotowawczego(...) W związku z nieuregulowaniem należności przez pozwaną pismem z 27 kwietnia 2015 r. skierowano do niej oświadczenie o wypowiedzeniu umowy, które odebrałaT. B.. Dowody:wypowiedzenie umowy i jego potwierdzenie odbioru– k. 27 Pozwana zawierała uprzednio trzy umowy pożyczki w(...)- u, opiewające odpowiednio na kwoty 1800 zł, 1300 zł i 2500 zł. Pozwana, by zawrzeć te umowy w dniu 11 października 2013r. podpisała deklarację członkowską w(...)–u i umowę o prowadzenie(...)Miała wtedy 18 lat. Umowy te były zawierane na prośbę babci pozwanejT. B., która potrzebowała środków na życie i która przy zawarciu tych umów była obecna. Pieniądze te pozwana zawsze otrzymywała w formie gotówki i w ten sam sposób babcia pozwanej spłacała pożyczki, tj. wpłacając gotówkę w kasie(...)-u. Brak jest podstaw do przyjęcia, że pozwana zawarła stanowiącą źródło pozwu umowę, gdyż nie można przyjąć, że podpis pod umową(...)został przez nią nakreślony. Co prawda mieści się on w granicach możliwości wykonawczychK. J., jednak tylko oryginał umowy mógłby dać pewność co do tego, czy to pozwana nakreśliła widniejący pod tą umową podpis. Przeprowadzone bowiem przez biegłą do spraw pisma ręcznegoA. B.badania prowadzą do wniosku, że cechy grafizmu pozwanej zawierają elementy zgodne i różne z sygnowanym podpisem. Powódka jednak oryginału umowy nie przedłożyła. Dowody:opinia biegłej sądowej do spraw pisma ręcznegoA. B.i ustne wyjaśnienia biegłej do tej opinii – k. 258-258v [00:01:24-00:12:50], zeznania pozwanej – k. 162v-163 i 327v-328 [01:08:16-01:19:48] i [00:10:38-00:17:10]; zeznania świadkaT. B.– k. 162 -162 v i 327 [00:53:03-01:08:02] i [00:02:43-00:10:38], deklaracja członkowska w(...)-u – k. 143 i umowa o prowadzenie IKS - k. 128-130 W dniu 5 sierpnia 2016 r.(...)zawarł z(...)(...)umowę przelewu wierzytelności, obejmującą wierzytelność objętą pozwem. Następnie nabywca wierzytelności w tym samym dniu przelał tę wierzytelność na powódkę. Dowody:umowy przelewu wierzytelności z załącznikami – k. 13-22 W sprawie Prokuratury Rejonowej wT.Ds.(...)prowadzono postępowanie o oszustwo dokonane w okresie od 4 marca 2014 r. do 3 grudnia 2014 r. wT., gdzie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadzonoK. J.do niekorzystnego rozporządzenia jej mieniem i zawarcie ze(...)-iem przy wykorzystaniu jej danym osobowych pięciu pożyczek na łączną kwotę 25 900 zł. Postanowieniem z 28 maja 2020 r. dochodzenie umorzono na skutek uznania, że czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego. Dowód:dokumenty w aktach postępowania karnego Ds.(...) Sąd zważył, co następuje: Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów złożonych do akt sprawy oraz dokumentów postępowania przygotowawczego Prokuratury Rejonowej wT.Ds.(...), gdyż ich autentyczność nie była kwestionowana i nie budziła wątpliwości Sądu. Pozwana zakwestionowała autentyczność podpisu widniejącego pod umową pożyczki. Zeznaniom pozwanej Sąd dał wiarę, gdyż w tym zakresie były one spójne z opinią biegłej do spraw pisma ręcznegoA. B., a także z zeznaniami świadkaT. B., które jako spontaniczne i logiczne uznano za wiarygodne. Podobnie Sąd ocenił zeznania pełnomocników(...)-uA. W.iM. W.trudniących się zawieraniem w jego imieniu pożyczek. Jednakże nie miały one istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, gdyż świadkowie nie pamiętali dokładnie okoliczności zawierania umów z pozwaną.M. W.pamiętał jedynie, że pozwana pojawiała się w(...)-u z babciąT. B.. Za miarodajną dla czynionych ustaleń Sąd uznał opinię biegłej sądowej do spraw pisma ręcznegoA. B.i złożone przez nią ustne wyjaśnienia do tej opinii, gdyż były one logiczne, rzeczowe, zostały sporządzone przez osobę uprawnioną oraz na podstawie obowiązujących w tym zakresie przepisów. Biegła szczegółowo wyjaśniła metodę badawczą pisma pozwanej oraz jasno przedstawiła wnioski płynące z dokonanych przez nią badań. W świetle ustalonego stanu faktycznego żądanie pozwu nie zasługiwało na uwzględnienie. W pierwszej kolejności wskazać należy, że roszczenie powódki nie uległo trzyletniemu przedawnieniu –art. 118 k.c.(...)wniósł bowiem w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko pozwanej pozew o zapłatę kwoty wynikającej z przedmiotowej umowy pożyczki, co miało miejsce w dniu 3 lipca 2015 r., czyli przed zbyciem wierzytelności na rzecz powódki w 2016 r. W dniu 22 lipca 2015 r. w sprawie tej wydano nakaz zapłaty, który następnie uznano za prawomocny. W dniu 15 września 2016 r. nadano na rzecz powódki przeciwko pozwanej klauzulę wykonalności nakazowi zapłaty wydanemu w dniu 22 lipca 2015 r. w sprawie VI Nc-e(...)z uwagi na przejście na powódkę wierzytelności wynikającej ze stanowiącej przedmiot pozwu umowy pożyczki. W dniu 24 kwietnia 2019 r. pozwana złożyła sprzeciw od tego nakazu zapłaty wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do jego złożenia. Sprzeciw ten uznano za skutecznie wniesiony (w terminie), wobec czego w sprawie I C 1093/19 Sądu Rejonowego wT.kontynuowano postępowanie wszczęte w elektronicznym postępowaniu upominawczym w dniu 3 lipca 2015 r. , które zakończono prawomocnym wyrokiem oddalającym powództwo(...)z dnia 28 lutego 2020 r. Pomiędzy przerwaniem terminu przedawnienia na skutek wniosku powódki o nadanie nakazowi zapłaty klauzuli wykonalności, którego bieg rozpoczął się na nowo 15 września 2016 r. a 24 kwietnia 2019 r., podobnie jak pomiędzy uprawomocnieniem się wyroku w sprawie I C 1093/19 a datą wniesienia pozwu w niniejszej sprawie, nie upłynęły zatem trzy lata, wobec czego nie doszło do przedawnienia roszczenia powódki. Art. 720 § 1 k.c.stanowi, że przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa pożyczki zobowiązuje zatem pożyczkodawcę do przeniesienia własności przedmiotu pożyczki na pożyczkobiorcę. Samo wydanie przedmiotu pożyczki może nastąpić w dowolny sposób, byle pożyczkobiorca miał możność swobodnego dysponowania czy to pieniędzmi, czy rzeczami będącymi przedmiotem umowy. Odwrotność opisywanej sytuacji występuje przy zwrocie pożyczki. Pożyczkobiorca po upływie określonego terminu jest zobowiązany zwrócić pożyczkodawcy otrzymane pieniądze/rzeczy, przy czym nie muszą to być te same pieniądze i te same rzeczy, o ile są zwracane w tej samej ilości i jakości. W braku odmiennego zastrzeżenia w odniesieniu do tych umów pożyczki, których przedmiotem są pieniądze, należy postępować stosownie do wymagań określonych zasadą nominalizmu (zob. szerz. Z. Gwalik,Komentarz do artykułu 720 Kodeksu cywilnego[w:] A. Kidyba,Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania – część szczególna, LEX 2010). Należy odnotować, że proces cywilny jest procesem kontradyktoryjnym, który cechuje się tym, iż co do zasady wykrycie prawdy przez Sąd ogranicza się do przeprowadzenia dowodów zgłoszonych przez strony, bowiem to na nich spoczywa ciężar dowodu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2010 r., sygn. I BU 8/10; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 listopada 2010 r., sygn. II CSK 297/10). Art. 6 k.c.stanowi, że ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepis ten formułuje podstawową zasadę rozkładu ciężaru dowodu w sporze cywilnym. Strona, która podnosi w procesie pewne okoliczności lub fakty, powodujące powstanie określonych skutków prawnych, zobowiązana jest te okoliczności lub fakty przed Sądem udowodnić. Odmienna regulacja powodowałaby bowiem powstanie niedopuszczalnej łatwości wywodzenia skutków prawnych z prostego powołania się na fakt bez potrzeby jego udowodnienia (zob. też T. Sokołowski,Komentarz do art. 6 Kodeksu cywilnego[w:] A. Kidyba (red.),Kodeks cywilny. Komentarz. Tom I. Część ogólna, Lex 2009). Jeżeli stronie nie uda się udowodnić okoliczności lub faktów przez nią powołanych, ponosi ona negatywne skutki procesowe, gdyż Sąd nie będzie opierał się na tych okolicznościach lub faktach w swoim rozstrzygnięciu (zob. też wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lipca 2010 r., sygn. IV CSK 25/10; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 8 marca 2011 r., sygn. VI ACa 966/10). W niniejszej sprawie powódka nie udowodniła, że między(...)– iem a pozwaną doszło do skutecznego zawarcia umowy pożyczki. Pozwana zakwestionowała, by pod umową widniał jej podpis. Twierdzenia te poparła jej babciaT. B., która każdorazowo uczestniczyła przy zawieraniu przez pozwaną umów pożyczki. Przede wszystkim jednak to biegła do spraw pisma ręcznegoA. B.podała w wątpliwość autentyczność podpisu pozwanej, wskazując, że zebrany materiał dowodowy nie pozwala stanowczo stwierdzić, że to podpis pozwanej. Co więcej, biegła ukierunkowała inicjatywę dowodową powódki, wskazując, że pewną odpowiedź na postawione w tezie dowodowej pytanie, tj. czy podpis pod umową nakreślony został ręką pozwanej, dałaby weryfikacja tego podpisu pod oryginałem umowy. Powódka jednak oryginału tego nie przedłożyła i tym samym nie sprostała ciążącemu na niej obowiązkowi wykazania, że toK. J.podpisała się pod umową. W tym miejscu zaakcentować należy, że to na powódce spoczywał ten ciężar, bowiem to ona wywodziła dla siebie skutki prawne z załączonej do pozwu umowy. Powódka w istocie nie podjęła żadnej skutecznej inicjatywy dowodowej, gdyż nawet nie złożyła wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego grafologa, który to dowód dopuszczono z urzędu. W tym stanie rzeczy Sąd pominął pozostałe wnioski dowodowe pozwanej wskazane w pkt 2 i 3 pisma pozwanej z 23 lutego 2022 r. , które miały jedynie wzmocnić przekonanie Sądu, że to nie ona zawarła przedmiotową umowę. Złożenie tego rodzaju wniosków leżało bowiem w interesie powódki, ta zaś pozostawała bierna w tym zakresie, czego skutkiem jest przegranie przez nią niniejszego procesu. Analiza pozostałego zebranego w sprawie materiału dowodowego też nie prowadzi do zgoła odmiennych wniosków. Z pisma powódki z 20 maja 2021 r. szczegółowo wynika, że kwota 16000 zł w znacznym zakresie została przeznaczona na spłatę siedmiu pożyczek pozwanej. Na prowizję przeznaczono 880 zł. Następnie wpłacono na rachunek pozostałą kwotę 15 120 zł. Z rachunku przeksięgowano kwotę 956, 16 zł na spłatę ubezpieczenia, kwotę 9 761, 42 zł na spłatę pożyczki nr 5, kwotę 2631, 96 zł na spłatę pożyczki nr 6, kwotę 350 zł na wpłatę udziałów członkowskich, kwotę 326, 38 zł na spłatę pożyczki nr 7 (z czego 312, 51 zł pochodziło z kwoty pożyczki nr 7), wypłacono kwotę 1065 zł i 20 zł oraz wyksięgowano kwotę 21 zł na podstawie zlecenia przelewu na rachunek zewnętrzny i z rachunku pobrano kwotę 1,95 zł z tytułu opłaty za zlecenie przelewu. Pozwana jednak zaprzeczyła, by tyle umów zawierała ze(...)-iem, spójnie zT. B.wskazując, że zawarła tylko trzy umowy. Niespójne są twierdzenia powódki w tym przedmiocie, która w wymienionym piśmie podała, że w/w kwoty wypłacono z rachunku celem spłaty w/w zobowiązań, podczas gdy z wyciągu z rachunku wynika jedynie, że kwoty te wypłacono, nie wskazując, na jaki cel. Co istotne z pozycji dalszych tego wyciągu wynika, że w sytuacji, gdy kwotę przeksięgowano na spłatę innego zobowiązania, zamieszczano o tym adnotację. W przypadku zaś kwot 9 761, 42 zł i 2631, 96 zł adnotacji takiej brak. Z załączonej do akt dyspozycji przelewu tych kwot także nie wynika na spłatę, jakich pożyczek miałyby te środki być przeznaczone. Ponadto powódka w w/w piśmie wskazała, że umowa stanowiąca źródło roszczenia jest umową siódmą zawartą przez(...)z pozwaną, zatem nielogiczne jest to, że kwota niniejszej pożyczki w wysokości 312, 51 zł została spłacona kwotą z tej pożyczki, co wynika z twierdzeń powódki (k. 114). Co więcej powódka nie przedłożyła pozostałych sześciu umów, które wskazywałyby na istnienie zobowiązań pozwanej względem wierzyciela pierwotnego. Wniosła zaś o powołanie biegłego do spraw księgowości, który oceniłby prawidłowość dokonanego przez(...)rozliczenia. Wniosek tek jednak z uwagi na nieprzydatność dowodu należało pominąć, bowiem powódka winna była uprzednio przedłożyć dokumentację, z której w sposób niebudzący wątpliwości wynikałoby zadłużenie pozwanej. Dopuszczenie bowiem dowodu celem ustalenia wysokości roszczenia jest uprawnione li tylko wtedy, gdy wykazano jego zasadność, co w sprawie nie miało miejsca. Powódka nie wykazała także, by pozwana z kwoty pożyczki objętej pozwem wypłaciła kwoty 20 zł i 1065 zł. Z dowodów wypłaty (k. 133 i 134) nie wynika bowiem, jakie było źródło otrzymania tych środków, czyli innymi słowy, w wykonaniu której umowy pożyczki je wypłacono. Poza tym pozwana nie kojarzyła takich wypłat. Nawet gdyby przyjąć przeciwnie, to co prawda ustalenie nieważności umowy uprawnia każdą ze stron do żądania zwrotu świadczeń dokonanych w wykonaniu tej umowy, jako nienależnych - w oparciu oart. 410 § 1k.c.w zw. zart. 405k.c.Jednakże przepisy te nie mogły stanowić podstawy uwzględnienia powództwa w żadnej części. Obejmowało ono bowiem żądanie zapłaty zobowiązania wynikającego z umowy. W tak oznaczonej podstawie faktycznej powództwa nie mieści się żądanie zwrotu świadczenia nienależnego, spełnionego w ramach nieważnej umowy pożyczki. Zgodnie zart. 321k.p.c.Sąd nie może wyrokować co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem (por. wyrok Sądu Apelacyjnego wK.z dnia 27 grudnia 2021 r. w sprawie I ACa 43/21). Mając powyższe na względzie Sąd na podstawie powołanych przepisów orzekł jak w punkcie I sentencji. O kosztach procesu orzeczono w punkcie II sentencji na podstawieart. 98 § 1 i 3 k.p.c.w zw. zart. 108 § 1 k.p.c.Strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić stronie przeciwnej poniesione przez nią koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Niniejszy spór przegrał w całości pozwany, tak zatem zobowiązany on jest pokryć koszty procesu poniesione przez pozwaną. Na koszty te złożyły się: opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 3.600 zł (ustalone w oparciu o § 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych). Na podstawieart. 98 § 1 i 3 k.p.c.w zw. z art. 113 ustawy o kosztach sądowych w pkt III wyroku nakazano pobrać od powódki na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego wT.600 zł tytułem nieziszczonych kosztów opinii biegłej.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Tczewie date: '2022-06-01' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Sędzia Dominika Czarnecka legal_bases: - Art. 720 § 1 k.c. - art. 98 § 1 i 3 k.p.c. recorder: Marta Antonowicz signature: I C 1096/20 ```

152515000000503_I_C_000106_2015_Uz_2017-02-17_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IC 106/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 17 lutego 2017 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział I Cywilny w składzie: Przewodnicząca Sędzia SO Ewa Tomczyk Protokolant sekretarz Dorota Książczyk po rozpoznaniu w dniu 03 lutego 2017 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie sprawy z powództwaA. K.iJ. K. (1) przeciwkoSkarbowi Państwa - Państwowemu Gospodarstwu Leśnemu Lasy Państwowe NadleśnictwoP. o zapłatę kwoty 450.000 złotych 1 oddala powództwo; 2 zasądza od powodówA. K.iJ. K. (1)solidarnie na rzecz strony pozwanej Skarbu Państwa –Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej kwotę 3.000,00 (trzy tysiące) złotych tytułem zwrotu części kosztów procesu; 3 nakazuje pobrać od powodówA. K.iJ. K. (1)solidarnie na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim kwotę 4.488,38 (cztery tysiące czterysta osiemdziesiąt osiem i 38/100) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo ze Skarbu Państwa. Sędzia SO Ewa Tomczyk Sygn. akt I C 106/15 UZASADNIENIE W pozwie z dnia 29 stycznia 2015 r. pełnomocnik powodówA. K.iJ. K. (1)wniósł o zasądzenie od pozwanego Skarbu Państwa – Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe NadleśnictwoP.solidarnie na rzecz powodów kwoty 450.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 24 stycznia 2013 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za utratę mienia wskutek pożaru leśniczówkiW.. Nadto pozew zawierał żądanie zasądzenia zwrotu kosztów procesu. Na uzasadnienie żądania powodowie wskazali, że w dniu 23 stycznia 2013 r. wskutek pożaru spłonęła leśniczówka znajdująca się w miejscowościW.stanowiąca własność NadleśnictwaP., w której mieszkali powodowie. Przyczyną pożaru była wada instalacji elektrycznej polegająca na utlenieniu się połączeń przewodów elektrycznych, za co ponosi odpowiedzialność strona pozwana, gdyż jako właściciel budynku zaniechała utrzymania instalacji elektrycznej w należytym stanie. Strona pozwana reprezentowana przez Prokuratorię Generalną Rzeczypospolitej Polskiej nie uznała powództwa i wniosła o jego oddalenie oraz zasądzenie solidarnie od powodów zwrotu kosztów postępowania wg norm przepisanych. Strona pozwana wskazała, że wywiązała się ze wszystkich obowiązków dotyczących dbałości o stan instalacji elektrycznej w leśniczówce wynikających z obowiązujących przepisów prawa. Nadto strona pozwana zarzuciła, że powodowie nie udowodnili wystąpienia przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa, nie wykazali bowiem bezprawności jakichkolwiek zawinionych działań lub zaniechań strony pozwanej, nie udowodnili istnienia związku przyczynowo – skutkowego pomiędzy zachowaniem pozwanego a wystąpieniem szkody a także nie wykazali rozmiaru szkody. Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: Obiekt budowalny pod nazwąL.W.stanowi własność NadleśnictwaP.. Został oddany do użytkowania w dniu 15 sierpnia 1967 r. (dowód: książka obiektu budowalnego - k. 259) PowódA. K.jest pracownikiem NadleśnictwaP.. W dniu 2 kwietnia 1996 r. otrzymał od swego pracodawcy przydział mieszkania służbowego w postaciL.W.. W tym samym dniu została zawarta pomiędzy powodem a NadleśnictwemP.umowa najmu budynku leśniczówki. Powód zamieszkał w nim wraz z żonąJ. K. (1)i synem. Przed oddaniem budynku do użytku powoda, to jest w 1995 r. budynek przeszedł kapitalny remont obejmujący remont dachu, wykonanie elewacji zewnętrznej, roboty modernizacyjno – remontowe wewnątrz budynku (podłogi, schody), wykonano kominek i jego obudowę oraz montaż ogrzewania kominkowego. Remont dotyczył również wykonania nowej instalacji elektrycznej, hydraulicznej, odgromowej i został przeprowadzony przez wyłonione w wyniku przetarguPrzedsiębiorstwo Produkcyjno- Handlowo- Usługowe (...)zP., za wyjątkiem prac kominkowych, które wykonałM. W.. (dowód: umowa najmu - k. 195-198, protokół zdawczo – odbiorczy – k. 199-201, książka obiektu budowlanego – k. 261 odwrót, umowa o roboty budowlane – k. 281-282, faktury – k. 270 - 279 protokoły odbioru– k. 270 odwrót, 271 odwrót, 272 odwrót, 273 odwrót, 274 odwrót, 275 odwrót, 276 odwrót, 278 odwrót, 279 odwrót, 280) Za wykonanie nowej instalacji elektrycznej strona pozwana zapłaciła kwotę 2.455.04 zł na podstawiefaktury VAT Nr (...)z dnia 30.12.1995 r. W dniu 30 grudnia 1995 r. miał miejsce odbiór robót w zakresie wykonania instalacji elektrycznej z udziałem inspektora nadzoruR. B. (1)posiadającego uprawnienia budowalne do kierowania robotami budowalnymi w zakresie budowy instalacji i urządzeń elektrycznych w obiektach budowalnych oraz sporządzania projektów instalacji i urządzeń elektrycznych w obiektach budowalnych. (dowód: protokół zdawczo – odbiorczy – k. 199-201, książka obiektu budowlanego – k. 261 odwrót,faktura VAT Nr (...)z dnia 30.12.1995 r. – k. 269, protokół odbioru instalacji elektrycznej – k. 260 odwrót, uprawnienia budowalneR. B.– k. 421) Kosztorys dofaktury VAT Nr (...)z dnia 30.12.1995 r. dotyczącej wykonania instalacji elektrycznej oraz zlecenie stanowiące podstawę do wykonania prac elektrycznych zostały wybrakowane. (dowód: zgoda Nr(...)na brakowanie dokumentacji niearchiwalnej - k. 318-319, zgoda Nr 17/04 na brakowanie dokumentacji niearchiwalnej - k. 322- 323) W czasie remontu leśniczówki w 1995 r. została wymieniona boazeria. Po remoncie budynku pozyskane zostały z odzysku materiały, w tym 64,44 m2boazerii, które zostały przekazane do likwidacji. (dowód: protokół dotyczący likwidacji materiałów pochodzących z odzysku w trakcie remontu leśniczówki – k. 422-423) Strona pozwana jako właściciel budynki leśniczówkiW.zlecała uprawnionym podmiotom przeprowadzanie okresowych przeglądów technicznych budynku leśniczówki. (dowód: protokół okresowego przeglądu budynku - k. 69 - 74, książka obiektu budowalnego – k. 261-264 odwrót) Przegląd obejmował również ocenę stanu instalacji elektrycznej. Ostatni przegląd tej instalacji miał miejsce w dniu 25.10.2008 r. i został wykonany przez uprawnionego elektrykaJ. J. (1). W ramach tego badania został wykonany pomiar oporności izolacji obwodów elektrycznych, badania i pomiar instalacji ochrony przeciwporażeniowej i urządzeń elektrycznych oraz pomiar rezystencji uziemień odgromowych. Budynek leśniczówki posiadał na dzień zaistnienia pożaru aktualny przegląd i pomiary instalacji elektrycznej. Badania i pomiary wykonane w październiku 2008 r. zachowały swą ważność do dnia 24 października 2013 r. (dowód: protokoły –k. 75-80, świadectwa kwalifikacji – k. 84 – 85) W 2011 r. i 2013 r. miała miejsce w leśniczówce okresowa kontrola przewodów kominowych. (dowód: protokoły i zaświadczenia– k. 87-90, książka obiektu budowalnego – k. 261-264) W dniu 1 sierpnia 2012 r. powód złożył do Nadleśniczego NadleśnictwaP.pisemny wniosek o zaplanowanie na rok 2013 remontu osady LeśnictwaW.. (dowód: pismo – k. 288) W październiku 2001 r. w budynku leśniczówki miała miejsce awaria zasilania elektrycznego z powodu wyładowań atmosferycznych, która została usunięta przezA. M. (1). (dowód: książka obiektu budowalnego – k. 264) W maju 2012 r. doszło do kolejnej awarii instalacji elektrycznej w leśniczówceW.związanej z uszkodzeniem oprawki przy lampie na korytarzu. Z powodu tego uszkodzenia były wybijane bezpiecznik. Powód zgłosił w dniu 7 maja 2012 r. tę awarię Nadleśniczemu NadleśnictwaP.. Nadleśnictwo zleciło naprawę instalacjiA. M. (1)prowadzącemu zakład remontowo – budowlany. W ramach tej naprawy sprawdzono i dokonano pomiaru 1,2,3- fazowego obwodu elektrycznego niskiego napięcia, sprawdzono samoczynne wyłączanie zasilania, sprawdzono i dokonano regulacji działania styczników z wyzwalaczem termicznym na prąd powyżej 100 A. Po zakończeniu naprawy powód nie zgłaszał do NadleśnictwaP.żadnych uwag dotyczących działania instalacji elektrycznej. (dowód: zgłoszenie awarii – k. 91, zlecenie – k. 92, kosztorys powykonawczy – k. 94 – 95, książka obiektu budowalnego – k. 264 odwrót, zeznania świadków:J. K. (2)– k. 223,A. M. (1)– k. 223 odwrót,B. M.– k. 293 odwrót, protokół przyjęcia ustnego zawiadomienia o przestępstwie i przesłuchanie świadkaJ. K. (1)– k. 3 akt sprawy Ds. 348/13, przesłuchanie powoda – k. 633) Po tej naprawieW. O. (1)sporządził na zlecenieA. M. (1)protokół z pomiarów energetycznych instalacji elektrycznej leśnictwaW.. (dowód: protokół – k. 97-102, zeznania świadków:B. M.- k. 293 odwrót) W budynku leśniczówki na piętrze znajdowały się pokój z korytarzem i łazienka, zaś na parterze - trzy pokoje, kuchnia, łazienka, korytarz, hol, przedsionek i pomieszczenie kancelarii. Ściany w większości pomieszczeń leśniczówki były pokryte boazerię, boazerii nie było w kuchni, dwóch pokojach i łazienkach – w tych pomieszczeniach na ścianach były widoczne wieczka od puszek elektrycznych. (dowód: przesłuchanie powoda – k. 633 odwrót) W dniu 23 stycznia 2013 r. doszło do pożaruL.. (okoliczność niesporna) W piwnicy budynku nie było oznak działania ognia. (dowód: protokół oględzin z dnia 24.01.2013 r. – k. 6- 8,28,29 akt sprawy Ds. 348/13) W maju 2013 r. powód zleciłJ. G.posiadającemu uprawnienia budowalne w specjalności instalacyjnej w zakresie sieci, instalacji i urządzeń elektrycznych elektroenergetycznych oględziny pozostałości instalacji elektrycznej po pożarze. Z oględzin został sporządzony protokół. (dowód: protokół oględzin – k. 10-15 akt sprawy VI K 83/14, zeznania świadkaJ. G.– k. 221 odwrót- 222) W związku z pożarem zostało wszczęte przez Komisariat Policji wP.dochodzenie w sprawie DS. 348/13 o przestępstwo zart. 163 § 1 k.k.nadzorowane przez Prokuraturę Rejonową w Radomsku. W toku postępowania zostały zabezpieczone elementy instalacji elektrycznej w postaci fragmentu zabezpieczenia głównego przedlicznikowego, zabezpieczenia zalicznikowe (wyłączniki naprądowe i wyłącznik różnicowoprądowy), rurki instalacyjnej typu „peszla” z biegnącymi w niej przewodami – drutami miedzianymi oraz dwie puszki podtynkowe typu(...). Organ prowadzący dochodzenie dopuścił: - dowód z opinii biegłego z zakresu elektrotechniki i elektroenergetykiH. C. (1)w celu stwierdzenia, czy na zabezpieczonych elementach instalacji elektrycznej występują ślady zwarcia elektrycznego, czy zwarcie powstało przed pożarem i mogło być jego przyczyną, czy też powstało w wyniku działania ognia, czy zabezpieczenia w instalacji było prawidłowo dobrane, czy zabezpieczenia zadziały prawidłowo i czy ich zadziałanie nastąpiło w wyniku zwarcia lub przeciążenia czy też na skutek wysokiej temperatury ognia, - dowód z opinii biegłego do spraw ochrony przeciwpożarowejS. S.w celu stwierdzenia, co było bezpośrednią przyczyną powstania pożaru i czy pożar powstał z przyczyn niezależnych od człowieka. (dowód: postanowienia –k. 9, 12,27, 50 akt sprawy Ds. 348/13) Biegły z zakresu elektrotechniki i elektroenergetykiH. C. (1)w swej opinii z dnia 19.03.2013 r. wskazał, że zabezpieczone elementy instalacji elektrycznej nie noszą śladów zwarcia elektrycznego. Zwarcia elektryczne powstały zaś w wyniku działania ognia i nie były bezpośrednią przyczyną pożaru. Zabezpieczenia instalacji elektrycznej były właściwie dobrane. Zabezpieczenia te zadziałały prawidłowo w wyniku tzw. przetężenia (tj. przeciążenia lub zwarcia), którego pośrednią przyczyną była wysoka temperatura będąca efektem wznieconego pożaru. W oparciu o zabezpieczone w toku dochodzenia elementy instalacji w postaci:- rurki instalacyjnej typu „peszla” z dwoma przewodami – drutami miedzianymi oraz – dwie puszki podtynkowe typu(...)pobrane z pokoju, w którym wg twierdzeń powódkiJ. K. (3)miała miejsce inicjacja pożaru biegły ocenił, że połączenia przewodów w puszce rozgałęźnej wykonane były na tzw. „skrętkę”, tj. bez pierścienia – zacisków rozgałęźnych śrubowych. Tego typu połączenia są dopuszczalne wg przepisów budowy instalacji elektrycznych pod warunkiem ich zlutowania (zgrzania). Jedno z zabezpieczonych połączeń było słabo skręcone – przewody w skrętce miały luz, natomiast drugie nie posiadało luzu, lecz było silnie utlenione w wyniku przegrzania. Zarówno puszki jak i rurka nosiły ślady tynku na tzw. zaprawie cementowej, co wg biegłego oznaczało, że wyżej wymienione elementy były umieszczone pod warstwą tynku. Biegły wskazał, że elementy instalacji „starzeją się” z powodu oddziaływania środowiska oraz ciągłych zmian temperatury przewodów w wyniku zmian prądu obciążeniowego. Izolacja przewodów zwykle się osłabia, a elementy metalowe połączeń skrętnych lub przykręcanych śrubami podlegają utlenieniu, co powoduje wzrost rezystencji (oporności czynnej) tych połączeń i nadmierne ich ogrzewanie. Puszki, szczególnie podtynkowe, nagrzewają się do temperatury kilkudziesięciu stopni, co powoduje ich nadmierne rozszczelnienie (deformacja temperaturowa metalu i ewentualne pękanie warstwy tynku pokrywającego puszkę). W puszkach pojawiają się iskrzenia na zaciskach i połączeniach nadmiernie utlenionych o osłabionych siłach dociskających i skrętnych. Jeśli puszka jest nie zakryta – zasłonięta np. boazerią, to użytkownik lub elektryk konserwator łatwo zauważy efekt powyższych zjawisk w postaci okopcenia lub zakurzenia okolic pokrywy puszki i odpowiednio zareaguje usuwając np. przegrzane połączenie. Zakrycie puszki boazerią uniemożliwia taką obserwację i jakąkolwiek informację o istnieniu puszki. Pod boazerią jest szczelina w stosunku do ściany, gdzie zbiera się kurz, pajęczyny, obumarłe, wyschnięte owady stanowiące substancję łatwopalną a nawet wybuchową. W takich warunkach wystarczy chwilowe przetężenie w przewodach lub zaiskrzenie na stykach łączących przewody i dochodzi do pożaru w puszcze i pod boazerią. Opisanych efektów „starzenia się” elementów instalacji nie da się wykryć w 100 % przy kontroli izolacji przewodów oraz sprawdzaniu skuteczności ochrony przeciwpożarowej za pomocą mierników. Przy wszystkiego rodzaju badaniach i przeglądach instalacji i urządzeń technicznych niezbędnym etapem są tzw. oględziny i ocena wzrokowa stanu technicznego instalacji – urządzenia. Zabudowanie całkowite pokoju, gdzie powstał pożar, boazerią uniemożliwiło dokonywanie okresowych oględzin stanu technicznego puszek, przewodów i ich połączeń. (dowód: opiniaH. C.wydana w postepowaniu karnym– k. 60-70 akt sprawy DS. 348/13) BiegłyS. S.w opinii z dnia 12.04.2013 r. w oparciu o informacje przekazane przez powoda co do tego, że w budynku dochodziło do samoczynnych przypadków zadziałania zabezpieczeń a także że doszło do awarii, której przyczyn nie mógł ustalić wezwany elektryk wskazał, że w budynku leśniczówki dochodziło do chwilowych przetężeń bądź przepięć, skutki których eliminowało zadziałanie bezpieczników. W oparciu o opinięH. C.S. S.przyjął, że pożar mógł powstać od przegrzania się utlenionych metalowych połączeń przewodów elektrycznych i że przyczyną pożaru była wada instalacji elektrycznej wynikająca się z utlenienia się połączeń przewodów elektrycznych. Spowodowane pożarem zniszczenia nie pozwalały na precyzyjne określenie w której części instalacji elektrycznej: puszcze rozgałęźnej, puszcze końcowej z gniazdkiem czy w podsufitowym zabezpieczonym fragmencie peszla doszło do zainicjowania pożaru. Do powstania pożaru nie przyczyniły się osoby trzecie, pożar powstał z przyczyn niezależnych od człowieka. (dowód: opinia – k. 74 -76 akt sprawy DS. 348/13) A. K.iJ. K. (1)będąc przesłuchiwani w toku dochodzenia w charakterze świadków oszacowali wartość szkody wyrządzonej pożarem na kwotę 150.000 zł. (dowód: protokół przesłuchaniaJ. K. (1)– k. 3-5 akt sprawy Ds. 348/13, protokół przesłuchaniaA. K.– k. 15 -17 akt sprawy Ds. 348/13) Postanowieniem z dnia 18 kwietnia 2013 r. zatwierdzonym przez Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Radomsku Komisariat Policji wP.na zasadzieart. 17 § 1 pkt 2 k.p.k.umorzył śledztwo w sprawie nieumyślnego sprowadzenia pożaru wobec okoliczności, iż czyn nie zawiera ustawowych znamion czynu zabronionego. (dowód: postanowienie – k. 81 akt sprawy Ds. 348/13) Po pożarze powód nabrał przekonania, żeW. O. (1)nie wykonał żadnych pomiarów w leśniczówceW.po awarii elektrycznej w maju 2012 r. W związku z tymA. K.złożył w lipcu 2013 r. zawiadomienie o popełnieniu przezW. O. (1)przestępstwa poświadczenia nieprawdy.P.w tej sprawie prowadziła Komenda Powiatowa Policji wJ.. W toku dochodzeniaW. O. (1)podał, że doszło po jego stronie do pomyłki w druku protokołu z badań instalacji elektrycznej oraz że instalacja opisana w tym protokole odpowiada parametrom instalacji w leśniczówce wZ.. Wyjaśnił, że w maju 2012 r. wykonywał pomiary instalacji w kilku leśniczówkach podległych NadleśnictwuP., dlatego podczas drukowania protokołów nie zmienił danych obiektów, stąd pojawiły się w protokole błędy co do ilości obwodów, które były w leśniczówceW.. Podał, że był w leśniczówceW.i dokonał tam sprawdzenia dwóch obwodów instalacji elektrycznej, które były w tej leśniczówce uszkodzone. Prawomocnym wyrokiem z dnia 2 czerwca 2014 r. wydanym w sprawie sygn. akt VI K 83/14 Sąd Rejonowy w Radomsku uznałW. O. (1)za winnego tego, że w dniu 18 maja 2012 r. w miejscowościW.będąc uprawnionym do prowadzenia dozoru eksploatacji prac kontrolno-pomiarowych urządzeń elektrycznych, poświadczył nieprawdę w protokole kontroli i pomiaru rezystencji izolacji urządzeń elektrycznych nr(...)oraz protokole badania skuteczności ochrony przeciwpożarowej nr(...)a także w protokole badania wyłączników różnicowo- prądowych nr(...)co do stanu faktycznego instalacji elektrycznej w leśniczówceW., co miało istotne znaczenie prawne, to jest czynu zart. 271 § 1 k.k.i za to wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszaniem jej wykonania na okres próby 2 lat. (dowód: protokół przesłuchania świadka – k. 142, protokół rozprawy – k. 178 odwrót, wyrok – k. 197 akt sprawy VI K 83/14) Zabezpieczenia główne (przedlicznikowe) w leśniczówceW.były zabezpieczeniami typowymi i stosowanymi powszechnie w latach 90 – tych XX wieku. Zabezpieczenia wewnętrzne (licznikowe) zostały wprowadzone do powszechnego stosowania pod koniec lat 80- tych XX i są stosowane w takim wykonaniu do dnia dzisiejszego. Przewody z miedzianymi żyłami, które zostały zabezpieczone po pożarze z rurką instalacyjną miały całkowicie spaloną izolację, więc nie jest możliwe określenie ich typu. Instalacja elektryczna w budynku leśniczówki była wykonana w technologii podtynkowej w rurkach instalacyjnych typu(...)(metalowa rurka z wewnętrzną izolacją papierowo – smołową). Był to system instalacji podtynkowych stosowanych powszechnie w latach 50- tych i na początku 60- tych XX wieku. W latach 70- tych została zastąpiona innym osprzętem elektrycznym opartym na materialne PCV (rurki instalacyjne i puszki). Przewody w leśniczówceW.były łączone w puszkach rozgałęźnych metodą „skręcania”. Ten sposób połączeń jest dopuszczalny pod warunkiem zalutowania elementu skrętnego, aby nie doszło do jego poluzowania. W latach 50 i 60 – tych XX wieku stosowane były przewody żelazne, miedziane lub aluminiowe. W latach 90- tych zakazano używania przewodów aluminiowych. Dostęp do puszek rozgałęźnych poprzez pozostawienie otworów rewizyjnych pozwala na wymianę przewodów znajdujących się w rurkach. Wówczas możliwe jest rozcięcie i wymiana przewodów. (dowód: opinia biegłego ds. urządzeń elektrycznychW. B. (1)– k. 326 – 329, ustna opinia – k. 438 odwrót – 439 odwrót) Spalona leśniczówka została rozebrana w kwietniu 2014 r. (dowód: książka obiektu budowalnego – k. 259) Pismem z dnia 20 lutego 2014 r. pełnomocnik powodów zgłosił do strony pozwanej orazTowarzystwa (...)wL.szkodę na mieniu, tj. zniszczonych wskutek pożaru rzeczach stanowiących własność powodów, a znajdujących się w budynku leśniczówki. Zażądał wypłaty odszkodowania w kwocie 450.000 zł. (dowód: zgłoszenie szkody – k. 21-23) Pismem z dnia 12 marca 2014 r. nadleśniczy NadleśnictwaP.odmówił wypłaty odszkodowania powołując się na to, że budynek leśniczówki posiadał na dzień zaistnienia pożaru aktualny przegląd i pomiar instalacji elektrycznej, zaprzeczył, że NadleśnictwoP.nie wykonało ciążącego na nim obowiązku dokonywania okresowych przeglądów instalacji elektrycznej pod kątem jej zabezpieczeń oraz bezpiecznego użytkowania. Powołując się na opinięH. C.wydaną w toku postępowania przygotowawczego wskazał, że nie było zastrzeżeń odnośnie doboru i zastosowania zabezpieczeń instalacji elektrycznej w budynku leśniczówki. (dowód: pismo – k. 25- 26) A. K.zarabia 3.600 zł,J. K. (1)nie pracuje zawodowo, powodowie są właścicielami domu o powierzchni ok. 200 m2oraz gruntu rolnego o powierzchni 13 ha, pobierają dopłaty bezpośrednie w kwocie 29.000 zł rocznie, mają na utrzymaniu szesnastoletniego syna, który studiuje wK., nie posiadają oszczędności. (oświadczenia o stanie rodzinnym, majątku, dochodach i źródłach utrzymania – k. 36-41) Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie dowodów zaoferowanych przez obie strony procesu. Jeśli chodzi o dowód z opinii biegłego z zakresu instalacji i urządzeń elektroenergetycznychW. B. (2)to Sąd podzielił tę opinię jedynie częściowo, to jest w zakresie, w jakim biegły opierając się na oględzinach ocalałych przed pożarem fragmentów instalacji oraz opinii biegłego z zakresu z zakresu elektrotechniki i elektroenergetykiH. C. (1)wydanej w postępowaniu przygotowawczym ustalił, że instalacja elektryczna w leśniczówce była wykonana w technologii podtynkowej w rurkach instalacyjnych typuB.oraz co do sposobu łączenia przewodów w tych puszkach. Pominięte zostały zaś te wywody opinii, w których biegły przyjął, że instalacja pozalicznikowa, to jest przewody elektryczne nie były wymieniane w okresie kiedy budynek leśniczówki przechodził kapitalny remont w 1995 r. Biegły wywodził powyższe twierdzenie na nie mającym oparcia w aktach sprawy założeniu, że przeszkodą do wymiany instalacji była istniejąca w budynku boazeria. Tymczasem jak wynika ze złożonych przez stronę pozwaną dowodów cała instalacja elektryczna, w tym instalacja pozalicznikowa, została wymieniona w 1995 r. w trakcie remontu kapitalnego budynku leśniczówki. Świadczą o tymfaktura Vat nr (...)z dnia 30.12.1995 r. oraz protokół odbioru tej instalacji, jak również protokół zdawczo – odbiorczy z dnia 2 kwietnia 1996 r. podpisany przez powoda, w którym stwierdzono, że instalacja elektryczna w budynku leśniczówki jest nowa. Nadto ze złożonego przez stronę pozwaną protokołu dotyczącego likwidacji materiałów pochodzących z odzysku w trakcie remontu leśniczówki z dnia 29.12.1996 r. wynika, że w trakcie remontu została rozebrana stara boazeria (k. 422). Zatem oznacza to, że boazeria w budynku leśniczówki również była wymieniana, co również umożliwiało wymianę instalacji pozalicznikowej. Pozostały po pożarze fragment instalacji elektrycznej w postaci metalowego peszla świadczy na pewno o tym, że w trakcie remontu nie dokonano wymiany rurek instalacyjnych, w których przebiegały przewody elektryczne. Jak wskazał bowiem biegłyW. B.w latach dziewięćdziesiątych XX wieku stosowane były rurki PCV. Niemniej z faktu zaniechania wymiany tych rurek nie można wywodzić, że nie dokonano wymiany przewodów w tych rurkach. Podkreślić należy, że biegłyW. B. (2)w ustnej opinii uzupełniającej stwierdził, że co do zasady istniała możliwość wymiany samych przewodów (bez demontażu rurek), jednakże twierdził, że w przypadku budynku leśniczówki nie było to możliwe wobec braku możliwości dostępu do puszek rozgałęźnych wobec zabudowy ścian boazerią. Tymczasem jak wskazano wyżej założenie to jest błędne, bowiem w leśniczówce w 1995 r. położono nową boazerię. Dowodem co do stanu instalacji elektrycznej i zakresu jej wymiany w 1995 r. oraz przyczyn pożaru nie może być zgłoszony przez stronę pozwaną dowód nazwany „opinia”, która została sporządzona na zlecenie pozwanego przezJ. J. (1)(k. 590). Należy podkreślić, iż z punktu widzenia niniejszego procesu opinia ta ma charakter dokumentu prywatnego i wyłącznie jako taki podlega ocenie Sądu -art. 245 k.p.c., a zatem stanowi jedynie dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. W postępowaniu sądowym w rozumieniuart. 278 k.p.c.opinią jest tylko opinia złożona przez osobę wyznaczoną przez sąd. Taką opinią nie jest opinia biegłego, choćby nim był biegły stały sporządzona na polecenie strony i złożona do akt sądowych.(...)ekspertyzy opracowywane na zlecenie strony, czy w trakcie procesu, czy jeszcze przed jego wszczęciem, należy traktować jako wyjaśnienia stanowiące poparcie stanowisk stron (por. orz. SN z 11.06.1974 r. I Cr 260/74, nie publ.). Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. W okolicznościach rozpoznawanej sprawy podstawę prawną roszczenia stanowiart. 415 k.c.a nieart. 417 k.c., który dotyczy szkód wyrządzonych przez niezgodne z prawem zaniechanie lub działanie przy wykonywaniu władzy publicznej. Objęte nim są szkody będące następstwem działań organów państwa czy jednostek samorządu terytorialnego w sferze określanej pojęciemimperium, czyli przy okazji wykonywania funkcji władczych i zadań władzy publicznej. Poza zakresem tego przepisu pozostają skutki działań organów państwa w sferzedominium, czyli gospodarczo-majątkowej oraz w zakresie usług użyteczności publicznej. Wykonywanie swoich obowiązków jako właściciela budynku oddanego powodowiA. K.w najem jako mieszkania służbowego jest związane ze sferą działań strony pozwanej o charakterze nie władczym. Zgodnie zart. 415 k.c.przesłanką odpowiedzialności odszkodowawczej są: szkoda, wina po stronie odpowiedzialnej rozumiana jako dopuszczenie się zawinionego bezprawnego działania lub zaniechania oraz związek przyczynowy pomiędzy zawinionym działaniem podmiotu zobowiązanego do naprawienia szkody, a powstał szkodą. Ponieważ strony łączyła umowa najmu należy przytoczyć ustawową regulację dotyczącą tej umowy. W myślart. 659 § 1 k.c.przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. W myślart. 662 k.c.wynajmujący powinien wydać najemcy rzecz w stanie przydatnym do umówionego użytku i utrzymywać ją w takim stanie przez czas trwania najmu. Drobne nakłady połączone ze zwykłym używaniem rzeczy obciążają najemcę. Jeżeli rzecz najęta uległa zniszczeniu z powodu okoliczności, za które wynajmujący odpowiedzialności nie ponosi, wynajmujący nie ma obowiązku przywrócenia stanu poprzedniego. Bezpośrednim więc skutkiem zawarcia umowy najmu jest – po stronie wynajmującego – obowiązek wydania przedmiotu najmu do używania w oznaczonym terminie, jednak odpowiedzialność wynajmującego obejmuje także zapewnienie uzgodnionej przez strony użyteczności przedmiotu najmu w okresie trwania stosunku z tej umowy, a w szczególności ponoszenia koniecznych nakładów i napraw. Strona pozwana kwestionowała swą odpowiedzialność, twierdząc, że powodowie nie wykazali bezprawności jakichkolwiek zawinionych działań i zaniechań strony pozwanej, istnienia związku przyczynowo- skutkowego pomiędzy zachowaniem pozwanego a wystąpieniem szkody, jak również nie wykazali rozmiaru szkody. Nadto twierdziła, że pozwany wywiązał się ze wszystkich obowiązków nałożonych nań z tytułu bycia właścicielem leśniczówki a przewidzianych w przepisachprawa budowlanegodokonując okresowych przeglądów instalacji elektrycznej. A dochodzenie prowadzone w sprawie nieumyślnego sprowadzenia pożaru, a przede wszystkim wydane na jego potrzeby opinie biegłych wykazały, że po stronie pozwanego nie doszło do żadnych zaniedbań, które mogłyby stać się przyczyną pożaru. W związku z tymi zarzutami powodowie twierdzili, że przyczyną pożaru była wada instalacji elektrycznej, której to instalacji pozwany pomimo ponad pięćdziesięcioletniego okresu użytkowania nie wymienił a nadto nie przeprowadzał prawidłowych kontroli tej instalacji oraz że pomiędzy tymi zaniechaniami a powstaniem pożaru oraz wyrządzeniem w mieniu powodów szkody istnieje adekwatny związek przyczynowy. W kontekście tych zarzutów stwierdzić należy odwołując się do wcześniejszych uwagi dotyczących opinii biegłegoW. B., że dowody zaoferowane przez stronę pozwaną pozwoliły na ustalenie, że instalacja elektryczna również w zakresie instalacji pozalicznikowej została wymieniona w 1995 r.– zostały wówczas położone nowe przewody, przy pozostawieniu starych rurek instalacyjnych. Gdyby nawet jednak uznać, jak chcą powodowie, że remont instalacji elektrycznej wykonanej w 1995 r. objął swoim zakresem jedynie stronę zasilania leśniczówki, tj. układu zasilania, pomiarowego i zabezpieczeń, bez instalacji pozalicznikowej to okoliczność ta również sama przez się nie rodziłaby odpowiedzialności strony pozwanej jako właściciela budynku oddanego w najem powodowiA. K.. Przepisy ustawy z dnia 27.07.1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 290) nakładają na właściciela budynku szereg obowiązków. Zgodnie z art. 61 właściciel obiektu budowlanego jest obowiązany utrzymywać i użytkować obiekt w sposób zgodny z jego przeznaczeniem i wymaganiami ochrony środowiska oraz utrzymywać w należytym stanie technicznym i estetycznym, nie dopuszczając do nadmiernego pogorszenia jego właściwości użytkowych i sprawności technicznej. Zatem głównym zadaniem jest utrzymywanie obiektu w takim stanie technicznym, który nie będzie zagrażał bezpieczeństwu ludzi. Właściciel nieruchomości musi zatem samodzielnie dbać o właściwy stan techniczny lokalu. Stan techniczny budynku to między innymi dobry stan elewacji budynku, dachu, przewodów kominowych, instalacji odgromowych, instalacji elektrycznej, centralnego ogrzewania, instalacji wodociągowych i kanalizacyjnych. Nadto właściciel budynku musi także zlecać systematycznie przeprowadzenie wymaganych przeglądów. Taki obowiązek nakłada na niegoart. 62 ust. 1 Prawa budowlanego, przy czym w zakresie kontroli instalacji elektrycznej - badania w zakresie stanu sprawności połączeń, osprzętu, zabezpieczeń i środków ochrony od porażeń, oporności izolacji przewodów oraz uziemień instalacji i aparatów winny być przeprowadzane okresowo co najmniej raz na 5 lat (art. 62 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego). Kontrole stanu technicznego instalacji elektrycznych, mogą być przeprowadzane jedynie przez osoby posiadające kwalifikacje wymagane przy wykonywaniu dozoru nad eksploatacją urządzeń, instalacji oraz sieci energetycznych i gazowych (ust. 5 art. 62). Analizując zachowanie strony pozwanej pod kątem wywiązania się z powyższych obowiązków jako właściciela budynku leśniczówki wskazać należy, że strona pozwana z tych obowiązków wywiązała się, przed oddaniem budynku w używanie przez powodów dokonała kapitalnego remonty budynku, a odbiór poszczególnych robót, w tym robót w zakresie instalacji elektrycznej nastąpił z udziałem osoby posiadającej wymagane uprawienia budowlane. Strona pozwana zlecała również dokonanie okresowych kontroli budynku, w tym wymaganych okresowo co 5 lat badań instalacji elektrycznej, o czym świadczą wpisy w książce obiektu budowlanego (k. 261 – 265) oraz protokoły badania instalacji elektrycznej znajdujące się na kartach 75-81 akt sprawy wykonane przez osobę posiadającą wymagane przez ust. 5 art. 62 Prawa budowalnego kwalifikacje (świadectwa kwalifikacyjneJ. J.– k. 84 i 85). W tym kontekście twierdzenia powodów co do nie wykonywania przez stronę pozwaną ustawowych obowiązków jako właściciela budynku są całkowicie gołosłowne. O zaniedbaniach w tym zakresie nie może, jak chcą powodowie, świadczyć fakt sporządzenia przezW. O. (1)protokołu oględzin instalacji elektrycznej datowanej na dzień 18 maja 2012 r. i skazanie go w związku z tym za przestępstwo zart. 271 § 1 k.k. Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego po awarii instalacji elektrycznej, która miała miejsce w maju 2012 r.A. M. (1)(który usunął tę awarię) zleciłW. O. (1)dokonanie kontroli i pomiarów rezystencji izolacji urządzeń elektrycznych, badanie skuteczności ochrony przeciwpożarowej i badanie wyłączników różnicowo –prądowych.W. O. (1)wystawił protokoły, które nie dotyczyły kontroli przeprowadzonej w leśniczówceW., mimo, że z ich treści wynikało, że dotyczą tego obiektu. Przypisanie mu w związku z tym faktem odpowiedzialności karnej nie może jednak rodzić negatywnych skutków wobec strony pozwanej. Strona pozwana zleciła bowiem wykonanie naprawy instalacji uprawnionemu podmiotowi i mogła pozostawać w przekonaniu, że w związku z tym zostały dopełnione wszystkie niezbędne formalności. Podkreślić w tym miejscu należy, że strona pozwana otrzymała odA. M.kosztorys powykonawczy (k. 94-95), z którego wynikało, że po tej naprawie dokonano właściwych pomiarów. To, że w późniejszym czasie okazało się, że sporządzone po usunięciu tej awarii protokoły kontroli dotyczyły innego obiektu budowalnego niż leśniczówkiW.nie może rodzić odpowiedzialności strony pozwanej za szkodę poniesioną przez powodów na skutek spalenia budynku oraz brak jest związku przyczynowo – skutkowego pomiędzy tym faktem a spaleniem budynku. Jak wynikało z zeznańW. O.złożonych w toku postępowania karnego dokonał on pomiarów instalacji w leśniczówceW.. Nadto podkreślić należy, że skoro przyczyną pożaru była wada instalacji elektrycznej wynikająca z utleniania się połączeń przewodów elektrycznych, to kwestia dokonania pomiarów przezW. O.nie miała znaczenia dla ustalenia odpowiedzialności strony pozwanej. Nie ma także dla rozstrzygnięcia sprawy żadnego znaczenia stan instalacji w piwnicy leśniczówki. Okolicznością bezsporną jest fakt nieobjęcia piwnicy pożarem, a co za tym idzie stan instalacji w tym pomieszczeniu nie miał żadnego związku z wybuchem pożaru. Gdyby nawet przyjąć, jak chcą powodowie, że wymiana instalacji elektrycznej przeprowadzona w 1995 r. nie obejmowała instalacji wewnętrznej (co nie znajduje jednak potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym), to z samego tylko tego faktu również nie można wywodzić, że miały po stronie pozwanej zaniechania rodzące jej odpowiedzialność na gruncie rozpoznawanej sprawy. Brak jest przepisów przewidujących bezwzględny obowiązek wymiany instalacji elektrycznej po 40 – letnim okresie jej użytkowania. Podkreślić należy, że powodowie mieszkali w leśniczówceW.blisko 17 lat, tylko dwa razy w tym czasie miała miejsce awaria instalacji - w październiku 2001 r. (powodu wyładowań atmosferycznych) i w maju 2012 r. Powód zgłaszając awarię z maja 2012 r. nie powoływał się na jej nieprawidłowe działanie w poprzednich latach, nie zgłaszał również żadnych uwag po dokonaniu naprawy w maju 2012 r. Brak jest jakichkolwiek dowodów świadczących o nieprawidłowym działaniu tej instalacji, a twierdzenia pełnomocnika powodów, że jeden z elektryków powiedział powodom, że z uwagi na stan instalacji budynek leśniczówki kiedyś się spali należy są całkowicie nie udowodnione i traktować je należy jako złożone jedynie na użytek tej sprawy. Inaczej należałoby ocenić sprawę, gdyby powodowie dowiedli, że instalacja działała nieprawidłowo, jej stan zagrażał bezpieczeństwu, że zgłaszali w tym zakresie uwagi do właściciela budynku, a ten zignorował ich żądania co do modernizacji lub wymiany instalacji. Tylko w takiej sytuacji można byłoby stawiać stronie pozwanej jako wynajmującemu i właścicielowi budynku zarzut zaniechania obowiązku utrzymania stanu instalacji elektrycznej w należytym stanie. Nie może również obciążać pozwanego sposób wykonania instalacji - w tym zakresie powodowie powołali się na wynikającą z opinii biegłegoW. B.oraz opinii sporządzonych w toku dochodzenia nieprawidłowość w sposobie łączenia przewodów w puszkach. To samo dotyczy kwestii zakresu przeprowadzania okresowych kontroli instalacji – tu powodowie wywodzili, że kontrole te były skazane na niepowodzenie z uwagi na brak dostępu do puszek rozgałęźnych, które były zakryte boazerią oraz wobec braku schematów instalacji elektrycznej. Wobec tych zarzutów wskazać należy, że strona pozwana zleciła wykonanie zarówno instalacji elektrycznej jak i jej okresowych kontroli uprawnionym podmiotom, za których nie ponosi odpowiedzialności -art. 429 k.c. W świetle tego przepisu powierzający wykonanie czynności innej osobie może uwolnić się od odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez sprawcę przy wykonywaniu powierzonej czynności, wykazując dwie okoliczności ekskulpacyjne: brak winy w wyborze oraz powierzenie wykonania czynności osobie, przedsiębiorstwu, zakładowi, które w zakresie swej działalności zawodowej trudnią się wykonywaniem takich czynności. Skoro strona pozwana powierzyła wykonanie instalacji elektrycznej oraz przeprowadzanie jej okresowych kontroli uprawnionym podmiotom –profesjonalistom, dla przypisania jej odpowiedzialności w tym zakresie powodowie musieliby wykazać winę w wyborze po stronie powierzającego, czego nie uczynili. Mając powyższe na uwadze wobec braku podstaw odpowiedzialności strony pozwanej powództwo zostało oddalone. Brak podstaw odpowiedzialności strony pozwanej czynił zbędne prowadzenie postępowania co do wyceny majątku powodów (art. 227 k.p.c.). Dlatego też został oddalony wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego złotnika. Wskazać należy, że w niniejszej sprawie miała miejsce zmiana składu orzekającego i dowody z opinii biegłych do spraw wyceny ruchomości i trofeów myśliwskich zmierzających do wyceny majątku zostały dopuszczone i przeprowadzone przez poprzedni skład orzekający. Sąd oddalił również wniosek strony pozwanej o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego ds. elektrotechniki, rachunkowości i finansów zgłoszony na okoliczność ustalenia jakiej wartości w chwili obecnej odpowiadałaby kwota 2.455,04 zł z 1995 r. i jaki zakres remontu instalacji elektrycznej w budynku wielkości leśniczówkiW.był możliwy do zrealizowania ówcześnie mając do dyspozycji takie fundusze, w przypadku nieobjęcia remontem demontażu i utylizacji starej instalacji elektrycznej (pismo – k. 409 -410). Powodowie wnosili o oddalenie powyższego wniosku, wskazując między innymi, że nie kwestionują, że za kwotę 2.455 zł można by położyć w leśniczówce nową instalację. Skoro powodowie powyższej okoliczności nie kwestionowali, przeprowadzenie tego dowodu było zbędne. Z tych samych powodów – to jest wobec braku podstaw odpowiedzialności strony pozwanej Sąd pominął przy ustalaniu stanu faktycznego niniejszej sprawy dowody dotyczące majątku powodów, który spłonął w czasie pożaru oraz wartości tego majątku, dotyczy to w szczególności zeznań świadków:G. M.,M. J.,G. M.,M. S., oświadczeń strażników leśnych (k. 501 – 502), zdjęć, jak również opinii biegłych: do wyceny ruchomości i wyceny trofeów myśliwskich. W odniesieniu do tego ostatniego dowodu na marginesie wskazać należy, że Sąd podziela w całości zarzuty do tej opinii zawarte w piśmie procesowym strony pozwanej z dnia 10 maja 2016 r. (k. 496-500) a nadto Sąd zwraca uwagę, że trofea myśliwskie nie są możliwe do wyceny, bowiem posiadają one wartość sentymentalną i pamiątkową – kolekcjonerską dla myśliwego, który je zdobył. Takie stwierdzenia znalazły się w pismach dwóch biegłych sądowych z zakresu łowiectwa (k. 358 i 359) oraz z opinii ustnej biegłegoad hocM. F.. Biegły ten przyznał, że żaden myśliwy nie kupi upolowanych przez inna osobę trofeów i że nie ma obrotu trofeami oraz że mają one wartość sentymentalną i kolekcjonerską. W odniesieniu zaś do wyceny rzeczy ruchomych wskazać należy, że z uwagi na okoliczności sprawy ścisłe udowodnienie wysokości żądania było niemożliwie. Dlatego też w przypadku uwzględniania powództwa wysokość szkody powinna być rozważana na podstawieart. 322 k.p.c. Oceniając dalej zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazać należy, że zeznania świadkaJ. G.służyły jedynie do ustalenia, że świadek ten dokonał na zlecenie powoda oględzin pozostałości instalacji elektrycznej po pożarze w maju 2013 r. Wywody świadka co do dopuszczalnego okresu użytkowania instalacji elektrycznej, wieku instalacji w leśniczówce oraz wymagań co do jej przeglądów jako niedotyczące faktów lecz z zakresu wiadomości specjalnych zastrzeżonych dla biegłego (art. 278 § 1 k.p.c.) nie mogły stanowić podstawy ustaleń co do stanu i jakości instalacji oraz roku jej pochodzenia. Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach procesu stanowiłart. 102 k.p.c. Przepis ten daje sądowi swobodę przy rozstrzyganiu o kosztach procesu, gdy stosowania zasady wyrażonej wart. 98 k.p.c.nie można pogodzić z zasadą słuszności, jednakże należy podkreślić, że jako przepis szczególny nie może być wykładany rozszerzająco i wyklucza uogólnienia. Zastosowanieart. 102 k.p.c.powinno być oceniane w całokształcie okoliczności, które uzasadniałyby odstępstwo od podstawowych zasad decydujących w przedmiocie kosztów procesu. Do okoliczności mogących wywrzeć wpływ na odstępstwo od tych zasad należy zaliczyć zarówno fakty związane z samym przebiegiem procesu (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 września 1973 r., sygn. akt I CZ 122/73, OSNC rok 1974, nr 5, poz. 98, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 sierpnia 1973 r., sygn. akt I PR 188/73,(...)rok 1973, nr 12, str. 413), jak i fakty leżące na zewnątrz procesu, zwłaszcza dotyczące sytuacji życiowej strony (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 2011 r., sygn. akt V CZ 107/10). Do pierwszych zaliczane są sytuacje wynikające z charakteru żądania poddanego rozstrzygnięciu, jego znaczenia dla strony, subiektywne przekonanie strony o zasadności roszczeń, przedawnienie, prekluzja. Drugie wyznacza sytuacja majątkowa i życiowa strony, z tym zastrzeżeniem, że niewystarczające jest powoływanie się jedynie na trudną sytuację majątkową, nawet jeśli była podstawą zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia pełnomocnika (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 1 grudnia 2011 r., sygn. akt I CZ 26/11). Okoliczność, że powodowie mogli być subiektywnie przekonani o zasadności swojego roszczenia, które opierali na własnej ocenie zachowania strony pozwanej jakkolwiek może być, obok sytuacji życiowej i ekonomicznej powodów, uznane za przypadek szczególnie uzasadniony, to jednak nie daje on podstawy do odstąpienia od obciążania powodów od kosztów procesu w całości. Powodowie mimo wszystko przegrali proces co do zasady, narażając pozwaną na ponoszenie kosztów obrony. Okoliczność ta sprawia, że zasądzenie od nich kosztów zastępstwa procesowego w pełnej wysokości stanowiłoby dla nich zbyt duże obciążenie. Dlatego też Sąd obciążył powodów kosztami w wysokości 3.000 zł stanowiącymi około 40 % kosztów zastępstwa procesowego wynikających z§ 6 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu(t.j. Dz.U z 2013 r., poz. 490 ze zm.) w zw. z § 22 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U poz. 1804). Nie wchodziło w grę o nieobciążanie w ogóle powodów kosztami procesu, bowiem przepisart. 102 k.p.c.nie może być narzędziem ochrony strony, która wprawdzie jest w trudnych warunkach życiowych, jednak wytoczyła oczywiście bezzasadne powództwo, bo proces ma charakter dwustronny, a strona przeciwna musiała podjąć obronę i ponieść jej koszty w sytuacji, w której powództwo okazało się oczywiście bezzasadne, swoiste premiowanie strony odstąpieniem od obciążania jej kosztami procesu ze szkodą dla drugiej strony nie znajduje jakiegokolwiek uzasadnienia (por. np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2012 r.,(...)10/02). Podstawę rozstrzygnięcia o nakazaniu pobrania od powodów wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa ustalonych postanowieniami: z dnia 15 grudnia 2015 r. (k. 332), 14 stycznia 2016 r. (k. 354), 25 lutego 2016 r. (k. 430), 15 marca 2016 r. (k. 443), 12 kwietnia 2016 r. (k. 476), 3 lutego 2017 r. (k. 638) stanowiły przepis art. 113 ust. 1 i 2 ustawy z dnia z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 623 w zw. zart. 98 § 1 k.p.c. Sędzia SO Ewa Tomczyk

