Datasets:

JuDDGES

/

pl-court-instruct

like 1

154000000000503_I_ACa_000002_2013_Uz_2013-03-29_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt. I ACa 2/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 14 marca 2013 r. Sąd Apelacyjny w Rzeszowie Wydział I Cywilny w składzie: Przewodniczący SSA Marek Klimczak Sędziowie: SA Kazimierz Rusin SO del. Małgorzata Moskwa (spraw.) Protokolant: st.sekr.sądowy Cecylia Solecka po rozpoznaniu w dniu 14 marca 2013 r. na rozprawie sprawy z powództwaJ. D. przeciwko(...) Spółka z o.o.z/s wR. o zapłatę na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Gospodarczego w Rzeszowie z dnia 31 października 2012 r., sygn. akt VI GC 286/11 I o d d a l aapelację, II z a s ą d z aod pozwanego na rzecz powoda kwotę 5.400 zł ( pięć tysięcy czterysta) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego. UZASADNIENIE Wyrokiem z dnia 31 października 2013r.Sąd Okręgowy w Rzeszowie zasądził od pozwanej(...) Spółki z o.o.z siedzibą wR.na rzecz powoda P.P.U.H. K.J. D.wJ.kwotę 319 800 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 4 lutego 2011r. do dnia zapłaty oraz kwotę 23 457 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, w tym kwotę 7 2017 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego. Sąd ten poczynił następujące ustalenia: W dniu 31 sierpnia 2009r. powód kupił odfirmy (...) Sp. z o. o.wK.linię do obierania cebuli(...)za kwotę 280.600 zł. Maszyna ta została ujęta przez pozwaną spółkę jako środek trwały oraz zarejestrowana w rejestrze zakupów VAT, sporządzonym za miesiąc sierpień 2009r. Pierwotnie właścicielem w/w maszyny byłaK. M., prowadząca działalność gospodarczą podfirmą Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Handlowe (...), która zakupiła ją w 2007 lub 2008r. wB., a następnie sprzedałaJ. D., reprezentującemu w chwili zakupu firmę zW.. W okresie od 2008r. do końca maja 2009r.K. M.wynajmowała tę maszynęD. P.. Maszyna znajdowała się na posesjiK. M.. Na zlecenie powoda,B. U. (1)wykonał remont maszyny, oceniając, że maszyna była zużyta w ok. 85%. Po tym remoncie, powód przez pewien czasu prowadził produkcję, która okazała się jednak nieopłacalna i zachodziła potrzeba zakupienia tunelu mroźniczego, stąd też wiedząc, żeK. M.jest zainteresowana kupnem maszyny, powód podjął kroki w celu znalezienia firmy leasingowej i postanowił sprzedać maszynę. Zwrócił się z prośbą do swojego kolegiB. B., a ten skontaktował go z brokerem leasingowymJ. K., prowadzącym działalność gospodarczą, polegającą na kojarzeniu stron w celu zawarcia umowy leasingu, który zapoznał się z udostępnioną mu przez powoda dokumentacją, w tym z opinią sporządzoną w dniu 16 listopada 2009r., przezJ. P.– rzeczoznawcę majątkowego, na zlecenie powoda, w której oszacowano wartość maszyny na kwotę 368.000 zł. Leasingiem tej maszyny zainteresowana była firma również(...) Sp. z o. o., która zażądała aktualnej wyceny maszyny i na jej zlecenie w dniu 9 lipca 2010r.,L. K., określił wartość maszyny na kwotę 268.000 zł. Z negocjacji wycofała sięfirma (...). Wcześniej, dwukrotnie, tj. wiosną 2010r. oraz w październiku 2010r, firma pozwanego odmawiała zawarcia umowy leasingu, ale po uzyskaniu dodatkowego zabezpieczenia przez powoda, pozwana wyraziła chęć zawarcia umowy leasingu zK. M.i zakupu maszyny od powoda. Pozwana spółka przed zawarciem umowy leasingu zbadała przedstawione przezK. M.dokumenty finansowe, oświadczenie majątkowe i opinie bankowe, zakładając, że podane przez leasingobiorcę dane są prawidłowe. Pozwana opierała się na przedstawionych jej opiniach, w szczególności w zakresie wartości maszyny, nie sprawdzała czy leasingobiorca jest wpisany do Bankowego Rejestru Informacji Kredytowej oraz Krajowego Rejestru Długów. Przedmiotowąumowę leasingu nr (...), pozwana zawarła zK. M.w dniu 19 stycznia 2011r., przekazując korzystającemu do odpłatnego używania przedmiot leasingu o wartości 260.000 zł z 1991 roku, na czas określony do 31 stycznia 2015r., z pozostawaniem przedmiotu leasingu we własności finansującego i zaliczeniem go do składników majątku finansującego, zastrzegając w § 4 umowy, że w celu zabezpieczenia wierzytelności wynikających z umowy korzystający złoży do dyspozycji finansującego weksel in blanco wraz z deklaracją wekslową. Tego samego dnia pozwana spółka zawarła z powodem umowę zabezpieczenia, mocą, której powód zobowiązał się do wpłacenia na rzecz pozwanej kwoty 100.000 zł tytułem kaucji w celu zabezpieczeniaumowy leasingu nr (...), aK. M.wyraziła na powyższe zgodę i jako zabezpieczenie roszczeń powoda z tytułu wpłaconej kaucji zobowiązała się do złożenia do rak powoda weksla in blanco wraz z deklaracją wekslową, po czym podpisała weksel in blanco i wydała go pozwanej, która nie przekazała tych dokumentów powodowi. W dniu 20 stycznia 2011r. powód sprzedał pozwanemu linię do obierania cebuli marki(...)za kwotę 319.800 zł brutto. Pismem z daty 27 stycznia 2011r.K. M.złożyła pozwanej oświadczenie, iż rezygnuje z umowy leasingu, powołując się na złą sytuację finansową firmy i brak możliwości spłaty rat leasingowych, wnioskując o niepodpisywanie umowy z jednostką finansującą. W odpowiedzi na powyższe pozwana oświadczyłaK. M., że nie przyjmuje rezygnacji. Pismem z daty 28 marca 2011r. powód poinformował pozwaną, że dokonuje potrącenia kwoty 100.000 zł wynikającej z umowy zabezpieczenia z dnia 19 stycznia 2011r. pod warunkiem zawieszającym w postaci wydania poręczycielowi weksla in blanco wystawionego przezK. M.i jednocześnie wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 219.800 zł z tytułu sprzedaży przedmiotu leasingu. Pozwana złożyła powodowi oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli zakupu linii do obierania cebuli(...)pismem z dnia 12 maja 2011r. Pismem z daty 21 września 2011r. powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 319.800 zł z tytułem sprzedaży przedmiotu leasingu. W dniu 19 grudnia 2011r. biegły sądowyB. K., na zlecenie Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Rzeszowie z dnia 25 października 2011r., sporządził opinię, przedmiotem, której było ustalenie wartości linii do obierania cebuli(...)z 1991r. na kwotę 169 290 zł netto. Zdaniem Sądu, pozwana nie udowodniła skutecznego uchylenia się od skutków prawnych zawartej z powodem umowy sprzedaży, gdyż jej błąd był błędem, co do wnioskowania, należał do sfery motywacyjnej i stanowił pobudkę oraz nie dotyczył w chwili zawierania umowy sprzedaży w dniu 20 stycznia 2011r. okoliczności związanej z jej treścią. W tym czasie pozwana nie była w błędzie, co do wartości maszyny. Wartość maszyny nie łączy się z mylnym wyobrażeniem o jakiejś okoliczności zewnętrznej, lecz jest wynikiem nietrafnego przewidywania. Pozwana znając opinie, określające wartość maszyny, wiedziała o pewnym zdarzeniu i prognozowała na jego podstawie określony rozwój sytuacji w przyszłości. Ta właśnie prognoza, że dojdzie do zawarcia umowy leasingu, skłoniła pozwaną do zawarcia umowy z dnia 20 stycznia 2011r Sąd analizując podstawę rozstrzygnięcia powołał się naart. 535 kc,art. 84 kcorazart. 481 kc, a w zakresie orzeczenia o kosztach procesu naart. 98 § 1 i 3 kpcoraz§ 6 pkt. 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu( Dz. U. 2002, Nr 163, poz. 1349 ). W apelacji pozwanawniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów postępowania za obie instancje ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania z pozostawieniem temu sądowi rozstrzygnięcia o kosztach postępowania apelacyjnego. Apelująca spółka zarzuciła naruszenie prawa materialnego, a to: -art. 535 kcpoprzez uwzględnienie roszczenia o zapłatę ceny sprzedaży spornej nieruchomości, w sytuacji, gdy powód nie był właścicielem rzeczy, -art. 339 kci341 kcpoprzez nieuwzględnienie domniemań prawnych, z których wynika, że właścicielem maszyny byłaK. M., jako osoba władająca tym urządzeniem, -art. 84 § 1 i 2 kcorazart. 86 i 88§ 1 kc, w sytuacji, gdy pozwana skutecznie uchyliła się od skutków prawnych oświadczenia woli o zakupie spornej maszyny od powoda i poprzez zanegowanie, że błąd, co do ceny sprzedaży nie jest błędem, co do treści czynności prawnej umowy sprzedaży. Pozwana zarzuciła również naruszenie prawa procesowego, a to: -art. 245 kpcpoprzez potraktowanie jako dokumentu wykazu środków trwałych oraz rejestru zakupów VAT, w sytuacji gdy nie były one zaopatrzone w jakikolwiek podpis, -art. 278§ 1 kpcpoprzez nieuwzględnienie wniosku dowodowego pozwanej o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego dla ustalenia wartości spornej maszyny, -art. 233§ 1 kpcpoprzez wybiórczą ocenę materiału dowodowego, a to: - uznanie za wiarygodny dowód z faktury VAT, wystawionej przez(...) sp. z o.o., wykazu środków trwałych i rejestru zakupów VAT, podpisanych przez nieznaną osobę, -uznanie, że powód zakupił maszynę w dniu 31 sierpnia 2009r., podczas gdy zeznał on, że zakupił ją odK. M.za cenę 230 000zł jak również, jako świadek w śledztwie 6 Ds. 379/11wskazując, że zakup nastąpił w maju 2009r., co potwierdzał wyciągami bankowymi, nie wskazując w toku tego przesłuchania, aby w zakup były zaangażowanespółki (...)orazP., -pominiecie zeznań powoda w śledztwie 6 Ds. 379/11 w lipcu 2011r., wskazującym gdzie, od kogo i za ile zakupił sporną ruchomość, -pominięcie zeznań świadkaK. M.złożonych w w/w śledztwie, z których wynika, że dokonała sprzedaży maszyny w dniu 31 lipca 2009r. za cenę 20 000 zł na rzeczspółki (...) SAi że została zmuszona do zawarcia umowy leasingu z powodów finansowych, oraz że była szantażowana przez powoda, -pominiecie wniosku dowodowego o wystąpienie do Komornika Sądowego z prośbą o udostępnienie akt IKM193/11w celu wskazania konkretnych dokumentów z tych akt, po zapoznaniu się z nimi, jako, że pozwany nie był stronę tego postępowania i nie miał do nich wglądu, -sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego stanowisko, że zawyżenie ceny sprzedaży było dla pozwanej korzystne, bo w ten sposób osiągałaby wyższe zyski, podczas gdy zawyżenie ceny nie powinno mieć miejsca przy obiektywnie racjonalnym postępowaniu potencjalnego korzystającego. Pozwana zakwestionowała oddalenie przez Sąd Okręgowy wniosku o przeprowadzenie dowodu z nagrania audio, na załączonej płycie CD oraz opinii fonoskopijnej, obejmującej sporządzenie stenogramu z nagrania audio, zawierającego zarejestrowaną rozmowę z dnia 26 kwietnia 2011r. z udziałemK. M.,B. U. (1),K. P.iL. P., podczas którejK. M.mówiła, że wartość maszyny mogła, co najwyżej wzrosnąć do kwoty 60 000zł oraz, że nadwyżkę wynikającą z zawyżenia ceny razem z powodem mieli przeznaczyć na zakup tunelu i zainwestować w działalność. Wniosek ten nie był spóźniony. Niezasadne było również, według skarżącej, oddalenie wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność wartości rynkowej maszyny oraz jej stanu technicznego na dzień sprzedaży maszyny, a także z wydruku ze strony internetowej, zawierającej ofertę sprzedaży tego typu maszyny za 61 900 zł. Sąd Apelacyjny rozważył, co następuje: Wobec szczegółowych ustaleń faktycznych Sądu Okręgowego, opartych na wyczerpującej i przekonywującej, zgodnej zart. 233 kpc, ocenie materiału dowodowego, Sąd Apelacyjny podzielił te ustalenia i przyjął je za własne. Wbrew zarzutom apelującej, okoliczność, że własność przedmiotowej maszyny przysługiwała powodowi w dacie zawierania umowy sprzedaży z dnia 20 stycznia 2011r. została skutecznie wykazanafakturą nr (...)z dnia 31 sierpnia 2009r., a także wykazem środków trwałych oraz rejestrem zakupów VAT, sporządzonym za miesiąc sierpień 2009r. Potwierdza to także dowód z przesłuchania powoda, oraz zeznania świadkaK. M.i świadkaB. U. (2). ŚwiadekK. M.przekonywująco zeznała, o czynnościach podejmowanych przez powoda po zakupieniu maszyny, co koresponduje z zeznaniami świadkaB. U. (2), który zeznał o modernizowaniu maszyny w czerwcu 2010r. w czasie, gdy jej właścicielem był powód. Dokumenty w postaci opisanych wykazów z natury swej nie zawierają podpisów na każdej stronie, potwierdzających oświadczenie woli określonej osoby. Mają one w niniejszej sprawie uzupełniające znaczenie. Jakkolwiek są kwestionowane przez pozwaną z punktu widzenia formalnego, to jednak pozwana nie podnosi zarzutu, aby maszyna nie została ujęta i wprowadzona jako środek trwały w firmie powoda oraz, aby przy jej zakupie nie odprowadzono podatku VAT. Z zeznań powoda i świadkaK. M.oraz małżonkówP.wynika, że niewątpliwie maszyna była sprzedawana kilkakrotnie, lecz nie ma to znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy o zapłatę ceny, wynikającej z konkretnej umowy sprzedaży. ŚwiadekK. M.wyraźnie w postępowaniu przygotowawczym zeznaje, że nie wie, kiedy powód odkupił maszynę odfirmy (...). Osoby te zeznają, tak w postępowaniu przygotowawczym jak i w niniejszej sprawie, o kilku umowach sprzedaży maszyny. Sąd Okręgowy nie czyni szczegółowych ustaleń, co do ilości i kolejności odsprzedaży maszyny, gdyż nie ma to istotnego znaczenia dla sprawy. Istotne jest z punktu widzenia żądania pozwu, że w dacie umowy z dnia 20 stycznia 2009r. stanowiła ona własność powoda. Podkreślić więc należy, że całokształt materiału dowodowego pozwala na ustalenie właściciela maszyny, a jednocześnie potwierdzenie ważność umowy i legitymacji powoda do dochodzenia należności z tytułu umowy sprzedaży z dnia 20 stycznia 2011r. Pozwana zawierając umowę sprzedaży nie kwestionowała zresztą tego, że powód jest właścicielem maszyny. Nie czyniła tego również bezpośrednio po zawarciu tej umowy. Fakt, że maszyna była zamontowana w budynkuK. M., nie pozwala na czynienie ustaleń, co do jej własności na podstawie domniemań wskazywanych przez pozwanego w apelacji. Domniemania zart. 339 i 341 kcodnoszą się bowiem bezpośrednio do samoistności posiadania i zgodności posiadania z prawem. Z tych względów zarzut braku tytułu własności po stronie powoda należy ocenić jako nieuzasadniony i czynione w celu nieuzasadnionego uniknięcia zasądzenia dochodzonej z tytułu sprzedaży zapłaty ceny. Nie ulega wątpliwości, że pozwana zakupiła maszynę – linię produkcyjną do obierania cebuli w celu zawarcia umowy leasingu zK. M.. Był to motyw, powód i przyczyna nabycia przez pozwaną tej maszyny. Dysponowała ona przed zawarciem tej umowy dwoma prywatnymi opiniami, zawierającymi stanowiska dwóch różnych biegłych. Dla ustalenia ceny kierowała się, jak wynika z treści pism pozwanej, tymi właśnie opiniami. Wyceny te, wyjaśnione dodatkowo w przesłuchaniu rzeczoznawców, słuchanych w charakterze świadków, z uwagi na pozasądowe zlecenie opinii, potwierdzają jedynie, że zostały one opracowane w określonym czasie i autorzy tych opinii zajęli i wyrazili pogląd oraz ocenę co do wartości maszyny. Ustalenie wartości maszyny w dacie zawarcia umowy sprzedaży, poprzez ekspertyzy prywatne było niedopuszczalne. Ponadto ustalenie rzeczywistej wartości i stanu maszyny w dacie 20 stycznia 2011r. tj. dacie jej sprzedaży nie było potrzebne dla rozpoznania niniejszej sprawy. Zasadnie, zatem Sąd Okręgowy oddalił wnioski dowodowe zgłaszane przez pozwaną na tę okoliczność. Podobnie jak wnioski dowodowe z wydruków ze stron internetowych czy nagrania z rozmowy kilku osób, między innymi w zakresie wartości maszyny. Skoro żądaniem pozwu objęta jest Przedmiotem ustaleń w tej sprawie jest bowiem cena wynikająca z umowy sprzedaży, a zatem nie wartości maszyny, a po drugie dla ustalenia skuteczności uchylenia się od skutków prawnych oświadczenia woli złożonego przez pozwaną w umowie sprzedaż, nie ma znaczenia rzeczywista wartość i stan maszyny. Dowodzenie tego faktu (jaka była wartość czy stan techniczny wpływający na wartość maszyny w dacie sprzedaży) jak i faktów za ile w okresie poprzedzającym maszyna była między różnymi podmiotami sprzedawana, nie ma znaczenia dla oceny czy błąd podnoszony przez pozwaną był istotny i czy dotyczył on treści czynności prawnej. Zdaniem pozwanej, błąd co do ceny jest błędem co do treści czynności prawnej. Z tym stwierdzeniem po części można się zgodzić, gdyż niejednokrotnie dla ustalania i oceny czy błąd jest istotny i czy dotyczy treści czynności prawnej pomocne jest sięgnięcie do analizy elementów istotnych umowy. Elementem istotnym umowy sprzedaży jest niewątpliwie cena, a zatem mogą zdarzyć się stany faktyczne, że błąd, co do ceny dotyczy treści czynności prawnej sprzedaży, ale nie jej wysokości. Wysokość ceny nie jest bowiem elementem istotnym umowy sprzedaży. Tymczasem zarzuty apelującej koncentrują się na okolicznościach i faktach dotyczących wysokości ceny, a nie samej ceny. Wywodzi ona, że złożyła oświadczenie woli w zakresie wysokości ceny w umowie sprzedaży z dnia 20 stycznia 2011r. w błędnym przekonaniu, że wartość maszyny wynosi 319 800 zł. Błąd co do wysokości ceny ustalonej w umowie sprzedaży nie może być uznany za błąd co do treści czynności prawnej. Ustalenie w umowie ceny w wysokości 319 800zł, to po stronie pozwanej, jak trafnie ocenia Sąd Okręgowy, w okolicznościach niniejszej sprawy, błąd co do pobudki, błąd we wnioskowaniu i wynik nietrafnego przewidywania. Jak już podano wyżej motywem zakupu przedmiotowej maszyny, który zresztą przyznaje pozwana, było oddanie następnie przedmiotowej maszyny w leasingK. M.. Umowa leasingowa była zawarta dzień wcześniej. Ponadto pozwana liczyła na uzyskanie dochodów wynikających ze świadczeń pieniężnych, do których w umowie leasingowej została zobowiązanaK. M., co niewątpliwie mogło zaważyć na wysokości zaakceptowanej przez nią ceny. Podjęła decyzję o takiej wysokości ceny, kierując się treścią prywatnych ekspertyz, którymi dysponowała. Dodatkowo, kierowała się tym, że dla umowy leasingowej powód udzielił dodatkowego zabezpieczenia w postaci zobowiązania do zapłaty kaucji. Błąd dotyczył sfery wewnętrznej pozwanej (por. wyrok Sadu Najwyższego z dnia 8 marca 2012r., III CSK 221/10/12, Lex nr 1164737), jednakże obszerne postępowanie dowodowe dostarczyło materiału dowodowego pozwalającego na ustalenie tej wewnętrznej sfery, poprzez analizę okoliczności poprzedzających zawarcie umowy, towarzyszących składaniu oświadczenia woli i tych, które wystąpiły po złożeniu oświadczenia woli. Po części zresztą pozwana jako bezsporne ujawniła pewne elementy, przyznając, że zasadniczym powodem złożenia przez nią oświadczenia woli w umowie sprzedaży, w tym w konsekwencji przyjęcia określonej ceny było doprowadzenie do realizacji zawartej dzień wcześniej umowy leasingu. Pozwana zdając sobie zapewne sprawę, że maszyna jest rzadko spotykana na rynku, a tym samym może być trudno zbywalna, zdecydowała się na jej zakup w określonym celu gospodarczym. Nie przewidziała jednak, żeK. M.w krótkim czasie podejmie czynności w celu wypowiedzenia umowy leasingu. Powyższe, rozważania uzasadniają zakwalifikowanie oświadczenia pozwanej, jako wyniku nietrafnego przewidywania (por. wyrok Sadu najwyższego z dna 15 października 1997r., III CKN 214/97, OSNC 1998/3/47). Pozwana nie dowiodła, aby działanie powoda miało cechy podstępu. Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie potwierdza podniesionego w apelacji zarzutu naruszeniaart. 86 kc.Przepis ten stanowi, że jeżeli błąd wywołała druga strona podstępnie, uchylenie się od skutków prawnych oświadczenia woli złożonego pod wpływem błędu może nastąpić także wtedy, gdy błąd nie był istotny, jak również wtedy, gdy nie dotyczył treści czynności prawnej (§ 1), przy czym podstęp osoby trzeciej jest jednoznaczny z podstępem strony, jeżeli ta o podstępie wiedziała i nie zawiadomiła o nim drugiej strony albo, jeżeli czynność prawna była nieodpłatna (§ 2). W omawianej kwestii podstępu, przede wszystkim zeznania świadkówJ. K., podejmującego działania w celu doprowadzenia do zawarcia przezK. M.umowy leasingu,L. K.iJ. P., opracowujących opinie określające wartość przedmiotowej maszyny jednoznacznie wykluczają ustalenie podstępu rozumianego przez pozwaną, jako zmowę. Okoliczność, że powód zabiegał o zawarcie umowy sprzedaży, a wobec uwarunkowania przez pozwaną jej zawarcia od umowy leasingu, zabiegi powoda obejmowały również umowę leasingu – nie może być zinterpretowane jako podstępne działanie, w rozumieniuart. 86 kc, powoda jako strony umowy czyK. M., jako osoby trzeciej, o której mowa wart. 86 § 2 kc.W szczególności nie można skutecznie wywieść i dowieść podstępu w oparcie o podnoszone przez pozwaną w apelacji wątpliwości, co do przyczyny ustalania bardzo różnych cen przedmiotowej maszyny w okresie od 2007r. (nabycia jej wB.przezK. M.), jak i wątpliwości, co do motywów kolejnych zbywców i nabywców tej maszyny, czy zaliczania przez nich na poczet ceny wierzytelności. Sąd Apelacyjny oddalił wniosek dowodowy pozwanej o przeprowadzenie dowodu z postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 21 stycznia 2013r. zgłoszony w postępowaniu odwoławczym z uwagi na to, że dotyczył on okoliczności bez znaczenia dla sprawy. Z treści tego postanowienia wynika jedynie, że wpłynął subsydiarny akt oskarżenia pozwane przeciwko powodowi iK. M.i Sąd rejonowy przekazał sprawę według właściwości do Sądu Okręgowego. Mając powyższe na uwadze, Sąd Apelacyjny podzielając ustalenia faktycznie Sądu Okręgowego i dokonaną przez niego ocenę prawną oraz rozważając i oceniając zarzuty podniesione w apelacji, uznał apelację pozwanej za bezzasadną i oddalił ją na podstawieart. 385 kpc. O kosztach postępowania apelacyjnego, obejmującego wynagrodzenie należne pełnomocnikowi powoda, rozstrzygnięto zgodnieart. 98w związku z 108kpcoraz§ 6 pkt 7w związku z § 12 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Rzeszowie date: '2013-03-14' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Małgorzata Moskwa - Kazimierz Rusin - Marek Klimczak legal_bases: - art. 84 § 1 i 2 kc - art. 98 § 1 i 3 kpc - § 6 pkt. 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu recorder: st.sekr.sądowy Cecylia Solecka signature: I ACa 2/13 ```

151005000003021_VI_U_001664_2017_Uz_2018-06-07_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VI U 1664/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 7 czerwca 2018 r. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący SSO Ewa Milczarek Protokolant – st. sekr. sądowy Sylwia Sawicka po rozpoznaniu w dniu 5 czerwca 2018 r. w Bydgoszczy na rozprawie odwołania:M. L. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wB. z dnia 7 września 2017 r., numer:(...) w sprawie:M. L. przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wB. z udziałemW. R. o składki 1 zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że ustala iż do podstawy wymiaru składek na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne i zdrowotneW. R.zatrudnionego uM. L.prowadzącegoPrzedsiębiorstwo (...)nie wlicza się wynagrodzeń uzyskanych przezW. R.z tytułu realizacji umów o dzieło łączących go z(...) Spółką z o. o.z siedzibą wŻ.w okresie od czerwca 2014 r. do grudnia 2016r., 2 zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wB.na rzeczM. L.kwotę 3.600 (trzy tysiące sześćset) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego. Sygn. akt VI U 1664/17 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 7 września 2017 r., nr(...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB.stwierdził podstawę wymiaru składek na obowiązkowe ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe, wypadkowe i ubezpieczenie zdrowotneW. R.z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę u płatnika składekPrzedsiębiorstwo (...)M. L.w okresach 06/2014 r. – 10/2014 r., 12/2014 r. – 10/2015 r., 12/2015 r. – 06/2016 r., 08/2016 r. – 12/2016 r. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, żeW. R.będąc pracownikiem w PW(...)wykonywał umowy o dzieło na rzecz własnego pracodawcy i w związku z tym płatnik składek (będący pracodawcą) ma obowiązek wykazać składki na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne z tytułu przychodu otrzymywanego z umów o dzieło. Odwołanie od powyższej decyzji złożył płatnik składek wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji. W uzasadnieniu odwołania wskazano, że nie było przesłanek do uwzględnienia przychodów z umów o dzieło, któreW. R.zawierał z(...) sp. z o.o.Zdaniem płatnika składek, ustalenia organu rentowego są niezgodne ze stanem faktycznym i niepoparte w materiale dowodowym zebranym w czasie kontroli. Odwołujący opisał, na czym polegają czynności pracowników zatrudnionych w PW(...)oraz osób wykonujących prace na podstawie umów o dzieło współce (...). Dodatkowo wskazano, iż PW(...)nie posiada wspólnego parku maszyn zprzedsiębiorstwem (...), a każdy z w/wym. podmiotów gospodarczych posiada własne maszyny, znajdujące się w jednej hali produkcyjnej. Przedsiębiorstwa mają swoich kontrahentów i realizują odrębne zamówienia. W ocenie odwołującego brak jest podstaw do zastosowaniaart. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie i podtrzymał stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji. Sąd ustalił, co następuje. W. R.został zatrudniony na podstawie umowy o pracęwPrzedsiębiorstwie (...)na stanowisku szlifierza - ślusarza, w pełnym wymiarze czasu pracy, tj. od godziny 6 do godziny 14.W. R.pracował jako szlifierz narzędziowy, zajmując się szlifowaniem różnych części do form wtryskowych, pod nadzorem odwołującego. PrzełożonymW. R.jestM. L.. T. E.zaproponowałW. R.pracę po godzinach pracy współce (...).W. R.przyjął propozycję i między stronami były zawierane umowy o dzieło w w/wym. okresach, w których to umowach określano na czym będzie polegać dzieło, wynagrodzenie oraz czas wykonania dzieła.W. R.na podstawie wskazanych umów o dzieło zajmował się przede wszystkim wykonywaniem elementów do form wtryskowych. Wykonywane czynności różniły się od tych, któreW. R.wykonywał w ramach pracy w PW(...). Na podstawie umów o dzieło zawartych zfirmą (...)również zajmował się szlifowaniem elementów ale przeznaczonych do innych form. Rysunki techniczne elementów do wykonaniaW. R.dostawał odT. E.. Wyżej wymienione praceW. R.wykonywał po godzinie 14, na urządzeniach będących własnościąspółki (...), w budynkuprzedsiębiorstwa (...), który był budynkiem sąsiednim dla budynku PW(...). Elementy, które wykonywałW. R.nie były nawzajem wykorzystywane przez w/wym. przedsiębiorstwa. Każdy element jest przypisany do konkretnej formy, które to formy następnie są sprzedawane do różnych klientów. Nie było elementów produkowanych wspólnie przez PW(...)ispółkę (...). - dowody: poświadczona kserokopia umowy o pracę (k. 9 akt sądowych), zeznaniaM. L.iW. R.(protokół z rozprawy z 15.05.2018 r. – k. 120-123 akt sądowych); umowy o dzieło (k. 73 akt sądowych); zeznania świadkówT. L.iT. E.(protokół z rozprawy z 05.06.2018 r. – k. 137-139 akt sądowych) Przedsiębiorstwo (...)to głównie narzędziownia, nastawiona na wdrażanie nowych technologii w produkcji form wtryskowych (wykonywanych z metalu), które później są wykorzystywane do wytwarzania form z plastiku. Zadaniemspółki (...)jest rozwój przetwórstwa tworzyw sztucznych, w szczególności produkcji na wtryskarkach. Spółka używa niektórych form wytworzonych przez PW(...), ma także wtryskarki, na których produkuje konkretne detale oraz dysponuje starszym parkiem maszynowym umożliwiającym produkcję prostych form i przyrządów. W 2014 r. były oddzielne budynki przeznaczone dla każdego z przedsiębiorstw (w pierwszej połowie 2014 r. PW(...)wynajmowało odspółki (...)budynki). Maszyny miedzyspółką (...)i PW(...)są wyodrębniane (w okresie od stycznia do marca 2014 r. wspomniana spółka wynajmowała PW(...)maszyny). Na maszynach spółki znajdują się odpowiednie tabliczki.Przedsiębiorstwo (...)ma klientów zainteresowanych produkcją form wtryskowych, zaśspółka (...)ma także klientów na produkcję detali z tworzyw sztucznych. Co do zasady PW(...)ispółka (...)mieli różnych klientów, z wyjątkiemfirm (...)Sp. z o.o., Odlewnia metali(...),(...)Sp. j.,(...) Sp. z o.o.,(...)H. (...).(...),(...)Sp.j.,(...) S.A.Przedsiębiorstwo (...)ispółka (...)realizowały różne zamówienia. - dowody: zeznaniaM. L.iW. R.(protokół z rozprawy z 15.05.2018 r. – k. 120-123 akt sądowych); zeznania świadkówT. L.iT. E.(protokół z rozprawy z 05.06.2018 r. – k. 137-139 akt sądowych); zestawienia sprzedażyspółki (...), wykaz środków trwałych PW(...)orazspółki (...), faktury VAT (k. 13-34 akt sądowych); pismo PW(...)(k. 132 akt sądowych); pismospółki (...)(k. 133 akt sądowych) Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgromadzone w aktach sprawy dokumenty, zeznania świadkówT. L.iT. E.oraz zeznania odwołującegoM. L.i zainteresowanegoW. R.. Strony nie kwestionowały prawdziwości dokumentów, a w ocenie Sądu te dokumenty zasługują na uznanie ich za wiarygodne. Sąd także w całości dał wiarę zeznaniom świadków, które ocenił jako spójne. Sąd za wiarygodne uznał także zeznania odwołującego i zainteresowanego, ponieważ były one logiczne oraz zbieżne z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Sąd zważył, co następuje: Odwołanie płatnika składek zasługiwało na uwzględnienie. Kwestią spornąw niniejszej sprawie było ustalenie właściwej kwoty podstawy wymiaru składki dlaW. R.w związku z wykonywaniem pracy na podstawie umowy o pracę i umowy o dzieło. W myślart. 22 § 1 k.p.przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca - do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Zgodnie zart. 627 k.c.przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia. Podkreślić należy, że między stronami umowy o dzieło nie występuje jakikolwiek stosunek zależności lub podporządkowania. Nadto, wykonanie dzieła oznacza określony proces pracy lub twórczości o możliwym do wskazania momencie początkowym i końcowym, którego celem jest doprowadzenie do efektu ustalonego przez strony w momencie zawierania umowy. Jako że umowa o dzieło jest umową o „rezultat usługi” - co jest podstawową cechą odróżniającą ją od umowy o pracę oraz od umowy zlecenia - konieczne jest, aby działania przyjmującego zamówienie doprowadziły w przyszłości do konkretnego, indywidualnie oznaczonego rezultatu, w postaci materialnej bądź niematerialnej (wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 15 listopada 2017 r., sygn. III AUa 339/17, LEX nr 2418129). Przechodząc do definicji pracownika na gruncieustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznychnależy wskazać, iż stosownie do treści art. 8 ust. 1 i ust. 2a ww. ustawy za pracownika uważa się osobę pozostającą w stosunku pracy, a także osobę wykonującą pracę na podstawie umowy agencyjnej, umowy zlecenia lub innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie zKodeksem cywilnymstosuje się przepisy dotyczące zlecenia, albo umowy o dzieło, jeżeli umowę taką zawarła z pracodawcą, z którym pozostaje w stosunku pracy, lub jeżeli w ramach takiej umowy wykonuje pracę na rzecz pracodawcy, z którym pozostaje w stosunku pracy. Powyższy przepis dotyczy dwóch sytuacji – pierwszej, w której praca jest wykonywana na podstawie jednej z wymienionych umów prawa cywilnego, przez osobę, która umowę taką zawarła z pracodawcą, z którym pozostajew stosunku pracy oraz drugiej – w której praca jest wykonywana na podstawie jednej z tych umów przez osobę, która umowę taką zawarła z osobą trzecią, jednakże w jej ramach wykonuje pracę na rzecz pracodawcy, z którym pozostaje w stosunku pracy. W przypadku ubezpieczonych, o których mowa w art. 8 ust. 2a (wykonujących pracę na podstawie innych umów jw.), w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe uwzględnia się również przychód z tytułu umowy agencyjnej, umowy zlecenia lub innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie zKodeksem cywilnymstosuje się przepisy dotyczące zlecenia albo umowy o dzieło (art. 18 ust. 1a ww. ustawy). Innymi słowy, w przypadkach, gdy umowę o dzieło zawierają osoby niezwiązane stosunkiem pracy oraz gdy praca nie jest realizowana dla pracodawcy - nie powstaje obowiązek naliczenia i odprowadzenia składek. W ugruntowanym orzecznictwie poprzez „pracę wykonywaną na rzecz pracodawcy” rozumie się pracę, której rzeczywistym beneficjentem jest pracodawca, niezależnie od formalnej więzi prawnej łączącej pracownika z osobą trzecią. Oznacza to, że bez względu na rodzaj wykonywanych czynności przez pracownika wynikających z umowy zawartej z osobą trzecią oraz niezależnie od tożsamości rodzaju działalności prowadzonej przez pracodawcę i osobę trzecią, wystarczającą przesłanką zastosowaniaart. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznychjest korzystanie przez pracodawcę z wymiernych rezultatów pracy swojego pracownika, wynagradzanego przez osobę trzecią ze środków pozyskanych od pracodawcy na podstawie umowy łączącej pracodawcę z osobą trzecią. Wszystko to zaś ma na celu obniżenie kosztów zatrudnienia przez zastąpienie „oskładkowanego” wynagrodzenia za pracę „nieoskładkowanym” wynagrodzeniem za wykonanie dzieła lub za wykonanie usług (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 lutego 2017 r., sygn. II UK 693/15, LEX nr 2238708). Podkreśla się, iż musi istnieć bezpośredni związek między korzyścią pracodawcy, która jest wymierna i związana z realizacją celów statutowych, a pracami wykonywanymi przez jego pracowników na podstawie umów cywilnoprawnych zawieranych z innym podmiotem (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 30 listopada 2017 r., sygn. III AUa 2100/16, LEX nr 2447647). Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy w pierwszej kolejności należy podkreślić, iż bezspornym pozostawało to, żeW. R.był od 02.01.2012 r. zatrudniony na podstawie umowy o pracę w PW(...)i w okresach 06/2014 r. – 10/2014 r., 12/2014 r. – 10/2015 r., 12/2015 r. – 06/2016 r., 08/2016 r. – 12/2016 r. wykonywał prace na podstawie umów o dzieło zawartych zespółką (...). W ocenie organu rentowego,W. R.wykonywał wyżej wskazane umowy o dzieło na rzecz własnego pracodawcy. Sąd po przeprowadzeniu postępowania dowodowego doszedł do odmiennych wniosków. Czynności, które wykonywałW. R.w ramach stosunku pracy i umowy o dzieło były te same w tym znaczeniu, iż wynikały bezpośrednio z zawoduW. R.(jego kwalifikacji). Co istotne, szlifowanie dotyczyło innych form w spółce i innych form w PW(...)oraz było wykonywane w oddzielnych budynkach, na innych urządzeniach. Dalej także należy wskazać, iż prace, które wykonywałW. R.były związane z realizacją niezależnych od siebie zamówień – dotyczyły innych klientów w PW(...)i innych współce (...). Nadto, brak jest podstaw do stwierdzenia, iż pracaW. R.przyniosła pracodawcy jakiekolwiek wymierne rezultaty. Z materiału dowodowego zebranego przez Sąd nie wynika, abyW. R.realizując umowy o dzieło świadczył w istocie (pośrednio czy też wprost) usługi na rzecz swojego pracodawcy jak również aby pracodawca miał być beneficjentem tych usług. Sam fakt, że PW(...)ispółka (...)sąsiadują ze sobą, mają zbliżony przedmiot prowadzonej działalności gospodarczej i tym samym dysponują podobnymi maszynami (wtryskarki itp.) nie jest wystarczający do wyprowadzenia wniosku, iżW. R.wykonywał umowy o dzieło na rzecz własnego pracodawcy. Konkretne maszyny należące do PW(...)ispółki (...)stanowiły odrębne i niezależne od siebie środki trwałe każdego z tych podmiotów. Postępowanie dowodowe wykazało, iż współpraca między tymi dwoma podmiotami dotyczyła jedynie wynajmu budynku od stycznia do czerwca, wynajmu maszyn od stycznia do marca oraz wynajmu pojazdu. Powyższe jednak nie prowadzi do uznania, żeW. R.świadczył w ramach umowy o dzieło pracę na rzecz swojego pracodawcy ani że pracodawca uzyskiwał rezultaty tej pracy. Na podstawie zebranego materiału dowodowego można jednoznacznie stwierdzić, że faktyczny zysk z czynnościW. R.w ramach umów o dzieło uzyskiwałaspółka (...). Jednocześnie należy zauważyć, że w przedmiotowej sprawie organ rentowy nie przedstawił żadnych dowodów w celu wykazania, że zaskarżona decyzja jest uzasadniona. W konsekwencji powyższych ustaleń faktycznych i rozważań prawnych,art. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznychnie mógł mieć w tej sprawie zastosowania. Mając na względzie powyższe Sąd na podstawieart. 47714§ 2 k.p.c.orzekł jakw punkcie 1. sentencji wyroku. W punkcie 2. wyroku Sąd na podstawieart. 98 § 1 k.p.c.iart. 99 k.p.c.w zw. z § 2 pkt 5, § 15 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804), zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wB.na rzeczM. L.kwotę 3.600,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego. Należy zauważyć, iż Sąd dokonał obliczenia wysokości kosztów zastępstwa prawnego należnych odwołującemu od organu rentowego, jako stronie wygrywającej sprawę, w oparciu o przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. w brzmieniu obowiązującym w dniu wszczęcia niniejszego postępowania z odwołania od decyzji ZUS z 07.09.2017 r., tj. w dniu wniesienia odwołania do organu rentowego, czyli w dniu 09.10.2017 r. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 4 stycznia 2008 r., sygn. akt I UK 202/07, OSNP 2009/3-4/50, datą wszczęcia postępowania z odwołania od decyzji organu rentowego jest dzień wniesienia odwołania do tego organu, a nie dzień skierowania sprawy przez przewodniczącego sądu do rozpoznania. Wobec tego, nie było podstaw do zastosowania do obliczenia kosztów zastępstwa prawnego w przedmiotowej sprawie przepisu wyrażonego § 9 ust. 2 wspomnianego rozporządzenia w brzmieniu obowiązującym od dnia 13.10.2017 r.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Bydgoszczy date: '2018-06-07' department_name: VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Ewa Milczarek legal_bases: - art. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych - art. 22 § 1 k.p. - art. 627 k.c. - art. 98 § 1 k.p.c. recorder: st. sekr. sądowy Sylwia Sawicka signature: VI U 1664/17 ```

153000000001521_III_AUa_001078_2017_Uz_2018-08-01_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III AUa 1078/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 1 sierpnia 2018 r. Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący - Sędzia SA Małgorzata Rokicka-Radoniewicz Sędziowie: SA Elżbieta Czaja SA Krzysztof Szewczak (spr.) Protokolant: p.o. protokolanta sądowego Sylwia Zawadzka po rozpoznaniu w dniu 1 sierpnia 2018 r. w Lublinie sprawyW. C. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wL. o prawo do renty na skutek apelacjiW. C. od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 2 października 2017 r. sygn. akt VIII U 1807/17 oddala apelację. Krzysztof Szewczak Małgorzata Rokicka-Radoniewicz Elżbieta Czaja III AUa 1078/17 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 22 czerwca 2017 r., znak:(...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wL.odmówiłW. C.prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Organ rentowy ustalił, że wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy od dnia 1 kwietnia 2017 r., jednakże w dziesięcioleciu przed datą powstania niezdolności do pracy udowodnił on jedynie 8 miesięcy okresów składkowych i nieskładkowych. W odwołaniu od tej decyzjiW. C.w istocie domagał się jej zmiany poprzez przyznanie mu prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Podał, że jego stan zdrowia nie pomaga mu pracować oraz wykonywać różne czynności w życiu codziennym. Nie posiada środków do życia, w tym na zakup leków. Pozostaje pod stałą opieką lekarzy. Wnioskodawca stwierdził, że skoro do renty zakwalifikował go lekarz orzecznik, to decyzja odmawiająca tego świadczenia jest krzywdząca. W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wL.wnosił o oddalenie odwołania. Wyrokiem z dnia 2 października 2017 r. Sąd Okręgowy w Lublinie oddalił odwołanie. W uzasadnieniu tego wyroku Sąd I instancji ustalił, żeW. C.,urodzony w dniu (...), złożył w dniu 12 maja 2017 r. wniosek o rentę. Z zawodu jest on ogrodnikiem, posiada wykształcenie zawodowe. Ostatnio pracował jako piekarz. W chwili składania wniosku o rentę był zarejestrowany jako bezrobotny bez prawa do zasiłku dla bezrobotnych. Ostatnio wykonywał zatrudnienie do dnia 29 grudnia 2008 r. W okresie od dnia 30 grudnia 2008 r. do dnia 10 sierpnia 2009 r. był uprawniony do świadczenia rehabilitacyjnego w związku z wypadkiem komunikacyjnym, któremu uległ w dniu 13 września 2008 r. ZUS decyzją z dnia 2 października 2009 r. odmówił prawa do świadczenia rehabilitacyjnego na dalszy okres uznając, że wnioskodawca odzyskał zdolność do pracy. Odwołanie od tej decyzji zostało oddalone wyrokiem Sądu Rejonowego w Lublinie z dnia 12 kwietnia 2011 r. wydanym w sprawie sygn. akt VII U 622/11. Wnioskodawca po ustaniu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego nie podjął już zatrudnienia. Od tamtego czasu nie posiadał żadnego tytułu ubezpieczenia, nie chorował. Został zarejestrowany jako bezrobotny w Powiatowym Urzędzie Pracy dopiero z dniem 16 stycznia 2014 r. i otrzymał zasiłek dla bezrobotnych za okres od 4 grudnia 2015 r. do 22 grudnia 2015 r. Ubezpieczony w sumie udowodnił 15 lat, 7 miesięcy i 2 dni okresów składkowych i nieskładkowych, w tym 15 lat, 2 miesiące i 18 dni okresów składkowych. Do wniosku o rentęW. C.załączył zaświadczenie o stanie zdrowia z dnia 25 kwietnia 2017 r., z którego wynika, że stan jego zdrowia uległ znacznemu pogorszeniu. Do zaświadczenia dołączył karty informacyjne leczenia szpitalnego z lat 2008-2009. Lekarz orzecznik ZUS w orzeczeniu z dnia 2 czerwca 2017 r. rozpoznał u wnioskodawcy nadciśnienie tętnicze z zajęciem serca bez zastoinowej niewydolności, chorobę wieńcową(...), stan po angioplastyce ze stentowaniem w 2016 r., cukrzycę typu(...)leczoną insuliną, przewlekły zespół bólowy kręgosłupa, zespół bolesnego barku(...), otyłość. Wnioskodawca liczący(...)lat od wielu lat leczy się z powodu postępującej niewydolności układu krążenia z nadciśnieniem tętniczym. Obecnie leczony jest z powodu choroby wieńcowej. Wykonano angioplastykę, ale ubezpieczony nadal ma małą tolerancję na wysiłek fizyczny, łatwo się męczy, ma kołatania serca i duszność wysiłkową. Lekarz orzecznik stwierdził również bólowe ograniczenie ruchomości w zakresie układu ruchu z zespołem bólowym(...). Wydolność dodatkowo upośledza znaczna otyłość. Ostatecznie lekarz orzecznik ZUS orzekł o częściowej niezdolności do pracy na okres 1 roku, ustalając datę powstania niezdolności do pracy na dzień 1 kwietnia 2017 r. Od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS, które wnioskodawca odebrał bezpośrednio po badaniu w dniu 2 czerwca 2017 r., nie wniósł on sprzeciwu. Po upływie terminu do złożenia sprzeciwu organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję, odmawiającą prawa do renty. W uzasadnieniu tej decyzji ZUS wskazał, że wnioskodawca nie spełnia wszystkich przesłanek prawa do tego świadczenia, ponieważ w dziesięcioleciu przed powstaniem niezdolności do pracy lub złożeniem wniosku o rentę nie udowodnił co najmniej 5-letniego okresu składkowego i nieskładkowego. Sąd Okręgowy dalej podniósł, że na rozprawie wnioskodawca przyznał, iż pomiędzy 2009 r. a 2014 r., kiedy zarejestrował się jako bezrobotny, nie posiada żadnego okresu ubezpieczenia. Po okresie pobierania świadczenia rehabilitacyjnego w 2009 r. nie podjął już żadnego zatrudnienia, nie był ubezpieczony, nie chorował i nie leczył się. Dopiero ok. 2013 r. zaczął chorować na cukrzycę, uzyskując na czas pobytu w szpitalu ubezpieczenie zdrowotne z opieki społecznej. Przyznał, że złożył do akt rentowych całą posiadaną dokumentację medyczną, a jedynym nowym dokumentem jaki posiada jest karta leczenia szpitalnego z czerwca 2017 r. Żadnej innej dokumentacji medycznej nie posiada. Wnioskodawca miał zaplanowaną operację zatok, ale lekarz anestezjolog nie wyraził na nią zgody ze względu na stenty założone w lutym 2017 r. Ubezpieczony podał, że leczenie kardiologiczne rozpoczął przed dwoma laty, a zabieg ma wyznaczony na luty 2018 r. Sąd Okręgowy uznał, że odwołanie wniesione przez ubezpieczonego nie jest zasadne, a zaskarżona decyzja organu rentowego jest prawidłowa. Podkreślił przy tym, że w sprawie niniejszej bezsporne było, że wnioskodawca został uznany przez lekarza orzecznika ZUS za częściowo niezdolnego do pracy od dnia 1 kwietnia 2017 r. Od tego orzeczeniaW. C.nie wniósł sprzeciwu do komisji lekarskiej ZUS, a zatem data powstania niezdolności do pracy nie podlega badaniu przez sąd. Takie ustalenie nie pozwala na przyznanie prawa do renty, ponieważ prawo do świadczenia nie jest uwarunkowane jedynie istnieniem niezdolności do pracy. Sąd Okręgowy zacytował następnie treść przepisówart. 57, art. 58 ust. 1 pkt 5, ust. 2 i 4 oraz art. 12 i art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 887 ze zm.). Wnioskodawca posiada niespełna 16-letni okres ubezpieczeniowy (okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie 15 lat, 7 miesięcy i 2 dni). Sąd Okręgowy dalej podniósł, że wnioskodawca musi spełnić jeszcze dwa dodatkowe warunki, żeby uzyskać prawo do renty, a mianowicie niezdolność do pracy musiała powstać w okresie ubezpieczenia albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów oraz powinien posiadać co najmniej 5-letni okres składkowy i nieskładkowy przypadający w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy (art. 58 ust. 2), z tym że do tego dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty rodzinnej. Wnioskodawca tymczasem w 10-leciu poprzedzającym datę powstania niezdolności do pracy, czy też poprzedzającym datę złożenia wniosku o rentę, legitymuje się okresem składkowym i nieskładkowym jedynie w wymiarze 8 miesięcy i 18 dni. Nie spełnia zatem przesłanki posiadania wymaganego okresu ubezpieczenia, bliżej określonego wart. 58 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Mając to wszystko na uwadze Sąd Okręgowy oddalił odwołanie. Apelację od tego wyroku wniósł ubezpieczonyW. C.. Zaskarżając wyrok Sądu I instancji w całości apelant zarzucił mu naruszenie prawa procesowego, a mianowicieart. 233 § 1 k.p.c.poprzez dokonanie dowolnej oceny materiału dowodowego, w sposób sprzeczny z zasadami logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego. W konsekwencji tego zarzutu apelant wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyznanie mu prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, ewentualnie o uchylenie tego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. W odpowiedzi na apelację Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wL.wnosił o oddalenie apelacji. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ nie zostały w niej przedstawione zarzuty skutkujące zmianą lub uchyleniem zaskarżonego wyroku. Ustalenia Sądu I instancji i wyprowadzone na ich podstawie wnioski Sąd Apelacyjny w pełni podziela i przyjmuje za własne. Sprawia to, że nie zachodzi potrzeba powtarzania szczegółowych ustaleń faktycznych oraz dokonanej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku interpretacji przepisów prawa mających zastosowanie w sprawie niniejszej (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 8 października 1998 r., II CKN 923/97 – OSNC 1999, z. 3, poz. 60; z dnia 12 stycznia 1999 r., I PKN 21/98 – OSNAP 2000, nr 4, poz. 143; z dnia 20 stycznia 2000 r., I CKN 356/98 – LEX nr 50863; z dnia 7 kwietnia 2004 r., IV CK 227/03 – LEX nr 585855; z dnia 20 maja 2004 r., II CK 353/03 – LEX nr 585756; z dnia 17 lipca 2009 r., IV CSK 110/09 – LEX nr 518138; z dnia 27 kwietnia 2010 r., II PK 312/09 – LEX nr 602700). Istota sporu na etapie postępowania apelacyjnego sprowadzała się do ustalenia, czy wnioskodawcaW. C.spełnił wszystkie warunki prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, bliżej określone w przepisachart. 57 oraz art. 58 ust. 1 pkt 5, ust. 2 i 4 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(t.j. Dz.U. 2018 r., poz. 1270), a w szczególności, czy posiada wymagany okres składkowy i nieskładkowy. Należy w tym miejscu z całą mocą podkreślić, że warunki prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy określone w ostatnio powołanych przepisach muszą być spełnione łącznie. Oznacza to, że niespełnienie choćby jednego z nich pozbawia zainteresowaną osobę prawa do tego świadczenia. Lekarz orzecznik ZUS w orzeczeniu z dnia 2 czerwca 2017 r. stwierdził, że wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy od dnia 1 kwietnia 2017 r.W. C.od tego orzeczenia nie wniósł sprzeciwu do komisji lekarskiej ZUS. W świetleart. 4779§ 31k.p.c.sprawiło to, że w postępowaniu sądowym nie jest już dopuszczalne ustalanie innej daty powstania niezdolności do pracy od tej ustalonej w orzeczeniu lekarza orzecznika ZUS, na co trafnie zwrócił uwagę Sąd I instancji. Data powstania niezdolności ubezpieczonego do pracy ma istotne znaczenie dla ustalenia czy spełnił on pozostałe przesłanki prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, bliżej określone w powołanych wyżej przepisach. Zgodnie zart. 57 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: 1/ jest niezdolny do pracy; 2/ ma wymagany okres składkowy i nieskładkowe; 3/ niezdolność do pracy powstała w okresach w tym przepisie wymienionych, albo w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów. Stosownie natomiast doart. 58 ust. 1 pkt 5 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychwarunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, o którym mowa w art. 57 ust. 1 pkt 2 tej ustawy, uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej 5 lat – jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat. Jednocześnie przepisart. 58 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychstanowi, że ten 5-letni okres składkowy i nieskładkowy powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed powstaniem niezdolności do pracy. Z prawidłowych ustaleń Sądu Okręgowego, niekwestionowanych przez strony, w tym przez wnioskodawcęW. C., jednoznacznie wynika, że nie posiada on wymaganego, co najmniej 5-letniego okresu składkowego i nieskładkowego, przypadającego w ostatnim dziesięcioleciu przed zgłoszeniem wniosku o rentę (wniosek złożony w dniu 12 maja 2017 r.) lub przed dniem powstania niezdolności do pracy (lekarz orzecznik ZUS ustalił datę powstania niezdolności wnioskodawcy do pracy na dzień 1 kwietnia 2017 r.). W dziesięcioleciu poprzedzającym zgłoszenie wniosku o rentę, tj. liczonym od dnia 12 maja 2007 r., jak i poprzedzającym datę powstania niezdolności do pracy, tj. liczonym od dnia 1 kwietnia 2007 r.,W. C.udowodnił posiadanie okresu składkowego i nieskładkowego łącznie w wymiarze jedynie 8 miesięcy i 18 dni, a więc znacznie krótszego od wymaganego, co najmniej 5-letniego tego okresu. Do wnioskodawcy nie mają zastosowanie przepisyart. 57 ust. 2 oraz art. 58 ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ponieważ nie jest on całkowicie niezdolny do pracy oraz nie posiada wskazanego w pierwszym z tych przepisów (art. 57 ust. 2) okresu składkowego i nieskładkowego wynoszącego co najmniej 25 lat oraz wskazanego w drugim z tych przepisów (art. 58 ust. 4) okresu składkowego wynoszącego co najmniej 30 lat. Z niekwestionowanych przez wnioskodawcę ustaleń Sądu Okręgowego wynika, żeW. C.posiada staż ubezpieczeniowy (okres składkowy i nieskładkowy) łącznie w wymiarze 15 lat, 7 miesięcy i 2 dni, a więc znacznie krótszy od tego stażu wskazanego w dwóch ostatnio powołanych przepisach. W związku z tym, że wnioskodawca nie posiada wymaganego przezart. 58 ust. 1 pkt 5 i ust. 2w związku zart. 57 ust. 1 pkt 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, co najmniej 5-letniego okresu składkowego i nieskładkowego, przypadającego w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy, nie mógł on nabyć prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W tym miejscu należy jeszcze raz z całą mocą podkreślić, że wszystkie warunki prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, bliżej określone w powołanych wyżej przepisach, muszą być spełnione łącznie. Tak więc niewystarczające jest dla nabycia prawa do tego świadczenia wykazanie jedynie istnienia niezdolności do pracy oraz powstanie tej niezdolności nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania okresów wskazanych wart. 57 ust. 1 pkt 3 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(stwierdzona przez lekarza orzecznika ZUS niezdolność do pracy od dnia 1 kwietnia 2017 r. powstała więc przed upływem 18 miesięcy od ustania prawa do zasiłku dla bezrobotnych). Przedstawiony w apelacji zarzut naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.należało uznać za całkowicie chybiony. Sąd I instancji dokonał ustaleń istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy niniejszej dotyczących powstania niezdolności do pracy wnioskodawcy oraz przebiegu jego ubezpieczenia na podstawie niekwestionowanych przez strony dowodów z dokumentów oraz zeznań samego ubezpieczonego. Należy z całą mocą podkreślić, iż brak było podstaw do zakwestionowania mocy tych dowodów oraz odmowy obdarzenia ich przymiotem wiarygodności. Należy podkreślić, że ustalenia dotyczące posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, które zostały dokonane przed Sąd Okręgowy, pozostają w całkowitej zgodności z zeznaniami wnioskodawcy. Przyznał on, że od ustania ostatniego zatrudnienia w 2009 r. do nabycia prawa do zasiłku dla bezrobotnych w grudniu 2015 r., nie podjął już zatrudnienia i nie był w tym okresie ubezpieczony. Z zeznań wnioskodawcy również wynikało, że od ustania w 2009 r. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego do 2013 r. nie chorował i nie leczył się. Dopiero w 2013 r. rozpoznano u niego cukrzycę i rozpoczął leczenie tej choroby. Ubezpieczony zaznaczył, że całą posiadaną dokumentację medyczną przedstawił organowi rentowemu w toku postępowania administracyjnego. Z kolei w toku postępowania odwoławczego przed Sądem I instancji przedstawił jedynie jako nowy dokument kartę leczenia szpitalnego z czerwca 2017 r. oraz wyjaśnił, że przed dwoma laty (tj. w 2015 r.) rozpoczął leczenie kardiologiczne. Te wszystkie okoliczności pozostają jednak bez wpływu na ustalenie daty powstania niezdolności do pracy (1 kwietnia 2017 r.), zresztą niekwestionowanej przez wnioskodawcę. Mając na uwadze powołane wyżej okoliczności, zarzut naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.żadną miarą nie mógł być uznany za trafny. W tej sytuacji przedstawiony w apelacji wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez ustalenie ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy nie mógł być uwzględniony, ponieważ nie znajdował on uzasadnienia w materiale dowodowym, prawidłowo zgromadzonym i ocenionym przez Sąd Okręgowy. Co istotne, ten wniosek apelacji nie znajduje uzasadnienia w zeznaniach samego wnioskodawcy. Reasumując, należy stwierdzić, że zaskarżony wyrok odpowiada prawu, a apelacja wnioskodawcy jako całkowicie bezzasadna podlegała oddaleniu. Z przedstawionych wyżej względów Sąd Apelacyjny na podstawieart. 385 k.p.c.orzekł jak w sentencji.

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Lublinie date: '2018-08-01' department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Elżbieta Czaja - Krzysztof Szewczak - Małgorzata Rokicka-Radoniewicz legal_bases: - art. 57, art. 58 ust. 1 pkt 5, ust. 2 i 4 oraz art. 12 i art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - art. 233 § 1 k.p.c. recorder: p.o. protokolanta sądowego Sylwia Zawadzka signature: III AUa 1078/17 ```

153500000001521_III_AUa_000086_2021_Uz_2022-07-19_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. aktIII AUa 86/21 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 30 czerwca 2022 r. Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: sędzia Marta Sawińska Protokolant: Emilia Wielgus po rozpoznaniu w dniu 30 czerwca 2022 r. w Poznaniu na posiedzeniu niejawnym sprawyD. J. przeciwkoZakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wP. o rekompensatę na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wP. od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 10 grudnia 2020 r. sygn. akt VII U 79/20 oddala apelację. Marta Sawińska UZASADNIENIE Decyzją z dnia 6 listopada 2019 r., znak:(...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wP., na podstawieart. 21 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych(t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1924 ze zm.), po rozpoznaniu wniosku z dnia 5 września 2019 r. odmówiłD. J.prawa do rekompensaty z powodu utraty możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wyjaśniając, że ubezpieczony nie wykazał piętnastoletniego okresu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przebytego do dnia 31 grudnia 2008 r. ZUS jednocześnie wyjaśnił, że na podstawie przedłożonej dokumentacji uznano za pracę w szczególnych warunkach okres zatrudnienia ubezpieczonego od 16 sierpnia 1982 r. do 31 maja 1991 r. w Spółdzielni(...)(łącznie: 8 lat, 9 miesięcy i 16 dni). Odwołanie od powyższej decyzji złożyłD. J., wnosząc o jej zmianę zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie odwołującemu rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Odwołujący wskazał, że posiada 15 lat stażu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach, podkreślając że przedłożył zaświadczenie od pracodawcyS.C. (...)z siedzibą wL., z którego wynika, iż w okresie od 21 października 1995 r. do 30 września 2019 r. pracował na stanowisku kierowcy samochodów ciężarowych powyżej 3,5 tony (i to przez cały powyższy okres). W ocenie odwołującego, po uwzględnieniu niniejszego okresu, odwołującyD. J.posiada zatem wymagany przezustawę z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowychokres 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Wyrokiem z 10 grudnia 2020 r. sygn. akt VII U 79/20, Sąd Okręgowy w Poznaniu VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał odwołującemu prawo do rekompensaty z tytułu wykonywanej pracy w szczególnych warunkach, o której mowa wart. 21 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowychw formie dodatku do kapitału początkowego. Powyższy wyrok zapadł w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne: D. J.(urodzony (...), z wykształcenia rolnik), wykonuje zawód kierowcy. Odwołujący posiada prawo jazdy kategorii C od 8 listopada 1983 r. do 28 lipca 2021 r. W okresie od 21 października 1995 r. do 30 września 2019 r.D. J.był zatrudniony stale i w pełnym wymiarze czasu wS.C. (...)wL.jako kierowca samochodu ciężarowego, o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Przedmiotem działalności powyższej firmy jest transport międzynarodowy. Wspólnikami w powyższej spółce sąL. W.orazS. B.. Odwołujący przez cały okres zatrudnienia w powyższym zakładzie pracował jako kierowca samochodu ciężarowego o ciężarze powyżej 3,5 tony w transporcie międzynarodowym.D. J.jeździł samochodami ciężarowymimarki L.,V.,R.,M.(samochodami o masie 40 ton), przewoził chłodnice, tapicerkę samochodową. Jego praca polegała na prowadzeniu pojazdów, obsłudze pojazdu (jak np. wymianie oleju) oraz na załadunku, rozładunku towaru oraz jego zabezpieczeniu pasami, łańcuchami, sprawowaniu pieczy nad powyższym ładunkiem, a niekiedy także na wypełnieniu dokumentów celnych, przewozowych czy karty pojazdu. W dniu 30 września 2019 r. pracodawcaS.C. (...)wL.wystawił dlaD. J.świadectwo pracy, w którym wskazano, żeD. J.był zatrudniony w powyższym zakładzie pracy w okresie od 21 października 1995 r. do 30 września 2019 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy jako kierowca pojazdu ciężarowego. W powyższym świadectwie pracy, w rubryce „wykonywał pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze” wpisano: „nie dotyczy”. W dniu 7 grudnia 2019 r.S.C. (...)wL.wystawił zaświadczenie, w którym wskazano, żeD. J.w okresie od 21 października 1995 r. do 30 września 2019 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony. W powyższym zaświadczeniu wskazano także, iżD. J.dodatkowo, w związku z pracą kierowcy przez ten okres stale wykonywał czynności przy rozładunku i wyładunku towarów, między innymi zobowiązany był udostępnić skrzynię ładunkową do załadunku i zabezpieczyć towar na skrzyni ładunkowej w taki sposób aby się nie przesunął, nie uszkodził i w nienaruszonym stanie dotarł do klienta. W konkluzji, w treści przedmiotowego zaświadczenia wskazano, że pracę wykonywaną przezD. J.w powyższym okresie (od 21 października 1995 r. do 30 września 2019 r.) należy traktować jako pracę w szczególnych warunkach w rozumieniuart. 2 pkt 5 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowychi innych obowiązujących w tym czasie przepisów. Pracę kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony wykonywali także znajomi odwołującego –K. K.orazT. M.. T. M.nigdy nie był zatrudniony wS.C. (...)wL., natomiast pracował jako kierowca samochodu ciężarowego od 1 października 1991 r. do 30 kwietnia 2009 r. dlaPrzedsiębiorstwa (...). Podczas wykonywania swojej pracyT. M.często spotykał się z odwołującym, stąd też miał sposobność obserwowania charakteru pracyD. J.w spornym okresie. K. K.również pracował jako kierowca samochodu ciężarowego wPrzedsiębiorstwie (...)od 1 lipca 1997 r. do 31 grudnia 1998 r., zaś po 2000r. pracował dlaS.C. (...)wL.i zawodowo również widywał się z odwołującym. W dniu 5 września 2019 r. odwołujący złożył wniosek o emeryturę wraz z rekompensatą. Decyzją z dnia 1 października 2019 r. (znak:(...)) organ rentowy przyznałD. J.emeryturę od 1 września 2019 r. (tj. od miesiąca w którym zgłoszono wniosek) i podjął wypłatę powyższej emerytury od dnia 1 października 2019 r. (tj. od dnia rozwiązania stosunku pracy). Decyzją z dnia 6 listopada 2019 r. (znak:(...)) organ rentowy przyznałD. J.emeryturę od 1 września 2019 r. (tj. od miesiąca w którym zgłoszono wniosek) i podjął wypłatę powyższej emerytury od dnia 1 października 2019 r. (tj. od dnia rozwiązania stosunku pracy), jednocześnie uchylając decyzję z dnia 1 października 2019 r. Dnia 6 listopada 2019 r. organ rentowy wydał zaskarżoną w niniejszym postępowaniu decyzję odmowną. Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd I instancji wydał zaskarżony wyrok, w którym zmienił zaskarżona decyzję w ten sposób, że przyznał odwołującemu prawo do rekompensaty z tytułu wykonywanej pracy w szczególnych warunkach, o której mowa wart. 21 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowychw formie dodatku do kapitału początkowego. Na wstępie rozważań prawnych Sąd Okręgowy podał, że przedmiotem sporu było prawo odwołującego do rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Następnie przytoczył treść przepisówart. 2 pkt 5, art. 21, art. 23, art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych. Sąd I instancji podkreślił, że wustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychistnieje przepis określający uprawnienia ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r. do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze, a mianowicie przepis art. 184. Zarówno z literalnego brzmienia wskazanego przepisu, jak i jego umiejscowienia w przepisach przejściowych ustawy, wynika w sposób niebudzący wątpliwości, że reguluje on w sposób szczególny zasady nabywania prawa do emerytury ze względu na pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze dla grupy ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r. i jest unormowaniem szczególnym w stosunku do uregulowań zawartych w art. 32 i art. 46 tej ustawy. Ponadto art. 184 ustawy emerytalnej, jako przepis rangi ustawowej, ma pierwszeństwo zastosowania przed przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r., chociaż odsyła do nich jako „przepisów dotychczasowych”. Przepisy powołanego rozporządzenia winny mieć jednakże zastosowanie tylko w zakresie niesprzecznym z art. 184 ustawy. Zdaniem Sądu Okręgowego postępowanie dowodowe, w szczególności zeznania odwołującego i zeznania wszystkich świadków wskazują jednoznacznie, iż odwołujący, w spornym okresie od 21 października 1995 r. do 30 września 2019 r. wS.C. (...)wL.stale i pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 t. Przesłuchani w sprawie świadkowie zgodnie i kategorycznie oświadczyli, że odwołujący w spornym okresie czasu pracował wyłącznie na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 t. w pełnym wymiarze czasu pracy, mając uprawnienia do obsługiwania takich pojazdów. Powyższej konstatacji nie zmienia fakt, że odwołujący zatrudniony pełnoetatowo jako kierowca samochodu ciężarowego zajmował się służbowo – poza jazdą samochodem – także innymi czynnościami mającymi związek z przewozem towarów (załadunkowymi, wyładunkowymi, niekiedy związanymi z wypełnianiem dokumentów przewozowych). Sąd Okręgowy dodał, że bowiem stanowisko wyrażone w uchwale 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2018 r. (III UZP 8/17), w której przyjęto korzystną dla ubezpieczonych interpretację zgodnie z którą, „praca w transporcie kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, który ubocznie wykonywał czynności konwojenta, ładowacza lub spedytora w odniesieniu do przewożonych towarów, jest pracą w szczególnych warunkach”. Sąd Najwyższy uzasadniając powyższe stanowisko wyjaśnił, że pod pojęciem prac immanentnie związanych z wykonywaniem zatrudnienia na danym stanowisku ujętym w Wykazie A należy rozumieć prace należące do procesu technologicznego wymienionego w tym wykazie (wyrok Sądu Najwyższego z 7 lutego 2017 r., II UK 694/15); prace, bez których nie można wykonać zatrudnienia na stanowisku, jak wszelkie czynności przygotowawcze lub pomocnicze (wyrok Sądu Najwyższego z 27 listopada 2013 r., I UK 166/13) oraz takie prace, których realizacji nie można było powierzyć innym osobom, zatem musiały być wykonywane przez każdego pracownika zatrudnionego na stanowisku wymienionym w Wykazie A. Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego, w tym dowodu z zeznań odwołującego jak i świadków: zwłaszczaL. W.,S. B.wspólników spółki w której odwołujący zatrudniony był w spornym okresie czasu orazK. K.iT. M.oraz materiału dowodowego z dokumentów, Sąd I instancji uznał, że praca odwołującego, który w podstawowym zakresie wykonywał obowiązki kierowcy samochodu ciężarowego, a jedynie pomocniczo był obowiązany do dokonywania załadunku (wyładunku) pojazdu, względnie innych czynności incydentalnych (jak np. wymiana oleju, wypełnienie dokumentów przewozowych) spełnia powyżej opisane wymagania. Stąd, istnieją podstawy do stwierdzenia, że odwołujący wykonywał prace w szczególnych warunkach w okresie co najmniej 15 lat, a tym samym zdaniem Sądu Okręgowego spełnił on przesłankę nabycia prawa do rekompensaty, jaką jest wykazanie wymaganego 15-letniego stażu pracy w szczególnych warunkach. W ocenie Sądu Okręgowego do stażu zaliczają się zatem następujące okresy: okres zatrudnienia od 16 sierpnia 1982 r. do 31 maja 1991 r. w Spółdzielni(...)– łącznie 8 lat, 9 miesięcy i 16 dni (okres niekwestionowany przez organ rentowy) oraz okres od 21 października 1995 r. do 31 grudnia 2008 r. zatrudnienia odwołującego wS.C. (...)wL.(zaliczeniu podlegał bowiem tylko okres do 31 grudnia 2008 r., zgodnie z powołanymi wyżej przepisami). Zważywszy na powyższe, Sąd Okręgowy, na podstawie powołanych przepisów prawa materialnego iart. 47714§ 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał odwołującemuD. J.prawo do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach, o której mowa wart. 21 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych, w formie dodatku do kapitału początkowego. O kosztach procesu Sąd I instancji orzekł na podstawieart. 98 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnychobciążając nimi Skarb Państwa w zakresie dotychczas poniesionym. Apelacjęod wyroku Sądu I instancji złożył organ rentowy zaskarżając go w całości i zarzucając mu naruszenie: 1 naruszenie przepisów prawa procesowego mające istotny wpływ na rozstrzygnięcie, czyliart. 233 §1 k.p.c.w związku zart. 227 k.p.c.poprzez nieustalenie wszystkich faktów istotnych dla sprawy, tj. czy odwołujący przystąpił lub nie do otwartego funduszu emerytalnego albo złożył lub nie złożył wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa, przez co niemożliwe okazało się ustalenie, czy odwołujący nabył ex lege na podstawie art. 46 w związku z art. 32 ustawy emerytalnej prawo do emerytury wcześniejszej, wobec spełnienia pozostałych przesłanek do uzyskania prawa do emerytury wcześniejszej na podstawie tego przepisu, 2 naruszenie prawa materialnego, tj. art. 21 w związku zart. 2 pkt 5 ustawy o emeryturach pomostowychpoprzez ich niewłaściwe zastosowanie, tj. przyznanie odwołującemu prawa do rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych i braku prawa do emerytury pomostowej w sytuacji, gdy nie zostało ustalone w sposób jednoznaczny, że odwołujący nie nabył ex lege prawa do emerytury wcześniejszej w rozumieniuart. 46w związku z art. 32 ustawy emerytalnej. Wobec powyższego organ rentowy wniósł: 1 zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji, 2 zasądzenie od odwołującego na rzecz organu rentowego kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje według norm przepisanych. W odpowiedzi na apelację odwołujący wniósł o jej oddalenie. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja organu rentowego nie zasługuje na uwzględnienie. W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd I instancji rozpoznał sprawę prawidłowo i starannie, przeprowadzając właściwie postępowanie dowodowe, a ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego zasługuje na aprobatę i nie pozwala uznać, że doszło do przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów. Sąd I instancji powołał trafnie obowiązujące w tej mierze przepisy, które prawidłowo zastosował i zinterpretował, nie naruszając zaskarżonym rozstrzygnięciem przepisów procesowych ani przepisów prawa materialnego, dlatego Sąd Apelacyjny ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Okręgowy akceptuje i przyjmuje za własne, jako że znajdują one odzwierciedlenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. W pierwszej kolejności podkreślić należy, że bezsporne w sprawie jest, że odwołującyD. J.od 1 września 2019 r. nabył prawo do emerytury w wieku powszechnym i nie korzystał z możliwości przejścia na emeryturę przy wieku obniżonym. Z kolei kwestią sporną było ustalenie czy zachodzą przesłanki do przyznania odwołującemu rekompensaty, o której mowa wart. 21 ustawy z 19.12.2008 r. o emeryturach pomostowych, a w szczególności czy odwołujący legitymuje się 15-letnim stażem pracy w warunkach szczególnych. Decyzją z dnia 6 listopada 2019r. przyznano odwołującemu prawo do emerytury w powszechnym wieku emerytalnym. Sąd I instancji ustalił, że odwołujący udowodnił ponad 15 lat okresów pracy w szczególnych warunkach. W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń w zakresie stanu faktycznego sprawy. Prawidłowo dokonane ustalenia faktyczne Sąd Apelacyjny przyjmuje za własne, w pełni podzielając wywody zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Wbrew stanowisku organu rentowego Sąd Okręgowy ustalił wszystkie fakty istotne dla wydania rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, a zatem zarzuty podniesione w apelacji nie zasługiwały na uwzględnienie. W pierwszej kolejności wskazać należało podstawy prawne niniejszego wyroku. Zgodnie zart. 2 pkt 5 ustawy z 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych, rekompensata to odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej. W myśl natomiast art. 21 ust. 1 ustawy, rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat. Stosownie do treści ust. 2 tego przepisu rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS. W myśl art. 23 ust. 1 ustawy - ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę. Z kolei z art. 173 ust. 1 ustawy emerytalnej wynika, że kapitał początkowy ustala się dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., za których były opłacane składki na ubezpieczanie społeczne przed dniem 1 stycznia 1999 r. W tych okolicznościach warunek sformułowany wart. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowychnależy rozumieć w taki sposób, że rekompensata jest adresowana wyłącznie do ubezpieczonych objętych systemem emerytalnym zdefiniowanej składki, którzy przed osiągnięciem podstawowego wieku emerytalnego nie nabyli prawa do emerytury z FUS w obniżonym wieku emerytalnym z uwagi na prace w warunkach szczególnych, obliczanej według formuły zdefiniowanego świadczenia. Nabycie prawa do takiego tylko świadczenia stanowi przesłankę negatywną przyznania prawa do rekompensaty. Natomiast nabycie prawa do emerytury na zasadach ogólnych nie wpływa w żaden sposób na uprawnienia do rekompensaty (wyrok Sadu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 5 maja 2017 r., III AUa 2047/16, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 14 grudnia 2015 r., III AUa 1070/15, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 22 września 2017 r., III AUa 529/16). Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpatrywanej sprawy należy wskazać, że nie zachodzi negatywna przesłanka przyznaniaD. J.prawa do rekompensaty. Ubezpieczony nie miał przyznanego prawa do wcześniejszej emerytury z uwagi na prace w warunkach szczególnych i nie spełniał warunków do jej nabycia. Sąd Okręgowy wyjaśnia, że zgodnie zart. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40 jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 (tj. co najmniej 25 lat dla mężczyzn). Kolejne przesłanki do przyznania wcześniejszej emerytury z uwagi na zatrudnienie w szczególnych warunkach albo szczególnym charakterze są zawarte w przepisie art. 184 ust. 2 ustawy emerytalno-rentowej. Zgodnie z treścią tego przepisu emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem ZUS, na dochody budżetu państwa. Zgodnie z art. 32 ust. 2 ustawy emerytalno-rentowej, dla celów ustalenia uprawnień do emerytury w wieku obniżonym z tytułu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których uprawnionym osobom przysługuje prawo do emerytury w wieku obniżonym, ustala się – jak stanowi ust. 4 art. 32 ustawy emerytalno-rentowej – na podstawie przepisów dotychczasowych, tj.rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W myśl § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn oraz ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Zgodnie z treścią § 2 ust. 1 rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. W związku z powyższym, aby odwołujący mógł skutecznie domagać się przyznania mu prawa do emerytury, musiałby spełniać łącznie następujące przesłanki: - osiągnąć wiek emerytalny wynoszący dla niego 60 lat, - posiadać na dzień 1.01.1999 r. wymagany okres zatrudnienia wynoszący minimum 25 lat, w tym co najmniej 15 lat w szczególnych warunkach, - wykonywać pracę w szczególnych warunkach wymienionych w wykazie A cytowanego rozporządzenia, - nie przystąpić do OFE, a jeżeli do tego funduszu przystąpił, winien złożyć wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem ZUS, na dochody budżetu państwa. Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS prawo do emerytury na warunkach określonych w art. 29, 32, 33 i 39 przysługuje również ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. a przed dniem 1 stycznia 1969 r., jeżeli spełniają łącznie następujące warunki: 1) nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa; 2) warunki do uzyskania emerytury określone w tych przepisach spełnią do dnia 31 grudnia 2008 r. Zgodnie z ust. 2 jeżeli ubezpieczony, o którym mowa w ust. 1, nie zawrze umowy o przystąpieniu do otwartego funduszu emerytalnego w terminie do dnia 31 grudnia 1999 r., uważa się, że ubezpieczony nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego. Odwołujący z kolei nie spełnił ww. przesłanek, w szczególności nie legitymował się 15-letnim stażem pracy w warunkach szczególnych przypadającym do dnia 31 grudnia 1999 r., nie posiadał też na dzień 1 stycznia 1999r. wymaganego okresu zatrudnienia wynoszącego minimum 25 lat, w tym co najmniej 15 lat w warunkach szczególnych. Sąd Apelacyjny podkreśla, że zgodnie zart. 4 ustawy o emeryturach pomostowych, prawo do emerytury pomostowej, z uwzględnieniemart. 5-12, przysługuje pracownikowi, który spełnia łącznie następujące warunki: 1) urodził się po dniu 31 grudnia 1948 r.; 2) ma okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze wynoszący co najmniej 15 lat; 3) osiągnął wiek wynoszący co najmniej 60 lat dla mężczyzn; 4) ma okres składkowy i nieskładkowy, ustalony na zasadach określonych w art. 5-9 i art. 11 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 25 lat dla mężczyzn; 5) przed dniem 1 stycznia 1999 r. wykonywał prace w szczególnych warunkach lub prace w szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy lub art. 32 i art. 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS; 6)po dniu 31 grudnia 2008 r. wykonywał pracę w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3; 7) nastąpiło z nim rozwiązanie stosunku pracy. Warunkiem skutecznego ubiegania się o emeryturę pomostową w świetle wykładni językowej art. 4 ustawy, jest więc legitymowanie się określonym stażem pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze (w rozumieniuustawy o emeryturach pomostowychlub dotychczasowych przepisów) oraz kontynuowanie pracy w tych warunkach po wejściu w życie ustawy, a więc po dniu 01.01.2009 r. Zgodnie natomiast zart. 49 ustawy o emeryturach pomostowychprawo do emerytury pomostowej przysługuje również osobie, która: 1) po dniu 31 grudnia 2008 r. nie wykonywała pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3; 2) spełnia warunki określone w art. 4 pkt 1-5 i art. 5-12; 3)w dniu wejścia w życie ustawy miała wymagany w przepisach, o których mowa w pkt 2, okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3. Nie ulega też wątpliwości Sądu Odwoławczego, że odwołujący nie nabył prawa do emerytury pomostowej, albowiem nie spełnił przesłanki wynikającej zart. 4 ust. 6tj. po dniu 31 grudnia nie wykonywał pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3, bowiem po dniu 31 grudnia 2008r. do 30 września 2019 r. wykonywał pracę kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 t., a stanowisko to nie zostało uwzględnione w załączniku do emerytury pomostowej. Odwołujący też nie spełnił przesłanki zart. 49 ust. 3 ustawy o emeryturach pomostowych, albowiem w dniu wejścia w życie ustawy nie legitymował się okresem pracy w warunkach szczególnych lub o szczególnych charakterze w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy. Sąd Apelacyjny podkreśla, że nie miał obowiązku badać, czy odwołujący przystąpił do OFE, po za tym zwrócił uwagę, że pomiędzy stronami nie było sporu co do tego, że odwołujący do OFE nie przystąpił, a organ rentowy posiadał tę wiedzę. Zatem twierdzenia organu rentowego w zakresie niezbadania przez Sąd I instancji czy odwołujący nabył ex lege na podstawie art. 46 w związku z art. 32 ustawy emerytalnej prawo do emerytury wcześniejszej, czy też emerytury pomostowej nie okazały się zasadne. Sąd Apelacyjny zwraca uwagę, że rekompensata jest formą odszkodowania za utratę możliwości nabycia prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów obowiązujących przed 2009 r. dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej. Prawo do rekompensaty mają osoby urodzone po 1948 r., które przed 1 stycznia 2009 r. wykonywały przez co najmniej 15 lat prace w szczególnych warunkach lub charakterze w rozumieniu art. 32 i 33 emeryturach i rentach z FUS. Podobnie jak przy ustalaniu tego okresu na potrzeby przyznania emerytury w niższym wieku emerytalnym, przy ustalaniu prawa do rekompensaty będą uwzględnione tylko okresy, w których praca była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury w niższym wieku emerytalnym, nawet jeśli tego prawa nie zrealizowała. Jak wynika z ww. ustaleń, odwołującemu nie przysługuje prawo w niższym wieku emerytalnym. Sąd Apelacyjny w wyniku kontroli instancyjnej orzeczenia uznał zarzut naruszeniaart. 233 §1 k.p.c.za nietrafny. Zgodnie z treściąart. 233 § 1 k.p.c.Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. W wyroku Sądu Najwyższego z 27 września 2002 r. sygn. IV CKN 1316/00 wskazano, że ocena wiarygodności i mocy dowodów przeprowadzonych w danej sprawie wyraża istotę sądzenia w części dotyczącej ustalenia faktów, tj. rozstrzygania spornych kwestii na podstawie własnego przekonania sędziego powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia się z dowodami. Powinna odpowiadać regułom logicznego myślenia wyrażającym formalne schematy powiązań między podstawami wnioskowania i wnioskami oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego będące wyznacznikiem granic dopuszczalnych wniosków i stopnia prawdopodobieństwa ich przydatności w konkretnej sytuacji. Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, to taka ocena dowodów nie narusza zasady swobodnej oceny dowodów przewidzianej wart. 233 k.p.c., choćby dowiedzione zostało, że z tego samego materiału dałoby się wysnuć równie logiczne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego wnioski odmienne. Tylko w przypadku wykazania, że brak jest powiązania, w świetle kryteriów wyżej wzmiankowanych, przyjętych wniosków z zebranym materiałem dowodowym, możliwe jest skuteczne podważenie oceny dowodów dokonanej przez sąd; nie jest tu wystarczająca sama polemika naprowadzająca wnioski odmienne, lecz wymagane jest wskazanie, w czym wyraża się brak logiki lub uchybienie regułom doświadczenia życiowego w przyjęciu wniosków kwestionowanych. Sąd orzekający nie przekracza granic swobodnej oceny dowodów, gdy jego przekonanie odnośnie mocy poszczególnych dowodów i ich znaczenia dla sprawy oparte zostało na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego, przy uwzględnieniu zasad doświadczenia życiowego i pozostaje w zgodzie z zasadami logicznego wnioskowania (tak SN w postanowieniu z 02.12.1999 r. w sprawie III CKN 122/99). W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd I instancji przeprowadził w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe w sposób staranny, nieuchybiający zasadzie swobodnej oceny dowodów wyrażonej wart. 233 § 1 k.p.c.Zgromadzone dowody Sąd Okręgowy oceniał wszechstronnie, tj. wiarygodność i moc poszczególnych dowodów oceniona została w odniesieniu do całokształtu pozostałych dowodów. Sąd I instancji dokonał ustalenia wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia w sprawie i Sąd Apelacyjny podstawę faktyczną wyroku w pełni aprobuje. Zdaniem Sądu Apelacyjnego prawidłowo Sąd I instancji uznał, iż przeprowadzone postępowanie dowodowe pozwoliło na jednoznaczne ustalenie, że prace, jakie wykonywał odwołujący podczas zatrudnienia w spornym okresie od 21 października 1995 r. do 30 grudnia 2008 r. wS.C. (...)wL.stale i pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 t. były pracą w szczególnych warunkach. Praca, o której mowa, zdaniem Sądu Apelacyjnego może zostać zakwalifikowana jako odpowiadająca pozycji 2 Działu VIII (w transporcie i łączności) Wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. Wymieniono tam m.in. pracę kierowców samochodów o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, a taką pracę ubezpieczony w spornym okresie zatrudnienia niewątpliwie wykonywał. Jak wskazano, taki rodzaj i charakter pracy ubezpieczonego znajduje potwierdzenie przede wszystkim w zeznaniach świadkówK. K.iT. M.oraz pracodawców (S. B.,L. W.). Co prawda świadkowie byli zatrudnieni w innej firmie ((...)) niż odwołujący, ale posiadali wiedzę na temat tego na czym polegała praca odwołującego, a także co należało do jego obowiązków, pracowali oni bowiem na tych samych trasach międzynarodowych i często się widywali. Po ponownym przeanalizowaniu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd Apelacyjny stwierdził, że praca odwołującego, który w podstawowym zakresie wykonywał obowiązki kierowcy samochodu ciężarowego, a jedynie pomocniczo był obowiązany do dokonywania załadunku (wyładunku) pojazdu, względnie innych czynności incydentalnych (jak np. wymiana oleju, wypełnienie dokumentów przewozowych) spełnia powyżej opisane wymagania. W orzecznictwie dopuszcza się także wykonywanie ubocznych czynności innych niż określone w wykazie stanowisk prac wykonywanych w warunkach szczególnych lub szczególnym charakterze a mimo to uznanie, że praca wykonywana była w pełnym wymiarze czasu pracy. Aby zachować uprawnienia związane z pracą w warunkach szczególnych wymienione czynności powinny być wykonywane w ramach dobowego czasu pracy na stanowisku i tylko w związku z realizowanym przez pracownika zadaniami. Ponadto, konieczne jest by wymienione czynności pracownik wykonywał tylko incydentalnie, sporadycznie, okazjonalnie na podstawie konkretnych poleceń pracodawcy albo krótkotrwale, marginalnie w ciągu doby pracowniczej poświęconej na wykonywanie pracy. (wyrok SN z 15 marca 2018 r. III UK 41/17). Z powyższych względów Sąd Apelacyjny podobnie jak Sąd I instancji uznał sporny okres zatrudnienia ubezpieczonego jako okres wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Zatrudnienie to trwało od okres od 21 października 1995 r. do 31 grudnia 2008 r. zatrudnienia odwołującego wS.C. (...)wL.(zaliczeniu podlegał bowiem tylko okres do 31 grudnia 2008.), a zatem okres tego zatrudnienia był na tyle długi, by przyjąć, żeD. J.legitymuje się okresem pracy w warunkach szczególnych ponad 15 lat, a więc więcej niż minimalny próg, o którym mowa wart. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych. Sąd Apelacyjny przypomina, że ZUS w zaskarżonej decyzji z 6 listopada 2019 r. uznał za pracę w szczególnych warunkach okres zatrudnienia ubezpieczonego od 16 sierpnia 1982 r. do 31 maja 1991 r. w Spółdzielni(...)(łącznie: 8 lat, 9 miesięcy i 16 dni), a zatem po doliczeniu ww. okresu zatrudnienia odwołującego wS.C. (...)wL.odwołujący będzie legitymować się 15-letnim okresem stażu pracy w warunkach szczególnych. Mając na uwadze powyższe – w ocenie Sądu Apelacyjnego – uznać należało, żeD. J.legitymuje się co najmniej 15-letnim okresem pracy wykonywanej w szczególnych warunkach i z tego tytułu, w świetle powołanych wyżej przepisówustawy o emeryturach pomostowychoraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, spełnił wszystkie przesłanki przyznania mu prawa do rekompensaty. W tym stanie rzeczy Sąd Apelacyjny stwierdził, że zaskarżony wyrok był prawidłowy. Wobec uznania, iż zarzuty apelacyjne były bezzasadne Sąd Apelacyjny na podstawieart. 385 k.p.c.oddalił apelację jako bezzasadną. Marta Sawińska

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Poznaniu date: '2022-06-30' department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - sędzia Marta Sawińska legal_bases: - art. 2 pkt 5, art. 21, art. 23, art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych - art. 233 § 1 k.p.c. - art. 98 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych - art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych recorder: Emilia Wielgus signature: III AUa 86/21 ```

151520100000503_I_C_000311_2014_Uz_2016-05-18_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 311/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 18 maja 2016 r. Sąd Rejonowy w Bytomiu I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: SSR Dariusz Nowak Protokolant: st. sekr. sądowy Grzegorz Gajdzik po rozpoznaniu w dniu 16 maja 2016 r. w Bytomiu na rozprawie sprawy z powództwaB. K. przeciwkoA. P.,(...) S.A.wW.,K. Ś.,(...) S.A.wW. o zapłatę 1 zasądza od pozwanejK. Ś.i od pozwanego(...) S.A.wW.na rzecz powódkiB. K.kwotę 1215 zł (jeden tysiąc dwieście piętnaście złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia1 lipca 2012 roku do dnia zapłaty, z tym zastrzeżeniem, że spełnienie świadczenia przez jednego z pozwanych zwalnia drugiego; 2 zasądza od pozwanejK. Ś.i od pozwanego(...) S.A.wW.na rzecz powódkiB. K.kwotę61 zł (sześćdziesiąt jeden złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, z tym zastrzeżeniem, że spełnienie świadczenia przez jednego z pozwanych zwalnia drugiego; 3 oddala powództwo w stosunku do pozwanegoA. P.; 4 zasądza od powódkiB. K.na rzecz pozwanegoA. P.kwotę 197 zł (sto dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu; 5 oddala powództwo w stosunku do pozwanego(...) S.A.wW.; 6 zasądza od powódkiB. K.na rzecz pozwanego(...) S.A.wW.kwotę 197 zł (sto dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Bytomiu date: '2016-05-18' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Dariusz Nowak legal_bases: [] recorder: st. sekr. sądowy Grzegorz Gajdzik signature: I C 311/14 ```

152005000004506_IX_Ka_001358_2015_Uz_2015-11-19_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IX Ka 1358/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 19 listopada 2015 roku Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: SSO Bogna Kuczyńska Sędziowie: SSO Bogusław Sędkowski (spr.) SSO Zbigniew Karamara Protokolant: st.sekr.sądowy Dorota Ziółkowska przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Kielcach Andrzeja Hojnowskiego po rozpoznaniu w dniu 19 listopada 2015 roku sprawyP. S. (1)s.K.iD.,ur. (...)wO. oskarżonego o przestępstwo zart. 177 § 2 k.k.w z zw. zart. 178 § 1 k.k. na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora od wyroku Sądu Rejonowego w Ostrowcu Świętokrzyskim z dnia 6 lipca 2015 roku sygn. akt II K 308/14 I utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; II koszty sądowe związane z postępowaniem odwoławczym ponosi Skarb Państwa. SSO Bogusław Sędkowski SSO Bogna Kuczyńska SSO Zbigniew Karamara Sygn. akt IX Ka 1358/15 UZASADNIENIE Prokurator oskarżyłP. S. (1)o to, że 5 października 2010r. wO.w woj.(...)umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa określone w przepisach o ruchu drogowym w ten sposób, że znajdując się w stanie nietrzeźwości wyrażającym się zawartością 2,5 ‰ alkoholu etylowego we krwi, kierował bez wymaganych uprawnień samochodem osobowym markiO. (...)nr rej. (...)i mając w następstwie spożytego alkoholu zaburzone zdolności psychomotoryczne, spowodował nieumyślnie wypadek w ten sposób, że jadąc z nadmierną prędkością podczas manewru wyprzedzania najechał na tył poruszającego się przed nim samochodu ciężarowego markiM. (...)nr rej. (...), w następstwie czego utracił panowanie nad kierowanym pojazdem, który uderzył lewym bokiem w przydrożne drzewo, co skutkowało spowodowaniem pasażerce jego pojazd 11 – letniejD. L.obrażeń ciała w szczególności w postaci wieloodłamowych złamań kości czaszki, rozerwaniem mózgowia połączonych z aspiracją krwi do płuc, obrzękiem mózgu, które skutkowały jej śmiercią –tj. o przestępstwo zart. 177 § 2 kkw zw. zart. 178 § 1 kk Sąd Rejonowy w Ostrowcu Świętokrzyskim wyrokiem z dnia 6 lipca 2015 roku w sprawie II K 308/14uniewinniłP. S. (1)od popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu i kosztami procesu obciążył Skarb Państwa. Apelację od powyższego wyroku wywiódł Prokurator Rejonowy w Ostrowcu Świętokrzyskim, zaskarżając wyrok w całości na niekorzyść oskarżonego. Skarżący powołując się na przepisyart. 427 kpkiart. 438 pkt 2 i 3 kpkiart. 437 § 1 kpkzarzucił: I. obrazę przepisów postępowania, w szczególnościart. 2 § 2 kpk,art. 7 kpkiart. 366 § 1 kpkmającą wpływ na treść wyroku, a polegającą na wychodzącym poza zakres swobodnej oceny dowodów dezawuowaniu zeznań bezpośrednich świadków zdarzeniaJ. D.,J. K. (1),K. G.z postępowania przygotowawczego oraz sądowego w sprawie II K 634/11, którzy w sposób szczegółowy, wzajemnie się uzupełniając zrelacjonowali przebieg wypadku drogowego w wyniku którego śmierć poniosła małoletniaD. L.przy jednoczesnym bezkrytycznym, sprzecznym z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazanymi wiedzy i doświadczenia życiowego daniu wiary wyjaśnieniom oskarżonego, zeznaniom świadkówM. C.oraz częściowo zeznaniomD. B.i podzieleniu stanowiska biegłychJ. S.iA. R.co do przyjęcia hipotezy, że w samochodzieO. (...)nr rej. (...)znajdowały się cztery osoby w momencie wypadku. II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na treść rozstrzygnięcia, a wyrażający się w niesłusznym uznaniu, iż w świetle zgromadzonych w niniejszej sprawie dowodów brak jest podstaw do przyjęcia, że sprawcą wypadku drogowego jestP. S. (1)w sytuacji, gdy prawidłowa ocena tych dowodów w ich wzajemnym powiązaniu ze sobą prowadzi do odmiennego wniosku. Podnosząc powyższe zarzuty Prokurator Rejonowy wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania. W uzasadnianiu apelacji skarżący podniósł, że nie sposób zgodzić się z treścią wydanego orzeczenia i stanowiskiem Sądu zgodnie z którym brak jest w sprawie dowodów pozwalających na przypisanieP. S. (1)popełniania zarzucanego aktem oskarżenia czynu a także, że nie ma możliwości wykluczenia innej, równie prawdopodobnej wersji zdarzenia, wedle której prowadzącym samochód, a zarazem sprawcą wypadku była inna osoba. Sąd I instancji poczynił odmienne ustalenia stanu faktycznego aniżeli te wskazane w akcie oskarżenia, poprzez przyjęcie tezy, że w samochodzie w chwili wypadku znajdowały się cztery osoby:D. B.,P. S. (1),M. C.iD. L.. Ustalenia te Sąd poczynił w oparciu o wyjaśnienia oskarżonego, zeznaniaM. C.iJ. K. (2), opinie biegłych – w szczególnościJ. S.iA. R.oraz częściowo zeznania świadkaD. B.. Sąd nie dał natomiast wiary zeznaniomJ. D.,K. G.iJ. K. (1)złożonych w postępowaniu przygotowawczym i przed Sądem w sprawie II K 634/11 przyjmując, że nie widzieli oni i nie mogli widzieć osoby kierującej samochodem markiO. (...)w czasie wykonywania manewru wyprzedzania, w chwili wypadku i bezpośrednio po nim. Sąd odmówił także przymiotu wiarygodności zeznaniomK. G.w zakresie w jakim podał on, że widział pusty fotel przedni pasażera w samochodzie. Tymczasem zdaniem skarżącego przy ustaleniu stanu faktycznego w przedmiotowej sprawie należy skupić się przede wszystkim na zeznaniach tych świadków. Mężczyźni ci poruszali się samochodemM. (...)w którego uderzył podczas wykonywania manewru wyprzedzania samochódO. (...). Od momentu uderzeniaO.cały czas pozostawał w zasięgu ich wzroku, nic z samochodu nie wypadło ani nikt z niego nie wychodził. ŚwiadekK. G.wskazał z kolei, iż w momencie wyprzedzania na przednim fotelu pasażera nikt nie siedział. Trzeba jednak zaznaczyć, żeK. G.zeznając przed Sądem w niniejszej sprawie podał odmienną wersję wydarzeń, która pozostaje w sprzeczności z zebranymi w sprawie dowodami chociażby w postaci zeznań świadkaJ. K. (2)– rowerzysty będącego świadkiem zdarzenia. Zeznania świadkówJ. D.,K. G.iJ. K. (1)wzajemnie ze sobą korespondują i wzajemnie się uzupełniają. Trzeba zwrócić uwagę także na fakt, iż każdy z nich zapamiętał inny fragment tego samego zdarzenia, a ich wzajemna relacja łączy się w logiczną całość. Naturalnym jest natomiast, iż z uwagi na znaczny upływ czasu oraz fakt, że wypadek drogowy to niezwykle dynamiczne zdarzenie, że zeznania ta różnią się w szczegółach. Ponadto skarżący wskazując na błędne przyjęcie przez Sąd, że w samochodzie były cztery osoby, że kierującym byłD. B., zaś na przednim fotelu pasażera siedziałP. S. (1), podniósł że nie zostały zweryfikowane okoliczności czy byłoby możliwe, abyD. B.wypadł z fotela kierowcy podczas wypadku lub też wysiadł z samochodu niezauważony przez świadków, zaśP. S.- z jego obrażeniami ciała - zdołałby się przemieścić w tym czasie z fotela pasażera na fotel kierowcy. Sąd w żaden sposób w uzasadnieniu nie wyjaśnił, jak oskarżony miałby to uczynić, a opinia uzupełniająca biegłychP. Ś.iT. W.w zasadzie wykluczyła możliwość przemieszczania się oskarżonego wewnątrz pojazdu z jego obrażeniami ciała w tak krótkim czasie. Zdaniem apelującego nie do przyjęcia jest również ustalenie Sądu, że świadkowieJ. D.,K. G.iJ. K. (1)po zderzeniu najpierw udali się na tył swojego samochodu, a dopiero później podeszli doO.– wyklucza ją analiza czasowo przestrzenna w szczególności w powiązaniu z zeznaniamiJ. K. (2). Analizując materiał dowodowy Prokurator zwraca także uwagę na zeznania świadkaJ. K. (2)– rowerzysty wyprzedzanego przez oba pojazdy biorące udział w wypadku drogowym. Świadek ten zeznał, że widział rękę wystawioną przez boczną przednią prawą szybęO., natomiast nie był pewien, czy na przednim fotelu pasażera ktoś siedział. Zważywszy, że sam manewr wyprzedzania rowerzysty trwał sekundy i że widział on jedynie tył pojazdu nie sposób jednoznacznie określić miejsca z którego wystawiona była ręka. Prokurator odnosząc się do zabezpieczonych śladów biologicznych w samochodzieO. (...)wskazał, że samochód ten należał doD. B.i w związku z tym nie można wykluczyć, że ślady biologiczne i zidentyfikowany na ich podstawie profil DNAD. B.mógł powstać wcześniej. Jeśli chodzi o obrażenia ciałaD. B.to jak wskazał biegły mogły one czasowo powstać w dniu wypadku, jednak nie można wykluczyć innego mechanizmu ich powstania tym bardziej, że do zatrzymaniaD. B.doszło pięć dni po wypadku samochodowym. Skarżący odnosząc się do zeznańD. B.iM. C.również ocenia je jako niewiarygodne: wprawdzieD. B.początkowo przyznał się, że to on prowadził samochódO. (...), ale nie potrafił podać bliższych szczegółów wypadku, a potem zasłaniał się niepamięcią. Podawana przez niego wersja wydarzeń jest zbieżna z wersją podawaną przezM. C.iP. S. (2)ale tylko w jej kluczowych momentach. Osoby te pytane o szczegóły również zasłaniają się niepamięcią. Zdaniem skarżącego również biegli z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych oraz medycyny sądowej nie odnieśli się do innych wersji zdarzenia prezentowanych przez bezpośrednich świadków wypadku. Swoje opinie sporządzili w oparciu o założenie, że w samochodzie siedziały cztery osoby, a to była tylko jedna z możliwych wersji. W uzasadnieniu apelacji skarżący podniósł także, że Sąd I instancji przy ponownym rozpoznaniu sprawy nie odniósł się do wskazanych przez Sąd Okręgowych wytycznych i nie wyjaśnił czy możliwym było opuszczenie samochodu przezD. B., a także czy oskarżony mógł zmienić zajmowane w samochodzie miejsce i czy byłoby to możliwe w wyniku bezwładnego przemieszczania się pasażerów na skutek sił oddziałujących na nich w trakcie zdarzenia. Sąd Okręgowy zważył co następuje: Apelacja nie jest zasadna. Rozwijając zarzut obrazy przepisów postępowania skarżący ( k. 972) nie zgadza się z zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku konkluzją sądu, co do braku dowodów powalających na przypisanie oskarżonemuP. S. (1)popełnienia zarzuconego mu przestępstwa zart. 177 § 2 k.k.w związku zart. 178 k.k.Uzasadnienie apelacji stanowi polemikę z dokonaną przez sąd oceną dowodów, nie dowodzi jednak, by owa ocena była dokonana wbrew logice czy doświadczeniu życiowemu lub bez uwzględnienia zasad wiedzy. W sprawie, jak podkreśla skarżący, występują dwie zasadnicze grupy dowodów: zeznania świadkówJ. D.,K. G.( w części) iJ. K. (1)– wskazujące na oskarżonegoP. S. (1)jako sprawcę wypadku, oraz wyjaśnienia tego oskarżonego, zeznania świadkówD. B.,M. C.( matki dziewczynki, która zginęła w wypadku ) iJ. K. (2)a także istotne dowody z opinii biegłychJ. S.aA. R., biegłej psychologU. S.i dowody z badań biologicznych i badań obrażeń ciała. Wszystkie te dowody sąd poddał drobiazgowej ocenie, czemu dał wyraz w pisemnym uzasadnieniu wyroku. W wyniku tej oceny stwierdził, że wskazujące na sprawstwo oskarżonego dowody z zeznań świadkówJ. D.,K. G.iJ. K. (1)nie są w pełni przekonujące, zawierają wewnętrzne sprzeczności a jeden ze świadków (K. G.) dość diametralnie zmienił przed sądem treść zeznań wycofując się z kategorycznych twierdzeń wskazujących na sprawstwo oskarżonego. Wszystkie te kwestie szczegółowo sąd omówił w pisemnym uzasadnieniu wyroku (949 – 953, 953 – 955, 955 – 956 i 961) więc nie ma potrzeby ponownego ich przytaczania. Skarżący nie podważył w apelacji tych ocen, nie wykazał w szczególności braku logiki w rozumowaniu sądu. Zaproponował jedynie inną, alternatywną ocenę tych dowodów. Równie drobiazgowo sąd ocenił drugą grupę dowodów, tak z wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadków jak i opinie biegłych oraz wyniki badań. Oceniając dowody osobowe ( k. 943 – 944, 944 – 945, 948 – 949 ) sąd wziął pod uwagę wszelkie okoliczności istotne dla owej oceny, łącznie ze stanem nietrzeźwości oskarżonego i świadkówM. C.iD. B.w czasie zdarzenia ( oczywiście przy założeniu, żeD. B.był na miejscu zajścia). Dokonując oceny każdego z dowodów tak z osobna jak i we wzajemnym ich powiązaniu sąd słusznie wskazał też, że dowody osobowe znajdują potwierdzenie w opiniach biegłychJ. S.iA. R.a za tezą w nich zawartą przemawia także treść zeznań świadkaK. G.złożonych i zmienionych na rozprawie sądowej. Ten z kolei dowód sąd poddał ocenie przez pryzmat opinii biegłego psychologaU. S.( k. 960), która to opinia, wyjaśniając przyczyny zmiany zeznań świadkaK. G., przemawia za prawidłowością ich oceny dokonanej przez sąd. Skarżący nie podważa wniosków wynikających z opinii biegłych, podobnie jak i nie podważa skutecznie sądowej oceny dowodów osobowych. Zważyć też należy, że sąd tę ocenę dowodów powiązał z wynikami badań biologicznych ( k. 961) i ustaleniami co do obrażeń ciała oskarżonegoP. S. (1)i właściciela samochodu, świadkaD. B.(k. 963). Oczywiście dowody te nie przesądzają kwestii ustaleń faktycznych , jednak wskazując, że na miejscu kierowcy znaleziono ślady krwi właściciela pojazduD. B.nie znaleziono zaś śladów krwi oskarżonegoP. S. (1), oraz zawierając opis obrażeń obu wymienionych –S.po prawej stronie ciała aD. B.po lewej stronie ciała – przemawiają raczej za tezą, że oskarżonyP. S. (1)siedział z przodu samochodu na miejscu pasażera i nie kierował pojazdem w czasie wypadku. Tak więc w sprawie są oczywiście dowody mogące wskazywać na sprawstwo oskarżonego. Są też jednak dowody przemawiające przeciwko tej tezie. O ile pierwsza grupa dowodów to wyłącznie zeznania świadków, w tym zawierające sprzeczności i nieścisłości, a jeden z trzech świadków zasadniczo zmienił treść zeznań, to druga grupa dowodów, poza zeznaniami i wyjaśnieniami, oparta jest na wynikach oględzin obrażeń, wynikach badań biologicznych i opiniach biegłych, które to dowody zawartej w zeznaniach i wyjaśnieniach tezy nie wykluczają a raczej ją potwierdzają. Pamiętać należy, że w sprawie sąd miał rozstrzygnąć ponad wszelką wątpliwość, czy to oskarżony prowadził krytycznego dnia samochód i czy to on spowodował wypadek. Nie jest natomiast rzeczą sądu ustalenie sprawcy wypadku i szczegółowego przebiegu wypadku. To winien przed sądem udowodnić oskarżyciel. W sprawie niniejszej istnieją poważne wątpliwości co do sprawstwa oskarżonegoP. S. (1). Dokonana przez sąd pierwszej instancji i nie podważona skutecznie przez skarżącego ocena dowodów nie pozwala na przyjęcie z absolutna pewnością, że sprawcą wypadku był oskarżony. Przeciwnie – wiele, jeśli nie większość dowodów wskazuje na to, że sprawcą wypadku była inna osoba. Skoro, jak wykazano, skarżący nie dowiódł skutecznie, by sąd oceniając dowody obraził przepisart. 7 k.p.k.a także przepisyart. 366 § 1 k.p.k.iart. 2 § 2 k.p.k.( skarżący nie wskazuje w apelacji na czym obraza tych przepisów miałaby polegać) – nie ma podstaw do zakwestionowania dokonanej przez sąd pierwszej instancji oceny dowodów, a co za tym idzie – uznania za zasadny zarzutu mającej wpływ na treść orzeczenia obrazy przepisów postępowania (art. 438 pkt. 2 k.p.k.). Przedstawione wyżej rozważania prowadzą też do oczywistego wniosku, że i drugi z zarzutów apelacji – mającego wpływ na treść orzeczenia błędu w ustaleniach faktycznych (art. 438 pkt. 3 k.p.k.) – nie jest zasadny. Ustalenia faktyczne są pochodną dowodów. Błędne ustalenia faktyczne wynikać więc mogą z dokonania ustaleń wbrew dowodom ( przy poprawnie ocenionych dowodach sąd wyciąga niezasadne wnioski co do ustaleń faktycznych) lub są pochodną błędnej oceny dowodów ( błędna ocena dowodów skutkuje, że oparte na nich ustalenia także są błędne). W sprawie niniejszej sąd dokonał ustaleń adekwatnych do treści dowodów, którym dał wiarę. Faktu tego nie kwestionuje w apelacji skarżący. Nie zachodzi więc tu przypadek dokonania ustaleń wbrew dowodom. Dokonane przez sąd ustalenia skarżący kwestionuje nie zgadzając się z przeprowadzoną przez sąd oceną dowodów i dowodząc, że należy dać wiarę tym dowodom, które sąd uznał za nieprzekonujące zaś pominąć te, które sąd uznał za zgodne z prawdą. Skoro jednak, jak wyżej wykazano, ocena dowodów została przez sąd przeprowadzona poprawnie, to i ustalenia na tej ocenie ( i tych dowodach) oparte – są poprawne. Brak więc podstaw do przyjęcia zasadności zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych (art. 438 pkt. 3 k.p.k.). Skoro więc oba zarzuty apelacji nie są zasadnymi – sąd odwoławczy, działając na podstawie przepisuart. 437 § 1 k.p.k.utrzymał zaskarżony wyrok w mocy. Wobec zaś faktu, że nieuwzględniony środek odwoławczy pochodził wyłączne przez oskarżyciela publicznego, stosownie do przepisuart. 636 § 1 k.p.k.koszty sądowe związane z postępowaniem odwoławczym ponosi Skarb Państwa. SSO Zbigniew Karamara SSO Bogna Kuczyńska SSO Bogusław Sędkowski

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Kielcach date: '2015-11-19' department_name: IX Wydział Karny Odwoławczy judges: - Bogna Kuczyńska - Zbigniew Karamara - Bogusław Sędkowski legal_bases: - art. 177 § 2 k.k. - art. 438 pkt 2 i 3 kpk recorder: st.sekr.sądowy Dorota Ziółkowska signature: IX Ka 1358/15 ```

155515000004027_VIII_GC_000197_2014_Uz_2016-03-10_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VIII GC 197/14 WYROK WSTĘPNY W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 marca 2016 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie Wydział VIII Gospodarczy w składzie: Przewodniczący: SSO Agnieszka Kądziołka Protokolant: Eliza Sandomierska po rozpoznaniu w dniu 25 lutego 2016 r. w Szczecinie na rozprawie sprawy z powództwaSpółdzielni Mieszkaniowej (...)wS. przeciwkoM. T. o zapłatę uznaje roszczenie powódkiSpółdzielni Mieszkaniowej (...)wS.przeciwko pozwanejM. T., z tytułu nienależytego wykonania umowy o świadczenie usługi zastępstwa procesowego w sprawie z powództwaSpółdzielni Mieszkaniowej (...)wS.przeciwkoK. W.(VIII GC 110/12), za usprawiedliwione co do zasady. Sygn. akt VIII GC 197/14 UZASADNIENIE PowódkaSpółdzielnia Mieszkaniowa (...)z siedzibą wS.wniosła o zasądzenie od pozwanejM.T.kwoty 295.923,42 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 13 marca 2014 r. oraz o zasądzenie kosztów postępowania wg norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, iż dochodzone roszczenie stanowi odszkodowanie z tytułu nienależytego wykonania przez pozwaną umowy o zastępstwo procesowe w sprawie prowadzonej przez Sąd Okręgowy w Szczecinie pod sygnaturą VIII GC 110/12, w której pozwana – jako radca prawny – reprezentowała powódkę. W sprawie VIII GC 110/12 powództwo o zapłatę kwoty 280.235,82 zł zostało oddalone wyrokiem Sądu pierwszej instancji, natomiast apelacja odrzucona została z powodu błędów procesowych popełnionych przez pozwaną, co zdaniem powódki oznacza nienależyte wykonanie umowy przez pozwaną. W dalszej części uzasadnienia pozwu powódka zarzuciła pozwanej uchybienia związane z nienależytym argumentowaniem kwestii prawnych w toku prowadzonego procesu oraz nieskładaniem wymaganych stanem sprawy dokumentów. Uchybienia te dotyczyły błędów w zakwalifikowaniu sprawy jako cywilnej/gospodarczej, a także niedopatrzenia związanego z podniesionym przezK. W.- pozwaną w sprawie VIII GC 110/12 - zarzutu przedawnienia, w szczególności braku wykazania przez pozwaną w niniejszym procesieM. T., że w sprawie VIII GC 110/12 nie wystąpiło przedawnienie roszczenia powódki. Na dochodzoną niniejszym pozwem kwotę składa się utracona w wyniku przegranego procesu należność powódki wyrażająca się sumą 280.235,82 zł, koszty zasądzone tytułem zastępstwa procesowego, uiszczona opłata sądowa oraz zapłacone pozwanej wynagrodzenie za świadczoną usługę zastępstwa prawnego. W odpowiedzi na pozew pozwanaM.T.wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania wg norm przepisanych. Uzasadniając wniosek o oddalenie powództwa przede wszystkim pozwana wywiodła, że apelacja, jaką złożyła w sprawie VIII GC 110/12, nawet gdy została należycie opłacona i przyjęta do rozpoznania, nie doprowadziłaby do korzystnego dla powódki rozstrzygnięcia, a więc do zasądzenia na jej rzecz odK. W.kwoty 280.235,82 zł, zasadne było bowiem stanowisko wyrażone w uzasadnieniu wyroku Sądu pierwszej instancji w zakresie przedawnienia roszczenia przeciwkoK. W.. Dalej pozwana wskazała, że nie wystąpiły błędy po jej stronie związane z kwalifikowaniem sprawy jako cywilnej/gospodarczej, nie zgodziła się z zarzutem, że nie dokonała analizy sprawy pod kątem przedawnienia ani z zarzutem polegającym na braku naprowadzania dowodów. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: Spółdzielnia Mieszkaniowa (...)z siedzibą wS.prowadziła inwestycję przyul. (...), polegającą na budowie budynku garażowo-biurowego. Prezesem zarządu spółdzielni był wówczasZ. K.. Jednym z członkówSpółdzielni Mieszkaniowej (...)byłaK. W., która zawarła ze spółdzielniąumowę nr (...)z dnia 28 kwietnia 2005 r., dotyczącą wybudowania przez spółdzielnię lokalu użytkowego w zakresie określonym w załączniku do tej umowy - w budynku przyul. (...). Zgodnie umową spółdzielnia określiła wstępny koszt budowy lokalu (który został zapłacony przezK. W.) z jednoczesnym zastrzeżeniem, że ostateczne rozliczenie kosztów budowy oraz wkładu budowlanego nastąpi zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz z zasadami ustalonymi przez Zarząd Spółdzielni Mieszkaniowej(...)i jej Radę Nadzorczą. Innym członkiem spółdzielni, który zawarł analogiczną umowę dotyczącą sąsiedniego lokalu użytkowego, byłA. P.. Fakty niesporne . Dnia 4 sierpnia 2006 r. sporządzono dokument „Protokół z kontroli obowiązkowej zakończonej budowy obiektu budowlanego” przeprowadzonej na podstawieart. 59 a ustawy Prawo budowlane, podpisany przez prezesa zarządu SpółdzielniMieszkaniowej (...)Z. K.oraz prowadzących kontrolę z Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego wS.:T. K.iW. M.. W protokole wskazano, że wezwanie do przeprowadzenia kontroli zostało doręczone organowi nadzoru dnia 21 lipca 2006 r. Zapisano, że obiekt budowalny został wzniesiony zgodnie z projektem budowlanym, wykonano wszystkie roboty objęte pozwoleniem na budowę i projektem budowlanym, nie wykonano części robót wykończeniowych - wierzchniej warstwy tynku elewacji budynku. Zapisano również, że nie wykonano wszystkich urządzeń budowlanych, tj. osłony śmietnikowej przewidzianej w projekcie. Dowód: „Protokół z kontroli obowiązkowej” z dnia 4.08.2006 r. (k. 286-289). Proces inwestycyjny związany z budową zespołu garażowo - biurowego przyul. (...)trwał do 2009 r. W 2009 r. funkcję prezesa zarządu spółdzielni przejąłZ. S. (1). W okresie, kiedyZ. S. (1)obejmował funkcję prezesa zarządu, rada nadzorcza przystępowała do ustaleń zmierzających do zamknięcia procesu inwestycyjnego i rozliczenia inwestycji polegającej na budowie zespołu garażowo - biurowego przyul. (...). Dowód: zeznania świadkaZ. S. (1)(k. 700v-701v, 702). Rada NadzorczaSpółdzielni Mieszkaniowej (...)podjęła dnia 19 maja 2009 r. uchwałę nr(...), w której wskazała, że działając na podstawieart. 235 § 1 Prawa Spółdzielczego, § 94 StatutuSM (...)i umów zawartych z kontrahentami uchwalone zostały końcowe stawki przy ostatecznym rozliczeniu zadania inwestycyjnego budynku garażowo-biurowego przyul (...)wS., na podstawie opinii sporządzonej przezZ. S. (2): koszt budowy 1 m2garażu 1.377,44 zł; koszt budowy 1 m2lokalu użytkowego 2.024,63 zł. Dalej wskazano, że ostateczny koszt inwestycji wyniósł 1.577.338,88 zł, wniesiony wkład budowlany wyniósł 966.305,88 zł, do rozliczenia pozostało 611.030,86 zł, z czego za lokale użytkowe 381.981,96 zł. Dowód: uchwała nr(...)(k. 24). Rada Nadzorcza poinformowałaK. W.iA. P.jakie są końcowe koszty budowy. K. W.iA. P.odmówili zapłaty. Fakt niesporny . Dnia 25 listopada 2009 r.Spółdzielnia Mieszkaniowa (...)wysłała do Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego wS.zawiadomienie o zakończeniu robót budowlanych. Wskazała w nim, że w dniu 18 listopada 2009 r. zostały zakończone roboty budowlane polegające na wykonaniu elewacji budynku garażowego przyul (...)oraz wykonano osłony śmietnikowe w miejscu przewidzianym w zatwierdzonym projekcie. W piśmie wskazano, że decyzja o pozwoleniu na użytkowanie obiektu została wydana dnia 21 kwietnia 2008 r. (nr(...)/(...)(...)). Dowód: zawiadomienie o zakończeniu robót budowlanych z 25.11.2009 r. (k. 23). Spółdzielnia Mieszkaniowa (...)współpracowała w zakresie obsługi prawnej z radcą prawnymM. T.. M. T.nie miała stałej umowy ze spółdzielnią, za każdym razem strony zawierały osobną umowę zlecenia, dotyczącą prowadzenia konkretnej sprawy. Spółdzielnia Mieszkaniowa (...)zleciłaM. T.prowadzenie spraw przeciwkoK. W.i przeciwkoA. P.o zapłatę. Przedmiotem żądania w obu tych sprawach miało być końcowe rozliczenie wkładu budowlanego. Dowody : zeznania świadkaZ. S. (1)(k. 700v-701v, 702); przesłuchanieM. T.(k. 721-722v). W dniu 22 marca 2010 r. radca prawnyM. T.przedstawiła Zarządowi i Radzie NadzorczejSpółdzielni Mieszkaniowej (...)proponowany harmonogram czynności, w którym wskazała, że po przeanalizowaniu spraw dotyczących roszczeń spółdzielni wobecK. W.w kwocie 280.235,82 zł oraz wobecA. P.w kwocie 185.782,17 zł, związanych z zakończeniem budowy budynku garażowo-biurowego przyul. (...)wS., proponuje zawezwanieK. W.do próby ugodowej, wobecA. P.proponuje skierowanie sprawy na drogę postępowania sądowego z uwagi na brak woli dłużnika do ugodowego zakończenia sporu. W dniu 26 maja 2010 r. spółdzielnia udzieliłaM. T., prowadzącej indywidualną kancelarię radcy prawnego, pełnomocnictwa do zastępowania spółdzielni wraz z prawem udzielania substytucji przed sądami wszystkich instancji, w tym także do zawierania ugód, w sprawie o zapłatę przeciwkoK. W.. Pełnomocnictwo podpisał prezes zarząduZ. S. (1)oraz pełnomocnik zarząduH. Z.. Dowody: harmonogram czynności z 22.03.2010 r. (k. 191-193); pełnomocnictwo udzieloneM. T.z 26.05.2010 r. (k. 58). M. T.złożyła w Sądzie Rejonowym Szczecin-Centrum w Szczecinie wniosek o zawezwanie do próby ugodowej przeciwkoK. W., datowany na dzień 10 września 2010 r. Dowód: Wniosek o zawezwanie do próby ugodowej z 10.09.2010 r. (k. 194-196). Do zawarcia ugody międzySpółdzielnią Mieszkaniową (...)aK. W.ostatecznie nie doszło. M. T.jako pełnomocnikSpółdzielni Mieszkaniowej (...)złożyła pozwy przeciwko obydwu członkom spółdzielni :K. W.iA. P.. Fakt niesporny . Pozew przeciwkoA. P., datowany na 15 lipca 2010 r., o zapłatę kwoty 185.782,17 zł,M. T.złożyła w Sądzie Okręgowym w Szczecinie w Wydziale I Cywilnym. Dowód: pozew z 15.07.2010 r. przeciwkoA. P.(k. 574-578). Pozew przeciwkoK. W., datowany na dzień 8 kwietnia 2011 r.,M. T.jako pełnomocnikSpółdzielni Mieszkaniowej (...)złożyła również w Sądzie Okręgowym w Szczecinie w Wydziale I Cywilnym, wynosząc w nim o zapłatę kwoty 280.235,82 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 18 sierpnia 2009 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwu wskazała, że spółdzielnia zawarła zK. W.umowę nr (...), której przedmiotem było wybudowanie lokalu użytkowego w zakresie określonym w załączniku do umowy, zgodnie z jej § 5 i § 6 spółdzielnia określiła wstępny koszt budowy lokalu, zaś ostateczne rozliczenie kosztów budowy oraz wkładu budowlanego miało nastąpić zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz zasadami obowiązującymi ustalonymi tak przez Zarząd, jak i Radę Nadzorczą.K. W.umowę o takiej treści podpisała, akceptując jej warunki. Następnie Rada Nadzorcza poinformowała pozwaną o rozliczeniu inwestycji, przedstawiając pismem z dnia 8 czerwca 2009 r. pisemne zestawienie kosztów, którego to rozliczenia dokonano na podstawie opinii rozliczenia finansowo-rzeczowego z dnia 25 kwietnia 2009 r., sporządzonego przez inspektora nadzoru mgrZ. S. (2), której treść byłaK. W.udostępniona.K. W.nie zakwestionowała rozliczenia co do zasady, lecz co do wysokości wskazanej w nim kwoty. W dalszej części pozwuM. T.wskazała, że w świetle § 72 statutu spółdzielni Rada Nadzorcza dysponowała Regulaminem rozliczania kosztów. Podniosła również, że pełnomocnikK. W.w prowadzonej korespondencji wskazał na zasadę wynikającą z art. 177ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. oraz brak uzasadnienia dla obciążaniaK. W.podatkiem VAT.M. T.wyjaśniła również w treści pozwu, że uchwała Rady Nadzorczej jest ważna i obowiązująca w obrocie prawnym, jak również zaznaczyła, że pismem z dnia 11 sierpnia 2009 r.K. W.została wezwana do zapłaty, po czym jej pełnomocnik w udzielonej odpowiedzi podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko. W pozwie złożony został wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych. Uzasadniając ten wniosekM. T.wskazała, że powódka jako spółdzielnia mieszkaniowa zgodnie z obowiązującymi przepisami prowadziła gospodarkę bezwynikową, zaś wszelki dochód przeznaczała na utrzymanie zasobów. W pozwieM. T.zawnioskowała o przeprowadzenie dowodów z następujących dokumentów: odpisumowy nr (...), odpis regulaminu rozliczenia kosztówSM (...)wg stanu na dzień podjęcia przez RN uchwały, odpis opinii inspektora nadzoru, odpis pisma RN z dnia 8 czerwca 2009 r., odpis pismaK. W.z dnia 30 czerwca 2009 r., odpis statutuSM (...)oraz odpis uchwały nr(...). Wniosła również o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność wysokości kosztów związanych z inwestycją oraz ustalenia części obciążającej pozwaną. Dowody: pozew przeciwkoK. W.z 8.04.2011 r. (k. 17-18, 197‑200); pełnomocnictwo udzieloneM. T.z 26.05.2010 r. (k. 58). Współpraca między prezesem zarządu spółdzielniZ. S. (1)iM. T.układała się poprawienie. W spółdzielni prowadzony jest rejestr dokumentów, w którym rejestrowane są wszystkie dokumenty będące w zasobach spółdzielni. Są one zgromadzone w biurze spółdzielni, udostępnia je pracownica zatrudniona na cały etat. Dokumenty niezbędne do złożenia pozwów przeciwkoK. W.i przeciwkoA. P.M. T.pozyskała z zasobów spółdzielni. Prezes zarządu oraz pracownica spółdzielni na jej żądanie udostępniali jej wszystkie wskazywane przez nią dokumenty. Dowody: zeznania świadkaZ. S. (1)(k. 700v-701v, 702); przesłuchanieM. T.(k. 721-722v). Sąd Okręgowy w Szczecinie Wydział I Cywilny zarejestrował sprawę z powództwaSpółdzielni Mieszkaniowej (...)przeciwkoK. W.pod sygnaturą I C 362/11. Fakt niesporny. Postanowieniem z dnia 13 maja 2011 r. referendarz Sądowy w Sądzie Okręgowym w Szczecinie Wydziale I Cywilnym w sprawie I C 362/11 zwolnił spółdzielnię od kosztów sądowych w części, a mianowicie z opłaty od pozwu ponad kwotę 3000 zł. Na zarządzenie sędziego w sprawie I C 362/11 dnia 17 sierpnia 2011 r. wezwanoM. T.jako pełnomocnika spółdzielni do uiszczenia opłaty od pozwu w kwocie 3.000 zł. Opłata została przelana z rachunku bankowego spółdzielni na rachunek sądu dnia 30 sierpnia 2011 r. Dowody: postanowienie z 13.05.2011 r. w sprawie I C 362/11 (k. 203); zobowiązanie z 17.08.2011 r. (k. 204); wydruk potwierdzenia operacji na rachunku bankowym (k. 205). K. W., działając przez pełnomocnika, złożyła w sprawie I C 362/11odpowiedź na pozew, w której wniosła o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów procesu. Wniosła również o pominięcie dowodu z opinii biegłego na okoliczność wysokości kosztów związanych z inwestycją oraz ustalenia części obciążającejK. W., albowiem spółdzielnia nie przedstawiła żadnych dowodów, na podstawie których dokonanie takich ustaleń w oparciu o opinię byłoby możliwe. Zawnioskowała dalej o przeprowadzenie postępowania w trybie postępowania odrębnego w sprawach gospodarczych, jak również podniosła zarzut przedawnienia roszczenia spółdzielni wywodząc, iż jest to roszczenie związane z prowadzeniem przez spółdzielnię działalności gospodarczej i jako takie podlega 3-letniemu terminowi przedawnienia, stosownie doart. 118 k.c.Następnie wskazała, że roszczenie spółdzielni przedawniło się w dniu 21 lutego 2010 r. (bowiem wezwanie spółdzielni do przeprowadzenia kontroli obowiązkowej wpłynęło do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego wS.dnia 21 lipca 2006 r.), podczas gdy wniosek o zawezwanie do próby ugodowej skierowany został do Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie dnia 10 września 2010 r. W dalszej części uzasadnienia pozwu pełnomocnikK. W.kwestionował roszczenie spółdzielni co do wysokości w szczególności podnosząc, iż w ramach kwoty, którą spółdzielnia chciała obciążyćK. W., zawarto koszty, które nie są związane z wybudowaniem jej lokalu użytkowego. Wśród załączników złożonych wraz odpowiedzią na pozew wymieniono m.in. dokument w postaci „Protokółu z kontroli obowiązkowej zakończonej budowy obiektu budowlanego” z dnia 4 sierpnia 2006 r. Dowody: odpowiedź z 25.10.2011 r. na pozew w sprawie I C 362/11 (k. 207-217); „Protokół z kontroli obowiązkowej” z dnia 4.08.2006 r. (k. 286-289). Spółdzielnia Mieszkaniowa (...)w swoich zasobach dokumentów nie posiadała „Protokółu z kontroli obowiązkowej zakończonej budowy obiektu budowlanego” sporządzonego dnia 4 sierpnia 2006 r. Dokument ten nie był znanyM. T.przed wniesieniem pozwu przeciwkoK. W.. Dowody: zeznania świadkaZ. S. (1)(k. 700v-701v, 702); przesłuchanieM. T.(k. 721-722v). Mimo wniosku o przekazanie sprawy do wydziału gospodarczego początkowo sprawa I C 362/11 przeciwkoK. W.była prowadzona w wydziale cywilnym. Została przekazana do wydziału gospodarczego po zmianie sędziego sprawozdawcy. Fakty niesporne. Na zarządzenie sędziego w sprawie I C 362/11 pismem z dnia 5 kwietnia 2012 r. zawiadomionoM. T.jako pełnomocnikaSpółdzielni Mieszkaniowej (...)o przekazaniu sprawy przez Wydział I Cywilny Sądu Okręgowego w Szczecinie Wydziałowi VIII Gospodarczemu Sądu Okręgowego w Szczecinie, albowiem sprawa ma charakter sprawy gospodarczej (art. 4791§ 1 k.p.c.) i podlega rozpoznaniu w Wydziale VIII Gospodarczym zgodnie z administracyjnym podziałem czynności. Dowód: zawiadomienie w sprawie I C 362/11 z 5.04.2012 r. (k. 207-217). M. T.nie zgadzała się z tym, że sprawa przeciwkoK. W.powinna być rozpatrywana jako sprawa gospodarcza. Uważała, że obie sprawy - przeciwkoK. W.oraz przeciwkoA. P.- powinny się toczyć przed sądem cywilnym z uwagi na „spółdzielczość”. Dowód: przesłuchanieM. T.(k. 721-722v). Sprawa z powództwa spółdzielni przeciwkoA. P.prowadzona była do końca przed Sądem Okręgowym w Szczecinie Wydziałem I Cywilnym, pod sygnaturą I C 206/11. W sprawie tejM. T.jako pełnomocnik spółdzielni dochodziła analogicznego roszczenia jak w sprawie przeciwkoK. W.(o rozliczenie wkładu budowlanego).A. P.w sprawie I C 206/11 nie podnosił, że powinna być rozpoznana w trybie postępowania odrębnego w sprawach gospodarczych. Fakt niesporny. Sąd Okręgowy w Szczecinie Wydział VIII Gospodarczy przekazaną sprawę przeciwkoK. W.zarejestrował i prowadził pod sygnaturą VIII GC 110/12. Sprawa była prowadzona z zastosowaniem przepisów postępowania odrębnego w sprawach gospodarczych. Fakt niesporny. M. T.działając jako pełnomocnik spółdzielni w sprawie VIII GC 110/12 złożyła datowane na dzień 10 lipca 2012 r. pismo procesowe, w którym (wykonując nałożone na nią przez Sąd zobowiązanie na rozprawie z dnia 3 lipca 2012 r.) wskazała, iż tak jak to zostało określone w pozwie wnosi o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność wysokości kosztów związanych z inwestycją oraz ustalenia części obciążającejK. W., a jednocześnie – doprecyzowując tezę dowodową – oświadczyła, że opinia biegłego winna zawierać ocenę prawidłowości rozliczenia kosztów inwestycji i zasadności obciążeniaK. W.częścią tych kosztów odpowiadającą roszczeniu zgłoszonemu w sprawie. Przedłożyła również – w celu dokonania badania i wydania opinii przez biegłego – dokumentację źródłową dotyczącą całej inwestycji odpowiadającą wyliczeniom sporządzonym przezZ. S. (2), w oparciu o które ustalono wartość roszczenia spółdzielni wobecK. W.. Dalej wskazała, że dokumentacja ta w powiązaniu z materiałem dowodowym przedłożonym dotychczas w sprawie w postaci dokumentów takich jak: odpisumowy nr (...), odpis regulaminu rozliczania kosztówSM (...)wg stanu na dzień podjęcia przez RN uchwały, odpis opinii inspektora nadzoru, odpis statutuSpółdzielni Mieszkaniowej (...)oraz odpis uchwały nr(...)- powinna stanowić dane w oparciu o której sporządzona zostanie opinia przez biegłego sądowego. Sprecyzowała również, że wnosi o dowód z opinii biegłego z zakresu rozliczeń inwestycji budowlanych w spółdzielczości mieszkaniowej. Dowód: pismo procesoweSM (...)z 10.07.2012 r. w sprawie VIII GC 110/12 (k. 228-229). Dowód z opinii biegłego w sprawie VIII GC 110/12 nie został przeprowadzony. Fakt niesporny. Wyrokiem z dnia 16 listopada 2012 r. w sprawie VIII GC 110/12 Sąd Okręgowy w Szczecinie Wydział VIII Gospodarczy oddalił powództwoSpółdzielni Mieszkaniowej (...)przeciwkoK. W.oraz zasądził na rzeczK. W.kwotę 7.217 zł tytułem kosztów procesu. Powyższe rozstrzygnięcie zostało oparte na przedstawionych niżej ustaleniach: Dnia 28 kwietnia 2005 r.SM (...)zawarłyumowę nr (...). Jej przedmiotem było wybudowanie lokalu użytkowego o numerze 36 o powierzchni użytkowej 165,10 m2 położonego wS.przyul. (...). Szczegółowy zakres prac wskazano w załączniku nr 1. Wstępny termin przekazania lokalu ustalono na 30 lipca 2005 r. Termin ten mógł ulec zmianie w razie wystąpienia w trakcie jej realizacji niemożliwych do przewidzenia przeszkód. Również rzeczywista powierzchnia lokalu, stosownie do umowy mogła ulec zmianie, przy czym jedynie zmiana powierzchni użytkowej powyżej 5% spowoduje zmianę wartości przedmiotu umowy proporcjonalnie do różnicy powierzchni. Przekazanie lokalu użytkowego miało nastąpić po wykonaniu przez Spółdzielnię prac wynikających z załącznika nr 1 do umowy i podpisaniu protokołu odbioru oraz uregulowaniu wszystkich zobowiązań finansowych wynikających z postanowień umowy. Za datę wywiązania się Spółdzielni z zapisów umowy strony ustaliły dzień podpisania protokołu odbioru. Wskazano również w umowie, że na wniosek członka Spółdzielnia niezwłocznie ustanowi spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu użytkowego lub przeniesie aktem notarialnym własność wyodrębnionego lokalu. Wykonanie tych czynności, miało nastąpić po ostatecznym odbiorze budynku przez nadzór budowlany i udzieleniu pozwolenia na jego użytkowanie oraz po uregulowaniu przez członka spółdzielni wszystkich zobowiązań finansowych. Wstępny koszt budowy lokalu użytkowego i infrastruktury określono w umowie na kwotę netto 156.114 złotych powiększoną o 22 % podatku VAT, oraz że koszt budowy lokalu użytkowego obejmuje również cenę ułamkową tych części budynku, które służą do wspólnego użytkowania przez wszystkich właścicieli. Ostateczne rozliczenie kosztów budowy oraz wkładu budowlanego nastąpić miało zgodnie zart. 235 Prawa Spółdzielczegooraz zasadami ustalonymi przez Zarząd i Radę Nadzorczą. Ustalono również terminy zapłaty rat na pokrycie wstępnych kosztów budowy lokalu użytkowego. Prace stanowiące podstawę do sporządzenia protokołu odbioru lokalu użytkowego określone w załączniku nr 1 obejmowały ściany fundamentowe, słupy nośne, stropy, podciągi, nadproża, wieńce: bez wykończeń wewnętrznych (tynków, okładzin) i bez ścian działowych; strop akustyczny garażu drugiej kondygnacji, dach główny, warstwy dachowe bez dociepleń i wykończeń wewnętrznych (stropów podwieszonych, tynków, okładzin), dach nad wejściami, rynny i rury spustowe, schody wewnętrzne w lokalu użytkowym bez wykończeń wewnętrznych; poręcze i balustrady, kominy, luksfery bez wykończeń wewnętrznych; obróbki blacharskie i parapety bez parapetów wewnętrznych; drzwi zewnętrzne do lokalu użytkowego i drzwi techniczne do przestrzeni nieużytkowej, tynki zewnętrzne bez tynków wewnętrznych, okładziny bez okładzin wewnętrznych – zgodne z dokumentacją budowlaną. Prace obejmowały również wyprowadzenie pionu kanalizacyjnego w lokalu użytkowym, doprowadzenie instalacji wodociągowej do wodomierza w lokalu użytkowym, doprowadzenie instalacji gazowej do pieca grzewczego w lokalu użytkowym, wykonanie instalacji elektrycznej zewnętrznej oraz doprowadzenie jej do lokalu użytkowego wraz z tablicą, wykonanie instalacji wentylacyjnej grawitacyjnej oraz grawitacyjnej wspomaganej dla pomieszczeń higieniczno-sanitarnych. W zakresie urządzenia terenu prace obejmowały wykonanie dróg, chodników, schodów i oświetlenia zewnętrznego oraz prace związane z urządzeniem terenu w granicach nieruchomości. NastępnieSM (...)zawarły siedem aneksów do umowy, w których zmieniały terminy płatności rat na pokrycie wstępnych kosztów budowy oraz ostatecznie ustaliły, że przedmiotem umowy jest wybudowanie lokalu użytkowego o powierzchni 165,10 m2oraz ustanowienie na rzecz członka spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu, jak również, że przedmiotem umowy jest także wybudowanie garażu o powierzchni 2,76 m2. W dniu 9 maja 2005 roku strony zawarły na piśmieaneks nr (...)do umowy z dnia 28 kwietnia 2005 roku, w którym zmieniły zapis § 9 ust. 1 w zakresie terminów płatności dwóch pierwszych rat na pokrycie wstępnych kosztów budowy. Kolejnymaneksem nr (...), zawartym w dniu 1 czerwca 2005 roku, dokonały kolejnej zmiany w tym zakresie i uzgodniły, że pokrycie wstępnych kosztów budowy nastąpi w czterech ratach. Oświadczyły również, że na pokrycie wstępnego kosztu budowy lokalu użytkowego wpłacona została kwota 190.459,08 zł, a do dnia 18 czerwca 2006 roku do zapłaty pozostało 3.183,94 zł. Zgodnie z § 92 ust. 1 i 2 Statutu członkówSpółdzielni Mieszkaniowej (...)wS.rozliczenia kosztów inwestycji mieszkaniowych i ustalenie wartości początkowej (kosztu budowy) poszczególnych lokali, do których mają być ustanowione prawa określone w § 91 (prawa odrębnej własności lokalu) dokonuje się w dwóch etapach: 1) wstępnie – w chwili rozpoczęcia inwestycji mieszkaniowej, na podstawie dokumentacji technicznej i kosztorysu, 2) ostatecznie – po zakończeniu inwestycji i końcowym rozliczeniu zadania, na podstawie zestawienia kosztów rzeczywistych poniesionych przez Spółdzielnię. Rozliczenie kosztów inwestycji i ustalenia wartości początkowej (kosztu budowy) poszczególnych lokali dokonuje się z uwzględnieniem regulaminu uchwalonego przez Radę Nadzorczą. § 94 statutu stanowi, że ostateczne rozliczenie kosztów budowy i ustalenia wartości początkowej lokali nowo oddawanych do użytku zatwierdzać ma Rada Nadzorcza w formie uchwały. Rozliczenie kosztów budowy nastąpić ma w terminie 6 miesięcy od dnia oddania budynku do użytkowania. W myśl § 1 regulaminu rozliczania kosztów inwestycji, ustalania wysokości wkładów budowlanych oraz kosztów modernizacji budynku wSpółdzielni Mieszkaniowej (...)(dalej Regulamin), rozliczenie kosztów inwestycji mieszkaniowych i ustalenie wartości początkowej (kosztu budowy) poszczególnych lokali stanowi podstawę do rozliczeń Spółdzielni z użytkownikami lokali tytułu wkładu budowlanego oraz spłaty kredytów zaciągniętych przez Spółdzielnię na realizację inwestycji mieszkaniowych. § 3 ust. 1 i 2 Regulaminu stanowi, że przez koszt budowy rozumie się rzeczywiście poniesione nakłady finansowe na realizację zadania inwestycyjnego niezależnie od źródła pochodzenia środków finansowych. Na koszty te składają się koszty bezpośrednie, które nie są związane wyłącznie z realizacją samego budynku (obiektu) wraz z przyłączami oraz koszty pośrednie, które obejmują nakłady finansowe na dokumentację projektową, badania geologiczne i geodezyjne, nabycie gruntu, opłaty za użytkowanie gruntu, przygotowanie terenu, prace rozbiórkowe, odszkodowanie za obiekty zastępcze, koszty związane z przesiedleniem dotychczasowych użytkowników, strefy ochronne, zagospodarowanie terenu, ubezpieczenie inwestycji, nadzór inwestycji, nadzór autorski oraz inwestorstwo zastępcze. Stosownie do § 6 Regulaminu, koszty budowy oraz wkłady budowlane i garażowe ustala się dwuetapowo a) wstępnie, przy podziale lokali w oparciu o planowany członkowski koszt budowy wynikający ze zbiorczego zestawienia kosztów zadania inwestycyjnego oraz b) ostatecznie, po końcowym rozliczeniu zadania inwestycyjnego, nie później jednak jak w ciągu 90 dni po zakończeniu rozliczenia. Ostateczne rozliczenie uwzględniać miało wszystkie poniesione koszty według jednostki rozliczeniowej 1 m2powierzchni użytkowej lokalu lub wartości brutto garażu. W razie realizacji budynku mieszkalnego łącznie z budowanymi na parterze lokalami handlowymi lub usługowymi koszt 1 m2powierzchni użytkowej miał być obliczony odrębnie na część mieszkalną i lokale użytkowe. W myśl § 6 ust. 4 członkowski koszt budowy lokalu stanowił mnożnik członkowskiego koszt budowy 1 m2 i powierzchni danego lokalu. Zgodnie z § 12 ust. 2 Regulaminu, stosownie do zaangażowanych w budowę środków własnych członka, Spółdzielnia obliczać miała odsetki od kredytu pobranego na realizację mieszkania. Ostateczne rozliczenie nastąpić miało po ustaleniu rzeczywistego członkowskiego kosztu budowy z zachowaniem § 5, zgodnie z którym jest to taki zakres inwestycji, który stosownie do zawartych umów z członkami umożliwia przekazanie lokali użytkowych do zasiedlenia. W dniu 25 kwietnia 2005 roku rzeczoznawcaZ. S. (2)opracował na zlecenieSM (...)rozliczenie finansowe nakładów inwestycyjnych obiektu(...)ul. (...). Stwierdził, że rozliczenie inwestycyjne polega na ustaleniu rzeczywistych kosztów budowy tego budynku oraz osłony śmietnikowej wraz z infrastrukturą komunikacyjną, w taki sposób, aby można było uzyskać wartość 1 m2powierzchni użytkowej lokalu biurowego i powierzchni garażu. Dla lokalu należącego dla pozwanej została przyjęta powierzchnia 191,85 m2i średnia wysokość 3,18 m. Zestawienie kosztów budowy tego budynku obejmowało lata od 2003 toku do maja 2009 roku. W opinii wskazano, że na koszty budowy składały się: koszty bezpośrednie w wyliczonej przez sporządzającego kwocie 1.414.626,90 złotych, między innymi koszty nabycia gruntu, obsługi geodezyjnej, wykonania dokumentacji technicznej, nadzoru budowy, zaplecza budowy, przyłączy, robót budowlanych i instalacyjnych oraz inne koszty związane z zadaniem inwestycyjnym np. odsetki od zaciągniętego kredytu, koszty pośrednie w kwocie 106.171,98 złotych obejmujące koszty zarządu, wynagrodzenie Prezesa Spółdzielni, odsetki, prowizje, koszty własne spółdzielni, koszty inne w kwocie 11.531 złotych obejmowały ubezpieczenie inwestycji, opłaty za użytkowanie wieczyste nieruchomości, koszty planowane do poniesienia w kwocie 45.009 złotych. Z zestawienia faktur i rachunków za poszczególne lata wynika, że do kosztów bezpośrednich sporządzający opinię zaliczył między innymi wynagrodzenie przedsiębiorców wykonujących prace budowlane, kwoty z faktur wystawionych za narzędzia budowlane, zakup i montaż bram garażowych, zakup materiałów do wykonania pomieszczeń garażowych. Suma wskazanych w powyższy sposób kosztów budowy garaży i lokali użytkowych wynosiła 1.577.338,88 złotych, przy łącznej powierzchni użytkowej 996,25 m2. Z. S. (2)obliczył, że koszt budowy 1 m2powierzchni użytkowej budynku garażowo – biurowego wynosił 1.583,27 m2. Dla ustalenia tego kosztu w opinii posłużono się współczynnikiem kubaturowym ustalonym jako stosunek wysokości garaży do wysokości lokali. Sporządzający opinię wyliczył go na 0,87. Na tej podstawie ustalił, że koszt 1 m2powierzchni użytkowej garażu wynosi 1.377,44 złote, a koszt 1 m2powierzchni użytkowej lokalu wynosi 2.024,63 m2. Uchwałą nr(...)z dnia 19 maja 2009 roku Rada Nadzorcza Spółdzielni uchwaliła końcowe stawki przy ostatecznym rozliczeniu zadania inwestycyjnego budynku garażowo – biurowego przyul. (...)na podstawie opinii sporządzonej przezZ. S. (2)legitymującego się uprawnieniami budowlanymi o nr(...), przyjmując, ze koszt budowy 1 m(( 2))lokalu użytkowego wynosi 2.024,63 zł oraz upoważniła Zarząd Spółdzielni do podjęcia czynności związanych z rozliczeniem finansowym zadania inwestycyjnego z poszczególnymi kontrahentami. W dniu 4 sierpnia 2006 roku Powiatowy Inspektorat Nadzoru Budowlanego wS.przeprowadził obowiązkową kontrolę zakończonej budowy obiektu położonego wS.przyul. (...)na skutek wezwania przez inwestora doręczonego w dniu 21 lipca 2006 roku. W trakcie kontroli ustalono, że wykonane zostały wszystkie roboty budowlane objęte pozwoleniem na budowę i projektem budowlanym umożliwiające oddanie obiektu do użytkowania. W chwili wydania lokalK. W.nie miał instalacji elektrycznej, hydraulicznej, centralnego ogrzewania, instalacji gazowej, wentylacji. Na ścianach nie było położonych tynków, nie były wykonane ścianki działowe. Nie było sufitu, był tylko strop. Należało wydzielić pomieszczenia, zrobić łazienki, sale, wykonać izolację podłoża, położyć wykładziny. Instalacja gazowa została doprowadzona do ściany zewnętrznej budynku. Instalacja elektryczna była na zewnątrz zakończona złączem kablowym. Pomiędzy lokalem pozwanej a drugim lokalem użytkowym znajdującym się na poddaszu nie było ściany. Okna były osadzone tylko z jednej strony. Okna były dokładane na życzenie pozwanej aby doświetlić lokal. Jeżeli chodzi o ujęcie wody i kanalizację, to był tylko jeden pion. Pismem z dnia 8 czerwca 2009 roku Zarząd powodowej Spółdzielni poinformował pozwaną o dokonaniu ostatecznego rozliczenia kosztów budowy. W piśmie wskazano, że ostateczny koszt budowy 1 m2 powierzchni użytkowej lokalu użytkowego wynosi 2.024,63 zł netto. Poinformowano pozwaną, że dopłata przypadająca na jej lokal użytkowy o powierzchni 191,85 m2wynosi 280.235,82 zł. Wezwano pozwaną do zapłaty tej kwoty w terminie 21 dni. W piśmie z dnia 30 czerwca 2009 rokuK. W.zakwestionowała sposób dokonania rozliczenia kosztów budowy lokalu użytkowego wskazując, że rozliczenia należy dokonać poprzez odpowiednie przyporządkowanie kosztów do każdego lokalu. Podniosła, że wydatki związane z rozprowadzeniem wentylacji w garażach, wykończenia w nich posadzek, ścian, montaż drzwi do garaży oraz wykończenie ciągów komunikacyjnych pozostają bez związku z budową jej lokalu. Zwiększona powierzchnia lokalu użytkowego wskazana w piśmie jest wynikiem podjęcia przez nią prac adaptacyjnych. Niezasadne jest obciążanie jej kosztami odsetek od zaciągniętego kredytu, ponieważ obciąża on poszczególnych nabywców lokali i garaży, którzy w różnym czasie dokonywali wpłat na poczet wkładu budowlanego, co oznacza, że kredyt w różnym stopniu obciążał koszty budowy poszczególnych lokali. Pismem dotowanym na dzień 11 sierpnia 2009 rokuSM (...)wezwałaK. W.do zapłaty kwoty 280.235,82 zł stanowiącą różnicę pomiędzy wniesioną zaliczką na poczet wkładu budowlanego, a ostatecznym kosztem budowy garażu wraz z ustawowymi odsetkami. Wskazano, że kwota ta została ustalona uchwałą Rady Nadzorczej Spółdzielni z dnia 19 maja 2009 roku. W odpowiedzi na to wezwanieK. W.podtrzymała swoje argumenty przedstawione w piśmie z dnia 30 czerwca 2009 roku. SM (...)zawezwałaK. W.do próby ugodowej w sprawie o zapłatę kwoty 280.235,82 zł wnioskiem datowanym na dzień 10 września 2010 roku. SM (...)występowała o zapłatę przeciwko innym członkom Spółdzielni z tytułu rozliczenia kosztów wybudowania garaży położonych wS.przyul. (...). W sprawie I C 1160/10 Sąd Rejonowy Szczecin–Centrum w Szczecinie oddalił powództwo, a w innej sprawie prowadzonej w tym Sądzie – I C upr 528/10 wyrokiem z dnia 7 grudnia 2010 roku Sąd uwzględnił żądanie pozwu jedynie w nieznacznej części. Ten ostatni wyrok został podtrzymany przez Sąd II instancji. W obu tych postępowaniach Spółdzielnia wskazywała, że ostateczne rozliczenie kosztów zadania inwestycyjnego nastąpiło uchwałą Rady Nadzorczej Spółdzielni, na podstawie opinii sporządzonej przezZ. S. (2). Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wyroku przedstawił również rozważania dotyczące oceny dowodów, na których się oparł, dokonując wyżej przedstawionych ustaleń faktycznych . W szczególności odniósł się do prywatnej opinii sporządzonej przezZ. S. (2)oraz odniósł się do oddalenia wniosku dowodowegoSM (...)o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego. Wskazał zatem Sąd Okręgowy, że Uchwała Rady Nadzorczej nr(...)oraz odpis opinii sporządzonej przezZ. S. (2)miały w toczącym się przed nim procesie służyć wykazaniu przezSM (...)wysokości dochodzonego roszczenia oraz poprawności jego wyliczenia. Na podstawie opinii ustalono jakie poszczególne koszty i w jakich kwotach stanowiły podstawę do tych ustaleń, przy czym odnosiły się one do kosztów realizacji zadania(...)położonego wS.przyul. (...), a przez to ustalenia ceny 1 metra kwadratowego powierzchni użytkowej lokali użytkowych, a nie do kosztów budowy poszczególnych lokali. Sąd Okręgowy wskazał dalej, że wobec kwestionowania przezK. W.sposobu ustalenia tych wartości dowód ten nie mógł być uznany przez niego za wystarczający do poczynienia ustaleń w sprawie uzasadnionych kosztów budowy lokaluK. W.i wysokości obowiązku pokrycia przez nią tych kosztów. Ocenił Sąd Okręgowy, że przedłożona przezSM (...)prywatna opinia mogła zostać potraktowana jedynie jako wyjaśnienie stanowiące poparcie jej stanowiska, a nie jako dowód zastępujący opinię biegłego powołanego przez Sąd. Wskazał zatem, że na jej podstawie nie można więc było ustalić, że ostateczny koszt budowy 1 m2powierzchni użytkowej lokalu pozwanej wynosił 2024,63 zł, a ostateczny koszt budowy tego lokalu wyniósł 388.425,26 zł netto. Dodał Sąd Okręgowy, że omawiana opinia zawierała zestawienie danych o kosztach wskazanych w sposób bardzo ogólny, w szczególności nie było w tym zestawieniu bliższego wyszczególnienia ilości materiałów i usług, ani bliższego wyjaśnienia o jakie konkretnie materiały czy usługi chodzi. Wskazał dalej Sąd Okręgowy, że w jego ocenie należało oddalić wniosek dowodowy złożony w piśmieSM (...)z dnia 10 lipca 2012 roku, dotyczący przeprowadzenia dowodów z dokumentacji rozliczeniowej za lata 2003–2009, umieszczonej w 4 segregatorach, jako spóźniony w świetleart. 47912§ 1 k.p.c.Dowody w postaci tych dokumentówSM (...), reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika, powinna była według Sądu Okręgowego podać już w pozwie.SM (...)nie dość, że wniosła o ich przeprowadzenie dopiero w piśmie procesowym datowanym na dzień 10 lipca 2012 roku, to jeszcze w żaden sposób nie wskazała ani nawet nie podnosiła, że powołanie tych dowodów nie było możliwe w pozwie albo podstawa ich powołania wynikła później. Dodał Sąd Okręgowy, żeSM (...)wcześniej nie odniosła się do odpowiedzi na pozew mimo zobowiązania jej przez Sąd do zajęcia stanowiska co do jej treści, a nawet przedłużenia jej terminu sądowego. Wskazał, żeSM (...)przez ponad pół roku nie przedstawiła żadnej reakcji na obronęK. W., zatem w świetle powołanej regulacji nie tylko nowe dowody, ale i nowe twierdzenia musiały zostać według Sądu uznane za spóźnione. Stwierdził również, że zupełnie chybione są argumenty powódki, że wnioskowane w piśmie z dnia 10 lipca 2012 roku dowody byłyby i tak przedstawione biegłemu wyznaczonemu przez Sąd, o ile biegły zawnioskowałby ich przedstawienie. Biegły może oprzeć się wyłącznie na dowodach zebranych w sprawie, nie może sam ich gromadzić, a tym samym prowadzić samodzielnego postępowania dowodowego. Tym samym opinia biegłego wykonywana jest na podstawie dowodów zebranych przez sąd. Opinia biegłego jest dowodem, który ma zawierać ocenę wykorzystującą wiadomości specjalne z dziedziny, która odpowiada zagadnieniom opinii, natomiast nie może być sama w sobie źródłem materiału faktycznego sprawy, ani tym bardziej stanowić podstawy ustalenia okoliczności będących przedmiotem oceny biegłych. Wskazał Sąd Okręgowy, żeSM (...)wniosła o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu rozliczeń inwestycji budowlanych w spółdzielczości mieszkaniowej na okoliczność wysokości kosztów związanych z inwestycją oraz ustalenia części obciążającej pozwaną. Wskazał dalej, że w świetleart. 278 § 1 k.p.c.dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z reguły powinno nastąpić w chwili, gdy już został zgromadzony materiał faktyczny umożliwiający biegłemu dokonanie oceny z wykorzystaniem wiedzy fachowej. Dopiero wówczas powstaje możliwość nie tylko dokonania takiej oceny, ale i rozważania zebranego w sprawie materiału w celu jasnego skonkretyzowania nasuwających się wątpliwości i precyzyjnego sformułowania pytań, skierowanych do biegłego. Oznacza to, że przed dopuszczeniem dowodu z opinii biegłego Sąd powinien zebrać materiał dowodowy i ocenić go pod kątem, po pierwsze, czy zgromadzony materiał dowodowy wymaga zasięgnięcia opinii biegłego, a po drugie, czy na podstawie zgromadzonych dowodów biegły będzie w stanie sporządzić opinię. W ocenie Sądu Okręgowego, wbrew twierdzeniomSM (...), materiał dowodowy w postaci dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, a więc umowy wraz z załącznikiem, opinii, a właściwie zestawień, wykonanych przezZ. S. (2), Regulaminu rozliczenia kosztów inwestycji i ustalenia wkładów budowlanych oraz kosztu modernizacji budynkuSM (...)był dalece niewystarczający do sporządzenia przez biegłego sądowego opinii w sprawie pozostałych do rozliczenia kosztów budowy lokalu użytkowego na rzecz pozwanej. Według Sądu oczywiste było, że bez dokumentów źródłowych dotyczących nakładów rzeczowych, robocizny, narzutów i innych wydatków dotyczących wybudowania lokaluK. W.biegły nie będzie w stanie dokonać oceny prawidłowości rozliczenia tych kosztów przezSM (...)a więc rzeczywistego i uzasadnionego obciążenia nimiK. W.. Wskazał dalej Sąd Okręgowy, że w jego ocenie dopuszczone dowody pozwoliłby co najwyżej na dokonanie matematycznego podsumowania przedstawionych obliczeń, czego nie dotyczył wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego, nadto nie wymagającego wiedzy specjalnej, a wreszcie pozostającego bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, w sytuacji gdySM (...)nie sprostała wymogowi wykazania poniesionych nakładów. Następnie Sąd Okręgowy dokonał następujących rozważań prawnych: Sąd Okręgowy w sprawie VIII GC 110/12 prowadził postępowanie z uwzględnieniem przepisów o postępowaniu w sprawach gospodarczych, zgodnie z brzmieniemart. 4791§ 1 k.p.c., obowiązującym do dnia 2 maja 2012 roku, bowiem obie strony były przedsiębiorcami, a sprawa miała związek z prowadzoną przez nich działalnością gospodarczą. Zachowane więc zostały przez Sąd Okręgowy rygory dowodowe obowiązujące w tym postępowaniu – co doSM (...)na podstawieart. 47912§ 1 k.p.c., a co doK. W.na podstawieart. 47914§ 2 k.p.c.(art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 16 września 2011 roku o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw). Dalej w rozważaniach prawnych Sąd Okręgowy wskazał, że w myślart. 1 § 1 ustawy z dnia 16 września 1982 roku Prawo spółdzielcze(Dz.U.2003.188.1848 j.t. ze zm.) spółdzielnia jest dobrowolnym zrzeszeniem nieograniczonej liczby osób, o zmiennym składzie osobowym i zmiennym funduszu udziałowym, które w interesie swoich członków prowadzi wspólną działalność gospodarczą. Zgodnie zart. 1 ust.1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 roku o spółdzielniach mieszkaniowych(Dz.U.2003.119.1116 j.t. ze zm.) celem spółdzielni mieszkaniowej, jest zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych i innych potrzeb członków oraz ich rodzin, przez dostarczanie członkom samodzielnych lokali mieszkalnych lub domów jednorodzinnych, a także lokali o innym przeznaczeniu. Natomiast ustęp 6 powołanego przepisu stanowi, że spółdzielnia może prowadzić również inną działalność gospodarczą na zasadach określonych w odrębnych przepisach i w statucie, jeżeli działalność ta związana jest bezpośrednio z realizacją celu, o którym mowa wust. 1. Sąd Okręgowy wskazał zatem, że Spółdzielnia mieszkaniowa jest przedsiębiorcą i w zakresie prowadzonej przez siebie działalności ukierunkowanej na szeroko pojęte zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych swoich członków musi być traktowana tak samo, jak inni przedsiębiorcy. Powołał się przy tym na następujące orzecznictwo: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 marca 2004 roku, II CK 53/03; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 6 grudnia 1991 roku, III CZP 117/91; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 grudnia 1996 roku, I CKN 28/96; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2002 roku, III CZP 21/02. Wskazał dalej, że zgłoszone przez Spółdzielnię roszczenie dotyczyło inwestycji podjętej bezpośrednio w celu zapewnienia potrzeb lokalowych jej członków, w tym również potrzeb związanych z zapewnieniem im garaży, czy lokali, w których będą świadczone przez nich usługi, zatem tego rodzaju roszczenie musi być traktowane jako roszczenie związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, a więc ulegające przedawnieniu terminie trzyletnim (art. 118 k.c.). Wskazał także, iż argumenty przemawiające za takim stanowiskiem przedstawił również Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 26 kwietnia 2002 roku (sygn. III CZP 21/02), w której taki termin przyjęto dla roszczenia spółdzielni o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości. Wskazał, żeK. W.podniosła zarzut przedawnienia roszczenia wskazując, że upłynął on ostatecznie w lutym 2010 roku. Twierdziła, że w świetle art. 10 ust. 3 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych oraz § 94 ust. 2 statutuSM (...)wS.rozliczenie kosztów budowy następuje w terminie 6 miesięcy od dnia oddania budynku do użytkowania. Twierdziła też, że w dacie obowiązkowej kontroli zakończenia budowy, to jest w dniu 4 sierpnia 2006 roku budynek był oddany do użytkowania, a tym samym najpóźniej w terminie sześciu miesięcy od tejże daty (to jest od lutego 2007 roku) rozpoczął się bieg przedawnienia roszczenia dochodzonego przezSM (...). Wskazał dalej Sąd Okręgowy, że zgodnie z art. 57 ust. 6 wniosek o udzielenie pozwolenia na użytkowanie stanowi wezwanie właściwego organu do przeprowadzenia obowiązkowej kontroli, o której mowa w art. 59a. Mając zatem na względzie powyższe uznał, że najpóźniej w dniu 21 lipca 2006 rokuSM (...)wystąpiła z wnioskiem o udzielenie pozwolenia na użytkowanie. Zgodnie zart. 35 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnegozałatwienie sprawy wymagającej postępowania wyjaśniającego powinno nastąpić nie później niż w ciągu miesiąca, a sprawy szczególnie skomplikowanej – nie później niż w ciągu dwóch miesięcy od dnia wszczęcia postępowania. Przepis ten wyraża jedną z zasad postępowania administracyjnego, którą stanowi zasada załatwiania spraw bez zbędnej zwłoki. Mając więc na uwadze powyższą zasadę postępowania administracyjnego Sąd Okręgowy przyjął, że decyzja o udzieleniu pozwolenia na użytkowanie została wydana w terminie 1 miesiąca od dnia wpływu wniosku, to jest do dnia 21 sierpnia 2006 roku. Wskazał Sąd Okręgowy, żeSM (...)twierdziła, że w dniu 4 sierpnia 2006 roku inwestycja co do zasady nie została zakończona, także w zakresie finansowym (oświadczenie na rozprawie w dniu 16 listopada 2012 (k. 452). JednocześnieSM (...)nie wskazała żadnej daty oddania budynku z lokalemK. W.do użytkowania. Oświadczenie to Sąd Okręgowy uznał za bezskuteczne, jako złożone z uchybieniemart. 47912§ 1 k.p.c. Pozostając przy zarzucieK. W.w sprawie przedawnienia roszczeniaSM (...)zauważył jeszcze Sąd Okręgowy, że w zawartej w dniu 28 kwietnia 2005 roku umowie strony ustaliły, że rozliczenie kosztów budowy nastąpi zgodnie zart. 235 Prawa Spółdzielczegooraz zasadami obowiązującymi ustalonymi przez Zarząd i Radę Nadzorczą Spółdzielni. Umowa stron nie określała zatem wprost daty, w której to rozliczenie ma nastąpić, tylko odwoływała się do statutu. W treści § 94 ust. 2 Statutu CzłonkówSM (...)wskazano, że rozliczenie kosztów budowy następuje w terminie 6 miesięcy od dnia oddania budynku do użytkowania. Wustawie z dnia 7 lipca 1994 roku – Prawo budowlanew brzmieniu obowiązującym w chwili zawarcia umowy nie określono kiedy następuje „oddanie budynku do użytkowania”, ustawa ta posługuje się natomiast takim określeniem, jak uzyskanie pozwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego. Dokonując wykładni treści umowy oraz statutu przyjął Sąd Okręgowy, że rozliczenie kosztów budowy następuje w terminie 6 miesięcy od dnia uzyskania pozwolenia na użytkowanie obiektu. Uznał, że sześciomiesięczny termin do dokonania przez Spółdzielnię rozliczenia kosztów budowy rozpoczął bieg najpóźniej od 21 sierpnia 2006 roku. Tym samym w terminie 6 miesięcy od tejże daty, to jest do 21 lutego 2007 rokuSM (...)była obowiązana dokonać ostatecznego rozliczenia kosztów budowy. Dalej Sąd Okręgowy wskazał, że nawet gdyby przyjąć, że przedmiotowa sprawa została uznana przez właściwy organ za szczególnie skomplikowaną (art. 35 § 3 k.p.a.), na co nic nie wskazuje w świetle treści protokołu kontroli obowiązkowej z dnia 4 sierpnia 2006 roku, to decyzja o udzielenie pozwolenia na użytkowanie zapadła nie później niż w ciągu dwóch miesięcy od dnia wpływu wniosku. Termin sześciomiesięczny rozpocząłby wówczas bieg nie później niż od dnia 21 września 2006 roku. Tym samym najpóźniej w terminie 6 miesięcy od tejże daty, to jest do 21 marca 2007 rokuSM (...)była obowiązana dokonać ostatecznego rozliczenia kosztów budowy. Wskazał dalej Sąd Okręgowy, że stosownie doart. 120 § 1 zd. 2 k.c.jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie. Ustawodawca w powołanym przepisie w sposób swoisty uregulował sprawę rozpoczęcia biegu przedawnienia, odrywając go od faktycznej wymagalności, a łącząc z momentem, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby wierzyciel podjął niezbędne czynności w najwcześniej możliwym terminie. Miało to na celu zapobieżenie wymuszeniu wydłużenia przez wierzyciela okresu przedawnienia w odniesieniu do zobowiązań, w których wymagalność wierzytelności związana jest z jego aktywnością, a więc podjęciem określonych, nierzadko sformalizowanych, czynności. Mamy tu do czynienia z regulacją rozpoczęcia biegu przedawnienia nawet zanim roszczenie faktycznie stało się wymagalne ze względu na czynność wierzyciela. GdybySM (...)podjęła działania do dokonania rozliczenia kosztów budowy zgodnie z treścią umowy oraz statutu, powinna przedstawić jeK. W.najpóźniej do 21 lutego 2007 roku. A zatem według Sądu Okręgowego – w świetleart. 120 § 1 k.c.trzyletni termin przedawnienia roszczeniaSM (...)rozpoczął swój bieg z tą datą, a ostatecznie upłynął z końcem lutego 2010 roku. Spółdzielnia Mieszkaniowa wystąpiła z wnioskiem o zawezwanie do próby ugodowej w dniu 10 września 2010 roku, a więc co najmniej kilka miesięcy po upływie terminu przedawnienia. Dodał Sąd Okręgowy, że niezależnie od powyższegoK. W.skutecznie zakwestionowała ostateczne rozliczenie dokonane przezSM (...)zarówno co do wysokości, jak i co do zasady. Charakter umowy zawartej między powodową Spółdzielnią aK. W., jako jej członkiem, winien być rozpatrywany na podstawie przepisówustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, a w nieuregulowanym w niej zakresie także przepisówustawy Prawo Spółdzielcze. Wobec tego treścią tej umowy jest zobowiązanie Spółdzielni do wybudowania i przydzielenia lokalu swojemu członkowi, który zobowiązuje się do pokrycia kosztów jego budowy. Uznał zatem Sąd Okręgowy, że nie można tego typu umów uznać za umowę o roboty budowlane (wybudowanie lokalu), czy też umowę o dzieło i dokonać jej wykładni na podstawie przepisówKodeksu cywilnego. Powołał się przy tym na uzasadnienie do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11.021999 roku, III CKN 171/99 orazJ. S.iB. C., Mieszkaniowe problemy – koszty budowy mieszkania w spółdzielni mieszkaniowej,(...)nr 29, styczeń 2001 roku. Oznacza to, że podstawową płaszczyzną prawną, w której umowa ta może być rozpatrywana, jest brzmienieustawy o spółdzielniach mieszkaniowych,ustawy Prawo spółdzielcze, statutu powodowej Spółdzielni oraz uchwał jej władz statutowych, a dopiero w przypadku braku stosownych uregulowań, przepisykodeksu cywilnego. Wskazał jednak, że żadna z tych regulacji nie odbiera członkowi spółdzielni prawa do kwestionowania wyniku danego rozliczenia, członek spółdzielni może to czynić bez zachowania trybu wewnątrzspółdzielczego i zachowania trybu przewidzianego w przepisachustawy Prawo spółdzielcze(uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2001 roku, sygn. III CZP 73/01). Wskazał dalej Sąd Okręgowy, że zgodnie z obowiązującym jeszcze w chwili zawarcia umowy pomiędzy stronami art. 173ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, spółdzielnia zawiera z członkiem umowę o budowę lokalu w formie pisemnej pod rygorem nieważności. Umowa ta powinna zobowiązywać strony do zawarcia, po wybudowaniu lokalu, umowy o ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do tego lokalu, a ponadto powinna zawierać: zobowiązanie członka spółdzielni do pokrywania kosztów zadania inwestycyjnego w części przypadającej na jego lokal przez wniesienie wkładu budowlanego oraz do uczestniczenia w innych zobowiązaniach spółdzielni związanych z budową – określonych w umowie; określenie zakresu rzeczowego robót realizowanego zadania inwestycyjnego, które będzie stanowić podstawę ustalenia wysokości kosztów budowy lokalu; określenie zasad ustalania wysokości kosztów budowy lokalu; inne postanowienia określone w statucie. Sąd Okręgowy wskazał, że jak wynika wprost z powołanego przepisu, to sama umowa określa zasady ustalania wysokości kosztów budowy. Jednocześnie zgodnie z art. 177ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, jeżeli w wyniku ostatecznego rozliczenia kosztów budowy powstała różnica pomiędzy wysokością wstępnie ustalonego wkładu budowlanego a kosztami budowy lokalu, uprawniony albo zobowiązany z tego tytułu jest członek, któremu w chwili dokonania tego rozliczenia przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu. Zgodnie z § 5 ust. 1 umowy strony ustaliły wstępny koszt budowy lokalu na kwotę 156.114 złotych plus VAT, natomiast w § 6 postanowiły, że ostateczne rozliczenie kosztów budowy oraz wkładu budowlanego nastąpi zgodnie zart. 235 Prawa spółdzielczegooraz zasadami obowiązującymi ustalonymi przez Zarząd i Radę Nadzorczą. Wskazał Sąd Okręgowy, że w dacie zawierania umowyart. 235 ustawy Prawo spółdzielczenie obowiązywał, albowiem utracił moc z dniem 15 stycznia 2003 roku. Niemniej jednak Sąd rozważył, skutki odniesienia się stron do niego w umowie, a więc i do regulacji w nim zawartej. Uchylony przepis dotyczył prawa do domów jednorodzinnych i dotyczył przeniesienia na członków spółdzielni własności przydzielonych domów wraz z prawami do działek. Pozostawał więc bez związku z przedmiotem zawartej umowy, określał natomiast prawidłowość, że po zakończeniu budowy nastąpi rozliczenie ostateczne jego kosztów i ostateczne ustalenie wkładów budowlanych. Przepis ten nie precyzował sposobu tego rozliczenia, przyjął zatem Sąd, że strony umowy ustaliły zasadę ostatecznego rozliczenia kosztów budowy oraz wkładu budowlanego zgodnie z regułami ustalonymi przez Zarząd i Radę Nadzorczą. Z treści § 92 ust. 1 i 2 StatutuSM (...)wS.wynikało, że dokonuje się to w dwóch etapach: 1) wstępnie – w chwili rozpoczęcia inwestycji mieszkaniowej, na podstawie dokumentacji technicznej i kosztorysu, 2) ostatecznie – po zakończeniu inwestycji i końcowym rozliczeniu zadania, na podstawie zestawienia kosztów rzeczywistych poniesionych przez Spółdzielnię. Rozliczenie kosztów inwestycji i ustalenia wartości początkowej (kosztu budowy) poszczególnych lokali dokonuje się z uwzględnieniem regulaminu uchwalonego przez Radę Nadzorczą. Nadto w § 94 ust. 1 statutu wskazano, że ostateczne rozliczenie kosztów budowy i ustalenia wartości początkowej lokali nowo oddawanych do użytku zatwierdza Rada Nadzorcza w formie uchwały. Rozliczenie kosztów następuje w terminie 6 miesięcy od oddania budynku do użytkowania (§ 94 ust. 1 statutu). Z § 1 przedłożonego przezSM (...)wynikało, że rozliczenie kosztów inwestycji mieszkaniowych i ustalenie wartości początkowej poszczególnych lokali stanowiło podstawę do rozliczeń Spółdzielni z użytkownikami lokali z tytułu wkładu budowlanego oraz spłaty kredytów zaciąganych przez Spółdzielnię na realizację inwestycji. Przez koszt budowy rozumiano rzeczywiście poniesione nakłady finansowe na realizację zadania inwestycyjnego, niezależnie od źródła pochodzenia środków finansowych ( § 3 ust. 1 statutu). W ocenie Sądu Okręgowego z powyższego wynikało, że ostateczne rozliczenie kosztów budowy lokalu użytkowego będącego przedmiotem toczącego się przed nim postępowania, zgodnie z treścią umowy, statutu, Regulaminu orazprawa spółdzielczegoobejmować miało rzeczywiście poniesione koszty budowy poszczególnych lokali. Wskazał dalej Sąd Okręgowy, że uchwałą nr(...)z dnia 19 maja 2009 roku Rada Nadzorcza Spółdzielni uchwaliła końcowe stawki przy rozliczeniu zadania inwestycyjnego budynku garażowo – biurowego położonego wS.przyul. (...)na podstawie opinii sporządzonej przezZ. S. (2). Tymczasem z treści opinii wynikało, że opiniujący zaliczył do kosztów realizacji zadania na przykład koszty pośrednie, czy koszty planowane do poniesienia, a z treści opinii w żaden sposób nie wynikał sposób ich wyliczenia. Z zestawienia kosztów bezpośrednich wynikało, że biegły zaliczył do nich wydatki, na przykład na zakup narzędzi budowlanych, podczas gdy Spółdzielnia zatrudniała przedsiębiorców, którzy mieli wykonywać prace budowlane. Wyliczając koszty budowy 1 m2lokalu należącego do pozwanej do kosztów budowy zaliczył koszty związane z montażem drzwi do garażów i ich wykończeniami. Sąd uznał, że nie sposób twierdzić, że stanowią one koszt budowy konkretnego lokalu, o który chodzi w niniejszej sprawie. Sporządzający opinię nie wyjaśnił, dlaczego w celu wyznaczenia kosztu 1 m2powierzchni użytkowej garażu posłużył się współczynnikiem kubaturowym. Statut oraz regulamin, do których odwołuje się § 6 umowy z dnia 28 kwietnia 2005 roku, nie przewiduje zastosowania takiego współczynnika. Ponadto taki sposób obliczenia kosztów jest niezgodny z treścią umowy, statutu spółdzielni (§ 94) oraz Regulaminu, z których wynika, że mają to być koszty rzeczywiście poniesione przez Spółdzielnię. W umowie oraz w aneksach strony wskazywały, że jej przedmiotem jest lokal o powierzchni 165,10 m2, w § 1 ust. 3 umowy strony zastrzegły jednak, że powierzchnia lokalu może ulec zmianie, a właściwe powierzchnie zostaną podane w oparciu o inwentaryzację powykonawczą. W opiniiZ. S. (2)wskazano, ze lokal użytkowy należący doK. W.(określony jako „Lokal – fitnes klub nr 1”) ma łączną powierzchnię 191,85 m2. W opinii tej sporządzający nie wyjaśnił na jakiej podstawie została przyjęta taka powierzchnia lokalu. Nie odwołał się do żadnej sporządzonej inwentaryzacji. RównieżSM (...)nie załączyła takiej do akt. Wobec zakwestionowania przezK. W.sposobu dokonania rozliczenia tych kosztów przez powodową Spółdzielnię, to na niej, jako dążącej do uzyskania zasądzenia, w ocenie Sądu Okręgowego spoczywał ciężar udowodnienia faktów potwierdzających jej twierdzenia. Wskazał dalej, że w przypadku kwestionowania przez członka spółdzielni prezentowanego mu przez zarząd rozliczenia kosztów budowy obowiązkiem spółdzielni jest udowodnienie, że należność członka spółdzielni ustalona została w prawidłowej wysokości i zgodnie z obowiązującymi przepisami ustaw stosownie do uzasadnienia wyroku Sądu Najwyższego z dnia 10 października 2002 roku, sygn. V CKN 1253/00. Wskazał wreszcie, że również w świetleart. 6 k.c.to naSM (...)spoczywał ciężar udowodnienia faktów, z których wywodziła ona skutki prawne. Spółdzielnia w żaden sposób, w ocenie Sądu, nie ustosunkowała się do twierdzeńK. W.zawartych w treści odpowiedzi na pozew oraz w piśmie procesowym datowanym na dzień 2 maja 2012 roku.SM (...)nie wykazała zatem według Sądu Okręgowego wysokości dochodzonego roszczenia. Stosownie do treści § 92 ust. 1 Statutu powodowej Spółdzielni ostatecznego rozliczenia kosztów budowy dokonuje się na podstawie zestawienia kosztów rzeczywistych poniesionych przez Spółdzielnię. TymczasemSM (...)nie przedłożyła żadnych dokumentów źródłowych w postaci faktur, rachunków lub innych dokumentów, z których wynikałoby jakie poniosła rzeczywiste koszty.SM (...)nie wykazała więc wysokości dochodzonego roszczenia. Również z tego względu roszczenieSM (...)nie mogło być przez Sąd Okręgowy uwzględnione. O kosztach Sąd Okręgowy w sprawie VIII GC 110/12 orzekł na podstawieart. 98 § 1 k.p.c. Dowód: odpis wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z 16.11.2012 r. w sprawie VIII GC 110/12 z uzasadnieniem (k. 234-244v). Po przegraniu w pierwszej instancji sprawy przeciwkoK. W.odbyło się posiedzenie rady nadzorczej, w którym uczestniczyli prezes zarząduZ. S. (1)oraz radca prawnyM. T.. Prezes zarząduZ. S. (1)przedstawił radzie nadzorczej przebieg rozprawy sądowej w sprawie przeciwkoK. W., na której był obecny, a także wyjaśniał swoje odczucia odnośnie przyczyn przegrania sprawy. Rada nadzorcza spółdzielni miała wątpliwości co do możliwości wygrania sprawy w drugiej instancji przed Sądem Apelacyjnym w Szczecinie.M. T.zapewniała jednak radę nadzorczą, że warto złożyć apelację, proponowała kontynuować postępowanie. W czasie posiedzenia rady nadzorczej omawiano sprawę związaną z dokumentem w postaci „Protokółu z kontroli obowiązkowej” z dnia 4.08.2006 r., na którym oparł się Sąd pierwszej instancji oddalając powództwo przeciwkoK.zW.z powodu przedawnienia. Członkowie rady nadzorczej byli zdziwieni tym, że dokument ten nie znajdował się w zasobach spółdzielni. Rozważano nawet możliwość wszczęcia postępowania przeciwko ówczesnemu prezesowi zarząduZ. K.w związku z tym, że nie zadbał on o to, aby umieścić dokument w zasobach spółdzielni. Ostatecznie - na kolejnych posiedzeniach - podjęta została decyzja, aby postępowanie sądowe przeciwkoK. W.kontynuować w drugiej instancji. Dowody: zeznania świadkaZ. S. (1)(k. 700v-701v, 702); przesłuchanieM. T.(k. 721-722v). M. T., jako pełnomocnik spółdzielni, sporządziła datowaną na dzień 27 grudnia 2012 r. apelację od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 16 listopada 2012 r. w sprawie VIII GC 110/12, w której zaskarżyła wyrok w całości oraz podniosła następujące zarzuty: I naruszenia prawa materialnego, a mianowicie: a art. 10 ust. 3 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowychpoprzez przyjęcie, że przepis ten w powiązaniu z zapisem § 94 ust. 2 statutu pozwala przyjąć, iż termin do rozliczenia kosztów budowy upłynął w lutym 2007 r.; b art. 6 k.c.poprzez przyjęcie, żeSM (...)w sposób niewystarczający wykazała zasadność swoich roszczeń; II uchybienia procesowe mających wpływ na wynik sprawy, polegające na naruszeniu przepisów postępowania, a mianowicie: a art. 233 § 1 k.p.c.poprzez przekroczenie dyrektyw zasady swobody sędziowskiej w ocenie następujących dowodów z dokumentów załączonych do pozwu na potwierdzenie zasadności roszczeń, poprzez przyjęcie, iż nie stanowią one wystarczającej dokumentacji pozwalającej na stwierdzenie zasadności powództwa, a nadto dokonanie nieuprawnionej oceny materiału dowodowego zaprezentowanego przez powódkę jako niewystarczającego do przeprowadzenia opinii biegłego, a nadto potraktowania dokumentu w postaci kserokopii protokołu kontroli zakończenia robót przedłożonego przez pozwaną jako uzasadniającego przyjęcie, iż do zakończenia robót i całej inwestycji doszło jeszcze w 2006 r.; b art. 217 § 2 k.p.c.poprzez pominięcie dowodu z zawnioskowanej jeszcze w pozwie opinii biegłego pomimo niedostatecznego wyjaśnienia okoliczności spornych; c art. 224 § 1 k.p.c.poprzez zamknięcie rozprawy pomimo niedostatecznego wyjaśnienia sprawy; III naruszenia zasady równości stron postępowania (art. 7 § 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. prawo o ustroju sądów powszechnych– Dz. U. z 1994 r. Nr 7, poz. 25 ze zm.) poprzez jednostronne zebranie i rozważenie materiału dowodowego oraz oparcie rozstrzygnięcia na założeniu, że przeprowadzenie zawnioskowanego przezSpółdzielnię Mieszkaniową (...)dowodu z opinii biegłego jest w świetle zgromadzonego materiału dowodowego zbędne, przy jednoczesnej ocenie, że przedłożona w sprawie opinia biegłegoS.ma charakter dokumentu prywatnego, zaś materiał dowodowy zaprezentowany przez strony jest niewystarczający dla uznania zasadności roszczeniaSM (...). W dalszej części apelacji w związku z pominięciem przez Sąd Okręgowy w sprawie VIII GC 110/12 zawnioskowanego przez spółdzielnię dowodu z opinii biegłego zawnioskowała o dopuszczenie i przeprowadzenie tego dowodu na rozprawie apelacyjnej w zakresie wnioskowanej przed Sądem I instancji tezy dowodowej. W związku z podniesionymi zarzutami wniosła o zmianę przez Sąd Apelacyjny w Szczecinie wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 16 listopada 2012 r. w sprawie VIII GC 110/12 w zaskarżonej części poprzez zasądzenie odK. W.kwoty zgodnej z żądaniem pozwu wraz z odsetkami oraz zasądzenie odK. W.kosztów postępowania za obie instancje z uwzględnieniem kosztów zastępstwa radcowskiego według norm przepisanych, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji z pozostawieniem temu Sądowi orzeczenia o kosztach postępowania odwoławczego. Wniosła nadto o zwolnienie spółdzielni od kosztów sądowych w części obejmującej "wpis" od apelacji. M. T.w uzasadnieniu apelacji w pierwszej kolejności wskazała, że jej zdaniem Sąd Okręgowy w sprawie VIII GC 110/12 dokonał oceny materiału dowodowego w sposób arbitralny, naruszając tym samym zasadę równości stron postępowania. Dalej wskazała, że analiza stanu faktycznego prowadzi, w jej ocenie, do wniosku, iż dokonano całkowicie nielogicznego wnioskowania w oderwaniu od stanu faktycznego. Skoro bowiem Sąd Okręgowy dokonał oceny materiału dowodowego pod kątem przydatności dla biegłego – uznając iż dokumentacja załączona do pozwu nie stanowi wystarczającej, negując przy tym całkowicie twierdzenia odmienne przedstawiane przez spółdzielnię, a dodatkowo stwierdzając, że z punktu widzenia ekonomiki procesowej jest on zbędny w świetle zgromadzonej dokumentacji – to, w jej ocenie, logicznym jest, iż Sąd uznał sprawę w oparciu o zaprezentowane dokumenty za wystarczająco wyjaśnioną, a zatem, jak dalej wywodziła, winno to stanowić przesłankę uzasadniającą przysądzenie roszczenia na rzecz spółdzielni. Wskazała dalej, że Sąd, w jej ocenie przyjął następujące założenia: materiał dowodowy jest niewystarczający dla biegłego, opinia biegłegoS.jest dokumentem prywatnym, materiał dowodowy pozwala na wyjaśnienie sprawy, co pozwala ocenić wniosek o przeprowadzenie opinii biegłego jako zbędny, a zatem z przyczyn tych należało oddalić powództwo. Podniosła również w uzasadnieniu apelacji, iż nie sposób, w jej ocenie podzielić stanowiska Sądu Okręgowego, co do tego, że spółdzielnia nie sprostała ciężarowi dowodu zart. 6 k.c., co miało skutkować przyjęciem przez Sąd, że spółdzielnia w sposób niewystarczający wykazała zasadność swoich roszczeń. Zaznaczyła jednak, iż nawet do pozwu dołączyła dokumenty wskazujące, w jej ocenie, na zasadność twierdzeń spółdzielni, jak choćby załączniki przedłożone do pozwu. DalejM. T.wskazała, iż według niej ocena tych dokumentów dokonana przez Sąd Okręgowy budzi znaczne wątpliwości, bowiemK. W.miała świadomość podpisując umowę, że zgodnie z jej § 6 ostateczne rozliczenie kosztów budowy nastąpi – w świetle nieobowiązywania po zakończeniu inwestycjiart. 235 ustawy z dnia 16 września 1982 r. Prawo spółdzielcze– dopiero po podjęciu uchwał przez organy spółdzielni, co znalazło potem odzwierciedlenie w uchwale Rady Nadzorczej nr(...), zaś nie mogła i nie nastąpiła, w jej ocenie, w oparciu o założenia wynikające z przedłożonego przezK. W.w toku procesu protokołu z kontroli robót. Wskazała dalej, że w jej ocenie Sąd Okręgowy założył w sposób hipotetyczny – bez żadnego umocowania faktycznego – że spółdzielnia z pewnością po sporządzeniu protokołu wystąpiła z wnioskiem o pozwolenie na użytkowanie obiektu, ponadto podniosła, że z dokumentu tego, w jej ocenie, w żaden sposób nie mogło wynikać, iż wówczas doszło do zakończenia inwestycji, i że z treści tego dokumentu wynika, że inwestycja będąc w stanie tam opisanym nie mogła być w tamtym czasie zakończona. Powyższe miało w ocenie autorki apelacji świadczyć o tym, że Sąd Okręgowy dokonał rozstrzygnięcia li tylko na podstawie gołosłownych twierdzeń strony pozwanej w sprawie VIII GC 110/12 –K. W., czym miał Sąd Okręgowy dopuścić się naruszeniaart. 233 k.p.c., a nadto zasady zart. 247 k.p.c., dopuszczając jako decydujący dowód w sprawie poza osnowę przedłożonych dokumentów zeznania przedstawicieli spółdzielni i dokonał ich dowolnej interpretacji na potrzeby postępowania. Przywołała przy tym obszerne orzecznictwo wydane na tleart. 233 § 1 k.p.c., z którego wypunktowała, że Sąd orzekający ma obowiązek wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału, uwzględnienia wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, skonkretyzowania okoliczności towarzyszących przeprowadzeniu poszczególnych dowodów mających znaczenie dla oceny ich mocy i wiarygodności, wskazania jednoznacznego kryterium oraz argumentacji pozwalającej – wyższej instancji i skarżącemu – na weryfikację dokonanej oceny w przedmiocie uznania dowodu za wiarygodny bądź jego zdyskwalifikowanie, przytoczenia w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia dowodów, na których się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności. Wskazała przy tym sama na prezentowane w orzecznictwie stanowisko, iż dla skuteczności zarzutu naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości, lecz konieczne jest wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie Sądu w tym zakresie, zwłaszcza gdy wnioski wyprowadzone przez Sąd są sprzeczne z zasadami logiki lub doświadczeniem życiowym. W apelacji zawarła również uzasadnienie wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych od apelacji podnosząc, iż spółdzielnia – zgodnie z obowiązującymi przepisami – prowadzi gospodarkę bezwynikową, zaś wszelki dochód przeznacza na utrzymanie zasobów. Dodała, że z racji specyfiki sprawy, a także mając na uwadze, iż powódka jest stosunkowo niewielką spółdzielnią mieszkaniową jest w stanie – bez uszczerbku dla swojej płynności finansowej – ponieść w przedmiotowej sprawie koszty sądowe jak wskazano. Jako załączniki do apelacjiM. T.wymieniła odpis apelacji. Dowód: apelacja datowana na 27.12.2012 r. sporządzona przezM. T.od wyroku z dnia 16.11.2012 r. w sprawie VIII GC 110/12 (k. 247-250v). Referendarz sądowy w Sądzie Okręgowym w Szczecinie w Wydziale VIII Gospodarczym postanowieniem z dnia 11 stycznia 2013 r. w sprawie VIII GC 110/12 oddalił wniosek spółdzielni o zwolnienie od kosztów sądowych w postaci opłaty sądowej od apelacji. W uzasadnieniu wskazał, że w jego ocenie brak było podstaw uzasadniających zwolnienie spółdzielni od kosztów sądowych we wnioskowanym przez nią zakresie. Wyjaśnił przy tym, iż ustawodawca nie przewidział odmiennych uregulowań zwolnienia od kosztów sądowych spółdzielni mieszkaniowych niż innych podmiotów, co do których zastosowanie znajduje art. 103 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, dlatego też referendarz orzekł na podstawie tego przepisu, w szczególności mając na uwadze, że spółdzielnia nie wykazała, że nie ma środków na poniesienie kosztów opłaty sądowej od apelacji. Dowód: odpis postanowienia z dnia 11.01.2013 r. w sprawie VIII GC 110/12 (k. 252-252v). Radca prawnyM. T.jako pełnomocnik spółdzielni sporządziła datowaną na dzień 25 stycznia 2013 r. skargę na postanowienie referendarza sądowego z dnia 11 stycznia 2013 r. w sprawie VIII GC 110/12, które zostało jej doręczone dnia 18 stycznia 2013 r.. W skardze zaskarżyła postanowienie referendarza sądowego w całości zarzucając mu błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że wniosek o zwolnienie od kosztów jest nieuzasadniony oraz błędną interpretacjęart. 232 k.p.c.polegającą na przyjęciu, że ciążący na wnioskodawcy obowiązek wykazania braku środków pozwalających na uiszczenie kosztów sądowych polega na samodzielnym złożeniu stosownych dowodów z dokumentów, podczas gdy art. 103 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nie statuuje typologii dowodów jakie winny podlegać ocenie sądu przy rozpatrywaniu wniosku. W związku z tym wniosła o zmianę zaskarżonego postanowienia przez wydanie postanowienia o zwolnieniu spółdzielni od kosztów sądowych w całości lub w części, wedle uznania Sądu. W uzasadnieniu skargi na postanowienie referendarza przyznała nadto, iż to od oceny orzekającego zależy na podstawie jakich dokumentów dokona ustalenia, czy wniosek o zwolnienie od kosztów jest uzasadniony, jak również przyznała, że spółdzielnia nie przedłożyła dokumentów potwierdzających, że nie jest w stanie ponieść kosztów opłaty sądowej, albowiem nie było dla niej jasne na podstawie jakich rodzajów dokumentacji rachunkowo-księgowej może być możliwe dokonanie oceny zasadności wniosku. Podniosła przy tym, że brak w budżecie tak małej spółdzielni jakSpółdzielnia Mieszkaniowa (...)środków dochodzonych odK. W.ma negatywny wpływ na jej możliwości finansowe. W treści skargi wskazano, że załączono do niej odpis skargi. Dowód: skarga z 25.01.2013 r. na postanowienie referendarza sądowego z 11.01.2013 r. w sprawie VIII GC 110/12 (k. 253-253v). Sąd Okręgowy w Szczecinie postanowieniem z dnia 22 lutego 2013 r. w sprawie VIII GC 110/12 utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie referendarza sądowego z dnia 11 stycznia 2013 r. W uzasadnieniu Sąd Okręgowy wskazał, iż rozstrzygnięcie referendarza sądowego było prawidłowe, jak również wskazał, iż wbrew twierdzeniom zawartym w skardze na postanowienie referendarza sądowego to na spółdzielni, bez wzywania, ciążył obowiązek przedstawienia dowodów na okoliczność, iż nie jest w stanie ponieść kosztów sądowych w postaci opłaty sądowej od apelacji, a nadto nie jest wystarczające samo złożenie oświadczenia o takiej treści przez osobę prawną, jaką jest spółdzielnia mieszkaniowa. Sąd powołał się ponadto na stanowiska wyrażane w doktrynie i judykaturze. Wskazał również, iż podniesiona przez spółdzielnię argumentacja, iż jest małą spółdzielnią, że prowadzi gospodarkę bezwynikową, że brak dochodzonej pozwem kwoty na jej rachunku bieżącym ma negatywny wpływ na jej możliwości finansowe, nie podparta żadnymi dokumentami nie daje podstaw do uznania, że spółdzielni nie stać na poniesienie kosztów sądowych. W uzasadnieniu postanowienia wskazana została podstawa prawna rozstrzygnięcia o utrzymaniu w mocy zaskarżonego orzeczenia referendarza sądowego :art. 39823§ 1 i 2 k.p.c. Dowód: odpis postanowienia z dnia 22.02.2013 r. w sprawie VIII GC 110/12 (k. 256-257v). Postanowienie Sądu Okręgowego z dnia 22 lutego 2012 r. w sprawie VIII GC 110/12 zostało doręczoneM. T.dnia 1 marca 2013 r. M. T.nie powiadomiła organów spółdzielni o obowiązujących przepisach, wymagających w tej sytuacji uiszczenia w terminie tygodniowym opłaty od apelacji. Fakt niesporny. M. T.sporządziła natomiast datowane na dzień 8 marca 2013 r. „Zażalenie na postanowienie Sądu Okręgowego w Szczecinie Wydział VIII Gospodarczy z dnia 22 lutego 2013 r. oddalające wniosek powódki o zwolnienie ich od kosztów sądowych od apelacji doręczone pełnomocnikowi powódki w dniu 1 marca 2013 r.”, skierowane do Sądu Apelacyjnego w Szczecinie za pośrednictwem Sądu Okręgowego w Szczecinie. Wskazała w nim, że wnosi o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości oraz o zasądzenie od powoda [SM (...)] na rzecz pozwanej [K. W.] kosztów postępowania zażaleniowego według norm przepisanych oraz wnosi o zmianę zaskarżonego postanowienia i zwolnienieSM (...)od kosztów sądowych. W uzasadnieniu wskazała, że w ocenie spółdzielni stanowisko Sądu Okręgowego wyrażone w postanowieniu z dnia 22 lutego 2013 r. jest błędne, bowiem art. 103 ustawy o kosztach w sprawach cywilnych, w przeciwieństwie do art. 102 tejże ustawy, nie precyzuje zakresu informacji, których udzielenie pozwala na ocenę sytuacji finansowej wnioskodawcy, a jedynie stanowi o obowiązku „wykazania”. Powtórzyła dalej, że według niej to od oceny orzekającego zależne jest na podstawie jakich dokumentów dokona oceny. Podniosła dalej, iż Sąd Okręgowy pominął fakt, iż żaden przepis nie konkretyzuje zakresu dokumentów wymaganych dla uprawdopodobnienia sytuacji finansowej, a ponadto Sąd wydając zaskarżone postanowienie, jak wskazała autorka zażalenia, nie wykazał się inicjatywą „badawczą” i nie zobowiązał spółdzielni do uzupełnienia wniosku o dokumentację, jaka w jego ocenie mogłaby zostać uznana za miarodajną. Wskazała dalej, że Sąd Okręgowy nie podjął żadnych czynności – choćby zarządzenia dochodzenia w sprawie – poza wydaniem zaskarżonego postanowienia. Wraz z kolejnym pismem procesowym (datowanym na 27 marca 2013 r.) skierowanym do Sądu Apelacyjnego w Szczecinie radca prawnyM. T.przesłała w ślad za zażaleniem aktualną dokumentację sprawozdawczą spółdzielni. W piśmie nie wymieniła załączników. Dowody: zażalenie z 8.03.2013 r. na postanowienie z 22.02.2013 r. w sprawie VIII GC 110/12 (k. 258-258v); pismo procesowe z 27.03.2013 r. (k. 259). Sąd Okręgowy w Szczecinie Wydział VIII Gospodarczy postanowieniem z dnia 21 maja 2013 r. w sprawie VIII GC 110/12 odrzucił zażalenieSpółdzielni Mieszkaniowej (...)z dnia 8 marca 2013 r. na postanowienie z dnia 22 lutego 2013 r. w przedmiocie rozstrzygnięcia skargiSM (...)na postanowienie referendarza sądowego o oddaleniu wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych. W uzasadnieniu Sąd Okręgowy wskazał, że zaskarżone postanowienie zostało wydane przez Sąd po rozpoznaniu skargi na orzeczenie referendarza sądowego odmawiające zwolnienia od kosztów w żądanym przez spółdzielnię zakresie, a zatem zgodnie zart. 39823§ 2 k.p.c.Sąd Okręgowy orzekał jako Sąd II instancji. Wskazał dalej, że norma zart. 3941k.p.c.enumeratywnie wskazując przypadki, gdy możliwe jest wniesienie zażalenia, nie wymienia prawa do wniesienia zażalenia na wydane przez taki Sąd orzeczenie rozstrzygające środek zaskarżenia od orzeczenia w przedmiocie kosztów sądowych, a zatem zażalenieSpółdzielni Mieszkaniowej (...)było niedopuszczalne w świetle ustawy, w związku z czym podlegało odrzuceniu. Dowód: odpis postanowienia z dnia 21.05.2013 r. w sprawie VIII GC 110/12 odrzucającego zażalenie z 8.03.2013 r. (k. 266-266v). Kolejnym postanowieniem z tej samej daty - z dnia 21 maja 2013 r. - w sprawie VIII GC 110/12 Sąd Okręgowy w Szczecinie Wydział VIII Gospodarczy odrzucił apelacjęSpółdzielni Mieszkaniowej (...)z dnia 27 grudnia 2012 r. od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 16 listopada 2012 r. W uzasadnieniu wskazał - powołując się naart. 370 k.p.c.oraz na art. 112 ust. 3 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych - że dnia 22 lutego 2013 r. wydane zostało postanowienie (na podstawieart. 39823k.p.c., a zatem Sąd działał jako Sąd II instancji) utrzymujące w mocy orzeczenie referendarza sądowego z dnia 11 stycznia 2013 r., oddalające wniosek powódki o zwolnienie od kosztów sądowych w postaci opłaty od apelacji, posiadające walor prawomocności jako niezaskarżalne, zaś odpis postanowienia został doręczony pełnomocnikowi powódki w dniu 1 marca 2013 r. Termin do uiszczenia opłaty stosownie do art. 112 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych upłynął zatem z końcem 8 marca 2013 r. Sąd wskazał również, że do chwili wydawania postanowienia dowód uiszczenia opłaty nie wpłynął do akt sprawy, w związku z tym stosującart. 370 k.p.c.należało odrzucić apelację. Dowód: odpis postanowienia z dnia 21.05.2013 r. w sprawie VIII GC 110/12 odrzucającego apelację z 27.12.2012 r. (k. 280-280v). W marcu 2013 r. w sprawie równolegle prowadzonej przez Sąd Okręgowy w Szczecinie Wydział I Cywilny, pod sygnaturą I C 206/11, z powództwaSpółdzielni Mieszkaniowej (...)przeciwkoA. P., w której pełnomocnikiem procesowym spółdzielni pozostawałaM. T., biegli sądowi:D. Z.z zakresu wyceny przedsiębiorstw, organizacji i zarządzania orazR. B.z zakresu budownictwa sporządzili na zlecenie Sądu opinię w oparciu o materiały zgromadzone w aktach sprawy. Dowód: opinia biegłych sądowych w sprawie I C 206/11 (k. 579-601). Dnia 12 czerwca 2013 r. odbyło się posiedzenie Rady NadzorczejSpółdzielni Mieszkaniowej (...), w którym wzięli udział członkowie Rady Nadzorczej, zarząd reprezentował prezes zarząduZ. S. (1), a także obecna byłaM. T.. W protokole posiedzenia wskazano, żeM. T.zrelacjonowała stan sprawy przeciwkoK. W.i oświadczyła, że po uzyskaniu uzasadnienia wyroku złożyła apelację z datą 10.07.2012 r., jednocześnie wysłała załączniki niezbędne w sądzie do toczącej się sprawy. Dodała, że nie otrzymała jeszcze odpowiedzi na apelację, ale uzyskała z Sądu informację, żeSpółdzielnia Mieszkaniowa (...)nie została zwolniona od kosztów sądowych, czekamy teraz na wynik apelacji. Zapewniała, że w przypadku niekorzystnego wyniku postępowania apelacyjnego złoży skargę do Sądu Najwyższego, co spowoduje nowe koszty. Zapytała również Radę Nadzorczą orazZ. S. (1), czy ma kontynuować proces oraz czy spółdzielnia znajdzie środki na koszty sądowe.Z. S. (1)odpowiedział, że środki na ten cel będą, zgodziła się z tym Rada Nadzorcza, że jeśli są jakieś szanse, to należy je wykorzystać. W protokole odnotowano również stan sprawy przeciwkoA. P.: zapisano, że w sprawie wydana została opinia biegłego, przesłuchiwani będą przedstawiciele spółdzielni. W protokole zamieszczono informację o planowanym odejściu prezesa zarządu spółdzielniZ. S. (1). W czasie posiedzenia podjęto uchwałę o powołaniu do pełnienia tej funkcjiB. R.. Dowód: protokół nr (...)z 12.06. 2013 r. (k. 715-717). B. R.obowiązki prezesa zarządu spółdzielni miał objąć z dniem 1 lipca 2013 r. Dowód: przesłuchanieB. R.(k. 719v-721). W dniu 13 czerwca 2013 r.M. T.odebrała doręczone jej z sądu dwa postanowienia z dnia 21 maja 2013 r., wydane w sprawie VIII GC 110/12. Po tym fakcie poinformowała spółdzielnię drogą elektroniczną o konieczności uiszczenia opłaty od apelacji w wysokości 14.000 zł, a nadto poinformowała, że termin do jej opłacenia zaczął biec od dnia 13 czerwca 2013 r. E‑mail wysłała dnia 19 czerwca 2013 r. Opłata została uiszczona następnego dnia. Dowody: przesłuchanieB. R.(k. 719v-721); przesłuchanieM. T.(k. 721-722v). Następnie radca prawnyM. T., działając jako pełnomocnik spółdzielni, złożyła zażalenie - datowane na dzień 19 czerwca 2013 r. - na postanowienie Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 21 maja 2013 r. w sprawie VIII GC 110/12 odrzucające apelację spółdzielni, doręczone jej dnia 13 czerwca 2013 r. Razem z zażaleniem wniosła o zwolnienie od kosztów sądowych w postaci opłaty od zażalenia. Wskazała dalej, że wnosi o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości oraz o zasądzenie od powoda [SM (...)] na rzecz pozwanej [K. W.] kosztów postępowania zażaleniowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazała, że w jej ocenie Sąd Okręgowy odrzucił apelację błędnie ustalając, że w przepisanym terminieSpółdzielnia Mieszkaniowa (...)nie wniosła opłaty od apelacji, podczas gdy według niej termin do wniesienia opłaty sądowej rozpoczynał bieg z dniem doręczenia pełnomocnikowi pozwanej [K. W.] postanowienia o odrzuceniu zażalenia na postanowienie oddalające wniosek pozwanej [K. W.] o zwolnienie od kosztów sądowych od apelacji, tj. od dnia 13 czerwca 2013 r. Wskazała dalej, że powódka [SM (...)] wniosła opłatę od apelacji przelewem na rachunek Sądu Okręgowego w Szczecinie dnia 20 czerwca 2013 r., a więc przyjmując, że termin do wniesienia opłaty wynosi tydzień, został on zachowany. Na poparcie swojej tezy załączyła do zażalenia potwierdzenie przelewu kwoty 14.012 zł Uzasadniając wniosek o zwolnienie od kosztów w postaci opłaty od zażalenia,M. T.w imieniuSpółdzielni Mieszkaniowej (...)wskazała, że spółdzielnia jest w trudnej sytuacji finansowej, wynikającej z faktu niedysponowania środkami będącymi przedmiotem procesu między spółdzielnią aK. W.. Dla uzasadnienia wniosku o zwolnienie od kosztów załączyła również dokumenty wymienione w załącznikach jako dokumentacja sprawozdawcza. Dowody: zażalenie z 19.06.2013 r. na postanowienie z dnia 21.05.2013 r. w sprawie VIII GC 110/12 odrzucające apelację (k. 267-267v); wydruk potwierdzenia operacji z 20.06.2013 r. (k. 268). W dniu 23 czerwca 2013 r., przed zaplanowanym na ten dzień posiedzeniem Rady NadzorczejSpółdzielni Mieszkaniowej (...), nowo wybrany prezes zarządu spółdzielniB. R.poprosiłM. T.o rozmowę wprowadzającą go w prowadzone przezM. T.sprawy sądowe z udziałem spółdzielni.M. T.w rozmowie tej zrelacjonowała m.in. stan sprawy przeciwkoK. W.: poinformowała o przebiegu rozprawy, a także powiedziała, że w pierwszej instancji proces został przegrany, ponieważ Sąd był tendencyjny i zaufałK. W., a nie przyjął racji spółdzielni z pozwu. Twierdziła dalej, że sprawa jest do wygrania w apelacji, zapewniała że nie nastąpiło przedawnienie roszczeń spółdzielni w stosunku doK. W.. Dowód: przesłuchanieB. R.(k. 719v-721). Dnia 27 czerwca 2013 r. odbyło się kolejne posiedzenie Rady NadzorczejSpółdzielni Mieszkaniowej (...). Sporządzonoprotokół nr (...). Obecni byli poza członkami Rady Nadzorczej również prezes zarząduZ. S. (1), radca prawnyM. T., a także powołany na prezesa zarządu z dniem 1 lipca 2013 r.B. R.. Wskazano w protokole, żeM. T.przedstawiła stan najważniejszych spraw sądowych: co do sprawy przeciwkoK. W.wskazała, iż czeka na wynik apelacji po niekorzystnym dlaSpółdzielni Mieszkaniowej (...)rozstrzygnięciu sprawy. Zapisano również, żeM. T.zwróciła się z zapytaniem, czy w wypadku niekorzystnego rozstrzygnięcia sprawy spółdzielnia wystąpi z pozwem o bezpodstawne wzbogacenieK. W.kosztemSpółdzielni Mieszkaniowej (...). Wskazano dalej w protokole, że Rada Nadzorcza wyraziła opinię, że należałoby podjąć takie działania. W czasie posiedzenia podjęto uchwałę o odwołaniu z funkcji prezesa zarząduZ. S. (1). Dowód: protokół nr (...)z 27.06.2013 r. (k. 696-697). Referendarz sądowy w Sądzie Okręgowym w Szczecinie Wydziale VIII Gospodarczym postanowieniem z dnia 1 lipca 2013 r. w sprawie VIII GC 110/12 oddalił wniosekSpółdzielni Mieszkaniowej (...)o zwolnienie od kosztów sądowych w postaci opłaty sądowej od zażalenia na postanowienie Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 21 maja 2013 r. W uzasadnieniu referendarz sądowy wskazał, iż ze złożonego przezSM (...)rachunku zysków i strat wynika, iż za rok 2012 zadeklarowała przychody w kwocie 921.186,39 zł, przy zysku netto w rozmiarze 10.588,64 zł. Podkreślił przy tym, że istotna dla rozstrzygnięcia jest wysokość deklarowanych przychodów, świadcząca o skali potencjalnych możliwości finansowych strony, ta zaś, w ocenie referendarza sądowego, nie dawała podstaw do wnioskowania, że nie jest ona w stanie uiścić opłaty sądowej od wniesionego środka odwoławczego. Dowód: odpis postanowienia z dnia 1.07.2013 r. w sprawie VIII GC 110/12 (k. 275-276). M. T.jako pełnomocnikSpółdzielni Mieszkaniowej (...)wniosła datowaną na dzień 15 lipca 2013 r. skargę na postanowienie referendarza sądowego z dnia 1 lipca 2013 r. oddalające wniosekSM (...)o zwolnienie od kosztów sądowych w postaci opłaty od zażalenia. Wskazała, że zaskarża je w całości i zarzuca mu błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż wniosek o zwolnienie od kosztów jest nieuzasadniony oraz wniosła o jego zmianę poprzez wydanie postanowienia o zwolnieniuSM (...)od kosztów sądowych w postaci opłaty od zażalenia. W uzasadnieniu wskazała, iż nie zgadza się z tym, że przychody na poziomie 921.186,39 zł za rok 2012 przy zysku netto 10.588,64 zł uzasadniają tezę, iż wniosek o zwolnienie od kosztów jest bezzasadny, oraz że fakt istnienia salda dodatniego po stronie dochodów podmiotu nie prowadzącego działalności gospodarczej nie świadczy o możliwości ponoszenia tak znacznych kosztów sądowych, zwłaszcza że spółdzielnia dochodzi roszczeń prawie w kwocie 300.000 zł, zaś brak tej kwoty na rachunku bieżącym jest dla niej odczuwalny i znaczny. Wskazała przy tym, że przed Sądem Okręgowym Wydziałem I Cywilnym toczy się sprawa I C 775/10, którąSpółdzielnia Mieszkaniowa (...)wniosła przeciwkoA. P.o zapłatę prawie 200.000 zł. Dowód: skarga z 15.07.2013 r. na postanowienie z 1.07.2013 r. w sprawie VIII GC 110/12 (k. 277-278). Po dniu 20 lipca 2013 r. na rachunek bankowySpółdzielni Mieszkaniowej (...)została zwrócona przez Sąd Okręgowy w Szczecinie kwota, która wpłacona została jako opłata od apelacji w czerwcu 2013 r. Dowody: zeznania świadkaM. S.(k. 711v, 713); przesłuchanieB. R.(k. 719v-721). Członkowie organów spółdzielni nie rozumieli, dlaczego kwota uiszczona tytułem opłaty od apelacji została zwrócona przez Sąd Okręgowy na konto spółdzielni - zwrot został bowiem dokonany na rachunek bankowy bez opisania przyczyny zwrotu. Członkowie zarządu i rady nadzorczej spółdzielni zwracali się doM. T.o wyjaśnienie stanu sprawy przeciwkoK. W.oraz przyczyn zwrotu opłaty przez Sąd.B. R.oraz członek rady nadzorczejM. S.rozmawiali na ten temat zM. T., jednakże nie zrozumieli jej wywodu, składane przezM. T.wyjaśnienia były dla nich "mętne i niejasne". W tej sytuacji członkowie organów spółdzielni postanowili zlecić wykonanie opinii prawnej wskazującej na stan sprawy przeciwkoK. W.innemu prawnikowi.B. R.zlecił to zadanie radcy prawnemuJ. W. (1). Dowody: zeznania świadkaM. S.(k. 711v, 713); przesłuchanieB. R.(k. 719v-721). Sąd Okręgowy w Szczecinie postanowieniem z dnia 27 września 2013 r. w sprawie VIII GC 110/12 utrzymał zaskarżone postanowienie referendarza sądowego z dnia 1 lipca 2013 r. w mocy. W uzasadnieniu Sąd Okręgowy wskazał, iż podziela argumentację referendarza sądowego. Postanowieniem z dnia 26 października 2013 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie w sprawie VIII GC 110/12 odrzucił zażalenie spółdzielni z dnia 20 czerwca 2013 r. na postanowienie Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 21 maja 2013 r. w przedmiocie odrzucenia apelacji od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 16 listopada 2012 r. W uzasadnieniu Sąd Okręgowy wskazał, że spółdzielnia nie uiściła opłaty od zażalenia w terminie tygodniowym od doręczenia jej pełnomocnikowi dnia 3 października 2013 r. wydanego przez Sąd Okręgowy prawomocnego postanowienia z dnia 27 września 2013 r. utrzymującego w mocy postanowienie referendarza sądowego z dnia 1 lipca 2013 r., oddalające wniosekspółdzielni (...)o zwolnienie od kosztów sądowych w postaci opłaty od zażalenia. Sąd Okręgowy wskazał również, że dowód uiszczenia opłaty nie wpłynął do Sądu do dnia wydania postanowienia, w związku z czym na podstawieart. 370w zw. zart. 397 § 2 k.p.c.zażalenie na postanowienie w przedmiocie odrzucenia apelacji należało odrzucić. Dowód: odpis postanowienia z dnia 27.09.2013 r. w sprawie VIII GC 110/12 (k. 282-283); odpis postanowienia z dnia 26.10.2013 r. w sprawie VIII GC 110/12 (k. 285-285v). Na zlecenieSpółdzielni Mieszkaniowej (...)radca prawnyJ. W. (1)sporządził opinię prawną, w której wyjaśnił, że postępowanie przed Sądem Apelacyjnym nie odbędzie się, ponieważ w marcu 2013 r. upłynął termin do uiszczenia opłaty od apelacji. Na początku listopada 2013 r.M. T.poinformowała spółdzielnię drogą e‑mailową, że z apelacji w sprawie przeciwkoK. W."nic nie będzie". B. R.zaproponował spotkanieM. T.iJ. W. (1)w celu omówienia aktualnej sytuacji. M. T.zdawała sobie sprawę z tego, że błędem po jej stronie było składanie drugiego zażalenia dotyczącego rozstrzygnięcia o kosztach postępowania (tj. datowanego na dzień 8 marca 2013 r. środka odwoławczego zatytułowanego : „Zażalenie na postanowienie Sądu Okręgowego w Szczecinie Wydział VIII Gospodarczy z dnia 22 lutego 2013 r. oddalające wniosek powódki o zwolnienie ich od kosztów sądowych od apelacji”), zdawała sobie również sprawę, że spowodowało to odrzucenie apelacji w sprawie przeciwkoK. W.. W czasie spotkania zJ. W. (1)M. T.liczyła na to, żeJ. W. (1)- jako radca prawny z większym doświadczeniem - pomoże jej znaleźć rozwiązanie tej sytuacji. W czasie spotkania przedstawiła mu pomysł wystąpienia w imieniu spółdzielni przeciwkoK. W.z pozwem o zwrot bezpodstawnego wzbogacenia, a także ze skargą na wznowienie postępowania opartą o zarzut podrobienia dokumentu w postaci„Protokółu z kontroli obowiązkowej”z dnia 4 sierpnia 2006r., którym w czasie procesu posłużyła sięK. W..M. T.pamiętała bowiem, że okazywany na rozprawie dokument z 4 sierpnia 2006 r. był złożony w formie kserokopii. J. W. (1)na spotkaniu przedstawiłM. T.stanowisko, zgodnie z którym w związku z popełnionym przez nią błędem spółdzielnia będzie dochodziła od niej odszkodowania. Dowody: przesłuchanieM. T.(k. 721-722v); przesłuchanieB. R.(k. 719v-721). W grudniu 2013 r.M. T.proponowała zarządowi spółdzielni wniesienie skargi o wznowienie postępowania, która miałaby być oparta na zarzucie, iż przedłożony przezK. W.w toku procesu dokument :„Protokół z kontroli obowiązkowej”z dnia 4.08.2006 r. budził uzasadnione podejrzenia co do jego autentyczności. Dowody: przesłuchanieM. T.(k. 721-722v); przesłuchanieB. R.(k. 719v-721); korespondencja e-mailowa (k. 667-675). Z inicjatywyM. T.B. R.iM. T.udali się do siedziby Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego wS.aby zapoznać się z dokumentem, którym w procesie posłużyła sięK. W.i którego nie było w zasobach spółdzielni. Celem spotkania było ustalenie, czy jest możliwość wystąpienia ze skargą o wznowienie postępowania, opartą na zarzucie podrobienia tego dokumentu. W biurze okazanoM. T.iB. R.interesujący ich dokument. W ocenieB. R.okazany w biurze inspektoratu dokument nie nosił znamion dokumentu sfałszowanego. Dowód: przesłuchanieB. R.(k. 719v-721). Radca prawnyJ. W. (2)sporządził na zlecenie spółdzielni opinię prawną, w której wyjaśnił, że nie istnieją realne szanse na wygranie spraw przeciwkoK. W.ze skargi o wznowienie postępowania, jak również z pozwu o zapłatę kwoty z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia. Dowód: przesłuchanieB. R.(k. 719v-721). W piśmie z dnia 20 grudnia 2013 r.M. T.poinformowała zarząd spółdzielni, że uwzględniając stanowisko zarządu oraz ocenę efektywności postępowania zaprezentowaną ustnie przez mecenasaJ. W. (1)nie będzie realizowała czynności związanych z wytoczeniem powództwa o zapłatę odszkodowania w wysokości 280.235,82 zł z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia przeciwkoK. W.. Dowód: pismo z dnia 20.01.2013 r. (k. 669). W styczniu 2014 r.M. T.jako pełnomocnikSpółdzielni Mieszkaniowej (...)zwracała się pisemnie do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego wS.o udzielenie informacji wskazujących na termin zakończenia inwestycji prowadzonej przez spółdzielnię przyul. (...)wS.oraz w przedmiocie tego, czy fakt dokonania przez inspektorat protokolarnego odbioru inwestycji w dniu 4 czerwca 2006 r. dowodzi zakończenia budowy całego obiektu usługowo-garażowego. Odpowiedź uzyskała w piśmie z dnia 10 stycznia 2014 r., sporządzonym przezM. C.z upoważnienia Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego wS., w którym wskazano, że budynek garażowo-biurowy wraz z pomieszczeniem na klub fitness z gabinetem odnowy biologicznej przyul. (...)wS.uzyskał pozwolenie na użytkowanie decyzją z dnia 11 sierpnia 2006 r. znak(...), a decyzją z dnia 21 kwietnia 2008 r. znak(...)/B./(...)pozwolenie na użytkowanie uzyskał lokal biurowy w budynku garażowo-biurowym przyul (...)wS.. Wskazano dalej w piśmie, że o zakończeniu całości inwestycji (wykonaniu wykończenia elewacji i osłony śmietnikowej) spółdzielnia poinformowała Inspektorat pismem z dnia 25 listopada 2009 r. Co do protokołu kontroli obowiązkowej z dnia 4 sierpnia 2006 r. w piśmie wyjaśniono, że zgodnie zart. 59 oraz art. 59a ustawy Prawo budowlaneprzed wydaniem decyzji właściwy organ przeprowadza na wezwanie inwestora obowiązkową kontrolę, w celu stwierdzenia prowadzenia budowy obiektu budowlanego zgodnie z ustaleniami i warunkami określonymi w pozwoleniu na budowę. W odpowiedzi na kolejne pismo przesłanoM. T.odpisy decyzji z dnia 11 sierpnia 2006 r. znak(...), w której wskazano, że udziela się pozwolenia na użytkowanie budynku garażowo-biurowego w części dotyczącej poddasza z przeznaczeniem na klub fitness z gabinetem odnowy biologicznej wS.przyul. (...), oraz decyzji z dnia 21 kwietnia 2008 r. znak(...)(...), w której wskazano, że udziela się pozwolenia na użytkowanie lokalu biurowego w budynku garażowo-biurowym przyul. (...)wS.. Pismem z dnia 31 stycznia 2014 r.M. T., jako pełnomocnikSpółdzielni Mieszkaniowej (...)zwróciła się jeszcze do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego wS.o udostępnienie dokumentu w postaci protokołu kontroli obowiązkowej zakończenia budowy obiektu budowlanego – kompleksu usługowo-garażowego położonego wS.przyul. (...). Dowody: pismo z dnia 10.01.2014 r. (k. 292); pismo z dnia 16.01.2014 r. (k. 293); pismo z dnia 22.01.2014 r. (k. 295); decyzja z dnia 11.08.2006 r. (k. 296-296v); decyzja z dnia 21.04.2008 r. (k. 297-297v). pismoM. T.z 31.01.2014 r. (k. 299). Pismem z dnia 31 stycznia 2014 r. prezes zarządu SpółdzielniMieszkaniowej (...)B. R.oraz pełnomocnik zarząduH. Z.zwrócili się do radcy prawnegoM. T.o zwrot do biura spółdzielni wszystkich dokumentów dotyczących sprawy przeciwkoK. W.o zapłatę. Jednocześnie zwrócili się o dostarczenie dokumentu potwierdzającego cofnięcie pozwu o bezpodstawne wzbogacenie. Dowód: pismoSM (...)z 31.01.2014 r. (k. 298). Dnia 14 lutego 2014 r.M. T.sporządziła wykaz dokumentacji uzyskanej w sprawieK. W.zeSpółdzielni Mieszkaniowej (...), który doręczyłaSpółdzielni Mieszkaniowej (...)dnia 17 lutego 2014 r. Dowód: wykaz dokumentacji z 14.02.2014 r. (k. 309-311). Pismem z dnia 24 lutego 2014 r. radca prawnyJ. W. (1), jako pełnomocnikSpółdzielni Mieszkaniowej (...), wezwałM. T.do zapłaty na rzecz spółdzielni kwoty 295.923,42 zł, w terminie do dnia 12.03.2014 r., z tytułu spowodowania szkody wobec nienależytego wykonania umowy. Wskazał, iż kwota ta obejmuje kwotę dochodzoną odK. W.: 280.235,82 zł oraz koszty procesu wraz z wypłaconym jej honorarium. Dowód: wezwanie do zapłaty z 24.02.2014 r. (k. 300). W międzyczasieM. T.sporządziła projekt skargi o wznowienie postępowania, który wysłała do spółdzielni drogą elektroniczną. M. T.zwróciła się pismem z dnia 27 lutego 2014 r. do Zarządu Spółdzielni Mieszkaniowej(...), w którym wskazała, że w związku ze zbliżającym się upływem terminu do złożenia ewentualnej skargi o wznowienie postępowania w sprawieK. W.informuje, że dnia 23 grudnia spółdzielnia otrzymała projekt skargi, a w ślad za nim także dokumenty potwierdzające przywołane okoliczności pozyskane przez nią od Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego wS.. Dalej wskazała, że wobec braku jakiejkolwiek informacji ze strony spółdzielni wyrażającej wolę realizacji postępowania stwierdza, że w takich okolicznościach jest zwolniona z obowiązku złożenia skargi, a tym samym z odpowiedzialności za ewentualne skutki związane z uchybieniem terminów. Dowód: pismoM. T.z 27.02.2014 r. (k. 301); przesłuchanieM. T.(k. 721-722v). Sporządzając skargę o wznowienie postępowania, opartą o zarzut podrobienia dokumentu,M. T.nie miała pewności, czy dokument przedstawiony przezK. W.w procesie sądowym faktycznie był podrobiony. Dowód: przesłuchanieM. T.(k. 721-722v). Na wezwanie do zapłaty z dnia 24 lutego 2014 r.M. T.odpowiedziała pełnomocnikowispółdzielni (...)pismem z dnia 10 marca 2014 r., które odebrał dnia 20 marca 2014 r. Wskazała w odpowiedzi, że nie ustosunkuje się do niego, dopóki nieJ. W. (1)nie przedłoży pełnomocnictwa, a ponadto podniosła, że prosi o skonkretyzowanie zarzutów stawianych w stosunku do niej. W następnych dniachJ. W. (1)przesłałM. T.pełnomocnictwo, na coM. T.odpowiedziała pismem z dnia 17 kwietnia 2014 r., doręczonymJ. W. (1)dnia 28 kwietnia 2014 r., wskazując że nadal nie skonkretyzowano formułowanego w stosunku do niej zarzutu nienależytego wykonania umowy. Dowód: pismoM. T.z 17.04.2014 r. z potwierdzeniem odbioru (k. 305, 304). Pismem z dnia 20 października 2014 r., które wpłynęło doSpółdzielni Mieszkaniowej (...)dnia 21 października 2014 r., radca prawnyM. T.wypowiedziała pełnomocnictwo udzielone jej do reprezentowania spółdzielni w sprawie I C 981/11 z powództwaA. S.o zapłatę. Jako przyczynę wskazała utratę zaufania niezbędnego do prawidłowego reprezentowania mandanta. Dowód: wypowiedzenie pełnomocnictwa z 20.10.2014 r. (k. 699). W 2014 r. w toku procesu sądowego zA. P.Spółdzielnia Mieszkaniowa zawarła ugodę sądową. W ugodzie spółdzielnia zgodziła się obniżyć kwotę, której początkowo domagała się odA. P., z uwagi na fakt, że inwestycja spółdzielni była prowadzona bardzo długo. Dowód: przesłuchanieB. R.(k. 719v-721). Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Podstawą prawną roszczenia powódki jestart. 471 k.c. Powódka dochodzi od pozwanej naprawienia szkody spowodowanej nienależytym wykonaniem umowy o świadczenie usługi zastępstwa prawnego świadczonej przez pozwaną w sprawie o zapłatę kwoty 280.235,82 zł, obejmującej rozliczenie wkładu budowlanego przeciwkoK. W., zarejestrowanej przez Sąd Okręgowy w Szczecinie najpierw w Wydziale I Cywilnym pod sygnaturą I C 362/11, a następnie w Wydziale VIII Gospodarczym pod sygnaturą VIII GC 110/12. W sprawie nie ma sporu co do tego, że strony zawarły umowę o świadczenie przez pozwaną usługi zastępstwa prawnego, do której z mocy odesłania zawartego wart. 750 k.c., należy stosować – w zakresie nieuregulowanym przez normy dotyczące funkcjonowania adwokatów bądź radców prawnych – przepisy o umowie zlecenia. Zdaniem powódki pozwana umowę tą wykonała nieprawidłowo, co skutkowało przegraniem sprawy przez powódkę. Powódka zarzuciła w pozwie uchybienia zarówno procesowe (w następstwie których apelacja została odrzucona), jak i uchybienia pozwanej związane z nienależytym argumentowaniem kwestii prawnych oraz nieskładaniem w toku procesu wymaganych stanem sprawy dokumentów. Podkreślała w toku procesu, że Sąd pierwszej instancji, prowadząc sprawę w postępowaniu odrębnym w sprawach gospodarczych, oddalił powództwo przeciwkoK. W.z uwagi na przedawnienie roszczenia, ponadto w uzasadnieniu wyroku wskazał, że do pozwu nie załączono dokumentacji rozliczeniowej inwestycji, której dotyczy będący przedmiotem sporu wkład budowlany. Dokumentacja ta została złożona dopiero w toku procesu, dlatego dowody te jako spóźnione zostały pominięte z uwagi na obowiązujący w postępowaniu w sprawach gospodarczychart. 47912§ 1 k.p.c., w konsekwencji pominięty został również dowód z opinii biegłego, co Sąd orzekający w sprawie argumentował wskazując na brak materiału źródłowego do przeprowadzenia tego dowodu. W pozwie złożonym w niniejszej sprawie spółdzielnia wniosła o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego, który został pominięty w postępowaniu VIII GC 110/12, a więc dowodu na okoliczność rozliczenia kosztów budowy lokaluK. W.i tym samym ustalenia ostatecznej wysokości wkładu budowlanego, a w dalszej kolejności ustalenia wysokości szkody spółdzielni, za którą pozwana odpowiada na podstawieart. 471 k.c.W pozwie powołany został również dowód z dokumentacji księgowej rozliczenia inwestycji, która została załączona do akt sprawy VIII GC 110/12 (4 segregatory) i pominięta w tej sprawie jako dowody spóźnione. Na dochodzoną w niniejszej sprawie kwotę 295.923,42 zł składają się następujące należności: 280.235,82 zł - utracona należność w wyniku przegranego procesu, 7.217 zł - koszty zasądzone tytułem zastępstwa procesowego, 3.970 zł - opłata sądowa, 5.373,60 zł - wynagrodzenie pozwanej. Linia obrony przyjęta przez pozwaną zmierza do wykazania, że apelacja wywiedziona w sprawie VIII GC 110/12, nawet gdy została należycie opłacona i przyjęta do rozpoznania, nie doprowadziłaby do korzystnego dla powódki rozstrzygnięcia, a więc do zasądzenia na jej rzecz odK. W.kwoty 280.235,82 zł. W odpowiedzi na pozew pozwana wskazała, że podziela stanowisko wyrażone w uzasadnieniu wyroku Sądu pierwszej instancji w zakresie przedawnienia roszczenia przeciwkoK. W.. Dalej wskazała, że nie wystąpiły błędy po jej stronie związane z zakwalifikowaniem sprawy jako cywilnej czy gospodarczej, nie zgodziła się z zarzutem, że nie dokonała analizy sprawy pod kątem przedawnienia ani z zarzutem polegającym na braku naprowadzania dowodów. Podkreśliła, że nie były jej znane dowody wskazujące na to, że obiekt został dopuszczony do użytkowania w 2009 r., zauważyła również, że decyzja o dopuszczenie całego obiektu do użytkowania została wydana w dniu 21 kwietnia 2008 r., a nie w 2009 r. Mając na uwadze stanowiska obu stron postępowania zauważyć trzeba, że powódka w niniejszym procesie udowadnia wysokość szkody, obejmującą należność utraconą w wyniku prowadzonego pod sygnaturą VIII GC 110/12 przegranego procesu w wysokości 280.235,82 zł, za pomocą dowodu z opinii biegłego i z dokumentacji budowlanej, które zostały pominięte w postępowaniu VIII GC 110/12. Podstawa faktyczna i prawna niniejszej sprawy przemawia za tym, że wykazanie rozmiaru szkody poniesionej przez powódkę będzie wymagało ustalenia, jaką kwotę powódka najprawdopodobniej uzyskałaby w procesie przeciwkoK. W., gdyby pozwanaM. T.należycie wykonała łączącą ją z powódką umowę o zastępstwo prawne. Potrzeba przeprowadzenia pominiętych w postępowaniu VIII GC 110/12 dowodów, zmierzających do wykazania wysokości dochodzonego pozwem roszczenia, powstanie jednak w niniejszym procesie o tyle tylko, o ile uzasadniona jest odpowiedzialność pozwanej zart. 471 k.c.co do zasady. W tym stanie rzeczy Sąd uznał, że względy celowości i ekonomiki procesowej przemawiają w pierwszej kolejności za ograniczeniem rozprawy do zagadnienia wstępnego, jakim jest istnienie odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanej co do zasady (art. 220 k.p.c.). Postanowienie w tym przedmiocie zostało wydane na rozprawie. Dalsze rozważania będą zmierzały do rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego, a więc ustalenia odpowiedzialności pozwanej zart. 471 k.c.co do zasady. Umowa o zastępstwo strony przez zawodowego pełnomocnika będącego adwokatem albo radcą prawnym należy, jak już wspomniano, do kategorii umów o świadczenie usług, do których z mocy odesłania zawartego wart. 750 k.c.należy stosować – w zakresie nieuregulowanym przez normy dotyczące funkcjonowania adwokatów bądź radców prawnych – przepisy o umowie zlecenia. Zastrzec przy tym należy, iż w doktrynie i orzecznictwie nie budzi wątpliwości, że umowa o zastępstwo procesowe jest umową starannego działania. Odpowiedzialność odszkodowawczą adwokata bądź radcy prawnego należy rozważać w ramach odpowiedzialności kontraktowej (w oparciu oart. 471 k.c.). Wynikający z umowy o zastępstwo prawne zawartej z radcą prawnym czy z adwokatem obowiązek prowadzenia sprawy sądowej ma charakter obowiązku starannego (profesjonalnego) działania, natomiast obowiązek ten nie obejmuje w zasadzie pozytywnego efektu postępowania dla zastępowanej strony, chyba że zaniedbania i błędy adwokata doprowadziły do przegrania sprawy, której wynik byłby korzystny dla strony przy jej profesjonalnym prowadzeniu. Inaczej mówiąc jeśli zleceniodawca chce obciążyć zawodowego pełnomocnika za niekorzystny dla niego wynik sprawy sądowej, to powinien udowodnić, że istniało realne prawdopodobieństwo wygrania sprawy w razie niepopełnienia przez pełnomocnika zarzucanego mu błędu. Prowadzące do powstania odpowiedzialności odszkodowawczej działania adwokata powinny być oceniane z punktu widzenia tego, czy w toku postępowania sądowego zachował on odpowiednią staranność zawodową (art. 355 § 2 k.c.) Istotne dla rozstrzygnięcia, czy zawodowy pełnomocnik będący adwokatem albo radcą prawnym wykonywał swoje czynności należycie jest więc zbadanie, czy wykonywał je zgodnie ze starannością, jaka powinna cechować podmiot profesjonalny oraz zgodnie z wiedzą prawniczą, którą podmiot taki powinien posiadać, w tym ze znajomością aktualnych na chwilę wykonywania czynności poglądów w judykaturze oraz w piśmiennictwie prawniczym, a w szczególności poglądów dominujących [por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 2012 r., II CSK 219/12, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 kwietnia 2013 r. V CSK 210/12]. Podstawę prawną roszczenia powódki w niniejszej sprawie, która dochodzi od pozwanej naprawienia szkody spowodowanej nienależytym wykonaniem umowy o świadczenie usługi zastępstwa procesowego, stanowiart. 471 k.c., zgodnie z którym:dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Stan faktyczny niniejszej sprawy zawęża zastosowanie powyższego przepisu jedynie do normy dotyczącej nienależytego wykonania zobowiązania, albowiem nie było sporu między stronami co do tego, że pozwana wykonała umowę, a zatem w ustalonym między stronami okresie świadczyła usługę zastępstwa procesowego na rzecz powódki. Spór między stronami dotyczył natomiast tego, czy umowa łącząca strony została przez pozwaną wykonana nienależycie. Na powódce spoczywał ciężar udowodnienia faktu nienależytego wykonania umowy o świadczenie usługi zastępstwa procesowego przez pozwaną. Przechodząc do rozważań dotyczących odpowiedzialności kontraktowej pozwanejco do zasadyw pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzucanych pozwanej uchybień skutkujących odrzuceniem apelacji. Zaznaczenia wymaga, że nienależyte wykonanie umowy przez pozwaną w tym zakresie jest między stronami niesporne. Faktem niespornym między stronami niniejszego procesu było bowiem to, że pozwana nie powiadomiła we właściwym terminie powódki o obowiązku uiszczenia opłaty sądowej od apelacji, a w konsekwencji powódka opłaty tej nie uiściła w ustawowym terminie, co skutkowało odrzuceniem apelacji. Pozwana przy tym wprost przyznała w toku przesłuchania (por. protokół przesłuchania pozwanej w charakterze strony), że byłaby pozbawiana umiejętności samokrytyki, gdyby nie dostrzegała w tym swojego błędu jako pełnomocnika obowiązanego do zachowania zawodowej staranności przy wykonywaniu usługi zastępstwa prawnego. Tym samym bezsporne w sprawie było również i to, że do nieuiszczenia opłaty sądowej od apelacji przyczyniło się nieusprawiedliwione (w szczególności w świetle wymaganej od zawodowego pełnomocnika wiedzy prawniczej) przekonanie pozwanej, że powódce przysługuje zażalenie na postanowienie Sądu utrzymujące w mocy postanowienie referendarza sądowego oddalającego wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych w postaci opłaty od apelacji (podkreślenia wymaga w tym miejscu, że w omawianym postanowieniu Sąd Okręgowy podał podstawę prawną swojego rozstrzygnięcia:art. 39823§ 1 i 2 k.p.c., a więc wprost wskazał, że orzekał jako Sąd drugiej instancji, co dla każdego prawnika stanowi informację o braku możliwości zaskarżenia wydanego orzeczenia). Niesporne było również, że pozwana poinformowała powódkę o konieczności uiszczenia opłaty sądowej od apelacji po upływie ustawowego terminu do uiszczenia opłaty od apelacji, bowiem uczyniła to dopiero po otrzymaniu postanowienia Sądu Okręgowego z dnia 21 maja 2013 r. odrzucającego zażalenie na postanowienie Sądu Okręgowego utrzymujące postanowienie referendarza sądowego w mocy oraz postanowienia Sądu Okręgowego odrzucającego apelację, datowanego również na dzień 21 maja 2013 r. Linia obrony pozwanej polegała na podnoszeniu, iż sporządzona przez nią apelacja (do której wniesienia sama nakłaniała Radę Nadzorczą i Zarząd powódki) i tak nie odniosłaby skutku w postaci zmiany (bądź uchylenia) przez Sąd Apelacyjny wyroku Sądu Okręgowego wydanego w sprawie VIII GC 110/12, ponieważ roszczenie powódki było przedawnione. Pozwana wywodziła, że przekonanie o przedawnieniu roszczenia pozyskała na podstawie dokumentów jakie uzyskała w styczniu 2014 r. z Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego wS., a więc tym samym przyznała pozwana, że w dacie sporządzenia apelacji takiego przekonania nie miała. W niniejszym procesie pozwana podnosiła zatem, że sformułowane przez nią w sporządzonej apelacji zarzuty okazałyby się w ocenie Sądu Apelacyjnego niezasadne i rozstrzygnięcie wyrażone w wyroku z 16 listopada 2012 r. ostałoby się w kształcie nadanym mu przez Sąd Okręgowy. Swoją obronę pozwana oparła przeto na zakwestionowaniu istnienia normalnego związku przyczynowego między nienależytym wykonaniem przez nią umowy o świadczenie usługi zastępstwa procesowego (przy czym nienależytego wykonania umowy upatrywała jedynie w zakresie uchybienia związanego z brakiem uiszczenia opłaty sądowej od apelacji), a szkodą majątkową po stronie powódki. Powódka jednakże podnosiła w pozwie, że pozwana dopuściła się nienależytego wykonania umowy także w innym aspekcie, związanym z nienależytym argumentowaniem kwestii prawnych oraz nieskładaniem w toku procesu wymaganych stanem sprawy dokumentów. W szczególności na gruncie decyzji o zakwalifikowaniu sprawy jako gospodarczej podnosiła, że pozwana winna wykazać, iż w sprawie nie nastąpiło przedawnienie oraz zadbać o złożenie stosownych dokumentów w wymaganym terminie, tym bardziej że w posiadaniu powódki (w zasobach spółdzielni) znajdowały się dokumenty o zakończeniu inwestycji w listopadzie 2009 r., a pozwana takich dokumentów od powódki w ogóle nie zażądała. Mając na względzie przywołane przez powódkę uchybienia zauważyć trzeba, iż w toku czynności wykonywanych przez nią w ramach umowy o świadczenie usługi zastępstwa procesowego wystąpiło kilka tematów, które w ostateczności wpłynęły na rozstrzygnięcie Sądu orzekającego w sprawie VIII GC 110/12, a także - co istotne - na gruncie niniejszej sprawy mają znaczenie dla oceny o dochowaniu, bądź też niedochowaniu zawodowej staranności przez pozwaną. Pierwszym z tych tematów była kwalifikacja sprawy jako cywilnej bądź gospodarczej, drugim z wątków był temat przedawnienia roszczenia powódki przeciwkoK. W., wątkiem trzecim, a zarazem najistotniejszym, był temat apelacji powódki, sporządzonej przez pozwaną, od wydanego przez Sąd Okręgowy w Szczecinie Wydział VIII Gospodarczy wyroku z dnia 16 listopada 2012 r. w sprawie VIII GC 110/12. Z wątkiem tym nierozerwalnie wiążą się dwa wcześniej wspomniane tematy, albowiem właśnie one zaważyły na niekorzystnym dla powódki kształcie wyroku w sprawie VIII GC 110/12 i jako takie w sposób oczywisty winny być podniesione przez pozwaną w apelacji. Przed przystąpieniem do omówienia wymienionych wątków konieczne jest poczynienie uwagi natury ogólnej, dotyczącej miernika staranności zawodowej adwokata bądź radcy prawnego. Orzecznictwo wypowiedziało się w tej kwestii, m.in. wyjaśnił to Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 marca 2012 r. (sygn. akt I CSK 330/11), w którym stwierdził: "Wzorzec należytej staranności zawodowej adwokata (art. 355 § 2 k.c.) obejmuje jego profesjonalizm w sprawach, których prowadzenia się podejmuje. Staranność zawodowa adwokata może być uznana za niemieszczącą się w tym wzorcu tylko wtedy, gdy sporządzona przez niego opinia lub sposób postępowania w sprawie są oczywiście sprzeczne z przepisami mającymi zastosowanie albo z powszechnie aprobowanymi poglądami doktryny lub ustalonym orzecznictwem, znanym przed podjęciem czynności. (...) Rozważenie racji jest szczególnie ważne wtedy, gdy na tle tego lub podobnego ustalonego stanu faktycznego zapadają rozbieżne rozstrzygnięcia w toku instancji i nie można wymagać od pełnomocnika, działającego według staranności profesjonalnej, zarówno ocenianej obiektywnie, jak i subiektywnie, aby przewidział stanowisko, które okaże się przeważające w rozstrzygnięciach organu rozpoznającego daną sprawę. Prowadzenie sporu sądowego zawsze wiąże się z odmiennym stanowiskiem prawnym stron i tylko w części spraw oczywista jest od początku racja prawna jednej z nich. Z pewnością zatem, jeśli opinia lub wybrany sposób postępowania jest ewidentnie sprzeczny bądź z bezwzględnie obowiązującymi przepisami prawa, lub z powszechnie prezentowanymi poglądami doktryny oraz z ustalonym jednolitym orzecznictwem, znanym przed podjęciem decyzji przez pełnomocnika, to jego staranność nie mieści się we wzorcu należytej staranności adwokata. (...) Należyta staranność osoby zawodowo wykonującej zobowiązanie - poza sytuacjami, w których umówiono się inaczej - jest rozumiana jako przeciętnie wymagana, a więc zachowująca ustaloną wzorcem średnią na wystarczającym poziomie, na tyle dobrym, aby prawidłowo wykonać czynności zawodowe. Co do zasady, adwokat nie musi legitymować się wiedzą (umiejętnościami) ponad średni poziom wśród adwokatów, nie ma zatem wykazywać dla zachowania należytej staranności, że ma wiedzę i umiejętności wybitne, ale jest nieodzowne, aby wykazał posiadanie kompetencji zawodowych w sprawach, których prowadzenia się podejmuje. W żadnym wolnym zawodzie, zwłaszcza o bardzo szerokim zakresie przedmiotowym (jak np. lekarz i prawnik) nie ma się kompetencji w pełnym zakresie, lecz powszechnie występują specjalizacje. Dotyczy to również adwokata, który powinien się podejmować sporządzania opinii i reprezentowania strony w zakresie takich dziedzin prawa, które dobrze zna od strony normatywnej, teoretycznej i zastosowania w praktyce, zwłaszcza poprzez orzecznictwo, a także uwzględniając wystarczające doświadczenie zawodowe i życiowe. Z kolei mocodawca wybierając pełnomocnika, który się godzi podjąć prowadzenia określonej sprawy w wiadomej mu dziedzinie prawa, liczy na jego wiedzę i umiejętności w takim stopniu, jaki jest potrzebny do właściwej, czyli obiektywnie należytej reprezentacji. Wszystkie te elementy składają się na wzorzec staranności zawodowej adwokata (podobnie radcy prawnego) w rozumieniuart. 355 § 2 k.c.Znajdują również potwierdzenie w tzw. kodeksach (zasadach) etyki tych zawodów prawniczych." Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy zauważyć, że pozwana współpracowała ze spółdzielnią mieszkaniową od dłuższego czasu i tym samym wykazywała pewną specjalizację w zakresie prowadzenia spraw, w których stronami są spółdzielnie mieszkaniowe. Nie ma wątpliwości, że pozwana jako radca prawny prowadząc sprawę spółdzielni mieszkaniowej powinna wykazać się znajomością poglądów doktryny lub ustalonego orzecznictwa, które były w owym czasie powszechnie znane i aprobowane. Stanowisko to pozwana powinna wyrazić zarówno w toku postępowania przed Sądem pierwszej instancji, jak i w sporządzonej apelacji. Przechodząc do omówienia przedstawionych na wstępie wątków w pierwszej kolejności należy odnieść się do powszechnie znanych i aprobowanych poglądów, mających znaczenie dla zakwalifikowania sprawy przeciwkoK. W.jako cywilnej bądź gospodarczej. Dla przypomnienia wskazać trzeba, że była to sprawa z powództwa spółdzielni mieszkaniowej przeciwko członkowi tej spółdzielni z tytułu ostatecznego rozliczenia kosztów budowy (o zapłatę wkładu budowlanego). Wątek ten ma istotne znaczenie dla sprawy, albowiem uznanie przez Sąd Okręgowy w sprawie VIII GC 110/12, że ma ona charakter sprawy gospodarczej, przesądziło o zastosowaniu rygorów zgodnie z obowiązującym wówczasart. 47912k.p.c., a zatem przesądziło o prekluzji w powoływaniu dowodów z dokumentacji źródłowej. Dokumentacja ta zaś miała z jednej strony stanowić podstawę dla prywatnej ekspertyzyZ. S. (2), powołanej przez pozwaną w piśmie procesowym z 10 lipca 2012 r., a w dalszej perspektywie miała być podstawą do przeprowadzenia dowodu w opinii biegłego sądowego. Pominięcie z uwagi na uchybienie terminowi zart. 47912k.p.c.dowodu z dokumentacji źródłowej przesądziło o oddaleniu przez Sąd orzekający w sprawie VIII GC 110/12 również wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego powołanego już w pozwie, albowiem w ocenie orzekającego Sądu nie było w aktach sprawy wystarczającego materiału dowodowego, na którym biegły sądowy mógłby oprzeć się sporządzając opinię. Drugi wątek wiąże się z uznaniem przez Sąd orzekający w sprawie VIII GC 110/12, że roszczenie dochodzone przez powódkę jako roszczenie związane z prowadzeniem działalności gospodarczej przez spółdzielnię mieszkaniową podlega trzyletniemu, a nie dziesięcioletniemu terminowi przedawnienia, co stanowiło bezpośrednią przyczynę oddalenia powództwa przeciwkoK. W.. W czasie, kiedy prowadzona była sprawa przeciwkoK. W., zarejestrowana pod sygnaturą I C 362/11 a następnie kontynuowana pod sygnaturą VIII GC 110/12, a więc w okresie od kwietnia 2011 r. do listopada 2012 r., kiedy to wydany został w pierwszej instancji wyrok oddalający powództwo, w doktrynie i orzecznictwie nie istniały poglądy (w szczególności nie pojawiały się w powszechnie wykorzystywanych wówczas komentarzach), które wskazywałyby, że sprawa o roszczenie ze stosunku wewnętrznego spółdzielni jest sprawą gospodarczą [por.K. F.-G.,komentarz doart. 4791k.c.w: red.A. Z.,Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz,W.2011;A. G.,komentarz doart. 4791k.c.w: red. E. Marszałkowska-K.,Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, Legalis 2015]. Co więcej nie wskazywał na to również ustawodawca formułując ówczesnyart. 4791k.p.c., w którym wprost wskazano, że sprawami gospodarczymi są sprawy ze stosunku spółki, lecz nie zawarto analogicznego uregulowania dotyczącego stosunku spółdzielni. W owym czasie nie było wątpliwości, że działalność gospodarcza to działalność pozostająca "w obrocie", a więc taka, która realizowana jest poprzez odpłatne (ekwiwalentne) świadczenia wzajemne spełniane w ramach obrotu gospodarczego. Przyjmowano więc powszechnie, że działalnością gospodarczą jest więc tylko działalność zewnętrzna ("między przedsiębiorcami"), mająca na celu np. świadczenie usług osobom trzecim. Potocznie przyjmowano, że nie jest działalnością gospodarczą działalność prowadzona na potrzeby samej osoby prawnej (np. spółdzielni mieszkaniowej) lub zrzeszonych w niej członków. Pogląd taki był zgodnie przyjmowany jako aprobata poglądu wyrażonego w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 29 kwietnia 1998 r., III CZP 7/98, którego teza brzmi: "Sprawa z powództwa spółdzielni mieszkaniowej przeciwko członkom tej spółdzielni - będącymi wspólnikami spółki cywilnej - o zapłatę ustalonych w umowie świadczeń przypadających na lokal użytkowy, według zasad obowiązujących członków spółdzielni, nie jest sprawą gospodarczą w rozumieniuart. 479[1]§ 1 k.p.c.". Na gruncie tego poglądu, powszechnego w latach 2011-2012, sprawa z powództwa spółdzielni mieszkaniowej przeciwkoK. W., dotycząca stosunków wewnątrz spółdzielni mieszkaniowej: między powódką (będącą spółdzielnią mieszkaniową) a pozwanąK. W.(która co prawa była przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą, istotne jest jednak, że była członkiem spółdzielni mieszkaniowej, a roszczenie dochodzone przez powódkę odK. W.o uzupełnienie wkładu budowlanego po dokonaniu ostatecznego rozliczenia kosztów budowy lokalu z art. 177ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, byłostrictezwiązane ze stosunkiem wewnętrznym w spółdzielni) podlegała kwalifikacji jako sprawa cywilna, a nie gospodarcza. O tym, że pogląd taki był powszechnie aprobowany świadczy fakt, że analogiczna sprawa - przeciwkoA. P.- była prowadzona przez wydział cywilny, co więcej również sprawa przeciwkoK. W.początkowo również była prowadzona przez wydział cywilny, a przewodniczący prowadzący to postępowanie w Wydziale I Cywilnym sprawy tej z urzędu do wydziału gospodarczego nie przekazał. Na gruncie poglądów obowiązujących w latach 2011 i 2012 Sąd orzekający w sprawie VIII GC 110/12 kwalifikując sprawę jako podlegającą rozpoznaniu w postępowaniu odrębnym w sprawach gospodarczych wyraził więc pogląd odbiegający od powszechnie przyjmowanego. Decydujące znaczenie dla sprawy ma przy tym fakt, że pozwana zdawała sobie sprawę, że sprawa przeciwkoK. W.powinna być - zgodnie z dominującymi poglądami - rozpoznawana przez wydział cywilny (co wprost wynika z zeznań pozwanej złożonych w niniejszej sprawie: pozwana zeznała bowiem, że sprawa przeciwkoK. W.nie była sprawą gospodarczą, lecz sprawą dotyczącą „spółdzielczości"). Ponadto we wszystkich pismach procesowych, w których pozwanaM. T.wnosiła o zwolnienie powódki od kosztów sądowych powoływała się jednocześnie na fakt, że spółdzielnia mieszkaniowa prowadzi gospodarkę bezwynikową, a w skardze na postanowienie referendarza sądowego datowanej na dzień 15 lipca 2013 r. wprost wskazała, żeSpółdzielnia Mieszkaniowa (...)jest podmiotem "nie prowadzącym działalności gospodarczej". Mimo wiedzy o gospodarczym, a nie cywilne charakterze sprawy z powództwa spółdzielni mieszkaniowej przeciwkoK. W., pozwanaM. T.nie kwestionowała ani zarządzenia o przekazaniu sprawy do rozpoznania w wydziale gospodarczym, ani w toku tego postępowania nie podnosiła, że sprawa nie powinna być rozpoznawana w postępowaniu odrębnym w sprawach gospodarczych (uregulowanego wówczas wart. 4791- 47922k.p.c.), ani - co najważniejsze - nie podniosła tego w apelacji. W świetle poglądów powszechnie obowiązujących w latach 2011 - 2012 zarzut naruszenia prawa procesowego poprzez niewłaściwe zastosowanie przepisów procesowych, polegających na rozpoznaniu sprawy w postępowaniu odrębnym w sprawach gospodarczych, miał realne szanse na uwzględnienie w postępowaniu odwoławczym. Podniesienie tego zarzutu, przy założeniu że Sąd odwoławczy zastosowałby dominujące w owym czasie poglądy, prowadziłoby do wygrania sprawy przez spółdzielnię, bezpodstawne byłoby bowiem wówczas pominięcie przez Sąd pierwszej instancji, z powodu prekluzji, dowodów powołanych w toku pierwszej instancji, zmierzających do wykazania wysokości roszczenia przeciwkoK. W.,. Co więcej pozwana zdawała się nie dostrzegać, że przekazanie sprawy przez Wydział I Cywilny Sądu Okręgowego Wydziałowi VIII Gospodarczego nie przesądza jeszcze o postępowaniu odrębnym, w jakim sprawa winna być rozpoznana, a nadto zdawała się nie dostrzegać, że decyzję o przekazaniu sprawy innemu wydziałowi związana jest jedynie z administracyjnym podziałem czynności. W orzecznictwie nie było żadnych wątpliwości, że rozpoznanie sprawy przez sąd gospodarczy nie przesądza o tym, że sprawa jest sprawą gospodarczą [por. postanowienie SN z 17.12.2004 r. w sprawie II CZ 151/04]. Tym niemniej, choć samo rozpoznanie przez sąd gospodarczy sprawy cywilnej nie skutkowało jeszczeper seo nieważności postępowania [por. postanowienie SN z 21.08.1990 r. w sprawie II CZ 160/90], to w sprawie przeciwkoK. W.spowodowało, jak już wspomniano, prekluzję przedstawionych przez pozwaną jako pełnomocnika powódki dowodów z dokumentacji źródłowej obrazującej koszty budowy, a tym samym ostatecznie spowodowało niewykazanie wysokości roszczenia powódki. Doniosłym uchybieniem pozwanej, pozwalającym postawić jej zarzut nienależytego wykonania umowy było więc to, że pozwana nie sformułowała skoncentrowanych na omówionych wyżej aspektach zarzutów w sporządzonej przez siebie apelacji, pomimo tego, iż wiedza o postępowaniach odrębnych w postępowaniu cywilnym mieści się w zakresie wiedzy prawniczej wymaganej od podmiotu zawodowo trudniącego się świadczeniem usług zastępstwa procesowego. Co więcej w przypadku pozwanejM. T.- co sama przyznawała w toku procesu - wiedza ta, w zakresie cywilnego charakteru sprawy przeciwkoK. W., nie była jej obca. Mimo tego pozwana nie podjęła w tym zakresie żadnych czynności, ani w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, ani nie podniosła odpowiednich zarzutów w apelacji od wyroku z 16 listopada 2012 r. Zaznaczenia nadto wymaga, że w analogicznej sprawie powódki przeciwkoA. P., a więc innemu spółdzielcy – będącemu przedsiębiorcą – również o uzupełnienie wkładu budowlanego, prowadzonej przez pozwaną przed Wydziałem I Cywilnym Sądu Okręgowego powódka uzyskała korzystny dla niej wynik. Również w tej w sprawie w późniejszym jej etapie pozwana zawnioskowała dowód z dokumentacji źródłowej – analogiczny jak w sprawie VIII GC 110/12 – po czym w sprawie prowadzonej przed Wydziałem I Cywilnym dowód ten został przeprowadzony, w konsekwencji spowodowało to dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego, ustalenie kwoty obciążającej pozwanego z tytułu wkładu budowlanego i przyczyniło się do zawarcia ugody sądowej. W świetle powyższego związek między brakiem w sprawie VIII GC 110/12 działania ze strony pozwanejM. T.zmierzającego do wykazania, że sprawa - wbrew dominującym poglądom - niesłusznie prowadzona jest w postępowaniu odrębnym w sprawach gospodarczych, a przegraniem postępowania w sprawie VIII GC 110/12, jest oczywisty, a uchybienie pozwanej tym bardziej doniosłe, że miała ona wiedzę o cywilnym charakterze sprawy przeciwkoK. W.i nie uczyniła nic, aby wiedzę tą zastosować w sprawie. Drugie istotne uchybienie pozwanejM. T., w którym przejawiało się nienależyte wykonanie przez nią umowy o świadczenie usługi zastępstwa procesowego, związane było z terminem przedawnienia roszczenia powódki, co również związane było z tym, czy roszczenie spółdzielni mieszkaniowej przeciwkoK. W.związane było z prowadzeniem działalności gospodarczej. Od zawodowego pełnomocnika można wymagać elementarnej wiedzy w postaci znajomościart. 118 k.c., zgodnie z którym termin przedawnienia roszczeń wynosi lat 10, a dla roszczeń związanych z prowadzeniemdziałalności gospodarczej (...)lata. Jak już wyżej wspomnianoM. T.stała na stanowisku, że spółdzielnia mieszkaniowa nie prowadzi działalności gospodarczej (por. uzasadnienie sporządzonej przez pozwaną powołanej wyżej skargi na orzeczenie referendarza sądowego), stała również na stanowisku, że dochodzone pozwem złożonym przeciwkoK. W.roszczenie, jako wynikające ze stosunku wewnętrznego- spółdzielczego nie uzasadnia prowadzenia sprawy w postępowaniu odrębnym w sprawach gospodarczych. Mimo tego pozwana nie podniosła w apelacji zarzutu, iż Sąd Okręgowy wyrokiem z 16 listopada 2012 r. naruszyłart. 118 k.c.poprzez przyjęcie trzyletniego terminu przedawnienia roszczenia o uzupełnienie wkładu budowlanego przez członka spółdzielni. Zaznaczyć w tym miejscu trzeba, że ówcześnie powszechnie w doktrynie prawniczej przyjmowano dla roszczenia takiego 10-letni okres przedawnienia, nadto przyjmowano, że tak jest bez rozbudowanej analizy zagadnienia, co wskazuje na ugruntowanie takiego poglądu [por.K. P.,komentarz do art. 177ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, w: tegoż,Spółdzielnie mieszkaniowe. Komentarz,W.2013;K. P.,Prawa rzeczowedo lokali w spółdzielni mieszkaniowej, w: red.G.,Prawo rzeczowe,(...)t. 4,W.2012]. Pogląd taki był w tym czasie również dominującym poglądem w orzecznictwie. Przykładowo w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2011 r. w sprawie II CNP 52/10 wskazane zostało, że: "roszczenie spółdzielni mieszkaniowej o uzupełnienie wkładu budowlanego po ostatecznym rozliczeniu kosztów budowy (art. 226 § 1 ustawy z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielczet.j. Dz.U. z 1995 r. Nr 54, poz. 288 ze zm.) ulega dziesięcioletniemu przedawnieniu (art. 118 KC)". W uzasadnieniu tego samego wyroku Sąd Najwyższy wskazał, że "w judykaturze ugruntowany jest pogląd, iż działalność spółdzielni mieszkaniowej nie ma jednorodnego charakteru. W ramach stosunków z członkami działalność ta jest prowadzona na ich rzecz i nie ma charakteru gospodarczego, bowiem członkowie są beneficjentami, a nie uczestnikami tej działalności, natomiast prowadzona „na zewnątrz” na rzecz innych przedsiębiorców lub polegająca na administrowaniu cudzymi zasobami ma charakter gospodarczy". Z kolei w wyroku z 18 października 2006 r., wydanym w sprawie II CNP 32/06, Sąd Najwyższy stwierdził niezgodność z prawem prawomocnego wyroku wydanego przez sąd przy przyjęciu poglądu o trzyletnim terminie przedawnienia roszczeń spółdzielni w stosunku do członka o uzupełnienie wkładu budowlanego. Szczególnego podkreślenia wymaga, że pozwana nie dostrzegła również, że w jednym z orzeczeń Sądu Najwyższego przywołanych przez Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wyroku wydanego w sprawie VIII GC 110/12 (oddalającego powództwo spółdzielni mieszkaniowej przeciwkoK. W.) pojawia się wskazanie na 10-letni termin przedawnienia takiego roszczenia, co także wskazuje na przyjęcie wówczas takiego poglądu w orzecznictwie za oczywisty [por. uzasadnienie wyroku w sprawie VIII GC 110/12, gdzie powołana została uchwała Sądu Najwyższego z 20.12.2001 r. wydana w sprawie III CZP 73/01, z kolei w uzasadnieniu tej właśnie uchwały Sąd Najwyższy zamieścił m.in. następujące stwierdzenie : "Przed roszczeniem spółdzielni […] członek mógłby bronić się jedynie zarzutem przedawnienia. Zważywszy, że wchodzi tu w grę dziesięcioletni termin przedawnienia (art. 118 § 1 k.c.), dokonanie "ostatecznego" rozliczenia kosztów budowy nie chroniłoby członka spółdzielni przez długi czas przed możliwością dochodzenia przez spółdzielnię tego roszczenia"]. Powyższe pozwala wyprowadzić wniosek, że pozwana sporządzając apelację nie zapoznała się z należytą starannością z uzasadnieniem wyroku Sądu Okręgowego wydanego w sprawie VIII GC 110/12, nie dostrzegła bowiem tak doniosłej dla rozstrzygnięcia sprawy przeciwkoK. W.kwestii, jak dziesięcioletni termin przedawnienia objętego żądaniem pozwu roszczenia, przy czym mogła to zauważyć dokonując tak oczywistej czynności, jak analiza powołanych w uzasadnieniu Sądu pierwszej instancji orzeczeń Sądu Najwyższego. Dla wyczerpania tematu podkreślenia wymaga jeszcze, iż pozwana w sporządzonej przez siebie na rzecz powódki apelacji mogła z łatwością wykazać, że Sąd Okręgowy orzekający w sprawie VIII GC 110/12 kwalifikując sprawę jako gospodarczą wyraził odbiegające od powszechnie aprobowanych w owym czasie poglądów. Poza wyżej wskazaną uchwałą Sądu Najwyższego wydaną w sprawie III CZP 73/01, z uzasadnienia której wynika m.in., że termin przedawnienia roszczenia powódki był 10-letni, Sąd Okręgowy orzekający w sprawie VIII GC 110/12 wskazywał również na orzecznictwo, które miało uzasadniać stanowisko, że sprawa powódki przeciwkoK. W.była sprawą gospodarczą, jednakże żadne z tych orzeczeń nie odnosiło się do stosunków wewnętrznych spółdzielni, w szczególności spółdzielni mieszkaniowej, i to wprost z tego stosunku spółdzielni wynikających. Orzecznictwo to natomiast dotyczyło roszczeń z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia [por. wyrok SN z 12.03.2004 r. w sprawie II CK 53/03], sprawy z powództwa spółdzielni jako inwestora przeciwko wykonawcy robót [por. uchwała SN z 6.12.1991 r. w sprawie III CZP 117/91], sprawy z powództwa banku przeciwko spółdzielni mieszkaniowej z tytułu umowy poręczenia spłaty kredytu zaciągniętego przez podmiot gospodarczy [por. wyrok SN z 18.12.1996 r. w sprawie I CKN 28/96], sprawy dotyczącej bezumownego korzystania w warunkachart. 244 i 255 k.c.[por. uchwała SN z 26.04.2002 r. w sprawie III CZP 21/02], kuratora dla osoby nieznanej z miejsca pobytu [por. wyrok SN z 11.02.1999 r. w sprawie III CKN 171/99], czy naruszenia obowiązków statutowych uzasadniających wykluczenie członka spółdzielni mieszkaniowej [por. wyrok SN z 10.10.2002 r. w sprawie V CKN 1253/00]. W świetle powyższych uwag przyjąć należy, że z uwagi na 10-letni termin przedawnienia roszczenia powódki nie miało znaczenia to, że pozwanej nie był znany dokument wskazujący na możliwość wcześniejszej – w 2006 r. – daty rozpoczęcia biegu terminu przedawnienia, albowiem przedawnienie to, jako podlegające dziesięcioletniemu terminowi przedawnienia, i tak w chwili wnoszenia pozwu przeciwkoK. W.w 2011 r. jeszcze nie nastąpiło. Dodatkowo wskazać trzeba, że sama pozwana przyznała, że decyzja o pozwoleniu na użytkowanie całego obiektu została wydana w 2008 r. (w 2006 r. wydano jedynie decyzję dotyczącą lokaluK. W., która nie jest wystarczająca do rozliczenia wkładu budowlanego). Tymczasem Sąd pierwszej instancji ustalił, opierając się na szeregu domniemań faktycznych, że decyzja o pozwoleniu na użytkowanie całego obiektu została wydana w 2006 r. Należycie działający zawodowy pełnomocnik w apelacji podjąłby przynajmniej próbę podważenia tego rozumowania opartego na domniemaniach, czego pozwana również nie uczyniła. Pozwana w sporządzonej przez siebie apelacji w ogóle nie odniosła się do kluczowej dla sprawy kwestii przedawnienia. Z zeznań przesłuchanych w sprawie świadków, a także z twierdzeń samej pozwanej wynika przy tym, że w dacie sporządzenia apelacji pozwana była przekonana o tym, że Sąd orzekający w pierwszej instancji niesłusznie uznał roszczenie za przedawnione (pozwana wskazywała w toku niniejszego procesu, że swoje stanowisko w tym temacie zmieniła dopiero w 2014 r., po uzyskaniu dokumentów z biura Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego wS., w tym decyzji z 2006 roku, dotyczącej lokaluK. W.). Zaniedbanie tematu przedawnienia w apelacji stanowi rażące uchybienie, pozwalające postawić zarzut nienależytego wykonania przezM. T.umowy łączącej strony niniejszego procesu. Odnosząc się z kolei do treści sporządzonej przez pozwanąM. T.apelacji, wywiedzionej w sprawie VIII GC 110/12, należy wskazać w pierwszej kolejności, że jako pełnomocnik powódki podniosła ona przede wszystkim zarzuty naruszenia przez Sąd Okręgowy w wyroku z 16 listopada 2012 r. prawa procesowego w postaci:art. 233 § 1 k.p.c.,art. 217 § 2 k.p.c.,art. 224 § 1 k.p.c.orazart. 7 § 2 ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych, które miały w jej ocenie wpływ na wynik sprawy, jak również zarzuty naruszenia prawa materialnego, a to art. 10 ust. 3 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych orazart. 6 k.c.W uzasadnieniu apelacji ograniczyła się niestety do jedynie ogólnikowego przytaczania stanowiska Sądu wyrażonego w uzasadnieniu wyroku oraz na prezentowaniu jego dezaprobaty, nie popierając jej jednak adekwatną argumentacją prawną. Uzasadniając zarzuty naruszenia prawa procesowego ograniczała się w zasadzie doart. 233 § 1 k.p.c.poprzez stwierdzenia, że „ocena dowodów okazałą się rażąco wadliwa albo w sposób oczywisty błędna”. Przytaczała przy tym co prawda orzecznictwo, w tym Sądu Najwyższego, dotyczące wymogów jakie musi spełniać zarzut naruszeniaart. 233 k.p.c., aby okazał się skuteczny, w tym to, że zarzut ten może tylko wtedy zostać uznany za usprawiedliwiony, jeżeli Sąd zaprezentuje rozumowanie sprzeczne z regułami logiki bądź z doświadczeniem życiowym, oraz że niewystarczające jest stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Tym niemniej do wymogów tych nie zastosowała się uzasadniając podniesiony zarzut naruszenia przez Sąd wyrokiem z 16 listopada 2012 r. w sprawie VIII GC 110/12art. 233 § 1 k.p.c. Dalej wskazać trzeba, że pozwanaM. T.nie uargumentowała również podniesionego w apelacji zarzutu naruszenia prawa materialnego, tj. art. 10 ust. 3 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, ograniczając się w uzasadnieniu apelacji jedynie do stwierdzenia, że: „Sąd uznał, że w przedmiotowej sprawie uzasadnione zastosowanie znajduje przepisart. 10 ust. 3 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowychpoprzez przyjęcie, że przepis ten w powiązaniu z zapisem § 94 ust. 2 statutu pozwala przyjąć, że termin do rozliczenia kosztów budowy upłynął w lutym 2007 r.”. Tym samym, w ocenie Sądu orzekającego w niniejszej sprawie, apelacja powyższej treści, sporządzona przez pozwaną, najprawdopodobniej nie zostałaby uznana przez Sąd Apelacyjny za uzasadnioną. Nie oznacza to jednak braku związku między nienależytym wykonaniem umowy przez pozwanąM. T.a poniesieniem przez powódkę szkody związanej z przegraniem procesu. Jak już bowiem wyjaśniono nienależyte wykonanie umowy przez pozwaną polegało na zaniechaniu powołania się na powszechnie aprobowane poglądy doktryny oraz ustalone orzecznictwo sądowe, znane i popularne w latach 2011- 2012, wskazujące - na znany również pozwanej - cywilny charakter sprawy z powództwa spółdzielni mieszkaniowej przeciwko jej członkowi o rozliczenie wkładu budowlanego, a także wskazujące na dziesięcioletni termin przedawnienia roszczenia z tego tytułu. Powyższe rozważania prowadzą do wniosku, że pozwana, będąc radcą prawnym, nie wykonała należycie zawartej z powódką umowy o świadczenie usługi zastępstwa procesowego w sprawie przeciwkoK. W.. Umowa ta jako umowa starannego działania powinna być wykonywana stosownie doart. 355 § 2 k.c., zgodnie z którymnależytą staranność dłużnika w zakresie prowadzonej przez niego działalności gospodarczej określa się przy uwzględnieniu zawodowego charakteru tej działalności. Brak tej staranności powstał nie tylko na tle niezawiadomienia powódki we właściwym czasie o obowiązku uiszczenia opłaty od apelacji, co było niesporne, ale również ujawnił się w czynnościach podejmowanych podczas prowadzenia sprawy przeciwkoK. W., a następnie w treści sporządzonej przez pozwaną apelacji. W ocenie Sądu orzekającego w niniejszej sprawie gdyby pozwana nie dopuściła się omówionych wyżej uchybień, wówczas powódka miałaby realne szanse na wygranie sprawy przeciwkoK. W.(o czym świadczy m.in. przebieg postępowania przeciwkoA. P., gdzie dowód z opinii biegłego został przeprowadzony i tym samym ustalono wysokość roszczenia powódki wobec członka spółdzielni). Koniunkcja tych błędów, wsparta błędami popełnionymi na etapie postępowania w pierwszej instancji, gdzie pozwana wbrew posiadanej wiedzy nie podnosiła cywilnego charakteru sprawy przeciwkoK. W., pozwala uznać nienależyte wykonanie zobowiązania przez pozwanąM. T.w rozumieniuart. 471 k.c., co z kolei spowodowało powstanie szkody po stronie powódki. Po przeprowadzeniu rozprawy co do zagadnienia wstępnego, jakim jest istnienie odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanejM. T.co do zasady, możliwe było wydanie dwojakiego rodzaju rozstrzygnięcia: wyroku oddalającego powództwo (o ile można byłoby przyjąć brak odpowiedzialności pozwanej co do zasady), bądź wyroku wstępnego na podstawieart. 318 § 1 k.p.c.(o ile pozwana wynik przeprowadzonego postępowania wskazywałby, że pozwana taką odpowiedzialność). Przepisart. 318 § 1 k.p.c.stanowi bowiem, że Sąd uznając roszczenie za usprawiedliwione w zasadzie może wydać wyrok wstępny tylko co do samej zasady, co do spornej zaś wysokości żądana – zarządzić bądź dalszą rozprawę, bądź jej odroczenie Mając na uwadze przedstawione wyżej rozważania Sąd uznał, że pozwana ponosi odpowiedzialność co do zasady, zaś względy celowości i ekonomiki procesowej przemawiają za wydaniem wyroku wstępnego na podstawieart. 318 § 1 k.p.c.. Tak też orzeczono w sentencji wyroku wstępnego. Jednocześnie wydane zostało postanowienie o odroczeniu rozprawy do czasu uprawomocnienia się wyroku wstępnego. O ile wyrok ten uprawomocni się, zostanie przeprowadzone dalsze postępowanie zmierzające do ustalenia, czy powołane przez powódkę w pozwie kwoty stanowią szkodę powódki oraz czy są uzasadnione co do wysokości. Stan faktyczny sprawy w istotnych punktach nie był sporny między stronami, nadto został ustalony przez Sąd w oparciu o dowody z dokumentów, w tym dokumentów prywatnych w postaci składanych przez pozwaną pism procesowych w sprawie przeciwkoK. W., jak również w oparciu o dowody ze zeznań świadków oraz z przesłuchania stron. Zasadnicze znaczenie miało w sprawie ustalenie przebiegu procesu w sprawie VIII GC 110/12 oraz treści czynności procesowych powódki dokonywanych przez pozwaną. Autentyczność pism ją zawierających nie była przy tym kwestionowana i nie budziła wątpliwości Sądu. Z kolei zeznania świadków były w istotnych dla rozstrzygnięcia punktach ze sobą zgodne, były zgodne również z treścią zeznań stron złożonych w trakcie ich przesłuchania, co więcej uzupełniały materiał dowodowy z dokumentów tworząc wraz z nimi koherentną całość. Szczególne znaczenie miało w tym zakresie przesłuchanie pozwanej. Różnice, które ujawniły się w trakcie przesłuchiwania wymienionych osób, nie miały jednak istotnego znaczenia dla sprawy, a wynikały ze znajdowania się po określonej stronie niniejszego procesu oraz ze sprzeczności interesów stron. Tym samym zeznania przesłuchiwanych świadków zostały ocenione jako wiarygodne, tak samo należało ocenić dowód z przesłuchania stron. W związku z powyższym orzeczono jak w sentencji.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Szczecinie date: '2016-03-10' department_name: VIII Wydział Gospodarczy judges: - Agnieszka Kądziołka legal_bases: - art. 59 oraz art. 59a ustawy Prawo budowlane - art. 226 § 1 ustawy z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze - art. 120 § 1 zd. 2 k.c. - art. 278 § 1 k.p.c. - art. 1 ust.1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 roku o spółdzielniach mieszkaniowych - art. 35 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego - art. 7 § 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. prawo o ustroju sądów powszechnych - art. 7 § 2 ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych recorder: Eliza Sandomierska signature: VIII GC 197/14 ```

152500000001521_III_AUa_000197_2013_Uz_2013-11-14_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt: III AUa 197/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 14 listopada 2013 r. Sąd Apelacyjny w Łodzi, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSA Janina Kacprzak Sędziowie: SSA Lucyna Guderska SSO del. Beata Michalska (spr.) Protokolant: sekr. sądowy Przemysław Trębacz po rozpoznaniu w dniu 14 listopada 2013 r. w Łodzi sprawyK. W. przeciwkoZakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddziałowi wŁ. o emeryturę, na skutek apelacji organu rentowego od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 6 grudnia 2012 r., sygn. akt: VIII U 2317/12; 1 zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 1 (pierwszym) w ten tylko sposób, że przyznajeK. W.prawo do emerytury od 1 czerwca 2012 roku; 2 umarza postępowanie apelacyjne w pozostałej części. Sygn. akt III AUa 197/13 UZASADNIENIE Decyzją 17 maja 2012 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział wŁ.odmówiłK. W.prawa do emerytury w obniżonym wieku , ponieważ nie osiągnął wymaganego wieku 60 lat, nie udowodnił 15 lat pracy w szczególnych warunkach oraz nie udokumentował rozwiązania stosunku pracy z pracodawcą na rzecz, którego praca była wykonywana bezpośrednio przed dniem ustalenia prawa do emerytury W odwołaniu, złożonym 4 czerwca 2012 r.,K. W.wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie prawa do emerytury oraz zaliczenie do okresu pracy w warunkach szczególnych zatrudnienia: od 25 lipca 1970r. do 14 maja 1972r., od 9 sierpnia 1974r. do 31 stycznia 1978r., od 17 maja 1978r. do 15 marca 1983r. oraz od 10 lutego 1984r. do 30 kwietnia 1989r. W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie odwołania, przytaczając argumentację, jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Sąd Okręgowy w Łodzi VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z 6 grudnia 2012r., wydanym w sprawie VIII U 2317/12 , zmienił zaskarżoną decyzję i przyznałK. W.prawo do emerytury od 24 maja 2012r. (pkt 1 wyroku) oraz zasądził od ZUS na rzecz odwołującego kwotę 120 zł. tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego ( pkt 2 ). Powyższe orzeczenie zostało wydane w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i prawne: K. W.,ur. (...), złożył wniosek o emeryturę w dniu 27 kwietnia 2012 r. Wnioskodawca udokumentował ponad 25 lat ogólnego stażu pracy (25 lat, 9 miesięcy i 21 dni). Organ rentowy uznał za udowodnione 3 miesiące i 3 dni okresów pracy w warunkach szczególnych od 2 maja do 3 sierpnia 1974 r. wZakładach (...)wŁ.. Jak ustalił Sąd Okręgowy, wnioskodawca był zatrudniony wZakładach (...)wŁ.od 25 lipca 1970 r. do 3 sierpnia 1974r. Od początku okresu zatrudnienia do 15 maja 1972 r. wykonywał pracę na stanowisku konserwatora maszyn i urządzeń - smarownika. Jego praca polegała na smarowaniu maszyn na oddziale produkcyjnym tkalni. Wnioskodawca zajmował się konserwacją krosien i maszyn na zgrzeblarni. Jak ustalił Sąd I instancji, na hali panowało zapylenie, hałas i wysoka temperatura. Następnie od 9 sierpnia 1974 r. do 31 stycznia 1978 r. wnioskodawca pracował wPrzedsiębiorstwie (...)wŁ., wykonując pracę maszynisty ciężkich maszyn budowlanych lub drogowych na stanowisku maszynisty spychacza. Wnioskodawca pracował na budowach, obsługiwał ciężki sprzęt budowlany, spychacze o nazwie mazurek gąsienicowy. Każdy z pracowników miał przydzieloną maszynę. W dalszej kolejności Sąd I instancji ustalił, żeK. W.pracował od 17 maja 1978 r. do 15 marca 1983 r. i od 10 lutego 1984 r. do 30 kwietnia 1989 r. w Zakładzie P.Z.R.B. i U.S.(...), wykonując prace maszynisty ciężkich maszyn budowlanych na stanowisku maszynisty spycharki. Wnioskodawca obsługiwał spychacz, dużą maszynę gąsienicową zaliczaną do sprzętu ciężkiegoo nazwie S.. Sąd Okręgowy dokonał ustaleń stanu faktycznego na podstawie dokumentów z okresu pracy wZakładach (...)wŁ., wPrzedsiębiorstwie (...)wŁ.oraz w Zakładzie P.Z.R.B. i U.S.(...). Sąd czynił także ustalenia w oparciu o zeznania świadkówK. P.,M. Ś.,J. Z.oraz wnioskodawcy. Sąd uznał zeznania za wiarygodne jako spójne, jasne, logiczne, kompletne, uzupełniające przedłożoną dokumentację i oświadczenia, wskazujące na okres i charakter wykonywanej przezK. W.pracy w spornym okresie czasu pracy. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia powołano treśćart. 184 ust. 1w związku zart.32 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz. U. 2009, Nr 153, poz. 1227 z późniejszymi zmianami), zgodnie z którym ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego wart. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli: okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat - dla mężczyzn oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27m ( 25 lat dla mężczyzn). Sąd Okręgowy wskazał też na treśćart.184 ust. 2, w myśl którego emerytura przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy - w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem. Dodatkowo powołano§ 2 ust. 1 i §4 ust.1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(Dz. U. 1983 Nr 8, poz. 43) , zgodnie z którym okresami pracy, uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, wymienionym w wykazie A, stanowiącym załącznik do w/wym. rozporządzenia. W ocenie Sąd Okręgowego, w okresie od 25 lipca 1970 r. do 15 maja 1972 r. ( 1 rok, 9 m-cy, 21 dni) wZakładach (...)wŁ.wnioskodawca wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu prace na stanowisku konserwatora maszyn i urządzeń, objętym wykazem prac w szczególnych warunkach – wykaz A, dział VII poz. 2 oczyszczanie i ostrzenie walców zgrzeblarek oraz poz. 4 prace przy produkcji i wykańczaniu wyrobów włókienniczych. Dodatkowo powołano przepisy resortowe - zarządzenie Nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z 7 lipca 1987 r., w którym w wykazie A, dziale VII, pod poz.4 , pkt 47 jest wskazane stanowisko konserwatora maszyn i urządzeń oraz pod poz. 2 pkt 2 - konserwatora maszyn i rządzeń (zgrzeblarek). Ponadto Sąd Okręgowy uznał, że w okresie zatrudnienia wPrzedsiębiorstwie (...)wŁ.od 9 sierpnia 1974 r. do 31 stycznia 1978 r. ( 3 lata, 5 miesięcy i 23 dni) , jak też w trakcie zatrudnienia w Zakładzie P.Z.R.B. i U.S.(...)od 17 maja 1978 r. do 15 marca 1983 r. (4 lata i 10 m-cy) i od 10 lutego 1984 r. do 30 kwietnia 1989 r ( 5 lat, 2 m-ce i 20 dni). Wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu wykonywał pracę maszynisty ciężkich maszyn budowlanych lub drogowych, na stanowisku ujętym w wykazie A, dziale V , poz. 3 stanowiącym załącznik do cyt. rozporządzenia. Sąd Okręgowy ustalił , że wnioskodawca rozwiązał stosunek pracy z dniem 31 maja 2012r. Uwzględniając ponadto fakt ukończenia 60 lat , Sąd Okręgowy na podstawieart. 47714§ 2 k.p.c.zmienił zaskarżoną decyzję i przyznałK. W.prawo do emerytury, poczynając od(...)r. (daty osiągnięcia wieku emerytalnego). O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej Sąd orzekł w oparciuart. 98 k.p.c.w zw. z§ 12 ust 2w zw. z§ 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu(Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.). W ustawowym terminie wyrok w całości zaskarżył organ rentowy i zarzucił mu naruszenie prawa materialnego, a w szczególności art. 184 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z FUS (t. jedn. Dz. U. z 2009r., nr 153, poz. 1227) poprzez niewłaściwe jego zastosowanie i ustalenie prawa do emerytury od dnia, w którym ubezpieczony pozostawał w stosunku pracy. Wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sadowi I instancji. W uzasadnieniu swojego stanowiska apelujący podniósł ,że z niespornych ustaleń faktycznych w sprawie wynika, iżK. W.rozwiązał stosunek pracy z dniem 1 czerwca 2012r. Mimo to, Sąd I instancji ustalił prawo do emerytury od dnia ukończenia 60 roku życia wbrew treści art.184 ust.2, w brzemieniu obowiązującym do 31 grudnia 2012r. Organ rentowy w uzasadnieniu apelacji podniósł jednocześnie , że nie kwestionuje ustaleń Sądu I instancji w zakresie okoliczności wykonywania przez wnioskodawcę w spornych okresach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowiskach objętych wykazem prac w szczególnych warunkach . Ponieważ okresy te wynoszą łącznie ponad 15 lat, w rezultacie apelujący nie podważał ustaleń Sądu I instancji co do tego ,że odwołujący spełnił przesłanki do nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku. Apelujący wywodził natomiast, że wyrok wymagał zaskarżenia wobec ustalenia uprawnień w dacie, w której wnioskodawca nie rozwiązał stosunku pracy, przez co nie została spełniona jedna z podstawowych przesłanek wymienionych w art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Ze złożonego do akt świadectwa pracy wynika bowiem, że wnioskodawca rozwiązał umowę o pracę w dniu 31 maja 2012r., a zatem łączne spełnienie warunków mogło nastąpić nie wcześniej niż od 1 czerwca 2012r. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja organu rentowego zasługiwała na uwzględnienie w zakresie, w jakim zarzucała naruszenie prawa materialnego . W pierwszej kolejności należy jednak zauważyć, że wniesiona apelacja zawiera zasadnicze sprzeczności między przedmiotem zaskarżenia, wskazanym na wstępie oraz wnioskami , a jej uzasadnieniem i podniesionymi zarzutami. Organ rentowy zaskarżył wyrok w całości, wnosił o jego zmianę i oddalenie odwołania ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Jednakże z treści uzasadnienia apelacji i podniesionych zarzutów wynika bezspornie ,że przedmiotem zaskarżenia jest wyłącznie rozstrzygnięcie Sądu w zakresie ustalonej daty przyznanego świadczenia i naruszenie art.184 ust. 2 cyt. ustawy. Ponadto pełnomocnik organu rentowego na rozprawie przed Sądem Apelacyjnym złożyła oświadczenie o ograniczeniu zakresu zaskarżenia do daty przyznania emerytury. Uwzględniając podniesione zarzuty apelacji, odnoszące się wyłącznie do błędnego określenia w wyroku Sądu I instancji daty ustalonego prawa do emerytury oraz mając na względzie stanowisko apelującego zaprezentowane na rozprawie, na podstawieart. 391§2 k.p.c.umorzono postępowanie apelacyjne w zakresie, w jakim pełnomocnik organu rentowego ograniczył zakres wniesionej apelacji ( pkt 2 wyroku) . Zgodnie zart. 184 ust.2 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(tekst jedn. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227), w brzemieniu obowiązującym do 31 grudnia 2012r., emerytura w obniżonym wieku przysługuje pod warunkiem nie przystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy - w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem. Wymóg rozwiązania stosunku pracy, jako jeden z warunków do nabycia emerytury w obniżonym wieku, został uchylony dopiero na mocy art.1 pkt 20 ustawy z 11 maja 2012r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw ( Dz.U. z 2012r., Nr 637 ). Zgodnie z art. 22 tej ustawy, weszła ona w życie od 1 stycznia 2013r. Tym samym uzasadniony jest zarzut apelującego, iż Sąd I instancji błędnie przyznałK. W.prawo do emerytury od daty ukończenia 60 lat , tj. od 24 maja 2012r. w sytuacji, gdy poza sporem jest ,że do 31 maja 2012r. pozostawał on w stosunku pracy ( świadectwo pracy –k. 18 akt) . Rację ma apelujący, że spełnienie wszystkich przesłanek do nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku, zgodnie z obowiązującymi przepisami ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ziściło się w dniu 1 czerwca 2012r. W rezultacie na podstawieart.386§ 1 k.p.c.oraz art.184 ust.2 cyt. ustawy w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2012r., należało zmienić zaskarżony wyrok w punkcie 1 w ten tylko sposób, że przyznaćK. W.prawo do emerytury od daty ustania stosunku pracy, tj. od 1 czerwca 2012r. ( pkt 1 wyroku) .

