_id
stringlengths 49
55
| prompt
stringclasses 1
value | context
stringlengths 336
1.35M
| output
stringlengths 177
2.51k
|
|---|---|---|---|
150515250000503_I_C_001338_2018_Uz_2019-02-06_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygnatura akt Sygnatura akt: I C 1338/18
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
21 grudnia 2018 r.
Sąd Rejonowy w Olsztynie I Wydział Cywilny
w składzie:
Przewodniczący:(...)Michał Kacprzak
Protokolant: st. sekretarz sądowy Karolina Mazan-Berent
po rozpoznaniu 21 grudnia 2018 r. wO.
na rozprawie
sprawy z powództwa(...) sp. z o.o.wW.
przeciwkoK. G.
o zapłatę
I
zasądza odK. G.na rzecz(...) sp. z o.o.wW.(...),94 (dwa tysiące sześćset dziewięćdziesiąt trzy i 94/100) zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 25 września 2017 r. do dnia zapłaty;
I
nie obciążaK. G.kosztami procesu.
(...)Michał Kacprzak
Sygnatura akt: I C 1338/18 upr.
UZASADNIENIE
Powód(...) sp. z o.o.z siedzibą weW.(poprzednio(...) S.A.z siedzibą weW., a następnie(...) S.A.z siedzibą weW.) wniósł o zasądzenie od pozwanejK. G.na swoją rzecz kwoty 2.694 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a także zasądzenia na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych.
W uzasadnieniu swojego roszczenia powód wskazał, że dochodzona pozwem wierzytelność wynika z umowy pożyczki, zawartej przez pozwaną z(...) sp. z o.o.Wierzytelność ta została ostatecznie przeniesiona na powoda. Na kwotę dochodzoną pozwem składają się: należność główna (1999 zł), odsetki karne naliczone za opóźnienie w spłatach zobowiązania przez pierwotnego wierzyciela (147,43 zł), koszty i prowizje naliczone przez wierzyciela pierwotnego (490 zł) oraz odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone przez powoda od dnia 25 kwietnia 2017r. do 21 września 2017r. (57,51 zł).
Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym z dnia 24 października 2017r. w sprawie o sygn. VI Nc-e 1848985/17 Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie nakazał pozwanej, aby zapłaciła na rzecz(...) S.A.z siedzibą weW.dochodzoną pozwem kwotę.
Pozwana od powyższego wniosła sprzeciw, a sprawa została przekazana do Sądu Rejonowego w Olsztynie.
Ostatecznie pozwanaK. G.uznała powództwo w części, tj. przyznała, że zawarła z poprzednikiem prawnym powoda umowę pożyczki, jednakże zakwestionowała wysokość zobowiązania. Wskazała, że powód mógł dochodzić od niej wyłącznie zwrotu wypłaconej jej kwoty 2000 zł, pomniejszonej o dokonaną przez nią dotychczas spłatę w wysokości 11 zł, tj. kwoty 1989 zł. Podniosła, że powód nie wykazał w wystarczającym stopniu, aby nabył przedmiotową wierzytelność i aby miał legitymację procesową czynną. Nie złożył bowiem oświadczenia zbywcy wierzytelności potwierdzającego zapłatę ceny. Dodatkowo podała, że w treści umowy pożyczki nie wskazano konkretnej daty, do której pozwana winna dokonać spłaty pożyczki. Pozwana złożyła również wniosek o zwolnienie jej z obowiązku poniesienia kosztów procesu z uwagi na obecną sytuację finansową i rodzinną.
Sąd ustalił, co następuje:
Pozwana zawarła z(...) sp. z o.o.z siedzibą wW.w dniu 11 kwietnia 2016r.umowę pożyczki nr (...), na mocy której otrzymała kwotę 2.000 zł, zaś zobowiązała się zwrócić kwotę 2500 zł w terminie 30 dni, tj. do 11 maja 2016r. Umowa przewidywała roczne oprocentowanie pożyczki w wysokości 0 % oraz pobranie opłaty prowizyjnej w kwocie 500 zł.
(dowód: formularz informacyjny k. 32 – 33, 61 – 62, umowa pożyczki k. 34 – 34v., 60 – 60v., regulamin k. 35 – 41, Ramowa UmowaP.k. 42 – 48, 63 – 69, zawezwanie do ugody z dnia 7 lipca 2017r. k. 86 – 86v.)
Pozwana zamierzała spłacać pożyczkę, jednakże utraciła dotychczasowe zdolności zarobkowe, a jej sytuacja finansowa uległa pogorszeniu.
(niekwestionowane)
Pismem z dnia 26 maja 2017r.(...) S.A.z siedzibą weW.wezwał pozwaną do zapłaty na jego rzecz kwoty 2648,70 zł.
Pozwana wystąpiła do wierzyciela z wnioskiem o rozłożenie świadczenia na raty, jednakże jej wniosek nie został uwzględniony.
(dowód: wezwanie k. 50, zawezwanie do ugody z dnia 7 lipca 2017r. k. 86 – 86v.)
W dniu 24 kwietnia 2017r. doszło do przelewu wierzytelności przysługującej pożyczkodawcy– (...) sp. z o.o.z siedzibą wW.- względem pozwanej na następcę prawnego powoda- (...) S.A.z siedzibą weW.. Cesja zawierała załącznik w postaci tabeli z wykazem dłużników, wśród których wymieniona była pozwana i jej dług. W dniu 11 maja 2017r. Zbywca wystosował pismo, którym oświadczył, że w dniu 8 maja 2017r. Nabywca wpłacił na rachunek bankowy Zbywcy całość wynagrodzenia należnego z tytułu cesji wierzytelności.
Pismem z dnia 26 maja 2017r.(...) Sp. z o.o.z siedzibą wW.poinformował pozwaną o dokonaniu sprzedaży przysługującej mu wierzytelności z tytułuumowy (...)wraz ze wszystkimi prawami związanymi z tą wierzytelnością na rzecz(...) S.A.Zawiadomienie to pozwana otrzymała w dniu 6 czerwca 2017r.
Następnie na skutek uchwały Nadzwyczajnego Zgromadzenia WspólnikówSpółki (...) Sp. z o.o.z dnia 11 września 2018r. (rep. A nr(...)) oraz Nadzwyczajnego Walnego ZgromadzeniaSpółki (...) S.A.z dnia 11 września 2018r. (rep. A nr(...)) doszło do połączenia rzeczonych spółek poprzez przejęcieSpółki (...) S.A.przezSpółkę (...) Sp. z o.o.tym samym(...) Sp. z o.o.wstąpiła w ogół praw i obowiązków(...) S.A.
(dowód: umowa cesji k. 25 - 28, 100 – 103, załącznik k. 29 – 31, 104 – 106, zawiadomienie k. 50v., zawezwanie do ugody z dnia 7 lipca 2017r. k. 86 – 86v., oświadczenie k. 124, odpis KRS k. 21 – 24, 132 – 134)
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.
Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o odpisy dokumentów przedłożonych przez strony. Nadto, zgodnie z treścią przepisuart. 229 k.p.c., nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości. Pozwana zaś przyznała, że zawarła umowę pożyczki i otrzymała od pierwotnego wierzyciela środki pieniężne w niej określone. Natomiast w ocenie Sądu powód załączonymi do akt odpisami dokumentów wykazał swoje następstwo prawne co do dochodzonej w niniejszej sprawie wierzytelności w miejsce pierwotnego wierzyciela.
W przedmiotowej sprawie powód wywodzi swoje roszczenia z umowy pożyczki, do której zastosowanie znajdują zapisyustawy z 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim. Zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 powołanej ustawy przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi, przy czym w myśl ust. 2 pkt 1 powołanej ustawy za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki. Z kolei z przepisu art. 5 pkt 8 ustawy wynika, że całkowita kwota do zapłaty przez konsumenta stanowi sumę całkowitego kosztu kredytu i całkowitej kwoty kredytu. W pkt 6 tego artykułu wskazano, że całkowity koszt kredytu to wszelkie koszty, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt, w szczególności: odsetki, opłaty, prowizje, podatki i marże jeżeli są znane kredytodawcy oraz koszty usług dodatkowych w przypadku gdy ich poniesienie jest niezbędne do uzyskania kredytu, z wyjątkiem kosztów opłat notarialnych ponoszonych przez konsumenta. Przywołana wyżej ustawa nie wyłącza stosowania ogólnych przepisówKodeksu cywilnegodotyczących pożyczki. Stanowi jednak ograniczenie wyrażonej wart. 3531k.c.zasady swobody umów. W myślart. 720 k.c.przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.
Pozwana uznała roszczenie pozwu, jednakże wyłącznie do kwoty wypłaconego jej kapitału (2000 zł), pomniejszonego o dokonaną przez nią rzekomo wpłatę (11 zł), tj. do kwoty 1989 zł. Zakwestionowała natomiast roszczenie powoda w zakresie kosztów prowizji co do zasady i co do wysokości.
Wskazać jednakże należy, że umowa pożyczki jest umową odpłatną. Zwyczajową formą wynagrodzenia za korzystanie z cudzego kapitału są odsetki, ewentualnie także inne opłaty (nazywane najczęściej prowizją czy opłatami przygotowawczymi). Oczywiście wysokość tych opłat nie może być dowolna. W sytuacji gdy są one rażąco wygórowane, można uznać postanowienia umowy je kształtujące za niezgodne z zasadami współżycia społecznego lub też za zmierzające do obejścia przepisów o odsetkach maksymalnych i przez to nieważne. Czynności prawne bowiem (w tym także i umowy) podlegają ocenie pod kątem zgodności z zasadami współżycia społecznego i zgodności z prawem. Zgodnie zaś zart. 58 § 1 k.c.czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy. Nieważna jest także czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego (art. 58 § 2 kc). Przy czym za naruszenie zasad współżycia społecznego należy rozumieć zawarcie umowy sprzecznej z uczciwością i rzetelnością kupiecką lub takiej, która kształtować będzie wzajemne stosunki między stronami w sposób ewidentnie urągający słuszności (tak Agnieszka Rzetecka-Gil, Kodeks Cywilny. Komentarz. Zobowiązania – część ogólna, LEX/el., 2011).
W ocenie Sądu zarzuty pozwanej w tym zakresie nie są uzasadnione, albowiem jak wynika z treści przedłożonego przez powoda wydruku umowy pożyczki, pozwana zawierając z pożyczkodawcą umowę świadoma była konieczności poniesienia tej opłaty. Co więcej ujętej w umowie kwoty prowizji nie sposób uznać za wygórowaną.
Zgodnie z art. 36 a przywołanej ustawy maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu oblicza się według wzoru podanego w przepisie, w którym poszczególne symbole oznaczają:
MPKK - maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu,
K - całkowitą kwotę kredytu,
n - okres spłaty wyrażony w dniach,
R - liczbę dni w roku.
Pozaodsetkowe koszty kredytu w całym okresie kredytowania nie mogą być wyższe od całkowitej kwoty kredytu Pozaodsetkowe koszty kredytu wynikające z umowy o
kredyt konsumenckinie należą się w części przekraczającej maksymalne pozaodsetkowe koszty kredytu obliczone w sposób określony w ust. 1 lub całkowitą kwotę kredytu.
Kwota 500 zł kosztów pozaodsetkowych przy 2000 zł uzyskanego kapitału mieści się w tym limicie. (maksymalne opłaty to 565,75 zł). Przedsiębiorca ma prawo do pobierania tych opłat, zgodnych z ustawowym limitem, jako wynagrodzenie za udostępnione środki. Należy również zauważyć, że pożyczka nie była oprocentowana.
Odnosząc się do zarzutu braku legitymacji procesowej czynnej po stronie powodowej wskazać należy, że wobec uznania istnienia pierwotnej wierzytelności co do zasady, legitymacja powoda znalazła potwierdzenie w przedłożonej przez niego umowie cesji z dnia 24 kwietnia 2017r. Powód należycie wykazał zawarcie umowy przelewu oraz okoliczność, że przelew obejmował wierzytelność przysługującą(...) sp. z o.o.z siedzibą wW.przeciwko pozwanej. Okoliczność ta wynikała z załącznika do umowy cesji obejmującego tabele ze wskazaniem dłużników pożyczkodawcy, wśród których widniało nazwisko pozwanej oraz kwota wierzytelności objętej przelewem. Co więcej powód złożył również oświadczenie zbywcy wierzytelności potwierdzające zapłatę ceny.
Wskazać również należy, że wbrew aktualnym zastrzeżeniom pozwanej co do nabycia przez powoda wierzytelność z tytułuumowy (...)wskazać należy, że przed skierowaniem przez powoda sprawy na drogę sądową pozwana nie kwestionowała przejścia wierzytelności przysługującej pożyczkodawcy na rzecz poprzednika prawnego powoda, tj.(...) S.A.Należy bowiem wskazać, że pismem z dnia 7 lipca 2017r. pozwana przyznała, iż otrzymała zawiadomienie o przeniesieniu przedmiotowej wierzytelności na(...) S.A.i jednocześnie zwróciła się do wskazanego podmiotu o rozłożenie spłaty zaległości na raty. Z powyższego w sposób niebudzący wątpliwości wynika zatem, że powódka nie kwestionowała zarówno swojej powinności uregulowania zobowiązania, jak i okoliczność, na rzecz którego podmiotu powinna tego dokonać.
Zgodnie zart. 509 k.c.wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Powyższe wymagania zostały spełnione.
Niezasadny jest również zarzut związany z koniecznością zastosowania przez sąd sankcji kredytu darmowego.
Zgodnie z art. 45 przywołanej ustawy w przypadku naruszenia przez kredytodawcę art. 29 ust. 1, art. 30 ust. 1 pkt 1-8, 10, 11, 14-17, art. 31-33, art. 33a i art. 36a-36c konsument, po złożeniu kredytodawcy pisemnego oświadczenia, zwraca kredyt bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy w terminie i w sposób ustalony w umowie.
Art. 29 ust. 1 wskazuje, że umowa o kredyt konsumencki powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę.