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim date: '2017-02-17' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Ewa Tomczyk legal_bases: - art. 163 § 1 k.k. - art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. - art. 278 § 1 k.p.c. - art. 659 § 1 k.c. - art. 62 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego - § 6 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu recorder: sekretarz Dorota Książczyk signature: I C 106/15 ```

151515150001006_II_W_000599_2016_Uz_2016-11-16_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. aktII W 599/16 (...) -C-115/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia16 listopada 2016r. Sąd Rejonowy w Raciborzu Wydział II Karny w składzie: Przewodniczący: SSR Anna Maksoń-Prach Protokolant: Marta Badura w obecności Prokuratora----- po rozpoznaniu dnia 16/11/2016 sprawy: R. S. s.B.iS. ur. (...)wD. obwinionemu o to, że: w dniu 2 sierpnia 2016 r. około godz. 18:15 wN.naul. (...), kierując samochodem osobowym markiN.onr rej. (...)przekroczył dozwoloną prędkość o 41 km/h (91/50 km/h); tj. o czyn z art. 92a kw w zw. z art. 20 PoRD 1. uznaje obwinionegoR. S.za winnego tego, że w dniu 2 sierpnia 2016r. około godz. 18:15 wN.naul. (...), kierując samochodem osobowym markiN.onr rej. (...)przekroczył dozwoloną prędkość o 41 km/h (91/50 km/h) tj. o czyn z art. 92a kw w zw. z art. 20 PoRD i za to na podstawie art. 92a kw w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 300 (trzysta) złotych; 2.zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w kwocie 130 (sto trzydzieści) złotych. Sygn. akt II W 599/16 UZASADNIENIE W dniu 02 sierpnia 2016 r. około godz. 18:15 obwinionyR. S.poruszał się samochodem osobowym markiN.onr rej. (...)przez miejscowośćN.. Kiedy obwiniony znajdował się naul. (...)jechał z prędkością 91 km/h, przy prędkości obowiązującej 50 km/h. Przekroczenie prędkości zostało potwierdzone przez pomiar z radaru, który obsługiwał patrol Policji w składzie: asp. sztab.M. S.i asp. sztab.B. P.. Funkcjonariusze udali się w ślad za pojazdem obwinionego. Przed przejazdem kolejowym w miejscowościS.pojazd obwinionego zatrzymano. Funkcjonariusze poinformowali obwinionego o fakcie popełnienia wykroczenia drogowego i zaproponowali mu mandat w kwocie 200 zł.R. S.odmówił przyjęcia mandatu, kwestionując rzetelność dokonanego przez funkcjonariuszy pomiaru. Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: - zeznań świadków:M. S.(k. 18v. – 19) iB. P.(k. 18v.) - notatki dotyczącej ujawnienia sprawcy wykroczenia (k. 5) - świadectwa legalizacji ponownej (k. 7) - oględzin telefonu Samsung J5 (k. 19) ObwinionyR. S.nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia. W złożonych wyjaśnieniach podkreślił, iż jest zdziwiony zaistniałą sytuacją, ponieważ funkcjonariusze Policji nie przedstawili mu logicznego uzasadnienia popełnionego wykroczenia. Dodał, iż nie wie w którym miejscu dokonano pomiaru, gdyż został zatrzymany dopiero po pewnym czasie. Obwiniony dodał, iż funkcjonariusze nie wyjaśnili mu zasad działania miernika ręcznego. Nadto nie pouczyli go o skierowaniu wniosku o ukaranie do Sądu. Obwiniony nie był dotychczas karany za wykroczenia drogowe. Dowód: - wyjaśnienia obwinionegoR. S.(k. 18) - informacja o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego (k. 4) Sąd zważył co następuje: Zebrane w sprawie dowody wskazują, iż obwinionyR. S.dopuścił się popełnienia zarzucanego mu wykroczenia opisanego w art. 92a kw. Postawa obwinionego, który nie przyznał się do winy i zakwestionował prawidłowość wykonanego pomiaru stanowi linię jego obrony i nie może zostać zaakceptowana przez Sąd. Zebrane w sprawie dowody wskazują, iż obwiniony bezspornie przekroczył dozwoloną prędkość. Bazę powyższych ustaleń stanowią przede wszystkim zeznania świadkaM. S., który dokonywał pomiaru prędkości w dniu 02 sierpnia 2016 r. Wprawdzie świadek ten, z uwagi na upływ czasu, nie pamiętał obwinionego oraz zdarzenia, jednak szczegółowo opisał zasady wykonywania pomiarów prędkości urządzeniem(...)20 – 20 100LR. Dodał, iż jest to urządzenie do ręcznego pomiaru prędkości, czyli nie można dokonywać pomiarów w ruchu. Można przeprowadzić pomiar kierując urządzenie w tył pojazdu oddalającego się. Po stwierdzeniu przekroczenia prędkości podejmuje się próbę zatrzymania pojazdu. Równocześnie można zablokować zmierzoną prędkość na urządzeniu. Zarówno prędkość, jak i czas pomiaru okazuje się osobom popełniającym wykroczenie. Sąd uznał zeznania świadka za wiarygodne. Wprawdzie świadek nie pamiętał zdarzenia z dnia 02 sierpnia 2016 r. z udziałem obwinionego, jednak w sposób szczegółowy i konsekwentny przedstawił sposób dokonywania pomiaru. Zeznania świadka układają się w logiczną całość i korespondują z materiałem dowodowym zebranym w sprawie. Brak jest podstaw, aby je kwestionować. Fakt zatrzymania oraz miejsce jego dokonania – przed przejazdem kolejowym w miejscowościS.potwierdziło zdjęcie okazane przez obwinionego. Z dokumentów przedstawionych jako dowód w sprawie, tj. notatki dotyczącej ujawnienia sprawcy wykroczenia z dnia 02 sierpnia 2016 r. wynika, iż zatrzymanie nastąpiło w odległości 283,7 m od miejsca popełnienia wykroczenia, a sam pomiar został dokonany ok. 3 minut wcześniej. Zeznania świadkaB. P.nie mają znaczenia w przedmiotowej sprawie. Z uwagi na upływ czasu świadek nie pamiętał zdarzenia z udziałem obwinionego. Równocześnie po okazaniu notatki dotyczącej sprawcy popełnienia wykroczenia świadek przyznał, iż w dniu 02 sierpnia 2016 r. pełnił służbę. Wykroczenie z art. 92a kw ma charakter formalny. Przedmiotem ochrony art. 92a kw zatem jest porządek i bezpieczeństwo ruchu drogowego. To, czy jest ono groźne tylko dla porządku ruchu, czy także dla jego bezpieczeństwa, zależne jest od zakresu tego przekroczenia i warunków ruchu. Może ono prowadzić do groźnych następstw, włącznie z wypadkiem drogowym. Nadmierna prędkość od wielu lat jest główną przyczyną wypadków w Polsce. Zachowanie sprawcze polega na niestosowaniu się do ograniczenia prędkości. Niestosowanie się polega na niepodporządkowaniu się ograniczeniom prędkości, w którego rezultacie dochodzi do przekroczenia jej dopuszczalnych granic. Ograniczenie prędkości może wynikać: z ustawy, ze znaku drogowego, z decyzji organu rejestrującego. Wykroczenie to może być popełnione w każdym miejscu, gdzie obowiązują przepisyprawa o ruchu drogowymlub znaki drogowe ograniczające prędkość, określone w rozporządzeniu o znakach i sygnałach drogowych.Prawo o ruchu drogowymobowiązuje w całej rozciągłości na drogach publicznych, w strefach zamieszkania oraz w strefach ruchu (art. 1 ust. 1 pkt 1PoRD), a w zakresie wynikającym ze znaków drogowych także w miejscach, gdzie odbywa się ruch drogowy. Sprawcą tego wykroczenia może być tylko osoba prowadząca pojazd. Jest to wykroczenie indywidualnie właściwe. W świetle poczynionych ustaleń Sąd uznał obwinionegoR. S.za winnego popełnienia zarzucanego mu wykroczenia i na podstawie art. 92a kw w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw wymierzył mu karę grzywny w wysokości 300 zł. Wymierzając obwinionemu karę Sąd wziął pod uwagę dyrektywy jej wymiaru z art. 33 kw. Społeczna szkodliwość czynu przypisanego obwinionemu jest znaczna. Przy jej ocenie wzięto pod uwagę rodzaj zagrożonego dobra chronionego prawem, którym w niniejszej sprawie jest bezpieczeństwo pozostałych uczestników ruchu drogowego. Obwiniony nie zachował dopuszczalnej prędkości w obszarze zabudowanym, znacznie ją przekraczając (prawie dwukrotnie). Dolegliwość wymierzonej obwinionemu kary grzywny spowoduje, iż obwiniony zmieni swój sposób jazdy i będzie przestrzegał przepisów drogowych, szczególnie mając na uwadze dobro i bezpieczeństwo zarówno innych uczestników ruchu, jak i samego sprawcy. Sąd przy wymiarze kary grzywny wziął pod uwagę warunki majątkowe i możliwości finansowe obwinionego, który uzyskuje stały miesięczny dochód. Równocześnie Sad uznał, że kara grzywny wpłynie na obwinionego w sposób wychowawczy, a ponadto spełni swoje zadanie w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej oraz spowoduje, iż w przyszłości nie popełni on podobnego wykroczenia. Na podstawieart. 118 § 1 kpwiart. 119 kpwSąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe obejmujące wydatki w kwocie 100 zł i opłatę w kwocie 30 zł. Sędzia: Sędzia:

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Raciborzu date: '2016-11-16' department_name: II Wydział Karny judges: - Anna Maksoń-Prach legal_bases: - art. 1 ust. 1 pkt 1 - art. 118 § 1 kpw recorder: Marta Badura signature: II W 599/16 ```

155515000002006_IV_Ka_000420_2016_Uz_2016-07-05_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IV Ka 420/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 lipca 2016r. Sąd Okręgowy w Szczecinie w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący: SSO Ryszard Małachowski (ref.) Sędziowie: SO Iwona Gdula SO Jacek Szreder Protokolant: st. sekr. sądowy Daria Kozłowska przy udziale Prokuratora Prok. Okr. Katarzyny Okomskiej-Misiuny po rozpoznaniu w dniu 5 lipca 2016r. sprawyK. Ś. oskarżonej zart. 191 § 1 kki zart. 157 § 2 kk na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonej od wyroku Sądu Rejonowego(...)(...) (...) z dnia 23 października 2015r. sygn. VII K 216/14 I zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że: - uchyla rozstrzygnięcia o karze łącznej grzywny zawarte w punkcie III części dyspozytywnej, - oskarżonąK. Ś.uniewinnia od czynu przypisanego jejw punkcie I części dyspozytywnej i w tym zakresie kosztami procesu obciąża Skarb Państwa, - orzeczoną wobec oskarżonej za czyn przypisany jej w punkcie II części dyspozytywnej grzywnę obniża do wysokości 70 (siedemdziesięciu) stawek dziennych po 15 (piętnaście) złotych każda, - wskazuje, że zgodnie zart. 4 § 1 kkrozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie oparte są o przepisyKodeksu karnegoobowiązujące przed dniem 01 lipca 2015r., II w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy, III koszty procesu za postępowanie odwoławcze, w zakresie w jakim nie ponosi ich Skarb Państwa, ponosi oskarżonaK. Ś., której nadto wymierzona zostaje opłata za obie instancje w kwocie 105 (stu pięciu) złotych. SSO Jacek Szreder SSO Ryszard Małachowski SSO Iwona Gdula Sygn. akt IV Ka 420 / 16 UZASADNIENIE K. Ś.została oskarżona o to, że: 1 w okresie od 30 i 31 stycznia 2013r., w miejscowościB., groziła bezprawnieM. G., iż złoży zawiadomienie o znęcaniu się fizycznym i psychicznym nad jej osobą wskazując, jako sprawcę ww., w celu zmuszeniaM. G.do przyjęcia kwoty 90.000 zł tytułem spłaty przez nią mieszkania, a następnie wyprowadzenia się z niego, to jest o czyn zart. 191 § 1 kk; 2 w dniu 4 stycznia 2013r., podczas przejazdu samochodem z miejscowościS.do miejscowościB., dokonała uszkodzenia ciałaM. G., poprzez drapanie po twarzy, w okolicach uszu i uderzanie pięścią w tył głowy oraz tego samego dnia w mieszkaniu w miejscowościB.,ul. (...)poprzez uderzanie pięściami w ramię i uderzanie w okolice klatki piersiowej kluczami od domu trzymanymi w ręce, czym spowodowała u ww., pokrzywdzonego liczne okrągławe sińce i łukowate otarcia naskórka w okolicy jarzmowej lewej, na obu ramionach oraz sińce w linii przymostkowej lewej na wysokości lewego łuku żebrowego oraz w powłokach głowy w okolicy potylicznej lewej, co doprowadziło do naruszenia funkcji narządów ciała jakimi są: powłoki miękkie twarzy i głowy oraz obu kończyn górnych na okres nieprzekraczający dni 7, to jest o czyn zart. 157 § 2 kk. Sąd Rejonowy(...)wyrokiem z dnia 23 października 2015r., sygn. akt VII K 216 / 14, uznał oskarżonąK. Ś., w miejsce czynu opisanego w punkcie pierwszym części wstępnej wyroku, za winną tego, że w okresie od dnia 30 do 31 stycznia 2013r. w miejscowościB.groziła bezprawnieM. G.spowodowaniem przeciwko niemu postępowania karnego o znęcanie się fizyczne i psychiczne nad jej osobą w celu zmuszenia go do przyjęcia od niej 90.000 zł tytułem spłaty przez nią jego udziału we wspólnym mieszkaniu i następnie wyprowadzenia się z niego, to jest popełnienia czynu zart 191 § 1 kki za to przestępstwo, na podstawieart. 191 § 1 kkprzy zastosowaniuart. 37a kk, wymierzył jej karę grzywny w wymiarze 150 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 15 złotych. Nadto uznał oskarżonąK. Ś.za winną popełnienia czynu opisanego w punkcie drugim części wstępnej wyroku, kwalifikowanego zart. 157 § 2 kki za to przestępstwo, na podstawieart. 157 § 2 kk, wymierzył jej karę grzywny w wysokości 120 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 15 złotych. Na podstawieart. 85 kkiart. 86 § 1 i 2 kkpołączył orzeczone wobec oskarżonej jednostkowe kary grzywny i wymierzył jej łączną karę grzywny w wysokości 220 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 15 złotych. Na podstawieart. 46 § 1 kkorzekł wobec oskarżonejK. Ś.na rzecz pokrzywdzonegoM. G.kwotę 700 złotych tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przestępstwem przypisanym w punkcie pierwszym części rozstrzygającej wyroku. Na podstawieart. 46 § 1 kkorzekł wobec oskarżonejK. Ś.na rzecz pokrzywdzonegoM. G.kwotę 1.000 złotych tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przestępstwem przypisanym w punkcie drugim części rozstrzygającej wyroku. Na podstawieart. 627 kpkiart. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych( Dz. U. z 1983r., Nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym opłatę w wysokości 330 złotych. Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonej zaskarżając wyrok w całości, to jest zarówno co do przyjęcia sprawstwa oskarżonej odnośnie czynów opisanych w punkcie I i II jego części dyspozytywnej - a zatem w zakresie uznania oskarżonejK. Ś.za winną popełnienia czynów zakwalifikowanych jako przestępstwa zart. 191 § 1 k.k.oraz zart. 157 § 2 k.k.- jak również w zakresie wymiaru wymierzonych oskarżonej za oba przypisane jej czyny kar grzywny, wymiaru orzeczonej przez Sąd I instancji w punkcie III wyroku kary łącznej, a także odnośnie zawartego w punktach IV i V zaskarżonego wyroku rozstrzygnięcia o przyznanym na rzecz pokrzywdzonego zadośćuczynieniu oraz zawartego w punkcie VI wyroku orzeczenia o obciążeniu oskarżonej obowiązkiem dokonania zwrotu kosztów procesu. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił: 1 błędy w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, które miały one istotny wpływ na ostateczne rozstrzygnięcie, a polegające na: a bezkrytycznym przyjęciu zeznań pokrzywdzonegoM. G.złożonych odnośnie okoliczności mających świadczyć o popełnieniu przez oskarżoną zarzucanych jej czynów jako całkowicie zgodnych z prawdą, pomimo występowania przesłanek świadczących o jego niepełnej wiarygodności, a to zwłaszcza osobistego zaangażowania pokrzywdzonego w przedstawianiu samego siebie w korzystnym świetle - w sytuacji, gdy pozostaje on w oczywistym konflikcie z oskarżoną, a zarazem w toku niniejszego postępowania składał on sprzeczne ze sobą zeznania; b ustaleniu, iż oskarżona popełniła na szkodę pokrzywdzonegoM. G.przestępstwo polegające na bezprawnym grożeniu mu spowodowaniem postępowania karnego w celu zmuszenia go do przyjęcia od niej 90 000,00 złotych jako spłaty zadłużenia, to jest czyny zart. 191 § 1 kk- w sytuacji gdy mające dokumentować ów czyn nagranie nie jest kompletne i nie odzwierciedla całości rozmowy toczonej pomiędzy oskarżoną a pokrzywdzonym, jak i ignoruje treść innych rozmów prowadzonych przez strony na okoliczność ich majątkowych rozliczeń, przy czym nie zostało również dowiedzione w jakikolwiek sposób, jakoby rozmowa z dnia 30 i 31 stycznia 2013r. faktycznie wywołała w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę jej spełnienia; c wadliwym ustaleniu, iż oskarżona popełniła na szkodę pokrzywdzonego czyn zakwalifikowany jako przestępstwo zart. 157 § 2 k.k.- pomimo iż faktu sprawstwa oskarżonej w zakresie tego czynu nie potwierdzają, wbrew odmiennej ocenie dokonanej przez Sąd I instancji, ani wyjaśnienia oskarżonej, ani wewnętrznie sprzeczne ze sobą zeznania pokrzywdzonego, ani też zeznania pozostałych przesłuchanych w sprawie świadków, ani też jakikolwiek inny zgromadzony w tej sprawie materiał dowodowy; 2 błędną wykładnięart. 46 § 1 k.k.i wadliwie zasądzenie na rzecz pokrzywdzonego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w związku z przestępstwem przypisanym oskarżonej w punkcie I części rozstrzygającej wyroku - w sytuacji, gdy wniosek pokrzywdzonego o zasądzenie zadośćuczynienia ograniczał się wyłącznie do jednego czynu, a mianowicie przestępstwa zart. 157 § 2 k.k.. W związku z powyższymi zarzutami obrońca oskarżonej wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez: - uniewinnienie oskarżonej od zarzutu popełnienia obu zarzuconych jej aktem oskarżenia czynów; z ostrożności procesowej, na wypadek nieuwzględnienia powyższych wniosku i przyjęcia sprawstwa oskarżonej odnośnie obu zarzuconych jej czynów, o uchylenie rozstrzygnięcia zawartego w punkcie IV w przedmiocie zasądzenia na rzecz pokrzywdzonego zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przestępstwem opisanym w punkcie I dyspozytywnej części wyroku; na zasadzie ewentualnej - o przekazanie sprawy w zaskarżonym zakresie Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania; - ponadto, działając na zasadzieart. 452 § 2 kpk, wniósł o dopuszczenie w postępowaniu apelacyjnym dowodu z dokumentów w postaci pism pełnomocnika pokrzywdzonegoM. G.z dnia 13 i 19 lutego 2013r. - na okoliczność wykazania, iż pokrzywdzony nie powoływał się wówczas na wywołaną u niego przez oskarżoną obawę, a tym samym na okoliczność wykazania bezzasadności przyjęcia przez Sąd I instancji, jakoby treść rozmowy stron z 30 i 31 stycznia 2013r. wywołała w pokrzywdzonym obawę przed możliwym spełnieniem gróźb ze strony oskarżonej oraz dowodu z opinii wydanej łącznie przez biegłego z zakresu fonoskopii oraz biegłego z zakresu informatyki na okoliczność ustalenia, czy zapis rozmowy oskarżonej i pokrzywdzonego odbytej 30 i 31 stycznia 2013r., znajdujący się na dołączonej do akt niniejszej sprawy płycie CD, świadczy o tym, że treść znajdującego się na tym nośniku informacji nagrania odzwierciedla faktyczną rozmowę tych osób, czy też stanowi wyłącznie wycinek dłuższej rozmowy bądź kompilację różnych wypowiedzi stron; dodatkowo, na wyraźne życzenie oskarżonej, wniósł o dopuszczenie dowodu z badania wariograficznego, wykonanego przez uprawniony do tego podmiot, samej oskarżonej, pokrzywdzonegoM. G.oraz świadkaS. K.- na okoliczność zweryfikowania prawdziwości wyjaśnień oraz zeznań złożonych przez wskazane osoby w toku całego przedmiotowego postępowania karnego. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja obrońcy oskarżonej okazała się częściowo zasadna. Odnosząc się do zarzutów podniesionych przez skarżącego, w pierwszej kolejności wskazać należy, że Sąd Rejonowy zebrał kompletny materiał dowodowy dający podstawę do poczynienia prawidłowych ustaleń faktycznych i do wydania orzeczenia w przedmiotowej sprawie. Analiza zgromadzonych w niniejszej sprawie dowodów prowadzi jednak do wniosku, że Sąd Rejonowy, w zakresie czynu przypisanegoK. Ś.w punkcie I części dyspozytywnej wyroku, nieprawidłowo ocenił jej wyjaśnienia odmawiając im wiary w tej części, w której oskarżona konsekwentnie podawała, że wskazującM. G., że złoży zawiadomienie o tym, że znęcał się o fizycznie i psychicznie nad nią, informowała go jedynie, a nie groziła mu. Z wyjaśnieńK. Ś.wynika, że kwestię złożenia zawiadomienia o popełnieniu ww. występku przezM. G.uzgodniła wcześniej ze swoim obrońcą, co wprost wynika także z nagrania audio, którym zarejestrowano rozmowę pomiędzy oskarżoną a pokrzywdzonym, podczas, którejK. Ś.przedstawiłaM. G.tę informację. Z treści tego nagrania wynika, że oskarżona prowadziła normalną rozmowę z oskarżycielem posiłkowym, nie krzyczała na niego, nie wygrażała mu, lecz mówiła spokojnym, rzeczowym tonem przedstawiając pokrzywdzonemu to co poleciła jej - jej ówczesna pełnomocnik, a obecnie obrońca. Wskazać przy tym w tym miejscu należy, że Sąd Rejonowy prawidłowo dopuścił dowód z nagrania audio znajdującego się na płycie CD ( k. 54 ), albowiem zarówno oskarżona, jak i pokrzywdzony, potwierdzili, że jest to zapis ich wspólnej rozmowy ( k. 383 ). ObrońcaK. Ś.podniósł co prawda zarzut, iż nagranie to stanowi wyłącznie wycinek rozmowy przyprowadzonej przez strony niniejszego postępowania, a nadto stanowi jedną z ich licznych rozmów odnoszących się do powyższej kwestii, wskazać jednak należy, że podstawą ustaleń faktycznych w zakresie czynu opisanego w punkcie I części dyspozytywnej wyroku, był wyłącznie fragment rozmowy odnoszący się właśnie do przekazanych przez oskarżoną pokrzywdzonemu informacji, przy czym zarównoK. Ś., jak iM. G., potwierdzili, że taka rozmowa miała między nimi miejsce, a zatem do oceny Sądumeritipozostawała tylko kwestia zamiaru z jakim działała oskarżona. Wskazać zaś należy, że ocena wiarygodności wyjaśnieńK. Ś., która konsekwentnie podnosiła, że nie groziła pokrzywdzonemu, lecz przekazała mu jedynie treść ustaleń jakie poczyniła ze swoim pełnomocnikiem, winna zostać dokonana w kontekście okoliczności związanych z dalszymi działaniami podjętymi wobec oskarżyciela posiłkowego przez pełnomocnikaK. Ś.. Wbrew bowiem stanowisku Sądu I instancji, dowody w postaci wydruków z korespondencji e-mail pomiędzy pełnomocnikiemK. Ś.( który obecnie jest jej obrońcą ) a pełnomocnikiemM. G.dowodzą prawdziwości wyjaśnień oskarżonej, że kwestia złożenia zawiadomienia o popełnieniu przez pokrzywdzonego na jej szkodę przestępstwa znęcania się, stanowiła efekt uzgodnień pomiędzy nią a jej obecnym obrońcą. Okoliczność tę potwierdza także fakt, że zawiadomienie o popełnieniu przezM. G.przestępstwa zart. 207 § 1 kk, na szkodęK. Ś.i ich wspólnej córki, złożyła właśnie pełnomocnikK. Ś.. Powyższe okoliczności świadczą zatem o wiarygodności wyjaśnień oskarżonej, iż jej zamiarem nie było grożenie pokrzywdzonemu, lecz poinformowanie go o ustaleniach, jakie poczyniła wspólnie ze swoim pełnomocnikiem. W tych okolicznościach stwierdzić należy, że Sąd I instancji niezasadnie odmówił częściowo wiary wyjaśnieniomK. Ś.uznając, że celem jej zachowania nie było tylko poinformowanie oskarżyciela posiłkowego o zamiarze skierowania przeciwko niemu postępowania karnego o czyn zart. 207 § 1 kk, ale zagrożenie, że jeżeli nie zgodzi się na zaproponowane przez nią warunki dotyczące podziału współwłasności mieszkania, złoży zawiadomienie o popełnieniu przez niego przestępstwa znęcania się. Wskazać przy tym należy, że groźby bezprawnej, o której mowa wart. 191 § 1 kk, nie stanowi zapowiedź spowodowania postępowania karnego, jeżeli ma ona jedynie na celu ochronę prawa naruszonego przestępstwem. Tymczasem w niniejszej sprawieK. Ś.informując pokrzywdzonego o zamiarze wszczęcia postępowania o czyn zart. 207 § 1 kk, którego oskarżyciel posiłkowy miał się dopuścić – jej zdaniem - wobec niej i ich wspólnej córki, działała w celu ochrony siebie i swojego dziecka. Co prawda dochodzenie w sprawie zainicjowanej przez pełnomocnikaK. Ś.zostało umorzone wobec stwierdzenia, że czyn nie zawiera ustawowych znamion przestępstwa ściganego z oskarżenia publicznego ( k. 74 – 77 ), to jednak w subiektywnym odczuciuK. Ś.zachowaniaM. G.mogły nosić cechy znęcania się, a oskarżona działała w celu ochrony swojej rodziny. Co istotne natomiast, mimo że obiektywnie - opisane przezK. Ś.w treści ustnego zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa - zachowania oskarżyciela posiłkowego wobec niej, nie stanowiły występku zart. 207 § 1 kk, to jednak wskazują na ich naganny charakter i mogą świadczyć o ewentualnym popełnieniu przez pokrzywdzonego na szkodę oskarżonej czynów ściganych z oskarżenia prywatnego (art. 216 § 1 kk,art. 217 § 1 kk). Reasumując stwierdzić należy, że rację ma obrońcaK. Ś., że poinformowanie przez oskarżoną pokrzywdzonego o tym, że złoży zawiadomienie o znęcaniu się fizycznym i psychicznym przez niego nad jej osobą, podyktowane było wyłącznie wolą chronienia własnych dóbr prawnych, które w subiektywnym odczuciuK. Ś.zostały naruszone przez oskarżyciela posiłkowego, a zatem brak jest podstaw do przyjęcia, że zachowanie oskarżonej nosiło znamiona groźby bezprawnej w rozumieniuart. 115 § 12 kk. Stwierdzić zatem należy, że prawidłowa analiza zgromadzonych w sprawie dowodów, w zakresie odnoszącym się do czynu opisanego w puncie 1 części wstępnej wyroku, w tym przede wszystkim wyjaśnień oskarżonej w kontekście całokształtu okoliczności związanych z rozmową jej z pokrzywdzonym w okresie od 30 do 31 stycznia 2013r., nie daje podstaw do przypisaniaK. Ś.czynu zart. 191 § 1 kk. Mając na uwadze powyższe należałoK. Ś.uniewinnić od popełnienia czynu przypisanego jej w punkcie I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku. Wskazać należy, że poza omówionymi wyżej wyjaśnieniamiK. Ś., ocena pozostałych zgromadzonych w niniejszej sprawie dowodów została dokonana przez Sąd I instancji prawidłowo i w oparciu o tę prawidłową ocenę dowodów Sądmerititrafnie również poczynił ustalenia faktyczne w zakresie czynu opisanego w punkcie 2 części wstępnej wyroku. Skarżący jednak błędów w ustaleniach faktycznych, skutkujących - jego zdaniem - niezasadnym przypisaniemK. Ś.sprawstwa czynu zart. 157 § 2 kk, upatruje w wadliwie ocenionym przez Sąd Rejonowy materiale dowodowym, w tym przede wszystkim niezasadnym daniu wiary zeznaniom pokrzywdzonego, a odmówieniu wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonej. Przypomnieć jednak należy, iż zarzut błędu w ustaleniach faktycznych może zostać postawiony z powodu niepełności postępowania dowodowego ( błąd „ braku " ) lub dokonania ustaleń faktycznych nie mających wsparcia w przeprowadzonych dowodach ( błąd „ dowolności " ). Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych może być bowiem skutecznie podnoszony tylko wówczas, gdy skarżący jest w stanie wykazać, jakich konkretnie uchybień w zakresie wiedzy, logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd orzekający w sprawie. Tymczasem w przedmiotowej sprawie apelujący nie sprostał temu zadaniu i ograniczył się jedynie do polemiki z prawidłowymi ustaleniami Sądumeriti. Wskazać bowiem należy, że Sąd Rejonowy w sposób szczegółowy i wnikliwy przeanalizował zgromadzony w sprawie materiał dowodowy uzasadniając w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku dlaczego dał wiarę pokrzywdzonemu odnośnie tego, że w dniu 4 stycznia 2013r. oskarżona dokonała uszkodzeń jego ciała. Na powyższą okoliczność wskazują bowiem nie tylko depozycjeM. G., ale także zeznania przesłuchanych w sprawie świadków:P. M.,S. K.oraz członków rodziny pokrzywdzonego. Z zeznańP. M., który pracuje razem z pokrzywdzonym w straży granicznej oraz z zeznańS. K.– funkcjonariusza Policji, który przeprowadzał interwencję z udziałem oskarżonej i pokrzywdzonego w dniu 6 stycznia 2013r., wynika, że widzieli zadrapania na twarzyM. G., przy czym z zeznańP. M.wynika, że pokrzywdzony powiedział mu, że są to ślady pobicia go przezK. Ś.. O wiarygodności zeznań pokrzywdzonego świadczy także okoliczność, że zarównoA. P.( siostra pokrzywdzonego, która widział go tuż przed tym jak pojechał doklubu (...)), jak i uczestniczący w pożegnaniu dowódcy zorganizowanym w tym lokalu -E. R.iP. S., zeznali zgodnie, żeM. G., zanim odebrał oskarżoną z tej uroczystości, nie miał żadnych widocznych śladów na ciele; ślady te natomiast dostrzeżone zostały już następnego dnia przez siostrę i rodziców pokrzywdzonego, a w kolejnych dniach także przezP. M.iS. K.. Zasadnie zatem Sąd Rejonowy, mając na uwadze treść korespondujących ze sobą depozycji ww. świadków, a także protokół oględzin lekarskichM. G., uznał, że zgromadzone w sprawie dowody układają się w logiczną całość, potwierdzając wersję zaprezentowaną przez oskarżyciela posiłkowego. Tym samym zasadnie również Sądmeritiuznał, że wyjaśnieniaK. Ś., w których zaprzeczała jakoby to ona spowodowała obrażenia ciała pokrzywdzonego, nie są zgodne z prawdą. Wskazać przy tym należy, że, wbrew twierdzeniom apelującego, z ustaleń Sądu I instancji nie wynika, byK. Ś.miała w trakcie jazdy samochodem uderzać pokrzywdzonego kluczami, Sądmeritiprawidłowo bowiem ustalił, że przedmiotem tym uderzała go dopiero w mieszkaniu, stąd obrażenia na cieleM. G.- wskazane w opisie przypisanego jej czynu - na ramionach, klatce piersiowej i w okolicy jarzmowej, a zatem na przednich częściach ciała, a tylko jeden siniec w okolicy potylicznej ( tylna część głowy ), który mógł powstać od uderzeń pięścią w samochodzie. Na aprobatę Sądu Okręgowego nie zasługuje także stanowisko skarżącego, zdaniem którego o wiarygodności wyjaśnień oskarżonej świadczą zeznania funkcjonariusza PolicjiK. W., który interweniował na wezwanie pokrzywdzonego jeszcze w nocy 4 stycznia 2013r. i który zeznał, że nie widział na cieleM. G.żadnych obrażeń. Wskazać bowiem należy, że świadek widział oskarżyciela posiłkowego w nocy, a zatem mimo, że miejsce to było oświetlone przez lampę, mógł nie dostrzec żadnych obrażeń na jego ciele, zwłaszcza, że była to zima, a pokrzywdzony miał na sobie kurtkę, a zatemK. W.mógł dostrzec ślad po uderzeniu tylko na twarzyM. G., tymczasem z protokołu oględzin lekarskich wynika, że na twarzy pokrzywdzony miał tylko jeden siniec i to z lewej strony, funkcjonariusz Policji mógł zatem po prostu nie zauważyć w nocy tego śladu. Również podnoszona przez skarżącego okoliczność, że oskarżyciel posiłkowy pomyślnie przeszedł poranną odprawę w dniu 5 stycznia 2013r. nie świadczy bynajmniej o tym, że nie miał on na ciele żadnych obrażeń, skoro zauważył je jego współpracownikP. M., a z zeznańR. I.– który dopuszczał pokrzywdzonego tego dnia do służby, wynika, że funkcjonariusz, który przyszedłby do pracy z siniakami, winien sam poinformować czy przystępuje do służby czy nie ( k. 314v., 433 ). Mając na uwadze powyższe, wskazać należy, że zasadnie Sąd I instancji, stosując zasady logiki, doświadczenia życiowego i wiedzy, doszedł do wniosku, iż zeznaniaM. G., co do przebiegu zdarzenia z dnia 4 stycznia 2013r., w całości zasługują na wiarę. Depozycje oskarżyciela posiłkowego okazały się bowiem nie tylko spójne i logiczne, ale także korespondowały z zeznaniami ww. świadków oraz znalazły potwierdzenie w treści protokołu oględzin lekarskich. Zasadnie zatem Sądmeriti,mając na uwadze, że ww. dowody wespół z zeznaniami pokrzywdzonego ułożyły się w logiczną całość wskazując na sprawstwo oskarżonej, odmówił wiarygodności wyjaśnieniomK. Ś.w zakresie w jakim twierdziła, że to nie ona spowodowała obrażenia ciała pokrzywdzonego opisane w punkcie 2 części wstępnej wyroku. Reasumując stwierdzić należy, że zawarta w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku argumentacja Sądu Rejonowego, zastosowane kryteria oceny zgromadzonych w sprawie ww. dowodów w pełni mieszczą się w kategoriach, które kształtują zasadę swobody oceny dowodów przyznanej Sądowi orzekającemu. Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie, która pozwoliła na poczynienie jednoznacznych i prawidłowych ustaleń faktycznych, a dokonanie innych ustaleń niż Sądmeriti,o co wnosił autor apelacji w odniesieniu do czynu opisanego w punkcie 2 części wstępnej wyroku, stanowiłoby rażące pogwałcenie zasad logiki oraz doświadczenia życiowego. Ocena prawna zachowania oskarżonej także jawi się jako poprawna. Sąd Rejonowy wyczerpująco omówił znamiona przypisanego oskarżonej przestępstwa zart. 157 § 2 kki rozważył je na gruncie poczynionych ustaleń faktycznych. Analiza prawnej oceny zachowaniaK. Ś.nie nasuwa żadnych zastrzeżeń i podlega aprobacie Sądu odwoławczego jako znajdująca umocowanie w obowiązujących przepisach prawa. Korekty wymagała natomiast orzeczona wobecK. Ś., za przypisany jej w punkcie II części dyspozytywnej wyroku czyn, kara grzywny. Kontrola instancyjna orzeczenia o karze wykazał bowiem, że wymierzając oskarżonej karę Sąd Rejonowy nie wziął pod uwagę wszystkich okoliczności, które winien mieć na uwadze, co doprowadziło do nietrafnego ustalenia jej wymiaru. Wskazać bowiem należy, żeK. Ś.dopuszczając się czynu zart. 157 § 2 kkdziałała co prawda w obecności małoletniego dziecka i w warunkach stwarzających niebezpieczeństwo w ruchu drogowym, jednak nie można tracić z pola widzenia okoliczności, które sprowokowały ją do takiego nagannego zachowania. To oskarżyciel posiłkowy bowiem pojawił się wraz z ich małoletnim dzieckiem na uroczystości, na której byłaK. Ś., a która miała charakter zamknięty. Pokrzywdzony nie tylko wszedł na tę uroczystość, ale także zachowywał się niekulturalnie wobec obecnych tam osób zmuszając swoim zachowaniem oskarżoną do opuszczenia lokalu.K. Ś.działała zatem pod wpływem emocji wywołanych działaniemM. G., a także ogólnym konfliktem istniejącym między nimi od dłuższego czasu. Mając zatem na uwadze powyższe, a także okoliczność uprzedniej niekaralności oskarżonej oraz prowadzenie przez nią ustabilizowanego trybu życia, Sąd odwoławczy doszedł do przekonania, iż kara 120 stawek dziennych grzywny wymierzona oskarżonej za czyn przypisany jej w punkcie II części dyspozytywnej wyroku jest wygórowana, a zatem należało ją obniżyć. Karą adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanegoK. Ś.czynu zart. 157 § 2 kk, a jednocześnie uwzględniającą wskazane wyżej okoliczności, będzie kara 70 stawek dziennych grzywny. Kara ta będzie wystarczająca także, aby spełnić jeden z zasadniczych celów kary, jakim jest sprawiedliwa odpłata za popełniony czyn zabroniony. Wskazać przy tym należy, że ustalona przez Sąd I instancji, w oparciu o sytuację materialną i rodzinną oskarżonej, wysokość pojedynczej stawki na kwotę 15 zł, jawi się jako prawidłowa. Konsekwencją uniewinnieniaK. Ś.od przypisanego jej w punkcie I części dyspozytywnej czynu było uchylenie związanego z tym postąpieniem rozstrzygnięcia w przedmiocie zadośćuczynienia ( pkt IV części dyspozytywnej ), a także chylenie rozstrzygnięcia o karze łącznej grzywny. Korekty nie wymagało natomiast rozstrzygnięcia zawarte w punkcie V części dyspozytywnej wyroku Sądu Rejonowego jako, że orzeczono je zgodnie z obowiązującymi przepisami. Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego złożył bowiem na rozprawie w dniu 2 października 2015r. wniosek o zadośćuczynienie na rzecz pokrzywdzonego za obydwa czyny zarzucone oskarżonej w kwocie 5.000 zł ( k. 482 ), Sąd Rejonowy zaś, mając na uwadze, żeK. Ś., przypisanym jej czynem zart. 157 § 2 kk, spowodowała u pokrzywdzonego obrażenia na twarzy, a zatem na nieosłoniętej części ciała, z drugiej zaś strony uwzględniając, że obrażenia te nie wymagały kontunuowania leczenia przez pokrzywdzonego, zasądził odK. Ś.na rzeczM. G.kwotę 1.000 zł. Podstawę rozstrzygnięć w przedmiotowej sprawie, stosownie do treściart. 4 § 1 kk, stanowiły przepisy obowiązujące przed dniem 1 lipca 2015r. jako, że były względniejsze dla oskarżonej. Tak argumentując i podzielając częściowo zarzuty apelującego, Sąd Okręgowy, na podstawieart. 437 § 2 kpk, zmienił częściowo wyrok, zaś na podstawie zaśart. 437 § 1 kpkw pozostałej części utrzymał go w mocy. O kosztach procesu w części uniewinniającej oskarżoną od popełnienia zarzucanego jej czynu zart. 191 § 1 kkSąd Okręgowy orzekł na podstawieart. 632 pkt 2 kpkw zw. zart. 634 kpk. W pozostałym zakresie, na podstawieart. 627 kpkw zw. zart. 634 kpk, Sąd zasądził koszty procesu za postępowanie odwoławcze od oskarżonej oraz stosownie do treściart. 3 pkt 1w zw. zart. 10 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych( tekst jednolity Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz.223 ze zm.), wymierzył jej 105 zł opłaty za obydwie instancje. SSO Jacek Szreder SSO Ryszard Małachowski SSO Iwona Gdula

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Szczecinie date: '2016-07-05' department_name: IV Wydział Karny Odwoławczy judges: - Iwona Gdula - Ryszard Małachowski - Jacek Szreder legal_bases: - art. 86 § 1 i 2 kk - art. 632 pkt 2 kpk - art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych recorder: st. sekr. sądowy Daria Kozłowska signature: IV Ka 420/16 ```