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Łodzi date: '2013-11-14' department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Janina Kacprzak - Lucyna Guderska - Beata Michalska legal_bases: - art.32 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - § 2 ust. 1 i §4 ust.1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze - art. 391§2 k.p.c. - § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu recorder: sekr. sądowy Przemysław Trębacz signature: III AUa 197/13 ```

155515300005527_XI_GC_001223_2019_Uz_2020-02-07_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygnatura akt XI GC 1223/19 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ S., dnia 14 stycznia 2020 r. Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie XI Wydział Gospodarczy w następującym składzie: Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Dariusz Plewczyński Protokolant: st. sekr. sąd. Agata Trawka po rozpoznaniu w dniu 14 stycznia 2020 r. w Szczecinie na rozprawie sprawy z powództwaF. S.,M. R. przeciwko(...) spółce akcyjnejwW. o zapłatę I oddala powództwo ; II zasądza solidarnie od powodówF. S.iM. R.na rzecz pozwanej(...) spółki akcyjnejwW.kwotę 900,00 zł (dziewięćset zł ) tytułem zwrotu kosztów procesu. XI GC 1223/19 UZASADNIENIE Sprawa rozpoznana w postępowaniu „zwykłym” Pozwem z dnia 29 maja 2019 r. powodowieF. S.iM. R.wnieśli przeciwko(...) spółce akcyjnejwW.o zapłatę kwoty 1600 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 9 września 2018 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu, wskazali, iż dnia 17 lutego 2018 r. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd markiM.nr rej. (...), należący doM. P.. Powodowie na podstawie umowy cesji zawartej z poszkodowanym zdarzeniem drogowym, którego sprawca legitymował się umową ubezpieczenia OC z pozwanym, dochodzą niewypłaconego przez ubezpieczyciela odszkodowania tytułem kosztów najmu pojazdu zastępczego, przy czym niniejszym pozwem powodowie dochodzą części roszczenia w kwocie 1 600 zł (z kwoty 6457,50 zł). Nakazem zapłaty z dnia 17 czerwca 2019 r. Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu. W sprzeciwie od ww. nakazu zapłaty(...) spółka akcyjnawW., zaskarżając nakaz w całości, wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany zakwestionował żądanie powodów, wskazując na posiadane przez poszkodowanego inne pojazdy, którymi mógł zastąpić pojazd uszkodzony. W toku procesu strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: Dnia 17 lutego 2018 r. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd markiM.nr rej. (...), należący doM. P.. W chwili zdarzenia pojazdem kierowałJ. P.. Pojazd posiadał oznaczenia taksówki. Sprawca zdarzenia posiadał ważną polisę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartą z(...) spółką akcyjnąwW.. Powodowie dokonali zgłoszenia szkody ubezpieczycielowi sprawcy szkody który wszczął postępowanie likwidacyjne, ustalając i wypłacając odszkodowanie tytułem kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu. W okresie szkodyM. P.posiadał inne pojazdy, które były wykorzystywane przez mieszkających z nim jego rodziców, sprawujących opiekę nad jego dziećmi w trakcie wyjazdów poszkodowanego do pracy w(...). Dowód:- akta szkody(...), płyta CD k. 42; - pismo z dnia 1 marca 2018 r. k. 14; - decyzja(...)z dnia 13 marca 2018 r. k. 13; - pismo z dnia 23 kwietnia 2018 r. k. 11; - decyzja(...)z dnia 24 kwietnia 2018 r. k. 12; - kalkulacje k. 16-29; - zeznania świadkaM. P.k. 67-68; W związku z powstałymi uszkodzeniami pojazdu poszkodowanego, dnia 1 marca 2018 r. poszkodowany zawarł z powodami umowę najmu pojazdu zastępczego markiN.nr rej. (...), w umowie najmu strony ustaliły dobową stawkę najmu na kwotę 250 zł netto/doba. Dowód: - umowa najmu z dnia 1 marca 2018 r. k. 9v.; Dnia 22 marca 2018 r. poszkodowany zwrócił powodom wynajęty pojazdu zastępczy, oświadczając jednocześnie, iż wynajęty pojazd zastępczy wykorzystywał w celach dojazdów do pracy w(...), oraz oświadczył o ofercie najmu otrzymanej od ubezpieczyciela, która nie spełniała niezbędnych warunków w postaci konieczności wykupienia dodatkowego ubezpieczenia oraz zakazu wyjazdu wynajmowanym pojazdem za granicę. Dowód: - potwierdzenie zwrotu pojazdu k. 10; - oświadczenia z dnia 22 marca 2018 r. k. 8v.-9; - zeznania świadkaM. P.k. 67-68; Dnia 23 marca 2018 r. powodowie wystawili na rzecz poszkodowanegofakturę VAT nr (...)na kwotę 6457,50 zł tytułem najmu pojazdu zastępczego przez okres 21 dni, przy dobowej stawce najmu wynoszącej 250 zł netto/doba. Tego samego dnia poszkodowany zawarł z powodami umowę cesji wierzytelności, na podstawie której zbył na ich rzecz wierzytelność przysługującą mu z tytułu szkody z dnia 17 lutego 2018 r. w stosunku do(...) spółki akcyjnejwW.. Dowód: - faktura VAT FS(...)k. 10v.; - umowa cesji z dnia 23 marca 2018 r. k. 31; Pismem z dnia 13 lipca 2018 r. powodowie dokonali zgłoszenia wierzytelności z tytułu najmu ubezpieczycielowi sprawcy szkody wnosząc o zapłatę kwoty 6457,50 zł. Dowód: - pismo z dnia 13 lipca 2018 r. k. 8; Decyzją z dnia 9 sierpnia 2018 r. pozwany zakład ubezpieczeń odmówił wypłaty odszkodowania tytułem najmu pojazdu zastępczego, wskazując na posiadane przez poszkodowanego inne pojazdy-M.nr rej. (...),A. R.nr rej. (...)orazO. (...)nr rej. (...), którymi mógł zastąpić pojazd uszkodzony. Dowód: - decyzja(...)z dnia 9 sierpnia 2018 r. k. 30, 61; Sąd zważył, co następuje: Powództwo jest bezzasadne. Podstawę prawną żądania pozwu stanowiart. 822 § 1 i 2 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w§1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia. Odpowiedzialność pozwanego towarzystwa ubezpieczeń wynikała również z art. 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych,(...), zgodnie z którym, ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Obowiązkiem odszkodowawczym ubezpieczyciela wobec poszkodowanego są objęte wszelkie postaci szkody wyrządzone tej osobie, a więc zarówno szkody na osobie, jak i szkody na mieniu, co wynika z art. 34 ust. 1 powołanej ustawy. W niniejszej sprawie bezspornym jest, iż pojazd sprawcy wypadku, w którym doszło do uszkodzenia pojazdu należącego do poszkodowanego ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej u pozwanej. Zgodnie zart. 509 §1 k.c.wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Natomiast zgodnie§ 1 art. 510 k.c.umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Jeżeli zawarcie umowy przelewu następuje w wykonaniu zobowiązania wynikającego z uprzednio zawartej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, z zapisu zwykłego, z bezpodstawnego wzbogacenia lub z innego zdarzenia, ważność umowy przelewu zależy od istnienia tego zobowiązania (§2). Nabycie wierzytelności przez powodów wynika z przedłożonych dokumentów. Pozwana żadnych zastrzeżeń w zakresie samej umowy cesji nie zgłaszała. Spór dotyczy zasadności dokonanego najmu, pozwana podnosi bowiem, że poszkodowany dysponował innymi pojazdami. Bezspornie poszkodowanyM. P.poza uszkodzonym pojazdem markiM. (...)posiadał jeszcze pojazdy markiO.iM.oraz markiA. R., która według zeznańM. P.była uszkodzona. Poszkodowany wskazał, że samotnie wychowuje 2 dzieci, w czym pomagają mu mieszkający z nim rodzice, którzy korzystają z jego pojazdów (O.iM.) realizując opiekę nad dziećmi, gdy on wyjeżdża do(...). ZeznaniaM. P.budzą wątpliwość, co do zgodności z faktycznym stanem rzeczy. Wskazać należy, że uszkodzony pojazd to taksówka, co jednoznacznie wynika z dokumentacji w aktach szkody. O takim przeznaczeniu pojazdu poszkodowany nawet nie wspomniał. Nadto w chwili szkody jak wynika z notatki policyjnej kierowcą pojazdu markiM.byłJ. P., który też udzielił pełnomocnictwaspółce (...), co nijak ma się do przedstawionego przez świadka sposobu podziału środków transportu w jego rodzinie i potrzeb transportowych. Niezależnie od tego, w ocenie Sądu, jeżeli po uszkodzeniuM.M. P.korzystałby z jednego pojazdu to i tak rodzicom pozostałby co najmniej jeden pojazd do opieki nad dziećmi. W sytuacji gdy dziadkowie mieszkają wraz z jego dziećmi i dysponują czasem wolnym (świadek zeznał, że nie pracują zawodowo) bez większych trudności powinni zapewnić synom transport jednym samochodem zwłaszcza, że świadek nie wskazywał na jakieś wyjątkowe okoliczności np. dowóz na leczenie do innego miasta, systematyczne odrębne zajęcia dodatkowe lub czasochłonną rehabilitacją odbywającą się na drugim końcu miasta itp. Sytuacja, że 1 osoba (jeden z rodziców) zaspokaja potrzeby transportowe związane z opieką na dziećmi jest stosunkowo częsta (np. matki samotnie wychowujące dzieci, małżonek w czasie wyjazdu za granice drugiego małżonka, czy po prostu prawo jazdy ma tylko jeden z rodziców), przy czym nie jest rzadkością, że jeszcze pracuje zawodowo. W takiej sytuacji dowóz dzieci do szkoły, czy ich odbiór wymaga jedynie organizacji, a nie oddzielnego pojazdu dla każdego z dziadków na cały dzień. Reasumując brak było podstaw do wynajęcia pojazdu zastępczego, gdyż poszkodowany mógł zaspokoić swoje potrzeby transportowe innym własnym pojazdem, a uszkodzony pojazd jawi się jako zarobkowy środek transportu i to bynajmniej nieM. P.. W zaistniałej sytuacji powództwo zostało oddalone. Gdyby przyjąć, że jednak wystąpiła zasadność najmu pojazdu zastępczego (Sąd tego nie podziela) wówczas należałoby powództwo uwzględnić w całości. Pozwana przyznała bowiem w sprzeciwie, że z przedstawionej przez stronę powodową faktury wynika zarówno okres jak i stawka najmu. W uzupełnieniu odnotować można, że zasadny okres najmu co najmniej kilkunastu dni przy stawce 120-160zł (taką wskazywała pozwana za pojazd zastępczy) jest zasadny także w świetle materiału dowodowego. Istotne elementy materiału dowodowego omówione zostały we wcześniejszej fazie uzasadnienia. Dla porządku wskazać należy, że Sąd dokonał ustaleń w oparciu o częściowo niesporne twierdzenia stron i dowody z dokumentów. Autentyczność i treść dokumentów nie była kwestionowana, strony wyprowadzały z nich jedynie częściowo odmienne wnioski. Zeznania świadkaM. P.tak jak wskazano powyżej są wątpliwie i kolidują z dokumentami. Niezależnie od tego czy powództwo byłoby bezzasadne, czy uzasadnione w całości zbędnym był dowód z opinii biegłego. Dowód ten przedłużyłby tylko czas postępowania i podniósł jego koszty pozostając bez wpływu na rozstrzygnięcie. Dlatego też został pominięty. Sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji (art. 108 § 1 k.p.c.). Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach stanowiart. 98 k.p.c., gdyż powodowie ulegli w całości. Na zasądzone koszty składa się: wynagrodzenie pełnomocnika 900zł. Wysokość kosztów wynagrodzenia pełnomocnika ustalono w wysokości stawki minimalnej na podstawie §2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804 ze zm.). Mając na uwadze powyższe rozstrzygnięto jak w punkcie II sentencji. Zaliczka zostanie zwrócona powodom po uprawomocnieniu się wyroku. ZARZĄDZENIE 1.(...) 3.(...) (...) 4.(...)

```yaml court_name: Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie date: '2020-02-07' department_name: XI Wydział Gospodarczy judges: - Sędzia Sądu Rejonowego Dariusz Plewczyński legal_bases: - art. 822 § 1 i 2 k.c. - art. 108 § 1 k.p.c. recorder: st. sekr. sąd. Agata Trawka signature: XI GC 1223/19 ```

153005000004021_VIII_P_000003_2015_Uz_2016-11-18_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VIII P 3/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 18 listopada 2016 roku Sąd Okręgowy w Lublinie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący Sędzia Sądu Okręgowego Dorota Stańczyk Protokolant protokolant sądowy Przemysław Ochal po rozpoznaniu w dniu 4 listopada 2016 roku w Lublinie sprawyI. P. przeciwko(...)wK. o zadośćuczynienie, odszkodowanie i rentę z powództwaI. P. I oddala powództwo; II nie obciąża powoda kosztami procesu, nieuiszczoną opłatę od pozwu oraz wydatki przejmuje na rachunek Skarbu Państwa. Sygn. akt VIII P 3/15 UZASADNIENIE W pozwie z dnia 31 marca 2009 roku powódI. P.wniósł o zasądzenie od(...)wK.reprezentowanego przez(...)wK.: 1. kwoty 50.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 29 grudnia 2008 roku (14 dni po dacie wpływu pisma roszczeniowego przedstawiciela powoda z dnia 11 grudnia 2008 roku) do dnia zapłaty - tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; 2. kwoty 5.523 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 29 grudnia 2008 roku (14 dni po dacie wpływu pisma roszczeniowego przedstawiciela powoda z dnia 11 grudnia 2008 roku do dnia zapłaty) - tytułem odszkodowania za zwiększone potrzeby powoda związane z wypadkiem; 3. kwoty 633 zł wraz z odsetkami ustawowymi od tej od dnia 29 grudnia 2008 roku (14 dni po dacie wpływu pisma roszczeniowego przedstawiciela powoda z dnia 11 grudnia 2008 roku) do dnia zapłaty - tytułem zwrotu utraconych dochodów za okres od 14 sierpnia 2008 roku do 11 lutego 2009 roku; 4. renty miesięcznej płatnej z góry do 10-go dnia każdego miesiąca w wysokości 1.650 zł, począwszy od dnia 1 grudnia 2008 roku - tytułem zwiększonych potrzeb powoda (zakup leków, opieka i zastępstwo w cięższych czynnościach, dojazdy do lekarzy) oraz tytułem zmniejszenia widoków powodzenia na przyszłość. W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik powoda podniósł, iż wyniku wypadku w pracy w dniu(...)roku powód doznał(...)z powodu którego cierpi dotychczas. Wypadek był wynikiem rażących zaniedbań pozwanego będącego pracodawcą powoda w tym: dopuszczenia niewykwalifikowanego i nieprzeszkolonego pracownika do pracy bez niezbędnych środków ochrony osobistej, przy której był narażony na bezpośrednie działanie „czynnika chemicznego" zawartego w farbach i rozpuszczalniku (pozew k. 5-7). W odpowiedzi na pozew z dnia 19 maja 2009 roku(...)wK.wniosło o oddalenie powództwa w całości. W uzasadnieniu wskazało, iż nie posiada legitymacji biernej do występowania w niniejszej sprawie, ponieważ powód był zatrudniony w(...)K., a nie w pozwanym Starostwie (k. 150-151 ). Na rozprawie w dniu 3 czerwca 2009 roku pełnomocnik powoda poparł powództwo i podniósł, iż błędnie została oznaczona strona pozwana, którą powinien być(...)wK.. W związku z powyższym Sąd postanowił przesłać pozwanemu(...)wK.odpis pozwu wraz z załącznikami (k. 160). W odpowiedzi na pozew pozwany(...)wK.wniósł o oddalenie powództwa w całości. W uzasadnieniu podniósł, że powód niejednolicie wskazuje podstawy prawne swoich roszczeń względem pozwanego, mogą być bowiem brane pod uwagę dwie alternatywne podstawy odpowiedzialności pozwanego wobec powoda. Wskazał, iż pozwany nie ponosi żadnej odpowiedzialności z tytułu zdarzenia opisywanego przez powoda, gdyż nie było żadnego wypadku przy pracy, co powoduje nie tylko zwolnienie z odpowiedzialności pozwanego pracodawcy za wyrządzoną szkodę na zasadzieart. 300 k.p.w związku zart. 471 k.c., ale też w sytuacji przyjęcia, iż określone zdarzenie stanowi czyn zart. 300 k.p.w związku zart. 415 k.c.Zaznaczył, że nawet w sytuacji przyjęcia, że zdarzenie określone przez powoda stanowi wypadek przy pracy, to odpowiedzialność pozwanego pracodawcy jest wyłączona na podstawie przepisówustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, zaś ewentualna odpowiedzialność „uzupełniająca” pozwanego na podstawieart. 300 k.p.w związku zart. 471 k.c., czy też 300k.p.w związku zart. 415 k.c., wymaga udowodnienia przez powoda szeregu kwestii, poczynając od samego wypadku przy pracy, związku przyczynowego, bezprawności działania pracodawcy, czy też samej szkody (krzywdy) i jej rozmiarów (wysokości). Strona pozwana zaprzeczyła, aby praca, którą powód wykonywał bezpośrednio przed urazem, mogła być przyczyną jego urazu i wskazała, że opisywane przez pełnomocnika powoda „rażące zaniedbania pracodawcy” i „czynnik chemiczny" zawarty w farbach i rozpuszczalniku są lakoniczne i zostały poruszone wyłącznie na potrzeby niniejszego postępowania (k. 161-163). Pismem z dnia 24 marca 2014 roku pełnomocnik powoda zmodyfikował żądanie pozwu z dnia 31 marca 2009 roku w ten sposób, że wniósł o zasądzenie od pozwanego: 1. kwoty 100.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami, liczonymi od dnia 29 grudnia 2008 roku (14 dni od daty wpływu do pozwanego pisma roszczeniowego przedstawiciela powoda z dnia 11 grudnia 2008 roku) do dnia zapłaty, tytułem zadośćuczynienia za krzywdy doznane przez powoda, w wyniku wypadku z dnia(...)roku (zmodyfikowane żądanie pkt l pozwu). 2. kwoty 5.523 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 29 grudnia 2008 roku (od daty wpływu do pozwanego pisma roszczeniowego przedstawiciela powoda z dnia 11 grudnia 2008 roku) do dnia zapłaty, tytułem odszkodowania za zwiększone potrzeby powoda w związku z wypadkiem z dnia(...)roku za okres od(...)roku do 30 listopada 2008 roku (podtrzymane żądanie pkt. 2 pozwu). 3. kwoty 63.514 zł tytułem skapitalizowanej kwoty renty miesięcznej za okres od grudnia 2008 roku do dnia 31 grudnia 2012 roku, na którą to kwotę składają się następujące elementy: - l .570 zł/mies. za okres od l grudnia 2008 roku do 31 grudnia 2008 roku; - l .607 zł/mies. za okres od l stycznia 2009 roku do 31 grudnia 2009 roku; l .355 zł/mies. za okres od 1 stycznia 2010 roku do 31 grudnia 2010 roku; 1.110 zł/mies. za okres od 1 stycznia 2011 roku do 31 grudnia 2012 roku; wraz z ustawowymi odsetkami, liczonymi od dnia 29 grudnia 2008 roku (14 dni od daty wpływu do pozwanego pisma roszczeniowego przedstawiciela powoda z dnia 11 grudnia 2008 roku) do zapłaty - zmodyfikowano żądanie pkt 4 pozwu. 5. Zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda renty miesięcznej płatnej z góry do 10-go każdego miesiąca, począwszy od dnia l stycznia 2013 roku w wysokości 2.108 zł miesięcznie wraz z ustawowymi odsetkami, liczonymi od dnia wymagalności poszczególnych rent miesięcznych do dnia zapłaty, tytułem zwiększonych potrzeb powoda (kosztów leczenia, dojazdów, opieki i zastępstwa za powoda) - zmodyfikowano żądanie pkt 4 pozwu. 5. Cofnął powództwo w zakresie pkt 3 pozwu tj. co do kwoty 633 zł i zrzekł się w zakresie tym roszczenia. 6. Cofnął powództwo w zakresie dotyczącym renty miesięcznej z tytułu zmniejszenia widoków powodzenia na przyszłość (zmodyfikowane żądanie pkt 4 pozwu) oraz oświadczył, że powód nie będzie dochodził renty wyrównawczej w związku z przedmiotowym wypadkiem (k. 517-522). Na rozprawie w dniu 10 kwietnia 2014 roku pełnomocnik powoda zmienił żądanie w ten sposób, że domagał się renty skapitalizowanej od dnia 3 czerwca 2009 roku z odsetkami ustawowymi od 3 czerwca 2009 roku, a od 3 czerwca 2009 roku domaga się renty miesięcznej z odsetkami od poszczególnych kwot, czyli od 11 dnia każdego miesiąca. Co do renty bieżącej zmodyfikował żądanie do kwoty 908 zł miesięcznie za okres od 1 stycznia 2013 roku do 31 grudnia 2013 roku , zaś od dnia 1 stycznia 2014 roku domaga się renty w wysokości 1008 zł miesięcznie, ponieważ od tego roku powód będzie korzystał raz w roku z rehabilitacji prywatnej płatnej. W pozostałej części cofnął powództwo w tym zakresie (k. 526v). W toku postępowania pozwany nie uznawał powództwa i wnosił o jego oddalenie w całości. Wyrokiem z dnia 24 kwietnia 2014 roku, w sprawie sygn. akt VIII P 4/12 Sąd Okręgowy w Lublinie po rozpoznaniu sprawy z powództwaI. P.przeciwko(...)wK.: I. zasądził od pozwanego na rzecz powoda: a) kwotę 15.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia z odsetkami ustawowymi od dnia 3 czerwca 2009 roku do dnia zapłaty; b)kwotę 2.175,70 zł tytułem odszkodowania z odsetkami ustawowymi od dnia 3 czerwca 2009 roku do dnia zapłaty; c)kwotę 3.495,10 zł tytułem skapitalizowanej renty za okres od 1 grudnia 2008 roku do 2 czerwca 2009 roku z odsetkami ustawowymi od 3 czerwca 2009 roku; d)kwotę 26.300,84 zł tytułem renty z odsetkami ustawowymi II. zasądził od pozwanego(...)na rzecz powoda rentę na przyszłość w wysokości 446,10 zł miesięcznie płatną do dziesiątego dnia każdego miesiąca, począwszy od miesiąca maja 2014 roku z odsetkami ustawowymi w przypadku uchybienia terminu płatności; III w pozostałej części powództwo oddalił; IV nakazał ściągnąć od pozwanego(...)wK.na rzecz Skarbu Państwa (kasa Sądu Okręgowego w Lublinie) kwotę 1.058,37 zł tytułem zwrotu części wydatków oraz kwotę 2.615,72 zł tytułem częściowego zwrotu nieuiszczonej opłaty od pozwu; V w pozostałej części wydatki w kwocie 2.873,17 zł i nieuiszczoną opłatę od pozwu w kwocie 7.100,93 zł przejął na rachunek Skarbu Państwa; VI w pozostałej części koszty procesu między stronami wzajemnie zniósł (k. 530 a.s.). Na skutek rozpoznania apelacji pozwanego Sąd Apelacyjny w Lublinie wyrokiem z dnia 3 grudnia 2014 roku w sprawie III APa 11/14 uchylił zaskarżony wyrok w punktach I, II, IV, V oraz VI i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Lublinie, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania. W uzasadnieniu podniósł, że Sąd pierwszej instancji ponownie rozpoznając sprawę winien ustalić, czy zdarzenie z dnia(...)roku nosi znamiona wypadku przy pracy. W ocenie Sądu Apelacyjnego opisane powyżej ustalenie dotyczące charakteru zdarzenia z dnia(...)roku stanowi o istocie sprawy, albowiem powód domaga się licznych roszczeń związanych ze szkodą spowodowaną wypadkiem przy pracy. Tymczasem z protokołu powypadkowego wynika, ze przedmiotowe zdarzenie nie został uznane za wypadek przy pracy (k. 602-622 a.s.). Po ponownym rozpoznaniu sprawy, na rozprawie w dniu 29 czerwca 2015 roku pełnomocnik powoda wniósł o ustalenie, że zdarzenie z dnia 14 sierpnia 2008 roku jest wypadkiem przy pracy (k. 648v a.s.). Sąd Okręgowy ustalił, co następuje: I. P.był zatrudniony w pozwanym(...)wK.od dnia 2 maja 1991 roku do dnia 11 lutego 2009 roku na stanowisku konserwatora urządzeń na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony (umowa o pracę z dnia 2 maja 1991 roku, świadectwo pracy z dnia 11 lutego 2009 roku - akta osobowe powoda). Do zakresu obowiązkówI. P.na stanowisku konserwatora urządzeń należało m.in. wykonywanie prac naprawczych i konserwacyjnych budynków, w tym drobnych prac malarskich. Powód wykonywał też czynności kierowcy (zakres czynności i obowiązków k. 33-36). Jego bezpośrednim przełożonym byłaM. J.(zeznaniaM. J.k. 209-211). I. P.ukończył kurs okresowy w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy, który odbywał się w dniach 15 – 22 listopada 2002 roku. W dniu 6 czerwca 2006 roku ukończył szkolenie okresowe bhp dla pracowników zatrudnionych na stanowiskach robotniczych. Nadto przeszedł w dniu 30 sierpnia 2007 roku szkolenia z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy dla konserwatorów urządzeń oraz kierowców (akta osoboweI. P., k. 43, 53, k. 53, k. 59). Na terenie pozwanego(...)wK.znajdują się dwa garaże starego typu tzw. „blaszaki”. Dyrektor pozwanegoJ. W.wydała powodowi polecenie pomalowania tych garaży farbą olejną. W tym celu powód udał się do sklepu , gdzie dowiedział się od sprzedawcy, że przed pomalowaniem musi „odtłuścić” powierzchnię garażu, bo inaczej farba nie będzie się trzymać. Sprzedawca polecił mu odpowiedni preparat, był to rozpuszczalnik ekstrakcyjny. Powód następnie zgłosił dyrektor pozwanegoJ. W.jakie materiały są potrzebne i ona je zaakceptowała, wystawiła zamówienie, a pani dyrektor je podpisała. W dniu 13 sierpnia 2008 roku powód zakupił emalię, rozpuszczalnik ekstrakcyjny i rozpuszczalnik uniwersalny (zeznania powodaI. P.k. 184-187, k. 525v, zeznania dyrektor pozwanegoJ. W.k. 420-420v, k. 526, zeznania świadkaM. J.k. 209-211,faktura VAT (...)z dnia 13 sierpnia 2008 roku k. 28). W dniu(...)roku przed rozpoczęciem pracyI. P.był na badaniach okresowych dla stanowiska kierowcy. Po przyjściu do pracy tego dnia około godziny 8.00 dyrektor(...)wK.J. W.wydała powodowi polecenie pomalowania blaszanego garażu zakupionymi wcześniej przez niego materiałami w postaci emalii oraz rozpuszczalnika ekstrakcyjnego. Polecenie to powód otrzymał bezpośrednio od dyrektora Domu Pomocy Społecznej z uwagi na fakt, iż jego bezpośrednia przełożonaM. J.była na urlopie. W tym dniu była wysoka temperatura powietrza. Przed przystąpieniem do malowania powód nie zapoznał się ze wskazaniami znajdującymi się na opakowaniach środków, których używał do malowania, nie zgłosił się też do pracodawcy o dostarczenie mu odpowiednich rękawic (zeznania powodaI. P.k. 184-187, k. 525v, zeznania dyrektor pozwanegoJ. W.k. 420-420v, k. 526,). Zgodnie z obowiązującą u pozwanego tabelą norm przydziału i zużycia środków ochrony indywidualnej, odzieży i ubrania roboczego, stanowiącą załącznik do zarządzenia nr(...)dyrektora(...)wK.z dnia 20 czerwca 2007 roku, na stanowisku konserwatora urządzeń przysługiwał beret lub czapka, drelichowe ubranie robocze, trzewiki skórzane na gumowych spodach, drelichowa watowa kurtka ocieplana, buty gumofilce, drelichowe rękawice ochronne ( k. 214-218). Powód przed pomalowaniem garażu, wyposażony w rękawice drelichowe, oczyścił jedną boczną ścianę garażu rozpuszczalnikiem ekstrakcyjnym, co zajęło mu około 1,5 godziny. Następnie przystąpił do malowania tej ściany. Po pomalowaniu 1/3 części ściany powodowi zaczęło się kręcić w głowie i poszedł do pani dyrektor do biura, żeby powiedzieć, iż o godzinie 13.00 ma jechać do okulisty, na co dyrektor wyraziła zgodę. Powód wrócił do malowania garażu,(...) (...)powód został odnaleziony przezJ.-D.W., która wezwała pełniącą tego dnia dyżur w(...)pielęgniarkę, która zdecydowała, że należy wezwać karetkę pogotowia (protokół numer (...)ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku k. 9-12, zeznania powodaI. P.k. 184-187, k. 525v, zeznania dyrektor pozwanegoJ. W.k. 420-420v, k. 526, zeznania świadkaM. J.k. 209-211). Pogotowie ratunkowe przewiozłoI. P.do Szpitala wK., gdzie był hospitalizowany w Oddziale Neurologii w dniach(...)roku. Rozpoznano u niego(...)Następnie został przeniesiony naOddział (...)w Szpitalu wK., gdzie przebywał w dniach 29 sierpnia - 17 października 2008 roku. Następne hospitalizacje powoda miały miejsce wSzpitalu (...)wL.: w Oddziale Neurologii dniach 20 - 27 listopada 2008 roku, w Oddziale(...)w dniach 20 października - 10 listopada 2009 roku, w Oddziale Neurologii w dniach 4 sierpnia - 9 sierpnia 2010 roku, w Oddziale(...)w dniach 28 września - 22 października 2010 roku, w Oddziale Neurologii w dniach 2 grudnia - 10 grudnia 2011 roku oraz w dniu 3 stycznia 2012 roku, w Oddziale(...)w dniach 25 stycznia - 15 lutego 2012 roku oraz w dniach 7 - 30 października 2013 roku, w Oddziale Neurologii w dniach 30 września - 4 października 2013 roku.I. P.przechodził również rehabilitację wSzpitalu (...)wI.w dniach 4 - 24 stycznia 2009 roku, 27 stycznia - 17 lutego 2011 roku, 24 stycznia - 14 lutego 2013 roku orazSzpitalu (...)w okresie od 19 kwietnia do 10 maja 2012 roku (dokumentacja medyczna k. 439, 523). Zdarzenie z dnia(...)roku nie zostało uznane przez pozwanego za wypadek przy pracy, albowiem w ocenie pracodawcy nie zaistniało ono w powiązaniu z przyczyną zewnętrzną. Pracodawca wskazał, że przyczyną tego zdarzenia był czynnik pochodzący bezpośrednio z organizmu człowieka (protokół numer (...)ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku k. 9-12). Przyczyną wystąpienia u powoda(...)były schorzenia samoistne.(...)według ogólnie przyjętej wiedzy medycznej jest schorzeniem samoistnym i jedynie w bardzo szczególnych przypadkach może być spowodowany przez czynniki zewnętrzne (np.(...)). Do czynników ryzyka wystąpienia(...)należą: (...) (...) (...) Przy tym żaden ze współczesnych podręczników neurologii nie podaje zaburzeń toksycznych jako czynnika ryzyka wystąpienia(...)U powoda występowały czynniki ryzyka(...)Czynniki zewnętrzne występuje w czasie pracy powoda w dniu(...)roku, w postaci wysokiej temperatury otoczenia, małego ruchu powietrza, związków chemicznych zawartych w rozpuszczalnikach i farbach, jakich używał w tym dniu miały nie miały wpływu na wystąpienie udaru mózgu. (opinia główna biegłego neurologaT. H. (1)z dnia 19 listopada 2012 roku, k. 443-446 i ustna opinia uzupełniająca z dnia 19 kwietnia 2013 roku, k. 475, opinia główna biegłej neurologB. A.z dnia 5 sierpnia 2015 roku i jej opinia uzupełniająca z dnia 18 stycznia 2016 roku, k. 676 , opinia biegłego neurologaM. D. (1)z dnia 23 maja 2016 roku, k. 693). Powód nigdy nie występował do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o uznanie zdarzenia z dnia(...)roku za wypadek przy pracy, ani o przyznanie prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku ze zdarzeniem z dnia(...)roku (niesporne). Powód został uznany przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wL.za osobę całkowicie niezdolną do pracy (orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 6 lutego 2009 roku - akta osoboweI. P.). Od 12 lutego 2009 roku do chwili obecnejI. P.pobiera rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, która obecnie wynosi 1887, 44 zł (k. 496). Sąd uznał za wiarygodne w całości zeznania powodaI. P.oraz świadkówH. P.,A. P.orazM. J.w całości. W ocenie Sądu zeznania powoda i wymienionych świadków był były spójne, logiczne i korelowały ze sobą. Wskazać jednak należy, że subiektywne przekonanie powoda co zewnętrznych przyczyn zdarzenia z dnia(...)roku nie mogły stać się podstawą do poczynienia ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie, albowiem z tej materii Sąd oparł się na opiniach biegłych. Sąd dał wiarę jedynie częściowo zeznaniomJ. W.przesłuchanej w charakterze strony pozwanej, ponieważ, zdaniem Sądu nie można podzielić jej zeznań w tej części, w której podała, że nie wydawała powodowi polecenia pomalowania garażu. Są one bowiem niezgodne ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym w postaci zeznań powoda oraz świadkaM. J., które Sąd uznał za wiarygodne. Sąd nie znalazł natomiast podstaw, aby odmówić wiary zeznaniomJ. W.w pozostałym zakresie. Sąd w całości podzielił opinie biegłych neurologów:T. H. (1), iM. D. (1). Wnioski w nich zawarte zostały w sposób przekonujący uzasadnione, a poza tym rzeczowo odnosiły się do okoliczności niezbędnych dla ustalenia przyczyny zdarzenia z dnia(...)roku. Przedmiotowe opinie sporządzone zostały przez biegłych sądowych posiadających odpowiednią wiedzę, kwalifikacje oraz doświadczenie zawodowe. Sąd nie stwierdził żadnych niedokładności czy też innych usterek w zakresie poprawności metodologicznej. Biegli udzielili pełnych odpowiedzi na postawione im pytania, formułując przy tym swoje argumenty i wnioski w sposób logiczny i zrozumiały. Zaznaczenia wymaga fakt, że Sąd ustalając stan faktyczny brał pod uwagę wnioski natury medycznej zawarte w ich opiniach. Wskazani biegli z swoich opiniach wskazywali, że(...)doznany przez powoda w czasie pracy był spowodowany przyczyną wewnętrzną istniejącą w organizmie powoda. Zaznaczyć należy, że wyżej wymieni biegli specjaliści z zakresu neurologii w sposób szczegółowy wymienili ogólne czynniki ryzyka wystąpienia(...)i zaznaczyli, które z tych czynników wystąpiły u powoda. Wskazali jednocześnie, że czynności, które wykonywałI. P.w dniu(...)roku nie miały wpływu na wystąpienie(...)podczas jego pracy. Wskazać należy, że opinia biegłegoT. H. (1)była kwestionowana przez powoda, jednak w opinii uzupełniającej biegły w sposób szczegółowy i przejrzysty odpowiedział na zarzuty pełnomocnika powoda. Ostania wywołana w niniejszej sprawie opinia biegłego neurologaM. D. (1)nie była zaś kwestionowana przez żadną ze stron. Sąd podzielił opinie biegłejB. A.w części w jakiej stwierdziła, iż przyczyną(...)doznanego w czasie pracy w dniu(...)roku były samoistne schorzenia wnioskodawcy. W tym zakresie jej opinie były zgodne z uznanymi za miarodajne opiniami biegłych neurologówT. H. (1)iM. D. (1). Ponadto w tym zakresie jej opinia była jasna, klarowna i należycie uzasadniona. Podniosła , że przed wypadkiem powód leczył się neurologicznie z powodu(...) Nie można natomiast przyznać przymiotu wiarygodności opinii tej biegłej w zakresie jakim podnosiła, iż wysoka temperatura, mały ruch, związki chemiczne zawarte w rozpuszczalnikach, „mogły mieć co najwyżej częściowy wpływ na wystąpienie(...)opinia, k.651-652 oraz k. 676). Stanowiska tego w żaden sposób nie uzasadniła. Dalsza zaś treść jej opinii stanowczo podkreśla, że w ocenie biegłej udar mózgu był spowodowany przyczyną wewnętrzną istniejącą w organizmie powoda. Podała, że u powoda istniały czynniki ryzyka(...). Dlatego też Sąd nie podzielił jej opinii z tej części, w której podaje, że czynniki zewnętrzne mogły mieć wpływ na zaburzenia(...)Jest to ocena niejednoznaczna i sprzeczna z treścią opinii biegłychM. D.i T.H.. Sąd nie podzielił opinii głównej biegłej neurologB. W.dnia 13 kwietnia 2010 roku (k. 282-284 a.s.) i jej opinii uzupełniających z dnia 31 października 2011 roku (k.355-356) oraz dnia 19 kwietnia 2013 roku (k.475v a.s.), z których wynika, że przyczyną udaru mózgu u powoda były(...), na które mogły mieć wpływ składniki produktów których używał w dniu zdarzeniaI. P.. Wskazać należy, że stanowisko biegłej neurologB. W., było sprzeczne z opiniami biegłych neurologówT. H. (1)iM. D. (1), którzy w swoich opiniach jednoznacznie wskazywali, iż brak jest podstaw do stwierdzenia, iż aby(...)był spowodowany przyczyną zewnętrzną oraz, że czynności, które wykonywał powód w dniu(...)roku nie mogły doprowadzić do(...)Wskazać należy, że biegła w swoich opiniach nie uwzględniła czynników ryzyka(...), występujących u powoda. Jej opinia była również wewnętrznie sprzeczna. Albowiem z jednej strony wskazywała, iż(...)nie są czynnikami ryzyka. Następnie zaś podnosiła, iż kontakt z substancjami toksycznymi doprowadził do(...)Z powyższych względów opinii biegłejB. W.należało odmówić przymiotu wiarygodności. Sąd nie obdarzył również wiarą opinii biegłego toksykologaJ. S.z dnia 8 stycznia 2012 roku (k. 377 a.s.) i opinii uzupełniającej z dnia 2 marca 2012 roku (k. 395), z których wynika , że użyte przez powoda preparaty chemiczne i ich działanie na ośrodkowy(...)w połączeniu z wysoka temperaturą otoczenia i kilkugodzinnym narażeniem na ich działanie mogły doprowadzić do zaburzeń(...)które to zaburzenia mogły zaś doprowadzić do(...)Powyższa opinia byłą sprzecza z opiniami biegłych neurologów:T. H. (1)iM. D. (1), którzy stwierdzili w sposób jednoznaczny, iż brak jest związku pomiędzy czynnościami wykonywanymi przez powoda w dniu 14 sierpnia 2008 roku, a(...)który przebył Biegły w swoich opiniach nie odniósł się również do czynników ryzyka wystąpienia udaru mózgu, ograniczając się jedynie do określenia wpływu preparatów chemicznych na powstanie(...). Wskazać należy, że zaburzeń toksycznych nie można uznać za czynnik ryzyka wystąpienia(...)co w swojej opinii w sposób jednoznaczny wskazali biegli z zakresu neurologiiT. H. (2)iB. A.. Co do opinii biegłego z zakresu(...)(k.225 i n.) nie przyczyniła się ona do dokonania istotnych dla sprawy ustaleń, jedynie biegły podniósł, że powód w dniu wystąpienia przedmiotowego zdarzenia wykonywał proste, nie wymagające specjalnych kwalifikacji czynności, nie potrzebował dodatkowego przeszkolenia, gdyż odbył wielokrotnie szkolenia bhp i szkolenia okresowe. Używał do malowania rękawic drelichowych, co stanowiło niedostateczne zabezpieczenie skóry. Biegły z zakresu rehabilitacji medycznejZ. K.w swojej opinii (k.318 i n. ) nie wskazał również na istotne dla sprawy okoliczności. Podniósł, ze powód wymaga rehabilitacji. Sąd nie dopatrzył się żadnych nieprawidłowości nakazujących odebranie tym opiniom przymiotu wiarygodności. Wskazać jednak należy, że biegli w tych opiniach nie wskazywali, czy czynności wykonywane przez powoda w dniu 14 sierpnia 2008 roku spowodowały wystąpienie u niego udaru mózgu. Opinia biegłegoM. D. (1)(k.693) , w której biegły stanowczo i jednoznacznie wskazał, że(...)doznany w dniu(...)spowodowany był czynnikiem wewnętrznym, zaś czynniki zewnętrzne związane z zarażeniami podczas pracy w tym dniu nie miały związku z(...)centralnego(...), że nie mogły być one , zarówno razem, jak i każdy osobno współprzyczyną wystąpienia tegoż(...)- nie została zakwestionowana przez pełnomocnika powoda , mimo zakreślenia mu terminu na ustosunkowanie się do jej treści. Należy podzielić pogląd wyrażony w orzecznictwie, iż specyfika oceny dowodu z opinii biegłego wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych, w istocie tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej. Odwołanie się przez sąd do tych kryteriów oceny stanowi więc wystarczające i należyte uzasadnienie przyczyn uznania opinii biegłego za nieprzekonującą w zakresie szczegółowo określonym w przytoczonych uprzednio motywach zaskarżonego wyroku (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 2005 roku, II CK 572/04, LEX nr 151656). Sąd w pełni podzielił dowody z dokumentów, jako że nie budziły wątpliwości odnośnie ich formy, treści oraz faktu sporządzenia przez uprawnione podmioty w ramach przysługujących im uprawnień. Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie. W pierwszej kolejności koniecznym było ustalenie czy zdarzenie z dnia(...)roku miało charakter wypadku przy pracy. Wyjaśnienie bowiem tej okoliczności miało istotne znaczenia dla dalszych roszczeń powoda, tym bardziej, że takie zalecenia wynikają również z wytycznych Sądu II instancji. W myślart. 3 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych(Dz.U. 2015, poz. 1242 ze zm.), za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą. Nagłość zdarzenia powodującego wypadek przy pracy charakteryzuje się zaskoczeniem pracownika, jest czymś nieprzewidywalnym, nieoczekiwanym, raptownym. Należy podkreślić, że omawiana w tym miejscu cecha musi dotyczyć samego zdarzenia, a nie skutku pod postacią urazu lub śmierci. Czyli "nagłość" oznacza jednorazowe, doraźne działanie zjawiska powodującego uraz lub śmierć pracownika. Istotnym jest również, że zdarzenie spełniające kryterium "nagłości" musi zostać wywołane przyczyną zewnętrzną, a zatem nie może pochodzić z organizmu pracownika dotkniętego zdarzeniem. Przyczyna ta winna być jednocześnie źródłem urazu pracownika. Ustawa jednak nie wymaga, aby źródłem urazu lub śmierci była tylko i wyłącznie jedna przyczyna, dlatego też w grę mogą wchodzić tzw. przyczyny złożone, gdy czynnik zewnętrzny pokrywa się z czynnikami już istniejącymi w organizmie pracownika. W takim jednak przypadku decydujące znaczenie, w toku postępowania sądowego dotyczącego ustalenia danego zdarzenia jako wypadku przy pracy, będzie mieć opinia biegłego lekarza, który winien stwierdzić, czy któryś z tych czynników doprowadził do powstania urazu lub śmierci, a jeżeli tak, to w jakim stopniu. Może bowiem okazać się, że decydujące znaczenie w spowodowaniu urazu lub śmierci miał jednak bodziec tkwiący już w organizmie poszkodowanego pracownika. Przyczyną zewnętrzną wypadku może być każdy czynnik zewnętrzny, który jest zdolny wywołać w istniejących warunkach szkodliwe skutki, w tym także pogorszyć stan zdrowia pracownika dotkniętego już schorzeniem samoistnym. Do uznania zdarzenia nagłego, wywołanego przyczyną zewnętrzną, za wypadek przy pracy konieczny jest nadto skutek w postaci urazu lub śmierci pracownika uczestniczącego w danym zdarzeniu. Ustawodawca pominął doprecyzowanie rodzaju urazu i uczynił to celowo, obejmując tym samym w ramach doznanego przez pracownika uszczerbku, nie tylko uraz cielesny, ale także i(...) Ustawodawca w art. 3 ust. 1 pkt 1-3 ustawy wypadkowej wyliczył i wskazał sytuacje, w których istnieje związek pracy i nagłego zdarzenia wywołanego przyczyną zewnętrzną, a powodującego uraz lub śmierć pracownika, to jednak sformułowanie "związek wypadku z pracą" budzi poważne wątpliwości interpretacyjne, z uwagi na brak dookreślenia przez ustawodawcę, jakiego rodzaju jest to związek. Nie ulega wątpliwości, że następstwem wypadku przy pracy może być nie tyko zewnętrzny uraz, ale także powstanie wewnętrznych procesów chorobowych, które mogą się ujawnić dopiero po upływie pewnego czasu. Związek wypadku z pracą nie musi polegać na istnieniu związku przyczynowego czy też adekwatnego związku przyczynowego zart. 361 § 1 k.c. Stosownie natomiast do treści art. 2 pkt 13 cytowanej ustawy, uraz jest to uszkodzenie tkanek ciała lub narządów człowieka wskutek działania czynnika zewnętrznego. Próby zdefiniowania tego czynnika zewnętrznego podejmowane były wielokrotnie przez judykaturę i piśmiennictw przy okazji omawiania cech konstytutywnych wypadku przy pracy. Ostatecznie ustalono, że stanowi ją oddziaływujący z zewnątrz na organizm pracownika czynnik, który w normalnym biegu wydarzeń, wydarzeń konkretnej sytuacji nie powinien był wystąpić, a jednak wystąpił i wywołał lub przyczynił się do powstania uszczerbku na zdrowiu. Dla zakwalifikowania go jako przyczyny zewnętrznej wystarcza aby wpłynął on jedynie na powstanie określonego uszczerbku na zdrowiu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 kwietnia 1984 roku, II PRN 2/84 ). Istotnym jest również, że fakt wywołania zdarzenia przez chorobę samoistną nie wyklucza jeszcze potraktowania danego zdarzenia jako wypadku przy pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego: z dnia 21 maja 1997 roku II UKN 130/97 OSNAP 1998/7/210; z dnia 18 sierpnia 1999 roku, II UKN 87/00 OSNAP 2000/20/760; z dnia 2 października 1997 roku, II UKN 248/97 OSNAP 1998/14/434; z dnia 28 stycznia 1998 roku, II UKN 482/97 OSNAP 1999/2/63; z dnia 11 lutego 1998 roku, II UKN, 502/97 OSNAP 1999/3/101; z dnia 22 stycznia 1999 roku, II UKN 449/98 OSNAP 2000/6/240). Dokonując tak szerokiej interpretacji pojęcia przyczyny zewnętrznej Sąd Najwyższy dopuścił również możliwość uznania za wypadek przy pracy udaru mózgu, który w większości przypadków wywoływany jest przez określone schorzenia samoistne. Rozważając jednak możliwość uznania udaru mózgu za wypadek przy pracy podkreślono, iż okoliczność, że udar mózgu nastąpił w czasie pracy oraz był nagły nie wystarczy do uznania, że spełnione są warunkiart. 3 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Do uznania bowiem udaru mózgu za wypadek przy pracy koniecznym jest ustalenie, że nastąpił on w czasie wykonywania przez pracownika dotkniętego schorzeniem samoistnym na skutek przyczyny zewnętrznej lub wystąpienia dodatkowych zdarzeń, które w konkretnych okolicznościach mogą być uznane jako współsprawcze przyczyny zewnętrzne (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 22 lutego 1994 roku, III Aur 591/93 Pr. Pracy 1995/2/38; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 sierpnia 1999 roku, II UKN 87/99 OSNP 2000/20/760; z dnia 11 lutego 1999 roku, II UKN 472/98 OSNP 2000/7/396; z dnia 16 kwietnia 1997 roku, II UKN 66/97 OSNP 1998/2/53). Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy Sąd uznał, iż udar mózgu jakiemu uległ powód w dniu(...)roku spowodowany był przyczyną wewnętrzną, a nie nadzwyczajnymi, nieprzewidzianymi okolicznościami zaistniałymi w miejscu pracy. Z opinii biegłych neurologówM. D. (1), TomasaH.orazB. A.wynika, iż udar mózgu doznany przez powoda w dniu(...)roku, był spowodowany przyczyną wewnętrzną istniejącą w organizmie powoda. Czynności pracownicze wykonywane zaś przezI. P.w dniu(...)roku nie były zaś razem lub osobno współprzyczyną wystąpienia tego schorzenia. W związku z powyższym brak było podstaw do uznania zdarzenia z dnia(...)roku za wypadek przy pracy. W dalszej kolejności należało ustalić czy odpowiedzialność pozwanego za doznane w wyniku zdarzenia szkody jest odpowiedzialnością na zasadzie ryzyka (art. 435 k.c.), czy na zasadzie winy (art. 415 k.c.),. Zgodnie zart. 435 § 1 k.c.prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. Użyty w przepisie termin „przedsiębiorstwo” oznacza przedsiębiorstwo w znaczeniu przedmiotowym, a zatem zorganizowaną całość w znaczeniu zbliżonym do tego, jakie temu pojęciu nadajeart. 551k.c.. Chodzi zatem o tworzący wyodrębnioną całość zespół materialnych i niematerialnych składników (dodatkowo jednak z uwzględnieniem czynnika ludzkiego). Składniki te mogą obejmować między innymi różnego rodzaju maszyny, urządzenia techniczne i konstrukcje mechaniczne – funkcjonujące dzięki wykorzystaniu odpowiednio przetworzonych sił przyrody. Odpowiedzialność oparta na zasadzie ryzyka nie dotyczy wszelkich przedsiębiorstw (i zakładów) w opisanym wyżej znaczeniu, ponieważ zakresem przedmiotowymart. 435k.c. objęte są tylko takie zespoły organizacyjne, które dla prawidłowego funkcjonowania (dla osiągnięcia zakładanych celów) muszą opierać swą działalność na wykorzystaniu odpowiednio przetworzonych sił przyrody. Ustawodawca zalicza do nich np. parę, gaz, elektryczność i paliwa płynne. Muszą być to zarazem siły odpowiednio przetworzone za pomocą różnego rodzaju maszyn i urządzeń mechanicznych (por. Kodeks cywilny. Komentarz red. Konrad Osajda, Wydawnictwo: C.H.Beck 2014). Wart. 435 § 1 k.c.nie chodzi o przedsiębiorstwo, które jedynie wykorzystuje do realizacji części zadań ruch urządzeń wprawianych w ruch za pomocą sił przyrody, lecz o takie przedsiębiorstwo, które jako całość wprawiane jest w ruch za pomocą sił przyrody. Według orzecznictwa Sądu Najwyższego przyjęcie, że przedsiębiorstwo jest wprawiane w ruch za pomocą sił przyrody, wymaga uwzględnienia znaczenia określonych technologii w działalności przedsiębiorstwa oraz oceny, czy możliwe byłoby osiągnięcie zakładanych celów produkcyjnych przedsiębiorstwa bez użycia sił przyrody (por. uzasadnienie wyroku SN z 8 grudnia 2005 r., I UK 97/2005, LexisNexis nr 418949, OSNP 2006, nr 21-22, poz. 336). Użyta siła przyrody powinna stanowić siłę napędową przedsiębiorstwa jako całości, tak by jego istnienie i praca były uzależnione od wykorzystania sił przyrody, bez użycia których nie osiągnęłoby celu, do jakiego zostało utworzone (por. wyrok SN z 1 grudnia 1962 r., 1 CR 460/62, LexisNexis nr 372657, OSPiKA 1964, nr 4, poz. 88 z glosą A. Szpunara). Przenosząc powyższe uwagi na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że pozwany(...)z całą pewnością nie jest przedsiębiorstwem wprawianym w ruch za pomocą sił przyrody. Z charakteru prowadzonej działalności nie wynika jednoznacznie, że nie może ona być prowadzona bez wykorzystania odpowiednio przetworzonych sił przyrody, to jest elektryczność i paliw płynnych. W związku z powyższym pozwany ponosi odpowiedzialność na podstawieart. 415 k.c. Ustalenie, iż pozwany odpowiada za szkody na zasadzie winy (art. 415 k.c.), wymagało wykazania przesłanek prawnych odpowiedzialności odszkodowawczej: 1) ciążącej na pracodawcy odpowiedzialności – winy pracodawcy z tytułu czynu niedozwolonego, 2) poniesionej przez pracownika szkody (uszczerbku na zdrowiu), 3) związku przyczynowego pomiędzy zdarzeniem będącym wypadkiem przy pracy a powstaniem szkody. Przepis ten określa ogólna regułę dla odpowiedzialności za szkodę, do jakiej doszło wskutek zdarzeń nazywanych czynami niedozwolonymi. Przesłankami odpowiedzialności deliktowej są: szkoda, zdarzenie, z którym ustawa wiąże odpowiedzialność sprawcy (czyn sprawcy), wina oraz związek przyczynowy między szkodą a owym zdarzeniem. Zgodnie z ogólną regułą dowodową wyrażoną wart. 6 k.c., ciężar dowodu zaistnienia wszystkich wymienionych przesłanek spoczywa na powodzie. Czynem sprawcy może być zarówno działanie, jak i zaniechanie. Zaniechanie polega na niewykonaniu określonego działania, gdy na podmiocie ciążył obowiązek i możliwość podjęcia tego działania. Odpowiedzialność deliktowa jest odpowiedzialnością na zasadzie winy.Kodeks cywilnynie definiuje tego pojęcia. W doktrynie powszechnie przyjmuje się, iż na pojęcie winy składają się dwa elementy: obiektywny i subiektywny. Przez winę w ujęciu obiektywnym należy rozumieć bezprawność działania sprawcy. Oznacza to, iż działanie sprawcy musi naruszać obowiązujące przepisy prawa lub określone reguły etyczne. Natomiast składnik subiektywny wyraża się w uznaniu za zawinione zachowań rozmyślnie wyrządzających szkodę oraz niedbalstwa. Bezprawność działania sprawcy stanowi w konsekwencji przesłankę uznania zachowania sprawcy za zawinione, bowiem jako zawinione mogą być uznane wyłącznie zachowania bezprawne (Adam Olejniczak, komentarz do art. 415 k.c. (w:) A. Kidyba (red.), A. Olejniczak, A. Pyrzyńska, T. Sokołowski, Z. Gawlik, A. Janiak, G. Kozieł, Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania – część ogólna, LEX, 2010). Powodowie, musieliby w niniejszej sprawie wykazać, iż zachowanie pozwanych było bezprawne, zawinione, a także iż doprowadziło ono do powstania szkody w podanym przez nich wymiarze (por. uzasadnieni wyroku Sądu Najwyższego z dnia 18 sierpnia 2010 roku, sygn. akt II PK 28/10). Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy trzeba zauważyć, że strona powodowa nie udowodniła – po pierwsze, aby pozwany dopuścił się zachowania sprzecznego z normami prawnymi, po drugie zaś – by istniał jakikolwiek związek przyczynowy między pracąI. P.u pozwanego, a zdarzeniem z dnia(...)roku. W konsekwencji powyższych ustaleń oraz ocen prawnych Sąd na mocyart. 415 k.c.orazart. 444 § 1 i 2 k.c.iart. 445 § 1 k.c.w zw. zart. 300 k.p.oddalił powództwo powoda. Mimo oddalenia powództwa Sąd Okręgowy nie obciążył powoda kosztami procesu poniesionymi przez stronę pozwaną – ze względu na tzw. zasadę słuszności, wynikającą z przepisuart. 102 k.p.c.Zgodnie z tym przepisem – w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. W szczególności za wypadek szczególnie uzasadniony należy uznać sytuację, w której powód – pracownik dochodzi roszczeń ze stosunku pracy, przy czym jest subiektywnie (choć niesłusznie) przekonany o zasadności swoich żądań (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 listopada 1970 r., sygn. akt: III PRN 83/70; LEX nr 14091). Za taką przesłankę powszechnie uważana jest również zła sytuacja majątkowa i trudna sytuacja rodzinna strony przegrywającej, wyrażająca się w niemożności zwrotu kosztów procesu stronie przeciwnej, bez uszczerbku koniecznego utrzymania siebie i rodziny (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 2010 r. (sygn. akt: I CZ 51/10, LEX nr 737252) oraz postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 2011 r., sygn. akt: V CZ 107/10; LEX nr 786400). Właśnie taki wypadek miał miejsce w niniejszej sprawie, albowiem powód znajduje się w trudnej sytuacji majątkowej (powód utrzymuje się z renty z tytułu niezdolności do pracy). Ponadto powód dochodził od byłego pracodawcy roszczeń ze stosunku pracy, będąc subiektywnie przekonanym o zasadności swojego powództwa. Wobec powyższego Sąd Okręgowy odstąpił od obciążenia powoda kosztami procesu poniesionymi przez stronę pozwaną. Mając powyższe na względzie i art. 113 ust. 1 i 4 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t. j. Dz. U 2016, poz. 623) Sąd nie obciążył powoda pozostałą opłatą od pozwu oraz wydatkami w pozostałej części które przejął na rachunek Skarbu Państwa.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Lublinie date: '2016-11-18' department_name: VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Sędzia Sądu Okręgowego Dorota Stańczyk legal_bases: - art. 300 k.p. - art. 444 § 1 i 2 k.c. - art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych - art. 102 k.p.c. recorder: protokolant sądowy Przemysław Ochal signature: VIII P 3/15 ```

152515000001003_II_Ca_000569_2017_Uz_2017-12-04_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II Ca 569/17 POSTANOWIENIE Dnia 4 grudnia 2017 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym: Przewodniczący: SSA w SO Grzegorz Ślęzak Sędziowie: SSA w SO Stanisław Łęgosz (spr.) SSO Dariusz Mizera Protokolant: stażysta Iwona Jasińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 grudnia 2017 roku sprawy z wnioskuE. L. z udziałemP. L. (1),P. L. (2),J. M. (1),D. N.iD. S. (1) o zasiedzenie na skutek apelacji uczestniczekD. N.iD. S. (1) od postanowienia Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 16 lutego 2017 roku, sygn. akt I Ns 860/16 postanawia: 1 oddalić apelację; 2 ustalić, iż każdy z uczestników ponosi koszty postępowania apelacyjnego związane ze swoim udziałem w sprawie. SSA w SO Grzegorz Ślęzak SSA w SO Stanisław Łęgosz SSO Dariusz Mizera Sygn. akt II Ca 569/17 UZASADNIENIE Postanowieniem z dnia 16 lutego 2017 r. w sprawie I Ns 860/16 Sąd Rejonowy w Bełchatowie stwierdził, żeE. L.nabyła z dniem 1 września 2008 r. z mocy prawa przez zasiedzenie własność nieruchomości położonej w miejscowościP.o powierzchni 0,20 ha, oznaczonej w ewidencji gruntów numeremdziałki (...), dla której urządzona jestksięga wieczysta (...) Podstawą tego rozstrzygnięcia były następujące ustalenia: J. M. (1)i jej mążJ. M. (2)byli właścicielami nieruchomości zabudowanej oznaczonej nr(...)o pow. 0,20 ha, położonej w(...)w gminieZ.objętejksięgą wieczystą nr (...).J. M. (2)zmarł w 2013 r. Spadek po nim nabyli żonaJ. M. (1)oraz dzieci z poprzedniego związku małżeńskiego: córkaD. N.i synR. M.. Wszyscy spadkobiercy nabyli spadek w częściach równych po 1/3 części każde z nich. E. L.iA. L.(synJ. M. (1)z jej poprzedniego małżeństwa) po zawarciu związku małżeńskiego 12.08. 1978 r. na podstawie nieformalnej umowy darowizny otrzymali odJ. M. (1)iJ. M. (2)nieruchomość w(...).J. M. (1)miała tę działkę od swoich rodziców. Od tego czasu wnioskodawczyni i jej mąż mieszkali w domu istniejącym na działce (w domu tym mieszkali też dożywotnio rodziceJ. M. (1)), decydowali o jej zagospodarowaniu, przeprowadzali stopniowo remonty i przebudowę domu. Nikt nie rościł sobie praw do tej nieruchomości. Nikt nie żądał wydania działki.E. L.iA. L.byli uważani za jej właścicieli.E. L.iA. L.w 1988 r. przeprowadzili się do mieszkania wZ.(gdzie ich synowie chodzili do szkoły), ale nadal przyjeżdżali na działkę, trzymali na niej zwierzęta, byli tam często widywani. W 2004 r.E. L.przeprowadziła się na(...), zamieszkał z nią synP. L. (2).A. L.wraz z synem (swoim iE. L.)P. L. (1)nadal przyjeżdżał na działkę, hodował zwierzęta (do 2004 r.), prowadził remont domu, a w 2003 r. lub 2004 r. przeprowadził się z synemP.z powrotem doP.. W 2013 r.A. L.zmarł.P. L. (2)nadal mieszkał w domu w(...). Nikt inny poza wnioskodawczynią, jej mężem i synami nie remontował domu wP.i nie zajmował się nim.A. L.był stale widywany na działce, ciągle coś na niej robił. J. M. (1)w latach dwutysięcznych planowała uregulowanie spraw majątkowych i zawarcie umowy darowizny (obejmującej nieruchomość w(...), na rzeczE. L.iA. L.) w formie aktu notarialnego, podjęła pewne działania w tym zakresie (rozpytanie notariusza, założenie księgi wieczystej w 2013 r.), ale nie doszło do zawarcia takiej umowy. Okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia Sąd ustalił na podstawie zeznań wnioskodawczyni i uczestników oraz świadków:B. G.,H. K.,J. H.. Zeznania były logiczne i niekwestionowane przez uczestniczki wnoszące o oddalenie wniosku. ŚwiadkowieJ. F.,D. S. (2),W. P.iM. M. (1)nie mieli szczegółowych informacji o zamieszkiwaniu małżonkówL.na działce wP.; przy czym zeznawali, że małżonkowieL.w ogóle mieszkali kiedyś na spornej działce, mieli mieszkanie wZ., aE. L.wyjechała na(...).D. S. (3)wskazała, że po wyprowadzce doZ.przyjeżdżali nadal doP.oraz że były wykonywane tam remonty,W. P.- że po wyprowadzce żony na(...)A. L.przyjeżdżał na działkę wP.. UczestniczkiD. N.iD. S. (1)sprzeciwiały się wnioskowi i kwestionowały, że była nieformalna darowizna na rzecz wnioskodawczyni, wskazywały na zamieszkiwanie wnioskodawczyni na Śląsku od wielu lat, ale nie zaprzeczały, że to wnioskodawczyni z mężem zajmowali się działką i inwestowali w nią ani że wcześniej tam mieszkali. Uczestniczki ponadto podnosiły, że twierdzenia o nieformalnej darowiźnie dla wnioskodawczyni są niewiarygodne, gdyżJ. M. (1)nie wspominała o niej w toku sprawy o dział spadku i zniesienie współwłasności. W ocenie Sądu Rejonowego wniosek o zasiedzenie zasługuje na uwzględnienie. Istota zasiedzenia polega na nabyciu prawa przez nieuprawnionego posiadacza wskutek faktycznego wykonywania tego prawa przez oznaczony w ustawie czas. Zgodnie zart. 172 § 1 kcposiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze. Natomiast w myśl § 2 tegoż artykułu po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze. Posiadanie prowadzące do zasiedzenia musi mieć charakter posiadania samoistnego. Posiadaczem samoistnym rzeczy jest ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel w sposób odpowiadający treści prawa własności, a więc korzysta z niej z wyłączeniem innych osób, pobiera pożytki i dochody, a także uważa się za uprawnionego do rozporządzania nią. Konieczne jest zatem - jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 28 kwietnia 1998 r., I CKN 430/98 (OSNC 1999, nr 11, poz. 198) - wykonywanie przez posiadacza czynności faktycznych wskazujących na samodzielny, rzeczywisty, niezależny od woli innej osoby stan władztwa. W ocenie Sądu z przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego wynika bezsprzecznie, że posiadaczami samoistnymi objętej wnioskiem działki w(...)byli od sierpnia 1978 r. (data ta nie była kwestionowana i jest zgodnie z doświadczeniem życiowym wiarygodna w powiązaniu z zawarciem w tym czasie związku małżeńskiego przez obejmujących posiadanie)E. L.iA. L.. Przyjmując że wnioskodawczyni i jej mąż byli posiadaczami samoistnymi sąd powołał się na poczynione na wstępie ustalenia dotyczące związków wnioskodawczyni z nieruchomością oraz uznał, że samo przeprowadzenie się do innej miejscowości w żadnym razie nie może być utożsamiane z utratą posiadania, samo bowiem posiadanie nieruchomości nie musi wiązać się z zamieszkiwaniem na niej. Nawet gdyby wnioskodawczyni i jej mąż w ogóle przestaliby z jakichkolwiek powodów gospodarowania na działce i inwestowania na niej, ale nadal w każdej chwili mieliby możliwość decydowania o działce, używania jej i podejmowania prac związanych z utrzymaniem bądź eksploatacją nieruchomości, to nadal musieliby być traktowani jako jej samoistni posiadacze, jeśli nikt inny wbrew ich woli nie używał działki, nikt też nie rościł sobie do niej praw, a ponadto posiadacze nadal czuli się do niej uprawnieni i byli uważani za ich właścicieli. Posiadanie samoistne, „jak właściciel”, oznacza podejmowanie takich zachowań, jakie podejmuje właściciel w stosunku do swojej rzeczy. Oczywistym jest, że właściciel może przejściowo z różnych przyczyn nie używać rzeczy, może też oddawać ją do używania innym osobom, a nie powoduje to utraty posiadania samoistnego. Przyjmując, że przy objęciu działki w posiadanie byli oni w złej wierze (ponieważ zdawali sobie sprawę z braku tytułu prawnego - nabycie nastąpiło bez dochowania wymogów co do formy nabycia własności, później strony „nieformalnej darowizny” planowały naprawienie tego braku), trzydziestoletni okres zasiedzenia upłynął z końcem sierpnia 2008 r., w związku z czym nabycie przez zasiedzenie własnościdziałki (...)nastąpiło z dniem 01.09.2008 r. Wobec tego sąd orzekł jak w pkt1 sentencji postanowienia a o kosztach postępowania orzekł na podstawieart. 520 § 1 k.p.c., uznając że nie zachodzą podstawy do odstąpienia od zasady, że każdy uczestnik postępowania ponosi koszty związane ze swoim udziałem w sprawie. Od powyższego postanowienia apelację złożyli uczestnicy postępowaniaD. S. (1)iD. N.–zstępniJ. M. (2). Zarzuty apelacji to: a/ zarzut faktyczny przez przyjęcie samoistnego posiadania nieruchomości przezE.iA.małżonkówL., b/ zarzut procesowy w zakresie oceny dowodów polegający na naruszeniuart. 233 kpcw zw. zart. 227 kpcprzez nieuwzględnienie faktu niesporządzenia formalnej umowy darowizny między stronami od 12 sierpnia 1979 roku, mimo istnienia dla nieruchomość tytułu własności, w postaci aktu własności ziemi na rzeczJ. M. (1)pozostającej od 1970 roku w związku małżeńskim zJ. M. (2)- wydanego przez Naczelnika Powiatu wŁ.(...)(...)oraz że we wszczętym w dniu 13 sierpnia 2014 roku, postępowaniu w sprawie 1 Ns 653/14 o dział spadku poJ. M. (2)i zniesienie współwłasnościJ. M. (1)nigdy nie podnosiła darowizny zabudowanejdziałki nr (...)wP., nie podnosiła nakładów poczynionych na tej nieruchomości przez syna i synową:E.iA.małżonkówL., a wnosiła jedynie o przyznanie jej tej nieruchomości na własność z drugą zabudowaną nieruchomością, położoną wZ., stanowiącądziałkę nr (...)o obszarze 1,2317 ha i domagała się nadto szacunku nieruchomości i nakładów poczynionych przez strony na nieruchomości wZ.jak i też na nieruchomości wP., objętej wnioskiem w niniejszym postępowaniu, c/ nie wskazanie okresów, w których miały być czynione nakłady na nieruchomości wP., co jest ważne przy zarzucie zasiedzenia, a Sąd Rejonowy w Bełchatowie stwierdził jedynie, ze remonty przeprowadzali stopniowo, natomiast z trzech dokumentów na wykonanie i dostawę okien opiewających na nazwisko(...), złożonych przez pełnomocnika wnioskodawczym, wynika, że zamówienia te opiewały na daty: 07.03.2006, 28.03.2006 i 23.05.2005, d/ wysnucie błędnego wniosku z zeznańE. L., złożonych przed Sądem Rejonowym w Siemianowicach Śląskich w ramach pomocy sądowej w sprawie I Ns 653/14, że są one dowodem zawarcia umowy darowizny, e/ naruszenieart. 172 k.c.przez przyjęcie, że dowody w sprawie uzasadniają uwzględnienie wniosku zasiedzeniowego. Występując z tymi zarzutami skarżące wniosły o zmianę zaskarżonego postanowienia i oddalenie wniosku, względnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Bełchatowie. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja nie jest zasadna, zaś podniesione w niej zarzuty są chybione. Apelacja skarżących przede wszystkim kwestionuje ustalenie sądu pierwszej instancji, żeE.iA.małż.L.byli samoistnymi posiadaczami nieruchomości w wyniku nieformalnej darowizny nieruchomości dokonanej przezJ.iJ. M. (2)w sierpniu 1978 r. po zawarciu związku małżeńskiego przezA. L.z wnioskodawczynią. Według skarżących, gdyby rzeczywiście miała nastąpić darowizna, to do tej pory byłaby sfinalizowana formalna umowa darowizny. Upłynęło bowiem już 39 lat od daty zawarcia małżeństwa a nieruchomość miała uregulowany stan prawny w oparciu o przepisyustawy z 26 października 1971 r. o uregulowanie własności gospodarstw rolnych. Gdyby nieruchomość została im podarowana, to nie musieliby się starać o przydział mieszkania spółdzielczego wZ.Spółdzielni Mieszkaniowej. W końcu gdyby nieruchomość została im podarowana, toJ. M. (1)ujawniłaby to w toczącym się postępowaniu o dział spadku i zniesienie współwłasności sygn. akt I Ns 653/14 i nie wniosłaby o przyznanie tej nieruchomości w tamtym postępowaniu na jej rzecz i nie wniosłaby o dokonanie szacunku nieruchomości z nakładami na nią. Jednocześnie skarżące nie negują istnienia władztwa wnioskującej i jej męża nad nieruchomością, które to władztwo określają jako użyczenie. Argumenty, na których opierają się skarżący nie są w stanie skutecznie podważyć ustaleń sądu pierwszej instancji. Okoliczność, że nieruchomość miała uregulowany stan prawny i można było dokonać notarialnej darowizny, wcale nie wyklucza możliwości rozporządzenia tą nieruchomością bez dochowania wymogu formy notarialnej. Oczywiście w takim wypadku nieformalna umowa nie powoduje przejścia własności nieruchomości, jednakże wywołuje skutek w postaci powstania po stronie nabywcy posiadania samoistnego, które może prowadzić w przyszłości do zasiedzenia. Ustalenie zawarcia takiej umowy nie zostało dokonane przez sąd pierwszej instancji bezdowodowo. Zawarcie takiej umowy wynika nie tylko z zeznań wnioskodawczyni, ale przede wszystkimJ. M. (1), będącej jedną z darczyńców. JednocześnieJ. M. (1), wyjaśniła, że do sformalizowania darowizny nie doszło ze względu na śmierć jej męża w sierpniu 2013 roku. Powyższe wyjaśnienie uwiarygadnia chociażby to, że wniosek z założenie księgi wieczystej dla nieruchomości został złożony w dniu 3 sierpnia 2013 roku i uwzględniony przez sad wieczystoksięgowy 10 września 2013 roku, a więc już po śmierciJ. M. (2)(zapisy wksiędze wieczystej (...)). Złożenie wniosku o założenie dla nieruchomości księgi wieczystej wskazuje na to, że małżonkowieM.nosili się z zamiarem prawnego usankcjonowania nieformalnej darowizny z 1978 roku, czemu jednak na przeszkodzie stanęła śmierćJ. M. (3). W tym też kontekście należy postrzegać wskazane przez skarżące stanowiskoJ. M. (1)w sprawie I Ns 653/14 o dział spadku, w której nie powoływała się na darowiznę z 1978 roku, lecz wnosiła o przyznanie działki na jej rzecz, co też by umożliwiło jej zrealizowanie zamiaru ,, zalegalizowania” nieformalnej darowizny. Okoliczność, że w stanie faktycznym przedmiotowej sprawy właściciel nieruchomości deklarował gotowość dokonania formalnego przeniesienia własności nie ma wpływu na kwalifikację samoistności posiadania nieformalnego nabywcy ( por. postanowienie SN z 28 kwietnia 1999r. I CKN 430/98, OSNC 1999 nr 11 poz. 198). Podobnie należy odnosi się do kwestii nabycia przez wnioskodawczynię i jej męża spółdzielczego prawa do lokalu w spółdzielni mieszkaniowej wZ.. Nabycie takiego lokalu nie eliminuje możliwości wcześniejszego zawarcia umowy darowizny. Tym bardziej, że jak wynika z niekwestionowanych ustaleń sądu po nabyciu spółdzielczego lokalu wZ.wnioskodawczyni i jej mąż nie utracili władztwa nad przedmiotową nieruchomością. Mając na uwadze długotrwałość władztwa wnioskodawczyni i jej męża nad nieruchomością, okoliczności wejścia w posiadanie po zawarciu związku małżeńskiego, gdzie darowizna miała być formą wyposażenia małżonków przezJ. M. (1)i jej męża, rodzaj dokonanych nakładów na nieruchomość (założenie centralnego ogrzewania , urządzenie łazienki, wymiana podłóg, okien, położenie gładzi na ścianach , remont dachu, wykonanie elewacji zewnętrznej, wymiana ogrodzenia drewnianego na płot betonowy - nakłady o których zeznawali wnioskodawczyni, uczestnikP. M., świadkowieH. K.,J. H.) należy uznać, że sąd pierwszej instancji prawidłowo zakwalifikował wnioskodawczynię i jej męża, jako posiadaczy samoistnych. Taki wniosek jest tym bardziej uzasadniony wobec treści przepisuart. 339 kc, przewidującego domniemanie posiadania samoistnego i nie obalenia tego domniemania przez skarżące. Podzielając, zatem ustalenia faktyczne sądu pierwszej instancji, apelację należy traktować jako polemikę uczestników ze stanowiskiem sądu pierwszej instancji. Na marginesie należy dodać, że sąd pierwszej instancji jednak popełnił błąd określając w treści sentencji postanowienia, że tylko wnioskodawczyni nabyła nieruchomość przez zasiedzenie. W dacie zasiedzenia żył bowiem jej mążA., który również powinien figurować jako osoba nabywająca własność nieruchomości. Jednakże wobec braku apelacji ze strony uczestników będących spadkobiercamiA. M.powyższy błąd nie może być naprawiony w toku niniejszego postepowania apelacyjnego. Z tych względów apelacja uczestniczek, jako pozbawiona uzasadnionych podstaw, podlega oddaleniu –art. 385 kpc. SSA w SO Grzegorz Ślęzak SSA w SO Stanisław Łęgosz SSO Dariusz Mizera

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim date: '2017-12-04' department_name: II Wydział Cywilny Odwoławczy judges: - w SO Grzegorz Ślęzak - w SO Stanisław Łęgosz - Dariusz Mizera legal_bases: - art. 172 § 1 kc - art. 520 § 1 k.p.c. recorder: stażysta Iwona Jasińska signature: II Ca 569/17 ```

150525000001521_III_U_000395_2014_Uz_2015-02-04_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt:III U 395/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 4 lutego 2015r. Sąd Okręgowy w Ostrołęce III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSO Bożena Beata Bielska Protokolant: sekretarz sądowy Przemysław Dudziński po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 lutego 2015r. wO. sprawy z odwołaniaR. S. przeciwkoZakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wP. o rentę socjalną na skutek odwołaniaR. S. od decyzjiZakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wP. z dnia08.04.2014r.znak(...) orzeka: 1. zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznajeR. S.prawo do renty socjalnej od dnia 01.10.2013r. na stałe; 2. stwierdza brak odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Sygn. akt III U 395/14 UZASADNIENIE R. S.wniósł odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 08.04.2014r., znak:(...), odmawiającej mu prawa do renty socjalnej. W uzasadnieniu wskazał, że wcześniej pobierał rentę socjalną i był uznawany za całkowicie niezdolnego do pracy. W odpowiedzi na odwołanie ZUS wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu wskazał, żeR. S.w okresie od 01.05.2006r. do 30.09.2013r. miał przyznaną rentę socjalną. W dniu 28.10.2013r. zwrócił się do ZUS z kolejnym wnioskiem o przyznanie tego świadczenia. W toku jego rozpoznawania Lekarz orzecznik ZUS w orzeczeniu z dnia 12.12.2013r. ustalił, że nie jest on całkowicie niezdolny do pracy. Także Komisja Lekarska ZUS II Oddziału wW.w orzeczeniu z dnia 31.03.2014r. ustaliła, żeR. S.nie jest całkowicie niezdolny do pracy, dlatego decyzją z dnia 8.04.2014r. odmówiono mu prawa do renty socjalnej. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: R. S.(ur. (...)) od najmłodszych klas szkoły podstawowej uczęszczał na zajęcia terapii pedagogicznej, był też uczniemOśrodka Szkolno – (...)wW.. Kilkakrotnie przeprowadzone badania psychologiczne w PoradniP.– Pedagogicznej wW.wskazywały na upośledzenie umysłowe w stopniu umiarkowanym. Na podstawie orzeczenia(...)ds. Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności z dnia 10.03.2006r.R. S.został zaliczony do osób o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności na stałe. Na podstawie decyzji Inspektoratu ZUS wW.z dnia 24.06.2006r. otrzymał on prawo do renty socjalnej na okres od 01.05.2006r. do 30.06.2008r. Wypłata tego świadczenia była kontynuowana do 30.09.2013r. W dniu 28.10.2013r. ubezpieczony zwrócił się do ZUS z kolejnym wnioskiem o przyznanie renty socjalnej. W celu ustalenia stopnia niezdolności do pracy i daty jej powstania został skierowany na badanie lekarskie przez Lekarza orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z dnia 12.12.2013r. ustalił, żeR. S.nie jest całkowicie niezdolny do pracy. W dniu 29.01.2014r. ubezpieczony złożył wniosek o przywrócenie terminu do złożenia sprzeciwu i sprzeciw od w/w orzeczenia lekarza orzecznika ZUS. Po jego rozpoznaniu Komisja Lekarska ZUS II Oddział wW.w orzeczeniu z dnia 31.03.2014r. ustaliła, żeR. S.nie jest całkowicie niezdolny do pracy. Mając powyższe na uwadze zaskarżoną decyzją z dnia 08.04.2014r. ZUS odmówiłR. S.prawa do renty socjalnej. Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o całość dokumentacji znajdującej się w aktach rentowychR. S.nr(...)i o dokumentację lekarską. Sąd zważył, co następuje: Zgodnie zart. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27.06.2003r. o rencie socjalnejrenta socjalna przysługuje osobie pełnoletniej całkowicie niezdolnej do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, które powstało: przed ukończeniem 18 roku życia; w trakcie nauki w szkole lub szkole wyższej – przed ukończeniem 25 roku życia albo w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej. Według art. 5 tej ustawy, ustalenia całkowitej niezdolności do pracy dokonuje lekarz orzecznik ZUS, na zasadach i w trybie określonych wustawie z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Definicja osoby niezdolnej do pracy zawarta jest wart. 12 ust. 1-3 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, który stwierdza, iż jest nią osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Zgodnie z art. 61 w/w ustawy prawo do renty, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy, podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu 18 miesięcy od ustania prawa do renty ubezpieczony ponownie stał się niezdolny do pracy. PonieważR. S.miał przyznaną rentę socjalną od 01.05.2006r. do 30.09.2014r., skuteczność jego odwołania była uzależniona od ustalenia, czy jest w dalszym ciągu całkowicie niezdolny do pracy. W ocenie Sądu odwołanie jest zasadne. W sprawie, w której przedmiotem jest prawo do renty z ubezpieczenia społecznego, warunkująca powstanie tego prawa ocena niezdolności do pracy w zakresie wymagającym wiadomości specjalnych musi bowiem znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłych posiadających odpowiednią wiedzę medyczną adekwatną do rodzaju schorzeń ubezpieczonego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12.01.2010r., IUK 204/09, LEX nr 577813, wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 27.02.2014r., IIIAUa 716/13, LEX nr 1444861). W celu oceny zdolności do pracyR. S.postanowieniem z dnia 23.05.2014r. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy z zakresu psychiatrii, psychologii i medycyny pracy. Biegli z zakresu: neurologiiR. Z., psychologiiL. K.i psychiatriiA. Ł., po zbadaniuR. S.w dniu 06.09.2014r. ustalili, że on jest całkowicie i trwale niezdolny do pracy, a niezdolność ta powstała przed ukończeniem 18 roku życia, we wczesnym dzieciństwie. Biegli rozpoznali u odwołującego niedorozwój umysłowy w stopniu umiarkowanym i padaczkę napadów częściowych złożonych. W uzasadnieniu wskazali, że odwołujący od wczesnego dzieciństwa wymagał nauki w szkole specjalnej, z zaświadczenia o stanie zdrowia z dnia 21.07.2008r. wynika że od kilkunastu lat pozostawał pod opieką poradni psychologiczno - pedagogicznej. Biegli wskazali, że czytanie i pisanie u odwołującego nie spełnia efektywnej funkcji komunikatywnej, aby załatwił cokolwiek w urzędzie, odwołujący ma bardzo ograniczone myślenie logiczne, zdolność rozumowania przyczynowo - skutkowego, arytmetycznego rozeznania i oceny sytuacji oraz znaczenia swoich poczynań. Wykazuje wysoką sugestywność i ograniczony krytycyzm co do swoich ograniczeń, w tym co umie, potrafi, a co nie. Całokształt danych przemawia za jego znaczącym upośledzeniem umysłowym, co najmniej w stopniu umiarkowanym i powoduje łącznie z padaczką znacznie ograniczoną zdolność do samodzielnego zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych. Do powyższej opinii zastrzeżenia wniósł organ rentowy. Wskazał, że opinia ta jest sprzeczna z opinią Komisji Lekarskiej oraz występują rozbieżności między badaniem w ZUS i przez biegłych. W konkluzji ZUS wniósł o powołanie innych biegłych. W ocenie Sądu zastrzeżenia do opinii, zgłaszane przez ZUS, nie podważają wniosków tej opinii, nie zawierają bowiem merytorycznych argumentów podważających miarodajność ustaleń biegłych w przedmiotowej sprawie. Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawieart. 217 § 3 kpcoddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii innych biegłych uznając, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w sposób dostateczny wyjaśnia okoliczności sprawy. Zgodnie bowiem z ugruntowanym stanowiskiem judykatury Sąd nie musi na wniosek strony dopuszczać dowodu z dodatkowej opinii biegłych, jeśli uzna, że ekspertyzy, którymi dysponuje, są wystarczające do wyjaśnienia stanu zdrowia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17.01.2012r. I UK 195/11). Wskazać też należy, że zarówno doktryna jak i orzecznictwo stoją na stanowisku, że potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii (wyrok SN z 4.08.1999r., I PKN 20/99, OSNAPiUS 2000, nr 15, poz. 479). Opinia z dnia 06.09.2014r. została wydana przez biegłych lekarzy o specjalnościach odpowiednich do ujawnionych u odwołującego schorzeń. Biegli dokonali analizy zebranej w sprawie dokumentacji medycznej, przeprowadzili wywiad oraz badania lekarskie. Zarówno rozpoznanie, jak i wnioski, jakie znajdujące się w opinii są rzeczowe, spójne i logiczne, dlatego zasługują na uwzględnienie. Biegli określili schorzenia, stopień ich nasilenia i wpływ na zdolność do pracy. Z opinii wynika, iż podstawą stwierdzenia całkowitej niezdolności jest upośledzenie umysłowe i padaczka, uniemożliwiające wykonywanie pracy zarobkowej. Podnieść należy, iżR. S.od 01.05.2006r. do 30.09.2014r. miał przyznaną rentę socjalną, był więc uznawany za całkowicie niezdolnego do pracy. Z opinii biegłych wynika zaś, że jego stan zdrowia odwołującego od 01.10.2014r. nie uległ poprawie. Biegli stawiając taki wniosek uwzględnili rodzaj schorzeń, na które cierpi, tj. niedorozwój umysłowy w stopniu umiarkowanym i padaczkę. Wniosek ten poparty jest wynikami badania przedmiotowego odwołującego. Biegli wskazali, że odwołujący w czasie badania prawidłowo podał dane personalne i wiek, ale z datą urodzenia miał już kłopot. Znał dzień tygodnia i miesiąc, twierdził, że umie pisać i czytać, lecz w rzeczywistości nawet drukowany tekst czytał słabo, miał trudności z syntezą bardziej złożonych słów, niejednokrotnie niepoprawnie zgadywał co to za słowo, niedostatecznie rozumiał tekst. Biegli wskazali, żeR. S.miał tylko powierzchowne rozeznanie co do rodzaju prac wykonywanych w gospodarstwie posiadanym przez jego rodziców i co do jego wyposażenia. Wprawdzie stwierdził, że spotyka się z kolegami, lecz nie potrafił ich wskazać, ani opisać tego, co razem robią. Zdaniem biegłych odwołujący nie umie zrobić zakupów, banknoty zna z grubsza, ale ma problemy z oceną ich wartości użytkowej. Popełniał błędy przy prostych operacjach arytmetycznych dodawania i odejmowania, nawet w zakresie 20 „strzelał” a bardziej skomplikowane, np. mnożenie, dzielenie i logiczne rozumowanie - są dla jego umysłu niedostępne. Z opisu badania przedmiotowego wynika też, żeR. S.nie orientował się nawet, ilu członków rodziny mieszka razem z nim. Podał, że razem mieszka 8 osób, z tatą i mamą, co nie odpowiadało rzeczywistości, skoro jednocześnie wskazał, że „dwie siostry ożeniły się i nie mieszkają z nimi od 2 lat”. Wprawdzie wymienił kolejno imiona i wiek rodzeństwa, ale nieprawidłowo wskazał, że jest 6-ty z 6-ściorga dzieci, nie wiedział też, ile lat mają rodzice. Biegłe wskazały też, że podtest(...)(ze Skali(...)) potwierdził pozornie dość dobry kontakt i rozeznanie rzeczywistości (co do własnej osoby i otocznia), lecz naprawdę były one ograniczone do rutynowych schematów poznawczych, w tym słownych, bez większego pokrycia. Nawet jeśli odwołujący wiedział, jak w prostych i powtarzalnych sytuacjach należy się zachować, to jeśli sytuacja wykraczała choćby minimalnie poza jego dotychczasowe doświadczenie - nie potrafił samodzielnie wydedukować, co i jak należy zrobić, jakie są konsekwencje, itp. Był przy tym mało krytyczny i sugestywny, co stwarzało niebezpieczeństwo bezwiednego ulegania wpływowi innych osób. W świetle w/w wyników badań należy zdaniem Sądu podzielić wnioski biegłych o całkowitej niezdolności do pracy odwołującego. Sąd nie podzielił natomiast zarzutów organu rentowego, sformułowanych w piśmie datowanym na 13.01.2015r. Zarzuty te sprowadzają się do stwierdzenia o znacznych rozbieżnościach między wynikami badania odwołującego w ZUS i przez biegłych sądowych. Z dokumentacji lekarskiej ZUS wynika, iż lekarz orzecznik ZUS w toku badania odwołującego stwierdził nie tylko umiejętność dodawania powyżej progu dziesiątkowego, ale też odejmowanie prostych liczb dwucyfrowych, a także znajomość zasad mnożenia oraz umiejętność całościowego czytania. Wskazać trzeba, że te wnioski lekarza orzecznika są sprzeczne z wynikami badań przeprowadzonych w ZUS przez konsultanta z zakresu psychologii klinicznejM. C., która stwierdziła w toku badania odwołującego w ZUS, iż liczy on z trudem, tylko przez dodawanie w granicach 10, ma zaburzenia pamięci, ma bardzo ograniczoną zdolność zapamiętywania i przypominania, nie przejawia zdolności do planowania, w codziennym funkcjonowaniu jest zdany na inicjatywę zewnętrzną z tendencją do całkowitego podporzadkowania się osobom trzecim. Zauważyć też należy, iż wprawdzie Komisja Lekarska ZUS nie stwierdziła uR. S.całkowitej niezdolności do pracy, lecz uzasadnienie tego wniosku sprowadza się do stwierdzenia, iż w badaniu ogólnym przedmiotowym i neurologicznym nie stwierdzono odchyleń, odwołujący mówi logicznie im podaje odstawowe informacje. Oceniając w/w badania w ZUS i przez biegłych sądowych podkreślić trzeba, iż badanie biegłych sądowych zawiera szerokie uzasadnienie stanu odwołującego, ze szczegółowym odwołaniem się do jego umiejętności – w odróżnieniu od opisu badania przez samego lekarza orzecznika ZUS i Komisję lekarską ZUS, gdzie opis badania jest krótki i enigmatyczny. Jak nadto wskazano wyżej, wnioski Lekarza orzecznika ZUS i komisji Lekarskiej ZUS faktycznie nie uwzględniają danych zawartych w opinii konsultanta psychologa ZUS. Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawieart. 217 § 3 kpcoddalił wniosek ZUS o dopuszczenie dowodu z opinii kolejnego zespołu biegłych. Sąd podzielił natomiast wniosek biegłych sądowych o całkowitej niezdolności do pracyR. S.i ich wniosek, iż odwołujący ma ograniczoną zdolność do samodzielnego zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych i wypełniania czynności związanych z codziennym funkcjonowaniem, nie mówiąc już o efektywnym wypełnianiu ról społecznych czy zatrudnieniu, gdzie konieczna jest pewna samodzielność, samodzielne myślenie, w tym przewidywanie konsekwencji własnego działania. R. S.dotychczas nie pracował, od najmłodszych klas szkoły podstawowej uczęszczał na zajęcia terapii pedagogicznej, nie posiada ani wykształcenia, ani doświadczenia, a jego tok rozumowania jest zaburzony. Należy wskazać, że przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 08.12.2000r., II UKN 134/00, OSNP 2002/15/369, OSNP-wkł. 2001/9/8, M.Prawn. 2001/11/575). Sąd podziela też ustalenia biegłych o trwałej całkowitej niezdolności do pracyR. S., ponieważ upośledzenie umysłowe jest stanem objawiającym się obniżeniem sprawności intelektualnej oraz trudnościami z przystosowaniem się do obowiązujących wymogów społecznych i środowiskowych. Odwołujący jest osobą chorą od dzieciństwa, mimo terapii psychologicznej jego stan nie poprawia się, nie nabywa on nowych umiejętności. Z opinii biegłych wynika, iż nie nabędzie ich także w przyszłości, bowiem jego rozeznanie rzeczywistości jest ograniczone do rutynowych schematów poznawczych i nawet jeśli odwołujący wiedział, jak w prostych i powtarzalnych sytuacjach należy się zachować, to jeśli sytuacja wykraczała choćby minimalnie poza jego dotychczasowe doświadczenie - nie potrafił samodzielnie wydedukować, co i jak należy zrobić, jakie są konsekwencje jego zachowania. Podkreślić też trzeba, że odwołujący miał dotychczas przyznawaną rentę socjalną, a z opinii biegłych wynika, iż jego stan zdrowia nie uległ poprawie. Z tych względów Sąd, podzielając wnioski biegłych lekarzy, na podstawieart.47714§ 2 k.p.c.zmienił zaskarżoną decyzję z dnia 08.04.2014r. i przyznałR. S.prawo do renty socjalnej od 01.10.2013r. na stałe. Zgodnie z treściąart. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, Sąd był zobowiązany, przyznając odwołującemu się prawo do renty, do zamieszczenia z urzędu w sentencji wyroku rozstrzygnięcia w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji tj. zarówno przyznającej prawo do świadczenia, jak też jego brak (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28.04.2010 roku, II UK 330/09, LEX 604220). Ostatnią okolicznością niezbędną do wydania decyzji było ustalenie istnienia całkowitej niezdolności do pracy odwołującego. Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie ZUS nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie powyższego w toku postępowania przed tym organem. Przyznanie odwołującemu renty nastąpiło bowiem dopiero po zebraniu dodatkowego materiału dowodowego przed Sądem i opierało się na wynikach badania przedmiotowego dokonanego przez biegłych sądowych. Dopiero to badanie wyjaśniło wątpliwości co do stopnia niezdolności do pracy. Z tych względów orzeczono jak w sentencji wyroku.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Ostrołęce date: '2015-02-04' department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Bożena Beata Bielska legal_bases: - art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27.06.2003r. o rencie socjalnej - art. 12 ust. 1-3 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - art. 217 § 3 kpc recorder: sekretarz sądowy Przemysław Dudziński signature: III U 395/14 ```

151500000000503_I_ACa_000297_2013_Uz_2013-06-12_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I ACa 297/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 czerwca 2013 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Małgorzata Wołczańska Sędziowie : SA Ewa Jastrzębska (spr.) SA Anna Bohdziewicz Protokolant : Justyna Wnuk po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca 2013 r. w Katowicach na rozprawie sprawy z powództwaT. O. przeciwkoSpółdzielni Mieszkaniowej (...)wS. o zobowiązanie do złożenia oświadczenia woli na skutek apelacji pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 19 grudnia 2012 r., sygn. akt I C 404/12 1) zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że powództwo oddala i nie obciąża powoda kosztami procesu; 2) nie obciąża powoda kosztami postępowania apelacyjnego. Sygn. akt I ACa 297/13 UZASADNIENIE Powód, po ostatecznym sprecyzowaniu żądania, na rozprawie w dniu 19 grudnia 2012 roku, domagał się zobowiązania pozwanej do złożenia oświadczenia woli o wyodrębnieniu i przeniesieniu na jego rzecz własnościlokalu mieszkalnego nr (...)o powierzchni użytkowej 68,67m( 2), położonego w budynku przyul. (...)wS.wraz z udziałem wynoszącym 0.0141 w prawie własności części wspólnych budynku i urządzeń, które nie służą do wyłącznego użytku właścicieli lokali oraz takim samym udziałem w prawie użytkowania wieczystego gruntu objętego księgą wieczystą Sądu Rejonowego wS.KW nr(...), a także o zasądzenie na jego rzecz od pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, bez względu na wynik sprawy, na podstawie art. 49( 1)ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych. W uzasadnieniu podał, że jest najemcą opisanego w pozwie lokalu na podstawie umowy najmu zawartej z pozwaną dnia 1 czerwca 2004r i spełnił wszystkie przesłanki zart. 48u1ustawy o spółdzielniach mieszkaniowychkonieczne do przeniesienia własności tego lokalu na jego rzecz . PozwanaSpółdzielnia Mieszkaniowa (...)wS.w wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na jej rzecz od powoda kosztów procesu. Zarzuciła, że nie ma podstaw prawnych do uwzględnienia wniosku powoda, a nadto art. 48u1ustawy o spółdzielniach mieszkaniowychzostał uznany za niezgodny zKonstytucja RP. Wyr okiem z dnia 19 grudnia 2012r Sąd Okręgowy w Katowicach 1 zobowiązał pozwaną do złożenia oświadczenia woli o wyodrębnieniu i przeniesieniu na rzecz powoda własnościlokalu mieszkalnego nr (...)o łącznej powierzchni użytkowej 68,67 metra kwadratowego, położonego w budynku przyul. (...)wS.wraz z udziałem wynoszącym 0,0141 w prawie własności części wspólnej budynków i urządzeń, które nie służą do wyłącznego użytku właścicieli lokalu oraz takim samym udziałem 2 w prawie użytkowania wieczystego gruntu objętegoksięgą wieczystą nr KW (...)Sądu Rejonowego wS.; 3 odstąpił od obciążania strony pozwanej kosztami sądowymi; 4 zasądził od pozwanej na rzecz strony powodowej tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego kwotę 7.302 zł. Ustalił w uzasadnieniu, że w kwietniu 2000 rokuKWK (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwS., jako następca prawnyKWK (...)wS., zawarła z powodem umowę najmu mieszkania położonego wS.przyul. (...)o powierzchni użytkowej 68,67 m. We wrześniu 2000r. została ogłoszona upadłośćKWK (...) Sp. z o.o.wS.. Jedynym jej wspólnikiem był i jest(...) Spółki AkcyjnejwK., w której z kolei jedynym akcjonariuszem jest Skarb Państwa. Dnia 28 grudnia 2004r. syndyk masy upadłościKWK (...) Sp. z o.o.w upadłościS.w trybieustawy z dnia 12 października 1994r. o zasadach przekazywania zakładowych budynków mieszkalnych przez przedsiębiorstwa państwowe(Dz. U. Nr 119 poz. 567 ze zmianami) zawarł z pozwanąSpółdzielnią Mieszkaniową (...)wS.notarialną umowę przekazania użytkowania wieczystego gruntu i własności budynków. Mocą tej umowy syndyk masy upadłościKWK (...) Sp. z o.o.w upadłościS.przekazał pozwanej między innymi udział wynoszący 1828/10000 części w prawie użytkowania wieczystego gruntu objętegoksięgą wieczystą KW Nr (...)Sądu Rejonowego wS.wraz z udziałem wynoszącym 1828/10000 we własności znajdujących się na tym gruncie budynków, stanowiących odrębne nieruchomości, położonych wS.przyul. (...)i przeniósł nieodpłatnie na rzecz pozwanej ten udział w użytkowaniu wieczystym gruntu i własność posadowionych na nim budynków. Dnia 1 stycznia 2005r. pozwana jako wynajmujący, zawarła z powodem jako najemcą, umowę najmu lokalu mieszkalnego położonego wS.przyul. (...)na czas nieokreślony. Natomiast 12 stycznia 2005r. powód złożył oświadczenie, że znane mu są statutowe warunki uzyskania członkostwa w Spółdzielni i nie będzie się ubiegał o przydział przedmiotowego lokalu i ustanowienie na jego rzecz spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu na podstawieart. 9 ust. 2 ustawy z dnia 12 października 1994r. o zasadach przekazywania zakładowych budynków mieszkalnych przez przedsiębiorstwa państwowe. W dniu 26 lipca 2007r. powód złożył u pozwanej wniosek o przeniesienie na niego własności zajmowanego mieszkania na podstawie art. 12 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych. Pozwana odmówiła pozytywnego załatwienia sprawy, twierdząc że mieszkania przejęte od Syndyka Masy UpadłościKWK (...) Sp. z o.o.wS.w upadłości nie były mieszkaniami przedsiębiorstwa państwowego, państwowej osoby prawnej lub państwowej jednostki organizacyjnej. Dnia 21 stycznia 2010r., po wejściu w życie ustawy z dnia 17 grudnia 2009r. o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych oraz o zmianie niektórych innych ustaw, powód ponownie wystąpił do pozwanej o ustanowienie odrębnej własności lokalu położonego wS.przyul. (...)i przeniesienie na jego rzecz własności tego lokalu. Pismem z dnia 25 stycznia 2010r. pozwana odmówiła mu powyższego, stwierdzając że wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 lipca 2009r.art. 48 ust. 3u.o.s.m. został uznany za niezgodny zKonstytucją RPi z dniem 27 lipca 2009r. utracił moc. Uchwałą z dnia 25.01.2010r. nr(...)Zarząd pozwanej podjął uchwałę, w której określił przedmiot odrębnej własności lokali mieszkalnych, w tym w nieruchomości przyulicy (...)orazlokalu nr (...). Zgodnie z załącznikiem nr(...)do tej uchwały i z zaświadczeniem Prezydenta MiastaS.z dnia 8.10.2004r. z lokalem mieszkalnym zajmowanym przez powoda związany jest udział wynoszący 0.0141 we współwłasności części wspólnych budynków objętychksięgą wieczystą KW nr (...)Sądu Rejonowego wS.i urządzeń, które nie służą do wyłącznego użytku właścicieli poszczególnych lokali oraz taki sam udział w prawie użytkowania wieczystego gruntu, objętyksięgą wieczystą KW nr (...)Sądu Rejonowego wS.. Powyższe ustalenia poczynił sąd pierwszej instancji na podstawie złożonych przez strony dokumentów, których żadna ze stron nie kwestionowała. W ocenie sądu pierwszej instancji roszczenie powoda jest uzasadnione. Wprawdzie Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 14 lutego 2012r. sygn. P K 17/10 orzekł, żeart. 48 ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowychw zakresie, w jakim przyznaje najemcy roszczenie o przeniesienie własności spółdzielczego lokalu mieszkalnego, który przed nieodpłatnym przejęciem przez spółdzielnię mieszkaniową był mieszkaniem przedsiębiorstwa państwowego, państwowej osoby prawnej lub państwowej jednostki organizacyjnej, powiązane wyłącznie z obowiązkiem spłaty zadłużenia z tytułu świadczeń wynikających z umowy najmu lokalu (pkt 1 powołanego przepisu), jest niezgodny zart. 64 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiejto jednakże równocześnie postanowił, że przepis ten, w takim jak wskazany zakresie, traci moc obowiązującą z upływem 12 miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej, co oznacza, iż ta utrata mocy obowiązującej nastąpi z dniem 23 lutego 2013r. (OTK - A 2012/2/14, Dz.U.2012/201).Odroczenie terminu utraty mocy obowiązującej przepisów uznanych za niekonstytucyjne powoduje w ocenie sądu pierwszej instancji, że do momentu wskazanego w sentencji wyroku przepisy te obowiązują, a ich obowiązywanie jest równoznaczne z koniecznością ich przestrzegania i stosowania . Obowiązujący, więc do dnia 23 lutego 2013r. przepisart. 48 ust.1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000r. o spółdzielniach mieszkaniowych(tekst jednolity Dz. U. z 2003r. Nr 119 poz. 1116 ze zmianami) przyznawał prawo nabycia własności lokalu każdemu najemcy, który zajmuje lokal, o którym mowa w tym przepisie. Okoliczność, że między innymi lokal mieszkalny wynajmowany przez powoda, będący przedmiotem tego postępowania, był przed przejęciem przez pozwaną mieszkaniem państwowej osoby prawnej została przesądzona przez Sąd Najwyższy. Pozwany w związku z wnioskiem zgłoszonym u pozwanej w lipcu 2007r., nie wystąpił do sądu, bo pozwana poinformowała go, że zajmowany przez niego lokal mieszkalny nie był lokalem w rozumieniuart. 48 ustawy z dn.15.12.2000 r., tymczasem takie stanowisko pozwanej nie było uzasadnione. Kolejny wniosek w przedmiotowej sprawie złożył u pozwanej w styczniu 2010r. Zdaniem Sądu pierwszej instancji przepisart. 4 ustawy z dnia 18 grudnia 2009r. o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych oraz o zmianie niektórych innych ustaw dotyczy wniosków złożonych przed 31.07.2007r.oraz w okresie od 31. 07.2007r. do 29.12. 2007r. Nie dotyczy natomiast wniosków złożonych później. Poza tym, w świetle treści §(...)ust.(...)i §(...)uchwały zarządu pozwanej Nr(...)z dnia 25 stycznia 2010r., jak również załącznika do tej uchwały, argumentacja pozwanej, że brak było podstawy prawnej do zawarcia z powodem umowy, o której mowa właśnie w(...)powyższej uchwały jest nieuzasadniona. To po stronie pozwanej doszło do błędnej interpretacji art. 48 ust. 1 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych odnośnie twierdzenia, że przedmiotowy lokal mieszkalny nie został przejęty od państwowej osoby prawnej. Zatem Sąd pierwszej instancji uznał, że w niniejszej sprawie zostały spełnione wszystkie przesłanki z art. 48 ust. 1 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych dające prawo najemcy do żądania zawarcia z nim umowy o przeniesienie odrębnej własności lokalu, dlatego też w sytuacji, gdy pozwana odmawia powodowi zawarcia z nim takiej umowy na podstawieart. 64 k.c.w związku zart.1047 §1 k.p.c.i art. 491zd.1 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych powództwo należało uwzględnić. Orzeczenie o kosztach zastępstwa procesowego oparł sąd naart. 98 kpc. Od wyroku tego wniosła apelację pozwana. Zarzuciła: 1) naruszenie przepisów postępowania, a mianowicie przepisów: a)art.207§ 6 kpcw zw. zart. 187 §1 pkt 1 kpc- polegające na wydaniu wyroku na podstawie spóźnionego i nieprawidłowo sformułowanego żądania pozwu; 2) Naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, w szczególności: a)art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 18 grudnia 2009 r. o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych oraz o zmianie niektórych innych ustaw(Dz. U. nr 223 poz. 1779 r.) przez przyjęcie, że najemcom mieszkań zakładowych przejętych przez spółdzielnie bezpłatnie należy się darmowe uwłaszczenie jeżeli wystąpili oni do sądu o potwierdzenie tego prawa po dniu 30 grudnia 2009 r. Wskazując na te zarzuty wnosiła : 1. o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na rzecz strony pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, ewentualnie: 2. o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia - przy uwzględnieniu kosztów postępowania odwoławczego. W piśmie z dnia 13 maja 2013r. podniosła, że art. 48 ust.1 cytowanej ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych utracił moc. Sąd Apelacyjny zważył co następuje: Apelacja pozwanej jest zasadna i musi odnieść skutek w postaci zmiany wyroku i oddalenia powództwa, trafnie bowiem w piśmie procesowym z dnia 13 maja 2013r pozwana wskazała na fakt , iż z dniem 23 lutego 2013rart. 48u1ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, który stanowił podstawę prawną żądania powoda utracił moc obowiązującą. Wskazać trzeba , że roszczenie powoda znajdowało oparcie wart. 48 ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych. Zgodnie z tym przepisem na pisemne żądanie najemcy spółdzielczego lokalu mieszkalnego, który przed przejęciem przez spółdzielnię mieszkaniową był mieszkaniem przedsiębiorstwa państwowego, państwowej osoby prawnej lub państwowej jednostki organizacyjnej, spółdzielnia jest obowiązana zawrzeć z nim umowę przeniesienia własności lokalu, po dokonaniu przez niego spłaty zadłużenia z tytułu świadczeń wynikających z umowy najmu lokalu. Sąd pierwszej instancji ustalił, że powód spełniał wymogi tego przepisu, a w konsekwencji był uprawniony do żądania zawarcia z nim umowy przeniesienia własności zajmowanego lokalu mieszkalnego będącego przedmiotem umowy najmu. Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 14 lutego 2012 r., sygn. P 17/10, orzekł, żeart. 48 ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych(Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116 ze zm.) w zakresie, w jakim przyznaje najemcy roszczenie o przeniesienie własności spółdzielczego lokalu mieszkalnego, który przed nieodpłatnym przejęciem przez spółdzielnię mieszkaniową był mieszkaniem przedsiębiorstwa państwowego, państwowej osoby prawnej lub państwowej jednostki organizacyjnej, powiązane wyłącznie z obowiązkiem spłaty zadłużenia z tytułu świadczeń wynikających z umowy najmu lokalu (pkt. 1 powołanego przepisu), jest niezgodny zart. 64 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny orzekł że przepis art. 48 ust. 1 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych w zakresie wskazanym w wyroku, traci moc obowiązującą dopiero z upływem 12 (dwunastu) miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej. Wyrok został ogłoszony w Dzienniku Ustaw Nr 201 z dnia 22 lutego 2012 r., co oznacza, jak trafnie wskazuje skarżący, iż przepis ten utracił moc z upływem 22 lutego 2013 r., a więc nie obowiązuje już w dacie orzekania przez Sąd Apelacyjny. Wyjaśniając przyczyny, dla których zastosowano odroczenie utraty mocy obowiązującej cytowanego przepisu Trybunał Konstytucyjny między innymi wskazał, iż skutkiem natychmiastowej derogacji zakwestionowanego przepisu byłoby pozbawienie zainteresowanych najemców dawnych mieszkań zakładowych nieodpłatnie przejętych przez spółdzielnie mieszkaniowe roszczenia o zawarcie umowy przeniesienia własności lokalu. Powstałaby zatem luka w prawie. Trybunał Konstytucyjny wziął również pod uwagę fakt, że wiele spraw o przeniesienie własności dawnych mieszkań zakładowych pozostawało nadal w toku postępowań sądowych, a zatem zasada ochrony zaufania obywateli do państwa i stanowionego przez nie prawa nakazuje, aby derogacja przepisów stosowanych przez dłuższy czas i na taką skalę nie była dla ich adresatów zaskoczeniem. Trybunał uznał, że usunięcie zaskarżonego przepisu z systemu prawnego musi być poprzedzone stosownym okresem odroczenia utraty jego mocy obowiązującej, w trakcie którego przepis ten nadal będzie znajdował zastosowanie. Wskazano również, że wprowadzając nowe przepisy, ustawodawca powinien w sposób przemyślany ukształtować postanowienia intertemporalne, aby możliwe było zminimalizowanie negatywnych następstw działania przepisów uznanych za niekonstytucyjne. Zwrócono też uwagę na potrzebę ukształtowania przez ustawodawcę reżimu prawnego dotyczącego osób, które zgłosiły już spółdzielni roszczenie o przeniesienie własności lokalu. Wbrew temu ustawodawca w terminie 12 miesięcy od ogłoszenia wyroku Trybunału Konstytucyjnego nie wprowadził żadnych zmian i obecnie ( w chwili orzekania przez Sąd Apelacyjny) w porządku prawnym nie ma już normy, na której powód opierał swe roszczenie. Zgodnie zart. 316 k.p.c.sąd wydając wyrok bierze za podstawę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy. Zasada orzekania wynikająca zart. 316określana bywa jako zasada aktualności orzeczenia sądowego (patrz. wyrok SN z dnia 8 lutego 2006 r., II CSK 153/05, Lex nr 192012). Ma ona zastosowanie w odniesieniu do każdego rodzaju powództwa. Stan rzeczy brany pod uwagę przez sąd przy wydaniu wyroku obejmuje zarówno podstawę faktyczną jak i podstawę prawną wyroku (wyroki SN: z dnia 13 marca 1997 r., II CKN 70/96, OSNC 1997, nr 8, poz. 113, z dnia 8 lutego 2006 r., II CSK 153/05, Lex nr 192012). Zatem w obu zakresach decydujące znaczenie ma chwila orzekania. W systemie apelacyjnym zasada aktualności orzeczenia ma zastosowanie do sądów obu instancji, gdyż instancja odwoławcza jest tu przede wszystkim sądem merytorycznym, a nie tylko kontrolnym (wyrok SN z dnia 8 lutego 2006 r., II CSK 153/05, Lex nr 192012). Jak przyjmuje Sąd Najwyższy, odpowiednie stosowanie w postępowaniu apelacyjnym przepisuart. 316 § 1 kpcoznacza, że sąd drugiej instancji obowiązany jest - przy uwzględnieniu unormowań zawartych wart. 381 i 382 kpc- brać pod uwagę zmiany w stanie faktycznym i prawnym sprawy, wpływające na treść orzeczenia (postanowienie SN z dnia 10 listopada 1998 r., III CKN 259/98, OSNC 1999/4/82, zob. też wyrok SN dnia 6 października 2000 r., IV CKN 116/00, Lex nr 52515 oraz Andrzej Jakubecki, Komentarz doart. 316 Kodeksu Postępowania Cywilnego, Komentarz WKP 2011 Zatem rozpoznając apelację pozwanej miał Sąd Apelacyjny obowiązek brać pod uwagę stan prawny z chwili orzekania , a w chwili wydawania wyroku przez Sąd Apelacyjny ( 12.06.2013r) przepis art. 48u1 cyt.Ustawy o spółdzielniach mieszkaniowychw zakresie zakwestionowanym przez Trybunał Konstytucyjny utracił już moc obowiązującą .Zatem w tym stanie rzeczy z mocyart. 386§1 kpcnależało zaskarżony wyrok zmienić i powództwo oddalić. W tej sytuacji zbędnym było odnoszenie się do pozostałych zarzutów zawartych w apelacji. W ocenie Sądu Apelacyjnego istniały w tym stanie rzeczy podstawy do zastosowania wobec powoda dobrodziejstwa zart. 102 kpci odstąpienia od obciążania go kosztami zastępstwa procesowego należnymi stronie pozwanej i to za obie instancje. Zgodnie bowiem zart. 102 k.p.c.w wypadkach szczególnie uzasadnionych Sąd może w ogóle nie obciążać strony przegrywającej kosztami. Przepis ten nie konkretyzuje pojęcia wypadków szczególnie uzasadnionych, pozostawia ich kwalifikację, przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności danej sprawy, sądowi orzekającemu (por. m.in. postanowienie SN z dnia 20 grudnia 1973 r., II CZ 210/73, LEX nr 7366).Podstawą do zastosowaniaart. 102 kpcmogą być zarówno okoliczności związane z samym procesem, jak i okoliczności związane z sytuacją materialną strony . W wyroku z dnia 20 grudnia 1979r., III RP 78/79, OSP 1980,z. 11, poz. 196 Sąd Najwyższy przyjął, iż okoliczność, że powód mógł być subiektywnie przekonany o zasadności swojego roszczenia, które jednak ze względu na upływ terminu nie może być przez niego dochodzone na drodze sądowej, uzasadnia zastosowanieart. 102 kpc. Zatem w ocenie Sądu Apelacyjnego istniały podstawy do zastosowania w okolicznościach niniejszej sprawyart. 102 kpc. Przede wszystkim w dacie wniesienia powództwa. 491zd. drugie cytowanejustawy o spółdzielniachobowiązywał i powód mógł przypuszczać, że nawet w przypadku przegrania procesu nie poniesie kosztów, dlatego też zdecydował się na wytoczenie powództwa , ponadto jeszcze w chwili wydawania wyroku przez sąd pierwszej instancji przepisart. 48ust1 stanowiący podstawę roszczenia powoda jeszcze obowiązywał, konieczność wystąpienia na drogę sądową spowodowana była postawą pozwanej, która od 2007 r odmawiała uwzględnienia wniosku powoda, wreszcie powód nie może ponosić konsekwencji bierności ustawodawcy . Z tych też względów orzeczono jak w sentencji.

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Katowicach date: '2013-06-12' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Anna Bohdziewicz - Małgorzata Wołczańska - Ewa Jastrzębska legal_bases: - art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych - art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 12 października 1994r. o zasadach przekazywania zakładowych budynków mieszkalnych przez przedsiębiorstwa państwowe - art. 64 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej - art. 4 ustawy z dnia 18 grudnia 2009r. o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych oraz o zmianie niektórych innych ustaw dotyczy wniosków złożonych przed 31.07.2007r. - art. 64 k.c. - art. 316 Kodeksu Postępowania Cywilnego - art. 48 recorder: Justyna Wnuk signature: I ACa 297/13 ```

153510000006003_XII_C_002011_2014_Uz_2018-10-29_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt XII C 2011/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 1 października 2018 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu Wydział XII Cywilny w składzie: Przewodniczący SSO Maria Prusinowska Protokolant protokolant sądowy Justyna Wojciechowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 września 2018 r. wP. sprawy z powództwaH. S.PESEL (...) przeciwko(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wP. o zapłatę 1. zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 30 974,49 zł ( trzydzieści tysięcy dziewięćset siedemdziesiąt cztery złote czterdzieści dziewięć groszy ) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 marca 2014r. do dnia zapłaty, przy czym od dnia 1 stycznia 2016 r. z ustawowymi odsetkami z opóźnienie, 2. oddala powództwo w zakresie roszczenia o odsetki za okres od dnia 21 lutego 2014 r. do dnia 28 lutego 2014 r., 3. kosztami postępowania obciąża w całości pozwaną, a szczegółowe ich wyliczenie pozostawia referendarzowi sądowemu. SSO Maria Prusinowska Sygnatura akt: XII C 2011/14 UZASADNIENIE PowódkaH. S., wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanej(...) Sp. z o.o.z siedzibą wP.kwoty 76 000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 21 lutego 2014 r. do dnia zapłaty. Powódka wskazała, iż na kwotę tę składają się następujące roszczenia: - 26 000 zł tytułem odszkodowania związanego z koniecznością ponoszenia nakładów akustycznych budynku powódki, - 50 000 zł tytułem odszkodowania za spadek wartości nieruchomości powódki a także o zasadzenie od pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu obu pozwu powódka wskazała, że jest użytkownikiem wieczystym nieruchomości położonej przyul. (...)wP.zapisanej w księdze wieczystej prowadzonej przez Sąd RejonowyP. (...)wP.pod nr(...), która znalazła się w wewnętrznej strefie(...)lotniskaŁ.. W ocenie powódki zamieszkiwanie na obszarze ograniczonego użytkowania stanowi dla niej dużą uciążliwość, bowiem w bardzo bliskiej odległości od nieruchomości powódki znajduje się pas startowy i strefa lądowań lotniska. Utworzenie obszaru ograniczonego użytkowania oraz zwiększona emisja hałasu spowodowały powstanie wielu ograniczeń w wykonywaniu praw właścicielskich określonych wart. 140 kcw szczególności związanych z rozporządzaniem nieruchomością, a fakt ten wpłynął na obniżenie wartości nieruchomości. Jako podstawę prawną swoich roszczeń powódka wskazałaart. 129 ust. 2 oraz art. 136 ust. 3w zw. zart. 129 ust. 2 ustawy Prawo ochrony środowiska. W piśmie z dnia 18 lutego 2014r. ( złożonego w siedzibie pozwanej w dniu 21 lutego 2014 r. ) powódka zgłosiła pozwanej swoje roszczenia o zapłatę kwoty 250 000 zł i wezwała ją do podjęcia rozmów ugodowych. Pozwana wskazała, iż nie jest możliwe podjęcie rozmów ugodowych, a wypłata odszkodowania jest możliwa jedynie w ramach procedury koncyliacyjnej i wyłącznie w odniesieniu do nakładów akustycznych. W odpowiedzi na pozew z dnia 26 września 2014 r. pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powódki na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwana podniosła, że wprowadzenie obszaru ograniczonego użytkowania nie przesądza jeszcze o jego odpowiedzialności, albowiem nie wynika z niego automatycznie powstanie konkretnej szkody. W ocenie pozwanej, objęcie strefą ograniczonego użytkowania nieruchomości powódki, niesie dla nich również pozytywne skutki poprzez monitorowanie i kontrolowanie poziomu hałasu. Działania z tym związane stabilizują rynek i nie powodują wzrostu wartości nieruchomości. Pozwana podkreśliła też, że na powódkę nie nałożono żadnych ograniczeń co do przeznaczenia nieruchomości, ani sposobu korzystania z niej, a zatem wprowadzenie strefy nie ogranicza ich prawa. Odnosząc się do poziomu hałasu określonego w rozporządzeniu o wprowadzeniu strefy, pozwana podniosła, że natężenie to dotyczy najgorszej, hipotetycznej doby w roku, przy rozwoju lotniska do 2034 r. Faktycznie wyznaczona granica hałasu może nie zostać nigdy osiągnięta. W zakresie sytuacji akustycznej wokół lotniska, pozwana wskazała na podejmowane przez siebie działania mające na celu ograniczenie poziomu hałasu. Podniosła, że od 2013 r. nastąpił spadek operacji lotniczych. Pozwana zakwestionowała również żądanie dotyczące nakładów na rewitalizację akustyczną budynku, podnosząc, że nie jest wykluczone, iż zastosowane w budynku powódki rozwiązania techniczne są wystarczające dla zapewnienia komfortu akustycznego w pomieszczeniach wymagających ochrony akustycznej. Podniosła również, że w dacie ustanowienia strefy ograniczonego użytkowania nie doszło do naruszenia standardów jakości środowiska, a zatem nie może być mowy o powstaniu szkody. Wyrokiem częściowym z dnia 3 marca 2016 r., po dokonaniu przez powódkę rozszerzenia powództwa, Sąd Okręgowy wP.zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 81 395 zł tytułem odszkodowania za spadek wartości nieruchomości powódki z ustawowymi odsetkami od dnia 1 marca 2014 r. do dnia zapłaty. Jednocześnie Sąd oddalił powództwo za okres od dnia 21 lutego 2014 r. do dnia 28 lutego 2014 r. Wyrok uprawomocnił się 17 listopada 2016 r. Pismem z dnia 26 czerwca 2018 r. powódka rozszerzyła powództwo związanego z koniecznością ponoszenia nakładów akustycznych budynku powódki domagając się zasądzenia od pozwanej kwoty 30 974,49 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 21 lutego 2014r. do dnia zapłaty, a od dnia 1 stycznia 2016 r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie. Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: LotniskoP.-Ł.powstało w 1913 r. jako pruskie lotnisko wojskowe wŁ.podP.. Przed I wojną światową, a także w czasie jej trwania, na lotnisku funkcjonowała szkoła pilotów, obserwatorów i mechaników, poza tym naprawiano samoloty i składowano sprzęt lotniczy. W latach 1931 - 1938 nastąpiła rozbudowa cywilnej części lotniska, port wŁ.stał się drugim poW.-O.lotniskiem w kraju. W 1987 r. powstałoPrzedsiębiorstwo Państwowe (...), które przejęło zarządzanie lotniskiem wŁ.. W 1993 r. przystąpiono do budowy nowego terminalu pasażerskiego, uruchomiono pierwsze połączenie zagraniczne doD.. W 1996 r. rozpoczęto rozbudowę i modernizację terminalu (przeprojektowanie całego obiektu, zmiana funkcjonalności pomieszczeń, połączenie hal przylotów i odlotów) oraz podpisano porozumienia w sprawie utworzeniaspółki (...). W dniu 11 lipca 1997 r. utworzonospółkę (...), której udziałowcami zostaliPrzedsiębiorstwo Państwowe (...), MiastoP.oraz Skarb Państwa. W 2000 r. rozpoczęto prace przy budowie terminalu pasażerskiego, przystąpiono do modernizacji i rozbudowy płyty postojowej samolotów, uruchomiono połączenia doB.i zawarto porozumienia o współpracy zF.A.. W 2001 r. oddano do użytku dwa nowoczesne terminale: pasażerski i cargo oraz nową płytę postojową. W 2002 r. uruchomiono połączenia doW.iF.. W 2003 r. uruchomiono połączenia doK./B.,W.,M.iL., a także oddano do użytkowania zmodernizowany terminal GA. W 2004 r. uruchomiono połączenia doB.iM.. W latach 2005 - 2007 uruchomiono kolejne połączenia doL. L.,L.S.,D.,L.,S.,B.-G.,B.,D.,(...),L.G.,E.,P.-B.,R.-C.iK.. W 2008 r. przystąpiono do rozbudowy terminalu pasażerskiego i dostosowano infrastrukturę do obsługi ruchu w strefieS.. W dniu 28 lutego 2011 r.(...)Dyrektor Ochrony Środowiska wP.wydał decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach dla przedsięwzięcia „Rozbudowa i modernizacja(...)”. W kwietniu 2011 r. rozpoczęto rozbudowę terminalu pasażerskiego, a w czerwcu 2011 r. rozpoczęto rozbudowę płaszczyzn lotniskowych. W lipcu 2012 r. rozpoczęto kontynuację rozbudowy terminalu pasażerskiego - początek prac przy budowie nowej sortowni bagażu oraz rozbudowie strefy odlotów. Rozwój lotniska w kolejnych dziesięcioleciach skutkował wzrostem liczby pasażerów obsługiwanych przez port lotniczy. W 2000 r. skorzystało z niego 227.847 pasażerów, przy liczbie 13.225 operacji lotniczych. W 2008 r. natomiast z portu skorzystało już 1.274.679 pasażerów, a operacji lotniczych odnotowano w liczbie 23.609. W 2012 r. z portu skorzystało 1.595.221 pasażerów i odbyło się 25.261 operacji lotniczych. Lotnisko cywilneP.-Ł.jest własnością pozwanego(...) Sp. z o.o.z siedzibą wP.. okoliczności bezsporne, a nadto dowód: -decyzja(...)z dnia 28 lutego 2011 r. – k. 42-75, k. 136-139, k. 155-158 -procedury(...)k. 140-141, - raport o oddziaływaniu na środowisko – k. 145-147, - informacja dotycząca wdrożenia decyzji środowiskowej - k. 142-144, - protokół kontroli(...)k. 148, - informacje o lotnisku, wydruki dotyczące ruchu na lotnisku, statystyki - k. 148 v.-153 W dniu 30 stycznia 2012 r. Sejmik Województwa(...)podjął uchwałę nr(...)w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla lotniskaP.-Ł.wP.. Uchwała utworzyła obszar ograniczonego użytkowania dla lotniskaP.-Ł.wP., którego zarządcą jest(...) Sp. z o.o.z siedzibą wP.. Przedmiotowa uchwała wyznaczyła zewnętrzną granicę obszaru ograniczonego użytkowania na podstawie: (1) izolinii równoważnego poziomu dźwięku A dla pory dnia LAeqD = 55 dB, pochodzącego od startów, lądowań i przelotów statków powietrznych; (2) izolinii równoważnego poziomu dźwięku A dla pory nocy LAeqN = 45 dB, pochodzącego od startów, lądowań i przelotów statków powietrznych; (3) izolinii równoważnego poziomu dźwięku A dla pory dnia LAeqD = 50 dB, pochodzącego od pozostałych źródeł hałasu związanych z działalnością lotniska; (4) izolinii równoważnego poziomu dźwięku A dla pory nocy LAeqN = 40 dB, pochodzącego od pozostałych źródeł hałasu związanych z działalnością lotniska. Na obszarze ograniczonego użytkowania wyodrębniono dwie strefy: (1) zewnętrzną, której obszar od zewnątrz wyznacza linia będąca granicą obszaru ograniczonego użytkowania, a od wewnątrz linia będąca obwiednią izolinii równoważnego poziomu dźwięku A dla pory dnia LAeqD = 60 dB oraz dla nocy LAeqN = 50 dB, pochodzącego od startów, lądowań i przelotów statków powietrznych oraz izolinii równoważnego poziomu dźwięku A dla pory dnia LAeqD = 55 dB oraz dla nocy LAeqN = 45 dB, pochodzącego od pozostałych źródeł hałasu związanych z działalnością lotniska; (2) wewnętrzną, której obszar od zewnątrz wyznacza linia będąca obwiednią, o której mowa w pkt 1, a od wewnątrz linia biegnąca wzdłuż granicy terenu lotniska. W uchwale wprowadzono wymagania techniczne dotyczące budynków położonych w strefie wewnętrznej obszaru ograniczonego użytkowania w postaci: obowiązku zapewnienia właściwego klimatu akustycznego w budynkach z pomieszczeniami wymagającymi ochrony akustycznej poprzez stosowanie przegród budowlanych o odpowiedniej izolacyjności akustycznej. W uchwale wskazano, że przez odpowiednią izolacyjność akustyczną przegród budowlanych należy rozumieć izolacyjność akustyczną określoną zgodnie z Polskimi Normami w dziedzinie akustyki budowlanej z uwzględnieniem poziomu hałasu powodowanego przez starty, lądowania, przeloty statków powietrznych, operacje naziemne i inne źródła hałasu związane z funkcjonowaniem lotniska, przy zapewnieniu wymaganej wymiany powietrza w pomieszczeniu, a także wymaganej izolacyjności cieplnej. Wskazano również, że przez właściwy klimat akustyczny w budynkach rozumie się poziom dźwięku zgodny z obowiązującymi Polskimi Normami w dziedzinie akustyki budowlanej. Powyższa uchwała weszła w życie w dniu 28 lutego 2012 r. okoliczności bezsporne Powódka jest użytkownikiem wieczystym nieruchomości położonej wP.przyul. (...), stanowiącadziałkę nr (...)zapisanej w księdze wieczystej prowadzonej przez Sąd RejonowyP. (...)wP.pod nr(...) Nieruchomość powódki ma powierzchnię 943 m2i jest zabudowana budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym wolnostojącym o powierzchni zabudowy 167,30 m2. Budynek posiada jedną kondygnację nadziemną z poddaszem użytkowym, nie jest podpiwniczony. Nieruchomość wchodzi w skład osiedla budynków jednorodzinnych z towarzyszącą infrastrukturą. W najbliższym otoczeniu znajduję się tereny zabudowy jednorodzinnej oraz tereny niezabudowane i las. Nieruchomość posiada doprowadzone przyłącza sieci energetycznej, wodnej, kanalizacyjnej i gazowej. Przy nieruchomości znajduje się droga utwardzona kostką betonową, jest oświetlona. Teren przy budynku jest zagospodarowany, posiada urządzony ogród. Budynek został wzniesiony w roku 2004 w technologii tradycyjnej. Służy zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych rodziny powódki. Stan techniczny budynku jest dobry. dowód: - wydruk z księgi wieczystej - k.28-30 , -operat szacunkowy i opinia biegłego sądowegoR. D.- k. 491-522, Zgodnie z załącznikami nr 6b i 7b do uchwały Sejmiku Województwa(...)nr(...), opisana powyżej nieruchomość znajduje się w strefie wewnętrznej obszaru ograniczonego użytkowania lotniskaP.-Ł.wP.. okoliczność bezsporna, a nadto dowód: - operat szacunkowy i opinia biegłego sądowegoR. D.- k. 491-522, o Zgodnie z obowiązującym planem zagospodarowania przestrzennego, nieruchomość znajduje się na terenach przeznaczonych pod zabudowę mieszkaniową. dowód: - operat szacunkowy i opinia biegłego sądowegoR. D.- k. 491-522, Budynek jest zabudowany prawidłowo pod względem wymogów ochrony akustycznej w warunkach braku przekroczeń dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku- niemniej – ze względu na wymogi normy(...) (...).(...)istnieje potrzeba doizolowania większości przegród z oknami, konieczny jest odpowiedni dobór okien, dodatkowo należy zamontować ścienne nawiewniki wentylacyjne z tłumikiem akustycznym, aby zapewnić odpowiednią wymianę powietrza w pomieszczeniach, które obsługiwane są przez wentylację grawitacyjną. W budownictwie mieszkaniowym najbardziej rozpowszechnionym systemem wentylacji jest system grawitacyjny, działający pod wpływem różnicy ciśnień, wywołanych różnicą temperatur powietrza zewnętrznego i temperatury powietrza w pomieszczeniach. Dodatkowym czynnikiem jest wiatr zwiększający różnicę ciśnień. W efekcie, wydajność tego systemu wentylacji jest zmienna w czasie, nie możemy mówić o zorganizowanej wymianie powietrza w pomieszczeniach. W aspekcie wygłuszania budynków, podniesienie parametrów akustycznych przegród budowlanych pociągnie za sobą wzrost ich szczelności na infiltrację powietrza zewnętrznego – w efekcie wymagany strumień powietrza wentylacyjnego okaże się niedostateczny, aby zapewnić odpowiedni poziom jakości powietrza w pomieszczeniach wentylowanych. W związku z powyższym, konieczne jest zastosowanie działań mających na celu spowodowanie wymaganej wymiany powietrza w pomieszczeniu. Aktualnie do tych celów stosowane są nawiewniki(...) (...)z mufą akustyczną i okap z wkładka akustyczną; jednocześnie dla zapewnienia lepszej skuteczności cyrkulacji powietrza należy zamontować urządzenia typu „T.(...)” na wylotach przewodów wentylacyjnych. Wartość ww. niezbędnych nakładów dostosowujących budynek do zwiększonych obciążeń hałasem lotniczym wynosi 30 974,49 zł brutto. Dowód: opinia biegłego sądowegoJ. W. (1)w przedmiocie określenia wartości nakładów dla nieruchomości zabudowanej z dnia 30 maja 2018 r. (k. 893-934); zeznania biegłego sądowegoJ. W. (1)- k. 987, e-protokół – k. 988, Powódka zgłosiła pozwanej -(...) Sp. z o.o.z siedzibą wP.swoje roszczenie w piśmie z dnia 18 lutego 2014 r. oraz wezwała ją do zapłaty kwoty 250 000 zł i podjęcia negocjacji ugodowych pod rygorem skierowania sprawy do sądu. W dniu 22 lutego 2014 r. powodowie wystąpili do Sądu RejonowegoP.z wnioskiem o zawezwanie do próby ugodowej. Pozwana nie uiściła na rzecz powódki żadnej kwoty tytułem odszkodowania. dowód: - pismo powodów - k. 26-27, - wniosek o zawezwanie do próby ugodowej – k. 31-35, Przedstawiony stan faktyczny sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dowodów. Sąd dał wiarę powołanym wyżej dokumentom oraz ich odpisom i kserokopiom, albowiem nie były przez strony kwestionowane, jak również nie budziły wątpliwości sądu co do ich prawdziwości i autentyczności. Podkreślić przy tym należy, że zgodnie zart. 244 § 1 k.p.c.dokumenty urzędowe, sporządzone w przepisanej formie przez powołane do tego organy władzy publicznej i inne organy państwowe w zakresie ich działania, stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Z kolei w świetleart. 245 k.p.c.dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wskazanych powyżej dowodów z odpisów i kopii dokumentów. Podkreślić należy, że między stronami bezsporne było, że nieruchomość powódki położona jest w strefie wewnętrznej ograniczonego obszaru użytkowania lotniska cywilnegoP.-Ł.. Spór w niniejszej sprawie dotyczył ustalenia, czy na skutek działalności lotniskaP.–Ł.i ustanowienia obszaru ograniczonego użytkowania doszło do spadku wartości nieruchomości powódki. za przydatną i wyczerpującą Sąd uznał również opinię biegłegoJ. W. (1)w przedmiocie określenia wartości nakładów niezbędnych do zapewnienia właściwego klimatu akustycznego badanej nieruchomości. Wymaga podkreślenia, że strona pozwana nie przedstawiła dowodów, zdolnych podważyć konkluzje opinii biegłegoJ. W. (1), a polemika pozwanego z opinią pozostaje gołosłowna. Biegły uzasadnił przyjętą metodologię. Zaznaczył, że w swojej opinii zastosował normy wskazane w§ 325 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r.w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, tj.(...) (...) (...) (...). Biegły podkreślił, że analizę w oparciu o normę(...) (...)-3 wykonano jedynie posiłkowo dla zobrazowania, że dotychczasowe rozbieżności pomiędzy normami(...)(...) (...) (...)– w nowej – są znacznie wyeliminowane, a szacunkowe wyniki obliczeń są dość podobne do ustaleń według obu dotychczas obowiązujących norm. Na końcowe ustalenie co do zakresu rzeczowego koniecznych nakładów decydujący wpływ ma zatem norma obowiązująca, tj.(...) (...). Biegły wyjaśnił też, że ustalając wymagania dotyczące izolacyjności akustycznej od dźwięków powietrznych przegród zewnętrznych – należy posługiwać się wskaźnikiem oceny przybliżonej izolacyjności akustycznej właściwej, tj.R’A,2. W odniesieniu natomiast do określenia miarodajnego poziomu hałasu zewnętrznego,LA,zew. uwzględnia się hałas pochodzący od źródeł zewnętrznych, charakterystycznych dla danego terenu. Nie uwzględnia się hałasu powstającego w sytuacjach zagrożeń, podczas imprez masowych na wolnym powietrzu, czy hałasu wynikającego z prowadzonych prac budowlanych. Miarodajny poziom hałasu zewnętrznegoLA,zew. powinien uwzględniać natomiast perspektywiczne zmiany poziomu hałasu na terenie, wynikające np. z miejscowych planów lub studiów zagospodarowania przestrzennego, z prognozowanych zmian natężenia np. ruchu lotniczego, drogowego lub kolejowego. Miarodajny poziom hałasu zewnętrznego pochodzącego od operacji lotniczych określa się przy tym odrębnie w przypadku lotnisk cywilnych i pozostałych lotnisk i lądowisk cywilnych oraz lotnisk i lądowisk wojskowych. W tym pierwszym przypadku – miarodajny poziom hałasu należy określić z łączną liczbą operacji lotniczych w ciągu roku przekraczającą 3.000 (z uwzględnieniem wszystkich dni i nocy), zaś w drugim przypadku poziom hałasu określa się z uwzględnieniem odrębnie wszystkich dni i nocy w trzech kolejnych miesiącach roku o największej liczbie operacji lotniczych. Zaś poziomem odniesienia do obliczania przybliżonej izolacyjności akustycznej przegród zewnętrznych budynku jest poziom odniesienia dostosowany do rodzaju miarodajnego poziomu hałasu zewnętrznego. Trzeba też wskazać, że opinia biegłego uwzględniała analizę działań usprawniających system wentylacji otoczenia, z konkluzjami biegłego, który zaproponował, że – w celu zapewnienia właściwej wymiany powietrza w pomieszczeniach – należałoby zastosować montaż w stolarce okiennej (odpowiednio dobranej pod względem izolacji akustycznej) lub na ścianach zewnętrznych nawiewników systemowych zapewniających dopływ świeżego powietrza przy zamkniętych oknach. W ocenie biegłego, to dodatkowe rozwiązanie powinno zapewnić prawidłowe działanie systemu wentylacji grawitacyjnej. Jednocześnie biegły wyjaśnił dobór punktów pomiarowych i analizę danych, precyzując z jakich względów dla badanej nieruchomości należy określić parametry hałasu w oparciu o punkty pomiarowe położone wP., dla których „Raport o oddziaływaniu na środowisko” określa parametry hałasu według stanu na 2034 rok, tj. punkty przyul. (...)iul. (...). Należy też zaznaczyć, że biegły w trakcie składania zeznań w dniu 21 września 2018 r. – wobec wątpliwości strony pozwanej – wyjaśnił przesłanki zastosowania doboru różnego rodzaju technik dźwiękoszczelnych w budynkach mieszkalnych, a nadto wyjaśnił z jakich względów poczynienie nakładów na izolację akustyczną nieruchomości w oszacowanej wysokości wynika z parametrów badanego obiektu oraz z jego problematycznej lokalizacji na granicy strefy wewnętrznej i zewnętrznej obszaru ograniczonego użytkowania. Powyższe wskazuje na fachowość i rzetelność sporządzonej opinii. W oparciu o ww. konkluzje, Sąd ustalając istotne okoliczności sprawy oparł się na wyliczeniach biegłegoJ. W. (1). Podkreślić należy, że opinie biegłego łącznie z jego wyjaśnieniami w zakresie nakładów akustycznych na budynek mieszkalny powodów, w sposób logiczny obrazują zależność miejsca lokalizacji nieruchomości w strefie, sposób rozchodzenia się hałasu w strefie i konieczność poniesienia nakładów rewitalizacyjnych na budynek. Dodatkowo biegły w sposób wyczerpujący i stanowczy ustosunkował się do zarzutów pozwanego i podkreślić również należy, że to do biegłego należy wybór metodyki opracowania opinii, a okoliczność, że opinia biegłego okazała się niekorzystna dla stron nie oznacza, że jest ona niekompletna czy wadliwa. Reasumując należy stwierdzić, że sporządzona przez biegłego opinia w zakresie wartości nakładów akustycznych poddawała się pozytywnej ocenie, gdyż pozostawała w zgodzie z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, osoba ją sporządzająca dysponowała wysokim poziomem wiedzy i doświadczenia zawodowego, a sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków nie budził zastrzeżeń Sądu. W tym miejscu trzeba podkreślić, że Sąd nie jest obowiązany dążyć do sytuacji, aby opinią biegłego zostały przekonane obydwie strony, co zresztą najczęściej jest prawie niemożliwe, gdyż opinia korzystna dla jednej strony, nie przekonuje strony przeciwnej. Wystarczy zatem, że opinia jest przekonująca dla Sądu, który wiążąco też ocenia, czy biegły wyjaśnił wątpliwości zgłoszone przez stronę (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 1998 r., sygn. akt II UKN 55/98, LEX nr 35851). Sąd Okręgowy zważył, co następuje: PowódkaH. S., wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanej(...) Sp. z o.o.z siedzibą wP.kwoty 112 369,49 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 21 lutego 2014 r. do dnia zapłaty. Powódka wskazała, iż na kwotę tę składają się następujące roszczenia: - 30 974,49 zł tytułem odszkodowania związanego z koniecznością ponoszenia nakładów akustycznych budynku powódki, - 81 395 zł tytułem odszkodowania za spadek wartości nieruchomości powódki Zgodnie z przepisemart. 317 § 1 k.p.c., sąd wydał wyrok częściowy w zakresie odszkodowania z tytułu spadku wartości nieruchomości stanowiącejdziałkę nr (...). Do rozstrzygnięcia pozostała zaś kwestia odszkodowania związanego z koniecznością poniesienia nakładów akustycznych w budynku mieszkalnym powódki na tej nieruchomości. Niezależnie od powyższego, uzasadnienie znajdowało także żądanie zasądzenia odszkodowania z tytułu konieczności poczynienia nakładów akustycznych na nieruchomość. Jak wskazano powyżej, bezpośrednim uszczerbkiem powodów związanym z ustanowieniem strefy ograniczonego użytkowania są również koszty związane z zapewnieniem w ich budynku mieszkalnym właściwego klimatu akustycznego. Na konieczność zapewnienia takich warunków wskazują bowiem wymagania określone w uchwale Sejmiku Województwa(...)nr(...)Zgodnie zaś z dyspozycją art. 136 ust. 3 p.o.ś., w razie określenia na obszarze ograniczonego użytkowania wymagań technicznych dotyczących budynków szkodą, o której mowa w art. 129 ust. 2, są także koszty poniesione w celu wypełnienia tych wymagań przez istniejące budynki, nawet w przypadku braku obowiązku podjęcia działań w tym zakresie. Przy dokonywaniu wykładni wskazanego przepisu należy wziąć pod uwagę, że celem uregulowań art. 129 i 136 ustawy p.o.ś. jest ułatwienie osobom poszkodowanym w wyniku wprowadzenia obszaru ograniczonego użytkowania dochodzenia roszczeń odszkodowawczych. Zatem należy przyjąć, że wskazanie na koszty poniesione w celu wypełnienia wymagań technicznych przez istniejące budynki miało wyeliminować spory co do objęcia tych kosztów obowiązkiem naprawienia szkody. Obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawić. Odszkodowanie bowiem ma wyrównać uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę, istniejący od chwili wyrządzenia szkody do czasu, gdy zobowiązany wpłaci poszkodowanemu sumę pieniężną odpowiadającą szkodzie ustalonej w sposób przewidziany prawem (por. uchwała Sądu Najwyższego z 15 listopada 2001 r. III CZP 68/01, OSNC 2002, z.6, póz. 74; wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 10 kwietnia 2008 r. I A.Ca. 2/08, M. Prawn. 2010/12/692). Wskazać należy, że szkoda w majątku powodów przejawiająca się w konieczności poniesienia nakładów rewitalizacyjnych powstała już w dacie wejścia w życie uchwały Sejmiku Województwa(...)z dnia 30 stycznia 2012 r. tj. w dniu 28 lutego 2012 r. Ustalając stan techniczny budynku mieszkalnego i wymagania akustyczne jaki ten budynek winien spełniać uwzględniono zatem stan przegród budowlanych na dzień wejścia w życie ww. uchwały. W związku z tym należy mieć tu na uwadze, że po wprowadzeniu przedmiotowej uchwały budynek mieszkalny powodów nie spełnia norm dla zamierzonych i wyliczonych poziomów dźwięku hałasu. Budynek ten wymaga zatem – po wprowadzeniu obszaru ograniczonego użytkowania dla lotniskaŁ.– dodatkowej modernizacji w zakresie zamontowania okien w pomieszczeniach budynku, tj. na parterze: w sypialni, kuchni, pokoju od strony ulicy, w łazience, w przyziemiu – w pokoiku, łazience i kuchni od strony ulicy – o wymaganym minimalnym wskaźniku izolacyjności akustycznej odpowiednio na poziomie: 42 dB, 42 dB, 30 dB, 36 dB, 29 dB, 34 dB, 28 dB, 28 dB, a także nawiewników ściennych akustycznych z mufą akustyczną i okapem z wkładką akustyczną oraz montażu na wylocie kominów wentylacyjnych urządzenia wspomagającego (np.(...)). Jak wynika z poczynionych ustaleń, w ww. pomieszczeniach budynku powódki dochodzi do przekroczenia dopuszczalnych norm hałasu w związku z czym konieczne jest podniesienie izolacyjności akustycznej budynku we wskazany sposób. Łączna wartość nakładów niezbędnych do poniesienia celem zapewniania właściwego klimatu akustycznego stanowi zaś kwotę: 30 974,49 zł. W związku z powyższym Sąd w punkcie 1 wyroku zasądził wyżej wskazaną kwotę. O odsetkach ustawowych od zasądzonej należności głównej sąd orzekł na podstawieart. 481 § 1 i 2 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Roszczenie o odszkodowanie jest roszczeniem bezterminowym, a zatem staje się ono wymagalne, z uwagi na brzmienie przepisuart. 455 k.c., po wezwaniu dłużnika do zapłaty. Precyzując podstawę prawną zasądzonego roszczenia odsetkowego wskazać należy, że zgodnie zart. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W myśl zaśart. 481 § 2 k.c., jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. W rozpoznawanej sprawie nie budziło wątpliwości, że stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy. W konsekwencji powodom należne są odsetki ustawowe za opóźnienie. Wyjaśnić również należy, że ustawą z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 1380), która weszła w życie w dniu 1 stycznia 2016 r., została dokonana nowelizacjaart. 359 k.c.i tak, zgodnie zart. 359 § 1 k.c.w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2015 r., odsetki od sumy pieniężnej należały się tylko wtedy, gdy to wynikało z czynności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub z decyzji innego właściwego organu. Jak z kolei stanowiart. 359 § 2 k.c.w brzmieniu sprzed nowelizacji, jeżeli wysokość odsetek nie jest w inny sposób określona należą się odsetki ustawowe. Ustawodawca wart. 359 § 3 k.c.w brzmieniu sprzed nowelizacji zawarł delegację ustawową dla Rady Ministrów do określenia, w drodze rozporządzenia, wysokości odsetek ustawowych, przy czym wskazał, że ustalenie to winno uwzględniać konieczność zapewnienia dyscypliny płatniczej i sprawnego przeprowadzania rozliczeń pieniężnych oraz wysokość rynkowych stóp procentowych oraz stóp procentowych Narodowego Banku Polskiego, i tak rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia z dnia 16 grudnia 2014 r. w sprawie wysokości odsetek ustawowych (Dz. U. z dnia 22 grudnia 2014 r.) w jego§ 1ustalił wysokość odsetek ustawowych na 8% w stosunku rocznym. Z kolei zgodnie z brzmieniemart. 359 § 1 k.c.od dnia 1 stycznia 2016 r., odsetki od sumy pieniężnej należą się tylko wtedy, gdy to wynika z czynności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub z decyzji innego właściwego organu. Jeżeli wysokość odsetek nie jest w inny sposób określona, należą się odsetki ustawowe w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 3,5 punktów procentowych (§ 2). Dając zatem temu wyraz, w celu rozwiania wątpliwości interpretacyjnych, Sąd w wyroku podkreślił dokonaną zmianę przepisów wskazując na konieczność zastosowania w niniejszej sprawie dwóch stanów prawnych w zakresie obliczania wysokości należnych powodom odsetek. Podkreślenia przy tym wymaga, że w świetleart. 481 § 2 k.c.w zw. zart. 455 k.c.orazart. 363 § 2 k.c., pozwany pozostaje w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia, uzasadniającym odpowiedzialność odsetkową, już od daty wynikającej z wezwania do zapłaty. Z upływem terminu wyznaczonego dłużnikowi do spełnienia świadczenia, dłużnik popada w opóźnienie, co uprawnia wierzyciela do żądania odsetek ustawowych na podstawie przepisówart. 481 § 1 i § 2 zd. 1 k.c.(por. wyrok SA w Poznaniu z dnia 26 czerwca 2017 r., I ACa 76/17). Z załączonych do pozwu dokumentów wynika, że powódka zgłosiła pozwanej swoje roszczenie w piśmie z dnia 18 lutego 2014 r., złożonym w siedzibie pozwanej w dniu 21 lutego 2014 r., od tej daty domagając się zasądzenia odsetek ustawowych. Przyjąć należy, iż pozwana od dnia 21 lutego 2014 r. wiedziała o istnieniu roszczenia powódki, nie zajęła też w tym przedmiocie żadnego stanowiska. W tej sytuacji sąd uznał, iż pozwana miała 7 dni na zapłatę bądź podjęcie negocjacji i w związku z tym pozostaje w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia od dnia 1 marca 2014 r. Dlatego tez sąd oddalił roszczenie o zasadzenie odsetek za okres od dnia 21 lutego 2014 r. do dnia 28 lutego 2014 r. To mając zatem na uwadze, na podstawie powołanych wyżej przepisów ustawy orzeczono jak w punkcie 1 i 2 wyroku. O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawieart. 98 § 1 i 3 kpcw zw. zart. 108 kpc, mając na uwadze wynik sprawy. Sąd uwzględnił powództwo w całości i w konsekwencji w całości obciążył pozwaną kosztami postępowania, zaś szczegółowe ich wyliczenie pozostawił referendarzowi sądowemu. /-/ SSO Maria Prusinowska ZARZĄDZENIE 1 proszę odnotować ( termin do sporządzenia uzasadnienia przedłużony zarządzeniem Prezesa Sądu Okręgowego w Poznaniu o 30 dni ), 2 odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć zgodnie z wnioskiem 3 po wykonaniu proszę przedłożyć Panu Referendarzowi z rachunkiem biegłegoJ. W.( proszę odszukać rachunek ewentualnie zwrócić się do biegłego o jego nadesłanie ). SSO Maria Prusinowska P., dnia 29 października 2018 r.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Poznaniu date: '2018-10-01' department_name: XII Wydział Cywilny judges: - Maria Prusinowska legal_bases: - art. 481 § 1 i § 2 zd. 1 k.c. - art. 129 ust. 2 ustawy Prawo ochrony środowiska - art. 244 § 1 k.p.c. - § 325 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. recorder: protokolant sądowy Justyna Wojciechowska signature: XII C 2011/14 ```

154015000001006_II_Ka_000083_2014_Uz_2014-05-13_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II Ka 83/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 13 maja 2014 roku Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu, II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Prezes SO Robert Pelewicz (spraw.) Sędziowie: SSO Zdzisław Błasiak SSR (del.) Marian Rżany Protokolant: st. sekr. sąd. Edyta Bełczowska przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Tarnobrzegu –Doroty Sochackiej po rozpoznaniu w dniu 13 maja 2014 roku sprawyG. J. oskarżonego zart. 288§1 kkiart. 190§1 kk na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Stalowej Woli – VIII Zamiejscowy Wydział Karny z/s w Nisku z dnia 11.12.2013r. w sprawie sygn. akt VIII K 455/13 uchylazaskarżony wyrok i sprawę oskarżonegoG. J.przekazuje Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Sygn. aktII Ka 83/14 UZASADNIENIE wyroku z dnia 13 maja 2014r. Prokurator Rejonowy w Nisku oskarżyłG. J.o to, że: I. w dniu 28 lutego 2013 r. wR., w woj.(...), uderzając drewnianym kijemw samochód osobowy markiS. (...)onumerach rejestracyjnych (...)dokonałuszkodzenia szyb bocznych, szyby tylnej i przedniej oraz wgnieceń na karoserii w trzechdrzwiach powodując straty o łącznej wartości 660 złotych na szkodęJ. J. (1), tj. o czyn zart. 288 § l kk II. w dniu 30 listopada 2012 r. wR., w woj.(...)groził pozbawieniem życiaJ. J. (1)przy czym groźby te wzbudziły u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę,że będą spełnione tj. o czyn zart. 190 § l kk Sąd Rejonowy w Stalowej Woli - VIII Zamiejscowy Wydział Karny z/s w Nisku wyrokiem wydanym w dniu 11 grudnia 2013 r., w sprawie VIII K 455/13: 1) uznał oskarżonegoG. J.za winnego popełnienia zarzuconego mu w pkt. I aktu oskarżenia czynu, stanowiącego przestępstwo zart. 288 § l kk, przy czym przyjął, iż szkoda wyrządzona w wyniku tego czynu wynosi co najmniej 460,00 zł i za to na podstawieart. 288 § l kk, przy zastosowaniuart. 58 § 3 kkw zw. zart. 34 § l i § 2 pkt 2 kkorazart. 35 § l kk- skazał go na karę 8 miesięcy ograniczenia wolności, polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 24 godzin w stosunku miesięcznym; 2) uznał oskarżonegoG. J.za winnego popełnienia zarzuconego mu w pkt. II aktu oskarżenia czynu stanowiącego przestępstwo zart. 190 § l kki za to na podstawieart. 190 § 1 kkw zw. zart. 34 § 1 i § 2 pkt 2 kkorazart. 35 § 1 kk– skazał go na karę 8 miesięcy ograniczenia wolności, polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 24 godzin w stosunku miesięcznym; 3) na podstawieart. 85 kkiart. 86 § 1 i § 3 kkorzeczone wobec oskarżonegoG. J.kary ograniczenia wolności połączył i jako karę łączną wymierzył mu karę 10 miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 24 godzin w stosunku miesięcznym; 4) na podstawieart. 415 § 1 kpkzasądził od oskarżonegoG. J.na rzecz pokrzywdzonegoJ. J. (1)kwotę 460,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 7 czerwca 2013 r. - tytułem częściowo uwzględnionego powództwa cywilnego; 5) na podstawieart. 415 § 3 kpk- w pozostałym zakresie powództwo cywilne wniesione przez Prokuratora Rejonowego w Nisku na rzecz pokrzywdzonegoJ. J. (1)- pozostawił bez rozpoznania; 6) zasądził od oskarżonegoG. J.na rzecz oskarżyciela posiłkowegoJ. J. (1)kwotę 1.500,00 zł - tytułem zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego; 7) zasądził od oskarżonegoG. J.na rzecz Skarbu Państwa całość kosztów sądowych w kwocie 280,00 zł, w tym opłatę sądową w kwocie 180 zł. Z takim rozstrzygnięciem Sądu I instancji nie zgodził się obrońca oskarżonegoG. J., który na podstawie przepisówart. 444, 445§1, 446§2, 425§1-3, 427§1-2, 428§1 kpkzaskarżył powyższy wyrok w całości. Obrońca oskarżonego, powołując się naart.438 pkt 2 i 3 kpk, zarzucił powyższemu wyrokowi naruszenie przepisów postępowania, a konkretnieart. 410 kpk, przez pominięcie przy ustalaniu stanu faktycznego części istotnego materiału dowodowego, a tym samym oparcie tych ustaleń nie na całości materiału dowodowego oraz nie wyjaśnienie istotnych sprzeczności zawartych w tym materiale, co doprowadziło do błędnych ustaleń, w tym z naruszeniemart. 5§2 kpk, co miało wpływ na treść tego wyroku, bo doprowadziło do przyjęcia winy oskarżonego oraz jego skazania. W konkluzji apelacji brońca oskarżonego wniósł na podstawieart. 427 § 1 i art. 437 kpko zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od obu zarzuconych mu aktem oskarżenia czynów, względnie o uchylenie tego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu stwierdził, co następuje: Apelacja wywiedziona przez obrońcę oskarżonegoG. J.zasługuje na uwzględnienie w takim zakresie, w jakim wskazuje na potrzebę uchylenia zaskarżonego wyroku, celem ponownego rozpoznania sprawy przed Sądem I instancji. W sprawie oskarżonegoG. J.Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu dopatrzył się bowiem braków materiału dowodowego, które okazały się na tyle istotne, że niemożliwe okazało się wydanie merytorycznego rozstrzygnięcia na tym etapie postepowania. Braki te przełożyły się bezpośrednio na poczynienie przez sądmeritibłędnych ustaleń faktycznych. Konieczne było zatem uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, celem uzupełnienia materiału dowodowego. W niniejszej sprawie sądmeritipoczynił następujące ustalenia. U podłoża konfliktu pomiędzy oskarżonymG. J., a pokrzywdzonymJ. J. (1)leżą zdarzenia, które miały miejsce w okresie od 26.11.2012 r. do 30.11.2012 r. wR.. Wówczas toG. J.wspólnie i w porozumieniu ze swoim ojcemE. J., dopuścił się wyrębu i kradzieży drzewa na szkodę syna pokrzywdzonego, tj.J. J. (2).J. J. (2)zgłosił na policji, żeG. J.dokonał kradzieży jego drzewa. W dniu 30 listopada 2012 r. na działce, na której doszło do wycięcia drzewa, przeprowadzane były czynności procesowe z udziałem policji. W czynnościach tych uczestniczyłJ. J. (1), jego synJ. J. (2)- właściciel działki, oskarżony, jego ojciec oraz funkcjonariusze policji - m.in.M. S.. W trakcie czynnościJ. J. (2)zgłosił fakt, że oskarżony w tym dniu, przed przyjazdem policji prowadził ciągnik rolniczy - będąc po wpływem alkoholu, co skutkowało czynnością policji, polegającą na zbadaniu jego stanu trzeźwości, a co za tym idzie zatrzymaniem prawa jazdy (w następstwie zarzutem w akcie oskarżenia przeciwko niemu o prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości i prawomocnym skazaniem za taki czyn). W czasie trwania tych czynności, oskarżonyG. J.wysuwał groźby pod adresem pokrzywdzonego -J. J. (1)słyszał takie groźby dwukrotnie. Groźby padały zasadniczo pod nieobecność policjantów, choć jedną groźbę, adresowaną w kierunkuJ. J. (2)słyszał również funkcjonariusz policjiM. S.. Następnie doszło do zdarzenia w dniu 28 lutego 2013 r., około godziny 14.00J. J. (1)udał się wraz z synemR. J.na działkę leśną należącą do drugiego syna -J. J. (2), aby wykonać prace pielęgnacyjne przy młodym lesie. Pojechali tam autem osobowym pokrzywdzonego, białąS. (...)(rocznik 1996), o numerze(...). Pojazd pozostawili na drodze polnej, niedaleko miejsca pracy. Ok. godz. 15.30 - 16.00J. J. (1)zobaczył zbliżającą się brzegiem lasu sylwetkę jego bratanka - oskarżonegoG. J.. Było jeszcze jasno.J. J. (1)nakazał synowiR.obserwowanieG. J., ponieważ obawiał się, że ten może uszkodzić samochód.R. J.stał za krzakami, aby go oskarżony nie zobaczył i obserwował. Po chwili zauważył, żeG. J.uderza trzymanym w ręku kijem w samochód jego ojca. Gdy to zobaczył, była wybita tylna szyba, a oskarżony udał się w kierunku szyb po stronie kierowcy. Kiedy zobaczył, że oskarżony tłucze kijem w samochód, podszedł zawołać ojca, następnie we dwóch podeszli do miejsca zdarzenia i obserwowali z ukrycia całe zajście, bojąc się interweniować. Widzieli, jakG. J.uderza drewnianym kijem i wybija kolejne szyby w samochodzie -szybę przednią, następnie szyby boczne prawe. Następnie oskarżony udał się do wioskiR., oddalonej ok. 400-500 m od miejsca zdarzenia, szedł przez nieużytek rolny, tzw. "pustkę" pomiędzyposesjami o nr (...). W dniu zdarzenia, w okolicach. między godz. 16.00 a 17.00 oskarżonego wychodzącego od strony tzw. "pustki", a następnie idącego drogą, obok swojego domu widziała żona pokrzywdzonego -A. J.oraz przebywająca u niej w odwiedzinach jej synowaJ. J. (3). Widziały go przez okno kuchni wychodzące na drogę. Ich uwagę zwrócił wygląd oskarżonego, który w ich ocenie był inny niż zwykle - oskarżony miał zaciśnięte pięści, był zaczerwieniony na twarzy, po wyrazie twarzy widać było, że jest zdenerwowany, wyglądał jakby kipiała w nim złość, co wg nich nie było uzasadnione jedynie faktem, iż znajdował się pod wpływem alkoholu. Uznały, że coś musiało się stać. W czasie późniejszym - tj. już po tym, jak mąż i syn przyprowadzili uszkodzony samochód na podwórko,A. J.widziała także idących w tym samym kierunku, co wcześniej oskarżony -M. C.iD. B., obu pod wpływem alkoholu. O fakcie zniszczenia samochoduJ. J. (1)powiadomił policję. Wówczas to pokrzywdzonyJ. J. (1)postanowił zgłosić również fakt, że w dniu 30 listopada 2012 r., w czasie czynności dokonywanych przez policję na działce leśnej jego synaJ. J. (2), w związku z kradzieżą drzewa, oskarżony groził mu. W ocenie Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu powyższy stan faktyczny został ustalony bez należytego rozważenia wszystkich dowodów w sprawie - sądmeritidokonał ustaleń faktycznych na podstawie części dowodów, potwierdzających wersję zdarzenia przedstawioną przez pokrzywdzonegoJ. J. (1), natomiast bardzo zdawkowo odniósł się do dowodów przeciwnych, które z tą wersją nie były zgodne. Dlatego też należy zgodzić się ze stawianym przez obrońcę oskarżonego zarzutem naruszeniaart. 410 kpk. W niniejszej sprawie wątpliwości sądu ad quem budzą następujące ustalenia: ⚫ J. J. (1)iR. J.widzieli, jakG. J.niszczy ich auto. Oskarżony groził wcześniej pokrzywdzonemuJ. J. (1)i groźby te wzbudziły u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę. Obrońca oskarżonego słusznie podnosi w swojej apelacji, że ustalenie, jakobyJ. J. (1)iR. J.byli naocznymi świadkami niszczenia auta przezG. J., jest sprzeczne z dowodem z notatki urzędowej autorstwa policjanta sierż. sztab.T. C., znajdującej się na karcie nr 2 akt VIII K 455/13. Z notatki tej, sporządzonej tuż po zajściu, a opartej na rozmowie z pokrzywdzonymJ. J. (1)wynika, że: ⚫ kiedyJ. J. (1)po kilku godzinach pracy w lesie wrócił do zaparkowanego samochodu ujawnił, że wybite są w nim wszystkie szyby, o dokonanie tego zniszczenia podejrzewał swojego kuzyna, z którym od dłuższego czasu jest skonfliktowany, jednak nie chciał podać jego danych, tłumacząc to brakiem dowodów mogących jednoznacznie wskazać go jako sprawcę przedmiotowego zniszczenia. Treść powyższej notatki służbowej potwierdzają również pierwsze zeznania świadkaJ. J. (3), będącej synową pokrzywdzonegoJ. J. (1), złożonych na rozprawie sądowej w dniu 2 lipca 2013 roku, o następującej treści: „Teść też w sumie się domyśla, że toG.. Teść też go chyba nie widział, że te szyby wybijał, tylko tak się domyśla. Rozmawialiśmy z teściem na ten temat, nie wypytywałam bardzo o szczegóły".(k.83) NastępnieJ. J. (3), składając ponowne zeznania, tym razem na rozprawie w dniu 5 grudnia 2013 roku (k.141), nie potwierdziła swoich zeznań z k.83. Twierdziła, że nie rozmawiała z teściem na temat uszkodzenia jego samochodu, a jedynie domyślała się pewnych okoliczności. Nie wie, dlaczego nie powiedziała o tych domysłach - nie wie, czy teść widział zdarzenie, czy nie. Nie można więc w zgodzie z tresciąart. 7 kpktwierdzić, że zeznaniaJ. J. (3)wyraźnie i jednoznacznie potwierdzają zarzut aktu oskarżenia, a tym samym, że zeznania a pokrzywdzonego znajdują potwierdzenie w obiektywnych dowodach. Zastanawiające w tym kontekście jest również stwierdzenie samego pokrzywdzonego, który mówi: „Widziałem odchodzącego od swojego samochoduG. J.”(k.4). A także rozbieżności dotyczące tego, kto pierwszy zobaczyłG. R.J., czyJ. J. (1). Powyższe okoliczności wskazują na konieczność zachowania dużej ostrożności przy dokonywaniu ustaleń faktycznych odnośnie tego, żeJ. J. (1)iR. J.byli naocznymi świadkami zdarzenia z dnia 28 lutego 2013 r. Ponadto zastanawiające jest, żeJ. J. (1)iR. J.nie zareagowali na niszczenie auta przezG. J., było ich dwóch i tylko patrzyli jak autoJ. J. (1)jest niszczone. Nie można zapominać, że miejsce ich pracy od miejsca pozostawienia auta dzielił jedynie odcinek 40-50 m, a więc oskarżony podjąłby tak naprawdę duże ryzyko dokonując niszczenia pojazdu ze świadomością, że w pobliżu znajduje się właściciel pojazdu. Z pewnością usłyszałby też, że pokrzywdzony przerwał pracę, a to pewnie skłoniłoby go do zaprzestania procederu niszczenia auta pokrzywdzonego. Kolejne wątpliwości dotyczą zarzutu z punktu II aktu oskarżenia. Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu uznał, że kwestia, czyG. J.faktycznie groziłJ. J. (1), nie została należycie rozważona przez sądmeriti. W konsekwencji za słuszne i w pełni zasadne należy uznać stanowisko obrońcy oskarżonego, który podkreśla, że toJ. J. (2)zgłosił policjantom fakt jazdy oskarżonego ciągnikiem rolniczym pod wpływem alkoholu i to właśnie doJ. J. (2)(a nieJ. J. (1)) oskarżony miał pretensje. Słowa wypowiadane doJ. J. (2)słyszał policjantM. S.. Miały one brzmieć: „J.nie daruję ci tego”( k.127v). NatomiastM. S.nie słyszał gróźb wobecJ. J. (1). Zaprzecza ich istnieniu również sam oskarżony. Fakt grożenia przez oskarżonego pokrzywdzonemuJ. J. (1)potwierdził pokrzywdzony, jego synJ.i ze słyszenia pozostali członkowie rodziny.J. J. (1)przyznał, że nie zgłosił faktu grożenia mu przezG. J.od razu na policję, ponieważ gróźb tych się nie obawiał (k.14) Następnie zmienił swoje zeznania i dopiero od tej chwili on i jego rodzina twierdzili, że groźby wywołały uJ. J. (1)uzasadnioną i silną obawę, że będą spełnione – do tego stopnia, że zaczął bać się o swoje życie i mienie (k.61). W sytuacji, kiedy większość materiału dowodowego w sprawie stanowią zeznania członków jednej rodziny, bezpośrednio zainteresowanych rozstrzygnięciem ze względu na więzy rodzinne i kiedy zeznania te są wyjątkowo zgodne, daleko posunięte w treści oskarżającej, a czasem nawet wręcz zbyt szczegółowe i można spostrzec ich ewoluowanie na niekorzyść oskarżonego - materiał dowodowy powinien być oceniany wyjątkowo ostrożnie. Reasumując powyższe wywody, stwierdzić należy, że bezkrytyczne – bo niezgodne z wymogamiart. 7 kpkiart. 410 kpk- ograniczanie materiału dowodowego wyłącznie do dowodów, potwierdzających dokonanie przezG. J.zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów uniemożliwiło dokonanie prawidłowych i jednoznacznych ustaleń faktycznych. Dlatego przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd I instancji, w celu zminimalizowania wątpliwości, lub ich całkowitego usunięcia, dopuścić powinien dowód z przesłuchania policjanta sierż. sztab.T. C., który jest autorem notatki urzędowej z k.2, na okoliczność, co konkretnie pokrzywdzony mówił w kwestii sprawcy zniszczenia jego auta w dniu zdarzenia. Ponadto niezbędne wydaje się ponowne przesłuchanie świadkaJ. J. (3)przy zastosowaniuart. 188 kpk, a więc po odebraniu przyrzeczenia od świadka, a także dokonanie ponownej weryfikacji zeznań pokrzywdzonegoJ. J. (1)oraz jego synaR. J.w kontekście uzupełnionych czynności dowodowych. Należy podkreślić, że uchylenie zaskarżonego wyroku celem ponownego rozpoznania sprawy nie przekreśla możliwości powtórnego skazaniaG. J.za dokonanie zarzucanych mu czynów. Niemniej jednak takie skazanie winno być dokonane w oparciu o całokształt materiału dowodowego, ocenionego zgodnie z naczelnymi zasadami procesowymi wyrażonymi wkpk. Przedstawiając całokształt powyższych wskazań i zapatrywań prawnych należało uchylić zaskarżony wyrok i sprawę oskarżonegoG. J.przekazać Sądowi Rejonowemu w Stalowej Woli - VIII Zamiejscowy Wydział Karny z/s w Nisku do ponownego rozpoznania. Rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu znajduje swoje procesowe uzasadnienie w treściart.437§2 kpkiart.456 kpk.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu date: '2014-05-13' department_name: II Wydział Karny judges: - Marian Rżany - Zdzisław Błasiak - Robert Pelewicz legal_bases: - art. 34 § l i § 2 pkt 2 kk - art. 444, 445§1, 446§2, 425§1-3, 427§1-2, 428§1 kpk recorder: st. sekr. sąd. Edyta Bełczowska signature: II Ka 83/14 ```

152515000002521_V_Pa_000119_2013_Uz_2013-12-17_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. VPa 119/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 17 grudnia 2013 roku Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V w składzie: Przewodniczący: SSO Beata Łapińska Sędziowie: SSO Magdalena Marczyńska, SSO Mariola Mastalerz (spr.) Protokolant: st.sekr.sądowy Marcelina Machera po rozpoznaniu w dniu 3 grudnia 2013 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie sprawy z powództwaT. N. przeciwko(...) S.A.z siedzibą wW. o przywrócenie do pracy, odszkodowanie, zadośćuczynienie na skutek apelacji powodaT. N.od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 26 kwietnia 2013r. sygn. IV P 327/11 1 oddala apelację, 2 nie obciąża powodaT. N.kosztami postępowania za instancję odwoławczą. Sygn. akt V Pa 119/13 UZASADNIENIE W pozwie z dnia 15 grudnia 2011 r.T. N.wniósł o uznanie za bezskuteczne rozwiązania umowy o pracę w trybieart. 52 §1 pkt 1 kpdokonanego w dniu 6 grudnia 2011 roku przez(...) S.A.z siedzibą wW., ewentualnie o przywrócenie go do pracy na poprzednich warunkach lub zasądzenie od strony pozwanej odszkodowania w wysokości 35.000.00zł należnego na podstawie porozumienia z dnia 24 października 2011 r. Strona pozwana nie uznała powództwa i wniosła o jego oddalenie.W odpowiedzi na pozew podniosła, że powód był zatrudniony na stanowisku konsultanta ds. sprzedaży. W dniu 5 listopada 2011 roku strona sporządziła oświadczenie o rozwiązaniu stosunku pracy z powodem bez wypowiedzenia na podstawieart. 52§1 pkt 1 kpjako przyczyny ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych wskazała : świadome dokonanie nadużycia w okresie 2009-2011 w ramach działania promocji(...)wykorzystując zajmowane stanowisko i wykonywane zadania na doładowywaniu pięciokrotnie numerów(...)należących do żonyA. N., czterokrotnie numer(...)należący doM. P., siedmiokrotnie numer(...)należący doM. M.oraz pięciokrotnie numer(...)należący doW. M.środkami z(...)klientów korzystających zusługi (...). W toku procesu strona powodowa pismem procesowym z dnia 4 lutego 2013 r. (k-196-198) wniosła o zasądzenie od pozwanej(...) S.A.odszkodowania w kwocie 49.900.00zł. Na rozprawie w dniu 6.11.13r. pełnomocnik powoda podał, że żądana kwota stanowi równowartość tego, ile pracownik otrzymałby przy rozwiązaniu umowy w ramach porozumienia społecznego. W piśmie procesowym z dnia 14 lutego 2013 r. strona powodowa podała, że na kwotę 49.900.00zł składają się : kwota 8.000.00zł tytułem odszkodowania dodatkowego z § 2 pkt 8 porozumienia z 24 paździenrika 2011 roku, kwota 36.534.00zł (8x4566.7S.) tytułem odprawy z §2 pkt 12 porozumienia oraz kwota 5.366.00zł z tytułu zadośćuczynienia za naruszenie zasady niedyskryminacji i zasad współżycia społecznego. Podniosła, że jednym pracownikom funkcji sprzedaż dano zgodę na odejście dobrowolne i wypłacono odprawy, a na innych uknuli intrygę w celu zwolnienia bez odprawy. Na rozprawie w dniu 26 kwietnia 2013 r. (k-219) powód wskazał, że kwota 5.300zł jest wartością dodatkowych kosztów, jakie poniósł w związku ze sprawą Strona pozwana nie uznawała również tak zgłoszonego roszczenia, podniosła ze roszczenie to jest nowym roszczeniem. Wyrokiemz dnia 26 kwietnia 2013 roku Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim w sprawie sygn. akt IV P 327/11 oddalił powództwo i nie obciążał powodaT. N.kosztami procesu. Sąd Rejonowy ustalił, żeT. N.podjął pracę w(...) S.A.Zakładzie (...)wP.od dnia 1 października 1996r. na stanowisku technika eksploatacji, od 2001r. pracował na stanowisku specjalista- SP przedstawiciel handlowy, następnie specjalisty w dziale sprzedaży aktywnej, konsultanta ds. sprzedaży aktywnej, konsultanta ds. sprzedaży. Jego wynagrodzenie wynosiło 4.566.75zł. Strona pozwana zawiadomiła(...)pismem z dnia 17 listopada 2011 r. o zamiarze rozwiązania z powodem umowy o pracę bez wypowiedzenia. Jako podstawę wskazała świadome nadużycia, wykorzystanie zajmowanego stanowiska i wykonywanych zadań, polegające na doładowaniu numeru osoby spokrewnionej oraz innych osób nieuprawnionych środkami z(...)klientów korzystaj zusługi (...).(...) S.A.decyzją z dnia 25 listopada 2011 r. rozwiązała z powodem umowę o pracę bez wypowiedzenia z dniem doręczenia decyzji. Jako przyczyny wskazała, „w okresie działania promocji(...)w latach 2009-2011 świadomie dokonał pan nadużycia, wykorzystując zajmowane stanowisko i wykonywane zadania, polegającego na doładowaniu numeru osoby spokrewnionej oraz innych osób nieuprawnionych środkami z(...)klientów korzystających zusługi (...). W celu uzyskania korzyści wskazał pan piętnastokrotnie numery(...),(...)i(...)zarejestrowane na małżonkęA. N., czterokrotnie numer(...)zarejestrowany naM. P., siedmiokrotnie numer(...)zarejestrowany naM. M.oraz pięciokrotnie numer(...)zarejestrowany naW. M.do otrzymywania promocyjnych doładowań(...)z kont klientów, przy czym ten sam numer doładowywany był z kont różnych klientów. Działanie pana miało na celu uzyskanie korzyści majątkowych przez osoby bliskie, jednocześnie było działaniem na szkodę pracodawcy”. Powód decyzję o rozwiązaniu umowy o pracę otrzymał w dniu 6 grudnia 2011r.T. N.złożył pisemne oświadczenie z dnia 9 listopada 2011r. potwierdzające sytuacje polegające na zmianie na inny nr(...)niż klienta dokonującego zakupuusługi (...), w tym nr małżonki. PowódT. N.jako konsultant ds. sprzedaży zajmował się sprzedażą produktów pozwanej spółki. Jednym z nich była sprzedaż usługi internetu stacjonarnego. W ramach tego produktu klienci mogli otrzymać „(...)” jako dodatkową usługę do umowy zakupu internetu stacjonarnego.(...)to doładowanie danego numeru telefonu z sieci(...)dodatkowymi minutami. Klient kupujący Internet stacjonarny miał prawo do otrzymania(...)na wskazany przesz siebie numer telefonu. Miał prawo zawrzeć umowę bez tego pakietu, miał też prawo do wskazania numeru telefonu w przyszłości. Sprzedaż usługi internetu stacjonarnego mogła być dokonana bez(...) Sprzedaż Internetu stacjonarnego dokonywana była w programie komputerowymO.. Ten program nie wymagał dla skutecznej sprzedaży wskazania numeru telefonu do dołądowania(...) Powód sprzedawałusługę (...)stacjonarnego, w tym sprzedawał go klientom nie posiadającym telefonu. W takich sytuacjachT. N.„(...)” wprowadzał na numery telefonów swojej żony i kilku osób spokrewnionych. I te numery wpisywał w umowę z klientem. W 2011r. w miesiącu październiku w spółce został przeprowadzony wewnętrznyJ.. Wykazał on takie właśnie działania pracowników zajmujących się sprzedażą Internetu Stacjonarnego. Wyniki audytu były znane kierownictwu firmy na początku miesiąca listopada 2011r. Przełożeni podjęli decyzję o traktowaniu ilości powyżej 6 takich doładowań za naruszenie zasad etyki pracownika(...) S.A.kwalifikujące do rozwiązania umowy o pracę z tak postępującym pracownikiem. Powód dnia 9 listopada 2011 r. złożył pisemne oświadczenie potwierdzające doładowania telefonów swej żony i kilku innych osób(...). Sąd rejonowy dał wiarę zeznaniom świadków, którzy wyjaśnili iż była możliwość sprzedaży internetu stacjonarnego bez(...). Świadkowie zeznali, że oprogramowanieO.nie wymuszało wpisywania numeru telefonu do doładowania dla skuteczności umowy sprzedaży. W tym zakresie zeznania świadków w ocenie Sądu były jednoznaczne i ze sobą spójne. Dlatego za niewiarygodne uznał wyjaśnienia powoda, że doładowanie było warunkiem „dla zawarcia umowy sprzedaży internetu stacjonarnego. A wobec powyższego powód wykonując swą pracę i zajmując się sprzedażą usług swego pracodawcy dokonał doładowania telefonów swoich krewnych i znajomych zamiast sprzedać usługę bez tego doładowania(...), Działania powoda, w ocenie Sądu Rejonowego zostało zasadnie uznane przez stronę pozwaną za naruszające zasady działania pracowników(...) S.A.Pracownicy spółki mają w swych obowiązkach przestrzegania zasad etykiGrupy (...) S.A.i kodeksu dobrych praktyk. A należą do nich właściwe przedstawianie oferty spółki i maksymalne zadowolenie klienta, sprzedaż produktów w sposób jak najbardziej satysfakcjonujący dla klienta. Prawidłowo tym samym dla Sądu rejonowego, strona pozwana przyjęła, że powód naruszył swe obowiązki. A dokonał tego dla osiągnięcia korzyści w postaci doładowania numerów swych krewnych, zamiast doładowywania numerów klientów. Takie zachowanie w ocenie Sądu Rejonowego spełniło przesłanki ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, o jakim mowa wart. 52 §1 pkt 1 kp. Strona pozwana podjęła decyzję o rozwiązaniu z powodem umowy o pracę po uzyskaniu informacji o działaniach powoda, które zostały wykazane w raporcie z audytu. A został on przedstawiony przełożonym odpowiedzialnym i uprawnionym do podejmowania decyzji kadrowych w miesiącu listopadzie 2011r. Strona pozwana przeprowadziła również konsultację ze związkiem zawodowym. Dlatego dla Sądu rejonowego wymogi formalne określone wart. 52 § 2 i §3 kpzostały zachowane. Z tych względów żądanie przywrócenia powodaT. N.do pracy jako niezasadne Sąd rejonowy oddalił. Za niezasadne Sąd Rejonowy uznał również żądanie zasądzenia kwoty 49.900.00zł. Powód żądanie zasądzenia kwoty odpowiadającej wysokości świadczeń z umowy społecznej i porozumienia z 24 października 2011 r. zgłosił jako jedno z żądań w pozwie. Sprecyzował je w piśmie z dnia 14 lutego 2013r. Kwoty przez powoda żądane mają oparcie w postanowieniach porozumienia z dnia 24 października 2011 r. Zgodnie z postanowieniami tego porozumienia pracownik odchodzący z pracy w ramach odejść dobrowolnych otrzymywał kwotę 8.000,00zł oraz odprawę w wysokości zależnej od stażu pracy. W przypadku powoda byłaby to ośmiokrotność jego wynagrodzenia. Jednak podstawowym warunkiem dla otrzymania świadczeń z porozumienia jest rozwiązanie umowy o pracę z pracownikiem, który wyrazi wolę rozwiązania stosunku pracy, a jego stanowisko należało do tych które mają być zredukowane. Zaś z powodem umowa o pracę została rozwiązana w trybie -art.52 kp. Tym samym w ocenie Sądu Rejonowego nie było żadnych podstaw do przyjęcia, że umowa o pracę z powodem została rozwiązana w ramach redukcji etatów. Powód żądał również 5.366,00zł, przy czym określał tę kwotę jako zadośćuczynienie naruszenie zasad niedyskryminacji i zasad współżycia społecznego . Jednak na rozprawie w dniu 26 kwietnia 2013 r. jako podstawę tego żądania wskazywał dodatkowe koszty poniesione w związku ze sprawą, a za dyskryminujące wskazywał rozwiązanie z nim umowy o pracę. W odniesieniu do tego żądania Sąd Rejonowy podał, że zasady niedyskryminowania i równego traktowania określone są wkodeksie pracywart. 183a– 183e. Za niesporne Sąd uznał, że nie ma znaku równości pomiędzy dyskryminacją a rozwiązaniem umowy o pracę w trybieart.52kp, Powód nie wskazał żadnych poza związaniem z nim umowy o pracę innych okoliczności, które miałyby charakter dyskryminujących. Nie wskazał też, o jakie koszty poniesione w toku procesu mu chodzi, a korzystał z pełnomocnika ustanowionego przez związek zawodowy. Dlatego też to żądanie Sąd Rejonowy jako niezasadne oddalił. Apelację od powyższego wyroku w części oddalającej powództwo wniósł powód,zarzucając mu: 1) obrazę przepisów prawa materialnego tj.: a)art. 52 §1 pkt. 1 k.p.poprzez jego nieprawidłową wykładnię, polegającą na przyjęciu, iż zachowanie powoda stanowiło ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych, które polegało na świadomym działaniu w celu uzyskania korzyści majątkowych w postaci doładowania numerów telefonów swoich krewnych i znajomych(...)w ramachusługi (...), podczas gdy powodowi nie można przypisać działania na szkodę pracodawcy, skoro środki z(...)stanowiące doładowanie danego numeru telefonu funkcjonowały w ramachusługi (...)i były jej elementem składowym stanowiąc ostatecznie jej integralną część, w całości dostępną i możliwą do wykorzystania dla nowych klientów, którzy dzięki takim warunkom oferty chętniej nabywali produkty pozwanej, gdyż mieli możliwość wskazania numeru telefonu w sieciO., który mógł być zasilany dodatkowym „(...)”, co oznacza, że nie można mówić o działaniu na szkodę pracodawcy, skoro produkt sprzedawany w ramach promocji(...)miał być sprzedany jako element oferty, -doładowania numerów telefonów osób wskazanych w piśmie rozwiązującym stosunek pracy powoda z pozwaną z dnia 25 listopada 2011 r. a nie dotyczyły wbrew treści wypowiedzenia, ilości tam wskazanych i nie można przyjąć wyliczenia za prawdziwe, skoro faktycznie doładowania dotyczyły w ramach tej usługi: dla numeru żonyA. N.2 razy dla numeru(...)i 1 raz dla numeru(...)dla numeru telefonuM. M.„0”, dla numeru telefonuM. P.„0”, dla numeru telefonuW. M.„0”, co powoduje, że przyczyna podana w wypowiedzeniu jest nieprawdziwa. b)art. 52 § 2 k.p.poprzez jego niezastosowanie, podczas gdy z powodem rozwiązano stosunek pracy po upływie miesiąca czasu od uzyskania przez pracodawcę wiadomości o ewentualnych okolicznościach uzasadniających rozwiązanie umowy o pracę, a w przypadku osoby powoda informacja ta została powzięta przez pozwaną po zakończeniu kontroli w Firmie tj. w dniu 10 października 2011 r „po przedstawieniu raportu z kontroli procesu sprzedażyusługi (...)(...)natomiast sporządzenie oświadczenia pracodawcy o rozwiązaniu z nim umowy o pracę bez wypowiedzenia nastąpiło w dniu 25 listopada 2011 r, który to fakt potwierdzają in. in. Zeznania świadkaR. S. (1), oraz wyżej powołany dowód z treści Raportu, co uzasadnia twierdzenie o braku możliwości ipso iure rozwiązania umowy o pracę z powodem prze pozwaną , nawet w hipotetycznej sytuacji przyjęcia, ze powód dopuścił się rażącego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, gdyż ustawowy termin do złożenia powodowi wypowiedzenia o pracę został ewidentnie przekroczony, c)art. 56 §1 k.p.poprzez jego nieprawidłową wykładnię, polegającą na przyjęciu, iż powodowi nie przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy, podczas gdy okoliczności sprawy wskazują, iż zasadnym jest uwzględnienie roszczenia powoda, w szczególności ze względu na fakt, i zachowanie powoda nie wyczerpało przesłanek wskazanych wart. 52 § 1 pkt. 1 k.p. d)art. 109 § 1 k.p.poprzez jego niezastosowanie i przyjęcie, że pozwana mogła podjąć decyzję o rozwiązaniu z powodem umowy o pracę po uzyskaniu informacji o jego działaniach, i zostały wykazane w raporcie audytu zakończonego w dniu 10 października 2011 r. oraz wysłuchaniu powoda przez jego bezpośredniego przełożonego dyrektora PanaS.w dniu 8 listopada 2011 r., podczas gdy jakiekolwiek konsekwencje w stosunku do powoda mogły być wyciągnięte tylko i wyłącznie w okresie 2 tygodni o uzyskaniu przez pozwaną informacji o ewentualnym przewinieniu powoda, a oświadczenie pozwanej o rozwiązaniu stosunku pracy bez wypowiedzenia zostało wydane w dniu 25.11.2011 r., a doręczone powodowi w dniu 6.12.2011 r., co stanowi dodatkowy dowód na okoliczność wykazania bezprawnego działania pozwanej, która pod pozorem stwierdzonych nieprawidłowości w pracy zawodowej powoda rozwiązała z nim umowę o pracę w trybieart 52 § 1 pkt. 1 k.p.co wiązało się z niewypłaceniem powodowi właściwej odprawy w przypadku zwolnień grupowych, których to zwolnień pozwana dokonywała w czasie rozwiązania z powodem umowy o pracę 2) naruszenie przepisów prawa procesowego tj. art. 233 §1 k.p.c.wobec sprzeczności istotnych ustaleń Sądu z treścią zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, skutkujących niezasadnym przyjęciem przez Sąd I instancji, że brak jest podstaw do uwzględnienia roszczenia powoda przy jednoczesnym stwierdzeniu przez sąd, iż powód w sposób rażący naruszył podstawowe obowiązki pracownika, podczas gdy powód nie miał świadomości tego, ze działa niezgodnie z literą prawa, gdyż usługa promocyjna(...)zawierająca możliwość doładowania określonego numeru telefonu(...)była wliczona w koszty usługi podstawowej na którą klient zawierał u niezależnie od tego, jaki numer telefonu był obdarowany, w związku z czym trudno mówić o działaniu na szkodę pracodawcy, a skala zjawiska kilkukrotnego przypisywania numerów do(...)wskazywała jednoznacznie na nieprawidłowości po stronie pozwanego tj. podmiotu profesjonalnego na rynku i odpowiedzialnego za przygotowanie oferty jak i pracy programu koputerowego, który promocję obsługiwał, jak również przyjęcia, iż działanie powoda w stosunku do pozwanej dotyczyłousługi (...), podczas gdy opisane ilości nie dotyczyły tej usługi, co stawia pod znakiem zapytania zasadność rozwiązania stosunku pracy z powodem z przyczyn wskazanych w oświadczeniu pracodawcy, a polegających na rzekomych nieprawidłowościach w ilości i częstotliwości wykonywaniu przez powoda obsługi oferty(...) -art. 328 § 2 k.p.c.poprzez sporządzenie uzasadnienia nie zawierającego ustawowych elementów w szczególności rozważań odnoszących się do okoliczności faktycznych i prawnych podnoszonych przez powoda w toku procesu, w szczególności nie rozważenia kwestii sprzeczności przyczyny podanej w piśmie rozwiązującym umowę o pracę ze stanem faktycznym. Wskazując na powyższe podstawy apelacji powód wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia i uwzględnienie powództwa oraz o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda kosztów w postępowaniu odwoławczym, ewentualnie o uchylenie orzeczenia i o przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania. W odpowiedzi na apelację pełnomocnik pozwanego wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył, co następuje: Apelacja jako nieuzasadniona podlega oddaleniu. Sąd Okręgowy podziela bowiem w całości dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne, które znajdują oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym oraz rozważania prawne wskazujące na bezzasadność żądania powoda. Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutów naruszenia prawa procesowego, w tymart. 233 § 1 k.p.c., w ocenie Sądu Okręgowego jest on całkowicie nieuzasadniony. Zgodnie z tym przepisem sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów, według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego. W doktrynie oraz orzecznictwie przyjmuje się, iż ramy swobodnej oceny dowodów muszą być zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnego poziomu świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego. Ustalenia faktyczne dokonane na podstawie tak ocenionych dowodów nie mogą wykazywać błędów tak faktycznych, tzn. nie mogą być sprzeczne z treścią dowodów, jak i logicznych. ( por. m.in. wyr. SN z 9.12.2009 r., IV CSK 290/09,L.. Należy podkreślić, że dla skuteczności zarzutu naruszeniaart. 233 § 1 KPCnie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej, niż przyjął sąd, wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (zob. post. SN z 23.1.2001 r., IV CKN 970/00,L., wyrok SA w Poznaniu z 21.5.2008 r., I ACa 953/07, niepubl.). Zdaniem Sądu Okręgowego ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd Rejonowy jest prawidłowa i nie narusza ram określonych w art. 233§ w znaczeniu wyżej wskazanym. W przedmiotowej sprawie, w kontekście wskazanej przez pracodawcę przyczyny rozwiązania z powodem umowy o pracę, spór sprowadzał się w zasadzie do ustalenia faktu, czy środki z promocyjnego(...)stanowiące doładowanie danego numeru telefonu funkcjonowały w ramach oferowanego produktu tj. internetu stacjonarnego jako integralna jego cześć czy też nie. Sąd Rejonowy ustalił, w oparciu o zeznania wskazanych przez stronę pozwana świadków:S. S.,J. R.,R. S.,R. N., iż istniała możliwość sprzedaży Internetu stacjonarnego bez(...)oraz , że program komputerowy nie wymagał dla skuteczności sprzedaży wskazania numeru telefonu do doładowania promocyjnym pakietem. Sąd Rejonowy wskazał przyczyny z powodu których uznał zeznania w/w świadków za wiarygodne oraz powody dla których odmówił prawdziwości zeznaniom powoda w tym zakresie. Ocena ta w świetle zasad doświadczenia życiowego i reguł logicznego myślenia, wbrew stanowisku apelującego nie wydaje się być ani dowolna ani sprzeczna z pozostałym materiałem dowodowy. Wskazać w tym miejscu wypada, iż wprawdzie obowiązek udowodnienia wskazanej przyczyny rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika obciąża pracodawcę ( stanowisko to jest powszechnie akceptowane w orzecznictwie), to jednak pracownik zaprzeczający wystąpieniu tych przyczyn nie może w procesie pozostawać całkowicie bierny, lecz powinien wskazać dowody przemawiając za słusznością własnych twierdzeń stosownie do art.art. 6 k.c.w związku zart. 300 k.p.( por. wyrok z 13 lutego 2012 r., IPK 262/12). Powód tymczasem nie wskazał dowodów dla udowodnienia własnych twierdzeń co do tego, iż oprogramowanieO., które służyło sprzedaży wspomnianej usługi wymuszało wpisywanie numeru telefonu objętego doładowaniem, przede wszystkim zaś , że informował klientów o przysługującym im bonusie w postaci(...)i za ich zgodą wpisywał numery telefonów osób bliskich i znajomych. Okolicznością niesporną pozostaje również to, że powód o swoich praktykach związanych doładowaniem numerów nie wskazanych przez klienta nie powiadamiał pracodawcę. W sprawie poza sporem pozostaje przede wszystkim fakt, iż powód dokonał doładowania numeru osoby spokrewnionej oraz innych osób nieuprawnionych środkami z(...)klientów korzystających z usługi oferowanej przez pracodawcę. W tym celu powód wskazał w umowach z klientami piętnastokrotnie numery(...),(...)i(...)zarejestrowane na małżonkęA. N., czterokrotnie numer(...)zarejestrowany naM. P., siedmiokrotnie numer(...)zarejestrowany naM. M.oraz pięciokrotnie numer(...)zarejestrowany naW. M.do otrzymywania promocyjnych doładowań „(...)” z kont klientów. Powodów nie zaprzecza, iż czynności tych dokonał, wkrótce po ich wykryciu wystąpił do pracodawcy z propozycją dobrowolnej wpłaty wielokrotności wartości tych doładowań. Z okoliczności sprawy wynika, iż promocja(...)przeznaczona była dla klientów, całkowita nazwausługi (...), czy(...)uzależniona była od rodzaju dostarczenia usług telekomunikacyjnych, dlatego też w ocenie Sądu Okręgowego, nie ma istotnego dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczność, iż pracodawca w piśmie rozwiązującym umowę o pracę co do ilości i numerów bezpodstawnych doładowań wpisał promocyjnąusługę (...)( co do której również doładowania isniały ) zamiast(...). Sąd Okręgowy nie stwierdza naruszenia przez Sąd I instancjiart. 328 § 2 kpc. Uzasadnienie wyroku jakkolwiek budzić może pewne zastrzeżenia, to w zakresie niezbędnym dla oceny słuszności rozstrzygnięcia zwłaszcza w kontekście zarzutów apelacyjnych odpowiada wskazanym w tym przepisie warunkom. Za nieuzasadnione należy zdaniem Sądu Okręgowego uznać zarzuty apelacji co do naruszenia prawa materialnego, w tymart. 52 § 1 pkt 1 k.p.Zgodnie z jego treścią pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia w razie ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych. Ocena, czy naruszenie obowiązku jest ciężkie, zgodnie z utrwalonym stanowiskiem judykatury, powinna uwzględniać stopień jego winy oraz zagrożenie lub naruszenie interesów pracodawcy. W użytym w powołanym przepisie pojęciu „ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych" mieszczą się trzy elementy. Są to: bezprawność zachowania pracownika (naruszenie podstawowego obowiązku pracowniczego), naruszenie albo zagrożenie interesów pracodawcy, a także zawinienie obejmujące zarówno winę umyślną, jak i rażące niedbalstwo. Odnośnie do stopnia winy w orzecznictwie ukształtował się jednolity pogląd, że powinna się ona przejawiać w umyślności (złej woli) lub rażącym niedbalstwie pracownika (np. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 21 lipca 1999 r., I PKN 169/99, OSNAPiUS 2000 nr 20, poz. 746 i z dnia 21 września 2005 r., II PK 305/04, M.P.Pr. - wkładka 2005, nr 12, s. Rażące niedbalstwo, to rażące nie dołożenie staranności wymaganej od pracownika. Wina w tej postaci może obejmować zachowania lekkomyślne, gdy pracownik przewiduje, że swoim zachowaniem uchybi obowiązkowi, ale bezpodstawnie przypuszcza, że do tego nie dojdzie oraz przypadki niedbalstwa, polegającego na tym, że pracownik nie przewidział, że swoim zachowaniem naruszy obowiązek, ale mógł i powinien był to przewidzieć (wyrok z dnia 14 lutego 2002 r., I PKN 850/00). Rażący charakter przejawia się w wyjątkowo lekceważącym stosunku pracownika do jego obowiązków. Jak wskazał Sąd Najwyższy, rażące niedbalstwo jako element ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych (art. 52 § 1 pkt 1 kp) jest postacią winy nieumyślnej, której nasilenie wyraża się w całkowitym ignorowaniu przez pracownika następstw jego działania, jeżeli rodzaj wykonywanych obowiązków lub zajmowane stanowisko nakazują szczególną przezorność i ostrożność w działaniu (wyrok z dnia 11 września 2001 r., I PKN 634/00, OSNP 2003 nr 16, poz. 381). Natomiast wina umyślna wyraża się w tym, że pracownik chce przez swoje zachowanie wyrządzić szkodę pracodawcy lub co najmniej świadomie się na to godzi. Sąd Najwyższy podkreślał wielokrotnie, że uzasadnioną przyczyną rozwiązania z pracownikiem umowy o pracę w trybieart. 52 § 1 pkt 1 kpnie musi być jedynie zawinione uchybienie pracownicze wywołujące istotną szkodę majątkową w mieniu pracodawcy. Taką przyczyną może być także zawinione działanie pracownika powodujące zagrożenie interesów pracodawcy (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 23 września 1997 r., I PKN 274/97, OSNAPiUS 1998 nr 13, poz. 396; z dnia 19 marca 1998 r., I PKN 570/97, OSNAPiUS 1999 nr 5, poz. 163; OSP 1999 nr 7-8, poz. 131 z glosą A. Sobczyka oraz z dnia 16 listopada 2006 r., II PK 76/06, OSNP 2007 nr 21-22, poz. 312; LEX/el 2008 z glosą J. Jankowiaka, czy też z dnia 9 lipca 2009 r., II PK 46/09). Przenosząc powyższe rozważania prawne na grunt rozpoznawanej sprawy należy zdaniem Sądu Okręgowego stwierdzić, iż pracodawca a następnie Sąd Rejonowy słusznie zakwalifikowali zachowanie powoda jako ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych. Powód wskazywał w umowach z klientami numer telefonu w celu uzyskania promocyjnych doładowań z(...)dla swoich najbliższych i znajomych, czyniąc dla nich korzyści majątkowe w kwotach około 20 złotych miesięcznie. Osoby te korzystały zatemde factoz promocji oferowanej przez poznawanego, ponoszącego z tego tytułu koszty. Gdyby nawet przyjąć, iż jak twierdzi powód, iż strat majątkowych pozwany nie poniósł lub też , że były one znikome, to i tak zachowanie powoda nie znajduje jakiegokolwiek usprawiedliwienia. Zarzucanych działań powód dokonywał bez wiedzy i gody pracodawcy, wielokrotnie, wykorzystując własne stanowisko pracy. Zachowanie jego należy ocenić jako nielojalne i nieuczciwe wobec pracodawcy. Jego działanie stanowiło ponadto zagrożenie interesów pracodawcy poprzez spadek zaufania klientów do pozwanej Spółki na ogólnym rynku usług telekomunikacyjnych. Reasumując stwierdzić należy, iż zachowanie powoda narusza pracowniczy obowiązek ochrony mienia pracodawcy, będący jednocześnie przejawem ogólniejszej ponowności dbania o dobro pracodawcy (art.100§ 2 pkt 4 k.p.) Jest to w rozumieniuart. 52 § 1 pkt 1 k.p.obowiązek podstawowy, zaś jego naruszenie w przedmiotowej sprawie ma również znamię rażącego niedbalstwa , jeśli nie wprost winy umyślnej. Wbrew zarzutowi apelacji, zdaniem Sądu Okręgowego rozwiązując z powodem stosunek pracy, pracodawca nie naruszył 1 miesięcznego terminu o którym mowa wart. 52§ 2 k.p. W utrwalonym orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że miesięczny termin zakreślony wart. 52 § 2 KPzaczyna biec od dnia, w którym wiadomość o postępowaniu pracownika uzyska pracodawca (osoba uprawniona do podejmowania czynności z zakresu prawa pracy w jego imieniu) - (por. wyroki SN: z 17 grudnia 1997 r., I PKN 432/97, OSNP 1998 nr 21, poz. 625; z 7 grudnia 1999 r., I PKN 431/99, OSNP 2001 nr 9, poz. 300; z 7 grudnia 1999 r., I PKN 439/99, OSNP 2001 nr 9, poz. 301; z 11 kwietnia 2000 r., I PKN 590/99, OSNP 2001 nr 18, poz. 558; z 5 lipca 2002 r., I PKN 389/01, OSNP 2004 nr 8, poz. 135 oraz z 29 czerwca 2005 r., I PK 233/04, OSNP 2006 nr 9-10, poz. 148). Uzyskanie przez pracodawcę wiadomości" - w rozumieniuart. 52 § 2 KP- oznacza wiadomości na tyle sprawdzone, aby pracodawca mógł nabrać uzasadnionego przekonania o nagannym postępowaniu danego pracownika (por. wyrok SN z 28 października 1976 r., I PRN 74/76, OSNCP 1977 nr 5-6, poz. 100; z glosą J. Krzyżanowskiego, OSPiKA 1977 nr 7-8, poz. 127; por. też wyrok z 28 kwietnia 1997 r., I PKN 111/97, OSNP 1998 nr 4, poz. 122). Chodzi o moment, w którym pracodawca miał możność sprawdzenia i przekonania się o słuszności obciążających pracownika zarzutów (por. orzeczenia SN: z 30 stycznia 1936 r., I C 2410/35, OSN 1936 nr 10, poz. 390; z 7 stycznia 1938 r., I C 703/37, OSN 1938 nr 12, poz. 540; z 17 października 1945 r., C III 698/45, OSN 1947 nr 3, poz. 62; z 13 maja 1998 r., I PKN 96/98, OSNP 1999 nr 10, poz. 329). Bieg miesięcznego terminu zart. 52 § 2 KProzpoczyna się dopiero od chwili, w której pracodawca uzyskał w dostatecznym stopniu wiarygodne informacje uzasadniające jego przekonanie, że pracownik dopuścił się czynu nagannego w stopniu usprawiedliwiającym niezwłoczne rozwiązanie umowy o pracę (por. wyrok SN z 21 października 1999 r., I PKN 318/99, OSNP 2001 nr 5, poz. 155), czyli od zakończenia, podjętego niezwłocznie i sprawnie przeprowadzonego, wewnętrznego postępowania, sprawdzającego uzyskane przez pracodawcę wiadomości o niewłaściwym zachowaniu pracownika (por. wyrok SN z 26 marca 1998 r., I PKN 5/98, OSNP 1999 nr 6, poz. 201 i wyrok SN z dnia 24 lipca 2009 r., I PK 44/09, wyrok SN z dnia 26.01.2011, II PK 236/10). Z niespornych okoliczności sprawy wynika, iż w dniu 10 października 2011 roku zespół efektywności sprzedaży zakończył kontrolę prawidłowości sprzedażyusług (...)(...)W wyniku kontroli stwierdzono m.in., iż powód jako doradca handlowy wielokrotnie wskazał do doładowań(...)swój lub znanych sobie osób numer telefonu. Z jednym z zaleceń pokontrolnych ( rekomendacji) było „pozyskanie wyjaśnień oraz wyciągnięcie konsekwencji” od przedstawicieli handlowych. Według twierdzeń pozwanego osoby działające w imieniu pracodawcy mogące podjąć decyzję, w tym, w zakresie oświadczenia woli co do rozwiązania stosunku pracy nie otrzymały w miesiącu październiku raportu z tej kontroli. W dniu 9 listopada 2011 r. pracodawca wysłuchał powoda w związku ze stwierdzonymi nieprawidłowościami. W dniu 25 listopada 2011 r. pozwany sporządził pisemne oświadczenie o rozwianiu umowy o pracę. Zestawienie dat poszczególnych czynności wskazuje, iż pozwany pracodawca po wyczerpaniu wewnętrznego postępowania wyjaśniającego, zachował 1 miesięczny termin uprawniający do rozwiązania stosunku pracy o którym mowa wart. 52 § 2 KP. Zarzut co do naruszeniaart.109 KPjest całkowicie nieuzasadniony, ponieważ nie ma w sprawie zastosowania. Przepis ten ma zastosowanie w przypadku nałożenia na pracownika kary porządkowej. Powód nie został przez pracodawcę ukarany karą porządkową, lecz jego zachowanie spowodowało zastosowanie przez pracodawcęart. 52 § 1 k.p. W świetle przytoczonych wyżej okoliczności, uznając apelacje za bezzasadną,z mocyart. 385 k.p.c.orzeczono jak w sentencji wyroku. Działając na podstawie art.102 k.pc., z uwagi na trudną sytuację materialną powoda, Sąd nie obciążył go kosztami procesu za instancje odwoławczą.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim date: '2013-12-17' department_name: V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Beata Łapińska - Mariola Mastalerz - Magdalena Marczyńska legal_bases: - art. 52 § 1 pkt. 1 k.p. - art. 328 § 2 k.p.c. - art. 6 k.c. recorder: st.sekr.sądowy Marcelina Machera signature: V Pa 119/13 ```

152515000002521_V_Pa_000115_2015_Uz_2016-06-23_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. VPa 115/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 23 czerwca 2016 roku Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V w składzie: Przewodniczący: SSO Beata Łapińska Sędziowie: SSO Agnieszka Leżańska SSO Urszula Sipińska-Sęk (spr.) Protokolant: st.sekr.sądowy Marcelina Machera po rozpoznaniu w dniu 23 czerwca 2016 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie sprawy z powództwaW. W. przeciwko(...) Spółce JawnejwP. o zadośćuczynienie na skutek apelacji pozwanego(...) Spółki JawnejwP. od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 29 września 2015r. sygn. IV P 122/14 1 oddala apelację, 2 zasądza od pozwanego(...) Spółki JawnejwP.na rzecz powodaW. W.kwotę 900,00 ( dziewięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za drugą instancję. Sygn. akt V Pa 115/15 UZASADNIENIE Zaskarżonym wyrokiem z dnia 29 września 2015 r. Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim, IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie IV P 122/14 od pozwanego(...) Spółki jawnejwP.na rzecz powodaW. W.kwotę 20.000,00 złotych tytułem zadośćuczynienia za skutki wypadku przy pracy z dnia 30 sierpnia 2011 roku z ustawowymi odsetkami od dnia 1 sierpnia 2014 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 1800,00 PLN ( jeden tysiąc osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, a nadto nakazał pobrać od pozwanego(...) Spółki jawnejwP.na rzecz Skarbu Państwa -Sądu Rejonowego kwotę 5758,01 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa w toku postępowania. Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne Sądu Rejonowego: PowódW. W.był zatrudniony w pozwanej(...) Spółce jawnejwP.na stanowisku ślusarza montera. Powód w dniu 25 października 2010 roku przebył przeszkolenie w zakresie instruktarzu ogólnego BHP oraz w ramach instruktarzu stanowiskowego BHP, na stanowisku ślusarza i montera. W dniu 30 sierpnia 2011 roku brygada złożona z powoda iK. R. (1)dostała od przełożonegoR. J. (1), kierownika produkcji zadanie przekręcenia stalowej belki wokół jej osi wzdłużnej i przygotowania jej do malowania. Belka leżała na stojaku miała około 4 metrów długości i ważyła około 150 kg, miała kształt tzw. dwuteownika. Podczas jej przekręcania, uderzyła ona w belkę leżącą skrajnie, co spowodowało spadnięcie tej belki ze stojaka z wysokości około 60 cm na obie nogi powoda W trakcie przetaczania belki powód stał równolegle do niej, na wprost belki skrajnej, w obrębie strefy niebezpiecznej, związanej z energią upadku stalowej belki skrajnej. Przed przystąpieniem do pracy powód nie został poinformowany o obszarze strefy niebezpiecznej, związanej z energią upadku belki skrajnej oraz o zakazie przebywania w tej strefie w trakcie przetaczania belek. Obowiązująca w pozwanejspółce (...)przy pracach ślusarskich nie zawiera wskazania obszaru strefy niebezpiecznej, związanej z energią upadku belki skrajnej, w procesie malowania belek stalowych oraz nie zawiera zakazu przebywania w strefie niebezpiecznej w momencie przetaczania belki. Pozwana Spółka zaniechała przeprowadzenia oceny ryzyka zawodowego ręcznych prac transportowych związanych z przemieszczaniem belki stalowej, przez jej przetoczenie wokół osie wzdłużnej, na podłożu do malowania. Pracodawca nie sporządził szczegółowej instrukcji BHP na stanowisku malowania belek stalowych. NadzórR. J. (1)na pracą brygady powoda był niewłaściwy, bowiem posiadając wiedzę o strefie niebezpiecznej nie wstrzymał pracy powoda, znajdującego się w strefie niebezpiecznej. W wyniku wypadku przy pracyW. W.doznał urazu złamania wieloodłamowego kostki bocznej goleni prawej, złamania kostki bocznej goleni lewej, stłuczenia obu ud. Powód był leczony szpitalnie i operacyjnie w Oddziale(...)wP.. Uraz goleni prawej leczony był operacyjnie, goleń lewa leczona była ambulatoryjnie. Leczenie ortopedyczne z rehabilitacją zakończono w dniu 28 maja 2012 roku. Obecnie powód skarży się na bóle stawu skokowego wysiłkowo – przeciążeniowe okolicy stawów skokowych w rzucie kostki bocznej i więzozrostu, obrzęki okolicy kostek obu goleni, wzmożony dyskomfort po chodzeniu po nierównym. Nasilenie dolegliwości następuje po przeciążeniu i dłuższym staniu, głównie po chodzeniu. U powoda stwierdzono zespół bólowo – dysfunkcyjny stawów skokowych z ograniczeniem ich ruchomości, stan po złamaniu kostki bocznej goleni prawej – leczony operacyjnie i stan po złamaniu kostki bocznej goleni lewej – leczony nieoperacyjnie, przebyte stłuczenie obu ud. Powyższe obrażenia spowodowały u powoda 12 % trwały uszczerbek na zdrowiu. Po wypadku powód przez 6 tygodni nosił opatrunek gipsowy i wymagał pomocy innych osób. Przez okres 1,5 miesiąca po 6 godzin na dobę, przez następne 1,5 miesiąca po 3 godziny dziennie. Przez kolejny okres 1,5 miesiąca wymagał pomocy innych przez 1 godzinę dziennie. W pierwszym 1,5 miesięcznym okresie, kiedy kończyna dolna lewa była unieruchomiona w opatrunku gipsowym cierpienie powoda było duże, przez kolejne 3 miesiące cierpienie miało charakter umiarkowany związany z niesprawnością w przebiegu złamania obu kończyn dolnych. Rokowania dla powoda są stabilne w tym sensie, że nie doszło do znacznego naruszenia sprawności i uszkodzenia więzozrostu piszczelowo – strzałkowego lub cech niestabilności stawów skokowych. Obecnie powód porusza się dość sprawnie bez zaopatrzenia ortopedycznego. Rokowania są liniowe i należy spodziewać się dalszej poprawy dynamicznej. Zaistniały uszczerbek jest trwały i nie należy oczekiwać jego zmniejszenia. Z tytułu wypadku przy pracy powód otrzymał od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych odszkodowanie w wysokości odpowiadającej 20 % uszczerbkowi na zdrowiu. Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustaliłw oparciu o dowody w postaci dokumentów zebranych w aktach sprawy, zeznań świadkówR. J., KR.,A. N., zeznań powoda, opinii biegłychE. R.iW. Z.. Dokonując oceny poszczególnych źródeł dowodowych Sąd meriti wskazał, iż bezsporne jest, iż powód był pracownikiem pozwanego oraz, iż w trakcie przekręcania belki stalowej doszło do wypadku przy pracy. Sąd Rejonowy stwierdził, że kwestią sporną jest możliwość postawienia powodowi zarzutu zawinienia powstania wypadku oraz kwestia przyczynienia się do jego zaistnienia. Dokonując ustaleń w sprawie w pierwszej kolejności Sąd I instancji ocenił, które z twierdzeń dotyczących okoliczności wypadku jest prawdziwe. Zgodnie z ustaleniami Sądu Rejonowego powód uczestniczył w przekręcaniu belki i w trakcie pracy stał nie na końcu belki a na wprost niej. Zdaniem Sądu I instancji powyższe wynika zarówno z wyjaśnień powoda jak i z zeznańK. R., wykonującego tą czynność razem z powodem. Nie potwierdziła się, w ocenie Sądu, meriti zaś okoliczność jakoby powód usiłował nogą zatrzymać spadającą belkę, gdyż na powyższą okoliczność wskazywał jedynieR. J. (1)przełożony powoda, który wprawdzie w chwili wypadku przebywał na terenie hali produkcyjnej, nie był jednak jego świadkiem, a okoliczności tej nie potwierdza żaden inny dowód. Sąd I instancji wskazał, iż w przypadku takiego zachowania, dysproporcja w obrażeniach obu kończyn byłaby większa niż zaistniała w wypadku, bowiem na kończynę , którą próbowano by zatrzymać spadającą belkę oddziaływała by energia kinetyczna spadającej belki o dużo większej sile i wektorze skutkującym większym oddziaływaniem tej siły na kończynę. Za szczególnie istotne dla ustaleń w niniejszej sprawie Sąd meriti uznał opinie biegłych z zakresu ortopediiE.R.i z zakresu BHPW. Z. (2). Sąd Rejonowy wskazał, iż strona pozwana nie odniosła się do ustaleń i wniosków biegłego ortopedy. Sąd I instancji zauważył, że strona powodowa odnosząc się do opinii biegłego ortopedy wskazała, iż zgadza się z wnioskami biegłego, a w jej ocenie opinia jest spójna, logiczna i sporządzona w sposób kompleksowy. Dokonując oceny powyższej opinii Sąd meriti zgodził się ze stroną powodową. Zdaniem Sądu I instancji biegły w sposób jasny, zupełny, logiczny i szczegółowo opisał skutki urazu wnioskodawcy, przebieg leczenia po zaistnieniu wypadku, wskazał prognozę na przyszłość oraz wskazał zakres odczuwanych dolegliwości i okresy ich nasilenia. Dlatego też Sąd I instancji uznał przedmiotową opinię za istotny środek dowodowy dla oceny stopnia krzywdy zaistniałej u powoda. Sąd Rejonowy wskazał, że odnosząc się do opinii biegłego z zakresu BHP strona powodowa zgodziła się z wnioskami biegłego zawartymi w opinii głównej, wniosła jedynie o wydanie opinii uzupełniającej celem odpowiedzi na dodatkowe, zdaniem strony istotne pytanie. Sąd meriti stwierdził, że biegły wydając opinię uzupełniającą odniósł się także do zarzutów strony pozwanej wskazując na nielogiczności w twierdzeniach pozwanego oraz uszczegóławiając swój wywód dotyczący uzasadnienia wniosków. W ocenie Sądu Rejonowego opinia biegłegoW. Z.w sposób jasny, zupełny bardzo szczegółowy odpowiedziała na zadane pytania, wskazując na zaniechania pracodawcy. Dlatego też powyższą opinię należało uznać za wiarygodne źródło dowodowe i za podstawę do oceny zachowania pracodawcy i pracownika, które doprowadziło do zaistnienia wypadku przy pracy. Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał roszczenie powoda za zasadne na podstawieart. 415 k.c.w zw. zart. 445 k.c.w zw. zart. 300 k.p.. Z ustalonego stanu faktycznego wynika zdaniem Sądu I instancji, iż pozwana Spółka naruszyła obowiązujące normy BHP bowiem nie powiadomiła powoda, że wykonywana przez niego praca jest pracą w obszarze strefy niebezpiecznej, związanej z energią upadku belki skrajnej oraz o zakazie przebywania w tej strefie w trakcie przetaczania belek – a obowiązek taki wynikał z treści art.Art. 2374§1 i § 2 k.p.- zgodnie z którym pracodawca jest obowiązany zaznajamiać pracowników z przepisami i zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy dotyczącymi wykonywanych przez nich prac -§ 1oraz pracodawca jest obowiązany wydawać szczegółowe instrukcje i wskazówki dotyczące bezpieczeństwa i higieny pracy na stanowiskach pracy -§ 2. Sąd Rejonowy wskazał, że powód nie został powiadomiony o tym, że powierzone mu czynności wiążą się z powstaniem strefy niebezpiecznej i o zakazie przebywanie w obrębie tej strefy w takcie wykonywania pracy. Nie została także sporządzona instrukcja BHP dotyczącą tego stanowiska pracy, a brak jest podstaw do przyjęcia, iż przeszkolenie, które przeszedł dotychczas powód obejmowało pracy na stanowisku pracy – przygotowania belek do malowania i przy te czynności, które wówczas wykonywał. W dalszej kolejności Sąd meriti nadmienił, że pozwana Spółka nie przeprowadziła także oceny ryzyka zawodowego ręcznych prac transportowych związanych z przemieszczaniem stalowej belki przez jej przetaczanie wokół osi wzdłużnej – który to obowiązek wynikał z treściart. 226 k.p.i z§ 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 14 marca 2000 roku w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy ręcznych pracach transportowych. Sąd I instancji stwierdził nadto, iż nadzórR. J. (1)nad pracą powoda był niewystarczający, co doprowadziło do naruszeniaart. 212 pkt 5 k.p.– Osoba kierująca pracownikami jest obowiązana egzekwować przestrzeganie przez pracowników przepisów i zasad bezpieczeństwa i higieny pracy – bowiem nie wyegzekwował zakazu przebywania i wykonywania pracy przez pracowników w strefie niebezpiecznej. Fakt, iż u powoda powstała krzywda nie budziła wątpliwości Sądu Rejonowego. W realiach niniejszej sprawy miała ona w ocenie Sądu meriti postać cierpienia psychicznego rozumianego jako ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia. Sąd I instancji zauważył, że w wyniku upadku belki na kończyny dolne powoda doszło do złamania wieloodłamowego kostki bocznej goleni prawej, złamania kostki bocznej goleni lewej, stłuczenia obu ud. Sąd Rejonowy ustalił nadto, że obecnie u powoda stwierdzono zespół bólowo – dysfunkcyjny stawów skokowych z ograniczeniem ich ruchomości, stan po złamaniu kostki bocznej goleni prawej – leczony operacyjnie i stan po złamaniu kostki bocznej goleni lewej – leczony nieoperacyjnie, przebyte stłuczenie obu ud. Zdaniem Sądu meriti związek przyczynowy pomiędzy pracą u pozwanego, wypadkiem z dnia 30 sierpnia 2011 roku a wystąpieniem urazu kończyn dolnych jest bezsporny i nie budzi wątpliwości. W ocenie Sądu Rejonowy brak jest podstaw do przypisania powodowi zawinienia spowodowania wypadku jak chciał pozwany. Powód nie został należycie przeszkolony do wykonywanej pracy, nie został zapoznany z możliwymi ryzykami, nie został pouczony jak ma wykonywać tą pracę, a jaki sposób jest zabroniony. Brak więc jest, zdaniem Sądu I instancji, po stronieW. W.elementu świadomości w stopniu koniecznym by móc postawić mu zarzut działania z winy umyślnej czy nieumyślnej. Powód na skutek wypadku – jak wynika z opinii biegłego - doznał uszczerbku na zdrowiu zarówno fizycznym jak i psychicznym, który podlega wyrównaniu w drodze zadośćuczynienia na podstawieart. 445 k.c. Sąd I instancji wskazał, że w świetle orzecznictwa zdrowie jest dobrem szczególnie cennym; przyjmowanie niskich kwot zadośćuczynienia w przypadkach ciężkich uszkodzeń ciała prowadzi do niepożądanej deprecjacji tego dobra (tak SN w wyroku z dnia 16 lipca 1997 r., II CKN 273/97, nie publ.). Zadośćuczynienie z art. 445 ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Wysokość ta nie może być jednak nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, a więc powinna być utrzymana w rozsądnych granicach (tak SN w wyroku z dnia 26 lutego 1962 r., 4 CR 902/61, OSNCP 1963, nr 5, poz. 107; w wyroku z dnia 24 czerwca 1965 r., I PR 203/65, OSPiKA 1966, poz. 92; por. też wyrok z dnia 22 marca 1978 r., IV CR 79/78, Monitor Prawniczy - Zestawienie Tez 2001/8 str. 469). W świetle powyższej argumentacji Sąd meriti wysnuł wniosek, że w niniejszej sprawie wysokość należnego powodowi zadośćuczynienia winna stanowić odczuwalną przez powoda kwotę, mającą zrekompensować mu choćby materialnie doznane cierpienia, jednakże wysokość jej ograniczona jest z jednej strony rozmiarem cierpień powoda, a drugiej aktualnymi stosunkami majątkowymi społeczeństwa. Sąd Rejonowy wskazał nadto, że ograniczeniem dla Sądu jest także wartość żądania wskazana przez powoda w pozwie. Przy ustaleniu należnej powodowi kwoty jako kryteria czysto pomocnicze Sąd I instancji wziął pod uwagę z jednej strony wysokość stwierdzonego uszczerbku na zdrowiu – 12 % oraz dotychczasową praktykę orzecznictwie, iż 1 % uszczerbku na zdrowiu winien odpowiadać kwocie między 2.000 a 4.000 PLN. Sąd meriti zauważył nadto, iż obecnie w orzecznictwie Sądu Najwyższego i Sądów Apelacyjnych dominuje pogląd, że wysokość zadośćuczynienia za uszczerbek na zdrowiu w obecnych realiach społeczno – gospodarczych nie może być ograniczony do symbolicznych kwot. Powyższe spowodowało, iż zdaniem Sądu I instancji należne powodowi zadośćuczynienie winno oscylować między 24.000, a 48.000 PLN. W ocenie Sądu Rejonowego za miarodajne, z uwagi na doznane obrażenie i wynikające z nich cierpienie fizyczne i psychiczne, ból, niedogodności w życiu codziennym związane z istniejącą niepełnosprawnością powoda w trakcie jego unieruchomienia, należało uznać odszkodowanie w wysokości 36.000 PLN. Przy ustalaniu wysokości należnego powodowi zadośćuczynienia Sąd uwzględnił, iż powód z tytułu wypadku przy pracy otrzymał jednorazowe odszkodowanie z tytułu ubezpieczenia wypadkowego od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. ZUS ustalił wówczas u powoda 20% uszczerbku na zdrowiu co skutkowało odszkodowaniem w wysokości 12.900,00 PLN ( 20 x 645 PLN – kwota należnego odszkodowania za 1 % uszczerbku na zdrowiu ). Powyższa kwotę Sąd meriti odliczył od należnegoW. W.zadośćuczynienia. Wysokość zasądzonej kwoty, w ocenie Sądu Rejonowego, winna być limitowana także przez wysokość zgłoszonego roszczenia. Powód wystąpił o kwotę 20.000,00 PLN i taka jest według Sądu I instancji maksymalna możliwa kwota podlegająca uwzględnieniu. Sąd Rejonowy stwierdził, iż ta kwota mieści się w granicach ustalonego jako należnego zadośćuczynienia. Sąd meriti odniósł się również do podniesionego przez pozwanego zarzutu przyczynienia się powoda do zaistnienia wypadku i uznał ten zarzut w całości za niezasadny. To zaniedbania pracodawcy, zdaniem Sądu Rejonowego, doprowadziły do powstania wypadku przy pracy. Zachowanie powoda oceniane jako przyczynienie się do zaistnienia krzywdy Sąd I instancji uznał za brak przyczynienia się lub przyczynienie mieszczące się w granicach między kwotą ustalonego należnego zadośćuczynienia, a dochodzoną kwotą. Mając powyższe na uwadze Sąd meriti uznał roszczenie powoda za podlegające uwzględnieniu w całości. O kosztach postępowania Sąd I instancji orzekł na podstawieart. 98 k.p.c.biorąc pod uwagę fakt, iż roszczenie powoda uwzględniono w całości. Powyższy wyrok w całości zaskarżyła apelacją pozwana(...) Spółka Jawnaz siedzibą wP., zarzucając mu: 1 naruszenie prawa materialnego, to jestart. 415 k.c.polegające na niewłaściwym zastosowaniu tegoż przepisu i błędnym przyjęciu, że pozwany ponosi odpowiedzialność za wypadek pry pracy, podczas gdy to powód wszedł na miejsce znajdujące się równolegle do belki i uczynił to bez polecenia pozwanego i mając świadomość (wynikającą z doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania) istniejącego zagrożenia; 2 naruszenie przepisów postępowania, to jestart. 233 § 1 k.p.c.poprzez niezgodną z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania oceną podstaw do przyjęcia odpowiedzialności pozwanego za wypadek przy pracy; 3 naruszenie prawa materialnego, to jestart. 362 k.c.polegające na niezastosowaniu tegoż przepisu, a w konsekwencji brak przyjęcia, iż zachowanie powoda (polegające na wejściu na miejsce znajdujące się równolegle do belki) przyczyniło się (co najmniej) do powstania szkody. Wskazując na powyższe zarzuty apelacyjne pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu (w tym kosztów zastępstwa procesowego) w obu instancjach według norm przepisanych. W odpowiedzi strona powodowa wniosła o oddalenie apelacji jako bezzasadnej w całości oraz zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych. Sąd Okręgowy zważył co następuje: Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem Sąd I instancji wydał trafne rozstrzygnięcie, które znajduje uzasadnienie w całokształcie okoliczności faktycznych sprawy oraz w treści obowiązujących przepisów prawnych, a oceniając zebrane dowody nie przekroczył granic ich swobodnej oceny zgodnie zart. 233 §1 k.p.c. Dla skuteczności zarzutu naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c., nie można poprzestać na stwierdzeniu, że dokonane ustalenia faktyczne są wadliwe. Niezbędne jest bowiem wskazanie konkretnych przyczyn, które dyskwalifikują postępowanie sądu w zakresie ustaleń. Skarżący powinien zwłaszcza wskazać, jakie kryteria oceny zostały naruszone przez sąd przy analizie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im taką moc przyznając (zob. postanowienie SN z dnia 23 stycznia 2001 r., IV CKN 970/00, Lex nr 52753, wyrok SN z dnia 6 lipca 2005 r., III CK 3/05, Lex nr 180925). Skarżący nie wskazał przyczyn, które dyskwalifikowałyby możliwość uznania dokonanych przez Sąd pierwszej instancji ustaleń faktycznych za prawidłowe. Samo przeświadczenie skarżącego, iż zgromadzony w prawie materiał dowodowy należało ocenić w odmienny sposób, co w efekcie skutkować winno dokonaniem odmiennych ustaleń faktycznych - nie może być uznane za wystarczające dla stwierdzenia naruszenia przez Sąd treściart. 233 § 1 k.p.c., jak chce skarżący. Wbrew twierdzeniom skarżącego przedstawiona na poparcie dokonanej oceny materiału dowodowego argumentacja Sądu Rejonowego jest spójna, przekonująca i oparta na zasadach doświadczenia życiowego, zaś rozumowaniu Sądu nie sposób zarzucić błędów w logicznym rozumowaniu. Sąd ustalając odpowiedzialność pozwanego za wypadek przy pracy oparł się na opinii biegłego ds. bhp, który stwierdził że do wypadku doszło na skutek nie zapewnienia przez pracodawcę powodowi bezpiecznych i higienicznych warunków pracy. W opinii biegły wskazał na szereg zaniedbań pracodawcy w zakresie przepisów bhp tj. nie poinformowanie powoda przed przystąpieniem do pracy o obszarze strefy niebezpiecznej związanej z energią upadku belki skrajnej oraz o zakazie przebywania w tej strefie w trakcie przetaczania belki, zaniechanie przeprowadzenia oceny ryzyka zawodowego ręcznych prac transportowych związanych z przemieszczaniem belki stalowej przez jej przetoczenie wokół osi wzdłużnej na podłożu do malowania, nie sporządzenie szczegółowej instrukcji bhp na stanowisku malowania belek stalowych oraz niewłaściwy nadzór nad pracą powoda przez przełożonego. Pozwany nie zdołał skutecznie podważyć mocy dowodowej tej opinii. Pozwany w istocie odmiennie od Sądu ocenia zebrany w sprawie materiał dowodowy, co nie jest wystarczające do podważenia oceny Sądu. Ograniczył się bowiem w tej kwestii li tylko do stwierdzenia, że nie zgadza się z ustaleniami Sądu Rejonowego, gdyż powód samowolnie ( bez polecenia przełożonego) przemieścił się w strefę niebezpieczną (miejsce równoległe do belki), zamiast kontynuować pracę stojąc na wprost belki. Należy przypomnieć pozwanemu, że z ustaleń biegłego ds. bhp wynika, że powód nie był poinformowany przez pozwanego przed przystąpieniem do pracy o obszarze strefy niebezpiecznej. Przemieszczając się zatem w miejsce równoległe do belki ( niebezpieczne) nie zdawał sobie sprawy o grożącym mu ryzku wypadku. A za to odpowiada pracodawca, gdyż zaniechał przeprowadzenia oceny ryzyka zawodowego ręcznych prac transportowych związanych z przemieszczaniem belki stalowej przez jej przetoczenie wokół osi wzdłużnej na podłożu do malowania. Zgodnie zaś zart. 226k.p.na pracodawcy ciąży obowiązek informowania każdego z pracowników (niezależnie od zajmowanego stanowiska) o ryzyku zawodowym i sposobach jego zapobiegania. Brak wiedzy powoda o tym, że przebywa w strefie niebezpiecznej i nie zwrócenie mu na to uwagi przez przełożonego, był bezpośrednią przyczyną wypadku (szkody), za który odpowiedzialność ponosi pozwany na zasadzieart. 415 kc.To bowiem na pozwanym jako pracodawcy spoczywa zgodnie zart. 15 k.p.podstawowy i zasadniczy obowiązek zapewnienia pracownikowi bezpiecznych i higienicznych warunków pracy i płacy. Co więcej obowiązek ten jest jedną z podstawowych zasad prawa pracy, wskazującą, iż treścią stosunku pracy jest również ciążący na pracodawcy obowiązek ochrony życia i zdrowia pracownika. Należy bowiem mieć na uwadze, iż na mocy normart. 15iart. 207k.p.pracodawca ponosi odpowiedzialność za stan bezpieczeństwa i higieny pracy w zakładzie pracy oraz obowiązany jest chronić zdrowie i życie pracowników, poprzez zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków pracy przy odpowiednim wykorzystaniu osiągnięć nauki i techniki. W szczególności pracodawca jest obowiązany organizować pracę w sposób zapewniający bezpieczne i higieniczne warunki pracy. Wyznaczając zakres odpowiedzialności pracodawcy, posłużono się terminem o szerokim zakresie treściowym, bowiem na „stan bezpieczeństwa” składa się wiele czynników, które najogólniej ująć można jako czynniki o charakterze: materialnym, technologicznym i osobowym. Kolejne przepisydziału dziesiątego Kodeksu pracyw sposób szczegółowy konkretyzują obowiązki, których wypełnienie, zgodnie z wolą ustawodawcy, zapewnić ma oczekiwany „stan bezpieczeństwa”. Odpowiedzialnym za zapewnienie tego stanu był i jest pracodawca. Powyższy pogląd podzielił SN w wyroku z 14 września 2000 r. (II UKN 207/00, OSNAPiUS 2002 r. Nr 8, poz. 191), w którym stwierdził, że zaniedbanie obowiązku zapewnienia pracownikom bezpiecznego stanowiska pracy uzasadnia odpowiedzialność pracodawcy na zasadzie winy. Tak więc, obowiązki pracodawcy w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy mają charakter bezwarunkowy (obciążają pracodawcę, niezależnie od sposobu spełniania świadczenia przez pracownika) oraz niepodzielny (działania i zaniechania innych podmiotów nie zwalniają pracodawcy od odpowiedzialności za stan bhp w miejscu pracy). W niniejszej sprawie pozwany nie zapewnił powodowi bezpiecznych i higienicznych warunków pracy przez własne zaniedbania. Prowadzi to do słusznej konstatacji o odpowiedzialności pozwanego za skutki wypadku przy pracy (uszczerbek na zdrowiu), któremu uległ powód na skutek niezapewnienia mu przez pracodawcę– pomimo ustawowego obowiązku -bezpiecznych i higienicznych warunków pracy. Ustalenie przez Sąd Rejonowy, że do wypadku przy pracy doszło na skutek nie zapewnienia powodowi przez pozwanego bezpiecznych i higienicznych warunków pracy, skutkuje odpowiedzialnością pozwanego za ten wypadek na zasadzie winy, co czyni bezpodstawnym zarzut naruszeniaart. 415 k.c. Należy podkreślić, że obciążenie pozwanego winą w jakimkolwiek stopniu, skutkuje uznaniem powództwa za usprawiedliwione co do zasady. Zmniejszenie odpowiedzialności pozwanego za skutki wypadku – o co wnosił pozwany - byłoby możliwe tylko w przypadku udowodnienia, że powód przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody. W takiej bowiem sytuacji w myślart. 362 k.cobowiązek naprawienia szkody ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron. Jak wskazuje się w orzecznictwie przy ocenie stopnia, w jakim należy zmniejszyć obowiązek naprawienia szkody, należy brać pod uwagę podstawę odpowiedzialności sprawcy szkody, stopień winy obu stron, niemożność przypisania winy poszkodowanemu, szczególne okoliczności danego wypadku, takie jak przebieg wypadku, rozmiar i waga uchybień po stronie poszkodowanego, specyficzne cechy osobiste poszkodowanego, skutki wypadku (por. wyrok SN z dnia 3 sierpnia 2006 r., sygn. aktIV CSK 118/06, wyrok SN z dnia 17 czerwca 2009 r., sygn. aktIV CSK 84/09, wyrok SA w Białymstoku z dnia 21 sierpnia 2009 roku, sygn. akt I A Ca 326/09, wyrok SA w Warszawie z dnia 2 czerwca 2010 r., sygn. akt I A Ca 5/10). Jak wyżej podniesiono powód znalazł się w strefie niebezpiecznej (równolegle do belki) wprawdzie z własnej woli, ale jego zachowanie nie było zawinione. Pracodawca nie sporządził bowiem szczegółowej instrukcji bhp na stanowisku malowania belek stalowych i nie przeszkolił powoda w zakresie bezpiecznego wykonania prac polegających na malowaniu belek stalowych. Szkolenia bhp dotyczyły jedynie pracy na stanowisku ślusarza i montera. Powód nie miała zatem wiedzy w zakresie bezpiecznego przetaczania stalowej belki na podłożu do malowania. Nie wiedział też gdzie jest strefa niebezpieczna tj. w jakim miejscu nie powinien się znajdować przy wykonywaniu w/w prac. Brak szkoleń w zakresie malowania stalowych belek wynika nie tylko z zeznań powoda, ale także innych pracowników pozwanego tj.S. K.orazK. R. (1), który w dniu wypadku razem z powodem malował stalowe belki. W zakresie sposobu przekręcania stalowych belekK. R. (1)zeznał: „ to wynika samo z siebie, jeżeli człowiek pracuje, wie jak ma to przewracać” (k. 71 akt). Postępowanie powoda przy malowaniu stalowych belek było zatem nieprawidłowe, ale nie w sposób zawiniony. Powód nie miał bowiem świadomości o bezprawności swojego postępowania co wyklucza przypisanie mu winy. Twierdzenia pozwanego co do próby przytrzymania przez powoda belki przed upadkiem są gołosłowne. Nie było bezpośrednich świadków wypadku, a powód temu wyraźnie zaprzeczył. Dodatkowo należy podnieść, że nawet stwierdzenie, że poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia poniesionej szkody nie pociąga za sobą mechanicznie dokonywanego zmniejszenia odszkodowania, lecz jedynie stwarza podstawy do oceny przez Sąd, w świetle okoliczności sprawy, czy i w jakim zakresie przyczynienie wpływa na rozmiar należnego odszkodowania ( tak por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2016 r. I CSK 78/15). W niniejszej prawie brak było podstaw do zmniejszenia odpowiedzialności pozwanego na zasadzieart. 362 k.c.Zachowanie powoda, które doprowadziło do wypadku nie było przez niego zawinione. Za wypadek winę ponosi wyłącznie pozwany, który naruszył swój podstawowy obowiązek w zakresie zapewnienia pracownikom bezpiecznych i higienicznych warunków pracy. Również ustalona przez Sąd Rejonowy na podstawie art.art. 445 § 1k.c.wysokość zadośćuczynienia (20.000zł.) jest adekwatna do rozmiaru doznanej przez powoda krzywdy. Uwzględnia bowiem zarówno stopień doznanego przez powoda na skutek wypadku przy pracy uszczerbku na zdrowiu, jak i długotrwałość leczenia, pobyty w szpitalu, wykonywane zabiegi chirurgiczne, długotrwałe ograniczenie w codziennym funkcjonowaniu, konieczność korzystania z opieki osób drugich i czasokres tej opieki. Przy jej ustalaniu Sąd Rejonowy uwzględnił także fakt otrzymania przez powoda jednorazowego odszkodowania z ubezpieczenia społecznego. Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd Okręgowy uznał apelację pozwanego za bezzasadną i na podstawie przepisuart. 385k.p.c.orzekł, jak w punkcie 1 sentencji wyroku. O kosztach postępowania apelacyjnego (pkt 2 sentencji) orzeczono na podstawie przepisuart. 98 § 1 i 3k.p.c.Na koszty składa się wynagrodzenie pełnomocnika powoda w osobie radcy prawnego, które wynosi 900 zł i zostało ustalone w oparciu o§ 6 pkt 5w zw. z§ 11 ust 1 pkt 2 i § 12 ust. 1 pkt 1rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu(Dz.U. z 2003 r.poz. 490).

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim date: '2016-06-23' department_name: V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Beata Łapińska - Urszula Sipińska-Sęk - Agnieszka Leżańska legal_bases: - art. 415 k.c. - art. 212 pkt 5 k.p. - § 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 14 marca 2000 roku w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy ręcznych pracach transportowych - art. 233 § 1 k.p.c. recorder: st.sekr.sądowy Marcelina Machera signature: V Pa 115/15 ```

154500000000503_I_ACa_001302_2014_Uz_2015-02-26_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I ACa 1302/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 26 lutego 2015 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący – Sędzia SA Przemysław Kurzawa Sędzia SA Hanna Muras Sędzia SO (del.) Marta Szerel (spr.) Protokolant: st. sekr. sąd. Monika Likos po rozpoznaniu w dniu 26 lutego 2015 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwaK. I. przeciwko(...) S.A.z siedzibą wW. o zapłatę na skutek apelacji powódki od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 8 kwietnia 2014 r. sygn. akt XVI GC 127/11 1 oddala apelację; 2 zasądza odK. I.na rzecz(...) S.A.z siedzibą wW.kwotę 2700 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym. Sygn. akt I ACa 1302/14 UZASADNIENIE PowódkaK. I.wniosła o zasądzenie od pozwanej(...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW.kwoty 177.721,44 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 14 marca 2010 r. do dnia zapłaty. Wskazała, że zawarła z pozwaną umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej przewoźnika drogowego, która obejmowała odpowiedzialność za szkody polegające na utracie, ubytku lub uszkodzeniu przesyłki w trakcie przewozu z włączeniem ryzyka kradzieży z włamaniem i rabunku. W dniu 10 lutego 2010 r. skradziony został leasingowany przez powódkę zestaw pojazdów (ciągnik siodłowy z naczepą) wraz towarem, a pozwana odmówiła wypłaty odszkodowania za skradzione mienie. Pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki kosztów procesu. Podniosła zarzut braku legitymacji powódki a ponadto, że skradziony pojazd był zaparkowany niezgodnie z przepisami ruchu drogowego, co wyłącza odpowiedzialność pozwanej. Wskazała również, iż jej odpowiedzialność jest wyłączona dla pojazdu będącego przedmiotem ubezpieczenia podczas postoju w innymi miejscu niż parking strzeżony lub parking całodobowej stacji paliw. Wyrokiem z dnia 8 kwietnia 2014 r. Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił powództwo w całości oraz zasądził od powódki na rzecz pozwanej kwotę 3.617 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania. Sąd Okręgowy ustalił, że strony zawarły umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej przewoźnika w ruchu krajowym i międzynarodowym na okres od 20 stycznia 2010 r. do 19 stycznia 2011 r. Integralną częścią polisy były Ogólne warunki ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej przewoźnika drogowego w ruchu krajowym oraz Ogólne warunki ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej przewoźnika drogowego w ruchu międzynarodowym. Polisa została opłacona zgodnie z umową. W polisie zawarto klauzulę dodatkową dotyczącą postoju pojazdu. Zgodnie z jej treścią każdy postój pojazdu rozumiano jako każde zatrzymanie się pojazdu (z ładunkiem) niewynikające z warunków lub przepisów ruchu drogowego, które trwa dłużej niż minutę, a postój pojazdu dozwolony jest tylko na parkingu strzeżonym lub na całodobowej stacji benzynowej z wydzielonym parkingiem dla samochodów ciężarowych. Nie dotyczyło to sytuacji, gdy postój pojazdu wynikał z przekazania ładunku w miejscu dostawy. W klauzuli zawarto wyłączenie, że ubezpieczeniem nie jest objęta odpowiedzialność cywilna z tytułu szkód powstałych w wyniku kradzieży i rabunku podczas postoju w innych miejscach niż parking strzeżony lub parking na całodobowej stacji paliw. Zgodnie z ogólnymi warunkami ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej przewoźnika w ruchu krajowym § 3 pkt 1 ust. 1 i 5 z odpowiedzialności ubezpieczyciela wyłączone są szkody wyrządzone umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa przewoźnika i osób działających na jego zlecenie, a także szkody powstałe wskutek pozostawienia pojazdu bez nadzoru. Na podstawie umów zlecenia z dnia 30 stycznia 2010 r.A. I.orazE. B.wykonali przewóz towarów samochodem ciężarowym na trasie Polska-Rumunia. Na prośbęJ. S.w drodze powrotnej w Grecji zabrali transport owoców truskawek i kiwi. Do Polski dotarli dnia 09.02.2010 r. Pojazd wraz z towarem pozostawili ok. godziny 22.00 na drodze dojazdowej do GiełdyB., na terenie niedozorowanym i nieogrodzonym. Następnie obydwaj kierowcy udali się do swoich domów. Odbiór towaru był umówiony na następny dzień na terenie giełdyB.. W dniu 10 lutego 2010 r. pojazd objętym ubezpieczeniem wraz z towarem został skradziony z drogi dojazdowej do giełdy rolno-spożywczej wB.. Powódka zgłosiła pozwanej szkodę, a pozwana odmówiła powódce wypłaty odszkodowania za skradziony towar. Powódka została wezwana przez poszkodowanego– (...) sp. z o.o.z siedzibą wW.do zapłaty kwoty dochodzonej niniejszym postępowaniem. Wezwaniem z dnia 22 lutego 2011 r. powódka wezwała pozwaną do zapłaty należności. Oświadczeniem z dnia 24 marca 2014 r. poszkodowany poinformował, iż jego należność z tytułu utraconego towaru została w całości zaspokojona przez powódkę. W takim stanie faktycznym, ustalonym na podstawie niekwestionowanych dokumentów oraz zeznań świadków, a także nagrania z monitoringu, Sąd Okręgowy stwierdził, że powództwo, jako niezasadne, podlega oddaleniu w całości. Sąd wskazał, że stan faktyczny sprawy nie był sporny miedzy stronami. Spór ogniskował się wokół legitymacji czynnej powódki oraz zapisów treści warunków polisy w odniesieniu do zaistniałego zdarzenia. Rozważając zarzut pozwanej braku legitymacji czynnej powódki uznano, że jest on niezasadny. Niespornym było, że powódka miała wykupiona polisę na okres, w którym nastąpiła kradzież. Szczegółowe warunki odpowiedzialności pozwanej zostały określone w Ogólnych Warunkach Ubezpieczenia będących integralną częścią polisy. W punkcie III Ogólnych Warunkach Ubezpieczenia Odpowiedzialności Cywilnej Przewoźnika Drogowego w Ruchu Krajowym, zatytułowanym Przedmiot i zakres ubezpieczenia w punktach 1 i 2 wpisano, że ubezpieczyciel obejmuje ochroną ubezpieczeniową odpowiedzialność cywilną ubezpieczającego wobec osób uprawnionych za utratę, ubytek i uszkodzenie przesyłki towarowej w krajowym transporcie samochodowym, którą ubezpieczający ponosi zgodnie z przepisamiustawy z dnia 15 listopada 1984 r. Prawo przewozoweoraz, że ubezpieczenie obejmuje odpowiedzialność cywilną ubezpieczającego za szkody powstałe w wyniku niewykonania lub nienależytego wykonania umowy przewozu, powstałe od chwili przyjęcia przesyłki do przewozu do momentu wydania jej odbiorcy. Odwołując się doart. 65 ust. 1 i art. 70 Prawa przewozowegostwierdzono, że w przypadku utraty bądź uszkodzenia przesyłki mogą zostać skierowane roszczenia odszkodowawcze do przewoźnika, o ile nie zajdą przesłanki wyłączające jego odpowiedzialność. Powódka w toku postępowania skutecznie wykazała, że zaspokoiła roszczenie(...) sp. z o.o., tj. odbiorcy skradzionej przesyłki, w kwocie 178.721,44 zł wraz ze wszystkimi należnościami ubocznymi. W tej sytuacji uznać należało powódkę uznać za podmiot uprawniony do dochodzenia naprawienia szkody wywołanej kradzieżą dokonaną w dniu 09.02.2010 r. Sąd Okręgowy wskazał, że wart. 827 k.c.ustawodawca ustalił zasady odpowiedzialności ubezpieczyciela stwierdzając, że ubezpieczyciel jest wolny od odpowiedzialności, jeśli ubezpieczający wyrządził szkodę umyślnie, zaś w razie rażącego niedbalstwa odszkodowanie nie należy się, chyba że umowa ubezpieczenia lub ogólne warunki ubezpieczenia stanowią inaczej lub też zapłata odszkodowania odpowiada w danych okolicznościach względom słuszności. Przez rażące niedbalstwo rozumie się niezachowanie minimalnych (elementarnych) zasad prawidłowego zachowania się w danej sytuacji. O przypisaniu pewnej osobie winy w tej postaci decyduje więc zachowanie się przez nią w określonej sytuacji w sposób odbiegający od miernika staranności minimalnej. Przy czym rażące niedbalstwo nie może być traktowane jako równoznaczne z niedochowaniem należytej staranności, o której mowa wart. 355 k.c.Rażące niedbalstwo to coś więcej niż brak zachowania zwykłej staranności w działaniu. Wykładnia tego pojęcia powinna uwzględniać kwalifikowaną postać braku zwykłej lub podwyższonej staranności w przewidywaniu skutków działania. Chodzi tu o takie zachowanie, które graniczy z umyślnością. W ocenie Sądu powódce przypisać należy cechy rażącego niedbalstwa w rozumieniuart. 827 § 1 k.c., jak również § 3 ust. 1 OWU. Pozostawienie bowiem ciągnika siodłowego wraz z towarem będącym przedmiotem umowy ubezpieczenia na niestrzeżonej drodze dojazdowej, bez jakiegokolwiek nadzoru, nie może zdaniem Sądu prowadzić do innej oceny zachowania powódki. Wskazać należy, że osoba, która na zlecenia powódki pozostawiła pojazd wraz z towarem będącym przedmiotem umowy ubezpieczenia na drodze dojazdowej musiała liczyć się z ewentualnym rozkradzeniem pojazdu lub nawet jego całkowitą utratą. Nie zmienia oceny tego zachowania fakt, że miejsce było monitorowane. Jak pokazuje stan faktyczny w niniejszej sprawie, nie stanęło to na przeszkodzie dokonaniu kradzieży tego pojazdu, gdyż monitoring nie obejmował swym zasięgiem położenia całego pojazdu a jedynie jego jedną stronę. Nie mogą być usprawiedliwieniem warunki pogodowe, na jakie powoływano się w toku postępowania, w szczególności duże opady śniegu uniemożliwiające zaparkowanie samochodu w miejscu dozorowanym. Z zeznań świadkaI.wynika bowiem, że była możliwość pozostawienia samochodu w miejscu rozładunku, tj. na ogrodzonym terenie giełdyB., za dodatkową opłatą. Niewspółmiernym jest tu wysokość opłaty za wjazd (300 zł) do wartości przewożonego towaru – ponad 180.000 zł. Sąd Okręgowy wskazał także, że powódka prowadzi działalność gospodarczą, w ramach której świadczy, między innymi, usługi transportowe, podczas wykonywania których doszło do kradzieży pojazdu. Zatem zgodnie zart. 355 § 2 k.c.przy ocenie zachowania powódki należało uwzględniać ten właśnie charakter działania. Nie oznacza to wprawdzie nałożenia na nią obowiązku dochowania staranności wyjątkowej, ale jednak dostosowanej poziomem do warunków, w jakich przyszło jej w danej sytuacji faktycznej działać. W ocenie Sądu pierwszej instancji obiektywna nieprawidłowość zachowania powódki polegała nie tylko na pozostawieniu pojazdu na parkingu niestrzeżonym. Zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego, powódka winna dbać o powierzony jej towar, a więc w szczególności sprawować nad nim odpowiedni nadzór. W związku z czym pozostawienie samochodu na niestrzeżonej drodze dojazdowej przez osobę działającą na zlecenie powódki, za której działania ponosi ona pełną odpowiedzialność, jest sprzeczne w sposób rażący z modelem prawidłowego postępowania. Zachowanie powódki odbiegało w stopniu rażącym od obiektywnego miernika staranności, możliwości i powinności przewidywania skutków swego postępowania. Należy wręcz stwierdzić, że owo niedbalstwo, graniczyło z umyślnością, w postaci zamiaru ewentualnego, nie zaś bezpośredniego. Na rażące niedbalstwo wskazują zachowania powódki, która licząc na „łut szczęścia” pozostawiła pojazd na drodze dojazdowej do terenu giełdy towarowej, wprawdzie będącej w zasięgu kamer ochrony, ale niebędącej terenem ogrodzonym i strzeżonym, do czego była zobowiązana zgodnie z warunkami polisy ubezpieczeniowej. Ambiwalentne przy tym było dla sprawy ustalanie, czy droga dojazdowa jest terenem należącym do giełdy towarowejB., czy też nie, ponieważ zgodnie z zapisami polisy, odpowiedzialność ubezpieczyciela była wyłączona we wszystkich przypadkach, kiedy pojazd był parkowany poza terenem parkingu strzeżonego lub całodobowej stacji benzynowej z wydzielonym parkingiem dla pojazdów ciężarowych. Bezsprzecznie zarówno ze zgromadzonych dokumentów wraz ze zdjęciami sytuacyjnymi oraz zapisem z monitoringu ochrony giełdy towarowej i zeznań świadków wynikało, iż droga dojazdowa nie ma charakteru parkingu strzeżonego. Sąd nie uznał również z powyższych względów twierdzenia powódki, iż samochód został pozostawiony w celu wykonania rozładunku w miejscu dostawy (§ 3 ust. 1 pkt 5) – miejscem dostawy są magazyny znajdujące się na terenie giełdyB., na który to teren nie wjechał pojazd powódki, co zgodnie potwierdzili obaj świadkowie i wynika bezsprzecznie z dokumentów. Podsumowując Sąd Okręgowy stwierdził, że tak niedbałe postępowanie ubezpieczonej nie zasługuje na ochronę prawną i doprowadziłoby do bezpodstawnego przerzucania na ubezpieczyciela ryzyka wynikającego z tego rodzaju zachowań ubezpieczonej. Dodatkowo, w ocenie Sądu powódka nie wykazała, aby wypłata odszkodowania odpowiadała w danych okolicznościach względom słuszności. O kosztach postępowania rozstrzygnięto na podstawieart. 98 k.p.c. Apelację od tego wyroku wniosła powódka, zaskarżając wyrok w całości oraz zarzucając mu naruszenie przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia, tj.art. 233 § 1 k.p.c., polegające na dokonaniu oceny dowodów w sposób dowolny, z pominięciem logiki i doświadczenia życiowego, poprzez: - nieprawidłowe uznanie, iż powódka dopuściła się rażącego niedbalstwa pozostawiając przedmiotowy pojazd w miejscu, z którego został ten pojazd później skradziony, w sytuacji, gdy zeznania świadków, w szczególnościA. I.wskazują, że pojazd i naczepa zostały prawidłowo zabezpieczone poprzez zamknięcie zamka, załączenie alarmu oraz, że wewnętrzna droga dojazdowa do punktu rozładunku na Giełdzie wB.była w ówczesnych okolicznościach (gwałtowne opady śniegu, późna pora przyjazdu do celu) jedynym możliwym i racjonalnym miejscem parkingowym, - nieprawidłowe uznanie, iż w momencie przyjazdu przezA. I.orazE. B.przedmiotowym pojazdem na teren GiełdyB., około 24:00 w nocy, w dniu 10 lutego 2010 r. była możliwość odpłatnego wjazdu na teren rozładunku, w sytuacji, gdy jedynym potwierdzeniem tego faktu są zeznaniaA. I., który o istnieniu możliwości odpłatnego wjazdu na teren GiełdyB.wypowiadał się w sposób hipotetyczny wyrażając jedynie swoje przypuszczenia, - błędne uznanie, iż nieprawidłowość zachowania powódki polegała na pozostawieniu pojazdu na parkingu niestrzeżonym w sytuacji, gdy miejsce pozostawienia samochodu było jedynym możliwym miejscem pozostawienia tego pojazdu, z uwagi na czynniki zewnętrzne, takie jak zalegający śnieg oraz późna pora przyjazdu, o czym zeznawali wszyscy świadkowie. Podnosząc powyższe, wniesiono o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i orzeczenie zgodnie z żądaniem pozwu, jak również zasądzenie kosztów procesu. Pozwana wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów za drugą instancję. Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje: Apelacja jest nieuzasadniona. Sąd Okręgowy nie naruszył wskazanego w apelacji przepisuart. 233 § 1 k.p.c.Wbrew zarzutom apelacji, poczynione przez Sąd ustalenia są konsekwentne oraz spójne. Zostały oparte na zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, w szczególności niekwestionowanych dokumentach i zeznaniach świadków. Ustalenia te, zarówno faktyczne, jak i prawne, Sąd Apelacyjny przyjmuje za własne, w pełni je podzielając. Sąd pierwszej instancji wyprowadził z zebranego materiału dowodowego wnioski logicznie prawidłowe, zgodnie z prawem procesowym, w sposób bezstronny i racjonalny rozważając materiał dowodowy jako całość. Sąd nie uchybił zasadom logicznego rozumowania, ani zasadom doświadczenia życiowego. Apelacja nie wskazuje błędów Sądu, natomiast przedstawia odmienną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału. Z tą odmienną oceną zgodzić się nie można. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sądart. 233 § 1 k.p.c.wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (tak T. Ereciński (w:)Komentarz do Kodeksu postępowania cywilnego, Część pierwsza, Postępowanie rozpoznawcze, t. 1, „Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis”, Warszawa 2004, s. 496; por. też orz. Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 1998 r., II CKN 4/98, niepubl.). Sąd drugiej instancji stwierdził, iż powódka nie wykazała, aby Sąd Okręgowy – stosownie do powołanych argumentów – dopuścił się naruszenia prawa i dokonał nieprawidłowej oceny dowodów. Sąd pierwszej instancji wskazał dowody, na których się oparł, oraz przedstawił ich ocenę. Z analizą tą, a także wyciągniętymi z niej wnioskami, Sąd Apelacyjny całkowicie się zgadza. Zarzut przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów nie może odnieść zamierzonego skutku na tej tylko podstawie, że dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego sąd miał na względzie powszechne i obiektywne zasady doświadczenia życiowego, a indywidualne i subiektywne doświadczenia strony są od nich odmienne (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 13 sierpnia 2014 r., I ACa246/14, Lex nr 1509038). Zarzucając naruszenieart. 233 § 1 k.p.c.nie można poprzestać na stwierdzeniu, że ustalenia faktyczne są wadliwe, odnosząc się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Niezbędne jest wskazanie przyczyn, które dyskwalifikują postępowanie sądu w zakresie ustaleń. Skarżący powinien zwłaszcza wskazać, jakie kryteria oceny zostały naruszone przez sąd przy analizie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im taką moc przyznając (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2001 r., IV CKN 970/00, Lex nr 970/00, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 lipca 2005 r., III CKN 3/05, Lex nr 180925). Powódka nie zgadza się z ustaleniami Sądu Okręgowego, ale nie podaje sprzeczności w tych ustaleniach, ani błędów logicznych we wnioskowaniu Sądu; polemizuje jedynie z jego stanowiskiem. Nie wykazuje jednak żadnych uchybień podstawowym regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów, w szczególności regułom logicznego myślenia, zasadzie doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktów. Powódka niezgodnie z rzeczywistymi wynikami postępowania dowodowego w sprawie przedstawia także istotną treść zeznań świadków, w tym przesłuchanych na jej wniosek. W szczególności, świadkowie nie wskazywali, aby szukali miejsca na parkingach strzeżonych i zajeżdżali na jakieś parkingi w tym celu. ŚwiadekA. I.zeznał wyraźnie, że w ogóle nie próbował zaparkować samochodu na stacji benzynowej (k. 242). Również nie polega na prawdzie twierdzenie, jakoby świadek ten tylko hipotetycznie określał możliwości wjazdu na teren GiełdyB.. Absolutnie jego zeznania nie wskazują na brak miarodajnej wiedzy w tym zakresie, w szczególności, z jego zeznań nie wynika, aby wjazd na teren ogrodzonej giełdy miał charakter tylko teoretycznie możliwy i niepewny. Świadek ten jednoznacznie, w sposób bardzo kategoryczny wskazywał, że była możliwość wjazdu na teren Giełdy, gdyby odbiorca towaru „przystawił stosowną pieczątkę”, ewentualnie – za dodatkową opłatą w wysokości 300 zł (k. 243). Świadek ten zeznał również, że nie wie, w jakiej odległości od Giełdy jest parking strzeżony a jego zeznania jasno wskazują, iż zna zasady parkowania na terenie zamkniętym Giełdy (k. 243). Fakt, iż w momencie przyjazdu pojazdu panowały trudne warunki drogowe (opady śniegu), nie oznacza, iż uprawnionym było pozostawienie pojazdu z ładunkiem w miejscu do tego nieprzeznaczonym, bez jakiegokolwiek dozoru. Zgodnie zart. 827 § 1 k.c., ubezpieczyciel jest wolny od odpowiedzialności, w szczególności wówczas, gdy ubezpieczający dopuści się rażącego niedbalstwo, chyba że umowa bądź ogólne warunki ubezpieczenia przewidują inaczej, albo zapłata odszkodowania odpowiada w danych okolicznościach względom słuszności. Przy czym, zgodnie z § 2 tego przepisu, w umowie ubezpieczenia można ustalić inne zasady odpowiedzialności. Takie szczegółowe, indywidualnie ustalone z powódką, zasady odpowiedzialności znalazły się w umowie ubezpieczenia łączącej strony, odzwierciedlone w polisie ubezpieczeniowej, która obowiązywała strony. Klauzula dodatkowa dotycząca postoju pojazdu, zawierająca kilka punktów, stanowiła jeden z głównych elementów wystawionej przez pozwanego dla powódki polisy (k. 21v.). Klauzula ta była znana powódce, która podpisała się pod polisą (k. 22). Wskazano w niej wyraźnie i jednoznacznie, w jakich warunkach jest dozwolony postój pojazdu z ładunkiem – wyłącznie na parkingu strzeżonym bądź na całodobowej stacji benzynowej z wydzielonym parkingiem dla samochodów ciężarowych. Klarownie też zawarto w niej jednoznaczne postanowienie, iż „ubezpieczeniem nie jest objęta odpowiedzialność cywilna przewoźnika ubezpieczającego z tytułu szkód powstałych w wyniku kradzieży i rabunku podczas postoju w innych miejscach, niż parking strzeżony lub parking na całodobowej stacji paliw” (k. 21v.). Jednocześnie, także w samej polisie zawarto postanowienia odnośnie sytuacji, gdy od powyższych zasad można odstąpić. Z pewnością droga, na której strona powodowa, a właściwie osoby, którym powierzono przewóz, pozostawiła przedmiotowy pojazd z ładunkiem, nie była ani parkingiem strzeżonym ani całodobową stacją paliw z wydzielonym parkingiem dla samochodów ciężarowych. Nie zachodziły też żadne przesłanki, które by wyłączały obowiązek postoju w tak ustalonych miejscach. W szczególności, nie jest tak, jak wskazywała strona powodowa, że postój na przedmiotowej drodze był postojem w miejscu dostawy w celu rozładunku. Bezspornym jest bowiem, że pojazd został pozostawiony poza terenem Giełdy wB.. Powyższe oznacza, że słusznie stwierdził Sąd Okręgowy, iż – w okolicznościach faktycznych ustalonych w sprawie – pozwana nie ponosi odpowiedzialności. Ponadto, także Ogólne Warunki Ubezpieczenia, stanowiące integralną część umowy ubezpieczenia zawartej przez strony, wskazywały określone wyłączenia oraz ograniczenia odpowiedzialności. W szczególności, postanowiono w nich, że pozwana nie odpowiada za szkody wyrządzone wskutek rażącego niedbalstwa przewoźnika i osób działających w ich imieniu lub na jego zlecenie, a także za szkody powstałe wskutek pozostawienia pojazdu bez nadzoru (§ 3 ust. 1 pkt 1 i 5 – k. 23v.). Obie te sytuacje zachodziły w niniejszej sprawie, a każda z nich oddzielnie uzasadniałaby zwolnienie pozwanej od odpowiedzialności. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, nie ma wątpliwości, iż strona powodowa zostawiła przedmiotowy pojazd bez nadzoru. Nie jest powszechnie spotykaną praktyką, aby samochód ciężarowy, z ładunkiem, pozostawiać bez jakiejkolwiek opieki, jak to miało miejsce w tym przypadku. Istniała chociażby możliwość pozostania w tym pojeździe jednego z dwóch obecnych kierowców, co również wynika z zeznań świadków. Sytuacje takie zdarzają się w przypadku przewozów samochodami ciężarowymi, a okolicznością powszechnie znaną jest, że kierowcy często pozostają w pojeździe, aby nie pozostawiać go bez nadzoru. Również za prawidłowe należy uznać ustalenie Sądu Okręgowego o dopuszczeniu się przez powódkę rażącego niedbalstwa przez takie postępowanie. Wykładnia pojęcia rażącego niedbalstwa powinna uwzględniać kwalifikowaną postać braku zwykłej staranności w przewidywaniu skutków. Osobisty nadzór osoby uprawnionej do korzystania z pojazdu jest dopełnieniem aktu właściwej staranności; zapewnia bowiem określony stopień bezpieczeństwa pojazdu przed kradzieżą i zabezpiecza również ubezpieczyciela przed nieograniczonym ryzykiem odpowiedzialności za szkodę spowodowaną kradzieżą (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 listopada 2010 r., IV CSK 153/10, Lex nr 1232801). Pozostawienie pojazdu ciężarowego na drodze, z ładunkiem, bez nadzoru, w nocy, oznacza brak właściwej staranności i niedbalstwo, które można uznać rażącym. Z powyższych względów apelacja podlegała oddaleniu na podstawieart. 385 k.p.c. O kosztach postępowania apelacyjnego postanowiono na podstawieart. 98 k.p.c.w zw. zart. 99 k.p.c., zasądzając na rzecz pozwanej od przegrywającej powódki koszty zastępstwa procesowego według stawki minimalnej, wynikającej z§ 12 ust. 1 pkt 2w zw. z§ 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Warszawie date: '2015-02-26' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Przemysław Kurzawa - Hanna Muras - Marta Szerel legal_bases: - art. 65 ust. 1 i art. 70 Prawa przewozowego - art. 827 § 1 k.c. - art. 233 § 1 k.p.c. - § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu recorder: st. sekr. sąd. Monika Likos signature: I ACa 1302/14 ```

154505000007503_XXV_C_000234_2015_Uz_2016-05-13_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt XXV C 234/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 13 maja 2016 r. Sąd Okręgowy w Warszawie XXV Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: SSR (del.) Paweł Duda Protokolant: sekretarz sądowy Arkadiusz Połaniecki po rozpoznaniu w dniu 4 maja 2016 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wR. przeciwkoSkarbowi Państwa – Generalnemu Dyrektorowi Dróg Krajowych i Autostrad o zapłatę I oddala powództwo; II zasądza od(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wR.na rzecz Skarbu Państwa – Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad kwotę 517,81 zł (pięćset siedemnaście złotych osiemdziesiąt jeden groszy) tytułem zwrotu kosztów postępowania i na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa kwotę 3.600 zł (trzy tysiące sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego; III nakazuje pobrać od(...)z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą wR.na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Warszawie kwotę 598,99 zł (pięćset dziewięćdziesiąt osiem złotych dziewięćdziesiąt dziewięć groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych. Sygn. akt XXV C 234/15 UZASADNIENIE wyroku z dnia 13 maja 2016 r. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wR.pozwem z 18 grudnia 2014 r. (data nadania na poczcie) wniosła o zasądzenie od Skarbu Państwa – Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad kwoty 158.784,67 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 20 sierpnia 2014 r.do dnia zapłaty. W uzasadnieniu powód wskazał, że łączyła go z(...) Ltd. umowao roboty budowlane z dnia 22 lutego 2012 r., na podstawie której, jako podwykonawca, wykonywał roboty budowlane w ramach realizacji zadania „BudowaAutostrady (...)T.-S., węzełK.– węzełS.od km 215+850 do km 245+800”, którego inwestorem był Skarb Państwa – Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad. Za wykonane prace powód wystawił faktury VAT na łączną kwotę 158.784,67 zł brutto. Mimo wykonania robót budowlanych, potwierdzonych bezusterkowymi protokołami odbioru oraz oświadczeniami przedstawicieli wykonawcy(...) Sp. z o.o., powód nie otrzymał należnego mu wynagrodzenia. Wobec tego powód zwrócił się do inwestora o wypłatę wynagrodzenia na podstawieart. 6471§ 5 k.c.Mimo przedstawienia przez powoda wymaganych dokumentów, pozwany odmówił wypłaty wskazując na brak określenia i potwierdzenia zakresu oraz ilości wykonanych robót, a także stwierdzenia przez personel firmy zarządzającej i prowadzącej nadzór, że roboty te były objęte kontraktem zamawiającego z wykonawcą. Stanowisko zamawiającego jest przejawem nieuprawnionego i nadmiernego formalizmu, a ponadto pozbawione jest jakichkolwiek podstaw faktycznych w sytuacji, gdy pozwany uznał swoją odpowiedzialność za wykonane przez powoda roboty na sąsiednim odcinku budowanej autostrady. W odpowiedzi na pozew Skarb Państwa – Generalny Dyrektor Dróg Krajowychi Autostrad wniósł o oddalenie powództwa w całości. Pozwany zakwestionował powództwo co do zasady i co do wysokości. Podniósł,że powód nie był zatwierdzonym dalszym podwykonawcą, nie wykazał, że realizowane przez niego prace stanowiły roboty budowlane oraz nie przedstawił dowodów na wykonanie przez niego prac, terminowości ich wykonania oraz zasadności i wymagalności żądanego wynagrodzenia. W ocenie pozwanego, z treści przedłożonego przez powoda Protokołu negocjacji z dnia 22 lutego 2012 r. nie wynika, że(...) Sp. z o.o.łączyłaz powodem umowa o roboty budowlane, a dokument ten wskazuje, że prace zlecone powodowi miały charakter świadczenia usług, ewentualnie dostawy surowca, a nie wykonania robót budowlanych. W Protokole tym określona została jedynie cena jednostkowa, natomiast brakuje w nim wskazania ilości robót, jak i wynagrodzenia za nie. Powód nie wykazał ilości i wartości prac, za których wykonanie domaga się zapłaty. Powód nie był też zatwierdzonym podwykonawcą. Wykonawca ani jego podwykonawca(...) Sp. z o.o.nie przedstawili zamawiającemu do akceptacji Protokołu z dnia z 22 lutego 2012 r., ani żadnego innego dokumentu wskazującego na zlecenie prac powodowi przez(...)(...)Sp. z o.o. (...)nie znał treści Protokołu z dnia 22 lutego 2012 r., nie posiadał wiedzyo wykonywaniu prac przez powoda, ani o istotnych postanowieniach umowy. Przedstawione przez powoda dokumenty nie potwierdzają, żeby zamawiający zgadzał się, choćby w sposób dorozumiany, na obecność powoda na placu budowy. Raporty dzienne nie zawierają potwierdzenia odbioru prac przez nadzór. Z załączonych dokumentów nie wynika, której umowy oraz którego odcinka autostrady dotyczą wskazane w nich prace. Uniemożliwia to dokonanie potwierdzenia ilości i jakości wykonanych prac. Nie zostały zatem spełnione przesłanki odpowiedzialności inwestora na podstawieart. 6471§ 5 k.c. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 9 lipca 2010 r. Skarb Państwa – Generalny Dyrektor Dróg Krajowychi Autostrad, jako Zamawiający, i konsorcjum firm(...) Ltd. (lider),(...) Ltd.(...) S.A., jako Wykonawca, zawarli w trybie zamówienia publicznego umowę na wykonanie robót polegających na „Budowieautostrady (...)T.–S.od km 215+850 do km 245+800 węzełK.– węzełS.”, zwaną dalej(...)lub „kontraktem głównym”. Integralną część kontraktu stanowiły m.in. Szczególne Warunki Kontraktu i „Warunki kontraktu na budowę dla robót budowlanychi inżynieryjnych projektowanych przez zamawiającego” – pierwsze tłumaczenie wydania(...)1999. (umowa nr (...)z dnia 09.07.2010 r. – k. 111-115, Warunku Kontraktu na budowę dla robót budowlanych i inżynieryjnych projektowanych przez zamawiającego – Warunki Ogólne wraz z Warunkami Szczególnymi – tekst jednolity – k. 140-183). (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościz siedzibą wW.była podwykonawcą konsorcjum generalnego wykonawcy na przedmiotowej inwestycji budowalnej. (zeznania świadków:P. B.na rozprawie z dnia 1 marca 2016 r. –k. 614-615 iM. M.na rozprawie z dnia 1 marca 2016 r. – k. 615-616). W dniu 22 lutego 2011 r.(...) Sp. z o.o.i (...) Sp. z o.o.podpisali „Krótką umowę negocjacyjną” (ang.M.of theW.ofN.), w której ustalono zakres robót oferowanych kontrahentowi(...)(...)Sp. z o.o. przez podwykonawcę(...) Sp. z o.o.do wykonania na przedmiotowej inwestycji drogowej, według następujących warunków: - Oferowany zakres robót: maszyny z operatorami i paliwem oraz sprawowanie nadzoru nad wykonaniem stabilizacji gruntu w miejscu inwestycji. Uzgodniona cena jednostkowa wykonania zaoferowanych robót wynosi 1,65 PLN/m2warstwy do grubości 40 cm stabilizacji gruntu. Wartość ostateczna oferty zostanie określona na podstawie mnożenia ceny jednostkowej przez powierzchnię podlegającą stabilizacji, potwierdzoną pomiarami geodezyjnymi. Do wartości netto zgodnie zostanie doliczony podatek VAT i wykazany na fakturze VAT. Zmiany zakresu robót nie zmieniają cen jednostkowych przyjętych do realizacjiw niniejszej umowie, ceny te pozostają niezmienne do zakończenia robót. Powierzchnia stabilizacji gruntu nie może być mniejsza niż 6.000 m2(30.000 m2w tygodniu). W razie braku frontu robót 6.000 m2zostanie zapłacone przez 5 dni roboczych w tygodniu (lub wyrównanie do okresu pracy). Zapłata zostanie dokonana w złotych polskich, czekiem lub przelewem bankowym. Podstawą zapłaty między stronami będzie cena jednostkowa pomnożona przez całkowitą powierzchnię stabilizowaną. Wystawianie faktur Kontrahentowi będzie następowało raz w tygodniu, kwota do zapłaty będzie zatwierdzana przez Kontrahenta. Kontrahent zapłaci za wykonaną pracę w ciągu 14 dni od dnia otrzymania od Podwykonawcy prawidłowo wystawionej faktury VAT. Kontrahent zatrzyma 5 % wartości każdej faktury jako zabezpieczenie dobrego wykonania umowy. Kontrahent wypłaci zatrzymane kwoty wraz z płatnością ostatniej faktury. Zatrzymana kwota miała zostać wypłacona wraz z płatnością ostatniej faktury. Niniejsza umowa stanowi ofertę w rozumieniuart. 66-70 Kodeksu cywilnegoi wiąże Podwykonawcę z Kontrahentem od daty jej podpisania. („M.of theW.ofN.” wraz z tłumaczeniem z języka angielskiego na język polski – k. 40-41, 458-460). (...) Sp. z o.o.wykonywała na budowie przedmiotowego odcinkaautostrady (...)roboty budowlane w zakresie stabilizacji gruntu. Roboty te polegały na położeniu spoiwa hydraulicznego i jego wymieszeniu z podłożem. Prace w tym zakresie wykonywali na kontrakcie również inni podwykonawcy. Roboty budowlane wykonywane przez powodową spółkę nie podlegały osobnemu odbiorowi jakościowemu przez nadzór. (pismo(...) Ltd. z 02.09.2013 r. – k. 46,oświadczenie pisemne inspektora nadzoruJ. P.– k. 60, zeznania świadkaJ. P.na rozprawiez dnia 4 maja 2016 r. – k. 679-680). Roboty do obmiaru i do odbioru zgłaszał nadzorowi inwestorskiemu zawsze generalny wykonawca. Inspektorzy nadzoru odbierali roboty od generalnego wykonawcy. Pracownicyspółki (...)nie brali udziału w tych odbiorach. (zeznania świadków na rozprawie z dnia 1 marca 2016 r.T. S.– k. 612 iM. H.– k. 613, zeznania świadkaJ. P.na rozprawie z dnia 4 maja2016 r. – k. 679-680). Wykonanie robót przez powodową spółkę było dokumentowane w raportach dziennych potwierdzanych przez majstra i kierownika budowy z ramienia generalnego wykonawcy. Z raportów dziennych z lipca i sierpnia 2012 r. wynika, że powodowała spółka wykonała – we wskazanych w raportach kilometrażach – następujące ilości stabilizacji gruntu: w dniu 3 lipca 2012 r. 1.831 m2, w dniu 6 lipca 2012 r. 3.848 m2, w dniu 9 lipca2012 r. 2.256 m2, w dniu 12 lipca 2012 r. 2.317 m2, w dniu 13 lipca 2012 r. 2.704 m2, w dniu 16 lipca 2012 r. 3.169 m2, w dniu 21 lipca 2012 r. 2.048 m2, w dniu 21 lipca 2012 r. (w innym kilometrażu) 2.862 m2, w dniu 25 lipca 2012 r. 1.730 m2, w dniu 26 lipca 2012 r. 1.126 m2,w dniu 26 lipca 2012 r. (w innym kilometrażu) 840 m2, w dniu 31 lipca 2012 r. 2.884 m2,w dniu 2 sierpnia 2012 r. 1.811 m2, w dniu 2 sierpnia 2012 r. (w innym kilometrażu)3.701 m2, w dniu 3 sierpnia 2012 r. 1.320 m2, w dniu 13 sierpnia 2012 r. 1.200 m2, w dniu13 sierpnia 2012 r. (w innym kilometrażu) 1.568 m2, w dniu 14 sierpnia 2012 r. 736 m2,w dniu 16 sierpnia 2012 r. 2.136 m2, w dniu 22 sierpnia 2012 r. 1.170 m2, w dniu 23 sierpnia 2012 r. 4.695 m2, w dniu 24 sierpnia 2012 r. 815 m2. (raporty dzienne z w/w dat – k. 16-25v., 27-30, 32-38). Za wykonane w lipcu i sierpniu roboty(...) Sp. z o.o.wystawiłaspółce (...) Sp. z o.o.następujące faktury VAT: 1 nr(...)z dnia 10 lipca 2012 r. na kwotę 19.791,18 zł brutto, z terminem płatności do 24 lipca 2012 r., za wykonanie 10.265 m2stabilizacji cementem (k. 14), 2 nr(...)z dnia 6 sierpnia 2012 r. na kwotę 48.725,05 zł, z terminem płatności do20 sierpnia 2012 r., za wykonanie 25.272 m2stabilizacji cementem (k. 15), 3 nr(...)z dnia 6 sierpnia 2012 r. na kwotę 13.534.74 zł, z terminem płatności do20 sierpnia 2012 r., za wykonanie 7.020 m2stabilizacji cementem (k. 26), 4 nr(...)z dnia 31 sierpnia 2012 r. na kwotę 23.753,27 zł, z terminem płatności do 14 września 2012 r., za wykonanie 12.320 m2stabilizacji cementem (k. 31), 5 nr(...)z dnia 5 września 2012 r. na kwotę 52.980,01 zł, z terminem płatności do 19 września 2012 r., za wykonanie stabilizacji cementem (k. 39). (w/w faktury VAT – k. 14, 15, 26, 31 i 39). W Rozliczeniu Końcowym Podwykonawcy Krajowego z dnia 10 grudnia 2012 r. podpisanym przez przedstawicieli(...) Sp. z o.o.i (...) Sp. z o.o.wskazano, że ostateczna kwota kontraktowa brutto za roboty wykonane przez powodową spółkę na budowieautostrady (...)T.–S., odcinekK.–S.wynosi 1.059.600,23 zł i że do zapłaty pozostało 158.784,67 zł. (Rozliczenie Końcowe Podwykonawcy Krajowego z 10.12.2012 r. wraz z załącznikiem – k. 42-44, pisemne oświadczenie przedstawiciela generalnego wykonawcy z 05.09.2013 r. – k. 47). Funkcję Inżyniera Kontraktu na przedmiotowym kontrakcie pełniłW. K.a funkcję Inżyniera RezydentaT. S.. Inżynier Kontraktu ani jego personel nie byli uprawnieni do podejmowania decyzji w przedmiocie zatwierdzania podwykonawców. Inżynier Kontraktu sprawdzał natomiast wnioski o zatwierdzenie podwykonawcówi przedstawiał opinię zamawiającemu. Inspektorzy nadzoru nie brali udziału w opiniowaniu podwykonawców. Decyzje w przedmiocie akceptacji podwykonawców należały do zamawiającego. Powodowa spółka nie była opiniowana przez Inżyniera Kontraktu w ramach procedury zatwierdzania podwykonawców. (zeznania świadków na rozprawie z dnia 1 marca 2016 r.T. S.– k. 612M. H.– k. 613,W. K.– k. 614). (...) Spółka z o.o.nie została zgłoszona zamawiającemu do zatwierdzenia jako podwykonawca na przedmiotowym kontrakcie. Zamawiającemu nie przedstawiono również „Krótkiej umowy negocjacyjnej” z dnia22 lutego 2011 r. i przedstawiciele zamawiającego nie mieli wiedzy o jej treści. Kierownik projektu z ramienia zamawiającego (P. B.) i inni pracownicy Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad Oddział wŁ.po raz pierwszy dowiedzieli się o wykonywaniu robót na kontrakcie przez powodową spółkę po wystąpieniu przez nią do zamawiającegoz wnioskiem o zapłatę wynagrodzenia w ramach odpowiedzialności solidarnej inwestora. (zeznania świadków na rozprawie z dnia 1 marca 2016 r.:T. S.– k. 612,P. B.– k. 614-615 iM. M.– k. 615-616). Pismem z dnia 24 września 2012 r.spółka (...)wezwałaspółkę (...)do zapłaty należności zfaktur nr (...)w kwocie łącznej 158.784,25 zł. (pismo powoda z 24.09.2012 r. wraz z potwierdzeniem nadania – k. 45).(...) Sp. z o.o.nie zapłaciła powodowi wynagrodzenia objętego w/w fakturami. (okoliczność uznana za ustaloną na podstawieart. 230 k.p.c.– podana przez powoda w pozwie i nie kwestionowana przez pozwanego). Pismami z 9 października 2012 r. i 17 października 2012 r. powodowa spółka zgłosiła Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad należności wynikające z wyżej wymienionych faktur w kwocie łącznej 158.784,25 zł do zapłaty przez inwestora w ramachart. 6471§ 5 k.c.(pisma powoda z 09.10.2012 r. – k. 208-210 i z 17.10.2013 r. z załącznikami – k. 49-55). W odpowiedzi na zgłoszenie(...) OddziałwŁ.w piśmie z dnia 28 marca 2013 r. poinformowała powoda, że podmiotK.(...)Sp. z o.o. nie został zgłoszony, a zatem i zatwierdzony na kontrakcie. Ze względu na brak prezentacji wykonawcy na budowie, nawet w sposób dorozumiany(...)nie widzi podstaw do zastosowaniaart. 6471§ 5 k.c.Zamawiający ani Inżynier nie mieli wiedzyo podjęciu się jakichkolwiek robót przezK.Polska na odcinku budowanej autostrady.(...) Sp. z o.o.nie podjęła próby zgłoszenia wnioskodawcy do generalnego wykonawcy. (pismo(...) OddziałwŁ.z 28.03.2013 r. – k. 211-212). W dniu 6 grudniu 2013 r. na prośbę Kierownika Projektu w biurze Inżyniera Kontraktu odbyło się spotkanie pomiędzy przedstawicielamispółki (...)a inspektorami nadzoru robót drogowychM. H.iJ. P..W czasie tego spotkaniaJ. P.dowiedział się od prokurentaspółki (...), że firma ta podpisała umowę z wykonawcą i wykonywała prace na odcinku autostrady, gdzie on był inspektorem. W trakcie spotkania zapoznano się z dokumentacją fotograficzną i protokołami odbiorów wewnętrznych i stwierdzono, że dokumentacja fotograficzna, na której zostały uwidocznione pojazdy specjalistyczne z logoK.wraz z jej pracownikami, potwierdza ich wykorzystanie na budowie i prowadzenie prac na odcinkuS.–K.autostrady (...)przezfirmę (...), czego nie potwierdzają jednak żadne oficjalne dokumenty kontraktowe, gdyż firma ta nie była zgłoszonai zatwierdzona przez generalnego wykonawcę. Podczas spotkania inspektor nadzoruJ. P.stwierdził brak możliwości potwierdzenia zakresu wykonanych prac, gdyż przedstawione przez prokurenta dokumenty nie są sygnowane przez generalnego wykonawcę ani przez nadzór inwestorski i nie spełniają podstawowych wymogów odbiorowych. (e-mailJ. P.z 08.01.2014 r. – k. 205, zeznania świadkaM. H.na rozprawie z dnia 1 marca 2016 r. – k. 613, zeznania świadkaJ. P.na rozprawie z dnia 4 maja 2016 r. – k. 679-680). Przy pismach z dnia 21 stycznia 2014 r. i z dnia 26 marca 2014 r. powód przesłał(...)kopię e-maila z dnia 8 stycznia 2014 r. i oświadczenie sporządzone przez inspektora nadzoruJ. P., w którym inspektor – na podstawie dokumentacji fotograficznej i dokumentów przedstawionych przez powoda – potwierdził wykonywanie robót na kontrakcie przezspółkę (...). (pisma powoda z 21.01.2014 r.z załącznikiem – k. 204-205 i z 26.03.2014 r. z dołączonym oświadczeniemJ. P.– k. 206-207). Pismem z dnia 10 kwietnia 2014 r.(...) OddziałwŁ.zwróciła się do konsultanta – konsorcjum firm(...) S.A.i (...) Sp. z o.o., który wykonywał na rzecz zamawiającego usługę zarządzania kontraktem (nadzoru inwestorskiego), o potwierdzenie (lub stwierdzenie, że konsultant nie ma podstaw do takiego potwierdzenia), asortymentu robót i ilości prac wykonanych na kontrakcie przezfirmę (...), w odniesieniu do oświadczeniaJ. P., które załączono do tego pisma. (pismo(...)z 10.04.2014 r. – k. 57). Pismem z dnia 15 maja 2014 r.(...)poinformowała powoda, że nie otrzymała jeszcze potwierdzenia przez firmę, która prowadziła nadzór i zarządzanie kontraktem, wykonania robót przez powodową spółkę. Wobec tego dalsze procedowanie wniosku zostało wstrzymane do momentu otrzymania określenia i potwierdzenia zakresu i ilości robót ze strony nadzoru. (pismo(...)z 15.05.2014 r. – k.59). Pismem z dnia 5 sierpnia 2014 r. powód skierował do(...)ostateczne wezwanie do zapłaty. (pismo powoda z 05.08.2014 r. – k. 61). (...)w piśmie z dnia 15 września 2014 r. podtrzymała swoje stanowisko o braku podstaw do pozytywnego rozpatrzenia wniosku i wypłaty powodowi wnioskowanej kwotyw ramach solidarnej odpowiedzialności inwestora. (pismo(...)z 15.09.2014 r. – k. 56). Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dowodów. Sąd dał wiarę obiektywnym dowodom z wymienionych dokumentów, jako że nie budziły one wątpliwości co do ich autentyczności i nie były kwestionowane przez żadną ze stron. Zwrócić należy uwagę, że z dokumentów stanowiących materiał dowodowy sprawy wynika jednoznacznie, że powodowa spółka wykonała na przedmiotowej inwestycji drogowej roboty budowlane w zakresie stabilizacji gruntu na zleceniespółki (...) Sp. z o.o.i że nie otrzymała wynagrodzenia za potwierdzone przez wykonawcę roboty w kwocie łącznej 158.784,67 zł dochodzonej pozwem. Fakt realizacji robót na kontrakcie przez powoda potwierdził również w złożonych zeznaniach świadekJ. P.. Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadkówT. S.,M. H.,W. K.,J. P.,P. B.iM. M., w których świadkowie ci opisali procedury odbiorów robót w ramach kontraktu głównego, procedury zgłaszania i zatwierdzenia podwykonawców oraz wskazali na brak zgłoszenia powodowejspółki (...)i zamawiającemu jako podwykonawcy na spornym odcinku budowanejautostrady (...), a także brak znajomości przez te podmioty warunków umowy,na podstawie której powód realizował roboty. Zeznania tych osób były wzajemnie zgodne, korespondowały z dowodami z dokumentów przywołanymi wyżej w uzasadnieniu, składając się wraz z nimi na spójną i logiczną całość, zatem nie budziły wątpliwości. Sąd nie dokonał ustaleń faktycznych na podstawie zeznań świadkaA. S.(k. 616), bowiem nie brał on udziału w realizacji kontraktu na budowę tego odcinka autostrady i nie przekazał żadnych informacji istotnych dla rozstrzygnięcia. Sąd oddalił wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z zeznań świadkaM. W.. Dowód ten był spóźniony w świetle regulacjiart. 207 § 6 k.p.c., bowiem nie został zgłoszony przez powoda w pozwie, lecz dopiero na ostatniej rozprawie z dnia 4 maja 2016 r. Jego dopuszczenie prowadziłoby do przedłużenia postępowania, ponieważ w celu jego przeprowadzenia należałoby odroczyć w/w rozprawę. Ponadto okoliczności faktyczne, na jakie został zgłoszony ten dowód, tj. wykonywanie robót na przedmiotowym odcinkuautostrady (...)przez powodową spółkę, został już wykazany przeprowadzonymi do tej pory dowodami. W tej sytuacji przeprowadzanie tego dowodu nie było już potrzebne. Sąd zważył, co następuje: Zgodnie zart. 6471§ 5 k.c.zawierający umowę z podwykonawcą oraz inwestori wykonawca ponoszą solidarną odpowiedzialność za zapłatę wynagrodzenia za roboty budowlane wykonane przez podwykonawcę. Analiza przepisuart. 6471§ 2-5 k.c.prowadzi do wniosku, że do powstania odpowiedzialności solidarnej inwestora (z generalnym wykonawcą wobec podwykonawcy lub dalszego podwykonawcy) potrzebne jest spełnienie dwóch warunków: 1) zawarcie przez wykonawcę z podwykonawcą (przez podwykonawcęz dalszym podwykonawcą) umowy, której przedmiotem jest wykonanie robót budowlanych, przy czym wymagana jest forma pisemna umowy pod rygorem nieważności (art. 6471§ 4 k.c.), 2) wyrażenie przez inwestora zgody na zawarcie tej umowy (art. 6471§ 2 k.c.).Do zawarcia przez podwykonawcę umowy z dalszym podwykonawcą jest wymagana zgoda inwestora i wykonawcy (art. 6471§ 3 k.c.). Umowa z podwykonawcą spełnia warunki umowy podwykonawczej w rozumieniuart. 6471§ 1 k.c., jeżeli prace zrealizowane przez podwykonawcę prowadzić będą do wykonania danego obiektu, stanowiąc część składową finalnego rezultatu, to jest gdy rezultat świadczenia podwykonawcy stał się składnikiem świadczenia wykonawcy wobec inwestora w ramach umowy o roboty budowlane, przy czym w sensie prawnym umowa taka może zostać zakwalifikowana także jako umowa o dzieło.(por. orz. SN z 17.10.2008 r., I CSK 106/08, Biul. SN 2009/3/9, Sądu ApelacyjnegowK.z 25.04.2014 r., I ACa 244/14, Lex nr 1563514, Sądu ApelacyjnegowS.z dnia 03.07.2014 r., I ACa 242/14, Lex nr 1509109). Zgoda inwestora na zawarcie umowy podwykonawczej (dalszej umowy podwykonawczej) może być wyrażona w sposób bierny (pasywny) oraz czynny (aktywny). Wyrażenie zgody w sposób bierny objawia się brakiem zgłoszenia na piśmie sprzeciwu lub zastrzeżeń w terminie 14 dni od przedstawienia mu przez wykonawcę umowyz podwykonawcą lub jej projektu, wraz z częścią dokumentacji dotyczącej wykonania robót określonych w umowie lub projekcie (art. 6471§ 2 k.c.). Wyrażenie zgody w sposób czynny może nastąpić w sposób wyraźny pisemnie lub ustnie albo poprzez inne zachowanie inwestora, które w sposób dostateczny ujawnia jego wolę (art. 60 k.c.), w tym poprzez czynności faktyczne (w sposób dorozumiany), np. przez tolerowanie podwykonawcy na placu budowy, dokonywanie wpisów w jego dzienniku budowy, odbieranie od niego robót oraz dokonywanie podobnych czynności. Zgoda wyrażona w sposób dorozumiany jest jednak skuteczna jedynie wówczas, gdy inwestor znał nie tylko osobę podwykonawcy, ale także wszystkie istotne postanowienia konkretnej umowy łączącej podwykonawcę z wykonawcą (lub dalszego podwykonawcę z podwykonawcą), a szczególnie te, które decydująo wysokości wynagrodzenia podwykonawcy. Informacje na ten temat nie muszą pochodzićz przedstawionego inwestorowi tekstu umowy, lecz mogą wynikać z innych źródeł. Wiedza inwestora o tym, że konkretny podwykonawca wykonuje określony zakres robót, nie jest wystarczająca do powstania odpowiedzialności inwestora przewidzianej wart. 6471§ 5 k.c.w zw. zart. 6471§ 2 k.c., jeżeli nie znał on istotnych postanowień umowy podwykonawczej, decydujących o wynagrodzeniu podwykonawcy. (vide orz. SN z 06.10.2010 r., II CSK 210/10, OSNC 2011/5/59, orz. SN z 04.02.2011 r., III CSK 152/10, Lex nr 11028865, orz. Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 09.02.2015 r., V ACa 798/14, Lex nr 1665773, orz. Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 18.02.2015 r., I ACa 1679/14, Lex nr 1667566, orz. Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 30.04.2015 r., I ACa 1749/14, Lex nr 1712681, orz. Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 08.05.2015 r., I ACa 42/15, Lex nr 1733656). Przenosząc powyższe założenia na grunt niniejszej sprawy należy wskazaćw pierwszym rzędzie, że(...) Sp. z o.o.wykonała na przedmiotowej inwestycji roboty budowlane polegające na stabilizacji gruntu, na zlecenie podwykonawcy(...) Sp. z o.o.Roboty powoda stały się częścią zrealizowanej przez wykonawcę inwestycji drogowej. Powód nie otrzymał wynagrodzenia za część robót, objętych fakturami stanowiącymi przedmiot pozwu, na kwotę łączną 158.784,67 zł, która została potwierdzona przez przedstawicielispółki (...), jako należna powodowi. Okoliczności te zostały stwierdzone w przywołanych wyżej Raportach dziennych, Rozliczeniu Końcowym Podwykonawcy Krajowego i fakturach. Niezasadne były zatem zarzuty pozwanego, że na podstawie złożonych przez powoda dokumentów nie da się ustalić ilości i wartości robót powoda. Nie zostały jednak spełnione pozostałe przesłanki niezbędne do powstania solidarnej odpowiedzialności inwestora za zapłatę wynagrodzenia powoda jako dalszego podwykonawcy. Po pierwsze, nie został zachowany warunek zawarcia umowy podwykonawczej o roboty budowlane na piśmie, przewidziany wart. 6471§ 4 k.c., którego spełnienie jest konieczne do powstania odpowiedzialności inwestora za zapłatę wynagrodzenia dalszego podwykonawcy. Jako podstawę stosunku prawnego nawiązanegozespółką (...)powód przywołał „Krótką umowę negocjacyjną” („M.of theW.oN.”)z dnia 22 lutego 2012 r. Zwrócić trzeba jednak uwagę, że dokument ten nie zawiera elementów przedmiotowo istotnych umowy o roboty budowlane, bowiem wskazany w niej zakres robótspółki (...)obejmuje „maszynyz operatorami i paliwem oraz sprawowanie nadzoru nad wykonaniem stabilizacji gruntuw miejscu inwestycji”, a nie roboty budowlane, które stają się składnikiem obiektu budowlanego, do którego oddania zobowiązał się wykonawca (art. 647 k.c.) w ramach kontraktu głównego. Chociaż powodowa spółka wykonywała faktycznie na przedmiotowej inwestycji roboty budowlane – polegające na stabilizacji gruntu – to jednak taki zakres powierzonych jej robót nie został wskazany w treści przywołanej „Krótkiej umowy negocjacyjnej”. Nie znalazło się też w niej zobowiązanie powodowej spółki do wykonania tego rodzaju robót. Ponadto dokument ten nie zawiera innych istotnych postanowień, które decydują o zakresie odpowiedzialności inwestora za wypłatę wynagrodzenia podwykonawcy. Określono w nim bowiem tylko cenę jednostkową za wykonanie zaoferowanych robót. Brak jest jednak określenia ilości robót, jakie powód miał wykonać, a w konsekwencji i wysokości ustalonego wynagrodzenia za te roboty, które to elementy są kluczowe z punktu widzenia odpowiedzialności solidarnej inwestora. Ze względu na powyższe braki „Krótka umowa negocjacyjna” nie czyni zadość wymogowi formy pisemnej umowy podwykonawczej. Jużz tej przyczyny w rozpatrywanej sprawie nie mogła powstać po stronie inwestora Skarbu Państwa – Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad przewidziana wart. 6471§ 5 k.c.odpowiedzialność za zapłatę wynagrodzenia powoda za wykonane roboty na spornym odcinkuautostrady (...). Po drugie, pozwany Skarb Państwa nie jest odpowiedzialny względem powoda również ze względu na brak spełnienia drugiej z przesłanek warunkujących odpowiedzialność inwestora za zapłatę wynagrodzenia podwykonawcy, w postaci zgody inwestora na zawarcie umowy podwykonawczej z powodem. W rozpatrywanej sprawie było okolicznością bezsporną, że powód nie został zgłoszony pozwanemu na przedmiotowym kontrakcie jako dalszy podwykonawca oraz że pozwany nie wyraził zgody na zawarcie umowy z powodemw sposób czynny wyraźny. Skoro pozwanemu nie została przedstawiona umowa podwykonawcza z powodem lub jej projekt ani odpowiednia część dokumentacji dotyczącej wykonania robót określonych w umowie lub projekcie – stosownie doart. 6471§ 2 k.c.–to nie mogło też dojść do wyrażenia zgody w sposób bierny. Powód nie udowodnił również, żeby pozwany wyraził wymaganą zgodę w sposób dorozumiany (przez czynności konkludentne). Jak już wskazano, dla uznania, że zgoda wyrażona została w sposób dorozumiany, konieczne byłoby wykazanie nie tylko, że inwestor znał osobę podwykonawcy, ale także wszystkie istotne postanowienia konkretnej umowy podwykonawczej, a szczególnie te, które decydują o wysokości wynagrodzenia podwykonawcy. Z żadnego z dowodów zgromadzonych w sprawie nie wynika, żeby te warunki zostały spełnione w analizowanym przypadku. Nie zostały ujawnione bowiem żadne takie zachowania przedstawicieli pozwanego – umocowanych do składania w imieniu inwestora oświadczeń woli w ramach przedmiotowego kontraktu – z których by wynikało, że wiedzą o wykonywaniu określonych robót przez pracownikówspółki (...)na budowie przedmiotowego odcinka autostrady i fakt ten akceptują. W szczególności odbiory robót z zakresu stabilizacji gruntu dokonywane były przez inspektorów nadzoru od generalnego wykonawcy, a nie od powodowej spółki, a przy tym inspektorzy nadzoru nie są uprawnieni do składania w imieniu inwestora oświadczenia woli w przedmiocie zgody na zawarcie umowy podwykonawczej (nic takiego nie wynika z dowodów zgromadzonych w sprawie). Tym bardziej nie udowodniono, żeby pozwany znał warunki spornej umowy podwykonawczej, zwłaszcza co do wynagrodzenia za roboty ustalonego przezspółkę (...)zespółką (...). Brak było dowodów wykazujących, że inwestorowi zostały zaprezentowane warunki tej umowy podwykonawczej przez którąkolwiek ze stron tej umowy lub przez generalnego wykonawcę. Dlatego w okolicznościach rozpatrywanej sprawy nie było podstaw do przyjęcia, że pozwany wyraził zgodę na zawarcie umowy podwykonawczej z powodem w postaci domniemanego oświadczenia woli. W rezultacie nie powstała odpowiedzialność pozwanego Skarbu Państwa za zapłatę wynagrodzenia powoda jako dalszego podwykonawcy. Mając to na uwadze Sąd oddalił powództwo w pkt. I sentencji wyroku na podstawie powołanych przepisów. Orzekając o kosztach postępowania w pkt. II sentencji wyroku Sąd kierował się zasadą odpowiedzialności za wynik procesu wyrażoną wart. 98 § 1 k.p.c.Powód, jako przegrywający sprawę, obowiązany jest zwrócić pozwanemu koszty postępowania niezbędne do celowej obrony w kwocie łącznej 4.117,81 zł, w skład której wchodzą uiszczone przez pozwanego koszty tłumaczenia dokumentów dla przypozwanych mających siedzibę poza granicami Polski w wysokości 517,81 zł oraz koszty zastępstwa procesowego pozwanegow wysokości 3.600 zł, ustalonej stosownie do § 6 pkt 6 w zw. z§ 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu(tekst jedn. Dz.U. z 2013 r., poz. 461) w zw. zart. 99 k.p.c., z tymże koszty zastępstwa procesowego pozwanego należało zasądzić na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa, stosownie doart. 11 ust. 3 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa(tekst jedn.: Dz.U. z 2013 r., poz. 1150). Nieuiszczone przez strony koszty sądowe, tj. należności świadków z tytułu zwrotu kosztów podróży w kwocie łącznej 598,99 zł, wyłożone tymczasowo przez Skarb Państwa, ze względu na wynik sprawy, Sąd w pkt. III sentencji wyroku na podstawieart. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(tekst jedn.: Dz.U. z 2010 r., nr 90, poz. 594) nakazał pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Warszawie.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Warszawie date: '2016-05-13' department_name: XXV Wydział Cywilny judges: - Paweł Duda legal_bases: - art. 66-70 Kodeksu cywilnego - art. 207 § 6 k.p.c. - § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu - art. 11 ust. 3 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa - art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych recorder: sekretarz sądowy Arkadiusz Połaniecki signature: XXV C 234/15 ```

152005000004506_IX_Ka_000783_2014_Uz_2014-10-23_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IX Ka 783/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 23 października 2014 roku Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: SSO Aleksandra Babilon- Domagała Sędziowie: SSO Krzysztof Sajtyna (spr.) SSO Zbigniew Karamara Protokolant: sekr.sądowy Katarzyna Komosa przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Kielcach Roberta Jagusiaka po rozpoznaniu w dniu 23 października 2014 roku sprawyT. D.iD. P. oskarżonych o przestępstwo zart.288 § 1 k.k.w zw. zart.91 § 1 k.k. na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora od wyroku Sądu Rejonowego w Sandomierzu z dnia 17 marca 2014 roku sygn. akt II K 618/13 I utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną; II kosztami procesu za postępowanie odwoławcze obciąża Skarb Państwa. Sygn. akt IX Ka 783/14 UZASADNIENIE 1.T. D.oskarżony został o to, że: I w dniu 8.09.2013r. wS.przyul. (...), woj.(...), działając w warunkach ciągu przestępstw, wspólniei w porozumieniu zD. P., będąc w stanie nietrzeźwości umyślnie rozbił trzy szafki zasilania budynków mieszkalnych i oświetlenia ulicznego w ten sposób, że używając siły fizycznej kopał w nie w wyniku czego powstała szkoda w mieniuw postaci: - 2 szafek zasilania budynków mieszkalnych o wartości 1200 złotych na szkodę Rejonu Energetycznego wS., - 1 szafki oświetlenia ulicznego o wartości 1841,38 złotych na szkodę Gminy Miejskiej wS. tj. o czyn zart. 288 § 1 k.k.w zw. zart. 91 § 1 k.k. II w dniu 8.09.2013r. wS.woj.(...), znieważył funkcjonariusza policjiD. J.słowami powszechnie uznanymi za obelżywe podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych, tj. o czyn zart. 226 § 1 k.k. 2.D. P.został oskarżony o to, że: w dniu 8.09.2013r. wS.przyul. (...), woj.(...), działając w warunkach ciągu przestępstw, wspólniei w porozumieniu zT. D., będąc w stanie nietrzeźwości umyślnie rozbił trzy szafki zasilania budynków mieszkalnychi oświetlenia ulicznego w ten sposób, że używając siły fizycznej kopałw nie w wyniku czego powstała szkoda w mieniu w postaci: - 2 szafek zasilania budynków mieszkalnych o wartości 1200 złotych na szkodę Rejonu Energetycznego wS., - 1 szafki oświetlenia ulicznego o wartości 1841,38 złotych na szkodę Gminy Miejskiej wS. tj. o czyn zart. 288 § 1 k.k.w zw. zart. 91 § 1 k.k. Sąd Rejonowy w Sandomierzu wyrokiem z dnia 17 marca 2014 rokuw sprawie II K 618/13 orzekł, co następuje: I ustalając, iż czyny zarzucane oskarżonymT. D.iD. P.jako występki zart. 288 § 1 k.k.w zw.art. 91 § 1 k.k.stanowią jeden czyn i są zarazem wypadkiem mniejszej wagi, i tym samym zachowanie ich stanowi występek zart. 288 § 2 k.k., na podstawieart. 66 § 1 i 2 k.k.w zw. zart. 67 § 1 k.k.postępowanie karne wobec oskarżonych warunkowo umorzył na okres próby wynoszący 2 lata, II zwolnił oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie, obciążając nimi Skarb Państwa. Powyższe orzeczenie zaskarżył prokurator w części dotyczącej nieorzeczenia obligatoryjnego obowiązku naprawienia szkody w stosunku do oskarżonychT. D.iD. P.– na ich niekorzyść i na podstawieart. 437 k.p.k.iart. 438 pkt 1 k.p.k.wyrokowi temu zarzucił: obrazę przepisu prawa materialnegoart. 67 § 3 k.k.poprzez nie orzeczenie obowiązku naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonych Rejonu Energetycznego wS.i Gminy Miejskiej wS., które to Sąd orzeka obligatoryjnie w wypadku warunkowego umorzenia postępowania i wnosił o: zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie w stosunku do oskarżonychT. D.iD. P.obowiązku naprawienia szkody solidarnie w kwocie 1200zł na rzecz Rejonu Energetycznego wS.i w kwocie 1841,38 zł na rzecz Gminy MiejskiejS.. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja okazała się w stopniu oczywistym bezzasadna. Zarzut obrazy prawa materialnegoart. 67 § 3 k.k.podniesiony przez prokuratora, aczkolwiek w dacie wnoszenia apelacji był zasadny, wobec zdarzeń faktycznych mających miejsce po wniesieniu apelacji, a przed wyrokowaniem przed Sądem Okręgowym stał się nieaktualny, a przez to nie zasługujący na uwzględnienie. Jak wynika, bowiem z dokumentów ujawnionych przed Sądem Odwoławczym na rozprawie w dniu 23 października 2014 roku k. 184 uprawnieni przedstawiciele pokrzywdzonych w niniejszej sprawie, a mianowicie(...) S.A.złożyli pisemne oświadczenia (k.173 i 180a) - niekwestionowane przez strony procesu, że szkoda spowodowana przez oskarżonych została naprawiona w całości. Wobec powyższego brak było podstaw do orzekania obowiązku określonego wart. 67 § 3 k.k. Jednocześnie, wbrew stanowisku prokuratora wyrażonego w końcowych głosach stron, w zaskarżonym wyroku nie stwierdzono jakichkolwiek nieprawidłowości, a tym bardziej uchybień uwzględnianych z urzędu w trybieart. 440 k.p.k.lubart. 439 k.p.k. W szczególności nie ma żadnych podstaw do kwestionowania prawidłowości ustalenia wysokości szkody przyjętej w zaskarżonym wyroku w części dotyczącej szkody na rzecz Miejskiej GminyS.na kwotę 1841,38 złotych, bo w tym zakresie na rozprawie odwoławczej wyrażał wątpliwości prokurator, wywodząc je z faktu złożenia dowodu wpłaty na kwotę 358 złotych (k. 174). Przede wszystkim złożenie tego dokumentu przed Sądem Okręgowym, w kontekście treści pisma BurmistrzaS., wcale nie może świadczyć o tym, iż uznanie szkody za naprawioną w całości, należy łączyć wyłącznie z wpłatą w/w kwoty. Nie jest, bowiem wykluczone, że mogły być dokonane inne wpłaty, czy też szkoda w pozostałym zakresie mogła być zrekompensowana innymi działaniami oskarżonych (np. wykonanie jakichś prac przywracających stan poprzedni sprzed szkody) lub też po prostu pokrzywdzony, z jakichś przyczyn zrezygnował z dochodzenia pełnej kwoty. Brak jest podstaw, aby z faktu ujawnienia dowodu wpłaty o którym wyżej, podważać wiarygodność dokumentu stanowiącego podstawę wyliczenia szkody- kosztorys k. 66-67, a w szczególności, aby ta okoliczność wskazywała na oczywistą niesprawiedliwość wyroku w rozumieniuart. 440 k.p.k., bo chyba ten przepis miał na myśli oskarżyciel wnosząc o uchylenie wyroku, rzekomo na korzyść oskarżonych z tej przyczyny. W ramach zarzutu podniesionego przez prokuratora obrazyart. 67 § 3 k.k.istotne było stanowisko pokrzywdzonego (k.173), natomiast dokument wpłaty był bez istotnego znaczenia w sprawie. Następnie nie można nie dostrzec, czego nie zauważył prokurator, że wprawdzie zarzut traktował zachowania oskarżonych jako dwa odrębne czyny zart. 288 § 1 k.k.popełnione w ciągu zart. 91 § 1 k.k., to Sąd I instancji w wyroku przyjął, że jest to jeden czyn zart. 288 § 2 k.k.Abstrahując od prawidłowości takiego przyjęcia, nieskarżonego przez żadną ze stron, próba wywodzenia przez prokuratora o możliwości rozłączenia tych zachowań na dwa odrębne czyny i przyjęcia wykroczenia, co do tego popełnionego na szkodę GminyS.jest całkowicie bezpodstawne. Na marginesie trzeba jedynie zauważyć, że wbrew sugestiom prokuratora w tej konkretnej sytuacji procesowej hipotetyczne przyjęcie, że drugi z czynów zniszczenia mienia popełnionych przez oskarżonych miał stanowić wykroczenie- wartość szkody poniżej progu, byłoby na ich niekorzyść. Postępowanie co do obu oskarżonych zostało warunkowo umorzone, natomiast konsekwencją żądań prokuratora musiałoby być warunkowe umorzenie w zakresie czynów stanowiących czyny zabronione i dodatkowo skazanie za wykroczenie. Takiemu rozstrzygnięciu stałaby na przeszkodzie zasadareformationis in peius. Z kolei wyrażenie poglądu przez prokuratora, iż nie orzeczono w wyroku w zakresie czynu zart. 226 § 1 k.k.(dotyczy tylko oskarżonegoT. D.) i to uchybienie miało stanowić podstawę uchylenia wyroku w całości, jest zdaniem Sądu Okręgowego całkowicie bezpodstawne, a przez to niezrozumiałe są powody zajęcia takiego stanowiska. Wbrew sugestiom prokuratora Sąd II instancji nie dostrzega tego rodzaju uchybienia które eksponował oskarżyciel. W pierwszym zdaniu części dyspozytywnej sądmeritizmodyfikował ocenę prawną czynów zart. 288 § 1 k.k., natomiast w drugiej warunkowo umarzył postępowanie wobec obu oskarżonych. Technika konstruowania wyroków warunkowo umarzających nie jest jednolita, ale nie jest błędem gdy tylko w sytuacji zmiany opisu czynu lub kwalifikacji dokonuje się stosownego opisu w dyspozytywnej części, natomiast uznając prawidłowość opisu i kwalifikacji z zarzutu w części dyspozytywnej pomija się opis zawierający stwierdzenie typu „ustalając, że oskarżony dopuścił się czynu z art. …”, a ogranicza się rozstrzygnięcie do stwierdzenia „na podstawie art. … postępowanie warunkowo umarza …”. W niniejszej sprawie oczywistym jest, że wzdaniu pierwszymsąd I instancji zmodyfikował ocenę prawną zachowań oskarżonych polegających na zniszczeniu mienia i dlatego dał temu wyraz w dyspozytywnej części, natomiast co do zarzutu zart. 226 § 1 k.k.skoro uznał go za prawidłowy w całości wynikający z części wstępnej wyroku, to zgodnie metodyką sporządzania wyroku, o której wyżej nie było potrzeby odnoszenia się do niego w tej części orzeczenia. Co nie świadczy, że czyn ten pozostał po za zakresem orzekania i nie był objęty warunkowym umorzeniem postępowania. Niezależnie od powyższego nie można nie zauważyć, że jeśli w ogóle istniały jakieś wątpliwości (np. z powodu braku słowa „w całości”), to wątpliwości te usuwa uzasadnienie wyroku, gdzie sąda quow kilku miejscach (str. 1, 3 i 5) zamieszcza tego rodzaju treści, które jednoznacznie wskazują że czyn zart. 226 § 1 k.k.nie pozostał po za zakresem jego oceny i orzekania wyrokiem. Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawieart. 456 k.p.k.w zw. zart. 437 § 1 k.p.k.iart. 636 § 1 k.p.k.orzekł jak w dyspozytywnej części wyroku. /SSO Aleksandra Babilon-Domagała/ /SSO Krzysztof Sajtyna/ /SSO Zbigniew Karamara/

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Kielcach date: '2014-10-23' department_name: IX Wydział Karny Odwoławczy judges: - Zbigniew Karamara - Aleksandra Babilon-Domagała - Krzysztof Sajtyna legal_bases: - art. 66 § 1 i 2 k.k. - art. 438 pkt 1 k.p.k. recorder: sekr.sądowy Katarzyna Komosa signature: IX Ka 783/14 ```

151015150003027_VI_GC_000896_2016_Uz_2016-12-07_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VI GC 896/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 07 grudnia 2016 roku Sąd Rejonowy w Gdyni VI Wydział Gospodarczy, w składzie: Przewodniczący: SSR Justyna Supińska Protokolant: sekr. sąd. Dorota Moszyk po rozpoznaniu w dniu 07 grudnia 2016 roku w Gdyni na rozprawie sprawy z powództwaWędzenie i(...)S. J.,U. A.,T. A.,(...) spółka jawnaz siedzibą weW. przeciwkoT. G. o zapłatę I zasądza od pozwanegoT. G.na rzecz powoda Wędzenie i(...)S. J.,U. A.,T. A.,(...) spółki jawnejz siedzibą weW.kwotę 7 778,22 złotych (siedem tysięcy siedemset siedemdziesiąt osiem złotych dwadzieścia dwa grosze) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwot: - 1 403,09 złotych za okres od dnia 11 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty, 1 877,01 złotych za okres od dnia 11 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty, 1 986,60 złotych za okres od dnia 11 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty 2 511,52 złotych za okres od dnia 11 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty; II w pozostałym zakresie oddala powództwo; III zasądza od pozwanegoT. G.na rzecz powoda Wędzenie i(...)S. J.,U. A.,T. A.,(...) spółki jawnejz siedzibą weW.kwotę 2 206 złotych (dwa tysiące dwieście sześć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu. ZARZĄDZENIE 1 (...) 2 (...) 3 (...) 4 (...) Gdynia, dnia 07 grudnia 2016 roku

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Gdyni date: '2016-12-07' department_name: VI Wydział Gospodarczy judges: - Justyna Supińska legal_bases: [] recorder: sekr. sąd. Dorota Moszyk signature: VI GC 896/16 ```

151500000000503_I_ACa_001099_2017_Uz_2018-04-25_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I ACa 1099/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 kwietnia 2018 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Ewa Jastrzębska Sędziowie : SA Tomasz Ślęzak (spr.) SA Ewa Solecka Protokolant : Katarzyna Noras po rozpoznaniu w dniu 25 kwietnia 2018 r. w Katowicach na rozprawie sprawy z powództwa(...)Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego wW. przeciwkoP. S. o zapłatę na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 29 czerwca 2017 r., sygn. akt I C 205/17 1 zmienia zaskarżony wyrok: a w punkcie 1. w ten sposób, że powództwo oddala, b w punkcie 2. w ten sposób, że zasądza od powoda na rzecz pozwanego 7 200 (siedem tysięcy dwieście) złotych z tytułu kosztów procesu; 2 zasądza od powoda na rzecz pozwanego 4 050 (cztery tysiące pięćdziesiąt) złotych z tytułu kosztów postępowania apelacyjnego; 3 nakazuje pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Okręgowego w Częstochowie) 6 767 (sześć tysięcy siedemset sześćdziesiąt siedem) złotych z tytułu opłaty od apelacji, od której pozwany był zwolniony. SSA Ewa Solecka SSA Ewa Jastrzębska SSA Tomasz Ślęzak I A Ca 1099/17 UZASADNIENIE Pozwem z dnia 24 sierpnia 2016 r. powód(...)Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą wW.wniósł o zasądzenie od pozwanegoP. S.135.328,94 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia powództwa wraz z kosztami procesu. W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, żeG. M.Bank zawarł z pozwanym umowę kredytu, na podstawie której przekazał mu środki pieniężne. Pozwany nie uregulował zobowiązań wobec tego banku, a podjęte działania windykacyjne nie przyniosły rezultatu. Fakt dotyczący wysokości, istnienia i wymagalności kwoty zobowiązania pierwotnie względem banku wynika wprost z załączonych dokumentów. W dniu 23 grudnia 2013 roku została zawarta umowa przelewu wierzytelności, a więc świetle załączonej dokumentacji fakt przejścia na stronę powodową uprawnień wierzyciela został wykazany. Sąd Okręgowy w Częstochowie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym nakazał pozwanemu aby zapłacił powodowi kwotę 135.328,94 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w wysokości 7 % w stosunku rocznym i dalszymi odsetkami ustawowym za opóźnienie w razie zmiany ich wysokości od dnia 24 sierpnia 2016 r. do dnia zapłaty wraz z kwotą 7.108,75 zł tytułem zwrotu kosztów procesu w terminie dwóch tygodni od doręczenia nakazu, albo wniósł w tym terminie sprzeciw. Pozwany wniósł sprzeciw od wydanego nakazu zapłaty zaskarżając go w całości. Jednocześnie zakwestionował istnienie wierzytelności. W związku z tym wniósł o uchylenie nakazu zapłaty i oddalenie powództwa w całości jako przedawnionego oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu. Wyrokiem z dnia 29 czerwca 2017 roku Sąd Okręgowy w Częstochowie zasądził od pozwanego na rzecz powoda 135.328,94 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w wysokości 7 % (tj. wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych) w stosunku rocznym i dalszymi odsetkami ustawowym za opóźnienie w razie zmiany ich wysokości od dnia 24 sierpnia 2016 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 13 984 złote z tytułu kosztów procesu. Sąd pierwszej instancji ustalił, że w dniu 24 lipca 2008 roku została zawartaumowa nr (...)o kredyt na zakup pojazdu pomiędzy(...) Bankiem S.A.wG., aP. S.prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwąPPUH (...). Bank udzielił pozwanemu kredytu na zakup pojazdu markiR. (...)w łącznej wysokości 75.734,43 złotych. W dniu 23 grudnia 2013 roku wG.została zawarta umowa sprzedaży wierzytelności pomiędzyBank (...) S.A.wG.(poprzednio(...) Bank S.A.) a powodem wraz z wszelkimi związanymi z nimi prawami, w tym z odsetkami, kosztami, prowizjami i wydatkami. Umową tą została objęta także wierzytelność wobec pozwanego wynikająca z umowy kredytu numer(...). W związku z brakiem spłaty zadłużenia powód wezwał pozwanego, pismem z 27 stycznia 2014 roku, do zapłaty kwoty 118.083,93 złotych. W oparciu o te ustalenia Sąd Okręgowy uznał, że pozwany nie udowodnił aby dokumenty przedłożone przez powoda nie były prawdziwe, nie wykazał też aby należność spłacił. Sąd ten podkreślił, że reguła dotycząca ciężaru dowodu określona wart. 6 k.c.nie może być rozumiana w ten sposób, iż zawsze, bez względu na okoliczności sprawy, spoczywa on na stronie powodowej. Jeżeli strona powodowa udowodniła fakty przemawiające za zasadnością powództwa, to na stronie pozwanej spoczywa ciężar udowodnienia okoliczności uzasadniających jej zdaniem oddalenie powództwa. Pozwany natomiast nie udowodnił aby dokumenty przedstawione przez powódkę były nierzetelne. Dokumentacja strony powodowej nie budzi wątpliwości, pozwany nie przedstawił żadnych dowodów przeciwnych. To samo dotyczy zarzutu przedawnienia albowiem i w tym przedmiocie pozwany nie przytoczył żadnych argumentów na poparcie swoich twierdzeń. Na marginesie Sąd Okręgowy zwrócił uwagę, że zgodnie z brzmieniemart. 512 k.c.zawiadomienie dłużnika o przelewie nie jest przesłanką jego skuteczności i nawet jeśli dłużnik nie zostanie o przelewie zawiadomiony, spełnienie świadczenia do rąk cesjonariusza stanowi należyte wykonanie zobowiązania. Z tych względów należało, zdaniem tego Sądu przyjąć, że powód udowodnił zasadność roszczenia, jego wysokość i wymagalność. Jako podstawa rozstrzygnięcia o kosztach wskazane zostały przepisyart. 98 k.p.c.oraz§ 2 ust. 6w zw. z § 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. W apelacji od tego wyroku pozwany zarzucił naruszenie przepisówkodeksu postępowania cywilnegow postaciart. 233 § 1polegające na, jego zdaniem, dowolnej i sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego oraz wskazaniami wiedzy ocenie materiału dowodowego mającego wpływ na wynik postępowania, w szczególności ocenie dowodu w postaci umowy pożyczki z dnia 24 lipca 2008 r. o nr(...), która pozwalała na ustalenie daty wymagalności roszczenia i stwierdzenia przedawnienia roszczenia, a także naruszenie przepisówkodeksu cywilnegow postaciart. 117 § 2przez jego niezastosowanie i nieuwzględnienie zarzutu przedawnienia, w sytuacji gdy, zdaniem skarżącego, dochodzone roszczenie oparte na umowie pożyczki gotówkowej zawartej w dniu 24 lipca 2008 r. o nr(...)uległo przedawnieniu. W uzasadnieniu apelacji pozwany podał, że wierzytelność wobec niego stała się natychmiast wymagalna po upływie roku od daty zawarcia umowy czyli po wypowiedzeniu umowy pożyczki W oparciu o te zarzuty pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa oraz orzeczenie o kosztach postępowania według norm przepisanych. W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego. Nie odniósł się do kwestii przedawnienia roszczenia. Sąd Apelacyjny zważył co następuje. Apelacja zasługuje na uwzględnienie. Wobec podniesienia przez pozwanego zarzutu przedawnienia roszczenia powoda, w pierwszej kolejności należało zbadać jego skuteczność to jest sprawdzić, czy twierdzenie pozwanego o upływie terminu przedawnienia znajduje uzasadnienie w okolicznościach prawnych i faktycznych rozpatrywanej sprawy, uwzględnienie, bowiem takiego zarzutu prowadzi do oddalenia powództwa, bez badania go od strony merytorycznej. Zgodnie zart. 118 k.c., jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. W rozpoznawanej sprawie roszczenie o zwrot kwoty udzielonego kredytu wraz z odsetkami jest związane z prowadzeniem przez bank, zbywcę wierzytelności udzielającego kredytu, działalności gospodarczej, a zatem stosuje się do niego 3- letni termin przedawnienia. Jest to pogląd ugruntowany w judykaturze. Jako przykład należy podać orzeczenie z dnia 2 kwietnia 2008 r., III CSK 302/07, w którym Sąd Najwyższy zajął stanowisko, że do zastosowania trzyletniego terminu przedawnienia nie jest wymagane, aby obie strony stosunku prawnego, z którego wywodzi się roszczenie majątkowe, prowadziły działalność gospodarczą. Wystarczy, że działalność gospodarczą prowadzi tylko strona dochodząca roszczenia, które wiąże się z tą działalnością. Niewątpliwie zatem bank, prowadzący działalność gospodarczą, a także wywodzący od niego, jak w tej sprawie, swoje prawa fundusz, objęci są trzyletnim terminem przedawnienia. Niezależnie od tego zwrócić należy uwagę, że umowa kredytu o którą chodzi w tej sprawie została zawarta przez poprzednika prawnego powoda z pozwanym jako przedsiębiorcą, co rozwiewa wszelkie wątpliwości związane z terminem przedawnienia, jak wyżej bowiem wskazano, termin przedawnienia dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej wynosi trzy lata. Stosownie doart. 120 § 1 k.c., bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. W niniejszej sprawie pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia powoda w sprzeciwie od nakazu zapłaty, i wprawdzie nie uzasadnił wówczas tego zarzutu, ale uczynił to w apelacji przyznając, że nie spłacał kredytu i podając, że bank (poprzednik prawny powoda) wypowiedział umowę po upływie roku od jej zawarcia, a następnie prowadził czynności windykacyjne, w tym egzekucję komorniczą. Do tych twierdzeń w żaden sposób nie odniosła się strona powodowa w odpowiedzi na apelację (która zawiera w uzasadnieniu argumentację nie dotyczącą tej sprawy), a na rozprawie apelacyjnej pełnomocnik powoda nie stawił się. Należy zatem uznać, że powód nie zakwestionował skutecznie twierdzeń pozwanego o dacie wymagalności roszczenia, a na nim w tym zakresie spoczywał ciężar dowodu. Prowadzi to do wniosku, że trzyletni termin przedawnienia minął w lipcu 2012 roku (trzy lata po wypowiedzeniu umowy). Dlatego powództwo wniesione w sierpniu 2016 roku należało uznać za przedawnione. Na marginesie już tylko, nawiązując do podniesionej na wstępnie kwestii chronologii rozpatrywania zagadnień istotnych dla rozstrzygnięcia tej sprawy wskazać należy, że powód nie wykazał także istotnych elementów świadczących o zasadności jego roszczenia. Przede wszystkim nie wykazał (o czym była mowa wyżej), daty wymagalności roszczenia, i powołał się na dokumenty (część przedłożonych załączników do pozwu nie spełnia waloru dokumentu - karty 25 do 35 akt), które nie stanowią dowodu nabycia zindywidualizowanej wierzytelności przeciwko pozwanemu. Z tych względów Sąd Apelacyjny, na podstawieart. 386 § 1 k.p.c.zmienił zaskarżony wyrok i oddalił powództwo, o kosztach procesu, zarówno w pierwszej jak i drugiej instancji, rozstrzygając w oparciu o przepisyart. 98 § 1 i 3 k.p.c.,art. 99 k.p.c.oraz art. 113 § 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, a także § 2 pkt. 6 w związku z § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, zmienionego rozporządzeniem z dnia 3 października 2016 r. (Dz. U. 2016, poz. 1667). SSA Ewa Solecka SSA Ewa Jastrzębska SSA Tomasz Ślęzak

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Katowicach date: '2018-04-25' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Ewa Jastrzębska - Ewa Solecka - Tomasz Ślęzak legal_bases: - art. 120 § 1 k.c. - art. 98 § 1 i 3 k.p.c. recorder: Katarzyna Noras signature: I ACa 1099/17 ```

151025200005003_X_C_001808_2017_Uz_2017-10-24_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt X C 1808/17 upr. WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 24 października 2017 r. Sąd Rejonowy w Toruniu X Wydział Cywilny w składzie następującym Przewodniczący SSR Maria Żuchowska Protokolant st. sekr. sąd. Elżbieta Jakubowska Po rozpoznaniu w dniu 11 października 2017 r. w Toruniu. sprawy z powództwaK. K. (1) przeciwkoA. P. o zapłatę orzeka: I zasądza od pozwanegoA. P.na rzecz powodaK. K. (1)działającej jako opiekun prawny całkowicie ubezwłasnowolnionegoL. K.kwotę 10.000 zł (dziesięć tysięcy złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 31 marca 2016r., z uwzględnieniem zmian procentowych odsetek ustawowych, do dnia zapłaty; II zasadza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2117 zł (dwa tysiące sto siedemnaście złotych) zł tytułem zwrotu kosztów procesu. UZASADNIENIE Pozwem z dnia 14.02.2017r. powódkaK. K. (1)jako opiekun prawny całkowicie ubezwłasnowolnionegoL. K.wniosła o zasądzenie od pozwanegoA. P.kwoty 10.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 31.03.2016r. do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazano, że w dniu 02.09.2014r.L. K.zawarł z przedsiębiorcąA. P.umowę rezerwacji działki budowlanej w miejscowościS., na której miał być wybudowany przez dewelopera dom jednorodzinny. Dodano, że na poczet ceny uiszczono opłatę rezerwacyjną w wysokości 10.000 zł, a po dwóch miesiącachL. K.zapadł na chorobę, która uniemożliwia z nim jakikolwiek kontakt. Z powyższych względów ojciec powódki nie mógł zamieszkać w wybudowanym domu i powódka, która po całkowitym ubezwłasnowolnieniu chorego, została jego pranym opiekunem, wystąpiła o zwrot opłaty. Wskazano, że pozwany początkowo zgodził się na odstąpienie od umowy i zwrot opłaty, jednak następnie zaproponował zwrot 5000 zł, czego powódka nie przyjęła. Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym z dnia 11.04.2017r. tutejszy Sąd uwzględnił powództwo w całości i orzekł o zwrocie kwoty 1292 zł tytułem kosztów procesu. W ustawowym terminie pozwany wniósł sprzeciw, w którym zakwestionował roszczenie w całości. W uzasadnieniu wskazano, że w dniu 19.01.2016r. zaproponowano zmianę warunków umowy i sporządzono aneks, który nie został odesłany w terminie, a zatem nie obowiązuje. Dodano, że w marcu 2016r. kiedy aneks został dostarczony przezK. K. (1), zmiana warunków umowy była niemożliwa. Wskazano, że pismem z dnia 24.03.2016r. powódka nie mogła odstąpić od umowy rezerwacyjnej, bowiem umowa nie przewidywała takiej możliwości. Z uzasadnienia wynikało także, że powód nie przystąpił do zawarcia umowy z własnej winy, stąd pozwany miał prawo zachować wpłaconą opłatę rezerwacyjną, a deklaracja zwrotu połowy opłaty była wyrazem dobrej woli pozwanego, gdyż w związku realizacją umowy zawartej z powodem, pozwany poniósł koszty związane w wykończeniem domu pod indywidualnego klienta. Na rozprawie strony podtrzymały swoje stanowiska. Pełnomocnik powódki podkreślił, że sama treść §6 umowy z 2 września 2014r., uprawniała do domagania się zwrotu opłaty rezerwacyjnej, bez potrzeby składania oświadczenia o odstąpieniu od umowy. Sąd ustalił, co następuje: W dniu 02.09.2014r. zawarta została umowa rezerwacji międzyL. K.a deweloperem -Przedsiębiorstwem Usługowo – Handlowym (...)A. P.. Na mocy umowy sprzedający zarezerwował dla kupującego działkę w Silnie o numerze 176/36, na której miał zostać wybudowany dom jednorodzinny. Ustalono cenę domu wraz z działką na kwotę 325.000 zł, przy czym kwota 10.000 zł była płatna w ciągu 5 dni od podpisania umowy, a kwota 315.000 zł miała być płata w terminie 5 dni od podpisania umowy przeniesienia własności. W umowie przewidziano termin oddania inwestycji do dnia 05.04.2016r., do tego dnia strony miały podpisać umowę notarialną przenoszącą własność. Zastrzeżono, że jeżeli którakolwiek ze stron nie przystąpi do umowy przyrzeczonej z przyczyn niezależnych od dniej, a nadal umowę będzie chciała podpisać, strony ustanowią nowy termin nie dłuższy niż 30 dni. W§6 umowy zastrzeżono, że kupujący dokona w ciągu 5 dni opłaty rezerwacyjnej w wysokości 10.000 zł, która zostanie zaliczona na poczet kupna nieruchomości przy podpisaniu umowy przyrzeczonej. Wskazano, że jeżeli kupujący nie przystąpi do podpisania umowy końcowej z własnej winy, opłata przepada, a jeżeli sprzedający nie przystąpi do podpisania umowy z własnej winy zwróci opłatę. Okoliczność bezsporna oraz dowód: - umowa rezerwacji z 02.09.2014r. – k. 9- 11, W dniu 16.11.2014r.L. K.trafił do szpitala wT.. W dniu 17.11.2014r. doszło do nagłego zatrzymania krążenia, rozpoznano u niego szereg schorzeń, w tymzespół (...). Od momentu zachorowania do dnia dzisiejszego nie można z nim nawiązać kontaktu, znajduje się w stanie wegetatywnym, wymaga całodobowej opieki, pielęgnacji i rehabilitacji. Chory ma całkowicie zaburzoną orientację allopsychiczną i autopsychiczną, globalne zaburzenia funkcji poznawczych, nie nawiązuje kontaktu słownego ani wzrokowego. Okoliczność bezsporna oraz dowód: - dokumentacja medyczna dot.L. K.– k.19-25, 73-82, - zeznania świadkaR. G. (1)– k. 138v-139 - zeznania świadkaM. B.– k. 140 - zeznania powódki–k. 142v-143, K. K. (1)przejęła opiekę nad chorym ojcem, który przebywał przez rok wFundacji (...)wT., a obecnie zamieszkuje zK. K. (1)w jej mieszkaniu wW.. Okoliczność bezsporna oraz dowód: - zeznania świadkaR. G. (1)– k. 138v-139, - zeznania świadkaM. B.– k. 140 - zeznania powódki - 142v-143, W styczniu 2016r. z pozwaną firmą kontaktowała się ówczesna konkubinaL. U.K., która poinformowała pełnomocnika pozwanego o stanie zdrowiaL. K.i potrzebie zmiany terminu bądź anulowania umowy rezerwacji. Okoliczność bezsporna oraz dowód: - wiadomość email z 18.01.2016r. – k. 55 - zeznaniaD. S. (1)– k.141 - zeznania pozwanego – k.144, Przedstawiciel pozwanegoD. S. (1), na prośbęU. K., sporządził w dniu 19.01.2016r. aneks do umowy z dnia 02.09.2014r., z którego wynikało, że umowa rezerwacyjna została przedłużona na czas nieokreślony, a rezerwacja wcześniejszej działki anulowana. Przewidziano w aneksie możliwość odstąpienia od umowy rezerwacji wraz ze zwrotem zaliczki w kwocie 10.000 zł. Dokument podpisany przez pełnomocnika pozwanego został drogą mailową wysłany na adres mailowy firmy, którą prowadziłL. K.. Okoliczność bezsporna oraz dowód: - aneks z dnia 19.01.2016r. – k. 8, - zeznaniaD. S. (1)– k.141, U. K.zakończyła związek zL. K.i nie odpowiedziała na ofertę przesłanego aneksu. Przeciwko niej zapadł wyrok karny za podrobienie podpisówL. K.na kilku dokumentach. Okoliczność bezsporna oraz dowód: - wyrok w sprawie II K 796/16 – k 92-93, Po uzyskaniu informacji przezK. K. (1), żeU. K.działa na szkodę jej chorego ojca, w dniu 20.01.2016r. jej pełnomocnik wysłał do pozwanego pismo informujące o chorobieL. K.i zaświadczenie o jego stanie zdrowia oraz z informacją, że po ustanowieniuK. K. (1)opiekunem prawnym chorego, będzie ona regulowała kwestie umowy rezerwacyjnej. Dowód: pismo z dnia 20.01.2016r. z dowodem nadania – k. 94, K. K. (1)na mocy postanowienia Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 11.02.2016r. w sprawie III RNs(...)została ustanowiona opiekunem prawnym całkowicie ubezwłasnowolnionegoL. K.. Okoliczność bezsporna oraz dowód: - postanowienie z dnia 11.02.2016r. – k.6 - zaświadczenie o ustanowieniu opieki – k.7 Po uzyskaniu dostępu do konta mailowego ojca i odczytaniu treści aneksu sporządzonego przezfirmę (...),K. K. (1)wydrukowała go, podpisała i skontaktowała się zA. P.celem odzyskania opłaty rezerwacyjnej. Dowód: zeznania powódkiK. K. (1)-k. 143v, W marcu 2016r. doszło do spotkania stron w siedzibie pozwanego, podczas którego pozwany zaproponował powódce kwotę 5000 zł tytułem połowy opłaty, powołując się na poniesione w związku z budową koszty. W tym celu przygotował pismo zatytułowane „przedterminowe rozwiązanie umowy rezerwacji z dnia 02.09.2014r.”.K. K. (1)nie podpisała pisma oraz nie zgodziła się na zwrot połowy opłaty, domagając się zwrotu całej opłaty. Okoliczność bezsporna oraz dowód: - pismo z dnia 24.03.2016r. – k. 12, - zeznaniaR. G. (1)– k.138v, - zeznania pozwanego – k.144, Pismem z dnia 24.03.2016r. powódka wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 10.000 zł, powołując się na aneks oraz odstąpienie od umowy. Okoliczność bezsporna oraz dowód: - wezwanie do zapłaty – k. 13, 38 - odstąpienie od umowy z dowodem nadania– k. 40,41,98 Pozwany sprzedał przedmiotowy dom w Silnie innemu klientowi pod koniec kwietnia 2016r. Okoliczność bezsporna oraz dowód: - zeznaniaD. S. (1)– k. 140 W dniu 28.10.2016r.K. K. (1)uzyskała zgodę Sądu Rodzinnego na dochodzenie należności od pozwanego przez sądem. Pomimo wniosku o zawezwanie do próby ugodowej i kolejnego wezwania do zapłaty z dnia 06.02.2017r. należność nie została uiszczona. Okoliczność bezsporna oraz dowód: - postanowienie Sądu w sprawie III RNs 145/16 –k.16-17 - wniosek o zawezwanie do próby ugodowej i protokół sądowy– k. 101-103, 104 - wezwanie do zapłaty z dowodem nadania– k. 105, 105v, Sąd zważył, co następuje: Stan faktyczny w przedmiotowej sprawie Sąd ustalił na podstawie okoliczności bezspornych, dowodów z dokumentów, zeznań świadków oraz dowodu z przesłuchania stron. Dowody z dokumentów przedłożone przez strony uznane zostały za wiarygodne, bowiem nie budziły wątpliwości Sądu, a ich wiarygodność nie była kwestionowana przez strony. Za wiarygodne uznano zeznania świadkówR. G. (1),M. B.,D. S. (1), bowiem ich zeznania były spójne i układały się w logiczną całość. Zeznania świadkówR. G.i M.B.potwierdzały bardzo ciężki stan zdrowiaL. K., który skutkował jego ubezwłasnowolnieniem całkowitym. ZeznaniaR. G.iD. S.potwierdzały z kolei, że pozwany został poinformowany o stanie zdrowiaL. K.w styczniu 2016r. przezU. K.. Z zeznańD. S. (1)wynikało ponadto, że przedmiotowy dom został sprzedany przez firmę pozwanego innemu klientowi pod koniec kwietnia 2016r., (a więc po trzech tygodniach od upływu terminu ustalonego w umowie zL. K.). Za wiarygodne uznano twierdzenia zarównoK. K. (1)przesłuchanej na rozprawie w charakterze powódki (zgodnie z treściąart. 302§2kpc), jak również pozwanegoA. P., gdyż ich twierdzenia były zgodne zarówno z dowodami z dokumentów, jak i zeznaniami świadków. Stan faktyczny był w przedmiotowej sprawie w zasadzie bezsporny. Bezsporny był fakt, żeL. K.zawarł umowę rezerwacyjną z pozwanym, a po dwóch miesiącach zapadł na ciężką chorobę, powodującą, że znajduje się w stanie wegetatywnym i konieczne było jego całkowite ubezwłasnowolnienie. Bezsporny był fakt, że pozwany został poinformowany o stanie zdrowiaL. K.w styczniu 2016r. i że pracownik pozwanego sporządził aneks do umowy uprawniający do odstąpienia od umowy. Bezsporne było również to, że w(...) córkachorego, która została ustanowiona jego opiekunem prawnym chciała skorzystać z treści sporządzonego aneksu, złożyła oświadczenie o odstąpieniu od umowy, oraz zażądała zwrotu całej wpłaconej przez ojca kwoty 10.000 zł. Spór dotyczył zasadności dochodzonego roszczenia wobec podniesienia przez pozwanego zarzutu, że aneks do umowy nie obowiązywał, gdyż nie został przyjęty niezwłocznie przez drugą stronę po jego sporządzeniu, a umowa z września 2014r. nie przewidywała możliwości odstąpienia, stąd odstąpienieK. K. (1)z marca 2016r. było bezskuteczne. Dodatkowo strona pozwana zarzucała, że została poinformowana o tym, że umowa przeniesienia własności nie zostanie zawarta dopiero w marcu 2016r., kiedy budowa była w zaawansowanym stanie, a w związku z budową pod indywidualne zamówienie klienta poniesione zostały koszty. Po przeprowadzeniu postepowania dowodowego, Sąd uznał, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie przede wszystkim z uwagi na treść umowy rezerwacji z dnia 02.09.2014r, zawartej miedzyL. K., aA. P.. Treść umowy została ukształtowana przez jej strony zgodnie z zasadą swobody umów przewidzianą wart. 3531kc.W §6 umowy w sposób wyraźny i jednoznaczny wskazano, że jeżeli kupujący nie przystąpi do podpisania umowy końcowej zwłasnej winy, opłata przepada. Strony określiły więc winę, jako przesłankę braku zwrotu opłaty. Brak winy winien zatem skutkować zwrotem opłaty. Bezsporne było w sprawie, że po dwóch miesiącach od zawarcia umowy rezerwacjiL. K.zapadł na ciężką chorobę i nie mógł zawrzeć z tej przyczyny umowy końcowej. Choroba, na którą zapadłL. K.stanowi niewątpliwie okoliczność niezależną od winy czy woli strony, a zatem uznać należało, że do podpisania umowy końcowej nie doszło nie z winyL. K.. Umowa skonstruowana została w sposób jasny, a brak winy po stronie zlecającego był bezsporny. Nie można zgodzić się ze stanowiskiem strony pozwanej, żeK. K. (1), która została ustanowiona opiekunem prawnym chorego, mogła zawrzeć umowę, a więc nie zawarcie umowy oznacza jej winę. W ocenie Sądu, stroną umowy byłL. K.i to wina bądź jej brak po jego stronie skutkował obowiązkiem zwrotu bądź nie opłaty rezerwacyjnej, a fakt, żeK. K. (1)stała się jego opiekunem prawnym uprawniał ją do reprezentowania interesów ojca i działania w jego imieniu, jednak nie powodował, że to ona stała się stroną umowy. Nie miał znaczenia, w ocenie Sądu, dla obowiązku zwrotu opłaty rezerwacyjnej fakt, że dopiero w marcu 2016r.K. K. (1)wystąpiła o zwrot opłaty. W treści umowy z września 2014r. strony nie zastrzegły żadnego terminu, od upływu którego strony nie mogły domagać się zwrotu opłaty. Jedynym warunkiem wymaganym przy zwrocie opłaty rezerwacyjnej był – zgodnie z umową – brak winy w nie zawarciu umowy końcowej. Na uwagę zasługuje fakt, że pozwany już w styczniu wiedział, w jakim stanie znajduje sięL. K.i pomimo braku odpowiedzi na aneks zaproponowanyU. K., pozwany kontynuował prace budowlane, choć jak twierdzi, wówczas nie były jeszcze w zaawansowanym stanie. Pozwany, w ocenie Sadu, na własne ryzyko kontynuował prace. Nie można też zarzucićK. K. (1), że zbyt późno poinformowała pozwanego o fakcie, że do zwarcia umowy końcowej nie dojdzie, bo po pierwsze jak już wspomniano strony nie zastrzegły żadnego terminu, a jedynie datę zawarcia umowy końcowej na 05.04.2016r., a po drugieK. K. (1)nabyła uprawnienia do działania w imieniu ojca dopiero w lutym 2016r., gdy została ustanowiona jego opiekunem prawnym, a więc wcześniej nie była uprawniona do podejmowania takich decyzji. Prawdą jest, żeL. K.zachorował w listopadzie 2014r., ale wobec braku określenia terminu zwrotu opłaty rezerwacyjnej, złożenie takiego wniosku w marcu 2016r., po całkowitym ubezwłasnowolnieniuL. K., nie było spóźnione. Niezasadny okazał się również zarzut pozwanego, że w związku z realizacją budowy poniósł koszty, więc zwrot opłaty rezerwacyjnej stanowiłby jego stratę. Po pierwsze, w umowie w żaden sposób nie zastrzeżono, że zwrot opłaty rezerwacyjnej będzie zależny od tego, jakie koszty poniesie pozwany. Wręcz przeciwnie, umowa została skonstruowana w taki sposób, że całość kosztów budowy ponosił deweloper, a kupujący miał zapłacić cenę domu dopiero po jego wybudowaniu i przy podpisaniu umowy przyrzeczonej, przy czym na poczet ceny miała być zaliczona opłata rezerwacyjna. A zatem, opłata rezerwacyjna była niezależna od poniesionych kosztów i nie miał znaczenia fakt, czy w związku z budową pozwany poniósł straty, czy odniósł zyski. Na marginesie stwierdzić należy, że pozwany nie wykazał, aby w związku z budową domu poniósł jakąś stratę, tym bardziej, że sprzedał przedmiotowy dom innej osobie w bardzo krótkim czasie (w ciągu jednego miesiąca) po tym, jakK. K. (1)złożyła oświadczenie o odstąpieniu od umowy. Z uwagi na fakt, że zwrot opłaty rezerwacyjnej należał sięK. K. (1)działającej w imieniu całkowicie ubezwłasnowolnionegoL. K., bezpośrednio na postawie umowy z dnia 02.09.2014r., nie było potrzeby badania ważności aneksu z dnia 19.01.2016r. oraz skuteczności oświadczenia o odstąpieniu od umowy złożonego przezK. K. (1)w dniu 24.03.2016r. W ocenie Sądu,K. K. (1)sugerując się treścią aneksu sporządzonego w firmie pozwanego, który przewidywał taką możliwość, złożyła takie oświadczenie. Zdaniem Sądu jednak, takie oświadczenie nie było konieczne, a należało je traktować jako informację o wskazaniu przyczyny, dla której nie dojdzie do zawarcia umowy końcowej. Mając na uwadze powyższe, uznać należało, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości, o czym orzeczono w punkcie I wyroku, na podstawieart. 353kcw zw. z §6umowy z dnia 02.09.2014r. O odsetkach orzeczono po myśliart. 481kcod dnia następnego, po którym dotarło do pozwanego oświadczenie powódki, że nie dojdzie do zawarcia umowy końcowej oraz wezwanie pozwanego do zapłaty kwoty 10.000 zł. O kosztach procesu orzeczono po myśliart. 98 kpc. Powódka wygrała proces w całości, ponosząc koszty procesu w kwocie 2117 zł. Na koszty składała się opłata od pozwu w kwocie 300 zł, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 1800 zł oraz opłata od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Pozwany jako przegrywający proces winien te koszty zwrócić powódce w całości.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Toruniu date: '2017-10-24' department_name: X Wydział Cywilny judges: - Maria Żuchowska legal_bases: - art. 302§2kpc - art. 353kc recorder: st. sekr. sąd. Elżbieta Jakubowska signature: X C 1808/17 ```

155515300005027_X_GC_000527_2014_Uz_2015-12-30_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt X GC 527/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 30 grudnia 2015 r. r. Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział X Gospodarczy w składzie: Przewodniczący: SSR Joanna Stelmasik Protokolant: Paula Nowosielecka po rozpoznaniu w dniu 17 grudnia 2015 r. r. na rozprawie w sprawie z powództwaP. Ł. przeciwkoE. K. o zapłatę i z powództwa wzajemnegoE. K. przeciwko pozwanemu wzajemnieP. Ł. o zapłatę I oddala powództwo główne II zasądza od pozwanego wzajemnieP. Ł.na rzecz powódki wzajemnejE. K.kwotę 158,11 zł (sto pięćdziesiąt osiem złotych) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 30 kwietnia 2014r. III zasądza od powódki wzajemnejE. K.na rzecz pozwanego wzajemnegoP. Ł.kwotę 558,00 zł (pięćset pięćdziesiąt osiem złotych) tytułem kosztów procesu.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie date: '2015-12-30' department_name: X Wydział Gospodarczy judges: - Joanna Stelmasik legal_bases: [] recorder: Paula Nowosielecka signature: X GC 527/14 ```

152515000001003_II_Ca_000482_2020_Uz_2021-02-04_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II Ca 482/20 POSTANOWIENIE Dnia 04 lutego 2021r. Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia Jarosław Gołębiowski (spr.), Sędziowie: Paweł Hochman, Dariusz Mizera Protokolant: Cezary Jarocki po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 04 lutego 2021r. sprawy z wnioskuO. L.,M. L.reprezentowanych przez przedstawicieli ustawowychE. L.iR. L. przy udziale(...) Bank SAweW. o zatwierdzenie uchylenia się od skutków prawnych oświadczenia o przyjęciu lub odrzuceniu spadku na skutek apelacji wnioskodawców od postanowienia Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 20 lipca 2020r. sygn. akt I Ns 288/20 postanawia: 1 oddalić apelację; 2 ustalić, iż każdy z uczestników ponosi koszty postępowania odwoławczego związane ze swoim udziałem w sprawie. Paweł Hochman Jarosław Gołębiowski Dariusz Mizera

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim date: '2021-02-04' department_name: II Wydział Cywilny Odwoławczy judges: - sędzia Jarosław Gołębiowski - Paweł Hochman - Dariusz Mizera legal_bases: [] recorder: Cezary Jarocki signature: II Ca 482/20 ```

150515000003009_VI_RCa_000313_2018_Uz_2019-01-09_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VI RCa 313/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 19 grudnia 2018 roku Sąd Okręgowy w Olsztynie VI Wydział Cywilny Rodzinny w składzie: Przewodniczący: SSO Lech Dłuski Sędziowie: SO Zofia Rutkowska SR del do SO Andrzej Hinz (spr.) protokolant: starszy sekretarz sądowy Katarzyna Czerniecka po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2018 roku w Olsztynie na rozprawie sprawy z powództwa małoletniejM. S.reprezentowanej przez przedstawicielkę ustawowąE. S. przeciwkoP. S. o podwyższenie alimentów na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 21 września 2018 roku sygn. akt III RC 361/18 1 apelację oddala; 2 zasądza od pozwanego na rzecz małoletniej powódki kwotę 1800 (jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem kosztów procesu na instancję odwoławczą. Sygn. akt: VI RCa 313/18 UZASADNIENIE PowódkamałoletniaM. S.reprezentowana przez matkęE. S.domagała się podwyższenia przysługujących jej alimentów z kwoty 75 ,- zł miesięcznie ustalonej ugodą zawartą przed mediatorem i zatwierdzoną przez Sąd Rejonowy w Olsztynie postanowieniem z dnia 27 grudnia 2017r w sprawie III RC 435/17, do kwoty po 700,- zł miesięcznie PozwanyP. S.odpowiadając na pozew wniósł o jego oddalenie w całości. Sąd Rejonowy w Olsztyniewyrokiem z dnia 21 września 2018r w sprawie III RC 14/18 podwyższył alimenty przysługującej powódce od pozwanego z kwoty po 75,- zł miesięcznie ustalonej ugodą zatwierdzoną przez Sądem Rejonowym w Olsztynie postanowieniem z dnia 27 grudnia 2017r w sprawie III RC do kwoty po 450,- zł miesięcznie. W pozostałej części powództwo zostało oddalone. Sąd ustalił, że koszty procesu między stronami wzajemnie znosi. Sąd Rejonowy ustalił, że powódka jest dzieckiem pozwanego. Rodzice powódki pozostawali w nieformalnym związku. Po rozstaniu rodzice powódki zawarli ugodę przed mediatorem, zatwierdzoną następnie przez Sąd, w której pozwany zobowiązał się łożyć na córkę po 75,- zł miesięcznie poczynając od stycznia 2018r. Strony zastrzegły, że kwota ta jest adekwatna do dotychczasowego zaangażowania obu stron w wychowanie i utrzymanie córki. W tym czasie małoletnia miała prawie(...)lata, uczęszczała do żłobka, za który miesięczna opłata wynosiła 640,-zł. Na środki higieniczne i kosmetyki dla powódki jej matka wydawała 650 zł miesięcznie. Matka powódki była zatrudniona w(...)wO.z wynagrodzeniem 1580,- zł miesięcznie; do września 2017r otrzymywała świadczenie 500 +. Po uprzednim wynajmowaniu mieszkania za 900,- zł miesięcznie zakupiła mieszkanie na kredyt hipoteczny. Czynsz za mieszkanie wynosił wówczas 350,- zł miesięcznie, opłaty za energię elektryczną około 60,- zł miesięcznie, rata kredytu hipotecznego 540,- zł miesięcznie, ubezpieczenie kredytu 131,- zł miesięcznie, a ubezpieczenie na życie 31,50 zł miesięcznie. W tym samym czasie pozwany prowadził działalność gospodarczą – warsztat samochodowo - lakierniczy. Pozwany spłacał kredyt zaciągnięty na zakup mieszkania wO.w wysokości po 1.120,- zł miesięcznie oraz kredyt gotówkowy w wysokości po 711,- zł. Dodatkowo pozwany spłacał kredyt na zakup samochodu w wysokości po 560,- zł miesięcznie. Sąd Rejonowy ustalił, że obecnie powódka ma prawie(...)lata i mieszka z matką. Do 6 sierpnia 2018r rodzice sprawowali nad małoletnią tzw. pieczę naprzemienną. Na koszty utrzymania małoletniej według Sądu składają się wyżywienie 500,- zł, odzież i obuwie 100,- zł, leki około 140,- zł; środki piorące, chemia gospodarcza i kosmetyki łącznie około 50,- zł. Małoletnia chodzi do przedszkola, co kosztuje jej matkę około 50,- zł miesięcznie. Matka powódki nadal pracuje, tam gdzie pracowała, a jej zarobki wynoszą obecnie 1648,- zł netto miesięcznie – w maju 2018r zarobiła 2.134 zł netto. Matce powódki nie przysługuje na dziecko świadczenie 500 +. Matka powódki spłaca kredyt mieszkaniowy w wysokości po około 1.000,- zł miesięcznie, a miesięczne wydatki związane z utrzymaniem zajmowanego przez nią oraz powódkę mieszkania to kwota około 500,- zł. Pozwany nadal prowadzi tę samą działalność gospodarczą. Przez kilka miesięcy przebywał za granicą. Pozwany utrzymuje stałe regularne kontakty z córką. Pozwany spłaca obecnie dwa kredyty - spłacił już kredyt na samochód. Na obsługę kredytów i bieżące utrzymanie wydaje około 3.000,- zł miesięcznie. Realizując swoje prawo do kontaktów z dzieckiem pozwany kupuje córce odzież i rzeczy niezbędne w czasie, gdy córka u niego przebywa. W oparciu o tak ustalony stan faktycznySąd Rejonowy uznał, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie jedynie częściowo. Sąd wskazał dowody na jakich opierał się czyniąc swoje ustalenia, wymieniając wśród nich przede wszystkim przedstawione dokumenty oraz zeznania stron. Przywołując treśćart. 138 kroSąd Rejonowy wskazał na okoliczności jakie bierze się pod uwagę rozpoznając roszczenia o podwyższenie świadczeń alimentacyjnych. Zdaniem Sądu Rejonowego alimenty w wysokości 75,- zł miesięcznie były ustalone na poziomie symbolicznym, nieodpowiadającym usprawiedliwionym potrzebom małoletniej powódki, ani możliwościom zarobkowym pozwanego. Stało się tak z przyczyn pragmatycznych, odbiegających od zasad zkodeksu rodzinnegookreślających zakres obowiązku alimentacyjnego – miało to służyć uzyskaniu przez matkę powódki świadczenia 500 +. Sąd podkreślił, że nie zmienia to jego ogólnej oceny, że alimenty w wysokości 75,- zł miesięcznie są rażąco niewystarczające na zaspokojenie potrzeb powódki. W następnym rzędzie Sąd Rejonowy wskazał, że od czasu ustalenia obowiązujących alimentów upłynął dość krótki czas. Potrzeby małoletniej z racji jej naturalnego wzrostu nie uległy istotnym zmianom. Jednocześnie odpadły wydatki na przedszkole, za które matka małoletniej nie jest zobowiązana obecnie płacić. Stan zdrowia małoletniej również nie generował zdaniem Sądu nadzwyczajnych wydatków. Za przeszacowane Sąd uznał za to wydatki na wyżywienie małoletniej na poziomie 500,- zł miesięcznie jak wyliczyła to jej matka. Sąd Rejonowy podniósł, że nie zmieniła się również sytuacja materialna matki powódki. Spłacany przez matkę powódki kredyt na zakup własnego mieszkania jest jedynie 100,- zł wyższy od czynszu za wynajmowany wcześniej lokal. Odnosząc się do sytuacji materialnej pozwanego Sąd zakwestionował jego twierdzenia, że z kwoty 5.000,- zł dochodu miesięcznie jedynie 20 % stanowi jego czysty zysk. Zdaniem Sądu taka niska rentowność prowadzonej przez pozwanego działalności gospodarczej poddaje w wątpliwość sens jej kontynuowania. Pozwany, tak jak matka powódki, spłaca również kredyty. W ocenie Sądu Rejonowego obie strony nadmiernie eksponują swoje wydatki. Sad zastrzegł także, że choć wydatki na zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych wliczane są do usprawiedliwionych potrzeb dziecka, to celem świadczenia alimentacyjnego nie jest odciążenie budżetu domowego w zakresie należnych kredytodawcy świadczeń ratalnych. W następnej kolejności Sąd Rejonowy podzielił stanowisko pozwanego, że piecza nad małoletnią powódką sprawowana jest obecnie przez jej rodziców na podstawie postanowienia o zabezpieczeniu w proporcjach 1/3 do 2/3. Sąd nie miał wątpliwości, że w związku z powyższym pozwany ponosi również koszty utrzymania córki, kiedy przebywa ona u niego. Podsumowując Sąd Rejonowy stwierdził, że obowiązek alimentacyjny nie sprowadza się tylko do matematycznych wyliczeń – obejmuje on zarówno koszty utrzymania, jak i trudniej mierzalne koszty wychowania dziecka. Te ostatnie mogą polegać na osobistych staraniach rodziców. Sąd podkreślił, że zakres osobistych starań matki o wychowanie córki jest szerszy niż pozwanego. Miarkując wysokość alimentów Sąd Rejonowy powołał się na wiek powódki oraz fakt, że oboje rodziców ma partycypować w kosztach jej utrzymania stwierdzając, że alimenty w wysokości po 450,- zł miesięcznie odpowiadają jej potrzebom. W ocenie Sądu Rejonowego jeżeli każde z rodziców wyłoży na utrzymanie córki przynajmniej taką samą kwotę, jak podwyższone alimenty, to będą to wystarczające środki na utrzymanie(...)powódki. ( k. 236- 240 ) Od powyższegowyroku apelację wniósł pozwany zarzucając mu: 1 naruszenie przepisów prawa materialnego tj.art. 138 kropolegające na zmianie wysokości alimentów pomimo braku jakiejkolwiek zmiany sytuacji uprawnionej oraz zobowiązanego, a do tego przy zmniejszonych wydatkach na dziecko, z uwagi braku opłat za przedszkole 2 naruszenie przepisów postępowania tj.art. 233 § 1 k.p.c.polegające na naruszeniu zasady swobodnej oceny dowodów i na podstawie częściowo prawidłowych ustaleń faktycznych wyciągnięcie wniosków nielogicznych poprzez: a przyjęcie i uznanie, że jedyną przyczyną ustalenia alimentów ugodzie w wysokości po 75,- zł miesięcznie było uzyskanie przez matkę powódki świadczenia 500+, podczas, gdy w rzeczywistości w tym czasie pozwany sprawował nad córką opiekę w takim samym, a nawet większym zakresie jak jej matka. Dodatkowo matka powódki jako pracownik MOPS dokładnie wiedziała jakie są kryteria przyznania świadczenia 500 + b przyjęcie, że koszty utrzymania małoletniej powódki wynoszą obecnie 900,- zł miesięcznie i obie strony powinny w równym stopniu partycypować w ich ponoszeniu. Takie rozumowanie jest nielogiczne - w sytuacji, gdy pozwany sprawuje nad córką opiekę przez 1/3 czasu, to już ponosi wydatki na utrzymanie córki na poziomie 300,- zł, a Sąd pominął ten fakt obciążając go dodatkowo połową całych kosztów utrzymania dziecka W oparciu o powyższe zarzuty wniósł o zmianę wyroku Sądu Rejonowego poprzez oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na swoją rzecz kosztów procesu norm przepisanych. . Ewentualnie domagał się uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi Rejonowemu w Olsztynie do ponownego rozpoznania przy pozostawienia temu Sądowi rozstrzygnięcia o kosztach postępowania odwoławczego . ( k. 249-253 ) Odpowiadając na apelację pozwanego powódka wniosła o jej oddalenie w całości oraz zasądzenie od na swoją rzecz od powoda kosztów procesu za instancję odwoławczą, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. ( k. 268- 273) Sąd Okręgowy zważył co następuje : Apelacja pozwanego nie zasługuje na uwzględnienie. Podniesione przez powoda w apelacji zarzuty, nie są trafne. Sąd Okręgowy, co do zasady, w całej rozciągłości podziela i przyjmuje za własną dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę zebranego materiału dowodowego i poczynione na tej podstawie prawidłowe ustalenia faktyczne. W szczególności Sąd prawidłowo ocenił zakres usprawiedliwionych potrzeb małoletniej powódki oraz możliwości zarobkowe i majątkowe pozwanego. W efekcie stwierdzić trzeba, że Sąd Rejonowy wydał trafne rozstrzygnięcie, choć jego uzasadnienie może budzić pewne wątpliwości. W pierwszym rzędzie podnieść należy, że okolicznością w rozumieniuart. 138 k.r.o., która przede wszystkim uzasadniała po zaledwie po kilku miesiącach tak znaczne podwyższenie alimentów jest to, że rodzice powódki nie sprawują od sierpnia już nad nią tzw. pieczy naprzemiennej. W oparciu o postanowienie o zabezpieczeniu wydane w toczącej się równolegle sprawie opiekuńczej miejsce zamieszkania małoletniej powódki ustalono przy jej matce, zaś pozwany ma z córką rozległe kontakty. Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił, że w zawartej ugodzie strony ustaliły alimenty w symbolicznej wysokości, ale jak trafnie wskazał skarżący, nie miało to nic wspólnego z świadczeniem 500+, o które bezskutecznie starała się matka powódki. Konsekwencją powyższej zmiany w zakresie sprawowania pieczy nad małoletnią powódką musiało być urealnienie zakresu obowiązku alimentacyjnego pozwanego, jako rodzica który nie wychowuje dziecka na stałe. Należy zdecydowanie podkreślić, że to matka powódki jest jej pierwszoplanowym rodzicem, który na co dzień sprawuje nad nią pieczę, wychowuje, a także zaspokaja jej większość potrzeb, zabezpiecza jej dobro, realizuje związane z tym wydatki. Tym samym to ona w pierwszej kolejności powinna dysponować funduszami na sprawne realizowanie władzy rodzicielskiej i zaspokajanie potrzeb powódki, i to niezależnie od tego, że pozwany utrzymując z córką rozległe kontakty również niewątpliwie ponosi z tego tytułu znaczne wydatki. Z uwagi na symboliczną wysokość dotychczas obowiązujących alimentów rozstrzygnięcie przedmiotowej sprawy w istocie sprowadzało się zatem do ustalenia zakresu obowiązku alimentacyjnego tak, jakby działo się to po raz pierwszy. Z tego względu porównywanie obecnych potrzeb powódki z czasem, gdy jej rodzice po połowie opiekowali się nią i ponosili związane z tym wydatki w nie byłoby celowe w przedmiotowej sprawie. Wysokość poprzednich alimentów była wynikiem porozumienia w ramach jakiego sprawowana była przez rodziców opieka nad powódką. Stąd też podnoszone przez skarżącą w apelacji zarzuty naruszeniaart. 138 k.r.o.przez niewskazanie zmian w sytuacji stron nie są trafne właśnie z tego powodu, że istotnie zmienił się sposób sprawowania pieczy nad powódką. Sąd Rejonowy w swoim uzasadnieniu zbyt mało zaakcentował skutki powyższego faktu. W następnym rzędzie podnieść należy, że Sąd I instancji prawidłowo ustalił, że na zaspokojenie usprawiedliwionych potrzeb powódki, w tym również tych związanych z zapewnieniem jej mieszkania oraz przedszkola, wystarczająca jest obecnie kwota około 900,- zł miesięcznie. Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy słusznie uznał również, że w warunkach przedmiotowej sprawy celowe jest podzielenie tej kwoty w ten sposób, że pozwany będzie łożył na utrzymanie córki do rąk matki tytułem alimentów po 450,- zł miesięcznie. Zarzuty pozwanego, że w rzeczywistości będzie ponosił on teraz większość wydatków związanych z utrzymaniem dziecka, gdyż dodatkowo utrzymuje je również przez 1/3 miesiąca, kiedy jest nim, nie zasługują na uwzględnienie. Należy podkreślić, a co jedynie zasygnalizował w swoim uzasadnieniu Sąd Rejonowy, że matka powódki na poczet swojego obowiązku alimentacyjnego może zaliczyć osobiste starania o utrzymanie i wychowanie dziecka, i to w znacznie większym rozmiarze niż pozwany. Powódka spędza z matką dwukrotnie więcej czasu niż z ojcem. Dodatkowo wysokość obowiązku alimentacyjnego każdego z rodziców jest równa, ale nie jest taka sama i zależy od ocenianych indywidualnie ich możliwości zarobkowych i majątkowych. W sytuacji, gdy zachodzą między rodzicami istotne dysproporcje, to wysokość obowiązku alimentacyjnego każdego z nich może być zróżnicowana, i to niezależnie od zaliczania na jego poczet osobistych starań o wychowanie i utrzymanie dziecka. W przedmiotowej sprawie sposób podział obowiązku alimentacyjnego pomiędzy rodziców powódki jest uzasadniony również dysproporcjami w ich sytuacji materialnej. Stąd też wyrażony na końcu uzasadnienia Sądu Rejonowego pogląd o tym, że rodzice powódki mają w równym stopniu uczestniczyć w ponoszeniu kosztów jej utrzymania należy uznać za niefortunne uproszczenie, które wszakże w żaden sposób nie podważa trafności wydanego rozstrzygnięcia. Na koniec podnieść trzeba, że Sąd I instancji rzetelnie, w sposób uzasadniony i trafny dokonał oceny możliwości zarobkowych i majątkowych pozwanego, a nawet ocenił je zbyt skromnie i zachowawczo. Należy zauważyć, że na samą obsługę kredytów pozwany przeznacza obecnie około 1800,- zł miesięcznie, i to już po tym jak odpadła mu spłata kredytu na zakup samochodu. Łącznie na swoje utrzymanie i obsługę kredytów pozwany według własnych wyliczeń potrzebuje co najmniej około 3.000,- zł miesięcznie, a zatem zasądzone od niego na rzecz córki alimenty to zaledwie około 15 % jego podstawowych miesięcznych wydatków. Zdaniem Sądu Okręgowego takie alimenty nie mogą być żadną miarą uznane za wygórowane, a przy tym nieadekwatne do możliwości zarobkowych i majątkowych pozwanego. Dodać przy tym trzeba, że w zasadzie tylko istotne zaangażowanie pozwanego w wychowanie i rozwój córki, uzasadnia pozostawanie ich na tak niskim poziomie. W konsekwencji na podstawieart. 385 k.p.c.Sąd Okręgowy oddalił apelację pozwanego uznając ją za niezasadną. O kosztach procesu za instancję odwoławczą orzeczona na podstawieart. 98 k.p.c.oraz na podstawie § 4 ust. 1 pkt. 9, § 4 ust. 4 oraz § 10 ust. 1 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r w sprawie opłat za czynności adwokackie.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Olsztynie date: '2018-12-19' department_name: VI Wydział Cywilny Rodzinny judges: - SR del do SO Andrzej Hinz - Zofia Rutkowska - Lech Dłuski legal_bases: - art. 138 k.r.o. - art. 233 § 1 k.p.c. recorder: starszy sekretarz sądowy Katarzyna Czerniecka signature: VI RCa 313/18 ```

150515150000503_I_Ns_000308_2018_Uz_2019-05-28_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt: I Ns 308/18 POSTANOWIENIE Dnia 28 maja 2019 r. Sąd Rejonowy w Kętrzynie I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia SR Małgorzata Kłek Protokolant: St. sekretarz sądowy Mieczysław Budrewicz po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2019 r. w Kętrzynie na rozprawie sprawy z wnioskuB. T. z udziałemW. M.,F. W.,J. R. o stwierdzenie nabycia spadku poS. M.iK. M. postanawia: I stwierdza, że spadek poS. M., zmarłej w dniu 10.09.1958 r. wR.gminaR., której ostatnim miejscem zwykłego pobytu byłyR., na podstawie ustawy nabyli : - mążK. M.s.M.iR.w ¼ części spadku - córkaW. M., c.K.iS.w ¼ części spadku, - córkaF. W., c.K.iS.w ¼ części spadku, - córkaJ. R., c.K.iS.w ¼ części spadku II stwierdza, że spadek poK. M., zmarłym w dniu 11.09.1958 r. wR.gminaR., którego ostatnim miejscem zwykłego pobytu byłyR., na podstawie ustawy nabyły : - córkaW. M., c.K.iS.w 1/3 części spadku, - córkaF. W., c.K.iS.w 1/3 części spadku, - córkaJ. R., c.K.iS.w 1/3 części spadku III wnioskodawczyni i uczestniczki postępowania ponoszą we własnym zakresie koszty związane ze swoim udziałem w sprawie Sygn. akt I Ns 308/18 UZASADNIENIE WnioskodawczyniB. T.wniosła o stwierdzenie nabycia spadku na podstawie ustawy po spadkodawcachS. M.zmarłej w dniu 10.09.1958 r. we wsiR., gminaR.oraz poK. M.zmarłemu w dniu 11.09.1958 r. we wsiR., gminaR.. Podniosła, że spadkodawcy nie pozostawili po sobie testamentu, nie mieli zawartych umów dotyczących spadku, nie były prowadzone inne postępowania spadkowe dotyczę stwierdzenia nabycia spadku po zmarłych. Spadkobiercy nie składali żadnych oświadczeń dotyczących spadku. W zakresie interesu wnioskodawczyni w przedmiocie nabycia spadku po zmarłychS. M.iK. M.wnioskodawczyni podniosła, iż zmarli pozostawili po sobiedziałki gruntu nr (...)położone we wsiR., gminaR., które obecnie sąsiadują z terenem należącym do wnioskodawczyni. Po śmierci spadkodawców ziemię będącą ich własnością użytkowali rodzice wnioskodawczyni, a obecnie ziemię tę użytkuje sama wnioskodawczyni . Obecnie wnioskodawczyni jest współwłaścicielką sąsiednichdziałek gruntu nr (...)położonych we wsiR., gminaR., dla której Sąd Rejonowy w Kętrzynie prowadziksięgę wieczystą nr (...)i pragnie uregulować stan prawny pozostałych działek. Uczestniczki postępowaniaW. M.,F. W.,J. R.nie sprzeciwiały się wnioskowi. Sąd ustalił, co następuje: S. M., córkaJ.iH., zmarła 10 września 1958 r. we wsiR., gminaR., gdzie ostatnio przed śmiercią na stałe zamieszkiwała. W chwili śmierci była zamężna zK. M., posiadała trzy córki :W. M.,F. W.iJ. R..S. M.nie pozostawiła testamentu. (dowód : akt zgonu spadkodawcy – k. 15,akt małżeństwaW. M.k.14 , akt małżeństwaF. W.k. 12, akt małżeństwaJ. R.k. 13, zapewnienie spadkowe k.37 ) K. M., synM.iR., zmarł 11 września 1958 r. we wsiR., gminaR., gdzie ostatnio przed śmiercią na stałe zamieszkiwał. W chwili śmierci był wdowcem, posiadał trzy córki :W. M.,F. W.iJ. R..K. M.nie pozostawił testamentu. (dowód : akt zgonu spadkodawcy – k. 16, akt małżeństwaW. M.k.14 , akt małżeństwaF. W.k. 12, akt małżeństwaJ. R.k. 13, zapewnienie spadkowe k.37 ) W. M.,F. W.iJ. R.nie składały oświadczenia o odrzuceniu spadku i nie zrzekały się dziedziczenia . (dowód : zapewnienie spadkowe k. 37) Sąd zważył, co następuje: Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie nie budzących wątpliwości dokumentów w postaci odpisów aktów stanu cywilnego oraz zapewnienia spadkowego złożonego przez uczestniczkęJ. R.. W okolicznościach sprawy brak było jakichkolwiek podstaw, by odmówić wiary zapewnieniu spadkowemu złożonemu przez uczestniczkęJ. R.. Nie był kwestionowany interes prawny wnioskodawczyniB. T.w żądaniu stwierdzenia nabycia spadku. Wynika on z faktu użytkowania przez wnioskodawczynię, a wcześniej przez jej rodziców, działek gruntu należących do spadkodawców i dążenia do uregulowania stanu prawnego tych działek. Oba spadki - poS. M.zmarłej w dniu 10.09.1958 r. oraz poK. M.zmarłym w dniu 11.09.1958 r., zostały otwarte przed wejściem w życieustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. kodeks cywilny. Przepisy wprowadzające kodeks cywilny - ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - w art. LI stanowiły, iż do spraw spadkowych stosuje się prawo obowiązujące w chwili śmierci spadkodawcy, o ile przepisy poniższe nie stanową inaczej. Wskazać przy tym należy , iż zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 5 września 2007 r. w sprawie P 21/06 Art. LV, art. LVI i art. LVIII ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Przepisy wprowadzające kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 94, z 1974 r. Nr 24, poz. 142, z 1990 r. Nr 55, poz. 321, z 1994 r. Nr 85, poz. 388 oraz z 2003 r. Nr 49, poz. 408) w zakresie, w jakim odnoszą się do spraw spadkowych, w których wydanie orzeczenia następuje od 14 lutego 2001 r., czyli od dnia ogłoszenia wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 31 stycznia 2001 r. (sygn. P. 4/99) w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej, są niezgodne z art. 2 oraz z art. 64 ust. 1 i 2 w związku zart. 21 ust. 1 i art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. W konsekwencji w niniejszej sprawie do stwierdzenia nabycia spadku po obu spadkodawcach -S. M.iK. M.- znajdą zastosowanie przepisy obowiązujące w chwili ich śmierci tj.Dekret z dnia 8 października 1946 r. Prawo spadkowe(Dz. U. z dnia 20 listopada 1946 r.). Zgodnie z przepisami tego dekretu dziedziczenie polega na przejściu spadku jako całości na jedną lub więcej osób (spadkobierców- art. 4) Spadkobiercą może być tylko ten, kto żyje w chwili otwarcia spadku (art. 5 § 1) . Dziedziczenie może być ustawowe albo testamentowe (art. 15§ 1).Dziedziczenie ustawowe co do całości spadku zachodzi wówczas, gdy spadkodawca nie zostawił testamentu, w którym ustanowił spadkobiercę, albo gdy wszyscy spadkobiercy, powołani do spadku w testamencie, nie chcą lub nie mogą być spadkobiercami ( art. 15 § 2). W zakresie dziedziczenia ustawowego przepisy powołanego dekretu stanowiły, iż do spadku powołane są przede wszystkim dzieci spadkodawcy, które dziedziczą w częściach równych (art. 17 § 1) . Jak wynika z treści art. 22 powołanego dekretu, pozostały przy życiu małżonek dziedziczy z ustawy w zbiegu ze zstępnymi małżonka zmarłego - jedną czwartą część spadku. Wobec powyższego spadek poS. M.na mocy przywołanych powyżej przepisów obowiązujących w dacie jej śmierci nabyli z mocy ustawy mążK. M.w ¼ części spadku oraz córki :W. M.,F. W.iJ. R., każda z nich w ¼ części spadku. Natomiast spadek poK. M.na mocy przywołanych powyżej przepisów obowiązujących w dacie jego śmierci nabyły z mocy ustawy jego córki :W. M.,F. W.iJ. R., każda z nich w 1/3 części spadku. W konsekwencji należało orzec jak w punkcie I i II postanowienia. O kosztach postępowania orzeczono w pkt III postanowienia zgodnie zart. 520§1 kpc, mając na uwadze brak sprzeczności interesów pomiędzy stronami. W sprawach o stwierdzenie nabycia spadku interes wszystkich uczestników jest zbieżny, oczekują bowiem na orzeczenie o stwierdzeniu nabycia spadku, niezależnie od tego, czy sami - i w jakim udziale - dziedziczą spadek (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 kwietnia 2012 r., II CSK 620/11, Legalis nr 966545).

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Kętrzynie date: '2019-05-28' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Małgorzata Kłek legal_bases: - art. 21 ust. 1 i art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej - art. 520§1 kpc recorder: St. sekretarz sądowy Mieczysław Budrewicz signature: I Ns 308/18 ```

154505000007827_XXVI_GC_000715_2015_Uz_2016-02-22_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt XXVI GC 715/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 22 lutego 2016 r. Sąd Okręgowy w Warszawie XXVI Wydział Gospodarczy w składzie: Przewodniczący: SSO Jerzy Kiper Protokolant: Alina Bocheńska po rozpoznaniu 22 lutego 2016 r. w Warszawie na rozprawie sprawy ze skargi(...)Towarzystwa (...)z siedzibą wW. przeciwko(...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wR. o uchylenie wyroku Sądu Polubownego przy Krajowej Izbie Gospodarczej wW.z 10 lipca 2015 r. 1 oddala skargę; 2 zasadza od(...)Towarzystwa (...)z siedzibą wW.na rzecz(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wR.kwotę 1.217,00 zł (jeden tysiąc dwieście siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego. SSO Jerzy Kiper XXVI GC 715/15 z 22.02.2016r. 00:06:37 – 00:18:25 SRJ [Przewodniczący00:00:01.302] Proszę usiąść, na podstawieartykułu 328 paragraf 1z indeksem 1kpc, zostanie wygłoszone ustne uzasadnienie wyroku. Skarżący(...)Towarzystwo (...)z siedzibą wW.wniósł skargę o uchylenie wyroku Sądu Arbitrażowego przy Krajowej Izbie Gospodarczej wW.z 10 lipca 2015 roku. Ponadto, wniósł o zasądzenie od przeciwnika, a więc od(...) spółki z o.o.z siedzibą wR.na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazał, że umowę w imieniu(...) spółki z o.o., a więc poprzednika prawnego przeciwnika skarżącego, podpisałaJ. A., która nie była umocowana do dokonania tej czynności. W odpowiedzi na skargę(...) spółka z o.o.wniosła o jej oddalenie, oraz zasądzenie od skarżącego na rzecz przeciwnika kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Dodatkowo również zasądzenia kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł. Sąd ustalił następujący stan faktyczny. 20 października 2006 roku pomiędzy(...) spółką z o.o.aTowarzystwem (...)z siedzibą wW.została zawarta umowa, w umowie tej strony w jej punkcie 9 podpunkt 2 zawarły następujące postanowienie: strony dołożą wszelkich starań, aby wszelkie spory wynikające z tej umowy zostały rozstrzygnięte w sposób polubowny. Jeżeli jakikolwiek spór nie zostanie rozstrzygnięty polubownie w ciągu 30 dni od otrzymania przez stronę żądania drugiej strony o polubowne rozstrzygniecie, spór będzie przekazany do Sądu Arbitrażowego przy Krajowej Izbie Gospodarczej. Umowę tę w imieniu(...) spółki z o.o.podpisałaJ. A., jako dyrektor generalna, natomiast w imieniuTowarzystwa (...)dwóch członków zarządu. 29 stycznia 2008 roku między stronami został zawarty aneks do tej umowy, w którym strony odniosły się do opłat zawartych w umowie, a w punkcie 3 stwierdziły, że pozostałe postanowienia umowy pozostają bez zmian. Aneks w imieniu(...) spółki z o.o.podpisał prezes zarząduK. B.uprawniony do jednoosobowej reprezentacji(...), natomiast w imieniuTowarzystwa (...), prokurent oraz prezes zarządu. Dodać jeszcze należy, żeJ. A.podpisując umowę z 20 października 2006 roku legitymowała się pełnomocnictwem udzielonym jej przezK. B., prezesa zarządu(...)Polska uprawnionego do jednoosobowej reprezentacji. Pełnomocnictwo to upoważniałoJ. A.do jednoosobowego zawierania w imieniu spółki umów w zakresie przedmiotowego statutu działalności spółki oraz ich rozwiązywania i zmiany. Było ważne do odwołania. W późniejszym okresie(...) spółka z o.o.została przejęta przez(...) spółkę z o.o.w trybie 492Kodeksu spółek handlowych. Z uwagi na to, że między stronami zaistniał spór, którego nie udało im się rozwiązać w sposób polubowny, sprawa trafiła do Sądu Arbitrażowego przy Krajowej Izbie Gospodarczej, który 10 lipca 2015 roku wydał wyrok zasądzający od(...)Towarzystwo (...)na rzecz(...) spółki z o.o.wR.wskazane tam kwoty. Częściowo powództwo zostało oddalone. Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie złożonych do akt dokumentów, które nie były kwestionowane przez żadną ze stron, również i Sąd nie widział podstaw, aby czynić to z urzędu. Sąd Okręgowy zważył, co następuje. Skarga nie zasługiwała na uwzględnienie. Skarżąca wnosząc o uchylenie wyroku Sądu Arbitrażowego wskazywała na brak umocowaniaJ. A.do reprezentowania poprzednika prawnego przeciwnika skargi w dacie podpisywania tej umowy. W toku postepowania arbitrażowego tego rodzaju zarzut nie był formułowany przezTowarzystwo (...), pojawił się on dopiero w toku niniejszego postępowania. W odpowiedzi na skargę przeciwnik skargi złożył pełnomocnictwo, z którego jego zdaniem wynikało uprawnienieJ. A.do zawarcia umowy w zakresie przekazania rozstrzygnięcia sporu pod jurysdykcję Sądu Arbitrażowego. Odnosząc się do tego stanowiska stwierdzić należy, że nie jest ono trafne. W ocenie Sądu to pełnomocnictwo udzieloneJ. A., nie upoważniało jej do zawarcia umowy, której przedmiotem był zapis na Sąd polubowny. W literaturze oraz w orzecznictwie przyjmuje się, że ważność klauzuli arbitrażowej oceniać należy autonomicznie. Zapis na Sąd polubowny, także wówczas, gdy zamieszczony jest w postaci klauzuli w umowie głównej nie jest postanowieniem umowy obligacyjnej, a więc jego skuteczność jest rozpatrywana samodzielnie. Oznacza to, że ocena istnienia umocowania pełnomocnika do sporządzenia zapisu na Sąd polubowny powinna być dokonywana niezależnie od oceny istnienia umocowania tego pełnomocnika do dokonania czynności prawnej będącej źródłem stosunku prawnego, który ma być poddany kompetencji Sądu polubownego. W związku z tym, ocena skuteczności pełnomocnictwa do dokonania zapisu pozostanie niezależna od oceny skuteczności pełnomocnictwa do zawarcia umowy "głównej" i ustalenie, że pełnomocnik był odpowiednio umocowany do zawarcia tej umowy nie będzie przesądzające dla oceny czy był również należycie umocowany do tego, by spory wynikłe z tej umowy poddać w imieniu mocodawcy kompetencji Sądu polubownego, a tym samym wyłączyć je definitywnie z pod kompetencji Sądu państwowego. W orzecznictwie przyjmuję się, że zawarcie przez pełnomocnika umowy poddającej spór rozstrzygnięciu Sądu polubownego wymaga tak zwanego pełnomocnictwa rodzajowego, a więc określającego rodzaj czynności objętej umocowaniem, jak też może być dokonane przez pełnomocnika dysponującego upoważnieniem do tej konkretnej czynności. Uwzględniając te ogólne wywody w okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy należy stwierdzić, że to pełnomocnictwo, którym legitymowała się paniA.nie było rodzajowym, ani do tej ściśle określonej czynności - Sąd ma tutaj na myśli czynność w postaci dokonania zapisu na Sąd polubowny. Nie mniej jednak, mimo tego istotne znaczenie ma zawarcie przez strony aneksu, tym razem już podpisanego przez reprezentantów stron, w którym między innymi w punkcie 3 strony wskazały, że pozostałe postanowienia umowy pozostają bez zmian. W ocenie Sądu biorąc pod uwagę treść tego postanowienia, wolą stron było podtrzymanie całej treści umowy z 20 października 2006 roku, oczywiście z wyłączeniem tej części, w której strony dokonały jej zmiany. W tym zakresie należy uznać, że nastąpiło potwierdzenie czynności pełnomocnika przez prezesa zarządu(...)Polska, co było dopuszczalne na podstawieartykułu 103 paragraf 1 Kodeksu cywilnego. Powyższy fakt prowadzi do stwierdzenia, że zarzut skarżącego naruszeniaartykułu 1206 paragraf 1 punkt 1 kpcokazał się nieuzasadniony i z tego powodu Sąd skargę oddalił. O kosztach Sąd orzekł mając na uwadze wynik tego postępowania, a więc z uwagi na to, że skarga została w całości oddalona Sąd zasądził od skarżącego na rzecz przeciwnika skargi kwotę 1.217 zł zwroty kosztów zastępstwa prawnego w oparciu oartykuł 98 paragraf 1, 3w związku z 99kpc.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Warszawie date: '2016-02-22' department_name: XXVI Wydział Gospodarczy judges: - Jerzy Kiper legal_bases: - artykułu 1206 paragraf 1 punkt 1 kpc - artykułu 103 paragraf 1 Kodeksu cywilnego recorder: Alina Bocheńska signature: XXVI GC 715/15 ```

155015250001006_II_K_001074_2017_Uz_2018-06-19_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygnatura akt II K 1074/17 PR 3 Ds 530.17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 19 czerwca 2018 r. Sąd Rejonowy w Nysie, Wydział II Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Bartłomiej Madejczyk Protokolant: Olga Rychel Prokurator ------ po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 stycznia, 27 lutego, 8 maja oraz 5 czerwca 2018 roku sprawy karnej T. C. (1)(C.)s.F.iM. z domu K.,ur. (...)wO. oskarżonego o to, że: w dniu 14 października 2017r. w miejscowościW., gm.O., woj.(...), prowadził samochód markiF. (...)onr rej. (...), po drodze publicznej, będąc w stanie nietrzeźwości z zawartością 0,38 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu to jest o czyn zart. 178a § 1 k.k. 1.na podstawieart. 66 § 1 i 2 k.k.iart. 67 § 1 k.k.postępowanie karne wobec oskarżonegoT. C. (1)o czyn zabroniony zart. 178a § 1 k.k.– opisany w części wstępnej wyroku, warunkowo umarza na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata, 2.na podstawieart. 67 § 3 k.k.w zw. zart. 43 § 1 k.k.orzeka wobec oskarżonegoT. C. (1)zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych, do kierowania którymi uprawnia prawo jazdy kat. B na okres 1 (jednego) roku, 3.na podstawieart. 67 § 3 k.k.w zw. zart. 43a § 1 k.k.orzeka wobec oskarżonegoT. C. (1)świadczenie pieniężne w wysokości 2000 (dwóch tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, 4.na podstawieart. 63 § 4 k.k.na poczet orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych zalicza oskarżonemuT. C. (1)okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 14 października 2017 r. do dnia 19 czerwca 2018 r., 5.na podstawieart. 629 k.p.k.zasądza od oskarżonegoT. C. (1)na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie(...)(tysiąca dwustu sześćdziesięciu ośmiu) złotych i 29 groszy, w tym opłatę wysokości 100 (stu) złotych. Sąd Rejonowy w Nysie stwierdza, że Na oryginale właściwe podpisy orzeczenie niniejsze uprawomocniło się Z upoważnienia KierownikaS.. dnia 19/07/2018 i jest wykonalne. p. o. protokolant sądowy N., dnia 08/08/2018 Olga Rychel Sędzia Sądu Rejonowego Bartłomiej Madejczyk UZASADNIENIE W oparciu o dowody przeprowadzone w toku rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny: OskarżonyT. C. (1)rano w dniu 14 października 2017 r. kierował samochodem markiF. (...)onr rej. (...). Wracał do domu po tym jak odwiózł do pracy niepełnosprawnego syna. WW.został zatrzymany do kontroli drogowej. Poddano go badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu przy użyciu alkosensora. O godzinie 7:05 uzyskano wynik 0,38 mg alkoholu w 1 dm3,a o 7:20 wynik 0,45 mg alkoholu w 1 dm3. Następnie stan trzeźwości zbadano alkomatem- o godzinie 8:08 uzyskano wynik 0,72 ‰ alkoholu, a o 8:10 wynik 0,78 ‰ alkoholu w 1 dm3wydychanego powietrza. Oskarżonemu zatrzymano za pokwitowaniem prawo jazdy. /dowód: zeznaniaM. P.– k.60v; zeznaniaP. W.– k.78,97; zeznaniaT. C.– k.78v; protokół badania stanu trzeźwości – k.2,4; świadectwo wzorcowania – k.3,100; pismo – k.104/ Oskarżony ma 56 lat, posiada wykształcenie zawodowe, z zawodu jest malarzem, jest żonaty, na utrzymaniu ma 1 dziecko oraz żonę, prowadzi własne gospodarstwo rolne. Oskarżony nie był karany sądownie. /dowód: dane osobowe k. 21, dane o karalności k.94; orzeczenia o stopniu niepełnosprawności – k.65-68/ Sąd ustalając stan faktyczny oparł się na dowodach z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, w tym opinii z zakresu medycyny sądowej, gdyż ich prawdziwość i autentyczność nie budziły wątpliwości. Wiarygodne były również zeznaniaT. C. (3),M. P. (2)iP. W. (2). Jednocześnie bezpośredni kontakt z tymi świadkami na rozprawie nie dawał podstaw do kwestionowania szczerości ich zeznań. Oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i skorzystał z prawa do odmowy złożenia wyjaśnień. Sąd zważył, co następuje: T. C.został oskarżony o popełnienie czynu zart. 178a § 1 k.k. Przestępstwo zart. 178a § 1 k.k.popełnia ten, kto znajdując się w stanie nietrzeźwościlub pod wpływem środka odurzającego, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym. Można je popełnić umyślnie, zarówno w zamiarze bezpośrednim,jak i ewentualnym. W rozumieniu kodeksu stan nietrzeźwości zachodzi, gdy zawartość alkoholu we krwilub 1 dm3wydychanego powietrza przekracza odpowiednio 0,5 ‰ lub 0,25 mg albo prowadzido stężenia przekraczającego tę wartość. Prowadzącym pojazd jest zarówno osoba kierująca nim, jak również spełniająca jakiekolwiek czynności związane bezpośrednio z ruchem danego pojazdu. Pojazdem mechanicznym jest pojazd wprawiany w ruch przez umieszczony na nim silnik. Do kategorii tej zalicza się m.in. samochód osobowy. Przestępstwo to może być popełnione w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym.Przy czym chodzi o ruch, w którym obowiązują określone reguły postępowania. W przypadku ruchu lądowego miejscem popełnienia tego przestępstwa mogą być przede wszystkim drogi publiczne, jak również drogi wewnętrzne, strefy zamieszkania i inne miejsca dostępne dla ruchu pojazdów. Występek ten jest zagrożony grzywną, karą ograniczenia wolności lub karą pozbawienia wolności do lat 2. Na podstawieart. 66 § 1 i 2 k.k.Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienianie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy nie karanego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Przy czym warunkowego umorzenia nie stosuje się do sprawcy przestępstwa zagrożonego karą przekraczającą 5 lata pozbawienia wolności. Warunkowe umorzenie następuje na okres próby, który wynosi od roku do 3 lat. Warunkowo umarzając postępowanie Sąd na podstawieart. 67 § 3 k.k.może m.in. orzec świadczenie pieniężne wymienione wart. 39 pkt 7 k.k.lub zakaz prowadzenia pojazdów do lat 2. Zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 11 grudnia 2015 r.w sprawie badań na zawartość alkoholu w organizmiebadanie wydychanego powietrza przeprowadza się w sposób nieinwazyjny przy użyciu urządzenia elektronicznego dokonującego pomiaru stężenia alkoholu w wydychanym powietrzu metodą spektrometrii w podczerwieni lub utleniania elektrochemicznego - zwanego dalej „analizatorem wydechu”. W przypadku dokonania pierwszego pomiaru analizatorem wydechu metodą spektrometrii w podczerwieni oraz uzyskania wyniku ponad 0,00 mg/l, dokonuje się niezwłocznie drugiego pomiaru. Natomiast w przypadku dokonania pierwszego pomiaru analizatorem wydechu metodą utleniania elektrochemicznego oraz uzyskania wyniku ponad 0,00 mg/l, dokonuje się drugiego pomiaru po upływie 15 minut. Przy czym gdy zachodzi uzasadnione podejrzenie popełnienia przestępstwa, wynik badania dokonanego analizatorem wydechu metodą utleniania elektrochemicznego, wynoszący ponad 0,00 mg/l należy zweryfikować badaniem analizatorem wydechu metodą spektrometrii w podczerwieni, przez dokonanie dwóch pomiarów. Drugiego pomiaru dokonuje się niezwłocznie po dokonaniu pierwszego pomiaru. Mając na uwadze powyższe oraz poczynione w niniejszej sprawie ustalenia faktyczne, Sąd stwierdził, że oskarżony w dniu 14 października 2017 r., wW.prowadził samochód osobowy markiF. (...)onr rej. (...)będąc w stanie nietrzeźwości, wynik badania 0,38 mg alkoholu w 1 dm3wydychanego powietrza, a tym samym swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu zabronionego zart. 178a § 1 k.k. Sąd nie miał wątpliwości co do wyników badań na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu, gdyż zgodnie z przepisami wskazanego już rozporządzenia Ministra Zdrowia pierwsze dwa badania przeprowadzone zostały alcosensorem (metodą utleniania elektrochemicznego) w odstępie 15 minut, a następnie w związku z uzasadnionym podejrzeniem popełnienia przestępstwa, wynik badania zweryfikowano badaniem alkomatem (metodą spektrometrii w podczerwieni) - przez dokonanie dwóch pomiarów, gdzie drugiego pomiaru dokonano niezwłocznie po pierwszym. Jednocześnie mając na uwadze załączone do akt świadectwa wzorcowania w zestawieniu z pismami nadesłanymi przez Komendę Powiatową Policji wN.oraz zeznaniami policjantów, Sąd nie miał wątpliwości, że badania te zostały przeprowadzone w sposób prawidłowy i zgodnie z prawem. Nadto w świetle opinii biegłego medyka sądowego, nie było wątpliwości, że lekarstwa na których zażycie wskazywał oskarżony nie miały jakiegokolwiek wpływu ani bezpośredniego ani pośredniego na wyniki badania zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu. Jednocześnie w ocenie Sądu społeczna szkodliwość czynu oceniania całościowoprzez pryzmatart. 115 § 2 k.k., choć duża, nie była jednak znaczna, gdyż stwierdzone stężenie alkoholu nieznacznie przekraczało ustawowy próg stanu nietrzeźwości, oskarżony wracał do domu po tym jak odwiózł do pracy niepełnosprawnego syna, nie stworzył realnego zagrożenia, a zatrzymany został do rutynowej kontroli drogowej. Oczywiście nie były to okoliczności ekskulpujące, rzutowały jednak na ocenę postaci zamiaru sprawcy i jego motywację, a w konsekwencji na stopień społecznej szkodliwości czynu. Również stopień zawinienia sprawcy, oceniany w kontekście powyższych okoliczności, nie był znaczny. Nadto zarówno właściwości i warunki osobiste oskarżonego, jak również jego dotychczasowy sposób życia, w szczególności to, że ma ustabilizowaną sytuację życiową i rodzinną oraz nie miał konfliktów z prawem i nie był karany sądownie, uzasadniają przypuszczenie, że zarzucany mu czyn miał charakter epizodyczny i pomimo warunkowego umorzenia postępowania będzie on przestrzegał porządku prawnego. Z powyższych względów mając na uwadze ustalony w sprawie stan faktyczny,który w ocenie Sąd nie budził wątpliwości uznano, że wymierzenie oskarżonemu kary byłoby niecelowe i dlatego postępowanie karne przeciwko niemu warunkowo umorzono na okres próby wynoszący 2 lata. Jednocześnie, mając na uwadze probacyjny charakter warunkowego umorzenia postępowania oraz możliwość orzekania innych środków dla wzmocnienia realizacji celów tejże instytucji, Sąd uznał iż zasadne będzie orzeczenie świadczenia pieniężnego w wysokości 2000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej oraz zakazu prowadzenia pojazdów do kierowania, którymi uprawnia prawo jazdy kat. B na okres 1 roku z zaliczeniem okresu zatrzymania prawa jazdy. Przy czym na poczet orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów zaliczono oskarżonemu okres zatrzymania prawa jazdy. Rozstrzygnięcie o kosztach uzasadniał przepisart. 629 k.p.k.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Nysie date: '2018-06-19' department_name: II Wydział Karny judges: - Sędzia Sądu Rejonowego Bartłomiej Madejczyk legal_bases: - art. 66 § 1 i 2 k.k. - art. 629 k.p.k. recorder: Olga Rychel signature: II K 1074/17 ```

155515350001503_III_C_001010_2015_Uz_2015-12-18_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt: III C 1010/15 upr. WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 listopada 2015 r. Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie III Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: SSR Joanna Suchecka Protokolant: Patrycja Frątczak po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2015 r. w Szczecinie sprawy z powództwa(...) Spółki z o.o.wS. przeciwkoM. R. o zapłatę I zasądza od pozwanejM. R.na rzecz powoda(...) Spółki z o.o.wS.kwotę 2000 (dwa tysiące) złotych z odsetkami ustawowymi od dnia 29 czerwca 2014 roku; II zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 347 (trzysta czterdzieści siedem) złotych tytułem kosztów procesu; III odstępuje od obciążenia pozwanej kosztami procesu w pozostałym zakresie. SSR Joanna Suchecka Sygn. akt III C 1010/15 UZASADNIENIE wyroku z dnia 25 listopada 2015r. wydanego w postępowaniu uproszczonym Powód(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wS.wniosła o zasądzenie odM. R.kwoty 2000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 29 czerwca 2014r. i kosztami procesu według norm przepisanych. Wskazanej kwoty powód dochodził tytułem nieuiszczonej części czesnego za naukę dwóch córek pozwanej w szkole prowadzonej przez powódkę powołując się na łączącą strony umowę w tym zakresie. Powód przyznał, że pismem z dnia 17 kwietnia 2014r. maż pozwanej wypowiedział umowy z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, jednak córki pozwanej pobierały naukę korzystając z organizowanych przez powódkę zajęć dydaktyczno-wychowawczym do końca roku szkolnego 2013/2014 tj. do 28 czerwca 2014r., stąd wynika obowiązek pozwanej zapłaty czesnego za wskazany rok szkolny w pełnej wysokości. Czesne za rok szkolny dla każdej z córek pozwanej zostało ustalone na kwotę 6000 zł, po uwzględnieniu upustu przyznanego z uwagi na to, że do szkoły uczęszczała dwójka dzieci pozwanej. Czesne zostało opłacone w kwotach po 5000 zł, stąd do zapłaty pozostały kwoty po 1000 zł, łącznie 2000 zł. Zgodnie z § 6 umowy czesne winno zostać uregulowane do ostatniego dnia nauki tj. 28 czerwca 2014r. Za opóźnienie powód dochodzi odsetek od 29 czerwca 2014r. Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 11 maja 2015r. orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu. W sprzeciwie od tego nakazu pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości. Pozwana przyznała, że zawarła umowy, z których powód wywodzi swoje żądanie. Wskazała natomiast na to, że zgodnie z zapisami umowy oraz z uwagi na zmianę miejsca zamieszkania dzieci, w dniu 17 kwietnia 2014r. zostało złożone wypowiedzenie umowy i w związku z tym umowa łączyła strony do 17 lipca 2014r. i tylko do tego dnia powód mógł świadczyć usługi edukacyjne na rzecz dzieci i wyłącznie za ten okres na pozwanej spoczywał obowiązek zapłaty czesnego. Czesne płacone było w ratach po 550 zł za każdy miesiąc obowiązywania umowy. Od 18 lipca 2014r. obowiązek zapłaty czesne wygasł. Ponadto pozwana wskazała, że przedmiotem umowy było świadczenie usług edukacyjnych w oparciu o wytyczne MEN, zgodnie zaś zrozporządzeniem Ministra Edukacji Narodowej z dnia 5 października 2010r.zajęcia dydaktyczne rozpoczynają się 1 września i kończą w ostatni piątek czerwca co oznacza, że powodowi nie przysługują roszczenia z tytułu świadczenia usług za okres, który z mocy prawa nie jest przeznaczony do świadczenia zajęć dydaktycznych i które faktyczne w tym okresie nie były świadczone. Niezależnie od powyższego pozwana podniosła, że nie jest zobowiązana także do zapłaty kwoty dochodzonej pozwem, albowiem umowa została przez powoda wykonana nieprawidłowo. Obowiązkiem powoda było świadczenie usług edukacyjnych na rzecz dzieci z poszanowaniem ich godności osobistej, który nie został dochodzowany. Mianowicie w dniu 27 czerwca 2014r. tj. w dniu zakończenia roku szkolnegoU. J.pełniąca funckję prezesa powoda wydała wychowawcom klas, do których uczęszczały córki, polecenie, aby zamiast świadectw wręczyć im karty obiegowe. Polecenie to zostało zignorowane przez jedną wychowaczynię, a zrealizowane przez drugą. Powyższe miało na celu dyskryminację dziewczynek z uwagi na ich odejście ze szkoły. Wypełnienie kart obiegowych w tym dniu nie było możliwe. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 1 września 2010r.M. R.jako przedstawiciel ustawowy córkiH. R., ucznia klasy I, zawarła z(...) sp. z o.o.wS.umowę o świadczenie usług edukacyjnych w ramach prowadzonej przez zleceniobiorcą(...). Szkoła zobowiązała się do realizowania na rzecz ucznia podstaw programowych wynikających z odpowiednich przepisów MEN, realizacji celów statutowych szkoły, a w szczególności dążenia do stworzenia warunków ułatwiających uczniom możliwość optymalnego rozwoju intelektualnego i fizycznego z równoczesnym poszanowaniem ich autonomii, godności osobistej oraz wolności światopoglądowej i wyznaniowej, a także do kształtowania umiejętności kreatywnego myślenia i przygotowania uczniów do samodzielnego rozwiązywania przyszłych problemów życiowych. Umowa została zawarta na czas nieokreślony. Każdej ze stron przysługiwało prawo do wypowiedzenia umowy z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, które należy doręczyć drugiej stronie w formie pisemnej w terminie do 31 maja danego roku szkolnego. Zleceniodawca zobowiązał się do zapłaty na rzecz szkoły czesnego w wysokości 6600 zł za każdy rok szkolny. Zleceniodawca mógł uiścić czesne jednorazowo do 5-tego września bieżącego roku szkolnego, albo ratalnie w 10 ratach po 660 zł za każdy miesiąc obowiązywania umowy w terminie od września do czerwca każdego roku do 5-tego każdego miesiąca, albo ratalnie w 12 ratach w wysokości 550 zł za każdy miesiąc obowiązywania umowy w terminie od września do sierpnia do 50-tego każdego miesiąca, przy czym możliwość skorzystania z ostatniego wariantu istniała w szóstej klasie pobierania nauki przez dziecko. W przypadku odejścia ucznia ze szkoły opłaty za miesiące wakacyjne (lipiec i sierpień) są rozliczane proporcjonalnie do czasu pobierania nauki, a wyliczone czesne zleceniodawca obowiązany jest wpłacić nie później niż ostatniego dnia pobierania nauki. Rok szkolny w rozumieniu umowy rozpoczyna się 1 września i kończy 31 sierpnia następnego roku. dowód: - umowa z dnia 1 września 2010r. k. 11-12, 35-38 - zeznania pozwanej k. 81-82 W dniu 31 sierpnia 2012r.M. R.jako przedstawiciel ustawowy córkiZ. R., ucznia klasy I, zawarła z(...) sp. z o.o.wS.umowę o świadczenie usług edukacyjnych w ramach prowadzonej przez zleceniobiorcą(...). Umowa została zawarta na analogicznych warunkach jak umowa dotycząca pierwszej córkiH. R., z tym zastrzeżeniem, że czesne zostało ustalone na kwotę 6000 zł za każdy rok szkolny, a możliwość jego płatności w ratach po 600 zł przy 10 ratach i po 500 zł przy 12 ratach. dowód: - umowa z dnia 31 sierpnia 2012r. k. 13-14, 39-42 - zeznania pozwanej k. 81-82 - zeznaniaE. B.k.80 Strony postanowiły, że z uwagi na to, iż świadczenia usług edukacyjnych przez szkołę będą odbywać się na rzecz dwóch córek państwaR., wysokość czesnego za rok szkolny dla każdego dziecka zostanie obniżona z kwoty 6600 zł do kwoty 6000 zł, a nadto, że czesne to będzie płatne w 12 ratach po 500 zł do 5-tego każdego miesiąca. dowód: - zeznania pozwanej k. 81-82 - zeznaniaE. B.k. 80 Pismem z dnia 17 kwietnia 2014r. umowy o świadczenie usług(...) na rzecz (...)zostały wypowiedziane ze wskazaniem, że dzieci będą uczęszczały w nowym roku szkolnym do szkoły podstawowej w miejscu ich zamieszkania. W piśmie tym zostało zawarte podziękowanie za dotychczasową owocną współpracę. dowód: - pismo z dnia 17 kwietnia 2014r. k. 15, 43 - zeznania pozwanej k. 81-82 H.iZ. R.korzystała z edukacji świadczonej przez szkołę prowadzoną przez powoda do końca prowadzenia zajęć dydaktycznych w roku szkolnym 2013/2014. niesporne, a nadto dowód: - zeznania pozwanej k. 81-82 - zeznaniaE. B.k. 80 W dniu 27 czerwca 2014r. na 20 minut przed planowaną godziną spotkań uczniów z wychowawcami w związku z zakończeniem roku szkolnego 2013/2014 wychowawcy w klasach, do których uczęszczały córki państwaR.otrzymały polecenie oddania świadectwa ukończenia roku szkolnego do sekretariatu i przekazania dziewczynkom karty obiegowej w celu jej wypełnienia, jako warunku do otrzymania świadectwa. Wychowawczyni w klasie, do której uczęszczałaZ. R.nie wykonała polecenia przełożonych. Do polecenia dostosowała się wychowawczyni klasy, do której uczęszczałaH. T.B.. Dziewczynka kończyła wówczas 4 klasę szkoły podstawowej, miała przygotowany dla wychowawczyni bukiet kwiatów i oczekiwała na wręczenie jej świadectwa ukończenia klasy. Nauczycielka żegnając się z dziewczynkę przekazała jej kartę obiegową, Wychowawczyni powiedziała dziewczynce, że po wypełnieniu tej karty przez uprawnione osoby będzie mogła odebrać świadectwo w sekretariacie. Na karcie obiegowej były takie pozycje jak: biblioteka, szatnia, sekretariat. Biblioteka w tym dniu była zamknięta. Po wyjściu z klasyH. R.rozpłakała się. Rodzice udali się do sekretariatu, gdzie po rozmowie telefonicznej z prezes szkołyH. R.zostało wydane świadectwo ukończenia klasy. dowód: - zeznania pozwanej k. 81-82 - wydruki korespondencji mailowej k. 45-46 M. R.była zbulwersowana faktem, że córce zamiast świadectwa wręczona została karta obiegowa. Uważała, że w ten sposób doszło do naruszenia godności osobistej córki, pozbawienia jej możliwości uzyskania w sposób przez siebie oczekiwany świadectwa stanowiącego dowód jej ciężkiej pracy przez rok szkolny, sprawiło jej ogromną przykrość i zrodziło obawy, czy zakończyła pozytywnie rok szkolny. Pismem z dnia 10 lipca 2014r. państwoR.skierowali wniosek do Kuratorium Oświaty o skierowanie sprawy do Komisji Dyscyplinarnej dla nauczyciel przy Wojewodzie(...). W odpowiedzi na złożony wniosek Kurator Oświaty wskazał, że odpowiedzialność dyscyplinarną ponoszą nauczyciele za uchybienie obowiązkom określonym wart. 6 ustawy z dnia 26 stycznia 1982r. Karta Nauczyciela. Odpowiedzialności na tej podstawie nie podlegają inne osoby związane zawodowo ze szkolnictwem, ale nie wykonujące zawodu nauczyciela. Kurator Oświaty uznał, żeT. B.wręczającH. R.w klasie kartę obiegową ucznia z informacją, że po jej podpisaniu przez właściwe osoby będzie mogła odebrać świadectwo w sekretariacie, nie nosiła się z zamiarem uwłaczenia godności uczennicy i jej poniżenia, ale realizowała polecenie osób prowadzących szkołę niepubliczną. dowód: - pismo z dnia 10 lipca 2014r.47-50 - pismo z dnia 24 lipca 2014r. k. 51-52 Za rok szkolny 2013/2014 zostało uiszczone czesne w ramach każdej z umów w ratach, w łącznej wysokości po 5000 zł. dowód: - lista księgowań k. 16-19 - zeznania pozwanej k. 81-82 Sąd zważył, co następuje: Powództwo okazało się zasadne. Powód wywodził swoje roszczenie z zawartych z pozwaną umów o świadczenie usług edukacyjnych, do której – z braku odrębnych uregulowań – z mocyart. 750 k.c.stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu,art. 734 i nast. k.c. Okoliczność, iż strony łączyły umowy wskazane przez powoda, a także treść tych umów pozostawała poza sporem. Pozwana wprawdzie na rozprawie wniosła o odrzucenie pozwu w części, w jakiej dotyczy umowy podpisanej przez jej mężaK. R., jednakże po pierwsze okoliczność ta nie wchodzi w zakres przesłanek zart. 199 k.p.c.( co zostało pozwanej wyjaśnione przy wydaniu orzeczenia o oddaleniu wniosku o odrzucenie pozwu), po drugie wskazany fakt nie przesądza o tym, że powoda z pozwaną nie wiąże stosunek zobowiązaniowy o treści zawartej w dokumencie podpisanym przezK. R.. Pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty wprost przyznała, że zawarła umowy, z których powód wywodził swoje roszczenia. W zeznaniach pozwana również potwierdziła, że wraz z mężem zdecydowali, że ich córki będą uczęszczać do szkoły prowadzonej przez powoda i przez kilka lat korzystali z usług powoda w tym zakresie. Dla rodzaju umowy, jaka strony zawarły, nie jest wymagana forma pisemna pod rygorem nieważności. Dlatego uwzględniając wynikającą z zeznań pozwanej zgodną wolę rodzicówH.iZ. R.w zakresie wyboru placówki edukacyjnej dla ich córek, bez znaczenia dla istnienia stosunku prawnego między powodem a pozwaną jest fakt, iż umowę z dnia 31 sierpnia 2012r. podpisał wyłącznie mąż pozwanej. Zdaniem Sądu należy przyjąć, że oboje rodzice dziewczynek –M.iK. R.byli stronami umowy z powodem o świadczenie usług edukacyjnych dla ich córek, o czym świadczy pośrednio fakt, że wypowiedzenie umowy złożone przezK. R.powód uznał za skuteczne, złożone przez osobę uprawnioną. Nie budziło również wątpliwości, iż strony ukształtowały swój stosunek w taki sposób, jak to zostało ujęte w pisemnych umowach, z tym zastrzeżeniem, że w roku szkolnym 2013/2014 czesne roczne za edukację każdej z dziewczynek wynosiło 6000 zł i było płatne po 500 zł miesięcznie za każdą córkę, łącznie 1000 zł miesięcznie. Na podstawie zeznań pozwanej oraz świadkaE. B.należy wnosić, że z uwagi na to, że do szkoły prowadzonej przez powoda uczęszczało dwoje dzieci państwaR.otrzymali oni upust zarówno co do wysokości czesnego jak i dogodne warunki jego regulowania. Standardowa umowa przewidywała bowiem 3 warianty spłaty czesnego: jednorazowo, w 10 ratach i w 12 ratach, przy czym ostatni wariant przeznaczony był dla uczniów w ostatniej klasie, a zatem nie dotyczył sytuacji dzieci państwaR.. Powód obniżył standardową kwotę czesnego i zezwolił na jego regulowanie w 12 ratach. Pozostałe warunki umowy kształtowały się tak, jak to zostało zapisane w pisemnych umowach z dnia 1 września 2010r. i 31 sierpnia 2012r. Żadna ze stron nie podnosiła, że zostały one zmodyfikowane, pozwanej znane były postanowienia umowy i powoływała się na niej w niniejszym sporze. Dlatego Sąd przyjął, że stosunek umowny łączący stron odpowiadał treści wskazanych umów. Niewątpliwe w sprawie było również to, że umowy zostały wypowiedziane pismem z dnia 17 kwietnia 2014r. Spór dotyczył natomiast konsekwencji tego wypowiedzenia i jego wpływu na zakres obowiązku zapłaty czesnego. Nie było przy tym kwestionowane, że pozwana uregulowała czesne za rok 2013/2014 w kwotach po 5000 zł. Zdaniem pozwanej, skoro umowa uległa rozwiązaniu z upływem trzech miesięcy od złożenia wypowiedzenia, a zatem 17 lipca 2014r. to jest ona zwolniona z obowiązku zapłaty czesnego za okres od 18 lipca 2014r. do 31 sierpnia 2014r. Powód natomiast podnosił, że wszystkie obowiązki w zakresie świadczenia usług edukacyjnych w roku szkolnym 2013/2014 zostały wykonane na rzecz dziewczynek, korzystały one z zajęć dydaktycznych do końca okresu nauki w danym roku tj. do 27 czerwca 2014r. i stąd pozwana winna uregulować czesne w całości. Rozstrzygnięcie o tym, które z przeciwstawnych stanowisk stron jest zasadne, należy oprzeć na postanowieniach umowy i jej wykładni. W tym zakresie tytułem wstępu wskazać należy, że wykładnię oświadczeń woli ustawodawca uregulował wart. 65 k.c.Zgodnie z jego § 1 oświadczenie woli należy tak tłumaczyć, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których zostało złożone, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje. W § 2 ustawodawca zaznacza, że w umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu. Na gruncieart. 65 k.c.doktryna i judykatura wypracowała reguły i wskazówki interpretacyjne oraz tzw. kombinowaną metodę wykładni opartą na kryteriach subiektywnym i obiektywnym, która nakazuje uwzględnić różne kryteria oceny oświadczenia woli, takie jak: okoliczności, w których zostało ono złożone, zasady współżycia społecznego, ustalone zwyczaje, zgodny zamiar stron oraz cel umowy (por. Z. Radwański (w:)System Prawa Prywatnego, t. 2, s. 51 i n.; K. Piasecki (w:) K. Piasecki,Komentarz, s. 343; P. Machnikowski (w:) E. Gniewek,Komentarz, 2006, s. 154; S. Rudnicki (w:) S. Dmowski, S. Rudnicki,Komentarz, 2007, s. 285). Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 29 czerwca 1995 r. (III CZP 66/95, OSNC 1995, nr 12, poz. 168) wyjaśnił, że stosowanie metody kombinowanej do oświadczeń woli obejmuje zasadniczo dwie fazy. W pierwszej fazie wymaga wyjaśnienia, jak strony rzeczywiście rozumiały złożone oświadczenie woli, a w szczególności, jaki sens łączyły z użytym w oświadczeniu woli zwrotem lub wyrażeniem. W razie ustalenia, że były to te same treści myślowe, pojmowany zgodnie sens oświadczenia woli trzeba uznać za wiążący. Jeżeli natomiast okaże się, że strony nie przyjmowały tego samego znaczenia oświadczenia woli, konieczne jest przejście do drugiej fazy wykładni (obiektywnej), w której właściwy dla prawa sens oświadczenia woli ustala się na podstawie przypisania normatywnego, czyli tak, jak adresat sens ten zrozumiał i rozumieć powinien. Za wiążące uznać trzeba w tej fazie wykładni takie rozumienie oświadczenia woli, które jest wynikiem starannych zabiegów interpretacyjnych adresata. Decydujący jest więc tylko taki punkt widzenia odbiorcy, który z należytą starannością dokonuje wykładni zmierzającej do odtworzenia treści myślowych osoby składającej oświadczenie woli. Przenosząc powyższe argumenty na grunt umowy łączącej strony w pierwszej kolejności wymaga podkreślenia, że czesne nie było obowiązkiem o charakterze periodycznym, płatnym za każdy miesiąc obowiązywania umowy. Za świadczenie usług edukacyjnych przysługiwało czesne roczne, a jedynie umowa określała kilka wariantów jego zapłaty. Fakt, iż pozwana płaciła miesięcznie za obie córki łącznie 1000 zł wynikał z tego, że należność z tytułu rocznego czesnego została jej rozłożona na 12 rat. Oczywiście gdyby w trakcie roku szkolnego doszło do rozwiązania umowy konieczne byłoby stosowne obniżenie wysokości obowiązku w zakresie zapłaty czesnego. Jednakże zdaniem Sądu dokonując takiego obniżenia nie można brać pod uwagę wyłącznie tego, przez jaki okres w danym roku szkolnym umowa nie obowiązywała. Trzeba uwzględnić czy stosunek umowny wygasł po okresie prowadzenia zajęć dydaktycznych. Sama pozwana w sprzeciwie słusznie zauważa, że zgodnie z rozporządzeniem Ministra Edukacji Narodowej zajęcia dydaktyczne rozpoczynają się 1 września i kończą w ostatni piątek czerwca następnego roku. Celem umowy o świadczenie usług edukacyjnych w danym roku szkolnym jest organizacja procesu nauki poprzez zajęcia dydaktyczne w okresie, dla nich wyznaczonym, a zatem od 1 września do ostatniego piątku czerwca następnego roku. Skoro zatem celem umowy było realizowanie podstaw programowych i organizacja zajęć dydaktycznych, to wynagrodzenie w postaci rocznego czesnego stanowiło świadczenie odpowiadające zakresowi tych obowiązków i okresowi ich świadczenia. Rozłożenie obowiązku zapłaty czesnego na 12 rat nie oznaczało, że po stronie zleceniodawcy powstał obowiązek zapłaty za miesiące wakacji, w których usługi powoda nie były świadczone i nie mogły być świadczone, gdyż okres nauki w roku szkolnym obejmuje wyłącznie miesiące od września do czerwca. Powyższe prowadzi do wniosku, że w przypadku gdy usługi w danym roku szkolnym zostały w całości wykonane to po stronie zleceniodawcy powstaje obowiązek uregulowania czesnego w całości. Na trafność powyższej argumentacji wskazują zapisy umowy, które pozwana całkowicie pominęła zajmując stanowisko w sprawie. W § 6 postanowiono, że w przypadku odejścia ucznia ze szkoły opłaty za miesiące wakacyjne są rozliczane proporcjonalnie do czasu pobierania nauki. Pozwana przyznała, że nie przywiązała wagi do tego postanowienia, co należy uznać za bezpodstawne, albowiem zawarcie postanowienia w umowie jest co do zasady działaniem celowym i ma ono wpływać na ukształtowanie stosunku prawnego. We wskazanym postanowieniu mowa jest o okresie pobierania nauki, niewątpliwie zatem chodzi o okres od września do czerwca, w którym to zgodnie z przepisami prowadzone są zajęcia dydaktyczne w roku szkolnym. Z jego treści należy wnosić, że w przypadku pobierania nauki przez cały okres należne są również opłaty za miesiące wakacyjne. Z uwzględnieniem tego postanowienia należy interpretować obowiązek zapłaty czesnego w formie ratalnej przez każdy miesiąc obowiązywania umowy, jak to stanowią postanowienia § 5 ust. 2 i 3. Interpretacja pozwanej, iż po rozwiązaniu umowy tj. po upływie trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia przypadającym na miesiąc wakacji, jest ona zwolniona z uregulowania rat czesnego przypadających po okresie wypowiedzenia, jest niezgodna z celem umowy jakim jest świadczenie usług edukacyjnych w okresie od września do czerwca w danym roku szkolny. Co więcej, zwolnienie z obowiązku zapłaty części czesnego osób, których umowy by ustały po zakończeniu nauki, oznaczałoby, że inne osoby, które nie wypowiedziały umów zawartych na tych samych warunkach, a również otrzymały taki sam zakres usług tj. korzystały z zajęć dydaktycznych i pobierały naukę od września do czerwca, obowiązane będą do zapłaty czesnego w pełnej wysokości. Brak jest natomiast podstaw do różnicowania ich sytuacji w zakresie obowiązku zapłaty. Wymaga w tym miejscu podkreślenia, że ustawodawca określając sposób wykładni umów jako jedno z zasadniczych kryteriów wskazał cel umowy uznając, że brzmienie umowy ma drugorzędne znaczenie. Uwzględnienie tego kryterium wymaga szerszego spojrzenia na umowę, uwzględnienia jej charakteru, przedmiotu oraz innych związanych z nią okoliczności. Należy zatem zaniechać wykładni postanowień umownych jako autonomicznych jednostek, na rzecz ich oceny w kontekście całej umowy będącej jednorodnym wyrazem woli stron. Dlatego stanowisko pozwanej oparte wyłącznie na zapisie, że płatność w ratach obejmuje miesiące obowiązywania umowy, bez uwzględnienia innych postanowień umowy, a przede wszystkim jej celu, nie zasługuje na akceptację. Istotne przy wykładni umów jest także kryterium zasad współżycia społecznego, które oznacza potrzebę tłumaczenia oświadczeń z zachowanie zasad etycznych i moralnych przestrzeganych w społeczeństwie. Zasady te mogą wyłączać możliwość wykładni prowadzącej do nierównego traktowania stron lub takiego tłumaczenia niejasnych oświadczeń woli, które prowadziłoby do uprzywilejowania jednej strony. W tym przypadku obowiązek zapłaty czesnego nie może zostać zmniejszony na skutek wypowiedzenia umowy, gdy jej rozwiązanie przypada na miesiące, kiedy usługi objęte umową z uwagi na ich specyfikę nie są świadczone, a zostały wykonane przed rozwiązaniem umowy w całości za dany okres, za który ustalono obowiązek zapłaty czesnego. Biorąc powyższe pod uwagę Sąd doszedł do całkowitego przekonania, że wykluczone jest rozumienie postanowień w zakresie obowiązku uiszczenia czesnego i uprawnienia do wypowiedzenia umowy w taki sposób, jaki przedstawiła pozwana, gdyż jest on niezgodny z postanowieniami umowy, według których czynsz był roczny za dany rok edukacji, niezgodny z celem umowy tj. świadczeniem zajęć dydaktycznych w okresie od września do końca czerwca następnego roku, oraz prowadzi do nierównego traktowania podmiotów i oznaczałby zwolnienie z obowiązku zapłaty w części, mimo że obowiązki drugiej strony zostały wykonane w całości. Odnosząc się do zarzutów pozwanej opartych na zdarzeniu, jakie miało miejsce przy wręczaniu świadectwa na koniec roku szkolnego, Sąd nie znalazł podstaw do oddalenia powództwa na tej podstawie. Przede wszystkim pozwana z powyższej okoliczności nie zgłosiła żadnych roszczeń, nie przedstawiła do potrącenia wierzytelności z tytułu odszkodowania, nie zgłosiła żądania obniżenia wynagrodzenia. Zdaniem pozwanej umowa nie została przez powoda wykonana prawidłowo, nie wywiązał się on z obowiązków na siebie przyjętych, w szczególności w zakresie zapewnienia poszanowania godności osobistej ucznia, i stąd roszczenie o zapłatę pełnej kwoty czesnego nie jest zasadne. Sąd uznał, że takie stanowisko pozwanej nie jest usprawiedliwione. Po pierwsze godzi się zauważyć, że pozwana nie naprowadziła żadnych dowodów na to, że zdarzenie miało tak istotny wpływ na stan psychiczny córki, iż można je uznać za traumatyczne, istotne w przebiegu edukacji, jak również nie wykazała, że spowodowało ono jakikolwiek negatywne następstwa poza tym, iż spotkanie w klasie z wychowawcą, którego przedmiotem było wręczenie świadectw ukończenia klasy i pożegnanie z wychowawcą nie przebiegło według oczekiwańH. R.co sprawiło jej wówczas przykrość. Pozwana nie przedstawiła choćby prywatnej opinii psychologa, na którą powoływała się w piśmie skierowanym do Kuratora Oświaty. Zdaniem Sądu brak jest również dowodów na to, że przebieg tego spotkania oraz fakt przekazania dziewczynce kary obiegowej uwłaczał jej godności i miał na celu jej poniżenie. Okoliczność, iż dziewczynka odebrała to jako przykrość nie jest wystarczający do przyjęcia powyższego wniosku. Pozwana bowiem wskazywała, że nauczycielka przekazując córce kartę obiegową wyjaśniła jej, że po wypełnieniu tego dokumentu otrzyma świadectwo ukończenia klasy. Zatem obawy dziewczynki związane z tym, czy otrzymała promocję do kolejnej klasy, nie były obiektywnie uzasadnione, nawet biorąc pod uwagę jej wiek. Bezspornym było nadto, że jeszcze tego samego dnia, po tym jak rodzice z córką udali się po spotkaniu z wychowawcą do sekretariatu, świadectwo zostało wydane. Nie sposób zatem zgodzić się z zarzutem, że obowiązki będące przedmiotem umowy stron nie zostały wykonane. Zakres świadczeń określony w § 1 umowy oraz cel umowy został zrealizowany, obie dziewczynki bowiem skorzystały z zajęć dydaktycznych świadczonych przez szkołę do końca nauki w roku szkolnym 2013/2014. Obowiązki edukacyjne zostały zrealizowane w całości, a pozwana wprost przyznała, że nie miała żadnych zastrzeże do poziomu nauczania w szkole, a wręcz była bardzo zadowolona ze świadczeń placówki. Nie zostało wykazane, ani podniesione, by nie doszło do realizacji celów statutowych szkoły oraz przyjętych przez powoda obowiązków kształtowania umiejętności kreatywnego myślenia i przygotowania do samodzielnego rozwiązywania problemów w przyszłości. Brak jest natomiast regulacji prawnych, które określiłyby sposób, w jaki świadectwo szkolne winno zostać uczniowi wręczone. Świadectwa, zgodnie z§ 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 28 maja 2010r. w sprawie świadectw, dyplomów państwowych i innych druków szkolnych(t.j. Dz.U.2014.893) wydaje się na podstawie dokumentacji przebiegu nauczania prowadzonej przez szkołę. Uchybieniem wydaje się zatem uzależnienie wydania świadectwa od złożenia innych dokumentów, w tym karty obiegowej. Konkluzja ta nie oznacza jednak, że zakres umowy został przez powoda wykonany nieprawidłowo. Świadectwo bowiem zostało jeszcze tego samego dnia wydaneH. R.. Sąd ocenił zarzuty pozwanej również w kontekścieart. 5 k.c.i uznał, że brak jest podstaw do oddalenia powództwa choćby w części na podstawie tego przepisu. Zgodnie z jego treścią nie można czynić ze swego prawa użytku, który by był sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony. Dla oddalenia powództwa na podstawieart. 5 k.c.niezbędne jest zatem ustalenie, że występuje przesłanka w postaci nadużycia prawa, z którym powód występuje do sądu o jego ochronę. W danym przypadku niezbędne zatem byłoby przyjęcie, że w sprawie występują takie okoliczności, które powodują, że żądaniem przez powoda wynagrodzenia za wykonaną usługę nie daje się pogodzić z jakąś z norm współżycia społecznego i z tego względu nie zasługuje na aprobatę. Jak wskazał Sąd Najwyższy zasadniczą podstawę stwierdzenia o wystąpieniu nadużycia prawa stanowić powinna analiza zachowania uprawnionego. Jego negatywna ocena może wynikać m.in. z faktu, że roszczenie powstało w wyniku zdarzenia przez niego sprowokowanego albo też z faktu wykorzystania położenia drugiej strony (uzasadnienie wyr. SN z dnia 9 grudnia 2009 r., IV CSK 290/09, Lex nr 560607). Roszczenie powoda wynika jednakże z samego faktu, iż wykonał on usługę w ramach umów łączących strony. Incydent, jaki miał miejsce 27 czerwca 2014r. wartości tej usługi nie umniejsza. Brak jest przy tym dowodów pozwalających na ustalenie, że intencją wydanego polecenia wychowawcom dziewczynek, była ich dyskryminacja. Nie jest wykluczone, że kwestia rozliczenia się ze szkołą w postaci wypełnienia tzw. karty obiegowej ujawniła się przed bezpośrednio przed rozdaniem świadectw i przez nieuwagę nie została ta sprawa załatwiona wcześniej. To pozwana, która ewentualnie mogłaby skorzystać zarzutu opartego naart. 5 k.c.winna naprowadzić dowody na okoliczność działania przedstawicieli szkoły nie wynikła ze zwykłego nieporozumienia, a była nakierowana na sprawienie uczennicom przykrości. Z powyższych przyczyn powództwo o zapłatę należności głównej zostało uwzględnione w całości. Zasadnym było również roszczenie o zapłatę odsetek, znajdujące oparcie w treści umowy,§ 6 i art. 481 § 1 k.c. Rozstrzygnięcie o kosztach procesu zapadło na podstawieart. 98 § 1 i 3 k.p.c.orazart. 102 k.p.c.Do kosztów poniesionych przez powoda należała opłata od pozwu w kwocie 30 zł, wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w kwocie 600 zł, ustalone w stawce minimalnej zgodnie z § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (…) (t.j. Dz. U. z 2013r. poz. 490) oraz opłata od pełnomocnictwa 17 zł. Sąd uwzględniając jednak okoliczności sprawy oraz zarzuty pozwanej związane z incydentem z dnia zakończenia roku szkolnego uznał, że pozwana mogła subiektywnie odczuwać, że umowa nie została prawidłowo wykonana, co usprawiedliwiało jej przekonanie o niezasadności powództwa. Intencją rodziców jest bowiem, aby chronić dzieci przed przykrymi dla nich zdarzeniami i często utożsamiają się oni z przeżyciami dziecka, które postrzega zdarzenia w sposób bardziej emocjonalny i wrażliwy niż dorosły człowiek. Dlatego Sąd odstąpił od obciążenia pozwanej kosztami procesu w zakresie połowy kosztów wynagrodzenia pełnomocnika powoda. SSR Joanna Suchecka