Oprócz formy pisemnej dopuszczona jest więc forma „trwałego nośnika” , zdefiniowanego w art. 5 pkt 17 tej ustawy (materiał lub urządzenie służące do przechowywania i odczytywania informacji przekazywanych konsumentowi w związku z umową o kredyt, przez czas odpowiedni do celów jakim informacje te służą oraz pozwalające na odtworzenie tych informacji w niezmienionej postaci)
Nadto art. 10 ust. 1 dyrektywy 2008/48 stanowi, że umowy sporządza się w formie papierowej lub na innym trwałym nośniku. Ustawodawcy nie przyznano generalnej kompetencji do zmiany tego wymagania (art. 22 ust. 1 dyrektywy 2008/48. Dodatkowo art. 9 ust. 1 dyrektywy 2000/31/WE o handlu elektronicznym (Dz.Urz. WE L 178, s. 1 i n.) nakazuje państwom członkowskim zapewnić możliwość zawierania umów za pomocą środków elektronicznych oraz zobowiązuje do eliminowania przeszkód odnośnie do takich umów.
Umowę o kredyt konsumencki można zawrzeć zarówno w formie pisemnej jak i na innym trwałym nośniku - por. B. Kobyliński,
Uwagi dotyczące wymogów formy jako czynnika determinującego możliwość zawarcia umowy kredytu konsumenckiego na odległość, Młody Jurysta, grudzień 2013 r., s. 5 i n.; D. Rogoń,
Uprawnienia..., s. 14; por. też G. Kott, [w:] M. Chruściak i in.,
Ustawa..., s. 122–124; Z. Ofiarski,
Ustawa..., s. 239; J. Pisuliński, [w:]
System Prawa Prywatnego..., t. 8, s. 443).
Przywołany przepis zastrzega więc formę do celów dowodowych. Niedochowanie tej formy nie powoduje nieważności umowy o kredyt konsumenckim.
Uruchomienie sankcji kredytu darmowego zależy od wykonania przez konsumenta uprawnienia prawokształtującego. Sformułowanie, jakie zamieszczono w art. 45 ustawy: „po złożeniu kredytodawcy pisemnego oświadczenia”, jest typowe dla przypadków, w których w przepisach prawa cywilnego wprowadza się uprawnienie prawokształtujące. „Oświadczenie”, oznacza więc oświadczenie woli, a nie oświadczenie wiedzy. Wykonując uprawnienie prawokształtujące, składa się oświadczenie woli. Skutki związane z sankcją kredytu darmowego powstają po złożeniu oświadczenia. Jest to sformułowanie charakterystyczne dla skutków wykonania
Opierając się na ogólnej zasadzie autonomii przyjętej w prawie cywilnym, przepisy często uzależniają stosowanie instrumentów ochronnych od inicjatywy zainteresowanej osoby. Konsument może nie mieć interesu w korzystaniu z sankcji kredytu darmowego z mocy prawa(np. gdy zależy mu na utrzymaniu dobrych relacji z kredytodawcą).
Korzystanie z sankcji kredytu darmowego zawsze musi być więc poprzedzone złożeniem stosownego oświadczenia przez konsumenta. „Do zastosowania sankcji kredytu darmowego nie wystarczy naruszenie przez kredytodawcę przepisów ustawy. Niezbędna jest również określona aktywność konsumenta (kredytobiorcy), a mianowicie złożenie do kredytodawcy pisemnego oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego. Dopiero po złożeniu takiego oświadczenia konsument nabywa uprawnienie do zwrotu kredytu bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy” - wyrok SR w Tomaszowie Lubelskim z 22.09.2016 r., I C 430/16, www.orzeczenia.ms.gov.pl).
Pozwana wyraźnie wskazała, że pisemne oświadczenie o woli skorzystania z tej sankcji zostanie przesłane powodowi i przekazane do sądu do dnia rozprawy. Pozwana do zamknięcia rozprawy nie złożyła tego dokumentu. Nie udowodniła więc, że w istocie złożyła takie oświadczenie. Bez tego działania nie jest zaś możliwe uwzględnienie powyższej sankcji.
Zgodnie zart. 6 k.c.iart. 232 k.p.c.to na pozwanej ciąży obowiązek udowodnienia, że takie oświadczenie złożyła. Miała ona przy tym szereg okazji do złożenia takiego dokumentu.
Z tego względu Sąd – na podstawieart. 720 § 1 k.c., zgodnie z którym przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości - zasądził na rzecz powoda kwotę wskazaną w pkt. I wyroku.
O roszczeniu odsetkowym orzeczono na podstawieart. 359 § 1 k.c- odsetki od sumy pieniężnej należą się tylko wtedy, gdy to wynika z czynności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub z decyzji innego właściwego organu iart. 481 § 1 i 2 k.c.–jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.
Pozwana była w zwłoce co do zapłaty żądanej należności, powód miał więc prawo naliczać odsetki za opóźnienie i żądać ich zasądzenia od dnia wniesienia pozwu (25 września 2017 r. ) do dnia zapłaty. Uprzednio naliczone odsetki zostały zaś poprawnie skapitalizowane i doliczone do kwoty żądania, od czego zażądano odsetek ustawowych za opóźnienie.
Na zasadzieart. 102 k.p.c.sąd postanowił nie obciążać pozwanej kosztami procesu. Sąd uznał bowiem, że za takim rozstrzygnięciem przemawia aktualnie zła sytuacja materialna i rodzinna pozwanej.
Pozwana jest zadłużona i spienięża swój majątek by spłacić zadłużenie. Przepis ten nie konkretyzuje pojęcia wypadków szczególnie uzasadnionych. Pozostawia ich kwalifikację, przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności danej sprawy, sądowi (m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2013 r., I CZ 128/12, LEX nr 1293687). Według doktryny do okoliczności branych pod uwagę przez sąd przy ocenie przesłanek zastosowania dyspozycji omawianego przepisu zaliczyć można nie tylko te związane z samym przebiegiem postępowania, lecz także dotyczące stanu majątkowego i sytuacji życiowej strony.
Z tych wszystkich powodów Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.
(...)Michał Kacprzak | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Olsztynie
date: '2019-02-06'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Michał Kacprzak
legal_bases:
- art. 229 k.p.c.
- art. 481 § 1 i 2 k.c.
recorder: st. sekretarz sądowy Karolina Mazan-Berent
signature: I C 1338/18
``` |
154505000000303_I_C_001079_2013_Uz_2016-04-27_002 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt I C 1079/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 27 kwietnia 2016 r.
Sąd Okręgowy w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie:
Przewodniczący:
SSO Jacek Bajak
Protokolant:
protokolant sądowy Justyna Chojecka
po rozpoznaniu w dniu 18 kwietnia 2016 r. w Warszawie
na rozprawie sprawy z powództwaB. Ś.,P. Ś.
przeciwkoPrzedsiębiorstwu Państwowemu (...)wW.
o zapłatę
I
oddala powództwo;
II
rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów postępowania pozostawia referendarzowi sądowemu, ustalając że powodowie przegrali spórw całości.
UZASADNIENIE
W dniu 2 sierpnia 2013 rokuB. Ś.iP. Ś.wnieśli o zasądzenie na ich rzecz solidarnie odPrzedsiębiorstwa Państwowego (...)wW.kwoty 104 400 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów solidarnie kosztów procesu według norm przepisanych, a takżeo dopuszczenie dowodu z opinii biegłego rzeczoznawcy majątkowego oraz biegłego ds. budownictwa na okoliczność określenia wysokości szkody wynikającej z wprowadzenia(...) Ograniczonego (...)wokół(...) im. (...)wW.tj. straty wartości nieruchomości objętej niniejszym sporem oraz kosztów rewitalizacji akustycznej nieruchomości.
Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości, z uwagi na brak legitymacji czynnej powoda, o oddalenie wniosków dowodowych, w tym wniosków dowodowych o przeprowadzenie dowodów z opinii biegłych, ewentualnie wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu akustyki na okoliczność ustalenia, czy w mieszkaniu powodów został zapewniony prawidłowy klimat akustyczny zgodnie z przepisami prawa oraz przy uwzględnieniu Polskich Norm w dziedzinie akustyki budowlanej, jeśli tak to ustalenie czy istniejący obecnie w lokalu powodów klimat akustyczny jest wystarczający, jeśli nie to wskazanie jaki rodzaj i zakres prac budowlanych oraz materiałów jest niezbędny, aby lokal powodów osiągnął izolacyjność akustyczną zapewniającą ochronę przed przekroczeniem dopuszczalnych norm hałasu oraz wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego ds. budownictwa celem ustalenia okoliczności rodzaju i zakresu prac budowlanych oraz materiałów niezbędnych do zapewnienia prawidłowej izolacyjności akustycznej lokali powodów, a także wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu wyceny nieruchomości na okoliczność czy wejście w życie Uchwały nr 76/11 Sejmiku Województwa(...)z dnia 20 czerwca 2011 roku w sprawie utworzenia(...) Ograniczonego (...)wW., skutkowało obniżeniem wartości lokalu powodów (k. 63-151 odpowiedź na pozew).
W piśmie z dnia 3 lutego 2014 roku powodowie podtrzymali żądanie pozwu i zawarte w nim wnioski dowodowe oraz wnieśli o oddalenie wniosków dowodowych zgłoszonych przez pozwanego w odpowiedzi na pozew (k. 158-162), w piśmie z dnia 1 kwietnia 2014 roku pozwany podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie (k. 169-174).
Postanowieniem z dnia 29 lipca 2014 roku Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego ds. akustyki oraz dowód z opinii biegłego z zakresu wyceny nieruchomości (k. 186). W piśmie z dnia 8 sierpnia 2014 roku powodowie zgłosili zastrzeżenie do postanowienia w trybieart. 162 k.p.c.w zakresie dopuszczenia dowodu z opinii biegłego ds. akustyki, wskazując iż ustalenia uchwały Sejmiku Województwa(...)nr(...)z dnia 20 czerwca 2011 roku w sprawie utworzenia(...) Ograniczonego (...)wW., jednoznacznie wskazują w swoich przepisach przekroczenia norm hałasu, wobec czego przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego ds. akustyki jest niepotrzebne. Pismem z dnia 10 września 2014 roku pozwany cofnął wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych z zakresu akustyki oraz budownictwa .(k. 208-212).
W dalszym toku postępowania strony podtrzymały dotychczasowe stanowiska w sprawie (protokoły rozprawy- k. 183-184, k. 413-414).
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
Aktem notarialnym z dnia 4 października 2007 roku za numerem Rep. A nr(...)B. Ś.iP. Ś.nabyli odM.iZ.małżonkówS.lokal mieszkalny nr (...)położony na piątej kondygnacji w budynku przyul. (...)wW.o pow. 65,18 m kw, działka gruntu nr ew.(...), obręb(...), dla którego Sąd Rejonowy dla(...)VII Wydział Ksiąg Wieczystych prowadziksięgę wieczystą Kw nr (...). Wraz z lokalem powodowie nabyli spółdzielcze własnościowe prawo do miejsca postojowego nr 17/I. Lokal wrazz przysługującym mu miejscem postojowym powodowie nabyli za łączną cenę 657 000 złotych (akt notarialny k. 14-17, wypis z rejestru gruntów k. 10, księga wieczysta k. 11-13).
W dniu 18 lipca 2013 roku powodowie wezwali pozwanego do zapłaty odszkodowania i pokrycia kosztów wykonania izolacji akustycznej w kwocie 85 300 złotych tytułem odszkodowania za skutki spadku wartości zakupionej przez nich nieruchomości znajdującej się w(...) Ograniczonego (...)lotniska im.F. C.wW.oraz w kwocie 19 100 złotych tytułem pokrycia kosztów wykonania izolacji akustycznej w należącym do nich lokalu.
W uzasadnieniu powodowie wskazali, że zakupiona przez nich nieruchomość na mocy uchwały nr 76/2011 Sejmiku Województwa(...)z dnia 20 czerwca 2011 roku w sprawie utworzenia(...) Ograniczonego (...)wW.znalazła się w(...) Ograniczonego (...)((...)). Ustanowienie tej strefy spowodowało istotny spadek wartości nieruchomości należącej do powodów. Spadek tenP.iB.małżonkowieŚ.oszacowali na kwotę 85 300 złotych. Jego przyczyną stały się uciążliwości związane z bliskością lotniska (hałas) oraz ograniczeniami w możliwości zagospodarowania terenów znajdujących się w(...) Ograniczonego (...). Na kwotę dochodzonego przez powodów odszkodowania składał się koszt wymiany okien na zapewniające odpowiednią izolacyjność akustyczną oraz koszt montażu instalacji klimatyzacyjnej. Tym samym powodowie zażądali od pozwanego zapłaty odszkodowania w łącznej kwocie 104 400 złotych w terminie do dnia 25 lipca 2013 roku. (wezwanie k. 18)
Na potwierdzenie powyższych okoliczności powodowie załączyli operat szacunkowy dotyczący określenia odszkodowania za poniesioną szkodę z tytułu spadku wartości rynkowej nieruchomości powodów oraz kosztów zastosowania zabezpieczeń zapewniających klimat akustyczny w pomieszczeniach lokalu mieszkalnego sporządzony przez biegłego mgr inż.A. S.w dniu 16 lipca 2013 roku. (k. 19-49)
Nieruchomość należąca do powodów, położona w(...) Ograniczonego (...), poza strefami(...), jest położona na terenie, na którym zgodniez informacją KierownikaD.(...) Przedsiębiorstwa Państwowego (...)wW.nie ma przekroczeń dopuszczalnych norm hałasu obowiązujących dla zabudowy mieszkaniowej. Poziom hałasu mierzony wskaźnikiem LAeq N na tym terenie zawiera się w przedziale 45-50 dB. Potwierdza to również „Porównanie mapy akustycznej dla pory nocy (perspektywa) z mapą aktualną (2010r)”, zawierające wskaźnik równoważonego poziomu dźwięku A dla pory nocy. (pismo k. 86, mapa k. 93).