152500000000503_I_ACa_000881_2017_Uz_2018-02-27_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I ACa 881/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 27 lutego 2018 r. Sąd Apelacyjny w Łodzi I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSA Tomasz Szabelski (spr.) Sędziowie: SA Małgorzata Stanek SO (del.) Ryszard Badio Protokolant: sekretarz sądowy Paulina Działońska po rozpoznaniu w dniu 27 lutego 2018 r. w Łodzi na rozprawie sprawy z powództwaJ. J. przeciwko(...) Spółce AkcyjnejV.(...)z siedzibą wW. o zapłatę na skutek apelacji powódki od wyroku Sądu Okręgowego w Kaliszu z dnia 6 kwietnia 2017 r. sygn. akt I C 1498/15 1 oddala apelację; 2 nie obciąża powódki kosztami postępowania apelacyjnego; 3 przyznaje i nakazuje wypłacić ze Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Kaliszu adwokatowiJ. M. (1)kwotę 3.321 (trzy tysiące trzysta dwadzieścia jeden) zł brutto tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu w postępowaniu apelacyjnym. Sygn. akt I ACa 881/17 UZASADNIENIE Zaskarżonym wyrokiem z dnia 6 kwietnia 2017 r. Sąd OkręgowywK., w sprawie z powództwaJ. J.przeciwko(...) S.A.V.(...)wW.o zapłatę, zasądził od pozwanego na rzecz powódki tytułem zadośćuczynienia kwotę 24.000 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 15 maja 2014 r. do dnia zapłaty (pkt I), oddalił powództwo w pozostałym zakresie (pkt II), nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Kaliszu kwotę 1.547,52 zł tytułem zwrotu części nieuiszczonych kosztów sądowych (pkt III), nie obciążył powódki nieuiszczonymi kosztami sądowymi od oddalonego powództwa (pkt IV), zasądził od powódki na rzecz pozwanego kwotę 2.748,92 zł tytułem zwrotu części kosztów zastępstwa procesowego (pkt V), a także przyznał adwokatowiP. M.prowadzącemu Kancelarię Adwokacką wK.kwotę 4.428 zł brutto tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu, którą nakazał wypłacić z funduszu Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Kaliszu (pkt VI). Powyższe rozstrzygnięcie zostało wydane na podstawie ustaleń, które Sąd Apelacyjny w całości podzielił i przyjął za własne. Z ustaleń tych wynikało,że w dniu 23 sierpnia 2013 r. w miejscowościB., gm.L., doszło do wypadku komunikacyjnego polegającego na tym, że kierujący pojazdem markiM.onr. rej. (...)R. Ł.nie zachował bezpiecznej odległości od poprzedzającego go samochodu markiF. (...)o nr. rej.(...)kierowanego przezJ. J., w wyniku czego doprowadził do zderzenia się pojazdów. Powódka uderzyła lewym łokciem w oparcie fotela,a głową o zagłówek. W wyniku wypadku powódka doznała stłuczenia mózgu,stłuczenia lewego łokcia, obu stawów kolanowych i klatki piersiowej. Bezpośrednio po zdarzeniu została przewieziona do szpitala wP., gdzie wykonano badanie TK, w wyniku którego stwierdzono obecność krwi wzdłuż sierpa mózgu oraz w lewym płacie ciemieniowym. ZP.powódka została przetransportowana do(...) Szpitala (...)wŁ., gdzie była leczona zachowawczo do 30 sierpnia 2013 r. Następnie powódka została przewieziona do szpitala wK.z rozpoznaniem stanu po urazie głowy ze stłuczeniem mózgu. Powódce towarzyszyły bóle i zawroty głowy. Wskutek doznanych obrażeń nie doszło do trwałych uszkodzeń struktury tkanki mózgowej. Urazy łokcia i kolan były powierzchowne i wygoiły się bez trwałych następstw. W związku z powyższym, w dniu 6 września 2013 r. powódka została wypisana ze szpitala. Leczenie było prawidłowe i skuteczne, doprowadziło do ustąpienia zmian krwotocznych pourazowych w mózgowiu. W wyniku leczenia unormowano farmakologicznie wartości ciśnienia krwi. Stan ogólny oraz neurologiczny powódki w dniu wypisu do domu był dobry. Prawomocnym wyrokiem z dnia 5 marca 2014 r., sygn. akt II K 698/13, Sąd Rejonowy w Łasku uznał, że sprawca wypadku wypełnił ustawowe znamiona przestępstwa zart. 177 § 1 k.k.; postępowanie wobec niego zostało warunkowo umorzone na okres próby 2 lat. W dacie zdarzenia sprawca wypadku był ubezpieczony w pozwanymTowarzystwie (...). Wartość pojazdu markiF. (...)onr. rej. (...), będącego własnością powódki, wynosiła w dniu zdarzenia (w stanie nieuszkodzonym) 1.300 zł brutto. W wyniku wypadku doszło w samochodzie do szeregu uszkodzeń, w związku z tym wartość pojazdu po uszkodzeniu wynosiła 160 zł. Uzasadniony koszt naprawy kształtował się na poziomie 7.310,81 zł brutto, zatem znacznie przewyższał wartość pojazdu. Powódka zgłosiła powstałą szkodę stronie pozwanej. W toku postępowania likwidacyjnego uznano, że trwały uszczerbek na zdrowiu powódki, będący następstwem przedmiotowego wypadku, wynosi 5%. Powódka otrzymała z tytułu zadośćuczynienia łączną kwotę 6.000 zł, odszkodowanie w kwocie 181,25 zł oraz zwrot kosztów korespondencji w kwocie 21,25 zł. Pozwane Towarzystwo odmówiło zapłaty na rzecz powódki kwot z tytułu prac stomatologicznych uznając, że powódka nie wykazała ich związku przyczynowo - skutkowego z wypadkiem. Ponadto powódce wypłacono odszkodowanie za zniszczony pojazd w kwocie 1.300 zł oraz należność za parkowanie pojazdu, holowanie, koszty przejazdu taksówką oraz poniesioną opłatę skarbową. Samochód powódki został skasowany i z tego tytułu wypłacono jej kwotę około 300 zł. U poszkodowanej wskutek stłuczenia mózgu nie doszło do trwałych uszkodzeń struktury tkanki mózgowej. Powódka po wypadku nie wymagała leczenia operacyjnego, do chwili obecnej jednak odczuwa wiele uciążliwych dolegliwości. Zdarzają jej się omdlenia, zawroty głowy, utrata równowagi. Jest pod kontrolą lekarza rodzinnego i zażywa przepisane przez niego leki. Przedmiotowy wypadek spowodował u powódki duży uraz psychiczny, poczucie lęku przed wyjściemz domu, stres związany z brakiem pomocy. Powódka ma poczucie strachu przed przejściem przez jezdnię, boi się, że straci równowagę i upadnie. Powódce towarzyszy duże poczucie bezsilności i bezradności, sama mobilizuje się do działania i do tego, by pozostać aktywną i samodzielnąw życiu codziennym. Nie korzysta z pomocy psychologa i psychiatry. W maju2016 r. powódka upadła w autobusie i doznała złamania żebra. W związkuz powyższym przyznano jej opiekunkę z Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej, która przychodziła w wyznaczonych godzinach. Obecnie powódka nie korzysta z pomocy, wszystkimi codziennymi czynnościami takimi, jak zakupy, sprzątanie gotowanie, pranie zajmuje się sama. Stały się one bardziej problematyczne, wymagają bowiem większego wysiłku fizycznego ze strony powódki. Z punktu widzenia pourazowych bólów i zawrotów głowy w ocenie neurologicznej trwały uszczerbek na zdrowiu powódki wynosi 5%. Objawy przewlekłego stresu pourazowego zwiększają wysokość uszczerbku na zdrowiu o kolejne 5%. Będące następstwem wypadku stłuczenia lewego łokcia, obu kolan oraz klatki piersiowej powódki były słabe, nie doszło do złamań kostnych. Powodowały one ból i dyskomfort przy ruchach i w czasie oddychania w okresie około 5 tygodni od momentu zdarzenia. Krwiaki lewego łokcia i obu kolan wchłonęły się samoistnie, nie powodując powstania trwałego uszczerbku na zdrowiu z punktu widzenia ortopedycznego. Powódka obecnie nie korzystaz pomocy lekarza ortopedy. Powódka jest na emeryturze, miesięcznie z tego tytułu otrzymuje kwotę 1.146 zł. Sąd Okręgowy uznał powództwo za zasługujące na częściowe uwzględnienie, nie mając wątpliwości co do tego, że zostały spełnione przesłanki warunkujące odpowiedzialność pozwanego w obliczu korzystania przez sprawcę wypadku, w którym ucierpiała powódka, z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w oparciu o umowę zawartą z pozwanym, a z drugiej strony co do tego, że powódka wskutek wypadku poniosła szkodę uprawiającą do jej rekompensaty. W świetle poczynionych ustaleń faktycznych Sąd Okręgowy znalazł podstawy do zrekompensowania wyłącznie uszczerbku niemajątkowego powódki. Z tego tytułu zasądził dodatkową kwotę 24.000 zł, jako różnicęmiędzy wartością adekwatnego do doznanej krzywdy zadośćuczynieniaw kwocie 30.000 zł a wysokością świadczenia wypłaconego w postępowaniu likwidacyjnym (6.000 zł). Dalej idące żądanie w tym przedmiocie było w ocenie Sądu wygórowane i przekraczało rozsądne granice odpowiadające aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. O odsetkach od zasądzonego zadośćuczynienia Sąd Okręgowy orzekłna podstawieart. 481 § 1 k.c., ustalając ich bieg od dnia 15 maja 2014 r.,jako dnia następującego po wydaniu decyzji uznającej odpowiedzialność ubezpieczyciela za skutki wypadku. Za bezzasadne natomiast Sąd Okręgowy uznał żądanie powódkiw zakresie zwrotu kosztu zakupu okularów korekcyjnych, naprawy implantówi protez zębowych, bowiem nie wykazała ona ich związku przyczynowegoz przedmiotowym wypadkiem. Podobnie Sąd Okręgowy odniósł się dożądania w zakresie dopłaty do zakupionego przez nią balkonika rehabilitacyjnego, którego zakup nie był wynikiem zaleceń lekarskich, ani nawet obiektywnie zachodzącej konieczności. Negatywnie Sąd Okręgowy odniósł się również do zgłoszonego przez powódkę żądania zasądzenia kwoty 2.000 zł tytułem wyrównania wartości zniszczonego samochodu. Tego rodzaju szkodę Sąd ocenił jako zrekompensowaną przez ubezpieczyciela w postępowaniu przedsądowym przy uwzględnieniu ustalonej przez biegłego wartości pojazdu sprzed szkody na poziomie 1.300 zł. W konsekwencji, nie podzielając powyższych roszczeń, Sąd Okręgowy oddalił powództwo w odpowiadającej im części, a o kosztach postępowania orzekł w myśl zasady wyrażonej wart. 100 k.p.c. Powódka zaskarżyła wyrok Sądu Okręgowego w części oddalającej powództwo apelacją opartą na następujących zarzutach: 1. naruszenia prawa materialnego, tj.: -art. 445 k.c.poprzez niewłaściwą ocenę rozmiaru cierpień i uszczerbku na zdrowiu powódki i tym samym nieuwzględnienie żądania zadośćuczynieniaw pełnej wysokości wnioskowanej w pozwie i piśmie procesowym z dnia27 września 2016 r. poprzez oczywiste naruszenie kryteriów ocennych zadośćuczynienia, polegających na nie rozważeniu interesu stron i sprzeczniez zasadami współżycia społecznego przyznanie świadczenia w wysokości krzywdząco niskiej dla powódki, -art. 444 k.c.poprzez niesłuszne przyjęcie, że powódka nie doznała szkody w kwocie 3.310 zł, obejmującej dopłatę do balkonika w kwocie 160 zł, naprawę implantów zębowych i protez zębowych w łącznej kwocie 550 zł, zakupu okularów korekcyjnych za kwotę 600 zł oraz wyrównanie wartości samochodu markiF. (...)poprzez dopłatę kwoty 2.000 zł, 2. naruszenia przepisów prawa procesowego, tj.: -art. 278 § 1 k.p.c.poprzez oddalenie wniosku o dopuszczenie dowoduz opinii innego biegłego i dokonanie oceny przez Sąd I instancji na podstawie własnej oceny opartej wyłącznie na opinii jednego biegłego, -art. 233 k.p.c.poprzez niesłuszne przyjęcie, że powódka nie wykazała związku przyczynowego powstałej szkody w postaci konieczności dopłaty do balkonika w kwocie 160 zł, naprawy implantów zębowych i protez zębowychw łącznej kwocie 550 zł i zakupu okularów korekcyjnych za kwotę 600 złz wypadkiem z dnia 23 sierpnia 2013 r., a także niesłuszne przyjęcie, żebrak jest podstaw do ustalenia wartości samochodu markiF. (...)według cen porównawczych w kwocie 3.500 zł oraz przyznanie powódce zadośćuczynieniaw krzywdząco niskiej wysokości z pominięciem wszystkich istotnych okoliczności w sprawie, -art. 102 k.p.c.w zw. zart. 5 k.c.poprzez jego niezastosowaniei niesłuszne zastosowaniaart. 100 k.p.c.polegające na obciążeniu powódki kosztami zastępstwa procesowego strony pozwanej w kwocie 2.748,92 zł, pomimo, że powódka utrzymuje się jedynie ze skromnej emerytury w wysokości 1.115,07 zł, roszczenie pozwu co do zasady było słuszne, a wysokość zasądzonego zadośćuczynienia ma charakter uznaniowy i powódka nie mogła jej przewidzieć. W konkluzji skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku przez przyznanie jej zadośćuczynienia w dalszej kwocie 76.000 zł oraz zwrotkosztów pomocy prawnej świadczonej na jej rzecz z urzędu, ewentualnie zaśo uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania przy uwzględnieniu kosztów zastępstwa procesowegow postępowaniu apelacyjnym. Pozwany odpowiadając na apelację, wniósł o jej oddalenie, jak równieżo zwrot kosztów poniesionych na tym etapie procesu. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Wywiedziona w tej sprawie apelacja nie dostarczyła argumentów, czyto natury materialnoprawnej, czy też procesowej, mogących wpłynąć na zmianę oceny dochodzonych przez powódkę roszczeń i tym samym zakresu uwzględnienia powództwa. Żaden z zawartych w niej zarzutów nie uzasadniał stwierdzenia, że przyznana powódce rekompensata pieniężna nie była wystarczająca,a ograniczenie jej wyłącznie do szkody niemajątkowej stanowiło wyraz nieuprawnionego pominięcia uszczerbku majątkowego, z którym powódka wiązała oczekiwania finansowe. Powódka, mimo zgłoszenia zarzutu naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.w zasadzie nie zakwestionowała ustaleń faktycznych,na których został oparty zaskarżony wyrok, odnosząc go raczej do oceny jurydycznej zastosowanego przez Sąd Okręgowy prawa materialnego,a konkretnieart. 445 § 1 k.c.iart. 361 k.c.Zarzut ten w części, w jakiej dotyczył ustaleń w przedmiocie wartości będącego jej własnością samochodu markiF. (...)nie mógł natomiast odnieść oczekiwanego skutku już choćbyz tej przyczyny, że zgodnie z wymogami stawianymi ocenie dowodów przezart. 233 § 1 k.p.c., opinii biegłego z dziedziny techniki samochodowej i wyceny pojazdówJ. M. (2), która stanowiła podstawę powyższych ustaleń,w pełni zasadnie przyznano walor dowodowy. Uzyskane na drodze tego dowodu wiadomości specjalne, jako logiczne, spójne, kategoryczne, a przede wszystkim prezentujące przekonująco wyjaśnioną metodę wyceny, były miarodajne dla oszacowania wartości pojazdu, a następnie wyznaczenia granic szkody powódki w związku z jego zniszczeniem i w takim kształcie nie wymagały skonfrontowania z innym dowodem, choć o to wnosiła. Powódka winna pamiętać, że jej prawu do składania wniosków dowodowych nie towarzyszył obowiązek Sądu Okręgowego uwzględniania każdego z nich, a jedynie dopuszczenia tych dowodów, które zmierzały do wyjaśnienia sprawy, umożliwiając jej rozstrzygnięcie. Do tego bowiem sąd orzekający jest zobowiązany w świetleart. 227 k.p.c., który ma zastosowanie przed podjęciem rozstrzygnięć dowodowych i uprawnia sąd do selekcji zgłoszonych dowodów, jako skutku przeprowadzonej oceny istotności okoliczności faktycznych, których wykazaniu dowody te mają służyć. Skarżąca nie podniosła nawet twierdzeń, że przepis ten został naruszony, co mogłoby nastąpić wtedy, gdyby Sąd Okręgowy odmówił przeprowadzenia dowodu z uwagi na błędną ocenę rangi okoliczności podlegających udowodnieniu(wyrok SN z dnia 11 lipca 2012 r., II CSK 677/11). W sprawie niewątpliwie zachodziła potrzeba pozyskania dowodu z opinii biegłego dla określenia szkody w omawianym aspekcie, a Sąd Okręgowy uwzględnił inicjatywę powódki, która o to zabiegała. Uzyskał jednak kalkulację, która odbiegała od czynionych przez nią założeń, a przez to jej nie satysfakcjonowała. Dopuszczenie w takich okolicznościach kolejnego wnioskowanego przez powódkę dowodu nie znajdowało już usprawiedliwieniawart. 278 § 1 k.p.c., zwłaszcza, gdy biegły odniósł się zarówno na piśmie, jaki w trakcie przesłuchania do kierowanych pod adresem wydanej przez niego opinii zastrzeżeń, skutecznie je odpierając. To wszystko oznacza, że nie było podstaw do stwierdzenia brakóww materiale dowodowym, którym dysponował Sąd Okręgowy, mogących rzutować na prawidłowość wydanego wyroku i stanowić o naruszeniu objętych zarzutami apelacji przepisów postępowania. Zrekonstruowany przez Sąd Okręgowy stan faktyczny sprawy wbrew odmiennym zapatrywaniom skarżącej uzasadniał uwzględnienie tylko części zawartego w pozwie żądania zapłaty zadośćuczynienia, a skarżąca nie wyjaśniła przekonująco, by jakiekolwiek przejawy jej krzywdy zostały pominięte. W doktrynie i orzecznictwie wskazuje się, że wysokość zadośćuczynieniaw rozumieniuart. 445 § 1 k.c.musi doprowadzić do wyliczenia „odpowiedniej sumy”, to jest takiej, która odpowiada krzywdzie, ale nie jest wygórowana na tle stosunków majątkowych społeczeństwa. Do podstawowych z wypracowanych kryteriów jej kształtowania zalicza się stopień i czas trwania cierpień fizycznychi psychicznych, rozumianych jako ujemne przeżycia związane z cierpieniami fizycznymi, następstwa uszkodzenia ciała czy rozstroju zdrowia, trwałość obrażeń, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego, skutki w zakresieżycia osobistego, jak również stopień przyczynienia się poszkodowanego oraz winy sprawcy szkody. Zasadniczo ustalenie rozmiaru zadośćuczynienia odpowiedniego z punktu widzenia kompensaty krzywdy należy do sąduI instancji. W ramach kontroli instancyjnej wkraczanie w sferę swobodnego uznania sędziowskiego jest możliwe w drodze wyjątku, gdy nie zostaływzięte pod uwagę wszystkie istotne kryteria wpływające na wysokość zadośćuczynienia, bądź sąd uczynił jedno z wielu kryteriów decydującycho wysokości zadośćuczynienia elementem dominującym i przede wszystkimw oparciu o nie określił wysokość takiego świadczenia, sprawiając, że jawisię ono jako niewspółmiernie nieodpowiednie, czyli albo rażąco wygórowane,albo rażąco zaniżone(wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 27 września 2012 r., I ACa 607/12). W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy, mimo odmiennego stanowiska powódki, zasądził kwotę, która uwzględniła nie tylko stosowane w praktyce orzeczniczej mierniki świadczenia tego rodzaju, ale także wynikający z prawa materialnego wymóg adekwatności, stanowiąc zarazem o rozważeniu każdejz miarodajnych okoliczności wraz z tymi, jakie podniosła w apelacji. Ze zgromadzonego w pierwszej instancji materiału dowodowego, głównie pod postacią dokumentacji medycznej i opinii biegłego neurologa i ortopedy, wynika, że obrażenia powypadkowe u powódki skoncentrowały się w obszarze głowy oraz stawów kolanowych, lewego stawu łokciowego i klatki piersiowej, polegając na stłuczeniach, którym nie towarzyszyły złamania kostne, czy przerwanie ciągłości tkanek. W takiej sytuacji leczenie powódki sprowadzałosię do farmakoterapii i obserwacji w warunkach szpitalnych. Powódka nie wymagała leczenia operacyjnego. Stwierdzone zmiany krwotoczne w mózgowiu ustąpiły bez konieczności wdrożenia inwazyjnych (chirurgicznych) metod leczenia. Nie doszło w ich następstwie do trwałych uszkodzeń struktury tkanki mózgowej. Obrzęki i zasinienia uległy samoistnemu wchłonięciu, nie powodując żadnego trwałego uszczerbku na zdrowiu z przyczyn ortopedycznych. Rekonwalescencja powódki trwała około 5 tygodni od momentu zdarzenia i wiązała się z łącznie dwutygodniowym pobytem w szpitalach. Została przy tym zakończona z pomyślnym skutkiem w sposób nie uprawniający do twierdzeń o potrzebie poddania się rehabilitacji (powódka w toku postępowania nie zgłosiła zresztą stosownych roszczeń, które miałyby służyć uzyskaniu od pozwanego związanych z tym świadczeń). Jedynym trwałym następstwem wypadku są pourazowe bóle i zawroty głowy oraz objawy przewlekłego stresu pourazowego ocenione przez neurologa na poziomie 10% trwałego uszczerbku na zdrowiu. Powódka nie pozostaje pod opieką psychologa, psychiatry ani ortopedy. Jest osobą samodzielną, samoobsługową w czynnościach życia codziennego, co sama zeznała. Z tego też względu odczuwane przez nią dolegliwości, inne niż wyżej wymienione, nie mogą być łączone z przebytym wypadkiem, lecz z naturalnie postępującym procesem starzenia się organizmu ograniczającym jej sprawność fizyczną. Powódka ma obecnie 75 lat i w toku składanych zeznań nawiązała do schorzeń o podłożu zwyrodnieniowym (k. 224), które najprawdopodobniej nasilają się przy zwiększonej aktywności ruchowej. Subiektywne tylko odczucia powódki o ich powypadkowym charakterze nie mogą zastępować dowodóww tym postępowaniu. Co za tym idzie, krzywda powódki została dostatecznie skompensowana przyznanym mocą zaskarżonego wyroku zadośćuczynieniem, które należało uznać za wyczerpujące jej zakres, odpowiednie w świetle zasad współżycia społecznego, przedstawiające realną wartość, a przez to nie podlegające podwyższeniu. W postępowaniu nie wykazano, by powódka w przebiegu wypadku doznała obrażeń w obrębie jamy ustnej, które mogłyby doprowadzić do uszkodzenia implantów i protez zębowych w sposób wymagający poniesienia kosztów ich naprawy. Z kolei żądanie zwrotu kosztów zakupu okularów oparła na wzajemnie wykluczających się twierdzeniach, z jednej strony (w pozwie) wskazując na będące skutkiem wypadku pogorszenie wzroku, z drugiej zaś(w treści dalszych pism i składanych zeznań) na zniszczenie okularóww trakcie kolizji drogowej, w której uczestniczyła. Nie zaoferowała jednak dowodów mogących potwierdzić którąkolwiek z tych wersji. Badanie okulistyczne powódki po wypadku nie ujawniło uszkodzenia narządu wzroku (vide opinia neurologa – k. 162 – 163 verte) i nie zostało ustalone, by powódkaw chwili zdarzenia miała założone okulary. Trafny pozostaje w tej sytuacji osąd, że powyższe wydatki nie pozostawały w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą, a sam fakt ich poniesienia nie mieścił się w granicach odpowiedzialności pozwanego. Żądanie zwrotu kwoty stanowiącej dopełnienie ceny zakupu balkonika rehabilitacyjnego w części nie pokrytej przez NFZ było natomiast niezrozumiałe, skoro powódka przyznała, że otrzymała od pozwanego wyrównujące ów zakup odszkodowanie w kwocie 160 zł (k. 227), a okoliczność ta dodatkowo wynika z twierdzeń pozwanego i dokumentów znajdujących się w aktach szkodowych. Z uwagi na brak podważenia ustalonej wartości należącego do powódki samochodu z przyczyn omówionych we wstępie, Sąd Apelacyjny nie miał podstaw do wyjścia poza zakres świadczenia dobrowolnie przyznanego powódce z tytułu jego zniszczenia. W tym stanie rzeczy Sąd Apelacyjny stosownie doart. 385 k.p.c.oddalił przedstawioną apelację, decydując się na odstąpienie od obciążenia powódki powstałymi na tym etapie sporu kosztami po myśliart. 102 k.p.c.przy jednoczesnym pozostawieniu obowiązku nałożonego na nią przez SądOkręgowy, mimo zarzutów skierowanych przeciwko temu rozstrzygnięciu. Powódka korzystała w postępowaniu ze zwolnienia od kosztów sądowychi pomocy prawnej z urzędu. Stopniowo rozszerzając swe żądania, zwiększałakoszty udziału pozwanego w niniejszym procesie, wobec czego winna liczyćsię z ryzykiem ich poniesienia w razie przegranej. Okoliczność korzystaniaz dobrodziejstwa zwolnienia od kosztów sądowych nie niweczy obowiązku zwrotu kosztów procesu stronie przeciwnej. Stąd też sytuacja finansowa powódki, która jest jednym z wielu kryteriów branych pod rozwagę przy orzekaniu o kosztach procesu (podobnie jak subiektywne przekonanie o zasadności roszczenia), nie miała tej rangi, by w warunkach bezzasadnego w przeważającej części powództwa przesądzić o możliwości nieodpłatnego uczestnictwa w postępowaniu. Obciążenie finansowe, sprowadzone do kosztów wskazanych przez Sąd Okręgowy, wyczerpywało w ocenie Sądu Apelacyjnego konsekwencje wynikłe z oddalenia apelacji. Wynagrodzenie na rzecz pełnomocnika reprezentującego powódkęz urzędu Sąd Apelacyjny przyznał stosownie do § 8 pkt 6 w zw. z § 16 ust. 1pkt 2in principiow zw. z § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwościz dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U.2016.1714).

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Łodzi date: '2018-02-27' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Ryszard Badio - Małgorzata Stanek - Tomasz Szabelski legal_bases: - art. 177 § 1 k.k. - art. 481 § 1 k.c. - art. 278 § 1 k.p.c. recorder: sekretarz sądowy Paulina Działońska signature: I ACa 881/17 ```

154500000002503_V_ACa_000670_2019_Uz_2019-12-06_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt V ACa 670/19 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 6 grudnia 2019 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie V Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący:Sędzia SA Bogdan Świerczakowski (spr.) Sędziowie:SA Ewa Kaniok SO (del.) Elżbieta Wiatrzyk-Wojciechowska Protokolant:st. sekr. sądowy Agnieszka Twardo po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2019 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa Instytutu(...)z siedzibą wK. przeciwko Redaktorowi Naczelnemu dziennika „(...)” o nakazanie opublikowania sprostowania na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 21 sierpnia 2019 r., sygn. akt II C 1146/19 oddala apelację. Elżbieta Wiatrzyk-Wojciechowska Bogdan Świerczakowski Ewa Kaniok Sygn. akt V ACa 670/19 UZASADNIENIE W dniu 17 lipca 2019 r. Instytut(...)z siedzibą wK.złożył przeciwko Redaktorowi Naczelnemu „(...)” pozew z żądaniem zobowiązania pozwanego do bezpłatnego opublikowania sprostowania o wskazanej w pozwie treści, do artykułu autorstwaM. O. (1)pt. „(...)”, opublikowanego w dzienniku „(...)” nr(...), w dniu 25 lutego 2019 roku. W uzasadnieniu zaznaczył, że wzywał redaktora naczelnego dziennika do opublikowania ich sprostowania, jednak ten odmówił. Wyrokiem z dnia 21 sierpnia 2019 r. Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił powództwo i zasądził od powoda na rzecz pozwanego zwrot kosztów procesu. Podstawa faktyczna wyroku jest następująca. W dniu 25 lutego 2019 r. w dzienniku „(...)” ukazał się artykuł autorstwaM. O. (1)pt. „(...)”. W dzienniku zamieszczono zajawkę o treści: „(...).D. J., który kończy kadencję na stanowisku szefa Instytutu(...), wielokrotnie naruszył dyscyplinę finansów publicznych, ale minister kultury dał mu nagrodę roczną i chce przedłużyć kadencję”. W artykule wskazano m.in.: - „Kiedy w 2016 r. minister kultury i dziedzictwa narodowegoP. G.odwoływał dyrektora Instytutu(...) G. G. (1), krytykował m.in. bałagan w dokumentach i wskazywał złamanie dyscypliny finansów publicznych w najważniejszej polskiej instytucji promującej czytelnictwo. Żeby znaleźć powód do odwołania,G.wysłał doI. (...)trzy kontrole: ZUS, ministerstwa i Fundacji(...).”; - „Z dokumentów i informacji, do których dotarła „(...)”, wynika, że wobecJ.wysuwane są po­ważne zarzuty. To efekt rutynowej kontroli Izby Administracji Skarbowej wK., której urzędnicy sprawdzili, jakI. (...)gospodarował pieniędzmi w 2016 r. Efektem było zawiadomienie o naruszenie dyscypliny finansów publicznych, zarówno pod adresemG., jak iJ.. Rzecznik dyscypliny finansów publicznych przyjrzał się spra­wie i wystąpił o ukaranie obu dyrektorów do przewodniczącego Międzyresortowej Komisji Orzekającej w sprawach o naruszenie finansów publicznych przy ministrze finansów. Różna jest jednak ranga zarzutów.E. D., zastępca rzecznika dyscypliny finansów publicznych, domaga się kary upomnienia dla poprzedniegoH. G.(za opłatę dodatkowych świadczeń me­dycznych dla pracowników), ale uwa­ża, żeJ.powinien zostać uka­rany naganą. W tym drugim przypadku uza­sadnienie jest miażdżące.D.pi­sze o „licznych naruszeniach dyscy­pliny finansów publicznych”, „zna­czącej wysokości środków publicz­nych objętych naruszeniem”, „znacz­nym stopniu szkodliwości dla finan­sów publicznych”. Najpoważniejszy zarzut dotyczy zobowiązania, jakieJ.zaciągnął na kwotę 562 tys. zł przy zawieraniu umowy na utwo­rzenie i prowadzenie biblioteki cy­frowej dla osób niewidomych i nie­dowidzących. W dniu zawierania war­tej ponad 862 tys. zł umowyI. (...)miał pokrycie jedynie na wydatki w wy­sokości 300 tys. zł. Za takie narusze­nie prawa może grozić nawet zakaz pełnienia funkcji publicznych.J.utrzymuje, że błędu nie po­pełnił, a kwota ponad pół miliona zło­tych miała zostać pokryta z dotacji ce­lowych i kolejnych budżetówI. (...). Po­stępowanie w tej sprawie trwa.”; - „Mimo zarzutów Ministerstwo Kul­tury przyznałoJ.za 2018 rok nagrodę roczną w wysoko­ści 30 tys. zł.”; - „MKiDN uchyla się od odpowiedzi na pytanie o konsekwencje zarzutów wo­bec dyrektoraI. (...), uznając, że nie mu­si zajmować się sprawą, choć jest or­ganem założycielskim Instytutu. Nie odpowiada również na pytanie, czy(...)zostanie odwołany, skoro cią­żą na nim zarzuty równie poważne jak te, które posłużyły za powód odwoła­niaG.. Postępowanie z wniosku Izby Skarbowej wK.toczy się przed komisją orzekającą w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów pu­blicznych I instancji. Ministerstwo nie jest władne do weryfikacji wniosku Izby Skarbowej - tłumaczyA. B., rzeczniczka prasowa minister­stwa. Takich wątpliwości urzędnicy nie mieli jednak w przypadku po­przedniego dyrektora;P. G.odwołałG.na podstawie wy­ników kontroli, nie czekając na pra­womocne orzeczenia komisji.”; - „Do tego ma ry­czałt na prywatny samochód (700 zł miesięcznie)”. W dniu 6 marca 2019 r. Instytut(...)skierował doA. M.- redaktora naczelnego dziennika „(...)” wniosek o sprostowanie fragmentów artykułu, które jego zdaniem są nieprawdziwe o następującej treści: „Sprostowanie W artykule pt. „(...)”, opublikowanym w dzienniku „(...)" w dniu 25 lutego 2019 roku, autorM. O. (1)zamieścił dotyczące Instytutu(...)nieprawdziwe informacje tj.: 1) nieprawdą jest, że pełniąc funkcję dyrektora Instytutu(...)D. J.dokonałnaruszeń dyscypliny finansów publicznych. Postępowanie dotyczące dyscypliny finansówPublicznych z jego udziałem toczy się przed komisją orzekającą przy Ministrze Finansów, a w sprawie tej nie zostało dotychczas wydane żadne orzeczenie; 2) nieprawdą jest, że dyrektorD. J.otrzymał od Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego nagrodę roczną „mimo zarzutów”. Postępowanie dotyczy roku 2016, podczas gdyż nagrodę roczną otrzymał za pracę w 2017 roku; 3) nieprawdą jest, że premierP. G.wysłał do Instytutu trzy kontrole: ZUS, ministerstwa iFundacji (...)„żeby znaleźć powód do odwołania” panaG. G. (1)ze stanowiska dyrektora. Kontrola ZUS miała charakter rutynowy i nie zależała od woli Ministra. Wnioski z audytuFundacji (...)zostały sformułowane 25 kwietnia 2016 r., a więc już po odwołaniu dyrektoraG. G. (1)1 kwietnia 2016 r. Podstawą do odwołania panaG. G. (1)były stwierdzone przypadki naruszenia przezeń prawa wynikające m.in. z kontroli która odbyła się za rządów poprzedniego Ministra pani prof.M. O. (2). PanG. G. (1)odwołał się od decyzji o odwołaniu do sądu. Sądy obu instancji potwierdziły jednak zasadność decyzji Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, a wyrok w tej sprawie jest już prawomocny; 4) nieprawdą jest, że dyrektorD. J.otrzymał ryczałt comiesięczny w wysokości 700 zł na korzystanie z samochodu prywatnego do celów służbowych. Miesięczna kwota ryczałtu to 585,06 zł brutto, która jest pomniejszana o okresy urlopów, zwolnień oraz tzw. dni delegacyjne.”. Wniosek został podpisany przez dyrektora InstytutuD. J.. W odpowiedzi na nadesłany wniosek, pismem z 13 marca 2019 r., zastępca Redaktora Naczelnego działający w imieniu Redaktora Naczelnego dziennika „(...)”, odmówił dokonania sprostowania. Uzasadniając swoje stanowisko, wskazał, że: - we wniosku o sprostowanie, wnioskodawca nie oznaczył precyzyjnie fragmentów artykułu, którego dotyczy wnioskowane sprostowanie uniemożliwiając tym samym jednoznaczną ocenę rzeczowości wnioskowanego sprostowania i spełnienia wymogu dopuszczalnej jego objętości. Jednakże zdaniem redaktora naczelnego pobieżna analiza nadesłanego wniosku o sprostowanie świadczy, że pozbawione jest ono rzeczowości, a nadto dalece wykracza poza dopuszczalną objętość przewidzianą wprawie prasowym(nie spełnia zatem wymogów zart. 31 a ust. 6p.p.), - wnioskowane sprostowanie nie spełnia wymogów z art. 31 a ust. 4 p.p., - wnioskowane sprostowanie zostało skonstruowane w formie komunikatu co może wprowadzać w błąd czytelników. Tymczasem, przyjmując za obowiązującą teorię subiektywistyczną sprostowanie prasowe winno być sporządzone w tzw. pierwszej osobie, - wnioskowane sprostowanie stanowi jedynie obszerną polemikę ze stwierdzeniami publikacji, nie zaś zwięzłą, jasną, rzeczową, skrótową korektę konkretnej wiadomości nieprawdziwej czy nieścisłej, - w artykule jest wzmianka o tym, że „postępowanie w tej sprawie trwa”. Prawdą jest natomiast, że komisja uznała, że dyrektor Instytutu(...)naruszył dyscyplinę finansów publicznych. Stanowisko dyrektora Instytutu(...)zostało w tej sprawie opublikowane w materiale z 6 marca 2019 r., vide: „Nie zgadzam się z orzeczeniem komisji orzekającej w zakresie, w jakim zarzut rzecznika został uwzględniony. W całości podtrzymuję stanowisko, że moje działania nie naruszyły dyscypliny finansów publicznych (...)”. Brak jest zatem zdaniem redaktora naczelnego podstaw do zamieszczenia nadesłanej w tej części korekty w formie sprostowania, - prawdą jest, że dyrektor Instytutu(...)otrzymał nagrodę roczną od Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Kwestią ocenną jest sformułowanie „mimo zarzutów” i jako takie nie podlega korekcie na zasadzie prawda – fałsz. Zastępca Redaktora Naczelnego stwierdził również, że Instytut(...)nie jest legitymowany do złożenia wniosku o sprostowanie w części dotyczącej wiadomości na temat kontroli zleconej przez wicepremieraP. G.. Nie jest również legitymowany do składania korekty w imieniu PanaG. G. (1)- brak tutaj zdaniem redaktora naczelnego, przymiotu osoby bezpośrednio zainteresowanej. Poinformował, że w części dotyczącej ryczałtu comiesięcznego w wysokości 700 zł na korzystanie z samochodu prywatnego do celów służbowych przez dyrektora Instytutu(...), Redaktor Naczelny zobowiązał się do dokonania we własnym zakresie stosownego wyjaśnienia na łamach „(...)”. Zdaniem Sądu Okręgowego przy tak ustalonych okolicznościach faktycznych powództwo, rozpatrywane w granicach wyznaczonychart. 31a-33 iart. 39 prawa prasowego, nie zasługiwało na uwzględnienie. Instytucja sprostowania uprawnia zainteresowanego przedstawienia jego „własnej” wersji zdarzeń i tym samym umożliwia opinii publicznej dokonania na tej podstawie (istnienia wypowiedzi obydwu stron) swojej z kolei oceny opisywanych okoliczności. Tak więc przedmiotem sprostowania są informacje (fakty) nieprawdziwe zdaniem wnoszącego o sprostowanie, czyli fakty subiektywnie nieprawdziwe. Sprostowanie prasowe nie stanowi obiektywnej wypowiedzi co do faktów, która ma na celu zastąpienie faktów nieprawdziwych faktami prawdziwymi, a tym samym odwołanie uprzednio opublikowanych informacji nieprawdziwych. Sprostowanie w sposób bezpośredni realizuje zasadę „audiatur et altera pars” umożliwiając zainteresowanemu dotarcie do opinii publicznej z własną prawdą, za pośrednictwem tego samego środka przekazu, w którym ukazały się uprzednio informacje dotyczące zainteresowanego (uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 7 maja 2015r., sygn. VI ACa 401/15,uzasadnieniewyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 27 marca 2015 r., VI ACa 256/15 oraz uzasadnienie uchwały składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z 18 lutego 2005 r., III CZP 53/04, OSNC 2005/7-8/114). Obowiązek redaktora naczelnego dotyczy bezpłatnego opublikowania rzeczowego sprostowania wiadomości nieprawdziwej lub nieścisłej odnoszącej się do faktów, a więc opisanych w artykule zdarzeń lub stanów rzeczy. Z przepisów nie wynika uprawnienie redaktora naczelnego do dokonywania oceny czy wiadomość, której sprostowania domaga się zainteresowany, jest prawdziwa i ścisła, czy też pozbawiona tych cech. Uprawnienia takiego nie przewiduje w szczególnościart. 33p.p. określający okoliczności uzasadniające odmowę opublikowania sprostowania. Nie jest właściwe obiektywizowanie pojęć „nieprawdziwości” i „nieścisłości” wiadomości podlegającej sprostowaniu (uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 24 lutego 2016 r., sygn. I CSK 30/15). W tym kontekście jako nietrafne ocenił Sąd wywody pozwanego na temat roli prasy, interesu publicznego i rzetelności przy przygotowaniu kwestionowanego materiału. Równie istotna z punktu widzenia interesu publicznego jest bowiem możliwość zaprezentowania przez drugą stronę swojego stanowiska i możliwie szybkiego podania własnej wersji wydarzeń i taką właśnie możliwość przewidujeprawo prasowe. Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego powód, przed wniesieniem pozwu, dochował wymogów formalnych przewidzianych w art. 31a ust 3-7 p.p., a pozwany odmówił opublikowania sprostowania. Nieuzasadnione są zarzuty pozwanego dotyczące braku podpisu wnioskodawcy pod wnioskiem o sprostowanie. W uzasadnieniu wyroku z 30 listopada 2018 r., sygn. akt I CSK 654/17, Sąd Najwyższy rozpatrywał identyczny zarzut. Wskazał, że pozwany w tamtej sprawie oparł zarzut na założeniu, że wymagania formalne dotyczące sprostowania kierowanego do redaktora naczelnego w zakresie jego podpisania są spełnione wyłącznie wtedy, gdy podpis zainteresowanego znajduje się zarówno pod tekstem sprostowania, jak i pod wnioskiem o jego publikację. W braku podpisu pod tekstem sprostowania wymaganie formalne dotyczące podpisu nie jest spełnione, choćby właściwy podpis znajdował się pod wnioskiem o opublikowanie tekstu. Sąd Najwyższy wskazał, że w orzecznictwie tego Sądu przyjęto, że należy odróżnić wniosek o publikację sprostowania, będący oświadczeniem woli, oraz sprostowanie (jego tekst), będące oświadczeniem wiedzy (por. wyrok Sądu Najwyższego z 16 lutego 2017 r., I CSK 106/16). Wskazano również, że zachowanie wymagania podpisania sprostowania jako wniosku i złożenia podpisu przez zainteresowanego pod tekstem sprostowania czyni zadość warunkowi formalnemu określonemu w art. 31a ust. 4 p.p. (por. wyrok Sądu Najwyższego z 6 grudnia 2017 r., I CSK 119/17). W cytowanym orzeczeniu Sąd Najwyższy podkreślił, że wypowiedzi tych nie należy rozumieć w ten sposób, że w każdym wypadku właściwy podpis musi być złożony odrębnie pod tekstem sprostowania oraz pod wnioskiem o jego opublikowanie. Stwierdził, że konieczne jest odróżnienie dwóch wypadków. Pierwszy wypadek może polegać na tym, że wniosek o publikację sprostowania jest odrębnym dokumentem od samego sprostowania, stanowiącym załącznik do tego wniosku. W takim wypadku można rozważać to, czy konieczne jest odrębne podpisanie samego wniosku i tekstu sprostowania, będącego załącznikiem, tj. odrębnym dokumentem. Drugi wypadek może polegać na tym, że wniosek o publikację sprostowania i tekst sprostowania zawarte są w jednym i tym samym - choćby obejmującym więcej niż jedną stronę - dokumencie, tj. wniosek o publikację sprostowania zawiera jednocześnie tekst samego sprostowania. Należy wtedy uznać, że zakończenie wniosku o publikację sprostowania właściwym podpisem jest wystarczające, tj. spełnia wymaganie podpisania sprostowania, jeśli tylko pod jego tekstem znajduje się oznaczenie autora sprostowania jego imieniem i nazwiskiem lub nazwą (art. 31a ust. 4 p.p.). Wymaganie w tym drugim wypadku złożenia odrębnych podpisów pod tekstem sprostowania i pod wnioskiem o jego publikację stanowiłoby nadmierny formalizm. Podpisanie wniosku o publikację sprostowania wystarcza w takiej sytuacji do identyfikacji podmiotu zainteresowanego i potwierdza także treść sprostowania. Podpis w takim wypadku odnosi się zarówno do tekstu sprostowania (oświadczenia wiedzy), jak i wniosku o jego publikację (oświadczenia woli). Wniosek o publikację sprostowania, zawierający w sobie tekst sprostowania i oznaczenie powoda, został na końcu podpisany przez dyrektora Instytutu. W komparycji oświadczenia o sprostowaniu napisano, że w przedmiotowym artykule zawarte są nieprawdziwe informacje dotyczące Instytutu(...), a nieD. J., więc nieuzasadnione są zarzuty pozwanego, że takie oznaczenie nie zawiera nazwy podmiotu zainteresowanego. Oznaczenie to Sąd uznał za niewystarczające z innych przyczyn, omówionych w dalszej części uzasadnienia. Wniosek zawierał również adres korespondencyjny wnioskodawcy, który również (z tych samych przyczyn) nie musi się znajdować w samym tekście sprostowania. Nieuzasadnione są zdaniem Sądu również zarzuty pozwanego, że tekst sprostowania jest nierzeczowy i nie wiadomo, których stwierdzeń publikacji dotyczy, co uniemożliwia dokonanie oceny czy wniosek dotyczy informacji, które są nieprawdziwe czy nieścisłe, a także, czy odpowiada regułom objętości sprostowania wskazanym w art. 31a ust. 6 p.p. Ugruntowany w orzecznictwie jest pogląd, zgodnie z którym pod pojęciem „rzeczowości” w rozumieniu art. 31a ustawy rozumieć należy konkretność, zwartość i jasność wypowiedzi. Nie mogą one dotyczyć wszystkich okoliczności, jakie respondentowi kojarzą się z opisaną przez prasę sytuacją, a powinny być skoncentrowane na „prostowaniu” informacji nieprawdziwych czy niejasnych lub na „stwierdzeniach” które zagroziły jego dobrom osobistym (por. wyroki Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 28 maja 2015 r., VI ACa 356/15 i Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 13 sierpnia 2014 r., V ACa 156/14). W ocenie Sądu Okręgowego w tekście poszczególnych fragmentów sprostowania wyraźnie wskazano, które, zawarte w artykule informacje kwestionuje powód, tj. prawdziwości których informacji chce zaprzeczyć, a tekst sprostowania spełnia wymogi konkretności i jasność wypowiedzi - został sformułowany w sposób rzeczowy i stosunkowo zwięzły. Do ustalenia, których fragmentów materiału dotyczą poszczególne oświadczenia o sprostowaniu wystarczająca jest pobieżna analiza tekstu. Możliwe jest w konsekwencji dokonanie oceny czy tekst sprostowania spełnia wymogi przewidziane w art. 31a ust. 6 p.p. Artykuł 31a ust. 6 p.p. przewiduje, że tekst sprostowania nie może przekraczać dwukrotnej objętości fragmentu materiału prasowego, którego dotyczy, ani zajmować więcej niż dwukrotność czasu antenowego, jaki zajmował dany fragment przekazu. W tym miejscu Sąd podzielił zarzut pozwanego, że w kontekście zmiany art. 32 p.p. w 2012 roku cytowanie przez powoda orzeczenia odnoszącego się do nieaktualnego stanu prawnego („połowy strony znormalizowanego maszynopisu”) jest niezrozumiałe. W przedmiotowej sprawie żądanie sprostowania dotyczy następujących fragmentów kwestionowanego materiału prasowego: treść materiału prasowego treść sprostowania „D. J., który kończy kadencję na stanowisku szefa Instytutu(...), wielokrotnie naruszył dyscyplinę finansów publicznych, ale minister kultury dał mu nagrodę roczną i chce przedłużyć kadencję.” 204 znaków ze spacjami, 179 bez spacji „nieprawdą jest, że pełniąc funkcję dyrektora Instytutu(...)D. J.dokonał naruszeń dyscypliny finansów publicznych. Postępowanie dotyczące dyscypliny finansówpublicznych z jego udziałem toczy się przed komisją orzekającą przy Ministrze Finansów, a w sprawie tej nie zostało dotychczas wydane żadne orzeczenie;” 324 znaków ze spacjami, 284 bez spacji „Mimo zarzutów Ministerstwo Kul­tury przyznałoJ.za 2018 rok nagrodę roczną w wysoko­ści 30 tys. zł.” 107 znaków ze spacjami, 92 bez spacji „nieprawdą jest, że dyrektorD. J.otrzymał od Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego nagrodę roczną „mimo zarzutów.” Postępowanie dotyczy roku 2016, podczas gdyż nagrodę roczną otrzymał za pracę w 2017 roku;” 221 znaków ze spacjami, 191 bez spacji „Kiedy w 2016 r. minister kultury i dziedzictwa narodowegoP. G.odwoływał dyrektora Instytutu(...)G. G. (1), krytykował m.in. bałagan w dokumentach i wskazywał złamanie dyscypliny finansów publicznych w najważniejszej polskiej instytucji promującej czytelnictwo. Żeby znaleźć powód do odwołania,G.wysłał doI. (...)trzy kontrole: ZUS, ministerstwa iFundacji (...).” 397 znaków ze spacjami, 348 bez spacji „nieprawdą jest, że premierP. G.wysłał do Instytutu trzy kontrole: ZUS, ministerstwa iFundacji (...)„żeby znaleźć powód do odwołania” panaG. G. (1)ze stanowiska dyrektora. Kontrola ZUS miała charakter rutynowy i nie zależała od woli Ministra. Wnioski z audytuFundacji (...)zostały sformułowane 25 kwietnia 2016 r., a więc już po odwołaniu dyrektoraG. G. (1)1 kwietnia 2016 r. Podstawą do odwołania panaG. G. (1)były stwierdzone przypadki naruszenia przezeń prawa wynikające m.in. z kontroli która odbyła się za rządów poprzedniego Ministra pani prof.M. O. (2). PanG. G. (1)odwołał się od decyzji o odwołaniu do sądu. Sądy obu instancji potwierdziły jednak zasadność decyzji Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, a wyrok w tej sprawie jest już prawomocny;” 846 znaków ze spacjami, 728 bez spacji „Do tego ma ry­czałt na prywatny samochód (700 zł miesięcznie)” 60 znaków ze spacjami, 51 bez spacji „nieprawdą jest, że dyrektorD. J.otrzymał ryczałt comiesięczny w wysokości 700 zł na korzystanie z samochodu prywatnego do celów służbowych. Miesięczna kwota ryczałtu to 585,06 zł brutto, która jest pomniejszana o okresy urlopów, zwolnień oraz tzw. dni delegacyjne” 276 znaków ze spacjami, 238 bez spacji Z powyższego zestawienia wynika, że jedynie jeden (pierwszy) fragment sprostowania spełnia wymogi formalne, tj. nie przekracza dwukrotnej objętości fragmentu materiału, do którego się odnosi, przy czym odnosi się w istocie nie do treści artykułu tylko do zajawki. Pozostałe oświadczenia - w większym lub mniejszym stopniu - przekraczają przewidzianą przepisami objętość - drugi o 7 znaków, trzeci o ponad 30 znaków, a czwarty o ponad 130 znaków. Ewentualnie - gdyby do długości tekstu prasowego doliczyć zajawkę - to również drugi fragment sprostowania nie przekroczyłby dwukrotnej objętości fragmentu materiału prasowego. Zdaniem Sądu nie ma jednak podstaw do tego doliczenia, gdyż zajawka nie stanowi części artykułu i ma jedynie zachęcić do jego przeczytania. Z tego też względu wątpliwości Sądu budzi odniesienie przez powoda pierwszego fragmentu sprostowania wyłącznie do treści zajawki a nie do treści samego materiału prasowego. Zajawka z założenia zawiera niepełne informacje, często sformułowane nieco sensacyjnie. Trudno brać pod uwagę przy obliczeniach - jak tego chce pozwany - część informacji składającej się na zajawkę. Gdyby do tego stopnia „wyłuszczać” z materiału prasowego kwestionowane co do prawdziwości czy też ścisłości stwierdzenia, prawdopodobnie nigdy nie udałoby się spełnić wymogu przewidzianego w art. 31a ust. 6 p.p. Z drugiej strony - w sytuacji gdy sprostowanie dotyczy konkretnej informacji zawartej w tekście artykułu (np. wysokości ryczałtu) - nie ma podstaw do „dodawania” do tej konkretnej informacji innych zawartych w artykule informacji, tylko pośrednio z nią związanych, po to aby „wydłużyć” możliwy tekst sprostowania. Z tego względu Sąd wziął pod uwagę do porównania fragmenty tekstu wskazane powyżej w tabelce, uznając, że to tych fragmentów dotyczy wniosek o sprostowanie. Kolejną kwestią jest fakt, że ze sformułowanego przez powoda tekstu oświadczenia nie wynika, że to zdaniem Instytutu(...)zawarte w artykule autorstwaM. O. (1)pt. „(...)” informacje są nieprawdziwe. W tym zakresie podniesione przez pozwanego zarzuty Sąd uznał za uzasadnione. Za niewystarczające uznał sformułowanie „ W artykule pt. „(...)”, opublikowanym w dzienniku „(...)” w dniu 25 lutego 2019 roku, autorM. O. (1)zamieścił dotyczące Instytutu(...)nieprawdziwe informacje”,gdyż nie wynika z niego jednoznacznie, że to Instytut(...), a nie autor artykułu, Redaktor Naczelny dziennika, czy też Sąd, uważa te informacje za nieprawdziwe. Instytucja sprostowania stanowi nie tyle środek ochrony dóbr osobistych, choć i taką funkcję pośrednio realizuje, co przewidziany przezprawo prasoweszczególny mechanizm pozwalający opinii publicznej na zapoznanie się ze stanowiskiem drugiej strony. Jak to już zaznaczono, w świetle subiektywnej koncepcji sprostowania, ostatecznym arbitrem jest opinia publiczna, która dzięki należycie realizowanej funkcji sprostowania, ma możliwość zapoznania się ze stanowiskiem obu stron sporu, tj. prasy i zainteresowanego. W tej sytuacji kluczowa jest kwestia świadomości odbiorców, że dane oświadczenie zawarte w sprostowaniu pochodzi od osoby zainteresowanej i tym samym przedstawia jedynie jej subiektywny punkt widzenia na określone fakty i zdarzenia. Przy tak sformułowanej treści oświadczenia prostującego nie występuje ryzyko wprowadzenia opinii publicznej w błąd poprzez przedstawienie treści sprostowania jako oświadczenia co do faktów uznanych przez sąd za nieprawdziwe, składanego przez redaktora naczelnego celem ich skorygowania. Przy treści oświadczenia prostującego sformułowanego jak w niniejszej sprawie istnieje ryzyko wprowadzenia opinii publicznej w błąd, gdyż co prawda w treści oświadczenia wskazano, że nieprawdziwe mają być informacje dotyczące Instytutu(...), ale nie wskazano, kto tak uważa. W konsekwencji zachodzi obawa, że opinia publiczna uzna, że to pozwany przyznaje, że podane wcześniej przez niego informacje były nieścisłe lub nieprawdziwe. Wbrew twierdzeniom powoda istniała możliwość takiego sformułowania oświadczenia, żeby takie wątpliwości nie zachodziły. Wystarczyło np. rozpocząć tekst sprostowania od słów „Instytut(...)oświadcza, że…”. Za uzasadnione Sąd uznał również twierdzenie pozwanego, że wątpliwości budzi, czy można uznać Instytut(...)za podmiot zainteresowany (w rozumieniu art. 31a ust. 1 p.p.) sprostowaniem informacji dotyczącychD. J.,G. G. (1), czy też Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Powód cytując komentarz wskazał, że jego interes w żądaniu tego sprostowania wynika z tego, ze jest „podmiotem, którego co prawda nie dotyczą fakty opisane w materiale prasowym, ale z innych względów poczuł się zobligowany do napisania sprostowania, np. ze względu na wiedzę, którą dysponuje co do faktów powołanych w materialne prasowym”. Takie ogólne wyjaśnienie przyczyn zainteresowania Instytutu(...)sprostowaniem informacji dotyczącychD. J.,G. G. (1)oraz Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego nie jest wystarczające do przyznania powodowi statusu podmiotu zainteresowanego w rozumieniu art. 31a ust. 1 p.p. Zawarte w przedmiotowym artykule informacje wprost dotyczą wyłącznie wskazanych osób fizycznych oraz Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego i w zasadzie nie łączą się z działalnością Instytutu. ToG. G. (1)został odwołany, Minister wysłał kontrole, aD. J.został obwiniony o naruszenie dyscypliny finansów publicznych. RównieżD. J.otrzymał nagrodę i pobiera ryczałt (niezależnie od jego wysokości). W jaki sposób ewentualna nieprawdziwość tych informacji ma mieć związek z samym Instytutem, nie było dla Sądu jasne. Podzielił w tym zakresie stanowisko pozwanego, że taka formuła przeczy subiektywnej teorii sprostowania, wedle której to zainteresowany przedstawia subiektywne stanowisko w odniesieniu do wiadomości, które jego bezpośrednio dotyczą. Ponieważ informacje te dotyczą bezpośrednio wyłącznieD. J.,G. G. (1)oraz Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, zatem tylko oni mogą przedstawić subiektywne stanowisko odnośnie ich prawdziwości. W odniesieniu do pierwszego z fragmentów sprostowania Sąd wskazał jeszcze, że zgodnie z art. 31a ust. 1 p.p., rzeczowe i odnoszące się do faktów sprostowanie ma dotyczyć „nieścisłej lub nieprawdziwej” wiadomości zawartej w materiale prasowym. Tymczasem w pierwszym fragmencie sprostowania powód powielił informację, która wynika z kwestionowanego materiału prasowego. W materiale tym nie zostało bowiem napisane, żeD. J.dokonał naruszeń dyscypliny finansów publicznych, ani tym bardziej, że został ukarany jakąkolwiek karą, a jedynie, że Rzecznik Dyscypliny Finansów publicznych złożył zawiadomienie o naruszeniu dyscypliny finansów publicznych przez obu dyrektorów (w tymD. J.). W artykule jest zawarta również informacja, że trwa postępowanie dotyczące dyscypliny finansów publicznych z udziałemD. J., a także, żeD. J.„utrzymuje, że błędu nie popełnił”. Faktycznie w samej treści zajawki napisano, żeD. J.naruszył dyscyplinę finansów publicznych, jednak - jak już zaznaczono - to materiał prasowy podlega sprostowaniu, a nie w założeniu przesadna i sensacyjna zajawka tego materiału. Zawarte zaś w samym artykule informacje opisują sytuację w taki sam sposób jak chce tego powód w sprostowaniu. W konsekwencji Sąd uznał, że żądanie sprostowania w tej części powtarza informacje zawarte w kwestionowanym artykule. Zawarta w artykule informacja o naruszeniu przezD. J.dyscypliny finansów publicznych pochodzi w istocie od osoby trzeciej, tj. odE. D.- zastępcy rzecznika dyscypliny finansów publicznych, a nie od autora artykułu. Na podstawie oceny wyników kontroliE. D.skierowała zawiadomienie o naruszeniu przez dyrektora Instytutu(...)dyscypliny finansów publicznych. W konsekwencji informacja ta w ogóle nie podlega sprostowaniu w trybieprawa prasowego. Podobna sytuacja zachodzi w przypadku drugiego fragmentu sprostowania. W artykule zamieszczono bowiem informację, że wysunięte przez zastępcę rzecznika dyscypliny finansów publicznych zarzuty dotyczą działańD. J.z 2016 roku, a także, że nagroda została mu przyznana w 2018 roku. Wynika z tego zatem, że nagroda została przyznana za inny okres niż ten, którego dotyczą badane zarzuty. Wbrew twierdzeniom powoda z materiału tego w żaden sposób nie wynika, żeD. J.dostał nagrodę za naruszenie prawa. Jednocześnie Sąd zgodził się z pozwanym, że stwierdzenie, żeD. J.otrzymał od Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego nagrodę roczną „mimo zarzutów” jest oceną autora artykułu, która nie podlega sprostowaniu w trybieprawa prasowego. Znaczna część trzeciego fragmentu sprostowania nie odnosi się do zawartych w artykule informacji i nie może być uznana za rzeczową korektę konkretnych wiadomości. Taki charakter ma co najmniej fragment: „PanG. G. (1)odwołał się od decyzji o odwołaniu do sądu. Sądy obu instancji potwierdziły jednak zasadność decyzji Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, a wyrok w tej sprawie jest już prawomocny.” Wypowiedź zainteresowanego nie może dotyczyć wszystkich okoliczności, jakie respondentowi kojarzą się z opisaną przez prasę sytuacją, a powinny być skoncentrowane na „prostowaniu” informacji nieprawdziwych czy niejasnych lub na „stwierdzeniach”, które zagroziły jego dobrom osobistym. W ocenie Sądu zacytowany fragment sprostowania tych wymagań nie spełnia. O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł na podstawie 98k.p.c.oraz § 8 ust 1 pkt 2 w zw. z § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. Powód wniósł apelację, skarżąc wyrok w całości. Zarzucił naruszenia prawa materialnego: (1a,b,c,d,f,g,h)art. 31a ust. 1 ustawy - Prawo prasowei (1e)art. 31a ust. 1 i 6 ustawy - Prawo prasoweoraz naruszenie prawa procesowego, tj.art. 233 § 1 k.p.c.poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego w zakresie opisanym w pkt I.1a) d) e) f) g) h). Skarżący wniósł o zamianę wyroku i uwzględnienie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu za obie instancje. Pozwany nie zajął stanowiska wobec apelacji. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Sąd Okręgowy oddalił powództwo z kilku przyczyn. Jedna z nich dotyczy całości tekstu sprostowania i samoistnie przesądziła o nieuwzględnieniu żądania. Jest więc najistotniejsza. Chodzi o brak w tekście sprostowania jakiejkolwiek informacji o jego autorze. Sąd Apelacyjny w składzie rozpoznającym apelację także opowiada się za ugruntowaną w orzecznictwie (ostatnio zaprezentowaną w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 4 października 2019 r., I CSK 416/18), subiektywistyczną teorią sprostowania, podkreślając zarazem za Sądem Okręgowym odrębność tej instytucji względem ochrony dóbr osobistych. Jedna z zasadniczych różnic pomiędzy sprostowaniem, uregulowanym wprawie prasowym, a oświadczeniem składanym na podstawieart. 24 k.c., wyraża się w odmiennym autorstwie publikowanego tekstu.Art. 24 § 1 k.c.stanowi podstawę do żądania, aby to naruszyciel dobra osobistego (pozwany) złożył oświadczenie w odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Domaganie się zaś sprostowania na podstawieart. 31a prawa prasowego, polega na żądaniu opublikowaniu przez redaktora naczelnego tekstu, którego autorem jest powód - zainteresowany podaniem własnej, niekoniecznie obiektywnej wersji zdarzeń. Sprostowanie nie stanowi obiektywnej wypowiedzi co do faktów, mającej na celu zastąpienie faktów nieprawdziwych faktami prawdziwymi, a tym samym odwołanie uprzednio napisanej nieprawdy. Jest więc niezwykle istotne, by odbiorca nie mógł pomylić tych dwóch sytuacji, a co jest wysoce prawdopodobne gdy ze sprostowania nie wynika jego autorstwo. Czytelnik musi wiedzieć, że oświadczenie zawarte w sprostowaniu pochodzi od osoby zainteresowanej i tym samym przedstawia tylko jej, subiektywny z natury rzeczy punkt widzenia określonych faktów i zdarzeń. W tym przypadku tak nie jest. Odbiorca sprostowania sformułowanego w pozwie (i apelacji) mógłby pozostawać w usprawiedliwionym treścią tekstu przekonaniu, że publikacja zawiera przekaz obiektywny, pochodzi od redakcji dziennika i stanowi przyznanie się redakcji do napisania nieprawdy. Przedmiotowe sprostowanie zostało napisane w charakterze komunikatu a nie wypowiedzi pochodzącej od konkretnej osoby, a nadto – odmiennie niż materiał przesłany do redaktora naczelnego z wnioskiem o opublikowanie sprostowania – nie zawiera sformułowania identyfikującego autora tekstu: „Dyrektor Instytutu(...)D. J.”, pod którym nastąpił własnoręczny podpis. Brak jest w tekście choćby sugestii, która wskazywałaby na to, że to nie redakcja gazety (lub wydawca) jest autorem sprostowania ale ktoś inny, w szczególności Instytut(...)czy jego dyrektor. Żądanie opublikowania takiego sprostowania nie mogło być uwzględnione w żadnej części. W uzasadnieniu apelacji mowa jest o tym, że Sąd mógł w granicach własnych kompetencji dokonać korekty i zastąpić „trzecią osobę”, „pierwszą osobą”. Stanowisko to zupełnie nie przystaje do treści sprostowania i nie zostało doprecyzowane. Nie wiadomo w jaki sposób miałoby zostać zrealizowane, w którym miejscu tekstu i w jaki sposób miałaby nastąpić zmiana, ani w odniesieniu do jakich wyrazów. Jak to już zaznaczono, sprostowanie zostało zredagowane w pozwie w formie komunikatu, co sugeruje, że jego autorem jest redakcja. W tym przypadku, by oświadczenia przypisać komu innemu, konieczne byłoby co najmniej dodanie wyrazów pominiętych w pozwie lub zamieszczenie autora w tytule sprostowania, ewentualnie na przykład zamieszczenie na wstępie oświadczenia stwierdzenia, o jakim mowa w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku” „Instytut(...)oświadcza, że…”. Skarżący powołał się na wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 7 sierpnia 2018 r., VI ACa 810/15 i – pośrednio – uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 17 września 2008 r., III CZP 79/08 (OSNC 2009/5/69), postulując ewentualną zmianę treści sprostowania według uznania sądu. Z judykatów tych wynika, że poza korektami o charakterze technicznym, możliwe jest wykreślenie przez sąd poszczególnych słów, fraz czy nawet zdań, jednak wykluczone jest dodawanie czegokolwiek to treści sprostowania. „Uzupełnianie tekstu sprostowania (…) przez sąd jest niedopuszczalne, gdyż zbliża się to do wyrokowania ponad żądanie (w zakresie nieobjętym treścią powództwa)” (z uzasadnienia uchwały SN z 17 września 2008 r., III CZP 79/08). Analogiczny pogląd zawarty jest w wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 1 kwietna 2019 r., V ACa 160/19. O niedopuszczalności dodawania jakichkolwiek treści do tekstu sprostowania wypowiedział się także ostatnio Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 stycznia 2019 r. I CSK 726/17: „Zakres ewentualnej korekty tekstu sprostowania jest bardzo ograniczony i sprowadza się do poprawienia błędów ortograficznych lub gramatycznych, usunięcia fragmentów obraźliwych, obelżywych, naruszających dobra osobiste innej osoby; nie są dopuszczalne zmiany merytoryczne, w tym uzupełnianie tekstu sprostowania, a wykreślenie niektórych słów lub zwrotów może być następstwem częściowego uwzględnienia powództwa. Ingerencja sądu w tekst sprostowania nie może doprowadzić do naruszeniaart. 321 § 1 k.p.c.” Jest więc jasne, że ewentualne korekty wykraczające poza kwestie techniczne, mogą polegać jedynie na eliminowaniu niektórych słów lub zwrotów, co jest równoznaczne z uwzględnieniem powództwa jedynie w części. Dodawanie czegokolwiek naruszałobyart. 321 § 1 k.p.c.Nie mógł zatem sąd wykroczyć poza ramy powództwa i działając w interesie jednej ze stron procesu (z naruszeniem zasady kontradyktoryjności), dodać w ramach sprostowania żadnych, nowych w stosunku do pozwu, treści. Skoro niedopuszczalne jest w postępowaniu apelacyjnym rozszerzenie żądania (art. 383 k.p.c.), to wydaje się oczywiste, że nie powinien powód oczekiwać od sądu kreatywności, która nie tylko naruszałabyart. 321 § 1 k.p.c.ale też prowadziłade factodo obejścia zakazu zart. 383 k.p.c.Zarazem - zdaniem Sądu Apelacyjnego - przepisyprawa prasowegoani przepisykodeksu postępowania cywilnegonie dają podstaw do tego, by sąd mógł, poza żądaniem pozwu, nakazać pozwanemu poprzedzenie tekstu sprostowania informacją identyfikującą podmiot, który dokonuje sprostowania. To powód, w tym wypadku profesjonalnie reprezentowany, jest dysponentem procesu, a jego przedmiotem jest roszczenie w kształcie poddanym pod osąd. Skoro powód zrezygnował na etapie postępowania sądowego z jedynego fragmentu sprostowania pozwalającego na identyfikację jego autora, to jest to dla sądu wiążące. W takiej sytuacji istnieją nawet realne podstawy by przyjąć, że świadomie zmierzał w procesie do nakazania opublikowania takiej treści sprostowania, która wywołałaby u odbiorcy wrażenie przyznania się do błędu przez redakcję lub wydawcę dziennika. Byłoby to oczywiście dla powoda znacznie bardziej korzystne niż publikacja odczytywana jako jego wersja subiektywna, ale całkowicie niezgodne zratio legisinstytucji sprostowania prasowego. Zgłoszenie roszczenia w takiej postaci stanowi również nadużycie prawa i nie zasługuje na ochronę w świetleart. 5 k.c.Podsumowując ten wątek rozważań, Sąd Apelacyjny podziela stanowisko wyrażone w uzasadnieniu wyroku tutejszego Sądu z dnia 10 listopada 2015 r., VI ACa 1483/15, że identyfikacja osoby składającej oświadczenie o sprostowaniu musi wynikać z treści samego sprostowania. Przedstawione względy przesądzają o niezasadności apelacji, bez względu na ocenę zarzutów apelacyjnych odnoszących się do pozostałych kwestii jakie przemawiały zdaniem Sądu Okręgowego za odmową udzielenia powodowi ochrony prawnej. Nie mogły zatem wpłynąć na treść rozstrzygnięcia: inna ocena legitymacji czynnej powoda, odmienne ustalenie zakresu prostowanych fragmentów tekstu i co za tym idzie – ocena spełnienia wymogów ilościowych, czy zweryfikowanie rzeczowości poszczególnych fragmentów sprostowania. Konieczne jednak wydaje się wyjaśnienie po myśli skarżącego, że można się domagać sprostowania niezależnie od tego, od kogo pochodzi informacja zamieszczona materiale prasowym. Przedmiotem sprostowania jest nieścisła lub nieprawdziwa wiadomość o faktach, bez względu na sposób jej przedstawienia w prasie. Zgodnie zart. 31a ust. 1 prawa prasowego, redaktor naczelny jest obowiązany opublikować sprostowanie wiadomości zawartej w „materiale prasowym”. Termin ten oznacza, zgodnie zart. 7 ust. 1 pkt 4 prawa prasowego, „każdy opublikowany lub przekazany do opublikowania w prasie tekst albo obraz o charakterze informacyjnym, publicystycznym, dokumentalnym lub innym, niezależnie od środków przekazu, rodzaju, formy, przeznaczenia czy autorstwa”. Chodzi o każdy opublikowany tekst o dowolnym charakterze (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 2015 r., I CSK 278/14). Wedługart. 33 ust. 2 pkt 2 prawa prasowegoredaktor może odmówić sprostowania jeśli pochodzi od osoby, której nie dotyczą fakty przytoczone w prostowanym materiale. Instytut(...)jest wymieniany w tekście, chodzi w nim o informacje dotyczące jego dwóch dyrektorów, między innymi w kontekście kontroli przeprowadzanych w Instytucie. W materiale prasowym jest też mowa wprost o Instytucie(...), jako „najważniejszej polskiej instytucji promującej czytelnictwo” w której (według ministra kultury i dziedzictwa narodowego) złamano dyscyplinę finansów publicznych. Prostowane informacje mogły wpłynąć na postrzeganie Instytutu jako instytucji w której dochodzi do nadużyć, zatem Instytut(...)wK.jest podmiotem, którego dotyczą fakty przytoczone w prostowanym materiale. Ma też rację powód, że powtórzenia w materiale prasowym wypowiedzi nieprawdziwej lub nieścisłej, którego dotyczy żądanie sprostowania, powoduje konieczność uwzględnienia w obliczaniu objętości tekstu wszystkich fragmentów, w których została zamieszczona dana informacja, a więc także tzw. „zajawki”. Nie przekonuje argumentacja Sądu Okręgowego odwołująca się do jej specyficznego charakteru. Decydujące znaczenie ma fakt, że „zajawka prasowa” jest częścią artykułu. Regulacji o sprostowaniach podlegają także tytuły i podtytuły materiałów prasowych (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 maja 2008 r., I CSK 531/07). A zatem wziąwszy pod uwagę także „zajawkę”, nie tylko pierwszy, ale i drugi fragment sprostowania nie przekracza dwukrotnej objętości fragmentu materiału prasowego, co stwierdził już Sąd Okręgowy w uzasadnieniu (k.74v.). Jeśli chodzi o rzeczowość sprostowania w tym zakresie, to należy podzielić racje skarżącego, że stwierdzenie „mimo zarzutów”, zawarte w ostatnim akapicie podtytułu „Liczne naruszenia, znaczna szkodliwość”, nawiązuje do wcześniejszych informacji dotyczących zarzutów pod adresemD. J.o naruszenie dyscypliny finansów publicznych i dlatego może być kwalifikowane jako informacja a nie tylko ocena. W tym kontekście za rzeczowe trzeba uznać sprostowanie, które wskazuje na rozbieżność pomiędzy rokiem, w którym miały się pojawić nieprawidłowości, a rokiem za któryD. J.otrzymał nagrodę roczną. Jeśli chodzi o trzeci fragment, to również trzeba się zgodzić ze skarżącym, że Sąd nie uwzględnił w porównaniu fragmentu tekstu zawartego w ramach podtytułu „Nie nasza sprawa” o treści „P. G.odwołałG.na podstawie wyników kontroli, nie czekając na prawomocne orzeczenie komisji.” Przy uwzględnieniu tego zdania, również trzecia część sprostowania również nie wykracza poza dopuszczalną normę ilościową (znaki ze spacjami: 504/846; bez spacji: 442/728). Odnośnie zamieszczenia w sprostowaniu informacji o tym, że ostatecznie decyzja o odwołaniu została prawomocnie uchylona przez sąd, to zdaniem Sądu Apelacyjnego nie można tu postawić zarzutu nierzeczowości. Jest to bowiem informacja immanentnie związana z wiadomością o odwołaniu. Jeśli chodzi o czwarty fragment, to skarżący nie ma racji. Fragment dotyczący karty taksówkarskiej i wykupu złotej karty(...)nie ma związku ze sprostowaniem dotyczącym wyłącznie comiesięcznego ryczałtu na korzystanie z samochodu osobowego. Z przyczyn przedstawionych na wstępie oceny prawnej, przyjmując za swoje ustalenia zawarte w części faktograficznej uzasadnienia Sądu Okręgowego, Sąd Apelacyjny oddalił apelację na podstawieart. 385 k.p.c. Ewa Kaniok Bogdan Świerczakowski Elżbieta Wiatrzyk - Wojciechowska