```yaml court_name: Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie date: '2015-11-25' department_name: III Wydział Cywilny judges: - Joanna Suchecka legal_bases: - art. 6 ustawy z dnia 26 stycznia 1982r. Karta Nauczyciela - § 6 i art. 481 § 1 k.c. - art. 98 § 1 i 3 k.p.c. - § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 28 maja 2010r. w sprawie świadectw, dyplomów państwowych i innych druków szkolnych recorder: Patrycja Frątczak signature: III C 1010/15 ```

154505200008003_XVI_C_002840_2017_Uz_2018-01-15_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt XVI C 2840/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 15 stycznia 2018 roku Sąd Rejonowy dlaW. M.wW., XVI Wydział Cywilnyw składzie: Przewodniczący: SSR Tomasz Niewiadomski Protokolant:Filip Sobczuk po rozpoznaniu w dniu 15 stycznia 2018 roku wW. na rozprawie sprawy z powództwaB. S. przeciwko(...)Towarzystwu (...) spółce akcyjnejz siedzibą wW. o zapłatę I zasądza od pozwanego(...)Towarzystwa (...) spółki akcyjnejz siedzibą wW.na rzecz powodaB. S.kwotę 2.820 (dwa tysiące osiemset dwadzieścia) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 22 maja 2017 roku do dnia zapłaty; II zasądza od pozwanego(...)Towarzystwa (...) spółki akcyjnejz siedzibą wW.na rzecz powodaB. S.kwotę 1.017 (tysiąc siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie date: '2018-01-15' department_name: XVI Wydział Cywilny judges: - Tomasz Niewiadomski legal_bases: [] recorder: Filip Sobczuk signature: XVI C 2840/17 ```

153500000000503_I_ACa_000636_2019_Uz_2021-05-20_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. aktI ACa 636/19 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 20 maja 2021 r. Sąd Apelacyjny w Poznaniu I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący - Sędzia Małgorzata Mazurkiewicz-Talaga Sędziowie: Małgorzata Goldbeck-Malesińska Ewa Staniszewska /spr./ Protokolant: st. sekr. sądowy Katarzyna Kaczmarek po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2021 r. w Poznaniu na rozprawie sprawy z powództwa(...) Spółki AkcyjnejwP. przeciwko Skarbowi Państwa-P. (...) o ustalenie na skutek apelacji powódki od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 28 maja 2015 r. sygn. akt I C 1342/11 1 oddala apelację; 2 zasądza od powódki na rzecz Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej 8.100 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika procesowego w postępowaniu apelacyjnym i kasacyjnym, 3 zasądza od powódki na rzecz pozwanego 7.000 zł tytułem zwrotu pozostałych kosztów procesu, 4 zasądza od powódki na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Apelacyjnego w Poznaniu kwotę 6.743,98 zł tytułem zwrotu nieuiszczonej opłaty od skargi kasacyjnej oraz zaliczkowych wydatków na opinie. Małgorzata Goldbeck-Malesińska Małgorzata Mazurkiewicz-Talaga Ewa Staniszewska Sygn. akt I ACa 636/19 UZASADNIENIE W sprawie z powództwa(...) Spółki AkcyjnejwP.przeciwko Skarbowi Państwa –P. (...), Sąd Okręgowy w Poznaniu wyrokiem z dnia 28 maja 2015r. ustalił, że aktualizacja opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste nieruchomości położonej wP.przyul. (...), oznaczonej nr geodez.:(...), o powierzchni 4.022 m( 2), z arkusza mapy(...), obrębP., a zapisanej w księdze wieczystej prowadzonej przez Sąd Rejonowy Poznań Stare Miasto wP.o nr(...)i stanowiącej własność Skarbu Państwa a znajdującej się w użytkowaniu wieczystym(...) S.A.z/s wP., dokonana przezP. (...)pismem z dnia 10 grudnia 2008r. jest uzasadniona do kwoty: 297.270 zł (dwieście dziewięćdziesiąt siedem tysięcy dwieście siedemdziesiąt złotych) z tym, że: - za rok 2009 wynosi: 214.404 zł (dwieście czternaście tysięcy czterysta cztery złote), - za rok 2010 wynosi: 255.837 zł (dwieście pięćdziesiąt pięć tysięcy osiemset trzydzieści siedem złotych), - a za rok 2011 i lata kolejne, aż do kolejnej aktualizacji – wynosi: 297.270 zł (dwieście dziewięćdziesiąt siedem tysięcy dwieście siedemdziesiąt złotych). W pozostałym zakresie powództwo oddalił i orzekł o kosztach procesu. W uzasadnieniu wyroku Sąd Okręgowy powołał się na następujące fakty i wnioski prawne. Powódka(...) S.A.z siedzibą wP.jest użytkownikiem wieczystym gruntu położonego wP.przyul. (...), oznaczonego geodezyjnie: obrębP., ark. mapy(...),działka nr (...), o powierzchni 0,4022 ha, zapisanego wksiędze wieczystej KW nr (...)prowadzonej przez Sąd Rejonowy Poznań – Stare Miasto wP.stanowiącej przedmiot własności Skarbu Państwa. W 2008r. opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego gruntu wynosiła 107.202 zł. Pismem z dnia 10 lutego 2008r.P. (...)S.A. z siedzibą wP.wypowiedział dotychczasową wysokość opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego w kwocie: 107.202 zł za użytkowanie przedmiotowego dla procesu gruntu i zaproponował przyjęcie od l stycznia 2009 r. opłaty rocznej w nowej wysokości tj. 333.830,01 zł. Kwota ta obliczona została przez przemnożenie ilość metrów powierzchni nieruchomości przez zaktualizowaną cenę jednego metra oraz 3 %. Opłata ta została ustalona w oparciu o wycenę nieruchomości sporządzoną z datą 4 listopada 2008r. przez rzeczoznawcę majątkowegoA. J., który oszacował wartość gruntu na kwotę 11.127.667 zł, czyli 2.766 zł za m( 2). Samorządowe Kolegium Odwoławcze wP.orzeczeniem z dnia 15 lutego 2011r. uwzględniło wniosek użytkownika wieczystego i ustaliło opłatę roczną za rok 2009 i lata kolejne, aż do ponownej aktualizacji - w wysokości: 107.202 zł. Od powyższego orzeczenia sprzeciw do Sądu Okręgowego wniósł pozwany Skarb Państwa – Prezydent MiastaP.. Przedmiotowa nieruchomość zlokalizowana jest w centrumP.u zbieguulic (...). Nieruchomość zabudowana jest budynkiem usługowo – handlowym – warsztatem z zapleczem magazynowo – socjalnym oraz szatnią z kotłownią. Teren jest zagospodarowany i częściowo ogrodzony. Nieruchomość położona jest w otoczeniu terenów zwartej zabudowy mieszkaniowo – usługowej w niedalekim sąsiedztwie rzekiW.. Nieruchomość posiada dostęp do drogi publicznej. Nieruchomość ma dostęp do sieci infrastruktury technicznej: energetycznej, telefonicznej, kanalizacyjnej, gazowej, wodociągowej. Bezpośrednie sąsiedztwo nieruchomości stanowi zabudowa komercyjna oraz mieszkaniowa. Dla nieruchomości brak jest aktualnego planu miejscowego. Zgodnie z obowiązującym Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego MiastaP.przedmiotowa działka położona jest na terenie zabudowy śródmiejskiej, zwartej, średniowysokiej o funkcji: usługowej, centrotwórczej i ogólnomiejskiej oraz mieszkaniowej wielorodzinnej. Wartość nieruchomości gruntowej według stanu i cen na dzień 4 listopada 2008r. wynosiła 9.909.000 zł. Ustalenia w zakresie kwestii spornej pomiędzy stronami dotyczącej wartości nieruchomości Sąd poczynił na podstawie dokumentów jak i opinii biegłegoB. H. (1)i jego wyjaśnień na rozprawie. W ocenie Sądu – wbrew zarzutom strony powodowej biegły do porównania z wycenianą nieruchomością przyjął nieruchomości podobne zarówno pod względem lokalizacji, powierzchni, formy władania gruntem i przeznaczenia, wskazując przy tym, że na rynku nieruchomości praktycznie nie występują nieruchomości identyczne. Nieruchomości podobne to nie identyczne czy takie same. Wszystkie z nieruchomości podobnych zostały ocenione przez biegłego pod względem cech wpływających na ich cenę. Biegły ustosunkował się również do zarzutu strony powodowej dlaczego nie zastosował w opinii odpowiedniego współczynnika korygującego znaczne różnice w powierzchni licznych nieruchomości porównawczych. Sąd uznał, iż słusznie biegły nie zastosował czynnika korygującego, gdyż spadek cen nieruchomości nastąpił dopiero pod koniec 2008r., a tymczasem biegły dysponował w zestawieniu cenami z początku 2008r. Gdyby biegły dokonał obliczeń na 2009r. to wówczas stosowałby trend czasowy – współczynnik korygujący, tak jednak nie było dlatego nie zastosował tego czynnika. Biegły podkreślił przy tym, że w 2008r. były jedynie wahania w cenach nieruchomości, nie można natomiast uznać, że był to istotny spadek uzasadniający zastosowanie czynnika korygującego. Kwestie współczynnika PUM oraz procentu zabudowy zostały uwzględnione przez biegłego w procesie szacowania w atrybucie „Możliwości zabudowy nieruchomości”, a kwestie ograniczeń występujących w przedmiotowej nieruchomości z tytułu słabej nośności gruntowej biegły uwzględnił w pn.(...). Wycena przedmiotowej nieruchomości w kwocie 2.463 zł za m2zawarta w opinii biegłegoB. H. (1)jest ceną średnią zawartą w przedziale cen 2.800 zł za m2przyjętą przez biegłegoA. J.i ceną 1.800 zł za m2przyjętą przez biegłegoG. S.. Co szczególnie istotne dla sprawy, biegły właściwie przyjął funkcję usługową wykorzystanej nieruchomości jako przeznaczenie danej nieruchomości. Nadto wbrew zarzutom strony powodowej biegły wydając opinię właściwie wziął pod uwagę przepisy obowiązujące go na dzień sporządzania opinii w dniu 4 listopada 2011r. tj. od dnia 26 sierpnia 2011r. W dacie na listopad 2008r. nie obowiązywał natomiast przepis, że wartość nieruchomości należy wyliczyć z uwzględnieniem celu na jaki nieruchomość została oddana w użytkowanie wieczyste. Zasady ustalania i aktualizacji opłaty rocznej ustalone są w przepisachustawy z 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami(dalej „u.g.n”, "ustawa"). Zgodnie z art. 71 ust. 1 u.g.n. za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste pobiera się opłaty: pierwszą i opłaty roczne. Obowiązek uiszczenia opłat rocznych obciąża każdego użytkownika wieczystego, a wysokość opłat uzależniona jest od ceny nieruchomości gruntowej (art. 72 w zw. z art. 67 u.g.n.). Zgodnie z art. 67 u.g.n. wartość nieruchomości określa rzeczoznawca majątkowy. W myśli art. 77 ust. 1 u.g.n. wysokość opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, podlega aktualizacji nie częściej niż raz na 3 lata, jeżeli wartość tej nieruchomości ulegnie zmianie. Zaktualizowaną opłatę roczną ustala się, przy zastosowaniu dotychczasowej stawki procentowej, od wartości nieruchomości określonej na dzień aktualizacji opłaty. Aktualizacji opłaty rocznej dokonuje się z urzędu albo na wniosek użytkownika wieczystego, na podstawie wartości nieruchomości gruntowej określonej przez rzeczoznawcę majątkowego (art. 77 ust. 3 u.g.n.). Właściwy organ zamierzający zaktualizować opłatę roczną z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej powinien wypowiedzieć na piśmie wysokość dotychczasowej opłaty, do dnia 31 grudnia roku poprzedzającego, przesyłając równocześnie ofertę przyjęcia jej nowej wysokości. W wypowiedzeniu należy wskazać sposób obliczenia nowej wysokości opłaty i pouczyć użytkownika wieczystego o sposobie zakwestionowania wypowiedzenia jak również poinformować o wartości nieruchomości określonej przez rzeczoznawcę majątkowego i o miejscu, w którym można się zapoznać z odpowiednim operatem szacunkowym (art. 78 ust. 1 u.g.n.). Użytkownik wieczysty może, w terminie 30 dni od dnia otrzymania wypowiedzenia, złożyć do samorządowego kolegium odwoławczego wniosek o ustalenie, że aktualizacja opłaty jest nieuzasadniona albo jest uzasadniona w innej wysokości (art. 78 ust. 2 u.g.n.). Ciężar dowodu, że istnieją przesłanki do aktualizacji opłaty spoczywa na właściwym organie (art. 78 ust. 3 u.g.n). Od orzeczenia kolegium organ i użytkownik wieczysty mogą wnieść sprzeciw w terminie 14 dni od doręczenia orzeczenia, co jest równoznaczne z żądaniem przekazania sprawy do sądu powszechnego; wniosek skierowany do kolegium zastępuje wówczas pozew, a orzeczenie kolegium traci moc (art. 80 ust. 1, 2 i 3 u.g.n.). Kwestia stawki procentowej nie była przedmiotem badania w niniejszej sprawie, a to wobec brzmienia treściart. 78-81 ustawy o gospodarce nieruchomościami, które to przepisy przewidują odrębne postępowanie administracyjne w przedmiocie zmiany stawki procentowej. Sąd ustalając opłatę roczną wziął pod uwagę dotychczasową stawkę procentową obowiązującą dla spornej nieruchomości w wysokości 3 %. Przechodząc do rozważań odnośnie wysokości opłaty Sąd podkreślił, że ustalona w wyniku aktualizacji przez Sąd Okręgowy opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości, przewyższa dwukrotnie wysokość uiszczanej dotychczas opłaty rocznej. Dotychczasowa opłata roczna za użytkowanie wieczyste gruntu uiszczana przez powódkę wynosiła bowiem 107.202 zł. Dwukrotność tej kwoty to 214.404 zł. Powyższe wskazuje zatem, że znajdzie zastosowanie w sprawie przepisart. 77 ust. 2a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami(Dz. U Nr 115, poz. 741 z późn. zm.), dodanego przezart. 1 pkt 2 lit. b) ustawy z dnia 28 lipca 2011r.(Dz.U.2011.187.1110) zmieniającej nin. ustawę z dniem 9 października 2011r. Jednocześnie zgodnie zart. 4 ustawy z 28 lipca 2011r. o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz niektórych innych ustaw(Dz. U. Nr 187, poz. 1110), nowe zasady stosuje się w sprawach aktualizacji wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy. Zasada działania mechanizmu przejściowego dotyczy więc wszystkich postępowań aktualizacyjnych, które nie zostały zakończone przed 9 października 2011r. Tym samym zakresem tego przepisu objęte są postępowania dotyczące również opłat za poprzednie lata, jeżeli wciąż w tej dacie toczyło się postępowanie przed samorządowymi kolegiami odwoławczymi oraz sądami powszechnymi. Taka sytuacja ma miejsce w rozpoznawanej sprawie. W związku z tym, w niniejszej sprawie, zastosowanie ma art. 77 ust. 2a u.g.n. Przepis art. 77 ust. 2a ustawy stanowi, że w przypadku gdy zaktualizowana wysokość opłaty rocznej przewyższa co najmniej dwukrotnie wysokość dotychczasowej opłaty rocznej, użytkownik wieczysty wnosi opłatę roczną w wysokości odpowiadającej dwukrotności dotychczasowej opłaty rocznej. Pozostałą kwotę ponad dwukrotność dotychczasowej opłaty (nadwyżka) rozkłada się na dwie równe części, które powiększają opłatę roczną w następnych dwóch latach. Opłata roczna w trzecim roku od aktualizacji jest równa kwocie wynikającej z tej aktualizacji. W konsekwencji Sąd Okręgowy ustalił, że aktualizacja opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste nieruchomości położonej wP.przyul. (...), oznaczonej geodezyjnie: obrębP., ark. mapy(...),działka nr (...), o powierzchni 0,4022 ha, zapisanej wksiędze wieczystej KW nr (...), prowadzonej przez Sąd Rejonowy Poznań – Stare Miasto wP.stanowiącej własność Skarbu Państwa, znajdującej się w użytkowaniu wieczystym(...) S.A.z siedzibą wP., dokonana przezP. (...)pismem z dnia 10 lutego 2008r. jest uzasadniona do kwoty 297.270 zł z tym, że: - za rok 2009 wynosi: 214.404 zł, - za rok 2010 wynosi: 255.837 zł, - a za rok 2011 i lata kolejne, aż do kolejnej aktualizacji – wynosi 297.270 zł. Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w punkcie 1 i 2 sentencji wyroku. O kosztach niniejszego postępowania Sąd orzekł mając na uwadze wynik merytoryczny procesu na podstawieart. 100 k.p.c.w zw. zart. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(Dz. U. nr 167, poz. 1398 ze zm.). Kosztami postępowania Sąd obciążył strony stosunkowo nakładając je w 84 % na powódkę i w 16 % na pozwanego. Powyższy wyrok zaskarżyła powódka zarzucając: 1/błędy w ustaleniach stanu faktycznego sprawy, polegające na dowolnym przyjęciu, iż: a wartość nieruchomości gruntowej położonej wP.przyul. (...), oznaczonej: nr geodezyjny(...)o powierzchni 4.022 m( 2), z arkusza mapy(...), obrębP., zapisanej w księdze wieczystej prowadzonej przez Sąd Rejonowy Poznań - Stare Miasto wP.o nr(...)i stanowiącej własność Skarbu Państwa a znajdującej się w użytkowaniu wieczystym(...) S.A.z/s wP.uległa zmianie, tj. wzrosła z kwoty 3.573.400 zł do kwoty 9.909.000 zł, co uzasadniało dokonanie aktualizacji opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego ww. nieruchomości z kwoty 107.202 zł do kwoty 297.270 zł, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, a w szczególności nierzetelna i niepełna opinia biegłego sądowego drB. H. (1), nie pozwalała na poczynienie przez Sąd tego rodzaju ustaleń; b „po przeprowadzeniu opinii biegłego sądowego z dziedziny(...)i złożeniu przez biegłego uzupełniających wyjaśnień, ostatecznie niesporna była wartość nieruchomości, której użytkownikiem wieczystym jest powódka”1,podczas gdy powódka konsekwentnie w toku procesu kwestionowała opinię ww. biegłego wraz z opiniami uzupełniającymi, które w jej ocenie nie wyjaśniły wcale kwestii i zarzutów zgłaszanych przez powódkę wobec treści ww. opinii, a swój negatywny stosunek co do opinii i jej wniosków, a w szczególności co do : - dokonanego nieprawidłowo doboru porównawczych nieruchomości „podobnych", - nie zastosowania współczynnika korygującego z uwagi na odnotowany spadek cen transakcyjnych nieruchomości w okresie, w jakim przypadał dzień dokonania aktualizacji, przy braku transakcji z tego okresu w zbiorze przedstawionym przez biegłego w tabeli nr 1, - obliczonej przez biegłego wartości nieruchomości, która nie odpowiadała jej wartości rynkowej a nadto nie uwzględniała w odpowiedni sposób specyficznych cech przedmiotowej nieruchomości, które mają wpływ na jej niższą wartość, powódka wyraziła m.in. składając na ostatniej rozprawie w dniu 30 kwietnia 2015r., po kolejnym przesłuchaniu ww.biegłego, wniosek o powołanie innego biegłego o tej samej specjalności, na okoliczność ustalenia wartości przedmiotowej nieruchomości; 2/naruszenie prawa procesowego, które miało wpływ na wynik sprawy, a mianowicie: a)przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, tj. naruszenieart. 233 § 1 k.p.c., poprzez: - uznanie pisemnej oraz uzupełniającej ustnej i pisemnej opinii biegłego sądowegoB. H. (1)za przydatną w całości do rozstrzygnięcia sprawy i poczynienie na jej podstawie (błędnych) ustaleń faktycznych w sprawie, mających dla niej istotne znaczenie, a mianowicie błędne ustalenie, iż wartość ww. nieruchomości wzrosła do kwoty 9.909.000 zł, podczas gdy opinia ww. biegłego była nierzetelna, niepełna, wewnętrznie sprzeczna i wykonana została w sposób niezgodny z treścią przepisówustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami(Dz. U. Nr 115, poz. 741 ze zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego z dnia 21 września 2004r. (Dz. U. Nr 207, poz. 2109), tj. m.in. poprzez przyjęcie do porównania z nieruchomością wycenianą, nieruchomości nie spełniających kryterium podobieństwa oraz nieuwzględnienie celu na jaki nieruchomość została oddana w użytkowanie wieczyste; - nie wzięcie pod uwagę treści dokumentu w postaci decyzji Zarządu Geodezji i(...)Terenami m.P.z dnia 22 sierpnia 1972r. i znajdującego się w aktach sprawy, z którego wynikał cel przekazania nieruchomości(...) Przedsiębiorstwu (...)wP.w użytkowanie, a następnie w użytkowanie wieczyste, tj. na urządzenie bazy transportowej, co stanowić może istotną przeszkodę dla wykorzystania przedmiotowej nieruchomości pod budownictwo mieszkaniowe; b)art. 227 k.p.c.w zw. zart. 278 § 1 k.p.c.iart. 286 k.p.c.poprzez: - oddalenie wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego sądowego na okoliczność ustalenia wartości przedmiotowej dla sprawy nieruchomości położonej wP.przyul. (...), oznaczonej w ewidencji gruntów jako: obrębP., arkusz mapy(...), działka o powierzchni 4.022 m2, dla której Sąd Rejonowy Poznań - Stare Miasto wP.prowadziksięgę wieczystą (...)według jej stanu i cen na dzień 4 listopada 2008r. dla potrzeb aktualizacji opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego, mając na uwadze obowiązujące regulacje prawne, mimo iż opinia biegłegoB. H. (1), nawet po jej ustnym uzupełnieniu, nadal była nierzetelna i niepełna, zaś ww. biegły sądowy, w trakcie rozprawy w dniu 18 marca 2014r. oraz 30 kwietnia 2015r., przedstawiając uzupełniającą ustną opinię, jedynie usztywnił swoje wcześniejsze błędne stanowisko zawarte w opinii i podtrzymał niesłuszną opinię pisemną, nie próbując w dostateczny sposób wyjaśnić sprzeczności dostrzeżonych przez stronę powodową, a znajdujących się w jego opinii, które wpływały na jej nieprzydatność dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy; - oddalenie wniosku o przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego na okoliczność ustalenia wartości przedmiotowej nieruchomości w latach 2009r., 2010r. i 2011r., podczas gdy z uzupełniającej ustnej opinii biegłegoB. H. (1)wynikało, że od końca 2008r. nastąpił istotny spadek cen transakcyjnych nieruchomości, a w konsekwencji ustalona przez Sąd wartość nieruchomości wynikająca z opinii ww. biegłego, który określił wartość nieruchomości na dzień 4 listopada 2008r. na kwotę 9.909.000 zł, nie stosując współczynnika korygującego na kolejne lata ze względu na spadkowy trend czasowy i która to wartość stała się podstawą do obliczenia przez Sąd wysokości opłaty za użytkowanie wieczyste nieruchomości począwszy od 2009r. i obowiązywać będzie przez co najmniej 3 lata, jest znacznie zawyżona i nie odpowiada realnej wartości nieruchomości w tym okresie; c/art. 227 k.p.c.w zw. zart. 299 k.p.c.poprzez oddalenie wniosku o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania strony powodowej, podczas gdy pomimo przeprowadzenia postępowania dowodowego, pozostały jeszcze do wyjaśnienia fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, które przedstawić mogła i powinna była na rozprawie Prezes Zarządu powódki. Mając na uwadze powyższe zarzuty, wniosła o: 1/zmianę ww. wyroku i ustalenie, że aktualizacja opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste nieruchomości położonej wP.przyul. (...), oznaczonej nr geodezyjny(...)o powierzchni 4.022 m( 2), z arkusza mapy(...), obrębP., zapisanej w księdze wieczystej prowadzonej przez Sąd Rejonowy Poznań - Stare Miasto wP.o nr(...)i stanowiącej własność Skarbu Państwa a znajdującej się w użytkowaniu wieczystym(...) S.A.z/s wP., dokonana przezP. (...)pismem z dnia 10 grudnia 2008r., jest nieuzasadniona; ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji; 2/zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu przed Sądem I i II instancji według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego powódki. Sąd Apelacyjny w Poznaniu wyrokiem z dnia 16 listopada 2017r. w pkt. I sprostował oznaczenie stron w zaskarżonym wyroku w ten sposób, że w miejsce „z/s wP.” wpisuje „wP.”, a w miejsce „Sk. Państwa” wpisuje „Skarbowi Państwa”; w pkt. II.1. zmienił zaskarżony wyrok w punkcie 1 i 2 o tyle, że w punkcie 1 ustalił, iż aktualizacja opłaty rocznej jest uzasadniona do kwoty 229.050 zł (dwieście dwadzieścia dziewięć tysięcy pięćdziesiąt złotych), z tym, że za rok 2009 wynosi 214.404 zł, za rok 2010 wynosi 221.727 zł a za rok 2011 i lata następne do kolejnej aktualizacji wynosi 229.050 zł; w pkt. II.2. zmienił zaskarżony wyrok w punkcie 3 kosztami postępowania obciążył strony po połowie, pozostawiając ich szczegółowe rozliczenie referendarzowi sądowemu; w pkt. III. w pozostałej części oddalił apelację; w pkt. IV. kosztami postępowania apelacyjnego obciążył powódkę w 64%, a pozwanego w 36%, pozostawiając ich szczegółowe rozliczenie referendarzowi sądowemu. Sąd Apelacyjny uwzględniając zarzuty skarżącej przeciwko opinii biegłegoB. H. (1)przeprowadził dowód z opinii biegłejA. S. (1)i w oparciu o tą opinię wartość nieruchomości ustalił na 7.635.000 zł. Sąd Apelacyjny uznał, że art. 154 ust. 2 u.g.n. nie pozwała stwierdzić, czy w razie istnienia zarówno studium, jak i decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, należy uwzględniać przeznaczenie nieruchomości wynikające ze studium, czy z decyzji. W świetle obu aktów nieruchomość mogła być w czasie aktualizacji wykorzystywana zarówno na cele usługowe, jak i mieszkaniowe, co niewątpliwie miało wpływ na jej atrakcyjność i wartość. Okoliczność tę biegłaA. S. (1)uwzględniła w wycenie. Z opinii biegłej bowiem wynika, że „równoważyła”aktualny stan nieruchomości z możliwym w świetle prawa jej wykorzystaniem. Dowód z tej opinii, zweryfikowanej przez Komisję, sporządzonej rzetelnie I profesjonalnie, daje podstawę do ustalenia, że w chwili aktualizacji opłaty rocznej, czyli w dniu 4 listopada 2008r., nieruchomość powoda miała wartość 7.635.000 zł. W wyniku skargi kasacyjnej pozwanego Skarbu Państwa Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 15 maja 2019r. uchylił zaskarżony wyrok w pkt II (drugim) i IV (czwartym) i w tym zakresie przekazał sprawę Sądowi Apelacyjnemu w Poznaniu do ponownego rozpoznania oraz orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego. W uzasadnieniu Sąd Najwyższy wskazał, że z art. 150 ust. 1 i 2 oraz art. 151 ust. 1 u.g.n. wynika, że wycena nieruchomości ma doprowadzić do określenia m.in. jej wartości rynkowej, a tę ustala się dla nieruchomości, które są lub mogą być przedmiotem obrotu i stanowi ją najbardziej prawdopodobna ich cena możliwa do uzyskania na rynku, określona z uwzględnieniem cen transakcyjnych. Poszczególne podejścia do wyceny nieruchomości ustawodawca zdefiniował w art. 153 u.g.n., a w art. 154 ust. 1 u.g.n. pozostawił rzeczoznawcy majątkowemu dokonanie wyboru właściwego podejścia oraz metody i techniki szacowania nieruchomości, przy uwzględnieniu m.in.: celu wyceny, rodzaju i położenia nieruchomości, przeznaczenia w planie miejscowym, a w przypadku jego braku studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, stanu nieruchomości oraz dostępnych danych o cenach, dochodach i cechach nieruchomości podobnych. W§ 28 ust. 1 rozporządzenia z dnia 21 września 2004r. w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego, wydanego na podstawieart. 159u.g.n, ustawodawca o tyle sprecyzował tę regulację na potrzeby aktualizowania opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste, że wskazał na konieczność zastosowania w takim przypadku podejścia porównawczego, z odwołaniem się do cen sprzedaży nieruchomości, jako przedmiotu prawa własności. Podstawą do wyceny ma być stan nieruchomości i ceny na dzień aktualizacji opłaty z tytułu jej oddania w użytkowanie wieczyste z uwzględnieniem celu, na który nieruchomość została oddana w użytkowanie wieczyste. Według definicji ustalonej w art. 4 pkt 17 u.g.n, „stan nieruchomości", to stan jej zagospodarowania, stan prawny, stan techniczno-użytkowy, stopień wyposażenia w urządzenia infrastruktury technicznej, a także stan otoczenia nieruchomości, w tym wielkość, charakter i stopień zurbanizowania miejscowości, w której nieruchomość jest położona. Skoro w art. 154 ust. 1 u.g.n. "przeznaczenie nieruchomości w planie miejscowym" wymieniane jest obok "stanu nieruchomości", to przyjąć trzeba, że nie są to synonimy, a na potrzeby stosowania tego przepisu treść obu tych pojęć trzeba ustalać rozłącznie. Oznaczenie "przeznaczenia nieruchomości" - zgodnie z art. 154 ust. 2 u.g.n. - powinno natomiast nastąpić na podstawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a w jego braku - na podstawie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W przypadku braku studium lub decyzji, uwzględnia się faktyczny sposób użytkowania nieruchomości (art. 154 ust. 2 i 3 u.g.n.). W świetle postanowień ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy jest aktem wstępnym dla planu zagospodarowania przestrzennego, opracowywanym w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego. Charakter prawny tego aktu nie jest jednoznaczny i łatwy do określenia. Ustawodawca wyraźnie jednak odstąpił od nadania mu cech aktu prawa miejscowego, a poza tym zastrzegł, że ustalenia studium są wiążące, ale dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych (art. 9ust, 1, 4 i 5 u.p.z.p.). Tymczasem ustalenia przyjęte w decyzjach o warunkach zabudowy wydanych dla nieruchomości w obszarze objętym studium wiążą wprawdzie wyłącznie w relacjach między organem administracji publicznej a stroną, na rzecz której wydano decyzję, ale stosunkowo łatwo mogą być przeniesione na inne podmioty (art. 63 ust. 5 u.p.z.p,). Uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy nie ma też znaczenia dla obowiązywania wydanych wcześniej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania przestrzennego dla nieruchomości położonych w obszarze nim objętym. W świetle poczynionych uwag na temat charakteru każdego z tych aktów, nie sposób jest twierdzić, że ustalenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego silniej i trwalej determinują przeznaczenie nieruchomości niż wydane w odniesieniu do niej decyzje o warunkach zabudowy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 października 2014r. V CSK 1/14, nie publ.). Sąd Najwyższy uznał przeto, że zasadnie zarzucił skarżący, że Sąd Apelacyjny aprobując opinię biegłejA. S. (1)w istocie rzeczy uznał, z naruszeniem art. 154 ust 2 u.g.n., iż w sytuacji, gdy istnieje zarówno studium, jak i decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, należy uwzględnić akt o charakterze bardziej ogólnym, jakim jest studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Ponadto uznał za błędne stanowisko Sądu Apelacyjnego według którego przy wycenie nieruchomości gruntowej nie podlega uwzględnieniu cel, na który została ona oddana w użytkowanie wieczyste. Wskazał, że wyrażając ten pogląd Sąd Apelacyjny pominął, że źródłem obowiązku świadczenia opłat za użytkowanie wieczyste nieruchomości jestustawa o gospodarce nieruchomościamii także na jej podstawie należy odtworzyć podstawowe zasady rządzące ich wysokością. Rozporządzenie z dnia 21 września 2004r. zostało wydane na podstawie i w granicach upoważnienia udzielonego w art. 159 tej ustawy. Hierarchiczne powiązanie tego rozporządzenia zustawą o gospodarce nieruchomościamiwymaga, by jego unormowanie było zgodne z tą ustawą. Do zmiany rozporządzenia z dnia 21 września 2004r. nie doszło w następstwie zmiany przepisówustawy o gospodarce nieruchomościami, a to oznacza, że jej przepisy zakładają potrzebę uwzględnienia celu na który nieruchomość została oddana w użytkowanie wieczyste przy ustalaniu jej wartości dla określenia stawek opłaty rocznej. Niepodobna pominąć, że podług art. 29 ust. 1 u.g.n. w umowie o oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste ustala się okres użytkowania wieczystego zależnie właśnie od celu, na który nieruchomość gruntowa zostaje oddana w użytkowanie wieczyste. W relacjach między podmiotami, które łączy stosunek użytkowania wieczystego jest to podstawowy sposób wyznaczenia zasad zagospodarowania nieruchomości. Tymczasem w ustaleniach zaskarżonego wyroku nie ma mowy o tym, na jakiej podstawie powstało użytkowanie wieczyste nieruchomości gruntowej, której dotyczy postępowanie, czy była to umowa i czy określono w niej cel ustanowienia tego prawa. Sąd Apelacyjny zważył co następuje. W toku ponownego rozpoznania sprawy przez Sąd Apelacyjny niespornie zostało wyjaśnione, że powódce przysługuje jako następcy prawnemu prawo wieczystego użytkowania nieruchomości zgodnie z decyzją Wojewody(...)z dnia 30 kwietnia 1991r. wydaną w oparciu oart. 104 kodeksu postępowania administracyjnego,art. 2 ust. 1, 3, art. 1 pkt. 46 a), art. 48 ustawy z dnia 29 września 1990r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości(Dz.U. Nr 79, ppoz.464 z 1990r.). Decyzją tą potwierdzono, że na mocy powołanych przepisów przedmiotowy grunt ówcześnie Skarbu Państwa będący w zarządziePrzedsiębiorstwa (...)wP.stał się z mocy prawa z dniem 5 grudnia 1990r. przedmiotem użytkowania wieczystego Przedsiębiorstwa, a wzniesione na nim budynki i inne urządzenia trwale związane z gruntem jego własnością. W dalszej kolejności w decyzji określono okres wieczystego użytkowania na 99 lat począwszy od 5 grudnia 1990r. oraz opłatę z tytułu wieczystego użytkowania, termin i sposób jej zapłaty (dowód –decyzja nr (...)z dnia 30 kwietnia 1991r. k – od 774 verte do 775). Tak decyzja jak i przepisy prawa, na podstawie której została wydana, nie określały celu nabycia użytkowania wieczystego gruntu z mocy prawa. Oznacza to, że użytkownik wieczysty nie był w przyszłości ograniczony celem użytkowania wieczystego gruntu jaki istniał w dacie nabycia tego prawa. Cele na jakie mógł użytkować grunt wyznaczały w takim przypadku: planzagospodarowania przestrzennego, a w przypadku jego braku studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, w końcu decyzja o warunkach zabudowy. Odmienne twierdzenia powódki nie znajdują oparcia w przepisach prawa. Dla porządku należy przypomnieć niesporne już obecnie fakty, mianowicie, że zgodnie ze Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miastaP.uchwalonego dnia 18 stycznia 2008r. przedmiotowa nieruchomość przeznaczona była pod tereny zabudowy śródmiejskiej, zwartej średniowysokiej o funkcji usługowej, centrotwórczej i ogólnomiejskiej oraz mieszkaniowej wielorodzinnej. Nadto, że w dniu 28 września 2007r. Prezydent MiastaP.uwzględniając wniosek powódki wydał decyzję o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego wielorodzinnego z usługami (w tym salon samochodowy i serwis myjnia – 6 stanowisk serwisowych) - dowód k – od 781 do 783. Z porównania obu aktów wynika jasno, że decyzjaP. (...)z dnia 28 września 2008r. mieściła się w uwarunkowaniach i kierunkach zagospodarowania przestrzennego Studium. Nie wystąpiła między tymi aktami jakaś rozbieżność. Ma to znaczenie dla oceny opinii biegłegoB. H. (1)o tyle, że w przeciwieństwie do pierwszej opinii biegłejA. S. (1)uwzględnił on nie tylko aktualny stan jej zagospodarowania, ale też przeznaczenie przedmiotowej nieruchomości w Studium. Zauważyć przy tym należy, że chociaż w swej opinii Komisja(...)przy(...) Federacji Stowarzyszeń (...)dostrzegła nieprawidłowość oceny biegłejA. S.w zakresie odrzuceniaart. 154 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami, tym samym odrzucenia decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu z 2007r. jako podstawy ustalenia przeznaczenia w ujęciu ogólnym, to następnie uznała za prawidłowe uwzględnienie przez biegłą jedynie przeznaczenia nieruchomości wynikającego ze stanu nieruchomości na datę aktualizacji opłaty. Stanęła na stanowisku, że§ 28 ust. 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 września 2004r. w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzenia operatu szacunkowego, w którym mowa jedynie o „ stanie nieruchomości” na dzień aktualizacji opłat, jest przepisem nadrzędnym ( szczególnym) w stosunku do normy zawartej wart. 154 ust. 2u.n.g. (opinia str. 16, k – 657 akt). Tym samym u podstaw jej stanowiska leżało założenie, że przepis niższej rangi o charakterze wykonawczym ma pierwszeństwo przed przepisem ustawy. Tymczasem Sąd Najwyższy dokonując wykładni przepisów, nade wszystko art. 154 ust. 1 u.g.n. wskazał, że w wycenie nieruchomości uwzględnieniu podlegają m.in. wymienione w tym przepisie – „ przeznaczenie nieruchomości w planie miejscowym” i „ stan nieruchomości”, które to pojęcia nie są tożsame. „ Stan nieruchomości” został zdefiniowany w art. 4 pkt. 17 u.g.n., natomiast „ przeznaczenie nieruchomości” ustala się według kryteriów z art. 154 ust. 2 u.n.g. tj. na podstawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a w jego braku – na podstawie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Dopiero w przypadku braku studium lub decyzji uwzględnia się jedynie faktyczny sposób użytkowania nieruchomości (art. 154 ust. 2 i 3 u.g.n.). Ta ostatnia sytuacja nie zachodziła jednak w sprawie. Jednocześnie Sąd Najwyższy w wyniku wykładni także przepisów zart. 9 ust. 1, 4, 5 i art. 63 ust. 5 u.p.z.p.wskazał, że w sytuacji, gdy istnieje zarówno studium, jak i decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, należy uwzględnić treść decyzji jako wiążącej w relacjach między organem administracji publicznej a stroną, przez to silniej i trwalej determinującej przeznaczenie nieruchomości niż ustalenia studium oraz nadającej się do przeniesienia na inne podmioty. W realiach sprawy oznacza to, że przeznaczenie przedmiotowej nieruchomości określała decyzja Prezydenta MiastaP.z dnia 28 września 2007r. Przy czym raz jeszcze można podkreślić, że treść decyzji była spójna z ustaleniami Studium z dnia 18 stycznia 2008r. Przewidziano w niej podobnie jak w Studium - zabudowę budynkiem o funkcji mieszkaniowej wielorodzinnej i usługowej. Ponieważ pierwsza opinia biegłejA. S. (1)z przyczyn wyżej przedstawionych oparta była na błędnych założeniach, Sąd Apelacyjny przeprowadził dowód z uzupełniającej opinii biegłej, w której winna uwzględnić nie tylko „ stan nieruchomości” ale także „ przeznaczenie nieruchomości” wynikające z decyzji z dnia 28 września 2007r. a to zgodnie z wykładnią prawa dokonaną przez Sąd Najwyższy (art. 398ze zn. 20k.p.c.). Zgodnie z uzupełniającą opinią biegłej, wartość własności gruntu na dzień 4 listopada 2008r., przy uwzględnieniu przeznaczenia wynikającego z decyzjiP. (...)wynosiła 10.430.000 zł. (dowód – opinia k. od 804 do 809, od 856 do 857). Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do poddania w wątpliwość rzetelności i fachowości uzupełniającej opinii sporządzonej z prawidłowym uwzględnieniem kryteriów szacowania nieruchomości. Opinia ta potwierdziła tylko brak istotnych podstaw do kwestionowania wyceny nieruchomości przyjętej przez Sąd Okręgowy w oparciu o opinię biegłegoB. H.. Fakt, że biegły ten w trakcie składania ustnej opinii nie potrafił się odnieść stanowczo do kwestii przyjęcia do porównania nieruchomości przyul. (...), nie miało ostatecznie znaczenia dla trafności jego wyceny. Słusznie Sąd Okręgowy zauważył, że przyjęta przez biegłegoB. H.stawka za metr kwadratowy w kwocie 2.463 zł jest średnią zawartą w przedziale cen - 2.800 zł przyjętą w operacieA. J.i 1.800 zł w opinii biegłegoG. S.. Biegły prawidłowo uwzględnił kryteria wyceny nieruchomości przewidziane w art. 154 ust. 2 u.n.g., tyle tylko że przyjął przeznaczenie nieruchomości kierując się treścią Studium a nie decyzji o warunkach zabudowy z 2007r. To ostatnie nie mogło logicznie rzecz oceniając mieć znaczącego wpływu na wycenę skoro cele przeznaczenia nieruchomości przewidziane w Studium były spójne z treścią decyzji. Pytanie powódki do biegłejA. S.- czy i w jaki sposób uwzględniła ona w opinii cel na jaki przedmiotowa nieruchomość została oddana w użytkowanie wieczyste Sąd Apelacyjny uchylił jako bezprzedmiotowe w sytuacji, gdy powódka przyznała, że nie została zawarta umowa, w której określono cel użytkowania wieczystego, a podstawą jej prawa jest wyłącznie decyzja Wojewody(...)z dnia 30 kwietnia 1991r. Jeżeli zaś według powódki (jak twierdził jej pełnomocnik na rozprawie apelacyjnej) cel ten należało utożsamiać z celem usługowym na jaki nieruchomość była wykorzystywana przez pierwotnego nabywcę z mocy prawa użytkowania wieczystego tj. przezPrzedsiębiorstwo (...), to jak wyżej już przedstawiono brak było podstaw prawnych do wywodzenia takiego ograniczenia, tym bardziej tylko, że spór dotyczy opłaty za użytkowanie wieczyste począwszy od 2009r., a więc za okres, w którym wiązała już organ administracji publicznej decyzja o warunkach zabudowy z 2007r. Cel na jaki wykorzystywało nieruchomość Przedsiębiorstwo zgodny jest z aktualnym sposobem korzystania z nieruchomości i jako taki został uwzględniony w związku z kryterium w postaci „ stanu nieruchomości”. Chybiona bo oderwana od wykładni przepisów i wytycznych przedstawionych w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego była próba podważania opinii z tej przyczyny, że biegła uwzględniła w wycenie treść decyzjiP. (...)o warunkach zabudowy z dnia 28 września 2007r. Biegła nadto przekonywującą wyjaśniła kryteria doboru nieruchomości podobnych, zastosowane kryteria korygujące i podstawy ich ustalania odwołując się do opinii podstawowej (pierwszej), w której kwestie te zostały wyczerpująco omówione. Na końcu dla porządku dodać należy, że Sąd Apelacyjny w niniejszym składzie w pełni podzielił stanowisko Sądu Apelacyjnego wyrażone w wyroku z dnia 16 listopada 2017r., że przeprowadzenie wnioskowanego w apelacji dowodu z przesłuchania prezesa zarządu powodowej spółki nie mogło prowadzić do wyjaśnienia istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy faktów. Ostatecznie więc Sąd Apelacyjny uznał zarzuty powódki za bezzasadne, ponieważ przyjęta przez Sąd Okręgowy wartość nieruchomości na kwotę 9.909.000 zł. była prawidłowa. W konsekwencji na podstawieart. 385 k.p.c.apelację oddalił jako bezzasadną także w zakresie przekraczającym opłatę w kwocie 229.050 zł. O kosztach postępowania apelacyjnego i kasacyjnego Sąd orzekł na podstawieart. 108 § 1 k.p.c.iart. 98 § 1 i 3 k.p.c.orazart. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Na poniesione przez pozwanego koszty z tytułu zastępstwa procesowego prokuratora Prokuratorii Generalnej składa się wynagrodzenie w postępowaniu apelacyjnym i kasacyjnym w kwotach po 4.050 zł –§ 2 pkt. 6w zw. z § 10 ust. 1 pkt. 2 oraz w zw. z § 10 ust. 4 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Nadto pozwany poniósł w postępowaniu apelacyjnym wydatki na opinie biegłego na sumę 7.000 zł. Z tytułu zwrotu zaliczkowych wydatków na opłatę od skargi kasacyjnej, od uiszczenia której pozwany był ustawowo zwolniony w kwocie 3.411 zł oraz na opinię biegłego w części nie znajdującej pokrycia w wpłatach stron w kwocie 3.332,98 zł – Sąd zasądził od powódki ich zwrot na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Apelacyjnego w Poznaniu. Małgorzata Goldbeck-Malesińska Małgorzata Mazurkiewicz-Talaga Ewa Staniszewska 1

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Poznaniu date: '2021-05-20' department_name: I Wydział Cywilny i Własności Intelektualnej judges: - Sędzia Małgorzata Mazurkiewicz-Talaga - Małgorzata Goldbeck-Malesińska legal_bases: - art. 77 ust. 2a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami - art. 4 ustawy z 28 lipca 2011r. o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz niektórych innych ustaw - art. 98 § 1 i 3 k.p.c. - art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych - § 28 ust. 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 września 2004r. w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzenia operatu szacunkowego - art. 9 ust. 1, 4, 5 i art. 63 ust. 5 u.p.z.p. - art. 104 kodeksu postępowania administracyjnego - art. 2 ust. 1, 3, art. 1 pkt. 46 a), art. 48 ustawy z dnia 29 września 1990r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości recorder: st. sekr. sądowy Katarzyna Kaczmarek signature: I ACa 636/19 ```

154505250002506_V_W_005064_2014_Uz_2015-03-31_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt V W 5064/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 31 marca 2015 r. Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny w składzie: Przewodnicząca SSR Klaudia Miłek Protokolant: Beata Lechowicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 marca 2015 r. sprawy, przeciwkoN.S.c.A.iL.z domuH.ur. (...)wmiejscowości A.w Armenii oskarżonej o to że: w dniu 30.08.2014 r. na terenie giełdy kwiatowej przyul. (...)wW., przenosiła towar akcyzowy pochodzenia niewspólnotowego w postaci 530 paczek papierosów (10 600 szt.) różnych marek bez polskich znaków akcyzy, stanowiący przedmiot czynu zabronionego określonego wart. 63 § 2 i 7 kksw zb. zart. 86 § 1 i 4 kks, w zb. zart. 54 § 1 i 3 kksw zw. zart. 7 § 1 kks, gdzie należności z tytułu podatku akcyzowego wynoszą 8 110,00 zł., z tytułu cła wynoszą 344,00 zł., (podatek od towarów iusług (...)2 082,00 zł), tj. o wykroczenie skarbowe określone wart. 65 § 1 i 4 kksw zb. zart. 91 § 1 i 4 kksw zw. zart. 7 § 1 kks, orzeka I OskarżonąN.S.uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu, wyczerpującego dyspozycjeart. 65 § 1 i 4 kksw zb. zart. 91 § 1 i 4 kksw zw. zart. 7 § 1 kks, zaś na podstawieart. 65 § 1 i 4 kksw zw. zart. 7 § 2 kkswymierza jej karę grzywny w wysokości 7000 ( siedem tysięcy) złotych. II Na podstawieart. 29 pkt 1 kksw zw. zart. 31 § 6 kksorzeka przepadek poprzez zniszczenie na rzecz Skarbu Państwa towaru w postaci 530 paczek papierosów opisanych w wykazie dowodów rzeczowych pod poz. 1-15 na k. 18 akt sprawy; III Zwalnia oskarżoną od opłaty, koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa. Sygn. akt V W 5064/14 UZASADNIENIE N.S.została oskarżona o to, że w dniu 30.08.2014 r. na terenie giełdy kwiatowej przyul. (...)wW., przenosiła towar akcyzowy pochodzenia niewspólnotowego w postaci 530 paczek papierosów (10 600 szt.) różnych marek bez polskich znaków akcyzy, stanowiący przedmiot czynu zabronionego określonego wart. 63 § 2 i 7 kksw zb. zart. 86 § 1 i 4 kks, w zb. zart. 54 § 1 i 3 kksw zw. zart. 7 § 1 kks, gdzie należności z tytułu podatku akcyzowego wynoszą 8 110,00 zł., z tytułu cła wynoszą 344,00 zł., (podatek od towarów iusług (...)2 082,00 zł), tj. o wykroczenie skarbowe określone wart. 65 § 1 i 4 kksw zb. zart. 91 § 1 i 4 kksw zw. zart. 7 § 1 kks, Na podstawie całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 30 sierpnia 2014 r. funkcjonariusze Urzędu Celnego(...)wW.wraz z funkcjonariuszami Policji z Komendy Rejonowej PolicjiW.(...)Wydziału d/w z Przestępczością Gospodarczą wykonywali czynności służbowe na terenie i w okolicach targowiska miejskiego przyul. (...)wW.. W trakcie wykonywania tych czynności spostrzegli kobietę, która w okolicy bramy wejściowej na teren targowiska przenosiła w torbach papierowych papierosy. Podczas podjętej interwencji przy wylegitymowanej kobiecie –N.S., ujawniono 530 paczek papierosów różnych marek bez polskich znaków akcyzy. Z uwagi na podejrzenie, iż ujawniony towar w postaci 530 paczek papierosów różnych marek bez polskich znaków akcyzy został nielegalnie wprowadzony na obszar celny Unii Europejskiej,N.S.wraz z zabezpieczonym towarem przewieziono do Urzędu Celnego(...)wW., celem przeprowadzenia dalszych czynności procesowych. Na zatrzymany towar wystawiono pokwitowanie depozytowe serii PL/MF/AK nr(...)z dnia 2 września 2014 r.. Od towaru tego należny podatek akcyzowy wynosi 8.110,00 zł, należne cło wynosi 344,00 zł. i należny od towarów iusług (...)wynosi 2.082,00 zł. Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:wyjaśnień oskarżonejN.S./k. 50-51/,zeznań świadkaM. S./k. 28v/, a takżeprotokołu zatrzymania rzeczy/k. 3-5/,pokwitowania/k. 13/,protokołu oględzin/k. 15-16/,dokumentacji fotograficznej/k. 17/,płyty CD/k. 19/ orazkarty karnej/k. 26-27/. OskarżonaN.S.przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. W złożonych wyjaśnieniach oświadczyła, iż jej mąż jest bardzo chory. Mając na uwadze powyższe oskarżona wniosła o niski wymiar kary.N.S.przed Sądem nie potrafiła określić ile razy była zatrzymana przez urzędników Urzędu Skarbowego. Wskazała nadto, iż w 2014 roku była prawdopodobnie jednokrotnie zatrzymana. /k. 50-51wyjaśnienia oskarżonejN.S./ N.S.ma 55 lat. Jest zamężna. Nie posiada dochodu – pomaga mężowi w działalności gospodarczej. Była karana sądownie. Nie była leczona psychiatrycznie ani odwykowo. /k. 50-51wyjaśnienia oskarżonejN.S., k. 26-27 karta karna/ Sąd zważył, co następuje: Sąd uznał złożone przez oskarżoną wyjaśnienia za wiarygodne, spójne i logiczne. Znalazły one potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie. Przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd wziął również pod uwagę zeznania złożone przez funkcjonariusza Urzędu CelnegoM. S./k. 28v/, które to zeznania były logiczne, rzeczowe i spójne. Zeznania świadka dotyczyły przeprowadzonych w dniu zdarzenia działań kontrolnych prowadzonych na terenie i w okolicach targowiska miejskiego przyul. (...)wW., w których świadek brał udział. Wskazać należy przy tym, iż funkcjonariusz Urzędu CelnegoM. S., należycie wykonując swoje obowiązki służbowe, zareagował na popełnione przez oskarżoną wykroczenie skarbowe. Była to bezpośrednia przyczyna podjętych przez niego działań, które zostały udokumentowane. Ponadto świadek nie jest zainteresowany rozstrzygnięciem jakie mogłoby zapaść w sprawie, bowiem jest osobą postronną. Brak było zatem podstaw do uznania, że świadek ten, w celu doprowadzenia do skazania niewinnej osoby, fałszywie oskarżyłN.S.o czyn, którego w rzeczywistości w/w nie popełniła. Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się także na zebranych w sprawie dokumentach w postaci: protokołu zatrzymania rzeczy /k. 3-5/, pokwitowania /k. 13/, protokołu oględzin /k. 15-16/, dokumentacji fotograficznej /k. 17/, płyty CD /k. 19/ oraz karty karnej /k. 26-27/, które zostały uznane na rozprawie za ujawnione. Dokumenty te ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych. OskarżonejN.S.zarzucono popełnienie czynu określonego wart. 65 § 1 i 4 kksw zb. zart. 91 § 1 i 4 kksw zw. zart. 7 § 1 kks. Przepisart. 65 kkspenalizuje paserstwo wyrobami akcyzowymi objętymi obowiązkiem oznaczania znakiem akcyzy, a wydanymi lub sprowadzonymi do kraju bez należytego znaku akcyzy lub z naruszeniem w ich użyciu celu albo przeznaczenia bądź innego warunku, od którego ustawa zwolniła je od oznaczania tymi znakami. Czyn zabroniony zart. 65 § 1 kkszachodzi wtedy, gdy sprawca nabywa, przechowuje, przewozi, przesyła lub przenosi wyroby akcyzowe stanowiące przedmiot czynu zabronionego określonego wart. 63, art. 64 lub art. 73 kkslub pomaga w ich zbyciu albo te wyroby akcyzowe przyjmuje lub pomaga w ich ukryciu. Paragraf pierwszy omawianego artykułu przewiduje odpowiedzialność za paserstwo akcyzowe umyślne. W paragrafie czwartym omawianego artykułu uregulowano uprzywilejowaną postać paserstwa. Zgodnie z tym paragrafem, jeżeli kwota podatku narażonego na uszczuplenie nie przekracza ustawowego progu, sprawca czynu zabronionego określonego w§ 1podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe. Pojęcie ustawowego progu zostało uregulowane wart. 53 § 6 kks. W świetleart. 53 § 6jest to kwota określona wart. 53 § 3 kks, w którym definiuje się pojęcie wykroczenia skarbowego. Ustawowym progiem jest zatem taka wartość przedmiotu czynu (w tym uszczuplonej lub narażonej na uszczuplenie należności), która nie przekracza 5-krotności wysokości minimalnego miesięcznego wynagrodzenia w czasie jego popełniania. Z kolei minimalne wynagrodzenie zgodnie z§ 4niniejszego artykułu jest to wynagrodzenie za pracę ustalone na podstawieustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę(Dz. U. Nr 200, poz. 1679, z 2004 r. Nr 240, poz. 2407 oraz z 2005 r. Nr 157, poz. 1314). Zgodnie z art. 2 ust. 1 niniejszej ustawy wysokość minimalnego wynagrodzenia za pracę jest corocznie przedmiotem negocjacji w ramach Trójstronnej Komisji. W 2014 roku, zgodnie z § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 września 2013 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2014 r. wynosiło ono 1680 złotych. Na tej podstawie należało ustalić, iż w 2014 roku ustawowy próg wynosił 8400 złotych. Mając na uwadze powyższe kwota podatku narażonego na uszczuplenie w wyniku działania oskarżonej nie przekroczyła ustawowego progu. Przepisyart. 65 kkstypizujące paserstwo akcyzowe pozostają w kumulatywnym zbiegu z przepisamiart. 91 kkstypizującymi paserstwo celne w sytuacji, gdy towar stanowi zarazem przedmiot czynu zart. 86-90 § 1 kks. Zgodnie zart. 91 § 1 kkspenalizowane jest nabycie, przechowanie, przewożenie, przesył lub przenoszenie tego towaru oraz pomoc w jego zbyciu, jego przyjęcie oraz pomoc w jego ukryciu. Zgodnie z§ 4niniejszego artykułu, jeżeli kwota należności celnej lub wartość towaru w obrocie z zagranicą, co do którego istnieje reglamentacja pozataryfowa, nie przekracza ustawowego progu, sprawca czynu zabronionego określonego w§ 1podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe. W realiach niniejszej sprawy, stosownie do poczynionych ustaleń faktycznych, Sąd przyjął, iż oskarżona przenosiła towar akcyzowy pochodzenia niewspólnotowego w postaci 530 paczek papierosów (10 600 szt.) różnych marek bez polskich znaków akcyzy. Przedmiotowe papierosy zostały ujawnione na terenie giełdy kwiatowej przyul. (...)wW.. Nie ulega wątpliwości, że wyroby tytoniowe są towarem podlegającym oznaczeniu znakami skarbowymi akcyzy i towarem podlegającym reglamentacji w obrocie z zagranicą – zgodnie zustawą z dnia 06.12.2008 r. o podatku akcyzowym(Dz. U. z 2009, Nr 3, poz. 11) oraz zgodnie zustawą z dnia 11.03.2004 r. o podatku od towarów i usług( Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535). Papierosy są również towarem podlegającym opłatom celnym, tj. towarem podlegającym obowiązkowi przedstawienia organowi celnemu do zgłoszenia celnego. W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości w zakresie winyN.S., która została udowodniona. W chwili popełnienia czynu oskarżona była człowiekiem dojrzałym życiowo, zdającym sobie sprawę z bezprawności swojego zachowania. Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonej Sąd uznał, iż jest on szkodliwy społecznie. Na taką ocenę wpływ miało działanie oskarżonej charakteryzujące się winą umyślną. Oskarżona przenosiła towar akcyzowy pochodzenia niewspólnotowego w postaci 530 paczek papierosów nieoznaczonych polskimi znakami akcyzy. Od zatrzymanego towaru należny podatek akcyzowy wynosi 8.110,00 zł, należne cło wynosi 344,00 zł i należny od towarów iusług (...)wynosi 2.082,00 zł. Sąd jako okoliczność obciążającą odpowiedzialność oskarżonej przyjął jej wcześniejszą karalność sądową /k. 26-27/. Mając na uwadze stopień zawinieniaN.S., społeczną szkodliwość jej czynu oraz jej wcześniejszą karalność, Sąd uznał, iż sprawiedliwą, wyważoną i uwzględniającą elementy przedmiotowe, jak też podmiotowe charakteryzujące czyn oskarżonej, a nadto cele ogólno oraz indywidualno – prewencyjne, jest kara 7.000 złotych grzywny. W sytuacji, gdy maksymalna sankcja za wykroczenie zart. 65 § 1 i 4 kksw zw. zart. 91 § 1 i 4 kksw zw. zart. 7 § 1 kkswynosi obecnie 35.000 zł (art. 48 § 1 kks), wymierzoną oskarżonej karę trudno uznać za zbyt surową. W ocenie Sądu, przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy, orzeczona wobec oskarżonej kara grzywny spełni cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie ma osiągnąć w stosunku do oskarżonej oraz zaspokoi potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Kara ta jest w pełni adekwatna do stopnia winy sprawcy oraz do stopnia społecznej szkodliwości jej czynu. W wydanym wyroku ponadto na podstawieart. 29 pkt 1 kksw zw. zart. 31 § 6 kksorzeczono przepadek poprzez zniszczenie na rzecz Skarbu Państwa towaru w postaci 530 paczek papierosów opisanych w wykazie dowodów rzeczowych pod poz. 1-15 na k. 18 akt sprawy. Kierując się zasadami słuszności, w myślart. 624 § 1 kpkw zw. zart. 113 § 1 kks, Sąd zwolnił oskarżoną z obowiązku zapłaty w całości opłaty oraz kosztów postępowania.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie date: '2015-03-31' department_name: V Wydział Karny judges: - Klaudia Miłek legal_bases: - art. 63, art. 64 lub art. 73 kks - art. 624 § 1 kpk recorder: Beata Lechowicz signature: V W 5064/14 ```

151515000004021_VIII_U_001012_2020_Uz_2021-03-31_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. aktVIII U 1012/20 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 31 marca 2021 r. Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący sędzia Grażyna Łazowska Protokolant Anna Krzyszkowska po rozpoznaniu w dniu31 marca 2021r. w Gliwicach sprawyW. K. przeciwkoZakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wN. oemeryturę pomostową na skutek odwołańW. K. od decyzjiZakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wN. z dnia4 maja 2020r.nr(...) z dnia16 lipca 2020 r.nr(...) oddala odwołania. (-) Sędzia Grażyna Łazowska Sygn. akt VIII U 1012/20 UZASADNIENIE Decyzją z 4 maja 2020r. organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych OddziałwN.odmówił ubezpieczonemuW. K.prawa do emerytury pomostowej na podstawieart.4 ustawy z 19 grudnia 2008r. o emeryturach pomostowych, ponieważ po 31 grudnia 2008r. ubezpieczony nie wykonywał pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art.3 ust.1 i 3 tejże ustaw. Organ rentowy wskazał, że do pracy w warunkach szczególnych nie uwzględnił następujących okresów zatrudnienia: od 10 lutego 2014r. do 31 marca 2017r. wPHU (...) Sp. z o.o.i od 1 kwietnia 2017r. do 23 września 2017r. w(...), ponieważ ubezpieczony nie został zgłoszony w ZUS jako pracownik zatrudniony w warunkach szczególnych. Decyzją z 16 lipca 2020r. organ rentowy ponownie odmówił ubezpieczonemu prawa do emerytury pomostowej z przyczyn wskazanych w decyzji z 4 maja 2020r. wskazując, że do pracy w warunkach szczególnych nie uwzględnił również okresu od 11 kwietnia 2018r. do 5 czerwca 2018r. w(...) Sp. z o.o. Ubezpieczony w odwołaniu od decyzji domagał się jej zmiany przez przyznanie prawa do emerytury pomostowej, po uprzednim zaliczeniu do pracy w warunkach szczególnych okresów zakwestionowanych przez organ rentowy kiedy to pracował bezpośrednio przy spawaniu łukowym lub cięciu termicznym w pomieszczeniach o bardzo małej kubaturze z utrudnioną wentylacją. Wniósł także o zasądzenie od organu rentowego kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych. Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie podtrzymując stanowisko zawarte w decyzji skarżonej. Sąd ustalił następujący stan faktyczny. UbezpieczonyW. K.21 października 2019r. ukończył 60 lat życia. Legitymuje się co najmniej 25 - letnim okresem składkowym i nieskładkowym, w tymco najmniej 15 – letnim okresem pracy w warunkach szczególnych w rozumieniuart.32 i 33 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych( 18 lat, 8 miesięcy i 13 dni ). Z dniem 25 maja 2019r. rozwiązał stosunek pracy z(...) Sp. z o.o.Sp. Komandytową wG.. Ubezpieczony od 10 lutego 2014r. do 31 marca 2017r. był zatrudniony wPHU (...) Sp. z o.o.W świadectwie pracy z 31 marca 2017r. podano, że ubezpieczony pracował jako pracownik gospodarczy, spawacz. Ubezpieczony korzystał w tym czasie z urlopu bezpłatnego: od 18 do 30 czerwca 2014r., od 1 do 9 stycznia 2015r., od 1 do 13 kwietnia 2015r., od 15 do 26 czerwca 2015r.,od 14 do 31 grudnia 2015r., od 4 do 29 stycznia 2016r., od 1 do 31lipca 2016r., od 17 do 18 grudnia 2016r. i przebywał na zwolnieniu lekarskim: od 23 lutego 2015r. do 9 marca 2015r., od 8 do 12 czerwca 2015r., od 10 do 21 sierpnia 2015r., od 31 października 2016r. do 16 grudnia 2016r. Ubezpieczony w tym czasie został oddelegowany do pracy na terenie Niemiec:(...)&CoK. T.(...)K.-H.. Ubezpieczony od 1 kwietnia 2017r. do 23 września 2017r. był zatrudniony w(...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością. W świadectwie pracy z 25 września 2017r. pracodawca podał, że ubezpieczony zajmował stanowiska przepalacza złomu i pracownika gospodarczo – administracyjnego i korzystał z urlopu bezpłatnego: od 26 do 30 kwietnia 2017r., od 1 do 31 lipca 2017r., od 1 do 31 sierpnia 2017r. Ubezpieczony w tym czasie został oddelegowany do pracy na terenie Niemiec:(...)&CoK. T.(...)K.-H.. Wfirmach (...)ubezpieczony zajmował się przepalaniem złomu na terenie Niemiec. W ciągu miesiąca częściowo pracował w Niemczech, a potem przebywał w Polsce i faktycznie nie wykonywał żadnej pracy. Ubezpieczony w tym czasie korzystał ze zwolnień lekarskich oraz urlopów bezpłatnych. Pracował pod wolno stojącą wiatą, która miała trzy ściany i dach. Część otwarta wychodziła na drogę, którą przejeżdżały samochody i przechodzili piesi. Ubezpieczony przysłaniał miejsce pracy blachami i kontenerami – chodzi o część wiaty bez ściany – po to, żeby iskry nie wydobywały się na zewnątrz. Pomieszczenie miało około 5 metrów wysokości i było o powierzchni około kilkunastu metrów kwadratowych. Ubezpieczony przy pomocy palnika gazowego przecinał elementy metalowe. Czasami były tam różne elementy gumowe lub plastikowe lub inne materiały sztuczne, które przy przepalaniu wydzielały duże zadymienie. Ubezpieczony zajmował się głównie urządzeniami chłodniczymi takimi jak np. sklepowe lady chłodnicze oraz chłodnice samochodowe. Musiał przepalić taki element, a potem zrobić segregację na miedź, metale nierdzewne i aluminium. Były tam pojemniki na poszczególne metale, kable, elementy plastikowe. W czasie dnia przez około 7 godzin przepalał, a potem przez 3 godziny segregował. Przepalał używając palnika na propan-butan. Zwykle pracował sam. Ubezpieczony od 11 kwietnia 2018r. do 5 czerwca 2018r. był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w(...) Sp. z o.o.jako przepalacz złomu, w tym od 7 maja 2018r. do 5 czerwca 2018r. przebywał na zwolnieniu lekarskim. Ubezpieczony został oddelegowany do pracy wT. (...)O. S..6, D-(...)K.oraz(...)Ä. S.2, D-(...)Halle. Wfirmie (...)ubezpieczony przepracował faktycznie tylko 2 tygodnie i zajmowałsię przepalaniem złomu. Prace tę wykonywał na placu na zewnątrz budynku. Powyższe Sąd ustalił na podstawie dokumentacji akt organu rentowego, akt osobowych ubezpieczonego, zeznań świadkówA. B.,P. M.,M. K.oraz zeznań ubezpieczonego ( protokół elektroniczny z rozprawy z 31 marca 2021r. czas 00:04:55 – 01:25:22 ). Sąd nie dał wiary zeznaniom świadkaM. K.– syna ubezpieczonego,biorąc pod uwagę sposób w jaki świadek ten opisywał pracę wykonywaną przez ubezpieczonego. Początkowo bowiem świadek twierdził, że ubezpieczony praktycznie całe dwa lata przebywał w Niemczech i cały czas codziennie pracował jako przepalacz złomu,po czym wskazywał, że ubezpieczony korzystał z urlopów bezpłatnych i zwolnień lekarskich i przebywał w tym czasie na terenie Polski. Zdaniem Sądu trudno nie dać wiary zeznaniom świadkaA. B.pracownika agencji pracy, które korelowały z treścią zgromadzonej w sprawie dokumentacji, że ubezpieczony tylko przez pewną część miesiąca pracował na terenie Niemiec, a następnie przebywał w Polsce ( nawet gdyby – jak twierdzi ubezpieczony – nie wykonywał w Polsce pracy pracownika gospodarczego ). Sąd zważył, co następuje: Odwołanie ubezpieczonegoW. K.nie zasługuje na uwzględnienie. Ubezpieczony domagał się przyznania prawa do świadczenia na podstawieustawy z dnia 19 grudnia 2008r. o emeryturach pomostowych(tj. Dz.U. z 2015r., poz. 965 ze zm.) Zgodnie z art. 4 tejże ustawy, prawo do emerytury pomostowej przysługuje pracownikowi, który spełniałącznienastępujące warunki: 1 urodził się po dniu 31 grudnia 1948r.; 2 ma okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze wynoszący co najmniej 15 lat; 3 osiągnął wiek wynoszący co najmniej 55 lat dla kobiet i co najmniej 60 lat dla mężczyzn; 4 ma okres składkowy i nieskładkowy, ustalony na zasadach określonych w art. 5-9 i art. 11 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i co najmniej 25 lat dla mężczyzn; 5 przed dniem 1 stycznia 1999r.wykonywał prace w szczególnych warunkach lub prace w szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy lub art. 32 i art. 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS; 6 po dniu 31 grudnia 2008r.wykonywał pracę w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3; 7 nastąpiło z nim rozwiązanie stosunku pracy. Należy podkreślić, że przepisy prawa ubezpieczeń społecznych mają charakter norm bezwzględnie obowiązujących. Instytucja wcześniejszej emerytury podlega ścisłej wykładni. Przesłanki nabycia prawa do emerytury na podstawie przepisów o emeryturach pomostowych muszą być spełnione łącznie, co oznacza, że brak choćby jednego z tych warunków powoduje niemożność nabycia uprawnień emerytalnych – wyroki Sądów Apelacyjnych: wB.z dnia 11 września 2012r., w sprawie III AUa 440/12, opublikowany w LEX Nr 1220435 oraz weW.z dnia 26 kwietnia 2012r., w sprawie III AUa 252/12, opublikowany w LEX Nr 1164689. Zart. 4 ustawy o emeryturach pomostowychwynika, że jednym z warunków do przyznania emerytury pomostowej jest wykonywanie pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze przed dniem 1 stycznia 1999r. jak i po dniu 31 grudnia 2008r. Przed dniem 1 stycznia 1999r. może to być zarówno praca wymieniona w nowych wykazach prac (prace w rozumieniuart. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych), jak i prace wymienione w załącznikach A lub B dorozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(Dz.U. z 1983 roku, Nr 8, poz. 43 ze zm.). Natomiast po dniu 31 grudnia 2008r. muszą to być prace w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, wymienione wyłącznie w nowych wykazach (praca w rozumieniuart. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych). Ubezpieczony ukończył wiek 60 lat, legitymuje się 25 - letnim okresem składkowym i nieskładkowym, 15 - letnim okresem pracy w warunkach szczególnych w rozumieniu art. 32 i art. 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, w tym okresem takiej pracy przypadającym przed 1 stycznia 1999r. oraz 25 maja 2019r. rozwiązał stosunek pracy. Są to okoliczności niesporne pomiędzy stronami. Kwestia sporna sprowadzała się do ustalenia czy ubezpieczony po 31 grudnia 2008r. legitymuje się okresem pracy w warunkach szczególnych lub o szczególnym charakterze w rozumieniuart. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych. Ubezpieczony domagał się zaliczenia jako takiej pracy okresów zatrudnienia wfirmach (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością,PHU (...) Sp. z o.o.orazT.. Ubezpieczony podnosił, że wykonywał wówczas pracę wymienioną w pkt 28 Załącznika Nr 1 do ustawy pomostowej: „ prace bezpośrednio przy spawaniu łukowym lub cięciu termicznym w pomieszczeniach o bardzo małej kubaturze, z utrudnioną wentylacją ( podwójne dna statków, zbiorniki, rury itp. ) ”, W ocenie Sądu wyniki przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowegonie pozwalają na zaliczenie w/w prac jako prac w warunkach szczególnych w rozumieniuart. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych. Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe nie pozwala na zaliczenie spornych okresów do pracy w warunkach szczególnych z powołanego pkt 28 Załącznika Nr 1 doustawy o emeryturach pomostowych. Jeśli chodzi o zatrudnienie wfirmie (...)to nie sposób uznać, że ubezpieczony wykonywał pracę w pomieszczeniach o bardzo małej kubaturze, z utrudnioną wentylacją. Ustawodawca przykładowo wskazał na takie pomieszczenia jak podwójne dna statków, zbiorniki, rury itp. Tymczasem ubezpieczony wykonywał pracę na zewnątrz budynku, pod dosyć dużą wiatą, na dodatek z jedną wolną ścianą. Nawet, gdy ubezpieczony prowizorycznie ścianę tę zakrywał, to w żaden sposóbnie można wiaty takiej uznać za bardzo małe pomieszczenia z utrudnioną wentylacjąw rozumieniu powołanego przepisu. Niezależnie od tego trudno uznać, że ubezpieczony pracę taką wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, a więc codziennie i pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym pracownika, co jest warunkiem koniecznym dla zaliczenia danego okresu zatrudnienia do pracy w warunkach szczególnych, gdy jak już wskazano wcześniej, przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe wykazało, że ubezpieczony tylko przez pewną część miesiąca pracował jako przepalacz złomu a w pozostałym czasie przebywał w Polsce i nie wykonywał pracy. Niewątpliwie brak jest podstaw do zaliczenia do pracy w warunkach szczególnych zatrudnienia wfirmie (...)jako przepalacz złomu, gdy ubezpieczony wykonywał pracęna placu na zewnątrz budynku. Nadto faktycznie pracował tam zaledwie przez dwa tygodnie, gdy w ocenie Sądu, aby dane zatrudnienie można było zaliczyć do pracy w warunkach szczególnych praca powinna być świadczona co najmniej przez miesiąc. W takiej bowiem sytuacji można przyjąć, że praca jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Reasumując, brak jest podstaw do zaliczenia pracy wykonywanej przez ubezpieczonego w okresach spornych do pracy wymienionej w pkt 28 Załącznika nr 1doustawy o emeryturach pomostowych, jak również do jakiejkolwiek innej w pracy wymienionej w Załącznikach nr 1 i 2 do tejże ustawy. A skoro tak to ubezpieczony nie spełnia jednej z koniecznych przesłanek prawa do emerytury pomostowej w postaci legitymowania się okresem pracy w warunkach szczególnych lub o szczególnym charakterze w rozumieniuart. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowychpo 31 grudnia 2008r. Zatem słusznie organ rentowy stwierdził, że emerytura pomostowa ubezpieczonemu nie przysługuje. Reasumując, Sąd uznał, że skarżone decyzje odpowiadają prawu i w konsekwencjina podstawieart. 47714§ 1 k.p.c.odwołania ubezpieczonego oddalił jako bezzasadne. (-) Sędzia Grażyna Łazowska

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Gliwicach date: '2021-03-31' department_name: VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - sędzia Grażyna Łazowska legal_bases: - art.4 ustawy z 19 grudnia 2008r. o emeryturach pomostowych - art.32 i 33 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - art. 477 recorder: Anna Krzyszkowska signature: VIII U 1012/20 ```

151500000000503_I_ACa_000924_2013_Uz_2014-01-29_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I ACa 924/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 stycznia 2014 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Zofia Kawińska-Szwed (spr.) Sędziowie : SA Lucyna Świderska-Pilis SO del. Tomasz Ślęzak Protokolant : Anna Wieczorek po rozpoznaniu w dniu 29 stycznia 2014 r. w Katowicach na rozprawie sprawy z powództwaJ. L. przeciwko(...) Spółce AkcyjnejwW. o zapłatę i ustalenie na skutek apelacji pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 28 czerwca 2013 r., sygn. akt I C 554/12 1 oddala apelację; 2 zasądza od pozwanej na rzecz powoda 2700 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego. Sygn. akt I ACa 924/13 UZASADNIENIE Powód wniósł o zasądzenie o pozwanego 200.000 zł tytułem zadośćuczynienia z odsetkami od dnia wyroku oraz 50.000 zł tytułem odszkodowania z odsetkami od tej samej daty. Domagał się także ustalenia odpowiedzialności pozwanego za dalsze, mogące wystąpić w przyszłości, skutki wypadku, który miał miejsce 30 maja 2010 roku oraz zasądzenia od pozwanego na jego rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu żądania podał, że uległ wypadkowi samochodowemu, w następstwie którego doznał poważnych obrażeń ciała i poniósł szkodę w dochodach uzyskiwanych dotychczas z prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Pozwany domagał się oddalenia powództwa i zasądzenia od powoda kosztów procesu. Zarzucił, że żądanie jest wygórowane, oraz nie wykazał, by poniósł szkodę w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda tytułem zadośćuczynienia kwotę134.000 zł z odsetkami od 26 czerwca 2013 roku, w pozostałej części powództwo oddalił, ustalił wpis ostateczny od roszczenia o ustalenie na kwotę 500 zł i nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Katowicach tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od powoda z zasądzonego roszczenia kwotę 6.100 zł, a od pozwanego kwotę 7.500 zł oraz zasądził od pozwanego na rzecz powoda tytułem zwrotu kosztów procesu kwotę 255,70 zł. Orzeczenie powyższe Sąd oparł na ustaleniach: 30 maja 2010 roku powód uczestniczył w wypadku komunikacyjnym, w następstwie czego doznał obrażeń, które spowodowały konieczność wielomiesięcznego leczenia i trwały uszczerbek na zdrowiu. Wypadek został zawiniony przez kierowcę, który był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. Bezpośrednio po wypadku powód został zaopatrzony w Ambulatorium(...)Izby Przyjęć Szpitala Nr(...)wM., gdzie rozpoznano u niego skręcenie odcinka szyjnego kręgosłupa, złamanie wyrostka kolczastego C3, podejrzenie złamania łuku kręgu C3. Wykonano diagnostykę RTG, założono kołnierz szyjny i skierowano do dalszego leczenia. Następnie został przewieziony karetką pogotowia na Izbę PrzyjęćWojewódzkiego Szpitala (...)wT.. Tam rozpoznano uraz wielomiejscowy, złamanie łuku C2, podwichnięcie C2-C3, stłuczenie i obtarcia obu kolan. Do dalszego leczenia został przewieziony do Wojewódzkiego Szpitala wP.. Stan powoda był bardzo ciężki. Skarżył się na bardzo silny ból kręgosłupa, miał dreszcze, był bardzo blady. Również jego stan psychiczny był bardzo zły, gdyż jako były, wieloletni ratownik górniczy, zdawał sobie sprawę ze swojego ciężkiego stanu, a ponadto nie miał wiadomości, w jakim stanie jest jego żona, która również uczestniczyła w tym wypadku. Powód dowiedział się od lekarza, że jego stan jest bardzo poważny, istnieje zagrożenie życia, a także niebezpieczeństwo paraliżu od szyi w dół. Informację tę potwierdzili również lekarze ze szpitala wP., gdzie był hospitalizowany od 31 maja 2010 roku do 16 czerwca 2010 roku. Zastosowano tam leczenie zachowawcze polegające na założeniu wyciągu czaszkowego. Wiązało się to ze zrobieniem dwóch otworów w czaszce i założeniem czegoś w rodzaju obręczy z linką, co miało na celu wyciągnięcie kręgosłupa. W takiej pozycji powód pozostawał przez okres ponad dwóch tygodni. Nie miał wówczas możliwości poruszania się. Po uzyskaniu nastawienia odcinka szyjnego kręgosłupa dokonano unieruchomienia go w kołnierzu ortopedycznym z diademem. Przed wypisaniem ze szpitala powód został spionizowany. Wypisując go, zalecono noszenie kołnierza ortopedycznego z diademem przez okres 6 tygodni, a w dalszym okresie ewentualne doleczanie w zwykłym kołnierzu szyjnym przez kolejne 6 tygodni. Po 3 miesiącach od wypadku miał wykonać zdjęcia czynnościowe odcinka szyjnego, a w przypadku stwierdzenia w poradni przyszpitalnej niestabilności kręgosłupa w odcinku szyjnym, miał zostać skierowany na dalsze leczenie operacyjne. W okresie po wypisaniu ze szpitala powód, przez większą część czasu leżał. Ograniczenia w poruszaniu się były spowodowane głównie silnymi dolegliwościami bólowymi, a także związanymi z tym trudnościami, gdyż wymagał pomocy i asekuracji ze strony innych osób. W domu była jedynie leżąca żona, sama wymagająca pomocy, oraz córka, która również miała ograniczenia w związku z własnymi obrażeniami wynikającymi z wypadku. W pierwszym okresie, gdy leżał musiał był karmiony, potem aby zmienić pozycję musiał korzystać z pomocy. W związku z długotrwałym unieruchomieniem w kołnierzu ortopedycznym z diademem i okresem letnim, w którym były upały, wystąpiły u powoda na skórze szyi i głowy odparzenia. Pod powierzchnią kołnierza pojawiła się egzema. Wymagało to leczenia, lecz zakończyło się po jego zdjęciu. Kolejna hospitalizacja miała miejsce wP.w okresie od 10-18 listopada 2010 roku. Rozpoznano wówczas niestabilność segmentu z podwichnięciem przednim i kyfotyzacją na poziomie C2-C3 oraz stan po złamaniu nasady po prawej stronie oraz części łuku kręgu C2 leczonych zachowawczo. W dniu 15 listopada 2010 roku przeprowadzono u powoda zabieg operacyjny polegający na stabilizacji międzytrzonowej C2-C3 ACIF z korekcją kifozy i przedniego przemieszczenia i spondylodezą międzytrzonową. Zastosowano również stabilizację przednią płytką VUELOCK. Przed opuszczeniem szpitala wykonano u powoda kontrolne RTG, które wykazało prawidłowe osadzenie implantu, w związku z czym w zabezpieczeniu kołnierzem szyjnym powód był już pionizowany od pierwszej doby pooperacyjnej. Do domu został wypisany w chwili, gdy posiadał już możliwość poruszania się samodzielnie w zabezpieczeniu kołnierzem szyjnym, a rana goiła się prawidłowo. Po upływie 7-8 dób od przeprowadzonej operacji powód miał zgłosić się w poradni miejsca zamieszkania celem usunięcia szwów, przy czym w dalszym ciągu miał zalecenie stosowania kołnierza szyjnego, do czasu wizyty w poradni przyszpitalnej. Przez okres około 2 tygodni, w domu leżał. Po drugim zabiegu, przez okres około pół roku dochodził do w miarę normalnej sprawności fizycznej. Obrażenia, jakich doznał w wypadku skutkowały zagrożeniem jego życia i naruszeniem czynności narządów ciała oraz rozstrojem zdrowia przez okres nie przekraczający 6 miesięcy. Wywołały u niego trwały uszczerbek na zdrowiu pod postacią wybitnego ograniczenia ruchomości odcinka szyjnego kręgosłupa oraz dolegliwości podmiotowe ze strony obydwu stawów kolanowych po ich stłuczeniu i zranieniu. Procentowy uszczerbek na zdrowiu o charakterze trwałym został określony na 18%. Doznane w wypadku urazy spowodowały dolegliwości bólowe, które przez okres pierwszych około 2 miesięcy, miały charakter znaczny, w kolejnych okresach miesięcznych malały do natężenia średniego i umiarkowanego. Te ostatnie utrzymują się do chwili obecnej. W przyszłości najprawdopodobniej nie wystąpią u powoda żadne dalsze następstwa, których aktualnie nie można by było przewidzieć, natomiast rokowania na przyszłość są złe w tym sensie, że nie ma możliwości poprawienia stanu zdrowia w związku z następstwami tego wypadku. Dolegliwości, których źródłem są urazy doznane w wypadku, mają charakter utrwalony i nieodwracalny. Powód pozostaje w dalszym ciągu pod stałą opieką lekarzy ortopedów. Przez cały okres leczenia zażywał leki przeciwbólowe, przy czym przez pierwszy rok po wypadku zażywał je praktycznie stale. Teraz zażywa je doraźnie, a codziennie przyjmuje „Nospę”. Leki przeciwbólowe bierze wówczas, gdy przez dłuższy czas jedzie samochodem lub odbywa dłuższy spacer. Dotychczas powód nie miał żadnych zabiegów rehabilitacyjnych, chociaż czyni o to starania. Został jednak uprzedzony przez lekarza, że w jego przypadku rehabilitacja jest bardzo trudna. Założony w czasie drugiej operacji implant będzie miał do końca życia, w związku z czym lekarz poinformował go o koniecznej ostrożności w poruszaniu się, aby nie dopuścić do jego naruszenia. W chwili wypadku powód miał 73 lata. Pozostawał na emeryturze, ale równocześnie od 2005 roku prowadził działalność gospodarczą, polegającą na pośrednictwie w handlu węglem. Prowadził ją osobiście i na ¼ etatu zatrudniał córkę, która zajmowała się obsługą komputera i pracami biurowymi. Księgowość swojej firmy zlecił zewnętrznej wyspecjalizowanej firmie. Również w domu, w którym zamieszkuje razem z żoną i córką powód wykonywał różne prace, np. malował pomieszczenia, a także zajmował się pracami w ogrodzie. Od czasu wypadku musiał zaniechać tego rodzaju czynności. Przed wypadkiem razem z żoną prowadzili aktywny tryb życia. Jeździli na nartach, zarówno zjazdowych, jak i biegowych, uprawiali tenis, pływanie i chodzili na wycieczki górskie. Od chwili wypadku, ze względu na doznane urazy, zmuszeni byli do diametralnej zmiany trybu życia. Wszelkie spacery, wycieczki, w tym również samochodowe, muszą być ograniczone w czasie, gdyż w przeciwnym razie powód cierpi na dolegliwości bólowe. Obecnie z reguły, a w każdym razie, większą część życia spędzają w domu. Małżonka powoda i jego córka również uczestniczyły w wypadku i odniosły obrażenia. Było to dla powoda przedmiotem dodatkowego stresu, zwłaszcza w początkowym okresie. Strona pozwana w toku postępowania likwidacyjnego wypłaciła powodowi 16.000 zł tytułem zadośćuczynienia, 300 zł jako ryczałt za zwrot kosztów leczenia, 1.500 zł za dojazdy i 100 zł za odzież. W przekonaniu Sądu Okręgowego zadośćuczynienie, wypłacone dobrowolnie w toku postępowania likwidacyjnego, w wysokości 16.000 zł, nie jest odpowiednie do stopnia krzywdy, jaka spotkała powoda. Obrażenia, będące skutkiem wypadku stanowiły zagrożenie dla jego życia. Związane były z pobytami w szpitalu, z których pierwszy był bardzo uciążliwy i niewątpliwie związany z występowaniem silnych dolegliwości bólowych, a poza tym również z koniecznością poddania się bardzo poważnym zabiegom operacyjnym. W myślart. 445 § 1 k.c.Sąd, ustalając wysokość zadośćuczynienia uwzględnił rozmiar doznanej przez powoda krzywdy niemajątkowej, to jest rodzaj obrażeń i wynikający z tego rozstrój zdrowia, trwałe skutki, czasokres leczenia, czas i stopień dolegliwości bólowych i brak szans na ich zakończenie się lub chociażby zdecydowane ograniczenie. Uwzględnił również ogrom przeżyć psychicznych, gdy uzmysłowiono mu występowanie niebezpieczeństwa paraliżu od szyi w dół, a dodatkowo stres, jaki miał w związku ze stanem zdrowia żony oraz niepewność związana z przyszłością córki. Uwzględnił także to, że zadośćuczynienie winno stanowić odczuwalną wartość ekonomiczną, a jednocześnie nie być nadmierne. Powinno być utrzymane w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Kierując się tymi kryteriami w odniesieniu do poczynionych ustaleń, Sąd uznał, że odpowiednim zadośćuczynieniem za skutki wypadku jest kwota 150.000 zł, a ponieważ powód z tego tytułu otrzymał już 16.000 zł zasądzona została różnica, to jest suma 134.000 zł. Od uwzględnionej kwoty zadośćuczynienia Sąd, zgodnie z żądaniem powoda, przyznał na mocyart. 481 k.c.odsetki. Dalej idące żądanie, jako wygórowane, zostało oddalone. Oddalone zostało także żądanie powoda zasądzenia odszkodowania za szkody związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Przedstawione przez powoda dokumenty, na podstawie których zostały ustalone dochody z prowadzonej działalności gospodarczej za okres roku przed wypadkiem do końca 2012 roku, nie dawały podstaw do ustalenia, że ewentualne zmniejszenie obrotów w poszczególnych miesiącach, z trzech kolejnych lat po wypadku, były wyłącznie skutkiem wypadku. Za nieuzasadnione zostało również uznane przez Sąd Okręgowy żądanie ustalenia odpowiedzialności pozwanego za mogące wystąpić w przyszłości skutki wypadku. W obecnym stanie prawnym, w ocenie Sądu, nie ma interesu prawnego w dokonaniu ustalenia, którego domagał się powód. Do uwzględnienia ustalenia, konieczne jest wykazanie przesłanek zart. 189 k.p.c., tj. interesu prawnego w ustaleniu odpowiedzialności strony pozwanej. Strona powodowa nie wykazała, aby przesłanka ta była spełniona. Orzeczenie o kosztach sądowych i kosztach procesu uzasadnienia art. 113 ustawy o kosztach sądowych oraz w przepisieart. 100 k.p.c. Powyższy wyrok w części zasądzającej ponad 34.000 zł oraz orzekającej w punktach 4 i 5 o kosztach procesu zaskarżył apelacją pozwany, który zarzucając naruszenieart. 445 § 1 k.c.domaga się obniżenia zasądzonego zadośćuczynienia z kwoty 134.000 zł do 34.000 zł oraz korekty kosztów procesu, a nadto zasądzenia od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych. Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje: Apelacja nie jest zasadna. Zarzut rażąco wygórowanego zadośćuczynienia nie znajduje oparcia w ustaleniach faktycznych, które nie są kwestionowane. Jako prawidłowe Sąd Apelacyjny je podziela i przyjmuje za swe własne. Skarżący akcentuje ostatecznie ustalony 18% trwały uszczerbek na zdrowiu, brak podstaw do zaliczenia w zakres skutków wypadku i zasądzonego zadośćuczynienia stresu związanego z urazem jakiego doznała w wypadku córka powoda, przekroczenie granic kompensacyjnej funkcji zadośćuczynienia przez nieuwzględnienie warunków i przeciętnej stopy życiowej społeczeństwa oraz przyznawanych odszkodowań z tytułu wypadków przy pracy lub choroby zawodowej. Podniesione argumenty nie mogły odnieść skutku. Wymienione obszary odniesień nie mają decydującego znaczenia dla określenia wysokości zadośćuczynienia. Z natury rzeczy zadośćuczynienie ma na celu złagodzenie poczucia doznanej krzywdy poprzez możliwość realizacji istotnego dla pokrzywdzonego wypadkiem celu ekonomicznego. Sztywne ramy sposobu wyliczenia odszkodowań z wypadku przy pracy, czy choroby zawodowej, gdzie określona jest stawka za % uszczerbku na zdrowiu, odrywają się od szeregu okoliczności istotnych dla oceny wysokości zadośćuczynienia, takich jak natężenie i długotrwałość cierpień, długotrwałość leczenia, w tym także natężenia i długotrwałości przeżyć w sferze psychicznej. Powód przez rok czasu powracał do ograniczonej sprawności. Powrót do zdrowia obarczony był wielomiesięcznym bólem, który obecnie umiarkowany nadal utrzymuje się, stresem związanym ze zdarzeniem oraz jego skutkami. Trwały uszczerbek na zdrowiu, to tylko jeden z elementów ocennych w tego rodzaju sytuacjach. Przez wiele miesięcy powód poddawany był zabiegom leczniczym, a więc wyłączony został z normalnego dotychczasowego funkcjonowania i nadal jego życie toczy się z ograniczeniami, które są następstwem wypadku. Odwołanie się do stopy życiowej społeczeństwa w znaczącym stopniu ocenić należy jako nieaktulane. Rozwarstwienie w tym zakresie, jakie jest skutkiem zmian ustrojowych, czyni tę wskazówkę za nie w pełni przydatną. Należy natomiast nadać większe znacznie poziomowi cen i usług na rynku, a więc kompensacyjna funkcja zadośćuczynienia może być spełniona, gdy suma zadośćuczynienia pozwoli na konsumpcję na wyższym - łagodząc cierpienia i poczucie krzywdy - poziomie. Suma 150.000 zł przyjęta przez Sąd Okręgowy nie nosi zważywszy powyższe, cechy rażącego jej wygórowania. Jest wyważona, uwzględniająca istotne okoliczności z punktu widzenia przesłanekart. 445 § 1 kc.Cierpnie powoda związane z uczestnictwem w wypadku jego bliskich zostało przez Sąd Okręgowy potraktowane jako pozostające w związku z wypadkiem. Zgodzić się należy ze skarżącym, że sytuacja bliskich powoda nie pozostaje w związku bezpośrednim z uszkodzeniem ciała powoda i rozstrojem zdrowia, tym niemniej obrazuje dodatkowo okoliczności w jakich powodowi przyszło borykać się ze skutkami wypadku, które go dotknęły. Dla oceny wysokości zadośćuczynienia okoliczność ta nie miała przesądzającego znaczenia. Z tych względów apelację, jako bezzasadną Sąd Apelacyjny na mocyart. 385 kpcoddalił. W konsekwencji także zaskarżone orzeczenie w przedmiecie kosztów nie podlega korekcie. Rozstrzygnięcie o kosztach za instancję odwoławczą uzasadniaart. 98 kpcw zw. zart. 108 § 1 kpc.

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Katowicach date: '2014-01-29' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Lucyna Świderska-Pilis - Zofia Kawińska-Szwed - Tomasz Ślęzak legal_bases: - art. 445 § 1 k.c. - art. 108 § 1 kpc recorder: Anna Wieczorek signature: I ACa 924/13 ```

151515000004021_VIII_Pa_000095_2019_Uz_2020-02-20_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VIIIPa 95/19 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 20 lutego 2020 r. Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: Sędzia Patrycja Bogacińska-Piątek (spr.) Sędziowie: Teresa Kalinka del. Anna Capik-Pater Protokolant: Ewa Gambuś po rozpoznaniu w dniu20 lutego 2020r. w Gliwicach sprawy z powództwaM. K.(K.) przeciwkoSpółce (...) Spółce AkcyjnejwB. oekwiwalent pieniężny z tytułu utraty prawa do bezpłatnego węgla na skutek apelacjipozwanej od wyrokuSądu Rejonowego w Gliwicach z dnia24 października 2018 r.sygn. aktVI P 293/18 oddala apelację. (-) sędzia del. Anna Capik-Pater (-) sędzia Patrycja Bogacińska-Piątek (spr.) (-) sędzia Teresa Kalinka Sygn. akt VIII Pa 95/19 UZASADNIENIE PowódkaM. K.odwołała się od decyzji z dnia 19 marca 2018 roku wydanej przez pozwanąSpółkę (...) Spółkę Akcyjnąz siedzibą wB.. Powódka domagała się wypłaty na jej rzecz rekompensaty w kwocie 10.000 zł z tytułu utraty prawa do bezpłatnego węgla i zasądzenia od pozwanej na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. Powódka podała, że jest wdową po emerycie górniczym, podczas gdy w zaskarżonej decyzji uznano, że jej mąż zmarł w czasie stosunku pracy. PozwanaSpółka (...) Spółka AkcyjnawB.wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o nieobciążanie pozwanej kosztami procesu w razie uwzględnienia powództwa. Na uzasadnienie swojego stanowiska pozwana podała, że powódka dochodząc rekompensaty z tytułu utraty prawa do bezpłatnego węgla powinna udowodnić spełnienie przesłanek o których mowa w art. 2 pkt. 1 ustawy z dnia 12 października 2017 roku o świadczeniu rekompensacyjnym z tytułu utraty prawa do bezpłatnego węgla. W zamkniętym katalogu osób uprawnionych do rekompensaty z tytułu utraconego prawa do bezpłatnego węgla brak jest mowy o tym, aby osobami uprawnionymi do przedmiotowej rekompensaty były również wdowy po pracownikach. Nadto zdaniem pozwanej nie zostało wykazane, aby powódka pobierała rentę rodzinną po zmarłym mężu, jak również, aby zmarły, co roku składał wymagany wniosek o przyznanie bezpłatnego węgla. Wyrokiem z dnia 24 października 2018 roku Sąd Rejonowy w Gliwicach uwzględnił powództwo i orzekł o kosztach procesu. Sąd pierwszej instancji ustalił, że: Mąż powódkiE. K.przez okres 33 lat był zatrudniony wKopalni (...)wykonując pracę górniczą. Stosunek pracy męża powódki ustał wskutek przejścia na emeryturę. Decyzją w sprawie KGE 03291498/10 z 5 czerwca 1990 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wZ.przyznałE. K.prawo do emerytury od dnia 19 marca 1990 roku. E. K.pobierał emeryturę przez 3 miesiące. Mąż powódki zmarł(...) Decyzją z dnia 20 września 1990 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wZ.przyznał powódce prawo do renty rodzinnej po zmarłym mężu. Zarządy (...) S.A.wK.oraz(...) S.A.– w związku z trudną sytuacją ekonomiczno-finansową obu spółek – począwszy od dnia 1 stycznia 2015 roku dokonały likwidacji prawa emerytów, rencistów i innych uprawnionych osób do bezpłatnego węgla. W dniu 19 marca 2018 roku pozwana wydała decyzję odmowną w sprawie przyznania powódce rekompensaty z ustawy z dnia 12 października 2017 roku o świadczeniu rekompensacyjnym z tytułu utraty prawa do bezpłatnego węgla. Pozwana jako przyczynę odmowy wskazał okoliczność, że w chwili śmierci mąż powódki pozostawał w stosunku pracy – nie nabył on praw do emerytury czy renty. Sąd Rejonowy uznał, że roszczenie powódki zasługiwało na uwzględnienie. W dniu 12 października 2017 roku uchwalona została ustawa o świadczeniu rekompensacyjnym z tytułu utraty prawa do bezpłatnego węgla (Dz.U. z 2017 roku,poz. 1971), która weszła w życie w dniu 24 października 2017 roku. Przedmiotem tej regulacji stała się realizacja przez przedsiębiorstwa górnicze świadczeń rekompensacyjnychz tytułu utraty prawa do bezpłatnego węgla (art. 1 ustawy). Za osoby uprawnione do tego świadczenia ustawa traktuje dwie kategorie osób (art. 2 ust. 1 lit a, b): 1 emeryta i rencistę mających ustalone prawo do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy i pobierających to świadczenie, uprawnionych w trakcie pobierania świadczenia z tytułu emerytury lub renty do bezpłatnego węgla na podstawie postanowień układów zbiorowych pracy, porozumień lub innych regulacji obowiązujących w przedsiębiorstwie górniczym, które utraciły moc obowiązującą przed dniem wejścia w życie ustawy, na skutek zawartych porozumień lub dokonanych wypowiedzeń, 2 wdowy, wdowców i sieroty mających ustalone prawo do renty rodzinnej po osobie powyżej wymienionej. Wysokość rekompensaty wynosi 10.000 zł. Jak wynika z cytowanej ustawy osobą uprawnioną do rekompensaty z tytułu utraty prawa do bezpłatnego węgla jest emeryt lub rencista, który nie tylko miał ustalone prawo do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy, ale również pobierał świadczenie z tego tytułu. Osobie takiej przysługiwało również, na podstawie przepisów wewnętrznie obowiązujących w przedsiębiorstwie górniczym, prawo do bezpłatnego węgla, które trwale utracił przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy. Ponadto osobą uprawnioną jest wdowa, wdowiec i sieroty mające ustawowe prawo do renty rodzinnej po osobie uprawnionej, tak jak to było określone w zakładowych układach zbiorowych pracy i porozumieniach z nimi związanych. Mając na uwadze powyższe, wobec wyników postępowania dowodowego i w szczególności wykazania statusu męża powódki jako emeryta górniczego, Sąd Rejonowy uznał, że powódka spełnia przesłanki do przyznania jej świadczenia rekompensacyjnego określonego w ustawie o świadczeniu rekompensacyjnym z tytułu utraty prawa do bezpłatnego węgla, o czym orzeczono w punkcie 1 sentencji. W ocenie Sądu Rejonowego niniejsza sprawa ma charakter pracowniczy -art. 476 § 1 k.p.c. O kosztach sądowych orzeczono na podstawieart. 98 k.p.c.iart. 13(i a contrariozart. 96 ustęp 1 punkt 4)ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(Dz.U. z 2018 roku, poz. 300), nakazując pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gliwicach kwotę 500 zł (10 000 zł x 5%) tytułem opłaty od pozwu, od uiszczenia której powódkaM. K.była zwolniona. Powyższy wyrok w całości zaskarżyła pozwana. Rozstrzygnięciu zarzuciła: 1 naruszenie przepisów postępowania, a toart. 233 k.p.c.poprzez brak wszechstronnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego oraz dokonanie dowolnej, zamiast swobodnej oceny dowodów, a w szczególności polegającej na przyjęciu, że powódka udowodniła, iż jej zmarły mąż jako emeryt posiadał prawo do bezpłatnego węgla z przedsiębiorstwa górniczego, pomimo, iż okoliczność ta nie wynika z materiału dowodowego, a jedynie z gołosłownych twierdzeń powódki; 2 naruszenie prawa materialnego, a to art. 2 pkt 1) ustawy z dnia 12 października 2017 r. o świadczeniu rekompensacyjnym z tytułu utraty prawa do bezpłatnego węgla, poprzez uznanie powoda za osobę uprawnioną do rekompensaty w rozumieniu tego przepisu w sytuacji, w której powódka nie udowodniła, że zmarły mąż posiadał jako rencista prawo do bezpłatnego węgla z przedsiębiorstwa górniczego w rozumieniu ustawy, a więc powódka nie wykazała, że jest osobą uprawnioną w rozumieniu powołanego przepisu. W oparciu o tak przedstawione zarzuty pozwana wniosła o zmianę wyroku w całości poprzez oddalenie powództwa w całości ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Sąd Okręgowy w Gliwicach zważył: apelacja pozwanej nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd pierwszej instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne i Sąd Okręgowy je podziela. Przede wszystkim podkreślenia wymaga, że bez wątpienia powódka jest wdową po emerycie. Decyzją z dnia 5 czerwca 1990 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wZ.przyznałE. K.prawo do emerytury od 19 marca 1990 roku na podstawie przepisów ustawy z 1 lutego 1980 roku o zaopatrzeniu emerytalnym górników i ich rodzin. Organ rentowy ustalił termin wypłaty świadczenia na 10 każdego miesiąca i wskazał, że świadczenie za okres od 19 marca 1990 roku do 31 maja 1990 roku zostanie wypłacone w najbliższym czasie. Zatem niewątpliwie miał on status emeryta, bo za takiego należy uznać osobę mającą ustalone prawo do emerytury decyzją organu rentowego. E. K.jako emeryt górniczy, który pracował przed przejściem na emeryturę wKWK (...)był uprawniony do deputatu węglowego na podstawie Układu Zbiorowego Pracy dla(...)Węglowego z 1 lutego 1980 roku - § 18 ust. 1 stanowił, że byłym pracownikom uprawnionym w okresie ich zatrudnienia do deputatu węglowego, zamieszkałym na terenie Polski, przysługuje bezpłatny węgiel w naturze w ilości 2,5 tony rocznie, a mianowicie pracownikom, którzy przepracowali co najmniej 10 lat w zakładach pracy objętych układem, położonych na obszarze Państwa Polskiego i którym została przyznana renta inwalidzka lub emerytura, o ile ich stosunek pracy z ostatnim zakładem pracy nie został rozwiązany z winy pracownika. Z całą pewnością mąż powódki jako emeryt musiał być uprawniony do bezpłatnego węgla albowiem powódka, jako wdowa po nim, otrzymywała bezpłatny węgiel do 1 grudnia 2014 roku. Uprawnienie powódki potwierdzone zostało pismem(...) S.A.wK.z dnia 24 września 2014 roku ( karta 10 ). W piśmie tym wyraźnie wskazano, że zarząd podjął decyzję o likwidacji prawa emerytów i rencistów oraz innych osób uprawnionych do bezpłatnego węgla, i że w związku z tym powódka od 1 stycznia 2015 roku nie będzie otrzymywała świadczenia w postaci bezpłatnego węgla. Uprawnienie do bezpłatnego węgla dla pobierających rentę rodzinną wdów - po emerytach uprawnionych do deputatu węglowego, przewidywał § 18 ust. 1 pkt 3 Układu Zbiorowego Pracy dla(...)Węglowego z 1 lutego 1980 roku. Następnie prawo do deputatu węglowego było regulowane przez Układ Zbiorowy Pracy dla(...)Zakładów (...)z 21 grudnia 1991 roku. Utracił on moc z dniem 23 listopada 2002 roku w związku z wypowiedzeniem go i utratą mocy obowiązującej przezart 2417§ 4 k.p.z uwagi na orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z 18 listopada 2002 roku, sygn. akt K 37/01. Z mocy porozumienia zawartego w dniu 20 grudnia 2004 roku pomiędzy zarządem(...) S.A.i związkami zawodowymi prawo do bezpłatnego węgla przysługuje na dotychczasowych zasadach. W dniu 7 lutego 2012 roku wprowadzony zostałaneks nr (...)do porozumienia z 20 grudnia 2004 roku. Zgodnie z nim prawo do deputatu węglowego przysługiwało według załącznika nr 14 do porozumienia z dnia 20 grudnia 2004 roku. Zgodnie z jego § 3 pkt 4 bezpłatny węgiel przysługuje wdowom jeżeli spełniają one warunki do prawa do renty rodzinnej, które do dnia wejścia w życie załącznika korzystały z uprawnienia do węgla przysługującego zgodnie z przepisami prawa obowiązującymi przed dniem wejścia w życie załącznika. Skoro wystosowano do powódki pismo z dnia 24 września 2014 roku z informacją, że nie będzie otrzymywać bezpłatnego węgla od 1 stycznia 2015 roku to przed tą datą musiała węgiel bezpłatny otrzymywać i wynikało to z uprawnienia przyznanego przez układy zbiorowe pracy prześledzone wyżej. Reasumując nie doszło do naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.ponieważ sąd z przeprowadzonych dowodów wywiódł logiczne wnioski. Przepis art. 2 pkt 1) ustawy z dnia 12 października 2017 roku o świadczeniu rekompensacyjnym z tytułu utraty prawa do bezpłatnego węgla określa osoby uprawnione do otrzymania rekompensaty. Zgodnie z tym przepisem za osobę uprawnioną do świadczenia rekompensacyjnego uważa się emeryta i rencistę mających ustalone prawo do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy, zwanej dalej "rentą", i pobierających to świadczenie, uprawnionych w trakcie pobierania świadczenia z tytułu emerytury lub renty do bezpłatnego węgla na podstawie postanowień układów zbiorowych pracy, porozumień lub innych regulacji obowiązujących w przedsiębiorstwie górniczym, które utraciły moc obowiązującą przed dniem wejścia w życie ustawy, na skutek zawartych porozumień lub dokonanych wypowiedzeń oraz wdowy, wdowców i sieroty mających ustalone prawo do renty rodzinnej po osobie o której mowa w lit. a. Sąd Rejonowy prawidłowo uznał powódkę za osobę uprawnioną do świadczenia z tytułu rekompensaty. E. K.pracował wKWK (...). Uzyskał prawo do emerytury od 19 marca 1990 roku. Powódka jest uprawniona do renty rodzinnej na stałe od 30 czerwca 1990 roku. Po śmierci męża deputat węglowy pobierała powódka jako wdowa, do końca 2014 roku, a to w związku z likwidacją prawa do bezpłatnego węgla dla emerytów i rencistów oraz innych osób uprawnionych mocą uchwały zarządu(...) S.A.nr(...). W tej sytuacji powódka spełniała przesłanki do uznania jej za osobę uprawnioną do rekompensaty w rozumieniu art. 2 pkt 1) ustawy z dnia 12 października 2017 roku o świadczeniu rekompensacyjnym z tytułu utraty prawa do bezpłatnego węgla. Sąd pierwszej instancji nie naruszył prawa materialnego. W związku z powyższym apelacja podlegała oddaleniu na podstawieart. 385 k.p.c. (-) Sędzia del. Anna Capik-Pater (-) Sędzia Patrycja Bogacińska-Piątek (spr.) (-) Sędzia Teresa Kalinka

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Gliwicach date: '2020-02-20' department_name: VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Sędzia Patrycja Bogacińska-Piątek - Anna Capik-Pater - Teresa Kalinka legal_bases: - art. 476 § 1 k.p.c. - art. 96 ustęp 1 punkt 4 - 'art 241 ' recorder: Ewa Gambuś signature: VIII Pa 95/19 ```

152510000003521_VII_Ua_000156_2014_Uz_2015-02-12_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VII Ua 156/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 lutego 2015 roku Sąd Okręgowy w Łodzi VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodnicząca– Sędzia SO Ewa Chałubińska Sędziowie: Sędzia SO Anna Rodak (spr.) del. Sędzia SR Dagmara Garnczarek Protokolant: starszy sekretarz sądowy Hanna Garbarczyk po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2015 roku w Łodzi na rozprawie sprawy z wnioskuW. S. przeciwkoZakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT. przy udziale zainteresowanego Straży Miejskiej wS. o zasiłek chorobowy z ubezpieczenia wypadkowego na skutek apelacji organu rentowego od wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi X Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 24 września 2014 roku w sprawie sygn. akt X U 113/13 oddala apelację.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Łodzi date: '2015-02-12' department_name: VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Dagmara Garnczarek - Anna Rodak legal_bases: [] recorder: starszy sekretarz sądowy Hanna Garbarczyk signature: VII Ua 156/14 ```

154505300000503_I_C_001296_2017_Uz_2017-07-06_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt: I C 1296/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 6 lipca 2017 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie w I Wydziale Cywilnym w składzie: Przewodniczący:SSR Małgorzata Smulewicz Protokolant: Joanna Jakubczyk po rozpoznaniu w dniu 5 lipca 2017 roku w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa(...) W. przeciwkoK. G. o zapłatę I Zasądza odK. G.na rzecz(...) W.kwotę 663,55 zł (sześćset sześćdziesiąt trzy złote 55/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 25 listopada 2016 roku do dnia zapłaty, II zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 304 (trzysta cztery) złote tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 270 (dwieście siedemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Sygn. akt I C 1296/17 UZASADNIENIE Pozwem z dnia 16 marca 2017 roku,(...) W.wniosło o zasądzenie odK. G.kwoty 663,55 zł z tytułu zaległej części opłaty za użytkowanie wieczyste gruntu w roku 2014 wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 25 listopada 2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania(pozew k. 2-3) W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, żeK. G.jest użytkownikiem wieczystym ułamkowej części gruntu, jako prawa związanego z własnościąlokalu mieszkalnego nr (...)w budynku położnym wW.przyul. (...), stanowiącej udział(...)wdziałce ewidencyjnej nr (...)z obrębu(...), oraz że prawo to przysługuje jej od dnia 11 kwietnia 2014 r. W dniu 31 marca 2017 r. tutejszy Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, sygn. akt I Nc 1428/17, w którym zasądził na rzecz(...) W.w całości zgodnie z żądaniem pozwu (nakaz zapłaty k. 24) Od powyższego nakazu zapłatyK. G.złożyła sprzeciw, w którym nakaz zaskarżyła w całości i wniosła o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania(sprzeciw od nakazu zapłaty k. 28-29). Uzasadniając swe stanowisko, podniosła zarzut braku legitymacji biernej procesowej, gdyż w dniu 31 marca 2014 r. nie była użytkownikiem wieczystym wskazanej nieruchomości. Nie obciążał jej, zatem obowiązek uiszczenia opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego za rok 2014. Ponadto wskazała na pismo powoda(...) W.z dnia 21 lipca 2015 r., które miało stanowić oświadczenie o zrzeczeniu się roszczenia dochodzonego niniejszym pozwem. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: K. G.jest użytkownikiem wieczystym ułamkowej części gruntu, jako prawa związanego z własnościąlokalu mieszkalnego nr (...)w budynku położnym wW.przyul. (...), stanowiącej udział(...)wdziałce ewidencyjnej nr (...)z obrębu(...). Wskazany lokalK. G.nabyła w dniu 11 kwietnia 2014 r. dowód: - okoliczności bezsporne; Wysokość opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego związanej z przedmiotowym lokalem za rok 2014 wynosiła 924,40 zł. dowód: - pismo z dnia 26 listopada 2011 r. k. 18; Opłata roczna za rok 2014 w odniesieniu do lokalu, którego własnośćK. G.nabyła 11 kwietnia 2014 roku nie została uiszczona. dowód: - okoliczność bezsporna; Pismem datowanym na 21 lipca 2015 r. ZarządD.Ś.(...) W.wskazał, że zaległość z tytułu opłat rocznych za użytkowanie wieczyste w odniesieniu doK. G.wynosi 3,44 zł. dowód: - pismo z 21 lipca 2015 r. k. 30; Pismem datowanym na 3 listopada 2016 r. ZarządD.Ś.(...) W.wskazał, że z uwagi na zmianę wykładni prawa rzeczywista wysokość należnej opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego obciążającaK. G.za rok 2014 wynosi 663,55 zł i odpowiada proporcjonalnej części opłaty rocznej, należnej za czas, w którymK. G.była użytkownikiem wieczystym wskazanej nieruchomości w roku 2014. W tym samym piśmie wezwałK. G.do uiszczenia wskazanej kwoty. Pismo zostało doręczone w dniu 10 listopada 2016 r. dowód: - pismo z 3 listopada 2016 r. k. 21; zwrotne potwierdzenie odbioru k. 22; Stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów, dołączone do pozwu, a wskazane powyżej. Ich autentyczność ani wiarygodność nie były między stronami kwestionowane, nie wzbudziły również wątpliwości Sądu, przez co Sąd obdarzył je w pełni wiarą i uznał za wartościowy materiał dowodowy. Sąd zważył, co następuje: Powództwo jest zasadne i zasługiwało na uwzględnienie w całości. W pierwszej kolejności wskazać należy, że stan faktyczny pomiędzy stronami był całkowicie bezsporny. Pozwana od dnia 11 kwietnia 2014 r. jest właścicielkąlokalu numer (...)w budynku położnym wW.przyul. (...)oraz- jako użytkownik wieczysty części gruntu, na którym położony jest przedmiotowy lokal- obowiązana jest do uiszczania przez czas trwania swego prawa opłatę roczną, zgodnie z dyspozycją wynikająca zart. 238 k.c.Zgodnie zaś z art. 71 ust. 4 przywołanej ustawy opłaty roczne wnosi się przez cały okres użytkowania wieczystego, w terminie do dnia 31 marca każdego roku, z góry za dany rok. Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, że konieczność wpłacania opłaty rocznej jest obowiązkiem ustawowym, któremu każdy użytkownik wieczysty powinien czynić zadość bez wezwania, rokrocznie w terminie do 31 marca. Sąd stanął na stanowisku, utrwalonym w orzecznictwie sądowym, w tym w wyroku Sądu Najwyższego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lutego 2014 r. IV CSK 284/13), stwierdzającym, że świadczenie z tytułu opłaty rocznej ma charakter świadczenia podzielnego, o którym mowa wart. 379 § 2 k.c.Wynika stąd, że w realiach niniejszej sprawy zobowiązanymi do jej uiszczenia jest zarówno poprzedni użytkownik wieczysty, którego prawo związane było z własnością zbywanego lokalu, jak i osoba, która stała się użytkownikiem wieczystym w wyniku zbycia wskazanego lokalu, tj. pozwanaK. G.; w częściach odpowiadających okresowi, w jakim przysługiwało im prawo użytkowania wieczystego w roku 2014. Zarzut braku legitymacji biernej podnoszony w sprzeciwie od nakazu zapłaty w świetle przedstawionych powyżej rozważań nie mógł się zatem ostać. Pozwana, jako uprawniona z tytułu użytkowania wieczystego była, bowiem zobowiązana do spełnienia nałożonego na nią ustawą świadczenia. W świetle powyższego Sąd uznał, że roszczenie powoda co do zasady zasługiwało na uwzględnienie. Stwierdził ponadto, że wysokość wskazywanej opłaty rocznej, odpowiadająca proporcjonalnej części należności za rok 2014, w której pozwanej przysługiwało prawo użytkowania wieczystego, nie była kwestionowana przez stronę pozwaną. Wobec braku spełnienia swego świadczenia przez dłużnika Sąd tę właśnie kwotę zasądził na rzecz powoda. Sąd nie podzielił oceny pozwanej, iż powód zrzekł się roszczenia, na wskazywać miała treść pisma z dnia 21 lipca 2015 r., w którym powód poinformował pozwaną o istnieniu po jej stronie obowiązku uiszczania opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego w określonej wysokości oraz powiadomił, że zaległości pozwanej wynosiły 3,44 zł. Zdaniem Sądu ze wskazanego pisma nie da wywieść się wniosku o tym, że powód złożył oświadczenie woli o wskazywanej przez pozwaną treści, tj. że wskazane pismo stanowi oświadczenie o zrzeczeniu się roszczenia z części opłaty za rok 2014 przypadającą na pozwaną. Zdaniem Sądu byłby to wniosek zbyt daleko idący, nieodpowiadający brzmieniu treści przywoływanego pisma ani nieznajdujący uzasadnienia w dyrektywach wykładni oświadczeń woli zart. 65 k.c.Sama zaś informacja, określająca wysokość aktualnej kwoty zobowiązania pozwanej na 3,44 zł, nie powinna być utożsamiane ze zrzeczeniem się przez powoda roszczenia przysługującego mu od pozwanej za okres 2014 r., zważywszy, że powód pozostawał w przekonaniu o stosowaniu przez sądy wykładni prawa, która nie uzasadniała obciążania pozwanej kosztami opłaty rocznej za rok 2014. Zdaniem Sądu oświadczenie o zrzeczeniu się roszczenia, aby móc uznać jego skuteczność, z uwagi na jego decydujące znaczenie we wzajemnym kształtowaniu zobowiązań stron, powinno być sformułowane w sposób jednoznaczny i niebudzący zasadniczych wątpliwości. Taka sytuacja bez wątpienia nie nastąpiła w tym przypadku. O odsetkach Sąd orzekł stosownie do dyspozycjiart. 481 § 1 k.c., zgodnie z którą jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Wziąwszy pod uwagę, że z dniem 10 listopada 2016 r. pozwana odebrała pismo wzywające ją do zapłaty dochodzonego roszczenia w terminie 14 dni od dnia doręczenia, Sąd uznał, że po upływie tego terminu pozwana pozostawała w zwłoce ze spełnieniem świadczenia. W związku z tym zasądził odsetki należne od pozwanej na rzecz powoda od dnia 25 listopada 2016 r. do dnia zapłaty. O kosztach Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, zawartą wart. 98 § 1 k.p.c.Strona pozwana w całości przegrała proces, przez co Sąd zasądził od niej na rzecz powoda koszty przezeń poniesione w sumie 304zł, na które złożyła się kwota 34 zł tytułem zwrotu opłaty od pozwu oraz kwota 270 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, stosownie do § 2 pkt. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.) Mając powyższe na względzie, Sąd orzekł jak w sentencji.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie date: '2017-07-06' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Małgorzata Smulewicz legal_bases: - art. 379 § 2 k.c. - art. 98 § 1 k.p.c. recorder: Joanna Jakubczyk signature: I C 1296/17 ```

153010000003021_VI_U_000461_2013_Uz_2013-10-17_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VI U 461/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 3 października 2013 roku Sąd Okręgowy w Radomiu VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie Przewodniczący SSO Waldemar Ciach Protokolant prot. sądowy Agnieszka Figura po rozpoznaniu w dniu 3 października 2013 roku w Radomiu sprawyM. S. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wR. o wszczęcie postępowania na skutek odwołaniaM. S. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wR. z dnia 13 lutego 2013 roku Nr(...) zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że wszczyna postępowanie z wnioskuM. S.z dnia 18 stycznia 2013 roku o przyznanie prawa do emerytury. Sygn. akt VI U 461/13 UZASADNIENIE WnioskodawcaM. S.wniósł odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 13 lutego 2013 r. odmawiającej wszczęcia postępowania w sprawie o wydanie decyzji w przedmiocie prawa do emerytury. W uzasadnieniu stanowiska podał, iż stanowisko organu rentowego zgodnie z którym nie przedłożył on żadnych wymaganych dowodów niezbędnych do wydania decyzji w prawie o emeryturę, a tym samym brak jest podstaw do wszczęcia postępowania w sprawie jest całkowicie bezzasadne i niezrozumiałe. Skarżący podniósł, że nie ulega wątpliwości, iż do wniosku w sprawie przyznania świadczeń powinny być dołączone dowody uzasadniające prawo do świadczeń i ich wysokości, określone w drodze rozporządzenia przez ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego, nie mniej jednak, zgodnie z §10 ust. 3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. Nr 234, poz. 1412) dokumenty, o których mowa w ust. 1 pkt 1, 2, 4 i 5, tj. m.in. stwierdzające okresu uzasadniające prawo do świadczeń i ich wysokość, nie są wymagane, jeżeli zostały złożone w organie rentowym dla celów ustalenia kapitału początkowego albo prawa lub wysokości świadczeń na podstawie ustawy lub odrębnych przepisów. Skarżący podniósł, że wymagane dokumenty zostały już złożone w poprzedniej sprawie, dla ustalenia prawa do emerytury na podstawie ustawy i znajdują się w zasobach organu rentowego, tj. aktach sprawy zakończonej decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wR.z dnia 9 maja 2012 r., odmawiającej przyznania prawa do emerytury, a organ rentowy nie zwrócił ich skarżącemu. Odwołujący się podniósł, ponadto, że w przypadku uznania przez organ rentowy braku powyższych dokumentów, winien on przede wszystkim wezwać skarżącego do usunięcia ewentualnych braków, a tego nie uczynił (odwołanie k. 3-6). W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy – Zakład Ubezpieczeń Społecznych wR., wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu swego stanowiska wskazał, że w dniu 18.01.2013 r.M. S.złożył w organie rentowym wniosek o przyznanie prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Do wniosku nie dołączył żadnych nowych dokumentów. Wcześniej, na podstawie wniosku z dnia 20.03.2012 r. toczyło się już postępowanie ubezpieczeniowe w sprawie prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Do tego wniosku dołączone zostały dokumenty. Decyzją z dnia 9.05.2012 r. organ odmówił przyznania tego prawa wobec nieudowodnienia przez wnioskodawcę żadnego okresu pracy w warunkach szczególnych. Skarżący od tej decyzji odwołał się do Sądu Okręgowego w Radomiu, który to postanowieniem z dnia 31 października 2012 r. umorzył postępowania w sprawie, bowiemM. S.cofnął odwołanie, z uwagi na nie spełnienie przez niego przesłanki rozwiązania stosunku pracy (sprawa VI U 792/12). Organ rentowy wskazał, że obecnie brak było podstaw do wszczęcia postępowania w sprawie wniosku o przyznanie prawa do emerytury, gdyż nie wpłynęły do organu rentowego żadne nowe dowody na potwierdzenie pracy wnioskodawcy w warunkach szczególnych, stan faktyczny nie uległ zmianie i jest taki sam jak w chwili wydawania prawomocnej decyzji z dnia 9.05.2012 r. Jeśli zaś chodzi o stan prawny, to pełnomocnik organu rentowego przyznał, że co prawda uległo on zmianie, gdyż od 1 stycznia 2013 r. nie jest wymagana przesłanka rozwiązania stosunku pracy przez osobę ubiegającą się o świadczenie, jednak przyczyną wydania przez organ rentowy decyzji odmawiającej przyznania prawa do świadczenia w dniu 9.05.2012 r. był brak udowodnienia 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych, a nie brak rozwiązania stosunku pracy, wobec czego, okoliczność ta nie ma znaczenia dla sprawy. ZUS wskazał, iż w aktach rentowych brak jest jakiejkolwiek informacji by od dnia 1.08.2009 r. do chwili obecnej wnioskodawca wykonywał zatrudnienia w jakiejkolwiek formie, co potwierdza także jego oświadczenie z dnia 26.09.2012 r., w którym podał, że w 2012 r. nie uzyskał „dodatkowego przychodu”. W tej sytuacji, organ rentowy stwierdził, że w sprawie nie zaszły żadne nowe okoliczności, ani nie przedstawione zostały żadne nowe dowody skutkujące koniecznością ponownego rozpatrzenia sprawy i wydania nowej decyzji, zaś prawomocna decyzja z dnia 9.05.2012 r. pozostaje w mocy i dnia 13.02.2013 r. wydał decyzje o odmowie wszczęcia postępowania (odpowiedź na odwołanie k. 7-8). Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje: W dniu 20 marca 2012 r. wnioskodawcaM. S.złożył w organie rentowym – Zakładzie Ubezpieczeń Społecznym Biurze Terenowym wL., wniosek o przyznanie prawa do emerytury załączając stosowne dokumenty, w tym zwykłe świadectwa pracy i świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych (k. 1 -44). Organ uznał za udowodniony ogólny staż pracy w wymiarze 29 lat, nie uznał wnioskodawcy żadnego okresu pracy w warunkach szczególnych i decyzją z dnia 9 maja 2012 r. organ odmówił przyznania tego prawa (decyzja, akta ZUS). Od decyzji powyższej, wnioskodawca odwołał się do Sądu Okręgowego w Radomiu. Sąd Okręgowy, sprawę z odwołaniaM. S.postanowieniem z dnia 31 października 2012 r. umorzył, bowiem skarżący cofnął odwołanie, podając, iż nie spełnia przesłanek do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych, gdyż pozostaje nadal w zatrudnieniu, a ponowny wniosek o emeryturę złoży po dniu 1 stycznia 2013 r. (k. 32 – protokół z rozprawy z dnia 31.10.2012 r., k. 33 – postanowienie o umorzeniu postępowania akt VI U 792/12). W dniu 18 stycznia 2013 r. do organu rentowego wpłynął kolejny wniosek skarżącego o prawo do emerytury, wraz z kwestionariuszem dotyczącym okresów składkowych i nieskładkowych, w którym wnioskodawca wskazał, iż dokumenty i dowody potwierdzające jego zatrudnienie znajdują się już w ZUS, w aktach dotyczących poprzedniego wniosku o przyznanie emerytury z dnia 20.03.2012 r. Pismem z dnia 23 stycznia 2013 r. organ rentowy poinformował wnioskodawcę, że ponieważ nadal nie przedłożył on żadnych dokumentów potwierdzających pracę w warunkach szczególnych, nie ma podstaw do przyznania mu świadczenia, a decyzją z dnia 13 lutego 2013 r. nr(...), jako podstawę prawną podając ustawę z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS oraz§4 ust. 4 i 5 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11-10-2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe, odmówił wszczęcia postępowania w sprawie o prawo do emerytury. Decyzją z dnia 15.05.2013 r. na podstawie ww. przepisów oraz dodatkowoart. 154 kpauchylił decyzję z dnia 13.02.2013 r. oraz odmówił wszczęcia postępowania, z tego powodu, że „pismem 9 kwietnia 2013 r. ZUS wezwał wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku o emeryturę poprzez złożenie wniosków niezbędnych do jego rozpatrzenia, a w kwestionariuszu oświadczył, że wszystkie dokumenty znajdują się w ZUS, obecny został złożony w celu otrzymania decyzji umożliwiającej odwołania do Sądu, poprzedni wniosek został rozpatrzony odmownie wobec braku prawa do emerytury, wydana w dniu 9.05.2012 r. decyzja odmowna jest prawomocna”. Odwołanie od decyzji z dnia 13 lutego 2013 r. jest przedmiotem rozpoznania w sprawie niniejszej. Fakt jej uchylenia po wniesieniu sprawy do Sądu nie ma znaczenia dla rozpoznania sprawy. Jedynie decyzja w całości uwzględniająca żądanie wnioskodawcy uzasadniałaby umorzenie postępowania. Odwołanie jest zasadne. Zgodnie zart. 116 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń SpołecznychDz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227; dalej zwaną także ustawą emerytalną), postępowanie w sprawach świadczeń wszczyna się na podstawie wniosku zainteresowanego, chyba że ustawa stanowi inaczej. Do wniosku w sprawie przyznania świadczeń powinny być dołączone dowody uzasadniające prawo do świadczeń i ich wysokości, określone w drodze rozporządzenia przez ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego (ust. 5 art. 116 ww. ustawy).Paragraf 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe(Dz. U. z 2011 r., Nr 237, poz. 1214), określa jakie elementy winien zawierać wniosek o przyznanie świadczenia. Jeżeli we wniosku nie zamieszczono danych lub nie dołączono dokumentów, które są niezbędne do jego rozpatrzenia, organ rentowy wzywa zainteresowanego do uzupełnienia wniosku w terminie nie krótszym niż 14 dni od dnia otrzymania wezwania z pouczeniem, że nieusunięcie tych braków spowoduje wydanie decyzji o odmowie wszczęcia postępowania (pkt 4), a jeżeli zainteresowany nie usunął braków, mimo pouczenia, o którym mowa w ust. 4, organ rentowy wydaje decyzję o odmowie wszczęcia postępowania (pkt 6). Jak wynika z treści pism kierowanych do wnioskodawcy zawartych w aktach rentowych z dnia 23.01.2013 r., 9.04.2013 r. jak również treści „stanowiska w sprawie zaskarżonej decyzji” z dnia 13.03.2013 r., a także odpowiedzi na odwołanie, organ rentowy zamiennie wzywał wnioskodawcę raz do złożenia dokumentów potwierdzających pracę w warunkach szczególnych, która de facto w zasobach organu rentowego już się znajdowały przy wniosku o emeryturę z dnia 20.03.2012 r., a innym razem złożenia nowej dokumentacji potwierdzającej tę okoliczność. Podkreślić stanowczo należy, iż takie postępowanie organu rentowego było nieuzasadnione i nie znajdujące podstaw w obowiązujących przepisach prawnych. Po pierwsze z tego powodu, iż treść § 4 pkt 4 nie mówi nic o tym, że dokumenty powinny być „nowe”, po drugie, z tego powodu, że „dokumentacja niezbędna do rozpatrzenia wniosku” już się w aktach rentowych znajdowała, o czym świadczą również wewnętrzne pisma pracowników organu rentowego np. chociażby k. 9 - pismo z adnotacją, że akta znajdują się w Wydziale Obsługi Prawnej wR.. Zamienne i niekonsekwentne żądanie przez organ od zainteresowanego raz to nowej dokumentacji od wnioskodawcy, innym razem w ogóle dokumentacji potrzebnej do rozpoznania wniosku, narusza podstawowe zasady kierujące postępowaniem administracyjnym, określone wrozdziale 2 ustawy – kodeks postępowania administracyjnego, w tym zwłaszcza wart. 6, 7, 8, i 9kpa, mając na uwadze to istotną okoliczność, że nie są to pojęcia tożsame. Niezależnie od powyższego, w sprawie zaszły nowe okoliczności, uzasadniające rozpoznanie wniosku o emeryturę z dnia 18.01.2013 r. A mianowicie od 1 stycznia 2013 r. uległ zmianie stan prawny - ustawą z dnia z dnia 11 maja 2012 r. o zmianieustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychoraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2012.637), warunkiem przyznania emerytury wcześniejszej na podstawie art. 184 ustawy emerytalnej nie jest już konieczność rozwiązania umowy o pracę. W poprzednim postępowaniu ubezpieczeniowym decyzją z dnia 9.05.2012 r. odmówiono prawa do emerytury z powodu braku udowodnienia pracy w warunkach szczególnych, a wnioskodawca odwołał się od tej decyzji do Sądu. Sąd zaś umorzył postępowanie, a zatem wydał orzeczenie formalne, a nie merytoryczne. Na gruncie obowiązujących do 31 grudnia 2012 r. przepisów emerytalno-rentowych, wymóg rozwiązania stosunku pracy był koniecznym do przyznania prawa do emerytury z art. 184 ustawy emerytalnej. Brak spełnienia tej przesłanki powodował, iż Sąd w dalszym ciągu postępowania sąd nie badał sprawy merytorycznie – czy wnioskodawca rzeczywiście, co najmniej 15 lat pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych. Ponadto, z tego powodu – nierozwiązania stosunku pracy, w sprawie VI U 792/12 wnioskodawca cofnął odwołanie a postępowanie zostało umorzone. Przy czym wnioskodawca wskazywał, że po 1 stycznia 2013 r., a więc po zmianie stanu prawnego, złoży nowy wniosek o przyznanie prawa do emerytury. Zdaniem Sądu, w powyższej sytuacji nie można zastosować takżeartykułu 61a kodeksu postępowania administracyjnego, w myśl którego organ administracji publicznej wydaje postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania, gdy żądanie, o którym mowa wart. 61 kpa, zostało wniesione przez osobę niebędącą stroną lub z innych uzasadnionych przyczyn postępowanie nie może być wszczęte. Na gruncie sprawy niniejszej można jedynie odnieść się do powyższego przepisu przez pryzmat wymienionych w nim „innych uzasadnionych przyczyn”, które mogą oznaczać jak wskazuje orzecznictwo - takie sytuacje, które w sposób oczywisty stanowią przeszkodę do wszczęcia postępowania, np. gdy w tej samej sprawie postępowanie administracyjne już się toczy albo w sprawie takiej zapadło już rozstrzygniecie lub gdy w przepisach prawa brak jest podstawy materialnoprawnej do rozpatrzenia żądania w trybie administracyjnym. Uzasadnieniem takiej oceny Sądu jest fakt, iż zmiana stanu prawnego, to jest zmiana obowiązującego prawa zawsze powoduje to, iż powstaje nowa sprawa nie tylko w sensie formalnoprawnym (procesowym), lecz również w znaczeniu materialnoprawnym, która podlega całkowicie autonomicznemu rozpatrzeniu i rozstrzygnięciu bez potrzeby bezpośredniego nawiązywania do wcześniejszej decyzji ostatecznej, wydanej na podstawie odmiennego stanu prawnego (tak m.in. Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu prawnym do wyroku z dnia 29 lutego 2012 r. w sprawie II GSK 26/11). Organ rentowy obowiązany do przestrzegania z urzędu przepisów prawa, winien o takich okolicznościach pamiętać i nie może zasłaniać się argumentem, iż poprzednio odmówił przyznania prawa do emerytury z powodu braku udowodnienia 15 – stu lat pracy w warunkach szczególnych, zwłaszcza, że już w postępowaniu odwoławczym od tej decyzji, toczącym się w tutejszym Sądzie w sprawie za sygnaturą VI U 792/12, w odpowiedzi na odwołanie argument o nierozwiązaniu stosunku pracy przez wnioskodawcę, jako uzasadnienie odmowy przyznania świadczenia, już podnosił. Fakt ten, był także powodem cofnięcia przez skarżącego odwołania i umorzenia postępowania w sprawie. Mając na uwadze, fakt, że w § 4 ww. rozporządzenia, które jako podstawę powołuje w swojej decyzji organ rentowy, nie ma mowy o żadnych „nowych” dokumentach, a dokumenty świadczące o pracy wnioskodawcy znajdowały się w posiadaniu ZUS, oraz, że przede wszystkim zmiana stanu prawnego, w zaistniałej sytuacji, wobec powstania wraz ze zmianą normatywną nowej sprawy administracyjnej w znaczeniu materialnym, tworzącej nowe prawne warunki i przesłanki do autonomicznego jej rozpoznania i rozstrzygnięcia, tj. w oderwaniu od dotychczasowej decyzji ostatecznej podstawą wydania, której był poprzednio obowiązujący i odmienny stan prawny, Sąd na podstawieart. 47714§ 2 kpczmienił zaskarżoną decyzję i orzekł jak w sentencji

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Radomiu date: '2013-10-03' department_name: VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Waldemar Ciach legal_bases: - Paragraf 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe - rozdziale 2 ustawy – kodeks postępowania administracyjnego - art. 116 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - 'art. 477 ' recorder: prot. sądowy Agnieszka Figura signature: VI U 461/13 ```

151005000003021_VI_U_002614_2016_Uz_2018-04-25_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VI U 2614/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 kwietnia 2018 r. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący SSO Ewa Milczarek Protokolant – st. sekr. sądowy Sylwia Sawicka po rozpoznaniu w dniu 25 kwietnia 2018 r. w Bydgoszczy na rozprawie odwołania:M. H. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wB. z dnia 25 sierpnia 2016 r., znak:(...) w sprawie:M. H. przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wB. o rentę socjalną 1 oddala odwołanie, 2 nie obciąża ubezpieczonej kosztami zastępstwa prawnego. Na oryginale właściwy podpis. (...) Zaskarżoną decyzją Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB., na podstawie przepisów ustawy z dnia 17grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS iustawy z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnejodmówiłM. H.prawa do renty socjalnej, albowiem zgodnie z orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 23.08. 2016 r. nie jest ona całkowicie niezdolna do pracy. Odwołanie od powyższej decyzji wniosła ubezpieczona wskazując, że jej schorzenia uniemożliwiają podjęcie jakiegokolwiek zatrudnienia oraz że nie jest zdolna do samodzielnej egzystencji. W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB.wniósł o jego oddalenie, wskazując, że komisja lekarska nie stwierdziła całkowitej niezdolności ubezpieczonej do pracy. Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje: Na wstępie trzeba zauważyć, że renta socjalna ma charakter świadczenia zabezpieczającego, a jej celem jest kompensowanie braku możliwości nabycia uprawnień do świadczeń z systemu ubezpieczenia społecznego ze względu na to, że całkowita niezdolność do pracy powstała przed wejściem na rynek pracy. Zgodnie zart. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej(Dz. U. Nr 135, poz. 1268 ze zm.), świadczenie to przysługuje osobie pełnoletniej całkowicie niezdolnej do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, które powstało: przed ukończeniem 18 roku życia, w trakcie nauki lub nauki w szkole wyższej przed ukończeniem 25 roku życia lub w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej. Wustępie 2wskazano, że osobie, która spełniła warunki określone wust. 1, przysługuje renta socjalna stała – jeżeli całkowita niezdolność do pracy jest trwała, bądź renta socjalna okresowa – jeżeli całkowita niezdolność do pracy jest okresowa. Ustalenia całkowitej niezdolności do pracy dokonuje się na zasadach i w trybie określonych wustawie o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, stosując odpowiednio (w myślart. 5 i 15) m.in. art. 12-14 tej ustawy. Zgodnie więc zart. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(j.t: Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu (ust. 1). Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust. 2). Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (ust. 3). Zgodnie natomiast z treścią art. 13 ust. 1 ustawy przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się: stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji (pkt 1); możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (pkt 2). UbezpieczonaM. H., (zawód wyuczony rolnik), była uprawniona do renty socjalnej do dnia 30.06.20016 r. W dniu 10.06.2016r. ubezpieczona złożyła ponownie wniosek o rentę socjalną. Zarówno lekarz orzecznik jak i komisja lekarska ZUS stwierdziły, iż nie jest ona całkowicie niezdolna do pracy. Ubezpieczona ma(...)lat, do dnia 30.06.2016 r. pobierała rentę socjalną. okoliczności bezsporne dowód:dokumenty w aktach rentowych W celu zweryfikowania ustaleń dokonanych przez organ rentowy Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy o specjalnościach: kardiologa i specjalisty z zakresu pulmonologii i alergologii. W opinii z dnia 15.05.2017 r. biegły pulmonolog stwierdził u ubezpieczonej astmę oskrzelową w łagodnej postaci, dobrze kontrolowaną standardowymi dawkami leków wziewnych. Zdaniem biegłego astma oskrzelowa w obecnym stadium nie powoduje upośledzenia funkcji układu oddechowego w stopniu powodującym całkowita niezdolność do pracy ubezpieczonej. Biegła wskazała, że poprzednio orzeczona całkowita niezdolność do pracy miała podstawy kardiologiczne. dowód: opinia biegłego sądowego wraz z wywiadem i badaniem przedmiotowym – k. 16-17 W opinii z dnia 26.07.2017 r. biegły sądowy -specjalista chorób wewnętrznych i alergicznych potwierdził rozpoznanie biegłego pulmonologa w postaci astmy oskrzelowej przewlekłej łagodnej która nie powoduje u ubezpieczonej całkowitej niezdolności do pracy. Biegła podzieliła więc, podobnie jak biegła pulmonolog orzeczenia Lekarza Orzecznika i Komisji Lekarskiej ZUS. dowód: opinia biegłego sądowego wraz z wywiadem i badaniem przedmiotowym – k. 27-28 W opinii z dnia 29.10.2017 r. biegły sądowy kardiolog wskazał, że ubezpieczonej stwierdzono: -wadę serca pod postacią ubytku w przegrodzie międzyprzedsionkowej. Wada ta była leczona operacyjnie ( w 2005r.- poprzez zamknięcie ubytku oraz plastykę rozszczepu zastawki mitralnej). - przetrwałe migotanie przedsionków. Wysokie RR do kontroli. We wnioskach opinii biegły stwierdził, że następstwem ubytku w przegrodzie międzyprzedsionkowej jest przeciek utlenowanej krwi z lewego przedsionka do prawego. Wada została zoperowana z dobrym efektem w 2005r. U M.H.zdiagnozowano napadowe/przetrwałe migotanie/trzepotanie przedsionków. W chwili obecnej ubezpieczona oczekuje na kardiowersję elektryczną. Badanie Holtera z dnia 07.12.2016r. wykazało, podczas 24- godzinnej obserwacji, kilka krótkich epizodów migotania przedsionków. Echo serca z 2016r. ( wykonane przez lek.J. T.), pomimo powiększonych jam serca, wykazało prawidłową funkcję skurczową i rozkurczową lewej komory przy EF 64%. Analizując całokształt sprawy biegły uznał, że ubezpieczona jest osobą krążeniowo i oddechowo wydolną, z dobrą tolerancją wysiłku fizycznego i dlatego, zdaniem biegłego,M. H.nie jest całkowicie niezdolna do pracy. dowód: opinia biegłego sądowego wraz z wywiadem i badaniem przedmiotowym – k. 46-47 Ubezpieczona zgodziła się z wnioskami opinii biegłych pulmonologa i alergologa ale zgłosiła zastrzeżenia do opinii biegłego kardiologa , powołując się na fakt hospitalizacji szpitalnej od 23.11.2017 r. do dnia 28.11.2017 r. oraz zaświadczenie z Poradni(...)wystawionego przez lekarza leczącego i wniosła o wydanie opinii uzupełniającej. W opinii uzupełniającej z dnia 4.02.2018 r. biegły kardiolog, odnosząc się do zastrzeżeń ubezpieczonej stwierdził, że zapoznał się z zaświadczeniem lekarskim z dnia 21 stycznia 2018r. podpisanym przez specjalistę kardiologa lek med.J. T.. Migotanie przedsionków z kwalifikacją do ablacji ( na razie chora została skierowana do Poradni(...)) nie jest wskazaniem, aby opiniowaną uznać za całkowicie niezdolną do pracy. Biegły podzielił pogląd lekarza leczącego, że pacjentka wymaga systematycznej kontroli, natomiast wyraził odmienny pogląd dotyczący systematycznych pogorszeń stanu zdrowia. Biegły podkreślił, że uM. H.nie doszło do powikłań zakrzepowo- zatorowych), leczenie jest właściwe. Biegły uznał, że choroba pogarsza jakość życia ubezpieczonej, ale nie w stopniu powodującym całkowita niezdolność do pracy.. dowód: opinia uzupełniająca biegłego sądowego – k. 78 Ubezpieczona ponownie zakwestionowała opinię biegłego kardiologa stwierdzając, że dopiero wynik próby wysiłkowej, której nie przeprowadzono, mógłby wpłynąć na stanowisko biegłego. Ubezpieczona nie zgłosiła w sprawie nowych wniosków dowodowych. Sąd podzielił w całości opinię biegłych sądowych lekarzy. Została ona wydana po badaniu przedmiotowym ubezpieczonej i analizie dokumentacji lekarskiej. Biegli lekarze sądowi są doświadczonymi specjalistami z tych dziedzin medycyny, które odpowiadają schorzeniom powódki. Opinię wydali po zapoznaniu się z dokumentami leczenia i po przeprowadzeniu właściwych badań. Wbrew twierdzeniom ubezpieczonej, która nie zgłosiła do opinii kardiologa zastrzeżeń merytorycznych, występujące u niej schorzenia nie skutkują jej całkowitą niezdolnością do wykonywania pracy. Biegły kardiolog, którego opinia miała decydujące znaczenie w tej sprawie, bowiem w poprzednim okresie ubezpieczona była uprawniona do renty socjalnej w związku ze schorzeniem kardiologicznym, wskazał jednoznacznie w opinii podstawowej i uzupełniającej, że ubezpieczona u której stwierdzono wadę serca, jest osobą krążeniowo i oddechowo wydolną z dobrą tolerancją wysiłku fizycznego. W związku z powyższym brak podstaw do uznania, że ubezpieczona jest całkowicie niezdolna do pracy w rozumieniu cytowanych wyżej przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego w przedmiotowej sprawie Sąd uznał, iż ubezpieczona nie jest całkowicie niezdolna do pracy, nie spełnia więc warunków określonych wart. 4 ustawy o rencie socjalnej. Z uwagi na powyższe, Sąd na podstawieart. 47714§ 1 k.p.c.orzekł jak w sentencji. SSO Ewa Milczarek

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Bydgoszczy date: '2018-04-25' department_name: VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Ewa Milczarek legal_bases: - art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej - art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - art. 477 recorder: st. sekr. sądowy Sylwia Sawicka signature: VI U 2614/16 ```

151505050003027_VI_GC_001883_2013_Uz_2015-04-20_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VI GC 1883/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 20 kwietnia 2015 r. Sąd Rejonowy w Bielsku-Białej Wydział VI Gospodarczy w składzie: Przewodniczący: SSR Artur Filas Protokolant: protokolant Barbara Dragan po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2015 r. w Bielsku-Białej, na rozprawie sprawy z powództwaS. S. przeciwkoTowarzystwu (...) Spółce Akcyjnejz siedzibą wW. o zapłatę 1 powództwo oddala; 2 zasądza od powodaS. S.na rzecz strony pozwanejTowarzystwa (...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW.kwotę 2 895,50 zł (dwa tysiące osiemset dziewięćdziesiąt pięć złotych 50/100) tytułem zwrotu kosztów procesu. Sędzia:

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Bielsku-Białej date: '2015-04-20' department_name: VI Wydział Gospodarczy judges: - Artur Filas legal_bases: [] recorder: protokolant Barbara Dragan signature: VI GC 1883/13 ```

152510000001503_III_Ca_000276_2015_Uz_2015-05-26_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III Ca 276/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 26 maja 2015 roku Sąd Okręgowy w Łodzi, III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia SO Elżbieta Gawryszczak Sędziowie: SO Zofia Szcześniewicz SO Grażyna Młynarska-Wróblewska Protokolant: Anna Paradowska po rozpoznaniu w dniu 26 maja 2015 roku w Łodzi, na rozprawie sprawy z powództwaP. R. przeciwko(...) Spółce AkcyjnejwW. o zapłatę na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi z dnia 23 grudnia 2014 roku, sygn. akt I C 726/14 uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi Rejonowemu dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia pozostawiając temu Sądowi orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Łodzi date: '2015-05-26' department_name: III Wydział Cywilny Odwoławczy judges: - Grażyna Młynarska-Wróblewska - Zofia Szcześniewicz - Elżbieta Gawryszczak legal_bases: [] recorder: Anna Paradowska signature: III Ca 276/15 ```

151500000001006_II_AKa_000422_2017_Uz_2020-06-19_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt: II AKa 422/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 4 czerwca 2020 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Wiesław Kosowski Sędziowie SSA Iwona Hyła SSA Karina Maksym (spr.) Protokolant Agnieszka Bargieł przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Gliwicach Aliny Skoczyńskiej po rozpoznaniu w dniu 4 czerwca 2020 r. sprawy Ł. M.s.W.iB.,ur. (...)wK. oskarżonego o czyn zart. 286 § 1 k.k.w zw. zart. 294 § 1 k.k.przy zast.art. 12 k.k.i inne na skutek apelacji obrońcy oskarżonego od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach V Wydziału Karnego Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku z dnia 22 maja 2017 roku, sygn. akt V K 5/17 1 zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że: ⚫ wpunkcie 2z kwalifikacji prawnej eliminuje przepis§ 6 art. 299 k.k., a przyjmując za podstawę prawną wymiaru kary przepisart. 299 § 1 k.k.orzeczoną karę pozbawienia wolności łagodzi do 8 (ośmiu) miesięcy, wpunkcie 3powołany w podstawie prawnej wymiaru kary łącznej przepisart. 85 k.k.uzupełnia o§ 1, zaś orzeczoną wobec oskarżonego karę łączną pozbawienia wolności obniża do 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy, zaliczając na jej poczet na mocyart. 607f k.p.k.okres faktycznego pozbawienia wolności oskarżonego w państwie wykonania europejskiego nakazu aresztowania w związku z jego przekazaniem od dnia 17 grudnia 2019 r. godz. 13.30 do dnia 2 marca 2020 r., uchyla punkt 4, 2 w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy, 3 zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę za obie instancje w kwocie 5.400,- zł (pięć tysięcy czterysta złotych) oraz wydatki postępowania odwoławczego w kwocie 1248,66 (jeden tysiąc dwieście czterdzieści osiem 66/100) złotych. SSA Karina Maksym SSA Wiesław Kosowski SSA Iwona Hyła UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt II AKa 422/17 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji wyrok Sądu Okręgowego w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku z dnia 22 maja 2017 r. sygn. akt V K 5/17 1.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 1.3. Granice zaskarżenia 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☒ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☒ uchylenie ☒ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 2.1. Ustalenie faktów 2.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.1.1. Ł. M. ustalenie poczytalności oskarżonego w czasie popełnienia przypisanych mu w punktach 1 i 2 zaskarżonego wyroku czynów opinia sądowo psychiatryczna z dnia 25.05.20r. k. .4031-35 2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.2.1. Ł. M. zniesiona poczytalność oskarżonego w dacie popełnienia objętych zarzutami występków opinia sądowo-psychiatryczna jak w sekcji 2.111 k. 4031-35 2.2. Ocena dowodów 2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 2.1.1.1 opinia sądowo-psychiatryczna, jak w sekcji 2.111 opinia sporządzona została przez biegłych lekarzy psychiatrówB. Ż.iA. N.na podstawie zebranej dokumentacji medycznej leczenia psychiatrycznego oskarżonegoŁ. M., a nadto jego badania ambulatoryjnego, po szczegółowym zapoznaniu się ze zgromadzonymi do tej pory, istotnymi dla opiniowania dowodami, szczegółowo opisanymi w treści opinii, do której żadnych zastrzeżeń nie zgłosili na rozprawie odwoławczej także uczestnicy postępowania 2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) 3 STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut 3.1. 1. obrazy przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, tj. -art. 7 k.p.k.orazart. 410 k.p.k.w związku z zaniechaniem przesłuchania przez sąd wszystkich świadków podlegających obowiązkowemu wezwaniu na rozprawę zgodnie z aktem oskarżenia, pomimo istnienia niewyjaśnionych kwestii, -art. 5 § 2 k.p.k.poprzez rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości co do poczytalności oskarżonego na jego niekorzyść, czego konsekwencją jest rażąca niewspółmierność kary oraz niezastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary na podstawieart. 31 § 2 k.k.pomimo zaistnienia ku temu przesłanki, 2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający istotny wpływ na jego treść, poprzez błędne przyjęcie, że działania oskarżonego wypełniały znamiona zarzucanych mu czynów, czego konsekwencją było naruszenie prawa materialnego poprzez jego zastosowanie, a mianowicieart. 286 § 1 i 6 k.k.w zw. zart. 296 § 1 k.k.art. 299 § 1 i 6 k.k., 3. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający istotny wpływ na wymiar kary, poprzez błędne przyjęcie, że oskarżony jest osobą majętną oraz posiada środki na uiszczenie orzeczonej kary grzywny oraz kosztów postępowania, czego skutkiem jest rażąca niewspółmierność kary oraz niezastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary na podstawieart. 31 § 2 k.k. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Zarzuty bezzasadne ad. 1 i 2) - zacząć trzeba od tego, iż obraza wytypowanych przez obrońcę przepisów postępowania, tj.art. 7 k.p.k.i410 k.p.k.w ujęciu apelacji w ogóle nie była możliwa, w sytuacji gdy miała polegać na „zaniechaniu przesłuchania przez sąd wszystkich świadków podlegających obowiązkowemu wezwaniu na rozprawę zgodnie z aktem oskarżenia, pomimo istnienia niewyjaśnionych kwestii”. To ogólnikowe twierdzenie nie zostało także rozwinięte w uzasadnieniu wywiedzionego środka odwoławczego, gdzie dodatkowo (w pierwszym akapicie) stwierdzono, iż zarzut ten dotyczył w szczególności reprezentującego gminęŻ.prezydentaW. S., podczas gdy nie został on wbrew twierdzeniu obrony, „wymieniony w liście sporządzonej przez oskarżyciela w akcie oskarżenia”. Co więcej zarzut ten jest stawiany bez podjęcia próby wykazania, w jaki sposób brak bezpośredniego przesłuchania świadków miałby wpłynąć na treść zaskarżonego wyroku, o jakie „niewyjaśnione kwestie” mogło chodzić, co więcej którzy ze świadków mieli posiadać informacje (jakie?), a na temat których mieliby do tej pory się nie wypowiedzieć, bo tak należałoby rozumieć użyte w apelacji stwierdzenie na temat wzmiankowanych „niewyjaśnionych kwestii”. Nie trzeba przypominać, iż brak precyzyjnego odwołania się do sytuacji procesowej, w której doszło do przekroczenia przepisów czyni zarzut oparty na tych przepisach bezpodstawnym (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 21 marca 2014 r., II AKa 59/14), - niezależnie od powyższego wypada zwrócić uwagę, że w realiach poddanej kontroli instancyjnej sprawy stawianie tego rodzaju zarzutu jawi się jako niezrozumiałe, jeśli wziąć pod uwagę, że w toku postępowania przed Sądem Okręgowym na rozprawie obrońca oskarżonego wyraźnie oświadczył, że nie postuluje wezwania i bezpośredniego przesłuchania wnioskowanych w akcie oskarżenia do przesłuchania świadków (k. 3626), co powtórzył na kolejnym terminie w dniu 11 maja 2017 r. (k. 3644), a z czym zgodził się także oskarżony i prokurator (k. 3644), w efekcie czego Sąd I instancji, po przesłuchaniu na rozprawie świadkówZ. D.,W. K.iZ. P., poprzestał na ujawnieniu protokołów przesłuchań pozostałych wnioskowanych przez oskarżenie świadków w trybieart. 394 § 2 k.p.k.(k. 3644). Sąd Apelacyjny nie dostrzega jakichkolwiek powodów, dla których ta decyzja procesowa mogłaby zostać uznana za naruszającą standardy prawidłowego procedowania, a czego nie podjął się wykazać także skarżący, podnosząc jedynie, że takie stanowisko obrony podyktowane było przeświadczeniem o „niepodobieństwie” przyjęcia winy oskarżonego, skoro stawiane mu zarzuty stanowiły „tak odległy od prawdy byt”. Dobór tego twierdzeń, świadczy zdaniem Sądu Apelacyjnego o skąpości dostępnej skarżącemu argumentacji na poparcie stawianego zarzutu, - w tych realiach nie sposób zgodzić się z ogólnikowym zarzutem odwoławczym zawartym wpunkcie 1tiretpierwszeapelacji przypominając jedynie, iż zarzut obrazyart. 7 k.p.k.wymaga wykazania, jakich błędnych ocen dopuścił się sądmeritiuchybiając zasadom wiedzy, logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego, czemu w omawianym przypadku nie sprostano, a co więcej nie starano się nawet dowieść zaistnienia tego typu uchybień po stronie organu a quo. Z kolei, o naruszeniu przepisuart. 410 k.p.k.można mówić wyłącznie wtedy, gdy sąd oparł się na dowodach nieujawnionych na rozprawie, lub gdy nie wziął pod uwagę wszystkich dowodów. Tymczasem w realiach analizowanej sprawy Sąd a quo ani nie poczynił ustaleń faktycznych na podstawie nieujawnionych dowodów, ani też nie pominął istotnych dowodów przeprowadzonych na rozprawie, a apelujący nie wykazał, że było inaczej, co czyni zarzut naruszenia także tego przepisu chybionym, - odpierając zatem te luźne supozycje skarżącego skonstatować wypada, iż wnioski wyprowadzone przez Sąd Okręgowy z zebranego materiału dowodowego są adekwatne i nie uchybiają regułom logicznego rozumowania, wskazaniom wiedzy, czy doświadczenia życiowego, o czym przekonuje pisemne uzasadnienie zaskarżonego wyroku, gdzie przeanalizowano wszystkie istotne dla poczynienia ustaleń faktycznych dowody w sposób bezbłędny, następnie zaś odtworzone fakty podlegały ocenie prawnej, która także zasadniczo nie nasuwa zastrzeżeń instancji odwoławczej poza tymi elementami, które wymagały interwencji z urzędu, o czym będzie mowa poniżej, - kolejny zarzut odwoławczy dotyczący obrazyart. 5 § 2 k.p.k.także okazał się bezzasadny, albowiem jak wykazało przeprowadzone przed Sądem Apelacyjnym postępowanie dowodowe było dokładnie odwrotnie, aniżeli postrzega to apelujący, gdyż Sąd Okręgowy rozstrzygnął na korzyść oskarżonego zgłoszone przez biegłych lekarzy psychiatrów wątpliwości co do stanu poczytalności oskarżonegotempore criminis, uznając, że działał on w warunkach przewidzianych wart. 31 § 2 k.k., a co stanowi zawsze istotną okoliczność łagodzącą i tak to zostało potraktowane także w analizowanym przypadku, - w omawianym wątku Sądad quemprzyznał jednakże apelującemu obrońcy rację, iż uzyskane w toku postępowania pierwszoinstancyjnego opinie sądowo-psychiatryczne (k. 3483-3495, 3624-3626) odnośnie stanu zdrowia psychicznegoŁ. M.tempore criminis, co miało przecież zasadnicze znaczenie dla pociągnięcia go do odpowiedzialności karnej, nie były kompleksowe i jednoznaczne, a ich wartość dowodowa w rzeczywistości budziła poważne zastrzeżenia, co jaskrawo ujawniło się na rozprawie przed Sądem Okręgowym w świetle ustnej opinii biegłych podnoszących, że wobec powziętych wątpliwości na temat skutków w zakresie poczytalności oskarżonego z powodu występujących u niego zaburzeń psychicznych pod postacią choroby afektywnej dwubiegunowej musieli "uśrednić te dane" przyjmując w efekcie, żeŁ. M.w czasie zarzuconych mu czynów miał w znacznym stopniu ograniczoną zdolność do rozpoznania znaczenia czynów i pokierowania swoim postępowaniem (k. 3624-3626), co następnie posłużyło Sądowi Okręgowemu do przyjęcia działania oskarżonego w warunkach zart. 31 § 2 k.k., podczas gdy tego rodzaju stwierdzenia biegłych, dodatkowo przy uwzględnieniu nie dysponowania przy opiniowaniu pełną historią choroby oskarżonego, wymagały stosowanej interwencji organu procesowego, bo czynienie ustaleń faktycznych na takich danych „uśredniających”, w żadnym wypadku, w tym odnoście stanu poczytalności oskarżonego, nie powinno mieć miejsca, - konwalidacja tego uchybienia procesowego w kierunku zaproponowanym w apelacji obrońcy na etapie postępowania odwoławczego, przyniosła jednak skutek odwrotny od zamierzonego przez obronę, albowiem w uzyskanej przez Sąd Apelacyjny opinii sądowo-psychiatrycznej z dnia 25 maja 2020 r. jednoznacznie i w sposób nie nasuwający także żadnych zastrzeżeń stron procesowych po ujawnieniu opinii na rozprawie odwoławczej, kategorycznie zostało stwierdzone, żeŁ. M.przy popełnieniu obu zarzuconych mu czynów był w pełni poczytalny, a zatem jego działanie w warunkachart. 31 § 2 k.k.nie zostało potwierdzone, - sytuacja, o jakiej mowa miała jednak tylko taki skutek, że podważyła słuszność supozycji apelującego na temat istnienia podstaw do przyjęcia działania oskarżonego w warunkach zniesionej poczytalności, a zatem przewidzianych wart. 31 § 1 k.k., bo przypomnieć trzeba, że wyrok Sądu Okręgowego został zaskarżony wyłącznie na korzyść oskarżonego, stąd jego zmiana w kierunku uznania pełnej poczytalności oskarżonego przy dokonaniu przypisanych mu przestępstw, z czym musiałoby się wiązać poczynienie nowych ustaleń faktycznych na niekorzyść oskarżonego odnośnie stanu poczytalności, ze względu na zakazreformationis in peiusnie mogła mieć miejsca, a do tego sprowadzać by się musiało wyeliminowanie z opisu obu przypisanych mu przestępstw ustalenia, że dopuścił się ich mając w znacznym stopniu ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia czynów i pokierowania swoim postępowaniem, a z podstawy prawnej skazańart. 31 § 2 k.k., - jako całkowicie bezzasadny jawi się także kolejny zarzut obrazy przepisuart. 5 § 2 k.p.k., co więcej mający przejawiać się w wymierzeniu oskarżonemu kary rażąco surowej oraz niezastosowaniu nadzwyczajnego złagodzenia kary w trybieart. 31 § 2 k.k., pomimo zaistniałych ku temu – zdaniem obrony- przesłanek, czego nie rozwinięto w uzasadnieniu apelacji. W tej sytuacji wystarczy stwierdzić, że podstaw do zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kar orzeczonych wobecŁ. M.nie dostrzega także Sąd Apelacyjny, a wręcz przeciwnie kwestionowana decyzja Sądu Okręgowego tym bardziej zyskuje na aktualności zważywszy na opinię biegłych lekarzy psychiatrów uzyskaną w toku postępowania odwoławczego. Nie trzeba przy tym przypominać, iż sięgnięcie po wskazaną instytucję o nadzwyczajnym charakterze, może dotyczyć sytuacji wyjątkowych, do których przypadek oskarżonego z całą pewnością się nie zalicza, zważywszy na ustalone w sprawie okoliczności przedmiotowe i podmiotowe, szczegółowo rozważone przez Sąd I instancji, - w dalszej kolejności apelujący zarzuca błędność poczynionych przez Sąd Okręgowy ustaleń faktycznych, ale znowu posługuje się jedynie ogólnikami bez odniesienia do poszczególnych, precyzyjnie odtworzonych w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku faktów pozostających we wzajemnym powiązaniu i tworzących logiczną całość, z którymi polemizowanie w sposób zaproponowany w apelacji nie wytrzymuje krytyki, nie mówiąc już o potrzebie wykazania przez skarżącego przy stawianiu tego rodzaju zarzutu, jaki owa błędność w odtworzeniu faktów miałaby mieć wpływ na treść wydanego wyroku, czego także tutaj zabrakło. W tych realiach Sąd Apelacyjny nie znajduje pola do merytorycznego ustosunkowania się do supozycji obrony na temat tego, że „obraz stanu faktycznego stanowiącego podstawę wydania zaskarżonego wyroku nie tylko nie przesądza o winie oskarżonego, lecz także budzi wątpliwości co do dobrego zamiaru pokrzywdzonej”, nie mówiąc już o argumencie obrońcy jakoby brak było dowodów wskazujących na działanie oskarżonego "od początku w zamiarze nie przeniesienia własności umówionej nieruchomości na gminę", jak też zamiaru odstąpienia od umowy, co pozostaje w kontrze do stanowiska Sądu Okręgowego w tej kwestii, zaprezentowanego na stronie 6 uzasadnienia, gdzie ta wersja oskarżenia została przez organ a quo odrzucona, jako nie przystająca do zgromadzonego materiału dowodowego, co powoduje, że w owym wątku apelujący całkowicie się myli, - brak także jakichkolwiek podstaw do podważenia prawidłowości poczynionych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych odnośnie przyjętej postaci winy oskarżonego i jego działania w zamiarze bezpośrednim oszukania kontrahenta na kwotę 1 mln zł, z przyczyn szczegółowo zreferowanych w pisemnych motywach wyroku, a których powtarzać nie ma potrzeby, bo Sąd Apelacyjny całkowicie ze stanowiskiem Sądu I instancji się utożsamia, w tym także co do tego, że oskarżonemu brakowało elementarnej wiarygodności tam gdzie w swoich wyjaśnieniach starał się - w sposób rażący wręcz naiwnością argumentacji - przekonać, że działał w innym, aniżeli mu przypisano celu, czy zamiarze, w czym zresztą wcale nie był konsekwentny, jeśli prześledzić treść jego kolejnych wyjaśnień, gdzie w sposób zmienny, a mówiąc wprost chaotyczny i wskazujący na kształtowanie się dopiero u niego linii obrony, na owe tematy się wypowiadał, a omówieniu których Sąd Okręgowy poświęcił wymaganą uwagę, - końcowy argument obrońcy na temat braku podstaw do stwierdzenia, że zapłata trzeciej raty za nieruchomość na rachunek bankowy oskarżonego miała stanowić o niekorzystnym rozporządzeniu mieniem pokrzywdzonej stanowiąc „po prostu” kolejny etap realizacji umowy przedwstępnej, także nie przekonuje. Przypomnieć jedynie wypada iż podnoszone jest to w sytuacji, w której zachowanie oskarżonego stanowiło ewidentne złamanie warunków umowy przedwstępnej sprzedaży nieruchomości z dnia 7 lipca 2010 r., całkowicie pozbawiając sensu gospodarczego tego przedsięwzięcia po stronie kupującego, który poza zapłatą umówionej ceny, zbliżonej do wartości rynkowej nieruchomości, nabyłby grunt obciążony hipotecznie na kwoty znacznie przekraczające jego oszacowaną wartość, nie wspominając już o wyraźnym zastrzeżeniu zawartym w § 4 rzeczonej umowy, gdzie wprost stwierdzono, iż umowa przyrzeczona zostanie sporządzona w terminie do dnia 31 stycznia 2012 r. po spełnieniu warunku polegającego na wykreśleniu wszystkich obciążeń z działu IV księgi wieczystej. W tym świetle sugestia obrony na temat niewłaściwego zachowania po stronie kontrahenta oskarżonego, który pomimo wyłudzenia na jego szkodę kwoty 1 mln złotych, miałby w dalszym ciągu zmierzać do zawarcia umowy przyrzeczonej, a zatem zapłacić kolejną ratę z tytułu ceny i dążyć do sfinalizowania zakupu nieruchomości obciążanej hipotecznie na znaczne kwoty i to z tytułu długu ciążącego na sprzedawcy, jest nieporozumieniem, a szersza analiza tych zaszłości, czy zasadności kroków podjętych przez kupującego - wbrew sugestii apelującego - wcale nie była na kanwie poddanej osądowi sprawy konieczna, jako tycząca się kwestii wręcz oczywistych, - reasumując, zarzuty naruszenia przywołanych w apelacji przepisów postępowania karnego jawią się jako sloganowe i stawiane są w oderwaniu od wyników przeprowadzonego postępowania dowodowego, w toku którego ujawniono wszystkie istotne dla wyrokowania w sprawie dowody i okoliczności. W efekcie Sąd I instancji w sposób klarowny, przekonywający i absolutnie profesjonalny przedstawił swoje stanowisko w pisemnym uzasadnieniu wyroku, gdzie bez trudu można znaleźć odpowiedzi na wszystkie nurtujące apelującego pytania, czy rozwiać sygnalizowane w apelacji wątpliwości, a co powoduje, iż nie ma potrzeby ponownie referować stanu kontrolowanej sprawy. Apelacja obrońcy, przy skąpości i ogólnikowości objętych nią zarzutów, nie zasługuje na uwzględnienie, choćby dlatego iż całkowicie abstrahuje od tych wszystkich argumentów, jakie na uzasadnienie skazania oskarżonego rzetelnie omówiono w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, co do czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie 2 wyroku - zaskarżenie wyroku co do winy także w części skazującej oskarżonego za przypisane mu w punkcie 2 przestępstwo tzw. prania brudnych pieniędzy skutkowało interwencją Sądu Apelacyjnego w części obejmującej zakwalifikowanie tego czynu zart. 299 § 1 i 6 k.k., poprzez wyeliminowanie§ 6cytowanego przepisu z podstawy prawnej skazania. Brak bowiem zarówno w ustaleniach poczynionych przez Sąd Okręgowy, jak też w materiale dowodowym sprawy, jakichkolwiek danych świadczących o tym, iżŁ. M.osiągnął z tego przestępstwa znaczne korzyści majątkowe w rozumieniuart. 299 § 6 k.k.Decyzja taka w instancji odwoławczej była także konieczna w świetle opisu przestępstwa zpunktu 2, w którym brak elementów znamionujących tę kwalifikowaną postać przypisanego oskarżonemu czynu w postaci osiągnięcia z czynu bazowego „dodatkowo” znacznej korzyści majątkowej, które jak się zdaje Sąd I instancji błędnie utożsamił z korzyściami, o jakich mowa wart. 299 § 1 k.k., a zatem stanowiącymi przedmiot tegoż występku, - skutkiem dokonanej w instancji odwoławczej zmiany skorygowano także podstawę prawną wymiaru kary za ten czyn i w konsekwencji na mocyart. 299 § 1 k.k.złagodzono wymierzoną sankcję do 8 miesięcy pozbawienia wolności, która uwzględnia wszystkie te okoliczności, jakie prawidłowo wytypował i omówił Sąd I instancji, z pominięciem przyjętej jako obciążającej tej związanej z prowadzonymi przeciwko oskarżonemu postępowaniami karnymi, co stoi w opozycji do zasady domniemania niewinności przysługującej każdemu z oskarżonych do czasu prawomocnego skazania. Okoliczność ta nie ma jednak takiej wymowy, aby skutkować miała koniecznością reakcji Sądu odwoławczego w szerszym zakresie w orzeczone względemŁ. M.sankcje zważywszy na fakt jego wcześniejszej karalności oraz prawidłowość pozostałych elementów przyjętych za podstawę zapadłych względem niego rozstrzygnięć penalnych, ad. 3) - nie przekonuje supozycja apelującego obrońcy na temat tego, iż wobec oskarżonego bezpodstawnie orzeczono karę grzywny, skoro znajduje to oparcie w dyspozycji przepisuart. 33 § 2 k.k.(działanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, którą w znacznej/wielkiej wysokości osiągnął), jej elementy składowe uwzględniają zarówno dyrektywy sądowego wymiaru kary (ilość stawek dziennych), jak też możliwości zarobkowe i sytuację majątkową oskarżonego (wysokość stawki dziennej), a sumaryczna wysokość nie może być postrzegana w realiach analizowanej sprawy jako rażąco wygórowana. Odwołanie się przez obrońcę do trudnej sytuacji osobistej oskarżonego związanej z jego chorobą psychiczną, przy pominięciu faktu, iż pomimo tej dysfunkcji prowadził działalność gospodarczą, zawierał intratne interesy i dysponował pokaźnym majątkiem, choćby w postaci nieruchomości będącej przedmiotem zarzutu, uzyskania części ceny za nią, jak też wyłudzonego 1 mln złotych, a okresowo był w pełni poczytalny, bo jak stwierdzili biegli lekarze psychiatrzy w okresach remisji choroby psychicznej, na którą cierpiŁ. M., osoby nią dotknięte należy traktować jak osoby zdrowe, nie może odnieść zamierzonego skutku, podobnie jak argument dotyczący ciążących na oskarżonym zobowiązań alimentacyjnych, co nie ma żadnego znaczenia dla doboru kar współmiernych do rangi poważnych przestępstw, jakich się dopuścił, - w rozważanym aspekcie przypomnieć także należy, iż zarzut tego rodzaju można zasadnie podnosić tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary przewidzianych wart. 53 k.k.oraz zasad ukształtowanych przez ugruntowaną linię orzeczniczą. Zmiana wysokości orzeczonej kary mogłaby w postępowaniu odwoławczym nastąpić jedynie wtedy, gdyby kara ta jawiła się jako "rażąco niewspółmierna", co wyraźnie zaostrza kryterium zmiany z tego powodu wyroku. Określenie "rażąca" należy bowiem odczytywać jako cechę kary, która istotnie przez swą niewspółmierność razi, tzn. taką, która jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować. Nawet gdyby orzeczona kara jawiła się sądowi odwoławczemu jako niewspółmierna, nie może to spowodować orzeczenia reformatoryjnego, gdy nie ma ona charakteru rażącego, - z powyższego jasno wynika, że sama surowość czy też łagodność kary nie może stanowić skutecznego zarzutu apelacyjnego, jeśli podnosząca go strona nie wykaże, iż kara ta zarówno z punktu widzenia sprawcy, jak i ogółu społeczeństwa, winna być uznana za wyjątkowo niesprawiedliwą, zbyt drastyczną czy też przynoszącą rażącą dolegliwość. Sytuacja taka w rozpoznawanej sprawie nie ma miejsca, co wynika pośrednio choćby z treści apelacji, w której obrońca kwestionuje wyłącznie brak sięgnięcia przez Sąd Okręgowy po instytucję nadzwyczajnego złagodzenia kary, czy też orzeczenia dodatkowo kary grzywny, niczego więcej w tym aspekcie nie przywołując, co dotyczy także zarzutu bezpodstawnego obciążenia oskarżonego koszami procesu, co z kolei stanowi regułę mającą także zastosowanie w analizowanym przypadku, a co uprawnia Sąd Apelacyjny do odesłania skarżącego do tych części uzasadniania zaskarżonego wyroku, jakie tyczą się kwestionowanych rozstrzygnięć, dla uniknięcia zbędnych powtórzeń, - niezależnie od powyższego wobec dokonanej przez Sąd Apelacyjny zmiany zaskarżonego wyroku w jego punkcie 2, a tym samym zmiany składników kary łącznej należało zrewidować orzeczenie z jego punktu 3. W efekcie wymierzono oskarżonemu nową karę łączną, ale opartą na innej aniżeli zastosowana przez Sąd I instancji zasadzie. Uwzględniając bowiem związek przedmiotowy i podmiotowy przestępstw przypisanych oskarżonemu, jako zasadne uznano oparcie orzeczenia o karze łącznej na regule absorpcji w konsekwencji wymierzającŁ. M.karę łączną pozbawienia wolności w wysokości odpowiadającej karze orzeczonej za przestępstwo przypisane mu w punkcie 1 zaskarżonego wyroku, tj. w wysokości 2 lat i 6 miesięcy Wniosek Wniosek o uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. obrońca oskarżonego nie podał żadnych uzasadnionych powodów mogących doprowadzić do podważenia prawidłowości zapadłego w Sądzie Okręgowym wyroku w zakresie przypisanych oskarżonemu przestępstw, a w konsekwencji przemawiających za uniewinnieniemŁ. M.od ich popełnienia, podobnie jak nie wskazał jakichkolwiek powodów, dla których sprawę tę należałoby przekazać sądowi I instancji celem ponowienia postępowania 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 4.1. Co do obowiązku naprawienia szkody: Sąd Apelacyjny uchylił punkt 4 zaskarżonego wyroku obejmujący orzeczony wobec oskarżonego, na mocyart. 46 § 1 k.k., obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz GminyŻ.kwoty 1.000.000,- złotych, albowiem orzeczenie to wydano z obrazą przepisuart. 415 § 1 zd. 2 k.p.k., co miało wpływ na treść wyroku, a co zostało także przyznane przez Sąd Okręgowy w końcowym fragmencie uzasadnienia. W tym wątku należy przypomnieć, iż mocą wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach sygn. akt z dnia 20 listopada 2013 r. sygn. akt II C 142/12, zmienionego wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 19 września 2014 r. sygn. akt V ACa 190/14, prawomocnie zasądzono odŁ. M.na rzecz pokrzywdzonej Gminy MiejskiejŻ.kwotę 1.000.000,- złotych (k. 280), co dotyczyło właśnie kwoty będącej przedmiotem popełnionego przez oskarżonego przestępstwa, przypisanego mu w punkcie 1 zaskarżonego wyroku Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności jak wyżej 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 5.1.1. Przedmiot utrzymania w mocy zaskarżony wyrok utrzymano w mocy w zakresie nie objętym zmianami, o jakich mowa w punkcie 1 wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 4 czerwca 2020 r. Zwięźle o powodach utrzymania w mocy kontrola instancyjna potwierdziła słuszność zaskarżonego wyroku w części obejmującej rozstrzygnięcia z punktów 1, a także w punktach 2 i 5 (ze zmianami objętymi wyrokiem wydanym w instancji odwoławczej), a nadto wykazała bezzasadność sformułowanych w apelacji zarzutów odwoławczych 5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 5.2.1. Przedmiot i zakres zmiany punkt 2 zaskarżonego wyroku w zakresie dotyczącym podstawy prawnej skazania i wymiaru kary oraz sankcji orzeczonej za przypisane oskarżonemu w tym punkcie przestępstwo Zwięźle o powodach zmiany z powodów opisanych w sekcji 3.1. 5.2.2. Przedmiot i zakres zmiany punkt 3 zaskarżonego wyroku w zakresie dotyczącym uzupełnienia podstawy prawnej, jak też wysokości orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności, którą złagodzono do 2 lat i 6 miesięcy Zwięźle o powodach zmiany z powodów opisanych w sekcji 3.1 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności punkt 3 - o kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na mocyart. 634 k.p.k.w zw. zart. 627 k.p.k., zasądzając od oskarżonego opłatę adekwatną do rodzaju i rozmiaru orzeczonych kar oraz wydatki za ten etap procesu obejmujące ryczałt za doręczenia pism (20 zł), koszt wydania opinii sądowo psychiatrycznej (1.208,66 zł), a nadto należności za konwojowanie oskarżonego na rozprawę odwoławczą (20 zł). 7 PODPIS SSA Karina Maksym SSA Wiesław Kosowski SSA Iwona Hyła 1.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację obrońca oskarżonego Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja rozstrzygnięcia z punktów 1 - 5 zaskarżonego wyroku 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☒ uchylenie ☒ zmiana

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Katowicach date: '2020-06-04' department_name: II Wydział Karny judges: - Iwona Hyła - Wiesław Kosowski - Karina Maksym legal_bases: - art. 286 § 1 i 6 k.k. - art. 415 § 1 zd. 2 k.p.k. recorder: Agnieszka Bargieł signature: II AKa 422/17 ```

150515000003506_VII_Ka_000436_2019_Uz_2019-12-23_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VII Ka 436/19 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 23 grudnia 2019 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący: SSO Dariusz Firkowski Protokolant: st. sekr. sądowy Monika Tymosiewicz przy udziale prokuratora Prokuratury Rejonowej(...)wO.Roberta Górskiego po rozpoznaniu w dniach: 10 czerwca, 29 sierpnia, 24 października, 2 i 16 grudnia 2019 r. sprawyM. G. (1)ur. (...)wO., synaM.iM. z domu M. oskarżonego zart. 284§2kk na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego wO.z dnia 22 lutego 2019 r., sygn. akt(...) I utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, II zwalnia oskarżonegoM. G. (1)od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze. UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt VII Ka 436/19 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego wO.(...)z dnia 22 lutego 2019 r., sygn. akt(...) 1.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 1.3. Granice zaskarżenia 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☒ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☒ uchylenie ☒ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 2.1. Ustalenie faktów 2.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty M. G. (1) 1/ uprzednia niekaralność oskarżonego 2/ W dniu 20 listopada 2012 r.(...) Bank S.A.iM. G. (1)zawarli aneks do umowy kredytu samochodowego nr(...)z 11 stycznia 2011 r. Bank reprezentował pracownikŁ. P.. Na podstawie tego aneksu, strony wydłużyły okres spłaty ww. kredytu do 16 października 2016 r. 3/ nie spłacenie kredytu z umowy z dnia 11 stycznia 2011 r. Informacja z KRK Aneks do umowy oraz zeznaniaŁ. P.iW. K. (1) e-mail(...) k.172 k. 166 -168 i k. 306 i 306v k. 368-369 k.391 a-b 2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty . 2.2. Ocena dowodów 2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu Dowody jak w pkt 2.1.1 Autentyczność aneksu do umowy przedłożonego przez oskarżonego, została potwierdzona przez świadkaŁ. P.- pracownika(...) Bank S.A., który podpisał ten dokument w imieniu Banku. Zeznania świadków i treść e-maili(...)nie były kwestionowane przez strony. 2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu - - 3 STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut Obrońca oskarżonegoM. G. (1)zaskarżyła w całości i zarzuciła mu obrazę przepisów postępowania karnego, to jest: 1/art. 332 § 1 pkt 2 kpk,art. 439 § 1 pkt 9 kpkw zw. zart. 17 § 1 pkt 9 kpkpoprzez złamanie zasady skargowości i przekroczenie granic oskarżenia polegające na dokonaniu w zaskarżonym wyroku istotnej zmiany opisu czynu w zakresie tożsamości osoby pokrzywdzonej i ram czasowych jego popełnienia, konsekwencją czego było przypisanie oskarżonemu innego czynu, niż ten który był podstawą aktu oskarżenia co ostatecznie skutkowało pozbawieniem oskarżonego prawa do obrony, 2/art. 4 kpkiart. 7 kpkpoprzez sprzeczną z tymi przepisami ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego i w konsekwencji błędne wnioski, co do popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu, polegające na: a/ ustaleniu wartości powierzonego mienia na kwotę 40.000 zł podczas gdy udział 49% przedstawiał wartość 19.600 zł, b/ ustaleniu, że do popełnienia czynu doszło w dniu 8 lipca 2013 r. podczas gdy w tej dacie oskarżony nie był właścicielem udziału w pojeździe, c/ ustaleniu, żeM. G. (2)nie nabył spółki w celu prowadzenia działalności i zbył niezwłocznie pojazd, podczas gdy jest to ustalenie dowolne. Jak wynika z dowodów przeprowadzonych w sprawieM. G. (2)prowadził działalność i posiadał pojazd przez okres przeszło dwóch lat, tj. do roku 2015, d/ ustaleniu, żeA.(...)z siedzibą wW.nabył wierzytelność z umowy kredytu(...)z dnia 11 stycznia 2011 r. zawartej pomiędzy oskarżonym a(...) Bank S.A.gdy w aktach sprawy brak jest dowodów by wierzytelność oraz zabezpieczenie w postaci przewłaszczonego udziału kiedykolwiek wskazanemu podmiotowi przysługiwało, 3/art. 424 § 1 pkt 1 i § 2 kpkpolegające na sprzeczności pomiędzy sentencją wyroku, a jego uzasadnieniem oraz wewnętrzną sprzeczność uzasadnienia polegającą na wskazaniu w sentencji i na str. 6 uzasadnienia, że oskarżony działał na szkodę(...) Banku S.A.zaś na str. 5 uzasadnienia, że działa na szkodę(...) S.A., 4/art. 410 kpkw zw. zart. 424 § 1 pkt 1 i 2 kpkpoprzez brak wyjaśnienia w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, dlaczego Sąd pierwszej instancji odmówił wiary dowodom stojącym w opozycji do ustaleń Sądu, a także brak odniesienia się do tych dowodów poprzez uznanie oskarżonegoM. G. (1)a priori za niewiarygodne podczas gdy są one jasne, logiczne i znajdują potwierdzenia w zgromadzonych w sprawie dowodach, 5/art. 5 § 2 kpkpoprzez rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, 6/ błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a polegający na: a/ ustaleniu, że w dniu 11 października 2013 r. bank zwrócił się doM. G. (1)z pismem o spłatę całego zobowiązania oraz wydanie pojazdu stanowiącego zabezpieczenie, które to pisma oskarżony odebrał (str. 1 uzasadnienia) podczas gdy bank nigdy nie wystąpił doM. G. (1)z żądaniem zwrotu pojazdu i w aktach sprawy brak jest dowodów by oskarżony pismo takie otrzymał, b/ ustaleniu, że dnia 13 listopada 2012 r. oskarżony przestał być właścicielem udziału 51% w pojeździe, podczas gdy strony w dniu 20 listopada 2012 r. zawarły aneks do umowy kredytu(...)z dnia 20 listopada 2012 r., a po tej dacie oskarżonemu nie złożono oświadczenia o wypowiedzeniu umowy kredytu, jak również nie wzywano go do wydania pojazdu. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Zarzuty podniesione w apelacji obrońcy oskarżonego uznać zależy za bezzasadne. Na wstępie podkreślić należy, że Sąd I instancji zgromadzone w sprawie dowody poddał wszechstronnej analizie i ocenie, zgodnie z dyrektywami określonymi wart. 4 k.p.k.Także przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi zart. 7 kpki przekonująco uzasadnione w pisemnych motywach skarżonego wyroku. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji wnikliwe zweryfikował tezy aktu oskarżenia w granicach niezbędnych dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia skutkującego skazaniemM. G.za zarzucany mu czyn. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody takiego rozstrzygnięcia, a Sąd Okręgowy podziela przedstawioną tam argumentację.W tej sytuacji nie ma potrzeby ponownego przytaczania całości argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, którą Sąd Okręgowy aprobuje i należy jedynie zaakcentować te elementy, które przemawiają za odmową podzielenia stanowiska prokuratora. Odnosząc się do zarzutu dotyczącego dokonania dowolnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, stwierdzić należy, iż ustalony stan faktyczny w niniejszej sprawie nie budzi żadnych wątpliwości. Sąd I instancji prawidłowo, w oparciu o zebrany materiał dowodowy odtworzył przebieg zdarzenia, oceniając dowody w sposób zgodny z zasadami prawa procesowego. Tym samym ustalenia faktyczne w zakresie ustalonego zachowaniaM. G.nie wykraczały poza ramy swobodnej oceny dowodów albowiem poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz sędziowskim przekonaniem. Tym samym nie może być uznany za trafny zarzut obrazyart. 7 k.p.k.albowiem jest on tylko wtedy skuteczny gdy skarżący wykaże, że sąd orzekający - oceniając dowody - naruszył wskazane zasady. Ad. I.1Sąd Rejonowy nie naruszył zasady skargowości. Akt oskarżenia - jako skarga zasadnicza - określa ramy postępowania sądowego, co łączy się z problemem tożsamości czynu zarzuconego i przypisanego sprawy. Jednakże ram tych nie wyznacza przyjęty w akcie oskarżenia opis czynu zarzucanego oskarżonemu ani też wskazana tam kwalifikacja prawna.Granice oskarżenia wyznacza bowiem zdarzenie historyczne, którego dotyczy akt oskarżenia. Istotna jest zatem tożsamość czynu wyznaczona faktycznymi ramami tego zdarzenia (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 października 2010 r., III KK 97/10). Sąd I instancji w opisie czynu przypisanego, wskazał inną datę popełnienia czynu przez oskarżonego (8 lipca 2013 r.) oraz inny podmiot pokrzywdzony przestępstwem ((...) Bank S.A.), niż wskazane w akcie oskarżenia (odpowiednio: 25 lipca do 6 września 2017 r.i (...) S.A). W żadnym razie nie będzie wyjściem poza granice oskarżenia precyzyjne wskazanie daty czy okresu przestępczego zachowania sprawcy (wyrok SN z 19 marca 2019 r., IV KK 58/19 i wyrok SA we Wrocławiu z 24 kwietnia 2019 r., II AKa 428/18). Natomiast przyjęcie w opisie czynu przypisanego, że pokrzywdzonym przestępstwem jest inny podmiot niż wskazany w akcie oskarżenia, tylko wtedy naruszy zasadę skargowości, gdy Sąd dokona innych ustaleń co do czasuimiejsca popełnienia przestępstwa (wyrok SN z dnia 25 sierpnia 2010 r., II KK 186/10 i postanowienie SN z dnia 21 sierpnia 2012 r., III KK 217/12). Tymczasem w niniejszym przypadku, Sąd Rejonowy zmienił jedynie czas popełnienia przestępstwa, a nie miejsce popełnienia przestępstwa przez oskarżonego. W okolicznościach rozpoznawanej sprawy, pomiędzy czynem zarzuconym w akcie oskarżenia a czynem przypisanym w wyroku, zachodzi tożsamość co do podmiotu czynu (M. G. (1)), przedmiotu ochrony (mienie w postaci pojazduR. (...)o nr rej.(...)(...)), miejsca czynu (O.) i sposobu działania sprawcy (przywłaszczenie powierzonego pojazdu). Z podanych względów uznano, że Sąd Rejonowy nie naruszył zasady skargowości poprzez przypisanie oskarżonemu innego czynu niż zarzucony mu w akcie oskarżenia. Ad. I.2.aSąd I instancji prawidłowo wywiódł, że wartość mienia przywłaszczonego przez oskarżonego wynosiła 40.000 zł. Zgodnie bowiem z § 3 pkt 4b umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie z 13 stycznia 2011 r., w przypadku niedotrzymania przez oskarżonego warunków umowy, na Bank przechodzi pozostała część udziału w pojeździeR. (...)o nr rej.(...)(...).Natomiast § 5 tej umowy wskazywał, że oskarżony bez zgody Banku nie mógł rozporządzić swoim udziałem. Oznacza to, żeM. G. (4)sprzedającM. G. (2)w dniu 8 lipca 2013 r. wszystkie udziały w(...) Sp. z o.o.(do której należał min. pojazdR. (...)o nr rej.(...)(...)) w istocie przywłaszczył cały sporny pojazd. Z momentem naruszenia warunków umowy, Bank stał się bowiem jedynym właścicielem pojazduR. (...)o nr rej.(...)(...). Zatem Sąd Rejonowy słusznie wskazał, że wartość mienia przywłaszczonego przez oskarżonego wynosiła 40.000 zł. Ad. I.2.bDo popełnienia czynu doszło w dniu 8 lipca 2013 r. Oskarżony w dniu 16 maja 2013 r. utworzył spółkę z ograniczaną odpowiedzialnością działającą podfirmą (...) Sp. z o.o.z siedzibą wO.. Na pokrycie kapitału zakładowego spółki wniósł aportem między innymi udział wynoszący 51/100 w pojeździeR. (...)o nr rej.(...)(...). Jednakże takie postępowanie, nie wypełniło wówczas znamion przestępstwa zart. 284 § 2 kk. Oskarżony zmienił bowiem tylko formę prowadzenia działalności gospodarczej z jednoosobowej działalności gospodarczej podfirmą Przedsiębiorstwo (...)(k. 9) na spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością działającą pod nazwą(...) Sp. z o.o.z siedzibą wO.-w której został jedynym udziałowcem(k.57 - 65). Oznacza to, że oskarżony nadał jako jedyny podmiot używał pojazduR. (...)o nr rej.(...)(...). Natomiast pokrzywdzony wiedział, gdzie znajduje się pojazd którego jest współwłaścicielem. Ad. I.2.cUstalenie w jakim celuM. G. (2)nabył pojazdR. (...)onr rej. (...)nie ma żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Istotne jest tylko to, że oskarżony -wbrew postanowieniom umowy z dnia 13 stycznia 2011 r. - zbył swój udział w przedmiotowym pojeździe na rzeczM. G. (2)bez zgody Banku. Ad. I.2.dW ocenie Sądu odwoławczego to, czy ostatecznieA.(...)z siedzibą wW.( oraz kolejni nastepcy ) nabył wierzytelność z umowy kredytu(...)z dnia 11 stycznia 2011 r. zawartej pomiędzy oskarżonym a(...) Bank S.A.ma w sprawie znaczenie drugorzędne. Wskazana okoliczność powoduje tylko to, że na rzecz(...) Bank S.A.- właściciela pojazduR. (...)o nr rej.(...)(...)w chwili popełnienia przestępstwa - nie można ewentualnie orzec obowiązku naprawienia szkody. Ad. I.3Podnoszona kwestia nie może spowodować zmiany bądź też uchylenia zaskarżonego wyroku. Istotne jest to, że(...) Banku S.A.występuje jako pokrzywdzony w opisie czynu przypisanego oraz w ustaleniach faktycznych dokonanych przez Sąd I instancji (k. 152 i 152v). Późniejsze omyłki popełnione przez Sądu I instancji w rozważaniach prawnych, nie mają znaczenia dla odpowiedzialności oskarżonego . Ad. I.4Obrońca oskarżonego podniósł, że w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie wyjaśniono, dlaczego nie dano wiary dowodom stojącym w opozycji do ustaleń Sądu.Tymczasem w uzasadnieniu apelacji nie wskazano, jakie dowody stoją w opozycji do ustaleń Sądu Rejonowego.Jeśli dowodem tym mają być wyjaśnienia oskarżonegoM. G. (1), to nie mogą one podważyć zaskarżonego rozstrzygnięcia. Oskarżony nie kwestionował bowiem samego założenia Spółki i następnego przeniesienia jej własności naM. G. (2). Natomiast popełnienie przestępstwa zart. 284 § 2 kkzostało oskarżonemu przypisane, na skutek działania polegającego na przeniesieniu swych udziałów w pojeździeR. (...)o nr rej.(...)(...)na inny podmiot bez zgody Banku. Ad. I.5 i Ad. II.a i bPrzy zarzucie naruszeniaart. 5 § 2 kpk, obrońca oskarżonego nie wskazał, jakie niedające się usunąć wątpliwości miałby zostać rozstrzygnięte na korzyść oskarżonego. W ocenie Sądu II instancji, stan faktyczny sprawy jest w zasadzie bezsporny i nie występują w niej żadne wątpliwości. Kwestia doręczenia wypowiedzenia umowy nie ma znaczenia dla odpowiedzialności oskarżonego jeśli się weźmie pod uwagę to, że nawet z wyjaśnień samego oskarżonego wynika, że po roku 2013 nie spłacił on całości kredytu- k.135 odw.-136. Ponadto z zeznańW. K.- k.2, dokumentów jak na k.12 i k.391 a-b wynika, żeM. G.nie spłacił kredytu a zatem w takiej sytuacji zgodnie z umową przewłaszczenia na zabezpieczenie Bank stał się właścicielem pojazduR. (...)- k.9 Sąd Okręgowy nie kwestionuje tego, że w dniu 20 listopada 2012 r. został aneks do umowy kredytu samochodowego nr(...)z 11 stycznia 2011 r. Jednakże na uwadze należy mieć miedzy innymi postanowienia anexu z § 3pkt 4, § 4pkt 1 a w szczególności§ 6pkt 2, zgodnie z którymM. G.w żadnym wypadku nie był zwolniony z obowiązku spłaty kredytu- k.168.Wprawdzie w aktach brak jest dowodu doręczenia wypowiedzenia z dnia 11 października 2013 r. jak na k.11. Niemniej jednak zauważyć należy, żewedług § 3 pkt 4b umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie z 13 stycznia 2011 r., w przypadku niedotrzymania przez oskarżonego warunków umowy ( zaprzestanie spłaty ) na Bank przechodzi pozostała część udziału w pojeździeR. (...)o nr rej.(...)(...). Ponadto § 5 tej umowy wskazywał, że oskarżony bez zgody Banku nie mógł rozporządzić swoim udziałem.W ocenie Sądu II instancji, oskarżony w momencie sprzedaży spółki ( a tym samym przedmiotowego pojazdu) wiedział, że - na skutek złamania postanowień umowy z uwagi na zaprzestanie spłaty kredytu - faktycznie rozporządza cudzą rzeczą ruchomą ( należącym już do Banku pojazdem ) PrzecieżM. G. (1)zapoznał się z umowę z dnia 13 stycznia 2011 r. i złożył na niej własnoręczny podpis. Zatem niewątpliwie zdawał sobie sprawę z negatywnych konsekwencji swojego postępowania w zakresie dysponowania pojazdem, którego nie był nawet już w części właścicielem. Jeszcze raz zatem podkreślić należy, że wobec zaprzestanie realizacji umowy kredytowej i zgodnie z zawartą umową jak na k.9-10M. G.przestał być właścicielem przedmiotowego pojazdu. Tym samym zbywając spółkę i w konsekwencji pojazdR. (...)w dniu 8 lipca 2013 r, dopuścił się przywłaszczenia mienia na szkodęG.(...) Bank. W tym zakresie zwrócić także uwagę należy na zeznaniaM. G., który nabył od oskarżonego spółkę- k.34 -35. Pozostawiając poza głównym nurtem rozważań okoliczności nabycia przez wymienionego, (który wówczas „utrzymywał się z renty i nigdy wcześniej nie prowadził żadnej firmy”) spółki od oskarżonego, zwrócić uwagę należy, żeM. G.nabył spółkę wraz z jej majątkiem zatem i pojazdem markiR. (...)i spółkę między innymi z tym pojazdem następnie zbył dla obywatela Łotwy. Wniosek Obrońca oskarżonego wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania; ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzuconego mu czynu. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Zgodnie zart. 433 § 1 kpk, sąd odwoławczy rozpoznaje sprawę w granicach zaskarżenia, a jeżeli w środku odwoławczym zostały wskazane zarzuty stawiane rozstrzygnięciu - również w granicach podniesionych zarzutów, uwzględniając treśćart. 447 § 1 - 3 kpk. Sąd odwoławczy uznał, że zarzuty postawione przez oskarżonego są niezasadne, dlatego zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy w całości. Jednocześnie w sprawie nie wystąpiły żadne okoliczności wskazane wart. 439 § 1 kpki440 kpk, które obligowałby Sąd Okręgowy do uchylenia orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania (ewentualnie umorzenia postępowania), albo zmianie orzeczenia na korzyść oskarżonego. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 1. W sprawienie wystąpiłyokoliczności zart. 435 kpk,art. 439 § 1 kpk,art. 440 kpkorazart. 455 kpk. Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności - 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 1. Przedmiot utrzymania w mocy Zaskarżony wyrok został utrzymany w mocy. Zwięźle o powodach utrzymania w mocy Zarzuty podniesione w apelacji okazały się być bezzasadne. Według § 3 pkt 4b umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie z 13 stycznia 2011 r., w przypadku niedotrzymania przez oskarżonego warunków umowy, na Bank przechodzi pozostała część udziału w pojeździeR. (...)o nr rej.(...)(...). Natomiast § 5 tej umowy wskazywał, że oskarżony bez zgody Banku nie mógł rozporządzić swoim udziałem. Bez wątpienia oskarżony znał postanowienia umowy. Oznacza to, żeM. G. (4)sprzedającM. G. (2)w dniu 8 lipca 2013 r. wszystkie udziały w(...) Sp. z o.o.(do której należał min. pojazdR. (...)o nr rej.(...)(...)) de facto przywłaszczył cały sporny pojazd. Z momentem naruszenia warunków umowy, Bank stał się bowiem jedynym właścicielem pojazduR. (...)o nr rej.(...)(...). W tych okolicznościach, nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy to, czy wypowiedzenie umowy i wezwanie do zwrotu pojazdu z dnia 11 października 2013 r. zostało doręczone oskarżonemu. 5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 1. Przedmiot i zakres zmiany - Zwięźle o powodach zmiany - 5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 1.1. - ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia - 2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia - 3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia - 4.1. - ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia - 5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania - 5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności - 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 2 Na podstawieart. 624 § 1 kpkw zw. zart. 634 kpkzwolnił oskarżonego od zapłaty kosztów sądowych. Oskarżony jest bezrobotny i ma na utrzymaniu małoletnią córkę, dlatego poniesienie kosztów sądowych mogłoby być dlaM. G. (1)zbyt uciążliwe. 7 PODPIS ZAŁĄCZNIK DO FORMULARZA UZASADNIENIA WYROKU SĄDU ODWOŁAWCZEGO Załącznik do formularza UK 2 1.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację Obrońca oskarżonegoM. G. (1) Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja Wyrok Sadu rejonowego w Olsztynie z dnia 22 lutego 2019 r. w sprawie(...) 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☒ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☒ uchylenie ☒ zmiana

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Olsztynie date: '2019-12-23' department_name: VII Wydział Karny Odwoławczy judges: - Dariusz Firkowski legal_bases: - art. 284 § 2 kk - art. 424 § 1 pkt 1 i § 2 kpk recorder: st. sekr. sądowy Monika Tymosiewicz signature: VII Ka 436/19 ```