Podobnie wynika z „Mapy akustycznej- perspektywa. Pora dnia i nocy razem”. (k. 94)
Ponadto zgodnie z załącznikiem doRozporządzenia Ministra Środowiskaz dnia 14 czerwca 2007 roku w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasuw środowisku,(tabela 2) dopuszczalne poziomy hałasu w środowisku powodowane przez starty, lądowania i przeloty statków powietrznych oraz linie elektroenergetyczne wyrażone wskaźnikami LAeq D i LAeq N, które to wskaźniki mają zastosowanie do ustalania i kontroli warunków korzystania ze środowiska, w odniesieniu do jednej doby, wynoszą dla terenów zabudowy mieszkaniowej jedno- i wielorodzinnej oraz zabudowy zagrodowej i zamieszkania zbiorowego 60 LAeqD w przedziale czasu odniesienia równemu 16 godzinom oraz 50 LAeqN w przedziale czasu odniesienia równemu 8 godzinom. (k. 96-97).
W 2009 roku liczba operacji lotniczych naL.im.F. C.wW.wynosiła 135 623 operacje na rok, zaś na dobę wynosiła 371,5 operacji. W latach następnych liczba ta znacząco wzrosła. W roku 2012 liczba operacji lotniczych na rok wynosiła 140 113, zaś na dobę wynosiła 382,8. (k.145)
W roku 2009 liczba operacji pasażerskich na lotnisku im. F.C.wynosiła 115 934, ogółem operacji lotniczych było 135 623, zaś w roku 2010 spadła i wynosiła 88 361 operacji pasażerskich, ogółem 104 448 operacji. (k. 147)
Powodowie dokonując zakupulokalu nr (...)przyul. (...)wW.mieli świadomość, że nieruchomość jest zlokalizowana w obrębie lotniska. Od roku 2009 wzrosła liczba operacji lotniczych, dlatego też powodowie częściej mogą słyszeć przelatujące samoloty. W ich ocenie hałas samolotów jest szczególnie uciążliwy podczas rozgrzewania silników, a ich 8-letni syn nie jest w stanie z tego powodu się uczyć. W trakcie przelatywania samolotów nad budynkiem powodów przedmioty zaczynają drgać. W dni powszedniew godzinach między 7 a 9 rano nad budynkiem powodów przelatuje kilka statków powietrznych.P.iB.małżonkowieŚ.najgorzej odczuwają hałas związany ze startującymi i przelatującymi nad ich blokiem samolotami w porze wieczornej. Skutki związane z hałasem generowanym przez przelatujące samoloty jest możliwy do zminimalizowania jedynie w drodze zamontowania w mieszkaniu powodów klimatyzacji i okien dźwiękoszczelnych. (zeznania powoda k. 183-184)
Pomimo wskazywanych przez powodów uciążliwości związanych z położeniem ich mieszkania na(...) Ograniczonego (...)z analizy rynku nieruchomości wynika, że ustanowienie(...) Ograniczonego (...)nie wpłynęło na wartość lokalu mieszkalnego powodów. Ceny lokali położonych poza(...) Ograniczonego (...), jak też lokali położonych w tym obszarze nie różnią się w znaczący sposób. Ponadto w latach 2010, 2011 i 2015 ceny lokali położonych w(...) Ograniczonego (...)były nawet nieco wyższe niż lokali położonych poza tym obszarem. Wynika z tego, że gdyby objęcie(...) Ograniczonego (...)było istotnym czynnikiem cenotwórczym, różnica cen lokali w(...) Ograniczonego (...)i poza tym obszarem byłaby łatwa do zaobserwowania w zbiorze transakcji porównawczych przy tak wysokiej jednolitości sprzedawanych lokali. Różnica ta byłaby również łatwa do zaobserwowania na podstawie danych ofertowych. W ten sposób teza o znaczącym wpływie usytuowania w(...) Ograniczonego (...)na wartość lokali nie znajduje potwierdzenia w danych transakcyjnych. Ponadto brak jest mechanizmu „transmisji” faktu istnienia(...) Ograniczonego (...)na decyzje kupujących. W sytuacji, gdy immisje hałasowe są niewielkie lub sporadyczne bądź okresowe, tak jak ma to miejsce w niniejszej sprawie, nabywcy nieruchomości nie dostrzegają problemu kupując lokale, a sprzedający z oczywistych względów im o ewentualnym kłopocie lotniczym nie mówią. Czynnik obniżający użyteczność lokali jest za słaby i za mało znany. Wobec powyższego trudno wskazać mechanizm, który powodowałby przełożenie wprowadzenia(...) Ograniczonego (...)na ceny lokali.
Aktualna wartośćlokalu mieszkalnego nr (...)położonego w budynku przyul. (...)wW.wynosi 523 841 złotych. (opinia biegłego)
Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie zeznań powodaP. Ś., załączonych do akt sprawy dokumentów w postaci: kserokopii wypisu z rejestru gruntów k. 10, kserokopiiksięgi wieczystej nr KW (...)k. 11-13, kserokopii aktu notarialnego k. 14-17, kserokopii wezwania do zapłaty odszkodowania i pokrycia kosztów wykonania izolacji akustycznej k. 18, informacji zD.(...) Przedsiębiorstwa Państwowego (...)k. 86, „Porównania mapy akustycznej dla pory nocy z mapą aktualną” k. 93, „mapy akustycznej. Pora dnia i nocy razem” k. 94,rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007 roku w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowiskuk. 95-97, opinii biegłego mgrT. G.z dnia 11 września 2015 roku k. 273-352.
Sąd nie dał wiary zeznaniom powodaP. Ś., bowiem nie znalazły one potwierdzenia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Powód nie udowodnił w żaden sposób, że hałas związany z przelatującymi samolotami przekracza określone przepisami prawa normy akustyczne,a okoliczność że nieruchomość powodów straciła na wartości w wyniku objęcia budynku mieszkalnego, w którym mieści się lokal powodów(...) Ograniczonego (...), została obalona w drodze opinii sporządzonej przez biegłego ds. wyceny nieruchomości.
Sąd uznał za wiarygodne dokumenty dołączone do pozwu i złożone w toku sprawy, bowiem fakt ich sporządzenia – w zakresie, w jakim stanowiły podstawę ustalenia stanu faktycznego sprawy –nie budził wątpliwości, a ich autentyczności nie kwestionowała żadna ze stron postępowania.
W odniesieniu do opinii biegłego z zakresu wyceny nieruchomości mgrT. G., Sąd uznał ją za sporządzoną w sposób rzetelny i w pełni odpowiadającą na pytania Sądu w zakresie wiadomości specjalnych. Biegływ sposób niebudzący wątpliwości dokonał oceny wartości nieruchomości należącej do powodów na koniec 2010, 2011 roku i na dzień 11 września 2015 roku. Opinia sporządzona przez biegłego sporządzona została w sposób wnikliwy, dokładny i miała pierwszorzędne znaczenie dla rozstrzygnięcia w sprawie.
Sąd Okręgowy, zważył co następuje:
Powództwo podlegało oddaleniu w całości. Zgodnie zart. 129 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 roku prawo ochrony środowiska, jeżeli w związkuz ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości korzystanie z niej lub z jej części w dotychczasowy sposób lub zgodny z dotychczasowym przeznaczeniem stało się niemożliwe lub istotnie ograniczone, właściciel nieruchomości może żądać wykupienia nieruchomości lub jej części. W związku z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości jej właściciel może żądać odszkodowania za poniesioną szkodę; szkoda obejmuje również zmniejszenie wartości nieruchomości (art. 129 ust 2ww. ustawy).
Zgodnie z powyższym, „odpowiedzialność odszkodowawczą, o której mowa w art. 129 wyżej cytowanej ustawy, przewidziano nie za samo ograniczenie i nie za każde ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości. Odszkodowanie nie rekompensuje zmiany dotychczasowej sytuacji właściciela nieruchomości, a tym bardziej utrzymywania już istniejących ograniczeń w przypadku zmiany aktu prawnego. Odszkodowanie służy, bowiem za konkretną szkodę, która powstaław związku z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości, a nie za samo ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości. Konieczną przesłanką odpowiedzialności odszkodowawczej jest więc szkoda, której źródłem jest rozporządzenie lub akt prawa miejscowego powodujący ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości. Szkoda ma być normalnym następstwem wejściaw życie rozporządzenia lub aktu prawa miejscowego wprowadzającego ograniczenia w sposobie korzystania z nieruchomości. Szkoda taka może powstać, gdy akt prawa miejscowego wprowadza nowe lub zwiększa dotychczasowe ograniczenia co do sposobu korzystania z nieruchomości lub też przedłuża na kolejny okres ograniczenia, które zostały wprowadzone na określony czas. Szkoda nie powstaje, gdy kolejny akt prawny utrzymuje zakres ograniczeń na dotychczasowym poziomie (jak poprzednio obowiązujący”). (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 2012 roku IV CSK 28/12.)
Z powyższego wynika, że szkoda może powstać jedynie, gdy akt prawa miejscowego wprowadza nowe, zwiększa lub przedłuża dotychczasowe ograniczenia oraz, że szkoda nie powstaje, gdy kolejny akt prawny utrzymuje zakres ograniczeń na dotychczasowym poziomie tzn. na poziomie poprzednio obowiązującego aktu prawnego lub gdy zmniejsza te ograniczenia.
W niniejszej sprawie na mocy uchwały nr 76/2011 Sejmiku Województwa(...)z dnia 20 czerwca 2011 roku w sprawie utworzenia(...) Ograniczonego (...)wW.nieruchomość, w której mieści sięlokal nr (...)należący do powodów, położona na działce gruntu nr ew.(...)z obrębu(...)przyul. (...)znalazła się w(...) Ograniczonego (...)((...)), ale poza strefami Z1 i Z2. Wprowadzenie powyższego ograniczenia nie spowodowało żadnych zmian, ani ograniczeń w zakresie użytkowania powyższej nieruchomości.
W tego względu uznać należy, iż zgłoszone w złożonym w niniejszej sprawie pozwie roszczenia odszkodowawcze powodów są bezpodstawne i podlegają oddaleniu z uwagi na fakt, iż dla nieruchomości powodów wejście w życie uchwały nr 76/2011 Sejmiku Województwa(...)z dnia 20 czerwca 2011 roku w sprawie utworzenia(...) Ograniczonego (...)nie skutkuje żadnymi nowymi ograniczeniami w stosunku do sytuacji prawnej nieruchomości przed wprowadzenie niniejszego ograniczenia, a tym bardziej nie zmniejsza wartości rynkowej nieruchomości powodów.
Brak nowych ograniczeń w stosunku do nieruchomości powodóww powołanej uchwale oznacza brak przesłanki dochodzenia roszczeń (por.art. 129 ustawy Prawo ochrony środowiska) i ich bezpodstawność.
W niniejszej sprawie w oparciu o opinię biegłego z zakresu wyceny nieruchomości, Sąd ustalił, żelokal mieszkalny nr (...)położony w budynku mieszkalnym przyul. (...)objęty(...) Ograniczonego (...), należący do powodów, nie stracił na wartości w związkuz wydaniem uchwały Sejmiku Województwa(...)nr(...)z dnia 20 czerwca 2011 roku. Uchwała powyższa nie miała żadnego wpływu na wartość rynkową lokalu należącego do powodów. Słusznie zostało wskazane, że czynnikiem decydującym o wartości nieruchomości jest mierzona czasem dojazdu odległość od centrum miasta, charakter zabudowy oraz stopień wyposażenia w infrastrukturę, a nie okoliczność utworzenia(...) Ograniczonego (...), w sytuacji, gdy nie powoduje ona żadnych ujemnych skutków dla osób korzystających czy też zamieszkujących taki obszar.
Aktualna wartośćlokalu mieszkalnego nr (...)przyul. (...)należącego do powodów wynosi 523 841 złotych, zaś wartość lokalu mieszkalnego podobnego dolokalu nr (...)położonego w budynku przyul. (...)wW., lecz zlokalizowanego poza obszarem OgraniczonegoU.dla(...) im. (...)wW.wynosi 510 956 złotych. Oznacza to, że cena lokali położonych w(...) Ograniczonego (...)jest nawet nieco wyższa niż lokali położonych poza tym obszarem, co tłumaczy się położeniem strefy(...) Ograniczonego (...)na terenie dzielnicyU., gdzie jest dobra komunikacja miejska.
Tym samym twierdzenia powodów dotyczące spadku wartości ich nieruchomości, w związku z objęciem obszaru jej położenia(...) Ograniczonego (...)okazały się nietrafne.
Wskazania również wymaga, że strona powodowa zakwestionowała postanowienie w przedmiocie powołania biegłego z zakresu akustyki, zaś strona pozwana cofnęła wniosek w zakresie jego powołania, wobec czego nie było żadnych podstaw do stwierdzenia przez Sąd, że w mieszkaniu powodów mogą być przekroczone dopuszczalne normy hałasu, spowodowane hałasem lotniczym. Tylko takie ustalenie mogło aktualizować konieczność ustalania jakie i o jakiej wartości prace powinny być dokonane w lokalu powodów w celu rewitalizacji akustycznej. Powodowie powinni wykazać, iż ich lokal spełnia wymogi w zakresie klimatu akustycznego wg normprawa budowlanegodla nieruchomości położonej poza OOU, a dopiero po wykazaniu tej okoliczności możliwe było prowadzenie postępowania zamierzającego do wykazania konieczności przeprowadzenia prac podnoszących komfort akustyczny do uwarunkowań wynikających z wprowadzenia OOU. Wynikało to wprost z zakwestionowania tej okoliczności przez pozwanego w odpowiedzi na pozew.
Z tych względów, brak jest dostatecznych dowodów na poparcie twierdzeń powodów. Jak słusznie wskazał Sąd Apelacyjny w Białymstoku I Wydział Cywilny w wyroku z dnia 2 października 2015 roku (IACa 466/15), „istota ciężaru dowodu sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem.”