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Warszawie date: '2019-12-06' department_name: V Wydział Cywilny judges: - Ewa Kaniok - Bogdan Świerczakowski - Elżbieta Wiatrzyk-Wojciechowska legal_bases: - art. 31a ust. 1 i 6 ustawy - Prawo prasowe - art. 233 § 1 k.p.c. - Art. 24 § 1 k.c. recorder: st. sekr. sądowy Agnieszka Twardo signature: V ACa 670/19 ```

153510600001512_III_RC_000089_2019_Uz_2019-11-04_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III RC 89/19 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 18 października 2019r. Sąd Rejonowy w Wągrowcu, Wydział III Rodzinny i Nieletnich w składzie : Przewodniczący : sędzia Rafał Agaciński Protokolant : st. sekr. sąd. Anna Domagalska po rozpoznaniu w dniu 18 października 2019r. w Wągrowcu na rozprawie sprawy z powództwa małoletnichK. P.iN. P. (1)reprezentowanych przez matkęA. G. przeciwkoK. P. o podwyższenie alimentów 1 zasądza od pozwanegoK. P.na rzecz małoletniego powodaK. P.podwyższoną rentę alimentacyjną w kwocie po 750 zł (siedemset pięćdziesiąt złotych) miesięcznie oraz na rzecz małoletniejN. P. (1)podwyższoną rentę alimentacyjną w kwocie po 700 zł (siedemset złotych) miesięcznie, łącznie 1450 zł (tysiąc czterysta pięćdziesiąt złotych) miesięcznie, począwszy od dnia 1.10.2019r. płatne z góry do 10 - tego dnia każdego kolejnego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w przypadku opóźnienia w zapłacie którejkolwiek z rat do rąk matki małoletnich powodówA. G., w miejsce alimentów orzeczonych wyrokiem z dnia 16.03.2018r. w sprawie III RC 236/16 tut. Sądu, 2 w pozostałym zakresie powództwo oddala, 3 zasądza od pozwanegoK. P.na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Wągrowcu kwotę 146,88 zł (sto czterdzieści sześć złotych osiemdziesiąt osiem groszy) tytułem zwrotu części kosztów sądowych, 4 odstępuje od obciążenia małoletnich powodów pozostałymi kosztami sądowymi, 5 pozasądowe koszty procesu pomiędzy stronami wzajemnie znosi, 6 wyrokowi w punkcie 1 nadaje rygor natychmiastowej wykonalności. sędzia Rafał Agaciński Sygn. akt III RC 89/19 UZASADNIENIE Pozwem złożonym w dniu 12.04.2019 r. przedstawicielka ustawowa małoletnich powodówA. G.wniosła o podwyższenie renty alimentacyjnej zasądzonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Wągrowcu z dnia 16.03.2018 r. wydanym w sprawie sygn. III RC 236/16 odK. P.na rzecz małoletniejN. P. (1)w kwocie po 570 zł miesięcznie do kwoty po 700 zł miesięcznie i na rzecz małoletniegoK. P.w kwocie po 630 zł miesięcznie do kwoty po 800 zł miesięcznie oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów kosztów postępowania. W uzasadnieniu matka małoletnich wskazała, że potrzeby małoletnich wzrosły i obecnie na ich rzecz ponosi ona wydatki tytułem: wyżywienie – 1000 zł (w tym obiady w szkole), zakupu leków i suplementów – 200 zł, opłacenia szkoły muzycznejY.– 500 zł, zakupu materiałów szkolnych i biurowych – 200 zł, finansowania wyjść do kina i teatru, wyjazdów szkolnych i udziału w kulturze – 200 zł, finasowania dojazdów do szkoły – 200 zł, a dodatkowo ponosi koszty zakup roweru – 2500 zł, remontu mieszkania – 6000 zł oraz opłacania obozów sportowych – 3000 zł.A. G.podniosła, że nie jest ona w stanie zaspokoić potrzeb małoletnich z uwagi na jej sytuację ekonomiczną wynikającą ze zmniejszeniem się jej wynagrodzenia, wywołanego problemami związanymi z reformą oświaty i strajkami, koniecznością spłaty zobowiązań finansowych powstałych jeszcze w trakcie prowadzenia przez nią wspólnego gospodarstwa z pozwanym, braku wsparcia od ojca małoletnich w finansowaniu ich hobby i zainteresowań, odmowy pozwanego dostarczenia dokumentów niezbędnych do uzyskania zasiłkuK., wstrzymania wypłaty świadczenia 500+ od września 2018 r., wynikającego ze złożenia wniosku o koordynację świadczeń społecznych oraz wynajęcia lokalu mieszkalnego, który wymagał przeprowadzenia remontu i wyposażenia. JednocześnieA. G.wskazała, ze ma powody by przypuszczać, że sytuacja ojca dzieci poprawiła się z uwagi na wydłużenie stażu pracy w niemieckiej firmie. W odpowiedzi na pozew datowanej na dzień 05.07.2019 r. pozwanyK. P.reprezentowany przez pełnomocnika wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od strony powodowej na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wskazując, że obowiązek alimentacyjny uregulowany został niedawno i w ocenie strony pozwanej nie nastąpił wzrost kosztów utrzymania małoletnich, zaś niektóre z podanych w pozwie wydatków zostały zawyżone i pozwany je kwestionuje, w szczególności wydatki na zakup leków i suplementów, gdyż małoletnie dzieci stron nie chorują, nie przyjmują na stałe leków, a podawanie dzieciom suplementów jest niewskazane. Za wygórowane pozwany uważa także wydatki na rozrywkę i kulturę, a co do kosztów zakupu rowerów, to ojcu małoletnich wiadomo jest, że ostatnio matka powodów zakupiła rower dla siebie, a nie dla dzieci. Pozwany zakwestionował także wydatek na remont, gdyżA. G.ograniczyła się jedynie do wskazania jego ogólnego kosztu, a nie przedstawiła na tą okoliczność żadnych dowodów. Ojciec małoletnich wskazał także, że z jego wiedzy wynika, że wraz z małoletnimi i ich matką zamieszkuje jej obecny partner, który winien uczestniczyć w kosztach utrzymania mieszkania i jego remontów. Tymczasem sytuacja finansowa pozwanego nie pozwala mu na łożenie wyższych alimentów, gdyż swoje dochody w całości przeznacza na swoje utrzymania tj. wynajem mieszkania – 250 €, naukę języka niemieckiego – 200 €, leczenie – 23,50 €, oraz koszty własnego wyżywienia, ubioru, zakupu środków czystości, opłaty mediów, telefonu, koszty utrzymania samochodu i zakupu paliwa, w szczególności zużywanego na realizację kontaktów z małoletnimi powodami, a także na alimenty na dzieci łącznie 2400 zł miesięcznie, w tym na małoletniegoK.i małoletniąN.łącznie 1200 zł miesięcznie oraz na dwójkę dzieci z poprzedniego związku pełnoletniego synaJ., który studiuje na Politechnice(...)- 800 zł oraz pełnoletnią córkęW., uczennicę liceum wZ.- 400 zł. Następnie dnia 23.07.2019 r. matka małoletnich powodów dokonała zmiany żądania pozwu, wnosząc o zasądzenie od pozwanego na rzecz małoletnich podwyższonej renty alimentacyjnej w kwocie po 1370 zł na rzecz małoletniegoK. P.oraz w kwocie po 1270 zł na rzecz małoletniejN. P. (1)od dnia 1.10.2019r. wskazując, że zmiana ta wynika z uwzględnienia w rencie alimentacyjnej równowartość należnego jej zasiłkuK., którego od dwóch lat jest pozbawiona z wyłącznej winy pozwanego, który nie dostarczając niezbędnych do przyznania tego świadczenia dokumentów działa na szkodę swoich małoletnich dzieci, pozbawiając ich każdego miesiąca środków finansowych w wysokości ok 180 € miesięcznie dla każdego z nich. Matka małoletnich podała, że nie jest w stanie samodzielnie dopełnić wszelkich formalności w celu uzyskania tego świadczenia, a z uwagi na to, że nie może też cofnąć wniosku o koordynację świadczeń, złożonego do Urzędu GminyW., nie otrzymuje świadczenia wychowawczego 500+ na małoletnich i żeby zabezpieczyć potrzeby dzieci, zmuszona jest podejmować kilka prac na raz. Przedstawicielka ustawowa małoletnich powodów wniosła także o zasądzenie od pozwanego kwoty 35760 zł na rzecz małoletnich powodów tytułem utraconych z wyłącznej winy pozwanego świadczeńK.za okres 35 miesięcy, które jako roszczenie cywilne o zapłatę odszkodowania zostało wyłączone i przekazane w celu rozpoznania do I Wydziału Cywilnego Sądu Rejonowego w Wągrowcu zarządzeniem z dnia 25.07.2019 r. Sąd ustalił, co następuje: MałoletniK. P.ur. (...)iN. P. (1)ur. (...)są dziećmiA. G.iK. P.pochodzącymi z ich związku faktycznego. Dotychczasowa renta alimentacyjna od pozwanego na rzecz córkiN.w kwocie po 570 zł miesięcznie oraz na rzecz synaK.w wysokości po 630 zł miesięcznie, zasądzona została wyrokiem Sądu Rejonowego w Wągrowcu z dnia 16.03.2018 r. wydanym w sprawie sygn. III RC 236/16. Apelację pozwanego pod tego wyroku oddalono wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu II Wydział Cywilny Odwoławczy z dnia 9.10.2018 r. wydanym w sprawie sygn. akt II Ca 665/18. W tamtym czasie małoletniaN.uczęszcza do zerówki, a małoletniK.do szkoły podstawowej, do których dojeżdżali autobusem lub rowerem. Dzieci zamieszkiwały wraz zA. G.w domu jej matki wK., a udział każdego z powodów w kosztach utrzymania lokalu wynosił 130 zł miesięcznie. Na zaspokojenie pozostałych usprawiedliwionych potrzeb małoletniegoK.niezbędna była kwota około 916 zł, w tym: wyżywienie – 350 zł (również obiady w szkole), wyprawka szkolna – 33 zł, rozrywka i zajęcia dodatkowe (pływanie, skoki do wody, nauka j. angielskiego, gra na perkusji w Ognisku, taniec) – 200 zł, leki i leczenie (wizyty u stomatologa i lekarza sportowego) – 50 zł, środki higieny i czystości – 50 zł, dojazd na zajęcia dodatkowe – 50 zł, zakup odzieży i obuwia – 100 zł. W przypadku małoletniejN.koszty te kształtowały się podobnie z tą tylko różnicą, że korzystała ona z zajęć dodatkowych w firmie nauki j. angielskiego, gry na skrzypcach, nauki i pływania, zaś na zajęcia taneczne uczęszcza nieodpłatnie do(...)i w związku z tym wydatki na zajęcia dodatkowe dlaN.wynosiły 100 zł, a ogólne koszty zaspokojenia jej usprawiedliwionych potrzeb wynosi około 816 zł miesięcznie. Matka małoletnich powodów, posiadająca wykształcenie wyższe pedagogiczne, tytuł mgr inż. hodowli i biologii zwierząt, dyplomy specjalisty BHP, dietetyka a także uprawnienia instruktora w kilku dziedzinach sportowych m.in. pływania, ukończyła filologię angielską i była w trakcie studiów uzupełniających II stopnia, pracowała jako nauczyciel wSzkole Podstawowej nr (...)wW.w wymiarze 18 godzin tygodniowo i w Szkole Podstawowej wP. Ż.w wymiarze 7 godzin tygodniowo, a nadto osiągała dodatkowe dochody świadcząc usługi jako trener pływania w Aquaparku wW., prowadząc szkolenia BHP oraz pobierała świadczenie 500+ na jedno dziecko. Natomiast pozwany posiadający wykształcenie średnie ogólne, uprawnienia na wózki widłowe i obsług koparki jednonaczyniowej klasy III oraz doświadczenie w pracy jako kurier i prowadzeniu własnej działalności gospodarczej, pracował na terenie Niemiec jako pracownik produkcji, a jego wynagrodzenie oscylowało w graniach kwoty 1270 € netto miesięcznie. Na zaspokojenie własnych usprawiedliwionych przeznaczał każdego miesiąca kwotę około 2340 zł, w tym; wyżywienie – 500 zł, odzież i obuwie – 100 zł, środki higieny i czystości – 50 zł, telefon i Internet – 150 zł, leki – 30 zł, najem pokoju wZ.– 500 zł, wywóz odpadów komunalnych – 30 zł, dojazdy do pracy – 700 zł, realizowanie kontaktów z małoletnimi (dojazd, nocleg, wyżywienie i wydatki na dzieci) – 560 zł co dwa miesiące, czyli 280 zł miesięcznie. Nadto pozwany obciążony był obowiązkiem alimentacyjnym na dwoje dzieci z poprzedniegozwiązku (...)w wysokości 800 zł miesięcznie iW. P.w wysokości 400 zł miesięcznie. W październiku 2018 r.A. G.wyprowadziła się wraz z małoletnimi powodami z domu swojej matki i wynajęła lokal mieszkalny w budynku stanowiącym własnośćJ. N., położonym wW.przyul. (...). Początkowo zajmowali oni tam 2 pomieszczenia o łącznej pow. 21,8 m2, a czynsz najmu wynosił 500 zł miesięcznie, natomiast dnia 01.03.2019 r. matka małoletnich wynajęła od właściciela budynku dodatkowe pomieszczenie i obecnie łączny czynsz najmu jaki opłaca z tego tytułu wynosi 800 zł miesięcznie. W chwili najęcia wszystkich tych pomieszczeń wymagały one przeprowadzenia remontu, koszty którego wstępnie poniosła matka małoletnich, a następnie uzgodniła z właścicielem lokalu, że wydatek ten będzie potrącała z czynszu, przy czym pełne rozliczenie kosztów remontu nastąpiło dnia 31.08.2019 r. Poza czynszem najmuA. G.ponosi opłaty z tytułu eksploatacji mieszkania w łącznej kwocie 200 zł miesięcznie. Udział każdego z małoletnich powodów w kosztach utrzymania mieszkania wynosi około 330 zł miesięcznie. Obecnie obydwoje dzieci uczęszczają już do szkoły podstawowej, przy czym małoletniaN., która rozpoczęła edukację szkolną we wrześniu 2018 r. jest aktualnie uczennicą klasy II, zaś małoletniK.uczęszcza do klasy V. Podręczniki do nauki dzieci otrzymały bezpłatnie ze szkoły, a na zakup podstawowej wyprawkiA. G.uzyskała jednorazowe dofinansowanie z programu(...)w kwocie po 300 zł na każde z małoletnich. Koszty uzupełnienia przyborów szkolnych w ciągu roku, opłaty składek i innych należności, a także wycieczek klasowych wynoszą zaś średnio po 50 zł miesięcznie dla każdego z dzieci. K.iN.uczęszczają też doPaństwowej Szkoły (...)wW., gdzie małoletniK.uczy się gry na trąbce, aN.na akordeonie. Szkoła ta jest nieodpłatna, poza składką na radę rodziców wysokości po 10 zł miesięcznie, a nadto oferuje możliwość wynajęcia instrumentu muzycznego za kwotę 15 zł miesięcznie. DotychczasA. G.wynajmowała instrumenty dla obydwojga dzieci, natomiast w październiku 2019 r. zakupiła synowi jego własną trąbkę. Matka małoletnich musiała nadto ponieść jednorazowy koszt zakupu podręczników dla dzieci. Dzieci należą doMiejskiego Klubu (...), w ramach którego uczęszczają na treningi pływackie oraz biorą udział w zawodach. Miesięczny wydatek z tego tytułu wynosi średnio 170 zł za obydwoje małoletnich. Obecnie małoletniaN.nie wymaga specjalistycznego leczenia i nie choruje przewlekle, natomiast małoletniK.korzysta z terapii psychologicznej, a wizyty u specjalisty odbywa w ramach NFZ. Chłopiec przyjmuje także na stałe leki przepisane przez lekarza psychiatrę.O.dzieci dwa razy do roku odbywają wizyty u lekarza stomatologa oraz u lekarza sportowego. Średni koszt leczenia, badań i leków małoletniegoK.wynosi około 130 zł, a małoletniejN.około 30 zł miesięcznie. Pełny koszt całkowitego wyżywienia każdego z małoletnich wynosi 500 zł miesięcznie. Na zakup środków higieny i czystości dla każdego z małoletnich niezbędna jest kwota 50 zł miesięcznie, natomiast koszt zaopatrzenia każdego z nich w odzież i obuwie wynosi po 150 zł miesięcznie. W sezonie letnim 2018r. matka małoletnich zabrała ich na krótki wyjazd doŁ.i poniosła z tego tytułu koszt w wysokości 500 zł, natomiast w bieżącym roku wyjechali oni wspólnie doU., na coA. G.przeznaczyła kwotę 700 zł. Nadto w bieżącym roku przedstawicielka ustawowa zakupiła dla dzieci keyboard oraz nowy dodatkowy rower dla małoletniegoK.. A. G.zatrudniona jest na podstawie umowy o pracę jako nauczyciel języka angielskiego wZespole Szkół nr (...)wW.i otrzymuje z tego tytułu uśrednione wynagrodzenie, które po podwyżce, jaka miała miejsce we wrześniu 2019 r., wynosi ponad 2800 zł netto miesięcznie. W roku szkolnym 2018/2019 pracowała ona także jako nauczyciel na umowę na zastępstwo w Zespole Szkolno-Przedszkolnym wŁ., jednak umowa ta obowiązywał do września 2019 r. z uwagi na powrót nauczyciela, którego zastępowała. Matka małoletnich wykonuje także pracę na podstawie umowy zlecenia w(...) Sp. z o.o.za wynagrodzeniem w wysokości 36 zł brutto za godzinę, a nadto świadczyła usługi na podstawie umowy o dzieło jako specjalista BHP oraz jako tłumacz języka angielskiego oraz udziela korepetycji z języka angielskiego pobierając wynagrodzenie w kwocie 40 zł za godzinę. K. P.pracuje na terenie Niemiec wfirmie (...)wS., przy czym do sierpnia 2018 r. pracę tę wykonywał za pośrednictwem agencji, obecnie zaś zatrudniony jest bezpośrednio przezfirmę (...), w związku z czym jego wynagrodzenie wzrosło i wynosi średnio około 1.400 € netto miesięcznie. Nadto od października 2018 r. ojciec małoletnich zamieszkuje wG.w Niemczech, gdzie wynajmuje mieszkanie za kwotę 250 € miesięcznie, zaś opłata ta obejmuje koszty eksploatacji lokalu, poza kosztami zużycia prądu – 30 € miesięcznie oraz abonamentem za TV – 17,50 € miesięcznie i Internet – 20 € miesięcznie. Pozwany codziennie dojeżdża do pracy około 60 km, ponosząc z tego tytułu wydatek rzędu około 300 € miesięcznie. Na mocy ugody zawartej pomiędzyA. G.iK. P.przed Sądem Rejonowym w Wągrowcu w dniu 12.06.2019 r. w sprawie sygn. III Nsm 179/19 uregulowany został sposób kontaktówK. P.z jego małoletnimi dziećmiN.iK.rodz.P.w ten sposób, że będzie on miał prawo i obowiązek zabierać małoletnie dzieci poza miejsce zamieszkania wnioskodawczyniA. G.w co szósty weekend rozpoczynając od weekendu 21- 23 czerwca 2019r. od piątku godziny 18.00 do niedzieli godziny 20.00 oraz w część świąt i wakacji letnich. Skoro w co szóstym tygodniu pozwany realizuje kontakty z małoletnimi powodami, to w przeliczeniu na jeden miesiąc średni miesięczny wydatek z tego tytułu wynosi 120 €. Pozwany posiada także obowiązek alimentacyjnym względem córkiW. P.w kwocie 400 zł miesięcznie. Dnia 11.07.2019 r.J. P.ur. (...)zdał egzamin dyplomowy i ukończyłstudia (...)stopnia na Wydziale Mechanicznym Politechniki(...)( k 297 akt ), wobec czego obowiązek alimentacyjny pozwanego wobecJ. P.w kwocie 800 zł miesięcznie wygasł z końcem roku akademickiego 2018/2019. W okresie ostatnich sześciu miesięcy Powiatowy Urząd Pracy - wC.dysponował ofertami pracy dla osób z zawodem kierowca kat. B oraz dla osób bez zawodu z proponowanym wynagrodzeniem na poziomie minimalnego wynagrodzenia krajowego,: - wL.dysponował ofertami pracy dla osób z zawodem kurier z wynagrodzeniem do 3900 zł brutto, kierowca kat. B - do 3500 zł brutto, operator wózka widłowego – do 3300 zł brutto, operator koparki jednonaczyniowej – do 4200 zł brutto oraz dla osób bez zawodu – do 2760 zł brutto, - wZ.dysponował ofertami pracy dla osób z zawodem kierowca kat. B z wynagrodzeniem do 3100 zł brutto, operator wózka widłowego – do 2800 zł brutto, operator koparki jednonaczyniowej – do 3500 zł brutto oraz dla osób bez zawodu – do 3500 zł brutto, - wL.dysponował ofertami pracy dla osób z zawodem kierowca kat. B z wynagrodzeniem do 2500 zł brutto, operator wózka widłowego – do 2500 zł brutto, oraz dla osób bez zawodu – do 3500 zł brutto, - wW.dysponował ofertami pracy dla osób z zawodem nauczyciel języka angielskiego z wynagrodzeniem do 2538 zł brutto, kierowca kat. B - 2250 zł brutto oraz dla osób bez zawodu – do 3000 zł brutto, - wO.dysponował ofertami pracy dla osób z zawodem kierowca kat. B z wynagrodzeniem do 3500 zł brutto oraz dla osób bez zawodu – do 3500 zł brutto, - wP.dysponował ofertami pracy dla osób z zawodem nauczyciel języka angielskiego z wynagrodzeniem do 3500 zł brutto lub do 55 zł brutto za godzinę, instruktor pływania – do 4500 zł brutto, kierowca kat. B - do 3000 zł brutto oraz dla osób bez zawodu – do 4200 zł brutto, - wB.dysponował ofertami pracy dla osób z zawodem kierowca kat. B z wynagrodzeniem do 2400 zł brutto, operator wózka widłowego – do 14,70 zł brutto za godzinę, oraz dla osób bez zawodu – do 3000 zł brutto. W zeznaniu podatkowym za 2018 r.A. G.wykazała roczny dochód w wysokości 55209,57 zł. W zeznaniu podatkowym za rok(...)K. P.wykazała roczny dochód w wysokości 48193,43 zł. Od dnia 01.01.2017 r. minimalna krajowa stawka godzinowa za pracę na terenie Niemiec wynosi 8,84 € brutto, natomiast od dnia 01.01.2019 r. stawka ta wynosi 9,19 € brutto. Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody: zeznania przedstawicielki ustawowej małoletnich powodówA. G.: nagranie koperta k. 56 akt i koperta k. 345 akt; zeznania pozwanegoK. P.k. nagranie koperta k. 345 akt oraz dokumenty w postaci: dokumenty zgormadzone w aktach sprawy SR w Wągrowcu sygn. III Nsm 179/19 i III RC 236/16 oraz kopie orzeczeń w nich zapadle k. 35, 36; zaświadczenia o zatrudnieniu i wysokości zarobkówA. G.k. 37-38, 208, 260-263, 281, 334; dokumentację dotyczącą wysokości wynagrodzeniaK. P.k. 43-45, 268-279; potwierdzenia przelewów, zapłaty, rachunki i faktury przedstawione przez stronę pozwaną k. 46-49; kopię wyroku SR w Zgorzelcu w sprawie sygn. III RC 403/17 k. 50; zaświadczenia ze szkół k. 51-52, 297; umów najmu lokalu mieszkalnego z załącznikami k. 88-95; kopia dokumentacji dot. dochodzenia świadczeniaK.k. 96-122, 316, 337-338; potwierdzenia przelewów, potwierdzeń zapłaty, kopia rachunków, faktur umów i dowodów zakupu przedstawione przez stronę powodową k. 87, 123-171, 194-203, 204, 205-206, 319-330; wydruki wiadomości k. 172-193; informacje z PUP wC.k. 213,L.k. 220-225, 251-256,Z.k. 228-238,L.k. 240,W.k. 242,O.k. 245-247,P.k. 249,B.k. 286-295; informacje z US wW.k. 215-216, wJ.k. 302; informacje z(...)wP.k. 226; informacje o ocenach k. 315; kopia polisy OC k. 317-318; kopia umowy zleceniaA. G.k. 331-333; zawiadomienie z UG wW.k. 335-336. Co do zasady Sąd dał wiarę w znaczącej części zeznaniomA. G.na temat ponoszonych przez nią kosztów utrzymania małoletnich powodów. Były one bowiem jasne i logiczne, a nadto poparte zostały stosownymi dokumentami. W tym miejscu wskazać jedynie należy, że w opinii Sądu nie wszystkie ze wskazanych przezA. G.kosztów utrzymania małoletnich zasługują na uwzględnienie przy ustalaniu wysokości obowiązku alimentacyjnego pozwanego, a przynajmniej nie w kwotach, które podała matka małoletnich. Sąd nie dał jednak wiary twierdzeniom przedstawicielki ustawowej co do ponoszenia przez nią wydatku tytułem opłaty nauki małoletniegoK.iN.gry na perkusji w wysokości 300 zł miesięcznie. Okoliczność ta została bowiem zakwestionowana przez stronę pozwaną, zaśA. G.nie przedstawiła na jej potwierdzenie żadnych dowodów. Odnośnie twierdzeń matki małoletnich co do innych kosztów utrzymania kolejne uwagi zostaną poczynione jeszcze w dalszej części uzasadnienia. Również zeznaniaK. P.nie wzbudziły wątpliwości Sądu, który dał im wiarę w przeważającej części, były one bowiem jasne i logiczne, a nadto nie zostały zakwestionowane przez stronę przeciwną. Niemniej za nieudowodnione Sąd uznał twierdzenia pozwanego co do faktu pozostawania przezA. G.w związku zJ. N.i prowadzenia przez nich wspólnego gospodarstwa domowego, bowiem na poparcie tych okoliczności nie przedstawił on żadnych dowodów, zaś strona przeciwna zaprzeczyła jakoby sytuacja taka miała miejsce. Treść i autentyczność zebranych w sprawie dokumentów, przy uwzględnieniu wyżej opisanych uwag, nie wzbudziła wątpliwości Sądu, wobec czego uznano dokumenty z wartościowy dowód w sprawie. Sąd zważył, co następuje: Podstawą roszczenia małoletnich powodów byłart. 138 krio, zgodnie z którym zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego można żądać jedynie w razie zmiany stosunków. Przez zmianę stosunków rozumie się istotne zwiększenie możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego do alimentacji, istotne zwiększenie się usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego lub istotne zmniejszenie się możliwości zaspokojenia potrzeb własnymi siłami. Przy ocenie, czy zachodzą przesłanki do zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego w myślart. 138 krionależy brać pod uwagę wszelkie okoliczności mogące świadczyć o zmianie stosunków, a zwłaszcza możliwości zarobkowe i majątkowe stron oraz usprawiedliwione potrzeby uprawnionego. Obowiązek alimentacyjny obciąża krewnych w linii prostej oraz rodzeństwo. Krewnych w tym samym stopniu obciąża obowiązek alimentacyjny w częściach odpowiadających ich możliwościom zarobkowym i majątkowym. Obowiązek alimentacyjny rodziców wobec dzieci wynika zart. 133 § 1 krio, w myśl którego rodzice są obowiązani do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Zgodnie zaś zart. 135 § 1 kriozakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Przez usprawiedliwione potrzeby uprawnionego rozumieć należy potrzeby, których zaspokojenie zapewni mu, odpowiedni do jego wieku i uzdolnień, prawidłowy rozwój fizyczny i duchowy. Możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego określają zarobki i dochody, jakie uzyskałby przy pełnym wykorzystaniu swych sił fizycznych i zdolności umysłowych, nie zaś rzeczywiste zarobki i dochody. Dzieci mają prawo do równej z rodzicami stopy życiowej niezależnie od tego, czy żyją z nimi wspólnie, czy też oddzielnie. Oznacza to, że im wyższy standard życia rodziców tym na wyższym poziomie powinni oni zaspokajać potrzeby dzieci i gwarantować zaspokojenie nie tylko potrzeb podstawowych, ale i potrzeb na wyższym poziomie. Ponadto ustawodawca w§ 2 art. 135 krioprzewidział możliwość wykonania obowiązku alimentacyjnego w całości lub części względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie także poprzez osobiste starania o jego utrzymanie lub wychowanie. W tym wypadku świadczenie alimentacyjne pozostałych zobowiązanych polega na pokrywaniu w całości lub części kosztów utrzymania lub wychowania uprawnionego ( por. teza IV i VII uchw. SN z 16.12.1987 r., III CZP 91/86, OSNCP 1988r., nr 4, poz. 42 oraz orz. SN z 10.10.1969 r. III CRN 350/69, OSNCP 1970, nr 2, poz. 15 ). W przypadku opóźnienia w zapłacie przez zobowiązanego świadczeń alimentacyjnych na rzecz uprawnionego, temu ostatniemu przysługuje nadto roszczenie o odsetki ustawowe za opóźnienie w oparciu oart. 481 § 1 i 2 kc. Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, Sąd miał na uwadze, że od czasu poprzedniego określenia wysokości renty alimentacyjnej wyrokiem Sądu Rejonowego w Wągrowcu z dnia 16.03.2018 r. wydanym w sprawie sygn. akt III RC 236/16 upłynęło ponad 1 roku i 7 miesiecy, a od tamtego czasu zmianie uległa wysokość kosztów utrzymania małoletnich pozwanych. Jak bowiem ustalono w toku niniejszego postępowania we wrześniu 2018 r. małoletniaN. P. (1)rozpoczęła edukację szkolną, a w październiku 2018 r.A. P.wraz z małoletnimi powodami opuściła dom swoje matki wK.i zamieszkała z dziećmi w wynajmowanym mieszkaniu wW., co wpłynęło na wzrost udziału małoletnich w kosztach utrzymania zajmowanego przez nich lokalu mieszkalnego. W minionym okresie również w sytuacji pozwanego zaszły zmiany. W sierpniu 2018 r.K. P.został bowiem zatrudniony bezpośrednio o niemieckiego pracodawcy wfirmie (...), przez co wzrosła wysokość jego dochodów, zaś w październiku 2018 r. przeprowadził się doG.i zamieszkał w wynajmowanym mieszkaniu. Nadto jak ustalono w toku niniejszego postępowania, dnia 11.07.2019 r. pełnoletni syn pozwanegoJ. P.ukończyłstudia (...)stopnia i uzyskał tytuł magistra, zdobywając tym samym możliwości samodzielnego utrzymania się i w związku z tym obowiązek alimentacyjnyK. P.względem tego dziecka wygasł. W tym miejscu wskazać należy, że w opinii Sądu obowiązek ten wygasł z końcem roku akademickiego 2018/2019 tj. 30.09.2019 r. Choć bowiemJ. P.już w lipcu 2019 r. uzyskał tytuł magistra Wydziału Mechanicznego Politechniki(...), to niewątpliwie musiał on poświęcić pewien czas na poszukanie zatrudnienia, przy czym w opinii Sądu okres prawie 3 miesięcy winien być w tym celu wystarczający. Mając na uwadze powyższe należało uznać, że nastąpiła zmiana okoliczności w rozumieniuart. 138 kriouzasadniająca ponowne ustalenie wysokości renty alimentacyjnej należnej małoletnim powodom. Ustalając koszty utrzymania małoletnich powodów, Sąd wziął pod uwagę argumenty podniesione przez matkę małoletnich w toku przesłuchania informacyjnego, przeprowadzonego w trakcie rozprawy z dnia 10.07.2019 r., jak również zeznaniaA. G.złożone w toku rozprawy z dnia 18.10.2019 r. oraz dowody w postaci dokumentów zebranych w toku całego postępowania, przy czym wysokość poszczególnych wydatków podanych przez stronę powodową, zweryfikowana została w oparciu o doświadczenie życiowe oraz wiedzę na temat przeciętnej wysokości kosztów utrzymania małoletnich dzieci w wieku powodów, posiadaną przez Sąd w związku z prowadzeniem wielu innych postępowań alimentacyjnych (art. 228 § 2 kpc). W efekcie Sąd uznał, że na zaspokojenie usprawiedliwionych potrzeb małoletniegoK. P.niezbędna jest kwota 1370 zł miesięcznie, a małoletniejN. P. (1)- 1270 zł miesięcznie. Na kwoty te składają się zaś udział każdego z małoletnich powodów w kosztach użytkowania mieszkania w wysokości 330 zł miesięcznie. Z zeznańA. G.oraz dokumentów znajdujących się w aktach sprawy wynika bowiem, że łączny czynsz najmu zajmowanych przez nich pomieszczeń to kwota 800 zł, a tytułem pozostałych opłat, w tym zużycia mediów matka małoletnich przekazuje właścicielowi lokalu kwotę 200 zł miesięcznie, przy czym obecnie czynsz już nie jest zaliczany na poczet rozliczenia wydatków na remont mieszkania jak było to w poprzednim okresie. Wyżywienie każdego z małoletnich powodów Sąd ustalił na kwotę 500 zł miesięcznie, gdyż kwota ta wskazana została w treści pozwu i nie została w żaden sposób zakwestionowana przez stronę przeciwną. Wydatek na zakup odzieży i obuwia dla każdego z małoletnich Sąd oszacował na kwotę po 150 zł miesięcznie, bowiem znajdują się oni obecnie w okresie intensywnego rozwoju fizycznego. Mając na uwadze, że w toku niniejszego postępowania strona powodowa nie podniosła by którykolwiek z małoletnich miał szczególne wymagania w zakresie stosowanych środków higieny i czystości, w oparciu o wiedzę na temat przeciętnej wysokości tych wydatków ponoszonych w przypadku dzieci w wieku małoletnich powodów, posiadaną przez Sąd w związku z prowadzeniem wielu innych postepowań alimentacyjnych, wydatek ten oszacowano na kwotę po 50 zł miesięcznie dla każdego z dzieci. Biorąc zaś pod uwagę przedłożone przez stronę powodową dowody w postaci potwierdzeń przelewów oraz uwzględniwszy fakt, że choć na zakup podstawowej wyprawki matka małoletnich uzyskała dofinansowanie z państwa, a podręczniki do nauki szkolnej dzieci otrzymują bezpłatnie ze szkoły, to w ciągu roku konieczne jest doposażenia dziecka w pomoce i przybory szkolne, a nadto uiszczanie takich wydatków jak składki czy komitet oraz opłacanie wycieczek szkolnych, Sąd ustalił, że wydatki szkolne każdego z małoletnich oscylują w graniach kwoty 50 zł miesięcznie. Nadto w oparciu o zgromadzony materiał dowody, wydatki na rozrywkę i wakacje dzieci Sąd oszacował na kwotę po 50 zł miesięcznie dla każdego z nich. Ostatnim wydatkiem jaki uwzględniono w usprawiedliwionych kosztach utrzymania małoletnich powodów jest kwota 110 zł miesięcznie na opłacenie zajęć dodatkowych dzieci tj. nauki gry każdego z nich na jednym instrumencie muzycznym oraz członkostwa w klubie pływackim. Choć bowiem matka małoletnich podniosła, że ponosi także koszty nauki dzieci gry na perkusji w wysokości 300 zł miesięcznie, to jednak w żaden sposób okoliczności tej nie udowodniła, została ona zaś zakwestionowana przez stronę przeciwną. Niemniej nawet gdybyA. G.wykazała, że faktycznie ponosi taki koszt, to i tak nie zostałby on zaliczony do usprawiedliwionych kosztów utrzymania małoletnich powodów. W opinii Sądu jest to bowiem wydatek wykraczający poza tą kategorię, a tym samym nie zasługujący na uwzględnienie w obowiązku alimentacyjnym na rzecz małoletnich. Dla Sadu oczywiste jest, że dla dobra małoletnich i dla stymulowania ich prawidłowego rozwoju wskazane jest umożliwienie im realizowania pasji i rozwijania zainteresowań, jednak zdaniem Sądu w tym celu wystarczające jest uczęszczanie przez dzieci doPaństwowej Szkoły (...), w ramach której każde z nich uczy się gry na instrumencie tj.K.na trąbce, aN.na akordeonie oraz na zajęcia pływackie, które dodatkowo zapewniają małoletnim odpowiednią ilość ruchu fizycznego. Ewentualne koszty korzystania przez małoletnich z jakichkolwiek innych zajęć dodatkowych należy zaś uznać za zbytkowne i nie zasługujące na miano wydatków na zaspokojenie usprawiedliwionych potrzeb dzieci. Jeżeli matka małoletnich ma taką wolę i posiada wystarczające środki finansowe na ten cel, to nic nie stoi na przeszkodzie by zapewniała małoletnim powodom również inne atrakcje. Nie ma jednak podstaw do tego by kosztami ich realizacji obciąż także pozwanego. Na koniec wskazać tylko należy, że na kwotę 110 zł składa się opłata członkowska w klubie pływackim, która zgodnie z zeznaniami matki małoletnich wynosi 170 zł miesięcznie za obydwóch małoletnich tj. po 85 zł za każdego z nich oraz koszt wypożyczenia instrumentu muzycznego w wysokości po 15 zł miesięcznie. Choć bowiemA. G.podniosła, ze ostatnio poniosła koszt zakupu dlaK.trąbki, to w toku niniejszego postepowania ustalono, że szkoła muzyczna do której uczęszczają małoletni posiada w swojej ofercie usługę wypożyczania instrumentu za kwotę 15 zł miesięcznie i dotychczas obydwoje oni korzystali z niej bez żadnych przeszkód. Nie było zatem potrzeby zakupywania dla małoletniegoK.jego własnej trąbki i ponoszenia z tego tytułu dodatkowych kosztów. Wskazać także należy, że niektóre z wydatków wskazanych przezA. G.nie zasługiwały w ogóle na uwzględnieniu przy ustalaniu wysokości obowiązku alimentacyjnego jako nie mieszczące się w granicach kosztów niezbędnych, w tym koszt zakupu drugiego dodatkowego roweru oraz keyboard, które w opinii Sądu są wydatkami incydentalnymi, czyli ponoszonymi jednorazowo na zakup konkretnych dóbr. W postanowieniu z 29 maja 2013 r. (VI ACz 1120/13, niepubl.) Sąd Apelacyjny w Warszawie stwierdził zaś, że pojedyncze wydatki nie podlegają zaspokojeniu w ramach obowiązku alimentacyjnego, ten dotyczy bowiem jedynie cyklicznie ponoszonych wydatków, a nie wydatków jednorazowych. Jest bezsporne, że małoletni powodowie nie są w stanie utrzymać się samodzielnie, a co za tym idzie rodzice są zobowiązani do ich alimentowania zgodnie zart. 133 § 1 krio. Obowiązek ten obciąża rodziców małoletnich w stopniu uzależnionym od usprawiedliwionych potrzeb dziecka oraz od możliwości zarobkowych i majątkowych rodziców (art. 135 § 1 krioorazart. 129 § 2 krio). Jak była już mowa o tym wyżej, pełne usprawiedliwione koszty utrzymania małoletniejN. P. (2)wynoszą obecnie około 1270 zł miesięcznie, zaś małoletniegoK. P.około 1370 zł miesięcznie. W toku niniejszego postępowania ustalono, że głównym źródłem dochodówA. G.jest jej wynagrodzenie za pracę na stanowisku nauczyciela języka angielskiego wZespole Szkół Nr (...)wW.. Nadto jednak matka małoletnich uzyskuje dodatkowy dochód z tytułu pracy na umowę zlecenie w AquaparkW.jako instruktor pływania, udziela korepetycji z języka angielskiego, a nadto wpadkowo świadczy usługi jako specjalista od BHP oraz tłumacz języka angielskiego. Co prawda w minionym roku szkolnym, możliwość uzyskiwania przez nią dodatkowych dochodów była ograniczona z uwagi na wykonywanie przez nią również pracy na stanowisku nauczyciela na umowę o zastępstwo w Zespole Szkolno-Przedszkolnym wŁ., jednak z początkiem września umowa ta wygasła i matka małoletnich może poświęcić więcej czasu na podejmowanie innych zajęć zarobkowych i pełne wykorzystanie posiadanych możliwości zarobkowych, które łącznie ze wszystkich źródeł oscylują w granicach kwoty 4500 zł netto miesięcznie. Jest oczywiste, że pozwany, będąc świadomy ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego względem dziecka powinien w pełni wykorzystać swoje możliwości zarobkowe i majątkowe oraz w sposób odpowiedni gospodarować posiadanymi środkami. Nadto zaznaczyć należy, iż obowiązek łożenia na zaspokojenie potrzeb dziecka jest obowiązkiem szczególnym, którego realizacja powinna wyprzedzać wszelkie inne zobowiązania, czemu ustawodawca niejednokrotnie dał wyraz w przepisach. Zgodnie z przyjętą linią orzeczniczą dzieci mają w każdej sytuacji prawo do równej stopy życiowej z rodzicami. Oznacza to, iż oboje rodzice powinni zapewnić dziecku warunki materialne, w których sami żyją (por .uch. SN z 16.12.1987 - III CZP 81/86 - OSNC 1988, z. 4 poz. 42). W toku prowadzonego postępowania ustalono, że od sierpnia 2018 r.K. P.zatrudniony jest bezpośrednio wfirmie (...), a tym samym wzrosły jego możliwości zarobkowe. Jak wynika bowiem z dokumentów dotyczących aktualnie osiąganych przez pozwanego zarobków, przedłożonych do akt sprawy jego wynagrodzenie jest zmienne i waha się w graniach od 1200 € netto miesięcznie do 1700€ netto miesięcznie, średnio wynosi jednak około 1400 € netto miesięcznie. W związku z tym Sąd uznał, że możliwości zarobkowe pozwanego w rozumieniuart. 135 § 2 kriorówne są wysokości średniemu wynagrodzeniu za pracęK. P.tj. 1400 € netto miesięcznie, a zatem około 6000 zł (według średniego kursu NBP na dzień 17.10.2019 r. tj. 1 € = 4,2849 zł). W okresie od czasu poprzedniego ustalenia wysokości obowiązku alimentacyjnegoK. P.względem małoletnich powodów wynagrodzenie to wzrosło zatem średnio o 100 € miesięcznie. Z kwoty tej pozwany ponosi koszty najmu i użytkowania lokalu mieszkalne w kwocie łącznej około 317 € miesięcznie, wydatki na dojazdy do pracy w wysokości około 300 € miesięcznie oraz koszty realizowania kontaktów z małoletnimi powodami w wysokości 120 € średnio w przeliczeniu na miesiąc. Ustalając te wydatki Sąd w całości kierował się zeznaniami pozwanego, złożonymi w toku rozprawy z dnia 18.10.2019 r., przy czym ustalając koszty realizacji kontaktów małoletnimi dziećmi stron, Sąd miał na uwadze, że w myśl ugody zawartej w sprawie o sygn. III Nsm 179/19 odbywają się one co 6 tygodni, a zatem wydatek z tego tytułu należało uśrednić. Po uiszczeniu tych wydatków pozwanemu pozostaje do dyspozycji 663 € netto miesięcznie. Z kwoty tej winien on zgodnie z zasadą równej stopy życiowej zaspokoić musi swoje pozostałe podstawowe potrzeby tj. wyżywienie, ubiór, leczenie i zakup środków higieny i czystości. Nadto pozwany winien także wywiązywać się z posiadanych obowiązków alimentacyjnych. Na mocy wyroku Sądu Rejonowego w Zgorzelcu wydanego dnia 12.12.2017r. w sprawie III RC 403/17 na pozwany ciąży obowiązek alimentacyjny względem pełnoletnich dzieci z poprzedniego związku córkiW. P.w kwocie po 400 zł i na rzecz pełnoletniego synaJ. P.w kwocie po 800 zł. Jak już jednak wskazano we wcześniejszej części tego uzasadnienia, Sąd w usprawiedliwionych kosztach utrzymania pozwanego uwzględnił wyłącznie alimenty na córkęW., gdyż wobec ukończenia w dniu 11.07.2019 r. studiów i zdobycia tytułu magistraJ. P.uzyskał możliwości samodzielnego utrzymania się, a zatem obowiązek alimentacyjny pozwanego wobec tego dziecka wygasł z końcem roku akademickiego 2018/2019 r. Jest istotna zmiana w sytuacji pozwanego, która nastąpiła od dnia 1.10.2019r. i uzasadniała z tą datą zmianę wysokości alimentów na rzecz małoletnich powodów. Na marginesie wskazać należy, że Sąd nie uwzględnia tu kwestii ewentualnych zaległości w płaceniu przez pozwanego alimentów, bowiem ich wysokość ustalona została wyrokiem sądowym, a podyktowana była możliwościami zarobkowymiK. P.. Zatem ewentualne nie wywiązywanie się z tego obowiązku jest zawionie przez pozwanego i nie może stanowić argumentu przemawiającego za obniżeniem jego obowiązku alimentacyjnego. Biorąc zatem pod uwagę, że możliwości zarobkowe pozwanego wynoszą 1400 € netto miesięcznie, czyli około 6000 zł miesięcznie, Sąd uznał za uzasadnione podwyższenie renty alimentacyjnej należnej od pozwanego na rzecz małoletnich powodów do kwoty 700 zł na rzecz małoletniejN. P. (1)i kwoty 750 zł na rzecz małoletniegoK. P., łącznie 1450 zł miesięcznie, a to w miejsce renty alimentacyjnej zasądzonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Wągrowcu z dnia 16.03.2018 r. wydanym w sprawie sygn. III RC 236/16. Kwoty te stanowią zaś około 55 % całości usprawiedliwionych kosztów utrzymania każdego z małoletnich powodów. W opinii Sądu po uiszczeniu tych kwota pozwany będzie dysponował wystarczającymi środkami na zaspokojenie swoich usprawiedliwionych potrzeb, wywiązanie się z obowiązku alimentacyjnego względem pełnoletniej córkiW. P.oraz uczestniczenie wraz z matką małoletnich w pokrywaniu kosztów utrzymaniaN.iK.rodz.P.. Na marginesie wskazać tylko należy, że ustalając wysokość alimentów Sąd nie brał pod uwagę roszczenia matki małoletnich względem ich ojca o rekompensatę utraconych świadczeńK., gdyż kwestia ta nie leży w gestii sądu rodzinnego. Nadto zaś w myślart. 135 § 3 krioświadczenia tego typu nie mają wpływu na zakres świadczeń alimentacyjnych. Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w pkt 1 i 2 sentencji wyroku. O kosztach procesu orzeczono na podstawie art.art. 108 § 1 k.p.c.w zw. zart. 100 k.p.c.art. 113 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 28.07.2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych( tj. Dz. U. z 2019 r., poz. 785 z późn. zm. ). Strona powodowa korzystała z ustawowego zwolnienia od kosztów sądowych na mocyart. 96 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Zgodnie zart. 100 k.p.c.wobec jedynie częściowego uwzględnienia żądań koszty procesu mogą zostać stosunkowo rozdzielone między stronami lub ulegają wzajemnemu zniesieniu. Pozwany przegrał sprawę w 17 % i w związku z tym należało obciążyć go obowiązkiem zwrotu na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Wągrowcu częścią kosztów sądowych w wysokości 146,88 zł, a na podstawie art. 113 ust. 4 uksc odstąpiono od obciążenia małoletnich powodów pozostałymi koszami sądowymi, natomiast pozasądowe koszty procesu pomiędzy stronami wzajemnie zniesiono na podstawieart. 100 kpc. Na podstawieart. 333 § 1 pkt 1 k.p.c.wyrokowi wpkt 1, zasądzającym alimenty, nadano z urzędu rygor natychmiastowej wykonalności. sędzia Rafał Agaciński

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Wągrowcu date: '2019-10-18' department_name: III Wydział Rodzinny i Nieletnich judges: - sędzia Rafał Agaciński legal_bases: - art. 133 § 1 krio - art. 481 § 1 i 2 kc. - art. 333 § 1 pkt 1 k.p.c. - art. 96 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych recorder: Anna Domagalska signature: III RC 89/19 ```