152510250001006_II_K_000316_2015_Uz_2016-03-25_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II K 316/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 2 marca 2016 roku Sąd Rejonowy w Pabianicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący – Sędzia S.R. Magdalena Gałkowska Protokolant – st. sekr. sąd. Aneta Ośniecka w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Pabianicach Sebastiana Faliszewskiego po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 22 lipca 2015 roku, 13 października 2015 roku, 10 grudnia 2015, 1 lutego 2016 roku, 17 lutego 2016 roku sprawyJ. K. (1) synaB.iM.z domuG. urodzonego (...)wP. oskarżonego o to, że: I w czerwcu 2011 roku wP., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził Powiat(...)do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 2.306,25 zł (dwóch tysięcy trzystu sześciu złotych dwudziestu pięciu groszy) za pomocą wprowadzenia pokrzywdzonego w błąd co do faktu dokonania za wskazaną kwotę zakupu nagród, pucharów i medali dla uczestników zawodów sportowych współorganizowanych przez Powiat(...), poprzez przedstawienie, w celu użycia za autentyczną, podrobionejfaktury VAT nr (...)wystawionej przezPPHU (...)A. K. (1)czym działał na szkodę Powiatu(...) tj. o przestępstwo zart. 286 § 1 k.k.iart. 270 § 1 k.k.w zw. zart.11 § 2 k.k. II w listopadzie 2011 roku wP., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził Powiat(...)do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 2.226,30 zł (dwóch tysięcy dwustu dwudziestu sześciu złotych trzydziestu groszy) za pomocą wprowadzenia pokrzywdzonego w błąd co do faktu dokonania za wskazaną kwotę zakupu nagród, pucharów i medali dla zwycięzców Mikołajkowego TurniejuP.(...)współorganizowanych przez Powiat(...)poprzez przedstawienie, w celu użycia za autentyczną, podrobionejfaktury VAT nr (...)wystawionej przezPPHU (...)A. K. (1)czym działał na szkodę Powiatu(...) tj. o przestępstwo zart. 286 § 1 k.k.iart. 270 § 1 k.k.w zw. zart.11 § 2 k.k. III w dniu 31 lipca 2012 roku wP., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził Powiat(...)do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 3.900 zł (trzech tysięcy dziewięciuset złotych) za pomocą wprowadzenia pokrzywdzonego w błąd co do faktu dokonania za wskazaną kwotę, przyznaną Młodzieżowemu(...) Klubowi Sportowemu (...)P.w ramach dotacji na podstawieumowy Nr (...)zakupu sprzętu sportowego – 100 sztuk piłek, poprzez przedstawienie, w celu użycia za autentyczną, podrobionejfaktury VAT nr (...)wystawionej przezPPHU (...)A. K. (1)czym działał na szkodę Powiatu(...) tj. o przestępstwo zart. 286 § 1 k.k.iart. 270 § 1 k.k.w zw. zart.11 § 2 k.k. IV w okresie od stycznia 2013 roku do 4 kwietnia 2013 roku wP., w celu uzyskania od Powiatu(...)dotacji dla Młodzieżowego(...) Klubu Sportowego (...)P.oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził Powiat(...)do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 3.500 zł (trzech tysięcy pięciuset złotych) przekazanej w wyniku wykonaniaumowy Nr (...)z dnia 29 marca 2013 roku, na prywatny rachunek bankowyJ. K. (1), za pomocą wprowadzenia przedstawicieli Powiatu(...)w błąd poprzez zawarcie we wniosku o przyznanie dotacji dla Młodzieżowego(...) Klubu Sportowego (...)P.nierzetelnego, niezgodnego z prawdą oświadczenia dotyczącego posiadania przez Klub rachunku bankowego o numerze wskazanym we wniosku, które miało istotne znaczenie dla uzyskania dotacji, czym działał na szkodę Powiatu(...) tj. o przestępstwo zart. 286 § 1 k.k.iart. 297 § 1 k.k.w zw. zart.11 § 2 k.k. V w dniu 26 czerwca 2013 roku wP., użył jako autentycznego podrobionego dokumentu w postacifaktury VAT nr (...)w ten sposób, że załączył wymieniony dokument do złożonego w Starostwie Powiatowym wP.sprawozdania z wykonania zadania wynikającego z umowy dotacji Nr(...)z dnia 29 marca 2013 roku tj. o przestępstwo zart. 270 § 1 k.k. VI we wrześniu 2013 roku wP., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził Powiat(...)do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 258,30 zł (dwustu pięćdziesięciu ośmiu złotych trzydziestu groszy) za pomocą wprowadzenia pokrzywdzonego w błąd co do faktu dokonania za wskazaną kwotę zakupu medali dla uczestników zawodów sportowych współorganizowanych przez Powiat(...)poprzez przedstawienie, w celu użycia za autentyczną, podrobionejfaktury VAT nr (...)wystawionej przezPPHU (...)A. K. (1)czym działał na szkodę Powiatu(...) tj. o przestępstwo zart. 286 § 1 k.k.iart. 270 § 1 k.k.w zw. zart.11 § 2 k.k. VII w dniu 6 marca 2014 roku wP., w celu uzyskania od Powiatu(...)dotacji dla Młodzieżowego(...) Klubu Sportowego (...)P.oraz osiągnięcia korzyści majątkowej, usiłował doprowadzić Powiat(...)do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 3.000 zł (trzech tysięcy złotych), za pomocą wprowadzenia przedstawicieli Powiatu(...)w błąd poprzez złożenie w uzupełnieniu wniosku o udzielenie dotacji nierzetelnego, niezgodnego z prawdą pisemnego oświadczenia dotyczącego posiadania przez Klub rachunku bankowego o numerze wskazanym w piśmie, które miało istotne znaczenie dla uzyskania dotacji, jednak zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na ujawnienie przez przedstawicieli Starostwa Powiatowego wP.niezgodności w zakresie numerów rachunku i wstrzymanie wypłaty środków tj. o przestępstwo zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 286 § 1 k.k.iart. 297 § 1 k.k.w zw. zart.11 § 2 k.k. VIII w dniu 14 marca 2014 roku wP., użył jako autentycznego uprzednio podrobionego dokumentu w postaci umowy z dnia 10 kwietnia 2011 roku o prowadzenie dla Młodzieżowego(...) Klubu Sportowego (...)P.rachunku bankowego o numerze(...)w ten sposób, że przedłożył wymieniony dokument w Starostwie Powiatowym wP.w toku postępowania dotyczącego udzielenia dotacji dla Młodzieżowego(...) Klubu Sportowego (...)P. tj. o przestępstwo zart. 270 § 1 k.k. IX w dniu 18 marca 2014 roku wP., użył jako autentycznego podrobionego dokumentu w postaci wygenerowanego elektronicznie zaświadczenia z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej dotyczącegoA. K. (1)prowadzącej działalność gospodarczą podfirmą PPHU (...), w ten sposób, że przedłożył wymieniony dokument w Starostwie Powiatowym wP.w toku postępowania dotyczącego udzielenia dotacji dla Młodzieżowego(...) Klubu Sportowego (...)P. tj. o przestępstwo zart. 270 § 1 k.k. X w okresie od 23 maja 2012 roku do 15 czerwca 2012 roku wP., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził MiastoP.do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 27.000 zł (dwudziestu siedmiu tysięcy złotych) przekazanej w wyniku wykonania umowyE..426.2.2012 z dnia 13 czerwca 2012 roku, na prywatny rachunek bankowyJ. K. (1), za pomocą wprowadzenia przedstawicieli Urzędu Miejskiego wP.w błąd poprzez zawarcie we wniosku o przyznanie dotacji dla Młodzieżowego(...) Klubu Sportowego (...)P.nierzetelnego, niezgodnego z prawdą oświadczenia dotyczącego posiadania przez Klub rachunku bankowego o numerze wskazanym we wniosku, które miało istotne znaczenie dla uzyskania dotacji, czym działał na szkodę MiastaP. tj. o przestępstwo zart. 286 § 1 k.k.iart. 297 § 1 k.k.w zw. zart.11 § 2 k.k. XI w dniu 30 stycznia 2013 roku wP., użył jako autentycznych podrobionych dokumentów w postacifaktur VAT nr (...);(...); 17/12/2012 oraz 21/12/2012 w ten sposób, że załączył wymienione dokumenty do złożonego w Urzędzie Miejskim wP.sprawozdania z wykonania zadania wynikającego z umowy dotacjiE.. 426.2.2012 z dnia 13 czerwca 2012 roku tj. o przestępstwo zart. 270 § 1 k.k. XII w okresie od 12 marca 2013 roku do 7 czerwca 2013 roku wP., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził MiastoP.do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 46.800 zł (czterdziestu sześciu tysięcy ośmiuset złotych) przekazanej w wyniku wykonania umowyE..426.1.2013 z dnia 8 kwietnia 2013 roku, na prywatny rachunek bankowyJ. K. (1), za pomocą wprowadzenia przedstawicieli Urzędu Miejskiego wP.w błąd poprzez zawarcie we wniosku o przyznanie dotacji dla Młodzieżowego(...) Klubu Sportowego (...)P.nierzetelnego, niezgodnego z prawdą oświadczenia dotyczącego posiadania przez Klub rachunku bankowego o numerze wskazanym we wniosku, które miało istotne znaczenie dla uzyskania dotacji, czym działał na szkodę MiastaP. tj. o przestępstwo zart. 286 § 1 k.k.iart. 297 § 1 k.k.w zw. zart.11 § 2 k.k. XIII w dniu 29 stycznia 2014 roku wP., użył jako autentycznych podrobionych dokumentów w postacifaktur VAT nr (...);(...)oraz(...)w ten sposób, że załączył wymienione dokumenty do złożonego w Urzędzie Miejskim wP.sprawozdania z wykonania zadania wynikającego z umowy dotacjiE..(...)z dnia 8 kwietnia 2013 roku tj. o przestępstwo zart. 270 § 1 k.k. XIV w okresie od 13 czerwca 2012 roku do 10 września 2012 roku wP., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził MiastoP.do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 2.200 zł (dwóch tysięcy dwustu) złotych przekazanej w wyniku wykonaniaumowy Nr (...)o wsparcie realizacji zadania publicznego w zakresie przeciwdziałania uzależnieniom i patologiom społecznym, na prywatny rachunek bankowyJ. K. (1), za pomocą wprowadzenia przedstawicieli Urzędu Miejskiego wP.w błąd poprzez zawarcie we wniosku o przyznanie dotacji dla Młodzieżowego(...) Klubu Sportowego (...)P.nierzetelnego, niezgodnego z prawdą oświadczenia dotyczącego posiadania przez Klub rachunku bankowego o numerze wskazanym we wniosku, które miało istotne znaczenie dla uzyskania dotacji, czym działał na szkodę MiastaP. tj. o przestępstwo zart. 286 § 1 k.k.iart. 297 § 1 k.k.w zw. zart.11 § 2 k.k. XV w dniu 10 września 2012 roku wP., użył jako autentycznych podrobionych dokumentów w postacifaktur VAT nr (...)w ten sposób, że załączył wymienione dokumenty do złożonego w Urzędzie Miejskim wP.sprawozdania z wykonania zadania wynikającego z umowy dotacji Nr(...)o wsparcie realizacji zadania publicznego w zakresie przeciwdziałania uzależnieniom i patologiom społecznym tj. o przestępstwo zart. 270 § 1 k.k. 1 w miejsce zarzucanych czynów w punktach I i II oskarżonegoJ. K. (1)uznaje za winnego tego, że: a w czerwcu 2011 roku wP., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził Powiat(...)do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 2.306,25 złotych (dwa tysiące trzysta sześć złotych i 25/100) za pomocą wprowadzenia pokrzywdzonego w błąd co do faktu dokonania za wskazaną kwotę zakupu nagród i medali dla zwycięzców IV Ogólnopolskiego Memoriału wP.(...)imieniaS. R. (1), współorganizowanego przez Powiat(...), poprzez przedłożenie jako autentycznego dokumentu w postaci podrobionejfaktury VAT nr (...)wystawionej przezPPHU (...)A. K. (1), czym dział na szkodę Powiatu(...), czym wyczerpał dyspozycjęart. 286 § 1 k.k.iart. 270 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k. b w okresie od listopada 2011 roku do 5 grudnia 2011 roku wP., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził Powiat(...)do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 2.226,30 zł (dwa tysiące dwieście dwadzieścia sześć złotych i 30/100) za pomocą wprowadzenia pokrzywdzonego w błąd co do faktu dokonania za wskazaną kwotę zakupu nagród, pucharów, medali i statuetek dla zwycięzców i uczestników Mikołajkowego Turnieju Piłki Nożnej współorganizowanego przez Powiat(...)poprzez przedłożenie jako autentycznego dokumentu w postaci podrobionejfaktury VAT nr (...)wystawionej przezPPHU (...)A. K. (1)czym działał na szkodę Powiatu(...), czym wyczerpał dyspozycjęart. 286 § 1 k.k.iart. 270 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k. uznając, iż czynów tych z pkt 1 a - b oskarżony dopuścił się w warunkach ciągu przestępstw określonego wart. 91 § 1 k.k., działając w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, zanim zapadł pierwszy wyrok chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw i za to na podstawieart. 286 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.w zw. zart. 91 § 1 k.k.w zw. zart. 37 a k.k.wymierza oskarżonemu karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 30 (trzydziestu) złotych; 1 w miejsce zarzucanego czynu w punkcie III oskarżonegoJ. K. (1)uznaje za winnego, tego, że w dniu 31 lipca 2012 roku wP., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził Powiat(...)do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 3.900 (trzy tysiące dziewięćset) złotych z tytułu zaniechania wystąpienia o zwrot dotacji w powyższej wysokości, za pomocą wprowadzenia pokrzywdzonego w błąd co do faktu dokonania za wskazaną kwotę, przyznaną Młodzieżowemu(...) Klubowi Sportowemu (...)P.w ramach dotacji na podstawieumowy Nr (...)zakupu sprzętu sportowego – 100 sztuk piłek, poprzez przedłożenie, jako autentycznego dokument w postaci podrobionejfaktury VAT nr (...)wystawionej przezPPHU (...)A. K. (1)czym działał na szkodę Powiatu(...), czym wyczerpał dyspozycjęart. 286 § 1 k.k.iart. 270 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.i za to na podstawieart. 286 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.w zw. zart. 37 a k.k.wymierza oskarżonemu karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 30 (trzydziestu) złotych; 2 w miejsce zarzucanego czynu w punkcie VI oskarżonegoJ. K. (1)uznaje za winnego tego, że we wrześniu 2013 roku, wP., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził Powiat(...)do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 258,30 złotych (dwieście pięćdziesiąt osiem i 30/100) za pomocą wprowadzenia pokrzywdzonego w błąd co do faktu dokonania za wskazaną kwotę zakupu medali dla uczestników VI Ogólnopolskiego Memoriału w Piłce Nożnej imieniaS. R. (1), współorganizowanego przez Powiat(...)poprzez przedłożenie jako autentycznego dokumentu w postaci podrobionejfaktury VAT nr (...)wystawionej przezPPHU (...)A. K. (1)czym działał na szkodę Powiatu(...), czym wyczerpał dyspozycjęart. 286 § 1 k.k.iart. 270 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.i za to na podstawieart. 286 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.w zw. zart. 37 a k.k.wymierza oskarżonemu karę grzywny w wysokości 30 (trzydzieści) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 30 (trzydziestu) złotych; 3 w miejsce czynu zarzucanego w pkt VII oskarżonegoJ. K. (1)uznaje za winnego tego, że w dniu 6 marca 2014 roku wP., w celu uzyskania od Powiatu(...)dotacji dla Młodzieżowego(...) Klubu Sportowego (...)P.oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, zmierzał bezpośrednio do doprowadzenia Powiatu(...)do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 3.000 (trzy tysiące) złotych, za pomocą wprowadzenia przedstawicieli Powiatu(...)w błąd poprzez złożenie w uzupełnieniu wniosku o udzielenie dotacji nierzetelnego, niezgodnego z prawdą pisemnego oświadczenia dotyczącego posiadania przez(...) Klub Sportowy (...)P.rachunku bankowego o numerze wskazanym w piśmie, które miało istotne znaczenie dla uzyskania dotacji, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na ujawnienie przez przedstawicieli Starostwa Powiatowego wP.niezgodności w zakresie numeru rachunku i wstrzymanie wypłaty dotacji, czym wyczerpał dyspozycjęart. 13 §1 k.k.iart. 286 § 1 k.k.iart. 297 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.i za to na podstawieart. 14 § 1 k.k.w zw. zart. 286 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.w zw. zart. 37 a k.k.wymierza oskarżonemu karę grzywny w wysokości 40 (czterdzieści) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 30 (trzydziestu) złotych; 4 w miejsce zarzucanych czynów w punktach IV, X, XII, XIV oskarżonegoJ. K. (1)uznaje za winnego tego, że: a w okresie od 30 stycznia 2013 roku do 4 kwietnia 2013 roku wP.w celu uzyskania od Powiatu(...)dotacji dla Młodzieżowego(...) Klubu Sportowego (...)P.oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził Powiat(...)do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 3.500 (trzy tysiące pięćset) złotych, przekazanej w wyniku wykonaniaumowy Nr (...)z dnia 29 marca 2013 roku, na prywatny rachunek bankowyJ. K. (1), za pomocą wprowadzenia przedstawicieli Powiatu(...)w błąd poprzez zawarcie we wniosku o przyznanie dotacji dla Młodzieżowego(...) Klubu Sportowego (...)P.nierzetelnego, niezgodnego z prawdą pisemnego oświadczenia dotyczącego posiadania przez(...) Klub Sportowy (...)P.rachunku bankowego o numerze wskazanym we wniosku, które miało istotne znaczenie dla uzyskania dotacji, czym działał na szkodę Powiatu(...), czym wyczerpał dyspozycjęart. 286 § 1 k.k.iart. 297 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k. b w okresie od 23 maja 2012 roku do 15 czerwca 2012 roku wP., w celu uzyskania odGminy M.P.dotacji dla Młodzieżowego(...) Klubu Sportowego (...)P.oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził Gminę MiejskąP.- MiastoP.do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 27.000 (dwadzieścia siedem tysięcy) złotych przekazanej w wyniku wykonania umowyE..426.2.2012 z dnia 13 czerwca 2012 roku, na prywatny rachunek bankowyJ. K. (1), za pomocą wprowadzenia przedstawicieli Urzędu Miejskiego wP.w błąd poprzez zawarcie we wniosku o przyznanie dotacji dla Młodzieżowego(...) Klubu Sportowego (...)P.nierzetelnego, niezgodnego z prawdą pisemnego oświadczenia dotyczącego posiadania przez(...) Klub Sportowy (...)P.rachunku bankowego o numerze wskazanym we wniosku, które miało istotne znaczenie dla uzyskania dotacji, czym działał na szkodę Gminy MiejskiejP.- MiastoP., czym wyczerpał dyspozycjęart. 286 § 1 k.k.iart. 297 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k. c w okresie od 12 marca 2013 roku do 7 czerwca 2013 roku wP., w celu uzyskania odGminy M.P.dotacji dla Młodzieżowego(...) Klubu Sportowego (...)P.oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził Gminę Miejską wP.- MiastoP.do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 46.800 (czterdzieści sześć tysięcy osiemset) złotych przekazanej w wyniku wykonania umowyE..426.1.2013 z dnia 8 kwietnia 2013 roku, na prywatny rachunek bankowyJ. K. (1), za pomocą wprowadzenia przedstawicieli Urzędu Miejskiego wP.w błąd poprzez zawarcie we wniosku o przyznanie dotacji dla Młodzieżowego(...) Klubu Sportowego (...)P.nierzetelnego, niezgodnego z prawdą pisemnego oświadczenia dotyczącego posiadania przez(...) Klub Sportowy (...)P.rachunku bankowego o numerze wskazanym we wniosku, które miało istotne znaczenie dla uzyskania dotacji, czym działał na szkodę Gminy MiejskiejP.- MiastoP., czym wyczerpał dyspozycjęart. 286 § 1 k.k.iart. 297 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k. d w okresie od 13 czerwca 2012 roku do 10 września 2012 roku wP., w celu uzyskania odGminy M.P.dotacji dla Młodzieżowego(...) Klubu Sportowego (...)P.oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził Gminę MiejskaP.- MiastoP.do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 2.200 (dwa tysiące dwieście) złotych przekazanej w wyniku wykonaniaumowy Nr (...)z dnia 16 lipca 2012 roku o wsparcie realizacji zadania publicznego w zakresie przeciwdziałania uzależnieniom i patologiom społecznym, na prywatny rachunek bankowyJ. K. (1), za pomocą wprowadzenia przedstawicieli Urzędu Miejskiego wP.w błąd poprzez zawarcie we wniosku o przyznanie dotacji dla Młodzieżowego(...) Klubu Sportowego (...)P.nierzetelnego, niezgodnego z prawdą pisemnego oświadczenia dotyczącego posiadania przez(...) Klub (...)y(...)P.rachunku bankowego o numerze wskazanym we wniosku, które miało istotne znaczenie dla uzyskania dotacji, czym działał na szkodę Gminy MiejskiejP.- MiastaP., czym wyczerpał dyspozycjęart. 286 § 1 k.k.iart. 297 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k. uznając, iż czynów tych z pkt 5 a - d oskarżony dopuścił się w warunkach ciągu przestępstw określonego wart. 91 § 1 k.k., działając w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, zanim zapadł pierwszy wyrok chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw i za to na podstawieart. 286 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.w zw. zart. 91 § 1 k.k.w zw. zart. 37 a k.k.wymierza oskarżonemu karę grzywny w wysokości 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 30 (trzydziestu) złotych; 1 oskarżonegoJ. K. (1)uznaje za winnego czynów zarzucanych w punktach V, VIII, IX, XI, XIII, XV każdy wyczerpujący dyspozycjęart. 270 § 1 k.k., z tą zmianą, iż przyjmuje, że czyn z punktu IX został popełniony w dniu 14 marca 2014 roku, i uznając, iż czynów tych oskarżony dopuścił się w warunkach ciągu przestępstw określonego wart. 91 § 1 k.k., działając w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, zanim zapadł pierwszy wyrok chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw i za to na podstawieart. 270 § 1 k.k.w zw. zart. 91 § 1 k.k.wymierza oskarżonemu karę grzywny w wysokości 100 (sto) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 30 (trzydziestu) złotych; 2 na podstawieart. 91 § 2 k.k.,art. 85 § 1 k.k.,art. 86 § 1 i 2 k.k.łącząc jednostkowe kary grzywny orzeczone wobec oskarżonego w pkt 1, 2, 3, 4, 5, 6 niniejszego wyroku wymierza oskarżonemu łączną karę grzywny w wymiarze 330 (trzysta trzydzieści) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 30 (trzydzieści) złotych; 3 na podstawieart. 46 § 1 k.k.orzeka od oskarżonego obowiązek naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego Powiatu(...)łącznej kwoty(...),85 (dwanaście tysięcy sto dziewięćdziesiąt i 85/100) złotych w związku z przypisaniem oskarżonemu czynów w punktach 1 a-b, 2, 3, 5 a wyroku; 4 na podstawieart. 46 § 1 k.k.orzeka od oskarżonego obowiązek naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego Gminy MiejskiejP.- MiastaP.łącznej kwoty(...)(siedemdziesiąt sześć tysięcy) złotych w związku z przypisaniem oskarżonemu czynów w punktach 5 b,c,d, wyroku; 5 zasądza od oskarżonegoJ. K. (1)na rzecz oskarżyciela posiłkowego Gminy MiejskiejP.– MiastoP.kwotę 756 (siedemset pięćdziesiąt sześć) złotych tytułem zwrotu kosztów ustanowienia w sprawie pełnomocnika; 6 zasądza od oskarżonegoJ. K. (1)na rzecz oskarżyciela posiłkowego Powiatu(...)kwotę 756 (siedemset pięćdziesiąt sześć) złotych tytułem zwrotu kosztów ustanowienia w sprawie pełnomocnika; 7 zasądza od oskarżonegoJ. K. (1)na rzecz Skarbu Państwa kwotę(...),02 (tysiąc sześćset dwadzieścia osiem i 02/100 ) złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych w całości. Sygn. akt II K 316/15 UZASADNIENIE W 2005 roku do zarządu(...) Klubu Sportowego (...)P.((...)) został powołany oskarżonyJ. K. (1), który następnie objął funkcję Prezesa. Klub był zadłużony. W tym okresie oskarżony prowadził własną działalność gospodarczą, jego sytuacja finansowa była dobra. Oskarżony częściowo finansował klub przeznaczając na jego działalność i spłatę zadłużenia własne środki finansowe. (wyjaśnienia oskarżonego k. 528-529, 316) W dniu 23 marca 2011 roku wP.powstałostowarzyszenie (...)P.((...)). Prezesem klubu został oskarżonyJ. K. (1), wiceprezesemK. K. (1), sekretarzemW. K. (1), członkami zarządu –M. G.,K. T.,J. Ł.,J. P.,P. G. (1),R. S.,G. P. (1). 31 marca 2011 roku(...)P.został zarejestrowany w ewidencji prowadzonej przez Starostwo Powiatowe wP.pod numerem 26. (zaświadczenie o wpisie do ewidencji k. 111, protokół k. 112, statut k. 113-122). Początkowo oba kluby tj.(...)i(...)funkcjonowały równocześnie, w obu tych klubach oskarżony pełnił funkcję Prezesa. Działalnośćklubu (...)była stopniowo wygaszana wraz z przechodzeniem kolejnych grup wiekowych do(...). Nowy klub przejął wszystkie zobowiązanie finansowe(...), za wyjątkiem zadłużenia na rzecz poprzedniego prezesa klubu, które było egzekwowane w drodze egzekucji komorniczej. Oskarżony był zaangażowany w działalność klubu, który aktywnie prowadził, łożąc przy tym własne środki finansowe na jego działalność. (wyjaśnienia oskarżonego k. 528-529, 316, zeznania świadków:K. K.k. 540,R. J.k. 550 odwrót,P. G.k. 561,G. P.k. 571,P. M.k. 552, 356) W celu finansowania swojej statutowej działalności(...)P.korzystał ze wsparcia finansowego Starostwa PowiatowegoP.w formie współfinansowania imprez sportowych oraz dotacji. Współorganizowanie imprez polegało na tym, że powiat płacił za puchary, nagrody na podstawie przedstawionych przez klub faktur, przy czym pieniądze były przekazywane na rachunek wystawcy faktury, na konta firm, od których kupowany był towar. W sytuacji wystawienia faktur przez podmiot nieistniejący, środki nie zostałby przelane i starostwo nie pokryłoby kosztów współorganizacji. W celu przejrzystości wydawanych środków publicznych od 2012 roku zarządzeniem Starosty wprowadzono obowiązek sprawozdawczości z organizowanych imprez. Dotacje dla klubów sportowych były przyznawane w oparciuustawy o sporcie, tryb jej przyznawania był odmiennych niż tryb współfinansowania imprez sportowych. Podmiot starający się o dotacje składał w Starostwie PowiatowymP.wniosek o przyznanie dotacji. Następnie, po rozpoznaniu wniosku, podpisywano umowę o dotację, która była wiążącym dokumentem przekazania dotacji. Do umowy wpisywane były dane na podstawie złożonego uprzednio wniosku. Istotnym elementem umowy był wskazany numer konta rachunku bankowego klubu, na który musiały być przelane środki z dotacji. Dotacja nie mogła być udzielona na rachunek innego podmiotu niż klub, to nie mógł być rachunek prywatny bądź firmowy. W umowie dotowany oświadczał, iż jest jedynym posiadaczem wskazanego numeru rachunku bankowego, zobowiązując się do utrzymania wskazanego rachunku nie krócej niż do chwili dokonania ostatecznych rozliczeń z dotującym. Podmiot wnioskujący o dotację był rzetelnie informowany o obowiązku podania numeru rachunku należącego do klubu, na stronie internetowej urzędu znajdował się regulamin przyznawania dotacji. Dotujący nie podpisałby umowy o dotację i nie przelałby środków z dotacji, w sytuacji podania w umowie numeru konta prywatnej osoby. Gmina M.P.udzielała dotacji dla klubów sportowych na tożsamych zasadach jak Starostwo Powiatowe wP.. W umowie o dotację dotowany wskazywał numer konta klubu, na który przelewano przyznane środki. Uchwała zarządu klubu wskazująca numer konta prywatnej osoby nie była wiążąca, gdyż dotacja przyznawana była na podstawie ustawy o środkach publicznych. Nie weryfikowano przy tym, czy wskazany we wniosku i umowie numer konta należy do klubu, gdyż wnioskodawca składając podpis na wniosku i umowie odpowiadał za prawdziwość podanej treści. Gdyby Urząd Miejski wP.rozpatrując wniosek o dotację, miał wiedzę, że wskazany we wniosku rachunek bankowy nie należy do klubu, to taki wniosek zostałby rozpatrzony negatywnie, nie doszłoby do zawarcia umowy o dotację. Rozliczanie umowy o dotację następowało na podstawie składanego sprawozdania z realizacji zadania. Na potwierdzenie poniesionych wydatków załączano faktury i rachunki. (zeznania świadkówM. W.k. 535-537,S. G.–R.k. 558, 446 odwrót,Ł. S.k. 541, 261,P. K.k. 278 odwrót, S.B.k. 304, 549-550,B. K.k. 560, 450, wniosek k. 49-52, 131-134, 140-143, 246-270, 271-277, umowy k. 25-28, 38-43, 55-61, 211-215, 232-236, 288-296, sprawozdanie k. 29-33, 45-48, 188-196, 216-218, 219-225, 238-240, 297-299). W (...), na zasadzie wolontariatu pracowała księgowaA. K. (2), która na podstawie dokumentów (drukiKP, faktury) dostarczonych od oskarżonego, sporządzała sprawozdania z przyznanych dotacji.A. K.nie sprawdzała autentyczności przedkładanych przezJ. K.dokumentów. (zeznania świadkaA. K.k. 554, 354) W 2013 rokuGmina M.P.przeprowadziła kontrolę związaną z działalnością(...), w trakcie której sprawdzono magazyny, sprzęt sportowy, dokumentację. Nie stwierdzono wówczas żadnych nieprawidłowości. (zeznania świadkaŁ. S.k. 542). OskarżonyJ. K. (1)wiedział, że w umowie o dotację obowiązkiem było podanie numeru bankowego konta klubu, a nie prywatnego rachunku. (wyjaśnienia oskarżonego k. 537). W dniu 10 lutego 2011 roku została podjęta uchwała 1/11 zarządu(...), w której zarząd wyraził zgodę na wskazanie numeru konta(...)Pa-Co-Bank (...)/P.we wnioskach o dotację, w umowach o dotację, w sprawozdaniach z dotacji, w rachunkach przedstawionych przez klub. Pod uchwałą podpisał się PrezesJ. K. (1)oraz członkowie zarządu(...)Włókniarz. Członkowie zarządu, w momencie podejmowania uchwały, nie wiedzieli kto jest właścicielem wskazanego w niej numeru kotna. Podjęta uchwała nie została załączona do żadnego wniosku o dotację, o które ubiegał się klub. Podany w uchwale numer konta bankowego należał doJ. K. (1). Do dysponowania rachunkiem nie byli wskazany pełnomocnicy. (uchwała k. 369, pismo PA-CO-BANKU k. 182-183, wyjaśnienia oskarżonego k. 396, zeznania świadkówK. K.k. 434 odwrót,P. G.k. 432 odwrót,G. P.k. 571,W. K.k. 430) W czerwcu 2011 roku Powiat(...)udzielił(...)P.wsparcia finansowego w ramach współfinansowania imprezy sportowej IV Ogólnopolskiego Memoriału wP.(...)imieniaS. R. (1), który miał odbyć się w dniu 18 czerwca 2011 roku. Celem rozliczenia zakupu nagród i medali została przedłożona w Starostwie Powiatowym wP.Faktura VAT nr (...)z dnia 16 czerwca 2011 roku wystawiona przezPPHU (...). Faktura wystawiona była na kwotę 2.306,25 złotych, jako sposób zapłaty wskazano przelew na konto o nr(...). Wskazany na fakturze rachunek należał doJ. K. (1). Powiat(...)przelał na wskazane konto kwotę, na którą wystawiona była faktura. Podmiot wskazany na fakturze jako sprzedawca tj.PPHU (...)z siedzibą w Tuszynie przyulicy (...),NIP (...)nigdy nie istniał. (kopia faktury wraz z adnotacją k. 85-86, pismo Banku Spółdzielczego PA-CO-BANKU k. 182-183, pismo Naczelnika Urzędu SkarbowegoŁ.k. 170, 176,pismo Ministerstwa Gospodarki k. 171, zeznania świadków:M. W.k. 535-536, 90,S. G.–R.k. 105-106, 558 ,P. K.k. 278 odwrót, S.B.k. 549-550, 304) W listopadzie 2011 roku Powiat(...)udzielił(...)P.wsparcia finansowego w ramach współfinansowania imprezy sportowej Mikołajkowego TurniejuP.(...), który miał odbyć się w dniu 26-27 listopada 2011 roku. Celem rozliczenia zakupu nagród, pucharów, medali i statuetek dla zwycięzców i uczestników turnieju została przedłożona w Starostwie Powiatowym wP.Faktura VAT nr (...)z dnia 22 listopada 2011 roku wystawiona przezPPHU (...). Faktura wystawiona była na kwotę 2.226,30 złotych, jako sposób zapłaty wskazano przelew na konto o nr(...). Wskazany na fakturze rachunek należał doJ. K. (1). Kwota na jaką została wystawiona faktura została przelana na wskazany rachunek w dniu 5 grudnia 2011 roku. Podmiot wskazany na fakturze jako sprzedawca tj.PPHU (...)z siedzibą w Tuszynie przyulicy (...),NIP (...)nigdy nie istniał. (kopia faktury k. 24, pismo z załącznikami k. 21-22, pismo Starostwa Powiatowego wP.k. 23, wydruk rachunku bankowego k. 184, pismo Naczelnika Urzędu SkarbowegoŁ., k. 170, 176, pismo Ministerstwa Gospodarki k. 171, zeznania świadków:M. W.k. 535-536, 90,S. G.–R.k. 105-106, 558 ,P. K.k. 278 odwrót, S.B.k. 549-550, 304) W dniu 30 marca 2012 roku wP.została zawartaumowa nr (...)na podstawie której dotujący – Powiat(...)udzielił dotacji stronie dotowanej tj. Młodzieżowemu(...) Klubowi Sportowemu (...)P.. Dotacja w wysokości 4500,00 złotych była przyznana na realizację zadania polegającego na tworzeniu warunków i trybu finansowania rozwoju sportu. Zgodnie z § 10 ust. 1 w/w umowy dotacje wykorzystane niezgodnie z przeznaczeniem, pobrane nienależnie lub w nadmiernej wysokości podlegały zwrotowi na rachunek dotującego. W myśl § 10 ust. 1 w/w umowy pkt 3 zwrotowi podlegała ta część dotacji która została wykorzystana niezgodnie z przeznaczeniem, nienależnie udzielona lub pobrana w nadmiernej wysokości. W dniu 31 lipca 2012 roku w Starostwie Powiatowym wP.złożono sprawozdanie z wykonania zadania wynikającego z zawartej umowy. Do sprawozdania załączono między innymifakturę VAT Nr (...)z dnia 2 kwietnia 2012 roku wystawioną przezPPHU (...), na zakup 100 sztuk piłek, na łączną kwotę 9717,00 złotych. W sprawozdaniu wskazano, iż z przyznanej dotacji przeznaczono na zakup piłek wynikający z w/w faktury kwotę 3900 złotych. Podmiot wskazany na fakturze jako sprzedawca tj.PPHU (...)z siedzibą w Tuszynie przyulicy (...),NIP (...), nigdy nie istniał. (umowa k. 25-28; sprawozdanie z wykonania zadania k. 29, kopia faktury k. 30, 37, faktura k. 386; pismo Naczelnika Urzędu SkarbowegoŁ., k. 170, 176,pismo Ministerstwa Gospodarki k. 171, , zeznania świadków:M. W.k. 535-536, 90,S. G.–R.k. 105-106, 558 ,P. K.k. 278 odwrót, S.B.k. 549-550, 304 ). We wrześniu 2013 roku Powiat(...)udzielił(...)P.wsparcia finansowego w ramach współfinansowania imprezy sportowej VI Ogólnopolskiego Memoriału WP.(...)imieniaS. R. (2), który odbył sie w dniu 8 września 2013 roku. Celem rozliczenia zakupu medali dla uczestników turnieju została przedłożona w Starostwie Powiatowym wP.Faktura VAT nr (...)z dnia 5 września 2013 roku wystawiona przezPPHU (...). Faktura wystawiona była na kwotę 258,30 złotych, jako sposób zapłaty wskazano przelew na konto o nr(...). Wskazany na fakturze rachunek prowadzony PA-CO-Bank należał do Młodzieżowego(...) Klubu Sportowego (...)P.. Kwota na jaką została wystawiona faktura została przelana na wskazany rachunek w dniu 18 września 2013 roku. Podmiot wskazany na fakturze jako sprzedawca tj.PPHU (...)z siedzibą w Tuszynie przyulicy (...),NIP (...)nigdy nie istniał. (kopia faktury wraz z załącznikiem k. 87-88, faktura k. 386, pismo Banku Spółdzielczego PA-CO-BANKU k. 182-183, wydruk rachunku bankowego k. 184, pismo Naczelnika Urzędu SkarbowegoŁ., k. 170, 176,pismo Ministerstwa Gospodarki k. 171, zeznania świadków:M. W.k. 535-536, 90,S. G.–R.k. 105-106, 558 ,P. K.k. 278 odwrót, S.B.k. 549-550, 304). W dniu 30 stycznia 2013 roku do Starostwa Powiatowego wP.wpłynął wniosek(...)P.o przyznanie dotacji na realizację zadania własnego Powiatu(...)w zakresie tworzenia warunków sprzyjających rozwojowi sportu. We wniosku podano numer rachunku bankowego(...), który był prowadzony przez PA-CO-Bank. Po rozpatrzeniu tegoż wniosku, w dniu 29 marca 2013 roku zawartoumowę Nr (...), na mocy której Powiat(...)zobowiązał się przekazać(...)P.kwotę 3500,00 złotych na wskazany we wniosku rachunek bankowy dotowanego o numerze(...). W imieniu klubu umowę podpisałJ. K. (1)oraz członek zarząduP. G. (1). W dniu 4 kwietnia 2013 roku kwota wynikająca z umowy została przelana na wskazany rachunek bankowy o numerze(...), prowadzony przez Bank Spółdzielczy PA-CO-Bank, który był prowadzony dlaJ. K. (1) (wniosek k. 131-134, umowa k. 38-43, wydruk rachunku bankowego k. 184, pismo Banku Spółdzielczego PA-CO-BANKU k. 182-183) W dniu 26 czerwca 2013 roku w Starostwie Powiatowym wP.(...)złożył sprawozdanie z wykonania zadania określonego wumowie (...)zawartej w dniu 29 marca 2013 roku. Do sprawozdania załączono między innymifakturę VAT Nr (...)z dnia 3 kwietnia 2013 roku wystawioną przezPPHU (...), na zakup sprzętu sportowego, na łączną kwotę 4575,60 złotych. W sprawozdaniu wskazano, iż z przyznanej dotacji przeznaczono na ten cel kwotę 3000 złotych. Podmiot wskazany na fakturze jako sprzedawca tj.PPHU (...)z siedzibą w Tuszynie przyulicy (...),NIP (...)nigdy nie istniał. (sprawozdanie k. 45-46; kopia faktury k. 47, faktura k. 386; pismo Naczelnika Urzędu SkarbowegoŁ., k. 170, 176 pismo Ministerstwa Gospodarki k. 171, zeznania świadków:M. W.k. 535-536, 90,S. G.–R.k. 105-106, 558 ,P. K.k. 278 odwrót, S.B.k. 549-550, 304). W dniu 23 maja 2012 roku do Urzędu Miejskiego wP.wpłynął wniosek(...)P.o przyznanie dotacji na realizację zadania własnego Gminy MiejskiejP.w zakresie tworzenia warunków sprzyjających rozwojowi sportu. We wniosku podano numer rachunku bankowego wnioskodawcy(...), który był prowadzony przez PA-CO-Bank. Po rozpatrzeniu tego wniosku, w dniu 13 czerwca 2012 roku zawarto umowę Nr(...).426.2.2012, na mocy której Gmina MiejskaP.– MiastoP.zobowiązała się przekazać(...)P.kwotę 27000,00 złotych na wskazany we wniosku o datację rachunek bankowy dotowanego PA-CO-Bank o numerze(...). W imieniu klubu umowę podpisałJ. K. (1)oraz członek zarząduP. G. (1). W dniu 15 czerwca 2012 roku kwota wynikająca z umowy została przelana na wskazany rachunek bankowy o numerze(...), prowadzony przez Bank Spółdzielczy PA-CO-Bank, który był prowadzony dlaJ. K. (1). (wniosek k. 264-269, harmonogram uzupełniający k. 270, umowa k. 211-215, wydruk rachunku bankowego k. 184, pismo Banku Spółdzielczego PA-CO-BANKU k. 182-183, zeznania świadkaP. K.k. 278, S.B.k. 304, 549-550). W dniu 30 stycznia 2013 roku w Urzędzie Miejskim wP.(...)złożył sprawozdanie z wykonania zadania określonego wumowie nr (...).2.2012 zawartej w dniu 13 czerwca 2012 roku. Do sprawozdania załączono między innymifaktury VAT Nr (...)z dnia 14 czerwca 2012 roku ,(...)z dnia 30 listopada 2012 roku, 17/12/2012 z dnia 7 grudnia 2012 roku, oraz 21/12/2012 z dnia 10 grudnia 2012 roku wystawione przezPPHU (...). Podmiot wskazany na fakturach jako sprzedawca tj.PPHU (...)z siedzibą w Tuszynie przyulicy (...),NIP (...)nigdy nie istniał. (sprawozdanie k. 216-218; kopie faktur k. 223, 224, 225, faktury k. 386; pismo Naczelnika Urzędu SkarbowegoŁ., k. 170, 176 pismo Ministerstwa Gospodarki k. 171, zeznania świadków:M. W.k. 535-536, 90,S. G.–R.k. 105-106, 558,P. K.k. 278,B.k. 304, 549-550). W dniu 12 marca 2013 roku do Urzędu Miejskiego wP.wpłynął wniosek(...)P.o przyznanie dotacji na realizację zadania własnego Gminy MiejskiejP.w zakresie tworzenia warunków sprzyjających rozwojowi sportu. We wniosku jako numer rachunku bankowego wnioskodawcy podano numer(...), który był prowadzony przez PA-CO-Bank. Po rozpatrzeniu tego wniosku, w dniu 8 kwietnia 2013 roku zawarto umowę Nr(...).426.1.2013, na mocy której Gmina MiejskaP.– MiastoP.zobowiązała się przekazać(...)P.kwotę 46800,00 złotych na wskazany we wniosku o datację rachunek bankowy dotowanego PA-CO-Bank o numerze(...). W imieniu klubu umowę podpisał między innymiJ. K. (1). Zgodnie z § 4 umowy przyznana kwota dotacji w wysokości(...)miała zostać przekazana w dwóch transzach: pierwsza w wysokości 30 000 złotych w terminie 14 dni od dnia podpisania umowy, druga w wysokości 16.800 złotych – w terminie do końca lipca 2013 roku. Pierwsza transza została przelana w dniu 11 kwietnia 2013 roku na wskazany we wniosku rachunek bankowy o numerze(...), prowadzony przez Bank Spółdzielczy PA-CO-Bank, dlaJ. K. (1). Pismem z dnia 5 czerwca 2013 roku skierowanym do Skarbnika Urzędu Miasta wP.(...)zwrócił sie o przyśpieszenie realizacji dotacji płatności II transzy wynikającej z umowy(...).426.1.2013. Wnioskodawca wskazał, aby kwotę 16.800 złotych wpłacić na konto klubu do dnia 10 czerwca 2013 roku z uwagi na problemy finansowe klubu. Pod pismem podpisał sięJ. K. (1)orazP. G. (1). Kwota 16.800 złotych została przelana na w dniu 10 czerwca 2013 roku na wskazany we wniosku rachunek bankowy o numerze(...), prowadzony przez Bank Spółdzielczy PA-CO-Bank, dlaJ. K. (1). (wniosek k. 271-276, harmonogram k. 277, umowa k. 232-236, pismo(...)k. 237, wydruk rachunku bankowego k. 184, pismo Banku Spółdzielczego PA-CO-BANKU k. 182-183, zeznania świadkaP. K.k. 278, S.B.k. 304, 549-550). W dniu 29 stycznia 2014 roku w Urzędzie Miejskim wP.(...)złożył sprawozdanie z wykonania zadania określonego wumowie nr (...).1.2013 zawartej w dniu 8 kwietnia 2013 roku. Do sprawozdania załączono między innymifaktury VAT Nr (...)z dnia 31 lipca 2013 roku , 17/08 z dnia 16 sierpnia 2013 roku oraz 3/09/2013 z dnia 5 września 2013 roku wystawione przezPPHU (...). Jako sposób zapłaty, wskazano płatność „gotówką”. Podmiot wskazany na fakturach jako sprzedawca tj.PPHU (...)z siedzibą w Tuszynie przyulicy (...),NIP (...)nigdy nie istniał. Załączona do sprawozdaniafaktura Nr (...)z dnia 5 września 2013 roku, wystawiona przezPPHU (...)na kwotę 258,30 zł, w której jako formę zapłaty wskazano płatność „gotówką” został również uprzednio przedłożona we wrześniu 2013 r. w Starostwie Powiatowym wP.w ramach rozliczenia współfinansowania imprezy sportowej przez Powiat(...). Wówczas jako sposób zapłaty wskazano przelew na konto o nr(...), które było prowadzone przez PA-CO-Bank dla(...). (sprawozdanie k. 238-240, faktura VAT wraz z adnotacją k. 87-88, faktury VAT k. 241, 242, 243, faktury k. 386; pismo Naczelnika Urzędu SkarbowegoŁ., k. 170, 176 pismo Ministerstwa Gospodarki k. 171, zeznania świadkaP. K.k. 278, S.B.k. 304, 549-550). W dniu 13 czerwca 2012 roku do Urzędu Miejskiego wP.wpłynął wniosek – oferta(...)P.dotycząca realizacji zadania publicznego z zakresu przeciwdziałania uzależnieniom i patologiom społecznym. We wniosku jako numer rachunku bankowego wnioskodawcy podano numer(...), który był prowadzony przez PA-CO-Bank. Po rozpatrzeniu tego wniosku, w dniu 16 lipca 2012 roku zawartoumowę Nr (...)na mocy której Gmina MiejskaP.– MiastoP.zobowiązała się przekazać(...)P.kwotę 2.200,00 złotych na wskazany we wniosku o datację rachunek bankowy zleceniobiorcy o numerze(...). W imieniu klubu umowę podpisał między innymiJ. K. (1). Kwota wynikająca z umowy została przelana na w dniu 3 sierpnia 2012 roku na wskazany we wniosku rachunek bankowy o numerze(...), prowadzony przez Bank Spółdzielczy PA-CO-Bank, dlaJ. K. (1). (wniosek k. 324-339, umowa k. 288-294, wydruk rachunku bankowego k. 184, pismo Banku Spółdzielczego PA-CO-BANKU k. 182-183, zeznania świadkaP. K.k. 278, S.B.k. 304, 549-550). Latem w okresie wakacyjnym w 2012 roku odbył się obóz w miejscowościS., którego uczestnikami byli zawodnicy(...). Na obozie był obecny miedzy innymi trenerJ. K. (3). Zawodnicy zostali przewiezieni na obóz autokarem, którym również zabrano piłki, znaczniki oraz bagaże zawodników. W trakcie obozu dostarczona była woda mineralna. Na obóz nie zabierano innego szczególnego sprzętu sportowego z klubu typu np. murki. Transport był organizowany przezJ. W. (1), który trudnił się organizacją tego typu wyjazdów. (zeznania świadkaJ. K.k. 563, 393). W dniu 10 września 2012 roku w Urzędzie Miejskim wP.(...)złożył sprawozdanie z wykonania zadania określonego w umowie zawartej w dniu 16 lipca 2012 roku. Do sprawozdania załączono między innymifakturę VAT Nr (...)z dnia 1 sierpnia 2012 r., wskazująca na wykonanie usługi transportowej zP.doS.,fakturę VAT Nr (...)z dnia 14 sierpnia 2012 r. wskazujacą na wykonanie usługi transportowej zeS.doP., wystawione przezfirmę PPHU (...). Jako sposób zapłaty, wskazano płatność „gotówką”. Podmiot wskazany na fakturach jako sprzedawca tj.PPHU (...)z siedzibą w Tuszynie przyulicy (...),NIP (...)nigdy nie istniał. (sprawozdanie k. 297-299, faktura VAT k. 300, 301, 302, pismo Naczelnika Urzędu SkarbowegoŁ., k. 170, 176 pismo Ministerstwa Gospodarki k. 171, zeznania świadkaP. K.k. 278, S.B.k. 304, 549-550). W dniu 16 stycznia 2014 roku do Starostwa Powiatowego wP.wpłynął wniosek(...)P.o przyznanie dotacji na realizację zadania własnego Powiatu(...)w zakresie tworzenia warunków sprzyjających rozwojowi sportu. We wniosku jako numer rachunku bankowego wnioskodawcy wskazano rachunek prowadzony przez PA-CO-Bank o numerze(...). Rachunek ten był prowadzony dla Młodzieżowego(...) Klubu Sportowego (...)P.. Po rozpatrzeniu tego wniosku, w dniu 28 lutego 2014 roku zawartoumowę Nr (...)na mocy której Powiat(...)zobowiązał się przekazać(...)P.kwotę 3.000,00 złotych na wskazany we wniosku o datację w § 4 ust. 1 rachunek bankowy dotowanego w Pa-Co-Banku o numerze(...). W § 4 w/w umowy dotowany oświadczył, że jest jedynym posiadaczem rachunku bankowego i zobowiązał się do utrzymania wskazanego powyżej rachunku nie krócej niż do chwili dokonania ostatecznych rozliczeń z dotującym, wynikających z zawartej umowy. W imieniu klubu umowę podpisał między innymiJ. K. (1). W dniu 6 marca 2014 roku Wydział Finansowy Starostwa Powiatowego wP.skierował do Wydziału Infrastruktury(...)i Spraw Obywatelskich pismo z informacją, iż z systemu komputerowego wydziału wynika, iż podany w umowie rachunek bankowy(...)należy doA. K. (1)prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwąPPHU (...)z siedzibą w Tuszynie, przyulicy (...). W związku z powyższym nie dokonano przelewu i wezwano Prezesa(...)J. K. (1)do złożenia wyjaśniania. W dniu 6 marca 2014 roku oskarżony złożył w Starostwie Powiatowym wP.pismo w którym wskazał, iż nastąpił błąd w podanym przez(...)numerze konta bankowego na które miała wpłynąć dotacja dla klubu. W piśmie podano nowy numer konta wskazując, iż jest on prawidłowy, z prośbą o jego zmianę w umowie zawartej między(...)a Powiatem(...). Jako prawidłowe konto klubu wskazano rachunek prowadzony w PA-CO-Banku o numerze(...), prowadzony dlaJ. K. (1). Następnie waneksie nr (...)z dnia 10 marca 2014 roku doumowy nr (...)z dnia 28.02.2014 r. zmieniono § 4 ust.1 w/w umowy wskazując, iż przyznana dotacja w wysokości 3000 zł zostanie przekazana na rachunek bankowy Dotowanego w Pa-Co-Bank (...). W dniu 13.03. 2014 r. wydział finansowy chcąc dokonać przelewu na konto klubu, stwierdził iż w elektronicznej ewidencji finansowej podany przezJ. K. (1)numer konta figuruje jako numer kontaA. K. (1). W dniu 13.03.2014 r. oskarżonyJ. K. (1)został wezwany do przedstawienia dokumentów potwierdzających numer kontaklubu (...). W dniu 14 marca 2014 r. oskarżonyJ. K. (1)przedłożył w Starostwie Powiatowym dokument - kopię umowy z dnia 10 kwietnia 2011 r. o prowadzenie dla Młodzieżowego(...) Klubu Sportowego(...)rachunku bankowego o numerze(...). Na umowę o prowadzenie rachunku klubowego oskarżony nakleił numer rachunku prywatnego, który wyciął z własnej umowy. PóźniejJ. K.skserował ten dokument i to ksero przekazał do starostwa. Wyjaśniając rozbieżności, co do numeru konta, oskarżonyJ. K. (1)oświadczył pracownicy Starostwa PowiatowegoM. W. (2), iż płaciłA. K. (1)gotówką, zaś ona na wystawionych fakturach wpisywała numer konta klubu, żeby oskarżony mógł odzyskać pieniądze, które były przekazywane przez Starostwo Powiatowe w formie przelewu. Celem wyjaśnienia wątpliwości co do istnieniafirmy PPHU (...)oświadczyłM. W. (2), iżA. K.przyjezdż do niego oferując tańsze produkty. Nadto oskarżony wskazał, iż prawdopodobnie firma przestała istnieć z uwagi na fakt, iż jej właściciele z synkiem wyjechali za granicę. Oskarżony został poproszony przezM. W. (2)o przedstawienie wypisu z Urzędu GminyT.potwierdzajacy istnieniefirmy PPHU (...). Tego samego dnia tj. 14 marca 2014 r.J. K. (1)złożył w Starostwie Powiatowym wP., w Wydziale infrastruktury dokument w postaci wygenerowanego elektronicznie zaświadczenia z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej dotyczącegoA. K. (1)prowadzącej działalność gospodarczą podfirmą PPHU (...). Z wydruku(...)wynikało, iż firma była zarejestrowana w dniu 1 lipca 2010 i wyrejestrowana 2 lipca 2010 r. W obecnościM. W. (2)oświadczył, iż prosił pracownicę z Urzędu GminyT.„na kolanach”, aby wystawiła mu przedłożony dokument. Nadto oskarżony wskazał, iż chyba został oszukany, gdyżfirma PPHU (...)nie istnieje i działała tylko jeden dzień. W obecności oskarżonegoM. W.zadzwoniła do Urzędu GminyT.celem uzyskania informacji na temat firmy. Kiedy oskarżony wyszedł już ze Starostwa PowiatowegoM. W. (2)uzyskała informację od pracownika Urzędu GminyT., iż w dniu 14 marca 2014 r. oskarżonego tam nie było i nie generowano dla niego żadnego zaświadczenia ofirmie PPHU (...). NadtoM. W.została poinformowana, iż w Tuszynie nie miała siedziby w/w firma, zaś nazwa ulicy wynikająca z faktur tj. 1-go maja została 10 lat wcześniej zamieniona na nazwę 3-go maja, zaś pod numerem 16 nie ma żadnej nieruchomości. Po uzyskaniu powyższych informacjiM. W.zadzwoniła do oskarżonego z pytaniem w jakim urzędzie pobrał wypis z(...). ZdenerwowanyJ. K. (1)oświadczyłM. W., iż nie był w urzędzie, zaś wypis uzyskał od znajomej którą była paniA. K., z którą to widział się rano w dniu 14 marca 2014 r. i z którą pokłócił się o faktury. W związku z wątpliwościami co do wiarygodności oskarżonego, w tym co do podanego numeru konta Starostwo Powiatowe wP.wstrzymało wypłatę dotacji wynikającą z umowy z dnia 28 lutego 2014 roku o Nr(...). (wyjaśnienia oskarżonego k. 395-396; pismo k. 53, pismo k. 67, wniosek k. 49-52,umowa (...), aneks k. 68-69; umowa o prowadzenie rachunków bankowych k. 73-77, potwierdzenie otwarcia rachunku k. 78; umowa o kartę k. 79-82, zaświadczenie z(...)k. 83, zeznania świadkówM. W.k. 535, 90,S. G.–R.k. 557-559, 105-106) W 2014 roku pracownicy Urzędu Miasta wP.otrzymali upoważnienie Prezydenta MiastaP.do przeprowadzenia kontroli we wszystkich klubach sportowych które otrzymały dotację w 2012-2013 roku, w tym(...). Kontrola była przeprowadzona na podstawie dokumentów przedłożonych Urzędowi MiastaP.w postaci sprawozdań wraz z załącznikami. W wyniku kontroli ujawniono fakt, iż poszczególne faktury załączone do sprawozdań przez(...)wystawione były przezfirmę PPHU (...), która w rzeczywistości nie istniała. (zeznania świadkówP. K.k. 542-543, 278 odwrót, S.B.k. 549-550, 304) Podmiot wskazany na zakwestionowanych wyżej fakturach jako sprzedawca tj.PPHU (...)z siedzibą w Tuszynie przyulicy (...),NIP (...)nigdy nie istniał. Podatnik o takiej nazwie nie figurował w systemach SeRce orazP., wskazany na fakturach NIP był błędny. Nie było nadto w Tuszynie ulicy 1-go maja 16. (pismo Naczelnika Urzędu SkarbowegoŁ.k. 170, 176,pismo Ministerstwa Gospodarki k. 171, zeznania świadków:M. W.k. 535-536, 90,S. G.–R.k. 105-106, 558 ,P. K.k. 278 odwrót, S.B.k. 549-550, 304) OskarżonyJ. K. (1)jest synemB.iM.z domuG.,urodzony (...)wP., obywatelstwa polskiego o wykształceniu wyższym rolniczym, jest nauczycielem wychowania fizycznego, prowadzi gospodarstwo rolno – budowlane, uzyskuje dochód miesięczny w wysokości około 4.000 zł, żonaty, ojciec dwójki dorosłych, studiujących dzieci, jest właścicielem gospodarstwa rolnego o pow. 4,88 ha, mieszkania o pow. 62 m2, samochodu m-kiP.z 2009 r., służba wojskowa odbyta, nie leczony neurologicznie, odwykowo, psychiatrycznie, nie karany. (dane osobopoznawcze, k. 528, dane o karalności, k. 340, 546) Przesłuchany w postępowaniu przygotowawczym oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Wyjaśnił, iż w 2002 roku jego syn zaczął grać w piłkę nożną w(...) Klubie Sportowym (...)P.. Oskarżony został jednym ze sponsorów klubu. W 2005 roku został wybrany do zarządu klubu a następnie objął funkcję Prezesa klubu. Klub miał wówczas długi na rzecz innych podmiotów w wysokości 300.000 zł. W tym okresie oskarżony prowadził własną działalność gospodarczą, jego sytuacja finansowa była dobra w związku z czym oskarżony łożył własne środki na rzecz klubu oraz spłacał jego zadłużenia. Łącznie oskarżony wydał na klub około 130.000 zł. W pewnym momencie powstał(...) Klub Sportowy (...)P., który początkowo równocześnie funkcjonował z(...) Klubem Sportowym (...). W obu tych klubach oskarżony pełnił funkcję Prezesa. Działalnośćklubu (...)była stopniowo wygaszana wraz z przechodzeniem kolejnych grup wiekowych do(...)Włókniarz. Nowy klub przejął wszystkie zobowiązanie finansowe(...)Włókniarz, za wyjątkiem zadłużenia na rzecz poprzedniego prezesa klubu, które było egzekwowane w drodze egzekucji komorniczej. Oskarżony wskazał, iż łożył własne środki finansowe również na rzecz nowegoklubu (...). Odnosząc się do współpracy zfirmą PPHU (...), oskarżony wskazał, iż współpracę z tą firmą rozpoczął w 2008 lub 2009 r. WG.przypadkowo spotkał mężczyznę o imieniuS., który oferował do sprzedaży odzież i sprzęt sportowy. W kolejnych latach ten mężczyzna kontaktował się z oskarżonym 3-4 razy w roku przedstawiając swoją ofertę. Płatności na rzecz firmy dokonywane były zawsze gotówką, gdyżS.tak chciał, w zamian za co proponował upusty lub gratisy. Zakupy dokumentowane były rachunkami wystawianymi na rzecz(...)Włókniarz, również wówczas, gdy oskarżony płacił własnymi prywatnymi pieniędzmi. Współpraca oskarżonego zfirmą PPHU (...)trwała do 2014 roku. Odnosząc się do I zarzutu oskarżony wyjaśnił, iż zakupy udokumentowane fakturą zostały dokonane na potrzeby Memoriału im.S.R.. W ocenie oskarżonego skoro puchary, medale i nagrody rzeczowe zostały wręczone, to zakup na pewno został dokonany za kwotę, na jaką została wystawiona faktura, zaznaczył przy tym, iż płacił gotówką. Wskazał, iż towar został dostarczony samochodem do klubu przez mężczyznę o imieniuS.. Oskarżony nie potrafił jednak podać marki samochodu, modelu, koloru ani numerów rejestracyjnych. Jeśli chodzi o zarzut z pkt II aktu oskarżeniaJ. K. (1)wskazał, iż sytuacja była analogiczna jak w zakresie zarzutu I, z tym, że nagrody mogły zostać dostarczone przezS.bezpośrednio na(...), gdzie był rozgrywany turniej. W tym przypadku płatność również była dokonana gotówką. Wyjaśniając w zakresie zarzutu III oskarżony wskazał, iż sytuacja była analogiczna jak przy poprzednich zarzutach. Zdaniem oskarżonego zakup 100 piłek nie było niczym nadzwyczajnym bo w sezonie - rocznie zużywa się około 250 piłek. Odnośnie zarzutu z pkt IV oskarżony oświadczył, iż we wniosku o udzielenie dotacji na rok 2013, za wiedzą zarządu klubu wskazany był jego rachunek, jako prezesa klubu, a pieniądze z dotacji, bezpośrednio po tym jak wpłynęły na prywatny rachunek zostały z niego wypłacone i przekazane do klubu i na jego potrzeby spożytkowane. Oskarżony przyznał, iż zdawał sobie sprawę z tego, że to postępowanie nie było to prawidłowe, niemniej wynikało to z kłopotów jakie miał klub w związku z działaniem wierzycieli. Podał, iż wpływ tych środków do klubu został udokumentowany drukiem(...)ale pieniądze prawdopodobnie od razu przeznaczone zostały na bieżące potrzeby. Wyjaśniając co do zarzutu V podał, iż sytuacja była taka sama jak przy zakupach piłek. W zakresie zarzutu VI oskarżony nie przypominał sobie tego zakupu, wskazał jedynie, iż musiał być jakiś mniejszy turniej, ale nagrody zostały z pewnością zakupione i wręczone. Składając wyjaśnienia co do zarzutu z pkt VII oskarżony podał, iż we wniosku do Starostwa Powiatowego wP.o dotację na 2014 pierwotnie, zgodnie z prawdą wskazany był numer rachunku klubu. Podpisana został umowa, w momencie próby przelewania kwoty dotacji okazało się, że ten numer rachunku należy dofirmy (...). Powyższa sytuacja wynikała z faktu, iż rok wcześniej oskarżony wpisał ten numer rachunku na jedną z faktur wystawioną przezfirmę (...). Oskarżony wskazał, iż ta faktura została zapłacona przez niego wcześniej gotówką, ale Starostwo Powiatowe wP.musiało dokonać zapłaty przelewem, bezpośrednio na rachunek sprzedawcy. Oskarżony, na prośbęS.zfirmy (...), dokonał zamiany na fakturze i wskazałem w niej numer rachunku klubu. Gdy to się ujawniło w 2014 roku w toku ubiegania się o dotację, oskarżony poinformował o tym pracownicę starostwaM. W., która wskazała oskarżonemu, by napisał oświadczenie i podał nowe konto.J. K.przyznał, iż miał świadomość, iż jego działanie było błędne. W zakresie zarzutów z punktów VIII i IX oskarżony odmówił składania wyjaśnień. Składając wyjaśnienia w zakresie zarzutu z pkt X oskarżony podał, iż powody wskazania we wniosku o dotację jego prywatnego rachunku, były tożsame z tymi jakiewskazał odnosząc się do dotacji otrzymanej ze starostwa. Nadmienił, iż środkiniezwłocznie wypłacał i przekazywał do kasy klubu, co było dokumentowane drukiem(...), pieniądze od razu przeznaczone zostały na bieżące potrzeby.(...)wystawiała księgowaklubu (...), która jednak nie otrzymywała tych pieniędzy „do ręki", bo o wydatkach i ich kolejności decydował oskarżony wraz z zarządem klubu. Odnosząc się do zarzutu z pkt XI oskarżony podał, iż zakup rzeczy, które wskazanebyły na fakturach z całą pewnością zostały dokonane. Co do zarzutów z pkt XII i XIII sytuacja była analogiczna jak przy zarzutach z pkt XI i XII, tylko dotyczyła ona kolejnego roku, w którym(...)otrzymał dotacje od Urzędu MiastaP.. Oskarżony wyjaśnił nadto, iż do czasu ujawnienia przez Starostwo Powiatowe wP., w 2014 roku, faktu nieistnieniafirmy PPHU (...)A. K. (1)z siedzibą w Tuszynie, ul. lM.16, nie miał on świadomości, że taka firma nie istnieje. Dodał, iż mężczyzna, który sprzedawał sprzęt sportowy proponował lepszą cenę przy zakupach za gotówkę, oskarżony kierując się dobrem klubu, w którym zawsze brakowało pieniędzy, zgadzał się na takie rozwiązania, nie analizując dlaczego firma nie wskazuje rachunku bankowego i nie chce rozliczeń poprze wpłaty na ten rachunek. Opisując mężczyznę o imieniuS.oskarżony wskazał, iż mógł mieć około 190 cm wzrostu, był dobrze zbudowany. Cechą charakterystyczną było to, że nie posiadał górnego uzębienia po jednej stronie. Wyjaśnił, iż faktury wystawiane przezfirmę PPHU (...)A. K. (1)podpisywał częstoS., zwłaszcza, gdy były one sporządzane w klubie, gdy on przywoził towar i w ostatniej chwili negocjowania ceny.J. K. (1)wyjaśnił, iż nigdy nie rozmawiał zA. K. (1), miał kontakt osobisty jedynie zS., do którego nie miał nawet numeru telefonu. Mężczyzna o imieniuS.przyjeżdżał do klubu w czasie obecności oskarżonego.J. K.wyjaśnił, iż przyjeżdżał on białym dostawczymI.. Samochód nie miał żadnych napisów ani cech charakterystycznych, numer rejestracyjny był z powiatu(...)wschodniego(...)numerów nie pamiętał.S.przyjeżdżał czasem z innymi różnymi osobami, które tylko mu pomagały. Słuchany ponownie w postępowaniu przygotowawczym oskarżony odnosząc się do zarzutów z pkt XIV i XV wyjaśnił, że numer jego rachunku został wskazany we wniosku, tak jak w przypadku pozostałych dotacji, w tym celu aby pozyskane środki zostały przeznaczone na realizacje zadania wynikającego z umowy. Obóz, który miał zostać zorganizowany w wyniku wykonania umowy rzeczywiście odbył się w tym miejscu i w tym terminie, który jest wskazany w umowie. Klub poniósł związane z tym koszty i pozyskane od miasta środki służyły do pokrycia tych wydatków. Na obóz pojechała grupa piłkarzy treneraJ. K. (5). Obóz organizowany był przez jakiegoś pośrednika, którego oskarżony nie pamiętał. Zawodnicy jechali autobusem, natomiast sprzęt był dowożony przezS.zfirmy (...). Oskarżony kupił odfirmy (...)wózek do murków, który został dostarczony przezS..S.wykonał również transport do miejscowościS., przewoził sprzęt taki jak bramki, piłki, murki, wodę mineralną oraz bagaże zawodników. Kwota za ten transport w jedną stronę wynosiła ok. 1500-1600 złotych. Po zakończeniu obozu, po około dwóch tygodniach, przywiózł je doP.. Faktury zostały wystawione w późniejszym terminie, tj. w momencie rozliczenia dotacji. Oskarżony wskazał, iż dotacja udzielona przez miasto stanowiła tylko niewielką część kosztów zorganizowania tego obozu. Ona mogła być przeznaczana na wynagrodzenie trenera, ubezpieczenie, transport lub inne wydatki. Otrzymana kwota nie była przeznaczona na konkretny cel. J. K. (1)oświadczył, iż nigdy dla siebie nie wziął żadnych pieniędzy z(...)P.. Wręcz przeciwnie, dokładał swoje pieniądze do działalności klubu. Również inne osoby, członkowie zarząduK. K. (1),K. T.,W. K. (1), finansowały działalności klubu, jednak przekazywali oni mniejsze kwoty niż oskarżony, który przez okres 10 lat „włożył" w działalność klubu około 100.000 złotych. Pozostałą część funduszy trzeba uzyskać z innych źródeł, np. ze składek, niemniej jednak pozyskiwane środki nie pozwalają na pokrycie wydatków klubu i oskarżony musi jakoś się starać, żeby te kwoty zrównoważyć. Księgowaniem faktur zajmuje się księgowa, która wykonuje czynności dwa razy w tygodniu w ramach wolontariatu. Przesłuchany ponownie oskarżony podał, iż zaświadczenie o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej, który przedstawił 18 marca 2014 roku Starostwie Powiatowym wP., otrzymałam od mężczyzny o imieniuS.. Odnosząc się do umowy o prowadzenie rachunku dlaklubu (...), którą w dniu 14 marca 20014 roku przedstawił w Starostwie Powiatowym wP.oskarżony wyjaśnił, iż po rozmowie zM. W. (2)spanikował i na umowę o prowadzenie rachunku klubowego nakleił numer rachunku prywatnego, który wyciął z własnej umowy. PóźniejJ. K.skserował ten dokument i to ksero przekazał do starostwa. Oskarżony oświadczył, iż żałuje swojego działania. Oskarżony podał, iż uchwała zarządu nie została załączona do żadnego wniosku o dotację, o które ubiegał się klub. Mężczyźnie o imieniuS.przekazywał wydruk dotyczący zlikwidowanej działalności gospodarczej oskarżonego, gdy starostwo zażądało wyjaśnień co dofirmy (...). Podczas kolejnego przesłuchania oskarżony wyjaśnił, iż uchwała dotycząca zmiany konta klubu została podjęta na zebraniu zarządu(...)Włókniarz. Osoby, które podpisały się na dokumencie, wiedziały, iż wskazany numer konta jest prywatnym rachunkiemJ. K. (1). Pieniądze miały wpływać na rachunek oskarżonego, gdyż to on zajmował się finansami klubu. (wyjaśnienia k. 316-320, 365-368, 395-396, 405, 456) Podczas rozprawy oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Wskazał, iż od 2005 roku sprawuje funkcję Prezesa(...). W czasie prezesury oskarżonego klub został przekształcony z uczniowskiego na młodzieżowy. W momencie obejmowania przez oskarżonego funkcji prezesa, klub był zadłużony na kwotę około 270 tyś. zł. Oskarżony podał, iż to on pozyskiwał środki finansowe na działalność klubu. Oskarżony prowadził w tym czasie własną masarnię i mógł pozwolić sobie na finansowanie klubu. Nadto pieniądze były pozyskiwane z Urzędu Miasta, od 2010 r. również ze Starostwa Powiatowego wP.oraz od sponsorów. Obecnie klub ma zadłużenie w na kwotę około 37-40 tyś. zł. Składając wyjaśnienia odnośniefirmy PPHU (...), oskarżony podał, iż współpraca z tą firmą trwała około 7 lat. Z przedstawicielami firmy oskarżony zapoznał się przypadkowo na bazarze wG., gdzie firma miała rozłożony towar. Po umówieniu spotkania, przedstawiciele firmy przyjechali do klubu, gdzie zaproponowali atrakcyjne ceny sprzedaży sprzętu sportowego. Jej właściciel przywoził sprzęt do klubu, płatności były dokonywane w formie gotówkowej, gdyż taki był wymóg właścicielafirmy (...). Z uwagi na taką płatność, klub otrzymywał upusty i grafity rzeczowe. Właściciel firmy miał na imięS., oskarżony nie znał jego nazwiska, nigdy nie był w siedzibie firmy, nie miał do jej przedstawicieli ani właściciela numeru telefonu. Oskarżony umawiał się na dostawę sprzętu 2-3 razy w roku, jak dostawał dotację. Właściciele firmy wiedzili, że klub uzyskuje dotacje w marcu, sierpniu i wrześniu i sami wówczas przyjeżdżali do klubu.Firma (...)wystawiała faktury, na których widniało nazwiskoA. K. (1), jako właścicielki. Oskarżony nigdy z nią jednak nie rozmawiał, wiedział, że była żonąS.. Jeśli jakiś sprzęt był uszkodzony to reklamacje odbywały się przy następnej transakcji. Oskarżony wyjaśnił, iż ubiegając się o jedną z dotacji przedstawił w Starostwie Powiatowym fakturę wystawioną przezfirmę (...), z którą wcześniej rozliczył się w formie gotówkowej oraz złożył sprawozdanie. Okazało się wówczas, iż starostwo musi przelać pieniądze na konto firmy wystawiającej fakturę. Oskarżony poprosił wówczasS., by ten oddał mu uregulowaną w gotówce kwotę, w zamian za co uzyska przelew na konto od starostwa.S.poprosił wówczas oskarżonego o dopisanie na fakturze konta klubu, gdyż ma problemy z żoną. W rezultacie przyznana dotacja wpłynęła na konto klubowe i została spożytkowana na jego potrzeby. W 2014 r. po zakupie 100 piłek w chwili podpisywania umowy o dotację ze Starostwem PowiatowymP.okazało się, żefirma (...)nie istnieje. Oskarżony w żaden sposób nie sprawdzał tej firmy, nie widział, czy inne kluby sportowe współpracowały z nią. Po uzyskaniu informacji o nieistnieniu firmy, oskarżony spotkał się w klubie z jej przedstawicielami, którzy przywieźli towar. Doszło wówczas do awantury, gdyż oskarżonego zdenerwował fakt, iż nieistniejąca firma wystawiała mu faktury. W trakcie scysjiS.groził oskarżonemu. Mimo, iż oskarżony obawiał się go, nie złożył żadnego zawiadomienia w organach ścigania. Następnego dnia oskarżony otrzymał od przedstawiciela firmy dokument potwierdzajmy jej istnienie. Oskarżony nie kontaktował się później zfirmą (...), podkreślił, iż nie miał świadomości, iż można funkcjonować na rynku nie mając zarejestrowanej działalności. Oskarżony wskazał, iż w 2011 -2012 roku wierzyciele klubu dowiedzieli się, że jego sytuacja finansowa ulega poprawie i zaczęli domagać się spłat wcześniejszych należności powstałych za kadencji poprzednich władz klubu. Oskarżony obawiał się, że na skutek informacji o zajmowanych środkach klubu, nie uzyska przyznawanych co roku dotacji. Klub nie miał problemów z uzyskaniem dotacji, gdyż oskarżony zawsze rozliczał się i składał sprawozdania. W związku z powyższym, na jednym z zarządów została podjęta uchwała, iż pieniądze uzyskane z dotacji będą wpływać na prywatne kontoJ. K. (1), które zostało utworzone specjalnie na przyjęcie dotacji, o czym wiedzieli członkowie zarządu. Potem też na konto wpływały prywatne środki oskarżonego z(...). Środki z dotacji były podejmowane z konta następnego dnia po wpłynięciu. Oskarżony przywoził do klubu gotówkę, gdzie zostało od razu rozdysponowana na bieżące i zaległe wydatki. Oskarżony podkreślił, iż środki z dotacji, mimo iż pierwotnie wpływały na jego konto, zawsze były przeznaczane na działalność klubu. Pieniądze z dotacji nie leżały na koncie i nie miały nawet możliwości „zapracować”. W momencie zakładania konta na nazwiskoJ. K. (1)toczyły się już postępowanie egzekucyjne. Oskarżony wiedział przy tym, iż w sytuacji zajęcie egzekucyjnego na koncie, klub nie uzyska dotacji. Oskarżony wyjaśnił, iż błędnie nastąpiło przekształcenie klubu, w rezultacie czego nowy klub przejął wierzycieli poprzedniego klubu, w tym na rzecz ZUS-u i Urzędu Skarbowego. Obecnie część długów wobec tych podmiotów została uregulowana, klub zawarł ugody i wierzytelności są spłacane. J. K. (1)przyznał, iż miał świadomość, że pieniądze uzyskane z dotacji powinny wpływać na konto klubu, nie zaś na jego prywatny rachunek. Oskarżony wyjaśnił, iż cały zarząd miał kontrolę nad tym, na co oskarżony przelewa pieniądze. Wszystkie dotacje były rozliczone. J. K. (1)wyjaśnił, iż mimo toczącego się postępowania ponownie został wybrany na Prezesa(...)Włókniarz. Działalność na rzecz klubu jest pasją oskarżonego, który stał się społecznikiem. (wyjaśnienia k. 528-533, 537). Stan faktyczny w niniejszej sprawie sąd ustalił głównie w oparciu o dokumenty, w tym głównie w postaci wniosków o zawarcie umowy o dotacje, umów, faktur, wydruków rachunków. Wartość materiału dowodowego o charakterze obiektywnym, jego wiarygodność, ani sposób pozyskania nie były w sprawie kwestionowane. Analiza treści wymienionych środków dowodowych wskazuje, że dają one podstawę do poczynienia w oparciu o nie ustaleń w niniejszej sprawie. Na sprawstwo oskarżonego wskazują także zeznania słuchanych w sprawie świadków będących pracownikami Starostwa Powiatowego wP.oraz urzędu Gminy MiejskiejP., które w ocenie sądu były wiarygodne. Wypowiedzi poszczególnych osób były jasne, spójne, logiczne, korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym. Nie było żadnych powodów, dla których należałoby odmówić im wiary. Depozycje świadków wzajemnie ze sobą korelowały, miały potwierdzenie w dowodach obiektywnych, a nadto nie były chwiejne i nie zawierały istotnych sprzeczności. Brak było podstaw do kwestionowania zeznańM. W. (2), która w okresie od 2006 r. do 2014 r. była członkiem zarządu Powiatu(...)odpowiedzialną za wydział infrastruktury społecznej i spraw obywatelskich.M. W.zajmowała się przydzielaniem dotacji klubom sportowym, które następnie musiały rozliczyć się z zagospodarowania pieniędzy. Świadek precyzyjnie opisała w jaki sposób doszło do ujawnienia procederu prowadzonego przez oskarżonego związanego z przyznawaniem dotacji dla(...).M. W.wskazała na problemy z przelaniem pieniędzy z przyznanej dotacji w związku z nieprawidłowym numerem konta klubowego podanego przez oskarżonego. Mianowicie wskazany numer konta figurował w systemie jako kontoA. K. (1). Świadek precyzyjnie przedstawiła przebieg rozmowy z oskarżonym, w tym odnośnie wątpliwości, co do istnieniafirmy PPHU (...).M. W.zrelacjonowała sposób, w jaki oskarżony tłumaczył się z faktu znajomości z właścicielami firmy oraz dlaczego na przedstawionych fakturach wystawionych przez tą firmę, wskazany był numer konta klubu. Świadek zrelacjonowała również okoliczności związane z dostarczeniem przez oskarżonego wydruku z(...)wystawionego nafirmę PPHU (...)oraz wyjaśnienia oskarżonego w jaki sposób uzyskał ten wydruk z Urzędu GminyT.. Nadto świadek podała kolejne wypowiedzi oskarżonego co do faktu, iż jednak nie uzyskał zaświadczenia z Urzędu GminyT., lecz od właścicieli firmy, którzy przekazali mu fałszowany wydruk z(...), podstawiając dane z firmy zarejestrowanej uprzednio na oskarżonego.M. W.przedstawiła procedury związane z przydzielaniem od Starostwa Powiatowego wP.funduszy w ramach współorganizowania imprez oraz dotacji. Świadek podkreśliła przy tym, iż obowiązkiem dotowanego było podanie w umowie o dotacje numeru rachunku bankowego należącego do klubu, jednoznacznie oświadczając, iż nie wyraziłaby zgody na przelanie środków z dotacji na rachunek prywatny. Dodatkowo wskazała, iż gdyby do umowy załączono uchwałę wskazującą numer rachunku na który należy przekazać dotację, zażądałaby potwierdzenia, że jest to rachunek klubu. Ocena wiarygodności dowodu z zeznańM. W. (2)stanowiła efekt rozważenia całokształtu ujawnionych przez świadka okoliczności, i to w powiązaniu z innymi dowodami opisującymi zdarzenia będące przedmiotem osądu w sprawie. DepozycjeM. W.miały potwierdzenie w zeznaniach innych świadków oraz w dowodach obiektywnych, a nadto nie były chwiejne i nie zawierały sprzeczności. Brak jest także podstaw do podważenia wiarygodności zeznań świadkaS.G.–R., naczelnika Starostwa Powiatowego wP.wydziału infrastruktury społecznej ds. obywatelskich. Świadek podobnie jakM. W.opisała w jaki sposób doszło do ujawnienia nieprawidłowości związanych z postępowaniem oskarżonego w związku z przyznawaniem dotacji.S. G.–R.wskazała na podanie przezJ. K.w umowie o dotację numeru konta bankowego, który istniał już w archiwum starostwa jako kontoA. K. (1), właścicielkifirmy PPHU (...)w Tuszynie. Świadek opisała przebieg rozmowyM. W.z oskarżonym, jego tłumaczenia co do współpracy zfirmą (...)oraz jego zapewnienia, że ma bezpośredni telefon doA. K. (1)- właścicielkifirmy (...). Nie chciał jednak przekazać tego numeru wskazując, iżA. K. (1)wyjechała za granice. Nadto świadek wskazał na fakt, iż oskarżony przedłożył w starostwie potwierdzenie z Pa- Co- Banku, że podany numer konta należy do klubu oraz złożył zaświadczenie z(...)dotyczącefirmy PPHU (...). Świadek opisała tłumaczenia oskarżonego co do sposobu uzyskania zaświadczenia z Urzędu GminyT., jego późniejsze sprostowanie, ze jednak dokument ten otrzymał odA. K. (1)i w końcu stwierdzenie oskarżonego, żeA. K. (1)sfałszowała zaświadczenie podając na nim dane firmy, którą wcześniej prowadził samJ. K. (1). S. G.–R.rzeczowo i logicznie opisała procedury przyznawania dotacji oraz procedury realizacji programu współorganizacji imprez. Na przymiot wiarygodności zasługiwały zeznania świadkaŁ. S. (2)– pracownika Urzędu Miejskiego wP.. Świadek przedstawił procedury związane z przyznaniem dotacji dla(...), fakt złożenia poszczególnych wniosków o dotację i zawartych w ich wyniku umów. Świadek wskazał także na obowiązek składania sprawozdań z wykonania umów, podając, iż w przypadku(...), nie stwierdzono uchybień w zakresie merytoryczności poniesionych wydatków. NadtoŁ. S.wskazał na fakt komisyjnego sprawdzenia działalności klubu oraz jego wyniki. Przeprowadzono kontrola nie wykazała nieprawidłowości. Nie było podstaw by odmówić wiary zeznaniom świadkówS. B.iP. K. (2), którzy jako pracownicy Urzędu MiastaP.przeprowadzili kontrolę dotyczące udzielonychklubowi (...)dotacji w roku 2012 i 2013 roku. Świadkowie przedstawili przebieg tej kontroli, sposób jej przeprowadzenia (była prowadzona na podstawie przedłożonej dokumentacji w postaci sprawozdań wraz z załącznikami) oraz wnioski z niej wypływające. W wyniku kontroli ujawniono fakt, iż poszczególne faktury załączone do sprawozdań wystawione były przezfirmę PPHU (...), która w rzeczywistości nie istniała. Zeznania powyższych świadków były logiczne, zbieżne z materiałem dowodowym o charakterze obiektywnym. Na walor wiarygodności zasługiwały depozycje świadkaB. K. (2), księgowej Urzędu Miejskiego wP.. Świadek wskazała na konieczność zawarcia w umowie o dotację numeru konta bankowego klubu, wskazując, iż jedynie na takie konto mogły być przelane środki. Sąd dał wiarę zeznaniom świadkówR. J. (2)iP. M. (2), których synowie byli zawodnikami(...). Świadkowie opisali zasoby sprzętu sportowego w klubie oraz sposób jego zakupu. Świadkowie nie mieli żadnych informacji na tematfirmy PPHU (...). Brak było powodów, by odmówić wiary ich relacjom. Jako wiarygodne sąd ocenił zeznania świadkaJ. K. (3), który jako trener zawodników(...)uczestniczył w obozie sportowym wS.. Świadek opisał sposób transportu zawodników i sprzętu na obóz sportowy wskazując, iż sprzęt ten (piłki, znaczniki) oraz bagaże zawodników transportowane były autokarem razem z uczestnikami. Świadek nie przypominał sobie, by na obóz zabierane było jakieś szczególne wyposażenie typu murki i inny tego typu sprzęt. Wskazał nadto, iż w trakcie obozu dostarczona była woda mineralna. Z relacji J.K.wynika, iż transport był organizowany przezJ. W. (1), który trudnił się organizacją tego typu wyjazdów. Świadek jednoznacznie wskazał, iż transport organizowała osoba, która zajmowała się organizacją całego obozu. Wypowiedzi świadka są jasne, logiczne, nie zawierają istotnych sprzeczności. Drobne nieścisłości pojawiające się w jego wypowiedziach nie mogły podważyć jego wiarygodności. Jako prawdziwe sąd ocenił zeznania świadkaA. K. (2), która w ramach wolontariatu była księgową(...). Świadek przedstawiła czynności, jakie wykonywała w klubie. Miedzy innymi wskazała, iż na podstawie dokumentów (drukiKP, faktury) dostarczonych od oskarżonego, sporządzała sprawozdania z przyznanych dotacji.A. K.oświadczyła, iż nie sprawdzała autentyczności przedkładanych przezJ. K.dokumentów. Podała nadto, iż wszystkie wnioski o dotację sporządzał PrezesJ. K. (1).A. K.nie była świadkiem sporządzania wniosków. Z relacji świadka wynika, iż nie brała ona udziału w żadnych czynnościach będących przedmiotem księgowanych faktur, nie miała informacji w jakich okolicznościach i kto sporządzał przekazywane jej przez oskarżonego dokumenty. Świadek nie miała także dostępu do konta bankowego klubu. W ocenie sądu relacje świadkaA. K.były jasne, logiczne i wiarygodne. Sąd dał wiarę zeznaniom świadkówI. G.iJ. W. (2). Osoby te ogólnikowo przestawiły w jaki sposób i kto zajmował się organizacją sprzętu sportowego w(...)Włókniarz. Świadkowie ci nie pełnili żadnych funkcji decyzyjnych w klubie i nie mieli jednak informacji istotnych z punktu widzenia odpowiedzialności karnej oskarżonego, dlatego tez relacje tych osób nie miały wpływu na wydane rozstrzygniecie. Powyższe odnieść należy także do zeznańP. G. (3), którego firma transportowa w kwietniu 2013 r. wykonała usługę transportu zawodników(...)Włókniarz. Sąd dał wiarę zeznaniom świadkaK. K. (1), pełniącego funkcję vice-prezesa(...)w zakresie w jakim wskazał na problemy finansowe klubu, opisał podział obowiązków w klubie, fakt częściowego finansowania działalności klubu z własnych środkówJ. K.oraz w części, w jakiej świadek wskazał na etapie postępowania przygotowawczego faktu, iż nie miał wiedzy, kto był właścicielem rachunku bankowego podanego w podjętej w dniu 10 lutego 2011 r. uchwale zarządu(...)Włókniarz. Jako nieprawdziwe sąd ocenił relacje świadka w pozostałym zakresie. Niewiarygodne były wypowiedzi świadka złożone na etapie postępowania sądowego, iż zarząd świadomie podjął decyzję o przelaniu środków z dotacji na prywatny rachunek oskarżonego. Zeznania w tym zakresie są sprzeczne z wypowiedziami świadka złożonymi w postępowaniu przygotowawczym (k. 434 odwrót), w których wskazywał, iż nie miał wiedzy na kogo założony był wskazany w uchwale rachunek bankowy. Świadek zeznał wówczas, iż podpisując się pod uchwałą nie sprawdzał do kogo ten numer należy.K. K.nie potrafił logicznie wytłumaczyć skąd wynikała zmiana jego zeznań, wskazując lakonicznie, iż „nie chciał by wszystko było na prezesa”. Jako nieprawdziwe ocenić należało relacje świadka, w których wskazywał na dokonywanie transakcji z przedstawicielamifirmy PPHU (...). Zeznania w tym zakresie sprzeczne były z pozostałym materiałem dowodowym , który sąd ocenił za wiarygodny i z którego jasno wynika, iż firma taka nie istniała. Trudno zatem uznać za prawdziwy fakt współpracy z taką firmą. Oprócz ogólnikowego stwierdzenia, iż przedstawicielefirmy (...)przyjeżdżali białym busem, świadek nie potrafił podać jakichkolwiek szczegółów dotyczących transakcji. Nadto w zeznaniach pojawiły się istotne rozbieżności, mianowicieK. K.twierdząc, iż był obecny podczas jednej z transakcji wskazał na etapie śledztwa, iż ktoś zfirmy (...)przywiózł worki z nienadmuchanymi piłkami. Słuchany przed sądem podał, iż biorąc piłki odfirmy (...)od razu wysypał je na podłogę i gdyby było coś nie tak to od razu zauważyły ten fakt, gdyż piłki były nadmuchane. Wskazał nadto, iż w dwóch piłkach było mało powietrza i od razu zostały zwrócone, w zamian za co klub otrzymał dwie następne. Trudno uznać, iż świadek, który jak sam stwierdził, był obecny tylko przy jednej transakcji, tak odmiennie zrelacjonował jej przebieg. Stwierdzić trzeba, iż w zeznaniach tych pojawiły się ewidentne sprzeczności, nadto po kilku miesiącach wskazano na okoliczności o wyjątkowym charakterze, które z punktu widzenia doświadczenia życiowego, nie mogły zostać zapomniane przez świadka. Jako wiarygodne sad ocenił zeznania świadkaP. G. (1), członka zarządu(...)Włókniarz w zakresie w jakim wskazał na problemy finansowe klubu, opisał podział obowiązków w klubie, fakt częściowego finansowania działalności klubu z własnych środkówJ. K.oraz w części, w jakiej świadek wskazał na etapie postępowania przygotowawczego faktu, iż nie miał wiedzy, kto był właścicielem rachunku bankowego podanego w podjętej w dniu 10 lutego 2011 r. uchwale zarządu(...)Włókniarz (k. 432). Nieprawdziwe były relacje świadka złożone przed sądem, iż wszyscy członkowie zarządu zdecydowali o przelaniu pieniędzy z dotacji na konto oskarżonego. Mimo, iż świadek podczas przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym wskazał, iż głosując na uchwałę i się pod nią podpisując nie sprawdzał czyi numer rachunku jest w niej zawarty, to przed sądem oświadczył, iż wiedział, że jest to konto prezesa. PG.nie potrafił przy tym logicznie wyjaśnić zmiany zeznań w tym zakresie. Lakonicznie podał, iż mógł nie zrozumieć zadanego pytania stwierdzając nadto, iż sam nie wie dlaczego udzielił takiej odpowiedzi na przesłuchaniu. Jako niewiarygodne sąd uznał zeznania świadkaG. P. (1), członka zarządu(...). Relacje tego świadka były chaotyczne i rozbieżne. Słuchany przed sądem świadek wpierw wskazał, iż dotacje powinny być przelane na konto klubowe. Następnie, podczas tego samego przesłuchania, podał, iż nie wiedział, iż warunkiem uzyskania dotacji jest wskazanie konta klubu, a nie prywatnego rachunku. Świadek zeznał nadto, iż uczestniczył w podejmowaniu uchwały o przelaniu pieniędzy z dotacji na konto prezesa. Wskazał, iż podejmując uchwałę członkowie zarządu nie mieli świadomości, że jest to konto prywatne prezesa. Chwile później świadek sprostował swoją wypowiedź, wskazując, iż on miał taką świadomość. Świadek nie znał przy tym numeru kontaJ. K. (1), nie pamiętał, czy w uchwale widniał zapis, że podany numer konta należy do oskarżonego. W pozostałym zakresie zeznania świadka nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Świadek nie miał wiedzy odnośnie przyznanych dotacji, faktur, sprawozdań, nie zajmował się zaopatrzeniem sprzętu sportowego. Sąd dał wiarę zeznaniom świadkaW. K. (1)pełniącego funkcję sekretarzaklubu (...)jedynie w zakresie, w jakim wskazał na sposób finansowania klubu (uzyskiwanie pieniędzy z dotacji, prywatnych pieniędzy działacz, w tym prezesa i sponsorów) oraz w części w jakiej wskazał na etapie postępowania przygotowawczego, iż nie wiedział na kogo był założony podany w uchwale numer rachunku bankowego. Niewiarygodne były wypowiedzi świadka złożone przed sądem, iż wiedział, że to jest rachunek prezesa. Jednocześnie świadek nie potrafił logicznie wytłumaczyć skąd wynikała zmiana jego zeznań, insynuując nieprawidłowe przesłuchanie przeprowadzone przez policjanta. Niewiarygodne w ocenie sądu były zeznania świadkaR. R. (2), który wskazał, iż sprzęt na obóz wS., typu piłki lekarskie, płotki, materace, murki itp. był dostarczany osobnym busem. Zeznania powyższe sprzeczne są z wypowiedziami świadkaJ. K. (6), trenera sekcji piłkarskiej, który podał, iż sprzęt typu piłki był transportowany na obóz autokarem wraz z zawodnikami. Nadto J.K.stwierdził, iż nie przypomina sobie, by na obóz zabierane było jakieś inne szczególne wyposażenie z klubu typu np. murki. Trudno uznać za logiczny fakt, iż trener nie miałby wiedzy co do sprzętu jakim dysponowałby na obozie sportowym. Wszystkie powyższe okoliczności spowodowały zatem, iż niemożliwym stało się uznanie za wiarygodne wyjaśnień oskarżonegoJ. K. (1), w zakresie w jakim zakwestionował swoje sprawstwo. Nie można uznać za prawdziwe twierdzeń oskarżonego, iż nawiązał jakąkolwiek współpracę zfirmą PPHU (...)z Tuszyna. Jak wynika z pozostałego materiału dowodowego będącego podstawą rekonstrukcji stanu faktycznego sprawy podmiot taki nigdy nie istniał. Podatnik o takiej nazwie nie figurował w systemach SeRce orazP., wskazany na fakturach NIP był błędny. Nie było nadto w Tuszynie ulicy 1-go maja 16, co wynika z pisma Naczelnika Urzędu SkarbowegoŁ.( k. 170, 176), pisma Ministerstwa Gospodarki (k. 171), zeznań świadków:M. W.,S. G.–R.,P. K.k. 278 odwrót, S.B.. Oskarżony nie potrafił w racjonalny, logiczny sposób przedstawić okoliczności mogących świadczyć, iż rzeczywiście współpraca z tą firmą miała miejsce. W dzisiejszej rzeczywistości i realiach funkcjonowania gospodarki trudno uznać za prawdziwe wyjaśnienia oskarżonego, iż mimo wskazywanego przez niego okresu współpracy zfirmą (...)(około 7 lat) nie miał do ich właścicieli, czy przedstawicieli jakiegokolwiek kontaktu (numer telefonu, adres), nigdy nie był w siedzibie firmy.J. K. (1), który ma wykształcenie wyższe, aktywnie uczestniczy w życiu społecznym, nigdy nie pokusił się o sprawdzenie firmy, z którą, jak twierdził wiele lat prowadził interesy, nic nie wzbudziło u niego podejrzeń. Oskarżony nie znał nawet nazwiska mężczyzny o imieniuS., któremu jak twierdził płacił gotówką za dostarczony towar. Nieracjonalne są twierdzenia oskarżonego, iż umawiał się z właścicielami firmy, którzy wiedzieli, iż klub otrzymuje dotację w marcu, sierpniu i wrześniu i sami wówczas przyjeżdżali do klubu z dostawą sprzętu 2-3 razy w roku. Oskarżony nie wyjaśnił przy tym logicznie skąd dostawcy wiedzieli jakiego sprzętu potrzebuje klub, nadto skąd mieli pewność, ze oskarżony na pewno otrzyma dotację i w jakiej wysokości. Nie posiadając danych kontaktowych swoich dostawców oskarżony nie mógłby nawet zareklamować kupionego towaru, w przypadku, gdyby okazał się on uszkodzony. Jego wyjaśnienia odnośnie tego faktu, iż reklamację odbywały się przy następnej transakcji, były niedorzeczne. Skoro bowiem oskarżony nie miał kontaktu z przedstawicielami firmy, to jaką mógł mieć pewność, że przyjadą oni do klubu i następna transakcja w ogóle będzie miała miejsce. Nadto w wyjaśnieniach oskarżonego odnośnie tego aspektu stwierdzić należy istotne sprzeczności. Mianowicie podczas pierwszego przesłuchania na etapie postępowania przygotowawczego oskarżony oświadczył, iż nie potrafi podać marki samochodu, modelu, koloru ani numerów rejestracyjnych, którym przyjeżdżałS.(k. 317). Pod koniec tego samego przesłuchania J. K.przypomniał sobie, iż mężczyzna o imieniuS.przyjeżdżał białym dostawczymI.. Samochód nie miał żadnych napisów ani cech charakterystycznych, numer rejestracyjny był z powiatu(...)wschodniego(...)numerów nie pamiętał. Nadto żaden z przesłuchanych świadków, pracowników(...)(członków zarządu, trenerów), nawet nie kojarzyłfirmy PPHU (...)i nie widzieli jej przedstawicieli na terenie klubu z dostawą towaru. Nawet przyjmując, iż każda z tych osób nie była obecna przez cały czas na terenie klubu, to w związku ze wskazywaną przez oskarżonego kilkuletnią współpracą z firmą, dziwi fakt, iż nikt nawet nie zwrócił uwagi na samochód przywożący znaczną ilość sprzętu do klubu. Jedynym świadkiem, który wskazywał na obecność przy rozładunku towaru przywiezionego przezfirmę (...)byłK. K. (1), któremu jednak sąd odmówił wiary w zakresie, w jakim zrelacjonował przebieg transakcji. Ta kwestia została omówiona szczegółowo przy ocenie zeznań świadkaK. K.i nie ma potrzeby powtarzać wskazanej powyżej argumentacji. Na niewiarygodność oskarżonego co do współpracy zfirmą PPHU (...), jak również jego insynuacje, że został oszukany przez przedstawicieli tej firmy, świadczy także jego postępowanie w Starostwie Powiatowym wP.w dniach 13 i 14 marca 2014 roku i jego nielogiczne, zmienne tłumaczenia co do współpracy z firmą,M. W. (2)iS. R. (3)(oskarżony wskazywał wówczas na współpracę z paniąK., której płacił za faktury, twierdził, że ma do niej numer telefonu, ale właściciele z synkiem wyjechali za granicę do Anglii), nadto jego działanie związane z przedłożeniem zaświadczenia z(...)dotyczącego prowadzonej działalności przez firmę. Jako niewiarygodne sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego, iż członkowie zarządu mieli wiedzę, co do faktu, iż podany numer konta bankowego w podjętej w dniu 10 lutego 2011 r. (k. 369) jest prywatnym rachunkiem bankowymJ. K. (1). Jak bowiem wynika z materiału dowodowego było wręcz przeciwnie, poszczególne osoby podpisując się pod uchwałą nie miało świadomości, co do właściciela tegoż numeru konta. Istotnym jest przy tym fakt, iż nikt, oprócz oskarżonego, nie miał dostępu do konta, nikt nie był do niego upoważniony. Żaden z członków zarządu nie poddawał analizie wydruku konta i nie sprawdzał na co de fakto pieniądze były wydawane. Jako nieprawdziwe sąd ocenił wyjaśnienia oskarżonego, iż transport sprzętu sportowego na obóz wS.wykonywałafirma PPHU (...). Powyższe wypowiedzi nie korelują z pozostałym materiałem dowodowym. Przede wszystkim są sprzeczne z zeznaniami świadkaJ. K. (3), z którego relacji wynika, iż zawodnicy zostali przewiezieni na obóz autokarem, którym również zabrano piłki, znaczniki oraz bagaże zawodników. W trakcie obozu dostarczona była woda mineralna. Na obóz nie zabierano innego szczególnego sprzętu sportowego z klubu typu np. murki. Transport był organizowany przezJ. W. (1), który trudnił się organizacją tego typu wyjazdów. Stwierdzić trzeba, iż świadek, który był obecny na obozie w charakterze trenera, miał wiedzę co do z jakiego sprzętu korzystano. Nadto, jak wynika z materiału dowodowego,firma PPHU (...)nie istnieje, a zatem siłą rzeczy nie mogła być wystawcą faktur. Reasumując, odmówienie waloru wiarygodności wypowiedziom oskarżonego w zakresie, w jakim zanegował swoje sprawstwo oraz wskazał na fakt współpracy zfirmą PPHU (...)nie było wyrazem dowolnego przekonania sądu, lecz stanowiło logicznie uzasadniony wniosek przeprowadzonego rozumowania, oparty na wynikach analizy obiektywnie ustalonych okoliczności rozstrzyganej sprawy. Sąd rejonowy skonfrontował treść relacji z wyjaśnieńJ. K. (1)z okolicznościami ustalonymi na podstawie innych dowodów będących podstawą ustaleń, co pozwoliło na ich negatywną ocenę. Wskazać także trzeba, iż fakt, że poszczególne sprawozdania z dotacji nie zostały zakwestionowane przez dotującego nie świadczy o tym, iż pieniądze z przyznanych dotacji zostały przekazane na wskazany w nich cel. Skoro bowiem do sprawozdań załączano sfałszowane faktury, to trudno uznać, iż sprawozdania były poprawnie sporządzane. Sąd przydał walor wiarygodności wypowiedziom oskarżonego w zakresie w jakim opisał sytuację finansową(...), fakt, iż częściowo współfinansował klub z własnych środków, jego zaangażowanie w działalność klubu. Również wiarygodne były wypowiedzi oskarżonego, w których przedstawił w jaki sposób podrobił umowę o prowadzenie rachunku klubowego, mianowicie jak sam oskarżony podał na umowę tą nakleił numer rachunku prywatnego, który wyciął z własnej umowy, następnie skserował ten dokument i to ksero przekazał do starostwa. Wyjaśnienia w powyższym zakresie były logiczne, jasne i zbieżne z materiałem dowodowym będącym podstawą ustaleń faktycznych. Wynik całościowej analizy zgromadzonych w sprawie środków dowodowych w sposób jednoznaczny wskazuje tymczasem, żeJ. K. (1)dopuścił się przypisanych mu czynów. Czynność sprawcza przestępstwa zart. 286 § 1 k.k.polega na doprowadzeniu innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym lub cudzym. Doprowadzenie należy tu rozumieć jako wywołanie niekorzystnej dla pokrzywdzonego decyzji rozporządzającej w odniesieniu do jego mienia (O., Oszustwo..., s. 9 i n.). Nie każde doprowadzenie innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem stanowi oszustwo. To ostatnie zachodzi tylko wtedy, kiedy sprawca działał w określony sposób, mianowicie wprowadzając w błąd, wyzyskując błąd lub wyzyskując niezdolność pokrzywdzonego do należytego pojmowania przedsiębranego działania (K., O wzajemnych relacjach..., s. 20). Oszustwo określone wart. 286 § 1 k.k.jest przestępstwem materialnym. Skutek stanowi niekorzystne rozporządzenie mieniem. Niekorzystne rozporządzenie mieniem to takie, które powoduje uszczerbek w istniejącym majątku pokrzywdzonego (damnum emergens) lub umniejszenie przyszłych zysków (lucrum cessans);B., Przestępstwo..., s. 81;G.,(...)..., s. 11 i n. Stronę podmiotową oszustwa stanowi zamiar bezpośredni. Jest to przestępstwo kierunkowe ("w celu osiągnięcia korzyści majątkowej"). Przedmiotem ochrony przepisuart. 270 § 1 k.k.jest bezpośrednio wiarygodność dokumentów, a w następstwie pewność obrotu prawnego. Przestępstwo określone wart. 270 k.k.ma charakter powszechny. Przestępstwo materialnego fałszerstwa dokumentu może być popełnione albo przez podrobienie, albo przez przerobienie dokumentu w celu użycia za autentyczny, bądź tez poprzez posłużenie się podrobionym, czy przerobionym dokumentem jako autentycznym. Dokumentem jest przy tym każdy przedmiot, który ze względu na zawartą w nim treść stanowi dowód okoliczności mającej znaczenie prawne. Przestępstwo gospodarcze stypizowane w art. 297 § 1 polega na przedłożeniu przez sprawcę – działającego w celu uzyskania dla siebie lub dla kogo innego określonych w przepisie świadczeń – podrobionego, przerobionego, poświadczającego nieprawdę albo nierzetelnego dokumentu, albo nierzetelnego pisemnego oświadczenia dotyczącego okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania wymienionego wsparcia finansowego. Jest to przestępstwo formalne. Aby go dokonać, nie jest potrzebne wystąpienie jakiegokolwiek skutku. Przedkładanie dokumentu lub oświadczenia należy rozumieć szeroko, jako wszelkie formy przedstawiania ich treści podmiotom udzielającym kredytu i pozostałych instrumentów finansowych Pojęcie „oświadczenie" powinno być rozumiane zgodnie z nadawanym mu w języku potocznym znaczeniem, jako wypowiedź osoby, która oświadcza coś we własnym imieniu. Oświadczenie nierzetelne to nie tylko oświadczenie wprost kłamliwe, lecz także oświadczenie niepełne lub mogące wprowadzić w błąd. Jeśli chodzi o istotność okoliczności, których wystąpienie wynika z przedkładanych przez sprawcę dokumentów lub oświadczeń, to za okoliczności mające istotne znaczenie dla przyznania kredytu i pozostałych świadczeń należy uznać te okoliczności, których wystąpienie lub brak przesądziły o podjęciu przez pokrzywdzonego decyzji korzystnej dla sprawcy. Warunkiem odpowiedzialności za przestępstwo z art. 297 § 1 jest przedstawienie nieprawdziwych dokumentów i oświadczeń między innymi organowi lub instytucjom dysponującym środkami publicznymi. Przez organy oraz instytucje dysponujące środkami publicznymi należy natomiast rozumieć wszelkie jednostki organizacyjne, które mają możliwość przyznawania świadczeń wymienionych w § 1, przy czym środki na te świadczenia przynajmniej w części pochodzą ze środków publicznych, przez które należy rozumieć środki pochodzące z budżetu państwa lub budżetów jednostek samorządu terytorialnego, przeznaczone na działalność bieżącą i inwestycyjną, środki pozostające w dyspozycji państwowych funduszy celowych, środki, na które Skarb Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego udzieliły poręczenia, gwarancji lub dofinansowały koszt obsługi kredytu, a także środki przyznane na podstawie umów międzynarodowych oraz uzyskane z budżetu Unii Europejskiej (Aneta Michalska – Warias, Komentarz do art. 297 k.k., publ. Lex) . Zebrany w sprawie materiał dowodowy w sposób nie budzący wątpliwości dał podstawy do stwierdzenia sprawstwaJ. K. (1)w zakresie przypisanych mu czynów. Odnosząc się do czynów przypisanych oskarżonemu w pkt 1 a i b wyroku nie ma wątpliwości, iż oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Oskarżony przedkładał w Starostwie Powiatowym wP.jako autentyczne podrobione faktury VAT wystawione przez podmiot nieistniejący, czym wprowadzał w błąd pokrzywdzonego. Faktury te miały dokumentować fakt dokonania za wskazaną na nich kwotę zakupu nagród i medali w związku z zawodami sportowymi współorganizowanymi przez Powiat(...). Sprawca obejmował swoim zamiarem zarówno cel działania jak i sam sposób działania zmierzający do realizacji celu.J. K. (1)chciał uzyskać korzyść majątkową (w postaci przelewu kwot wynikających z przedłożonych faktur i w tym celu użył określonego działania, czym doprowadził pokrzywdzony Powiat(...)do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Gdyby pokrzywdzony podmiot miał świadomość, że wskazana na fakturze firma nie istnieje, nie doszło by do współfinansowania imprezy sportowej i przelania środków. Powyższe nakazało przypisać oskarżonemu czynów polegających na tym, że a) w czerwcu 2011 roku wP., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził Powiat(...)do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 2.306,25 złotych za pomocą wprowadzenia pokrzywdzonego w błąd co do faktu dokonania za wskazaną kwotę zakupu nagród i medali dla zwycięzców IV Ogólnopolskiego Memoriału wP.(...)imieniaS. R. (1), współorganizowanego przez Powiat(...), poprzez przedłożenie jako autentycznego dokumentu w postaci podrobionejfaktury VAT nr (...)wystawionej przezPPHU (...)A. K. (1), czym dział na szkodę Powiatu(...), czym wyczerpał dyspozycjęart. 286 § 1 k.k.iart. 270 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k. b) w okresie od listopada 2011 roku do 5 grudnia 2011 roku wP., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził Powiat(...)do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 2.226,30 zł (dwa tysiące dwieście dwadzieścia sześć złotych i 30/100) za pomocą wprowadzenia pokrzywdzonego w błąd co do faktu dokonania za wskazaną kwotę zakupu nagród, pucharów, medali i statuetek dla zwycięzców i uczestników Mikołajkowego TurniejuP.(...)współorganizowanego przez Powiat(...)poprzez przedłożenie jako autentycznego dokumentu w postaci podrobionejfaktury VAT nr (...)wystawionej przezPPHU (...)A. K. (1)czym działał na szkodę Powiatu(...), czym wyczerpał dyspozycjęart. 286 § 1 k.k.iart. 270 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k. W przypadku przypisanego czynu w pkt 2 wyroku oskarżony również działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Oskarżony składając w dniu 31 lipca 2012 r. sprawozdanie z wykonania zawartej umowy o dotację załączył jako autentyczne podrobionąfakturę VAT nr (...)wystawioną przez podmiot nieistniejący, czym wprowadzał w błąd pokrzywdzonego, co do faktu dokonania za wskazaną na fakturach kwotę sprzętu sportowego w postaci 100 piłek. Sprawca obejmował swoim zamiarem zarówno cel działania jak i sam sposób działania zmierzający do realizacji celu.J. K. (1)chciał uzyskać korzyść majątkową (w postaci zaniechania przez Powiat(...)wystąpienia o zwrot dotacji w wysokości wynikającej z faktury) i w tym celu użył określonego działania, czym doprowadził pokrzywdzony Powiat(...)do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 3.900 zł. Gdyby pokrzywdzony podmiot miał świadomość, że załączone do sprawozdania dokumenty w postaci faktur są podrobione, pokrzywdzony wystąpiłby o zwrot przyznanej dotacji pobranej nienależnie, co wynikało z § 10 zawartej umowy (k. 27 odwrót). Oskarżony wypełnił zatem znamiona czynu zart. 286 § 1 k.k.w zw. zart. 270 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k. Jeśli chodzi o czyn przypisany w pkt 3 wyroku ustalony stan faktyczny dał podstawy do stwierdzenia, iż we wrześniu 2013 roku oskarżony działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził Powiat(...)do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 258,30 zł, za pomocą wprowadzenia pokrzywdzonego w błąd polegający na przedłożeniu w Starostwie Powiatowym wP.jako autentyczną podrobionąfakturę VAT nr (...)wystawioną przez podmiot nieistniejący. Faktura miała dokumentować fakt dokonania za wskazaną na niej kwotę zakupu medali w związku z zawodami sportowymi współorganizowanymi przez Powiat(...). Sprawca obejmował swoim zamiarem zarówno cel działania jak i sam sposób działania zmierzający do realizacji celu.J. K. (1)chciał uzyskać korzyść majątkową (w postaci przelewu kwoty wynikającej z przedłożonej faktury i w tym celu użył określonego działania. Gdyby pokrzywdzony podmiot miał świadomość, że wskazana na fakturze firma nie istnieje, nie doszło by do współfinansowania imprezy sportowej i przelania środków. Oskarżony wypełnił zatem znamiona czynu zart. 286 § 1 k.k.w zw. zart. 270 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k. W ocenie sądu ustalony stan faktyczny dał podstawy do przypisania oskarżonemu czynu z pkt 4 wyroku. W dniu 6 marca 2014 rokuJ. K. (1), w celu uzyskania od Powiatu(...)dotacji oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej zmierzał bezpośrednio do doprowadzenia pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 3.000 zł za pomocą wprowadzenia w błąd polegający na złożeniu w uzupełnieniu wniosku o dotację nierzetelnego, niezgodnego z prawdą pisemnego oświadczenia dotyczącego posiadania przez(...)rachunku bankowego o numerze wskazanym w piśmie, które oskarżony przedłożył, które to oświadczenie miało istotne znaczenie dla uzyskania dotacji. Zamierzonego celu oskarżony nie osiągnął z uwagi na ujawnienie przez pokrzywdzonego niezgodności w zakresie numeru rachunku bankowego i wstrzymanie wypłaty dotacji. Nie ma przy tym żadnych wątpliwości, co do faktu, iż wskazanie nieprawidłowego numeru rachunku, który nie należał do klubu, miało istotny wpływ na przyznanie dotacji. Wszyscy przesłuchani w sprawie świadkowie będący przedstawicielami zarówno Powiatu(...), jak iGminy M.P.zgodnie zeznali, że dotacja nie mogła być udzielona na rachunek innego podmiotu niż klub, to nie mógł być rachunek prywatny bądź firmowy. W umowie dotowany oświadczał, iż jest jedynym posiadaczem wskazanego numeru rachunku bankowego, zobowiązując się do utrzymania wskazanego rachunku nie krócej niż do chwili dokonania ostatecznych rozliczeń z dotującym. Dotujący nie podpisałby umowy o dotację i nie przelałby środków z dotacji, w sytuacji podania w umowie numeru konta prywatnej osoby. Tym samym oskarżony wypełnił dyspozycjęart. 13 § 1 k.k.iart. 286 § 1 k.k.iart. 297 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k. Przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe i ocena pochodzących z niego środków dowodowych nakazała przypisanie oskarżonemu czynów w punkcie 5 a, b, c, d wyroku polegających na tym ,że: a) w okresie od 30 stycznia 2013 roku do 4 kwietnia 2013 roku wP.w celu uzyskania od Powiatu(...)dotacji dla Młodzieżowego(...) Klubu Sportowego (...)P.oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził Powiat(...)do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 3.500 zł, przekazanej w wyniku wykonaniaumowy Nr (...)z dnia 29 marca 2013 roku, na prywatny rachunek bankowyJ. K. (1), za pomocą wprowadzenia przedstawicieli Powiatu(...)w błąd poprzez zawarcie we wniosku o przyznanie dotacji dla Młodzieżowego(...) Klubu Sportowego (...)P.nierzetelnego, niezgodnego z prawdą pisemnego oświadczenia dotyczącego posiadania przez(...) Klub Sportowy (...)P.rachunku bankowego o numerze wskazanym we wniosku, które miało istotne znaczenie dla uzyskania dotacji, czym działał na szkodę Powiatu(...), czym wyczerpał dyspozycjęart. 286 § 1 k.k.iart. 297 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k. b) w okresie od 23 maja 2012 roku do 15 czerwca 2012 roku wP., w celu uzyskania odGminy M.P.dotacji dla Młodzieżowego(...) Klubu Sportowego (...)P.oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził Gminę MiejskąP.- MiastoP.do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 27.000 zł przekazanej w wyniku wykonania umowyE..426.2.2012 z dnia 13 czerwca 2012 roku, na prywatny rachunek bankowyJ. K. (1), za pomocą wprowadzenia przedstawicieli Urzędu Miejskiego wP.w błąd poprzez zawarcie we wniosku o przyznanie dotacji dla Młodzieżowego(...) Klubu Sportowego (...)P.nierzetelnego, niezgodnego z prawdą pisemnego oświadczenia dotyczącego posiadania przez(...) Klub Sportowy (...)P.rachunku bankowego o numerze wskazanym we wniosku, które miało istotne znaczenie dla uzyskania dotacji, czym działał na szkodę Gminy MiejskiejP.- MiastoP., czym wyczerpał dyspozycjęart. 286 § 1 k.k.iart. 297 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k. c) w okresie od 12 marca 2013 roku do 7 czerwca 2013 roku wP., w celu uzyskania odGminy M.P.dotacji dla Młodzieżowego(...) Klubu Sportowego (...)P.oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził Gminę Miejską wP.- MiastoP.do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 46.800 złotych przekazanej w wyniku wykonania umowyE..426.1.2013 z dnia 8 kwietnia 2013 roku, na prywatny rachunek bankowyJ. K. (1), za pomocą wprowadzenia przedstawicieli Urzędu Miejskiego wP.w błąd poprzez zawarcie we wniosku o przyznanie dotacji dla Młodzieżowego(...) Klubu Sportowego (...)P.nierzetelnego, niezgodnego z prawdą pisemnego oświadczenia dotyczącego posiadania przez(...) Klub Sportowy (...)P.rachunku bankowego o numerze wskazanym we wniosku, które miało istotne znaczenie dla uzyskania dotacji, czym działał na szkodę Gminy MiejskiejP.- MiastoP., czym wyczerpał dyspozycjęart. 286 § 1 k.k.iart. 297 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k. d) w okresie od 13 czerwca 2012 roku do 10 września 2012 roku wP., w celu uzyskania odGminy M.P.dotacji dla Młodzieżowego(...) Klubu Sportowego (...)P.oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził Gminę MiejskaP.- MiastoP.do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 2.200 złotych przekazanej w wyniku wykonaniaumowy Nr (...)z dnia 16 lipca 2012 roku o wsparcie realizacji zadania publicznego w zakresie przeciwdziałania uzależnieniom i patologiom społecznym, na prywatny rachunek bankowyJ. K. (1), za pomocą wprowadzenia przedstawicieli Urzędu Miejskiego wP.w błąd poprzez zawarcie we wniosku o przyznanie dotacji dla Młodzieżowego(...) Klubu Sportowego (...)P.nierzetelnego, niezgodnego z prawdą pisemnego oświadczenia dotyczącego posiadania przez(...) Klub Sportowy (...)P.rachunku bankowego o numerze wskazanym we wniosku, które miało istotne znaczenie dla uzyskania dotacji, czym działał na szkodę Gminy MiejskiejP.- MiastaP., czym wyczerpał dyspozycjęart. 286 § 1 k.k.iart. 297 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k. Sąd przypisane oskarżonemu czyny realizujące znamiona zart. 286 § 1 k.k.w zw. zart. 297 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.potraktował jako ciąg przestępstw. Nie budzi bowiem wątpliwości fakt, iż za każdym razem oskarżony działał z wykorzystaniem takiej samej sposobności, w tym samym celu. Przedział czasowy pomiędzy czynami jest niewielki, co dodatkowo uzasadnia przyjęcie kwalifikacji zart. 91 § 1 kk. Ponadto przestępstwa te zostały popełnione zanim zapadł pierwszy nieprawomocny wyrok, co do któregokolwiek z tych przestępstw. Ustalony stan faktyczny dał również podstawy do przypisania oskarżonemu w pkt 6 wyroku czynów zarzucanych w pkt V, VIII, IX, XI, XIII, XV aktu oskarżenia. Sąd uznał, iż oskarżony: - w dniu 26 czerwca 2013 roku wP., użył jako autentycznego podrobionego dokumentu w postacifaktury VAT nr (...)w ten sposób, że załączył wymieniony dokument do złożonego w Starostwie Powiatowym wP.sprawozdania z wykonania zadania wynikającego z umowy dotacji Nr(...)z dnia 29 marca 2013 roku (czyn zarzucany w pkt V; - w dniu 14 marca 2014 roku wP., użył jako autentycznego uprzednio podrobionego dokumentu w postaci umowy z dnia 10 kwietnia 2011 roku o prowadzenie dla Młodzieżowego(...) Klubu Sportowego (...)P.rachunku bankowego o numerze(...)w ten sposób, że przedłożył wymieniony dokument w Starostwie Powiatowym wP.w toku postępowania dotyczącego udzielenia dotacji dla Młodzieżowego(...) Klubu Sportowego (...)P.(czyn zarzucany w pkt VIII), - w dniu 14 marca 2014 roku wP., użył jako autentycznego podrobionego dokumentu w postaci wygenerowanego elektronicznie zaświadczenia z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej dotyczącegoA. K. (1)prowadzącej działalność gospodarczą podfirmą PPHU (...), w ten sposób, że przedłożył wymieniony dokument w Starostwie Powiatowym wP.w toku postępowania dotyczącego udzielenia dotacji dla Młodzieżowego(...) Klubu Sportowego (...)P.(czyn zarzucany w pkt IX). Przy czym przypisując popełnienie tego czynu sąd uznał, iż został on popełniony w dniu 14 marca 2014 roku, a nie jak wskazał prokurator w akcie oskarżenia w dniu 18 marca 2014 roku. Co prawda na przedłożonym zaświadczeniu figuruje prezentata Starostwa Powiatowego wP., iż dokument ten wpłynął do urzędu w dniu 18 marca 2014 roku, to jednak z zeznań świadkówM. W.orazS. G.–R., wynika, iż dokument ten został złożony przez oskarżonego w tym samym dniu co dokument o prowadzenie rachunku bankowego tj. 14 marca 2014 r. -w dniu 30 stycznia 2013 roku wP., użył jako autentycznych podrobionych dokumentów w postacifaktur VAT nr (...);(...); 17/12/2012 oraz 21/12/2012 w ten sposób, że załączył wymienione dokumenty do złożonego w Urzędzie Miejskim wP.sprawozdania z wykonania zadania wynikającego z umowy dotacjiE.. 426.2.2012 z dnia 13 czerwca 2012 roku (czyn zarzucany w pkt XI); - w dniu 29 stycznia 2014 roku wP., użył jako autentycznych podrobionych dokumentów w postacifaktur VAT nr (...); 17/08 oraz 3/09/2013 w ten sposób, że załączył wymienione dokumenty do złożonego w Urzędzie Miejskim wP.sprawozdania z wykonania zadania wynikającego z umowy dotacjiE.. 426.1.2013 z dnia 8 kwietnia 2013 roku (czyn zarzucany w pkt XIII); - w dniu 10 września 2012 roku wP., użył jako autentycznych podrobionych dokumentów w postacifaktur VAT nr (...)w ten sposób, że załączył wymienione dokumenty do złożonego w Urzędzie Miejskim wP.sprawozdania z wykonania zadania wynikającego z umowy dotacji Nr(...)o wsparcie realizacji zadania publicznego w zakresie przeciwdziałania uzależnieniom i patologiom społecznym (czyn zarzucany w pkt XV). Jak wynika z ustaleń faktycznych przedłożone przez oskarżonego jako autentyczne dokumenty w postaci faktur VAT, były wystawione przez podmiot nieistniejący tj.PPHU (...). Jeśli chodzi o przedłożoną jako autentyczna umowę o prowadzenie rachunku bankowegoJ. K.na umowę o prowadzenie rachunku klubowego nakleił numer rachunku prywatnego, który wyciął z własnej umowy. PóźniejJ. K.skserował ten dokument i to ksero przekazał do starostwa, jako autentyczną umowę. Nie było również wątpliwości, iż oskarżony użył jako autentycznego podrobionego dokumentu w postaci zaświadczenia z(...)dotyczącegofirmy PPHU (...), który to dokument przedłożył w Starostwie Powiatowym wP.. Sąd przypisane oskarżonemu czyny realizujące znamiona zart. 270 § 1 k.k.potraktował jako ciąg przestępstw. Nie budzi bowiem wątpliwości fakt, iż za każdym razem oskarżony działał z wykorzystaniem takiej samej sposobności, w tym samym celu. Przedział czasowy pomiędzy czynami jest niewielki, co dodatkowo uzasadnia przyjęcie kwalifikacji zart. 91 § 1 kk. Ponadto przestępstwa te zostały popełnione zanim zapadł pierwszy nieprawomocny wyrok, co do któregokolwiek z tych przestępstw. Oskarżony jest osobą pełnoletnią i w pełni poczytalną, co do wszystkich z przypisanych przestępstw działał umyślnie, z zamiarem bezpośrednim kierunkowym, nie ujawniły się przy tym żadne okoliczności mogące świadczyć o wyłączeniu bezprawności lub winy jego czynu. Oskarżony miał pełną możliwość pozostania w zgodzie z całokształtem porządku prawnego, z możliwości tej jednak świadomie nie skorzystał, dlatego należy w niniejszej sprawie postawić mu zarzut winy. Wymierzając oskarżonemu karę za przypisane w punkcie 1 a –b czyny, popełnione w warunkach ciągu przestępstw jako okoliczności obciążające przy jej wymierzaniu sąd wziął pod uwagę: - wysoki stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonego, godzącego w jedno z podstawowych dóbr chronionych przepisamiKodeksu karnegojakim jest mienie, a także godzące w wiarygodność dokumentów, a w następstwie pewność obrotu prawnego; - wartość wyrządzonej przestępstwami szkody - świadome dokonanie wyboru pomiędzy uzyskiwaniem dochodu dzięki pracy a czerpaniem korzyści z przestępstw - postać zamiaru Jako okoliczność łagodzącą sąd uwzględnił; - uprzednią niekaralność oskarżonego; - fakt, iż oskarżony pełniąc funkcję prezesa(...)współfinansował klub z własnych środków - fakt, iż za kadencji oskarżonego jako prezesa,(...), był dobrze zaopatrzony w sprzęt sportowy, stroje dla zawodników Mając na uwadze powyższe za przypisany w punkcie 1 wyroku ciąg przestępstw na podstawieart. 286 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.w zw. zart. 91 § 1 k.k.w zw. zart. 37 a k.k.sąd wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wysokości 50 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 30 zł. W przekonaniu sądu kara w wysokości 50 stawek dziennych jest adekwatna do stopnia zawinienia oraz społecznej szkodliwości czynów, jak i okoliczności czynów i uwzględnia dotychczasowy sposób życiaJ. K. (1). Ponadto kara w tym kształcie spełni cele tak indywidualno-, jak i ogólnoprewencyjne. O wysokości jednej stawki sąd orzekł mając na względzie sytuację materialną oskarżonego, wysokość uzyskiwanych dochodów, majątek. Wobec tego kwota 30 złotych, jako odpowiadająca jednej stawce dziennej grzywny, jest adekwatna do możliwości finansowych oskarżonego. Wymierzając oskarżonemu karę za przypisany w punkcie 2 czyn, sąd wziął pod uwagę: - wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, godzącego w jedno z podstawowych dóbr chronionych przepisamiKodeksu karnegojakim jest mienie, a także godzące w wiarygodność dokumentów, a w następstwie pewność obrotu prawnego; - wartość wyrządzonej przestępstwem szkody - świadome dokonanie wyboru pomiędzy uzyskiwaniem dochodu dzięki pracy a czerpaniem korzyści z przestępstwa - postać zamiaru Jako okoliczność łagodzącą sąd uwzględnił; - uprzednią niekaralność oskarżonego; - fakt, iż oskarżony pełniąc funkcję prezesa(...)współfinansował klub z własnych środków - fakt, iż za kadencji oskarżonego jako prezesa,(...)był dobrze zaopatrzony w sprzęt sportowy. Mając na uwadze powyższe za przypisane w punkcie 2 wyroku przestępstwo na podstawieart. 286 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.w zw. zart. 37 a k.k.sąd wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wysokości 50 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 30 zł. W przekonaniu sądu kara w wysokości 50 stawek dziennych jest adekwatna do stopnia zawinienia oraz społecznej szkodliwości czynu, jak i okoliczności czynu i uwzględnia dotychczasowy sposób życiaJ. K. (1). Ponadto kara w tym kształcie spełni cele tak indywidualno-, jak i ogólnoprewencyjne. O wysokości jednej stawki sąd orzekł mając na względzie sytuację materialną oskarżonego, wysokość uzyskiwanych dochodów, majątek. Wobec tego kwota 30 złotych, jako odpowiadająca jednej stawce dziennej grzywny, jest adekwatna do możliwości finansowych oskarżonego. Wymierzając oskarżonemu karę za przypisany w punkcie 3 czyn, sąd wziął pod uwagę: - wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, godzącego w jedno z podstawowych dóbr chronionych przepisamiKodeksu karnegojakim jest mienie, a także godzące w wiarygodność dokumentów, a w następstwie pewność obrotu prawnego; - świadome dokonanie wyboru pomiędzy uzyskiwaniem dochodu dzięki pracy a czerpaniem korzyści z przestępstwa - postać zamiaru Jako okoliczność łagodzącą sąd uwzględnił; - uprzednią niekaralność oskarżonego; - fakt, iż oskarżony pełniąc funkcję prezesa(...)współfinansował klub z własnych środków - fakt, iż za kadencji oskarżonego jako prezesa,(...)był dobrze zaopatrzony w sprzęt sportowy - niewysoka wartość wyrządzonej szkody Mając na uwadze powyższe za przypisane w punkcie 3 wyroku przestępstwo na podstawieart. 286 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.w zw. zart. 37 a k.k.sąd wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wysokości 30 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 30 zł. W przekonaniu sądu kara w wysokości 30 stawek dziennych jest adekwatna do stopnia zawinienia oraz społecznej szkodliwości czynu, jak i okoliczności czynu i uwzględnia dotychczasowy sposób życiaJ. K. (1). Ponadto kara w tym kształcie spełni cele tak indywidualno-, jak i ogólnoprewencyjne. O wysokości jednej stawki sąd orzekł mając na względzie sytuację materialną oskarżonego, wysokość uzyskiwanych dochodów, majątek. Wobec tego kwota 30 złotych, jako odpowiadająca jednej stawce dziennej grzywny, jest adekwatna do możliwości finansowych oskarżonego. Wymierzając oskarżonemu karę za czyn przypisany w pkt 4 wyroku jako okoliczności obciążające przy jej wymierzaniu sąd wziął pod uwagę: - wysoki stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonego, godzącego w jedno z podstawowych dóbr chronionych przepisamiKodeksu karnegojakim jest mienie, a także godzące w rzetelność, prawidłowość, uczciwość obrotu gospodarczego, w szczególności w ponadindywidualne interesy gospodarcze społeczeństwa; - świadome dokonanie wyboru pomiędzy uzyskiwaniem dochodu dzięki pracy a czerpaniem korzyści z przestępstw - postać zamiaru Jako okoliczność łagodzącą sąd uwzględnił; - uprzednią niekaralność oskarżonego; - fakt, iż oskarżony pełniąc funkcję prezesa(...)współfinansował klub z własnych środków - fakt, iż za kadencji oskarżonego jako prezesa,(...), był dobrze zaopatrzony w sprzęt sportowy, stroje dla zawodników; - niewystąpienie rzeczywistej szkody spowodowanej działaniem oskarżonego (przestępstwo popełnione w fazie usiłowania) Mając na uwadze powyższe za przypisane w punkcie 4 wyroku przestępstwo na podstawieart. 14 § 1 k.k.w zw. zart. 286 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.w zw. zart. 37 a k.k.sąd wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wysokości 40 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 30 zł. W przekonaniu sądu kara w wysokości 30 stawek dziennych jest adekwatna do stopnia zawinienia oraz społecznej szkodliwości czynu, jak i okoliczności czynu i uwzględnia dotychczasowy sposób życiaJ. K. (1). Ponadto kara w tym kształcie spełni cele tak indywidualno-, jak i ogólnoprewencyjne. O wysokości jednej stawki sąd orzekł mając na względzie sytuację materialną oskarżonego, wysokość uzyskiwanych dochodów, majątek. Wobec tego kwota 30 złotych, jako odpowiadająca jednej stawce dziennej grzywny, jest adekwatna do możliwości finansowych oskarżonego. Wymierzając oskarżonemu za przypisane w punkcie 5 a-d czyny, popełnione w warunkach ciągu przestępstw jako okoliczności obciążające przy jej wymierzaniu sąd wziął pod uwagę: - wysoki stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonego, godzącego w jedno z podstawowych dóbr chronionych przepisamiKodeksu karnegojakim jest mienie, a także godzące w rzetelność, prawidłowość, uczciwość obrotu gospodarczego, w szczególności w ponadindywidualne interesy gospodarcze społeczeństwa; - świadome dokonanie wyboru pomiędzy uzyskiwaniem dochodu dzięki pracy a czerpaniem korzyści z przestępstw - postać zamiaru - wartość wyrządzonej poszczególnymi czynami przestępstw - działanie na szkodę różnych pokrzywdzonych - ilość popełnionych czynów składających się na ciąg przestępstw Jako okoliczność łagodzącą sąd uwzględnił; - uprzednią niekaralność oskarżonego; - fakt, iż oskarżony pełniąc funkcję prezesa(...)współfinansował klub z własnych środków - fakt, iż za kadencji oskarżonego jako prezesa,(...), był dobrze zaopatrzony w sprzęt sportowy, stroje dla zawodników; Mając na uwadze powyższe za przypisany w punkcie 5 a-d wyroku ciąg przestępstw na podstawieart. 286 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.w zw. zart. 91 § 1 k.k.w zw. zart. 37 a k.k.sąd wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wysokości 150 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 30 zł. W przekonaniu sądu kara w wysokości 150 stawek dziennych jest adekwatna do stopnia zawinienia oraz społecznej szkodliwości czynów, jak i okoliczności czynów i uwzględnia dotychczasowy sposób życiaJ. K. (1). Ponadto kara w tym kształcie spełni cele tak indywidualno-, jak i ogólnoprewencyjne. O wysokości jednej stawki sąd orzekł mając na względzie sytuację materialną oskarżonego, wysokość uzyskiwanych dochodów, majątek. Wobec tego kwota 30 złotych, jako odpowiadająca jednej stawce dziennej grzywny, jest adekwatna do możliwości finansowych oskarżonego. Wymierzając oskarżonemu karę za przypisane w punkcie 6 czyny popełnione w warunkach ciągu przestępstw jako okoliczności obciążające przy jej wymierzaniu sąd wziął pod uwagę: - wysoki stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonego, godzące w wiarygodność dokumentów, a w następstwie pewność obrotu prawnego; - świadome dokonanie wyboru pomiędzy uzyskiwaniem dochodu dzięki pracy a czerpaniem korzyści z przestępstw - postać zamiaru - ilość czynów składających się na ciąg przestępstw Jako okoliczność łagodzącą sąd uwzględnił; - uprzednią niekaralność oskarżonego; - fakt, iż oskarżony pełniąc funkcję prezesa(...)współfinansował klub z własnych środków - fakt, iż za kadencji oskarżonego jako prezesa,(...), był dobrze zaopatrzony w sprzęt sportowy, stroje dla zawodników - fakt, iż oskarżony opisał sposób działania, jeśli chodzi o czyn zarzucany w pkt VIII Mając na uwadze powyższe za przypisany w punkcie 6 wyroku ciąg przestępstw na podstawieart. 270 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.w zw. zart. 91 § 1 k.k.sąd wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 30 zł. W przekonaniu sądu kara w wysokości 100 stawek dziennych jest adekwatna do stopnia zawinienia oraz społecznej szkodliwości czynów, jak i okoliczności czynów i uwzględnia dotychczasowy sposób życiaJ. K. (1). Ponadto kara w tym kształcie spełni cele tak indywidualno-, jak i ogólnoprewencyjne. O wysokości jednej stawki sąd orzekł mając na względzie sytuację materialną oskarżonego, wysokość uzyskiwanych dochodów, majątek. Wobec tego kwota 30 złotych, jako odpowiadająca jednej stawce dziennej grzywny, jest adekwatna do możliwości finansowych oskarżonego. Dokonując wyboru rodzaju kar za przypisane przestępstwa w punktach 1, 2, 3, 4, 5, 6 jaki należało zastosować względem oskarżonego, a mając na względzie sankcję przewidzianą za przypisane oskarżonemu przestępstwa (kara pozbawienia wolności, oraz w przypadku czynu z pkt 6 wyroku alternatywna kara pozbawienia wolności, ograniczenia wolności, grzywna), sąd skorzystał z możliwości zamiany rodzaju kary i zastosowałart. 37 a k.k.(w przypadku czynów przypisanych w pkt 1,2, 3, 4, 5) kierując się przede wszystkim określoną wart. 58 § 1 k.k.dyrektywą prymatu kar wolnościowych, zgodnie z którą jeżeli ustawa przewiduje możliwość wyboru rodzaju kary, sąd orzeka karę pozbawienia wolności tylko wtedy, gdy inna kara lub środek karny nie może spełnić celów kary. W przekonaniu sądu cele kary – formułowane w odniesieniu do niekaranego uprzednio oskarżonego w sposób zdecydowanie lepszy niż orzeczenie względem oskarżonego kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania (analizowane warunki nie dają bowiem żadnych podstaw do rozważania wymierzenia kary bezwzględnej pozbawienia wolności), wypełni właśnie kara o charakterze wolnościowym w postaci kary grzywny, która to kara skutecznie uświadomi mu naganność postępowania. Za zbiegające się ciągi przestępstw opisane i przypisane wpunkcie 1, 5, 6oraz przestępstwa opisane i przypisane wpunkcie 2, 3, 4, na podstawieart. 91 § 2 k.k.,art. 85 § 1 k.k.,art. 86 § 1 i 2 k.k.w miejsce kar jednostkowych grzywny należało orzec wobec oskarżonego karę łączną 330 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 30 zł. Sąd orzekł wobec oskarżonego powyższą karę mając na względzie zasadę asperacji. Wymierzając oskarżonemu karę łączną sąd nie rozstrzygał ponownie o stopniu społecznej szkodliwości i winie poszczególnych przestępstw, lecz rozważył przedmiotowo-podmiotowy związek zachodzący między realnie zbiegającymi się przestępstwami oraz położył nacisk na cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie ma odnieść w stosunku do oskarżonego kara. Sąd z jednej strony wziął pod uwagę dosyć bliski związek czasowy między ciągami a pozostałymi przestępstwami, tożsamość zamiaru (bliski związek podmiotowy). Z drugiej strony sąd wziął pod uwagę okoliczność, że ciągi przestępstw i przestępstwa jednostkowe popełnione przez oskarżonego godzą w różne dobra prawnie chronione to jest przestępstwa przeciwko mieniu, wiarygodność dokumentów, prawidłowość obrotu gospodarczego oraz przestępstwa te zostały popełnione przeciwko różnym pokrzywdzonym. W przekonaniu sądu kara w powyższym rozmiarze spełni swoje cele zarówno w zakresie prewencji indywidualnej, uświadamiając oskarżonemu nieopłacalność popełniania przestępstw i powstrzymując go od ich popełniania w przyszłości, jak i prewencji generalnej. O wysokości jednej stawki sąd orzekł mając na względzie sytuację materialną oskarżonego, wysokość uzyskiwanych dochodów, majątek. Wobec tego kwota 30 złotych, jako odpowiadająca jednej stawce dziennej grzywny, jest adekwatna do możliwości finansowych oskarżonego. Na podstawieart. 46 § 1 k.k.sąd orzekł wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego Powiatu(...)łącznej kwoty 12190, 85 zł w związku z przypisaniem oskarżonemu czynów w punktach 1 a-b, 2, 3, 5a wyroku. Na podstawieart. 46 § 1 k.k.sąd orzekł wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego Gminy MiejskiejP.– MiastoP.łącznej kwoty 76000 zł w związku z przypisaniem oskarżonemu czynów w punktach 5 b,c, d wyroku. Powyższe było naturalną konsekwencją uprzedniego stwierdzenia spowodowania przez jego działanie określonych szkód majątkowych. Na podstawieart. 627 k.p.k.,§ 2, § 14 ust. 2 pkt 3, § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu(Dz. U. 2013, poz. 461.) sąd w pkt 10 i 11 wyroku zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżycieli posiłkowych kwot po 756 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Sąd uwzględnił terminy rozprawy na których byli obecni pełnomocnicy oskarżycieli posiłkowych. O kosztach sądowych sąd orzekł w myśl zasady, iż to oskarżony – a nie Skarb Państwa – powinien je ponieść, skoro to jego zawinione zachowanie było przyczyną ich powstania i dlatego też na podstawieart. 627 k.p.k.sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1628,02 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych w całości. Na sumę tą złożyła się opłata od kary grzywny – 990 złotych, opłaty od kart karnych w postępowaniu przygotowawczym i sądowym – razem 60 złotych, 538,02 złotych wynagrodzenie biegłego grafologa, 40 złotych – ryczałt za doręczenie wezwań w postępowaniu sądowym i przygotowawczym.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Pabianicach date: '2016-03-02' department_name: II Wydział Karny judges: - Magdalena Gałkowska legal_bases: - art. 86 § 1 i 2 k.k. - art. 627 k.p.k. - § 2, § 14 ust. 2 pkt 3, § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu recorder: st. sekr. sąd. Aneta Ośniecka signature: II K 316/15 ```

152510000001503_III_Ca_000459_2021_Uz_2022-03-10_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. III Ca 459/21 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 marca 2022r. Sąd Okręgowy w Łodzi , III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym: Przewodniczący : Sędzia Elżbieta Gawryszczak Protokolant Marek Sadawa po rozpoznaniu w dniu 24 lutego 2022r. w Łodzi na rozprawie sprawy z powództwaE. G. przeciwko(...) spółce jawnejz siedzibą wL. o zapłatę na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi z dnia 16 grudnia 2020r. sygn. akt IC 1528/18 1.oddala apelację; 2.zasądza od(...) spółki jawnejz siedzibą wL.na rzeczE. G.kwotę 1800 ( jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Łodzi date: '2022-03-10' department_name: III Wydział Cywilny Odwoławczy judges: - Sędzia Elżbieta Gawryszczak legal_bases: [] recorder: Marek Sadawa signature: III Ca 459/21 ```

155515300005027_X_GC_000902_2016_Uz_2018-06-18_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt X GC 902/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 18 czerwca 2018 r. Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział X Gospodarczy w składzie: Przewodniczący: SSR Jarosław Łazarski Protokolant: Sekretarz sądowy Anna Zielińska po rozpoznaniu w dniu 6 czerwca 2018 r. w Szczecinie na rozprawie w sprawie z powództwaJ. K. (1) przeciwkoPrzedsiębiorstwo Budowlane (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wS.i GminieP. o zapłatę I zasądza solidarnie od pozwanychPrzedsiębiorstwo Budowlane (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wS.i GminyP.na rzecz powodaJ. K. (1)kwotę 69.184,96 zł (sześćdziesiąt dziewięć tysięcy sto osiemdziesiąt cztery złote i dziewięćdziesiąt sześć groszy) wraz z ustawowymi odsetkami (określonymi od dnia 1 stycznia 2016 roku jako odsetki ustawowe za opóźnienie) liczonymi od kwot: - 14.769,76 zł od dnia 23 czerwca 2012 roku do dnia zapłaty, - 14.760,00 zł od dnia 23 czerwca 2012 roku do dnia zapłaty, - 15.055,20 zł od dnia 23 czerwca 2012 roku do dnia zapłaty, - 24.600,00 zł od dnia 26 października 2012 roku do dnia zapłaty; II oddala powództwo o odsetki w pozostałym zakresie; III zasądza solidarnie od pozwanychPrzedsiębiorstwo Budowlane (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wS.i GminyP.na rzecz powodaJ. K. (1)kwotę 12.177,00 zł (dwanaście tysięcy sto siedemdziesiąt siedem złotych) tytułem kosztów procesu; IV nakazuje pobrać solidarnie od pozwanychPrzedsiębiorstwo Budowlane (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wS.i GminyP.kwotę 2.618,15 zł (dwa tysiące sześćset osiemnaście złotych i piętnaście groszy) tytułem kosztów sądowych. Sygn. akt X GC 902/16 UZASADNIENIE W dniu 10 września 2015 roku powódJ. K. (1)wniósł do Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie pozew przeciwko pozwanym:Przedsiębiorstwo (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wS.oraz GminieP.o solidarną zapłatę kwoty 69. 184, 96 zł z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwoty 14.769,76 zł od dnia 7 czerwca 2012 roku, 14.760,00 zł od dnia 7 czerwca 2012 roku, 15.055,20 zł od dnia 7 czerwca 2012 roku, 24.600,00 zł od dnia 10 października 2012 roku oraz kosztami postępowania. Uzasadniając żądanie pozwu powódka wskazała, że w wyniku przeprowadzonego postępowania o zamówienia publiczne pod nazwą „Rozwój selektywnej zbiórki odpadów biodegradowalnych wraz z rozbudową(...)w Leśnie Górnym” za najkorzystniejszą wybrana została oferta złożona przezPrzedsiębiorstwo Budowlane (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wS.. Powód podał, że w dniu 20 sierpnia 2011 roku zawarł ze wskazaną spółką umowę o roboty budowlane, której przedmiotem było wykonanie i montaż konstrukcji stalowej hali wraz z obudową ścian i dachu oraz obróbkami blacharskimi, rynnami i rurami spustowymi w leśnie Górnym, gminaP., której inwestorem była GminaP.. Powód wyjaśnił, że strony ustaliły, że rozpoczęcie wykonania przedmiotu umowy nastąpi dwuetapowo – w terminie 14 dni od podpisania umowy powód miał rozpocząć tzw. prace warsztatowe, natomiast rozpoczęcie robót budowlanych miało nastąpić w dniu 27 września 2011 roku, w którym to dniu pozwana spólka była zobowiązana do przekazania frontu robót. Podał, że pismem z dnia 15 września 2011 roku powód zawiadomił GminęP., iż jest podwykonawcą pozwanej spółki. Podniósł, że pozwana spółka od początku nie wykonywała swoich obowiązków umownych, gdyż front robót został mu przekazany z miesięcznym opóźnieniem – dopiero w dniu 27 października 2011 roku, w konsekwencji czego wystąpił o zmianę terminu realizacji robót, który ostatecznie ustalono na dzień 31 grudnia 2011 roku. Strona powodowa podkreśliła, że nie mógł zrealizować przedmiotu umowy w terminie do dnia 31 grudnia 2011 roku z uwagi na braki i błędy w dokumentacji projektowej, w tym brak wykonania podwalin, wadliwie zaprojektowane płatwie dachowe, brak określenia grubości blachy, jej szerokości i wysokości koryta ściekowego, brak szczegółów dotyczących montażu konstrukcji drzwi i ich umiejscowienia. Powód podniósł, że z uwagi na występujące braki uzasadnionym było przesunięcie terminu zakończenia realizacji prac na dzień 20 lutego 2012 roku. Podkreślił, że przekazywał wykonane przez siebie prace, jednakże pozwana nie regulowała terminowo płatności za wymagalne faktury, a nadto opóźniała terminy odbiorów poszczególnych etapów ignorując zgłoszenia do odbioru prac. Wyjaśnił, że opóźnienia w zapłacie, zgodnie z zawartą umową, prowadziły do wydłużenia terminu realizacji prac, który po etapie 3 przypadał na dzień 22 maja 2012 roku. Zwrócił uwagę, że pozwana spółka mimo braku podstaw do przyjęcia, że wykonawca ponosił winę za nieterminowe wykonanie przedmiotu umowy naliczyła powodowi kary umowne, w tym za okres od 19 listopada 2011 do 30 czerwca 2012 roku, a także za listopad i grudzień 2012 roku mimo ustalonego terminu zakończenia realizacji prac. Powód podniósł, że w dniu 27 sierpnia 2012 roku strony podpisały protokół odbioru końcowego, jednakże zgodnie z uwagami powoda, zakończenie prac nastąpiło w dniu 11 maja 2012 roku. Zaznaczył, że usunął usterki dotyczące wykonanych przez siebie prac, następnie przekazał pozwanej spółce dokumenty związane z realizacją robót, jednakże odmówiła ona odbioru prac, odstąpiła od umowy i obciążyła go dalszymi karami umownymi w kwocie 51.358, 76 zł, które są w jego ocenie niezasadne. Z ostrożności procesowej powód wniósł o miarkowanie kary umownej z uwagi na to, że wykonał swoje zobowiązanie umowne w całości, natomiast naliczona kara umowna jest rażąco wygórowana. W dniu 4 marca 2016 roku Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym. Pozwana GminaP.wniosła sprzeciw od przedmiotowego nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości i wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania. W pierwszej kolejności pozwana podniosła zarzut przedawnienia dochodzonego roszczenia wynikającego z zawartej z pozwaną spółką umowy o roboty budowlane, zwracając uwagę, iż daty wymagalności poszczególnych roszczeń przypadają na dzień 7 czerwca 2012 roku (co do kwoty 44.584, 96 zł) i dzień 10 października 2012 roku (24.600 zł), a więc biorąc pod uwagę trzyletni termin przedawnienia, roszczenie co do kwoty 44.584,96 zł uległo przedawnieniu. Pozwana nie zakwestionowała opóźnienia w przekazaniu placu budowy przez pozwaną spółkę ani zaproponowania przez nią nowego terminu wykonania robót do dnia 31 grudnia 2011 roku. Odnosząc się do argumentów powoda dotyczących braków i błędów w dokumentacji projektowej podkreśliła, że powód znał zakres koniecznych do wykonania prac i przed podpisaniem umowy mógł zapoznać się z dokumentacją projektową, gdyby więc okoliczności taki zaistniały zostałyby one podniesione przed zawarciem umowy, najpóźniej w toku wykonywania prac. Dalej pozwana zwróciła uwagę, że podniesione przez powoda kwestie nie miały wpływu na termin zakończenia procesu budowlanego albo nie mogły zostać uznane za wady albowiem usuwane są w normalnym toku realizacji inwestycji. PozwanaPrzedsiębiorstwo Budowlane (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wS.wniosła sprzeciw od przedmiotowego nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości i wnosząc o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania. Pozwana podniosła, że roszczenia powoda wygasły z uwagi na ich umorzenie na skutek potrącenia wzajemnych wierzytelności: z tytułu kar umownych w realizacji przedmiotu umowy liczonych od dnia 20 listopada 2011 roku do dnia 30 czerwca 2012 roku w kwocie 44.584, 96 zł, z tytułu naliczonych kar umownych za dalszą zwłokę w realizacji przedmiotu umowy liczonych od dnia 1 lipca 2012 roku do dnia 26 października 2012 roku w kwocie 19.094, 76 zł i naliczonej kary umownej z tytułu odstąpienia od umowy z przyczyn leżących po stronie powoda w wysokości 32.264 zł, przy czym wierzytelność pozwanej z tego tytułu została zaspokojona co do kwoty 5.505, 24 zł. Pozwana podniosła, że przedmiotem umowy było wykonanie przez powoda, a następnie zamontowanie konstrukcji stalowej hali oraz obudowa jej ścian i dachu wraz obróbkami blacharskimi, rynnami i rurami spustowymi w zakresie rzeczowym wynikającym z załącznika nr 1 do umowy oraz dokumentacji projektowej, które to roboty miały zostać zakończone do dnia 19 listopada 2011 roku. Zwróciła uwagę, że powód realizował roboty z opóźnieniem z przyczyn leżących po jego stronie, natomiast gotowość do dokonania odbioru końcowego przedmiotu umowy zgłosił dopiero pismem z dnia 6 sierpnia 2012 roku, przy czym nie wykonał pełnej konstrukcji hali, gdyż pominął wykonanie konstrukcji i montażu w hali jej wewnętrznej ściany W – 3 wraz z obudową ściany i mimo żądania, odmówił jej wykonania. Podkreśliła, że wobec wyraźnej odmowy wykonania konstrukcji stalowej odstąpiła od umowy z dniem 1 listopada 2012 roku w części niewykonanej przez powoda, a następnie z powodu opóźnienia w realizacji prac obciążył powoda karami umownymi, które następnie potrącił ze wzajemnymi wierzytelnościami powoda w łącznej kwocie 63.679, 73 zł. Wyjaśniła, że obciążyła powoda również karą umowną w kwocie 24.600 zł z tytułu odstąpienia od umowy z winy wykonawcy. Pozwana podkreśliła, że zapis § 6 ust. 1 oraz 2 uprawniał wykonawcę do przerwania prac do czasu uregulowania wynagrodzenia, co prowadzić miało do przesunięcia terminu wykonania umowy o liczbę zwłoki w zapłacie faktury, gdyż brak jest uzasadnienia do realizacji przez powoda prawa do przedłużenia terminu realizacji umowy tylko z powodu nieterminowości regulowania faktur, skoro ewentualne opóźnienia w zapłacie nie miały wpływu na wstrzymanie robót. Niezależnie od powyższego pozwana podniosła, że nie pozostawała w zwłoce w zapłacie wynagrodzenia, podnosząc, że odnośniefaktury VAT nr (...)powód doręczył fakturę VAT przed dostarczeniem konstrukcji stalowej na plac budowy, nie miał więc żądnych podstaw do jej wystawienia i żądania zapłaty za świadczenie, którego jeszcze nie spełnił. Odnośniefaktury VAT nr (...)wskazała, że uregulowała 75 % należności jeszcze przed terminem jej płatności, zaś wstrzymała się z zapłatą pozostałej części do czasu dostarczenia przez powoda blach zgodnych z dokumentacją. Podkreśliła, że strony umowy o roboty budowlane nie doszły do porozumienia w przedmiocie przesunięcia terminu realizacji prac do dnia 31 grudnia 2011 roku, natomiast opóźnienie w wydaniu frontu robót nastąpiło z winy powoda, który w odpowiednim terminie nie wykonał fundamentów i podkładu z chudego betonu pod hale. Pozwana podkreśliła, że sporządzona dokumentacja projektowa nie zawiera wskazywanych przez powoda błędnych rozwiązań czy też braków. Z ostrożności procesowej pozwana zgłosiła do potrącenia z wierzytelnością dochodzoną przez powoda w rozpoznawanej sprawy wierzytelność jej przysługującą w kwocie 26.758, 76 zł tytułem pozostałej, nieumorzonej części kary umownej naliczonej powodowi z uwagi na odstąpienie od umowy z przyczyn należących po stronie wykonawcy, zaś w przypadku uznania, że kary umowne są nienależne z wierzytelnością jej przysługującą z tytułu wyrównania szkody jaką poniosła z tytułu niewykonania przez powoda całości zleconych robót. Z ostrożności procesowej pozwana podniosła zarzut przedawnienia roszczeń co do kwoty 44.584, 96 zł. W piśmie procesowym z dnia 13 czerwca 2016 roku powód odnosząc się do zarzutu przedawnienia podniósł, że pismem z dnia 30 listopada 2014 roku wezwał pozwaną spółkę do próby ugodowej, na skutek którego toczyło się postępowanie, w wyniku którego na posiedzeniu wyznaczonym w dniu 20 stycznia 2015 roku nie doszło do zawarcia ugody. Wyjaśnił, że przeciwko pozwanej GminieP.toczyło się postępowanie pojednawcze w wyniku którego na posiedzeniu w dniu 11 lutego 2015 roku stwierdzono, że do ugody nie doszło. Podkreślił, że w piśmie z dnia 17 października 2012 roku pozwana spółka przyznała, że termin do wykonania objętych umową robót został ustalony na dzień 26 października 2012 roku, stąd bezpodstawnie naliczyła karę umowną za zwłokę w okresie od 20 listopada 2011 roku do dnia 26 października 2012 roku. Powód podkreślił, że jasne i wyraźne brzmienie postanowienia § 6 umowy wskazuje, że w przypadku zwłoki pozwanej w zapłacie wymagalnych faktur VAT, przekraczającej 5 dni, termin do wykonania umowy ulegał przesunięciu o ilość dni zwłoki w zapłacie faktur. Powód zaprzeczył, aby był zobowiązany do wykonania i zamontowania kotwy, wskazując, że umowa jak również harmonogram robót nie przewidują tego rodzaju pracy. Powód podkreślił, że kara umowna przewidziana w umowie nie miała pełnić sankcji finansowej za samo skorzystanie przez stronę przeciwną z odstąpienia od umowy, lecz miała stanowić karę, której celem jest naprawienie szkody spowodowanej przez dłużnika niewykonaniem zobowiązania wynikającego z umowy, od której odstąpiła. W dalszych pismach procesowych strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: We wrześniu 2010 roku sporządzony został projekt budowlany dotyczący rozbudowy hali segregacji odpadów w gminieP.– miejscowościL.. Inwestorem zadania była GminaP.. W zakresie ślusarki drzwiowej wskazano, że obejmować miały one stalowe przeciwpożarowe, nieocieplane o wymiarach zewnętrznych 112 x 205 cm. Dowód: − projekt budowlany k.27- 65, projekt hali k. 398, − zeznania świadkaJ. S. (1)k. 270-276, zeznania świadkaI. C.k. 276-277 (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wS.została wybrana jako najkorzystniejsza w wyniku przeprowadzonego w trybie przetargu nieograniczonego postępowania o zamówienie publiczne pod nazwą „Rozwój selektywnej zbiórki odpadów biodegradowalnych wraz z rozbudową(...)w Leśnie Górnym”. W ramach przetargu GminaP.przedstawiła Specyfikacje Istotnych Warunków Zamówienia.(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąspólka komandytowa wS.złożyłaPrzedsiębiorstwo (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wS.ofertę na wykonanie hali stalowej na kwotę 422.574 zł. Oferta przy uwzględnieniu pozostałych elementów takich jak wykonanie, malowanie bram, drzwi stalowych opiewała na łączną kwotę 526 778 zł. W dniu 20 sierpnia 2011 rokuPrzedsiębiorstwo (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wS.zawarła zJ. K. (1)umowę o roboty budowlane nr 04/08/2011/BIS, której przedmiotem było wykonanie i zamontowanie konstrukcji stalowej hali wraz z obudową ścian i dachu oraz obróbkami blacharskimi, rynnami i rurami spustowymi w Leśnie Górnych (gminaP.,działka (...)), której inwestorem była GminaP.. Konstrukcja miała zostać zamontowana na uprzednio przygotowanych przez zleceniodawcę fundamentach i podkładzie z chudego betonu. Strony ustaliły następujące terminy wykonania umowy: termin rozpoczęcia prac warsztatowych – 14 dni od daty podpisania umowy, termin przekazania terenu budowy i rozpoczęcia robót po protokolarnych przekazaniu – 27 września 2011 roku, termin zakończenia robót 19 listopada 2011 roku. Zgodnie z §4 zleceniodawca zobowiązał się: przekazać teren budowy pod roboty budowlane objęte niniejszą umową (front robót) protokolarnie w terminie określonym w § 2 (pkt 1), dokonywać przewidzianych umową odbiorów wykonanych etapów prac lub dostarczonych materiałów zgodnie z postanowieniami umowy (pkt 3), wykonać fundamenty i podkład z chudego betonu najpóźniej 7 dni przed przekazaniem placu budowy wykonawcy (pkt 6). Wartość przedmiotu umowy ustalono na łączną kwotę 323 640 zł. Wynagrodzenie wykonawcy miało być płatne zgodnie z harmonogramem rzeczowo – finansowym stanowiącym załącznik nr 1 do umowy. Zapłata nastąpić miała na podstawie faktur VAT, przelewem na rachunek wykonawcy wskazany na fakturze. Do wynagrodzenia doliczony zostanie podatek VAT. Strony ustaliły termin płatności na 30 dni od daty wystawienia faktury VAT (§ 5 umowy). Wykonawca zastrzegł sobie prawo przerwania prac w przypadku nieopłacenia przez zleceniodawcę faktur częściowych w terminie określonym umową, jeżeli opóźnienie w zapłacie przekracza 5 dni (§6 ust. 1). Termin wykonania umowy ulega przesunięciu o ilość dni zwłoki zleceniodawcy w zapłacie wymagalnych faktur wykonawcy (§6 ust.2). Termin wykonania umowy ulega przesunięciu o ilość dni zwłoki zleceniodawcy w przekazaniu wykonanych fundamentów, podkładów z chudego betonu i operatu geodezyjnego fundamentów wykonawcy (§6 ust. 3). Za zwłokę w realizacji przedmiotu umowy wykonawca zapłaci kary umowne w wysokości 0, 05 % wynagrodzenia określonego w § 5 za każdy dzień zwłoki. Zleceniodawca zapłaci wykonawcy za odstąpienie od umowy przez którąkolwiek ze stron z powodu okoliczności za które odpowiada, karę umowną w wysokości 10 % ceny umownej (§ 7 ust. 1). Dodatkowo zobowiązany jest do zapłaty a prace już wykonane i odebrane do dnia odstąpienia od umowy, a także materiały zakupione na poczet realizacji przedmiotu umowy (§7 ust. 2). Wykonawca zapłaci zleceniodawcy za odstąpienie od umowy z powodu okoliczności za które odpowiada, karę umowną w wysokości 10 % ceny umownej (§ 7 ust. 3). Strony uzgodniły, że odbiory częściowe i końcowe przedmiotu umowy oraz odbiory robót zanikających i podlegające zakryciu będą dokonywane w terminie 5 dni od daty pisemnego zgłoszenia przez wykonawcę gotowości do odbioru (§ 9). Zgodnie z harmonogramem robót obejmowały one: dostawę konstrukcji stalowej na plac budowy, montaż konstrukcji stalowej na fundamentach przygotowanych przez zleceniodawcę, dostawę obudowy dachu na plac budowy, dostawę obudowy ścian na plac budowy, montaż obudowy dachu, montaż obudowy ścian, dostawę i montaż okien z wypełnieniem z pływ poliwęglanowych, prace wykończeniowe hali (montaż obróbek blacharskich, montaż rynien i rur ocynkowanych, montaż koryta z blachy czarnej, montaż drzwi oraz malowanie konstrukcji stalowej. Zgodnie z protokołem ustaleń zleceniobiorca był zobowiązany do rozpoczęcia prac przy produkcji kotew z blachą do mocowania słupa od dnia 23 sierpnia 2011 roku. Dowód: − wydruk ogłoszenia o przetargu k. 13, umowa o roboty budowlane k. 14-16, odpis KRS k. 168-174, uzgodnienia stron k. 185, protokół uzgodnień k. 186-188, SIWZ k. 310-313, oferta k. 314-317, − zeznania świadkaJ. S. (1)k. 270-276, − zeznania świadkaŁ. K.k. 319-322 , przesłuchanie powodaJ. K. (1)k. 326, przesłuchanie przedstawiciela pozwanejJ. S. (2)k. 326-329. W ramach realizacji inwestycji przedstawicielePrzedsiębiorstwo (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wS.stali na stanowisku, że zobowiązanym do wykonania kotw stalowych, które były elementem niezbędnym do osadzenia w stopach fundamentowych jestJ. K. (1). W podstawowym projekcie budowlanym przewidziane były kotwy wklejane, jednakże zostały one zamienione na kotwy zalewane w trakcie montowania. OstatecznieJ. K. (1)dostarczył kotwy. Dowód: − zeznania świadkaJ. S. (1)k. 270-276, zeznania świadkaI. C.k. 276-277, − zeznania świadkaŁ. K.k. 319-322 , przesłuchanie przedstawiciela pozwanejJ. S. (2)k. 326-329. W celu realizacji umowyJ. K. (1)wykonał prefabrykowanie konstrukcji, która następnie miała zostać przez niego zamontowana.Spółka (...)jako generalny wykonawca miała wykonać front robót – fundamenty, podwaliny oraz podkład z chudego betonu. W umówionym terminie rozpoczęcia prac – 27 września 2011 roku front robót nie był przez spółkę wykonany, nie były wykonane fundamenty. Po wizycie na placu budowy w okresie końca września – początku(...) synwykonawcy –Ł. K.stwierdził wykonywanie prac ziemnych, fundamentów, wykopów, jednak bez realizacji szalunków i zbrojenia. Po otrzymaniu informacji o takiej możliwości pracownikJ. E.K.rozpoczął montaż konstrukcji – stawianie ram stalowych oraz stężanie ich płatwiami stalowymi, jednakże jedynie z jednej strony, gdyż po drugiej stronie realizowane były prace zbrojeniowe, nie wykonane były jeszcze fundamenty oraz cokoły. Po częściowym zamontowaniu konstrukcji pracownik opuścił plac budowy z uwagi na trwające prace żelbetowe – nieprzygotowany front robót. Prace kontynuowane były po okresie około dwóch, trzech tygodni. Główna konstrukcja hali obejmowała ramy i słupy oryglowane boczne oraz płatwie dachowe. Słupy główne montowane były na wlane kotwy, które były już wykonane w momencie montażu konstrukcji hali. Montaż płatwi odbywał się przy pomocy dźwigu. Dowód: − zeznania świadkaE. K.k. 266-267, zeznania świadkaA. B.k. 267-268, zeznania świadkaŁ. K.k. 319-322, przesłuchanie powodaJ. K. (1)k. 326, przesłuchanie przedstawiciela pozwanejJ. S. (2)k. 326-329. Na etapie montażu konstrukcji stalowej – w okresie grudnia 2011 roku wystąpił problem z płatwiami stalowymi, elementami umocowania blachy dachowej, gdyż na drugiej części połaci nawiercone powinny zostać otwory w lustrzanym odbiciu. Koniecznym okazało się dokonanie przewiercenia. Dowód: − zeznania świadkaJ. S. (1)k. 270-276, − zeznania świadkaŁ. K.k. 319-322 , przesłuchanie przedstawiciela pozwanejJ. S. (2)k. 326-329. W okresie stycznia – lutego 2012 roku pracownikJ. K. (2)P.rozpoczął prace związane z pokryciem konstrukcji blachą. Najpierw wykonywał pokrycie dachowe, następnie zaś okładał blachą ściany konstrukcji. W ramach wykonywanych prac koniecznym okazało się zamówienie rynny oraz jej wygięcie. W trakcie oczekiwania na zamówiony elementK. P.wykonywał pokrycie dachu konstrukcji. Dowód: − zeznania świadkaK. P.k. 268-270, − zeznania świadkaŁ. K.k. 319-322 . W trakcie montażu okazało się, że jedynie cześć zamówionej blachy została pokryta powłoką antyskropleniową. Koniecznym okazało się zdemontowanie tej części blachy, która nie posiadała powłoki, zamówienie odpowiedniej oraz jej zamontowanie. Dowód: − zeznania świadkaJ. S. (1)k. 270-276, − zeznania świadkaŁ. K.k. 319-322 . Po zakończeniu prac związanych z pokryciem konstrukcji blachąK. P.miał wykonać malowanie konstrukcji. Konstrukcja po jej wykonaniu pomalowana była podkładem antykorozyjnym. Malowaniu miały zostać poddane elementy konstrukcji - słupy nośne i krokwie. Farba do malowania spełniać miała szczególne wymogi – musiała być farbą ognioodporną oraz posiadać atest. Farba tego rodzaju zakupiona została przezJ. K. (1). Z uwagi na konieczność porozumienia się z generalnym wykonawcą co do konkretnego odcienia koloru farby nawierzchniowej wstrzymał się z realizacją tego etapu robót. Prace malarskie konstrukcji trwały około miesiąca i zakończyły się w maju 2012 roku. Po wykonaniu prac w zakresie pokrycia konstrukcji farbą ognioodpornąJ. K. (1)zgłaszane były usterki w przedmiocie niewystarczającej grubości użytej farby. Dowód: − zeznania świadkaK. P.k. 268-270, − zeznania świadkaŁ. K.k. 319-322 , zeznania świadkaM. B.k. 323-324, przesłuchanie przedstawiciela pozwanejJ. S. (2)k. 326-329. Pismem z dnia 15 września 2011 rokuJ. K. (1)zawiadomił Urząd Miasta i GminyP., że zawarł umowę zPrzedsiębiorstwem Budowlanym (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wS.na wykonanie i zamontowanie konstrukcji stalowej hali wraz z obudową ścian i dachu oraz obróbkami blacharskimi, rynnami i rurami spustowymi w Leśnie Górnym, gminaP.,działka (...). Dowód: − zawiadomienie z dn. 15.09.2011 r. k. 17-19. Dla zadania inwestycyjnego pod nazwą „budowa placu dojrzewania kompostu wraz z kanalizacją deszczową do szczelnego zbiornika odcieków w(...)prowadzony był dziennik budowy nr(...). Dla zadania inwestycyjnego pod nazwą „Rozbudowa hali segregacji odpadów, budowa zewnętrznej infrastruktury technicznej prowadzony był dziennik budowy nr(...)oraz(...). W dniu 26 października 2011 roku dokonano wpisu zgodnie z którym zakończono zasypywanie i zagęszczanie ław i stóp fundamentowych hali i przygotowano podłoże pod wykonanie chudziaków pod posadzką w hali. Dowód: − dziennik budowy(...),(...)oraz(...). W dniu 19 października 2011 rokuJ. K. (1)wystawiłPrzedsiębiorstwo Budowlane (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wS.fakturę VAT nr (...)tytułem dostawy konstrukcji stalowej na plac budowy na kwotę 219 432 zł z terminem płatności ustalonym na 30 dni. Tytułem zapłaty za wskazaną fakturę VAT spółka dokonała następujących wpłat: w dniu 25 października 2011 roku kwoty 50.000 zł, w dniu 8 listopada 2011 roku kwoty 50.000 zł, w dniu 24 listopada 2011 roku kwoty 50.000 zł, w dniu 30 listopada 2011 roku kwoty 30.000 zł, w dniu 7 grudnia 2011 roku kwoty 30.090, 20 zł. Na moment wystawienia faktury VAT konstrukcja stalowa nie została przywieziona na plac budowy gdzie miała zostać zamontowana. Dowód: − faktura VAT z dn. 19.10.2011 r. k. 66, wydruki bankowe k. 67-71, zeznania świadkaJ. S. (1)k. 270-276, − przesłuchanie przedstawiciela pozwanejJ. S. (2)k. 326-329. W dniu 6 grudnia 2011 roku zakończono montaż konstrukcji stalowej słupów i rygli hali. Dowód: − strona 21 dziennika budowy k. 190, − dziennik budowy 425/11, 428/11 oraz(...). Wraz z pismem z dnia 6 grudnia 2011 rokuJ. K. (1)przesłałPrzedsiębiorstwo Budowlane (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wS.aneks do umowy z dnia 20 sierpnia 2011 roku, informując, że w związku ze zmianą terminu przekazania terenu budowy oraz na podstawie § 6 ust. 2 umowy zmienił termin realizacji robót na dzień 20 lutego 2012 roku. Przesłany aneks do umowy dotyczył zmiany terminu przekazania terenu budowy i rozpoczęcia robót na dzień 27 października 2011 roku oraz terminu zakończenia robót na dzień 20 lutego 2012 roku. W odpowiedzi, pismem z dnia 7 grudnia 2011 rokuspółka Przedsiębiorstwo Budowlane (...)wskazała, że nie może zaakceptować terminu wyznaczonego na dzień 20 lutego 2012 roku, jednakże może zgodzić się na przesunięcie równoległe, odpowiednie do przesunięcia terminu przekazania placu budowy, które wynosiło jeden miesiąc. Spółka wskazała, że akceptuje termin zakończenia robót na dzień 31 grudnia 2011 roku. W piśmie z dnia 9 grudnia 2011 rokuJ. K. (1)zwrócił uwagę, żefaktura VAT nr (...)została zapłacona 19 dni po terminie, a więc zgodnie z § 6 ust. 2 umowy o roboty budowlane, termin zakończenia prac uległ przesunięciu o ilość dni zwłoki w zapłacie faktur – do dnia 19 stycznia 2012 roku. Podkreślił, że termin ten nie będzie mógł zostać dotrzymany ze względu na braki i błędy projektowe: brak podwalin uniemożliwiający dokładny pomiar długości blach osłonowych ścian i ich zamówienie, a więc również montaż, źle zaprojektowane płatwie dachowe, brak informacji na temat grubości blachy, szerokości i wysokości koryta ściekowe jak również rozstawu rur spustowych, brak szczegółów dotyczących montażu konstrukcji drzwi i ich umiejscowienia. W konsekwencji,J. K. (1)poinformował, że podany termin – 20 lutego 2012 roku jest w pełni uzasadniony. W piśmie z dnia 21 grudnia 2011 roku spółka zwróciła uwagę, że wykonawca podnosi kwestie niewystępujących problemów dotyczących realizowanych robót budowlanych. Dowód: − pismo z dn. 6.12.2011r. z załącznikami k. 20-22, pismo z dn.7.12.2011 r. k. 23 pismo z dn. 9.12.2011 r. k. 24-26, pismo z dn. 21.12.2011 r. k. 189. W dniu 1 lutego 2012 roku sporządzony został protokół technicznego odbioru prac w zakresie montażu konstrukcji stalowej na fundamentach przygotowanych przez zleceniodawcę, malowania farbą przeciwpożarową, malowania farbą nawierzchniową – etapu 2 budowy. W protokole wskazano, że roboty wykonane zostały z usterkami, gdyż należy dokończyć malowanie ogniowe konstrukcji z dokonaniem komisyjnego odbioru grubości powłoki malarskiej z załączeniem atestów na farbę zgodną z projektem. W dniu 1 lutego 2012 rokuJ. K. (1)wystawiłPrzedsiębiorstwo Budowlane (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wS.fakturę VAT nr (...)tytułem montażu konstrukcji stalowej na fundamentach zleceniodawcy na kwotę 31.980 zł z terminem płatności ustalonym na 30 dni. W dniu 9 lutego 2012 roku spółka dokonała zapłaty kwoty 31.980 zł. Dowód : − faktura VAT k. 72, protokół techniczny odbioru k. 73, 135, 191, wydruk bankowy k. 74. W dniu 1 lutego 2012 roku sporządzony został protokół technicznego odbioru prac w zakresie dostawy obudowy dachu na plac budowy oraz dostawy obudowy ścian na plac budowy – 3 etap budowy. W dniu 1 lutego 2012 rokuJ. K. (1)wystawiłPrzedsiębiorstwo Budowlane (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wS.fakturę VAT nr (...)tytułem dostawy obudowy dachu i ścian na plac budowy na kwotę 73.800 zł z terminem płatności ustalonym na 30 dni. W dniu 23 lutego 2012 roku spółka dokonała zapłaty kwoty 50.000 zł, natomiast w dniu 3 lipca 2012 roku kwoty 23.800 zł. Dowód: − faktura VAT k. 75, protokół techniczny odbioru k. 76, wydruk bankowy k. 77-78. Pismem z dnia 10 marca 2012 rokuPrzedsiębiorstwo Budowlane (...)wezwałoJ. K. (1)do podjęcia prac malarskich przy konstrukcji stalowej hali, powołując się na protokół z dnia 1 lutego 2012 roku, a ponadto wniosła o zakończenie elementów innych robót. Dowód: − pismo z dn. 10.03.2012 r. k. 132-134, 192-194. W piśmie z dnia 11 kwietnia 2012 rokuspółka Przedsiębiorstwo Budowlane (...)zawarła zastrzeżenia co do prac wykonywanych przezJ. K. (1)wskazując, że roboty malarskie nie zostały rozpoczęte, natomiast przed zamocowaniem blach na ścianach nie wypoziomowano rygli, dodatkowo wadliwie zamontowano obudowę ścian. Dowód: − pismo z dn. 11.04.2012 r. k. 195-197. Pismem z dnia 20 kwietnia 2012 rokuJ. K. (1)zgłosił do odbioru etap V oraz etap VI umowy – montaż obudowy dachu i obudowy ścian zgodnie z harmonogramem robót. W dniu 30 kwietnia 2012 roku sporządzony został protokół częściowy odbioru robót w zakresie ścian i pokrycia hali, zgodnie z którym roboty nie zostały odebrane, zaś ich odbiór nastąpi do usunięciu usterek ujętych w załączniku nr 1. W dniu 1 maja 2012 rokuspółka Przedsiębiorstwo Budowlane (...)przesłała załącznik nr 1 do protokołu odbioru częściowego z dnia 30 kwietnia 2012 roku wraz z wykazem elementów robót wymagających poprawek. W piśmie z dnia 7 maja 2012 rokuJ. K. (1)wyjaśnił, że załącznik nr 1 do protokołu jedynie w pkt nr 2 oraz 5 odnosi się do zgłoszonych elementów, natomiast usterki zostaną zlikwidowane w ciągu 14 dni. Pismem z dnia 9 maja 2012 roku spółka Przedsiębiorstwo Budowlane wezwała do natychmiastowego rozpoczęcia usuwania usterek wyszczególnionych w załączniku nr 1. Pismem z dnia 11 maja 2012 roku, powołując się na unikanie odbiorów robót,J. K. (1)ponownie zgłosił do odbioru etapy prac: etap V – montaż obudowy dachu, etap VI – montaż obudowy ścian zgodnie z harmonogramem robót, a także etap VII – dostawa i montaż okien z wypełnieniem z pływ poliwęglanowych, etap VIII – prace wykończeniowe hali. Pismem z tego samego dnia zawiadomił Urząd Miasta i GminyP., że pomimo wykonania 95 % zadania i zgłoszeń do odbioruspółka Przedsiębiorstwo Budowlane (...)unika dokonania odbiorów oraz wykonania płatności. W piśmie z dnia 18 maja 2012 rokuJ. K. (1)zgłosił zakończenie robót związanych z zabezpieczeniem przeciwpożarowym konstrukcji stalowej hali, wnosząc o podanie koloru farby nawierzchniowej celem zakończenia malowania, a nadto kolejny raz zgłosił gotowość prac etapu V, VI, VII oraz VIII. W dniu 21 maja 2012 rokuJ. K. (1)zgłosił gotowość do obioru powłoki malarskiej wykonanej systemem zabezpieczeń ogniochronnych dla konstrukcji stalowych. Dowód: − korespondencja k. 88-100, 105-107, 198, protokół częściowy odbioru k. 199-202, pismo z dn. 9.05.2012 r. k. 203-204. W dniu 23 maja 2012 roku sporządzony został protokół technicznego odbioru prac w zakresie montażu obudowy dachu – etap 5 umowy. Wskazane w protokole usterki miały zostać usuniętego do dnia 30 maja 2012 roku. W dniu 23 maja 2012 rokuJ. K. (1)wystawiłPrzedsiębiorstwo Budowlane (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wS.fakturę VAT nr (...)tytułem montażu obudowy na kwotę 18.450 zł z terminem płatności ustalonym na 30 dni. Dowód: − faktura VAT k. 79, protokół techniczny odbioru k. 80. W dniu 23 maja 2012 roku sporządzony został protokół technicznego odbioru prac w zakresie montażu obudowy ścian – etap 6 umowy. W dniu 23 maja 2012 rokuJ. K. (1)wystawiłPrzedsiębiorstwo Budowlane (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wS.fakturę VAT nr (...)tytułem montażu obudowy ścian na kwotę 14.760 zł z terminem płatności ustalonym na 30 dni. Dowód: − faktura Vat k. 82, protokół techniczny odbioru k. 83. W dniu 23 maja 2012 roku sporządzony został protokół technicznego odbioru prac w zakresie montażu dostawy i montażu okien w wypełnieniem z pływ poliwęglanowych – etap 8 umowy. Wykonawca zobowiązał się usunąć usterki do dnia 30 maja 2012 roku. W dniu 23 maja 2012 rokuJ. K. (1)wystawiłPrzedsiębiorstwo Budowlane (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wS.fakturę VAT nr (...)tytułem dostawy i montażu okien z wypełnieniem z pływ poliwęglanowych na kwotę 15.055, 20 zł z terminem płatności ustalonym na 30 dni. W dniu 17 lipca 2012 roku spólka przelała na rachunek wykonawcy kwotę 3.680, 24 zł tytułem zapłaty za faktury VAT, w tymfakturę nr (...)informując, że wierzytelności te zostały potrącone z naliczoną karą umowną w kwocie 44.584, 96 zł. Dowód: − faktura VAT k. 84, protokół techniczny odbioru k. 85, − wydruk bankowy k. 81, 111. W dniu 23 maja 2012 roku sporządzony został protokół odbioru częściowego robót w zakresie powłoki malarskiej ognioochronnej konstrukcji stalowej hali w Leśnie Górnym. W protokole wskazano, że dokonano pomiaru grubości powłoki malarskiej farby ustalono, że malowanie to należy uzupełnić w terminie do dnia 7 czerwca 2012 roku. Dowód: − protokół k. 205. W dniu 28 maja 2012 rokuJ. K. (1)zgłosił gotowość do odbioru powłoki malarskiej wykonanej systemem zabezpieczeń ognioodpornych dla konstrukcji stalowych – poprawki malarskie do protokołu odbioru z dnia 22 maja 2012 roku. Dowód: − pismo z dn. 28.05.2012 r. k. 101 . W piśmie z dnia 1 czerwca 2012 roku Przedsiębiorstwo Budowlane podniosło, że obudowa dachu hali została wadliwie wykonana. W piśmie z dnia 14 czerwca 2012 roku spólka podkreśliła, że prace wymiany blach nie zostały rozpoczęte w konsekwencji czego wstrzymuje wszelkie płatności do czasu usunięcia wady. Dowód: − korespondencja k. 182-184, 209-210. W dniu 22 czerwca 2012 roku sporządzono protokół odbioru powierzchni referencyjnych dotyczących hali segregacji odpadów w Leśnie Górnym. Dowód: − protokół odbioru powierzchni k. 118. W dniu 4 lipca 2012 rokuPrzedsiębiorstwo Budowlane (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wS.wystawiłaJ. K. (1)notę księgową tytułem kary umownej na kwotę 44.684, 96 zł. W piśmie z tego samego dnia wyjaśniła, że opóźnienie w wykonaniu robót na dzień 30 czerwca 2012 roku wynosiło 224 dni. Dowód: − nota księgowa k. 109, pismo z dn. 4.07.2012 r. k. 108. W piśmie z dnia 14 lipca 2012 rokuPrzedsiębiorstwo Budowlane (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wS.oświadczyłaJ. K. (1), że dokonuje potrącenia przysługującej jej wierzytelności w kwocie 44.584, 96 zł z tytułu naliczonych kar umownych z wierzytelnościąJ. K. (1)w kwocie 48.265, 20 zł tytułem wynagrodzenia wynikającego zfaktur VAT nr (...). Dowód: − oświadczenie o potrąceniu k. 110. Pismem z dnia 26 lipca 2012 rokuPrzedsiębiorstwo Budowlane (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wS.poinformowałaJ. K. (1), że po dokonaniu przeglądu zakresu robót stwierdza, że prace objęte umową zostały wykonane zgodnie z zakresem umownym, jednak do usunięcia pozostały usterki w postaci prześwitującego dachu oraz konieczności uszczelnienia styku obudowy blach ściennych z dachowymi. W odpowiedzi, w piśmie z dnia 6 sierpnia 2012 rokuJ. K. (1)zwrócił uwagę, że zgłoszenie przedmiotu umowy do odbioru zostało już dokonane, natomiast zgłoszone pismem z dnia 26 lipca 2012 roku uwagi zostaną niezwłocznie usunięte. JednocześnieJ. K. (1)wezwał do zapłaty kwoty 44.584, 96 zł wynikającej zfaktur VAT nr (...). Dowód: − pismo z dn. 26.07.2012 r. k. 112, pismo z dn. 6.08.2012 r. k. 113. Pismem z dnia 21 sierpnia 2012 rokuPrzedsiębiorstwo Budowlane (...)poinformowałoJ. K. (1), że odbiór końcowy robót odbędzie się w dniu 27 sierpnia 2012 roku. Dowód: − pismo z dn. 21.08.2012 r. k. 182. W dniu 27 sierpnia 2012 roku sporządzony został protokół odbioru końcowy robót realizowanych na podstawieumowy nr (...)z dnia 20 sierpnia 2011 roku. W protokole wpisano, że roboty zostały rozpoczęte w dniu 20 sierpnia 2011 roku, natomiast zakończone w dniu 27 sierpnia 2012 roku, odnośnie czego wykonawca zawarł uwagi, że roboty rozpoczęto w dniu 19 września 2011 roku, natomiast zostały zgłoszone do odbioru końcowego w dniu 11 maja 2012 roku. Załącznik do protokołu stanowił wykaz obejmujący osiem punktów usterek. Wykonawca odniósł się do czterech z nich wskazując, że zostały zlikwidowane wcześniej, dotyczą prac nieobjętych umową czy też spowodowane zostały przez podmioty zewnętrzne. W tym samym dniuJ. K. (1)przekazałPrzedsiębiorstwo Budowlane (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wS.komplet atestów, deklaracji zgodności, certyfikatów na materiału użyte przy budowie hali w Leśnie Górnym. Dowód: − protokół końcowy k. 114, załącznik k.115, protokół k. 116, − zeznania świadkaŁ. K.k. 319-322 . Pismem z dnia 14 września 2012 rokuJ. K. (1)zgłosił usunięcie usterek wymienionych w protokole z dnia 27 sierpnia 2012 roku oraz gotowość do ich odbioru. Dowód: − pismo z dn. 14.09.2012 r. k. 117. W dniu 25 września 2012 rokuJ. K. (1)wystawiłPrzedsiębiorstwo Budowlane (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wS.fakturę VAT nr (...)tytułem prac wykończeniowych hali na kwotę 24.600 zł z terminem płatności ustalonym na 14 dni. Dowód: − faktura VAT k. 86. W piśmie z dnia 6 października 2012 rokuPrzedsiębiorstwo Budowlane (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wS.poinformowałaJ. K. (1), że stwierdziła duży przeciek przez dach hali wokół wentylatora dachowego wyznaczając termin na usunięcie usterek do dnia 20 października 2010 roku. Dowód: − pismo z dn. 6.10.2012 r. k. 206-207. Wraz z pismem z dnia 17 października 2012 rokuPrzedsiębiorstwo Budowlane (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wS.odesłałaJ. K. (1)przesłanąfakturę VAT nr (...)bez księgowania, informując, że w przypadku niewykonania w terminie robót odstąpi od zawartej umowy. Dowód: − pismo z dn. 17.10.2012 r. k. 87, 208. Pismem z dnia 30 października 2012 rokuPrzedsiębiorstwo Budowlane (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wS.oświadczyła, że w związku z niewykonaniem wszystkich robót objętych zakresem umownym oraz nieusunięciem usterek z dniem 1 listopada 2012 roku odstępuje od zawartej zJ. K. (1)umowy w części niewykonanej obejmującej wykonanie ściany W – 3 oraz wykonanie rozbiórki ściany istniejącej. W piśmie zaznaczyła, że tytułem wyrównania szkody obciąża wykonawcę karą umowną w wysokości 32/264 zł na podstawie § 7 ust. 3 umowy o roboty budowlane oraz karą umowną za niedotrzymanie umownego terminy wykonania robót za okres od 1 lipca 2012 roku do 26 października 2012 roku w kwocie 19.094, 76 zł. W dniu 31 października 2012 rokuPrzedsiębiorstwo Budowlane (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wS.wystawiłaJ. K. (1)notę księgową obciążając go kwotą 51.358, 76 zł. Dowód: − pismo z dn. 30.10.2012 r. k. 119-120, nota księgowa k. 121. W dniu 17 listopada 2012 roku pracownikspółki Przedsiębiorstwo Budowlane (...)przesłał wiadomość mailową w której zlecił wykonanie ściany według załączonego rysunku z uwagą dotyczącą powiększenia rozstawu rygli. W dniu 29 listopada 2012 roku sporządzony został protokół wykonania przezZ. M.prac w zakresie ściany wewnętrznej W – 3 w hali segregacji odpadów w LeśnieG.. W dniu 21 grudnia 2012 rokuZ. M.wystawiłspółce Przedsiębiorstwo Budowlane (...)fakturę VAT na kwotę 27.060 zł. Dowód: − rysunek k. 176, korespondencja mailowa k. 177, protokół k. 178, faktura VAT k. 179, zeznania świadkaZ. M.k. 324-325. W piśmie z dnia 21 listopada 2012 rokuJ. K. (1)podniósł, że wystawione noty księgowe są bezpodstawne. Podkreślił, że z uwagi na zakres wykonania umowy brak jest podstaw do odstąpienia od niej, a nadto wykonanie rozbiórki ściany istniejącej oraz wykonanie ściany W – 3 nie było objęte przedmiotem umowy, a także wezwał do zapłaty kwoty 69.184, 96 zł tytułem należnego wynagrodzenia. Pismem z dnia 30 listopada 2012 roku spólkaPrzedsiębiorstwo Budowlane (...)wskazała, że odmawia zapłaty żądanej kwoty z uwagi na umorzenie tych roszczeń wskutek dokonanego potrącenia. Dowód: − pismo z dn. 21.11.2012r. k. 123-125, pismo z dn. 30.11.2012 r. k. 131. Pismem z dnia 1 grudnia 2012 rokuPrzedsiębiorstwo Budowlane (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wS.oświadczyła, że dokonuje potrącenia wierzytelności w kwocie 51.358, 76 zł z wierzytelnością wynikająca zfaktury VAT nr (...)w kwocie 24.600 zł. Dowód: − oświadczenie o potrąceniu k. 122. Pismem z dnia 4 marca 2013 rokuJ. K. (1)wezwał GminęP.do zapłaty kwoty 69.184, 96 zł wskazując, że wynika ona z nieregulowanych przezspółkę Przedsiębiorstwo Budowlane (...)faktur VAT za wykonanie robót budowlanych na inwestycji „Rozbudowa hali segregacji odpadów i budowy placu dojrzewania kompostu”. W piśmie z dnia 15 marca 2013 roku kierowanym przezPrzedsiębiorstwo Budowlane (...)do Urzędu Miejskiego wP., spółka podniosła, że wezwanie do zapłaty nie znajduje podstaw, gdyż żądanie zapłaty wynagrodzenia wygasło na skutek umorzenia do którego doszło do wskutek potrącenia wzajemnej wierzytelności spółki. W odpowiedzi na wezwanie z dnia 2 kwietnia 2013 roku Urząd Miejski wP.podkreślił, że jest ono bezzasadne, gdyż roszczenie wygasło skutek potrącenia wzajemnych wierzytelności. Dowód: − korespondencja k. 126-130. W dniu 30 listopada 2014 rokuJ. K. (1)wniósł do Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie wniosek o zawezwanie do próby ugodowejPrzedsiębiorstwo Budowlane (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wS.w sprawie zapłaty kwoty 69.184, 96 zł w związku z brakiem zapłaty za roboty budowlane wykonane w Leśnie Górnym na podstawieumowy nr (...). Termin posiedzenia wyznaczony został na dzień 20 stycznia 2015 roku. Na posiedzeniu w dniu 20 stycznia 2015 roku stwierdzono, że do ugody nie doszło. W dniu 30 listopada 2014 rokuJ. K. (1)wniósł do Sądu Rejonowego Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie wniosek o zawezwanie do próby ugodowej GminyP.w sprawie zapłaty kwoty 69.184, 96 zł w związku z brakiem zapłaty za roboty budowlane wykonane w Leśnie Górnym na podstawieumowy nr (...)zawartej zPrzedsiębiorstwo Budowlane (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wS., których inwestorem była GminaP.. Termin posiedzenia wyznaczony został na dzień 11 lutego 2015 roku. Na posiedzeniu w dniu 11 lutego 2015 roku stwierdzono, że do ugody nie doszło. Dowód: − odpisy wniosków o zawezwanie do próby ugodowej z potwierdzeniami nadania, zawiadomienia k. 223-228, protokoły posiedzenia k. 233-234. Na podstawie praktyki budowlanej i jakości dokumentacji projektowej, przy uwzględnieniu funkcjonowania na budowie kierownika budowy, inspektora nadzoru i nadzoru autorskiego można uznać, że projekty budowlane nie zawierały istotnych braków uniemożliwiających prawidłowe wykonanie umowy. W tej sytuacji warunkiem jest jednak sprawne działanie służb. Podwaliny są elementami konstruktywnymi, których zadaniem jest przeniesienie obciążeń pionowych i poziomych ze ścian osłonowych na fundamenty. Ich wykonanie było konieczne w ramach realizacji umowy i to wyprzedzająco w stosunku do montażu obudowy hali. Na rysunku A5 przedstawiającym przekrój hali podano, że ściana zewnętrzna powinna być obudowana blachą trapezową o grubości 0, 55 mm, a do pokrycia dachu powinna zostać użyta blacha trapezowa o grubości 0, 5 mm. W projekcie nie podano długości arkuszy blachy, a jest to ważne z uwagi na przyjęty przez konstruktora schemat statyczny. Na rysunku A8 przedstawiono rozwiązanie rynny wewnętrznej, jej wymiary, sposób ocieplenia i grubość blachy cynkowo – tytanowej (0, 8 mm), z której powinna być wykonana rynna. W harmonogramie robót zmieniono blachę wewnętrznej rynny (koryta) na blachę czarną grubości 2,5 mm i taką blachę wykonano. Projekt w wersji kompletnej podaje informacje o rozmieszczeniu rur spustowych. W harmonogramie robót podano wielkość dostawy na obudowę ścian zewnętrznych blachy trapezowej o grubości 0, 5 mm na 543 m2. Ilość blachy przy wykorzystaniu rysunku elewacji A6 oraz rysunku K3 wynosi 539m2. Projekty budowlane podają umiejscowienie drzwi na elewacji frontowej oraz na elewacji szczytowe, natomiast nie zawierają szczegółów dotyczących montażu drzwi. W projekcie budowlanym występuje rysunek koryta spływowego na którym zastosowano blachę cynkowo – tytanową grubości 0, 8 mm, natomiast w harmonogramie robót zalecono wykonanie koryta z blachy czarnej grubości 2,5 mm. Tak też wykonano koryto. Na rysunkach brakuje rozmieszczenia rur spustowych, brak szczegółów konstrukcji montażu drzwi. Rozwiązanie płatwi przedstawiają dwa rysunki, obejmujące bardzo lakoniczne rozwiązanie płatwi jako wieloprzęsłowych belek ciągłych. Zastosowano rozwiązanie polegające na dostosowaniu nośności przekrojów do wykresu momentów zginających przez zastosowanie belek odpowiednio zdwojonych. Rozwiązanie to odbiega od tradycyjnych rozwiązań płatwi. Na jednym z rysunków projektant podał wszystkie niezbędne dla wykonawcy informacje. Wynika z tego graficzna oszczędność formy rozwiązania mogąca prowadzić do pomyłek, zwłaszcza w odniesieniu do wykonawców mających do czynienia z rozwiązaniami tradycyjnymi. Niewłaściwe wykonanie otworów na śruby mogło być tego następstwem. Zastosowana w projekcie forma rozwiązania płatwi mogła stanowić przyczynę wadliwego wykonania otworów na śruby, co nie pozostało bez wpływu na formalne przedłużenie prac wykonywanych przez powoda. Projekt budowlany wykonania konstrukcji stalowej hali nie obejmował ściany wewnętrznej W3, nie zawierał rysunku konstrukcyjnego ściany W3, który przedstawiałby widok ściany i jej wymiany. Projekt nie zawierał wykazu profili zimnogiętych poziomych i pionowych, ich długości i liczby, z których ściana miała być wykonana oraz powierzchni blachy trapezowej przewidzianej na poszycie tej ściany. Bardzo istotny jest brak w projekcie detali połączeniowych ściany W3 z pokryciem i z obudową zewnętrzną hali. W dokumentacji znajduje się jedynie wzmianka o ściance W3. Ściana złożona z podbudowy żelbetonowej wymagała rysunku konstrukcyjnego określającego formę i wymiary części żelbetonowej, a także sposób połączenia tej ściany z obudową zewnętrzną i konstrukcją dachu oraz usytuowanie fundamentu pod tą ścianą lub belki podwalinowej. Etapu wykonania ściany W3 nie ujęto w harmonogramie robót, a blachy stanowiącej obudowy tej ściany nie ujęto w wykazie. Konstrukcja stalowa nie została oddzielona od konstrukcji żelbetonowej. Najpierw powinnien zostać wykonany fundament żelbetowy i w następnej kolejności powinna zostać wykonana żelbetonowa belka podwaliniowa, na której montowana będzie stalowa obudowa hali. Błąd polegający na braku oddzielenia konstrukcji stalowej od żelbetonowej nie był możliwy do wyeliminowania bez zasadniczej przeróbki projektu. W projekcie budowlanym występował błąd polegający na niezachowaniu rozdziału technologicznego robót wykonywanych przez różnych wykonawców. W przypadku tego procesu budowlanego polegało na tym, że przedsiębiorstwo wykonując fundamenty nie mogło zakończyć robót z uwagi na to, że w pierwszej kolejności musiało wykonać swoje prace przedsiębiorstwo montujące konstrukcje stalowe, następnie, po zamontowaniu konstrukcji stalowej częściowo – słupów stalowych, pierwsze przedsiębiorstwo mogło wykonywać podwaliny, po których to pracach ponownie wykonywane byłyby prace montażowe konstrukcji stalowej. Wpływ na niewykonanie inwestycji w terminie miały takie kwestie jak: błędy w projekcie niewłaściwie rozdzielające technologie wykonania budynku, błąd zaprojektowania płatwi – zbyt oszczędny projekt obejmował tego rodzaju rysunki na podstawie wykonawca nie był w stanie wykonać ich poprawnie; niewłaściwe zaprojektowanie ściany W3 oraz pominięcie jej w dokumentacji projektowej. Dowód: − opinia biegłego sądowego k. 371-377, uzupełniająca opinia biegłego sądowego k. 414-422, uzupełniająca ustna opinia biegłego sądowego k. 454-455. Sąd zważył co następuje: Powództwo okazało się uzasadnione niemalże w całości, gdyż niezasadny okazał się jedynie niewielki zakres żądania odsetkowego. W rozpoznawanej sprawie powód dochodził zapłaty kwoty 69.184,96 zł od pozwanejspółki Przedsiębiorstwo Budowlane (...)jako wynagrodzenia za wykonywane na jej rzecz roboty budowlane, natomiast od pozwanej GminyP.na podstawie przepisuart. 6471§ 5 k.c.jako inwestora odpowiadającego solidarnie za zapłatę tego rodzaju należności. Wyjaśnić przy tym należy, że wynagrodzenie to obejmowało należności wynikające: zfaktury VAT nr (...), która nieuregulowana została do kwoty 14.769,76 zł i która dotyczyła prac montażowych obudowy dachu; nr(...)wystawionej na kwotę 14.760 zł która dotyczyła prac montażowych obudowy ścian, nr(...)wystawionej na kwotę 15.055, 20 zł która dotyczyła dostawy i montażu okien z wypełnieniem z płyt poliwęglanowych; nr(...)wystawionej na kwotę 24.600 zł, która dotyczyła prac wykończeniowych hali. Wstępnie wskazać należy, że łączący powoda oraz pozwaną spółkę stosunek prawny należało zakwalifikować jako umowę o roboty budowalne (art. 647 k.c.). Zgodnie z przywołanym przepisem przez umowę o roboty budowlane wykonawca zobowiązuje się do oddania przewidzianego w umowie obiektu, wykonanego zgodnie z projektem i z zasadami wiedzy technicznej, a inwestor zobowiązuje się do dokonania wymaganych przez właściwe przepisy czynności związanych z przygotowaniem robót, w szczególności do przekazania terenu budowy i dostarczenia projektu, oraz do odebrania obiektu i zapłaty umówionego wynagrodzenia. Wyjaśnić przy tym należy, że jeżeli przedmiotem umowy jest przedsięwzięcie o większych rozmiarach, zindywidualizowanych właściwościach fizycznych i użytkowych, w umowie nadto przewidziano wymóg projektowania i zindywidualizowany nadzór, to umowę należy kwalifikować jako umowę o roboty budowlane. Jak wskazuje się w orzecznictwie i doktrynie, przedmiotem umowy o roboty budowlane nie musi być pełny obiekt, odpowiadający definicji obiektu budowlanego zawartej w przepisachprawa budowlanego. Możliwe - i często w praktyce spotykane - są umowy, których przedmiotem nie jest wykonanie całego obiektu budowlanego, czy nawet jego części, a które jednak składają się na wykonanie obiektu, stanowiąc część składową finalnego rezultatu. Dotyczy to zwłaszcza dużych inwestycji, w realizacji których bierze udział wielu wykonawców i podwykonawców, wykonujących określone fragmenty, czy wyodrębnione części obiektu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 marca 1998 r., II CKN 653/97, OSNC 1998, nr 12, poz. 207, a także wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 19 listopada 2015 r., I ACa 607/15, Lex nr 1938378). Natomiast żądanie sformułowane w stosunku do pozwanej – GminyP.znajdowało swoją podstawę prawną w treści przepisuart. 6471§ 5 k.c.zgodnie z którym zawierający umowę z podwykonawcą oraz inwestor i wykonawca ponoszą solidarną odpowiedzialność za zapłatę wynagrodzenia za roboty budowlane wykonane przez podwykonawcę. Na wstępie rozważań odnieść należy się do podniesionego przez pozwanych zarzutu przedawnienia jako niweczącego roszczenie na gruncie skutków wskazanych wart. 117 k.c.sformułowanego co do kwoty 44. 584, 96 zł – obejmującego wynagrodzenie za wykonane roboty budowlane. Zaznaczenia wymaga, że w świetle postanowienia § 5 ust. 8 strony ustaliły termin zapłaty wynagrodzenia na 30 dni od wystawienia faktur VAT. Skoro więc opisane wyżej faktury wystawione zostały w dniu 23 maja 2018 roku, wierzytelności w nich ujęte stały się wymagalne w dniu 23 czerwca 2018 roku. Podkreślenia wymaga, że roszczenia wynikające z umowy o roboty budowlane przedawniają się w terminach określonych wart. 118 k.c.(zob. uchwała składu 7 sędziów SN z dnia 11 stycznia 2002 r., sygn. III CZP 63/01, OSNC 2002, nr 9, poz. 106), a więc z uwagi na to, iż niewątpliwie w rozpoznawanej sprawie roszczenie związane jest z prowadzeniem działalności gospodarczej, termin jego przedawnienia wynosi 3 lata. Nie można jednak tracić z pola widzenia, że zgodnie zart. 123 § 1 pkt 1 k.c.bieg terminu przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpatrywania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia. Natomiast zgodnie zart. 124 § 1 k.c.po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo. Zauważyć jednak należy, że w świetleart. 124 § 2 k.c.przedawnienie nie biegnie na nowo, dopóki postępowanie nie zostanie zakończone. Wątpliwości Sądu nie budziło, że czynnościami tego rodzaju, skutkującymi przerwaniem biegu przedawnienia były złożone przez powódkę w dniu 30 listopada 2014 roku, a więc przed upływem terminu przedawnienia, wnioski o zawezwanie do próby ugodowej – pozwanejspółki Przedsiębiorstwo Budowlane (...)jak i pozwanej GminyP.. Postępowania te zakończone zostały na posiedzeniach w dniu 20 stycznia 2015 roku (odnośniespółki (...)) oraz w dniu 11 lutego 2015 roku (odnośnie GminyP.), gdzie stwierdzono, że do ugody nie doszło. Tymczasem pozew, jako czynność skutkująca na podstawieart. 123 § 1 pkt 1 k.c.kolejną przerwą biegu przedawnienia wniesiony został w dniu 10 września 2015 roku. Wyjaśnić przy tym należy, że treść przedłożonych przez stronę powodową wniosków daje podstawę do przyjęcia, że odnosiły się one do roszczeń będących przedmiotem rozpoznawanej sprawy. We wnioskach przywołana została bowiem kwota 69.184, 96 zł, a nadto wnioski w sposób dostatecznie precyzowały, że obejmują one pozostałe do zapłaty wynagrodzenie z tytułu wykonanych robót na podstawie umowy zawartej w dniu 20 sierpnia 2011 roku z pozwaną spółką. W ocenie Sądu brak jest bowiem potrzeby powoływania w treści wniosku czy też w jego uzasadnieniu konkretnych faktur VAT, gdyż to nie faktura jest źródłem zobowiązania, lecz łączący strony stosunek zobowiązaniowy. Dla porządku rozważań wyjaśnić należy, że zarzuty pozwanejspółki Przedsiębiorstwa Budowlanego (...)koncentrowały się wokół kwestii umorzenia wierzytelności przysługujących powodowi z tytułu wykonanych prac budowlanych na skutek ich potrącenia z wierzytelnościami przysługującymi pozwanej – generalnemu wykonawcy, a obejmującymi: kary umowne za opóźnienie w wykonaniu prac naliczone na podstawie § 7 ust. 1 umowy w łącznej kwocie 63.679, 72 zł (za okres od 20 listopada 2011 roku do dnia 30 czerwca 2012 roku w kwocie 44. 584, 96 zł, od dnia 1 lipca 2012 roku do dnia 26 października 2012 roku w kwocie 19.094, 76 zł) oraz karę umowną za odstąpienie od umowy z przyczyn leżących po stronie powoda - niewykonania konstrukcji i montażu w hali jej wewnętrznej ściany W -3 wraz z obudową ściany – w kwocie 19.094, 76 zł. Dodatkowo, z ostrożności procesowej zgłosiła do potrącenia wierzytelność w kwocie 26.758, 76 zł tytułem pozostałej, nieumorzonej części kary umownej naliczonej powodowi z uwagi na odstąpienie od umowy, zaś w przypadku uznania, że kary umowne są nienależne z wierzytelnością jej przysługującą z tytułu wyrównania szkody jaką poniosła z tytułu niewykonania przez powoda całości zleconych robót. Kwestionując powyższe, powód podnosił, że przesunięcie realizacji prac wynikało z przekazania przez pozwaną, mimo obowiązku wynikającego z umowy, frontu robót z opóźnieniem, a nadto z braków i wad przedłożonej dokumentacji projektowej. Co więcej, powód podnosił, że z uwagi na nieterminowe płatności pozwanej termin realizacji prac ulegał na podstawie postanowienia § 6 ust. 2 umowy przesunięciu o ilość dni zwłoki. Zaprzeczył, aby w ramach umowy był zobowiązany do wykonania ściany wewnętrznej W – 3. Z ostrożności procesowej, wniósł o miarkowanie kary umownej. W odniesieniu do podniesionego zarzutu, wstępnie wyjaśnić należy, iż zgodnie zart. 498 § 1 k.c.gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej (§ 2). Przedstawiona do potrącenia wierzytelność znajdowała natomiast swoją podstawę w treściart. 483 k.c.zgodnie z którym można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy, natomiast w odniesieniu do dalszych sformułowanych wierzytelności w treściart. 471 k.c.zgodnie z którym dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Wskazać przy tym należy, iż kara umowna jest dodatkowym zastrzeżeniem umownym, wprowadzanym do umowy w ramach swobody kontraktowania, mającym na celu wzmocnienie skuteczności więzi powstałej między stronami w wyniku zawartej przez nie umowy i służy realnemu wykonaniu zobowiązania. Zgodnie z przepisemart. 484 kcw razie niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania kara umowna należy się wierzycielowi w zastrzeżonej na ten wypadek wysokości bez względu na wysokość poniesionej szkody. Żądanie odszkodowania przenoszącego wysokość zastrzeżonej kary nie jest dopuszczalne, chyba że strony inaczej postanowiły. W granicach tej swobody (art. 3531k.c.,art. 473 § 1 k.c.) strony mogą bowiem umownie ukształtować zakres odpowiedzialności, kompensacji i rozkład ryzyka ponoszenia skutków niewykonania zobowiązania. Kara umowna w razie niewykonania lub nienależytego wykonania należy się wierzycielowi w zastrzeżonej na ten wypadek wysokości bez względu na wysokość poniesionej szkody. Jednakże chociaż odpowiedzialność dłużnika z tytułu kary umownej za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania nie jest uwarunkowana poniesieniem przez wierzyciela szkody, to jest ona zależna od pozostałych przesłanek statuujących odpowiedzialności kontraktowej przewidzianej wart. 471 k.c.Oznacza to tym samym, że kara umowna stanowi odszkodowanie umowne i przysługuje wierzycielowi jedynie wtedy, gdy niewykonanie lub nienależyte wykonanie umowy jest następstwem okoliczności, za które dłużnik ponosi odpowiedzialność. Podkreślić w związku z tym należy, iż odpowiedzialność z tytułu kary umownej pokrywa się z zakresem ogólnej odpowiedzialności kontraktowej dłużnika, który zwolniony jest od obowiązku zapłaty kary, gdy wykaże, że niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania było następstwem okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności. Mając na uwadze tak sformułowany przedmiot sporu, Sąd dostrzegając konieczność zasięgnięcia wiadomości specjalnych, postanowił dopuścić dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu budownictwa. Biegły sądowy wskazał, że na podstawie praktyki budowlanej i jakości dokumentacji projektowej, przy uwzględnieniu funkcjonowania na budowie kierownika budowy, inspektora nadzoru i nadzoru autorskiego można uznać, że projekty budowlane nie zawierały istotnych braków uniemożliwiających prawidłowe wykonanie umowy. W tej sytuacji warunkiem jest jednak sprawne działanie służb. Wyjaśnił, że podwaliny są elementami konstruktywnymi, których zadaniem jest przeniesienie obciążeń pionowych i poziomych ze ścian osłonowych na fundamenty. Ich wykonanie było konieczne w ramach realizacji umowy i to wyprzedzająco w stosunku do montażu obudowy hali. Biegły ustalił, że na rysunku A5 przedstawiającym przekrój hali podano, że ściana zewnętrzna powinna być obudowana blachą trapezową o grubości 0, 55 mm, a do pokrycia dachu powinna zostać użyta blacha trapezowa o grubości 0, 5 mm. W projekcie nie podano długości arkuszy blachy, a jest to ważne z uwagi na przyjęty przez konstruktora schemat statyczny. Na rysunku A8 przedstawiono rozwiązanie rynny wewnętrznej, jej wymiary, sposób ocieplenia i grubość blachy cynkowo – tytanowej (0, 8 mm), z której powinna być wykonana rynna. W harmonogramie robót zmieniono blachę wewnętrznej rynny (koryta) na blachę czarną grubości 2,5 mm i taką blachę wykonano. Na rysunkach projektu budowlanego brak jest rozmieszczenia rur spustowych. Ta kwestia została pominięcia w opisie technicznym do projektu, natomiast w harmonogramie dopisano jedynie, że powinno zastosować się 6 rur kwadratowych. Dodatkowo podał, że w harmonogramie robót podano wielkość dostawy na obudowę ścian zewnętrznych blachy trapezowej o grubości 0, 5 mm na 543 m2. Ilość blachy przy wykorzystaniu rysunku elewacji A6 oraz rysunku K3 wynosi 539m2. Projekty budowlane podają umiejscowienie drzwi na elewacji frontowej oraz na elewacji szczytowe, natomiast nie zawierają szczegółów dotyczących montażu drzwi. Biegły sądowy wyjaśnił, że w projekcie budowlanym występuje rysunek koryta spływowego na którym zastosowano blachę cynkowo – tytanową grubości 0, 8 mm, natomiast w harmonogramie robót zalecono wykonanie koryta z blachy czarnej grubości 2,5 mm. Tak też wykonano koryto. Na rysunkach brakuje rozmieszczenia rur spustowych, brak szczegółów konstrukcji montażu drzwi. Zgodnie z ustaleniami biegłego sądowego projekt budowlany wykonania konstrukcji stalowej hali nie obejmował ściany wewnętrznej W3. Biegły wskazał, że ściana złożona z podbudowy żelbetonowej wymagała rysunku konstrukcyjnego określającego formę i wymiary części żelbetonowej, a także sposób połączenia tej ściany z obudową zewnętrzną i konstrukcją dachu oraz usytuowanie fundamentu pod tą ścianą lub belki podwalinowej. W związku z uzupełnieniem materiału dowodowego o projekt budowlany oraz zarzutami stron Sąd postanowieniem z dnia 6 października 2017 roku dopuścił dowód z uzupełniającej opinii biegłego sądowego. W sporządzonej opinii uzupełniającej biegły sądowy podkreślił, że konstrukcja stalowa nie została oddzielona od konstrukcji żelbetonowej. Najpierw powinnien zostać wykonany fundament żelbetowy i w następnej kolejności powinna zostać wykonana żelbetonowa belka podwaliniowa, na której montowana będzie stalowa obudowa hali. Ustalił, że rozwiązanie płatwi przedstawiają dwa rysunki, obejmujące bardzo lakoniczne rozwiązanie płatni jako wieloprzęsłowych belek ciągłych. Zastosowano rozwiązanie polegające na dostosowaniu nośności przekrojów do wykresu momentów zginających przez zastosowanie belek odpowiednio zdwojonych. Rozwiązanie to odbiega od tradycyjnych rozwiązań płatwi. Na jednym z rysunków projektant podał wszystkie niezbędne dla wykonawcy informacje. Wynika z tego graficzna oszczędność formy rozwiązania mogąca prowadzić do pomyłek, zwłaszcza w odniesieniu do wykonawców mających do czynienia z rozwiązaniami tradycyjnymi. Niewłaściwe wykonanie otworów na śruby mogło być tego następstwem. Zastosowana w projekcie forma rozwiązania płatwi mogła stanowić przyczynę wadliwego wykonania otworów na śruby, co nie pozostało bez wpływu na formalne przedłużenie prac wykonywanych przez powoda. Biegły zwrócił uwagę, że projekt nie zawierał rysunku konstrukcyjnego ściany W3, który przedstawiałby widok ściany i jej wymiany, a także wykazu profili zimnogiętych poziomych i pionowych, ich długości i liczny, z których ściana miała być wykonana oraz powierzchni blachy trapezowej przewidzianej na poszycie tej ściany. Wskazał, że bardzo istotny jest brak w projekcie detali połączeniowych ściany W3 z pokryciem i z obudową zewnętrzną hali. W przedmiocie ustaleń dokonanych w oparciu o uzupełniony materiał dowodowy biegły sądowy wskazał, że w dokumentacji projektowej przedstawiono wszystkie płatwie, jednakże nowatorskie rozwiązanie przedstawiono w nadmiernie skondensowanej formie graficznej co mogło być niezrozumiałe dla wykonawców. Podał, że błąd polegający na braku oddzielenia konstrukcji stalowej od żelbetonowej nie był możliwy do wyeliminowania bez zasadniczej przeróbki projektu. Ustalił, że projekt w wersji kompletnej podaje informacje o rozmieszczeniu rur spustowych W ustnej opinii uzupełniającej biegły sądowy w sposób szczegółowy i kompleksowy wyjaśnił dokonane przez siebie ustalenia w pełni je podtrzymując. Zaznaczył, że w projekcie budowlanym występował błąd polegający na niezachowaniu rozdziału technologicznego robót wykonywanych przez różnych wykonawców. W przypadku tego procesu budowlanego polegało na tym, że przedsiębiorstwo wykonując fundamenty nie mogło zakończyć robót z uwagi na to, że w pierwszej kolejności musiało wykonać swoje prace przedsiębiorstwo montujące konstrukcje stalowe, następnie, po zamontowaniu konstrukcji stalowej częściowo – słupów stalowych, pierwsze przedsiębiorstwo mogło wykonywać podwaliny, po których to pracach ponownie wykonywane byłyby prace montażowe konstrukcji stalowej. Zgodnie z opinią biegłego sądowego wpływ na niewykonanie inwestycji w terminie miały takie kwestie jak: błędy w projekcie niewłaściwie rozdzielające technologie wykonania budynku, błąd zaprojektowania płatwi – zbyt oszczędny projekt obejmował tego rodzaju rysunki na podstawie wykonawca nie był w stanie wykonać ich poprawnie; niewłaściwe zaprojektowanie ściany W3 oraz pominięcie jej w dokumentacji projektowej. W ocenie Sądu, opinia biegłego, sporządzona przez osobę, która posiada fachową wiedzę i niezbędne doświadczenie w materii objętej jej przedmiotem, jest jasna, logiczna, a wnioski w niej zawarte konkretnie sformułowane. Biegły opracowując opinię oparł się na całokształcie zebranego w sprawie materiału dowodowego w sposób precyzyjny uzasadnił treść opinii, a przedstawione przez niego twierdzenia zostały powiązane z opisanym w opinii procesem rozumowania. W konsekwencji Sąd uczynił opinię podstawą ustaleń w sprawie. Przechodząc zatem do dalszych rozważań merytorycznych przy uwzględnieniu opisanych wyżej ustaleń biegłego sądowego dokonanych w oparciu o wiedzę specjalistyczną z zakresu budownictwa, wskazać należy, że ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że pozwana spółka jako generalny wykonawca na podstawie zawartej z powodem umowy (§ 4) zobowiązana była do przekazania terenu pod roboty budowlane (frontu robót) a nadto wykonania fundamentów i podkładu z chudego betonu najpóźniej przed przekazaniem placu budowy wykonawcy. Na gruncie tego materiału wątpliwości Sądu nie budziło, że doszło do opóźnienia w przekazaniu frontu robót, gdyż wynika to zarówno z korespondencji prowadzonej na etapie realizacji prac jak i spójnych i logicznych zeznań świadków, który wskazywali, że prace początkowe – montaż konstrukcji wykonywane były początkowo jedynie z jednej strony, gdyż dalej prowadzone były prace w zakresie wykonania fundamentów. Istotnym w okolicznościach sprawy jest to, że z uwagi na powyższe powód zwrócił się do pozwanej spółki o zawarcie aneksu do umowy w zakresie zmiany terminu przekazania terenu (27 października 2011 roku) oraz terminu zakończenia robót (20 lutego 2012 roku). Pozwana spólka odpowiadając na wskazane pismo podała, że akceptuje przesunięcie równoległe terminu wykonania robót związane z przesunięciem terminu przekazania terenu. Podkreślenia wymaga, że pozwana spółka w piśmie tym wprost zaakceptowała termin zakończenia robót na dzień 31 grudnia 2011 roku. W konsekwencji powyższego, ewentualne naliczone kary umowne już z tego powodu mogłyby odnosić się jedynie do okresu od dnia 1 stycznia 2012 roku, gdyż w świetle przywołanych wyżej modyfikujących pierwotne ustalenia uzgodnień stron stosunku zobowiązaniowego, dopiero od tego dnia powód mógłby pozostawać w opóźnieniu w realizacji przedmiotu umowy. W kontekście okresu w odniesieniu do którego pozwana spółka naliczyła powodowi karę umowną, istotnym jest także ustalenie kiedy powód jako wykonawca zakończył realizacje robót budowlanych będących przedmiotem zawartej z pozwaną spółką umowy. Należy mieć bowiem na względzie, że pozwana naliczała powodowi kary umowne za okres od dnia 20 listopada 2011 roku do dnia 26 października 2012 roku. W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy daje podstawę do przyjęcia, że powód zakończył prace w dniu 23 maja 2012 roku, gdyż właśnie w tym dniu sporządzony został protokół odbioru częściowego robót w zakresie powłoki malarskiej ognioochronnej konstrukcji stalowej (k.205) , które to prace w świetle zeznań świadków oraz w szczególności w świetle sporządzonego harmonogramu (k. 16) były ostatnimi pracami do których realizacji powód był zobowiązany w ramach zawartej umowy. Nie można tracić także z pola widzenia, że powód już pismem z dnia 18 maja 2012 roku zgłosił zakończenie robót związanych z zabezpieczeniem przeciwpożarowym konstrukcji stalowej hali, wnosząc o podanie koloru farby nawierzchniowej celem zakończenia malowania, zaś pismem z dnia 21 maja 2012 roku zgłosił gotowość do odbioru powłoki malarskiej wykonanej systemem zabezpieczeń ognioochronnych dla konstrukcji stalowych. Zauważyć także należy, że następnie pismem z dnia 28 maja 2012 roku powód zgłosił gotowość do odbioru powłoki malarskiej wykonanej systemem zabezpieczeń ognioodpornych dla konstrukcji stalowych w zakresie poprawek malarskich wskazanych w protokole odbioru. W tym miejscu wyjaśnić należy, że nie ma wpływu na ustalenia co do zakończenia realizacji robót budowlanych okoliczność, że roboty te, jak wynika z dalszej korespondencji stron, posiadały usterki. Tego rodzaju okoliczność, a więc fakt występowania pewnego rodzaju usterek, wad, niedociągnięć prac jako elementu występującego w ramach realizacji zadania inwestycyjnego, nie oznacza jednak, iż powierzony danemu wykonawcy zakres prac nie został wykonany. Prace te bowiem zostały zrealizowane w pełnym zakresie wynikającym z harmonogramu (k. 16). Podkreślenia wymaga, że fakt istnienia usterek, także ujawnionych później, na gruncie zawartej umowy o roboty budowlane prowadził do powstania po stronie wykonawcy – powoda obowiązku ich usunięcia w określonym terminie. W odniesieniu do przedłożonego protokołu odbioru końcowego robót (k. 114) sporządzonego w dniu 27 sierpnia 2012 roku, zauważyć należy, że z jego treści wprost wynika, że powód nie zgadzał się z zaprezentowanym przez pozwaną okresem wykonywania prac (z uwagi na termin zakończenia wskazany na dzień 27 sierpnia 2012 roku), twierdząc, że roboty zakończono w dniu 11 maja 2012 roku. W ocenie Sądu data podpisania protokołu określonego jako protokół końcowy ma znaczenie o tyle, że może stanowić jeden z dokumentów, środków dowodowych za pomocą których strona wywodząca z nich skutki prawne, chce wykazać fakt wykonania prac, termin ich wykonania. Protokół taki może bowiem, w świetle całokształtu okoliczności danej sprawy, stanowić podstawę do przyjęcia, że najpóźniej w tym dniu zakończone zostały prace będące przedmiotem umowy. Jak zostało wskazane już powyżej, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy daje podstawę do przyjęcia, że prace wykonane zostały w całości już w maju 2012 roku, co potwierdza podpisanie opisanego wyżej protokołu dotyczącego ostatnich prac będących przedmiotem umowy, zaś następnie powód dokonywał jedynie poprawek oraz usuwania występujących w realizowanych pracach usterek. Wobec ustalonego pomiędzy stronami, a wynikającego wprost z pisma pozwanej spółki z dnia 7 grudnia 2011 roku, terminu zakończenia robót – 31 grudnia 2011 roku oraz rzeczywistego terminu ich zakończenia (23 maja 2012 roku) ustalić należało, że powód niewątpliwie pozostawał w opóźnieniu w realizacji prac. W tym zakresie podkreślenia wymaga, że jak wskazane zostało to na wstępie rozważań odnośnie instytucji kary umownej, odpowiedzialność dłużnika pokrywa się z zakresem ogólnej odpowiedzialności kontraktowej dłużnika, który jest zwolniony z obowiązku zapłaty kary, jeżeli wykaże – jako podmiot na którym w tym zakresie zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu wynikającym zart. 6 k.c.spoczywa ciężar udowodnienia faktu z którego wywodzi skutki prawne – że niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania było następstwem okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności. W ocenie Sądu powód temu obowiązkowi nie sprostał. Przyjmując ustalenia biegłego sądowego za w pełni przekonujące można wprawdzie uznać, że wpływ na opóźnienie w realizacji prac miały kwestie związane z brakami czy też wadliwością projektu – błędami w projekcie dotyczącymi niewłaściwego rozdzielenia technologii wykonania budynku czy też błędami w zakresie zaprojektowania płatwi, gdyż zbyt oszczędny projekt przy nowatorskim podejściu do tychże prac mógł doprowadzić do nieprawidłowego wykonania ich przez powoda, dodatkowo okolicznością wpływającą na przebieg prac była wynikająca z zeznań świadków oraz pism powoda konieczność ustalenia dokładnego odcienia farby, która miała zostać użyta do malowania nawierzchni konstrukcji, jednakże to powód, celem skutecznego zakwestionowania zasadności naliczonej i przedstawionej do potrącenia przez powódkę kary umownej, powinnien był w sposób konkretny i szczegółowy wykazać w jakim zakresie opisane wyżej okoliczności za które nie ponosi odpowiedzialności doprowadziły do powstania opóźnienia, a więc jaki okres opóźnienia spowodowany był tymi właśnie okolicznościami. Istotnym jednak w kontekście uprawnienia do naliczenia kar umownych za opóźnienie jest zapis § 6 zawartej pomiędzy stronami umowy. Zgodnie z ust. 1 wykonawca zastrzegł sobie prawo do przerwania prac w przypadku nieopłacenia przez zleceniodawcę faktur częściowych w terminie określonym umową, jeżeli opóźnienie w zapłacie przekracza 5 dni. Natomiast zgodnie z § 6 ust. 2 termin wykonania umowy ulega przesunięciu o ilość dni zwłoki zleceniodawcy w zapłacie wymagalnych faktur wykonawcy. Termin wykonania umowy ulegał również przesunięciu o ilość dni zwłoki zleceniodawcy w przekazaniu wykonanych fundamentów, podkładów z chudego betonu i operatu geodezyjnego fundamentów wykonawcy (§ 6 ust. 3). Z treści powyższego postanowienia umownego, co należy podkreślić, mającego charakter jasny i wyraźny wynika, że w przypadku zwłoki w zapłacie wynagrodzenia termin wykonania umowy ulegał przesunięciu o ilość dni zwłoki. Zaznaczenia wymaga, że jedynie § 6 ust. 1 odnosi się do uprawnienia wykonawcy, który w przypadku nieopłacenia przez zleceniodawcę faktur częściowych miał prawo do przerwania prac. Tymczasem przywołany wyżej zapis umowny prowadzący do niejako automatycznego przesunięcia terminu realizacji prac, wbrew wykładni podnoszonej przez pozwaną spółkę, nie odnosi się do okoliczności przerwania prac, nie z tą okolicznością wiąże bowiem skutek w postaci przesunięcia terminu. Z zapisu umownego wynika bowiem wprost w sposób niebudzący wątpliwości interpretacyjnych, że skutek taki implikował fakt zwłoki w zapłacie przekraczającej okres 5 dni. W konsekwencji, już powstanie po stronie generalnego wykonawcy takiej zaległości determinowało przesunięcie terminu wykonania prac o okres zwłoki, bez konieczności przerwania prac przez wykonawcę na skutek braku zapłaty na jego rzecz. Odnosząc się zatem do twierdzeń powoda w przedmiocie występujących opóźnień wywołujących tego rodzaju skutek, zauważyć należy, że powód w dniu 19 października 2011 roku wystawił fakturę VAT tytułem dostawy konstrukcji stalowej hali. Tymczasem na gruncie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego brak jest podstaw do przyjęcia, iż powód dostarczył w dacie wystawienia tego dokumentu finansowego konstrukcje stalową na plac budowy, w szczególności zaś powód mimo ciążącego na nim obowiązku wynikającego zart. 6 k.c.nie wykazał tego rodzaju okoliczności. Co więcej, przedstawiciel pozwanej w trakcie przesłuchania wskazał, że w dacie wystawienia faktury konstrukcja tego rodzaju nie została dostarczona, z tej właśnie przyczyny wstrzymywał się z zapłatą wskazanej w fakturze VAT należności. Podkreślenia także wymaga, że z zeznań świadków wynika, iż front robót przekazany został z opóźnieniem, w istocie strony nie pozostawały w sporze co do tego, że powód rozpoczął wykonywanie prac z miesięcznym opóźnieniem (a więc 27 października 2012 roku). Skoro zatem powód nie wykazał w sposób niebudzący wątpliwości daty dostarczenia konstrukcji stalowej, tytułem czego wystawił fakturę VAT, nie sposób ustalić czy dokonane przez pozwaną były wpłatami nieterminowymi, zaś w dalszej kolejności ile wynosiła ewentualna zwłoka w uregulowaniu tej należności. W konsekwencji powyższego, nie sposób było na gruncie zaoferowanego materiału dowodowego ustalić wystąpienia zwłoki w zapłacie wynagrodzenia, a więc brak było podstaw do przesunięcia terminu wykonania prac. W dalszej kolejności zauważyć należy, że w dniu 1 lutego 2012 roku powód wystawiłfakturę VAT nr (...)tytułem dostawy na plac budowy blachy oraz obudowy ścian z terminem zapłaty wynikającym z zawartej umowy – 30 dni. Podkreślenia wymaga, że fakt wykonania tego rodzaju prac potwierdzony został w protokole odbioru technicznego z dnia 1 lutego 2012 roku (k. 76) dotyczącym trzeciego etapu umowy. Skoro zatem pozwana uregulowała pozostałą do zapłaty należność wynikającą z tego dokumentu finansowego (kwotę 23.800 zł) dopiero w dniu 3 lipca 2012 roku, w istocie pozostawała w zwłoce przez okres 123 dni. Na gruncie przywołanego postanowienia umownego o ten właśnie okres przesunięciu uległ termin zakończenia robót, który po modyfikacji uzgodniony został na dzień 31 grudnia 2011 roku. Następnie powód w dniu 23 maja 2012 roku wystawiłfakturę VAT nr (...)tytułem montażu obudowy dachu, co oznacza, że zobowiązanie to uregulowane powinno zostać do dnia 23 czerwca 2012 roku. Fakt wykonania tychże robót potwierdzony został w protokole technicznym odbioru etapu 5 umowy (k. 80). Pozwana spółka uiściła na poczet tej faktury jedynie kwotę 3.680,24 zł w dodatku dopiero w dniu 17 lipca 2012 roku, a więc z opóźnieniem wynoszącym 26 dni, o który to okres przesunięciu uległ termin zakończenia prac. W istocie już na ten moment termin zakończenia robót liczony od dnia 31 grudnia 2011 roku uległ przesunięciu na dzień 28 maja 2012 roku (z uwagi na początkowe przesunięcie o 123 dni – do 2 maja 2012 roku, następnie zaś o kolejne 26 dni). W odniesieniu zaś do pozostałej do zapłaty należności ujętej wfakturze VAT nr (...)oraz nalezności wynikających zfaktur (...)podkreślenia wymaga, że wobec braku zapłaty wynagrodzenia powodowi pozwana w istocie od dnia ich wymagalności pozostawała w zwłoce w ich uregulowaniu, co prowadziło do przesunięcia terminu realizacji prac aż do faktycznego i całkowitego wykonania przedmiotu łączącej strony umowy. Skoro bowiem pozwana nie spełniła spoczywającego na niej obowiązku zapłaty wynagrodzenia, a z postawą taką związany był skutek przesunięcia terminu zakończenia prac, brak jest podstaw do różnicowania tej sytuacji i przyjęcia, że przesunięcie tego rodzaju nie nastąpiło. W konsekwencji powyższych ustaleń, uznać zatem należało, że wobec zwłoki pozwanej w zapłacie wynagrodzenia należnego powodowi za realizowane prace, doszło do przesunięcia terminu zakończenia umowy, co oznacza, że na gruncie tego postanowienia umownego, nie sposób przyjąć, iż powód opóźnił się w realizacji powierzonych mu prac, a więc po stronie pozwanej spółki nie zaktualizowało się uprawnienie do naliczania kar umownych z tego tytułu. Oznacza to, że podniesiony przez pozwaną zarzut potrącenia co do kwoty 63.679,72 zł okazał się niezasadny, gdyż pozwana nie posiadała wierzytelności którą do potrącenia przedstawiła, a tym samym złożone oświadczenie nie mogło zaskutkować umorzeniem wierzytelności powoda w tym zakresie. W ocenie Sądu w okolicznościach rozpoznawanej sprawy brak było również podstaw do obciążenia powoda karą umową z tytułu odstąpienia od umowy opartą o treść § 7 ust. 3 umowy zgodnie z którym wykonawca zapłaci zleceniodawcy za odstąpienie od umowy z powodu okoliczności za które odpowiada karę umowną w wysokości 10 % ceny umownej. Uprawnienie do odstąpienia umowy o roboty budowlane z uwagi na opóźnienie w realizacji przedmiotu umowy wynika z treściart. 656 § k.c.w zw.art. 635 k.c.Podkreślenia bowiem wymaga, że przyczyną odstąpienia od umowy miał być fakt niewykonania przez powoda – mimo kierowanych wezwań – ściany wewnętrznej W – 3 z rozbiórką ściany istniejącej. Z analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym logicznie powiązanych ze sobą dowodów z dokumentów, dowodów ze źródeł osobowych, a w szczególności opinii biegłego sądowego wynika bowiem w sposób niebudzący wątpliwości, że zakresem umowy nie była objęta ściana wewnętrzna W – 3. Jak podkreślał biegły sądowy w harmonogramie stanowiącym załącznik do umowy (k. 16) nie zostały ujęte tego rodzaju prace budowlane, zaś zgodnie z umową ten właśnie dokument miał zawierać szczegółowe informacje o zakresie prac powierzonych powodowi. Co więcej, jak wynika z przedłożonej dokumentacji, powód w odpowiedzi na pisma pozwanej czy z uwagi na treść protokołów podnosił, że tego rodzaju prace nie były przedmiotem zawartej umowy. Biegły sądowy natomiast potwierdził, że projekt budowlany w zakresie konstrukcji stalowej hali (które to prace były właśnie powierzone powodowi) nie obejmował tej ściany, nie zawierał rysunku konstrukcyjnego ściany, który przedstawiałby jej widok i wymiary, nie zawierał wykazu profili zimnogiętych poziomych i pionowych, ich długości i liczby z których ściana miałaby zostać wykonana oraz powierzchni blachy trapezowej przewidzianej na poszycie tej ściany. W istocie zatem przekazany powodowi projekt budowlany celem realizacji powierzonych mu prac, nie zawierał informacji niezbędnych do wykonania ściany wewnętrznej W – 3, co daje podstawę do przyjęcia, że powód nie był zobowiązany do realizacji tego rodzaju inwestycji. Skoro zatem przedmiotem umowy nie było wykonanie ściany wewnętrznej W – 3 oraz rozbiórki ściany istniejącej, pozwana spółka nie mogła skutecznie odstąpić od umowy, gdyż umowa w tym zakresie w ogóle nie została zawarta, przedmiot do którego odstąpienie to odnosi się był bowiem poza zakresem prac, które wykonywać miał powód. W konsekwencji po stronie pozwanej nie zaktualizowało się uprawnienie do obciążenia powoda karą umową z tego tytułu, a więc podniesiony przez nią zarzut potrącenia również w tym zakresie okazał się nieskuteczny. Jedynie marginalnie wskazać należy, że z uwagi na to, iż w świetle przywołanych wyżej rozważań kary umowne okazały się niezasadne, brak było konieczności rozważania możliwości zastosowania w okolicznościach sprawy instytucji miarkowania kary umownej o której mowaart. 484 § 2 k.c., która to kwestia została przez powoda podniesiona jedynie z ostrożności procesowej. Na końcu rozważań, odnosząc się do twierdzeń strony pozwanej, sformułowanych z ostrożności procesowej, co do należnego jej odszkodowania, zaznaczyć należy, że twierdzenia te oparte były również o fakt niewykonania przez powoda całości zleconych robót. Pozwana przedstawiła bowiem do potrącenia, w przypadku uznania braku podstaw do obciążania powoda karą umowną, wierzytelność obejmującą odszkodowanie z tytułu wyrównania szkody jaką poniosła z tytułu niewykonania przez powoda całości zleconych robót. Tymczasem w świetle zaprezentowanych wyżej rozważań, nie sposób uznać, aby powód na podstawie zawartej umowy był zobowiązany do wykonania wskazywanych przez pozwaną spółkę prac. Oznacza to, iż w okolicznościach sprawy nie zaktualizowała się nawet podstawowa, kluczowa przesłanka odpowiedzialności odszkodowawczej na podstawieart. 471 k.c.jaką jest niewykonanie zobowiązania mimo istniejącego w tym zakresie ważnego stosunku zobowiązaniowego łączącego strony. Zaznaczenia wymaga, że pozwana w istocie nie kwestionowała faktu wykonania prac ani wysokości należnego za nie wynagrodzenia, ponadto powyższe znajduje potwierdzenie w harmonogramie prac stanowiącym integralną część umowy, a także w sporządzonych protokołach odbioru poszczególnych etapów prac. O odsetkach Sąd orzekł na podstawieart. 481 § 1 k.c.jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zauważyć jednak należy, że zgodnie zapisem § 5 ust. 8 umowy strony ustaliły termin płatności na 30 dni od wystawienia faktury VAT, tymczasem powód w wystawionych fakturach VAT, będących przedmiotem postępowania, wskazał błędną datę – 14 dni. Podkreślenia wymaga, żefaktury VAT nr (...)wystawione zostały w dniu 23 maja 2012 roku stąd pozwana pozostawała w opóźnieniu w zapłacie należności z nich wynikajacych dopiero od dnia 23 czerwca 2012 roku, natomiastfaktura VAT nr (...)w dniu 25 września 2012 roku, co uzasadnia żądanie odsetkowe naliczane od dnia 26 października 2012 roku. W pozostałym zakresie żądanie odsetkowe okazało się natomiast nieuzasadnione, co prowadziło do jego oddalenia o czym orzeczono w pkt II sentencji wyroku. Na gruncieart. 6471§ 5 k.c.pozwana spółka (jako podmiot zawierający umowę z podwykonawcą) oraz pozwana GminaP.(jako inwestor) ponoszą solidarną odpowiedzialność za zapłatę wynagrodzenia za roboty budowlane wykonane przez podwykonawcę. W tym stanie rzeczy Sąd orzekł jak w pkt I oraz II sentencji wyroku. Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o treść przedłożonych do akt dowodów z dokumentów. Żadna ze stron nie kwestionowała ich prawdziwości, a i w ocenie Sądu nie budziły one żadnych wątpliwości. Za podstawę swoich ustaleń Sąd przyjął zeznania świadków:E. K.,A. B.,K. P., a nadto świadkówM. B.,Z. M.,I. C.,Ł. K.oraz przesłuchaniu powodaJ. K. (1), które były spójne i logiczne, nie znajdując by odmówić im wiary. Sąd oparł się także na zeznaniach świadkaJ. S. (1)oraz przesłuchaniu przedstawiciela pozwanejJ. S. (2)w zakresie w którym korespondowało ono z powstałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. W ocenie Sądu występujące rozbieżności pomiędzy przywołanymi wyżej dowodami ze źródeł osobowych związane były z pełnieniem przez nich różnych funkcji w ramach współpracy stron co z kolei wpływało na odmienny zakres bezpośredniej wiedzy o okolicznościach istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, a nadto wynikały z subiektywnego przekonania o prawdziwości własnych twierdzeń. Podstawą ustaleń Sądu była także opinia biegłego sądowego, która sporządzona została na podstawie całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego i którą Sąd uznał za rzetelną i jasną, a przedstawione w niej wnioski za logicznie uzasadnione. O kosztach procesu (pkt III sentencji wyroku) Sąd orzekł na podstawie przepisuart. 98 k.p.c.w zw. zart. 108 k.p.c.Natomiast zgodnie zart. 100 zd. 2 k.p.c.Sąd może włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Mając na uwadze, że sformułowane przez powoda żądanie okazało się nieuzasadnione jedynie w niewielkim zakresie żądania odsetkowego, uznać należało, iż jest on stroną wygrywającą sprawę w przeważającym zakresie, a więc uprawnioną do zwrotu poniesionych przez niego kosztów procesu. Zaznaczyć przy tym należy, że na mocyart. 105 § 2 zd. 1 k.p.c.obowiązek zwrotu kosztów obciążał pozwane solidarnie. Na koszty poniesione przez powoda złożyło się: opłata sądowa od pozwu – 3.460 zł, opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa – 17 zł, wykorzystana zaliczka na poczet wynagrodzenia biegłego sądowego – 1.500 zł, a nadto koszty wynagrodzenia pełnomocnika w wysokości podwójnej stawki minimalnej z uwagi na nakład pracy konieczny do prowadzenia sprawy, w szczególności związany z ilością rozpraw, obszernością dokumentacji związanej z realizacją procesu budowlanego, a także długością trwania postępowania – w kwocie 7.200 zł ustalonej na podstawie § 6 pkt 6 w zw. z§ 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu(Dz. U. z 2013 r. poz. 490) W pkt IV sentencji wyroku Sąd mając na uwadze treść art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych rozstrzygnął o nieuiszczonych kosztach sądowych w łącznej kwocie 2.618, 15 zł na którą złożyła się część wynagrodzenia biegłego sądowego niepokryta przez wniesione zaliczki oraz należności przyznane świadkom tytułem zwrotu kosztów stawiennictwa, obciążając nimi pozwaną jako stronę przegrywającą sprawę w przeważającym zakresie.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie date: '2018-06-18' department_name: X Wydział Gospodarczy judges: - Jarosław Łazarski legal_bases: - art. 123 § 1 pkt 1 k.c. - art. 105 § 2 zd. 1 k.p.c. - § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu recorder: Sekretarz sądowy Anna Zielińska signature: X GC 902/16 ```

152520000001006_II_Kow_000658_2019_Uz_2019-07-31_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II Kow 658/19 POSTANOWIENIE o udzieleniu warunkowego przedterminowego zwolnienia Dnia 31 lipca 2019 r. Sąd Okręgowy w Sieradzu, II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia Marek Masłowski Protokolant: st. sekr. sąd. Katarzyna Ślipek przy udziale Prokuratora Okręgowego Izabeli Dubiel z Prokuratury Okręgowej w Sieradzu orazK. Ś.przedstawiciela administracji Zakładu Karnego po rozpoznaniu na posiedzeniu w Zakładzie Karnym wS.wniosku Dyrektora Zakładu Karnego wS.z dnia 03.07.2019 r. Postanowił: I na podstawieart. 77 § 1 kkorazart. 78 § 1 kkorazart. 161 § 1 i 2 kkwwarunkowo zwolnićK. U.synaJ.iK. z domu Ś.,urodzonego dnia (...)wS.,skazanego prawomocnym wyrokiem: ⚫ Sądu Rejonowego w Sieradzu, sygn.. akt II K 445/18 z dnia 31.08.2018 r. zart. 178a § 1 kk,na karę 1 roku pozbawienia wolności, z odbycia reszty kary pozbawienia wolności, której koniec przypada na dzień07.01.2020 r. II na podstawieart. 80 § 1 kkwyznaczyć warunkowo zwolnionemu okres próby do dnia31.07.2021 r., III na podstawieart. 159 § 1 kkww związku zart. 72 § 1 pkt 4 i 5 kkw okresie próby: a oddać warunkowo zwolnionego pod dozór kuratora w miejscu zamieszkania b nałożyć na warunkowo zwolnionego obowiązki w postaci: ⚫ zobowiązania podjęcia pracy zarobkowej zobowiązania do powstrzymywania się od nadużywania alkoholu UZASADNIENIE Dyrektor Zakładu Karnego wniósł o udzielenie skazanemu warunkowego przedterminowego zwolnienia. Prokurator wnioskowi nie oponował. Sąd zważył: Wniosek jest zasadny na obecnym etapie postępowania wykonawczego. Zachowanie skazanego należy ocenić jako właściwe- był wyłącznie nagradzany, nie był karany dyscyplinarnie. Nie jest uczestnikiem podkultury przestępczej. Jest zatrudniony przez Pocztę Polską w systemie bez konwojenta. Na temat popełnionych przestępstw i trybu życia przed osadzeniem wypowiada się w krytycznie. Prognoza penitencjarna i kryminologiczno-społeczna są pozytywne. Brał udział w programie z zakresu profilaktyki uzależnień, który ukończył z bardzo dobrym wynikiem. W czasie odbywania kary pozbawienia wolności stosuje się do wymogów porządku wewnętrznego. Należy stwierdzić, że proporcje między wymiarem kary orzeczonej i odbytą jej częścią są odpowiednie. Można uznać, że zrealizowana została zasada właściwej odpłaty oraz zaspokojone zostało poczucie sprawiedliwości. Nałożone w okresie próby obowiązki i dozór kuratora mają zapobiec popełnieniu przez skazanego ponownie przestępstwa. Wobec powyższego Sąd orzekł, jak w sentencji postanowienia. Sędzia: Pouczenie 1 Warunkowo zwolniony, na którego nałożono obowiązki, a także oddany pod dozór obowiązany jest przestrzegać obowiązków ustanowionych przez sąd na okres próby lub związanych z dozorem. 2 Warunkowo zwolniony obowiązany jest do niezmieniania bez zgody Sądu miejsca stałego pobytu. 3 Warunkowo zwolniony ma obowiązek o każdej zmianie miejsca zamieszkania lub pobytu (adresu) zawiadomić Sąd, który wydał postanowienie o warunkowym zwolnieniu oraz Sąd , który wyznaczył kuratora, instytucję lub organizację społeczną do wykonywania dozoru, a także do zgłaszania się do sądowego kuratora zawodowego w określonych przez niego terminach i udzielania wyjaśnień co do przebiegu próby oraz wykonywania nałożonych na niego obowiązków. 4 Sąd odwołuje warunkowe zwolnienie, jeżeli warunkowo zwolniony w okresie próby popełnił podobne przestępstwo umyślne, za które orzeczono prawomocnie karę pozbawienia wolności, uchyla się od wykonania obowiązków nałożonych na niego przez Sąd lub orzeczonych środków karnych oraz obowiązków opisanych w pkt 2,3 niniejszego pouczenia, uchyla się od dozoru, w okresie próby rażąco naruszył porządek prawny, w szczególności popełnił inne przestępstwo (nieumyślne) lub została orzeczona inna kara, niż kara pozbawienia wolności, a także wtedy gdy opisane wyżej okoliczności zaistnieją po udzieleniu skazanemu pisemnego upomnienia przez sądowego kuratora zawodowego. 5 Sąd odwołuje warunkowe zwolnienie, jeżeli zwolniony skazany za przestępstwo z użyciem przemocy lub groźby bezprawnej wobec osoby najbliższej lub innej osoby małoletniej zamieszkującej wspólnie ze sprawcą, w okresie próby rażąco narusza porządek prawny, ponownie używając przemocy lub groźby bezprawnej wobec osoby najbliższej lub innej osoby małoletniej zamieszkującej wspólnie ze sprawcą. 6 W razie odwołania warunkowego zwolnienia nie zalicza się na poczet kary okresu spędzonego na wolności, a ponowne warunkowe zwolnienie nie może nastąpić przed upływem roku od osadzenia skazanego w zakładzie karnym , a w wypadku kary 25 lat pozbawienia wolności lub kary dożywotniego pozbawienia wolności przed upływem 5 lat. 7 Jeżeli w okresie próby i w ciągu dalszych 6 miesięcy nie odwołano warunkowego zwolnienia, karę uważa się za odbytą z chwilą warunkowego zwolnienia. 8 Postanowienie nie jest prawomocne, ale wykonalne. Służy od niego zażalenie do Sądu Apelacyjnego w Łodzi za pośrednictwem tutejszego Sądu w terminie 7 dni od jego ogłoszenia. ZARZĄDZENIE I odpis postanowienia doręczyć: 1 warunkowo zwolnionemuK. U. 2 Dyrektorowi Zakładu Karnego wS.z nakazem zwolnienia 3 Sprawę wpisać do wykazu II Wz ……../ i do II Dpen ……./19 II odpis postanowienia przesłać: a Sądowi Rejonowemu w Sieradzu – do akt sygn. II K 445/18; b Sądowi Okręgowemu w Sieradzu - celem wyznaczenia kuratora sądowego – 2 egzemplarze. III zawiadomić: a Krajowy Rejestr Karny Dnia 31.07.2019 r. Przewodniczący – Sędzia: Wykonano dnia ...........................

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Sieradzu date: '2019-07-31' department_name: II Wydział Karny judges: - Sędzia Marek Masłowski legal_bases: - art. 72 § 1 pkt 4 i 5 kk - art. 161 § 1 i 2 kkw recorder: st. sekr. sąd. Katarzyna Ślipek signature: II Kow 658/19 ```

150520200000503_I_C_001666_2015_Uz_2015-11-06_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 1666/15 WYROK ZAOCZNY W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 6 listopada 2015 r. Sąd Rejonowy w Suwałkach I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodnicząca: SSR Agnieszka Kluczyńska Protokolant: Karolina Butkiewicz po rozpoznaniu w dniu 6 listopada 2015 r. w Suwałkach sprawy z powództwa(...) FINANSE Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąSpółki komandytowej z siedzibą wP. przeciwkoM. K. o zapłatę I Zasądza od pozwanegoM. K.na rzecz powoda(...) FINANSE Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąSpółki komandytowej z siedzibą wP.kwotę 651,66 zł (sześćset pięćdziesiąt jedne złotych 66/100) z odsetkami ustawowymi od dnia 03.09.2015r. do dnia zapłaty; II Oddala powództwo w pozostałym zakresie; III Koszty postępowania pomiędzy stronami stosunkowo rozdziela (powód wygrał 31,28%) i zasądza od pozwanegoM. K.na rzecz powoda(...) FINANSE Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąSpółki komandytowej z siedzibą wP.kwotę 71,00 zł (siedemdziesiąt jeden złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania; IV Wyrokowi w punktach I i III nadaje rygor natychmiastowej wykonalności. SSR Agnieszka Kluczyńska Sygn. akt I C 1666/15 UZASADNIENIE Powód(...) Finanse spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąSpółka komandytowa wP.wystąpił przeciwkoM. K.z pozwem o zapłatę kwoty 2083,40 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu ( tj od dnia 3 września 2015 roku) do dnia zapłaty. Domagał się również zasądzenia od pozwanego na swoją rzecz kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa prawnego, według norm przepisanych. Uzasadniając swe żądanie powód podał, że w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej udzielił pozwanemu pożyczki na podstawie umowy z dnia 25 września 2014 roku , mocą której pozwany zobowiązał się do spłaty całości zobowiązania - tj wg wyliczeń powoda kwoty 3145,10 zł. Powód wskazał, że pozwanyM. K.do dnia wniesienia pozwu dokonał wpłaty w wysokości 1156,25 złotych. Pozwany nie zajął stanowiska merytorycznego w sprawie. Sąd ustalił, co następuje: W dniu 25 września 2014 roku(...) Finanse spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąSpółka komandytowa wP., prowadząca działalność w zakresie udzielania pożyczek osobom fizycznym, udzieliła pozwanemuM.K.pożyczki w wysokości 1600 złotych. Zawarcie umowy nastąpiło w miejscu zamieszkania pozwanego ( dowód : umowa pożyczki k. 4-5); W umowie tej określono opłatę przygotowawczą w wysokości 96 złotych, oprocentowanie pożyczki w wysokości 14 % w stosunku rocznym, koszt ubezpieczenia na kwotę 320,00 złotych, zaś łączny koszt obsługi pożyczki w domu ( w miejscu zamieszkania pozwanego) określono na kwotę 1019,06 złotych; jako całkowitą kwotę do zapłaty przez pozwanego określono na 3145,10 złotych. Pozwany zobowiązał się spłacać pożyczkę w 35 tygodniowych ratach, przy czym wysokość każdej z rat określono na kwotę 89,86 zł. W umowie określono, iżcałkowity koszt pożyczkito wszelkie koszty, które Klient jest zobowiązany ponieść w związku z umową, obejmujący oprocentowania, opłatę przygotowawczą, opłatę za uruchomienie II transzy oraz koszt ubezpieczenia. W umowie brak jest definicji opłaty przygotowawczej, dodatkowej opłaty przygotowawczej oraz sposobu kalkulacji ww opłat , podobnie jak opłaty za obsługę pożyczki w domu. W pkt 2 lit n) umowy wskazano, iż „koszt ubezpieczenia to koszt składki przypadającej na pożyczkobiorcę z tytułu objęcia go umową ubezpieczenia grupowego, pokrywany przez pożyczkobiorcę poprzez potrącenie jego kwoty z kwoty udzielonej pożyczki ( …)”. Pismem z dnia 5 czerwca 2015 roku(...) Finanse spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąSpółka komandytowa wP.wypowiedział umowę pożyczki z uwagi na brak uregulowania zaległości z tytułu opóźnienia w spłacie rat. Wskazano, iż saldo nieuregulowanych zaległości wynosi 2036,96 zł (dowód: pismo k. 6). Pozwany dokonał wpłat w łącznej wysokości 1156,25 złotych (bezsporne), przy czym w pozwie nie wskazano kiedy dokonano wpłat i czy była to jednorazowa kwota czy też spłaty ratalne;. Sąd zważył, co następuje: Powództwo zasługuje na uwzględnienie jedynie w części. Zgodnie z treścią przepisuart. 339 § 1 kpc, jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę Sąd wyda wyrok zaoczny. W takim przypadku za prawdziwe przyjmuje się twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą chyba, że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa (art. 339 § 2 kpc). W sprawie niniejszej pozwany nie zajął merytorycznego stanowiska co do żądania pozwu. Zważywszy na treść przepisu wyżej przywołanego przyjąć zatem należało, że zachodzą podstawy do wydania wyroku zaocznego. Jednak jako że okoliczności faktyczne przytoczone przez(...) Finanse spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąSpółka komandytowa wP.w pozwie wzbudziły wątpliwości Sądu, żądanie powoda w kształcie przez niego zgłoszonym nie mogło zostać uwzględnione. Podstawę faktyczną pozwu w sprawie niniejszej stanowiła umowa pożyczki zawarta przez strony. Samo zawarcie umowy przez strony uznać należało za niewątpliwie. Potwierdza to bowiem umowa pożyczki z dnia 25 września 2014 roku do pozwu dołączona. Wątpliwości Sądu wzbudziły już jednak niektóre zapisy tejże umowy co do ich zgodności z przepisami ustawy, a w konsekwencji - zakresu odpowiedzialności pozwanego wobec powoda. Podkreślić w tym miejscu należy uwagę, że pożyczka stanowi umowę stypizowaną wkodeksie cywilnym. Jej istotę stanowi przeniesienie przez pożyczkodawcę na pożyczkobiorcę określonej ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, za jednoczesnym zobowiązaniem się pożyczkobiorcy do zwrotu pożyczkodawcy tej samej ilości pieniędzy albo tej samej ilości rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości (art. 720 § 1 kc). W ocenie Sądu umowę pożyczki zawartą przez strony postępowania uznać należało za ważną w odniesieniu do kwoty pożyczonego kapitału ( tj 1600 zł) wraz z odsetkami umownymi z tytułu opóźnienia, których wysokość wynika jednoznacznie z treści umów załączonych do pozwu i pozostaje jednocześnie w zgodzie z treściąart. 359 § 2 kc. W zaistniałym stanie rzeczy rozważyć jeszcze pozostało zasadność żądania pozwu w zakresie pozostałych jego składowych tj. kosztu ubezpieczenia pożyczki, opłaty za obsługę pożyczki w domu oraz opłaty przygotowawczej i dodatkowej opłaty przygotowawczej. Uprawnienie do badania zasadności żądań pozwu w tym zakresie (a jednocześnie uprawnienie do badania ważności postanowień umownych pożyczki) daje Sądowiart. 58 kc.Należy mieć bowiem na względzie, iż celemart. 58 kcjest zapobieganie powstawaniu stosunków prawnych o treści niezgodnej z obowiązującymi przepisami prawa lub zasadami współżycia społecznego. Bezwzględną nieważność charakteryzuje szereg cech: czynność prawna bezwzględnie nieważna od początku (ab initio) i z mocy prawa - bez konieczności powoływania się na ten fakt (ex lege) nie wywołuje skutków prawnych, sąd uwzględnia bezwzględną nieważność z urzędu, a orzeczenie ma charakter deklaratywny. Adresatem norm prawnych przewidujących bezwzględną nieważność czynności prawnej są w pierwszym rzędzie organy stosujące prawo (sądy oraz organy władzy publicznej), dlatego sąd obowiązany jest wziąć pod uwagę bezwzględną nieważność czynności prawnej z urzędu (ten trafny pogląd zdecydowanie przeważa w piśmiennictwie i orzecznictwie - zob.S. Grzybowski, Prawo cywilne. Zarys części ogólne, Warszawa 1985, s. 278;K. Gandor, Konwersja, s. 48;Z. Radwański, [w:] System Pr. Pryw., t. 2, 2008, s. 432, Nb 8;A. Janiak, [w:]Kidyba, Komentarz 2012, t. I, s. 336; uzasadnieniu wyr. SN z 10.10.2002 r., V CK 370/02, OSN 2004, Nr 2, poz. 21) nawet jeśli żadna ze stron postępowania nie powołuje się na nieważność czynności prawnej (w wyr. z dnia 19.12.1984r., III CRN 183/84,L., SN trafnie zwrócił uwagę, że: "W sprawie, w której wyłania się kwestia nieważności bezwzględnej umowy (art. 58 kc), sąd kwestię tę bierze z urzędu pod rozwagę jako przesłankę swego rozstrzygnięcia). Obowiązek uwzględniania z urzędu nieważności czynności prawnej ciąży również na organach podatkowych (zob. wyr. SN z 13.6.2002 r., III RN 108/01, OSNP 2003, Nr 10, poz. 236).Art. 58 kcstanowi, że nieważne bezwzględnie są nie tylko czynności prawne sprzeczne z ustawą, ale także mające na celu obejście ustawy (czynnościin fraudem legis). Ponadto strona powodowa jest przedsiębiorcą zajmującym się prowadzeniem działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek krótkoterminowych i przy zawieraniu umów posługuje się wzorcami umownymi. Dlatego też należało ustalić, czy postanowienia umowy zawartej z pozwaną były w całości dla ich stron wiążące. Sąd bowiem może, a nawet powinien dokonywać oceny postanowień zawartych umów, a także postanowień samych wzorców umów, co do ich zgodności z prawem. Zgodnie z treściąart. 3851§ 1 kcpostanowienia umowy zawieranej z konsumentem nie uzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Postanowienie umowy może zatem zostać uznane za niedozwolone po łącznym spełnieniu wskazanych wyżej przesłanek.Kodeks cywilnywart. 221pod pojęciem konsumenta wskazuje osobę fizyczną dokonującą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. W przedmiotowej sprawie zawarte pomiędzy stronami umowy pożyczek nie były związane z działalnością zawodową ani gospodarczą pozwanej. W rozumieniuart. 3851§ 1 kc„rażące naruszenie interesów konsumenta” oznacza nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na jego niekorzyść w określonym stosunku obligacyjnym, natomiast „działanie wbrew dobrym obyczajom” w zakresie kształtowania treści stosunku obligacyjnego wyraża się w tworzeniu przez partnera konsumenta takich klauzul umownych, które godzą w równowagę kontraktową tego stosunku. A.postanowienie umowne kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, która to sprzeczność rażąco narusza jego interesy. Zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 23 sierpnia 2011 roku wydanego w sprawie o sygnaturze akt VI ACa 262/11 istotą dobrych obyczajów jest szeroko rozumiany szacunek dla drugiego człowieka. W stosunkach z konsumentami powinien wyrażać się on informowaniem o wynikających z umowy uprawnieniach, niewykorzystywaniem uprzywilejowanej pozycji profesjonalisty przy zawieraniu umowy i jej realizacji, rzetelnym traktowaniu konsumenta jako równorzędnego partnera umowy. Za sprzeczne z dobrymi obyczajami można więc uznać działania zmierzające do niedoinformowania, dezorientacji, wywołania błędnego przekonania u konsumenta, wykorzystania jego niewiedzy lub naiwności. Koszt ubezpieczenia w wysokości 320 zł według umowy jest to koszt składki przypadającej na pożyczkobiorcę z tytułu objęcia go umową ubezpieczenia grupowego, pokrywany przez pożyczkobiorcę przez potrącenie tej składki z kwoty udzielonej pożyczki w przypadku decyzji pożyczkobiorcy o zabezpieczeniu spłaty pozostałej kwoty do zapłaty ubezpieczeniem grupowym z tytułu przystąpienia do umowy generalnej w sprawie zawarcia grupowego ubezpieczenia na życie osób zaciągających pożyczki w strony powodowej. Postanowienie umowne wskazane jako niedozwolone - jak już wyżej podano - nie może dotyczyć sformułowanych w sposób jednoznaczny głównych świadczeń stron. Dodatkowej formy zabezpieczenia spłaty pożyczki w postaci zawarcia umowy ubezpieczenia, zdaniem Sądu, nie można jednak uznać jako świadczenia głównego stron, zwłaszcza, iż pojęcie to winno być interpretowane w wąski sposób i dotyczy ono elementów istotnych umowy. Za niedopuszczalne uznać należało obciążenie pozwanego przez stronę powodową kosztami ewentualnej umowy ubezpieczenia na życie. Dodatkowo z powodu nie przedłożenia do sprawy umowy ubezpieczenia grupowego nie wiadomo co dokładnie jest przedmiotem tej umowy ubezpieczenia, jaka jest suma ubezpieczenia, kto jest uprawniony do otrzymania ewentualnego odszkodowania, nie wiadomo też w jaki sposób została wyliczona składka w kwocie 260 zł. Brak jest informacji, czy zostały one ustalone przez zakład ubezpieczeń czy samodzielnie przez stronę powodową. Ponadto nie wiadomo, czy składki ta faktycznie została przelana na rzecz towarzystwa ubezpieczeniowego, czy też po potrąceniu ich z kwot pożyczek, pozostały do dyspozycji pożyczkodawcy. Zdaniem Sądu także działania polegającego na obligatoryjnym obciążeniu w związku z zawieraną umową klienta kosztami składki ubezpieczeniowej nie sposób uznać za zgodne z dobrymi obyczajami i nie naruszające interesów konsumenta. Wzorzec umowy stosowany przez stronę powodową zawiera postanowienia dotyczące obowiązkowego przystąpienia do ubezpieczenia grupowego, gdyż z treści „Postanowień wspólnych” umów wynika, że „pożyczkobiorca nie ma prawa rezygnacji z ochrony ubezpieczeniowej, chyba że jednocześnie skutecznie odstąpi od umowy”. Zmuszanie konsumenta do przystąpienia do takiego ubezpieczenia należy uznać za sprzeczne z dobrymi obyczajami. Powód(...) Finanse spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąSpółka komandytowa wP.nie przedłożył ponadto jakichkolwiek dowodów na okoliczność rzeczywistego uiszczenia na rzecz towarzystwa ubezpieczeń składki w imieniu pozwanej. Nie załączył również do pozwu żadnych dokumentów, z których treści wynikałoby, iż w dacie zawarcia umowy pożyczki łączyła go z jakimkolwiek towarzystwem ubezpieczeniowym umowa oraz że ochroną ubezpieczeniową objęto życie pozwanej. Tymczasem zgodnie z treściąart. 6 kcciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Normie tej w warstwie procesowej odpowiadająart. 3 kpc, zgodnie z którym strony zobowiązane są przedstawiać dowody iart. 232 kpc, według którego strony są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z jakich wywodzą skutki prawne. Zdaniem Sądu podobnie ocenić należy postanowienia umowne obciążające pozwanego kosztem obsługi pożyczki w domu w wysokości 1019,06 zł. Zgodnie z umową opcja obsługi pożyczki w domu jest to umowna metoda obsługi pożyczki w domu pożyczkobiorcy, polegająca na spłacie rat pożyczki poprzez odbiór przez przedstawiciela pożyczkodawcy spłacanych przez pożyczkobiorcę rat pożyczki w miejscu zamieszkania pożyczkobiorcy. Opłata za obsługę pożyczki w domu jest to wynagrodzenie pobierane przez pożyczkobiorcę w przypadku wyboru przez pożyczkobiorcę obsługi pożyczki w domu oraz jej wykonania ( vide : pkt. 2 umowy pożyczki lit f) i g) k. 4 ). Sąd ocenił postanowienia umowne zobowiązujące pozwanego do zapłaty wskazanej powyżej kwoty jako abuzywne - naruszające dobre obyczaje i interes konsumenta poprzez obciążanie go opłatą stanowiącą 63,69% wysokości kwoty pożyczki tj 1600 zł . Te postanowienia umowne godzą więc w równowagę kontraktową tego stosunku. Wysokość tej opłaty jest bowiem niezależna od ilości wizyt w domu pożyczkobiorcy, a opłata ta jest skalkulowana w odniesieniu do całkowitego kosztu pożyczki, a nie w odniesieniu do rzeczywistych kosztów , jakie powód ponosi z tytułu obsługi pożyczki w domu pożyczkobiorcy. Z kolei wysokość zastrzeżonej z tego tytułu kwoty prowadzą do wniosku, iż w/w postanowienia umowne dotyczące obciążenia pozwanego tak wysokimi opłatami za obsługę pożyczek w domu niezależnie od ilości wizyt w domu mają na celu obejście przepisów o odsetkach maksymalnych i mają stanowić dodatkowy (oprócz odsetek) obciążenie fiskalne pożyczkobiorcy pobierane przez pożyczkodawcę – tak jak w przypadku kosztów ubezpieczenia. Z kolei prowizja (opłata przygotowawcza określana przez powoda jako kwota należna z tytułu zawarcia umowy) jest specyficznym rodzajem wynagrodzenia, gdyż jest ona pobierana za pośrednictwo w zawieraniu umów. Nie ma przepisów, które zakazywałyby pobierania prowizji przy umowach pożyczki, co więcej -art. 5 pkt 6a ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim(t.j. Dz.U. z 2014r., poz. 1497 ze zm.) jednoznacznie dopuszcza możliwość pobierania prowizji i wszelkiego rodzaju opłat. Zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 10 ustawy, kredytodawca powinien jednak o wszelkich informacjach związanych z tymi kosztami poinformować kredytobiorcę. Art. 50 ustawy wspomina o prowizji w przypadku spłaty kredytu przed terminem. Zgodnie z nim,kredytodawca może zastrzec w umowie prowizję za spłatę kredytu przed terminem, pod warunkiem że ta spłata przypada na okres, w którym stopa oprocentowania kredytu jest stała, a kwota spłacanego w okresie dwunastu kolejnych miesięcy kredytu jest wyższa niż trzykrotność przeciętnego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, z grudnia roku poprzedzającego rok spłaty kredytu.Należy więc zauważyć, iż umowa konsumencka jest obwarowana warunkami do zastrzeżenia tego rodzaju prowizji, które pożyczkodawca musi spełnić. Należy przy tym pamiętać, iż wysokość prowizji nie może przekraczać 1% spłacanej części kredytu, jeżeli okres między datą spłaty kredytu a terminem spłaty kredytu przekracza jeden rok, a jeżeli nie przekracza jednego roku to wysokość prowizji nie może przekraczać 0,5%. Poza tym, nie może być ona wyższa niż wysokość odsetek, które konsument byłby zobowiązany zapłacić w okresie między spłatą kredytu przed terminem, a uzgodnionym terminem zakończenia umowy, a także nie może być wyższa niż bezpośrednie koszty kredytodawcy związane z tą spłatą (art. 50 ust. 2 – 4 ustawy o kredycie konsumenckim). Z dowodów powyżej opisanych w części ustaleniowej uzasadnienia wynika, iż prowizja w umowie pożyczki ustalona została w wysokości 6% kwoty kapitału . Reasumując Sąd uznał, iż tytułem pożyczki z dnia 25 września 2014 roku pozwany winny był spłacić kwotę 1791,04zł (należność główna w wysokości 1600 zł + odsetki umowne wskazane w pozwie i umowie : 95,04 zł oraz opłata przygotowawcza – 96 zł). W/w na poczet tej umowy pozwany wpłacił kwotę 1156,25 zł. W związku z powyższym pożyczka została przez niego spłacona do kwoty 634,79 zł . Kwotę powyższą Sąd powiększył o odsetki umowne naliczone od dnia 28 maja 2015 roku do 2 września 2015 roku tj o kwotę 16,87 zł - co łącznie daje kwotę 651,79 zł. W związku z tym orzeczono jak w sentencji, oddalając je w pozostałym zakresie jako bezzasadne (pkt I i II wyroku). Przy czym orzeczenie o odsetkach uzasadnia przepisart. 481 § 1 kc.Stanowi on bowiem, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Wysokość odsetek reguluje przepisart. 481 § 2 kc, który stanowi, że jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. W przedmiotowej sprawie strona powodowa domagała się odsetek od dnia wytoczenia powództwa i od tej daty Sąd zasądził odsetki ustawowe. Z kolei o kosztach procesu Sąd orzekł stosownie do treściart. 100 kpcw zw. z§ 6 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu(t.j. Dz. U. z 2013r., poz. 490), dokonując ich stosunkowego rozdzielenia. W przedmiotowej sprawie strona powodowa poniosła koszty w łącznej kwocie 227 zł (opłata od pozwu - 30,00 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika wraz z opłatą skarbową - 197,00 zł) i wygrała sprawę w 31,28% Dlatego Sąd orzekł, że pozwany jest zobowiązany zwrócić stronie powodowej kwotę 71,00 zł zł (31,28% x 227,00 zł) - pkt III wyroku. Orzeczenie o rygorze natychmiastowej wykonalności uzasadnia z kolei przepisart. 333 § 1 pkt 3 kpc, który nakazuje, w przypadku wydania wyroku zaocznego, nadać orzeczeniu rygor natychmiastowej wykonalności (pkt IV wyroku). SSRA. K.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Suwałkach date: '2015-11-06' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Agnieszka Kluczyńska legal_bases: - art. 333 § 1 pkt 3 kpc - art. 359 § 2 kc. - art. 5 pkt 6a ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim - § 6 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu recorder: Karolina Butkiewicz signature: I C 1666/15 ```