Powyższe argumenty nakazywały uznać powództwo za niezasadne.O kosztach Sąd orzekł na podstawieart. 98 § 1 k.p.c., uznając, iż powodowie przegrali spór w całości. Stosownie doart. 108 § 1 k.p.c.szczegółowe wyliczenie kosztów postępowania Sąd pozostawił referendarzowi sądowemu.
SSO Jacek Bajak | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Warszawie
date: '2016-04-27'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Jacek Bajak
legal_bases:
- art. 108 § 1 k.p.c.
- art. 129 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 roku prawo ochrony środowiska
recorder: protokolant sądowy Justyna Chojecka
signature: I C 1079/13
``` |
151515000001503_III_Ca_000872_2014_Uz_2014-10-29_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt III Ca 872/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 29 października 2014 r.
Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący - Sędzia SO Tomasz Pawlik (spr.)
Sędzia SO Leszek Dąbek
Sędzia SR (del.) Maryla Majewska – Lewandowska
Protokolant Justyna Chojecka
po rozpoznaniu w dniu 29 października 2014 r. w Gliwicach na rozprawie
sprawy z powództwaJ. S.
przeciwkoK. P.
o zapłatę
na skutek apelacji powódki
od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach
z dnia 5 marca 2014 r., sygn. akt I C 1869/13
1
zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:
a
zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 500 zł (pięćset złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 22 czerwca 2013r. do dnia zapłaty,
b
zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 107 zł (sto siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania;
2
zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 90 zł (dziewięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.
SSR (del.) Maryla Majewska - Lewandowska SSO Tomasz Pawlik SSO Leszek Dąbek
Sygn. akt III Ca 872/14
UZASADNIENIE
Powódka wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanej kwoty 500 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 22 czerwca 2013 roku do dnia zapłaty, a nadto zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
W uzasadnieniu wyjaśniła, iż z pozwaną łączyła ją umowa zlecenia, na mocy której pozwana wykonywała, w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez powódkę, pracę lekarza dentysty. W chwili zawarcia umowy zlecenia z powódką pozwana pozostawała w stosunku pracy na podstawie umowy o pracę na czas określony od 1 października 2008 roku do 31 grudnia 2008 roku zawartej zA. K.z wynagrodzeniem w kwocie 1.126 zł, od którego odprowadzane były składki na ubezpieczenie społeczne. Od dnia 1 stycznia 2009 roku pozwana związana była zA. K.kolejną umową o pracę, zawartą na czas nieokreślony. Zgodnie z treścią tej umowy, pozwana wykonywała pracę na rzeczA. K.w wymiarze ½ etatu, a jej miesięczne wynagrodzenie wynosiło 1.150 zł, a na podstawie aneksu do tej umowy z dnia 31 grudnia 2010 roku zostało podwyższone do kwoty 1.386 zł. Pozwana nie informowała powódki o zmianie zasad i wysokości otrzymywanego wynagrodzenia. Twierdziła, że warunki finansowe w ramach stosunku pracy łączącego pozwaną zA. K.nie wymagały zgłoszenia pozwanej do obowiązkowego ubezpieczenia społecznego oraz zdrowotnego. W związku ze zmianą zasad i wysokości wynagrodzenia pozwanej, powódka powinna jednak naliczyć i odprowadzić do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne pozwanej. Wobec zatajenia przez pozwaną informacji o zmianie zasad i wysokości wynagrodzenia otrzymywanego w ramach stosunku pracy, powódka nie naliczyła i nie odprowadziła składek w należnej wysokości. O takiej konieczności dowiedziała się z pisma ZUS, w którym poinformowano ją, że pozwana podlegała obowiązkowemu ubezpieczeniu społecznemu i zdrowotnemu w okresie od 1 stycznia 2009 roku do 31 grudnia 2010 roku, natomiast w okresie od 20 października 2008 roku do 31 stycznia 2011 roku – jedynie obowiązkowemu ubezpieczeniu zdrowotnemu. Jednocześnie powódka została wezwana do zapłaty z tego tytułu kwoty 25.612,96 zł, którą uiściła 1 marca 2013 roku. Powódka wzywała pozwaną do zapłaty na jej rzecz odszkodowania, pozwana odmówiła zapłaty. Ostatecznie powódka wyjaśniła, że swoje roszczenie opiera naart. 415 i n. k.c.(odpowiedzialność deliktowa) orazart. 471 i n. k.c.(odpowiedzialność kontraktowa). Ewentualnie wniosła o zasądzenie roszczenia na podstawieart. 405 k.c.z uwagi na bezpodstawne wzbogacenie pozwanej. Dochodzona kwota stanowi jedynie cześć roszczenia powódki względem pozwanej.
W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powódki na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Uzasadniając swoje stanowisko wskazała, że kserokopie zawieranych przez nią umów o pracę zostały przekazane powódce, a zatem powódka wiedziała jaki był okres zatrudnienia pozwanej, wymiar obowiązującego ją czasu pracy oraz wysokość wynagrodzenia, które pozwana uzyskiwała w ramach stosunku pracy. W oparciu o te dokumenty powódka była w stanie ustalić istnienie bądź brak obowiązku odprowadzania składek na ubezpieczenie społeczne oraz zdrowotne za pozwaną. Ponadto pozwana zarzuciła, że w okolicznościach sprawy to powódka zaniedbała swoich obowiązków, gdyż zaniechała odprowadzania danin publiczno – prawnych jak i ograniczyła się tylko do odebrania od pozwanej oświadczenia o zatrudnieniu z dnia 20 października 2008 roku, które dotyczyły jedynie okresu trzech miesięcy 2008 roku.
Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy oddalił pozew o zasądził od powódki na rzecz pozwanej kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.
Orzeczenie to zapadło w bezspornym w większości stanie faktycznym, co dotyczyło takich okoliczności jak brzmienie umów zawieranych przez strony, wypłacanie wynagrodzenia, treść składanych oświadczeń pisemnych, brak zgłoszenia pozwanej do ubezpieczenia społecznego z tytułu umowy zlecenia, istnienie takiego obowiązku, uiszczenie przez pozwaną kwoty 25.612,96 zł z tego tytułu. Okoliczności te znalazły także potwierdzenie w przedstawionych przez strony dokumentach.
Odnośnie tego co było przedmiotem sporu między stronami Sąd Rejonowy ustalił natomiast, że w styczniu 2009 r. powódka zapytała pozwaną czy nadal pracuje uA. K.i czy warunki pracy nie uległy zmianie. Pozwana przedstawiła nowe warunki jej zatrudnienia tj. ustnie poinformowała o kwocie i wymiarze czasu pracy oraz o tym, że umowa jest zawarta na czas nieokreślony. Powódka nie żądała w tym zakresie oświadczenia na piśmie. Pozwana nie dowiadywała się ile wynosi minimalne wynagrodzenie za prace, uznając, że zajmuje się tym profesjonalne biuro rachunkowe, które zweryfikuje czy osiągane przez nią wynagrodzenie jest kwotą zwalniającą z obowiązku uiszczania składek. Księgowością działalności gospodarczej prowadzonej przez powódkę zajmowała sięM. M.prowadząca biuro rachunkowe. Zajmowała się ona m.in. ustaleniem istnienia obowiązku podlegania zleceniobiorcy ubezpieczeniom społecznym w oparciu o ustne informacje przekazywane przezJ. S.. Na początku 2009 r. powódka przekazałaM. M.informację dotyczącą zatrudnienia pozwanej u innego pracodawcy o treści „nic się nie zmieniło”.M. M.uznała, iż oznacza to, żeK. P.osiąga wynagrodzenie równe lub wyższe wynagrodzeniu minimalnemu.
Pismami z 14 września 2012 roku, z 28 marca 2013 roku i z 13 czerwca 2013 roku powódka wzywała pozwaną do zapłaty na jej rzecz kwot tytułem należnych składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe w związku z zawartą w latach 2009– 2010 umową zlecenia. Pismem z dnia 27 czerwca 2013 roku pozwana odmówiła zapłaty na rzecz powódki.
Sąd Rejonowy nie dał wiary zeznaniom powódki w zakresie w jakim twierdziła, iż w styczniu 2009 r. pozwana poinformowała ją, że osiąga minimalne wynagrodzenie, jednakże odmawiała złożenia w tym zakresie oświadczenia na piśmie. Ocenił w tym zakresie, że zeznania powódki w tej części są sprzeczne z jej twierdzeniami, że kilkakrotnie zwracała się do pozwanej o złożenie oświadczenia na piśmie, co świadczyło o wątpliwościach co do sytuacji pracowniczej pozwanej. O podejrzeniach zleceniodawczyni co faktycznej treści umowy o pracę pozwanej świadczyły też zdaniem Sądu Rejonowego rozmowy męża powódki z pozwaną na ten temat.
Na bazie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd Rejonowy uznał powództwo za bezzasadne.
Z powołaniem się na przepisyustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznychstwierdził, że zleceniobiorcy podlegają ubezpieczeniu społecznemu. Obowiązek ten zostaje wyłączony w sytuacji, gdy zleceniobiorcy pozostają w stosunku pracy z innym podmiotem i z tego tytułu odprowadzane są już przedmiotowe składki, naliczane co najmniej od kwoty minimalnego wynagrodzenia regulowanego przepisami. Do obliczenia, rozliczenia i przekazania należnych składek przepisy ustawy w sposób bezwzględny zobowiązują płatnika składek (zleceniodawcę). Przy tym wykonanie tego obowiązku jest niezależne od woli czy stanowiska pracownika. Prawidłowość wykonania tego obowiązku obciąża płatnika składek. Mając to na uwadze uznał, że brak przesłanek zart.415 k.c. k.c.do zasądzenia od pozwanej dochodzonej pozwem kwoty. Pozwana bowiem – zgodnie z oczekiwaniem zleceniodawcy – przedstawiła wszystkie istotne okoliczności dotyczące warunków nawiązanego przez nią stosunku pracy. Brak natomiast podstaw do przerzucenia na pozwaną odpowiedzialności za dokonanie przez powódkę nieprawidłowej oceny przedstawionych okoliczności i zaniechanie odebrania odpowiednich oświadczeń czy dokumentów.
Za nieuzasadnione uznał również Sąd Rejonowy żądanie powódki oparte naart. 471 k.c., przewidującym, że dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W toku postępowania nie wykazano bowiem, aby strony zawarły umowę przenoszącą na pozwaną obowiązek ustalenia czy podlega ubezpieczeniom społecznym. Zresztą umowa taka byłaby sprzeczna z powołanymi, bezwzględnie obowiązującymi przepisami. Powódka nie wykazała również, wbrew obowiązkom wynikającym zart. 6 k.c.iart. 232 k.p.c.aby strony zawarły umowę zobowiązującą pozwana do składania pisemnych oświadczeń w tym zakresie (tj. wskazujących wysokość osiąganego wynagrodzenia). Okoliczności tych, jak wynika z ustaleń postępowania dowodowego, pozwana nie zataiła a jedynie zostały one nieprawidłowo zinterpretowane przez powódkę.
Podstawy uwzględnienia roszczenia nie mogły stanowić również, zdaniem Sądu Rejonowego, przepisy regulujące instytucję bezpodstawnego wzbogacenia. W tym zakresie zwrócił uwagę, że zgodnie z brzmieniemart. 405 k.c.kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Bezpodstawne wzbogacenie jest zdarzeniem prawnym, w wyniku którego bez podstawy prawnej powstaje nowa sytuacja, polegająca na wzroście majątku po stronie podmiotu wzbogaconego, kosztem jednoczesnego pogorszenia sytuacji majątkowej osoby zubożonej. Zarówno zubożenie, jak i wzbogacenie wywołane są tą samą przyczyną. Przesłanką zaistnienia takiej sytuacji jest "bezpodstawność", czyli brak dostatecznej causae, jako najszerzej rozumianej podstawy prawnej lub społecznej wzbogacenia. Bezpodstawne wzbogacenie oznacza zatem wzbogacenie z pominięciem jakiejkolwiek podstawy prawnej, tj. gdy przesunięcie majątkowe pomiędzy wzbogaconym a zubożonym nie miało oparcia w określonej czynności prawnej, przepisie ustawy czy też orzeczeniu Sądu lub decyzji administracyjnej właściwego organu. Nie można mówić o bezpodstawnym wzbogaceniu, gdy obowiązek świadczenia wynika z przepisu ustawy. Przenosząc te uwagi na grunt niniejszej sprawy Sąd Rejonowy uznał, iż nie zachodzi żadna z sytuacji przewidzianych powołanym przepisem.
Sąd stwierdził także, że nie zaistniała którakolwiek z sytuacji określonych wart. 410 k.c.pozwalająca na zakwalifikowanie przedmiotowej kwoty jako świadczenia nienależnego. W chwili świadczenia zobowiązanie istniało. W sprawie nie wykazano także, aby podstawa świadczenia odpadła po jego spełnieniu.
O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na zasadzieart. 98 k.p.c.zasądzając je od powódki na rzecz pozwanej. Wysokość zasądzonych kosztów zastępstwa procesowego uzasadnił treścią§ 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenie przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.).
Od opisanego wyroku apelację wniosła powódka domagając się jego zmiany i uwzględnienia powództwa w całości oraz zasądzenia na jej rzecz kosztów postępowania za obie instancje. Alternatywnie skarżąca żądała uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu. W apelacji zarzucono Sądowi Rejonowemu przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów (art.233 § 1 k.p.c.) poprzez dokonanie ustaleń, co do okoliczności, które były przedmiotem sporu na podstawie wyłącznie zeznań pozwanej. Podniesiono też naruszenieart.328 § 2 k.p.c.poprzez niewskazanie w uzasadnieniu dlaczego zeznaniom powódki odmówiono wiarygodności,
Niezależnie od powyższego apelacja zarzucała zaskarżonemu wyrokowi naruszenie prawa materialnego. Przede wszystkim twierdzono w niej, że z treści łączącego strony stosunku prawnego wynikał obowiązek współdziałania przy wykonywaniu zobowiązania, co dotyczyło też ustaleń w zakresie obowiązku odprowadzania składek (art.56, art.60, art.354 § 1, art.355 § 1, art.740 i art.750 k.c.). Nadto zarzucono naruszenieart.415, art.471 i art.405w zw. zart.410 k.c.poprzez ich niezastosowanie. Obraza dwóch pierwszych przepisów miała być skutkiem błędnej oceny dowodów.