150515250004506_IX_W_002254_2017_Uz_2017-12-07_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IX W 2254/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 listopada 2017 r. Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział IX Karny w składzie: Przewodniczący: SSR Aneta Żołnowska Protokolant: st.sekr.sąd Katarzyna Szklarczyk w obecności oskarżyciela publ.P. J. po rozpoznaniu w dniach 31 lipca 2017 r., 6 i 27 września 2017r., 29 listopada 2017r. sprawy R. W. s.J.iL. z domu B. ur. (...)wP. obwinionego o to, że: w dniu 11 kwietnia 2017r. około godz. 7.45 nadrodze krajowej nr (...)w pobliżu miejscowościS.prowadząc samochód markiI.onr rej. (...)jechał z prędkością 96km/h i nie stosował się do ograniczenia prędkości określonego znakiem drogowym B – 33 do 60 km/h - tj. za wykroczenie z art. 92 a kw ORZEKA: I obwinionegoR. W.uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z tym ustaleniem, iż poruszał się z prędkością 88 km/h czym przekroczył dopuszczalną prędkość jazdy o 28 km/h i za to na podstawie art.92 a kwskazuje go nakarę 200 (dwustu) złotych grzywny; II na podstawieart. 118 § 1 i 3 kpwiart. 3 ust. 1w zw. zart. 21 pkt. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnychobciąża obwinionego zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 100 (sto) złotych i opłatą w kwocie 30 (trzydzieści) złotych oraz kosztami opinii biegłego w kwocie 799,25 (siedemset dziewięćdziesiąt dziewięć 25/100) złotych. Sygn. akt IXW 2254/17 UZASADNIENIE Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 11 kwietnia około godz. 7.45R. W.kierował samochodem m – kiI.onr rej. (...). Jechałdrogą krajową nr (...)w kierunkuO.. Bezpośrednio za nim w okolicy miejscowościS.poruszał się radiowóz nieoznakowanyS. (...)onr rej. (...)wyposażony w wideorejestrator. Funkcjonariusze Policji dokonali pomiaru prędkości pojazduI., rozpoczynając pomiar w momencie, gdy znajdował się on na odcinku drogi, gdzie obowiązuje ograniczenie prędkości do 60 km/h, a kończąc po 326,4 m i 12,55 sekundach, za skrzyżowaniem z drogą w kierunku miejscowościS.. Wynik pomiaru to 93 km/h. R. W.został zatrzymany do kontroli drogowej, Odmówił przyjęcia mandatu karnego za przekroczenie prędkości, kwestionując prawidłowość pomiaru. Pomiaru prędkości dokonano prędkościomierzem kontrolnym do pomiaru prędkości w ruchu drogowym o oznaczeniu fabrycznym(...)nr fabryczny(...), posiadającym aktualną legalizację do dnia 30 kwietnia 2017r. W urządzeniu stwierdzono nieprawidłowe dane dotyczące czasu dokonania pomiaru (data dzienna i godzina). Wobec szeregu wątpliwości obwinionego i jego obrońcy co do sposobu pomiaru prędkości, a co za tym idzie jego wyniku, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego. Biegły na podstawie nagrania wideo i jego analizie poklatkowej, ustalił, iżR. W.na odcinku dokonywania pomiaru poruszał się ze średnią prędkością od około 88km/h do 92km/h. (dowody: zeznania świadkówP. W.k. 51,M. G.k. 57, nagranie z widorejestratora k. 9, notatka urzędowa k3, świadectwo legalizacji ponownej urządzenia(...)k. 4, kopie notatników służbowych k. 70 – 73, opinia biegłego k. 59 – 66) ObwinionyR. W.nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, iż pomiar został wykonany nieprawidłowo, bowiem radiowóz przyspieszał i zwalniał, w ten sposób zmieniając dzielącą ich odległość. Dodatkowo podniósł, iż legalizacja urządzenia upływała 30 kwietnia 2017r., a według niego legalizacja winna mieć miejsce co kwartał. Podkreślił, iż urządzenie nie mogło działać prawidłowo, bowiem lewe przednie koło miało oponę na której nie było oznaczeń. Wyjaśnił, iż poruszał się z prędkością 60 km/h, a następnie za skrzyżowaniem przyspieszył. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego albowiem pozostają w oczywistej sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym, a w szczególności z nagraniem z wideorejestratora i opinią biegłego. Ewidentnie zmierzają do uniknięcia odpowiedzialności za zarzucane mu wykroczenie. Podkreślić należy, iż legalizacja urządzenia w momencie kontroli była aktualna, a obwiniony nie wskazał na podstawie jakich przepisów koniecznym jest powtarzanie legalizacji tego urządzenia co kwartał. Nie wykazał również aby opony przednie radiowozu miały różne rozmiary, albo inne niż te użyte przy legalizacji urządzenia. ŚwiadekP. W.zeznał, iż obwiniony został zatrzymany do kontroli w związku z przekroczeniem prędkości. Podkreślił, iż kierujący jeszcze przed przedstawieniem się i podaniem powodu kontroli oświadczył, iż prędkości nie przekroczył, a pomiar był nieprawidłowy. Zaznaczył, iż obwiniony przed pomiarem, jak i w trakcie poruszał się z podobną prędkością, pomimo iż minął znak B – 33 nie zwolnił – nie zapaliły się w jego pojeździe światła „stop”. W trakcie kontroli był arogancki i nerwowy. Wyjaśnił, iż pomiar prędkości był wykonywany na odcinku ponad 300 metrów, bowiem taki pomiar jest dokładniejszy. Podobne okoliczności pomiaru i kontroli podał drugi z funkcjonariuszy -M. G. (2). Sąd dał wiarę zeznaniom przesłuchanych w sprawie świadków bowiem są one jasne, spójne i wzajemnie się uzupełniają. Znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie. Biegły potwierdził, iż pomiar był wykonany prawidłowo, bowiem analiza nagrania prowadzi do wniosku, iż odległość między pojazdami w chwili rozpoczynania pomiaru i w chwili jego zakończenia były zbliżone, a ewentualna różnica nie miała znaczącego wpływu na wynik pomiaru. Analiza materiału wizyjnego nie doprowadziła do ustalenia rzeczywistej odległości dzielącej radiowóz i samochódI.w momencie rozpoczęcia i zakończenia pomiaru prędkości. Urządzenie(...), nr fabryczny(...)jest przyrządem pomiarowy w pełni spełniający wymagania określone w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 17 lutego 2014 r.w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych. W dniu pomiaru urządzenie to posiadało ważne świadectwo legalizacji ponownej do dnia 30 kwietnia 2017r. Zgodnie z instrukcją obsługi tego prędkościomierza kontrolnego ważnym czynnikiem jest zachowanie takiej samej odległości między pojazdami na początku i na końcu pomiaru. Nie jest konieczna stała odległość na całym odcinku drogi. Po zakończeniu pomiaru, system wylicza średnią prędkość na odcinku i wartość ta jest wyświetlana na ekranie. Sąd nie miał zatem wątpliwości co do prawidłowości średniego pomiaru prędkości, jedynym problemem pozostawał fakt, iż pomiar został dokonany na odcinku ponad trzystu metrów, na którym obowiązywały trzy różne ograniczenia prędkości. W tym stanie rzeczy należało przyjąć ustalenia dokonane przez biegłego na podstawie analizy nagrania z wideorejestratora. Analiza ta pozwoliła biegłemu stwierdzić, iż średnia prędkość samochoduI.wynosił od 88 do 92 km/h. Metody badania oraz szerokie uzasadnienie wniosków biegły zawarł w opinii. Zastrzegł, iż zapis wideo nie pozwala na dokładne określenie długości drogi przebytej przez pojazd obwinionego, a co za tym idzie dokładnej prędkości średniej na badanym odcinku. Sąd dał wiarę opinii biegłego bowiem jest ona jasna i spójna, biegły w ramach posiadanych możliwości technicznych, które determinował posiadany materiał dowodowy w sposób wyczerpujący odpowiedział na stawiane mu pytania i swoje stanowisko szeroko uzasadnił. Wobec powyższych ustaleń, w ocenie Sądu wina obwinionego jest ewidentna i została mu udowodniona.R. W.został; uznany winny tego, że w dniu 11 kwietnia 2017. Około godz. 7.45 nadrodze krajowej nr (...)w pobliżu miejscowościS.kierował pojazdem m – kiI.onr rej. (...)z prędkością 88 km/h, przekraczając dopuszczalną prędkość określoną znakiem drogowym B – 33 o 28 km/h. Prędkość przyjęta przez Sąd uwzględniała ustalenia biegłego w tym zakresie oraz zasadę rozstrzygania niedających się usunąć wątpliwości na korzyć obwinionego. Czyn przypisany obwinionemu wyczerpuje znamiona wykroczenia z art. 92 a kw w zw z § 27 ust 1 rozporządzenia w sprawie znaków i sygnałów drogowych i z mocy tego przepisu został skazany i wymierzono mu karę jak w sentencji wyroku. Powszechnie wiadomo, iż jedną z zasadniczych przyczyn wypadków drogowych w Polsce jest przekraczanie przez kierujących dopuszczalnej prędkości, stąd potrzeba kontrolowania ruchu drogowego w tym zakresie i karania kierujących nie stosujących się do obowiązujących ograniczeń. Zachowanie prędkości administracyjnie dozwolonej, jak i wyznaczonej znakami drogowymi warunkuje zapewnienie należytego panowania nad pojazdem określonego rodzaju i na określonym obszarze, nawet w optymalnych warunkach. „Przekroczenie prędkości administracyjnie dopuszczalnej jest niebezpieczne dla większości statystycznych kierowców, a przepisy bezpieczeństwa w ruchu muszą być ustalane dla sytuacji typowych (wyr. SN z 8.4.2013 r., II KK 206/12, OSP 2014, Nr 6, poz. 63). Wymierzając obwinionemu karę, Sąd miał na uwadze dotychczasową wielokrotną karalność obwinionego za wykroczenia drogowe, w tym za przekroczenia prędkości (k. 38). Mając to na względzie, w ocenie Sądu kara wymierzona obwinionemu jest adekwatna do stopnia jego zawinienia i społecznej szkodliwości czynu. Tak ukształtowana wpłynie na obwinionego wychowawczo i zapobiegawczo oraz spełni swe zadania w zakresie prewencji ogólnej. Wobec skazania obwiniony został obciążony kosztami postępowania, opłatą oraz kosztami opinii biegłego.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Olsztynie date: '2017-11-29' department_name: IX Wydział Karny judges: - Aneta Żołnowska legal_bases: - art. 118 § 1 i 3 kpw - art. 21 pkt. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych recorder: st.sekr.sąd Katarzyna Szklarczyk signature: IX W 2254/17 ```

152515000002006_IV_Ka_000415_2014_Uz_2014-09-16_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IV Ka 415/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 16 września 2014 roku. Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący SSO Sławomir Gosławski Sędziowie SO Tomasz Ignaczak (spr.) del. SR Anna Cieciura Protokolantsekr. sądowy Dagmara Szczepanik przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Bełchatowie del. do Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim – Małgorzaty Karwackiej-Barylskiej po rozpoznaniu w dniu 09 września 2014 roku sprawyM. T. oskarżonego zart. 276 kk A. G. oskarżonego zart. 276 kk z powodu apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych od wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 09 kwietnia 2014 roku sygn. akt II K 727/13 na podstawieart.437§1 kpk,art. 627 kpk,art.636 § 1 i 2 kpk,art. 633 kpkiart. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych(tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami) 1 zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy, uznając obie apelacje za oczywiście bezzasadne; 2 zasądza od oskarżonegoM. T.: - na rzecz oskarżycielki posiłkowejR. G.kwotę 210 (dwieście dziesięć) złotych tytułem obowiązku zwrotu poniesionych przez nią kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym, na rzecz oskarżyciela posiłkowegoW. G.kwotę 210 (dwieście dziesięć) złotych tytułem obowiązku zwrotu poniesionych przez niego kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym; 3 zasądza od oskarżonegoA. G.: - na rzecz oskarżycielki posiłkowejR. G.kwotę 210 (dwieście dziesięć) złotych tytułem obowiązku zwrotu poniesionych przez nią kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym, na rzecz oskarżyciela posiłkowegoW. G.kwotę 210 (dwieście dziesięć) złotych tytułem obowiązku zwrotu poniesionych przez niego kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym; 4 zasądza od oskarżonegoM. T.na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (stu) złotych tytułem opłaty za drugą instancję oraz kwotę 10 (dziesięć) złotych tytułem zwrotu przypadających na niego wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym; 5 zasądza od oskarżonegoA. G.na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (stu) złotych tytułem opłaty za drugą instancję oraz kwotę 10 (dziesięć) złotych tytułem zwrotu przypadających na niego wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym. Sygn. akt: IV Ka 415/14 UZASADNIENIE M. T.został oskarżony o to, że: w dniu 27 października 2012 roku ukrył w miejscowościŁ.dokument w postaci dziennika budowy o nr(...)wydany przez Starostwo Powiatowe wB., którym to dokumentem nie miał prawa wyłącznie rozporządzać, tj. o czyn zart. 276 kk A. G.został oskarżony o to, że: w dniu 27 października 2012 roku ukrył w miejscowościŁ.dokument w postaci dziennika budowy o nr(...)oraz pozwolenie na budowę domu jednorodzinnego, wydane przez Starostwo Powiatowe wB., którym to dokumentem nie miał prawa wyłącznie dysponować, tj. o czyn zart. 276 kk Sąd Rejonowy w Bełchatowie wyrokiem z dnia 9 kwietnia 2014 roku w sprawie II K 727/13: 1 oskarżonegoM. T.uznał za winnego tego, że w dniu 27 października 2012 roku wŁ.usunął dokument w postaci dziennika budowy o numerze(...)wydany przez Starostwo Powiatowe wB., którym to dokumentem nie miał prawa wyłącznie rozporządzać na szkodę inwestorówR. G.orazW. G., tj. czynu zart. 276 kki za to na podstawieart. 276 kkwymierzył mu karę 50 stawek dziennych grzywny po 20 zł. jedna stawka; 2 oskarżonegoA. G.uznał za winnego tego, że w dniu 27 października 2012 roku wŁ.ukrył dokument w postaci dziennika budowy o numerze(...)wydany przez Starostwo Powiatowe wB., którym to dokumentem nie miał prawa wyłącznie rozporządzać na szkodę inwestorówR. G.orazW. G., tj. czynu zart. 276 kki za to na podstawieart. 276 kkwymierzył mu karę 100 stawek dziennych grzywny po 10 zł. jedna stawka; 3 pobrał od oskarżonegoM. T.100 zł opłaty i zasądził od niego na rzecz Skarbu Państwa 70 zł. tytułem zwrotu wydatków; 4 pobrał od oskarżonegoA. G.100 zł opłaty i zasądził od niego na rzecz Skarbu Państwa 350 zł. tytułem zwrotu wydatków. Powyższy wyrok został zaskarżony przez obrońcę oskarżonegoM. T.oraz przez obrońcę oskarżonegoA. G.. Obrońca oskarżonegoM. T.zaskarżył wyrok w całości na korzyść oskarżonego, zarzucając w apelacji wyrokowi: - - obrazę przepisów prawa karnego procesowego mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie: - art. 7 kpkpoprzez dowolną a nie swobodną ocenę dowodów, w szczególności opieranie się na zeznaniachR. G., podczas gdy zeznania te w zakresie ilości decyzji o pozwoleniu na budowę są sprzeczne z zeznaniami K.D.iL. M., art. 424 kpkpoprzez brak uzasadnienia przyjęcia, że dziennik budowy o jaki chodzi w sprawie jest dokumentem w rozumieniu prawa karnego materialnego. błąd w ustaleniach faktycznych mogący mieć wpływ na treść wyroku, poprzez: - przyjęcie, że dziennik budowy bez wpisów był dokumentem w rozumieniu prawa karnego materialnego, ustalenie, że oskarżony odebrał ten dokument w dniu 7 sierpnia 2012 roku ze Starostwa Powiatowego wB., ustalenie, że oskarżony kiedykolwiek, a zwłaszcza w dniu 27 października 2012 roku posiadał ten dokument. W konkluzji obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonegoM. T.ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd pierwszej instancji. Obrońca oskarżonegoA. G.zaskarżył wyrok w całości na korzyść oskarżonego, zarzucając w apelacji wyrokowi: - - obrazę przepisów prawa karnego procesowego mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie: - art. 5 § 2 kpk,art. 7 kpk,art. 92 kpk,art. 410 kpk,art. 424 § 1 kpkpoprzez zastosowanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, oparcie się wybiórczo tylko na części materiału dowodowego, w szczególności poprzez nadanie przymiotu wiarygodności jedynie wersji i zeznaniom pokrzywdzonych, nie wyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy i nie odniesienie się do całości materiału dowodowego, nie uwzględnienie na korzyść oskarżonego nie dających się usunąć wątpliwości, a także przypisanie oskarżonemu czynu, który przy tak ustalonym stanie faktycznym nie mógł być popełniony w dacie przyjętej przez Sąd Rejonowy; wynikający z powyższych błędów proceduralnych błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść wyroku, poprzez niesłuszne przypisanie oskarżonemu popełnienia zarzuconego mu czynu. W konkluzji obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd pierwszej instancji, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku i odmienne orzeczenie co do istoty sprawy (czyli uniewinnienie oskarżonegoA. G.). Na rozprawie apelacyjnej obrońca oskarżonegoM. T.podtrzymał swoją apelację, a oskarżonyM. T.się do niej przyłączył. Na rozprawie apelacyjnej obrońca oskarżonegoA. G.również podtrzymał swoją apelację, a oskarżonyA. G.się do niej przyłączył. Prokurator na rozprawie apelacyjnej wnosił o nieuwzględnienie obu apelacji i o utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy. Pełnomocnik oskarżycieli posiłkowychR. G.orazW. G.na rozprawie apelacyjnej wnosił o nieuwzględnienie obu apelacji i o utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy oraz o zasadzenie kosztów zastępstwa procesowego na rzecz oskarżycieli posiłkowych. Oskarżycielka posiłkowaR. G.przyłączyła się do stanowiska swojego pełnomocnika. Sąd Okręgowy zważył co następuje: Obie apelacje były bezzasadne. Zaskarżony wyrok jako sprawiedliwy, odpowiadający prawu karnemu materialnemu i nie uchybiający prawu karnemu procesowemu należało utrzymać w mocy. Argumenty zawarte w apelacjach okazały się chybione. Zawarty w obu apelacjach zarzut błędu w ustaleniach faktycznych oraz naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów nie zasługuje na uwzględnienie, podobnie jak zarzut naruszenia zasady in dubio pro reo. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny w oparciu o rzetelnie i wszechstronnie oceniony materiał dowodowy. Każdy istotny dowód został poddany analizie i oceniony w kontekście innych, powiązanych z nim dowodów. Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd Rejonowy jest obiektywna, prawidłowa, zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, oparta o całokształt ujawnionego na rozprawie materiału dowodowego i jako taka korzysta z ochrony jaką dajeart. 7 kpk. Ponadto w sprawie nie zachodziły nie dające się usunąć wątpliwości – to apelanci usiłują podważyć prawidłowe ustalenia faktyczne Sądu i doszukują się wątpliwości tam, gdzie ich nie ma, bo zostały usunięte przez prawidłowy tok rozumowania Sądu meriti. To, że skarżący nie zgadzają się z oceną dowodów zaprezentowaną w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie jest równoznaczne z występowaniem w sprawie nieusuniętych wątpliwości. W szczególności, rozpoczynając od omawiania konkretnych zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonegoA. G.,nie jest prawdą, jakoby Sąd Rejonowy naruszył dyspozycjęart. 4 kpk,art. 5 § 2 kpk,art. 7 kpkiart. 410 kpkoraz424 kpk. Nie można twierdzić, że brak było dowodów na to, aby oskarżonyA. G.wszedł w posiadanie dziennika budowy. Dowodami, które o tym świadczą, są zeznania pokrzywdzonych inwestorów, a także zeznania świadkaM. Z. (1), który był pracownikiem zatrudnionym na budowie i zeznaniaS. U., który mieszkał obok prowadzonej budowy. To wręcz znamienne, że apelant, próbując podważyć wiarygodność świadków na których zeznaniach Sąd Rejonowy oparł ustalenia faktyczne, pomijaS. U.( mimo, że Sąd Rejonowy m.in. na podstawie jego zeznań dokonał ustaleń faktycznych, co wynika z s. 6 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Przecież jest to świadek obiektywny, nie związany z żadną ze stron, ani nie zatrudniany przezA. G., ani nie związany z oskarżycielami posiłkowymi. Bywał on na miejscu budowy z uwagi na fakt, że mieszka w bezpośredniej bliskości ( po sąsiedzku). Świadek ten słyszał rozmowę dwóch pracowników zatrudnionych przy tej budowie, a jednocześnie będących pracownikamiA. G., tj. rozmowęP. S.iA. W., w której mężczyźni ci wprost powiedzieli, że oskarżonyA. G.nie chciał oddać dziennika budowy inwestorom, mimo, że tego żądali, a nawet wyrwał ten dziennik z rąk jednego z pracowników, gdy ten niósł go oddaćR. G.( vide zeznaniaS. U.k. 260). Sąd Rejonowy słusznie zrobił, że opierał się na tych zeznaniach konstruując stan faktyczny, albowiem jest to świadek obiektywny i wiarygodny. Z jego zeznań jasno wynika, żeA. G.był w posiadaniu tego dziennika i że nie chciał go oddać inwestorom, ukrywając go przed nimi. Ponadto wynika z nich również, żeA. G.był niemal codziennie na terenie budowy domuR. G.iW. G.i wykonywał czynności typowe dla kierownika budowy ( „przyjeżdżał tam dwa razy dziennie … wydawał polecenia pracownikom co i jak mają robić” – vide zeznaniaS. U.k. 258). Ponadto świadczą o tym zeznania świadkaM. Z. (2), słusznie uznane przez Sąd Rejonowy za wiarygodne. Wcale nie są to zeznania wewnętrznie sprzeczne – kategorycznie i jasno zeznawał on, że widział przechowywane przezA. G.dokumenty w szufladzie stołu, że były to dokumenty inwestorówR. G.iW. G.( k. 44 i k. 226). Natomiast co do zeznańK. M., to istotnie, szczegółowa analiza ich treści nie pozwala na jednoznaczne stwierdzenie, że dokumenty, które widział w szufladzie stołu na placu budowy uA. G.były dziennikiem budowy o jaki chodzi w sprawie ( aczkolwiek potwierdzają fakt, żeA. G.miał zwyczaj trzymania tam różnych dokumentów – vide k. 225). Jednak nie zmienia to trafności ustaleń Sądu Rejonowego, albowiem zeznania świadków:R. G.,S. U.iM. Z. (2)są wystarczające dla stwierdzenia, że oskarżonyA. G.był w posiadaniu dziennika budowy o który chodzi w sprawie i nie chciał go inwestorom zwrócić. Nie jest również prawdą, że Sąd Rejonowy omówił wiary świadkom obrony tylko dlatego, że byli z oskarżonym „powiązani ekonomicznie”. Sąd Rejonowy na podstawie zasad logiki doszedł do wniosku, że skoroA. G.pełnił de facto rolę kierownika budowy, skoro dokonywał związanych z tą funkcją wpisów w dziennik budowy ( przecież po to pewne zapiski co do godzin pracy przekazywał muW. G.), skoro świadkowie i to nie tylko tacy jak pokrzywdzona czyM. Z. (3), ale też obiektywny i niepowiązany z żadną ze stron sporu świadekS. U.potwierdzają, żeA. G.pełnił realnie role kierownika budowy i posiadał dziennik budowy – to przecież naturalne i logiczne jest, że powinien on dysponować takim dziennikiem budowy i że pokrzywdzeni nie znający się na pracach budowlanych mu go powierzyli. Oznaczałoby to, że świadkowie, którzy tego dziennika budowy u oskarżonego nie zaobserwowali, byli albo mało spostrzegawczy, albo nie mówią prawdy. Należało znaleźć więc jakiś motyw, powód, który wytłumaczyłby, dlaczego niektórzy świadkowie zeznają odmiennie ( przy tym sprzecznie z tym, co można logicznie wyprowadzić jako naturalną konsekwencję faktycznego wykonywania przezA. G.funkcji kierownika budowy) – bo w przeciwnym razie rzeczywiście mielibyśmy do czynienia z dwiema wykluczającymi się wersjami, z których żadnej nie da się drogą logicznego rozumowania wyeliminować. I Sąd Rejonowy słusznie i trafnie wskazał na powód, dla którego świadkowie obrony nie mówili prawdy na temat dziennika budowy. Istotnie są oni – jako pracownicy budowlani – związani ekonomicznie zA. G., który prowadził ( również w toku procesu ) budowę domu swojego syna, mogą odczuwać też takie powiązanie z oskarżonymM. T., który ma uprawnienia kierownika budowy i może mieć wpływ na zatrudnianie ludzi na prowadzonych przez siebie budowach. Chodzi również o ewentualne przyszłe zależności, wszak wszystko to działo się na niewielkim rynku pracy, w gminieK., gdzie w przyszłości szukając pracy w branży budowlanej świadkowie ci mogliby zderzyć się z nieprzychylną opinią, jaką mogliby o nich rozpuścić obecni na tym rynku pracy oskarżeni. Dlatego nie ma znaczenia, że świadekP. S.w toku procesu nie pracował już na budowie u syna oskarżonegoA. G.– mógł liczyć na taką lub podobną pracę w przyszłości. Opinia osoby, która nie współpracuje z kierownikiem budowy tylko donosi na niego inwestorowi na pewno nie pomogłaby mu w znalezieniu zatrudnienia w tym hermetycznym środowisku. Natomiast świadekM. Z. (3)zerwał wszelkie związki pracownicze i ekonomiczne z oskarżonymi, dlatego nie obawiał się mówić szczerze na temat tego dziennika budowy. W takim rozumowaniu nie ma sprzeczności, jaką próbuje wykazać apelant. Dlatego Sąd Rejonowy miał nie tylko prawo – ale i obowiązek ustalić rzeczywistą rolęA. G.na placu budowy u pokrzywdzonych inwestorów. Stąd wręcz nieporozumieniem jest stwierdzenie, że „wychodził poza swoją kognicję”. Sąd Rejonowy wskazał w ten sposób na powód, dla którego oskarżony ten trzymał u siebie dziennik budowy opisany w zarzucie. Ponadto czytelny staje się motyw, dla którego oskarżony nie chciał tego dziennika budowy oddać inwestorom. Zarzucają mu oni, że to na skutek jego błędów w nadzorze – który wykonywał w rzeczywistości, choć formalnie kierownikiem budowy byłM. T.– doszło do wadliwego położenia więźby dachowej, że pewne materiały były wynoszone na budowę syna, itp. Oskarżony ma powód, aby utrudniać pokrzywdzonym dowodzenie tych faktów, a brak dziennika budowy niewątpliwie im to utrudnia. Apelant sam zauważył, że toczy się postępowanie cywilne między inwestorami, a oskarżonym. Takie postępowanie w niczym nie osłabia wiarygodności pokrzywdzonych w niniejszej sprawie karnej, albowiem Sąd Rejonowy orzekający w sprawie cywilnej będzie związany jedynie faktem wynikającym ze skazania oskarżonego za ukrycie dziennika budowy – a przecież nie to jest istotą procesu cywilnego. W procesie tym to pokrzywdzeni muszą udowadniać, że ponieśli szkodę i że było to z winy pozwanego, a brak dziennika budowy bardzo im to utrudnia, zaś fakt skazania oskarżonego za ukrycie tego dokumentu ich problemów dowodowych i tak nie rozwieje. Sąd Rejonowy trafnie uznał pokrzywdzonych za wiarygodnych, podnoszone w apelacji sprzeczności ich zeznań są pozorne i drugorzędne. Natomiast sam oskarżonyA. G.zmieniał swoje wyjaśnienia co do roli i pozycjiM. T.i są to zmiany istotne i znamienne – Sąd Rejonowy trafnie zwrócił na to uwagę i wyciągnął z tego faktu właściwe wnioski, odmawiając wiary oskarżonemu ( oczywiście nie tylko z tego powodu). Sąd Rejonowy prawidłowo przyjął za datę czynu dzień 27 października 2012 roku. W tym dniu odbywało się spotkanie inwestorów z formalnym kierownikiem budowy (M. T.), na spotkaniu tym omawiane były kwestie związane z pracami budowlanymi, jakie do tego dnia zostały wykonane pod nadzoremA. G..A. G.przychodząc na to spotkanie powinien mieć ze sobą przetrzymywany u siebie dziennik budowy, bo dokument ten powinien być na palcu budowy i formalny kierownik budowy oraz inwestorzy mieli prawo wglądu do niego. Jednak oskarżonyA. G.nie wziął na plac budowy tego dziennika, pozostawiając go w jedynie sobie znanym miejscu – zatem w tym dniu ukrył ten dziennik budowy. Sąd Rejonowy trafnie wywiódł to jak na s. 6 i s. 15 uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Co do szczegółowego omówienia apelacji obrońcy oskarżonegoM. T.,w pierwszej kolejności Sąd Okręgowy odniesie się do zarzutów związanych z tym, czy niewypełniony dziennik budowy można uznać za dokument w rozumieniu prawa karnego materialnego. Zgodnie zart. 115 § 14 kkdokumentem jest każdy przedmiot lub inny zapisany nośnik informacji, z którym jest związane określone prawo, albo który ze względu na zawartą w nim treść stanowi dowód prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mającej znaczenie prawne. Zgodnie zart. 45 ust. 1 prawa budowlanegodziennik budowy stanowi urzędowy dokument przebiegu robót budowlanych oraz zdarzeń i okoliczności zachodzących w toku wykonywania robóti jest wydawany odpłatnie przez właściwy organ. Z kolei zgodnie z § 4 ust. 2 rozporządzenie Ministra Infrastruktury w sprawie dziennika budowy, montażu i rozbiórki, tablicy informacyjnej oraz ogłoszenia zawierającego dane dotyczące bezpieczeństwa pracy i ochrony zdrowia z dnia 26 czerwca 2002 r. (Dz.U. Nr 108, poz. 953)organ, o którym mowa wust. 1, wydaje dziennik budowy w terminie 3 dni od dnia, w którym decyzja o pozwoleniu na budowę stała się ostateczna,za zwrotem kosztów związanych z jego przygotowaniem. Powyższe rozwiązanie zrodziło w orzecznictwie sądów administracyjnych pytania na temat charakteru czynności, jaką jest wydanie przez właściwy organ dziennika budowy. Ostatecznie ugruntował się pogląd, zgodnie z którym postępowanie w sprawie o wydanie dziennika budowy jest odrębną sprawą, awydanie dziennika budowy przez właściwy organ administracji publicznej jest czynnością o jakiej mowa wart. 3 § 2 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi(Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.),a więc należy do czynności dotyczących uprawnienia lub obowiązku wynikającego z przepisów prawa. Za uznaniem wydania dziennika budowy za czynność, o której mowa wart. 3 § 2 pkt 4 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymiprzemawiają następujące argumenty: a) Czynność ta mając charakter władczy jest podejmowana w stosunku do konkretnych podmiotów, a więc w sprawach indywidualnych, b) Władczość tej czynności polega na spowodowaniu dla adresata, któremu nie wydano dziennika niekorzystnych skutków prawnych (ewentualnie także na możliwości zastosowania środków przymusu w stosunku do podmiotu nie dysponującego dziennikiem, a prowadzącego budowę), c) Czynność wydania dziennika budowy dotyczy obowiązków inwestora wynikających z przepisówprawa budowlanego. Analiza powołanych wyżej przepisów wskazuje jednoznacznie, iżistnieje ścisły związek między przepisem prawa, który określa ten obowiązek, a czynnością, która dotyczy takiego obowiązku - wydaniem dziennika budowy. Prowadzi to do wniosku, żewydanie dziennika budowy jest indywidualną, władczą czynnością o charakterze publicznoprawnym, która dotyczy obowiązku inwestorawynikającego z przepisuart. 45 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlaneoraz§ 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 czerwca 2002 r. w sprawie dziennika budowy, montażu i rozbiórki, tablicy informacyjnej oraz ogłoszenia zawierającego dane dotyczące bezpieczeństwa pracy i ochrony zdrowia, a więc jest to czynność, o której mowa wart. 3 § 2 pkt 4 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnym(por postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 2007-12-04, II OW 58/07, opubl: Legalis). Skoro tak, to nośnik informacji w postaci legalnie wydanego, ostemplowanego dziennika budowy, któremu nadano numer i który wpisano do ewidencji wydanych dzienników budowy,stanowi dokument w rozumieniuart. 115 § 14 kk, albowiemstanowi dowód na zaistnienie istotnej okoliczności mającej znaczenie prawne.Dowodzi bowiem, że obywatel spełnił podstawowe obowiązki, jakieprawo budowlanenakłada na inwestora – uzyskał prawomocną decyzję o pozwoleniu na budowę, przeszedł pozytywnie odrębne szczególne postępowanie administracyjne – postępowanie o wydanie dziennika budowy - i skutecznie doprowadził do przeprowadzenia przez organ administracji indywidualnej, władczej czynności o charakterze publicznoprawnym w postaci wydania mu tego dziennika. Nawet w razie zaginięcia prawomocnej decyzji o pozwoleniu na budowę i usunięcia wszelkich wpisów z repertoriów i ewidencji z tym związanych obywatel dysponujący takim dziennikiem budowy ( bez wpisów dotyczących przebiegu budowy, ale opieczętowanym i z nadanym numerem) mógłby dowodzić, że jednak miał prawomocne pozwolenie na budowę i spełnił kryteria, jakieprawo budowlanenakłada na inwestora na wstępnym etapie budowy. Zatem dziennik budowy nawet bez wpisów dotyczących przebiegu budowy stanowi źródło dowodowe mogące służyć wykazywaniu okoliczności mających znaczenie prawne. Nawet brak wpisów w takim dzienniku może być wykorzystywany w ewentualnym procesie jak dowód na to, że żadnych robót nie przeprowadzono. Argumenty apelanta mogłyby być trafne tylko wtedy, gdybyśmy mieli do czynienia z czystym formularzem, drukiem nazwanym „dziennikiem budowy”, który ktoś uzyskał bez pozwolenia na budowę, bez opieczętowania tego dokumentu i bez zaewidencjonowania jego wydania. Jednak w przedmiotowej sprawie tak nie było. Dziennik budowy o numerze(...)został wydanyM. T.oficjalnie i legalnie, po stwierdzeniu prawomocności decyzji o pozwoleniu na budowę, został zaewidencjonowany i opieczętowany –stanowił więc dowódna skuteczne i legalne przeprowadzenie indywidualnej, władczej czynności o charakterze publicznoprawnym, zarazem dowodził, że inwestor sprostał wszelkim wymogom pozwalającym mu na rozpoczęcie wykonywania prac budowlanych.Dlatego był dokumentem w rozumieniuart. 115 § 14 kki mógł być przedmiotem czynności sprawczej przestępstwa zart. 276 kk. Pozostałe zarzuty zawarte w apelacji obrońcyM. T.również nie były zasadne. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że doszło do odebrania przezM. T.dziennika budowy o nr(...)ze Starostwa Powiatowego wB.w dniu 7 sierpnia 2012 roku. Potwierdzają to wiarygodne zeznaniaK. D., wpis w ewidencji wydanych dzienników, a także to, że trzy dni wcześniej, w dniu 4 sierpnia 2012 roku, pokrzywdzeni inwestorzy udzielili temu oskarżonemu upoważnienia do dokonywania wszelkich czynności administracyjnych związanych z budową, a on je przyjął i została od tej czynności prawnej uiszczona opłata skarbowa. Znamienne jest, że oskarżony próbował bezzasadnie zaprzeczać tym faktom, w tym udzieleniu mu pełnomocnictwa. Podejmowane przez apelanta próby podważenia wiarygodności świadkaK. D.spełzły na niczym, albowiem jego argumenty okazały się bezzasadne. Przecież zupełnie naturalne jest, że świadek ten zeznając mógł zaznaczyć, że nie wie, czy rozpozna oskarżonego – a potem widząc go rozpoznać go mimo pierwotnych wątpliwości. Jest to zjawisko naturalne, często myśląc abstrakcyjnie o jakiejś spotkanej wcześniej osobie nie jesteśmy pewni, czy ją rozpoznamy, po czym widząc ją bezpośrednio nie mamy wątpliwości, że to ta osoba. Również mylenie przezK. D.nomenklatury i nazywanie oskarżonego raz kierownikiem , a innym razem projektantem oraz brak jej wiedzy na temat dokładnych procedur wydawania dokumentów przez Starostwo jest naturalne i wynika z tego, że była to raptem praktykantka, bardzo słabo obeznana i w specjalistycznym nazewnictwieprawa budowlanegoi w procedurze administracyjnej. Chybione są sugestie, jakobyK. D.miała się dowiedzieć o problemie wydania dwóch dzienników budowy na stopie prywatnej. Jak stwierdził sam apelant,K. D.pracowała w tym urzędzie do listopada 2012 roku, tymczasemR. G.przyszła do tego urzędu osobiście w dniu 29 października 20012 roku wyjaśniać tą sprawę, dopiero później do urzędu wpłynęło jej oficjalne pismo. ZatemK. D.dowiedziała się o tym problemie w pracy, jeszcze jako praktykantka wykonująca powierzone jej obowiązki w Starostwie Powiatowym wB.. Co do liczby prawomocnych postanowień o pozwoleniu na budowę - to Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że było jedno takie postanowienie, nie ma tu również żadnej sprzeczności w zeznaniach świadków. Decyzja z klauzulą prawomocności była jedna i leżała w urzędzie do dnia 10 sierpnia 2012 roku, kiedy odebrała ją pokrzywdzona. Pokrzywdzona mogła wcześniej dysponować kopią tej decyzji sprzed nadania ej klauzuli prawomocności. Kontrowersje wokół wydania dwóch dzienników budowy nie obalają wiarygodności świadków w tej sprawie, choć niewątpliwie był to błąd urzędników. W szczególności to Powiatowy Wydział Architektury i Budownictwa Starostwa Powiatowego wB.wydał takie dwa ostemplowane dzienniki, a potem w Powiatowym Inspektoracie Nadzoru Budowlanego doszło do ostemplowania pierwszego, a przy drugim zorientowano się, że wydano dwa takie dokumenty. Wywołało to dosyć naturalny spór między tymi dwoma urzędami, kto zawinił tej pomyłce, ale spór ten w żaden sposób nie umniejsza wiarygodności świadków, a już zwłaszcza wiarygodności pokrzywdzonych inwestorów którzy niczemu tu nie uchybili. Fakt posiadania przez oskarżonegoM. T.dziennika budowy o nr(...)również w dniu 27 października 2012 r. wynika z wiarygodnych zeznańR. G.i został logicznie wykazany przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Co do zarzutu naruszenia dyspozycjiart. 424 kpkpoprzez sporządzenie wadliwego uzasadnienia to jak widać, jest on chybiony. Uzasadnienie wyroku Sadu Rejonowego było odpowiednie i umożliwiło kontrolę instancyjną. Na wydatki w postępowaniu odwoławczym poniesione tymczasowo przez Skarb Państwa złożył się ryczałt za doręczenia pism procesowych w kwocie 20 zł. Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim na podstawie art.art. 627 kpk,art.636 § 1 i 2 kpk,art. 633 kpkiart. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych(tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami) zasądził od oskarżonegoA. G.i od oskarżonegoM. T.na rzecz oskarżycielki posiłkowejR. G.kwotę po 210 ( dwieście dziesięć) złotych oraz na rzecz oskarżyciela posiłkowegoW. G.kwotę po 210 ( dwieście dziesięć) złotych tytułem obowiązku zwrotu poniesionych przez oskarżycieli posiłkowych kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym. Ponadto Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa kwotę po 100 złotych tytułem opłaty za drugą instancję oraz kwotę po 10 ( dziesięć) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym. Oskarżeni mają dobrą sytuację materialna, nic nie przemawia za tym, aby odstępować w ich przypadku od wyrażonej wart. 627 kpkzasady ponoszenia kosztów procesu przez skazanego. Z powyższych względów orzeczono jak w wyroku.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim date: '2014-09-16' department_name: IV Wydział Karny Odwoławczy judges: - Sławomir Gosławski - Tomasz Ignaczak - Anna Cieciura legal_bases: - art. 115 § 14 kk - art.636 § 1 i 2 kpk - art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych - art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane - art. 3 § 2 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 czerwca 2002 r. w sprawie dziennika budowy, montażu i rozbiórki, tablicy informacyjnej oraz ogłoszenia zawierającego dane dotyczące bezpieczeństwa pracy i ochrony zdrowia recorder: sekr. sądowy Dagmara Szczepanik signature: IV Ka 415/14 ```

154000000000503_I_ACa_000398_2015_Uz_2015-11-18_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt. I ACa 398/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Sąd Apelacyjny w Rzeszowie Wydział I Cywilny w składzie: Przewodniczący SSA Dariusz Mazurek (spr.) Sędziowie: SA Anna Gawełko SO del. Jan Dela Protokolant: st.sekr.sądowy Justyna Stępień po rozpoznaniu w dniu 29 października 2015 r. na rozprawie sprawyz powództwaE. A. przeciwko(...)Towarzystwu (...) S.A.wW. o zapłatę na skutek apelacji strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w Przemyślu z dnia 30 kwietnia 2013 r., sygn. akt I C 311/12 I zmieniazaskarżony wyrok w ten sposób, że: 1 zasądzaod pozwanego(...)Towarzystwa (...) S.A.wW.na rzecz powódkiE. A.kwotę 71.190zł (siedemdziesiąt jeden tysięcy sto dziewięćdziesiąt) z ustawowymi odsetkami od dnia 10 marca 2012r., 2 oddalapowództwo w pozostałej części, 3 nakazuje ściągnąćod pozwanego(...)Towarzystwa (...) S.A.wW.na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Okręgowego w Przemyślu kwotę 3.560zł (trzy tysiące pięćset sześćdziesiąt) tytułem opłaty sądowej od pozwu, od uiszczenia której powódka była zwolniona, 4 nie obciążapowódki opłatą sądową od oddalonej części powództwa, 5 zasądzaod pozwanego na rzecz powódki kwotę 2.537,60zł(dwa tysiące pięćset trzydzieści siedem 60/00) tytułem części kosztów procesu, II oddalaapelację w pozostałej części, III zasądzaod pozwanego(...)Towarzystwa (...) S.A.wW.na rzez powódkiE. A.kwotę 3.437,30zł (trzy tysiące czterysta trzydzieści siedem 30/100) tytułem zwrotu części kosztów postępowań odwoławczych. SSA Anna Gawełko SSA Dariusz Mazurek SSO Jan Dela UZASADNIENIE PowódkaE. A.domagała się zapłaty przez pozwanegoA.Towarzystwa (...) S.A.wW.kwoty 79.100 zł wraz z odsetkami ustawowymi i kosztami procesu, tytułem odszkodowania za szkodę wyrządzoną przez agenta pozwanegoM. B.w związku z wykonywaniem czynności agencyjnych. Nakazem zapłaty z dnia 27 marca 2012r. wydanym w postępowaniu upominawczym Sąd Okręgowy w Przemyślu uwzględnił to żądanie w całości. Pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty wnosił o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki kosztów procesu podnosząc, że działaniaM. B., na które powoływała się powódka, wyczerpywały znamiona czynu niedozwolonego i nie miały charakteru czynności agencyjnych. Sąd Okręgowy w Przemyślu wyrokiem z dnia 30 kwietnia 2013r. zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 79.100 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 10 marca 2012r., a nadto orzekł o kosztach procesu, w tym o kosztach sądowych należnych Skarbowi Państwa. Sąd Okręgowy ustalił jakie rodzaje umów zostały zawartych przez powódkę z pozwanym Towarzystwem za pośrednictwem agentaM. B., wysokość kwot pieniężnych wpłaconych przez powódkę agentowi na poczet produktów ubezpieczeniowych oferowanych przez agenta, okoliczności faktyczne w jakich doszło do zawarcia umów i dokonania wpłat pieniędzy przez powódkę do rąk agenta lub jego asystentów. Sąd Okręgowy ustalił charakter działalności agenta pozwanegoTowarzystwa (...), polegającej na oferowaniu klientom tej firmy, w tym między innymi powódce, nieistniejących inwestycji, przy wykorzystaniu przez agenta wizerunkufirmy (...). Sąd ustalił, że agentowi pozwanegoTowarzystwa (...)postawiła zarzut popełnienia przestępstwa zart. 286 § 1 k.k.w związku zart. 294 § 1 k.k.w związku zart. 12 k.k.Mając na uwadze wyniki postępowania dowodowego uznał Sąd Okręgowy, iż powódka przekazałaM. B.za pośrednictwem jej asystentek łącznie kwotę 80.000 zł ze świadomością, iż wpłaty dokonuje agentowi ubezpieczeniowemufirmy (...) S.A.Powódka udowodniła, zatem powstanie szkody. Dokonując oceny prawnej poczynionych ustaleń faktycznych w kontekście dochodzonego przez powódkę roszczenia Sąd Okręgowy wskazał, że ratio legis przepisu art. 11 ust. 1 u.p.u. polega na tym, iż ma on przede wszystkim chronić interes klientów zakładów ubezpieczeń oraz wpływać na to, aby zakłady ubezpieczeń były naprawdę zainteresowane sprawowaniem nadzoru nad czynnościami wykonywanymi przez ich agentów, przy czym obowiązek takiego nadzoru wynika z art. 18 tej ustawy. żeM. B.wyrządziła powódce szkodę w związku z wykonywaniem czynności agencyjnych na rzecz pozwanej i że pomiędzy powstaniem szkody a wykonywaniem czynności agencyjnych przez tego agenta zachodzi funkcjonalny związek przyczynowy. W konsekwencji Sąd Okręgowy uznał, że skoro powódka mimo dokonanej wpłaty nie otrzymała produktu ubezpieczeniowego oferowanego przez agenta ubezpieczeniowego, poniosła szkodę w wysokości 80.000 zł (równowartość wpłaty), za którą odpowiada strona pozwana z mocyart. 11u.p.u. W ocenie Sądu Okręgowego, poczynione ustalenia nie dawały podstaw do przyjęcia przyczynienia się powódki do powstania szkody (art. 362 k.c.). Sąd Okręgowy ocenił, żew ujęciuart. 363 § 2 k.c.szkoda powódki odpowiada równowartości 80.000 zł. W apelacji od powyższego wyroku pozwaneTowarzystwo (...)zaskarżając wyrok w całości, zarzuciło: 1) naruszenie prawa materialnego, tj. art. 11 ust. 1 w związku zart. 2 ust. 1 i 2 i art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym, poprzez nieuzasadnione przyjęcie przez Sąd, że pozwana ponosi odpowiedzialność na podstawie tego przepisu ustawy za agentaM. B.w sytuacji, gdy działania tego agenta wobec powódki, nie związane były z wykonywaniem czynności agencyjnych i były czynnościami przestępczymi, na własny rachunek, 2) naruszenie prawa materialnego, tj.art. 363 § 2 k.c., poprzez nieuzasadnione przyjęcie przez Sąd, że powódka wykazała szkodę w kwocie 79.100 zł a pozwana zobowiązana jest do jej naprawienia, pomimo braku dowodów, że powódka wpłaciła pozwanej lub agentowi taką kwotę, 3) brak uzasadnienia w zakresie rozważenia przez Sąd zarzutu pozwanej o wyłącznym przyczynieniu się powódki do powstania szkody, na podstawieart. 362 k.c.oraz nierozważenia zarzutu o częściowym przyczynieniu się powódki, polegającego na dokonywaniu wpłat gotówkowych do rąk asystentkiK. P.bez potwierdzenia tej czynności przezM. B., na druku deklaracji(...), nie przeznaczonym do tego celu, na nieokreślony produkt ubezpieczeniowy oraz bez weryfikacji stanu konta i informacji przekazywanych przezM. B.u innych przedstawicieli pozwanej, 4) naruszenie przepisów postępowania, tj.art. 233 k.p.c., poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów, a polegające na: - nieuwzględnieniu zeznańM. B.złożonych w niniejszym postępowaniu jako świadek, a oparcie się na wyjaśnieniach tego świadka, jako podejrzanej w postępowaniu karnym, co do przyjęcia kwoty 80.000 zł od powódki, - nieuzasadnionym przyjęciu przez Sąd, że powódka poprzez fakt przebywania w biurze pozwanej, firmowe druki, wcześniejszą umowę, była przekonana, że wpłacane przez nią pieniądze będą lokowane u pozwanej i przyniosą wymierne zyski, - nieuzasadnionym przyjęciu przez Sąd, że przeciętny klient, jakim jest powódka, nie musi orientować się w oferowanych produktach oraz zyskach możliwych do osiągnięcia na rynkach inwestycyjnych, - nieuzasadnionym i błędnym przyjęciu przez Sąd, że pieniądze w kwocie łącznej 80.000 zł odebrały asystentkiD. W.iK. P.i przekazałyM. B., pomimo braku dowodu na piśmie na tę okoliczność, - braku w uzasadnieniu wyroku oceny dowodu w postaci deklaracji(...)z daty 22.13.2011 na kwotę 30.000 zł w kontekście deklaracji(...)z daty 22.12.2011, też na kwotę 30.000 zł, 5) naruszenie przepisów postępowania, tj.art. 245 k.p.c., poprzez nieuzasadnione uznanie za wiarygodne dokumentów prywatnych w postaci druków deklaracji(...)otwarcia rachunku dedykowanego na kwotę 50.000 zł z daty 21.12.2011r. i na kwotę 30.000 zł z daty 22.12.2011r. W związku z powyższym, pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na jego rzecz od powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, względnie o uchylenie tego wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu. Powódka w odpowiedzi na apelację wniosła o jej oddalenie, jako bezzasadnej i zasądzenie od pozwanego na rzecz strony powodowej kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Wyrokiem z dnia12 grudnia 2013r. Sąd Apelacyjny w Rzeszowie oddalił apelację pozwanego wniesioną od wyroku Sądu Okręgowego w Przemyślu z dnia 30 kwietnia 2013r. oceniając, że Sąd I instancji dokonał trafnej interpretacji i zastosowania na gruncie rozpoznawanej sprawy przepisart. 11 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym(Dz. U. z 2003r. Nr 124, poz. 1154 ze zm.) i na tej podstawie wyciągnął prawidłowy wniosek o istnieniu podstaw do przyjęcia odpowiedzialności pozwanego za działania podejmowane przez agenta. Ocenił, że skoro podstawa faktyczna zaskarżonego przez pozwanego wyroku nie zawiera ustaleń wskazujących na przyczynienie się powódki do powstania szkody brak było podstaw prawnych do zastosowania w sprawieart. 362 k.c. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 12 grudnia 2013r. zaskarżył w całości skargą kasacyjną pozwany. W wyniku przyjęcia przez Sąd Najwyższy skargi kasacyjnej pozwanego do rozpoznania, wyrokiem z dnia 17 kwietnia 2015r. Sąd Najwyższy uchylił wyrok i przekazał sprawę Sądowi Apelacyjnemu w Rzeszowie do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu wyroku Sąd Najwyższy wskazał, że dokonane w sprawie ustalenia faktyczne sprawy stanowiły podstawę do przyjęcia, że spełnione zostały warunki odpowiedzialności pozwanego na podstawieart. 11 ust. 1 ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym. Zdarzeniem, które spowodowało zaistnienie szkody były działania agenta ubezpieczeniowego pozwanegoM. B., podejmowane w związku z wykonywaniem czynności agencyjnych. Dla bytu zgłoszonego powództwa nie ma znaczenia tytuł uzyskania przez powódkę środków pieniężnych, które powódka przekazała agentowi ubezpieczeniowemu. Uprawnienie do domagania się zwrotu pieniędzy ma osoba, która je przekazała, a niemożność ich odzyskania na skutek bezprawnego działania agenta, za które ponosi odpowiedzialność pozwany, wyrządziło powódce szkodę. Jednak w ocenie Sądu Najwyższego ustalenia dokonane w sprawie prowadzą do wniosku, że niedochowanie należytej staranności przez powódkę przy dokonywaniu propozycji agenta i poddanie się bez zastrzeżeń jego wymaganiom, w celu partycypowania w wysokim zysku, stanowi o przyczynieniu się powódki i wskazuje na brak rozwagi powódki jako klienta w podejmowanych decyzjach, skoro powódka mimo możliwości zweryfikowania działalności agenta zaniechała tego. W toku ponownego rozpoznania sprawy przez Sąd Apelacyjny pozwany podtrzymał swoje stanowisko w sprawie zaprezentowane w pisemnej apelacji wniesionej od wyroku Sądu Okręgowego w Przemyślu z dnia 30 kwietnia 2013r., a dodatkowo w piśmie z dnia 27 października 2015r. podniósł dodatkowe argumenty wskazujące w jego ocenie na rażące niedbalstwo powódki w czynnościach podejmowanych z udziałem agentem ubezpieczeniowego pozwanego, które wynikało z chęci powódki do uzyskania nierealnego zysku , co w ocenie pozwanego stanowiło wyłączną przyczynę zaistnienia szkody bowiem umożliwiło działania podjęte przezM. B.. Wnosił o przeprowadzenie na tę okoliczność w postępowaniu apelacyjnym postępowania dowodowego. W ocenie Sądu Apelacyjnego wnioskowane przez pozwanego dowody należało ocenić jako spóźnione. Wbrew stanowisku pozwanego zawartemu w piśmie procesowym z dna 27 października 2015r. (k. 627) potrzeba powołania wnioskowanych dowodów nie wyniknęła z treści uzasadnienia wyroku Sądu Najwyższego, którym uchylono wyrok Sądu apelacyjnego w Rzeszowie oddalający apelację pozwanego. Na przyczynienie się powódki do powstania szkody pozwany powoływał się już w toku postepowania przed Sądem Okręgowym. Przedstawione przez pozwanego w formie wydruków ze stron internetowych informacje funkcjonowały przed datą wydania orzeczenia w I instancji. Dlatego należało ocenić, że pozwany dysponując tymi informacjami w toku postępowania przed sądem I instancji, w związku z podniesieniem zarzutu przyczynienia się powódki realizując prawidłowo obowiązek wynikający zart. 6 k.c.miał możliwość wykazywania oferowanymi obecnie w postępowaniu apelacyjnym dowodami istnienia związku przyczynowego pomiędzy obiektywnie nieprawidłowym zachowaniem powódki a faktem powstania szkody. Pozwany nie wykazał przyczyn dla których nie mógł skorzystać z wnioskowanych dowodów w postepowaniu przed sądem I instancji. Dlatego Sąd Apelacyjny zgłoszone na obecnym etapie postępowania dowody ocenił jako spóźnione i zawarty w piśmie procesowym wniosek dowodowy apelującego oddalił na podstawieart. 381 k.p.c. Sąd Apelacyjny w Rzeszowie rozpoznając apelację pozwanej zważył, co następuje: Apelacja pozwanej okazała się częściowo uzasadniona. o ile kwestionowała nie rozważenie w należyty sposób przez sąd I instancji częściowego przyczynienia się powódki do powstania szkody na podstawieart. 362 k.c. Rozważania o konieczności zastosowania w okolicznościach niniejszej sprawyart. 362 k.c.należało jednak rozpocząć od omówienia zarzutów apelacji pozwanej odnoszących się do podstawy faktycznej zaskarżonego wyroku, których prawidłowość determinowaładokonanie przez Sąd Okręgowy właściwej oceny prawnej. Zarzuty apelującej spółki skierowane do podstawy faktycznej wyroku koncentrowały się na postawieniu zarzutów naruszenia przepisów postępowaniaart. 233 § 1 k.p.c.i245 k.p.c., co w ocenie pozwanej doprowadziło do wadliwej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i oparciu zaskarżonego wyroku o nieprawidłowe ustalenia faktyczne.Odnosząc się do tej grupy zarzutów Sąd Apelacyjny ocenia jako prawidłowe ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego i uznaje je za własne. Niewątpliwie istotne znaczenie dla prawidłowości dokonanych przez Sąd Okręgowy ustaleń miała ocena wiarygodności i mocy dowodowej z wskazanych przez powódkę dokumentów dla wykazania faktu powstania szkody i jej wysokości oraz dowodów osobowych, w tym zwłaszcza dowodów z zeznań świadków i zeznań powódki. Bezpodstawnie zarzuca apelujący, że dokonując oceny zeznań świadków Sąd Okręgowy oparł się o treść zeznańM. B.złożonych w postępowaniu przygotowawczym , a nie uwzględnił treści zeznań tej osoby przesłuchanej w charakterze świadka w niniejszej sprawie na rozprawie w dniu 25 lutego 2013r. Wbrew twierdzeniom pozwanego treść zeznańM. B.złożonych w niniejszej sprawie nie wyklucza wersji zdarzeń prezentowanych przez powódkę. ŚwiadekM. B.na kierowane do niej pytania co do faktu otrzymania kwoty 80 000 zł od powódki nie wykluczyła takiej możliwości, jednak zasłaniała się niepamięcią lub prawem do odmowy zeznań. W ocenie Sądu Apelacyjnego nie budzi wątpliwości prawidłowość ustalenia przez Sąd Okręgowy w oparciu o inne przeprowadzone w sprawie dowody, że z całą pewnością doszło do przekazania przez powódkę agentowi ubezpieczeniowemu gotówki w wysokości i w okolicznościach wskazanych przez powódkę w jej zeznaniach. Jak to już zostało powiedziane świadekM. B.nie zaprzeczyła stanowczo tym okolicznościom. Natomiast wersja powódki znalazła potwierdzenie w zeznaniach świadkówK. P.iD. W.. Brak było również podstaw do podważenia tej części zeznań powódki z których wynikało, żeM. B.każdorazowo potwierdzała powódce fakt przekazania jej pieniędzy wpłaconych przez powódkę do rąk asystentek agenta ubezpieczeniowego. Zeznania wskazanych osób oraz świadkówB. Z.iM. A.prawidłowo ocenionych przez Sąd co do ich wiarygodności, stanowiły wystarczającą podstawę do dokonania ustaleń stanowiących podstawę faktyczną wyroku. Natomiast wydawane przez agenta powódce dokumenty na potwierdzenie dokonania czynności związanej z zawarciem umowy przez agenta ubezpieczeniowego w ocenie Sądu Apelacyjnego mają dla wyników postępowania dowodowego jedynie znaczenie pomocnicze. Ich formę i treść należało przede wszystkim wziąć pod uwagę przy ocenie zarzutu przyczynienia się powódki do powstania szkody, a nie jak to zarzucał w apelacji pozwany w kontekście oceny skuteczności udowodnienia przez powódkę faktu wyrządzenia szkody i jej wysokości. Bowiem w tym zakresie już na podstawie treści zaoferowanych przez powódkę dowodów osobowych można było ustalić fakt i okoliczności przekazania przez powódkę pieniędzy agentowi ubezpieczeniowemu. Sporządzone przez agenta na te okoliczność dokumenty wskazywały na sposób działania agenta i wykorzystanie dostępnych mu druków dokumentów do wytworzenia pozoru legalności podejmowanych działań i takie znaczenie należało przypisać tym dowodom, o ile nie można ich było potraktować jako pokwitowania odbioru pieniędzy ze względu na brak podpisu lub innych cech koniecznych do uznania tych dokumentów za pokwitowanie. Biorąc pod uwagę inne ustalone w sprawie okoliczności faktyczne jakie towarzyszyły działaniom podjętym przez agenta w stosunku do powódki Sąd Apelacyjny ocenia jako prawidłowe ustalenie przez Sąd Okręgowy, że powódka dokonując czynności zM. B.działała w zaufaniu do tej osoby występującej jako agent pozwanegoTowarzystwa (...), a zaufanie to wynikało z wiedzy powódki o renomie agenta i reprezentowanego przez niegoTowarzystwa (...). Dlatego istniały podstawy do uznania przez Sąd Okręgowy jako wiarygodne zeznań powódki, co do okoliczności, że była przekonana, że wpłacane agentowi pieniądze będą inwestowane w imieniu powódki przez pozwaneTowarzystwo (...). Tym samym dotyczące tej kwestii zarzuty podniesione w apelacji przez pozwanego Sąd Apelacyjny ocenił jako nieuzasadnione. Podniesiony w apelacji pozwanego zarzut nieprawidłowego ustalenia przez Sąd Okręgowy okoliczności braku podstaw do ustalenia, że powódka dokonując czynności z agentem nie musiała się orientować w produktach ubezpieczeniowych oferowanych przez pozwanego, zostanie omówiony przy okazji omówienia zarzutu naruszenia prawa materialnego polegającego na niezastosowaniuart. 362 k.c. Przechodząc do rozważań nad zarzutami apelującego dotyczącymi naruszenia prawa materialnego Sąd Apelacyjny w pierwszej kolejności ocenił znaczenie wyroku Sądu Najwyższego dla niniejszego postepowania. Zgodnie zart. 39820k.p.c., Sąd Najwyższy jako sąd kasacyjny, nierozpoznający sprawy, nie może udzielać sądowi niższej instancji wskazań co do dalszego postępowania w takim rozumieniu, o jakim mowa wart. 386 § 6 k.p.c.. Może natomiast, ze skutkiem wiążącym dla sądu drugiej instancji, dokonywać wykładni prawa, a strona nie może oprzeć skargi kasacyjnej od orzeczenia wydanego po ponownym rozpoznaniu sprawy na podstawach sprzecznych z tą wykładnią (por. np. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 112 grudnia 2001 r., V CKN 437/00, "Izba Cywilna" 2002, nr 4, s. 50 i z dnia 15 stycznia 2004 r., II CK 162/03, "Izba Cywilna" 2004, nr 10, s. 42). Zakres związania Sądu Apelacyjnego przy ponownym rozpoznaniu sprawy ocena prawną dokonaną w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 17 kwietnia 2015r. został częściowo przedstawiony w piśmie procesowym pozwanego na k. 632, a Sąd Apelacyjny akceptując przedstawiony tam pogląd i argumentację nie widzi potrzeby jego powielania w niniejszym uzasadnieniu. Jednak oprócz wskazanego zakresu związania sądu II instancji, w ocenie Sądu Apelacyjnego należało uwzględnić jako wiążącą ocenę zawarta na stronach 5 do 9 uzasadnienia Sądu Najwyższego co do ocenionych przez Sąd Najwyższy przesłanek odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń za podejmowane w jego imieniu działania agenta ubezpieczeniowego, w tym poglądu, że nie może mieć decydującego znaczenia dla tej odpowiedzialności kryterium celu, jakim kierował się zwierzchnik powierzając podwładnemu wykonanie powierzonych czynności na własny rachunek bowiem prowadziłoby to do pozbawienia poszkodowanego należnej ochrony. Wskazał zakresy w jakich należy oceniać działania podjęte przez sprawce szkody, zwłaszcza zewnętrzne przymioty podjętego działania. Wskazał, że omówione okoliczności jako odnoszące się do odpowiedzialności na podstawieart. 430 k.c.z uwzględnieniem modyfikacji wynikającej z zastosowania tych poglądów do stosunku powiernictwa występującego w niniejszej sprawie w reakcjach pomiędzy agentem i zakładem ubezpieczeń przy uwzględnieniu, że podstawę zaskarżonego wyroku stanowiły prawidłowe ustalenia faktyczne to spełnione zostały przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego na podstawieart. 11 ust. 1 ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym. Sąd Najwyższy ocenił, że jest legitymowana do dochodzenia odszkodowania osoba, która przekazał pieniądze sprawcy agentowi ubezpieczeniowemu w sytuacji braku możliwości odzyskania pieniędzy na skutek bezprawnego działania agenta. W związku z dokonaną przez Sąd Apelacyjny oceną o braku podstaw do kwestionowania przez apelującego podstaw faktycznych rozstrzygnięcia w zakresie powstania szkody i jej wysokości, istnienia związku przyczynowego pomiędzy działaniami agenta ubezpieczeniowego pozwanego a powstaniem szkody Sąd Apelacyjny pozostaje związany na podstawieart. 39820dokonaną przez Sąd Najwyższy oceną prawną o istnieniu wynikających z przepisuart. 11 ust. 1 ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym( Dz.U. 124, Nr 124, poz. 1154) przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego. Niezależnie od tego Sąd Apelacyjny przy ponownym rozpoznaniu sprawy w ustalonym stanie faktycznym podziela wyrażony w uzasadnieniu Sądu Najwyższego pogląd o istnieniu podstaw odpowiedzialności pozwanego i jej zakresu. Wyniki postępowania dowodowego prawidłowo ocenione przez Sąd Okręgowy potwierdzają zasadność takiej oceny. W tym kontekście podniesione w apelacji przez pozwanego zarzuty naruszeniaart. 11 ust. 1 ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowymorazart. 361 § 2 k.c.należało ocenić jako nieuzasadnione. Przyjmując jako prawidłowe ustalenia Sądu Okręgowego dotyczące zachowania się powódki w czasie kontaktów zM. B.Sąd Apelacyjny przyjął, że jako błędną należało uznać ocenę, sądu pierwszej instancji o braku podstaw do zastosowaniaw ustalonych okolicznościach faktycznychart. 362 k.c.Przypomnieć należy, że powódka zaniechała zapoznania się z ogólnymi warunkami ubezpieczenia dostarczonymi przez pozwanego, nie przywiązywała jakiejkolwiek wagi do okoliczności towarzyszących przekazywaniu pieniędzy agentowi - o czym świadczy treść zeznań powódki, powódka potwierdziła, że akceptowała procedurę przekazywania znacznych kwot w gotówce w okolicznościach, które przy prawidłowej ocenie sytuacji należało ocenić jako podejrzane. Powódką potwierdziła, że w tym zakresie całkowicie i bezkrytycznie zaufała agentowi, pomimo, że stosowany przez agenta sposób potwierdzania odbioru pieniędzy n.p. odbieranie od powódki pokwitowania, forma sporządzanych dokumentów powinna wzbudzić u powódki podejrzenia co do ich legalnego charakteru. Wszystkie te okoliczności w ocenie Sądu Apelacyjnego wskazują na lekkomyślne działanie powódki pozostające w związku z powstałą szkodą, a przede wszystkim jej wysokością. Bowiem przy dołożeniu przez powódkę minimalnej wymaganej od przeciętnego konsumenta staranności wynikającej z zachowania elementarnej dbałości o swoje sprawy powódka mogła co najmniej ograniczyć zakres szkody i nie dopuścić do jej powstania w większym zakresie. Rozważając zagadnienie istnienia normalnego związku przyczynowego pomiędzy zachowaniem powódki jako osoby poszkodowanej, a powstaniem szkody Sąd Apelacyjny podziela pogląd wyrażony na tle stosowaniaart. 361 § 1 k.c., że: „Typowym jest skutek, jaki daje się przewidzieć w zwykłym porządku rzeczy, taki, o którym, na podstawie zasad doświadczenia życiowego, wiadomo, że jest charakterystyczny dla danej przyczyny jako normalny rezultat określonego zjawiska” ( wyrok S.N. z dnia 18 maja 2000r. sygn. aktIII CKN 810/98 ). Konstrukcja przyczynienia się wywołuje w orzecznictwie i doktrynie poważne rozbieżności. Zgodnie ze stanowiskiem określanym jako kazualne, przyczynieniem się poszkodowanego do powstania szkody jest każde jego zachowanie pozostające w normalnym związku przyczynowym ze szkodą, za którą odpowiedzialność ponosi inna osoba. Przy takim stanowisku wina lub obiektywna nieprawidłowość zachowania poszkodowanego jest obojętna z punktu widzenia stwierdzenia przyczynienia się, a jest uwzględniana w drugim etapie w procesie stosowaniaart. 362 k.c.przy rozstrzyganiu o ewentualnym obniżeniu odszkodowania. Zatem czynniki podmiotowe, subiektywne według tego stanowiska przesunięte są na etap oceny zakresu zmniejszenia odszkodowania na skutek uwzględnienia przyczynienia się poszkodowanego. Według innych poglądów wina lub obiektywna nieprawidłowość zachowania się stanowią element konstrukcyjny przyczynienia się, którego brak powoduje konieczność stwierdzenia braku przyczynienia ( vide: uzasadnienie wyroku S.N. sygn. akt IV CSK 228/08) Sąd Apelacyjny zauważa, że w okolicznościach niniejszej sprawy spory na tle treści i znaczeniaart. 362 k.c.nie mają decydującego znaczenia. Rozstrzygając sprawę Sąd I instancji ustalił i wskazał na istnienie okoliczności, które uzasadniały istnienie elementów wskazujących na przyczynienie się poszkodowanej zarówno w związku z jej zachowaniem pozostającym w normalnym związku przyczynowym ze szkodą, jak również wskazał na obiektywną nieprawidłowość zachowania się poszkodowanej. Pomimo tego Sąd Okręgowy nie zastosowałart. 362 k.c.w ustalonych przez siebie okolicznościach przez co naruszył prawo materialne, co zasadnie zarzucił pozwanyZakład (...)w swojej apelacji. Stwierdzenie przyczynienia poszkodowanej dawało podstawę do rozważenia przez Sąd obniżenia wysokości odszkodowania. Sąd Apelacyjny zauważa, że w niezależnie od przyjętej koncepcji przyczynienia w orzecznictwie nie jest sporne, że stwierdzenie przyczynienia jest konieczne do obniżenia odszkodowania, ale nie jest do tego wystarczające. Sąd orzekając o obniżeniu odszkodowania ma obowiązek zbadania potrzeby i zakresu ewentualnego obniżenia odszkodowania, stosownie do okoliczności sprawy. Przytoczona przez Sąd Apelacyjny argumentacja na uzasadnienie przyjęcia na podstawie dokonanych ustaleń faktycznych przyczynienia się powódki do powstania szkody, a co najmniej do jej wysokości wskazuje na konieczność obniżenia odszkodowania ale po porównaniem stopnia winy sprawcy i poszkodowanego. Niewątpliwie lekkomyślność zachowania powódki była również wynikiem okoliczności wywołanych celowo przez osobę, która wyrządziła szkodę. W ocenie Sądu Apelacyjnego zgodna z poczuciem sprawiedliwości jest ocena, że każdy powinien ponosić skutki swojego obiektywnie niewłaściwego zachowania. Uzasadniało to obniżenie odszkodowania o stopień przyczynienia się powódki do powstania szkody, który na podstawie samodzielnej oceny dokonanej w oparciu o ustalony w sprawie stan faktyczny sad odwoławczy ocenił na 10 %. Obniżenie na podstawieart. 362 k.c.należnego odszkodowania nie wyklucza możliwości obniżenia go o stopień faktycznego przyczynienia, o ile wynika to z dokonanej powyżej przez Sąd oceny okoliczności sprawy, stopnia winy, charakteru odpowiedzialności. Uwzględniając tak niski stopień przyczynienia się poszkodowanej powódki Sąd Apelacyjny wziął pod uwagę wiek powódki w chwili dokonywania czynności z agentem ubezpieczeniowym, wskazujący na brak doświadczenia życiowego powódki, co wykorzystane zostało przez osobę mającą profesjonalne przygotowanie do działania na rynku ubezpieczeń. Z tej przyczyny nie należało w ocenie Sądu Apelacyjnego czynić powódce zarzutu, o działaniu bez rozeznania co do rodzaju produktów oferowanych przez zakład ubezpieczeń. Jest ogólnie przyjętą normą postępowania, że klient przyjmuje ofertę zakładu ubezpieczeń przedstawianą i oferowaną przez agenta bez konieczności podejmowania czynności sprawdzających co do wszystkich rodzajów produktów przez zakład ubezpieczeń. Zawarcie przez agenta ważnych umów z powódką było elementem, które w strategii działaniaM. B.miało umożliwić dokonanie oszustwa klienta pozwanego przy wykorzystaniu jego renomy na rynku ubezpieczeniowym . W konsekwencji uwzględnienia zarzutu naruszeniaart. 362 k.c.Sąd Apelacyjny uwzględniając częściowo apelację pozwanego na podstawieart. 386 § 1 k.p.c.zmienił wyrok i obniżył kwotę zasądzonego odszkodowania o stopień przyczynienia się powódki do powstania szkody t.j. o 7 910 zł. W pozostałym zakresie apelację pozwanego jako nieuzasadnioną ze wskazanych wyżej względów Sąd Apelacyjny oddalił na podstawieart. 385 k.p.c. O kosztach sądowych w postępowaniu przed sądem I instancji orzeczono na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sadowych w sprawach cywilnych przy zastosowaniu zasady odpowiedzialności za wynik sprawy. O kosztach procesu w postępowaniu przed sądem I instancji orzeczono na podstawieart. 100 zdanie pierwsze k.p.c.przy uwzględnieniu, że powódka poniosła koszty zastępstwa procesowego i opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa ( 3617 zł), a pozwany w tej samej wysokości koszty zastępstwa procesowego oraz opłatę od uwzględnionej części żądania pozwu ściągniętą na podstawie art. 113 ust. 1 u.k.s.c.( t.j. 7177 zł ). Razem koszty procesu poniesione przez strony wyniosły 10794 zł. Przy uwzględnieniu zakresu w jakim strony uległy w swoich żądaniach powódka powinna ponieść koszty w zakresie 10% t.j.(...),4 zł. Dlatego tytułem zwrotu kosztów procesu po stosunkowym ich rozdzieleniu na rzecz powódki zasądzono od pozwanego(...),6 zł ((...),4). W oparciu o taka sama zasadę i podstawę Sąd Apelacyjny rozdzielił koszty postępowania apelacyjnego i kasacyjnego. Uwzględniono, że powódka poniosła koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym i kasacyjnym, łącznie 5400 zł ( 2 x 2700), a pozwany opłaty od apelacji i skargi kasacyjnej ( 2 x 3955 zł) koszty zastępstwa adwokackiego w postepowaniu apelacyjnym ( 2700) i kasacyjnym ((...)) - łącznie 14 227 zł. Suma kosztów obu stron wyniosła 19 627 zł. Uwzględniając ogólny wynik sprawy powódka uległa w 10% i powinna ponieść koszty w kwocie 3 473,3 zł, a zatem Sąd Apelacyjny na podstawieart. 100 k.p.c.zdanie pierwszezasądził na rzecz powódki od pozwanego różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi kosztami przez powódkę, a kwotą wynikającą z wyniku sprawy, jaką powódka winna ponieść tytułem kosztów postepowania apelacyjnego i kasacyjnego. Z tych wszystkich względów orzeczono jak w sentencji. SSO del. Jan Dela SSA Dariusz Mazurek SSA Anna Gawełko