154505200000503_I_C_003047_2014_Uz_2016-04-25_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 3047/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 kwietnia 2016 r. (...)wW., Wydział I Cywilny, w następującym składzie: Przewodniczący: SSR Agnieszka Kucharska Protokolant: Klaudia Akacka po rozpoznaniu w dniu 11 kwietnia 2016 r. w Warszawie, na rozprawie sprawy z powództwaK. R.,M. P. przeciwkoBank (...) S.A.z siedzibą wW. o zapłatę I Zasądza od pozwanegoBanku (...) S.A.z siedzibą wW.na rzecz powodówK. R.iM. P.solidarnie kwotę 7.116 złotych ( siedem tysięcy sto szesnaście ) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 26 sierpnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty; II. w pozostałej części odnośnie odsetek powództwo oddala; III. Zasądza od pozwanego na rzecz powodów solidarnie kwotę 1597 złotych ( jeden tysiąc pięćset dziewięćdziesiąt siedem ) tytułem zwrotu kosztów procesu w tym kwotę 1200 złotych ( jeden tysiąc dwieście ) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego .

```yaml court_name: Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie date: '2016-04-25' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Agnieszka Kucharska legal_bases: [] recorder: Klaudia Akacka signature: I C 3047/14 ```

150515000004503_IX_Ca_000622_2014_Uz_2014-11-04_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IX Ca 622/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 4 listopada 2014 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie IX Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: SSO Bożena Charukiewicz (spr.) Sędziowie: SO Krystyna Skiepko SO Dorota Ciejek Protokolant: prac. sąd. Magdalena Kufel po rozpoznaniu w dniu 4 listopada 2014 r. w Olsztynie na rozprawie sprawy z powództwaH. T. przeciwkoPrzedsiębiorstwu (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wO. o zobowiązanie do złożenia oświadczenia woli na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 26 czerwca 2014 r., sygn. akt I C 1671/13, I zmienia zaskarżony wyrok w całości i powództwo oddala oraz nie obciąża powódki kosztami procesu na rzecz pozwanego, II nie obciąża powódki na rzecz pozwanego kosztami procesu za instancję odwoławczą. Sygn. akt IX Ca 662/14 UZASADNIENIE PowódkaH. T.wniosła o zobowiązanie pozwanegoPrzedsiębiorstwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wO.do złożenia oświadczenia woli o treściPrzedsiębiorstwo (...) Spółka z o.o.wO.zobowiązuje się do zawarcia umowy zH. T., właścicielką nieruchomości położonych wO.przyul. (...), o dostarczenie wody i odprowadzenia ścieków w oparciu o treść wzorcówumów nr.(...)z dnia 19 czerwca 2013 r. z pominięciem warunku przewidzianego w §15 pkt 1, że właścicielem przyłącza jest odbiorca, w związku z czym w §15 pkt 1 we wzorcach umów, nr.(...)z dnia 19 czerwca 2013 r. stwierdza się, że właścicielem przyłącza jest usługodawca”. Powódka wniosła także o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazała, że jest właścicielką nieruchomości położonych wO.przyul. (...). Od chwili zgłoszenia do użytkowania domów mieszkalnych przyul. (...)wO., tj. od lat 1958-1960, użytkownicy mieli zawarte umowy z pozwanym o dostarczenie wody i odprowadzanie ścieków. Pomiędzy stronami do czerwca 2013 r. nie było żadnych umów czy oświadczeń woli w sprawie przejęcia własności przyłącza od pozwanego. W czerwcu 2013r. powódka otrzymała od pozwanego dwa wzorce umów, w których zawarto postanowienie stwierdzające, że właścicielem przyłącza jest odbiorca, co miało wynikać ze zmiany przepisów ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i doprowadzaniu ścieków. Zdaniem powódki zmiany tej ustawy nie narzuciły obowiązku przejęcia na własność przyłącza przez odbiorcę usługi. Powódka wskazała także, że pozwany nie może uzależnić podpisania umowy od warunków, które nie są wskazane we wspomnianej ustawie. PozwanyPrzedsiębiorstwo (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wO.wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazał, że przyłącze wodnokanalizacyjne dotyczące nieruchomości powódki zostało wybudowane bez udziału pozwanego i nigdy nie zostało przekazane na własność lub w posiadanie pozwanego. Podniósł także, że zarówno przepisy prawa jak i orzecznictwo wskazują, że przyłącza nie podlegają przekazaniu pozwanemu po ich wybudowaniu. Pozwany nie posiada również żadnej dokumentacji dotyczącej spornych przyłączy, gdyż pozwany ani jego poprzednicy prawni nie budowali sieci ani przyłączy do nieruchomości. Aktualnie status przedmiotowego przyłącza, jako położonego w gruncie odbiorców wody, w tym powódki, stanowi własność właścicieli budynków i nieruchomości na zasadzie związania nakładów z własnością gruntu. Wyrokiem z dnia 26 czerwca 2014 r. Sąd Rejonowy w Olsztynie zobowiązał pozwanegoPrzedsiębiorstwo (...) sp. z o.o.z siedzibą wO.do złożenia – zgodnie z żądaniem powódkiH. T.– oświadczenia woli następującej treści:Przedsiębiorstwo (...) sp. z o.o.z siedzibą wO.zobowiązuje się do zawarcia umowy o dostarczanie wody i odprowadzenie ścieków według obowiązującego u przedsiębiorcy wzorca, w którym jako właściciela przyłącza wskaże usługodawca – tj.Przedsiębiorstwo (...) sp. z o.o.z siedzibą wO.”. Zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 699 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 600 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego. Sąd Rejonowy ustalił, że powódkaH. T.jest właścicielką nieruchomości gruntowej stanowiącej działkę zabudowaną, położoną przyul. (...)wO., nrdziałki (...), dla której Sąd Rejonowy w Olsztynie prowadziksięgę wieczystą KW nr (...)oraz nieruchomości gruntowej stanowiącej działkę zabudowaną, położoną przyul. (...)wO., nrdziałki (...), dla której Sąd Rejonowy w Olsztynie prowadziksięgę wieczystą KW nr (...). Na nieruchomości oznaczonejksięgą wieczystą nr (...)znajdował się dom mieszkalny o 3 izbach mieszkalnych o powierzchni 53 m2. Został on nabyty przez poprzedników prawnych powódki. Jednocześnie sprzedawca przekazał w użytkowanie wieczyste na 99 lat działkę przydomową o powierzchni 599 m2, oznaczonąnumerem ewidencyjnym (...). Na nieruchomości oznaczonejksięgą wieczystą nr (...)znajdował się dom mieszkalny o 3 izbach mieszkalnych o powierzchni 53 m2. Został on nabyty przez poprzedników prawnych powódki. Jednocześnie sprzedawca przekazał w użytkowanie wieczyste na 99 lat działkę przydomową o powierzchni 598 m2, oznaczonąnumerem ewidencyjnym (...). Działki, na których położone są nieruchomości powódki należały, w momencie zakładania dla nich ksiąg wieczystych, do Skarbu Państwa i pozostawały w trwałym zarządzie i użytkowaniu przez wojewódzki Związek Spółdzielni Pracy wO.. Jak ustalił Sąd Rejonowy powódka zawarła, z poprzednikiem prawnym pozwanego, w dniu 22 listopada 1987 r.umowę nr (...)o dostawę wody i odbiór ścieków, w której dostawca zobowiązał się dostarczyć wodę do nieruchomości powódki oraz odbierać z tej nieruchomości ścieki. Zgodnie z treścią umowy, dostawca zobowiązany był przyjąć na swój majątek przyłącze wodociągowe, zaś odbiorca zobowiązał się nieodpłatnie przekazać na własność dostawcy przyłącze wodociągowe. Przyłącze wodociągowe dotyczące nieruchomości położonej wO.przyul. (...)biegnie przez całąposesję o nr (...), wchodzi w budynek przyul. (...)i przez ścianę piwnicy przechodzi doul. (...). Przyłącze wodociągowe przyul. (...)przechodzi przez posesję przyul. (...), wchodzi w budynek przyul. (...)i przez ścianę do(...)Przyłącze do budynku przyul. (...)rozpoczyna się przy krawężniku po drugiej stronieulicy (...). Kolejna umowa o dostarczanie wody i odprowadzanie ścieków o nr(...)została zawarta pomiędzy powódką a pozwanym w dniu 15 czerwca 2004 r. Zgodnie z § 16 umowy, właścicielem przyłącza został wpisany usługodawca. Z dalszych ustaleń Sądu Rejonowego wynika, że pismem z dnia 19 czerwca 2013r. pozwany powiadomił powódkę, iż do obowiązujących umów o dostawę wody i odprowadzanie ścieków wprowadzono zmiany wynikające ze zmianustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków. W związku z tym pozwany przesłał powódce jeden wzorzecumowy o nr (...)z prośbą o podpisanie i zwrot. Zgodnie z § 15 umowy, właścicielem przyłącza miał być odbiorca. Powódka wezwała pozwanego do zawarcia z nią umowy o dostawę wody i odbiór ścieków bez obowiązku przejęcia przez nią własności przyłącza. Pozwany odpowiedział jej, iż przyłącze znajduje się w jej stanie majątkowym, a zapisy wzorca umowy jedynie potwierdzają istniejący stan prawny, ponieważ nie doszło do przekazania przyłącza pozwanemu. W ocenie Sądu Rejonowego powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości. Powódka nigdy nie była i nie jest właścicielką spornych przyłączy wodociągowych, co wynika między innymi z umowy łączącej strony zawartej w 2004 r. W związku z tym nie mogła również przekazać własności przyłączy pozwanemu. Nigdy nie doszło do formalnego przekazania powódce własności przyłączy wodociągowych. Powódka od zawsze traktowała przyłącze jako własność pozwanego. Sąd Rejonowy uznał jednocześnie, iż podstawą żądania powódki jest art. 6 ust. 2 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzeniu ścieków. Nałożony w tym przepisie na przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne obowiązek zawarcia umowy może być w ocenie Sądu realizowany przez zobowiązanie pozwanego do złożenia oznaczonego oświadczenia woli. Na podstawieart. 64 k.c.Sąd zobowiązał pozwanego do złożenia oświadczenia woli o treści, jak w wyroku. O kosztach procesu orzeczono na podstawieart. 98 k.p.c. Powyższy wyrok w całości zaskarżył pozwany zarzucając w apelacji: 1 błędne rozpoznanie istoty sprawy dotyczącej zagadnienia wstępnego poprzedzającego zobowiązanie do złożenia określonego oświadczenia woli, tj. ustalenie własności przyłączy wod-kan w sposób wadliwy z naruszeniemart. 47w zw. zart. 55 § 1 i art. 49 k.c.poprzez ustalenie, że przyłącze to jako rzecz ruchoma z chwilą podłączenia do sieci przedsiębiorstwa pozwanego jak również na podstawieart. 47 k.c.stało się własnością pozwanego poprzez związek funkcjonalny, gdy tymczasem wykładania tych przepisów wskazuje na konieczność przeniesienia własności takiego urządzenia czyli wykonania czynności dyspozytywnej. Z chwilą wejściaustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ściekóww dn. 14.01.2002 r., jak również przepisów przejściowych art. 31 tej ustawy orazart. 49 k.c.jak i w świetle aktualnego orzecznictwa SN (m. in. Wyrok SN – Izba Cywilna z dnia 2 lipca 2004 r. II CK 420/2003 Wyrok SN – Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z dnia 13 maja 2004 r. III SK 39/2004; wyrok SN – Izba Cywilna z dnia 31 stycznia 2007 r. II CNP 81/2006)– nie przewiduje się automatycznego przejścia własności sieci, a tym bardziej przyłączy wodociągowych. Zgodnie z tymi orzeczeniami pojęcie części składowej przedsiębiorstwa w ogóle nie dotyczy przyłączy wodociągowych, gdyż ich związek z siecią nie jest funkcjonalnie tak istotny jak związek z przyłączanym do sieci budynkiem/nieruchomością. Przy rozstrzygnięciu niniejszego zagadnienia wstępnego Sąd I instancji nie wziął pod uwagę definicji przyłącza art. 2 w/c ustawy o.z.z.w.w.i.z.o.ś. orazumowy nr (...)z dn. 22.11.1987 r., która przewidywała w § 3 pkt 1 możliwość przekazania tego przyłącza oraz tego, że do przekazania takiego nigdy nie doszło, gdyż właściciel/właściciele budynku z takim wnioskiem nigdy nie wystąpił. Przepis § 5 pkt 5 tej umowy stwierdzał, że „spisanie umowy o dostawę wody i odbiór ścieków nie jest równoznaczne z przyjęciem przyłącza wodociągowego bądź przykanalika na stan majątkowy dostawcy”, a wymaga się czynności dyspozytywnej, która nigdy nie miała miejsca; 2 naruszenieart. 64 k.c.poprzez przyjęcie, że zaistniało zdarzenie, z którego wynika obowiązek złożenia określonego oświadczenia woli przez pozwanego, potwierdzającego własność po jego stronie przyłączy wodociągowych i uznanie, że własność ta przeszła automatycznie w nieokreślonym czasie, co jest sprzeczne z przepisami zarówno wcześniej regulującymi to zagadnienie tj. umową z 1987 r., art. 31 ustawy o.z.z.w.w.i.z.o.ś orazart. 49 § 2 k.c., które w związku z budową przez obcych inwestorów sieci przewidywały możliwość przekazania ich na własność przedsiębiorstwu i dopiero w przypadku odmowy ich przyjęcia upoważniały do wystąpienia o złożenie odpowiedniego oświadczenia woli, co do przyjęcia tych urządzeń, jeżeli odpowiadały one obowiązującym standardom technicznym. Należy nadmienić, iż możliwość przekazania urządzenia wynikająca z zawartej umowy oraz w/w art. 31 ustawy o.z.z.w.w.i.z.o.ś oraz aktualnie mających zastosowanie do tych stanów tj.art. 49 § 2 k.c.nie zostały zastosowane przez powódkę. Urządzenie, które nie zostało wybudowane ze środków pozwanej nie zostało nigdy przekazane jako substrat majątkowy, a skoro nie zostało przekazane zobowiązanie do złożenia oświadczenia woli jak w zaskarżonym wyroku narusza w/w przepis i stanowi obejście prawa i pomija konieczność przekazania spornych urządzeń; 3 naruszenie art. 15 ust 2 w/c ustawy o.z.z.w.w.i.z.o.ś określającego obowiązek, że budowę przyłączy do sieci oraz studni wodomierzowej, pomieszczenia przewidzianego do lokalizacji wodomierza głównego i urządzenia pomiarowego zapewnia na własny koszt osoba ubiegająca się o przyłączenie nieruchomości do sieci, co przesądza o własności tych urządzeń, a przed wejściem w życie w/c ustawy przyłącza również nie były realizowane ze środków publicznych; 4 naruszenieart. 233 k.p.c.poprzez nie wzięcie pod uwagę zeznań świadkówM. M.,M. G.iM. N.korespondujących z księgami inwentarzowymi, którymi wykazano, że sporne przyłącza nie były wybudowane przez pozwaną i nigdy nie stanowiły własności pozwanej; 5 naruszenieart. 328§2 k.p.c.poprzez niewskazanie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, dlaczego Sąd I instancji nie uwzględnił dowodów strony pozwanej wskazujących na to, że co do zasady nie przysługuje mu prawo do tych urządzeń tj. zeznań świadków oraz wyciągu z ksiąg inwentarzowych, pomimo iż dowody te wzajemnie się uzupełniały oraz przedstawiają fakty, w ciągu logicznym i historycznym tak jak historycznie kształtowało się traktowanie w orzecznictwie i literaturze prawniczej przyłącza wodociągowego. Dowody te wskazywały, że przyłącza nigdy nie były budowane ze środków publicznych, przez co nie stawały się z tytułu budowy własnością przedsiębiorstw o których mowa wart. 49 k.c., a tylko we wcześniejszych okresach była możliwość i to pod pewnymi warunkami przekazania ich przedsiębiorstwu wodno-kanalizacyjnemu; 6 naruszenieart. 195 k.p.c.pomimo podniesienia zarzutu, że przyłącze stanowi instalację wspólną dla budynków bliźniaczych i może stanowić nakład lub własność innej osoby, Sąd nie zawiadomił tej osoby do wzięcia udziału w sprawie w charakterze powoda. Zakresem sprawy objęta była czynność dyspozytywna obejmująca wspólne prawo majątkowe – dlatego też udział osób, wszystkich właścicieli w tym procesie należało uznać za niezbędny, zgodnie zart. 72 § 1 ust. 1 k.p.c. Wskazując na powyższe zarzuty pozwany wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa oraz rozstrzygnięcie o kosztach procesu za obie instancje, ewentualnie domagał się uchylenia wyroku i przekazania sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazała na trafność orzeczenia Sądu Rejonowego. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja jest zasadna, choć nie ze względów w niej wskazanych. Zaznaczyć należy na wstępie, iż Sąd drugiej instancji rozpoznający sprawę na skutek apelacji nie jest związany przedstawionymi w niej zarzutami dotyczącymi naruszenia prawa materialnego, wiążą go natomiast zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego; w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania. (por. uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07, w OSNC 2008 z. 6 poz. 55). Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego w niniejszej sprawie. Odmienna jednak powinna być ocena prawna tego stanu. Powódka wystąpiła z żądaniem nałożenia na pozwanego obowiązku złożenia oznaczonego oświadczenia woli. Źródłem takiego obowiązku może być między innymi umowa, jednostronna czynność prawna, orzeczenie sądu lub innego organu, decyzja administracyjna lub ustawa (por. np. A. Łuszpak-Zając, Realizacja roszczenia o zawarcie umowy, Warszawa 2005, s. 1 i n.; Z. Radwański (w:) System Prawa Prywatnego, t. 2, s. 311–315). Powódka upatruje obowiązku złożenia przez pozwanego oznaczonego oświadczenia woli wart. 390 § 2 k.c., który ma zastosowanie w drodze analogii do roszczenia o zawarcie umowy o zaopatrzenie w wodę lub odprowadzenie ścieków wynikającego zart. 6 ust. 2 ustawy z dnia 7 czerwca 2001r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków(t.j. Dz.U.2006.123.858 z późn. zm.). Jest to stanowisko oparte o pogląd wyrażany w doktrynie (por.Ustawa o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków. Komentarz Bojarski Paweł, Radecki Wojciech, Rotko Jerzy, wyd. ABC 2011). Takie stanowisko nie jest jednak trafne w stanie faktycznym niniejszej sprawy. Zgodnie bowiem z art. 6 ust. 2 cytowanej wyżej ustawy przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne jest obowiązane do zawarcia umowy o zaopatrzenie w wodę lub odprowadzanie ścieków z osobą, której nieruchomość została przyłączona do sieci i która wystąpiła z pisemnym wnioskiem o zawarcie umowy. Z przepisu tego wynika, iż podstawowymi przesłankami ziszczenia się obowiązku przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjnego zawarcia umowy o zaopatrzenie w wodę lub odprowadzenia ścieków jest przyłączenie określonej nieruchomości do sieci i pisemny wniosek uprawnionej osoby o zawarcie umowy. Taki obowiązek jednak nie istnieje, gdy, tak jak ma to miejsce w niniejszej sprawie, strony łączy już umowa o zaopatrzenie w wodę lub odprowadzenie ścieków. Z niekwestionowanych ustaleń Sądu Rejonowego wynika bowiem, iż strony zawarły w dniu 15 czerwca 2004 r. umowę o dostarczanie wody i odprowadzanie ścieków. Brak jest w aktach sprawy dowodów by umowa ta została przez którąkolwiek ze stron wypowiedziana lub nie obowiązywała z innych przyczyn. Przyjąć zatem należy, iż jest ona w dalszym ciągu wiążąca dla stron. W tej sytuacji nie zachodzą podstawy do żądania przez powódkę zawarcia kolejnej umowy o dostarczenie wody i odprowadzenie ścieków, gdyż pozwany realizuje ustawowy obowiązek zbiorowego zaopatrzenia w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi oraz zbiorowego odprowadzania ścieków względem powódki w ramach umowy z 15 czerwca 2004 r. W istocie między stronami sporna jest własność przyłącza wodociągowego do nieruchomości powódki. Powódka słusznie powołuje się na treść umowy z 15 czerwca 2004 r., w której postanowiono, iż właścicielem przyłącza jest przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne. Umowa w tym zakresie jest jasna i zrozumiała. Nie ma tym samym podstaw do nadawania przedmiotowemu postanowieniu innego, całkowicie odmiennego znaczenia tak jak chce tego pozwany. Przyczyną sporu w niniejszej sprawie jest oświadczenie woli zawarcia nowej umowy o dostarczenie wody i odprowadzenie ścieków złożone przez pozwanego i skierowane do powódki i przedstawione szczegółowe warunki jej zawarcia. Powódka nie godziła się na te warunki, przedstawiała własne stanowisko w sprawie proponując, by własność przyłączy była zachowana przez pozwanego. Proces ten określić można negocjacjami. Powódka nie mogąc osiągnąć swego celu negocjacyjnego zwróciła się na drogę postępowania sądowego by w ten sposób wymusić na pozwanym złożenie oświadczenia woli zgodne z jej warunkami, na których jest gotowa zawrzeć umowę. W tej sytuacji wyrok Sądu zastępujący oświadczenie woli pozwanego jest w istocie niedopuszczalną ingerencją w swobodę zawierania umów i w proces negocjacji. Również z tego względu zaskarżony wyrok podlegał zmianie, a powództwo oddaleniu. Mając zatem na uwadze wskazane wyżej okoliczności Sąd Okręgowy na podstawieart. 386 § 1 k.p.c.orzekł, jak w wyroku. O kosztach procesu za obie instancje orzeczono na podstawieart. 102 k.p.c., odstępując od obciążenia nimi powódki, jako strony przegrywającej. Sąd bowiem uwzględnił, iż co do zasady słuszne było przekonanie powódki o tym, iż właścicielem przyłącza jest pozwany, jednak ostatecznie samo żądanie złożenia oświadczenia woli nie było uzasadnione w okolicznościach niniejszej sprawy.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Olsztynie date: '2014-11-04' department_name: IX Wydział Cywilny Odwoławczy judges: - Bożena Charukiewicz - Krystyna Skiepko - Dorota Ciejek legal_bases: - art. 55 § 1 i art. 49 k.c. - art. 72 § 1 ust. 1 k.p.c. - art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 7 czerwca 2001r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków recorder: prac. sąd. Magdalena Kufel signature: IX Ca 622/14 ```

155000000001006_II_AKa_000185_2015_Uz_2015-08-19_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygnatura akt II AKa 185/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 19 sierpnia 2015 roku Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: SSA Barbara Krameris Sędziowie: SA Edward Stelmasik SA Wiesław Pędziwiatr (spr.) Protokolant: Aldona Zięta przy udziale prokuratora Prokuratury Apelacyjnej Urszuli Piwowarczyk - Strugały po rozpoznaniu w dniu 19 sierpnia 2015 roku sprawyA. R. (1) oskarżonego o czyn zart. 148 § 1 k.k.iart. 158 § 1 k.k.iart. 159 k.k.w związku zart. 11 § 2 k.k.w związku zart. 64 § 1 k.k.,art. 280 § 1 k.k.iart. 157 § 2 k.k.w związku zart. 11 § 2 k.k.iart. 64 § 2 k.k.,art. 160 § 1 k.k.iart. 157 § 2 k.k.w związku zart. 11 § 2 k.k.w związku zart. 64 § 1 k.k.,art. 178a § 1 k.k.w związku zart. 64 § 1 k.k. Ł. R. oskarżonego o czyn zart. 148 § 1 k.k.iart. 158 § 1 k.k.w związku zart. 11 § 2 k.k.,art. 280 § 1 k.k.iart. 157 § 2 k.k.w związku zart. 11 § 2 k.k.iart. 64 § 1 k.k. na skutek apelacji wniesionych przez obu oskarżonych, oskarżycieli posiłkowych oraz prokuratora od wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 13 marca 2015 roku, sygn. akt III K 212/14 I zmienia zaskarżony wyrok wobecA. R. (1)w ten sposób, że: 1 wpkt. Ijego części dyspozytywnej podstawę prawną przypisanego mu czynu uzupełnia oart. 64 § 1 k.k.oraz w wierszy 11 od góry eliminuje zapis klatki piersiowej ; 2 w pkt. III jego części dyspozytywnej przyjmuje, iż czynu opisanego w pkt. II części wstępnej dopuścił się on przed upływem 5 lat od odbycia w okresie od 11 maja 2004 roku do 12 maja 2004 roku, od 28 czerwca 2004 roku do 28 czerwca 2004 roku, od 28 lipca 2004 roku do 6 grudnia 2004 roku, od 1 stycznia 2008 roku do 1 kwietnia 2008 roku, od 2 stycznia 2009 roku do 23 maja 2011 roku kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności wymierzonej za czyn zart. 279 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.wyrokiem Sądu Rejonowego w Oleśnicy z 6 grudnia 2004 roku w sprawie II K 329/04 objętym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Oleśnicy z 28 maja 2008 roku w sprawie II K 38/08, którym wymierzono mu karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i czyn przypisany w pkt. III części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku kwalifikuje zart. 280 § 1 k.k.iart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.iart. 64 § 2 k.k.zaś za podstawę wymiaru kary przyjmujeart. 280 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.iart. 64 § 2 k.k.; 3 wpkt. IVjego części dyspozytywnej za podstawę prawną przypisanego mu czynu przyjmujeart. 178a § 4 k.kw zw. zart. 64 § 1 k.k.zaś za podstawę wymiaru kary przyjmujeart. 178a § 4 k.k. II w pozostałej części zaskarżony wyrok wobecA. R. (1)iŁ. R.utrzymuje w mocy; III zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokatówA. M.iK. M. (1)z Kancelarii Adwokackich weW.po 600 złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonym z urzędu w postępowaniu odwoławczym oraz po 138 złotych tytułem podatku od towarów i usług; IV zwalniaW. S.iG. S.od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze zaliczając wydatki związane z ich apelacją na rachunek Skarbu Państwa; V zwalniaA. R. (1)iŁ. R.od zapłaty kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym zaliczając wydatki za to postępowania na rachunek Skarbu Państwa. UZASADNIENIE Prokurator Rejonowy w Oleśnicy oskarżyłA. R. (1)o to, że; I. w nocy z 18 na 19 maja 2013 roku wO.przy ul.(...)na terenie parkingu samochodowego, działając wspólnie i w porozumieniu z bratemŁ. R., w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życiaN. S. (1), kopał go po całym ciele, a w szczególności po głowie oraz posługując się niebezpiecznym narzędziem w postaci noża o długości ostrza 10 cm, zadał mu dwie rany kłute – tj. klatki piersiowej na plecach w okolicy łopatkowej lewej drążącej do lewej jamy opłucnowej oraz klatki piersiowej po stronie prawej w linii pachowej przedniej na wysokości VIII przestrzeni międzyżebrowej z całkowitym przecięciem żebra VIII, drążącą przez jamę opłucnową i przeponę do jamy brzusznej z uszkodzeniem torebki i miąższu wątroby, skutkującej zgonem w/w w przebiegu wykrwawienia i wstrząsu krwotocznego, a także spowodował uN. S. (1)mnogie otarcia naskórka w tym linijne twarzy, podbiegnięcia krwawe twarzy, rozległe, silnie wysycone podbiegnięcia krwawe błony śluzowej przedsionka jamy ustnej z dwoma szczelinowatymi jej pęknięciami, złamanie kości nosa, podbiegnięcie krwawe powłok miękkich czaszki, wylewy krwawe podpajęcze, powierzchowne rany cięte czoła i szyi, grzbietu palca I ręki lewej, przyśrodkowej powierzchni nadgarstka lewego i głębokiej okolicy rzepki prawej, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Oleśnicy II Wydział Karny z dnia 09.02.2007 r. sygn. akt II K 128/06 m.in. za czyn zart. 158 § 1 k.k.iart. 157 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 23.05.2011r. do 28.02.2012r. w ramach orzeczonej na mocy wyroku łącznego z dnia 06.04.2009r. przez Sąd Rejonowy w Oleśnicy Wydział II Karny sygn. akt II K 289/08 kary 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, tj. o czyn zart. 148 § 1 k.k.iart. 158 § 1 k.k.iart. 159 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.; II. w dniu 18 maja 2013 roku wO.przyul. (...)przysklepie (...), działając wspólnie i w porozumieniu z bratemŁ. R.dokonał rozboju naP. S.w ten sposób, że przewrócił go, kopał i bił rękoma po całym ciele, wykręcał ręce, a następnie dokonał zaboru w celu przywłaszczenia z kieszeni spodni telefonu komórkowegomarki N.i portfela z zawartością pieniędzy w kwocie 100 zł, czym spowodował straty w kwocie 170 zł oraz obrażenia pokrzywdzonego w postaci licznych wielomiejscowych otarć naskórka, podbiegnięć krwawych i powierzchownych ran w zakresie twarzoczaszki, tułowia i kończyn które naruszyły czynności narządów jego ciała pokrzywdzonego na czas poniżej dni 7, a następnie groził pokrzywdzonemu uszkodzeniem ciała, przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się w warunkach wielokrotnego powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Oleśnicy II Wydział Karny z dnia 06.12.2004 r. sygn. akt II K 329/04m.in. za czyn zart. 279 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.i inne na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 11.05.2004r. do 12.05.2004r., od 28.06.2004 r. do 28.06.2004r., od 28.07.2004r. do 06.12.2004r., od 01.01.2008r. do 01.04.2008r., od 02.01.2009r. do 23.05.2011r. w ramach orzeczonej na mocy wyroku łącznego z dnia 28.05.2008r. przez Sąd Rejonowy w Oleśnicy Wydział II Karny sygn. akt II K 38/08 kary 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, tj. o czyn zart. 280 § 1 k.k.iart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 64 § 2 k.k.; III. w nocy z 18 na 19 maja 2013r. wO.dokonał uszkodzenia ciałaT. S.w ten sposób, że zadał mu uderzenie trzymanym w ręku nożem, narażając go tym samym na bezpośrednie niebezpieczeństwo powstania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w myślart. 156 § 1 k.k., czym spowodował uT. S.obrażenia ciała w postaci rany kłuto-ciętej podżebrza, które naruszyły czynności narządów jego ciała na czas poniżej dni 7, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Oleśnicy II Wydział Karny z dnia 09.02.2007 r. sygn. akt II K 128/06 m.in. za czyn zart. 178a § 1 k.k.na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 23.05.2011r. do 28.02.2012r. w ramach orzeczonej na mocy wyroku łącznego z dnia 06.04.2009r. przez Sąd Rejonowy w Oleśnicy Wydział II Karny sygn. akt II K 289/08 kary 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, tj. o czyn zart. 160 § 1 k.k.iart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k. IV. w dniu 09 maja 2013r. wO.naulicy (...)kierował motoroweremm-ki W.nr rej. (...)znajdując się w stanie nietrzeźwości z wynikiem badania 1.64 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Oleśnicy II Wydział Karny z dnia 09.02.2007 r. sygn. akt II K 128/06 m.in. za czyn zart. 178a § 1 k.k.na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 23.05.2011r. do 28.02.2012r. w ramach orzeczonej na mocy wyroku łącznego z dnia 06.04.2009r. przez Sąd Rejonowy w Oleśnicy Wydział II Karny sygn. akt II K 289/08 kary 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, tj. o czyn zart. 178a § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k. Nadto oskarżyłŁ. R.o to, że: V. w nocy z 18 na 19 maja 2013 roku wO.przy ul.(...)na terenie parkingu samochodowego, działając wspólnie i w porozumieniu z bratemA. R. (1), w zamiarze ewentualnym pozbawienia życiaN. S. (1), kopał go po całym ciele, a w szczególności po głowie, zaśA. R. (1)posługując się niebezpiecznym narzędziem w postaci noża o długości ostrza 10 cm, zadał mu dwie rany kłute – tj. klatki piersiowej na plecach w okolicy łopatkowej lewej drążącej do lewej jamy opłucnowej oraz klatki piersiowej po stronie prawej w linii pachowej przedniej na wysokości VIII przestrzeni międzyżebrowej z całkowitym przecięciem żebra VIII, drążącą przez jamę opłucnową i przeponę do jamy brzusznej z uszkodzeniem torebki i miąższu wątroby, skutkującej zgonem w/w w przebiegu wykrwawienia i wstrząsu krwotocznego, a także spowodował uN. S. (1)mnogie otarcia naskórka w tym linijne twarzy, podbiegnięcia krwawe twarzy, rozległe, silnie wysycone podbiegnięcia krwawe błony śluzowej przedsionka jamy ustnej z dwoma szczelinowatymi jej pęknięciami, złamanie kości nosa, podbiegnięcie krwawe powłok miękkich czaszki, wylewy krwawe podpajęcze, powierzchowne rany cięte czoła i szyi, grzbietu palca I ręki lewej, przyśrodkowej powierzchni nadgarstka lewego i głębokiej okolicy rzepki prawej, tj. o czyn zart. 148 § 1 k.k.iart. 158 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.; VI. w dniu 18 maja 2013 roku wO.przyul. (...)przysklepie (...), działając wspólnie i w porozumieniu z bratemA. R. (1)dokonał rozboju naP. S.w ten sposób, że przewrócił go, kopał i bił rękoma po całym ciele, wykręcał ręce, a następnie dokonał zaboru w celu przywłaszczenia z kieszeni spodni telefonu komórkowegomarki N.i portfela z zawartością pieniędzy w kwocie 100 zł, czym spowodował straty w kwocie 170 zł oraz obrażenia pokrzywdzonego w postaci licznych wielomiejscowych otarć naskórka, podbiegnięć krwawych i powierzchownych ran w zakresie twarzoczaszki, tułowia i kończyn które naruszyły czynności narządów jego ciała pokrzywdzonego na czas poniżej dni 7, a następnie groził pokrzywdzonemu uszkodzeniem ciała, przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Oleśnicy Wydział II Karny z dnia 12.12.2008 r. sygn. akt VI K 1288/08 za czyn zart. 279 § 1 k.k.na karę 1 roku pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 01.05.2010 r. do 25.11.2010 r., tj. o czyn zart. 280 § 1 k.k.iart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k. Wyrokiem z 13 marca 2015 roku w sprawie III K 212/14 Sąd Okręgowy we Wrocławiu, orzekł, że: I oskarżonegoA. R. (1)uznaje za winnego tego, że w nocy z 18 na 19 maja 2013 roku wO.przy ul.(...), wraz zŁ. R.i innymi ustalonymi osobami brał udział w bójce, a następnie pobiciu, w których używał noża, w trakcie której dokonał uszkodzenia ciałaT. S.w ten sposób, że zadał mu uderzenie trzymanym w ręku nożem, narażając go tym samym na bezpośrednie niebezpieczeństwo powstania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w myślart. 156 § 1 k.k., czym spowodował uT. S.obrażenia ciała w postaci rany kłuto-ciętej podżebrza, które naruszyły czynności narządów jego ciała na czas poniżej dni 7, a następnie działając w zamiarze ewentualnym pozbawienia życiaN. S. (1), udał się za uciekającym pokrzywdzonym i używając noża o długości ostrza 10 cm, zadał mu dwie rany kłute – tj. klatki piersiowej na plecach w okolicy łopatkowej lewej drążącej do lewej jamy opłucnowej oraz klatki piersiowej po stronie prawej w linii pachowej przedniej na wysokości VIII przestrzeni międzyżebrowej z całkowitym przecięciem żebra VIII, drążącą przez jamę opłucnową i przeponę do jamy brzusznej z uszkodzeniem torebki i miąższu wątroby, skutkującej zgonemN. S. (1)w przebiegu wykrwawienia i wstrząsu krwotocznego, a także kopałN. S. (1)po całym ciele, a w szczególności po głowie, czym spowodował uN. S. (1)mnogie otarcia naskórka w tym linijne twarzy, podbiegnięcia krwawe twarzy, rozległe, silnie wysycone podbiegnięcia krwawe błony śluzowej przedsionka jamy ustnej z dwoma szczelinowatymi jej pęknięciami, złamanie kości nosa, podbiegnięcie krwawe powłok miękkich czaszki, wylewy krwawe podpajęcze, powierzchowne rany cięte czoła i szyi, grzbietu palca I ręki lewej, przyśrodkowej powierzchni nadgarstka lewego i głębokiej okolicy rzepki prawej, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Oleśnicy II Wydział Karny z dnia 09.02.2007 r. sygn. akt II K 128/06 za czyn zart. 158 § 1 k.k.iart. 157 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 23.05.2011r. do 28.02.2012r. w ramach orzeczonej na mocy wyroku łącznego z dnia 06.04.2009r. przez Sąd Rejonowy w Oleśnicy Wydział II Karny sygn. akt II K 289/08 kary łącznej 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, tj. zbrodni zart. 148 § 1 k.k.iart. 159 k.k.iart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.i za to na podstawieart. 148 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.wymierza mu karę15 (piętnastu) latpozbawienia wolności; II oskarżonegoŁ. R.uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie V części wstępnej wyroku z tym, że z opisu czynu eliminuje stwierdzenie, iż działał on wspólnie i w porozumieniu z bratemA. R. (1)w zamiarze ewentualnym pozbawienia życiaN. S. (1)i przyjmuje, że wraz zA. R. (1)i innymi ustalonymi osobami brał udział w bójce, a następnie pobiciu tj. występku zart. 158 § 3 k.k.i za to na podstawieart. 158 § 3 k.k.wymierza mu karę4 (czterech) latpozbawienia wolności; III oskarżonegoA. R. (1)uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku przy czym uznaje, iż czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Oleśnicy II Wydział Karny z dnia 09.02.2007 r. sygn. akt II K 128/06 za czyn zart. 158 § 1 k.k.iart. 157 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 23.05.2011r. do 28.02.2012r. w ramach orzeczonej na mocy wyroku łącznego z dnia 06.04.2009r. przez Sąd Rejonowy w Oleśnicy Wydział II Karny sygn. akt II K 289/08 kary łącznej 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności tj. występku zart. 280 § 1 k.k.iart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.i za to na podstawieart. 280 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.wymierza mu karę2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcypozbawienia wolności; IV oskarżonegoA. R. (1)uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie IV części wstępnej wyroku tj. występku zart. 178a § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.i za to na podstawieart. 178a § 1 k.k.wymierza mu karę8 (ośmiu) miesięcypozbawienia wolności, a na podstawieart. 42 § 2 k.k.orzeka w stosunku doA. R. (1)zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 (czterech) lat; V oskarżonegoŁ. R.uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie VI części wstępnej wyroku, tj. występku zart. 280 § 1 k.k.iart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.i za to na podstawieart. 280 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.wymierza mu karę2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcypozbawienia wolności; VI na podstawieart. 85 k.k.iart. 86 § 1 k.k.łączy wymierzone oskarżonym kary pozbawienia wolności i wymierza oskarżonemuA. R. (1)karę łączną15 (piętnastu) latpozbawienia wolności, zaś oskarżonemuŁ. R.karę łączną5 (pięciu) latpozbawienia wolności; VII na podstawieart. 46 k.k.orzeka obowiązek zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wyrządzoną przestępstwami opisanymi w punktach I i II części dyspozytywnej wyroku poprzez zapłatę na rzeczW. S.iG. S.kwot po40.000,00 (czterdzieści tysięcy)złotych od oskarżonegoA. R. (1)i kwot po10.000,00 (dziesięć tysięcy)złotych od oskarżonegoŁ. R.; VIII na podstawieart. 63 § 1 k.k.zalicza oskarżonym na poczet wymierzonych im kar łącznych pozbawienia wolności okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, a to: – oskarżonemuA. R. (1)okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 19 maja 2013r. do dnia 26 września 2013r., – oskarżonemuŁ. R.okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 19 maja 2013r. do dnia 19 maja 2014 oraz od dnia 9 grudnia 2014r. do dnia 9 lutego 2015r.; IX na podstawieart. 44 § 2 k.k.orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych wyszczególnionych w wykazie dowodów rzeczowych I/228/2013 pod poz. 1-6 k. 376 i zarządza ich zniszczenie; X na podstawieart. 230 § 2 k.p.k.nakazuje zwrócić: -T. S.dowody rzeczowe wyszczególnione w wykazie dowodów rzeczowych Nr I/228/2013 pod poz. 7-9 na k. 376, -A. R. (1)dowody rzeczowe wyszczególnione w wykazie dowodów rzeczowych Nr I/228/2013 pod poz. 10-13 na k. 376, -Ł. R.dowody rzeczowe wyszczególnione w wykazie dowodów rzeczowych Nr I/228/2013 pod poz. 14-17 na k. 376; XI na podstawieart. 29 ustawy Prawo o adwokaturzezasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.K. M. (1)kwotę(...),20 (dwa tysiące trzysta osiemdziesiąt sześć 20/100) złotych brutto tytułem nieopłaconej obrony z urzędu świadczonej oskarżonemuA. R. (1)oraz na rzecz adw.A. M.kwotę 1992,60 (tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąt dwa 60/100) złotych brutto tytułem nieopłaconej obrony świadczonej oskarżonemuŁ. R.; XII na podstawieart. 624 § 1 k.p.k.zwalnia oskarżonychA. R. (1)iŁ. R.od ponoszenia kosztów sądowych, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa, w tym odstępuje od wymierzenia im opłaty. Nie pogodził się z wyrokiem Sądu Okręgowego oskarżonyA. R. (1), którego obrońca zaskarżyła go w części tj. pkt. I i VI części rozstrzygającej i zarzuciła: 1 obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia tj.art. 170 pkt. 2 i 5 k.p.k.w zw. zart. 172 k.p.k.przez oddalenie wniosku dowodowego o przeprowadzenie konfrontacji bezpośrednich świadków drugiej fazy zdarzenia (pobicia na parkingu) tj.R.P.,W. J. (1)iN. S. (2), wobec wzajemnych sprzeczności w zeznaniach tych świadków, sprzeczności zeznańR.P.z opinią sądowo – lekarską z dnia 13.06.2014 r. a także z wyjaśnieniami oskarżonegoA. R. (1)odnośnie chwili, miejsca i sposobu ugodzenia nożem pokrzywdzonegoN. S. (1), mimo, że konfrontacja mogła przyczynić się do prawidłowego ustalenia stanu faktycznego w sprawie, 2 obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia tj.art. 7 k.p.k.przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, polegającą na wewnętrznej sprzeczności w ocenie dowodów i przyznaniu waloru zupełności i jasności opinii sądowo-lekarskiej biegłegoK. M. (2)z dnia 13.06.2014 r., której wnioski opierają się głównie na zeznaniachR. P.iW. J.), przy jednoczesnej odmowie dania wiary tym zeznaniom w zakresie opisu przebiegu ugodzenia nożemN. S.przez oskarżonegoA. R. (1), 3 obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia tj.art. 4 k.p.k.w zw. zart. 201 k.p.k.przez zaniechanie dopuszczenia dowodu z zespołu biegłych z zakresu medycyny sądowej, a tym samym nie zbadanie wersji oskarżonego dotyczącej miejsca i sposobu ugodzenia nożem pokrzywdzonegoN. S., jako jednej z możliwych wersji przebiegu zdarzenia, mimo twierdzeń opiniującego, że „Obrażenia jakich doznał pokrzywdzony w związku ze zdarzeniem z dnia 18/19.05.2013 r. mogły teoretycznie powstać w inny sposób (…)”. 4 błąd w ustaleniach faktycznych, mający istotny wpływ na treść orzeczenia, polegający na ustaleniu u oskarżonegoA. R. (1)zamiaru ewentualnego pozbawienia życia pokrzywdzonegoN. S. (1), podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i okoliczności zdarzenia, nie dają podstaw do przyjęcia, że oskarżony przewidywał i godził się na pozbawienie życia pokrzywdzonegoN. S. (1), a w konsekwencji, 5 obrazę prawa materialnego tj.art. 148 § 1 k.k.przez przyjęcie błędnej kwalifikacji prawnej czynuA. R. (1)jako zabójstwa w zamiarze wynikowym, podczas gdy (biorąc pod uwagę wielość czynników wiktymologicznych) oskarżony nie wypełnił swoim zachowaniem znamienia przestępstwa zabójstwa w postaci zamiaru ewentualnego pozbawienia życia pokrzywdzonego. Stawiając te zarzuty, wniosła o: 1 zmianę zaskarżonego orzeczenia wpunkcie Iprzez przyjęcie kwalifikacji prawnej czynu na podstawieart. 158 § 3 k.k.i157 § 2 k.k.w zw. zart. 159 k.k.w zw. zart. 11 § 2 i 3 k.k.oraz rozwiązanie węzła kary łącznej przez wymierzenie kary jednostkowej i łącznej na podstawie zmodyfikowanej kwalifikacji prawnej, ewentualnie 2 uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania, 3 zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym w kwocie 738 złotych brutto. Z rozstrzygnięciem Sądu Okręgowego nie zgodził się takżeŁ. R., którego obrońca zaskarżył je w zakresie rozstrzygnięcia o karze. Skarżący zarzucił: I rażącą surowość i tym samym niewspółmierność orzeczonej kary pozbawienia wolności za czyn II i V w stosunku do stopnia winy, motywacji i sposobu zachowania się oskarżonego, a nadto do jego właściwości i warunków osobistych, a zwłaszcza młodego wieku, oraz postawy w postępowaniu przygotowawczym oraz jurysdykcyjnym, a w konsekwencji wymierzenie zbyt surowej kary łącznej w wymiarze 5 lat, II niewspółmierne do roli, udziału i zamiaru działania oskarżonegoŁ. R.orzeczenie obowiązku zadośćuczynienia za doznaną krzywdę poprzez zapłatę na rzeczW.orazG. S.po 10.000 zł. w sytuacji, gdy możliwości zarobkowe oskarżonego uniemożliwiają mu spełnienie nałożonego obowiązku. Podnosząc te zarzuty apelujący wniósł o: 1 zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec oskarżonegoŁ. R.kary pozbawienia wolności w dolnych granicach ustawowego zagrożenia zarówno do czynu zart. 158 § 3 k.k.jak iart. 280 § 1 k.k.iart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k. 2 zwolnienie oskarżonego z ponoszenia opłat i kosztów sądowych z uwagi na jego trudną sytuację materialną; 3 zasądzenie na recz obrońcy kosztów zastępstwa oskarżonego przez obrońcę z urzędu w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych, które nie zostały uiszczone w całości ani w części. Orzeczenie Sądu Okręgowego nie zostało także zaakceptowane przez oskarżyciela publicznego, który w odniesieniu doA. R. (1)zaskarżył je w całości w zakresie czynu opisanego w pkt. I części wstępnej wyroku, a także w części dotyczącej czynów opisanych w pkt. II i IV części wstępnej wyroku. Prokurator zarzucił: 1 błąd w ustaleniach faktycznych polegający na wyrażeniu poglądu, iż dowody ujawnione na rozprawie i ustalone na ich podstawie okoliczności nie są wystarczające do uznania, iż oskarżonyA. R. (1)dopuścił się zarzucanego mu czynu zart. 148 § 1 k.k.w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życiaN. S. (1)mimo, iż właściwa ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosków odmiennych; – ewentualnie w przypadku nie uwzględnienia powyższego zarzutu na podstawieart. 438 pkt 4 k.p.k.– rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemuA. R. (1)kary 15 lat pozbawienia wolności za przypisane mu przestępstwo opisane wpkt I, podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego materiału dowodowego, a także dyrektywy wynikające z treściart. 53 k.k.przemawiają za orzeczeniem wobec oskarżonegoA. R.surowszej kary w granicach ustawowego zagrożenia przypisanego mu zart. 148 § 1 k.k.a także na podstawieart. 438 pkt 21 k.p.k.– obrazę prawa materialnego, a toart. 64 § 1 k.k.polegającą na nie przywołaniu tego przepisu w kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemuA. R. (1)czynu opisanego w pkt I części wstępnej wyroku; 2 obrazę prawa materialnego, a toart. 64 § 2 k.k.polegającą na nie zastosowaniu tego przepisu w kwalifikacji prawnej przy rozstrzygnięciu w zakresie czynu opisanego w pkt II części wstępnej wyroku – to jest uznaniu, iż oskarżonyA. R. (1)dopuścił się przestępstwa rozboju działając jedynie w warunkach recydywy podstawowej, pomimo iż spełnione zostały wszystkie ustawowe znamiona określające działanie sprawcy w warunkach wielokrotnego powrotu do przestępstwa; – ewentualnie w przypadku nie uwzględnienia powyższego zarzutu na podstawieart. 438 pkt 4 k.p.k.– rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemuA. R. (1)kary 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności za przypisane mu przestępstwo opisane w pkt II części wstępnej wyroku, podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego materiału dowodowego, a także dyrektywy wynikające z treściart. 53 k.k.przemawiają za orzeczeniem wobec oskarżonegoA. R.surowszej kary w granicach ustawowych zagrożeń przypisanych mu czynów zabronionych; 3 obrazę prawa materialnego, a toart. 178a § 4 k.k.polegającą na nie zastosowaniu tego przepisu w kwalifikacji prawnej przy rozstrzygnięciu w zakresie czynu opisanego w pkt IV części wstępnej wyroku – to jest uznaniu, iż oskarżonyA. R. (1)dopuścił się przestępstwa zart. 178a § 1 k.k.; - ewentualnie w przypadku nie uwzględnienia powyższego zarzutu na podstawieart. 438 pkt 4 k.p.k.– rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemuA. R. (1)kary 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności za przypisane mu przestępstwo opisane w pkt IV części wstępnej wyroku, podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego materiału dowodowego, a także dyrektywy wynikające z treściart. 54 k.k.przemawiają za orzeczeniem wobec oskarżonegoA. R.surowszej kary w granicach ustawowych zagrożeń przypisanych mu czynów zabronionych. Stawiając te zarzuty wniósł o: a) uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie pkt I części wstępnej wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu we Wrocławiu do ponownego rozpoznania, – w przypadku nieuwzględnienia tego zarzutu – zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemuA. R. (1)za przypisany mu wpkt Iczyn kary 25 lat pozbawienia wolności i przyjęcie w kwalifikacji prawnej czynuart. 64 § 1 k.k.; b) zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie, iżA. R. (1)dopuścił się czynu opisanego w pkt II części wstępnej wyroku działając w warunkach recydywy wielokrotnej – to jestart. 64 § 2 k.k.i wymierzenie oskarżonemuA. R. (1)za czyn opisany w pkt II części wstępnej wyroku kary 6 lat pozbawienia wolności; – w przypadku nieuwzględnienia tego zarzutu – zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemuA. R. (1)za czyn opisany w pkt II części wstępnej wyroku kary 5 lat pozbawienia wolności; c) zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie, iżA. R. (1)dopuścił się przestępstwa zart. 178a § 4 k.k.w zakresie czynu opisanego w pkt IV części wstępnej wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary 3 lat pozbawienia wolności; – w przypadku nieuwzględnienia tego zarzutu – zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemuA. R. (1)za przypisany mu w pkt IV czyn kary 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności. Nie zaakceptował on także rozstrzygnięcia wobecŁ. R.i zaskarżył je na jego niekorzyść w całości w zakresie czynu opisanego w pkt. V części wstępnej wyroku. Wyrokowi temu zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych polegający na wyrażeniu poglądu, iż dowody ujawnione na rozprawie i ustalone na ich podstawie okoliczności nie są wystarczające do uznania, iż oskarżonyŁ. R.działając wspólnie i w porozumieniu zA. R. (1)dopuścił się czynu zart. 148 § 1 k.k.w zamiarze ewentualnym pozbawienia życiaN. S. (1)mimo, iż właściwa ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosków odmiennych. Prokurator wniósł o: a) uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie pkt V części wstępnej wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu we Wrocławiu do ponownego rozpoznania. Krytycznie wyrok Sądu Okręgowego został także oceniony przez oskarżycieli posiłkowychW. S.iG. S.. Ich pełnomocnik zaskarżył go w części na niekorzyść obu oskarżonych tj. Skarżący zarzucił: 1 Na podstawieart. 438 pkt 4 k.p.k.rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemuA. R. (1)w pkt. I wyroku kary w postaci 15 (piętnastu) lat pozbawienia wolności za czyn zart. 148 § 1 k.k.iart. 159 k.k.iart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.podczas gdy znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu zabronionego przypisanego oskarżonemu, stopień jego zawinienia oraz brak skruchy, a także uprzednia wielokrotna karalność oskarżonego za przestępstwa w tym przestępstwa podobne, a także wzgląd na cele zapobiegawcze i wychowawcze jakie kara powinna osiągnąć w stosunku do skazanego oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa uzasadniają wymierzenie kary surowszej; 2 Na podstawieart. 48 pkt 3 k.p.k.błąd w ustaleniach faktycznych mający istotny wpływ na treść orzeczenia, a polegający na tym, iż Sąd nieprawidłowo przyjął, żeŁ. R.nie wiedział o tym, że w trakcie bójki jego brat posługiwał się nożem, w sytuacji, gdy przebieg zdarzenia wynikający z relacji świadków i zasad doświadczenia życiowego prowadzą do odmiennego wniosku. 3 Na podstawieart. 438 pkt 1 k.p.k.obrazę prawa materialnego polegającą na błędnej kwalifikacji prawnej czynu dokonanego przezŁ. R., opisanego wpkt Vjako przestępstwa zart. 158 § 3 k.k.w sytuacji, gdy zachowanie oskarżonego, w szczególności wygląd na stronę podmiotową czynu wskazuje, iż zachowanieŁ. R.wyczerpuje znamiona przestępstwa zart. 148 § 1 k.k.iart. 158 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k. 4 Ewentualnie w przypadku nie uwzględnienia zarzutu zawartego wpkt. 2 i 3zarzucił na podstawieart. 438 pkt 4 k.p.k.rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemuŁ. R.w pkt II wyroku kary w postaci 4 (czterech) lat pozbawienia wolności za czyn zart. 158 § 3 k.k.podczas gdy znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu zabronionego przypisanego oskarżonemu, stopień jego zawinienia, w szczególności uprzednia wielokrotna karalność oskarżonego, a także wzgląd na cele zapobiegawcze i wychowawcze jaki kara powinna osiągnąć w stosunku do skazanego oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa uzasadniają wymierzenie kary surowszej. Apelujący wniósł o: 1 zmianę zaskarżonego orzeczenia w pkt. I poprzez wymierzenie wobecA. R. (1)na podstawieart. 148 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.i w zw. zart. 64 § 1 k.k.kary 25 (dwudziestu pięciu) lat pozbawienia wolności; 2 w przypadku uwzględnienia drugiego i trzeciego zrzutu apelacji – uchylenie wyroku w części dotyczącej popełnienia przezŁ. R.czynu opisanego w pkt II wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania; 3 w przypadku nieuwzględnienia zarzutu drugiego apelacji – zmianę zaskarżonego orzeczenia w pkt. II poprzez zmianę kwalifikacji prawnej czynu i uznanieŁ. R.winnym popełnienia przestępstwa zart. 148 § 1 k.k.iart. 158 § 1 k.k.w zw. z art.art. 11 § 2 k.k.i za to na podstawieart. 148 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.wymierzenie mu kary 15 (piętnastu) lat pozbawienia wolności; 4 w przypadku nieuwzględnienia zarzutu drugiego i trzeciego apelacji – zmianę zaskarżonego orzeczenia w pkt II poprzez wymierzenie wobecŁ. R.na podstawieart. 158 § 3 k.k.kary 10 (dziesięciu) lat pozbawienia wolności; 5 zmianę zaskarżonego orzeczenia w pkt VI i wymierzeniaA. R. (1)kary łącznej 25 lat pozbawienia wolności, zaśŁ. R.kary łącznej 15 lat pozbawienia wolności, ewentualnie w przypadku nieuwzględnienia zarzutu drugiego i trzeciego apelacji wymierzenieŁ. R.kary łącznej 12 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Najdalej idąca jest apelacja oskarżyciela publicznego w zakresie, w jakim domaga się uznania popełnienia przez Sąd Okręgowy błędu w ustaleniach faktycznych (zarzut 1) związanych z czynem, w którym pokrzywdzony zostałN. S. (1), a który to czyn przypisany zostałA. R. (1)oraz czynem powiązanemu z nim i przypisanymŁ. R.dotyczącym pokrzywdzeniaN. S. (1). Jej uwzględnienie czyniłoby w stopniu oczywistym niezasadnymi apelacje obrońców oskarżonych w zakresie, w jakim obrońcaA. R. (1)podnosi błąd w ustaleniu działania oskarżonego z zamiarem ewentualnym zabójstwa zaś obrońcaŁ. R.wymierzenia mu kary w dolnych granicach zagrożenia za występek zart. 158 § 3 k.k.Byłoby także naturalnym, że zasadna jest apelacja oskarżycieli posiłkowych. W związku z powyższym apelacja oskarżyciela publicznego zostanie omówiona jako pierwsza. I. Odnośnie do apelacji Prokuratora. I.1. Co do zarzutu błędnego ustalenia zamiaruA. R. (1). W przekonaniu Sądu Apelacyjnego prawidłowo oceniono dowody zgromadzone w sprawie oraz na ich podstawie poczyniono ustalenia faktyczne zarówno w zakresie dotyczącym strony przedmiotowej jak i strony podmiotowej działań oskarżonychA.iŁ. R.w tej części, która dotyczy zarzutów związanych ze śmierciąN. S. (1). Sąd Okręgowy zajmował się kwestią zamiaru oskarżonych i uczynił to z należyta uwagą oraz wnikliwością. Dogłębnie analizował okoliczności, które legły u podstaw przyjęcia, żeA. R. (1)spowodował śmierćN. S. (1)w zamiarze wynikowym. Rozważania, których odzwierciedleniem jest motywacyjna część rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego zawarte na s. 36 – 39 wskazują, że Sąd ten poświecił należytą uwagę tym okolicznościom i w związku z tym ustalenia te pozostają pod ochronąart. 7 k.p.k.Przeprowadzona analiza elementów istotnych dla ustalenia zamiaru, z jakim działał ten oskarżony zbieżna jest z regułami poprawnego rozumowania, jest zgodna ze wskazaniami wiedzy oraz doświadczeniem życiowym. Jeśli zatem Sąd Okręgowy nie mając pewności co do tego, że oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim uznał, że przewidując śmierćN. S. (1)godził się na nią atakując go nożem i zadając w efekcie dwie rany kłute, z których jedna prowadziła do śmierci to rozstrzygnięcie takie należy zaakceptować. Tylko pewność po stronie Sądu I instancji upoważniałaby go do przypisania oskarżonemu, że atakując pokrzywdzonego czynił to, bo chciał jego śmierci, jeśli jej nie miał nie mógł przypisać oskarżonemu działania z takim zamiarem. Nie przekonały Sądu Apelacyjnego wywody apelacji, iżby oskarżony działał z bezpośrednim zamiarem pozbawienia życia pokrzywdzonego. Dla czynionych ustaleń o zamiarze towarzyszącymA. R. (1)nie ma żadnego znaczenia fakt, – na który powołuje się skarżący – grożenia przez oskarżonego nożemN. S. (1)na nasypie kolejowym, o czym zeznałaR. P. (2). Zdarzenie to było dużo wcześniej i nawet, jeśli jego przebieg został przedstawiony przezR.P.zgodnie z rzeczywistością to nie może to jeszcze oznaczać, że dowodzi iż w kilka godzin później oskarżony chciał zabićN. S. (1), z którym miał zatarg wcześniej. Jest przy tym także wymownym, że oskarżyciel publiczny nie kwestionuje w żadnym miejscu ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd Okręgowy w zakresie, jaki dotyczy zdarzenia przy nasypie kolejowym. Te zaś są jednoznaczne w swej wymowie. Według ustaleń Sądu Okręgowego w tym miejscu i czasie doszło do sprzeczki i szarpaniny między oskarżonym i pokrzywdzonym, lecz po chwili wszystko się uspokoiło i uczestnicy zdarzenia rozeszli się obrzucając się kamieniami i wulgaryzmami. Tych ustaleń nie kwestionuje żadna ze stron postępowania, a zatem i oskarżyciel publiczny. W tej sytuacji odwoływanie się przez skarżącego do okoliczności związanych z używaniem podczas tego zdarzenia przezA. R. (1)noża nie może być skuteczne skoro mając świadomość wagi tych okoliczności oskarżyciel publiczny nie postawił zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych ich dotyczących, tym samym akceptując te, które poczynił Sąd Okręgowy. Zasada lojalności wobec stron byłby naruszona gdyby uznać rację skarżącego w tym zakresie i uwzględnić argumentację podnoszoną przez oskarżyciela publicznego. Co więcej, działanie Sądu Apelacyjnego byłoby sprzeczne z regułamiart. 433 § 1 k.p.k.iart. 434 § 1 k.p.k.Nie można także zaakceptować twierdzeń oskarżyciela, że o zamiarze bezpośrednim świadczy duża siła ciosu zadanego przez sprawcę. Ta okoliczność została wszak dostrzeżona przez Sąd Okręgowy i nadał on jej odpowiednią rangę, wyjaśnił jednak, że sama siła ciosu nie świadczy jeszcze jednoznacznie o bezpośrednim zamiarze sprawcy i należy z takim wnioskiem się zgodzić. Podobnie chybionym okazał się argument wynikający z przywołanego cytatu biegłego o ogromnej determinacji sprawcy, przecież ta okoliczność znajduje się w ustaleniach dotyczących przebiegu pobicia pokrzywdzonego. Oskarżeni wszak atakowali pokrzywdzonego nawet jak ten już upadł na podłoże bijąc go i kopiąc. Sąd I instancji potraktował to jednak, jako element pobicia nie zaś dowód na zamiar pozbawienia życia pokrzywdzonego i należy potwierdzić prawidłowość oceny tych okoliczności. To, że oskarżyciel publiczny odmiennie ocenia te okoliczności i nadaje im inne znaczenie i wagę nie może jeszcze oznaczać, że błędne są ustalenia Sądumeriti. I.2. Co do zarzutu błędnych ustaleń zamiaruŁ. R.. Oskarżyciel publiczny kwestionuje ustalenie Sądu Okręgowego co do braku wiedzyŁ. R.o posiadaniu przez jego brata noża oraz do posługiwania się nim w trakcie ataku naN. S. (1). To, że jak twierdzi oskarżyciel publiczny,Ł. R.musiał słyszeć wypowiedźN. S. (1)„uciekajcie on ma nóż”nie dowodzi jeszcze błędu Sądu Okręgowego o tym, żeŁ. R.tę wypowiedź istotnie słyszał. Wszak wypowiedział on ją, gdy wybiegał z krzaków, w których on sam iT. S., w początkowej fazie zdarzenia, atakowaliŁ. R., co więcej, pokrzywdzony wypowiadał ją nie doŁ. R., ale jego znajomych zgromadzonych w pobliżu. Jeśli zatem Sąd I instancji nie miał pewności, co do tego, żeŁ. R.słyszał tę wypowiedź nie mógł z pełnym przekonaniem ustalić, iż wiedział on o tym, że jego brat miał nóż w chwili, gdy włączył się do bójki, w której on sam uczestniczył. Nie przekonuje o błędzie Sądu Okręgowego twierdzenie, że obaj bracia cały czas w trakcie pościgu zaN. S. (1)byli w bezpośredniej bliskości. Swój wniosek o błędnym ustaleniu Sądu, apelujący opiera o fakt, iż żaden ze świadków takiej okoliczności nie potwierdza. Sąd Okręgowy jednak nie tylko zeznania świadków potraktował jako podstawę dowodową swych ustaleń. Poza tymi zeznaniami oparł się także o wypowiedziŁ. R., co więcej przeprowadził także analizę zeznań świadkaW. J. (1)i wskazał dlaczego uznał je za nie pozwalające na pewne ustalenia, co w kontekście treści tych wypowiedzi ocenione być powinno jako dopuszczalne i prawidłowe. To wszak Sąd Okręgowy miał bezpośredni kontakt ze świadkiem i jeśli analizując jego wypowiedzi ze śledztwa oraz te złożone w toku rozprawy doszedł do przekonania, że winien oprzeć się na wypowiedziachŁ. R.ustając kontakt między oskarżonym a świadkiem to Sąd Apelacyjny zobowiązany jest to ustalenie zaakceptować. Nie podzielono argumentacji oskarżyciela publicznego uznając za trafne ustalenia Sądu Okręgowego. I.3. Odnośnie zarzutów obrazy prawa materialnego. Oba zarzuty podniesione przez Prokuratora w przekonaniu Sądu odwoławczego, a dotyczące obrazyart. 64 § 2 k.k.iart. 178a § 4 k.k.okazały się zasadne. Nie może być żadnych wątpliwości, wobec wielokrotnie podejmowanych przez najwyższą instancję sądową orzeczeń dotyczących tej kwestii, że dochodzi do popełnienia przestępstwa w ramach recydywy wielokrotnej, jeśli sprawca uprzednio skazany w warunkachart. 64 § 1 k.k.i po odbyciu łącznie kary roku pozbawienia wolności popełnia przed upływem 5 lat przestępstwo bądź to identyczne do tego, za które był już uprzednio skazany w ramachart. 64 § 1 k.k.z wymienionym w treści normyart. 64 § 2 k.k., bądź znajdujące się zamkniętej grupie zachowań taksatywnie wyliczonych wart. 64 § 2 k.k.I choć Sąd Okręgowy odwołał się do uchwały Sądu Najwyższego wyjaśniającego znaczenie prawnokarne wyrażenia ponownie użytego wart. 64 § 2 k.k.to jednak uznając, żein concretobrak jest znamienia ponowności w zachowaniuA. R. (1)nie wyjaśnił powodów swej decyzji w tym zakresie. Nie uzasadnił, dlaczego według tego Sądu brak jest ponownego popełnienia przestępstwa ograniczając się jedynie do stanowczego wniosku w odniesieniu do tej kwestii. Jeśli zważyć, żeA. R. (1)w ramach wyroku Sądu Rejonowego w Oleśnicy z 6 czerwca 2004 w sprawie II K 329/04 został skazany za czyn zart. 279 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k., a więc zachowanie, które ustawodawca wymienił wprost w treściart. 64 § 2 k.k.zaś obecnie zarzucono mu czyn zart. 280 § 1 k.k., a zatem dopuszczenie się rozboju tj. przestępstwa które także wymieniono bezpośrednio w treściart. 64 § 2 k.k.tym samym nie może być wątpliwości co do wypełnienia przez oskarżonego przesłanek wielokrotnego powrotu do przestępstwa o którym mowa wart. 64 § 2 k.k.Popełnił on obecnie przestępstwo należące do tej samej rodzajowo grupy jak to, za które uprzednio w ramachart. 64 § 1 k.k.został skazany. Bogata judykatura w tym zakresie uprawnia do takiego stwierdzenia jednoznacznie (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2004 roku, V KK 321/04, LEX nr 141342, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 lutego 2008 roku, II KK 316/07, OSNwSK 2008/1/456, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 września 2003 roku, II KK 162/03, LEX nr 80711, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 lutego 2001 roku, IV KKN 496/00, LEX nr 51425). Dla nie budzącego wątpliwości wykazania zasadności przyjętego przez Sąd Apelacyjny stanowiska odwołać się należy do uchwały Sądu Najwyższego, która została przywołana w uzasadnieniu Sądu Okręgowego jako podstawa wywodu o braku ponowności powrotu do przestępstwaA. R. (1). Sąd I instancji na poparcie swego poglądu przytoczył jedynie samą uchwałę, tymczasem zawarte w niej uzasadnienie odwołuje się do zbieżności rodzajowej popełnionych przestępstw jako podstaw działania w warunkachart. 64 § 2 k.k.właśnie do popełnionych; uprzednio kradzieży z włamaniem i następnie rozboju, co Sąd Najwyższy stwierdza wprost w ostatnim akapicie uzasadnienia swej uchwały. Ta sytuacja wymieniona przez Sąd Najwyższy upoważniająca do przyjęcia działania w warunkach wielokrotnego powrotu do przestępstwa znajduje swoje odbicie w realiach sprawyA. R. (1). Wszak był on uprzednio skazany w sprawie II K 329/04 Sądu Rejonowego w Oleśnicy za występek kradzieży z włamaniem popełniony w warunkachart. 64 § 1 k.k.zaś przed upływem 5 lat od faktycznego odbycia kary ponad roku pozbawienia wolności popełnił przestępstwo rozboju objęte obecnie osądem. Przesądza to w tych okolicznościach konieczność uznania błędnej interpretacji treściart. 64 § 2 k.k.przez Sąd Okręgowy. Prezentując takie stanowisko, zbieżne z zarzutem apelacji Prokuratora uwzględniono w konsekwencji postulat oskarżyciela publicznego w zakresie zmiany zaskarżonego orzeczenia. Podobnie uczyniono w odniesieniu do podstawy prawnej skazaniaA. R. (1)za czyn przypisany mu w pkt. I części rozstrzygającej zaskarżonego wyroku. Sąd Okręgowy sam dostrzegł swoje uchybienie w zakresie pominięcia w podstawie skazaniaA. R. (1), za czyn związany z udziałem w bójce oraz pobiciu i finalnie zabójstwieN. S. (1), działania oskarżonego w warunkach recydywy specjalnej podstawowej poprzez przeoczenieart. 64 § 1 k.k.Dzięki zarzutowi apelacyjnemu oskarżyciela publicznego możliwa była korekta tego orzeczenia i przyjęcie w podstawie skazania normyart. 64 § 1 k.k.Jest to tak oczywista sytuacja, że dalsze wywody odnoszące się do tej kwestii uznać należy za zbędne. Korekty wymagało także rozstrzygnięcie w pkt. IV części dyspozytywnej w tym zakresie, w którym Sąd Okręgowy określił podstawę prawną skazania i wymiaru kary za czy opisany w pkt. IV części wstępnej zaskarżonego orzeczenia. A. R. (1)przypisanego mu w pkt. IV części rozstrzygającej orzeczenia dopuścił się będąc uprzednio skazany za czyn zart. 178a § 1 k.k.czemu Sąd Okręgowy we Wrocławiu dał wyraz przypisując oskarżonemu występek w postaci jaką opisał oskarżyciel publiczny w pkt. IV aktu oskarżenia. Jest jednak charakterystyczne, że prokurator, choć obecnie słusznie i skutecznie zarzuca Sądowi I instancji obrazęart. 178a § 4 k.k.to jednak pomija fakt, że on sam był autorem błędu merytorycznego co sam w apelacji przemilcza, w przeciwieństwie do Sądu Okręgowego, który ujawnił to w zakresie obrazyart. 64 § 1 k.k.(czyn przypisany w pkt. I), bowiem w zarzucie aktu oskarżenia jako kwalifikację prawną czynu zarzuconegoA. R. (1)wymieniłart. 178a § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k. Odnosząc się jednak do meritum należy stwierdzić, że oskarżony będąc wcześniej prawomocnie skazanym za prowadzenie pojazdu mechanicznego znajdując się w stanie nietrzeźwości, a więc za popełnienie czynu zart. 178a § 1 k.k., ponownie popełnił takie samo przestępstwo, bowiem znów prowadził pojazd mechaniczny w stanie nietrzeźwości tym samym dopuścił się czynu opisanego wart. 178a § 4 k.k.nie zaś zachowania kwalifikowanego wart. 178a § 1 k.k.jak przyjął to Sąd Okręgowy. Postępek opisany wart. 178a § 4 k.k.jest odrębnym typem przestępstwa, mającym własne znamiona ustawowe i własną sankcję za to zachowanie odwołującym się jedynie doart. 178a § 1 k.k.To nie ten przepis, ale właśnieart. 178a § 4 k.k.stanowi podstawę skazania oraz wymiaru kary, jeśli spełnione są zawarte w nim przesłanki. Oczywistym jest, że w tej sytuacji obowiązkiem Sądu Apelacyjnego było reformatoryjne rozstrzygnięcie w odniesieniu do orzeczenia Sądumeritiw zakresie kwalifikacji prawnej podstawy skazania jak i wymiaru kary. Z uwagi na fakt, że skazanemu wyrokiem z 9 lutego 2007 roku w sprawie II K 128/06 Sądu Rejonowego w Oleśnicy wymierzono karę 6 miesięcy pozbawienia wolności za czyn zart. 178a § 1 k.k.i skazany karę tę odbył do 28 lutego 2012 roku, ponowne (obecnie osądzone) przestępstwo popełnił przed upływem 5 lat od odbycia tej kary, tym samym czynu zart. 178a § 4 k.k.dopuścił się w warunkachart. 64 § 1 k.k.i taką podstawę skazania należało określić kwalifikując czyn oskarżonego. II. Odnośnie apelacji oskarżycieli posiłkowych. W pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutów dotyczących błędu w ustaleniach faktycznych i będącej ich następstwem obrazy prawa materialnego w zakresie odpowiedzialnościŁ. R.za zachowanie w wyniku, którego śmierć poniósłN. S. (1). Apelujący w imieniu oskarżycieli posiłkowych pełnomocnik podnosi tożsame z zarzutami prokuratora okoliczności, zgodnie z którymi niezasadnie Sąd I instancji ustalił, iżŁ. R.nie wiedział, że jego brat w czasie starcia, w którym brał udziałN. S. (1)iT. S.miał i używał noża. Sąd Apelacyjny analizując ten fragment ustaleń Sądu I instancji uznał, że Sąd ten był uprawniony do takiego wniosku i ustalenia. To, że według skarżących oskarżycieli posiłkowych, ale i Prokuratora,Ł. R.powinien (musiał) wiedzieć, że jego brat przybiegł mu na pomoc z nożem i noża tego używał w pierwszej fazie zdarzenia nie oznacza jeszcze, że Sąd Okręgowy popełnił błąd. Jak podkreślono już wyżej, jeśli Sąd ten nie miał pewności, co do tego, żeŁ. R.miał świadomość iż jego brat używa noża nie mógł poczynić takiego ustalenia. Nie podważają go twierdzenia apelujących, że świadkowie słyszeli odN. S. (1)że tak istotnie było, co skutkuje według skarżącego tym, że iŁ. R.to słyszał bo musiał znajdować się w bliskiej odległości odN. S. (1). Takie twierdzenie ma cechy dowolnego nieopartego na przeprowadzonych dowodach, bo przecież nie wiadomo z poczynionych ustaleń gdzie w tym czasie znajdował sięŁ. R., w jakiej był odległości odN. S. (1), gdy ten kierował do swoich znajomych słowa o tym,on ma nóż. Podstawowe znaczenie miało czy toŁ. R.miał taką wiedzę. Jeśli zważyć, że zdarzenie miało charakter dynamiczny oraz żeN. S. (1)wybiegał z krzaków krzycząc o nożu zaś za nim biegłA. R. (1)to trudny jest do podważenia ustalony przez Sąd Okręgowy fakt, że pozostający na końcu tej grupyŁ. R.nie słyszał o tym, że brat miał i używał noża. Takiej ewentualności nie można wykluczyć i należy w tej sytuacji uznać, że ustalenie Sądu I instancji, który miał do wyboru przyjęcie że oskarżony mógł tego nie wiedzieć lub że wiedział o posiadaniu i używaniu noża uznał, iżŁ. R.o tym nie wiedział. Taki wniosek jest tym bardziej uzasadniony jeśli zważyć, że przecież, jak ustala Sąd Okręgowy, a tych okoliczności nie kwestionuje żadna z apelujących stron, w początkowej fazie zdarzenia przeniosło się ono w pobliskie krzaki gdzieŁ. R.został przewrócony na żywopłot i był bity przez uczestników bójki. Nie można zatem wykluczyć, że atakowany przez innych i koncentrujący się na tym co jego samego dotyka nie miał świadomości tego co czyni jego brat oraz czy i jakiego narzędzia używa. Podobnie należy ocenić i te ustalenia Sądu Okręgowego, które dotyczą fragmentu zdarzenia, gdy pokrzywdzony został zaatakowany i ugodzony nożem przezA. R. (1). Sąd I instancji dokonując swobodnej oceny materiału dowodowego zrealizował swoje powinności zart. 7 k.p.k.i był uprawniony do ustaleń co do których miał pewność. Nawet jednak przyjęcie, że oskarżony miał świadomość użycia noża w drugiej fazie zdarzenia nie oznacza jeszcze, na co Sąd I instancji zwrócił uwagę, iżŁ. R.wypełnił znamiona zbrodni zart. 148 § 1 k.k.w zamiarze ewentualnym. Sąd wszak wskazał, że nie udowodniono iż oskarżony godził się ze skutkiem w postaci śmierci pokrzywdzonego. Apelujący wywodzi także, iż doszło do obrazy prawa materialnego, a toart. 148 § 1 k.k.gdyż jak podnosi pełnomocnik apelujących, odwołując się do orzeczenia Sądu Apelacyjnego w Warszawie, skutek w postaci śmierci człowieka jako zwykłe następstwo takiego zachowania (kopanie leżącego, rannego człowieka w tym w szczególności w głowę) normalny dorosły człowiek może przewidzieć, co według apelującego, winno odnosić się doŁ. R.. Jeśli trafnie odczytano ten fragment wywodów apelacji, to argumentacja przytoczona w tej części skargi pozostaje w rozbieżności z ustaleniami i ocenami Sądu Okręgowego. Wszak przecieżŁ. R.został skazany nie tylko za udział w bójce, ale także za jej skutek w postaci śmierciN. S. (1). Zachowanie oskarżonego zakwalifikowano przecież zart. 158 § 3 k.k., który penalizuje postępek polegający na udziale w bójce lub pobiciu, następstwem której śmierć poniósł jej uczestnik. Nie jest więc tak, żeŁ. R.nie obciąża udział w zdarzeniu, w wyniku którego śmierć poniósłN. S. (1), jest wprost przeciwnie przypisano mu aktywne uczestnictwo w pobiciu w wyniku którego śmieć poniósł inny człowiek. Sąd Okręgowy ustalił, że oskarżony powinien i mógł przewidzieć śmiertelny skutek działania polegającego na uczestnictwie w zdarzeniu, w czasie którego zadawał ciosy rękoma oraz kopał w głowę i tułów pokrzywdzonego, uwzględnił także jego zachowanie w czasie, gdy pokrzywdzony leżąc na podłożu krwawił a mimo tego oskarżony nie zaprzestał swego działania. Jeżeli śmierć lub ciężki uszczerbek na zdrowiu człowieka jest bezpośrednim rezultatem dającego się wyodrębnić zamierzonego czynu jednego z uczestników bójki lub pobicia, to uczestnik ten poniesie odpowiedzialność za umyślne spowodowanie tego skutku (art. 148 § 1 lub art. 156 § 1), niezależnie od odpowiedzialności pozostałych uczestników na podstawie art. 158 § 2 lub 3 (por. wyrok SN z dnia 20 kwietnia 1989 r., II KR 60/89, OSNPG 1990, nr 10, poz. 72, a w nowszym orzecznictwie wyrok SA w Łodzi z dnia 24 sierpnia 1999 r., II AKa 121/99, Biul. Prok. Apel. 1999, nr 9). (Marek Andrzej Komentarz do art. 158 Kodeksu karnego [w:] Marek Andrzej Kodeks karny. Komentarz, LEX 2010 teza 7 do art. 158 k.k.). Sąd nadał zachowaniuŁ. R.rangę możliwości i powinności przewidywania skutków jego działania zaś inną znacznie dalej idącą widzi pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych. Jeśli zatem te dwie oceny różnią się nadawaną im wagą i znaczeniem dla oceny prawnej to Sąd Apelacyjny nie jest władny zakwestionować tej oceny, jaką wyraził Sąd Okręgowy, bowiem jest ona zgodna z regułami poprawnego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. III. Odnośnie do apelacji obrońcy oskarżonegoA. R. (1). Najdalej idącym zarzutem jest ten, w którym apelująca podnosi obrazę prawa materialnego, a toart. 148 § 1 k.k., ale co naturalne w tej konkretnej sprawie ściśle z nim powiązany zarzut 4 błędu w ustaleniach faktycznych dotyczących zamiaru, z jakim działał oskarżony. Konsekwentnie Sąd odwoławczy przypomina, że zarzut obrazy prawa materialnego tylko wtedy jest skuteczny, gdy apelujący nie kwestionuje, nie tylko deklaratywnie, ale i rzeczywiście, ustaleń poczynionych w sprawie. Judykatura od dawna ma ugruntowane stanowisko w tym zakresie. Sąd Najwyższy wyraża pogląd, że obraza prawa materialnego stanowi względną podstawę odwoławczą zart. 438 pkt 1 k.p.k.wtedy, gdy prawo to zostało wadliwie zinterpretowane przez sąd pierwszej instancji, gdy sąd ten wadliwie zastosował przepis prawa materialnego, pomimo, że w układzie okoliczności danej sprawy nie było to dopuszczalne, bądź wówczas, gdy sąd nie zastosował przepisu prawa materialnego mimo, iż w konkretnej sytuacji procesowej było to obligatoryjne.(postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 marca 2013 roku, III KK 17/13, LEX nr 1311644, podobnie tenże Sąd w wyroku z dnia 23 lipca 1974 roku w sprawie V KR 212/74, OSNKW 1974/12/233).Nie mniej wymowne jest także stanowisko Sądu Apelacyjnego w Łodzi, według którego„Obraza prawa materialnego zachodzi tylko wtedy, gdy nastąpiła błędna wykładnia danego przepisu, albo został zastosowany przepis niewłaściwy lub pominięto obligatoryjne[rozstrzygnięcie]. Nie ma natomiast obrazy prawa materialnego, gdy wadliwość orzeczenia - przynajmniej w przekonaniu autora środka odwoławczego - jest wynikiem błędnych ustaleń przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia. (…)”(wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 16 stycznia 2002 roku, II AKa 243/01, Prok.i Pr.-wkł. 2004/6/24, KZS 2004/7-8/82). Zasadne jest również odwołanie do poglądów doktryny w tym zakresie. Co do zasady, zarzut obrazy prawa materialnego ma rację bytu wyłącznie wówczas, gdy apelujący nie kwestionuje poczynionych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych. Naruszenie tego prawa polega bowiem na jego wadliwym zastosowaniu lub też niezastosowaniu do prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, który nie jest kwestionowany przez stronę skarżącą(zob. T. Grzegorczyk, J. Tylman, Polskie postępowanie karne. W-wa 2005, s. 775, a także wyrok SN z dnia 26 lutego 2009 r., WA 3/09, OSNwSK 2009, poz. 566).W innym wypadku zarzut taki należy uznać za przedwczesny. Dopuszcza się jednak podnoszenie go łącznie z zarzutem błędu w ustaleniach faktycznych, jako zarzutu ewentualnego. Skarżący może bowiem uzasadniać, że nawet w sytuacji, gdy ustalenia faktyczne poczynione przez sądmeritizostaną uznane przez instancję odwoławczą za prawidłowe, to i tak prawo materialne zostało do nich zastosowane w sposób nieprawidłowy (por. por. P. Hofmański, E. Sadzik, K. Zgryzek, Kodeks postępowania karnego. Komentarz, t. I. W-wa 2007, s. 660 oraz wyrok SA w Krakowie z dnia 27 listopada 2008 r., II AKa 187/08, KZS 2009 r., z. 2, poz. 37). Uwagi te poczynione zostały w celu uporządkowania granic zaskarżenia w obszarze stawianych zarzutów. W pierwszej zatem kolejności konieczne jest zbadanie czy Sąd Okręgowy trafnie ocenił zamiar oskarżonego i uznał go winnym spowodowania śmierci w zamiarze wynikowym. Zamiar oznacza (...) zjawisko obiektywnej rzeczywistości, realny przebieg procesów psychicznych, nie jest zaś pojęciem z dziedziny ocen czy też z dziedziny wartości. Ustalenie zamiaru - lub jego braku - jest więc ustaleniem natury faktycznej. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 kwietnia 2011 roku, III KK 280/10, Biul.PK 2011/7/20). Jak już wyżej stwierdzono (pkt. I. 1.) badając zarzut prokuratora dotyczący trafności ustalenia zamiaru oskarżonegoA. R. (1)Sąd Okręgowy poświecił tej kwestii znaczną część swych rozważań, trafnie uznając, że kwestia ta ma zasadnicze i relewantne znaczenie dla rozstrzygnięcia o odpowiedzialności tego oskarżonego. Nie przekonały Sądu Apelacyjnego wywody apelacji, iż błędnie oceniony został zamiar oskarżonego, który wszak konsekwentnie twierdził, że nie miał zamiaru nikogo pozbawić życia. Jeśli bowiem wziąć pod uwagę rozważania Sądu Okręgowego wskazujące na rodzaj użytego narzędzia, ilość zadanych ciosów, bardzo dużą siłę ciosu przebijającego tkankę kostną żebra, głębokość kanału rany, godzenie ciosu w ważne dla życia przestrzenie, dalsze agresywne zachowania sprawcy, choć pokrzywdzony był już bezbronny, pozostawienie ciężko rannego pokrzywdzonego bez pomocy to ze wszech miar zasadny jest wniosek o tym, że nawet jeśli oskarżony nie chciał śmierciN. S. (1)to czy ona nastąpiła czy nie było dla niego obojętne i z nią się godził. To, że oskarżony twierdzi inaczej i nie przyznaje się do określonego przestępstwa nie może jeszcze oznaczać iż należy istotne ustalenia poczynić w oparciu o to co mówi oskarżony. Jest oczywistym i naturalnym, że po zdarzeniu i uświadomieniu sobie konsekwencji swego zachowania, w tym także tych dotyczących odpowiedzialności karnej, sprawca stara się minimalizować swój udział w określonych skutkach i pomniejszać swoją odpowiedzialność. Byłoby jednak wynaturzeniem sprawiedliwości, gdyby jej wymiar miał zależeć od tego, do czego sprawca zechce się przyznać. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 5 września 1996 roku w sprawie II AKa 193/96, zamieszczony w Prok.i Pr. 1997/3/18). Ustalenia Sądu Okręgowego w zakresie zamiaru oskarżonego są trafne,ergozarzut błędu w ustaleniach faktycznych dotyczący tej kwestii oraz jego następstwo w postaci zarzutu obrazy prawa materialnego uznano za chybione. Nie zasługuje również na akceptację zarzut I, a w nim podnoszone naruszenieart. 5 k.p.k.i jak wynika z motywacyjnej części skargi nie usunięcie wątpliwości, co do miejsca, w którym doszło do zadania śmiertelnego ciosu nożem. Jeśli zatem prawidłowo odczytano ten zarzut apelująca podnosi, iż mimo wątpliwości rozstrzygnięto je na niekorzyść oskarżonego, co narusza normęart. 5 § 2 k.p.k.Skarżąca nie wskazała jednak, jakie wątpliwości grupują się, jej zdaniem, wokół ustalenia, że oskarżony ten dopuścił się przestępstwa przypisanego mu w pkt. I zaskarżonego wyroku w określonym w uzasadnieniu miejscu. Nadto pominęła, utrwalone w orzecznictwie stanowisko, zgodnie z którym nie można skutecznie zarzucać obrazy zasadyin dubio pro reopowołując się jedynie na własne wątpliwości co do ustaleń faktycznych lub wykładni prawa. Jak przedstawił to Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 5 sierpnia 2009 roku: „Dla oceny, czy nie został naruszony przepisart. 5 § 2 k.p.k.nie są bowiem miarodajne tego rodzaju wątpliwości zgłaszane przez stronę, ale jedynie to, czy orzekający w sprawie sąd rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych lub interpretacji prawa i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, względnie to, czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć.”(V KK 114/08, OSNwSK 2008, poz. 1988). Stanowisko powyższe należy podzielić. W sytuacji, gdy Sąd orzekający nie miał żadnych wątpliwości w zakresie odnoszącym się do sprawstwaA. R. (1)oraz miejsca, w którym doszło do zadania śmiertelnego ciosu, bowiem oparł je na dostępnym materiale dowodowym zarzut naruszenia reguły zart. 5 § 2 k.p.k.uznany musi być za chybiony, nawet jeśli wątpliwości w tym zakresie wyraża obrońca oskarżonego czy on sam. Nie można stawiać zarzutu naruszenia zasadyin dubio pro reo, powołując się na wątpliwości samej strony co do treści ustaleń faktycznych, wymowy dowodów bądź sposobu interpretacji przepisów prawa. Dla oceny, czy nie został naruszony zakaz zart. 5 § 2 k.p.k., nie są miarodajne tego rodzaju wątpliwości zgłaszane przez stronę, ale tylko to, czy orzekający sąd rzeczywiście powziął wątpliwości w tym zakresie i mimo braku możliwości usunięcia ich rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, albo czy były po temu powody, które sąd pominął. Gdy zaś konkretne ustalenie faktyczne zależne jest od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, nie można mówić o naruszeniu zasadyin dubio pro reo.(…)(wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 31 marca 2010 roku w sprawie II AKa 239/09, zamieszczony w KZS 2010/9/30).Jeśli więc apelująca nie wskazuje, żadnych wątpliwości, jakie były udziałem Sądu orzekającego, a sprowadza swoje twierdzenia do kwestii, że Sąd ten niezasadnie ustalił, że do zadania kluczowego dla ustaleń odpowiedzialności oskarżonego ciosu doszło w innym miejscu niż wskazał Sąd to jej zarzut, tak sformułowany, nie może być traktowany, jako nakazujący spełnienie postulatu zawartego w apelacji. Jeśli zważyć na treść wypowiedzi świadków mających możliwość obserwowania zdarzeń w drugiej ich fazie mówiących o tym, że pokrzywdzony nadbiegł (N. S. (2)k. 31) oraz o tym, że wszystko go boli, nie może się podnieść, nie czuje nóg (I. Ł.k. 33), miał nogi jak z waty, jakby odpływał (N. S. (2)k. 31) i powiązać te wypowiedzi ze stanowczymi, jednoznacznymi, pewnymi i konsekwentnymi wypowiedziami biegłego, że nawet bezzwłoczne udzielenie pomocy medycznej nie gwarantowało zapobieżenia zgonowi to za dowolne należy uznać stwierdzenia obrony, że do zadania śmiertelnego ciosu doszło w innym miejscu niż na parkingu. Nie można także uznać, że trafny jest zarzut obrazyart. 4 k.p.k.iart. 201 k.p.k.bowiem Sąd nie dopuścił dowodu z zespołu biegłych mogących odnieść się do wersji oskarżonego o powstaniu obrażenia skutkującego zgonem pokrzywdzonego w innym miejscu niż parking. Jeśli dokona się krytycznej analizy wypowiedzi biegłego z zakresu medycyny sądowejK. M. (2)to stwierdzić należy (uczynił to już Sąd Apelacyjny oddalając wniosek dowodowy złożony w apelacji), że opinia ta jest jednoznaczna w swej treści i wymowie, zawiera odniesienie się do wszystkich okoliczności istotnych dla ustaleń w tej sprawie. Biegły złożył pisemną opinię, ale nadto został dodatkowo przesłuchany w toku rozprawy i to przy aktywnym zaangażowaniu nie tylko Sądu, ale także prokuratora, pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych oraz obrońcyA. R. (1)i obrońcyŁ. R.. To, że biegły użył cytowanego w pkt. 3 apelacji sformułowania nie oznacza, że jego opinia jest niejasna lub niepełna albo wewnętrznie sprzeczna. Odpowiadał tenże biegły (k. 943 – 945) na postawione mu pytanie, lecz jego jednoznaczne wnioski nie uległy modyfikacji i stwierdził, że prowadził rozważania hipotetyczne zaś zgromadzony materiał dowodowy wręcz sprzeciwia się przyjęciu hipotezy, jaka wynikała z pytania Sądu o ewentualność nadziania się na nóż pokrzywdzonego. Biegły stwierdził nadto, że z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością, wnioski które zawarł w swej opinii podtrzymuje.Ergonie można w tych okolicznościach skutecznie zarzucać sądowi I instancji naruszeniaart. 201 k.p.k.jeśli dla tego Sądu opinia biegłego była jednoznacznym i pewnym źródłem dowodowym, nie miał tenże Sąd powodów, aby sięgać po opinię zespołu biegłych, jak chciał tego oskarżony. Sąd Okręgowy postąpił także zgodnie z przyznaną mu, wolą ustawodawcy, swobodą w ocenie dowodów osobowych, w tym zeznańR.P.,W. J. (1)iN. S. (2). Sąd dokonał analizy wypowiedzi tych świadków i wyjaśnił, dlaczego dał im wiarę, ale przekazał także swoje przemyślenia, w jakiej części uznał je za pomocne dla czynienia ustaleń faktycznych. Nie mniej istotne w rozważaniach w tym zakresie jest i to, że Sąd wyjaśnił, dlaczego nie wszystkie wypowiedzi świadków mogły stanowić podstawę ustaleń. Odnosi się to do wypowiedziR.P.orazW. J. (1). Jeśli Sądmeritimający bezpośredni kontakt ze świadkami dokonując analizy ich wypowiedzi uznał je za istotne w tej ich części, które zostały złożone w toku postępowania przygotowawczego to utrzymuje się w granicach swobody, jaka wynika z treściart. 7 k.p.k.Nie doszukano się w wywodach tego Sądu uchybień toku rozumowania czy sprzeczności z doświadczeniem życiowym bądź naruszenia wskazań wiedzy. Oceny osadzonej na dowodach, także pośrednich (poszlakach), znajdującej oparcie w wiedzy i, co ma tu szczególnie ważne znaczenie, zasadach prawidłowego rozumowania i doświadczeniu życiowym, nie da się zastąpić kreowaniem niedających się usunąć wątpliwości i następnie rozstrzyganiem ich na korzyść oskarżonego. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 listopada 2010 roku, V KK 172/10, OSNwSK 2010/1/2299). Apelacja obrońcy oskarżonegoA. R. (1)okazała się nieskuteczna. IV. Odnośnie apelacji obrońcyŁ. R.oraz zarzutów w pozostałych apelacjach dotyczących rozstrzygnięć o karach. W środkach zaskarżenia, które w sprawie tej zostały złożone łączącym je elementem jest niezgoda stron na wymiar kar i to zarówno jednostkowych jak i kar łącznych wymierzonych oskarżonym. Jeśli prokurator i oskarżyciele posiłkowi podnoszą zarzuty rażąco łagodnych kar to już obrońcy oskarżonych argumentują, że wymierzone oskarżonym kary jednostkowe ale i kary łączne są rażąco surowe. Aby możliwe było uznanie rozstrzygnięcia Sądumeritiza nietrafne argumenty przywołane w apelacjach bądź to obrońców bądź oskarżycieli musiałby mieć charakter wyjątkowo oczywistych. Tak jednak nie jest w tej sprawie. Sąd Okręgowy dogłębnie przeanalizował okoliczności istotne dla wymiaru kar i to zarówno te, które przemawiały przeciwko oskarżonym jak i mające pozytywną wymowę istotną dla rozstrzygnięcia o wysokości kar. Mimo przyjęcia przez Sąd Apelacyjny, żeA. R. (1)dopuścił się przypisanego mu w pkt. III części rozstrzygającej wyroku czynu w warunkach wielokrotnego powrotu do przestępstwa uznano, że wymierzona mu przez Sąd Okręgowy kara pozbawienia wolności za to zachowanie jest karą sprawiedliwą i wystarczająco surową i nie zachodzi konieczność jej podwyższania. Wszystkie argumenty, jakie mają znaczenie dla ustalenia wymiaru kar jednostkowych, ale i kar łącznych zostały przez Sąd Okręgowy wzięte pod uwagę i ten Sąd wyjaśnił, dlaczego orzekł w sposób określony w wyroku. Połączenie kar z dodatkowymi orzeczeniami w postaci obowiązku zadośćuczynienia na rzecz oskarżycieli posiłkowych nakazuje uznać rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego w tym zakresie za prawidłowe. Zmiana kary w instancji odwoławczej nie może następować w każdym wypadku, w którym jest możliwa …, lecz wtedy tylko, gdy kara orzeczona nie daje się akceptować z powodu różnicy pomiędzy nią a karą sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej, rażącej, wręcz „bijącej w oczy” (wyrok SN z dnia 2 lutego 1995 roku - KZS 4/96 poz. 42), a więc nie w razie różnicy niewielkiej, nieznaczącej. Tutejszy Sąd Apelacyjny również przyjmuje domniemanie słuszności wyroków I instancji, to jest odmawia im swej aprobaty jedynie w razie stwierdzenia, że są (mogą być) niesprawiedliwe.(Wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 21 września 2000 roku II AKa 154/00, KZS 2000/10/37).Okoliczności mające wpływ na to rozstrzygnięcie, wskazane w uzasadnieniu wyroku Sądu I instancji, przekonująco wykazały powody, dla których kary określono na poziomie, jaki wyrażono w zaskarżonym orzeczeniu. Wywody apelacji zwłaszcza oskarżycieli posiłkowych, choć ważkie nie przekonały o rażąco niesprawiedliwym rozstrzygnięciu o wymierzonych karach za czyn w wyniku, którego śmierć poniósłN. S. (1). Należy bowiem pamiętać o tym, że przecież, jak wynika z niekwestionowanych w tym zakresie ustaleń Sądu I instancji, to właśnieN. S. (1)iT. S.zaatakowali w pierwszej kolejnościŁ. R.i bili go, a na skutek informacji odS. S.o tym do zatargu włączył sięA. R. (1)i doszło do zachowań, które skończyły się śmierciąN. S. (1), na co słusznie zwrócił uwagę obrońca oskarżonegoŁ. R.. Orzeczenie o kosztach pomocy prawnej świadczonejA. R. (1)iŁ. R.znajduje swoje oparcie wart. 29 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku prawo o adwokaturze(Dz. U. Nr 16, poz. 124 z p. zm.) i§ 19w zw. z § 14 ust. 2 pkt. 5 i § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1348 z p. zm.). Podstawę rozstrzygnięcia o wydatkach poniesionych w postępowaniu odwoławczym stanowił przepisart. 624 § 1 k.p.k.Uznano, iż fakt konieczności odbycia długotrwałej kary pozbawienia wolności przez obu oskarżonych przemawia za takim rozstrzygnięciem. W przekonaniu Sądu odwoławczego także względy słuszności przemawiają za zwolnieniem oskarżycieli posiłkowych (rodziców pokrzywdzonego, który poniósł śmierć w wyniku działaniaA. R. (1)) od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych, choć ich apelacja nie została uwzględniona. Wszystkie przytoczone wyżej rozważania doprowadziły do rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie Sąd odwoławczy. SSA Edward Stelmasik SSA Barbara Krameris SSA Wiesław Pędziwiatr

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnywe Wrocławiu date: '2015-08-19' department_name: II Wydział Karny judges: - Wiesław Pędziwiatr - Barbara Krameris - Edward Stelmasik legal_bases: - art. 11 § 2 i 3 k.k. - art. 170 pkt. 2 i 5 k.p.k. - art. 29 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku prawo o adwokaturze recorder: Aldona Zięta signature: II AKa 185/15 ```

152510150004003_VIII_C_000643_2018_Uz_2018-11-27_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VIII C 643/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 listopada 2018 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: S.S.R. Bartek Męcina Protokolant: st. sekr. sąd. Ewa Ławniczak po rozpoznaniu w dniu 22 października 2018 roku w Łodzi na rozprawie z powództwa(...) spółka z o.o.wG. przeciwkoT. J. o zapłatę 1 oddala powództwo, 2 zasądza od powoda(...) spółka z o.o.wG.na rzecz pozwanegoT. J.kwotę 287 zł (dwieście osiemdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu. Sygn. akt VIII C 643/18 UZASADNIENIE W pozwie wniesionym w dniu 9 listopada 2017 roku powód(...) spółka z o.o.wG., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wniósł o zasądzenie odT. J.kwoty 685,23 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10 listopada 2017 r. do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu powód wskazał, że prowadzi działalność w zakresie sprzedaży energii elektrycznej, w związku z czym zawiera z odbiorcami umowy sprzedaży energii i usługi kompleksowej. W dniu 30 października 2013 r. powód zawarł zT. J.umowę o nr (...). Pomimo, że powód realizował swoje zobowiązanie, pozwany uchybił swoim obowiązkom, w związku z czym strona powodowa wystawiła dokumentksięgowy o nr (...)na kwotę 675 zł. Na dochodzoną pozwem kwotę składa się również 10,23 zł tytułem skapitalizowanych odsetek za okres od dnia następnego po dniu wymagalności do dnia wniesienia pozwu. (pozew k. 3- 5) Nakazem zapłaty z dnia 6 grudnia 2017 r. Sąd Rejonowy Lublin- Zachód w Lublinie zasądził od pozwanego na rzecz powoda dochodzoną pozwem kwotę wraz z kosztami procesu. (nakaz zapłaty k. 5 v.) Od powyższego nakazu zapłaty sprzeciw złożył pozwany, reprezentowany przez pełnomocnika będącego adwokatem, zaskarżając orzeczenie w całości i wnosząc o oddalenie powództwa. W uzasadnieniu pełnomocnik pozwanego podniósł, że w 2016 r. pozwany rozwiązał łączącą strony umowę, w związku z czym powód wystawił notę księgową na podstawie § 6 cennika(...)w związku z OWU. Zgodnie z o.w.u. zawartej przez strony w 2013 r. umowy, na 45 dni przed końcem obowiązywania Cennika, klient otrzymuje propozycje przedłużenia umowy i jeżeli w terminie 14 dni od doręczenia oferty nie złoży oświadczenia o rezygnacji z przyjęcia zaoferowanego Cennika, to umowa zostaje przedłużona na kolejny okres. W ocenie strony pozwanej za abuzywne należy potraktować postanowienie § 6 cennika(...)z którego wynika obowiązek zapłaty jednorazowej opłaty w przypadku automatycznego przedłużenia umowy na kolejny okres 3 lat. Strona powodowa przyznała termin zaledwie 14 dni na podjęcie decyzji co do rozwiązania umowy, a jej przedłużenie nastąpiło w przypadku braku reakcji konsumenta. Pełnomocnik pozwanego zwrócił uwagę na to, że umowa zawsze zostaje przedłużona na czas określony, nie było możliwości jej zawarcia na czas nieokreślony, którą klient mógłby wypowiedzieć bez konieczności ponoszenia opłaty jednorazowej z tytułu jej rozwiązania. (sprzeciw k. 6) Postanowieniem z dnia 2 lutego 2018 r. Sąd Rejonowy Lublin- Zachód w Lublinie przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu dla Łodzi- Widzewa w Łodzi z uwagi na wniesienie sprzeciwu. (postanowienie k. 12) W piśmie z dnia 17 kwietnia 2018 r. stanowiącym odpowiedź na zarzuty zawarte w sprzeciwie, powód podtrzymał dotychczasowe stanowisko i podniósł, że w 2016 r. zaoferował pozwanemu kontynuację umowy na nowych warunkach wskazanych w cenniku stanowiącym integralną część umowy. Cennik miał obowiązywać w okresie 3 lat, od 1 października 2016 r. do 30 września 2019 r. Wysokość naliczonej opłaty jednorazowej była uzależniona od okresu o jaki został skrócony czas obowiązywania cennika. Umowa łącząca strony była zawarta na czas nieokreślony, natomiast cennik stanowiący lex specialis do umowy wskazywał, że w okresie jego obowiązywania strony zobowiązują się do nie rozwiązywania łączącego je stosunku prawnego. (pismo procesowe k. 15- 18) Do zamknięcia rozprawy stanowisko stron nie uległo zmianie. (protokół rozprawy k. 88- 90) Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 30 października 2013 r.T. J.zawarł z(...) spółka z o.o.wG.umowę sprzedaży energii elektrycznej nr US/(...)na czas nieokreślony. Na jej podstawie powód zobowiązał się do sprzedaży, a pozwany do kupna energii elektrycznej dla punktu poboru określonego w umowie. Szczegółowe prawa i obowiązki stron zostały określone w Ogólnych Warunkach Umowy Sprzedaży(...)Elektrycznej (OWU), a także Cenniku lub CennikuUsług (...), które stanowiły integralną część umowy, w tym przypadku był to Cennik(...)_3_01.10.13-30.09.16_. Zgodnie z § 6 cennika w przypadku złożenia przez Klienta oświadczenia o wypowiedzeniu umowy, o którym mowa w § 8 ust. 1 OWU, Sprzedawca uprawniony będzie do nałożenia na Klienta Opłaty jednorazowej za wcześniejsze wypowiedzenie Umowy. Jej wysokość uzależniona będzie od długości okresu, o jaki skrócony zostanie czas na jaki obowiązywał Cennik. W przypadku złożenia przez Klienta oświadczenia o wypowiedzeniu Cennika, o którym mowa w § 8 ust. 1 OWU, Sprzedawca uprawniony będzie do nałożenia na Klienta Opłaty jednorazowej za wcześniejsze wypowiedzenie Cennika. Jej wysokość uzależniona będzie od długości okresu, o jaki skrócony zostanie czas na jaki obowiązywał Cennik. Wysokość opłaty jednorazowej za wcześniejsze wypowiedzenie Umowy bądź wypowiedzenie Cennika jest równa iloczynowi opłaty jednorazowej oraz liczby miesięcy o które skrócony zostanie okres obowiązywania Cennika. (umowa sprzedaży energii elektrycznej k. 26- 27, cennik k. 29- 30) Pismem nadanym w dniu 10 sierpnia 2016 r. powód poinformował pozwanego, że okres obowiązywania dotychczasowego Cennika dobiega końca, pozostawienie pisma bez odpowiedzi spowoduje, że pozwany będzie przez kolejny okres korzystał z załączonego, nowego Cennika(...)zgodnie z Ogólnymi Warunkami Umowy. Ponadto strona powodowa poinformowała, że pozwanemu przysługuje termin 14 dni na rezygnację z Cennika(...). W tym terminie przysługuje pozwanemu prawo odstąpienia od umowy. (pismo powoda k. 31, materiał informacyjny k. 32 v., cennik k. 34- 35) Pismem z dnia 20 marca 2017 r.(...) spółka z o.o.poinformował powoda o wypowiedzeniu umowy sprzedaży energii elektrycznej w związku z zawarciem z pozwanym kompleksowej umowy sprzedaży energii elektrycznej dla punktu poboru energii elektrycznej wymienionego w załączniku nr 1. (pismo(...) spółka z o.o.k. 38, załącznik nr 1 k. 39, pełnomocnictwo k. 40, upoważnienie k. 41) Pismem z dnia 28 marca 2017 r.(...) spółka z o.o.wG.poinformował pozwanego, że z powodu wcześniejszego rozwiązania umowy sprzedaży energii elektrycznej naliczy opłatę jednorazową wskazaną w cenniku, jak również o możliwości wycofania złożonego przez nowego sprzedawcę wniosku o rozwiązanie umowy. (pismo powoda k. 42) Pismem z dnia 19 kwietnia 2017 r.(...) spółka z o.o.poprosił powoda o wycofanie wypowiedzenia umowy sprzedaży energii elektrycznej przesłanej w dniu 25 marca 2017 r. dla punktu poboru energii elektrycznej wymienionego w załączniku nr 1. (pismo(...) spółka z o.o.k. 38, załącznik nr 1 k. 45) Pismem z dnia 4 maja 2017 r.(...) spółka z o.o.wG.poinformował(...) spółka z o.o., że wyraża zgodę na wycofanie wypowiedzenia umowy sprzedaży energii elektrycznej pod warunkiem złożenia stosownego oświadczenia do Operatora Systemu Dystrybucyjnego. (pismo powoda k. 46) Pismem z dnia 2 czerwca 2017 r.(...) spółka z o.o.wG.poinformował(...) spółka z o.o., że umowa sprzedaży energii elektrycznej ulegnie rozwiązaniu w dniu 30 czerwca 2017 r. (pismo powoda k. 47) Pismem z tego samego dnia(...) spółka z o.o.wG.poinformował pozwanego, że umowa sprzedaży energii elektrycznej ulegnie rozwiązaniu w dniu 30 czerwca 2017 r., a z powodu wcześniejszego rozwiązania umowy sprzedaży energii elektrycznej naliczy opłatę jednorazową wskazaną w cenniku. Ponadto powód poinformował o możliwości wycofania złożonego przez nowego sprzedawcę wniosku o rozwiązanie umowy. (pismo powoda k. 48) Pismem z dnia 1 sierpnia 2017 r.(...) spółka z o.o.wG.poinformował pozwanego, że z powodu rozwiązania umowy sprzedaży energii elektrycznej przed upływem okresu jej obowiązywania, została naliczona opłata jednorazowa w wysokości wskazanej w nocie obciążeniowej- 675 zł. (pismo powoda k. 50, nota obciążeniowa k. 51) W dniu 18 września 2017 r. powód wystawił przedsądowe wezwanie do zapłaty, którym wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 675 zł tytułem kary umownej wynikającej z dokumentuksięgowego o nr (...). (przedsądowe wezwanie do zapłaty k. 23, potwierdzenie odbioru k. 24) Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie powołanych wyżej dowodów w postaci dokumentów, których wiarygodność nie była kwestionowana przez żadną ze stron postępowania. Sąd Rejonowy zważył, co następuje: Powództwo podlegało oddaleniu w całości. (...) spółka z o.o.wG.wniósł o zasądzenie odT. J.kwoty 685,23 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10 listopada 2017 r. do dnia zapłaty, tytułem opłaty jednorazowej za wypowiedzenieumowy o nr (...)przed upływem terminu obowiązywania. Pozwany wnosząc o oddalenie powództwa podniósł, że postanowienia o.w.u. przewidujące możliwość naliczenia opłaty jednorazowej stanowią niedozwolone postanowienia umowne. W ocenie Sądu podniesiony przez stronę pozwaną zarzut zasługuje w pełni na uwzględnienie. Można przypomnieć, że swoje uprawnienie do naliczenia opłaty jednorazowej strona powodowa oparła na treści § 6 cennika(...), zgodnie z którym w przypadku złożenia przez Klienta oświadczenia o wypowiedzeniu umowy, o którym mowa w § 8 ust. 1 OWU, Sprzedawca uprawniony będzie do nałożenia na Klienta Opłaty jednorazowej za wcześniejsze wypowiedzenie Umowy. Wątpliwości nie budziło, że powód jest przedsiębiorcą zajmującym się prowadzeniem działalności gospodarczej m.in. w zakresie sprzedaży energii elektrycznej, a strona pozwana, jako osoba fizyczna, jest konsumentem. Dlatego też należało ustalić, czy postanowienia umowy z dnia 30 października 2013 r. oraz stanowiące integralną część umowy postanowienia Ogólnych Warunków Umowy Sprzedaży(...)Elektrycznej oraz Cennika, były dla jej stron wiążące. Sąd bowiem może, a nawet powinien dokonywać oceny postanowień zawartych umów, a także postanowień samych wzorców umów, co do ich zgodności z prawem. Ocena ta może zostać dokonana również in concretow toczącym się miedzy przedsiębiorcą, a konsumentem sporze, którego przedmiotem są skutki prawne określone postanowieniami umowy. Umowy konsumenckie podlegają bowiem ocenie w świetle klauzuli generalnej zart. 385( 1)§1 k.c.z wyłączeniem jedynie jednoznacznie sformułowanych postanowień określających główne świadczenia stron oraz tych postanowień, na których treść konsument miał rzeczywisty wpływ, co musi zostać wykazane przez proferenta (por. m.in. wyrok SA w Warszawie z dnia 15 czerwca 2007 roku, VI Ca 228/07, LEX). Należy zauważyć, że strona powodowa nie przedstawiła postanowień łączących strony, z których wynikałoby, że w sytuacji gdy okres obowiązywania dotychczasowego Cennika dobiega końca, a dokładnie 45 dni przed końcem terminu jego obowiązywania, klient otrzymuje propozycję przedłużenia umowy, a jeżeli w terminie 14 dni od otrzymania oferty nie złoży oświadczenia o rezygnacji z przyjęcia nowego Cennika, to umowa zostaje przedłużona na kolejny okres. Powód przedstawił umowę sprzedaży energii elektrycznej z dnia 30 października 2013 r. oraz stanowiące integralne części umowy Cennik(...)_3_01.10.13-30.09.16_ i Cennik(...). Natomiast strona powodowa nie przedstawiła Ogólnych Warunkach Umowy Sprzedaży(...)Elektrycznej. Zatem można przypuszczać, że postanowienia przewidujące, że w przypadku pozostawienia pisma wraz z załączonym nowym Cennikiem bez odpowiedzi, pozwany będzie przez kolejny okres korzystał z załączonego Cennika, znajdowały się właśnie w Ogólnych Warunkach Umowy. Jednak strona pozwana nie kwestionowała, że powód w powyższy sposób ukształtował mechanizm przedłużenia łączącej strony umowy w zakresie cennika. Zatem pomimo braku treści wszystkich postanowień kształtujących stosunek prawny istniejący pomiędzy stronami, Sąd może dokonać ich oceny. W ocenie Sądu analizowane postanowienia przedmiotowej umowy, oraz stanowiących jego integralne części cennika i ogólnych warunków umowy, uznać należy za stanowiące niedozwolone klauzule umowne w myślart. 3851§ 1 k.c.W myśl bowiem tego przepisu, postanowienia umowy zawartej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Wyjaśnienia w tym miejscu wymaga, że wprawdzie sporny sposób zawarcia umowy w zakresie cennika oraz opłata jednorazowa zostały ustalone umową stron, to jednakże pamiętać należy, że swoboda umów nie pozostaje całkowicie dowolna i podlega pewnym ograniczeniom. I tak, w myślart. 3531k.c.treść lub cel stosunku prawnego ułożonego przez strony nie może sprzeciwiać się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Tymczasem zapisy umowy odnoszące się do przedłużenia umowy w zakresie cennika oraz przedmiotowej opłaty są sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i kształtują obowiązki drugiej strony umowy (klienta – pozwanego) w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami. W tym miejscu wypada przypomnieć, że w judykaturze uznaje się, że pod pojęciem działania wbrew dobrym obyczajom - przy kształtowaniu treści stosunku zobowiązaniowego - kryje się wprowadzanie do umowy klauzul, które godzą w równowagę kontraktową stron takiego stosunku, natomiast przez rażące naruszenie interesów konsumenta rozumie się nieusprawiedliwioną dysproporcję - na niekorzyść konsumenta - praw i obowiązków stron, wynikających z umowy (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 13 lipca 2005 roku, I CK 832/04, Biul. SN 2005/11/ 13 oraz z dnia 3 lutego 2006 roku, I CK 297/05, Biul. SN 2006/5-6/12). Dokonując oceny rzetelności określonego postanowienia umowy konsumenckiej należy zawsze rozważyć indywidualnie rozkład obciążeń, kosztów i ryzyka, jaki wiąże się z przyjętymi rozwiązaniami oraz zbadać jak wyglądałyby prawa lub obowiązki konsumenta w sytuacji, w której postanowienie to nie zostałoby zastrzeżone, pamiętając jednocześnie podczas dokonywania kontroli o tym, że każdorazowo istotny jest charakter stosunku prawnego regulowanego umową, który w konkretnej sytuacji może usprawiedliwiać zastosowaną konstrukcję i odejście do typowych reguł wyznaczonych przepisami dyspozytywnymi. Należy zwrócić uwagę na to, że łączący strony stosunek prawny w zakresie okresu obowiązywania jego poszczególnych postanowień, miał charakter niejednolity. Umowa sprzedaży energii elektrycznej była co prawda zawarta na czas nieokreślony, ale jej istotny element, czyli cena energii elektrycznej, była regulowana w cenniku, stanowiącym integralną część umowy. Pierwszy Cennik obowiązywał w okresie od 1 października 2013 r. do 30 września 2016 r., natomiast drugi cennik obowiązywał od 1 października 2016 r., a jego okres obowiązywania miał się zakończyć 30 września 2016 r. Z uwagi na powyższe ukształtowanie stosunku prawnego łączącego strony, rację ma pozwany, że postanowienia o.w.u. przewidujące możliwość przedłużenia umowy w zakresie cennika w przypadku braku przeciwnego oświadczenia konsumenta należy uznać za niedozwolone postanowienia umowne. W myśl powołanego przez stronę pozwanąart. 3853pkt. 18 kcw razie wątpliwości uważa się, że niedozwolonymi postanowieniami umownymi są te, które w szczególności: stanowią, że umowa zawarta na czas oznaczony ulega przedłużeniu, o ile konsument, dla którego zastrzeżono rażąco krótki termin, nie złoży przeciwnego oświadczenia. Okoliczności niniejszej sprawy wskazują ponadto, że w odniesieniu do zastrzeżonej w cenniku opłaty jednorazowej, o której mowa wyżej, w związku ze sposobem przedłużenia umowy w zakresie nowego cennika, postanowienia umowne odnośnie dopuszczalności naliczenia takiej opłaty nie były z pozwanym, jako konsumentem, indywidualnie uzgadniane, a niewątpliwie kształtują jego obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając interesy konsumenta. Należy zatem uznać, że postanowienia te nie wiążą pozwanego, gdyż w tym zakresie spełnione są przesłanki zart. 3851§ 1 k.c.Przedmiotowa umowa sprzedaży energii elektrycznej została zawarta pomiędzy przedsiębiorcą a konsumentem. Pozwany nie miał rzeczywistego wpływu na treść postanowień umownych, które zostały mu narzucone przez sprzedawcę.(...) spółka z o.o.wG.posługiwała się wzorcem umowy, zaś kwestionowane postanowienia umowne o sposobie związania pozwanego nowym cennikiem i opłacie jednorazowej zostały przejęte z wzorca umowy zaproponowanej pozwanemu jako konsumentowi przez kontrahenta. W świetle powyższych rozważań Sąd uznał, że w tym zakresie postanowienia umowy oraz stanowiących jego integralną część, cennika i ogólnych warunków umowy, nie wiążą pozwanego. Reasumując Sąd doszedł do przekonania, że mimo, iż strony łączył stosunek zobowiązaniowy o charakterze dobrowolnym, to jednak niedopuszczalną jest sytuacja, kiedy jedna ze stron wykorzystując swoją pozycję profesjonalisty, kształtuje wzorzec umowny w taki sposób, że wprowadza do niego konstrukcję prawną, która prowadzi do pokrzywdzenia jednej ze stron stosunku prawnego, w tym wypadku konsumenta. W szczególności nie może mieć miejsca przypadek, w którym konsument zostaje obciążony opłatami związanymi z rozwiązaniem umowy. W niniejszej sprawie powód arbitralnie narzucił pozwanemu sporną opłatę, która nie znajduje żadnego racjonalnego uzasadnienia, kierując się w tej sferze wyłącznie własnym partykularnym interesem. Tego typu praktyki polegające na czerpaniu dodatkowych profitów zasługują na szczególne potępienie, tym bardziej, żeT. J.rozwiązał umowę sprzedaży energii elektrycznej po upływie przeszło 3 lat jej trwania. Zatem nie można zarzucić pozwanemu braku lojalności, skoro przez ponad trzy lata wywiązywał się ze swoich obowiązków konsumenta. Strona powodowa uzasadniając naliczenie opłaty jednorazowej powołała się naart. 4j ust. 3 a ustawy Prawo energetyczne. Zgodnie z powołanym przepisem odbiorca końcowy może wypowiedzieć umowę zawartą na czas oznaczony, na podstawie której przedsiębiorstwo energetyczne dostarcza temu odbiorcy paliwa gazowe lub energię, bez ponoszenia kosztów i odszkodowań innych niż wynikające z treści umowy, składając do przedsiębiorstwa energetycznego pisemne oświadczenie. Jak już była o tym mowa powyżej łączący strony stosunek prawny ma charakter mieszany, jeżeli chodzi o czas trwania jego poszczególnych postanowień. Nie ulega wątpliwości, że sama umowa sprzedaży energii elektrycznej została zawarta na czas nieokreślony, a tylko postanowienia dotyczące m. in. cen energii elektrycznej zawarte w Cennikach obowiązywały przez pewien okres czasu. Dlatego też powoływanie się przez stronę powodową naart. 4j ust. 3 a ustawy Prawo energetycznejako na podstawę naliczenia opłaty jednorazowej, w sytuacji rozwiązania umowy sprzedaży energii elektrycznej zawartej na czas nieoznaczony, nie znajduje żadnego uzasadnienia. Wobec tego do umowy łączącej strony powinien znaleźć zastosowanieart. 4j ust. 3 ustawy Prawo energetyczne, w myśl którego odbiorca końcowy może wypowiedzieć umowę zawartą na czas nieoznaczony, na podstawie której przedsiębiorstwo energetyczne dostarcza temu odbiorcy paliwa gazowe lub energię, bez ponoszenia kosztów, składając do przedsiębiorstwa energetycznego pisemne oświadczenie. Odbiorca, który wypowiada umowę, jest obowiązany pokryć należności za pobrane paliwo gazowe lub energię oraz świadczone usługi przesyłania lub dystrybucji paliw gazowych lub energii. Z powołanego przepisu jasno wynika, że pozwany mógł wypowiedzieć umowę bez ponoszenia dodatkowych obciążeń, w tym zastrzeżonej w cenniku opłaty jednorazowej. Powództwo podlegałoby oddaleniu również z tego powodu, że postanowienia cennika przewidujące możliwość nałożenia na klienta opłaty jednorazowej, należałoby ocenić jako sprzeczne z ustawą. Zgodnie z treścią przepisuart. 3531k.c.strony, zawierające umowę, mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Cytowany przepis jednoznacznie zakreśla granicę swobody umów wskazując, iż ta jest ograniczona w szczególności przepisami ustawy. Takim przepisem jest między innymiart. 483 § 1 k.c., zgodnie z treścią którego można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody, wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi, przez zapłatę określonej sumy (kara umowna). Cytowany przepis, z uwagi na zawartą w nim normę prawną, jest przepisem bezwzględnie obowiązującym. Jak podnosi się w orzecznictwie, zastrzeżenie kary umownej za niewykonanie zobowiązania pieniężnego narusza jej naturę i powoduje nieważność postanowienia umowy w którym taką karę zastrzeżono(por. m.in. wyrok SA w Warszawie z dnia 3 czerwca 2016 roku, I ACa 1195/15,L.).Zastrzeżenie kary umownej, którą w istocie była opłata jednorazowa, w sytuacji jak na gruncie niniejszej sprawy, uznać zatem należy za niedopuszczalne i jako takie w świetle przepisuart. 58 k.c.nieważne. Zgodnie bowiem z treściąart. 58 § 1 k.c.czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy, jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 sierpnia 2005 roku, sygn. akt V CK 90/05, M. Prawn. 2005/18/874; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 1966 roku, sygn. akt III CR 45/66, LEX nr 5962; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 28 lipca 2005 roku, sygn. akt I ACa 368/05, OSAB 2005/3/3). O kosztach procesu orzeczono na podstawie przepisuart. 98 § 1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw. Pozwany wygrał proces w całości, a zatem należy mu się od powoda zwrot kosztów procesu w pełnej wysokości. Dlatego też Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 287 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, na które złożyły się koszty zastępstwa procesowego w stawce minimalnej- 270 zł § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa- 17 zł.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi date: '2018-11-05' department_name: VIII Wydział Cywliny judges: - Bartek Męcina legal_bases: - art. 483 § 1 k.c. - art. 4j ust. 3 a ustawy Prawo energetyczne - art. 98 § 1 k.p.c. recorder: st. sekr. sąd. Ewa Ławniczak signature: VIII C 643/18 ```

153005000000503_I_C_000873_2010_Uz_2013-12-23_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 873/10 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 23 grudnia 2013 r. Sąd Okręgowy w Lublinie I Wydział Cywilny w składzie: PrzewodniczącySSO Piotr Jakubiec ProtokolantMałgorzata Siuda po rozpoznaniu w dniu 10 grudnia 2013 r. w Lublinie na rozprawie sprawy z powództwaD. S. przeciwkoSkarbowi Państwa – Prokuratorowi Rejonowemu wP.i Prezesowi Sądu Rejonowego wP. ozapłatę I oddala powództwo; II nie obciąża powoda kosztami procesu; III przyznaje i nakazuje wypłacić z rachunku Skarbu Państwa – Sąd Okręgowy w Lublinie adwokatowiM. K.kwotę 8.856 zł (osiem tysięcy osiemset pięćdziesiąt sześć złotych 0/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego udzielonego powodowi. Sygn. akt I C 873/10 UZASADNIENIE W pozwie z dnia 12 października 2010 roku (data stempla pocztowego k. 10) powódD. S.domagał się zasądzenia od pozwanego Skarbu Państwa reprezentowanego przez Prokuratora Prokuratury Rejonowej wP.kwoty 288.000,00 zł tytułem odszkodowania za szkody, jakie poniósł w związku z toczącym się wobec niego postępowaniem karnym. W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż wskutek działań funkcjonariuszy Prokuratury Rejonowej wP.został niesłusznie oskarżony o spowodowanie uA. K.obrażeń opisanych w przepisieart. 157 § 1 kk, tj. urazu jądra. Dowody, w oparciu o które sporządzony został akt oskarżenia okazały się być niepełne i nierzetelne. Podniósł, iż ostateczną konsekwencją procesu karnego prowadzonego przed Sądem Rejonowym wP.było wykluczenie, że powód mógł spowodować uA. K.stłuczenie jądra i moszny po prawej stronie. Powód zgłaszał zastrzeżenia do treści materiału dowodowego stanowiącego podstawę jego późniejszego oskarżenia, wnioski dowodowe powoda zostały jednak oddalone bez głębszej ich analizy. Prokurator prowadzący postępowanie przygotowawcze przeciwko powodowi zaniechał czuwania nad prawidłowym i sprawnym przebiegiem całego postępowania, czym działał na szkodę powoda. Powód nadto wskazał, iż sposób prowadzenia rozpraw przez sędziego Sądu Rejonowego wP.–G. D., tj. uchylanie większości pytań powoda, uznawanie, że zakłóca nimi porządek rozprawy i godzi w powagę sądu, a następnie wydalanie go z sali rozpraw, jak też komentowanie zachowania powoda, oceniać należy jako przekroczenie uprawnień przyznanych przewodniczącemu. Powód wskazał, iż sędziaG. D.znęcał się nad nim psychicznie, okazując przy tym uśmiech i ironię. Zaznaczył, iż sędzia pomimo istniejących wątpliwości co do jego bezstronności zaniechał także wyłączenia się od rozpoznania sprawy powoda, co spowodowało w konsekwencji uchylenie wydanego przez niego wyroku. Takie postępowanie sędziego spowodowało u powoda powstanie ciężkieji nieuleczalnej choroby psychicznej(pozew wraz z uzasadnieniem k. 4-7 ). W odpowiedzi na pozew pozwany Skarb Państwa reprezentowany przez Prokuratora Prokuratury Rejonowej wP.zastępowany przez Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa wniósł o przekazanie sprawy według właściwości do Sądu Okręgowego w Lublinie – Wydziału Karnego, na wypadek zaś nieuwzględnienia powyższego wniosku - wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu strona pozwana podniosła zarzut przedawnienia roszczenia powoda w stosunku do zdarzeń poprzedzających trzyletni okres czasu sprzed dnia wniesienia pozwu. Ponadto wskazano, iż powód w żaden sposób nie uzasadnił wysokości kwoty, której zapłaty się domaga. Roszczenie powoda nie ma jakiegokolwiek odniesienia do okoliczności opisanych w pozwie, jest całkowicie oderwane od szkody, którą powód rzekomo poniósł. Sama okoliczność, iż jest się podmiotem postępowania karnego nie może być podstawą roszczenia, jest to bowiem wyraz konstytucyjnego działania państwa prawa. Brak jest zatem prejudykatu do skutecznego dochodzenia roszczeń powoda wobec pozwanego(odpowiedź na pozew k. 35-41). W piśmie procesowym z dnia 11 maja 2011 roku (data stempla pocztowego k. 275), pełnomocnik powoda wskazał, iż powód domaga się od Skarbu Państwa zadośćuczynienia (błędnie nazwanego w pozwie odszkodowaniem), które związane jest z działaniami funkcjonariuszy Prokuratury Rejonowej wP.w wysokości 96.000,00 zł, zaś pozostała kwota zadośćuczynienia określona w punkcie 1 pozwu, tj. 192.000,00 zł, jak też roszczenia określone w punkcie 2 i 3 pozwu mają związek z działaniem funkcjonariusza publicznego zatrudnionego w Sadzie Rejonowym wP., tj. SSRG. D.pismo procesowe k. 272-274 ). W toku dalszego postępowania strony podtrzymywały swoje stanowiska w sprawie, powód popierał powództwo zaś pozwany konsekwentnie powództwa nie uznawał i wnosił o jego oddalenie w całości. Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: Dnia 16 maja 1997 roku do Prokuratury Rejonowej wP.wpłynęło zawiadomienie o przestępstwie złożone przezA. K.,w którym poinformował on o pobiciu, jakie miało miejsce wP.na targowisku, tzw.M.w dniu 14 marca 1997 roku.D. S.poprzez uderzenie pięścią w twarz i kopnięcie w krocze spowodował uA. K.obrażenia ciała na okres powyżej siedmiu dni(postanowieniek. 42-43). Do awantury pomiędzyD. S.aA. K.doszło około 9.00 na(...)targu, zaś powodem kłótni było miejsce do handlu na bazarze.D. S.został odwieziony do szpitala wP.z podejrzeniem złamania kości nosowej. Dnia 16 czerwca 1997 roku prokurator Prokuratury Rejonowej wP.postanowił o przedstawieniu zarzutówD. S.jako podejrzanemu w sprawie, zaś w dniu 30 czerwca 1997 roku –A. K.( postanowienia k. 75-79). Po przeprowadzonym postępowaniu przygotowawczym został sporządzony akt oskarżenia przeciwkoD. S.i został on oskarżony o to, że w dniu(...)roku wP.umyślnie spowodował uA. K.obrażenia ciała w postaci rany lewego łuku brwiowego z podbiegnięciem krwawym przechodzącym na górną powiekę, podbiegnięć krwawych w okolicy jarzmowej lewej twarzy, na powiece dolnej lewego oka, punktowych otarć naskórka lewej ręki, stłuczenia jądra i moszny po stronie prawej, w ten sposób, że bił go i kopał po głowie i całym ciele, co spowodowało naruszenie prawidłowego funkcjonowania jego organizmu na okres powyżej 7 dni( akt oskarżenia k. 638). Postanowieniem z dnia 25 sierpnia 1997 roku Sąd Rejonowy wP.zwrócił sprawę prokuratorowi wobec stwierdzenia istnienia szeregu istotnych braków, których usunięcie poprzez przeprowadzenie czynności niedokonanych w tym postępowaniu stanowiłoby zastępowanie przez Sąd organu ścigania oraz wiązałoby się z naruszeniem zasady ciągłości rozprawy( postanowienie k. 59 i 639 ). Wyrokiem z dnia 6 lipca 1999 roku Sąd Rejonowy wP.uznałD. S.iA. K.winnych zarzucanych im czynów i skazał ich na kary pozbawienia wolności w wymiarze jednego roku z warunkowym zawieszeniem ich wykonania na okres trzech lat jak również na kary grzywny ( wyrok k. 95-96). Po rozpoznaniu apelacji od powyższego wyroku, Sąd Okręgowy w Lublinie uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał do ponownego rozpatrzenia Sądowi Rejonowemu wP., uzasadniając to między innymi tym, że sprawa jako ścigana z oskarżenia publicznego nie dopuszcza łączenia ról procesowych oskarżonego i pokrzywdzonego, nadto odpowiedzialność za ten występek zachodzi w sytuacji starcia co najmniej trzech osób, do czego w rzeczonej sprawie nie doszło(wyrok wraz z uzasadnieniem k. 107-113). Biegli z zakresu chirurgii w opinii z dnia 3 października 2000 roku potwierdzili, że problemy zdrowotneA. K.(płyn w osłonkach jąder i resekowana torbiel) z największym prawdopodobieństwem były skutkiem urazu. Z przedmiotową opinią nie zgadzał sięD. S.. Na rozprawie głównej w dniu 12 stycznia 2001 roku złożył wniosek o wyłączenie sędziego, który został oddalony z uwagi na fakt, iż oskarżonyD. S.nie wykazał aby istniała uzasadniona wątpliwość co do bezstronności sędziego. W toku prowadzonego postępowaniaD. S.konsekwentnie nie przyznawał się do zarzucanego mu czynu. We wniosku skierowanym do Sądu RejonowegowP.D. S.wystąpił o utrwalanie przebiegu rozpraw do końca procesu za pomocą urządzenia rejestrującego dźwięk, dla własnych potrzeb. Sąd Rejonowy wP.wyrokiem z dnia 22 grudnia 2000 rokuA. K.uznał winnym pobiciaD. S.. Po rozpoznaniu apelacjiD. S.od powyższego wyroku, Sąd Okręgowy w Lublinie w dniu 18 października 2001 roku utrzymał zaskarżony wyrok w mocy. W toku postępowania, Sąd Rejonowy wP.w dniu 29 grudnia 2000 roku wydał nakaz doprowadzeniaD. S.na rozprawę wyznaczoną na dzień 12 stycznia 2001 roku za pośrednictwem Policji( nakaz doprowadzenia k. 642 ). Na rozprawie w dniu 19 lutego 2002 roku Sąd Rejonowy wP.uznałD. S.winnym i skazał go na karę pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku, zawieszając wykonanie kary na okres lat trzech( wyrok k. 664 ).Wyrok ten został uchylony przez Sąd Okręgowy w Lublinie w dniu 25 kwietnia 2003 roku(wyrok wraz z uzasadnieniem k. 127-130). OskarżonemuD. S.nie przyznano obrońcy z urzędu. Na rozprawie w dniu 23 listopada oraz w dniu 21 grudnia 2001 roku prowadzonej przed Sądem Rejonowym wP., Przewodniczący uchylił większość pytań zadawanych przezD. S.do biegłego, oskarżony został wydalony przez Przewodniczącego z sali rozpraw(protokół rozprawy k. 648-654 i k. 655-658 i k. 659-663). W 2002 rokuD. S.zapadł na chorobę psychiczną. W dniu 20 listopada 2002 roku został przyjęty do Kliniki Psychiatrii(...)wL.z powodu zespołu paranoidalnego endogennego, gdzie przebywał do dnia 23 grudnia 2002 roku.D. S.został przyjęty do Kliniki już w stanie ostrym, uniemożliwiającym niezaburzone funkcjonowanie rodzinne, zawodowei społeczne, hospitalizacja trwała nieco ponad miesiąc.(karta informacyjna k. 665 ). D. S.po raz pierwszy nie był w stanie stawić się na rozprawie przed Sądem Rejonowym wP.w dniu 12 grudnia 2003 roku. W związku z sytuacją zdrowotnąD. S., w dniu 18 marca 2004 roku Sąd Rejonowy wP.postanowił o dopuszczeniu dowodu z opinii biegłych lekarzy psychiatrów na okoliczność tego, czy może on brać udział w toczącym się postępowaniu. Badanie sądowo-psychiatryczneD. S.przeprowadzono w dniu 26 maja 2004 roku w Oddziale IISzpitala (...)wL., gdzie potwierdzono chorobę psychiczną – schizofrenię o symptomatologii zespołu paranoidalnego charakteryzującą się u niego napięciem lękowym, poczuciem zagrożenia, dziwacznością myślenia –poczuciem bycia prześladowanym. W dniu 30 czerwca 2009 roku Sąd Rejonowy wP.umorzył postępowanie w sprawie ze względu na przedawnienie karalności( bezsporne, wyrok k. 133-134). D. S.obecnie ma 44 lata, mieszka wP.. Powód pochodzi z pełnej rodziny. Matka powoda zmarła w 1995 roku, ojciec jest emerytem. Powód ma dwoje rodzeństwa: młodszą siostrę i starszego brata. Powód ma wykształcenie wyższe, jest magistrem budownictwa, w 1997 roku ukończył PolitechnikęL.. W 2002 roku, na kilka miesięcy przed hospitalizacją wKlinice (...)wL.uD. S.ujawniła się choroba psychiczna. W trakcie tej hospitalizacji zdiagnozowano u powoda schizofrenię paranoidalną. Od tej pory powód jest stale leczony z tym rozpoznaniem. Występują u niego bogate, usystematyzowane urojenia prześladowcze, ksobne, odsłonięcia i odczytywania myśli, halucynacje słuchowe, powód prezentuje sztywny, słabo modulowany i czasem nieadekwatny do sytuacji napięty nastrój. Powód jest systematycznie leczony środkami przeciwpsychotycznymi, jest niezdolny do pracy, wymaga pomocy w codziennej egzystencji, a rokowanie co do wyleczenia jest niepomyślne. Występująca uD. S.przewlekła, endogenna choroba psychiczna – schizofrenia paranoidalna jest – według obecnego stanu wiedzy – uwarunkowana genetycznie i nie ma możliwości stwierdzenia, czy tocząca się przeciwko powodowi sprawa karna była czynnikiem powodującym ujawnienie się choroby. Objawy psychotyczne były u powoda co prawda ześrodkowane wokół toczącego się postępowania sądowego – czuł się on prześladowany, kontrolowany i obserwowany przez pracowników wymiaru sprawiedliwości, uważał, że tworzą przeciwko niemu zmowę. W świetle aktualnych badań nad przyczyną schizofrenii nie można w sposób pewny orzec, że przyczyną schizofrenii uD. S.były sytuacje jakie opisał powód w pozwie. Stres może uaktywniać zarówno początek schizofrenii jak i jej kolejne zaostrzenia, jednak choroba wystąpiłaby i tak bez jego udziału, same bowiem wydarzenia o indywidualnym znaczeniu traumatycznym nie są uznawane za wyłączną przyczynę schizofrenii. Wiek zachorowania powoda mieści się w granicach przyjętych jako okres ryzyka. Na początku 2012 roku do szpitala psychiatrycznego wL.została przyjęta siostra powoda, u której wstępnie rozpoznano schizofernię paranoidalną(opinia biegłego sądowego psychiatry i psychologa k. 568-578, k. 594, k. 623, k. 690, k. 736-738, k. 763, zeznaniaW. S.k. 561-562, zeznania powodaD. S.k. 775). Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu powołane powyżej dowody oraz zeznania powoda oraz zeznania świadkaW. S.. Stan faktyczny w niniejszej sprawie był w zasadzie bezsporny. Dowody w postaci dokumentów urzędowych nie były kwestionowane przez stronyi nie budzą zastrzeżeń, co do ich prawdziwości i autentyczności. Sporna była jedynie ocena zasadności działań organów ścigania i wymiaru sprawiedliwości podejmowanych w stosunku do powoda oraz tego czy działania tych organów doprowadziły do powstania u powoda w 2002 roku choroby psychicznej. W sprawie zasięgnięto opinii biegłych sądowych z zakresu psychologii i psychiatrii. W ramach kontroli merytorycznej i formalnej złożonych opinii, Sąd nie stwierdził jakichkolwiek nieprawidłowości nakazujących odebranie złożonym opiniom przymiotu pełnowartościowego źródła dowodowego. Biegli wskazali wszelkie przesłanki przyjętego rozumowania, przedstawili także jego tok. Wnioski płynące z opinii przedstawione są klarownie i logicznie wynikają z przyjętych podstaw. Sąd nie dopatrzył się błędów wnioskowania, niezgodności z życiowym doświadczeniem bądź też niespójności z pozostałym materiałem dowodowym. W tych warunkach opinie biegłych posłużyły za pełnowartościową podstawę dokonanych ustaleń faktycznych. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Powództwo nie jest zasadne i nie zasługuje na uwzględnienie. Należy stwierdzić, że swoje roszczenia powódD. S.wywodzi z rzekomego niezgodnego z prawem działania organów władzy publicznej, a konkretnie Prokuratury Rejonowej wP.oraz Sądu Rejonowego wP., które doprowadziły do powstania u powoda w 2002 roku choroby psychicznej – schizofrenii paranoidalnej. W tej sytuacji powód winien udowodnić zaistnienie przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa wynikających z treściart. 417 k.c., a w zakresie dochodzonego zadośćuczynienia za krzywdę – zart. 445 § 1 k.c.w zw. zart. 415 k.c.. Należy przypomnieć na wstępie, że władza publiczna to każdy, ktow imieniu państwa ma prawo oczekiwać posłuszeństwa innych podmiotóww pewnym zakresie (a oczekiwanie to jest zabezpieczone ewentualnym przymusem państwowym) i działający w formach przewidzianych prawem(P. Granecki,Odpowiedzialność cywilna Skarbu Państwa za szkodę wyrządzoną działaniem swojego funkcjonariusza (wybrane zagadnienia), "Palestra" 2000, nr 11-12, s. 19; P. Dzienis,Podstawy prawne odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone przy wykonywaniu niewładczych zadań publicznych, "Samorząd Terytorialny" 2003, nr 4, s. 42). Należy też pamiętać, że wykonywanie funkcji władzy publicznej łączy sięz reguły z możliwością władczego kształtowania sytuacji jednostki w ramach wykonywania obowiązków służbowych.( por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 grudnia 2001r.). Funkcjonariuszem publicznym jest natomiast osoba fizyczna, która działa na rzecz Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub innych osób prawnych wykonujących władzę publiczną. Reasumując, podstawowe i wyróżniające cechy władzy publicznej to nadrzędność i ustawowo określone kompetencje. Zgodnie z treściąart. 6 k.c.orazart. 232 k.p.c.ciężar udowodnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy i wskazania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzone są skutki prawne spoczywa na powodzie. W licznych pismach procesowych powód konsekwentnie utrzymywał, że został niesłusznie postawiony w stan oskarżenia o spowodowanie uA. K.obrażeń opisanych w przepisieart. 157 § 1 kk, tj. urazu jądra, a następnie niesłusznie skazany przez Sąd Rejonowy wP.bowiem w konsekwencji, po dwunastu latach procesu, postępowanie wobec niego zostało umorzone. W tej sytuacji - zdaniem powoda - prowadzenie przeciwko niemu postępowania karnego nie powinno w ogóle mieć miejsca. Powód nadto twierdził, iż sposób prowadzenia rozpraw przez sędziego Sądu Rejonowego wP.–G. D.,tj. uchylanie większości pytań powoda, uznawanie, że zakłóca nimi porządek rozprawy i godzi w powagę sądu, a następnie wydalanie go z sali rozpraw, jak też komentowanie zachowania powoda oraz dokonywanie aktów znęcania się psychicznego nad powodem spowodowało u powoda powstanie w 2002 roku ciężkiej i nieuleczalnej choroby psychicznej w postaci schizofrenii paranoidalnej. Zatem Skarb Państwa będzie odpowiadał jeśli zostanie udowodnione, że wykonującemu władzę publiczną można postawić zarzut działania z naruszeniem prawa. Wskazać należy, że zachowanie funkcjonariusza jest bezprawne, jeśli pozostaje w sprzeczności z obowiązującym porządkiem prawnym, przez który należy rozumieć nie tylko obowiązujące ustawodawstwo, ale również ogólnie przyjęte w społeczeństwie zasady współżycia. Stosownie do powołanego na wstępie przepisuart. 417 § 1 k.c.–w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 września 2004 roku – Skarb Państwa ponosi odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną przez funkcjonariusza państwowego przy wykonywaniu powierzonej mu czynności. Przepis ten został zmieniony ustawą z dnia 17 czerwca 2004 r. (Dz.U. Nr 162, poz. 1692), która weszła w życie 1 września 2004 r., jednakże zgodnie z jej art. 5, do zdarzeń i stanów prawnych powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisyart. 417, art. 419, art. 420, art. 4201, art. 4202i art. 421 Kodeksu cywilnegow brzmieniu obowiązującym do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy. Podstawą odpowiedzialności Skarbu Państwa określonej we wskazanym przepisie jest, zgodnie z powszechnie obowiązującą wykładnią tego przepisu dokonaną przez Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 4 grudnia 2001 r. (SK 18/00, OTK 2001/8/256), szkoda wyrządzona przez niezgodne z prawem działanie funkcjonariusza państwowego przy wykonywaniu powierzonej mu czynności, przy czym odpowiedzialność ta nie jest uwarunkowana stwierdzeniem winy funkcjonariusza. Niezgodność z prawem należy ujmować jako działanie naruszające przepisy prawa, normy moralne i obyczajowe. Trybunał Konstytucyjny stwierdził ponadto, iż dotychczasowa wykładniaart. 417 k.c.straciła swoją aktualność z chwilą wejścia w życie nowejKonstytucji z 1997 r. Wykładnia ta została także potwierdzona przez orzecznictwo Sądu Najwyższego (zob. wyrok z dnia 8 stycznia 2002 r., I CKN 581/99, OSNC 2002/10/128, czy wyrok z dnia 26 kwietnia 2002 r., III CKN 974/00, LEX nr 54499). Pozostałymi przesłankami odpowiedzialności jest powstanie szkody rozumianej jako każdy uszczerbek w dobrach prawnie chronionych i związek przyczynowy między szkodą, a niezgodnym z prawem działaniem. Nie negując subiektywnych odczućD. S.w związku z prowadzonymi w jego sprawach postępowaniami sądowymi, jeszcze raz podkreślić należy, iż to na powodzie spoczywał obowiązek wykazania, że szkoda rzeczywiście zaistniała i że była ona następstwem niezgodnych z prawem zachowań funkcjonariuszy organów władzy publicznej. Powód jednakże temu obowiązkowi nie podołał. Dotyczy to zarówno zasady odpowiedzialności pozwanego, jak i związku przyczynowego oraz wysokości dochodzonej pozwem kwoty. Samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności (art. 227 k.p.c.) powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą(zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22.11.2001 sygn. I PKN 660/00, opubl. Wokanda 2002/7-8/44). W ocenie Sądu twierdzenia powoda i wywody na temat źródełi rozmiarów jego szkody, a przede wszystkim utożsamianie postępowania karnego i jego rzekomego skutku w postaci powstania u niego choroby psychicznej, czy wykazywanie pomiędzy nim jakiegokolwiek związku jest irracjonalne, niezrozumiałe i całkowicie pozbawione logicznego uzasadnienia. Należy stwierdzić, że w swoich pismach powód koncentruje się wyłącznie na niczym nie popartych zarzutach prześladowania, zmowy osób, które w jakikolwiek sposób miały związek z „jego sprawą”, a w szczególności z działaniami pracowników Prokuratury Rejonowej wP.oraz osobą sędziego Sądu Rejonowego wP.G. D.. Należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie powódD. S.nie wykazał zaistnienia żadnej z przesłanek, o których mowa w powołanym przepisie. Okoliczności faktyczne, które powołuje, nie pozwalają przyjąć, aby prokuratorzy oraz sędziowie, wykonując swoje obowiązki działali bezprawnie i w jakikolwiek sposób wyrządzili powodowi szkodę. Odnosząc się do poszczególnych zarzutów powoda, zważyć należy, co następuje. W pierwszej kolejności wskazać należy, iż chybione jest twierdzenie powoda o tym, że Sąd Rejonowy wP.w dniu 14 sierpnia 1997 roku postanowił o odesłaniu akt prokuratorowi Prokuratury Rejonowej wP.do uzupełnienia, z uwagi na uznanie aktu oskarżenia za mało wiarygodny. Jak wynika bowiem z treści uzasadnienia tegoż postanowienia, zwrot akt sprawy Prokuratorowi był wynikiem istotnych braków postępowania przygotowawczego, które należało uzupełnić, a nie jak twierdzi powód wynikało to z oceny przez Sąd wiarygodności aktu oskarżenia. Zważyć ponadto należy, że nie mogą być przedmiotem oceny wydane przez Sąd Rejonowy wP.wyroki zapadłe w sprawie karnej o sygn. akt II K 289/99, a następnie w sprawie sygn. akt II K 875/99 oraz w sprawie sygn. akt II K 250/03 dotyczącej powoda jako oskarżonego. Zgodnie bowiem z procedura karną podlegają one ocenie jedynie w postępowaniu apelacyjnym i takiej ocenie zostały wszystkie poddane. Niemniej jednak podkreślenia w tym miejscu wymaga, iż nie są prawdziwe twierdzenia powoda jakoby Sąd Okręgowy w Lublinie uchylając wyrok Sądu Rejonowego wP.- jak wyraził się powód -,,postępowanie sędziegoG. D.uznał za niegodne sądzenia tej sprawy’’. Takie stwierdzenie, ani inne w jakikolwiek sposób wskazujące na taki pogląd nie padło. Odnosząc się do pozostałych zarzutów powoda dotyczących sędziego Sądu Rejonowego wP.G. D.należy wskazać, że nie jest możliwym zweryfikowanie postępowania sędziegoG. D.w tej sprawie z uwagi na fakt, iż nie jest on już sędzią tegoż Sądu. Zważyć jedynie należy, że fakty uchylania pytań zadawanych przezD. S.i jego obrońcę oraz pouczeń dokonywanych przez Sąd, a także przebieg rozpraw na Sali sądowej zostały szczegółowo odnotowane w protokołach rozpraw. Analiza zaś ich treści nie daje podstaw do stwierdzenia o znęcaniu się psychicznym sędziegoG. D.nad powodem. Twierdzenie o bezprawnym nasyłaniu przez sędziego Policji na powoda związane jest zapewne z brakiem odbioru wezwania na rozprawę przezD. S.i podjęciem przez Sąd w związku z tym decyzji o doprowadzeniu oskarżonego za pośrednictwem Policji, który to nakaz nie został jednak i tak zrealizowany. Nadto, z treści uzasadnienia pozwu oraz pisma procesowego pełnomocnika powoda z dnia 11 maja 2011 roku wynika, że podstawowymi zarzutami powoda wobec Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego wP.jest długość postępowania oraz oddalenie wniosków dowodowych w sprawie karnej. Faktem jest, iż postępowanie w sprawie toczyło się długo. Po przeprowadzeniu obszernego postępowania dowodowego, wyroki Sądu Rejonowego wP.z dnia 6 lipca 1999 roku w sprawie sygn.. akt II K 289/99 i z dnia 19 lutego 2002 roku w sprawie sygn.. akt II K 875/99 zostały uchylone i sprawy były przekazywane do ponownego rozpoznania. Czas rozpoznawania sprawy przez Sąd Rejonowy wP.nie był uwarunkowany nieuzasadnioną przewlekłością, lecz w znacznej części postawą samego oskarżonegoD. S.korzystającego z ustawowych uprawnień w realizacji praw do obrony materialnej. Ponadto zważyć należy, iż od miesiąca listopada 2003 roku, z pewnymi przerwami, do miesiąca stycznia 2008 roku postępowanie dowodowe nie toczyło się z uwagi na opinie biegłych sądowych wskazujące, żeD. S.z uwagi na stan zdrowia nie jest zdolny do brania udziału w postępowaniu. Odnosząc się do zarzutu, że na przewlekłość postępowania miał także wpływ fakt oddalania przez Sąd wniosków dowodowych w omawianej sprawie karnej, to zauważyć należy, że analiza akt sprawy pozwala na stwierdzenie,że Sąd wielokrotnie w wyniku pism powoda i zgłaszanych w nich wniosków dowodowych, dopuszczał opinie biegłych na wskazywane przez powoda okoliczności. Natomiast wnioski oddalone przez Sąd znajdują uzasadnieniew orzeczeniach Sądu. W tym miejscu podkreślenia wymaga, że do sąduw danej sprawie należy ocena złożonych opinii oraz dopuszczanie kolejnych opinii w tej sprawie. Zgodnie bowiem z przepisemart. 368 kpko uwzględnieniu wniosku dowodowego strony, któremu inna strona nie sprzeciwiła się, rozstrzyga ostatecznie przewodniczący; w innych wypadkach sąd wydaje postanowienie. Zaznaczyć też należy, iż zarządzanie procesem orzeczniczym w tym dopuszczanie dowodów, nierozerwalnie związane jest z władzą sądownicząi należy do wyłącznej kompetencji sędziów orzekających w konkretnej sprawie. Orzeczenia te mogą zaś podlegać ocenie wskutek zaskarżenia do sądu wyższej instancji, co miało miejsce w przypadku każdego z wydanychw sprawie wyroków. Z tego tez powodu nie było możliwe przeprowadzenie takiej oceny przez Sąd orzekający w niniejszej sprawie. Odnosząc się natomiast do żądań powoda zawartych w pozwiei w piśmie procesowym z dnia 4 grudnia 2010 roku zauważyć należy,że powód nie wskazał na związek przyczynowy pomiędzy wysokością szkody, a postępowaniem funkcjonariuszy państwowych Sądu RejonowegowP.. Nie można w żadnym razie za taki związek uznać długości postępowania z uwagi na fakt, iż przed Sądem Rejonowym wP.sprawa toczyła się faktycznie od miesiąca kwietnia 1999 roku, a jak wskazuje sam powód oraz opinie biegłych jego choroba ujawniła się już w 2002 roku. Trudno wobec tego uznać, iż to długość postępowania sądowego zakończonego w 2010 roku spowodowała szkodę na zdrowiu powoda. Reasumując stwierdzić należy, Sąd Okręgowy oceniając zebranyw sprawie materiał dowodowy w oparciu o dyspozycjęart. 233 § 1 k.p.c.uznał, że powód nie udowodnił zasadności swojego roszczenia. Okoliczności faktyczne, które powód powołuje, nie pozwalają przyjąć, aby funkcjonariusze państwowi wykonując swoje obowiązki w Prokuraturze Rejonowej wP.oraz w Sądzie Rejonowym wP.działali bezprawnie i w jakikolwiek sposób wyrządzili powodowi szkodę. Nie stwierdzono też aby popełnili oni jakiekolwiek uchybienia czy nieprawidłowości podczas wykonywania swoich obowiązków służbowych. W tym zakresie wyłącznie subiektywna ocena powoda o ich niezgodności z prawem nie może uzasadniać przyznania mu żądanego roszczenia. Z okoliczności powołanych w treści pozwu trudno wnioskować także o wyrządzeniu szkody w wielkości rekompensowanej dochodzoną pozwem kwotą i pozostającejw adekwatnym związku przyczynowym z konkretnymi działaniami strony pozwanej. Nie ulega wątpliwości, iż wysokość dochodzonego roszczenia została ustalona w sposób dowolny, bez żadnego logicznego uzasadnienia. Brak jest również podstaw do zastosowania w niniejszej sprawie obowiązującego do dnia 1 września 2004 roku przepisuart. 419 k.c., zgodnie z którym, w wypadku gdy Skarb Państwa nie ponosi według przepisów niniejszego tytułu odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez funkcjonariusza państwowego przy wykony­waniu powierzonej mu czynności, poszkodowany może żądać całkowitego lub częściowego naprawienia szkody przez Skarb Państwa, jeżeli doznał uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia (...), a z okoli­czności, zwłaszcza ze względu na niezdolność poszkodowanego do pracy albo ze względu na jego ciężkie położenie materialne, wynika, że wymagają tego zasady współżycia społecznego. Na podstawie tego przepisu dopuszczalne jest naprawienie tylko takiej szkody, która jest następstwem uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia. Powód wskazywał, iż działania organów władzy publicznej, a konkretnie Prokuratury Rejonowej wP.oraz Sądu Rejonowego wP., doprowadziły do powstania u powoda w 2002 roku choroby psychicznej – schizofrenii paranoidalnej. Jak wynika natomiast z opinii biegłych sądowych, występująca uD. S.przewlekła, endogenna choroba psychiczna – schizofrenia paranoidalna jest – według obecnego stanu wiedzy – uwarunkowana genetycznie i nie ma możliwości stwierdzenia, czy tocząca się przeciwko powodowi sprawa karna była czynnikiem powodującym ujawnienie się choroby. Objawy psychotyczne były u powoda co prawda ześrodkowane wokół toczącego się postępowania sądowego – czuł się on prześladowany, kontrolowany i obserwowany przez pracowników wymiaru sprawiedliwości, uważał, że tworzą przeciwko niemu zmowę. W świetle aktualnych badań nad przyczyną schizofrenii nie można w sposób pewny orzec, że przyczyną schizofrenii uD. S.były sytuacje jakie opisał powód w pozwie. Stres może uaktywniać zarówno początek schizofrenii jak i jej kolejne zaostrzenia, jednak choroba wystąpiłaby i tak bez jego udziału, same bowiem wydarzenia o indywidualnym znaczeniu traumatycznym nie są uznawane za wyłączną przyczynę schizofrenii. Wiek zachorowania powoda mieści sięw granicach przyjętych jako okres ryzyka. Nie kwestionując więc subiektywnych odczuć powodaD. S., Sąd stwierdza, że nie wykazał on istnienia jakiegokolwiek związku przyczynowego pomiędzy prowadzonym wobec niego postępowaniem karnym a wystąpieniem u niego w 2002 roku choroby psychicznej w postaci schizofrenii paranoidalnej. Wykazanie takiego związku dawałoby podstawę do ewentualnego żądania zasądzenia zadośćuczynienia za skutki doznanego rozstroju zdrowia, oczywiście przy spełnieniu pozostałych omawianych przesłanek odpowiedzialności Skarbu Panstwa (art. 444 § 1 k.c.iart. 445 § 1 k.c.). W konsekwencji nie było podstaw do zasądzenia na rzecz powoda zadośćuczynienia na zasadzieart. 445 § 1 k.c. Mając na względzie powyższe ustalenia i przytoczone przepisy, wobec braku bezprawności działań podjętych przez funkcjonariuszy pozwanego Skarbu Państwa w stosunku do powoda oraz wobec nieudowodnienia zaistnienia związku przyczynowego pomiędzy wysuwanymi roszczeniami a wystąpieniem choroby psychicznej, Sąd stwierdził, że powództwo skierowane przeciwko Skarbowi Państwa jest bezzasadne i należało je oddalić w całości. Rozstrzygnięcie o kosztach procesu w punkcie II wyroku oparte zostało na podstawieart. 102 k.p.c., przy uwzględnieniu faktu, że powód jest wprawdzie stroną przegrywającą sprawę, jednak subiektywnie uważa się za pokrzywdzonego i znajduje się w trudnej sytuacji materialnej, która nie pozostaje wprawdzie w adekwatnym związku przyczynowym z działaniem pozwanego, jednak nakazuje uznać to za wypadek szczególnie uzasadniony, o jakim mowa w powołanym przepisie. Jednocześnie Sąd uwzględnił wniosek reprezentującego powoda adwokata ustanowionego z urzędu o przyznanie mu od Skarbu Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu na podstawie§ 19 i 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu(Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1348 ze zm.), wobec jego oświadczenia, że koszty tej pomocy nie zostały przez powoda opłacone. Wysokość wynagrodzenie adwokata Sąd ustalił przy uwzględnieniu stawki minimalnej wynikającej z § 6 pkt 7 powołanego wyżej rozporządzenia ( punkt III wyroku ). Mając wszystko powyższe na uwadze oraz w oparciu o powołane przepisy, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Lublinie date: '2013-12-23' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Piotr Jakubiec legal_bases: - art. 157 § 1 kk - art. 417, art. 419, art. 420, art. 420 - art. 233 § 1 k.p.c. - art. 368 kpk - § 19 i 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu recorder: Małgorzata Siuda signature: I C 873/10 ```

154500000003003_VI_ACa_001703_2014_Uz_2016-01-21_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VI ACa 1703/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 stycznia 2016 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący - Sędzia SA Agata Zając Sędziowie: SA Ewa Stefańska (spr.) SO (del.) Jolanta Pyźlak Protokolant: Izabela Nowak po rozpoznaniu w dniu 21 stycznia 2016 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwaK. W. przeciwko Miastu(...)W. o odszkodowanie na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 3 kwietnia 2014 r. sygn. akt XXV C 700/12 I oddala apelację; II zasądza odK. W.na rzecz Miasta(...)W.kwotę 5 400 zł (pięć tysięcy czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego. Sygn. akt VI ACa 1703/14 UZASADNIENIE PowódK. W.wnosił o zasądzenie od miasta(...)W.na jego rzecz kwoty 20.000.0000 zł wraz z odsetkami. Jako podstawę faktyczną roszczenia wskazał okoliczność, iż w dacie nabycia przez niego użytkowania wieczystego nieruchomości, obowiązywała wydana na rzecz jej poprzedniego użytkownika wieczystego decyzja Prezydenta miasta(...)W.o warunkach zabudowy. Następnie w 2009 r. dla obszaru tego został uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, co skutkowało wygaśnięciem decyzji o warunkach zabudowy. Powód domagał się odszkodowania za szkodę poniesioną na skutek tego, że w planie miejscowym zostały przesunięte linie zabudowy wzdłużulicy (...), co miało znacznie ograniczyć powierzchnię zabudowy działki, a także zniesiono możliwość budowy dominanty do 11 kondygnacji i rozszerzono pas drogowyulicy (...), co miało spowodować, że prawie połowa działki nie może być zabudowana ze względu na planowane inwestycje miejskie. Według powoda uchwalenie planu miejscowego spowodowało utratę wartości jego nieruchomości o 20.000.0000 zł. Pozwany miasto(...)W.wnosił przede wszystkim o odrzucenie pozwu na podstawieart. 199 § 1 pkt 3 k.p.c., a na wypadek nieuwzględnienia zarzutu braku zdolności sądowej Urzędu miasta(...)W., domagał się oddalenia powództwa w całości. Zajmując stanowisko merytoryczne pozwany podnosił, że powód nie udowodnił zasadności żądania zapłaty odszkodowania ani co do zasady, ani co do wysokości. Na rozprawie w dniu 6 listopada 2012 r. powód sprecyzował, że pozwanym w niniejszej sprawie jest miasto(...)W.. Postanowieniem z dnia 10 stycznia 2013 r. Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił zarzut braku zdolności sądowej pozwanego, zaś postanowieniem z dnia 28 marca 2013 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie oddalił zażalenie pozwanego wniesione na to orzeczenie (sygn. akt VI ACa 694/13). Wyrokiem z dnia 3 kwietnia 2014 r. Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił powództwo w całości. Wyrok Sądu Okręgowego został wydany w oparciu o poniższe ustalenia faktyczne i rozważania prawne. K. W.był użytkownikiem wieczystym nieruchomości położonej wW.przyul. (...), składającej się zdziałek ewidencyjnych o nr (...)z obrębu(...), dla której prowadzona jestksięga wieczysta KW (...). Właścicielem tej nieruchomości jest miasto(...)W.. W dniu 12 czerwca 2006 r. Prezydent miasta(...)W., na wniosek inwestora(...) spółki z o.o.z siedzibą wW., wydał decyzję o warunkach zabudowy, ustalając w niej warunki i szczegółowe zasady zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkaniowo-handlowo-usługowego z garażem podziemnym nadziałkach ewidencyjnych o nr (...)z obrębu(...), będących wówczas w użytkowaniu wieczystymAgencji (...). W tym czasie obowiązywały: miejscowy plan ogólny zagospodarowania przestrzennego miasta(...)W., zatwierdzony uchwałą Rady miasta(...)W.nr(...)z dnia 28 września 1992 r. (Dz. Urz. Woj.(...)Nr 15, poz. 184) oraz studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta(...)W., przyjęte uchwałą Rady miasta(...)W.nr(...)z dnia 10 października 2006 r. W dniu 28 maja 2009 r. Rada miasta(...)W.podjęła uchwałę nr(...)w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonuulicy (...)(Dz. Urz. Woj.(...)Nr 104, poz. 2969). Plan ten przewidywał, żedziałki ewidencyjne nr (...)z obrębu(...)są położone na terenach zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej lub usług (oznaczonych symbolami(...)oraz(...)) oraz na terenach komunikacji (oznaczonych symbolami(...)oraz(...)). Na skutek licytacji przeprowadzonej w toku postępowania egzekucyjnego przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Warszawy-Woli (KM 584/09 i KM 9953/10) powód utracił prawo użytkowania wieczystego nieruchomości położonej wW.przyul. (...), składającej się zdziałek ewidencyjnych o nr (...)z obrębu(...). Cena wywoławcza nieruchomości została określona na kwotę 13.920.639,75 zł. Zdaniem Sądu Okręgowego wniesione powództwo nie było zasadne. Zgodnie z treściąart. 36 ust. 1-3 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym(tekst jedn. Dz. U. z 2015 r., poz. 199 ze zm., zwanej dalej „ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym”) jeżeli w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą, korzystanie z nieruchomości lub jej części w dotychczasowy sposób lub zgodny z dotychczasowym przeznaczeniem stało się niemożliwe bądź istotnie ograniczone, właściciel albo użytkownik wieczysty nieruchomości może żądać od gminy odszkodowania za poniesioną rzeczywistą szkodę albo wykupienia nieruchomości lub jej części. Realizacja tych roszczeń może nastąpić również w drodze zaoferowania przez gminę właścicielowi albo użytkownikowi wieczystemu nieruchomości zamiennej. Z dniem zawarcia umowy zamiany roszczenia wygasają. Natomiast jeżeli, w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą, wartość nieruchomości uległa obniżeniu, a właściciel albo użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość i nie skorzystał z prawa do odszkodowania lub wykupu, może żądać od gminy odszkodowania równego obniżeniu wartości nieruchomości. Zdaniem Sądu pierwszej instancji zawarte w powołanym przepisie sformułowanie „użytkownik wieczysty zbywa” nieruchomość oznacza, że do przeniesienia prawa dochodzi z woli użytkownika wieczystego. Tymczasem w toku postępowania egzekucyjnego prawo użytkowania wieczystego przenoszone jest nie przez użytkownika wieczystego (dłużnika ), lecz na podstawie postanowienia o przysądzeniu własności (art. 1004w związku zart. 999 § 1 k.p.c.). Sąd Okręgowy podkreślił, że egzekucyjna sprzedaż nieruchomości (art. 952 k.p.c.) - mimo podobieństwa terminologicznego - nie jest sprzedażą w rozumieniuart. 596 k.c.Nie jest to nawet czynność prawna, lecz przenoszący własność rzeczy skutek orzeczenia sądowego o przysądzeniu własności. Postanowienie o przysądzeniu własności ma charakter kształtujący, albowiem powoduje nabycie własności przez nabywcę i utratę własności przez dotychczasowego właściciela (por. uzasadnienia wyroków Sądu Najwyższego z dnia 9 sierpnia 2000 r., sygn. akt V CKN 1254/00, Lex nr 46552 i z dnia 22 września 1997 r., sygn. akt II CKN 730/97, OSP z 1998, nr 7-8, poz. 139). Utrata prawa użytkowania wieczystego przez powoda i nabycie tego prawa przez inną osobę na podstawie postanowienia o przysądzeniu własności nie stanowiło zatem zbycia prawa przez użytkownika wieczystego, o którym mowa wart. 36 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Dlatego roszczenie powoda o odszkodowanie nie powstało. Sąd Okręgowy wskazał, że uprawnionym do wniesienia powództwa o odszkodowanie, na podstawieart. 36 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, jest właściciel albo użytkownik wieczysty legitymujący się takim prawem w dacie uchwalania lub zmiany planu miejscowego, który zbył nieruchomość, jeżeli uprzednio nie zażądał od gminy odszkodowania za poniesioną rzeczywistą szkodę albo wykupienia nieruchomości lub jej części, czym uniemożliwił gminie zaoferowanie nieruchomości zamiennej (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 23 kwietnia 2009 r., sygn. akt IV CSK 508/08, Lex nr 520034). Powód niewątpliwie nie skorzystał uprzednio z roszczeń, o których mowa wart. 36 ust. 1 i 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Jednakże, zgodnie z treściąart. 37 ust. 9 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w celu realizacji swoich roszczeń właściciel albo użytkownik wieczysty musi złożyć do gminy wniosek, stanowiący w istocie wezwanie jej do wykonania świadczenia. Wniosek ten powinien zostać rozpoznany przez gminę w sześciomiesięcznym terminie liczonym od dnia jego złożenia. Ponieważ powód nie wystąpił do gminy z takim wnioskiem, uniemożliwił jej skorzystanie z możliwości zaoferowania nieruchomości zamiennej w celu zwolnienia się z dochodzonego roszczenia. Ponadto - w ocenie Sądu pierwszej instancji - powód nie udowodnił, aby na skutek uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonuulicy (...)uległa obniżeniu wartość nieruchomości położonej wW.przyul. (...). Powód w szczególności nie wykazał, aby w związku z uchwaleniem planu miejscowego, korzystanie z nieruchomości lub jej części w dotychczasowy sposób lub zgodny z dotychczasowym przeznaczeniem stało się niemożliwe bądź istotnie ograniczone. Tymczasem odpowiedzialność odszkodowawcza gminy dotyczy wyłącznie szkód powstałych w związku ze zmianą przeznaczenia terenu przez plan miejscowy lub decyzję lokalizacyjną. Zdaniem Sądu Okręgowego faktyczny sposób wykorzystania nieruchomości przed uchwaleniem planu miejscowego należy rozumieć w sposób odnoszący się do rzeczywistej wartości, jaką nieruchomość ta posiadała, zanim miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego określający aktualne jej przeznaczenie wszedł w życie. Dla nabywcy nieruchomości istotne jest bowiem to, jak może być ona wykorzystywana, a nie to, jak ją w rzeczywistości wykorzystywał zbywca. Podobna sytuacja zachodzi wówczas, gdy dla danej nieruchomości przed jej zbyciem uzyskano decyzję o warunkach zabudowy. O możliwości jej wykorzystania na konkretny cel decyduje bowiem treść decyzji lokalizacyjnej, nie zaś dotychczasowy sposób korzystania z tej nieruchomości (por. uzasadnienie wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 22 grudnia 2011 r., sygn. akt II Sa/Wr 678/11). Sąd pierwszej instancji podkreślił, że powód nie udowodnił, aby wydana innemu inwestorowi decyzja o warunkach zabudowy została przeniesiona na jego rzecz na podstawieart. 63 ust. 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Ponieważ powództwo podlegało oddaleniu co do zasady, Sąd pierwszej instancji oddalił zgłoszony przez powoda wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu szacowania nieruchomości. Ponadto wskazał, że złożona przez powoda opinia prywatna nie jest miarodajnym dowodem na okoliczność zmiany wartości nieruchomości. Od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie apelację wniósł powód. ApelacjąK. W.zaskarżył wyrok w całości, wnosząc o jego zmianę poprzez uwzględnienie powództwa w całości, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. Zaskarżonemu wyrokowi powód zarzucił: 1) naruszenie prawa materialnego, tj.: a)art. 36 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennympoprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie w sprawie poprzez uznanie, iż: sprzedaż egzekucyjna, stanowiąca utratę przez powoda prawa użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości, nie stanowiła „zbycia” w rozumieniu wskazanego przepisu, uprawnionym do wystąpienia z roszczeniem, o którym mowa wart. 36 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, jest jedynie podmiot, który skorzystał z uprawnień wymienionych wart. 36 ust. 1 i 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w sytuacji, gdy żaden podmiot, który dokonał zbycia nieruchomości, nie może z oczywistych względów żądać jej wykupienia, lecz także zapłaty odszkodowania liczonego jako utrata wartości nieruchomości (lub prawa użytkowania wieczystego) stanowiącej w dalszym ciągu własność powoda; b)art. 37 ust. 9 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennymw związku zart. 37 ust. 10 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennymw związku zart. 455 k.c.poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie w sprawie i uznanie, iż wskazany przepis, przy równoczesnym stwierdzeniu, iż właściwymi dla rozstrzygania sporów są sądy powszechne, nakazuje powodowi uprzednie wystąpienie z wnioskiem o odszkodowanie do organu administracji, skutków zaś tego wniosku nie zastępuje wystąpienie na drogę sądową i doręczenie pozwanemu odpisu pozwu; c)art. 37 ust. 11 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennymw związku zart. 7 ustawy o gospodarce nieruchomościamipoprzez jego niezastosowanie w sprawie i przyjęcie, iż sąd powszechny, nie zaś rzeczoznawca majątkowy (osoba wskazana w przepisach o gospodarce nieruchomościami) jest podmiotem uprawnionym do ustalania skutków finansowych związanych z uchwaleniem planu miejscowego; d)art. 63 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennymw związku zart. 36 ust. 1-3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennympoprzez przyjęcie, iż decyzja o warunkach zabudowy nie może stanowić podstawy do określenia faktycznego sposobu wykorzystania przedmiotowej nieruchomości, dla której przed dniem wejścia w życie planu uchwalonego w dniu 28 maja 2009 r. nie było planu miejscowego; e)art. 87 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennymw związku z art. 27 ust. 2 ustawy o ustroju m.(...)W.poprzez ich niezastosowanie w sprawie i brak wskazania, iż dla przedmiotowego terenu przed dniem wejścia w życie uchwały Rady miasta(...)W.z dnia 28 maja 2009 r. nr(...)brak było planu miejscowego, zważywszy na fakt, iż plan zatwierdzony uchwałą nr(...)z dnia 28.09.1992 r. wygasł z dniem 31 grudnia 2003 r., zaś plan przyjęty uchwałą nr(...)z dnia 10.10.2006 r. stanowił jedynie studium kierunków zagospodarowania przestrzennego - nie sposób tym samym bez stosownego operatu ustalić skutków finansowych, jakie pociągnęło za sobą uchwalenie planu miejscowego; 2) naruszenie przepisów procedury mające wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tj.: a)art. 227 k.p.c.w związku zart. 217 § 1 k.p.c.w związku zart. 278 k.p.c.w związku zart. 37 ust. 11 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennymw zw. zart. 162 k.p.c.poprzez uznanie, iż wniosek dowodowy dotyczący powołanie biegłego sądowego z zakresu szacowania nieruchomości (rzeczoznawcy majątkowego) był wnioskiem mogącym skutkować przedłużeniem postępowania, w sytuacji gdy, jakiekolwiek orzeczenie w niniejszej sprawie mogło zapaść jedynie w oparciu o ustalenia stosownej opinii (operatu) co do obniżenia wartości przedmiotowej nieruchomości w związku z uchwaleniem planu miejscowego - tym samym sąd uniemożliwił powodowi wykazanie zarówno wysokości roszczenia, jak i pośrednio jego podstawy, skoro związana jest ona wprost z utratą wartości przedmiotowej nieruchomości; b)art. 227 k.p.c.w związku zart. 217 § 1 k.p.c.poprzez pominięcie zgłoszonych przez powoda dowodów z dokumentów: decyzji o warunkach zabudowy oraz operatu szacunkowego z września 2007 r., zgłoszonych na okoliczność stanu prawnego przedmiotowej nieruchomości w zakresie możliwości gospodarczego wykorzystania przedmiotowej nieruchomości, przed datą wejścia w życie planu zagospodarowania przestrzennego dla przedmiotowej nieruchomości, co powinno być podstawą w zakresie ustaleń co do wpływu planu miejscowego na sposób korzystania z nieruchomości, a tym samym postawą do ustaleń w zakresie obniżenia wartości przedmiotowego prawa użytkowania wieczystego w skutek uchwalenia planu miejscowego; c)art. 328 § 2 k.p.c.poprzez brak, w treści uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia, wskazania jakichkolwiek ustaleń poczynionych przez sąd w związku z treścią uchwały zatwierdzającej miejscowy plan zagospodarowania, w stosunku do zarzutów podniesionych przez powoda dotyczących zmian wprowadzonych przez przedmiotowy plan, co wskazuje na nierozpoznanie istoty sprawy. Powód w apelacji zawarł również wnioski o: 1) na podstawieart. 380 k.p.c.w zw. zart. 162 k.p.c.- rozpoznanie przez sąd odwoławczy postanowienia sądu pierwszej instancji oddalającego wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu szacowania nieruchomości (rzeczoznawcy majątkowego) na okoliczność ustalenia obniżenia wartości prawa użytkowania wieczystegodziałki ewidencyjnej nr (...)z obrębu(...)położonej przyul. (...)wW., dla której prowadzona jestksięga wieczysta KW (...)w związku z wejściem w życie planu zagospodarowania przestrzennego dla tej nieruchomości poprzez określenie wartości przedmiotowej nieruchomości w dacie jej zbycia, tj. w dniu 3 lutego 2012 r., z uwzględnieniem stanu nieruchomości sprzed dnia wejścia w życie planu zagospodarowania przestrzennego; 2) na podstawieart. 241 k.p.c.w zw. zart. 382 k.p.c.- dopuszczenie i przeprowadzenie przez sąd odwoławczy dowodu z: opinii biegłego sądowego z zakresu szacowania nieruchomości (rzeczoznawcy majątkowego) na okoliczność ustalenia obniżenia wartości prawa użytkowania wieczystegodziałki ewidencyjnej nr (...)z obrębu(...)położonej przyul. (...)wW., dla której prowadzona jestksięga wieczysta KW (...)w związku z wejściem w życie planu zagospodarowania przestrzennego dla tej nieruchomości poprzez określenie wartości przedmiotowej nieruchomości w dacie jej zbycia, tj. w dniu 3 lutego 2012 r., według cen z daty zbycia, z uwzględnieniem stanu nieruchomości sprzed dnia wejścia w życie planu zagospodarowania przestrzennego, tj. sprzed dnia 8 sierpnia 2009 r., a także dokumentów złożonych do akt postępowania: decyzji o warunkach zabudowy oraz operatu szacunkowego z września 2007 r., zgłoszonych na okoliczność stanu prawnego przedmiotowej nieruchomości w zakresie możliwości gospodarczego jej wykorzystania przed datą wejścia w życie planu zagospodarowania przestrzennego. Pozwany miasto(...)W.wnosił o oddalenie apelacji i zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów postępowania apelacyjnego. Sąd Apelacyjny zważył: Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i Sąd Apelacyjny przyjmuje je za własne. Natomiast pomimo, że rozważania prawne Sądu pierwszej instancji są trafne tylko częściowo, zaskarżony wyrok odpowiada prawu. Nie ma racji powód zarzucając Sądowi Okręgowemu wadliwą wykładnięart. 36 ust. 3 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym(tekst jedn. Dz. U. z 2015 r., poz. 199 ze zm., zwanej dalej „ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym”) poprzez przyjęcie, że pojęcie „zbycia” nieruchomości nie obejmuje jej sprzedaży egzekucyjnej. W uzasadnieniu apelacji skarżący odwołał się do wykładni celowościowej tego przepisu, twierdząc, że Sąd pierwszej instancji dokonał przesunięcia na obywatela skutków niejednoznacznych i niespójnych przepisów uchwalonych przez ustawodawcę. Tymczasem sprzedaż egzekucyjna nieruchomości wywołała po jego stronie skutki analogiczne jak sprzedaż na podstawie czynności prawnej, albowiem powód utracił prawo użytkowania wieczystego nieruchomości za zapłatą ceny przez nabywcę. Zdaniem Sądu Apelacyjnego z powyższą argumentacją nie sposób się zgodzić. Należy bowiem mieć na uwadze treść przepisuart. 999 § 1 k.p.c., zgodnie z którym to prawomocne postanowienie o przysądzeniu własności przenosi własność na nabywcę i jest tytułem do ujawnienia na rzecz nabywcy prawa własności w katastrze nieruchomości oraz przez wpis w księdze wieczystej lub przez złożenie dokumentu do zbioru dokumentów. Prawomocne postanowienie o przysądzeniu własności jest także tytułem wykonawczym do wprowadzenia nabywcy w posiadanie nieruchomości i opróżnienia znajdujących się na tej nieruchomości pomieszczeń. W judykaturze wyjaśniono, że nabycie własności nieruchomości w trybie postępowania egzekucyjnego jest zaliczane do cywilnoprawnych sposobów nabycia tego prawa. Postanowienie to ma charakter kształtujący, albowiem powoduje nabycie własności przez nabywcę i utratę własności przez dotychczasowego właściciela. Nabycie prawa własności nieruchomości w trybie postępowania egzekucyjnego jest więc nabyciem pierwotnym. W przypadku zaś pierwotnego nabycia własności z punktu widzenia skuteczności nabycia własności obojętne jest, kto był uprzednio właścicielem (por. uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2013 r., sygn. akt IV CSK 666/12, Lex nr 1360292). W ocenie Sądu odwoławczego, ustawodawca używając pojęcia „zbycie” nieruchomości miał na myśli wyłącznie przypadki skutkujące nabyciem nieruchomości o charakterze pochodnym, gdzie czynności prawne zbywcy i nabywcy są wzajemnie powiązane. Natomiast hipotezą analizowanego przepisu nie są objęte przypadki skutkujące nabyciem nieruchomości o charakterze pierwotnym, m.in. w toku sprzedaży egzekucyjnej, gdzie czynności prawne nabywcy są powiązane z działaniami organu egzekucyjnego, zaś dotychczasowy właściciel lub użytkownik wieczysty nieruchomości nie bierze w nich czynnego udziału. W orzecznictwie trafnie wyjaśniono, że pomimo podobieństwa terminologicznego egzekucyjna sprzedaż nieruchomości (art. 952 k.p.c.) nie jest sprzedażą w rozumieniu przepisówKodeksu cywilnego(art. 596 k.c.). Nie jest to nawet czynność prawna, lecz przenoszący własność rzeczy skutek orzeczenia sądowego o przysądzeniu własności (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 22 września 1997 r., sygn. akt II CKN 730/97, OSP 1998, z. 7-8, poz. 139 i uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 9 sierpnia 2000 r. (sygn. akt V CKN 1254/00, M. Prawn. 2001, nr 11, s. 595). Nie ma więc racji powód twierdząc w apelacji, że dokonanie przez sąd powszechny czynności procesowej polegającej na wydaniu postanowienia o przysądzeniu własności (lub użytkowania wieczystego) nieruchomości na rzecz wyłonionego podczas licytacji nabywcy jest równoznaczne ze „zbyciem” tej nieruchomości przez jej dotychczasowego właściciela (lub użytkownika wieczystego). Sąd Apelacyjny podziela pogląd Sądu Najwyższego, iż wykładnia językowaart. 36 ust. 3w związku zart. 37 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym- uzupełniona wykładnią celowościową - prowadzi do wniosku, że zawarte w tym przepisie pojęcie „zbywa” oznacza przeniesienie prawa własności albo użytkowania wieczystego tylko w drodze odpłatnej czynności prawnej (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 marca 2011 r., sygn. akt II CSK 321/10, OSNC-ZD 2012/1/15). „Zbyciem” nie jest więc każda utrata prawa do nieruchomości, a wyłącznie taka jego utrata, która wynika z dokonanej czynności prawnej. Skoro powód utracił prawo użytkowania wieczystego nieruchomości nie dokonując żadnej czynności prawnej, nie można uznać, aby „zbył” ją w rozumieniu ustawy. Również z innych przyczyn nie sposób przychylić się do wykładni sugerowanej przez powoda. Dokonując „zbycia” nieruchomości, o którym mowa wart. 36 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, dotychczasowy właściciel lub użytkownik wieczysty uzyskuje za nieruchomość cenę rynkową, ewentualnie skorygowaną „w dół” na skutek postanowień uchwalonego planu miejscowego. Natomiast, wobec treściart. 965 i 983 k.p.c., cena uzyskana za nieruchomość podczas sprzedaży egzekucyjnej zazwyczaj odbiega od ceny rynkowej (gdyż może wynosić nawet 2/3 sumy oszacowania), a więc nie można jej traktować jako punktu odniesienia do oszacowania wielkości ewentualnej szkody. Nie ma również racji apelujący zarzucając Sądowi Okręgowemu, że założył on wadliwie, iż uprawnionym do wystąpienia z roszczeniem, o którym mowa wart. 36 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, jest jedynie podmiot, który skorzystał z uprawnień wymienionych w art. 36 ust. 1 i 2 ustawy. Wnikliwa lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku i fakt odwołania się przez Sąd pierwszej instancji do poglądu wyrażonego w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 23 kwietnia 2009 r. (sygn. akt IV CSK 508/08, Lex nr 520034) wskazuje bowiem na zaistnienie omyłki pisarskiej. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy odwołał się do trafnych poglądów Sądu Najwyższego, iż celemart. 36 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennymjest ochrona właściciela albo użytkownika wieczystego nieruchomości przed negatywnymi skutkami zmian planistycznych powodujących obniżenie jej wartości. Przepis wiąże określony w nim skutek z niemożnością uzyskania przez właściciela albo użytkownika wieczystego dodatkowych korzyści w razie zbycia przysługującego im prawa do nieruchomości, której wartość na skutek zmian planistycznych uległa obniżeniu. Legitymowanym do wniesienia powództwa o odszkodowanie na tej podstawie jest więc były właściciel albo użytkownik wieczysty, który w warunkach wcześniej wskazanych zbył nieruchomość, jeżeli przy tym nie skorzystał uprzednio z uprawnień określonych w art. 36 ust. 1 i 2 ustawy. Z uprawnień tych może skorzystać jedynie właściciel albo użytkownik wieczysty legitymujący się takim prawem w dacie uchwalenia lub zmiany planu miejscowego. Wprawdzie trafnie zauważa apelujący, że ustawodawca wart. 37 ust. 9 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennymnie uzależnił skuteczności żądania przed sądem powszechnym zapłaty odszkodowania przewidzianego w art. 36 ust. 3 ustawy od uprzedniego wystąpienia z wnioskiem o jego zapłatę do gminy, jednakże ta wadliwość uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie wpływa na ocenę trafności samego rozstrzygnięcia, skoro powództwo podlegało oddaleniu z przyczyn wskazanych powyżej. Wadliwość wykładni powyższego przepisu mogłaby mieć wpływ jedynie na prawidłowość określenia daty wymagalności roszczenia odszkodowawczego, gdyby powód udowodnił jego istnienie. Nieprawidłowa jest również konkluzja Sądu pierwszej instancji, że decyzja o warunkach zabudowy nie może stanowić podstawy do określenia sposobu korzystania z nieruchomości. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy nie uzasadnił tego poglądu. Tymczasem w treściart. 63 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennymwynika, że jeżeli decyzja o warunkach zabudowy wywołuje skutki, o których mowa w art. 36 ustawy, przepisy art. 36 oraz art. 37 ustawy stosuje się odpowiednio. Jednakże powód nie dostrzega, że decyzja Prezydenta miasta(...)W.z dnia 12 czerwca 2006 r. o warunkach zabudowy została wydana na wniosek innego inwestora, tj.(...) spółki z o.o.z siedzibą wW., zaś przedmiotowa nieruchomość była wówczas w użytkowaniu wieczystymAgencji (...). Zgodnie z przepisemart. 63 ust. 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, organ, który wydał decyzję o warunkach zabudowy, jest obowiązany, za zgodą strony, na rzecz której decyzja została wydana, do przeniesienia tej decyzji na rzecz innej osoby, jeżeli przyjmuje ona wszystkie warunki zawarte w tej decyzji. Stronami w postępowaniu o przeniesienie decyzji są jedynie podmioty, między którymi ma być dokonane jej przeniesienie. Powód jednakże nie udowodnił, aby została wydana decyzja o przeniesieniu decyzji o warunkach zabudowy na jego rzecz. Nie może więc również wywodzić na swoją rzecz skutków wynikających zart. 63 ust. 3w związku zart. 36 oraz art. 37 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Skarżący pomija również fakt, że w dniu 16 lipca 2007 r. Prezydent miasta(...)W.wydał decyzję o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, ustalając w niej warunki i szczegółowe zasady zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy w sprawie lokalizacji inwestycji celu publicznego polegającej na budowie fragmentuulicy (...)z towarzyszącą infrastrukturą, m.in. na działkach o nr ewidencyjnych(...)z obrębu(...)(k. 124 akt). Decyzja ta została wydana przed podjęciem przez Radę miasta(...)W.uchwały nr(...)w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonuulicy (...), co miało miejsce w dniu 28 maja 2009 r. Oznacza to, że rozszerzenie pasa drogowegoulicy (...)nastąpiło już na podstawie decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, a nie dopiero na podstawie planu miejscowego. Nieistotny jest również zarzut naruszeniaart. 87 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennympoprzez pominięcie przez Sąd Okręgowy faktu, iż dla przedmiotowego terenu przed dniem wejścia w życie uchwały Rady miasta(...)W.z dnia 28 maja 2009 r. nr(...)brak było planu miejscowego, skoro plan zatwierdzony uchwałą nr(...)z dnia 28.09.1992 r. wygasł z dniem 31 grudnia 2003 r. W judykaturze przyjmuje się bowiem, że tereny i nieruchomości objęte planami zagospodarowania przestrzennego, które utraciły moc w dniu określonym wart. 87 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, nie zmieniały automatycznie z tą datą swego dotychczasowego przeznaczenia (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 8 stycznia 2009 r., sygn. akt I CNP 82/08, Biul. SN 2009, nr 5, poz. 10-11). Mając na uwadze trafność ustalenia Sądu pierwszej instancji, że powodowi nie przysługuje wobec pozwanego roszczenie odszkodowawcze oparte na treściart. 36 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, za niezasadne uznać należy pozostałe zarzuty podniesione w apelacji. Skoro bowiem powództwo jest niezasadne co do zasady, niecelowe byłoby dokonywanie ustaleń faktycznych dotyczących szczegółowego zakresu ograniczeń korzystania z nieruchomości wynikających z uchwalenia planu miejscowego oraz wysokości ewentualnej szkody. Z tej przyczyny w szczególności nie zasługują na uwzględnienie zarzuty naruszenia:art. 37 ust. 11 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennymw związku zart. 7 ustawy o gospodarce nieruchomościami,art. 227 k.p.c.w związku zart. 217 § 1 k.p.c.w związku zart. 278 k.p.c.w związku zart. 37 ust. 11 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym,art. 227 k.p.c.w związku zart. 217 § 1 k.p.c., a takżeart. 328 § 2 k.p.c. Z przyczyn podanych powyżej Sąd Apelacyjny oddalił wnioski dowodowe zgłoszone przez powoda w apelacji. Podstawą orzeczenia Sądu Apelacyjnego byłart. 385 k.p.c.O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawieart. 98 § 1 i 3 k.p.c.w związku zart. 108 § 1 k.p.c.

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Warszawie date: '2016-01-21' department_name: VI Wydział Cywilny judges: - Ewa Stefańska - Agata Zając - Jolanta Pyźlak legal_bases: - art. 199 § 1 pkt 3 k.p.c. - art. 36 ust. 1-3 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym - art. 596 k.c. - art. 7 ustawy o gospodarce nieruchomościami recorder: Izabela Nowak signature: VI ACa 1703/14 ```

153000000000503_I_ACa_000027_2014_Uz_2014-04-29_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I ACa 27/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 kwietnia 2014 r. Sąd Apelacyjny w Lublinie, I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący - Sędzia SA Jerzy Nawrocki Sędzia: Sędzia: SA Ewa Lauber-Drzazga (spr.) SA Ewa Popek Protokolant sekr.sądowy Agnieszka Pawlikowska po rozpoznaniu w dniu 15 kwietnia 2014 r. w Lublinie na rozprawie sprawy z powództwaA. B. przeciwko(...) Spółce AkcyjnejwS. o zapłatę na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia23 października 2013 r., sygn. akt IX GC 61/12 I oddala apelację; II zasądza od pozwanego(...) Spółki AkcyjnejwS.na rzecz powodaA. B.kwotę 2.700 (dwa tysiące siedemset) zł tytułem kosztów postępowania apelacyjnego. I ACa 27/14 UZASADNIENIE Wyrokiem z 23 października 2013r. Sąd Okręgowy w Lublinie zasądził od pozwanego(...) Spółki AkcyjnejwS.na rzeczA. B.kwotę 43.880,40 euro z ustawowymi odsetkami i kosztami procesu. Wyrok Sądu Okręgowego został oparty na następujących ustaleniach: Powód prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług przewozowych. Od początku swojej działalności prowadził współprace z firmą holenderską(...), która zlecała mu świadczenie usług mailowo lub faxem. W dniu 16 marca 2011r. powód otrzymał od powyższej Spółki zlecenie przewozu mrożonych udek indyczych z Holandii (R.) do Polski (G.). Przewoźnik, z którego usług powód dotychczas korzystał nie mógł wykonać przedmiotowego przewozu wobec czego powód, za pośrednictwem giełdy internetowej przewoźników, nawiązał kontakt z przewoźnikiem podającym się za spółkę(...)na Słowacji i zlecił mu wykonanie przewozu. Przed zleceniem przedmiotowego przewozu pracownicy powoda dokonali weryfikacji tego przewoźnika w rejestrze przedsiębiorstw Sądu Rejonowego w Bratysławie na stronie internetowej Ministerstwa Sprawiedliwości Słowacji, w której przewoźnik figurował jako zarejestrowany podmiot. Dodatkowo powód zwrócił się do załadowcy towaru w Holandii o sporządzenie kserokopii dokumentu tożsamości kierowcy i taką kserokopie otrzymał. Samochód z towarem nie pojawił się w miejscu przeznaczenia. W dniu planowego rozładunku powód nie mógł skontaktować się ani z przewoźnikiem, ani z kierowcą wobec czego zgłosił zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa w Komendzie Policji wZ., a w dniu 23 marca 2011r. także na policji wB.. Ostatecznie okazało się, iż osoby które podszyły się podSpółkę (...). dokonały kradzieży towaru, ale tożsamości ich nie ustalono. W dniu 31 marca 2011r. nadawca przesyłki obciążył powoda kosztami utraconej przesyłki i wystawił fakturę na kwotę 48.756 euro. W dniu 1 kwietnia 2011r. powód zawiadomił pozwanego o kradzieży przesyłki, która była objęta ochroną ubezpieczeniową na podstawie zawartej z pozwanym umowy odpowiedzialności cywilnej spedytora i przewoźnika. Pismem z dnia 30 maja 2011r. pozwany odmówił wypłaty odszkodowania. Zdaniem Sądu Okręgowego powództwo jest zasadne. Powód udowodnił swoje roszczenie zarówno co do zasady jak i wysokości. Powód powierzył wykonanie usługi przewozu spółce słowackiej, której dokumenty przed powierzeniem usługi zweryfikował w wystarczający sposób. Sam ubezpieczyciel nie zgłaszał zastrzeżeń do tej weryfikacji, a zatem obowiązany jest do wypłaty odszkodowania. Od tego wyroku pozwany złożył apelację zarzucając: - naruszenieart. 6 kcprzez uznanie, ze powód wykazał zasadność roszczenia; -art. 827 § 2w zw. z§ 1 kcw zw. z § 5 ust. 1 i § 3 pkt 9 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Odpowiedzialności Cywilnej Przewoźnika Drogowego w Ruchu Międzynarodowym przez błędną wykładnię; - błąd w ustaleniach faktycznych przez przyjęcie, że powód powierzył wykonanie przewozu(...)podczas gdy powód powierzył wykonanie przewozu osobom, z którymi kontaktował się telefonicznie przed załadunkiem towaru. Wskazując na powyższe pozwany wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja nie ma uzasadnionych podstaw. Zgodnie zart. 827 § 1 kcubezpieczyciel jest wolny od odpowiedzialności, jeżeli ubezpieczający wyrządził szkodę umyślnie; w razie rażącego niedbalstwa odszkodowanie nie należy się, chyba, że umowa lub ogólne warunki ubezpieczenia stanowią inaczej lub zapłata odszkodowania odpowiada w danych okolicznościach względom słuszności. W okolicznościach niniejszej sprawy rażące niedbalstwo nie ma miejsca albowiem powód dochował aktów staranności sprawdzając przewoźnika i pozwany zresztą zarzutu rażącego niedbalstwa nie podnosi. Pozostaje jedynie kwestia, czy powód wyrządził szkodę umyślnie. W ogólnych warunkach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej przewoźnika drogowego w ruchu międzynarodowym w § 5 pkt 1 postanowiono, iż ubezpieczyciel jest wolny od odpowiedzialności jeżeli ubezpieczający lub osoba, za którą ubezpieczający ponosi odpowiedzialność wyrządziła szkodę umyślnie. Natomiast zgodnie z § 3 pkt 9 tych warunków osoby, za które ubezpieczający ponosi odpowiedzialność uważa się osoby, którym ubezpieczający powierza wykonanie przewozu lub za pomocą których przewóz wykonuje. Wykładnia powyższych postanowień ogólnych warunków jaką prezentuje pozwany przypisując powodowi odpowiedzialność za umyślne działanie sprawców, którzy dokonali zaboru przesyłki jest sprzeczna z istotą umowy ubezpieczenia. Prawidłowa wykładnia postanowień ogólnych warunków powinna prowadzić do wniosku, że przesłanką wyłączenia odpowiedzialności ubezpieczającego, w sytuacji, gdy ubezpieczający powierzy przesyłkę przestępcy podającemu się za przewoźnika, jest rażące niedbalstwo ubezpieczającego, jego pracowników lub innych osób działających na jego zlecenie, co w okolicznościach niniejszej sprawy, jak wskazano wyżej, nie miało miejsca. Wina umyślna byłaby natomiast podstawą wyłączenia tej odpowiedzialności, gdyby wykazane zostało, że ubezpieczający lub osoby działające na jego zlecenie współdziałały z przestępcą w wyrządzeniu szkody. Art. 827 kcprzewidujący wyjątek od zasady odpowiedzialności ubezpieczyciela musi być interpretowany ściśle i nie może podlegać wykładni rozszerzającej. Strony mogą w umowie (ogólnych warunkach) uregulować zasady odpowiedzialności ubezpieczyciela inaczej ale tylko poprzez rozszerzenie odpowiedzialności ubezpieczyciela również za szkody wyrządzone na skutek rażącego niedbalstwa ubezpieczającego, czy z jego winy umyślnej. Nie mogą natomiast wprowadzać dalszych wyjątków od zasady odpowiedzialności ubezpieczyciela. Zasadą jest, iż pozwany obowiązany jest wypłacić odszkodowanie kiedy zajdzie zdarzenie objęte ochroną ubezpieczeniową (art. 805 § 1 kc). Stosownie do § 4 ust. 1 ogólnych warunków ubezpieczenia przedmiotem ubezpieczenia jest odpowiedzialność cywilna przewoźnika za powstałe w okresie ubezpieczenia całkowite lub częściowe zaginiecie towaru w międzynarodowym transporcie. Powództwo zatem zasadnie zostało uwzględnione. Z tych względów i na podstawieart. 385 kpciart. 108 § 1 kpcSąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji.

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Lublinie date: '2014-04-29' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Ewa Lauber-Drzazga - Jerzy Nawrocki - Ewa Popek legal_bases: - art. 827 § 1 kc - art. 108 § 1 kpc recorder: sekr.sądowy Agnieszka Pawlikowska signature: I ACa 27/14 ```

152510400001006_II_K_000505_2016_Uz_2017-08-02_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II K 505/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 2 sierpnia 2017 r. Sąd Rejonowy w Brzezinach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: SSR Marzena Cywińska Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Patyna po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 kwietnia 2017 r., 7 czerwca 2017 r. i 2 sierpnia 2017 r. sprawy: B. S. s.S.,A.z domuO. ur. (...)w m.(...) oskarżonego o to, że: w dniu 10 lipca 2016 r. wK.przyul. (...), gm.K., pow.(...)-(...), woj.(...)na parkingu działając umyślnie i ze z góry powziętym zamiarem uderzył pięścią w twarz w okolice nosaG. T., czym spowodował u niego obrażenia ciała w postaci złamania kości nosa z przemieszczeniem i stłuczenia jego tkanek miękkich, które to obrażenia naruszyły czynności narządu oddychania na okres dłuższy niż 7 dni tj. o czyn zart. 157 § 1 kk 1 B. S.uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycjęart. 157§1 kki za to na podstawie tego przepisu wymierza mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności, 2 na podstawieart. 69§1 kkiart. 70§1 kkwykonanie kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby 1 (jednego) roku, 3 na podstawieart. 71§1 kkorzeka karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość stawki dziennej na 10 (dziesięć) złotych, 4 na podstawieart. 72§2 kkzobowiązuje oskarżonego do częściowego naprawienia szkody poprzez zapłatę kwoty 3 000 (trzy tysiące) złotych na rzecz pokrzywdzonegoG. T.w terminie 6 miesięcy od uprawomocnienia się wyroku, 5 zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 170 (sto siedemdziesiąt) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 486,79 (czterysta osiemdziesiąt sześć 79/100) złotych tytułem pozostałych kosztów sądowych. UZASADNIENIE Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 10 lipca 2016r.G. T.umówił się na spotkanie ze swoją dziewczynąM. W.. Po drodze, około godz. 13:00, wszedł dosklepu (...)znajdującego się wK.przyulicy (...), żeby kupić papierosy. (dowód: zeznaniaG. T.-k.83, zeznaniaM. W.-k.96v-97). Na parkingu sklepu pokrzywdzony spotkał swoich kolegów:K. K.,B. Ś.iH. S.. Po kupnie papierosów i wyjściu ze sklepu wsiadł do samochoduK. K.i zajął miejsce pasażera obok kierowcy. Za kierownicą siedziałK. K.. Pozostali koledzy stali w pobliżu samochodu. Przednie drzwi pojazdu były otwarte. (dowód: zeznaniaG. T.-k.83, zeznaniaK. K.-k.93v-94, zeznaniaB. Ś.-k.95, zeznaniaH. S.-k.94-95). Po około 15-20 minutach na parking podjechał swoim samochodemB. S., który także był ich kolegą. Po wyjściu z samochodu oskarżony skierował się w stronę otwartych drzwi pasażera samochoduK. K., podszedł do nich, a następnie uderzyłG. T.pięścią w twarz, w okolice nosa. Następnie oparł się o swój samochód i powiedział głośno, że złamałT.nos. Pokrzywdzony zaczął silnie krwawić z nosa. Następnie oskarżony odjechał. (dowód: zeznaniaG. T.-k.83, zeznaniaM. W.-k.96v-97, zeznaniaI. T.-k.107, zeznaniaW. S.-k.95v-96). K. K.odwiózł pokrzywdzonego do miejsca zamieszkania.G. T.wraz matką udali się do szpitala wB.. Lekarze wykonali rtg nosa stwierdzając złamanie kości nosa z przemieszczeniem i skierowali na leczenie do Oddziału Laryngologicznego w(...) Szpitalu (...)wŁ., dokąd pokrzywdzony udał się wraz z matką. Zalecono kontrolę za kilka dni, przeprowadzono repozycję nosa, na który to zabiegG. T.stawił się w dniu 15.07.2016r. Zabieg wykonano w znieczuleniu ogólnym z intubacją dotchawiczną. Szpital opuścił 17.07.2016r. W dniu 20.07.2016r. ponownie udał się do szpitala na wizytę kontrolną, gdyż odczuwał niedrożność nosa. Otrzymał skierowanie do poradni chirurgii plastycznej do dalszego leczenia. (dowód: zeznaniaG. T.-k.83, opinia lekarska-k.11-12, 47-48, 106v-107, dokumentacja lekarska-k.6, 7, 15, 16, 91). W dniu 10 lipca 2016r.M. W.spotkała się z przyjaciółkąW. S.przed blokiem, w którym zamieszkiwała. Przed blok przyjechał wtedyH. S., który potwierdził, żeG. T.dostał w nos odB. S., a ponadto był ciekawy, co pokrzywdzony zamierza z tym zrobić.M. W.poinformowałaH. S., żeG. T.właśnie pojechał do szpitala. WówczasH. S.odjechał. (dowód: zeznaniaM. W.-k.96v-96, zeznaniaW. S.-k.95v-96). W czasie oczekiwania na wizytę w izbie przyjęć wB.,I. T.widziała przejeżdżający w okolicy szpitala samochód, w którym siedzieli braciaS.-H.iB.. (dowód: zeznaniaI. T.-k.107). G. T.w wyniku uderzenia przez oskarżonego doznał złamania kości nosa z przemieszczeniem i stłuczenia jego tkanek miękkich. Następstwem złamania stało się naruszenie czynności narządu oddychania trwające dłużej niż 7 dni. (dowód: zeznaniaG. T.-k.83, opinia lekarska-k.11-12, 47-48, 106v-107). B. S.posiada zawód technika ekonomisty. Obecnie pracuje w Niemczech jako pracownik fizyczny uzyskując dochód 1600 euro miesięcznie. Jest kawalerem, nie posiada nikogo na swoim utrzymaniu, nigdy nie leczył się psychiatrycznie, odwykowo. Był uprzednio karany za czyn zart. 226§1 kkw zw. zart. 12kk, zaś z dniem 08.07.2017r. nastąpiło zatarcie tego skazania. (dowód: dane o karalności-k.84). Oskarżony w postępowaniu przygotowawczym nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że w dniu 10 lipca 2016r. był wprawdzie na parkingu przed sklepem, gdzie znajdowali się też jego koledzy, w tym pokrzywdzony, ale zaprzeczył, by go uderzył pięścią w twarz. Dodał, że w czasie, gdy rozmawiał zB. Ś.stojącym z lewej strony samochodu iK. K.siedzącym w pojeździe jako kierowca,G. T.zaczęła lecieć krew z nosa, ale nie wiedział z jakiego powodu. Podał, że nie wie dlaczego pokrzywdzony go obciąża, gdyż nigdy nie mieli żadnych zatargów, mieszkają blisko siebie w tej samej miejscowości. Na rozprawie oskarżony odmówił składania wyjaśnień, potwierdził poprzednie relacje. Sąd Rejonowy zważył, co następuje: Okoliczności popełnienia przypisanegoB. S.czynu nie budziły wątpliwości, a zostały ustalone w oparciu zeznania świadkówG. T.,M. W.,W. S.iI. T.. Dokumentacja medyczna i wydana na jej podstawie opinia sądowo-lekarska także potwierdziły prawdziwość słów pokrzywdzonego oraz wymienionych świadków. Ustalono również, że świadkowieK. K.,H. S.iB. Ś.w sposób celowy złożyli zeznania nieprawdziwe w części dotyczącej ich wiedzy o przebiegu zdarzenia, w tym zwłaszcza co do przyczyny powstania obrażeń u pokrzywdzonego. Z zeznańG. T.wynikało jednoznacznie, że 10.07.2016r. został on bez powodu zaatakowany uderzeniem pięścią w twarz przezB. S.w okolicysklepu (...)wK.. Mężczyzna szedł do swojej dziewczyny i po drodze wszedł do sklepu po papierosy, a na parkingu spotkał swoich dobrych kolegów -K. K.,H. S.iB. Ś.. Chwilę z nimi porozmawiał, a następnie wsiadł do pojazdu należącego doK. K.na siedzenie pasażera z przodu, a drzwi samochodu zostawił otwarte.K. K.siedział wtedy w samochodzie jako kierowca z lewej strony,B. Ś.stał obok otwartych drzwi od strony pasażera z prawej strony, obok niego przez pewien czas stałH. S., rozmawiali, w tym m.in. o tym żebyH. S.kupił w sklepie piwo, które wypiliby razem. W pewnym momencie swoim samochodem na parking wjechał oskarżony, który po wyjściu z samochodu skierował się do tych otwartych drzwi i do pokrzywdzonego, nagle zamachnął się kierując uderzenie pięści w jego twarz, w okolice nosa. Następnie odszedł mówiąc, ,,kurwa, nosa mu złamałem”. Pokrzywdzony nie zwrócił wówczas uwagi, gdzie znajdował sięH. S.. Taki opis zdarzenia przedstawił pokrzywdzony zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i w sądowym, a w zakresie, w jakim nie pamiętał szczegółów, potwierdził relacje złożone w czasie dochodzenia. Pokrzywdzony nie miał wątpliwości co do osoby sprawcy, gdyż do tej pory kolegował się z oskarżonym, mieszkali w tej samej miejscowości, nie mieli ze sobą zatargów. Zdecydowanie zaprzeczył, by sam się uderzył o drzwi, mimo iż pozostali świadkowie zajścia, również do niedawna bliscy koledzy zarówno oskarżonego, jak i pokrzywdzonego, celowo przedstawili nieprawdziwy przebieg zdarzenia. W chwili bezpośrednio poprzedzającej uderzenie pokrzywdzony widział nadjeżdżający samochód oskarżonego, zapamiętał, że zaparkował go około 5 metrów za samochodemK. K., a następnie widział idącego w jego kierunku oskarżonego, była godzina popołudniowa, po 13:00, a zatem nie ma żadnych podstaw, by kwestionować zeznania pokrzywdzonego co do osoby sprawcy, jak i co do przebiegu zdarzenia. ZeznaniaG. T.zasługiwały w całości na uwzględnienie jako konsekwentne, przekonujące i korespondujące z depozycjamiM. W.iI. T., którym przedstawił w taki sam sposób przebieg zdarzenia, które rozegrało się na parkingu przed sklepem. Będąc w szpitalu i na izbie przyjęć konsekwentnie podawał, że doznany uraz powstał na skutek pobicia. Nie dezawuował jego zeznań także fakt, że dzień wcześniej, w sobotę, pokrzywdzony spożył alkohol będąc na imprezie ze swoją dziewczyną, co sam szczerze przyznał. Wprawdzie czuł się osłabiony w niedzielę, ale po upływie dłuższego czasu od spożywania alkoholu - ponad 12 godzin, nie był nietrzeźwy. Taka konstatacja wynikała także z zapisów kart informacyjnych sporządzonych przez lekarzy udzielających mu pomocy, że znajdował się w pełnym kontakcie słowno-logicznym, pamiętał dobrze przebieg zdarzenia, podawał, że otrzymał cios pięścią w twarz. Potwierdzeniem relacjiG. T.były zeznaniaM. W., która zeznała, że pokrzywdzony zaraz po zdarzeniu poinformował ją, że jedzie do szpitala, bo oskarżony, znany w ich środowisku podpseudonimem (...), uderzył go pięścią w twarz i złamał mu nos. Załączone do akt wydruki internetowe z korespondencji międzyM. W.aG. T.wskazywały, że o godzinie 15:00G. T.zawiadomił ją, iż jedzie na pogotowie, bo ma chyba złamany nos. Z zapisów tych wynikało także, żeM. W.poinformowała swojego chłopaka o wizycieH. S., brata oskarżonego, przed blokiemM. W., podczas której dopytywał ją, co pokrzywdzony ma zamiar zrobić z tą sprawą. ZeznaniaM. W.jako rzeczowe, logiczne, obiektywne, a nadto zgodne z relacjami pokrzywdzonego zasługiwały w całości na uwzględnienie. Cechę wiarygodności miały także depozycjeW. S., która zaraz po zdarzeniu przyjechała na spotkanie zM. W., dowiedziała się od niej o zajściu pod sklepem, a ponadto potwierdziła, że widziała przyjazdH. S.pod blok. ZarównoM. W., jak iW. S.uczestniczyły w konfrontacji zH. S., a w trakcie tej czynności konsekwentnie potwierdziły swoje relacje.W. S.zapamiętała także, że słyszała, iżH. S., będąc pod blokiem, przyznał, żeB.walnąłG.. Nie pamiętała szczegółów tej rozmowy, bo siedziała wówczas w samochodzie, a rozmowę prowadziłaM. W., lecz powtórzyła na rozprawie treść tego, co była w stanie sobie przypomnieć. Przekonujące było także jej tłumaczenie, że nie pamiętała szczegółów tej rozmowy, bo nie udzielała się w niej i nie przywiązywała do niej wagi. Według świadka, sytuacją zaniepokoiła się natomiastM. W., bo był to jej chłopak. ZeznaniaW. S.zasługiwały w całości na uwzględnienie, jako obiektywne, logiczne. Matka pokrzywdzonego,I. T., także potwierdziła przebieg zdarzenia, uderzenie pięścią w okolice nosa jej syna przez oskarżonego, gdyż taki opis sytuacji podał jej syn już w dniu zdarzenia, gdy jechali wspólnie do szpitala. Co do osoby sprawcy świadek nie miała żadnych wątpliwości, bo wskazał ją jej syn. Była także świadkiem sytuacji, gdy obaj braciaS.przyjechali samochodem pod szpital, gdy jej syn był badany na izbie przyjęć. ZeznaniaI. T.były zgodne z relacjami jej synaG., zasługiwały na uwzględnienie. Okoliczność, że świadek siedziała na sali rozpraw podczas jednego z terminów rozprawy nie miała znaczenia dla oceny jej wiarygodności, gdyż nie był wówczas przesłuchiwany jej syn, zatem przebieg zajścia musiała poznać już wcześniej od niego samego. W sposób częściowo nieprawdziwy przedstawili natomiast przebieg zdarzenia koledzy oskarżonego i pokrzywdzonego -K. K.,H. S.iB. Ś., którzy potwierdzili jedynie sam fakt spotkania na parkingu przed sklepem, lecz zaprzeczyli, by widzieli, iżB. S.uderzył pięściąG. T.. Zgodnie twierdzili, w sposób sprzeczny z relacjami wyżej omówionych świadków, że pokrzywdzony sam uderzył się o drzwi, gdy wychodził z samochodu. I tak,K. K.zeznał, żeG. T.uderzył się o górną część drzwi od jego samochodu, gdy z niego wysiadał, stąd świadek odwiózł go do domu, wrócił pod sklep, porozmawiał jeszcze około 20-30 minut z kolegami, a następnie wrócił do domu. Świadek nie był jednak w stanie podać, w jaki dokładnie sposóbG. T.uderzył się o drzwi. Był natomiast pewny, że w tym momencieB. S.stał blisko niego, czyli po lewej stronie samochodu, aH. S.raczej wtedy nie było. Dodał, że gdyby oskarżony podszedł do pokrzywdzonego i go uderzył, to on na pewno by to widział. Po ujawnieniu zeznań z postępowania przygotowawczego świadek potwierdził także i to, że pokrzywdzony i oskarżony byli już wcześniej ze sobą skłóceni, choć nie był w stanie podać, na jakim tle powstał ten konflikt. Dodał także, że zaraz po uderzeniu się o drzwiG. T.wypowiedział słowa ,,ale zajebałem”. Należy podkreślić, że pokrzywdzony zdecydowanie zaprzeczył zarówno temu, że sam uderzył się o drzwi, jak i temu, że miał konflikt z oskarżonym. W inny sposób opisał także miejsca swoich kolegów, które zajmowali oni na parkingu.K. K.w sposób świadomy wskazał, że wszyscy stali w jego pobliżu a z dala odG. T., zatemB. S.nie mógł uderzyć pokrzywdzonego. ZeznaniaK. K., jako sprzeczne z relacją pokrzywdzonego, nie zasługiwały na uwzględnienie, stanowiły podanie nieprawdziwych faktów w celu uwolnieniaB. S.od odpowiedzialności karnej. B. Ś.na rozprawie zeznał, że pokrzywdzony pojawił się na parkingu ostatni, gdy już pozostali koledzy, w tym oskarżony, stali na parkingu. Zaprzeczył, byB. S.uderzyłG. T., gdyż cały czas patrzył na oskarżonego, gdy stali i rozmawiali obok siedzącego w samochodzieK. K., a zatem, gdyby była taka sytuacja jak opisał to pokrzywdzony, on by to widział. Tymczasem świadkowi ledwie przypomniało się, że pokrzywdzonemu leciała krew z nosa, podejrzewał też, żeG. T.mógł się uderzyć, ale on tego nie widział. Zeznania tego świadka były wymijające, niekategoryczne, świadek powoływał się w zeznaniach często na niepamięć i fakt, że przedmiotowego dnia nie czuł się dobrze, bo był po imprezie. Skoro jednak stał w towarzystwie kolegów na parkingu, w pobliżu samochoduK. K., a pokrzywdzony uderzyłby się o drzwi, zalał krwią i dodał ,,ale zajebałem”, to niewątpliwieB. Ś.zapamiętałby tę sytuację. Dopiero po odczytaniu poprzednich zeznań świadek potwierdził, że oskarżony podjechał swoim samochodem, gdy już wszyscy stali na parkingu, a nadto, że nie widział co się stałoG. T., bo świadek akurat szedł w stronę sklepu, by zobaczyć co tak długo w sklepie robiH. S.. Usłyszał jedynie głosK. K., żeT.krew leci, bo prawdopodobnie uderzył się jak chciał wysiąść z samochodu. Treść tych zeznań również jednoznacznie wskazywała na celowo wymijające zeznania, chęć uwolnieniaB.S.od odpowiedzialności karnej za uszkodzenie ciała pokrzywdzonemu, ale i na chęć uniknięcia własnej odpowiedzialności za ewentualne fałszywe zeznania poprzez twierdzenie, że był odwrócony plecami do uczestników spotkania. Tymczasem z zeznań pokrzywdzonego wynikało wprost, że równieżB. Ś.widział przebieg zajścia, bo stał przy otwartych drzwiach od strony pasażera. Niewiarygodne było jego twierdzenie, że świadek nie widział, co się stało pokrzywdzonemu, bo był zajęty- szedł w stronę sklepu. W tym zakresie, najbardziej istotnym dla oceny zachowania oskarżonego, zeznaniaB. Ś.nie zasługiwały na wiarę. Podobnie rzecz się miała z zeznaniamiH. S., rodzonego brata oskarżonego, co do którego wprawdzie nie można podważyć jego relacji, że w czasie zajścia przebywał w sklepie, bo sam pokrzywdzony nie pamiętał tej okoliczności i nie wykluczył, że tak było, skoro toczyła się między nimi tego dnia rozmowa o zakupie piwa. O tym, żeG. T.uderzył się o drzwi samochodu świadek miał się dowiedzieć odK. K.już po tym, jak pokrzywdzony został odwieziony do domu. Jednak w innej części depozycjeH. S.były w oczywisty sposób nieprawdziwe, a mianowicie co do jego obecności przed blokiemM. W., przy udzialeW. S., którym to faktom świadek ten zaprzeczał. Twierdził, że tego dnia nie rozmawiał z tymi dziewczynami i nie ustalał co pokrzywdzony zamierza zrobić w tej sprawie. Relacje te w sposób oczywisty były nieprawdziwe, sprzeczne z zeznaniamiM. W.iW. S.. Z tych względów również i jego wersja nie została uznana za wiarygodną. Konkludując, analiza zeznańK. K.,H. S.iB. Ś.pozwoliła na przyjęcie, że świadkowie ci uzgodnili ze sobą wersję zdarzenia na potrzeby toczącego się postępowania i stanęli po stronie oskarżonego, potwierdzając jego wyjaśnienia. Wyjaśnienia oskarżonegoB. S.w kontekście omówionych wyżej dowodów w postaci zeznań pokrzywdzonego, jego dziewczyny, matki orazW. S., nie zasługiwały na wiarę, były przyjętą na potrzeby postępowania linią obrony, wersją zdarzeń ukierunkowaną na uwolnienie się od odpowiedzialności karnej. Zgromadzone w przedmiotowej sprawie dowody nieosobowe w postaci danych o karalności, wydruków internetowych, dokumentacji medycznej, w oparciu o którą wydano opinię sądowo-lekarską były wiarygodne i rzetelne, zasługiwały na uwzględnienie. Biegły lekarz medycyny sądowejJ. K.wydał jednoznaczną, fachową opinię, w której opisał obrażenia doznane przez pokrzywdzonego. Wskazał, żeG. T.doznał złamania kości nosa z przemieszczeniem i stłuczenia jego tkanek miękkich, a przede wszystkim stwierdził, że obrażenia te mogły powstać w okolicznościach opisywanych przez pokrzywdzonego, czyli na skutek silnego uderzenia go pięścią w nos. Nie wykluczył w sposób kategoryczny wersji uderzenia się przez pokrzywdzonego o drzwi pojazdu, lecz wskazał na większe prawdopodobieństwo wersji pokrzywdzonego, gdyż fakt przemieszczenia kości nosa w stronę lewą korespondował z opisem okoliczności zadania ciosu przez oskarżonego, a nadto mechanizm powstania obrażenia nosa wskazany przez pokrzywdzonego był bardziej prawdopodobny z sądowo-lekarskiego punktu widzenia. Biegły dodał, że przy złamaniu kości nosa z przemieszczeniem siła uderzenia, jaka doprowadziła do tego złamania musiała być większa, niż w wypadku złamania kości bez przemieszczenia, zwanego pęknięciem kości. Biegły dodał także, iż możliwe było, by drzwi pojazdu uderzyły z siłą pozwalającą na złamanie kości nosa z przemieszczeniem. W tym konkretnym przypadku, gdy pokrzywdzony zaprzeczał uderzeniu o drzwi, stwierdzenie to nie miało znaczenia dla oceny przedmiotowej sytuacji. Wersja oskarżonego i popierających go kolegów oraz brata także nie precyzowała rzekomego sposobu uderzenia się pokrzywdzonego o drzwi, tak by określić o którą ich część, z jaką siłą, a także czy przy wsiadaniu czy przy wysiadaniu pokrzywdzony uderzył się o drzwi. Stąd, uznano za wiarygodną wersję opisaną przez pokrzywdzonego, a także wydaną w niniejszej sprawie opinię biegłego, że kierunek działania siły urazu, czyli ciosu oddanego przez oskarżonego korespondował z kierunkiem przemieszczenia się nosa. Z zeznań pokrzywdzonego i wskazanych powyżej świadków wynikało, żeB. S.bez żadnego powodu zaatakowałG. T.w ten sposób, iż silnie uderzył go pięścią w twarz, w okolice nosa, a następstwem powstałych obrażeń - złamania kości nosa z przemieszczeniem i stłuczenia jego tkanek miękkich, stało się naruszenie czynności narządu oddychania inne niż określone wart. 156§1 kk, trwające dłużej niż 7 dni. Swoim zachowaniem wyczerpał dyspozycjęart. 157 § 1 kk. Zgromadzone w przedmiotowej sprawie dowody wskazały, że oskarżonemu można przypisać winę, gdyż będąc osobą dorosłą, w pełni poczytalną, miał pełną świadomość co do znaczenia swego czynu. Znajdował się w takiej sytuacji motywacyjnej, że nic nie stało na przeszkodzie, by zachował się zgodnie z normami przewidzianymi prawem. Jego zachowanie było umyślne, działał z pełnym rozeznaniem. Swoim działaniem zmierzał bezpośrednio do wyrządzenia krzywdy fizycznej pokrzywdzonemu, a użycie siły fizycznej nakierowanej na jego głowę narażało w sposób realny i poważny zdrowieG. T.. W toku postępowania nie zostały ujawnione żadne okoliczności wyłączające winę lub bezprawność popełnionego czynu. Czyn oskarżonego charakteryzował się społeczną szkodliwością, której stopień był znaczny. Jego czyn godził w dobro prawnie chronione jakim było zdrowie i życie innej osoby, zastosowana przemoc fizyczna w postaci silnego uderzenia była intensywna. O znacznym stopniu społecznej szkodliwości świadczył także fakt, że sprawca działał bez żadnego powodu, w stosunku do swojego kolegi, który w żaden sposób nie sprowokował zachowania oskarżonego. Powstała szkoda na zdrowiu pokrzywdzonego, konieczność długotrwałego leczenia i wykonywania kolejnych zabiegów, w tym w przyszłości zabiegów chirurgii plastycznej w celu przywrócenia pełnej drożności przewodów nosowych świadczyły także o wysokim stopniu karygodności czynu sprawcy. Wymierzona kara za popełnione przestępstwo w rozmiarze 5 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 1 roku, kara grzywny 50 stawek dziennych po 10 złotych stawka, (stosownie do możliwości zarobkowych sprawcy oraz stopnia ujemnej oceny jego zachowania) zostały dostosowane do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego i, zdaniem sądu, spełnią swe cele wychowawcze i zapobiegawcze. Pozwolą uzmysłowić oskarżonemu nieopłacalność tego typu przestępnych zachowań i nieuchronność poniesienia konsekwencji prawnych. Warunkowe zawieszenie kary wynikało z pozytywnej prognozy, że oskarżony w okresie próby będzie przestrzegał porządku prawnego, a zwłaszcza nie popełni więcej przestępstwa. Mając na względzie stopień i rozmiar dolegliwości zdrowotnych pokrzywdzonego, rodzaj doznanych obrażeń, cierpienie fizyczne i psychiczne spowodowane bólem, okres pobytu pokrzywdzonego na zwolnieniu lekarskim powodujący zmniejszenie jego wynagrodzenia, koszt dojazdów do placówek medycznych, zobowiązanoB. S.do częściowego naprawienia szkody pokrzywdzonemu poprzez zapłatę kwoty 3 tys. złotych w terminie 6 miesięcy od uprawomocnienia wyroku, co w części zrekompensuje pokrzywdzonemu wyrządzoną szkodę. O kosztach sądowych w sprawie orzeczono w oparciu oart. 626§1 kpkiart. 627 kpkobciążając oskarżonego obowiązkiem ich poniesienia, skoro jest on młodym i zdrowym człowiekiem, który wykonuje pracę zarobkową, uzyskuje stały dochód, a zatem wskazany wydatek nie będzie nadmiernie dolegliwy.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Brzezinach date: '2017-08-02' department_name: II Wydział Karny judges: - Marzena Cywińska legal_bases: - art. 157 § 1 kk - art. 626§1 kpk recorder: st. sekr. sąd. Dorota Patyna signature: II K 505/16 ```

155020150002021_IV_U_000142_2019_Uz_2019-08-28_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IV U 142/19 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 19 sierpnia 2019 roku Sąd Rejonowy w Świdnicy IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie : Przewodniczący: SSR Magdalena Piątkowska Protokolant : Karolina Nowicka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 sierpnia 2019 roku wŚ. sprawy z odwołaniaD. W. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wW. w sprawie(...) o zasiłek chorobowy zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wW.w sprawie(...)z dnia 20.02.2019 roku w ten sposób, iż przyznaje powódceD. W.prawo do zasiłku chorobowego za okres wskazany w zaskarżonej decyzji. UZASADNIENIE PowódkaD. W.wniosła odwołanie od decyzji Zakładu ubezpieczeń Społecznych Oddziału wW.z dnia 20 lutego 2019 roku odmawiającej jej prawa do zasiłku chorobowego za okres od 3 marca 2018r. do 30 kwietnia 2018r. w uzasadnieniu wskazała, iż lekarz wystawiając zwolnienie lekarskie poinformował powódkę, iż nie ma potrzeby zawożenia go do ZUS albowiem przesłał je w formie elektronicznej. Powódka w przekonaniu, iż formalności zostały wyczerpane nie była świadoma, iż powinna wypełnić w ZUS stosowny druk Z-B3. Wskazała, iż zwolnienie w takiej formie wystawiono jej na długo przed 1.12.2018r. kiedy zaczęły obowiązywać zwolnienia elektroniczne i nie znane były jeszcze wówczas zasady postępowania ubezpieczonych w takim wypadku. Po rozpytaniu dowiedziała się, że organ rentowy w razie braku druku dzwonił do ubezpieczonych o jego uzupełnienie; do powódki nie zadzwoniono. W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania i zasadzenie kosztów procesu. Wskazano, iż decyzję oparto o przepis art. 67 ust 1 i 3 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa podnosząc, iż powódka wniosek o wypłatę zasiłku chorobowego za okres wskazany w zaskarżonej decyzji złożyła po upływie 6 miesięcy – dnia 11 lutego 2019r. , a niezgłoszenie go wcześniej nie nastąpiło z przyczyn niezależnych od odwołującej się. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: PowódkaD. W.posiada tytuł ubezpieczenia chorobowego. Korzystała z zasiłku chorobowego w okresie od 20 lutego 2018r. do 2 marca 2018r. z uwagi na fakt, iż nadal była niezdolna do pracy w dniu 2 marca 2018r. ponownie udała się do lekarza, który stwierdził dalszą niezdolność powódki do pracy do dnia 30 kwietnia 2018r. Lekarz wystawiając zwolnienie lekarskie poinformował powódkę, iż nie ma potrzeby zawożenia go do ZUS albowiem przesłał je w formie elektronicznej, więc ma oczekiwać na wypłatę zasiłku. Powódka pozostawała zatem w przekonaniu, iż formalności zostały wyczerpane. Z uwagi na fakt, iż kwestia zwolnień elektronicznych nie była jeszcze powszechna, powódka nie miała wiedzy do procedur obowiązujących w przypadku wystawienia takiego zwolnienia, więc oparła się na informacjach uzyskanych od lekarza leczącego. Powódka nie była świadoma, iż powinna wypełnić w ZUS stosowny druk Z-B3. Taką informację w lutym 2019r. przekazał powódce jej księgowy, do którego zatelefonowano z organu rentowego z informacja, iż druk taki za okres zwolnienia od 3 marca do 30 kwietnia 2018r. nie został złożony i należy go uzupełnić. Powódka uzupełniła wniosek niezwłocznie. Dowód: Akta ZUS w załączeniu Zeznania powódki e protokół k. 26 Ustaleń stanu faktycznego sąd dokonał w oparciu o wszystkie przeprowadzone w sprawie dowody, które nie wykluczały się wzajemnie, dały pełny obraz stanu faktycznego. Przy tak ustalonym stanie faktycznym sąd zważył: Odwołanie podlegało uwzględnieniu. Zgodnie z powołanym przez organ rentowy przepisem art. 67 ust 1 i 3 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa roszczenie o wypłatę zasiłku chorobowego, (…) przedawnia się po upływie 6 miesięcy od ostatniego dnia okresu, za który zasiłek przysługuje(1) Jeżeli niezgłoszenie roszczenia o wypłatę zasiłku nastąpiło z przyczyn niezależnych od osoby uprawnionej, termin 6 miesięcy liczy się od dnia, w którym ustała przeszkoda uniemożliwiająca zgłoszenie roszczenia(3) W niniejszej sprawie, zdaniem sądu, zastosowanie znajduje ustęp 3 powołanego artykułu. Przeświadczenie powódki, związane ze zmianą przepisów i procedur, iż dokonane zostały formalności do wypłaty zasiłku za sporny okres, należy w tej konkretnej sytuacji uznać za uzasadnione i przyjąć, iż stanowiły przeszkodę, o której mowa w ustępie 3 powołanego artykułu, a która ustała w lutym 2019r. Wezwanie dokonane przez organ rentowy do uzupełnienia dokumentu zdaje się potwierdzać, iż takie stanowisko w okresie poprzedzającym wydanie decyzji zajmował także ZUS. Mając na uwadze powyższe stwierdzono, iż powódka nie uchybiła terminowi do złożenia wniosku o wypłatę zasiłku chorobowego za sporny okres i na podstawieart. 47714§2 kpczmieniono zaskarżoną decyzję.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Świdnicy date: '2019-08-19' department_name: IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Magdalena Piątkowska legal_bases: - art. 477 recorder: Karolina Nowicka signature: IV U 142/19 ```

154005100000503_I_C_001076_2015_Uz_2018-12-28_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt: I C 1076/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 28 grudnia 2018 r. Sąd Rejonowy w Krośnie I Wydział Cywilnyw składzie następującym: Przewodniczący: SSR Małgorzata Gałuszka Protokolant: Monika Wróbel po rozpoznaniu w dniu 17 grudnia 2018 r. w Krośnie na rozprawie sprawy z powództwaM. B. (1) przeciwkoTowarzystwu (...)'' S.A. wW. o zapłatę I oddala powództwo, II kosztami postępowania obciąża powodaM. B. (1), III nakazuje Kasie Sądu Rejonowego w Krośnie ściągnąć od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Kasa Sądu Rejonowego w Krośnie kwotę 593,75 zł (słownie: pięćset dziewięćdziesiąt trzy złote 75/100) tytułem uzupełnienia zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłych, IV zasądza od powoda na rzecz pozwanegoTowarzystwa (...)i (...) S.A.wW.kwotę 617,00 zł (słownie: sześćset siedemnaście złotych) tytułem kosztów postępowania. Sędzia: Sygn. akt I C 1076/15 UZASADNIENIE wyroku z dnia 28 grudnia 2018 r. PowódM. B. (1)wniósł o zasądzenie od strony pozwanejTowarzystwa (...) S.A.wW.kwoty 3.341,98 zł tytułem świadczenia za stały uszczerbek na zdrowiu z ustawowymi odsetkami od dnia 29.12.2014 r. do dnia zapłaty oraz kwoty 1.040 zł tytułem zasiłku dziennego, dziennego świadczenia szpitalnego i zwrotu kosztów rehabilitacji z ustawowymi odsetkami od dnia 29.12.2014 r. do dnia zapłaty. Wniósł również o zwolnienie go w całości od kosztów postępowania oraz zasądzenie od pozwanego kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa prawnego w podwójnej ustawowej wysokości tj. 1.200 zł. W uzasadnieniu podał, że w dniu 2.07.2014 r. w miejscowościD., kiedy kierował samochodem osobowym markiF. (...), jego samochód wpadł w poślizg, uderzył w przepust i dachował. W chwili zdarzenia pojazd posiadał ubezpieczenie(...)na sumę 5.000 zł. Powód na skutek wypadku doznał licznych obrażeń ciała, czego skutki odczuwa do dnia dzisiejszego. Leczony był wWojewódzkim Szpitalu (...)wK.im.J. P.II, gdzie przebywał na Oddziale Anestezjologii i Intensywnej Terapii oraz na Oddziale Urazowo - Ortopedycznym w okresie od 2.07.2014 r. – 15.07.2014 r. Po wyjściu ze szpitala korzystał z opieki Poradni chirurgicznej, ortopedycznej i neurologicznej. W dniach 3.11.2014 r. – 17.11.2014 r. przeszedł serię zabiegów rehabilitacyjnych. Konieczne były wizyty u psychologa, z których korzysta do chwili obecnej. Powód zgłosił stronie pozwanej szkodę, wskutek czego pozwany ustalił u powoda 8 % uszczerbek na zdrowiu i z tego tytułu przyznał mu świadczenie w wysokości 400 zł, wypłacił również kwotę 218,02 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia. Zgodnie z zawartą umową ubezpieczenia(...)powodowi przysługują również zasiłek dzienny w wysokości 2 % sumy ubezpieczenia, nie więcej niż 60 zł za dzień, wypłacany od pierwszego dnia niezdolności do pracy przez okres maksymalnie 90 dni, którego wysokość powód wyliczył na kwotę 900 zł, dzienne świadczenie szpitalne w wysokości 2 % sumy ubezpieczenia, nie więcej niż 60 zł za dzień do piątego dnia pobytu w szpitalu, maksymalnie przez okres 90 dni, którego wysokość powód obliczył na 100 zł. Powód poniósł ponadto koszty rehabilitacji w kwocie 40 zł. Nakazem zapłaty z dnia 16 czerwca 2015 r., sygn. akt I Nc 965/15, wydanym w postępowaniu upominawczym, Sąd Rejonowy w Krośnie nakazał pozwanemuTowarzystwu (...) S.A.wW., aby zapłacił powodowi kwotę 4.381,98 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 3341,98 zł od dnia 29 grudnia 2014 r. do dnia zapłaty i od kwoty 1.040,00 zł od dnia 29 grudnia 2014 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 772 zł tytułem kosztów procesu, w tym kwotę 600 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego, w terminie dwóch tygodni od doręczenia nakazu albo wniósł w tym terminie sprzeciw. W sprzeciwie od nakazu zapłaty strona pozwana(...) S.A.z siedzibą wW.wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda kosztów postępowania z uwzględnieniem zastępstwa procesowego i opłaty od pełnomocnictwa wg norm przepisanych. Zarzuciła, że nie ponosi odpowiedzialności za skutki wypadku powoda z dnia 2.07.2014 r. jej odpowiedzialność opiera się na umowie(...)i brak podstaw do stosowania w tym zakresie przepisówkodeksu cywilnego. Zapis ten widnieje w treścipolisy (...). Z polisy tej wynika również, że do kierowania ubezpieczonym pojazdem nie jest upoważniona osoba, która nie ukończyła 25 roku życia i/lub posiada uprawnienia do kierowania tego typu pojazdem krócej niż 36 miesięcy. Zaistnienie powyższej okoliczności wyłącza odpowiedzialność strony pozwanej. Powód w dniu zdarzenia miał ukończone 18 lat, zaś prawo jazdy posiadał od niespełna trzech miesięcy. Brak zatem podstaw do dochodzenia przez niego roszczeń z dobrowolnego ubezpieczenia(...). Nie zmienia tego faktu również błędny wynik postępowania likwidacyjnego i w konsekwencji wypłata roszczeń powodowi. Zarzucił, iż do umowy zawartej umowy ubezpieczenia(...)miały zastosowanie inne, niż wskazane w pozwie, ogólne warunki ubezpieczenia, w szczególności nie przewidywały one świadczeń w postaci zasiłku dziennego i dziennego świadczenia szpitalnego. Ogólne Warunki Ubezpieczenia nie przewidują również zwrotu poniesionych kosztów rehabilitacji. Powód nie przedstawił zresztą żadnego dowodu na zakup biletów. Z kolei jak wynika z §4 ust. 4 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia odpowiedzialność ubezpieczyciela nie obejmuje zadośćuczynienia za ból, cierpienia fizyczne lub moralne ubezpieczonego, zatem powód nie może domagać się zapłaty zadośćuczynienia z tytułu umowy(...). Podniósł, iż wysokość przyznanego powodowi odszkodowania jest wyliczona zgodnie z zasadami przyjętymi w OWU przy uwzględnieniu ustalonego procentowego uszczerbku na zdrowiu powoda. Zarzucił, iż naliczanie odsetek od daty wskazanej w pozwie jest bezzasadne. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 2.07.2014 r. w miejscowościD.powódM. B. (1)kierując samochodem markiF. (...)onr rej. (...)wpadł w poślizg na mokrej nawierzchni, uderzył w przepust i dachował. W chwili wypadku powód miał 18 lat i posiadał prawo jazdy od niespełna trzech miesięcy. Samochód, którym kierował powód, stanowił własnośćP. B.. W dniu wypadku objęty był on ubezpieczeniem(...)zawartym z pozwanymTowarzystwem (...) S.A.z siedzibą wW., nrpolisy (...).przez mamę powodaJ. B.i brata powodaP. B.. W treści przedmiotowej polisy zostało zastrzeżone, że do kierowania ubezpieczonym pojazdem nie będzie upoważniona osoba, która nie ukończyła 25 roku życia i/lub posiadająca uprawnienia do kierowania tego typu pojazdem krócej niż 36 miesięcy. Znalazł się w niej również zapis informujący, że do ubezpieczenia(...)zastosowanie mają ogólne warunki ubezpieczenia ( OWU ). Zgodnie z §10 ust. 3 OWU, obowiązujących w dacie zawarcia umowy(...), ubezpieczonemu, który wskutek nieszczęśliwego wypadku doznał mniejszego niż 100 % trwałego uszczerbku na zdrowiu, przysługuje jednorazowe świadczenie w wysokości 1/100 sumy ubezpieczenia określonej w dokumencie ubezpieczenia, za każdy ustalony przez ubezpieczyciela punkt procentowego trwałego uszczerbku na zdrowiu. Suma ubezpieczenia ustalona została na kwotę 5.000 zł. Bezpośrednio po wypadku powód przewieziony został doWojewódzkiego Szpitala (...)II wK., gdzie stwierdzono: złamanie obojczyka prawego, złamanie łopatki prawej, złamanie wyrostków poprzecznych C7 i(...)po stronie prawej, złamanie żebra I po stronie prawej, stłuczenie klatki piersiowej i płuc, urazową odmę opłucnową obustronną z krwiakiem prawej jamy opłucnowej, ostrą niewydolność oddechową, wstrząśnienie mózgu, ranę klatki piersiowej, rany szarpane skóry twarzy i okolicy nadobojczykowej prawej. Ze względu na ogólny, ciężki stan zdrowia powoda, wymagał on podłączenia do respiratora. W trakcie hospitalizacji wystąpiło u niego nieurazowe krwawienie z przewodu nosowego prawego. Został poddany operacji, w trakcie której dokonano zespolenia złamanego obojczyka prawego. Powód leczony był na Oddziale Anestezjologii i Intensywnej Terapii oraz na Oddziale Urazowo - Ortopedycznym w okresie od 2.07.2014 r. – 15.07.2014 r. Powodowi wystawiono zlecenie na ortezę na ramię i bark typuD.i kołnierz sztywny celem stosownego unieruchomienia barku i kręgosłupa szyjnego. Po wyjściu ze szpitala powód nabył w/w ortezę za kwotę 165 zł. Zakupił również leki za łączną kwotę 53,02 zł. Korzystał z opieki Poradni chirurgicznej, ortopedycznej i neurologicznej. W dniach 3.11.2014 r. – 17.11.2014 r. przeszedł serię zabiegów rehabilitacyjnych. W okresie między sierpniem a wrześniem 2014 r. odbył trzy wizyty u psychologa w(...)wCentrum Medycznym (...) Sp. z o.o.wK.. W dniu wypadku powód zatrudniony był w(...)wJ.. W związku z doznanymi w wyniku wypadku obrażeniami przebywał na zwolnieniu chorobowym w okresie od 3.07.2014 r. do 19.11.2014 r. Po upływie 1,5 roku od wypadku powód nie leczył się już u ortopedy, neurologa, pulmonologa ani psychiatrycznie. Dolegliwości bólowe odczuwał sporadycznie, w szczególności jeśli długo chodził bolał go bark. Po trzech dniach praktyk odczuwał ból łopatki. Nie zażywał żadnych leków w związku z obrażeniami doznanymi w wypadku, również leków przeciwbólowych. Samochodem dojeżdżał do szkoły i do pracy. W szkole uczestniczył w zajęciach sportowych, unikał jedynie gier zespołowych np. gry w siatkówkę z obawy na możliwość ponownego urazu barku. Obecnie powód pracuje za granicą na budowie, w grudniu 2018 r. po powrocie do kraju pomagał znajomemu w przeprowadzkach. Po pracy czasami boli go bark i kręgosłup. Zdarza się, że zażywa leki przeciwbólowe. Nie korzystał z zabiegów rehabilitacyjnych w przeciągu ostatnich trzech lat. Powołani w sprawie biegli: neurologL. J.oraz pulmonologK. S.stwierdzili 0% uszczerbku na zdrowiu powoda. Biegły ortopedaM. B. (2)stwierdził u powoda 8 % uszczerbku na zdrowiu. Powód zgłosił szkodę pozwanemuTowarzystwu (...) S.A.z siedzibą wW., które wszczęło postępowanie likwidacyjne. W toku postępowania lekarz orzecznik strony pozwanej, orzeczeniem z dnia 18.12.2014 r., ustalił 8% uszczerbku na zdrowiu powodaM. B. (1). W związku z powyższym wypłacono powodowi kwotę 400 zł ( iloczyn kwoty 5.000 zł i 8% ) oraz udokumentowane koszty poniesione w związku z wypadkiem tj. koszt zakupu ortezy na ramię i bark w wysokości 165 zł oraz koszt zakupu leków w kwocie 53,02 zł. Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów: - jednej strony ogólnych warunków ubezpieczeniaW.(...)k. 15, - karty informacyjnej – k. 16-18, - historii choroby – k. 19-20, - karty informacyjnej – k. 21, - zaświadczenia z dnia 12 listopada 2014 r. – k. 22, - historii choroby – k. 23-25, - wyników badania psychologicznego – k. 26, - zaświadczenia z dnia 13 marca 2015 r. – k. 27, - pisma strony pozwanej do powoda z dnia 5 lutego 2015 r. – k. 28, -polisy nr (...)– k. 29, - dowodów wpłaty – k. 30, - pisma pozwanego do powoda z dnia 25 listopada 2014 r. – k. 31, - umowy o pracę w celu przygotowania zawodowego – k. 32-33, - karty wynagrodzeń – k. 14, - OWU wg. stanu na dzień 2.07.2012r. – k. 231-233, - opinii biegłego z zakresu neurologiiL. J.– k. 145 – 148, - opinii biegłej pulmonologK. S.– k. 151-152, - opinii biegłego ortopedyM. B. (2)– k. 193 – 203, - wyroku SR w Krośnie z dnia 13 października 2014 r., sygn. akt II W 993/14, - zeznań powodaM. B. (1)– k. 118 i k. 244. Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie powołanych wyżej dowodów, którym dał wiarę w całości. Dowody z dokumentów nie budzą wątpliwości Sądu, sporządzone zostały przez osoby do tego uprawnione i nie zostały zakwestionowane przez żadną ze stron. Sporządzone w sprawie opinie biegłych Sąd uznał za wiarygodne. Opinie te są kompletne, szczegółowe i uzupełniają się z pozostałym materiałem dowodowym w sprawie tworząc spójny obraz stanu faktycznego. Zarzuty do opinii biegłego neurologa ponoszone przez stronę powodową były bezpodstawne, biorąc pod uwagę treść zeznań samego powoda w szczególności co do braku u niego dolegliwości mających charakter neurologiczny, jako skutków wypadku. Powołany w sprawie biegły ortopeda ustalił taki sam stopień uszczerbku na zdrowiu jak lekarz orzecznik strony pozwanej. Wprawdzie biegły błędnie ( omyłkowo ) podał, iż ustalił 9% uszczerbku na zdrowiu, jednak w uzasadnieniu sporządzonej opinii szczegółowo wyliczył i wskazał za jakie obrażenia wyliczył określony procent uszczerbku. Ostatecznie z opinii wynika, że ustalony uszczerbek na zdrowiu powoda wyniósł 8%. Sąd zważył, co następuje: Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie. Roszczenie powoda opiera się na treściart. 805 kc, zawartej umowie ubezpieczenia(...)(polisa (...)) oraz ogólnych warunkach ubezpieczenia, obowiązujących w dacie zawarcia umowy(...), tj. na dzień 20.12.2013 r. W myślart. 805 kcprzez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Przechodząc do dalszych rozważań należy stwierdzić, ubezpieczenie(...)należy do kategorii ubezpieczeń osobowych, co oznacza, że w razie wystąpienia zdarzenia ubezpieczonego, ubezpieczonemu przysługuje umówiona suma ubezpieczenia (art. 805 § 2 kc,art. 829 kc). Jak słusznie podniosła strona pozwana ubezpieczenie nie ma charakteru odszkodowawczego. Na wysokość świadczenia wypłacanego w związku z nieszczęśliwym wypadkiem ma wpływ wyłącznie ustalony przez lekarzy orzekających stopień trwałego uszczerbku na zdrowiu oraz suma ubezpieczenia, która w niniejszej sprawie opiewała na kwotę 500 zł. Dla odpowiedzialności strony pozwanej nie mają w tym przypadku żadnego znaczenia takie okoliczności jak stopień cierpienia poszkodowanego, czasokres leczenia i rehabilitacji, wydatki związane z leczeniem i rehabilitacją czy pogorszenie jego sytuacji życiowej o czym świadczy zapis § 4 punkt 4 OWU(k. 231). Poza sporem w niniejszej sprawie pozostawał fakt, iż powód w dniu 2.07.2014 r. uczestniczył w zdarzeniu komunikacyjnym, w wyniku którego doznał urazów ciała. Bezsporny był fakt, iż strona pozwana wypłaciła powodowi tytułem świadczenia z ubezpieczenia(...)kwotę 400,00 zł, ustalając 8% trwałego uszczerbku na zdrowiu, bezsporna pozostawała również suma ubezpieczenia. Jednak fakt wypłacenia przez stronę pozwaną w postepowaniu likwidacyjnym kwoty 400,00zł. z tytułu ubezpieczenia nie stanowi o tym, że w postępowaniu sądowym powodowi należy się uzupełnienie sumy ubezpieczenia. Zważyć bowiem trzeba, że w treści polisy zostało zastrzeżone, że do kierowania ubezpieczonym pojazdem nie będzie upoważniona osoba, która nie ukończyła 25 roku życia i/lub posiadająca uprawnienia do kierowania tego typu pojazdem krócej niż 36 miesięcy. Zgodnie z OWU obowiązującymi na dzień złożenia wniosku i wystawienia polisy( k. 231 - 233) ubezpieczony to uczestniczący w zdarzeniu objętym ochroną ubezpieczenia(...)kierowca i pasażerowie ubezpieczonego pojazdu, których liczba w chwili zdarzenia nie jest większa niż liczba miejsc określonych w dowodzie rejestracyjnym tego pojazdu. Pojęcie ubezpieczony nie obejmuje osób uczestniczących w załadowaniu, rozładowywaniu, gaszeniu ubezpieczonego pojazdu, jeżeli nie są to kierowca lub pasażerowie tego pojazdu (§ 2 punkt13 OWU, k. 231 - 233), Ubezpieczający – osoba lub podmiot zawierający zW.umowę ubezpieczenia(...)( tj. właściciel pojazdu zawierający umowę ubezpieczenia na własny rachunek albo inna osoba zawierająca umowę ubezpieczenia na rachunek właściciela pojazdu)- (§ 2 punkt12 OWU, k. 231 - 233), kierowca – osoba kierująca ubezpieczonym pojazdem w momencie zajścia zdarzenia objętego ubezpieczeniem(...)(§ 2 punkt 2 OWU, k. 231 - 233). Jak wyżej podano, z treścipolisy (...)wynika, że do kierowania pojazdem ubezpieczonym nie jest upoważniona osoba, która nie ukończyła 25 roku życia i/lub posiada uprawnienia do kierowania tego typu pojazdem krócej niż 36 miesięcy. Podstawą powyższego zapisu jest § 1 punkt 2 OWU, k. 231, który stanowi, że w porozumieniu z ubezpieczającym, po dokonaniu indywidualnej oceny ryzyka przezW., mogą być zastosowane w umowie ubezpieczenia postanowienia dodatkowe, inne niż określone w OWU(...). Wprowadzenie tych postanowień wymaga zastosowania formy pisemnej, pod rygorem nieważności. W niniejszej sprawie Sąd ustalił, że ubezpieczający zawarli z ubezpieczycielem dodatkowe postanowienie, które wyklucza traktowanie powoda jako ubezpieczonego, bowiem nie był on upoważniony do kierowania pojazdem ze względu na wiek( nie miał ukończonych 25 lat) oraz nie posiadał prawa jazdy przez ustalony w polisie okres czasu ( posiadał krócej niż 36 miesięcy). Przeprowadzanie dowodu z opinii biegłych nie było wskazane w powyższych okolicznościach. Z tego też powodu Sąd nie przeprowadził dowodu z opinii biegłego psychiatry. m Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w punkcie I wyroku na postawieart. 805 § 2 kc,art. 829 kc. Orzeczenie o kosztach opiera się naart.98 kpc. Sędzia: ZARZĄDZENIE 1 (...) 2 (...) (...)

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Krośnie date: '2018-12-28' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Małgorzata Gałuszka legal_bases: - art. 805 § 2 kc - art.98 kpc recorder: Monika Wróbel signature: I C 1076/15 ```

154505300005006_X_K_000847_2013_Uz_2014-04-04_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt X K 847/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 04 kwietnia 2014r. Sąd Rejonowy dla Warszawy - Śródmieścia w Warszawie X Wydział Karny w następującym składzie: Przewodniczący: SSR Iwona Konopka Protokolant: Magdalena Brejnak bez udziału Prokuratora po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 04 kwietnia 2014r. w Warszawie sprawy P. S. s.J.iJ., zd.D. ur. (...)wW. oskarżonego o to, że: w dniu 16 października 2012 roku wW., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniemL.z siedzibą weW.Pl. (...)w postaci pożyczki gotówkowej w kwocie 4447,41 zł w taki sposób, że w celu uzyskania pożyczki przedłożył nierzetelne niezgodne z prawdą oświadczenie o zatrudnieniu własnym wfirmie (...)z siedzibą wW.przyul. (...), które to oświadczenie miało istotne znaczenie dla uzyskania w/w pożyczki, przez co wprowadził pracownika Euro(...)Sp. z o.o w błąd co do zatrudnienia wfirmie (...)z siedzibą wW.przyul. (...)na czas nieokreślony od dnia 27.12.2011r. ze średnim wynagrodzeniem 1400 zł netto miesięcznie, a tym samym co do zdolności kredytowej i zamiaru spłaty rat pożyczki, a następnie zawarł umowę pożyczki gotówkowej nr(...)na kwotę 4447, 41 zł, czym działał na szkodęL.z siedzibą weW.; to jest o czyn zart. 286 § 1 kkw zb. zart. 297 § 1 kkw zw. zart. 11 § 2 kk. I oskarżonegoP. S.uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, przy czym ustala, iż czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne i za to na podstawieart. 286 § 1 kkw zb. zart. 297 § 1 kkw zw. zart. 11 § 2 kkw zw. zart. 64 § 1 kkskazuje go, a na podstawieart. 286 § 1 kkw zw. zart. 11 § 3 kkwymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności; II na podstawieart. 46 § 1 k.kzobowiązuje oskarżonego do naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonegoL.z siedzibą weW.kwoty 4447,41 (czterech tysięcy czterystu czterdziestu siedmiu 41/100); III na podstawieart. 230 § 2 kpkdowody rzeczowe opisane w wykazie dowodów rzeczowych „Dz” Sip - 4618-4619/13 pod poz. 1-2 (k.13) nakazuje zwrócić pokrzywdzonemuL.z siedzibą weW.; IV na podstawieart. 624 § 1 k.p.kzwalnia oskarżonego od uiszczania kosztów sądowych, obciążając nimi Skarb Państwa. Sygn. akt X K 847/13 UZASADNIENIE Na podstawie całokształtu ujawnionego materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 16 października 2012 r.P. S.w sklepie(...)mieszczącym się wW.przyul. (...)w DH(...)zawarł umowę pożyczki z(...) S.A.o nr(...)na kwotę 4 447, 41 zł. Umowa została zawarta na okres 20 miesięcy, na mocy którejP. S.zobowiązany był uiszczać miesięcznie kwotę raty w wysokości 222,37 zł. Z tytułu przyznanej kwoty na mocy zawartej umowy pożyczkiP. S.dokonał zakupu ratalnego sprzętu elektronicznego w postaci telewizoramarki S.oraz laptopa. W momencie zawierania umowyP. S.okazałdowód osobisty nr (...)oraz oświadczył, iż osiąga stały dochód z tytułu zawartej w dniu 27.12.2011 r. na czas nieokreślony umowy o pracę wfirmie (...)z siedzibą przyul. (...)wW.na stanowisku pomocnik – malarz osiągając wynagrodzenie w wysokości 1400 zł. OświadczenieP. S.zostało ujawnione w umowie pożyczki.P. S.nie uregulował żadnej z rat.P. S.w dacie zawarcia umowy pożyczki nie był nigdzie zatrudniony, podejmował jedynie prace dorywcze i nie osiągał dochodu w kwocie 1400 zł miesięcznie. Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów: wyjaśnień oskarżonego (k. 63), zeznańP. R.(k. 3-6), zeznańB. D.(k. 30-31), a nadto pozostałych dowodów w postaci: umowy pożyczki (k. 10), informacjiL. F.(k. 36) oraz informacji ZUS (k. 2). OskarżonyP. S.w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu (k. 63) i wyjaśnił (k. 63), że udał się dosklepu (...)i zapytał, czy może coś kupić na raty. Stwierdził, że w taki sposób kupił telewizor plazmowymarki S. (...)cali oraz laptopa. Wyjaśnił, że sprzedawca powiedział mu, iż może określić przez jaki okres chciałby spłacać raty, a on odpowiedział, że może płacić po 89 zł miesięcznie. Wyjaśnił, że w trakcie zawierania umowy sprzedawca oddalił się, aby uzyskać informację i powiedział, że możliwe jest zawarcie umowy na takich warunkach. Podkreślił, że następnie otrzymał rachunek na kwotę 224 zł. Stwierdził, że wskazał sprzedawcy, że pracuje na budowie, w firmie wykończeniowej(...), podczas gdy w rzeczywistości podejmował prace dorywcze, nie miał podpisanej umowy o pracę na czas nieokreślony i nie uzyskiwał dochodów w wysokości 1400 zł. Wyjaśnił, że takie informacje o zatrudnieniu podał sprzedawcy, gdyż w przeciwnym razie nie uzyskałby pożyczki. Podkreślił przy tym, że sprzedawca nie sugerował mu żadnych podpowiedzi. Podał, że ma świadomość, że tymi informacjami o zatrudnieniu wprowadził sprzedawcę w błąd. Wyjaśnił, że wie, że takie zachowanie to oszustwo. Stwierdził, że będzie miał nauczkę. Nadto potwierdził, że na umowie pożyczki widnieją jego podpisy, a do umowy dołączona jest kserokopia jego dowodu osobistego. Podał, że po podpisaniu umowy wziął sprzęt ze sobą i poszedł do domu. Podkreślił, że nie spłacił żadnej raty z tytułu zawarcia umowy pożyczki. Sąd zważył, co następuje: Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego doprowadziła Sąd do przekonania, że wyjaśnienia oskarżonego w zakresie zawarcia umowy pożyczki oraz złożenia oświadczenia w zakresie swojego zatrudnienia wfirmie (...)zasługują w pełni na uwzględnienie. W pierwszej kolejności należy stwierdzić, iż bezspornym jest, iż oskarżony zawarłumowę pożyczki o nr (...)w dniu 16 października 2012 r. i przy zawarciu tej umowy złożył oświadczenie o zatrudnieniu wfirmie (...)z siedzibą wW.przyul. (...)lok. 14 na podstawie umowy na czas nieokreślony na stanowisku pomocnik – malarz z zarobkami w kwocie 1400 zł, które to oświadczenie zostało wpisane jako treść umowy pożyczki. Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie w pełni korespondują z dokumentacją w postaci umowy (k. 10) i pismem z ZUS (k. 2) a także są jednoznacznie spójne z zeznaniami świadkaP. R.(k. 3-6) orazB. D.(k. 30-31). Poza sporem pozostaje, iż oskarżony – jak sam przyznał w swoich wyjaśnieniach – nie był zatrudniony wfirmie (...)na czas nieokreślony począwszy od dnia 27.12.2011 r. Świadczy o powyższym powołany powyżej dowód w postaci informacji z ZUS (k. 2), z którego wynika, iż od 1.01.2011 r. oskarżony nie był objęty ubezpieczeniem zdrowotnym, ani społecznym. Sąd przy tym uwzględnił ten fragment wyjaśnień oskarżonego, w którym podaje, że w okresie zawarcia umowy pożyczki podejmował jedynie prace dorywcze i jednocześnie nie osiągał wskazanego w umowie pożyczki dochodu w wysokości 1400 zł. W ocenie Sądu w aktach sprawy brak jest jakiekolwiek przeciwdowodu, który w tym zakresie obaliłby wyjaśnienia oskarżonego. Podobnie Sąd ocenił wyjaśnienia oskarżonego w zakresie motywacji, jaka kierowała oskarżonym w momencie zawarcia umowy. Oskarżony szczerze wskazał, że chciał po prostu posiadać laptop i sprawić prezent dziewczynie – w tym celu zakupił telewizor. Powyższe nie zmienia jednakowoż faktu, iż oskarżony zawarł przedmiotową umowę pożyczki i tym samym złożył nierzetelne oświadczenie w zakresie swojego zatrudnienia i zarobków, pomimo, iż miał świadomość, że informacje dotyczące miejsca jego pracy, rodzaju zatrudnienia i wysokości osiąganych dochodów nie odpowiadają rzeczywistości. W tym miejscu należy zaznaczyć, iż Sąd zwrócił uwagę na wypowiedź oskarżonego, w której dokładnie wskazał, iż podał nieprawdziwe informacje na temat swojego zatrudnienia i osiąganych zarobkach, gdyż w przeciwnym razie nie otrzymałby wnioskowanej pożyczki. Ponadto zwrócić trzeba uwagę, iż z wyjaśnień oskarżonego wynika jednoznacznie, iż udał się do tego sklepu wyraźnie z zamiarem zawarcia takiej umowy, o czym świadczy jego zainteresowanie nabyciem sprzętu na raty. Zdaniem Sądu powyższe działanie oskarżonego wskazuje na to, że działał w sposób przemyślany i celowy. Oceniając wyjaśnienia oskarżonego Sąd nie uwzględnił jedynie fragmentu dotyczącego jego rozmowy ze sprzedawcą na temat wysokości rat, jakie musiałby uiszczać oskarżony w przypadku zawarcia umowy pożyczki. Wskazać tu trzeba, że wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie są lakoniczne i chaotyczne. Oskarżony bowiem twierdził, że sprzedawca zapytał, na jaki okres chciałby zawrzeć umowę, po czym oskarżony odpowiedział, że interesują go miesięczne raty w wysokości 89 zł miesięcznie. Wskazał przy tym, że otrzymał następnie, po zawarciu umowy pożyczki, informację o konieczności uiszczenia kwoty 224 zł. W ocenie Sądu ta część wyjaśnień oskarżonego nie koresponduje z dowodami w postaci zeznań świadkaB. D.(k. 30-31), który dokładnie w swoich zeznaniach przedstawił, w jaki sposób doszło do zawarcia umowy pożyczki z oskarżonym. Nadto zwrócić trzeba uwagę, że oskarżony jednoznacznie przyznał, że na przedmiotowej umowie pożyczki widnieją jego podpisy, co wskazuje, iż miał wiedzę, jaka kwota pożyczki została mu udzielona, na jaki okres oraz w jakiej wysokości określono ratę pożyczki. Z treści zawartej umowy wynika bezspornie, iż oskarżony był zobowiązany do uiszczania miesięcznie kwoty w wysokości 222, 37 zł. Dodatkowo należy wskazać, iż z pisma (k. 36) wynika, iż kwota raty pożyczki była oskarżonemu znana, gdyż na pytanie o zwłokę w płatności raty oskarżony jedynie zapewnił o uregulowaniu zadłużenia tłumacząc się opóźnieniem w zapłacie wynagrodzenia. Z treści wskazywanego pisma nie wynika, ażeby oskarżony kwestionował wysokość raty, jaką powinien uiścić. Poza sporem pozostaje kwestia nieuregulowania żadnej kwoty raty, co potwierdzają zeznania świadkaP. R.(k. 3-6) oraz wyjaśnienia oskarżonego. Powyższe jednoznacznie świadczy o tym, że oskarżony, podpisując przedmiotową umowę pożyczki znał jej treść, a tym samym i wysokość miesięcznej raty i w żadnej mierze nie był zainteresowany „losem” zawartej przez siebie umowy oraz konsekwencjami wynikającymi z nieuiszczania rat zgodnie z postanowieniami zawartej umowy. W odniesieniu do zeznań świadkaP. R.(k. 3 – 6) należy stwierdzić, iż nie budzą one żadnych wątpliwości. Zeznania te w pełni korelują zarówno z wyjaśnieniami oskarżonego w zakresie zawarcia przez niego umowy, jak również z pozostałymi dowodami w postaci umowy pożyczki (k. 10) oraz zeznaniami świadkaK. D.. W ocenie Sądu brak jest jakichkolwiek podstaw do kwestionowania zeznań tego świadka z uwagi na fakt, iż są one spójne z treścią dokumentów dotyczących zawarcia przedmiotowej umowy złożonych do akt sprawy. Wskazać trzeba, iż świadek wprawdzie nie zawierał osobiście wskazanej umowy z oskarżonym, jednak jego zeznania należy ocenić jako szczegółowe, precyzyjne oraz stanowiące podstawę ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie. Jeżeli chodzi o zeznania świadkaK. D.(k. 30-31) należy stwierdzić, iż w zakresie zawarcia umowy pożyczki są spójne z zeznaniami świadkaP. R.i ujawnionymi w toku przewodu sądowego dokumentami w postaci umowy pożyczki (k. 10) i nie sposób odmówić im wiarygodności. Świadek jako pracownikspółki z o.o. (...)złożył wyczerpujące zeznania związane ze sposobem zawierania umów pożyczki na zakup sprzętu w systemie ratalnym. Jednocześnie podkreślił, że pracownicysklepu (...)nie byli zobowiązani do weryfikowania podawanych przez klientów informacji na temat miejsca swojego zatrudnienia i wysokości osiąganych dochodów. Na marginesie stwierdzić należy, iż Sąd – oceniając treść zeznań świadka – nie uwzględnił fragmentu jego zeznań dotyczącego osoby oskarżonego. Wskazać bowiem trzeba, że świadek po okazaniu mu przedmiotowej umowy wraz z załączoną kserokopią dowodu osobistego oskarżonego był w stanie jedynie potwierdzić, że faktycznie podpisał taką umowę z ramieniasklepu (...). Wyraźnie przy tym podkreślił, że nie rozpoznaje osoby oskarżonego z uwagi na dużą ilość klientów. Następnie jego zeznania zostały sformułowane tak, jakby faktycznie pamiętał osobę oskarżonego, twierdząc, że oskarżony powrócił po kilku dniach do sklepu wraz z członkami swej rodziny, którzy uprzednio dokonywali w tym sklepie zakupu sprzętu na raty. Świadek także w pierwszej części swoich zeznań, tj. przed okazaniem mu przedmiotowej umowy przedstawiał osobę oskarżonego, jako klienta sklepu w taki sposób jakby rzeczywiście go pamiętał. Sąd w tym zakresie zeznań świadka nie uwzględnił, gdyż świadek jednoznacznie podał, że nie pamięta osoby oskarżonego, z którym podpisał przedmiotową umowę, podając przy tym logiczne uzasadnienie przyczyny niepamięci. W ocenie Sądu świadek swoje zeznania złożył na podstawie wiedzy i doświadczenia związanego z zawieraniem tego typu umów, natomiast osoby oskarżonego i jego zachowania po podpisaniu umowy nie pamiętał, co jest naturalne z uwagi na upływ czasu i ilość osób zawierających tego typu umowy. Zaznaczyć przy tym trzeba, iż nie ulega żadnym wątpliwościom, ze przedmiotowa umowa została zawarta, przy czym została podpisana została przez świadka i oskarżonego, czemu oskarżony w swoich wyjaśnieniach nie zaprzeczał. Z uwagi na wątpliwości co do poczytalności oskarżonego w postępowaniu przygotowawczym oskarżyciel publiczny dopuścił dowód z opinii dwóch biegłych lekarzy psychiatrów. Z treści opinii (k. 71-74) wynika bezspornie, że stan psychiczny badanego w odniesieniu do zarzucanego mu czynu nie znosił, ani nie ograniczał jego zdolności rozpoznania znaczenia czynu i zdolności kierowania swym postępowaniem. Biegli nie stwierdzili u oskarżonego objawów choroby psychicznej, ani upośledzenia umysłowego, a jedynie uzależnienie mieszane od alkoholu. Zdaniem biegłych, mimo stwierdzonego uzależnienia, poczytalność oskarżonego zarówno w chwili czynu, jak i w toku postępowania nie budzi wątpliwości. W ocenie Sądu opiniaB. P.iI. S., biegłych lekarzy psychiatrów, zasługuje na wiarę. Wywód opinii jest jasny, logicznie poprawny, a wnioski nie budzą zastrzeżeń w świetle wskazań doświadczenia życiowego. Opinia sporządzona została rzetelnie, w oparciu o analizę akt sprawy oraz badanie oskarżonego, nie pomijając żadnych istotnych przesłanek. Tym samym zdaniem Sądu opinia jest przekonująca, trafna i stanowi obiektywny dowód w sprawie. Sąd dał wiarę pozostałym zaliczonym w poczet materiału dowodowego dokumentom w postaci: umowie (k. 10), informacji ZUS (k. 2) oraz pismu (k. 36) jako że ich autentyczność, jak i wynikające z nich fakty nie budzą wątpliwości. Zostały one sporządzone rzetelnie przez uprawnione podmioty, prawidłowo pod względem formalnym i zgodnie z obowiązującymi przepisami, a ponadto korespondują one z pozostałym materiałem dowodowym, który Sąd obdarzył wiarygodnością, wzajemnie się z nim uzupełniając, potwierdzając i tworząc logiczną całość. W ocenie Sądu dokonana analiza zeznań świadków wraz z całością dokumentacji zgromadzonej w niniejszej sprawie pozwalają na odtworzenie pełnego i rzeczywistego obrazu czynu popełnionego przez oskarżonegoP. S.. W ocenie Sądu analizując zebrany w sprawie materiał dowodowy należy stwierdzić, iż wina oskarżonego nie budzi żadnych wątpliwości. Oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przepisuart. 286 § 1 kkw zb. zart. 297 § 1 kkw zw. zart. 11 § 2 kkw zw. zart. 64 § 1 kk. Należy stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie Sąd zmodyfikował kwalifikację prawną czynu w oparciu o odpisy wyroków (k. 98-101, 102-103) uznając, iż oskarżony popełnił przedmiotowy czyn w ramach powrotu do przestępstwa, w rozumieniuart. 64 § 1 kk. Wskazać należy, iż na mocy wyroku Sadu Rejonowego dla Warszawy Śródmieścia V Wydział Karny z dnia 23 lutego 2012 r., sygn. akt V K 590/07 oskarżony został skazany m.in. za czyn zart. 280 § 1 kkw zb. zart. 275 § 1 kkw zw. zart. 11 § 2 kkna karę 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres 5 lat próby. Na mocy wyroku Sądu Okręgowego X Wydział Karny Odwoławczy w Warszawie z dnia 25 stycznia 2013 r., sygn. akt X Ka 876/12 uchylono m.in. orzeczenie dotyczące warunkowego zawieszenia wykonania kary dwóch lat pozbawienia wolności i na podstawieart. 63 § 1 kkna poczet kary zaliczono okres tymczasowego aresztowania od dnia 14 stycznia 2008 r. do dnia 25 sierpnia 2008 r. W tym stanie rzeczy należało uznać, że oskarżony jako osoba uprzednio skazana na mocy powołanego wyroku za umyślne przestępstwo, po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności popełniła w ciągu 5 lat umyślne przestępstwo podobne, do przestępstwa, za które została prawomocnie skazana. Prokurator w niniejszej sprawie złożył wniosek na podstawieart. 335 § 1 kpki wniósł o wymierzenie oskarżonemu bez przeprowadzenia rozprawy uzgodnionej kary jednego roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania na okres 5 lat próby oraz obowiązkiem naprawienia szkody w wysokości 4447,41 zł na rzecz pokrzywdzonegoL.z siedzibą weW.. Następnie Prokurator zmodyfikował swój wniosek (k. 147) wskazując, iż w razie uzupełnienia kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego oskarżonemu o działanie w ramach powrotu do przestępstwa przewidziane wart. 64 § 1 kknie wyraża zgody na wymierzenie oskarżonemu uprzednio uzgodnionej kary, natomiast nie sprzeciwia się wymierzeniu oskarżonemu kary 6 miesięcy pozbawienia wolności wraz z orzeczeniem obowiązku naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonegoL.z siedzibą weW.w wysokości 4447,41 zł. Oskarżony wyraził zgodę na wymierzenie kary we wskazanej wysokości wraz z orzeczeniem obowiązku naprawienia szkody (k. 154). Sąd w oparciu o treśćart. 343 § 1 k.p.k.uwzględnił zmodyfikowany wniosek Prokuratora dotyczący wymierzenia oskarżonemu kary 6 miesięcy pozbawienia wolności wraz z orzeczeniem obowiązku naprawienia szkody w wysokości 4447,41 zł na rzeczspółki (...)z siedzibą weW.. Należy stwierdzić, iż przestępstwo określone wart. 286 § 1 kkpolega na motywowanym celem osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadzeniu innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez wprowadzenie jej w błąd albo wyzyskanie błędu lub też niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Zarzucane oskarżonemu przestępstwo zart. 286 § 1 kkjest przestępstwem umyślnym, zaliczonym do tzw. celowościowej odmiany przestępstw kierunkowych. Powyższe ujęcie znamion strony podmiotowej wyklucza możliwość popełnienia oszustwa z zamiarem ewentualnym. Zamiar bezpośredni winien obejmować zarówno cel, jak i sposób działania zmierzający do zrealizowania tego celu. Przypisując sprawcy popełnienie przestępstwa określonego wart. 286 § 1 k.k., należy wykazać, że obejmował on swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim (kierunkowym) nie tylko to, że wprowadza w błąd inną osobę (względnie wyzyskuje błąd), ale także i to, że doprowadza ją w ten sposób do niekorzystnego rozporządzania mieniem i jednocześnie chce wypełnienia tych znamion. Ustalając zamiar sprawcy oszustwa należy mieć na uwadze wszystkie okoliczności, na podstawie których można wyprowadzić wnioski co do uświadomionej przez sprawcę nierealności wypełnienia obietnic, złożonych osobie rozporządzającej mieniem. /vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 23 marca 2006 r., sygn. akt II AKa 29/2006/. Natomiast opis znamion oszustwa określonego w przepisieart. 286 § 1 kknie określa sposobów, jakimi ma posłużyć się sprawca by wprowadzić w błąd. Ustawa nie zawiera też w tym zakresie żadnych ograniczeń, tak więc wprowadzenie w błąd możliwe jest przy wykorzystaniu wszelkich sposobów i metod, które doprowadzą do powstania rozbieżności między świadomością pokrzywdzonego rozporządzającego mieniem a rzeczywistym stanem rzeczy, a tym samym doprowadzą sprawcę do osiągnięcia zamierzonego celu. Wprowadzenie w błąd może zostać osiągnięte przez przemilczenie, zaniechanie poinformowania o faktycznym, prawdziwym stanie rzeczy rzutującym na rzeczywisty zamiar sprawcy (tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 2 lutego 2004 r. sygn. akt IV KK 322/2003). W ocenie Sądu zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje, iż oskarżony obejmował swoim zamiarem elementy przedmiotowe przypisanego mu czynu, zaś całościowa ocena zachowania oskarżonego wskazuje, iż od początku oskarżony działał z zamiarem oszustwa. Oskarżony, bowiem w dniu 16.10.2012 r. wW.działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziłL.do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 4777,41 zł, w ten sposób, że zawarł umowę pożyczki gotówkowej w sklepie należącym dospółki z o.o. (...), a jednocześnie nie uiścił żadnej z uzgodnionych rat pożyczki, do której był zobowiązany na mocy zawartej umowy, czym wprowadził pracownikówspółki z o.o. (...)działającej w imieniuL.w błąd co do zamiaru wywiązania się z postanowień zawartej umowy. Takie działanie oskarżonego w świadomości pracownikówspółki z o.o. (...)działających w imieniuL.zrodziło przekonanie, iż oskarżony poprzez zawarcie przedmiotowej umowy i poprzez złożenie oświadczenia o swoim zatrudnieniu wfirmie (...)z siedzibąW.przyul. (...)będzie mógł wywiązywać się z zawartej umowy o pożyczkę gotówkową. Bez wątpienia oskarżony wprowadził pracownikówspółki (...)w błąd co do możliwości i zamiaru spłaty zobowiązania. Oskarżony, bowiem celowo przyszedł dosklepu spółki (...)celem dokonania zakupu na raty sprzętu RTV AGD poprzez zawarcie umowy pożyczki gotówkowej, na mocy której był zobowiązany do uiszczania comiesięcznych rat w wysokości 222, 37 zł przez okres 20 miesięcy, a podczas zawierania umowy pożyczki złożył nierzetelne i niezgodne z prawdą oświadczenie o swoim zatrudnieniu i osiąganych dochodach. Bezspornie oskarżony w czasie zawarcia umowy nie tylko nie był zatrudniony wfirmie (...), ale też nie pracował na umowę na czas nieokreślony, a jedynie podejmował prace dorywcze, w wyniku których uzyskiwał dochód, który nie równał się kwocie 1400 zł i był od tej kwoty mniejszy. Powyższa sytuacja materialna oskarżonego nie dawała żadnej gwarancji spłaty zobowiązania wynikającego z zawartej umowy. Oskarżony zatem miał pełną świadomość tego, że nie wywiąże się z warunków umowy, gdyż nie uzyskiwał dochodów na poziomie pozwalającym na uiszczanie miesięcznych rat w kwocie wskazanej w umowie, a samo zawarcie umowy przez niego było podyktowane chęcią uzyskania korzyści majątkowej w postaci zakupu sprzętu RTV AGD, tj. telewizora i laptopa. Dodatkowo zwrócić należy uwagę na fakt, iż oskarżony faktycznie nie był zainteresowany zobowiązaniem wynikającym z treści zawartej umowy, o czym świadczy fakt, iż nie uiścił żadnej z rat i nie miał zamiaru uiszczania tych opłat już w momencie zawierania umowy. Oskarżony nie uzyskiwał, bowiem dochodu, jaki wskazał w oświadczeniu, nadto nie był wówczas niegdzie zatrudniony w oparciu o jakąkolwiek umowę o pracę. Zwrócić trzeba uwagę na treść notatki (k. 36), z której wynika, że oskarżony zapewniał, że spłaci powstałe zadłużenie, a zwłoka wynika z opóźnienia wypłaty wynagrodzenia przez pracodawcę. Oskarżony zatem miał świadomość istniejącego zadłużenia i konieczności uiszczania wskazanych w umowie pożyczki rat, a mimo tego celowo nie dokonywał wpłat, zapewniając, iż ureguluje zadłużenie, pomimo, iż nie miał takiego zamiaru. Treść tej notatki oraz brak jakichkolwiek spłat wskazuje, że oskarżonego również nie interesowały konsekwencje wynikające z niewywiązania się z warunków umowy pożyczki – w tym celu nie kontaktował się z pracownikamiL.w sprawie spłaty istniejącego zobowiązania, a co więcej zapewniał – w przypadku wzmiankowanego powyżej kontaktu - że zaległości uiści, czego do dziś dnia nie uczynił Bezspornie zatem oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, gdyż uzyskał korzyść dla siebie w postaci kwoty pieniędzy, za którą zakupił sprzęt AGD RTV. Podkreślić należy, iż Sąd rozpoznający niniejszą sprawę w całej rozciągłości podziela pogląd ukształtowany w orzecznictwie i judykaturze, iż o zamiarze sprawcy przestępstwa określonego wart. 286 § 1 kkprzesądza całokształt okoliczności, tak podmiotowych, jak też przedmiotowych. Zdaniem Sądu wszystkie wskazane powyżej okoliczności związane z zawarciem przez oskarżonego umowy pożyczki gotówkowej wskazują jednoznacznie, iż oskarżony działał z zamiarem oszustwa, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, poprzez wprowadzenie pracowników(...) sp. z o.o.w błąd co do możliwości wywiązania się z warunków wynikających z zawartej umowy, tym samym doprowadzając do niekorzystnego rozporządzenia mieniemL.Nie można zapominać, iż pojęcie korzyści majątkowej, konkretyzującej cel działania sprawcy przestępstwa opisanego w treściart. 286 § 1 kkzawsze w wykładni powołanego wyżej przepisu rozumiane było szeroko, jako aktualne i przyszłe przysporzenie mienia, osiągnięcie korzyści majątkowej w konkretnych okolicznościach, czy też ogólne polepszenie sytuacji majątkowej. Dlatego też, dla realizacji znamienia działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, sprawca wcale nie musi dążyć do przywłaszczenia mienia stanowiącego przedmiot zabiegów podejmowanych w ramach strony przedmiotowej, wystarczy bowiem, że zamierza osiągnąć korzyść majątkową wynikającą z rozporządzenia mieniem przez inny podmiot. Może on przy tym zakładać nawet zwrot mienia pokrzywdzonemu, zamierzając jednak osiągnąć korzyść majątkową płynącą z rozporządzenia mieniem, przejawiającą się w każdej innej postaci niż jego przywłaszczenie (np. zysk płynący z inwestycji przeprowadzonych przy wykorzystaniu cudzych środków). Należy nadto podkreślić, iż dla bytu przestępstwa oszustwa nie ma decydującego znaczenia okoliczność, czy sprawca miał zamiar przywłaszczyć uzyskaną kwotę pieniężną, czy też ją zwrócić pokrzywdzonemu po pewnym czasie. Wskazać przy tym należy, iż w myśl orzeczenia SN z 28. 06. 2000 r., III KKN 86/98, OSNKW 2000/7-8/65 nie jest wymagane bezwzględnie, iż sprawca miał zamiar niezwrócenia środków pieniężnych, ale wystarczy jeżeli sprawca ma zamiar czasowego z nich korzystania, tj. działa w zamiarze nieterminowego uregulowania długu. W przedmiotowej jednakże sprawie oskarżony uzyskał kwotę pieniężną w wysokości 4447,41 zł i zobowiązał się do uiszczania comiesięcznych rat przez okres 20 miesięcy. W tym przypadku niewątpliwie oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dla siebie, jak już zaznaczono, poprzez uzyskanie pieniędzy tytułu zawartej umowy pożyczki, za które zakupił telewizor i laptopa. Stwierdzić trzeba, iż przestępstwo określone wart. 297 § 1 kkpolega na przedkładaniu przez sprawcę nie odpowiadających rzeczywistości dokumentów i oświadczeń, przy czym chodzi o dokumenty fałszywe lub stwierdzające nieprawdę oraz nierzetelne oświadczenia. W tym przypadku sprawca musi działać w określonym celu, który polega na uzyskaniu przez siebie lub inną osobę kredytu, pożyczki bankowej, gwarancji kredytowej, dotacji, subwencji lub zamówienia publicznego. W realiach przedmiotowej sprawy oskarżony w celu uzyskania przez siebie przedmiotowej pożyczki złożył nierzetelne oświadczenie dotyczące swojego zatrudnienia i osiąganych dochodów. Stwierdzić trzeba, że oświadczenie nierzetelne to nie tylko takie, które zawiera informacje nieprawdziwe, ale także niepełne na skutek przemilczenia pewnych okoliczności. Przedmiotem nierzetelnych oświadczeń muszą być okoliczności mające istotne znaczenie dla instytucji, o którą się sprawca ubiega – w tym przypadku pożyczki. Bez wątpienia informacja na temat zatrudnienia i osiąganych zarobków w niniejszej sprawie stanowiła podstawę do udzielenia pożyczki na określonych warunkach. Jednoznacznie wysokość osiąganych dochodów przez oskarżonego jako stronę umowy wpływała na wysokość udzielonej pożyczki. Taką świadomość miał oskarżony w chwili podpisywania tej umowy – co wynika wprost z jego wyjaśnień. Poza sporem pozostaje, iż oświadczenie oskarżonego zawierało nieprawdziwe informacje nie tylko o miejscu jego zatrudnienia, rodzaju wykonywanej pracy, rodzaju umowy, na podstawie której oskarżony miał świadczyć pracę, okresu swojego zatrudnienia, ale także o wysokości osiąganych dochodów. W ocenie Sądu zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje, iż oskarżony obejmował swoim zamiarem elementy przedmiotowe zarzucanego mu czynu, zaś całościowa ocena zachowania oskarżonego wskazuje, iż od początku oskarżony działał z zamiarem oszustwa. Złożenie, bowiem przez oskarżonego nierzetelnego oświadczenia o zatrudnieniu i osiąganych dochodach zrodziło w świadomości pracownikówspółki (...)przekonanie, iż oskarżony posiadał stałe zatrudnienie, a przez to będzie mógł wywiązywać się z zawartej umowy o pożyczkę gotówkową i przez to opłacać comiesięczne raty. Bez wątpienia oskarżony wprowadził pracownikówspółki (...)w błąd co do możliwości i zamiaru spłaty zobowiązania, tym bardziej, że miał świadomość, że nie jest nigdzie zatrudniony na umowę o pracę, a jedynie pracuje dorywczo, nie uzyskując żadnego stałego dochodu pozwalającego na wywiązanie się z warunków umowy, tj. opłacanie rat. Wobec powyższego oskarżony wiedział, że jego możliwości finansowe nie dają gwarancji co do wywiązania się z zawartej umowy. Wymierzając oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, Sąd wziął pod uwagę dyspozycjęart. 53 kk, tj. cele zapobiegawcze i wychowawcze kary, jak też okoliczności łagodzące i obciążające. Przy wymiarze kary Sąd wziął pod uwagę fakt znacznej społecznej szkodliwości czynu, jego nagminność na terenie funkcjonowania tutejszego Sądu, jak również sposób działania oskarżonego, który w ocenie Sądu był przemyślany i celowy. Oskarżony bowiem chciał posiadać zakupiony sprzęt RTV AGD, na które to rzeczy nie mógł sobie pozwolić bez zawarcia umowy pożyczki. Dodatkowo Sąd miał na uwadze okoliczność, iż wymaganym warunkiem do zawarcia umowy pożyczki było złożenie oświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach i oskarżony to uczynił, składając oświadczenie zawierające nieprawdziwe dane o swoim zatrudnieniu. Złożenie bowiem oświadczenia prawdziwego skutkowało by nieudzielaniem oskarżonemu pożyczki na zakup telewizora i laptopa. Wobec powyższego należało uznać, że oskarżony podjął konkretne i ukierunkowane działania, aby uzyskać kwotę pożyczki, którą przeznaczył na zakup sprzętu RTV AGD, nie mając przy tym zamiaru uiszczać żadnych rat, wbrew postanowieniom umowy, co Sąd także uwzględnił. Sąd przy wymiarze kary nie stracił także z pola widzenia dotychczasowej kilkukrotnej karalności oskarżonego, przyjętego działania w ramach powrotu do przestępstwa oraz faktu, iż oskarżony aktualnie odbywa karę pozbawienia wolności. Stwierdzić przy tym trzeba, że oskarżony został prawomocnie skazany za czyn wskazany wart. 280 § 1 k.k., który nie został ujęty w karcie karnej. Sąd miał także na uwadze wartość wyrządzonej szkody, którą należy ocenić jako stosunkowo wysoką oraz fakt, iż oskarżony do tej pory szkody nie naprawił. Sąd dodatkowo ocenił warunki i właściwości osobiste oskarżonego i doszedł do przekonania, iż oskarżony nie zasługuje na dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary. Sąd oceniając właściwości i warunki osobiste oskarżonego wziął przede wszystkim pod uwagę jego dotychczasową karalność, w szczególności za przestępstwo zart. 280 § 1 k.k.oraz działanie w ramach powrotu do przestępstwa. Wobec powyższego Sąd doszedł do przekonania, iż jedynie słuszną decyzją będzie wymierzenie oskarżonemu kary bezwzględnej. Biorąc pod uwagę tak ustaloną społeczną szkodliwość czynu, stopień winy, zaistniałe w sprawie okoliczności obciążające, w szczególności dotychczasową karalność oskarżonego oraz okoliczności łagodzące, nadto mając na względzie szczególno i ogólnoprewencyjny cel kary, Sąd uznał za sprawiedliwe orzeczenie w stosunku do oskarżonego kary bezwzględnej 6 miesięcy pozbawienia wolności. W ocenie Sądu dotychczasowy tryb życia, jaki prowadził oskarżony i jego uprzednia karalność przekonuje, że jedynie kara pozbawienia wolności bez warunkowego jej zawieszenia osiągnie cele kary, przede wszystkim w jej aspekcie ogólnoprewencyjnym, który przy nagminności tego typu czynów ma na celu jej społeczne oddziaływanie. Nadto Sąd wyraża przekonanie, iż sankcja ta wpłynie na kształtowanie się w społeczeństwie przekonania, iż tego rodzaju przestępstwa spotykają się z adekwatną reakcją prawnokarną w postaci sprawiedliwej kary. Nadto, w ocenie Sądu, w stosunku do oskarżonego zachodzi potrzeba procesu resocjalizacji przeprowadzanej w warunkach izolacji penitencjarnej. W ocenie Sądu w niniejszej sprawie nie ma podstaw do tego, by uznać, iż w stosunku do oskarżonego zachodzi pozytywna prognoza kryminologiczna, bowiem poprzednio orzekane wobec niego kary z warunkowym zawieszeniem ich wykonania nie powstrzymały oskarżonego od ponownego wkroczenia na „ścieżkę” przestępczości. Wobec powyższego orzeczenie bezwzględnej kary 6 miesięcy pozbawienia wolności, umożliwi zdaniem Sądu, realizację zamierzonego procesu wychowawczego, skłaniającP. S.do przestrzegania powszechnie przyjętych zasad współżycia międzyludzkiego i norm prawa oraz zapobiegnie powrotowi do przestępstwa. Zdaniem Sądu kara wymierzona oskarżonemu za popełnienie przypisanego mu czynu nie jest nadmiernie surowa. Sąd, bowiem, nie stracił z pola widzenia zarówno okoliczności popełnienia czynu, samego zachowania się oskarżonego po popełnieniu czynu zabronionego, kiedy to wyraźnie zlekceważył obowiązki wynikające z zawartej umowy, jak również w szczególności wysokości szkody. Sąd przy wymiarze kary wziął także pod uwagę dotychczasową karalność oskarżonego, także za przestępstwo podobne, jak również to, że początkowo oskarżonemu za popełniane czyny były wymierzane kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania. Z tych względów Sąd uznał, że dotychczas wymierzane oskarżonemu kary nie przyniosły żadnego efektu i nie doprowadziły do tego, iż oskarżony zaprzestał popełniania przestępstw i naruszania porządku prawnego. Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie wymierzenie kary w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności jest zasadne i celowe. Dodatkowo w oparciu o treśćart. 46 § 1 k.k.Sąd zobowiązał oskarżonego do naprawienia szkody w całości na rzeczL.celem wyrównania strat pokrzywdzonego. W punkcie III wyroku Sąd orzekł odnośnie dowodów rzeczowych w oparciu o art.art. 230 § 2 k.p.k. Sąd na podstawieart. 624 § 1 kpkzwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, obciążając nimi Skarb Państwa, albowiem ze względu na sytuację majątkową oskarżonego oraz skazanie i wymierzenie oskarżonemu bezwzględnej kary pozbawienia wolności oraz fakt aktualnego odbywania kary pozbawienia wolności i związany z tym brak możliwości zarobkowych - przemawiały za tym względy słuszności. Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji wyroku.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie date: '2014-04-04' department_name: X Wydział Karny judges: - Iwona Konopka legal_bases: - art. 286 § 1 k.k. - art. 343 § 1 k.p.k. recorder: Magdalena Brejnak signature: X K 847/13 ```

155025250001006_II_K_000164_2019_Uz_2019-12-09_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II K 164/19 1 Ds.(...).2018 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 listopada 2019r. Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej II Wydział Karny, w składzie: Przewodniczący: Sędzia Radosław Gluza Protokolant: Stanisława Kwapińska przy udziale prokuratora Tomasza Błaszczyka z Prokuratury Rejonowej w Środzie Śląskiej po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 23.07.2019r., 08.10.2019r. i 21.11.2019r. sprawy 1.R. S.(S.) synaE.iG. z d. S., ur. (...)wŚ. oskarżonego o to, że: I wspólnie i w porozumieniu zA. A. (1)w nocy z 7 na 8 marca 2015 roku wŚ., na terenie targowiska miejskiego przyul. (...), dokonał rozboju naS. Z.w ten sposób, że doprowadzając go do stanu bezbronności kopał go po całym ciele i uderzał pięściami, czym spowodował u niego obrażenia ciała w postaci rozległego złamania korony zęba 4 górnego, rany tłuczonej błony śluzowej policzka prawego, podbiegnięcia krwawego i ubytku śluzówki czerwieni wargowej dolnej oraz otarć naskórka pomiędzy brwiami, na łokciu prawym oraz na grzbiecie dłoni prawej oraz bolesność okolicy skroniowej lewej i kolana lewego, które to obrażenia ciała naruszyły czynność narządów jego ciała na okres powyżej 7 dni, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia kurtkę męską z zawartością portfela koloru brązowego, w którym znajdowały się pieniądze w kwocie 287 zł, telefonmarki N.o wartości 100 zł, dwie karty bankomatowe VISA zBanku (...)oraz dokumenty na dane pokrzywdzonego w postaci karty ZUS, legitymacji honorowego dawcy krwi, dowodu osobistego oraz pęku kluczy, tj, mienia o łącznej wartości 387 zł, czym działał na szkodęS. Z., tj. o przestępstwo zart. 280 § 1 k.k.w zw. zart. 157 § 1 k.k.iart. 275 § 1 k.k.iart. 278 § 5 k.k.iart. 276 k.k.; 2.A. A. (1)(A.) synaG.iK. z d. W., ur. (...)wŚ. oskarżonego o to, że: II wspólnie i w porozumieniu zR. S.w nocy z 7 na 8 marca 2015 roku wŚ., na terenie targowiska miejskiego przyul. (...), dokonał rozboju naS. Z.w ten sposób, że doprowadzając go do stanu bezbronności kopał go po całym ciele i uderzał pięściami, czym spowodował u niego obrażenia ciała w postaci rozległego złamania korony zęba 4 górnego, rany tłuczonej błony śluzowej policzka prawego, podbiegnięcia krwawego i ubytku śluzówki czerwieni wargowej dolnej oraz otarć naskórka pomiędzy brwiami, na łokciu prawym oraz na grzbiecie dłoni prawej oraz bolesność okolicy skroniowej lewej i kolana lewego, które to obrażenia ciała naruszyły czynność narządów jego ciała na okres powyżej 7 dni, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia kurtkę męską z zawartością portfela koloru brązowego, w którym znajdowały się pieniądze w kwocie 287 zł, telefonmarki N.o wartości 100 zł, dwie karty bankomatowe VISA zBanku (...)oraz dokumenty na dane pokrzywdzonego w postaci karty ZUS, legitymacji honorowego dawcy krwi, dowodu osobistego oraz pęku kluczy, tj, mienia o łącznej wartości 387 zł, czym działał na szkodęS. Z., tj. o przestępstwo zart. 280 § 1 k.k.w zw. zart. 157 § 1 k.k.iart. 275 § 1 k.k.iart. 278 § 5 k.k.iart. 276 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.; orzeka: I uznaje oskarżonychR. S.iA. A. (1)za winnych tego, że w godzinach nocnych dnia 07 marca 2015r. wŚ., działając wspólnie i w porozumieniu, na terenie targowiska miejskiego przyul. (...), dokonali rozboju na osobieS. Z., w ten sposób, że po uprzednim użyciu wobec niego przemocy, poprzez uderzanie go pięściami po twarzy, obalenie na podłoże i kopanie po ciele, zabrali mu w celu przywłaszczenia kurtkę męską z zawartością telefonu komórkowegom-ki N.o wartości 100 zł, pęku kluczy i portfela, w którym znajdowały się pieniądze w kwocie 287zł, dwie karty płatnicze VISA, legitymacja ubezpieczeniowa ZUS, dowód osobisty i karta honorowego dawcy krwi, przy czym narazili go na bezpośrednie niebezpieczeństwo powstania obrażeń ciała opisanych wart. 157 § 1 k.k., powodując u niego rozległe ukruszenie zęba 14, z rozległym odsłonięciem zębiny, ranę tłuczoną błony śluzowej policzka prawego, obrzęk, podbiegnięcie krwawe oraz ubytki śluzówki czerwieni wargi dolnej, niewielkie otarcia naskórka między brwiami, na łokciu prawym i grzbiecie dłoni prawej, niewielkie podbiegnięcie krwawe na powierzchni przyśrodkowej łokcia prawego, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciałaS. Z.na okres przekraczający siedem dni, przy czymA. A. (1)czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 30 listopada 2009r., sygn. akt III K 376/09, za przestępstwo zart. 280 § 2 k.k., na karę 5 lat pozbawienia wolności, którą odbył częściowo w okresie od 28.07.2009 roku do 22.05.2013 roku, tj. popełnienia przez oskarżonegoR. S.przestępstwa zart. 280 § 1 k.k.w zw. zart. 158 § 1 k.k.iart. 275 § 1 k.k.iart. 276 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 4 § 1 k.k.oraz popełnienia przezA. A. (1)przestępstwaart. 280 § 1 k.k.w zw. zart. 158 § 1 k.k.iart. 275 § 1 k.k.iart. 276 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.w zw. zart. 4 § 1 k.k.i za to, na podstawieart. 280 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.wymierza każdemu z oskarżonych karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności; II na podstawieart. 63 § 1 k.k.zalicza oskarżonym, na poczet wymierzonych im kar pozbawienia wolności, okresy ich zatrzymania w sprawie: - R. S.od dnia 09 marca 2015r. (godz. 12:40) do dnia 11 marca 2015r. (godz. 12:30), A. A. (1)od dnia 09 marca 2015r. (godz. 13:45) do dnia 11 marca 2015r. (godz. 12:50); III na podstawieart. 46 § 2 k.k.orzeka od oskarżonychR. S.iA. A. (1)nawiązki na rzecz pokrzywdzonegoS. Z., w wysokości po 3.000 zł (trzy tysiące złotych); IV przyznaje od Skarbu Państwa na rzecz r.pr.K. D.kwotę 723,24 zł, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżycielowi posiłkowemuS. Z.; V na podstawie 624§ 1 k.p.k.iart. 627 k.p.k.zwalnia częściowo oskarżonychR. S.iA. A. (1)od ponoszenia kosztów sądowych - w zakresie wydatków sądowych, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa i wymierza im opłaty sądowe w wysokości po 300 zł. Sędzia Radosław Gluza UZASADNIENIE WYROKU Na podstawie przeprowadzonego przewodu sądowego, Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny: PokrzywdzonyS. Z.w dniu 07 marca 2015r. przebywał w godzinach nocnych w swoim miejscu zamieszkania wŚ.. Spożywał on alkohol, wypijając pomiędzy godziną 18.00 a 23.30 pięć piw. Dowód: zeznania świadkaS. Z., k. 47 – 49 a.s. oraz k. 6 – 9, 50, 91, 235 – 240 akt 1 Ds.(...).2018, protokół użycia alkotestu, k. 3 akt 1 Ds.(...).2018. Około godz. 23.30 pokrzywdzony wyszedł z domu i udał się w kierunkuulicy (...)wŚ.do sklepu monopolowego, aby zakupić jeszcze jedno piwo. Dowód: zeznania świadkaS. Z., k. 47 – 49 a.s. oraz k. 6 – 9, 50, 91, 235 – 240 akt 1 Ds.(...).2018. S. Z.szedł dosklepu (...)przez lokalny plac targowy, od stronyulicy (...). Był ubrany w puchową kurtkę, w której w jednej z kieszeni znajdował się należący do niego portfel oraz telefon komórkowym-ki N.. Dowód: zeznania świadkaS. Z., k. 47 – 49 a.s. oraz k. 6 – 9, 50, 91, 235 – 240 akt 1 Ds.(...).2018, protokół zatrzymania rzeczy, k. 11 – 13 akt 1 Ds.(...).2018. W tym czasie na terenie targowiska przyul. (...), które nie było oświetlone, znajdowali się oskarżeniR. S.iA. A. (1), którzy przyjechali doŚ.zR.w celu spożywania alkoholu.A. A. (1)był ubrany w bluzę z kapturem w różnokolorowe poziome pasy, czarne spodnie i czarne buty.R. S.był ubrany w ciemną bluzę z kapturem, w której w górnej części przebiegały trzy białe pasy i która miała biały suwak. Oskarżony miał na sobie niebieskie spodnie jeansowe i ciemną czapkę bejsbolową. Dowód: protokół odtworzenia nagrania monitoringu sklepowego, k. 49 a.s., płyta z nagraniem monitoringu sklepowego, k. 58 akt 1 Ds.(...).2018, protokół oględzin zapisu, k. 44 – 46 akt 1 Ds.(...).2018, płyta z nagraniem sklepu zoologicznego, k. 155, płyta z wizerunkami oskarżonych, k. 408 akt 1 Ds.(...).2018, zeznania świadkaA. D., k. 66 a.s. oraz k. 37 akt 1 Ds.(...).2018. W momencie gdyS. Z.przechodził w pobliżu oskarżonych, ci zaatakowali go z tyłu, uderzając go pięściami po twarzy. Pokrzywdzony zaczął się odruchowo bronić i oskarżeni obalili go na podłoże. GdyS. Z.leżał na ziemiK. A.iR. S.zażądali od niego wydania pieniędzy, kopali go przy tym po ciele. Dowód: częściowo zeznania świadkaS. Z., k. 47 – 49 a.s. oraz k. 6 – 9, 50, 91, 235 – 240 akt 1 Ds.(...).2018, protokół oględzin osoby, k. 52 – 53 akt 1 Ds.(...).2018, protokół odtworzenia nagrania monitoringu sklepowego, k. 49 a.s., płyta z nagraniem monitoringu sklepowego, k. 58 akt 1 Ds.(...).2018, protokół oględzin zapisu, k. 44 – 46 akt 1 Ds.(...).2018, płyta z nagraniem sklepu zoologicznego, k. 155, płyta z wizerunkami oskarżonych, k. 408 akt 1 Ds.(...).2018. W związku z tym, żeS. Z.nie zareagował na ich żądanie i osłaniał się przed ciosami rękami i nogami, jeden z oskarżonych zaczął ściągać z niego kurtkę, zaś drugi go kopał. Po chwili oskarżonym udało się zdjąć kurtkę z pokrzywdzonego, w której znajdował się jego rzeczy w postaci telefonu komórkowegom-ki N.o wartości 100 zł, pęku kluczy od mieszkania oraz portfela m-kiT. B. (1)z zawartością pieniędzy w kwocie 287 zł, dwóch kart płatniczych VISA, legitymacji ubezpieczeniowej ZUS, dowodu osobistego i karty honorowego dawcy krwi. Dowód: częściowo zeznania świadkaS. Z., k. 47 – 49 a.s. oraz k. 6 – 9, 50, 91, 235 – 240 akt 1 Ds.(...).2018, zeznania świadkaA. D., k. 66 a.s. oraz k. 37 akt 1 Ds.(...).2018, protokół oględzin osoby, k. 52 – 53 akt 1 Ds.(...).2018. Po zabraniu kurtki pokrzywdzonemu, oskarżeni uciekli w kierunkuulicy (...). Po drodze mężczyźni wyciągnęli z kurtki znajdujące się w niej klucze, portfel i telefon a kurtkę wyrzucili. Oskarżeni udali się w pobliże sklepu zoologicznego przyul. (...)wŚ.. Tam korzystając z ulicznego oświetlenia przejrzeli zawartość portfela skradzionegoS. Z.a następnie poszli do sklepu monopolowego przyul. (...), gdzie zakupili piwo. Dowód: częściowo zeznania świadkaS. Z., k. 47 – 49 a.s. oraz k. 6 – 9, 50, 91, 235 – 240 akt 1 Ds.(...).2018, zeznania świadkaA. D., k. 66 a.s. oraz k. 37 akt 1 Ds.(...).2018, protokół odtworzenia nagrania monitoringu sklepowego, k. 49 a.s., płyta z nagraniem monitoringu sklepowego, k. 58 akt 1 Ds.(...).2018, protokół oględzin zapisu, k. 44 – 46 akt 1 Ds.(...).2018, płyta z nagraniem sklepu zoologicznego, k. 155, płyta z wizerunkami oskarżonych, k. 408 akt 1 Ds.(...).2018. S. Z.po tym jak „pozbierał się” z ziemi, udał się do swojej matkiG. Z.naulicę (...). Następnie około godz. 24.00 wrócił wraz z nią na miejsce zdarzenia aby odnaleźć skradzione mu rzeczy. Po około 10 minutach bezskutecznych poszukiwań, pokrzywdzony poszedł na Komendę Powiatową Policji wŚ., gdzie zgłosił rabunek dokonany na jego osobie. Dowód: zeznania świadkaS. Z., k. 47 – 49 a.s. oraz k. 6 – 9, 50, 91, 235 – 240 akt 1 Ds.(...).2018, zeznania świadkaA. D., k. 66 a.s. oraz k. 37 akt 1 Ds.(...).2018. Będąc naK.S. Z.źle się poczuł i został zabrany przezPogotowie (...)do szpitala wŚ.. Pokrzywdzony został przyjęty na Oddział Chirurgiczny z podejrzeniem wstrząśnienia mózgu. Dowód: zeznania świadkaS. Z., k. 47 – 49 a.s. oraz k. 6 – 9, 50, 91, 235 – 240 akt 1 Ds.(...).2018. W wyniku ciosów zadanych pokrzywdzonemu przez oskarżonych, został on narażony na bezpośrednie niebezpieczeństwo powstania obrażeń ciała opisanych wart. 157 § 1 k.k., doznając rozległego ukruszenia zęba 14, z rozległym odsłonięciem zębiny, rany tłuczonej błony śluzowej policzka prawego, obrzęku, podbiegnięcia krwawego oraz ubytków śluzówki czerwieni wargi dolnej, niewielkiego otarcia naskórka między brwiami, na łokciu prawym i grzbiecie dłoni prawej, niewielkiego podbiegnięcia krwawego na powierzchni przyśrodkowej łokcia prawego. Obrażenia te skutkowały naruszeniem czynności narządów ciałaS. Z.na okres przekraczający siedem dni. Dowód: zeznania świadkaS. Z., k. 47 – 49 a.s. oraz k. 6 – 9, 50, 91, 235 – 240 akt 1 Ds.(...).2018, opinia sądowo – lekarska, k. 116 – 118, 119 akt 1 Ds.(...).2018. OskarżonyK. A.ma 28 lat, jest kawalerem, nie ma nikogo na swoim utrzymaniu.K. A.był karany sądownie za umyślne przestępstwa. Wyrokiem Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 30.11.2009r. sygn. akt III K 276/09, został on skazany za przestępstwo zart. 280 § 2 k.k.na karę 5 lat pozbawienia wolności, którą odbył częściowo w okresie od 28.07.2009r. do 22.05.2013r. Dowód: częściowo wyjaśnienia oskarżonegoK. A., k. 72, 83 – 84 akt 1 Ds.(...).2018, informacja zK., k. 52 – 54. OskarżonyR. S.ma 37 lat, jest kawalerem, nie ma nikogo na swoim utrzymaniu.R. S.był karany sądownie za przestępstwa zart. 279 § 1 k.k.iart. 178a § 1 k.k. Dowód: częściowo wyjaśnienia oskarżonegoR. S., k. 61, 79 akt 1 Ds.(...).2018, informacja zK., k. 55 – 57. OskarżonyK. A.nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień. OskarżonyR. S.również nie przyznał się do zarzucanego mu czynu, wyjaśniając, że był pod wpływem alkoholu i nie pamięta co robił w czasie zdarzenia.R. S.podał, że przebywał razem zK. A.wŚ., oświadczając, iż nie wie nic na temat zarzucanego mu rozboju. Oskarżony zaznaczył przy tym, że „jakby kogoś pobił to by to zapamiętał”. Ponadto Sąd Rejonowy zważył, co następuje: Dokonując ustaleń faktycznych w sprawie sąd w pierwszej kolejności oparł się na zeznaniachS. Z.. Sąd jako zasługujące w całości na uwzględnienie ocenił jego pierwsze zeznania złożone w toku postępowania przygotowawczego. Zajmując powyższe stanowisko sąd miał na uwadze to, że w zeznaniach tych pokrzywdzony w sposób obiektywny i wyważony opisał przebieg zaistniałego zdarzenia. Zdaniem sądu podane wówczas przez świadka okoliczność zajścia, a przede wszystkim to, co był on w stanie z niego zarejestrować, zasługiwały w pełni na uwzględnienie. Waloru takiego nie miały natomiast zdaniem sądu częściowo relacje jakieS. Z.składał na dalszych etapach postępowania, w zakresie w jakim różniły się one od podanych pierwotnie faktów. Zdaniem sądu podawane wówczas przez świadka szczegóły zajścia, których nie był on w stanie określić zaraz po zdarzeniu, mogły być wynikiem sugerowania się przez niego rezultatami czynności, jakie zostały podjęte przez Policję po złożonym zawiadomieniu. W tym zakresie sąd w całości wziął natomiast pod uwagę zeznaniaS. Z.dotyczące rozpoznania na okazanym mu nagrania z monitoringu należącego do niego portfela. Sąd nie dopatrzył się tu bowiem żadnych okoliczności, które podważałyby podane przez niego okoliczności. Sąd miał tu na uwadze wskazane przez pokrzywdzonego cechy charakterystyczne portfela i usytuowanie w nim poszczególnych dokumentów a wreszcie rozpoznanie części z nich na filmie, m.in. charakterystycznej legitymacji ZUS-owskiej. Jako w pełni wiarygodny dowód sąd ocenił natomiast zeznania złożone przez świadkaA. D.. Świadek ten będący funkcjonariuszem Policji przeprowadzającym interwencję w związku ze zgłoszeniem dokonanym przezS. Z.w sposób spójny i logiczny opisał okoliczności, które były jego udziałem, i o których powziął wiedzę na podstawie rozpytania pokrzywdzonego. Sąd uwzględnił w całości również zeznania złożone przezG. Z.iM. O., nie dopatrując się w nich żadnych okoliczności, które osłabiałyby ich wiarygodność. W ten sam sposób sąd ocenił również zeznaniaK. R.iK. Z.. Mając z kolei na uwadze zeznania świadkówG. K.iT. B. (2), nie miały one większego znaczenia, z uwagi na niezapamiętanie przez nich okoliczności sprawy. Ustalając stan faktyczny, sąd oparł się również na dowodach o charakterze materialnym, wymienionych w pierwszej części uzasadnienia, co do których wiarygodności nie miał jakichkolwiek zastrzeżeń. Szczególnie istotny charakter miały tu nagrania z monitoringu sklepu zoologicznego oraz sklepu monopolowego i protokoły z ich odtworzenia, które pozwoliły dokonać kluczowych ustaleń w przedmiocie czynów zarzucanych oskarżonym. Z kolei dowody w postaci opinii audiowizualnej, opinii z zakresu badań biologicznych oraz opinii sądowo – lekarsko – antropologicznej, nie miały znaczenia w sprawie. Odnosząc się na koniec do wyjaśnień oskarżonychR. S.iA. A. (1), sąd odmówił im w całości wiary, uznając że kwestionowanie przez oskarżonych sprawstwa zarzucanych im czynów, stanowi wyłącznie wyraz przyjętej przez nich linii obrony. Dokonując oceny przedstawionych powyżej dowodów, sąd uznał, że sprawstwo i wina oskarżonychA. A. (1)iR. S.w przedmiocie przypisanego im czynu kwalifikowanego zart. 280 § 1 k.k.w zw. zart. 158 § 1 k.k.iart. 275 § 1 k.k.iart. 276 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k., nie budzą wątpliwości. Przypisując oskarżonym popełnienie przestępstwa, sąd uznał, że wskazują na to okoliczności ustalone w toku przewodu sądowego, które tworzą jedną, logiczną wersję zdarzenia, wykluczającą możliwość jakiejkolwiek innej wersji. Podstawową okolicznością przemawiającą za sprawstwem oskarżonych jest koincydencja czasowa pomiędzy zarzucanym im rozbojem, dokonanym naS. Z., a momentem przeglądania przezA. A. (1)iR. S.portfela należącego do pokrzywdzonego. Moment, w którym oskarżeni sprawdzali zawartość portfela, utrwalony na monitoringu sklepu zoologicznego, nastąpił bowiem tuż po tym jak został on zrabowanyS. Z.. Ustalając, że portfel ten stanowił własność pokrzywdzonego, sąd miał na uwadze złożone przez niego na tę okoliczność zeznania, które pozostawały w pełni wiarygodne. Dokonując ustalenia odnośnie tego, że to oskarżeni byli mężczyznami, którzy zostali utrwaleni na nagraniu w momencie przeglądania zawartości portfela pokrzywdzonego, sąd oparł się na zapisie video ze sklepu monopolowego przyul. (...)wŚ.. Na nagraniu tym bowiem z ok. godz. 23:40, które było bardzo dobrej jakości, zostały bowiem zarejestrowane wyraźnie osobyA. A. (1)iR. S.. Na tej podstawie możliwe było porównanie ubioru oskarżonych z ubiorem mężczyzn, którzy przeglądali portfel przy sklepie zoologicznym. Wynik tej konfrontacji w sposób niebudzący wątpliwości pozwolił stwierdzić, że na obu tych nagraniach znajdują się te same osoby, tj.A. A. (1)iR. S.. Istotne znaczenie dla uznania sprawstwa oskarżonych miało również to, że miejsce w którym sprawdzali oni zawartość portfelaS. Z., znajdowało się w pobliżu obszaru, na którym doszło do napadu na pokrzywdzonego. Sam pokrzywdzony natomiast - w swoich pierwszych zeznaniach złożonych bezpośrednio po zdarzeniu, wyraźnie wskazał na to, że napastnicy oddalili się w kierunku sklepu zoologicznego przyulicy (...). Okoliczność ta potwierdza zatem, że to właśnieA. A. (1)iR. S.dopuścili się rozboju na osobieS. Z.. Opisana koincydencja czasowo – przestrzenna wyklucza zdaniem sądu możliwość przypadkowego wejścia przez oskarżonych w posiadanie zabranego pokrzywdzonemu portfela. Zdaniem sądu za zupełnie nieprawdopodobną uznać należy m.in. sytuację znalezienia przezA. A. (1)iR. S.portfela pokrzywdzonego. Musiałoby bowiem do tego dojść bezpośrednio po tym jak został on mu zrabowany i to w miejscu, które nie było praktycznie w ogóle oświetlone. Zasady doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania wykluczają zdaniem sądu taką możliwość, wskazując jednoznacznie, że oskarżeni weszli w jego posiadanie za pomocą zaboru, przy zastosowaniu przemocy wobec pokrzywdzonego. W ocenie sądu odtworzenie stanu faktycznego na podstawie szeregu powołanych powyżej poszlak jest w pełni uprawnione. Ustalenia faktyczne nie zawsze muszą bezpośrednio wynikać z konkretnych dowodów. Mogą one także wypływać z nieodpartej logiki sytuacji stwierdzonej konkretnymi dowodami, jeżeli owa sytuacja jest tego rodzaju, że stanowi oczywistą przesłankę, na której podstawie doświadczenie życiowe nasuwa jednoznaczny wniosek, iż dane okoliczności faktyczne istotnie wystąpiły. (tak wyrok SN z dnia 04.10.1973r., III KR 243/73,(...)). Na przeszkodzie wydania wyroku skazującego wobec oskarżonych nie stała treść dowodu w postaci opinii z zakresu badań biologicznych. Opinia ta nie potwierdza bowiem, ani nie wyklucza sprawstwaK. A.aniR. S., co w istocie powoduje jej nieprzydatność w sprawie. Wynika z niej bowiem jedynie tyle, że na badanych śladach pobranych z odzieży oskarżonych, nie stwierdzono DNA pochodzącego od pokrzywdzonego. Odnosząc się do powyższego ustalenia wskazać należy, że sytuacja taka jest w pełni możliwa i prawdopodobna, co potwierdza dotychczasowa praktyka orzecznicza sądu rozpoznającego sprawę, który w toku innych postępowań stykał się z analogicznymi wnioskami opinii z zakresu badań biologicznych. Zdaniem sądu sam fakt nieodnalezienia na odzieży oskarżonych materiału biologiczneS. Z., nie może zatem skutkować ekskulpacją oskarżonych. Na marginesie wskazać należy również, że na bluzieR. S.zostały ujawnione ślady jego krwi, co pośrednio potwierdza uczestniczenie przez niego w napadzie na pokrzywdzonego, który broniąc się mógł spowodować krwotok u tego oskarżonego. Skazaniu oskarżonych nie sprzeciwiała się także wydana w toku śledztwa opinia sądowo – lekarsko – antropologiczna, z której to wynika niemożność zidentyfikowania twarzyK. A.iR. S.na podstawie nagrania z monitoringu sklepu zoologicznego, z uwagi na jego niską jakość. W tym zakresie wskazać należy, że na nagraniu tym został uwidoczniony dokładnie ubiór zarejestrowanych na nim mężczyzn, na podstawie którego podlegają oni kategorycznemu rozpoznaniu jako oskarżeni, bez potrzeby przeprowadzenia dodatkowej opinii biegłego antropologa, co przedłużyło jedynie postępowanie o rok czasu. Odnosząc się do aspektów strony przedmiotowej przestępstwa przypisanego oskarżonymA. A. (1)iR. S., wskazać należy, iż wyczerpali oni swoim zachowaniem w pierwszej kolejności znamiona występku zart. 280 § 1 k.k.Działając wspólnie i w porozumieniu dokonali oni bowiem zaboru w celu przywłaszczenia rzeczy należących do pokrzywdzonego, stosując w tym celu przemoc fizyczną wobec jego osoby. W związku z tym, że wśród przedmiotów skradzionych przez oskarżonychS. Z.znajdowały się dokumenty, a w tym stwierdzające jego tożsamość (dowód osobisty), sąd ujął w kwalifikacji prawnej przypisanego im czynu kumulatywnieart. 275 § 1 k.k.iart. 276 k.k. Przypisując oskarżonymA. A. (1)iR. S.popełnienie występku zart. 280 § 1 k.k., sąd ujął w kwalifikacji prawnej przypisanego im czynu równieżart. 158 § 1 k.k.Sąd miał tu bowiem na uwadze to, że przemoc jaką ci oskarżeni zastosowali wobecS. Z., wykroczyła poza ramyart. 280 § 1 k.k., gdyż skutkowała ona narażeniem pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo wystąpienia obrażeń ciała o skutkach zart. 157 § 1 k.k., które w istocie zaistniały. Zdaniem sądu oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu wzięli udział w pobiciuS. Z., zadając mu uderzenia pięściami i nogami w twarz i inne części ciała. Sąd uwzględnił zatem w kwalifikacji prawnej przypisanego im czynuart. 158 § 1 k.k., co w pełnym stopniu oddaje kryminalną zawartość ich zachowań. Sąd nie ujął natomiast w tej kwalifikacjiart. 157 § 1 k.k., mimo zaistnienia u pokrzywdzonego obrażeń naruszających czynności narządów jego ciała na czas przekraczający 7 dni. W tym wypadku bowiem nie ma możliwości ustalenia, który z oskarżonych zadał pokrzywdzonemu cios skutkujący właśnie takimi obrażeniami. W przypadku oskarżonegoA. A. (1), sąd ustalił ponadto, że działał on w warunkach powrotu do przestępstwa zart. 64 § 1 k.k.Oskarżony ten, był bowiem uprzednio skazany za podobne przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności w wymiarze co najmniej 6 miesięcy i dopuścił się kolejnego przestępstwa przeciwko mieniu w ciągu 5 lat po jej odbyciu. Sąd ujął w kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonym w końcu przepisart. 4 § 1 k.k.., mając na uwadze to, że stan prawny w jakim dopuścili się oni przestępstwa, pozostawał dla nich względniejszy od obecnie obowiązujących przepisówkodeksu karnego, co dotyczy przede wszystkim warunków zastosowania środków probacyjnych. Czyn oskarżonych był zawiniony, okoliczności wyłączające winę i bezprawność nie zachodziły. Sąd wymierzając kary oskarżonymA. A. (1)iR. S.baczył na dyrektywy wskazane wart. 53 k.k., uwzględniając stopień zawinienia i społecznej szkodliwości popełnionego czynu, a nadto cele zapobiegawcze i wychowawcze, która to kara winna osiągnąć wobec oskarżonych. Czyn oskarżonych odznaczał się znacznym stopniem społecznej szkodliwości. Na tę ocenę wpływ miał przede wszystkim sposób działania sprawców, co dotyczyło głównie intensywność zastosowanej przemocy, w rezultacie której pokrzywdzony doznał uszczerbku na zdrowiu. Podobnie wysoki był stopień winy oskarżonych, który działali w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Biorąc pod uwagę wskazane okoliczności, jak również czas jaki upłynął od momentu popełnienia przestępstwa, sąd uznał że karą adekwatną do przypisanego im czynu są kary po 2 lata pozbawienia wolności. Wskazany wymiar kary mimo, że kształtujący się w dolnej granicach ustawowego zagrożenia, pozostaje zdaniem sądu odpowiedni do sposobu zachowania oskarżonych, realizując cele kary tak w zakresie prewencji indywidualnej jak i generalnej. Wydając wyrok skazujący wobec oskarżonych, sąd nie znalazł podstaw do zastosowania wobec nich dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. Zajmując powyższe stanowisko, sąd miał na uwadze to, że sprzeciwiają się temu względy prewencji indywidualnej a przede wszystkim uprzednia karalność oskarżonych za przestępstwa umyślne. W pkt III wyroku, sąd orzekł od każdego z oskarżonych na rzecz pokrzywdzonegoS. Z.nawiązkę w wysokości 3000 zł, uznając że pozostają one odpowiednie do poniesionej przez niego w wyniku przestępstwa szkody majątkowej oraz krzywdy. Wydając rozstrzygnięcie w zakresie kosztów procesu sąd zwolnił oskarżonych z ponoszenia wydatków sądowych, obciążając ich jednocześnie opłatami sądowymi w wysokości po 300 zł. Sąd uznał, że oskarżeni są w stanie częściowo ponieść koszty procesu bez niezbędnego uszczerbku dla swojego utrzymania, mają do tego wystarczające możliwości zarobkowe. Sędzia Radosław Gluza .

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej date: '2019-11-21' department_name: II Wydział Karny judges: - Sędzia Radosław Gluza legal_bases: - art. 178a § 1 k.k. - art. 627 k.p.k. recorder: Stanisława Kwapińska signature: II K 164/19 ```

150515150001006_II_K_000250_2022_Uz_2022-11-17_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II K 250/22 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 17 listopada 2022 r. Sąd Rejonowy w Kętrzynie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia Małgorzata Olejarczyk Protokolant: starszy sekr. sądowy Ewelina Kazberuk Prokurator Prok. Rej. w Kętrzynie: Sebastian Dunaj po rozpoznaniu w dniu 17 listopada 2022r. sprawyA. S. s.M.iS. z domu S. ur. (...)wK. oskarżonego o to, że: W dniu 16 marca 2022 r. na drodze publicznej w miejscowościW., gm.K.prowadził samochód osobowy markiF. (...)onr rej. (...)wbrew orzeczonemu wyrokiem Sądu Rejonowego w Kętrzynie, sygn. akt II K 3/20 zakazowi prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych przy czym czynu tego dopuścił się nie stosując do decyzji wydanej przez Starostę(...)z dnia 28 grudnia 2020r. nr(...)(...)o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami kategorii(...), tj. o czyn zart. 244 kkw zb. zart. 180a kkw zw. zart. 11 § 2 kk I oskarżonegoA. S.uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to z mocyart. 244 kkw zb. zart. 180a kkw zw. zart. 11 § 2 kkskazuje, zaś na podstawieart. 244 kkw zw. zart. 11 § 3 kkprzy zastosowaniuart. 37a § 1 kkwymierza mu karę grzywny w wysokości 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych ustalając wysokość każdej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych; II na podstawieart. 42 §1a pkt 2 kkorzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 (dwóch) lat; III na podstawieart. 627 kpkzasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa zwrot kosztów sądowych w kwocie 370 (trzysta siedemdziesiąt) złotych, w tym kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem opłaty. UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt II K 250/22 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybieart. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. 1 USTALENIE FAKTÓW 0.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) A. S. W dniu 16 marca 2022 r. na drodze publicznej w miejscowościW., gm.K.prowadził samochód osobowy markiF. (...)onr rej. (...)wbrew orzeczonemu wyrokiem Sądu Rejonowego w Kętrzynie, sygn. akt II K 3/20 zakazowi prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych przy czym czynu tego dopuścił się nie stosując do decyzji wydanej przez Starostę(...)z dnia 28 grudnia 2020r. nr(...)(...)o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami kategorii(...), tj. o czyn zart. 244 kkw zb. zart. 180a kkw zw. zart. 11 § 2 kk Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty 1 Orzeczenie wobecA. S.zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 3 lat przez Sąd Rejonowy w Kętrzynie wyrokiem z dnia 13 sierpnia 2020 r. sygn. II K 3/20, 2 Cofniecie uprawnień do kierowania pojazdami kategorii B decyzją administracyjną Starosty(...)nr(...)(...) 3 Kierowanie przezA. S.w dniu 16 marca 2022 r. na drodze publicznej w miejscowościW., gm.K.samochodu osobowego markiF. (...)onr rej. (...)wbrew orzeczonemu wyrokiem Sądu Rejonowego w Kętrzynie, sygn. akt II K 3/20 zakazowi prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych i nie stosując do decyzji wydanej przez Starostę(...)z dnia 28 grudnia 2020r. nr(...)(...)o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami kategorii(...), 1 Wyrok Sądu Rejonowego w Kętrzynie 2 Informacja ze Starostwa Powiatowego wK. 3 Zeznania świadkówM. L.iM. J. k. 2 k. 4-5 k. 17,19, 68-69 0.1. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód 2 OCena DOWOdów 0.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu Wyrok Sądu Rejonowego w Kętrzynie Informacja ze Starostwa Powiatowego wK. Dokumenty nie były kwestionowane, potwierdzają zakaz prowadzenia pojazdów przez oskarżonego i cofnięcie uprawnień do kierowania pojazdami Zeznania świadków Funkcjonariusze policji dokonali zatrzymania oskarżonego do kontroli podczas, której okazało się, żeA. S.ma czynny zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych. Zeznania rzeczowe i spójne. 0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 3 PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☒ 3.1 Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Oskarżony naruszył normęart. 244 kk. Przepis ten zawiera wyliczenie wszystkich zakazów, których nieprzestrzeganie zagrożone jest sankcją. Zachowanie sprawcze polega na nierespektowaniu orzeczeń sądu dotyczących orzeczonego przez sąd zakazu, obowiązku lub nakazu bądź też niewykonywaniu zarządzenia sądu o ogłoszeniu orzeczenia w sposób w nim przewidziany. Niewykonywanie orzeczeń sądowych oraz zawartych w nich obowiązków i zakazów opisanych wart. 244godzi w funkcjonowanie wymiaru sprawiedliwości jako całości. Nadto oskarżony naruszył normęart. 180a kk. Przepis ten stanowi, że kto nie stosując się do decyzji właściwego organu o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami, prowadzi pojazd mechaniczny na drodze publicznej, ten podlega karze. ☐ 3.2 Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 3.3 Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania ☐ 3.4 Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania ☐ 3.5 Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia 4 KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący siędo przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności A. S. I I Sąd wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wysokości 150 stawek dziennych ustalając wysokość każdej stawki na kwotę 20 złotych. Jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował uprzednią karalność oskarżonego, jak również znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu, godzenie swoim zachowaniem w wymiar sprawiedliwości i bezpieczeństwo w komunikacji Okoliczności łagodzących Sąd się nie dopatrzył. W ocenie Sądu wymierzona kara jest adekwatna do wagi popełnionego czynu oraz do stopnia społecznej szkodliwości. W ocenie Sądu spełni cele zapobiegawcze i wychowawcze oraz jako zgodna ze społecznym poczuciem sprawiedliwości będzie w sposób prawidłowy kształtowała świadomość prawną społeczeństwa. Kara jest możliwa do spełnienia, albowiem oskarżony pracuje za granicą. II I środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat. Środek orzeka się obligatoryjnie za popełnione czyny. Należy mieć na uwadze, że oskarżony wykazał się rażącym lekceważeniem prawa, nie respektował orzeczenia Sądu zgodnie z którym nie mógł się poruszać pojazdem mechanicznym 5 1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności 1.6. inne zagadnienia W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę 7 KOszty procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności III Sąd zasądził od oskarżonego zwrot kosztów sądowych w całości . 6 1Podpis

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Kętrzynie date: '2022-11-17' department_name: II Wydział Karny judges: - Sędzia Małgorzata Olejarczyk legal_bases: - art. 42 §1a pkt 2 kk - art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. recorder: starszy sekr. sądowy Ewelina Kazberuk signature: II K 250/22 ```

150505100000503_I_C_001239_2013_Uz_2014-02-26_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt: I C 1239/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 26 lutego 2014 roku Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: SSR Marta Burzyńska Protokolant: Dorota Januszewska po rozpoznaniu w dniu 26 lutego 2014 roku w Bielsku Podlaskim na rozprawie sprawy z powództwa(...)Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą wK. przeciwkoT. N. o zapłatę 1 Zasądza od pozwanegoT. N.na rzecz powoda(...)Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą wK.kwotę 42 409,85 złotych (czterdzieści dwa tysiące czterysta dziewięć złotych osiemdziesiąt pięć groszy) wraz z odsetkami umownymi stanowiącymi czterokrotność stopy procentowej kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego liczonymi od kwoty 28 532,47 złotych od dnia 26 lipca 2013 roku – z uwzględnieniem zmian stopy procentowej kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego - do dnia zapłaty. 2 Zasądza od pozwanegoT. N.na rzecz powoda(...)Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą wK.kwotę 4 538 złotych (cztery tysiące pięćset trzydzieści osiem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 2 400 (dwa tysiące czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. 3 Wyrokowi nadaje rygor natychmiastowej wykonalności. S ę d z i a Sygn. akt I C 1239/13 UZASADNIENIE Powód(...)Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą wK.wystąpił przeciwkoT. N.z powództwem o zasądzenie kwoty 42.409,85 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości zmiennej stopy procentowej stanowiącej czterokrotność obowiązującej stopy kredytu lombardowego NBP wynoszącej na dzień wniesienia pozwu 16% w stosunku rocznym liczonymi od kwoty 28.532,47 złotych od dnia 26 lipca 2013 roku do dnia zapłaty. Wnosił także o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz zwrotu kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego. Podnosił, że w dniu 14 września 2009 roku pozwany zawarł z(...)Spółką Akcyjną z siedzibą weW.umowę nr (...)i zobowiązał się do spłaty zadłużenia na zasadach określonych w umowie i regulaminie udzielania kredytów i pożyczek wydawania i używania kart kredytowych(...)Spółki Akcyjnej. W związku z nieuregulowaniem w terminie zaległości Bank wypowiedział umowę oraz wezwał pozwanego do zapłaty. Wierzytelność wobec pozwanego jest wymagalna od dnia 25 października 2011 roku. Pozwany mimo działań windykacyjnych nie uregulował w pełni powyższego zadłużenia w terminie wyznaczonym przez bank. Pozostała do zapłaty wierzytelność wynikająca z przedmiotowej umowy została zbyta przez bank w dniu 7 czerwca 2013 roku na rzecz powoda. Powód informował pozwanego o cesji wierzytelności pismem z dnia 1 lipca 2013 roku oraz wezwał do zapłaty należności. Powód wskazywał, że na jego roszczenia składa się kwota 28.532,47 złotych z tytułu kapitału, kwota 1.983,31 złotych z tytułu odsetek umownych, kwota 11.539,64 złotych z tytułu odsetek karnych oraz kwota 354,43 z tytułu kosztów windykacji oraz dalsze odsetki obliczone od kwoty kapitału zgodnie z umową z dnia 14 września 2009 roku. PozwanyT. N.uznał powództwo. Sąd ustalił i zważył, co następuje: Powództwo zasługuje na uwzględnienie, albowiem zostało uznane przez pozwanego. Powód domagał się od pozwanego zapłaty kwoty 42.409,85 złotych złotych, która stanowiła dług pozwanego wynikający z umowy pożyczki zawartej w dniu 14 września 2009 roku przez pozwanego z(...)Spółką Akcyjną z siedzibą weW., a który przejął powód na podstawie umowy cesji wierzytelności. Pozwany stawił się na rozprawę i oświadczył, że zgadza się z powództwem. Przyznał, że zawierał taką umowę i jest winien kwotę dochodzoną pozwem. Pozwany nie kwestionował żadnych twierdzeń strony powodowej, nie podważał też wiarygodności złożonych przez nią dowodów, zgadzał się z powództwem. Zgodnie z przepisemart. 213 § 2 kpc, sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. Zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego wK.z dnia 5 grudnia 2012 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt I Aca(...)/12 uznanie powództwa jest aktem dyspozycyjności pozwanego, który nie tylko uznaje samo żądanie powoda, ale i to, że uzasadniają je przytoczone przez powoda okoliczności faktyczne i godzi się na wydanie wyroku uwzględniającego to żądanie (Lex nr 1280314). Zachowanie pozwanego, który wyraźnie oświadczył, iż zgadza się z powództwem i nie kwestionował, ani okoliczności faktycznych podanych przez powoda, ani podstawy prawnej powództwa, ani dokumentów załączonych do pozwu, stanowi zdaniem Sądu uznanie powództwa w rozumieniuart. 213 § 2 kpc. Wobec faktu, iż żadne okoliczności, nie przemawiały za tym, iż zachowanie pozwanego jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa, należało powództwo uwzględnić. Zgodnie zart. 353 § 1 kodeksu cywilnegozobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić. W myślart. 509 kodeksu cywilnegowierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Pozwany zawarł z(...)Spółką Akcyjną z siedzibą weW.w dniu 14 września 2009 roku umowę pożyczki powtórnej, którą zobowiązał się zwrócić w 60-ściu ratach do 19 września 2014 roku(umowa k.13-15) . Nie wywiązał się z tego obowiązku, wskutek czego po stronie(...)Spółki Akcyjnej z siedzibą weW.powstała wierzytelność wobec niego w wysokości dochodzonej pozwem. Firma ta, przelała wierzytelność na powoda, który wstąpił w jej prawa i jest uprawniony do dochodzenia od pozwanego tej wierzytelności. Mając na względzie powyższe okoliczności na podstawieart. 353 § 1 kpc,art. 509 kodeksu cywilnego,art. 213 § 2 kpc, należało orzec jak w sentencji orzeczenia. O kosztach procesu orzeczono na podstawieart. 98 kpc, zgodnie z którym strona która przegrała spór jest zobowiązana do zwrotu przeciwnikowi poniesionych przez nią kosztów procesu. Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika powoda ustalono na podstawie§ 6 ust. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu(Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1349 z późn. zm.). Na podstawie 333§ 1 pkt 2 kpc, zgodnie z którym sąd z urzędu nadaje wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności, jeżeli zasądza roszczenie uznane przez pozwanego. S ę d z i a

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim date: '2014-02-26' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Marta Burzyńska legal_bases: - art. 213 § 2 kpc - art. 353 § 1 kodeksu cywilnego - § 6 ust. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu recorder: Dorota Januszewska signature: I C 1239/13 ```