Pozwana wniosła o oddalenie apelacji w całości i zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.
Sąd Okręgowy zważył:
Apelacja podlegała uwzględnieniu tylko dlatego, że zasadny okazał się zarzut obrazy przez Sąd Rejonowyart.405w zw. zart.410 k.c..
Z niekwestionowanych przez strony okoliczności sprawy wynika, że powódkę i pozwaną łączyła umowa zlecenia. Nie wszystkie postanowienia tej umowy zawarte zostały na piśmie. Wynagrodzenie za poszczególne okresy ustalane było odrębnie za poszczególne okresy, na podstawie rachunków przedstawianych przez pozwaną. Od kwot wskazywanych w rachunkach odliczane były należności publicznoprawne. Elementem łączącej strony umowy zlecenia były zatem między innymi postanowienia odnośnie przysługującego pozwanej wynagrodzenia, przy czym ostateczna kwota podlegająca wypłacie do rąk zleceniobiorczyni miała być ustalona w związku z jej oświadczeniem dotyczącym pozostawania w stosunku pracy i uzyskiwania wynagrodzenia w określonej wysokości. W nawiązaniu do tego strony uzgodniły(per facta concludenta), że wynagrodzenie będzie ustalane, w spornym okresie, bez uwzględnienia obowiązku odprowadzenia składek na ubezpieczenie społeczne od umowy zlecenia. Takie uzgodnienie okazało się bezspornie sprzeczne z bezwzględnie obowiązującymi przepisamiustawy o systemie ubezpieczeń społecznych(art. 6 ust. 1 pkt 4w zw. z art. 8 i 9 ustawy). W tej części łącząca powódkę i pozwaną umowa okazała się zatem nieważna (art.58 k.c.). W konsekwencji świadczenie pieniężne powódki wynikające z tej części umowy stron było nienależne jako wynikające z nieważnej zobowiązującej czynności prawnej (art.410 § 2 k.c.). Strony nie miały przy tym świadomości braku podstawy prawnej świadczenia.
W tej sytuacji żądanie pozwu, o ile opiera się na konstrukcji prawnej bezpodstawnego wzbogacenia., okazało się zasadne. Spełnione bowiem zostały, w realiach prawnych, także przesłanki zart.405 k.c.. Doszło w rozpatrywanym stanie faktycznym do wzbogacenia pozwanej kosztem powódki. Majątek pozwanej został powiększony kosztem powódki, gdyż uzyskała ona nienależne jej kwoty. Jednocześnie z tego samego powodu – wykonania nieważnej w części umowy – doszło do zubożenia powódki, która jako płatnik składek musiała odprowadzić odpowiednie kwoty na rachunek Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Nie można też pominąć, że w związku z tym powiększyły się środki przypisane powódce, od których wielkości zależna jest wysokość przyszłych świadczeń emerytalno-rentowych. Uzyskanie przez pozwaną tych korzyści pozbawione przy tym było uzasadnienia ekonomicznego i moralnego.
Z opisanych powyżej względów zaskarżony wyrok nie mógł się zatem ostać i podlegał zmianie na zasadzieart.386 § 1 k.p.c.. Rozstrzygnięcia dotyczące kosztów postępowania wydano na podstawieart.98 § 1 i art.108 § 1 k.p.c.w związku z§ 6 pkt 1 i § 13 ust.1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, a także przy uwzględnieniu treści art.13 i art.18 ustawy o kosztach w sprawach cywilnych.
Pozostałe zarzuty zawarte w apelacji okazały się bezzasadne.
Przede wszystkim Sąd Rejonowy dokonał w sprawie prawidłowych ustaleń faktycznych, które Sąd Okręgowy w pełni podziela. Przeprowadzona przez Sąd I instancji ocena przeprowadzonych dowodów odpowiada zasadom logiki i doświadczenia życiowego, a zatem nie naruszaart.233 k.p.c.. Skarżący nie wskazał zresztą jakich zasad logiki miałoby by dotyczyć naruszenie tego przepisu. Sama natomiast możliwość wysnucia na podstawie zgromadzonego materiału wniosków odmiennych od oceny sądu nie uzasadnia zarzutu przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów. Wbrew zarzutom apelacji Sąd I instancji trafnie i przekonywująco uzasadnił dlaczego dał wiarę zeznaniom pozwanej a pozostałym dowodom z osobowych źródeł dowodowych odmówił wiarygodności.
Na podstawie ustalonego przez Sąd Rejonowy stanu faktycznego nie sposób, co przyznaje sama apelacja, uznać istnienia odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanej opartej o konstrukcje prawne zart.415 i art.471 k.c.. Sformułowany co do tego zarzut jest o tyle wadliwy, że naruszenie prawa materialnego nie może nastąpić w wyniku błędnej oceny dowodów, gdyż taka błędna ocena naruszaart.233 k.p.c..
W sytuacji, gdy umowa okazała się w części w jakiej przewidywała wypłatę wynagrodzenia bez uwzględnienia obowiązku odprowadzenia składek na ubezpieczenie społeczne nieważna, bezprzedmiotowy są szersze rozważania co do zarzutu odwołującego się do obowiązku stron współdziałania przy wykonywaniu umowy. Zarzut ten jest o tyle chybiony, że powódka nie zauważyła, iż ustalenia wysokości wynagrodzenia wymagało każdorazowo dodatkowego porozumienia stron.
SSR (del.)M. L.SSOT. P.(spr.) SSOL. D. | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Gliwicach
date: '2014-10-29'
department_name: III Wydział Cywilny Odwoławczy
judges:
- Maryla Majewska – Lewandowska
- Leszek Dąbek
- Tomasz Pawlik
legal_bases:
- art.56, art.60, art.354 § 1, art.355 § 1, art.740 i art.750 k.c.
- art.98 § 1 i art.108 § 1 k.p.c.
- § 6 pkt 1 i § 13 ust.1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września
2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa
kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu
- art. 6 ust. 1 pkt 4
recorder: Justyna Chojecka
signature: III Ca 872/14
``` |
151005050004027_VIII_GC_000602_2021_Uz_2022-04-25_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt VIII GC 602/21 upr
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 8 października 2021 r.
Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy
w składzie następującym:
Przewodniczący Sędzia Tadeusz Górka
Protokolant sekr. sądowy Magdalena Piskow
po rozpoznaniu w dniu 24 września 2021 roku w Bydgoszczy na rozprawie według przepisów o postępowaniu w sprawach gospodarczych
sprawy z powództwa(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wW.
przeciwko(...) spółce akcyjnejz siedzibą wS.
o zapłatę
I
zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 12 054,85 zł (dwanaście tysięcy pięćdziesiąt cztery złote osiemdziesiąt pięć groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 26 września 2016 roku do dnia zapłaty,
II
oddala powództwo w pozostałej części,
III
zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2 293,32 zł (dwa tysiące dwieście dziewięćdziesiąt trzy złote trzydzieści dwa grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty
IV
nakazuje zwrócić pozwanej ze Skarbu Państwa-Sądu Rejonowego w Bydgoszczy kwotę 52,01 zł (pięćdziesiąt dwa złote jeden grosz) tytułem niewykorzystanej części zaliczki na poczet opinii biegłego.
Sędzia Tadeusz Górka
Sygn. akt VIII GC 602/21 upr
UZASADNIENIE
Powód(...) sp. z o. o.wW.wniósł pozew przeciwko(...) spółce akcyjnejz siedzibą wS.o zasądzenie kwoty 15 872,19 zł z odsetkami ustawowymi z tytułu opóźnienia od dnia 26 września 2016 roku do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.
W uzasadnieniu swojego roszczenia powód wskazał, że w dniu 4 kwietnia 2016 roku doszło do kolizji z udziałem jego pojazdu-A.onr rej. (...). Pojazd ten został uszkodzony przez sprawcę, który był ubezpieczony w pozwanej spółce w związku z zawarciem umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Pozwana wypłaciła odszkodowanie w kwocie 16 371,48 zł z tytułu odszkodowania. Według powoda odszkodowanie za uszkodzenie pojazdu powinno wynieść 32 244,33 zł. Powód podkreślił, iż roszczenie powoda obejmowało koszty naprawy uszkodzonego pojazdu oraz zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego. Powód zaznaczył, iż swoje roszczenie dochodzi na podstawie faktur VAT.
Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym o sygn. akt VIII GNc 200/21 z dnia 5 marca 2021 roku Sąd Rejonowy w Bydgoszczy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.
W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.
W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany zakwestionował roszczenie powoda w całości. Pozwany przyznał, iż w tok postępowania likwidacyjnego wypłacił powodowi odszkodowanie w kwocie 13 549,48 złotych tytułem kosztów naprawy pojazdu oraz kwotę 2 821,98 złotych tytułem najmu pojazdu zastępczego. Pozwany zaznaczył, iż odszkodowanie obejmowało wyłącznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu z uwzględnieniem stosowanych rabatów na części, których bezpośredni zakup oferował pozwany. Pozwany podkreślił, iż powód miał możliwość dokonania naprawy w warsztacie współpracującym z pozwanym. Pozwany wskazał, iż nie skorzystanie z oferty pozwanego przez powoda stoi w sprzeczności z obowiązkiem poszkodowanego do minimalizacji szkody. Na marginesie pozwany podał, iż do naprawy mogą być użyte zarówno części o jakości O, Q, jak i P. Pozwany zakwestionował wobec powyższego dokonanie naprawy przez powoda wyłącznie przy zastosowaniu części o jakości O. Pozwany nadto zakwestionował zasadność okresu najmu przez 60 dni. Pozwany wskazał, iż koszty najmu pojazdu zastępczego został zrefundowany zgodnie z zasadnym czasem przestoju pojazdu. Pozwany podniósł, iż powód nie przedłożył dowodu świadczącego o zapłacie należności objętej fakturą VAT oraz nie wykazał zasadności czasu najmu, za jaki żąda zapłaty.
W piśmie procesowym z dnia 26 kwietnia 2020 roku powód podtrzymał w całości stanowisko w sprawie. Powód wskazał, iż do szkody w pojeździe doszło w dniu 4 kwietnia 2016 roku, oględzin pojazdu dokonano w dniu 11 kwietnia 2016 roku, kalkulację naprawy sporządzono w dniu 18 kwietnia 2016 roku, zaś w dniu 5 maja 2016 roku poinformowano powoda o przyznaniu odszkodowania w kwocie 8 967,88 złotych. Powód podkreślił, iż po otrzymaniu odszkodowania podjął decyzję o zleceniu naprawy warsztatowi współpracującemu z pozwanymfirmie (...). Powód podał, iż we własnym zakresie miał zakupić części do naprawy pojazdu. Powód zaznaczył, iż ostatecznie naprawy dokonała firma(...), gdyżfirma (...)z uwagi na dużą liczbę zleceń nie była wstanie dokonać naprawy pojazdu. Powód podkreślił, iż naprawa pojazdu trwała do 19 lipca 2016 roku, w związku z czym w terminie tym zakończono też najem pojazdu zastępczego. Powód wskazał, iż łącznie pozwany wypłacił powodowi kwotę 16 371,48 złotych tytułem odszkodowania.
W piśmie procesowym z dnia 6 lipca 2021 roku powód wniósł zastrzeżenia do opinii biegłego w zakresie wyliczenia zasadnego okresu najmu.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 4 kwietnia 2016 roku miała miejsce kolizja, w której uszkodzony został pojazd markiA.onr rej. (...)będący własnością powoda. Pojazd sprawcy kolizji był w dacie zdarzenia ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. Szkoda została zgłoszona do ubezpieczyciela.
Okoliczności bezsporne
Powód w dniu 4 kwietnia 2016 roku zawarł z(...) sp. z o. o.umowę najmu pojazdu zastępczego. Najem trwał od dnia 4 kwietnia 2016 roku do 18 kwietnia 2016 roku (14 dni). Stawka najmu pojazdu zastępczego za dobę wynosiła 166 zł brutto.
Powód zrezygnował z najmu pojazdu zastępczego w okresie od 19 kwietnia 2016 roku do dnia 15 maja 2016 roku, gdyż w tym czasie dysponował innym pojazdem.
Z tytułu najmu pojazdu zastępczego przez okres 14 dni (od dnia 4 kwietnia 2016 roku do dnia 18 kwietnia 2016 roku) wynajmujący wystawił powodowi w dniu 2 maja 2016 rokufakturę VAT nr (...)na kwotę 2 324,00 złotych
Następnie powód najął pojazd zastępczy w dniu 16 maja 2016 roku. Najem trwał od dnia 16 maja 2016 roku do dnia 15 lipca 2016 roku (60 dni). Stawka najmu pojazdu zastępczego za dobę wynosiła 166 zł.
Z tytułu najmu pojazdu zastępczego przez okres 60 dni (od dnia 16 maja 2016 roku do dnia 15 lipca 2016 roku) wynajmujący wystawił powodowi w dniu 22 lipca 2016 rokufakturę VAT nr (...)na kwotę 9 960,00 złotych.
Dowód:umowa najmu samochodu zastępczego nr(...)(k. 33 akt),faktura VAT nr (...)(k. 34 akt),faktura VAT nr (...)(k. 129 akt), zeznania świadkaM. M. (1)(k. nagranie 197 akt, protokół skrócony k. 194-196)
Pozwany w trakcie prowadzonego postępowania likwidacyjnego w dniu 11 kwietnia 2016 roku sporządził kalkulację naprawy, w której wskazał, iż koszty naprawy pojazdu markiA.onr rej. (...)powinny wynosić 8 967,88 złotych.