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Rzeszowie date: '2015-11-18' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Dariusz Mazurek - Jan Dela - Anna Gawełko legal_bases: - art. 286 § 1 k.k. - art. 363 § 2 k.c. - art. 2 ust. 1 i 2 i art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym - art. 100 zdanie pierwsze k.p.c. recorder: st.sekr.sądowy Justyna Stępień signature: I ACa 398/15 ```

152510000004021_VIII_U_002316_2018_Uz_2021-03-16_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VIII U 2316/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 16 marca 2021 roku Sąd Okręgowy w Łodzi VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w następującym składzie : Przewodniczący: Sędzia SO Agnieszka Domańska Jakubowska Protokolant:stażysta Klaudia Kępka po rozpoznaniu w dniu 25 lutego 2021 roku w Łodzi na rozprawie sprawyA. G. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddział wŁ. na skutek odwołania od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział wŁ.z dnia 18 października 2018 roku znak(...)-2018 o wysokość kapitału początkowego 1 Zmienia zaskarżoną decyzję i ustala kapitał początkowy wnioskodawcyA. G.na dzień 1 stycznia 1999 roku na kwotę 114 467(sto czternaście tysięcy czterysta sześćdziesiąt siedem) złotych 21(dwadzieścia jeden) groszy a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego w wysokości 71,78%; 2 Oddala odwołanie w pozostałym zakresie; 3 zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału wŁ.na rzecz wnioskodawcyA. G.kwotę 180(sto osiemdziesiąt) złotych z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Łodzi date: '2021-03-16' department_name: VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Agnieszka Domańska Jakubowska legal_bases: [] recorder: stażysta Klaudia Kępka signature: VIII U 2316/18 ```

151515000001503_III_Ca_001957_2015_Uz_2016-04-13_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III Ca 1957/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 13 kwietnia 2016 r. Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący - Sędzia SO Gabriela Sobczyk Sędzia SO Leszek Dąbek SR (del.) Roman Troll (spr.) Protokolant Dominika Tarasiewicz po rozpoznaniu w dniu 13 kwietnia 2016 r. w Gliwicach na rozprawie sprawy z powództwaM.Wspólnoty Mieszkaniowejul. (...)wG. przeciwkoJ. G. o zapłatę na skutek apelacji powódki od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 23 września 2015 r., sygn. akt I C 374/15 1 oddala apelację; 2 zasądza od powódki na rzecz pozwanego kwotę 300 zł (trzysta złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym. SSR (del.) Roman Troll SSO Gabriela Sobczyk SSO Leszek Dąbek Sygn. akt III Ca 1957/15 UZASADNIENIE Powódka -M.Wspólnota Mieszkaniowa przyulicy (...)wG.wniosła o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym nakazującym pozwanemuJ. G.zapłatę na jej rzecz 1841,40 zł wraz z ustawowymi odsetkami zgodnie z przedstawionymi w pozwie datami i kwotami (od 306,90 zł od 16 lipca 2014 roku, od 16 sierpnia 2014 roku, od 16 września 2014 roku, od 126 października 2014 roku, od 16 listopada 2014 roku i od 16 grudnia 2014 roku) oraz kosztami postępowania. W uzasadnieniu podniosła, że pozwany jest właścicielem lokalu mieszkalnego przyulicy (...)wG.wobec czego zobowiązany jest do ponoszenia opłat na fundusz remontowy, a od czerwca 2014 roku nie reguluje swoich zobowiązań. Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z 5 stycznia 2015 roku uwzględnionow całości powództwo. Pozwany wniósł sprzeciw żądając odrzucenia pozwu, a w dalszej kolejności oddalenia powództwa, gdyż powódka nie została wykreowana zgodnie z prawem, nie ma więc zdolności sądowej, współwłaściciele nie stworzyli małej wspólnoty oraz wyjaśnił, że wypowiedział m.in. uchwałę o ustanowieniu funduszu remontowego, ponieważ brak było rozliczenia się przez współwłaścicieliz kosztów prac remontowych nieruchomości wspólnej oraz konflikt z tym związany. Postanowieniem z 22 kwietnia 2015 roku Sąd Rejonowy odmówił odrzucenia pozwu,a orzeczenie to stało się prawomocne. Wyrokiem z 23 września 2015 roku Sąd Rejonowy w Gliwicach oddalił powództwo (pkt 1)i zasądził od powódki na rzecz pozwanego 617 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Orzeczenie to zapadło przy następujących ustaleniach faktycznych: przyulicy (...)wG.położona jest nieruchomość zabudowana budynkiem, w którym znajdują się trzy wyodrębnione lokale mieszkalne; 21 czerwca 2011 roku podczas zebrania mieszkańców tej nieruchomości współwłaściciele podjęli uchwałę o wyborze zarządu oraz uchwałę, mocą której ustanowiono fundusz remontowy w wysokości 1000 zł miesięcznie od 1 lipca 2011 roku; ustalono także, że wpłaty na fundusz remontowy mają być dokonywane do 15-tego dnia każdego miesiąca,a wysokość miesięcznych wpłat i udział procentowy w funduszu remontowym określono indywidualnie dla każdego lokalu mieszkalnego, udział ten dlalokalu numer (...)(należącego do pozwanego) wynosił 0,3069 % i 306,90 zł. Uchwały miały formę pisemną. Pismem z 13 maja 2014 roku skierowanym do współwłaścicieli tej nieruchomości pozwany wypowiedział uchwałę z 21 czerwca 2011 roku w sprawie wnoszenia opłat z tytułu funduszu remontowego. W czerwcu 2014 rokuJ. G.zaprzestał regulowania opłat na fundusz remontowy pomimo wezwań do zapłaty. Przy tak dokonanych ustaleniach faktycznych Sąd Rejonowy przywołując regulacjęart.6 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 o własności lokali, a także art. 18 tej ustawy, art. 22 ust. 3 pkt 3 tej ustawy, art. 14 pkt 1 tej ustawy iart. 199 k.c.uznał powództwo za bezzasadne, ponieważ wspólnota mieszkaniowa powstaje z mocy prawa, a do sposobu zarządu rzeczą wspólną – nieruchomością – zastosowanie odpowiednio znajdują przepisyKodeksu cywilnegodotyczące współwłasności. Sąd Rejonowy przyjął, że uchwała określająca wysokość regulowanych zaliczek stanowi umowę cywilnoprawną i może zostać wypowiedziana bez wytaczania odrębnego powództwa przez pozwanego. Jednocześnie wskazał, że kwestia uregulowana sporną umową, a to utworzenie funduszu remontowego i obowiązek czynienia przez właścicieli lokali mieszkalnych wpłat na ten cel stanowi czynność przekraczającą zakres zwykłego zarządu, dlatego też wypowiedzenie umowy przez jednego ze współwłaścicieli powoduje, że pozostali współwłaściciele nie mogą samodzielnie wywołać skutków zobowiązujących pozwanego do wnoszenia opłat na fundusz remontowy. Podkreślił także, że brak jest przepisów obligujących wspólnoty mieszkaniowe czy też współwłaścicieli nieruchomości do tworzenia funduszy remontowych; ustawodawca nie nałożył tego rodzaju obowiązku na podmioty, którym przysługuje prawo własności nieruchomości, a obowiązujące przepisy jedynie formułują dla członków wspólnot mieszkaniowych - właścicieli lokali - obowiązek pokrywania kosztów zarządu, obejmujących m.in. wydatki na remonty i bieżącą konserwację czy też obowiązek uczestniczeniaw wydatkach i ciężarach związanych z rzeczą wspólną (art. 207 k.c.). Oznacza to, że w przypadku poczynienia wydatków na utrzymanie nieruchomości wspólnej czy też jej remont, na właścicielu spoczywa obowiązek udziału w tych kosztach. Dochodzenie należności wymaga przy tym wykazania celu i wysokości konkretnych wydatków. Podstawa faktyczną powództwa był jednak obowiązek mający spoczywać na pozwanym z faktu zawarcia umowy – podjęcia uchwały z 21 czerwca 2011 roku. Wobec jej wypowiedzenia powództwo okazało się bezzasadne. O kosztach postępowania Sąd Rejonowy orzekł na podstawie na podstawieart. 98 k.p.c., obciążając nimi powódkę, a na ich wysokość złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika pozwanegow kwocie 600 zł (stawka minimalna przewidziana w§ 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu) i opłata skarbowa od złożenia dokumentu pełnomocnictwa (17 zł). Apelację od tego wyroku wniosła powódka zaskarżając go w całości. Orzeczeniu zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego, a to:art. 199 k.c., poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że pozwany skutecznie złożył oświadczenie o wypowiedzeniu umowy w przedmiocie opłat z tytułu funduszu remontowego stanowiącej czynność przekraczającą zwykły zarząd, podczas gdy, aby skutecznie wypowiedzieć przedmiotową umowę konieczna była zgoda wszystkich współwłaścicieli (jednomyślność);art. 15w związku zart. 14 pkt 1w zw. zart. 19 ustawy z dnia 24 czerwca 1994r. o własności lokalipoprzez ich niezastosowanie i uznanie, że pozwany skutecznie wypowiadając przedmiotową umowę nie miał obowiązku uiszczenia wpłat na koszty zarządu nieruchomością wspólną, podczas gdy pozwany jako właściciel lokalu przyul. (...)wG.był zobowiązany do uiszczania zaliczki do 10-tego każdego miesiąca na pokrycie kosztów zarządu, które to zaliczki powinny być wpłacane na fundusz remontowy. Nadto zarzuciła błąd w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę rozstrzygnięcia polegający na przyjęciu, że pozwany wypowiedział umowę i postanowienia tej umowy nie wiążą go, podczas gdy wypowiedzenie tej umowy było bezskuteczne i nie wywołało żadnych skutków prawnych, a tym samym pozwany był zobowiązany do wpłat na fundusz remontowy. W oparciu o powyższe zarzuty powódka wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od pozwanego na jej rzecz 1841,40 zł wraz z odsetkami ustawowymi od następujących kwoti dat: 306,90 zł za okres od dnia 16 lipca 2014r. do dnia zapłaty, 306,90 zł za okres od dnia 16 sierpnia 2014r. do dnia zapłaty, 306,90 zł za okres od dnia 16 września 2014r. do dnia zapłaty, 306,90 zł za okres od dnia 16 października 2014r. do dnia zapłaty, 306,90 zł za okres od dnia 18 listopada 2014r. do dnia zapłaty, 306,90 zł za okres od dnia 16 grudnia 2014r. do dnia zapłaty; oraz o zasądzenie na rzecz powódki od pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje według norm przepisanych. Względnie wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie jako bezzasadnej i zasądzenie od powódki na jego rzecz kosztów zastępstwa procesowego za drugą instancję. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy są prawidłowe i jako takie Sąd Okręgowy uznaje za własne. Podniesiony w apelacji zarzut błędu w tych ustaleniach dotyczy w zasadzie nie samych ustaleń, ale oceny dokonanej czynności wypowiedzenia przez pozwanego uchwały z 21 czerwca 2011 roku. Niewątpliwe jest bowiem, że oświadczenie o wypowiedzeniu tej uchwały zostało przez pozwanego złożone, tak jak ustalił Sąd Rejonowy, i co jest bezsporne. Ten zarzut (błędu w ustaleniach faktycznych) nie jest więc zasadny. Istotne w sprawie jest zaś to, czego dotyczą pozostałe zarzuty apelacji odnoszące się już do naruszeń prawa materialnego, a to czy wypowiedzenie dokonane przez pozwanego powoduje rozwiązanie uchwały w zakresie wysokości wpłat na fundusz remontowy i umożliwia mu nieponoszenie kosztów w tym zakresie uprawniając go do nieregulowania tych opłat. Rozważania należy rozpocząć odart. 6 ustawy z 24 czerwca 1994 roku o własności lokali(t.j. Dz. U. z 2015 roku, poz. 1892) – zwana dalej u.w.l., mocą którego tworzona jest wspólnota mieszkaniowa, która może nabywać prawa i zaciągać zobowiązania, a także pozywać i być pozywana. Jednocześnie na podstawieart. 19u.w.l. do wspólnoty, w której liczba lokali nie jest większa niż 7, do zarządu nieruchomością wspólną, mają odpowiednie zastosowanie przepisyKodeksu cywilnegoiKodeksu postępowania cywilnegoo współwłasności. Konieczne jest także przypomnienie regulacjiart. 15 ust. 1u.w.l., która wskazuje, że na pokrycie kosztów zarządu właściciele lokali uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat, płatne z góry do 10-go każdego miesiąca. Jednocześnie na koszty zarządu nieruchomością wspólną składają się w szczególności wydatki na remonty i bieżącą konserwację (art. 14 pkt 1u.w.l.). Przypomnieć również należy unormowanieart. 207 k.c., wg którego wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną współwłaściciele ponoszą w stosunku do wielkości ich udziałów. Odpowiednikiem tego uregulowania jestart. 12 ust. 2u.w.l. Nie ulega żadnej wątpliwości, że w uchwale z 21 czerwca 2011 roku współwłaściciele ustanowili fundusz remontowy, na który zobowiązali się regulować opłaty w wysokości związanej z ich procentowym udziałem w nieruchomości wspólnej. Co do każdego z trzech lokali w tej wspólnocie były to inne kwoty, albowiem każdy z tych lokali miał inny procentowy udział w nieruchomości wspólnej /k. 12/. Należy także podkreślić, że zgodnie z art. 18 ust. 3 u.w.l. jeżeli sposobu zarządu nie określono w umowie o ustanowieniu odrębnej własności lokali lub w uchwale zaprotokołowanej przez notariusza obowiązują zasady określone w rozdziale o zarządzie nieruchomością wspólną, a więc w sytuacji braku takiego ustalenia i przy ilości lokali mniejszych niż 7 stosuje się regulację art. 19 u.w.l. Dodać należy, że zgodnie z art. 18 ust. 1 u.w.l. sposób zarządu nieruchomością wspólną można określić w umowie w formie aktu notarialnego zawartej po ustanowieniu odrębnej własności lokali. Nie ulega żadnej wątpliwości, że współwłaściciele nieruchomości wspólnej, której sprawa dotyczy, nie zawarli umowy o sposobie zarządu nieruchomością wspólną w formie aktu notarialnego. Dlatego też ustalenia dotyczące osób zarządzających tą nieruchomością i sposobu prowadzenia przez nich zarządu nieruchomością nie mogą być znane za ważne, ponieważ dokonana czynność jest sprzeczna z ustawą, bo została zawarta w niewłaściwej formie (por.art. 58 § 1 k.c.w związkuzart. 73 § 1 k.c.i art. 18 ust. 1 i 3 u.w.l.). To z kolei prowadzi do wniosku, że właściciele nie ustalili innego sposobu zarządu nieruchomością wspólną niż określony wKodeksie cywilnym, czyli regulacjiart. 199do 205k.c.orazart. 209 k.c. Dlatego też w pierwszej kolejności trzeba zauważyć, że pozostali współwłaściciele nieruchomości wspólnej muszą legitymować się uprawnieniem do występowania w imieniu wspólnoty mieszkaniowej z żądaniem uregulowania przez członka tej wspólnoty opłat na fundusz remontowy. Zdaniem Sądu Okręgowego legitymują się takim uprawnieniem, albowiem wynika ono z regulacjiart. 209 k.c., gdyż mogą (każdy ze współwłaścicieli) wykonywać wszelkie czynności i dochodzić wszelkich roszczeń, które zmierzają do zachowania wspólnego prawa. W tym przypadku prawa te dotyczą wspólnoty, której są członkami (przepis ten musi więc być stosowany odpowiednio). Niewątpliwie żądanie przez wspólnotę mieszkaniową od jej członka uregulowania należności związanych z opłatami na fundusz remontowy, które powinien on ponosić jako koszty zarządu (art. 15 ust. 1u.w.l.), zmierza do zachowania wspólnego prawa, albowiem umożliwia bieżące zaspokojenie koniecznych remontów na nieruchomości wspólnej (w tym konkretnym przypadku). Innym zaś zagadnieniem jest to, czy i w jakiej wysokości właściciel będący członkiem wspólnoty powinien te koszty ponosić. W zakresie dotyczącym wysokości tych kosztów współwłaściciele umówili się oznaczając ich wysokość w uchwale (porozumieniu, umowie) z 21 czerwca 2011 roku i od tego czasu nie była ona w żaden sposób kwestionowana, aż do połowy maja 2014 roku /k. 25/. Dodać należy, że porozumienie w tym zakresie podjęli wszyscy współwłaściciele nieruchomości wspólnej, a nazwali je uchwałą. Niewątpliwie stanowi ona umowę pomiędzy nimi dotyczącą sposobu uiszczania należności i ich wysokości na koszty zarządu nieruchomością wspólną związanych z funduszem remontowym. W tym miejscu dochodzimy do kluczowego problemu apelacji i tej sprawy związanegoz tym, czy wypowiedzenie przez pozwanego pozostałym współwłaścicielom nieruchomości wspólnej tej uchwały upoważniało go do nieregulowania tych należności. Niewątpliwie faktem jest, że pozwany jednostronnym oświadczeniem woli dokonał wypowiedzenia tej uchwały. Istotne jest zaś to, czy to wypowiedzenie było skuteczne. Aby dokonać oceny tego stanu faktycznego w zakresie skutków prawnych konieczne było wcześniejsze opisanie obowiązujących regulacji prawnych,z których wynika, że w zakresie zarządu nieruchomością wspólną współwłaściciele muszą działać wspólnie, a tylko w wyjątkowych wypadkach mogą dokonywać czynności w większości bądź przez jednego z nich (art. 201 k.c.lubart. 209 k.c.). Trzeba zastanowić się nad tym, czy dokonana przez pozwanego czynność wypowiedzenia porozumienia stanowi jakąkolwiek czynność związaną z zarządem nieruchomością wspólną. Niewątpliwie jest to czynność dotyczącą kosztów zarządu nieruchomością wspólną, albowiem pozwany wypowiada porozumienie w zakresie zaliczek jakie każdy ze współwłaścicieli zobowiązany jest pokrywać zgodnie z art. 15 ust. 1 u.w.l. W literaturze wskazuje się, że umowa określająca zarząd nieruchomością może być wypowiedziana lub zmieniona. Jeżeli współwłaściciele nie uregulowali tej kwestii w umowie, to przesłanką wypowiedzenia lub zmiany jest istotna zmiana okoliczności. Do istoty umów o charakterze ciągłym nie należy ich bezterminowość, chociaż mają one niewątpliwie na celu stabilizację stosunków prawnych. Zmiana lub powstanie nowych okoliczności może usprawiedliwić odmienne uregulowanie zarządu lub korzystania z rzeczy wspólnej na żądanie każdego ze współwłaścicieli (art. 201-203 k.c.). W takiej sytuacji bowiem powstaje między współwłaścicielami spór co do zarządu rzeczą wspólną, którego rozstrzygnięcie należy do sądu. Przeciwny pogląd prowadziłby do niemożliwego do zaakceptowania wniosku, że raz zawarta przez współwłaścicieli umowa co do uregulowania zarządu rzeczą wspólną wiązałaby ich do czasu zniesienia współwłasności. (Por. J. Rudnicka, G. Rudnicki, S. Rudnicki: [w:] Kodek cywilny. Komentarz. Księga druga. Własność i inne prawa rzeczowe, pod red. J. Gudowskiego, LexisNexis 2013, komentarz do art. 199 – 205, teza 3). Porozumienie współwłaścicieli odnośnie wysokości opłat na fundusz remontowy niewątpliwie nie jest jednak umową określającą zarząd nieruchomością wspólną. To porozumienie miało jedynie na celu dookreślenie wysokości kosztów zarządu tą nieruchomością wspólną w zakresie funduszu remontowego, a w zasadzie nawet nie kosztów zarządu tylko wysokości regulowanych zaliczek w formie bieżących opłat. Wszyscy współwłaściciele nieruchomości wspólnej wyrazili na to zgodę i przez kilka lat nie było żadnych konfliktów w tym zakresie. Dopiero dokonane przez pozwanego wypowiedzenie tego porozumienia w tej części spowodowało, że jednostronnie zaprzestał on regulowania tych opłat. Współwłaściciele nieruchomości wspólnej zawarli ostatecznie porozumienie dotyczące regulowania bieżących obciążeń związanych z nieruchomością w formie zaliczek zgodnie z art. 15 ust. 1 u.w.l. W tym porozumieniu, czy też umowie, w żaden sposób nie wskazano okresu, na który ono obowiązuje, a co za tym idzie trzeba uznać, że obowiązuje ono bezterminowo. Jest to umowa dotycząca nieruchomości wspólnej (kosztów związanych z tą nieruchomością wspólną - zaliczek na te koszty regulowanych przez współwłaścicieli w formie bieżących opłat). W umowie tej nie zawarto żadnych postanowień dotyczących jej wypowiedzenia. Natomiast niemożliwe do zaakceptowania jest stanowisko, że tej umowy nie można zmienić na skutek zmiany okoliczności. Wypowiadając tę umowę pozwany podniósł, że do czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu potrzebna jest zgoda wszystkich współwłaścicieli, a zatrudnienie firmy remontowej nastąpiło bez jego zgody, zaś firma ta nie odpowiedziała na zadane przez niego pytania dotyczące technologii materiałów użytych do wykonania elewacji lukarn /k. 25/. W sprzeciwie zaś wskazał dodatkowo, że przyczyną złożenia tego świadczenia był brak rozliczania się przez współwłaścicieli z kosztów prac remontowych nieruchomości wspólnej i konflikt z tym związany. Uregulowania dotyczące kosztów zarządu nie jest tylko i wyłącznie zobowiązaniem umownym i bezterminowym, które strony mogą sobie regulować według własnego uznania, albowiem art. 14 u.w.l. i art. 15 u.w.l. w sposób konstytutywny regulują część tego stosunku prawnego (uiszczanie bieżących opłat na koszty zarządu oraz termin, do którego należy je regulować), a samo wypowiedzenie tego stosunku prawnego (wycofanie pierwotnej zgody na wysokość ponoszonych kosztów) nie może doprowadzić to jego wygaśnięcia, albowiem stoi temu na przeszkodzie art. 15 ust. 1 u.w.l. i art. 6 u.w.l. (pozwany bowiem nadal jest członkiem wspólnoty mieszkaniowej, a więc musi ponosić bieżące koszty zarządu tą wspólnotą – częściami nieruchomości wspólnej). Jednocześnie należy podkreślić, że ustalenie wysokości kosztów zarządu nieruchomością wspólną, które powinni ponosić współwłaściciele (opłat na fundusz remontowy), zgodnie z poczynionymi uwagami przez Sąd Rejonowy jest czynnością przekraczającą zwykły zarząd. Dlatego też do dokonania takiej czynności konieczna jest, na podstawieart. 199 k.c., zgoda wszystkich współwłaścicieli. W rozpoznawanej sprawie taka zgoda pierwotnie istniała, natomiast w połowie maja 2014 roku pozwany składając wypowiedzenie wycofał swoją zgodę na dalsze ustalenie w oznaczonej wysokości wpłat na fundusz remontowy, który w tym wypadku dotyczył kosztów związanychz zarządem nieruchomością wspólną. Dlatego też od chwili cofnięcia zgody przez pozwanego brak było możliwości realizowania uchwały 21 czerwca 2011 roku, natomiast nie oznacza to, że poniesione koszty związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnej pozwanego nie obciążają. Zgodniezart. 12 ust. 2 ustawy o własności lokalipozwany ponosi wydatki ciężary związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnej w części nieznajdującej pokrycia w pożytkach i innych przychodach z tej rzeczy. Oznacza to, że wspólnota zasadnie nie może w chwili obecnej domagać się od pozwanego regulowania w oznaczonej wysokości zaliczek na fundusz remontowy, bo w tym zakresie od maja 2014 roku brak jest zgody wszystkich współwłaścicieli na ustalenie wysokości tych zaliczek. Jednocześnie, jeżeli poniesione zostały koszty zarządu nieruchomością wspólną i wydatki, które nie znajdują pokrycia w pożytkach i przychodach z rzeczy wspólnej, to pozwany odpowiada za nie zgodnie z art. 12 ust. 2 u.w.l., natomiast w toku tego postępowania wspólnota nawet nie wykazywała, że jakiekolwiek wydatki zostały poniesione. Ustalenie wysokości zaliczek, które należy regulować na koszty zarządu nieruchomością wspólną należy do czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu, a co za tym idzie do ustalenia tej kwoty konieczna jest zgoda wszystkich współwłaścicieli. W braku takiej zgody współwłaściciele, których udziały wynoszą co najmniej połowę mogą żądać rozstrzygnięcia przez sąd, który orzeknie mając na względzie cel zamierzonej czynności oraz interesy wszystkich współwłaścicieli (art. 199 k.c.). Jeżeli więc współwłaściciele nie są w stanie porozumieć się co do wysokości miesięcznych opłat na koszty zarządu, to większość z nich powinna zwrócić się do sądu o rozstrzygnięcie w tym zakresie (dokonuje się tego w trybie postępowania nieprocesowego i wówczas będzie możliwość ustalenia wysokości zaliczek na koszty zarządu nieruchomością wspólną, a to z uwagi na fakt, że obecnie brak jest zgody wszystkich współwłaścicieli w tym zakresie). Ponadto nie można zasadnie twierdzić, że pozwany, aby cofnąć swoją zgodę na ustalenie wysokości miesięcznych opłat na fundusz remontowy musi dysponować zgodą wszystkich współwłaścicieli, to bowiem skutecznie uniemożliwiałoby mu złożenie tego oświadczenia, tym bardziej, że nie dysponuje on większością udziałów, aby zwrócić się do sądu o rozstrzygnięcie w tym zakresie (art. 199 k.c.). To więc nie pozwany powinien dysponować zgodą wszystkich współwłaścicieli na wycofanie swojej uprzedniej zgody, lecz powódka powinna legitymować się – od czasu zajęcia przez pozwanego jednostronnego stanowiska w maju 2014 roku – w czynnościach przekraczających zwykły zarząd zgodą na nie wszystkich współwłaścicieli bądź rozstrzygnięciem sądu, w braku takiej zgody. Inaczej iluzoryczna byłaby możliwość zmiany stanowiska pozwanego w zakresie zgody na wysokość opłat na fundusz remontowy (koszty zarządu). Dotyczy to oczywiście okresu po wycofaniu zgody z uwagi na zmianę okoliczności. Z powyższych względów zarzuty apelacji są bezzasadne i nie mogły doprowadzić do zmiany zaskarżonego orzeczenia. Natomiast zastosowana przez Sąd Rejonowy regulacja prawna i ocena stanu faktycznego jest prawidłowa. Mając powyższe na uwadze na podstawieart. 385 k.p.c.należało oddalić apelację jako bezzasadną. Orzeczenie o kosztach postępowania odwoławczego zapadło na podstawieart. 98§ 1 i 3 k.p.c.w związku zart. 99 k.p.c.oraz § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwościz dnia z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionegoz urzędu (t.j. Dz. U. Z 2013 r., poz. 490 ze zm.) i § 12 ust. 1 pkt 1 tego rozporządzenia, gdyż powódka przegrała sprawę i powinna zwrócić pozwanemu koszty wynagrodzenia jego pełnomocnika. SSO Roman Troll SSO Gabriela Sobczyk SSO Leszek Dąbek

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Gliwicach date: '2016-04-13' department_name: III Wydział Cywilny Odwoławczy judges: - Roman Troll - Leszek Dąbek - Gabriela Sobczyk legal_bases: - art. 19 ustawy z dnia 24 czerwca 1994r. o własności lokali - art. 201-203 k.c. - art. 385 k.p.c. - § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu recorder: Dominika Tarasiewicz signature: III Ca 1957/15 ```

152510450000503_I_C_000400_2015_Uz_2016-02-12_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 400/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ dnia 12 lutego 2016 roku Sąd Rejonowy w Łęczycy I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: S.S.R. Wojciech Wysoczyński Protokolant: sekr. sąd. Joanna Kaczyńska po rozpoznaniu w dniu 4 lutego 2016 roku, wŁ., na rozprawie, sprawy z powództwa Spółdzielczej(...)z siedzibą wG. przeciwkoC. Z. o zapłatę 1 zasądza odC. Z.na rzecz Spółdzielczej(...)z siedzibą wG.kwotę 564,79 zł (pięciuset sześćdziesięciu czterech złotych 79/100) wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP liczonymi od dnia 17 marca 2015 roku do dnia zapłaty, 2 zasądza odC. Z.na rzecz Spółdzielczej(...)z siedzibą wG.kwotę 227,00 zł (dwustu dwudziestu siedmiu złotych 00/100 ) tytułem zwrotu kosztów procesu w tym kwotę 180,00 zł (stu osiemdziesięciu złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Sygn. akt I C 400/15 UZASADNIENIE W pozwie złożonym w Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie powód Spółdzielcza(...)z siedzibą wG.reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika w osobie radcy prawnego wniosła o zasądzenie od pozwanejC. Z.kwoty 564,79 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP liczonymi od dnia 17 marca 2015 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych /k. 2 – wydruk pierwszej strony akt VI Nc-e 489830/15 Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie, k 2verte-3 wydruk pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym/. W dniu 24 marca 2015r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny wydał nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, sygn. akt VI Nc-e 489830/15, w którym nakazał pozwanejC. Z., aby w ciągu dwóch tygodni od doręczenia nakazu zapłaciła powodowi Spółdzielczej(...)z siedzibą wG.kwotę 564,79 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP liczonymi od dnia 17 marca 2015 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 210,38 zł tytułem zwrotu kosztów procesu albo wniosła w tym terminie sprzeciw / k. 5 – wydruk nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydziału Cywilnego z dnia 24 marca 2015r., sygn. akt VI Nc-e 489830/15/. W dniu 3 kwietnia 2015 roku, pozwanaC. Z.wniosła skutecznie sprzeciw od wydanego przeciwko niej nakazu zapłaty. Pozwana podniosła, że uregulowała w całości roszczenie dochodzone pozwem. Na skutek złożonego sprzeciwu postanowieniem z dnia 13 kwietnia 2015 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny przekazał sprawę do Sądu Rejonowego w Łęczycy, tj. sądu właściwości ogólnej pozwanej. / k. 8verte – wydruk postanowienia Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie z dnia 13 kwietnia 2015r., k 5verte – sprzeciw pozwanej /. W odpowiedzi na sprzeciw pozwany popierał powództwo/ pismo k. 58-60/. W toku postępowania pozwana wniosła o oddalenie powództwa/ protokół rozprawy k. 95/. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: Na podstawie umowy pożyczki agencyjnej nr(...)zawartej w dniu 13 czerwca 2007 roku, Spółdzielcza(...)z siedzibą wG.pożyczyłaC. Z.kwotę 10.000,00 zł na okres od 13 czerwca 2007 roku do dnia 1 czerwca 2013 roku. Pożyczkobiorczyni zobowiązała się do terminowej spłaty zaciągniętej pożyczki wraz z należnymi odsetkami do dnia 1 czerwca 2013 roku. Pożyczka została oprocentowana według zmiennej stopy procentowej wynoszącej 19,25 % w skali roku. W umowie strony ustaliły, że w razie opóźnienia w zapłacie powodowi należą się odsetki karne w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP w stosunku rocznym./okoliczności bezsporne k. 22 – 24 – kserokopiaumowy pożyczki nr (...)/. Wobec braku terminowej spłaty ostatniej raty pożyczki zgodnie z pkt 20 umowy pożyczki powód zastrzegł sobie prawo do wypowiedzenia umowy z 30-dniowym terminem wypowiedzenia i postawienia całej pożyczki wraz z odsetkami w stan natychmiastowej wymagalności/ k. 22 verte umowa pożyczki /. Pozwana wyraziła zgodę na obciążanie jej rachunku bankowego w drodze polecenia zapłaty kwotami wynikającymi ze zobowiązań powoda w umownych terminach zapłaty/ kserokopia zgody k. 6v/. Do maja 2013 roku, pozwana regularnie dokonywała spłat rat pożyczki/bezsporne , wyciąg k. 60-64/. W dniu 2 maja 2013 roku, pozwana na rachunek bankowy powoda dokonała wpłaty kwoty 214,44 złote. Następnie w dniu 3 czerwca 2013 roku, pozwana dokonała wpłaty 205,77 złotych/bezsporne , wyciąg k. 60-64/. W dniu 7 czerwca 2013 roku, powód wystawił pozwanej zaświadczenie z którym wskazał, że saldo pożyczki wynosi 0 złotych/ zaświadczenie k. 73/. W dniu 24 czerwca 2013 roku, do powoda wpłynęło odwołanie poleceń zapłaty z dnia 2 maja 2013 roku i dnia 3 czerwca 2013 roku, odpowiednio na kwotę 214,44 złote i kwotę 205,77 złote/bezsporne , wyciąg k. 60-64/. Z uwagi na powyższe, w dniu 11 lipca 2013 roku, odtworzona została umowa pożyczki na kwotę kapitału wynoszącą 381,23 złote/bezsporne , wyciąg k. 60-64/. W dniu 15 lipca 2013 roku, powód wezwał pozwaną do dobrowolnej zapłaty należności dochodzonej pozwem/ wezwanie k.39-40/. Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił bądź jako bezsporny, bądź w oparciu o dowody z powołanych dokumentów, które nie budziły wątpliwości, co do prawdziwości, ani rzetelności ich sporządzenia, nie były także kwestionowane przez żadną ze stron procesu. Sąd zważył, co następuje: Powództwo jest w pełni zasadne. Bezspornym w sprawie jest, iż w dniu 13 czerwca 2007 roku pozwana zawarła z powodem umowę pożyczki agencyjnej nr(...)z przeznaczeniem na cele konsumpcyjne potwierdzając fakt zawarcia umowy własnoręcznym podpisem. Wbrew wynikającemu zart. 6 k.c.iart. 232 k.p.c.pozwana nie udowodniła w toku postępowania, iż swoje roszczenie względem powoda spełniła w całości. Odnosząc się do zarzutów podniesionych przez pozwaną podnieść należy co następuje; Wbrew twierdzeniom strony pozwanej dokument z dnia 7 czerwca 2013 roku – „rozliczenie kredytu” nie przesądza o braku odpowiedzialności pozwanej wobec powoda. Jak wynika z treści dokumentacji załączonej przez powoda do pozwu, w dniu 2 maja 2013 roku, pozwana na rachunek bankowy powoda dokonała wpłaty kwoty 214,44 złote. Następnie w dniu 3 czerwca 2013 roku, pozwana dokonała wpłaty 205,77 złotych. Co istotne, w dniu 24 czerwca 2013 roku do powoda wpłynęło odwołanie poleceń zapłaty z dnia 2 maja 2013 roku i dnia 3 czerwca 2013 roku odpowiednio na kwotę 214,44 złote i kwotę 205,77 złote. Z uwagi na powyższe, w dniu 11 lipca 2013 roku, odtworzona została umowa pożyczki na kwotę kapitału wynoszącą 381,23 złote. Natomiast w dniu 7 czerwca 2013 roku, powód wystawił pozwanej zaświadczenie z którym wskazał, że saldo pożyczki wynosi 0 złotych. Zaświadczenie wystawione zostało przez odwołaniem przez pozwaną poleceń zapłaty z dnia 2 maja 2013 roku i dnia 3 czerwca 2013 roku i nie odzwierciedla stanu zadłużenia pozwanej na dzień 11 lipca 2013 roku, który wyniósł 381,23 złote. Strona pozwana odnosząc się do żądania pozwu całkowicie pomija owe okoliczności. W tym stanie rzeczy powództwo należy uznać za uzasadnione na podstawieart. 471 k.c.w związku zart. 720 § 1 k.c. Na kwotę dochodzonego roszczenia składa się kapitał pożyczki w kwocie 381,23 zł, oraz odsetki karne naliczane zgodnie z treścią umowy w wysokości 183,56 zł. Wysokość ustalonych odsetek nie przekracza wysokości odsetek maksymalnych zart. 359 § 21k.c.. Sąd uwzględnił powództwo w całości zgodnie z żądaniem pozwu, w konsekwencji należy przyjąć, iż powód wygrał proces w całości. Powód był reprezentowany przez radcę prawnego, który wnosił w terminie wskazanym w treściart. 109 § 1 k.p.c.w pozwie o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego od pozwanej na rzecz powoda. Na sumę kosztów składa się należna opłata sądowa w kwocie 30 złotych, opłata skarbowa w wysokości 17 złotych oraz stawka minimalna kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 180 złotych.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Łęczycy date: '2016-02-12' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Wojciech Wysoczyński legal_bases: - art. 720 § 1 k.c. - art. 109 § 1 k.p.c. recorder: sekr. sąd. Joanna Kaczyńska signature: I C 400/15 ```

152520000001539_III_Kow_000552_2018_Uz_2018-06-25_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III Kow 552/18 POSTANOWIENIE o warunkowym przedterminowym zwolnieniu Dnia 25 czerwca 2018 roku Sąd Okręgowy w Sieradzu, III Wydział Penitencjarny i Nadzoru Nad Wykonaniem Orzeczeń Karnych w składzie: Przewodniczący: SSO Małgorzata Chojnowska Protokolant: st. sekr. sąd. Wioleta Serwata przy udziale Prokuratora Okręgowego Elżbiety Pietrzak z Prokuratury Okręgowej w Sieradzu orazW. Z.przedstawiciela administracji Zakładu Karnego po rozpoznaniu na posiedzeniu w Zakładzie Karnym wS.wniosku obrońcy skazanego z dnia 27.04.2018 r. i dyrektora zakładu karnego wS.z dnia 22.06.2018 r. Postanowił: I na podstawieart. 77 § 1 kkorazart. 78 § 1 kkorazart. 161 § 1 i 2 kkwwarunkowo zwolnićP. S.synaS.iM. z domu J.,ur. (...)wO., skazanego prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Kaliszu z dnia 08.07.2015 r. w sprawie o sygn. akt III K 18/15 zart. 63 ust. 3 i art. 53 ust. 2 ustawyo przeciwdziałaniu narkomaniiz 29.07.2005r.na karę3 lat pozbawienia wolności, z odbycia reszty kary pozbawienia wolności, której koniec przypada na dzień09.09.2019 r. II na podstawieart. 80 § 1 kkwyznaczyć warunkowo zwolnionemu okres próby do dnia25.06.2020 r., III na podstawieart. 159§1 kkww związku zart. 72 § 1 pkt 4 i 8 kkw okresie próby: a oddać warunkowo zwolnionego pod dozór kuratora w miejscu zamieszkania b nałożyć na warunkowo zwolnionego obowiązki w postaci: ⚫ zobowiązania do wykonywania stałej pracy zarobkowej zobowiązania do przestrzegania porządku prawnego UZASADNIENIE Obrońca skazanego wnosił o udzielenie skazanemu warunkowego przedterminowego zwolnienia. Z takim samym wnioskiem na dzisiejszym posiedzeniu wystąpił dyrektor zakładu karnego wS.Prokurator wnioskom nie oponował. Sąd zważył: Wnioski są zasadnw na obecnym etapie postępowania wykonawczego. Zachowanie skazanego w odbytej części kary jest określane jako właściwe. Nie był karany dyscyplinarnie, za to był kilkukrotnie nagrodzony regulaminowo – ostatnio w dniu 22.06.2018 roku. Jest zatrudniony jakoP., w miejscu pracy posiada opinię sumiennego pracownika. Po opuszczeniu jednostki ma zapewnione miejsce zatrudnienia wprzedsiębiorstwie (...). U skazanego nie stwierdzono uzależnienia w żadnej postaci. Na temat popełnionych przestępstw wypowiada się krytycznie. Przedstawione wyżej uwagi pozwalają na stwierdzenie, że obie prognozy, tak penitencjarną, jak i społeczno-kryminologiczną można określić jako pozytywne przez co zdaniem Sądu osadzony zasługuje na wcześniejsze opuszczenie zakładu karnego, a proces resocjalizacji może przebiegać już w warunkach wolnościowych. Przy czym mieć na uwadze należy, że udzielenie dobrodziejstwa instytucji warunkowego przedterminowego zwolnienia nie oznacza zakończenia procesu resocjalizacji. Resocjalizacja taka jest bowiem kontynuowana w warunkach wolnościowych podczas wyznaczonego okresu próby, a służą jej m.in. obowiązki, nałożone przez sąd penitencjarny na warunkowo zwolnionego i oddanie go pod dozór kuratora. Z uwagi na powyższe orzeczono, jak w sentencji postanowienia. Sędzia: Pouczenie 1 Warunkowo zwolniony, na którego nałożono obowiązki, a także oddany pod dozór obowiązany jest przestrzegać obowiązków ustanowionych przez sąd na okres próby lub związanych z dozorem. 2 Warunkowo zwolniony obowiązany jest do niezmieniania bez zgody Sądu miejsca stałego pobytu. 3 Warunkowo zwolniony ma obowiązek o każdej zmianie miejsca zamieszkania lub pobytu (adresu) zawiadomić Sąd, który wydał postanowienie o warunkowym zwolnieniu oraz Sąd , który wyznaczył kuratora, instytucję lub organizację społeczną do wykonywania dozoru, a także do zgłaszania się do sądowego kuratora zawodowego w określonych przez niego terminach i udzielania wyjaśnień co do przebiegu próby oraz wykonywania nałożonych na niego obowiązków. 4 Sąd odwołuje warunkowe zwolnienie, jeżeli warunkowo zwolniony w okresie próby popełnił podobne przestępstwo umyślne, za które orzeczono prawomocnie karę pozbawienia wolności, uchyla się od wykonania obowiązków nałożonych na niego przez Sąd lub orzeczonych środków karnych oraz obowiązków opisanych w pkt 2,3 niniejszego pouczenia, uchyla się od dozoru, w okresie próby rażąco naruszył porządek prawny, w szczególności popełnił inne przestępstwo (nieumyślne) lub została orzeczona inna kara, niż kara pozbawienia wolności, a także wtedy gdy opisane wyżej okoliczności zaistnieją po udzieleniu skazanemu pisemnego upomnienia przez sądowego kuratora zawodowego. 5 Sąd odwołuje warunkowe zwolnienie, jeżeli zwolniony skazany za przestępstwo z użyciem przemocy lub groźby bezprawnej wobec osoby najbliższej lub innej osoby małoletniej zamieszkującej wspólnie ze sprawcą, w okresie próby rażąco narusza porządek prawny, ponownie używając przemocy lub groźby bezprawnej wobec osoby najbliższej lub innej osoby małoletniej zamieszkującej wspólnie ze sprawcą. 6 W razie odwołania warunkowego zwolnienia nie zalicza się na poczet kary okresu spędzonego na wolności, a ponowne warunkowe zwolnienie nie może nastąpić przed upływem roku od osadzenia skazanego w zakładzie karnym , a w wypadku kary 25 lat pozbawienia wolności lub kary dożywotniego pozbawienia wolności przed upływem 5 lat. 7 Jeżeli w okresie próby i w ciągu dalszych 6 miesięcy nie odwołano warunkowego zwolnienia, karę uważa się za odbytą z chwilą warunkowego zwolnienia. 8 Postanowienie nie jest prawomocne, ale wykonalne. Służy od niego zażalenie do Sądu Apelacyjnego w Łodzi za pośrednictwem tutejszego Sądu w terminie 7 dni od jego ogłoszenia. ZARZĄDZENIE I odpis postanowienia doręczyć: 1 warunkowo zwolnionemuP. S.i jego obrońcy adw.W. S. 2 Dyrektorowi Zakładu Karnego wS.z nakazem zwolnienia II odpis postanowienia przesłać: a Sądowi Okręgowemu w Kaliszu do akt sygn. III K 18/15 b Sądowi Okręgowemu w Kaliszu - celem wyznaczenia kuratora sądowego – 3 egzemplarze. III zawiadomić: a Krajowy Rejestr Karny Dnia 25.06.2018 r. Przewodniczący – Sędzia: Wykonano dnia ...........................