154500000002503_V_ACa_000118_2018_Uz_2019-07-01_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt V ACa 118/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 1 lipca 2019 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie V Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: SSA Edyta Jefimko (spr.) Sędziowie: SA Marcin Strobel SA Marta Szerel Protokolant: sekretarz sądowy Aneta Walkowska po rozpoznaniu w dniu 24 czerwca 2019 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa(...) Bank (...) S.A.z siedzibą weW. przeciwkoB. M. (1) o zapłatę na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z dnia 8 listopada 2017 r., sygn. akt II C 1321/16 I zmienia zaskarżony wyrok: 1 częściowo w punkcie pierwszym w ten sposób, że zasądza odB. M. (1)na rzecz(...) Bank (...) S.A.z siedzibą weW.kwotę 82 312 zł 37 gr. (osiemdziesiąt dwa tysiące trzysta dwanaście złotych trzydzieści siedem groszy) wraz z odsetkami umownymi za opóźnienie w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego w stosunku rocznym, przy czym maksymalna wysokość odsetek za opóźnienie nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (odsetki maksymalne za opóźnienie) od kwot: - 1062 zł 50 gr.(tysiąc sześćdziesiąt dwa złote pięćdziesiąt groszy) od dnia 17 marca 2016 r. do dnia zapłaty, -2083 zł 33 gr. (dwa tysiące osiemdziesiąt trzy złote trzydzieści trzy grosze) od dnia 2 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty, -2083 zł 33 gr. (dwa tysiące osiemdziesiąt trzy złote trzydzieści trzy grosze) od dnia 2 maja 2016 r. do dnia zapłaty, -2083 zł 33 gr. (dwa tysiące osiemdziesiąt trzy złote trzydzieści trzy grosze) od dnia 2 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty, -2083 zł 33 gr. (dwa tysiące osiemdziesiąt trzy złote trzydzieści trzy grosze) od dnia 2 lipca 2016 r. do dnia zapłaty, -2083 zł 33 gr. (dwa tysiące osiemdziesiąt trzy złote trzydzieści trzy grosze) od dnia 2 sierpnia 2016 r. do dnia zapłaty, -2083 zł 33 gr. (dwa tysiące osiemdziesiąt trzy złote trzydzieści trzy grosze) od dnia 2 września 2016 r. do dnia zapłaty, -2083 zł 33 gr. (dwa tysiące osiemdziesiąt trzy złote trzydzieści trzy grosze) od dnia 2 października 2016 r. do dnia zapłaty, -2083 zł 33 gr. (dwa tysiące osiemdziesiąt trzy złote trzydzieści trzy grosze) od dnia 2 listopada 2016 r. do dnia zapłaty -2083 zł 33 gr. (dwa tysiące osiemdziesiąt trzy złote trzydzieści trzy grosze) od dnia 2 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty, -2083 zł 33 gr. (dwa tysiące osiemdziesiąt trzy złote trzydzieści trzy grosze) od dnia 2 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty, -2083 zł 33 gr. (dwa tysiące osiemdziesiąt trzy złote trzydzieści trzy grosze) od dnia 2 lutego 2017 r. do dnia zapłaty, -2083 zł 33 gr. (dwa tysiące osiemdziesiąt trzy złote trzydzieści trzy grosze) od dnia 2 marca 2017 r. do dnia zapłaty, -2083 zł 33 gr. (dwa tysiące osiemdziesiąt trzy złote trzydzieści trzy grosze) od dnia 2 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty, -2083 zł 33 gr. (dwa tysiące osiemdziesiąt trzy złote trzydzieści trzy grosze) od dnia 2 maja 2017 r. do dnia zapłaty, -2083 zł 33 gr. (dwa tysiące osiemdziesiąt trzy złote trzydzieści trzy grosze) od dnia 2 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty, -2083 zł 33 gr. (dwa tysiące osiemdziesiąt trzy złote trzydzieści trzy grosze) od dnia 2 lipca 2017 r. do dnia zapłaty, -2083 zł 33 gr. (dwa tysiące osiemdziesiąt trzy złote trzydzieści trzy grosze) od dnia 2 sierpnia 2017 r. do dnia zapłaty, -2083 zł 33 gr. (dwa tysiące osiemdziesiąt trzy złote trzydzieści trzy grosze) od dnia 2 września 2017 r. do dnia zapłaty, -2083 zł 33 gr. (dwa tysiące osiemdziesiąt trzy złote trzydzieści trzy grosze) od dnia 2 października 2017 r. do dnia zapłaty, -2083 zł 33 gr. (dwa tysiące osiemdziesiąt trzy złote trzydzieści trzy grosze) od dnia 2 listopada 2017 r. do dnia zapłaty, -2083 zł 33 gr. (dwa tysiące osiemdziesiąt trzy złote trzydzieści trzy grosze) od dnia 2 grudnia 2017 r. do dnia zapłaty, -2083 zł 33 gr. (dwa tysiące osiemdziesiąt trzy złote trzydzieści trzy grosze) od dnia 2 stycznia 2018 r. do dnia zapłaty, -2083 zł 33 gr. (dwa tysiące osiemdziesiąt trzy złote trzydzieści trzy grosze) od dnia 2 lutego 2018 r. do dnia zapłaty, -2083 zł 33 gr. (dwa tysiące osiemdziesiąt trzy złote trzydzieści trzy grosze) od dnia 2 marca 2018 r. do dnia zapłaty, -2083 zł 33 gr. (dwa tysiące osiemdziesiąt trzy złote trzydzieści trzy grosze) od dnia 2 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty, -2083 zł 33 gr. (dwa tysiące osiemdziesiąt trzy złote trzydzieści trzy grosze) od dnia 2 maja 2018 r. do dnia zapłaty, -2083 zł 33 gr. (dwa tysiące osiemdziesiąt trzy złote trzydzieści trzy grosze) od dnia 2 czerwca 2018 r. do dnia zapłaty, -2083 zł 33 gr. (dwa tysiące osiemdziesiąt trzy złote trzydzieści trzy grosze) od dnia 2 lipca 2018 r. do dnia zapłaty -2083 zł 33 gr. (dwa tysiące osiemdziesiąt trzy złote trzydzieści trzy grosze) od dnia 2 sierpnia 2018 r. do dnia zapłaty, -2083 zł 33 gr. (dwa tysiące osiemdziesiąt trzy złote trzydzieści trzy grosze) od dnia 2 września 2018 r. do dnia zapłaty, -2083 zł 33 gr. (dwa tysiące osiemdziesiąt trzy złote trzydzieści trzy grosze) od dnia 2 października 2018 r. do dnia zapłaty, -2083 zł 33 gr. (dwa tysiące osiemdziesiąt trzy złote trzydzieści trzy grosze) od dnia 2 listopada 2018 r. do dnia zapłaty, -2083 zł 33 gr. (dwa tysiące osiemdziesiąt trzy złote trzydzieści trzy grosze) od dnia 2 grudnia 2018 r. do dnia zapłaty, -2083 zł 33 gr. (dwa tysiące osiemdziesiąt trzy złote trzydzieści trzy grosze) od dnia 2 stycznia 2019 r. do dnia zapłaty, -2083 zł 33 gr. (dwa tysiące osiemdziesiąt trzy złote trzydzieści trzy grosze) od dnia 2 lutego 2019 r. do dnia zapłaty, -2083 zł 33 gr. (dwa tysiące osiemdziesiąt trzy złote trzydzieści trzy grosze) od dnia 2 marca 2019 r. do dnia zapłaty, -2083 zł 33 gr. (dwa tysiące osiemdziesiąt trzy złote trzydzieści trzy grosze) od dnia 2 kwietnia 2019 r. do dnia zapłaty, -2083 zł 33 gr. (dwa tysiące osiemdziesiąt trzy złote trzydzieści trzy grosze) od dnia 2 maja 2019 r. do dnia zapłaty, -2083 zł 33 gr. (dwa tysiące osiemdziesiąt trzy złote trzydzieści trzy grosze) od dnia 2 czerwca 2019 r. do dnia zapłaty, 2) w punkcie drugim w ten sposób, że zasądza na rzeczB. M. (1)od(...) Bank (...) S.A.z siedzibą weW.kwotę 3 388 zł (trzy tysiące trzysta osiemdziesiąt osiem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, II. oddala apelację w pozostałej części, III. zasądza na rzeczB. M. (1)od(...) Bank (...) S.A.z siedzibą weW.kwotę 1514 zł (tysiąc pięćset czternaście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego. Marcin Strobel Edyta Jefimko Marta Szerel Sygn. V ACa 118/18 UZASADNIENIE (...) Bank (...) S.A.z siedzibą weW.wniósł pozew o zapłatę w elektronicznym postępowaniu upominawczym, domagając się zasądzenia od pozwanejB. M. (1)na jego rzecz kwoty 262 902,73 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP liczonymi od kwoty 240 483,36 zł od dnia 31 marca 2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania. W uzasadnieniu pozwu wskazano, że w dniu 18 kwietnia 2014 r. powód udzielił pozwanej pożyczki w wysokości 255 000 zł, do której spłaty pozwana zobowiązana była zgodnie z harmonogramem spłat. Pomimo wezwań i monitów pozwana nie wywiązała się z obowiązku spłaty, w związku z czym umowa została wypowiedziana a całość należności stała się wymagalna z dniem 17 marca 2016 r. Postanowieniem z dnia 11 października 2016 r. sprawa została przekazana do Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie wobec braku podstaw do wydania nakazu zapłaty. B. M. (1)wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Zaprzeczyła, by strony zawarły umowę pożyczki, jak również by powód udostępniał pozwanej jakiekolwiek środki pieniężne. Podniosła nieważność umowy pożyczki wobec niewykazania przez powoda, iż osoby podpisane pod umową były uprawnione do jego reprezentacji. Pozwana zarzuciła również, że strona powodowa nie wykazała wysokości swojego roszczenia oraz zaprzeczyła, by kierowana była do niej jakakolwiek korespondencja od powoda, w tym aby podjęto próbę doręczenia jej wezwania do zapłaty. Podniosła, że nawet jeśli umowa pożyczki rzeczywiście została zawarta, to nie została prawidłowo wypowiedziana przez powoda. Podniosła także zarzut bezzasadnego naliczenia przez powoda opłat dodatkowych. Wyrokiem z dnia 8 listopada 2017 r.- Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie oddalił powództwo, zasądzając od(...) Bank (...) Spółki AkcyjnejweW.na rzecz pozwanejB. M. (1)kwotę 14417 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 14400 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Powyższy wyrok Sąd Okręgowy wydał na podstawie następujących ustaleń faktycznych i wniosków. B. M. (1)zawarła w dniu 18 kwietnia 2014 r. z powodem(...) Bank (...) S.A.z siedzibą weW.umowę pożyczki gotówkowej nr(...), w ramach której bank udzielił jej pożyczki gotówkowej w kwocie 255 000 zł na okres od dnia 18 kwietnia 2014 r. do dnia 1 maja 2024 r. na warunkach określonych w umowie. Przy tym pozwana jako pożyczkobiorca upoważniła bank do pomniejszenia udzielonej jej kwoty pożyczki o prowizję w kwocie 5 000 zł, w związku z czym pozwana do dyspozycji otrzymała kwotę pożyczki w wysokości 250 000 zł. W umowie pożyczki przewidziano oprocentowanie nominalne w wysokości 12 % w stosunku rocznym, z tym że w przypadku, gdy wysokość oprocentowania będzie wyższa niż czterokrotność kredytu lombardowego NBP, nominalna stopa oprocentowania podlegała obniżeniu do czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP, a w przypadku wzrostu stopy kredytu lombardowego podlegała podwyższeniu, ale nie więcej niż do wysokości oprocentowania w wysokości 12 % (§ 1 ust. 4 i 5). Pozwana zobowiązała się do terminowej spłaty pożyczki wraz z odsetkami w 120 ratach miesięcznych płatnych do dnia 1. każdego kolejnego miesiąca począwszy od dnia 1 czerwca 2014 r. narachunek o numerze (...)(§ 1 ust. 8). Za okres opóźnienia w spłacie raty lub jej części bank uprawniony był naliczać odsetki od zadłużenie przeterminowanego (odsetki karne) w wysokości zmiennej, wynoszącej na dzień zawarcia umowy 16% i równej czterokrotności aktualnej na dany dzień wysokości stopy kredytu lombardowego NBP, podlegającej zmianie w razie zmiany stopy kredytu lombardowego NBP, proporcjonalnie do tej zmiany (§ 1 ust. 15). Ponadto w przypadku opóźnienia w spłacie pożyczki bank uprawniony był podejmować czynności mające na celu spłatę zaległych należności, w tym monity telefoniczne lub listowne oraz interwencje wyjazdowe. Przy tym katalog stosowanych środków monitujących, wysokość opłat oraz zasady stosowania tych czynności, a także podstawa prawna ustalenia wysokości kosztów sądowych i komorniczych wskazywała Tabela opłat i prowizji dla czynności związanych z obsługą pożyczek gotówkowych udzielanych przez(...) Bank (...) S.A.(§ 1 ust. 16). Ponadto w razie opóźnienia pożyczkobiorcy w zapłacie dwóch pełnych rat, bank miał prawo wypowiedzieć umowę z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy listem zwykłym do zapłaty zaległych rat w terminie 7 dni (§ 1 ust. 17). Jako adres zamieszkania i do korespondencji pozwana podała:ul. (...)wW., z zastrzeżeniem w umowie, że pożyczkobiorca zobowiązuje się niezwłocznie zawiadomić Bank o zmianie adresów (§ 3 ust. 4) Pozwana w 2014 r. i 2015 r. spłacała pożyczkę, lecz spłaty nie zawsze dokonywała w terminie. W szczególności 2014 r. na wskazany w umowie rachunek bankowy przeznaczony do dokonywania spłat pożyczki zostały wpłacone przez pozwaną następujące kwoty: - 3 674,21 zł w dniu 12 czerwca 2014 r., - 3 674,21 zł w dniu 30 czerwca 2014 r., - 3 674,21 zł w dniu 31 lipca 2014 r., - 3 674,21 zł w dniu 31 sierpnia 2014 r., - 3 674,21 zł w dniu 30 września 2014 r., - 3 674,21 zł w dniu 16 października 2014 r., Natomiast w 2015 r. pozwana wpłaciła następujące kwoty: - 3 674 zł w dniu 14 stycznia 2015 r., - 3 675 zł w dniu 17 lutego 2015 r., - 3 674 zł w dniu 25 marca 2015 r., - 3 700 zł w dniu 24 kwietnia 2015 r., - 4 000 zł w dniu 9 lipca 2015 r., - 4 000 zł w dniu 19 sierpnia 2015 r. W związku z problemami w terminowej spłacie zobowiązań i powstaniem zaległości, działający w imieniu pozwanejK. O.zwracał się w listopadzie 2014 r. oraz lutym 2015 r. do powodowego Banku o przeprowadzenie restrukturyzacji zadłużenia, jednakże powód odmówił. Pismem z dnia 16 grudnia 2015 r. powodowy Bank skierował do pozwanej, na podany wcześniej przez nią adresul. (...)wW., oświadczenie o wypowiedzeniuumowy pożyczki nr (...)z dnia 18 kwietnia 2014 r. w związku z zagrożeniem terminowej spłaty pożyczki, z 30-dniowym okresem wypowiedzenia, informując, że po upływie okresu wypowiedzenia cała należność z tytułu udzielonej pożyczki staje się wymagalna i pożyczkobiorca jest obowiązany do niezwłocznego, nie później niż w terminie 30 dni od otrzymania pisma, zwrotu wykorzystanej pożyczki wraz z odsetkami za okres korzystania z pożyczki. Powód wskazał również, że wymagane należności liczone na dzień 16 grudnia 2015 r. wynoszą: - z tytułu odsetek od kapitału – 16 177,60 zł, - z tytułu kapitału – 240 483,36 zł, - z tytułu kosztów, opłat i prowizji – 240 zł. Pismo zawierające oświadczenie o wypowiedzeniu umowy powróciło do strony powodowej po awizowaniu jako nie podjęte przez pozwaną w terminie. Przy tym ojciec pozwanejJ. T., który raz w tygodniu sprawdzał skrzynkę pocztową córki nie stwierdził, aby w skrzynce pozostawiono awizo. W dniu 30 marca 2016 r. powód sporządził wyciąg z ksiąg bankowych, ustalając wysokość zadłużenia pozwanej w dniu wystawienia dokumentu na kwotę 262 902,73 zł, na którą składały się: - należność główna w kwocie 240 483,36 zł, - odsetki za okres od dnia 18 kwietnia 2014 r. do dnia wystawienia wyciągu w kwocie 22 159,37 zł, - należne koszty, opłaty i prowizje w kwocie 260 zł. Za miarodajne dla ustalenia powyższego stanu faktycznego sprawy Sąd Okręgowy uznał dołączone do akt dokumenty, albowiem ani ich autentyczność, ani wiarygodność nie zostały w sposób skuteczny podważone. Uwzględnił również zeznania świadkaJ. T.jako zasadniczo logiczne i wewnętrznie spójne, podkreślając, że strona powodowa nie odniosła się do tych zeznań w żaden sposób. Sąd Okręgowy oddalił powództwo w całości jako bezzasadne. Strona powodowa jako podstawę prawną roszczenia głównego powołała postanowienia umowy pożyczki gotówkowej -art. 353 k.c.oraz720 k.c. Zgodnie zart. 720 § 1 k.c.- przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Z kolei w myślart. 353 § 1 k.c.zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić. Pozwana podniosła w odpowiedzi na pozew szereg zarzutów, przede wszystkim zakwestionowała legitymację czynną powoda, fakt zawarcia umowy pożyczki, podniosła zarzut nieważności umowy pożyczki, skuteczność wypowiedzenia umowy pożyczki, wymagalność roszczenia oraz wysokość zadłużenia. Wbrew stanowisku pozwanej, w ocenie Sądu Okręgowego, powód posiadał legitymację czynną.(...) Bank (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą weW.przedłożył stosowne pełnomocnictwa procesowe, jak również wykazał umocowanie osób, które udzieliły tych pełnomocnictw, to jestB. J. (1)iR. M., będących członkami zarządu strony powodowej. Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało fakt zawarcia przez strony umowy pożyczki. Powód przedłożył na żądanie strony pozwanej kopię, a następnie oryginał zawartej umowy, podpisany przez powódkę, a także oryginał potwierdzenia odbioru przez pozwaną kwoty udzielonej pożyczki w formie gotówkowej, a tym samym nie budziło wątpliwości Sądu Okręgowego, iż bank wykazał fakt istnienia stosunku prawnego łączącego strony. Powód, składając pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym, wskazał dowody na okoliczność podstawy zasądzenia kwoty objętej żądaniem pozwu, w tym umowę pożyczki gotówkowej z dnia 18 kwietnia 2014 r. Kolejno, przedłożone przez powoda dokumenty takie jak wyciąg z ksiąg banku, terminarz spłat, zestawienie wpłat nie budziły wątpliwości Sądu co do stosunku prawnego będącego podstawą roszczenia. Wszystkie te dowody zmierzały do wykazania nie tylko wysokości roszczenia, ale też faktu zawarcia umowy pożyczki z pozwaną. W tym kontekście nie okazał się zasadny podniesiony przez pozwaną zarzut nieważności umowy pożyczki z uwagi na brak umocowania osoby podpisującej umowę do składania oświadczeń woli w imieniu i na rzecz pożyczkodawcy. Pozwana podniosła powyższy zarzut – jak określiła - wobec przedstawienia przez powoda kopii umowy pożyczki gotówkowej, natomiast po przedłożeniu przez powoda oryginału umowy pożyczki, nie kwestionowała w dalszym ciągu braku umocowania do zawarcia umowy pożyczki ze strony powodowej. Ma też rację strona powodowa, iż niezależnie od powyższego, poprzez kolejne czynności wynikające z wykonywania umowy pożyczki powód potwierdził ważność tej umowy w całości. Nie ulegało więc wątpliwości, że strony łączyła umowa pożyczki, pozwana początkowo spłacała raty pożyczki zgodnie z harmonogramem spłat, następnie zaś powstało po jej stronie zadłużenie, które stanowiło co do zasady podstawę wypowiedzenia umowy pożyczki. Zasadny był natomiast zarzut bezskuteczności złożonego oświadczenia o wypowiedzeniu umowy pożyczki, albowiem strona powodowa nie wywiązała się należycie z obowiązku prawidłowego wypowiedzenia umowy. Zgodnie z § 1 ust. 17 umowy, w razie opóźnienia pożyczkobiorcy w zapłacie dwóch pełnych rat, bank miał prawo wypowiedzieć umowę z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy listem zwykłym do zapłaty zaległych rat w terminie 7 dni. Zatem warunkiem skuteczności wypowiedzenia umowy pożyczki było uprzednie skuteczne wezwanie pożyczkobiorcy do zapłaty wraz z wyznaczeniem terminu 7 dni na uregulowanie zadłużenia, upływ tegoż terminu oraz brak spełnienia świadczenia w tym terminie przez pozwaną. Tymczasem pozwana konsekwentnie zaprzeczała temu, aby otrzymała zarówno wypowiedzenie umowy jak i wezwanie do zapłaty, a zatem w myśl.art. 6 k.c.okoliczności te winien udowodnić powód. Ustosunkowując się do twierdzeń pozwanej, powód przedłożył do akt sprawy dowód śledzenia przesyłki, który jednak dotyczył przesyłki o numerze(...), a zatem przesyłki zawierającej oświadczenie o wypowiedzeniu umowy, albowiem numer ten jest tożsamy z numerem nadawczym wskazanym na zwrotnym potwierdzeniu odbioru z k. 22, dotyczącym przesyłki zawierającej wypowiedzenie umowy. Również terminy awizacji wskazane w dowodzie śledzenia przesyłek pokrywają się z terminami awizacji określonymi na kopercie z k. 22. Co prawda, z umowy pożyczki wynikało, że wezwanie do uregulowania zadłużenia może być dokonane zwykłym listem, a nie listem poleconym, to jednak w ocenie sądu, powód, będący bankiem, jako profesjonalista winien szczególnie dbać o swoje interesy oraz zapewnić sobie w sposób należyty możliwość ewentualnego dowodzenia swoich roszczeń w postępowaniu sądowym. W tej sytuacji Sąd Okręgowy uznał, iż nie było wystarczające samo przedłożenie do akt sprawy pisma „przedegzekucyjne wezwanie do uregulowania zaległości” z dnia 11 listopada 2015 r., w sytuacji gdy strona pozwana zaprzeczała konsekwentnie, aby takie pismo otrzymała. Powód winien był przedstawić choćby dowód nadania przesyłki (np. wyciąg z pocztowej książki nadawczej, dowód śledzenia przesyłek, dowód awizacji przesyłki). W świetle powyższego nie sposób było uznać, aby wypowiedzenie umowy pożyczki było skuteczne, a zatem aby roszczenie powoda stało się wymagalne. W tej sytuacji Sąd Okręgowy stwierdził, że łącząca strony umowa pożyczki nie została rozwiązana i obowiązuje nadal. Ponieważ strona powodowa nie wykazała w żaden sposób, jakie należności z umowy pożyczki były wymagalne według stanu na dzień zamknięcia rozprawy, jak również wysokości zadłużenia pozwanej, przy uwzględnieniu faktu, iż do wypowiedzenia umowy pożyczki nie doszło. Tym samym żądanie powoda okazało się bezzasadne w całości. O kosztach procesu rozstrzygnięto na podstawieart. 98 k.p.c. Apelacjęod wyroku złożył powód, zaskarżając orzeczenie Sądu Okręgowego w całości na podstawie zarzutów naruszenia: - zasady swobodnej oceny dowodów wyrażonej wart. 233 k.p.c.,art. 245 k.p.c.iart. 316 k.p.c.w wyniku bezzasadnego pominięcia, że powód skierował do pozwanej w dniu 11 listopada 2015 r. przedegzekucyjne wezwanie do uregulowania należności a także prawidłowo złożył oświadczenie o wypowiedzeniu umowy listem poleconym o numerze(...)skierowanym na adres(...)(...), -zasad wyrażonych wart. 3 k.p.c.w zw. zart. 232 k.p.c., jak równieżart. 6 k.c. -art. 5 k.c.poprzez w rzeczywistości gratyfikowanie pozwanej, która nie wywiązuje się z zawartej umowy. W oparciu o powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania za obie instancje lub zasądzenie co najmniej rat pożyczki wymagalnych według stanu na dzień wyrokowania. W piśmie procesowym z dnia 26 marca 2019 r. skierowanym do Sądu Apelacyjnego wyliczył sumę rat, wymagalnych, które nie zostały spłacone na kwotę 155 311,60 zł i sumę naliczonych odsetek karnych na kwotę 29 896,85 zł. Z kolei pozwana w piśmie procesowym z dnia 1 kwietnia 2019 r. powołała się na złożenie powodowi w dniu 29 marca 2019 r. oświadczenia na podstawieart. 45 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim(t.j. Dz. U. 2019, 1093), dalej powoływana jako: „u.k.k.”) o skorzystaniu z tzw. sankcji kredytu darmowego. Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje: Apelacja okazała się częściowo uzasadniona. W pierwszej kolejności należy wskazać, iż Sąd Okręgowy dokonał nieprawidłowej kwalifikacji prawnej umowy łączącej strony. Zawarta przez strony umowa, w ramach której bank udzielił pozwanej pożyczki gotówkowej wysokiej w kwocie 255 000 zł na okres od dnia 18 kwietnia 2014 r. do dnia 1 maja 2024 r. na warunkach określonych w umowie, powinna zostać zakwalifikowana na podstawieart. 3 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 u.k.k., zgodnie z którym za umowę o kredyt konsumencki uważa się umowę pożyczki w wysokości nie większej niż 255 550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, której pożyczkodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Powód i pozwana już w treści samej umowy odwołali się do postanowień ustawy o kredycie konsumenckim, wskazując w § 3 ust. 10 umowy, że w zakresie nienormowanym umową pożyczki oraz umową o przyznanie limitu kredytowego mają zastosowanie m.in. przepisyustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, a w § 3 ust. 15, że do umów nie ma zastosowaniaart. 59 u.k.k. Natomiast za trafne co do zasady należy uznać stanowisko Sądu I instancji, iż nie zachodzą podstawy do kwestionowania ważności zawartej umowy, chociaż z innych przyczyn i z inną argumentacją prawną niż wskazana w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Zgodnie zart. 29 ust. 1 u.k.k.umowa o kredyt konsumencki powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę. Podobne rozwiązanie zastosowano wart. 69 ust. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe(t.j.Dz.U.2018, poz.2187 , z późn.zm.), dalej jako: „pr.bank.”, zgodnie z którym umowa kredytu powinna być zawarta na piśmie. Wymóg wprowadzony wart. 29 ust. 1 u.k.kpowinien być odczytywany przede wszystkim przez pryzmatart. 78k.c.Zgodnie z utrwaloną w prawie polskim regułą interpretacyjną, według której (o ile z kontekstu nie wynika odmienny wniosek) posłużenie się przez ustawodawcę określeniem „forma pisemna” lub bliskoznacznym należy traktować jako wskazanie zwykłej formy pisemnej w rozumieniuart. 78k.c. Wykładniaart. 29 ust. 1 u.k.kw zw. zart. 78k.c.pozwala przyjąć, że umowa o kredyt konsumencki może zostać zawarta, z założenia, z wykorzystaniem jednej z trzech procedur: a) przez sporządzenie dokumentu zawierającego treść oświadczeń woli i własnoręczne podpisanie go przez obie strony; b) przez przygotowanie dwóch dokumentów o tej samej treści, własnoręczne podpisanie każdego z nich przez jedną ze stron, następnie zaś ich wymianę; c) sporządzenie, utrwalenie oświadczenia w postaci elektronicznej i opatrzenie go bezpiecznymi podpisami elektronicznymi obu stron. Strony skorzystały z pierwszej procedury, o czym świadczy dołączony do akt sprawy pisemny egzemplarz umowy z podpisami (umowa k.40-42). Pozwana nie kwestionuje autentyczności swojego podpisu złożonego na tym dokumencie. Umowa zawiera także podpis złożone w imieniu kredytobiorcy przez niezidentyfikowaną osobę. Powód nie potrafi wskazać, kto w jego imieniu i gdzie, złożył oświadczenie woli stanowiące element umowy pożyczki gotówkowej wysokiej, w szczególności nie udowodnił, aby uczyniła to osoba czynna w lokalu przedsiębiorstwa przeznaczonym do obsługiwania publiczności (art. 97 k.c.). Z treści umowy wynika bowiem, iż została ona sporządzona wW., w sytuacji, gdy siedziba banku znajduje się weW.. Przepisart. 103 k.c.reguluje problematykę tzw. rzekomego pełnomocnika. Rzekomy (fałszywy) pełnomocnik (falsus procurator) to osoba dokonująca czynności w cudzym imieniu, nie mając do tego umocowania albo przekraczając zakres umocowania. Działanie bez umocowania obejmuje przypadki, gdy pełnomocnictwa w ogóle nie udzielono albo było ono nieważne (np. ze względu na brak zachowania formy), natomiast przekroczenie zakresu umocowania wystąpi w sytuacji, gdy pełnomocnictwo nie obejmuje czynności dokonanej przez pełnomocnika w cudzym imieniu. Zgodnie zart. 103 § 1 k.c., jeżeli zawierający umowę jako pełnomocnik nie ma umocowania albo przekroczy jego zakres, ważność umowy zależy od jej potwierdzenia przez osobę, w której imieniu została zawarta. Oznacza to, że umowa zawarta przez rzekomego pełnomocnika jest bezskuteczna (bezskuteczność zawieszona), chyba że zostanie przez mocodawcę potwierdzona. Czynność ta nazywana jest czynnością niezupełną lub czynnością kulejącą (negotium claudicans) (por. wyrok Sądu Najwyższego z 23 stycznia 2014 r., II CSK 190/13, Lex nr 1459158). W ocenie Sądu Apelacyjnego mocodawca skutecznie nie dokonał potwierdzenia umowy pożyczki gotówkowej wysokiej nr(...)zawartej zB. M. (1). Oświadczenie o potwierdzeniu umowy (pismo procesowe z dnia 18 kwietnia 2019 r. k.238) złożyła w jego imieniu pracownikbanku (...), działająca na podstawie pełnomocnictwa udzielonego jej w dniu 11 września 2014 r. przez dwóch członków zarządu w randze wiceprezesów: tj.B. J. (2)iM. R., działających zgodnie z zasadą reprezentowania banku. Udzielone pełnomocnictwo obejmowało upoważnienie do:. 1.reprezentowania banku przed sądami powszechnymi we wszystkich instancjach z zastrzeżeniem bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa o przymusie adwokacko-radcowskim, organami egzekucyjnymi, organami administracji publicznej i samorządowej, a także innymi organami właściwymi w sprawach dochodzenia należności od dłużników banku oraz w sprawach o pozbawienie wykonalności tytułów wykonawczych; 2.dokonywania czynności dotyczących postępowania egzekucyjnego i zabezpieczającego, składania wszelkich wniosków i oświadczeń woli w imieniu i na rzecz banku, w tym wniosków o przejęcie nieruchomości na własność oraz oświadczenia o zaliczeniu wierzytelności na poczet sumy nabycia, 3.reprezentowania banku w sprawach upadłościowych dotyczących klientów banku z tytułu zawartych umów, 4.reprezentowania banku w sprawach o wydanie rzeczy ruchomych oraz zwolnienie od egzekucji zajętych składników majątkowych stanowiących własność banku lub własność osób trzecich, 5.samodzielnego składania oświadczeń woli w zakresie praw i obowiązków majątkowych banku przez jednoosobowe podpisywanie wyciągów z ksiąg banku wystawionych na potrzeby dochodzenia należności od dłużników banku oraz jednoosobowego podpisywania bankowych tytułów egzekucyjnych w imieniubanku (...), 6.przygotowania, podpisywania, składania pism procesowych, odbioru pism, dokumentów - w tym wyroków, orzeczeń, postanowień i zarządzeń. Przeglądania akt oraz uzyskiwania odpisów, wypisów, kopii dokumentów zgromadzonych w aktach, 7.dokonywania innych czynności procesowych niezbędnych w toku postępowania, 8. prowadzenia rozmów ugodowych oraz zawierania ugód w imieniu i na rzecz banku w wyżej wymienionych postepowaniach, 9.składania oświadczeń woli w imieniu banku w zakresie wypowiadania umów kredytowych. Pełnomocnictwo obowiązywało od dnia 24 września 2014 r. a miało wygasnąć z chwilą ustania stosunku pracyJ. K.w(...) Bank (...) Spółki Akcyjnejz siedzibą weW., o ile wcześniej nie zostałoby odwołane (pełnomocnictwo k. 13). Jak wynika z treści tego dokumentu pełnomocnictwo nie zawierało upoważnienia do zawierania umów w imieniu strony powodowej, co oznacza, iż pełnomocnik nie mogła potwierdzić dokonania przez rzekomego pełnomocnika banku w dniu 18 kwietnia 2014 r. czynności prawnej. Jednak brak potwierdzenia umowy nie oznacza, iż w ogóle nie została ona zawarta. Do zawarcia umowy potrzebne jest uzgodnienie przez strony minimalnych warunków czynności prawnej. W przypadku kredytu konsumenckiego do minimalnych warunków należą: strony czynności, kwota i waluta kredytu oraz rodzaj kredytu. Wszystkie powyższe warunki wynikając z treści dokumentu sporządzonego w dniu 18 kwietnia 2014 r. Jako dorozumiane złożenie oświadczenia woli traktowane jest także spełnienie świadczenia. Pozwana złożyła oświadczenie woli, stanowiące element umowy kredytu konsumenckiego w formie pisemnej, natomiast powód w sposób dorozumiany poprzez oddanie do dyspozycji środków pieniężnych na czas oznaczony (wypłacenie ich w gotówce – oświadczenie pożyczkobiorcy k. 43). Po złożeniu tego oświadczenia obie strony przystąpiły do realizacji umowy o treści zawartej w dokumencie podpisanym przezB. M. (1)i niezidentyfikowaną osobę (por. wyrok Sądu Najwyższego z 11 grudnia 2014 r.,I PK 118/14, Legalis nr 1185765). Od sposobu oświadczania woli (art. 60 k.c.) odróżnić należy formę czynności prawnych (art. 73-81 k.c.). Sposobem wyrażenia woli jest jej zaprezentowanie wyraźne lub dorozumiane w akceptowanym zachowaniu składającego oświadczenie (per facta concludentia). Formą jest uzewnętrznienie oświadczenia przez jego wypowiedzenie ustne lub pisemne (zwykłe, kwalifikowane przez sposób podpisania, opatrzenie datą pewną, ze wskazaniem skutków niedochowania tej formy). W wypadku umów o kredyt konsumencki jest mowa nie o sposobie, ale o formie oświadczenia woli i zgodnie zart. 29 u.k.k.podstawową formą jest posłużenie się pismem, przy czym kredytodawca lub jego przedstawiciel powinien udostępnić konsumentowi treść umowy w postaci dokumentu (a więc obecnie wedługart. 773k.c.).(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 2017 r., I CSK 203/16, Lex nr 2252212). Wart. 29 ust. 1 u.k.k.w zw. zart. 69 ust. 2pr. bank. nie określono skutków prawnych niedochowania formy pisemnej przy zawieraniu umowy o kredyt konsumencki, zatem przyjąć należy, że zastrzeżona ona została jedynie dla celów dowodowych. Niedochowanie tej formy przez jedną ze stron nie skutkuje nieważnością umowy, a tym samym nie uniemożliwia złożenia oświadczenia woli w sposób dorozumiany (w sposób konkludentny). Tylko zastrzeżenie wymogu zachowania określonej formy oświadczenia (pisemnej)ad solemnitatemwykluczałoby możliwość skutecznego złożenia oświadczenia w sposób konkludentny (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 listopada 1996 r.,II CRN 55/96, Lex nr 28762). Prawidłowe są ustalenia Sądu Okręgowego, iż powód nie wykazał, aby składając oświadczenie woli o wypowiedzeniu umowy dochował warunków z § 1 ust. 17 umowy, zgodnie z którymi w razie opóźnienia pożyczkobiorcy w zapłacie dwóch pełnych rat, bank miał prawo wypowiedzieć umowę z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy listem zwykłym do zapłaty zaległych rat w terminie 7 dni. Warunki rozwiązania umowy o kredyt konsumencki powinny być opisane w dokumencie tej umowy (art. 30 ust. 1 pkt 19u.k.k.w zw. zart. 10 ust. 2 lit.sdyrektywy 2008/48).W szczególności dotyczy to przypadku, gdy uzgodniono zasady wypowiedzenia umowy. Postanowienia w tej sprawie mają charakter normatywny, co do przesłanek czy terminów wypowiedzenia. Ponieważ warunkiem skuteczności wypowiedzenia umowy przez pożyczkodawcę było uprzednie skuteczne wezwanie pożyczkobiorcy do zapłaty wraz z wyznaczeniem terminu 7 dni na uregulowanie zadłużenia, upływ tego terminu oraz brak spełnienia świadczenia w tym terminie przez pozwaną, to bank powinien wykazać, że wezwałB. M. (2)do zapłaty, a dopiero potem złożył oświadczenie o wypowiedzeniu umowy. Okoliczności tych pożyczkodawca nie wykazał, gdyż przedłożył do akt sprawy dowód śledzenia przesyłki, który jednak dotyczył przesyłki o numerze(...), zawierającej oświadczenie o wypowiedzeniu umowy, a nie wezwania do spłaty zadłużenia. Fakt otrzymania takiego wezwania pozwana zakwestionowała. Skarżący w apelacji ograniczył się do ponowienia twierdzeń o skierowaniu doB. M. (1)„przedegzekucyjnego wezwania do uregulowania zaległości”. Powołał się także na okoliczność, iż wraz z pozwem (jako załączniki) doręczone zostało pozwanej takie wezwanie oraz wypowiedzenie umowy. Rację ma jednak pozwana, iż doręczenia tych dokumentów w taki sposób nie można traktować jako konwersji czynności niezbędnych do skutecznego dokonania wypowiedzenia umowy. Przedmiotem oceny dopuszczalności wypowiedzenia musi być stan zadłużenia kredytobiorcy istniejący w chwili, kiedy kredyt został mu wypowiedziany, jednak tylko w takim zakresie, w jakim został objęty obowiązkowym wezwaniem do zapłaty opatrzonym rygorem wypowiedzenia umowy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 czerwca 2015 r., V CSK 507/14, Lex nr 1802575). Trafnie Sąd Okręgowy uznał, że łącząca strony umowa nie została rozwiązana, przy czym wprawdzie powód pozwem dochodził roszczeń z tytułu wypowiedzenia umowy, ale także wskazywał w ramach podstawy faktycznej powództwa roszczenie odszkodowawcze zart. 471 k.c.oraz niewywiązanie się pozwanej z postanowień umowy i brak zwrotu kwoty pożyczki na warunkach w niej określonych (pismo procesowe k. 60). W tej sytuacji należało zatem przyjąć, iż roszczenia dochodzone pozwem obejmowały także roszczenie o wykonanie umowy, czyli zapłatę wymagalnych rat pożyczki wraz z odsetkami. W postępowaniu apelacyjnymB. M. (1)w dniu 26 marca 2019 r. skierowała do(...) Bank (...) Spółki Akcyjnejz siedzibą weW.pismo, w którym oświadczyła jako pożyczkobiorca, że przy zawieraniu z nią w dniu 18 kwietnia 2014 r. przez powodowy bank umowy pożyczki gotówkowej wysokiej nr(...)pożyczkodawca nie dopełnił ciążących na nim ustawowo obowiązków, wynikających z ustawy o kredycie konsumenckim oraz naruszył przepisykodeksu cywilnego(art. 58 k.c.). Zarzuciła, że w dokumentacji pożyczkowej nie podano podstawowych informacji dotyczących parametrów umowy. Przede wszystkim w umowie nie wskazano założeń przyjętych do wyliczenia RRSO –art. 30 ust. 1 pkt 7 u.k.k., co uniemożliwia weryfikację sposobu ustalenia poziomu RRSO wskazanego w § 1 ust. 6 umowy. Nadto, umowa w żadnym z postanowień nie wskazuje kwoty odsetek należnych w stosunku dziennym, co stanowi wymóg zart. 30 ust. 1 pkt 15 u.k.k.Pozwana podniosła także, iż z umowy, ani z dokumentacji pożyczkowej nie wynika, kto tak naprawdę zawierał ją w imieniu banku. Brak jakichkolwiek danych identyfikujących tą osobę, poddaje w wątpliwość, czy była ona umocowana do działania w imieniu pożyczkodawcy. Tym samym umowa może być obarczona rygorem nieważności. Przed zawarciem umowy pozwana nie została poinformowana o wszystkich założeniach wynikających z tej umowy. Nie zapoznano jej ze wzorcem umowy, nie wyjaśniono treści wzoru. Umowa w swojej treści jest niezwykle nieczytelna, sporządzona niewielką czcionką, co uniemożliwia zapoznanie się z nią i zrozumienie. Dlatego pozwana, w oparciu oart. 45 ust. 1 u.k.k.oświadczyła, że korzysta z tzw. sankcji kredytu darmowego (oświadczenie k. 229). Powyższe oświadczenie(...) Bank (...) S.A.z siedzibą weW.otrzymał w dniu 29 marca 2019 r. (potwierdzenie dla klienta k. 230 i śledzenie drogi przesyłki k. 231) Zgodnie zart. 45 ust. 1 u.k.k.w przypadku naruszenia przez kredytodawcęart. 29 ust. 1, art. 30 ust. 1 pkt 1-8, 10, 11, 14-17, art. 31-33, art. 33a i art. 36a-36c u.k.k.konsument, po złożeniu kredytodawcy pisemnego oświadczenia, zwraca kredyt bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy w terminie i w sposób ustalony w umowie. Jako podstawę skorzystania z sankcji kredytu darmowego pozwana wskazała, oprócz naruszeniaart. 29 ust. u.k.k., także naruszenieart. 30 ust. 1 pkt 7 u.k.k.iart. 30 ust. 1 pkt 15u.u.k. Celemart. 30 u.k.k.jest zapewnienie konsumentowi łatwego dostępu do informacji na temat warunków udzielonego mu kredytu oraz jego sytuacji prawnej w związku z kredytem. Dokument umowy, który otrzymuje konsument, ma stanowić zwięzłe kompendium informacji prawnej dla konsumenta, tak aby nie musiał on ponosić kosztów transakcyjnych (wysiłku, wydatków) w celu uzyskania potrzebnych mu wiadomości. Dokument umowy ma być instrumentem redukującym asymetrię informacyjną między kredytodawcą a konsumentem na temat sytuacji prawnej stron. Jeżeli umowa jest ważna (tzn. uzgodniono minimalne warunki tej umowy), a w dokumencie umowy nie zamieszczono elementów wymaganych przezart. 30 ust. 1 u.k.k.i elementów tych nie przekazano konsumentowi w inny sposób, kredytodawcę mogą spotkać sankcje o charakterze cywilnoprawnym (sankcja odszkodowawcza, sankcja kredytu darmowego na podstawieart. 45 ust. 1 u.k.k.), publicznoprawnym (art. 24 ust. 1u.o.k.k.) lub karnym (art. 138c § 1k.w.) Zgodnie zart. 30 ust. 1 pkt 7 i 15u.u.k. z zastrzeżeniemart. 31-33 u.k.k., umowa o kredyt konsumencki powinna określać: rzeczywistą roczną stopę oprocentowania oraz całkowitą kwotę do zapłaty przez konsumenta ustaloną w dniu zawarcia umowy o kredyt konsumencki wraz z podaniem wszystkich założeń przyjętych do jej obliczenia (art. 30 ust. 1 pkt 7 u.k.k.); termin, sposób i skutki odstąpienia konsumenta od umowy, obowiązek zwrotu przez konsumenta udostępnionego przez kredytodawcę kredytu oraz odsetek zgodnie zrozdziałem 5, atakże kwotę odsetek należnych w stosunku dziennym (art.. 30ust. 1 pkt 15 u.k.k.). W ocenie Sądu Apelacyjnego wbrew zarzutom pozwanej zawarta przez strony umowa nie naruszaart. 30 ust. 1 pkt 7 i pkt 15 u.k.k. Odnośnie do wskazania rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania wraz z podaniem wszystkich założeń przyjętych do jej obliczenia należy zwrócić uwagę na to, że jeżeli rzeczywistą roczną stopę oprocentowania obliczono w oparciu o określone założenia (tj. gdy pewne parametry potrzebne do obliczenia wskaźnika nie są znane kredytodawcy), w dokumencie umowy należy podać wszystkie te założenia. Jednak w przypadku gdy skorzystano z założeń określonych w załączniku nr 4 do ustawy o kredycie konsumenckim, powielanie ich treści w dokumencie umowy jest zbędne oraz mogłoby wpływać negatywnie na czytelność i zrozumiałość zawartych w umowie postanowień. Zgodnie bowiem z wyrażonym wart. 29 ust. 3 u.k.k.ustawy wymaganiem umowa winna być sformułowana w sposób jednoznaczny i zrozumiały. Z pewnością tzw. przeładownie informacyjne nie sprzyja spełnieniu powyższego wymagania. (T.Czech Komentarz do art. 30 u.k.k. w: Kredyt konsumencki. Komentarz, wyd. II. Wolters Kluwer Polska, 2018, Lex/el 2019). Wart. 30 ust. 1 pkt 15 u.k.k.szczegółowo określono elementy treści klauzuli dotyczącej uprawnienia konsumenta do odstąpienia od umowy, czyli określać: termin, sposób i skutki odstąpienia konsumenta od umowy, obowiązek zwrotu przez niego udostępnionego przez kredytodawcę kredytu i odsetek, a także kwotę odsetek należnych w stosunku dziennym. Nietrafnie pozwana wskazuje, iż umowa łącząca strony nie wskazuje kwoty odsetek w stosunku dziennym. Powyższa informacja została bowiem w sposób wyczerpujący uregulowana w § 3 ust. 12 umowy, który stanowi, że każdemu z pożyczkobiorców przysługuje prawo do odstąpienia od umowy pożyczki gotówkowej bez podania przyczyny w terminie 14 dni od dnia jej zawarcia. Termin do odstąpienia od umowy jest zachowany jeśli pożyczkobiorca przed upływem tego terminu złoży w dowolnej placówce banku albo wyśle na podany adres banku pisemne oświadczenie o odstąpieniu od umowy. W przypadku odstąpienia umowę pożyczki uważa się za niezawartą, zaś pożyczkobiorca jest zobowiązany do zwrotu bankowi kwoty pożyczki, którą otrzymał do dyspozycji w terminie 30 dni od dnia złożenia oświadczenia o odstąpieniu wraz z odsetkami w kwocie 83,33 zł za każdy dzień dysponowania kwotą pożyczki, to jest od dnia uruchomienia przez bank pożyczki do dnia jej zwrotu. W razie przekroczenia powyższego terminu zwrotu pożyczki, bankowi za okres 30 dni od dnia złożenia oświadczenia o odstąpieniu przysługują odsetki w wysokości kwoty dziennej odsetek wskazanej powyżej, zaś począwszy od 31-go dnia do dnia zwrotu, bankowi przysługują odsetki w wysokości 111,11 zł za każdy dzień. Bank jest uprawniony do skierowania przeciwko pożyczkobiorcy na drogę postępowania sądowego sprawy o zwrot kwoty pożyczki wraz z odsetkami okres korzystania z tej kwoty przez pożyczkobiorcę. Ponadto nie można się zgodzić z twierdzeniem, iż treść umowy jest nieczytelna, a sam tekst sporządzony jest zbyt małą czcionką. Powyższe w ocenie Sądu Apelacyjnego stanowi jedynie przyjętą przez pozwaną strategię procesową i nie znajduje żadnego odzwierciedlenia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Uznać należy, że umowa podpisana przez strony jest tego rodzaju standardowym dokumentem, nieodbiegającym co do treści i formy od innych umów. Jednocześnie w ocenie Sądu jego treść jest dostosowana do możliwości percepcji przeciętnego konsumenta. Powyższa argumentacja znajduje zastosowanie również w zakresie podniesionego przez pozwaną zarzutu nieprzedstawienia informacji o wszystkich założeniach wynikających z zawartej umowy. Do skorzystania przez pozwaną z sankcji kredytu darmowego wystarczające było naruszenieart. 29 ust. 1 u.k.k. Uruchomienie sankcji kredytu darmowego zależy od wykonania przez konsumenta uprawnienia prawokształtującego, bowiem sformułowanie, jakie zamieszczono wart. 45 ust. 1 u.k.k.: „po złożeniu kredytodawcy pisemnego oświadczenia", jest typowe dla przypadków, w których w przepisach prawa cywilnego wprowadza się uprawnienie prawokształtujące (np.art. 88 § 1 k.c.,art. 395 § 1 zd. 2 k.c.,art. 499 zd. 1 k.c.). Ponadto pojęcia „oświadczenie", którym posłużono się wart. 45 ust. 1 u.k.k., ustawodawca używa w przepisach prawa cywilnego zazwyczaj dla oznaczenia oświadczenie woli, a nie oświadczenia wiedzy (informacyjne). Wykonanie uprawnienia prawokształtującego wymaga złożenia właśnie oświadczenia woli. Wykładnia językowaart. 45 ust. 1 u.k.k.wskazuje, że skutki związane z sankcją kredytu darmowego powstają –verba legis– „po złożeniu" oświadczenia. Oświadczenie konsumenta uznaje się za złożone z chwilą, gdy doszło do kredytodawcy w taki sposób, że mógł zapoznać się z jego treścią (art. 61 § 1 k.c.).Oświadczenie konsumenta powinno być złożone w formie pisemnejad probationem(art. 45 ust. 1 u.k.k.w zw. zart. 73 § 1 k.c.). Nie ma przy tym przeszkód , aby takie oświadczenie zostało złożone dopiero w trakcie procesu sądowego wytoczonego przez bank przeciwko konsumentowi o zwrot kredytu konsumenckiego w całości lub w części. Oświadczenie o skorzystaniu przez kredytobiorcę z sankcji kredytu darmowego pozwana złożyła pismem z dnia 26 marca 2019 r. skierowanym do(...) Bank (...) S.A.z siedzibą weW., przy czym zostało ono doręczone stronie powodowej w dniu 29 marca 2019 r. Zgodnie z art. 45 ust. 5 u.u.k. do wygaśnięcia uprawnienia dochodzi dopiero po roku od dnia wykonania umowy, przy czym nie wygasa ono w przypadku skutecznego wypowiedzenia umowy o kredyt konsumencki – ze skutkamiex nunc. Przez wykonanie umowy należy rozumieć sytuację, w której należycie wypełniono wszystkie obowiązki w ramach stosunku kredytu konsumenckiego, w tym obowiązki powstające z mocy ustawy (np. odnośnie do zapłaty odsetek za opóźnienie na podstawieart. 481 § 1 k.c.). Chodzi o obowiązki dotyczące świadczenia głównego i świadczeń ubocznych, po stronie konsumenta oraz kredytodawcy, wykonane dobrowolnie lub przymusowo. W typowych przypadkach umowę o kredyt konsumencki uznaje się za wykonaną w dniu, w którym konsument spłacił ostatnią należność z tytułu tej umowy na rzecz kredytodawcy. Możliwe są jednak sytuacje, w których ostatnia czynność w ramach stosunku kredytu konsumenckiego należy do kredytodawcy. W takim wypadku roczny termin określony wart. 45 ust. 5 u.k.k.biegnie od daty wykonania tej czynności przez kredytodawcę. Ponieważ do chwili wykonania przez pozwaną uprawnienia prawokształtującego umowa łącząca strony nie została wykonana, dlatego mogła ona skorzystać z sankcji kredytu darmowego. Wykonanie przez pozwaną jako konsumenta uprawnienia określonego w art. 45 ust. 1 u.u.k. spowodowało zmianę treści stosunku kredytu konsumenckiego. Sankcja kredytu darmowego sprowadza się do pozbawienia kredytodawcy przychodów z tytułu określonego kredytu konsumenckiego, czyli utraty zarobku planowanego w ramach danej transakcji. Obejmuje zasadniczo wszystkie przychody kredytodawcy związane z kredytem konsumenckim, niezależnie od ich nazwy: odsetki, opłaty, prowizje, składki, koszty itp. Sankcja kredytu darmowego obejmuje także odsetki i inne koszty, które są pobierane w ciężar kapitału kredytu. Wykonanie uprawnienia ma skutek wsteczny (działanieex tunc) w tym sensie, że sankcja kredytu darmowego obejmuje – z pewnymi wyjątkami – wszelkie odsetki i inne koszty z tytułu kredytu konsumenckiego, niezależnie od okresu ich naliczania: przed wykonaniem uprawnienia czy po wykonaniu. Powoduje , że odpada podstawa świadczenia w odniesieniu do takich odsetek i kosztów, a konsument może potrącić swoje roszczenie o zwrot uiszczonych odsetek i kosztów z roszczeniem kredytodawcy o spłatę kapitału kredytu (art. 498 i n. k.c). Odsetki, o których mowa wart. 45 ust. 1 u.k.k., oznaczają tylko odsetki kapitałowe. Odsetki za opóźnienie (art. 481 § 1 k.c.) nie są, bowiem objęte sankcją kredytu darmowego (por. wyrok Sądu Okręgowego w Nowym Sączu z dnia 14 grudnia 2016 r., III Ca 604/16,www.orzeczenia.ms.gov.pl). Kredytobiorca nie powinien być bowiem premiowany w sytuacjach, w których sam narusza postanowienia umowy o kredyt konsumencki, opóźniając się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego. Odsetki za opóźnienie zasadniczo pełnią funkcję zryczałtowanego odszkodowania, ewentualnie funkcję penalną i nie stanowią wynagrodzenia za korzystanie z kapitału kredytu. Funkcja odsetek za opóźnienie uzasadnia wyłączenie ich spod działania sankcji kredytu darmowego. Konstatacja ta odnosi się również do przypadków, w których wysokość odsetek za opóźnienie określono w umowie o kredyt konsumencki. Sankcja kredytu darmowego nie obejmuje takich odsetek (por. (T.Czech Komentarz do art. 45 u.k.k. w: Kredyt konsumencki. Komentarz, wyd. II. Wolters Kluwer Polska, 2018, Lex/el 2019). Kredytodawca zachowuje także prawo do wszelkich kosztów związanych z niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem przez konsumenta umowy o kredyt konsumencki. Koszty takie nie podlegają sankcji kredytu darmowego, o ile wynikają z ustawy lub skutecznie je zastrzeżono w umowie albo we wzorcu umowy. Natomiast sankcja kredytu darmowego nie powoduje wygaśnięcia obowiązku konsumenta dotyczącego zwrotu kredytodawcy kapitału wykorzystanego kredytu. Jeżeli w umowie o kredyt prawidłowo ustalono termin i sposób spłaty kredytu, ale uchybienia dotyczą innych elementów treści tej umowy, to konsument zwraca kredyt w terminie i w sposób ustalony w umowie, tj. zgodnie z pierwotnie ustalonym harmonogramem spłaty kredytu, lecz bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy (art. 45 ust. 1in fine u.k.k.). Powód jako kredytodawca wskutek skorzystania przez pozwaną z uprawnienia zart. 45 ust. 1 u.k.k.został pozbawiony prawa domagania się odB. M. (1)zwrotu prowizji w wysokości 5000 zł (§ 1 ust. 2 lit a umowy i ust. 7 lit. b tiret pierwszy) oraz odsetek umownych kapitałowych w kwocie 185 905,20 zł (§ 1 ust. 7 lit. b tiret drugi). Natomiast zachował prawo do naliczenia umownych odsetek za opóźnienie (odsetek karnych), które zgodnie z § 1 ust. 15 umowy odpowiadają wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego w stosunku rocznym, przy czym stosownie do treściart. 481 § 21k.c.maksymalna wysokość odsetek za opóźnienie nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (odsetki maksymalne za opóźnienie). Powód domagał się również zwrotu kosztów związanych z nienależytym wykonaniem przez konsumenta umowy o kredyt konsumencki w wysokości 260 zł (20 zł za wystawienie WKB, 20 zł za wypowiedzenie umowy, 15 zł za list przedegzekucyjny, 100 zł za wyjazd interwencyjny, 4 razy po 15 zł za monity oraz 3 razy po 15 zł za telefony). Wysokość tych kosztów, dochodzonych na podstawie § 1 ust. 16 umowy, strony ustaliły w załączniku nr 1 -Tabela opłat i prowizji dla czynności związanych z obsługą pożyczek gotówkowych udzielanych przez(...) Bank (...) S.A. Pozwana zarzuciła powódce, iż postanowienia umowy w tym zakresie mają charakter abuzywny (art. 3851§ 1 k.c.), gdyż wysokość zastrzeżonych opłat w sposób rażący odbiega od rzeczywistych kosztów związanych z wysłaniem korespondencji, czy telefonami. Ponadto twierdziła, że bank nie wykazał, aby rzeczywiście czynności te zostały dokonane (np. wyjazd interwencyjny). Pomimo zgłoszenia powyższych zarzutów powód nie przedstawił dowodów, iż faktycznie czynności, za które domaga się zwrotu opłat, zostały dokonane i to we wskazanej liczbie. Sąd Okręgowy prawidłowo stwierdził, iż nie ma dowodu wysłania do pozwanej wezwania przedegzekucyjnego (potwierdzenie nadania korespondencji). Bank nie wykazał także, w jakich okolicznościach, a w szczególności w jakim celu odbyć się miał wyjazd interwencyjny. Natomiast Tabela opłat i prowizji dla czynności związanych z obsługą pożyczek gotówkowych udzielanych przez(...) Bank (...) S.A.w ogóle nie przewiduje opłaty za wystawienie WKB. Zgodnie zart. 3851§ 1 k.c.postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Natomiast, jak stanowiart. 3851§ 3 k.c., nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. Powód nie udowodnił, aby postanowienia zawarte w załączniku nr 1 do umowy łączącej strony, stanowiącym jej integralną część, uzgodnił z pozwaną indywidualnie (art. 3851§ 4 k.c.). Klauzule niedozwolone nie wywierają skutków ex tunc, tj. już od momentu zawarcia umowy. Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w orzecznictwie TSUE, zgodnie z którym postanowienie uznane za niedozwolone należy traktować jak nigdy nieistniejące, tak by nie wywoływało ono skutków wobec konsumenta, przy czym Sąd zobowiązany jest do uwzględnienia z urzędu, że postanowienie niedozwolone nie wiąże konsumenta (por. wyrok TSWE,z dnia 27 czerwca 2000 r. [ Océano Grupo Editorial SA v. Roció Murciano Quintero (C-240/98) i Salvat Editores SA v. José M. Sánchez Alcón Prades (C-241/98), José Luis Copano Badillo (C-242/98), Mohammed Berroane (C-243/98) i Emilio Viñas Feliú (C-244/98), ECLI:EU:C:2000:346]. Sąd Apelacyjny podziela stanowisko wyrażone w wyrokach: Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 23 grudnia 2015 r., III Ca 1714/15, niepubl. i Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 27 kwietnia 2012 r., XVII Amc 5533/11, Lex nr 1228844, iż pobieranie zryczałtowanej opłaty za przesyłanie konsumentowi przez przedsiębiorcę korespondencji lub kontakt telefoniczny w wysokości po 15- 20 zł, przy braku przedstawienia kalkulacji, z której by wynikało, że w rzeczywistości koszt dokonania tych czynności kształtuje się w takiej wysokości narusza dobre obyczaje, gdyż godzi w równowagę kontraktową stron. Kwestionowane postanowienia zastrzeżone zostały jedynie na rzecz pozwanego, z wykluczeniem jego klientów, a przedsiębiorca powinien działać na rynku w sposób rzetelny i tego oczekują od niego konsumenci. Wobec wykazania abuzywności postanowień zawartych w załączniku nr 1 do umowy, braku w tym załączniku opłaty za wystawienie WKB oraz niewykazania faktu rzeczywistego poniesienia niektórych kosztów (udokumentowania wyjazdu interwencyjnego, liczby monitów, wysłania wezwania przedegzekucyjnego) roszczenie o zapłatę kwoty 260 zł nie mogło zostać uwzględnione. W związku z brakiem skutecznego wypowiedzenia umowy powód może skutecznie domagać się od pozwanej wykonania umowy, tj. na podstawieart. 354 § 1 k.c.w zw. z § 1 ust. 8 umowy. Jednak w następstwie skorzystania przez pozwaną z sankcji kredytu darmowego jest ona zobowiązana do zwrotu na rzecz powoda z tytułu zawartej umowy jedynie kwoty udzielonego kredytu- wynoszącej 250 000 zł. Kwota ta, zgodnie z umową, powinna zostać zwrócona 120 miesięcznych ratach, co oznacza, iż każda z rat powinna wynieść 2 083,33 zł.B. M. (1)dotychczas zapłaciła na rzecz banku kwotę 44 768,26 zł, co stanowi odpowiednik 21,49 należnych rat odpowiadających kwocie kapitału. Zgodnie zart. 316 § 1 k.p.c.po zamknięciu rozprawy sąd wydaje wyrok, biorąc za podstawę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy; w szczególności zasądzeniu roszczenia nie stoi na przeszkodzie okoliczność, że stało się ono wymagalne w toku sprawy. Wyrażona w powyższym przepisie zasada aktualności orzeczenia sądowego poprzez odesłanie zart. 382 k.p.c.obowiązuje także w postępowaniu apelacyjnym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2016 r., II PK 238/15, Lex nr 2188225). Rozprawa apelacyjny została zamknięta w dniu 24 czerwca 2019 r. Według stanu na dzień zamknięcia rozprawy wymagalne były świadczenia pozwanej z umowy kredytu konsumenckiego za okres od marca 2016 r. do czerwca 2019 r. Rata 22 wymagalna jest w 51%, czyli co do kwoty 1 062,50 zł (2083,33 zł x 51% = 1 062,50 zł). Zgodnie z żądaniem pozwu (pozew k. 4) powód zgłosił żądanie zasądzenia odsetek umownych za opóźnienie dopiero od dnia 17 marca 2016 r. i dlatego, chociaż termin płatności 22 raty za miesiąc marzec 2016 r. przypadał na dzień 1 marca 2016 r., to odsetki zasądzono, zgodnie zart. 321 § 1 k.p.c., dopiero od dnia 17 marca 2016 r. Natomiast od kolejnych rat (rat za następne po marcu 2016 r. do czerwca 2019 r. miesiące) odsetki zasądzono od dnia 2 – ego dnia każdego miesiąca, bo zgodnie z harmonogramem płatność rat kredytu przypadała na pierwszy dzień każdego miesiąca (harmonogram k.200-213, wyciąg z ksiąg banku k. 18-19). Uznając apelację za częściowo uzasadnioną Sąd Apelacyjny, na podstawieart. 386 § 1 k.p.c.zmienił zaskarżony wyrok częściowo w punkcie pierwszym w ten sposób, że zasądził odB. M. (1)na rzecz(...) Bank (...) S.A.z siedzibą weW.kwotę 82 312,37 zł wraz z odsetkami umownymi za opóźnienie w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego w stosunku rocznym, przy czym maksymalna wysokość odsetek za opóźnienie nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (odsetki maksymalne za opóźnienie) od poszczególnych kwot, odpowiadającym wysokości niezapłaconych za te okresy rat. Zmiana wyroku w zakresie rozstrzygnięcia o roszczeniu głównym spowodowała konieczność ponownego wydania orzeczenia o kosztach procesu za I instancję w oparciu oart. 100 k.p.c.w zw. zart. 108 § 1 k.p.c.Powództwo zostało uwzględnione w 31 % (powód domagał się zasądzenia na swoją rzecz kwoty 262 902,74 zł , a powództwo zostało uwzględnione co do kwoty 82 312,37 zł). Łącznie poniesione w pierwszej instancji koszty wyniosły 23 963 zł, w tym powód - opłata od pozwu 13 146 zł i pozwana - koszty zastępstwa prawnego ustalona na kwotę 10 800 zł (§ 2 pkt 7 rozporządzenia rMinistra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł ). Stosownie do wyniku sporu powód powinien ponieść 69% kosztów procesu, bo w takim zakresie jego powództwo zostało oddalone, (23963 zł x 69%= 16534, 47 zł), a skoro poniósł tylko 13 146 zł, to różnicę 3388 zł (16 534,47 zł – 13 146 zł = 3388, 47 zł, w zaokrągleniu 3388zł ) powinien zwrócić powódce. Dlatego Sąd Apelacyjny, na podstawieart. 386 § 1 k.p.c.zmienił zaskarżony wyrok w punkcie drugim w ten sposób, że zasądził na rzeczB. M. (1)od(...) Bank (...) S.A.z siedzibą weW.kwotę 3 388 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. W pozostałej części apelacja jako bezzasadna, na podstawieart. 385 k.p.c., podlegała oddaleniu. O kosztach procesu za postępowanie apelacyjne orzeczono na podstawieart. 100 k.p.c.w zw. zart. 108 § 1 k.p.c., zasądzając na rzeczB. M. (1)od(...) Bank (...) S.A.z siedzibą weW.kwotę 1514 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego Apelacja została uwzględniona w 31 % (w.p.z. wyniosła 262 902,74 zł, a wskutek wydania wyroku reformatoryjnego powództwo zostało uwzględnione co do kwoty 82 312,37 zł). Łącznie poniesione w II instancji koszty wyniosły 21 246 zł, w tym powód -opłata od apelacji uiszczona przez powoda 13 146 zł i pozwana - koszty zastępstwa prawnego uiszczone przez pozwaną w kwocie 8 100 zł (§ 10 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie). Apelacja została oddalona w 69%, czyli powód powinien ponieść taką część kosztów, czyli 14 659,74 zł, a skoro poniósł kwotę niższą, bo 13 146 zł, to różnicę 1514 zł, (14659,74 zł – 13 146 zł = 1513, 74 zł, w zaokrągleniu 1514 zł ), powinien zwrócić pozwanej. Marcin Strobel Edyta Jefimko Marta Szerel

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Warszawie date: '2019-07-01' department_name: V Wydział Cywilny judges: - Marcin Strobel - Edyta Jefimko - Marta Szerel legal_bases: - art. 395 § 1 zd. 2 k.c. - art. 316 § 1 k.p.c. - art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim - art. 29 ust. 1, art. 30 ust. 1 pkt 1-8, 10, 11, 14-17, art. 31-33, art. 33a i art. 36a-36c u.k.k. - art. 69 ust. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe recorder: sekretarz sądowy Aneta Walkowska signature: V ACa 118/18 ```

151515001514521_IX_U_001213_2015_Uz_2016-04-14_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IX U 1213/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 14 kwietnia 2016 r. Sąd Okręgowy___________________w Gliwicach Wydział IX Sąd Pracy i Ubezpieczeń SpołecznychOśrodek Zamiejscowy w Rybniku w składzie: Przewodniczący: SSO Janina Kościelniak Protokolant: Iwona Krakowczyk przy udziale ./. po rozpoznaniu w dniu 14 kwietnia 2016 r. w Rybniku sprawy z odwołania(...) Sp. z o.o.wW.Śl. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wR. o wydanie zaświadczenia o niezaleganiu w opłacaniu składek na ubezpieczenia społeczne zdrowotne, oraz Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, o zaległości z tytułu składek na ubezpieczenie zdrowotne na skutek odwołania(...) Sp. z o.o.wW.Śl. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wR. z dnia 02 października 2015r. Znak(...) z dnia 31 sierpnia 2015 r. Znak(...)(...) 1 zmienia zaskarżoną decyzję z dnia 31 sierpnia 2015r w ten sposób, że stwierdza, iż odwołująca(...) Spółka z o.o.wW.Śl. nie posiada zadłużenia z tytułu nieopłaconych składek na ubezpieczenie zdrowotne na dzień wydania zaskarżonej decyzji to jest na dzień 31 sierpnia 2015r. 2 zmienia zaskarżoną decyzję z dnia 02.10.2015r w ten sposób, że zobowiązuje organ rentowy do wydania odwołującej(...)Sp. z.o.o wW.Śl. zaświadczenia o niezaleganiu w opłacaniu składek na ubezpieczenia społeczne, zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych , na dzień 07 października 2015r. 3 zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wR.na rzecz odwołującejSpółki (...)wW.Śl. kwotę 2.580,00zł ( dwa tysiące pięćset osiemdziesiąt złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego Sędzia Sygn. akt IXU 1213/15 UZASADNIENIE Decyzją z 31.08.2015r. organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wR., na podstawieart. 83 ust. 1 oraz art. 32 ustawy z 13.10.1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych, stwierdził, że BP(...)S p. z o.o. jest dłużnikiem organu rentowego z tytułu nieopłaconych składek na ubezpieczenie zdrowotne. Zadłużenie wraz z należnymi odsetkami za zwłokę naliczonymi na dzień wydania decyzji wynosi łącznie 18.559,47, w tym z tytułu: -składek na ubezpieczenie zdrowotne w ramach numerów deklaracji 01-39 za okres od 02/2008 do 04/2012 – 11.641,47zł, - odsetek za zwłokę 6.918,00zł. Decyzją z 02.10.2015r. organ rentowy na podstawieart. 219 kpaorazart. 83b ust. 1 ustawy z 13.10.1998r. o systemie ubezpieczeń społecznychodmówił wydania płatnikowi składek(...) Sp. z o.o.wW.zaświadczenia o niezaleganiu w opłacaniu składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenia zdrowotne, Funduszu Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. Organ rentowy wskazał, iż w Kompleksowym Systemie Informatycznym oraz po rozliczeniu składek za okres od 02/2004 do 04/2012 konto wykazuje zadłużenie na: FUZ – 11.641,47zł za okres od 02/2008 do 04/2012 plus odsetki za zwłokę na dzień decyzji w wysokość 7.004,00zł. FUS – 7,00 zł za miesiąc 05/2015. Spółka wniosła odwołania od powyższych decyzji wnosząc o ich zmianę poprzez ustalenie, że odwołująca nie zalega z tytułu składek na ubezpieczenie zdrowotne podnosząc, że Spółka za okres sporny nie składała dokumentów rozliczeniowych, z których wynikałaby kwota składek na ubezpieczenie zdrowotne. Zdaniem odwołującej organ rentowy zastosował błędną wykładnię uznając, że spółka z o.o. zobowiązana jest do uiszczenia składki na ubezpieczenie zdrowotne dotyczące prezesa zarządu będącego jedynym udziałowcem, czym doszło do naruszeniaart. 66 ust. 1 pkt 1 lit. cw zw. zart. 84 ust. 1 ustawy z 27.08.2004r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych. Spółka z o.o. nie jest płatnikiem składki na ubezpieczenie zdrowotne w odniesieniu do prezesa zarządu będącego jedynym udziałowcem, zatem brak jest podstaw do nakładania na nią takiego obowiązku. Nadto organ rentowy wskazał, że kwota 7,00zł została uregulowana w dniu 06.10.2015r. Organ rentowy w odpowiedziach na dowołania podtrzymał swoje stanowisko jak w zaskarżonych decyzjach i wniósł o ich oddalenie. Wskazał, że w dniu 24.05.2012r. została wydana przez NFZ decyzja obejmującaZ.Ł.obowiązkowym ubezpieczeniem zdrowotnym z tytułu prowadzenia działalności pozarolniczej w formie jednoosobowejspółki z ograniczoną odpowiedzialnością Biuro (...) Sp. z o.o.w okresie od 13.02.2008r. do 12.04.2012r. Rozpoznając sprawę Sąd ustalił, następujący stan faktyczny. Biuro (...) Sp. z o.o.z siedzibą wW.istnieje od 2004r., wpisane do Krajowego Rejestru Sądowego w dniu 29.03.2004r. W okresie spornym od 02/2008 do 04/2012 Spółka miała jednego udziałowca –Z.Ł.(od 2004r. był toB. I.– Prezes Spółki, a od 02/2008r.Z. Ł.), która jest równocześnie Prezesem Zarządu Spółki i jest zatrudniona przez Spółkę na tym stanowisku na podstawie umowy o pracę zawartą z Rada Nadzorczą Spółki. Obecnie (od maja 2012r. ) udziałowców Spółki jest dwóch –Z. Ł.iM. Ł.. Spółka, poza Prezesem Zarządu Spółki, w spornym okresie zatrudniała 2 pracowników na podstawie umowy o pracę:J. I.(I.) orazA. S.(obecnieW.) na stanowiskach pracowników biurowych. Z. Ł.poza zatrudnieniem wSpółce (...)nie była nigdzie zatrudniona na podstawie umowy o pracę, ani na żadną umowę cywilnoprawną. Decyzją z 24.05.2012r. Narodowy Fundusz Zdrowia objąłZ.Ł.obowiązkowym ubezpieczeniem zdrowotnym z tytułu prowadzenia działalności pozarolniczej w formie jednoosobowejspółki z ograniczoną odpowiedzialnością Biuro (...) Sp. z o.o.w okresie od 13.02.2008r. do 12.04.2012r. Organ rentowy15.06.2015r. wszczął postępowanie w sprawie określenia wysokości należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne za okres od 03/2015r. do 04/2015r., ubezpieczenie zdrowotne za okres od 02/2008 do 04/2015r., FP i FGŚP za okres od 03/2015 do 04/2015. W dniu 03.07.2015r. do organu rentowego płynęło pismo Spółki, w którymZ. Ł.zakwestionowała zasadność ustalenia należności na ubezpieczenie zdrowotne za okres sporny od 02/2008 do 04/2012r. Zaległość za okres sporny od 02/2008 do 04/2012r. wskazana w zaskarżonej decyzji z dnia 31.08.2015r. w zakresie zaległości na FUZ dotyczy faktycznie wyłącznie składek na ubezpieczenie zdrowotne zaZ.Ł.jako prowadzącą działalność pozarolniczą w formie jednoosobowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Decyzję tę organ rentowy wydał na podstawie decyzji NFZ z 26.09.2012r. W dniu 01.10.2015r.Spółka (...)wystąpiła do organu rentowego z wnioskiem o wydanie zaświadczenia o niezaleganiu przez Spółkę w opłacaniu składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenia zdrowotne, Funduszu Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. Zaświadczenie to było warunkiem uzyskani kredytu w banku, o który Spółka się stara. W rozpoznaniu tego wniosku organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję odmowną z 02.10.2015r. wskazując na zaległości Spółki na FUS w wysokości 7,00zł za maj 2015r. oraz na FUZ w wysokości 11.641,47zł za okres od 02/2008 do 04/2012r. Spółka w okresie funkcjonowania (pomijając sporne składki za okres od 02/2008 do 04/2012r.) opłacała w terminie składki na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne i FP i FGŚP. Spółka nie wiedziała, że za maj 2015r. zalega kwotę 7,00zł z tytułu składek na FUS. Organ rentowy nie informował Spółki o tej zaległości, ani nie wzywał Spółki do jej uregulowania. Spółka po uzyskaniu wiedzy o zaległości 7,00zł w dniu 06.10.2015r. dokonała wpłaty tej zaległości na konto organu rentowego. Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu oakta składkowe ZUS jako okoliczności bezsporne w sprawie oraz zeznania Prezesa Spółki(...)Z.Ł.złożone na rozprawie w dniu 25.02.2016r. Strony nie złożyły dalszych wniosków dowodowych. Zgromadzony materiał dowodowy Sąd uznał za kompletny, przekonywujący, spójny i logiczny przez co mogący stanowić podstawę rozstrzygnięcia. Mając powyższe na uwadze Sąd zważył, co następuje. Odwołania zasługują na uwzględnienie. Zdaniem Sądu wynik przeprowadzonego postępowania dowodowego daje jednoznaczne podstawy do przyjęcia, że decyzja organu rentowego z 31.08.2015r. jest niezasadna. Organ rentowy bowiem przyjął bezpodstawnie i w sposób niezgodny z uregulowaniami prawnymi, że Spółka w okresie od 02/2008 do 04/2012r. powinna była opłacać składkę na ubezpieczenie zdrowotne zaZ.Ł.jako osobę prowadzącą działalność pozarolniczą w formie jednoosobowejspółki z o.o. (...)konstrukcję organ rentowy przyjął opierając się na prawomocnej decyzji NFZ z 24.05.2012r., którą faktycznie NFZ objąłZ.Ł.obowiązkowym ubezpieczeniem zdrowotnym z tytułu prowadzenia działalności pozarolniczej w formie jednoosobowejspółki z ograniczoną odpowiedzialnością Biuro (...) Sp. z o.o.w okresie od 13.02.2008r. do 12.04.2012r. Niewątpliwe decyzja NFZ jw. nie może być dla organu rentowego podstawą stwierdzenia istnienia zaległości na koncie ubezpieczenia zdrowotnegoSpółki (...), gdyż decyzja NFZ nie dotyczy tej Spółki aZ.Ł., która jako jedyny wspólnik Spółki z o.o. jest traktowana przez przepisy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz ubezpieczeniu zdrowotnym jako osoba prowadząca działalność gospodarczą, co po jej stronie rodzi obowiązek zgłoszenia do ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego oraz obowiązek opłacania składek na te ubezpieczenia. Zgodnie bowiem zart. 8 ust. 6 pkt 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznychza osobę prowadzącą pozarolniczą działalność uważa się wspólnika jednoosobowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością oraz wspólników spółki jawnej, komandytowej lub partnerskiej; Z kolei w myśl art. 16 ust. 4 pkt 1 tej ustawy, składki na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe osób prowadzących pozarolniczą działalność, finansują w całości, z własnych środków, sami ubezpieczeni. Ponadto zgodnie z art. 32 powołanej ustawy, do składek na ubezpieczenie zdrowotne w zakresie: ich poboru, egzekucji, wymierzania odsetek za zwłokę i dodatkowej opłaty, przepisów karnych, dokonywania zabezpieczeń na wszystkich nieruchomościach, ruchomościach i prawach zbywalnych dłużnika, odpowiedzialności osób trzecich i spadkobierców oraz stosowania ulg i umorzeń stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące składek na ubezpieczenia społeczne”. Nie ulega zatem wątpliwości, że płatnikiem składek na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne i zdrowotne z tytułu prowadzenia przez ubezpieczonąZ.Ł.działalności gospodarczej w formie jednoosobowej spółki z ograniczona odpowiedzialnością, jest sama ubezpieczona, a nie Spółka. W tej sytuacji z decyzją organu rentowego z 31.08.2015r. nie można się zgodzić i Sąd w pkt 1 wyroku na podstawieart. 47714§ 2 kpczmienił tę decyzję stwierdzając, iż odwołująca(...) Spółka z o.o.wW.Śl. nie posiada zadłużenia z tytułu nieopłaconych składek na ubezpieczenie zdrowotne na dzień wydania zaskarżonej decyzji, przy bezsporności braku zaległości Spółki z tytuł składek na poszczególne ubezpieczenia w pozostałych okresach funkcjonowania Spółki. Mając powyższe ustalenia na uwadze organ rentowy, zdaniem Sądu winien wydać Spółce zaświadczenie o niezaleganiu w opłacaniu składek, zgodnie z wnioskiem Spółki, czego odmówił Spółce decyzją z 02.10.2015r. Zdaniem Sądu organ rentowy winien wydać Spółce takie zaświadczenie na dzień 07.10.2015r., w sytuacji, gdy w dniu 06.10.2015r. uregulowała kwotę 7,00zł na ubezpieczenia społeczne za maj 2015r. Zauważyć należy, że Spółka terminowo opłacała wszystkie składki na ubezpieczenia społeczne. Organ rentowy nie wyjaśnił skąd wzięła się zaległość w wysokości 7,00zł, Spółka nie wiedziała o tej zaległości składając wniosek, a wysokość zaległości świadczy nie o celowym generowaniu przez Spółkę zaległości, lecz o błędzie przy opłacaniu lub przyjmowaniu składki. Także organ rentowy nie wezwał Spółki do uregulowania zaległości przed wydaniem decyzji, co przecież mógł uczynić, by na koncie płatnika tej symbolicznej zaległości nie było. Zgodnie zart.217 §1 kpaorgan administracji publicznej wydaje zaświadczenie na żądanie osoby ubiegającej się o zaświadczenie. §2.Zaświadczenie wydaje się, jeżeli: 1)urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego wymaga przepis prawa; 2)osoba ubiega się o zaświadczenie ze względu na swój interes prawny w urzędowym potwierdzeniu określonych faktów lub stanu prawnego. Dlatego Sąd w pkt 2 wyroku z mocyart. 47714§ 2 kpczmienił zaskarżoną decyzję z dnia 02.10.2015r w ten sposób, że zobowiązał organ rentowy do wydania odwołującej(...)Sp. z.o.o. zaświadczenia o niezaleganiu w opłacaniu składek na ubezpieczenia społeczne, zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych na dzień 07 października 2015r. O kosztach Sąd orzekł w pkt 3 wyroku z mocyart.98 §1 i §3 kpcw zw. z§6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu(j.t. Dz.U. 2013r., poz. 461) i zasądził od organu rentowego kwotę 2.580,00zł na rzecz odwołującej, mając na uwadze utrwalone już stanowisko Sądu Najwyższego, iż sprawy o składki na ubezpieczenia społeczne to sprawy rodzajowo zbliżone do spraw cywilnych , w związku z czym stawki wynagrodzeń pełnomocników należy określać według wartości przedmiotu sporu. SSO Janina Kościelniak

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Gliwicach date: '2016-04-14' department_name: IX Zamiejscowy Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Janina Kościelniak legal_bases: - art. 83 ust. 1 oraz art. 32 ustawy z 13.10.1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych - art.217 §1 kpa - art. 84 ust. 1 ustawy z 27.08.2004r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych - art.98 §1 i §3 kpc - §6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu recorder: Iwona Krakowczyk signature: IX U 1213/15 ```

155515350001503_III_C_001714_2015_Uz_2017-01-23_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygnatura akt III C 1714/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ S., dnia 15 grudnia 2016 r. Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie III Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSR Magdalena Głogowska Protokolant: Patrycja Frątczak po rozpoznaniu w dniu 1 grudnia 2016 r. w Szczecinie na rozprawie sprawy z powództwaŁ. P.,M. P. przeciwkoL. P. (1) o zapłatę I.oddala powództwo; II.zasądza od każdego z powodów -Ł. P.iM. P.na rzecz pozwanegoL. P. (1)kwotę po 1.800 zł (tysiąc osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, obciążających powodów w częściach równych. Sygn. akt III C 1714/15 UZASADNIENIE wyroku w postępowaniu zwykłym Pozwem z dnia 18 czerwca 2015 roku powodowieŁ. P.iM. P.wnieśli o zasądzenie od pozwanegoL. P. (1)na ich rzecz solidarnie kwoty 52.730 zł złotych, aŁ. P.nadto o zasądzenie od pozwanegoL. P. (1)na rzecz powoda kwoty 20.000 zł, w obu przypadkach z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu i kosztami procesu według norm przepisanych (k. 2-4, 130, 244). Powodowie początkowo byli reprezentowani przez zawodowego pełnomocnika, którego substytutem generalnym ustanowiono w dniu 27 lipca 2016 r. innego zawodowego pełnomocnika i ten obecnie reprezentuje powodów (k. 7, 235). W uzasadnieniu żądania pozwu powodowieM.iŁ.małżonkowieP.podnieśli, że kwoty 52.730 zł domagają się z tytułu nakładów poczynionych na nieruchomość, którą pozwany, jako jej współwłaściciel, przyrzekł swojemu synowi (powodowi) – ułamkową część wg uznania pozwanego, a realizując powyższe postanowienie wydał ją w posiadanie powodom w celu wykonania adaptacji budynku gospodarczego na budynek mieszkalny, co powodowie uczynili ponosząc nakłady udokumentowane załącznikami do pozwu, przy czym 26.730 zł to koszt materiałów, a 26.000 zł to minimalny orientacyjny koszt robocizny. Z kolei kwota 20.000 zł została przekazana przez powoda ojcu tytułem pomocy w spłacie zobowiązań spadkowych na rzeczK. P. (1). Po wykonaniu prac adaptacyjnych pozwany odmówił uregulowania wcześniej danej obietnicy, wskutek czego nie doszło do przeniesienia udziału, a jednocześnie pozwany nie poczuwa się do zwrotu nakładów (k. 2-3, 172-173). Precyzując żądanie dotyczące zapłaty kwoty 20.000 zł powód wskazał, że może być ona traktowana jako zaliczka na poczet przeniesienia własności, względnie pożyczka bez określenia terminu zwrotu. Jak dalej podano, powód opuścił tę nieruchomość w sensie fizycznym na początku 2015 r., 09 stycznia 2015 r. powód przeprowadzał tam inwentaryzację, natomiast 13 listopada 2014 r. powodowie wykonywali na nieruchomości czynności porządkowe wspólnie zM. S.iW. C. (1). Po opuszczeniu nieruchomości przez powodów pozwany wykonywał na niej dalsze prace adaptacyjne. Powodowie załączyli do pozwu faktury, rachunki i paragony za okres od sierpnia 2010 r. do września 2012 r. W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwanyL. P. (1)zastępowany przez zawodowego pełnomocnika wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie, wg norm przepisanych, solidarnie od powodów na rzecz pozwanego kosztów procesu w zakresie roszczenia dotyczącego zwrotu nakładów oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu dotyczących roszczenia o zwrot kwoty pieniężnej (k. 136 i n., k. 232). Pozwany podniósł, że sporne poddasze stodoły zaadaptowanej na budynek mieszkalny było objęte postępowaniem o dział spadku (II Ns 138/09), a dopiero w dniu 15 czerwca 2012 r. dokonano zniesienia współwłasności, w wyniku czego pozwany, któremu wcześniej przysługiwał udział do 3/14 części (W. G.miała 11/14), stał się jedynym właścicielem spornej nieruchomości. W chwili zniesienia współwłasności współwłaściciele zgodnie oświadczyli, że nieruchomość jest wolna od wszelkich długów, praw i roszczeń osób trzecich, ograniczeń w rozporządzaniu, które mogłyby wywołać skutki wobec osób trzecich. Powodowie, o ile wykonywali nakłady, czynili to bez jakiejkolwiek podstawy prawnej,, albowiem pozwany nie obiecywał, że przeniesienie własność budynku na powoda, a jedynie wskazywał, że ewentualnie własność syn uzyska po jego śmierci. Mimo to,Ł. P.od początku natarczywie nastawa na pozwanego, by ten przeniósł własność i dochodziło pomiędzy nimi do konfliktów. Pozwany podniósł zarzut przedawnienia z uwagi na fakt, że jak wynika z przedłożonych do pozwu faktur, ostatnie z nich pochodzą z 2012 r. i wtedy też powód zaprzestał prac remontowych i opuścił budynek. Wtedy pozwany objął posiadanie budynku i w niewielkim zakresie kontynuował prace adaptacyjne. Pozwany dodał, że samoistny posiadacz w złej wierze może żądać zwrotu nakładów koniecznych, a zdaniem pozwanego żaden z poczynionych przez powodów nakładów nie był nakładem koniecznym, wobec czego roszczenie jest bezzasadne. Uprzednio bowiem, bezpośrednio przed podjęciem przez powoda remontu, poddasza było już zaadaptowane na cele mieszkalne i wynajmowane przezW. J. (1)z rodziną. Tuż przed remontem wymieniona opuściła lokal. W aktach sprawy II Ns 138/09 znajduje się opinia biegłego o wartości nieruchomości wraz ze zdjęciami sporządzona przez biegłego w lipcu 2009 r. wg stanu na dzień 24 stycznia 1999 r., z której wynika, że stan techniczny budynku jest dość dobry, na poddaszu znajdują się 2 pokoje, łazienka, WC, kuchnia i przedpokój, sufity wyłożone są panelami, ściany w kuchni, łazience i WC glazurą, posadzki terakotą i wykładziną, a stolarka okienna PCV. Zdaniem pozwanego, powodowie nie mieli podstaw do wykonywania nakładów koniecznych, albowiem nie było konieczności rozbiórki dachu, wyburzenia ścian działowych, zerwania zewnętrznej warstwy betonu z podłogi, wylania wieńców, położenia instalacji sanitarnej, montażu 4 okien i płyt regipsowych na suficie. A zdaniem pozwanego powodowie dokonali zniszczenia dotychczas użytkowanego poddasza w ten sposób, że wyrzucili wszystkie znajdujące się tam rzeczy ruchome, bez zgody ówczesnych właścicieli dokonali zbicia płytek, usunięcia wszystkich podłóg pozostawiając gołe ściany, przy czym prace te nie prowadzą do zwiększenia wartości rzeczy , a poprzez ich niezakończenie pozwany ponosi straty, bo nie może tych pomieszczeń wynająć. Roszczenie zostało zakwestionowane także co do wysokości, zwłaszcza z uwagi na to, że część materiałów zgłoszonych do pozwu nigdy nie została użyta lub została z nieruchomości zabrana. Powodowie mieli pełną świadomość braku jakiegokolwiek tytułu prawnego do nieruchomości, w której rozpoczęli prace budowlane. W odniesieniu do żądania zwrotu koszty 20.000 zł pozwany zakwestionował tę okoliczność co do zasady i co do wysokości. Wskazał, że brata spłacił z oszczędności i pracy jako kierowca betonozowu, gdzie zarabiał 3.000 zł miesięcznie i drugie tyle z prac dodatkowych. Zarobki z pracy pozwoliły mu na kupno powodowi za gotówkę samochodu ciężarowego, który przez niegospodarność syna został zlicytowany. Wniosek o powołanie biegłego z zakresu budownictwa, złożony przez pełnomocnika powodów w dniu 06 września 2016 r., został oddalony (k. 242). Sąd ustalił następujący stan faktyczny: PozwanyL. P. (1)jest ojcem powodaŁ. P., którego żoną jest powódkaM. P.. Bezsporne. Przed tutejszym sądem toczyła się sprawa II Ns 138/09 z wnioskuK. P. (1)przy udziale m.in.W. G.iL. P. (1)o dział spadku i podział majątku.Postanowieniem z dnia 13 listopada 2009 r. sygn. akt II Ns 138/09,prawomocnym z dniem 05 grudnia 2009 r.,nieruchomość rolną, stanowiącądziałkę (...)z obrębuP.w GminieP., objętąksięgą wieczystą KW nr (...), zabudowaną budynkami nie ujawnionymi w księdzeprzyznano na własnośćW. G.w udziale do 11/14 iL. P. (1)w udziale do 3/14.NaL. P. (1)nałożono obowiązek spłaty pozostałych sześciorga uczestników, w tymK. P. (1). Bezsporne, a nadto dowód: dokumenty w aktach sprawy II Ns 138/09, w tym postanowienie k. 334-334v, stwierdzenie prawomocności k. 343, opinia biegłego k. 174 -244. W wyniku ww. orzeczeniaK. P. (1)został spłacony kwotą 20.857,13 zł. Wpłaty dokonano w dniu 10 marca 2010 r.K. P. (1)dostał wpłatę i uznał, że to brat wpłacił. Dowód: potwierdzenie dyspozycji bankowej k. 221, zeznania świadkaK. P. (1)k. 225-226. W dniu 15 czerwca 2012 r.W. G.iL. P. (2)oświadczyli, że ww. nieruchomość jest wolna od wszelkich długów i obciążeń, praw i roszczeń osób trzecich, ograniczeń w rozporządzaniu, które mogłyby wywołać skutki wobec osób trzecich.Tego dnia wymienieniznieśli współwłasnośćopisanej wyżej nieruchomości w ten sposób, żezabudowaną działkę(...)otrzymał na wyłączną własnośćL. P. (1), a zabudowanądziałkę (...)– jego siostraW. G., bez spłat i dopłat. Dowód: akt notarialny k. 142-146. Budynek znajdujący się na działce, która przypadła pozwanemu, jest dawną stodołą, zbudowaną około 40 lat temu, zaadaptowaną następnie na cele mieszkalne. Prace adaptacyjne, przystosowujące budynek do celów mieszkalnych przeprowadzono w latach dziewięćdziesiątych. Do 2010 roku przez około 6 lat na górnej kondygnacji mieszkałaW. J. (1)z trojgiem dzieci najmując część budynku posadowioną nad warsztatem. Pozwany czerpał dochody z tego najmu. Bezsporne, a nadto dowód: zeznania świadkaK. P. (2)k. 239-241, zeznania świadkaW. J. (1)k. 238-239, opinia biegłego z akt sprawy II Ns 138/09 k.174 -244. GdyW. J. (1)mieszkała tam w latach 2005-2010, mieszkanie było w stanie do zamieszkania. Ponieważ mieszkała z trójką dzieci, wszystko musiało być. W całym mieszkaniu było światło, centralne ogrzewanie na opał (np. drzewo, węgiel), łazienka, toaleta i kabina prysznicowa, dwie umywalki, na podłodze kafelki, na ścianach również. Woda zimna podgrzewana była przez piec - junkers na gaz podgrzewał wodę w kuchni, a osobno była ciepła woda z pieca w łazience. Piec na opał też był w łazience. W mieszkaniu były dwa pokoje i korytarz. Najemczyni odświeżała to mieszkanie, czyli tylko malowała. Meble miała swoje. Pozwany remontu wówczas nie robił, bo wszystko działało. Może tam luksusów nie było, ale było do zamieszkania. Dach nie przeciekał. Przez okna nie wlewała się woda, ani przez nic. W jednym pokoju na podłodze były kafelki, a w drugim beton, najemczyni położyła sobie wykładzinę. Gdy tam mieszkała, nie było żadnych problemów z piecem ani z ogrzewaniem, w mieszkaniu były trzy grzejniki, wszystkie sprawne, żeliwne. Najemczyni wyprowadziła się 31 lipca 2010r., ponieważ przyszedłL.i powiedział, że musi się wyprowadzić, bo synL.będzie tam mieszkał. Wiadomo, ojciec dziecku da do zamieszkania.L.nie mówił, że syn będzie tam wykonywał jakiś remont. Z tego, co widać teraz, synL.robił tam remont, bo dach jest wymieniony, chociaż nie wykończony. GdyW. J. (1)tam mieszkała, nie było konieczności wymiany dachu, bo na głowę nie ciekło. Jeśli chodzi o poddasze, to zajmowała połowę tej kondygnacji. W tej części nic na głowę się z dachu nie lało. W 2010r.L.pracował na betoniarni, a najemczyni płaciła mu za wynajem 600zł miesięcznie plus osobno za media, typu prąd, ponadto kupowała butlę gazową i płaciła za szambo. W mieszkaniu zawsze była woda, która tylko raz zimą zamarzła, ale zaraz zrobili odkop i woda była. Wtedy, gdy woda zamarzła, była ciężka zima i nawet wZakładach (...)był problem oraz na wielu osiedlach(...)nie było przez 3 dni prądu, przez co nie można było palić w piecu, więc nie było ogrzewane mieszkanie i może dlatego woda zamarzła. Najemczyni tam mieszkała z trójką dzieci, więc wszystko musiało być. Dowód: zeznania świadkaW. J.k. 238-239, opinia biegłego z akt sprawy II Ns 138/09 k.174 -244, zeznania świadkaK. P. (2)k. 239-241. Jeszcze przed zniesieniem współwłasności, w 2010 r. pozwanyL. P. (1)postanowił udostępnić swojemu synowiŁ. P.zajmowane przezW. J. (1)mieszkanie posadowione nad warsztatem, gdyż syn planował ożenek i pozwany chciał, żeby powodowie na starcie mieli gdzie mieszkać. Dowód: zeznania pozwanego k. 255, zeznania świadkaA. M. (1)k. 223, zeznania świadkaW. J. (1)k. 238, akt notarialny k. k. 142-146. Zawsze było mówione, że tata da córceK. P. (2)to mieszkanie, w którym ona mieszka, a posiadłość, na której był budynek gospodarczy, miała być dlaŁ.. Tata mówił, że to wszystko będzie po jego śmierci. Dowód: zeznania świadkaK. P. (2)k. 239-240. Zaraz po wyprowadzce lokatorówL. P. (1)przekazał synowi klucze do tego mieszkania. Powód nigdy ich ojcu nie zwrócił. Bezsporne. Powód mógł tam wówczas zamieszkać, ale stwierdził, że będzie robił remont. Dowód: zeznania świadkaK. P. (2)k. 239. Początkowo powodowie chcieli to mieszkanie odświeżyć, ale gdy po opuszczeniu go przez lokatorów weszli na tę nieruchomość okazało się, że nie jest ona w tak dobrym stanie, jak zapamiętał jąŁ.i jak oboje myśleli, więc powódka wspólnie z powodem podjęła decyzję, że zrobią tam gruntowny remont. Dowód: zeznania powódki k. 250. Przed remontem to było dwupokojowe mieszkanie z łazienką, ubikacją i kuchnią, w którym mieszkałaW. J. (3). Mieszkanie było wyposażone, ogrzewanie centralne, posiadało zimną i ciepłą wodę. Dach pokryty był blachą i nie było z nim problemów. Okna były drewniane i też nie było problemu z nimi. Ściany były pomalowane farbą, na suficie panele, łazienka od góry do dołu w kafelkach, w każdym pomieszczeniu drzwi. Kafelki były położone na podłodze w kuchni, pokoju, przedpokoju i łazience, a w drugim pokoju podłoga była z jakimś dywanem. Tam się dało normalnie mieszkać bez remontu. Prąd do tego budynku miał osobny licznik i przychodził osobny rachunek do niego. Dowód: zeznania świadkaK. P. (2)k. 240. Już wiosną 2010 r. powodowie rozpoczęli prace rozbiórkowe, rozebrali cały dach, wyburzyli wszystkie okna, a po ślubie rozpoczęli prace remontowe. Bezsporne, a nadto dowód: zeznania świadków:W. C. (1)k. 227-228,M. S.229-230 iK. P. (2)k. 239-242, płyta CD k. 30, zeznania powódki k. 250. W. C. (1)pomagał przy parach remontowych. Przed przystąpieniem do remontu najpierw usunięto z tego mieszkania płytki ścienne, stare drzwi i okna. Zdemontowano także urządzenia sanitarne i grzewcze, a następnie wyrzucono to wszystko do śmieci.W. C. (1)nie sprawdzał przed demontażem, czy kaloryfery były sprawne, natomiast wisiały na ścianie. Wydaje mu się, że to była kwestia estetyki, że stare urządzenia zostały powyrzucane. Dowód: zeznania świadkaW. C.k. 227. Remont trwał kilka lat, bo powodowie prowadzili go na bieżąco z tego, co zarobili. Pod koniec 2012 roku był zrobiony stan surowy wnętrza i remont uległ spowolnieniu, bo powodom urodziło się dziecko. Następnie utknęli oni w martwym punkcie, bo w sprawach formalnych nikt nie chciał z nimi rozmawiać, ponieważ nie byli współwłaścicielami. Nawet mediów nie mogli przyłączyć „na siebie”. Powodowie czekali aż ojciec przepisze tę nieruchomość na powoda. Dopytywali o to. Okazało się, że pozwany tego nie przepisze, a co najwyżej powód otrzyma to po śmierci ojca i powód pokłócił się z ojcem, po czym zaprzestał remontu. Ostatnie prace remontowe (regipsy, wstawienie ostatniego okna) były robione przed zimą w 2014 r., a po zaprzestaniu remontu czynności porządkowe powodowie wykonywali na tej nieruchomości na początku 2015 r. Powodowie zabrali stamtąd wszystkie narzędzia, które były potrzebne do budowy, zabrali też cegły, była ich przyczepka. Na dzień zaprzestania remontu nie było w tym mieszkaniu sprawnego ogrzewania, bo robiono ogrzewanie podłogowe - stare ogrzewanie zdjęto, a nowego jeszcze nie założono. Dowód: zeznania świadkaW. C. (1)k. 227-228, zeznania świadkaM. S.k. 229-230, zeznania powódki k. 250-251, zeznania powoda k. 251-254. Prace wykonane przez powodów obejmowały wymianę połowy dachu (zerwanie dotychczasowego, wylanie wieńców, położenie dachu - krokwie, łaty, blachodachówka), wyrzucenie dotychczasowych okien, powiększenie otworów okiennych i wstawienie 4 nowych okien, podwyższenie górnej kondygnacji, wyburzenie częściowe ścian działowych, zerwanie dotychczasowej zewnętrznej warstwy betonu z podłogi i maszynowe wylanie nowych posadzek, zerwanie starych płytek, usunięcie dotychczasowych instalacji sanitarnych i grzewczych, częściowe położenie nowej instalacji sanitarnej i CO (ogrzewanie podłogowe i wyprowadzenie rur do grzejników), montaż płyt gipsowych na suficie. Bezsporne, a nadto dowód: płyta ze zdjęciami k. 30, zeznania świadkaW. C. (1)k. 227-228, pismo k. 8-9, zeznania powódki k. 250-251, zeznania powoda k. 251-254. Powodowie wykonywali ten remont dla siebie, nie dla pozwanego. Dowód: zeznania powódki k. 251, zeznania powoda k. 253. Niekiedy pozwany pomagał przy pracach remontowych – pracował przy krokwiach i wstawił okno. Bezsporne. Na okoliczność zakresu wykonanych prac powodowie przedstawili faktury, rachunki i paragony z lat 2010 – 2012. Dokumenty imienne wystawiono naŁ. P.. Dowód: faktury, rachunki i paragony k. 31- 123. PozwanyL. P. (1)od 21 marca 2007 r. do 15 grudnia 2011 r. pracował na pełen etat wPrzedsiębiorstwie Produkcji (...)wP.jako kierowca betonowozu. W niektórych okresach był niezdolny do pracy, a gdy pracował, otrzymywał premie i wynagrodzenie za nadgodziny. Gdy pracował, zarabiał 3.000-5.000 zł miesięcznie. Dowód: świadectwo pracy k. 147-148, zaświadczenie k. 149-150, zeznania pozwanego k. 255, zeznania świadkaK. P. (2)k. 240. W latach 2007 - 2014A. M. (1)żyła z pozwanym w nieformalnym związku. ZanimŁ.zM.się pobrali,L.udostępnił tę nieruchomość powodowi i jego przyszłej żonie, żeby razem zamieszkali. To było na podstawie ustaleń ustnych i miało być spisane na papierze, że po śmierciL.zostanie to przepisane naŁ..A. M. (1)nie była obecna przy tych ustaleniach, natomiast dowiedziała się tego odL.. To był chyba 2010 rok, jak młodzi się pobrali i były te ustalenia. Mieszkanie nadawało się do zamieszkania, po czymŁ.zM.zaczęli je remontować od podstaw i powód chciał, żeby to było w tej chwili przepisane, czyli wtedy, kiedy remontowali, ponieważ powód bał się, że się ojciec rozmyśli, ponieważ stosunki między ojcem a synem nie były najlepsze.A. M. (1)uważa, że powód był niewdzięczny wobec ojca, bo ojciec we wcześniejszych latach dużo pomagał powodowi.L.nie chciał się zgodzić na przeniesienie własności od razu, ponieważ bał się, że kiedy przejdzie to w ręceŁ., pozwany nie będzie miał wstępu na ten kawałek działki, na którym miał swój warsztat i garaż. To jest budynek wolnostojący, gdzie na dole są warsztaty, a na górze pomieszczenie zaadaptowane na mieszkanie. Przed całym zajściem, czyli przed udostępnieniem tego mieszkania powodom, mieszkała tamW. J. (1)i mieszkanie nadawało się do zamieszkania.A. M. (1)nie ma pojęcia, czy powodowie uzgadniali z pozwanym wykonanie remontu tego mieszkania. Mieszkanie w dalszym ciągu nie jest skończone i nie nadaje się do użytku. Młodzi zaczęli remontować i zostawili mieszkanie w takim stanie, że jest to stan surowy. W tym mieszkaniu został przez powodów podniesiony dach, ścianki działowe wyburzono, położono ogrzewanie podłogowe, wylano podłogi i wymieniono okna.A. M. (1)była tam już po kłótni stron i widziała, co było zrobione. Remont już nie trwał, był zarzucony. Wtedy nikt tam nie mieszkał, bo mieszkanie nie nadaje się do zamieszkania.A. M. (1)nie pamięta, kiedy to zostało porzucone, ale wtedy była jeszcze w związku z pozwanym. Zanim powód rozpoczął remont, mieszkanie nie było zbyt duże, był korytarz, dwa małe pokoje, kuchnia oraz łazienka z kotłownią. Mieszkanie posiadało swoje ogrzewanie. Nie było problemu technicznego z oknami, były okna wstawione, tam mieszkała rodzina z trójką dzieci. Było podłączone do sieci wod.-kan. Mieszkanie nie miało wysokiego standardu, ale najemca dbał, żeby tam było czysto i schludnie, a jak były jakieś usterki drobne, toL.zawsze przyjeżdżał i naprawiał. Raz zdarzyła się taka sytuacja, gdy było minus 25 albo minus 30 stopni i u pozwanego w domu woda pod ziemią zamarzła. Strony się poróżniły, gdy pozwany nie chciał na żądanie powoda przepisać tego mieszkania powodowi, tylko mówił, że powód dostanie je po śmieci i wtedy powód przestał remontować. Jakieś rzeczy powód z tego mieszkania zabierał. Urządzenia sanitarne, które były w tym mieszkaniu zanim powód rozpoczął remont, zostały przez niego zdemontowane i po przerwaniu remontu tych urządzeń w mieszkaniu nie było. Powód żadnej trawy nie siał na terenie tej nieruchomości, nic tam nie było robione na działce. Pozwany, pracując w betoniarni, osiągał dosyć spore zarobki, było to 3-4 tys. zł z tego etatu, co pozwalało pozwanemu na czynienie oszczędności, bo jego partnerka również pracowała. W tamtym czasie ona i pozwany mieli plan budowy domu na innej działce.A. M. (1)nie ma wiedzy, aby pozwany dostawał albo pożyczał jakieś pieniądze od powoda. Nigdy pozwany nie mówił, że jakieś pieniądze otrzymał odŁ. P..A. M. (1)wie, że pozwany był obowiązany spłacić brata w związku ze sprawą spadkową, a pieniądze na spłatę pochodziły z oszczędności pozwanego. Dowód: zeznania świadkaA. M. (1)k. 223-225. Pochodząca z maja 2010 r. i przedłożona przez powodów ekspertyza techniczna z oceną stanu technicznego budynku (dawnej stodoły) zlokalizowanego nadziałce nr (...)przyul. (...)wJ.wskazujeŁ. P.jako inwestora. W jej treści wskazano, że budynek byłej stodoły został przerobiony na poziomie przyziemia na garaż i warsztat, a w poziomie wyższym na mieszkanie i strych. Główne elementy konstrukcyjne budynku (ściany nośne i ławy fundamentowe) są w stanie technicznym dobrym, stropy masywne i z belkami na szynach są w stanie technicznym dobrym, stan elementów więźby dachowej dobry, elementy zewnętrzne – schody stalowe z częściowym zadaszeniem w stanie dobrym. Dowód: ekspertyza wraz ze zdjęciami k. 10-27. Pismem z dnia 29 stycznia 2015 r. powodowie zwrócili się pozwanego z roszczeniem w łącznej kwocie 72.730 zł. Wskazali, że pozwany przyrzekł powodowi przeniesienie udziału we współwłasności i w wykonaniu tego wydał w posiadanie budynek w celu wykonania adaptacji budynku gospodarczego na budynek mieszkalny. Wskazali, że wykonali rozbiórkę całego dachu, wyburzenie ścian działowych, zerwanie zewnętrznej warstwy betonu z podłogi, wylanie wieńców, położenie dachu (krokwie, łaty, położenie blachodachówki), położenie instalacji sanitarnej, instalacji CO (ogrzewanie podłogowe i wyprowadzenie rur do grzejników), maszynowe wylanie posadzek, montaż 4 okien, montaż płyt gipsowych na suficie. Jak podali, nakłady (materiały i robocizna) wyniosły 52.730 zł. Co do żądania kwoty 20.000 zł wskazano, że powód udzielił pozwanemu wsparcia finansowego na spłatę rozliczeń spadkowych. Dowód: pismo k. 8-9. Pozwany odpisał na te „oskarżenia” wskazując, że są to pomówienia i nie poczuwa się do zwrotu poniesionych przez syna kosztów w żadnym stopniu podnosząc, że to syn dopuścił się dewastacji pomieszczeń mieszkaniowych pozwanego narażając go na straty materialne, gdyż pomieszczenia te były już zaadaptowane na pomieszczenia mieszkalne. Jak podał, chcąc pomóc młodym na starcie i udostępniając im pomieszczenia do zamieszkania, stał się ofiarą pazerności ze strony syna i synowej. Dlatego też nie ma zamiaru zwracać im jakichkolwiek kosztów. Gotowe mieszkanie zostało udostępnione młodym do zamieszkania, a syn dopuścił się remontów, na które nie posiadał zezwolenia pozwanego ani koniecznych dokumentów doprowadzając pomieszczenia do dewastacji, które w żadnym stopniu nie nadają się do zamieszkania. Dowód: odpowiedź pozwanego k. 28-28v. Siostra powoda i córka pozwanegoK. P. (2)nie pozostaje w konflikcie z żadną ze stron. Utrzymuje prawidłowe relacje z obiema stronami sporu. Nie ma wiedzy, abyŁ.z ojcem umawiali się co do remontu tego mieszkania, w którymŁ.miał mieszkać. Ojciec wtedy miał wyjazdy, bo był w Danii zA. M. (1), z którą wtedy żył, jak również przebywał w sanatorium. K. P. (2)była w mieszkaniu po tym, jakŁ.je opuścił. Widziała, że zostały wymienione okna, położony dach i podniesiony do góry, położone regipsy na suficie i ogrzewanie podłogowe. Na ścianach były widoczne postawione cegły, w surowym stanie. Część ścian zlikwidowano i postawiono ściany z suporeksu, a niektóre zostały stare. Budynek jest częściowo przykryty blachodachówką położoną przezŁ., a w drugiej części jest stary nieruszany dach. W tym lokalu nie znajduje się sprawne ogrzewanie. Były wyprowadzone przewody do centralnego ogrzewania, po czymŁ.usunął to wszystko, prawdopodobnie odciął. W chwili obecnej do tego lokalu nie jest doprowadzana woda i chyba nie ma zaworów wodnych w tym mieszkaniu. Prąd też nie jest obecnie doprowadzony. Tam jest stan surowy, gołe ściany. Przed ślubem bratK. P. (2)miał dużo problemów finansowych.K. P. (2)od 2006 r. miała jego firmę zarejestrowaną na siebie, na którą brała kredyty i inne rzeczy dla brata, bo musiał spłacić komornika. Jak poznał swoją żonę, to był zwykłym pracownikiem betoniarni, a wcześniej miał firmę oraz dziewczynę, która pozwała go do sądu, przegrał i musiał oddać jej dużo, dużo pieniędzy. Kredyty, któreK.brała dla brata, były z lat 2006-2009. Nie ma wiedzy, aby brat pożyczał ojcu jakieś pieniądze, nigdy tego nie widziała ani o tym nie słyszała. Ojciec pracował, dobrze zarabiał i nie potrzebował pożyczać pieniędzy od syna. Była sprawa spadkowa, gdzie musiał spłacić jakąś kwotę dla brata wspólnie z siostrą. Raczej miał wtedy ojciec pieniądze i miał się też zA. M. (1)budować, bo to było w tym czasie. Ojciec zarabiał powyżej 2.000zł jak nie lepiej, a poza tym dorabiał sobie oprócz pensji, czyli jeździł po godzinach betoniarką i drugą wypłatę dorabiał do pensji. Ojciec pracował na tej betoniarni zA. M. (1). Jak ojciec jeździł do(...)do znajomych, to też tam sobie dorabiał przy naprawie mieszkań. Było to w czasach sprawy spadkowej. Gdy tata był na zwolnieniu lekarskim, mógł sobie podróżować. Pozwany iR. B.popadli w konflikt. Chodziło o romansR. B.zA. M. (1). Ojciec był w betoniarni nielubiany i nikt nie chciał z nim rozmawiać. Jak kończył pracę albo się do niej szykował, przebierał się w domu i jechał w ciuchach roboczych do pracy i również w nich wracał do domu, chociaż w zakładzie pracy była szatnia. Ojciec z nikim się z pracy nie przyjaźnił, więc także zT. J. (1)się nie przyjaźnił.T.pracował natomiast zŁ.. Po tym, jak powód położył w budynku gospodarczym dach, została mu część blach, które po konflikcie z ojcem zabrał i wywiózł na swoją nową posesję. Ponoć konflikt powstał przez ten remont i powodowie zażądali pieniędzy – zwrotu za ten remont i doszło do sprawy sądowej.K. P. (2)nie ma wiedzy, aby powodowie żądali od ojca jeszcze innych pieniędzy. W tej chwili nic nie jest robione na tej nieruchomości. Dowód: zeznania świadkaK. P. (2)k. 239-242. ŚwiadekT. J. (1)zeznał, że pracuje zŁ. P.. Zeznał, że pozwany zwierzał mu się na betoniarni ze swoich problemów finansowych w związku z koniecznością spłaty brata i mówił, że jeśli powód spłaci wujka, a było to około 20.000 zł, to wtedy pozwany przepisze powodowi mieszkanie. O innych problemach, jak zeznał świadek, pozwany mu nie opowiadał. Po jakimś czasie pozwany miał powiedzieć temu świadkowi, że dogadali się z synem. Świadek nadto zeznał, że rozmawiał zŁ. P.o sprawach międzyŁ.a ojcem, o planowanym przez pozwanego przepisaniu mieszkania w zamian za spłatę wujka przez powoda oraz o tym, że pozwany się z tego wycofał, a powód ma problem z odzyskaniem tych pieniędzy. Dowód: zeznania świadkaT. J. (1)k. 226. Pozwany zaprzeczył, aby miała miejsce rozmowa między pozwanym a świadkiemT. J.. Dowód: protokół rozprawy k. 227. ŚwiadekR. B.zeznał, że zŁ. P.ma kontakt telefoniczny, a z pozwanym nie ma kontaktu i pozostaje z nim w konflikcie. OdŁ., jak zeznał, wie, że ten miał dostać mieszkanie od taty i je remontował.L.również mówił, żeŁ.dostanie mieszkanie, tylko tyle mówił.Ł.z kolei mówił, że spłacił wujka. Potem się z ojcem pokłócili iŁ.zaprzestał remontu. Dowód: zeznania świadkaR. B.k. 228-229. A. M. (1)pozostaje w konflikcie z pozwanym. Wymienieni rozstali się, boM.zdradziła pozwanego. OstatnioA. M.napisała na niego skargę o nękanie. Dowód: zeznania powoda k. 254. W dniu 16 marca 2010 r.Ł. P.sprzedał osobom trzecim swoją działkę wP.za 25.000 zł w wykonaniu warunkowej umowy sprzedaży z dnia 10 lutego 2010 r. Na dzień aktu notarialnego cena była już zapłacona. Dowód: akt notarialny k. 246-248. Powód zeznał, że za kwotę uzyskaną ze sprzedaży ww. działki spłacił wujkaK. P. (1), bo ojciec powiedział powodowi, że jeśli powód spłaci wujka, pozwany „przepisze” to na niego. Dowód: zeznania powoda k. 251-254. Pozwany zaprzeczył, aby obiecał przepisanie powodowi mieszkania za życia pozwanego. Zeznał, że powiedział powodowi, że dostanie on to po śmierci pozwanego. Remont rozpoczęty przez powoda był dla pozwanego zaskoczeniem. Gdy pozwany wrócił z zagranicy zobaczył, że prowadzona jest rozbiórka. Jak już było porozbierane, to chciał synowi pomóc, żeby jak najszybciej ten remont skończyć. Wstawił dwa okna i blachy układał, ale syn je pościągał, bo mu się nie podobało. Dowód: zeznania pozwanego k. 255. Aktualnie pozwany pozostaje w trudnej sytuacji materialnej. Nie pracuje, choruje. Zwrócił się do Ośrodka Pomocy(...)wP.o pomoc. Starał się o rentę, ale mu odmówiono. Otrzymał z(...)zasiłek celowy na opał, pomoc w zakresie dożywiania, zasiłek na pokrycie kosztów leków i rachunków za energię elektryczną. Jest osobą niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym, w tym zakresie od dnia 10.10.2016 r., a orzeczenie przyznano do dnia 31.11.2018 r. Kiedyś miał mieszkanie, które w 2002 r. sprzedał za 140.000 zł, a z uzyskanej ceny pomagał finansowo powodowi przy wystartowaniu jego działalności transportowej – kupił mu ciągnik siodłowy z naczepą. Dowód: akty notarialny k. 257-259, podanie k. 260, decyzje(...)k. 261-263v, orzeczenie o niepełnosprawności k. 264-264v, zeznania pozwanego k. 254-255. Pozwany zakwestionował, aby kwoty żądane pozwem, wynikające z przedłożonych do niego faktur, rachunków i paragonów, były nakładami koniecznymi. Dowód: zestawienie k. 265-267. Sąd zważył, co następuje: Powództwo okazało się nieuzasadnione. Powodowie dochodzili zwrotu nakładów na nieruchomość. W piśmie z dnia 07.03.2016 r. pełnomocnik powoda, odnosząc się do zarzutu przedawnienia, wskazał na dyspozycjęart. 229 § 1 k.c., a więc na przepis regulujący przedawnienie roszczeń między posiadaczem a właścicielem rzeczy. PowódŁ. P.dochodził nadto kwoty 20.000 zł, a jego pełnomocnik wskazał, że kwota ta może być traktowana jako pożyczka bez terminu zwrotu, bądź jako zaliczka na przeniesienie udziału w prawie własności. Miała być ona przekazaną pozwanemu w 2010 r. W odniesieniu do żądania zapłaty kwoty 20.000 zł wskazać należy, że zgodnie z treściąart. 720 §2 k.c.umowa pożyczki, której wartość przenosi 500 zł, powinna być stwierdzona pismem (art. 720 §2 k.c.w brzmieniu przed zmianą dokonaną z dniem 08.09.2016 r.). Zgodnie z treściąart. 74 § 1 i 2 k.c., zastrzeżenie formy pisemnej bez rygoru nieważności ma ten skutek, że w razie niezachowania zastrzeżonej formy nie jest w sporze dopuszczalny dowód ze świadków ani z przesłuchania stron na fakt dokonania czynności, chyba że fakt dokonania czynności będzie uprawdopodobniony za pomocą pisma (o ile nie ma zgody stron na taki dowód, a pozwany na taki dowód zgody nie wyraził, bo zaprzeczał, aby fakt pożyczki miał miejsce). W ocenie sądu, powód nie przedstawił tzw. początku dowodu na piśmie, by można było prowadzić dowód z osobowych źródeł na fakt dokonania tej czynności. Nie jest nim bowiem akt notarialny sprzedaży działki wP., bowiem taki dowód sam w sobie nie uprawdopodabnia faktu zawarcia umowy pożyczki pomiędzy stronami. Podobnie, nie jest początkiem dowodu na piśmie dowód wpłatyK. P. (1)kwoty z tytułu spłaty jego udziału spadkowego. Wpłata ta nie pochodzi od powoda, lecz od pozwanego, stąd brak podstaw do przyjęcia, aby to powód tę kwotę, jako pożyczkę wyłożył. Strona, która wytacza powództwo, ma obowiązek wykazać fakty, z których wywodzi skutki prawne. Powód nie sprostał temu ciężarowi. Nie przedstawił pokwitowania przekazania ojcu środków w kwocie 20.000 zł ani dowodu wpłaty pochodzącego od powoda. Nie pozwala to na czynienie ustaleń faktycznych dotyczących pożyczki w oparciu o osobowy materiał dowodowy, który zresztą nie daje żadnych podstaw do uznania, że powód udzielił pozwanemu pożyczki. Sąd rozpytywał świadków zgodnie z tezą dowodową, albowiem podstawa prawna przekazania ojcu środków została przez powoda zakreślona alternatywnie, a zatem prowadzono dowód osobowy w celu ustalenia czy doszło do przekazania pieniędzy w oparciu o inną causa niż pożyczka. Część świadków podnosiła zgodnie ze stroną powodową, że powód przekazał pieniądze pozwanemu, który w zamian za to miał synowi przepisać mieszkanie. Jednak żaden ze świadków nie był obecny przy tej czynności. Wiedza świadków pochodzi przede wszystkim z relacji powoda, który, co oczywiste, jest zainteresowany określonym rozstrzygnięciem sprawy, a więc którego zeznania należy oceniać z dużą ostrożnością. Tylko świadekJ.powoływał się na źródło wiedzy od obu stron, jednak pozwany temu zaprzeczył, a świadekK. P. (2), której wiarygodności nikt nie kwestionował po złożeniu przez tego świadka zeznań wskazała, że ojciec nikomu się w pracy nie zwierzał, bo nie był lubiany i stronił od relacji towarzyskich; nawet nie korzystał z szatni zakładowej, lecz przebierał się w domu. W tym układzie okoliczności zeznania świadkaJ.nie dają, zdaniem sądu, podstaw do przyjęcia, że doszło do rozmowy tego świadka z pozwanym, w której pozwany miał się świadkowi zwierzyć, wobec czego sąd nie ustalił, że taki fakt miał miejsce, a jedynie, że świadek tak zeznał. Jeśli by faktycznie miało dojść do przekazania kwoty 20.000 zł przez powoda dla pozwanego na spłatęK. P. (1), to żaden ze zgromadzonych dowodów nie wyświetlił, aby kwota ta miała być zaliczką. Żadna z przesłuchanych w sprawie osób nie podnosiła, aby pozwany miał powodowi cokolwiek sprzedać. Kwotę tę można by, w oparciu o treść zeznań powodów, rozpatrywać wyłącznie w kategoriach darowizny. To nie miała być bowiem kwota do zwrotu, lecz niejako przysługa dla ojca, który miał się odwdzięczyć przepisaniem mieszkania. W kontekście darowizny, na uwagę zasługuje przepisart. 898 § 1 k.c., w myśl którego darczyńca może odwołać darowiznę nawet już wykonaną, jeżeli obdarowany dopuścił się względem niego rażącej niewdzięczności. Zgromadzony materiał dowodowy w żaden sposób nie wyświetlił, aby taki fakt miał miejsce. W szczególności nikt nie podnosił, aby ojciec dopuścił się przestępstwa na szkodę syna. Z kolei pozwany zeznał, że pomagał synowi finansowo na starcie jego działalności gospodarczej, czemu powód nie zaprzeczył, a co potwierdziła także świadekA. M. (1). Nie można uznać za rażącą niewdzięczność faktu, że nieruchomość remontowana przez powoda nie została przepisana na pozwanego. Po pierwsze, nie jest jasne, na jakich zasadach i kiedy ta nieruchomość miała stać się własnością powoda. Materiał dowodowy z zeznań świadków nie dość, że zawiera rozbieżności, to w kwestii charakteru prawnego domniemanej czynności jest wątły, a strony pozostają co do tego faktu i jego oceny w sporze.K. P. (2)- siostra powoda i córka pozwanego - nie pozostająca w konflikcie z żadną ze stron wskazała, że zawsze było mówione, że powód otrzyma to po śmierci ojca. Tak też twierdził pozwany.A. M. (1)zeznała, że powód chciał tego przepisania od razu, natomiast pozwany nie chciał się na to zgodzić w obawie, że nie będzie miał wstępu na teren warsztatu i garażu, bo stosunki między ojcem a synem były różne. Dodać w tym miejscu trzeba, że data rzekomego przekazania kwoty 20.000 zł przez powoda to rok 2010 r., a wtedyL. P. (1)był mniejszościowym współwłaścicielem tej nieruchomości, w udziale do 3/14. Trudno, żeby w tym czasie deklarował rychłe rozporządzenie nieruchomością, skoro nie miał pełni uprawnień właścicielskich, a zniesienie współwłasności nastąpiło dopiero w 2012 r. Jeśli natomiast chodzi o to, co powiedział synowi ojciec - jakich słów użył i co one znaczyły, trzeba wziąć pod uwagę, że pozwany nie jest prawnikiem ani nie wykazuje obeznania w kwestiach prawnych. Pozwany pracował na betonowozie, sam przyznał, że nie bardzo zna się na załatwianiu dokumentów i zawsze prosił kogoś o pomoc (k. 269). Jeśli nawet pozwany powiedział, że przepisze to na syna, trudno jednoznacznie przyjąć co miał na myśli, a mianowicie, czy darowiznę, czy może testament. Jedno i drugie jest jednakowo prawdopodobne, natomiast zdaniem sądu, wątły w tym przedmiocie materiał dowodowy nie pozwala na ustalenie znaczenia tej wypowiedzi nadawanego jej przez powoda, gdyż powód, jako zainteresowany korzystnym dla siebie rozstrzygnięciem, dokonuje interpretacji słów ojca na swoją korzyść, a ten z kolei wskazuje, że miał inny zamiar. Występuje tu zatem słowo przeciwko słowu. Skoro jednak to ojciec coś postanowił, a więc to on miał być darczyńcą albo testatorem, większą wagę winno się przywiązywać do tego, jak to przedstawia pozwany, bo to jego majątku miało dotyczyć owo rozporządzenie, które, jeśli miało wywołać skutki prawne, winno być dobrowolne, a nie dokonane pod przymusem, czy presją ze strony powoda i jego oczekiwań co do czasu zrealizowania obietnicy ojca. Zeznania świadkówA. M.oraz córki pozwanego - osób raczej dobrze zorientowanych w sytuacji pozwanego są spójne z jego zeznaniami, natomiast powód nie przedstawił żadnego, bardziej wiarygodnego dowodu, który pozwoliłby na ustalenie, że ojciec miał zamiar przenieść na syna własność za życia pozwanego. Nie budzi wątpliwości, że takie oczekiwania powód wyrażał i naciskał na decyzję ojca, jednak strony rozminęły się w swych oczekiwaniach. Ponadto, zgodnie z treściąart. 902 k.c., przepisów o odwołaniu darowizny nie stosuje się, gdy darowizna czyni zadość obowiązkowi wynikającemu z zasad współżycia społecznego. Mając na względzie stosunek pokrewieństwa między stronami oraz obowiązek wzajemnego wspierania się rodziców i dzieci, jak również nie kwestionowaną przez powoda pomoc uzyskaną od ojca w czasie rozpoczęcia i prowadzenia działalności transportowej, nie powinno budzić wątpliwości, iż ewentualna darowizna, jeśli faktycznie została uczyniona, nie rodzi obowiązku jej zwrotu przez pozwanego, właśnie z uwagi na zasady moralne, określane zasadami współżycia społecznego. Kierując się przytoczoną argumentacją sąd uznał, że roszczenie powoda o zwrot kwoty 20.000 zł, jako niewykazane, nie zasługuje na uwzględnienie. Należy zatem przystąpić do oceny zasadności roszczenia powodów o zwrot nakładów. Zdaniem sądu, ochrona prawna powodów winna być rozpatrywana na gruncie przepisów regulujących tzw. roszczenia uzupełniające, gdyż nie istnieje umowny stosunek prawny, w oparciu o który należałoby dokonywać rozliczeń, o czym będzie mowa niżej. Zgodnie z treściąart. 226 § 1 k.c.orazart. 230 k.c., zarówno samoistny, jak i zależny posiadacz w dobrej wierze może żądać zwrotu nakładów koniecznych o tyle, o ile nie mają pokrycia w korzyściach, które uzyskał z rzeczy, a zwrotu innych nakładów o tyle, o ile zwiększają wartość rzeczy w chwili jej wydania właścicielowi (…). Z kolei, w myśl przepisówart. 226 § 2 k.c.orazart. 230 k.c., zarówno samoistny, jak i zależny posiadacz w złej wierze może żądać jedynie zwrotu nakładów koniecznych, i to tylko o tyle, o ile właściciel wzbogaciłby się bezpodstawnie jego kosztem. Przewidziane cytowanymi przepisami regulacje dotyczące roszczeń uzupełniających znajdują zastosowanie do stosunków bezumownych, a zatem gdy nie da się ustalić umowy stanowiącej źródło uprawnienia do władania rzeczą. Powstanie i zakres roszczeń uzupełniających zależy nie tylko od faktu władania rzeczą, ale przede wszystkim od tego, czy posiadacz (samoistny lub zależny) jest w dobrej, czy złej wierze. Posiadaczem w dobrej wierze jest ten, kto władając rzeczą, pozostaje w błędnym, ale usprawiedliwionym okolicznościami przeświadczeniu, że przysługuje mu prawo do rzeczy. W złej wierze jest natomiast ten, kto wie albo wiedzieć powinien, że prawo własności przysługuje nie jemu, lecz innej osobie. Zła wiara posiadacza wiąże się zatem z powzięciem przez niego informacji, które - racjonalnie ocenione - powinny skłonić go do refleksji, że jego posiadanie nie jest zgodne ze stanem prawnym, przy czym okoliczności, które uzasadniałyby takie przypuszczenie podlegają indywidualnej ocenie, uzależnionej od ogólnego stanu wiedzy i doświadczenia posiadacza (por. wyrok SA w Białymstoku z dnia 25.10.2013 r., I ACa 478/13). W świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie może budzić wątpliwości, że powodowie, władając rzeczą, byli w złej wierze. Doskonale bowiem zdawali sobie sprawę, że nie przysługuje im prawo do rzeczy. Spodziewali się, że pozwany przepisze na syna udział, natomiast w dacie objęcia nieruchomości w posiadanie byli w pełni świadomi, że nie mają żadnego tytułu prawnego. Pozwany, przedstawiając dowód z dokumentów znajdujących się w aktach postępowania działowego oraz dowód z aktu notarialnego obejmującego zniesienie współwłasności, obalił wynikające z posiadania domniemanie jego zgodności ze stanem prawnym (art. 341 k.c.), a także domniemanie dobrej wiary (art. 7 k.c.). Z dokumentów tych wynika, że w dacie objęcia rzeczy w posiadanie (2010) prawo do rzeczy przysługiwało pozwanemu w udziale do 3/14 części i jego siostrze w udziale do 11/14, natomiast powodowie nie mieli wówczas prawa do władania rzeczą i o tym wiedzieli. Powód chciał, aby ten stan rzeczy uległ zmianie i dlatego naciskał ojca na przepisanie udziału. Powódka swoje uprawnienia do władania rzeczą mogłaby wywodzić dopiero w przyszłości, w razie przepisania mieszkania na powoda, którego jest małżonką i przez wzgląd na węzeł małżeński byłaby legitymowana do zamieszkiwania wspólnie z mężem. Powódka również wiedziała, że w dacie objęcia w posiadanie nie przysługuje jej prawo do rzeczy. Działania powodów po objęciu rzeczy w posiadanie wskazują natomiast, że zachowywali się oni względem rzeczy jak właściciele. Pomimo pierwotnego zamysłu na odświeżenie mieszkania, zmienili swoją koncepcję i postanowili przeprowadzić gruntowny remont. Zaczęli burzyć, zrywać, demontować i usuwać to, co znajdowało się na nieruchomości, zlecili ekspertowi projekt, postanowili wyburzyć część ścian, wszystkie okna, poszerzyć wnęki okienne, podwyższyć kondygnację itd. Nie zachowywali się jak osoby, którym przysługuje prawo do władania rzeczą jako posiadaczom zależnym, lecz jak osoby, którym przysługuje prawo własności. Nie pytali o nic pozwanego, nie uzgadniali z nim niczego, a zapytani o to, dla kogo robili ten remont odparli, że dla siebie. Powodowie przez cały czas utrzymywali, że nieruchomość miała być na nich przepisana i jak wskazuje ich stosunek do rzeczy, traktowali ją jak swoją własność. Napotkali na opór dopiero wtedy, gdy chcieli załatwić kwestie urzędowe, bo nikt z nimi nie chciał rozmawiać. Z uwagi na niczym nieskrępowane władanie rzeczą, bez oglądania się na osobę pozwanego i drugiej współwłaścicielki, bez pytania ich o cokolwiek i bez uzgadniania czegokolwiek nasuwa się wniosek, że posiadanie powodów było posiadaniem samoistnym. Ustawodawca przewiduje zresztą domniemanie posiadania samoistnego (art. 339 k.c.), a w ocenie sądu pozwany nie obalił tego domniemania. Obalił natomiast, jak już wskazano, dobrą wiarę posiadaczy oraz domniemanie zgodności posiadania z prawem. Mając na uwadze, że powodowie objęli posiadanie będąc w złej wierze, czyli wiedząc, że nie przysługuje im prawo do właścicielskiego władania rzeczą, ich roszczenia o zwrot nakładów ograniczają się jedynie do nakładów koniecznych i to tylko w granicach bezpodstawnego wzbogacenia właściciela. Przystępując do oceny zasadności żądania zwrotu nakładów w pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę, że powodowie nie wykazali, aby wydatki objęte dokumentami przedłożonymi przy pozwie zostały przeznaczone na nakłady na nieruchomość pozwanego. Pozwany zakwestionował w sprzeciwie z dnia 07.08.2015 r. te dokumenty (wysokość nakładów i ich „konieczność”), a strona powodowa, reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika, nie naprowadziła wówczas dowodu z opinii biegłego, który byłby władny zweryfikować dokumentację z rzeczywistym zakresem prac, mimo że została zobowiązana do złożenia pisma procesowego w trybieart. 207 k.p.c.w celu ustosunkowania się do twierdzeń i zarzutów sprzeciwu pod rygorem przyjęcia, że ich nie kwestionuje (k. 169). Pismo takie strona powodowa złożyła w dniu 07 marca 2016 r. (k. 172-173) i naprowadziła wówczas dalsze wnioski dowodowe, jednakże wyłącznie z osobowych źródeł dowodowych. Sąd te wnioski uwzględnił i dowody przeprowadził zgodnie z inicjatywą strony powodowej. Nie zachodziły natomiast szczególne względy do uwzględnienia wniosku dowodowego o zasięgnięcie opinii biegłego, złożonego w dniu 06 września 2016 r. (k. 242) przez nowego pełnomocnika powodów (substytuta generalnego). Dowód ten był już bowiem dalece spóźniony. Powodowie świadomie zadecydowali o osobie pierwszego pełnomocnika, któremu powierzyli swoją sprawę. To powodowie legitymowali swojego pełnomocnika (z wyboru, a nie z urzędu). Okoliczność zmiany osoby pełnomocnika w toku sprawy nie stanowi podstawy do uwzględnienia spóźnionego wniosku dowodowego. Zgodnie z przepisemart. 3 k.p.c.obowiązek przedstawiania dowodów spoczywa na stronach, zaś ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Nie wymagają jednak dowodu – stosownie do przepisuart. 229 k.p.c.– fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości co do swej zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy. Nadto zgodnie z zasadą kontradyktoryjności, rządzącą procesem cywilnym, rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Jednocześnie wskazać należy, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w sposób oczywisty wyświetlił, że powodowie prowadzili na nieruchomości remont generalny rozbierając część konstrukcji budynku, usuwając dach i część ścian, podnosząc kondygnację, powiększając otwory okienne i wstawiając nowe okna, usuwając i zakładając nowe instalacje, którym ro remontem doprowadzili budynek na powrót do stanu surowego, nie nadającego się do zamieszkania, podczas gdy wcześniej ten budynek został zaadaptowany na cele mieszkalne i bezpośrednio przed rozpoczęciem remontu był wynajmowany rodzinie z dziećmi, co pozostaje poza sporem, a zmiana tego stanu rzeczy nie wynikała z chęci opuszczenia lokum przez najemcę, lecz z woli pozwanego, który postanowił udostępnić powodom część budynku, żeby mieli gdzie zamieszkać na starcie. Zakres prac wykonanych przez powodów wskazuje niezbicie, że remont ten nie mieścił się w zakresie nakładów koniecznych. Dlatego też sąd uznał, że zasięganie wiedzy specjalnej byłoby bezcelowym przedłużeniem postępowania i generowaniem niepotrzebnych kosztów. Nie ma bowiem znaczenia wysokość poniesionych nakładów w sytuacji, gdy roszczenie nie zasługuje na uwzględnienie co do zasady, a w ocenie sądu z takim stanem rzeczy mamy do czynienia w rozpoznawanej sprawie. Powodowie, nie przeprowadzając remontu, mogli bowiem korzystać z tego budynku w celach mieszkalnych. Dowodem na to są nie tylko zeznania świadkówA. M. (1),W. J. (1)iK. P. (2), ale także opinia biegłego sporządzona w sprawie II Ns 138/09, nie kwestionowana w żadnym zakresie przez żadną ze stron sprawy niniejszej. Powodowie, decydując się na tak szeroko zakrojone prace remontowe, działali na własne ryzyko. Nie mieli żadnego tytułu do nieruchomości, a ”porwali się” na wielką inwestycję. Gdy rozpoczęli prace rozbiórkowe, pozwany nie był nawet wyłącznym właścicielem nieruchomości, gdyż udział mu przysługujący wynosił zaledwie 3/14 części. Co znamienne, powodowie wskazywali, że przedmiotowy remont robili nie dla pozwanego, ale dla siebie. Nie można zatem wywodzić stosunku użyczenia, właściwego dla posiadacza zależnego, o czym będzie mowa w dalszej części rozważań. Jak już wyżej wskazano, powodowie doskonale wiedzieli, że nie przysługuje im prawo własności. Jednocześnie nie powoływali się w niniejszej sprawie na jakikolwiek umowny stosunek prawny, który łączyłby ich z właścicielami nieruchomości. Obietnica, którą wedle twierdzeń powodów miał uczynić pozwany, że w przyszłości nieruchomość ta będzie przepisana na powoda i że nastąpi to za życia pozwanego, nie daje podstaw do przyjęcia, że strony łączyła umowa zobowiązująca do przeniesienia własności. Umowa taka wymaga formy aktu notarialnego pod rygorem nieważności, a żeby przyjąć, że była to np. umowa przedwstępna, należałoby określić w niej istotne postanowienia umowy przyrzeczonej, a żadna ze stron na takie nie wskazywała, w szczególności nawet powód nie wiedział, w jakim udziale ma być ta nieruchomość przepisana na niego w przyszłości ani w jakim to ma nastąpić terminie. Niejasność podstawy prawnej, w oparciu o którą powód poszukiwał ochrony prawnej w zakresie żądania zwrotu kwoty 20.000 zł (pożyczka bez terminu zwrotu, bądź zaliczka) również wskazuje, że treść przyszłego stosunku prawnego, który miałby być podstawą przejścia własności, nie została w żaden sposób przez strony określona. Zdaniem sądu, nie wchodzi również w grę przyjęcie, że pomiędzy stronami doszło do zawarcia umowy najmu albo umowy użyczenia. Ta pierwsza jest bowiem umową odpłatną, a strony nie zastrzegły żadnego wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy. Druga z kolei nie jest możliwa do przyjęcia z uwagi na twierdzenia powodów. Zgodnie z treściąart. 713 k.c., przy nakładach dokonanych przez biorącego do używania stosuje się odpowiednio przepisy o prowadzeniu cudzych spraw bez zlecenia, podczas gdy powodowie wyraźnie podnosili, że remont robili dla siebie, a nie dla pozwanego. Z uwagi na powyższe, rozliczenie pomiędzy stronami może opierać się wyłącznie na przepisach dotyczących roszczeń uzupełniających, regulujących rozliczenia pomiędzy właścicielem a posiadaczem. Jak już wyżej argumentowano, powodowie byli posiadaczami w złej wierze. Wiedzieli, że prawo własności nie przysługuje im, lecz innym osobom. Powód, jako syn pozwanego, niewątpliwie był zorientowany w kwestiach własnościowych. Nie musiał analizować księgi wieczystej, by posiadać wiedzę o osobach właścicieli. Powódka również wiedziała, że ta nieruchomość do niej nie należy, jak również, że nie należy do jej męża. Oboje nie mieli żadnego usprawiedliwionego przekonania, że prawo własności im przysługuje. Przesądza to o braku dobrej wiary. Będąc posiadaczami w złej wierze, mogą żądać jedynie zwrotu nakładów koniecznych i to tylko o tyle, o ile właściciel wzbogacił się bezpodstawnie ich kosztem (art. 226 §2 k.c.w zw. zart. 230 k.c.). Z uwagi na fakt, że żadne z poczynionych nakładów nie były konieczne, bo nie były potrzebne do normalnego korzystania z rzeczy, nie podlegają one zwrotowi. Jak już wskazano, remont generalny nie był potrzebny do zamieszkania w budynku udostępnionym powodom. Powodowie zaplanowali wielką inwestycję wykazując się daleko posuniętą niefrasobliwością i dużym ryzykiem ekonomicznym. Nie uregulowali spraw prawnych licząc, że obietnica ojca zostanie rychło spełniona. Jednak sama obietnica, z uwagi na problem znaczenia użytych słów i spór stron co do intencji pozwanego kryjących się pod tą obietnicą, nie jest możliwa do odtworzenia. Powodowie nie dostali żadnego zapewnienia na piśmie, a zeznający świadkowie nie wskazali, aby ojciec obiecał synowi przepisanie tej nieruchomości w formie darowizny, a nie np. w formie testamentu. Podsumowując poczynione rozważania sąd doszedł do przekonania, że powództwo nie znalazło uzasadnienia i dlatego podlegało ono oddaleniu, o czym orzeczono w pkt I. O kosztach procesu orzeczono w pkt II na podstawieart. 98 § 1 i 3 k.p.c.Przepisart. 98 § 1 k.p.c.stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na koszty te, zgodnie z treściąart. 98 § 3 k.p.c.składało się wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego, którego wysokość ustalono na podstawie§ 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu(tekst jedn. Dz. U. z 2013 roku, poz. 490 ze zm.) Roszczenie wywiedzione wspólnie przez powodów kwalifikowało sprawę - z uwagi na wartość przedmiotu sporu - do kategorii powyżej 50.000 zł (§ 6 pkt 6ww. rozporządzenia) i w takim samym przedziale pozostawały oba roszczenia żądane wyłącznie przez powodaŁ. P.. Wobec tego sąd uznał, że nie zachodzą podstawy, by powodaŁ. P.obciążać wynagrodzeniem pełnomocnika dodatkowo za drugie roszczenie, dochodzone samodzielnie. Oba roszczenia połączone zostały jednym pozwem i wspólnym postępowaniem dowodowym i oba łącznie kwalifikowały sprawę do wynagrodzenia pełnomocnika na poziomie 3.600 zł. Sąd orzekł tu zgodnie z zasadą wyrażoną wart. 105 § 1zd. pierwszek.p.c, w myśl której współuczestnicy sporu zwracają koszty procesu w częściach równych.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie date: '2017-01-23' department_name: III Wydział Cywilny judges: - Magdalena Głogowska legal_bases: - art. 74 § 1 i 2 k.c. - art. 98 § 1 i 3 k.p.c. - § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu recorder: Patrycja Frątczak signature: III C 1714/15 ```

153000000000503_I_ACa_000353_2018_Uz_2019-04-10_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I ACa 353/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 kwietnia 2019 r. Sąd Apelacyjny w Lublinie, I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący - Sędzia SA Magdalena Kuczyńska (spr.) Sędzia: Sędzia: SA Ewa Mierzejewska SA Jerzy Nawrocki Protokolant st. sekr. sądowy Maciej Mazuryk po rozpoznaniu w dniu 10 kwietnia 2019 r. w Lublinie na rozprawie sprawy z powództwa(...) przeciwkoJ. J.iB. J. o zapłatę na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego w Zamościu z dnia 28 grudnia 2017 r. sygn. akt I C 36/16 I oddala apelację; II zasądza od(...)na rzecz pozwanychJ. J.iB. J.kwotę 3.321 (trzy tysiące trzysta dwadzieścia jeden) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za drugą instancję. Sygn. akt I ACa 353/18 UZASADNIENIE Pozwem z dnia 24 września 2015r. powód –(...)wniósł o zasądzenie od pozwanych solidarnieB. J.iJ. J., na jego rzecz, kwoty 90.470,36 zł z odsetkami umownymi od kwoty 32.155,75 zł w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 58.314.61 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a nadto wniósł o zasądzenie kosztów procesu w kwocie 8.141 zł. Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy w Zamościu oddalił to powództwo oraz przyznał adwokatowiP. K.tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną pozwanym z urzędu kwotę 3.600 (trzy tysiące sześćset) złotych plus VAT, którą nakazał wypłacić z funduszów Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Zamościu. W uzasadnieniu tego wyroku Sąd Okręgowy powołał się na następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne: Powód oparł powództwo na twierdzeniu, że nabył przedmiotowe wierzytelności na podstawie umowy przelewu z dnia 22 kwietnia 2015r. zawartej z poprzednim wierzycielem(...) Bank S.A.wW., który z kolei był następcą prawnym w wyniku przekształceń podmiotowych na podstawie przepisówKodeksu spółek handlowychpierwotnego wierzyciela(...) Bank S.A.Pozwani zawarli w dniu 19 lutego 2007r. z(...) Bank S.A.umowę kredytu na kwotę 42.906,18 zł. W związku z brakiem spłaty należności z tej umowy Bank wypowiedział umowę kredytu i wystawił zgodnie z obowiązującym wówczasprawem bankowytytuł egzekucyjny, w oparciu o który, po nadaniu sądowej klauzuli wykonalności, wszczął postępowanie egzekucyjne przeciwko dłużnikom. Egzekucja nie doprowadziła do zaspokojenia w całości pierwotnego wierzyciela. W sprawie został wydany nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 30 września 2015r. Pozwani wnieśli sprzeciw od nakazu zapłaty powołując się na trudną sytuację materialną i twierdząc, że od 12 grudnia 2012r. spłacali zadłużenie wobec(...) Banku S.A.przez Komornika. W odpowiedzi na sprzeciw pozwanych powód podtrzymał powództwo dołączając dowody z dokumentów. Pozwani nie negowali, że zawarli powołaną w pozwie umowę kredytu, ani innych twierdzeń pozwu. Na rozprawie w dniu 19 grudnia 2017r, ich pełnomocnik zgłosił zarzut przedawnienia roszczeń powoda. Zdaniem Sądu Okręgowego, w świetle zebranych w sprawie dokumentów nie budzi wątpliwości, że powód jest legitymowany do dochodzenia, jako cesjonariusz wierzytelności przelanych przez cedenta(...) Bank S.A.wW., umową z dnia 22 kwietnia 2015r. Spór mógłby dotyczyć co najwyżej wysokości dochodzonych roszczeń. Podniesiony zarzut przedawnienia jest słuszny. Instytucja przedawnienia roszczeń uregulowana w przepisach art. art.: 117 – 125k.c.. stanowi o bezpieczeństwie obrotu prawnego. Nikt nie może obawiać się, że grozi mu jakaś odpowiedzialność cywilnoprawna z zaciągniętych przed wielu laty zobowiązań. W tej sprawie pozwani zaciągnęli kredyt prawie przed dziesięciu laty, a Bank mimo uruchomienia egzekucji sądowej nie był w stanie ze względu na sytuację życiową pozwanych wyegzekwować całości należności opiewającej obecnie, mimo jakichś spłat, (przy założeniu prawidłowego wyliczenia) na kwotę główną wyższą od zaciągniętego kredytu (90.470,36 zł kontra 42.906 zł). Jak wynika z akt postępowania egzekucyjnego wszczętego przed Komornikiem Sądowym przy Sądzie Rejonowymw. S., na wniosek(...) S.A.wniesiony w dniu 12 września 2015r. – Komornik wszczął postępowanie egzekucyjne przeciwko pozwanym na podstawie tytułu wykonawczego – bankowego tytułu egzekucyjnego(...) Bank S.A.nr(...)z dnia 13 października 2009r. zaopatrzonego w sądową klauzulę wykonalności postanowieniem Sądu Rejonowego wS.z dnia 2 czerwca 2010r. (k. 1 – 3 akt(...)). To postępowanie egzekucyjne zostało umorzone postanowieniem Komornika Sądowego z dnia 10 marca 2016r. na podstawieart. 824 §1 pkt 2 k.p.c.(skrótowo – brak tytułu wykonawczego następcy prawnego wierzyciela(...) Bank S.A.wW.– k. 203 akt(...)). Sąd Okręgowy dalej podniósł, że stosownie do przyjętego orzecznictwa, nabywca wierzytelności niebędący bankiem nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności (art. 123 § 1 pkt. 2 k.p.c., OSNC 2018/5/55, Lex 2067028) – tak uchwała Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2016r., III CZP 29/16. Jak czytamy w uzasadnieniu powyższej uchwały, złożenie wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu, jak i wszczęcie postępowania egzekucyjnego na podstawie tego tytułu wykonawczego przerywa bieg przedawnienia na podstawieart. 123 § 1 pkt. 1 k.c.Rozpoczęcie na nowo biegu przedawnienia następuje z chwilą prawomocnego zakończenia postępowania klauzulowego lub z chwilą zakończenia postępowania egzekucyjnego, w tym jego umorzenie (art. 826 k.p.c.), ale wyjątek stanowi umorzenie na podstawieart. 823 lub art. 825 pkt. 1 k.p.c.albo zwrot wniosku, które niweczą materialnoprawne skutki przerwy przedawnienia. Uprawnienie do wystawienia bankowego tytułu wykonawczego przysługiwało jedynie bankom i tylko na ich rzecz mogła być nadana sądowa klauzula wykonalności, a nadanie takiej klauzuli na rzecz cesjonariusza niebędącego bankiem nie było dopuszczalne (uchwały Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 2004r., III CZP 9/04, OSNCP 2005, nr 6, poz. 98, z dnia 22 lutego 2006r., III CZP 129/05, OSNC 2007, nr 1, poz. 4 i z dnia 19 lutego 2015r., III CZP 103/14). Powód nie mógł powołać się na bankowy tytuł egzekucyjny oraz przejście uprawnień i uzyskać klauzulę wykonalności na podstawieart. 788 § 1 k.p.c.Musiał zaś uzyskać nowy tytuł wykonawczy jak w niniejszej sprawie. Roszczenia powoda uległy przedawnieniu, gdy się zważy, że nie korzysta z jego przerwy, a roszczenia wynikają nie z wyroku Sądu lecz bankowego tytułu egzekucyjnego z dnia 13 października 2009r., gdzie mamy do czynienia z trzyletnim terminem przedawnienia zart. 118 in fine k.c.. W konkluzji powyższych rozważań sąd Okręgowy stwierdził, że powództwo z zarzutu przedawnienia należało oddalić (data wniesienia pozwu – 24 września 2015r., a wymagalność roszczeń z umowy na podstawie jej wypowiedzenia przed wystawieniem bankowego tytułu egzekucyjnego z dnia 13 października 2009r.) i przyznać adwokatowi za pomoc prawną udzieloną pozwanym z urzędu ustawowe wynagrodzenie. Powód zaskarżył powyższy orzeczenie w całości, zarzucając sądowi pierwszej instancji naruszenie przepisów prawa materialnego w postaciart. 123 § 1 kcw związku zart. 118 kc, poprzez przyjęcie, że złożenie przez poprzedniego wierzyciela to jest(...) Bank S.Awniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu, nadanie przez Sąd Rejonowy wS.na wyżej wymieniony tytuł klauzuli wykonalności oraz wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego nie przerwały biegu dochodzonego roszczenia, albowiem czynności te podjęte bezpośrednio w celu zaspokojenia roszczenia spowodowały przerwanie biegu przedawnienia wyłącznie do poprzedniego wierzyciela, nie zaś do nabywcy niebędącego bankiem, co w konsekwencji doprowadziło do przyjęcia, że dochodzone pozwem roszczenie uległo przedawnieniu, podczas gdy skutek przerwy biegu przedawnienia nie odnosi się li tylko do podmiotu uprawnionego brzmieniem tytułu wykonawczego, ale także do wierzyciela w świetle prawa materialnego, a ponadto w dacie nadania klauzuli wykonalności występowała identyczność podmiotów oraz wierzytelności objętych bankowym tytułem egzekucyjnym. Skarżący wniósł o zmianę wyroku w całości i zasądzenie solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwoty 90.470,36 zł wraz z odsetkami wskazanymi w pozwie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a nadto kwoty 8.141 zł tytułem zwrotu kosztów procesu za postępowanie przed sądem I instancji, a także zwrotu kosztów procesu za postępowanie przed sądem drugiej instancji według norm przepisanych, w tym opłaty od apelacji i kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym. Ewentualnie wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji z pozostawieniem temu sądowi orzeczenia o kosztach postępowania odwoławczego. Pełnomocnik pozwanych działający urzędu wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego sprawowanego z urzędu w postępowaniu odwoławczym. Złożył spis kosztów. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja nie jest zasadna. Zgłoszony zarzut sprowadza się do zakwestionowania przesądzającego o treści orzeczenia stwierdzenia Sądu Okręgowego, że w niniejszej sprawie zarzut przedawnienia roszczenia zgłoszony przez pełnomocnika pozwanych, okazał się skuteczny. Skarżący nie podzielił w szczególności stanowiska Sądu, że czynności podjęte przez poprzednika prawnego powoda, zmierzające do wyegzekwowania przedmiotowej wierzytelności od pozwanych (nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu, wszczęcie postępowania egzekucyjnego w sprawie(...)Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowymw. S.nie skutkowały przerwaniem biegu przedawnienia wobec powoda - jako cesjonariusza niebędącego bankiem. Stan faktyczny niniejszej sprawy był pomiędzy stronami bezsporny, spór dotyczył jedynie prawnej interpretacji prawidłowo ustalonych okoliczności faktycznych w świetle przepisówart. 123 § 1 kcw związku zart. 118 kc. Z punktu widzenia rozstrzygnięcia istotne jest to, że roszczenie wynikające z umowy kredytu na kwotę 42.906,18 zł, jaką pozwani zawarli z poprzednikiem prawnym powoda ((...) Bank S.A.- następnie(...) Bank S.A.) w dniu 19 lutego 2007r, ulega przedawnieniu po upływie 3-letniego terminu od dnia wymagalności. Za termin wymagalności w okolicznościach niniejszej sprawy uznać należy dzień, w którym spłata całego zobowiązania pozwanych stała się wymagalna, co wiązać się musiało z wcześniejszym skutecznym wypowiedzeniem umowy. Bezspornie, w związku z brakiem spłaty należności Bank udzielający kredytu ((...) Bank S.A.wK.) wypowiedział pozwanym umowę i wystawił przeciwko nim bankowy tytuł egzekucyjny(...). Następnie w dniu 8 lutego 2010r tytułowi temu została nadana klauzula wykonalności w sprawie(...)Sądu Rejonowego wS.. Po nadaniu postanowieniem tego Sądu z dnia 2 czerwca 2010r, w sprawie(...), kolejnej klauzuli wykonalności – na rzecz(...) Bank S.A.wW., ten ostatni Bank wszczął w dniu 12 września 2010r, w sprawie(...)Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowymw. S.postępowanie egzekucyjne przeciwko dłużnikom. Wskazane postępowanie zostało ostatecznie umorzone postanowieniem komornika z dnia 10 marca 2016r. Nabycie przez powoda, niebędącego bankiem, przedmiotowej wierzytelności objętej bankowym tytułem wykonawczym, miało miejsce w dniu 22 kwietnia 2015r, zaś w dniu 5 maja 2015r powodowy(...)Fundusz Inwestycyjny Zamknięty wezwał pozwanych do zapłaty należności. W okolicznościach sprawy 3-letni termin przedawnienia należności wynikającej zumowy kredytowej nr (...)zawartej w dniu 19 lutego 2007r. - wobec braku ustalenia dokładnej daty doręczenia pozwanym oświadczenia banku o wypowiedzeniu tej umowy kredytowej - upływał zdaniem Sądu Apelacyjnego najpóźniej z dniem 8 lutego 2013r, tj. po upływie 3 lat od daty nadania przez sąd pierwszej klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu(...), w sprawie o sygn.(...). Nastąpiła wówczas obiektywna kontrola prawidłowości wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego, co – jak wspomniano – zakładało też kontrolę prawidłowości wcześniejszego wypowiedzenia umowy przez bank i powstania wymagalności roszczenia o zapłatę. Bieg przedawnienia roszczenia wierzyciela - Banku został skutecznie przerwany m.in. wszczęciem w dniu 12 września 2010r, w sprawie(...)Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowymw. S., postępowania egzekucyjnego przeciwko dłużnikom i zgodnie zart. 124 § 1 kcrozpoczął biec na nowo od daty uprawomocnienia się postanowienia komornika o umorzeniu tego postępowania egzekucyjnego. Nie oznacza to jednak skutku także wobec powoda jako cesjonariusza przedmiotowej wierzytelności. Nabył on bowiem w dniu 22 kwietnia 2015r wierzytelność już co do zasady przedawnioną. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, kwestia możliwości korzystania przez nabywcę wierzytelności, który sam nie mógł posługiwać się(...)(bankowym tytułem egzekucyjnym), z przerwy biegu przedawnienia wynikającej z podjęcia czynności procesowych na podstawie tego tytułu - została już jednoznacznie rozstrzygnięta. Kluczowe znacznie z tego punktu widzenia ma uchwała Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2016 r., III CZP 29/16, (OSNC 2017, Nr 5, poz. 55), której wnioski zostały następnie podzielone przez Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 26 października 2016 r., III CZP 60/16. Orzeczenia te wyrażają myśl, że przerwa biegu przedawnienia wynikająca z dokonania czynności związanych z(...)odnosi skutek wyłącznie wobec podmiotu, który mógł wystawić ten tytuł i dochodzić na jego podstawie roszczeń. W konsekwencji, o ile nabywca wierzytelności nie może posługiwać się(...), przerwa biegu przedawnienia nie ma do niego zastosowania. Z chwilą przeniesienia wierzytelności traktuje się ją tak, jak gdyby nie miała miejsca. Wskazaną linię orzeczniczą Sąd Najwyższy w pełni podtrzymał w uchwale z 2017-06-09, III CZP 17/17, opubl: Biuletyn SN rok 2017, Nr 6. Sąd Apelacyjny w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę w pełni podziela interpretację prawa zaprezentowaną w cytowanych orzeczeniach. W związku z argumentacją skarżącego, który w apelacji eksponuje zasadę, iż w świetleart. 516 kcmaterialne prawa nabywcy wierzytelności nie mogą być mniejsze, niż prawa zbywcy, zaakcentować należy, iż zgodnie ze stanowiskiem Sadu Najwyższego - na poziomie ogólnym nie ulega wątpliwości, iż skutki przerwy biegu przedawnienia wywołanej przez zbywcę wierzytelności odnoszą się z zasady także do cesjonariusza. Nabywa on wierzytelność w takim kształcie, w jakim przysługiwała ona zbywcy, także pod względem „stanu” jej przedawnienia. W konsekwencji, jeżeli bieg terminu przedawnienia uległ przerwaniu, cesjonariusz - wstępując w tę samą sytuację, w której w chwili zbycia wierzytelności pozostawał cedent - zostaje objęty skutkami tej przerwy. Innymi słowy, zgodnie z ogólnym założeniem, fakt zbycia wierzytelności pozostaje z zasady bez wpływu na bieg terminów przedawnienia oraz skutki zdarzeń kształtujących ten bieg, które nastąpiły przed dokonaniem cesji. Stanowisko to, wyraził explicite także Sąd Najwyższy w uzasadnieniach powołanych orzeczeń, tj. uchwały z dnia 29 czerwca 2016 r. (III CZP 29/16) i postanowienia z dnia 26 października 2016 r. (III CZP 60/16).Reguły te nie mają jednak zastosowania do przerwy biegu przedawnienia, która została spowodowana dochodzeniem roszczenia na podstawie(...). W wypadku tego ostatniego tytułu należy przyjąć wyjątek od zasady ogólnej, zgodnie z którą nabywca wierzytelności przejmuje ją w takiej postaci, w jakiej przysługiwała ona zbywcy. Jeżeli podstawę przerwy biegu przedawnienia stanowiła czynność związana z(...), skutki tej przerwy powinny zostać uzależnione od charakteru podmiotu, który nabył wierzytelność. Może on powołać się na przerwanie biegu przedawnienia przez cedenta jedynie wówczas, gdy sam mógłby posłużyć się w obrocie(...). Przemawiają za tym stanowiskiem zarówno względy konstrukcyjne, jak i aksjologiczne, zasadnicze założenie, że bankowy tytuł egzekucyjny, będąc szczególnym przywilejem, dostępnym jedynie wybranej grupie wierzycieli, nie może być stosowany w nadmiernie szerokich granicach, tj. służyć także innym podmiotom, którym ustawodawca nie przyznał możliwości posłużenia się tym instrumentem. Założenie to wzmacnia także argumentacja konstytucyjna, oparta na uznaniu przez Trybunał Konstytucyjny regulacji(...)za sprzeczną zkonstytucją(wyrok TK z dnia 14 kwietnia 2015 r., sygn. P 45/12, Dz.U.201, poz. 559). Orzeczenie to stanowi dodatkowy, silny argument za ujmowaniem wszelkich skutków(...)w wąskich granicach i ochronie tym samym w możliwie szerokim zakresie wartości konstytucyjnych, na które powołał się Trybunał – por. wywody uzasadnienia uchwały SN III CZP 17/17. W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy w pełni prawidłowo przyjął, iż strona pozwana skutecznie powołała się na przedawnienie dochodzonego pozwem roszczenia. Na marginesie stwierdzić jedynie należy, iż żadna z okoliczności sprawy nie wskazuje na to, aby roszczenie powoda wobec pozwanych zostało przez nich uznane, choćby w rozumieniu tzw. niewłaściwego uznania długu; na tę okoliczność powód zresztą nie powoływał się w toku procesu, a próby ugodowego zakończenia sporu nie przyniosły ostatecznie żadnego rezultatu. Mając to wszystko na uwadze i na podstawieart. 385 kpc, Sąd Apelacyjny orzekł jak w punkcie I. sentencji. W związku z kierunkiem zaskarżenia, sąd odwoławczy nie mógł zmienić na niekorzyść skarżącego rozstrzygnięcia zawartego w punkcie II. zaskarżonego wyroku, choć zaznaczyć trzeba, iż Sąd Okręgowy nieprawidłowo przyznał wynagrodzenie dla pełnomocnika pozwanych z urzędu od Skarbu Państwa, zamiast zasądzić je od przegrywającego proces powoda. O kosztach postępowania odwoławczego (punkt II sentencji) Sąd Apelacyjny orzekł na podstawieart. 98 kpcw zw. zart. 391 § 1 kpc, zasądzając je w wysokości wynikającej ze złożonego przez pełnomocnika pozwanych spisu kosztów (k. 226).

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Lublinie date: '2019-04-10' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Ewa Mierzejewska - Jerzy Nawrocki - Magdalena Kuczyńska legal_bases: - art. 823 lub art. 825 pkt. 1 k.p.c. - art. 123 § 1 pkt. 1 k.c. recorder: st. sekr. sądowy Maciej Mazuryk signature: I ACa 353/18 ```

151030000002021_IV_U_000281_2013_Uz_2013-05-17_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IV U 281/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 17 maja 2013r. Sąd Okręgowy we Włocławku IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSO Małgorzata Paździerska Protokolant: sekr. sądowy Karolina Płaczkiewicz po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2013r. we Włocławku na rozprawie sprawyH. Z. przeciwkoZakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT. o wypłatę niezrealizowanego świadczenia na skutek odwołaniaH. Z. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT. z dnia 14 lutego 2013r. znak:(...) oddala odwołanie. Sygn. aktIVU 281/13 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 14 lutego 2013roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówiłH. Z.wypłaty niezrealizowanego świadczenia za miesiąc styczeń 2013r. po zmarłym w dniu 31 stycznia 2013r. mężuM. Z.. Odwołanie od powyższej decyzji wywiodłaH. Z., która wniosła o uchylenie lub zmianę zaskarżonego orzeczenia. Odwołująca podniosła, że jest osobą uprawnioną do obioru świadczenia przysługującego mężowi zatem podstawę odmownej decyzji winien ewentualnie stanowićart. 136a ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Nadto wnioskodawczyni wskazała, że w dniu 11.02.2013r. kiedy zgłosiła się do banku, aby zlikwidować konto zmarłego męża, na rachunku bankowym znajdowały się środki przekazane przez ZUS z dn. 07.02.2013r., które zostały zwrócone do organu rentowego, dlatego też żąda wypłaty niezrealizowanego świadczenia. W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych podtrzymał całkowicie zaskarżoną decyzję i wniósł o oddalenie odwołania. Organ rentowy nadmienił, że wnioskodawczyni w dniu 11.02.2013r. złożyła wniosek o wypłatę niezrealizowanego świadczenia po zmarłym w dniu 31.01.2013r. mężu. Mąż odwołującej od dnia 08.05.2008r. miał ustalone prawo do emerytury. Termin płatności świadczenia przypadał 10 każdego miesiąca. W dniu 10 stycznia 2013r. na kontoM. Z.została przekazana emerytura za miesiąc styczeń 2013r. Powołując jako podstawę podjętej decyzjiart. 136 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychorgan rentowy wskazał, że wydana decyzja jest zasadna, gdyż zmarły świadczenie za styczeń otrzymał. Sąd Okręgowy ustalił, co następuje: H. Z.iM. Z.byli małżeństwem od dnia(...). Dowód:odpis aktu małżeństwa k. 6 akt sprawy. Decyzją z dnia 16 maja 2008r.M. Z.zostało przyznane świadczenie emerytalne płatne z góry do 10-go dnia każdego miesiąca. Dowód:decyzja k. 86-87 akt organu rentowego plik(...). W dniu 10 stycznia 2013r. na konto bankowe męża wnioskodawczyni zostało przekazane świadczenie emerytalne za miesiąc styczeń. W dniu(...)stycznia 2013r.M. Z.zmarł. Dowód:odpis skrócony aktu zgonu k. 5 akt sprawy. W dniu 14 lutego organ rentowy zwrócił się doBanku (...).W.o zwrot nienależnie wypłaconej emerytury dlaM. Z.za miesiąc luty. Dowód:pismo k. 155 akt organu rentowego plik(...). Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Ustalony powyżej stan faktyczny został odtworzony na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach organu rentowegoM. Z., których autentyczności nie kwestionowała żadna że stron postępowania oraz aktach stanu cywilnego załączonych przez wnioskodawczynię dokumentujących datę zawarcia małżeństwa przez odwołującą się, jak i datę zgonu jej męża. Przechodząc do merytorycznych rozważań Sąd I Instancji mając na uwadze ustalony stan faktyczny sprawy oraz dokumenty jakie legły u jego podstaw uznał, że odwołanieH. Z.było bezzasadne i jako takie podlegało oddaleniu. Podkreślenia wymaga, że zgodnie z dyspozycjąart. 136 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychw razie śmierci osoby, która zgłosiła wniosek o świadczenia określone ustawą, świadczenia należne jej do dnia śmierci wypłaca się małżonkowi, dzieciom, z którymi prowadziła wspólne gospodarstwo domowe, a w razie ich braku - małżonkowi i dzieciom, z którymi osoba ta nie prowadziła wspólnego gospodarstwa domowego, a w razie ich braku - innym członkom rodziny uprawnionym do renty rodzinnej lub na których utrzymaniu pozostawała ta osoba. Z niniejszego obowiązku organ rentowy wywiązał się w sposób właściwy albowiem 10 stycznia 2013r. przekazał na konto męża wnioskodawczyni emeryturę należną mu właśnie za ten miesiąc. Odnieść w tym miejscu należy się do decyzji z dnia 16 maja 2008r., mocą którejM. Z.przyznano prawo do emerytury. W treści owej decyzji organ rentowy ustalił bowiem, że przyznane świadczenie będzie wypłacane z góry do 10-go każdego miesiąca. Zatem skoro mąż wnioskodawczyni zmarł 31 stycznia 2013r. przysługiwało mu świadczenie emerytalne za pełny miesiąc jakim był styczeń 2013r. i takowe środki pieniężne zostały przelane na kontoM. Z.10 stycznia 2013r. Mając na uwadze, że organ rentowy informację o zgonie uprawnionego uzyskał 11 lutego 2013r. (data widniejąca na prezentacie) w dniu 7 lutego 2013r. dokonał przelania na rachunek bankowyM. Z.emerytury za miesiąc luty 2013r. Z uwagi na fakt, iż było to świadczenie wypłacone za okres po dniu śmierci uprawnionego owa emerytura stała się świadczeniem nienależnym i jako taka została zwrócona przez bank na konto organu rentowego. Kończąc poczynione rozważania wskazać należy, iż z wydźwięku odwołania wnioskodawczyni wynika pewne nieporozumienie albowiemH. Z.uważa, że zaksięgowane na koncie męża z dniem 7 lutego 2013r. świadczenie było emeryturą miesiąc styczeń 2013r. podczas, gdy de facto była to emerytura za miesiąc luty 2013r. W świetle powyższego Sąd Okręgowy uznał wywiedzione odwołanie za bezzasadne i na podstawieart. 47714§1 k.p.c.dokonał jego oddalenia.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy we Włocławku date: '2013-05-17' department_name: IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Małgorzata Paździerska legal_bases: - art. 136 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - art. 477 recorder: sekr. sądowy Karolina Płaczkiewicz signature: IV U 281/13 ```

152015250001006_II_W_000431_2015_Uz_2016-03-17_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II W 431/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 18 sierpnia 2015 r. Sąd Rejonowy w Zakopanem Wydział II Karny w składzie: Przewodniczący: SSR Janusz Knapczyk Protokolant: Zofia Szlachetka po rozpoznaniu w dniach 30.06.2015r i 18.08.2015 r. sprawy T. S. s.W.iB.z domuH. ur. (...)wŁ., obwinionego o to, że : w dniu 4 lutego 2015 roku o godzinie 15.10 w miejscowościC.na drodze K-49 kierując pojazdem markiA. (...)onr rejestracyjnym (...)przekroczył dopuszczalną prędkość jazdy o 22 km/h, jadąc z prędkością 72 km/h w terenie zabudowanym, gdzie obowiązuje prędkość jazdy do 50 km/h to jest o wykroczenie z art. 92 a kw I uznaje obwinionegoT. S.za winnego popełnienia czynu opisanego wyżej stanowiącego wykroczenie z art. 92 a kw i za to na mocy powołanego przepisu ustawy wymierza mu karę 100 (stu) złotych grzywny, II na zasadzieart. 118§1 i 4 kpww zw. zart. 119 kpwiart. 627 kpkzasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania i 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty. Sygn. akt II W 431/15 UZASADNIENIE wyroku z dnia 18 sierpnia 2015 r. W dniu 4 lutego 2015 r. funkcjonariusze policjiM. G.iJ. K.prowadzili kontrolę prędkości pojazdów poruszających się w obszarze zabudowanym w miejscowościC.na drodze K-49. Do pomiaru prędkości używali przyrządu kontrolno-pomiarowego typu(...). (dowód: zeznania świadkówM. G.k. 37-38, 5,J. K.k. 24, 6, notatka urzędowa k. 3, świadectwo legalizacji przyrządu pomiaru prędkości k. 28) Tego samego dnia około godziny 15.10T. S.jechał samochodem markiA. (...)onr rej. (...), drogą K-49 przez miejscowośćC.w kierunkuJ..T. S.prowadził swój samochód w obszarze zabudowanym przekraczając prędkość dopuszczalną. Pomiar prędkości wykonany przezM. G.wykazał, żeT. S.prowadził samochód z prędkością 72 km/h. (dowód: częściowo wyjaśniania obwinionegoT. S.k. 22, zeznania świadkówM. G.k. 37-38, 5,J. K.k. 24, 6, świadectwo legalizacji przyrządu pomiaru prędkości k. 28) Podczas pomiaru prędkości na podlegającym kontroli odcinku drogi znajdował się wyłącznie pojazd prowadzony przezT. S., nie było opadów atmosferycznych ani mgły, a droga była w pełni odśnieżona. W miejscu pomiaru nie znajdowała się linia wysokiego napięcia. Po wykonaniu pomiaruT. S.na mierniku został okazany czas jaki upłynął od zarejestrowania przekroczenia przez niego prędkości. (dowód: częściowo wyjaśniania obwinionego k. 22, zeznania świadkówM. G.k. 37-38, 5,J. K.k. 24, 6, notatka urzędowa k. 3, oświadczenie obwinionego k. 4, świadectwo legalizacji przyrządu pomiaru prędkości k. 28, instrukcja obsługi urządzenia(...)k. 29-35) T. S.po zatrzymaniu zakwestionował wynik pomiaru prędkości jego pojazdu i odmówił przyjęcia zaproponowanego mandatu karnego. (dowód: zeznania świadkówM. G.k. 37-38, 5,J. K.k. 24, 6, oświadczenie obwinionego k. 4,) Obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu.P.sądem oświadczył, że jego wyjaśnienia stanowi uzasadnienie wniosku o umorzenie postępowania, które po odczytaniu podtrzymał. (dowód: wyjaśniania obwinionego k. 23) T. S.w pisemnym wyjaśnianiu, zaprzeczył przekroczeniu prędkości. Wskazał, że prezentowane mu przez funkcjonariusza urządzanie nie przedostawało godziny pomiaru oraz nie umożliwiało identyfikacji pojazdu, wobec którego dokonano pomiaru. Obwiniony podkreślił, iż na odcinku drogi, na którym dokonano pomiaru jechał z prędkością dozwoloną. (dowód: wyjaśniania obwinionego k. 22) Wyjaśniania obwinionego zasługują na wiarę w części dotyczącej prowadzenia pojazdu na odcinku drogi, na którym w dniu 4 lutego 2015 r. funkcjonariusz policjiM. G.wykonał pomiar prędkości. Wyjaśniania obwinionego są w tym względzie zbieżne z zeznaniami świadkówM. G.iJ. K.. Z ich zeznań wynika, że w tym dniu przeprowadzali kontrolę pojazdów w miejscowościC.na drodze K-49. Sąd odmówił wiary wyjaśnieniom obwinionego, gdy poddawał w wątpliwość rzetelność przeprowadzonego pomiaru. Wersja obwinionego jest sprzeczna z zeznaniamiM. G.iJ. K.oraz treścią notatki urzędowej sporządzonej na okoliczność zdarzenia. Z konsekwentnych zeznańM. G.wynika, że wykonywał pomiar prędkości pojazdu prowadzonego przez obwinionego. miernikiem prędkości typuI., posiadającym stosowne świadectwo legalizacyjne. Urządzenie pomiarowe tego rodzaju pozwala na pomiar dokładny pomiar prędkości samochodu oraz rejestruje czas, jaki upłynął od jego dokonania. W czasie gdy świadek wykonywał pomiar, na drodze znajdował się wyłącznie pojazd obwinionego a panujące warunki atmosferyczne pozwalały na prawidłowe wykonanie pomiaru. Podobnie zeznał świadekJ. K.. Nic więc nie wskazuje, aby zarejestrowana prędkość pojazdu prowadzonego przez obwinionego mogła być prędkością inne pojazdu. Sąd ustalając stan faktyczny miał na względzie częściowo wiarygodne wyjaśniania obwinionegoT. S., wiarygodne zeznania świadkówM. G.iJ. K., a nadto oświadczenie obwinionego, notatkę urzędową i świadectwo legalizacji przyrządu pomiaru prędkości oraz jego instrukcję obsługi. Sąd w pełni dał wiarę zeznaniom świadkówM. G.iJ. K.. Zeznania obu świadków były konsekwentne i zbieżne gdy idzie o sposób przeprowadzenia kontroli prędkości pojazdu obwinionego oraz dalszych czynności po zatrzymaniu. Z zeznań obu świadków wynika, że obwiniony kwestionował pomiar prędkości wskazując, iż nie poruszał się z prędkością 72 km/h. ZarównoM. G., jak równieżJ. K.stanowczo stwierdzili, że wykonie pomiaru prędkości pojazdu prowadzonego przez obwinionego odbyło się w miejscu, gdzie nie przebiega linia wysokiego napięcia oraz, że na drodze w trakcie pomiaru znajdował się wyłącznie pojazd obwinionego. Świadkowie nie mieli żadnego powodu, aby przypisywać obwinionemu prędkości innego pojazdu, zmierzoną wcześniej a ponadto okazaliT. S.urządzenie z zarejestrowanym czasem, jaki upłynął od dokonania pomiaru i tej okoliczności obwiniony nie kwestionował.. ZeznaniaM. G.iJ. K.były obiektywne i brak jakiegokolwiek powodu, dla którego obydwaj mieliby bezpodstawnie i stronniczo obciążyć obwinionego. Nie budzi wątpliwości rzetelność świadectwa legalizacyjnego urządzenia pomiarowego(...)oraz jego instrukcja obsługi, które w trakcie postępowanianie było kwestionowane. W pełni rzetelne było oświadczenie obwinionego o zarzucanym mu wykroczeniu. Nie kwestionowano również treści notatki urzędowej w zakresie dotyczącym panujących warunków drogowych i atmosferycznych. Sąd zważył co następuje: T. S.w dniu 4 lutego 2015 r. około godziny 15:10 w miejscowościC.na drodze K-49 kierując pojazdem markiA. (...)onr rej. (...)przekroczył dopuszczalną prędkość jazdy o 22 km/h jadąc z prędkością 72 km/h w terenie zabudowanym, gdzie obowiązuje prędkość jazdy do 50 km/h. Obwiniony wyczerpał w opisany sposób znamiona wykroczenia z art. 92 a kw. Droga K-49 w miejscowościC.jest oznaczona znakiem drogowym D-42, który informuje o tym, że jest to obszar zabudowany. W obszarze zabudowanym dopuszczalna prędkość poruszania się pojazdów w godzinach od godziny 05:00 do godziny 23:00 wynosi 50 km/h. Zeznania świadkaM. G.przekonują, że wykonywał pomiar prędkości pojazdu prowadzonego przez obwinionegoA. C.i miernik zarejestrował prędkość 72 km/h. Z uwagi na sposób działania tego urządzenia pomiarowego oraz warunki atmosferyczne panujące na drodze oraz miejsce wykonania pomiaru nie było możliwe zarejestrowanie prędkości innego pojazdu, bądź też wykonanie pomiaru nierzetelnego skoro wykonano go przy braku opadów atmosferycznych czy mgły, oraz braku w okolicy miejsca pomiaru urządzeń mogących zakłócać pracę radaru. Istotne jest, że tego rodzaju urządzenie pozwala na dokładny pomiar prędkości pojazdu wskazując jednocześnie czas jaki upłynął od jego dokonania, co uniemożliwia przypisanie zatrzymanemu prędkości zmierzonej innemu pojazdowi. Obwiniony wiedział, że prowadzi pojazd w obszarze zabudowanym i miał świadomość związanego z tym ograniczenia prędkości. Mimo to prowadził samochód przekraczając prędkość dopuszczalną, a zatem należy uznać, że jego działanie było umyślne i nacechowane zamiarem bezpośrednim. Obwiniony znając treść znaku informującego o obszarze zabudowanym, miał obowiązek dostosować prędkość do treści znaku drogowego, a skoro postąpił wbrew tej regule należało uznać, że jego zachowanie było zawinione. Czyn obwinionego jest społecznie szkodliwy i zawiniony. Stopień winy i społecznej szkodliwości musi być odniesiony do wielkości przekroczenia prędkości. Obwiniony przekroczył prędkość dopuszczalną niemalże o połowę, lecz nie była to prędkość drastycznie odbiegająca od dopuszczalnej co wskazuje na średni stopień winy i społecznej szkodliwości. Sąd mając na uwadze powyższe argumenty wymierzył obwinionemu za wykroczenie polegające na przekroczeniu dopuszczalnej prędkości w obszarze zabudowanym karę stu złotych grzywny. Orzeczona kara stanowi dolna granicę mandatu karnego przewidzianego za przekroczenie prędkości o 21-30 km/h. Sąd wymierzając karę grzywny miał na względzie dochód deklarowany przez obwinionego w kwocie 15 000 złotych. W przekonaniu sądu orzeczona kara jest odpowiednio dolegliwa i odpowiada stopniowi winy oraz społecznej szkodliwości jego czynu. Kara ta jest wystarczająca dla powstrzymania obwinionego w przyszłości przed łamaniem zasad ruchu drogowego rządzących prędkością pojazdów. Sąd zasądził od obwinionego zryczałtowane wydatki postępowania oraz opłatę od wymierzonej kary grzywny. Obwiniony dysponuje dochodami i majątkiem pozwalającym na uiszczenie kosztów postępowania bez uszczerbku dla swojego utrzymania.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Zakopanem date: '2015-08-18' department_name: II Wydział Karny judges: - Janusz Knapczyk legal_bases: - art. 118§1 i 4 kpw - art. 627 kpk recorder: Zofia Szlachetka signature: II W 431/15 ```

155010250001006_II_K_000660_2019_Uz_2020-03-04_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II K 660/19 3 Ds. 399.2019 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ 4 marzec 2020 r. Sąd Rejonowy w Złotoryi w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący: SSR Kazimierz Leżak Protokolant: Małgorzata Gliwa przy udziale Prokuratora Prok. Rejonowej wZ.--------- po rozpoznaniu na rozprawie 8 stycznia 2020 r. i 26 lutego 2020 r. sprawy M. B. ur. (...)wJ. synaK.iT. z d. N. oskarżonego o to, że: 1 w dniu 29 czerwca 2019 roku wP., województwa(...), wbrew przepisomustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomaniiposiadał substancję psychotropową w postaci metamfetaminyo wadze 0,61 grama, tj. o czyn zart. 62 ust. 1 Ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii 2 w dniu 29 czerwca 2019 roku wP., województwa(...), będąc pod wpływem działania substancji psychotropowej wywołującej zaburzenia psychomotoryczne porównywalne do tych, które występująw stanie nietrzeźwości i odpowiadają stężeniu alkoholu we krwi powyżej0,5 promila, prowadził w ruchu lądowym samochód osobowy markiA.onr rej. (...), tj. o czyn zart. 178a § 1 k.k. I uniewinniaM. B.od popełnienia czynu opisanegow pkt 2 części wstępnej wyroku, tj. od występku z 178a§ 1 k.k. II uznaje oskarżonegoM. B.za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt. 1 części wstępnej wyroku, stanowiącego występek zart. 62 ust. 1 Ustawy z 29 lipca 2005 r.o przeciwdziałaniu narkomanii, i za to na podstawieart. 62 ust. 1 Ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart. 37a k.k.wymierza mu karę 100 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na 10 zł; III na podstawieart. 70 ust. 2 Ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomaniiorzeka wobec oskarżonego przepadek dowodów rzeczowych w postaci: substancji skrystalizowanej o wadze netto0,35 gram, substancji skrystalizowanej o wadze netto 0,19 gram, substancji skrystalizowanej o wadze netto 0,07 grama, opisanychw wykazie dowodów rzeczowych nr(...)pod poz. 1-3(Drz 360/19-362/19); IV na podstawieart. 63 § 1 k.k.zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonej kary grzywny okres zatrzymania go w sprawie w dniu 29 czerwca 2019r. w godz. 1.30 – 22.12 jako jeden dzień przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwóm dziennym stawkom grzywny; V zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowew kwocie 669,16 zł, w tym wymierza mu opłatę w kwocie 100 zł.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Złotoryi date: '2020-03-04' department_name: II Wydział Karny judges: - Kazimierz Leżak legal_bases: - art. 62 ust. 1 Ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii - art. 178a § 1 k.k. recorder: Małgorzata Gliwa signature: II K 660/19 ```

154505250002506_V_W_005174_2018_Uz_2019-10-15_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt V W 5174/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 15 listopada 2019 roku Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny w składzie: Przewodnicząca – Sędzia Anna Ziembińska Protokolant – Katarzyna Doroszewicz przy udziale oskarżyciela publicznegoS. Z. po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 20.08.2019 r. i 15.11.2019 r. sprawy J. D. (1) z domu A.,c.M.iA.ur. (...)wW. obwinionej o to, że: I. w dniu 4 sierpnia 2018 roku ok. godziny 18:30 wywołała niepotrzebną czynność nieprawdziwą informacją, wprowadziła w błąd patrol Straży Miejskiej(...) W.powołanej do ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego, powodując niepotrzebną czynność, tj. za wykroczenie z art. 66 § 1 kw II. w tym samym miejscu i czasie w miejscu publicznym w obecności osób postronnych używała słów nieprzyzwoitych, tj. za wykroczenie z art. 141 kw 1 ObwinionąJ. D. (2)uniewinnia od popełnienia czynu z punktu I wniosku, 2 ObwinionąJ. D. (2)uznaje za winną popełnienia czynu opisanego w punkcie II stanowiącego wykroczenie z art. 141 kw i na podstawie art. 39 § 1 kw odstępuje od wymierzenia kary, 3 Zasądza od(...) W.na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1289,16 zł (jeden tysiąc dwieście osiemdziesiąt dziewięć złotych szesnaście groszy) tytułem kosztów postępowania. Sygn. akt V W 5174/18 UZASADNIENIE Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 4 września 2018 r. ok. godz. 18:20J. D. (1)samochodem zastępczym markiF.onumerze rejestracyjnym (...)jechała drogą osiedlową przyul. (...)wW.. Pasażerem kierowanego przez nią pojazdu był jej ojciec –J. S.. KiedyJ. D. (1)znajdowała się przed budynkiem mieszczącym się przyul. (...), zauważyła stojący po jej prawej stronie samochód markiF.onumerze rejestracyjnym (...), który w jej ocenie blokował przejazd i uniemożliwiał wyjazd z osiedla. W związku z powyższym,J. D. (1)wezwała patrol straży miejskiej, aby podjął interwencję wobec kierowcy nieprawidłowo zaparkowanego pojazdu. Funkcjonariusze straży miejskiej –N. B.orazM. M. (2)pojawili się na miejscu zdarzenia ok. godz. 18:30. Strażnicy miejscy stwierdzili, że samochód markiF.onumerze rejestracyjnym (...)został prawidłowo zaparkowany na drodze wewnętrznej i jego kierowca nie popełnił żadnego wykroczenia. W ocenie funkcjonariuszy,J. D. (1)mogła przejechać swoim samochodem obok zaparkowanego pojazdu lub wyjechać z podwórka inną drogą. Wzywająca w trakcie interwencji domagała się odholowania zaparkowanego pojazdu, używając przy tym wulgarnych słów. Na miejscu, obok wyżej wskazanych osób, przebywały również osoby postronne - mieszkańcy okolicznych bloków. Następnego dnia, tj. 5 września 2018 r. straż miejska przeprowadziła kontrolę drogi osiedlowej przyul. (...)wW.pod kątem zgodności oznakowania z obowiązującymi przepisami. Ustaliła, że oznakowanie to nie odpowiada wymogom stawianym przez ustawę, albowiem od stronyul. (...)brakuje znaku oznaczającego początek drogi wewnętrznej, natomiast od stronyul. (...)brakuje znaku oznaczającego koniec drogi wewnętrznej. Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:notatek urzędowych - k. 1-2, 6, zdjęć – k. 5, 7-8, 67, częściowo zeznań świadkaN. B.– k. 11v-12, 57-58, częściowo wyjaśnień obwinionej – k. 56-58, zeznań świadkaJ. S.– 58-59, opinii biegłego wraz z załącznikami – k. 68-85. ObwinionaJ. D. (1)w toku całego postępowania konsekwentnie nie przyznawała się do popełnienie zarzucanych jej czynów. W sprzeciwie od wyroku nakazowego wskazała, że wezwanie przez nią straży miejskiej było jak najbardziej uzasadnione. Wyjaśniła, że nie mogła przejechać, gdyż po prawej stronie drogi stał zaparkowany pojazd, natomiast z lewej strony znajdowały się kamienie, uniemożliwiające ominięcie auta i wyjechanie z osiedla. Obwiniona dodała, że świadkami całego zdarzenia byli mieszkańcy okolicznych bloków, którzy również uznali, że samochód markiF.został zaparkowany nieprawidłowo.J. D. (1)wskazała, że do funkcjonariuszy straży miejskiej nie przemawiały żadne argumenty. Obwiniona zaprzeczyła, że używała słów wulgarnych i nieprzyzwoitych. Wskazała jedynie, że rozmawiała podniesionym tonem, ponieważ funkcjonariuszM. M. (2)był w stosunku do niej bardzo nieprzyjemny.J. D. (1)stawiła się na rozprawę i niemal w całości powtórzyła przedstawione wcześniej stanowisko. Wyjaśniła, że„nie było przejazdu, samochód stał zaparkowany tak, że nie dało się w ogóle przejechać. Strażnicy którzy przyjechali sami nie mogli przejechać koło tego samochodu tylko zawracali (...) Na trawniku przy krawężniku leżały kamienie i nie było możliwości, żeby ominąć zaparkowany samochód”.Ponownie wskazała, że strażnicy byli w stosunku do niej od samego początku niemili –„mieli pretensje dlaczego ich wzywam”.Obwiniona podniosła także, że gdyby wjechała na krawężnik, samochód uległby uszkodzeniu. Wskazała także, że w przedmiotowym miejscu zawsze są problemy z przejazdem. Dodała również, że droga którą się poruszała była jedyną, z której mogła skorzystać. W odniesieniu do drugiego zarzutu,J. D. (1)wskazała, że z jej ust nie padło żadne obraźliwe słowo, natomiast„możliwe, że w klatce w oknie był jakiś pan, który wyzywał nas wszystkich. On wyrażał swoje zdane na temat nas wszystkich”.Obwiniona dodała, że mężczyzna stojący w oknie wyzywał wszystkich jeszcze zanim przyjechał patrol straży miejskiej. Sąd zważył, co następuje: W ocenie Sądu, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dał podstaw do uznania obwinionej za winną popełnienia wykroczenia z art. 66 § 1 kw. Wyjaśnienia obwinionej odnoszące się do pierwszego z zarzucanych jej czynów w całości zasługują na uwzględnienie. Przedstawiony przezJ. D. (1)przebieg wydarzeń jest spójny, logiczny i konsekwentny. Został on również potwierdzony wnioskami z opinii biegłego, która miała zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej kwestii. Sąd obdarzył walorem wiarygodności również zeznania świadkaJ. S., albowiem w całości korespondują one z wyjaśnieniami obwinionej, stanowiąc ich rzeczowe dopełnienie. Świadek potwierdził, że wezwani strażnicy miejscy uważali, że można przejechać obok stojącego pojazdu, natomiast„sami zawrócili, bo nie przejechali tamtędy”.J. S.dodał także, że według niego nie można było przejechać„mimo że samochód zajmował 6 trylinek, a do przejechania zostało 7 trylinek. Gdyż albo zahaczyłaby lusterkiem, albo uszkodziłaby felgi.”Świadek wskazał także, iż jego córka poruszała się samochodem zastępczym i sam odradzał jej podejmowanie próby przejazdu,„bo by zawadziła, tam są wysokie krawężniki (...) Podjechaliśmy i się nie dało przejechać.”Jego zeznania były rzeczowe i konkretne oraz spójne z wyjaśnieniami obwinionej i opinią biegłego. Sąd natomiast nie uznał jako wiarygodne zeznań świadkaN. B., albowiem dokonała ona błędnej oceny istniejącego stanu faktycznego, uznając że zaparkowany pojazd nie utrudniał wjazdu lub wyjazdu z osiedla. W ocenie świadka„przejazd był możliwy, nie było żadnych znaków, do których moglibyśmy podjąć interwencję.”N. B.dodała, że kamień o którym wspominała obwiniona znajdował się na trawniku, a nie na krawężniku, a„do tego kamienia było sporo miejsca na trawniku. Jeśli ktoś miałby problem z przejazdem, mógłby tym trawnikiem przejechać.”Świadek wskazała, że strażnicy nie podejmowali próby ominięcia zaparkowanego samochodu. Sąd nie uznał przytoczonych powyżej zeznań jako przekonujące albowiem pozostawały one w oczywistej sprzeczności z wyjaśnieniami obwinionej, zeznaniami świadkaJ. S.oraz opinią biegłego. Ze względu na charakter sprawy, kluczową rolę w ocenie działania obwinionej miała opinia biegłegoJ. K., którą Sąd w całości podzielił. Opinia ta jest wszakże jasna, pełna, wewnętrznie spójna, a nadto została przygotowana przez osobę posiadającą wiadomości specjalne o wieloletnim stażu zawodowym. W pierwszej kolejności należy wskazać, że przedmiotowe zdarzenie polegało na zgłoszeniu Straży Miejskiej przez obwinioną, że zaparkowany samochód markiF.onumerze rejestracyjnym (...)blokuje i uniemożliwia przejazd samochodu, którym kierowała. Do zdarzenia doszło przed budynkiem o adresieul. (...)wW., który jest ustawiony prostopadle do tej ulicy. Po prawej stronie drogi prowadzącej zul. (...)do miejsca zdarzenia ustawiony jest znak D-46 „droga wewnętrzna”. Na wprost drogi wjazdowej znajduje się wiata i pojemniki na odpady. Poruszając się samochodem osobowym przed tą wiatą można skręcić w prawo lub w lewo – niezależnie od wybranego kierunku ruchu, każdą z dróg można objechać dookoła relatywnie duży obszar zieleni. Ów obszar zieleni znajduje się pomiędzy budynkami o adresach(...)8 oraz(...)4/6. Do miejsca zdarzenia można dojechać również od stronyul. (...)- nie występuje tam znak drogowy D-46 „droga wewnętrzna”. Należy także zauważyć, że na skrzyżowaniuul. (...)zul. (...)oraz naul. (...)przedul. (...), nie ma znaków D-47 „koniec drogi wewnętrznej”. Nie sposób pominąć faktu, że obwiniona mieszka przyul. (...), co wskazuje, że do miejsca zdarzenia dojechała od stronyul. (...), a więc po drodze publicznej. Reasumując, miejsce zdarzenia nie posiada jednoznacznego i prawidłowego oznakowania. Zbliżając się do miejsca zdarzenia od stronyul. (...)kierujący jest informowany o wjeździe na ogólnodostępną drogę wewnętrzną, która jednak nie posiada oznakowanego zakończenia. Jadąc natomiast do miejsca zdarzenia od stronyul. (...), kierujący porusza się po drodze publicznej – po jezdniul. (...). Zaparkowany samochód markiF., zgodnie z zeznaniami świadkaJ. S., zajmował obszar ok. 6 betonowych elementów, z których wykonana była jezdnia. Podobną szerokość jezdni zajmował pojazd kierowany przez obwinioną. Obydwa modele samochodów były do siebie zbliżone, będące najprawdopodobniej tej samej szerokości. Szerokość jezdni w miejscu zdarzenia wynosi ok. 4-4,1 m. Natomiast katalogowa szerokość samochodu, którym poruszała się obwiniona, wynosi bez lusterek 1886 mm. Zatem, podczas zdarzenia, obwiniona nie była w stanie ominąć zaparkowanego pojazdu zgodnie z zasadami ruchu drogowego i przy zachowaniu bezpiecznego od niego odstępu. W tym miejscu należy zaznaczyć, że samochód markiF. (...)onumerze rejestracyjnym (...)nie był zaparkowany prawidłowo. Ominięcie go z zachowaniem bezpiecznego odstępu nie było możliwe. Podjęcie próby ominięcia tego pojazdu byłoby działaniem ryzykowanym, którego kierowcy powinni unikać. Nawet jeżeli sposób zaparkowania nie wykluczał całkowicie ruchu pojazdów na drodze, to z całą pewnością istotnie go utrudniał. W związku z powyższym, można jednoznacznie stwierdzić, że działanie osoby, która zaparkowała ów pojazd, naruszało zasady ruchu drogowego dotyczące parkowania, określone wart. 46 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Podsumowując należy wskazać, że w miejscu zdarzenia występowało niejednoznaczne i nieprawidłowe oznakowanie. Brakowało w nim racjonalnego zorganizowania i uporządkowania ruchu oraz optymalnego wykorzystania dostępnego terenu. Droga, na której doszło do analizowanego zdarzenia powinna zapewniać możliwość przejazdu nie tylko samochodom osobowym, ale także, np. pojazdom ratownictwa medycznego czy straży pożarnej. Występujące na drodze przeszkody w postaci dużych kamieni ułożonych w pobliżu skraju trawnika nie są urządzeniami bezpieczeństwa ruchu, lecz stanowią jego potencjalne zagrożenie. W dniu zdarzenia obwiniona poruszała się stosunkowo dużym samochodem zastępczym o nadwoziu typu kombi. Okoliczność ta w sposób zrozumiały nie sprzyjała wykonywaniu przez nią ewentualnego cofania samochodu. Mając na uwadze powyższe, zrezygnowanie przez obwinioną z omijania zaparkowanego samochodu było zgodne z zasadą unikania działań ryzykownych, opisaną wart. 3 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Jak już zostało podkreślone, Sąd w całości uznał opinię za zasadną i na jej podstawie poczynił ustalenia faktyczne. Konkluzje biegłego zawarte w opinii Sąd uznał za w pełni jasne i poparte materiałem dowodowym. ObwinionejJ. D. (1)zarzucono popełnienie wykroczenia z art. 66 § 1 kw. Zachowanie sprawcy naruszającego wskazany przepis polega dostarczeniu instytucji użyteczności publicznej albo organowi ochrony bezpieczeństwa, porządku publicznego lub zdrowia fałszywych informacji po to, aby wywołać ich zbędną czynność. Przedmiotem ochrony jest prawidłowa działalność organów i instytucji publicznych. Opierając się na wiarygodnych dowodach zebranych w sprawie, w szczególności na wyjaśnieniach obwinionej, zeznaniach świadkaJ. S.oraz opinii biegłego można bez żadnych wątpliwości stwierdzić, że wezwanie przezJ. D. (1)straży miejskiej było uzasadnione, albowiem sposób zaparkowania pojazdu markiF. (...)onumerze rejestracyjnym (...)był niezgodny z przepisami ruchu drogowego i znacznie utrudniał ruch innych pojazdów. Poza tym ustalono, że teren na którym doszło do zdarzenia nie jest prawidłowo oznakowany i można mieć wątpliwości czy jest on droga wewnętrzna czy nie i czy w związku z tym obejmuje go kognicja Straży Miejskiej czy też nie. Nie sposób w takiej sytuacji obciążać obywatela, który spotyka się z łamaniem zasad ruchu drogowego obowiązkiem ustalania w pierwszej kolejności czy na drodze na której się znajduje widnieje prawidłowe oznakowanie. Funkcjonariusze Straży Miejskiej o ile uznali, że nie są uprawnieni do podejmowania interwencji z uwagi na zakwalifikowanie drogi jako droga wewnętrzna, mogli od interwencji odstąpić, natomiast nie sposób w takiej sytuacji dopatrzeć się zawinionego działania obwinionej zwracającej się do uprawnionego przecież organu o reakcję na łamanieprawa o ruchu drogowym. Wobec powyższego, ujawniony w sprawie materiał dowodowy nie dał podstaw do uznaniaJ. D. (1)za winną dokonania zarzucanego jej wykroczenia. W konsekwencji Sąd uniewinnił obwinioną w zakresie pierwszego z zarzucanych jej czynów, kwalifikowanego z art. 66 § 1 kw. Uwzględniając natomiast pozostałe przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winęJ. D. (1)w odniesieniu do zarzucanego jej czynu z art. 141 kw. W ocenie Sądu wyjaśniania obwinionejJ. D. (1)nie zasługują na obdarzenie ich wiarą. Stanowisko obwinionej, w którym wskazała, że z jej ust nie padło żadne obraźliwe słowo, a wszystkich wyzywał mężczyzna stojący w oknie stanowi jedynie linię obrony przyjętą przez obwinioną w celu uniknięcia ukarania za popełnione wykroczenie i przerzucenie odpowiedzialności na przypadkową, anonimową osobę. Sąd dał całkowitą wiarę zeznaniom świadkaN. B.- funkcjonariusce straży miejskiej, która w tej kwestii zrelacjonowała zdarzenie w sposób rzetelny, konsekwentny i nie budzący wątpliwości. Jednoznacznie wskazała, że cytowane przez nią słowa padły z ust obwinionej, a nie postronnych osób. Wskazać w tym miejscu również należy, że wyżej wymieniona jest osobą obcą dla obwinionej, która powzięła informacje o zdarzeniu wskutek wykonywania przez siebie obowiązków służbowych i która nie ma żadnego interesu w celowym pomawianiu obwinionej o działania, które w rzeczywistości nie miały miejsca. W związku z powyższym ustalić należało, iż stan faktyczny w odniesieniu do drugiego z zarzucanych obwinionej czynów jest jasny i nie był sporny w sprawie. Obwinionej zarzucono popełnienie wykroczenia kwalifikowanego z art. 141 kw, który przeciwdziała w szczególności wulgaryzacji języka. Mając na uwadze powyższe, w ocenie Sądu należało uznać obwinioną za winną popełnienia zarzucanego jej czynu, albowiem jej zachowanie wyczerpuje znamiona wykroczenia przewidzianego w art. 141 kw. Obwiniona, kierując swoje wypowiedzi do strażników miejskich używała słów wulgarnych i mówiła podniesionym tonem. Znajdowała się również na drodze osiedlowej, na po której wraz z dziećmi poruszali się mieszkańcy pobliskich bloków. W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości w zakresie winyJ. D. (1), która została udowodniona. Wkodeksie wykroczeńzawarte zostały ogólne dyrektywy wymiaru kary, stanowiące pewne ogólne wytyczne co do orzekania w tym zakresie. Orzekając w tej kwestii, Sąd zastosowałart. 39 § 1kw, który w wypadkach zasługujących na szczególne uwzględnienie i po uwzględnieniu charakteru i okoliczności czynu lub właściwości i warunków osobistych sprawcy, dopuszcza możliwość zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia albo odstąpienia od wymierzenia kary. Instytucja odstąpienia od wymierzenia kary zapewnia Sądowi skorzystanie z bardzo praktycznych środków działania, uwzględniających w maksymalny sposób zasadę indywidualizacji wymiaru kary. Przesłanki te są ujęte bardzo elastycznie, z wyraźnym nastawieniem na możliwość działania w określonych warunkach na korzyść sprawcy. Stwierdzona w niniejszym stanie faktycznym przyczyna wzburzenia obwinionej podyktowana nieprawidłową oceną sytuacji dokonaną przez strażników miejskich i niepodjęcie przez nich pożądanych działań, niewątpliwie stanowi szczególną okoliczność łagodzącą i zasługującą na uwzględnienie przy analizie dyrektyw wymiaru kary. Mając na uwadze powyższe, w tym dość niski stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez obwinioną wykroczenia oraz dodatkowo sytuację, która podyktowała konkretne jej zachowanie, Sąd uznał, iż wystarczającym w przedmiotowej sprawie będzie poprzestanie na stwierdzeniu sprawstwa obwinionej z jednoczesnym odstąpieniem od wymierzenia jej kary zgodnie z dyspozycją art. 39 § 1 kw. O kosztach postępowania Sąd orzekł kierując się względami słuszności oraz na podstawieart. 119 § 2 pkt 1 kpw, obciążając nimi oskarżyciela publicznego. Stosownie bowiem do treści wskazanego przepisu w razie uniewinnienia obwinionego koszty postępowania ponosi - w sprawie, w której wniosek o ukaranie złożył oskarżyciel publiczny – odpowiednio Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego. W przedmiotowej sprawie wniosek o ukaranie został skierowany przez III Oddział(...)Straży Miejskiej(...) W.wW., a zatem koszty postępowania obciążają(...) W.. W skład tych kosztów wchodzi kwota 100 zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania w sprawach o wykroczenia przed sądem pierwszej instancji - określona w oparciu o § 3 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia oraz należność za opinię biegłego w wysokości 1189,16 zł. Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie date: '2019-11-15' department_name: V Wydział Karny judges: - Sędzia Anna Ziembińska legal_bases: - art. 46 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym - art. 39 § 1 - art. 119 § 2 pkt 1 kpw recorder: Katarzyna Doroszewicz signature: V W 5174/18 ```

155020150002021_IV_P_000072_2013_Uz_2013-05-10_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IV P 72/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 maja 2013 roku Sąd Rejonowy w Świdnicy IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie : PrzewodniczącySSR Teresa Maślukiewicz Protokolant: Katarzyna Zych po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 maja 2013 roku wŚ. sprawy z powództwaA. W. przeciwko(...) Spółce z o.o.wB. o sprostowanie świadectwa pracy I oddala powództwo; II nie obciąża powoda kosztami procesu. UZASADNIENIE A. W.wniósł pozew przeciwko(...) Spółka z o.o.wB.domagając się sprostowania świadectwa pracy, ustalenie wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Żądania nie uzasadnił. (...) Spółka z o.o.wB.wniosły o oddalenie powództwa i obciążenie powoda kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego, uzasadniając to m. in. tym, że w świadectwie pracy z 29.04.1999 r. zawarte było pouczenie o możliwości wystąpienia do pracodawcy o sprostowanie świadectwa pracy, z czego powód nie skorzystał. Zatem doszło do uchybienia terminu do złożenia pozwu o sprostowanie świadectwa pracy, przy czym uchybienie to jest znaczne, wynoszące ponad 13 lat. Treść świadectwa pracy wydanego pracownikowi 29.04.1999 r. jest prawidłowa. Powód wykonywał pracę kierowcy – mechanika. Nie zajmował stanowiska kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze powyżej 3, 5 tony. W postępowaniu przed Zakładem Ubezpieczeń Społecznych o emeryturę powód będzie mógł przeprowadzić dowody przeciw treści świadectwa pracy. Sąd ustalił: A. W.zatrudniony był wB.Kopalniach (...)w z o.o. wB.od 4.09.1992 r. do 5.08.1995 r. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowcy- mechanika. W dniu 29.04.1999 r. wydano powodowi świadectwo pracy zawierające pouczenie o terminie i sposobie wystąpienia z wnioskiem o jego sprostowanie. Powód nie skorzystał z tego prawa. Na wniosek powoda pracodawca wydał mu 18.01.2000 r. świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Pismami z 25.11.2008 r. i 23.12.2008 r. powód wystąpił do pozwanej spółki o sprostowanie świadectwa pracy z 18.01.2000 r. poprzez wpisanie, że od 4.09.1992 r. do 5.08.1995 r. w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę samochodem ciężarowym - wywrotkaT.S-1nr rej (...), co było żądane przez ZUS. Pismem z 14.01.2009 r. pozwany odmówił sprostowania świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach z 18.01.2000 r. wobec braku w aktach osobowych dokumentów, które potwierdziłyby pracę powoda na stanowisku kierowcy(...)w pełnym wymiarze czasu pracy. Istnieje tylko jedna karta drogowa i limitowa na ten samochód, na którym mógł pracować doraźnie na polecenie kierownika. Dowód: -akta osobowe powoda- w załączeniu. Powód wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o emeryturę, do której nabędzie prawo z dniem 17.12.2013 r. Złożył w ZUS także świadectwa pracy wydane mu przez pozwaną spółkę 29.04.1999 r. i 18.01.2000 r. Pracownik ZUS zakwestionował podstawę prawną świadectwa pracy z 18.01.2000 r. żądając od powoda nowego świadectwa z prawidłową podstawą prawną. Dowód: -przesłuchanie powoda – k. 32. Sąd zważył: Powództwo jako spóźnione podlegało oddaleniu. Zgodnie zart. 97 §21kppracownik może w ciągu 7 dni od doręczenia świadectwa pracy wystąpić do pracodawcy o sprostowanie świadectwa pracy. W razie nieuwzględnienia wniosku pracownikowi przysługuje w ciągu 7 dni od zawiadomienia o odmowie sprostowania świadectwa pracy, prawo do wystąpienia z żądaniem jego sprostowanie do sądu pracy. Bezsporne w sprawie było, że strona pozwana w dniu 29.04.1999 r. wydała powodowi świadectwo pracy, a w dniu 18.01.2000 r. świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach, których firma i treść odpowiadały wymogom określonym wart. 97 § 2 kp, i że powód o sprostowanie świadectwa pracy nie wystąpił do pracodawcy z wnioskiem o sprostowanie świadectwa pracy w terminie określonym wart. 97 § 21kp. Uczynił to dopiero 15.03.2013 r. ( data prezentaty), zatem ze znacznym przekroczeniem terminu. Z tej przyczyny żądanie sprostowania świadectwa pracy jako spóźnionego podlegało oddaleniu. Ponadto Sąd zważył: Żądanie poświadczenia pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze dla celów ustalenia prawa do emerytury nie podlega orzecznictwu sądów pracy. W myślart. 476§1 i 3 kpcprzez sprawy z zakresu prawa pracy rozumie się roszczenie ze stosunku pracy lub z nim związane, zaś przez sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych rozumie się sprawy, w których wniesiono odwołanie od decyzji organu rentowego lub od orzeczenia wojewódzkiego zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności. Natomiast, po myśliart. 4778§1 kpcw sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych o rentę lub emeryturę wyłącznie właściwym jest Sąd Okręgowy. W niniejszej sprawie przedmiotem żądania pozwu było w zasadzie ustalenie prawa do emerytury, co nie podlega właściwości tut. Sądu. Organami właściwymi w sprawach o emeryturę jest organ rentowy (ZUS), który winien wydać powodowi stosowną decyzję, od której będzie powodowi przysługiwało prawo odwołania się do Sądu Okręgowego(...)– sądu właściwego wedługart. 461§2 kpc(tj. miejsca zamieszkania strony odwołującej się od decyzji organu rentowego) W tym postępowaniu (przed ZUS i Sądem Okręgowym) powód będzie mógł przeprowadzać stosowne dowody. Sąd w całości dał wiarę zeznaniom powoda albowiem były spójne, logiczne, korelowały z dokumentami w aktach osobowych powoda. Strona pozwana nie zaprzeczyła faktom podanym przez powoda. Sąd mając na uwadze poczynione ustalenia, po myśliart. 230 kpcuznał te fakty za przyznane. Mając powyższe na uwadze powództwo oddalano. Orzeczenie o kosztach procesu oparto o przepisart. 102 kpc. Powód przyznał , że według niego świadectwo pracy jest prawidłowe ale ZUS uznał, że jest ono nieprawidłowe, co zmusiło go do wystąpienia do Sądu o sprostowanie świadectwa pracy. Zatem- to nie powód a organ rentowy był de facto inicjatorem tego procesu. Gdyby bowiem organ rentowy nie zakwestionował owego świadectwa pracy (a zdaniem Sądu nie było ku temu podstaw), to do procesu nie doszłoby. W tej sytuacji Sąd uznał, że brak jest podstaw do obciążania powoda kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego ( które wynosiły 60 zł , zgodnie z § 11 ust. 1 pkt 3 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych… DZ.U. Nr 163, poz. 1349 z późn. zm. –albowiem pełnomocnik strony pozwanej żądał tych kosztów według norm przepisanych).

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Świdnicy date: '2013-05-10' department_name: IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Teresa Maślukiewicz legal_bases: - art. 97 § 2 kp - art. 476§1 i 3 kpc recorder: Katarzyna Zych signature: IV P 72/13 ```

151015550000503_I_Ns_000002_2015_Uz_2018-04-04_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt: I Ns 2/15 POSTANOWIENIE Dnia, 4 kwietnia 2018 r. Sąd Rejonowy w Kościerzynie I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: SSR Lucyna Knyba Protokolant: stażysta Ewelina Zaborowska po rozpoznaniu w dniu 7 marca 2018r. w Kościerzynie na rozprawie sprawy z wnioskuM. A. z udziałemW. W. (1) o podział majątku wspólnego postanawia: 1 Ustalić, że w skład majątku wspólnego po ustaniu małżeńskiej wspólności majątkowej małżonkówM. A.iW. W. (1)wchodzi nieruchomość położona wK.przyul. (...)o powierzchni 0,0531 ha stanowiąca działkę geodezyjną o nr(...)zabudowana domem jednorodzinnym zapisana w księdze wieczystej Sądu Rejonowego w Kościerzynie Kw nr(...)o wartości 491.000 zł (czterysta dziewięćdziesiąt jeden tysięcy złotych); 2 Umorzyć postępowanie w zakresie podziału ruchomości stron; 3 Dokonać podziału majątku wspólnego stron w ten sposób, że wymienioną w punkcie 1 postanowienia nieruchomość przyznać na wyłączną własność uczestnikowi postępowaniaW. W. (1); 4 Zasądzić od uczestnika postępowaniaW. W. (1)na rzecz wnioskodawczyniM. A.tytułem spłaty jej udziału w wysokości jednej drugiej w majątku wspólnym stron kwotę 245.500 zł (dwieście czterdzieści pięć tysięcy pięćset złotych); 5 Płatność zasądzonej w punkcie 4 postanowienia kwoty 245.500 zł tytułem spłaty udziału wnioskodawczyni w majątku wspólnym stron rozłożyć na cztery raty w kwotach: a pierwsza w wysokości 50.000 zł płatna w terminie miesiąca od dnia uprawomocnienia się niniejszego postanowienia, b trzy kolejne w wysokości po 65.166,66 zł każda, płatne w terminach do 31 grudnia odpowiednio 2019r., 2020r. i 2021r.; 6 Oddalić wnioski stron w pozostałym zakresie; 7 Zasądzić od wnioskodawczyniM. A.na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kościerzynie z zasądzonej na jej rzecz od uczestnika postępowaniaW. W. (1)należności kwotę 12.830,95 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa; 8 Zasądzić od uczestnika postępowaniaW. W. (1)na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kościerzynie kwotę 11.659,70 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa; 9 Znieść koszty zastępstwa procesowego między stronami. Sygn. akt I Ns 2/15 UZASADNIENIE WnioskodawczyniM. A., wcześniejW., domagała się dokonania podziału majątku wspólnego po ustaniu małżeństwa z uczestnikiem postępowaniaW. W. (1), tj. nieruchomości zabudowanej domem mieszkalnym położonej wK.przyul. (...)oraz ruchomości wskazanych we wniosku. Wniosła o podział nieruchomości przez wydzielenie samodzielnych lokali i przyznanie konkretnie przez nią wskazanych na wyłączną własność jej i uczestnika postępowania. Wnioskodawczyni domagała się także rozliczenia pożytków uzyskanych przez uczestnika postępowania z tytułu czynszów uzyskiwanych z najmu lokali znajdujących się w budynku stron przez zasądzenie od uczestnika postępowania na jej rzecz wskazanych we wniosku kwot. W uzasadnieniu wniosku wnioskodawczyni wskazała, iż została ustanowiona między stronami rozdzielność majątkowa. Podała, że z uwagi na zachowanie męża musiała opuścić wspólny dom stron. Znajdują się w nim lokale, które strony od wielu lat wynajmowały, uzyskując pożytki w postaci czynszu i innych opłat. Wnioskodawczyni nie ma dostępu do wspólnego domu z uwagi na zachowanie uczestnika postępowania, który podejmuje też wszelkie decyzje związane z posiadanym przez niego majątkiem stron. (k- 2-3- wniosek) W odpowiedzi na wniosek uczestnik postępowaniaW. W. (1)wniósł o podział majątku przez przyznanie go wnioskodawczyni ze spłatą na jego rzecz. W uzasadnieniu uczestnik postępowania wskazał, iż 20 maja 2004r. została przez sąd zniesiona wspólność majątkowa między stronami z datą wsteczną od 12 grudnia 2003r. Zdaniem uczestnika postępowania nie jest możliwe wydzielenie odrębnych lokali w budynku należącym do stron, gdyż nie widzi możliwości zamieszkiwania z wnioskodawczyni, nadto mieszkania nie są w pełni samodzielne. Wskazał nadto, że utrzymanie nieruchomości w dobrym, stanie obciążą go całkowicie, gdyż wnioskodawczyni nie dokonuje żadnych opłat związanych z eksploatacją, remontami, ubezpieczeniami. Zakwestionował też wartość składników majątku stron. Nadto podniósł, że wnioskodawczyni chce rozliczać wyłącznie aktywa, a zapomina o nakładach poczynionych przez uczestnika postępowania na wspólny majątek stron. Już do daty złożenia wniosku uczestnik wyremontował 3 lokale, podniósł standard 4, zaadaptował kolejne i oddał do użytku. Nie osiąga dochodów, jakie wskazuje wnioskodawczyni z tytułu najmu, jest nadto osobą bezrobotną. (k- 28-30- odpowied ź na wniosek) Na rozprawie w dniu 9 września 2010r. wnioskodawczyni cofnęła wniosek w zakresie ruchomości stron, na co uczestnik postępowania wyraził zgodę. (k- 757 – oświadczenia stron na rozprawie) W toku postępowania strony wielokrotnie modyfikowały swoje stanowisko w sprawie, zarówno co do sposobu podziału nieruchomości stron, jak i wielkości czynionych nakładów, ponoszonych kosztów, wreszcie uzyskiwanych pożytków. Wnioskodawczyni swoje stanowisko zajęła ostatecznie w pismach z 4 stycznia 2018r. i 14 lutego 2018r. Uczestnik postępowania w piśmie z dnia 07 wrześnian 2017r. (k-3244-3248 – pismo wnioskodawczyni z 04-01-2018r. k- 3253-3257 - pismo wnioskodawczyni z 14-02-2018r. k- 3037-3042 – pismo uczestnika postępowania z 07-09-2017r.) S ąd ustalił, co następuje: M. A., wcześniejW., orazW. W. (1), zawarli związek małżeński w dniu 20 października 1979r. Ze związku tego mają dwoje dzieci, córkęJ.urodzoną w (...)r. oraz synaW.ur. (...)Mocą wyroku z dnia 20 maja 2004r. Sąd Rejonowy w Kościerzynie w sprawie III RC 337/03 ustalił między stronami rozdzielność majątkową z dniem 12 grudnia 2003r. (dow ód: k- 43-45, k- 108 , k-758 -760, k-2013-2016, k-2141-2143, k- 3221-3225 – zeznania wnioskodawczyni w charakterze strony k- 86-89, k-107, k- 788 -789, k-1294-1299, k-2143-2149, k- 2201-2206, k- 3225-3228- zeznania uczestnika postępowania w charakterze strony k- 33 akt III RC 337/03 SR w Kościerzynie - wyrok) Strony znały się około dwóch lat przed ślubem. Pracowały pierwotnie w tym samym zakładzie pracy, około roku przed ślubem wnioskodawczyni zmieniła zakład pracy, a nadto strony dorabiały sobie, z uwagi na wykształcenie, wytwarzając meble. W ten sposób zarabiały na wspólne przyszłe życie, gdyż zamierzały wstąpić w związek małżeński. Został nabyty za zarabiane środki samochód markiF. (...), w dowodzie rejestracyjnym jako wyłączny właściciel figurowałW. W. (1). Środki na jego zakup pochodziły też ze sprzedanego przez uczestnika postępowania posiadanego wcześniej pojazdu markiF. (...). Po zawarciu związku małżeńskiego 20 października 1979r. strony zamieszkały w domu matki uczestnika postępowania, nie płaciły za mieszkanie. Matka uczestnika postępowania wzniosła swój dom po nabyciu w 1973r. działki wK.. Strony postanowiły, że nabędą działkę budowalną i wzniosą na niej budynek mieszkalny, gdzie sami zamieszkają, ale także będą mieszkania wynajmować. Za środki pochodzące ze wynagrodzeń z tytułu zatrudnienia przed ślubem, środków z dodatkowej pracy przy wyrobie mebli, prezentów ślubnych, strony nabyły działkę wK.przyul. (...). Do aktu kupna stanął jedynie uczestnik postępowania, który zarówno w umowie sprzedaży warunkowej z dnia 3 września 1980r., jak i przede wszystkim w przeniesienia własności z dnia 10 października 1980r. nabył działkę o nr do majątku wspólnego stron oświadczając, iż nabycie następuje ze środków pochodzących z majątku dorobkowego stron. Wnioskodawczyni pracowała przed ślubem i po ślubie, potem przebywała na urlopie macierzyńskim w związku z narodzinami syna. Pracował także uczestnik postępowania, który od sierpnia 1981r. do grudnia 1982r. przebywał na urlopie wychowawczym. Od marca 1983r. uczestnik postępowania rozpoczął działalność gospodarczą, warsztat stolarski, który prowadził do 1987r., kiedy przeszedł na rentę inwalidzką. W czasie, gdy uczestnik postępowania przebywał na urlopie wychowawczym wnioskodawczyni pracowała, zakończyła zatrudnienie w 1984r., podjęła pracę ponownie w 1997r. i zatrudniła się wU.wW.. W czasie, gdy formalnie nie była zatrudniona, pomagała mężowi w jego pracy w warsztacie. Do 1989r. uczestnik postępowania wznowił działalność gospodarczą, i prowadził ją do lat 90. (dow ód: k- 4 odpisksięgi wieczystej (...) k- 43-45, k- 108 , k-758 -760, k-2013-2016, k-2141-2143, k- 3221-3225 – zeznania wnioskodawczyni w charakterze strony k- 53- umowa sprzedaży warunkowej przedmiotowej nieruchomości k- 84, k- 2137- świadectwa pracy k- 86-89, k-107, k- 788 -789, k-1294-1299, k-2143-2149, k- 2201-2206, k- 3225-3228- zeznania uczestnika postępowania w charakterze strony k- 102-umowa ostateczna kupna przedmiotowej nieruchomości k- 110-113- zeznania świadkaA. W. k- 113-114- zeznania świadkaI. L. k- 485, k-490, k-773, k- - pisma Wydziału Komunikacji k-770- pismo UM wS. k- 775- pismo(...) k- 2 akt księgi wieczystej(...)– umowa sprzedaży) W marcu 1981r. strony zaczęły budować dom, budowały go stopniowo, najpierw parter, potem drugą kondygnację, także etapami wykańczały. Prace budowlane i związane z montażem instalacji w znaczącej mierze wykonywał sam uczestnik postępowania, jeśli nie był w stanie, najmował pracowników, ale były to znajome osoby i wynagrodzenie za to nie było w znaczącej wysokości. Poza tym w pracach budowlanych pomagały osoby z rodziny wnioskodawczyni. Strony wykorzystywały na początku środki uzyskiwane z zatrudnienia, pozyskane w ramach prezentów ślubnych od rodzin, ale także uczestnik postępowania zaciągnął na początku lat 80. kredyt na budowę i wykończenie w łącznej kwocie 350.000 starych zł i 115.000 starych zł, który następnie strony spłacały ze środków pochodzących z wynajmu mieszkań i zysków z działalności gospodarczej uczestnika postępowania do końca lat 80. Strony bowiem wprowadziły się do wzniesionego domu w lipcu 1982r., a już od przełomu 1982 i 1983r. zaczęły wynajmować pierwsze lokale. Z czasem lokali przybywało, także część, która pierwotnie była wybudowana jako warsztat stolarski, została zaadaptowana przez strony na mieszkania pod wynajem. Strony sukcesywnie spłacały zaciągnięty kredyt, aż do 1990r., wtedy uczestnik postępowania zwrócił się o wykreślenie z księgi wieczystej hipoteki obciążającej nieruchomość wobec spłaty kredytu w całości. W 1998r. uczestnik postępowania podjął samodzielnie decyzję o wzniesieniu mimo braku stosownego zezwolenia władz budowalnych trzecią kondygnację budynku. W odniesieniu do tej rozbudowy toczyło się postępowanie przed Powiatowym Inspektoratem Nadzoru Budowlanego, który mocą decyzji z 29 marca 2002r. nakazał rozbiórkę tej kondygnacji, orzeczoną także potem przez Wojewódzki Inspektorat Nadzoru Budowlanego mocą decyzji z 11 czerwca 2002r. Uczestnik postępowania odwoływał się od powyższych decyzji do sądów administracyjnych, które podtrzymały te decyzje, zaś kasacja uczestnika postępowania do Sądu Najwyższego została odrzucona. Mimo istniejącej w obrocie prawnym od wielu lat prawomocnej decyzji o rozbiórce tej kondygnacji, ona nadal istnieje, nie są podejmowane przez władze budowalne praktycznie żadne czynności zmierzające do jej zrealizowania. Nadal znajdują się w niej lokale mieszkalne podlegające wynajmowanie przez uczestnika postępowania. Z upływem lat ze środków uzyskiwanych przez strony z tytułu czynszu strony adaptowały kolejne lokale i ponosiły ich standard. Ich standard na przestrzeni lat bardzo się różnił, nie tylko wielkością, miejscem położenia na poszczególnych kondygnacjach, ale także konfiguracją pomieszczeń w obrębie tych lokali, wreszcie poziomem wykończenia i wyposażenia. (dow ód: k- 42, k- 77, k- 782, k- 1587, k- 1821-1824, k- 2127-2132, k-3125 - zdjęcia k- 43-45, k- 108 , k-758 -760, k-2013-2016, k-2141-2143, k- 3221-3225 – zeznania wnioskodawczyni w charakterze strony k- 50, k- 1283, k- 2185-2193, k- 2265-2266, k-2743-2744- spisy lokatorów k- 54- decyzja nakazująca rozbiórkę k- 55-56- decyzja uchylająca decyzję o nakazie rozbiórki i nakazująca rozbiórkę k- 78-80, 2136, k- 2752-2754 - szkic kondygnacji budynku stron i pomieszczeń k- 86-89, k-107, k- 788 -789, k-1294-1299, k-2143-2149, k- 2201-2206, k- 3225-3228- zeznania uczestnika postępowania w charakterze strony k- 103- mapa k- 756- książeczki oszczędnościowe) W małżeństwie stron zaczęło dochodzić do konfliktów, w szczególności przemocy ze strony uczestnika postępowania wobec żony, w związku z czym opuściła ona wspólną nieruchomość 12 lutego 2003r. Już wcześniej jednak relacje między małżonkami były złe, nie porozumiewały się także w kwestiach dotyczących wspólnego domu. W grudniu 2002r. uczestnik postępowania zawarł umowę kredytu na zakup towarów dociepleniowych na imię i nazwisko żony, w oparciu o pozyskane przez nią zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach, które wykorzystał nie informując wnioskodawczyni o jego celu, podpisując umowę jej imieniem i nazwiskiem. Decyzję o kredycie podjął bez konsultacji z wnioskodawczynią, także w zakresie przeznaczenia pobranych środków, potem też go sam spłacał. Z uwagi na to, że wnioskodawczyni nie miała swobodnego dostępu do nieruchomości stron, wniosła do sądu sprawę o ustalenie sposobu korzystania ze wspólnego budynku i gruntu. Mocą ugody z dnia 12 grudnia 2003r. zawartej przed Sądem Rejonowym w Kościerzynie w sprawie I C 197/03 strony ustaliły sposób korzystania ze wspólnej nieruchomości. Ustaliły przedmiotem wyłącznego korzystania przez wnioskodawczynię lokal mieszkalny położony w części piwnicznej budynku mieszkalnego stron, składającego się z dużego pokoju z kuchnią i łazienką, małego korytarza oraz małego pokoju z kuchnią i łazienką, nadto do wspólnego korzystania ustaliły podwórze, obejście wokół budynku i dojście do budynku od strony ulicy, zaś pozostałe pomieszczenia ustaliły przedmiotem wyłącznego korzystania przez uczestnika postępowania. Uczestnik postępowania zobowiązał się do wydania wnioskodawczyni przyznanego jej do wyłącznego korzystania lokalu wraz z kluczami do dnia 31 grudnia 2003r. oraz do ogrzewania go na swój koszt, zaś koszty energii elektrycznej i wody ponosić miała wnioskodawczyni. Mimo złożonej deklaracji uczestnik postępowania nie wydał wnioskodawczyni kluczy i nie przekazał do korzystania przyznanych jej pomieszczeń, założyła sprawę o egzekucję w zakresie wydania kluczy a nadto naliczał uczestnikowi postępowania odszkodowanie zgodnie z treścią zawartej w dniu 12 grudnia 2003r. ugody. Wnioskodawczyni uzyskała dostęp do przydzielonych jej pomieszczeń dopiero z dniem 2 maja 2004r. Zajęła te pomieszczenia, które potem funkcjonowały jako odrębne lokale, w jednym z nich sama zamieszkała, drugi wynajmowała. W związku z faktem, że te pomieszczenia wcześniej zajmowali najemcy w oparciu o umowę z uczestnikiem postępowania, wnioskodawczyni i uczestnik wypowiedzieli im umowę, nadto na jak najszybsze opuszczenie lokalu nalegała wnioskodawczyni, co doprowadziło do konfliktu z lokatorami. Nadto, z uwagi na fakt, że wnioskodawczyni miała w oparciu o zawartą z uczestnikiem postępowania ugodę otrzymać lokal do końca 2003r., uczestnik postępowania uiszczał na jej rzecz odstępne w wysokości 250 zł miesięcznie aż do momentu, w którym lokale zostały opuszczone. Wnioskodawczyni pobierała od wynajmowanego lokalu opłaty z tytułu czynszu – średnio 300 zł miesięcznie oraz zużycia mediów, które przekazywała uczestnikowi postępowania, za wyjątkiem opłaty za ogrzewanie. Wnioskodawczyni za zajmowany przez siebie lokal nie uiszczała należności z tytułu części kosztów, w tym za wywóz śmieci czy ogrzewanie – w tym zakresie zgodnie z zawartą przez strony ugodą, nie ponosiła też w pełni kosztów zużycia wody, w praktyce koszty te ponosił uczestnik postępowania. (dow ód: k- 32- ugoda co do sposobu korzystania z nieruchomości stron k- 43-45, k- 108 , k-758 -760, k-2013-2016, k-2141-2143, k- 3221-3225 – zeznania wnioskodawczyni w charakterze strony k- 81- dowody opłat wnioskodawczyni do uczestnika postępowania k- 86-89, k-107, k- 788 -789, k-1294-1299, k-2143-2149, k- 2201-2206, k- 3225-3228- zeznania uczestnika postępowania w charakterze strony k- 198- rozliczenie uczestnika postępowania co do przychodów i wydatków za 2003-2004 k- 235-236- umowa kredytu k- 237-243- odcinki spłat rat kredytowych k- 246- umowa kredytu k- 448-449- przelewy na rzecz wnioskodawczyni w związku z zajmowaniem jej lokali k- 783, k- 786, k- 1378, k- 1443- wypowiedzenie umów najmu k- 785- oświadczenie lokatora k- 1257- wniosek o egzekucję obowiązku wydania kluczy k- 1259-1260- wniosek wnioskodawczyni o ściganie uczestnika postępowania k- 1421-1423- rozwiązanie umów najmu k- 2124-2126- decyzje administracyjne k- 3216-3217- wypowiedzenie umowy) Tak jak przed ustaniem wspólności majątkowej strony inwestowały środki pochodzące z czynszu na poczet tworzenia i ulepszania wynajmowanych lokali, po ustaleniu sposobu korzystania z budynku, wreszcie po ustaniu wspólności majątkowej między stronami, tylko uczestnik postępowania nadal inwestował w przekazane mu do użytkowania lokale, większość wynajmował, jeden z nich zajmował sam z synem, do czasu jego wyprowadzenia się, jeden od lipca 2009r. zajmowała córka stron, oznaczane przez strony jakolokal nr (...). Sam uczestnik postępowania zmieniał również lokale, przez długi czas zajmował jedno małe pomieszczenie w części piwnicznej oznaczone jako nr(...), lecz od października 2009r. zajął lokal oznaczony jako nr(...)W późniejszym czasielokal nr (...)zaczęły wykorzystywać dzieci stron, przechowując tam rzeczy wiążące się z ich działalnością gospodarczą. Od sierpnia 2005r. przez wiele latlokal nr (...)zajmował syn stron. By ten lokal doprowadzić do właściwego stanu, uczestnik postępowania wykonał tam remont, wymienił okna, na które został wzięty kredyt w listopadzie 2002r. naW. W. (4)na kwotę 2.130 zł, który wziął też kredyt w kwietniu 2003r. na blachodachówkę, grzejniki, na wykonanie części instalacji hydraulicznej na potrzeby ogrzewania. Uczestnik postępowania poza kredytem zaciągniętym na żonę 2 grudnia 2002r., pozyskiwał także środki na inwestycję za pośrednictwem syna, który zaciągnął kredyt w dniu 18 kwietnia 2003r. na kwotę 3.757 zł, za który nabyto blachodachówkę na pokrycie nielegalnie dobudowanej 3 kondygnacji budynku i materiały hydrauliczne. Także na syna został wzięty kredyt w dniu 8 listopada 2002r. na zakup okien. Kredyty te nie były uzgadniane z wnioskodawczynią, w całości zostały spłacone przez uczestnika postępowania, część spłat nastąpiła po ustaniu wspólności majątkowej stron. Na przestrzeni lat większość lokali mieszkalnych, którymi dysponował uczestnik postępowania było wynajmowanych, jednakże zdarzały się przerwy wynikające z opuszczenia lokali przez dotychczasowych najemców i brak nowych, choć generalnie mieszkania nie stały długo puste. Przerwy w najmie lokali sięgały średnio 2-3 miesięcy, największe dotyczyły w 2007r.lokalu nr (...), który stał pusty przez 6 miesięcy orazlokalu nr (...)stojącego pusto także przez 6 miesięcy. Przez wiele miesięcy jedno z mieszkań zajmował syn stron, kolejne ich córka. Uczestnik postępowania z każdym z najemców zawierał umowę najmu na czas określony w umowie, po upływie tego czasu podpisywano kolejne umowy na dalsze okresy. W umowie były zawarte zapisy w zakresie opłat we wskazanej wysokości jedynie w zakresie czynszu najmu, które były podstawą do rozliczania się przez uczestnika postępowania z urzędem skarbowym. Uczestnik postępowania odprowadzał podatki od pobieranych czynszów najmu ujętych w umowach, wykazując go jako dochód nie wynikający z działalności gospodarczej. Uczestnik postępowania rozliczał się z najemcami w oparciu o przekazywane im zestawienia opłat miesięcznych, opiewających nie tylko na czynsz najmu, ale także na szereg innych opłat – za zużycie energii elektrycznej – wg wskazań podlicznika, za zużycie wody – ryczałt na osobę, za wywóz nieczystości – ryczałt, za ogrzewanie – ryczałt, za telewizję – ryczałt, za internet - ryczałt. Od pewnego momentu zaczął też pobierać kwoty z tytułu kosztów remontu. Opłaty były pobierane przez cały rok z wszystkich tytułów, także za ogrzewanie, choć palono tylko w sezonie grzewczym. Opłaty z tytułu zużycia energii elektrycznej pobierane od najemców ustalane były w oparciu o wskazania ich podliczników. Koszty wiążące się z pozostałym zużyciem energii elektrycznej, w tym dotyczące zużycia energii przez pompę instalacji CO, lamp oświetlających korytarze czy teren wokół budynku, ponosił wyłącznie uczestnik postępowania. Podobnie jak te wiążące się ze zużyciem wody na potrzeby instalacji CO, wykonywania remontów, utrzymania w czystości posesji, utrzymania roślin. Nadto uczestnik postępowania nie pobierał należności za media od córki, a syn płacił jedynie za media w postaci wody i energii. Koszty ogrzewania tych mieszkań ponosił po części uczestnik postępowania, po części dzieci stron, od 2011r. Po wypadku, jakiemu uległa córka stron, z uwagi na trudną sytuację materialną, od stycznia 2013r. zaprzestała opłacania mieszkania. Uczestnik postępowania, ponownie bez zezwolenia właściwego organu, przed 2013r. dokonał zabudowy wnęki istniejącej między murami budynku, włączając dodatkową przestrzeń do dwóch wyodrębnionych lokal – o numerach 5 i 6, by te lokale powiększyć, gdyż wcześniej nie miały kuchni i nie były atrakcyjne dla najemców. W tych lokalach w związku z tworzeniem kuchni uczestnik wykonał dodatkową instalację wodno – kanalizacyjną, położył płytki, wstawił też kabinę prysznicową dolokalu nr (...). Każdy z lokali został powiększony w związku z powyższym o ok. 10 m2, uczestnik postępowania dokonał tego bez uzgodnienia z wnioskodawczynią, na swój koszt, zasłaniając płytą przy okazji tych prac jedno z okien lokalu użytkowanego przez wnioskodawczynię. Na tle tych czynności uczestnika postępowania doszło w konsekwencji do konfliktu między stronami, uczestnik postępowania, wobec oporu wnioskodawczyni, podejmował działania, którymi chciał ją zmusić do zaakceptowania wykonywanych prac. Mocą decyzji z 15 maja 2013r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowalnego wK.nakazał uczestnikowi wstrzymanie prac polegających na rozbudowie budynku z uwagi na fakt, że była to samowola budowlana. Wobec uczestnika postępowania toczyła się sprawa karna dotycząca tej samowoli budowalnej, o czyn z art.90 ustawy prawo budowalne, Sąd Rejonowy w Kartuzach w sprawie VII K 762/13 warunkowo umorzył postepowanie. (dow ód: k- 34, 35, k- 244-245, k- 712, k-719-742, k-791-796, k-16662, k-1833, k- 2044, k- 2174, k- 2195, k- 2267, k- 2300, k- 2518, k- 2589, k- 2862 – zestawienie uczestnika postępowania kosztów związanych z nieruchomością k- 42, k- 77, k- 782, k- 1587, k- 1821-1824, k- 2127-2132, k-3125 - zdjęcia k- 43-45, k- 108 , k-758 -760, k-2013-2016, k-2141-2143, k- 3221-3225 – zeznania wnioskodawczyni w charakterze strony k- 50, k- 1283, k- 2185-2193, k- 2265-2266, k-2743-2744- spisy lokatorów k- 78-80, 2136, k- 2752-2754 - szkic kondygnacji budynku stron i pomieszczeń k- 81- dowody op łat wnioskodawczyni do uczestnika postępowania k- 82-83-zestawienie zajmowanych lokali k- 86-89, k-107, k- 788 -789, k-1294-1299, k-2143-2149, k- 2201-2206, k- 3225-3228- zeznania uczestnika postępowania w charakterze strony k- 198- rozliczenie uczestnika postępowania co do przychodów i wydatków za 2003-2004 k- 199-200, k- 2175-2184 - zestawienie uczestnika postępowania przychodów z wynajmu k- 202-205, k- 488, k- 493, k- 625, k- 1255, k-1267-1269, k-1426, k- 2007- 2009, k- 3219- pokwitowania i odcinki opłat dla lokatorów k- 206- 207, 717- rozliczenie uczestnika postępowania wydatków - energia k- 208-215, k- 979-982, k- 1082-1085, k- 1127-1130, k- 1175-1178, k-1456- 1457, k- 1669-1671, k- 2297-2299, k- 2332-2335, k- 2876- 2888, k- 3996-2999, k- 3204a-3213 - faktury za energię k- 216, 716 - rozliczenie uczestnika postępowania wydatków - woda k- 217-233, k- 986-991, k-1076 -1081, k- 1118-1122, k- 1170-1172, k- 1458- 1460, k-1672-1675, k- 1862-1868, k- 2050-2053, k-2290-2292, k- 2336-239, k- 2869-2875, k- 3077-3078, k- 3195-3198 – faktury za zużycie wody i ścieki k- 234- dowody spłaty kredytu na wyjazdJ. W. (1)doL. k- 235-236- umowa kredytu k- 237-243- odcinki spłat rat kredytowych k- 246- umowa kredytu k- 247- faktura na materiały budowalne k- 248-255- odcinki spłat rat kredytu k- 258- dowody spłat rat k- 259-260- umowa kredytuW. W. (4) k- 261- aneks do umowy kredytu k- 262- faktura na zakup okien k- 263-269- odcinki spłat kredytu k- 270- umowa kredytuW. W. (4) k- 271- faktura na zakup blachodachówki k- 272- faktura na zakup materiałów hydraulicznych k- 273- 279- odcinki spłat kredytu k- 280- wykazy uczestnika postępowania kosztów ogrzewania k- 281-285, k- 983-985, k- 1086-1089, k-1123-1126, k- 1167-1169, k- 1451- 1455, k-1663-1668, k- 1854-1860, k- 2045-2049, k- 2293- 2296, k- 2340-2343, k- 2519-2525, k- 2595-2602, k-2863- 2868, k- 3073-3076, k- 3199-3202 - faktury za opał k- 286- wykazy uczestnika postępowania kosztów ubezpieczeń k- 287-295, k- 977-978, k- 1131-1132, k- 1173-1174, k-1461-1462, k- 1948, k- 2302, k- 2526, k-2593-2594, k- 2890, k- 3088-3089, k- 3203- 3204 - polisy ubezpieczeniowe k- 308- podatki od czynszu najmu k- 309-314 - dowody wpłat za podatki k- 315- dowody wpłat za mandaty skarbowe k- 327-3401, k- 415-444, k- 798-856, k- 993-1074, k- 1090-1116, k- 1134- 1165, k- 1179-1244, k-1464-1501, k- 1676-1700, k- 1869-1945, k-2054-2089, k- 2092-2095, k-2097, k- 2280-2287, k- 2289, k- 2305, k- 2307-2328, k- 2330, k- 2584-2588, k-2591, k- 2603- 2661, k- 2891-2952, k-3043-3072, k- 3080-3087, k- 3128- 3193 - faktury na materiały i sprzęty k- 402-414- odcinki wpłat za telewizję k- 445-447, k- 797, k- 857, k-976, k-1075, k-1117, k- 1166, k- 1463, k-1949, k- 2279, k -2301, k- 2527, k- 2592, k- 2889, k- 3079, k- 3194- decyzje podatkowe k- 455-464- wpłaty na telefon stacjonarny k- 487, k-508, k- 671, k- 1320, k- 1814, k- 2376, k-2383 - pisma MOPS w K. k- 496- zeznania świadkaE. N. k- 497- zeznania świadkaE. S. k- 497-498- zeznania świadkaR. Ż. k- 499-500- zeznania świadkaK. F. k- 500-501- zeznania świadkaA. F. k- 501- zeznania świadkaI. S. k- 501-502- zeznania świadkaZ. K. k- 512-513- zeznania świadkaH. R. k- 588-591- protokół z kontroli podatkowej k- 627- zeznania świadkaD. Ż. k- 655-657- zeznania świadkaJ. G. k- 657- zeznania świadkaT. S. k- 657-658- zeznania świadkaM. D. k- 658- zeznania świadkaM. W. k- 675- pismo US wK. k- 713-715, k- 2303-2304 - zestawienia faktur na materiały k- 780- pokwitowania odbioru czynszu k- 781- oświadczenieJ. W. (1) k- 784- potwierdzenie opłaty i rozliczenia kaucji k- 785- oświadczenie lokatora k- 856-975- faktury za koszty za 2009 k- 1256- oświadczenie A.W. k- 1316- zeznania podatkowe stron za lata 2003-2010 k- 1335-1340- protokół z oględzin k- 1351-1370, k- 1611-1636 - zeznania podatkowe uczestnika postępowania k- 1371-1377, k- 1388-1420, k-2135, k- 2268-2278, k-2685-2704, k- 2989- 2995 - umowy najmu k- 1421-1423- rozwiązanie umów najmu k- 1429- zeznania świadkaG. M. k- 1429-1431- zeznania świadkaM. P. k- 1431-1432- zeznania świadkaA. R. k- 1432-1433- zeznania świadkaZ. Z. k- 1433-1444- zeznania świadkaJ. W. (2) k- 1438-1441 - zestawienia uczestnika post ępowania prac i robocizny w lokalach k- 1446-1450, k- 1834-1853, k-2528 - zestawienia faktur k- 1516-1577, k- 1655-1659- opinie biegłegoM. S. k- 1601-1602- pismo biegłegoM. S. k- 1759, k- 1954-1983, k- 2010-2013, k-2029-2035- opinie biegłego M. Z. (1) k- 1825-1827- ustna uzupełniająca opinia biegłegoM. Z. k- 1946- 1947, k- 2288-, k- 2306, k- 2329, k-2331, k- 2590 - faktury za ogłoszenia k- 1950- potwierdzenia transmisji ogłoszeń k- 2090-2091, k- 2581- ogłoszenia o wynajmie k-2096- faktura za gaz butlowy k- 2098-2101, k- 2133-2134- faktury za wywóz odpadów k- 2124-2126- decyzje administracyjne k- 2194- zestawienie lokali, od których brak opłat za ogrzewanie k- 2196- zestawienie uczestnika postępowania dochodów wnioskodawczyni k-2225-2226- zestawienie wnioskodawczyni opłat pobranych przez uczestnika postępowania k- 2252, k- 2705-2742- księgi rachunkowe uczestnika postępowania k- 2582-2583- przedłużenie licencji na program antywirusowy k- 2757-2758- zeznania świadkaJ. Z. (1) k- 2758-2759- zeznania świadkaM. Z. (3) k- 2985- zestawienie opłat pobranych za energię i czynsz w 2016r. k- 2988- zestawienie pobranych kwot od lokatorów za energię i czynsz w 2016r. k- 3024-3025- zeznania świadkaA. D. k- 3090-3107- kosztorys powykonawczy k- 3218- pokwitowania) Wszystkie czynności wiążące się z utrzymaniem lokali i budynku jako całości, remontami i zmianą wyposażenia lokali, utrzymaniem części wspólnych, ich remontami, utrzymaniem obejścia budynku, pozyskiwaniem opału, paleniem, dokonywaniem opłat za media, ubezpieczenie, podatki, w tym także od czynszu najmu, sprzątaniem nieruchomości, pozyskiwaniem najemców, w tym także w oparciu o ogłoszenia, uzyskiwaniem od nich opłat i ich rozliczaniem, dbałością o bezpieczeństwo przeciwpożarowe, w tym ponoszeniem kosztów kominiarza, wykonywał wyłącznie uczestnik postępowania, za wyjątkiem tych lokali, które użytkowała wnioskodawczyni. W odniesieniu do tych lokali pobierał jedynie od lokatorów opłaty za zużycie mediów i nie dokonywał remontów w tych lokalach. Wnioskodawczyni za zajmowany przez siebie lokal nie uiszczała należności z tytułu części kosztów, w tym za wywóz śmieci czy ogrzewanie – w tym zakresie zgodnie z zawartą przez strony ugodą, nie ponosiła też w całości kosztów zużycia wody i energii elektrycznej, w części koszty te ponosił uczestnik postępowania. Wnioskodawczyni w ramach prac remontowych wykonała jedynie smołowanie dachu nad zajmowanymi lokalami, wymieniała także podlicznik energii elektrycznej. Od listopada 2010r. wnioskodawczyni, także z uwagi na zamieszkanie w Niemczech oraz późniejsze zawarcie ponownie związku małżeńskiego, oddała do użytkowania dzieciom lokal oznaczony przez strony numerem 2. Zdarzało się, że niektórzy najemcy wykonywali prace remontowe w swoich lokalach we własnym zakresie z uwagi na ich stan czy też ze względu na osobiste preferencje. Uczestnik postępowania generalnie rozliczał się z kosztów tych prac z najemcami, zdarzało się też, że rozliczał popsute przez nich urządzenia z uiszczonej kaucji wpłacanej w momencie zawierania umowy. Uczestnik postępowania oferował najemcom także możliwość skorzystania z telewizji satelitarnej, na ich potrzeby utrzymywał linię telefoniczną i możliwość korzystania z internetu. Znakomitą większość prac remontowych wykonywał osobiście, także zajmował się wymianą zużytych czy zepsutych sprzętów, jak piec CO, pompy do instalacji CO, ale także drobniejszych elementów wyposażenia czy instalacji jak gniazdka elektryczne. Stale podnosił standard lokali, gdyż miał świadomość, że w przeciwnym razie nie będzie miał chętnych osób do ich najęcia. Każdego roku uczestnik postępowania dokonywał koniecznych prac remontowych lub wiążących się z poprawą stanu wynajmowanych lokali. Uczestnik postępowania wymieniał podłogi w lokalach, montował kabiny prysznicowe, kładła glazurę czy płytki, także czujniki przeciwpożarowe – dymu i gazu. Zajmował się też usuwaniem awarii czy zalań mieszkań, czynił to we własnym zakresie nie korzystając z ubezpieczenia. Wykonywał też prace remontowe na zewnątrz – wymieniał po części polbruk na podwórku, kładł płytki na zewnętrznych schodach. Zdarzało się, choć rzadko, że najemcy zalegali z płatnościami, w takich sytuacjach uczestnik postępowania nie prowadził postępowań sądowych. Nie dochodził także zapłaty w sytuacji, gdy stan mieszkania po jego opuszczeniu przez najemcę ulegał pogorszeniu, rozliczał ewentualnie te koszty z kaucji, podobnie jak zaległości czynszowe. Często kwoty, które pobierał w danym okresie uczestnik postępowania z tytułu zużycia mediów od najemców były niższe aniżeli kwoty, na które opiewały za ten okres rachunki czy faktury wystawiane przez właściwych dostawców lub odbiorców. Różnicę pokrywał z opłat pobieranych od najemców z innych tytułów. Takie sytuacje dotyczyły w zależności od okresu zarówno kosztów ogrzewania, ale przede wszystkim zużycia wody, energii, wywozu śmieci. Tytułem przykładu w roku 2016r. pobrał od najemców kwotę 8.242 zł z tytułu zużycia energii elektrycznej, zaś faktury za jej zużycie w ty okresie opiewały na 11.830 zł. W miesiącach, w których lokale stały nie wynajmowane, także ich dotyczyło ogrzewanie, nie było możliwe jego wyłączenie w odniesieniu do poszczególnych pomieszczeń. W sytuacji remontu lokalu, by nie spowodować jego zawilgocenia, koniczne było jego silne wietrzenie i jednocześnie ogrzewanie. (dow ód: k- 34, 35, k- 244-245, k- 712, k-719-742, k-791-796, k-16662, k-1833, k- 2044, k- 2174, k- 2195, k- 2267, k- 2300, k- 2518, k- 2589, k- 2862 – zestawienie uczestnika postępowania kosztów związanych z nieruchomością k- 42, k- 77, k- 782, k- 1587, k- 1821-1824, k- 2127-2132, k-3125 - zdjęcia k- 43-45, k- 108 , k-758 -760, k-2013-2016, k-2141-2143, k- 3221-3225 – zeznania wnioskodawczyni w charakterze strony k- 86-89, k-107, k- 788 -789, k-1294-1299, k-2143-2149, k- 2201-2206, k- 3225-3228- zeznania uczestnika postępowania w charakterze strony k- 198- rozliczenie uczestnika postępowania co do przychodów i wydatków za 2003-2004 k- 199-200, k- 2175-2184 - zestawienie uczestnika postępowania przychodów z wynajmu k- 202-205, k- 488, k- 493, k- 625, k- 1255, k-1267-1269, k-1426, k- 2007- 2009, k- 3219- pokwitowania i odcinki opłat dla lokatorów k- 206- 207, 717- rozliczenie uczestnika postępowania wydatków - energia k- 208-215, k- 979-982, k- 1082-1085, k- 1127-1130, k- 1175-1178, k-1456- 1457, k- 1669-1671, k- 2297-2299, k- 2332-2335, k- 2876- 2888, k- 3996-2999, k- 3204a-3213 - faktury za energię k- 216, 716, k- - rozliczenie uczestnika postępowania wydatków - woda k- 217-233, k- 986-991, k-1076 -1081, k- 1118-1122, k- 1170-1172, k- 1458- 1460, k-1672-1675, k- 1862-1868, k- 2050-2053, k-2290-2292, k- 2336-239, k- 2869-2875, k- 3077-3078, k- 3195-3198 – faktury za zużycie wody i ścieki k- 280- wykazy uczestnika postępowania kosztów ogrzewania k- 281-285, k- 983-985, k- 1086-1089, k-1123-1126, k- 1167-1169, k- 1451- 1455, k-1663-1668, k- 1854-1860, k- 2045-2049, k- 2293- 2296, k- 2340-2343, k- 2519-2525, k- 2595-2602, k-2863- 2868, k- 3073-3076, k- 3199-3202 - faktury za opał k- 286- wykazy uczestnika postępowania kosztów ubezpieczeń k- 287-295, k- 977-978, k- 1131-1132, k- 1173-1174, k-1461-1462, k- 1948, k- 2302, k- 2526, k-2593-2594, k- 2890, k- 3088-3089, k- 3203- 3204 - polisy ubezpieczeniowe k- 308- podatki od czynszu najmu k- 309-314 - dowody wpłat za podatki k- 315- dowody wpłat za mandaty skarbowe k- 327-3401, k- 415-444, k- 798-856, k- 993-1074, k- 1090-1116, k- 1134- 1165, k- 1179-1244, k-1464-1501, k- 1676-1700, k- 1869-1945, k-2054-2089, k- 2092-2095, k-2097, k- 2280-2287, k- 2289, k- 2305, k- 2307-2328, k- 2330, k- 2584-2588, k-2591, k- 2603- 2661, k- 2891-2952, k-3043-3072, k- 3080-3087, k- 3128- 3193 - faktury na materiały i sprzęty k- 402-414- odcinki wpłat za telewizję k- 445-447, k- 797, k- 857, k-976, k-1075, k-1117, k- 1166, k- 1463, k-1949, k- 2279, k -2301, k- 2527, k- 2592, k- 2889, k- 3079, k- 3194- decyzje podatkowe k- 455-464- wpłaty na telefon stacjonarny k- 496- zeznania świadkaE. N. k- 497- zeznania świadkaE. S. k- 497-498- zeznania świadkaR. Ż. k- 499-500- zeznania świadkaK. F. k- 500-501- zeznania świadkaA. F. k- 501- zeznania świadkaI. S. k- 501-502- zeznania świadkaZ. K. k- 512-513- zeznania świadkaH. R. k- 588-591- protokół z kontroli podatkowej k- 627- zeznania świadkaD. Ż. k- 655-657- zeznania świadkaJ. G. k- 657- zeznania świadkaT. S. k- 657-658- zeznania świadkaM. D. k- 658- zeznania świadkaM. W. k- 675- pismo US wK. k- 713-715, k- 2303-2304 - zestawienia faktur na materiały k- 780- pokwitowania odbioru czynszu k- 781- oświadczenieJ. W. (1) k- 784- potwierdzenie opłaty i rozliczenia kaucji k- 785- oświadczenie lokatora k- 856-975- faktury za koszty za 2009 k- 1256- oświadczenie A.W. k- 1316- zeznania podatkowe stron za lata 2003-2010 k- 1351-1370, k- 1611-1636 - zeznania podatkowe uczestnika postępowania k- 1429- zeznania świadkaG. M. k- 1429-1431- zeznania świadkaM. P. k- 1431-1432- zeznania świadkaA. R. k- 1432-1433- zeznania świadkaZ. Z. k- 1433-1444- zeznania świadkaJ. W. (2) k- 1438-1441 - zestawienia uczestnika post ępowania prac i robocizny w lokalach k- 1446-1450, k- 1834-1853, k-2528 - zestawienia faktur k- 1946- 1947, k- 2288-, k- 2306, k- 2329, k-2331, k- 2590 - faktury za ogłoszenia k- 1950- potwierdzenia transmisji ogłoszeń k- 2090-2091, k- 2581 - ogłoszenia o wynajmie k-2096- faktura za gaz butlowy k- 2098-2101, k- 2133-2134- faktury za wywóz odpadów k- 2194- zestawienie lokali, od których brak opłat za ogrzewanie k- 2196- zestawienie uczestnika postępowania dochodów wnioskodawczyni k-2225-2226- zestawienie wnioskodawczyni opłat pobranych przez uczestnika postępowania k- 2252, k- 2705-2742- księgi rachunkowe uczestnika postępowania k- 2345, k- 2364, k- 2393-2418 - opinie biegłegoJ. W. (3) k- 2472, k- 2671- ustne opinie uzupełaniające biegłegoJ. W. k- 2471- zestawienie ostateczne biegłegoJ. W. k- 2582-2583- przedłużenie licencji na program antywirusowy k- 2757-2758- zeznania świadkaJ. Z. (1) k- 2758-2759- zeznania świadkaM. Z. (3) k- 2985- zestawienie opłat pobranych za energię i czynsz w 2016r. k- 2988- zestawienie pobranych kwot od lokatorów za energię i czynsz w 2016r. k- 3024-3025- zeznania świadkaA. D. k- 3090-3107- kosztorys powykonawczy k- 3218- pokwitowania) W latach 2004-2012 uczestnik postępowania na poczet opłat za wywóz śmieci wydał 12.912 zł, na poczet zakupu opału – 86.625 zł, na poczet opłat za wodę i ścieki – 41.145 zł, na poczet opłat za energię elektryczną – 90.661 zł, na poczet zakupu materiałów budowlanych, sprzętów, opłat za ogłoszenia itp. – 90.108 zł – łącznie 321.451 zł. W tym czasie zebrał od najemców łącznie 368.366 zł, w tym z tytułu czynszu – 109.210 zł, opłat za wywóz śmieci – 7.478 zł, opłat za ogrzewanie – 151.645 zł, opłat za zużycie wody – 34.460 zł, za zużycie energii elektrycznej – 65.573 zł. Do tych kwot należy też doliczyć ponoszone przez uczestnika postępowania w pełni opłaty z tytułu podatków od nieruchomości, z tytułu ubezpieczenia tej nieruchomości, ale także naliczone podatki od czynszu najmu, obniżające wysokość dochodu z tego tytułu. Z tytułu podatku pod najmu uczestnik postępowania odprowadził kwotę 8.048 zł, opłaty kominiarskie wyniosły 1.120 zł, za internet zapłacił 9.860 zł, zaś pobrał od najemców z tego tytułu kwotę 4.560 zł, opłat za abonament tv wyniosła 1.946 zł, za telefon zapłacił 5.650 zł, uiścił podatek od nieruchomości w wysokości 4.341 zł, za ubezpieczenie domu i od OC zapłacił 4.034 zł. Ponosił też koszty utrzymania psa. Na potrzeby ogrzewania domu musiał też nabyć drewno do rozpalania, gaz do rozpalania, utrzymywać i wymieniać pompy do pieca. W sytuacji awarii instalacji CO konieczne było spuszczanie z niej wody. W 2013r. uczestnik postępowania na poczet opłat za wywóz śmieci wydał 2.352 zł, na poczet zakupu opału – 10.949 zł, na poczet opłat za wodę i ścieki – 6.396 zł, na poczet opłat za energię elektryczną – 10.780 zł, na poczet zakupu materiałów budowlanych, sprzętów, gazu, opłat za ogłoszenia itp. – min. 7.249 zł, podatek od nieruchomości wyniósł 527 zł, koszty ubezpieczenia 401 zł. W 2014r. uczestnik postępowania na poczet opłat za wywóz śmieci wydał 2.880 zł, na poczet zakupu opału – 9.382 zł, na poczet opłat za wodę i ścieki – 3.896 zł, na poczet opłat za energię elektryczną – 6.760 zł, na poczet zakupu materiałów budowlanych, sprzętów, gazu, opłat za ogłoszenia itp. – min. 18.764 zł, podatek od nieruchomości wyniósł 527 zł, koszty ubezpieczenia 405 zł. W 2015r. uczestnik postępowania na poczet opłat za wywóz śmieci wydał 2.880 zł, na poczet zakupu opału – 7.970 zł, na poczet opłat za wodę i ścieki – 4.907 zł, na poczet opłat za energię elektryczną – 9.557 zł, na poczet zakupu materiałów budowlanych, sprzętów, gazu, opłat za ogłoszenia itp. – min. 18.486 zł, podatek od nieruchomości wyniósł 527 zł, koszty ubezpieczenia 452 zł. W 2016r. uczestnik postępowania na poczet opłat za wywóz śmieci wydał 2.808 zł, na poczet zakupu opału – 7.152 zł, na poczet opłat za wodę i ścieki – 4.486 zł, na poczet opłat za energię elektryczną – 11.830 zł, na poczet zakupu materiałów budowlanych, sprzętów, gazu, opłat za ogłoszenia itp. – min.18.912 zł, podatek od nieruchomości wyniósł 527 zł, koszty ubezpieczenia 357 zł. Wnioskodawczyni, odkąd weszła w posiadanielokali nr (...)pobierała czynsz od wynajmu jednego z nich przez ponad 7 lat, nie poniosła też wszystkich kosztów ich utrzymania wiążących się z ogrzewaniem, zużyciem energii elektrycznej i wody. (dow ód: k- 34, 35, k- 244-245, k- 712, k-719-742, k-791-796, k-16662, k-1833, k- 2044, k- 2174, k- 2195, k- 2267, k- 2300, k- 2518, k- 2589, k- 2862 – zestawienie uczestnika postępowania kosztów związanych z nieruchomością k- 43-45, k- 108 , k-758 -760, k-2013-2016, k-2141-2143, k- 3221-3225 – zeznania wnioskodawczyni w charakterze strony k- 86-89, k-107, k- 788 -789, k-1294-1299, k-2143-2149, k- 2201-2206, k- 3225-3228- zeznania uczestnika postępowania w charakterze strony k- 198- rozliczenie uczestnika postępowania co do przychodów i wydatków za 2003-2004 k- 199-200, k- 2175-2184 - zestawienie uczestnika postępowania przychodów z wynajmu k- 202-205, k- 488, k- 493, k- 625, k- 1255, k-1267-1269, k-1426, k- 2007- 2009, k- 3219- pokwitowania i odcinki opłat dla lokatorów k- 206- 207, 717- rozliczenie uczestnika postępowania wydatków - energia k- 208-215, k- 979-982, k- 1082-1085, k- 1127-1130, k- 1175-1178, k-1456- 1457, k- 1669-1671, k- 2297-2299, k- 2332-2335, k- 2876- 2888, k- 3996-2999, k- 3204a-3213 - faktury za energię k- 216, 716, k- - rozliczenie uczestnika postępowania wydatków - woda k- 217-233, k- 986-991, k-1076 -1081, k- 1118-1122, k- 1170-1172, k- 1458- 1460, k-1672-1675, k- 1862-1868, k- 2050-2053, k-2290-2292, k- 2336-239, k- 2869-2875, k- 3077-3078, k- 3195-3198 – faktury za zużycie wody i ścieki k- 280- wykazy uczestnika postępowania kosztów ogrzewania k- 281-285, k- 983-985, k- 1086-1089, k-1123-1126, k- 1167-1169, k- 1451- 1455, k-1663-1668, k- 1854-1860, k- 2045-2049, k- 2293- 2296, k- 2340-2343, k- 2519-2525, k- 2595-2602, k-2863- 2868, k- 3073-3076, k- 3199-3202 - faktury za opał k- 286- wykazy uczestnika postępowania kosztów ubezpieczeń k- 287-295, k- 977-978, k- 1131-1132, k- 1173-1174, k-1461-1462, k- 1948, k- 2302, k- 2526, k-2593-2594, k- 2890, k- 3088-3089, k- 3203- 3204 - polisy ubezpieczeniowe k- 308- podatki od czynszu najmu k- 309-314 - dowody wpłat za podatki k- 315- dowody wpłat za mandaty skarbowe k- 327-3401, k- 415-444, k- 798-856, k- 993-1074, k- 1090-1116, k- 1134- 1165, k- 1179-1244, k-1464-1501, k- 1676-1700, k- 1869-1945, k-2054-2089, k- 2092-2095, k-2097, k- 2280-2287, k- 2289, k- 2305, k- 2307-2328, k- 2330, k- 2584-2588, k-2591, k- 2603- 2661, k- 2891-2952, k-3043-3072, k- 3080-3087, k- 3128- 3193 - faktury na materia ły i sprzęty k- 402-414- odcinki wpłat za telewizję k- 445-447, k- 797, k- 857, k-976, k-1075, k-1117, k- 1166, k- 1463, k-1949, k- 2279, k -2301, k- 2527, k- 2592, k- 2889, k- 3079, k- 3194- decyzje podatkowe k- 455-464- wpłaty na telefon stacjonarny k- 713-715, k- 2303-2304- zestawienia faktur na materiały k- 856-975- faktury za koszty za 2009 k- 1438-1441 - zestawienia uczestnika post ępowania prac i robocizny w lokalach k- 1446-1450, k- 1834-1853, k-2528 - zestawienia faktur k- 1946- 1947, k- 2288-, k- 2306, k- 2329, k-2331, k- 2590 - faktury za ogłoszenia k- 1950- potwierdzenia transmisji ogłoszeń k- 2090-2091, k- 2581- ogłoszenia o wynajmie k-2096- faktura za gaz butlowy k- 2098-2101, k- 2133-2134- faktury za wywóz odpadów k- 2196- zestawienie uczestnika postępowania dochodów wnioskodawczyni k-2225-2226- zestawienie wnioskodawczyni opłat pobranych przez uczestnika postępowania k- 2252, k- 2705-2742- księgi rachunkowe uczestnika postępowania k- 2345, k- 2364, k- 2393-2418 - opinie biegłegoJ. W. (3) k- 2472, k- 2671- ustne opinie uzupełaniające biegłegoJ. W. k- 2471- zestawienie ostateczne biegłegoJ. W. k- 2582-2583- przedłużenie licencji na program antywirusowy k- 2985- zestawienie opłat pobranych za energię i czynsz w 2016r. k- 2988- zestawieni pobranych kwot od lokatorów za energię i czynsz w 2016r. k- 3090-3107- kosztorys powykonawczy) Między stronami istnieje nasilony konflikt, datujący się z czasu sprzed ustania ich wspólności majątkowej oraz sprzed rozwiązania ich związku małżeńskiego. Konflikt ten się nasila, niniejsze postępowanie także przyczynia się do jego eskalacji. Wnioskodawczyni zarzuca uczestnikowi postępowania podejmowanie wielu działań zmierzających do zmuszenia jej do opuszczenia nieruchomości stron, do nie przebywania na niej. W tym celu miał odcinać jej dopływ energii elektrycznej, obrażać ją, nie dopuszczać do tej części zabudowań, które nie przypadły wnioskodawczyni w ramach podziału do użytkowania, utrudniać, a wręcz uniemożliwiać dostęp do liczników, kotłowni, piwnic, garażu. Wspólne bezkonfliktowe zamieszkiwanie przez strony na przedmiotowej nieruchomości nie jest możliwe. Uczestnik postępowania zarzuca z kolei wnioskodawczyni szkodzące mu działania polegające na kradzieży węgla, rozwiercaniu zamków, włamaniach do kotłowni, uszkadzania instalacji. Obie strony negują podejmowanie takich działań. (dow ód: k- 43-45, k- 108 , k-758 -760, k-2013-2016, k-2141-2143, k- 3221-3225 – zeznania wnioskodawczyni w charakterze strony k- 86-89, k-107, k- 788 -789, k-1294-1299, k-2143-2149, k- 2201-2206, k- 3225-3228- zeznania uczestnika postępowania w charakterze strony k- 1433-1444- zeznania świadkaJ. W. (2) k- 3024-3025- zeznania świadkaA. D.) Z uwagi na utratę pracy, ale też relacje panujące między stronami, wnioskodawczyni wyjechała do Niemiec w poszukiwaniu pracy. Zawarła tam drugi związek małżeński, na stałe mieszka w Niemczech. Wnioskodawczyni zamieszkuje z mężem, pracuje na część etatu, osiąga dochód na poziomie 400 euro miesięcznie. Jej mąż jest emerytem, osiąga znaczące dochody. Wnioskodawczyni nie ma innego majątku poza wspólnym majątkiem stron, z którego wcześniej osiągała pożytki wyłącznie z racji wynajmowania jednego z ustalonych do jej wyłącznego korzystania lokali, odkąd oddała go dzieciom stron, nie ma dochodów z tego źródła. Nie otrzymała od uczestnika postępowania żadnych kwot uzyskiwanych od niego z tytułu wynajmu lokali użytkowanych przez niego. Nie rozliczała się też z uczestnikiem postępowania z kwot, które sama uzyskała w okresie wynajmowania jednego z użytkowanych lokali. Wnioskodawczyni w Polsce bywa sporadycznie, gdy jest tutaj, zatrzymuje się w przydzielonym jej ugodą stron lokalu. (dow ód: k- 43-45, k- 108 , k-758 -760, k-2013-2016, k-2141-2143, k- 3221-3225 – zeznania wnioskodawczyni w charakterze strony k- 86-89, k-107, k- 788 -789, k-1294-1299, k-2143-2149, k- 2201-2206, k- 3225-3228- zeznania uczestnika postępowania w charakterze strony k- 1330- pismoBanku (...)) Uczestnik postępowaniaW. W. (1)nie pracuje, utrzymywał się z renty, potem po części ze środków uzyskiwanych z wynajmu mieszkań na wspólnej nieruchomości stron, a nadto czasem dorabia pracując jako stolarz na zlecenie. Zamieszkuje z partnerką w domu jej córki. Nie ma innych nieruchomości, w tym lokalowych.31 lipca 2014r. sprzedał mieszkanie otrzymanie w darowiźnie od ojca za 67.000 zł. Część z tych środków przeznaczył na remont domu stron. (dow ód: k- 43-45, k- 108 , k-758 -760, k-2013-2016, k-2141-2143, k- 3221-3225 – zeznania wnioskodawczyni w charakterze strony k- 86-89, k-107, k- 788 -789, k-1294-1299, k-2143-2149, k- 2201-2206, k- 3225-3228- zeznania uczestnika postępowania w charakterze strony k- 3126-3127- umowa sprzedaży mieszkania przez uczestnika postępowania) S ąd zważył, co następuje: Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci zeznań wnioskodawczyni i uczestnika postępowania złożonych przez nich w charakterze strony, zeznań licznych świadków zaoferowanych przez strony, dokumentów urzędowych i prywatnych złożonych przez strony, kosztorysów powykonawczych złożonych przez uczestnika postępowania, zdjęć, opinii licznych biegłych, dokumentów pozyskanych przez sąd w wyniku zwrócenia się przez sąd o informacje, dowodów znajdujących się w aktach III RC 337/03 tut. Sądu, aktksięgi wieczystej KW (...)iKW (...)tut. Sądu, KW SR w Starogardzie Gdańskim. Sąd dał wiarę zeznaniom wnioskodawczyniM. A.w przeważającej mierze, w zakresie w jakim są one zgodne z całokształtem ustaleń poczynionych przez sąd, a także dowodami zaoferowanymi przez tę stronę i pozyskanymi przez sąd z urzędu. Sąd w szczególności dał wiarę zeznaniom wnioskodawczyni w zakresie, w jakim stwierdza ona, że środki na zakup działki, gdzie strony następnie wzniosły budynek mieszkalny nie pochodziły z majątku odrębnego uczestnika postępowania, a ze wspólnie gromadzonych przez strony środków, także w czasie przed zawarciem związku małżeńskiego. Zdaniem sądu bowiem uczestnik postępowania nie przedstawił przekonujących dowodów na poparcie tezy, że środki na zakup działki w 1980r. pochodziły ze sprzedaży jego pojazdu markiF. (...). Tym samym, skoro uczestnik postępowania nie wykazał tezy odmiennej niż wskazywana przez wnioskodawczynię, sąd dał jej wiarę. Także w zakresie stwierdzenia, że środki na rozbudowę domu i jego wyposażenie pochodziły z zaciągniętego przez strony kredytu, który też strony spłacały z uzyskiwanych czynszów z wynajmu lokali w należącym do nich budynku. Sąd dał wiarę wnioskodawczyni, że uczestnik postępowania nie spłacił tego kredytu i nie wzniósł budynku ze środków pochodzących z darowizny od matki uczestnika postępowania. Sam uczestnik postępowania w tym zakresie bowiem składał sprzeczne wzajemne zeznania, którym z tych względów sąd odmówił dania wiary. Sąd dał wiarę zeznaniom uczestniczki postępowania generalnie co do relacji panujących między stronami, a prowadzących ostatecznie do ich rozstania i przyczyn wyprowadzenia się przez wnioskodawczynię ze wspólnego domu stron, gdyż w świetle postępowania uczestnika postępowania, także w tym procesie, podejmowania przez niego decyzji bez względu na stanowisko współwłaścicielki, ale także niewykonania przez uczestnika postępowania ugody zawartej z wnioskodawczynią w grudniu 2003r. można wnioskować, że przed rozstaniem swoim postępowaniem godził w interesy wnioskodawczyni. O tym, że uczestnik postępowania podejmował po rozstaniu stron działania noszące znamiona wrogości wobec wnioskodawczyni świadczą też zeznania świadkaJ. W. (2), który wykonywał prace dekarskie na rzecz wnioskodawczyni i sam zaobserwował, że została jej odcięta energia elektryczna. Sąd nie dał jednakże wiary zeznaniom wnioskodawczyni w zakresie, w jakim określa ona wysokość przychodów, a następnie dochodów uczestnika postępowania z przedmiotowej nieruchomości, a także kwestionuje wysokości ponoszonych przez niego kosztów wiążących się z jej utrzymaniem. W tym zakresie bowiem, zdaniem sądu, zeznania wnioskodawczyni są całkowicie gołosłowne, nie poparte w praktyce konkretnymi dowodami, a tylko swobodnymi wyliczeniami w oparciu o niekompletny materiał dowodowy, jakim są po części złożone przez uczestnika postępowania umowy najmu oraz pokwitowania przekazywane najemcom i wyrażane w nich wysokości opłat. Także zakwestionowanie przez wnioskodawczynię czynionych przez uczestnika postępowania nakładów oraz ponoszonych na utrzymanie nieruchomości kosztów, wreszcie włożona tam praca jest niczym nie poparte, jak tylko gołosłownym stwierdzeniem, że w deklarowanej przez uczestnika postępowania wysokości kosztów on nie ponosił. Wskazać trzeba, że w zakresie składanych przez uczestnika postępowania licznych faktur na pokrycie kosztów mediów, w tym ogrzewania, ale także materiałów budowlanych i remontowych wnioskodawczyni ograniczyła się do stwierdzenia, że część z nich przynajmniej nie ma związku z przedmiotową nieruchomością, gdyż są to koszty bądź związane z utrzymaniem nieruchomości partnerki uczestnika postępowania, bądź faktury te zostały uzyskane przez niego w sklepach bez związku z jakimikolwiek jego zakupami widniejącymi na fakturach. Wnioskodawczyni jednakże, poza takimi zarzutami, nie zaoferowała sądowi żadnych dowodów, które poparłyby te zarzuty, tym samym uznać jej trzeba za gołosłowne. Co prawda na wniosek wnioskodawczyni sąd przesłuchał najemców lokali w domu stron, jednakże z ich zeznań, wbrew twierdzeniom wnioskodawczyni, wcale nie wynikało, że uczestnik postępowania nie wykonywał żadnych remontów w wynajmowanych lokalach. Zeznania poszczególnych świadków różniły się od siebie w kwestii ponoszonych wydatków przez uczestnika postępowania na utrzymanie lokali, nie oznacza to jednak, że nie są one wiarygodne, w szczególności w zakresie, w jakim świadkowie stwierdzają, że uczestnik postępowania w przedmiotowe lokale inwestował, by móc je wynajmować. Podobnie sprawa ma się z zakwestionowanymi przez wnioskodawczynię kosztami ogrzewania nieruchomości, twierdzącą, że w lokalach wyjmowanych panuje chłód w sezonie grzewczym, który nadto z oszczędności trwa krócej, niż powinien. Także w tym zakresie z zeznań przesłuchanych świadków nie można wyprowadzić takiego obrazu tej okoliczności, choć i w tej mierze zeznania różniły się, jednakże może to wynikać z subiektywnego sposobu odczuwania ciepła przez konkretne osoby. Większość najemców nie skarżyła się jednak w tym aspekcie na jakość zamieszkiwania. Nie sposób też nie zauważyć, że wnioskodawczyni ignoruje istnienie licznych wydatków ponoszonych przez uczestnika postępowania, a wykazanych złożonymi przez niego fakturami, w tym na poczet mediów takich jak energia elektryczna czy woda, których kosztów, co jasno wynika z materiału dowodowego, niewątpliwie nie pokrywali najemcy lokali w pełnej wysokości. Podobnie kwestie innych opłat, które w postaci ryczałtu pobierał od najemców uczestnik postępowania, a ponosił te koszty w innej wysokości, po części też takie, na poczet których opłat od najemców nie pobierał, jak choćby koszty ogłoszeń o najmie, czy wiążących się z zapewnieniem dostępu do internetu. Sąd nie dał też wiary wnioskodawczyni w zakresie, w jakim stwierdza ona, że ponosiła, w tym z udziałem lokatorów, wszelkie koszty wiążące się z utrzymaniem przekazanych do jej dyspozycji lokali mieszkalnych oznaczanych przez strony jako 1 i 2, w taki sposób, że uczestnik postępowania w żadnej mierze kosztów tych nie ponosił. Nie ulega kwestii, iż od chwili wręczenia kluczy do tych pomieszczeń, co nastąpiło w maju 2004r. uczestnik postępowania nie ma do nich dostępu, zatem nie wykonywał tam żadnych prac remontowych czy też nie montował jakichkolwiek sprzętów, ale ponosił koszty wiążące się z jego ogrzewaniem, co zresztą wynikało z zawartej przez strony ugody, ale też innych mediów, zwłaszcza lokalu zajmowanego przez wnioskodawczynię, która nie przedstawiła sądowi dowodów potwierdzających, że wszystkie te koszty uiściła uczestnikowi postępowania bądź w odniesieniu do części lokalu, jej lokatorzy. Sąd nie dał też wiary wnioskodawczyni w zakresie wskazania przez nią, że wiele osób najmowało lokale użytkowane przez uczestnika postępowania przez długie okresy czasu bez umów, gdyż nie tylko nie przedstawiła na to żadnych wiarygodnych dowodów, ale sam uczestnik postępowania nie wykazywał, by wiele lokali stało nie wynajmowanych na okresy dłuższe niż dwa – trzy miesiące, wyjątkowo do pół roku. Sąd nie dał też wiary zeznaniom wnioskodawczyni co do pokrywania przez nią wszystkich kosztów wiążących się z utrzymaniem lokali przez nią zajmowanych, w tym wynajmowanego, gdyż na zarzut uczestnika postępowania, że nie łożyła w pełni na poczet kosztów przede wszystkim zużycia energii elektrycznej i wody za zajmowany przez siebie lokal, także za wywóz śmieci, prócz gołosłownych twierdzeń, że koszty te ponosiła, nie przedłożyła stosownych dowodów, takie dowody dotyczyły zaś wynajmowanego lokalu. Sąd dał wiarę zeznaniom uczestnika postępowaniaW. W. (1)w części, w jakiej są one zgodne z poczynionymi przez sąd ustaleniami na w oparciu o dowody uznane przez sąd za miarodajne i wiarygodne. Przede wszystkim sąd nie dał wiary zeznaniom uczestnika postępowania w zakresie, w jakim wskazuje on, że nabył w 1980r. działkę niezabudowaną za środki pochodzące z jego odrębnego majątku, za takie też środki wznosił znajdujący się na niej budynek mieszkalny. W tym zakresie sąd uznał twierdzenia uczestnika postępowania za gołosłowne i niczym nie poparte tym bardziej, że przeczy temu jednoznaczna treść obu katów notarialnych. Nie sposób dać wiary w tym zakresie uczestnikowi postępowania, gdyż jego zeznania wyjaśniające tę kwestię są niespójne wewnętrznie i wzajemnie sprzeczne. Uczestnik postępowania wskazał, że nie wiedział, że mógł nabyć nieruchomość na wyłączną własność, a także, że chodziło o ułatwienie uzyskania kredytu, w innym miejscu jednocześnie wskazując, że kredyty zaciągnął wyłącznie na siebie. W szczególności nie przedstawił on sądowi żadnych wiarygodnych dowodów na poparcie tezy, że nabył działkę ze sprzedaży należącego wyłącznie do niegoF. (...), a także kwoty, jaką miał z tego tytułu uzyskać i zainwestować w grunt i materiały budowalne na rozpoczęcie budowy. Wskazać bowiem trzeba, że co prawda zeznań świadkówG. L.iS. K.wynika, czego nie kwestionowała wnioskodawczyni, że uczestnik postępowania posiadał wskazany samochód, jednakże sąd uznał zeznania świadków w zakresie określenia czasu jego sprzedaży, pochodzenia środków na jego zakup oraz przeznaczenia środków z jego sprzedaży za niewiarygodne, o czym niżej. Zwłaszcza świadekS. K.wskazywał jedynie, że uczestnik postępowania taki pojazd miał, jednakże nie znał szczegółów ani jego nabycia ani sprzedaży. Nadto, w ocenie sądu, uczestnik postępowania w żadnej mierze nie wykazał kwoty, za jaka miał sprzedać ten samochód, samo stwierdzenie, że ustalił to w oparciu o dane internetowe, nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż nie przedstawił żadnych takich danych, które mogłyby pomóc w określeniu tej wartości – nie wiadomo, ile lat miał pojazd, w jakim był stanie technicznym. Nadto wskazać trzeba, że wnioskodawczyni zakwestionowała okoliczność, że uczestnik postępowania kupił ten pojazd wyłącznie za własne środki, a nie była to faktyczna ich współwłasność z czasów sprzed zawarcia związku małżeńskiego, wreszcie podała, że samochód został sprzedany, ale środki z tego uzyskane zostały przeznaczone na bieżące wydatki nowo zakładanej rodziny. Nawet bliskie uczestnikowi osoby, jak matka i siostra, nie były w stanie w żadnej mierze potwierdzić żadnych istotnych okoliczności w tym zakresie, jakie podnosił uczestnik postępowania, prócz niespornej, że taki samochód był i został sprzedany – nie wiedzą jednak, kiedy i na co przeznaczono środki. Sąd nie dał też wiary zeznaniom uczestnika postępowania, że strony nie wykonywały przed rozpoczęciem budowy mebli na sprzedaż, z których czerpały dodatkowe poza wynagrodzeniem środki na utrzymanie i budowę. Okoliczność, że uczestnik postępowania robił meble i tym sposobem dorabiał potwierdziła jego matka, trudno zaś uznać, że mając takie możliwości, planując założenie rodziny i budowę, miałby z tego zrezygnować po ślubie, tym bardziej, że także wnioskodawczyni była z wykształcenia stolarzem. Sąd nie dał też wiary zeznaniom uczestnika postępowania, w których stwierdza, że zaciągnięty na początku lat 80. kredyt został przez niego spłacony z pieniędzy uzyskanych od matki w ramach darowizny w wysokości 200.000 zł, o czym mają świadczyć złożone do akt książeczki oszczędnościowe. W tym zakresie wskazać trzeba, że same zeznania uczestnika postępowania są wzajemne sprzeczne i niespójne. Pierwotnie słuchany wskazał bowiem, że kredyt został spłacony do końca lat.80 ze środków pochodzących z czynszu najmu oraz prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, jednocześnie wskazując, że otrzymał od matki darowiznę w wysokości 200.000 starych zł na zakup materiałów budowalnych. W kolejnych podał, że otrzymał 250.000 zł, w innych, że kredyt spłacał ze środków z darowizny od matki, a był on, wg jego twierdzeń, zaciągnięty dopiero w 1983r., kiedy strony już mieszkały w swoim domu. Z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy wynika tymczasem, że wpłaty na książeczki zostały dokonane w marcu 1984r. i natychmiast wybrane, nadto opiewają na inną kwotę, bo 250.000 starych zł. Nie sposób dać zatem wiary uczestnikowi postępowania w tym zakresie, gdyż jego zeznania wzajemnie się wykluczają. Nie jest możliwe bowiem, by otrzymał od matki darowiznę na zakup materiałów budowlanych, skoro wpłaty na książeczki pochodzą z 1984r., a strony rozpoczęły budowę w 1981r., wprowadziły się w połowie 1982r. i od tego czasu już wynajmowały mieszkania, dom zatem musiał stać. Nadto nie sposób uwierzyć uczestnikowi postępowania, że mógł nie pamiętać o tak ważnej okoliczności jak spłata kredytu ze środków od matki, skoro stanowiły one znaczącą część tego zobowiązania, i zapewne nie zachodziłaby wówczas konieczność spłacania aż do końca lat 80. jak sam podał. Uzyskaniu takiej darowizny przeczy też wnioskodawczyni, zaś zeznania zawnioskowanych na tę okoliczności przez uczestnika postępowania świadkówI. L.iA. W.są rozbieżne w szczegółach, niespójne, w odniesieniu do świadkaI. L.nadto w znaczącej mierze opierają się na przypuszczeniach. Nawet zatem, jeśli faktycznie uczestnik postępowania otrzymał od matki jakąś darowiznę, w żadnej mierze nie wykazał, że otrzymał deklarowaną kwotę, a nadto, by weszła ona do jego majątku odrębnego i z niej spłacił kredyt. Wskazać bowiem trzeba, że z zeznań świadkaI. L.wynika, że i ona otrzymała od matki takie środki wraz z mężem, jej zdaniem także brat otrzymał darowiznę wspólnie z żoną. Wreszcie wskazać trzeba, że na karcie 20 akt księgi wieczystej przedmiotowej nieruchomości znajduje się wniosek uczestnika postępowania datowany na 1990r. o wykreślenie hipoteki wobec spłaty kredytu. Świadczy to jednoznacznie, że, zgodnie z tym, co uczestnik postępowania zeznawał pierwotnie, kredyt był spłacany przez strony sukcesywnie na przestrzeni tych lat, nie zaś w tak znaczącej kwocie w 1984r., gdyż wówczas nie zachodziłaby potrzeba tak długiego okresu spłaty pozostałej części. W pozostałym zakresie sąd dał wiarę zeznaniom uczestnika postępowania, w tym w szczególności w odniesieniu do tej części, która dotyczy ponoszonych kosztów utrzymania nieruchomości, zarówno w części przyznanej mu do wyłącznego użytkowania, jak i w tych częściach, które ze swej natury pozostały do wspólnego korzystania i utrzymania przez strony. Sąd dał wiarę uczestnikowi, że przez cały okres od ustania wspólności majątkowej małżeńskiej ponosił koszty utrzymania nieruchomości w znaczącej części, za wyjątkiem jedynie tych dwóch lokali, które przypadły wnioskodawczyni, ale i to nie w pełni. Wnioskodawczyni sama przyznała, że nie ponosiła kosztów wynikających czy to z opłat podatków czy ubezpieczeń, ale także zwykłych bieżących kosztów utrzymania innych, niż jej lokale lokali czy gruntu. Z zeznań uczestnika wynika, i potwierdza to zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, że uczestnik i co do lokali użytkowanych przez wnioskodawczynię po części ponosił koszty wiążące się z ich ogrzewaniem, zużyciem wody czy energii elektrycznej, gdyż nie w pełni sama wnioskodawczyni czy jej najemcy koszty te ponosili. Nie ulega też kwestii, że koszty wiążące się z ogrzaniem lokali niezajmowanych, bieżącym utrzymaniem korytarzy prowadzących do lokali, utrzymaniem w należytym stanie obejścia domu, remontem dachu itp. zajmował się wyłącznie uczestnik postępowania. Sąd dał też wiarę uczestnikowi postępowania, że ponosił on koszty wiążące się z utrzymaniem lokali wynajmowanych, ale też podnoszeniem ich standardu czy też adaptacją kolejnych pomieszczeń na cele utworzenia kolejnych lokali do wynajmu. Nie ulega kwestii, że wnioskodawczyni w kosztach tych nie partycypowała, czego nie kwestionowała. Zdaniem sądu, swoje twierdzenia uczestnik postępowania poparł złożonymi fakturami, których sąd nie kwestionował. Sąd dał też wiarę uczestnikowi postępowania w zakresie jego zeznań co do innych ponoszonych kosztów – na poczet opłat za media, ogrzewanie budynku, opłat za podatki i ubezpieczenie nieruchomości, kosztów wiążących się z ogłoszeniami o wynajmie, by pozyskać najemców, wiążących się z opłatami za telewizję, telefon i internet także na potrzeby najemców. Sąd dał też wiarę uczestnikowi postępowania, że wykonywał sam leżące w jego możliwościach prace remontowe i związane z utrzymaniem lokali w budynku stron, nie angażując innych osób i tym samym ograniczając koszty utrzymania budynku. Sąd dał też wiarę zeznaniom uczestnika postępowania, że sam zajmował się pozyskiwaniem opału, wsypywaniem go do pomieszczenia przeznaczonego na opał, że sam palił na potrzeby całego budynku, sam sprzątał i mył obejście i dbał o nie, także w zakresie utrzymania roślinności. Sąd wreszcie także w większości dał wiarę zeznaniom uczestnika postępowania i złożonym przez niego zestawieniom osiąganych przychodów, ponoszonych kosztów wiążących się z utrzymaniem nieruchomości. Sąd nie uwzględnił stanowiska uczestnika postępowania w zakresie uzyskiwanych przez niego dochodów z tytułu czynszu najmu oraz pobieranych opłat za ogrzewanie, a widniejących w zakresie czynszu na umowach najmu, księgach podatkowych i zestawieniach kosztów przekazywanych najemcom, a w zakresie opłat za ogrzewanie na wspomnianych zestawienia uznając, że te pierwsze są zaniżone a te drugie zawyżone, by ukryć właściwe przychody z tych tytułów m.in. na potrzeby niniejszego postępowania. Zdaniem sądu, analiza wysokości tych kosztów prowadzi do wniosku, że przez analizowane lata 2003-2017 średnie opłaty z tytułu kosztów ogrzewania pobierane przez uczestnika postępowania wynosiły ok. 150-200 % pobieranych przez niego opłat czynszowych. Niemniej sąd oparł się na zestawieniach przedłożonych przez uczestnika postępowania, dając im wiarę, dotyczących wysokości jego wydatków z tytułu opłat za śmieci, opał, wodę, energię, materiały, a także pobranych opłat z tytułu czynszu, opłat za wywóz śmieci, zużycie energii, wody, za ogrzewanie, gdyż w tym zakresie są one oparte w części o dokumenty złożone do akt sprawy w postaci załączonych faktur, zwłaszcza w zakresie wydatków, natomiast w zakresie pobieranych opłat za choćby energię elektryczną nie było innego sposobu ustalenia tej wielkości, gdyż uczestnik postępowania pobierał opłaty z tego tytułu nie ryczałtem, ale wg wskazań licznika. Sąd analizował zeznania licznych świadków, zaoferowanych przez strony –G. L.,S. K.,A. W.,I. L.,E. N.,E. S.,R. Ż.,L. K.,L. P.,K. F.,A. F.,I. S.,Z. K.,H. R.,D. Ż.,J. G.,T. S.,M. D.,M. W.,G. M.¸M. P.,A. R.,J. Z. (1),M. Z. (3),A. D.. Sąd nie dał wiary zeznaniom świadkaG. L.w części, w jakiej, zdaniem sądu, trzeba je uznać za gołosłowne i sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego. Sąd dał wiarę świadkowi, że uczestnik postępowania miał pod koniec lat 70. pojazd markiF. (...), jednakże trudno uznać, że osoba obca stronom, w żadnej mierze nie związana jakimikolwiek bliższymi z nimi więziami mogłaby pamiętać po upływie tylu lat – ponad 25, podawane przez siebie szczegóły związane z nabyciem i zbyciem tego samochodu przez uczestnika postępowania. W tym w szczególności, że pieniądze ze sprzedaży przeznaczone zostały na zakup materiałów budowlanych. Uczestnik postępowania nie był dla świadka osobą bliską, trudno zatem przypuszczać, że świadek nie tylko miałby mieć wiedzę o jego osobistych decyzjach majątkowych, ale przede wszystkim przez tyle lat pamiętać szczegóły kwestii dla siebie obojętnych. Tym bardziej, że opisywane przez świadka okoliczności miały miejsce krótko po tym, jak poznał w ogóle uczestnika postępowania. Nie sposób więc uznać, że miałby się interesować takimi szczegółami jego życia. Sąd ostrożnie podchodził do oceny zeznań świadkaS. K., ostatecznie dając im wiarę, gdyż świadek nie formułował swoich wypowiedzi w sposób kategoryczny, niewątpliwy, nawet, gdy postawił tezę o przeznaczeniu środków ze sprzedaży samochoduF. (...)na budowę ostatecznie zastrzegł, że pewności w tym względzie nie ma. Sąd uznał zatem, że zeznania te w żadnej mierze nie mogą wiarygodnie poświadczać twierdzeń uczestnika postępowania w analizowanym zakresie. Analizując zeznania świadkaA. W.sąd oceniał je z dużą dozą ostrożności zważywszy na bliskie relacje łączące świadka z uczestnikiem postępowania. Ostatecznie sąd dał wiarę zeznaniom świadka w niewielkim zakresie, w jakim są zgodne z innymi dowodami uznanymi przez sąd za wiarygodne. Sąd nie dał zatem wiary świadkowi, że z uzyskanych środków ze sprzedaży swojego gospodarstwa w wysokości 500.000 zł przekazała uczestnikowi postępowania na poczet kosztów budowy domu prawie połowę, na siebie przeznaczając niewielką część bo 50.000 zł na spłatę własnego kredytu i jakąś niewielką sumę na zakup ruchomości. Zważywszy, że w tym czasie strony nie potrzebowały takich środków, gdyż dysponowały kredytem, a nadto uczestnik postępowania miał rodzeństwo, nie sposób uwierzyć, że miał otrzymać od matki lwią część tych środków. Świadek nadto nie pamiętała, czy środki te miały być przeznaczone na budowę czy spłatę kredytu, jej zeznania są niespójne. Nadto opis przez świadka, jak wręczyła uczestnikowi postępowania te środku – na schodach gotówką, w kontekście dokonanej wpłaty na książeczkę oszczędnościową uczestnika postępowania i wypłaty od razu w ciągu dwóch miesięcy. Nadto wskazać trzeba, że środki wpłacone w tym samym dniu na trzy książeczki oszczędnościowe uczestnika postępowania opiewają na łącznie 250.000 zł, gdy zarówno on, jak i świadek wskazują na kwotę 200.000 zł. Wywołuje to uzasadnione wątpliwości, by kwoty na książeczkach faktycznie pochodziły z darowizny świadka. Sąd dał zatem wiarę świadkowi, że jakąś część uzyskanych ze sprzedaży gospodarstwa środków przekazała synowi, natomiast nie dal wiary zeznaniom w zakresie wysokości tej kwoty. W pozostałym zakresie sąd dał wiarę zeznaniom świadka, w tym w zakresie okoliczności, że uczestnik postępowania przed ślubem posiadał samochód, ale także, że produkował meble w domu świadka już przed ślubem. Sąd także ostrożnie oceniał zeznania świadkaI. L.. Sąd dał wiarę świadkowi, że uczestnik postępowania posiadał samochód przed ślubem, gdyż ta okoliczności nie ulegała kwestii. Sąd natomiast ostrożnie oceniał zeznania świadka w zakresie otrzymanej odA. W.przez uczestnika postępowania darowizny środków pieniężnych po sprzedaży przez nią gospodarstwa rolnego. Ostatecznie sąd dał wiarę tym zeznaniom, jednakże jedynie co do zasady, że taka darowizna miała miejsce, jednakże już nie w zakresie wysokości otrzymanej przez uczestnika postępowania kwoty, gdyż świadek jedynie ogólnikowo stwierdziła, że była wyższa od otrzymanej przez nią w wysokości 50.000 zł. Świadek zeznała jednocześnie, że matka darowała jej środki do majątku jej i męża, jest przekonania, że tak samo stało się ze środkami na rzecz stron. Sąd dał wiarę zeznaniom świadków – najemców lokali w budynku stron, nie znajdując podstaw do ich zakwestionowania. Co prawda zeznania świadków różniły się między sobą w zakresie przede wszystkim dwóch kwestii, a mianowicie kosztów ponoszonych przez najemców w odniesieniu do zajmowanych lokali, a także co do poziomu ogrzania budynku przez uczestnika postępowania, to zdaniem sądu rozbieżności te nie dyskwalifikują w żadnej mierze tych zeznań. Trzeba bowiem wskazać, że nie można wykluczyć, iż na przestrzeni wszystkich lat toku tego postępowania, mogły być różne konkretne ustalenia uczestnika postępowania z najemcami w zakresie choćby ponoszenia kosztów czy też wykonania prac remontowych czy odświeżających lokale w związku z ich opuszczaniem przez najemców czy zajmowaniem innych lokali w budynku stron. Nie można zatem wykluczyć, że zdarzyły się sytuacje, gdy prace odświeżające czy drobne remontowe na swój koszt wykonywali najemcy, ale też większość wskazała, że robił to nieodpłatnie sam uczestnik postępowania. Także w zakresie zeznań świadków dotyczących ogrzewania budynku przez uczestnika postępowania sąd uznał, że brak podstaw do ich kwestionowania, gdyż w znaczącej mierze ich odczucia co do tego, czy w lokalach było ciepło czy zimno mogło zależeć od ich subiektywnego odczucia w tej kwestii, które jest istotnie zindywidualizowane osobniczo, a nadto od technicznych warunków panujących w konkretnych lokalach, których stan i standard mogły też wpływać na osiąganą w nich temperaturę. Sąd dał też wiarę zeznaniom świadkówL. K.iL. P.w zakresie okoliczności sprzedaży samochodu markiF. (...), nabytego od syna stron,W. W. (4), nie znajdując podstaw do ich zakwestionowania. Zeznania są spójne, logiczne, zbieżne z wiarygodnymi zeznaniami wnioskodawczyni. Wskazać nadto trzeba, że z uwagi na cofnięcie za zgodą uczestnika postępowania wniosku w zakresie podziału majątku w postaci ruchomości stron, zdaniem sądu brak było podstaw do dokonywania ustaleń co do tego, czy pojazd ten stanowił składnik majątku stron, a w konsekwencji dokonywania rozliczeń co do niego. Sąd dał wiarę zeznaniom świadkaJ. Z. (2), nie znajdując podstaw do ich zakwestionowania, nie miały one jednak istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie. Sąd dał też wiarę zeznaniom świadkaJ. W. (2), których strony skutecznie nie podważyły. Zdaniem sądu, zważywszy na niewątpliwy konflikt między stronami, który można odczytać z treści ich wypowiedzi i formułowanych wzajemnie zarzutów, wnioskodawczyni zapewne była zmuszona do samodzielnego zadbania o dach tej części domu, w którym znajdowały się oddane jej do użytkowania lokale. Sąd oparł się na złożonych przez strony dokumentach urzędowych nie znajdując podstaw do ich zakwestionowania – w postaci orzeczeń sądów, ugód zawartych przed sądem, orzeczeń organów administracyjnych. Sąd miał na uwadze także liczne złożone przez strony, głównie przez uczestnika postępowania dokumenty prywatne, których wiarygodności co do zasady nie podważał. W odniesieniu do złożonych przez niego faktur na poczet kosztów utrzymania nieruchomości stron wskazać trzeba, że po części zostały one zakwestionowane przez wnioskodawczynię, podnoszącą zarzut, że nie mają one związku z domem stron. Dotyczyło to złożonych faktur na materiały i sprzęty wyposażenia domu a także na nabyty opał. W tej części sąd uznał ostatecznie, że nie ma podstaw do ich kwestionowania. Wnioskodawczyni bowiem, poza gołosłownymi stwierdzeniami, że albo opiewają one na zakupy na rzecz osób trzecich albo na zakupy na rzecz partnerki uczestnika postępowania na potrzeby utrzymania i remontowania jej domu, nie przedstawiła na poparcie tych twierdzeń jakichkolwiek dowodów. Trudno dać wiarę twierdzeniom wnioskodawczyni, że uczestnik postępowania był wstanie pozyskać na swoje potrzeby osoby, które w jego interesie fałszowałyby faktury sprzedaży wystawiając je w takich ilościach na osobę nie dokonującą danego zakupu. Nadto trzeba wskazać, że w odniesieniu do części złożonych faktur na poczet kosztów wiążących się z remontami czy konserwacją lokali biegły sądowyM. Z. (1), dokonujący ustaleń w zakresie wysokości nakładów czynionych przez strony na przedmiotową nieruchomość, choć nie poczytał poniesionych do czasu sporządzenia opinii kosztów jako nakłady w rozumieniu biegłego, uznał, że zaoferowane faktury mogą mieć związek z pracami podanymi przez uczestnika postępowania jako wykonane w budynku stron. Tym samym trzeba uznać, że skoro biegły nie miał wątpliwości co do związku składanych faktur z opisanymi pracami, stanem nieruchomości, choć nie uznał tych kosztów za nakłady, brak podstaw do kwestionowania tych faktur jako całkowicie nie związanych z przedmiotową nieruchomością. Nawet, jeśli ta ocena nie dotyczy wszystkich złożonych faktur, tylko za czas do sporządzenia opinii przez tego biegłego, nie ma podstaw, by nie dokonać analogicznej oceny w odniesieniu do faktu składanych w późniejszym okresie. Sad miał na uwadze także złożone przez uczestnika postępowania do akt sprawy dokumenty w postaci umów najmu, dowodów opłaty podatków od najmu, ksiąg rachunkowych wiążących się z podatkami od najmu, których nie kwestionował w sensie formalnym. Natomiast sąd odmiennie ocenił wysokość uzyskiwanych faktycznie dochodów z tytułu najmu, gdyż należy uznać te wartości za zaniżone w celu obniżenia wysokości zobowiązania podatkowego. W odniesieniu do złożonych faktur dotyczących zużycia energii elektrycznej, związanych z opłatami za wodę i odbiór ścieków, odbiór odpadów, faktur i rachunków na poczet opłat za telefony, kosztów ogłoszeń, decyzji o wymiarze podatków, polis ubezpieczeniowych dot. nieruchomości – sąd nie znalazł podstaw do ich zakwestionowania. Sąd miał też na uwadze złożone przez uczestnika postępowania umowy kredytów i pożyczek, nie kwestionując ich jako takich, niemniej dokonał ich oceny jako podstawy rozliczeń między stronami w dalszej części uzasadnienia. Sąd zakwestionował jednak ważność umowy kredytu zawartej przez uczestnika postępowania w dniu 2 grudnia 2002r., gdyż niewątpliwie została zawarta z naruszeniem prawa skoro opiewa formalnie na wnioskodawczynię, a podpis za nią złożył uczestnik postępowania, czego nie kwestionował. W odniesieniu do umowy kredytu z dnia 9 kwietnia 2003r. sąd miał na uwadze, że został on faktycznie przeznaczony na koszty wyjazdu córki stron doL., nie sposób zatem uznać, że podlega on rozliczeniu w toku niniejszego postępowania. Sąd miał na uwadze także zestawienia opłat przedkładane najemcom przez uczestnika postępowania z wyszczególnieniem należnych opłat miesięcznych ze wskazanych w nich tytułów, choć trzeba stwierdzić, że deklarowane wysokości opłat z tytułu czynszu i kosztów ogrzewania nie są wiarygodne, a zmierzają do formalnego obniżenia przychodów z wynajmu lokali, na potrzeby m.in. niniejszej sprawy, stąd sąd nie dał wiary podanym tam wartościom w odniesieniu do tych pozycji. Niewątpliwe analiza tych zestawień prowadzi do wniosku, że czynsze zostały ustalona na zaniżonym poziomie, zaś zawyżone wartości dotyczą pobieranych opłat za ogrzewanie, zatem w tym zakresie sąd te zestawienia uznał za niewiarygodne. W konsekwencji sąd uznał też za niewiarygodne w analizowanym zakresie przedłożone przez uczestnika postępowania umowy najmu lokali mieszkalnych, w których wartość czynszów została w przeważającej przynajmniej mierze zaniżona. Sąd nie kwestionował jednocześnie złożonych przez uczestnika postępowania faktur na zakup opału, nie podzielając argumentów wnioskodawczyni, że są one zawyżone, gdyż po części nie dotyczą nieruchomości stron. Sąd miał na uwadze, że te twierdzenia wnioskodawczyni są niczym nie poparte, gołosłowne. Sąd nie kwestionował dokumentów złożonych przez uczestnika postępowania, a dotyczących pojazdu stron markiP., jednakże mając na uwadze, że ostatecznie strony nie poddały podziałowi, a zdaniem sądu, tym samym także rozliczeniu, należących do nich ruchomości, sąd nie dokonywał rozliczeń między stronami kwestii finansowych związanych z tym składnikiem majątkowym. Trzeba jednakże nadto dodać, że uczestnik postępowania sprzedał ten samochód samodzielnie, bez jakiegokolwiek udziału, wiedzy i zgody wnioskodawczyni, i nie dokonał z nią jakichkolwiek rozliczeń uzyskanych ze sprzedaży środków. nie przedstawił jednocześnie żadnych dowodów wskazujących na wysokość uzyskanej ceny, jego deklaracja, że było to 1000 zł jest gołosłowna, zatem trudno, by sąd dokonywał też rozliczeń między stronami w tym zakresie nie dysponując wystarczającym zakresem istotnych danych. Sąd opierał się także na sporządzonych przez uczestnika postępowania zestawieniach osiąganych przez niego przychodów od najemców w postaci pobieranych opłat z tytułu czynszu, kosztów ogrzewania, zużycia energii elektrycznej, wody, wywóz śmieci, telewizji, na poczet remontów, ale także ponoszonych z tych tytułów opłat, gdyż są one oparte o dane ze złożonych faktur i rachunków, czy decyzji podatkowych. Sąd w zakresie opłat pobranych od najemców z tytułu zużycia energii elektrycznej musiał opierać się na zeznaniach uczestnika postępowania i złożonych przez niego wyliczeniach, gdyż te opłaty nie miały charakteru stałego, ryczałtowego. Sąd opierał się też na zestawieniach dotyczących stanu wynajmu poszczególnych lokali w poszczególnych latach. Zdaniem sądu, one także znajdują potwierdzenie w złożonych umowach najmu i zeznaniach uczestnika postępowania. Wynika z nich, że przerwy w wynajmie lokali były takie, jak wskazywał uczestnik postępowania, nie zaś gołosłownie wnioskodawczyni. Sąd miał także na uwadze, traktując jej jako dokumenty prywatne, złożone przez uczestnika postępowania do akt sprawy kosztorysy powykonawcze dotyczące wykonywanych przez niego prac remontowych w nich wyszczególnionych. Choć są to prywatne opinie, opracowania wykonane na zlecenie strony, niemniej mogą one także, w kontekście innych dowodów i wspólnie z nimi, stanowić podstawę dokonywania ustaleń w zakresie ponoszonych przez uczestnika postępowania kosztów w analizowanym zakresie, a także pozwolić wykazać, że koszty te miały miejsce, skoro kosztorysy ze swej istoty zostały sporządzone po wykonaniu robót. Sąd, aczkolwiek jedynie posiłkowo, opierał się także na zdjęciach składanych przez strony w toku postępowania, których strony nie kwestionowały. Sąd miał na uwadze także składane szkice pomieszczeń, jednakże, zważywszy stanowcze opinie biegłych budowlańców, że lokale nie mogą zostać wyodrębnione w lokale samodzielne w rozumieniuustawy o własności lokali, miały one dla rozstrzygnięcia sprawy znaczenie marginalne. Sąd opierał się także na dokumentach pozyskanych przez sąd wyniku zwrócenia się do licznych urzędów i instytucji o informacje, których nie kwestionował, nie uczyniły tego także strony. Informacje te jednakże, pozyskane czy to z MOPS wK., Wydziałów Komunikacji,(...), SR w Starogardzie Gdańskim, nie wniosły do sprawy istotnych informacji, które w znaczący sposób mogły przyczynić się do przedmiotowego rozstrzygnięcia. W szczególności informacje w Wydziałów Komunikacji w żadnej mierze nie przyczyniły się do ustaleń w kwestii posiadania przez uczestnika postępowania pojazdu markiF. (...)przed ślubem, daty jego zbycia oraz uzyskanej ceny, co miałoby znaczenie dla oceny wiarygodności zeznań uczestnika postępowania w zakresie podniesionej kwestii poczynionych przez niego nakładów z majątku odrębnego na majątek wspólny stron. Sąd miał na uwadze także dowód z oględzin przedmiotowej nieruchomości, który pozwolił na wskazanie na miejscu przez strony, w szczególności uczestnika postępowania, rozmiaru wykonanych prac, ustalenia stanu budynku jako takiego i poszczególnych lokali. Sąd miał na uwadze także opinie powołanych w sprawie licznych biegłych, jednakże nie wszystkie opinie uznał za miarodajne dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy. W pierwszej kolejności sąd ustalał kwestię dla stron najważniejszą, a wiążącą się z możliwością dokonania podziału nieruchomości bądź przez fizyczny jej podział, bądź wydzielenie samodzielnych lokali i przyznanie poszczególnych z nich ich stronom na wyłączną własność. W tym zakresie sąd oparł się na jednoznacznych i nie budzących wątpliwości opiniach biegłychM. B. (1)iW. K. (1), które, zwłaszcza biegłaW. K. (1)– mimo upływy znaczącej ilości czasu i czynionych przez uczestnika postępowania licznych prac adaptacyjnych co do lokali w budynku stron, jednoznacznie stwierdziły, że budynek nie umożliwia jego fizycznego podziału w celu wydzielenia dwóch niezależnych od siebie nieruchomości, zaś lokale nie spełniają wymogów samodzielności w zrozumieniu przywołanej ustawy, nie ma zatem możliwości podziału majątku w postulowany przez wnioskodawczynię sposób. Sąd, z uwagi na upływ czasu, nie oparł się także na opiniach powołanych biegłych w zakresie wyceny nieruchomości stron, ostatecznie za miarodajną przyjmując ostatnią z nich, dokonaną przez biegłąW. K. (1), której także strony nie kwestionowały. Przede wszystkim jednak wskazać trzeba, że sąd podejmował liczne próby dokonywania ustaleń przy pomocy opinii biegłych kwestii istotnych dla stron, podnoszonych przez nie celem dokonania rozliczeń między nimi – z jednej strony dochodów uzyskiwanych przez uczestnika postępowania z przedmiotowej nieruchomości, z drugiej zaś ponoszonych przez niego kosztów na poczet jej utrzymania oraz wiążących się z utrzymaniem lokali w stanie zdatnym do uzyskiwania dochodu. W tym celu sąd zlecił wykonanie opinii biegłym ds. czynszów –J. M. (1)iR. K. (1), którzy złożyli do akt sprawy opinie, ale sąd ostatecznie uznał, że nie są one miarodajne dla oceny uzyskiwanych przez uczestnika postępowania dochodów z racji wynajmowania lokali mieszkalnych w budynku stron. Trzeba bowiem wskazać, że biegli oparli swe obliczenia na teoretycznych założeniach, które zostały, w opinii sądu, skutecznie zakwestionowane przez uczestnika postępowania podnoszącego, że nie uzyskał on i nie był w stanie uzyskać dochodów z tego jednego tytułu na poziomie szacowanym przez biegłych. Nadto biegli nie w pełni uwzględnili rzeczywisty czas wynajmowania poszczególnych lokali w badanym okresie, co istotnie wpłynęło na wynik ich obliczeń. Sami biegli wskazali, że opinia ich zdaniem daje pogląd, jaki czynsz uczestnik postępowania mógłby uzyskać przy racjonalnym gospodarowanie nieruchomością. Jednakże celem dopuszczenia tego dowodu nie było wyliczenie wielkości dochodu, który uczestnik postępowania mógłby uzyskać racjonalnie gospodarując lokalami, a zatem przy założeniu wynajmu ich na poziomie 80% w skali roku, gdyż uzyskany wynik jest jedynie hipotetyczny i nie może być brany pod uwagę przy rozliczeniu rzeczywistych przychodów uczestnika postępowania. Nadto biegli przyjęli także należność z tytułu wynajmu boksów garażowych, co faktycznie nie miało miejsca, zatem i wyliczenie uzyskanych dochodów jest wadliwe. Odnosząc się do opinii biegłegoM. S. (2)wskazać trzeba, iż co do zasady sąd nie znalazł podstaw do jej zakwestionowania. Biegły miał za zadanie ustalić wartość przedmiotowej nieruchomości, poczynionych przez uczestnika postępowania na nią nakładów oraz ustalić koszty jej ogrzewania. Zważywszy datę sporządzenia tej opinii w zakresie ustaleniu wartości nieruchomości wskazać można jedynie, że straciła ona na aktualności, zatem nie może być podstawą czynienia przez sąd rozliczeń. W zakresie ustalenia kosztów ogrzewania zdaniem sądu, zważywszy na treść opinii w porównaniu ze wskazaniami tych kosztów przez uczestnika postępowania można przyjąć, że może ona służyć do weryfikacji podawanych przez uczestnika postępowania wartości, z którymi się nie kłóci. Nadto sąd nie podzielił w odniesieniu do tych ustaleń biegłego zastrzeżeń stron, które stanowią, w ocenie sądu, tylko gołosłowną polemikę z wyliczeniami biegłego, który jako fachowiec w swojej dziedzinie ma lepszą wiedzę aniżeli strony w analizowanym zakresie, a nadto w swoich opiniach uzupełaniających z 14-11-2011r. i 30-01-2012r. rozprawił się w sposób jasny i jednoznaczny ze zgłoszonymi zastrzeżeniami. Wskazania uczestnika postępowania odnośnie rocznych kosztów utrzymania nieruchomości, poparte załączonymi fakturami, w świetle tej opinii należy zatem uznać za wiarygodne. W odniesieniu do wartości nakładów wskazać trzeba, że biegły ocenił je w rozumieniu inwestycji zwiększających wartość przedmiotowej nieruchomości, w tym kontekście uznał, że koszty ponoszone przez uczestnika postępowania w postaci remontów, adaptacji lokali., podnoszenia standardów, zagospodarowywania nieruchomości nie są nakładami a jedynie kosztami prowadzonego wynajmu lokali. Nie polemizując z tą oceną wskazać trzeba, że w związku z powyższym biegły nie obliczył wartości tak rozumianych nakładów, zaś co do kosztów podawanych przez uczestnika postępowania wykazanych fakturami nie kwestionował ich w tym sensie, że nie są one niewiarygodne i mogą znajdować pokrycie w stanie budynku, nadto wskazał, że w realiach rynkowych podane przez uczestnika postępowania wartości robocizny od wymienionych prac także są wiarygodne i niezawyżone. Zdaniem sądu, ta ocena dokonana przez biegłego uwiarygadnia twierdzenia uczestnika postępowania w zakresie ponoszonych kosztów zarówno w zakresie nabytych materiałów czy sprzętów, ale też wartości robocizny pracy osobistej uczestnika postępowania, stanowiącej równowartość zaoszczędzonych kosztów wynagrodzenia osób, które by te prace na jego zlecenie wykonywały. Nadto biegły podał, że szczegółowe wyliczenie wszystkich kosztów ponoszonych przez uczestnika postępowania, zwłaszcza w kontekście ich negowania w znaczącej części przez wnioskodawczynię, wymagałoby licznych opinii kilku biegłych, ale koszty ich z uwagi na szeroki zakres badania byłby bardzo znaczący. Sąd, by ustalić wartość nakładów uczestnika postępowania na przedmiotową nieruchomość sięgnął po kolejnego biegłego, gdyż poprzedni w praktyce odstąpił od wykonania tego obowiązku, zlecając wykonanie biegłemuM. Z. (1). Choć biegły podjął czynności, w opinii sądu i one nie doprowadziły do jednoznacznego i nie budzącego wątpliwości sądu ustalenia tych wartości. Także ten biegły bowiem wyliczył te nakłady w odniesieniu do wartości rynkowej nieruchomości metodą zwiększania tej wartości poprzez czynienie inwestycji. Nadto biegły dokonał wyliczeń abstrakcyjnych w odniesieniu do poszczególnych lokali, przypisując im także wartość nakładów w odniesieniu do procentowego udziału ich powierzchni do powierzchni budynku, wartość prac wykonanych w częściach wspólnych. Powoduje to dodatkowe utrudnienie, jakim jest możliwość weryfikacji wskazanych danych, czyniąc opinię w praktyce mało zrozumiałą i czytelną. Zdaniem sądu, metoda ta w kontekście twierdzeń uczestnika postępowania i złożonych faktur nie może zostać ostatecznie uznana za miarodajną, gdyż na przestrzeni lat wartość nakładów ustalonych przyjętą przez biegłego metodą jest diametralnie niższa od podanych przez uczestnika postępowania wartości. Wynika to m.in. z faktu, że biegły uwzględnił stopień amortyzacji nakładów w związku z upływem czasu, a także w sytuacji wielokrotnego dokonywania tych samych czynności wobec np. danego lokalu, jak malowanie, na potrzeby opinii przyjął tylko wartość efektu końcowego, co ustalane wartości zaniża, gdyż nie uwzględnia tzw. prac zanikowych. Biegły podkreślił, że prace wykonywane przez uczestnika postępowania, takie, które obiektywnie nie zwiększają wartości nieruchomości, jak malowanie, nie mieszczą się w kategorii nakładów, a kosztów eksploatacji. Istotne natomiast jest stanowisko biegłego, stanowiąc argument na rzecz przyjęcia twierdzeń uczestnika postępowania za wiarygodne, że wszystkie złożone przez uczestnika postępowania do momentu sporządzenia opinii mogą odnosić się do nieruchomości stron. Sąd zlecił wreszcie rozliczenie przychodów uczestnika postępowania i ponoszonych przez niego kosztów biegłemu ds. rachunkowościJ. W. (3), który w licznych opiniach sporządził zestawienia tychże, jednakże z uwagi na fakt, iż dotknięte były brakami, sąd musiał obligować biegłego do ich uzupełniania i weryfikacji. I choć biegły opierał się na bogatym materiale dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy, zarówno w postaci licznych dokumentów, jak i zeznań świadków czy stron, jego opinie trudno uznać ostatecznie za miarodajne dla nie budzących wątpliwości ustaleń co do wskazanych wyżej kwot, a w konsekwencji rozliczeń. Obie strony kwestionowały dokonane przez biegłego obliczenia, biegły podejmował próby uwzględnienia ich zarzutów do opinii, ale także wskazań i wątpliwości sądu, jednakże zdaniem sądu, zadaniu temu nie sprostał. W ocenie sądu, różnice w wyliczeniach biegłego, wynikające z przyjętych przez niego rozmaitych założeń, czy też uwzględnienia stanowisk stron są tak znaczące, że trudni znaleźć takie, które można by uznać za obiektywnie prawidłowe. Dotyczy to zarówno uzyskiwanych przez uczestnika postępowania z różnych tytułów kwot od najemców, jak i czynionych przez niego z wszystkich podnoszonych tytułów opłat. Biegły stworzył na potrzeby opinii do sprawy liczne tabele, w których zapisywał kwoty pochodzące z różnych tytułów, mające zarówno charakter przychodów, jak i wydatków – kosztów, jednakże uwzględniał w nich wyliczenia metodami stosowaną na potrzeby księgowości, takiej zaś potrzeby nie było w przedmiotowej sprawie. Nie chodziło bowiem o teoretyczne wyliczenia, a takich dokonywał biegły, przez co zestawienia zawarte w tabelach stawały się mało przejrzyste, wręcz nieczytelne i mało zrozumiałe. Ostatecznie zatem, zdaniem sądu, należy uznać, że przedmiotowe opinie co prawda nie mogą stanowić bazy jednoznacznych ustaleń w analizowanym zakresie, niemniej, podobnie jak wcześniejsze opinie biegłychM. S. (2)iM. Z. (1)stanowią punkt wyjścia do samodzielnych ustaleń przez sąd – oceny materiału dowodowego zaoferowanego przez strony. Opinie biegłegoJ. W. (3)zakreślają pewne pole, w ramach którego można dokonywać rozważań w spornych między stronami kwestiach. Sam biegły bowiem wskazał, że nie można dokonać jednoznacznych ustaleń, w związku z czym zaproponował kilka wersji oceny przychodów i kosztów, w konsekwencji dochodów uczestnika postępowania, a które jego zdaniem sąd, w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy, najbardziej prawdopodobne. Jednakże i ich analiza wskazuje, z jak istotnymi rozbieżnościami mamy do czynienia, ale także, że w istocie biegły nie wziął pod uwagę kwot pobranych przez uczestnika postępowania z wszystkich możliwych tytułów, gdyż sam uczestnik postępowania wskazuje na inne kwoty, niewątpliwe nie wziął też pod uwagę rzeczywistych jego wydatków z wszystkich wyżej przywołanych tytułów, gdyż i tu nawet samodzielne wyliczenie w oparciu o złożone dokumenty w postaci faktur prowadzi do innych wyników. Wskazać w tym miejscu trzeba, że słuchany na rozprawie w dniu 24 września 2015r. biegły podał, że przyjęcie innej metodologii wyliczeń, jednej z zastosowanych przez niego, ale nie wskazanych jako najbardziej prawdopodobne, może prowadzić także do ustalenia straty po stronie uczestnika postępowania, poniesionej na przestrzeni lat analizowanych przez biegłego. Biegły dodał jednakże, że adaptowanie pomieszczeń przez uczestnika postępowania należy uznać traktować jako inwestycje. Sąd w pełni oparł się na opiniach biegłejW. K. (1), nie znajdując podstaw do ich zakwestionowania. Biegła sporządziła opinie według swej najlepszej wiedzy, uwzględniając aktualny stan nie tylko samej nieruchomości, ale także stan prawny, wskazujący na możliwość, a w przedmiotowej sprawie, na niemożliwość podziału majątku poprzez wyodrębnienie w budynku stron samodzielnych lokali. Biegła wreszcie, ustaliła aktualną, na potrzeby rozliczeń w sprawie, wartość nieruchomości. Choć strony składały zastrzeżenia do opinii zarówno co do możliwości uznania lokali za samodzielne i nadające się do wyodrębnienia, jak i co do wartości nieruchomości, w tym w szczególności uwzględnienia w niej spornej kondygnacji objętej decyzją o rozbiórce, biegła w swych pismach z dnia 21-02-2017r. i 14-03-2017r. wreszcie podczas składnia ustnej opinii na rozprawie jasno i precyzyjnie wyjaśniła swe stanowisko w zakresie kwestii samodzielności lokali oraz wartości nieruchomości. Zdaniem sądu, wyjaśnienia biegłej należy uznać za stanowcze, miarodajne i nie budzące wątpliwości, biegła wyjaśniła wszelkie kwestie sporne, zatem sąd oparł się na złożonych przez nią opiniach. Sąd miał na uwadze także dowody znajdujące się w aktach, z których sąd dopuścił dowód – aktksięgi wieczystej KW (...)iKW (...), akt sprawy III RC 337/03 tut. Sądu, wreszcie wykonanych kopii aktksięgi wieczystej KW (...)SR w Starogardzie Gd. Sąd oddalił wniosek uczestnika postępowania o oszacowanie nakładów poczynionych przez uczestnika postępowania w latach 80. w postaci środków uzyskanych ze sprzedaży pojazdu markiF. (...)p oraz środków pochodzących z darowizny od jego matki. W ocenie sądu, brak podstaw do uwzględnienia twierdzeń uczestnika postępowania w zakresie poniesienia tych nakładów, a tym samym do powołania biegłego. Jak wcześniej wskazano w odniesieniu do środków pochodzących ze sprzedaży samochodu, uczestnik postępowania nie udowodnił, że środki takie były jego majątkiem odrębnym w całości, w tym zakresie wnioskodawczyni podała, że uczestnik dysponował pojazdami przed ślubem, jednakże na ten ostatni, którego sprzedaż wskazywał uczestnik postępowania jako źródło pokrycia ceny nabycia działki, na której strony wzniosły dom, strony obie pozyskały środki ze swych zarobków, nabyły go wspólnie po części z nich, po części ze środków ze sprzedaży wcześniejszego pojazdu uczestnika postępowania. W żadnej mierze nie wykazał uczestnik postępowania, że było inaczej, nie przedstawił żadnych wiarygodnych dowodów na wykazanie swych twierdzeń, żadne dokumenty się nie zachowały, także wskazujące choćby na możliwą uzyskaną ze sprzedaży cenę. Podanie tejże wyliczonej w oparciu o dane z internetu za tamten czas nie może być w żadnej mierze miarodajnym punktem wyjścia do ustaleń skoro nie wiadomo nic o tym konkretnym pojeździe. Nie wiadomo zatem, za ile został sprzedany, jak cześć ceny jego nabycia została pokryta z majątków wówczas jeszcze odrębnych stron. Analizując zaś kwestię rozliczenia nakładu uczestnika postępowania z jego majątku odrębnego na wspólny, jakim miała być darowizna uczyniona przez matkę, sąd, jak wcześniej wskazano, nie dał wiary uczestnikowi i świadkomA. W.iI. L.co do wartości tej darowizny, gdyż w tym zakresie zeznania tych osób są wewnętrznie i wzajemnie sprzeczne, zwłaszcza uczestnika postępowania, który wielokroć zmieniał ich treść zarówno co do wielkości tej darowizny, okresu jej otrzymania, ale przede wszystkim przeznaczenia tych środków. Dlatego sąd nie dał wiary uczestnikowi postępowania, że taką darowiznę w deklarowanej kwocie otrzymał, a następnie zainwestował ją w przedmiotową nieruchomość. Co prawda sąd nie neguje, że uczestnik mógł jakieś środki od matki uzyskać, co potwierdzaI. L., także przez nią obdarowana, ale inne ustalenia poczynione w sprawie w oparciu o wiarygodne dowody przeczą temu, by z tych środków uczestnik spłacił kredyty zaciągnięte na budowę domu i warsztatu. Sam uczestnik w tej mierze składał wewnętrznie sprzeczne zeznania. Tym samym sąd uznał, że uczestnik postępowania nie wykazał tej okoliczności i oddalił wniosek o rozliczenie tych środków jako nakładów z majątku odrębnego na majątek wspólny stron. Wnioski stron zas ługują na częściowe uwzględnienie. Stosownie do treściart.567§3 kpc, do postępowania o podział majątku wspólnego po ustaniu wspólności majątkowej miedzy małżonkami stosuje się odpowiednio przepisy o dziale spadku. Z mocy zaśart.688 kpc, do działu spadku stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące zniesienia współwłasności. Stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie składnikiem majątku wspólnego stron podlegającym podziałowi pomiędzy strony postępowania pozostała ostatecznie z woli stron jedynie nieruchomość położona wK., stanowiąca zabudowaną budynkiem mieszkalnym działkę przyul. (...). W zakresie pozostałych składników majątku stron – ruchomości, wnioskodawczyni cofnęła wniosek za zgodą uczestnika postępowania, wobec czego sąd nie dokonywał ustaleń w odniesieniu do tych rzeczy, zarówno zgłoszonych pierwotnie przez wnioskodawczynię, jak i potem przez uczestnika postępowania uznając, że ich oświadczenie w tym zakresie należy uznać za wiążące. Mając to na uwadze nie rozliczał kwestii podnoszonych przez uczestnika postępowania ponoszonych przez niego kosztów spłaty i utrzymania pojazdu markiP., tym bardziej, że był on użytkowany wyłącznie przez uczestnika postępowania, przez niego sprzedany bez zgody i wiedzy oraz bez rozliczeń z wnioskodawczynią, ale takżeF. (...)uznając nadto, że nie był on faktycznie składnikiem majątku wspólnego, gdyż został nabyty na potrzeby syna stron, który go sprzedał, co wykazały zeznania przesłuchanych na tę okoliczność wiarygodnych świadków. Odnosząc się do kwestii przynależności przedmiotowej nieruchomości do majątku wspólnego stron na wstępie wskazać trzeba, iż w tej kwestii sąd nie miał wątpliwości, że rzecz ta jest składnikiem tego majątku, nie zaś majątku odrębnego uczestnika postępowania, jak próbował to wykazać. Sąd w tej mierze miał na uwadze przede wszystkim, choć nie tylko, treść nie budzących wątpliwości sądu aktów notarialnych, w oparciu o które doszło do nabycia tej nieruchomości – wówczas niezabudowanej działki, przez strony. Uczestnik postępowania dwukrotnie stawał do takiego aktu, i w obu aktach oświadczył, że nabycia dokonuje do majątku wspólnego, w tym ze środków dorobkowych stron. Tłumaczenia uczestnika postępowania, że zrobił to pod wpływem braku wiedzy, że mógłby zapisać inaczej, by ułatwić możliwość zaciągnięcia kredytów na poczet budowy są niewiarygodne, gdyż kredyt ostatecznie zaciągnął na siebie właśnie. Gdyby faktycznie środki na zakup pochodziły z majątku odrębnego, uczestnik postępowania dałby temu wyraz w akcie notarialnym. W tym miejscu trzeba też wskazać, co podał sam uczestnik postępowania, że jego intencją od samego początku, żeby nieruchomość była składnikiem majątku wspólnego stron, nawet zatem, jeśli jakaś część, niewykazana w swej wielkości, pochodziła z majątku uczestnika postępowania z okresu sprzed zawarcia związku małżeńskiego, intencją uczestnika postępowania było włączenie jej w postaci już nabytej za te środki działki, do majątku wspólnego małżonkówW.. Nadto wnioskodawczyni podnosiła też, że strony miały środki na zakup działki – przed ślubem pracowały, po ślubie także, mieszkając nadto u matki uczestnika postępowania, nie płacąc tam za tę możliwość, nadto dorabiały sobie produkując meble, co w tamtych czasach musiało przynosić dochody. Zdaniem sąd, uczestnik postępowania nie obalił tych twierdzeń, przeciwnie, z zeznań świadków wynikało, że strony wykonywały meble i w ten sposób zarabiały. Powoduje to, w ocenie sądu, że nieruchomość położoną wK.przyul. (...)należy uznać za składnik majątku wspólnego stron, podlegający jako jedyny podziałowi i rozliczeniu. Odnosząc się do zgłoszonego przez uczestnika postępowania wniosku o uwzględnienie nakładu z jego majątku odrębnego na majątek wspólny, jakim jest nieruchomość stron, w postaci zainwestowania w zakup działki środków pochodzących ze sprzedaży należącego do uczestnika postępowania przed ślubem pojazdu markiF. (...)p oraz darowizny uzyskanej przez niego od matki na spłatę kredytów na budowę domu, sąd nie uwzględnił tego stanowiska uczestnika postępowania. Uznał, że uczestnik nie wykazał, by faktycznie takie nakłady w ogóle poniósł, nie wykazał też w żadnej mierze ich wysokości. Jak wcześniej wskazano w odniesieniu do środków pochodzących ze sprzedaży samochodu, uczestnik postępowania nie udowodnił, że środki takie były jego majątkiem odrębnym w całości, w tym zakresie wnioskodawczyni podała, że uczestnik dysponował pojazdami przed ślubem, które sukcesywnie sprzedawał, jednakże na ten ostatni, którego sprzedaż wskazywał uczestnik postępowania jako źródło pokrycia ceny nabycia działki, na której strony wzniosły dom, strony obie pozyskały środki ze swych zarobków, nabyły go wspólnie po części z nich, po części właśnie ze środków ze sprzedaży wcześniejszego pojazdu uczestnika postępowania. W żadnej mierze uczestnik postępowania nie wykazał zaoferowanymi dowodami, których wiarygodność sąd ocenił wcześniej, że było inaczej, nie przedstawił żadnych wiarygodnych dowodów na wykazanie swych twierdzeń, zwłaszcza, że żadne dokumenty się nie zachowały, także wskazujące choćby na możliwą uzyskaną ze sprzedaży cenę. Podanie tejże wyliczonej w oparciu o dane z internetu za tamten czas nie może być w żadnym wypadku miarodajnym punktem wyjścia do ustaleń skoro nie wiadomo nic o tym konkretnym pojeździe. Analizując kwestię rozliczenia wskazywanego przez uczestnika postępowania nakładu z jego majątku odrębnego na wspólny, jakim miała być darowizna uczyniona przez matkę, sąd, jak wcześniej wskazano, nie dał wiary uczestnikowi i świadkomA. W.iI. L.co do wartości tej darowizny, gdyż w tym zakresie zeznania tych osób są wewnętrznie i wzajemnie sprzeczne, zwłaszcza samego uczestnika postępowania, który wielokroć zmieniał ich treść zarówno co do wielkości tej darowizny, okresu jej otrzymania, ale przede wszystkim przeznaczenia tych środków. Dlatego sąd nie dał wiary uczestnikowi postępowania, że taką darowiznę w deklarowanej kwocie otrzymał, a następnie zainwestował ją w przedmiotową nieruchomość spłacając z niej zaciągnięte kredyty. Zdaniem sądu świadczy też o tym treść wniosku o wykreślenie hipoteki, który jasno wskazuje, że spłata nastąpiła dopiero w 1990r., przy spłacie tak znaczącej sumy już w 1994r. okres spłaty całości uległby istotnemu skróceniu. Co prawda sąd nie neguje, że uczestnik mógł jakieś środki od matki uzyskać, co potwierdzaI. L., także przez nią obdarowana, ale inne ustalenia poczynione w sprawie w oparciu o wiarygodne dowody przeczą temu, by z tych środków uczestnik spłacił kredyty zaciągnięte na budowę domu i warsztatu skoro sam uczestnik w tej mierze składał wewnętrznie sprzeczne zeznania. Mając to na uwadze sąd uznał, że uczestnik postępowania nie wykazał także tej okoliczności i oddalił wniosek o rozliczenie tych środków jako nakładów z majątku odrębnego na majątek wspólny stron. W kwestii ustalenia wartości nieruchomości sąd oparł się na opinii biegłejW. K. (1), ostatniej sporządzonej w tym względzie na potrzeby sprawy, którą sąd uznał w tym zakresie za miarodajną, mimo złożonych przez strony zastrzeżeń. W analizowanym zakresie sąd przyjął jednocześnie, że wartość tę należy ustalić dla nieruchomości zabudowanej budynkiem w takim kształcie, w jakim jest on obecnie, z uwzględnieniem wartości kondygnacji objętej nakazem rozbiórki, a z pominięciem wprost tej okoliczności, gdyż odmienne przyjęcie prowadziłoby do wypaczenia wartości tej rzeczy, a w kontekście przyznania jej na wyłączną własność uczestnikowi postępowania, o czego powodach niżej, prowadziłoby do pokrzywdzenia wnioskodawczyni zwłaszcza, że decyzja o rozbiórce liczy sobie już wiele lat i w żaden sposób nie jest jej wykonanie egzekwowane przez właściwe władze administracyjne. Obniżenie wartości nieruchomości odliczając wartość tej kondygnacji, a dodatkowo jeszcze o koszty jej rozbiórki prowadziłoby do nieuzasadnionego uprzywilejowania uczestnika postępowania w kontekście dalszej możliwość korzystania ze znajdujących się w tej części pomieszczeń. Podobnie trzeba ocenić kwestię aktualnego kształtu lokali oznaczonych przez strony jako 5 i 6, które też w części są samowolą budowalną, mimo tego uczestnik postępowania użytkuje je w istniejącym kształcie, nic też nie wskazuje, by miało dojść do zmiany tego stanu rzeczy i przywrócenia ich do postaci sprzed rozbudowy. Stan ten ma niewątpliwie wpływ na sytuację uczestnika postępowania, gdyż mieszkania w obecnym kształcie są atrakcyjniejsze, rozbudowa miała umożliwić ich wyposażenie w oddzielne kuchnię i łazienkę, a zatem wpływa wprost na wysokość uzyskiwanych z nich czynszów. Dlatego sąd ustalił wartość nieruchomości wg wskazania biegłej, zawartej w opinii oraz dodatkowym piśmie wyjaśniającym tę kwestię, na kwotę 491.000 zł. Zważywszy, że sąd oddalił wnioski uczestnika postępowania o rozliczenie nakładów na przedmiotową nieruchomość w postaci środków z majątku odrębnego – kwoty uzyskanej ze sprzedaży samochodu i darowizny od matki, za wartość nieruchomości podlegającej rozliczeniu przyjął wartość oszacowaną przez biegłąW. K.w całość. Analizując kwestię sposobu dokonania podziału składnika majątku wspólnego stron sąd miał na uwadze treśćart.211 kciart.212 kc.Sąd analizował zatem możliwe sposoby, wg kolejności wskazanej w przywołanych przepisach i doszedł do przekonania, że nie ma podstaw w stanie faktycznym sprawy – stanie faktycznym przedmiotowej nieruchomości – do dokonania jej podziału fizycznego czy to sensu stricte czy przez wydzielenie samodzielnych lokali mieszalnych i przyznanie poszczególnych z nich na wyłączną własność wnioskodawczyni czy też uczestnika postępowania. W zakresie podziału fizycznego sensu stricte nie ulega wątpliwości, że konstrukcja budynku stron na to nie pozwala. Nie ma w jego ramach żadnej takiej ściany pionowej, która umożliwiłaby wyraźne wydzielenie dwóch samodzielnych części. Sąd rozważał jednak podnoszony w szczególności przez wnioskodawczynię sposób podziału w postaci wydzielenia samodzielnych lokali - w rozumieniuustawy o własności lokali. Na przestrzeni lat, z uwagi na podejmowane najpierw przez strony, a potem przez uczestnika postępowania, także w toku niniejszej sprawy, działania, stan tych lokali się zmieniał, zatem sąd badał też możliwość ich wydzielenia w celu przyznania na wyłączną własność jednej ze stron. Ostatnia opinia biegłejW. K. (1)nie pozostawia jednakże wątpliwości, w tyj w związku z ostatnimi zmianami w ustawach regulujących te kwestie, że o takiej samodzielności w odniesieniu do budynku stron nie może być mowy. Biegła jasno, stanowczo i ponad wszelką wątpliwość wyjaśniła, z jakich przyczyn uznała lokale w budynku stron za niesamodzielne, bo nie spełniające wymogów technicznych, nadto obecnie nie jest możliwe wydzielenie w budynku jednorodzinnym większej ilości, aniżeli dwóch samodzielnych lokali, zaś taka sytuacja nie jest adekwatna w żadnej mierze do stanu budynku stron, nie spowodowałaby rozwiązania kwestii realnego podziału. Na marginesie można też wskazać, że nawet, gdyby taki podział był możliwy formalnie, w realiach przedmiotowej sprawy sąd nie mógłby go zastosować. W tej kwestii trzeba mieć przede wszystkim na uwadze relacje między stronami, które w żadnej mierze nie pozwoliłyby im na zarządzanie wspólnymi częściami nieruchomości, które przecież istniałyby po wydzielenie lokali. Strony pozostają w tak głębokim i wieloletnim konflikcie, że uniemożliwia im on podejmowanie jakichkolwiek wspólnych decyzji. Strony wzajemnie zarzucają sobie wrogie wobec siebie zachowania – wnioskodawczyni uczestnikowi postępowania przede wszystkim przemoc i działania zmierzające do jej faktycznego rugowania z terenu wspólnej nieruchomości, uczestnik postępowania wnioskodawczyni złośliwe działania zmierzające na wyrządzanie mu szkód materialnych i finansowych. Tym samym sąd musiał rozważać pozostałe dwa sposoby podziału – przyznanie nieruchomości jednej ze stron ze spłatą drugiej względnie podział prawny, czyli sprzedaż nieruchomości i podział sumy z niej uzyskanej między stronami. Analizując materiał dowodowy przedmiotowej sprawy sąd doszedł do przekonania, że najwłaściwszym sposobem podziału majątku jest przyznanie nieruchomości na wyłączną własność uczestnika postępowania ze spłatą na rzecz wnioskodawczyni. Sąd uznał, że podział cywilny nie byłby korzystny dla stron, w szczególności dla wnioskodawczyni. Nie korzysta ona w praktyce z przedmiotowej nieruchomości, utrzymywanie dotychczasowego zatem stanu rzeczy do momentu jej sprzedaży, która mogłaby się odsuwać w czasie, mogłoby doprowadzić do istotnego odsunięcia w czasie realnego zaspokojenia wnioskodawczyni. Taka sytuacja mogłaby być zaś korzystna dla uczestnika postępowania, faktycznie korzystającego z przeważającej części nieruchomości, nie mającego interesu w tym, by nieruchomość faktycznie została sprzedana, mogącego wpływać zatem na tok postępowania przed komornikiem. Prowadzi to do wniosku, że optymalnym wariantem podziału majątku jest przyznanie jej jednej ze stron z obowiązkiem spłaty drugiej. W tym zakresie, sąd miał na uwadze przede wszystkim aktualną osobistą sytuację stron. Wnioskodawczyni zamieszkuje na terenie Niemiec, wyszła za mąż za obywatela tego kraju, jej centrum życiowe znajduje się zatem poza granicami Polski, w znaczącej odległości od miejsca położenia nieruchomości. Od szeregu lat nie zamieszkuje na przedmiotowej nieruchomości, jej związek z nią uległ rozluźnieniu. Przyznanie jej nieruchomości na wyłączną własność z obowiązkiem spłaty na rzecz uczestnika postępowania byłoby nieuzasadnione, gdyż nie dysponuje ona nie tylko własnymi dochodami w istotnej wysokości, pozwalającymi na realną spłatę, ale też żadnym majątkiem odrębnym czy środkami pieniężnymi. Co prawda podała, że jej mąż byłby w stanie pożyczyć jej środki na spłatę uczestnika postępowania, jednakże nie w kwocie wystarczającej do jego pełnego zaspokojenia, tj. zapłaty połowy ceny, zaś co do brakującej części nie wskazała źródeł ewentualnego jej pokrycia. Zdaniem sądu natomiast uczestnik postępowania jest nie tylko w istotny sposób związany z przedmiotową nieruchomością, ale też ma realną możliwość spłaty wnioskodawczyni, po części ze środków obecnie przez siebie posiadanych, po części z innych źródeł, leżących w zasięgu jego możliwości. Niewątpliwie uczestnik ma możliwość uzyskiwania dochodu, taki zresztą uzyskuje, o czym mówił w sowich zeznaniach, może też uzyskać ewentualne środki z instytucji pożyczkowej czy kredytowej, także zabezpieczając kredyt hipoteką na nieruchomości. Wreszcie wskazać trzeba, że uczestnik postępowania jest istotnie związany z nieruchomością stron, od wielu lat nią zarządza, inwestuje, co przemawia to za przyznaniem mu jej na wyłączną własność. W zakresie spłaty sąd uznał, że zasadne będzie rozłożenie spłaty na cztery raty, przy czym pierwszą sąd zasądził w krótkim czasie z uwagi na dysponowanie przez uczestnika postępowania kwotą 50.000 zł ze sprzedaży mieszkania otrzymanego od ojca, o czym mówił wcześniej. Kolejne trzy raty, w wyższych wysokościach, jednakże z odroczonym terminem płatności na koniec kolejnych lat, w wysokości uwzględniającej treść postanowienia o sprostowaniu oczywistej omyłki rachunkowej w tej mierze. Zdaniem sądu, uczestnik postępowania ma realne możliwości spłaty w tych wysokościach, a jednocześnie wnioskodawczyni dozna realnego zaspokojenia jej roszczeń. Jej potrzeby mieszkaniowe są zapewnione, nie znajduje się zatem w sytuacji gwałtownej potrzeby posiadania znaczącej kwoty na zakup mieszkania. Taki sposób spłaty uwzględnia zatem, zdaniem sądu, sytuację obu stron. W tym miejscu trzeba też podkreślić, że zważywszy wcześniejsze stanowiska stron, w tym uczestnika postępowania, a także długość niniejszego procesu¸ niewątpliwie uczestnik postępowania mógł i winien był liczyć się z obowiązkiem spłaty na rzecz wnioskodawczyni, zatem mógł i powinien był poczynić bądź stosowne oszczędności, bądź podjąć czynności zmierzające do pozyskania kwoty należnej wnioskodawczyni. Odnosząc się do najbardziej spornej kwestii między stronami, jaką było rozliczenie między nimi uzyskiwanych przez uczestnika postępowania przychodów z przedmiotowej nieruchomości z tytułu wynajmu lokali w niej się znajdujących oraz podnoszonych przez uczestnika postępowania kosztów związanych z nieruchomością wskazać trzeba, że sąd podjął wiele działań zmierzających do wszechstronnego wyjaśnienia tych okoliczności. Z uwagi na podnoszenie tej kwestii przez wnioskodawczynię, także uczestnik postępowania podnosił okoliczności wiążące się z przychodami uzyskanymi przez nią z tytułu wynajmu jednego z użytkowanych przez nią lokali, wreszcie środki „zaoszczędzone” z tytułu nie ponoszenia w pełni kosztów wiążących się z utrzymaniem obu oddanych jej przez strony do wyłącznego korzystania lokali. Jak już wskazano wcześniej, sąd w zakresie oceny uzyskanych pożytków i ponoszonych kosztów przez uczestnika postępowania, pośrednio pożytków i ewentualnych kosztów leżących po stronie wnioskodawczyni, posiłkował się licznymi dowodami, zarówno zaoferowanymi przez same strony, jak i pozyskanymi przez sąd, wreszcie opiniami licznych biegłych różnych specjalności, którzy mieli ocenić zgromadzony materiał dowodowy i na jego podstawie poczynić na tyle stanowcze nie budzące wątpliwości ustalenia, by stały się one miarodajną podstawą rozliczeń dokonanych przez sąd. W zakresie oceny waloru dowodowego dokumentów złożonych przez strony trzeba przywołać uwagi poczynione w tym zakresie wcześniej, by uniknąć powtórzeń. Dla porządku jedynie wskazać trzeba, że sąd uznał za wiarygodne dowody przedłożone przez uczestnika postępowania na okoliczność pobieranych przez okres od ustania wspólności majątkowej między stronami środków od najemców zajmujących użytkowane przez niego lokale z tytułu wszelkich opłat – czynszu, za ogrzewanie, zużycie wody i energii elektrycznej, telewizję, wywóz śmieci itp. Sąd co prawda przyjął, że faktycznie w innej proporcji uczestnik postępowania pobierał opłaty z tytułu czynszu i na poczet kosztów ogrzewania, aniżeli wynikało to z rozliczeń przekazywanych najemcom, jednakże w praktyce miało to znaczenie głównie na potrzeby opodatkowania, gdyż sumę tych opłat można było ustalić. Sąd także na podstawie składanych przez uczestnika postępowania dokumentów ustalał ponoszone przez niego koszty, w tym zakresie dokumentów nie kwestionował. Odnosząc się do opinii biegłych wskazać trzeba, że wbrew intencjom stron i sądu, nie można na ich podstawie poczynić zakładanych miarodajnych i nie budzących wątpliwości ustaleń. W praktyce żaden z biegłych nie był w stanie sporządzić opinii, która nie budziłaby uzasadnionych zastrzeżeń czy to stron czy też sądu, bądź która kompleksowo i w pełni wyjaśniałaby sporne kwestie. Trzeba to odnieść zarówno do biegłych ds. czynszu, których ustalenia okazały się nadmiernie teoretyczne, a nadto obarczone błędami merytorycznymi, jak choćby dotyczącymi ujętych dochodów z najmu garaży, które w praktyce wynajmowane nie były. Biegli ujmowali też lokale faktycznie puste, zaś przyjęty przez biegłegoR. K.współczynnik korygujący właśnie odnośnie pustostanów należy uznać za całkowicie dowolny i oparty na niejasnych dla sądu i stron założeniach. Dlatego sąd nie oparł się na opiniach biegłychJ. M.iR. K.. W przypadku biegłych powołanych do ustalenia wartości przedmiotowej nieruchomości oraz czynionych przez uczestnika postępowania na nią nakładów, wreszcie kosztów jej utrzymania, sąd także ostatecznie nie oparł się na opiniach biegłych –M. B., M.S.iM. Z.. Trzeba wskazać, że sąd nie kwestionował ich ustaleń w zakresie wartości nieruchomości, choć z uwagi na upływ czasu ich opinie w tej mierze stały się nieaktualne. Sąd oparł się też posiłkowo na opinii biegłegoM. S.w zakresie ustalenia kosztów ogrzewania nieruchomości stron, jako że okoliczność ta była przedmiotem istotnego sporu między stronami. Jednakże sąd nie przyjął ustalonych przez biegłego wartości jako ostatecznej podstawy ustaleń, przyjmując tę wartość w poszczególnych latach, a jedynie jako wskaźnik wiarygodności wskazań uczestnika postępowania w tej kwestii. Sąd zatem oceniał w kontekście wyliczeń biegłego, czy wielkość kosztów ogrzewania wskazywaną przez uczestnika postępowania, a popartą złożonymi przez niego fakturami, można uznać za prawdopodobną i w konsekwencji przyjąć te wielkości w poszczególnych latach do ustaleń, czy też wyliczenie biegłego dyskredytuje wskazania uczestnika postępowania. Analiza opinii i wskazań uczestnika postępowania dała sądowi podstawę do przyjęcia, że jego twierdzenia zasługują na uznanie za wiarygodne. Podobnie, jako podstawę do weryfikacji twierdzeń uczestnika postępowania sąd przyjął opinie biegłychM. S.iM. Z.w zakresie ustalenia wartości ponoszonych przez uczestnika postępowania kosztów utrzymania nieruchomości stron. Nie ulega kwestii, że obaj biegli nie uznali co do zasady wykazywanych przez uczestnika postępowania kosztów jako nakładów w rozumieniu tego pojęcia przyjmowanym przez biegłych. Biegli wskazali bowiem zgodnie, że pod pojęciem nakładów rozumieją takie działania, które w efekcie ich podjęcia zwiększają wartość rzeczy. BiegłyS.w tym rozumieniu w działaniach podejmowanych przez uczestnika postępowania wobec nieruchomości nakładów nie dostrzegł, uważając jej za koszty wiążące się z jej utrzymaniem. BiegłyM. Z.takie nakłady jednakże już wyliczył, w zależności od przyjęcia perspektywy strony i ich deklaracji, na różnym poziomie, co powoduje trudność z przyjęciem przydatności opinii na potrzeby niniejszej sprawy, tym bardziej, że dwaj biegli oceniający tę samą kwestię dokonali odmiennych ustaleń, teoretycznie przyjmując identyczne założenia. Sam biegłyM. Z.wskazał choćby, że powtarzanie pewnych prac, jak malowanie, nie może być uwzględnione w ustaleniach nakładów, gdyż liczy się tylko efekt końcowy, aktualny, a nie zaszłości. W ocenie sądu przyjęcie takiej perspektywy powoduje nieuzasadnione pokrzywdzenie uczestnika postępowania, który te koszty realnie ponosił, jednakże jedynie z uwagi na sposób ich wyliczenia czy ujęcia przez biegłych praktyce prowadzi do ich pominięcia. W opinii sądu, taka sytuacja jest nieakceptowalna. Zdaniem sądu jednakże z treści opinii ustnych biegłegoM. Z.wynika jednak wiele istotnych okoliczności, które rzucają światło na twierdzenia stron, przede wszystkim uczestnika postępowania. Biegły analizując bowiem problem nakładów podnoszonych przez uczestnika postępowania jako w praktyce kosztów utrzymania nieruchomości, skłaniającego biegłego do kosztowego ich wyliczenia, co jest rzadką acz przyjmowaną koncepcją przez biegłych, a nie zaś jako elementu zwiększającego wartość nieruchomości, wskazał, że ta analiza złożonych na wykazanie ponoszonych kosztów na poczet adaptacji lokali, ich remontów i podnoszenia standardu lokali faktur prowadzi do wniosku, że mogą odnosić się do przedmiotowych lokali i wykonywanych tam prac. I choć opinia biegłego nie dotyczy całego okresu analizowanego przez sąd, czyli od grudnia 2003r. do chwili zamknięcia rozprawy, a jedynie czasu do momentu dokonania tej oceny przez biegłego, jednak zważywszy, że w kolejnych latach wykazywane przez uczestnika postępowania koszty ponoszone z różnych tytułów, w tym remontów czy napraw, wymiany urządzeń, nie obiegają od tych z lat ocenianych przez biegłego trzeba przyjąć, że te uwagi są aktualne także za okres po sporządzeniu opinii. Zważywszy na ponoszenie tych kosztów przez uczestnika postępowania w toku postępowania, uzasadnione koniecznością utrzymywania substancji budynku i wynajmowanych mieszkań w stanie zdatnym do zakładanych celów, sąd nie mógł oceny dokonywać tylko przy pomocy biegłych, gdyż siłą rzeczy byłyby one zawsze nieaktualne wobec zachodzących zmian. Także w zakresie opinii biegłych sąd miał na uwadze stanowisko wyrażone przezM. S., z którego wynika, że wyliczone przez uczestnika postępowania za lata 2003-2011 koszty robocizny odnośnie prac wykonanych przez niego na nieruchomości, mieszczą się w stawkach rynkowych tejże, nie uiszczonych na rzecz osób trzecich, niemniej nie można uznać, że kosztów tych, jako zaoszczędzonych dzięki pracy własnej, nie należy uwzględniać. Biegły także w odniesieniu do nich nie uwzględnił ich jako nakładów na przedmiotową nieruchomość, ale jako koszt działalności wiążącej się z wynajmem mieszkań. I analogicznie, jak w przypadku kosztów nabytych materiałów, narzędzi czy sprzętów, także tutaj stanowisko wyrażone przez biegłego stanowi podstawę do dokonania oceny wniosków uczestnika postępowania w tym zakresie. Sąd także wprost nie opierał się, dokonując ustaleń, na opiniach biegłego ds. rachunkowości,J. W., gdyż zważywszy wielość dokonanych przez niego wyliczeń w oparciu o mnogość przyjętych założeń uznał, że nie sposób przyjąć jednej z wersji za absolutnie miarodajną i na niej oprzeć wyliczeń przychodów stron i kosztów przez nich ponoszonych, a wiążących się z przedmiotową nieruchomością. Sąd zatem opinie te uwzględniał jedynie posiłkowo, jako pryzmat, przez który oceniał trafność bądź nie stanowisk stron. W kontekście poczynionych uwag odnośnie opinii biegłych należy zatem wskazać, iż sąd samodzielnie dokonał analizy dowodów złożonych przez strony, w szczególności uczestnika postępowania, ale także wnioskodawczynię, w odniesieniu do uzyskiwanych przez przede wszystkim uczestnika postępowania przychodów z tytułu wynajmu mieszkań w budynku stron, a także ponoszonych przez niego z uwagi na konieczność utrzymania nieruchomości kosztów. W tym zakresie należy poczynić uwagę, że zdaniem sądu, zachowanie uczestnika postępowania na przestrzeni okresu toczenia się niniejszego procesu, a polegające na wynajmie lokali mieszkalnych oddanych mu przez strony na mocy ugody do wyłącznego użytkowania, należy uznać za racjonalne i uzasadnione okolicznościami. Za takie należy także uznać decyzje mające skutki finansowe, ale polegające na inwestycjach na przedmiotowej nieruchomości, w celu adaptacji istniejących lokali na cele wynajmu, podnoszenia ich standardu z uwagi na wymogi rynku wynajmu mieszkań, wreszcie polegające na utrzymywaniu tych lokali w stanie przynajmniej nie pogorszonym. W ocenie sądu, decyzje te wynikały nie tylko z charakteru nieruchomości, która przez strony była zabudowana domem z intencją stworzenia lokali na wynajem, co wynika z zeznań stron, skoro już praktycznie w bardzo krótkim czasie po wprowadzeniu się tam przez same strony, zaczęły one wynajmować pierwsze mieszkania, ale także z konieczności pozyskiwania na bieżąco środków na utrzymywanie niewątpliwe sporego domu. Pozostawienie go w stanie niezmienionym od chwili rozpoczęcia procesu mogło doprowadzić do stanu, w którym nie byłoby chętnych najemców, i koszty utrzymania całej nieruchomości w praktyce, zważywszy relacje między stronami, ponosiłby uczestnik postępowania. Nadto trzeba wskazać, że mocą ugody z 12 grudnia 2003r. zawartej przed Sądem Rejonowym w Kościerzynie w sprawie I C 197/03, strony ustaliły sposób korzystania z nieruchomości, oddając do wyłącznego korzystania wnioskodawczyni dwa lokale, oznaczane przez strony jako nr 1 i 2, pozostałe oddając do wyłącznego korzystania uczestnikowi postępowania. Wskazać trzeba, że uwzględniając treść tej ugody, która nie została formalnie zmieniona, uczestnik postępowania zarządzał w sposób przez siebie ustalony tą częścią, która nie przypadła wnioskodawczyni. W ocenie sądu, zważywszy na tę okoliczności, mógł tak postąpić, zaś wnioskodawczyni nie przedsięwzięła żadnych formalnych kroków zmierzających do zmiany tego stanu rzeczy, choćby w toku niniejszego postępowania, np. z mocy orzeczenia o zabezpieczeniu. Nie uchyliła zatem skutków tego porozumienia, oddającego do faktycznej dyspozycji uczestnika postępowania lokale inne niż 1 i 2. Wskazać trzeba, że w odniesieniu do tych dwóch lokali uczestnik nie podejmował co do zasady działań, jedynym namacalnym były czynności wiążące się z rozbudowąlokali nr (...), co wpłynęło na substancję lokalu wnioskodawczyni w związku z zasłonięciem okna. Mając na uwadze powyższe, sąd doszedł do przekonania, że działania podejmowane przez uczestnika postępowania znajdowały oparcie w ustaleniach stron ze sprawy I C 197/03 SR w Kościerzynie i nie uznał wykonanych przez uczestnika postępowania w odniesieniu do nieruchomości stron prac czy innych poniesionych kosztów za bezpodstawne, i jako takich za nie podlegających rozliczeniu w sprawie. Jak wynika z opinii biegłych, podnoszonych przez uczestnika postępowania kosztów nie można w przeważającej mierze uznać za nakłady, choć biegłyM. Z.w części tak wykonane przez uczestnika postępowania prace potraktował, to nie ulegało wątpliwości dla biegłych, że są to inwestycje czy też koszty wiążące się z działalnością uczestnika postępowania a polegającą na wynajmie lokali, nawet jeśli nie było to ujęte w ramy formalnej działalności gospodarczej tej strony, co nie jest wymagane. Dokonując analizy złożonych przez strony dokumentów, w tym zestawień opłat dla najemców z wyszczególnieniem konkretnych tytułów, sąd doszedł do przekonania, że na poczet kosztów ogrzewania uczestnik postępowania pobierał średnio 200-250% umówionego przez uczestnika z najemcą czynszu. Wskazać w tym miejscu także trzeba, że od formalnie pobieranych tytułem czynszu należności, wykazywanych w księgach rachunkowych uczestnika postępowania na potrzeby rozliczeń z urzędem skarbowym, uczestnik postępowania odprowadzał podatki, które obniżały realnie uzyskiwane przychody. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w postaci dokumentów złożonych przez strony, ale także opartych na nich opinii biegłego ds. rachunkowości można ustalić, że w okresie od 2004r. do 2016r. tytułem czynszu uczestnik postępowania pobrał kwotę w zaokrągleniu 148.500 zł. Niewątpliwe trzeba też uwzględnić, że z opinii biegłego wynikają sumy ustalone w oparciu o złożone umowy najmu, zestawienia opłat wystawianych najemcom, gdy tymczasem w niewielkim co prawda zakresie, czynsz nie został przez najemców w całości z uczestnikiem postępowania rozliczony, choć mógł pobrać go w części z płaconej przy zawieraniu umowy najmu przez najemcę kaucji. W analizowanym okresie na poczet kosztów ogrzewania pobrał kwotę, jeśli przyjmiemy dwukrotność czynszu – 297.000 zł, jeśli dwuipółkrotność – 371.250 zł. Jednocześnie w tym okresie na poczet kosztów ogrzewania, materiałów i sprzętów czy też narzędzi koniecznych do utrzymania nieruchomości – użytych do wykonania remontów czy adaptacji lokali, na potrzeby bieżącego funkcjonowania nieruchomości, a także kosztów wiążących się z opłatą podatku od nieruchomości czy jej ubezpieczenia wydał ponad 300.000 zł. Niewątpliwie uczestnik postępowania poniósł także konieczne koszty utrzymania w postaci opłat za usługi kominiarskie na poziomie ok. 1700 zł. W zakresie kosztów wiążących się z przeprowadzonymi pracami adaptacyjnymi, remontami, także bieżącymi lokali, sąd uwzględnił wskazania uczestnika postępowania w tym zakresie, poparte fakturami. Miał w tym względzie na uwadze przywołane wcześniej opinie biegłych, którzy nie kwestionowali prawdopodobieństwa związku rzeczy nabywanych widniejących na fakturach z przeprowadzonymi na nieruchomości przez uczestnika postępowania pracami. Co prawda wnioskodawczyni w całym toku postępowania zakres tych prac kwestionowała, niemniej ograniczyła się do tego, nie przedkładając sądowi wiarygodnych dowodów na poparcie swej tezy, że faktury złożone przez uczestnika postępowania nie dotyczą nieruchomości stron. Zgłoszeni przez nią świadkowie w osobach lokatorów nie wykluczyli ponad wszelką wątpliwość remontów w wynajmowanych lokalach, przeciwnie, potwierdzili, że takowe uczestnik postępowania wykonywał, zaś twierdzenia o tym, że faktury dotyczą domu partnerki uczestnika postępowania trzeba uznać za całkowicie gołosłowne. Sąd też uwzględnił inne rzeczy nabywane przez uczestnika postępowania, widniejące na fakturach złożonych do akt sprawy, nie związanych z remontami, ale niewątpliwe z czynnościami podejmowanymi w związku wynajmowaniem lokali, a także bieżącym funkcjonowaniem każdej nieruchomości. Sąd miał zatem na uwadze koszty nabywania gazu butlowego, czujników, papieru potrzebnego do drukowania zestawień dla lokatorów itp. Sąd uznał za zasadne uwzględnienie w ramach kosztów utrzymania nieruchomości także te, które wiązały się z ogłoszeniami o wolnych lokalach na wynajem. Reasumując sąd uznał za wiarygodne wysokości analizowanych kosztów podane przez uczestnika postępowania, a poparte złożonymi fakturami. Sąd uznał także za wiarygodne przedłożone przez uczestnika postępowania faktury dotyczące zakupu opału na potrzeby ogrzania nieruchomości. W kontekście opinii biegłegoM. S.uznał, że wysokość ponoszonych z tego tytułu kosztów w skali roku, poparta tymi fakturami, jest wiarygodna. I w tym zakresie wnioskodawczyni dyskredytowała twierdzenia uczestnika postępowania wskazując, że nie ogrzewał lokali w takim stopniu, który uzasadniałby ponoszenie wykazywanych kosztów, na potwierdzenie oferując zeznania najemców, ale one, w opinii sądu tych twierdzeń nie wykazały. Świadkowie składali w tym zakresie różniące się od siebie zeznania, ale zdaniem sądu nie świadczy to o tym, że niektórzy z nich zeznawali nieprawdę. Wszystkie te zeznania sąd uznał za wiarygodne, gdyż w zależności od standardu lokalu, stanu instalacji w każdym z nich, subiektywnego odczuwania ciepła przez daną osobę, mogła ona odmiennie oceniać, czy w lokalu jest ciepło czy zimno. Zważywszy na stan instalacji CO, fakt, że jest jedna dla całego budynku, nie było też możliwe odcięcie od ogrzewania tych lokali, które w danym momencie nie były wynajmowane. Koszty te zaś obciążały uczestnika postępowania. Odnosząc się do innych kosztów, związanych przede wszystkim z mediami w postaci wody, energii, ale też usuwania odpadów stwierdzić trzeba, że analiza rachunków złożonych do akt sprawy przez uczestnika postępowania poprowadzi do wniosku, iż ze środków uzyskanych od najemców z tytułu czynszu, opłat za ogrzewanie, zużycie energii i wody, wywóz śmieci, na telewizję internet itp. uzyskiwał środki, które w znaczącej mierze przeznaczał na pokrycie kosztów wiążących się z analizowanymi tytułami, jednakże nie zawsze kwoty pobrane od najemców na poczet mediów były wystarczające do ich pokrycia w całości. Analiza złożonych faktur prowadzi do wniosku, że zdarzało się często, iż uczestnik postępowania musiał pokryć z innych niż pobrane od najemców sumy np. na poczet zużycia wody czy energii elektrycznej, należności z tych tytułów wynikające ze złożonych faktur. Wynika to także z zestawień przedłożonych przez uczestnika postępowania, zawierających wskazanie należności pobranych od najemców z różnych tytułów, oraz tych, które wskazują, popartych dołączonymi fakturami, na wysokość należności na rzecz podmiotów trzecich. Sąd oparł się na tych zestawieniach, gdyż z jednej strony nie znalazł podstaw do ich zakwestionowania, zaś ponadto w niektórych kwestiach, jak w szczególności kwoty pobrane za energię elektryczną, tylko oświadczenie uczestnika postępowania mogło być źródłem informacji, skoro pobieranie kwot było uzależnione od wskazań podliczników, do których zapisów nie ma dostępu. Ta różnica między kwotami pobieranymi oraz uiszczanymi na rzecz dostawców mediów czy odbiorców odpadów w ocenie sądu jest efektem zużycia mediów czy ilości odpadów nie tylko wiążących się z konkretnymi wynajmowanymi lokalami, ale dotyczy też przecież części wspólnych nieruchomości, lokali zajmowanych przez dzieci stron, które w długich okresach nie ponosiły tych kosztów, wreszcie w zakresie zużycia energii, to skutek konieczności wykonywania prac remontowych, konserwatorskich, oświetlenia posesji na wewnątrz, utrzymywania w pracy pompy instalacji CO, co do wody – zużycia przy pracach remontowych, na potrzeby instalacji CO, do utrzymania posesji w czystości, podlewania roślin. Uczestnik postępowania ponosił też koszty nabycia drewna na potrzeby rozpalenia pieca CO, wymiany psujących się urządzeń, jak piec CO, pomp do instalacji CO i wiele innych, widniejących na fakturach. Niewątpliwie w zakresie mediów i kosztów wywozu odpadów na tę różnicę wpływ miała też kwestia braku w pełni opłat z tych tytułów ze strony wnioskodawczyni, która nie wykazała, by za zajmowany przez siebie – nie lokal wynajmowany – uiszczała wszystkie wiążące się z nim koszty, za wyjątkiem ogrzewania, które zgodnie z zawartą ugodą, miał zapewniać uczestnik postępowania. Uczestnik postępowania ponosił wreszcie też wszystkie koszty, które obciążały obie strony, niezależne od ich decyzji w zakresie podziału nieruchomości do użytkowania – opłacał w pełnej wysokości podatki oraz ubezpieczał nieruchomość, w tym w szczególności w zakresie OC posiadacza nieruchomości. Wnioskodawczyni nie ponosiła żadnych kosztów wykraczających poza przydzielone do jej użytkowania lokale, przy czym i w tym zakresie także nie w pełni. Najmniej kosztów dla uczestnika postępowania generował lokal wynajmowany przez wnioskodawczynię, gdyż koszty mediów czy ogrzewania, wywozu śmieci pokrywał najemca. W odniesieniu do lokalu użytkowanego przez samą wnioskodawczynię, przez cały analizowany okres nie ponosiła kosztów jego utrzymania w zakresie zużycia energii, wody czy wywozu śmieci. Nie wykazała bowiem, zdaniem sądu, że koszty te faktycznie w pełni z uczestnikiem postępowania rozliczyła, a skoro on tej okoliczności zaprzeczał, na wnioskodawczyni ciążył obowiązek udowodnienia tego, czemu nie sprostała. Koszty te siłą rzeczy ponosił uczestnik postępowania, skoro dokonywał opłat za całość funkcjonowania nieruchomości. Wnioskodawczyni pobierała czynsz od wynajmowanego lokalu, którym nie dzieliła się z uczestnikiem. W tym miejscu trzeba też wskazać, że uczestnik postępowania samodzielnie lub za pośrednictwem syna zaciągnął w czasie zarówno przed jak i po ustaniu wspólności majątkowej miedzy stronami kredyty na poczet remontów przeprowadzanych w budynku stron, które następnie w całości spłacił. Łączna kwota z tego tytułu przekroczyła 6.000 zł. Co prawda wnioskodawczyni nie wyrażała zgody na zaciągnięcie tych zobowiązań, niemniej środki pobrane tytułem tych kredytów zostały w materiale za nie nabytym zainwestowane w dom stron. Tym samym, zdaniem sądu, powinny podlegać rozliczeniu. Analizując żądanie wnioskodawczyni zapłaty na jej rzecz części uzyskanych przez uczestnika postepowania pożytków sąd doszedł do przekonania, że w ramach rozliczenia przychodów i rozchodów po stronie uczestnika postępowania zasadnym jest także uwzględnienie w tej drugiej grupie kosztów robocizny, podnoszonych przez uczestnika postępowania. Uczestnik koszty te na przestrzeni analizowanych lat wycenił na około 100.000 zł, a koszty te już w 2011r. biegłyS.uznał za wiarygodne w kontekście realiów lokalnego rynku i ceny pracy. Kolejne koszty podawane przez uczestnika postępowania za następne lata nie budzą zastrzeżeń, nie rażą nadmiernością. Gdyby miast pracy własnej, uczestnik postępowania zlecił wykonanie robót na nieruchomości podmiotom trzecim, musiałby zapłacić im, ale fakt, że kwoty te zaoszczędził nie oznacza, że te koszty nie istnieją. Robocizna bowiem jest elementem składowym całości kosztów wiążących się z danym podjętym działaniem, a nie tylko wartość materiałów zużytych do wykonania danej czynności. Sąd też uznał za zasadne zaliczenie na rzecz uczestnika postępowania do kosztów wiążących się z utrzymaniem nieruchomości stron wartości czynności wiążących się z szeroko pojętym jej administrowaniem. Nie ulega kwestii, że na przestrzeni lat istnienia konfliktu między stronami, ale także w efekcie zawartej przez nich ugody i jej wykonywania przez uczestnika postępowania, podejmował on szereg czynności pracochłonnych, wiążących się także z wysiłkiem fizycznym, takich jak palenie w piecu, odśnieżanie, konserwacja urządzeń i instalacji, dbałość o czystość części wspólnych – podwórka i wnętrza budynku, podlewanie roślin, pozostawanie w gotowości do napraw, zajmowanie się pobieraniem opłat i regulowaniem wszelkich należności, wyliczanie opłat dla najemców, czy pozyskiwanie tychże, dbanie o bezpieczeństwo najemców i nieruchomości. W ocenie sądu, ilość i intensywność tych czynności podejmowanych przez lata 2003-2018 powoduje, że zasadnym jest ustalenie na rzecz uczestnika postępowania kwoty swoistego wynagrodzenia z tego tytułu. W ocenie sądu, adekwatną kwotą jest 500 zł miesięcznie, która z jednej strony stanowi wymierny ekonomicznie wyraz zapłaty za te działania, z drugiej niewątpliwie nie razi nadmiernością. Sąd uznał też, że dla oceny podnoszonych przez strony rozliczeń znaczenie ma dokonany197/03 podział quoad usum, który oddając w użytkowanie wnioskodawczyni do samodzielnego korzystania dwa lokale, a uczestnikowi postępowania pozostałe spowodował, że koszty i pożytki wiążące się z nimi należy uznać za ponoszone przez strony we własnym zakresie co przemawia za oddaleniem wniosków o rozliczenie analizowanych kwot. W tym zakresie sąd miał na uwadze także stanowisko wyrażone w doktrynie i orzecznictwie, w tym w szczególności w uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 19 marca 2013 r. sygn. akt III CZP 88/12 (OSNC 2013, nr 9, poz. 103) przyjmujące, że współwłaściciel może domagać się od pozostałych współwłaścicieli, korzystających z rzeczy wspólnej z naruszeniemart.206 kcw sposób wyłączający jego współposiadanie, wynagrodzenia za korzystanie z tej rzeczy na podstawieart. 224§2 lub art.225 kc, jednakże do naruszenia uprawnień zart. 206 kcnie dochodzi nie tylko wówczas, gdy współwłaściciele zawarli porozumienie określające inny od ustawowego sposób korzystania z rzeczy wspólnej albo, gdy zostało wydane w tym przedmiocie orzeczenie sądu, ale także wówczas, gdy jeden ze współwłaścicieli zrezygnuje z wykonywania uprawnienia do współposiadania rzeczy na rzecz innego lub innych współwłaścicieli. Wprawdzie Sąd Najwyższy odwołał się do wyrażanego w literaturze zapatrywania, że zrzeczenie się z wykonywania tego uprawnienia powinno być wyraźne, to jednak w dalszej części uznał, że dopóki współwłaściciele korzystają ze wspólnej rzeczy zgodnie z ich wolą wyrażoną nawet w sposób konkludentny, dopóty ich współposiadanie i korzystanie z rzeczy nie naruszaart. 206 kc.Należy zatem uznać, że jeżeli ustalenia faktyczne poczynione w sprawie pozwalają na sformułowanie wniosków o całkowitej lub też częściowej rezygnacji przez współwłaściciela z uprawnień wynikających zart. 206 kc, dochodzenie za ten okres wynagrodzenia za korzystanie ze wspólnej rzeczy nie powinno zasługiwać na ochronę. Podobnie w postanowieniu z dnia 19 maja 2016r. Sąd Najwyższy w sprawie III CSK 282/15 stwierdził, że współwłaściciele nieruchomości zawierając umowę w przedmiocie podziału nieruchomości quoad usum mogą zmienić zasady współposiadania rzeczy wspólnej oraz pobierania z niej pożytków i ponoszenia wydatków, określone wart.206 i art.207 kc.Podziała taki może polegać na tym, że każdy ze współwłaścicieli lub niektórzy z nich otrzymują do wyłącznego użytku fizycznie wydzieloną część rzeczy i każdy z wyłączeniem innych tę część używa i czerpie z niej pożytki. Prowadzi to w konsekwencji do przyjęcia, że w takim też zakresie każdy ze współwłaścicieli, używając fizycznie wydzieloną część, ponosi wszystkie wydatki związane z eksploatacją tej części. Przenosząc te rozważania na grunt przedmiotowej sprawy wskazać trzeba, że zawarta między stronami ugoda w sprawie I C 197/03 zmieniła zasady rozliczeń między stronami co do zarówno ponoszonych przez strony kosztów na przydzielone im do wyłącznego korzystania lokale, jak i osiąganych z nich pożytków. W ocenie sądu, tak długo, jak obowiązywała, a nie mogła być zniesiona jednostronnie przez którąkolwiek ze stron, bez zgody drugiej bądź stosownego orzeczenia sądu znoszącego jej działanie, a tak się nie stało w przedmiotowej sprawie, znosiła zasady rozliczeń między stronami wynikające z przywołanychart.206 i art.207 kc.Sąd przyjął tę okoliczność za ostateczny, ponad te wcześniej wskazane, argument przemawiający za oddaleniem wniosków stron o rozliczenie uzyskanych pożytków i poniesionych kosztów. Trzeba jednak wskazać, że analiza wielkości uzyskiwanych przez uczestnika postępowania opłat od najemców z wszystkich tytułów, a także ponoszonych przez niego wydatków z wszystkich analizowanych tytułów, z uwzględnieniem doliczonych wartości robocizny i administrowania nieruchomością prowadzi do wniosku, że wielkości te są porównywalne, brak zatem podstaw do zasądzenia z tego tytułu na rzecz wnioskodawczyni jakichkolwiek kwot. Mając na uwadze powyższe, sąd ustalił, iż łączna wartość majątku wspólnego stron wynosi 491.000 zł, wartość tego majątku która winna przypadać w wyniku podziału wnioskodawczyni wynosi połowę tj. kwotę 245.500 zł, oraz uczestnikowi postępowania także połowę czyli 245.500 zł. Sąd oddalił, jak wcześniej wskazano, wnioski stron o rozliczenie nakładów poniesionych na nieruchomość stron oraz pożytków z niej uzyskanych. Zważywszy, że przydzielił składnik majątku wspólnego na wyłączną własność uczestnika postępowania, tytułem wyrównania wartości udziału wnioskodawczyni, należało zasądzić od uczestnika postępowaniaW. W. (1)na rzecz wnioskodawczyniM. A.kwotę 245.000 zł. Wobec powyższego, na mocyart.206 kc,art.207 kc,art.211 kc,art.212§1-3 kc,art.320 kpc,art.322 kpc,art.567§1 i 3 kpc,art.686 kpc,art.688 kpc,art.618§1 kpc, sąd orzekł, jak w punktach 1, 3, 4, 5, i 6 postanowienia. Z uwagi na cofnięcie wniosku za zgodą uczestnika postępowania w odniesieniu do ruchomości stron, sąd orzekł na mocyart.512§1 kpcw zw. zart.355§1 kpc,art.13§2 kpcjak w punkcie 2 postanowienia. O kosztach Sąd orzekł na mocyart.520§1-3 kpc, jak w punktach 7, 8 i 9 postanowienia. W toku niniejszego postępowania powstały koszty sądowe w postaci wynagrodzenia biegłych na 29.661,90 zł. Sąd uwzględnił zaliczki uiszczone przez strony na poczet wynagrodzenia – przez wnioskodawczynię w kwocie 2.000 zł, zaś przez uczestnika postępowania w łącznej kwocie 3.171,25 zł. Zdaniem sądu, zważywszy stanowiska stron, prowadzony przez obie strony spór co do wartości nieruchomości, poczynionych nakładów, uzyskanych pożytków i wniosków o ich rozliczenie, a także co do sposobu samego podziału majątku w postaci nieruchomości, zatem wygenerowane przez obie strony koszty w zakresie wynagrodzenia biegłych, sąd uznał za zasadne obciążenie obu stron po połowie tymi kosztami. Kwota przypadająca na każdą ze stron to 14.830,95 zł, jednakże uwzględniając zaliczki wpłacone przez strony, od wnioskodawczyni należna na rzecz Skarbu Państwa kwota to 12.830,95 zł, zaś od uczestnika postępowania – 11.659,70 zł. Sąd miał na uwadze w odniesieniu do kosztów sądowych fakt zwolnienia wnioskodawczyni z obowiązku ich ponoszenia, zatem zważywszy na zasądzenie na jej rzecz od uczestnika postępowania należności tytułem spłaty udziału w majątku wspólnym stron, zasądził należną od niej na rzecz Skarbu Państwa kwotę ze spłaty przypadającej jej od uczestnika postępowania. W odniesieniu do kosztów reprezentowania stron postępowania przez zawodowych pełnomocników, sąd miał na uwadze treśćart.520§1 kpc, wobec czego zniósł te koszty między stronami. ZARZĄDZENIE 1 (...) 2 (...) 3 (...) Z/ 1.(...) 2.(...)

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Kościerzynie date: '2018-04-04' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Lucyna Knyba legal_bases: - art.567§1 i 3 kpc - art. 224§2 lub art.225 kc recorder: stażysta Ewelina Zaborowska signature: I Ns 2/15 ```