Dowód:protokół szkody w pojeździe (k. 8-9 akt), kalkulacja naprawy nr(...)(k. 10-14, 83v.-87v. akt)
Powód poinformował pozwanego, iż nie zgadza się z kosztami naprawy określonymi w kalkulacji naprawy nr(...), w szczególności propozycją zastosowania do naprawy części zamiennych o jakości P i Q.
Dowód:pismo powoda z dnia 18 kwietnia 2016 roku (k. 15-15v. akt), zeznania świadkaM. M. (1)(k. 197 akt)
Uszkodzony pojazd po kolizji został przewieziony do autoryzowanego serwisu. W oczekiwaniu na decyzję ubezpieczyciela w zakresie przyznania odszkodowania samochód stał i nie był naprawiany. Bez decyzji ubezpieczyciela nie można było podjąć decyzji o sposobie naprawy pojazdu. Powód otrzymał informację od autoryzowanego serwisu(...), iż jest długi czas oczekiwania na części, około dwóch miesięcy. Powód podjął decyzję o zleceniu naprawy warsztatowi współpracującemu z pozwanymfirmie (...). Części do pojazdu zostały zamówione przez w/w warsztat. Czas oczekiwania na części wynosił 3 tygodnie. Części zostały zamówione dopiero, gdy pozwany zaakceptował naprawę na częściach oryginalnych. Rozpoczęcie naprawy, po dostarczeniu części, się przeciągało z winy warsztatu, który tłumaczył się brakami kadrowymi oraz początkiem wakacji. Okres przestoju z winy warsztatu wynosił dwa tygodnie. Po tym okresie pojazd został przetransportowany do innego warsztatu. Naprawa trwała około dwóch tygodni.
Dowód:zeznania świadkaM. M. (1)(k. 197 akt)
Pozwany w dniu 18 maja 2016 roku sporządził kalkulację naprawy nr(...)ustalając koszty naprawy pojazdu markiA.onr rej. (...)na kwotę 20 540,64 złotych brutto, tj. 16 699,71 złotych netto. Kalkulację powód otrzymał w dniu 19 maja 2016 roku.
Dowód:kalkulacja naprawy nr(...)(k. 17-20, 119-120 akt), korespondencja mailowa (k. 118 akt)
Powód w dniu 8 lipca 2016 roku otrzymał fakturę na zamówione części do naprawy uszkodzone pojazdu markiA.onr rej. (...)na kwotę 12 789,36 złotych.
Naprawa została ostatecznie przeprowadzona przez warsztat(...)za kwotę 7 170,97 złotych i zakończona w dniu 19 lipca 2016 roku.
Dowód:faktura VAT nr (...)(k. 35 akt),faktura VAT nr (...)(k. 37 akt), potwierdzenie wykonania przelewu (k. 117 akt)
Pozwany dokonał weryfikacjifaktur VAT nr (...)i uznał za zasadne koszty części zamiennych w wysokości 6 378,51 złotych oraz koszty naprawy w kwocie 7 170,97 złotych.
Dowód:zweryfikowanafaktura VAT nr (...)(k. 36, 91 akt), zweryfikowanafaktura VAT nr (...)(k. 38, 92 akt)
Powód pismem z dnia 11 sierpnia 2016 roku poinformował pozwanego, iż w związku z zakupieniem do likwidacji szkody części oryginalnych wnosi o wypłatę pozostałej kwoty należnej na podstawie przedstawionej faktury, tj. kwoty 6 410,85 złotych. Ponadto wniósł o wypłatę odszkodowania z tytułu poniesionych kosztów najmu pojazdu zastępczego. Pozwany ustosunkowując się do roszczeń powoda wskazał, iż przedłożone przez powoda dokumentacja nie potwierdza zakupu części nowych i oryginalnych.
Dowód:pismo powoda z dnia 11 sierpnia 2016 roku (k. 26 akt), pismo pozwanego z dnia 8 września 2016 roku (k. 27-27v., 93-93v. akt), pismo pozwanego z dnia 19 października 2016 roku (k. 29, 95 akt), pismo powoda z dnia 27 października 2016 roku (k. 30 akt),
Pozwany początkowo przyznał powodowi odszkodowanie w wysokości 8 976,88 złotych tytułem naprawy pojazdu w związku ze szkodą w pojeździe z dnia 4 kwietnia 2016 roku. Następnie pozwany przyznał powodowi dopłatę do odszkodowania w wysokości 4 732,43 złotych ustalonego na podstawie przedłożonych faktur VAT, w tym kwotę 2 106,71 złotych tytułem zwrotu kosztów pojazdu zastępczego. W dniu 25 sierpnia 2016 roku pozwany przyznał powodowi dopłatę odszkodowania w kwocie 689,06 złotych, zaś w dniu 26 września 2016 roku w kwocie 1 982,11 złotych (1266,82 złotych tytułem 50% kwoty podatku VAT do kosztów naprawy, 217,29 złotych tytułem 50% kwoty podatku VAT do kosztów najmu pojazdu zastępczego, 498,00 złotych tytułem dodatkowo uznanych 3 dni najmu pojazdu zastępczego).
Ostatecznie pozwany przyznał powodowi kwoty:
- 13 549,48 złotych tytułem kosztów naprawy pojazdu,
- 2 822 złotych tytułem kosztów najmu pojazdu zastępczego.
Dowód:decyzja z dnia 5 maja 2016 roku (k. 16, 88 akt),pismo pozwanego z dnia 1 sierpnia 2016 roku (k. 22, 89 akt), pismo pozwanego z dnia 25 sierpnia 2016 roku (k. 25, 90 akt), pismo pozwanego z dnia 26 września 2016 roku (k. 28-28v., 94-94v. akt)
Powód wzywał pozwanego do dopłat odszkodowania. Pismem z dnia 11 października 2019 roku wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 15 872,85 złotych tytułem reszty należnego powodowi odszkodowania za szkodę w pojeździe markiA.. Powód poinformował pozwanego, iż roszczenie powoda obejmuje następujące faktury:
- nr(...)z dnia 2 maja 2016 roku na kwotę 2 324,00 złotych,
- nr(...)z dnia 8 lipca 2016 roku na kwotę 12 789,36 złotych,
- nr(...)z dnia 19 lipca 2016 roku na kwotę 7 170,97 złotych,
- nr(...)z dnia 22 lipca 2016 roku na kwotę 9 960,00 złotych.
Pozwany odmówił zmiany stanowiska w sprawie.
Dowód:wezwania (k. 21, 23, 24, 31 akt), pismo pozwanego z dnia 13.11.2019 r. (k. 32 akt), pismo pozwanego z dnia 25 listopada 2016 roku (k. 96-97 akt)
Rzeczywiście poniesione koszty naprawy pojazdu wskazane nafakturach VAT nr (...)mieszczą się w rynkowych cenach części oryginalnych sygnowanych logo producenta oraz sosowanych stawek prac blacharsko-lakierniczych w regionie.
Uśredniona wartość czynszu najmu pojazdu zastępczego odpowiadającemu klasie pojazdu uszkodzonego wynosiła w przybliżeniu 390 złotych brutto na dobę.
Technologiczny czas naprawy pojazdu wynosi 7 dni, oraz dodatkowo jeden dzień na czynności związane z organizacją naprawy i 1 dzień na sprawdzenie pojazdu po naprawie i jego wydanie.
dowód:opinia biegłego sadowegoE. D.– k. 147 - 169,
Opisany stan faktyczny był częściowo bezsporny, ponieważ pozwana nie kwestionowała przebiegu zdarzenia szkodzącego, swojej gwarancyjnej odpowiedzialności za sprawcę szkody ani częściowej wypłaty odszkodowania. Pozostałe okoliczności Sąd ustalił w oparciu o przedłożone i niekwestionowane dokumenty prywatne i wydruki, okoliczności bezsporne oraz na podstawie zeznań świadkaM. M. (1)i opinii biegłegoE. D..
Zeznania świadka Sąd uznał za wiarygodne i były one przydatne dla ustalenia zasadności i celowości najmu pojazdu zastępczego.
Sąd zaaprobował opinię wydaną przez biegłego sądowegoE. D.z tym, że miał na uwadze fakt, że była ona w znacznej części ,,hipotetyczna” na co zwracał uwagę sam biegły. Z zeznań świadkaM. M. (1)wynikała konieczność oczekiwania na części w ASOA.przez około dwa miesiące, o czym biegły nie mógł wiedzieć. Najszybsze możliwe zamówienie części trwało trzy tygodnie i to dzięki ,,kontaktom” warsztatu(...)z magazynem centralnym o, których mówił świadek. Ten okres zatem był uzasadniony i pozostawał w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą i to ten okres w zakresie oczekiwania na części Sąd wziął pod uwagę w zakresie oczekiwania na części. Szczegółowe rozważania w tym zakresie są w dalszej części uzasadnienia. Oczywiście w zakresie technologicznego czasu naprawy i czynności zdawczo-odbiorczych Sąd oparł się na opinii biegłego, jako posiadającego wiadomości specjalne.
Sąd zważył, co następuje:
Bezsporne w sprawie były: fakt zdarzenia komunikacyjnego, zasada odpowiedzialności pozwanego oraz fakt przyznania przez pozwanego kwoty 13 549,48 złotych z tytułu kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu oraz przyznania odszkodowania z tytułu najmu pojazdu zastępczego w wysokości 2 822 złotych (2106,71 zł + 715,29 zł- k.22 i k. 94).
Bezsporne było to, że odszkodowanie należy się powodowi w kwocie brutto (k.23 – pismoM. M. (1)z dnia 9 sierpnia 2016 roku, k. 28 pismo ubezpieczyciela z dnia 26 września 2016 roku o dopłacie ,,50% podatku VAT” oraz fakt wypłaty odszkodowania za najem pojazdu zastępczego w kwocie 2822 zł [17 dni po 166 zł brutto za dzień-k.22 i 28]). Bezsporna była również stawka najmu pojazdu zastępczego, która wynosiła 166 zł brutto za dobę.
Spór dotyczył:
1
wysokości odszkodowania za uszkodzenie pojazdu,
2
wysokości odszkodowania za najem pojazdu zastępczego (czasu najmu).
Stosownie do treściart. 822 § 1 k.c.w wykonaniu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej pozwany przyjął odpowiedzialność za szkody wyrządzone osobom trzecim przez ubezpieczonego. Świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody (art. 805 § 1 i 2 k.c.). Przesłankami odpowiedzialności odszkodowawczej są: zaistnienie zdarzenia, z którym przepis prawny łączy odpowiedzialność odszkodowawczą, powstanie szkody oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem i szkodą (art. 361 k.c.). W przypadku wystąpienia wymienionych przesłanek naprawienie szkody przez podmiot do tego zobowiązany, powinno polegać na przywróceniu w majątku poszkodowanego stanu rzeczy naruszonego zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może przewyższać jednak wysokości faktycznie poniesionej szkody.
Obowiązek odszkodowawczy ubezpieczyciela aktualizuje się z chwilą wyrządzenia poszkodowanemu szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy samochodu i czy w ogóle zamierza go naprawić (por. uchwałę SN z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, OSNC 2002, nr 6, poz. 74).
W wypadku uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego, osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu "wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki, poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego, do których wydatków należy zaliczyć także koszt nowych części i innych materiałów, jeżeli ich użycie było niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy"(wyrok SN z dnia 20 listopada 1970 r., II CR 425/72 (OSNCP 1973. nr 6, poz. 111).
Odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje zatem wszelkie niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, dzięki którym samochód doprowadzony zostaje do stanu technicznej używalności odpowiadającej stanowi przed uszkodzeniem.
Za „niezbędne” koszty naprawy należy uznać takie koszty, które obejmują przywrócenie uszkodzonego pojazdu do stanu jego technicznej używalności istniejącej przed wyrządzeniem szkody przy zastosowaniu technologicznej metody odpowiadającej rodzajowi uszkodzeń pojazdu mechanicznego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003 r., III CZP 32/2003, Lex Polonica nr 361525, Biuletyn Sądu Najwyższego 2003/6 str. 4, Gazeta Prawna 2003/122 str. 26, Jurysta 2003/9-10 str. 54, OSNC 2004/4 poz. 51).
Sąd na podstawie opinii biegłego sądowego z dziedziny techniki samochodowej ustalił, iż rzeczywiście poniesione koszty naprawy pojazdu wskazane nafakturach VAT nr (...)(k.35 i k. 37) mieszczą się w rynkowych cenach części oryginalnych sygnowanych logo producenta oraz stosowanych stawek prac blacharsko-lakierniczych w regionie.
Powód ani pozwany nie kwestionowali tych ustaleń podanych w pisemnej opinii biegłego, a w ocenie Sądu były one przekonujące i logiczne.
Podkreślenia wymaga okoliczność, iż w ocenie Sądu nie był zasadny zarzut naruszenia obowiązku minimalizacji szkody poprzez brak skorzystania z propozycji zakupu części u dostawców ubezpieczyciela.
Pozwany nie wykazał bowiem, że poszkodowany miał realną możliwość przywrócenia pojazdu do stanu sprzed kolizji, zgodnie z technologią producenta, za kwotę wypłaconego mu przez pozwanego odszkodowania. Podkreślenia wymaga fakt, iż powód skorzystał z oferty warsztatu współpracującego z pozwanym(...)A. K.i za jego pośrednictwem zamawiał części do naprawy pojazdu. Ostatecznie naprawa została przeprowadzona przez warsztat(...), ponieważ pierwotny warsztat z powodu przeciążenia i okresu letniego nie miał możliwości przeprowadzić naprawy w rozsądnym terminie. Podkreślenia wymaga okoliczność, iż pozwany nie wykazał, jakoby miał z dostawcą części zawarte jakiekolwiek porozumienia dotyczącego obniżenia ceny części zamiennych dla poszkodowanego, wobec których odpowiedzialność ubezpieczeniowa ponosił pozwany. W tych okolicznościach nie sposób było przyjąć, jakoby pozwany złożył poszkodowanemu ofertę naprawy pojazdu za kwotę odpowiadającą wypłaconemu odszkodowaniu. Treść kalkulacji naprawy pozwanego poza odesłaniem do numeru telefonu ubezpieczyciela i adresu mailowego, nie wskazywała poszkodowanemu, ani gdzie ma się udać w celu zamówienia części z rzekomym rabatem, ani jaka będzie procedura ich nabycia. Nie można również utracić z pola widzenia, że poszkodowany ma prawo nabyć części w miejscu swego zamieszkania i nie ma obowiązku ich nabycia od podmiotu funkcjonującego w innej miejscowości, co każdorazowo wiąże się z kosztami i czasem transportu oraz problemami w razie ewentualnej reklamacji. Ponadto, zgodnie z dominującym orzecznictwem poszkodowany - w zakresie wyboru warsztatu - nie ma obowiązku poszukiwania warsztatu najtańszego, ani nie ma obowiązku poszukiwania najtańszych części zamiennych, szczególnie, że w nabywaniu tego rodzaju elementów istotny jest także aspekt zaufania do zbywcy.