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Sieradzu date: '2018-06-25' department_name: III Wydział Penitencjarny judges: - Małgorzata Chojnowska legal_bases: - art. 72 § 1 pkt 4 i 8 kk - art. 161 § 1 i 2 kkw - 'art. 63 ust. 3 i art. 53 ust. 2 ustawy ' recorder: st. sekr. sąd. Wioleta Serwata signature: III Kow 552/18 ```

151510000002021_IV_U_000574_2017_Uz_2017-08-09_003

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IV U 574/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 9 sierpnia 2017 roku Sąd Okręgowy/Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Częstochowie Wydział IV w składzie: Przewodniczący SSO Robert Grygiel Protokolant starszy sekretarz sądowy Karina Zbroińska po rozpoznaniu w dniu 9 sierpnia 2017 roku w Częstochowie na rozprawie sprawyS. C. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wC. o składki na skutek odwołaniaS. C. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wC. z dnia 21 marca 2017 roku Nr(...)RKS/(...) 1 oddala odwołanie; 2 zasądza odS. C.na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych OddziałuwC.kwotę 270 zł (dwieście siedemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Sygn. akt IV U 574/17 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 21 marca 2017 roku, nr(...)RKS/(...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wC.określił wysokość zadłużeniaS. C.z tytułu składek na ubezpieczenie zdrowotne (w zakresie nr deklaracji 01-39) za okres od sierpnia 2016 roku do października 2016 roku na kwotę 866,85 zł oraz odsetki naliczone na dzień 21 marca 2017 roku w kwocie 30,00 zł. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że na podstawie art. 46 ust. 1 ustawy płatnik składek jest obowiązany według zasad wynikających z przepisów ustawy obliczać, potrącać z dochodów ubezpieczonych, rozliczać oraz opłacać należne składki za każdy miesiąc kalendarzowy. Zgodnie z kolei z art. 32 ustawy, do składek na Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, Fundusz Emerytur Pomostowych oraz na ubezpieczenia zdrowotne w zakresie: ich poboru, egzekucji, wymierzania odsetek za zwłokę i dodatkowej opłaty, przepisów karnych, dokonywania zabezpieczeń na wszystkich nieruchomościach, ruchomościach i prawach zbywalnych dłużnika oraz stosowania ulg i umorzeń stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące składek na ubezpieczenia społeczne. Zgodnie z art. 47 ust. 1 ustawy płatnik składek przesyła w tym samym terminie deklarację rozliczeniową, imienne raporty miesięczne oraz opłaca składki za dany miesiąc, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2a i 2b, nie później niż: 1 do 10 dnia następnego miesiąca – dla osób fizycznych opłacających składkę wyłącznie za siebie; 2 do 5 dnia następnego miesiąca – dla jednostek budżetowychi samorządowych zakładów budżetowych; 3 do 15 dnia następnego miesiąca – dla pozostałych płatników. W dalszej kolejności organ rentowy wskazał, że zawiadomiłS. C.o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie określenia wysokości należnościz tytułu składek na ubezpieczenie zdrowotne, wzywając go jednocześnie do złożenia pisemnych wyjaśnień w sprawie przyczyn nieopłacenia składek, pod rygorem wydania decyzji w sprawie określenia wysokości należności z tytułu składek na ubezpieczenie zdrowotne na podstawie dotychczas zgromadzonych dowodów. Przeprowadzone w sprawie postępowanie wyjaśniające wykazało, że na rachunek ZUS-u nie zostały przekazane wpłaty za miesiące, w których płatnik był zwolnionyz obowiązku składania deklaracji rozliczeniowej i jednocześnie na koncie płatnika nie stwierdzono nienależnie opłaconych składek, które mogłyby podlegać zaliczeniuz urzędu na poczet zaległych lub bieżących składek. W związku z powyższym, na podstawieart. 83 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, określono wysokość należności z tytułu składek w kwocie podanej w sentencji decyzji. Odwołanie od powyższej decyzji wniósłS. C., podnosząc że organ rentowy powołał się na przepisart. 32 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, który stanowi, że płatnik składek jest zobowiązany według zasad wynikającychz przepisów ustawy obliczać, potrącać z dochodów ubezpieczonych, rozliczać oraz opłacać należne składki za każdy miesiąc kalendarzowy. Tymczasem zgodnie zart. 4 pkt 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznychnie jest on płatnikiem składek na ubezpieczenie społeczne. Odwołujący wskazał, że jest jedynym wspólnikiem(...) sp. z o.o., której ostatni prezesJ. K.w marcu 2014 roku złożył rezygnację z pełnienia tej funkcji. Od tego czasu spółka nie posiada reprezentacjii mimo podjęcia przez niego intensywnych poszukiwań osoby, która podjęłaby się prowadzenia spraw spółki jako prezes zarządu i wznowienia jej działalności, nie udało się znaleźć odpowiedniej osoby. Odwołujący wskazał, że spółka od czerwca 2014 roku nie prowadzi działalności gospodarczej z uwagi na brak organu uprawnionego do jej reprezentowania, a powołani pełnomocnicyC. Z.iP. C.mieli za zadanie zakończyć bieżące interesy spółki i złożyć dokumenty stwierdzające brak prowadzenia działalności gospodarczej. Faktycznie od czerwca 2014 roku spółka dokonywała jedynie czynności niezbędne, prowadzące do faktycznego zamknięcia działalności i nie prowadziła żadnych operacji handlowych. W tej sytuacji niezrozumiałe jest, dlaczego decyzja ZUS-u obejmuje okres, kiedy nie była już prowadzona działalność gospodarcza. Ubezpieczony wskazał, że od dnia rezygnacji prezesa z pełnienia tej funkcji spółka nie posiada reprezentacji, w związku z czym niemożliwe było postawienie jej w stan likwidacji. Jako zaś że spółka nie ma żadnego majątku, nie ma on możliwości zbycia udziałów i przestania być jedynym udziałowcem spółki. Zdaniem ubezpieczonego nie jest on również w stanie samodzielnie prowadzić spraw spółki, a ustanowiony przez sąd kurator spółki nie wznowił prowadzenia działalności. Dodatkowo odwołujący zarzucił, że zaskarżona decyzja zawiera nieprawidłowe pouczenie o możliwości złożenia odwołania, tj. nie zawiera terminu ani sposobu jego złożenia. W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie orazo zasądzenie od odwołującego na jego rzecz kosztów postępowania sądowego zgodnie z obowiązującymi przepisami. Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje: W objętym zaskarżoną decyzją okresie od sierpnia do października 2016 rokuS. C.był jedynym wspólnikiem(...) sp. z o.o.weW.i za okres ten nie naliczył i nie odprowadził za siebie składek na ubezpieczenie zdrowotne, jak również nie wyrejestrował się z tego ubezpieczenia. Powyższe okoliczności są między stronami niesporne. W pierwszej kolejności należy wskazać, że nie zasługiwał na uwzględnienie wniosek ubezpieczonego o zawieszenie postępowania w niniejszej sprawie do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia sprawy IV U 702/17 (poprzednio IV U 1773/15) Sądu Okręgowego w Częstochowie. W/w sprawa dotyczy ustalenia przez organ rentowyS. C., jako jedynemu wspólnikowi(...) sp. z o.o.weW., wysokości składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne i Fundusz Pracy za okres od sierpnia 2014 roku do lipca 2015 roku. Zdaniem Sądu Okręgowego rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie nie zależy zatem od rozstrzygnięcia jakie zapadnie w sprawie IV U 702/17, albowiem sprawy te dotyczą różnych okresów, a poglądy prawne wyrażone w ewentualnym rozstrzygnięciu w sprawie IVU 702/17 nie będą wiążące w niniejszym postępowaniu. Przechodząc do meritum sprawy należy wskazać, że zgodnie zart. 66 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych(tekst jednolity Dz. U. z 2016 roku, poz. 1793 ze zm.), obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego podlegają osoby spełniające warunki do objęcia ubezpieczeniami społecznymi lub ubezpieczeniem społecznym rolników, które są osobami prowadzącymi działalność pozarolniczą lub osobamiz nimi współpracującymi, z wyłączeniem osób, które zawiesiły wykonywanie działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej. W myśl art. 67 ust. 1 ustawy, obowiązek ubezpieczenia zdrowotnego uważa się za spełniony po zgłoszeniu do ubezpieczenia zdrowotnego osoby podlegającej temu obowiązkowi zgodnie z przepisami art. 74-76 oraz opłaceniu składki w terminie i na zasadach określonych w ustawie. Zgodnie z art. 69 ust. 1 ustawy, obowiązek ubezpieczenia zdrowotnego osób,o których mowa w art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. a i c-i, powstaje i wygasa w terminach określonych w przepisach o ubezpieczeniach społecznych. Zgodnie zart. 6 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 13 października 1998 rokuo systemie ubezpieczeń społecznych(tekst jednolity Dz. U. z 2016 roku, poz. 963 ze zm.), obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają,z zastrzeżeniemart. 8 i 9, osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są osobami prowadzącymi pozarolniczą działalność oraz osobami z nimi współpracującymi. W myśl art. 8 ust. 6 ustawy,za osobę prowadzącą pozarolniczą działalność uważa się: 1 osobę prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą na podstawie przepisów o działalności gospodarczej lub innych przepisów szczególnych; 2 twórcę i artystę; 3 osobę prowadzącą działalność w zakresie wolnego zawodu: a w rozumieniu przepisów o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne b z której przychody są przychodami z działalności gospodarczejw rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych; 4 wspólnika jednoosobowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąoraz wspólników spółki jawnej, komandytowej lub partnerskiej; 5 osobę prowadzącą publiczną lub niepubliczną szkołę, inną formę wychowania przedszkolnego, placówkę lub ich zespół, na podstawie przepisów o systemie oświaty. W ocenie Sądu Okręgowego literalne brzmienie cytowanego powyżej przepisu art. 8 ust. 6 pkt 4 ustawy systemowej, szczególnie przy odniesieniu do go treści przepisu art. 8 ust. 6 pkt 1 tejże ustawy, wskazuje że za osobę prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy systemowej uważa się wspólnika jednoosobowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością niezależnie od tego, czy spółka ta prowadzi działalność gospodarczą. Fakt bycia osobą prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu przepisu art. 8 ust. 6 pkt 4 ustawy systemowej związany jest wyłącznie z posiadaniem określonego statusu prawnego, tj. pozycji wspólnika w jednoosobowej spółce z ograniczoną odpowiedzialnością. To zaś czy ta spółka faktycznie funkcjonuje w obrocie gospodarczym oraz czy wspólnik faktycznie wykonuje prawa i obowiązki wspólnika, pozostaje na gruncie w/w przepisu bez znaczenia. Powyższe wynika wprost z różnicy brzmienia przepisu art. 8 ust. 6 pkt 1 ustawy systemowej, w którym ustawodawca wymienia osobyprowadzącepozarolniczą działalność gospodarczą na podstawie przepisów o działalności gospodarczej lub innych przepisów szczególnych oraz przepisu art. 8 ust. 6 pkt 4 ustawy systemowej, w którym ustawodawca wymienia osoby posiadającestatuswspólnika jednoosobowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością i nie wiąże tego z faktem prowadzenia tej działalności. Analogiczny do powyższego pogląd wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjnyw Warszawie w wyroku z dnia 29 lutego 2016 roku, VI SA/Wa 3215/15 (LEX nr 2043939), w którym wskazał, że okoliczność prowadzenia pozarolniczej działalności przez wspólnika jednoosobowej spółki z o.o. związana jest wyłącznie z posiadaniem określonego statusu prawnego. Tak więc rozpoczęcie wykonywania w/w działalności wiąże się bezpośrednio z momentem nabycia praw i obowiązków wspólnika w takiej spółce, czyli z dniem rejestracji spółki w KRS. Podobnie w wyroku z dnia 19 kwietnia 2017 roku, VI Wa 2153/16 (LEX nr 2301490) Wojewódzki Sąd Apelacyjny w Warszawie wskazał, że w przypadku wspólników spółek jawnych, w sytuacji spełniania przez nich warunków do objęcia ubezpieczeniami społecznymi, obowiązek ubezpieczenia zdrowotnego wynikaz samego statusu prawnego osoby jako wspólnika spółki jawnej, trwa od dnia uzyskania tego statusu do dnia jego utraty i jest niezależny od prowadzenia działalności gospodarczej/osiągania przychodów W związku powyższym Sąd Okręgowy nie zgadza się z poglądem wyrażonym przez Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 2 lutego 2017 roku, III AUa 798/16, że warunkiem koniecznym do obciążenia jednoosobowego wspólnika spółkiz ograniczoną odpowiedzialnością składkami na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne i Fundusz Pracy jest ustalenie, że spółka ta faktycznie prowadziła działalność gospodarczą. Takie ustalenia należałoby czynić wyłącznie wówczas, gdyby chodziło o objęcie ubezpieczeniami społecznymi i zdrowotnym osoby prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą na podstawie przepisówo działalności gospodarczej lub innych przepisów szczególnych. Na marginesie należy przy tym zauważyć, że jeżeli faktycznie odwołujący chciałby zlikwidować prowadzoną spółkę, to nic nie stoi na przeszkodzie, aby powołał jej prezesa choćby w swojej osobie i podjął kroki zmierzające do likwidacji spółki. Jeżeli zaś z jakichś względów dla ubezpieczonego istnieniespółki (...)jest wygodne lub potrzebne, to musi on się liczyć z konsekwencjami tego stanu rzeczy. Zgodnie z art. 13 pkt 4 ustawy systemowej, obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu osoby prowadzące pozarolniczą działalność podlegają od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności do dnia zaprzestania wykonywania tej działalności, z wyłączeniem okresu, na który wykonywanie działalności zostało zawieszone na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej. W ocenie Sądu Okręgowego odpowiednie zastosowanie powyższego przepisu do wspólników jednoosobowych spółek z ograniczoną odpowiedzialnością wskazuje, że osoby te podlegają obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu w całym okresie pozostawania wspólnikami takich spółek. W konsekwencji należy przyjąć, że organ rentowy zaskarżoną decyzją prawidłowo przyjął, żeS. C.w okresie od sierpnia do października 2016 roku obowiązkowo podlegał ubezpieczeniu zdrowotnemu z tytułu pozostawania wspólnikiem jednoosobowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Wobec powyższego Sąd Okręgowy na mocyart. 227 k.p.c.a contrario oddalił wnioski odwołującego o dopuszczenie dowodu z akt skarbowych oraz akt ZUS-u, na okoliczność prowadzenia działalności przezspółkę (...), jako że jest ona nieistotna dla rozstrzygnięcia sprawy. Jednocześnie całkowicie bezzasadny jest zarzut odwołującego, że nie jest on płatnikiem składek na swoje ubezpieczenie zdrowotne, w związku z czym zaskarżona decyzja nie powinna była zostać do niego skierowana. Zgodnie z art. 4 pkt 2d ustawy systemowej, płatnikiem składek jest ubezpieczony zobowiązany do opłacenia składek na własne ubezpieczenie społeczne. W myśl przepisu art. 16 ust. 4 pkt 1 ustawy systemowej, składki na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe osób prowadzących pozarolniczą działalność finansują w całości, z własnych środków, sami ubezpieczeni. Z zestawienia powyższych przepisów wprost wynika, że płatnikiem składek na ubezpieczenie zdrowotne wspólnika jednoosobowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością jest sam ubezpieczony – w niniejszej sprawieS. C.. Powyższe potwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 11 września 2014 roku, II UK 578/13 (LEX nr 1540267), w którym wprost wskazał, że wspólnik jednoosobowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (osoba prowadząca pozarolniczą działalność) jest płatnikiem składek na swoje ubezpieczenie zdrowotne. W konsekwencji powyższego organ rentowy prawidłowo zaskarżoną decyzję skierował doS. C.. Nie zasługuje także na uwzględnienie zarzut ubezpieczonego, że zaskarżona decyzja zawiera nieprawidłowe pouczenie o możliwości złożenia odwołania, tj. nie zawiera terminu ani sposobu jego złożenia. Integralną część decyzji ZUS z dnia 21 marca 2017 roku stanowi znajdujące się na jej końcu „Pouczenie”, w którym wskazano, żeS. C.może wnieść od niej odwołanie do Sądu Okręgowego w Częstochowie, za pośrednictwem organu rentowego, w terminie miesiąca od doręczenia decyzji. Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na mocyart. 47714§ 1 k.p.c.oddalił odwołanie ubezpieczonego jako bezzasadne. O kosztach orzeczono na mocyart. 98 § 1, 3 i 4 k.p.c.w związku z § 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku (Dz. U.z 2015 roku, poz. 1804 ze zm.).

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Częstochowie date: '2017-08-09' department_name: IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Robert Grygiel legal_bases: - 'art. 6 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 13 października 1998 roku ' - art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych - art. 98 § 1, 3 i 4 k.p.c. recorder: starszy sekretarz sądowy Karina Zbroińska signature: IV U 574/17 ```

154505000005127_XVII_AmE_000379_2017_Uz_2019-11-07_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. aktXVII AmE 379/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 24 października 2019 r. Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentóww składzie: Przewodniczący – Sędzia SO Anna Maria Kowalik Protokolant – St. sekr. sąd. Joanna Preizner po rozpoznaniu 24 października 2019 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąwS. przeciwkoPrezesowi Urzędu Regulacji Energetyki o wymierzenie kary pieniężnej na skutek odwołania powódki od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 7 listopada 2017 r. Nr OKA.451.178.2017.CW 1 zmienia zaskarżoną decyzję w punkcie drugim w ten sposób, że obniża karę pieniężną do kwoty 1 706,10 zł (jeden tysiąc siedemset sześć złotych dziesięć groszy); 2 oddala odwołanie w pozostałej części; 3 znosi wzajemnie pomiędzy stronami koszty procesu. SSO Anna Maria Kowalik Sygn. akt XVII AmE 379/17 UZASADNIENIE Decyzją z 7 listopada 2017 r. Nr OKA.451.178.2017.CW Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (dalej Prezes URE), na podstawieart. 56 ust. 2 i art. 56 ust. 1 pkt 3aw związku zart. 11 i art. 11d ust. 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne(Dz. U. z 2017 r., poz. 220 ze zm.) (dalej p.e.)w związku z§ 5 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 23 lipca 2007 roku w sprawie szczegółowych zasad i trybu wprowadzania ograniczeń w sprzedaży paliw stałych oraz w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej lub ciepła(Dz.U. z 2007 r. Nr 133, poz. 924) (dalej Rozporządzenie) oraz na podstawieart. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego(Dz. U. z 2017 r., poz. 1257) w związku zart. 30 ust. 1p.e., po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego orzekł, że(...) Sp. z o.o.(dalej powód)w dniach 10, 11 i 12 sierpnia 2015 roku, w odniesieniu do obiektu zlokalizowanego wS.przyul. (...), naruszył obowiązek stosowania się do ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej wynikający z art. 11 i art. 11d ust. 3 p.e. i za to działanie na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 3a p.e. wymierzył(...) Sp. z o.o.karę pieniężną w wysokości 6 775 zł. Od powyższej Decyzji powód złożył odwołanie, w którym wniósł o uchylenie Decyzji w całości a w razie uwzględnienia jedynie zarzutów odnoszących się do ustalenia okresu, w którym powód dokonał naruszeń, czy też jedynie w zakresie wysokości kary administracyjnej nałożonej na powoda, wniósł o zmianę zaskarżonej Decyzji w odpowiedniej części i orzeczenie o odstąpieniu od wymierzenia kary bądź też o zmniejszenie kary w proporcjonalnym zakresie. Ponadto powód wniósł o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, od organu na rzecz skarżącego, według norm przepisanych. Zaskarżonej Decyzji powód zarzucił: I. obrazę przepisów prawa materialnego, a to: 1. art. 11c ust. 2 pkt 2 w związku z art. 11d ust. 3 p.e. poprzez ich błędne zastosowanie oraz interpretację i wadliwe zinterpretowanie relacji tych przepisów względem siebie, w tym poprzez: a błędne przyjęcie, że zawarte w art. 11d ust. 3 słowa„ograniczenia w świadczonych usługach przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej, w zakresie niezbędnym do usunięcia tego zagrożenia"oznaczają dokładnie to samo co zapisy art. 11c ust. 2 pkt 2 o następującej treści –„może wprowadzić ograniczenia w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub jego części do czasu wejścia w życie przepisów wydanych na podstawie art. 11 ust. 7, lecz nie dłużej niż na okres 72 godzin",podczas gdy przepisy te regulują odmienne stany faktyczne, b jak również przez zupełnie bezpodstawne i niezgodne z zasadami interpretacji tekstów prawnych przyjęcie, że przepis art. 11d ust. 3 miałby stanowić rozwinięcie uprawnień Operatora Systemu Przesyłowego (dalej OSP) określonych w art. 11c ust. 2 pkt 2, gdzie wnioski takie są zupełnie bezpodstawne, c niesłusznym twierdzeniu, że„Błędnym byłby również pogląd, że art. 11d ust. 3 Ustawy nie ma związku z wprowadzonymi przez OSP ograniczeniami w dostarczaniu i poborze energii”,podczas gdy pogląd taki byłby właśnie prawdziwy, a nie błędny, d niesłusznym wnioskowaniu, że„nieracjonalny byłby pogląd, że z uwagi na to iż art. 11 Ustawy w ust. 7 odnosi się jedynie do możliwości wprowadzenia ograniczeń w drodze rozporządzenia wydanego przez Radę Ministrów a art. 11c ust. 3 również odsyła do ww. trybu wprowadzania ograniczeń przez Radę Ministrów, to niedostosowanie się przez operatora systemu dystrybucyjnego, na podstawie art. 11c ust. 2 pkt 2 Ustawy ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej, nie zostało objęte przez ustawodawcę żadną sankcją”,podczas gdy wbrew poglądom Prezesa Urzędu wniosek taki jest w pełni uprawniony, jest logiczny oraz poparty uczciwą i właściwą interpretacjąustawy Prawo energetycznego, gdzie w konsekwencji powyższych naruszeń Prezes Urzędu wadliwie zastosował wskazane przepisy i nałożył na(...)karę administracyjną, co nie powinno mieć miejsca, 2. art. 11d ust. 3 p.e. poprzez jego błędną interpretację i skutkiem tego wadliwe zastosowanie, wynikłe z nieuzasadnionego przyjęcia, że stanowi on samoistną podstawę materialnoprawną do wprowadzenia ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii, gdzie wniosek taki jest nieuprawniony i poczyniony wbrew literalnemu brzmieniu tego przepisu które odnosi się do możliwości wprowadzenia „ograniczenia w świadczonych usługach przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej”, 3. poprzez wadliwe zastosowanieart. 11d ust. 3w zw. zart. 56 ust 1.pkt 3ap.e. w zw. zart. 42 ust. 1 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej, co narusza również zart. 6 k.p.a., gdyż nie było żadnych podstaw ani do zastosowaniaart. 11d ust. 3p.e. ani do nałożenia skutkiem tego sankcji wskazanej wart. 56 ust. 1 pkt 3ap.e., w tym brak jest podstaw do objęcia zakresem normowaniaart. 11d ust. 3sytuacji normowanych już przez art. 11c ust. 2 pkt 2 p.e. i w ten sposób nakładanie sankcji karnej zart. 56 ust. 1 pkt 3ana niewymieniony w nim przepis art. 11c ust. 2 pkt 2 p.e., co godzi w fundamentalną zasadę ustrojową, zgodnie z którą nie istnieje czyn zabroniony bez wyraźnej ustawy, jak i narusza zasadę praworządności wyrażoną wart. 6 k.p.a., 4. § 8 ust. 1 oraz § 9 Rozporządzenia poprzez jego niewłaściwą interpretację polegającą na uwzględnieniu jako podstawy do wymierzenia kary administracyjnej planu ograniczenia pomimo jego wadliwości, który to plan sporządzony przez Operatora Systemu Dystrybucyjnego i wydany względem(...)zawierał nieaktualną wysokość mocy umownej (320 kW zamiast 350 kW), jak również poprzez bezzasadne niedokonanie przez Prezesa Urzędu korekty wartości dla poszczególnych stopni zasilania od 12 do 19, gdzie stopnie te powinny pozostawać w proporcji (malejącej) do stopnia 11, odpowiadającego mocy umownej na dzień wprowadzenia ograniczenia, a zatem mocy 350 kW, 5. § 12 ust. 2 Rozporządzenia w związku zart. 11 ust. 6p.e. w związku zart. 2 i art. 7 oraz art. 88 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, poprzez uznanie przepisów Rozporządzenia jako obowiązującego i zgodnego z prawem nadrzędnym wobec tego Rozporządzenia, podczas gdy tworzy ono system notyfikowania o wprowadzonych ograniczeniach w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej oparty na archaicznych i nieprzystającego do realiów stosunków społecznych zasadach, w tym w szczególności na działaniach opartych o krótkie komunikaty radiowe ogłaszane w niszowej na dzień dzisiejszy stacji radiowej, który to system powiadamiania nie spełnia standardów demokratycznego państwa prawa. Jednocześnie powód podniósł, że postawić można zarzut wskazanemu przepisowi p.e., gdyż nie precyzuje on wymogów uwzględnienia w rozporządzeniu interesów adresatów ograniczeń ani nie stawia żadnych wymogów co do standardów samego komunikatu o ograniczeniach, II. naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wydaną w sprawie Decyzję, a to: 1 art. 7a k.p.a., zgodnie z którym jeżeli przedmiotem postępowania administracyjnego jest nałożenie na stronę obowiązku a w sprawie pozostają wątpliwości co do treści normy prawnej (w tym dostrzeżone przez Prezesa Urzędu wątpliwości interpretacyjne wskazane powyżej) wątpliwości te są rozstrzygane na korzyść strony, czego w niniejszej sprawie organ wadliwie nie uczynił, 2 art. 13 § 1 ust. 2)k.p.a.w związku zart. 96a § 1 i nast. k.p.a.poprzez bezzasadne odmówienie przeprowadzenia w sprawie mediacji administracyjnej, podczas gdy charakter sprawy oraz zakres przyznanej Prezesowi Urzędu swobody decyzyjnej w zakresie wydanej decyzji na to pozwalał, 3 art. 8 § 1 k.p.a.w związku zart. 56 ust. 6ap.e. - poprzez ich wadliwe niezastosowanie polegające na nieuwzględnieniu zasady proporcjonalności przy wydawaniu Decyzji oraz nieskorzystaniu z uprawnienia przysługującego Prezesowi Urzędu do odstąpienia od wymierzenia kary, podczas gdy okoliczności sprawy ku temu przemawiały, III. błędy w ustaleniach faktycznych, które miały wpływ na treść wydanej w sprawie Decyzji: 1 wadliwe ustalenie, że odbiorcą energii elektrycznej jest(...) sp. z o.o.z siedzibą wŻ., podczas gdy decyzja zaadresowana jest do(...) sp. z o.o.z siedzibą wS., co skutkuje brakiem pewności wobec kogo decyzji została wydana, 2 wadliwym ustaleniu, że w niniejszej sprawie naruszenie ograniczenia w poborze energii dokonane przez(...)charakteryzowało się znacznym stopniem szkodliwości czynu podczas gdy właściwe ustalenie okoliczności faktycznych powinno prowadzić do wniosku, że naruszenie ograniczeń dokonane przez(...)miało charakter znikomy zarówno w zakresie okresu trwania naruszeń jak i ilości nadmiarowo pobranej energii elektrycznej. Pozwany Prezes Urzędu Regulacji Energetyki złożył odpowiedź na odwołanie, w której wniósł o: 1 oddalenie odwołania; 2 dopuszczenie oraz przeprowadzenie dowodu z dokumentów zgromadzonych w aktach administracyjnych sprawy przesłanych Sądowi przy piśmie z dnia 21 grudnia 2017 r. na okoliczność zasadności wymierzenia powodowi kary pieniężnej; 3 zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych. Rozpoznając odwołanie Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny: (...) sp. z o.o.wS.zawarł 1 lipca 2009 r. z(...) sp. z o.o.(obecnie(...) sp. z o.o.) Umowę kompleksową dostarczania energii elektrycznej nr(...)zawierającą Załącznik nr(...)z tego samego dnia oraz Załącznik nr 1 do wymienionego Załącznika nr(...) (umowa z załącznikami k. 25- 29, 36- 40 akt adm.).Stosownie do § 1 ust. 1 Załącznika nr(...)do Umowy energia elektryczna miała być dostarczana do obiektu mieszczącego się wS.przyul. (...). W myśl § 4 ust. 6 zd. 1 Umowy w przypadku wprowadzenia, na mocy przepisówPrawa energetycznegoi aktów wykonawczych doPrawa energetycznego, ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej, Klient jest zobowiązany do dostosowania maksymalnego poboru mocy i dobowego poboru energii do planu ograniczeń stosownie do komunikatów, przekazywanych Klientowi na zasadach określonych w obowiązujących przepisach. Z kolei zgodnie z § 4 ust. 7 Umowy maksymalne ograniczenie w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej, o którym mowa w § 4 ust. 6/5 Umowy ustala się przy 20 stopniu zasilania na poziomie określonym w Załącznikach do Umowy. Klient oświadcza, że ograniczenia takie nie spowodują zagrożenia bezpieczeństwa ludzi oraz uszkodzenia lub zniszczenia obiektów technologicznych. W myśl zaś § 2 Załącznika nr(...)do Umowy dla obiektu powoda przyul. (...)wS.maksymalne ograniczenie w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej ustalono na poziomie 0,00 kW przy 20 stopniu zasilania. Na wniosek powoda z 25 maja 2013 r.(wniosek k. 41 akt adm.)zwiększona została moc umowna do 320 kW(pismo k. 34 akt adm., wydruk faktury rozliczeniowej k. 42 akt adm.). Pismem z 15 lipca 2014 roku, wysłanym 31 lipca 2014 r. listem poleconym,(...) S.A.przesłał powodowi plan wprowadzenia ograniczeń w poborze energii elektrycznej obowiązujący od 1 września 2014 roku do 31 sierpnia 2015 roku(plan k. 43 akt adm., oświadczenie k. 44 akt. adm., wykaz z korespondencji wychodzącej k. 45 akt adm.).W planie tym uwzględniono moc umowną na poziomie 0,320 MW (320 kW). W dniu 11 grudnia 2014 r. powód dokonał kolejnej zmiany mocy umownej na 350 kW(charakterystyka energetyczna odbioru k. 46 akt adm., pismo k. 34v akt adm., wydruk faktury rozliczeniowej k. 47 akt adm.). (...) S.A.(dalej:(...) S.A.” albo(...))w związku z obniżeniem dostępnych rezerw zdolności wytwórczych poniżej niezbędnych wielkości, spowodowanych m. in. wyjątkowo wysokimi temperaturami i niskim poziomem wód w zbiornikach wodnych i rzekach, stwierdziły wystąpienie zagrożenia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej w rozumieniu postanowień art. 3 pkt 16d p.e. wprowadzając, na podstawie art. 11 c ust. 2 pkt 2 p.e., od godz. 10:00 dnia 10 sierpnia 2015 r. ograniczenia w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej. Tego samego dnia o godzinie 7:55 i 19:55 pojawiły się komunikaty w Programie(...)(...)informujące o wprowadzonych ograniczeniach(okoliczność bezsporna). Jednocześnie, 10 sierpnia 2015 r.(...) S.A., działając na podstawie art. 11c ust. 3 p.e., powiadomiły Ministra Gospodarki i Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki o wystąpieniu zagrożenia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej, podjętych działaniach i środkach w celu usunięcia tego zagrożenia i zapobieżenia jego negatywnym skutkom oraz zgłosiły Ministrowi Gospodarki konieczność wprowadzenia ograniczeń na podstawie art. 11 ust. 7 p.e., tj. w trybie wydania przez Radę Ministrów rozporządzenia o wprowadzeniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej do dnia 31 sierpnia 2015 r. Rada Ministrów pozytywnie rozpatrzyła wniosek Ministra Gospodarki wydając 11 sierpnia 2015 r. rozporządzenie w sprawie wprowadzenia ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej, które zostało opublikowane w Dzienniku Ustaw pod poz. 1136 i wprowadziło te ograniczenia w okresie od 11 sierpnia 2015 r. od godz. 24:00 do 31 sierpnia 2015 r. do godz. 24:00. Na wezwanie Prezesa URE(...) S.A.(dalej:(...)), do którego sieci przyłączony jest(...) sp. z o.o., pismem z 10 maja 2016 r. przedstawił zbiorcze dane wskazujące na stopień niedostosowania się odbiorców ujętych wPlanie wprowadzania ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii elektrycznejobowiązującym w dniach od 10 do 31 sierpnia 2015 r. do wprowadzonych ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej. Na podstawie powyższych danych zostały wygenerowane informacje wskazujące na stopień niedostosowania się powoda do wprowadzonych w dniach 10 - 31 sierpnia 2015 r. ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej w odniesieniu do punktu poboru energii elektrycznej zlokalizowanego wS.przyul. (...), przy czym w założeniu uwzględniono moc umowną na poziomie 0,320 MW(k. 6- 7 akt adm.). W wyniku analizy ww. dokumentów Prezes URE powziął podejrzenie, że powód, we wskazanym przez(...)obiekcie, nie dostosował się do wprowadzonych 10 - 31 sierpnia 2015 r. ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej. Mając na względzie powyższe, pismem z 16 maja 2017 r. Prezes URE zawiadomił powoda o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej wzywając jednocześnie do zajęcia stanowiska w sprawie, tj. w szczególności do złożenia wyjaśnień dotyczących powodów niedostosowania się do wprowadzonych ograniczeń, a także nadesłania kopii wszelkich dokumentów mogących stanowić dowód w sprawie. Ponadto Prezes URE wezwał powoda do ustosunkowania się do przekazanych mu informacji, otrzymanych przez Prezesa URE od(...), wskazujących na stopień niedostosowania się przez powoda do wprowadzanych w dniach 10 - 31 sierpnia 2015 r. ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej(zawiadomienie k. 1- 2 akt adm.). Pismem z 21 czerwca 2017 r.(pismo z załącznikami k. 8- 30 akt adm.)powód przedstawił Prezesowi URE swoje stanowisko w sprawie. Następnie pismem z 27 czerwca 2017 r. Prezes URE wezwał(...)do ustosunkowania się do ww. pisma powoda(pismo k. 32 akt adm.),na co uzyskał odpowiedź w piśmie z 20 września 2017 r.(pismo z załącznikami k. 34- 47 akt adm.). Pismem z 25 września 2017 r.(k. 51 akt adm.)zawiadomiono powoda o zakończeniu postępowania dowodowego w niniejszej sprawie i poinformowano o możliwości zapoznania się z materiałem dowodowym oraz o możliwości złożenia uwag i wyjaśnień w terminie 7 dni od dnia doręczenia tego pisma. W wyznaczonym terminie powód przesłał dodatkowe wyjaśnienia w piśmie z 2 października 2017 r.(pismo k. 53- 54 akt adm.). 7 listopada 2017 r. Prezes URE wydał zaskarżoną Decyzję(Decyzja k. 58- 65 akt adm.),kierując się ostatecznym ustaleniem poziomu ograniczeń obowiązujących odbiorcę uwzględniającym moc umowną - 350 kW jedynie w 11 stopniu zasilania(k. 49- 50 akt adm.). Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów złożonych w trakcie postępowania administracyjnego, których autentyczność nie była kwestionowana przez żadną ze stron postępowania. Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje: Odwołanie zasługuje na uwzględnienie jedynie w zakresie kary nałożonej na powoda bowiem dopuścił się on naruszenia ograniczeń w poborze energii elektrycznej, aczkolwiek nie w rozmiarze stwierdzonym w Decyzji. Stosownie do § 5 pkt 1 Rozporządzenia powód jest podmiotem zobowiązanym do stosowania się do wprowadzonych w dniach 10-31 sierpnia 2015 r. ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej, bowiem moc umowna w odniesieniu do obiektu powoda zlokalizowanego wS.przyul. (...)określona została na poziomie 350 kW, a zatem powyżej wskazanej w § 5 pkt 1 Rozporządzenia wielkości 300 kW. Zgodnie z przepisem art. 56 ust. 1 pkt 3a p.e. karze pieniężnej podlega ten, kto nie stosuje się do ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii, wprowadzonych na podstawie art. 11, art. 11c ust. 3 lub art. 11d ust. 3. W rozpoznawanej sprawie Prezes URE zarzucił powodowi niezastosowanie się do ograniczeń wprowadzonych na podstawie art. 11 i 11d ust. 3 p.e. Stosownie do treści tego ostatniego przepisu„W okresie występowania zagrożenia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej operatorzy systemu elektroenergetycznego mogą wprowadzać ograniczenia w świadczonych usługach przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej, w zakresie niezbędnym do usunięcia tego zagrożenia.” Z kolei zgodnie z art. 11 ust. 1 pkt 2 p.e. w przypadku zagrożenia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub jego części mogą być wprowadzone na czas oznaczony ograniczenia w sprzedaży paliw stałych oraz w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej lub ciepła. W razie wystąpienia takiej sytuacji Rada Ministrów, na wniosek ministra właściwego do spraw gospodarki, w drodze rozporządzenia, może wprowadzić na czas oznaczony, na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub jego części, ograniczenia w sprzedaży paliw stałych oraz w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej i ciepła (art. 11 ust. 7 p.e.). Zagrożenie bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej może powstać w szczególności w następstwie: 1) działań wynikających z wprowadzenia stanu nadzwyczajnego; 2) katastrofy naturalnej albo bezpośredniego zagrożenia wystąpienia awarii technicznej w rozumieniuart. 3 ustawy z dnia 18 kwietnia 2002 r. o stanie klęski żywiołowej(Dz. U. Nr 62, poz. 558, z późn. zm.); 3) wprowadzenia embarga, blokady, ograniczenia lub braku dostaw paliw lub energii elektrycznej z innego kraju na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, lub zakłóceń w funkcjonowaniu systemów elektroenergetycznych połączonych z krajowym systemem elektroenergetycznym; 4) strajku lub niepokojów społecznych; 5) obniżenia dostępnych rezerw zdolności wytwórczych poniżej niezbędnych wielkości, o których mowa w art. 9g ust. 4 pkt 9, lub braku możliwości ich wykorzystania. (art. 11c ust. 1 p.e.). W przypadku powstania zagrożenia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej, operator systemu przesyłowego elektroenergetycznego lub systemu połączonego elektroenergetycznego: 1) podejmuje we współpracy z użytkownikami systemu elektroenergetycznego, w tym z odbiorcami energii elektrycznej, wszelkie możliwe działania przy wykorzystaniu dostępnych środków mających na celu usunięcie tego zagrożenia i zapobieżenie jego negatywnym skutkom; 2)może wprowadzić ograniczenia w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub jego części do czasu wejścia w życie przepisów wydanych na podstawie art. 11 ust. 7, lecz nie dłużej niż na okres 72 godzin.(art. 11c ust. 2 p.e.). Operator systemu przesyłowego elektroenergetycznego lub systemu połączonego elektroenergetycznego niezwłocznie powiadamia ministra właściwego do spraw gospodarki oraz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki o wystąpieniu zagrożenia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej, podjętych działaniach i środkach w celu usunięcia tego zagrożenia i zapobieżenia jego negatywnym skutkom oraz zgłasza konieczność wprowadzenia ograniczeń na podstawie art. 11 ust. 7. (art. 11c ust. 3 p.e.). Reasumując, w razie powstania zagrożenia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej operator systemu przesyłowego elektroenergetycznego lub systemu połączonego elektroenergetycznego: a po pierwsze, może wprowadzić ograniczenia w dostarczeniu i poborze energii elektrycznej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub jej części do czasu wejścia Rozporządzenia, o którym mowa w art. 11 ust. 7 p.e., lecz nie dłużej niż na okres 72 godzin; b po drugie, niezwłocznie powiadamia ministra właściwego do spraw gospodarki oraz Prezesa URE o wystąpieniu zagrożenia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej, podjętych działaniach i środkach w celu usunięcia tego zagrożenia i zapobieżenia jego negatywnym skutkom oraz zgłasza konieczność wprowadzenia ograniczeń na podstawie rozporządzenia. W rozpoznawanej sprawie(...)skorzystały z obu uprawnień tj. w dniach 10-12 sierpnia 2015 roku wprowadziły ograniczenia w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej oraz powiadomiły Ministra Gospodarki o konieczności wprowadzenia ograniczeń na dłuższy okres. Rada Ministrów 11 sierpnia 2015 r. wydała rozporządzenie w sprawie wprowadzenia ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej, które wprowadziło te ograniczenia w okresie od 11 sierpnia 2015 r. od godz. 24:00 do 31 sierpnia 2015 r. do godz. 24:00. Okoliczność, iż doprecyzowanie okresu na jaki OSP może wprowadzić przedmiotowe ograniczenia znajduje się w treści art. 11c ust. 2 pkt 2 p.e., nie oznacza, że nie zostały one wprowadzone na podstawie art. 11d ust. 3 p.e. Treść przedmiotowych regulacji prawnych tj. art. 11 c ust. 2 pkt 2 oraz art. 11 d ust. 3 p.e. pozostaje w ścisłym związku, albowiem dopiero łączna ich treść określająca podstawę do wprowadzenia ograniczenia przez OSP w okresie występowania zagrożenia tj. art. 11 d ust. 3 p.e. oraz możliwy okres, czemu służy art. 11c ust. 2 pkt 2, którego stosowanie jest możliwe już w sytuacji powstania zagrożenia, umożliwia skuteczne wprowadzenie przedmiotowego ograniczenia przez OSP, tj. w ściśle ograniczonym czasie i na ściśle określonym terytorium. Jednocześnie w tym miejscu podkreślenia wymaga, że nie ma znaczenia, iż w art. 11 c ust. 2 pkt 2 p.e. jest mowa o wprowadzeniu ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii a w art. 11 d ust. 3 p.e. o wprowadzeniu ograniczeń w świadczonych usługach przesyłania lub dystrybucji energii, ponieważ wdrożenie ograniczeń w przesyłaniu lub dystrybucji energii normowane jest z punktu widzenia operatora, podczas gdy ograniczenia te w istocie stanowią ograniczenia w dostarczaniu energii przekładające się na ograniczenia w poborze tej energii, wywołujące skutki dla odbiorcy. Tym samym należało uznać, że w danym zakresie ustawodawca posłużył się różnymi wyrazami dla opisania tego samego, aczkolwiek z perspektywy dwóch różnych stron- operatora i odbiorcy. Ponadto należy zwrócić uwagę, że w art. 11, 11c i 11 d p.e. ustawodawca wielokrotnie i konsekwentnie posługuje się sformułowaniem o wprowadzeniu„ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii”.Mianowicie ustawodawca uregulował m.in., iż w przypadku zagrożenia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub jego części mogą być wprowadzone na czas oznaczonyograniczenia w sprzedaży paliw stałych oraz w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej lub ciepła(art. 11 ust. 1 pkt 2 p.e.); podał na czym rzeczone ograniczeniaw dostarczaniu i poborze energii elektrycznej polegają(art. 11 ust. 3 p.e.); upoważnił Radę Ministrów do określenia w drodze rozporządzenia szczegółowychzasad i trybu wprowadzania ograniczeń, o których mowa w ust. 1 (art. 11 ust. 6 p.e.), w związku z czym w Rozporządzeniu zawarto szczegółowe zasady i tryb wprowadzaniaograniczeń w sprzedaży paliw stałych oraz konkretnie w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej lub w dostarczaniu ciepła, stąd Rozporządzenie odnosi do ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii, w tym określa zakres planów wprowadzania ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii (art. 11 ust. 6a pkt 4 p.e.); wskazał w art. 11 c ust. 1 p.e. w następstwie czego może powstać zagrożenie bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej i jakie kompetencje ma operator w razie powstania zagrożenia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej, włącznie z możliwością wprowadzeniaograniczeń w dostarczaniu i poborze energii(art. 11c ust. 2 p.e.); zaś w art. 11d ust. 1 p.e. wprost odniósł się do sytuacji wystąpienia zagrożenia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej opisanej w art. 11 c ust. 1 p.e., normując jakie działania podejmuje wówczas operator oraz ustanawiając jednocześnie w art. 11 d ust. 3 p.e. dla operatorów, w okresie występowania zagrożenia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej, możliwość wprowadzania ograniczeń w świadczonych usługach przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej, w zakresie niezbędnym do usunięcia tego zagrożenia. Wynika z tego, że skoro ustawodawca cały czas w powołanych przepisach odnosi się doograniczeń w dostarczaniu i poborze energiito w art. 11 d ust. 3 p.e., w którym ustanawia możliwość wprowadzenia ograniczeń w świadczonych usługach przesyłania lub dystrybucji energii na wypadek wystąpienia zagrożenia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej, do którego odnoszą się wszystkie pozostałe wymienione przepisy poruszające kwestie przedsięwzięcia działań zapobiegawczych w postaci ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii, faktycznie reguluje tożsamą czynność wprowadzenia ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii. Ostatecznie za taką konkluzją przemawia uregulowanie z art. 56 ust. 1 pkt 3a p.e., iż karze pieniężnej podlega ten,kto nie stosuje się do ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii, wprowadzonych na podstawie art. 11, art. 11c ust. 3 lub art. 11d ust. 3. Oznacza ono bowiem, że m.in. na mocy art. 11 d ust. 3 p.e. traktującym dosłownie o wprowadzaniu ograniczeń w świadczonych usługach przesyłania lub dystrybucji energii w rzeczywistości wprowadzane są ograniczenia w dostarczaniu i poborze energii. W świetle powyższego OSP posiadała kompetencję do wprowadzenia przedmiotowych ograniczeń w poborze energii w myśl art. 11d ust. 3 p.e., zaś okres i zakres terytorialny ich obowiązywania, na podstawie art. 11c ust. 2 pkt 2 p.e. wprowadzono od godziny 10:00 - 10 sierpnia 2015 roku z informacją o zgłoszonej konieczności wprowadzenia dalszych ograniczeń w trybie art. 11 ust. 7 p.e. Jak już bowiem wskazano, OSP mogło wprowadzić przedmiotowe ograniczenia do czasu wejścia w życie przepisów wydanych na podstawie art. 11 ust. 7 p.e., lecz nie dłużej niż na okres 72 godzin. Wskazać przy tym należy, iż jedynie realizacja działań z zachowaniem przedstawionej wyżej kolejności umożliwiała uzyskanie podstawowego celu powołanej ustawy, jakim jest zapewnienie bezpieczeństwa energetycznego w kraju. Zatem przepis art. 11d ust. 3 p.e. stanowi samoistną materialnoprawną podstawę do wprowadzenia ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej a niezastosowanie się do nich przez podmioty do tego zobowiązane jest sankcjonowane karą pieniężną określoną w art. 56 ust. 1 pkt 3a p.e. Tym samym przekroczenie poboru energii nie tylko w dniach od 12 do 31 sierpnia 2015 r. kiedy obowiązywało rozporządzenie Rady Ministrów w kwestii ograniczeń, ale również w dniach 10 i 11 sierpnia 2015 r. kiedy obowiązywały ograniczenia wprowadzone przez OSP na mocy art. 11d ust. 3 p.e., jest zagrożone karą pieniężną z art. 56 ust. 1 pkt 3a p.e. Przy czym skoro to operatorzy systemu elektroenergetycznego wprowadzają ograniczenia w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej na zasadzie art. 11d ust. 3 p.e. stosowanie się do ograniczeń w poborze energii obciąża odbiorców tej energii, którzy podlegają karze w razie naruszenia ustalonych przez operatorów ograniczeń. Zgodnie bowiem z treścią art. 56 ust.1 pkt 3a p.e. karze pieniężnej podlega ten, kto nie stosuje się do ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii, wprowadzonych na podstawie art. 11, art. 11c ust. 3 lub art. 11d ust. 3. Sąd zważył przy tym, iż wobec braku wątpliwości odnośnie interpretacji powyżej przytaczanych przepisów nie było podstaw do zastosowania- stosowanego przez organ wyłącznie w przypadku pojawienia się obiekcji co do wykładni przepisów-art. 7a § 1 k.p.a., zgodnie z którym jeżeli przedmiotem postępowania administracyjnego jest nałożenie na stronę obowiązku bądź ograniczenie lub odebranie stronie uprawnienia, a w sprawie pozostają wątpliwości co do treści normy prawnej, wątpliwości te są rozstrzygane na korzyść strony, chyba że sprzeciwiają się temu sporne interesy stron albo interesy osób trzecich, na które wynik postępowania ma bezpośredni wpływ. Powód nie dostosował się do wprowadzonych na podstawie art. 11 i 11d ust. 3 p.e ograniczeń w poborze energii. Według Prezesa URE niedostosowanie miało miejsce w dniach od 10 do 12 sierpnia 2015 roku, co stwierdził w Decyzji, w której oznaczono wartości przekroczeń poboru dla 10, 11 i 12 sierpnia 2015 r., czyli każdego dnia z osobna i obliczono karę w oparciu o łączne przekroczenie mocy w ciągu tych trzech dni. Podkreślenia wymaga, iż niedostosowanie się przez powoda do ograniczeń wystąpiło mimo, że komunikaty na temat wprowadzenia ograniczeń ogłoszone zostały w radiu- 10 sierpnia 2015 r. o godzinie 7:55 i 19:55 w programie(...)(...). Natomiast komunikaty przekazywane drogą radiową były dla powoda wiążące. Wynika to zarówno z § 12 ust. 2 Rozporządzenia ustanawiającego generalny sposób powiadomienia o obostrzeniach drogą radiową w komunikatach energetycznych właśnie w programie(...)(...)o godzinie 7( 55)i 19( 55), jak też z § 4 ust. 6 Umowy, w którym stwierdzono, że klient jest zobowiązany do dostosowania maksymalnego poboru mocy i dobowego poboru energii do planu ograniczeń stosownie do komunikatów, przekazywanych klientowi na zasadach określonych w obowiązujących przepisach. Tym samym wobec powiadomienia powoda drogą radiową zgodnie z § 12 Rozporządzenia, wydanego prawidłowo na podstawie upoważnienia ustawowego zawartego w art. 11 ust. 6 p.e., ma ono oparcie w przepisach prawa, tym bardziej, że do kompetencji Rady Ministrów przekazano w trybie art. 11 ust. 6 a p.e. w szczególności określenie w rozporządzeniu sposobu podawania do publicznej wiadomości informacji o ograniczeniach w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej lub w dostarczaniu ciepła. Powód powinien zatem podporządkować się nakazom zawartym w rzeczonych komunikatach, mimo, że jak twierdzi są one przekazywane w niszowej obecnie stacji radiowej. Istotnym jest bowiem, że w dalszym ciągu program(...)(...)jest jednym ze środków komunikowania o najszerszym zasięgu. Takim środkiem nie jest jeszcze internet, stąd przekazywanie komunikatów tą drogą mogłoby stać się wykluczające dla niektórych przedsiębiorców. Natomiast program(...)(...)jako środek masowego przekazu, który dociera do najszerszego kręgu odbiorców nie może być uznany za system powiadamiania niespełniający standardów demokratycznego państwa prawa, mimo, że jak wydaje się powodowi jest archaiczny. Sąd nie dostrzegł zatem w tym względzie żadnej sprzeczności zKonstytucją. Zaistniała zatem przesłanka do nałożenia na powoda przez Prezesa URE kary pieniężnej, która ma charakter obligatoryjny. Istotnym jest przy tym, iż chociaż przekroczenie przez powoda poboru mocy zarejestrowano w ciągu trzech kolejnych dni, tym niemniej podstawę obliczeń wartości tych przekroczeń błędnie oparto na parametrach dopuszczalnego poboru mocy zastosowanych w odniesieniu do mocy umownej w wysokości 0,320 MW wynikającej z ustalonego dla powoda planu wprowadzenia ograniczeń w poborze energii elektrycznej obowiązującego od 1 września 2014 roku do 31 sierpnia 2015 roku. Wprawdzie w świetle § 8 ust. 2 zd. 1 Rozporządzenia plany ograniczeń dla energii elektrycznej określają wielkości maksymalnego poboru tej energii dla poszczególnych odbiorców i stopni zasilania, tym niemniej opierają się one również na mocy umownej, ponieważ w myśl § 9 pkt 1 Rozporządzenia wielkości planowanych ograniczeń w poborze energii elektrycznej, ujęte w planach ograniczeń, określa się w stopniach zasilania od 11 do 20, przy czym 11 stopień zasilania określa, że odbiorca może pobierać moc do wysokości mocy umownej określonej w umowach. Natomiast powód już 11 grudnia 2014 r., czyli około 8 miesięcy przed wprowadzonymi ograniczeniami zamówił moc 350 kW, co skutkowało sporządzeniem nowej charakterystyki energetycznej odbioru zaklasyfikowanej jako Załącznik nr 1 do Umowy, w związku z czym w oparciu o tą moc wystawiona została powodowi faktura rozliczeniowa za sierpień 2015 r. Oznacza to, że odbiorca na podstawie Umowy łączącej go z(...)miał zagwarantowaną opcję pobierania mocy umownej w wysokości 350 kW. Skutkować to zatem powinno przyjęciem do oszacowania wartości przekroczeń poboru mocy nie tylko ustalonej z powodem mocy umownej w wysokości 0,350 MW (350 kW) w 11 stopniu zasilania, ale również dostosowaniem proporcjonalnie następnych wartości w kolejnych stopniach zasilania, ponieważ stosownie do treści § 9 pkt 2 Rozporządzenia stopnie zasilania od 12 do 19 powinny zapewniać równomierne obniżanie mocy elektrycznej pobieranej przez odbiorcę. Tymczasem(...)tego nie uczynił, przyjmując wartości odpowiednie dla mocy umownej 320 kW, co było w ocenie Sądu niezasadne ze względu na ustalenia umowne stron dotyczące mocy umownej. Podobnie Prezes URE mimo, że w ostatecznym ustaleniu poziomu ograniczeń obowiązujących odbiorcę uwzględnił moc umowną 350 kW, nie zweryfikował kolejnych wartości dopuszczalnego poboru mocy i przekroczeń. W tej sytuacji należało uznać, że zarówno wartości dopuszczalnego poboru mocy przez odbiorcę, jak również wartości przekroczenia przez odbiorcę dopuszczalnego poboru mocy zawarte w zestawieniu uzyskanym od(...)(k. 6- 7 akt adm.) jak i uwzględnionym przez Prezesa URE (k. 49- 50 akt adm.) nie są miarodajne. Jedynie w 20 stopniu zasilania uzgodniona przez powoda w Umowie moc bezpieczna miała wynosić 0 kW, dlatego oznaczenie przekroczenia w tym stopniu będzie prawdziwe. Wobec zaś braku możliwości samodzielnego ustalenia przez Sąd ww. wartości i przekroczeń w niższych stopniach niż 20 stopień zasilania, Sąd stwierdził, że możliwe jest wymierzenie powodowi kary wyłącznie za niedotrzymanie wskazań w 20 stopniu zasilania, które miało miejsce w trzech pierwszych godzinach od wprowadzenia ograniczeń w dniu 10 sierpnia 2015 r., co wymaga zmniejszenia kary wymierzonej powodowi w Decyzji za przekroczenia poboru energii odnotowane w innych stopniach zasilania niż 20, czyli w pozostałych godzinach w dniu 10 sierpnia 2015 r. jak też 11 i 12 sierpnia 2015 r. Przechodząc do wymiaru kary Sąd zważył, iż stosownie do przepisu art. 56 ust. 3 p.e. wysokość kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1 pkt 1-38, nie może przekroczyć 15% przychodu ukaranego przedsiębiorcy, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym (…). Zgodnie natomiast z ust. 6, ustalając wysokość kary pieniężnej, Prezes URE uwzględnia stopień szkodliwości czynu, stopień zawinienia oraz dotychczasowe zachowanie podmiotu i jego możliwości finansowe. Ponadto, według ust. 6a Prezes URE może odstąpić od wymierzenia kary, jeżeli stopień szkodliwości czynu jest znikomy, a podmiot zaprzestał naruszania prawa lub zrealizował obowiązek. Oceniając stopień szkodliwości czynu Sąd, mając na względzie powyższe rozważania musiał wziąć pod uwagę, że powód przekroczył pobór energii w dniu 10 sierpnia 2015 r. w trzech kolejnych godzinach – od 11 do 14 kiedy obowiązywał 20 stopień zasilania, gdyż wartość przekroczenia dopuszczalnego poboru mocy wyniosła wtedy bez wątpienia łącznie 0,5687 (MW w godzinie). Powód nie stosując się do ograniczeń wprowadzonych ze względu na wystąpienie zagrożenia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej w rozumieniu postanowień art. 3 pkt 16d p.e., dokonując przekroczenia w powyższym zakresie, w sposób bezpośredni oddziaływał negatywnie na bezpieczeństwo energetyczne kraju. Skutkiem takiego działania mogło być wystąpienie rzeczywistego zagrożenia w pracy całego krajowego systemu elektroenergetycznego. Zagrożenie dla pracy(...)jest potęgowane jeśli również inni odbiorcy nie stosują się do ustalonych ograniczeń w poborze energii, dlatego tak ważne jest podporządkowanie poszczególnych odbiorców wprowadzonym restrykcjom. Nie można zatem nie rozpatrywać naruszenia powoda w kontekście niebezpieczeństwa jakie niesie choćby jednostkowe nieznaczne przekroczenie poboru energii przyczyniające się do ogólnego wzrostu przekroczeń wpływających na pracę(...). Wobec więc tego, że nawet nominalnie niewysokie przekroczenie przekłada się na ryzyko doprowadzenia do zakłócenia tak istotnego dla całego kraju systemu, należało uznać, że przekroczenia jakich dopuścił się powód nie były znikomo szkodliwe, ich stopień szkodliwości jest większy niż znikomy. Z tego względu odstąpienie od nałożenia na powoda kary na podstawie ww. przepisu art. 56 ust. 6a p.e., zgodnie z którym Prezes URE może odstąpić od wymierzenia kary, jeżeli stopień szkodliwości czynu jest znikomy, a podmiot zaprzestał naruszania prawa lub zrealizował obowiązek, nie było możliwe. W kwestii zawinienia trzeba natomiast podnieść, iż powód nie wykazał, aby podejmował czynności o charakterze ostrożnościowo- prewencyjnym żeby nie dopuścić do naruszenia. Jeśli chodzi o dotychczasowe zachowanie podmiotu Sąd przyjął, iż brak jest danych na temat wcześniejszych naruszeńprawa energetycznegoprzez powoda. Mając na uwadze limit kary określony treścią art. 56 ust. 3 p.e. Sąd uznał więc, że kara w wysokości 1 706,10 zł będzie adekwatna do wysokości przekroczenia. Wysokość kary pieniężnej stanowi bowiem iloczyn 3 000 zł i łącznego przekroczenia mocy odpowiadającej MW w poszczególnych godzinach doby (0,5687 MW x 3 000 zł). Wartość mnożnika wynika z tego, iż pozwany wziął pod uwagę poziom najwyższej możliwej ceny rozliczeniowej za 1 MWh energii elektrycznej na rynku bilansującym, tj. 1 500 zł (odnotowanej 7 stycznia 2016 roku), której należałoby się spodziewać przy ograniczonej podaży energii elektrycznej w okresie 10- 31 sierpnia 2015 roku. Sąd zawęził natomiast podstawę wymierzenia kary wyłącznie do godzin, kiedy nastąpiło niedostosowanie powoda do ograniczeń i do stopnia w jakim to niedostosowanie miało miejsce (10 sierpnia godz.11-14). Zdaniem Sądu wymierzona kara nie jest nadmiernie uciążliwa dla powoda, jest odpowiednia do charakteru popełnionego czynu oraz skutków naruszenia obowiązujących norm. Kara ta nie wpłynie ponadto na pogorszenie kondycji finansowej powoda oraz jego płynności finansowej i pozostaje we właściwej proporcji do uzyskanego przez powoda w poprzednim roku podatkowym przychodu wynoszącego(...)zł. W ocenie Sądu kara ustalona w tych granicach spełni swoje podstawowe cele w zakresie odziaływania szczególnego na powoda, jak również funkcję prewencji ogólnej. Tak ustalona kara nie przekracza również możliwości płatniczych powoda. Warto w tym miejscu podkreślić, że kara administracyjna nie stanowi odpłaty za popełniony czyn, lecz ma charakter środka przymusu służącego zapewnieniu realizacji wykonawczo – zarządzających zadań administracji agregowanych przez pojęcie interesu publicznego (tak Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 31 marca 2008r., sygn. akt SK 75/06, OTK-A 2008, Nr 2, poz. 30). Wskazać przy tym należy, iż kara w nałożonej wysokości, relatywnie niska i zarazem adekwatna do zakresu stwierdzonego naruszenia będzie również odpowiednio odczuwalna, na tyle dolegliwa, aby spełniła swoje funkcje. Należało zatem przyjąć, iż kara w wysokości 1706,10 zł zł będzie na tyle odczuwalna dla powoda, aby spełniła swoją funkcję represyjną i zapobiegawczą sprawiając, że powód, jako podmiot ukarany będzie stosował się do obowiązującego porządku prawnego, a także wychowawczą oddziałując zniechęcająco na innych przedsiębiorców do podejmowania działań niezgodnych z prawem. Ponadto Sąd odnosząc się do zarzutu powoda dotyczącego błędu w ustaleniach faktycznych, iż odbiorcą energii jest(...) Sp. z o.o.z siedzibą wŻ.zamiast(...) Sp. z o.o.z siedzibą wS.stwierdził, że błąd ten należy uznać za zwykłą omyłkę ze względu na fakt, że po zapoznaniu z całą treścią Decyzji nie ma wątpliwości do kogo jest skierowana. Decyzja dotyczy powoda, co wynika zarówno z jej sentencji jak i uzasadnienia. Jeśli chodzi zaś o zarzut bezzasadnej odmowy przeprowadzenia przez organ mediacji administracyjnej Sąd uznał, że nie jest on trafny, gdyż charakter niniejszej sprawy faktycznie nie przemawia za przeprowadzeniem mediacji, a ponadto zgodnie z przepisemart. 96a § 1 k.p.a.organ administracji nie musi, ale może przeprowadzić mediację, a zatem decyzję w tym zakresie ustawodawca pozostawił do uznania organowi administracji. Biorąc powyższe względy pod uwagę Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zmienił Decyzję w ten tylko sposób, że obniżył wymierzoną powodowi karę w wysokości 6 775,00 zł do kwoty 1 706,10 zł na mocyart. 47953§ 2 kpc, w pozostałej zaś części nie znajdując podstaw do jego uwzględnienia, oddalił wniesione przez powoda odwołanie na podstawieart. 47953§ 1 k.p.c. O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawieart. 100 k.p.c.zgodnie z którym w razie tylko częściowego uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Mając na uwadze fakt, iż powód zaskarżył decyzję w całości, a Sąd uznał zasadność odwołania jedynie w zakresie wysokości kary, to należało uznać, że każda ze stron w równym stopniu wygrała jak i przegrała sprawę. W konsekwencji koszty procesu zostały wzajemnie zniesione. SSO Anna Maria Kowalik