155020150000503_I_C_001552_2016_Uz_2017-10-05_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 1552/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 27 września 2017 roku Sąd Rejonowy w Świdnicy I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący SSR Wojciech Zatorski Protokolant Natalia Całka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 września 2017 roku wŚ. sprawy z powództwaR. K. przeciwkoI. C. o zapłatę I zasądza od pozwanejI. C.na rzecz powodaR. K.kwotę 3.400 zł (trzy tysiące czterysta złotych) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 10.02.2016 roku do dnia zapłaty, a powództwo dalej idące co do odsetek oddala; II zwraca stronom zaliczki tytułem opinii biegłego: a powodowi kwotę 300 zł; b pozwanej kwotę 319,91 zł; III zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1017 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Sygn. akt I C 1552/16 UZASADNIENIE Pozwem wniesionym 10.02.2016r.R. K.domagał się zasądzenia odI. C.kwoty 3.400 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 10.12.2015r. do dnia zapłaty i obciążenia pozwanej kosztami procesu (k.3). Powód podał, że prowadzi działalność gospodarczą w zakresie kamieniarstwa i pozwana zamówiła u niego nagrobek; początkowo pozwana oglądała gotowe wyroby w zakładzie powoda i była zainteresowana nagrobkiem z kamienia w kolorze czerwonym, którego cena wynosiła jednak 6.800 zł i była dla pozwanej zbyt wysoka, zatem zdecydowała się na nagrobek z granitu w kolorze szarym, tzw.S., którego cena wraz z elementami dodatkowymi, tzw. napisówka, podstawa pod znicz, lampion, wazon, krawężnik i ławka ze skrzynką na narzędzia, wynosiła 3.700 zł; strony podpisały umowę i pozwana wpłaciła powodowi zaliczkę 300 zł; uzgodnienia nastąpiły po oględzinach i dokonaniu na cmentarzu pomiarów pod nagrobek zamówiony przez pozwaną; po wykonaniu usługi pozwana zarzuciła powodowi, że wykonał nagrobek z kamienia innego, niż zamówiony; innych uwag nie zgłaszała; ponieważ zatem powód wykonał nagrobek zgodnie z zamówieniem, za co nie otrzymał zapłaty, wezwała pozwaną do uiszczenia brakującej kwoty 3.400 zł, jednak pozwana nie spełniła jego żądania (k. 4) W sprzeciwie od nakazu zapłaty uwzględniającego powództwo w całości (k. 23) pozwana wniosła o oddalenie powództwa na koszt powoda (k. 27). Wskazała, że strony zawarły umowę o dzieło, co nastąpiło w zakładzie powoda, gdzie pozwana wybrała nagrobek z kamienia ciemnobordowego, natomiast części pionowe pomnika i płyta położona na nagrobku miały zostać wykonane z ciemnego kamienia; po wykonaniu prac przez powoda powódka odmówiła ich odbioru zarzucając wykonawcy użycie niezgodnego z zamówieniem koloru dwóch płyt poziomych, tj. szarego zamiast ciemnobordowego, brak napisu(...)na wazonie i lampionie, pozostawienie przerwy pomiędzy podłożem a płytą pomnika i pozostawienie drewnianych kołków, nieprawidłowe usytuowanie pomnika „na górce” w taki sposób, że wyróżnia się wysokością od pozostałych nagrobków; w dacie zawierania umowy pozwana nie wiedziała, że granit(...)występuje wyłącznie w kolorze szarym, którego pozwana nie zamawiała, a czego nie potwierdza tez podpisana przez strony umowa; ponadto nagrobek jest wykonany częściowo z płyt czarnych, co przeczy twierdzeniom powoda, jakoby miała wykonać nagrobek wyłącznie z granitu(...); powodowi przysługiwałoby wynagrodzenie za dzieło, gdyby oddał dzieło bez wad, jednak wykonał dzieło to wadliwie i nie oddał pozwanej, która odmówiła odbioru dzieła z tej przyczyny, a ponieważ powód mimo wezwania wad nie usunął, nie przysługuje mu wynagrodzenie; pozwana wzywała powoda do próby ugodowej, jednak bezskutecznie (k. 27o.-28). Sąd ustalił następujący stan faktyczny: Strony zawarły umowę na wykonanie nagrobka granitowego z granituS., o wymiarach 180 x 90 x 20 oraz napisów granit czarnych. W ramach tej umowy powód miał ponadto wykonać podstawkę pod znicze, lampion, wazon, krawężnik czarny, ławkę ze skrzynką i oparciem. Termin montażu ustalono na wrzesień 2015r. Koszt wykonania nagrobka ustalono na 3.700 zł, zadatek – 300 zł, dopłata 3.400 zł. Dowód: - umowa – k. 9. W/w umowa została podpisana na cmentarzu, po wykonaniu pomiarów. Do umowy powód sporządził szkic projektowanego nagrobka, ze wskazaniem wyglądu, wymiarów i elementów dodatkowych, a także rozróżnieniem kolorów poszczególnych części. Przed podpisaniem umowy, kilka dni wcześniej pozwana z córką i wnukami była w zakładzie powoda, gdzie oglądała wystawione modele nagrobków, w tym nagrobek z kamienia w kolorze czerwonym, którego ostatecznie nie zamówiła, gdyż jego cena jest znacznie wyższa od ceny nagrobków z granitu(...). Dowód: - częściowo zeznania :P. P.,W. P.iH. P.– k. 66, -zeznania powoda – k. 147, - fotografia – k. 38, - rysunek – k. 10. Powód wykonał nagrobek we wskazanym miejscu, w odległości ok. 2,5 m od alejki, na poziomie takim samym, jak w przypadku nagrobka sąsiedniego (różnica nie przekracza 2 cm). Przy nierównościach terenu, jak w przypadku spornego nagrobka (po prawej stronie teren jest nachylony, ze spadkiem 17-25 cm), poziom posadowienia nagrobków przyjmuje się wg strony wyższej, natomiast stronę niższą należy podwyższyć wykonując obrzeże o wysokości równej z poziomem nagrobka, zaś przestrzeń między obrzeżem, a nagrobkiem uzupełnia się kruszywem, kostką lub podobnym materiałem. Natomiast przyjęcie za podstawę posadowienia nagrobka strony niższej powodowałoby, że okładzina po drugiej stronie nagrobka byłaby usytuowana poniżej nagrobka sąsiedniego. Powód nie wykonał zabudowy nagrobka uwzględniającej nierówność terenu. Obsypanie fundamentów nagrobka, które wystają ponad otaczający teren kruszywem jest zabiegiem poprawnym, lecz tymczasowym, nietrwałym. Docelowo należy wykonać obrzeże, tj. obramowanie, którego górna część powinna być zrównana z poziomem opaski, tj. okładziny poziomej nagrobka. Koszt wykonania obramowania (materiałów i robocizny) wynosi 1.000 zł, uwzględniając ok. 10 mb krawężnika i 300 kg kruszywa. Powód nie usunął po zakończeniu montażu nagrobka klinów drewnianych niezbędnych przy poziomowaniu tego nagrobka. Nagrobek ustawiony jest na podkładach betonowych i betonowej płycie, a składa się z elementów z kamienia czarnego, tj. płyty napisowej, płyty bazowej (pod napisową), krawężnika i płyty pod znicze oraz wazonu i lampionu, a także z elementów z granitu szarego, tj. płyty nakrywowej i płyt okładziny poziomej. Na płycie napisowej umieszczono imię i nazwisko zmarłego oraz datę jego urodzin i śmierci, a także krzyż. Tak zbudowany nagrobek jest wolny od wad i został wykonany zgodnie z umową i szkicem do umowy oraz ze sztuką kamieniarską. Granit(...)to określenie równoznaczne z granitem(...)i wskazuje na kamień koloru jasnoszarego. Kamień taki nie występuje w kolorze ciemnobordowym. Granit w takim kolorze pochodzi zI., a nosi nazwęM.R.. Jest to kamień blisko 3-krotnie droższy od granitu(...)(odpowiednio ok. 1.110 zł i 450 zł za 1 m2). Koszt wykonania nowych płyt granitowychM.R., przy powierzchni jak w przypadku spornego nagrobka, tj. ok. 2,34 m2, wyniósłby 2.574 zł. Koszty demontażu starego nagrobka o montażu nowego wyniosłyby po 500 zł. Wartość płyt odzyskanych w wyniku demontażu nagrobka starego, tj. z granitu szarego, wynosi ok. 1.000 zł. Dowód: - opinia biegłego – k. 91-95, - fotografie – k. 11, 37, - opinia uzupełniająca – k. 122-123. Powód wystawił pozwanej fakturę z 20.10.2015r. na kwotę 3.700 zł /brutto/, z uwzględnieniem wpłaconego przez nią zadatku w kwocie 300 zł. Następnie wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 3.400 zł. Dowód: - faktura – k. 12, - wezwanie do zapłaty i dowód nadania – k. 13,14-15. Pozwana w związku z przesłaniem jej przez powoda faktury i wezwania do zapłaty pismem z daty 30.12.2015r. zakwestionowała poprawność wykonania nagrobka, zarzucając mu następujące wady: niezgodny z zamówieniem kolor dwóch płyt poziomych, brak napisu(...)na wazonie i lampionie, pozostawienie przerwy pomiędzy podłożem a płytą pomnika i pozostawienie drewnianych kołków, nieprawidłowe usytuowanie pomnika „na górce” w taki sposób, że wyróżnia się wysokością od pozostałych nagrobków, a w konsekwencji wezwała powoda do usunięcia tych wad w terminie 14 dni, z zastrzeżeniem odstąpienia od umowy na wypadek ich nieusunięcia w w/w terminie. Wnioskiem z daty 01.03.2016r. pozwana wezwała powoda do próby ugodowej wskazując na poprzednio wskazywane wady nagrobka oraz na odmowe odbioru dzieła obarczonego tymi wadami. Dowód: - wniosek o zawezwanie do próby ugodowej – k. 34, - wezwanie do usunięcia wad i dowód nadania – k. 31,32-33. Sąd zważył, co następuje : Powództwo jest zasadne niemal w całości. Strony zawarły umowę o wykonanie nagrobka (k.9), zatem umowę o dzieło, zgodnie z którą przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia (art. 627 k.c.). Stosownie do zawartej umowy obowiązkiem pozwanego było zatem wykonanie dzieła w postaci nagrobka, co uczynił, obowiązkiem pozwanej natomiast było dokonanie zapłaty umówionej ceny, czego – poza zadatkiem – nie uczyniła. Powód wykazał dowodami w postaci umowy o dzieło (k. 9), szkicu (k.10), twierdzeń własnych (k. 147v.), a także opinii biegłego (k.95), fakt zawarcia umowy i jej treść. Natomiast dowodami w postaci fotografii (k.11), faktury (k.12), wezwania do zapłaty (k. 13), twierdzeń własnych (k.147) i opinii biegłego (k.94-95) udowodnił poprawne wykonanie umówionego dzieła. I tak przede wszystkim z pisemnej umowy z zawartej przez strony, ale także z zeznań powoda, jasno, stanowczo i jednoznacznie wynika, że umowa dotyczy wykonania nagrobka z granitu(...). Z opinii biegłego i z zeznań powoda wynika, że granit taki występuje w kolorze szarym, natomiast nie występuje w kolorze czerwonym lub bordowym, na jaki wskazuje pozwana, a ponadto z tych samych dowodów wynika, że kamień wskazywany przez pozwaną jest znacznie (prawie 3-krotnie) droższy. Z kolei z opinii biegłego, zeznań powoda i z fotografii (k. 11) wynika, że dzieło zostało przez powoda wykonane w sposób prawidłowy. Powyższe dowody jednoznacznie wskazują więc na zawarcie przez strony umowy o wykonanie nagrobka z granitu(...), który został wykonany właściwie. W szczególności istotna jest tu opinia biegłego, która wskazuje na poprawne wykonanie nagrobka, który nie ma wad. Opinia biegłego sporządzona została przez osobę o stosownej wiedzy, doświadczeniu i kwalifikacjach zawodowych, w kwestiach dla sprawy istotnych, a wymagających wiadomości specjalnych. Opinia odpowiada w sposób jasny i zrozumiały na wszystkie postawione biegłemu pytania. Uwagi pozwanej (k.109) zostały przez biegłego wyjaśnione w opinii uzupełniającej (k. 112). Poza tym strony nie kwestionowały w/w opinii, czego i sąd, zważywszy na jej jasność i kompletność, nie ma podstaw czynić. Można zatem opinię tę uznać za dowód pewny, pozwalający na dokonywanie na tej podstawie ustaleń faktycznych w sprawie. Z opinią korelują pozostałe wskazane powyżej dowody. Z racji wzajemnej zgodności w.w dowodów uznano je za wiarygodne, zaś fakty z nich wynikające za udowodnione. Jeżeli natomiast pozwana powołuje się na wady dzieła, to by móc skorzystać z uprawnień zart. 638 k.c., powinna wady wykazać (art. 6 k.c.), czego nie uczyniła. Przede wszystkim pozwana pomija umowę zawartą na piśmie, z której jednoznacznie wynika, z jakiego kamienia miał zostać wykonany zamówiony nagrobek. Z założenia zatem trudno bezkrytycznie podchodzić do twierdzeń i metody dowodzenia pozwanej, która linię obrony opiera na dowodzeniu ponad i przeciwko treści dokumentu. Teza przeciwna niweczyłaby sens pisemnego dokumentowania czynności prawnych, a w efekcie pewność obrotu, zatem nie może zostać zaakceptowana. Nie może przy tym pozwana skutecznie podnosić, że nie przeczytała umowy przed jej podpisaniem, a więc, że nie wiedziała, co w spornym zakresie wskazano w jej treści. Brak zapoznania się z treścią dokumentu przed jego podpisaniem nie upoważnia bowiem, w myśl utrwalonej judykatury Sądu Najwyższego, do powoływania się na błąd. Nieznajomość podpisywanej umowy, wykluczająca wiedzę o jej treści, wyklucza przecież także mylne wyobrażenie podpisującego (a więc jego błąd) co do tej umowy. Powyższych ocen nie zmienią zeznania świadków powołanych przez pozwaną, jak i fotografia pomnika (k. 38), odpowiadającego wg pozwanej złożonemu przez nią zamówieniu. W/w świadkowie zeznali: P. P./k.60o./ : zamówienie zrobiła babcia /tj. pozwana/ na cmentarzu, parę dni po oględzinach w zakładzie powoda; napisy na lampionie i wazonie miały być chyba za dodatkową opłatą /k. 61/. H. P./k.61o./ : umowa została zawarta na placu u powoda /jakkolwiek zeznaje też, że przy zawieraniu umowy go nie było - k. 61o. in fine/. W. P./k. 62/ : umowa została zawarta na cmentarzu, bowiem tam były pomiary, chociaż w zakładzie powód podał cenę i tam padł wybór. Analizując zeznania w/w świadków, w szczególności dostrzegając w/w sprzeczności w ich zeznaniach, nie można przyjąć, by były one w pełni zgodne, a zatem, by na tej podstawie można było w sposób pewny przyjąć, że do zawarcia umowy nie doszło na cmentarzu wŚ., lecz w zakładzie powoda. Trudno zresztą bez wymiarów pomnika przyjmować, jaka miała być ostateczna cena wybranego nagrobka, jeżeli nie były znane jego wymiary, a więc nie było wiadome, jak ilość materiałów zostanie zużyta na jego wykonanie. W konsekwencji trudno też przyjmować, zwłaszcza wobec pozostałych dowodów, o czym poniżej, by to wówczas ustalono wykonanie nagrobka z kamienia wskazywanego przez pozwaną. Bez znaczenia jest przy tym, że w dolnej części umowy wpisano:S., skoro sama pozwana przyznaje, że umowę podpisano na cmentarzu, a więc wŚ.. Powód przeczy uzgodnieniom w zakresie wykonania nagrobka w kolorze bordo i wskazuje, że jest to kamień znacznie droższy, więc za umówioną cenę 3.700 zł nie wykonałby nagrobka z takiego kamienia, skoro ten kosztowałby ok. 6.800 zł, a po ewentualnych negocjacjach i rabacie ok. 6.000 zł (k.148). Twierdzenia te mają oparcie w umowie (k. 9), która wskazuje na granit(...), a ponadto w opinii biegłego, który jednoznacznie wskazuje na ceny takiego kamienia i koszt wykonanego z niego nagrobka (k. 94-95). Dysproporcja w cenach granitu(...)i multicolor red, przy znanych powszechnie cenach pomników cmentarnych (nagrobków), wskazuje więc na niską opłacalność przedsięwzięcia mającego polegać na wykonaniu przez powoda za cenę 3.700 zł (3.008 zł netto – k. 13) nagrobka z granitu multicolor, którego koszt wyniósłby ok. 2570 zł (, tj. 2,34 m2 x 1.100 zł - k. 95). Jeżeli zresztą uwzględnić nawet uwagi pozwanej wynikające z jej pytań do powoda w czasie jego przesłuchania, tj. co do kosztu montażu nagrobka, który jest taki sam w przypadku montażu granitu(...)i multicolor red (k. 148v.), a zatem, że uprawniony jest wniosek, iż różnica w kosztach samego montażu oraz całości nagrobka z różnego kamienia wskazanych przez powoda i biegłego jest tak istotna, że możliwe jest znaczne obniżenie ceny nawet przy użyciu kamienia multicolor red, co mogłoby czynić opłacalną usługę nawet przy droższym kamieniu, to wzgląd na całokształt kosztów dzieła rozumowanie takie nakazuje odrzucić. Pomijając bowiem zysk powoda, tj. jego wynagrodzenie netto (por. fakturę na k. 12), a także koszty transportu, dochodzą jeszcze koszty pracy robotników wykonujących montaż nagrobka, „obróbki” podstawowej itp. Oceniając natomiast zarzuty pozwanej co do zakresu „obróbki” pomnika , biegły wskazał, iż to zadanie nie było przedmiotem zlecenia (k. 94 i 95) i zapisu takiego w umowie rzeczywiście brak. Ponadto wskazany prze biegłego (k. 123) koszt wykonania obramowania nagrobka oczekiwanego przez pozwaną to ok. 1000 zł (a więc przeszło ¼ ceny pomnika), więc wątpliwe jest, by tak istotny element ceny był w „gratisie” lub powód o nim zapomniał. Jeżeli dodać, że z opinii biegłego wynika, że docelowe obramowanie wiąże się z uzgodnieniami z zarządcą cmentarza co do wymiarów kwatery, a przecież tylko w jej granicach można wykonywać obramowanie, trudno przypuszczać, by to powód miał znać rozmiary kwatery, czy też, by miał w ogóle tę sprawę uzgadniać z zarządcą cmentarza , zwłaszcza gdy nie ma ku temu żadnego upoważnienia (umowa też o tym milczy, jak i nie daje takiego upoważnienia). Jeżeliby zresztą uwzględnić wszystkie zarzuty pozwanej, tj. i co do wadliwego materiału i co do zakresu obróbki nagrobka, zważywszy na koszty z tym związane, tj. ok. 1.000 zł w przypadku obróbki i 1.521 zł w przypadku droższego kamienia, inwestycja byłaby w ogóle dla powoda nieopłacalną. Zarzut posadowienia pomnika niejako „na górce” również nie ma uzasadnienia – w swej opinii biegły jednoznacznie wskazał, z jakich przyczyn to nastąpiło, a zatem dlaczego takie usytuowanie nagrobka nie jest wadą. Jest tak dlatego, że ukształtowanie terenu i występujący w tamtym miejscu spadek terenu niweczą zastosowanie rozwiązania oczekiwanego przez pozwaną (k.94). Nie ma też podstaw zarzut braku napisów na lampionie i wazonie – obowiązek powoda to ich wykonania znikąd nie wynika, a przynajmniej pozwana nie udowodniła tezy przeciwnej. Reasumując, pozwana nie może skutecznie powoływać się na wady dzieła i uprawnienia stąd płynące, skoro wad tych nie wykazała. Powód natomiast wykazał podstawy oraz wysokość żądania pozwu i może domagać się nie zapłaconej przez pozwaną kwoty 3.400 zł, należnej mu z łączącej strony umowy, o czym orzeczono w pkt I wyroku na podstawieart. 627 k.c. Zasadność żądania głównego czyni też zasadnym roszczenie odsetkowe, skoro pozwana opóźnia się ze spełnieniem świadczenia należnego powodowi (art. 481 k.c.), z zastrzeżeniem co do okresu, za jaki powodowi przysługują odsetki. Nie wiadomo bowiem skąd w uzasadnieniu pozwu bierze się data 25.11 /k.4/, jeżeli dowody nadania /k. 13-14/ na nią nie wskazują, a w szczególności nie wiadomo, czy dotyczą one wysłania faktury, czy wezwania do zapłaty, zaś dowód nadania / k. 15/ zdaje się łączyć bardziej z w/w fakturą /20.10/, co wskazuje na datę wcześniejszą, niż w pozwie. Wobec powyższego przyjęto datę wpływu pozwu, tj. 10.02.2016r. , jako jedyną pewną datę wezwania pozwanej do zapłaty (art. 455 k.c.). Dalej idące żądanie odsetkowe podlegało więc oddaleniu. O kosztach procesu, które poniesie pozwana, jako przegrywająca spór (pkt III), orzeczono na podstawieart. 98 § 1 k.p.c. W pkt II na podstawie art. 80 u.k.s.c. zwrócono s tronom nie wykorzystane zaliczki na koszty opinii biegłego. Na oryginale właściwe podpisy zgodność odpisu z oryginałem stwierdza z up. Kierownika I Wydziału Cywilnego Sądu Rejonowego w Świdnicy Sekretarz Sądowy mgrN. C.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Świdnicy date: '2017-09-27' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Wojciech Zatorski legal_bases: - art. 627 k.c. - art. 98 § 1 k.p.c. recorder: Natalia Całka signature: I C 1552/16 ```

151025200005503_XI_Ns_000490_2017_Uz_2017-09-26_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt XI Ns 490/17 POSTANOWIENIE Dnia 26 września 2017 r. Sąd Rejonowy w Toruniu XI Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodnicząca SSR Joanna Grzempka Protokolant sekretarz sądowy Agnieszka Piczak po rozpoznaniu w dniu 12 września 2017 r. w Toruniu na rozprawie sprawy z wnioskuA. U. przy uczestnictwieW. U. o podział majątku wspólnego postanawia: 1 ustalić, że w skład majątku wspólnego wnioskodawczyniA. U.i uczestnikaW. U.wchodzi wyłącznie nieruchomość położona wT.przyul. (...), dla której Sąd Rejonowy w Toruniu prowadziksięgę wieczystą o numerze (...), o wartości 378.300 zł (trzysta siedemdziesiąt osiem tysięcy trzysta złotych); 2 oddalić wniosek o ustalenie nierównych udziałów w majątku wspólnym; 3 dokonać podziału majątku wspólnego w ten sposób, że: a nieruchomość opisaną w punkcie pierwszym sentencji przyznać na wyłączną własność wnioskodawczyni b tytułem spłaty zasądzić od wnioskodawczyni na rzecz uczestnika kwotę 189.150 zł (sto osiemdziesiąt dziewięć tysięcy sto pięćdziesiąt złotych) , płatną w terminie sześciu miesięcy od dnia uprawomocnienia się niniejszego postanowienia, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w razie opóźnienia w płatności; 4 nakazać uczestnikowi wydać wnioskodawczyni nieruchomość opisaną w punkcie pierwszym sentencji w terminie sześciu miesięcy od dnia uprawomocnienia się niniejszego postanowienia; 5 zasądzić od uczestnika na rzecz wnioskodawczyni kwotę 1500 zł (tysiąc pięćset złotych) tytułem zwrotu nakładów z majątku osobistego na majątek wspólny; 6 zasądzić od wnioskodawczyni na rzecz uczestnika kwotę 115,50 zł (sto piętnaście złotych pięćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu nakładów z majątku osobistego na majątek wspólny; 7 oddalić żądanie o zasądzenie zwrotu nakładów w pozostałej części; 8 nakazać pobrać od uczestnika na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Toruniu kwotę 152 zł (sto pięćdziesiąt dwa złote) tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa; 9 ustalić, że wnioskodawczyni i uczestnik ponoszą koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie. Sygn. akt XI Ns 490/17 UZASADNIENIE A. U.wniosła o podział majątku wspólnego jej iW. U., wskazując, że do majątku wspólnego należy nieruchomość położona wT.przyul. (...)wraz z wyposażeniem, dla której Sąd Rejonowy w Toruniu prowadziksięgę wieczystą (...)o wartości 600.000 zł. Wniosła o przyznanie przedmiotowej nieruchomości uczestnikowi wraz z obowiązkiem spłaty na jej rzecz połowy wartości. W odpowiedzi na wniosek uczestnik nie zakwestionował składu majątku wspólnego, jednak określił wartość nieruchomości na 378.300 zł, wnosząc o ustalenie nierównych udziału w majątku wspólnym (1/4 na rzecz wnioskodawczyni i 3/4 na rzecz uczestnika) oraz o przyznanie nieruchomości wnioskodawczyni wraz ze spłatą 300.000 zł na jego rzecz – w terminie 6 miesięcy lub przyznanie nieruchomości jemu, wraz ze spłatą w terminie 10 lat od uprawomocnienia się orzeczenia kończącego postępowanie. Uczestnik wniósł o zasądzenia na jego rzecz równowartości nakładów z majątku osobistego na majątek wspólny w kwocie 17.000 zł tytułem kosztów ogrzewania budynku i podatku od nieruchomości. W piśmie z dnia 24 czerwca 2017 r. wnioskodawczyni wniosła o oddalenie wniosku o ustalenie nierównych udziałów, o oddalenie roszczenia o zasądzenie nakładów w kwocie 17.000 zł, uznając je jedynie co do podatku od nieruchomości za 2017 r., a ponadto wniosła o ustalenie, że poniosła nakład z majątku osobistego na majątek wspólny w kwocie 3.000 zł i jego rozliczenie między stronami. W toku postępowania wnioskodawczyni i uczestnik zgodnie przyjęli wartość nieruchomości na kwotę 378.300 zł oraz oświadczyli, ze wyczerpuje ona majątek wspólny. Wnioskodawczyni ostatecznie wniosła o przyznanie jej nieruchomości ze spłatą na rzecz uczestnika w terminie 6 miesięcy od daty uprawomocnienia się orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie. Uczestnik podtrzymał stanowisko w zakresie nierównych udziałów w majątku wspólnym oraz wniósł o przyznanie nieruchomości na jego rzecz. Sąd ustalił, co następuje. A. U.iW. U.zawarli małżeństwo w dniu 30 lipca 1977 r. Małżeństwo zostało rozwiązane na mocy wyroku Sądu Okręgowego w Toruniu z dnia 1 grudnia 2016 r. w sprawie I C 1173/16, prawomocnego z dnie 22 grudnia 2016 r. dowód: odpis wyroku, k. 20 Małżonkowie nie zawierali umów majątkowych małżeńskich, obowiązywał między nimi ustrój wspólności majątkowej małżeńskiej. bezsporne Z małżeństwa wnioskodawczyni i uczestnika urodziło się troje dzieci:M. U.w 1977 r. orazT.iJ. U. (1)w 1979 r. Bezpośrednio po zawarciu małżeństwa mieszkali u rodziców wnioskodawczyni, którzy udostępnili im pokój w swoim mieszkaniu. dowód: zeznania świadkaE. L.na rozprawie w dniu 12 września 2017 r. zeznania świadkaA. O.rozprawie w dniu 12 września 2017 r. zeznania wnioskodawczyni na rozprawie w dniu 12 września 2017 r. Krótko po zawarciu małżeństwa małżonkowie nabyli użytkowanie wieczyste działki przyul. (...)wT., na której rozpoczęli budowę domu. Dom był budowany systemem gospodarczym, przy dużym zaangażowaniu rodzin obojga małżonków, w tym brata wnioskodawczyni i ojca uczestnika. dowód: zeznania świadkaM. U.na rozprawie w dniu 4 lipca 2017 r. zeznania świadkaT. U.na rozprawie w dniu 4 lipca 2017 r. zeznania świadkaE. L.na rozprawie w dniu 12 września 2017 r. zeznania wnioskodawczyni na rozprawie w dniu 12 września 2017 r. zeznania uczestnika na rozprawie w dniu 12 września 2017 r. Wnioskodawczyni z uwagi na ciążę a później opiekę nad małymi dziećmi nie zajmowała się bezpośrednio pracami budowlanymi, jednak w miarę potrzeb i możliwości przyjeżdżała i np. przywoziła obiady pracownikom. dowód: zeznania wnioskodawczyni na rozprawie w dniu 12 września 2017 r. Uczestnik w czasie rozpoczęcia budowy pracował w(...)jako mechanik, przy czym równolegle osiągał znaczne dochody z dodatkowych zleceń tzw. fuch. Małżonkowie zaciągnęli kredyt bankowy na budowę w kwocie 150.000 zł. Nadto uczestnik uzyskał pożyczkę z zakładu pracy w kwocie 60.000 zł, która została później w znacznej części umorzona. Poza pomocą rodziny przy wykonywaniu prac budowlanych, małżonkowie otrzymali pomoc finansową na budowę domu od swoich rodziców. Ojciec uczestnika pracował w spółdzielni obuwniczej jako szeregowy pracownik, jego żona nie pracowała zawodowo. Oboje dorabiali wytwarzając w domu cholewki na sprzedaż i z tych pieniędzy pomagali synowi. dowód: zeznania świadkaT. U.na rozprawie w dniu 4 lipca 2017 r. zeznania świadkaR. Ż. (1)na rozprawie w dniu 12 września 2017 r. zeznania świadkaE. L.na rozprawie w dniu 12 września 2017 r. zeznania świadkaE. R. (1)na rozprawie w dniu 4 lipca 2017 r. zeznania wnioskodawczyni na rozprawie w dniu 12 września 2017 r. W latach 70. rodzice wnioskodawczyni otrzymali odszkodowanie w zamian za nieruchomość przekazaną Skarbowi Państwa, które podzielili między dzieci. Z uzyskanej kwoty przekazali wnioskodawczyni na potrzeby budowy kwotę 10 000 zł, co stanowiło równowartość 3-4 ówczesnych pensji. dowód: zeznania świadkaE. L.na rozprawie w dniu 12 września 2017 r. zeznania świadkaA. O.na rozprawie w dniu 12 września 2017 r. Małżonkowie wprowadzili się do nowego domu po ok. 2 latach od rozpoczęcia budowy, jeszcze przez zakończeniem prac wykończeniowych. dowód: zeznania świadkaE. L.na rozprawie w dniu 12 września 2017 r. Po śmierci męża swojej siostry w roku 1982 r. uczestnik zrezygnował z dotychczasowej pracy aby pomoc siostrze w prowadzeniu gospodarstwa rolnego. Jego zarobki nie uległy zmniejszeniu. Kiedy zyski z gospodarstwa stały się niezadowalające, uczestnik zmienił pracę. Pracował m.in. w warsztacie ślusarskim. Wnioskodawczyni nie pracowała przez początkowy okres małżeństwa, zajmując się dziećmi. Jedno z dzieci chorowało i wymagało częstych hospitalizacji. dowód: zeznania świadkaE. R. (1)na rozprawie w dniu 4 lipca 2017 r. zeznania uczestnika na rozprawie w dniu 12 września 2017 r. zeznania wnioskodawczyni na rozprawie w dniu 12 września 2017 r. Od końca lat 80. wnioskodawczyni pracowała m.in. jako sprzątaczka, na stanowisku elektryka, jako sprzedawca. dowód: świadectwa pracy, k. 113-118 Małżonkowie prowadzili przez pewien czas działalność w formie kiosku warzywnego. Uczestnik zajmował się dostawami, a wnioskodawczyni obsługą klientów. Po tym jak uczestnik przeszedł zawały serca, zaniechali tej działalności. Uczestnik przeszedł na rentę. dowód: zeznania świadkaM. U.na rozprawie w dniu 4 lipca 2017 r. zeznania świadkaE. R. (1)na rozprawie w dniu 4 lipca 2017 r. Poziom życia rodzinyU.było dobry, potrzeby dzieci były zaspokojone, dzieci były otoczone należytą opieką, zadbane. dowód: zeznania świadkaM. U.na rozprawie w dniu 4 lipca 2017 r. Relacje małżonków początkowe dobre, z czasem zaczęły się pogarszać. W domu miały miejsce interwencje policji. bezsporne Uczestnik jest osobą impulsywną, krzykliwą dowód: zeznania świadkaE. R. (1)na rozprawie w dniu 4 lipca 2017 r. zeznania świadkaO. U.na rozprawie w dniu 4 lipca 2017 r. Od 2011 r. wnioskodawczyni korzystała z psychoterapii. Skarżyła się na przemoc psychiczną i ekonomiczną ze strony męża. Na początku terapii była osobą znerwicowaną, zastraszoną. Opowiadała terapeutce o interwencjach policji, o tym że w trakcie kłótni z mężem miała w ręku nóż ale go nie użyła. dowód: zeznania świadkaM. G.na rozprawie w dniu 12 września 2017 r. zeznania wnioskodawczyni na rozprawie w dniu 12 września 2017 r. Uczestnik nie złożył zawiadomienia o przestępstwie lub usiłowaniu popełnienia przestępstwa w związku z sytuacją, w której wnioskodawczyni trzymała w ręku nóż w jego obecności. bezsporne Z wniosku wnioskodawczyni została założona Niebieska Karta. W ramach procedury Niebieskiej karty dzielnicowa kilkukrotnie odwiedzała dom małżonkówU.. dowód: zeznania świadkaA. W.na rozprawie w dniu 12 września 2017 r. A. U.przebywa obecnie na terenie Niemiec, gdzie pracuje. W okresie od 1 stycznia do 30 czerwca 2017 r. jej wynagrodzenie brutto wyniosło 9464 euro. dowód: zaświadczenie dotyczące zarobków, k. 179-181 Zgodnie z oświadczeniemBanku (...) SA, wstępna analiza zdolności kredytowej wnioskodawczyni wykazała możliwość udzielenia kredytu do 150.000 zł na okres 96 miesięcy. dowód: oświadczenieBanku (...) SAz dnia 8 września 2017 r., k. 182 Syn wnioskodawczyniJ. U. (1)prowadzi działalność gospodarczą, z której osiąga stałe dochody, nie ma zobowiązań kredytowych. Deklaruje pomoc wnioskodawczyni w spłacie uczestnika. dowód: zeznania świadkaJ. U. (1)na rozprawie w dniu 12 września 2017 r. W dniu 10 marca 2017 r. uczestnik uiścił podatek od przedmiotowej nieruchomości w kwocie 231 zł. dowód: dowód wpłaty, k. 62 W kwietniu i maju 2004 r. małżonkowie ocieplali dom, w związku z czym kupili materiały ociepleniowe. dowód: faktury, k. 106-11 W dniu 23 sierpnia 2004 r. wnioskodawczyni i uczestnik zawarli umowę rachunku bankowegoS.z(...). W dniu 17 maja 2004 r. zawarli z tym bankiem umowę kredytu odnawialnego w kwocie 2000 zł. W dniu 29 kwietnia 2005 r. kredyt odnawialny został podwyższony do kwoty 3000 zł. dowód: umowa kredytu odnawialnego, k. 126-129 aneks nr (...), k. 125 umowa rachunku bankowego, k. 119-122 z aneksem k. 124 Wnioskodawczyni wypowiedziała umowę w dniu 23 stycznia 2017 r. Zadłużenie na tę datę wyniosło 2912,44 zł przy czym faktyczna kwota spłaty miała zostać uzgodniona z bankiem na datę spłaty. Wnioskodawczyni spłaciła kwotę ponad 3000 zł. dowód: wypowiedzenie umowy kredytu odnawialnego, k. 96 polecenie przelewu, k. 97 Sąd zważył, co następuje. Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie zeznań świadków, jak również wnioskodawczyni i uczestnika, a także dokumentów urzędowych i prywatnych. Sąd nie dał wiary zeznaniomM. U.co do istnienia książeczki mieszkaniowej uczestnika. Fakt ten nie ma potwierdzenia w żadnych dowodach poza zeznaniami osób powiązanych z uczestnikiem a skonfliktowanym z dostawczynią. Nadto, świadek miał wiedzę o tym jedynie z relacji uczestnika. Z tych samym względów sąd nie uwzględnił w tym zakresie zeznańO. U.. Sąd nie dał też wiary zeznaniomE. R. (1)co do tego, że nieruchomość przyul. (...)została nabyta przez uczestnika jeszcze przed zawarci małżeństwa i że wnioskodawczyni została „dopisana” do nieruchomości, bo takiemu stanowi rzeczy przeczą nawet zeznania samego uczestnika. Sąd nie dał wiary zeznaniomT. U.o tym, że jego ojciec opowiadał mu iż miał książeczkę mieszkaniową, którą przeznaczył na koszty budowy, i to w czasie gdy świadek był w podstawowej (świadek ma 38 lat). Rozmowy na takie tematy z kilku- czy kilkusetletnim dzieckiem byłyby zupełnie niezrozumiale. W tym czasie nie było żadnego powodu aby uczestnik angażował dziecko w kwestie finansowe. W ocenie Sądu świadek chciał swoimi zeznaniami pomoc ojcu, tym bardziej że co nie jest sporne, w konflikcie między rodzicami opowiada się po stronie ojca. Sąd odmówił cechy wiarygodności zeznaniomE. R., która próbowała przedstawiać wnioskodawczynię jako osobę niegospodarną, niedbającą o dom i rodzinę. Przeczyły temu zeznania innych świadków w tym dzieci wnioskodawczyni. Świadek nie potrafiła zresztą wyjaśnić na czym miały polegać zaniedbania wnioskodawczyni. Nadto nie były wiarygodne zeznania świadkówE. R.i samego uczestnika co do wielkości środków finansowych przekazywanych przez rodziców uczestnika, gdyż nie miały potwierdzenia w innych dowodach i były w sprzeczności z zasadami doświadczenia życiowego. Co do zasady Sąd dał wiarę zeznaniom pozostałych świadków. ZeznaniaA. W.iM. G.nie miały większego znaczenia dla sprawy. Z kolei zeznania świadkaJ. U. (2)były w zasadzie nieistotnie, świadek myliła sytuacje z odległej przeszłości z sytuacjami sprzed kilku lat. Sąd nie dał wiary temu że w budowie domu nie pomagał nikt z rodziny wnioskodawczyni, gdyż potwierdzili ten fakt w zasadzie wszyscy pozostali świadkowie. Nie potrafiła też powiedzieć ile dała synowi pieniędzy, co więcej nie potwierdziła aby w ogóle przekazała pieniądze lecz tylko że pomagała spłacić pożyczkę. Nie była też w stanie stwierdzić, czy uczestnik miał książeczkę mieszkaniową. Kuriozalne były wręcz zeznania świadkaJ. U. (2), że wnioskodawczyni mogła zostawić dzieci pod opieką swoje matki i pomagać przy budowie, zwłaszcza że świadek przyznała, iż jedno z dzieci było chore. Wiarygodnie były zeznaniaA. O., także w kwestii przekazania pieniędzy przez rodziców wnioskodawczyni. Za wiarygodnością jej zeznań przemawia fakt, że lojalnie przyznała, iż wielu okoliczności nie zna lub nie pamięta, także korzystnych dla jej siostry. Dowód z przesłuchania stron miał uzupełniające znaczenie i Sąd dał mu wiarę w zakresie przytoczonym w części faktograficznej, w części pokrywającej się z innymi dowodami uznanymi za wiarygodne. Dokumenty nie były przez strony kwestionowane i nie budziły wątpliwości sądu. Wnioskodawczyni i uczestnik zgodnie oświadczyli, że majątek wspólny wyczerpuje nieruchomość zabudowana położona wT.przyul. (...), dla której Sąd Rejonowy w Toruniu prowadziksięgę wieczystą o numerze (...). Przedmiotem sporu nie była jest wartość tj. 387.300 zł, która nie wzbudziła także zastrzeżeń Sądu jako że była poparta prywatną opinią zawodowego rzeczoznawcy, przedłożoną przez uczestnika i zaaprobowaną ostatecznie przez wnioskodawczynię, oboje zaś byli reprezentowani przez adwokatów. Uczestnik domagał się ustalenia nierównych udziałów w majątku wspólnym, powołując się na nierówny stopień przyczynienia się do powstania majątku wspólnego. Wskazał, że jedyny wartościowy składnik tego majątku czyli nieruchomość powstała wyłącznie dzięki uczestnikowi i jego rodzicom. To uczestnik pracował zawodowo, utrzymywał rodzinę i budował dom, również jego inicjatywą było kupno działki. W ocenie Sądu wniosek ten był bezzasadny. W myślart. 43 § 1 k.r.o.Oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym. Zgodnie z§ 2 zd. 1zważnych powodów każdy z małżonków może żądać, ażeby ustalenie udziałów w majątku wspólnym nastąpiło z uwzględnieniem stopnia, w którym każdy z nich przyczynił się do powstania tego majątku.Z kolei w myśl§ 3.Przy ocenie, w jakim stopniu każdy z małżonków przyczynił się do powstania majątku wspólnego, uwzględnia się także nakład osobistej pracy przy wychowaniu dzieci i we wspólnym gospodarstwie domowym. Ustalenie nierównych udziałów zależy od spełnienia dwóch przesłanek: istnienia ważnych powodów oraz różnego stopnia przyczynienia się każdego z małżonków do powstania majątku wspólnego. „Ważne powody" nie mają charakteru jedynie majątkowego. Sytuacja niejednakowego przyczyniania się każdego z małżonków do powstania majątku wspólnego podlega ocenie przez pryzmat norm etycznych (zasad współżycia społecznego). Sąd Najwyższy podkreśla, że nie każda sytuacja, gdy występuje dysproporcja w zakresie przyczyniania się małżonków do powstania majątku wspólnego, uzasadnia ustalenie nierównych udziałów. „Ważne powody" istnieją wówczas, gdy małżonek, przeciwko któremu zostało skierowane żądanie, w sposób rażący lub uporczywy nie przyczyniał się, w miarę swoich sił i możliwości zarobkowych, do powstania majątku wspólnego (tak postanowienie SN z dnia 30 listopada 1972 r., III CRN 235/72, OSNCP z 1973 r. nr 10 poz. 174 oraz postanowienie SN z dnia 26 listopada 1973 r., III CRN 227/73, OSNCP z 1974 r. nr 11 poz. 189). W tym kontekście ocenie podlega całokształt wykonywania przez małżonków ciążących na nich obowiązków względem rodziny, którą przez swój związek założyli (tak postanowienie SN z dnia 5 października 1974 r., III CRN 190/74, Lex nr 7598). Z kolei przyczynianie się małżonków do powstania majątku wspólnego polega na staraniach każdego z małżonków o należyte funkcjonowanie i zaspokajanie potrzeb założonej przez nich rodziny. Chodzi zatem nie tylko o wysokość uzyskiwanych dochodów, ale także o sposób gospodarowania nimi, w tym racjonalność wydatków czy należyte gospodarowanie poszczególnymi przedmiotami majątkowymi. Przyczynianie się do powstania majątku wspólnego nie ogranicza się do osiągania wymiernych korzyści ekonomicznych, ale może polegać także na podjęciu innych starań o należyte funkcjonowanie rodziny. Wynika to jednoznacznie zart. 43 § 3 k.r.o., nakazującego przy określaniu stopnia przyczynienia się do powstania majątku wspólnego uwzględniać także osobistą pracę przy wychowaniu dzieci i prowadzeniu wspólnego gospodarstwa domowego (E. Skowrońska-Bocian, komentarz do art. 43 k.r.o., Lex). W orzecznictwie wyrażono też pogląd, że wyrazem niejednakowego przyczynienia się do powstania majątku może być sytuacja, w której majątek wspólny powstał dzięki zaangażowaniu rodziny jednego z małżonków. Na tle poczynionych wyżej ustaleń fatyczny Sąd uznał, że nie ma podstaw do ustalenia nierównych udziałów w majątku wspólnym. Nie zachodzą ani ważne przesłanki takiego orzeczenia, ani też nie został udowodniony rożny stopień przyczynienia się małżonków do powstania majątku. Ze zbieżnych w istocie zeznań świadków wynika, że dom przyul. (...)został wybudowany dzięki wspólnemu zaangażowaniu rodzin obojga małżonków. Zarówno rodzice wnioskodawczyni jak i uczestnika przekazywali środki pieniężne na budowę, a rodzice uczestnika z pewnością nie w takiej skali jak uczestnik próbował to przedstawić. ŚwiadekR. Ż.pracujący z ojcem uczestnika zeznał, że był on szeregowym pracownikiem spółdzielni obuwniczej, a jego żona nie pracowała zawodowo.. Zeznał też, że z pracy „po godzinach „można było uzyskać połowę pensji. Przyjmując zatem że istotnie rodzice uczestnika dorabiali, to trzeba pamiętać, że musieli się utrzymać sami , poza tym pomagali finansowo córce –E. R. (1), która przecież przyznała, że też dostała darowiznę pieniężną od rodziców. Gdyby zresztą faktycznie pieniądze od rodziców miały sfinansować większą część budowy, to rodzi się pytanie, dlaczego małżonkowie zaciągnęli kredyty bankowy, po co uczestnik brał pożyczkę z zakładu pracy i przyjmował dużo dodatkowych zleceń. Trudno założyć, aby tyle zobowiązań i bieżących dochodów pozwoliło na sfinansowanie jedynie niewielkiej części budowy. Nie jest argumentem na rzecz nierównych udziałów fakt, ze to uczestnik jak twierdzi „wybrał” działkę i że to on utrzymywał rodzinę pracując zawodowo. Wybór działki nie był zasługą uczestnika, skoro polegał po prostu na wskazaniu Urzędzie Miasta jaką działką chciałby otrzymać w użytkowanie wieczyste. Było to krótko po narodzinach dziecka, wobec czego zarzut iż wnioskodawczyni nie uczestniczyła w wyborze działki trudno traktować jako poważny. Zdumieni budzi też argumentacja, że to uczestnik pracował przy budowie domu i utrzymywał rodzinę. W tym czasie wnioskodawczyni była w ciąży, zajmowała się nowo narodzonym dzieckiem, a później bliźniętami. Poza sporem jest, że należycie zajmowała się opieką nad dziećmi i nawet świadkowie związani z uczestnikiem nie byli w stanie temu zaprzeczyć.. Fakt sfinansowania kosztów działki czy budowy ze środków pochodzących z książeczki mieszkaniowej uczestnika nie został udowodniony jak też zresztą samo istnienie książeczki, a w tym zakresie Sąd nie miał obowiązku działania z urzędu. Co więcej kwestia ta mogła mieć znaczenie co najwyżej jako żądanie zwrotu nakładów, a nie jako przyczyna ustalenia nierównych udziałów. Kwestia nagannego zachowania wnioskodawczyni, podnoszona przez uczestnika, była bez znaczenia dla ustalenia nierównych udziałów w majątku wspólnym. Konflikt między małżonkami rozpoczął się bowiem długo po zakończeniu budowy, kiedy to majątek był już dawno zakumulowany. Z tych względów orzeczono jak wpkt 2(art. 43 § 2 k.r.o.a contrario). Dokonując podziału majątku wspólnego Sąd w pierwszej kolejności był zobowiązany do rozważenia podziału fizycznego. Zarówno wnioskodawczyni jak i uczestnik jednoznacznie oświadczyli, że nie chcą dokonywać podziału majątku w ten sposób zatem Sąd nie prowadził postępowania w kierunku możliwości podziału nieruchomości na dwie części względnie wyodrębnienia lokali. W końcowych stanowiskach obie strony domagały się przyznania im nieruchomości, jakkolwiek w toku postępowania przedstawiały różne warianty podziału majątku. W domu przyul. (...)istnieją dwie samodzielnie części, z których jedną zajmuje uczestnik, a drugą – syn stronM. U.z rodziną. Wnioskodawczyni kilka lat temu opuściła nieruchomość, nie będąc w stanie mieszkać wspólnie z mężem, wyjechała do Niemiec gdzie obecnie pracuje. Sąd miał jednak na uwadze, że jej wyjazd ma charakter czasowy, a co więcej wnioskodawczyni była zmuszona opuścić wspólny dom, z uwagi na złe stosunki z mężem. Fakt, że ta decyzja nie byłą jej własnym wyborem, ma potwierdzenie chociażby w tym, że w 2011 r. wytoczyła przeciwko uczestnikowi powództwo o nakazanie przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny w kwocie 200 zł miesięcznie (III RC 1548/11 SR w Toruniu) co obrazuje skalę konfliktu i potwierdza, żeA. U.po prostu musiała opuścić dom. Nie pozostaje ona w konflikcie z zamieszkującym tam synemM. U., jakkolwiek ten ostatni w niniejszej sprawie zeznawał jednostronnie na korzyść ojca. Natomiast w sprawie III RC 1548/11 z jego zeznań, dopuszczonych dowód w niniejszej, wynika wręcz przeciwna sytuacja. z wówczas, że ojciec nie przyczyniał się do utrzymana domu, stosował agresję fizyczną wobec matki (k. 113). W tej sytuacji Sąd nie widzi żadnych przyczyn aby aktualnie zmiana nastawieniaM. U.do matki miała wpłynąć na decyzję Sądu o sposobie podziału majątku wspólnego.A. U.co trzeba wyeksponować, nie przejawia do syna negatywnego nastawienia, podkreśla że są rodziną i będą mogli wspólnie nadal mieszkać. W dalszej kolejności Sąd kierował się możliwościami finansowymi byłych małżonków i realnością spłaty. Wnioskodawczyni osiąga stabilne dość duże dochody (w ciągu 6 miesięcy br. uzyskała wynagrodzenie niemal 9500 euro brutto), jest osobą czynną zawodowo. Ma więc realne możliwości poczynienia znacznych oszczędności, które rosną z każdy miesiącem. Według oświadczenia banku jest zdolność kredytowa plasuje się w granicach 150.000 zł. Jej synJ. U. (1)prowadzi działalność gospodarczą przynoszącą zyski i zadeklarował przed sądem, że jest w stanie pomóc matce w spłacie uczestnika. Z kolei uczestnik utrzymuje się z renty w kwocie 850 zł. Trudno aby z takiej kwoty poczynić oszczędności, nawet gdyby uwzględnić dodatkowo rentę socjalną syna stronT. U.624 zł, Na rozprawie uczestnik przyznał, że synT. U.może mieć najwyżej 2-3 tys. oszczędności. Z tych względów Sąd uznał, ze gwarancję spłaty w dość krótkim, realnym czasie daje wnioskodawczyni, zaś w przypadku uczestnika taką możliwość można wykluczyć. Uczestnik nie ma ani oszczędności, ani żadnych potencjalnych źródeł finansowania. Sąd miał też na uwadze, że pomimo czasowej nieobecnościA. U.w spornej nieruchomości, był to również dla niej pierwszy dom, jej rodzina była bardzo zaangażowana w jego powstanie, wnioskodawczyni urządzała go, wychowała tam troje dzieci i spędziła praktycznie całe dorosłe życie. W tej sytuacji Sąd uznał za uzasadnione przyznanie nieruchomości wnioskodawczyni. Uczestnikowi przysługuje spłata stanowiąca 1/2 wartości domu tj. kwota 189.150 zł. Sąd przychylił się do wniosku wnioskodawczyni o odroczenie spłaty na 6 miesięcy z uwagi na konieczność dopełnienia formalności związanych z kredytem bankowym. Termin ten został zsynchronizowany z terminem, w którym Sąd nakazał uczestnikowi wydanie nieruchomości wnioskodawczyni. Orzeczono więc jak w pkt 3-4 (art. 212 § 1 – 3 k.c.iart. 624 k.p.c.). Roszczenia o zwrot nakładów z majątku osobistego na majątek wspólny (art. 45 § 1 k.r.o.) poddane regułom ciężaru dowodu i nie są objęte zakresie działania sądu z urzędu. Wnioskodawczyni podniosła, że poczyniła nakład w kwocie 3000 zł polegający na spłacie - już po ustaniu wspólności - kredytu, zaciągniętego na wspólnym rachunku małżonków na docieplenie domu. Uczestnik tej okoliczności nie zaprzeczył. Spłata ma potwierdzenie w przedłożonych przez wnioskodawczynię dokumentach, tak samo jak fakt zakupu materiałów budowlanych w czasie wskazanym przez wnioskodawczynię. Stąd należało zasądzić na jej rzecz 1500 zł tytułem zwrotu połowy nakładów. Z kolei uczestnik domagał się rozliczenia nakładów w kwocie „co najmniej 17.000 zł” na którą to kwotę miały się składać m.in. podatek od nieruchomości. Jest jasne, że Sąd mógł uwzględnić to roszczenie jedynie co do wydatków poczynionych po uprawomocnieniu się wyroku rozwodowego tj. po 22 grudnia 2016r., gdyż wcześniej podatek był uiszczany z majątku wspólnego. W marcu 2017 r. uczestnik uiścił podatek w kwocie 231 zł zatem 1/2 tj. 150,50 zł stanowiła jego nakład na majątek wspólny. Orzeczono więc jak w pkt 5 i 6 sentencji (art. 45 § 1 k.r.o). Poza podatkiem od nieruchomości, żadne inne nakłady nie zostały udowodnione i w tym zakresie żądanie zostało oddalone (art. 45 § 1 k.r.o.a contrario). Zgodnie zart. 113 ust 1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 623 ze zm.). Sąd nakazał pobrać od uczestnika na rzecz Skarbu Państwa kwotę stanowiącą koszt dojazdu do miejsca zamieszkania świadka zawnioskowanego przez uczestnika. O kosztach postępowania orzeczono po myśliart. 520 § 1 k.p.c., gdyż brak było podstaw żeby odstąpić od tej reguły.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Toruniu date: '2017-09-26' department_name: XI Wydział Cywilny judges: - Joanna Grzempka legal_bases: - art. 43 § 1 k.r.o. - art. 212 § 1 – 3 k.c. - art. 520 § 1 k.p.c. - art. 113 ust 1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych recorder: sekretarz sądowy Agnieszka Piczak signature: XI Ns 490/17 ```

150515000003506_VII_Ka_000299_2014_Uz_2014-06-03_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VII Ka 299/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 3 czerwca 2014 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący: SSO Danuta Hryniewicz Sędziowie: SSO Magdalena Chudy (spr.) SSO Dorota Lutostańska Protokolant: st.sekr.sądowy Monika Tymosiewicz przy udziale oskarżyciela Urzędu Celnego wO.reprezentowanego przez funkcjonariusza celnego Andrzeja Mościbrockiego po rozpoznaniu w dniu 3 czerwca 2014r. sprawy oskarżonegoM. G.o przestępstwo zart. 54kksw zb. zart. 65§4kksw zb. zart. 91§4kksw zw. zart. 7§1kks na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 17 stycznia 2014r. sygn. akt II W 147/13 Orzeka: I zaskarżony wyrok zmienia w ten tylko sposób, iż orzeczoną wobec oskarżonegoM. G.karę grzywny łagodzi do 1000 zł ( jednego tysiąca złotych) II w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy, III zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za obie instancje. UZASADNIENIE M. G.zostałoskarżony o to, że:w dniu 06.09.2013 r. wO.przy zbieguulic (...)przenosił wyroby akcyzowe importowane bez przedstawienia organowi celnemu, bez uprzedniego oznaczenia znakami akcyzy i nieoznaczone jednostkowymi cenami detalicznymi w postaci 42 paczek po 20 sztuk papierosów różnych marek, od którego to towaru należny był podatek VAT w kwocie 152,00 zł., podatek akcyzowy w kwocie 589,00 zł. oraz cło w kwocie 26,00 zł., - tj. o wykroczenie skarbowe zart. 54§3 kksw zb. zart. 65§4 kksw zb. zart. 91§4 kksw zw. zart. 7§1 kks Sąd Rejonowy w Olsztynie wyrokiem z dnia 17 stycznia 2014 r. w sprawie IIW 147/13 orzekł: I oskarżonegoM. G.uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu wykroczenia skarbowego i za to z mocyart. 54§3 kksw zb. zart. 65§4 kksw zb. zart. 91§4 kksw zw. zart. 7§1 kksskazał go, a na podstawieart. 65§4 kksw zw. zart. 7§2 kkswymierzył mu karę grzywny w rozmiarze 2.000 ( dwa tysiące) złotych; II na podstawieart. 49§1 i 3 kksw zw. zart. 29 pkt 1 kksw zw. zart. 30§1 kksw zw. zart. 31§6 i 7 kksorzekł przepadek przez zniszczenie dowodów rzeczowych w postaci 42 paczek po 20 papierosów różnych marek przechowywanych w magazynie depozytowym Urzędu Celnego wO.do sprawy(...)a kosztami ich zniszczenia obciąża oskarżonego; III na podstawieart. 624§1 kpkiart. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych(Dz. U. z 1983 r. Nr 49 poz. 223 ze zm.) zwolnił oskarżonego z kosztów sądowych w całości. Apelację od powyższego wyroku złożył oskarżony. Apelujący zaskarżył orzeczenie w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze grzywny. Autor apelacji wyrokowi zarzucił rażącą niewspółmierność kary grzywny. W oparciu o powyższy zarzut skarżący wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części przez wymierzenie mu kary łagodniejszej. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja oskarżonego na uwzględnienie zasługuje. Nie jest pozbawiony jest bowiem racji zarzut apelującego o rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec niego kary grzywny. W tym miejscu, celem jedynie przypomnienia stwierdzić należy, że rażąca niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary zachodzi wtedy, gdy suma zastosowanych kar i środków karnych za przypisane przestępstwa czy wykroczenia nie uwzględnia należycie stopnia społecznej szkodliwości czynów, stopnia winy oraz nie realizuje określonych wart. 53§7 k.k.s.celów kary. Na gruncieart. 438 pkt 4 k.p.k.nie chodzi o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiary kary, ale o różnicę ocen zasadniczej natury. Kara rażąco niewspółmierna to kara, której w realiach konkretnej sprawy nie sposób zaakceptować. Taka sytuacja zachodzi w niniejszej sprawie. Podnieść należy, iż przy określeniu kary grzywny Sąd winien szczególnie wnikliwie rozważyć sytuację osobistą i majątkową oskarżonego. Podnieść należy, iż w chwili obecnej oskarżony nie pracuje. Nie pracuje również jego żona. Jego źródłem utrzymania są prace dorywcze, korzysta ze świadczeń socjalnych. Zdaniem Sądu Okręgowego wymierzona oskarżonemu przez Sąd I instancji kara grzywny była zbyt surowa , jeśli zważy się na podane wyżej okoliczności. Podnieść należy, iż oskarżony był w przeszłości karany sądownie jednak większość kar majątkowych orzekanych w poprzednich sprawach był wykonywana w formie zastępczej. Oskarżony jest osobą schorowaną i musi poważne kwoty przeznaczać na leczenie. Powyższe okoliczności pozwalają na uznanie, iż posiada bardzo trudną sytuacją majątkową. Istotne również jest, iż wysokość należności publicznoprawnych uszczuplonych przez oskarżonego nie była znaczna Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy dokonał obniżenia orzeczonej wobec oskarżonego kary grzywny do kwoty 1000 zł. Sąd Okręgowy uznał, iż wymierzona w tym wymiarze wobec oskarżonego kara spełni względem niego swe cele wychowawcze i zapobiegawcze i będzie dla niego wystarczającą dolegliwością ekonomiczną za popełnione wykroczenie skarbowe w pozostałej części zaskarżony wyrok uznając za słuszny utrzymał go w mocy. (art. 437§1 i 2 k.p.k.). O kosztach sądowych za postępowanie Sąd odwoławczy rozstrzygnął na podstawieart. 624 § 1 k.p.k.w zw. zart.113§1k.k.s w zw. zart.17 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych(Dz.U nr.49 poz.223 z 1983 r. z późn. Zm.) mając na uwadze sytuacje osobistą i majątkową oskarżonego.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Olsztynie date: '2014-06-03' department_name: VII Wydział Karny Odwoławczy judges: - Magdalena Chudy - Dorota Lutostańska - Danuta Hryniewicz legal_bases: - art. 49§1 i 3 kks - art. 438 pkt 4 k.p.k. - art.17 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych recorder: st.sekr.sądowy Monika Tymosiewicz signature: VII Ka 299/14 ```

150525000000503_I_Ca_000029_2016_Uz_2016-02-26_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I Ca 29/16 POSTANOWIENIE Dnia 26 lutego 2016 r. Sąd Okręgowy w Ostrołęce Wydział I Cywilny w składzie: Przewodniczący- Sędzia SO Marta Truszkowska Sędzia SO Barbara Chojnowska Sędzia SO Małgorzata Mikos-Bednarz – spr. Protokolant: Justyna Zaorska po rozpoznaniu w dniu 26 lutego 2016 r. w Ostrołęce na rozprawie sprawy z wnioskuA. K. z udziałemW. K.,J. K. (1) o zasiedzenie na skutek apelacji wnioskodawczyniA. K.od postanowienia Sądu Rejonowego w Przasnyszu z dnia 25 września 2015 r., sygn. akt I Ns 191/15 postanawia: 1 apelację oddalić; 2 zasądzić od wnioskodawczyni na rzecz uczestnika postępowaniaJ. K. (1)kwotę 900 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego. I Ca 29/16 UZASADNIENIE Postanowieniem z dnia 25 września 2015r. Sąd Rejonowy w Przasnyszu oddalił wniosekA. K.o zasiedzenie gospodarstwa rolnego składającego się kilkunastu działek ewidencyjnych o łącznej powierzchni 10,0313 ha położonego we wsiD., powiat(...). Postanowienie Sąd Rejonowy oparł na poniżej wskazanych zasadniczych ustaleniach faktycznych i dokonanych ocenach prawnych: Właścicielami przedmiotowej nieruchomości na prawach wspólności majątkowej małżeńskiej byli rodzice uczestników postępowaniaJ. K. (1)iW. D.K.iJ. K. (2), którzy uzyskali tytuł własności w postaci Aktu Własności Ziemi. WnioskodawczyniA. K.jest córkąW. K.. Na działce o nr. 263 posadowiony jest budynek mieszkalny oraz budynki o przeznaczeniu produkcyjnym, usługowym i gospodarczym dla rolnictwa, pozostałe działki to w przeważającej części grunty orne. Po śmierciD. K.(zmarła dnia 21.01.1984r.) gospodarstwo rolne odziedziczyli w równych udziałach po 1/3 części mążJ. K. (2)oraz synowieJ. K. (1)iW. K.. Matka uczestników postępowania odziedziczyła także po swoim ojcu udział w gospodarstwie rolnym w miejscowościB.. W tym postępowaniu działowym uczestniczyli jej mąż i synowie (bowiem w trakcie postępowania działowegoD. K.zmarła).To gospodarstwo spadkowe po matce otrzymałJ. K. (1), na którego nałożono obowiązek spłaty. W 1979r. uczestnikJ. K. (1)wyprowadził się zD., dwa lata później wrócił na gospodarstwo rodziców i pod koniec 1987r. wyprowadził się ponownie ( tym razem na(...)) po zawarciu drugiego związku małżeńskiego. ToJ. K. (2)do dnia śmierci podejmował decyzje dotyczące gospodarstwa rolnego (zawarł umowę kontraktacji, oddał do obrabiania część nieruchomościA. T., połowę budynku mieszkalnego oddał do korzystaniaJ. O.).Ojciec uczestnikówJ. K. (2)zmarł 3 lipca 1992r., a gospodarstwo rolne odziedziczyli po nim synowieJ. K. (1)iW. K.w udziałach po ½ części. UczestnikJ. K. (1)po 1987r. przyjeżdżał doD.na urlopy, korzystał z domu, pomagał w gospodarstwie, wykonywał różne prace porządkowe. Natomiast uczestnikW. K.po śmierci ojca przystąpił do remontu części domu, od 1995r. kontynuował umowy użyczenia gruntów rolnych małżonkomT.. Około roku 2000/2001 uczestnikW. K.na części zabudowanej nieruchomości uruchomił działalność gospodarczą w zakresie produkcji balustrad i obróbki metalu i w tym celu jeden z budynków gospodarskich przeznaczył na warsztat. Obecnie działalność gospodarcza nie jest prowadzona. Co do zainteresowania przedmiotowymi nieruchomościami przez wnioskodawczynie, która wnosi o stwierdzenie zasiedzenia na jej rzecz Sąd Rejonowy ustalił, że w 2001r również rozpoczęła działalność gospodarczą, ale nigdy adres wD.nie był wskazany jako miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oraz że w imieniu użyczającego (ojcaW. K.) w 2004r. przedłużyła umowę użyczenia. Podatek od nieruchomości w zakresie gruntów ornych płaciA. T.i on pobiera dotacje unijne na nieruchomości objęte wnioskiem. Powyższe ustalenia faktyczne, w konsekwencji dokonanych ocen prawnych doprowadziły Sąd Rejonowy do oddalenia w całości wnioskuA. K.o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości w drodze zasiedzenia. Sąd Rejonowy wywodzi, iż uczestnicy postępowania w drodze dziedziczenia weszli w sytuację prawną rodziców w równych udziałach po ½ części (ale wynikającą z prawa własności, a nie tylko z prawa posiadania), a którzy to nadal wksiędze wieczystej (...)ujawnieni pozostają jako współwłaściciele przedmiotowej nieruchomości, a na rzecz uczestnikówW. K.iJ. K. (1)wpisane jest tylko ostrzeżenie w dziale III o niezgodności treści KW z rzeczywistym stanem prawnym. W świetle tego Sąd Rejonowy kwestionuje aby wnioskodawczyniA. K.nabyła w wyniku zasiedzenia całość nieruchomości, jak twierdzi przekazanej jej przez ojca – uczestnikaW. K.w 2004r., bowiem nie jest możliwe doliczenie posiadania poprzednika będącego właścicielem (odpowiednio współwłaścicielem) przedmiotu zasiedzenia. Zasiedzenie nie biegnie na rzecz posiadacza, który jest współwłaścicielem w zakresie odpowiadającym udziałowi we współwłasności, bowiem samoistny posiadacz nieruchomości nie może nigdy doliczyć sobie czasu posiadania mającego charakter właścicielski. Rozpatrując zaś kwestię zasiedzenia przez wnioskodawczynię udziału należącego do drugiego uczestnika postępowaniaJ. K. (1)Sąd Rejonowy wskazuje, że uczestnikJ. K. (1)od śmierci matki w 1984r. był współwłaścicielem nieruchomości i z tej przyczyny nie można przyjąć domniemania zart.339KC.Bowiem drugi uczestnik postępowaniaW. K.jako współwłaściciel realizował swoje uprawnienie wynikające zart. 206KCdo współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez drugiego współwłaściciela. Z samego faktycznego władania rzeczą przez współwłaściciela nie wynika, że jest on posiadaczem samoistnym całej nieruchomości. Nie jest wystarczające powołanie się tylko na domniemanie zart. 339KC, konieczne jest wykazanie, że współwłaściciel rozszerzył zakres swojego samoistnego posiadania ponad realizację uprawnienia współwłaścicielskiego wynikającego zart. 206KCoraz w dostateczny sposób wyraził to wobec drugiego współwłaściciela. W konsekwencji takiej oceny prawnej Sąd Rejonowy stwierdza, że w niniejszej sprawie nie przedstawiono dowodów wskazujących na to, iż w styczniu 1984r. rzeczywiście doszło do przekazania gospodarstwa rolnego wD.jako całości na rzeczW. K., także w zakresie udziału spadkowego należącego doJ. K. (1). W toku postępowania przewijała się kwestia rodzinnego porozumienia, w ramach którego miał nastąpić nieformalny podział iJ. K. (1)miał otrzymać nieruchomość w miejscowościB., a nieruchomości wD.miały przypaśćW. K..Ciężar dowodu, że takie porozumienie zostało zawarte spoczywał na wnioskodawczyni bowiem to ona z tego faktu wywodziła korzystne dla siebie skutki prawne (art. 6KC). Sąd Rejonowy przeprowadził szereg dowodów osobowych, przesłuchał szereg świadków zgłoszonych zarówno przez wnioskodawczynię jak i jej przeciwnika uczestnika postępowaniaJ. K. (1), dokonał ich oceny w zakresie ustalenia czy istniało rodzinne porozumienie co do podziału nieruchomości po małżonkachK., na czym polegało samoistne posiadanie nieruchomości ponad udział wykonywane przezW. K., przez jaki okres było wykonywane i w jakim zakresieJ. K. (1)wykonywał swoje prawa współwłaścicielskie. I konsekwencji ich obszernej oceny doszedł do wniosku, że w toku postępowania nie wykazano, że po śmierciD. K.w 1984r. uczestnikW. K.wszedł w samoistne posiadanie całego gospodarstwa rolnego położonego wD.na podstawie nieformalnej umowy, zawartej w ramach rodzinnego porozumienia, a dotyczącej podziału nieruchomości. W ocenie sądu I instancji nie wykazano, żeW. K.po tej dacie władał nieruchomością w sposób nieograniczony i nieskrępowany tylko dla siebie, z wyłączeniem ojca i brata .Ojciec uczestnikówJ. K. (2)do swojej śmierci brał czynny udział w prowadzeniu gospodarstwa, najpierw zawierał umowy dotyczące prowadzonej działalności rolniczej (szklarnie), oddawał ziemię do obrabiania osobom trzecim, wynajmował cześć budynku. Zaś uczestnik postępowaniaJ. K. (1)do końca 1987r.kiedy to wyprowadził się na(...), przebywał na gospodarstwie rolnym wD., później 2-3 razy do roku przyjeżdżał na pobyt trwające od tygodnia do miesiąca, mieszkał wtedy swobodnie w domu po rodzicach, wykonywał prace wokół posesji. A to, że uczestnik postępowaniaW. K.po śmierci ojca w szerszym zakresie korzystał z nieruchomości (prowadził tam od 2000-2001r. działalność gospodarczą, wyremontował cześć domu, przedłużył umowę użyczenia gruntów rolnych) wynika tylko z obiektywnego faktu, a mianowicie z tego, żeW. K.mieszkał w pobliżu, wP., aJ. K. (1)pod koniec 1987r. wyprowadził się na(...). Sąd Rejonowy nie dopatrzył się faktów czy zdarzeń, które wskazywałyby na to aby nastąpiło w 2004r. przeniesienie posiadania przedmiotowego gospodarstwa na rzecz wnioskodawczyniA. K.. Okoliczność przeniesienia posiadania całości gospodarstwa rolnego wynika tylko z relacji wnioskodawczyni i uczestnika postępowaniaW. K., którzy zeznali, że uczestnik w 2004r. z uwagi na swój zły stan zdrowia przekazał posiadanie całej nieruchomości swojej córce- wnioskodawczyni. W ocenie Sądu Rejonowego nie został potwierdzony fakt, że wD.wnioskodawczyni prowadziła działalność gospodarczą, bowiem ta miejscowość nie była wymieniona jako miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, a przedłużając w 2014r umowę użyczenia zT. T. (2)robiła to w imieniu użyczającego czyli ojca. Apelację od postanowienia oddalającego wniosek, złożyła wnioskodawczyni reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika. Na rozprawie apelacyjnej uczestnik postępowaniaW. K.przyłączył się do apelacji wnioskodawczyni. Postanowienie zostało zaskarżone w całości, ale apelująca wniosła o zmianę postanowienia poprzez stwierdzenie zasiedzenia udziału w ½ części nieruchomości; ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania w oparciu oart. 386§ 1 i 4 kpc(i jest to jedyny przepis kodeksowy powołany w apelacji i jej uzasadnieniu). Profesjonalny pełnomocnik nie wskazuje żadnych przepisów prawa materialnego ani prawa procesowego, których naruszenia dopuścił się Sąd I instancji i na podstawie których formułuje zarzuty i żądania apelacyjne. Sformułowano tylko zarzut sprzeczności ustaleń Sądu z treścią materiału dowodowego, w szczególności poprzez nieuwzględnienie, że; - podpisy uczestnikaW. K.na dokumentach dotyczących przedmiotowego gospodarstwa pochodzą od niego, - choroba i pobyt wszpitalu (...)nie były kwestionowane przezJ. K. (1), - stosowanie różnych kryteriów oceny posiadania przez wnioskodawczynię i uczestnikaJ. K. (1), oraz poprzez nie danie wiary szeregowi świadków wskazanych przez wnioskodawczynię mimo , że ich zeznania układały się w logiczną całość a odmowa im wiary pozostaje w sprzeczności z doświadczeniem życiowym i znajomością realiów lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych co do tego, że istniało porozumienie rodzinne, żeJ. K. (1)pozostawia i przekazuje swój udział w spadkowymgospodarstwie rolnym (...). Uczestnik postępowaniaJ. K. (1)również reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego za II instancję. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja była w całości bezzasadna i podlegała oddaleniu . Sąd Okręgowy podziela i akceptuje w całości zarówno ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy jak i dokonane oceny prawne, przyjmując je za podstawę własnego rozstrzygnięcia. Czyni to zbędnym powtarzanie ich obszernej treści. Zgodnie zart. 378 kpcSąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji, z urzędu bierze pod rozwagę tylko nieważność postępowania. W praktyce orzeczniczej oznacza to, że Sąd drugiej instancji rozpoznający sprawę na skutek apelacji nie jest związany przedstawionymi w niej zarzutami dotyczącymi naruszenia prawa materialnego, wiążą go natomiast zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego. Związanie to wyraża się w tym, że sąd drugiej instancji nie bada i nie rozważa wszystkich możliwych naruszeń prawa procesowego popełnionych przez sąd pierwszej instancji (w oparciu o wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 21.10.2015r. sygn. akt I ACa 513/15). Pomimo tego, że apelacja sporządzona została przez profesjonalnego pełnomocnika, nie znajdziemy w niej wskazania konkretnych przepisów prawa procesowego czy materialnego, których naruszenie przypisuje apelujący Sądowi I instancji i które uprawniają go do takich żądań apelacyjnych . Z opisu apelacji, w której stwierdza się, sprzeczność ustaleń Sądu z treścią materiału dowodowego, nie danie wiary szeregowi świadków czy odmowa im wiary, która pozostaje w sprzeczności z doświadczeniem życiowym, należy wyprowadzić ogólną tezę, że zarzut apelacyjny sprowadza się do naruszenia przepisu prawa procesowego, a mianowicieart. 233§1 kpc. Zgodnie zart. 233 §1 kpcsąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Zarzut naruszenia zacytowanego artykułu procesowego to zarzut naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów. Zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą, dla skutecznego podniesienia zarzutu naruszenia swobodnej oceny dowodów nie wystarczy przedstawienie lakonicznego, chaotycznego i wybiórczego własnego alternatywnego stanu faktycznego, przedstawionego jednostronnie w sposób korzystny dla apelującego. Skarżący musi wykazać posługując się wyłącznie argumentami jurydycznymi, że sąd rażąco naruszył zasady logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego i że uchybienie to mogło mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy. W sądowym orzecznictwie podkreśla się również, że jeśli tylko z materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu na podstawie tego materiału dały się wysnuć wnioski odmienne. Jedynie wówczas gdy brak jest logiki w wysuwaniu wniosków ze zgromadzonego materiału dowodowego lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza reguły logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo skutkowych, to tylko wtedy przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona. Analiza materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie i jego ocena wyrażona w obszernym uzasadnieniu przekonuje, że jedyny zarzut apelacyjny naruszenia swobodnej oceny dowodów nie jest trafny. Nie jest bowiem wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze poszczególnych dowodów i ich odmiennej oceny niż ocena sądu. Apelujący ogólnie tylko stwierdza, że Sąd Rejonowy nie dał wiary szeregowi świadków, ale nie wskazuje zeznań konkretnych świadków, nie wskazuje konkretnych tez których wiarygodność została zakwestionowana przez Sąd Rejonowy. W ocenie Sądu odwoławczego nie zachodzi dysharmonia pomiędzy materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, a konkluzją do jakiej doszedł Sąd I instancji oddalając w całości wniosek o zasiedzenie. Sąd Rejonowy w sposób szczegółowy przeprowadził dowody osobowe, przesłuchał wielu świadków zawnioskowanych przez obie strony oraz wysłuchał strony. Dowody osobowe były podstawą ustaleń faktycznych, a ocena ich zeznań została oparta na zasadach logicznego wnioskowania i obszernej analizie każdej tezy. Sąd Rejonowy słusznie zauważa, że w zależności od tego na czyj wniosek świadkowie byli słuchani na korzyść tej właśnie strony zeznawali, dlatego też zeznania Sąd oceniał odrębnie w kontekście każdej z przesłanek zasiedzenia , odnosząc się krytycznie ale obiektywnie do zeznań świadków każdej ze stron. Mając powyższe na uwadze zarzut naruszenia przepisu prawa procesowego, nie mógł odnieść zamierzonego przez apelującego skutku. Sąd odwoławczy nie dopatrzył się naruszenia przepisów prawa materialnego w postępowaniu przed Sądem I instancji w zakresie oceny posiadania przez współwłaściciela ponad swój udział. Z treści wniosków apelacyjnych należy bowiem wnioskować, że apelujący uznał słuszność rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego i przywołanej na jego poparcie argumentacji, w zakresie bezpodstawności wniosku o zasiedzenie na rzecz wnioskodawczyni udziału w ½ części. Apelujący zdaje się zrozumiał, że wnioskodawczyni do okresu posiadania nie może zaliczyć posiadania właścicielskiego jakie przysługuje uczestnikowiW. K.w odniesieniu do jego właścicielskiego udziału w ½ części nieruchomości. W zakresie zasiedzenia udziału w ½ części nieruchomości przypadającej w wyniku spadkobrania drugiemu uczestnikowiJ. K. (1), Sąd odwoławczy nie zaprzecza, że istnieje prawna możliwość zasiedzenia tego udziału przez drugiego współwłaściciela, ale koniecznym jest spełnienie bardziej rygorystycznych warunków poprzez ich odniesienie do zakresu posiadania i korzystania z nieruchomości w ramach współwłasności określonych wart. 206KC. W tym zakresie Sąd odwoławczy podziela pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 20 września 2012r. (sygn. akt. IV CSK 117/12) zgodnie z którym posiadanie rzeczy przez współwłaściciela jest posiadaniem właścicielskim i samoistnym, stanowi bowiem realizację jego niepodzielnego prawa do rzeczy. Oznacza to, że z faktu posiadania rzeczy przez współwłaściciela wynika jedynie, iż korzysta on z tej rzeczy zgodnie z przysługującym mu prawem. Niewykonywanie prawa posiadania przez innego współwłaściciela nie uprawnia do wniosku, że współwłaściciel posiadający przejął rzecz w samoistne posiadanie w zakresie jego uprawnień. Posiadanie "właścicielskie" całej rzeczy przez współwłaściciela niezbędne do zasiedzenia wymaga, żeby współwłaściciel żądający stwierdzenia zasiedzenia idealnego udziału innego współwłaściciela dał wyraz temu, że zmienił (rozszerzył) zakres swego samoistnego posiadania ponad realizację uprawnienia zart. 206 KC.Skuteczność takiej zmiany wymaga, aby uczynił to jawnie, czyli zamanifestował ją w sposób widoczny dla współwłaściciela i otoczenia. Sama natomiast świadomość posiadania samoistnego ponad realizację uprawnienia zart. 206 k.c.nie może być uznana za wystarczającą, a co za tym idzie - jest prawnie bezskuteczna. Ciężar udowodnienia, przez jednego ze współwłaścicieli, że zmienił zakres posiadania samoistnego, spoczywa na nim wraz z niekorzystnymi skutkami, jakie wiążą się z niewykazaniem w sprawie o zasiedzenie tego przymiotu. Różny zakres korzystania z nieruchomości przez poszczególnych współwłaścicieli w niniejszym stanie faktycznym wynika z okoliczności obiektywnych, co słusznie zauważa Sąd Rejonowy. Uczestnik postępowaniaW. K.mieszkał w pobliżu-wP.-stąd jego większe zaangażowanie w zarządzenie nieruchomością i korzystanie z niej chociażby na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej. Natomiast drugi uczestnikJ. K. (1), z racji tego, że pod koniec 1987r.wyprowdził się, nie mógł w takim samym zakresie uczestniczyć w zarzadzaniu nieruchomością. Ale samo niewykonywanie prawa posiadania przez współwłaściciela, nie usprawiedliwia wniosku, że współwłaściciel posiadający nieruchomość i nią zarządzający przejął ją w samoistne posiadanie ponad swój udział. Zwłaszcza, że współposiadanie wynika ze stosunków rodzinnych, niesformalizowanych, opartych na wzajemnym zaufaniu. Uprawnienia współwłaścicielskie do nieruchomości są ze swojej natury (współwłasności) bardzo szerokie, dlatego konieczne jest wykazanie przez wnioskodawcę konkretnych faktów potwierdzających rzeczywiste przejęcie praw i obowiązków drugiego współwłaściciela i to w sposób zauważalny przede wszystkim dla współwłaściciela. Z samego faktu niewykonywania współposiadania albo wykonywania go w mniejszym zakresie przez drugiego współwłaściciela, przeciwko któremu ma biec termin zasiedzenia, nie mogą wynikać dla zasiadującego żadne ułatwienia w zasiedzeniu, skoro współposiadanie i korzystanie z nieruchomości jest prawem, a nie obowiązkiem. O charakterze władztwa współwłaściciela domagającego się stwierdzenia zasiedzenia decyduje jego zachowanie, a nie bierność drugiego współwłaściciela. Wskazane w uzasadnieniu apelacji przejawy działań uczestnikaW. K.podejmowanych bez zgody uczestnikaJ. K. (1)to nic innego niż czynności wynikające ze współposiadania (zart. 206KC), czy też z czynności zachowawczych ( zart. 209KC). Współwłaściciel bez względu na wielkość swojego udziału jest uprawiony do posiadania całej nieruchomości z tym tylko ograniczeniem, że do takiego samego współposiadania uprawiony jest także drugi współwłaściciel. Czyli skoro element posiadania (corpus) współwłaściciela zasadniczo nie różni się od władztwa jedynego właściciela to słusznie przyjmuje się w orzecznictwie, że domniemanie ustanowione wart. 339KCnie ma zastosowania w sprawie o zasiedzenie przez współwłaściciela nieruchomości udziału należącego do innego współwłaściciela (w oparciu o postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 1 kwietnia 2011r.sygn.akt. III CSK 184/10). Co oznacza, dla wnioskodawczyni zmianę ciężaru dowodu, bowiem domniemanie zart. 339KCzgodnie, z którym ten kto rzeczą faktycznie włada jest posiadaczem samoistnym, przestaje był ułatwieniem dowodowym dla wnioskodawczyni, a staje się jej obowiązkiem dowodowym. Przy wniosku o stwierdzenie zasiedzenia udziału drugiego współwłaściciela wymagania muszą być surowsze. Nie jest wystarczające, że zasiadujący współwłaściciel jest odbierany na zewnątrz jako posiadacz samoistny całości nieruchomości, bowiem dla otoczenia nie będzie zauważalny zakres posiadania wykonywany w ramach współwłasności (art. 206KC). Zmiana zakresu posiadania ponad swój udział zazwyczaj będzie miała charakter subiektywny, niezauważalny zwłaszcza dla otoczenia. Dlatego w tym przypadku powoływanie się na to, że otoczenie postrzegało wcześniej uczestnikaW. K., a później jego córkęA. K.jako posiadaczy całości nieruchomości nie może prowadzić do zasiedzenia udziału współwłaściciela. W konsekwencji braku skutecznych zarzutów apelacyjnych, apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu na podst.art. 385 kpcw zw. zart. 13§2 kpc, o czym postanowiono wpkt. 1. W pkt. 2 zasądzono od wnioskodawczyni na rzecz uczestnika postępowaniaJ. K. (1)kwotę 900 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego na które złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika będącego adwokatem. Z uwagi na to, że apelacja wpłynęła 30.11.2015r. podstawą rozstrzygnięcia było stare Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (…) i jego postanowienia zawarte w § 6 pkt. 6 ( wskazana wartość przedmiotu apelacji to 100.000 zł ), § 8 pkt. 1 i § 13 pkt. 1 . O kosztach postępowania apelacyjnego rozstrzygnięto na podstawieart. 520 §2 kpcw zw. zart. 108 kpc. Kosztami postępowania odwoławczego obciążono wnioskodawczynię, której apelacja została oddalona . W sprawie o zasiedzenie zarówno na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego jak i na etapie postępowania apelacyjnego, pomiędzy wnioskodawczynią a uczestnikiemJ. K. (1)zarysował się wyraźny spór, stąd uzasadnione było odstąpienie od stosowania zasady rozstrzygnięcia o kosztach wyrażonej w§1 art. 520 kpc. W niniejszej sprawie- o stwierdzenie zasiedzenia- powstała wyraźna kontradykcja co do oczekiwanego wyniku sprawy, gdyż wnioskodawczyni oczekiwała uwzględnienia wniosku, a będący w opozycji uczestnik jego oddalenia. W tym zakresie Sąd Okręgowy podziela stanowisko wyrażone w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 26.07.2012r. (sygn.akt. II CZ 86/12), w którym wyrażono pogląd, że stworzenie katalogu spraw, w których interesy uczestników są sprzeczne nie jest możliwe, nie powinno jednak budzić sprzeciwu stwierdzenie, że w postępowaniu nieprocesowym są rozpoznawane sprawy, w których interesy uczestników zazwyczaj są sprzeczne oraz, że do tej kategorii zaliczają się sprawy o stwierdzenie nabycia własności rzeczy przez zasiedzenie. Sprzeczność co do wyniku sprawy oczekiwanego przez wnioskodawcę i uczestnika postępowania jest wyraźna. Mając powyższe na uwadze apelację wnioskodawczyni oddalono.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Ostrołęce date: '2016-02-26' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Marta Truszkowska - Małgorzata Mikos-Bednarz – - Barbara Chojnowska legal_bases: - art. 206 k.c. - art. 386§ 1 i 4 kpc recorder: Justyna Zaorska signature: I Ca 29/16 ```

155010000002006_IV_Ka_000572_2012_Uz_2012-12-18_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt. IV Ka 572/12 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 listopada 2012 r. Sąd Okręgowy w Legnicy - IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: SSO Lech Mużyło Protokolant stażysta Antonina Kubiena po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2012 r. sprawyM. K. obwinionej o wykroczenia z art. 66 § 1 k.w. na skutek apelacji wniesionej przez obwinioną od wyroku Sądu Rejonowego w Głogowie z dnia 11 maja 2012 r. sygn. akt. II W 1331/11 I zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uniewinnia obwinionąM. K.od popełnienia przypisanych jej czynów, II zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.K. P.516,60 złotych tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej obwinionejz urzędu przed sądem odwoławczym, III koszty procesu w sprawie zalicza na rachunek Skarbu Państwa. Sygn. akt IV Ka 572/12 UZASADNIENIE ObwinionaM. K.stanęła pod zarzutem tego, że: 1 w dniu 30 maja 2011 r., ze swawoli, chcąc wywołać niepotrzebną czynność fałszywą interwencją wprowadziła w błąd KPPP.o uszkodzeniu mienia co skutkowało skierowaniem do niej w dniu 31.05.2011 o godz. 13.30 patrolu z Rewiru DzielnicowychwG.na zgłoszenie, które okazało się całkowicie bezzasadnei spowodowało niepotrzebną czynność, 2 w dniu 06 czerwca 2011 o godz. 11:55 wezwała telefonicznie Policję na interwencję domową pod adresemG.,ul. (...), która po podjęciu przez funkcjonariuszy z Rewiru DzielnicowychwG.okazała się zupełnie bezpodstawna wynikająca ze swawoli obwinionej co spowodowało niepotrzebną czynność, 3 w dniu 11 czerwca 2011 o godz. 00:05 wezwała telefonicznie Policję na interwencję domową pod adresemG.,ul. (...), która po podjęciu przez funkcjonariuszy z Rewiru DzielnicowychwG.okazała się zupełnie bezpodstawna wynikająca ze swawoli obwinionej co spowodowało niepotrzebną czynność tj. za wykroczenie z art. 66 § 1 k.w. Sąd Rejonowy w Głogowie wyrokiem z dnia 11 maja 2012 roku uznałM. K.za winną tego, że w dniu 30 maja 2011 roku ze swawoli, chcąc wywołać niepotrzebną czynność fałszywą informacją wprowadziła w błąd KPPP.o uszkodzeniu mienia co skutkowało skierowaniem do niejw dniu 31.05.2011 roku o godz. 13:30 patrolu z Rewiru DzielnicowychwG.na zgłoszenie, które okazało się całkowicie bezzasadnei spowodowało niepotrzebną czynność to jest popełnienia czynu z art. 66 § 1 k.w. oraz tego, że w dniu 06 czerwca 2013 roku o godz. 11:55 wezwała telefonicznie Policję na interwencję domową pod adresemG.,ul. (...), która po podjęciu przez funkcjonariuszy z Rewiru Dzielnicowych wG.okazała się zupełnie bezpodstawna wynikająca ze swawoli obwinionej co spowodowało niepotrzebną czynność to jest popełnienia czynu z art. 66 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 66 § 1 k.w. w zw.z art. 9 § 2 k.w. w zw. z art. 24 § 1 k.w. wymierzył jej karę grzywny w kwocie 100 (sto) złotych. Na podstawieart. 119 k.p.w.w zw. zart. 624 § 1 k.p.k.oraz w zw. zart. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych(tekst jedn. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późniejszymi zmianami) zwolnił obwinioną od obowiązku uiszczenia na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowanych wydatków postępowania i nie wymierzył jej opłaty w sprawie. Wyrok ten zaskarżyła osobistą apelacją obwiniona. Zarzuciła cyt. dosłownie „błędy w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie, iż jako obwiniona dopuściłam się do zarzucanych mi wykroczeń,o czyn z art. 66 § 1 k.w.”. Przy tak sformułowanym zarzucie wniosła o uniewinnienie od zarzucanych jej czynów. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja osobista obwinionej zasługiwała na uwzględnienie. Treść apelacji wprawdzie nie precyzuje zarzutów, jednakże jej wymowa sprowadza się do wskazania, że obwiniona miała poczucie popełnienia przeciwko niej czynów, które wymagały interwencji policji. Apelacja zatem stanowi niejako powielenie wyjaśnieńM. K., gdzie utrzymywała, że osoby obce celowo uszkodziły antenę telekomunikacyjną, zaś były mąż uniemożliwia jej zabranie rzeczyz zajmowanego przez siebie pokoju. Wyjaśnienia te (pośrednio potwierdzone dowodami z zeznań świadkaA. P.(k – 42) iK. K.(k – 43)) – prowadzą do wniosku, że u podstaw wezwania policji leżało przekonanie popełnienia czynów naruszających prawo, a zatem, że interwencja była obiektywnie konieczna. Sąd Rejonowy dokonując oceny zebranego materiału dowodowego skoncentrował się na zeznaniach funkcjonariuszy policji, wg których wezwanie ich przez obwinioną było bezpodstawne. Pomijając już kwestię na ile dowody z tych zeznań są miarodajne trzeba podkreślić, iż uwadze Sądu Rejonowego uszła kwestia strony podmiotowej wymaganej dla wykroczenia z art. 66 k.w. Treść tego wykroczenia, a szczególnie użyte tam określenie„chcąc”wskazuje, że czyn wyczerpujący jego znamiona można popełnić tylko przez działanie umyślne i to w zamiarze bezpośrednim. Wymagane jest stwierdzenie złośliwości lub swawoli przy wprowadzeniu w błąd oraz chęci wywołania niepotrzebnej czynności. Przy czym wprowadzenie w błąd jest akcją celową, a więc odpowiedzialność ograniczona jest do działańcum dolo directo(tak między innymi SN wyrok z 22.09.2005 r. KZS 2006, nr 6 poz. 69). Zachowanie się sprawcy tego wykroczenia polega więc na świadomym wprowadzeniu w błąd instytucji lub organów wskazanych w dyspozycji tego przepisu. Odnosząc to wszystko na grunt niniejszej sprawy trudno przyjąć, że obwiniona wzywała policję, w sposób umyślny wg własnej woli kierując się chęcią wywołania niepotrzebnych działań funkcjonariuszy. Wręcz przeciwnie wymowa przedstawionych wyżej dowodów prowadzi do wniosku, iż prosząc o interwencję obwiniona była subiektywnie przekonana, że interwencja ta jest konieczna i potrzebna albowiem osoby trzecie podjęły działania, które w jej rozumieniu stanowiły naruszenie przepisów prawa. Właściwe zatem określenie strony podmiotowej – nastawienia psychicznego sprawcy winno być przedmiotem zasadniczej oceny przy rozpoznawaniu spraw o wykroczenie z art. 66 k.w. Ta sfera bowiem decyduje, czy sprawcy można przypisać winę w zakresie tego wykroczenia nawet jeśli zasadność podjętych przez wskazane organy czynności z obiektywnego punktu widzenia jest wątpliwa. Taka sytuacja wystąpiła w niniejszej sprawie. Wprawdzie istnieją wątpliwości co do potrzeby interwencji policji jednakże trudno w świetle całokształtu zebranego materiału dowodowego wykazać, że obwiniona interwencję tę spowodowała kierując się jedynie chęcią wywołania niepotrzebnej czynności. Mając więc to wszystko na uwadze należało uznać zasadność apelacji obwinionej, w konsekwencji zmienić zaskarżony wyrok poprzez uniewinnienie jej od przypisanych czynów. O kosztach orzeczono w oparciu oart. 118 § 1 k.p.s.w.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Legnicy date: '2012-11-29' department_name: IV Wydział Karny Odwoławczy judges: - Lech Mużyło legal_bases: - art. 119 k.p.w. - art. 624 § 1 k.p.k. - art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych - art. 118 § 1 k.p.s. recorder: stażysta Antonina Kubiena signature: IV Ka 572/12 ```

154505000007503_XXV_C_002318_2017_Uz_2019-01-11_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. XXV C 2318/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 19 grudnia 2018 r. Sąd Okręgowy w Warszawie XXV Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSO Anna Błażejczyk Protokolant: sekretarz sądowy Aleksandra Bartczak po rozpoznaniu 7 grudnia 2018 r. w Warszawie sprawy z powództwaSpółdzielni Mieszkaniowej (...)wW. przeciwko(...) W. o ustalenie 1 oddala powództwo, 2 zasądza odSpółdzielni Mieszkaniowej (...)wW.na rzecz(...) W.kwotę 8400zł (osiem tysięcy czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 5400zł (pięć tysięcy czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, 3 nakazuje pobrać odSpółdzielni Mieszkaniowej (...)wW.na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Okręgowego w Warszawie kwotę 1392,51zł (jeden tysiąc trzysta dziewięćdziesiąt dwa złote pięćdziesiąt jeden groszy) tytułem uzupełnienia nieuiszczonych kosztów sądowych. Sygn. akt XXV C 2318/17 UZASADNIENIE Spółdzielnia Mieszkaniowa (...)wW.wnioskiem z dnia 22 stycznia 2014 r.(k. 49-63)skierowanym do Samorządowego Kolegium Odwoławczego wW., który zastąpił pozew w niniejszej sprawie, wniosła o ustalenie, że aktualizacja opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego, stanowiącej 1% wartości gruntu, zawierająca się w kwocie 582.750,00 zł jest nieuzasadniona albo jest uzasadniona w innej wysokości. Wnioskodawca wskazał, że jest użytkownikiem wieczystym nieruchomości położonej wW.w dzielnicyB., składającej się zdziałek ewidencyjnych nr (...)z obrębu(...), o obszarze 90.634 m2, objętejksięgą wieczystą nr (...). Wnioskodawca wskazał, że w dniu 30 grudnia 2013r. otrzymał wypowiedzenie dotychczasowej wysokości opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości. Nowa wartość nieruchomości została ustalona na kwotę 58.275.000,00 zł. Jego zdaniem jest to wartość nieprawidłowa. W operacie szacunkowym nie uwzględniono bowiem położenia nieruchomości w strefie ograniczonego użytkowania- stworzonej w celu ustalenia terenu poddanego immisjom powodowanym przezprzedsiębiorstwo państwowe (...). Zdaniem wnioskodawcy operat szacunkowy nie spełnia wymogu logicznego i wszechstronnego wyjaśnienia sprawy. Wprowadzono ogólne kryteria oceny cech odróżniających nieruchomości podobnych oraz nieruchomości uniemożliwiają ustalenie faktycznej rynkowej wartości prawa własności nieruchomości. Również powołanie się na spadkową tendencję cenową i przyjęcie poziomu spadku cen w wysokości 6% w skali roku jest wartością zbyt niską, w opinii wnioskodawcy. Samorządowe Kolegium Odwoławcze wW.orzeczeniem z dnia25 maja 2017 r. sygn. akt(...)oddaliło wniosekSpółdzielni Mieszkaniowej (...)wW.(k. 10-12). Sprzeciw od powyższego orzeczenia Samorządowego Kolegium OdwoławczegowW.złożyłaSpółdzielnia Mieszkaniowa (...)wW., w którym zaskarżyła przedmiotowe orzeczenie w całości. Podniosła, że nie zgadza się z rozstrzygnięciem Kolegium dlatego, że nie zostały zbadane podniesione przez nią zarzuty, odnoszące się do objęcia nieruchomości strefą ograniczonego użytkowania związaną z działalnością portu lotniczego. Objęcie nieruchomości strefą ograniczonego użytkowania oznacza, że prowadzone przedsiębiorstwo w postaci portu lotniczego oddziaływuje na nieruchomość, powodując zmniejszenie jej wartości. Kolegium nie odniosło się do tego zarzutu. Również odniesienie się do pozostałych zarzutów jest lakoniczne i blankietowe(k. 3-4). W związku ze zgłoszonym sprzeciwem Samorządowe Kolegium OdwoławczewW.przekazało sprawę do Sądu Okręgowego w Warszawie. W odpowiedzi na pozew (k. 188-194)(...) W.wniosło o oddalenie wniosku zastępującego pozew i ustalenie, że wysokość opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej, położonej wW.w obrębie(...), dla której Sąd Rejonowy dla(...)wW.VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą Kw. Nr(...)o pow. 90634 m( 2), wynosi 1% ceny gruntu tj. 582.750,00 zł, z jednoczesnym ustaleniem, że opłaty w kolejnych latach kształtują się następująco: za 2014 rok opłata w wysokości 461.018,90 zł, za 2015 rok opłata w wysokości 521.884,45 zł, za 2016 rok oraz w kolejnych latach opłata w wysokości 582.750,00 zł. Pozwany wniósł także o zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwany wskazał, że opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego, obowiązująca do końca 2013r.- a więc w okresie poprzedzającym wypowiedzenie z dnia 19 grudnia 2013r. ustalona była w oparciu o wartość nieruchomości dokonaną wcześniejszą wyceną i wynosiła 230.507,64 zł. Aktualizacja zaś została dokonana w związku ze zmianą wartości przedmiotowej nieruchomości. Podstawą do ustalenia nowej wysokości opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości była wycena gruntu wykonana w dniu 13 grudnia 2013r. przez rzeczoznawcę majątkowegoA. G.i zdaniem pozwanego jest ona prawidłowa(odpowiedź na pozew- k. 76-77). Na rozprawie w dniu 7 grudnia 2018r. strony podtrzymały swoje stanowisko w sprawie. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: Spółdzielnia Mieszkaniowa (...)wW.jest użytkownikiem wieczystym nieruchomości gruntowej położonej wW.w obrębie(...)o powierzchni 90634 m( 2), dla której Sąd Rejonowy dla(...)wW.prowadziksięgę wieczystą nr (...). Właścicielem tej nieruchomości jest(...) W. (okoliczność bezsporna; księga wieczysta- k. 145). Pismem z 19 grudnia 2013 r.(...) W.wypowiedziałoSpółdzielni Mieszkaniowej (...)wW., z dniem 31 grudnia 2013 r., wysokość dotychczasowej opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości, oferując od 1 stycznia 2014 r. opłatę roczną stanowiącą 1% wartości gruntu (58.275.000 zł) w wysokości 582.750,00 zł. Właściciel wskazał, że opłata roczna wnoszona będzie w następujących wysokościach: za 2014 rok- 461.018,90 zł, za 2015 rok- 521.884,45 zł oraz za 2016 rok oraz w kolejnych latach- 582.750,00 zł. Pismo to zostało doręczoneSpółdzielni Mieszkaniowej (...)wW.w dniu 30 grudnia 2013r. Wartość nieruchomości na potrzeby aktualizacji określona została na podstawie operatu szacunkowego rzeczoznawcy majątkowegoA. G.(wypowiedzenie- k. 20 i 92; operat szacunkowy- k. 21-46 i 93-118). W dniu 27 stycznia 2014r.Spółdzielnia Mieszkaniowa (...)wW.złożyła do Samorządowego Kolegium Odwoławczego wW.wniosek o ustalenie, że aktualizacja opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego, stanowiącej 1% wartości gruntu, zawierająca się w kwocie 582.750,00 zł jest nieuzasadniona albo jest uzasadniona w innej wysokości. Orzeczeniem z dnia 25 maja 2017r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze wW.oddaliło wniosek. Orzeczenie Kolegium zostało doręczone użytkownikowi wieczystemu w dniu 28 czerwca 2017 r., a w dniu 17 lipca 2017 r. użytkownik wieczysty wniósł sprzeciw od tego orzeczenia(wniosek do SKO- k. 49-54, orzeczenie SKO- k. 10-12, zwrotne potwierdzenie odbioru – k. 8, sprzeciw od orzeczenia SKO – k. 3-4). Wartość rynkowa ww. nieruchomości o łącznej powierzchni 90.634 m2na dzień 31 grudnia 2013 r. wynosiła – 58.575.848,00 zł, wartość rynkowa 1 m2gruntu – 646,29 zł/m2(pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu wyceny nieruchomości wraz z załącznikami – k. 139-182). Wysokość opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego ww. nieruchomości od 1 stycznia 2014 r. wynosi więc 582.750,00 zł tj. według wzoru: wartość rynkowa nieruchomości ustalonej w wypowiedzeniu przez pozwanego x 1% [58.275.000,00 x 1%] Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dowodów. Sąd uznał za wiarygodne obiektywne dowody z dokumentów, albowiem nie budziły one wątpliwości co do ich autentyczności i nie były kwestionowane przez żadną ze stron postępowania. Przedstawiony w toku postępowania operat szacunkowy, sporządzony na zlecenie właściciela nieruchomości nie jest opinią biegłego w rozumieniuk.p.c, a jedynie tzw. opinią prywatną, która w procesie cywilnym może zostać wzięta pod uwagę jedynie, jako forma przedstawienia twierdzeń strony. Operat szacunkowy nie może stanowić dowodu potwierdzającego wzrost ceny przedmiotowych nieruchomości albowiem, jako rodzaj prywatnej ekspertyzy opracowywanej na zlecenie strony, przed lub w toku postępowania, należy go traktować, jako wyjaśnienie stanowiące poparcie stanowiska strony, z uwzględnieniem wiadomości specjalnych(vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 30 marca 2011 roku, VI ACa 1160/10). Tym samym wobec sporu co do faktów wymagających wiadomości specjalnych Sąd, zgodnie z wnioskiem dowodowym pozwanego, zawartym w odpowiedzi na pozew, zasięgnął opinii biegłego sądowego rzeczoznawcy z zakresu szacowania wartości nieruchomości –M. G.w celu ustalenia wartości rynkowej spornej nieruchomości na 31 grudnia 2013 r. Sąd uznał za w pełni wiarygodną opinię biegłego sądowego rzeczoznawcy majątkowegoM. G., w której biegła oszacowała wartość przedmiotowej nieruchomości gruntowej na potrzeby ustalenia opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego. Biegła wyjaśniła przyjętą metodologię wyceny w kontekście obowiązujących w tym zakresie regulacji prawnych, zasady, jakimi kierowała się przyjmując do porównania konkretne transakcje nieruchomości podobnych do nieruchomości wycenianej oraz przyczyny zastosowania określonych współczynników korygujących przy szacowaniu wartości nieruchomości. Opinię należało uznać za rzetelną i wiarygodną, niebudzącą wątpliwości co do wiedzy i fachowości jej autora. Żadna ze stron postępowania nie podważała także wniosków płynących z treści tegoż opracowania specjalistycznego. W tym stanie rzeczy Sąd przyjął, iż mogło ono stanowić podstawę do czynienia ustaleń faktycznych mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia zawisłego między stronami sporu. Sąd zważył, co następuje: Zgodnie zart. 77 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, zwanej dalej „u.g.n.”, w brzmieniu obowiązującym w okresie dokonywania aktualizacji przedmiotowej opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego (tekst jedn.: Dz.U. z 2004 r., nr 261, poz. 2603 z późn. zm.), wysokość opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej może być aktualizowana, nie częściej niż raz w roku, jeżeli wartość tej nieruchomości ulegnie zmianie, przy czym zaktualizowaną opłatę roczną ustala się przy zastosowaniu dotychczasowej stawki procentowej, od wartości nieruchomości określonej na dzień aktualizacji opłaty. Wartość nieruchomości gruntowej określa rzeczoznawca majątkowy (art. 77 ust. 3 u.g.n.). Stosownie do art. 78 ust. 1 zd. 1 u.g.n. właściwy organ zamierzający zaktualizować opłatę roczną z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej powinien wypowiedzieć na piśmie wysokość dotychczasowej opłaty, do dnia 31 grudnia roku poprzedzającego, przesyłając równocześnie ofertę przyjęcia jej nowej wysokości. Użytkownik wieczysty może, w terminie 30 dni od dnia otrzymania wypowiedzenia, złożyć do samorządowego kolegium odwoławczego właściwego ze względu na miejsce położenia nieruchomości wniosek o ustalenie, że aktualizacja opłaty jest nieuzasadniona albo jest uzasadniona w innej wysokości (art. 78 ust. 2 u.g.n.). Podstawę ustalania przez sąd wysokości opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego stanowi natomiast art. 80 u.g.n. Zgodnie z tym przepisem, właściwy organ lub użytkownik wieczysty mogą wnieść sprzeciw od orzeczenia samorządowego kolegium odwoławczego w przedmiocie wniosku użytkownika wieczystego o ustalenie, że aktualizacja opłaty jest nieuzasadniona lub jest uzasadniona w innej wysokości w terminie 14 dni od daty doręczenia orzeczenia, przy czym wniesienie sprzeciwu jest równoznaczne z żądaniem przekazania sprawy do sądu powszechnego (ust. 1). W takim wypadku wniosek użytkownika wieczystego o ustalenie, że aktualizacja opłaty jest nieuzasadniona lub jest uzasadnionaw innej wysokości, zastępuje pozew (ust. 2). Wbrew literalnemu brzmieniu art. 78 ust. 2 u.g.n., nasuwającemu skojarzenie z powództwem zart. 189 k.p.c., treścią roszczenia przewidzianego w art. 80 ust. 1 i 2 u.g.n. nie jest rozstrzygnięcie o istnieniu lub nieistnieniu prawa organu do podwyższonej opłaty rocznej, lecz ukształtowanie opłaty rocznej na określonym poziomie. Orzeczenie sądu ustalające tę opłatę ma charakter prawokształtujący (vide: orz. SN z dnia 26.10.2005 r., V CK 276/05, LEX nr 398449). Ciężar dowodu, że istnieją przesłanki do aktualizacji opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego spoczywa na właścicielu nieruchomości oddanej w użytkowanie wieczyste. Do takiego wniosku prowadzi ogólna zasada zart. 6 k.c., zgodnie z którą ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Skoro zatem podstawą aktualizacji opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego jest zmiana wartości nieruchomości, to właściciel podwyższający wysokość opłaty, winien udowodnić,że nastąpił wzrost wartości nieruchomości. Z faktu tego wywodzi on bowiem korzystny dla siebie skutek prawny, jakim jest uprawnienie do pobierania wyższych opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego. Reguły tej nie zmienia sposób ukształtowania procesu cywilnegow przedmiocie ustalenia wysokości opłaty w art. 80 § 2 u.g.n., w którym użytkownik wieczysty kwestionujący istnienie przesłanek do aktualizacji (czyli negujący wzrost wartości nieruchomości w ogóle lub powyżej określonego poziomu) występuje po stronie powodowej, a właściciel nieruchomości po stronie pozwanej. Nie zmienia to bowiem zasady, że ciężar dowodu spoczywa na tym, kto twierdzi, a nie na tym, kto zaprzecza. Nadto przepis art. 79 ust. 3 u.g.n. wprost stwierdza, iż ciężar dowodu, że istnieją przesłanki do aktualizacji opłaty spoczywa na właściwym organie. W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjęto, że jest to przepis o charakterze materialnoprawnym, który określa ciężar rozkładu dowoduw całym procesie „aktualizacyjnym”, obejmującym fazę postępowania administracyjnegoi fazę sądowego postępowania rozpoznawczego (vide: orz. SN z dnia 23.09.2009 r., I CSK 45/09, LEX nr 530615). Zgodnie z przywołanym już wyżej art. 77 ust. 3 u.g.n. wartość nieruchomości dla potrzeb aktualizacji opłaty rocznej powinna być określona przez rzeczoznawcę majątkowego. Pozwany opierał swoje twierdzenie o wzroście wartości przedmiotowej nieruchomości gruntowej na podstawie wyceny rzeczoznawcy majątkowegoA. G.sporządzonej na zlecenie pozwanego. Operat ten, jak już wskazano wcześniej, nie mógł jednak stanowić dowodu przydatnego w niniejszej sprawie cywilnej do wykazania wartości nieruchomości objętej sporem. Skoro powód zakwestionował wartość nieruchomości ustaloną w tymże prywatnym operacie, to miarodajna dla Sądu przy ustalaniu wartości nieruchomości mogła być tylko opinia biegłego powołanego przez Sąd na podstawieart. 278 k.p.c., którą złożyła rzeczoznawca majątkowyM. G.. Ustalona przez biegłego wartość przedmiotowej nieruchomości gruntowej według stanu i cen na dzień 31 grudnia 2013r. wynosiła 58.575.848,00 zł, a więc była nawet wyższa niż wartość określona w opinii rzeczoznawcy sporządzonej na zlecenie pozwanego przyjętej przy dokonywaniu aktualizacji opłaty. Wobec tego przy ustalaniu wysokości opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego przyjąć należało wartość nieruchomości gruntowej określoną przez powoda w wypowiedzeniu opłaty w wysokości 58.275.000 zł, co przy uwzględnieniu stawki za użytkowanie wieczyste w wysokości 1% wartości przedmiotowej nieruchomości daje zaktualizowaną opłatę roczną z tytułu użytkowania wieczystego w wysokości 582.750,00 zł, począwszy od dnia 1 stycznia 2014 r., według następującego wyliczenia: 58.275.000 zł x 1% = 582.750,00 zł. Zgodnie jednak z brzmieniemart. 77 ust.2a ustawy o gospodarce nieruchomościami, opłata roczna musi być wnoszona w następujących wysokościach: za 2014 rok- 461.018,90 zł, za 2015 rok- 521.884,45 zł oraz za 2016 rok i w kolejnych latach- 582.750,00 zł. Aktualizacja wysokości opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości dokonana przez(...) W.z dnia 19 grudnia 2013 r. była zatem uzasadniona. Przy dokonywaniu tego wypowiedzenia zachowano przy tym tryb przewidziany w art. 78 ust. 1 u.g.n., bowiem wypowiedzenie zostało doręczone użytkownikowi wieczystemu na piśmie przed końcem 2013 r. a pismo wypowiadające wysokość opłaty wypełnia wszystkie przesłanki formalne wymienione we wskazanym przepisie. Powód na rozprawie w dniu 7 grudnia 2018r. podniósł, że dysponuje od 1 stycznia 2015r. terenem o powierzchni mniejszej, jednakże twierdzenia te nie zostały przez niego w żaden sposób udowodnione. Nie ma to również znaczenia w realiach przedmiotowej sprawy, gdyż zgodnie z poglądem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 października 2017r., sygn. akt II CSK 53/17, w razie podziału nieruchomości oddanej w użytkowanie wieczyste na nieruchomości, dla których założono księgi wieczyste, ustalona przed podziałem opłata roczna obowiązuje do czasu jej aktualizacji dokonanej na podstawieart. 77 i nast. Ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami. Mając to wszystko na uwadze Sąd w pkt 1 sentencji wyroku oddalił powództwow całości na podstawie powołanych wyżej przepisów. Orzekając o kosztach postępowania w pkt 2 sentencji wyroku Sąd kierował się zasadą odpowiedzialności za wynik procesu wyrażoną wart. 98 § 1 k.p.c.Powód, jako przegrywający sprawę, obowiązany jest zwrócić pozwanemu koszty niezbędne do celowej obrony w kwocie łącznej 8.400 zł. Koszty te stanowi uiszczona przez pozwanego zaliczka na poczet wynagrodzenia biegłego w wysokości 3000 zł oraz koszty zastępstwa procesowego pozwanego w wysokości 5400 zł, ustalone na podstawie § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Nieuiszczone przez strony koszty sądowe z tytułu części wydatków na opinię biegłego wyłożone tymczasowo przez Skarb Państwa – Sąd Okręgowy w Warszawie wyniosły 1.392,51 zł. Mając na uwadze wynik sprawy Sąd na podstawieart. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(tekst jedn.: Dz.U.z 2018 r., poz. 300) nakazał w pkt 3 sentencji wyroku pobrać powyższą kwotę od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Warszawie od powoda.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Warszawie date: '2018-12-19' department_name: XXV Wydział Cywilny judges: - Anna Błażejczyk legal_bases: - art. 77 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami - art. 98 § 1 k.p.c. - art. 6 k.c. - art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych recorder: sekretarz sądowy Aleksandra Bartczak signature: XXV C 2318/17 ```

151025050001006_II_K_000520_2017_Uz_2018-02-13_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II K 520/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 13 lutego 2018 roku Sąd Rejonowy w Brodnicy, Wydział II Karny w składzie: Przewodniczący: SSR Marzanna Wiśniewska Protokolant: st. sekr. sądowy Marzena Sowińska w obecności Prokuratora / po rozpoznaniu w dniu 13 lutego 2018 roku sprawyB. W.s.R.iŻ. z domu S., ur. (...)wR. oskarżonego o to, że: w dniu 5 września 2017 roku wB.,ul. (...)wbrew przepisom ustawy posiadał środek odurzający w postaci 0,73 ziela konopi innych niż włókniste oraz w tym samym czasie wB.ul. (...)posiadał wbrew przepisom ustawy środek odurzający w postaci ziela konopi innych niż włókniste o łącznej masie 3,01gram, tj. o przestępstwo z ar. 62ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka: I/ uznaje oskarżonegoB. W.za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu stanowiącego występek zart. 62 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomaniii za to na mocyart. 62 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomaniiwymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując go na mocyart. 34 § 1a pkt 1 kkiart. 35 § 1 kkdo wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym; II/ na mocyart. 63 § 1 kkzalicza oskarżonemu na poczet orzeczonej kary ograniczenia wolności okres zatrzymania w dniu 05.09.2017r., od godz. 13:20 do godz. 15:25 przyjmując, iż 1 (jeden) dzień rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie równoważny jest 2 (dwóm) dniom kary ograniczenia wolności; III/ na podstawieart. 70 ust. 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomaniiorzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego w postaci pustego opakowania po materiale dowodowym znajdującego się w aktach sprawy na k. 89 – przez zniszczenie; IV/ na podstawieart. 70 ust. 4 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomaniiorzeka od oskarżonego na rzecz Stowarzyszenia „ Nadzieja Rodzinie” w Kielcach nawiązkę w kwocie 1.500 (jeden tysiąc pięćset) złotych; V/ zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem opłaty i obciąża go pozostałymi kosztami sądowymi. Sygn. akt II K 520/17 UZASADNIENIE Wyrokiem z dnia 13 lutego 2018 roku Sąd Rejonowy w Brodnicy uznałB. W.za winnego tego, że w dniu 5 września 2017 roku wB.,ul. (...)wbrew przepisom ustawy posiadał środek odurzający w postaci 0,73 ziela konopi innych niż włókniste oraz w tym samym czasie wB.ul. (...)posiadał wbrew przepisom ustawy środek odurzający w postaci ziela konopi innych niż włókniste o łącznej masie 3,01gram, tj. przestępstwa z ar. 62ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii. Za powyższy czyn Sąd wymierzył karę 8 miesięcy ograniczenia wolności i zobowiązał na mocyart. 34 § 1a pkt 1 kkiart. 35 § 1 kkdo wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym. Na mocyart. 63 § 1 kkzaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary ograniczenia wolności okres zatrzymania w dniu 05.09.2017r., od godz. 13:20 do godz. 15:25. Na podstawieart. 70 ust. 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomaniiorzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego w postaci pustego opakowania po materiale dowodowym znajdującego się w aktach sprawy na k. 89 – przez zniszczenie. W oparciu o treśćart. 70 ust. 4 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomaniiorzekł od oskarżonego na rzecz Stowarzyszenia „ Nadzieja Rodzinie” w Kielcach nawiązkę w kwocie 1.500 (jeden tysiąc pięćset) złotych. W przekonaniu Sądu rodzaj i wysokość orzeczonej kary trafnie oddaje stopień winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego. Spełni ona również swe cele wychowawcze i zapobiegnie dalszemu popełnianiu przestępstw przezB. W.. Sąd miał na względzie także i to, że obowiązujące przepisy dają prymat karom typu wolnościowego. Sąd podkreśla, że uwzględniony został wniosek oskarżyciela skierowany w trybieart. 335 § 1 kpkco do uznania winy oraz w zakresie kary i rozstrzygnięć z nią związanych. Przy wymierzeniu kary Sąd wziął pod uwagę okoliczności obciążające, do których zaliczył wysoki stopień szkodliwości społecznej czynu oraz uprzednią karalność oskarżonego ( k. 34 – 40 ). Za okoliczność łagodzącą przy wymiarze kary Sąd przyjął natomiast, przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzucanego mu czynu, rozpoznane przez biegłych uzależnienie od środków psychoaktywnych ( k. 85) oraz młody wiek i trudną sytuację materialną ( k. 44 ). Sąd zasądził od oskarżonego kwotę 1500 zł tytułem nawiązki. Orzeczenie tego zobowiązania finansowego jakkolwiek jest fakultatywne, jednak zmierza nie tylko do wzmocnienia represji karnej związanej z karą, lecz również uświadomienia sprawcy skutków mogących powstać w wyniku naruszenia porządku prawnego penalizowanego powyższą ustawą. Przy określaniu wymiaru tego środka karnego Sąd miał na względzie stopień społecznej szkodliwości czynu oraz sytuację materialną oskarżonego. Wysokość orzeczonego świadczenia pieniężnego mieści się, zdaniem Sądu, w możliwościach płatniczych oskarżonego. Z uwagi na zakres wniosku o uzasadnienie zakreślony do orzeczenia o karze ograniczono – w oparciu o treśćart. 423§1a kpkzakres uzasadnienia do tej części wyroku. Sędzia Sądu Rejonowego Marzanna Wiśniewska Z/.(...) B., dnia 12 marca 2018 r.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Brodnicy date: '2018-02-13' department_name: II Wydział Karny judges: - Marzanna Wiśniewska legal_bases: - art. 62 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii - art. 34 § 1a pkt 1 kk - art. 335 § 1 kpk recorder: st. sekr. sądowy Marzena Sowińska signature: II K 520/17 ```

151000000001521_III_AUa_001558_2015_Uz_2016-02-10_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III AUa 1558/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 lutego 2016 r. Sąd Apelacyjny - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku w składzie: Przewodniczący: SSA Daria Stanek (spr.) Sędziowie: SSA Grażyna Czyżak SSA Michał Bober Protokolant: stażysta Katarzyna Kręska po rozpoznaniu w dniu 10 lutego 2016 r. w Gdańsku sprawyR. D. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wG. o wysokość emerytury na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wG. od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku VII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 29 kwietnia 2015 r., sygn. akt VII U 972/14 oddala apelację. SSA Grażyna Czyżak SSA Daria Stanek SSA Michał Bober Sygn. akt III AUa 1558/15 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 20 marca 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wG.dokonał przeliczenia emeryturyR. D.od 1 lutego 2014 roku, uwzględniając 44 lata, 11 miesięcy, 1 dzień okresów składkowych i ustalając jej wysokość w kwocie 4.325,70 zł. Decyzją z dnia 25 marca 2014 roku ZUS Oddział wG.odmówiłR. D.prawa do przeliczenia emerytury wskazując, iż z uchwały Sądu Najwyższegoz 4 lipca 2013 roku (II UZP 4/13) wynika, że przeliczenie to nie jest możliwe w stosunku do osoby, która pobierała już świadczenie. Odwołania od powyższych decyzji złożyłR. D., wnosząc o ich uchyleniei przeliczenie emerytury na podstawie art. 26 w związku z art. 55 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. W odpowiedzi na odwołania pozwany organ rentowy wniósł o ich oddalenie. Sprawy z powyższych odwołań zostały połączone do wspólnego rozpoznania pod sygnaturą VII U 972/14. Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku wyrokiem z dnia 29 kwietnia 2015 roku zmienił zaskarżone decyzje i zobowiązał pozwanego do wyliczenia emerytury ubezpieczonemu na podstawie art. 26 w związku z art. 55 ustawy o emeryturach i rentach z FUS od dnia 1 lutego 2014 roku (pkt I) oraz stwierdził odpowiedzialność organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania zaskarżonej decyzji (pkt II). Swoje rozstrzygnięcie Sąd ten oparł na następujących ustaleniach faktycznych i prawnych. Decyzją z dnia 15 grudnia 2008 roku ZUS na podstawie art. 29 ustawy emerytalnej przyznałR. D.(ur. (...)) prawo do emerytury od 1 października 2008 roku, z jednoczesnym zawieszeniem jej wypłaty z uwagi na kontynuowanie zatrudnienia. Ubezpieczony w okresie od 1 lipca 1982 roku do 30 czerwca 2011 roku oraz od 4 lipca 2011 roku do nadal zatrudniony jest na podstawie umowy o pracę wGminnej Spółdzielni (...)wG.. Decyzją z dnia 23 stycznia 2009 roku pozwany ponownie przeliczył i podjął wypłatę emerytury ubezpieczonemu, począwszy od 1 stycznia 2009 roku. Decyzją z dnia 14 marca 2013 roku ZUS z urzędu podjął wypłatę emerytury w pełnej wysokości od(...)roku, tj. od miesiąca w którym ubezpieczony ukończył 65 i 1 miesiąc. Wysokość emerytury określono od(...)roku na kwotę 4.116,06 zł. Pismami z dnia 25 i 30 marca 2013 roku ubezpieczony zwrócił się do ZUS o przeliczenie emerytury w związkuz ukończeniem 65 lat. Następnie w dniu 23 kwietnia 2014 roku ubezpieczony wraz z pismemz dnia 19 kwietnia 2013 roku wniósł uzupełniony wniosek (na formularzu) o emeryturę, wskazując, iż wnosi o obliczenie świadczenia według najkorzystniejszego wariantu. Decyzjąz dnia 7 maja 2013 roku ZUS przyznał ubezpieczonemu emeryturę od(...)roku, tj. od osiągnięcia wieku uprawniającego do świadczenia. Do ustalenia wysokości emerytury pozwany uwzględnił 44 lata, 1 miesiąc i 1 dzień okresów składkowych, ustalił wysokość wypłaty świadczenia na kwotę 3.485,91 zł. Pismem z dnia 7 czerwca 2013 roku ubezpieczony zwrócił się do pozwanego o wyjaśnienie sposobu przeliczenia jego emerytury, a w dniu 24 lutego 2014 roku - o ponowne ustalenie emerytury i doliczenie dotychczas nieuwzględnionych okresów składkowych. Zaskarżoną decyzją z 20 marca 2014 roku pozwany organ rentowy dokonał przeliczenia ubezpieczonemu emerytury od 1 lutego 2014 roku (od miesiąca zgłoszenia wniosku). Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto dotychczasową podstawę wymiaru świadczenia, wskaźnik wysokości z poprzedniej decyzji przyjęty do obliczenia emerytury wyniósł 222,34. Do ustalenia wysokości emerytury pozwany uwzględnił 44 lata, 11 miesięcy i 1 dzień okresów składkowych. Wysokość emerytury ubezpieczonego wyliczona w sposób wskazany w decyzji, po zmianie stażu pracy wyniosła 4.325,70 zł. Wysokość świadczenia do wypłaty wyniosła miesięcznie 3.595,37 zł. W dniu 12 marca 2014 roku ubezpieczony zwrócił się do pozwanegoz wnioskiem o przeliczenie emerytury od chwili ukończenia 65 lat, wskazując przy tym, iż zwracał się już z takim wnioskiem wcześniej. Zaskarżoną decyzją z 25 marca 2014 roku pozwany odmówił ubezpieczonemu prawa do przeliczenia emerytury, powołując się na uchwałę SN z dnia 4 lipca 2013 roku (II UZP 4/13) i wskazując, że ubezpieczony po przyznaniu świadczenia pobierał je, wobec czego brak jest podstaw do przeliczenia świadczenia. Emerytura ubezpieczonego hipotetycznie wyliczona według art. 55 w zw. z art. 26 ustawyo emeryturach i rentach z FUS wynosi 5.408,15 zł. Sąd Okręgowy wskazał, iż ubezpieczony spełnił wszystkie przesłanki warunkujące możliwość przeliczenia wysokości emerytury na podstawie art. 55 w zw. z art. 26 ustawy emerytalnej. Ubezpieczony urodził się przed 1 stycznia 1949 roku, po osiągnięciu (w dniu(...)roku) wymaganego wieku 65 lat i 1 miesiąca dla mężczyzn (art. 27 ust. 3 ustawy emerytalnej) kontynuował ubezpieczenie emerytalne i rentowe z tytułu zatrudnienia wGminnej Spółdzielni (...)wG.oraz wystąpił po dniu 31 grudnia 2008 rokuz wnioskiem o emeryturę w wieku powszechnym. W ocenie tego Sądu pozwany organ rentowy błędnie twierdzi, że uprzednie przyznanie ubezpieczonemu prawa do emerytury na podstawie art. 29 ustawy emerytalnej pozbawia go możliwości wnioskowania o przeliczenie i przyznanie emerytury wyliczonej w myśl art. 26 ustawy. Jakkolwiek z gramatycznego brzmienia przepisu art. 55 wynika, że uprawienie takie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury w trybie art. 27, nie wyłącza z kręgu osób, którym przyznano uprzednio prawo do emerytury na podstawie art. 29. Sąd Okręgowy, powołując się na uchwałę SN z dnia 4 lipca 2013 roku (II UZP 4/13) podkreślił, iż w sytuacji gdy dopuszczalne jest kilkakrotne przechodzenie na emeryturę, niezbędne byłoby zaznaczenie w art. 55 ustawy emerytalnej, że wyliczenie emerytury w powszechnym wieku emerytalnym możliwe byłoby tylko wówczas gdyby był to pierwszy wniosek o emeryturę (nabycie statusu emeryta). Takiego zastrzeżenia nie można jednak z treści tego przepisu wywnioskować, co oznacza, że ubezpieczony urodzony przed dniem 1 stycznia 1949 roku, który osiągnął powszechny wiek emerytalny, kontynuował ubezpieczenie i wystąpił o emeryturę dopiero po dniu 31 grudnia 2008 roku, może złożyć wniosek o wyliczenie tego świadczenia niezależnie od tego, czy wcześniej złożył wniosek o emeryturę w niższym wieku emerytalnym lub o emeryturę wcześniejszą. Podobne stanowisko zajął SN w wyroku z dnia 29 stycznia 2014 roku (I UK 411/13) wskazując, iż uzyskanie wcześniejszej emerytury nie wyłącza stosowania regulacji art. 55 ustawy emerytalnej. Sąd Okręgowy zaznaczył, iż co prawda wniosek ubezpieczonego z 23 kwietnia 2013 roku nie był pierwszym wnioskiem o emeryturę po 31 grudnia 2008 roku, jednakże ubezpieczony wnosił o przyznanie mu świadczenia według najkorzystniejszego wariantu. Jak zaś argumentował SN w wyroku z dnia 4 września 2013 roku (II UK 23/13) ustalenie i wyliczenie przez organ emerytury „w najkorzystniejszym wariancie” prawomocną decyzją emerytalną, której osoba uprawniona nie zaskarżyła do sądu ubezpieczeń społecznych, nie może prowadzić do definitywnej, dożywotniej „utraty” prawa do ponownego zweryfikowania wysokości należnego świadczenia emerytalnego w wysokości zgodnej z bezwzględnie obowiązującym przepisami prawa ubezpieczeń społecznych i zasadą przysługiwania najkorzystniejszego świadczenia, którym - co do zasady - jest emerytura ustalona i wyliczona w jej najwyższej wysokości. Emeryt pobierający świadczenie emerytalne, który jest w dalszym ciągu, choćby nieprzerwanie, osobą czynną zawodowo i z tego tytułu kontynuuje obowiązkowe ubezpieczenia emerytalne i rentowe, zachowuje status ubezpieczonego spełniającego warunki do uzyskania najkorzystniejszego wymiaru należnego mu świadczenia emerytalnego, w tym do jego wyliczenia na zasadach kapitałowych, jeżeli emerytura obliczona na podstawie art. 26, jest wyższa od obliczonej zgodnie z art. 53 ustawy emerytalnej, gdy spełnił warunki wymagane w art. 55 tej ustawy, w tym złożył wniosek emerytalny po dacie wprowadzenia reformy systemu emerytalnego. Odmowa ponownego ustalenia czy dożywotnia „utrata” prawa do zweryfikowania wysokości długoterminowych świadczeń emerytalnych i rentowych ustalonych w deklaratoryjnych decyzjach emerytalnych lub rentowych tylko dlatego, że uprawniony nie zaskarżył decyzji w przedmiocie ustalenia długoterminowych świadczeń w potencjalnie wadliwej wysokości, byłaby oczywiście sprzeczna z przepisamiKonstytucji RP(art. 21 i 31), a przez to musi być zdyskwalifikowana (odrzucona) w demokratycznym porządku państwa prawnego (art. 2 Konstytucji RP). Zdaniem Sądu I instancji z art. 55 ustawy emerytalnej nie wynika również – sugerowana przez pozwanego – konieczność spełnienia warunku niepobierania wcześniej przyznanej emerytury, co wynika także z wyroku SN z dnia 4 września 2013 roku (II UK 23/13). Skoro emerytura ubezpieczonego przeliczenia na zasadach „kapitałowych” w oparciu o art. 55 w związku z art. 26 ustawy emerytalnej, która wskazuje na korzystniejszą wysokość świadczenia niż poprzednio wyliczone na „starych zasadach”, za w pełni uzasadnione uznać należało odwołania ubezpieczonego. Z tych też względów Sąd Okręgowy, na podstawieart. 47714§ 2 k.p.c., w punkcie pierwszym wyroku, zmienił zaskarżoną decyzję i zobowiązał pozwanego do przeliczenia emerytury ubezpieczonego na podstawie art. 26 w związku z art. 55 ustawy emerytalnej od dnia 1 kutego 2014 roku, tj. od daty złożenia przez ubezpieczonego wniosku o ponowne ustalenie emerytury załatwionego pierwsza zaskarżoną decyzją. W punkcie drugim wyroku, Sąd ten, stosownie do art. 118 ust. 1a ustawy emerytalnej, stwierdził odpowiedzialność organu rentowego za nie ustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, gdyż wyjaśnienie zaistniałych wątpliwości warunkujących wydanie decyzji zgodniej z obowiązującymi przepisami prawa i przyznanie ubezpieczonemu świadczenia o jakie wnosił zgodnie z korzystniejszymi zasadami, możliwe było już w toku postępowania przed organem rentowym. Apelację od powyższego wyroku wywiódł pozwany organ rentowy zaskarżając go w całości oraz domagając się jego zmiany i oddalenia odwołania, ewentualnie uchylenia wyrokui przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia przez Sąd I instancji. Pozwany zarzucił naruszenie art. 55 w związku z art. 27 oraz ustawy o emeryturach i rentach z FUS w zakresie przyznanego prawa do emerytury i przeliczenia świadczenia zgodnie z przepisami art. 26 ustawy. W uzasadnieniu apelacji pozwany wskazał, iż ubezpieczony nabył prawo do emerytury na podstawie art. 27 ustawy emerytalnej od dnia(...)roku. Tymczasem obowiązujące przepisy ustawy o emeryturach i rentach z FUS nie przewidują możliwości przyznawania prawa do emerytury w powszechnym wieku emerytalnym wielokrotnie. A zatem nie ma możliwości przyznania ubezpieczonemu prawa do emerytury na podstawie art. 27 ustawy emerytalnej,z którym związana jest możliwość skorzystania z przeliczenia emerytury na zasadach określonych w art. 26 ustawy. Pozwany dodał także, że przywołana przez Sąd Okręgowy uchwała SN z dnia 4 lipca 2013 roku (II UZP 4/13), dotyczy ubezpieczonych, których prawo do emerytury zostało przyznane na podstawie art. 29 ustawy emerytalnej, której wypłata była zawieszona z uwagi na dalsze zatrudnienie i wysokość osiąganego przychodu. Stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem niniejszego rozpoznania nie jest adekwatny do sprawy analizowanej przez Sąd Najwyższy, a zatem uchwała ta nie powinna zostać zastosowana. Sąd Apelacyjny zważył co następuje: Apelacja pozwanego jest niezasadna i podlega oddaleniu. Sąd I instancji przeprowadził postępowanie dowodowe w zakresie zaoferowanym przez strony i dokonał właściwych ustaleń stanu faktycznego w zakresie niezbędnym do wydania rozstrzygnięcia, który to stan faktyczny i tak pozostawał między stronami bezsporny. Sąd ten prawidłowo zakreślił przedmiot sporu i rozpoznał istotę sprawy, która sprowadzała się do wykładni poszczególnych przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Sąd Apelacyjnyw całości podziela trafne i rzeczowe rozważania Sądu I instancji przyjmując je za punkt wyjścia oceny własnej. Przypomnieć należy, iż emerytura, o której mowa w art. 27 ustawy o emeryturach i rentach z FUS przysługiwała przed 1 stycznia 2013 roku (tj. przed zmianą wynikającą z art. 1 pkt 8 ustawy z dnia 11 maja 2012 roku o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z FUS oraz niektórych innych ustaw) ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, którzy osiągnęli powszechny, podstawowy wiek emerytalny, wynoszący co najmniej 65 lat dla mężczyzn, i wykazali okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat. Emerytura ta, tak w poprzednim stanie prawnym, jak i obecnie, obliczana jest według zasady określonejw art. 53 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, jako procent kwoty bazowej oraz okresów składkowych i nieskładkowych wyliczony według wskaźników wskazanych w art. 53 ust. 1 pkt 2-3, z uwzględnieniem art. 55. Oznacza to, że dla niektórych osób urodzonych przed dniem1 stycznia 1949 roku przewidziana została możliwość obliczenia emerytury według wartości zgromadzonych składek, na zasadach określonych w art. 25 i 26 ustawy. Dotyczy to tych osób, które po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego pozostawały w ubezpieczeniach emerytalnym i rentowych, a z wnioskiem o emeryturę wystąpiły po dniu 31 grudnia 2008 roku Warunkiem uwzględnienia takiego wniosku jest ustalenie, że emerytura obliczona na podstawie art. 26 jest wyższa od obliczonej zgodnie z art. 53, co jest możliwe w przypadku osób, które po wejściu w życie ustawy o emeryturach i rentach z FUS podlegały ubezpieczeniom przez odpowiednio długi okres i osiągały wysokie przychody. Zgodnie bowiem z treścią art. 55 ustawyo emeryturach i rentach z FUS ubezpieczonemu spełniającemu warunki do uzyskania emerytury na podstawie art. 27, który kontynuował ubezpieczenia emerytalne i rentowe po osiągnięciu przewidzianego w tym przepisie wieku emerytalnego i wystąpił z wnioskiem o przyznanie emerytury po dniu 31 grudnia 2008 roku, może być obliczona emerytura na podstawie art. 26, jeżeli jest wyższa od obliczonej zgodnie z art. 53. Nabycie prawa do emerytury” przyjęte w ustawie emerytalnej, uwzględniając także treść art. 21 ust. 2 ustawy emerytalnej, uzasadnia twierdzenie, że na emeryturę można „przechodzić” kilka razy. W sytuacji zatem, gdy dopuszczalne jest kilkakrotne „przechodzenie” na emeryturę byłoby niezbędne zaznaczenie w art. 55 ustawy emerytalnej, że wyliczenie emeryturyw powszechnym wieku emerytalnym możliwe byłoby tylko wówczas, gdyby był to pierwszy wniosek o emeryturę (nabycie statusu emeryta). Takiego zastrzeżenia nie można jednak z treści tego przepisu wywnioskować, co oznacza, że ubezpieczony urodzony przed dniem 1 stycznia 1949 roku, który osiągnął powszechny wiek emerytalny, kontynuował ubezpieczenie i wystąpiło emeryturę dopiero po dniu 31 grudnia 2008 roku może złożyć wniosek o wyliczenie tego świadczenia niezależnie od tego, czy wcześniej złożył wniosek o emeryturę w niższym wieku emerytalnym lub o emeryturę wcześniejszą. Przepis art. 55 tej ustawy, umożliwiając ubezpieczonym urodzonym przed 1 stycznia 1949 roku wyliczenie emerytury w wieku powszechnym według jej art. 26, „zrównuje” w pewnym sensie sytuację tych osób (urodzonych przed 1 stycznia 1949 roku) z sytuacją osób urodzonych po 31 grudnia 1948 roku, które (jeśli nabyły prawo do emerytury w niższym wieku emerytalnym albo do tzw. emerytury wcześniejszej) mogą, osiągając powszechny wiek emerytalny złożyć wniosek o ustalenie prawa do emeryturyw powszechnym wieku emerytalnym wyliczanej według art. 24 ustawy emerytalnej. Jeżeli więc nie może być kwestionowana możliwość kilkakrotnego „przechodzenia” na emeryturę, a w treści art. 55 ustawy brak zastrzeżenia, że wniosek o przejście na emeryturę w powszechnym wieku przez osoby objęte art. 27 ma być pierwszym wnioskiem o przejście na emeryturę (o nabycie statusu emeryta), przepis ten (art. 55 ustawy emerytalnej) należy rozumieć jako przyznający prawo do złożenia wniosku o wyliczenie emerytury w powszechnym wieku emerytalnym jeżeli ubezpieczenie było kontynuowane po osiągnięciu wieku 60/65 lat, a wniosek został złożony po dniu 31 grudnia 2008 roku niezależnie od faktu przejścia przez te osoby na emeryturę wcześniejszą lub w niższym wieku emerytalnym. Wątpliwości interpretacyjne art. 55 ustawy o emeryturach i rentach z FUS wyjaśnił SNw uchwale z dnia 4 lipca 2013 roku (II UZP 4/13). Stanowisko to jest ugruntowane co znalazło wyraz w orzeczeniach SN z dnia 19 marca 2014 roku I UK 345/13; z dnia 18 września 2014 roku I UK 27/14; z dnia 4 września 2013 roku, II UK 23/13 i z dnia 7 listopada 2013 roku, II UK 143/13. Nie więc ulega wątpliwości, iż dopuszczalne jest kilkakrotne przechodzenie na emeryturę, skoro tak to dla przyjęcia proponowanej przez pozwany organ wykładni spornego przepisu za uzasadnioną, niezbędne byłoby zaznaczenie w art. 55 ustawy emerytalnej, iż wyliczenie emerytury na podstawie tego przepisu możliwe byłoby tylko wówczas, gdyby był to pierwszy wniosek o emeryturę (łączący się z nabyciem statusu emeryta). Brak takiego zaznaczenia, wyklucza wnioskowanie, iż w przepisie art. 55 chodzi o wniosek o emeryturę złożony po raz pierwszy. Przy czym należy zaznaczyć, iż kilkakrotne uzyskiwanie prawa do emerytury, ma jednak miejsce tylko wówczas, gdy każdorazowo inne przesłanki będą decydowały o ziszczeniu się ryzyka emerytalnego. W niniejszej sprawie mamy do czynienia właśnie z taką sytuacją, albowiem inne przesłanki decydowały o nabyciu przez wnioskodawcę wcześniejszej emeryturyi inne o nabyciu emerytury na podstawie art. 27 ustawy emerytalnej. Nietrafny jest zarzut pozwanego jakoby orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 2013 roku (II UZP 4/13), z uwagi na wydanie go w innym stanie faktycznym nie może być powoływane w niniejszej sprawie. W orzeczeniu tym Sąd Najwyższy dokonał wykładni spornego przepisuw sposób ogólniejszy, nie tylko z odniesieniem się do konkretnych okoliczności faktycznych. Nie mniej jednak, przypomnieć należy, że w art. 55 omawianej chodzi nie o przyznanie, leczo obliczenie według innych zasad emerytury już nabytej po spełnieniu warunków z art. 27 ustawyi przyznanej na wniosek złożony po dniu wskazanym w tym przepisie. Z uzasadnienia w/w uchwały wynika, iż przepis art. 55 ustawy o emeryturach i rentach z FUS nie zabrania składania więcej niż jednego wniosku o wyliczenie wysokości świadczenia emerytalnego na zasadach kapitałowych nawet wtedy, gdy uprawniony złożył wcześniej wniosek o emeryturę w niższym wieku emerytalnym lub emeryturę wcześniejszą. W wyroku z dnia 7 listopada 2013 roku (II UK 143/13, LEX nr 1399861) Sąd Najwyższy uznał, że jeżeli istnieje możliwość obliczenia emerytury przysługującej ubezpieczonemu na podstawie art. 27 (urodzonemu przed dniem 1 stycznia 1949 roku), który kontynuował ubezpieczenia emerytalne i rentowe po osiągnięciu przewidzianego w tym przepisie wieku emerytalnego oraz z wnioskiem o przyznanie emerytury wystąpił po dniu 31 grudnia 2008 roku, organ rentowy jest zobowiązany obliczyć należne mu świadczenie emerytalne zarówno według dotychczasowych zasad (art. 27 w zw. z art. 53), jak i według nowych zasad (art. 26 w zw. z art. 55), a następnie przyznać mu emeryturę w wyższej wysokości (art. 55 w zw. z art. 100 ust. 1 ustawy). W wyroku tym Sąd Najwyższy wskazał również, że emeryt pobierający emeryturę przyznaną i obliczoną na podstawie dotychczasowych zasad (art. 27 w związku z art. 53 ustawy emerytalnej), nie może być pozbawiony prawa do ustalenia emerytury korzystniejszej w wyższej wysokości obliczonej według nowych zasad na podstawie art. 26 w zw. z art. 55 tej ustawy, jeżeli spełniając warunki do uzyskania emerytury na podstawie art. 27 kontynuował ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz z wnioskiem o przyznanie emerytury na podstawie art. 27 ustawy wystąpił po raz pierwszy po dniu 31 grudnia 2008 roku. Analiza w/w przepisów oraz orzecznictwa Sądu Najwyższego, dotycząca wykładni art. 55 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, prowadzi do wniosku, że fakt pobierania emeryturyw okresie poprzedzającym wystąpienie z wnioskiem o przeliczenie świadczenia w oparciu o art. 55 w zw. z art. 26 ustawy o emeryturach i rentach z FUS jest bez znaczenia. Mając powyższe na uwadze wskazać należy, iż obligatoryjną przesłanką przeliczenia emerytury na podsatwie art. 55 ustawy emerytalnej jest kontynuowanie ubezpieczenia po osiągnięciu wieku emerytalnego określonego w art. 27 ustawy emerytalnej (por. wyrok SN z dnia 8 lipca 2015 roku, II UK 217/14, LEX nr 1771526). Wiek ten dlaR. D.urodzonego w dniu (...)– stosownie do art. 27 ust. 3 pkt 2 ustawy o emeryturachi rentach z FUS - wynosił 65 lat i 1 miesiąc. Wnioskodawca wymagany wiek osiągnął zatem w dniu(...)roku i po tej dacie kontynuował ubezpieczenie emerytalne i rentowe, albowiem po tej dacie nadal pracował wGminnej Spółdzielni (...)wG.. Bez znaczenia jest, że w tym czasie pobierał również emeryturę. W uzasadnieniu wyroku z dnia 19 marca 2014 roku I UK 345/13 (LEX nr 1455228) Sąd Najwyższy wyjaśnił że "nabycie statusu emeryta (art. 4 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS) wiąże się z utratą statusu ubezpieczonego (art. 4 ust. 13 ustawy o emeryturach i rentach z FUS) tylko wtedy, jeżeli po przyznaniu prawa do emerytury emeryt nie podlega obowiązkowym lub dobrowolnym ubezpieczeniom społecznym (art. 13 i 14 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych). Przede wszystkim zaś pojęcie "ubezpieczony" z art. 4 ust. 13 nie odnosi się do aktualnego statusu osoby ubiegającej się o emeryturę, bowiem podleganie ubezpieczeniom społecznym w dacie wnioskuo emeryturę nie stanowi warunku przyznania prawa do tego świadczenia. "Ubezpieczony" to osoba, która spełnia warunek podlegania - w jakimkolwiek okresie - ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym, określonym w przepisach o systemie ubezpieczeń społecznych. Bezspornym jest również, żeR. D.wystąpił z wnioskiem o przyznanie emerytury w wieku powszechnym po dniu 31 grudnia 2008 roku. Istotnym jest, że wnioskodawca po raz pierwszy domaga się zastosowania art. 55 i obliczenia emerytury w wieku powszechnym na nowych zasadach. Wbrew twierdzeniom pozwanego wnioski będące podstawą wydania zaskarżonych w niniejszym postępowaniu decyzji nie były wnioskami o ponowne przyznanie prawa do emerytury w oparciu o przepis art. 27 ustawy emerytalnej, lecz były to wnioskio przeliczenie emerytury w wieku powszechnym według nowych zasad, z uwagi na kontynuowanie zatrudnienia po dniu 31 grudnia 2008 roku. Organ rentowy błędnie przyjął, że przeliczenie emerytury na podsatwie art. 55 ustawy emerytalnej, jest w istocie wnioskiemo ponowne przyznanie emerytury na podstawie art. 27 ustawy emerytalnej, z którym związana jest możliwość skorzystania z przeliczenia emerytury na zasadach określonych w art. 26 ustawy. Art. 55 ustawy o emeryturach i rentach z FUS nie zabrania składania wniosku o wyliczenie wysokości świadczenia emerytalnego na zasadach kapitałowych wtedy, gdy uprawniony złożył wcześniej wniosek o emeryturę w niższym wieku emerytalnym, emeryturę wcześniejszą czy też w powszechnym wieku emerytalnym, o ile tego rodzaju emerytura nie została obliczona według nowych zasad. Ponownie podkreślić trzeba, że wnioskodawca, skoro kontynuował zatrudnienie po dniu 31 grudnia 2008 roku i po tej dacie złożył wniosek o przyznanie emeryturyw powszechnym wieku emerytalnym, nie utracił prawa do ustalenia korzystniejszej wysokości emerytury "kapitałowej" (art. 26 w związku z art. 55 tej ustawy), mimo pobierania emerytury obliczonej na podstawie dotychczasowych zasad (art. 27 w związku z art. 53 ustawy emerytalnej). Podkreślić przy tym trzeba, że sposób wyliczania emerytury „kapitałowej” zaczął obowiązywać dopiero od dnia 1 stycznia 2009 roku, więc warunek kontynuowania ubezpieczenia i wystąpienia z wnioskiem po dniu 31 grudnia 2008 roku miał umożliwić wyliczenie emerytury od sumy składek odkładanych na indywidualnym koncie ubezpieczonego. Jak trafnie wyjaśnił Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z 29 stycznia 2014 roku (I UK 411/13), dla tych którzy kontynuowali ubezpieczenie, możliwość obliczenia emerytury na podstawie kapitału składkowego tj. w oparciu o art. 55 ustawy emerytalnej, nie jest szczególnym przywilejem, lecz zwykłym uprawnieniem do emerytury pochodnej od składek, czyli w takim reżimie jak dla urodzonych po 31 grudnia 1948 roku. Sąd Okręgowy prawidłowo więc uznał, że skoro emerytura wnioskodawcy wyliczona hipotetycznie w oparciu o przepis art. 26 ustawy emerytalnej jest wyższa od dotychczas mu wypłacanej, a ustalonej w oparciu o przepis art. 27 ustawy emerytalnej, to jego odwołanie należało uznać za uzasadnione. Sąd I instancji również trafnie orzekł o odpowiedzialności pozwanego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Zaznaczyć bowiem należy, że pozwany wydając zaskarżoną decyzję znał stanowisko Sądu Najwyższego, wyrażone w uchwale z 4 lipca 2013 roku, II UZP 4/13, w przedmiocie prawidłowej wykładni przepisów art. 55 w zw. z art. 26 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, a także zgodną z nim judykaturę sądów powszechnych. Powyższe oznaczało, że zaskarżona decyzja pozwanego, była wynikiem nieprawidłowej wykładni przytoczonych przez skarżącego przepisów. Trafnie w konsekwencji stwierdził Sąd Okręgowy, stosownie do treści art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z FUS odpowiedzialność pozwanego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania zaskarżonej decyzji. Podnoszone w apelacji zarzuty były całkowicie nietrafne i nie skutkowały zmianą lub też uchyleniem zaskarżonego wyroku. W konsekwencji apelacja podlegała oddaleniu stosownie doart. 385 k.p.c. SSA D. Stanek SSA G. Czyżak SSA M. Bober

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Gdańsku date: '2016-02-10' department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Grażyna Czyżak - Michał Bober - Daria Stanek legal_bases: - art. 2 Konstytucji RP - art. 385 k.p.c. - art. 13 i 14 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych recorder: stażysta Katarzyna Kręska signature: III AUa 1558/15 ```

152020000000503_I_C_000676_2014_Uz_2015-04-29_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 676/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ – ZAOCZNY W STOSUNKU DO POZWANEGO M. N. (1) Dnia 29 kwietnia 2015 r. Sąd Okręgowy w Tarnowie, Wydział I Cywilny w składzie : Przewodniczący: SSO Ewa Gut Protokolant: st. sekr. sąd. Marta Niemiec po rozpoznaniu w dniu 23 kwietnia 2015 r. w Tarnowie na rozprawie sprawy z powództwaF. N.iJ. N. przeciwkoM. N. (1)iO. N. o zobowiązanie do złożenia oświadczenia woli I nakazuje pozwanemuM. N. (1)złożenie oświadczenia woli o przeniesieniu na rzecz powódkiJ. N.c.B.iS.przysługującego pozwanemu udziału w wysokości 1/2 części w prawie własności nieruchomości składającej się zdziałek nr (...)położonych we wsiU.gminaR.objętejksięgą wieczystą Nr (...)prowadzoną przez Sąd Rejonowy w Tarnowie Zamiejscowy Wydział Ksiąg Wieczystych z siedzibą w Tuchowie; II nakazuje pozwanemuM. N. (1)złożenie oświadczenia woli o przeniesieniu na rzecz powodaF. N.s.J.iA.przysługującego pozwanemu udziału w wysokości 1/2 części w prawie własności nieruchomości składającej się zdziałek nr (...)położonych we wsiB.gminaR.objętejksięgą wieczystą Nr (...)prowadzoną przez Sąd Rejonowy w Tarnowie Zamiejscowy Wydział Ksiąg Wieczystych z siedzibą w Tuchowie; III nakazuje pozwanemuM. N. (1)złożenie oświadczenia woli o przeniesieniu na rzecz powodów :F. N.iJ. N.przysługującego pozwanemu udziału w wysokości 1/2 części w prawie własności rzeczy ruchomych, a to: kosiarki rotacyjnej, trzech bron, pługu i kopaczki znajdujących się w gospodarstwie rolnym opisanym w pkt. I i II wyroku; IV oddala powództwo w pozostałym zakresie; V zasądza od pozwanegoM. N. (1)na rzecz powodówJ. N.iF. N.kwotę 5.025 zł. ( pięć tysięcy dwadzieścia pięć złotych ) tytułem zwrotu połowy poniesionych przez nich kosztów procesu; VI zasądza od powodów :J. N.iF. N.na rzecz pozwanejO. N.kwotę 7.200 zł. ( siedem tysięcy dwieście złotych ) tytułem zwrotu poniesionych przez pozwaną kosztów zastępstwa procesowego, zaznaczając iż uiszczenie powyższej kwoty przez jednego z powodów zwalnia od tego obowiązku drugiego z powodów; VII nakazuje pobrać od pozwanegoM. N. (1)na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Tarnowie kwotę 5.695,20 zł. ( pięć tysięcy sześćset dziewięćdziesiąt pięć złotych 20/100 ) tytułem połowy nieuiszczonych kosztów sądowych; VIII nakazuje pobrać od powodów :J. N.iF. N.na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Tarnowie kwotę 5.695,20 zł. ( pięć tysięcy sześćset dziewięćdziesiąt pięć złotych 20/100 ) tytułem połowy nieuiszczonych kosztów sądowych, zaznaczając iż uiszczenie powyższej kwoty przez jednego z powodów zwalnia od tego obowiązku drugiego z powodów. Sygn. akt I C 676/14 UZASADNIENIE wyroku z dnia 29 kwietnia 2015 r. Powodowie :F. N.iJ. N.w ostatecznie sprecyzowanym żądaniu pozwu skierowanym przeciwko :O. N.iM. N. (1)domagali się nakazania pozwanym złożenia oświadczenia woli o : ⚫ przeniesieniu przysługującego każdemu z pozwanych z osobna udziału w wysokości 1/2 części we własności nieruchomości składającej się zdziałek nr (...)położonych we wsiU.gminaR.objętejksięgą wieczystą Nr (...)na rzecz powódkiJ. N. przeniesieniu przysługującego każdemu z pozwanych z osobna udziału w wysokości 1/2 części we własności nieruchomości składającej się zdziałek nr (...)położonych we wsiB.gminaR.objętejksięgą wieczysta Nr (...)na rzecz powodaF. N. przeniesieniu przysługującego każdemu z pozwanych z osobna udziału w wysokości 1/2 części we własności rzeczy ruchomych, a to: kosiarki rotacyjnej, trzech bron, pługu i kopaczki na rzecz powodów :F. N.iJ. N. Nadto powodowie wnieśli o zasądzenie od pozwanych na ich rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (k.2-4, 164, 208, 209-209v, 215). Na uzasadnienie pozwu powodowie podali, iż umową darowizny sporządzoną w formie aktu notarialnego w dniu 12 października 2006 r. darowali pozwanym tj. swemu synowi –M. N. (1)i byłej synowej –O. N., którzy w dniu 17 maja 2006 r. zawarli związek małżeński, nieruchomości i ruchomości szczegółowo określone w żądaniu pozwu, przy czym nieruchomości określone w pkt. 1 pozwu stanowiły wyłączną własność powódki, a nieruchomości określone w pkt. 2 pozwu stanowiły wyłączną własność powoda, zaś ruchomości były współwłasnością obu powodów. Powodowie zaznaczyli, iż w umowie tej pozwani ustanowili na ich rzecz służebność osobistą polegającą na prawie bezpłatnego, dożywotniego i wyłącznego korzystania z dwóch pokoi na parterze domu, a także współkorzystania wspólnie z właścicielami nieruchomości z kuchni i łazienki w domu oraz z zabudowań gospodarczych, jak również pozwani w umowie tej zobowiązali się zapewnić powodom pomoc i pielęgnowanie w chorobie. Powodowie podnieśli, iż relacje między stronami były dobre przez trzy lata po dokonaniu przedmiotowej darowizny, a później te stosunki się pogorszyły i nastąpiło to od czasu, gdy pozwana –O. N.podjęła pracę zawodową. Powodowie zarzucili, iż pozwana zaczęła spędzać coraz więcej czasu poza domem i to poza godzinami pracy, gdyż zaczęła spotykać się z nowym partnerem –P. M.i ostatecznie doszło do rozwodu małżeństwa pozwanych. Powodowie wskazali również, iż pozwana nie interesowała się czy jej małoletnie dzieci mają odpowiednią opiekę i dzieci były wychowywane głównie przez powódkę i te sytuacje były przyczyną częstych nieporozumień, a wręcz kłótni między stronami. Powodowie podnieśli, iż próbowali wpłynąć na postawę pozwanej, lecz ona wówczas reagowała agresją, wyzywała powodów, a nawet dopuściła się rękoczynów względem powoda –F. N., który jest osobą niepełnosprawną, gdyż ma amputowane obie nogi. W zakresie rażącej niewdzięczności pozwanej powodowie zarzucili, iż pozwana lżyła ich, wyśmiewała ich naiwność w postaci uczynionej darowizny, wyśmiewała kalectwo powoda, popychała go, szydziła z niego, używając wulgarnych określeń. Powodowie podali też, iż pozwana wiele razy groziła powodowi, iż zepchnie go ze schodów, wyrzuci powodów z domu i to było bardzo przykre dla nich, zwłaszcza gdy zrozumieli, że pozwana nie łączy swej przyszłość z nimi, mężem i darowanym jej gospodarstwem. Podnieśli też, iż pozwana często zabierała dzieci z domu pod pozorem odwiedzin u swojej matki, lecz po sprawdzeniu przez pozwanego, okazywało się, że dzieci tam przebywały, lecz pozwana spędzała czas z nowym partnerem –P. M.. Z kolei odnośnie niewdzięczności pozwanego –M. N. (1)powodowie podali, iż pozwany początkowo zachowywał się biernie, nie przeciwstawiał się zachowaniu swej żony, nie bronił powodów przed agresywnymi zachowaniem pozwanej, nawet gdy dochodziło do rękoczynów i gróźb ze strony pozwanej, a w dalszym okresie pozwany przyłączył się do zachowań żony, gdyż dał sobie wmówić, że to powodowie są winni kryzysowi małżeńskiemu stron, pomimo że to pozwana zdradzała swego męża. Powodowie wskazali, iż pozwany z biegiem czasu przyłączył się do niewłaściwych zachowań swojej żony i zaczął odnosić się do powodów lekceważąco, drwił z kalectwa swego ojca, obrażał rodziców, lżył ich, wyzywał, groził wyrzuceniem z domu, odmawiał im pomocy i wsparcia, groził razem z pozwaną, iż zagłodzą powodów, wyrzucą ich na mróz, pozbawią dachu nad głową. Powodowie zarzucili, iż oboje pozwani oświadczali im, że są zbędni, niepotrzebni, marnują prąd, szkoda dla nich jedzenia i wypadałoby by umarli, a dali żyć młodym. Powodowie podali, iż błagali swoich „oprawców” o litość, lecz to wywoływało ze strony pozwanych jedynie śmiech i kolejne szyderstwa. Powodowie podali, iż w ich ocenie pozwani od ok. 2011 r. znęcali się nad nimi psychicznie, a nieraz i fizycznie. Podnieśli, iż do kolejnej karczemnej awantury doszło na początku kwietnia 2012 r. przed Świętami Wielkanocnymi, w czasie której używana była przemoc, wyzwiska oraz groźby i pozwana po tych Świętach zabrała dzieci i wyprowadziła się do swego partnera -P. M., a następnie doszło do rozwodu pozwanych i do tego, że powodowie bardzo rzadko widują wnuki, za którymi tęsknią. Powodowe podali też, iż ok. 2011 r. strony uzgodniły, że gospodarstwo zostanie przepisane na dzieci pozwanych, a wnuków powodów i pozwana –O. N.nie sprzeciwiała się temu twierdząc, iż nie traktuje tej ziemi jako swojej, jak również wskazali, że pozwana od kiedy się wyprowadziła, to nie poczuwa się do obowiązku pomocy powodom i pielęgnowania ich w chorobie. Nadmienili także, że pozwany –M. N. (1)krótko po wyprowadzeniu się jego żony, zaprzestał pracy w darowanym mu gospodarstwie, wyprowadził się z domu i oświadczył powodom, że nie ma zamiaru „obsługiwać starych dziadów” Nadto podali, iż pozwany pojawia się w domu co jakiś czas, aby się najeść i wymusić na powodach pieniądze na alimenty dla dzieci, grożąc powodom, że w przeciwnym wypadku dzieci nie będą miały co jeść, a on pójdzie do więzienia. Wobec powyższego powodowie podali, iż pismem wręczonym pozwanemu w dniu 03 marca 2013 r. odwołali darowiznę gospodarstwa rolnego w stosunku do niego z powodu jego rażącej niewdzięczności, a ten zareagował na to obojętnie i oświadczył powodom, że ziemia ta go nie interesuje, gdyż chce być robotnikiem, a nie zajmować się pracą na roli, lecz nie będzie chodził po notariuszach, by załatwić formalności z przeniesieniem tej nieruchomości na powodów. Jeżeli zaś chodzi o pozwaną, to powodowie podali, iż w dniu 17 lutego 2013 r. przy okazji odbierania dzieci, powódka rozmawiała z pozwaną na temat przepisania gospodarstwa na wnuki, lecz pozwana oświadczyła, iż się na to nie zgadza i kieruje sprawę o podział majątku do sądu, w związku z czym powodowie oświadczyli jej, że za wszystkie doznane od niej krzywdy, za rozbicie małżeństwa z ich synem za odseparowanie powodów od wnuków i zaniedbywanie obowiązków wynikających z darowizny, odwołują dokonaną w stosunku do niej darowiznę, po czym wystosowali do pozwanej stosowne oświadczenie w tym zakresie na piśmie. Powodowie podali, iż pozwani nie przenieśli na nich powrotnie darowanych im nieruchomości i ruchomości. Pozwana –O. N.wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na jej rzecz od powodów kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, podnosząc iż brak było przesłanek dla skutecznego odwołania darowizny przez powodów w stosunku do niej, a nawet gdyby istniały przesłanki do odwołania darowizny, to oświadczenie o odwołaniu tej darowizny zostało złożone po upływie terminu rocznego przewidzianego w tym zakresie, gdyż pozwana wyprowadziła się ze wspólnie zajmowanego domu pod koniec marca 2012 r. (k. 29-31, 164, 208, 215). Uzasadniając swe stanowisko pozwana przyznała, że powodowie dokonali na jej rzecz i na rzecz jej byłego męża darowizny zarówno nieruchomości, jak i ruchomości określonych w pozwie. Zaprzeczyła jednak, by znęcała się psychicznie lub fizycznie nad powodami i wskazała, iż relacje między stronami układały się dobrze, gdyż pozwana zajmowała się domem, a pomagała jej w tym powódka, która także udzielała pomocy w opiece nad dziećmi, zwłaszcza od czasu, jak pozwana podjęła pracę zawodową. Pozwana podkreśliła, iż problemy w rodzinie wynikały z faktu nadużywania alkoholu przez powoda –F. N., który wciągał w picie alkoholu pozwanego –M. N. (1). Wskazała, iż powód po alkoholu stawał się agresywny i wywoływał awantury oraz podniosła, iż doszło do zerwania więzi emocjonalnych między nią a jej mężem, gdyż była ona przeciwna spożywaniu przez niego alkoholu. Pozwana podała, iż w związku z pogarszaniem się relacji małżeńskich miedzy nią, a jej mężem powodowie zaczęli wywierać presję, by zwróciła im przedmiot darowizny i wszczynali na tym tle awantury, a do kulminacji takich zachowań doszło w marcu 2012 r., kiedy to pozwana zmuszona była wezwać na interwencję funkcjonariuszy Policji z uwagi na agresywne zachowania powoda względem niej. Pozwana podniosła, iż z tego powodu pod koniec marca 2012 r. wyprowadziła się ze wspólnego domu, lecz nie utrudniała kontaktów między powodami, a ich wnukami. Nadto pozwana wskazała, iż nigdy nie odmawiała pomocy powodom, gdy ją o to prosili i to powodowie zaprzestali z nią kontaktów po jej wyprowadzeniu się i nie oczekiwali od niej żadnej pomocy oraz nie zwracali się do niej po taką pomoc. Zaznaczyła też, iż w trakcie małżeństwa z synem powodów nie była świadkiem, by jej mąż znęcał się psychicznie i fizycznie nad powodami. W ocenie pozwanej niniejszy proces został wszczęty po rozwodzie pozwanych, kiedy to odmówiła ona przekazania na byłego męża majątku otrzymanego w darowiźnie. Pozwany –M. N. (1)nie ustosunkował się do żądania pozwu, gdyż nie złożył odpowiedzi na pozew i nie stawił się na żadną z rozpraw, by wyrazić swe stanowisko w sprawie. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 17 maja 2006 r. syn powodów –M. N. (1)ożenił się z pozwanąO. N., przy czym pozwani jeszcze przed ślubem tj. od stycznia 2006 r. mieszkali wspólnie u powodów, gdyż pozwana zaszła w ciążę. Relacje między pozwanymi układały się wówczas dobrze. Po ślubie pozwanych strony zamieszkiwały cały czas razem i nie dochodziło między nimi do konfliktów. W dniu 12 października 2006 r. strony zawarły przed notariuszemT. S.w Kancelarii Notarialnej wT.umowę darowizny gospodarstwa rolnego i ustanowienia służebności osobistej ( Repertorium(...)). Na podstawie tej umowy powódka –J. N.darowała obu pozwanym nieruchomość stanowiącą jej majątek osobisty, składającą się zdziałek nr (...)położonych we wsiU.gminaR.o pow. 2,14 ha objętąksięgą wieczystą Nr (...), a powód –F. N.darował obu pozwanym nieruchomość stanowiącą jego majątek osobisty, składającą się zdziałek nr (...)położonych we wsiB.gminaR.o pow. 3,42 ha wraz z zabudowaniami objętąksięgą wieczystą Nr (...). Nadto powodowie darowali obu pozwanym ruchomości wchodzące w skład ich gospodarstwa rolnego, a to : kosiarkę rotacyjną, trzy brony, pług i kopaczkę, a także inwentarz żywy tj. trzy krowy i jednego konia. Wszystkie te nieruchomości, jak i ruchomości oraz inwentarz żywy zostały darowane przez powodów do majątku wspólnego pozwanych, którzy pozostawali we wspólności majątkowej małżeńskiej. Powodowie darowali pozwanym wyżej opisane gospodarstwo rolne, gdyż powódka –J. N.chciała uzyskać prawo do renty strukturalnej i otrzymała postanowienie o spełnieniu wstępnych warunków wymaganych do uzyskania takiej renty. Wobec powyższego pozwani zobowiązali się prowadzić działalność rolniczą na przekazanych im użytkach przez okres co najmniej 5 lat. Nadto powodowie dokonując tej darowizny chcieli sobie zapewnić opiekę ze strony pozwanych, gdyż razem wówczas zamieszkiwali i relacje między nimi były dobre. W związku z tym w umowie tej pozwani zobowiązali się zapewnić powodom pomoc i pielęgnowanie w chorobie, a nadto ustanowili nieodpłatnie na rzecz powodów służebność osobistą polegającą na prawie bezpłatnego, dożywotniego i wyłącznego korzystania z dwóch pokoi na parterze domu od strony południowej, a także współkorzystania wspólnie z właścicielami z kuchni i łazienki w tym budynku oraz z zabudowań gospodarczych znajdujących się nadziałce nr (...)położonych wB.. Dowód: - odpis wypisu aktu notarialnego z dnia 12.10.2006 r. – Rep.(...)– k. 7-9v - akta Sądu Okręgowego w Tarnowie – sygn. I C 581/12, a w szczególności odpis skrócony aktu małżeństwa pozwanych wyd. przez USC wT.Nr(...)– k. 4 tych akt - częściowo zeznania świadkaK. K.– k. 165v-166v i nagranie - częściowo zeznania świadkaD. M.– k. 166v-168 i nagranie - częściowo zeznania świadkaM. N. (2)– k. 168-169v i nagranie - częściowo zeznania świadkaT. O.– k. 169v-170v i nagranie - częściowo zeznania świadkaE. G.– k. 170v-172 i nagranie - częściowo zeznania świadkaK. S.– k. 172-172v i nagranie - częściowo zeznania świadkaU. S.– k. 172v-173v i nagranie - częściowo zeznania świadkaI. O.– k. 187v-189 i nagranie - częściowo zeznania świadkaZ. C.– k. 200v-201v i nagranie - częściowo zeznania powodaF. N.– k. 189-190v i nagranie - częściowo zeznania powódkiJ. N.– k. 201v-205 i nagranie - częściowo zeznania pozwanejO. N.– k. 205-208 i nagranie Po dokonaniu tej darowizny relacje między powodami, a pozwanymi nadal układały się dobrze, pozwani wspólnie z powodami pracowali w przekazanym im gospodarstwie rolnym, a pozwana –O. N.pomagała teściowej w pracach domowych. Pozwanym urodziło się troje dzieci, a to :W.w lipcu 2006 r.,R.w styczniu 2008 r. iJ.w lutym 2009 r. Powódka pomagała pozwanej opiece nad dziećmi. Do przełomu 2009/2010 r. stosunki między stronami były dobre i nie dochodziło do konfliktów między nimi. Sytuacja uległa zmianie od momentu, gdy pozwana –O. N.pod koniec 2009 r. podjęła pracę wT.. Pozwana pracowała na nocne zmiany i do pracy wyjeżdżała po południu. Z kolei wracając z pracy kładła się spać. Wówczas wszystkie obowiązki domowe, w tym opieka nad dziećmi pozwanych spadły na powódkę. Poza tym do powoda –F. N.zaczęły docierać informacje od jego kolegów, iż pozwana ma spotykać się z innymi mężczyznami i że ma być zabierana do pracy przez obcych mężczyzn. Powód po uzyskaniu takich informacji od kolegów, z którymi spotykał się pod sklepem, przychodził do domu i zarzucał pozwanej, że niewłaściwie się prowadzi. Na tym tle dochodziło do konfliktów między powodem, a pozwaną i były kłótnie między nimi. Powódka –J. N.początkowo brała stronę pozwanej, bo wydawało jej się, że te sytuacje konfliktowe są zawinione przez powoda, lecz później również i ona zaczęła mieć pretensje do pozwanej o jej zachowanie. Uważała bowiem, że pozwana coraz wcześniej wychodzi z domu do pracy, nie pomaga jej w obowiązkach domowych i w gospodarstwie, a nadto kłóci się z powodem. Do końca 2011 r. pozwana nie zachowywała się jednak niewłaściwie w stosunku do powódki, nie wyzywała jej, nie kłóciła się z nią. Coraz bardziej jednak nasilał się konflikt między pozwaną a powodem, który w 2010 r. miał amputowaną nogę. Dochodziło pomiędzy nimi do kłótni, w czasie których wzajemnie się wyzywali i używali wulgarnych słów pod swoim adresem. Pomimo tego pozwana odwiedziła powoda, gdy przebywał w szpitalu w związku z amputacją nogi, natomiast pozwany nie był u ojca w szpitalu. Po tym jak powód wrócił ze szpitala po amputacji nogi opiekę nad nim sparowała powódka, a nie pozwani. Powód nie wymagał, by pozwana się nim opiekował, a nawet wstydził się rozbierać przy pozwanej i wolał, by czynności te wykonywała jego żona. Dowód: - zdjęcia – koperta k. 48 - akta Sądu Okręgowego w Tarnowie – sygn. I C 581/12, a w szczególności odpisy skrócone aktów urodzeń dzieci stron wyd. przez USC wT.Nr(...),(...)i(...)– k. 4 tych akt - częściowo zeznania świadkaK. K.– k. 165v-166v i nagranie - częściowo zeznania świadkaD. M.– k. 166v-168 i nagranie - częściowo zeznania świadkaM. N. (2)– k. 168-169v i nagranie - częściowo zeznania świadkaT. O.– k. 169v-170v i nagranie - częściowo zeznania świadkaE. G.– k. 170v-172 i nagranie - częściowo zeznania świadkaK. S.– k. 172-172v i nagranie - częściowo zeznania świadkaU. S.– k. 172v-173v i nagranie - częściowo zeznania świadkaI. O.– k. 187v-189 i nagranie - częściowo zeznania świadkaZ. C.– k. 200v-201v i nagranie - częściowo zeznania powodaF. N.– k. 189-190v i nagranie - częściowo zeznania powódkiJ. N.– k. 201v-205 i nagranie - częściowo zeznania pozwanejO. N.– k. 205-208 i nagranie Relacje między pozwaną, a powodem były złe także i z tej przyczyny, że powód czasami pił alkohol i wciągał w to pozwanego –M. N. (1)i pozwana miała o to pretensje. Nadto po wypiciu przez powoda alkoholu zdarzało się, że ten wywoływał awantury, bo dzieci pozwanych mu przeszkadzały i dochodziło do sytuacji, że pozwana wyprowadzała się na pewien czas z dziećmi do swoich rodziców. Sytuacje te nasiliły się po tym, jak powodowi amputowano nogę w 2010 r. Raz doszło do awantury, gdy któreś z dzieci pozwanych nadepnęło niechcący powodowi na bolącą go nogę i on odepchnął dziecko, a pozwana zaczęła wówczas krzyczeć na powoda i wyzywać go. Przed Świętami Wielkanocnymi 2011 r. doszło do konfliktu między pozwaną a powodem, gdyż powód próbując usiąść na wózek inwalidzki, który dzieci odciągnęły na bok, przewrócił się, bo wózek odjechał i złamał sobie rękę. Powód twierdził, iż prosił pozwaną wcześniej, by zahamowała wózek, a ona z kolei twierdziła, że takiej prośby z jego strony nie było i sam próbował usiąść na wózek. Po koniec 2011 r. doszło też do awantury między pozwaną a powodem, gdyż powód wypił wówczas trochę alkoholu ze swoim kuzynem i miał pretensje do pozwanej, że nie chciała mu podać wody i kazała mu tę wodę nalać sobie w łazience, gdzie było ciasno i gdzie miałby trudności z wjechaniem wózkiem. Pozwana twierdziła, iż przebieg tej awantury był inny, nie odmówiła podania teściowi wody i to on zaczął się awanturować po wypiciu alkoholu, w związku z czym wezwała funkcjonariuszy Policji na interwencję, a sama jeszcze przed ich przyjazdem pojechała ze swoją siostrą i z dziećmi do matki. Dochodziło też do sytuacji konfliktowych między pozwanymi, a powodami, gdyż pozwani uważali że nie mają prywatności w domu, że nie mają własnej kuchni, a powodowie proponowali im, by zrobili sobie ją na górze domu. Pozwani zajmowali bowiem pomieszczenia na piętrze domu, a powodowie zajmowali pomieszczenia na parterze domu, z tym że jeden pokój na parterze oraz kuchnia i łazienka były do wspólnego użytku stron. W Święta Bożego Narodzenia 2011 r. pozwana miała pojechać z dziećmi do swojej matki, lecz okazało się że jej tam nie było, gdyż pozwany pojechał za nią. Pozwana w tym czasie spotykała się już z obecnym partnerem –P. M.. Pozwany –M. N. (1)zrobił wówczas w domu awanturę z tego powodu i krzyczał na swoich rodziców. Pozwana po tych Świętach wróciła jednak do wspólnego domu i zamieszkiwała tam do 04 kwietnia 2012 r. Nadal dochodziło do kłótni między nią a powodami, a zwłaszcza powodem –F. N.. Z uwagi na tę trudną sytuację domową, pozwana przed Świętami Wielkanocnymi tj. 04 kwietnia 2012 r. poszła z dwójką dzieci po najstarszą córkę do szkoły i już nie wróciła do domu. Od tego czasu nie mieszka z mężem i powodami. Zamieszkała wówczas ze swoim partnerem –P. M.wR.i do dzisiaj mieszka tam razem z dziećmi. Dowód: - zdjęcia – koperta k. 48 - akta Sądu Okręgowego w Tarnowie – sygn. I C 581/12, a w szczególności wywiad kuratora rodzinnego z dnia 16.11.2012 r. – k. 71-74v tych akt - odpis informacji Publicznej Szkoły Podstawowej wB.z dnia 17.03.2015 r. – k. 199 - częściowo zeznania świadkaK. K.– k. 165v-166v i nagranie - częściowo zeznania świadkaD. M.– k. 166v-168 i nagranie - częściowo zeznania świadkaM. N. (2)– k. 168-169v i nagranie - częściowo zeznania świadkaT. O.– k. 169v-170v i nagranie - częściowo zeznania świadkaE. G.– k. 170v-172 i nagranie - częściowo zeznania świadkaK. S.– k. 172-172v i nagranie - częściowo zeznania świadkaU. S.– k. 172v-173v i nagranie - częściowo zeznania świadkaI. O.– k. 187v-189 i nagranie - częściowo zeznania powodaF. N.– k. 189-190v i nagranie - częściowo zeznania powódkiJ. N.– k. 201v-205 i nagranie - częściowo zeznania pozwanejO. N.– k. 205-208 i nagranie Po wyprowadzeniu się pozwanej z domu były między nią, a jej mężem –M. N. (1)sytuacje konfliktowe w zakresie jego kontaktów z dziećmi i do wakacji 2012 r. dzieci rzadko przyjeżdżały do domu rodzinnego. W sierpniu 2012 r., gdy dzieci były u pozwanego, doszło do kłótni między pozwanymi na tym tle, gdyż pozwana chciała, by maż odwiózł dzieci do niej w niedzielę wieczór, zaś on oświadczył jej że dzieci zostaną u niego na cały tydzień. Pozwana zagroziła wówczas mężowi, że przyjedzie po dzieci z policją, jednak ostatecznie przejechała z siostrą i jak zobaczyła, że dzieci są u sąsiadów i pozwany nie zajmuję się nimi, gdyż śpi, to zabrała dzieci z domu pozwanego. Dowód: - akta Sądu Okręgowego w Tarnowie – sygn. I C 581/12, a w szczególności wywiad kuratora rodzinnego z dnia 16.11.2012 r. - k. 71-74v tych akt - częściowo zeznania świadkaD. M.– k. 166v-168 i nagranie - częściowo zeznania powódkiJ. N.– k. 201v-205 i nagranie - częściowo zeznania pozwanejO. N.– k. 205-208 i nagranie W dniu 12 lipca 2012 r. pozwana –O. N.złożyła pozew o rozwód przeciwkoM. N. (1), domagając się orzeczenia rozwodu bez orzekania o winie stron. W odpowiedzi na pozew złożonej dnia 17 sierpnia 2012 r. pozwany –M. N. (1)wyraził zgodę na orzeczenie rozwodu, ale z wyłącznej winy pozwanej –O. N., zarzucając jej, iż związała się z innym mężczyzną tj.P. M.. W odpowiedzi na pozew rozwodowy pozwany podał również, iż pracuje w przekazanym mu przez rodziców gospodarstwie rolnym i jest człowiekiem łagodnym i pracowitym. Wobec takiego stanowiska pozwanego, pozwana wniosła o orzeczenie rozwodu z wyłącznej winy jej męża, zarzucając mu, iż często pił alkohol ze swoim ojcem tj. powodemF. N.oraz ze znajomymi i wówczas dochodziło do awantur między małżonkami, w związku z czym wyprowadziła się z domu. Pozwana zarzuciła również w złożonym w sprawie o rozwód piśmie z dnia 18 września 2012 r., iż powódF. N.nadużywał alkoholu i wówczas agresywnie zachowywał się do niej i do dzieci pozwanych, wyzywając ich i niszcząc zabawki dzieci, a pozwany na to nie reagował. Prawomocnym wyrokiem z dnia 27 listopada 2012 r. Sąd Okręgowy w Tarnowie rozwiązał małżeństwo pozwanych przez rozwód bez orzekania o winie stron za rozkład pożycia małżeńskiego, gdyż oboje małżonkowie wyrazili na to zgodę i sąd rozstrzygnął o władzy rodzicielskiej nad małoletnimi dziećmi, przyznając ją pozwanej –O. N., a ograniczając ją pozwanemu –M. N. (1)do najważniejszych spraw dzieci oraz uregulował kontakty pozwanego z małoletnimi dziećmi, ustalając iż będą się one odbywać w co drugi weekend od piątku do niedzieli w miejscu zamieszkania pozwanego oraz naprzemiennie w święta, jak również zasądził alimenty od pozwanego na rzecz dzieci w kwocie łącznej po 800 zł. miesięcznie. Od tego czasu dzieci regularnie w co drugi weekend przebywają u pozwanego i jego rodziców, u których pozwany nadal zamieszkuje. Dowód: - akta Sądu Okręgowego w Tarnowie – sygn. I C 581/12, a w szczególności : pozew o rozwód, odpowiedź na pozew z dnia 17.08.2012 r., pismo procesowe powódki z dnia 18.09.2012 r., protokół rozprawy z dnia 27.11.2012 r. i wyrok z dnia 27.11.2012 r. – k. 2-3, 12-15, 22-23, 79-80v i 81 - częściowo zeznania powodaF. N.– k. 189-190v i nagranie - częściowo zeznania powódkiJ. N.– k. 201v-205 i nagranie - częściowo zeznania pozwanejO. N.– k. 205-208 i nagranie Pozwany –M. N. (1)po wyprowadzeniu się żony ze wspólnego domu, podjął pracę w delegacjach – początkowo nad morzem, a później wK.i do domu przejeżdża raz, dwa razy w miesiącu na weekendy. Od tego czasu odmawiał powodom pomocy w pracach w przekazanym mu gospodarstwie rolnym, twierdząc iż praca ta go nie interesuje i chce być robotnikiem, a nie rolnikiem. W styczniu 2013 r. wypisał się z KRUS, twierdząc że chce pracować jako robotnik. Pozwany miał też pretensje do powodów, że to przez nich pozwana się wyprowadziła i źle się do nich odzywał, wyzywając ich oraz kłócąc się z nimi. Pozwany zaczął też wymagać od powodów, aby przekazywali mu pieniądze na alimenty na rzecz jego dzieci i straszył ich, że jeżeli tego nie uczynią, to on pójdzie do więzienia, a oni zostaną sami. Groził też powodom, że jak nie będą pracować w gospodarstwie, to powódce zostanie zabrana renta strukturalna i w związku z tym powodowie muszą najmować ludzi do pracy, pomimo że pozwany pobiera dopłaty unijne z gospodarstwa. Pozwany zaczął też nadużywać alkoholu i jak przyjeżdża w weekendy do domu, to pije alkohol, a w gospodarstwie pomaga tylko, jak powódka to na nim wymusi. Pozwany nie dokłada się też do kosztów utrzymania domu oraz nie opiekuje się powodami. W grudniu 2012 r. powód miał amputowaną drugą nogę i przebywał w szpitalu wK.. Pozwana –O. N.nie mieszkała już w tym czasie z powodami, natomiast pozwany –M. N. (1), pomimo że przyjeżdżał na weekendy do domu, to jednak nie odwiedził ojca w szpitalu i nie opiekował się nim w późniejszym okresie. Dowód: - częściowo zeznania świadkaK. K.– k. 165v-166v i nagranie - częściowo zeznania świadkaD. M.– k. 166v-168 i nagranie - częściowo zeznania świadkaM. N. (2)– k. 168-169v i nagranie - częściowo zeznania świadkaT. O.– k. 169v-170v i nagranie - częściowo zeznania świadkaE. G.– k. 170v-172 i nagranie - częściowo zeznania powodaF. N.– k. 189-190v i nagranie - częściowo zeznania powódkiJ. N.– k. 201v-205 i nagranie Po orzeczonym rozwodzie małżeństwa pozwanych, powódka była dwa razy w miejscu zamieszkania pozwanej i małoletnich dzieci wR.i toczyły się rozmowy na temat uregulowania spraw związanych z przekazanym gospodarstwem rolnym. Pojawiły się propozycje przepisania tego gospodarstwa na małoletnie dzieci pozwanych, lecz ostatecznie nie doszło do jakichkolwiek uzgodnień pomiędzy stronami w tym zakresie. Dowód: - częściowo zeznania powódkiJ. N.– k. 201v-205 i nagranie - częściowo zeznania pozwanejO. N.– k. 205-208 i nagranie Pismem z dnia 28 lutego 2013 r. powodowie złożyli oświadczenie o odwołaniu w stosunku do pozwanego –M. N. (1)darowizny gospodarstwa rolnego dokonanej u notariuszaT. S.w formie aktu notarialnego – Rep.(...)określając błędnie w tym piśmie datę darowizny, gdyż wskazali, iż miało to miejsce w dniu 12 czerwca 2006 r., podczas gdy właściwą datą darowizny był dzień 12 października 2006 r. Jako przyczynę odwołania darowizny powodowie wskazali rażącą niewdzięczność obdarowanego, bliżej jej jednak nie precyzując w tym piśmie. Jednocześnie zawarli żądnie zwrotnego przeniesienia przez pozwanego na ich rzecz własności darowanych nieruchomości w terminie do dnia 15 marca 2013 r. Oświadczenie to pozwany odebrał w dniu 03 marca 2013 r. i pokwitował własnoręcznym podpisem. Podobnej treści pismo powodowie skierowali też do pozwanej –O. N.drogą pocztową w dniu 04 marca 2013 r., z tym że w piśmie tym dodatkowo zawarli stwierdzenie, iż niniejszym pismem potwierdzają ustne oświadczenie złożone pozwanej w tym zakresie w dniu 17 lutego 2013 r. W piśmie tym powodowie również nie sprecyzowali na czym miała polegać rażąca niewdzięczność pozwanej względem nich. Pozwana odebrała to pismo za pierwszym razem jak przyszło z poczty, lecz nie pamięta w jakim dniu to miało miejsce. Dowód: - odpis potwierdzenia złożenia oświadczenia o odwołaniu darowizny z dnia 04.03.2013 r. z odpisem dowodu nadania na poczcie – k. 10-10v - odpis oświadczenia o odwołaniu darowizny z dnia 28.02.2013 r.– k. 11 - częściowo zeznania powodaF. N.– k. 189-190v i nagranie - częściowo zeznania powódkiJ. N.– k. 201v-205 i nagranie - częściowo zeznania pozwanejO. N.– k. 205-208 i nagranie Obecnie powodowie zamieszkują w przekazanym pozwanym gospodarstwie rolnym i zajmują się w miarę możliwości pracą w tym gospodarstwie. Pozwana od czasu wyprowadzenia się z darowanego jej gospodarstwa nie odwiedziła ani raz powodów, a ci nie żądali od niej, by przyjeżdżała do nich i opiekowała się nimi. Z powodami zamieszkuje ich syn tj. pozwany –M. N. (1), ale według ich twierdzeń nie opiekuje się nimi, nie zajmuje się pracą w przekazanym mu gospodarstwie rolnym, a do domu przejeżdża z reguły co drugi weekend, aby spotykać się z dziećmi. Powódka –J. N.utrzymuje się z renty strukturalnej w kwocie ok. 2.100 zł., natomiast powód –F. N.otrzymuje emeryturę z ZUS w kwocie ok. 2.300 zł. Dowód: - odpis odcinka świadczenia powoda za luty 2013 r. – k. 12v - odpis decyzji o zmianie wysokości renty strukturalnej powódki z dnia 27.02.2013 r. – k. 13- 13v - pisemne oświadczenia powodów o ich stanie majątkowym i rodzinnym z dnia 19.03.2013 r. – k. 14-17v - częściowo zeznania świadkaK. K.– k. 165v-166v i nagranie - częściowo zeznania świadkaD. M.– k. 166v-168 i nagranie - częściowo zeznania świadkaM. N. (2)– k. 168-169v i nagranie - częściowo zeznania świadkaT. O.– k. 169v-170v i nagranie - częściowo zeznania świadkaE. G.– k. 170v-172 i nagranie - częściowo zeznania świadkaK. S.– k. 172-172v i nagranie - częściowo zeznania świadkaU. S.– k. 172v-173v i nagranie - częściowo zeznania świadkaI. O.– k. 187v-189 i nagranie - częściowo zeznania powodaF. N.– k. 189-190v i nagranie - częściowo zeznania powódkiJ. N.– k. 201v-205 i nagranie - częściowo zeznania pozwanejO. N.– k. 205-208 i nagranie Po dokonaniu darowizny gospodarstwa rolnego przez powodów na rzecz pozwanych, doszło do podziału działek, które pozwani otrzymali od powódki tj.działek nr (...)nadziałki nr (...)oraz nadziałki nr (...). Pozwani sprzedalidziałki nr (...)Skarbowi Państwa na cele związane z melioracją i aktualnie są współwłaścicielamidziałek nr (...). Dowód: - zapisek urzędowy z dnia 21.04.2015 r. – k. 211 Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie powołanych powyżej dokumentów urzędowych i prywatnych zalegających w aktach przedmiotowej sprawy, jak i aktach sprawy o rozwód pomiędzy pozwanymi – sygn. akt I C 581/12 oraz zeznań świadków i stron. Dokumenty, które legły u podstaw ustaleń, sąd uznał w całości za autentyczne i wiarygodne. Żadna ze stron nie kwestionowała przedmiotowych dowodów od strony ich treści czy formy, a nie ujawniły się też jakiekolwiek okoliczności, które dawałyby podstawę do dokonania z urzędu negatywnej oceny tych dokumentów. Stąd też omawiane dowody zachowują w pełni właściwą dla siebie moc dowodową nadaną przepisamiart. 244 i 245 k.p.c.Sąd dopuścił z urzędu dowody z dokumentów zalegających w aktach sprawy o rozwód pomiędzy pozwanymi, gdyż było to konieczne w celu wyjaśnienia twierdzeń stron i w celu dokonania oceny wiarygodności zeznań stron i przeprowadzeniu tego dowodu żadna ze stron się nie sprzeciwiła, jak również pełnomocnicy strony potwierdzili, iż dokumenty te są im znane, gdyż reprezentowali oni pozwanych w tamtej sprawie. A zatem zachodziły podstawy do przeprowadzenia tego dowodu z urzędu w oparciu o przepisart. 232 zdanie drugie k.p.c.( por. orzecznictwo SN w tym zakresie np. wyrok SN z dnia 14.12.2012 r., I CSK 248/12, wyrok SN z dnia 22.03.2012 r., IV CSK 330/11, post. SN z dnia 12.05.2011 r., III CSK 238/10 ). Ze względu na charakter sprawy duże znaczenie dla jej rozstrzygnięcia miały dowody osobowe tj. zeznania świadków i stron. Świadkowie zawnioskowani przez strony, z wyjątkiemZ. C., są to osoby z najbliższej rodziny powodów i pozwanych, a zatem ich depozycje należało oceniać z dużą ostrożnością. Jeżeli zaś chodzi o świadka –Z. C., to jego zeznania nie miały prawie żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, gdyż w okresie, który był istotny dla wyników przedmiotowego postępowania tj. od 2011 r. świadek ten pracował w delegacji wW., rzadko przebywał w miejscu zamieszkania stron i z własnych obserwacji nie miał wiadomości co do wzajemnych relacji między powodami, a pozwanymi. A zatem w oparciu o te zeznania sąd w zasadzie nie czynił ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie. Przechodząc do oceny zeznań świadków zawnioskowanych przez powodów, a będących bliską ich rodziną tj. świadków :K. K.( siostra powoda ),D. M.iM. N. (2)( dzieci powodów ),T. O.( siostra powódki ) iE. G.( mąż siostry powoda ) w pierwszej kolejności należy zauważyć, iż w ich postawie dało się wyczuć duże zaangażowanie po stronie powodów i popieranie ich wersji wydarzeń, a nieprzychylną postawę względem pozwanej i obwinianie jej za złe relacje między stronami, co zapewne wynikało z faktu, iż doszło od rozwodu małżeństwa pozwanych i z faktu, iż pozwana związała się i zamieszkała z innym partnerem. W szczególności było to zauważalne w postawie świadkaE. G., który dokonywał negatywnej oceny postawy pozwanej i nawet został upomniany przez przewodniczącego, aby nie oceniał zachowania pozwanej, a jedynie skoncentrował się na przekazaniu faktów, które były mu wiadome. Jednakże depozycje tych świadków co do zdarzeń, których mieli być bezpośrednimi obserwatorami jawią się raczej jako wiarygodne i w miarę obiektywne. Świadkowie bowiem potwierdzili fakt, iż między stronami dochodziło do konfliktów od czasu jak pozwana poszła do pracy i były kłótnie między nimi, lecz jednocześnie obiektywnie przyznali, iż nie byli bezpośrednimi i naocznymi świadkami większych awantur między stronami, a tym bardziej jakichkolwiek rękoczynów ze strony pozwanych w stosunku do powodów. Fakt zaś, iż do takich sytuacji konfliktowych dochodziło jest w zasadzie bezsporny, gdyż przyznała to także pozwana. Jedynie jako niewiarygodne jawią się depozycje świadka –K. K.w części, w której stwierdziła, iż słyszała pod drzwiami w lutym 2010 r. jak pozwana miał mówić do powodów, iż nie powinni żyć i zawadzać. Po pierwsze uzasadnione wątpliwości budzi fakt, iż świadek słysząc tego rodzaju słowa nie weszła do środka, by zorientować się o co dokładnie chodzi, lecz wycofała się spod drzwi. A ponadto z zeznań powódki wynika wprost, iż pozwana do końca 2011 r. nie odnosiła się do niej źle, a jedynie miała konflikty z powodem, a zatem zeznania świadka w tym zakresie nie korespondują z depozycjami powódki, które w tej części należy uznać za wiarygodne, skoro nie obciążała pozwanej. Natomiast sąd nie czynił ustaleń w oparciu o tę część zeznań w/w świadków, które dotyczyły informacji przekazywanych im rzekomo przez powodów co do negatywnych zachowań pozwanych, a w szczególności grożenia przez pozwanych powodom, że ich wyrzucą z domu, że wywiozą powoda na mróz, by zamarzł, popychania powoda przez pozwanych, grożenia zepchnięciem powoda wraz z wózkiem inwalidzkim z podjazdu. Te depozycje świadków nie korespondują bowiem w sposób ścisły z zeznaniami samych powodów, które to zeznania budzą uzasadnione wątpliwości sądu z uwagi na ich małą stanowczość i konsekwencje, a co będzie jeszcze przedmiotem szczegółowej oceny zeznań powodów w dalszej części uzasadnienia. A zatem nawet jeżeli powodowie mieli takie informacje przekazywać świadkom, to najprawdopodobniej było to uczynione celem uzyskania przez powodów korzystnego dla nich rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy i ta część depozycji świadków nie może służyć jako wiarygodny materiał dowodowy. Skoro bowiem świadkowie mieli tak często odwiedzać strony, jak to podali, to zapewne – gdyby do takich zachowań pozwanych wobec powodów dochodziło, a jakie zostały rzekomo przekazane świadkom przez powodów – to świadkowie zauważyliby to osobiście lub słyszeliby tego rodzaju wypowiedzi pozwanych. Wobec powyższego sąd w oparciu o zeznania świadków zawnioskowanych przez powodów poczynił jedynie ustalenia, że pomiędzy stronami od pewnego czasu zaczęło dochodzić do konfliktów, lecz nie miały one tak drastycznego przebiegu, jak to starali się wykazać powodowie, gdyż świadkowie z własnych obserwacji tego nie potwierdzili. Dokonując z kolei oceny zeznań świadków zawnioskowanych przez pozwaną tj.K. S.,U. S.iI. O., które również są osobami bardzo bliskimi dla pozwanej ( matka i siostry pozwanej ), sąd uznał iż zeznania w/w osób odnośnie relacji między powodami, a pozwanymi są generalnie obiektywne i wiarygodne. Podnieść bowiem należy, iż depozycje tych świadków co do tego, iż przyczyną nieporozumień zwłaszcza między pozwaną a jej teściem był fakt, iż powodowi zdarzało się nadużywać alkoholu i wywoływać wówczas awantury z pozwaną, znajdują potwierdzenie w dowodach zgromadzonych w aktach sprawy o rozwód pomiędzy pozwanymi – sygn. akt I C 581/12, gdzie pozwany –M. N. (1)potwierdził do kuratora sądowego, który przeprowadzał wywiad, iż jego ojciec tj. powód –F. N.nadużywał alkoholu i bywał agresywny po nim, jak również że pozwany także czasami używał alkoholu ( k. 72v akt sprawy o sygn. I C 581/12 ). Te depozycje świadków znajdują też potwierdzenie w fotografiach dołączanych przez pozwaną do akt niniejszej sprawy ( k. 48 ). A zatem nie sposób odmówić im wiary co do tego, iż przyczyną nieporozumień między stronami i sytuacji konfliktowych, w czasie których dochodziło do wzajemnych wyzwisk i używania wulgarnych słów, były też zachowania powoda i prowokowanie przez niego tych sytuacji. Potwierdzają to nawet depozycje powódki, która zeznała, iż jej mąż przychodząc po spotkaniu z kolegami zarzucał pozwanej, ze zdradza swego męża i w ten sposób dochodziło do kłótni między nim, a pozwaną, w czasie których ona początkowo brała stronę pozwanej (k. 202v i adnotacje 00:51:58 oraz 00:53:47). Sąd nie dał jedynie wiary zeznaniom w/w świadków w części, w której wskazywali na czas od kiedy pozwana miała związać się zP. M., gdyż zeznania te nie jawią się jako stanowcze, obiektywne i widać było w postawie świadków w tym zakresie, iż starali się wykazać, iż pozwana nawiązała bliższe relacje z tym mężczyzną dopiero po wyprowadzeniu się z domu stron, co jednak pozostaje w sprzeczności z tym, iż córka pozwanych zaraz po Świętach Wielkanocnych poszła do szkoły w miejscu zamieszkaniaP. M., a zatem pozwana zapewne planowała swój pobyt u tego mężczyzny zanim się jeszcze wyprowadziła od męża i teściów. Ta jednak okoliczność nie podważa pozostałej części depozycji świadków, które z wyżej podanych przyczyn zasługują na obdarzenie ich walorem wiarygodności. Dokonując ustaleń faktycznych w sprawie, sąd oparł się w dużej części na zeznaniach pozwanej, uznając je za wiarygodne. Opisała ona bowiem w sposób przekonywujący i zgodny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego jak wyglądały wzajemne relacje stron w czasie ich wspólnego zamieszkiwania oraz co było przyczyną pogorszenia się tych stosunków. Jej zeznania są zbieżne w tym zakresie z treścią złożonej przez nią odpowiedzi na pozew oraz z treścią jej pisma procesowego złożonego do sprawy o rozwód pomiędzy nią, a pozwanym, gdzie wskazywała ona na fakt nadużywania przez jej teścia alkoholu, agresywnego zachowywania się przez niego pod wpływem alkoholu, zarzucania jej zdrady małżeńskiej co prowadziło do kłótni i awantur między nimi. Jak już podnoszono jej zeznania w tym zakresie znajdują potwierdzenie w informacjach przekazanych przez pozwanego kuratorowi, który przeprowadzał wywiad w sprawie o rozwód, a z których wynika, iż pozwany potwierdził te zachowania swego ojca, o których mówiła pozwana, jak również przyznał, że jemu też zdarzało się pić alkohol i na tym tle były awantury ( k. 72v akt o sygn. I C 581/12 ) . Także powódka częściowo potwierdziła depozycje pozwanej, wskazując, iż sytuacje konfliktowe prowokował jej mąż, który zarzucał pozwanej zdrady małżeńskie od kiedy ta poszła do pracy oraz podając, że pozwana mimo, iż miała sytuacje konfliktowe z powodem, to jednak w stosunku do niej zachowywała się należycie, nie wyzywała jej, nie odnosiła się do niej źle i było tak aż do końca 2011 r. a więc do trzech miesięcy przed tym jak pozwana się wyprowadziła, co nastąpiło na początku kwietnia 2012 r. Zwrócić też trzeba uwagę, iż pozwana przyznała, iż zdarzało jej się używać wulgarnych słów w stosunku do teścia, gdy ten wywoływał sytuacje konfliktowe. A zatem jej depozycje w tej części jawią się jako obiektywne i nie zmierzające do przedstawienia jej tylko w dobrym świetle. Także zasady doświadczenia życiowego i logiki przemawiają za uznaniem tej części zeznań pozwanej, jak i podawanych przez nią przyczyn wyprowadzenia się z domu za wiarygodne. Skoro bowiem mąż pozwanej, jak i jej teść pili alkohol i wywoływali sytuacje konfliktowe, to pozwana miała uzasadnione podstawy do wyprowadzenia się z domu, tym bardziej że już wcześniej zdarzały się sytuacje, że na pewien czas wyprowadzała się od teściów i męża do swoich rodziców, a wracała dopiero na prośbę pozwanego i obietnice z jego strony, że zarówno on, jak i jego ojciec zmienią swe zachowanie. Jako wiarygodne jawią się też depozycje pozwanej, iż nie dopuszczała się rękoczynów względem powoda, nie groziła powodom wyrzuceniem ich z domu, zagłodzeniem, zepchnięciem powoda z podjazdu oraz że nie życzyła powodom śmierci, nie wyśmiewała się umyślnie z kalectwa powoda, nie dopuszczała się też umyślnie czynów, które miały zagrażać zdrowiu powoda. Te zarzuty powodów nie znalazły bowiem potwierdzenia w zawnioskowanych przez nich dowodach – żaden ze świadków nie potwierdził tego rodzaju zachowań pozwanej względem powodów w oparciu o własne obserwacje, a jedynie przekazał informacje jakie miał od powodów w tym zakresie, o czym była mowa wyżej. Także zarzuty te nie znalazły w pełni potwierdzenia w zeznaniach samych powodów, o czym będzie jeszcze mowa poniżej. Sąd nie dał jedynie wiary depozycjom pozwanej co do okoliczności od kiedy związała się zP. M.. Trudno bowiem przyjąć, że pozwana znając tego mężczyznę zaledwie pół roku przed wyprowadzeniem się od teściów, tak jak to podała, zdecydowała się u niego zamieszkać razem z dziećmi i że związała się z nim dopiero mieszkając u niego. Wobec powyższego sąd uznał, iż pozwana składając tej treści zeznania chciała wykazać, iż przyczyną jej wyprowadzenia się z domu była wyłącznie konfliktowa sytuacja z teściem i pozwanym, a nie dodatkowo jej związek z innym mężczyzną. Oceniając z kolei zeznania powodów należy stwierdzić, iż ich depozycje zasługują na wiarę jedynie w tej części, w której korespondują z zeznaniami pozwanej i zeznaniami świadków w zakresie przekazanych przez nich informacji, które świadkowie posiadali z własnych obserwacji. Natomiast w pozostałym zakresie zeznania powodów są niekonsekwentne, mało stanowcze, a nawet nie korespondują ze sobą i nie potwierdzają zarzutów sformułowanych przez nich w pozwie w stosunku do pozwanych. W szczególności w zeznaniach powoda –F. N.widoczny by brak stanowczości jego depozycji i chęć przedstawienia pozwanej w złym świetle. Z uwagi na sformułowany w pozwie zarzut, iż pozwana miała grozić powodowi zepchnięciem ze schodów, pozwany był wypytywany przez przewodniczącego na tę okoliczność i początkowo nie potwierdził, iż synowa mówiła do niego, że go zepchnie ze schodów i twierdził, iż miała mówić, iż ktoś go może zepchnąć ze schodów, a dopiero po kilkukrotnych pytaniach powód stwierdził, że to pozwana miała mu mówić wprost, że to ona go zepchnie ze schodów. Te depozycje powoda jawią się jako zupełnie niewiarygodne, ponieważ gdyby w istocie pozwana miała tak grozić powodowi, to mając na względzie jak nieprzychylny jest jego stosunek do pozwanej, zapewne od razu by o tym powiedział, a nie dopiero po kilkukrotnym zadawaniu mu pytań w tym zakresie ( k. 189v i adnotacje : 00:49:17, 00:50:44 ). Nadto zachodzą rozbieżności w depozycjach obu powodów co do zachowań pozwanej, gdy mieszkała z nimi. I tak powód zeznał, iż pozwana nigdy nie doskakiwała do niego do bitki ( k. 189v i adnotacja : 00:48:57 ), a więc nie potwierdził, iż pozwana miała dopuszczać się rękoczynów względem niego, który to zarzut znalazł się z pozwie, a z kolei powódka podała, iż pozwana uderzyła powoda w plecy, jak nie chciał wjechać do pokoju i popychała go ( k. 202v i adnotacja : 00:55:24 ). Ta rozbieżność depozycji świadczy o tym, iż zeznania powódki w tym zakresie nie są wiarygodne, bowiem jeżeliby w istocie miało miejsce takie zachowanie się pozwanej względem powoda, to ten również zapewne by o tym powiedział, aby wykazać negatywną postawę synowej względem niego. Nadto w pozwie znalazło się twierdzenie, iż do takich zachowań pozwanej miało dochodzić kilka razy w tygodniu, więc tym bardziej, gdyby tak w istocie było, to powodowie by o tym zeznali. Skoro więc ich zeznania są w tym zakresie rozbieżne, to należy uznać, iż ten zarzut został stworzony tylko na potrzeby niniejszego procesu i nie został udowodniony. Podobne uwagi należy uczynić w zakresie depozycji powodów co do rzekomego grożenia przez pozwanych, iż zagłodzą powodów. W tym przypadku, to powód mało stanowczo stwierdził, iż „było coś wspominane, że synowa mnie zagłodzi” ( k. 190 i adnotacja : 01:03:27 ), a powódka wprost zeznała, iż takie stwierdzania nie padały z ust pozwanych, gdyż to powódka pracowała w gospodarstwie rolnym i to powodowie zapewniali utrzymanie rodziny, w tym wyżywienie ( k. 204v i adnotacja : 01:55:39 ). Brak również konsekwencji w zeznaniach powodów co do zachowań pozwanych, polegających na grożeniu powodom wyrzuceniem z domu, wyśmiewaniem się przez nich z kalectwa powoda, wyrażaniem pod ich adresem stwierdzeń, iż są niepotrzebni, że marnują prąd, że szkoda dla nich jedzenia, że wypadałoby już umrzeć. Powód w swych zeznaniach nie potwierdził tego rodzaju zarzutów, twierdząc, iż nie przypomina sobie, aby pozwana groziła mu czymś innym niż zepchnięciem ze schodów ( k. 189v i adnotacja : 00:51:23 ) i dopiero w dalszej części zeznań stwierdził, iż były takie pomówienia, że synowa może go wyrzucić z domu (k. 190 i adnotacja : 00:56:34), a na pytanie swego pełnomocnika potwierdził, że po tym jak miał amputowane nogi, synowa miała mu mówić, że nic nie jest warty, że jest kaleką ( k. 190v i adnotacja : 01:08:15 ). Nie są to jednak stwierdzenia stanowcze i kategoryczne, a gdyby takie sytuacje miały miejsce, to powód zapewne by je dokładnie pamiętał i z własnej inicjatywy przytoczył je ze szczegółami. Nadto bezspornym jest, że powód miał amputowaną drugą nogę w grudniu 2012 r., a więc znacznie po tym jak pozowana się wyprowadziła z domu i nie utrzymywała już kontaktu z powodami, w związku z czym nie można uznać za wiarygodne depozycji powoda, że w tym czasie pozwana miała mówić mu, że jest kaleką. Również depozycje powódki w tym zakresie nie były spontaniczne i część tych zarzutów potwierdziła dopiero na konkretne pytania pełnomocnika, a nie w drodze swobodnej relacji. Poza tym, gdyby rzeczywiście takie sytuacje miały miejsce i powodowie odczuwali je jako wysoce negatywne zachowania pozwanych w stosunku do nich, to budzi uzasadnioną wątpliwość dlaczego nie podjęli wcześniej kroków, by odwołać darowiznę uczynioną na rzecz pozwanych i zdecydowali się na to dopiero po prawie roku od wyprowadzenia się pozwanej, a więc po roku od zaprzestania tych jej negatywnych bezpośrednich zachowań względem nich, jak również budzi wątpliwość dlaczego nie zgłaszali tych zachowań do stosownych organów, z prośbą o pomoc w tym zakresie. Również zarzuty sformułowane w pozwie co do rzekomych wypowiedzi pozwanych o marnowaniu przez powodów prądu, o tym że szkoda dla nich jedzenia, pomijając już fakt, iż powodowie o tym nie wspomnieli w swych zeznaniach, należy uznać za stworzone tylko na potrzeby tego postępowania i na potrzeby wykazania jak to pozwani mieli być niewdzięczni względem swych darczyńców. Trudno bowiem uznać, aby takie zarzuty padały z ust pozwanych, skoro to powodowie ponosili opłaty za dom, w tym za prąd i powodowie dokonywali zakupu żywności, a zatem zupełnie nielogicznym jawi się twierdzenie, że pozwani mieli być z tego powodu niezadowoleni i dążyli do wyeliminowania powodów z ich domu, a w konsekwencji do ponoszenia tych wydatków z własnych środków. Mając więc na uwadze zasady doświadczenia życiowego i logiki, trudno uznać za wiarygodne zarzuty postawione przez powodów pozwanym w pozwie i trudno przyjąć, by pomimo takich zachowań pozwanych, jakie rzekomo miały mieć miejsce, a zwłaszcza zachowań pozwanej –O. N., powodowie nie podejmowali żadnych konkretnych działań, by to zmienić. Wobec powyższego sąd uznał, iż na wiarę zasługują tylko te zeznania powodów, które wskazują na fakt, iż pomiędzy powodami, a pozwanymi, a zwłaszcza między powodem –F. N.i pozwaną –O. N.dochodziło do sytuacji konfliktowych na tle zarzucanych jej przez powoda zdrad małżeńskich, w tym że dochodziło do kłótni, w czasie których, obie strony używały wulgarnych słów, wyzwisk, przekleństw i w czasie których mogło dojść do tego, że pozwana wyzywała powoda, że jest kaleką, ale czyniła to w nerwach, a nie celowo, by go poniżyć i okazać mu pogardę. Sąd uznał, iż nie zostało wykazane, by pozwana robiła to z premedytacją, by wyrządzić powodowi krzywdę, lecz wynikało to z nerwów i zarzutów pod jej adresem ze strony teścia. Za wiarygodne uznał też sąd depozycje powodów co do zachowania się pozwanego po tym jak pozwana opuściła wspólny dom, gdyż te zachowania pozwanego potwierdzili też powołani przez powodów świadkowie i brak było innych dowodów, które pozwoliłyby uczynić odmienne ustalenia w tym zakresie. Natomiast pozostałe zgłaszane przez powodów zarzuty względem pozwanych zawarte w pozwie sąd uznał za stworzone jedynie na potrzeby niniejszego procesu i z wyżej podanych przyczyn sąd uznał je za nieudowodnione. Sąd rozważył, co następuje: W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, iż powodowie występując z przedmiotowym pozwem uczynili to w stosunku zarówno do swojego syna –M. N. (1), jak i w stosunku do byłej synowej –O. N.i ostatecznie domagali się, aby każdy z pozwanych złożył oświadczenie woli o przeniesieniu przysługującego mu udziału w wysokości 1/2 części w prawie własności nieruchomości i ruchomości szczegółowo określonych w żądaniu pozwu, które zostały im darowane do ich majątku wspólnego. W chwili dokonywania przedmiotowej darowizny nieruchomości i ruchomości szczegółowo określonych w żądaniu pozwu, pozwani pozostawali w związku małżeńskim i w ustroju majątkowej wspólności ustawowej, a ponieważ darowizna została dokonana przez oboje powodów do majątku wspólnego pozwanych, to weszła ona w skład ich majątku wspólnego. Jednakże prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Tarnowie z dnia 27 listopada 2012 r. orzeczono rozwód małżeństwa pozwanych i w tej sytuacji darowane nieruchomości, jak i ruchomości stały się przedmiotem współwłasności byłych małżonków w częściach ułamkowych. Wobec powyższego darczyńcy mogli domagać się zarówno od obojga pozwanych, jak i od każdego z nich przeniesienia na ich rzecz udziału należącego do każdego z obdarowanych osobno, a gdyby nie było to możliwe – zwrotu wartości tego udziału (art. 405 k.c.). Nic nie stoi bowiem na przeszkodzie, aby darczyńcy mogli odwołać darowiznę wobec jednego z obdarowanych małżonków, albo wobec każdego z nich z osobna, tak jak to miało miejsce w niniejszej sprawie ( por. post. SN z dnia 11.10.2001 r., II CKN 62/01 ). Powyższe rozważania prowadzą do wniosku, iż współuczestnictwo pozwanych w tej sprawie ma charakter współuczestnictwa formalnego i w związku z tym czynności podejmowane przez jednego z nich nie wywierają skutków prawnych w stosunku do drugiej osoby pozwanej. Jest to stwierdzenie o tyle ważne, że pozwany –M. N. (1)nie podjął obrony w przedmiotowej sprawie tj. nie złożył odpowiedzi na pozew oraz nie stawił się na żadną z rozpraw w Sądzie, a zatem wyrok wydany w stosunku do niego ma charakter wyroku zaocznego. Mając na uwadze te wstępne rozważania należy wskazać, iż przeprowadzone postepowanie dowodowe dało podstawę do uznania, iż powództwo w stosunku do pozwanej –O. N.nie zasługuje na uwzględnienie, natomiast w stosunku do pozwanego –M. N. (1)jest zasadne. Zanim jednak sąd przejdzie do rozważań co do niezasadności powództwa w stosunku do pozwanej należy jeszcze poczynić uwagi natury wstępnej mające odniesienie do obu pozwanych. W pierwszej kolejności, należy zauważyć, iż powodowie wywodzą swe roszczenie z przepisuart. 898 § 1 k.c.tj. powołują się na rażącą niewdzięczność pozwanych, której ci mieli dopuścić się po dokonaniu przez powodów na ich rzecz darowizny nieruchomości i ruchomości szczegółowo określonych w żądaniu pozwu. Wyjaśnienie to jest konieczne, gdyż z treści umowy darowizny wynika, że została ona dokonana przez powodów z uwagi na zaprzestanie przez nich prowadzenia działalności rolniczej i przekazanie własności całego posiadanego przez powodów gospodarstwa rolnego na rzecz następców tj. pozwanych w celu otrzymania przez powódkę –J. N.renty strukturalnej w oparciu o przepisyrozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 kwietnia 2004 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu udzielania pomocy finansowej na uzyskiwanie rent strukturalnych objętej planem rozwoju obszarów wiejskich( Dz. U. Nr 114 poz. 1191 ). Zgodnie z tym rozporządzeniem jednym z warunków otrzymania przez rolnika renty strukturalnej jest konieczność przekazania gospodarstwa rolnego o łącznej powierzchni użytków rolnych wynoszącej co najmniej 1 ha, przy czym przekazanie to może nastąpić przez przeniesienie własności gospodarstwa rolnego w całości na rzecz następcy. Z treści przedmiotowej umowy wynika w sposób nie budzący wątpliwości, iż do przeniesienia własności posiadanego przez powodów gospodarstwa rolnego tj. nieruchomości i ruchomości wchodzących w skład tego gospodarstwa doszło w drodze darowizny na rzecz pozwanych tj. bezpłatnego przeniesienia na ich rzecz tych nieruchomości i ruchomości ( § 4 umowy z dnia 12 października 2006 r. ). A zatem nie można mieć najmniejszych wątpliwości, iż przedmiotowa umowa była umową darowizny, a nie innego rodzaju umową, co zresztą potwierdzili powodowie i pozwana w trakcie składanych zeznań. Zgodnie zaś z orzecznictwem Sądu Najwyższego zawarcie umowy darowizny przez rolnika w związku z zaprzestaniem przez niego prowadzenia działalności rolniczej ma taki skutek, że odzyskanie przez darczyńcę darowanego gospodarstwa może nastąpić tylko przez odwołanie darowizny z przyczyny wskazanej wart. 898 § 1 k.c.( por. wyrok SN z dnia 04.10.2000 r., III CKN 1006/00 ). Nawet bowiem w przypadku, gdy rolnik w celu uzyskania świadczeń emerytalnych przewidzianych wustawie z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników(t. j. Dz. U. z 2013 r. poz. 1403 ) wyzbywa się własności i posiadania gospodarstwa rolnego w drodze darowizny, to nie może później żądać rozwiązania tej umowy w trybie sądowym i w trybie tej ustawy, lecz skoro umowa jest darowizną poczynioną w związku z zaprzestaniem prowadzenia działalności rolniczej przez rolnika, który w momencie jej zawierania miał ustalone prawo do emerytury, to rolnikowi przysługuje jedynie prawo do odwołania stosownie do treściart. 898 § 1 k.c.dokonanej darowizny gospodarstwa rolnego z powodu rażącej niewdzięczności obdarowanego ( por. wyroki SN z dnia 19.02.1997 r., III CKN 9/97 i z dnia 04.02.1997 r., III CKN 26/96 ). A zatem nie ma wątpliwości, iż przepisart. 898 § 1 k.c., na który powołują się powodowie, ma zastosowanie w przedmiotowej sprawie. Zgodnie z treściąart. 898 § 1 k.c.darczyńca może odwołać darowiznę nawet już wykonaną, jeżeli obdarowany dopuścił się względem niego rażącej niewdzięczności. Jedyną więc przesłanką dopuszczalności odwołania darowizny jest w tym wypadku rażąca niewdzięczność obdarowanego, która musi przy tym wystąpić po zawarciu umowy darowizny. Z kolei o istnieniu lub nieistnieniu podstaw do odwołania darowizny z powodu rażącej niewdzięczności decydują w każdym przypadku konkretne okoliczności, rozważane na tle zwyczajów panujących w określonym środowisku społecznym. Tezę tę potwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 22 marca 2001 roku ( V CKN 1599/2000, Prokuratura i Prawo - 2002/5 poz.40 ) wskazując, iż ustawodawca świadomie nie zdefiniował pojęcia„rażąca niewdzięczność”, gdyż byłoby to niemożliwe z uwagi na zróżnicowane sytuacje życiowe i z tego powodu posłużył się formułą ogólną, pozostawiając sądowi ocenę konkretnych okoliczności sprawy. Tym niemniej, możliwe jest poczynienie pewnych uogólnień w tym zakresie, które wskażą na sposób wykładni tego pojęcia. W pierwszej kolejności należy podnieść, iż przesłanką odwołania darowizny zgodnie zart. 898 § 1 k.c.może być tylko „rażąca niewdzięczność” obdarowanego, a więc chodzi tu o pewien kwalifikowany typ niewdzięczności w jej rażącej postaci. Zasadą bowiem jest „pacta sunt servada” i odstąpienie od tej zasady może mieć miejsce tylko w przypadku zaistnienia przesłanki określonej w konkretnym przepisie prawa, przy czym skoroart. 898 § 1 k.c.zaostrza tę przesłankę poprzez zakwalifikowanie do niej tylko rażącej niewdzięczności, to pojęcia tego nie można interpretować w sposób rozszerzający, lecz ścisły. W doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się, że przez „rażącą niewdzięczność” należy rozumieć takie czynności obdarowanego ( działania lub zaniechania ), które są skierowane przeciwko darczyńcy z zamiarem nieprzyjaznym i przez które obdarowany zmierza w sposób świadomy i celowy do wyrządzenia darczyńcy poważnej krzywdy. Same zewnętrzne przejawy zachowania się obdarowanego nie są wystarczającą podstawą do przyjęcia przesłanki rażącej niewdzięczności, istotne znaczenie ma tu bowiem ustalenie w każdym wypadku motywów określonych zachowań obdarowanego i jego intencji, w tym zwłaszcza tego, czy zachowania jego nie są powodowane czy wręcz prowokowane – wprost lub pośrednio – przez darczyńcę ( por. wyrok SN z dnia 11 sierpnia 1998 roku, II CKN 218/98, niepubl.; wyrok SN z dnia 30 września 1997 r. III CKN 170/97, Lex nr 50614 ). Istotne jest także ustalenie stopnia nasilenia złej woli obdarowanego. Rażącą niewdzięczność w rozumieniuart. 898 § 1 k.c.musi więc cechować znaczne nasilenie złej woli skierowanej na wyrządzenie darczyńcy krzywdy lub szkody majątkowej. Czynami świadczącymi o rażącej niewdzięczności obdarowanego są : odmówienie pomocy w chorobie, odmowa pomocy osobom starszym, rozpowszechnianie uwłaczających informacji o darczyńcy, pobicia, czy ciężkie znieważenia ( por. wyrok SN z dnia 17.11.2011 r., IV CSK 113/1 ). Niewątpliwie w pojęciu„rażącej niewdzięczności”mieszczą się wszelkiego rodzaju przestępstwa popełnione przeciwko życiu, zdrowiu, czci albo mieniu darczyńcy, ale także zachowania obdarowanego będące naruszeniami spoczywających na nim obowiązków wynikających ze stosunków osobistych (rodzinnych) łączących go z darczyńcą. Takie zachowanie obdarowanego, będące naruszeniem pewnego stosunku osobistego łączącego obdarowanego z darczyńcą, podlega ocenie zarówno w świetle obowiązujących reguł prawnych, jak też istniejących reguł moralnych ( por. wyrok SN z dnia 26 września 2000 roku, III CKN 810/00, niepubl.; wyrok SN z dnia 5 października 2000 r. II CKN 208/00, Lex nr 52563 ). W orzecznictwie ukształtowało się również stanowisko, że jakkolwiek doessentialia negotiiumowy darowizny nie należy obowiązek sprawowania opieki nad darczyńcą przez obdarowanego, to jednak umowa darowizny rodzi po stronie obdarowanego moralny obowiązek wdzięczności, który nabiera szczególnej wymowy, gdy do zawarcia umowy dochodzi między osobami najbliższymi, których powinność świadczenia pomocy i opieki wynika już z łączących strony umowy stosunków rodzinnych. Z chwilą więc dokonania darowizny powstaje między darczyńcą a obdarowanym szczególny stosunek osobisty, mający charakter moralny, a przejawiający się obowiązkiem wdzięczności obdarowanemu ( por. uzasadnienie wyroku SN z dnia 13 października 2005 r. I CK 112/05, Lex nr 186998 ) i tym samym z rażącą niewdzięcznością mamy do czynienia również wtedy, gdy obdarowany narusza spoczywający na nim obowiązek wdzięczności ( por. wyrok SN z dnia 7 maja 2003 r. IV CKN 115/01, Lex nr 137593 ). Darowizna wytwarza stosunek etyczny między darczyńcą a obdarowanym, wyróżniający się etycznym obowiązkiem wdzięczności. Pogwałcenie tego obowiązku przez dopuszczenie się ciężkich uchybień opatrzone jest sankcją prawną, przewidzianą wart. 898 § 1 k.c., w postaci prawa odwołania darowizny. Warunkiem tego prawa jest, aby obdarowany dopuścił się względem darczyńcy rażącej niewdzięczności. Taką zaś kwalifikowaną postać ma dopiero takie zachowanie się obdarowanego, które w świetle istniejących reguł moralnych i prawnych świadczy o tym, że darczyńca odczuwa je wysoce ujemnie ( por. wyrok SN z dnia 26.09.2000 r., III CKN 810/00 ). Za mieszczące się w zakresie interpretowanego pojęcia należy więc potraktować niewywiązywanie się przez obdarowanego ze swoich obowiązków wobec darczyńcy, jednakże tylko wtedy, gdy stan taki nie wynika z konfliktów wywoływanych przez samego darczyńcę. Przy zaistniałych między stronami nieporozumieniach nie bez znaczenia dla oceny i kwalifikacji zachowania się obdarowanego są więc także motywy jego postępowania. Oceniając zachowanie obdarowanego w kontekście istnienia bądź nie istnienia przesłanki„rażącej niewdzięczności”rozważyć należy ponadto, czy nieprzyjazne zachowanie obdarowanego w stosunku do darczyńców było umyślne lub nieumyślne, a także jednorazowe, czy też powtarzało się wielokrotnie. O rażącej niewdzięczności z reguły nie może być mowy, gdy obdarowany dopuszcza się wobec darczyńcy działań godzących w jego dobra, lecz czyni to nieumyślnie ( por. wyrok SN z dnia 5 października 2000 roku, II CKN 280/00, niepubl. ). Za niewdzięczność przyjmuje się bowiem świadome naruszenie podstawowych obowiązków ciążących na obdarowanym względem darczyńcy, krzywdzące darczyńcę ( por. wyrok SN z dnia 22 marca 2001 r. V CKN 1599/00, Prok. i Pr. 2002/5/40 ) i w każdym przypadku, niezależnie od tego czy obdarowany podejmuje nieprzyjazne działania bądź zaniechania przeciwko darczyńcy wymaganym jest ustalenie po jego stronie zamiaru pokrzywdzenia darczyńcy ( por. wyrok SN z dnia 26 lipca 2000 r. I CKN 919/98, Lex nr 50820 ). Nie będą także mieścić się w pojęciu„rażącej niewdzięczności”niezamierzone działania obdarowanego popełnione w uniesieniu czy rozdrażnieniu, wywołanym być może nawet zachowaniem się czy działaniem samego darczyńcy ( por. postanowienie SN z dnia 29 września 1969 roku, sygn. III CZP 63/69, niepubl. ). W przepisieart. 898 § 1 k.c.chodzi o rozmyślne działania mające charakter zamierzonych aktów nieprzyjaznych darczyńcom ( por. także wyrok SN z dnia 10 listopada 2000 roku, sygn. IV CKN 159/00, niepubl. ), które w świetle istniejących reguł moralnych i prawnych świadczą o tym, że darczyńca odczuwa je wysoce ujemnie ( por. wyrok SN z dnia 26 września 2000 r. III CKN 810/00, Lex nr 51880 ). Podkreślić też należy, iż wart. 898 § 1 k.c.ustawodawca użył zwrotu „rażąca niewdzięczność” i w orzecznictwie Sądu Najwyższego dominuje stanowisko, iż znamion rażącej niewdzięczności nie wyczerpują z reguły czyny nieumyślne obdarowanego, drobne czyny nawet umyślne, ale niewykraczające w określonych środowiskach poza zwykłe konflikty życiowe, rodzinne, jak też wywołane zachowaniem się, czy działaniem darczyńcy. W dalszej kolejności należy wskazać, iż odwołanie darowizny następuje przez oświadczenie złożone obdarowanemu na piśmie (art. 900 k.c.) i oświadczenie takie, aby było prawnie skuteczne powinno zawierać w swej treści przyczynę odwołania ( por. Kodeks cywilny, komentarz pod red. Z. Resicha, Wydawnictwo Prawnicze, W-wa 1972 r., str. 1750 ), przy czym darowizna nie może być odwołana z powodu niewdzięczności, jeżeli darczyńca obdarowanemu przebaczył (art. 899 § 1 zd.1 k.c.), ani też po upływie roku od dnia, w którym uprawniony do odwołania dowiedział się o niewdzięczności obdarowanego (art. 899 § 3 k.c.). Przewidziany przez przywołany przepis roczny termin na odwołanie darowizny przez darczyńcę jest terminem zawitym, stąd też wykluczone jest jego przywrócenie. Wprowadzenie przez ustawodawcę czasowego ograniczenia oparte było na założeniu, że jeżeli nie dochodzi do odwołania darowizny w ciągu roku, to dzieje się tak dlatego, że darczyńca w sposób konkludentny zrzekł się swojego uprawnienia tzn. że albo przebaczył obdarowanemu jego negatywne zachowania, albo nie odczuł ich jako rażąco niewdzięcznych. Obiektywnie rzecz ujmując omawiany termin uznać można bowiem za wystarczająco długi, aby darczyńca podjął decyzję czy odwołuje darowiznę, czy też nie, co z drugiej strony zapewnia pewność obrotu ( zwłaszcza nieruchomościami ) przerywając po upływie 1 roku ewentualną niepewność po stronie obdarowanego. Początkiem biegu tego terminu jest dzień dowiedzenia się przez darczyńcę o niewdzięczności obdarowanego. W tym miejscu należy jeszcze wskazać, iż zgodnie z poglądami orzecznictwa każdy wypadek nagannego zachowania się obdarowanego, który może być traktowany jako rażąca niewdzięczność, daje podstawę do odwołania darowizny i każdy z osobna podlega osobnemu „przedawnieniu” zart. 899 § 3 k.c.( por. wyrok SN z dnia 25.11.2004 r., III CK 601/03 ). Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, iż w niniejszej sprawie nie można przyjąć, iż pozwana –O. N.jako osoba obdarowana dopuściła się względem powodów jako darczyńców rażącej niewdzięczności, co dałoby podstawę do orzeczenia wobec niej obowiązku złożenia oświadczenia woli o zwrotnym przeniesieniu własności nieruchomości na rzecz powodów. Przede wszystkim należy wskazać, iż skoro powodowie wystosowali do pozwanej pismo, w którym odwołali uczynioną na jej rzecz darowiznę obejmującą udział w gospodarstwie rolnym tj. w nieruchomościach i ruchomościach szczegółowo określonych w żądaniu pozwu dopiero w dniu 04 marca 2013 r. ( w tym dniu wysłali to pismo do pozwanej drogą pocztową, a nie udało się ściśle ustalić, w którym dniu pozwana to pismo otrzymała ), to – z uwagi na treść wyżej powołanego przepisuart. 899 § 3 k.c.– w kontekście rażącej niewdzięczności pozwanej względem nich mogą być analizowane tylko te zachowania pozwanej, które miały miejsce po 04 marca 2012 r. Natomiast zachowania, które miały miejsce przed tą datą nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej spawy, gdyż nastąpiły więcej niż rok przed złożeniem przez powodów oświadczenia o odwołaniu darowizny i prawo powodów do odwołania darowizny z uwagi na te wcześniejsze zachowania pozwanej wygasło. Wszystkie zaś zachowania pozwanej, na które powoływali się powodowie w pozwie, a mające świadczyć o jej rażącej niewdzięczności, które zresztą o czym będzie jeszcze mowa poniżej, nie zostały w większości udowodnione przez powodów, miały miejsce przed tą datą. W szczególności chodzi tu o zdarzenie, kiedy to pozwana miała nie zahamować wózka inwalidzkiego powoda, wskutek czego upadł on i złamał sobie rękę, choć wersja pozwanej była inna, a które to zdarzenie miało miejsce w Wielkim Tygodniu 2011 r., a więc dwa lata przed odwołaniem darowizny. Także awantura, w czasie której pozwana wzywała Policję miała miejsce – jak ustalono w toku przesłuchania stron – pod koniec 2011 r., a nie na początku 2012 r., więc także ponad rok przed złożeniem przez powodów pozwanej oświadczenia o odwołaniu darowizny. A zatem te zachowania pozwanej nie mogły stanowić podstawy do odwołania przez powodów uczynionej na jej rzecz darowizny, nawet gdyby przyjąć, iż do złożenia oświadczenia przez powodów pozwanej o odwołaniu darowizny doszło ustnie już w dniu 17 lutego 2013 r., czego jednak powodowie nie udowodnili. Z zeznań stron i świadków wynika, iż bezpośrednio przed wyprowadzeniem się pozwanej z domu, co nastąpiło w dniu 04 kwietnia 2012 r. nie było bardziej drastycznych zachowań pozwanej względem powodów, a w szczególności w tym okresie nie dopuściła się ona żadnych rękoczynów względem nich, nie znieważała ich w sposób wykraczający poza normalne konflikty na tle rodzinnym i nie odmawiała im pomocy w chorobie. Wprost z zeznań powódki wynika, iż w dniu wyprowadzki pozwanej z domu tj. w dniu 04 kwietnia 2012 r. nie było żadnej awantury, w czasie której pozwana miałaby rażąco niewdzięcznie zachowywać się do powodów, a z kolei pozwana twierdziła, że w tym dniu to właśnie powód awanturował się z nią. Z zeznań powódki wynika też, że na około tydzień przed wyprowadzeniem się pozwanej z domu, a więc na przełomie marca i kwietnia 2012 r. miało dojść do sytuacji, że pozwana kłóciła się z powodami, lecz skoro powódka nie pamięta nawet o co była ta kłótnia, to trudno uznać, iż była to jakaś poważna awantura, w czasie której pozwana miała okazać rażącą niewdzięczność powodom. Gdyby tak w istocie było, to zapewne powódka pamiętałaby przebieg tej awantury, tak jak w odniesieniu do wcześniejszych awantur, o których zeznawała oraz zapewne wzywałaby na interwencję, czy to funkcjonariuszy Policji, czy też członków rodziny, a zwłaszcza swoje dzieci, a one takiej sytuacji nie potwierdziły. A więc nawet jeżeli doszło wówczas do jakiejś awantury między pozwaną a powodami, to zapewne była to zwykła kłótnia, nie wykraczająca poza normalne konflikty rodzinne. Z kolei jeżeli chodzi o późniejsze zachowania pozwanej po jej wyprowadzeniu się od powodów tj. od 04 kwietnia 2012 r. do 04 marca 2013 r., kiedy to powodowie wysłali do pozwanej oświadczenie o odwołaniu darowizny, to tych zachowań też nie można traktować jako rażącej niewdzięczności pozwanej względem nich. Jedynym zarzutem jaki w tym okresie można by postawić pozwanej, to byłby zarzut wyprowadzenia się pozwanej z domu powodów wraz dziećmi i zamieszkanie u innego mężczyzny, a w konsekwencji rozwód pozwanych. Powódka podnosiła też, iż czuła się pokrzywdzona tym, że pozwana zabrała dzieci, którymi powódka wcześniej się opiekowała i miała utrudniać kontakty z dziećmi. Jeżeli chodzi o fakt wyprowadzenia się pozwanej z domu i zamieszkania z innym mężczyzną, to nie można tego zachowania pozwanej uznać za wyraz jej rażącej niewdzięczności względem powodów. Jak to już bowiem powyżej wskazano same zewnętrzne przejawy zachowania się obdarowanego nie są wystarczającą podstawą do przyjęcia przesłanki rażącej niewdzięczności, istotne znaczenie mają bowiem motywy określonych zachowań obdarowanego i jego intencji, w tym zwłaszcza to, czy zachowania jego nie są powodowane, czy wręcz prowokowane – wprost lub pośrednio – przez darczyńcę. Z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika zaś, iż pomiędzy stronami zaistniała tego rodzaju sytuacja, że powód prowokował awantury, zarzucając pozwanej zdrady małżeńskie, że dochodziło do kłótni między pozwaną, a powodem z uwagi na zdarzające się przypadki spożywania przez niego alkoholu i wywoływania pod jego wpływem sytuacji konfliktowych, zwłaszcza gdy któreś z dzieci pozwanych niechcący dokuczyło powodowi, jak również dochodziło do kłótni między pozwaną, a jej mężem w związku z podejrzeniami powoda o niewłaściwe zachowanie pozwanej i w związku z piciem alkoholu przez pozwanego. A zatem nie ma wątpliwości, iż taka sytuacja domowa była uciążliwa dla pozwanej i skoro między pozwaną, a zwłaszcza powodem oraz między pozwaną, a jej mężem dochodziło do kłótni i problemów na tle małżeńskim, to trudno zarzucić pozwanej, iż opuszczając dom darowany jej w części przez powodów, zrobiła to celem pokrzywdzenia powodów i że działała z premedytacją, by wyrządzić im krzywdę. Wyprowadzka pozwanej wraz z dziećmi z darowanego jej domu była bowiem reakcją na niewłaściwe stosunki rodzinne panujące miedzy nią i mężem oraz teściami, a za które odpowiedzialność ponoszą obie strony, a nie tylko pozwana i które uniemożliwiały wspólne spokoje zamieszkiwanie w tym domu. Zarazem nie zostało udowodnione by pozwana wyprowadzając się z domu zajmowanego wspólnie z teściami działała z zamiarem pokrzywdzenia powodów. Przede wszystkim powodowie nie wymagali od niej w tym czasie opieki i pomocy, nie korzystali z posiłków przygotowywanych przez pozwaną, gdyż powódka sama gotowała, nie wymagali od pozwanej partycypacji w kosztach utrzymania domu. Pozwana wyprowadzając się z domu nie pozostawiła też powodów bez opieki, gdyż wiedziała, że zostaje tam jej mąż, a syn powodów, jak również że powodowie, a zwłaszcza powódka nie wymaga pomocy, gdyż była osobą zdrową i w pełni jeszcze sił. Z kolei sam fakt, iż pozwana po wyprowadzeniu się zamieszkała z innym mężczyzną też nie może świadczyć o rażącej niewdzięczności pozwanej względem powodów. W tym miejscu należy bowiem wskazać, iż w orzecznictwie Sądu Najwyższego ukształtował się pogląd, iż pod pojęcie rażącej niewdzięczności, będącej podstawą do złożenia oświadczenia o odwołaniu darowizny, nie mogą podpadać działania skierowane przeciwko osobie trzeciej, chyba że podjęte są z zamiarem pokrzywdzenia darczyńcy i niewierność małżeńska obdarowanego małżonka, będąca nawet zawinioną przyczyną rozwodu, nie stanowi rażącej niewdzięczności wobec darczyńców-teściów w rozumieniuart. 898 § 1 k.c.Niewierność małżeńska godzi w trwałość związku małżeńskiego i jest z natury rzeczy wymierzone przeciwko małżonkowi, a nie przeciwko teściom. Zawarcie związku małżeńskiego z zasady nie stwarza obowiązków wobec dalszej rodziny, chociaż z racji wspólnego zamieszkania mogą powstać między nimi określone więzi. ( por. wyrok SN z dnia 28.03.2012 r., V CSK 179/11 ). Należy wskazać, iż jak ustalono w przedmiotowej sprawie, w tym w oparciu o materiały zalegające w aktach sprawy tutejszego Sądu o rozwód pomiędzy pozwanymi – sygn. akt I C 581/12, do rozwodu doszło bez orzekania o winie małżonków i trudno w związku z tym obarczać pozwaną wyłączną winą za rozkład pożycia małżeńskiego, wynikającą z faktu związania się z innym mężczyzną, skoro z akt w/w sprawy wynika, iż pozwana także zgłaszała zarzuty do męża, zwłaszcza dotyczące nadużywania przez niego alkoholu, wywoływania awantur, które on częściowo potwierdził, jak również wysuwała zarzuty względem powoda, który też miał nadużywać alkoholu i zachować się pod jego wpływem agresywnie, co pozwany także w tamtej sprawie potwierdził do kuratora sądowego, który przeprowadzał wywiad u pozwanych. A zatem zachowanie pozwanej, polegające na wyprowadzeniu się z domu i zamieszkaniu z innym mężczyzną nie może być uznane jako działanie, które miało na celu pokrzywdzenie powodów, którzy obdarowali ją gospodarstwem rolnym i jako świadome dążenie do wyrządzenia im krzywdy. Zachowanie to wynikało bowiem – jak już wyżej podnoszono – z relacji jakie wytworzyły się między nią i mężem oraz teściami po tym jak pozwana podjęła pracę. Co więcej podejrzenia powodów co do niewierności małżeńskiej pozwanej także nie mogą stanowić skutecznej przyczyny odwołania darowizny, gdyż – jak wynika z zeznań powodów – mieli oni takie podejrzenia już od dawna, a zwłaszcza od Świąt Bożego Narodzenia 2011 r., kiedy to pozwany miał ustalić, że żony nie było z dziećmi u jej matki, lecz była u innego mężczyzny i wskutek tego miał urządzić awanturę w domu. A zatem skoro ta okoliczność miała być przez nich odczuwana jako rażąca niewdzięczność pozwanej, to winni byli złożyć jej oświadczenie o odwołaniu darowizny w terminie 1 roku od powzięcia tej informacji, a więc najpóźniej do końca grudnia 2012 r., a tego w tym terminie nie uczynili, co jest okolicznością bezsporną w tej sprawie. Nie znalazły także potwierdzenia zarzuty powodów, iż pozwana po wyprowadzeniu się z domu celowo izolowała dzieci od powodów, uniemożliwiała kontakty między nimi i czyniła to z premedytacją, by wyrządzić krzywdę powodom. Z poczynionych ustaleń wynika bowiem, iż z uwagi na konflikty między pozwaną i jej mężem, które miały miejsce po jej wyprowadzeniu się, dochodziło też początkowo do sporów na tle kontaktów z dziećmi, ale nie było sytuacji, by pozwana celowo zabraniała dzieciom kontaktów z powodami. Nadto - jak wynika z wywiadu kuratora sporządzonego w sprawie o rozwód - dzieci jeździły do pozwanego co dwa tygodnie na weekend z uwagi na przywiązanie do babci tj. do powódki i dopiero po incydencie w czasie wakacji 2012 r., gdy pozwany chciał zostawić na cały tydzień dzieci u siebie, a pozwana się na to nie zgodziła i po przyjeździe do niego stwierdziła, że dzieci są u sąsiada, a pozwany śpi, co też on potwierdził do kuratora, doszło do tego, że pozwany zaczął spotykać się z dziećmi w miejscu ich aktualnego zamieszkania. Jednakże od czasu rozprawy w sprawie o rozwód, która miała miejsce w dniu 27 listopada 2012 r. i uregulowania w wyroku rozwodowym kontaktów pozwanego z dziećmi, dzieci regularnie jeździły do pozwanego i miały kontakt z powodami, z którymi pozwany zamieszkiwał i jest tak do dzisiaj, jak również zdarzało się że powódka przyjeżdżała do miejsca zamieszkania pozwanej i miała możliwość kontaktu z dziećmi. A zatem nawet jeżeli dochodziło początkowo do konfliktów na tle kontaktów pozwanego i jego rodziców z dziećmi i były na tym tle słowne utarczki, to na pewno nie wynikało to z tego, że pozwana chciała w ten sposób dokuczyć powodom i wyrządzić im świadomie krzywdę, a zwłaszcza powódce, która zajmowała się wcześniej dziećmi pozwanych, poprzez odizolowanie ich od dzieci. Było to bowiem wynikiem nieporozumień małżeńskich między pozwanymi. A zatem te przejściowe konflikty na tle kontaktów dzieci z powodami nie mogą być uznane za rażąco naganne zachowania pozwanej nastawione na wyrządzenie powodom krzywdy i nie mogą być potraktowane jako przejaw jej rażącej niewdzięczności względem nich. Nie można też uznać, że rażącą niewdzięcznością pozwanej było zaniechanie przez nią po wyprowadzeniu się ze wspólnego domu opieki nad powodami i zerwanie z nimi kontaktów, pomimo że w umowie darowizny pozwani zobowiązali się zapewnić darującym pomoc i pielęgnowanie w chorobie. Trzeba mieć bowiem na uwadze – jak już wyżej podnoszono – iż powodowie nie wymagali od pozwanej pomocy po jej wyprowadzeniu się, tym bardziej że jeszcze w czasie wspólnego zamieszkiwania, to powódka głównie sprawowała codzienną opiekę nad mężem, który miał amputowaną początkowo jedną nogę, a po wyprowadzeniu się pozwanej także drugą nogę i nie domagała się, by pozwana ją w tym zastępowała. Trzeba też zauważyć, iż z uwagi na te napięte relacje między pozwaną, a powodem, on nie chciał, by synowa się nim zajmowała, wstydził się przed nią rozbierać i głównie wymagał tej opieki od powódki, która jest osobą w pełni sił i która cały czas sprawowała opiekę nad mężem. Poza tym – jak ustalono – nie było takiej sytuacji, by powodowie zawracali się do pozwanej o pomoc lub opiekę, a ta by odmówiła im tej pomocy, a więc by okazała im swoją niewdzięczność. A zatem skoro wspólne zamieszkiwanie pozwanej z powodami okazało się niemożliwe na skutek wyżej opisanych sytuacji konfliktowych, za które winę ponoszą obie strony i skoro po wyprowadzeniu się pozwanej powodowie nie zawracali się do niej o pomoc, jak i takiej pomocy w rzeczywistości nie wymagali, to nie można przyjąć, iż sam fakt wyprowadzenia się pozwanej i nie utrzymywania kontaktów z powodami świadczy o jej rażącej niewdzięczności względem nich. Należy jeszcze wskazać, iż przedmiotowa umowa miała charakter umowy darowizny, a nie umowy dożywocia, w której do essentialia negotii należy zapewnienie zbywcy dożywotniego utrzymania oraz zapewnienie mu odpowiedniej pomocy i pielęgnowania w chorobie. Wobec powyższego powodowie nie wykazali, aby pozwana w okresie jednego roku przed złożeniem przez nich oświadczenia woli o odwołaniu uczynionej na jej rzecz darowizny dopuściła się jakichkolwiek zachowań, które można by zakwalifikować jako rażącą niewdzięczność z jej strony. Natomiast poczynione przez sąd ustalenia faktyczne w oparciu o dowody zaoferowane przez strony i w oparciu o materiały zawarte w aktach sprawy o rozwód pomiędzy pozwanymi, z których sąd dopuścił dowód z urzędu celem wyjaśnienia twierdzeń stron i celem dokonania oceny wiarygodności ich zeznań, czemu żadna ze stron się nie sprzeciwiła, dają podstawę do przyjęcia, iż przyczyną niewłaściwych relacji między pozwaną, a powodami i przyczyną jej wyprowadzenia się z domu były nieporozumienia małżeńskie pozwanych oraz konflikty rodzinne wywoływane przez obie strony. Wobec powyższego należy podzielić twierdzenie pozwanej, iż odwołanie przez powodów darowizny uczynionej na jej rzecz było podyktowane nie tym, iż powodowie odczuli jej zachowania jako rażącą niewdzięczność z jej strony, lecz tym iż w ten sposób powodowie chcieli pozbawić pozwanej należnego jej udziału w darowanym gospodarstwie rolnym i zapobiec zainicjowaniu przez pozwaną sprawy o podział tego majątku. W tym miejscu należy jeszcze odnieść się do zachowań pozwanej sprzed jej wyprowadzenia się z domu tj. z okresu od 2010 r. do marca 2012 r., na który powoływali się powodowie w pozwie. Jak już wyżej podnoszono te zachowania pozwanej nie mogą być rozważane w kontekście podstaw do odwołania darowizny z uwagi na fakt, iż miały miejsce przed terminem określonym wart. 899 § 3 k.c.Jednakże nawet, gdyby przyjąć iż można brać pod uwagę te zachowania pozwanej, to trzeba stwierdzić, iż powodowie nie wykazali, by były to tego rodzaju zachowania, które mogą być uznane za rażącą niewdzięczność pozwanej tj. zachowania świadomie nakierowane na wyrządzenie powodom umyślnej krzywdy. Część z tych zachowań w ogóle nie została udowodniona przez powodów, o czym była już mowa w części dotyczącej oceny dowodów, w tym zeznań powodów. W szczególności powodowie nie udowodnili, by pozwana dopuszczała się rękoczynów względem powoda, by groziła razem ze swoim mężem powodom, że ich zagłodzą, że wyrzucą ich z domu, by wspólnie z mężem wyśmiewała się z kalectwa powoda, by szydzili z niego. Powodowie – jak już podnoszono wyżej – nie udowodnili też, by pozwana groziła powodowi, że zepchnie go ze schodów, bądź podjazdu. Nie zostało też wykazane przez nich, iż pozwani życzyli powodom śmierci, mieli pretensje do nich, że żyją i marnują prąd oraz szkoda dla nich jedzenia. Z kolei zachowania pozwanej polegające na kłótniach głównie z powodem, w czasie których zdarzało się pozwanej używać wulgarnych słów oraz nieuprzejme odnoszenie się do powódki, o czym zeznawali świadkowie, nie mogą być potraktowane jako przejaw jej rażącej niewdzięczności. Jak już bowiem wyżej podnoszono, te zachowania pozwanej wynikały z faktu inicjowania sytuacji konfliktowych przez powoda, który od momentu podjęcia przez pozwaną pracy, zarzucał jej zdrady małżeńskie, spotykanie się z innymi mężczyznami, co prowadziło do kłótni między nimi. Te jednak kłótnie i sytuacje konfliktowe nie wykraczały poza wypadki życiowych konfliktów rodzinnych, których przyczyną były zachowania obu stron. Nie zostało bowiem wykazane i udowodnione przez powodów, aby pozwana dopuściła się przestępstwa przeciwko życiu lub zdrowiu powodów, dopuściła się rażącego naruszenia ich czci i godności osobistej, bądź ciężkiego naruszenia obowiązków rodzinnych i by działała wówczas ze świadomością i w nieprzyjaznym zamiarze. Powodowie, mimo że twierdzili, iż pozwana tak się niewłaściwie zachowywała, to jednak nigdy nie wzywali na interwencję funkcjonariuszy Policji ( to pozwana raz wezwała na interwencje policjantów, twierdząc iż to powód agresywnie się do niej zachowywał ), a zatem świadczy to o tym, iż zachowania pozwanej nie były na tyle dotkliwe, by powodowie się jej obawiali i czuli się pokrzywdzeni oraz poniżeni jej zachowaniami. Także awantury, o których zeznawali powodowie, a w istocie sprowadzające się tylko do dwóch lub trzech zdarzeń ( Wielki Tydzień 2011 r., koniec 2011 r. i marzec 2012 r. ) nie miały drastycznego przebiegu jak starali się to wykazać powodowie. W ocenie sądu były to zwykłe rodzinne konflikty, które zdarzają się w środowiskach rodzinnych, zawłaszcza gdy są podejrzenia teściów co do niewierności małżeńskiej synowej lub zięcia. Nie przybrały jednak one na tyle poważnego przebiegu, by wymagały jakiś działań prawnych. Co więcej jeżeli chodzi o awanturę z Wielkiego Tygodnia 2011 r., kiedy to powód miał złamaną rękę, gdyż upadł siadając na wózek, to pomijając już, że pozwana zaprzeczyła, by wówczas teść prosił ją o zahamowanie wózka inwalidzkiego, trzeba też podkreślić, iż powodowie nie byli w stanie jednoznacznie stwierdzić, czy pozwana z premedytacją nie zahamowała tego wózka, by wyrządzić krzywdę powodowi, czy też wynikało to z przypadku (k. 189-189v i adnotacja : 00:42;50). A zatem nie można wysunąć twierdzenia, iż to zachowanie pozwanej było działaniem nieprzyjaznym i ukierunkowanym na wyrządzenie krzywdy teściowi. Uzasadnione wątpliwości sądu budzi też twierdzenie powodów, iż ich syn tj. pozwany –M. N. (1)mimo, iż twierdził że żona go zdradza, to jednak był z nią w komitywie, wtórował jej nieprzyjaznym zachowaniom względem powodów i również źle traktował rodziców w sposób opisany w pozwie. Jest to bowiem twierdzenie mało logiczne i niezgodne z zasadami doświadczenia życiowego. Z reguły gdy mąż dowiaduje się o niewłaściwym zachowaniu żony, a zwłaszcza o zdradzie małżeńskiej z jej strony, to jest wrogo do niej nastawiony i bierze stronę tych osób, które mu to uświadomiły, a więc w tym przypadku powodów. Nadto skoro – jak wynika z treści odpowiedzi na pozew złożonej przez pozwanego w sprawie rozwodowej – wnioskował on o przesłuchanie swoich rodziców tj. powodów z niniejszej sprawy w charakterze świadków na potwierdzenie swego braku zawinienia w rozpadzie małżeństwa i wykazania wyłącznej winy pozwanej, to najprawdopodobniej był z nimi w miarę dobrych relacjach w tym okresie. Nie zostało też wykazane przez powodów, by pozwani odmawiali w czasie ich wspólnego zamieszkiwania sprawowania nad nimi opieki i niesienia im pomocy. Trzeba bowiem zauważyć, iż powodowie nie domagali się w tym czasie szczególnego rodzaju opieki ze strony pozwanych, powódka zajmowała się sprawami domowymi, sprawowała opiekę na mężem, który w 2010 r. miał amputowaną nogę i żadne z powodów nie zawracało się do pozwanych o pomoc w tym zakresie. A zatem nie można pozwanym postawić zarzutu, iż świadomie i z pokrzywdzeniem powodów odmawiali im w tym okresie opieki i wsparcia. Mając na uwadze powyższe należy uznać, iż zachowania pozwanych sprzed wyprowadzenia się pozwanej z domu, nawet jeżeli były nie do końca poprawne i właściwe, to jednak nie zawierały znamion rażącej niewdzięczności. Zachowania pozwanej polegające na kłótniach z powodem, nawet jeżeli to powód był ich inicjatorem oraz polegające na wyprowadzeniu się z domu razem z dziećmi, którymi wcześniej opiekowała się powódka bez uprzedzenia powódki o takim zamiarze, można uznać za niewdzięczne, zwłaszcza zważywszy na to, iż powodowie byli jej teściami, powód –F. N.miał problemy zdrowotne i powodowie darowali jej udział w ich gospodarstwie rolnym, licząc na to, że będzie w nim pracować razem z ich synem i będą tam wspólnie mieszkać, a w razie potrzeby opiekować się nimi. Jednakże w kontekście przyczyn tego zachowania się pozwanej, nie można przyjąć, iż ma ono charakter rażącej niewdzięczności, a więc niewdzięczności kwalifikowanej. To bowiem zaistniałe konflikty w małżeństwie pozwanych i w relacjach z powodami, które wynikały z postawy obu stron były bezpośrednią przyczyną wyprowadzenia się pozwanej z domu i zaprzestania kontaktów z teściami. Z tych też względów skoro powodowie nie wykazali rażącej niewdzięczności pozwanej względem nich, to odwołanie przez nich darowizny nie mogło być skuteczne wobec treściart. 898 § 1 k.c.Wobec powyższego orzeczono jak w pkt. IV wyroku. Natomiast jeżeli chodzi o zachowania pozwanego –M. N. (1)po tym jak jego żona się wyprowadziła ze wspólnego domu – to opierając się na zeznaniach powodów i świadków w tej części, których sąd w tym zakresie nie miał podstaw kwestionować, gdyż pozwany się do tych zarzutów nie ustosunkował i nie podjął żadnej obrony, sąd uznał, iż te zachowania pozwanego można zakwalifikować jako rażąco niewdzięczne. Z zeznań powodów i świadków wynika bowiem, że po wyprowadzeniu się pozwanej, pozwany –M. N. (1)odmówił pracy w darowanym mu w części gospodarstwie rolnym, oświadczył powodom, iż chce być robotnikiem, wypisał się z KRUS i zaprzestał z własnej inicjatywy wykonywania prac w tym gospodarstwie, pomimo iż pobierał z tego tytułu dopłaty unijne. Co więcej pozwany mimo, iż nie pomagał rodzicom w pracach w gospodarstwie, to jeszcze dodatkowo zmuszał ich do tego, by przekazywali mu pieniądze na zapłatę alimentów na rzecz jego małoletnich dzieci, grożąc im że w przeciwnym wypadku on pójdzie do więzienia, a gospodarstwo może być zlicytowane przez komornika. Wymagał też, by jego matka zajmowała się pracą w darowanym mu w części gospodarstwie, strasząc ją, że jeżeli tego nie będzie robić, to zabiorą jej rentę strukturalną. Z postępowania dowodowego wynika też, iż pozwany od czasu opuszczenia go przez żonę zaczął nadużywać alkoholu, źle odnosić się do rodziców, używać pod ich adresem wulgarnych słów i zaprzestał świadczenia im jakiejkolwiek pomocy, a w szczególności nie odwiedził ojca, gdy ten miał amputowaną drugą nogę w grudniu 2012 r. i gdy długo przebywał w szpitalu, a po jego wyjściu ze szpitala nie świadczy mu żadnej pomocy, pomimo że nadal w weekendy mieszka z rodzicami. A zatem tego rodzaju zachowania na pewno kwalifikują się jako rażąco niewdzięczne, tym bardziej że pozwany jest synem powodów, a więc winien im okazywać szacunek i wsparcie nie tylko z tego powodu, że otrzymał od nich gospodarstwo, ale także z tej przyczyny, że był wychowywany przez powodów i łączą go bliskie więzi z nimi oraz spoczywa na nim w razie konieczności obowiązek alimentacyjny względem nich. W tym miejscu należy ponownie podkreślić, iż darowizna wytwarza stosunek etyczny między darczyńcą, a obdarowanym wyróżniający się etycznym obowiązkiem wdzięczności, zwłaszcza jeżeli chodzi o osoby pozostające w bliskim stosunku rodzinnym ( por. wyrok SN z dnia 26.09.2000 r., III CKN 810/00 ). Z kolei w innym z orzeczeń Sąd Najwyższy wskazał, iż pomimo że do esentialia negotii umowy darowizny nie należy obowiązek sprawowania opieki nad darczyńcą przez obdarowanego, to jednak umowa darowizny rodzi po stronie obdarowanego moralny obowiązek wdzięczności,który nabiera szczególnej wymowy, gdy do zawarcia umowy dochodzi między osobami najbliższymi, których powinność świadczenia pomocy i opieki wynika już z łączących strony umowy stosunków rodzinnych (por. wyrok SN z dnia 13.10.2005 r., I CK 112/05 ). Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż pozwany zachowując się względem powodów - po wyprowadzeniu się z domu jego żony – tak jak to powodowie opisali w swych zeznaniach, co znalazło potwierdzenie w depozycjach powołanych przez nich świadków, swoim nastawieniem względem powodów, będących jednocześnie jego rodzicami, nie tylko nie okazał im wdzięczności, ale wręcz zachowaniem tym dał wyraz swej rażąco nagannej postawy względem nich i lekceważenia ich nie tylko jako darczyńców, ale przede wszystkim jako rodziców. A zatem te jego zachowanią w tym okresie należało uznać za wyraz rażącej niewdzięczności względem nich, gdyż powodowie mieli z tego powodu duże poczucie krzywdy, zwłaszcza że pozwany jest ich synem i w związku z tym oświadczenie powodów o odwołaniu darowizny złożone wobec niego w dniu 03 marca 2013 r. było skuteczne, a co za tym idzie roszczenie o zobowiązanie pozwanego do złożenia oświadczenia woli o przeniesieniu na rzecz powodów przysługującego im przed dokonaniem darowizny prawa własności darowanego mu udziału w nieruchomościach i ruchomościach określonych w pozwie jest zasadne. W tym miejscu należy tylko zaznaczyć, iż skoro – jak wynika z wypisu aktu notarialnego z dnia 12 października 2006 r. obejmującego przedmiotową umowę darowizny – część nieruchomości była majątkiem osobistym powoda –F. N., gdyż otrzymał te nieruchomości na podstawie umowy o przekazaniu gospodarstwa rolnego przez jego rodziców tylko na jego rzecz, a część nieruchomości była wyłączną własnością powódki –J. N., gdyż zakupiła je z własnych środków, to należało zobowiązać pozwanego do złożenia oświadczenia woli o przeniesieniu przysługującego mu udziału w tych nieruchomościach osobno na rzecz powoda i osobno na rzecz powódki. Nadto należy zaznaczyć, iż jak ustalono w trakcie postępowania, działki, które były własnością powódki i które zostały darowane pozwanym, już po dokonaniu tej darowizny uległy podziałowi i odłączono od nichdziałki nr (...), które zostały sprzedane przez pozwanych Skarbowi Państwa na cele związane z melioracją. A zatem skoro działki te nie są już własnością pozwanych, to nie zachodziła podstawa, aby w tym zakresie nakazać pozwanemu złożenie oświadczenia o przeniesieniu przysługującego mu udziału w tych działkach na rzecz powódki i powództwo mogło być uwzględnione tylko w zakresie działek, których pozwany jest współwłaścicielem tj.działek nr (...), co wynika z wpisów w księdze wieczystej, a w pozostałym zakresie musiało ulec oddaleniu, o co zresztą powodowie wnioskowali w ostatecznym żądaniu pozwu ( k. 215 i adnotacja : 00:20:04 ) – por. wyrok SN z dnia 12.09.2014 r. – I CSK 635/13. Wobec powyższego w zakresie żądania skierowanego przez powodów przeciwko pozwanemu –M. N. (1), który nie brał udziału w rozprawie i nie ustosunkował się do pozwu oraz nie wnosił o rozpoznanie sprawy pod jego nieobecność, orzeczono jak w pkt. I, II, III i IV wyroku, mającego stosunku do niego charakter wyroku zaocznego (art. 339 k.p.c.,art. 73 § 1 k.p.c.iart. 74 k.p.c.) na podstawie wyżej powołanych w uzasadnieniu przepisów prawa oraz na podstawieart. 64 k.c.( por. uchwałę 7 sędziów SN z dnia 07.01.1967 r. , III CZP 32/66 – OSNCP 1968/12/199 ). O kosztach procesu sąd orzekł w oparciu o przepisart. 98 k.p.c.Wobec powyższego sąd zasądził od obu powodów niepodzielnie na rzecz pozwanej poniesione przez nią koszty procesu tj. koszty zastępstwa procesowego w stawce minimalnej, która przy ustalonej w postanowieniu z dnia 21 maja 2014 r. wartości przedmiotu sporu na kwotę 237.611 zł., wynosi kwotę 7.200 zł. (§ 6 pkt. 7 rozporządzenia z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu- t. jed. Dz. U. z 2013 r. nr 461 ). Innych bowiem kosztów pozwana w tej sprawie nie poniosła. Z tych też względów orzeczono jak w pkt. VI wyroku. Nadto sąd zasądził od pozwanego –M. N. (1)jako strony przegrywającej sprawę na rzecz obu powodów połowę poniesionych przez powodów kosztów procesu, gdyż w drugiej połowie to powodowie przegrali sprawę ( chodzi o powództwo skierowane w stosunku do pozwanejO. N., która jest osobą wygrywającą sprawę, gdyż powództwo w stosunku do niej zostało oddalone, a współuczestnictwo pozwanych miało charakter formalny ). Na koszty poniesione przez powodów złożyła się uiszczona przez nich opłata od pozwu, którą – przy podanej przez nich pierwotnie wartości sporu – uiścili w kwocie 2.850 zł. oraz koszty zastępstwa procesowego w stawce minimalnej wynoszące 7.200 zł. (§ 6 pkt.7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu– t. jed. Dz. U. z 2013 r., poz. 490 ), a więc łącznie kwota 10.050 zł., z czego połowa wynosi kwotę 5.025 zł. Taką też kwotę sąd zasądził od pozwanegoM. N. (1)na rzecz powodów w pkt. V wyroku. Nadto na koszty niniejszego procesu złożyły się też nieuiszczone koszty sądowe obejmujące brakującą opłatę od pozwu obliczoną od ustalonej – w wyniku sprawdzenia w drodze opinii biegłego na zarzut pozwanej - wartości przedmiotu sporu tj. od kwoty 237.611 zł. oraz nieuiszczone zaliczki na koszty opinii biegłego w łącznej kwocie 11.390,40 zł. Brakująca opłata od pozwu wyniosła bowiem kwotę – 9.031 zł. ( 5 % z kwoty 237.611 zł. tj. 11.881 zł. minus uiszczona przez powodów opłata 5 % od pierwotnej wartości sporu 57.000 zł. tj. 2.850 zł., co daje kwotę – 9.031 zł. ). Z kolei na koszty opinii biegłego w przedmiotowej sprawie sąd wydatkował łącznie z wydatków Skarbu Państwa kwotę – 2.359,40 zł., gdyż zarówno powodowie, jak i pozwana nie uiścili zaliczek na ten cel, o które byli wzywani. A zatem kwoty te należało pobrać od stron stosownie do treściart. 1303§ 2 k.p.c.iart. 83 oraz art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych( t. jed. Dz. U. z 2014 r. poz. 1025 ) w zw. zart. 98 k.p.c.Z tych też względów nakazano pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Tarnowie od pozwanego –M. N. (1)i od powodów :J. N.iF. N.jako stron przegrywających – każdy z nich w połowie przedmiotową sprawę - po połowie nieuiszczonych kosztów sądowych tj. kwoty po 5.695,20 zł. w stosunku do pozwanego i powodów. Z tych też względów orzeczono jak w pkt. VII i VIII wyroku.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Tarnowie date: '2015-04-29' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Ewa Gut legal_bases: - art. 232 zdanie drugie k.p.c. - art. 899 § 1 zd.1 k.c. - § 6 pkt.7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu - art. 83 oraz art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych recorder: st. sekr. sąd. Marta Niemiec signature: I C 676/14 ```

151015050003021_VI_P_000194_2017_Uz_2018-05-30_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VI P 194/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 30 maja 2018r. Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSR Anita Niemyjska – Wakieć Protokolant: sekr.sąd Monika Kłosek po rozpoznaniu w dniu 21 maja 2018r. w Gdańsku na rozprawie sprawy z powództwaL. A. przeciwko Funduszowi Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych wW. o zapłatę I oddala powództwo II odstępuje od obciążania powoda kosztami postepowania.. Sygn akt VI P 194/17 UZASADNIENIE PowódL. A.pozwem z 7 kwietnia 2017rwniósł o zasądzenie od Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych wW.kwoty 15.448,14 zł, na które składają się kwoty zasądzone mu od pracodawcy w wyroku sądu pracy z 2 grudnia 2016r., - tj. 606,72 złotych netto tytułem wynagrodzenia za pracę za styczeń 2016 roku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 lutego 2016 roku do dnia zapłaty, 3.000 złotych brutto tytułem wynagrodzenia za pracę za luty 2016 roku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 marca 2016 roku do dnia zapłaty; 3.000 złotych brutto tytułem wynagrodzenia za pracę za marzec 2016 roku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty; 3.000 złotych brutto tytułem wynagrodzenia za pracę za miesiąc kwiecień 2016 roku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 maja 2016 roku do dnia zapłaty; 1.900 złotych brutto tytułem wynagrodzenia za pracę za miesiąc maj 2016 roku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 czerwca 2016 roku do dnia zapłaty, 1.428,57 złotych brutto tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 20 maja 2016 roku do dnia zapłaty, 1.500 złotych brutto tytułem odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę przez pracownika z winy pracodawcy wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 20 maja 2016 roku do dnia zapłaty; Pozew związany był z niewypłacalnością pracodawcy –firmy (...) sp. z o.o.. Powód w piśmie z 10 lipca 2017r. oświadczył, iż ogranicza roszczenie, jednak ostatecznie na rozprawie w dniu 27 listopada 2017r. stanowisko to zmienił, wycofał się z niego, oświadczył, iż podtrzymuje wszystkie roszczenia tak jak w pozwie, to jest obejmujące wszystkie należności ujęte w wyroku zaocznym. (k. 24, k. 16, k. 36,k. 116) W odpowiedzi na pozew Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych wW.wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazał, iż powód nie wykazał niewypłacalności pracodawcy w okresie, który uprawniałby do uzyskania wypłat z funduszu zgodnie z wymogami ustawy. (k. 22-25) Sąd ustalił następujący stan faktyczny: Powód był zatrudniony na podstawie umowy o pracę w(...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością.. Firma ta zajmowała się montażem urządzeń fotowoltaicznych. Spółka została założona przez dwóch wspólnikówW. R.iM.O.o równej wartości udziałów. Prezesem zostałW. R.. Obaj wspólnicy wykonywali czynności na rzecz spółki W pewnym momencie, około września października 2016r.,W. R.odsunął się od spraw spółki, a wszystkie jego funkcje przejąłM. O..W. R.nie został jednak oficjalnie odwołany z funkcji prezesa, nie złożył tez rezygnacji. W grudniu 2015r.M. O., prowadzący sprawy spółki, zatrudnił powoda iG. R.do pracy przy realizacji kontraktów, na realizacje fotowoltaiki, których w grudniu 2015r. spółka miała około 20tu. Zatrudnienie było związane ze skierowaniem pracowników z PUP w ramach umowy urzędu z pracodawca za otrzymaniem dotacji. W dniu 21 grudnia 2015M. O.działając w imieniuspółki (...)zawarł z powodem umowę o pracę na stanowisku elektromontera instalacji fotowoltaicznych. W spółce była jeszcze zatrudnionaJ. O., przebywająca w 2015i 2016r. na zwolnieniu lekarskim w związku z ciążą. W tym samym czasie co powód pracowała jeszcze jedna osoba, na zleceniu. W grudniu 2016r. nastąpiła jednak nagła zmiana przepisów regulujących energetykę ze źródeł odnawialnych, która spowodowała, iż instalacje te okazały się nieopłacalne dla konsumentów, wobec powyższego większość klientów zrezygnowała z instalacji i rozwiązała umowy. Spółce na 2016r. pozostały tylko dwie realizacje, które już były w toku. Okazało się, iż zysk z tych realizacji jest zbyt mały by opłacić wynagrodzenia pracowników. Spółka, żeby mieć jakiekolwiek przychody, wykonywała również kontrakty na instalacje elektryczne, które wykonywała m.in. w kwietniu. Wynagrodzenie powoda od stycznia 2016r. nie zostało zapłacone. Pracodawca nie opłacił tez składek na ubezpieczenie społeczne powoda, choć zgłosił go do ubezpieczeń i składał deklaracje rozliczeniowe.. dowód: umowa o pracę k. 13 świadectwo pracy – k. 11, pismo ZUS k. 39, k. 41, decyzja k. 44-45, wydruk KRS k. 49-51, protokół kontroli PIP k. 79-87 zeznanie powoda, k. 117, 00:14:43-00;29:49 k. 200, 00:56:44-01:02:49, zeznanie świadkaG. R.k. 196, 00:05:13-00:15:33, zeznanieM. O.k. 197-200, 00:15:23-00:54:17 ……. Stosunek pracy powoda uległ rozwiązaniu w dniu 19 maja 2016r. w związku niewypłaceniem zaległego wynagrodzenia. dowód: rozwiązanie umowy o pracę k. 12, świadectwo pracy k. 11, zeznanie powoda, k. 117, 00:14:43-00;29:49 k. 200, 00:56:44-01:02:49, Powód wystąpił z pozwem przeciwko(...)o zapłatę należności pracowniczych. Wyrokiem zaocznym z dnia 2 grudnia 2016r. Sąd Rejonowy Gdańsk Południe w Gdańsku zasądził na rzecz powoda od(...) sp. z o.o.kwoty: 606,72 złotych netto tytułem wynagrodzenia za pracę za styczeń 2016 roku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 lutego 2016 roku do dnia zapłaty, 3.000 złotych brutto tytułem wynagrodzenia za pracę za luty 2016 roku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 marca 2016 roku do dnia zapłaty; 3.000 złotych brutto tytułem wynagrodzenia za pracę za marzec 2016 roku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty; 3.000 złotych brutto tytułem wynagrodzenia za pracę za miesiąc kwiecień 2016 roku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 maja 2016 roku do dnia zapłaty; 1.900 złotych brutto tytułem wynagrodzenia za pracę za miesiąc maj 2016 roku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 czerwca 2016 roku do dnia zapłaty, 1.428,57 złotych brutto tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 20 maja 2016 roku do dnia zapłaty, 1.500 złotych brutto tytułem odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę przez pracownika z winy pracodawcy wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 20 maja 2016 roku do dnia zapłaty Wyrok ten uprawomocnił się. dowód: wyrok k. 8-9 Nie został złożony żaden wniosek o ogłoszenie upadłościfirmy (...). Firma ta nie została wykreślona z KRS. dowód: wydruki KRS k. 203-208, k. 49-51, zeznanieM. O.k. 197-200, 00:15:23-00:54:17 Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym Gdańsk Południe w Gdańsku wszczął postępowanie egzekucyjne z wniosku wierzycielaL. A.przeciwko dłużnikowi(...)z dnia 21 grudnia 2016r.. Postanowieniem z dnia 16 lutego 2017r. stwierdzono bezskuteczność egzekucji i umorzono postepowanie. dowód: postanowienie – k. 7, wniosek k. 101, wezwanie do wykazania majątku k. 103, protokół czynności k. 105, pisma banków k. 100-107 Właściciel udziałów spółki(...)M. O.który de facto od lat prowadził nieformalnie spółkę, po rozstaniu się wspólników, próbował poprawić sytuacje finansową spółki. Po upadku planów prowadzenia działalności w zakresie fotowoltakiki, postanowił się przebranżowić i wykonywać prace z zakresu elektryki, a także wykonywać inne prace dla klientów indywidualnych, budowlane, wykończeniowe. Aktywnie poszukiwał kontraktów budowlanych, niektóre udało mu się otrzymać. W czerwcu 2016r. pracodawca wysłał do ZUS dokumenty rozliczeniowe powoda. W lipcu 2016r. toczyła się kontrola Państwowej Inspekcji Pracy w ramach którejM. O., jako przedstawiciel spółki pracodawcy przedkładał inspektorowi dokumenty pracownicze, jak np. świadectwo pracy powoda, oraz deklarację ZUS PZWUA, potwierdzająca wyrejestrowanie pracownika. W dniu 25 lipca 2016r. pracodawca wysłał powodowi świadectwo pracy. W tym tez miesiącu wyrejestrowano powoda z ZUS. Spółka składała deklaracje rozliczeniowe za 2016 i 2017r. Za okres 9/2015-06/2016, 08-2016-11/2016 prowadzone było postepowanie egzekucyjne w zakresie ściągnięcia zadeklarowanych składek na ubezpieczenie., W październiku 2016r. trwała kontrola PIP, w ramach którejM. O.stawił się na spotkanie z inspektorem i okazywała dokumenty związane z zatrudnianiem pracowników,. W okresie od 18 lipca 2016r. do 17 października 2016r.spółka (...)zatrudniała regionalnego doradcę techniczna – handlowegoD. C.. Spółka zatrudniała także innych handlowców na zasadzie umowy cywilnoprawnej. Osoby te pracowały w różnych miejscach Polski i miały umowę zespółka (...), iż będą poszukiwać kontraktów – za zwrotem kosztów eksploatacji samochodu w wysokości 200-300 zł, a w razie doprowadzenia do zdobycia kontraktu, mieli być wynagrodzeni prowizyjnie. Koszty korzystania z samochodów były płacone owym handlowcom. Ze spółka współpracowała także – nieoficjalnie, z uwagi na obowiązujący ją zakaz konkurencji –A. K., w okresie od lipca do października 2016r. jako koordynator miała nadzorować zdobywanie kontraktów. W okresie sierpnia – września 2016r ze spółką na zasadzie umowy agencyjnej współpracowałS. L.. W listopadzie 2016r.M. O.prowadził rekrutacje pracowników dospółki (...). Do tego od jesieni sam tez wykonywał prace fizyczne na budowach w ramach uzyskanych kontraktów, którychM. O.oficjalnie po prostu nie rozliczał. W grudniu 2016r. przeprowadzono kontrole PIP współce (...), na podstawie której ustalono, iż w spółce nadal jest zatrudnionaJ. O., przebywająca na urlopie macierzyńskim. W grudniu 2016r.d.C.otrzymał świadectwo pracy i zaległe wynagrodzenie za prace w wysokości 800 zł netto w dniu 5 grudnia 2016r. M. O.był tez aktywny w Internecie, gdzie na forach pracowniczych bronił wizerunku firmy np. 18 listopada 2016r. w dniu 14 i 20 stycznia 2017r. W styczniu 2017r. spółka złożyła deklaracje rozliczeniowe za okres wrzesień – listopad 2016r. oraz PIT R4 za 2016r. (w dniu 31 stycznia 2017r.) W okresie grudzień 2016- maj 2017r.M. O.prowadził działalność marketingowa i promocyjną w zakresiefirmy (...)– roznosił ulotki, rozwieszał plakaty, które mu zostały z wcześniejszych czasów, gdy miał więcej realizacji. Liczył na zainteresowanie klientów tematyką OZE i na możliwe kontrakty. .M. O.pozyskał kontrakty na kwiecień – maj 2017r.. W 2016 i 2017 nie było takiego okresu dwóch miesięcy, aby nie działo się nic, ani kontrakty, ani poszukiwanie klientów. W marcu 2017r.M. O.został ukarany kara grzywny za naruszenie praw pracowniczych, wyrokiem nakazowym z dnia 2 marca 2017r. wydanym przez Sąd rejonowy Gdańsk Północ w Gdańsku. M. O.wniósł sprzeciw w dniu 20 marca 2017r.,, w którym wskazał, iż w rozpatrywanym okresie kondycja finansowa nie była idealna i faktycznie miał zaległości w wypłacie wynagrodzeń, ale ruszający z wiosną sezon budowlany stwarzał warunki do wyjścia na prosta i stanięcia finansowo na nogi. Spółka przestała wynajmować biuro przyul. (...), który to adres był wpisany w KRS, ale działała dalej. Opłacała usługi księgowe wykonywane na jej rzecz. Na początku zajmowało się tym biuroV., potem inne biuro – od czerwca 2016r.(...)zG.(...)które prowadziło księgowość do września 2017r., potem spółka wynajęła jeszcze inne biuro księgowe. M. O.opłacał usługi księgowe przez cały czas trwania działalności. Spółka składała deklaracje VAT za okresy 01-12/2016 i 01-10/2017r. Firma (...)po raz kolejny była kontrolowana w październiku 2017r.. Ustalono wtedy, iż od kwietnia 2017r. spółka zatrudniała pracowników z(...). Większość z nich pracowała w okresie od kwietnia do lipca 2017r.. Jeden z(...)był nadal zatrudniony w październiku 2017r. Prace były wykonywane na budowach.M. O., jako osoba faktycznie kierująca spółką, wypłacał zatrudnionym zaliczki na poczet wynagrodzenia i za mieszkanie. dowód: pismo PIP k. 10, świadectwo pracy k. 11, pismo ZUS k. 66, k. 133 pismo PIP k. 77, protokół kontroli PIP z załącznikami k. 79-87, k. 151-154, k. 155-181, wyrok nakazowy k. 89-91, przeciw k. 92, protokół rozprawy wykroczeniowej k. 93-95, k. 97-100, pismo US k. 134 wydruki z internetu k. 191-193, zeznanieM. O.k. 197-200, 00:15:23-00:54:17 W dniu 22 lutego 2017r. powód złożył wniosek indywidualny o wypłatę świadczeń pracowniczych z FGŚP należnych od byłego pracodawcy(...) sp. z o.o.wG., wnosząc o wypłatę wszystkich kwot z wyroku zaocznego z 2 grudnia 2016r... Decyzją z dnia 15 kwietnia 2015r. odmówiono wypłaty, wskazując na niespełnienie przesłanki niewypłacalności pracodawcy w rozumieniu ustawy. Decyzją z dnia 27 marca 2017 roku Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych wW.odmówił wypłaty ze środków Funduszu należności przysługujących od z tytułu zatrudnienia wfirmie (...), podnosząc, iż nie wykazano istnienia niewypłacalności pracodawcy w rozumieniu ustawy. dowód: wniosek, decyzja – w aktach WUP załączonych do akt sprawy Powód utrzymuje się z minimalnego wynagrodzenia za pracę, ma na utrzymaniu ma na utrzymaniu niepełnosprawnego syna, wymagającego nakładów na jego pielęgnacje i rehabilitacje. dowód: zeznanie powoda, k. 117, 00:14:43-00;29:49 k. 200, 00:56:44-01:02:49, Sąd zważył, co następuje: Stan faktyczny w sprawie Sąd orzekający oparł w szczególności na dokumentacji zgromadzonej w toku postępowania, w szczególności zawartej w aktach komorniczych oraz aktach sprawy karnej, jak również w aktach kontroli PIP, które nie były kwestionowane przez żadną ze stron, a także na podstawie zeznań powoda i świadkaR.orazO.które Sąd uznał za wiarygodne albowiem korelowały ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Zeznania świadkaG. R.były logiczne i przekonujące, w zakresie okresu jego zatrudnienia i powodów oraz czasu rezygnacji z pracy, jednakże zauważyć należy iż siwadek nie miał wiedzy w zakresie tego, jak działała spółka po rozwiązaniu umowy z nim i powodem, zatem w tym zakresie jego zeznania nie były przydatne, były raczej wyrazem domysłów, niż stwierdzeniem faktów. Sąd dał wiarę w zasadniczej części zeznaniomM. O., albowiem znajdują one w wielu punktach potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym – pochodzącym ze sprawy karnej oraz dokumentów kontroli PIP. Sąd nie dal tylko wiary świadkowi, jakoby po powodzie nie zatrudniał pracowników, bowiem przeczy temu dokumentacja urzędowa (protokoły PIP) nadto świadek po okazaniu mu dokumentów wycofał się z tego. Ponadto sąd nie dął wiary świadkowi, jakoby pracowników z(...)zatrudniał w czerwcu lipcu, bo tez przeczą temu dokumenty załączone do akt PIP jak umowy o prace oraz oświadczenia owych pracowników, nadto sam świadek zeznał, iż pozyskał realizacje w kwietniu, maju 2017r. – zatem musiał już wtedy zatrudniać pracowników. Także zeznania powoda sąd uwzględnił w zakresie, w jakim korelują z materiałem dowodowym z gromadzonym w sprawie, głównie w zakresie przebiegu zatrudnienia i okoliczności jego zakończenia. Dokumentom zgromadzonym w aktach sprawy Sąd dał wiarę w całości. Autentyczność i wiarygodność tych dokumentów nie były kwestionowane przez strony, a Sąd nie znalazł przesłanek, by czynić to z urzędu. Ustawa z dnia 13 lipca 2006r.o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy(Dz.U. z 2006r., Nr 158, poz. 1121 z późn.zm.) orazrozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 28 lutego 2007r. w sprawie wykazów, wniosków i wypłat świadczeń z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych(Dz.U. z 2007r., Nr 53, poz. 356) regulue zasady i zakres ochrony roszczeń pracowniczych w razie niemożności ich zaspokojenia przez niewypłacalnego pracodawcę oraz warunki uruchomienia środków finansowych z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. Zauważyć należy, iż wypłata należności pracowniczych z Funduszu jest instytucją wyjątkową, stanowiącą wyjątek od zasady osobistej odpowiedzialności za własne długi, która spoczywa na dłużniku. Z uwagi na powyższe, warunki skorzystania z tej instytucji są ściśle w ustawie określone, i nie można ich interpretować rozszerzająco. Z uwagi na swój wyjątkowy charakter, ustawa wprowadza własne definicje pojęć, które są węższe niż te same pojęcia w rozumieniu potocznym. Jednym z takich pojęć jest kluczowe dla wypłaty świadczeń z funduszu pojęcie niewypłacalności pracodawcy. Zgodnie z treścią art. 3ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, w brzmieniu obowiązującym w dacie składania wniosków, niewypłacalność pracodawcy zachodzi, gdy sąd upadłościowy, na podstawie przepisówPrawa upadłościowego i naprawczego, wyda postanowienie o: 1 ogłoszeniu upadłości pracodawcy obejmującej likwidację majątku dłużnika; 2 ogłoszeniu upadłości pracodawcy z możliwością zawarcia układu; 3 zmianie postanowienia o ogłoszeniu upadłości z możliwością zawarcia układu na postanowienie o ogłoszeniu upadłości obejmującej likwidację majątku dłużnika; 4 oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości pracodawcy, jeżeli jego majątek nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania; 5 oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości w razie stwierdzenia, że majątek dłużnika jest obciążony hipoteką, zastawem, zastawem rejestrowym, zastawem skarbowym lub hipoteką morska w takim stopniu, że pozostały jego majątek nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania. Datą niewypłacalności jest data wydania postanowienia sądu upadłościowego o ogłoszeniu upadłości pracodawcy w przypadkach, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, data postanowienia sądu upadłościowego o oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości pracodawcy w przypadkach, o których mowa w ust. 1 pkt 4 i 5, data uprawomocnienia się postanowienia o zmianie sposobu prowadzenia postępowania upadłościowego (ust. 1 pkt 3). Art. 4-6 ustawy wskazują przesłanki niewypłacalności w przypadku upadłości zagranicznej, co nie miał zastosowania do niniejszej sprawy. W myśl art. 8ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy– niewypłacalność pracodawcy zachodzi również w przypadku gdy w postępowaniu krajowym w razie niezaspokojenia przez pracodawcę roszczeń pracowniczych z powodu braku środków finansowych: 1) na podstawie przepisówPrawa upadłościowego i naprawczegosąd upadłościowy wyda postanowienie o umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku upadłego, jeżeli: a) majątek pozostały po wyłączeniu z niego przedmiotów majątkowych dłużnika obciążonych hipoteką, zastawem, zastawem rejestrowym, zastawem skarbowym lub hipoteką morską nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania, b) wierzyciele zobowiązani uchwałą zgromadzenia wierzycieli albo postanowieniem sędziego-komisarza nie złożyli w wyznaczonym terminie zaliczki na koszty postępowania, a brak jest płynnych funduszów na te koszty; 2) organ założycielski podejmie decyzję o wdrożeniu postępowania likwidacyjnego wobec przedsiębiorstwa państwowego, o ile likwidacja nie jest skutkiem przekształcenia, łączenia lub podziału tego przedsiębiorstwa; 3) sąd orzeknie rozwiązanie spółki handlowej w rozumieniu przepisówustawy z dnia 15 września 2000 r.—Kodeks spółek handlowych(Dz. U. Nr 94, poz. 1037, z późn. zm.); 4) minister właściwy do spraw gospodarki wyda, na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, decyzję o zakazie wykonywania działalności gospodarczej, wykonywanej na takich samych zasadach, jak przedsiębiorcy polscy, przez przedsiębiorcę zagranicznego w ramach utworzonego oddziału z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej; 5) minister właściwy do spraw gospodarki wyda, na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, decyzję o zakazie wykonywania działalności przez przedsiębiorcę zagranicznego, w ramach utworzonego przedstawicielstwa z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej; 6) zgodnie z przepisamiart. 7— 7iustawy z dnia 19 listopada 1999 r.—Prawo działalności gospodarczej(Dz. U. Nr 101, poz. 1178, z późn. zm.) lub przepisami o swobodzie działalności gospodarczej organ ewidencyjny wykreśli pracodawcę będącego osobą fizyczną z Ewidencji Działalności Gospodarczej w wyniku zawiadomienia o zaprzestaniu wykonywania działalności gospodarczej lub stwierdzenia trwałego zaprzestania wykonywania przez pracodawcę działalności gospodarczej. Datą niewypłacalności jest odpowiednio dla tych przypadków: data uprawomocnienia się postanowienia sądu upadłościowego o umorzeniu postępowania upadłościowego, data wydania decyzji właściwych organów o postępowaniu likwidacyjnym, data uprawomocnienia się orzeczenia sądu, o rozwiązaniu spółki, albo data dokonania wykreślenia z ewidencji. Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego, nie wszczynano postepowania upadłościowego i żadne z okoliczności wskazanych w art. 3-8 nie zachodzą w przypadkufirmy (...) spółka z o.o.. Pozostawała zatem do rozważenia kwestia przesłanek z art. 8a ustawy, który stanowi, iż niewypłacalność pracodawcy zachodzi również w razie niezaspokojenia roszczeń pracowniczych z powodu braku środków finansowych w przypadku faktycznego zaprzestania działalności przez pracodawcę, trwającego dłużej niż 2 miesiące. Datą wystąpienia niewypłacalności pracodawcy jest dzień upływu terminu owych 2 miesięcy. W przypadku pracodawcy powoda nie można stwierdzić, by doszło do niewypłacalności przewidzianej w art. 8 a. Warto tu zwrócić uwagę, iż przepis ten wymienia kilka przesłanek, które muszą być spełnione łącznie: Po pierwsze musi wystąpić niezaspokojenie roszczeń pracowniczych. Po drugie musi to być z powodu braku środków finansowych, a nie np. z tego powodu, iż pracodawca postanowi istniejące środki finansowe przeznaczyć na inny cel (spłatę kredytu, uiszczenie należności np. podatkowych, zakup maszyn itd.); Po drugie, musi się to wiązać z zaprzestaniem działalności, a więc de facto zamknięciem firmy, wstrzymaniem produkcji, działalnosci itp. W ocenie sądu o faktycznym zaprzestaniu działalności można mówić, gdy pracodawca nie działa, kontakt jest niemożliwy z osobami reprezentującymi pracodawcę, nie tylko gdy firma nie prowadzi bieżącej działalności zarobkowej, ale w ogóle nie działa. Można bowiem sobie wyobrazić sytuację, iż dany podmiot nie prowadzi produkcji, nie wykonuje usług, bo nie ma zamówień, ale jeśli np. dąży do ich uzyskania, ogłasza się, staje do przetargów, aktywnie poszukuje kontraktów, itp., to mimo braku działalności zarobkowej w danym okresie, nie można mówić o zaprzestaniu działalności. W słowie „zaprzestanie” jest element definitywności, jest zapowiedź zakończenia starań, zamknięcia działalności jako takiej. Z drugiej strony poprzez faktyczne zaprzestanie działalności należy rozumieć stan zaniechania przez przedsiębiorcę dokonywania czynności związanych z prowadzoną przez siebie działalnością, a nie związanych z formalnym istnieniem spółki (tak SO w Warszawie w wyroku z dnia 31 maja 2016r., XXI Pa 240/16. Innymi słowy pojedyncze incydentalne czynności związane z istnieniem spółki (np. dokonywanie wpisów w KRS same w sobie nie przemawiają za faktycznym prowadzaniem działalności (jej niezaprzestaniem). W ocenie sądu trzeba tu patrzeć na całokształt, ogólny kontekst sytuacji danego pracodawcy, by z wszystkich przesłanek łącznie wysnuć wniosek o zaprzestaniu, lub nie , działalności. Po trzecie stan ten trwać musi co najmniej 2 miesiące. Gdy wprowadzano ten przepis, (jak wyjaśnia Joanna Kaleta w Komentarzu do art. 8 a ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych, Lex 2012) miał on służyć umożliwieniu wypłaty pracownikom środków z FGŚP „faktycznego porzucenia przez pracodawcę oraz osoby upoważnione do działania w jego imieniu. Dotychczas bowiem w sytuacji braku organów spółki nie można było rozwiązać stosunków pracy, nie można było dokonać wypłat należnych tym pracownikom świadczeń. Tym samym rozszerzenie katalogu przypadków niewypłacalności pracodawcy na okoliczność niezaspokojenia roszczeń pracowniczych z powodu braku środków finansowych w razie faktycznego zaprzestania działalności przez pracodawcę ma na celu zapewnienie ochrony pracowników przed niewypłacalnymi pracodawcami również w sytuacji „porzucenia” pracowników przez pracodawcę. Jak wskazuje M. Gersdorf (w Aurea praxis. Aurea theoria. Księga pamiątkowa ku czci Profesora Tadeusza Erecińskiego. Tom II, w publikacji Zaprzestanie działalności jako pojęcie prawne. ewolucja pojęcia niewypłacalności w prawie polskim,LexisNexis 2011 )Mimo postawienia cezury czasowej (2 miesiące trwania stanu faktycznego zaprzestania działalności) nadal nie zdefiniowano, co oznacza owo „zaprzestanie działalności". Nie jest jasne, czy chodzi tu o zaprzestanie działalności produkcyjnej, co może mieć walor okresowy i powracający, czy też o „zaryglowanie" zakładu, a może o porzucenie pracowników przez osoby reprezentujące pracodawcę. Przy interpretacji zatem tego pojęcia trzeba będzie posłużyć się wypowiedziami judykatury i nauki odnoszącymi się do ustawy z 1993 r. Nie jest ich jednak wiele. Zaprzestanie działalności to zawsze sytuacja wymagająca analizy spornego przypadku. Pewne wskazówki co do materii oceny daje nam sam ustawodawca w art. 12a, zezwalając kierownikowi Biura Terenowego Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych na analizę składanych deklaracji i opłacanych należnych podatków w urzędzie skarbowym, faktów wyrejestrowania lub niewyrejestrowania pracowników lub płatnika z ZUS, ustaleń dokonanych przez Państwową Inspekcję Pracy w ramach przeprowadzanych kontroli i inspekcji, ustaleń dokonanych przez komornika w trakcie prowadzonych kontroli. w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 4.04.2013 r. (III AUa 1350/12) czytamy, że „wykonywanie działalności gospodarczej obejmuje nie tylko faktyczne wykonywanie czynności należących do zakresu tej działalności (samej produkcji, świadczenia usług, czy sprzedaży), lecz także czynności zmierzające do zaistnienia takich czynności gospodarczych w przyszłości (czynności przygotowawczych). Prowadzenie działalności gospodarczej występuje zarówno w okresach faktycznego wykonywania usług, jak i w okresach wykonywania innych czynności związanych z działalnością – takich jak poszukiwanie nowych klientów, gromadzenie surowców koniecznych do produkcji, zamieszczanie ogłoszeń w prasie, załatwianie spraw urzędowych, przygotowywanie urządzeń potrzebnych do prowadzenia działalności gospodarczej, czy dokonywanie ich napraw itp. Wszystkie te czynności pozostają w ścisłym związku z działalnością usługową, gdyż zmierzają do stworzenia właściwych warunków do jej wykonywania (tak wyrok SA w Białymstoku z 17.12.2003 r., III AUa 1531/03, OSA w Białymstoku 2004/1, s. 51; por. też postanowienie Sądu Najwyższego z 17.07.2003 r., II UK 111/03, „Monitor Prawa Pracy"-wkładka 2004/7, poz. 16). Taka sytuacja ma miejsce w szczególności w czasie oczekiwania na kolejne zamówienia (lub w czasie ich braku i poszukiwania) czy też w czasie napraw środków koniecznych do jej prowadzenia, co nie oznacza zaprzestania prowadzenia działalności jako takiej i nie powoduje uchylenia obowiązku ubezpieczenia społecznego". Z kolei w wyroku z 16.05.2006 r. (I UK 289/05) Sąd Najwyższy stwierdził, że „istotą działalności gospodarczej jest jej prowadzenie w sposób ciągły i zorganizowany, na własny rachunek i ryzyko przedsiębiorcy. Działalność taka nie może mieć charakteru przypadkowego, a zatem nieuprawnione jest twierdzenie, że wykonywana jest wyłącznie wówczas, gdy przedsiębiorca świadczy konkretną usługę. Prowadzenie działalności gospodarczej polega bowiem tak na stworzeniu odpowiednich warunków do jej wykonywania, składaniu ofert, oczekiwaniu na zamówienie, jak i na faktycznym wykonywaniu zleconej pracy". Wydaje się, że podobne wnioski można przyjąć na gruncie art. 8a u.o.r.p. Faktyczne zaprzestanie działalności nastąpi dopiero w chwili, gdy pracodawca zaprzestanie zarówno działalności wytwórczej, produkcyjnej czy usługowej sensu stricto, ale również innych towarzyszących jej czynności, jak zabieganie o klientów, zamówienia, podtrzymywanie gotowości zakładu pracy do podjęcia produkcji lub działalności usługowej. Stan faktycznego zaprzestania działalności gospodarczej zwany jest czasem w literaturze przedmiotu „porzuceniem pracowników". W literaturze przedmiotu prezentowane jest stanowisko, w myśl którego „wprawdzie ustawodawca nie wymienia w treści przepisu sytuacji opuszczenia pracowników, jednak zakres znaczeniowy użytego zwrotu «zaprzestanie działalności przez pracodawcę» pozwala uznać, że ten obejmuje swoim zakresem znaczeniowym wskazane wyżej zdarzenie"( 4). Zauważyć należy, że mimo trwałego zaprzestania działalności gospodarczej (porzucenia pracowników) stosunki pracy trwają nadal, ponieważ nie ma pracodawcy (upoważnionych organów), przed którym pracownik mógłby złożyć oświadczenie woli o wypowiedzeniu lub rozwiązaniu stosunku pracy. W uchwale z 7.06.1994 r. (I PZP 20/94, OSNP 1994/9, poz. 141) Sąd Najwyższy wskazał, że zaprzestanie prowadzenia działalności gospodarczej przez podmiot może prowadzić do jego likwidacji, ale nie do ustania stosunków pracy: „Kodeks pracynie zna konstrukcji porzucenia zakładu pracy przez pracodawcę, które miałoby skutkować rozwiązaniem stosunku pracy"( M. Latos Miłkowska, Komentarz do art.8(a) ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, WKP 2017)Jak wskazuje Aneta Grabowska na s. 62-73 ,,Pracownik i Pracodawca” 2017, nr 1 (vol. 3), w publikacji Ochrona roszczeń pracowniczych w razie faktycznej niewypłacalności Pracodawcy, w myśl ustawy uznanie pracodawcy za faktycznie niewypłacalnego wymaga kumulatywnego spełnienia dwóch przesłanek, tj. niezaspokojenia należności pracowniczych w związku z brakiem środków finansowych oraz faktycznego zaprzestania działalności przez pracodawcę przez okres dłuższy niż dwa miesiące Pracownikom bardzo łatwo wykazać zaistnienie pierwszej przesłanki, natomiast wykazanie drugiej przesłanki może przysparzać wiele trudności. Zaprzestanie działalności przez pracodawcę można rozumieć jako zaprzestanie głównej działalności pracodawcy bądź jako brak jakiegokolwiek przejawu działalności. W orzecznictwie zdecydowanie przeważa pogląd drugi, który zresztą bez wątpienia wydaje się być rozsądniejszym”. I tak jeśli chodzi o pracodawcę powoda, należy zauważyć, iż stosunek pracy ustał w maju 2016r., ale już w lipcu 2016r., spółka zatrudniała następnego pracownika, D.C., do października 2016r.. Do tego zatrudniała także kilka osób na podstawie umów cywilnoprawnych. Przedstawiciel spółki, tj. osoba faktycznie kierująca spółka, jej współwłaściciel, zawierał umowy z pracownikami (w tym z powodem) rekrutował pracowników, uczestniczył w kontrolach PIP, składał dokumenty rozliczeniowe, do ZUS i US, poszukiwał nowych kontraktów, starał się przebranżowić firmę na inne prace budowlane, ale także nie porzucał całkowicie fotowoltaiki, starał się promować te instalacje, rozkładać ulotki, rozwieszać plakaty, które mu zostały z lepszych czasów działalności. W związku z powyższym należy wskazać iż po rozwiązaniu z powodem stosunku pracy nie było okresu dwóch pełnych miesięcy faktycznego zaprzestania działalności. Zaprzestanie to nie zawieszenie czy ograniczenie działalności. Nie jest to sytuacja porównywana z porzuceniem firmy, porzuceniem pracowników, do jakich to celów wprowadził przepis art. 8 a ustawodawca. Tu ciągle się coś dzieje – w okresie od 18 lipca 2016r. do 17 października 2016r. spółka zatrudniałaD. C., w tym samym czasie, do grudnia, innych współpracowników na zasadzie umowy agencyjnej w celu poszukiwania kontaktów w listopadzieM. O.udziela się na forum pracowników, gdzie broni spółki, w grudniu kontaktuje się z PIP w ramach kontroli, wypłaca pracownikowi pieniądze. W styczniu wypełnia obowiązki formalne wiązane z podatkami, udziela się w Internecie, gdzie znów broni firmy przed negatywnymi komentarzami. W listopadzie 2016r. tez, jak wynika z załączonych przez powoda wydruków z internetu,M. O.prowadził rekrutacje pracowników dospółki (...)(k. 193). Sam też, jak oświadczył, pracował fizycznie na budowach. Spółka przez cały czas opłacała biuro księgowe. ŚwiadekM. O.zeznał, iż w okresie grudzień 2016 - maj 2017r. prowadził działalność marketingową i promocyjną w zakresiefirmy (...)– roznosił ulotki, rozwieszał plakaty, które mu zostały z wcześniejszych czasów, gdy miał więcej realizacji. Liczył na zainteresowanie klientów tematyką OZE i na możliwe kontrakty. Brak podstaw, by świadkowi nie wierzyć w tym zakresie. W końcu z dokumentów urzędowych wynika, iż w kwietniu miał już kontrakt, do którego zatrudnił duża grupę(...), a powszechnie wiadomo, iż takich kontraktów nie otrzymuje się z dnia na dzień, musiały być wychodzono, załatwione, innymi słowy poprzedzone kilkutygodniowymi staraniami, ogłaszaniem się itp..M. O.wypłacał owym zatrudnionym zaliczki na mieszkanie i na poczet wynagrodzenia, zatem musiał już mieć jakieś zarobki. Dlatego dać należy wiarę świadkowi, iż w 2016 i 2017 nie było takiego okresu dwóch miesięcy, aby nie działo się nic, ani kontrakty - realizacje, ani poszukiwanie klientów. Potwierdza to zgromadzony materiał dowodowy Zgodnie z art. 12 ust. 1, 2 pkt 1, 2 b,e oraz ust. 3 i 4ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcyw razie niewypłacalności pracodawcy niezaspokojone roszczenia pracownicze, zwane dalej „roszczeniami”, podlegają zaspokojeniu ze środków Funduszu. Przepis ten określa jakie konkretnie kategorie roszczeń pracowniczych podlegając zaspokojeniu z funduszu i za jakie okresy. I tak zgodnie z tym przepisem zaspokojeniu ze środków Funduszu podlegają m.in. należności główne z tytułu wynagrodzenia za pracę, wynagrodzenia za czas niezdolności pracownika do pracy wskutek choroby, o którym mowa wart. 92 Kodeksu pracy, ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy należny za rok kalendarzowy, w którym ustał stosunek pracy. Przy czymwynagrodzenieza pracę i wynagrodzenie za czas niezdolności pracownika do pracy wskutek choroby podlegają zaspokojeniuza okres nie dłuższy niż 3 miesiące poprzedzające datę wystąpienia niewypłacalności pracodawcy albo za okres nie dłuższy niż 3 miesiące poprzedzające ustanie stosunku pracy,jeżeli ustanie stosunku pracy przypada w czasie nie dłuższym niż 9 miesięcy poprzedzających datę wystąpienia niewypłacalności pracodawcy.Roszczenia z tytułuekwiwalentupieniężnego za urlop wypoczynkowy podlegają zaspokojeniu, jeżeliustanie stosunku pracy nastąpiło w okresie nie dłuższym niż 9 miesięcy poprzedzających datęwystąpienia niewypłacalności pracodawcy. Przedkładając powyższe na grunt przedmiotowej sprawy wskazać należy, powód nie wykazał, aby w przypadkuspółki (...)zaistniała niewypłacalność w rozumieniu cytowanej wyżej ustawy, oraz aby jego roszczenia mieściły się w okresach wskazanych w art. 12 tej ustawy. Zatem słusznie tu Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych odmówił wypłaty, bowiem nie zostały spełnione przesłani ustawowe tejże wypłaty. Wobec powyższego sad oddalił powództwo w punkcie I wyroku. O kosztach procesu orzeczono na podstawieart. 102 k.p.c.W ocenie sądu okoliczności pracy, w szczególności sytuacja majątkowa i życiowa powoda, jaka wynika z protokołów rozprawy, rodzaj zgłoszonego roszczenia, – rozważane łącznie dają podstawy do przyjęcia, iż zachodzą w niniejszej sprawie przesłankiart. 102 k.p.c., zgodnie z którym w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Pamiętać też trzeba, iż ocena sądu, czy zachodzi wypadek szczególnie uzasadniony, o którym mowa wart. 102 k.p.c., ma charakter dyskrecjonalny, oparty na swobodnym uznaniu, kształtowanym własnym przekonaniem sądu oraz oceną okoliczności rozpoznawanej sprawy. W związku z tym może być podważona tylko wtedy, gdy jest rażąco niesprawiedliwa (post. SN z 26.01.2012., III CZ 10/12, Biul.SN 2012/4/7. Powód wprawdzie przegrał proces, jednakże względy słuszności przemawiały w ocenie Sądu za odstąpieniem jej od obciążania kosztami procesu, na zasadzieart. 102 k.p.c.. Do okoliczności branych pod uwagę przez sąd przy ocenie przesłanek zastosowania dyspozycji omawianego przepisu według doktryny zaliczyć można nie tylko te związane z samym przebiegiem postępowania, lecz także dotyczące stanu majątkowego i sytuacji życiowej strony (por. postanowienie SN z dnia 8 grudnia 2011 r., IV CZ 111/11, LEX nr 1119554). Okoliczność, że powód mógł być subiektywnie przekonany o zasadności swojego roszczenia uzasadnia zastosowanie art. 102 (zob. wyrok SN z dnia 20 grudnia 1979 r., III PR 78/79, OSP 1980, z. 11, poz. 196, z glosą W. Siedleckiego)(T.Demendecki, Komentarz do art. 102 Kodeksu postępowania cywilnego, st.prawny 1.07.2012). Sąd w pełni aprobuje stanowisko wyrażone przez Sąd Apelacyjny w Katowicach(wyrok z dn. 11.09.2012r., V ACa 270/12, LEX nr 1223190),iż istnieje możliwość skorzystania z dobrodziejstwaart. 102 k.p.c.wówczas, gdy system skomplikowanych norm prawnych lub wysoce skomplikowany stan faktyczny wpływa na subiektywne przekonanie powoda o swej racji, pomimo zachowania należytej staranności przy wyrobieniu oceny zagadnienia oraz własnych szans procesowych. Tymczasem zapisy ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych są napisane bardzo trudnym językiem, w sposób mało zrozumiały, trudno osobie nie posiadającej szczegółowej wiedzy prawniczej zorientować się co do szans powodzenia swojej sprawy. Na gruncie przedmiotowej sprawy zarówno trudna sytuacja materialna i rodzinna powoda, niskie wynagrodzenie i wysokie wydatki związane z koniecznością pielęgnacji i rehabilitacji niepełnosprawnego syna, subiektywne przekonanie o swej racji, poczucie pokrzywdzenia przez niewątpliwy brak zaspokojenia roszczeń pracowniczych, zdaniem Sądu uzasadniały zastosowanieart. 102 k.p.c.i odstąpienie od obciążania powoda kosztami procesu.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku date: '2018-05-30' department_name: VI Wydział Pracy judges: - Anita Niemyjska – Wakieć legal_bases: - art. 7 - art. 92 Kodeksu pracy - art. 102 k.p.c. recorder: sekr.sąd Monika Kłosek signature: VI P 194/17 ```

152010000003518_VII_U_003063_2017_Uz_2019-01-21_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VII U 3063/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 stycznia 2019 roku Sąd Okręgowy w Krakowie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący : SSO Anna Głowacka Protokolant : st. sekr. sądowy Szymon Olesiński po rozpoznaniu w dniu 21 stycznia 2019 roku w Krakowie na rozprawie sprawy(...) spółka jawna przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wK. o ustalenie istnienia obowiązku ubezpieczeniaM. S. na skutek odwołania(...) spółka jawna od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wK. z dnia 8 września 2017 roku , nr(...) I .oddala odwołanie II. zasądza od(...) spółki jawnejna rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wK.kwotę 180 , 00 zł. ( słownie : sto osiemdziesiąt złotych ) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego Sygn. akt VII U 3063/17 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 8 września 2017 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wK.stwierdził, że zainteresowanaM. S.jako osoba wykonująca pracę na podstawie umowy o świadczenie usług u płatnika składek(...) spółka jawna, podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowym, w okresach: od 7 stycznia 2013r. do 31 października 2013r., od 4 listopada 2013r. do 30 grudnia 2013r., od 3 lutego 2014r. do 28 listopada 2014r. od 12 stycznia 2015r. do 3o kwietnia 2015r, od 15 maja 2015r do 31 grudnia 2015r. oraz od 20 stycznia 2016r. do 30 grudnia 2016r. Jednocześnie Zakład ustalił dlaM. S.podstawę wymiaru składek na obowiązkowe ubezpieczenie emerytalne, rentowe, wypadkowe i zdrowotne w wysokości i za okresy wskazane w decyzji. W uzasadnieniu decyzji Zakład podał, iż w okresach wymienionych w decyzji zainteresowana wykonywała prace na rzecz strony odwołującej się, na podstawie umów o świadczenie usług, do których zgodnie z przepisamik.c.stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, a zatytułowanych jako umowy o dzieło. Przedmiotem zawartych umów było wykonanie według instrukcji, na zamówienie zamawiającego(...)w ilości 15.000 sztuk, 15.000 sztuk, 7.000 sztuk, 6.000 sztuk i 6.000 sztuk. Na podstawie rachunków ZUS ustalił, iż zainteresowana otrzymała wynagrodzenie za miesiące wskazane w zaskarżonej decyzji w wysokościach wykazanych w decyzji, które stanowią podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z tytułu wykonywania ww. umów. Termin realizacji umów we wszystkich umowach został określony jako ustalony przez zamawiającego według bieżących potrzeb firmy. Nie dokonywano odbioru wykonywanych prac, a ryzyko wykonaniu umowy obciążało spółkę. Strona odwołująca oprócz materiałów zapewniała również narzędzia. W przypadku awarii dokonywała napraw lub wymiany narzędzi. Nie można poddać dzieła sprawdzianowi na istnienie wad fizycznych, gdyż strony nie określiły w umowie cech i parametrów dzieła, a określiły jedynie pracę, która ma być wykonana. Realizacja umów polegała na wykonywaniu powtarzalnych, odtwórczych czynności, wykonywaniu zadań związanych z bieżącą, branżową działalnością spółki w sposób ciągły, czynności niewymagających jakichkolwiek specjalnych kwalifikacji. Instrukcja lub wzór był potrzebny tylko przy pierwszy wykonaniu elementu czy pracy. Wykonanie określonej czynności (szeregu powtarzających się czynności) bez względu na rezultat jaki ona przyniesie jest cechą charakterystyczną dla umów zlecenia. Mając powyższe na uwadze Zakład uznał, iż czynności wykonywane w ramach zawartych umów noszą znamiona umów o świadczenie usług, do których stosuje się przepisy o zleceniu. (...) spółka jawnazaskarżając decyzję w całości domagało się jej zmiany i stwierdzenia, żeM. S.nie podlega ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowemu i wypadkowemu w okresach wskazanych w decyzji i w związku z tym brak jest obowiązku odprowadzania składek. Ponadto wniosła o zasądzenie kosztów postepowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Strona odwołująca się zarzuciła naruszenie szeregu przepisówk.c.w szczególności poprzez błędne uznanie przez organ rentowy, że czynności wykonywane przez ubezpieczoną powinny być kwalifikowane, jako świadczenie pracy w ramach umowy o świadczenie usług podczas, gdy faktycznie realizował on umowy o dzieło, co w konsekwencji nie powodowało powstania obowiązkowo ubezpieczenia społecznego i obowiązku opłacania składek. Strona odwołująca uzasadniając swoje stanowisko w sprawie, w sposób obszerny przedstawiła uzasadnienie zgłoszonych zarzutów. Ponadto przedstawiła rozważania uregulowańkodeksu cywilnego, orzecznictwa i doktryny w zakresie umowy o dzieło i umowy zlecenia, domagając się zmiany oceny umów poprzez uznanie, że są umowami o dzieło. W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wK.wniósł o oddalenie odwołania i zasądzenie od odwołującej spółki kosztów procesu w sprawie, uzasadniając swoje stanowisko jak w zaskarżonej decyzji. Podniósł, iż zarzuty strony odwołującej się nie dają podstaw do uwzględnienia odwołania. ZainteresowanaM. S.popierała stanowisko strony odwołującej. Sąd Okręgowy ustalił, co następuje: Strona odwołująca się(...) spółka jawna– jako zamawiający (reprezentowana przezB. M.) zawarła z zainteresowanąM. S.(jako wykonawcą) sześć umów nazwanych „umowa o dzieło”. Na podstawie zawartych umów ubezpieczony zobowiązywał się wykonać według instrukcji, na zamówienie zamawiającego się:(...)oraz(...)i(...), w ilości odpowiednio: 15.000 sztuk, 15.000 szt., 7.000 szt., 6.000 szt. i 6.000 szt. Termin realizacji dzieł miał ustalić zamawiający tj. według bieżących potrzeb firmy. Dla wykonania dzieł spółka miała dostarczyć ubezpieczonej materiały, a po zakończeniu dzieł wykonawca zobowiązany był rozliczyć się z otrzymanych materiałów oraz zwrócić te, których nie zużył. Zgodnie z postanowieniami zawartych umów wykonawca miał wykonywać prace we własnym lokalu. Ubezpieczona mogła powierzyć wykonanie „dzieł” osobie trzeciej, ale była odpowiedzialna za jej działanie jak za własne. Czynności zainteresowanej polegały na montażu anten, które różniły się od siebie typem, modelem. Wszystkie były antenami telewizyjnymi. Prace te wykonywała u siebie w domu. Anteny składała według wzoru, wcześniej już złożonej anteny. Przeciętnie w miesiącuM. S.składała ok. 1000 anten. Montaż anten nie sprawiał zainteresowanej żadnego problemu. Materiały do składania anten otrzymywała od kierownika zakładu mieszczącego sięP., on również odbierał gotowe anteny. Po za montażem antenM. S.zajmowała się też ich pakowaniem. Zamawiający miał wypłacić wykonawcy kwotę wg rachunku złożonego przez wykonawcę. Podstawą ustalenia wynagrodzenia miała być ilość wykonanych sztuk.Spółka (...)zajmuje się produkcją anten i osprzętu telewizyjnego. Spółka zatrudniała pracowników głównie na podstawie umów o pracę, a także umów zlecenia i umów o dzieło. Aktualnie spółka zatrudnia 9 osób na podstawie umów o prace. dowód:umowy zawarte pomiędzy stroną odwołującą się, a ubezpieczoną wraz z rachunkami do tych umów – akta ZUS ., zeznania odwołujących się:J. B.k. 30 a.s. iP. B.złożone przy sprawie sygn. akt VII U 3063/17, zeznania zainteresowanejM. S.k 28-29/. Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zawartych w aktach ubezpieczeniowych w tym umów zawartych pomiędzy stroną odwołującą się, a ubezpieczonym oraz rachunków do tych umów. Prawdziwość i autentyczność dokumentów nie była kwestionowana przez żadną ze stron. Ustaleń faktycznych sąd dokonał także na podstawie zeznań odwołujących się, które są jasne i logiczne oraz wzajemnie się uzupełniają. Z zeznań tych osób wynika, gdzie i jakie czynności ubezpieczona wykonywała na podstawie zawartych umów. Sąd Okręgowy zważył co następuje. Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie. Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadzała się do ustalenia charakteru prawnego umów zawartych pomiędzy stroną odwołującą, a ubezpieczonąM. s.i w konsekwencji jakie to ma skutki w zakresie podlegania ubezpieczeniu emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu. Zgodnie zart. 6 ust. 1 pkt. 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych z dnia 13 października 1998 r.(tekst jednolity Dz. U. z 2017r. poz. 1383) obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają, osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są osobami wykonującymi pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie zKodeksem cywilnymstosuje się przepisy dotyczące zlecenia, z zastrzeżeniem ust. 4, który z kolei stanowi, że osoby określone wust. 1 pkt. 4(zleceniobiorcy) nie podlegają obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym, jeżeli są uczniami gimnazjów, szkół ponadgimnazjalnych, szkół ponadpodstawowych lub studentami, do ukończenia 26 lat. Stosownie do art. 12 ust. 1 w.w. ustawy obowiązkowo ubezpieczeniu wypadkowemu podlegają osoby podlegające ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym. Takiemu ubezpieczeniu podlega się z tytułu między innymi umowy zlecenia. Obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu podlegają osoby fizyczne wykonujące pracę nakładczą oraz zleceniobiorcy - od dnia oznaczonego w umowie jako dzień rozpoczęcia jej wykonywania do dnia rozwiązania lub wygaśnięcia tej umowy (art. 13 pkt. 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych). Nadto w myśl zaś art. 36 ust. 1 i 2 ustawy każda osoba objęta obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnym i rentowym podlega zgłoszeniu do ubezpieczeń społecznych, zaś obowiązek zgłoszenia do ubezpieczeń społecznych osób określonych m.in. w art. 6 ust. 1 pkt. 1-4, spoczywa na płatniku składek. O tym czy daną umowę należy zakwalifikować jako umowę o dzieło czy jako umowę o świadczenie usług decydują przepisykodeksu cywilnego. W myślart. 627 k.c.przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego (zindywidualizowanego) dzieła (dzieł), a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia. Starania przyjmującego zamówienie w umowie o dzieło mają doprowadzić w przyszłości do konkretnego, indywidualnie oznaczonego rezultatu, za wynagrodzeniem zależnym od wartości dzieła (art. 628 § 1, 629, 632 k.c.). Umowa o dzieło zakłada swobodę i samodzielność w wykonywaniu dzieła, a jednocześnie nietrwałość stosunku prawnego, gdyż wykonanie dzieła ma charakter jednorazowy i jest zamknięte terminem wykonania. Przyjmuje się, że rezultat, o który umawiają się strony, musi być z góry określony, mieć samoistny byt obiektywnie osiągalny i pewny. Z chwilą ukończenia dzieła staje się ono niezależną od twórcy, autonomiczną wartością w obrocie prawnym. Ponadto, dzieło powinno być oznaczone jako wykonane na zamówienie, a zatem odpowiadające osobistym potrzebom, upodobaniom czy wymaganiom zamawiającego. Z kolei stosownie doart. 734 § 1 k.c.przez umowę zlecenia przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie. Przepisy o zleceniu stosuje się odpowiednio do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami (art. 750 k.c.). Wskazać należy, iż w odróżnieniu od umowy zlecenia, umowa o dzieło wymaga, by starania przyjmującego zamówienia (wykonawcy) doprowadziły do konkretnego, w przyszłości indywidualnie oznaczonego (oznaczonych) rezultatu (rezultatów). Umowa zlecenia nie akcentuje tego rezultatu jako koniecznego do osiągnięcia, nie wynik zatem (jak w umowie o dzieło), lecz starania w celu osiągnięcia tego wyniku, są elementem wyróżniającym dla umowy zlecenia tj. przedmiotowo istotnym. Z przeprowadzonego postępowania dowodowego wynika, iż na podstawie zawartych umówM. S.wykonywała określoną przez zamawiającego ilość sztuk elementów do anten tzw.(...). Wszystkie wykonane elementy musiały wyglądać identycznie. Element taki nie miał samodzielnego zastosowania, stanowił część anteny. W ocenie Sądu wytworzenie tego typu elementów nie zawierało żadnych czynności twórczych, na które miał by wpływ wykonujący je. Ubezpieczona nie decydowała o kształcie elementów, wykonywała je przy użyciu narzędzi dostarczonych przez spółkę. Co prawda czynności ubezpieczonej prowadziły do powstania określonego skutku (wykonanie elementu anteny), to jednak skutki pracy były uzależnione wyłącznie od starannego działania wykonawcy. Wykonywanie(...)jest szeregiem czynności wykonywanych z należytą starannością. Nie występuje tutaj element twórczy ze strony ubezpieczonej. Zainteresowana nie musiała posiadać żadnych szczególnych umiejętności. Musiała być tylko „sprawna”. Nie bez znaczenia pozostaje fakt, iż ubezpieczona wykonywała od kilkudziesięciu do kilkuset takich elementów. Zatem realizacja umów polegała na wykonywaniu powtarzalnych, odtwórczych czynności, które były związane z bieżącą, branżową działalnością w sposób ciągły. Celem umowy było uzyskanie takich samych elementów produkcyjnych dla zaspokojenia potrzeb produkcyjnych zakładu. Odnosząc się do zarzutów strony odwołującej się wskazać należy że, bez znaczenia pozostaje okoliczność iż, sporne umowy zostały nazwane „umowami o dzieło”, gdyż nazwa umowy z wyeksponowaniem terminologii służącej podkreśleniu wybitnie charakteru umowy jako umowy o dzieło, nie jest elementem decydującym samodzielnie o rodzaju zobowiązania, w oderwaniu od oceny rzeczywistego przedmiotu tej umowy i sposobu oraz okoliczności jej wykonania (Tak: wyrok SA w Wrocławiu z dnia 06.06.2012r. III AUa 377/12). Zdaniem Sądu zarówno treść jak i sposób wykonania przedmiotowych umów wskazują na fakt, iż były to umowy o świadczenie usług, do których stosuje się odpowiednio przepisyKCo zleceniu. Zdaniem Sądu celem zawarcia umów było obejście przepisówustawy o systemie ubezpieczeń społecznychzobowiązujących do opłacania składek na ubezpieczenie społeczne. Tym samym skoro pomiędzy ubezpieczoną, a odwołującą spółką doszło do zawarcia umów o świadczenie usług, to uzasadnionym było objęcieM. S.ubezpieczeniami emerytalnym, rentowymi i wypadkowym zgodnie zart. 6 ust. 1 pkt 4 i art. 12 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, o czym prawidłowo orzekł organ rentowy w zaskarżonej decyzji. Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd orzekł jak w punkcie I sentencji wyroku na mocy powołanych przepisów i na zasadzieart. 47714§ 1 k.p.c. O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na podstawieart. 98 k.p.c.w zw. z § 9 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Krakowie date: '2019-01-21' department_name: VII Wydział Ubezpieczeń Społecznych judges: - Anna Głowacka legal_bases: - art. 6 ust. 1 pkt. 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych z dnia 13 października 1998 r. - art. 628 § 1, 629, 632 k.c. - art. 98 k.p.c. recorder: st. sekr. sądowy Szymon Olesiński signature: VII U 3063/17 ```

153000000001521_III_AUa_000320_2013_Uz_2013-06-27_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III AUa 320/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 27 czerwca 2013 r. Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący - Sędzia SA Barbara Hejwowska Sędziowie: SA Barbara Mazurkiewicz-Nowikowska SA Teresa Czekaj (spr.) Protokolant: st.sekr.sądowy Urszula Goluch-Nikanowicz po rozpoznaniu w dniu 27 czerwca 2013 r. w Lublinie sprawyR. F. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wR. o ustalenie podstawy wymiaru składek na skutek apelacji pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych OddziałuwR. od wyroku Sądu Okręgowego w Radomiu z dnia 18 lutego 2013 r. sygn. akt VI U 1442/12 oddala apelację. Sygn. akt III AUa 320/13 UZASADNIENIE R. F.odwołał się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wR.z dnia 12 września 2012 roku podwyższającej stopę procentową składki na ubezpieczenie wypadkowe za okres od kwietnia 2012 roku do marca 2013 roku o 50%. W uzasadnieniu wskazał, iż we wskazanym okresie zaniżono stopę procentową składeki opłacono je w uprzednio obowiązującej wysokości, po czym dokonano korekty błędnych deklaracji. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wR.wniósł o oddalenie odwołania. Wyrokiem z dnia 18 lutego 2013 r. Sąd Okręgowy w Radomiu zmienił zaskarżoną decyzję i ustalił, żePrzedsiębiorstwo Produkcyjno-Handlowo-Usługowe (...)R. F.wM.nie ma obowiązku opłacania podwyższonej o 50% składki na ubezpieczenie wypadkowe za okres od 1 kwietnia 2012 r. do 31 marca 2013 r. Sąd Okręgowy wskazał, że zgodnie z przepisem art. 28 ustawy z 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 2009 roku Nr 167 poz. 1322 ze zm.) stopa procentowa składki na ubezpieczenie wypadkowe dla płatnika składek zgłaszającego do ubezpieczenia wypadkowego nie więcej niż 9 ubezpieczonych wynosi 50 % najwyższej stopy procentowej ustalonej na dany rok składkowy dla grup działalności, zgodnie z zasadami określonymi w art. 30 (ust. 1). Stopę procentową składki na ubezpieczenie wypadkowe dla płatnika składek zgłaszającego do ubezpieczenia wypadkowego co najmniej 10 ubezpieczonych ustala Zakład jako iloczyn stopy procentowej składki na ubezpieczenie wypadkowe określonej dla grupy działalności, do której należy płatnik składek, i wskaźnika korygującego ustalonego dla płatnika składek, z zastrzeżeniem art. 33 (ust. 2). Liczbę ubezpieczonych, o których mowa w ust. 1 i 2, ustala się jako iloraz sumy ubezpieczonych podlegających ubezpieczeniu wypadkowemu w ciągu poszczególnych miesięcy poprzedniego roku kalendarzowego i liczby miesięcy, przez które płatnik składek był w poprzednim roku kalendarzowym zgłoszony w Zakładzie co najmniej 1 dzień (ust. 3). Jeżeli płatnik składek zgłaszany jest w Zakładzie w okresie od dnia 1 stycznia danego roku do dnia 31 marca następnego roku, liczbę ubezpieczonych, o których mowa w ust. 3, ustala się w oparciu o liczbę ubezpieczonych podlegających zgłoszeniu do ubezpieczenia wypadkowego w miesiącu kalendarzowym, od którego płatnik składek został zgłoszony w Zakładzie (ust. 4). Sąd Okręgowy podkreślił, że dla odwołującego się stopa procentowa na ubezpieczenie wypadkowe zgodnie z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 listopada 2002 roku (Dz. U. Nr 200, poz. 1692 ze zm.) w sprawie zróżnicowania stopy procentowej składki na ubezpieczenie społeczne z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych w zależności od zagrożeń zawodowych i ich skutków, ustalona na dany rok składkowy od 1 kwietnia 2012 roku do 31 marca 2013 roku wynosi 3,86%, zaś 50% najwyższej stopy procentowej ustalonej na rok składkowy od 1 kwietnia 2012 roku do 31 marca 2013 roku wynosi 1,93% i taka stopa procentowa składki na ubezpieczenie wypadkowe obciąża odwołującego się. Jak wynika z ustaleń Sądu Okręgowego skarżący podał stopę procentową wynoszącą 1%, a obowiązującą w okresie od 1 kwietnia 2011 roku do 31 marca 2012 roku, podając jednocześnie wszystkie inne informacje w sposób prawidłowy. Okoliczności te są między stronami bezsporne. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wR.w dniu 12 września 2012 roku wydał decyzję podwyższającą o 50% stopę procentową składki na ubezpieczenie wypadkowe tj. do wysokości 2,90% za okres od 1 kwietnia 2012 roku do 31 marca 2013 roku na podstawie art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. W ocenie Sądu Okręgowego powołana przez organ rentowy podstawa prawna decyzji nie może mieć zastosowania w niniejszej sprawie. Zgodnie z art. 34 ust. 1 w/w ustawy, jeżeli płatnik składek nie przekaże danych lub przekaże nieprawdziwe dane, o których mowa w art. 31, co spowoduje zaniżenie stopy procentowej składki na ubezpieczenie wypadkowe, zakład ustala, w drodze decyzji, stopę procentową składki na cały rok składkowy w wysokości 150% stopy procentowej ustalonej na podstawie prawidłowych danych. Płatnik składek jest zobowiązany opłacić zaległe składki wraz z odsetkami za zwłokę. Zdaniem Sądu Okręgowego z powyższego wynika, że zgodnie z treścią art. 34 ust. 1 powołanej wyżej ustawy podwyższenie stopy procentowej możliwe jest jedynie w przypadku nieprzekazania danych, lub przekazania nieprawdziwych danych, o których mowa w art. 31 ustawy. W niniejszej sprawie nie miało to miejsca. Organ rentowy nie zarzuca odwołującemu się, że nie przekazał danych, o których mowa w powołanym art. 31 ustawy wypadkowej, ani też, że przekazał nieprawdziwe dane dotyczące ilości zatrudnionych osób bądź rodzaju działalności. Pełnomocnik wnioskodawcy przyznał, iż błędnie wskazał wysokość stopy procentowej. W tych okolicznościach organ rentowy nie miał podstaw prawnych do zwiększenia wysokości stopy procentowej. Mógł, co najwyżej wydać decyzję zobowiązującą do wyrównania składki. Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, Sąd Okręgowy na podstawieart. 47714§ 2 k.p.c.zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł jak w sentencji wyroku. Apelację od powyższego wyroku wywiódł Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wR.zaskarżając wyrok w całości. Wyrokowi zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnegoart. 34 ust. 3 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych(Dz. U. Nr 167, poz. 1322 ze zm.) przez przyjęcie, żePrzedsiębiorstwo Produkcyjno-Handlowo-Usługowe (...)R. F.nie ma obowiązku opłacania podwyższonej o 50% składki na ubezpieczenie wypadkowe za okres od 1 kwietnia 2012 r. do 31 marca 2013 r. Wskazując na powyższy zarzut organ rentowy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie, że wnioskodawca jest zobowiązany do opłacania podwyższonej o 50% składki na ubezpieczenie wypadkowe za okres od 1 kwietnia 2012 r. do 31 marca 2013 r. ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Radomiu. W uzasadnieniu apelacji organ rentowy podniósł, że w odniesieniu do wnioskodawcy wystąpił warunek nieprawidłowego ustalenia przez niego liczby ubezpieczonych, gdyż to płatnik zobowiązany jest do ustalenia stopy procentowej. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd Okręgowy wydał prawidłowe, odpowiadające prawu rozstrzygnięcie. Zwrócić jednak należy uwagę, żeart. 34 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych(tekst jedn. Dz. U. Nr 167 z 2009 r., poz. 1322 ze zm.) dotyczy płatników zgłaszających do ubezpieczenia co najmniej 10 ubezpieczonych. Zobowiązani są oni do przekazywania do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych danych służących do ustalenia kategorii ryzyka dla swojej grupy działalności oraz wskaźnika korygującego. Nieprzekazanie przez tych płatników powyższych danych lub przekazanie nieprawidłowych danych o jakich mowa w art. 31 ustawy wypadkowej i spowodowanie wskutek tego zaniżenia stopy procentowej składki na ubezpieczenie wypadkowe skutkuje sankcją w postaci ustalenia przez ZUS stopy procentowej składki za cały rok w wysokości 150% stopy procentowej określonej na podstawie prawidłowych danych. W sprawie niniejszej płatnik składek zgłosił do ZUS mniej niż 9 ubezpieczonych, a więc będzie tu miał zastosowania art. 34 ust 3 ustawy wypadkowej i naruszenie tego artykułu zarzuca apelujący. Dla płatników zgłaszających mniej niż 9 ubezpieczonych ZUS nie ustala indywidualnej stopy procentowej składki, płatnicy ci określają ją sami, według zasad wynikających z art. 28 ust. 1 lub art. 33 ust. 1 i 2. Dla ustalenia stopy procentowej składki konieczne jest więc określenie liczby osób zgłoszonych do ubezpieczenia wypadkowego, gdyż wnioskodawca należy do tej kategorii płatników, o jakich mowa w art. 28 ust. 1 ustawy wypadkowej. Z bezspornego stanu faktycznego niniejszej sprawy wynika, że wnioskodawca zgłosił do ZUS mniej niż 9 ubezpieczonych, a więc nie może być mowy o nieprawidłowo ustalonej liczbie ubezpieczonych. Przyznał to również ZUS w zaskarżonej decyzji, wskazując, że na podstawie dokumentów ubezpieczeniowych znajdujących się w systemie informatycznym ZUS ustalono, że płatnik składek w 2011 r. zgłaszał do ubezpieczenia wypadkowego nie więcej niż 9 ubezpieczonych. Zakład Ubezpieczeń Społecznych może zastosować sankcję określoną w art. 34 ust. 1 w związku z art. 34 ust. 3 ustawy wypadkowej wobec płatników zgłaszających do ubezpieczenia wypadkowego nie więcej niż 9 ubezpieczonych tylko wówczas, gdy nieprawidłowo ustalili liczbę ubezpieczonych, tj. niewłaściwie zastosowali art. 28 ust. 3 ustawy, a rezultatem tej nieprawidłowości było zaniżenie stopy procentowej składki. Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 4 lutego 2011 r., II UZP 1/11, OSNP 2012/7-8/102 podkreślił, że „pomiędzy nieprawidłowym ustaleniem liczby osób zgłoszonych do ubezpieczenia społecznego a zaniżeniem stopy procentowej składki musi zachodzić związek przyczynowo-skutkowy. Ustawa wiąże bowiem sankcję z ust. 1 powołanego artykułu tylko z tak oznaczoną przyczyną zaniżenia składki na przedmiotowe ubezpieczenie, a nie z każdym przypadkiem jej niewłaściwego obliczenia. Przekazywanie przez płatnika do ZUS składki w wysokości niższej od wymaganej, jeśli wynika ono z innych powodów (np. matematycznej pomyłki w wyliczeniu kwoty składki, wadliwego przeimportowania danych do programu komputerowego) nie wyczerpuje hipotezy normy art. 34 ust. 3 w związku z ust. 1 i nie implikuje skutku objętego jej dyspozycją”. Pogląd ten Sąd Apelacyjny w całości podziela. Jak wyjaśniła główna księgowa firmy, zaniżone stopy procentowe podała wskutek swojej pomyłki. Prawidłowo podała do ZUS liczbę osób ubezpieczonych. Dlatego nie można tu mówić o związku przyczynowo-skutkowym. Sąd Okręgowy wydając wyrok w niniejszej sprawie nie naruszył przepisów prawa materialnego wskazanych w apelacji. W związku z powyższych Sąd Apelacyjny na podstawieart. 385 k.p.c.oddalił apelację.

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Lublinie date: '2013-06-27' department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Barbara Mazurkiewicz-Nowikowska - Barbara Hejwowska - Teresa Czekaj legal_bases: - art. 385 k.p.c. - art. 34 ust. 3 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych recorder: st.sekr.sądowy Urszula Goluch-Nikanowicz signature: III AUa 320/13 ```

150525000001521_III_Pa_000010_2013_Uz_2013-11-07_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III Pa 10/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 7 listopada 2013r. Sąd Okręgowy w Ostrołęce III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSO Bożena Beata Bielska (spr.) Sędziowie: SSR del. do SO Monika Obrębska SSO Grażyna Załęska-Bartkowiak Protokolant: sekr. sądowy Ewelina Asztemborska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu28 października 2013r.wO. sprawy z powództwaW. J.,B. O.iS. K. przeciwkoUrzędowi Gminy wN. o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę na skutek apelacjipozwanego Urzędu Gminy wN. od wyroku Sądu Rejonowego w Ostrołęce z dnia14 czerwca 2013r.sygn. aktIV P 136/11 orzeka: 1 oddala apelację, 2 zasądza od pozwanego Urzędu Gminy wN.na rzecz każdego z powodów kwoty po 60 zł (sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego za II instancję. Sygnatura akt III Pa 10/13 UZASADNIENIE PowódB. O.w pozwie przeciwko BurmistrzowiN.w sprawie IV P 136/11, wniósł o: 1 o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne , 2 zasądzenie odszkodowania za bezskuteczne wypowiedzenie umowy o pracę w związku z dokonaniem wypowiedzenia w czasie usprawiedliwionej nieobecności w pracy, w wysokości wynagrodzenia za okres 3 miesięcy, tj. 9.000zł brutto, 3 zasądzenie odprawy pieniężnej w wysokości 3.000zł, Uzasadniając swoje roszczenie wskazał, że w Straży Miejskiej wN.pracował od 05.10.2009r., najpierw na podstawie umowy o pracę na czas określony, która została przedłużona od 01.01.2010r. na czas nieokreślony za wynagrodzeniem miesięcznym wynoszącym łącznie 3.000zł. Pismem z dnia 14.03.2011r. BurmistrzN.wypowiedział mu umowę o pracę z miesięcznym okresem wypowiedzenia, który mijał z dniem 30.04.2011r., pismo to zostało mu doręczone w dniu 16.03.2011r. Zdaniem powoda wypowiedzenie to zostało dokonane z naruszeniem przepisów o wypowiedzeniu umów o pracę, tj.art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 13.03.2003r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracownikóww zw. z art. 5 ust. 3 tej ustawy w zw. zart. 41 kp, bowiem w dniu, kiedy doręczono mu wypowiedzenie umowy o pracę, przebywał na zwolnieniu lekarskim od 01.02.2011r. B. O.w kolejnym pozwie przeciwko BurmistrzowiN.w sprawie IV P 163/11 wniósł odwołanie od wypowiedzenia umowy o pracę dokonanego pismem z dnia 02.05.2011r. i wniósł o: 1 uznanie wypowiedzenia za bezskuteczne, 2 zasądzenie odszkodowania za bezskuteczne wypowiedzenie umowy o pracę w związku z dokonaniem wypowiedzenia w czasie usprawiedliwionej nieobecności w pracy, w wysokości wynagrodzenia za okres 3 miesięcy, 3 zasądzenie odprawy pieniężnej w wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia tj. 3.000zł B. O.powtórzył argumentację z pierwszego pozwu, dodatkowo wskazując, że w związku z faktem, iż w dniu 02.05.2011r. otrzymał dalsze zwolnienie lekarskie, uznał za konieczne dostarczenie go osobiście do pozwanego pracodawcy, który najpierw jego zwolnienie przyjął, po czym po chwili odmówił jego przyjęcia, przekreślając przystawioną wcześniej pieczęć i wręczył mu wypowiedzenie umowy o pracę z dnia 02.05.2011r. PowódS. K.w pozwie przeciwko BurmistrzowiN.w sprawie IV P 137/11, wniósł o: 1 o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne, 2 zasądzenie odszkodowania za bezskuteczne wypowiedzenie umowy o pracę w związku z dokonaniem wypowiedzenia w czasie usprawiedliwionej nieobecności w pracy, w wysokości wynagrodzenia za okres 3 miesięcy, tj. 8.625zł brutto, 3 zasądzenie odprawy pieniężnej w wysokości 2.875zł, Uzasadniając swoje roszczenieS. K.wskazał taką samą argumentację, jak powódB. O.. PowódW. J.w pozwie przeciwko BurmistrzowiN.w sprawie IV P 138/11, wniósł o: 1 o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne , 2 zasądzenie odszkodowania za bezskuteczne wypowiedzenie umowy o pracę w związku z dokonaniem wypowiedzenia w czasie usprawiedliwionej nieobecności w pracy, w wysokości wynagrodzenia za okres 3 miesięcy, tj. 21.000zł brutto, 3 zasądzenie odprawy pieniężnej w wysokości 7.000zł, Uzasadniając swoje roszczenie powódW. J.wskazał taką sama argumentację, jak powódB. O.. Sąd Rejonowy w Ostrołęce podstawieart. 219 kpczarządził połączenie spraw IVP 136/11, IV P 137/11, IV P 138/11 do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia pod sygnaturą IV P 136/11. W odpowiedzi na pozwy pełnomocnik pozwanego Burmistrza GminyN.wniósł o oddalenie powództw w całości. Strona pozwana podniosła, że pozwany BurmistrzN.nigdy nie był stroną umowy o pracę, zawartej z powodami. Podmiotem tym był Urząd GminyN., co wynika z umowy o pracę, jak również treści art. 2 pkt 3 ustawy o pracownikach samorządowych. W ocenie pozwanego Urząd Gminy z mocy przepisów ustawy o pracownikach samorządowych jest pracodawcą dla wszystkich osób zatrudnionych w urzędach gmin, dlatego też wniósł o zastosowanieart. 194 kpclubart. 477 kpci wezwanie do udziału w sprawie Urzędu GminyN.. Pozwany wniósł też o oddalenie powództw ze względu na brak legitymacji biernej po stronie pozwanej. Każdy z powodów po otrzymaniu odpowiedzi na pozew oświadczył, że wnosi o wezwanie Urzędu GminyN.do udziału w sprawie po stronie pozwanej. Postanowieniem z dnia 14 października 2011r. Sąd Rejonowy na podstawieart. 194 § 1 kpcwezwał do udziału w sprawie w charakterze pozwanego Urząd GminyN.. Wszyscy powodowie w toku postępowania cofnęli powództwo w zakresie odprawy pieniężnej i zrzekli się tego roszczenia, każdy z nich cofnął również pozew przeciwko BurmistrzowiN.i oświadczył, że powództwo kieruje przeciwko Urzędowi GminyN.. Pismem z dnia 24 października 2011r. pełnomocnik pozwanego podniósł zarzut przedawnienia 7-dniowego terminu do złożenia odwołania od wypowiedzenia powodom umów o pracę, powołując się na treśćart. 264 § 1kp. Podniósł, że wniesienie odwołań od wypowiedzenia umowy o pracę wobec pracodawcy Urzędu Gminy wN.nastąpiło dopiero w dniu 14 października 2011r., podczas gdy faktycznie minął on dlaW. J.w dniu 24 marca 2011r., a przypadku powodówB. O.iS. K.w dniu 23 marca 2011r., co powoduje uchybienie terminowi zart. 264 § 1 kc. Wyrokiem z dnia 14 czerwca 2013r. Sąd Rejonowy w Ostrołęce: umorzył w całości postępowanie wobec pozwanego BurmistrzaN.oraz w zakresie żądań zasądzenia odpraw pieniężnych. Nadto zasądził od pozwanego Urzędu Gminy wN.na rzecz powodaB. O., powodaS. K.i powodaW. J.odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony w kwotach odpowiednio: 6.000zł brutto, 5.750zł brutto i 14.000 zł brutto, oddalając żądania odszkodowań w pozostałym zakresie. Na rzecz każdego z powodów Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego kwoty po 60zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego. Sąd Rejonowy ustalił, że każdy z powodów był zatrudniony w Straży Miejskiej wN.na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. B. O.był zatrudniony na stanowisku starszego strażnika Straży Miejskiej. Jego wynagrodzenie miesięczne wyliczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy to 3.000zł brutto. B. O.otrzymał w sumie od pozwanego trzy wypowiedzenia umowy o pracę, w tym dwa podczas pobytu na zwolnieniu lekarskim. Pismem z dnia 14.03.2011r., które zostało doręczoneB. O.w dniu 16.03.2011r., rozwiązano z nim umowę o pracę zawartą w dniu 31.12.2009r. na czas nieokreślony z zachowaniem 1-miesięcznego okresu wypowiedzenia, który upłynie w dniu 30.04.2011r. Jako przyczynę rozwiązania umowy o pracę wskazano rozwiązanie Straży Miejskiej wN.na podstawie uchwały(...)Rady Miejskiej wN.z dnia 28.01.2011r. Sąd Rejonowy ustalił też, żeB. O.przebywał na zwolnieniu lekarskim od 01.02.2011r. do 22.06.2011r., a wypowiedzenie umowy o pracę otrzymał w dniu 16.03.2011r. W dniu 01.05.2011r. zostało wystawione zaświadczenie lekarskie o jego niezdolności do pracy w okresie od 01.05.2011r. do 15.05.2011r. Pismem z dnia 02.05.2011r., doręczonymB. O.w dniu 02.05.2011r., BurmistrzN.rozwiązał z nim umowę o pracę zawartą na czas nieokreślony z zachowaniem 1-miesięcznego okresu wypowiedzenia, który upłynął w dniu 30.06.2011r. Jako przyczynę wypowiedzenia wskazano likwidację stanowiska pracy w związku z rozwiązaniem Straży Miejskiej wN.na podstawie uchwały Nr V/34/11 Rady Miejskiej wN.z dnia 28.01.2011 r. Sąd ustalił też, żeB. O.był zarejestrowany w Powiatowym Urzędzie Pracy wN.jako bezrobotny w okresie od dnia 01.09.2011r. do dnia 15.01.2012r. oraz w okresie od dnia 20.01.2012r. do dnia 15.02.2012r. Otrzymał zasiłek od dnia 09.09.2011r. do dnia 31.12.2011r. w kwocie 3.291,30 zł oraz od dnia 01.01.2012r. do dnia 15.01.2012r. w kwocie 358,80 zł. W dniu 16.01.2012r. powód zawarł umowę zlecenia zAgencją Ochrony (...)P.U.H. Sp.j.K.M.B. K.,M.J. z siedzibą wW., umowa została zawarta na okres od 16.01.2012r. do 30.04.2012r. w wynagrodzeniem 100zł brutto miesięcznie. Następnie powód został zatrudniony wPrzedsiębiorstwie Państwowym (...)wW.na stanowisku wartownik-konwojent na okres próbny od 10.04.2012r. do 09.07.2012r. i na czas określony od 10.11.2012r. do 15.01.2013r. z wynagrodzeniem zasadniczym w kwocie 2.400 zł. Po utracie pracy wN.sytuacja finansowaB. O.znacznie się pogorszyła, korzystał z pomocy finansowej rodziny (siostry), pożyczał kwoty od 1000 zł do 1500zł.B. O.ma troje dzieci. Do chwili obecnej nie spłacił wszystkich zaległych zobowiązań wobec siostryG. N. Sad Rejonowy ustalił nadto, iżS. K.był zatrudniony w Straży Miejskiej wN.od 05.10.2009r., najpierw na podstawie umowy o pracę na czas określony, a od dnia 01.01.2010r. na czas nieokreślony. Jego wynagrodzenie miesięczne wyliczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy to 2.875 zł brutto. Pismem z dnia 14.03.2011r., które zostało doręczone powodowi w dniu 16.03.2011r., BurmistrzN.rozwiązał z nim umowę o pracę z zachowaniem 1-miesięcznego okresu wypowiedzenia, który upłynął w dniu 30.04.2011r. Jako przyczynę rozwiązania umowy wskazano rozwiązanie Straży Miejskiej wN.na podstawie uchwały Nr V/34/11 Rady Miejskiej wN.z dnia 28.01.2011r. Jako podstawę prawną wypowiedzenia wskazanoart. 30 § 1 pkt 2 kpw zw. zart. 10 ust. 1 ustawy z dnia 13.03.2003r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Sąd ustalił, żeS. K.przebywał na zwolnieniu lekarskim od 28.02.2011r. do 10.08.2011r. i w tym czasie otrzymał dwa wypowiedzenia umowy o pracę. Również jego sytuacja finansowa po zwolnieniu z pracy była zła, powód pożyczał pieniądze od brata,P. K., na węgiel i rachunki, obecnie w dalszym ciągu jest mu winien pieniądze. Sąd ustalił, żeS. K.od 2.11.2011r. został zatrudniony na czas określony na stanowisku starszego strażnika w Straży Miejskiej wL.z wynagrodzeniem miesięczne brutto 1.900 zł a następnie na okres od dnia 31.05.2012r. do dnia 31.05.2013r. z wynagrodzeniem 2.160 zł. Sąd ustalił też, że w dniu 01.04.2010r.S. K.zawarł zBankiem (...) S.A.wW.umowę pożyczki w kwocie 2.174,51 zł na okres do dnia 01.04.2011r., w dniu 21.05.2010r. umowę kredytu konsumpcyjnego z Bankiem Spółdzielczym wN.na kwotę 6.500 zł na okres od dnia 21.05.2010r. do dnia 01.06.2013r., a w dniu 26.11.2010r. umowę pożyczki zBankiem (...) S.A.wW.na kwotę 2.578 zł na okres do dnia 30.11.2011r. Sąd Rejonowy ustalił nadto, żeW. J.był zatrudniony w Straży Miejskiej wN.od 01.09.2009r. do dnia 06.06.2011r. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na stanowisku Komendanta Straży Miejskiej. Jego wynagrodzenie miesięczne wyliczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy to 7.000 zł brutto. Pismem z dnia 02.05.2011r., które zostało doręczone powodowi w dniu 10.05.2011r. BurmistrzN.rozwiązał z nim umowę o pracę zawartą z zachowaniem 1-miesięcznego okresu wypowiedzenia, który upłynie w dniu 30.06.2011r. Jako przyczynę rozwiązania umowy o pracę wskazano likwidację stanowiska pracy w związku z rozwiązaniem Straży Miejskiej wN.na podstawie uchwały Nr V/34/11 Rady Miejskiej wN.z dnia 28.01.2011r. Sąd ustalił, żeW. J.przebywał na zwolnieniu lekarskim od 23.02.2011r. do 29.04.2011r. i w tym czasie otrzymał dwa wypowiedzenia umowy o pracę. Ustalił też, że powód był leczony w Poradni Zdrowia Psychicznego w okresie od 01.04.2011r. z rozpoznaniem zaburzeń adaptacyjnych oraz zaburzeń lękowych. Objawy pojawiły się w okresie, gdy powód przeżywał stres związany ze zwolnieniem z pracy. Zdaniem Sądu Rejonowego roszczenia powodów zasługiwały na uwzględnienie co do zasady. Sad Rejonowy wskazał, że stan faktyczny jest w zasadzie bezsporny między stronami, a zasadniczy zarzut strony pozwanej sprawdzał się do tego, iż w jej ocenie doszło do przedawnienia 7-dniowego terminu do złożenia przez powodów odwołania od oświadczeń o wypowiedzeniu umów o pracę wskazanego wart. 264 § 1 kp. Zagadnieniem spornym w sprawie była więc ocena, czy powodowie dochowali terminu do złożenia pozwów kwestionujących legalizm rozwiązania stosunków pracy w sytuacji wskazania w nich jako stronę pozwaną podmiotu nie będącego pracodawcą. Sąd wskazał, że kwestia tego, czy niewłaściwe określenie pracodawcy w pozwie skierowanym do sądu pracy pozbawia pracownika prawa dochodzenia roszczeń przed sądem pracy jest w orzecznictwie sądowym traktowana niejednolicie. W ocenie Sądu w niniejszej sprawie, należy przyjąć, że w sytuacjach, w których inna osoba rozwiązuje stosunek pracy, a inna jest pracodawcą pracownik może być zdezorientowany, w jaki sposób ma określić w pozwie pracodawcę. Powodowie pierwotnie wnosili pozew przeciwko BurmistrzowiN., jednakże sprecyzowali ostatecznie stronę pozwaną, bowiem na rozprawie w dniu 14.10.2011r. wnieśli o wezwanie do udziału w sprawie po stronie pozwanej Urzędu GminyN.. Z pozwów wynikało jednoznacznie gdzie powodowie pracowali i kto był dla nich pracodawcą. Bezspornym przy tym w sprawie był fakt dopozwania właściwego pracodawcy z przekroczeniem terminu określonego wart. 264 § 2 k.p. Sąd nie podzielił w tym zakresie odmiennej argumentacji strony pozwanej, opierając się przy tym m.in. na wyroku Sądu Najwyższego z dnia 19 października 2010r. II PK 99/10 stwierdzającego, że niewłaściwe oznaczenie strony pozwanej przy złożonej strukturze kompetencji pracodawczych, przy której inny podmiot jest uprawniony do nawiązania i rozwiązania stosunku pracy, a inny wykonuje pozostałe czynności pracodawcze (wypłata wynagrodzenia, zapewnienie bhp), powód zachowuje termin do wniesienia pozwu, gdy co prawda niewłaściwie oznacza stronę pracodawczą jednak z treści pozwu jednoznacznie wynika kto jest jego pracodawcą. Sąd Rejonowy podkreślił, że z tego samego orzeczenia wynika, iżart. 264 kpwymaga dla prawidłowego odwołania od rozwiązania stosunku pracy tylko wniesienia pozwu z zachowaniem terminu. Nie wymaga natomiast wyraźnego lub bezbłędnego określenia pracodawcy, szczególnie gdy inna osoba rozwiązuje stosunek pracy, a inna jest pracodawcą. Sąd dodał, że w sytuacjach, do których można zaliczyć stan faktyczny niniejszej sprawy, nie można obciążać negatywnymi skutkami procesowymi pracownika, który otrzymując pismo zawierające oświadczenie woli o rozwiązaniu stosunku pracy kieruje pozew przeciwko podmiotowi składającemu to oświadczenie, o ile tylko z pozwu wynika, kto rzeczywiście jest pracodawcą. Istnieją przecież obowiązki sądu pracy opisane wart. 467 k.p.c.Sąd pracy nie może w tym zakresie wykazywać postawy biernej, jeśli tylko z pisma procesowego powoda jednoznaczne wynika, kto jest pracodawcą, u kogo powód był zatrudniony. Tak było w rozpatrywanej sprawie, w której sąd pracy powinien skorzystać z możliwości wskazanych wart. 467 §1 kpc. Mógł też - co jednak nie byłoby konieczne po prawidłowym odczytaniu i wykorzystaniu normy zart. 467 kpc- z urzędu przekształcić podmiotowo powództwo (art. 477 kpciart. 194 kpc). Przepisyart. 46k.p.c. iart. 477 k.p.c.nie tylko bowiem zezwalają sądowi pracy na podejmowanie czynności opisanych w normach prawnych w przepisach tych zawartych, ale wręcz nakazują ich dokonanie w celu realizacji procesowej zasady ochrony interesów pracowniczych. Sąd Rejonowy, powołując się na uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 01 czerwca 2012r. (II PK 262/11) wskazał, że zart. 264 § 2 k.p.nie wynika, iż warunkiem żądania przywrócenia do pracy od rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia jest właściwe oznaczenie pracodawcy. Elementem istotnym jest samo żądanie wniesione do sądu pracy w terminie 14 dni od doręczenia zawiadomienia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia. W sprawie z zakresu prawa pracy dotyczącej żądania przywrócenia do pracy znaczenie głównie ma podstawa faktyczna i odpowiadające jej żądanie, z czego wnoszący sprawę pracownik nie może być zwolniony. Wezwanie do udziału w sprawie nie oznacza, że dopiero od tej chwili pozew został skierowany przeciwko pracodawcy i że żądanie przywrócenia do pracy złożono z przekroczeniem terminu. Z uwagi na powyższe zdaniem Sądu I instancji uznać należało, że roszczenie powodów zostało wniesione w terminie. Wypowiedzenia umów o pracę zostały bowiem doręczoneB. O.iS. K.w dniu 16.03.2011r., zaśW. J.w dniu 17.03.2011r., pozwy zaś zostały wniesione w dniu 21.03.2011r. Ponadto kolejne wypowiedzenie umowy o pracę powódB. O.otrzymał w dniu 02.05.2011r., pozew zaś został złożony w dniu 05.05.2011r.. Sąd wskazał, że pomiędzy stronami nie było sporu, co do tego, że powodowie w dniach, kiedy doręczono im oświadczenia o wypowiedzeniu umów o pracę przebywali na zwolnieniach lekarskich.B. O.przebywał na zwolnieniu lekarskim od 01.02.2011r. do 22.06.2011r. Wówczas otrzymał wypowiedzenie umowy o pracę w dniu 16.03.2011r. oraz kolejne w dniu 02.05.2011r.S. K.przebywał na zwolnieniu lekarskim od 28.02.2011r. do 10.08.2011r., w tym czasie - w dniu 16.03.2011r. - otrzymał wypowiedzenie umowy o pracę.W. J.przebywał na zwolnieniu lekarskim od 23.02.2011r. do 29.04.2011r., przy czym wypowiedzenie umowy o pracę otrzymał w dniu 17.03.2011r. Sąd Rejonowy wskazał, że pracodawca nie może wypowiedzieć umowy o pracę w czasie urlopu pracownika a także w czasie innej usprawiedliwionej nieobecności w pracy, jeżeli nie upłynął jeszcze okres uprawniający do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia (art. 41 k.p.). Ponieważ w przedmiotowej sprawie złożenie oświadczeń o wypowiedzeniu umów o pracę nastąpiło w okresie usprawiedliwionej nieobecności powodów w pracy wskutek choroby, dlatego należne jest im odszkodowanie przewidziane wart. 45 § 1 k.p.w zw. zart. 41 k.p. Zart. 471k.p.wynika zaś, że odszkodowanie za niezgodne z prawem lub nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Sad Rejonowy podniósł, iż ustalając wysokość odszkodowań należnych powodom uwzględnił okoliczności dotyczące sytuacji majątkowej i zdrowotnej podniesione przez nich w piśmie procesowym z dnia 14.01.2013r., wykazali je bowiem przedstawionymi dokumentami, których wiarygodności strona pozwana nie kwestionowała i do których w żaden sposób nie ustosunkowała się. Sąd uznał za wiarygodne, iż po utracie pracy sytuacja finansowaB. O.znacznie się pogorszyła, szczególnie, iż ma on na utrzymaniu troje dzieci, dlatego był on zmuszony do korzystania z pomocy finansowej rodziny (siostry), pożyczał od niej kwoty od 1000 zł do 1500 zł. Do chwili obecnej nie spłacił wszystkich zaległych zobowiązań. Sąd dał w tym zakresie wiarę zeznaniom świadkaG. N. (2), były one bowiem zbieżne z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w tym przede wszystkim przedstawionym przez powoda zaświadczeniem z Urzędu Pracy, iż był osobą bezrobotną, jak również przedłożonymi przez niego umowami o pracę. Sąd wziął również pod uwagę, iż sytuacja finansowaS. K.po zwolnieniu z pracy była zła. Pożyczał pieniądze od brataP. K., który potwierdził to swoimi wiarygodnymi, spójnymi zeznaniami. Powód wykazał, iż zawierał umowy pożyczki. Sąd wziął też pod uwagę fakt, żeW. J.był leczony w(...)w okresie od 01.04.2011r. z rozpoznaniem zaburzeń adaptacyjnych oraz zaburzeń lękowych a objawy pojawiły się w okresie, gdy przeżywał stres związany ze zwolnieniem z pracy. Z uwagi na powyższe, w ocenie Sądu Rejonowego należało zasądzić na rzecz powodów tytułem odszkodowania dwukrotność otrzymywanych przez nich wynagrodzeń. Wysokość kwotową odszkodowań Sąd wyliczył w oparciu o zaświadczenia, dotyczące miesięcznego wynagrodzenia każdego z powodów, wyliczonego jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy. Apelację od wyroku Sadu Rejonowego z dnia 14 czerwca 2013r. wniósł pozwany Urząd Gminy wN., zaskarżając go co do rozstrzygnięć zawartych w pkt II ust. 2 i ust. 3; pkt III ust. 2 i ust. 3; pkt IV. ust. 2 i ust. 3, tj. w części zasądzającej na rzecz każdego z powodów odszkodowanie z tytułu niezgodnego z przepisami wypowiedzenia umowy o pracę oraz w części dotyczącej kosztów zastępstwa prawnego. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił: - naruszenieart. 264 § 1 kpw zw. zart. 194 § 1 kpcpoprzez niewłaściwą wykładnię i zastosowanie polegające na uznaniu, że wniesienie pozwu przeciwko podmiotowi niebędącemu pracodawcą, a następnie wezwanie do udziału w sprawie pracodawcy w trybieart. 194 § 1 kpc, które nastąpiło po upływie 7-dniowego terminu do wniesienia odwołania od wypowiedzenia umowy o pracę nie powoduje uchybienia temu terminowi, - naruszenieart. 47 kppoprzez błędną wykładnię i zastosowanie polegające na uznaniu, że w zaistniałym w sprawie stanie faktycznym wysokość odszkodowania należna powodom odpowiada dwukrotności ich wynagrodzenia. W konkluzji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości lub oddalenie powództwa w większym zakresie niż w zaskarżonym wyroku oraz orzeczenie o kosztach procesu wg norm przepisanych. Ewentualnie wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. W uzasadnieniu apelujący wskazał, iż kwestią zasadniczą dla oceny zasadności roszczeń dochodzonych przez powodów w niniejszym postępowaniu jest ustalenie, czy niewłaściwe określenie pracodawcy w pozwie skierowanym do sądu pracy pozbawia pracownika możliwości skutecznego prawa ich dochodzenia. Skarżący podniósł, iż Sąd I instancji uznał, że w sytuacjach w których inna osoba rozwiązuje stosunek pracy, a inna jest pracodawcą, pracownik może być zdezorientowany, w jaki sposób ma określić w pozwie pracodawcę. Skarżący wskazał, że co do zasady trudno kwestionować przedstawioną interpretację przepisuart. 264 § 1 kp. Zdaniem skarżącego jednak w przypadku niewłaściwego określenia strony pozwanej nie można uznać za słuszne stanowiska wskazującego, że przy wystąpieniu braku jedności pomiędzy podmiotem będącym pracodawcą a podmiotem wypowiadającym umowę o pracę, każdy pracownik może konwalidować ten brak w drodze czynności procesowych powodujących zmiany podmiotowe po stronie pozwanej. Zdaniem skarżącego brak jest racjonalnych powodów aby także w tym wypadku nie stosować reguł wypracowanych dla oceny zasadności wniosku o przywrócenie terminu, w obu przypadkach mamy bowiem do czynienia z błędem pracownika (uchybienie terminowi/błędne oznaczenie pracodawcy) oraz z takim samym skutkiem - oddaleniem powództwa. Zdaniem pozwanego Sąd I instancji oceniając skutki złego określenia pracodawcy w pozwie powinien więc dokonać oceny tego błędu z uwzględnieniem w/w kryteriów w odniesieniu do każdego pracownika, tj. stopnia jego wykształcenia i posiadanej wiedzy prawniczej oraz doświadczenia życiowego, a także z uwzględnieniem obiektywnego miernika staranności. Skarżący wskazał, że wszyscy trzej powodowie byli zatrudnieni w Straży Miejskiej wN.. Osoba zatrudniona jako strażnik miejski jest osobą, której praca polega na egzekwowaniu porządku prawnego, a wykonywanie takiego zadania nie jest możliwe bez znajomości jego zasad i reguł. Strażnik miejski jest więc osobą, od której można i należy wymagać wyższej niż przeciętnie świadomości prawnej i znajomości porządku prawnego. Konsekwencją tego jest również konieczność zastosowania tych podwyższonych kryteriów przy ocenie odwołań, jakie złożyli powodowie. Z akt sprawy wynika, że nie złożyli odwołań natychmiast, działając pod wpływem impulsu, w stanie zdenerwowania wywołanego otrzymanym wypowiedzeniem umów o pracę. Pozwy zostały wniesione kilka dni po otrzymaniu wypowiedzeń, a ich niemalże identyczna treść wskazuje, że było to wspólne i zaplanowane działanie wszystkich powodów. Mieli więc oni czas i sposobność na dokładną analizę stanu faktycznego, uporządkowanie faktów oraz odwołanie się do konkretnych przepisów prawa pracy. Nie można więc uznać, że są to osoby prawnie nieporadne i niezorientowane. Skoro więc powodowie mogli i dokonali dość szczegółowej analizy stanu faktycznego i prawnego, to dlaczego nie mogli w sposób prawidłowy dokonać ustalenia podmiotu będącego pracodawcą. Nie było to przecież zadanie trudne, powodowie dysponowali przecież podstawowym dokumentem niezbędnym dla ustalenia tego podmiotu tj. umową o pracę, z której jasno i jednoznacznie wynika, że pracodawcą jest Urząd Miejski wN.. Zdaniem pozwanego gdyby dokonywać na podstawie istniejącego w sprawie stanu faktycznego oceny wniosku o przywrócenie terminu do złożenia odwołania (gdyby taki oczywiście był złożony) należałoby go ocenić negatywnie i oddalić. Z ostrożności procesowej, na wypadek uznania zasadności powództwa co do zasady, pozwany zakwestionował też zasadność wysokości odszkodowania przyznanego powodom przez Sąd I instancji w wysokości dwukrotności wynagrodzenia. W ocenie skarżącego nie powinno ono wynosić więcej niż kwota odpowiadająca jednokrotności wynagrodzenia każdego z powodów. Jego zdaniem kryterium wysokości szkody (utrata spodziewanych zarobków) może stanowić podstawę ustalania przez Sąd wysokości odszkodowania, lecz tylko w przypadku, gdy okres wypowiedzenia umowy o pracę był krótszy niż 3 miesiące, a w niniejszym przypadku okres wypowiedzenia dla każdego z powodów wynosił 1 miesiąc. Skarżący wskazał, że pracodawca nie może ponosić odpowiedzialności za sytuację finansową zwalnianych pracowników i ich zdrowia tym bardziej, że powodowie znali treść uchwały Rady Miejskiej wN.ze stycznia 2011r., dokonującej likwidacji straży miejskiej i nie kwestionowali samej przyczyny wypowiedzenia. Zarzut dotyczył dokonania wypowiedzenia w okresie zwolnienia lekarskiego, na którym dziwnym zbiegiem okoliczności przebywali wszyscy trzej pracownicy straży miejskiej wN.. Z tych względów pozwany wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części i oddalenie powództw. W odpowiedzi na apelację powodowie wnieśli o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania. Pełnomocnik powodów wskazał, że stanowisko pozwanego kwestionujące zachowanie terminu do wniesienia odwołań jest niezasadne. Podniósł, iż żaden z powodów nie posiada wykształcenia prawniczego czy szerszej wiedzy prawniczej a składając pozew żaden z nich nie korzystał z pomocy prawnika. Nadto na żadnym egzemplarzu pisma „Rozwiązania umowy ..." w lewym górnym dokumentu lub w nagłówku, gdzie umieszcza się nadawcę, nie ma nawet wzmianki o Urzędzie Miejskim wN.. Na każdym egzemplarzu widnieje w tym miejscu czerwony odcisk pieczęci o treści:(...)woj.(...)” jako rozwiązujący umowy pracę, co już samo w sobie jest mylące. Taki stan rzeczy w sposób naturalny powoduje uzasadnioną sugestię (aczkolwiek błędną), że to właśnie przeciwko Burmistrzowi należy kierować pozwy. Zdaniem powodów niezasadny jest także drugi zarzut apelacji, bowiem Sąd Rejonowy w oparciu o przeprowadzone dowody z dokumentów i zeznań świadków, których pozwany nie kwestionował, prawidłowo ustalił okoliczności, dla których zasądził powodom dwukrotność otrzymywanych wynagrodzeń. Nadto to z winy pozwanego nastąpiło wypowiedzenie umów o pracę z rażącym naruszeniem prawa, a biorąc pod uwagę kilkakrotność wypowiedzeń z takim naruszeniem, uprawnione staje się twierdzenie o uporczywości działania pozwanego. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja pozwanego jest niezasadna i dlatego została oddalona w oparciu oart. 385 kpc. Przedmiotem rozstrzygnięcia było ustalenie, czy powodowieB. O.,S. K.iW. J.zachowali przewidziany wart. 264 § 1 kptermin do wniesienia odwołań od oświadczeń pracodawcy o wypowiedzeniu im umów o pracę i w konsekwencji ocena, czy należy uwzględnić ich roszczenia o zasądzenie odszkodowań z tytułu niezgodnego z przepisami wypowiedzenia im umów o pracę. Sąd Rejonowy w Ostrołęce zaskarżonym wyrokiem uwzględnił powyższe żądanie uznając, że odwołania zostały wniesione w odpowiednim terminie a wypowiedzeń dokonano z naruszeniem przepisuart. 41 kp. Sąd Okręgowy podziela to stanowisko. Z akt sprawy wynika, iż wypowiedzenia umów o pracę zostały doręczoneB. O.iS. K.w dniu 16.03.2011r., aW. J.w dniu 17.03.2011r., wszystkie pozwy zaś zostały wniesione w dniu 21.03.2011r. Ponadto kolejne wypowiedzenie umowy o pracę powódB. O.otrzymał w dniu 02.05.2011r., a pozew zawierający odwołanie od tego wypowiedzenia został złożony w dniu 05.05.2011r. Poza sporem jest, że pracodawcą wszystkich powodów jest Urząd Gminy wN.. Poza sporem jest też, że pierwotnie wszyscy powodowie jako pozwanego w sprawie wskazali BurmistrzaN., a żądanie pozwu skierowali przeciwko Urzędowi Gminy wN.dopiero na rozprawie w dniu 14.10.2011r. Na tej samej rozprawie Sąd Rejonowy na podstawieart. 194 § 1 kpcwezwał do udziału w sprawie w charakterze pozwanego Urząd GminyN.. W ocenie Sądu Okręgowego w okolicznościach niniejszej sprawy Sąd Rejonowy słusznie uznał, że powodowie zachowali termin do wniesienia odwołań od wypowiedzeń umów o pracę. Na poparcie swego stanowiska Sąd Rejonowy przytoczył odpowiednie orzecznictwo Sądu Najwyższego, a w szczególności na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 października 2010r., wydany w sprawie II PK 99/10 (LEX nr 687027). W wyroku tym SN stwierdził, że niewłaściwe oznaczenie strony pozwanej przy złożonej strukturze kompetencji pracodawczych, przy której inny podmiot jest uprawniony do nawiązania i rozwiązania stosunku pracy, a inny wykonuje pozostałe czynności pracodawcze (wypłata wynagrodzenia, zapewnienie bhp), powód zachowuje termin do wniesienia pozwu, gdy co prawda niewłaściwe oznacza stronę pracodawczą, jednak z treści pozwu jednoznacznie wynika kto jest jego pracodawcą. Niewłaściwe oznaczenie strony pozwanej w pozwie powinno być zaś usunięte przez sąd pracy przy wstępnym badaniu sprawy (art. 130 § 1 zdanie drugie k.p.c.w związku zart. 467 k.p.c.). Wskazać trzeba, że jedynie w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych przepisykpcprzewidują możliwość wstępnego badania sprawy. W przypadku spraw z zakresu prawa pracy celem wstępnego badania sprawy i czynności wyjaśniających jest m.in. usunięcie braków pozwu w zakresie prawidłowego oznaczenia strony pozwanej (wyrok SN z dnia 5 marca 2009r. II PK 213/08, OSNP 2010/19-20/235). Sąd Okręgowy podziela w/w stanowisko Sądu Najwyższego, uwzględnia ono bowiem specyfikę spraw pracowniczych i złożoność reprezentacji pracodawcy w tego rodzaju sprawach. Wskazać trzeba, że instytucja wstępnego badania sprawy ma szczególne znaczenie w przypadku, gdy z pozwu jednoznacznie wynika, jaki podmiot był pracodawcą osoby kwestionującej wypowiedzenie, a jednocześnie powód jako stronę pozwaną wskazuje inny podmiot. Wówczas obowiązkiem Sądu jest wyjaśnienie powyższej rozbieżności z urzędu, zaś w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy (pierwotnie SR w OstrowiM..) zaniechał tego obowiązku. We wszystkich pozwach wskazano, iż stroną pozwaną jest pracodawca. Jednocześnie podając nazwę pracodawcy błędnie określono go jako BurmistrzaN..Z pozwów jednoznacznie wynikało, że każdy z powodów kieruje roszczenie przeciwko pracodawcy, dlatego nie można mówić o uchybieniu terminowi do wniesienia odwołań od wypowiedzeń umów o pracę a Sąd Rejonowy miał prawo powołać się na wskazane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku orzecznictwo Sądu Najwyższego. Przeciwne stanowisko strony pozwanej jest więc niezasadne, bowiem nie można mówić o oderwaniu stanowiska Sądu Rejonowego od okoliczności tej konkretnej sprawy. Sąd Okręgowy podziela również stanowisko Sądu I instancji stwierdzające, iż zart. 264 § 2 kpnie wynika, że warunkiem żądania przywrócenia do pracy lub odszkodowania jest właściwe oznaczenie pracodawcy. Elementem istotnym jest bowiem samo żądanie wniesione do sądu pracy w terminie 14 dni od doręczenia zawiadomienia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia. Sąd Rejonowy także i w tym zakresie powołał się na stosowne orzecznictwo Sądu Najwyższego, w tym wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 czerwca 2012r., wydany w sprawie IIPK 262/11. Zauważyć przy tym należy, iż sam skarżący w apelacji przyznaje, że stan faktyczny w sprawie IIPK 262/11 jest tożsamy ze stanem faktycznym w niniejszej sprawie, dlatego w/w wyrok można odnieść do niniejszego postępowania. Reasumując powyższe rozważania należy stwierdzić, że powodowieB. O.,S. K.iW. J.pozwy wnieśli w terminie przewidzianym wart. 264 § 2 kp. Zadaniem Sądu Rejonowego była wobec tego ocena, czy w sprawie zaistniały przesłanki do zasądzenia na rzecz każdego z powodów odszkodowana z tytułu wypowiedzenia umowy o pracę z naruszeniem przepisów. Sąd Rejonowy słusznie uznał, iż w sprawie zachodziły przesłanki do zasądzenia na rzecz każdego z powodów odszkodowania przewidzianego wart. 471kp, bowiem oświadczenia o wypowiedzeniu zostały złożone w okresie usprawiedliwionej nieobecności w pracy, spowodowanej niezdolnością do pracy, poświadczoną zwolnieniem lekarskim. Wypowiedzenia naruszały więc przepisart.41 kp. W tej sytuacji każdemu z powodów należne było odszkodowanie. Apelacja kwestionuje wysokość zasądzonych odszkodowań, są one jednak prawidłowe, bowiem mieszczą się w granicach przewidzianych przepisami. Sąd Rejonowy przyznał każdemu z powodów odszkodowanie w wysokości dwukrotności otrzymywanego przez niego wynagrodzenia, którego wysokość ustalił w oparciu o zaświadczenia o zarobkach. Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego Urzędu Gminy wN.na rzecz powodaB. O., powodaS. K.i powodaW. J.odszkodowania w kwotach odpowiednio: 6.000zł brutto, 5.750zł brutto i 14.000 zł brutto. Pozwany podnosił, że skoro okres wypowiedzenia w przypadku każdego z powodów wynosił 1 miesiąc, to odszkodowanie nie może przekraczać 1-miesięcznego wynagrodzenia. Z tym stanowiskiem nie można się zgodzić. Funkcją odszkodowania przewidzianego wart. 471k.p.jest kompensata szkody, jaką pracownik poniósł w związku z brakiem możliwości uzyskiwania wynagrodzenia na skutek bezprawnego rozwiązania umowy o pracę. Trzeba jednak podkreślić, że poniesienie przez pracownika uszczerbku majątkowego nie jest konieczną przesłanką dochodzenia odszkodowania. Przysługuje zatem również wtedy, gdy podejmuje on bezpośrednio po ustaniu stosunku pracy nowe zatrudnienie. Wówczas odszkodowanie jest pewnego rodzaju sankcją o charakterze zadośćuczynienia za naruszenie przez pracodawcę przepisów prawnych o wypowiadaniu umów o pracę. Widełkowe określenie wysokości odszkodowania oznacza zaś, że Sąd może orzec o odszkodowaniu w granicach przewidzianych w w/w przepisie. Ustawodawca nie wyjaśnia, jakie kryteria powinny być brane przy tym pod uwagę. Wprawdzie Sąd orzekający nie mógł zupełnie abstrahować od wielkości uszczerbku poniesionego przez pracownika, ale mógł uwzględniać także inne okoliczności związane z konkretnym przypadkiem, jak np. sytuację życiową pracownika. Z akt sprawy wynika, że umowy o pracę wszystkich powodów uległy rozwiązaniu z dniem 30.04.2011r. a w przypadku powodaB. O.kolejne zakwestionowane wypowiedzenie zostało mu doręczone w dniu 02.05.2011r. a okres wypowiedzenia upłynął w dniu 30.06.2011r. W niniejszej sprawie powodowieB. O.iW. J.po rozwiązaniu stosunku pracy byli bezrobotni, powódS. K.po rozwiązaniu stosunku pracy podjął zaś zatrudnienie w Straży Miejskiej wL.na czas określony od dnia 02.11.2011r. do dnia 30.05.2012r. Z powyższego wynika, iż w ciągu 3 następnych miesięcy wszyscy powodowie pozostawali bez pracy i nie osiągali żadnych dochodów. Oczywistym jest, że gdyby nie dokonano im wypowiedzeń w okresie zwolnień lekarskich, przez pewien czas nadal byliby pracownikami i otrzymywaliby świadczenia przysługujące pracownikom. Wypowiedzeń można byłoby im bowiem dokonać dopiero po powrocie do pracy po ustaniu zwolnień lekarskich lub rozwiązanie z nimi umów o pracę mogłoby nastąpić bez wypowiedzenia w trybieart. 53 § 1 pkt 1 kp. Zgodnie zart. 471kpodszkodowanie, o którym mowa wart. 45 k.p., przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Z przepisu tego wynika więc Sąd pracy może przyznać pracownikowi odszkodowanie za czas dłuższy niż okres wypowiedzenia, z tym, że nie może ono przekroczyć wynagrodzenia za okres 3 miesięcy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 kwietnia 2009r., I BP 17/08, LEX nr 746162). Podobnie Sąd Najwyższy wypowiedział się w wyroku z dnia 7 grudnia 2011r.,(...)76/11, LEX nr 1165994). Mając powyższe na uwadze należy uznać, że Sąd I instancji zasądził na rzecz każdego z powodów odszkodowanie we właściwej wysokości. Odszkodowanie w wysokości dwumiesięcznego wynagrodzenia mieści się bowiem w limicie przewidzianym wart. 471kp, uwzględnia również sytuację życiową każdego z nich i fakt utraty dochodów przez okres, za który otrzymali odszkodowanie. Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazał, na jakich dowodach osobowych oraz dowodach z dokumentów oparł się ustalając sytuację materialną każdego z powodów po upływie okresów wypowiedzeń, a ustalenia te nie są kwestionowane w apelacji. Zauważyć też trzeba, że wbrew zarzutom apelacji to pozwany ponosi odpowiedzialność za zaistniałą sytuację i utratę dochodów powodów, to on bowiem dokonał wypowiedzeń sprzecznie z przepisami prawa pracy. Z tych względów Sąd Okręgowy uznał, iż apelacja pozwanego Urzędu MiastaN.jest niezasadna, co skutkowało jej oddaleniem w oparciu oart. 385 kpc. Ponieważ apelacja została oddalona, powodom reprezentowanym przez profesjonalnego pełnomocnika należny był zwrot kosztów zastępstwa prawnego. O powyższym orzeczono w oparciu oart. 98 kpc. Na koszty te składają się koszty zastępstwa prawnego za II instancję w kwocie po 60zł, ustalone w oparciu o 12ust. 1 pkt 1 i § 13 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Orzekając w tym zakresie Sąd Okręgowy miał na uwadze stanowisko Sądu Najwyższego, zawarte w postanowieniu z dnia 7 grudnia 2011r. (II PZ 31/11, LEX nr 1130162) stwierdzające, iż podstawę zasądzenia przez sąd opłaty za czynności adwokata z tytułu zastępstwa prawnego w sprawie ze stosunku pracy o odszkodowanie, o którym mowa wart. 56 § 1w związku zart. 58 k.p., stanowi stawka minimalna określona w§ 12 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Zasada ta - aczkolwiek wprost dotyczy wynagrodzenia adwokata oraz sprawy o odszkodowanie z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia - odnosi się również do opłaty z tytułu zastępstwa prawnego w sprawie o odszkodowanie, o którym mowa wart. 45 § 1w związku zart. 471k.p. Z tych względów orzeczono jak w sentencji.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Ostrołęce date: '2013-11-07' department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Bożena Beata Bielska - Grażyna Załęska-Bartkowiak - do SO Monika Obrębska legal_bases: - art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 13.03.2003r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników - art. 30 § 1 pkt 2 kp - art. 130 § 1 zdanie drugie k.p.c. - art. 264 § 1 kc. - ust. 1 pkt 1 i § 13 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu recorder: sekr. sądowy Ewelina Asztemborska signature: III Pa 10/13 ```