W ocenie Sądu obowiązek współdziałania poszkodowanego nie może oznaczać ograniczenia jego uprawnień - w szczególności prawa wyboru sposobu naprawienia szkody, swobody decyzji co do napraw oraz wyboru dostawcy części. Narzucanie poszkodowanemu wyboru dostawcy części lub wykonawcy naprawy niweczyłoby prawo poszkodowanego do wyboru sposobu naprawienia szkody poprzez aprioryczne przyjęcie, że naprawienie szkody winno nastąpić przez naprawienie pojazdu (por. uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego w Bydgoszczy w sprawie VIII Ga 38/18 z dnia 20 czerwca 2018 roku).
Mając na uwadze, że biegły potwierdził, iż rzeczywiście poniesione koszty naprawy pojazdu równe 12 789,36 złotych z tytułu kosztu zakupu części oraz 7 170,97 złotych z tytułu wykonanej naprawy mieszczą się w rynkowych cenach, podczas gdy ubezpieczyciel wypłacił kwotę 6 378,51 złotych tytułem kosztu zakupu części oraz kwotę 7 170,97 złotych z tytułu naprawy pojazdu powoda, to należało przyjąć, iż powodowi należna jest dopłata odszkodowanie w kwocie 6 410,85 złotych i tyle też Sąd zasądził powodowi odszkodowania z tytułu uszkodzenia pojazdu (19 960,33 zł [12 789,36 zł + 7 170,97 zł] – 13549,48 zł [6 378,51 zł + 7 170,97 zł]).
W sprawie sporny był również okres najmu pojazdu zastępczego.
Zasadność najmu pojazdu zastępczego wynikała z dowodów przedłożonych przez powoda, w tym z przesłuchania świadkaM. M. (1).
Odnosząc się do okresu najmu pojazdu, zdaniem Sądu, okres wynoszący łącznie 74 dni nie był okresem uzasadnionym. Należy podzielić pogląd, że rzeczywisty (uzasadniony) czas naprawy, tj. czas w którym uszkodzony pojazd mechaniczny w normalnym toku mógł zostać naprawiony z uwzględnieniem nie tylko technologicznego czasu naprawy, lecz również czynności procesu likwidacji szkody.
W tym miejscu należy wskazać, że na podstawie załączonych do akt dokumentów, w tym kalkulacji naprawy sporządzonych przez pozwanego oraz na podstawie zeznań świadkaM. M. (1)Sąd ustalił, iż procedura naprawy przedmiotowego auta przedstawiała się następująco:
- 04 kwietnia 2016 roku – uszkodzenie pojazdu powoda, zgłoszenie szkody,
- 11 kwietnia 2016 roku – oględziny pojazdu przez likwidatora szkody
-18 kwietnia 2016 roku – pierwotna kalkulacja naprawy sporządzona przez pozwanego i zakwestionowana przez powoda,
- 05 maja 2016 roku – informacja od pozwanego o przyznaniu odszkodowania w kwocie 8 967,88 złotych z tytułu uszkodzenia pojazdu,
- 19 maja 2016 roku – dostarczenie powodowi ostatecznej kalkulacji, zamówienie części do naprawy (po trzech tygodniach otrzymanie zamówionych części),
- 19 lipca 2016 roku – zakończenie naprawy.
Dokonując analizy powyższej osi czasu wskazać należy, iż na długość trwania procesu likwidacji szkody miał wpływ opieszałość pozwanego w podejmowanych czynnościach (dokonanie oględzin po tygodniu od zaistnienia szkody oraz sporządzenie ostatecznej kalkulacji naprawy) oraz czas oczekiwania na zamówione części. W ocenie Sądu powód nie miał wpływu na powyższe okoliczności. Nadto to pozwany powinien dążyć do jak najszybszego zakończenia postępowania likwidacyjnego, tymczasem jego czynności się znacznie opóźniały przez co powód zmuszony był do zwlekania z rozpoczęciem naprawy pojazdy. W ocenie Sądu powód miał prawo zwlekać z zamówieniem części, dopóki, dopóty pozwany nie potwierdzi zakresu szkody, jaki będzie refundował. Dlatego też powód miał prawo dokonać zamówienia części dopiero po otrzymaniu ostatecznej kalkulacji naprawy, a więc dopiero w dniu 19 maja 2016 roku. Data ta wynika z analizy akt szkody na płycie CD i twierdzeń strony powodowej (k.113v) niekwestionowanych przez stronę pozwaną.
Części dotarły dopiero po trzech tygodniach, co wynika z zeznań świadkaM. M. (1). Data wystawienia faktury VAT za części w dniu 8 lipca 2016 roku (k.35) nie ma w tym wypadku znaczenia. Po otrzymaniu części, zdaniem Sądu, warsztat powinien rozpocząć naprawę, tym bardziej, że pojazd był rozłożony, o czym zeznawał świadek. Tym samym części musiały dotrzeć do warsztatu w dniu 9 czerwca 2016 roku (3 tygodnie od dostarczenia poszkodowanemu drugiego kosztorys sporządzonego przez ubezpieczyciela). Biegły w swojej opinii wskazał, iż technologiczny czas naprawy wynosi 7 dni (k.155v, str. 14 opinii). Biorąc pod uwagę weekendy, dni wolne od pracy, to wskazać należy, iż sama naprawa trwać powinna 7 dni roboczych i powinna wyglądać w poniższy sposób:
- 9 czerwca 2016 roku – czwartek – otrzymanie części (dzień na organizację naprawy zgodnie z opinią biegłego- k. 155v, str. 14 opinii)
- 10 czerwca 2016 roku –piątek – naprawa początek
- 11-12 czerwca 2016 roku- weekend brak naprawy
- 13-17 czerwca 2016 roku naprawa
- 18-19 czerwca 2016 roku- weekend brak naprawy
- 20 czerwca 2016 roku koniec naprawy (ostatni siódmy dzień technologicznego czasu naprawy)
- 21 czerwca 2016 roku – wtorek –zdanie auta (dzień na sprawdzenie pojazdu po naprawie i jego wydanie zgodnie z opinią biegłego- k. 155v, str. 14 opinii).
Tym samym to 21 czerwca 2016 roku to ostatni dzień realnego czasu naprawy, pozostającego w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą.
Nie można zarzucić poszkodowanemu opieszałości czy niedbalstwa w procesu likwidacji szkody. Jego zachowanie w zakresie zminimalizowania szkody (okres naprawy) było prawidłowe. Poszukiwał warsztatu, ustalił, że w ASOA.na części czeka się dwa miesiące (a nie trzy tygodnie jak w(...)) oraz że wA.ASO ma wyższe części niż przyjęła(...), a ponadto, że jest kolejka do naprawy w ASO jest bardzo długa.
Jednakże nieprawidłowości w zakresie samej procedury naprawy przez warsztat nie mogą obciążać ubezpieczyciela. W szczególności nie może obciążać ubezpieczyciela czas ,,przynajmniej” dwóch tygodni (o czym zeznawał świadek) gdy pojazd był w warsztacie(...), po dostarczeniu części, i nie był naprawiany z uwagi na problemy warsztatu. Tak samo czas gdy pojazd został przeniesiony do innego warsztatu. Jak zeznał świadek był ,,problem z przeprowadzeniem naprawy” i ,,przeciągało się rozpoczęcie naprawy”. Jednocześnie strona powodowa nie udowodniła, że ten okres jest w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą. O ile bowiem czas postępowania likwidacyjnego w zakresie sporządzenia prawidłowej kalkulacji i jej dostarczenie do poszkodowanego a także okres oczekiwania na części (w okolicznościach spawy wynoszące 3 tygodnie) jest okresem za który ubezpieczyciela odpowiada, o tyle czas naprawy powinien być uwzględniany, w okolicznościach sprawy, w oparciu o opinię biegłego, ponieważ nie ma żadnych powodów, aby za opieszałość i nieprawidłowości procesu naprawczego obciążać(...). Jak zeznałM. M. (1)przez dwa tygodnie ,,nic nie było robione” mimo, że były części, podczas gdy po przewiezieniu auta do innego warsztatu (podwykonawcy pierwotnego warsztatu) naprawa skończyła się w dwa tygodnie czyli mniej więcej tyle ile Sąd opisał powyżej przy modelowym procesie naprawy.
Na koniec podkreślenia wymaga fakt, iż powód nie najmował pojazdu zastępczego przez cały okres trwania procesu likwidacji szkody.
Powód najmował pojazd zastępczych w dniach od dnia 4 kwietnia 2016 roku do dnia 18 kwietnia 2016 roku oraz od dnia 16 maja 2016 roku do dnia 15 lipca 2016 roku.
W okresie od dnia 19 kwietnia 2016 roku do dnia 15 maja 2016 roku powód nie najmował pojazdu z uwagi na okoliczność, iż posiadał w tym okresie pojazd własny.
Łączny okres najmu pojazdu zastępczego zasadny i pozostający w adekwatnym związku przyczynowym wynosił 14 dni (od dnia 4 kwietnia 2016 roku do dnia 18 kwietnia 2016 roku; k. 129 FV numer(...)) oraz 37 dni (od dnia 16 maja 2016 roku do dnia 21 czerwca 2016 roku).
Łącznie zasadne 51 dni przy stawce wynoszącej 166 dało kwotę 8 466 zł.
Między stronami bezsporne było to, że pozwana wypłaciła odszkodowania na najem pojazdu zastępczego w kwocie 2 822 zł. Wobec powyższego Sąd zasądził, z tytułu najmu pojazdu zastępczego, kwotę 5 644 zł (8 466 zł – 2 822 zł).
Łącznie Sąd zasądził kwotę 12 054,85 zł (uszkodzenie auta- 6 410,85 złotych; pojazd zastępczy- 5644 zł) na podstawieart. 822 k.c.,art. 436 § 2 k.c.i415 k.c.oraz w zw. zart. 361 § 1 i 2 k.cw zw. zart. 363 § 1 k.c.i w zw. z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli.
O należności z tytułu odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia z tego tytułu orzeczono na podstawieart. 481 § 1 i 2w zw. zart. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Ten ostatni przepis stanowi, że zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Powód żądał odsetek od niewypłaconego przez pozwanego odszkodowania od dnia 26 września 2016 roku do dnia zapłaty, zaś pozwany powyższego nie kwestionował. W związku z powyższym Sąd zasądził na rzecz powoda od pozwanego odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 12 054,85 od dnia 26 września 2016 roku do dnia zapłaty.
Szkoda została zgłoszona do ubezpieczyciela w dniu 6 kwietnia 2016 roku, co wynika z akt szkody i było przyznane przez ubezpieczyciela. Faktury VAT za naprawę są z dnia 8 lipca 2016 roku i 19 lipca 2016 roku (k.35 i k.37). W zakresie najmu pojazdu zastępczego roszczenie zostało zgłoszone do ubezpieczyciela najpóźniej 11 sierpnia 2016 roku, a sama faktura była wystawiona na dzień 22 lipca 2016 roku (k.34).
W decyzji ubezpieczyciela z dnia 15 sierpnia 2016 roku odniesiono się do nich (k.25), zatem na pewno tego dnia były one już dostarczone do(...). Podkreślić należy, że poszkodowany już pismem z dnia 11 sierpnia 2016 roku (k.26) odniósł się do pierwotnej decyzji ubezpieczyciela dotyczącego odszkodowania za uszkodzeni pojazdu i za zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego.
W zakresie niezasadnego okresu najmu (ponad 51 dni) Sąd oddalił powództwo (pkt II wyroku).
O kosztach procesu orzeczono zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów wyrażoną wart. 100 k.p.c.Na koszty procesu po stronie powoda w kwocie 4 617 zł złożyły się opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł, opłata od pozwu 1000 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 3600 zł (§ 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych) a po stronie pozwanej wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 3600 zł a także opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł oraz wykorzystana część zaliczki na poczet opinii biegłego w wysokości 1 447,99 zł.
Powód wygrał proces w 76% (zasądzono łącznie 12 054,85 zł podczas gdy domagał się 15 872,85 zł) i należało się jemu od pozwanej tyleż procent poniesionych kosztów tj. 3 508,92 zł (76% x 4617 zł), zaś pozwanej od powoda należała się tytułem kosztów kwota 1215,60 zł (24% z 5 064,99 zł). Różnica wynosiła 2 293,22 zł i została zasądzona od pozwanej na rzecz powoda w punkcie III sentencji wyroku wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.
Sąd miał ponadto na uwadze to, że nie wykorzystano całej zaliczki uiszczonej przez pozwaną na poczet opinii biegłego. Wobec powyższego na mocyart. 84 ust 2. w zw. zart. 80 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(tekst jednolity: Dz. U. z 2018 r. poz. 300), Sąd zwrócił pozwanej kwotę 52,01 zł (pkt IV wyroku; 1500 zł – 1447,99 zł). | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Bydgoszczy
date: '2021-10-08'
department_name: VIII Wydział Gospodarczy
judges:
- Sędzia Tadeusz Górka
legal_bases:
- art. 805 § 1 i 2 k.c.