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Warszawie date: '2019-10-24' department_name: XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumenta judges: - Anna Maria Kowalik legal_bases: - art. 11 i art. 11d ust. 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne - § 5 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 23 lipca 2007 roku w sprawie szczegółowych zasad i trybu wprowadzania ograniczeń w sprzedaży paliw stałych oraz w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej lub ciepła - art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego - art. 2 i art. 7 oraz art. 88 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej - art. 3 ustawy z dnia 18 kwietnia 2002 r. o stanie klęski żywiołowej - art. 100 k.p.c. recorder: St. sekr. sąd. Joanna Preizner signature: XVII AmE 379/17 ```

153015000002021_IV_U_001029_2014_Uz_2015-09-25_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IV U 1029/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 września 2015r. Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący SSO Katarzyna Antoniak Protokolant st. sekr. sądowy Marzena Mazurek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 września 2015r. wS. odwołaniaS. W. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS. z dnia 25 sierpnia 2014r., znak:(...) w sprawieS. W. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS. o prawo do odsetek zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że ustala prawoS. W.do ustawowych odsetek: - za okres od 26 kwietnia 2013r. do 11 sierpnia 2014r. od kwoty renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy należnej ubezpieczonemu za miesiąc kwiecień 2013r., - za okres od 26 maja 2013r. do 11 sierpnia 2014r. od kwoty renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy należnej ubezpieczonemu za miesiąc maj 2013r., - za okres od 26 czerwca 2013r. do 11 sierpnia 2014r. od kwoty renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy należnej ubezpieczonemu za miesiąc czerwiec 2013r., - za okres od 26 lipca 2013r. do 11 sierpnia 2014r. od kwoty renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy należnej ubezpieczonemu za miesiąc lipiec 2013r., - za okres od 26 sierpnia 2013r. do 11 sierpnia 2014r. od kwoty renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy należnej ubezpieczonemu za miesiąc sierpień 2013r., - za okres od 26 września 2013r. do 11 sierpnia 2014r. od kwoty renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy należnej ubezpieczonemu za miesiąc wrzesień 2013r., - za okres od 26 października 2013r. do 11 sierpnia 2014r. od kwoty renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy należnej ubezpieczonemu za miesiąc październik 2013r., - za okres od 26 listopada 2013r. do 11 sierpnia 2014r. od kwoty renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy należnej ubezpieczonemu za miesiąc listopad 2013r., - za okres od 26 grudnia 2013r. do 11 sierpnia 2014r. od kwoty renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy należnej ubezpieczonemu za miesiąc grudzień 2013r., - za okres od 26 stycznia 2014r. do 11 sierpnia 2014r. od kwoty renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy należnej ubezpieczonemu za miesiąc styczeń 2014r., - za okres od 26 lutego 2014r. do 11 sierpnia 2014r. od kwoty renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy należnej ubezpieczonemu za miesiąc luty 2014r., - za okres od 26 marca 2014r. do 11 sierpnia 2014r. od kwoty renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy należnej ubezpieczonemu za miesiąc marzec 2014r., - za okres od 26 kwietnia 2014r. do 11 sierpnia 2014r. od kwoty renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy należnej ubezpieczonemu za miesiąc kwiecień 2014r., - za okres od 26 maja 2014r. do 11 sierpnia 2014r. od kwoty renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy należnej ubezpieczonemu za miesiąc maj 2014r., - za okres od 26 czerwca 2014r. do 11 sierpnia 2014r. od kwoty renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy należnej ubezpieczonemu za miesiąc czerwiec 2014r., - za okres od 26 lipca 2014r. do 11 sierpnia 2014r. od kwoty renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy należnej ubezpieczonemu za miesiąc lipiec 2014r. Sygn. akt: IV U 1029/14UZASADNIENIE Decyzją z 25 sierpnia 2014r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS., działając na podstawieart.85 ust.1 ustawy z 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznychorazart.118 i 124 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń SpołecznychodmówiłS. W.prawa do wypłaty odsetek od wyrównania renty za okres od 1 kwietnia 2013r. do 31 sierpnia 2014r. wskazując, że Sąd Okręgowy w Siedlcach wyrokiem z 27 lutego 2014r. zmienił decyzję organu rentowego odmawiającą ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy i ustalił prawo ubezpieczonego do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 kwietnia 2013r. do 31 marca 2015r. Organ rentowy zrealizował powyższy wyrok wydając w dniu 6 sierpnia 2014r. decyzję o przyznaniu ubezpieczonemu prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy. W tych okolicznościach brak jest podstaw do wypłaty odsetek. Odwołanie od w/w decyzji złożyłS. W.wnosząc o jej zmianę i ustalenie, że przysługuje mu prawo do wypłaty odsetek za opóźnienie w wypłacie renty za okres od jej przyznania wyrokiem Sądu Okręgowego w Siedlcach ,tj. od 1 kwietnia 2013r. Wskazał, że świadczenie to zostało wstrzymane bezzasadnie, gdyż stan jego zdrowia od chwili wypadku nie uległ poprawie, a przeciwnie stopniowo pogarsza się (odwołanie k.1). W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie powołując się na przepisy prawa i argumentację zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji (odpowiedź organu rentowego na odwołanie k.2-3). Sąd ustalił, co następuje: UbezpieczonyS. W.do 31 marca 2013r. uprawniony był do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy (decyzja z 30 marca 2012r. o ustaleniu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na okres do 31 marca 2013r. k.235-236 akt rentowych). Ubezpieczony ma wykształcenie zawodowe – kierowca mechanik. W swoim zawodzie pracował przez około 10 lat. Od 1999r. ubezpieczony prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży i montażu stolarki okiennej. Do 2006r. ubezpieczony osobiście wykonywał wszystkie prace - w tym fizyczne - związane z prowadzoną działalnością, zatrudniał również pracowników na stanowiskach pomocniczych. Ubezpieczony dowoził materiał do klientów samochodem ciężarówką, a następnie montował go przy użyciu urządzeń elektromechanicznych. Pracował na poziomie ziemi i na wysokości. W 2006r. ubezpieczony uległ wypadkowi, w którym doznał urazu głowy ze stłuczeniem mózgu. W następstwie przebytego urazu ubezpieczony nie wykonuje prac fizycznych w ramach prowadzonej działalności. Prace te wykonują obecnie zatrudniani przez niego pracownicy (wyjaśnienia ubezpieczonego k.29-29v akt IV U 744/13 Sądu Okręgowego w Siedlcach). W związku z upływem okresu, na jaki została przyznana renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy, w dniu 21 lutego 2013r. ubezpieczony wystąpił do organu rentowego z wnioskiem o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy (wniosek k.236a akt rentowych). Rozpoznając powyższy wniosek organ rentowy skierował ubezpieczonego na badanie przez lekarza orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z 22 marca 2013r. ustalił, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy (orzeczenie lekarza orzecznika ZUS k.238 akt rentowych). Na skutek sprzeciwu ubezpieczonego od powyższego orzeczenia, ubezpieczony skierowany został na badanie przez komisję lekarską ZUS, która w orzeczeniu z 19 kwietnia 2013r. ustaliła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy (sprzeciw ubezpieczonego od orzeczenia lekarza orzecznika k.239 i orzeczenie komisji lekarskiej ZUS k.242 akt rentowych). Na podstawie powyższego orzeczenia komisji lekarskiej ZUS, decyzją z 25 kwietnia 2013r. organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy od 1 kwietnia 2013r. (decyzja z 25 kwietnia 2013r. k.243 akt rentowych). Na skutek odwołania ubezpieczonego od powyższej decyzji Sąd Okręgowy w Siedlcach wyrokiem z 27 lutego 2014r. w sprawie IV U 744/13 zmienił w/w decyzję i ustalił prawoS. W.do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 1 kwietnia 2013r. do 31 marca 2015r. W uzasadnieniu wyroku Sąd Okręgowy wskazał, że przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że ubezpieczony jest nadal ,tj. po 31 marca 2013r. częściowo niezdolny do pracy, a przewidywany okres trwania tej niezdolności to 31 marca 2015r. Sąd ten – w oparciu o opinię biegłych z zakresu medycyny - ustalił, że ubezpieczony cierpi na pourazowy zanik nerwu wzrokowego lewego, ślepotę oka lewego, niezborność nadwzroczną oka prawego. Ponadto ubezpieczony funkcjonuje intelektualnie w granicach normy z obecnymi deficytami w postaci miernie nasilonego osłabienia funkcji poznawczych na skutek zmian organicznych w centralnym układzie nerwowym oraz zaburzeniami emocjonalnymi uwarunkowanymi dysfunkcją centralnego układu nerwowego. Ponadto na skutek przebytego w 2006r. urazu głowy ze stłuczeniem mózgu ubezpieczony cierpi na organiczne zaburzenia osobowości oraz organiczną chwiejność afektywną (szybka męczliwość, bóle i zawroty głowy, poczucie niewydolności fizycznej i psychicznej). Opisany stan narządu wzroku ubezpieczonego oraz dysfunkcje w zakresie funkcjonowania neurologicznego i psychicznego powodują, że ubezpieczony utracił w znacznym stopniu zdolność do wykonywania pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami ,tj. pracy w zawodzie kierowcy-mechanika oraz pracy na wysokości, w hałasie oraz przy obsłudze urządzeń w ruchu. W oparciu o powyższe Sąd Okręgowy ustalił, że ubezpieczony utracił również zdolność do wykonywania pracy, którą wykonywał przed wypadkiem w 2006r. ,tj. pracy przy dostawie i montażu stolarki okiennej i dlatego na podstawieart.47714§2 kpczmienił decyzję z 25 kwietnia 2013r. i orzekł jak wyżej (wyrok Sądu Okręgowego w Siedlcach z 27 lutego 2014r. wraz z uzasadnieniem k.30 i 33-35 akt IV U 744/13 akt Sądu Okręgowego w Siedlcach). Wyrokiem z 4 czerwca 2014r. Sąd Apelacyjny w Lublinie oddalił apelację organu rentowego od powyższego wyroku Sądu Okręgowego w Siedlcach. Sąd Apelacyjny nie podzielił zarzutów organu rentowego co do naruszenia przez Sąd Okręgowy prawa materialnego i procesowego (wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 4 czerwca 2014r. wraz z uzasadnieniem k.58 i 62-66 akt IV U 744/13 Sądu Okręgowego w Siedlcach). Wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie oddalający apelację organu rentowego od wyroku Sądu Okręgowego w Siedlcach wpłynął do organu rentowego w dniu 27 czerwca 2014r. (k.264-270 akt rentowych). Wykonując ten wyrok, organ rentowy wydał w dniu 6 sierpnia 2014r. decyzję, w której przyznał ubezpieczonemu rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 1 kwietnia 2013r. do 31 marca 2015r. Organ rentowy ustalił termin płatności renty na 25. dzień każdego miesiąca i dokonał wypłaty na rzecz ubezpieczonego renty za okres od 1 kwietnia 2013r. do 31 sierpnia 2014r. Należność ta została wypłacona ubezpieczonemu w dniu 12 sierpnia 2014r. (decyzja z 6 sierpnia 2014r. o ponownym ustaleniu prawa do renty k.285 akt rentowych i informacja organu rentowego z 24 lipca 2015r. k.14 akt sprawy). W dniu 20 sierpnia 2014r. wpłynął do organu rentowego wniosek ubezpieczonego o wypłatę odsetek ustawowych z tytułu opóźnienia w wypłacie renty poczynając od 1 kwietnia 2013r. (wniosek ubezpieczonego k.286 akt rentowych). Zaskarżoną decyzją z 25 sierpnia 2014r. organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do wypłaty odsetek z uzasadnieniem przedstawionym na wstępie uzasadnienia (zaskarżona decyzja z 25 sierpnia 2014r. k.287 akt rentowych). Sąd zważył, co następuje: OdwołanieS. W.okazało się uzasadnione. Zgodnie z art.85 ust.1 ustawy z 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń (Dz. U. z 2013r., poz.1442), jeżeli Zakład – w terminach przewidzianych w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń społecznych lub świadczeń zleconych do wypłaty na mocy odrębnych przepisów – nie ustalił prawa do świadczenia lub nie wypłacił tego świadczenia, jest obowiązany do wypłaty odsetek od tego świadczenia w wysokości odsetek ustawowych określonych przepisami prawa cywilnego, przy czym nie dotyczy to przypadku, gdy opóźnienie w przyznaniu lub wypłaceniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które Zakład nie ponosi odpowiedzialności. Z kolei w myślart.118 ust.1 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychorgan rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji, z uwzględnieniemust.2 i 3. Zgodnie zust.1awskazanego przepisu w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wypływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Wreszcie w myślust.2powyższego przepisu jeżeli w wyniku decyzji zostało ustalone prawo do świadczenia oraz jego wysokość organ rentowy dokonuje wypłaty świadczenia w terminie określonym wustępie 1. W sprawie niesporne jest, że renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy należna ubezpieczonemu za okres od 1 kwietnia 2013r. do 31 lipca 2014r. nie została mu wypłacona w terminie. Z akt rentowych ubezpieczonego wynika, że termin płatności renty upływa każdego 25. dnia miesiąca. Tymczasem świadczenie rentowe za w/w okres zostało wypłacone ubezpieczonemu łącznie za cały okres w dniu 12 sierpnia 2014r. razem ze świadczeniem za sierpień 2014r. Rozstrzygnięcie sprawy zależało zatem od ustalenia, czy opóźnienie w wypłacie świadczenia było następstwem okoliczności, za które Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie ponosi odpowiedzialności, czy też przeciwnie organ rentowy ponosi odpowiedzialność za brak terminowej wypłaty świadczenia. Wbrew twierdzeniom organu rentowego fakt, że organ rentowy wykonał wyrok Sądu Okręgowego w Siedlcach z 27 lutego 2014r., zmieniający decyzję organu rentowego i ustalający prawo ubezpieczonego do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w okresie od 1 kwietnia 2013r. do 31 marca 2015r. poprzez wydanie decyzji z 6 sierpnia 2014r. nie przesądza o tym, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za opóźnienie w przyznaniu i wypłacie renty. Wyrokiem Sądu ustalono prawo ubezpieczonego do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, ale analiza akt postępowania sądowego toczącego się przed Sądem Okręgowym w Siedlcach w sprawie IV U 744/13 pokazuje, że w postępowaniu tym nie ujawniono żadnych nowych okoliczności dotyczących stanu zdrowia ubezpieczonego w kontekście prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, których nie mógł ustalić organ rentowy w toku rozpoznania wniosku ubezpieczonego o to świadczenie z 21 lutego 2013r. Przeciwnie, analiza okoliczności sprawy prowadzi do wniosku, że przyczyną, dla której organ rentowy decyzją z 25 kwietnia 2013r. odmówił ubezpieczonemu przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy od 1 kwietnia 2013r. było błędne ustalenie przez lekarza orzecznika ZUS, a następnie przez komisję lekarską ZUS, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy. Należy podkreślić, że błędne orzeczenie lekarza orzecznika lub komisji lekarskiej ZUS o braku niezdolności do pracy jest okolicznością, za którą organ rentowy ponosi odpowiedzialność. Zarówno bowiem lekarz orzecznik ZUS, jak i komisja lekarska ZUS działają w ramach organu rentowego i jeśli przyczyną nieprawidłowej decyzji organu rentowego była błędna ocena stanu zdrowia osoby ubiegającej się o świadczenie przez lekarza orzecznika lub przez komisję lekarską ZUS to błąd taki stanowi błąd organu rentowego rodzący odpowiedzialność na podstawieart.85 ust.1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych(tak Sąd Apelacyjny w Łodzi z 19 listopada 2013r. w sprawie III AUa 295/13, Lex nr 1402872). Z uzasadnienia orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z 22 marca 2013r. i uzasadnienia orzeczenia komisji lekarskiej ZUS z 19 kwietnia 2013r. stanowiącej podstawę decyzji z 25 kwietnia 2013r. o odmowie przyznania ubezpieczonemu renty od 1 kwietnia 2013r. (k.86-88 akt rentowych – tom dokumentacji medycznej za zaświadczeniem o stanie zdrowia z 6 września 2007r.) wynika, że ustalając, iż ubezpieczony nie jest niezdolny zarówno lekarz orzecznik, jak i komisja lekarska ZUS błędnie utożsamiali kwalifikacje ubezpieczonego z faktem posiadania przez niego statusu przedsiębiorcy pomijając rzeczywiste kwalifikacje ubezpieczonego. Brak odniesienia się przez lekarza orzecznika i komisję lekarską do faktycznych kwalifikacji ubezpieczonego wynikających z wykształcenia – kierowca mechanik i wykonywanych osobiście jako przedsiębiorca czynności z zakresu dostawy i montażu stolarki okiennej doprowadził organ rentowy do błędnych ustaleń, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy mimo, że stan narządu jego wzroku oraz dysfunkcje natury neurologicznej i psychicznej powodują, że ubezpieczony nie jest w stanie wykonywać pracy ani jako kierowca-mechanik, ani pracy na wysokości, w hałasie i z użyciem urządzeń w ruchu, a zatem w warunkach, w jakich pracował osobiście wykonując czynności z zakresu montażu stolarki okiennej. Na takim samym błędnym stanowisku organ rentowy stanął również w toku postępowania z odwołania ubezpieczonego od w/w decyzji kwestionując ustalenia biegłych, którzy stwierdzili, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy (vide: opinia biegłych sądowych z 8 października 2013r. k.15 akt IV U 744/13 SO w Siedlcach i zastrzeżenia organu rentowego do tej decyzji z 3 lutego 2014r. k.26 w/w akt). Niezasadność stanowiska organu rentowego została potwierdzona wyrokiem Sądu Okręgowego w Siedlcach z 27 lutego 2014r., a następnie wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 4 czerwca 2014r. (k.30 i 58 akt IV U 744/13 SO w Siedlcach). Skoro zatem organ rentowy błędnie ustalił, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy i na tej podstawie bezzasadnie odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, to niczym nieuzasadnione jest jego obecne twierdzenie, że nie ponosi on odpowiedzialności za opóźnienie w wypłacie świadczenia. W konsekwencji powyższego, wyrok Sądu Okręgowego w Siedlcach z 27 lutego 2014r. nie stanowił w istocie wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji i moment wpływu tego wyroku do organu rentowego nie stanowi daty, od której w myśl art.118 ust.1 i 1a ustawy należy ustalać dochowanie przez organ rentowy terminu do wypłaty świadczenia. Należy ponadto podkreślić, że brak orzeczenia przez Sąd na podstawie art.18 ust.1a o odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, nie pozbawia ubezpieczonego prawa do odsetek za opóźnienie w wypłacie świadczenia. Na stanowisku takim stanął Sąd Najwyższy w uchwale z 24 marca 2011r. w sprawie I UZP 2/11 (OSNP 2011/19-20/255). W takim samym duchu wypowiedziały się również sądy powszechne (por. m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 9 maja 2013r. w sprawie III AUa 1700/12, Lex nr 1322434). Sąd Okręgowy w całości podziela te poglądy. Reasumując, Sąd ustalił, że ubezpieczonemu przysługuje prawo do wypłaty odsetek ustawowych za opóźnienie w wypłacie renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy za okres od 1 kwietnia 2013r. do 31 lipca 2014r. i odsetki te są płatne od każdej miesięcznej kwoty świadczenia w powyższym okresie, od dnia następnego po dniu płatności ,tj. od 26 dnia każdego miesiąca do dnia 11 sierpnia 2014r. ,tj. dnia poprzedzającego zapłatę na rzecz ubezpieczonego nominalnej kwoty świadczenia, co nastąpiło w dniu 12 sierpnia 2014r. (vide: ustalenia faktyczne). Mając na uwadze całokształt powyższych okoliczności Sąd na podstawieart.47714§2 kpcorzekł jak w sentencji wyroku.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Siedlcach date: '2015-09-25' department_name: IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Katarzyna Antoniak legal_bases: - art.85 ust.1 ustawy z 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych - art.118 i 124 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - art.477 recorder: st. sekr. sądowy Marzena Mazurek signature: IV U 1029/14 ```

150500000001521_III_AUa_001155_2012_Uz_2013-05-14_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn.akt III AUa 1155/12 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 14 maja 2013r. Sąd Apelacyjny w Białymstoku, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSA Barbara Orechwa-Zawadzka (spr.) Sędziowie: SA Dorota Elżbieta Zarzecka SO del. Piotr Prusinowski Protokolant: Barbara Chilimoniuk po rozpoznaniu w dniu 14 maja 2013 r. w Białymstoku sprawy z wnioskuW. D. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB. o ustalenie na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB. od wyroku Sądu Okręgowego w Suwałkach III Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 17 października 2012 r. sygn. akt III U 336/12 uchyla zaskarżony wyrok oraz poprzedzającą go decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB.z dnia 28 marca 2012r. i sprawę przekazuje do ponownego rozpoznania Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB.. Sygn. akt III AUa 1155/12 UZASADNIENIE Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB.decyzją z dnia 28 marca 2012 roku, wydaną na podstawie przepisówustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych(Dz. U. z 2009 roku, Nr 205, poz. 1585 ze zm.) orazustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku kodeks postępowania administracyjnego(Dz. U. z 2000 roku, Nr 98, poz. 1071 ze zm.), określił na dzień 28 marca 2012 roku zadłużenieW. D.z tytułu składek w wysokości 27.847,41 złotych w tym na: ubezpieczenia społeczne za okres od stycznia 2004 roku do kwietnia 2006 roku w kwocie 22.265,26 złotych, ubezpieczenie zdrowotne za okres od grudnia 2003 roku do kwietnia 2006 roku w kwocie 4.349,16 złotych oraz Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych za okres od lutego 2004 roku do marca 2006 roku w kwocie 1.232,99 złotych. Zaznaczył, że powyższe składki należne z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności należy uregulować wraz z odsetkami za zwłokę oraz kosztami upomnienia. W. D.w odwołaniu od powyższej decyzji domagał się jej zmiany i stwierdzenia, że w okresie od dnia 1 stycznia 2004 roku do dnia 31 marca 2006 roku nie podlegał on obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym oraz ubezpieczeniu zdrowotnemu z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej na terenie RP, a w konsekwencji, że zadłużenie z tytułu składek za powyższy okres nie istnieje. Wnosił o przeprowadzenie dowodu z decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB.z dnia 27 września 2011 roku stwierdzającej podleganie przez niego obowiązkowym ubezpieczeniem społecznym z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności w okresie od dnia 30 grudnia 1999 roku do dnia 31 grudnia 1999 roku oraz z zaświadczenia Komisji Administracyjnej ds.(...)Migracyjnych. Sąd Okręgowy w Suwałkach po rozpoznaniu powyższego odwołania, wyrokiem z dnia 17 października 2012 roku zmienił zaskarżoną decyzję i stwierdził, żeW. D.nie jest zobowiązany do zapłacenia składek z tytułu zadłużenia wynikającego za okres od stycznia 2004 roku do kwietnia 2006 roku (pkt I) oraz zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB.na rzeczW. D.kwotę 60 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt II). Z ustaleń Sądu I instancji wynikało, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB.wydał w stosunku do odwołującego szereg decyzji w kwestii podlegania przez niego ubezpieczeniom społecznym z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności, jak również decyzji wymiarowych, tj. decyzji ustalających kwoty nieopłaconych składek na ubezpieczenia. I tak na podstawie decyzji w/w organu rentowego z dnia 25 lutego 2008 roku stwierdzono, żeW. D.podlega obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej w okresach: od dnia 30 grudnia 1999 roku do dnia 31 grudnia 1999 roku, od dnia 1 października 2004 roku do dnia 1 marca 2005 roku oraz od dnia 1 listopada 2005 roku do dnia 31 marca 2006 roku. W dalszej kolejności Sąd Okręgowy wskazał, że odwołujący zamieszkuje w Wielkiej Brytanii gdzie od dnia 1 stycznia 2004 roku prowadzi działalność gospodarczą. Na podstawie art. 14a ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 roku w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (Dz. U. UE. L. 1971. 149. 2 ze zm.) w okresie od dnia 1 stycznia 2004 roku do dnia 1 stycznia 2008 roku podlega ustawodawstwu Wielkiej Brytanii i opłaca w tym kraju składki na ubezpieczenia społeczne. Powyższą okoliczność potwierdza formularz E 101 GB o zastosowaniu ustawodawstwa Wielkiej Brytanii z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek wystawiony przez Komisję Administracyjną ds.(...)Migracyjnych. Wskutek przedłożenia przez odwołującego w organie rentowym powyższego dokumentu kolejną decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wB.z dnia 27 września 2011 roku zmieniono decyzję z dnia 25 lutego 2008 roku w ten sposób, że stwierdzono, iż z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej podlega on ubezpieczeniom społecznym w okresie od dnia 30 grudnia 1999 roku do dnia 31 grudnia 1999 roku. Decyzja uprawomocniła się wskutek jej niezaskarżenia i funkcjonuje w obrocie prawnym. Kolejną decyzją w/w organu rentowego z dnia 30 czerwca 2011 roku określono zadłużenie odwołującego z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne oraz Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych.W. D.odwołał się od powyższej decyzji, wskutek czego kolejną decyzją w/w organu rentowego uchylono w całości decyzję z dnia z dnia 30 czerwca 2011 roku. Zaskarżoną aktualnie decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wB.z dnia 28 marca 2012 roku stwierdzono, żeW. D.na dzień wydania decyzji posiada zadłużenie z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej w łącznej wysokości 27.847,41 złotych, przy czym zaległość ta obejmuje składki na ubezpieczenia społeczne za okres od stycznia 2004 roku do kwietnia 2006 roku, ubezpieczenie zdrowotne za okres od grudnia 2003 roku do kwietnia 2006 roku oraz Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych za okres od lutego 2004 roku do marca 2006 roku, w sytuacji, gdy na podstawie prawomocnej decyzji z dnia 27 września 2011 roku zostało ustalone, że odwołujący z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej podlega ubezpieczeniom społecznym w okresie od dnia 30 grudnia 1999 roku do dnia 31 grudnia 1999 roku. Sąd Okręgowy stwierdził więc, że organ rentowy nie wykazał, abyW. D.zalegał ze składkami na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne oraz Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych w okresach wskazanych w zaskarżonej obecnie decyzji organu rentowego z dnia 28 marca 2012 roku. Stosownie bowiem do decyzji z dnia 27 września 2011 roku odwołujący podlega ubezpieczeniom społecznym z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej w znacznie krótszym okresie niż ten, za który zostały wyliczone zaległości z tytułu składek w zaskarżonej decyzji z dnia 28 marca 2012 roku. Tym samym zaskarżona decyzja, zdaniem Sądu I instancji, jest wadliwa. Bez właściwego ustalenia okresu podlegania przez odwołującego ubezpieczeniom społecznym z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności nie jest bowiem możliwe prawidłowe ustalenie zaległości składkowych z powyższego tytułu. Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawieart. 47714§ 2 k.p.c.orzekł jak w sentencji wyroku. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB.zaskarżył powyższy wyrok w całości, zarzucając mu: - niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy poprzez nieuwzględnienie faktu, iż przed Sądem Okręgowym w Suwałkach toczy się postępowanie w związku z nieprawomocną decyzją z dnia 29 czerwca 2012 roku o podleganiu ubezpieczeniom społecznym, - naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. a)art. 156 k.p.c.poprzez nierozpatrzenie wniosku pełnomocnika ZUS o odroczenie terminu rozprawy w sytuacji poinformowania Sądu, iż w stosunku do płatnika toczy się postępowanie w sprawie z odwołania od decyzji z dnia 29 czerwca 2012 roku o podleganie ubezpieczeniom społecznym, b)art. 177 § 1 pkt 1 k.p.c.poprzez niezawieszenie postępowania z urzędu w sytuacji, gdy rozstrzygnięcie sprawy o wysokości zadłużenia zależy od wyniku sprawy toczącej się przed Sądem z odwołania od decyzji z dnia 29 czerwca 2012 roku o podleganie ubezpieczeniom społecznym. Wskazując na powyższe zarzuty organ rentowy wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz poprzedzającej go decyzji organu rentowego i przekazanie sprawy Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB.do ponownego rozpoznania. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Niezależnie od podniesionych zarzutów, zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego i poprzedzająca go decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wB.z dnia 28 marca 2012 roku podlegały uchyleniu, a sprawa przekazaniu organowi rentowemu do ponownego rozpoznania. Zarówno organ rentowy, jak również Sąd I instancji, rozpoznając niniejszą sprawę, popełniły szereg błędów, które w ocenie Sądu Apelacyjnego, są na tyle poważne, że nie pozwalają na utrzymanie w mocy zarówno zaskarżonego wyroku, jak też poprzedzającej go decyzji. Przede wszystkim organ rentowy w zaskarżonej decyzji nie wskazał, czy dotyczy ona zaległości składkowych samegoW. D.z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej za granicą, czy też dotyczy ona składek, które odwołujący jako płatnik winien uiścić za osoby zatrudnione przez niego na podstawie umów o pracę oraz na podstawie umów zlecenia. Z treści odpowiedzi na odwołanie wynikało, że zaskarżona decyzja stwierdzająca wysokość zaległości składkowych częściowo dotyczy składek za samego odwołującego, zaś częściowo składek, które odwołujący jako płatnik winien uiścić za swoich pracowników oraz zleceniobiorców. Rozpoznając odwołanie Sąd Okręgowy winien powyższą okoliczność zauważyć i wypytać pełnomocnika organu rentowego jaki faktycznie jest przedmiot zaskarżonej decyzji. Sąd I instancji błędnie zaniechał ustalenia powyższej kwestii i prowadził postępowanie uznając, że zaskarżona decyzja dotyczy wyłącznie składek za samegoW. D.z tytułu prowadzenia przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej. Tymczasem w toku postępowania przed Sądem Apelacyjnym organ rentowy zajął stanowisko, iż przedmiotowe zaległości składkowe dotyczą wyłącznie pracowników i zleceniobiorców odwołującego. Gdyby natomiast uznać, iż zaskarżona decyzja faktycznie dotyczy składek za w/w osoby, za któreW. D.jako pracodawca, bądź też zleceniodawca zobowiązany jest uiścić składki, to osoby te powinny były zostać wskazane w decyzji, zaś stosownie doart. 47711§ 2 k.p.c.przynajmniej na etapie postępowania przed Sądem I instancji winny być wezwane do udziału w sprawie w charakterze zainteresowanych. Bezsprzecznie bowiem prawa pracowników oraz zleceniobiorców zależą od rozstrzygnięcia sprawy dotyczącej ustalenia wysokości zaległych składek na ich ubezpieczenia społeczne. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB.rozpoznając sprawę ponownie winien zachować wszystkie wymogi konieczne w sprawie o ustalenie wysokości zaległości składkowych i wydać decyzję. W szczególności zaś organ rentowy powinien w treści decyzji wyraźnie wskazać, czy ustalany wymiar zadłużenia z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne oraz Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych za poszczególne okresy dotyczy składek należnych od samegoW. D.z tytułu prowadzenia przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej za granicą, czy też składek, które odwołujący jako płatnik winien uiścić za osoby zatrudnione przez niego na podstawie umów o pracę oraz na podstawie umów zlecenia, czy też z obu tych tytułów. W sytuacji zaś ustalania wymiaru zaległości składkowych na ubezpieczenia społeczne pracowników bądź też zleceniobiorców odwołującego organ rentowy winien dopuścić takie osoby do udziału w sprawie w charakterze strony na etapie postępowania przed tym organem oraz wskazać te osoby w treści decyzji z imienia i nazwiska. W tym stanie rzeczy Sąd Apelacyjny orzekł na podstawieart. 47714ak.p.c. A.K.

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Białymstoku date: '2013-05-14' department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Barbara Orechwa-Zawadzka - Dorota Elżbieta Zarzecka - Piotr Prusinowski legal_bases: - art. 177 § 1 pkt 1 k.p.c. recorder: Barbara Chilimoniuk signature: III AUa 1155/12 ```

154505300000503_I_C_002686_2013_Uz_2014-02-14_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 2686/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 14 lutego 2014 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie I Wydział Cywilny w następującym składzie: Przewodniczący: SSR Karol Smaga Protokolant: Marek Maśniak po rozpoznaniu w dniu 14 lutego 2014 roku w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwaB. B. (1) przeciwko Skarbowi Państwa – Ministrowi Pracy i Polityki Społecznej o zapłatę 1 oddala powództwo, 2 zasądza odB. B. (1)na rzecz Skarbu Państwa – Ministra Pracy i Polityki Społecznej kwotę 1.200 (tysiąc dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu. Sygn. akt I C 2686/13 UZASADNIENIE Pozwem z dnia 20 lutego 2013 roku powódB. B. (1)wniósł przeciwko Skarbowi Państwa – Ministrowi Skarbu Państwa o zasądzenie na swoją rzecz kwoty 6.420,38 złotych wraz z ustawowymi odsetkami oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. W odpowiedzi na pozew pozwany Skarb Państwa – Minister Skarbu Państwa wniósł o zwolnienie od udziału w sprawie jako niewłaściwegostatio fiscioraz wezwanie do udziału w niniejszym postępowaniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej. Ponadto, w przypadku nieuwzględnienia wskazanego wniosku wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Postanowieniem z dnia 6 sierpnia 2013 roku Sąd ustalił, że Skarb Państwa w niniejszym postępowaniu jest reprezentowany przez Ministra Pracy i Polityki Społecznej. W odpowiedzi na pozew pozwany Skarb Państwa – Minister Pracy i Polityki Społecznej wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania, a także kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: B. B. (2), w okresie od dnia 1 grudnia 1979 roku roku do dnia 15 kwietnia 2011 roku, był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w Politechnice(...)im.T. K., na stanowisku starszy mistrz. Umowa o pracę została rozwiązana za porozumieniem stron – emerytura (świadectwo pracy – k. 4). W dniu 17 kwietnia 2011 rokuB. B. (1)zawarł z Politechniką(...)im.T. K.umowę o pracę na czas określony od dnia 17 kwietnia 2011 roku do dnia 31 sierpnia 2011 roku na stanowisku straszy mistrz w wymiarze czasu pracy ½ etatu (umowa o pracę – k. 5). Ustawą z dnia 16 grudnia 2010 roku o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw(Dz. U. z 2010 r., Nr 257, poz. 1726), wustawie z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227, z późn. zm.) dodanoart. 103astanowiący, że prawo do emerytury ulega zawieszeniu bez względu na wysokość przychodu uzyskiwanego przez emeryta z tytułu zatrudnienia kontynuowanego bez uprzedniego rozwiązania stosunku pracy z pracodawcą, na rzecz którego wykonywał je bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury, ustalonym w decyzji organu rentowego (art. 6 pkt 2 ww. ustawy). Na mocy zaś art. 28 ustawy zmieniającej do emerytur przyznanych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy przepisy ustawy, o której mowa w art. 6 (tj. o emeryturach i rentach z FUS), w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się, poczynając od dnia 1 października 2011 roku. Na mocy przepisuart. 30 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 roku o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustawprzedmiotowy akt prawny wszedł w życie z dniem 1 stycznia 2011 roku. Wyrokiem z dnia 13 listopada 2012 roku, wydanym w sprawie K 2/12 Trybunał Konstytucyjny uznał, żeart. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 roku o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw(Dz. U. Nr 257, poz. 1726 oraz z 2011 r. Nr 291, poz. 1707) w związku zart. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227, z 2010 r. Nr 40, poz. 224, Nr 134, poz. 903, Nr 205, poz. 1365, Nr 238, poz. 1578 i Nr 257, poz. 1726, z 2011 r. Nr 75, poz. 398, Nr 149, poz. 887, Nr 168, poz. 1001, Nr 187, poz. 1112 i Nr 205, poz. 1203 oraz z 2012 r. poz. 118 i 251), dodanym przezart. 6 pkt 2 ustawy z 16 grudnia 2010 roku, w zakresie, w jakim znajduje zastosowanie do osób, które nabyły prawo do emerytury przed dniem 1 stycznia 2011 roku, bez konieczności rozwiązania stosunku pracy, jest niezgodny z zasadą ochrony zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa, wynikającą zart. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. W uzasadnieniu w/w wyroku TK wskazał m.in., że emeryci, którzy nabyli prawo do emerytury przed dniem 1 stycznia 2011 roku, na podstawie art. 28 ustawy zmieniającej z dnia 16 grudnia 2010 roku, mogli ją pobierać bez rozwiązania umowy o pracę jeszcze przez 9 miesięcy od daty wejścia w życie zmiany, czyli do dnia 30 września 2011 roku. Jeżeli do tego momentu stosunek pracy nie ustał, wypłata emerytury zostawała przez ZUS wstrzymana, poczynając od 1 października 2011 roku. Należy zwrócić uwagę, że obowiązująca regulacja nie wyłączała możliwości łączenia emerytury z dochodami z pracy zarobkowej, lecz uzależniała wypłatę emerytury od rozwiązania stosunku pracy z pracodawcą (pracodawcami), u którego dana osoba była zatrudniona bezpośrednio przed złożeniem wniosku o emeryturę. Emeryt mógł wrócić do pracy do tego samego lub innego pracodawcy (oczywiście, o ile zostanie zatrudniony) i pobierać zarówno wynagrodzenie, jak i emeryturę. Przy tym, osoby, które osiągnęły powszechny wiek emerytalny, mogły bez ograniczeń łączyć emeryturę z zarobkiem, gdyż nie mają do nich zastosowania zasady zmniejszenia oraz wstrzymania wypłaty świadczenia ze względu na wysokość osiąganych zarobków (zob. takżeM. W., Wypłata emerytury - pod warunkiem rozwiązania stosunku pracy,(...)nr(...), stanowisko Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej w sprawie zmian w systemie emerytalnym z dnia 30 marca 2011 r., znak(...)023-(...)). Nadto TK wskazał, że ryzyko emerytalne to zdarzenie prawne uzasadniające realizację prawa do emerytury. Określenie jego treści przez ustawodawcę jest dla adresatów takiej regulacji informacją, jakie warunki muszą spełnić, żeby zrealizować swoje prawo do świadczenia emerytalnego. W tym kontekście, jeśli ubezpieczony już raz te warunki skutecznie spełnił, to niedopuszczalne jest - z punktu widzenia zasady ochrony zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa - nakazanie mu zastosowania się do nowej treści ryzyka, czyli nakazanie mu ponownego zrealizowania już raz skutecznie nabytego i zrealizowanego prawa do emerytury. Osoby, o których mowa, podjęły decyzje o przejściu na emeryturę, nie mogąc przewidzieć, że przepisy zmienią się na ich niekorzyść. W przeciwnym wypadku nie składałyby one wniosku o ustalenie prawa do świadczenia emerytalnego, bo korzystniejsze byłoby dla nich pobieranie wynagrodzenia niż dużo mniejszej emerytury, o którą wystąpiłyby po ustaniu zatrudnienia i która wówczas byłaby wyższa niż ta wyliczona w chwili, gdy złożyły wniosek po osiągnięciu wieku emerytalnego. Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dołączonych do akt sprawy i wskazanych powyżej dokumentów, których prawdziwość i wiarygodność nie budziła wątpliwości Sądu oraz nie była kwestionowana przez strony postępowania. Sąd zważył, co następuje: W ocenie Sądu, powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. W toku niniejszego postępowania powód domagał się zasądzenia odszkodowania w wysokości 6.420,38 złotych. Roszczenie swe wywodził z zapadłego w dniu 13 listopada 2012 roku orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego stwierdzającego, żeart. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 roku o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaww związku zart. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, dodanym przezart. 6 pkt 2 ustawy z 16 grudnia 2010 roku, w zakresie, w jakim znajduje zastosowanie do osób, które nabyły prawo do emerytury przed dniem 1 stycznia 2011 roku, bez konieczności rozwiązania stosunku pracy, jest niezgodny z zasadą ochrony zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa wynikającą zart. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Powód podnosił, iż decyzję o rozwiązaniu umowy o pracę podjął, gdyż chciał zachować uprawnienia emerytalne, nie wskazywał jednak, kiedy je nabył. Z obowiązujących przepisów prawa cywilnego wynika, iż jeżeli szkoda została wyrządzona przez wydanie aktu normatywnego, jej naprawienia można żądać po stwierdzeniu we właściwym postępowaniu niezgodności tego aktu zKonstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub ustawą (art. 4171§ 1 kc). Przepisartykułu 4171§ 1 kcnormuje odpowiedzialność odszkodowawczą Skarbu Państwa za tzw. bezprawie legislacyjne, czyli w związku z wydaniem aktu normatywnego niezgodnego zKonstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub ustawą. Przesłankami odpowiedzialności odszkodowawczej zart. 4171§ 1 kcsą, obok stwierdzenia we właściwym postępowaniu niezgodności z prawem aktu normatywnego, także wyrządzenie szkody przez tenże akt normatywny oraz związek przyczynowy pomiędzy szkodą a wydaniem określonego aktu normatywnego. Sąd zważył, że orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego mają charakter prawotwórczy, a sam Trybunał pełni tutaj rolę ustawodawcy negatywnego, bowiem w sytuacji, gdy norma prawna, która jest wyrażona w przepisie prawnym uznana zostanie za niekonstytucyjną, zostanie wyłączona z systemu norm prawnie obowiązujących. Uwzględnić należy jednak różnorodność skutków prawnych związanych z ustaleniem niekonstytucyjności przepisu. W niektórych swoich rozstrzygnięciach Trybunał Konstytucyjny odnosi skutki swego rozstrzygnięcia (w sposób wyraźny) wyłącznie do stanów na przyszłość. Wówczas przyjąć należy, że odpada możliwość uznania dotychczasowego stanu prawnego za niezgodny zKonstytucją. W konsekwencji nie można przyjąć, w odniesieniu do zdarzeń zaistniałych w czasie poprzedzającym wejście w życie takiego orzeczenia TK, że nastąpiło stwierdzenie we właściwym trybie niezgodności ustawy zKonstytucją, co uniemożliwia przyjęcie odpowiedzialności odszkodowawczej na podstawieart. 4171§ 1 kc.Ponadto orzeczenia TK mogą również zawierać odroczenie terminu utraty mocy obowiązującej przepisu uznanego za niezgodny zKonstytucją. Powoduje to, że do wskazanej w wyroku Trybunału daty utraty mocy obowiązującej dany przepis powinien być uznany za zgodny z prawem i nie można do tej daty stosować odpowiedzialności odszkodowawczej na podstawieart. 4171§ 1 kc.Trybunał Konstytucyjny wydaje też orzeczenia, gdzie niekonstytucyjność aktu normatywnego odnosi się do określonego czasu, np. od chwili wejścia w życie nowejKonstytucji RP, czyli od dnia 17 października 1997 roku. Określona przez TK data wyznacza wówczas okres, od którego mogą być rozważane skutki odpowiedzialności odszkodowawczej na podstawieart. 4171§ 1 kc. Zgodnie zart. 190 ust. 3 Konstytucji RPorzeczenie Trybunału Konstytucyjnego wchodzi w życie z dniem ogłoszenia, jednak Trybunał Konstytucyjny może określić inny termin utraty mocy obowiązującej aktu normatywnego. Termin ten nie może przekroczyć osiemnastu miesięcy, gdy chodzi o ustawę, a gdy chodzi o inny akt normatywny – dwunastu miesięcy. W przypadku orzeczeń, które wiążą się z nakładami finansowymi nieprzewidzianymi w ustawie budżetowej, Trybunał Konstytucyjny określa termin utraty mocy obowiązującej aktu normatywnego po zapoznaniu się z opinią Rady Ministrów. Jeśli więc Trybunał nie postanowi inaczej, to orzeczenie o niekonstytucyjności normy prawnej wywołuje skutki na przyszłość (ex nunc). Natomiast, jeżeli Trybunał w treści swojego orzeczenia postanowi inaczej, to orzeczenie jego działa ze skutkiem ex tunc, do czego podstawę dajeart. 190 ust. 3 Konstytucji RP. W tym miejscu podnieść należy, iż w uzasadnieniu wyroku z dnia 13 listopada 2012 roku, sygn. akt K 2/12, Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, iż z chwilą ogłoszenia sentencji wyroku w Dzienniku Ustaw utraci moc art. 28 ustawy zmieniającej z 16 grudnia 2010 roku w zakresie, w jakim przewiduje stosowanie art. 103a ustawy o emeryturach i rentach z FUS do osób, które nabyły prawo do emerytury przed dniem 1 stycznia 2011 roku, bez konieczności rozwiązania stosunku pracy. Oznacza to, że obowiązek rozwiązania stosunku pracy z dotychczasowym pracodawcą - jako warunek realizacji nabytego prawa do emerytury - nie będzie miał zastosowania do osób, które nabyły to prawo w okresie od dnia 8 stycznia 2009 roku do dnia 31 grudnia 2010 roku. Natomiast przepis ten pozostaje nadal w obrocie prawnym i znajduje zastosowanie do osób, które nabyły prawo do emerytury w momencie jego wejścia w życie i później, tj. od dnia 1 stycznia 2011 roku. Z powyższego wynika, iż wyłącznie tych osób, które nabyły prawo do emerytury w okresie od dnia 8 stycznia 2009 roku do dnia 31 grudnia 2010 roku, nie dotyczył obowiązek wcześniejszego rozwiązania stosunku pracy z dotychczasowym pracodawcą. Wskazać należy, że cezura czasowa wskazanego czasokresu wynika stąd, iż w dniu 8 stycznia 2009 roku weszła w życie nowelizacja ustawy o emeryturach i rentach z FUS ( Dz. U. z 2008 r., Nr 228, poz. 1507, art. 37), na mocy której uchylono przepis art. 103 ust. 2a tejże ustawy, a który stanowił, że prawo do emerytury ulega zawieszeniu bez względu na wysokość przychodu uzyskiwanego przez emeryta z tytułu zatrudnienia kontynuowanego bez uprzedniego rozwiązania stosunku pracy z pracodawcą, na rzecz którego wykonywał je bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury, ustalonym w decyzji organu rentowego. Z kolei data końcowa, tj. 1 stycznia 2011 roku wynikała stąd, iż w tym dniu zaczął obowiązywać przepis art. 103a ustawy o emeryturach i rentach z FUS dodany ustawą nowelizująca z dnia 16 grudnia 2010 roku ( Dz. U. z 2010 r., Nr 257, poz. 1726). Na marginesie wskazać należy, iż brzmienie dodanego przepisu art. 103a było tożsame z brzmieniem uchylonego przepisu art. 103 ust. 2a obowiązującej ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS ( Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 t.j.). Odnosząc powyższe rozważania do realiów niniejszej sprawy stwierdzić należy, żeB. B. (1)nie przytoczył w pozwie, ani w późniejszym toku postępowania, istotnej dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy okoliczności, tj. daty nabycia prawa do emerytury (terminem końcowym przytaczania okoliczności faktycznych jest zamknięcie rozprawy przed sądem I instancji). Okoliczność ta, co wynika z powyższej części uzasadnienia, jest decydująca do stwierdzenia, czy powoływane przez powoda orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego, odnosi się do sytuacji powoda. Trybunał Konstytucyjny, w przedmiotowym orzeczeniu nie zakwestionował bowiem reguły, lecz obowiązek rozwiązania umowy o pracę przez osoby, które nabył prawo do tego świadczenia w okresie, w którym omawiana zasada nie obowiązywała, tj. w okresie od dnia 08 stycznia 2009 roku do dnia 31 grudnia 2010 roku. Z dołączonego do pozwu świadectwa pracy można jedynie domniemywać, że powód nabył to uprawnienie z dniem 16 kwietnia 2011 roku, albowiem umowę o pracę rozwiązano w dniu 15 kwietnia 2011 roku za porozumieniem stron – emerytura. Jeśli powód nabył w w/w dniu prawo do emerytury to orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego, na które się powołuje, go nie dotyczy. Jeszcze raz bowiem trzeba podkreślić należy, że orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego nie dotyczyło osób, które nabyły prawo do emerytury w stanie prawnym, kiedy obowiązywał przepis art. 103 ust. 2a ustawy emerytalnej, zgodnie z którym zawieszano wypłatę świadczenia z tytułu zatrudnienia kontynuowanego bez uprzedniego rozwiązania stosunku pracy z pracodawcą, na rzecz którego wykonywał je bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury. Niekonstytucyjność dotyczy bowiem tylko osób, które nabywały prawo do emerytury w okresie od 8 stycznia 2009 roku do 31 grudnia 2010 roku, czyli w czasie obowiązywania regulacji niezawierającej wymogu rozwiązania stosunku pracy z dotychczasowym pracodawcą dla uzyskania świadczenia emerytalnego, a co do których wskutek wprowadzenia przepisu art. 103a ustawy emerytalnej, obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 roku, zawieszano wypłatę świadczenia. Wobec powyższego Sąd zważył, że jedynie w wypadku, gdyby powód nabył prawo do emerytury w okresie od dnia 8 stycznia 2009 roku do dnia 30 grudnia 2010 roku, wówczas, po wykazaniu pozostałych przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej, Sąd mógłby – w świetle wyroku TK z dnia 13 listopada 2012 roku, uwzględnić roszczenie o naprawienie szkody powstałej z tytułu utraconych zarobków w związku z rozwiązaniem stosunku pracy w celu pobierania emerytury. Wskazać jednak należy, że wówczas na powodzie spoczywałby ciężar dowodu, który musiałaby wykazać powstałą szkodę, jej wysokość oraz związek przyczynowy pomiędzy szkodą, a wydaniem aktu normatywnego, który został uznany za niekonstytucyjny. Powód w toku niniejszego postępowania nie wykazał związku przyczynowego. Nie wykazał bowiem, że nie miał możliwości dalszego zatrudnienia w Politechnice(...)w pełnym wymiarze czasu pracy, tj., że pracodawca odmówił jego zatrudnienia w tym wymiarze czasu pracy. Mając zatem powyższe na uwadze Sąd – w oparciu o wyżej wskazane przepisy - oddalił powództwo w niniejszej sprawie. O kosztach procesu Sąd orzekł w oparciu oart. 98 kpc. W skład kosztów należnych stronie pozwanej wchodzą: wynagrodzenie radcy prawnego w kwocie 1.200 złotych (§ 2w zw. z§ 5w zw. z§ 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu, Dz.U. Nr 163, poz. 1349 z późn. zm.).

```yaml court_name: Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie date: '2014-02-14' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Karol Smaga legal_bases: - art. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - art. 30 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 roku o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw - art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej - artykułu 417 - art. 98 kpc - § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu recorder: Marek Maśniak signature: I C 2686/13 ```

154505300003003_VI_C_000688_2018_Uz_2019-03-12_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VI C 688/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 marca 2019 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie Wydział VI Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący:SSR Łukasz Mrozek Protokolant:Zuzanna Ferska po rozpoznaniu w dniu 28 czerwca 2018 roku, 10 lipca 2018 roku, 11 lipca 2018 roku, 23 października 2018 roku, 28 lutego 2019 roku oraz 12 marca 2019 roku w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwaK. S.orazM. S. przeciwkoBankowi (...) spółce akcyjnejz siedzibą wG. o zapłatę I zasądza od pozwanegoBanku (...) spółki akcyjnejz siedzibą wG.łącznie na rzecz powodówK. S.orazM. S.kwotę 42925,51 PLN [czterdzieści dwa tysiące dziewięćset dwadzieścia pięć złotych 51/100] wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 08 września 2017 roku do dnia zapłaty; II oddala powództwo w pozostałym zakresie; III zasądza od pozwanego łącznie na rzecz obojga powodów kwotę 4668 PLN [cztery tysiące sześćset sześćdziesiąt osiem złotych] tytułem zwrotu kosztów procesu.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie date: '2019-03-12' department_name: VI Wydział Cywilny judges: - Łukasz Mrozek legal_bases: [] recorder: Zuzanna Ferska signature: VI C 688/18 ```