154005100002021_IV_P_000144_2016_Uz_2017-02-14_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IV P 144/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 14 lutego 2017 r. Sąd Rejonowy w Krośnie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSR Mariusz Szwast Ławnicy: Adam Kociuba, Zdzisław Lawera Protokolant: Dorota Korzec po rozpoznaniu w dniu 14 lutego 2017 r. w Krośnie sprawy z powództwaM. U. przeciwko(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąw(...) o zapłatę I oddala powództwo II zasądza od powodaM. U.na rzecz pozwanego(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąw(...)kwotę 2 160 zł (słownie: dwa tysiące sto sześćdziesiąt złotych) – tytułem zwrotu kosztów procesu. Sygn. akt IV P 144/16 UZASADNIENIE wyroku z dnia 14 lutego 2017 roku PowódM. U.w pozwie przeciwko pozwanemu(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąw(...), ostatecznie sprecyzowanym do protokołu rozprawy w dniu 22 grudnia 2016 r., wniósł o zasądzenie od pozwanego odszkodowania za naruszające prawo wypowiedzenie umowy o pracę w wysokości 10 777 zł 39 gr oraz wynagrodzenia za okres, do którego umowa o pracę miała trwać w wysokości 7 645 zł 44 gr przy założeniu trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia. Powód wniósł także o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, że zatrudniony był u pozwanego od 2005 r. Strony łączyły umowy o pracę : początkowo na okres próbny, następnie na czas określony od 1 lutego 2006 r. do 28 lutego 2031 r. Umowa ta została zmieniona aneksem do umowy o pracę z 30 października 2015 r. Umowa o pracę na czas określony z 1 lutego 2006 r. została rozwiązana za dwutygodniowym okresem wypowiedzenia. Umowa, która została zawarta między stronami 1 lutego 2006 r. została przedstawiona powodowi bez praktycznej możliwości wprowadzenia do niej zmian. Taka forma zawierania umowy stanowi wykorzystanie pozycji pracodawcy. Terminowa umowa zawarta na okres 25 lat nie znajduje uzasadnienia i stanowi próbę obejściaart. 25 k.p.Jednym z powodów, dla których zawierane są umowy na czas określony, jest chęć sprawdzenia pracownika na wyznaczonym stanowisku pracy i ocena jego pracy. Taki cel miała umowa na okres próbny. 10-letni okres zatrudnienia wydaje się niewątpliwie nadmierny dla dokonania takiej oceny. Skoro jednak zamiarem pracodawcy było ukształtowanie stosunku pracy na tak długi okres, bezsprzecznie stosunek ten powinien być oparty na umowie o pracę na czas nieokreślony. Jedynym powodem uzasadniającym zawarcie umowy na czas określony na tak długi okres są uregulowania prawne, bardziej korzystne dla pracodawcy. Dzięki zawarciu umowy na czas określony pracodawca nie był zobowiązany do podania rzeczywistej przyczyny rozwiązania z powodem stosunku pracy. W odpowiedzi na pozew pozwany(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąw(...)wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwany zarzucił, że zamiarem pozwanego było zawarcie z powodem umowy na czas określony trzech lat i taką też umowę zaproponował powodowi po zakończeniu umowy na okres próbny. Powód zwrócił się o wydłużenie daty końcowej umowy o pracę, motywując to dążeniem do zwiększenia zdolności kredytowej. Dlatego pozwany przesunął datę końcową umowy aż do 28 lutego 2031 r. O taki długi okres prosił powód. Intencją obu stron było zawarcie umowy terminowej. Dziwią zatem podnoszone przez powoda w pozwie twierdzenia. W dniu otrzymania wypowiedzenia umowy o pracę powodowi została przedstawiona przyczyna wypowiedzenia. Przyczyną tą była długotrwała nieobecność powoda w pracy i związane z tym naruszenie interesów pracodawcy oraz dezorganizacja pracy wynikająca z nieobecności powoda w pracy. Od 27 stycznia 2016 r. do 30 czerwca 2016 r. nieprzerwanie powód przebywał na zwolnieniach lekarskich. W dniu 1 lipca 2016 r. powód stawił się do pracy i otrzymał wypowiedzenie umowy o pracę z powodu licznych absencji. Roszczenie powoda o zasądzenie wynagrodzenie za okres wypowiedzenia jest przedwczesne. Po otrzymaniu wypowiedzenia umowy o pracę powód przedstawił kolejne zwolnienia lekarskie do 31 lipca 2016 r., co wskazuje na dalszą niezdolność powoda do pracy. Skoro zatem powód nie jest zdolny do pracy, nie jest także uprawniony do otrzymania wynagrodzenia. Powód nie ma interesu w ustaleniu, że łącząca strony umowa została zawarta na czas nieokreślony, gdyż jednocześnie wystąpił z roszczeniem dalej idącym, tj. roszczeniem o zapłatę wynagrodzenia i odszkodowania. Sąd ustalił i zważył, co następuje : Na podstawie umowy o pracę z dnia 21 listopada 2005 r. poprzednik prawny pozwanego(...).(...) spółka jawnaw(...)zatrudnił powodaM. U.na okres próbny od 21 listopada 2005 r. do 31 stycznia 2006 r. na stanowisku fakturzysty w wymiarze ½ etatu. Na podstawie umowy o pracę z dnia 1 lutego 2006 r. poprzednik prawny pozwanego(...).(...) spółka jawnaw(...)zatrudnił powoda na czas określony od 1 lutego 2006 r. do 28 lutego 2031r. na stanowisku fakturzysty w pełnym wymiarze czasu pracy. W umowie przewidziano możliwość jej wcześniejszego rozwiązania przez obydwie strony w ciągu 14 dni. W piśmie z dnia 1 lipca 2016 r. pozwany(...)Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w(...)zawarł oświadczenie o rozwiązaniu z powodem umowy o pracę z zachowaniem 14-dniowego okresu wypowiedzenia, który miał upłynąć w dniu 16 lipca 2016 r. Pismo podpisałB. J. (1)jako prezes zarządu. Dowód: akta osobowe powoda Strony pierwotnie zawarły umowę o pracę na okres próbny. Następnie zawarły umowę o pracę na czas określony, tj. 5 lat. Jednak pięcioletni okres trwania umowy był dla powoda niewystarczający, bowiem powód starał się o uzyskanie kredytu hipotecznego. W związku z tym powód poprosił prezesaB. J. (1), aby zmienił umowę w ten sposób, żeby była ona zawarta na dłuższy okres, co najmniej 23 lat, bowiem bank wymagał umowy zawartej na taki okres czasu. W związku z tym umowę o pracę na okres 5 lat strony anulowały, a na umowie wskazującej okres jej trwania 25 lat wpisano datę rozpoczęcia pracy taką, jaka widniała w pierwotnej umowie na 5 lat. Powód rozróżniał umowę o pracę na czas określony od umowy o pracę na czas nieokreślony.M. U.był zadowolony z podpisania tej umowy, bo umożliwiła mu uzyskanie kredytu hipotecznego. Pozwany zazwyczaj zawierał z pracownikami umowy o pracę na czas określony 3 – 5 lat. Po upływie okresu 3 – 5 lat, przedłużano te umowy na dalszy okres około 5 lat, albo zatrudniano pracowników na czas nieokreślony. U pozwanego dominują terminowe umowy o pracę. Niektórzy pracownicy zatrudniani byli na 3 lata, niektórzy na 10 lat, niektórzy na 15 lat. W przypadku powoda, w związku z tym, że powód dążył do zawarcia umowy na tak długi okres, umowa na taki okres została zawarta. We wrześniu 2015r. powód skręcił nogę w kolanie. Pomimo tego przychodził do pracy. W styczniu 2016r. kolano jednak już tak bolało powoda, że zdecydował się na operację. Powód pracodawcę o terminie operacji powiadomił około 9 – 10 stycznia 2016r.P. F. (1)prosił go, by przełożył zabieg o około 2 tygodnie, bowiem potrzebny był wtedy w pracy. Powód nie zrobił tego jednak, bowiem nie dawał rady chodzić. Od 27 stycznia 2016r. powód przebywał na zwolnieniu chorobowym, które trwało do końca czerwca 2016r. Po uzyskaniu zaświadczenie o zdolności do pracy, powód wrócił do pracy i w tym samym dniuG. S. (1)wręczyła powodowi wypowiedzenie umowy o pracę. Po otrzymaniu wypowiedzenia powód poszedł do prezesaB. J., który powiedział mu, że przyczyną zwolnienia była nieobecność w pracy w związku z długotrwałą chorobą. U pozwanego było zapotrzebowanie na pracę powoda, w związku z tym, po trzech dniachP. F. (1)zadzwonił do powoda i powiedział mu, żeby wrócił do pracy, a wypowiedzenie umowy o pracę zostanie anulowane. Powód odpowiedział jednak, że nie wróci do pracy. Po tym znowu powód zachorował i otrzymywał zasiłek chorobowy, który pobierał do końca lipca 2016r. Następnie 16 sierpnia 2016r. podjął pracę wfirmie (...) sp. z o.o.w(...). Dowód: zeznania świadka :B. J.k.63-64,G. S.k.64, powoda k.67-68,P. F.k.68, zwolnienia lekarskie k.38-44, Sąd dał wiarę zeznaniom świadków, powoda oraz słuchanego w charakterze pozwanegoP. F., bowiem są spójne, jednolite i wzajemnie się uzupełniają. Sąd dał wiarę dowodom z dokumentów, których wiarygodność nie budzi wątpliwości, a strony im nie zaprzeczyły. W przedmiotowej sprawie powództwo jest nieuzasadnione i z tego względu podlegało oddaleniu. Strony zawarły dnia 1 lutego 2006 r. umowę o pracę na czas określony. Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że strony procesu zawierając tę umowę o pracę złożyły zgodne oświadczenia woli. Jeżeli oświadczenia woli składane przez strony czynności prawnej budzą wątpliwości, sąd podejmuje czynności celem rozważenia czy są one dotknięte ewentualną wadą oświadczeń woli. Natomiast w zakresie prawa pracy sąd bada czy ewentualnie zachodzą przesłanki do uznania umowy za zawartą na czas nieokreślony. Postępowanie dowodowe wykazało, że to powód wystąpił z inicjatywą zawarcia długoterminowej umowy na czas określony. W takiej sytuacji oświadczenia woli złożone przez strony nie mogą budzić wątpliwości, bowiem wolą obu stron było zawarcie umowy o pracę na czas określony, co najmniej 23 lat. Jak wykazało postępowanie, początkowo strony zawarły umowę na okres pięcioletni, dopiero na wniosek powoda, pozwany zmienił czas trwania umowy na okres 25 lat. W interesie pracodawcy było zawarcie umowy na długi okres. Jednakże należy zwrócić uwagę jaki był cel zawarcia tak długiej umowy i czy interes pracodawcy nie był zbliżony z interesem pracownika. To, że umowa została zawarta na tak długi okres, nastąpiło z inicjatywy pracownika i w jego interesie, bowiem ubiegał się on o kredyt hipoteczny, a zatem sąd nie może ingerować w ten stosunek prawny. Umowa ta nie została zawarta przez pracownika pod przymusem. Nie ma także żadnego przepisu prawa, który zabraniałby zawieranie umów o pracę na czas określony 25 lat, a dopuszczalność umów o pracę na czas określony przewidziana jest wart. 25 § 1 k.p. Orzecznictwo sądowe przyjmuje, że w przypadku długoterminowych umów o pracę na czas określony należy badać czy nie zostały one narzucone pracownikowi oraz, czy ich długie trwanie nie jest sprzeczne ze społeczno – gospodarczym przeznaczeniem prawa. Sąd Najwyższy między innymi w wyroku z dnia 25 lutego 2009r. II PK 186/08 wskazał, że nie korzysta z ochrony prawa w rozumieniuart 8 k.p.nieuzasadnione wypowiedzenie przez pracodawcę wieloletniej umowy o pracę na czas określony, jeżeli umowa ta została narzucona przez pracodawcę razem z klauzulą dopuszczalności jej wypowiedzenia (art 33 k.p.) wyłącznie po to ażeby pracodawca dysponował nieskrępowanym sposobem rozwiązania stosunku pracy. Jednakże w przedmiotowej sprawie taka sytuacja nie miała miejsca. Skoro strony umowy o pracę zawarły zgodne oświadczenia woli, bez przymusu i w interesie pracownika, to nie można teraz przyjmować, że czas trwania umowy był sprzeczny ze społeczno gospodarczym przeznaczeniem celu na jaki zawierane są umowy na czas określony. W przedmiotowej sprawie istotne jest dlaczego umowa na czas określony została zawarta na tak długi okres. Mniej istotny jest rzeczywisty czas jej trwania, bowiem to, że umowa o pracę na czas określony zawarta przez strony trwała przez 10 lat, jest konsekwencją ich zgodnego oświadczenia woli. W takiej sytuacji zastosowany przez pozwanego dwutygodniowy okres wypowiedzenia bez podania przyczyny wypowiedzenia odpowiada prawu. Należy również zauważyć, że w umowie o pracę łączącej strony zapisano słowa „z możliwością wcześniejszego rozwiązania umowy przez obie strony w ciągu 14 dni”. Zdaniem sądu rzeczywistą wolą strony było zawarcie klauzuli o możliwości wypowiedzenia umowy o pracę z zachowaniem dwutygodniowego wypowiedzenia. Z materiału dowodowego wynika, że umowa o pracę na okres 25 lat została zawarta końcem 2006 r. i antydatowana do 1 lutego 2006 r. Zastępowała ona pierwotną umowę na okres 5 lat. Oznacza to, że w chwili zawierania umowy o pracę na 25 lat dawno upłynął okres 14 dni liczony od 1 lutego 2006 r. Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 25 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015, poz. 1220) ustawa weszła w życie po upływie 6 miesięcy od dnia ogłoszenia, z wyjątkiem art. 12, który wszedł w życie z dniem 30 sierpnia 2015 r. W świetle powyższego ustawa weszła w życie od 22 lutego 2016 r. Zgodnie z art. 14 ust. 3 tej ustawy przy wypowiadaniu umów o pracę na czas określony zawartych na okres dłuższy niż 6 miesięcy, w których przewidziano możliwość ich rozwiązania z zachowaniem 2-tygodniowego okresu wypowiedzenia, trwających w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się okresy wypowiedzenia, o których mowa w art. 36 § 1 ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą. Zgodnie z art. 16 tej ustawy przy ustalaniu długości okresu wypowiedzenia umów o pracę na czas określony, trwających w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy, których wypowiedzenie następuje, począwszy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, nie uwzględnia się okresów zatrudnienia u danego pracodawcy, przypadających przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy. Zgodnie zart. 36 § 1 k.p.okres wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest uzależniony od okresu zatrudnienia u danego pracodawcy i wynosi: 1)2 tygodnie, jeżeli pracownik był zatrudniony krócej niż 6 miesięcy; 2)1 miesiąc, jeżeli pracownik był zatrudniony co najmniej 6 miesięcy; 3)3 miesiące, jeżeli pracownik był zatrudniony co najmniej 3 lata. W świetle przytoczonych powyżej przepisów przejściowych, mimo uchyleniaart. 33 k.p., istnieje możliwość dokonania wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas określony, a przewidziany wart. 36 § 1 k.p.okres zatrudnienia, od którego zależy okres wypowiedzenia umowy o pracę na czas określony, należy liczyć od 22 lutego 2016 r. Oznacza to, że biorąc pod uwagę datę 22 lutego 2016r., powód zatrudniony był krócej niż 6 miesięcy i w jego przypadku okres wypowiedzenia wynosi 2 tygodnie. Zgodnie zart. 30 § 4 k.p.w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony lub w rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy. Wynika z tego, że przepis ten w przypadku wypowiedzenia umowy o pracę ma zastosowanie tylko do umów zawartych na czas nieokreślony. W konsekwencji wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas określony nie powinno zawierać przyczyny wypowiedzenia. Koresponduje z tym treśćart. 50 § 3 k.p., z którego wynika, inaczej niż w przypadkuart. 45 § 1 k.p., że sąd nie bada zasadności wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas określony, a jedynie czy w takim przypadku nie doszło do naruszenia przepisów o wypowiadaniu takiej umowy. Należy na koniec zauważyć, że do umowy o pracę zawartej przez strony nie stosuje się okresu, o którym mowa wart. 251§ 1 k.p.w brzmieniu obowiązującym od 22 lutego 2016 r. Zgodnie bowiem z art. 14 ust. 4 powołanej ustawy z dnia 25 czerwca 2015 r. do umów o pracę na czas określony, trwających w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się art. 251ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, jednakże do okresu zatrudnienia, o którym mowa w tym przepisie, wlicza się okres zatrudnienia na podstawie umowy o pracę na czas określony przypadający od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, a trwająca w tym dniu umowa o pracę na czas określony jest uważana za pierwszą umowę w rozumieniu art. 251ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą albo za drugą umowę w rozumieniu tego przepisu, jeżeli została zawarta jako druga umowa w rozumieniu art. 251ustawy zmienianej w art. 1 w dotychczasowym brzmieniu. Mając powyższe na uwadze sąd oddalił powództwo. O kosztach sąd orzekł na podstawieart. 98 k.p.c.oraz na mocy§ 9 ust. 1 pkt 1(w zakresie żądania odszkodowania) i na mocy§ 9 ust. 1 pkt 2w zw. z§ 2 pkt 4(w zakresie żądania wynagrodzenia) Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie /Dz. U. z 2015 r., poz. 1800/ i zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2 160 zł. (360 zł + 1 800 zł) – tytułem zwrotu kosztów procesu, bowiem sprawa wpłynęła do sądu w lipcu 2016 r.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Krośnie date: '2017-02-14' department_name: IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Mariusz Szwast - Adam Kociuba, Zdzisław Lawera legal_bases: - art. 25 § 1 k.p. - § 9 ust. 1 pkt 1 recorder: Dorota Korzec signature: IV P 144/16 ```

155020100000503_I_C_000886_2012_Uz_2013-03-18_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 886/12 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 18 marca 2013 roku Sąd Rejonowy w Kłodzku Wydział I Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: SSR Damian Czajka Protokolant: Lucyna Kazimierczuk po rozpoznaniu w dniu 18 marca 2013 roku w Kłodzku na rozprawie sprawy z powództwaA. J. przeciwkoE. J. o dopuszczenie do współposiadania I. nakazuje pozwanejE. J., aby dopuściła powodaA. J.do posiadania mieszkania położonego wK.przyul. (...)poprzez wydanie kluczy umożliwiających wejście do lokalu; II. zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 30 zł tytułem kosztów procesu. Sygnatura akt I C 886/12 UZASADNIENIE PowódA. J.wniósł o nakazanie pozwanejE. J., aby dopuściła go do współposiadania nieruchomości tj. lokalu mieszkalnego przyul. (...)wK.. Uzasadniając żądanie wskazał, że od sierpnia 2011 r. pozostaje w faktycznej separacji z pozwaną z powodu nieporozumień rodzinnych i zamieszkuje w lokalu rodziców przyul. (...)wK.oraz dziadków przyul. (...). Lokal, który wspólnie najmował wraz z pozwaną obecnie zajmujeE. J.wraz ze wspólnym dzieckiem stron oraz swoimi braćmi. Pozwana wymieniła klucze w zamkach drzwi wejściowych do lokalu i mimo próśb ze strony powoda odmawia ich wydania, uniemożliwiając mu powrót do mieszkania Pozwana wnosząc o oddalenie powództwa zarzuciła, że powód dobrowolnie opuścił wspólne mieszkanie wyprowadzając się do nowej partnerki. Po rozstaniu z nią, próbował wrócić do rodziny i zamieszkać we wspólnym lokalu, lecz pozwana nie wyraziła na to zgody. Zezwoliła mu jedynie zamieszkać w spornym mieszkaniu przez okres świąteczny. Obecnie wraz z nią w lokalu przebywają braciaE. J., z których pomocy korzysta. Sąd ustalił: Strony będące w związku małżeńskim od 30 sierpnia 2008 r., w dniu 22 stycznia 2009 r. najęły od Gminy MiejskiejK.lokal mieszkalny położony wK.przyul. (...). Warunkiem zawarcia umowy przezE. J.była spłata zadłużenia odciążającego poprzedniego lokatora. Spłatę tą oraz dalsze nakłady na remont lokalu strony poniosły ze wspólnego majątku. Dowód: - zeznania stron (k.71), - odpis skrócony aktu małżeństwa (k.32), - umowa najmu (k.9-10), - wyciąg z rachunku bankowego oraz rachunki (k. 11-31, 33). Powód, wobec nieporozumień rodzinnych, w sierpniu 2011 r. opuścił lokal zabierając swoje rzeczy osobiste. W tym czasie w mieszkaniu oprócz pozwanej, wspólnego dziecka stron zamieszkali także braciaE. J.. W marcu 2011 r. pozwana wymieniła zamki w drzwiach i pomimo próśb powoda zamierzającego powrócić do wspólnego lokalu, odmawia wydania kluczy. Powód pomieszkuje obecnie w lokalu rodziców przyul. (...)wK.oraz dziadków przyul. (...). Sąd Okręgowy w Świdnicy w marcu 2013 r. orzekł nieprawomocnie o rozwodzie stron. Dowód: - zeznania stron (k. 71), - oświadczenia powoda z 6.07.2012 r (k.3-5). Sąd zważył: Opisany stan faktyczny sporu Sąd ustalił w oparciu o przedstawione przez powoda dokumenty oraz zeznania stron, które potwierdzają okoliczności w postaci wspólnego najęcia lokalu komunalnego w okresie trwania małżeństwa, opuszczenie mieszkania przez powoda w sierpniu 2011 r. oraz odmowę dopuszczenia go obecnie do współposiadania. Wspólność uprawnień z tytułu umowy najmu zawartej w okresie trwania związku małżeńskiego regulujeart. 6802 k.c.stanowiąc, że małżonkowie są najemcami lokalu bez względu na istniejące między nimi stosunki majątkowe, jeżeli nawiązanie stosunku najmu lokalu mającego służyć zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych założonej przez nich rodziny nastąpiło w czasie trwania małżeństwa. Jeżeli między małżonkami istnieje rozdzielność majątkowa albo rozdzielność majątkowa z wyrównaniem dorobków do wspólności najmu stosuje się odpowiednio przepisy o wspólności ustawowej. Ustanie wspólności majątkowej w czasie trwania małżeństwa nie powoduje ustania wspólności najmu lokalu mającego służyć zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych rodziny. Sąd, stosując odpowiednio przepisy o ustanowieniu w wyroku rozdzielności majątkowej, może z ważnych powodów na żądanie jednego z małżonków znieść wspólność najmu lokalu. Na tej podstawie powód, analogicznie jak pozwana, ma prawo podmiotowe uprawniające go m.in. do korzystania z lokalu przy u.A. G.(...)wK.. Skoro wedleart. 690 k.c.do ochrony praw najemcy do używania lokalu stosuje się odpowiednio przepisy o ochronie własności, Sąd, opierając się na stosowanym odpowiednioart. 206 k.c.zapewniającym każdemu ze współuprawnionych jest prawo do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współuprawnionych, uwzględnił powództwo nakazując pozwanej dopuszczenie powoda do posiadania lokalu poprzez wydanie kluczy umożliwiających wejście od mieszkania. E. J., zważywszy na petytoryjnych charakter żądania, nie przedstawiła żadnych zarzutów tamujących roszczenieA. J.. O kosztach postępowania orzeczono po myśliart. 98 § 1 k.c.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Kłodzku date: '2013-03-18' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Damian Czajka legal_bases: - art. 98 § 1 k.c. recorder: Lucyna Kazimierczuk signature: I C 886/12 ```

150515150000503_I_C_001039_2018_Uz_2019-04-30_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt: I C 1039/18 upr. WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 30 kwietnia 2019r. Sąd Rejonowy w Kętrzynie I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia SR Małgorzata Kłek Protokolant: st. sekretarz sądowy Mieczysław Budrewicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 kwietnia 2019 r. wK. sprawy z powództwaU.3 Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą wW. przeciwkoT. K. o zapłatę I powództwo oddala, II zasądza od powodaU.3 Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą wW.na rzecz pozwanejT. K.kwotę 304 zł (trzysta cztery złote ) tytułem zwrotu kosztów procesu UZASADNIENIE PowódU.3 Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą wW.wniósł o zasądzenie od pozwanejT. K.kwoty 743,60 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Powód wniósł ponadto o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów, w tym opłaty sądowej , kosztów zastępstwa procesowego w wysokości dwukrotności norm prawem przepisanych tj. 540 zł oraz opłaty od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł. W uzasadnieniu pozwu wskazano, że pozwaną oraz(...) Sp. z o.o.łączyłaumowa pożyczki nr (...)z dnia 14.10.2016 r. , na podstawie której pożyczkodawca przeniósł na rzecz pozwanej środki pieniężne w ustalonej umową wysokości , natomiast pozwana zobowiązała się do zwrotu udzielonej pożyczki pieniężnej wraz z określoną w umowie prowizją w terminie uzgodnionym w umowie. Pozwana nie wywiązała się z przyjętego na siebie zobowiązania. Termin płatności wszystkich rat pożyczki upłynął bezskutecznie, a całość niezaspokojonych roszczeń wierzyciela pierwotnego stała się wymagalna. Wierzytelności z tytułu udzielonych pożyczek przysługującespółce (...) Sp. z o.o.wW.zostały zbyte w dniu 27.12.2017 r. na rzeczU.3 Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty, tym samym na rzecz nabywcy scedowano całość praw i obowiązków wynikających z umowy zawartej przez pozwaną z wierzycielem pierwotnym. Na dochodzoną pozwem kwotę 743,60 zł składają się : kwota niezaspokojonego kapitału pożyczki w wysokości 600 zł, prowizja za udzielenie i obsługę pożyczki oraz opłaty windykacyjne w kwocie 95,09 zł oraz odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone od kwoty niezaspokojonego kapitału pożyczki od dnia następnego po dniu upłynięcia terminu płatności wszystkich rat pożyczki do dnia poprzedzającego złożenie pozwu w wysokości 48,51 zł. PozwanaT. K.w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kwoty 34 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Pozwana podniosła, iż kwestionuje roszczenie powoda zarówno co do zasady jak i wysokości , kwestionuje też wszelkie dokumenty przedłożone przez powoda, które albo nie zostały poświadczone za zgodność z oryginałem albo stanowią niepodpisane ani przez nikogo nieautoryzowane wydruki komputerowe. W szczególności pozwana zakwestionowała wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego , który nie jest dowodem istnienia oraz wysokości rzekomej wierzytelności pozwanej. Pozwana podniosła zarzut braku legitymacji procesowej czynnej po stronie powoda, podniosła , iż powód nie udowodnił, aby skutecznie nabył wierzytelność , której zasądzenia od pozwanej się domaga. Wskazała, iż na podstawie przedstawionych przez powoda dokumentów nie sposób stwierdzić w sposób jednoznaczny, że umową cesji przeniesiono na nabywcę wierzytelność przysługującą rzekomo względem pozwanej. Pozwana podniosła ponadto , iż powód nie przedłożył żadnego dowodu na istnienie pierwotnej wierzytelności wynikającej według twierdzeń powoda z umowy pożyczki zawartej przez pozwaną z Maestra(...). Powód co najwyżej przedstawił ramową umowę pożyczki , która nie jest właściwą umową , nie rodzi żadnych zobowiązań , wymaga zawarcia konkretnej umowy pożyczki. Pozwana podniosła , iż nie zawierała umowy , na którą powód się powołuje, nigdy nie otrzymała też środków pieniężnych , które miałyby być na mocy takiej umowy przekazane. W tym wypadku powodowi nie przysługuje roszczenie o zwrot jakiejkolwiek kwoty. Pozwana podniosła także , iż wątpliwości budzi wysokość roszczenia dochodzonego pozwem , wskazała, iż powód nie przedstawił żadnego wyliczenia dochodzonej pozwem kwoty, które można byłoby zweryfikować. Sąd ustalił co następuje : W dniu 27 grudnia 2017 r.(...) Sp. z o.o.zawarła zU.3 Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą wW.umowę cesji wierzytelności. W tym samym dniu strony umowy zawarły także porozumienie do umowy cesji z dnia 27 grudnia 2017 r. ( dowód : umowa cesji k. 22-23,30, 33, pełnomocnictwo k. 32, odpis z KRS k. 24-27v, 28-29, wyciąg z rejestru funduszy inwestycyjnych k. 30v- 31, pełnomocnictwo k. 31v , porozumienie do umowy cesji k. 34-35 ) Sąd zważył co następuje : Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o dopuszczone dowody w postaci odpisów dokumentów przedłożonych przez powoda, które zostały opatrzone podpisem, zostały prawidłowo poświadczone za zgodność z oryginałem i były – w ocenie Sądu- wiarygodne. Pozostałe wnioskowane dowody zostały pominięte, gdyż nie stanowiły dokumentów lub ich odpisów w rozumieniu przepisówkodeksu postępowania cywilnegobądź nie było pewne, czy stanowią odzwierciedlenie oryginałów, czy zostały sporządzone przez uprawnione osoby, czy pochodzą od wskazanego w nich autora, czy też zostały doręczone stronie pozwanej. W ocenie Sądu powód nie wykazał, aby dochodzone roszczenie rzeczywiście mu przysługiwało. Powód nie przedstawił dostatecznych dowodów na istnienie wierzytelności(...) Sp. z o.o.wobec pozwanej oraz tego, że nabył od tej spółki wierzytelność dochodzoną pozwem. W pierwszej kolejności wskazać należy na zasadny zarzut pozwanej braku legitymacji czynnej po stronie powoda. Powód nie wykazał w sposób należyty, że nabył wierzytelność przeciwko pozwanej. Złożył co prawda poświadczoną za zgodność z oryginałem kopię umowy cesji wierzytelności , niemniej nie załączył wykazu wierzytelności , z których wynikałoby , że umowa cesji obejmowała także wierzytelność , jaka miała przysługiwać cedentowi przeciwko pozwanej. Powód przedłożył wprawdzie kopię fragmentu załącznika nr 1 do umowy cesji (k. 16) jednak z treści tego załącznika nie wynika, aby obejmował on wierzytelność przysługującą przeciwko pozwanej , w treści bowiem ( w części w jakiej dane dłużników nie zostały zasłonięte) wskazano imię i nazwisko innego dłużnika. W konsekwencji przejście na powoda uprawnień w zakresie konkretnej wierzytelności , która miała przysługiwać wierzycielowi pierwotnemu przeciwko pozwanej nie zostało wykazane. Nie może stanowić dowodu przejścia uprawnień wydruk – wyciąg z elektronicznego załącznika nr 1a do umowy cesji z dnia 27.12.2017 r. zawartej pomiędzy powodem a(...) sp. z o.o.Należy podzielić w tym zakresie stanowisko Sądu Apelacyjnego w Białymstoku wyrażone w wyroku z dnia 15.10.2015 r. w sprawie I ACa 492/15, zgodnie z którem nabycia wierzytelności w drodze cesji nie można domniemywać i okoliczność ta powinna wynikać wprost z dokumentów. W żaden sposób nie da się wywieść faktu nabycia przedmiotowej wierzytelności z wydruku zawierającego tabelkę, w której zamieszone są dane pozwanego i inne informacje. Wydruk ten, niepodpisany przez strony umowy cesji, z całą pewnością nie jest też załącznikiem do tej umowy i w żaden sposób nie potwierdza, że przedmiotem przelewu wierzytelności była także wierzytelność (…) przysługująca względem pozwanego z tytułu zaciągniętej przez niego pożyczki. Dodatkowo podnieść należy, iż w przypadku cesji wierzytelności, warunkiem otrzymania należności przez nabywcę długu jest udowodnienie, iż takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi. Powód na potwierdzenie istnienia wierzytelności wierzyciela pierwotnego wobec pozwanej przedłożył wydruki bądź kserokopie , w tym wydruk umowy pożyczki i kopie przelewów, nie potwierdzone za zgodność z oryginałem (k. 36-59), które zostały zakwestionowane przez pozwaną . Pozwana zaprzeczyła przy tym , aby zawierała umowę pożyczki wskazaną w pozwie jak też , aby otrzymała środki pieniężne , które miałyby być na mocy takiej umowy przekazane. Wnioskowane przez powoda dowody (k. 36-59) zostały przez Sąd pominięte, gdyż nie stanowiły dokumentów lub ich odpisów w rozumieniu przepisówkodeksu postępowania cywilnego. W myśl przepisówkodeksu postępowania cywilnegodokumentem jest wyłącznie oryginał. Kserokopia jako odwzorowanie oryginału może być uznana wyłącznie za odpis dokumentu. Niepoświadczona podpisem strony kserokopia nie jest dokumentem. Jeżeli zaś pismo nie może być uznane za dokument, nie może być też podstawą do prowadzenia dowodu w trybieart. 308 kpc. (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 czerwca 2000 r. IV CKN 59/00, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 kwietnia 2009 r. CSK 557/08). Do uznania kserokopii za dokument niezbędne jest oświadczenie o istnieniu oryginału o treści i formie odwzorowanej kserokopią. Dopiero po umieszczeniu na kopii poświadczenia zgodności z oryginałem można uznać kserokopię za dokument świadczący o istnieniu oryginału. Złożone przez powoda kserokopie czy wydruki dotyczące istnienia wierzytelności wobec pozwanej ( k. 36-59) nie zostały poświadczone za zgodność z oryginałem , nie można zatem ich uznać za wiarygodne dowody świadczące o przysługiwaniu powodowi wierzytelności względem pozwanej. Zdaniem Sądu także wydruki z dokumentów sporządzonych w formie dokumentowej wymagają poświadczenia za zgodność z oryginałem. Powód przedkładając niepoświadczone wydruki i kserokopie nie wykazał, by dochodzone roszczenie w wysokości wskazanej w pozwie rzeczywiście mu przysługiwało. Wprawdzie powód przedłożył na poparcie swego roszczenia również wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego (k. 14), jednak wyciąg ten jako dokument prywatny w rozumieniuart. 245 kpcstanowi dowód wyłącznie tego, iż osoba, która go podpisała złożyła zawarte w dokumencie oświadczenie. Zgodnie z treściąart. 194 ust. 2 ustawy z 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnychwyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego pozbawiony jest mocy prawnej dokumentów urzędowych w postępowaniu cywilnym. Samo dokonanie zapisu w księgach funduszu o istnieniu wierzytelności nie wiąże się bowiem z domniemaniem prawnym, iż wierzytelność istnieje, brak bowiem jakiegokolwiek sposobu kontroli prawidłowości podstaw dokonywanych wpisów, poza ich prawidłowością formalną. Jak wynika z powyższego, jest to dokument, który w postępowaniu cywilnym ma ograniczoną moc dowodową i w ocenie Sądu nie stanowi wystarczającego ani wiarygodnego dowodu na samodzielne potwierdzenie, że powodowi przysługuje określona wierzytelność, a tym bardziej na jej wysokość. Zgodnie z zasadą wyrażoną wart. 6 kcciężar udowodnienia faktu spoczywa na tym , kto z faktu tego wywodzi skutki prawne. Na gruncie prawa procesowego odpowiednikiemart. 6 kcjest przepisart. 232 kpc, zgodnie z którym strony są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W myśl przytoczonych przepisów, to na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie. Powód winien wykazać zatem wszystkie okoliczności stanowiące podstawę żądania pozwu. Skoro zatem nie wykazano istnienia wierzytelności wobec pozwanej oraz tego, że doszło do nabycia przez powoda wierzytelności przeciwko pozwanej, powództwo podlegało oddaleniu jako nieudowodnione. O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawieart. 98§1 i §3 kpc, ustalając , iż na koszty procesu podlegające zwrotowi na rzecz strony pozwanej składają się koszty zastępstwa prawnego ustalone zgodnie z treścią §2 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 34 zł.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Kętrzynie date: '2019-04-30' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Małgorzata Kłek legal_bases: - art. 98§1 i §3 kpc - art. 194 ust. 2 ustawy z 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych - art. 6 kc recorder: st. sekretarz sądowy Mieczysław Budrewicz signature: I C 1039/18 ```

150515150000503_I_C_001345_2017_Uz_2018-04-10_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt: I C 1345/17 upr. Na rozprawie dnia 10 kwietnia 2018 r. nie stawił się pełnomocnik powoda(...)Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą wK., zawiadomiony prawidłowo, wniósł o przeprowadzenie rozprawy pod swoją nieobecność. PozwanyP. P.nie stawił się zawiadomiony w trybieart. 139 par. 1 kpc, nie złożył żadnych wyjaśnień, ani też nie żądał przeprowadzenia rozprawy w swojej nieobecności. Odstąpiono od nagrywania na podstawieart. 157§2 KPC. Przewodniczący ogłosił wyrok zaoczny. Przewodniczący: Protokolant: WYROK ZAOCZNY W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 kwietnia 2018 r. Sąd Rejonowy w Kętrzynie I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: SSR Tomasz Cichocki Protokolant: p.o. sekretarza sądowego Żaneta Kowalska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 kwietnia 2018 r. wK. sprawy z powództwa(...)Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą wK. przeciwkoP. P. o zapłatę oddala powództwo. UZASADNIENIE Powód(...)Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą wK.wystąpił o zasądzenie na jego rzecz od pozwanegoP. P.kwoty 85,07 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 708,78 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a także o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. W uzasadnieniu swojego żądania powód wskazał, iż umową cesji z 06.09.2016 r. nabył wierzytelność w stosunku do pozwanego od(...) S.A.z siedzibą wW.z tytułu świadczonych na rzecz pozwanego usług telekomunikacyjnych. Zgodnie z treścią stosunków prawnych łączących pozwanego z wierzycielem pierwotnym, na podstawie zawartej z pozwanym umowy zostały wystawione dokumenty księgowe, które stanowią podstawę powództwa. Dochodzona pozwem kwota stanowi skapitalizowaną należność odsetkową wynikającą z sumy odsetek ustawowych za opóźnienie naliczonych od następnego dnia od dnia wymagalności poszczególnych dokumentów księgowych oraz ich wartość do dnia poprzedzającego wygenerowanie pozwu, tj. 25.09.2017r. Żądaniem pozwu objęte są także odsetki ustawowe za opóźnienie od należności głównej w kwocie 708,78 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Dalej wskazał, że wystąpił o zapłatę należności głównej w elektronicznym postepowaniu upominawczym, które toczy się pod sygn. akt VI Nc-e 1798546/17. Żądanie pozwu w(...)nie obejmowało jednak należności ubocznych w postaci odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Konieczność rozdzielenia dochodzenia roszczenia wynika z nieprawidłowości w działaniu systemu, który nie został dostoswany do zmianKodeksu cywilnegoobowiązujących od 1 stycznia 2016r. PozwanyP. P.zawiadomiony w trybieart. 139 § 1 k.p.c., nie stawił się na rozprawie, nie złożył odpowiedzi na pozew i nie zajął stanowiska w sprawie. Sąd ustalił, co następuje: W dniu 06.09.2016 r.(...) S.A.z siedzibą wW.zawarła z(...)Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym wK.umowę przelewu wierzytelności. (dowód: umowa k. 8-9) Sąd zważył, co następuje: Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. Powód nie udowodnił tego, iż przysługuje mu jakiekolwiek roszczenie względem pozwanej, w szczególności nie wykazał nabycia spornej wierzytelności, ani jej istnienia. Powód nie przedstawił bowiem dokumentów wykazujących swoje następstwo prawne, ani nawet potwierdzających fakt zawarcia oraz treść umowy łączącej pozwanego z poprzednikiem prawnym powoda. Przedłożona przez powoda umowa przelewu wierzytelności z dnia 06.09.2016 r. może stanowić dowód wyłącznie tego, że do zawarcia takiej umowy doszło, nie wykazuje ona natomiast, iż obejmowała m. in. wierzytelność wskazaną w pozwie. Zgodnie z w/w umową przedmiotem cesji miały być wierzytelności szczegółowo określone w Załączniku nr 1 (papierowym) „Wykaz Wierzytelności Telewizyjnych do Umowy z dnia 06.09.2016 r.”, Załączniku nr 2 (papierowym) „Wykaz Wierzytelności Telekomunikacyjnych do Umowy z dnia 06.09.2016 r.”, Załączniku nr 3 (CD) „Wykaz Wierzytelności Telewizyjnych do Umowy z dnia 06.09.2016 r.” oraz Załączniku nr 4 (CD) „Wykaz Wierzytelności Telekomunikacyjnych do Umowy z dnia 06.09.2016 r.” Do pozwu dołączono obejmujący jedynie przedmiotową wierzytelność wydruk określony jako „Wyciąg z listy dłużników” (k. 5v.), który z całą pewnością nie stanowi żadnego ze wskazanych w umowie załączników. Wydruk ten został poświadczony za zgodność zawartych w nim danych „z danymi znajdującymi się na nośniku CD stanowiącym załącznik do umowy cesji z dnia 06.09.2016” przez występującego w sprawie profesjonalnego pełnomocnika strony powodowej, jednak obowiązujące przepisy nie zawierają umocowania do dokonywania przez profesjonalnego pełnomocnika w/w czynności, w szczególności poświadczenie takie nie nadaje waloru dowodowego. Co więcej, załączony do pozwu wydruk nie zawiera numeru porządkowego załącznika, którego treść miałby odwzorowywać, nie wiadomo zatem, do jakiego konkretnie dokumentu się on odnosi. Powód nie wykazał również, aby pozwany zawarł z wierzycielem pierwotnym wskazaną w pozwie umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych, w szczególności nie przedłożył w/w umowy. Powód załączył jedynie niepoświadczoną za zgodność z oryginałem kserokopię umowy abonenckiej z dnia 01.07.2011, która miał być zawarta między pozwanym, a(...) S.A.z siedzibą wW.(k. 13-13v.). Z treści pkt. 1 tej umowy wynika jednak, że jej przedmiotem miało być świadczenie usług polegających na dostarczaniu programów telewizyjnych i/lub radiowych, nie zaś świadczenie usług telekomunikacyjnych. Dodatkowo wskazać należy, że dochodzona pozwem kwota stanowi sumę skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie, naliczonych od następnego dnia po dniu wymagalności poszczególnych dokumentów księgowych. Powód przedłożył jedynie niepoświadczone za zgodność z oryginałem kserokopie dwóch spośród ośmiu wskazanych w załączniku do pozwu dokumentów księgowych (k. 11v.-12), w związku z czym nie jest możliwe zweryfikowanie, czy wszystkie te dokumenty w ogóle zostały wystawione, a tym bardziej, czy należności w nich stwierdzone mają oparcie w zawartej przez strony umowie. Z tych samych przyczyn nie jest również możliwe zweryfikowanie, czy powód w sposób prawidłowy ustalił wysokość dochodzonych pozwem skapitalizowanych odsetek. Brak jest także możliwości weryfikacji choćby w najmniejszym stopniu, czy należność główna, od której powód domaga się odsetek, faktycznie istnieje. W szczególności należy zauważyć, że w tut. Sądzie pod sygn. akt(...)upr. toczyło się postępowanie wszczęte na skutek przekazania sprawy VI Nc-e(...)z elektronicznego postępowania upominawczego. Z akt sprawy(...)upr. wynika, że sprawa ta dotyczyła kwoty należności głównej, od której powód domaga się skapitalizowanych odsetek w niniejszej sprawie. Postępowanie w sprawie(...)upr. zostało umorzone prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego wK.z dnia 07.06.2017 r. w związku z nieuzupełnieniem braków formalnych pozwu po myśliart. 505( 37)§ 1 k.p.c.Brak jest zatem orzeczenia stwierdzającego istnienie należności głównej. Dalej należy wskazać, że dowodem istnienia roszczenia nie jest także przedsądowe wezwanie do spłaty zadłużenia z dnia 21.10.2016r. (k. 6v.). W szczególności powód nie przedstawił dowodu jego doręczenia pozwanemu, ani dowodu uznania przez pozwanego wynikającego z niego roszczenia. Mając na uwadze powyższe należało uznać, że powód nie wykazał, iż przysługuje mu względem pozwanego dochodzona pozwem wierzytelność. Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną wart. 6 kc, ciężar udowodnienia faktu spoczywa na tym, kto z tego faktu wywodzi skutki prawne. Na gruncie prawa procesowego odpowiednikiem cyt. przepisu jestart. 232 kpc, zgodnie z którym strony zobowiązane są wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W myśl przytoczonych przepisów, to na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie. Powód winien zatem wykazać wszystkie okoliczności stanowiące podstawę żądania pozwu. Podkreślić należy, iż strona powodowa jest podmiotem profesjonalnym, który powinien być świadom wystąpienia negatywnych konsekwencji procesowych w przypadku, gdy powołuje mniej dowodów, niż tego wymaga materialnoprawna podstawa zgłoszonego roszczenia. Nadto wskazać należy, iż w sprawach cywilnych rzeczą Sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy – obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (por.Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz pod red. A. Zielińskiego, Wydawnictwo C.H. Beck, wyd. 6, Warszawa 2012 r.). Nie można było również uznać, że pozwany nie przedstawiając swojego stanowiska w rzeczywistości uznał powództwo. Powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika procesowego, winien przejawiać staranność w wykazaniu zasadności powództwa. Brak merytorycznego zaprzeczenia jego twierdzeń przez pozwanego nie zwalniał go od wykazania podstawowych okoliczności wskazujących na zasadność żądania. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 7.11.2007r. (II CSK 293/07), ciężar udowodnienia faktu należy rozumieć nie tylko jako obarczenie jednej ze stron procesu obowiązkiem przekonania sądu dowodami o prawdziwości swoich twierdzeń, ale również konsekwencjami zaniechania realizacji tego obowiązku lub jego nieskuteczności. Sąd jest zobligowany do uznania twierdzeń powoda przy bezczynności pozwanego jedynie w przypadku braku wątpliwości, co do zasadności pozwu. W niniejszej sprawie natomiast powód nie przedłożył dowodów dostatecznie uzasadniających jego roszczenie. Mając na względzie wszystkie powyższe okoliczności, powództwo należało oddalić.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Kętrzynie date: '2018-04-10' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Tomasz Cichocki legal_bases: - art. 139 par. 1 kpc - art. 6 kc recorder: p.o. sekretarza sądowego Żaneta Kowalska signature: I C 1345/17 ```

153000000000503_I_ACa_000477_2014_Uz_2014-09-30_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I ACa 477/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 30 września 2014 r. Sąd Apelacyjny w Lublinie, I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący - Sędzia SA Bogdan Radomski Sędzia: Sędzia: SA Ewa Popek (spr.) SO del. Ewa Bazelan Protokolant sekr.sądowy Agnieszka Pawlikowska po rozpoznaniu w dniu 30 września 2014 r. w Lublinie na rozprawie sprawy z powództwaA. W. przeciwko(...) Spółce AkcyjnejwW. o zapłatę na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia31 marca 2014 r., sygn. akt I C 157/12 I zmienia zaskarżony wyrok: a w punkcie I w ten sposób, że obniża zasadzoną od pozwanego na rzecz powódki kwotę 80.000 zł do kwoty 40.000 zł (czterdzieści tysięcy złotych), zaś co do kwoty 40.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 14 czerwca 2012r. powództwo oddala; b w punkcie III w ten sposób, że zasądza od pozwanego(...) Spółki AkcyjnejwW.na rzecz powódkiA. W.kwotę 1808,50 zł (tysiąc osiemset osiem złotych pięćdziesiąt groszy) tytułem kosztów procesu; c w punkcie IV w ten sposób, że obniża kwotę podlegającą ściągnięciu na rzecz Skarbu Państwa do kwoty 6.388 zł (sześć tysięcy trzysta osiemdziesiąt osiem złotych), zaś w pozostałej części nieuiszczone koszty sądowe przejmuje na rachunek Skarbu Państwa; II oddala apelację w pozostałej części; III zasądza od powódkiA. W.na rzecz pozwanego(...) Spółki AkcyjnejwW.kwotę 650 zł (sześćset pięćdziesiąt złotych) tytułem kosztów procesu za drugą instancję. Sygn. akt I ACa 477/14 UZASADNIENIE Wyrokiem z dnia 31 marca 2014 roku Sąd Okręgowy w Lublinie: I. zasądził od(...) Spółki AkcyjnejwW.na rzeczA. W.kwotę 80.000 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 40.000 zł od dnia 7 listopada 2011 roku do dnia zapłaty i od kwoty 40.000 zł od dnia 14 czerwca 2012 roku do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia w związku ze śmiercią córkiJ. W.; II. zasądził od(...) Spółki AkcyjnejwW.na rzeczA. W.kwotę 80.000 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 40.000 zł od dnia 7 listopada 2011 roku do dnia zapłaty i od kwoty 40.00 0zł od dnia 14 czerwca 2012 roku do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia w związku ze śmiercią synaD. W.; III. zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 3.617 tytułem kosztów procesu; IV. nakazał ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Lublinie od pozwanego kwotę 8.039,76 zł tytułem nie uiszczonych kosztów sądowych. W uzasadnieniu wyroku Sąd Okręgowy wskazał na następujące ustaleniai motywy rozstrzygnięcia. W dniu 28 listopada 1998 roku w miejscowościH.kierujący samochodem markiM.J. K.umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwaw ruchu lądowym, w ten sposób, że jadąc z nadmierną niedostosowaną do panujących warunków drogowych prędkością, podczas wyprzedzania innego samochodu, stracił panowanie nad pojazdem, wpadł w poślizg, uderzyłw przydrożne drzewo, w wyniku czego pasażerowie samochoduJ. W.iD. W.doznali ciężkich obrażeń ciała, które skutkowały ich śmiercią. Sprawca wypadku wyrokiem karnym został uznany za winnego popełnienia czynuzart. 177 § 2 k.k.i skazany na karę 6 lat pozbawienia wolności. PozaJ. W.iD. W.śmierć poniosła również jadąca tym samochodemS. P.. Tor ruchu pojazdu i charakter uszkodzeń pojazdu, który można identyfikować jako zmiażdżenie nadwozia ze znacznym zmniejszeniem przestrzeni życiowej, upoważniają do wnioskowania, że wszyscy uczestnicy byli narażeni na uraz o znacznej energii, wiodący do zgonu, niezależnie od zapięcia w pasy bezpieczeństwa. Wszyscy jadący samochodem kierowanym przezJ. K.jechali na „imprezę andrzejkową”. Kierowca samochodu był pod wpływem alkoholu, o czymJ. W.iD. W.nie wiedzieli. W chwili wypadkuJ. W.miała 21 lat, aD. W.19.J. W.już pracowała w zakładzie krawieckim wB., aD. W.jeszcze się uczył. Powódka była od 1985 roku wdową. Sama wychowywała pięcioro dzieci, w tym dwoje z nieformalnego związku, w którym była od ponad sześciu lat. Po wypadku powódka podupadła na zdrowiu. Pomimo, że najmłodsze dziecko miało sześć miesięcy, wróciła do pracy, ponieważ nie miała pieniędzy na utrzymanie rodziny. Jej partner pozostawił ją bez środków do życia. Wszystkie te okoliczności sprawiły, że powódka bardzo ciężko przeżyła tragedię jaka ją spotkała. Dzieci były dla niej wszystkim. Te starsze pomagały powódce w gospodarstwie oraz w domu. Powódka do dzisiaj wspomina jak razem chodzili na grzyby, spędzali święta, wzajemnie się o siebie troszczyli.J. W.już zarabiała, więc kupowała do domu różne rzeczy. Była bardzo pracowita, elegancka, grzeczna.D. W.jeszcze się uczył, był grzeczny, uczynny i pracowity. Nie pił alkoholu i nie sprawiał żadnych kłopotów. Powódka miał prawo mieć nadzieję, żeJ.D.będą jej pomagały również w przyszłości. Ich nagła tragiczna śmierć była dla powódki wielkim ciosem, który objawił się w silnych negatywnych emocjach, w żalu, smutku, przygnębieniu i poczuciu straty. Mimo, że od wypadku minęło więcej niż 10 lat powódka wciąż przeżywa tę tragedię. Nie zakończyła żałoby, często wspomina zmarłe dzieci, brakuje jej ich obecności. Stan ten utrwalił się do tego stopnia, że wymaga ona w dalszym ciągu pomocy psychiatry, przy czym pomimo systematycznego leczenia objawy zaburzeń depresyjnych u powódki okresowo ulegają nasileniu w postaci smutku, braku zadowolenia, zmęczenia, problemówz decyzyjnością, z koncentracją, ze snem, z codzienną aktywnością, poczucia osamotnienia. Przekłada się to na obniżenie jakości życia i ograniczenie go do ciągłego przeżywania żałoby. Powódka często chodzi na cmentarz, wspomina zmarłe dzieci. Wymaga wsparcia farmakologicznego, ponieważ ma zaburzenia snu, orientacji i koncentracji. Jest nerwowa i drażliwa. Pomimo, że powódka nie jest sama, ma jeszcze troje dzieci, to tragiczne wydarzenie, w którym śmierć ponieśliJ. W.iD. W.odbiera całą radość bycia z rodziną. Powódka nie może pogodzić się z tym co ją spotkało. Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o wskazanew uzasadnieniu dokumenty, opinię biegłych, zeznania świadków i powódki.W ocenie Sądu Okręgowego dowody te wzajemnie się uzupełniają i przedstawiają jednolity obraz życia powódki sprzed i po wypadku. Sąd Okręgowy podniósł, że pozwany co do zasady uznał swoją odpowiedzialność, zaś strony nie kwestionowały zgromadzonych w sprawie dowodów, w tym również opinii biegłego z zakresu medycyny sądowejK. W., który jednoznacznie wypowiedział się, że bez względu na to czyJ. W.iD. W.mieli zapięte pasy bezpieczeństwa czy nie, rozmiar kolizji wskazywał, że jej skutki byłyby takie same. Dokonując oceny prawnej ustalonych okoliczności faktycznych Sąd Okręgowy wskazał, że powództwo było zasadne w całości. Z uwagi na datę zaistnienia zdarzenia szkodowego przed dniem 3 sierpnia 2008 roku, mają zastosowanie przepisykodeksu cywilnegona gruncie stanu prawnego obowiązującego przed nowelizacjąart. 446 k.c., dokonaną ustawą z dnia 30 maja 2008 roku o zmianieustawy Kodeks cywilnyoraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 116, poz. 731), skutkiem której do porządku prawnego wprowadzony zostałart. 446 § 4 k.c.przewidujący zadośćuczynienie za śmierć osoby bliskiej. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem najbliższemu członkowi rodziny osoby zmarłej przysługuje, na podstawieart. 448 k.c.w zw. zart. 24 § 1 k.c., zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę, gdy śmierć nastąpiła na skutek deliktu, który miał miejsce przed dniem 3 sierpnia 2008 roku (uchwały SN z dnia 20 grudnia 2012 roku, III CZP 93/12 BSN 2013/1, z dnia 7 listopada 2012 roku, III CZP 67/12, z dnia 13 lipca 2011 roku, III CZP 32/11, z dnia 22 października 2010 roku III CZP 76/10 oraz wyrok SN z dnia 14 stycznia 2010 roku IV CSK 307/09, wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 14 grudnia 2007 roku, I ACa 1137/07). W stanie faktycznym sprawy powódkaw następstwie śmierci dzieci, nie doznała wstrząsu psychicznego prowadzącego do rozstroju jej zdrowia, bowiem żałoba nie jest jednostką chorobową, lecz wyłącznie krzywdą w postaci cierpień psychicznych. Podstawy do kompensaty tego uszczerbku nie może stanowićart. 445 § 1 k.c.Zasadna jest ocena roszczenia na podstawieart. 448 k.c.w związku zart. 24 § 1 k.c.Spowodowanie wypadku komunikacyjnego, w którym śmierć poniosły dzieci powódkiJ. W.iD. W.było bezprawnym naruszeniem dobra osobistego powódki w postaci prawa do życiaw pełnej rodzinie oraz prawa do utrzymania więzi rodzinnych. Na podstawieart. 448 k.c.kompensowana jest krzywda, a więc szkoda niemajątkowa wywołana naruszeniem dobra osobistego, polegająca na psychicznych cierpieniach pokrzywdzonego. Ustalenie krzywdy oraz jej rozmiaru ma zasadnicze znaczenie dla określenia odpowiedniej sumy, która miałaby stanowić jej pieniężną kompensatę. Ustalając zakres wyrządzonej krzywdy należy przede wszystkim uwzględnić rodzaj naruszonego dobra, zakres, tj. natężenie i czas trwania naruszenia, trwałość skutków naruszenia i stopień ich uciążliwości, a także stopień winy sprawcy i jego zachowania po dokonaniu naruszenia (wyroki SN z dnia 20 kwietnia 2006 roku,IV CSK 99/05, LEX nr 198509; z dnia 1 kwietnia 2004 roku, II CK 131/03, LEX nr 327923; z dnia 19 sierpnia 1980 roku, IV CR 283/80, OSN 1981, nr 5, poz. 81; z dnia 9 stycznia 1978 roku, IV CR 510/77, OSN 1978, nr 11, poz. 210). Cierpienia psychiczne jakie dotknęły powódkę miały znaczne natężenie, wykraczały poza okres żałoby i tylko w mniejszym zakresie występują w chwili obecnej. Biegli psychiatra i psycholog jednoznacznie stwierdzili, że powódka bardzo mocno przeżyła śmierć dzieci. Tragiczne wydarzenie cały czas jest w jej pamięci, powoduje osłabienie funkcji życiowych, apatię i smutek, brak zadowoleniaze wszystkiego co ją otacza, brak aktywności i decyzyjności. Powódka cierpi na powracającą depresję i jej stany depresyjne wpływają na osłabienie jakości życiai ogólny stan zdrowia. Mimo iż od śmierciJ. W.iD. W.upłynęło 15 lat, to powódka nie otrząsnęła się jeszcze do końca po stracie dzieci. U powódki wskutek śmierci dzieci pojawiły się trwałe poczucie pustki i osamotnienia. ŚmierćJ. W.iD. W.odbiła się na aktywności życiowej powódki oraz jej funkcjonowaniu emocjonalnym i społecznym. W judykaturze akcentuje się, że na rozmiar krzywdy związanej ze śmiercią osoby bliskiej mają przede wszystkim wpływ: dramatyzm doznań, poczucie osamotnienia i pustki, wstrząs psychiczny, wystąpienie zaburzeń będących skutkiem odejścia osoby bliskiej (nerwicy, depresji), stopień w jakim pokrzywdzony potrafił się znaleźć w nowej rzeczywistości (uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 8 sierpnia 2012 roku, I ACa 330/12). Sąd Okręgowy uznał, że krzywda, jakiej w związku ze śmiercią dzieci doznała powódka, będzie zrekompensowana zadośćuczynieniem w kwotach po 80.000 zł. Kwoty te są adekwatne do ustalonych w sprawie cierpień powódki, czasu ich trwania oraz oddziaływania na jej życie, przy uwzględnieniu nadal odczuwanych negatywnych emocji, przy jednoczesnym utrzymaniu w „rozsądnych granicach”, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa i rekompensowaniu z góry tych skutków zdarzenia, jakie powódka będzie odczuwać już zawsze w przyszłości (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 24 lutego 2012 roku, I ACa 84/12, LEX 1124827, uchwała pełnego składu Izby Cywilnej SNz dnia 8 grudnia 1973 roku, III CZP 37/73 OSNC 1974, p.145). Sąd Okręgowy nie znalazł w zebranym materiale dowodowym okoliczności, które jednoznacznie wskazywałyby, żeJ. W.iD. W.siadając do samochodu prowadzonego przezJ. K.wiedzieli, że jest onw stanie nietrzeźwości. Słuchani w sprawie świadkowie nie wypowiadali się jednoznacznie co do tego, że wiedzieli o tym, żeJ. K.jest pod wpływem alkoholu oraz, że z jego zachowania wynikało, że wcześniej pił alkohol. Podobnie zeznawała powódka. W tej sytuacji Sąd nie mógł przyjąć za udowodnione twierdzeń strony pozwanej, że pasażerowie samochodu, którym kierowałJ. K.wiedzieli, że pił on wcześniej alkohol i tym samym przyczynili się do powstania szkody. Rozważając kwestię przyczynienia do powstania szkody Sąd miał na względzie przede wszystkim fakt, iż odpowiedzialność posiadacza pojazdu mechanicznego oparta jest na zasadzie ryzyka, oderwanego całkowicie od zawinienia. Wówczas do zastosowaniaart. 362 k.c.wymaga się adekwatnego związku przyczynowego (wyrok SN z dnia 21 października 1971 roku, I CR 465/71, LEX nr 7002) i obiektywnej nieprawidłowości (niewłaściwości) zachowania się poszkodowanego. Zachowanie to ma być (bez względu na świadomość) ukierunkowane, tzn. nastawione na wywołanie szkody. Innymi słowy, przyczynienie nie stanowi tylko efektu zachowania się sprawcy, lecz jest nim taka postawa poszkodowanego, która jest współprzyczyną powstania (zwiększenia) szkody (wyrok SN z dnia 20 czerwca 1972 roku, II PR 164/72, LEX nr 7098). Mając na uwadze zebrany w sprawie materiał dowodowy nie można jednoznacznie i bez wątpliwości stwierdzić, żeJ. W.iD. W.wiedzieli, że kierujący samochodemJ. K.jest pod wpływem alkoholu i godząc się na jazdę z nim przyczynili się do powstania szkody. Sąd Okręgowy określił datę wymagalności ustawowych odsetekod zasądzonego zadośćuczynienia na podstawieart. 481 § 1 i 2 k.c.iart. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych(Dz. U. z 2003 roku, Nr 124, poz. 1152 ze zm.). O kosztach procesu pomiędzy stronami oraz nieuiszczonych kosztach sądowych Sąd Okręgowy orzekł na podstawieart. 98 § 1 k.p.c.orazart. 113ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Apelacjęod powyższego wyroku wniósł pozwany, zaskarżając go w całości oraz zarzucając: 1. naruszenie przepisów prawa procesowego: a.art. 286 k.p.c.oraz232 zd. 2 k.p.c.na skutek niedostrzeżenia rozbieżnościw opinii biegłego sądowegoK. W., w której stwierdził on,że wszyscy uczestnicy byli narażeni na uraz o znacznej energii wiodący do zgonu, niezależnie od zapięcia pasów bezpieczeństwa, a we wnioskach końcowych stwierdził, że zapięcie pasów bezpieczeństwa stwarzało dlaD. W.szansę przeżycia - takie stwierdzenia rodzą rozbieżność w treści opinii, która powinna być wyjaśniona poprzez zobowiązanie biegłego do złożenia wyjaśnień uzupełniającychi sformułowania stanowczych wniosków; b.art. 233 § 1 k.p.c.poprzez dokonanie oceny dowodów w sposób niewszechstronny, sprzeczny z logiką oraz zasadami doświadczenia życiowego; c.art. 328 § 2 k.p.c.polegające na naruszeniu wymogów konstrukcyjnych uzasadnienia wyroku przejawiające się w zaniechaniu odniesienia się do dowodówz dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy karnej II K 269/99; 2. błąd w ustaleniach faktycznych: a. polegający na pominięciu w stanie faktycznym okoliczności, że zmarliD. W.iJ. W.mieli świadomość, że kierowca pojazduJ. K.spożywał alkohol, co skutkowało przyjęciem, żeD. W.iJ. W.nie przyczynili się do powstania szkody; b. polegający na błędnym przyjęciu, że bez względu na to czyJ. W.iD. W.mieli zapięte pasy, to rozmiar kolizji wskazywałby na to, że skutki kolizji byłyby takie same, w sytuacji, gdy z opinii biegłegoK. W.wynika, iż zapięcie pasów bezpieczeństwa przezD. W.stwarzało dla niego szanse na przeżycie; 3. naruszenie przepisów prawa materialnego: a.art. 362 k.c.poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy ze zgromadzonychw sprawie dowodów wynika, że niezapięcie pasów przezJ. W.,a w szczególności przezD. W.oraz świadomość zmarłych o stanie nietrzeźwości kierującego pojazdem wskazują, że swoją postawą poszkodowani przyczynili się do powstania szkody; b,art. 448 k.c.w zw. zart. 24 k.c.przez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że regulacja prawna na gruncie wskazanych przepisów pozwała na przyznanie zadośćuczynienia powódce, podczas gdy nie można uznać, abyart. 448 k.c.w zw. zart. 24 k.c.stanowi podstawę prawną do dochodzenia przez powódkę zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, jako że przed dniem 3 sierpnia 2008 roku jedynym przepisem, z którego można było wywieść roszczenie dla tzw. osób pośrednio poszkodowanych byłart. 446 § 3 k.c.; c.art. 446 k.c.w brzmieniu do dnia 3 sierpnia 2008 roku poprzez jego niezastosowanie, a w konsekwencji posiłkowanie się tym przepisem przy zasądzaniu zadośćuczynienia w oparciu oart. 448 k.c.; d. niewłaściwe zastosowanieart. 448 k.c.polegające na przyjęciu, że zasądzone kwoty stanowią odpowiednią sumę zadośćuczynienia, podczas gdy na tle ustalonego stanu faktycznego jawią się jako rażąco wygórowane, e.art. 481 § 1 k.c.w zw.art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 rokuo ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnymi Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnychprzez ich błędną kwalifikację, gdyż w razie ustalenia wysokości zadośćuczynienia według stanu rzeczy istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy uzasadnione jest przyznanie odsetek dopiero od chwili wyrokowania. Wskazując na powyższe zarzuty pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu za obie instancje. Powódka w odpowiedzi na apelację wniosła o jej oddalenie i zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kosztów postępowania apelacyjnego. Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje:apelacja pozwanego jest częściowo zasadna. Zarzut naruszenia przepisów prawa procesowego jest częściowo uzasadniony. W konsekwencji uzasadniony jest również zarzut błędnych ustaleń faktycznych (we wskazanym niżej zakresie). Sąd Okręgowy na wniosek strony pozwanej dopuścił dowody z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy karnej II K 269/99 Sądu Rejonowego w Lublinie (postanowienie dowodowe z dnia 17 kwietnia 2013 roku k. 110v). Dopuszczone dowody obejmowały m.in. wyjaśnienia sprawcy wypadku drogowegoJ. K., zeznania powódki przesłuchanej w sprawie karnej w charakterze świadka oraz zeznania świadkaE. B.(obecnieD.), która została przesłuchana także w charakterze świadka w niniejszym postępowaniu. Przy ocenie dowodów Sąd Okręgowy nie odniósł się w żaden sposób do wymienionych dowodów, nie dokonał ich analizy, mając jedynie na uwadze zeznania powódki i świadkaE. D.złożone w niniejszym postępowaniu. Zarzut braku wszechstronnej oceny całości materiału dowodowego oraz pominięcia części dowodów jest zatem uzasadniony. Dodać także należy, że powódka iE. D.zostały przesłuchane w niniejszym postępowaniu po upływie 14 lat od zdarzenia.E. D.w ogóle nie pamiętała okoliczności związanych z wypadkiem, nie pamiętała nawet, że była przesłuchana w charakterze świadka w postępowaniu karnym. Powódka złożyła zaś zeznania o treści sprzecznej z zeznaniami złożonymi w sprawie II K 269/99. Powódka w niniejszym postępowaniu wyjaśniła, że jej dzieci (J. W.iD. W.) nie wiedziały, że sprawa wypadku nie był trzeźwy (k.63v). Swoje wyjaśnienia potwierdzała w trakcie przesłuchania w trybieart. 299 k.p.c.(k.285v). Tymczasem w postępowaniu karnym powódka złożyła zeznaniao innej treści. Przesłuchana w dniu 11 grudnia 1998 roku zeznała, że w trakcie rozmowy telefonicznejE. B.(obecnieD.) wspomniała jej, że była świadkiem jakJ. K.przyjechał po jej córkę,J.zauważyła,że jest pijany i nie chciała z nim jechać (zeznaniaA. W.złożone w dniu11 grudnia 1998 roku k. 187v). W dniu 5 lipca 1999 roku powódka zeznała, że wie, że jej córkaJ.wyczuła od oskarżonego (J. K.) alkohol,nie chciała z nim jechać, a takie wiadomości uzyskała od koleżanki córkiE.,po zdarzeniu (k. 245v).E. B.(obecnieD.) przesłuchana w dniu20 stycznia 1999 roku zeznała, żeJ. W.zapytałaJ. K., czy jest pod wpływem alkoholu, ale nie usłyszała odpowiedzi (k. 228v). Zważyć należy, że powódka iE. D.złożyły przytoczone wyżej zeznaniaw postępowaniu karnym w krótkim czasie od zdarzenia, pamiętały więc dobrze okoliczności związane w wypadkiem i nie ma podstaw, aby tym zeznaniom odmówić wiary. Zeznania te korespondują z faktem, żeJ. K.miał w trakcie zdarzenia 1,4 promila alkoholu we krwi (k. 184), zaś w swoich wyjaśnieniach (złożonych w dniu 29 grudnia 1998 roku) przyznał, że bezpośrednio przed wypadkiem wypił trzy piwa i dwa kieliszki wódki (k.220). Nie można zatem uznać za wiarygodne wyjaśnień i zeznań powódki złożonych w niniejszym postępowaniu, żeJ. W.nie wiedziała, żeJ. K.spożywał alkohol. Natomiast brak jest dowodów, które pozwoliłyby na ustalenie, żeD. W.wiedział, żeJ. K.jest pod wpływem alkoholu. Wobec powyższego Sąd Apelacyjny ustalił, żeJ. W., decydując się na jazdęJ. K.jako kierowcą, wiedziała, że jest pod wpływem alkoholu początkowo nawet nie chciałaz nim jechać. Sąd Apelacyjny podzielił natomiast ustalenia Sądu Okręgowego,żeD. W.nie wiedział, żeJ. K.spożywał alkohol. Sąd Okręgowy pominął w trakcie oceny dowodów wyjaśnieniaJ. K.złożone w dniu 29 grudnia 1999 roku. Wynika z nich, że samochód był wyposażony w pasy bezpieczeństwa, aD. W., który siedział z przodu samochodu, nie zapiął pasów.J. K.podał również, że nie widział, czyJ. W.zapięła pasy bezpieczeństwa (k.221). Nie ma podstaw, aby odmówić wiary wyjaśnieniomJ. K.. Na ich podstawie należy zatem dokonać ustaleń, żeD. W.nie był zapięty w pasy bezpieczeństwa. Natomiast nie ma dowodów na to, aby poczynić ustalenia, żeJ. W.nie była zapięta w pasy bezpieczeństwa. Nie ma natomiast racji pozwany podnosząc, że Sąd Okręgowy nie rozważył wszechstronnie opinii biegłegoK. W.. BiegłyK. W.opiniował, że tor ruchu pojazdu i charakter uszkodzeń, który można zidentyfikować jako zmiażdżenie nadwozia ze znacznym zmniejszeniem przestrzeni życiowej, upoważniają do wnioskowania, że wszyscy uczestnicy z wypadku byli narażeni na uraz o znacznej energii, wiodący do zgonu, niezależnie od zapięcia w pas bezpieczeństwa. Uraz ten działał zgniatająco od góry ku dołowi i od prawej strony do lewej. Biorąc pod uwagę uszkodzenia kończyn udowych u wszystkich trojga zmarłych uczestników można wnioskować, że ich ciała uległy znacznemu przemieszczeniu w chwili wypadku - pasażerowie tylnej kanapy doznali zapewne tych złamań wskutek uderzenia o oparcia foteli przednich, pasażer przedni (D. W.) - o elementy deski rozdzielczej. Przy braku istotnej kompresji w kierunku przednio-tylnym takie przesunięcia kończyn dolnych sugeruje brak zapięcia w pasy bezpieczeństwa. Obrażenia, o których mowa (tj. złamania kości udowych) nie miały jednakże istotnego znaczenia dla zgonu uczestników. Dalej biegły wskazał, że kompresja odpowiadająca zmiażdżeniu nadwozia od strony bocznej i na osi góra-dół, które doprowadziły do znacznego zmniejszenia przestrzeni życiowej, spowodowały również śmiertelne w skutkach obrażenia głowy uJ. W.. Dla powstania tych obrażeń nie miało znaczenia zapięcie w pas bezpieczeństwa. UD. W.zapięty pas bezpieczeństwa mógł spełnić częściowo (wobec uderzenia bocznego) swoją rolę, zmniejszając zakres przemieszczenia się ciała, w tym także przeciwdziałałby wyrzuceniu poza pojazd (zapewne w chwili zjechania i uderzenia w pierwsze z kolejnych drzew). Nie można jednakże traktować takiego zakresu działania ochronnego jako bezsprzecznie pozwalającego na przeżycie. Należało wówczas liczyć się z ciężkimi, często śmiertelnymi obrażeniami głowy, być może obrażeniami tytułowa i prawnych kończyn - w pierwszej fazie wypadku, zanim dojdzie do gwałtownego rozerwania pasa. Zabezpieczenie w pas stwarzało jednak dla tej osoby szansę przeżycia.W końcowych wnioskach biegłyK. W.stwierdził, że zapięcie w pas bezpieczeństwa nie miało znaczenia dla mechanizmu zgonuJ. W., natomiast zapięcie pas bezpieczeństwa stwarzało dlaD. W.szansę przeżycia (k.273-274). Wnioski opinii biegłegoK. W.nie pozwalają na jednoznaczną ocenę, jakie szanse na przeżycie miałbyD. W.w przypadku zapięcia pasu bezpieczeństwa. Biegły jednocześnie stwierdził, że wszyscy uczestnicy byli narażeni na uraz o znacznej energii, wiodący do zgonu, niezależnie od zapięcia w pasy bezpieczeństwa. Podał również, że nie można traktować zakresu działania ochronnego pasa bezpieczeństwa jako bezsprzecznie pozwalającego na przeżycie, należało wówczas liczyć się z ciężkimi, często śmiertelnymi, obrażeniami głowy. Biegły opiniował jednocześnie, że zapięcie pas bezpieczeństwa stwarzało dlaD. W.szansę przeżycia. Powyższe wnioskii stwierdzenia nie pozwalają jednak na przyjęcie, że udowodniony został normalny związek przyczynowo pomiędzy niezapięciem przezD. W.pasu bezpieczeństwa a skutkiem wypadku w postaci jego zgonu. Z opinii wynika, że zapięcie pasu dawałoby szansę na przeżycieD. W., ale również w takim przypadku mógłby nastąpić zgon w wyniku obrażeń głowy. Podsumowując, podnieść należy, że Sąd Apelacyjny podzielił ustalenia Sądu Okręgowego, za wyjątkiem wskazanych wyżej okoliczności faktycznych dotyczących: 1) braku świadomościJ. W., żeJ. K.był pod wpływem alkoholu, 2)D. W.był zapięty w pasy bezpieczeństwa. Pozostałe okoliczności faktyczne były ustalone prawidłowo i Sąd Apelacyjny przyjmuje je za własne. Sąd Apelacyjny ustalił natomiast, żeJ. W.wiedziała, żeJ. K.jest pod wpływem alkoholu, aD. W.nie był zapięty w pasy bezpieczeństwa. Sąd Okręgowy prawidłowo ocenił opinię biegłego,że nieudowodniony został normalny związek przyczynowo pomiędzy niezapięciem przezD. W.pasu bezpieczeństwa a jego zgonem. Zarzut naruszeniaart. 328 § 2 k.p.c.jest całkowicie chybiony. Obrazaart. 328 § 2 k.p.c.może być skutecznym zarzutem apelacji tylko wtedy, gdy uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie posiada wszystkich koniecznych elementów, bądź zawiera tak kardynalne braki, które uniemożliwiają kontrolę instancyjną (por. m.in. wyrok SN z dnia 7 lutego 2001 roku, V CKN 606/00, LEX nr 53116). Uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera wszystkie elementy wymienione wart. 328 § 2 k.p.c., pozwala także na odczytanie sfery motywacyjnej orzeczenia i poddanie go kontroli instancyjnej. Uchybienia dotyczące wadliwej oceny materiału dowodowego (omówione powyżej) nie mogą świadczyćo naruszeniuart. 328 § 2 k.p.c. Zarzuty naruszenia prawa materialnego nie są uzasadnione, za wyjątkiem naruszeniaart. 362 k.c.który okazał się zasadny, ale tylko dlatego, że Sąd Apelacyjny dokonał częściowo odmiennych ustaleń faktycznych (o czym szczegółowo powyżej), niż Sąd Okręgowy. Zarzut naruszeniaart. 448 k.c.w zw. zart. 24 k.c.przez jego błędną wykładnię jest chybiony. Pozwany w toku postępowania przed Sądem pierwszej instancji orazw apelacji prezentował stanowisko, że roszczenie co do zasady nie było usprawiedliwione, ponieważart. 448 k.c.w związku zart. 24 § 1 k.c.nie pozwala na zasądzenie zadośćuczynienia pieniężnego od ubezpieczyciela na rzecz najbliższego członka rodziny w sytuacji, gdy śmierć nastąpiła na skutek deliktu (wypadku komunikacyjnego), który miał miejsce przed dniem 3 sierpnia 2008 roku. Rozstrzygając to zagadnienie prawne Sąd Apelacyjny miał na uwadze, że było ono już przedmiotem wypowiedzi Sądu Najwyższego. Sąd Najwyższy wyraził wielokrotnie pogląd, że najbliższemu członkowi rodziny zmarłego przysługujena podstawieart. 448 k.c.w zw. zart. 24 § 1 k.c.zadośćuczynienie pieniężneza doznaną krzywdę, gdy śmierć nastąpiła na skutek deliktu, który miał miejsce przed dniem 3 sierpnia 2008 roku (wyrok z dnia 14 stycznia 2010 roku,IV CSK 307/09, OSP 2011, nr 2, poz. 15, LEX nr 599865, uchwała z dnia22 października 2010 roku, III CZP 76/10, Biul. SN 2010, nr 10, poz. 11, wyrokz dnia 10 listopada 2010 roku, II CSK 248/10, LEX nr 785681, wyrok z dnia 11 maja 2011 roku, I CSK 621/10, LEX nr 848128, uchwała z dnia 13 lipca 2011 roku,III CZP 32/11, OSNC 2012, nr 1, poz. 10, wyrok z dnia 15 marca 2012 roku,I CSK 314/11, LEX 1164718). Wszystkie wymienione orzeczenia zapadły w sprawach,w których roszczenia były skierowane przeciwko ubezpieczycielom, a Sąd Najwyższy nie wyraził żadnych wątpliwości co do tego, iż zakres odpowiedzialności ubezpieczycieli odpowiada zakresowi odpowiedzialności ubezpieczonych. Wskazany wyżej pogląd jest obecnie jednolicie ukształtowany i utrwalony. Sąd Apelacyjny rozpoznający niniejszą sprawę w pełni podziela zaprezentowaną wyżej, ukształtowaną linię orzeczniczą. Wymienione wyżej orzeczenia przesądzają, że więź rodzinna jest dobrem osobistym, a jego naruszenie uzasadnia przyznanie od zakładu ubezpieczeń zadośćuczynienia na podstawieart. 448 k.c.w związku zart. 24 § 1 k.c. Odnotować również należy poglądy przeciwne np. wyrażone przez Sąd Apelacyjny w Poznaniu w uzasadnieniu wyroku z dnia 15 kwietnia 2010 roku,I ACa 207/10 (LEX nr 628183) oraz Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 15 lipca 2010 roku, I ACa 437/10 (OSA w Łodzi nr 3, poz. 23 s. 3). Są to jednak wypowiedzi odosobnione, na tle wyżej zaprezentowanej linii orzeczniczej. Powołane wyżej orzeczenia Sądu Najwyższego przesądzają istnienie odpowiedzialności odszkodowawczej ubezpieczyciela za szkodę, której następstwem jest śmierć poszkodowanego, powodująca jednocześnie naruszenie dóbr osobistych bliskich zmarłego. Sąd Okręgowy prawidłowo także zastosowałart. 448 k.c.w związkuzart. 24 § 1 k.c.określając wysokość zadośćuczynienia na rzecz powódki. Przedwczesna śmierćJ. W.iD. W.naruszyła dobra osobiste powódki, jakim jest więź rodzinna. W ustalonych okolicznościach faktycznych sprawy nie budzi wątpliwości, że więzi powódki z jej tragicznie zmarłymi dziećmi były bardzo silne, a ich zerwanie wywołało u powódki krzywdę i traumatyczne przeżycia. Zadośćuczynienie ma zrekompensować krzywdę spowodowaną przedwczesną utratą członka rodziny. W ocenie Sądu Apelacyjnego, wbrew zarzutom apelacji pozwanego, określone z tego tytułu kwoty po 80.000 zł nie są rażąco zawyżone, biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności faktyczne sprawy i nie wykraczają poza rozsądne granice, odpowiadające warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Określenie zadośćuczynienia stanowi atrybut Sądu pierwszej instancji. Sąd drugiej instancji może korygować wysokość zadośćuczynienia tylko wówczas, gdy zadośćuczynienie jest niewspółmiernie nieodpowiednie jako rażąco wygórowane lub rażąco niskie, albo jeżeli Sąd pierwszej instancji przyznał je w rozmiarze mniejszym lub wyższym, niż usprawiedliwiony wynikiem postępowania. Sąd Okręgowy określając wysokość zadośćuczynienia wymienił szczególno wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy doznanej przez powódkę. Wysokość zadośćuczynienia określona przez Sąd Okręgowy w oparciu oart. 448 k.c.jest odpowiednia i nie jest rażąco wygórowana, nawet mając na uwadze powoływane prze zezowanego okoliczności, dotyczące trudności życiowych oraz posiadania przez powódkę innych dzieci. W tym miejscu zwrócić należy uwagę, że zadośćuczynienie należy się powódce z tytułu poniesionej przez nią krzywdy. Z zeznań powódki wynika, że umowa z jej pełnomocnikiem, będącym adwokatem obejmuje wynagrodzeniez tytułu zastępstwa procesowego w wysokości 40% zasądzonego zadośćuczynienia. Określenie wysokości wynagrodzenia pełnomocnika w takiej wysokości budzi poważne wątpliwości co do zgodności umowy z zasadami współżycia społecznego, działania adwokata w interesie klienta. Wprawdzie opłaty za czynności adwokackie ustala umowa z klientem, opłata ta nie może być oderwana od rodzaju i stopnia zawiłości sprawy, nakładu pracy i czasu adwokata (§ 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu Zarzut naruszeniaart. 446 k.c.w brzmieniu obowiązującym do dnia3 sierpnia 2008 roku jest oczywiście chybiony. Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy miał na uwadze stan prawny obowiązujący przed zmianąart. 446 k.c.dokonaną z dniem3 sierpnia 2008 roku. Sąd Okręgowy stwierdził wprost, że z uwagi na datę zaistnienia zdarzenia wywołujące szkodę (przed dniem 3 sierpnia 2008 roku) zastosowanie mają przepisykodeksu cywilnegona gruncie stanu prawnego obowiązującego przed nowelizacjąart. 446 k.c., dokonaną ustawą z dnia 30 maja 2008 roku o zmianieustawy Kodeks cywilnyoraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 116, poz. 731), skutkiem której do porządku prawnego wprowadzony zostałart. 446 § 4 k.c.przewidujący zadośćuczynienie za śmierć osoby bliskiej. Jednocześnie Sąd Okręgowy przyjął, że powództwo powinno zostać uwzględniona na podstawieart. 448 k.c.związku zart. 24 § 1 k.c.Takie stanowisko jest prawidłowe (o czym szerzej wyżej przy omawianiu zarzuty naruszeniaart. 448 k.c.). Biorąc pod uwagę ustalenia faktyczne przyjąć należy, żeJ. W.przyczyniła się do powstania szkody. Taki wniosek wynika z okoliczności ustalonych przez Sąd Apelacyjny, żeJ. W.miała świadomość, żeJ. K.(sprawca wypadku) jest pod wpływem alkoholu. Przyczynienie sięJ. W.należy określić na 50%. Oczywiste jest bowiem, że przyczyną wielu wypadków drogowych jest prowadzenie pojazdu pod wpływem alkoholu. Taki wniosek jest powszechnie znany i nie wymaga głębszego uzasadnienia. Ugruntowane jest orzecznictwo, że samo ustalenie przyczynienia się poszkodowanego nie nakłada na sąd obowiązku zmniejszenia odszkodowania,ani nie przesądza o stopniu tego zmniejszenia. Ustalenie przyczynienia jest warunkiem wstępnym, od którego w ogóle zależy możliwość rozważania zmniejszenia odszkodowania i warunkiem koniecznym, lecz niewystarczającym, gdyż samo przyczynienie nie przesądza zmniejszenia obowiązku szkody, a ponadto- stopień przyczynienia nie jest bezpośrednim wyznacznikiem zakresu tego zmniejszenia. O tym, czy obowiązek naprawienia szkody należy zmniejszyćze względu na przyczynienie się, a jeżeli tak - w jakim stopniu należy to uczynić, decyduje sąd w procesie sędziowskiego wymiaru odszkodowania w granicach wyznaczonych przezart. 362 k.c.Decyzja o obniżeniu odszkodowania jest uprawnieniem sądu, a rozważenie wszystkich okoliczności in casu, w wyniku oceny konkretnej i zindywidualizowanej - jest jego powinnością. Do okoliczności,o których mowa wart. 362 k.c., zaliczają się - między innymi - wina lub nieprawidłowość zachowania poszkodowanego, porównanie stopnia winy obu stron, rozmiar doznanej krzywdy i ewentualne szczególne okoliczności danego przypadku, a więc zarówno czynniki subiektywne, jak i obiektywne. Samo przyczynienie ma charakter obiektywny, a elementy subiektywne mają znaczenie dopiero na etapie „miarkowania” odszkodowania. Natomiast porównanie stopnia winy stron, jak również sytuacja, w której tylko sprawcy można winę przypisać, mają niewątpliwie istotne znaczenie przy określaniu ewentualnego „odpowiedniego” zmniejszenia obowiązku odszkodowawczego (por. m.in. wyrok SN z dnia 19 listopada 2009 roku, IV CSK 241/09, LEX nr 677896). Biorąc pod uwagę okoliczności wypadku drogowego, stopień winy kierującego pojazdemJ. K., jak iJ. W., zadośćuczynienie należne powódce z tytułu śmierci córki powinna być zmniejszone o stopień przyczynienia się do powstania szkody określony na 50%, czyli do kwoty 40.000 zł. Brak jest natomiast podstaw do przyjęcia przyczynienia sięD. W.do powstania szkody i zmniejszenia w tego tytułu należnego powódce zadośćuczynienia. Zarzut naruszeniaart. 481 k.c.orazart. 14 art. 14 ust. 1 ustawy z dnia22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnychjest nieuzasadniony. Sąd Okręgowy zasądził odsetki ustawowe od świadczeń z tytułu zadośćuczynienia prawidłowo przyjmując, że pozwany pozostawał w opóźnieniuw spełnieniu świadczenia poszczególnych kwot od wezwania go do zapłaty zadośćuczynienia. Odsetki, w zasadzie według stopy ustawowej, należą się, zgodniezart. 481 k.c., za samo opóźnienie w spełnieniu świadczenia, choćby więc wierzyciel nie poniósł żadnej szkody i choćby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności. W przypadku gwarancyjnej odpowiedzialności zakładu ubezpieczeńza sprawcę wypadku komunikacyjnego terminy spełnienia świadczeń regulujeart. 14 ust 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnychzakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowaniew terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Art. 14 ust. 2 powołanej wyżej ustawy z dnia 22 maja 2003 roku stanowi,że w przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. W terminie, o którym mowaw ust. 1, zakład ubezpieczeń zawiadamia na piśmie uprawnionego o przyczynach niemożności zaspokojenia jego roszczeń w całości lub w części, jak równieżo przypuszczalnym terminie zajęcia ostatecznego stanowiska względem roszczeń uprawnionego, a także wypłaca bezsporną część odszkodowania. W wyroku z dnia 16 grudnia 2011 roku, V CSK 38/11, LEX nr 1129170 Sąd Najwyższy wyjaśnił, że: „Ratio legis art. 14 ustawy z 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, podobnie jak iart. 817 k.c., opiera sięna uprawnieniu do wstrzymania wypłaty odszkodowania w sytuacjach wyjątkowych, gdy istnieją niejasności odnoszące się do samej odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości szkody. Ustanawiając krótki termin spełnienia świadczenia ustawodawca wskazał na konieczność szybkiej i efektywnej likwidacji szkody ubezpieczeniowej. Po otrzymaniu zawiadomienia o wypadku ubezpieczyciellub Fundusz - jako profesjonalista korzystający z wyspecjalizowanej kadry i w razie potrzeby z pomocy rzeczoznawców (art. 355 § 2 k.c.) - obowiązany jestdo ustalenia przesłanek swojej odpowiedzialności, czyli samodzielnego i aktywnego wyjaśnienia okoliczności wypadku oraz wysokości powstałej szkody. Rolą sąduw ewentualnym procesie może być jedynie kontrola prawidłowości ustaleniaprzez ubezpieczyciela wysokości odszkodowania”. Takie stanowisko zajął również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 listopada 2009 roku, II CSK 257/09(LEX nr 551104). W orzecznictwie zarysowały się różne stanowiska, jeżeli chodzio kwestię, od jakiej daty należą się poszkodowanemu odsetki za opóźnieniew wypłacie świadczenia z tytułu zadośćuczynienia. Według jednego stanowiska odsetki od kwoty pieniężnej zasądzonej z tytułu zadośćuczynienia należą sięod daty wyrokowania. Z kolei według innego (przeważającego obecnie) stanowiska odsetki od zadośćuczynienia należą się od dnia, w którym powinno ono być zapłacone - zasadniczo wyznaczonego przez wezwanie dłużnika do wykonania zobowiązania -art. 455 k.c.w terminach określonych wart. 14 ustawy z dnia22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. W ocenie Sądu Apelacyjnego nie można tracić z pola widzenia,że prawidłowe rozstrzygnięcie o odsetkach od kwoty zasądzonej z tytułu zadośćuczynienia wymaga ustalenia i rozważenia, czy zadośćuczynienie zostało określone biorąc pod uwagę stan rzeczy istniejący w chwili wyrokowania,czy też stan rzeczy istniejący w innej dacie (wcześniejszej i jakiej), czy w dacie zgłoszenia żądania zapłaty zadośćuczynienia znane były już wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, a tym samym wysokość zadośćuczynienia i czy w tej dacie żądana kwota z tytułu zadośćuczynienia była usprawiedliwiona co do wysokości, czy też po zgłoszeniu żądania lub w trakcie procesu ujawniły się nowe okoliczność mające wpływ na rozmiar krzywdy i czy wysokość zadośćuczynienia była ustalana mając na uwadze okoliczności istniejące w dacie wyrokowania. Generalnie rzecz ujmując określenie wysokości zadośćuczynienia według stanu rzeczy istniejącego w chwili wyrokowania uzasadnia przyznanie odsetek dopiero od tej daty. Ustalenie natomiast, że zasądzona kwota należała się poszkodowanemu już w momencie wezwania dłużnika do spełnienia świadczenia, odpowiadając rozmiarowi szkody niemajątkowej, ustalonej według mierników wówczas istniejących, usprawiedliwia zasądzenie odsetek od chwili jego wymagalności. Zadośćuczynienie z racji swoich funkcji kompensacyjnych jest świadczeniem, którego wysokość zależna jest od rozmiaru krzywdy oraz warunkówi cen obowiązujących w dacie jego zgłoszenia i ustalenia. W uzasadnieniu wyroku z dnia 18 lutego 2011 roku, I CSK 243/10(LEX nr 848109) Sąd Najwyższy wyjaśnił, że: „wysokość krzywdy, tak jak i szkody majątkowej, może się (...) zmieniać w czasie. Różna zatem w miarę upływu czasu może być też wysokość należnego zadośćuczynienia. W rezultacie początek opóźnienia w jego zapłacie może się łączyć z różnymi datami. Jeżeli więc powód żąda od pozwanego zapłaty określonej kwoty tytułem zadośćuczynienia z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od danego dnia, poprzedzającego dzień wyrokowania, odsetki te powinny być (...) zasądzone zgodnie z żądaniem pozwu, o ile tylkow toku postępowania zostanie wykazane, że dochodzona suma rzeczywiście się powodowi należała tytułem zadośćuczynienia od wskazanego przez niego dnia. Jeżeli natomiast sąd ustali, że zadośćuczynienie w rozmiarze odpowiadającym sumie dochodzonej przez powoda należy się dopiero od dnia wyrokowania, odsetki od zasądzonego w takim przypadku zadośćuczynienia mogą się należeć dopiero od dnia wyrokowania”. W ocenie Sądu Apelacyjnego pozwany pozostawał w opóźnieniu w spełnieniu świadczenia z tytułu zadośćuczynienia z upływem 30 dni (termin określony w art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych), licząc od dnia doręczenia mu wezwania o zapłaty, które nastąpiło w piśmie z dnia 6 października 2011 roku (żądania zapłaty kwot po 40.000 zł k. 24) oraz następnie w pozwie (żądanie zapłaty dalszej kwoty 40.000 zł z tytułu śmierciD. W.). Pozwany mimo wezwania go do zapłaty i podania okoliczności faktycznych uzasadniających żądania powódki pozostał bierny, nie podejmując żadnych działań, wychodząc z błędnego założenia, że roszczenia powódki co do zasady nie jest usprawiedliwione. Nie ma także racji pozwany twierdząc, że określenie wysokości zadośćuczynienie nastąpiło według stanu istniejącego w chwili wyrokowania. Taki wniosek znajduje potwierdzenia w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Mając na uwadze powyższe ustalenia i rozważania Sąd Apelacyjny, na podstawieart. 386 § 1 k.p.c.zmienił zaskarżony wyrok w punkcie I w ten sposób, że obniżył zasądzoną kwotę 80.000 zł do kwoty 40.000 zł (z ustawowymi odsetkami od dnia 7 listopada 2011 roku) oraz co do kwoty 40.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 14 czerwca 2012 roku oddalił powództwo. Apelacja pozwanegow pozostałym zakresie podlegała oddaleniu jako nieuzasadniona (art. 385 k.p.c.). W konsekwencji zmiany zaskarżonego wyroku w punkcie I korekcie polegały również rozstrzygnięcia zawarte punktach III i IV. Z uwagi na wynik sprawy w pierwszej instancji oraz wysokość kosztów poniesionych przez obie strony, orzeczenie o kosztach pomiędzy stronami powinno być oparte oart. 100 zd. 1 k.p.c. Powódka poniosła w postępowaniu w pierwszej instancji koszty w kwocie 3.617 zł, obejmujące: 3.600 zł - wynagrodzenie pełnomocnika określone zgodniez § 6 pkt 6rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 rokuw sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu oraz 17 zł - opłatę od pełnomocnictwa. Pozwany poniósł koszty postępowania w kwocie 3.617 zł obejmujące koszty zastępstwa procesowego w kwocie 3.600 zł obliczone według stawki minimalnej na podstawie§ 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzęduoraz opłatę od pełnomocnictwa- 17 zł. Suma kosztów obu stron wynosi 7.234 zł. Powództwo zostało uwzględnione w 75% (120.000 : 160.000). Udział w sumie kosztów procesu obciążający powódkę wynosi 1.808,50 zł (25% x 7.234 zł), a pozwanego - 5.422,50 (75% x 7.234). Ponieważ poniesione przez powódkę koszty o 1.808,50 zł przewyższają obciążający ją udział, zasądzeniu od pozwanego na rzecz powódki tytułem zwrotu kosztów procesu podlega wymieniona kwota. Na podstawieart. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnychw związku zart. 100 zd. 1 k.p.c., Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w punkcie IV w ten sposób, że obniżył kwotę podlegającą ściągnięciu od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Lubliniez tytułu nieuiszczonych kosztów sądowych do kwoty 6.388 zł według wyliczenia75% x (8.000 zł - nieuiszczona opłata od pozwu, 517,36 zł nie uiszczone wydatki obejmujące zwrot kosztów stawiennictwa świadka i opinie biegłego k. 130 i 132). O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Apelacyjny orzekł na podstawieart. 100 k.p.c.w związku zart. 391 § 1 k.p.c.Apelacja pozwanego została uwzględniona w 25%. Taki wynik uzasadnia zastosowanieart. 100 zd. 1 k.p.c.z i stosunkowe rozdzielenie kosztów postępowania odwoławczego. Powódka poniosła w postępowaniu odwoławczym koszty w kwocie 2.700 zł (wynagrodzenie pełnomocnika określone zgodnie z§ 6 pkt 6w związku z § 13 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Pozwany poniósł koszty postępowania apelacyjnego w łącznej kwocie 7.700 zł obejmujące wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 2.700 zł obliczone według stawki minimalnej na podstawie§ 6 pkt 6w związku z§ 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzęduoraz opłatę od apelacji - 8.000 zł. Suma kosztów obu stron wynosi 13.400 zł. Udział w sumie kosztów procesu obciążający pozwanego wynosi 10.050 zł (75% x 13.400 zł), udział obciążający powódkę wynosi 3.350 zł. Ponieważ poniesione przez pozwanego koszty o 650 zł przewyższają obciążający go udział, zasądzeniu na jego rzecz od powódki tytułem zwrotu kosztów procesu podlega kwota 650 zł.

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Lublinie date: '2014-09-30' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Ewa Popek - Bogdan Radomski - Ewa Bazelan legal_bases: - art. 177 § 2 k.k. - art. 481 § 1 i 2 k.c. - art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych - art. 100 zd. 1 k.p.c. - art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych - § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu recorder: sekr.sądowy Agnieszka Pawlikowska signature: I ACa 477/14 ```

150500000001006_II_AKa_000126_2021_Uz_2021-09-20_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II AKa 126/21 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 20 września 2021 r. Sąd Apelacyjny w Białymstoku w II Wydziale Karnym w składzie Przewodniczący SSA Leszek Kulik (spr.) Sędziowie SSA Sławomir Wołosik SSA Jerzy Szczurewski Protokolant Barbara Mosiej przy udziale prokuratora Elwiry Laskowskiej po rozpoznaniu w dniu 20 września 2021 r. sprawyW. G.s.A. oskarżonego zart. 156 § 1 pkt 2 k.k.w zw. zart. 31 § 2 k.k.iart. 190 § 1 k.k.w zw. zart. 31 § 2 k.k. z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 4 marca 2021 r., sygn. akt II K 89/20 I Zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że w pkt. IV części dyspozytywnej podstawę prawną rozstrzygnięcia o środku zabezpieczającym w postaci umieszczenia oskarżonego na oddziale zamkniętym szpitala psychiatrycznego, uzupełnia oart. 93g § 2 k.k. II W pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy. III Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.A. Z.kwotę 738 zł., w tym kwotę 138 zł. podatku VAT, tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonego przed sądem drugiej instancji. IV Zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze. UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt II AKa 126/21 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1CZĘŚĆ WSTĘPNA 0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 4 marca 2021 r. sygn. akt III K 89/20 0.11.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 0.11.3. Granice zaskarżenia 0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.11.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☒ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☒ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.11.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana 1Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 0.12.1. Ustalenie faktów 0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 0.12.2. Ocena dowodów 0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 1STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut . I Naruszenie przepisów prawa procesowego, mające wpływ na treść orzeczenia. II Naruszenie przepisów prawa materialnego. III Rażąca niewspółmierność orzeczonej kary i nawiązki. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny 1. W odniesieniu do zarzutu obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a mianowicieart. 7 k.p.k.w zw. z ar. 410k.p.k. W realiach niniejszej sprawy nie sposób dopatrzeć się przekroczenia przez Sąd I instancji granic swobodnej oceny dowodów. W istocie wniesiona apelacja obrońcy stanowi jedynie polemikę z dokonaną przez Sąd Okręgowy oceną dowodów. Mianowicie skarżąca domaga się ich odmiennej oceny, jednak nie wskazuje żadnych rzeczowych argumentów, które podważałyby ocenę przedstawioną w tym zakresie w części motywacyjnej wyroku. Jednak dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób odmienny od oczekiwań stron procesowych nie stanowi naruszenia przepisówart. 7 i 410 k.p.k.Dlatego też zawartej w apelacjach argumentacji w tym zakresie nie sposób podzielić. Sąd Okręgowy dokonał prawidłowej oceny zebranych w sprawie dowodów, w tym wyjaśnień oskarżonych oraz zeznań przesłuchanych w sprawie świadków. Niewątpliwie kluczowym dowodem pozwalającym na odtworzenie rzeczywistego przebiegu zdarzenia będących przedmiotem postępowania, które miało miejsce w dniu 24.08.2019 r. w miejscowościG.były zeznania pokrzywdzonegoW. R.. Dlatego też Sąd I instancji poddał je szczególnie wnikliwej analizie i konfrontował z pozostałymi dowodami zebranymi w sprawie. Z analizy tej wyciągnął trafne wnioski i zasadnie przyjął, że zeznaniaW. R.są wiarygodne i mogą stanowić podstawę ustaleń faktycznych w sprawie. Podkreślić należy, że jego relacja co do przebiegu zdarzenia będącego przedmiotem postępowania w sprawie generalnie jest spójna, konsekwentna i w części pokrywa się również z innymi dowodami w postaci zeznań świadków :A. W.,J. W.. Znajduje też wsparcie w opinii biegłej z zakresu medycyny sądowejM. D.. Oceny tej nie mogą też zmienić drobne nieścisłości o drugorzędnym znaczeniu do których odwołuje się obrońca stawiając zarzut obrazyart. 7 k.p.k.w zw. zart. 410 k.p.k.Uwzględniając upływ czasu i stan po spożyciu alkoholu w jakim znajdował się wówczasW. R., zgłaszane przez skarżącego drobne rozbieżności z natury rzeczy musiały wystąpić. Nie miały one jednak istotnego znaczenia dla bytu przypisanego oskarżonemu czynu do popełnienia którego oskarżony w toku śledztwa, przesłuchiwany wielokrotnie przyznał się. Mianowicie potwierdził, że podczas wspólnej libacji alkoholowej ugodziłW. R.nożem (k. 67, 81, 88, 218). Wprawdzie przed Sądem odwołał te wyjaśnienia jednak nie był w stanie wskazać jakichkolwiek logicznych powodów zmiany swojego stanowiska w tym zakresie, co oznacza, że jego wyjaśnienia złożone na etapie postępowania przygotowawczego są wiarygodne. Podnoszona przez obrońcę rozbieżność dotycząca tego czy bezpośrednio przed zadaniem ciosu nożem pomiędzy oskarżonym i pokrzywdzonym doszło do przepychanek lub sprzeczki nie ma zatem znaczenia dla ustalenia w przedmiocie sprawstwa i winyW. G.. Przed SądemW. R.kategorycznie zaprzeczył, aby pozostawał wówczas w konflikcie z oskarżonym i aby w dniu zdarzenia doszło do pobicia lub „popychanki” (k. 268 – 269). Podczas przesłuchania w dniu 26.08.2019 r. istotnie wspomniał o wzajemnym popychaniu jednak incydent ten określił jako żart. Miało to miejsce w czasie, gdy powiedział oskarżonemu, że schowa przed nim piwo (. 52-53). Jeśli zatem był to tylko żart, a więc tak nieistotny incydent to logicznym jest, że pokrzywdzony pominął go w złożonych przed Sądem zeznaniach, a nawet zaprzeczył, aby doszło na tym tle do sprzeczki, której faktycznie nie było. Brak jest również podstaw do kwestionowania ustaleń Sądu I instancji w zakresie drugiego czynu przypisanego oskarżonemu zart. 190 § 1 k.k.w zw. zart. 31 § 2 k.k., w tym dokonanej w tym zakresie oceny dowodów. Ze zgodnych zeznań pokrzywdzonychJ.iA. W.wynika jednoznacznie, że takie groźby w dniu 24 08.2019 r. oskarżony w ich kierunku wypowiadał, co znajduje również potwierdzenie w zeznaniachW. R.(k. (268). Tych dowodów na których Sąd I instancji oparł swoje ustalenia nie podważają też zeznaniaA. P., która ja wynika z jej relacji, nie była świadkiem obu tych zdarzeń i wyszła na podwórze dopiero później, kiedy nie było już tam oskarżonego (k. 8). Wcześniej, gdy na jej posesję przyszedł zraniony pokrzywdzony robiła „obrządek” przy krowach i dlatego nic nie słyszała (k. 98-99). Nie można też podzielić stanowiska obrońcy, żeA. P.jest jedynym obiektywnym i w pełni bezstronnym świadkiem, jeśli utrzymuje bliskie kontakty osobiste z oskarżonym i dzierżawi grunty od jego siostrzeńca. Zasadnie zatem Sąd I instancji przyjął, że jej zeznania w tym kontekście należy oceniać z dużą ostrożnością. Podczas oględzin miejsca zdarzenia ujawniono trzy noże (k. 14, 21-22 ). Jednak pokrzywdzony oświadczył, że nie pamięta, którym z nich został ugodzony (k. 92v). Stawiany w apelacji zarzut, że takiego narzędzia nie odnaleziono na miejscu zdarzenia jest więc całkowicie bezpodstawny. 2. W odniesieniu do zarzutu obrazy prawa materialnego tj.art. 93g § 2 k.k.w zw. zart. 93a § 1 pkt 4 k.k.iart. 93c § 2 k.k. Podniesiony zarzut obrazy prawa materialnego jest zasadny jednak tylko w ograniczonym zakresie, a mianowicie w części zarzucającej nie powołanie w podstawie rozstrzygnięcia o środku zabezpieczającym w postaci umieszczenia oskarżonego na oddziale zamkniętym szpitala psychiatrycznego przepisuart. 93g § 2 k.k., który stanowi, że skazując sprawcę określonego wart. 93c pkt 2 k.k., a więc w przypadku skazania za przestępstwo popełnione w stanie ograniczonej poczytalności określonej wart. 31 § 2 k.k.na karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, sąd orzeka pobyt w odpowiednim zakładzie psychiatrycznym, jeżeli istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że popełni on czyn zabroniony o znacznej społecznej szkodliwości w związku z chorobą psychiczną lub upośledzeniem umysłowym. Obraza prawa materialnego polega na błędnym zastosowaniu lub niezastosowaniu przepisu prawa materialnego, gdy są to przepisy o charakterze stanowczym tzn. nakazujące stosowanie prawa materialnego lub zakazujące go. W tym przypadku obraza prawa materialnego polegała na niezastosowaniu przepisuart. 93g § 2 k.k.Sąd I instancji powołując się na opinię biegłych psychiatrów i psychologa prawidłowo ustalił, że w przypadku oskarżonegoW. G.wszystkie powołane ustawowe przesłanki zostały spełnione, na co wskazują zawarte w tejże opinii wnioski końcowe (k. 141). Faktem jest, że Sąd Okręgowy w pisemnym uzasadnieniu (strona 19), nieprecyzyjnie przytoczył treść wniosków zawartych w tej opinii, co jeszcze nie oznacza, że błędnie ustalił, że oskarżony spełnia wszystkie przesłanki określone wart. 93g § 2 k.k., warunkujące zastosowanie środka zabezpieczającego w postaci umieszczenia na oddziale zamkniętym szpitala psychiatrycznego. Sąd I instancji w uzasadnieniu powołał się przecież na wnioski końcowe tejże opinii i ich w swoich ustaleniach nie zakwestionował. Zasadnie też wskazał, powołując się opinię biegłych (k. 141), że celem zastosowanego środka zabezpieczającego jest złagodzenie zmian charakterologiczno – popędowych Jednak z obrazą prawa materialnego nie powołał przepisuart. 93g § 2 k.k.w podstawie prawnej swego rozstrzygnięcia. W tej części zatem zaskarżony wyrok wymagał korekty poprzez uzupełnienie podstawy prawnej orzeczenia o środku zabezpieczającym o przepisart. 93g § 2 k.k. 3. W odniesieniu do zarzutu rażącej niewspółmierności orzeczonej kary i nawiązki. Podniesiony w apelacji zarzut rażącej niewspółmierności (surowości) kary i nawiązki orzeczonej za przypisany oskarżonemu czyn zart. 156 § 1 pkt 2 k.k.w zw. zart. 31 § 2 k.k.jest również niezasadny. Wymierzona oskarżonemu kara i nawiązka nie są rażąco surowe i spełniają wszystkie ustawowe wymogi określone wart. 53 k.k. Sąd I instancji orzekając w tym przedmiocie, uwzględnił całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie, uwzględniając stopień winy oskarżonego, charakter i okoliczności popełnionego czynu oraz jego skutki. Baczył jednocześnie, aby orzeczona kara nie przekroczyła stopnia winy oskarżonego i spełniła pokładane w niej cele zapobiegawcze i wychowawcze. Miał też na uwadze potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wyeksponował wszystkie okoliczności łagodzące i obciążające. Bilans tych okoliczności jest niekorzystny dla oskarżonego. Na korzyść oskarżonego przemawia jedynie jego dotychczasowa niekaralność. Złagodzeniu kary sprzeciwiają się okoliczności obciążające, które Sąd I instancji również dostrzegł i zasadnie uwzględnił przy wymiarze kary, a były one dominujące. Chodzi tu o znaczny stopień winy i społecznej szkodliwości pierwszego z czynów przypisanych oskarżonemu zart. 156 § 1 pkt 2 k.k.w zw. zart. 31 § 2 k.k., działanie w zamiarze bezpośrednim, rodzaj użytego narzędzia w postaci noża, działanie bez żadnego istotnego powodu, w stanie nietrzeźwości i godzenie w najwyższe dobro chronione prawem jakim jest życie i zdrowie. Szczególnego podkreślenia wymagają jednak skutki czynu oskarżonego, który spowodował u pokrzywdzonego chorobę realnie zagrażającą życiu. Skutki te mają maja przy tym charakter nieodwracalny. Stan ograniczonej poczytalności jest istotnym czynnikiem umniejszającym winę, jednak nie obliguje do zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary. Sąd jedynie "może" zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary. A zatem niezastosowanie tej instytucji nie stanowi naruszenia prawa. Sąd I instancji uwzględnił przy wymiarze kary tę istotną okoliczność i dlatego wymierzył oskarżonemu za oba czyny kary, których wymiar oscyluje w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, zaś przy wymiarze kary łącznej zastosował zasadę absorpcji uwzględniając przy tym związek czasowy i przedmiotowy obu czynów. Uwzględniając powyższe nie można uznać, że orzeczone wobec oskarżonego kary jednostkowe i kara łączna są nieadekwatna do wagi i charakteru popełnionych czynów oraz stopnia zawinienia oskarżonego. Z kolei orzekając o nawiązce, jak wynika z treści motywacyjnej zaskarżonego wyroku, Sąd I instancji uwzględnił daleko idące skutki czynu oskarżonego dla zdrowia pokrzywdzonego i ich trwały charakter (usunięcie śledziony). Podkreślił również związane z tym cierpienia fizyczne i psychiczne. Zawarta tam argumentacja zasługuje na pełną aprobatę. Brak jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że pokrzywdzony przyczynił się do tych skutków. Takiego przyczynienia nie stanowi również spożyty przez niego alkohol w dniu zdarzenia. Spożywając alkohol wspólnie z oskarżonym nie mógł przecież spodziewać się, że zostanie przez niego zaatakowany nożem. W tym stanie rzeczy orzeczonej nawiązki w kwocie 100.000 zł. nie sposób postrzegać jako nieadekwatnej do poniesionego przez pokrzywdzonego uszczerbku na zdrowiu oraz doznanej krzywdy i cierpień fizycznych. Wniosek Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie o złagodzenie orzeczonej wobec oskarżonego kary i nawiązki. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Podniesione w apelacji zarzuty w tej części są całkowicie bezzasadne. 1OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 1. Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności 1ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 0.1pkt II Przedmiot utrzymania w mocy 0.1Utrzymano wyrok co do winy i kary w mocy. Zwięźle o powodach utrzymania w mocy Podniesione w apelacji zarzuty w tej części są całkowicie bezzasadne. 0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 0.0.11. Przedmiot i zakres zmiany Zwięźle o powodach zmiany 0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 1.1. ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia 4.1. ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania 0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 1Koszty Procesu P unkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności III. IV. Zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw.A. Z.kwotę 738 zł., w tym kwotę 138 zł. podatku VAT, za obronę z urzędu oskarżonego przed sądem drugiej instancji na podstawie § 4 ust. 1 – 3, § 17 ust. 2 pkt 5, § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu. O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze rozstrzygnięto zgodnie z treściąart. 624 § 1 k.p.k.mając na uwadze obecną trudną sytuację rodzinną i materialną oskarżonego. 1PODPIS

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Białymstoku date: '2021-09-20' department_name: II Wydział Karny judges: - Leszek Kulik - Sławomir Wołosik - Jerzy Szczurewski legal_bases: - art. 156 § 1 pkt 2 k.k. - art. 438 pkt 1a k.p.k. recorder: Barbara Mosiej signature: II AKa 126/21 ```

153015000002021_IV_U_001018_2014_Uz_2015-09-11_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IV U 1018/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 11 września 2015r. Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący SSO Elżbieta Wojtczuk Protokolant sekr. sądowy Anna Wąsak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 września 2015r. wS. odwołaniaB. K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS. z dnia 24 lipca 2014 r. Nr(...) w sprawieB. K. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS. o wysokość renty I. zmienia zaskarżoną decyzję częściowo w ten sposób, że ustala, że ubezpieczonejB. K.przysługuje prawo od dnia 1 lipca 2014 roku do stałej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy; II. w pozostałym zakresie odwołanie oddala. Sygn. akt IV U 1018/14 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 24 lipca 2014 r. Nr(...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS., na podstawieart. 57 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wobec orzeczenia okresowej częściowej niezdolności do pracy, ponownie ustalił ubezpieczonejB. K.rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy na czas określony od 1 lipca 2014 r. do 30 czerwca 2017 r. Odwołanie od ww. decyzji złożyła ubezpieczonaB. K., wnosząc o jej zmianę i przyznanie jej prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, bowiem przez okres dwóch lat stan jej zdrowia nie poprawił się, lecz znacznie pogorszył. W uzasadnieniu ubezpieczona zwróciła uwagę na chorobę nowotworową jelita grubego leczoną metodą naświetlania i chemioterapii, która wpłynęła na brak możliwości korzystania z pełnej rehabilitacji niezbędnej do leczenia schorzeń kręgosłupa i narządów ruchu. Nadto wnioskodawczyni wskazała, że przeszła trzy ostre zapalenia trzustki zakończone operacją, cierpi na nadciśnienie tętnicze i arytmię serca, a także pozostaje pod opieką lekarza psychiatry (odwołanie, k. 1 akt sprawy). W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie, powołując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji. Wskazano, że ubezpieczonaB. K.do dnia 30 czerwca 2014 r. pobierała rentę z tytułu okresowej całkowitej niezdolności do pracy, jednak orzeczeniem z dnia 16 lipca 2014 r., które było podstawą wydania zaskarżonej decyzji, Komisja Lekarska ZUS nie stwierdziła u ubezpieczonej całkowitej niezdolności do pracy, a jedynie częściową niezdolność do pracy do dnia 30 czerwca 2017 r. W ocenie organu rentowego odwołanie nie wnosi do sprawy żadnych nowych dowodów faktycznych i prawnych, uzasadniających zmianę decyzji (odpowiedź organu rentowego na odwołanie, k. 2-3 akt sprawy). Sąd Okręgowy ustalił, co następuje: WnioskodawczyniB. K.dnia 2 czerwca 2014r. wystąpiła do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.z wnioskiem o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (wniosek, k. 21 akt rentowych). Składając powyższy wniosek ubezpieczona była w trakcie pobierania renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, która została jej przyznana na mocy decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.do dnia 30 czerwca 2014 r. (decyzja z 06.07.2012 r., k. 18-19 akt rentowych). Rozpoznając wniosekB. K.z dnia 2 czerwca 2014 r. organ rentowy skierował wnioskodawczynię na badanie przez Lekarza Orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z 13 czerwca 2014r. ustalił, że ubezpieczona jest częściowo niezdolna do pracy do dnia 30 czerwca 2017 r., a jednocześnie nie jest całkowicie niezdolna do pracy (k. 23 akt rentowych). Ubezpieczona złożyła sprzeciw od ww. orzeczenia Lekarza Orzecznika, zarzucając mu nieprawidłowe ustalenie stopnia niezdolności do pracy. Wobec złożenia sprzeciwu, wnioskodawczyni została skierowana na badanie przez Komisję Lekarską ZUS, która w orzeczeniu z dnia 16 lipca 2014 r. ustaliła, żeB. K.jest częściowo niezdolna do pracy do 30 czerwca 2017r. i nie jest całkowicie niezdolna do pracy (k. 27 akt rentowych). Na podstawie powyższego orzeczenia, zaskarżoną decyzją z 24 lipca 2014r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.przyznał ubezpieczonej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w okresie od 1 lipca 2014r. do 30 czerwca 2017r. (k. 28 akt rentowych). Zespół biegłych lekarzy o specjalnościach onkolog, ortopeda, kardiolog, gastrolog, neurolog, chirurg naczyniowy i psychiatra w opinii sporządzonej na zlecenie Sądu, stwierdził u ubezpieczonej następujące schorzenia: raka kanału odbytu T2NoMo – w 2012 r. leczony radioterapią na obszar odbytu i regionalne węzły chłonne oraz chemioterapią; nadciśnienie tętnicze i zaburzenia rytmu serca; chorobę wieńcową; zaburzenia lipidowe; chorobę wrzodową żołądka i dwunastnicy; przewlekłe zapalenie śluzówki żołądka; stan po cholecystektomii z powodu kamicy żółciowej i ostrego zapalenia trzustki (przebyte 3 stany ostrego zapalenia trzustki); zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa i dyskopatię w odcinkach piersiowym i lędźwiowym; zespół bólowy kręgosłupa; przepuklinę pępkową wolną; żylaki lewej kończyny dolnej; torbiel szyszynki; organiczne zaburzenia depresyjne oraz otyłość. W ocenie biegłego lekarza kardiologa stopień zaawansowania schorzeń kardiologicznych w postaci nadciśnienia tętniczego, zaburzenia rytmu serca i choroby wieńcowej, a także ich przebieg u badanej nie powodują całkowitej niezdolności do pracy. Wymagają jedynie systematycznego leczenia i regularnego przyjmowania leków zalecanych przez kardiologa. Zaburzenia lipidowe i otyłość wymagają stosowania diety, a nadto wskazana jest próba redukcji wagi ciała. U badanej potwierdzono gastroskopową chorobę wrzodową żołądka i dwunastnicy ze współistniejącym przewlekłym zapaleniem błony śluzowej żołądka z okresowymi, typowymi zaostrzeniami choroby, wymagającymi oprócz stosowania diety wrzodowej, także przyjmowania leków. Choroba wrzodowa występuje u ubezpieczonej od 1982 r. Ubezpieczona systematycznie leczy się w Poradni Gastrologicznej i przyjmuje zapisane leki przeciwwrzodowe. Nadto w maju 2014 r. przebyła trzy rzuty ostrego zapalenia trzustki w przebiegu kamicy żółciowej oraz w okresie pooperacyjnym po cholecystektomii. W ocenie biegłego gastrologa schorzenia występujące u badanej, ich nasilenie i ich przebieg nie powodują całkowitej niezdolności do pracy. Jak wynika ze sporządzonej opinii u wnioskodawczyni występują zaawansowane zmiany zwyrodnieniowe i dyskopatia kręgosłupa w odcinkach piersiowym i lędźwiowym z typowym zespołem bólowym kręgosłupa, z okresowymi zaostrzeniami dolegliwości bólowych. Występujące wypadanie dysków międzykręgowych powoduje ucisk i modelowanie rdzenia kręgowego, co w przyszłości może skutkować rozwojem mielopatii i poważnymi ubytkami neurologicznymi. Oceniany przez biegłych neurologa i ortopedę zakres zmian kręgosłupa w odcinkach piersiowym i lędźwiowym oraz stan neurologiczny, skutkują orzeczeniem u badanej trwałej częściowej niezdolności do pracy. Występująca u ubezpieczonej przepuklina pępkowa stanowi przeciwskazanie do dźwigania i ciężkiej pracy fizycznej, jednak nie skutkuje całkowitą niezdolnością do pracy, za to może decydować o częściowej niezdolności do pracy. Rozpoznana badaniem tomografii komputerowej torbiel szyszynki nie powoduje objawów neurologicznych i zaburzeń hormonalnych, a nadto wymaga dalszej obserwacji, jednak nie wpływa na orzekanie stopnia niezdolności do pracy. W ocenie biegłego chirurga naczyniowego, żylaki lewej kończyny dolnej nie powodują zakrzepicy ani niewydolności żylnej, a tym samym nie powodują niezdolności do pracy. Od 2000 r. ubezpieczona pozostaje pod stałą opieką Poradni Psychiatrycznej wS.z uwagi na stany depresyjne, zdefiniowane jako organiczne zaburzenia depresyjne. Zdaniem biegłego psychiatry stopień, nasilenie ww. schorzenia i dolegliwości nie skutkują całkowitą niezdolnością do pracy. Zespół biegłych lekarzy jako „zasadnicze” schorzenie występujące u ubezpieczonejB. K.wskazał rozpoznanego w 2012 roku raka płaskonabłonkowego/kolczystokomórkowego z owrzodzeniem kanału odbytu. Zgodnie z obowiązującymi standardami leczenia rak kanału odbytu został poddany teleradioterapii na obszar kanału odbytu i regionalnych węzłów chłonnych, a następnie zastosowano chemioterapię uzupełniającą w dwóch cyklach. Uzyskano remisję raka kanału odbytu, jednak w wyniku przeprowadzonego leczenia doszło do typowych powikłań zastosowanej radioterapii, które powodują duży dyskomfort, upośledzają ogólny komfort życia, wymagają noszenia podkładek, przebywania w pobliżu dostępnych ubikacji, utrudniają normalne wykonywanie pracy. Ze względu na osiągnięty dobry efekt leczenia pod względem onkologicznym, odroczono leczenie operacyjne do czasu ewentualnego rozwoju choroby/wznowy miejscowej. W przypadku przeprowadzenia leczenia operacyjnego konieczne będzie usunięcie odbytnicy i wyłonienie na stałe sztucznego odbytu. Orzeczeniem biegłego lekarza onkologa i zespołu biegłych sądowych, na podstawie badania lekarskiego oraz analizy dostępnej dokumentacji medycznej, u ubezpieczonejB. K.nie orzeczono całkowitej niezdolności do pracy. Obecny stopień nasilenia schorzeń badanej powoduje trwałą częściową niezdolność do pracy, która istnieje od czerwca 2014 r. (opinia biegłych sądowych, k. 16-18 akt sprawy). UbezpieczonaB. K.z zawodu jest technikiem rolnikiem, ale pracowała na stanowisku pracownika biurowego - kasjera, zaś w okresie od 1 maja 2012 roku do 30 czerwca 2014 r. przebywała na rencie z tytułu całkowitej niezdolności do pracy (okoliczności bezsporne). Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Odwołanie ubezpieczonejB. K.zasługiwało na częściowe uwzględnienie. Zgodnie zart. 57 ust. 1 i 2 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz. U. z 2015 r., poz. 748 t.j.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, a niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa wart. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów, przy czym ostatniego wymogu nie stosuje do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy. W myśl art. 12 ust. 1, 2 i 3 ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Rozstrzygnięcie o zasadności bądź nie, odwołania wnioskodawczyni od decyzji organu rentowego z dnia 24 lipca 2014 r. wymagało ustalenia, czy ubezpieczona po 30 czerwca 2014 roku w dalszym ciągu pozostaje osobą całkowicie niezdolną do pracy. Pozostałe przesłanki do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy zostały spełnione przez wnioskodawczynię, czego organ rentowy nie kwestionował. Opinia biegłych lekarzy onkologa, ortopedy, kardiologa, gastrologa, neurologa, chirurga naczyniowego i psychiatry sporządzona w niniejszej sprawie dała podstawy do stwierdzenia, że ubezpieczona od czerwca 2014 r. jest trwale częściowo niezdolna do pracy i nie jest całkowicie niezdolna do pracy. Biegli lekarze po przeprowadzeniu badania przedmiotowego ubezpieczonej oraz analizie dokumentacji medycznej stwierdzili, że zakres zmian kręgosłupa w odcinku piersiowym i lędźwiowym, stan neurologiczny, przepuklina pępkowa w stopniu zaawansowania jak u badanej, a także rozpoznany u wnioskodawczyni rak kanału odbytu powodują trwałą częściową niezdolność do pracy. Niemniej jednak nie orzeczono uB. K.całkowitej niezdolności do pracy. Nadto w opinii wskazano, że w przypadku powstania nowych okoliczności – wznowy choroby nowotworowej lub pogorszenia stanu ogólnego z powodu zaostrzeń współistniejących chorób – ubezpieczona może zgłosić do organu rentowego wniosek o zweryfikowanie orzeczenia o niezdolności do pracy czy też wniosek o rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w przypadku, gdy stan zdrowia ubezpieczonej się pogorszy. Analizując przedmiotową opinię biegłych lekarzy, Sąd doszedł do przekonania, że stanowi ona miarodajny i wiarygodny dowód w sprawie, gdyż wydana została przez lekarzy o specjalnościach odpowiadających schorzeniom ubezpieczonej, a ponadto poprzedzona została analizą dokumentacji lekarskiej wnioskodawczyni i jej badaniem przedmiotowym. Opinia jest spójna i logiczna. Biegli lekarze wnikliwie zapoznali się z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, przebadali ubezpieczoną, a także sporządzili należycie uzasadnienie swojego stanowiska, co do orzeczonej trwałej częściowej niezdolności do pracy, wypowiadając się na temat każdego ze schorzeń występujących u ubezpieczonej. W bardzo obszernej opinii każdy z biegłych lekarzy wypowiedział się w zakresie swojej specjalności, dokonując oceny, czy dane schorzenia powodują całkowitą niezdolność do pracy. Zdaniem Sądu, opinia jest przekonywująca i zasługuje na walor wiarygodności. Żadna ze stron nie kwestionowała wniosków płynących ze sporządzonej w sprawie opinii, w tym organ rentowy nie zgłaszał uwag co do opinii biegłych. UbezpieczonaB. K.miała przyznane prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy do 30 czerwca 2014 r. Za dowodem z opinii biegłych lekarzy, Sąd ustalił, że ubezpieczonej przysługuje od dnia 1 lipca 2014 r. prawo do stałej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Mając na uwadze powyższe, na podstawieart. 47714§ 2 k.p.c., Sąd zmienił częściowo zaskarżoną decyzję uznając, że ubezpieczonej przysługuje prawo do stałej częściowej renty z tytułu niezdolności do pracy, a nie okresowej - jak to wskazał organ rentowy. W pozostałym zakresie Sąd oddalił odwołanie, uznając, że brak jest podstaw do przyznania renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, bowiem biegli lekarze nie orzekli u wnioskodawczyni takiego stopnia niezdolności.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Siedlcach date: '2015-09-11' department_name: IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Elżbieta Wojtczuk legal_bases: - art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12 - art. 477 recorder: sekr. sądowy Anna Wąsak signature: IV U 1018/14 ```

152500000000503_I_ACa_001294_2016_Uz_2017-04-05_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I ACa 1294/16I ACz 1666/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 kwietnia 2017 r. Sąd Apelacyjny w Łodzi I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSA Alicja Myszkowska (spr.) Sędziowie: SA Jacek Pasikowski del. SO Sylwia Łopaczewska Protokolant: stażysta Paulina Działońska po rozpoznaniu w dniu 5 kwietnia 2017 r. w Łodzi na rozprawie sprawy z powództwaJ. B. przeciwko(...) SAz siedzibąwS. o zadośćuczynienie, rentę i ustalenie odpowiedzialności na przyszłość na skutek apelacji strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 4 lipca 2016 r. sygn. akt I C 741/13 oraz zażalenia strony pozwanej na postanowienie Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 11 lipca 2016 r. sygn. akt I C 741/13 1 oddala apelację; 2 oddala zażalenie; 3 zasądza od(...) SAz siedzibą wS.na rzeczJ. B.kwotę 5.400 (pięć tysięcy czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowegow postępowaniu apelacyjnym. Sygn. akt I ACa 1294/16 I ACz 1666/16 UZASADNIENIE Zaskarżonym wyrokiem z dnia 4 lipca 2016 r. Sąd Okręgowy w Łodzi,w sprawie z powództwaJ. B.przeciwko(...) SAwS.o zadośćuczynienie, rentęi ustalenie odpowiedzialności na przyszłość, zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 65.000 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 4 lipca 2016 r. do dnia zapłaty – tytułem zadośćuczynienia, kwotę 25.552,59 złz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 4 lipca 2016 r. do dnia zapłaty – tytułem skapitalizowanej renty za okres od dnia 7 maja 2010 r. do dnia6 czerwca 2012 r. w związku z utratą dochodów, kwotę 6.045,36 złz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 14 lipca 2015 r. do dnia zapłaty – tytułem skapitalizowanej renty za okres od dnia 1 lipca 2012 r. do dnia30 czerwca 2015 r. w związku ze zwiększonymi potrzebami, kwotę 44.248,63 złz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 14 lipca 2015 r. do dnia zapłaty – tytułem skapitalizowanej renty za okres od dnia 1 lipca 2012 r. do dnia30 czerwca 2015 r. w związku z utratą dochodów oraz kwotę 16.361,74 złz ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 22 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty – tytułem skapitalizowanej renty za okres od dnia 1 lipca 2015 r. do dnia 31 maja 2016 r. w związku ze zwiększonymi potrzebami i utratą dochodów (pkt 1. a, b, c, d, e); ponadto zasądził od pozwanego na rzecz powoda rentęz tytułu zwiększonych potrzeb oraz utraconych dochodów w kwocie po1.598,42 zł miesięcznie, płatną od dnia 1 czerwca 2016 r. na przyszłość, do rąk powoda, z góry do 10 dnia każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi w następujący sposób: od raty renty za okres od dnia1 czerwca 2016 r. do dnia 30 czerwca 2016 r. – od dnia 22 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty; od rat renty za okres od dnia 1 lipca 2016 r. - od uchybienia określonemu wyżej terminowi płatności każdej z rat renty do dnia zapłaty (pkt 2. a, b); ustalił, że pozwany ponosi odpowiedzialność za dalsze, mogące wystąpiću powoda w przyszłości skutki wypadku z dnia 26 sierpnia 2006 r. (pkt 3); oddalił powództwo w pozostałej części (pkt 4); zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.369 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt 5); odstąpił od obciążenia powoda nieuiszczoną opłatą sądową oraz kosztami opinii biegłych od oddalonej części powództwa (pkt 6); jak również nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Łodzi kwotę 11.594,52 zł tytułem nieuiszczonej opłaty sądowej oraz kosztów opinii biegłych od uwzględnionej części powództwa (pkt 7). Powyższe rozstrzygnięcie zostało wydane na podstawie ustaleń, które Sąd Apelacyjny w całości podzielił i przyjął za własne. Z ustaleń tych wynikało,że w dniu 26 sierpnia 2006 r. wŁ., woj.(...),T. G.naruszył nieumyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że prowadząc samochód ciężarowy marki(...)onumerze rejestracyjnym (...)zasnął za kierownicą, w wyniku czego stracił panowanie nad pojazdemi niekontrolowanym torem zjechał na prawą stronę drogi, gdzie zderzył się ze słupem energetycznym, w wyniku czego nieumyślnie spowodował obrażeniau przewożonych pasażerów, m.in.J. B.. W dacie zdarzenia pojazd marki(...)onumerze rejestracyjnym (...)objęty był obowiązkowym ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnejw pozwanymTowarzystwie (...) SAwS.. W chwili zdarzenia powód miał 37 lat. Na podstawie wyroku Sądu Rejonowego w Łowiczu z dnia 28 grudnia 2006 r. (sygn. akt VI K 749/06)T. G.został uznany za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycjęart. 177 § 1 k.k. Powód z miejsca zdarzenia został przewieziony do szpitala wŁ.,a następnie doKliniki (...)szpitala im. WAM wŁ., gdzie hospitalizowany był od 26 sierpnia do 15 września 2006 r. Po wykonaniu badań diagnostycznych u powoda rozpoznano: wstrząśnienie mózgu, złamanie kości klinowej - trzon, siodło i stok, przezzatokowe złamanie kości czołowej prawej, złamanie obu kości nosowych, niewielki krwiak przymózgowy podtwardówkowy w okolicy czołowej prawej, ognisko krwotoczne w prawym płacie skroniowym, ognisko stłuczenia pnia mózgu, niedowład połowiczy prawostronny, obwodowy niedowład nerwu twarzowego po stronie prawej. W wykonanym w dniu 6 września 2006 r. badaniu MR głowy u powoda stwierdzono krwiak nadtwardówkowy o szerokości 15 mm w prawej okolicy czołowej powodujący kompresję kory płata czołowego, treść krwotocznąw przestrzeni podoponowej nad prawą półkulą mózgu, ognisko krwotoczneo średnicy 8 mm w warstwie korowej płata skroniowego, ognisko stłuczenie średnicy 8 - 9 mm w części brzusznej pnia mózgu po stronie lewej, układ pokarmowy symetryczny, pjm C5/C6. W wykonanym w tym samym dniu badaniu MR kręgosłupa szyjnegou powoda stwierdzono spłyconą lordozę, pjm C5/C6 powodująca kompresję rdzenia, dehydratację krążka międzykręgowego C5/C6. W wykonanym w dniu 1 września 2006 r. badaniu USG - D naczyń domózgowych stwierdzono stan bez istotnych zaburzeń hemodynamicznych. W dniach od 15 września do 21 października 2006 r. powód usprawniany był w Oddziale(...)szpitala wS.. Rozpoznano niedowład połowiczy prawostronny z afazją, zaburzenia równowagi, chodu, obwodowy niedowład nerwu twarzowego prawego. Przez okres około 2 miesięcy powód nosił kołnierz ortopedyczny na odcinku szyjnym kręgosłupa. Po wyjściu ze szpitala leczył się ambulatoryjnie w Poradni Neurologiczneji Rehabilitacyjnej. Nie korzystał z pomocy psychologa ani psychiatry. Od29 marca do 18 kwietnia 2007 r. powód leczony był sanatoryjnie wC.. Skutkami wypadku z dnia 26 sierpnia 2006 r. u powoda były: encefalopatia pourazowa, zaburzenia mowy pod postacią niewielkiej afazji motorycznej, niedowład połowiczy prawostronny średniego stopnia, przemijający obwodowy niedowład nerwu twarzowego po stronie prawej, dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego. Powód nadal leczy się u neurologa, okresowo jest rehabilitowany. Trwały uszczerbek na zdrowiu powoda w zakresie encefalopatii po urazie czaszkowo - mózgowym wynosi 30% wg punktu 9c. Jest to encefalopatia bez zaburzeń charakterologicznych. Długotrwały uszczerbek na zdrowiu powoda wynosi 5% wg punktu 94a (pourazowe zespoły korzeniowo - szyjne). Cierpienia fizyczne i psychiczne powoda były bardzo duże. Związane początkowo z bólami, a następnie z brakiem możliwości ustąpienia trwałych następstw wypadku. Rokowania na przyszłość w zakresie trwałego uszczerbku na zdrowiu są niepomyślne – doszło do trwałego uszkodzenia mózgu. Dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego mogą z czasem zmniejszyć się (rokowanie niepewne). Pomoc osób trzecich w wymiarze 3 - 4 godzin dziennie potrzebna była powodowi przez pierwsze 3 miesiące po opuszczeniu szpitala wS., w czynnościach wymagających załatwienia spraw poza domem, robieniu zakupów, gotowaniu, sprzątaniu, pomocy w myciu i ubieraniu. Potem zakres pomocy stopniowo zmniejszał się. Przez pierwsze 2 miesiące po wypadku powód miał zapewnioną stałą opiekę szpitalną. Obecnie wymaga pomocy osób trzecich w wymiarze ok. 3 godzin tygodniowo – w czynnościach wymagających załatwiania spraw poza domem, sprawności obu rąk, dźwigania cięższych przedmiotów. Następstwa wypadku całkowicie uniemożliwiają powodowi pracę zawodową w wyuczonym zawodzie technika budowlanego. Powód powinien nadal pozostawać pod opieką neurologa i okresowo być rehabilitowany. Powód wcześnie rozpoczął rehabilitację - we wrześniu i październiku2006 r. usprawniany był w Oddziale(...)wS.. Wcześniej, ze względu na zły stan ogólny, nie było możliwości rozpoczęcia leczenia rehabilitacyjnego. Powód nadal zażywa okresowoM.iK.– w okresach nasilenia dolegliwości bólowych kręgosłupa szyjnego. Ww. leki pozostają w związku z przedmiotowym wypadkiem, ich miesięczny koszt wynosi ok. 15 zł. Leki przyjmowane przez powoda są droższe w skali miesiąca, ale nie można tych leków przyjmować stale, bo zniszczyłyby żołądek i wątrobę. Leki te należy przyjmować w okresach nasilenia dolegliwości bólowych. Nie ma konieczności przyjmowania ich na stałe. Dolegliwości bólowe przy badaniu neurologicznym były niewielkiego stopnia. Powód nie powinien chodzić o kuli. Nie wymaga też stabilizatora. Stwierdzony uszczerbek trwały nie ulegnie poprawie. Afazja nieznacznego stopnia nie powoduje problemów z komunikowaniem się z otoczeniem. Powód ma dyskretny niedowład prawostronny. Podczas chodzenia na większe odległości potyka się o prawą kończynę dolną i ma dyskomfortw posługiwaniu się dominującą prawą kończyną górną. Bezpośrednio po wypadku ból kształtował się na około 5 - 6 punktóww skali bólu(...), natomiast obecnie występuje na poziomie około 2 - 3 punktów. Proces leczenia powoda został zakończony, ale powód wymaga okresowych badań specjalistów z dziedziny neurochirurgii, neurologii, psychiatrii i rehabilitacji. Rehabilitacja powoda powinna być kontynuowana. Doznane obrażenia powoda rzutowały na aktywność życiową i zawodową, ponieważ występował niedowład połowiczy prawostronny. Obecnie występuje minimalny niedowład połowiczy prawostronny, powód potyka się o prawą kończynę dolną. Leki –K.D.,I.,M.– zażywane przez powoda mają związek z leczeniem po wypadku i mają związek z doznanymi urazami, ponieważ są to leki przeciwbólowe, przeciwzapalne i obniżające napięcie mięśniowe. Z powodu licznych złamań czaszki, głównie podstawy czaszki, trwały uszczerbek na zdrowiu powoda wynosi 10% wg pkt. 2 tabeli. Z powodu encefalopatii bez zmian charakterologicznych z objawami neurologicznymi pod postacią dyskretnego niedowładu połowiczego, przemijającego niedowładu nerwu twarzowego prawego, przemijającymi zaburzeniami mowy o typie afazji motorycznej, ze zmianami w badaniu tomografii komputerowej uszczerbek ten wynosi 30% wg punktu 9c tabeli. Na encefalopatię pourazową składają się trzy podstawowe elementy składowe: odchylenia w badaniu neurologicznym, odchylenia w badaniach obrazowych (rezonans, tomografia) oraz nieprawidłowy zapis badania EEG. Odchylenia obrazowe widoczne w rezonansie magnetycznym oraz objawy ogniskowe i ubytkowe w badaniu neurologicznym potraktować można jako objawy składowe encefalopatii. Zaburzenia w mowie mieszczą się w zakresie odchyleń w badaniu neurologicznym. Biegły neurochirurg uwzględnia niedowład połowiczy prawostronny u powoda. Pełny, 100-procentowy uszczerbek na zdrowiu byłby u osoby, z którą nie byłoby praktycznie żadnego kontaktu, która nie reagowałaby na bodźce. Taka sytuacja w przypadku powoda nie występuje. Z powodem jest dobry kontakt, zaburzenia mowy są niewielkie, tak samo jak niewielki jest niedowład połowiczny. Z punktu widzenia biegłego ortopedy wypadek nie spowodował u powoda trwałego uszczerbku na zdrowiu. W trakcie wypadku powód doznał urazu czaszkowo - mózgowego i nie doznał obrażeń narządu ruchu oraz nie leczył się po wypadku ortopedycznie. Z punktu widzenia biegłego ortopedy powód jest zdolny do pracy zawodowej i nie wymaga leczenia i rehabilitacji. Wypadek z dnia 26 sierpnia 2006 r. spowodował stłuczenie okolicy lewego stawu szczękowo – żuchwowego, które nie pozostawiło trwałego uszczerbku na zdrowiu. Doznane obrażenia nie rzutowały na aktywność życiową i zawodową powoda. Stłuczenie stwierdzone u powoda jest związane ewentualnie z miernie nasilonymi dolegliwościami tej okolicy. Nie powstaną w przyszłości ponowne dolegliwości czy nawrót choroby. Ewentualne dolegliwości bólowe mogły powodować konieczność zażywania leków przeciwbólowych. Od dnia 1 lutego 2012 r. powód uczestniczył w indywidualnym programie rehabilitacyjnym przygotowanym przez(...) klinikę (...)sp.z o.o. Rehabilitacja była refundowana przez pozwaneTowarzystwo (...). W 2013 r. powód przebył udar mózgu. Rozpoznano śladowy niedowład prawostronny. Przed wypadkiem powód korzystał ze świadczeń NFZ w Poradni(...)Urazowo - Ortopedycznej wS.. Przed wypadkiem powód pracował zawodowo w firmie budowlanej. W roku poprzedzającym wypadek osiągnął dochód w wysokości 11.660,38 zł netto. Orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 18 lutego 2013 r. powód został uznany za częściowo niezdolnego do pracy do 28 lutego 2015 r. Stwierdzona częściowa niezdolność do pracy pozostawała w związkuz wypadkiem przy pracy. W okresie od 26 sierpnia 2006 r. do 24 lipca 2013 r. powodowi wypłacano świadczenie z ZUS w następujących kwotach netto: - 1 grudnia 2006 r. – 2.260 zł (jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy), - 16 lipca 2007 r. – 1.953,76 zł (wyrównanie za okres od 1 kwietnia do31 lipca 2007 r.), - 25 sierpnia 2007 r. - 685,01 zł, - 25 września 2007 r. - 556,36 zł, - 9 października 2007 r. – 38.115 zł (jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy), - 25 października 2007 r. – 556,37 zł, - 25 listopada 2007 r. – 1.061,93 zł, - 25 grudnia 2007 r. – 619,43 zł, - od 25 stycznia 2008 r. do 25 grudnia 2008 r. – po 620,43 zł miesięcznie, - od 25 marca 2008 r. do 25 grudnia 2008 r. – po 517,47 zł miesięcznie, - od 25 stycznia 2009 r. do 25 lutego 2009 r. – po 520,47 zł miesięcznie, - 25 marca 2009 r. – 549,08 zł, - 25 kwietnia 2009 r. – 548,08 zł, - od 25 maja 2009 r. do 25 lutego 2011 r. – po 572,27 zł miesięcznie, - 25 marca 2011 r. – 594,67 zł, - od 25 kwietnia 2011 r. do 25 lutego 2012 r. – po 588,67 zł miesięcznie, - 25 marca 2012 r. – 645,81 zł, - od 25 kwietnia 2012 r. do 31 stycznia 2013 r. – po 640,81 zł miesięcznie, - 14 marca 2013 r. – 1.258,42 zł (wyrównanie za okres od 1 lutego do31 marca 2013 r.), - 25 kwietnia 2013 r. do 25 lipca 2013 r. – po 664,60 zł miesięcznie. Od 22 sierpnia 2013 r. do 24 lutego 2014 r. powód pobierał rentęw wysokości po 664,60 zł miesięcznie. W marcu 2014 r. renta wyniosła 720,76 zł. Od 24 kwietnia 2014 r.do 24 lutego 2015 r. wysokość pobieranej przez powoda renty wyniosła po 674,76 zł. W dniu 2 kwietnia 2015 r. na rachunek bankowy powoda z ZUS przekazano kwotę 1.354,49 zł. W związku z wypadkiem powód pobierał w okresie od 26 sierpnia 2006 r. do 23 lutego 2007 r., to jest przez 182 dni zasiłek chorobowy wypadkowyw wysokości 100%. Decyzją z dnia 4 czerwca 2007 r. ZUS odmówił powodowi prawa do świadczenia rehabilitacyjnego wskutek uznania powoda za całkowicie niezdolnego do pracy okresowo do dnia 29 lutego 2008 r. W związku z uznaniem powoda za całkowicie niezdolnego do pracy została rozwiązana z nim umowao pracę. Decyzją lekarza orzecznika ZUS z dnia 12 marca 2015 r. powód został uznany za częściowo niezdolnego do pracy do dnia 31 marca 2017 r. Częściowa niezdolność do pracy pozostaje w związku z wypadkiem przy pracy. W dniu 27 lipca 2011 r. powód zgłosił pozwanemu szkodę i wniósło wypłatę zadośćuczynienia w kwocie 300.000 zł. Decyzją z dnia 7 listopada 2011 r. pozwaneTowarzystwo (...)przyznało na rzecz powoda dalsze zadośćuczynienie w wysokości 35.000 zł. Łącznie z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę powodowi przyznano kwotę 85.000 zł. W postępowaniu likwidacyjnym stwierdzono u powoda 55% uszczerbek na zdrowiu, w tym 40% za niewielkiego stopnia niedowład prawostronny z zaburzeniami chodu i koordynacji ruchów. Obecnie powód mieszka z matką. Stale odczuwa ból prawej ręki i nogi. Prawa ręka i noga drętwieją mu. Powodowi dokucza ciągłe usztywnienie karku. Z tej przyczyny przyjmuje leki rozluźniające i przeciwbólowe, tj.K.,M.. Leczy się neurologicznie w ramach NFZ wS.. Wizyty odbywają się co dwa miesiące. Leczenie ortopedyczne jest już zakończone. Powód nie jest rehabilitowany. W przeszłości uczęszczał na rehabilitacjęw wymiarze 3 godzin tygodniowo, refundowaną przez pozwanego. Po zajęciach nie odczuwał ulgi. Po pobycie w sanatorium wC.powód miał rehabilitację jeszcze przez okres 2 lat, po 2 tygodnie w każdym roku. Powód nie korzystał z prywatnego leczenia rehabilitacyjnego. Powód ma problemy z pisaniem, jest praworęczny. W domu wykonuje proste prace, w cięższych zakupach pomaga mu sąsiadka, czasami brat. W tygodniu potrzebuje pomocy także przy gotowaniu, sprzątaniu. Powód nie może załatwiać spraw urzędowych. Prosi o to brata i sąsiadów. Powód nie pracuje. Pobiera rentę w wysokości 702 zł. Przed wypadkiem powód pracował w wyuczonym zawodzie na stanowisku zbrojarz - betoniarzw firmie budowlanej. Zarabiał ok. 1.100 – 1.200 zł netto na podstawie umowy zlecenia. Obecnie nawet praca w charakterze ochroniarza nie może być przez powoda wykonywana. Powód nie może cały czas chodzić, drętwieje mu kręgosłup, kark, noga, ręka. Zbyt długie siedzenie również powoduje mrowienie, noga robi się zimna. Powód starał się o pracę jako dozorca na parkingu, lecz nie został przyjęty. Próbował również dostać pracę jako podający stroje na basenie, lecz również bezskutecznie. Obecny stan zdrowia wywołuje u powoda obniżenie nastroju, lęko przyszłość. Powód nie spotyka się z innymi ludźmi, nie wyjeżdża, nie wychodzi z domu. Świadomość braku pracy wywołuje u niego przygnębienie. Przed wypadkiem powód żeglował, grał na gitarze. Powód nie pogodził się z faktem, że z wiekiem jego stan zdrowia się nie poprawi. Powód po wypadku nie mógł samodzielnie się poruszać. Jeździł na wózku inwalidzkim, następnie chodził w chodziku. W szpitalu wŁ.powoda odwiedzał brat. Po przebudzeniu powód nie mógł mówić, nie wiedział, co się dzieje. Podczas pobytu w szpitalu powodowi pomagały pielęgniarki. Po wyjściu ze szpitala powód korzystał z pomocy matki, dopóki poruszała się samodzielnie. Obecnie matka powoda nie chodzi, leży w łóżku, wymaga opieki. Sąd Okręgowy uznał powództwo za zasługujące na częściowe uwzględnienie, podkreślając że zasada odpowiedzialności pozwanego nie byław sprawie sporna. W szczególności Sąd przychylił się do roszczeń powoda dotyczących zapłaty zadośćuczynienia. Biorąc pod uwagę wynikającą z ustaleń krzywdę powoda, Sąd Okręgowy uznał, że pełne zadośćuczynienie winnowynosić 150.000 zł. Kwota ta została jednak pomniejszona o świadczenie wypłacone przez ubezpieczyciela w postępowaniu likwidacyjnym (85.000 zł) do kwoty 65.000 zł, którą Sąd zasądził wraz z ustawowymi odsetkamiliczonymi zgodnie z żądaniem pozwu od dnia wyrokowania, tj. od dnia 4 lipca 2016 r. W pozostałym zakresie powództwo obejmujące żądanie zapłaty zadośćuczynienia, jako nieudowodnione, podlegało oddaleniu. Sąd Okręgowy przychylił się również do objętego treścią pozwu żądania zapłaty skapitalizowanej renty. Rozpoznając żądanie w zakresie renty z tytułu utraconych dochodów za okres od 7 maja 2010 r. do 6 czerwca 2012 r., Sąd uznał za nie budzący zastrzeżeń fakt, że po wypadku zdolność do pracy zawodowej powoda drastycznie zmalała, a w związku z uznaniem powoda za całkowicie niezdolnego do pracy została rozwiązana z nim umowa o pracę. Sąd Okręgowy w oparciuo przedłożone zeznania podatkowe powoda z roku poprzedzającego wypadek przyjął, że powód średnio miesięcznie zarabiał przed wypadkiem około 970 zł netto, co stanowiło 157% płacy minimalnej w 2005 r. (płaca minimalna netto wynosiła wówczas 617,39 zł). Podzielił jednocześnie stanowisko powoda, że gdyby nie wypadek, w kolejnych latach osiągałby on dochód co najmniej odpowiadający płacy minimalnej. Mając za podstawę wartość minimalnego wynagrodzenia za pracę oraz prawdopodobne miesięcznie dochody powoda, Sąd Okręgowy ustalił, że różnica między prawdopodobnymi miesięcznymi dochodami powoda a otrzymaną rentą wynosiła w 2010 r. 972,84 zł (1.545,11 zł prawdopodobna pensja powoda – 572,27 zł renta). Skapitalizowana renta za okres od 7 maja 2010 r. do 31 grudnia 2010 r. winna zatem wynosić 7.296,30 zł (7,5 miesiąca x 972,84 zł). Sąd Okręgowy wyliczył następnie, że za okres od1 stycznia 2011 r. do 28 lutego 2011 r. różnica w dochodach powoda wynosiła 1.048,50 zł miesięcznie (1.620,77 zł prawdopodobna pensja powoda – 572,27 zł renta powoda), przez co skapitalizowana renta za ten okres winna wynosić2.097 zł. Za okres od 1 marca 2011 r. do 31 marca 2011 r. różnica w dochodach powoda wynosiła miesięcznie 1.026,10 zł (1.620,77 zł prawdopodobna pensja powoda – 594,67 zł renta powoda) i tyle też wynosić winna skapitalizowana renta za ten miesiąc. Według wyliczeń Sądu za okres od 1 kwietnia 2011 r. do 31 grudnia 2011 r. skapitalizowana renta z tytułu utraconych dochodów wyniosła 9.288,90 zł (1.620,77 zł prawdopodobna pensja – 588,67 zł renta powoda x 9 miesięcy). Za okres od 1 stycznia do 28 lutego 2012 r. skapitalizowana renta z tytułu utraconych dochodów wyniosła 2.313,90 zł (1.745,62 zł prawdopodobna pensja powoda – 588,67 zł renta powoda x 2 miesiące). Za okres od 1 marca 2012 r. do 31 marca 2012 r. 1.099,81 zł (1.745,62 zł prawdopodobna pensja powoda – 645,81 zł renta), natomiastza okres od 1 kwietnia 2012 r. do 6 czerwca 2012 r. 2.430,58 zł (1.745,62 - 640,81 zł x 2 miesiące + 6 dni, a nie 9 miesięcy, jak wskazywał to powód). Ostatecznie Sąd Okręgowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 25.552,59 zł tytułem skapitalizowanej renty w związku z utratą dochodówza okres od 7 maja 2010 r. do 30 czerwca 2015 r., oddalając żądaniew pozostałej części jako nieudowodnione. O odsetkach orzeczono od daty wyrokowania, zgodnie z żądaniem pozwu. W odniesieniu do żądania zasądzenia skapitalizowanej renty z tytułu zwiększonych potrzeb za okres od 1 lipca 2012 r. do 30 czerwca 2015 r. Sąd Okręgowy zauważył, że potrzeby powoda po dniu 26 sierpnia 2006 r. zwiększyły się znacząco. Powód korzystał z rehabilitacji refundowanej przez pozwaneTowarzystwo (...), przebywał w sanatorium, nadal korzysta z pomocy specjalisty neurologa w ramach NFZ. Stan zdrowia powoda wymagał nadto zaangażowania najbliższych członków rodziny – matki i brata oraz sąsiadów, których pomoc była nieoceniona z uwagi na znaczne ograniczenia motoryczne. Mając na uwadze obowiązujące stawki za godzinę opieki (w okresie od1 lipca 2012 r. do 31 grudnia 2012 r. stawkę 9,38 zł, natomiast w latach 2013 - 2015 stawkę 10 zł), jak również wykazany w toku postępowania niezbędny zakres pomocy osób trzecich, Sąd przyjął, że powód w okresie od 1 lipca 2012 r. do 31 grudnia 2012 r., tj. w okresie 24 tygodni wymagał pomocy osób trzecichw wymiarze 3 godzin dziennie (24 tygodnie x 3 h x 9,38 zł = 675,36 zł), podobnie jak w okresie od 1 stycznia 2013 r. do 31 grudnia 2014 r. oraz w okresie od1 stycznia 2015 r. do 30 czerwca 2015 r., tj. przez 131 tygodni. Łącznie z tytułu świadczonej pomocy osób trzecich skapitalizowana renta według obliczeń Sądu wyniosła 4.605,36 zł (131 tygodni x 3 h x 10 zł + 675,36 zł). Do wskazanej kwoty Sąd Okręgowy doliczył koszty leczenia i dojazdów do placówek medycznych, uznając że sama konieczność korzystania z pomocy medycznej oraz dojazdów do placówek medycznych wynikała z dokonanychw sprawie ustaleń faktycznych. Sąd miał również na uwadze treśćart. 322 k.p.c., który pozwala na zasądzenie odpowiedniej i wynikającej z okoliczności sprawy kwoty odszkodowania, jeżeli ścisłe wyliczenie wysokości szkody jest niemożliwe bądź utrudnione. Sąd przyjął zatem, że koszty powoda związanez leczeniem (leki i koszty dojazdów) wynosiły w ocenianym okresie 1.440 zł (40 zł x 36 miesięcy). Określone przez powoda koszty leczenia na wyższym poziomie zostały zweryfikowane w świetle opinii biegłego neurologa, który stwierdził,że przyjmowanie leków przeciwbólowych i rozluźniających we wskazywanymw pozwie okresie jest niezasadne. Ostatecznemu zasądzeniu podlegała zatem jedynie kwota 6.045,36 zł (4.605,36 zł +1.440 zł), a żądanie powoda w przewyższającym ją zakresiepodlegało oddaleniu. Odsetki w tym wypadku zostały zasądzone od 14 lipca 2015 r., tj. dnia następującego po doręczeniu stronie pozwanej odpisu pisma modyfikującego żądanie pozwu w tym zakresie. Żądanie zasądzenia skapitalizowanej renty za okres od 1 lipca 2012 r. do 30 czerwca 2015 r. z tytułu utraconych dochodów Sąd Okręgowy uwzględniłdo kwoty 44.248,63 zł. Wskazał przy tym, że powód przed wypadkiembył zatrudniony na stanowisku zbrojarz – betoniarz, uzyskując w okresieod 1 stycznia 2005 r. do 31 grudnia 2005 r. dochód netto na poziomie11.660,38 zł (w 2005 r. płaca minimalna netto wynosiła 617,39 zł, a więc powód zarabiał 157% płacy minimalnej). W związku z powyższym Sąd Okręgowy przyjął, że zarobki powoda wzrastałyby corocznie w takim samym stosunku do płacy minimalnej, w jakim pozostawały w 2005 r., a powód prawdopodobnie zarabiałby w 2012 r. 1.745,62 zł miesięcznie, w 2013 r. 1.854,77 zł miesięcznie, w 2014 r. 1.942,40 zł miesięcznie, a w 2015 r. 2.019,27 zł miesięcznie. Ze względu na to, że renta z tytułu niezdolności do pracy powodabyła niższa niż zarobki, które powód mógłby osiągnąć gdyby nie wypadek,Sąd przyjął, że wysokość utraconego dochodu za okres od 1 lipca 2012 r. do30 czerwca 2015 r. kształtowała się następująco: - za okres od 1 lipca do 31 grudnia 2012 r. – 6.628,86 zł (1.745,62 zł -640,81 zł renta x 6 miesięcy), - za okres od 1 stycznia 2013 r. do 31 stycznia 2013 r. – 1.213,96 zł(1.854,77 zł - 640,81 zł), - za okres od 1 lutego 2013 r. do 31 marca 2013 r. – 2.451,12 zł(1.854,77zł - 629,21 zł x 2 miesiące), - za okres od 1 kwietnia 2013 r. do 31 grudnia 2013 r. – 10.711,53 zł(1.854,77 zł - 664,60 zł x 9 miesięcy), - za okres od 1 stycznia 2014 r. do 28 lutego 2014 r. – 2.555,60 zł(1.942,40 zł – 664,60 zł x 1.277,80 zł), - za okres od 1 marca 2014 r. do 31 marca 2014 r. – 1.221,64 zł(1.942,40 zł - 720,76 zł), - za okres od 1 kwietnia 2014 r. do 31 grudnia 2014 r. – 11.408,76 zł(1.942,40 zł – 674,76 zł x 9 miesięcy), - za okres od 1 stycznia 2015 r. do 28 lutego 2015 r. – 2.689,08 zł(2.019,27zł - 677,25 zł x 2 miesiące), - za okres od 1 marca 2015 r. do 30 czerwca 2015 r. – 5.368,08 zł(2.019,27 zł - 677,25 zł x 4 miesiące). Odsetki ustawowe za opóźnienie od zasądzonej kwoty skapitalizowanej renty zasądzono od dnia następnego po dniu doręczenia stronie pozwanej pisma modyfikującego żądanie w powyższym zakresie, tj. od dnia 14 lipca 2015 r. do dnia zapłaty. Żądanie zasądzenia skapitalizowanej renty z tytułu zwiększonych potrzeb oraz utraconych dochodów za okres od 1 lipca 2015 r. do 31 maja 2016 r. Sąd Okręgowy uwzględnił do kwoty 16.361,74 zł. Na powyższą kwotę złożyły się koszty opieki w wymiarze 3 godzin tygodniowo przez okres 11 miesięcy przy stawce za godzinę opieki na poziomie 10 zł (12 x 10 zł x 11 miesięcy = 1.320 zł) oraz koszty leczenia w wysokości 40 zł w okresie 11 miesięcy (40 zł x 11 miesięcy = 440 zł). Łącznie skapitalizowana renta z tytułu zwiększonych potrzeb za ten okres wyniosła 1.760 zł. Co do utraconych dochodów, mając na uwadze rozważania w przedmiocie stosunku osiąganego przez powoda wynagrodzenia wobec minimalnej płacyw 2005 r., Sąd przyjął, że za okres od 1 lipca 2015 r. do 31 grudnia 2015 r. powód zarobiłby 7.914,12 zł, za okres od 1 stycznia 2016 r. do 31 marca 2016 r. 4.284,54 zł, a za okres od 1 kwietnia 2016 r. do 31 maja 2016 r. 2.852,84 zł.Od kwoty ewentualnych zarobków Sąd Okręgowy odliczył kwotę 449,76 zł otrzymaną przez powoda z ZUS jako roczną waloryzację. W konsekwencji Sąd Okręgowy uznał, że powodowi należy się 14.601,74 zł (7.914,12 zł + 4.284,54 zł + 2.852,84 zł – 449,76 zł). W pozostałym zakresie żądanie podlegało oddaleniu jako nieudowodnione. O odsetkach ustawowych za opóźnienie Sąd Okręgowy orzekł w tym wypadku od dnia 22 czerwca 2016 r., tj. od dnia następującego po doręczeniu stronie pozwanej odpisu pisma z dnia 21 czerwca 2016 r. modyfikującego powództwo w wymienionym zakresie. Niezależnie od powyższego, Sąd Okręgowy zasądził na rzecz powoda rentę bieżącą w wysokości po 1.598,42 zł miesięcznie z tytułu zwiększonych potrzebi utraconych dochodów za okres od dnia 1 czerwca 2016 r. na przyszłość. Stwierdził bowiem, że na chwilę wyrokowania powód nie odzyskał sprawności sprzed wypadku i jest niezdolny do pracy, jaką dotychczas wykonywał,a częściowa zdolność do pracy pozostaje iluzoryczna - powód, mimo starań, nie znalazł dotychczas pracy nawet na stanowisku wymagającym minimalnego wysiłku fizycznego (szatniarz, parkingowy). Orzekając o rencie bieżącej Sąd przyjął, że zarobki powoda netto wynosiłyby 2.128,43 zł miesięcznie, a utracony zarobek 1.426,42 zł (2.128,43 zł prawdopodobne wynagrodzenie powoda - 702,01 zł renta powoda), zaś renta wyrównawcza obejmować powinna kwotę przeznaczaną na zakup lekóworaz dojazdy do placówek medycznych – 40 zł (kontynuowanie leczenia jestw przypadku powoda nadal wskazane), a także koszty opieki osób trzecichw wymiarze 12 godzin miesięcznie przy wysokości stawki za godzinę opieki ustalonej na poziomie 11 zł (132 zł). W pozostałym zakresie Sąd Okręgowy oddalił żądanie zasądzenia renty bieżącej, uznając je za wygórowane i nieudowodnione, natomiast o odsetkach ustawowych za opóźnienie orzekł po myśliart. 481 k.c.W przypadku raty renty za czerwiec 2016 r. Sąd przyjął jako datę początkową naliczania odsetekdzień 22 czerwca 2016 r., tj. dzień następny po dniu doręczenia stronie pozwanej odpisu pisma rozszerzającego powództwo w tym zakresie, a odsetki od pozostałych rat renty uznał za należne od uchybienia terminu płatności każdejz nich. W związku z tym, że proces leczenia powoda nie został zakończony, Sąd Okręgowy ustalił odpowiedzialność pozwanego za ewentualne następstwa przedmiotowego wypadku, które u powoda mogą się ujawnić w przyszłości. Podstawą orzeczenia o kosztach procesu byłart. 100 k.p.c.(pozwany przegrał w 73,8%) oraz art. 113 ust. 4 u.k.s.c. Apelację od wyroku Sądu Okręgowego wywiódł pozwany, zaskarżając go w części dotyczącej pkt. 1b, 1d, 1e w zakresie kwoty 14.601,74 zł wrazz ustawowymi odsetkami od dnia 22 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty, pkt. 2 ponad kwotę 40 zł miesięcznie oraz pkt. 7. Skarżący podniósł w apelacji zarzuty naruszenia następujących przepisów: 1.art. 233 § 1 k.p.c.poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny materiału dowodowego, polegającej na przyjęciu, że: - powód w okresie od 29 lutego 2009 r. do 18 lutego 2013 r. był niezdolny do pracy, co skutkowało zasądzeniem na jego rzecz renty z tytułu utraconego dochodu, w sytuacji gdy powód nie wykazał, że we wskazanym okresie pozostawał całkowicie lub częściowo niezdolny do pracy, - powód nie może wykonywać żadnej pracy, w sytuacji gdy ma orzeczoną częściową niezdolność do pracy, co skutkowało zasądzeniem na jego rzecz renty z tytułu utraconego dochodu, - powód podejmował wystarczające próby poszukiwania pracy, w sytuacji gdy na przestrzeni kilku lat (co najmniej od marca 2009 r., tj. od czasu gdy nie jest całkowicie niezdolny do pracy) podjął jedynie dwie bezskuteczne próby znalezienia pracy, - powód w dalszym ciągu wymaga pomocy ze strony osób trzecich przy załatwianiu spraw urzędowych oraz robieniu cięższych zakupów, w sytuacji gdy z całości zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że powód takiej pomocy nie wymaga (biegli z zakresu neurochirurgii oraz ortopedii wskazali,że powód nie wymaga pomocy w codziennych czynnościach; okolicznośćta znajduje również potwierdzenie w orzeczeniu lekarza orzecznika ZUS z dnia 18 lutego 2013 r.; powód porusza się samodzielnie, nie ma problemuz komunikacją werbalną), 2.art. 328 § 2 k.p.c.poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na niewyjaśnieniu w uzasadnieniu wyroku, na jakiej podstawie Sąd przyjął, żew okresie pomiędzy 29 lutego 2009 r. a 18 lutego 2013 r. powód był niezdolny do pracy oraz niewyjaśnienie, czy we wskazanym okresie powód został przez Sąd uznany za całkowicie czy też częściowo niezdolnego do pracy, 3.art. 6 k.c.poprzez przyjęcie, że została udowodniona przez powoda okoliczność, że: - w okresie od 29 lutego 2009 r. do 18 lutego 2013 r. był niezdolny pracy, całkowicie bądź częściowo, w sytuacji gdy powód za wskazany okres nie przedstawił żadnych orzeczeń lekarza orzecznika ZUS ani decyzji ZUS potwierdzających jego niezdolność do pracy, - nie może podjąć żadnej pracy zarobkowej oraz poczynił wystarczające starania w pozyskaniu pracy (…), - wymaga obecnie i w przyszłości pomocy przy załatwianiu spraw urzędowych i robieniu cięższych zakupów (…), 4.art. 444 § 2 k.c.poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że powód wykazał zasadność i wysokość przyznanej mu renty, skapitalizowaneji na przyszłość, w sytuacji, gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do przyznania mu renty z tytułu utraconego dochodu, jak również renty na przyszłość z tytułu zwiększonych potrzeb w zakresie pomocy ze strony osób trzecich. W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa we wskazanym zakresie, jak również o modyfikację rozstrzygnięcia o kosztach procesu i zwrot kosztów postępowania apelacyjnego. Powód odpowiadając na apelację, wniósł o jej oddalenia oraz zwrot kosztów postępowania apelacyjnego. Pozwanyniezależnie od wniesionej apelacji,wywiódł również zażaleniena postanowienie Sądu Okręgowego z dnia 11 lipca 2016 r. w zakresie zawartego w pkt. 3 jego sentencji rozstrzygnięcia, którego mocą Sąd Okręgowy nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa - Sądu OkręgowegowŁ.kwotę 348,25 zł tytułem zwrotu kosztów opinii biegłego. Powyższe rozstrzygnięcie stanowiło konsekwencję wypłacenia biegłemu przyznanego wynagrodzenia tymczasowo ze środków Skarbu Państwa w sytuacji zwolnienia powoda od kosztów sądowych w sprawie, a także wcześniejszego wydania wyroku, którym pozwany – jako przegrywający w 73,8% został zobowiązany do zwrotu kosztów procesu. Skarżący zawarł w zażaleniu zarzut naruszeniaart. 100 k.p.c.poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i określenie kosztów wynagrodzenia biegłego sądowego w oparciu o zasadę stosunkowego rozdzielenia kosztów, przyjętąw wyroku z dnia 4 lipca 2016 r. w związku z ustalonym stopniem przegranej pozwanego, w sytuacji gdy pozwany zaskarżył ww. wyrok w części, w tym również w zakresie kosztów postępowania sądowego stosownie do zakresu zaskarżenia. W konsekwencji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez określenie kosztów opinii biegłego po stronie pozwanej stosownie do rozstrzygnięcia o kosztach postępowania sądowego za pierwszą instancję po rozpoznaniu apelacji pozwanego, jak również o zwrot kosztów postępowania zażaleniowego. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja pozostawała bez wpływu na treść objętego nią rozstrzygnięcia. Skarżący nie zdołał zdyskwalifikować wyników przeprowadzonegow pierwszej instancji postępowania dowodowego, które wpłynęły bezpośrednio na materialnoprawną ocenę powództwa w części dotyczącej roszczenia o zapłatę renty. Zaprezentowany w apelacji zarzut naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.nie został wsparty godnym uwzględnienia uzasadnieniem, będąc jedynie wyrazem dezaprobaty ustalonego przez Sąd Okręgowy stanu faktycznego sprawy wyłącznie z tej przyczyny, że zgromadzony materiał dowodowy nie odzwierciedlał twierdzeń skarżącego zgodnych z jego stanowiskiem w procesie. Sąd Okręgowy dokonując oceny przeprowadzonych dowodów nie uchybił przyjętym jako kryteria w tej mierze regułom logicznego myślenia, doświadczenia życiowegoi właściwego kojarzenia faktów(wyrok SN z dnia 16 grudnia 2005 r., III CK 314/05). Tym samym ocena ta czyniła zadość rygorom swobodnej oceny dowodów w rozumieniuart. 233 § 1 k.p.c., zaś odmienne zapatrywania skarżącego wynikały jedynie z próby przeforsowania prezentowanego przez niego stanowiska i uniknięcia obowiązku zapłaty, nie znajdując racjonalnego uzasadnienia. Innymi słowy, skoro skarżący poprzestał na samym tylko stwierdzeniu wadliwości oceny materiału dowodowego bez wykazania jej rzeczywistej nieprawidłowości, Sąd Apelacyjny nie mógł przychylić się do zarzutu obrazy tego przepisu. Będące podstawą przyznania powodowi skapitalizowanej renty ustalenie występowania od 29 lutego 2009 r. do 18 lutego 2013 r. niezdolności do pracy nie było oznaką naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów, mimo braku dokumentów wprost odnoszących się do tego okresu. Sąd Okręgowy dysponował dowodami w postaci orzeczeń lekarza orzecznika ZUS wskazujących na to,że powód od dnia 4 czerwca 2007 r. do dnia 29 lutego 2008 r. był całkowicie niezdolny do pracy, zaś od dnia 18 lutego 2013 r. - początkowo do dnia28 lutego 2015 r., a następnie do dnia 31 marca 2017 r. - częściowo niezdolny do pracy. Logicznie nie do przyjęcia byłby wniosek, że w okresie pomiędzy udokumentowanym okresem całkowitej i częściowej niezdolności do pracy powód nie doznawał na tym polu żadnych ograniczeń i mógł zostać uznanyza w pełni zdolnego do pracy w sposób wyłączający jego prawo do rentyz tytułu utraty dochodów, jak zdaje się oczekiwać skarżący. Co więcej,w postępowaniu zostało wykazane, że w powyższym okresie powód otrzymywał świadczenia z ZUS, które stanowiły dostateczne potwierdzenie występowaniau niego przynajmniej częściowej niezdolności do pracy. Bezpodstawnościtych świadczeń, mogącej stanowić o wadliwości przeprowadzonego przez Sąd Okręgowy wnioskowania, skarżący nie udowodnił. Nie wykazał nadto, by prezentacja procesu wnioskowania w tym zakresie czyniła wyrok Sądu Okręgowego niezdatnym do kontroli instancyjnej, a konstrukcja i forma uzasadnienia tego wyroku była wadliwa z perspektywy wymogówart. 328§ 2 k.p.c., mając wpływ na treść zawartego w nim rozstrzygnięcia w stopniu uzasadniającym jego wzruszenie. Wraz z odpowiedzią na apelację powód złożył orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 11 lutego 2008 r. oraz 3 lutego 2010 r. wskazujące na jego częściową niezdolność do pracy odpowiednio do dnia 28 lutego 2010 r.i 31 stycznia 2013 r. Powód istotnie powinien przedstawić te dowody na etapie inicjowania postępowania. Zważywszy jednak na to, że nie były one jedynymi dowodami, które pozwalały stwierdzić niezdolność powoda do pracy w spornym okresie i zostały złożone bardziej w celu rozwiania powstałych na tym tle wątpliwości aniżeli udowodnienia tego rodzaju okoliczności, której skarżący do czasu wydania wyroku przez Sąd Okręgowy nie kwestionował, nie mogły zostać uznane za spóźnione ze skutkiem w postaci ich pominięcia. Ewentualny brak udowodnienia twierdzenia o częściowej niezdolności powoda do pracy w okresie od 29 lutego 2009 r. do 18 lutego 2013 r. nie mógłby zresztą doprowadzić do uwzględnienia postulatów apelacji sprowadzającychsię do całkowitego oddalenia powództwa o zapłatę renty, o której orzeczonow pkt. 1b i 1d zaskarżonego wyroku. Wskazany okres nie odpowiadał bowiem okresowi, za który została przyznana powodowi skapitalizowana renta. Skarżący nie przedstawił również przekonujących argumentów pozwalających na przyjęcie, że powód mimo częściowej niezdolności do pracy, mógł podjąć zatrudnienie, czego w nieuzasadniony sposób zaniechał. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że powódna skutek doznanych w wypadku obrażeń mózgu częściowo utracił funkcje ruchowe (występuje u niego niedowład prawostronny średniego stopnia) oraz zdolności intelektualne (encefalopatia pourazowa). Odczuwa ból oraz drętwienie prawej ręki i nogi. Dokucza mu ciągłe usztywnienie karku, co w praktyce wyklucza jakąkolwiek pracę fizyczną. Choć bezpowrotnie utracił możliwość wykonywania pracy w wyuczonym zawodzie (zbrojarz – betoniarz), ubiegał sięo zatrudnienie, lecz nie został przyjęty nawet na stanowiska poniżej poziomu posiadanych kwalifikacji zawodowych (dozorca, osoba podająca stroje na basenie). Podjął zatem wymagane starania i dał wyraz chęci powrotu do aktywności zawodowej, której brak negatywnie wpływa na jego stan psychiczny. Odmowa zatrudnienia, jako okoliczność niezależna od powoda, nie może natomiast być poczytywana na jego niekorzyść. Skarżący zdaje się nie dostrzegać, że powód, mimo orzeczonej tylko częściowej niezdolności do pracy, nie ma możliwości przekwalifikowania się z uwagi na nieodwracalne skutki wypadku w sferze intelektualnej ide factonie jest w stanie wykonywać żadnej pracy ani fizycznej, ani umysłowej, co wystarczająco uzasadnia jego prawo do renty, tak skapitalizowanej, jak i bieżącej. Fakt wydania w stosunku do powoda orzeczenia stwierdzającego przedmiotową niezdolność na okres do dnia31 marca 2017 r. nie stanowi w tym zakresie żadnego ograniczenia, gdyżw stanie faktycznym niniejszej sprawy antycypuje wydanie kolejnych orzeczeń tej treści. Z drugiej strony skarżący nie wykazał wadliwości oceny prawnej powództwa w części dotyczącej zasądzenia renty na zwiększone potrzebypowoda powstałe w związku z koniecznością korzystania z pomocy osób trzecich. Całkowicie mijające się z wynikami przeprowadzonego postępowania dowodowego pozostają twierdzenia skarżącego, że powód jest w pełni samodzielny i fizycznie zdolny do podejmowania czynności wymagających zwiększonego wysiłku. Tezy tej w żaden sposób nie uzasadnia okoliczność wspólnego zamieszkiwania z matką, tym bardziej, że nie zostało wykazane, by powód sprawował nad nią opiekę. Taki wniosek skarżącego jest więc nie do zaakceptowania. Z wydanych na potrzeby niniejszego postępowania opinii specjalistów w dziedzinie neurologii oraz neurochirurgii i neurotraumatologii wynika obraz powypadkowych urazów, które - jak wyżej wskazano - ograniczają sprawność fizyczną i intelektualną powoda. Wiążą się one przede wszystkimz niedowładem prawostronnym, który sprawia, że powód potyka się prawą kończyną dolną i ma trudności w posługiwaniu się prawą ręką – wiodącą w jego wypadku, a także z encefalopatią będącą przyczyną stwierdzonego u powoda trwałego uszczerbku na zdrowiu na poziomie 30%, uzasadniając określony przez biegłego neurologa wymiar i charakter pomocy. Wbrew stanowisku skarżącego nie ma znaczenia fakt, że zasadność renty na zwiększone potrzebyw omawianym zakresie została stwierdzona wyłącznie opinią biegłego neurologa. Dowód ten był wystarczający, płynące z niego wnioski były kategoryczne i nie wymagały potwierdzenia w innych opiniach, a przy tym nie spotkały sięz krytyką na tle zarzutów zawartych w apelacji. Na szczególną uwagę zasługuje również ustalenie dotyczące wystąpieniau powoda w 2013 r. udaru mózgu, który pozostawił śladowy niedowład prawostronny, prawdopodobnie nakładając się na niedowład towarzyszący powodowi po dniu 26 sierpnia 2006 r. Wprawdzie nie ma dowodu pozwalającego na uznanie udaru za normalne następstwo wypadku, to jednak przez wzglądna brak możliwości rozgraniczenia skutków, jakie wywołał oraz tożsamych rodzajowo skutków powstałych w wyniku wypadku (takiego dowodu skarżący nie zaoferował), okoliczność jego wystąpienia należy postrzegać jako dodatkową przyczynę ograniczenia sprawności, która wraz z przyczyną niewątpliwie objętą odpowiedzialnością pozwanego uzasadnia potrzebę korzystania z pomocy osób trzecich. Powód wymaga zatem nie tylko przejęcia przez inne osoby niektórych obowiązków związanych z podnoszeniem większych ciężarów (np. podczas zakupów; skarżący nie przedstawił dowodu, że powód jest w stanie jakiekolwiek zakupy realizować korzystając z oferty dostawy do domu bez obciążenia finansowego z tego tytułu), ale także z załatwianiem spraw urzędowych. O ile zdiagnozowana u powoda afazja motoryczna w istotny sposób nie zakłóca jego zdolności komunikacji, o tyle znaczny stopień encefalopatii wpływa na ogólne rozeznanie i kondycję umysłową. W tym miejscu tylko na marginesie należy odnotować, że niekonsekwencją apelacji było negowanie zasadności przyznania powodowiw związku z potrzebą korzystania z pomocy osób trzecich renty bieżącej, o jakiej mowa w pkt. 2 wyroku bez jednoczesnego zakwestionowania skapitalizowanej renty z tego tytułu zasądzonej w pkt. 1e. Skarżący w odniesieniu do ujętegow tym ostatnim punkcie rozstrzygnięcia wyraził postulat oddalenia powództwa ponad kwotę 1.760 zł, na którą składał się m.in. wyliczony przez Sąd Okręgowy koszt opieki za okres od 1 lipca 2015 r. do 31 maja 2016 r. Tym samym uznał, że powodowi należy się rekompensata tego rodzaju wydatków, jakie wynikająz jego niesamodzielności, stanowiącej przecież uzasadnienie także w przypadku renty orzeczonej w pkt. 2. Co równie istotne, w postępowaniu likwidacyjnym stwierdzono u powoda 40% uszczerbek na zdrowiu wynikający - jak tookreślono – z niedowładu prawostronnego niewielkiego stopnia łączącego sięz zaburzeniami chodu i koordynacji ruchów. Powyższe oznacza, że skarżący dostrzegł i uznał tego rodzaju ograniczenia sprawności u powoda, przez co nie jest przekonujące jego aktualne stanowisko polegające na ich kwestionowaniu. Ostatecznie Sąd Apelacyjny doszedł do przekonania, że powód wykazał zgodnie ze spoczywającym na nim ciężarem dowodu (art. 6 k.c.) podstawę faktyczną zawartego w pozwie żądania dotyczącego renty, której wysokość, po uprzedniej weryfikacji podniesionych przez powoda twierdzeń, została ustalonaw sposób odpowiadający wynikającemu zart. 444 § 2 k.c.wymogowi adekwatności. Uznawszy natomiast podniesione przez skarżącego zarzuty za wyraz samej tylko polemiki z prawidłowymi ustaleniami i wnioskamiSądu Okręgowego w tym zakresie, oddalił przedstawioną apelację po myśliart. 385 k.p.c., również w części, w jakiej odnosiła się do rozstrzygnięciao kosztach procesu. Podstawę orzeczenia o kosztach postępowania apelacyjnego, któreSąd Apelacyjny zasądził od pozwanego na rzecz powoda tytułem zwrotu wynagrodzenia pełnomocnika, stanowiłart. 98 i nast. k.p.c.w zw. z§ 2 pkt 6 oraz § 10 ust. 1 pkt 2in principiorozporządzenia Ministra Sprawiedliwościz dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800). Brak skuteczności apelacji nie tylko w stosunku do rozstrzygnięciao istocie sprawy, ale także o kosztach postępowania pierwszoinstancyjnegoi wynikający z tego brak podstaw do modyfikacji przyjętego w postanowieniuz dnia 11 lipca 2016 r. stopnia obciążenia pozwanego kosztami dowodu z opinii biegłego przekładał się za niezasadność wywiedzionego zażalenia, które podobnie, jak apelacja podlegało oddaleniu stosownie doart. 385 k.p.c.w zw.zart. 397 § 2 k.p.c.

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Łodzi date: '2017-04-05' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Alicja Myszkowska - Sylwia Łopaczewska - Jacek Pasikowski legal_bases: - art. 177 § 1 k.k. - § 2 pkt 6 oraz § 10 ust. 1 pkt 2 - art. 444 § 2 k.c. recorder: stażysta Paulina Działońska signature: I ACa 1294/16 ```

155005000002039_IV_Kow_000318_2016_Uz_2016-04-27_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IV Kow 318/16/wz POSTANOWIENIE o warunkowym przedterminowym zwolnieniu Dnia 27.04.2016r. Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze IV Wydział Penitencjarny i Nadzoru nad Wykonywaniem Orzeczeń Karnych w składzie: Przewodniczący: Sędzia SO Dariusz Przemyk Protokolant: Urszula Rudzik Przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze Kazimierza Szczepańskiego po rozpoznaniu na posiedzeniu wniosku skazanego Dyrektora Zakładu Karnego postanowił I na zasadzieart. 77§1, 78§ 1 kkorazart. 161§1kkw warunkowo zwolnićM. K., s.B.iM., zd.(...),ur. (...)wW., skazanego prawomocnym wyrokiem: ⚫ Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 05.08.2013r. sygn. akt II K(...)za czyn zart. 279§1, 46§1, 64§1 kkna karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności; - z odbycia reszty kary pozbawienia wolności, której koniec przypada na 20.10.2016r. II na zasadzieart. 80§1kk, wyznaczyć warunkowo zwolnionemu okres próby do dnia27.04.2018r. III na zasadzieart. 159 kkww związku zart. 72§1kkw okresie próby: a oddać warunkowo zwolnionego pod dozór kuratora sądowego /w miejscu zamieszkania/; b nałożyć na warunkowo zwolnionego obowiązki: podjęcia pracy zarobkowej, powstrzymania się od nadużywania alkoholu, unikania kontaktów z osobami ze środowiska przestępczego, niezwłocznego nawiązania kontaktu z kuratorem, prowadzenia społecznie akceptowanego trybu życia. IV na podstawieart. 9§3 kkwustalić, iż postanowienie staje się wykonalne z dniem 28.04.2016r. UZASADNIENIE Skazany nabył formalnych uprawnień do ubiegania się o udzielenie warunkowego przedterminowego zwolnienia z odbycia reszty kary pozbawienia wolności, w związku z czym dyrektor wystąpił ze stosownym wnioskiem. Wniosek zasługuje na uwzględnienie, albowiem skazany odbył znaczną część kary i swoją postawą wykazał, iż pomimo nie wykonania kary w całości jej cele zostały już osiągnięte. Zachowanie skazanego w analizowanym okresie jest właściwe, ze współosadzonymi żyje zgodnie, jest osobą zdyscyplinowaną i regulaminową. Nie stawarza problemów natury wychowawczej. Powyższe okoliczności, przy równoczesnym oddaniu pod dozór kuratora i nałożeniu m.in. obowiązku podjęcia pracy zarobkowej pozwalają na przyjęcie dodatniej prognozy kryminologicznej i uznania, że skazany po odbyciu kary w dotychczasowym rozmiarze będzie przestrzegał porządku prawnego, a zwłaszcza nie popełni ponownie przestępstwa. Z tych względów orzeczono jak na wstępie. Przewodniczący-Sędzia Pouczenie: 1 (...) 2 (...) 3 (...). 4 (...)

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze date: '2016-04-27' department_name: IV Wydział Penitencjarny i Nadzoru nad Wykonywaniem Orzeczeń Karnych judges: - Dariusz Przemyk legal_bases: - art. 279§1, 46§1, 64§1 kk - art. 161§1kkw recorder: Urszula Rudzik signature: IV Kow 318/16 ```

152515000001506_III_K_000012_2014_Uz_2014-09-04_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III K 12/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 4 września 2014 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. , w III -cim Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSO Katarzyna Sztandar Protokolant Paulina Lewandowska w obecności Prokuratorów Prokuratury Rejonowej w Piotrkowie Tryb. Piotra Grochulskiego i Tomasza Retyka po rozpoznaniu w dniach 17, 24, 28 kwietnia 2014 roku, 2 czerwca 2014roku, 4 września 2014roku sprawy 1.P. A. (1) córkiP.iB.z domuA. urodzonej (...)wM. oskarżonej o to, że I w okresie od 26 lipca 2010r. do 14 maja 2011r. wŁ.,C., wspólnie i w porozumieniu zG. K.,A. P. (1),K. K.,M. K. (1),M. Ł. (1),S. Ł.,R. Ł.,M. R.,A. P. (2),A. K.,S. P.,M. Ł. (2),A. Ł.,M. L.,A. P. (3),M. G.,J. H. (1)brała udział w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnienie przestępstw przeciwko mieniu w tym zwłaszcza kradzieży, z których uczyniono stałe źródło dochodu tj. o czyn zart. 258 § 1 kk II w dniu 4 stycznia 2011r. wC.woj.(...)działając wspólnie i w porozumieniu zA. P. (1),M. K. (1)iR. Ł.gdyA. P. (1)podawała się za pracownika firmy farmaceutyczno – kosmetycznejM.weszła domieszkania nr (...)przyul. (...)gdzie dokonała włamania do szuflad segmentu skąd zabrała w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 1260 zł. oraz złotą biżuterię w postaci dwóch obrączek, czterech pierścionków, dwóch łańcuszków oraz 2 par kolczyków o łącznej wartości 3,500 zł. wszystko o łącznej wartości 4,760 zł. na szkodęT. D., przy czym zarzucanego czynu dopuściła się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za podobne przestępstwo umyślne tj. o czyn zart. 279 § 1 kkw zw. zart. 65 § 1 kkw zw. zart. 64 § 1 kk III w dniu 26 lipca 2010r. wŁ.działając wspólnie i w porozumieniu zR. Ł.iA. P. (1), gdyA. P. (1)podawała się za pracownika fundacji zdrowia weszła domieszkania nr (...)przyul. (...)wraz zR. Ł., skąd zabrała w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 2400 zł oraz klucze od mieszkania działając na szkodęJ. J. (1), przy czym zarzucanego czynu dopuściła się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za podobne przestępstwo umyślne tj. o czyn zart. 278 § 1 kkw zw. zart. 65 § 1 kkw w zw. zart. 64 § 1 kk IV w dniu 16 grudnia 2010 roku wW.działając wspólnie i w porozumieniu zM. K. (1),A. P. (1)orazR. Ł.podając się za pracownika firmy kosmetyczno – farmaceutycznejM.weszła domieszkania nr (...)przyul. (...)skąd zabrała w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 1040 zł. na szkodęK. F., przy czym zarzucanego czynu dopuściła się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za podobne przestępstwo umyślne tj. o czyn zart. 278 § 1 kkw zw. zart. 65 § 1 kki w zw. zart. 64 § 1 kk V w grudniu 2010 roku wG.woj.(...)działając wspólnie i w porozumieniu zM. K. (1),A. P. (1)orazR. Ł.podając się za pracownika firmy kosmetyczno – farmaceutycznejM.weszła domieszkania nr (...)przyul. (...)skąd zabrała w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 1300 zł, około 100 Euro, monetę zJ. P.II wszystko o łącznej wartości nie mniej niż 1800 zł. na szkodęZ. W., przy czym zarzucanego czynu dopuściła się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za podobne przestępstwo umyślne tj. o czyn zart. 278 § 1 kkw zw. z aert. 65§ 1 kki w zw. zart. 64 § 1 kk 2.M. G. (1) córkiP.iI.z domuG. urodzonej (...)wK. oskarżonej o to, że: VI w okresie od 27 stycznia 2010r. do 14 maja 2011r. wP.,Ł.,C.,K.,W., miastG.wspólnie i w porozumieniu zA. P. (1),G. K.,K. K.,M. K. (1),M. Ł. (1),S. Ł.,R. Ł.,M. Ł. (2),M. R.,A. P. (2),P. A. (1),A. K.,S. P.,A. Ł.,M. L.,A. P. (3),J. H.brała udział w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnienie przestępstw przeciwko mieniu w tym zwłaszcza, kradzieży , z których uczyniono stałe źródło dochodu tj. o czyn. zart. 258 § 1 kk VII na przełomie miesięcy grudzień 2010 – styczeń 2011r wT.woj.,(...)działając wspólnie i w porozumieniu zA. P. (1), kobietą ops.M.oraz mężczyzną ops. (...), gdyA. P. (1)podawała się za pracownika administracji weszła domieszkania nr (...)przyul. (...)za niąM. G. (1)skąd usiłowała dokonać zaboru mienia lecz zamierzonego czynu nie osiągnęła z uwagi na spłoszenie przez pokrzywdzoną, czym działał na szkodęH. F. tj. o czyn zart. 13 § 1 kkw zw. zart. 278 § 1 kkw zw. zart. 65 § 1 kk VIII w dniu 21 stycznia 2011r weW.woj.(...)działając wspólnie i w porozumieniu zA. P. (1),J. H. (2), oraz kobietą opseudonimie (...), gdyA. P. (1)podawała się za pracownika administracji, weszła domieszkania nr (...)przyul. (...), skąd zabrała w celu przywłaszczenia biżuterię złotą i srebrną o łącznej wartości 30 000 zł. na szkodęM. K. (2) tj. o czyn zart. 278 § 1 kkw zw. zart. 65 § 1 kk IX w dniu 24 stycznia 2011r. wO.woj.(...), działając wspólnie i w porozumieniu zA. P. (1),J. H. (1)oraz kobietą opseudonimie (...), gdyA. P. (1)podawała się za pracownika administracji, weszła do mieszkania przyul. (...)skąd zabrała w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 2200 zł. działając na szkodęG.iE. J. tj. o czyn zart. 278 § 1 kkw zw. zart. 65 § 1 kk X w lutym 2011r wK.woj.(...)działając wspólnie i w porozumieniu zA. P. (1), gdyA. P. (1)podawała się za pracownika administracji, weszła domieszkania nr (...)przyul. (...)skąd usiłowała dokonać zaboru mienia w postaci pieniędzy w wysokości 900 zł , lecz zamierzonego czynu nie osiągnęła z uwagi na spłoszenie przez pokrzywdzoną, czym działała na szkodęM. J. tj. o czyn zart. 13 § 1 kkw zw. zart. 278 § 1 kkw zw. zart. 65 § 1 kk XI w dniu 19 lutego 2011r. wP.. działając wspólnie i w porozumieniu zA. P. (1), gdyA. P. (1)podawała się za pracownika administracji weszła domieszkania nr (...)przyul. (...), skąd zabrała w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 1000 zł na szkodęK. Z. 3.J. A.z domuD. córkiT.iE.z domuT. urodzonej (...)wL. oskarżonej o to, że XII w dniu 07 lipca 2011r. wP.działając wspólnie i w porozumieniu zS. Ł., podając się za pracownika administracji weszła domieszkania nr (...)przyul. (...)skąd zabrała w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 2000 zł oraz złoty łańcuszek wartości 200 zł. , wszystko o łącznej wartości 2200 zł czym działała na szkodęS. K. tj. o czyn zart. 278 § 1 kk 4.D. B. córkiA.iK.z domuB. urodzonej (...)wB. oskarżonej o to, że XIII w dniu 19 października 2011 r. wB., działając wspólnie i w porozumieniu zS. Ł., pod pozorem uzyskania adresu zamieszkania znajomej, wykorzystując tym samym nieuwagę lokatora, weszła domieszkania nr (...)przyul. (...), skąd zabrała w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 30 000 zł. czym działała na szkodęN. S. tj. o czyn zart. 278 § 1 kk orzeka 1. w miejsce czynu zarzucanego w punkcie I oskarżonąP. A. (1)uznaje za winną tego, że w okresie od 26 lipca 2010 roku do 4 stycznia 2011 roku wŁ.i innych miastach na terenie kraju, działając wspólnie i w porozumieniu zA. P. (1),R. Ł., (co do których postępowanie zostało prawomocnie zakończone) oraz inną osobą, brała udział w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu dokonywanie kradzieży i kradzieży z włamaniem mienia z mieszkań, czym wyczerpała dyspozycjęart. 258§1 kki za to na podstawieart. 258§1 kkwymierza jej karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, 2. w miejsce czynów zarzucanych w punktach II , III, IV, V oskarżonąP. A. (1)uznaje za winną tego że w okresie od 26 lipca 2010 roku do 4 stycznia 2011 roku wŁ.i innych miastach na terenie kraju, działając w zorganizowanej grupie przestępczej - opisanej w punkcie 1 wyroku, wspólnie i w porozumieniu zA. P. (1),R. Ł.(co do których postępowanie karne zostało prawomocnie zakończone) oraz inną osobą, z góry powziętym zamiarem i w krótkich odstępach czasu, dokonała kradzieży i kradzieży z włamaniem mienia z mieszkań na szkodę innych osób o łącznej wartości około 10.100 zł., i tak: -w dniu 26 lipca 2010 roku wŁ., działając wspólnie i w porozumieniu zA. P. (1)iR. Ł., podając się za pracownika firmy farmaceutyczno-kosmetycznej(...)weszła domieszkania nr (...)przyulicy (...), skąd zabrała w celu przywłaszczenia klucze od mieszkania i pieniądze w kwocie 2400 zł. na szkodęJ. J. (1), - w dniu 16 grudnia 2010 roku wW., działając wspólnie i w porozumieniu zA. P. (1),R. Ł.i inną osobą, podając się za pracownika firmy farmaceutyczno – kosmetycznej(...)weszła domieszkania nr (...)przyulicy (...), skąd zabrała w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 1040 zł. na szkodęK. F., - w grudniu 2010 roku wG., działając wspólnie i w porozumieniu zA. P. (1),R. Ł.i inną osobą, podając się za pracownika firmy farmaceutyczno – kosmetycznej(...)weszła domieszkania nr (...)przyulicy (...), skąd zabrała w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 1300 zł., około 100 euro i monetę zJ. P. I.wszystko o łącznej wartości nie mniejszej niż 1800 zł. na szkodęZ. W., - w dniu 4 stycznia 2011 roku wC., działając wspólnie i w porozumieniu zA. P. (1),R. Ł.i inną osobą, podając się za pracownika firmy farmaceutyczno – kosmetycznej(...)weszła domieszkania nr (...)przyulicy (...), gdzie dokonała włamania do szuflad segmentu, skąd zabrała w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 1260 zł. oraz złotą biżuterię w postaci dwóch obrączek, czterech pierścionków, dwóch łańcuszków, dwóch par kolczyków, wszystko o łącznej wartości około 4760zł. na szkodęT. D., przy czym czyn ten popełniła w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności wymierzonej za podobne przestępstwo umyślne, czym wyczerpała dyspozycjęart. 279§1 kkiart. 278§1 kkw zw. zart. 11§2 kkw zw. zart. 65§1 kkw zw. zart. 12 kkw zw. zart. 64§1 kki za to na podstawieart. 279§ 1 kkw zw. zart. 11§3 kkwymierza jej karę 1 (jednego) roku i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności, 3. na podstawieart. 85 kk,art. 86§1 kkorzeka wobec oskarżonejP. A. (1)łączną karę pozbawienia wolności w wymiarze 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy, 4. w miejsce czynu zarzucanego w punkcie VI oskarżonąM. G. (1)uznaje za winną tego że w styczniu 2011 roku wT.i innych miastach na terenie kraju, działając wspólnie i w porozumieniu zA. P. (1)(co do której postępowanie zostało prawomocnie zakończone) oraz innymi osobami, brała udział w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu dokonywanie kradzieży mienia z mieszkań, czym wyczerpała dyspozycjęart. 258§1 kki za to na podstawieart. 258§1 kkwymierza jej karę pozbawienia wolności w wymiarze 6 (sześciu) miesięcy, 5. w miejsce czynów zarzucanych w punktach VII, VIII, IX oskarżonąM. G. (1)uznaje za winną tego że w styczniu 2011 roku wT.i innych miastach na terenie kraju, działając w zorganizowanej grupie przestępczej - opisanej w punkcie 4 wyroku, wspólnie i w porozumieniu zA. P. (1)(co do której postępowanie karne zostało prawomocnie zakończone) oraz innymi osobami, z góry powziętym zamiarem i w krótkich odstępach czasu, dokonała i usiłowała dokonać kradzieży mienia z mieszkań na szkodę innych osób o łącznej wartości 32.200 zł., i tak: -w styczniu 2011 roku wT., działając wspólnie i w porozumieniu zA. P. (1)i innymi osobami, podając się za pracownika administracji weszła domieszkania nr (...)przyulicy (...), skąd usiłowała dokonać kradzieży mienia, lecz zamierzonego celu nie osiągnęła z uwagi na spłoszenie przez pokrzywdzoną, czym działała na szkodęH. F., -w dniu 21 stycznia 2011 roku weW., działając wspólnie i w porozumieniu zA. P. (1)i innymi osobami, podając się za pracownika administracji weszła domieszkania nr (...)przyulicy (...), skąd zabrała w celu przywłaszczenia biżuterię złotą i srebrną o łącznej wartości 30.000 zł. na szkodęM. K. (2), -w dniu 24 stycznia 2011 roku wO., działając wspólnie i w porozumieniu zA. P. (1)i innymi osobami, podając się za pracownika administracji weszła domieszkania nr (...)przyulicy (...), skąd zabrała w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 2200 zł. na szkodęG.iE. J., czym wyczerpała dyspozycjęart. 13§1 kkw zw. zart. 278§1 kkiart. 278§1 kkw zw. zart. 11§2 kkw zw. zart. 65§1 kkw zw. zart. 12 kki za to na podstawieart. 278§1 kkw zw. zart. 11§3 kkwymierza jej karę pozbawienia wolności w wymiarze 10 (dziesięciu) miesięcy, 6. w miejsce czynu zarzucanego w punkcie X uznaje oskarżonąM. G. (1)za winną tego że w lutym 2011 roku wK., działając wspólnie i w porozumieniu zA. P. (1)(co do której postępowanie karne zostało prawomocnie zakończone), podając się za pracownika administracji weszła domieszkania nr (...)przyulicy (...), skąd usiłowała dokonać kradzieży mienia, lecz zamierzonego celu nie osiągnęła z uwagi na spłoszenie przez pokrzywdzoną, czym działała na szkodęM. J., czym wyczerpała dyspozycjęart. 13§1 kkw zw. zart. 278§ 1 kki za to na podstawieart. 14§1 kkw zw. zart. 278§ 1 kkwymierza jej karę pozbawienia wolności w wymiarze 6 (sześciu) miesięcy, 7. na podstawieart. 85 kk,art. 86§1 kkorzeka wobec oskarżonejM. G. (1)łączną karę pozbawienia wolności w wymiarze 1 (jednego) roku, 8. oskarżonąM. G. (1)uniewinnia od popełnienia czynu zarzucanego w punkcie XI, a koszty sądowe w tym zakresie przejmuje na rachunek Skarbu Państwa, 9. oskarżonąJ.A.uniewinnia od popełnienia czynu zarzucanego w punkcie XII, a koszty sądowe w tym zakresie przejmuje na rachunek Skarbu Państwa, 10. oskarżonąD. B.uniewinnia od popełnienia czynu zarzucanego w punkcie XIII, a koszty sądowe w tym zakresie przejmuje na rachunek Skarbu Państwa, 11. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw.M. S.kwotę 1328, 40 (jeden tysiąc trzysta dwadzieścia osiem złotych, czterdzieści groszy) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonejP. A. (1)z urzędu, 12. zwalnia oskarżoneP. A. (1)iM. G. (1)od kosztów sądowych, które przejmuje na rachunek Skarbu Państwa. III K 12/14 UZASADNIENIE A. P. (1)poznałaP. A. (1),pseudonim (...)w 2010 roku wŁ.. Poznała też mężczyznę narodowości romskiej o pseudonimie(...)- tj.R. Ł., który zaproponował jej wspólne okradanie starszych osób. W okresie od 26 lipca 2010 roku do 4 stycznia 2011 roku działała z nim,P. A. (2)iM. K. (1)w zorganizowanej grupie przestępczej zajmującej się okradaniem mieszkań starszych ludzi. Mechanizm działania grupy był następujący. NajpierwR. Ł.decydował w jakim mieście będzie dokonywana kradzież. Jeżdżąc samochodem wypatrywano głównie starszych osób idących z zakupami do domu lub np. stojących w oknie. Zwykle po wybraniu mieszkaniaA. P. (1)iP. A. (1)udawały się do niego i podając się za pracowników firmy farmaceutyczno - kosmetycznej(...)zagadywały lokatora. Zadaniem obu kobiet było odwrócenie uwagi lokatora, tak aby w tym czasie,R. Ł.mógł „wejść za plecy”- tzn. wejść do mieszkania i skraść z niego pieniądze, ewentualnie biżuterię, a potem niepostrzeżenie je opuścić. Kobiety także wychodziły z mieszkania. RolaM. K. (1)polegała na tym, że był kierowcą, przywoził pozostałych na miejsce kradzieży, czekał na nich, a po dokonaniu kradzieży odjeżdżał razem z nimi.R. Ł.dzielił pomiędzy wszystkich skradzione pieniądze. Skradziona biżuteria była od razu sprzedawana w lombardzie, a uzyskane pieniądze były dzielone pomiędzy członków grupy. Były to różne kwoty - uzależnione od tego, jaką kwotę do podziału przedstawiłR. Ł.. Ze skradzionej puli były odliczane koszty paliwa, ewentualnie hotelu - jeśli członkowie grupy dokonywali kradzieży w innym mieście i nocowali w hotelu, koszty wyżywienia lub papierosów. (zeznaniaA. P. (1)k.215-216, 944-949). W okresie od 26 lipca 2010 roku do 4 stycznia 2011 rokuP. A. (1)dokonała opisanych poniżej kradzieży i jednej kradzieży z włamaniem. W lipcu 2010 rokuA. P. (1),P. A. (1)iR. Ł.postanowili dokonać kradzieży zmieszkania nr (...)przyulicy (...)wŁ.. Najpierw w dniu 24 lipca 2010 roku kobiety zadeklarowały na ulicy pomoc starszej kobiecie - 78 letniejJ. J. (1)w niesieniu zakupów. Razem z nią udały się do jej mieszkania, a po pozostawieniu zakupów wyszły. W dniu 26 lipca 2010 roku ponownie udały się do mieszkaniaJ. J. (1)wraz zR. Ł.i towarzyszącym mu dzieckiem. Powiedziały, że są pracownikami firmy farmaceutyczno – kosmetycznej(...). Pokrzywdzona wpuściła ich do środka. Dziecko zostało na zewnątrz. Kobiety i mężczyzna zaczęli pytać gdzie są pieniądze i przeszukiwać mieszkanie. Pokrzywdzona bardzo się zdenerwowała. Jeden ze sprawców wyjął z pod ławy pieniądze w kwocie 2.300zł. oraz portfel, w którym było 100zł. i klucze do mieszkania. Zabrali te rzeczy i opuścili mieszkanie. (zeznaniaA. P. (1)k.156,J. J. (1)k.158-159). W dniu 16 grudnia 2010 rokuP. A. (1),A. P. (1),R. Ł.iM. K. (1)pojechali samochodemmarki G.doW.celem dokonania kradzieży z jakiegoś mieszkania. Pojazdem kierowałM. K. (1). Gdy dojechali na miejsceP. A. (1),A. P. (1)iR. Ł.wysiedli i udali się do bloku przyulicy (...).M. K. (1)czekał na nich w samochodzie. (zeznaniaA. P. (1)k.172-174). Około godziny 13.10P. A. (1)iA. P. (1)zadzwoniły do drzwimieszkania nr (...). Powiedziały, że są przedstawicielkami firmy farmaceutyczno - kosmetycznejM.i właścicielka mieszkaniaK. F.wpuściła je do środka.P. A. (1)przeprowadzała z nią w kuchni wywiad na temat używanych kosmetyków, a w tym czasie zadaniemA. P. (1)było osłanianieR. Ł., który miał również wejść do mieszkania niezauważony przez pokrzywdzoną aby dokonać kradzieży.A. P. (1)zapytała pokrzywdzoną, czy może skorzystać z łazienki. Ta się zgodziła. Gdy pokrzywdzona została sama w kuchni zP. A. (1)do mieszkania wszedł niezauważony przez niąR. Ł.i penetrował mieszkanie. Z portfela leżącego w komodzie skradł pokrzywdzonej pieniądze w kwocie 1040 zł., po czym opuścił mieszkanie. WtedyA. P. (1)ponownie weszła do kuchni i po chwili obie kobiety także wyszły z mieszkania. Wtedy pokrzywdzona zorientowała się, że została okradziona. (zeznaniaA. P. (1)k.172-174,K. F.k.176-177, 178-179, 192-194). W grudniu 2010 rokuP. A. (1),A. P. (1),M. K. (1)iR. Ł.dokonali kolejnej kradzieży z mieszkania. W tym celu przyjechali samochodem kierowanym przezM. K. (1)doG..M. K. (1)czekał w samochodzie, a oni poszli domieszkania nr (...)przyulicy (...). Drzwi otworzył starszy, schorowany człowiek -W. W.. Kobiety przedstawiły się za pracowników firmy farmaceutyczno - kosmetycznejM.i weszły do środka. W czasie rozmowy widząc, że mężczyzna jest chory, zapytały gdzie trzyma pieniądze. On zaprowadził je do łazienki i pokazał metalową puszkę, w której były pieniądze. Kobiety wyszły z łazienki i w dalszym ciągu rozmawiały z mężczyzną. W tym czasie do mieszkania wszedł takżeR. Ł..A. P. (1)powiedziała do niego słowo „łazienka”. On wszedł tam i skradł z puszki pieniądze w kwocie 1300zł., 100 euro oraz monetę zJ. P. I.wszystko o łącznej wartości nie mniej niż 1800zł., po czym opuścił mieszkanie. Kobiety także wyszły z mieszkania. Żona mężczyznyZ. W.po powrocie do domu z pracy stwierdziła kradzież wyżej wymienionych rzeczy. (zeznaniaA. P. (1)k.174,Z. W.k.197-199). W dniu 4 stycznia 2011 rokuA. P. (1),P. A. (1),M. K. (1)iR. Ł.pojechali wspólnie samochodemmarki G.doC.celem dokonania kradzieży z jakiegoś mieszkania. Samochodem kierowałM. K. (1). (zeznaniaA. P. (1)k.85). Na miejscuA. P. (1),P. A. (1)iR. Ł.wysiedli z pojazdu i udali się naulicę (...). Około godziny 12.00P. A. (1)iA. P. (1)zadzwoniły do drzwimieszkania nr (...)i podając się za pracowników firmy farmaceutyczno – kosmetycznejM.chciały przeprowadzić wywiad.T. D.wpuściła je do środka. Kobiety rozmawiały z pokrzywdzoną w kuchni. W tym czasie wykorzystując nieuwagę pokrzywdzonej, wszedł do mieszkaniaR. Ł.i przy pomocy śrubokręta wyłamał zamek w szufladach mebli, skąd skradł pieniądze w kwocie 1260 zł. oraz złotą biżuterię w postaci dwóch obrączek, czterech pierścionków, dwóch łańcuszków, dwóch par kolczyków o łącznej wartości około 3.500 zł. Następnie niezauważony opuścił mieszkanie. Obie kobiety także wyszły. Po chwili pokrzywdzona zorientowała się, że została okradziona. (zeznaniaA. P. (1)k.85,T. D.k.134-136, 1129). Oskarżona wraz z wspólnikami udała się do samochodu, gdzie czekałM. K. (1), po czym odjechali z miejsca zdarzenia. (zeznaniaA. P. (1)k.85). W styczniu 2011 rokuA. P. (1)przyjechała doK.. Nie chciała już dalej pracować zR. Ł., ponieważ uważała, że on ją oszukuje i nie dzieli sprawiedliwie pieniędzy. Tu poznałaM. G. (1)opseudonimie (...). Przez okres tego miesiącaA. P. (1)działała zM.G.w zorganizowanej grupie przestępczej, której celem było okradanie mieszkań w sposób opisany wyżej. W skład tej grupy wchodziły także kobiety narodowości romskiej opseudonimach (...)iR.oraz kierowcaJ. H. (1)–pseudonim (...).M. G. (1)była osobą „wchodzącą za plecy” i okradającą mieszkanie. Wybierała także w porozumieniu z kierowcą miejsce, w którym dokonają kradzieży. Mechanizm działania grupy był taki sam jak już opisany wyżej. Najpierw wypatrywano starszych osób, które można by okraść. NastępnieA. P. (1)wchodziła do mieszkań podając się za pracownika administracji. Za każdym razem towarzyszyła jej jeszcze jedna kobieta i była toM.lubR.. Ich zadaniem było zagadywanie lokatora i odwracanie uwagi. Należało to tak robić, abyM. G. (1)mogła w tym czasie niezauważona wejść do mieszkania, okraść je i wyjść. Kierowca -J. H. (1)przywoził kobiety na miejsce zdarzenia, czekał, a po ich powrocie odjeżdżał z nimi szybko z danej dzielnicy. Pieniądze dzieliłaM. G. (1). Skradziona biżuteria była sprzedawana w lombardzie, a uzyskane pieniądze dzielone pomiędzy sprawców kradzieży. (zeznaniaA. P. (1)k.215-216, 944-949). W styczniu 2011 rokuM. G. (1)dokonała opisanych poniżej dwóch kradzieży i jednego usiłowania kradzieży mienia z mieszkań. W styczniu 2011 rokuA. P. (1)wspólnie zM. G., kobietą opseudonimie (...)iJ. H. (1)przyjechali samochodem markiS.do miejscowościT.z zamiarem dokonania kradzieży. (zeznaniaA. P. (1)k.13, 85) A. P. (1)zapukała do drzwimieszkania nr (...)przyulicy (...)należącego doH. F.. Powiedziała, że jest pracownikiem administracji i chciała sprawdzić ciśnienie wody. Pokrzywdzona wpuściła ją do środka. Udały się do łazienki, gdzieH. F.odkręciła krany. Do mieszkania weszła teżM.iM. G. (1).A. P. (1)stała w drzwiach łazienki i w pewnej chwili zaczęła je przymykać. Wtedy pokrzywdzona odepchnęła drzwi i usłyszała stukanie szuflad w pokoju. Zorientowała się, że jeszcze ktoś inny jest w mieszkaniu i zaczęła krzyczeć „złodzieje, złodzieje”. (zeznaniaH. F.k.88-89,A. P. (1)k.13, 85). W tym czasie w pokoju byłaM. G. (1), która weszła do mieszkania wykorzystując nieuwagę pokrzywdzonej i penetrowała go celem znalezienia rzeczy lub pieniędzy. Słysząc krzyk pokrzywdzonej szybko wybiegła z pokoju na zewnątrz mieszkania. Za nią uciekła takżeA. P. (1). Tym razem kobiety nic nie zdołały skraść. (zeznaniaA. P. (1)k.85). W dniu 21 stycznia 2011 rokuA. P. (1),M. G. (1),M.iJ. H. (1)przyjechali zK.doW.celem dokonania kolejnej kradzieży. Na miejscu kobiety wysiadły z samochodu, aJ. H. (1)czekał na nie. Około godziny 12.30A. P. (1)zadzwoniła do drzwimieszkania nr (...)przyulicy (...)mówiąc, że jest z administracji i chce sprawdzić czy dokonywano jakiś remontów, ponieważ ktoś zalewa piwnicę.M. K. (2)i jej mążS.wpuścili ją do mieszkania. Po chwili przyszła jeszcze jej koleżanka -M.. Przez około pół godziny obie kobiety sprawdzały wodę tj. odkręcały krany w łazience i kuchni, odwracając w ten sposób uwagę pokrzywdzonych. W tym czasie weszła do mieszkania takżeM. G. (1). Domownicy jej nie zauważyli. Zaczęła przeszukiwać mieszkanie. Z toaletki w pokoju skradła złotą i srebrną biżuterię, po czym wyszła z mieszkania. Kobiety w dalszym ciągu zagadywały małżonków. Powiedziały im o rzekomej nadpłacie i wyszły pod pretekstem rozmienienia pieniędzy. Do mieszkania już nie wróciły. Po chwili pokrzywdzona stwierdziła, że z toaletki w pokoju skradziono złotą i srebrną biżuterię o łacznej wartości 30.000 zł. (zeznaniaM. K. (2)k.71-72,A. P. (1)k.758-759, 947). W dniu 24 stycznia 2011 rokuM. G. (1),A. P. (1)i kobieta opseudonimie (...)pojechały wspólnie zJ. H. (1)samochodem markiM.doO.celem dokonania kradzieży. Pojazdem kierowałJ. H. (1). Na miejscu, około godziny 12.00 kobiety wysiadły z samochodu i udały się do bloku przyulicy (...).J. H. (1)czekał na nie w samochodzie. (zeznaniaA. P. (1)k.54,J. H. (1)k.121,J. G.k.40). A. P. (1)zadzwoniła do drzwimieszkania nr (...)należącego doE.iG. J.. Powiedziała, że jest z administracji i dokonuje przeglądu mieszkań.E. J.wpuścił ją do środka. Po chwili weszłaR., która miała jej pomagać w przeglądzie.A. P. (1)usiadła w dużym pokoju przy stole, a jej wspólniczka stanęła w drzwiach. W tym pokoju na łóżku leżałaG. J..A. P. (1)pytała pokrzywdzonych o kwestie związane z mieszkaniem, m. inn. o remont i zapisywała wszystko w zeszycie. W pewnym momencieG. J.wstała z łóżka i chciała wyjść z pokoju. Jednak stojąca w drzwiachR.nie chciała jej wypuścić. WtedyE. J.zerwał się z krzesła i razem z żoną zaczął szarpać się z obiema kobietami, które uniemożliwiały im wyjście z pokoju. W tym czasie w małym pokoju znajdowała się jużM. G. (1), która wykorzystując nieuwagę pokrzywdzonych weszła do mieszkania. Zabrała z szafki w meblach pieniądze w kwocie 2.200zł. i z tymi pieniędzmi uciekła z mieszkania. Pokrzywdzeni widzieli jak wybiegała z pokoju w stronę wyjścia.G. J.zaczęła wzywać pomocy. W pewnej chwili z mieszkania uciekła takżeR.. Pokrzywdzeni zatrzymali na klatce schodowejA. P. (1). Szarpała się i chciała uciec, ale na klatkę wybiegli sąsiedziD. P.iR. P., którzy pomogli ją przytrzymać. Na miejsce zdarzenia wezwano policję iA. P. (1)została zatrzymana. (zeznaniaE. J.k.24-26,G. J.k.27-28, 1265-1266,D. P.k.31-32,R. P.k.35-36,D. M.k.45-46,M. G. (2)k.48-49,A. P. (1)k.947, protokół okazania zdjęć k.77-78, pisma k. 1215, 1216, tablica poglądowa k.1217). Dwie pozostałe kobiety pobiegły szybko do samochodu, w którym czekał na nieJ. H. (1)i odjechali z miejsca zdarzenia. (zeznaniaJ. H. (1)k.121). W lutym 2011 roku wK.A. P. (1)iM. G. (1)postanowiły same wspólnie dokonać kradzieży z jakiegoś mieszkania. W tym celu, w godzinach dopołudniowych obie udały się taksówką naulicę (...).A. P. (1)zadzwoniła do drzwimieszkania nr (...)należącego doM. J.i podała się za pracownika socjalnego. Wspólnie z pokrzywdzoną i jej mężem udała się do kuchni, gdzie zaczęli rozmawiać. Po upływie około pół godziny do mieszkania przyszła takżeM. G. (1). Przez chwilę rozmawiała z nimi, po czym wyszła z kuchni.M. J.zorientowała się, że jej nie ma i także wyszła z kuchni. Zobaczyła, że stoi w dużym pokoju i rozgląda się. Widząc pokrzywdzoną powiedziała, że szuka łazienki. Wtedy pokrzywdzona domyśliła się, że kobiety chcą ich okraść i nakazała im opuścić mieszkanie. One szybko wyszły. W pokoju pokrzywdzona miała schowane pieniądze w kwocie 900zł., ale podczas zdarzenia kobiety nic nie skradły. (zeznaniaM. J.k.95-96,A. P. (1)k. 92, protokół okazania k. 98-99, dokumentacja fotograficzna k.180, 187). M. G. (1)jest panną, matką jednego dziecka, bez zawodu, nie pracującą, pozostającą na utrzymaniu babci. Oskarżona była w przeszłości kilkakrotnie karana, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu. (karta karna k.618-619, oświadczenie oskarżonej k.877). P. A. (1)w chwili popełnienia zarzucanych czynów miała w pełni zachowaną zdolność rozpoznania ich znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem. Stwierdzono u niej osobowość o cechach nieprawidłowych. P. A. (1)jest panną, matką czwórki dzieci, nie posiada zawodu, utrzymuje się z handlu na bazarach, jej miesięczny dochód wynosi około 1000zł. Była dotychczas kilkakrotnie karana, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu. (opinia sądowo-psychiatryczna k.565-569, karta karna k.623-624, oświadczenie oskarżonej k.877). P. A. (1)nie przyznała się do żadnego z czynów. Powiedziała, że nie znaA. P. (1)ani żadnej innej osoby wskazanej w zarzutach. Odmówiła składania wyjaśnień i udzielania odpowiedzi na pytania zadawane przez Sąd i strony. (wyjaśnieniaP. A. (1)k. 439, 655-656, 877-878). M. G. (1)częściowo przyznała się do popełnienia czynu zarzucanego jej w punkcie X aktu oskarżenia. Wyjaśniła, że umówiła się zA. P. (1), że udadzą się do mieszkania przyulicy (...)wK..A. P. (1)miała przedstawić się za pracownika administracji i zagadywać starszą panią, a ona w tym czasie miała wejść do mieszkania i zabrać pieniądze. Gdy były na miejscu iP.zagadywała tę kobietę, to oskarżona stwierdziła, że nie wejdzie do tego mieszkania i wyszła z klatki schodowej. Uznała, że nie będzie się w to pakować i nie chciała ryzykować. Więcej nie widziała się zP.. Stanowczo zaprzeczyła popełnieniu pozostałych czynów zarzuconych w akcie oskarżenia i działaniu w zorganizowanej grupie przestępczej. Wyjaśniła także, że znała jedynieJ. H. (1), który był jej wujkiem, pozostałych osób wskazanych w zarzutach nie znała. (wyjaśnieniaM. G. (1)k. 530-533, 878). Sąd dał wiarę zeznaniomA. P. (1)uznając, że przekonywująco i szczerze opowiedziała o swojej działalności przestępczej.A. P. (1)po zatrzymaniu, zdecydowała się na złożenie obszernych wyjaśnień, w których wskazała osoby biorące udział wspólnie z nią w dokonywaniu kradzieży mienia z mieszkań. Z jej relacji wynika, że w okresie od 26 lipca 2010 roku do 4 stycznia 2011 roku działała w zorganizowanej grupie przestępczej zR. Ł.,M. K. (1)iP. A. (1), natomiast w styczniu 2011 roku przyjechała doK., gdzie poznałaM. G. (1)i w tym czasie dokonywała kradzieży z mieszkań wspólnie z nią, kobietami opseudonimach (...)iR.orazJ. H. (1). W obu przypadkach celem działania grupy było dokonywanie kradzieży mienia z mieszkań. RolaA. P. (1)iP. A. (1)polegała na zagadywaniu lokatora, tak aby w tym czasie mógł wejść niezauważony przez niegoR. Ł., który penetrował mieszkanie, dokonywał kradzieży pieniędzy lub biżuterii, po czym je opuszczał. Z koleiM. K. (1)pełnił rolę kierowcy. Po dokonanej kradzieżyR. Ł.dzielił skradzione pieniądze pomiędzy członków grupy. Skradziona biżuteria była sprzedawana w lombardach. RolaM. G. (1)polegała na tym, że w czasie, gdyA. P. (1)zM.lubR.zagadywały lokatora, to ona wchodziła do mieszkania, skąd dokonywała kradzieży pieniędzy lub biżuterii. Potem dzieliła skradzione pieniądze między członków grupy. Rolę kierowcy pełnił wtedyJ. H. (1). Sąd analizując zebrane dowody nie znalazł żadnych powodów wskazujących, żeA. P. (1)celowo i fałszywie pomówiłaP. A. (1)iM. G. (1). Pomiędzy kobietami nie było żadnych konfliktów, nieporozumień, a łączyło je jedynie wspólne dokonywanie kradzieży. A. P. (1)podczas pierwszego przesłuchania po zatrzymaniu podała, że kradzieży z mieszkania wO.dokonała z dwiema kobietami narodowości romskiej o imionachT.iB.oraz mężczyzną o jasnej karnacji, którego widziała pierwszy raz w życiu. Jednak podczas kolejnych przesłuchań zdecydowała się ujawnić całą prawdę o prowadzonej działalności przestępczej i wskazać osoby uczestniczące razem z nią w kradzieżach. Przyznała wtedy, że powyższej kradzieży wO.dokonała wspólnie zM. G.,R.iJ. H. (1), a w toku dalszego postępowania konsekwentnie tę relację potwierdzała. A. P. (1)składając wyjaśnienia w swojej sprawie sama, dobrowolnie wskazała organom ścigania mieszkania, z których dokonano lub usiłowano dokonać kradzieży. Opowiadając o przebiegu zdarzeń nie umniejszała swojej roli w przestępstwach, co przemawia za szczerością jej relacji.A. P. (1)w swoich zeznaniach nie pamiętała wszystkich szczegółów dotyczących poszczególnych kradzieży, ale jest to zrozumiałe ze względu na bardzo dużą ilość zdarzeń w których uczestniczyła i odległość czasową. A. P. (1)została już prawomocnie skazana wyrokiem Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z 20 czerwca 2013 roku, sygn. akt III K 39/13 za kilkadziesiąt kradzieży mienia z mieszkań popełnionych w różnych składach osobowych na łączną karę pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy oraz łączną karę grzywny w ilości 200 stawek dziennych, każda po 10 zł. Wprawdzie aniP. A. (1)aniM. G. (1)nie przyznały się do udziału w kradzieżach omówionych w stanie faktycznym sprawy, ale zdaniem Sądu jest to jedynie wyraz przyjętej przez oskarżone linii obrony przed odpowiedzialnością karną. Jednocześnie Sąd uznał, że brak jest dowodów potwierdzających, żeP. A. (1)działała w zorganizowanej grupie przestępczej do 14 maja 2011 roku, aM. G. (1)w okresie innym, aniżeli styczeń 2011 roku oraz że w skład tych grup wchodziły jeszcze inne osoby wskazane w zarzutach aktu oskarżenia w punktach I i VI tj.G. K.,K. K.,M. Ł. (1),S. Ł.,M. R.,A. P. (2),A. K.,S. P.,M. Ł. (2),A. Ł.,M. L.,A. P. (3). Przeczą temu nie tylko wyjaśnienia oskarżonych ale również zeznaniaA. P. (1), która podała, że w tamtym czasie działało kilka różnych zorganizowanych grup, przy czym oskarżone nie współdziałały ze wskazanymi wyżej osobami. ZeznaniaA. P. (1), zawierające opis poszczególnych zdarzeń, znalazły potwierdzenie w relacjach pokrzywdzonychJ. J. (1),K. F.,Z. W.,T. D.,H. F.,M. K. (2),G.iE.małżonkówJ.orazM. J.. Nie wszyscy pokrzywdzeni byli w stanie rozpoznać wizerunki sprawców, ale ich relacje o okolicznościach zdarzeń są zgodne z relacjamiA. P. (1). Dlatego Sąd uznał, że zeznania pokrzywdzonych nie budzą wątpliwości, zasługują na wiarę, a w połączeniu z zeznaniamiA. P. (1)przedstawiają pełny obraz wszystkich zajść. Należy zaznaczyć, że nie wszyscy pokrzywdzeni złożyli od razu zawiadomienie o przestępstwie. W przypadku kradzieży dokonanej na szkodęZ. W., toA. P. (1)podczas wizji wskazała mieszkanie pokrzywdzonej i opisała przebieg zdarzenia, który znalazł odzwierciedlenie w złożonych później zeznaniach pokrzywdzonej.Z. W.nie była obecna w mieszkaniu podczas kradzieży. Był tam jej chory i niepełnosprawny mąż – inwalida I grupy. Pokrzywdzona przyznała, że mąż miał kłopoty z pamięcią i mógł pod jej nieobecność wpuścić do domu obce osoby. Gdy po powrocie do domu stwierdziła kradzież pieniędzy z puszki w łazience to pytała go czy brał te pieniądze, ale odparł, że nie. Nie mówił nic na temat wizyty obcych osób w mieszkaniu. Dlatego nie składała zawiadomienia o kradzieży. Dopiero wizja z udziałemA. P. (1)wyjaśniła okoliczności zniknięcia pieniędzy, a jej relacja w całości znalazła potwierdzenie w zeznaniach pokrzywdzonej. Odnośnie kradzieży z mieszkania przyulicy (...)wW.należy zaznaczyć, że pokrzywdzonaK. F.rozpoznała z okazanych tablic poglądowych załączonych do akt sprawyA. P. (1)iP. A. (1)jako kobiety, które przyszły do jej mieszkania w chwili kradzieży, przy czym swego rozpoznania była pewna w 100%. (k.178-179, 180, 185, 747-750). Dokonane rozpoznanie koresponduje z zeznaniamiA. P. (1), która przyznała, że zarówno ona jak iP. A. (1)brały udział w tej kradzieży i to one rozmawiały z pokrzywdzoną. Podobna sytuacja zachodzi odnośnie kradzieży z mieszkania przyulicy (...)wK., gdzie pokrzywdzonaM. J.na okazanych tablicach poglądowych wskazała zdjęciaA. P. (1)iM. G. (1)mówiąc, że to te kobiety były u niej w mieszkaniu i usiłowały dokonać kradzieży (k.98-99, 180, 187). Słowa pokrzywdzonej potwierdziła relacjaA. P. (1), która przyznała, że zarówno ona jak iM. G. (1)brały udział w tej kradzieży.A. P. (1)równie przekonywująco opowiedziała o okolicznościach kradzieży dokonanej w dniu 24 stycznia 2011 roku wO.wspólnie zM. G.,R.iJ. H. (1). Jej relacja znajduje potwierdzenie w słowach pokrzywdzonejG. J., która na okazanej tablicy poglądowej wskazała na zdjęcie przedstawiająceM. G. (1)i stwierdziła, że przedstawia ono kobietę podobną do jednej ze sprawczyń, z tym, że pokrzywdzona nie była pewna swojego rozpoznania. (k.77-78, 1215, 1217). Odnośnie kradzieży dokonanej w dniu 4 stycznia 2011 roku wC., pokrzywdzonaT. D.rozpoznała podczas okazania biżuterii zabezpieczonej w mieszkaniuR. Ł.(k.246-248) część swojej biżuterii skradzionej z mieszkania o wartości około 800zł. Relacja pokrzywdzonej o tym zdarzeniu także jest zgodna z relacjąA. P. (1). W przypadku usiłowania kradzieży z mieszkania przyulicy (...)wT.Sąd przyjął, że zdarzenie to miało miejsce w styczniu 2011 roku, a nie na przełomie grudnia 2010 roku i stycznia 2011 roku. PokrzywdzonaH. F.nie pamiętała dokładnie kiedy zdarzenie miało miejsce, a była przesłuchiwana dopiero po upływie pewnego czasu, ponieważ nie składała zawiadomienia o przestępstwie. I w tym przypadkuA. P. (1)wskazała jej mieszkanie podczas wizji, opowiedziała o zdarzeniu. Słowa te potwierdziła pokrzywdzonaH. F.. Sąd przyjął, że zdarzenie nie mogło mieć miejsca w grudniu 2010 roku, ponieważA. P. (1)stanowczo podała, że w styczniu 2011 roku przyjechała doK., gdzie rozpoczęła działalność przestępczą zM. G.. Analizując dowody zebrane w sprawie Sąd uznał, że słowaA. P. (1)odnośnie kradzieży dokonywanych wspólnie zP. A. (1)znajdują potwierdzenie również w zeznaniachR. Ł.. Świadek przyznał się do dokonania kradzieży omówionych w stanie faktycznym z tym, że podczas prowadzonego przeciwko niemu postępowania nie wyjaśniał o okolicznościach tych zdarzeń. Jedynie odnośnie kradzieży dokonanej na szkodęT. D.przyznał fakt kradzieży mówiąc, że szuflady były otwarte, ale zaprzeczył aby włamywał się do nich. Dla Sądu bardziej przekonywujące są jednak twierdzeniaT. D.iA. P. (1), które wskazują na pokonanie zabezpieczeń w szufladach.R. Ł.przyznał, że znałP. A. (1)iA. P. (1), aM. K. (1)to jego ojczym. Na rozprawie celowo i wyraźnie unikał odpowiedzi na pytania związane z udziałemP. A. (1)w kradzieżach, stwierdzając, że w zasadzie zdarzenia przebiegały tak jak opisano je w zarzutach, ale on już nie pamięta ich okoliczności ani z kim ich dokonywał.R. Ł.w prowadzonym przeciwko niemu postępowaniu poddał się dobrowolnie karze i wyrokiem Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z 3 kwietnia 2013 roku, sygn. akt III K 27/13 został skazany za kradzieże z tej sprawy oraz inne kradzieże na łączną karę pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat oraz łączną karę grzywny w ilości 160 stawek dziennych, każda po 10 zł. Przesłuchany w charakterze świadkaM. K. (1)nie przyznał się do żadnego z zarzucanych mu czynów. Jego sprawa jest rozpoznawana w innym postępowaniu, które jeszcze nie zakończyło się.M. K. (1)zeznał, że nie zna aniA. P. (1)aniP. A. (1). Znał tylkoR. Ł., który jest bratem przyrodnim jego syna. Zaprzeczył aby woził te osoby do innych miast swoim samochodem, aby dokonywał z nimi kradzieży lub wiedział coś o dokonywanych przez nich kradzieżach. Przesłuchany w charakterze świadkaJ. H. (1)także nie przyznał się do udziału w kradzieżach. Przeciwko niemu także toczy się inne postępowanie, które aktualnie nie zostało jeszcze zakończone. Sąd uznał twierdzeniaM. K. (1)iJ. H. (1)za niewiarygodne i stanowiące wyraz przyjętej linii obrony w innym toczącym się przeciwko nim postępowaniu karnym. Zeznania świadkówD. P.,R. P.,J. G.,D. M.,M. G. (2),J. K.nie miały istotnego znaczenia dla rozpoznania sprawy. Oceniając zebrane dowody w powyższy sposób Sąd uznał, żeP. A. (1)swoim zachowaniem wyczerpała: - dyspozycjęart. 258§1 kk, ponieważ w okresie od 26 lipca 2010 roku do 4 stycznia 2011 roku wŁ.i innych miastach na terenie kraju, działając wspólnie i w porozumieniu zA. P. (1),R. Ł., (co do których postępowanie zostało prawomocnie zakończone) oraz inną osobą, brała udział w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu dokonywanie kradzieży i kradzieży z włamaniem mienia z mieszkań, - dyspozycjęart. 279§1 kk,art. 278§1 kkw zw. zart. 12 kkw zw. zart. 64§1 kkw zw. zart. 65§1 kk, ponieważ w okresie od 26 lipca 2010 roku do 4 stycznia 2011 roku wŁ.i innych miastach na terenie kraju, działając w zorganizowanej grupie przestępczej – opisanej wyżej, wspólnie i w porozumieniu zA. P. (1),R. Ł.oraz inną osobą, z góry powziętym zamiarem i w krótkich odstępach czasu, dokonała kradzieży i kradzieży z włamaniem mienia z mieszkań o łącznej wartości około 10.100 zł. na szkodę osób wskazanych w sentencji wyroku, przy czym popełniła ten czyn w warunkach recydywy zart. 64§1 kk, tj. w ciągu pięciu lat po odbyciu kary pozbawienia wolności w wymiarze co najmniej sześciu miesięcy wymierzonej jej za podobne przestępstwo umyślne.P. A. (1)została skazana wyrokiem Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie z 12 września 2007 roku, sygn. akt III K 79/07 za czyny zart. 13§1 kkw zw. zart. 286§1 kkiart. 286§1 kkna łączną karę pozbawienia wolności w wymiarze 3 lat i 3 miesięcy, którą odbywała w okresie od 6 lutego 2006 roku do 5 września 2007 roku. (odpis wyroku k.242-245). Sąd uznał, żeM. G. (1)swoim zachowaniem wyczerpała: - dyspozycjęart. 258§1 kk, ponieważ że w styczniu 2011 roku wT.i innych miastach na terenie kraju, działając wspólnie i w porozumieniu zA. P. (1)(co do której postępowanie zostało prawomocnie zakończone) oraz innymi osobami, brała udział w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu dokonywanie kradzieży mienia z mieszkań, - dyspozycjęart. 13§1 kkw zw. zart. 278§1 kk,art. 278§1 kkw zw. zart. 12 kkw zw. zart. 65§1 kk, ponieważ w styczniu 2011 roku wT.i innych miastach na terenie kraju, działając w zorganizowanej grupie przestępczej – opisanej wyżej, wspólnie i w porozumieniu zA. P. (1)oraz innymi osobami, z góry powziętym zamiarem i w krótkich odstępach czasu, dokonała i usiłowała dokonać kradzieży mienia z mieszkań o łącznej wartości 32.200 zł. na szkodę osób wskazanych w sentencji wyroku. W myślart. 258§1 kkjuż sam fakt "brania udziału'" w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnienie przestępstwa wypełnia znamiona tego występku. Branie udziału w zorganizowanej grupie przestępczej oznacza świadomą przynależność do takiej grupy, niezależnie od pełnionej funkcji, z którą wiąże się poddanie panującej w niej dyscyplinie, przestrzeganie zasad, akceptacja celów przestępczych i gotowość do uczestniczenia w prowadzonej działalności przestępczej, nawet bez konieczności popełnienia w ramach grupy innych przestępstw, przy czym zorganizowaną grupę przestępczą stanowią co najmniej trzy osoby, których celem jest popełnianie określonych przestępstw lub też generalnie popełnianie przestępstw o luźnym związku. Uczestników grupy łączy wspólna chęć popełniania przestępstw. Stan faktyczny sprawy wskazuje że zarównoP. A. (1)jak iM. G. (1)łączyły więzi organizacyjne z pozostałymi członkami ich grup w ramach wspólnego porozumienia. Oskarżone tworzyły wraz z osobami wskazanymi w sentencji wyroku stałe grona uczestników koordynujących działalność przestępczą według ustalonych reguł, przy czym już z góry zostało poczynione założenie, że będą popełniać przestępstwa. W ramach zorganizowanej grupy przestępczejP. A. (1)dokonała trzech kradzieży (art. 278§1 kk) i jednej kradzieży z włamaniem (art. 279§1 kk) współdziałając w uzgodnionym podziale ról z pozostałymi osobami wskazanymi w stanie faktycznym sprawy. Jej rola polegała na zagadywaniu pokrzywdzonych celem odwrócenia ich uwagi, tak aby inny członek grupy –R. Ł.mógł w tym czasie dokonać kradzieży. Jej działanie było zawsze umyślne i towarzyszył jej zamiar bezpośredni. Wprawdzie oskarżona sama osobiście nigdy nie zabierała pokrzywdzonym pieniędzy lub rzeczy, ale nie zmienia to oceny jej zachowania jako współsprawcy tych kradzieży, ponieważ swoim zamiarem obejmowała cały zespół przedmiotowych znamion przestępnego działania. Z koleiM. G. (1)w ramach swojej zorganizowanej grupy przestępczej dokonała jednego usiłowania kradzieży (art. 13§1 kkw zw. zart. 278§1 kk) oraz dwóch kradzieży (art. 278§1 kk) współdziałając według ustalonego planu z osobami wymienionymi w wyroku. Jej rolą było tzw. „wchodzenie za plecy” i bezpośrednie dokonanie kradzieży. We wszystkich przypadkach działaniu oskarżonej towarzyszył zamiar bezpośredni i miała ona świadomość realizacji wszystkich ustawowych znamion przestępstwa. Sąd powołał w kwalifikacji prawnej czynów przypisanych oskarżonymart. 65§1 kk, ponieważ zgodnie z jego brzmieniem przepisy dotyczące wymiaru kary, środków karnych oraz środków związanych z poddaniem sprawcy próbie, przewidziane wobec sprawcy określonego wart. 64 § 2 kk, stosuje się także do sprawcy, który popełnia przestępstwo działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnienie przestępstwa. Sąd uznał również, że obie oskarżone popełniły przypisane im czyny w warunkachart. 12 kk, ponieważ wszystkie zachowania zostały podjęte w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru. Istniejący z góry powzięty zamiar dotyczył tu ogólnie udziału w kradzieżach mienia i był realizowany przy każdej nadarzającej się okazji, w krótkich odstępach czasu. Dla przyjęcia konstrukcji czynu ciągłego nie jest konieczne, aby sprawca w chwili rozpoczęcia działalności wiedział z góry, że w konkretnym dniu i w konkretnym miejscu dokona kradzieży, lecz konieczne jest aby chciał popełnić czyn ciągły lub przewidując możliwość popełnienia takiego czynu, na to się godził. (wyrok SA Katowicach z 2004-12-16 II AKa 223/04 Orzecznictwo Sądów Apelacyjnych 2006/6/35/28). Oskarżone w ramach swoich grup działały z jednym, z góry powziętym zamiarem, ponieważ decyzję o kradzieży mienia podjęły już z chwilą pierwszego zachowania. M. G. (1)swoim zachowaniem wyczerpała także dyspozycjęart. 13§1 kkw zw. zart. 278§1 kk, ponieważ w lutym 2011 roku wK., działając wspólnie i w porozumieniu zA. P. (1), podając się za pracownika administracji weszła domieszkania nr (...)przyulicy (...), skąd usiłowała dokonać kradzieży mienia, lecz zamierzonego celu nie osiągnęła z uwagi na spłoszenie przez pokrzywdzonąM. J.. Tego czynuM. G. (1)dopuściła się w warunkach współsprawstwa, ponieważ w jego dokonaniu współdziałała jedynie zA. P. (1)w ramach uzgodnionego podziału ról. I tym razem towarzyszył jej zamiar bezpośredni, ponieważ chciała popełnić przestępstwo, a celem jej działania było przywłaszczenie skradzionego mienia, przy czym zamierzonego celu nie udało jej się osiągnąć z przyczyn od niej niezależnych. Sąd ocenił stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanychP. A. (1)iM. G. (1)jako wysoki. Przy tej ocenie kierował się w myślart. 115§2 kkrodzajem i charakterem naruszonych dóbr, rozmiarami wyrządzonych szkód, sposobem i okolicznościami popełnienia czynów, postacią zamiaru, motywacją oskarżonych. Sąd przy wymiarze kar uwzględnił także dyrektywy wymiaru kary zawarte wart. 53§1 i §2 kk, bacząc aby ich dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając przy tym stopień społecznej szkodliwości czynów i biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kary mają osiągnąć w stosunku do oskarżonych, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd wziął pod uwagę również sposób zachowania się oskarżonych, ich właściwości i warunki osobiste, sposób życia przed popełnieniem przestępstw i zachowanie po ich popełnieniu. WymierzającM. G. (1)iP. A. (1)kary jednostkowe Sąd uwzględnił na niekorzyść fakt działania w zorganizowanej grupie przestępczej – odnośnie czynów zpunktów 2 i 5, działanie czynem ciągłym i wyczerpanie jednym zachowaniem dwóch przepisówkodeksu karnego(art. 278§1 kkiart. 279§1 kkw przypadkuP. A. (1)orazart. 13§1 kkw zw. zart. 278§1 kkiart. 278§1 kkw przypadkuM. G. (1)). Sąd poczytał odnośnieM. G. (1)na niekorzyść także wysoką wartość wyrządzonej szkody (czyn z punktu 5) oraz usiłowanie dokonania kradzieży w ramach współsprawstwa (czyn z punktu 6). Na niekorzyść oskarżonych przemawia również fakt uprzedniej karalności, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu, a odnośnieP. A. (1)- dodatkowo działanie w warunkach recydywy zart. 64§1 kk. Na korzyśćM. G. (1)Sąd uwzględnił fakt częściowego przyznania się do popełnienia czynu zarzucanego jej w punkcie X. Sąd uznał, że wymierzone jednostkowe kary pozbawienia wolności są współmierne do stopnia winy oskarżonych, wagi czynów i stopnia ich społecznej szkodliwości. Wymierzając kary łączne pozbawienia wolności Sąd miał na uwadze także treśćart. 86 § 1 i § 2 kk. Orzekając wobec oskarżonych kary łączne pozbawienia wolności Sąd przyjął zasadę zbliżoną do asperacji. Miał tu na uwadze okoliczność, iż czyny popełnione przez każdą z oskarżonych łączy bardzo bliski związek czasowy, podmiotowy i przedmiotowy. W ocenie Sądu orzeczone kary łączne pozbawienia wolności są słuszne i sprawiedliwe. Sąd nie uwzględnił wniosku oskarżyciela o nałożenie na oskarżone obowiązku naprawienia szkody (art.46§1 kk) wyrządzonej przestępstwami, ponieważ został on zgłoszony dopiero w głosie końcowym, już po zamknięciu przewodu sądowego. Zgodnie z treścią wskazanego wyżej przepisu wniosek taki może by zgłoszony jedynie do momentu zakończenia przesłuchania pokrzywdzonego na rozprawie, a odnośnie sytuacji, kiedy pokrzywdzony nie jest słuchany – do chwili zamknięcia przewodu sądowego. W niniejszej sprawie wniosek ten, złożony dopiero w mowie końcowej należało uznać za spóźniony. M. G. (1)w punkcie XI aktu oskarżenia została oskarżona o to że w dniu 19 lutego 2011 roku wP.działając wspólnie i w porozumieniu zA. P. (1), gdyA. P. (1)podawała się za pracownika administracji weszła domieszkania nr (...)przyulicy (...), skąd zabrała w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 1000 zł. na szkodęK. Z., tj. o czyn zart. 278§1 kkw zw. zart. 65§1 kk. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 19 lutego 2011 roku wP.około godziny 12.00 – 13.00 dwie kobiety przyszły domieszkania nr (...)K. Z.położonego przyulicy (...). Przedstawiły się jako pracownice zakładu wodno – kanalizacyjnego i chciały sprawdzić stan rur, tłumacząc, że na dole leje się woda. Pokrzywdzona poszła z jedną z kobiet do łazienki, a druga została w przedpokoju. Po pewnym czasie kobiety opuściły mieszkanie. Wtedy pokrzywdzona zorientowała się, że skradziono jej pieniądze w kwocie 1000 zł., które znajdowały się w kopercie w szafce pod bielizną. Zdaniem pokrzywdzonej ta druga kobieta, wykorzystując jej nieuwagę, skradła pieniądze. (zeznaniaK. Z.k.114-116). Sąd analizując dowody zebrane w sprawie uznał, że brak jest podstaw do uznania winy oskarżonejM. G. (1)w zakresie dokonania tego czynu. Otóż oskarżona stanowczo nie przyznała się do stawianego jej zarzutu.A. P. (1)w toku prowadzonego przeciwko niej postępowania także nie przyznawała się do jego dokonania. Dopiero w dalszej fazie postępowania, podczas przedstawienia jej zarzutów dokonania kilkudziesięciu kradzieży -obejmujących również przedmiotową kradzież, oświadczyła, że przyznaje się, ale nie przesłuchano jej na okoliczności związane z tą kradzieżą i ona sama także nie złożyła w tym zakresie żadnych wyjaśnień. Zapadł wobec niej wyrok w trybieart. 387§1 kpk. Na rozprawie w niniejszej sprawieA. P. (1)ponownie stanowczo stwierdziła, że nie dokonała tej kradzieży i nic o niej nie wie. Wyjaśniła, że w swoim postępowaniu przyznała się do wszystkich stawianych zarzutów i poddała dobrowolnie karze, ponieważ chciała mieć już to za sobą, ale kradzieży wP.nie dokonała. Sama pokrzywdzonaK. Z.także nie była w stanie jednoznacznie i stanowczo wskazać wizerunków sprawców kradzieży. Podczas okazania jej zdjęć podała jedynie, że najbardziej podobne do tych kobiet sąM. G. (1)iA. P. (1), przy czym nie jest w stanie z całą pewnością określić czy to one były wtedy w jej mieszkaniu. Taka niepewność świadka wyklucza dopuszczalność uznania, że toM. G. (1)była jedną ze sprawczyń dokonanej kradzieży tym bardziej, że w sprawie nie ma żadnych innych dowodów wskazujących na jej winę. Dlatego też Sąd uniewinnił oskarżonąM. G. (1)od dokonania zarzucanej jej kradzieży w punkcie XI aktu oskarżenia a koszty sądowe w tym zakresie zgodnie zart. 632 pkt 2 kpkprzejął na rachunek Skarbu Państwa. J. A.została oskarżona o to że w dniu 7 lipca 2011 roku wP.działając wspólnie i w porozumieniu zS. Ł., podając się za pracownika administracji weszła domieszkania nr (...)przyulicy (...)skąd zabrała w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 2000 zł. oraz złoty łańcuszek wartości 200 zł., wszystko łącznej wartości 2200 zł., czym działała na szkodęS. K., tj. o czyn zart. 278§1 kk. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 7 lipca 2011 rokuS. K.przebywała w swoim mieszkaniu przyulicy (...)wP.. Około godziny 13.00 przyszły do niej dwie kobiety, które przedstawiły się jako pracownice administracji. Pokrzywdzona poszła z jedną z kobiet do łazienki i odkręciła kran z wodą, ponieważ kobieta ta powiedziała, że są zapchane rury. W tym czasie druga kobieta chodziła po mieszkaniu. Wykorzystując nieuwagę pokrzywdzonej weszła do pokoju i z torebki pokrzywdzonej zabrała pieniądze w kwocie około 2.000zł. oraz złoty łańcuszek. Następnie przyszła do łazienki i powiedziała, że już wszystko zrobiły. Obie kobiety wyszły z mieszkania i powiedziały, że idą do piwnicy. Pokrzywdzona udała się za nimi. Zobaczyła, że kobiety wyszły z bloku, wsiadły do samochodu i odjechały. Wróciła do mieszkania i stwierdziła, że w pokoju jest bałagan, a w jej torebce nie ma jej pieniędzy w kwocie około 2.000 zł. oraz złotego łańcuszka. Nie zawiadomiła od razu policji o zdarzeniu. Po pewnym czasie, w dniu 25 sierpnia 2011 roku zobaczyła wgazecie (...)zdjęcie przedstawiające cztery kobiety, opatrzone tytułem „Fałszywe administratorki kradły” i wśród nich rozpoznała te dwie, które były u niej w mieszkaniu. (zeznaniaS. K.k.265-267, 273-274, 277-278). Zdjęcie przedstawiało następujące osoby - od lewej strony:A. P. (1),G. K.,M. Ł. (1)iS. Ł.. ( pismo k.1219, zdjęcie w gazecie k. 261v) Następnego dniaS. K.złożyła zawiadomienie o przestępstwie i podczas przesłuchania wskazała na zdjęciu dwie sprawczynie dokonanej na jej szkodę kradzieży tj. trzecią z lewej – czyliM. Ł. (1)i pierwszą z lewej – czyliA. P. (1). (zeznaniaS. K.k.265-267). J. A.ukończyła 5 klas szkoły podstawowej, jest mężatką, ma jedno dorosłe dziecko, pozostaje na utrzymaniu męża. Oskarżona była w przeszłości karana. (karta karna k.631, oświadczenie oskarżonej k.877). Sąd analizując zebrane dowody uznał, że w zakresie czynu zarzucanegoJ. A.istnieją daleko idące wątpliwości, których na obecnym etapie postępowania nie sposób usunąć. J. A.stanowczo nie przyznała się do zarzucanego jej czynu ,odmówiła składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania (wyjaśnienia k.543, 878). Przesłuchana w charakterze świadkaS. Ł.także nie przyznała się do dokonania przedmiotowej kradzieży i stwierdziła, że nic o tym zdarzeniu nie wie. PokrzywdzonaS. K.opowiedziała o okolicznościach kradzieży dokonanej przez dwie kobiety. Jej relacja o przebiegu zdarzenia nie nasuwa zastrzeżeń i zdaniem Sądu jest prawdziwa co do tego, że taka kradzież miała w rzeczywistości miejsce. Ogromne wątpliwości budzi jednak kwestia rozpoznania przez pokrzywdzoną z okazanych zdjęć wizerunków sprawczyń. Należy zaznaczyć, że kradzież miała miejsce w dniu 7 lipca 2011 roku.S. K.nie złożyła od razu zawiadomienia o przestępstwie. Dopiero po upływie około półtora miesiąca od zdarzenia, tj. 25 sierpnia 2011 roku zobaczyła wgazecie (...)zdjęcie przedstawiające cztery kobiety, opatrzone tytułem „Fałszywe administratorki kradły” Wtedy stwierdziła, że dwie z tych kobiet były również w jej mieszkaniu w dniu 7 lipca 2011 roku i dokonały kradzieży pieniędzy oraz złotego łańcuszka na jej szkodę. Z zeznań przesłuchanej na rozprawieA. P. (1)wynika, że zdjęcie to przedstawia od lewej strony:A. P. (1),G. K.,M. Ł. (1)iS. Ł.. ZeznaniaA. P. (1)są prawdziwe, ponieważ potwierdza je treść pisma(...)(k. 1219), z którego wynika, że zdjęcie istotnie zawierało wizerunki wskazanych wyżej osób. S. K.podczas przesłuchania na policji dokładnie wskazała naM. Ł. (1)(trzecia z lewej) iA. P. (1)(pierwsza z lewej), przy czym stwierdziła, że jest pewna, iż to one dokonały przedmiotowej kradzieży. Następnie, dopiero w dniu 19 grudnia 2011 roku, a więc po upływie prawie czterech miesięcy, okazano tablice poglądowe i wtedy pokrzywdzona wskazała na dwie zupełnie inne kobiety. Podczas okazania tablicy nr III wskazała zdjęcie nr 4 przedstawiająceS. Ł.i podała, że ta kobieta stała z nią w łazience gdy odkręcała kran z wodą. Podczas okazania tablicy poglądowej nr IV wskazała na zdjęcie nr 1 przedstawiająceJ. A.i powiedziała, że to jest druga kobieta, która była wtedy w mieszkaniu. Podczas przesłuchania nie zapytanoS. K.dlaczego wskazała dwie zupełnie inne osoby. Zdjęcie z gazety, na którym pokrzywdzona rozpoznała sprawczynie nie zawierało przecież wizerunku oskarżonejJ. A.. Należy zaznaczyć, że aktualnie przesłuchanie świadka nie jest możliwe z uwagi na podeszły wiek i stan zdrowia. W sprawie brak jest jakichkolwiek innych dowodów wskazujących na sprawstwoJ. A.w zakresie zarzucanego jej czynu, a rozpoznanie jej przezS. K.w opisanych wyżej warunkach rodzi daleko idące wątpliwości. Nie można pominąć przecież faktu, żeS. K.najpierw zobaczyła zdjęcie w gazecie, przy czym miało to miejsce po dość długim okresie od zdarzenia i wskazała wtedy dwie zupełnie inne kobiety jako sprawczynie twierdząc, że jest pewna swego rozpoznania. Dopiero później z niezrozumiałych powodów wskazała na zdjęcieJ. A.na tablicy poglądowej, przy czym to okazanie odbyło się dopiero po upływie dalszych czterech miesięcy. Okoliczności te doprowadziły Sąd do uznania, że w sprawie istnieją wątpliwości, których nie można usunąć, a jednocześnie nie można ich tłumaczyć na niekorzyść oskarżonej. Dlatego należało uniewinnić oskarżonąJ. A.od popełnienia zarzucanego jej czynu, a koszty sądowe zgodnie zart. 632 pkt 1 kpkprzejął na rachunek Skarbu Państwa. D. B.została oskarżona o to że w dniu 19 października 2011 roku wB., działając wspólnie i w porozumieniu zS. Ł., pod pozorem uzyskania adresu zamieszkania znajomej, wykorzystując tym samym nieuwagę lokatora, weszła domieszkania nr (...)przyulicy (...), skąd zabrała w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 30.000 zł. czym działała na szkodęN. S., tj. o czyn zart. 278§1 kk Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 19 października 2011 rokuN. S.i jej mąż przebywali w swoim mieszkaniu przy ulicy(...)wB.. Około godziny 11.00 przyszła nieznana kobieta i poprosiła o kartkę i długopis, gdyż chciała zostawić jakąś wiadomość. Zawołała swoją siostrę. Obie kobiety weszły do mieszkania. Jedna z nich poszła za pokrzywdzoną do kuchni po kartkę i długopis, a druga została w przedpokoju. Weszły do pokoju, gdzie przebywał chory, leżący mąż pokrzywdzonej. Nawiązały rozmowę. Powiedziały, że nie są z Polski, ale ich babcia prowadzi firmę wB.. Chciały abyN. S.lub jej mąż napisali wiadomość, ale oni tego nie zrobili. W trakcie rozmowy zaczęły przepakowywać reklamówkę, którą miały ze sobą, mówiąc, że jest w niej prezent i ktoś ją później odbierze. Pokrzywdzona nie zgodziła się jednak na pozostawienie prezentu. Po pewnym czasie kobiety zabrały torbę i wyszły. Do dnia 26 października 2011 roku nikt inny nie przychodził do mieszkaniaN. S.. W tym dniuN. S.odebrała telefon, gdzie podczas rozmowy ktoś przedstawiał się za jej wnuczkaG. S.i chciał pożyczyć od niej 6.000 zł. Po tej rozmowie pokrzywdzona sprawdziła miejsce w szafie, gdzie miała schowane pieniądze i okazało się, że skradziono jej kwotę 3.000 zł. (zeznaniaN. S.k. 287-289, 294, 1203-1204). D. B.nie posiada wykształcenia ani zawodu, jest panną, matką jednego dorosłego dziecka, utrzymuje się z prac dorywczych, jej miesięczny dochód wynosi około 700zł. , otrzymuje także zasiłek z opieki społecznej w wysokości około 350-400zł. Oskarżona była w przeszłości karana. (karta karna k.626, oświadczenie oskarżonej k.877). Zeznania pokrzywdzonejN. S.Sąd uznał za prawdziwe i nie budzące żadnych wątpliwości. Pokrzywdzona przekonywująco przedstawiła okoliczności zdarzenia, a jej relacja znajduje potwierdzenie w zeznaniach członków rodziny tj. wnukówP. S.,G. S.i synaW. S., którym także opowiedziała o tym zajściu. Odnośnie skradzionej kwoty pieniędzy pokrzywdzona wyjaśniła także, że była to kwota 3.000 zł., a podczas pierwszego przesłuchania pomyliła się mówiąc, że była to kwota 30.000 zł. Taką błędną kwotę wskazano także w akcie oskarżenia. Pieniądze te znajdowały się w szmacianym woreczku zawiniętym na jednym z wieszaków w szafie. Zdaniem pokrzywdzonej pieniądze zostały skradzione przez jedną z kobiet, w czasie, gdy ona wraz z drugą udała się do kuchni po długopis i kartkę. Drzwi do szafy w pokoju nie były domknięte, dlatego nawet nie trzeba było ich otwierać. O ile sam przebieg zdarzenia nie budzi żadnych wątpliwości, to zdaniem Sądu brak jest wystarczających dowodów potwierdzających, że to oskarżonaD. B.była jedną z kobiet, które dokonały przedmiotowej kradzieży. Należy zaznaczyć, że już podczas przesłuchania pokrzywdzona powiedziała, że nie jest w stanie dokładnie opisać wyglądu kobiet. Pamiętała, że jedna była blondynką, a druga miała ciemne włosy. Podczas okazania jej tablic poglądowych zawierających zdjęcia różnych kobiet wskazała zdjęcie nr 3 tablicy nr IV i zdjęcie nr 4 tablicy nr III i powiedziała, że przedstawiają one kobiety, które mogły być wtedy u niej w mieszkaniu, ale nie jest pewna, czy to są te kobiety. Zdjęcia te przedstawiałyD. B.iS. Ł.. (k.299-302). D. B.nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu i odmówiła składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania (wyjaśnienia k.564, 878) S. Ł., której sprawa jest rozpoznawana w innym postępowaniu także odmówiła składania wyjaśnień i nic nie powiedziała o okolicznościach tego czynu. W relacjach pokrzywdzonej brak pewności, że to oskarżonaB.była jedną ze sprawczyń dokonanej kradzieży. N. S.wyraźnie podała, że wydaje jej się, że mogła być to ta kobieta, ale nie jest przekonana czy to ta sama kobieta. Podczas przesłuchania w drodze pomocy sądowej w dniu 25 lipca 2014 rokuN. S.stwierdziła nawet, że aktualnie w ogóle nie jest w stanie rozpoznać tych kobiet. Istnieją więc w tym zakresie daleko idące wątpliwości, których jako nie dających się usunąć, nie można tłumaczyć na niekorzyść oskarżonej. W sprawie brak jest przecież innych dowodów wskazujących na sprawstwoD. B.. Dlatego Sąd uniewinnił oskarżoną od popełnienia zarzucanego jej czynu, a koszty sądowe zgodnie zart. 632 pkt 2 kpkprzejął na rachunek Skarbu Państwa. O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonejP. A. (1)z urzędu Sąd orzekł w oparciu o§14 ust. 2 pkt 5 i §16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu(Dz.U z 2002 r. Nr 163, poz. 1348 z późn. zm.). Zgodnie zart.624§1kkiart.17 ust 1 ustawy z 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych- Dz.U. z 1983r. Nr 49, poz.223 z późniejszymi zmianami Sąd zwolnił oskarżoneP. A. (1)iM. G. (1)od kosztów sądowych i przejął je na rachunek Skarbu Państwa uznając, że uiszczenie ich byłoby dla nich zbyt uciążliwe ze względu na trudną sytuację rodzinną.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim date: '2014-09-04' department_name: III Wydział Karny judges: - Katarzyna Sztandar legal_bases: - art. 86 § 1 i § 2 kk - art. 632 pkt 2 kpk - §14 ust. 2 pkt 5 i §16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu - art.17 ust 1 ustawy z 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych recorder: Paulina Lewandowska signature: III K 12/14 ```

150500000000503_I_AGa_000179_2018_Uz_2020-10-19_003

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I AGa 179/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 19 października 2020 r. Sąd Apelacyjny w Białymstoku I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Jarosław Marek Kamiński (spr.) Sędziowie : SA Elżbieta Bieńkowska SA Bogusław Suter Protokolant : Agnieszka Charkiewicz po rozpoznaniu w dniu 19 października 2020 r. w Białymstoku na rozprawie sprawy z powództwaA. L. przeciwkoB. F. (1)i syndykowi masy upadłościB. K. (1) o zapłatę na skutek apelacji pozwanego syndyka masy upadłościB. K. (1) od wyroku Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 27 lutego 2015 r. sygn. akt VII GC 285/14 I zmienia zaskarżony wyrok: a w punkcie 1 w ten sposób, że oddala powództwo, b w punkcie 3 w ten sposób, że zasądza od powodaA. L.na rzecz pozwanego syndyka masy upadłościB. K. (1)kwotę 12.973,99 (dwanaście tysięcy dziewięćset siedemdziesiąt trzy i 99/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu; II zasądza od powoda na rzecz pozwanego syndyka masy upadłościB. K. (1)kwotę 22.084,31 (dwadzieścia dwa tysiące osiemdziesiąt cztery i 31/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu instancji odwoławczej; III nakazuje ściągnąć od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Białymstoku kwotę 126.612,85 (sto dwadzieścia sześć tysięcy sześćset dwanaście i 85/100) złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych w instancji odwoławczej; IV nakazuje zwrócić pozwanemu syndykowi masy upadłościB. K. (1)kwotę 1.759,69 (jeden tysiąc siedemset pięćdziesiąt dziewięć i 69/100) złotych tytułem niewykorzystanej części zaliczki. E. J.M. B.S. UZASADNIENIE PowódA. L., w pozwie przeciwkoB. F. (1)iB. K. (1), na podstawieart. 6471§ 5 k.c.domagał się zasądzenia od pozwanych solidarnie kwoty 1.969.839,64 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 23 kwietnia 2014 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu. Uzasadniając roszczenie podał, że na mocy umowy podwykonawczej zB. F. (1)wykonał roboty budowlane, polegające na wybudowaniu pensjonatu wB.. Inwestorem przedmiotowej inwestycji byłB. K. (1), który czynnie uczestniczył w ustaleniu zakresu powierzonych powodowi prac i warunków umowy, obejmujących uzgodnienia co do wysokości wynagrodzenia. Twierdził, że mimo zrealizowania zadania, wystosowanych wezwań do zapłaty oraz wielokrotnych zapewnień ze strony pozwanych o woli spłaty należnego mu jako podwykonawcy wynagrodzenia, nie uzyskał dochodzonej kwoty. Pozwany ad.1B. F. (1)wniósł o oddalenie powództwa. Wskazał, że spłacił zaległości finansowe wobec powoda w wyższym stopniu aniżeli tego żąda powód. Nadto podkreślił, że nie miał środków na wykonanie zobowiązania, albowiem i on, jako generalny wykonawca, nie otrzymał zapłaty od inwestora. Pozwany ad.2B. K. (1)wniósł o oddalenie powództwa. Zakwestionował wielkość robót wykonanych przez powoda; akcentując, że wystawiane przez podwykonawcę comiesięcznie protokoły odbiorów częściowych nie były weryfikowane pod kątem rzeczywiście zrealizowanych prac i ich wartości. Zdaniem pozwanego ad.2, z przeprowadzonej inwentaryzacji wynika, iż powód otrzymał dotychczas dwukrotnie wyższe wynagrodzenie aniżeli były warte zrealizowane przez niego prace. Podkreślił, że roszczenie powoda jest niewymagalne, albowiem przedmiot umowy jest dotknięty licznymi wadami istotnymi. Dodatkowo wskazał na nieestetyczne zamontowanie płyt elewacyjnych, okładzin drewnianych czy utrudnienia w otwarciu niektórych drzwi w obiekcie, z uwagi na zbyt wysoko wylaną posadzkę. W związku z tym pozwany skorzystał z prawa do obniżenia wynagrodzenia. Wobec ogłoszenia ( w toku postępowania apelacyjnego) upadłości pozwanego ad.2B. K. (1), Sąd Apelacyjny podjął postępowanie z udziałem syndyka jego masy upadłości. Sąd Okręgowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 27 lutego 2015 r zasądził solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwotę 1.969.839,64 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwot: a) w stosunku do pozwanegoB. F. (1)– od kwoty 1.458.194,28 zł od dnia 23 kwietnia 2014r. do dnia zapłaty, - od kwoty 511.645,36 zł od dnia 12 maja 2014r. do dnia zapłaty, b) w stosunku do pozwanegoB. K. (1)- od kwoty 1.458.194,28 zł od dnia 23 kwietnia 2014r. do dnia zapłaty, - od kwoty 511.645,36 zł od dnia 10 września 2014r. do dnia zapłaty; oddalił powództwo w pozostałym zakresie; zasądziła solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwotę 105.669,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 7.217,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego; nakazał wypłacić pozwanemuB. K. (1)ze Skarbu Państwa kwotę 883,01 zł tytułem zwrotu niewykorzystanej zaliczki. Z ustaleń tego Sądu wynika, że umową z dnia 28 sierpnia 2012 rokuB. F. (1), jako generalny wykonawca powierzył wykonanie obiektu budowlanego – pensjonatu wB.przyulicy (...), prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą(...). Szczegółowy zakres prac określała dokumentacja techniczna, w tym przedmiar robót, stanowiąca załącznik do umowy. Warunki finansowe wykonania przedmiotu umowy zawarte zostały w ofercie powoda z dnia 25 lipca 2012 roku, która określała koszt inwestycji na kwotę 8.709.240,18 złotych brutto; zastrzegając, że na skutek niedysponowania przez powoda ( na dzień składania oferty ) szczegółowymi projektami architektoniczno – budowlanymi, cena ostateczna zostanie określona na podstawie projektów powykonawczych, a odstępstwa od przedmiarów robót będą podlegały oddzielnej wycenie przez podwykonawcę, z uwzględnieniem czynników cenotwórczych zawartych w ofercie (§ 1 ust. 4 i 5 ). W § 6 umowy strony powtórzyły wysokość wynagrodzenia należnego podwykonawcy; wskazując, że będzie ona rozliczana i opłacana przez pozwanego ad.1 miesięcznie, zgodnie z protokołem wykonanych prac, podpisanym przez Inspektora Nadzoru, na podstawie kosztorysu ofertowego oraz wystawionych przez powoda, a zatwierdzonych przez generalnego wykonawcę, faktur VAT. Należności miały być płatne przelewem w terminie 7 dni od dnia wystawienia. Podwykonawca udzielił 3 - letniej gwarancji na przedmiot umowy od dnia podpisania protokołu odbioru końcowego robót. Strony uregulowały też w umowie kwestię postępowania w sytuacji wystąpienia wad w toku odbioru prac. Ostateczne rozliczenie miało nastąpić na podstawie faktury końcowej, uwzględniającej wcześniejsze wpłaty, wystawionej po sporządzeniu protokołu odbioru końcowego robót (§ 6 ust. 2). Strony zastrzegły, że w sprawach nieuregulowanych w umowie zastosowanie będą mieć przepisy obowiązującego prawa, w tymkodeksu cywilnegoiprawa budowlanego(§20). Przedstawicielem ze strony inwestora na budowie miał byćH. B., którego funkcję w niedługim czasie od przekazania placu budowy przejąłK. K.(inspektor nadzoru budowlanego). Kierownikiem budowy zostałD. D. (1). Inwestorem powyższej inwestycji byłB. K. (1). Jej finansowanie następowało w oparciu o umowę o dofinansowanie projektu w ramach „ Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa(...)na lata 2007 -2013O.Priorytetowej III. Rozwój turystyki i kultury, Działanie 3.2 Wsparcie inwestycyjne przedsiębiorstw w branży turystycznej”. Pozwany ad. 2 uczestniczył w redagowaniu warunków umowy z dnia 28 sierpnia 2012 roku i miał świadomość jej treści. W związku z decyzją pozwanego ad. 2 o rozbudowie pensjonatu i koniecznością wykonania prac dodatkowych, strony umowy podwykonawczej w dniu 25 kwietnia 2014 roku przesunęły termin zakończenia robót do dnia 15 lipca 2014 roku i podwyższyły łączne wynagrodzenie przysługujące powodowi do kwoty 12.773.174,44 złotych. W miarę postępu wykonania robót strony postępowania dokonywały odbiorów wykonanych prac, określając stopień zaawansowania robót w odniesieniu procentowym przy uwzględnieniu wartości robót wykonanych według poprzednich protokołów do tych wykonanych w danym okresie rozliczeniowym. Dokument podpisywał inwestor, podwykonawca, generalny wykonawca, a także inspektor nadzoru i kierownik budowy, którzy każdorazowo określali jakość wykonanych prac jako dobrą. Żadne zastrzeżenia co do zgodności prac ze sztuką budowlaną nie zostały wpisane do dziennika budowy. Tego rodzaju uwagi nie były też zgłaszane ustnie do podwykonawcy ani jego pracowników. W 2013 roku podwykonawca powoda usunął usterkę związaną z przeciekaniem wody do podbasenia. W ślad za dokonanymi odbiorami częściowymi przedmiotu umowy, powód wystawił faktury VAT nr:(...),(...),(...)oraz o nr(...), przy czym ta ostatnia opiewała na kwotę 511.645,36 złotych z terminem zapłaty na dzień 11 maja 2014 roku. Oświadczeniami z dnia 14 kwietnia 2014 roku i 21 maja 2014 roku pozwanyB. F. (1)uznał swoje zadłużenie z tytułu powyższych faktur VAT i zobowiązał się uiścić dług odpowiednio do dnia 30 maja 2014 roku i 15 lipca 2014 roku.B. K. (1)stwierdził w oświadczeniu datowanym na dzień 21 maja 2014 roku, że kwota zadłużenia - 1.969.839,64 złotych zostanie zweryfikowana na podstawie inwentaryzacji wykonanych prac według cen i ilości zapisanych w kosztorysie ofertowym. W dniu 15 maja 2014 roku powód wezwał pozwanego ad. 1 do uregulowania zaległości z tytułu wynagrodzenia za roboty budowlane w terminie 7 dni pod rygorem wystąpienia na drogę sądową. Podobne wezwanie w zakresie zapłaty kwoty 942.922,73 złotych pozwany ad. 2 otrzymał 15 kwietnia 2014 roku, zaś co do kwoty 1.185.371,55 złotych w dniu 14 kwietnia 2014 roku. W związku z trudnościami finansowymi po stronie pozwanego ad.2 i brakiem regulowania przez generalnego wykonawcę wystawionych faktur VAT, powód zszedł z placu budowy wraz ze swoimi podwykonawcami, pozostawiając nieukończone w całości roboty. Decyzja o zaprzestaniu kontynuowania prac poprzedzona była kilkumiesięczną wymianą korespondencji i zapewnieńB. K. (1)o rychłej zapłacie powstałych zaległości pieniężnych. Podczas spotkania stron procesu, mającego na celu polubowne rozstrzygnięcie sporu w dniu 11 czerwca 2014 roku, powód zobowiązał się przygotować projekty kosztorysów powykonawczych wszystkich branż, które miały stać się przedmiotem sprawdzenia przez inwestora, generalnego wykonawcę razem z wykonawcami w zakresie obmiarów. Zatwierdzone miały stać się podstawą rozliczeń zT. L.. Jednocześnie postanowiono, że ich brak nie wpłynie na bieżące rozliczenia finansowe. Dokonano też weryfikacji stopnia robót budowlanych wykonanych przez podwykonawcę. Pismem z dnia 21 sierpnia 2014 roku pozwany ad.2 zawiadomił powoda o wadach w obiekcie budowlanym, domagając się obniżenia wynagrodzenia o 2.000.000,00 złotych. Załączył dokumentację zdjęciową ujawnionych i opisanych szczegółowo usterek, które dotyczyły m.in. elewacji zewnętrznej budynku, pokrycia dachu, wieńcówki, podbasenia - powodujących wyciek wody, posadzki, tynków wewnętrznych, balkonów, kotłowni, szalówki wewnętrznej w pokojach hotelowych, podłóg i klatki schodowej. W dniu 22 sierpnia 2014 roku inspektor nadzoru budowlanegoK. K., podczas przeglądania dziennika budowy zaczął wyrywać z niego kartki. O incydencie powiadomiono organy ścigania. Inwestor dokonał samodzielnej inwentaryzacji, która wykazała, że wartość wykonanych prac zamyka się w kwocie 4.297.837,82 złotych netto, o czym poinformował powoda w dniu 28 sierpnia 2014 roku. W aktach znajduje się zaświadczenie z banku, z którego wynika, że generalny wykonawca zapłacił na rachunek powoda łącznie 7.480.627,30 złotych. W dniu 8 października 2014 roku powód złożył oświadczenie o odstąpieniu od umowy z pozwanym ad. 1, z przyczyn leżących po jego stronie wskazując; że ten nie dokonał rozliczenia z podwykonawcą za prace już wykonane i nie dostarczył materiałów do prawidłowego wykonania przedmiotu umowy. Jako podstawę prawną odstąpienia wskazałart. 490 k.c. W toku procesu pozwany ad. 2 złożył listę kolejnych ujawnionych wad w przedmiocie umowy, obejmujących wykonanie podbudowy z kruszywa na placu przed budynkiem niezgodnie z projektem, zastosowanie niewłaściwej grubości tynków w całym budynku, a także przeciekanie wody do podbasenia. Nadto, w związku ze wznowieniem prac przedstawił opis zaawansowania robót na spornej inwestycji i ich jakości na dzień 21 grudnia 2014 roku. W związku z rozliczeniem umowy o dofinansowanie projektu w ramach „Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa(...)na lata 2007 -2013O.Priorytetowej III. Rozwój turystyki i kultury, Działanie 3.2 Wsparcie inwestycyjne przedsiębiorstw w branży turystycznej”, inwestor –B. K. (1)złożył oświadczenie, że na dzień 15.10.2014 r. ogółem wykonano 95,22% robót o wartości 8.983137,07 zł netto. Dalej Sąd Okręgowy skonkludował, że strony procesu zajmowały odmienne stanowiska przede wszystkim, jeśli chodzi o jakość i zakres wykonanych robót. W przedmiotowej sprawie nie doszło do całkowitego wykonania przez powoda robót budowlanych. Nie wyklucza to jednak wymagalności roszczenia o wynagrodzenie za zrealizowaną część prac, które pozwani przejęli i użytkują zgodnie z przeznaczeniem. Brak formalnego, końcowego odbioru robót nie pozbawia wykonawcy (podwykonawcy) możliwości domagania się zapłaty za wykonane prawidłowo prace. Zdaniem Sądu, w świetle zaoferowanego materiału dowodowego, a w szczególności dowodów z dokumentów urzędowych i prywatnych oraz zeznań przesłuchanych w sprawie świadków, nie można podzielić twierdzeń inwestora, jakoby wykonany zakres robót był mniejszy aniżeli wskazany w protokołach częściowego ich odbioru i dodatkowo były one dotknięte poważnymi usterkami. Przede wszystkim podkreślił, że częściowy odbiór robót przez generalnego wykonawcę bez zastrzeżeń, co do ich jakości i wskazanego stopnia zaawansowania prac ma konsekwencje stanu właściwego wykonania umowy na konkretnym etapie procesu inwestycyjnego. W protokole z tej czynności, stanowiącym pokwitowanie spełnienia świadczenia i podstawę rozliczeń stron w tej części, niezbędna jest ocena, czy nastąpiły one zgodnie z umową i bez wad. W niniejszej sprawie stan taki wystąpił, co więcej dokumenty te każdorazowo podpisywały nie tylko reprezentanci powoda i pozwanych na budowie, ale i wszystkie strony procesu, określając w nich jakość prac jako dobrą oraz poświadczając swym podpisem procentowo wykonany zakres prac w odniesieniu do treści umowy i ich postęp w odniesieniu do poprzednich protokołów. Odebrane w taki sposób prace stawały się podstawą do wyliczeń należnego powodowi wynagrodzenia, a wystawiane z tego tytułu przezA. L.faktury VAT były sukcesywnie przyjmowane przez pozwanego ad. 1, co czyniło wymagalnym roszczenie pozwu. Zwrócił przy tym uwagę, że protokolarny odbiór robót jest momentem przełomowym w stosunkach między stronami umowy o roboty budowlane, potwierdza należyte wykonanie zobowiązania, otwiera wykonawcy (podwykonawcy) prawo do żądania zapłaty wynagrodzenia, a z drugiej strony wyznacza początek biegu terminu rękojmi za wady. Jedynie odmowa odbioru robót spowodowana niewykonaniem zobowiązania, przez które rozumie się istnienie wad istotnych w przedmiocie umowy, rzutuje na niewymagalność roszczenia o wynagrodzenie za wykonane roboty. Wady tego rodzaju uniemożliwiają czynienie właściwego użytku z przedmiotu robót, wyłączają normalne korzystanie z niego zgodnie z celem umowy albo odbierają im cechy właściwe lub wyraźnie zastrzeżone w umowie, istotnie zmniejszając ich wartość. Stwierdzenie w czasie odbioru występowania wad robót winno znaleźć odzwierciedlenie w protokole odbioru, ze wskazaniem oczekiwań inwestora co do usunięcia wad w określonym terminie, względnie innych ustaleń stron, m.in. w zakresie obniżenia wynagrodzenia wykonawcy. W toku dokonywanych sukcesywnie odbiorów częściowych robót żaden z przypadków ujawnienia wad istotnych nie wystąpił. W ocenie Sądu Okręgowego, podobny wniosek, co do właściwej jakości zrealizowanych prac i potwierdzenia wykonania kolejnych etapów inwestycji, można wysnuć z analizy treści dziennika budowy. Stosownie doart. 45 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo budowlanew zw. zart. 245 k.p.c.ma on moc dokumentu urzędowego, znajdujące się w nim wpisy rejestrujące przebieg robót budowlanych oraz zdarzeń i okoliczności zachodzących w toku ich wykonywania, korzystają więc z domniemania zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy. Nie ma w nim wzmianek stojących w sprzeczności z treścią protokołów odbioru ani adnotacji, co do niezgodności stopnia zaawansowania robót. PozwanyB. K. (1)w procesie podważał wiarygodność powyższych dokumentów, zarzucając, że nie oddają one faktycznego zakresu prac, gdyż przed ich podpisaniem nie dokonywano ich obmiarów, a on sam nie weryfikował ich merytorycznej poprawności. W ocenie Sądu, ani dowody z omówionych wyżej rodzajów dokumentów ani też zeznania przesłuchanych w sprawie świadków – podwykonawców i współpracowników powoda w osobach:T. L.,D. D. (1),B. B.,H. B.,A. K. (1),M. Z.,J. A.,P. B.,D. D. (2)nie potwierdzają takiej wersji zdarzeń. Wskazani wyżej świadkowie, spójnie, logicznie i w sposób wzajemnie ze sobą korespondujący, podnosili, że w istocie przed przystąpieniem do comiesięcznych odbiorów częściowych nie był wykonywany rzeczywisty obmiar zrealizowanych robót. Niemniej wskazywali zgodnie, że każdorazowo podwykonawca powoda zajmujący się określonym zakresem prac dokonywał tej czynności samodzielnie, przy udziale i akceptacji inspektora nadzoru z ramienia generalnego wykonawcy – najpierwH. B., a późniejK. K.– ojca pozwanego inwestora, który jak sam przyznał bywał często na budowie. Wszyscy ci świadkowie podawali też, że nie zdarzały się przypadki jakichkolwiek zgłoszeń przez pozwanych ani inspektora nadzoru co do pojawienia się w przedmiocie umowy usterek poza jednym wyjątkiem, co skutkowało skutecznym usunięciem usterki w tzw. „białej wannie”. Zeznania wskazanych wyżej świadków zasługiwały - w ocenie Sądu - na obdarzenie ich walorem wiarygodności – nie tylko korelowały ze sobą wzajemnie, ale także znajdowały potwierdzenie w treści dokumentów zart. 244 k.p.c.iart. 245 k.p.c.Odnotował, że świadkowie, będąc osobami niezainteresowani wynikiem postępowania, wypowiadali się zbieżnie, jeśli chodzi o kwestie sporne między stronami. Prawdziwość ich zeznań potwierdził nie tylkoA. L.ale i sam pozwany ad.1 generalny wykonawca – obaj składając zeznania w trybieart. 299 k.p.c.B. F. (1)wskazał, że przed podpisaniem protokołów sprawdzał ich rzetelność opierając się na wpisach w dzienniku budowy i porównując wpisywane ceny z tymi w kosztorysie. Zauważył, że przez okres współpracy nie były zgłaszane żadne usterki, a problemy z wadami pojawiły się w momencie, gdy brak było środków na kontynuowanie inwestycji w związku z tym, że była ona finansowana w znacznej mierze ze środków unijnych. Biorąc pod uwagę powyższe Sąd stanął na stanowisku, że zeznania pozwanego -B. K. (1)i świadkaK. K.nie polegały na prawdzie. Akceptacja przedstawionego przez inwestora i inspektora nadzoru stanu rzeczy nie mogła się ostać, biorąc pod uwagę całokształt zgromadzonych w sprawie dowodów, rozważanych wszechstronnie przez pryzmat zasad logiki i doświadczenia życiowego, a także staranności wymaganej od przedsiębiorców. Stwierdził, że trudno sobie wyobrazić, ażeby generalny wykonawca i inwestor podpisywali dokument protokołu odbioru, potwierdzający stan zaawansowania inwestycji i jakość prac, bez żadnej weryfikacji, kiedy w perspektywie czasu chodzi o wielomilionowe rozliczenia, w tym w ramach dofinansowania funduszami europejskimi. Niewiarygodne zdaniem Sądu - jest w szczególności to, że jak podał świadekK. K.bezwiednie podpisując protokoły, które rzekomo nie odpowiadały prawdzie, żaden z pozwanych nie wystosował do powoda jakichkolwiek, w których nie kwestionował wysokości wynagrodzenia widniejących na fakturach, nie wpisywał żadnych uwag do dziennika budowy i prowadził negocjacje, abyA. L.zakończył roboty, mimo braku otrzymania płatności, co dokumentują wiadomości e-mailowe i sms-owe. Dodatkowo ich zeznania stanowią zaprzeczenie, że składane w ramach Programu(...)i Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego oświadczenia są prawdziwe, co rodzić może dalszą ich odpowiedzialność, czego zdają się nie dostrzegać. Dalej podkreślił ,że nie bez znaczenia jest też to, iż pierwsze zastrzeżenia ze strony pozwanego ad. 2 pojawiły się już po wytoczeniu powództwa, w długi czas po złożeniu podpisów na protokołach częściowego odbioru prac. Dopiero po wystąpieniu z roszczeniem do Sądu, miała miejsce próba niszczenia dziennika budowy przez inspektora nadzoru, co oddaje treść notatki sporządzonej przez ochroniarza. Wszystkie omówione wyżej okoliczności jednoznacznie wskazują, że linia obrony pozwanego inwestora przed roszczeniem została przybrana na potrzeby toczącego się procesu, celem uchylenia się od obowiązku zapłaty wynagrodzenia za należycie wykonane roboty budowlane. Niemniej jednak celem zweryfikowania słuszności stanowiska pozwanego ad.2 Sąd zabezpieczył dowód z opinii biegłego z zakresu budownictwa ogólnego i kosztorysowaniaW. K.na okoliczność ustalenia zakresu robót budowlanych, wykonanych przez powoda w ramach realizacji umowy z dnia 28 sierpnia 2012 roku, a także wartości tych prac, istnienia wad w przedmiocie umowy w kontekście twierdzeńB. K. (1), a także ustalenia, które z nich są istotnymi i jaki jest koszt ich usunięcia. Biegły w wyniku dokonania oględzin pensjonatu przyulicy (...)wB., udokumentowanych fotograficznie; stwierdził, że inwestycja nie jest zakończona w 100%, poszczególne elementy zrealizowanych robót wykazują różny stopień zaawansowania. Ich precyzyjne ustalenie - zdaniem biegłego – wymagało jednak szczegółowej inwentaryzacji, dużego nakładu pracy zespołu specjalistów z wielu dziedzin. Dodatkowo zauważył, że z uwagi na fakt, że żaden z elementów zakresu zakontraktowanych robót nie został ukończony ocena istnienia w nich ewentualnych wad jest niemożliwa. Sąd uznał powyższą opinię za miarodajny środek dowodowy. Biegły wyciągnął wnioski kategoryczne, które - jego zdaniem - były możliwe do wysnucia w okolicznościach rozpoznawanej sprawy, wyjaśnił dlaczego niemożliwe było określenie zakresu wykonanych prac, ich wartości, ewentualnych wad, ich istotności i możliwości usunięcia. Reasumując, Sąd Okręgowy uznał, że pozwani nie podważyli domniemań wypływających z treści protokołów częściowego odbioru robót i dziennika budowy stosownie doart. 252 k.p.c.iart. 253 k.p.c.; co powodowało przyjęcie, że prace zostały wykonane zgodnie z treścią zobowiązania, bez wad i w stopniu procentowym zaawansowania w nich określonych. Powyższe - w świetle łączącej strony umowy podwykonawczej - dawało powodowi prawo do żądania wynagrodzenia w wysokości stwierdzonej fakturami VAT. W tym stanie rzeczy, Sąd na podstawieart. 647 k.c.iart. 6471§ 5 k.c.zasądził od pozwanych solidarnie kwotę 1.969.839,64 złotych tytułem wynagrodzenia za wykonane prace. Apelację od powyższego wyroku wywiódłB. K. (1), który zaskarżając wyrok w części, tj. w pkt 1 i 3 zarzucił: 1)art. 6471§ 5 k.c.w zw. zart. 491 § 1 k.c.poprzez zasądzenie odB. K. (1), jako zobowiązanego solidarnie, zapłaty wynagrodzenia umownego należnego powodowi z tytułu umowy o roboty budowlane, wówczas, gdy w dacie wyrokowaniaumowa nr (...)z dnia 28 sierpnia 2012 r., zawarta pomiędzy powodem a pozwanym ad 1 była unicestwiona ze skutkiem ex tunc poprzez złożenie w dniu 8 października 2014 r. przez powoda oświadczenia o odstąpieniu od tej umowy w całości, co spowodowało odpadnięcie podstawy solidarnej odpowiedzialności inwestora wynikającej zart. 6471 § 5 k.c., 2)art. 230 k.p.c.w zw. zart. 229 k.p.c.w zw. zart. 233 § 1 k.p.c.poprzez uznanie, że: a) odstąpienie od umowy pomiędzy powodem a pozwanymB. F. (2)jest nieskuteczne, wówczas gdy powód pisemnie i ustnie - na rozprawie w dniu 17 grudnia 2014 r. - przyznał, że miało miejsce odstąpienie od umowy, zaś pozwany ad. 1 nie kwestionował odstąpienia, jego skuteczności, powodów odstąpienia, nie wpisał zastrzeżeń do dziennika budowy w zakresie odstąpienia od umowy przez powoda, ani na żadnym etapie postępowania sądowego nie podnosił zarzutów o jego bezskuteczności, b) odstąpienie było nieskuteczne z uwagi na brak wezwania w trybie 491§ 1 k.c., wobec niezbadania tego faktu, 3)art. 321 k.p.c.poprzez przyjęcie przez Sąd, że odstąpienie od umowy o roboty budowlane przez powoda jest nieskuteczne, w sytuacji, gdy ani powód ani pozwany ad. 1 i ad. 2 nie kwestionowali skuteczności oświadczenia o odstąpieniu od umowy, a wręcz przeciwnie uznawali ważność i skuteczność czynności, a tym samym działanie Sądu stanowiło oparcie wyroku na podstawie faktycznej niepowołanej przez powoda i badanie okoliczności nie objętych zarzutem, 4)art. 3531k.c.w zw. zart. 60 k.c.orazart. 647 1 § 5 k.c.w zw. zart. 654 k.c.i647 k.c.poprzez pominięcie przez Sąd zamiaru stron umowy o roboty budowlane (powoda i pozwanego ad. 1) co do przyjętego umownie sposobu rozliczenia i w konsekwencji przyjęcie przez Sąd, że protokoły częściowe przedłożone przez powoda stanowią podstawę rozliczenia, podczas gdy zamiarem stron (powoda i pozwanego ad. 1) było rozliczenie się w oparciu o obmiar końcowy (uwzględniający rodzaj zastosowanych przez podwykonawcę materiałów i ilość robót) i zweryfikowane przez strony kosztorysy powykonawcze, 5)art. 60 k.c.orazart. 647 1 § 5 k.c.w zw. zart. 654 k.c.i647 k.c.poprzez przyjęcie, że pozwany jako inwestor jest zobowiązany solidarnie do zapłaty na rzecz powoda kwot wskazanych w fakturach wystawionych przez podwykonawcę, bez potwierdzenia, że prace objęte fakturami zostały rzeczywiście w całości wykonane przez podwykonawcę, 6)art. 233 § 1 k.p.c.poprzez błędną ocenę materiału dowodnego i przyjęcie, że prace wskazane w protokołach odbioru i objęte fakturami częściowymi w rzeczywistości zostały wykonane przez powoda w wymiarze i zakresie wskazanym w protokołach odbioru, a protokoły stanowią odebranie robót w sytuacji gdy jest to sprzeczne z treścią przesłuchania pozwanego ad. 2, zeznań świadków w tym zwłaszcza inspektora nadzoru oraz podwykonawców powoda, a także umową łączącą powoda i pozwanego ad. 1 oraz z inwentaryzacją dokonaną przez pozwanego ad. 2 i oświadczeniem powoda z dnia 25 kwietnia 2014r. 7)art. 233 § 1 k.p.c.w zw. zart. 245 k.p.c.poprzez błędną ocenę materiału dowodnego i przyjęcie, że prace wskazane w protokołach odbioru i objęte fakturami częściowymi w rzeczywistości zostały wykonane przez powoda w wymiarze i zakresie wskazanym w protokołach odbioru, a protokoły stanowią odebranie robót, w sytuacji gdy jest to sprzeczne z treścią dokumentów prywatnych, tj. oświadczeniem powoda z dnia 25 kwietnia 2014 r., oświadczeniem pozwanego ad. 1 z dnia 6 czerwca 2014r., jak i z protokołem z dnia 11 czerwca 2014r., z których to dokumentów wynika, że rozliczenie wykonanych przez podwykonawcę prac miało nastąpić w oparciu o zatwierdzone przez inwestora kosztorysy powykonawcze /wykonane w czerwcu 2014r. kosztorysy powykonawcze z obmiarami robót i rodzajem zastosowanych materiałów/, co potwierdza jednocześnie, że protokoły częściowe nie dokumentują zakresu wykonanych przez powoda prac, 8)art. 328 § 2 k.p.c.w zw. zart. 227 k.p.c.i nie rozpoznanie sprawy co do istoty, poprzez niewyjaśnienie i pozostawienie poza oceną okoliczności faktycznych, stanowiących przesłanki zarzutu pozwanego ad. 2 w przedmiocie nie wykonania przez powoda prac, za które dochodzi on zapłaty pozwem oraz nie zbadanie zarzutu pozwanego ad. 2 w tym zakresie, 9)art. 328 § 2 k.p.c.poprzez zawarcie w uzasadnieniu skarżonego wyroku wewnętrznie sprzecznego stanowiska co do istnienia wad w robotach nieukończonych, poprzez przyjęcie, że: - zgłaszane przez pozwanego ad. 2 wady i usterki nie istnieją, albowiem nie zostały zgłoszone na etapie „odbiorów", S a następnie, że te same wady nie istnieją albowiem w sytuacji, gdy roboty nie zostały ukończone nie sposób mówić wadach, S a ostatecznie wskazanie przez Sąd, że z uwagi na brak zarzutu potrącenia nie zachodziły podstawy do prowadzenia postępowania dowodowego w zakresie usterek; 10)art. 278 § 1 k.p.c.poprzez ustalenie przez Sąd I instancji, iż powód wykonał prace objęte protokołami częściowymi w całości i wartość tych prac odpowiada kwocie dochodzonej pozwem bez opinii biegłych sądowych z zakresu budownictwa oraz poszczególnych branż, w sytuacji, gdy niewątpliwie są to wiadomości specjalne, którymi sąd nie dysponuje, a przy tym nawet biegły sądowy wskazywał, że ustalenie powyższego możliwe jest przez biegłych z różnych specjalności i dopiero po szczegółowej inwentaryzacji prac, 11)art. 233 § 1 k.p.c.poprzez uznanie przez sąd, że: a) prace wykonane przez powoda nie zawierając wad i usterek, a wyłącznie są nieukończone i oparcie się w tym zakresie na opinii biegłegoW. K., a przy tym uznanie tejże opinii za wiarygodną i kategoryczną, w sytuacji, gdy: - biegłyW. K.nie podjął nawet próby ustalenia, czy i jakie prace zostały zakończone, a tym samym, w jakim zakresie można byłoby stwierdzić istnienie wad; pozwany ad. 2 wskazał na istnienie szeregu wad, zinwentaryzował je i potwierdził dokumentacją zdjęciową przedłożoną do akt sprawy, a przy tym świadek - osoba dokonująca montażu i naprawy gwarancyjnej podbasenia, wskazywała na istnienie dalszych przecieków, a tym samym na istnienie usterek, biegłyW. K.jako biegły z zakresu budownictwa ogólnego nie mógł badać i wypowiadać się w przedmiocie istnienia usterek/wad w zakresie robót branżowych, czy wad podbasenia, - opinia W.K.było przeprowadzana w trybieart. 310 k.p.c.wyłącznie jako zabezpieczenie dowodu, a przy tym w toku postępowania sądowego, Sąd nie kwestionował konieczności przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego na okoliczności zgłaszane przez pozwanego ad. 2, a wyłącznie zasadność przeprowadzenia dowodu z opinii zabezpieczającej, uzasadniając powyższe wznowieniem prac przez Pozwanego ad. 2, b) roboty nie są dotknięte wadami istotnymi wobec niezbadania tego faktu, niedokonania podziału wad na istotne i nieistotne, c) pozwany ad. 2 nie nabył uprawnień rękojmiach na podstawie reklamacji z dnia 28 stycznia 2015 r. wobec zaniechania oceny, czy wady tam wskazane mają charakter istotny oraz wobec odmowy powoda rozpoczęcia jakichkolwiek prac na budowie do chwili zapłaty wynagrodzenia, d) zgłoszone wady mają charakter prac niedokończonych, przy jednocześnie zaniechanie przeliczenia wartości i zakresu prac, za które powód domaga się zapłaty; 12)art.233 § 1 k.p.c.poprzez przyjęcie przez Sąd, że powód musiał wykonać prace w zakresie wskazanym w pozwie z uwagi na treść oświadczeń składanych w ramach rozliczania dofinansowania unijnego, w sytuacji, gdy istniały różnice zakresów robót wykonywanych przez powoda i objętych dofinansowaniem, a przy tym Sąd nie porównywał zakresu prac wynikających z umowy wiążącej powoda z pozwanym ad. 1 i zakresu prac objętych dofinansowaniem, 13)art. 253 k.p.c.poprzez przyjęcie przez Sąd, że pozwany ad. 2 nie podważył domniemań wypływających z treści protokołów częściowego odbioru robót, co spowodowało przyjęcie, że prace zostały wykonane w stopniu procentowym zaawansowania w nich określonych, w sytuacji, gdy ustawodawca nie przewidział domniemania zgodności z prawdą zawartego w dokumencie prywatnym oświadczeń, 14)art. 252 k.p.c.poprzez przyjęcie przez Sąd I instancji, że pozwany ad. 2 nie podważył domniemań wypływających z treści dziennika budowy, co spowodowało przyjęcie, że prace zostały wykonane zgodnie z treścią zobowiązania i bez wad, w sytuacji, gdy wpisy w dzienniku budowy w zakresie wad nie są objęte domniemaniem, 15)art. 244 k.c.i245 k.c.w zw. zart. 233 § 1 k.p.c.poprzez nierozważenie całokształtu materiału dowodowego zebranego w sprawie zarzutu niszczenia przez inspektora nadzoru dziennika budowy, wówczas, gdy odbieranie kopii dziennika budowy jest zwyczajowo przyjęte, w dzienniku budowy (tom VI strona 9) znajduje się skwitowanie obioru 75 kopii z 6 tomów dziennika budowy, natomiast na str. 22 tomu V dziennika budowy znajduje się adnotacja tegoż inspektora o podejrzeniu dokonywania przez podwykonawcę wpisów z datą wsteczną, ponadto w tomie I str. 17 znajduje pokwitowanie poprzedniego inspektora budowy i pobraniu kopii dziennika budowy, i oparcie tego ustalenia wyłącznie na oświadczeniu osoby trzeciej niebędącą świadkiem w sprawie wobec odmiennych wpisów w dzienniku budowy dopuszczonym jako dowód w sprawie i zeznań świadkaK. K., a także pominiecie faktu, że oryginał dziennika budowy nie został zniszczony; 16)art. 656 § 1 k.c.w zw. zart. 637 § 2 k.c.poprzez zaniechanie oceny reklamacji nr 1, 2 i 3 złożonych do dnia 24 grudnia 2014 r. (do czasu uchyleniaart. 637 k.c.) na podstawie przepisów umowy o dzieło, mających odpowiednie zastosowanie do umowy o roboty budowlane; 17)art. 656 § 1 k.c.w zw. zart. 638 k.c.w zw. zart. 560 § 1 i 3 k.c.poprzez niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że reklamacje złożone do dnia 24 grudnia 2014 r. powinny być rozpatrywane w trybie w/w przepisów, wówczas gdy w dacie złożenia reklamacji nr 1, 2 i 3 obowiązywał przepisart. 637 k.c., będący podstawą oceny reklamacji, 18)art. 656 § 1 k.c.w zw. zart. 637 k.c.(obowiązujący w dacie składania oświadczenia przez pozwanego) orazart. 656 § 1 k.c.w zw. zart. 638 k.c.w zw. zart. 560 § 1 i 3 k.c.poprzez pominiecie roszczeń reklamacyjnych powoda z uwagi na brak wezwania do usunięcia wad, wówczas, gdy pozwany domagał się obniżenia ceny i w okolicznościach sprawy (zejście podwykonawcy z placu budowy z uwagi na brak zapłaty, odmówiła podjęcia jakikolwiek prac na budowie oraz konieczność rozpoczęcia prac na budowie) wybór tego żądania był usprawiedliwiony, a jednocześnie 19)art. 656 § 1 k.c.w zw. zart. 637 § 2 k.c.(obowiązujący w dacie składania oświadczenia) orazart. 656 § 1 k.c.w zw. zart. 638 k.c.w zw. zart. 560 § 1 i 3 k.c.w zw. zart. 233 § 1 k.p.c.poprzez przyjęcie, że pozwany ad. nie zachował sekwencji czynności skutkujących powstaniem roszczeń rękojmiach, bowiem nie wezwał powoda do usunięcia w sytuacji, gdy pozwany spełnił warunki określoneart. 637 § 1 k.c.iart. 560 § 1 i 3 k.c.i -wobec odmowy przez powoda wykonania jakichkolwiek prac na budowie - zażądał obniżenia ceny za wykonane prace na podstawie stwierdzonych wad, a tym samym posiada uprawnienia reklamacyjne oraz poprzez pominięcie reklamacji pozwanego ad. 2 wobec niezbadania skuteczności żądania rękojmianego, 20)art. 656 § 1 k.c.w zw. zart. 637 § 2 k.c.orazart. 656 § 1 k.c.w zw. zart. 638 k.c.w zw. zart. 560 § 1 i 3 k.c.i w zw. zart. 498 § 1 k.c.poprzez przyjęcie, że pozwany ad. 2 nie nabył roszczeń rękojmiach pozwanego ad. 2 dotyczących obniżenia ceny z uwagi na brak potrącenia wzajemnych wierzytelności powoda i pozwanego ad. 2, wówczas gdy pozwany ad. 2 nie posiada wierzytelności wobec powoda, która nadawałaby się do potrącenia, a jedynie prawo do żądania obniżenia ceny (z którego to prawa pozwany skorzystał składając oświadczenie o obniżeniu ceny w reklamacjach kierowych do powoda), wobec powyższego zarzut potrącenia nie byłby skuteczny; jednakże z ostrożności procesowej zarzucam, że pozwany ad. 2 dokonał potrącenia należności przysługujących powodowi z tytułu zapłaty ceny i należności z tytułu utraty wartości prac wykonanych przez powoda z uwagi na istnienie wad, 21)art. 227 k.p.c.w zw. zart. 308 § 1 k.p.c.w zw. zart. 233 § 1 k.p.c.poprzez ustalenie, w oparciu się o opinię biegłego sporządzoną w trybie zabezpieczenia dowodu, że roboty podwykonawcy nie były dotknięte wadami, w szczególności wadami istotnymi, wówczas gdy: -opinia biegłego sporządzona w trybie zabezpieczenia dowodu nie objęła reklamacji nr 3 i 4, wobec tego sąd pominął ocenę zasadności żądań zawartych w tych reklamacjach, -z pozostałego zebranego w sprawie materiału dowodowego - reklamacji, fotografii, filmu, których ocena została pominięta - wynika, że usterki stwierdzone przez pozwanego ad. 2 istnieją, w tym przeciekanie wody do podbasenia uwidocznione jest na zdjęciach wykonanych przez biegłego oraz filmie nakręconym przez pozwanego w grudniu 2014 r., co czyni ustalenie w zakresie braku wady „białej wanny" bezpodstawnym; Z ostrożności procesowej, w przypadku nieuwzględnienia przez Sąd twierdzeń pozwanego ad. 2 w zakresie skutecznego żądania obniżenia ceny z tytułu wad w robotach powoda, wyrokowi zarzucil, że został wydany z naruszeniem: 22)art. 471 k.c.poprzez pominięcie roszczeń odszkodowawczych powoda z tytułu istnienia wad w robotach powoda, za które dochodzi on rozliczenia w niniejszym postępowaniu, 23)art. 471 k.c.w zw. zart. 498 § 1 i 2w zw. z 499k.c.poprzez przyjęcie, że pozwany ad. 2 realizuje swoje uprawnienia rękojmiane wyłącznie w przypadku wezwania powoda do usunięcia usterek, wobec skorzystania przez pozwanego ad. 1 z uprawnień odszkodowawczych i potrącenie szkody z wynagrodzeniem dochodzonym przez powoda oraz 24)art. 471 k.c.w zw. zart. 498 § 1 i 2w zw. z 499k.c.w zw. zart. 233 § 1 k.p.c.poprzez nieuwzględnienie potrącenia dokonanego przez pozwanego ad. 2 z tytułu szkody wynikłej z usunięcia wad w robotach powoda, za które dochodzi on zapłaty w tym postępowaniu. Mając powyższe na uwadze wniósł o: 1) zmianę zaskarżonego wyroku w części tj. w pkt 1 i 3 wyroku w zakresie zasądzenia od pozwanegoB. K. (1)na rzeczA. L.kwoty 1.969.839,64 zł wraz z odsetkami oraz kosztami procesu z tytułu jego solidarnej odpowiedzialności i oddalenie powództwa w stosunku do pozwanego ad. 2 w całości, 2) zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego ad. 2 kosztów postępowania ewentualnie 3) uchylenie zaskarżonego wyroku w części tj. w pkt 1 i 3 wyroku w zakresie zasądzenia od pozwanegoB. K. (1)na rzeczA. L.kwoty 1.969.839,64 zł wraz z odsetkami oraz kosztami procesu z tytułu jego solidarnej odpowiedzialności i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego ad. 2 kosztów postępowania przed sądem II instancji; Ponadto, z ostrożności procesowej, wniósł o dopuszczenie dowodu z: a) wezwania do zapłaty z dnia 24 marca 2015 r. do powoda z potwierdzeniem nadania pisma listem poleconym na adres powoda - na okoliczność wezwania powoda do zapłaty odszkodowania z tytułu wad, wymagalności roszczenia, b) potrącenia z dnia 27 marca 2015 r. wraz z załącznikami i potwierdzeniem nadania pisma listem poleconym na adres powoda - na okoliczność potrącenia szkody spowodowanej istnieniem wad w robotach, za które powód dochodzi zapłaty w tym postępowaniu, c) oświadczenia z dnia 27 marca 2015r. - na okoliczność skutecznego obniżenia ceny przez pozwanego ad. 2 Podtrzymał także wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu budownictwa ogólnego i kosztorysowania /ewentualnie dopuszczenie dowodu z opinii łącznej biegłych z zakresu budownictwa ogólnego i kosztorysowania, instalacji sanitarnych, elektrycznych i wentylacyjnych/ na okoliczność ustalenia: 1) zakresu robót wykonanych przez powoda w ramach realizacjiumowy nr (...)z dnia 28 sierpnia 2012r, a także wartości tych prac; 2) istnienia wad w robotach wykonanych przez powoda w ramach realizacjiumowy nr (...)z dnia 28 sierpnia 2012r., w tym zwłaszcza w zakresie przecieków wody do podbasenia oraz wad: elewacji zewnętrznej budynku, wewnątrz budynku, pokrycia dachu, wieńcówki, prac sanitarnych, posadzek, tynków wewnętrznych, balkonów, kotłowni, robót malarskich, szalówki wewnętrznej, szafek hydrantowych, sklejki balkonowej, podłóg i klatki schodowej; czy i które ze stwierdzonych wad są wadami istotnymi oraz jaka jest wartość rzeczy wolnej od wad w stosunku do wartości obliczonej z uwzględnieniem istniejących wad, ewentualnie jaka jest wartość szkody poniesionej przez powoda w związku ze stwierdzeniem istnienia wad, w tym wartość szkody poniesionej w związku z usunięciem części wad ze wskazaniem, które z tych wad zostały już usunięte; w oparciu o dokumentację znajdującą się w aktach sprawy, w tym zwłaszcza kosztorys ofertowy z dnia 25 lipca 2012r., dziennik budowy, reklamacje nr 1, 2, 3 i 4 oraz oględziny przeprowadzone przez biegłego z udziałem stron. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja zasługiwała na uwzględnienie. Na wstępie wypada zauważyć, że w obowiązującym modelu apelacji pełnej rola sądu drugiej instancji nie ogranicza się jedynie do samego aktu kontroli zaskarżonego rozstrzygnięcia, ale obejmuje także powinność merytorycznego rozpoznania sprawy na podstawie własnych ustaleń faktycznych, poczynionych na bazie materiału zebranego w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji oraz w postępowaniu apelacyjnym (art. 382 k.p.c.). Celem postępowania apelacyjnego jest bowiem ponowne i wszechstronne merytoryczne rozpoznanie sprawy. Sąd odwoławczy nie może się od tej powinności uchylić z uwagi na utrudnioną ocenę materiału dowodowego, czy potrzebę prowadzenia czasochłonnego postępowania celem uzupełnienia materiału dowodowego. Sąd drugiej instancji jest w tym zakresie wyposażony we wszystkie instrumenty wykorzystywane w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, zarówno w zakresie odpowiedniego stosowania reguł ciężaru dowodu (art. 6 k.c.), zasad oceny odwodów (art. 233 k.p.c.), jak i przeprowadzenia lub uzupełnienia części dowodów we własnym zakresie (art. 382 k.p.c.,art. 391 § 1 k.p.c.), nie wyłączając możliwości rozpoznania pominiętych dotąd wniosków dowodowych oraz tych postanowień sądu pierwszej instancji, które nie podlegały zaskarżeniu w drodze zażalenia, a miały wpływ na rozstrzygnięcie sprawy (art. 380 k.p.c.). Podstawę faktyczną rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego stanowiło w istocie rzeczy stwierdzenie, że z protokołów częściowego odbioru robót i wpisów do dziennika budowy, którym nadał walor dokumentów prywatnych (protokoły odbioru –art. 245 k.p.c.) i dokumentu urzędowego (dziennik budowy –art. 244 k.p.c.) wypływa domniemanie, że prace budowlane stwierdzone w tych dokumentach zostały wykonane zgodnie z treścią zobowiązania, w stopniu procentowym zaawansowania w nich określonych i bez wad. Pozwani zaś nie podważyli domniemań wypływających z treści tych dokumentów. W tym kontekście wypada zaznaczyć, że moc dowodowa dziennika budowy w postępowaniu cywilnym jest mocno dyskusyjna. W judykaturze można bowiem dostrzec dwa przeciwstawne poglądy w tym przedmiocie. Pierwszy pogląd orzeczniczy przyjmuje, że treśćart. 45 ust. 1 prawa budowlanegoprzesądza o urzędowym charakterze dziennika budowy w odniesieniu do wpisów w nim zamieszczonych. Zapatrywanie przeciwne natomiast przyjmuje, że powyższy przepis odnosi się jedynie do urzędowości formularza dziennika budowy, wydawanego przez uprawniony organ administracyjny, a nie do wpisów dokonywanych w dzienniku budowy przez strony procesu inwestycyjnego. Sąd Apelacyjny przychyla się do drugiego z przytoczonych stanowisk, znajdujących odzwierciedlenie w licznych orzeczeniach Sądu Najwyższego (zob. wyrok z dnia 18.02.2015 r., I CSK 107/14; wyrok z dnia 16.11.2010 r., I CSK 795/15; postanowienie z dnia 04.12.2019 r., IV CSK/19). Dokonane w nim przez strony procesu budowlanego wpisy nie korzystają zatem z prawnego domniemania zgodności z rzeczywistością, przewidzianego wart. 244 § 1 k.p.c. Można się natomiast zgodzić z Sądem Okręgowym, że z protokołów odbiorów robót, stanowiących swego rodzaju pokwitowania spełnienia świadczenia ze strony wykonawcy, wypływa domniemanie faktyczne, że oddany obiekt lub jego część wykonany został zgodnie z umową, bądź w części stwierdzonej w protokole odbioru częściowego. Rzecz jednak w tym, że jest to domniemanie, które można obalić przez wykazanie, że umowa nie została wykonana lub wykonana nienależycie; a w przypadku odbioru częściowego, że w rzeczywistości roboty budowlane nie zostały zrealizowane w podanym w nim zakresie. W judykaturze Sądu Najwyższego prezentowany jest pogląd orzeczniczy, że określony wart. 654 k.c.sposób częściowego rozliczenia robót jest jednym z możliwych do przyjęcia przez strony, ale nie jedynym sposobem rozliczenia robót etapami. Redakcjaart. 654 k.c.wskazuje, że przepis ten reguluje zagadnienie finansowania robót w toku i nie chodzi w nim o odbiór kwitujący wykonawcę z odpowiedniej części robót ze skutkiem wygaśnięcia w tej części zobowiązania, a chodzi o potwierdzenie przez inwestora faktu ukończenia pewnego zakresu robót w celu umożliwienia zapłaty odpowiedniej części wynagrodzenia. Nie rozlicza natomiast stron z odpowiedniej części robót ze skutkiem w postaci wygaśnięcia tej części ich zobowiązań i nie pozbawia je możliwości całościowego rozliczenia robót po oddaniu całości obiektu przez wykonawcę i przyjęciu go przez inwestora. (zob. wyrok z 04.09.2002 r., I CK 1/02; wyrok z 25.09.2014 r., II CSK 645/13; wyrok z 02.12.2015 r., IV CSK 120/15). W rozpoznawanej sprawie pozwany ad.2 próbował obalić domniemania faktyczne wynikające z protokołów odbioru, zgłaszając wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego lub zespołu biegłych z zakresu budownictwa ogólnego i kosztorysowania, instalacji sanitarnych i elektrycznych celem ustalenia m.in. zakresu robót wykonanych przez powoda w ramach realizacji umowy z dnia 28 sierpnia 2012 r., a także wartości tych prac. Sąd Okręgowy (w trybie zabezpieczenia dowodu) dopuścił wprawdzie dowód z opinii biegłego z zakresu budownictwa ogólnego i kosztorysowania, który dokonał oględzin pensjonatu i sporządził dokumentację fotograficzną, jednak nie określił ani zakresu prac budowalnych wykonanych przez powoda, ani też ich wartości, ponieważ wymagało to szczegółowej inwentaryzacji i dużego nakładu pracy zespołu specjalistów z wielu dziedzin. Pomimo tego, że w opinii tej biegły nie udzielił odpowiedzi na postawione mu pytanie, mające istotne znaczenie dla rozpoznania sprawy, Sąd uznał ją za miarodajny środek dowodowy, chyba tylko na okoliczność braku możliwości określenia zakresu wykonanych prac oraz ich wartości. Z tym stanowiskiem nie sposób się zgodzić. Tak się czasem zdarza, że samo dokonanie w sprawie cywilnej, a w szczególności o charakterze gospodarczym, ustaleń faktycznych wymaga dysponowania specjalistyczną wiedzą techniczną oraz doświadczeniem w danej dziedzinie i może uzasadniać zasięgnięcie opinii biegłego lub nawet zespołu biegłych różnych specjalności. W wyjątkowych okolicznościach bez przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego w ogóle niemożliwe jest prawidłowe rozstrzygnięcie sprawy. W przypadku tak poważnych spraw, jak rozpoznawana w niniejszym postępowaniu, pominięcie takiego dowodu z tej tylko przyczyny, że wymaga on dużego nakładu pracy, a co za tym idzie poniesienia też wysokich wydatków, oznaczałoby w istocie rzeczy, że sąd uchyla się od sprawiedliwego osądzenia sprawy. W rozpoznawanym przypadku dowodu z opinii biegłego nie mogły zastąpić ani siłą rzeczy mało precyzyjne zeznania świadków, ani dokumentacja tworzona przez strony na potrzeby pozyskiwania środków z funduszy europejskich, która, jak się okazało po czasie, nie była wiarygodna. W tym stanie rzeczy, Sąd Odwoławczy podjął postępowanie dowodowe celem uzupełnienia materiału zgromadzonego przed sądem pierwszej instancji. Z uwagi na ogłoszenie upadłości pozwanego ad.2B. K. (1)w toku postępowania apelacyjnego, Sąd Apelacyjny postanowieniem z 30.05.2016 r. zarządził w trybie zabezpieczenia dowodów (art. 310 k.p.c.w zw. zart. 179 § 3 k.p.c.) przeprowadzenie przez biegłego sądowego z zakresu budownictwaA. M.oględzin obiektu – pensjonatu wB.i sporządzenie z tej czynności stosownej dokumentacji, w tym fotograficznej, celem zabezpieczenia dowodu z opinii biegłego na okoliczność tezy powołanej w apelacji pozwanegoB. K.(k.3464). Następnie, postanowieniem z dnia 01.07. 2016 r. zarządził, że powyższe czynności winny zostać przeprowadzone z udziałem biegłych:A. S.(instalacje sanitarne) iK. B.( instalacje elektryczne - k. 3471). W tym miejscu należy wyjaśnić, że Sąd Apelacyjny, nie dysponując przecież wiedzą specjalistyczną z zakresu budownictwa, świadomie posłużył się ogólnym określeniem „sporządzenia z tej czynności stosownej dokumentacji”, pozostawiając biegłym, jako specjalistom z tej dziedziny wybór formy, w jakiej owa dokumentacja miała zostać sporządzona; z tym jedynie zastrzeżeniem, że ma ona umożliwić w późniejszym czasie (po podjęciu zwieszonego postępowania) opracowanie opinii zgodnie z tezą zgłoszoną w apelacji. Jeżeli zatem właściwe zabezpieczenie dowodu wymagało przeprowadzenia inwentaryzacji wykonanych robót budowlanych, w tym tzw. obmiaru robót, to oczywistym wydaje się konkluzja, że biegli z tych czynności powinni byli sporządzić protokoły z inwentaryzacji robót budowlanych i księgi obmiarów tych prac. W toku postępowania powód wielokrotnie zarzucał, że biegli, sporządzając w/w dokumentację wykroczyli poza ramy wyznaczone postanowieniem Sądu. W świetle przytoczonych wyżej okoliczności zarzuty te są oczywiście bezzasadne. Bezzasadne są także zarzuty powoda, podnoszone w toku postępowania apelacyjnego wobec wyżej wymienionych biegłych, co do ich bezstronności tylko na tej podstawie, że w postępowaniu upadłościowym pozwanego ad.2B. K.wykonywali zbliżone, czy też nawet częściowo tożsame czynności, związane z koniecznością ustalenia w tym postępowaniu składu masy upadłości oraz listy wierzytelności, zlecone im przez sędziego komisarza. Ostatecznie bowiem postępowanie upadłościowe jest takim samym postępowaniem sądowym, jak postępowanie rozpoznawcze. W tym postępowaniu ani sędzia komisarz, ani syndyk nie działają w interesie żadnej ze stron, gdyż jego celem jest wyłącznie sprawiedliwe zaspokojenie wierzycieli, którzy zgłosili swoje wierzytelności do masy upadłości. Podobnie nie można też potraktować biegłych, którzy wykonywali w postępowaniu upadłościowym czynności opiniujące, jako stronniczych, a tym samym mniej wiarygodnych z tego powodu. Dlatego też Sąd Apelacyjny konsekwentnie oddalił wnioski stron o wyłączenie biegłych. Na podstawie m.in. dokumentacji sporządzonej w postępowaniu o zabezpieczenie dowodów, biegły sądowy z zakresu budownictwaA. M.sporządził w postępowaniu upadłościowym VIII GUkS 6/16 opinię, której przedmiotem była wycena prac budowlanych wykonanych whotelu (...)przez powoda (k. 4170-4234). W opinii tej biegły określił wartość kosztorysową prac budowlanych na kwotę brutto 5.423.183,46 zł. W niniejszym postępowaniu Sąd Apelacyjny, postanowieniem z dnia 21.10.2019 r. (k. 4344) zlecił wykonanie innemu biegłemu z zakresu budownictwa –A. K. (2)sporządzenie opinii – w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, której przedmiotem było m.in. określenie wartości robót budowlanych, wykonanych przez powoda. Biegły stwierdził w opinii (k. 4352-4423), że ustalenie zakresu robót budowlanych wykonanych przez powoda nie było już możliwe na tym etapie, z uwagi na zakończenie procesu budowlanego przez innego wykonawcę. Mając na względzie komisyjnie przeprowadzoną wielokrotnie inwentaryzację, przyjął, że zebranie danych do ustalenia zakresu tych prac zostało przeprowadzone prawidłowo i profesjonalnie. Biegły sprawdził założenia i sposób sporządzenia księgi obmiarów. Nie stwierdził żadnych uchybień w tym zakresie. Biegły sporządził kosztorys w oparciu o stawki przyjęte w kosztorysie ofertowym, zgodnie z § 7 umowy o roboty budowlane, zawartej między stronami sporu. W konsekwencji stwierdził, że wycena robót sporządzona przezA. M.jest prawidłowa. Wartość robót, ustalona zgodnie z narzutami przewidzianymi w umowie, wynosi 5.423.183,46 zł. Powyższa kwota nie obejmuje robót wykonanych w branży instalacyjnej. Do omawianej opinii żadna ze stron nie zgłosiła zarzutów. Sąd Apelacyjny przyjął, że podana kwota odzwierciedla wartość prac budowlanych, bez robót z zakresu instalacji sanitarnej i elektrycznej, jako że została określona na podstawie szczegółowej inwentaryzacji tych prac, dokonanej przed ukończeniem inwestycji przez innego wykonawcę, a nadto przez osoby bezstronne i posiadające odpowiednie do tego doświadczanie zawodowe i kwalifikacje. Tym samym obalone zostało domniemanie faktyczne, o którym wyżej była mowa. W rozpoznawanej sprawie nie było w istocie rzeczy sporne, że powód jako podwykonawca otrzymał od pozwanego ad.1 – generalnego wykonawcy w okresie od 18.09.2012 r. do 02.01.2014 r. łącznie 7.480.627,30 zł (k. 385); natomiast od 28.01.2014 r. do 30.04.2014 r. łącznie 1.770.000 zł (k. 386). Ogółem zatem powód z tytułu częściowego rozliczania robót otrzymał (przed rozwiązaniem umowy) wynagrodzenie w kwocie 9.250.627.30 zł brutto. W tym stanie rzeczy, nawet uwzględnienie do wartości robót ogólnobudowlanych (5.423.183,46 zł) ogólnej wartości robót z zakresu instalacji sanitarnej i elektrycznej, określonej przez samego powoda wprotokole nr (...)z dnia 08.05.2014 r. (k.53 – 54) na sumę 3.030.454 zł, powoduje, że i tak w wyniku częściowego rozliczania robót wypłacono mu tytułem wynagrodzenia kwotę wyższą niż wartość prac wykonanych przed rozwiązaniem umowy. Powyższa konstatacja sprawia, że w sprawie bezprzedmiotowym stało się rozważanie i roztrząsanie pozostałych spornych między stronami kwestii, a mianowicie rzeczywistej wartości prac z zakresu instalacji sanitarnej i elektrycznej, zasadności obniżenia wynagrodzenia powoda z tytułu wad fizycznych, czy wreszcie skuteczności odstąpienia od umowy o roboty budowlane. W tej sytuacji powództwo skierowane przeciwko pozwanemu ad.1 nie znajduje uzasadnienia w normieart. 647w zw. zart. 654 k.c.W konsekwencji nie ma też podstaw do przyjęcia solidarnej odpowiedzialności pozwanego ad.2 – inwestora, opartej naart. 6471§ 4 k.c. Na mocyart. 387 § 2 k.p.c.Sąd rozpoznał apelację z urzędu także na rzecz pozwanego ad.1, który nie zaskarżył wyroku. Mając powyższe na uwadze, Sąd Apelacyjny orzekł, jak w sentencji na podstawie art. 386 § 1k.p.c. O kosztach procesu oraz nieuiszczonych kosztach sądowych obu instancji orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, wyrażoną wart. 98 k.p.c. Powoda obciążają zatem w pierwszej instancji poniesione przez pozwanego ad. 2 koszty zastępstwa procesowego, w tym w postępowaniu zażaleniowym (10.857 zł) oraz wydatki w kwocie 2.116,99 zł. W drugiej instancji powoda obciążają koszty zastępstwa procesowego, w tym poniesione w dwóch wpadkowych postępowaniach zażaleniowych, które Sąd przyznał pozwanemu w ogólnej kwocie 17.700 zł, mając na względzie nieporównywalnie większy nakład pracy jego pełnomocnika w niniejszej sprawie niż przeciętny; a nadto poniesione przez pozwanego wydatki. Nieuiszczone koszty sądowe obejmują opłatę od apelacji, od uiszczenia której pozwany ad. 2 był zwolnimy (98.492 zł) oraz poniesione tymczasowo przez Skarb Państwa wydatki w wysokości 28.120,85 zł. E. J.M. B.S.

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Białymstoku date: '2020-10-19' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Bogusław Suter - Elżbieta Bieńkowska - Jarosław Marek Kamiński legal_bases: - art. 560 § 1 i 3 k.c. - art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo budowlane - art. 233 § 1 k.p.c. recorder: Agnieszka Charkiewicz signature: I AGa 179/18 ```

154505000004827_XVI_GC_000597_2011_Uz_2013-06-03_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt XVI GC 597/11 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 3 czerwca 2013 roku Sąd Okręgowy w Warszawie XVI Wydział Gospodarczy w składzie: Przewodniczący: SSO Jan Wawrowski Protokolant: aplikant radcowski Piotr Borek po rozpoznaniu w dniu 3 czerwca 2013 roku w Warszawie sprawy z powództwaSpółdzielni (...)wG.przeciwko(...) Spółce AkcyjnejwW. o zapłatę 1 zasądza od(...) Spółki AkcyjnejwW.na rzeczSpółdzielni(...)wG.kwotę 10310,31 zł (dziesięćtysięcy trzysta dziesięć złotych trzydzieści jeden groszy) wraz z ustawowymiodsetkami od dnia 7 stycznia 2010 r. do dnia zapłaty; 2 zasądza od(...) Spółki AkcyjnejwW.na rzeczSpółdzielni(...)wG.kwotę 2 937 zł (dwa tysiącedziewięćset trzydzieści siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu. SSO J. Wawrowski

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Warszawie date: '2013-06-03' department_name: XVI Wydział Gospodarczy judges: - Jan Wawrowski legal_bases: [] recorder: aplikant radcowski Piotr Borek signature: XVI GC 597/11 ```

154005000001006_II_Ka_000194_2022_Uz_2022-08-16_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II Ka 194/22 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 16 sierpnia 2022 r. Sąd Okręgowy w Krośnie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia SO Artur Lipiński Protokolant: st. sekr. sądowy Małgorzata Kalisz po rozpoznaniu w dniu 16 sierpnia 2022 roku w Krośnie sprawyM. P.s.S.iB.ur. (...)wK. obwinionego o wykroczenie z art. 116 § 1a kw w zw. z § 25 ust/ 1 pkt 2 lit. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 6 maja 2021r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego od wyroku Sądu Rejonowego w Krośnie z dnia 24 lutego 2022 roku, sygn. akt II W 79/22 I zmienia zaskarżony wyrok i uniewinnia obwinionegoM. P.od popełnienia zarzucanego we wniosku o ukaranie wykroczenia, II kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa. SSO Artur Lipiński

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Krośnie date: '2022-08-16' department_name: II Wydział Karny judges: - Artur Lipiński legal_bases: [] recorder: st. sekr. sądowy Małgorzata Kalisz signature: II Ka 194/22 ```

150515100001006_II_K_000147_2022_Uz_2022-10-14_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II K 147/22 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 14 października 2022 r. Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący – sędzia Bogdan Wałachowski Protokolant – p.o. sekr. sąd. Irina Nizińska w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej wG.- ----------- po rozpoznaniu w dniu 10 października 2022 oraz 14 października 2022 roku sprawy R. Ś. urodz. (...)w m.R. synaH.iH.zd.L. oskarżonego o to, że: W dniu 27 grudnia 2021 roku około godziny 17:35 naulicy (...)wG.kierował w ruchu lądowym pojazdem mechanicznym markiS. (...)onumerach rejestracyjnych (...)pomimo posiadanego sądowego zakazu kierowania pojazdami mechanicznymi i cofniętych uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi na podstawie zgodnej z Wyrokiem Sądu IIK 358/20 Decyzji Starosty(...)(...)z dnia 18 listopada 2021 roku tj. o czyn zart. 244 kkw zb. zart. 180a kkw zw. zart. 11§2 kk 1 OskarżonegoR. Ś.uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu aktem oskarżenia i za to na podstawieart. 26§1 i 3 kk,art. 61§1 i 2 kkodstępuje od wymierzenia kary oraz środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. 2 Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 zł tytułem opłaty oraz obciąża go pozostałymi kosztami sądowymi w kwocie 70 zł. UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt II K 147/22 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybieart. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. 1. USTALENIE FAKTÓW 1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1. R. Ś. W dniu 27 grudnia 2021 roku około godziny 17:35 naulicy (...)wG.kierował w ruchu lądowym pojazdem mechanicznym markiS. (...)onumerach rejestracyjnych (...)pomimo posiadanego sądowego zakazu kierowania pojazdami mechanicznymi i cofniętych uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi na podstawie zgodnej z Wyrokiem Sądu II K 358/20 Decyzji Starosty(...)(...)z dnia 18 listopada 2021 Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty - w dniu 27 grudnia 2021 roku około godziny 17:35 naulicy (...)wG.kierowanie w ruchu lądowym pojazdem mechanicznym markiS. (...)onumerach rejestracyjnych (...)pomimo posiadanego sądowego zakazu kierowania pojazdami mechanicznymi i cofniętych uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi na podstawie zgodnej z Wyrokiem Sądu II K 358/20 Decyzji Starosty(...)(...)z dnia 18 listopada 2021; - w dniu 27 grudnia 2021 roku pogorszenie się stanu zdrowia ciężarnej partnerki oskarżonego-A. R., uniemożliwiające prowadzenie jej w/w pojazdu na drodzeC.-G.i skutkujące w rezultacie koniecznością skorzystania przez nią z fachowej pomocy medycznej; -notatka urzędowa; -odp. i decyzja Starosty(...)z potw. odbioru; - dane osobopoznawcze; - inf. z CEPiK; - wyrok SR w Giżycku II K 358/20; - wyrok SO w Olsztynie VII Ka 613/21; -dokumentacja medycznaA. R.; -wyjaśnieniaR. Ś.; Świadkowie: -A. R. -B. M. -K. B. k.1 k.18-19 k.2-7 k.8-16 k.28 k.29 k.52-92,114 k.35-37,49-51,38,150-151 k. 151-151v k. 163-163v k. 169-169v 1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty 2. OCENA DOWODÓW 2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu -notatka urzędowa; -odp. i decyzja Starosty(...)z potw. odbioru; - dane osobopoznawcze; - inf. z CEPiK; - wyrok SR w Giżycku II K 358/20; - wyrok SO w Olsztynie VII Ka 613/21; -dokumentacja medycznaA. R.; -wyjaśnieniaR. Ś. Świadkowie: -A. R. -B. M. -K. B. Stan faktyczny w niniejszej sprawie jest bezsporny. OskarżonyR. Ś.przyznał się do winy i złożył obszerne wyjaśnienia, twierdząc, iż jego zachowanie podyktowane było wyłącznie stanem wyższej konieczności- potrzebą jak najszybszego dowiezienia źle czującej się partnerki w ciąży do domu, w celu przyjęcia istotnego leku mającego na celu poprawę jej samopoczucia. Jego wersja wydarzeń jest zgodna z ustaleniami poczynionymi przez Sąd na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego- dokumentów oraz uzyskanych zeznań świadków, którym przyznano przymiot wiarygodności. W niniejszej sprawie bezspornym jest ponadto, że na mocy wyroku Sądu Rejonowego w Giżycku z dnia 10 maja 2021 r. sygn. akt II K 358/20, który został częściowo zmieniony przez wyrok Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 16 września 2021 r. sygn. akt VII Ka 613/21, wobecR. Ś.został orzeczony środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat. Przedmiotowy zakaz obowiązywał oskarżonego w dacie popełnienia przez niego czynu, albowiem czas jego trwania został określony na dzień od 16.09.2021 r. do dnia 14.09.2024 r. A. R.- partnerka oskarżonego- cierpi na przewlekłą chorobę nerek i podlega stałej kontroli lekarskiej. Niewątpliwym jest, że w dniu 27.12.2021 r., po odbytej wM.wizycie lekarskiej,A. R., będąc wówczas w ciąży, prowadząc pojazd mechaniczny markiS. (...), gorzej się poczuła. Ze względu na wysokie ciśnienie zgłaszała ona ból głowy oraz uczucie mdłości i obawy zemdlenia. Mając na uwadze odczuwane przez partnerkę dolegliwości, oskarżony zdecydował się pomimo obowiązującego go zakazu, za miejscowościąC., rozpocząć kierowanie pojazdem mechanicznym, próbując dotrzeć do miejsca ich zamieszkania wK., aby umożliwićA. R.jak najszybsze przyjęcie celowanego w jej dolegliwości leku. Oskarżony wraz z partnerką po drodze przejeżdżali przezul. (...)wG., gdzie zostali zatrzymani do kontroli drogowej przez funkcjonariuszy KPP wG., ostatecznie zatrzymując się naul. (...). Po zakończonej interwencji, partnerka oskarżonego, pomimo wcześniejszego złego samopoczucia, zdecydowała się prowadzić samochód i samodzielnie kierując dotarła wraz zR. Ś.do miejsca zamieszkania. Pomimo zażycia zalecanego jej leku, niezbędna okazała się interwencja medyczna, albowiem w rezultacie oskarżony wezwał doA. R.karetkę pogotowia. 2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony X 3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem 1 R. Ś. Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Analizując zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, Sąd uznał, że nie ma żadnych wątpliwości, iżR. Ś.swoim zachowaniem w pełni wyczerpał znamiona czynu określonego wart. 244 kkw zb. zart. 180a kk, albowiem nie zastosował się do orzeczonego wobec niego przez sąd zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych i cofniętych uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi, co skutkowało tym, że w dniu 27.12.2021 roku naulicy (...)wG., kierował w ruchu lądowym pojazdem mechanicznym markiS. (...). Mając na uwadze poczynione ustalenia faktyczne Sąd uznał, że niewątpliwie oskarżony działał w warunkach stanu wyższej konieczności, albowiem jego zachowanie było uzasadnione obawą o bezpieczeństwo zdrowia i życia jego ciężarnej partnerki oraz ich nienarodzonego dziecka. Przewlekła choroba niewydolnościowa nerek, na którą cierpiA. R., spowodowała wystąpieniem u niej w dniu 27.12.2021 r. skoku wysokiego ciśnienia oraz koniecznością pilnego zażycia posiadanego w domu leku.A. R.zgłaszała dolegliwości bólu i zawrotów głowy oraz wymiotowała, co spowodowało u oskarżonego strach, że grozi jej realne niebezpieczeństwo. Niewątpliwie, przyczyniło się to to podjęcia przezR. Ś.decyzji o prowadzeniu pojazdu mechanicznego, pomimo posiadanego przez niego sądowego zakazu i cofnięcia uprawnień do kierowania nimi. Bezspornym w przedmiotowej sprawie jest, żeR. Ś., pomimo zaistnienia wskazanych wyżej okoliczności, działał z przekroczeniem granic stanu wyższej konieczności, na zasadzie zaistnienia tzw.ekscesu intensywnego.Przytaczając w tym miejscu wyrok Sądu Najwyższego, z 5 kwietnia 1933 r., wskazać należy, że przekroczenie obrony koniecznej polegać może polegać na użyciu nadmiernego środka obrony (eksces intensywny), bądź na niewspółczesności przeciwdziałania napadowi (ekscesekstensywny). Zrozumiałym jest, że intencją zachowania oskarżonego było jak najszybsze udzielenie pomocy partnerce i nie czekanie na karetkę, która mogła nadjechać wyłącznie z najbliższych miast-M.bądźG., generując tym samym dłuższy czas oczekiwania. Jednakże w sytuacji nagłego pogorszenia stanu zdrowia- bólu głowy, wymiotów i prawie omdlenia partnerki oskarżonego, niezrozumiałym jest, czemu oskarżony, zwłaszcza w warunkach zagrożonej ciąży, nie zdecydował się dowieźćA. R.jak najszybciej do najbliższego punktu pomocy medycznej, gdzie otrzymałaby profesjonalną pomoc, bądź też apteki, celem wykupienia niezbędnego jej w tym przypadku leku, a podjął decyzję o dłuższej trasie, aż do domu. Działanie oskarżonego , w warunkach stanu wyższej konieczności , powinno być bowiem wyważone i adekwatne do potrzeb związanych z konkretną sytuacją, co nie zaistniało w przedmiotowej sprawie. Znamiennym jest również, iż zaraz po interwencji policji w miejscowościG., zaledwie kilkanaście kilometrów dalej od miejsca zatrzymania,A. R.poczuła się na tyle dobrze, że mogła dalej samodzielnie kontynuować prowadzenie pojazdu i dotrzeć nim do miejsca swojego zamieszkania. W przedmiotowej sprawie zaistniały jednakże przesłanki uzasadniającej odstąpienia od wymierzenia oskarżonemu kary i środka karnego, na zasadzieart. 26§3 kki61§1 i 2 kk. Oskarżony w dniu zdarzenia pozostawał trzeźwy i zdolny do prowadzenia auta, a podjęta przez niego decyzja nie stworzyła żadnego niebezpieczeństwa w ruchu drogowym. Stan zdrowia jego ciężarnej partnerki, nagłe pogorszenie jej samopoczucia, a także przewlekła choroba, na którą cierpi i strachA. R.przed zarażeniem się wirusem COVID w placówce medycznej, faktycznie mógł spowodować obiektywnie u oskarżonego stan obawy i zdeterminować jego decyzję o dowiezieniu partnerki do domu celem przyjęcia leku, który miał przynieść poprawę jej zdrowia, zamiast skorzystania z pomocy lekarskiej. Oskarżony był wcześniej karany(k. 33),a w przedmiotowej sprawie uznał swoją winę, składając obszerne wyjaśnienia. 3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej 3.3. Warunkowe umorzeniepostępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania 3.4. Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania 3.5. Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący siędo przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności 5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyrokuodnoszący siędo przypisanegoczynu Przytoczyć okoliczności 6. INNE ZAGADNIENIA W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę 7. KOSZTY PROCESU Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Przytoczyć okoliczności 2 O kosztach procesu orzeczono na zasadzieart. 627 kpk. 8. PODPIS

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Giżycku date: '2022-10-14' department_name: II Wydział Karny judges: - sędzia Bogdan Wałachowski legal_bases: - art. 26§1 i 3 kk - art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. recorder: p.o. sekr. sąd. Irina Nizińska signature: II K 147/22 ```