- art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu
Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych
- art. 100 k.p.c.
- art. 80 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych
recorder: sekr. sądowy Magdalena Piskow
signature: VIII GC 602/21
``` |
152520000000503_I_Ca_000385_2016_Uz_2016-10-05_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt I Ca 385/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 5 października 2016 roku
Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny
w składzie:
Przewodniczący SSO Barbara Bojakowska
Sędziowie SSO Elżbieta Zalewska-Statuch
SSR del. Mirosław Chojnacki
Protokolant sekretarz sądowy Elwira Kosieniak
po rozpoznaniu w dniu 5 października 2016 roku w Sieradzu
na rozprawie sprawy
z powództwaH. F.
przeciwkoK. T. (1)iK. T. (2)
o zapłatę
na skutek apelacji pozwanych
od wyroku Sądu Rejonowego w Sieradzu
z dnia 3 września 2015 roku, sygnatura akt I C 1256/14
1
oddala apelację;
2
zasądza solidarnie od pozwanychK. T. (1)iK. T. (2)na rzecz powodaH. F.3600 (trzy tysiące sześćset) złotych z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu apelacyjnym.
Sygn. akt I Ca 385/16
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 3 września 2015 roku Sąd Rejonowy w Sieradzu zasądził od pozwanychK. T. (1)iK. T. (2)solidarnie na rzecz powodaH. F.kwotę 71.400 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 1 kwietnia 2013 roku do dnia zapłaty oraz orzekł o kosztach procesu.
Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia i wnioski:
W dniu 1 lutego 2013 roku powódH. F.oraz pozwaniK. T. (1)iK. T. (2)zawarli na piśmie umowę pożyczki, której przedmiotem była kwota 71.400 zł. Umowa została zawarta w miejscowościN., w domu powoda. Wraz z podpisaniem umowy nastąpiło wydanie pozwanym przedmiotu pożyczki. Termin zwrotu pożyczki został określony na dzień 31 marca 2013 roku. Zawarcie umowy pożyczki nie zostało zgłoszonew urzędzie skarbowym.
Powód oraz pozwani mieszkają w tej samej miejscowości. Strony utrzymywały kontakty sąsiedzkie oraz wzajemnie pomagały sobie przy różnych pracach. Powód kupowałw piaskowni należącej do pozwanych piasek oraz świadczył im usługę kombajnowania. Powód prowadzi gospodarstwo rolne o powierzchni około 30 ha. Dochód roczny powoda wynosi około 100.000 zł. W ubiegłych latach pozwanyK. T. (2)pożyczał od powoda różne kwoty pieniędzy od 3.000 zł do 30.000 zł, wywiązując się z obowiązku ich zwrotu, choć nie zawsze w terminie. Na okoliczność pożyczania tych kwot nie były uprzednio spisywane umowy. PozwanyK. T. (2)zwracając się do powoda z prośbą o pożyczenie pieniędzy poinformował go o swoich trudnościach finansowych oraz o tym, że pożyczone pieniądze mają zostać przeznaczone na spłatę zobowiązań podatkowych, regulację rat kredytu. Powód uregulował za pozwanego podatek za wydobycie piasku w kwocie 12 000,00 zł. Problemy finansowe pozwanych rozpoczęły się kiedy otworzono piaskownię na potrzeby budowanej trasy S8. Pozwani w okresie wcześniejszym prowadzili także działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług transportowych.
W dniu 24 maja 2012 r. pozwany dokonał z należącego do niego rachunku wypłaty kwoty 25.000 zł. W dniu 14 czerwca 2012 r. z rachunku należącego do pozwanegoK. T. (2)dokonano na rzecz powoda przelewu w kwocie 25.000 zł.
W dniu 14 sierpnia 2013 r. pozwanaK. T. (1)sprzedała ciągnik rolniczyJ. K.za kwotę 40.000,00 zł.
Poczyniwszy powyższe ustalenia, Sąd powołał się naart. 720 k.c.orazart. 722 k.c.
Następnie Sąd uznał, że na pożyczkodawcy, który dochodzi zwrotu udzielonej pożyczki, spoczywa ciężar udowodnienia, iż doszło zawarcia umowy, na podstawie której zobowiązał się on przenieść na rzecz pożyczkobiorcy określoną ilość pieniędzy, a zobowiązanie w tym przedmiocie zostało przez niego wykonane. Tak więc zdaniem Sądu to powód obowiązany był wykazać, że między nim a pozwanymi jako pożyczkobiorcami doszło do zawarcia umowy pożyczki i nastąpiło wydanie przedmiotu pożyczki.
Sąd zaznaczył, że w rozpoznawanej sprawie poza sporem pozostawało to, że strony podpisały umowę pożyczki o treści wynikającej z dokumentu obejmującego jej postanowienia. W umowie określono jej strony, przedmiot oraz termin zwrotu świadczenia. W ocenie Sądu interpretacja umowy prowadzi także do wniosku, że przedmiot jej został wydany pozwanym - „pożyczona kwota pieniędzy 71.400 zł została pożyczona na okres dwóch miesięcy”.
Sąd zwrócił uwagę, że pozwani w toku postępowania kwestionowali wydanie przedmiotu umowy pożyczki, jak również wskazywali, że sumy pożyczone od powoda zostały zwrócone. Sąd podkreślił, że pozwani w dacie zawarcia umowy pożyczki prowadzili działalność gospodarczą, a w związku z tym nie można przyjąć, aby byli tak nieostrożnii zawarli umowę fikcyjną.
W tak ustalonym stanie faktycznym będącym konsekwencją dokonanej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd uznał roszczenie zgłoszone przez powoda za uzasadnione. Sąd wskazał, że nie bez wpływu na taką ocenę pozostawały dowody wskazujące na znaczne dochody osiągane przez powoda, niekwestionowane przez pozwanych. W ocenie Sądu świadczyły bowiem o dobrej kondycji finansowej powoda, która pozwalała czynić oszczędności. Te powód mógł gromadzić według swego uznania albo na rachunku bankowym albo, jak zeznał w domu.
W tym stanie rzeczy Sąd zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 71.400 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 1 kwietnia 2013 r. do dnia zapłaty. Odsetki zasądzono w oparciu o przepisart. 481 § 1 k.c.
O kosztach orzeczono w oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu wyrażonej wart. 98 § 1 k.p.c.i w całości obciążono nimi pozwanych.
Apelacjęod powyższego orzeczenia wnieślipozwani, którzy zaskarżyli przedmiotowe rozstrzygnięcie w całości, zarzucając mu:
- naruszenieart. 720 k.c.poprzez jego zastosowanie i przyjęcie, że w warunkach niniejszej sprawy doszło do skutecznego zawarcia umowy pożyczki a zatem zachodzi obowiązek jej zwrotu po stronie pozwanych, w sytuacji gdy zebrany w sprawie materiał dowody nie dawał ku temu podstaw;
- naruszenieart. 83 § 1 k.c.polegające na jego niezastosowaniu, w sytuacji gdy z zebranegow sprawie materiału dowodowego wynika iż oświadczenie woli pozwanych złożone zostało za wiedzą, zgodą i namową powoda jedynie dla pozoru;
- naruszenieart. 233 k.p.c.poprzez przekroczenie granic zasady swobodnej oceny dowodów polegające na bezpodstawnej odmowie wiarygodności zeznań pozwanych, w sytuacji gdy zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego nie było ku temu podstaw;
- sprzeczność istotnych ustaleń faktycznych z zebranym w sprawie materiałem dowodowym polegającą na przyjęciu, że powód udowodnił fakt wydania przedmiotu pożyczki w sytuacji gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie dawał ku temu podstaw.
W konkluzji apelujący wnieśli o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanych kosztów postępowania przed Sądem drugiej instancji, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.
W pierwszej kolejności Sąd odwoławczy odniósł się do zarzutu wadliwej oceny dowodów, ponieważ tylko właściwie oceniony materiał procesowy mógł posłużyć Sądowi Rejonowemu do poczynienia prawidłowych ustaleń faktycznych, a w rezultacie do trafnego zastosowania norm prawa materialnego.
Należy wskazać, że w orzecznictwie sądów powszechnych i Sądu Najwyższego jednolicie prezentuje się stanowisko, zgodnie z którym skuteczne postawienie zarzutu naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.wymaga jednoznacznego wykazania, że oceniając dowody Sąd pierwszej instancji uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Jeżeli natomiast z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguły swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby na podstawie tego materiału dowodowego dawały się wysunąć wnioski odmienne(zob.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/2000, LexPolonica nr 376152; wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 6 listopada 2007 r., I ACa 494/2008, LexPolonica nr 2408390).
Apelujący podnieśli, że Sąd Rejonowy bezpodstawnie odmówił wiarygodności zeznaniom pozwanych, w sytuacji gdy zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego nie było ku temu podstaw. W szczególności zaznaczyli, że umowa była pozorna i miała na celu zabezpieczenie spłaty dotychczas udzielonych im przez powoda pożyczek.
Zdaniem Sądu drugiej instancji należy w całości podzielić dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę zebranego materiału dowodowego. Wbrew temu, co twierdzą skarżący, trzeba uznać, że Sąd Rejonowy słusznie dał wiarę materiałowi dowodowemu zaoferowanemu przez powoda oraz odmówił wiarygodności dowodom z przesłuchania pozwanychK. T. (2)(protokół rozprawy z dnia 11 czerwca 2015 roku, nagranie: 00:29:24 – 01:01:39, płyta – k. 50; protokół rozprawy z dnia 20 sierpnia 2015 roku, nagranie: 00:36:30 – 00:50:02, płyta – k. 66) orazK. T. (1)(protokół rozprawy z dnia 20 sierpnia 2015 roku, nagranie od 00:05:11 do 00:21:41, płyta – k. 66). Wypada bowiem wyjaśnić, że wersja wydarzeń forsowana przez apelujących stoi w sprzeczności przede wszystkim z literalnym brzmieniem umowy pożyczki, a także z zasadami logiki i doświadczenia życiowego.
Na wstępie warto zwrócić uwagę na zmieniającą się wersję wydarzeń przedstawianą przez pozwanych.K. T. (1)iK. T. (2)w sprzeciwie od nakazu zapłaty wskazali, że w dniu 1 lutego 2013 roku zawarli z powodem umowę pożyczki, na podstawie której wydano im kwotę 25.000 zł (k. 27v.), natomiast w swych zeznaniach powołali się na inne okoliczności.K. T. (2)na rozprawie w dniu 11 czerwca 2015 roku zeznał, że kwota na umowie miała zabezpieczać odsetki, a on nigdy kwoty wskazanej w umowie nie pobierał. Zeznania pozwanego potwierdziła następnie na rozprawie w dniu 10 sierpnia 2015 rokuK. T. (1). Zdaniem Sądu Okręgowego już sam fakt zaprezentowania przez skarżących dwóch różnych okoliczności zawarcia umowy pożyczki świadczyo niewiarygodności twierdzeń pozwanych, z uwagi na ich wewnętrzną sprzeczność.
Należy podkreślić, że o wiarygodności dowodów z przesłuchania pozwanych nie świadczy fakt, że powód pożyczając w poprzednich latach skarżącym określone kwoty pieniędzy nie sporządzał pokwitowań wydania przedmiotu pożyczek, jak również nie zastrzegał na piśmie żadnych odsetek. Trzeba wyjaśnić, że bezspornym jest, iż strony utrzymywały wówczas kontakty sąsiedzkie oraz wzajemnie pomagały sobie przy różnych pracach, a zatem miały do siebie zaufanie. W związku z tym powód nie uważał za stosowne utrwalać na piśmie okoliczności zawarcia umowy. Fakt zawarcia umowy pożyczki z dnia1 lutego 2013 roku w formie pisemnej mógł wynikać z niespłacania przez pozwanychw terminie należności wynikających z dotychczas zawartych umów pożyczki.H. F.uzyskał dzięki temu dowód na okoliczność ewentualnego procesu, tym bardziej, że pożyczka opiewała na kwotę 71.400 zł, która przewyższała dotychczas wypłacone pozwanym sumy pieniędzy. Dlatego też zawarcie przedmiotowej umowy w formie pisemnej jawi się jako racjonalne i zgodne zasadami panującymi w obrocie.
Ponadto o tym, że pozwani w dniu 1 lutego 2013 roku rzeczywiście zawarli z powodem umowę pożyczki, świadczą trudności finansowe skarżących, o których wspomniał na rozprawie w dniu 11 czerwca 2015 rokuK. T. (2). Pozwany podał wówczas, że w lutym 2013 roku miał duże zaległości w stosunku do banku. Zdaniem Sądu Okręgowego wymienione przez apelującego okoliczności były istotnym motywem zawarcia przez pozwanych spornej umowy.
Pozwani zarzucili również, że Sąd Rejonowy błędnie przyjął, że strona powodowa udowodniła fakt wydania apelującym przedmiotu pożyczki. Zdaniem Sądu odwoławczego argumentacja pozwanych również w tym miejscu nie zasługuje na aprobatę. Przede wszystkim warto odwołać się do jasnego brzmienia umowy pożyczki, w której strony postanowiły, że „kwota 71.400 zł została pożyczona na okres dwóch miesięcy, tj. do dnia 31 marca 2013 roku” (k. 19). Skoro umowa ta została opatrzona datą 1 lutego 2013 roku, a zwrot kwoty pieniędzy miał nastąpić w ciągu dwóch miesięcy, wówczas zapis, że termin zwrotu przypada na 31 marca 2013 roku przemawia jednoznacznie za tym, że pieniądze zostały przekazane pozwanymw dacie zawarcia spornej umowy.
Podsumowując, wszystkie argumenty przytoczone przez skarżących nie mogły podważyć prawidłowych ustaleń faktycznych Sądu pierwszej instancji. Ustalenia te Sąd Okręgowy podzielił i przyjął jako własne, nie widząc potrzeby ich ponownego przytaczania.
W świetle powyższych rozważań nie było podstaw do zastosowaniaart. 83 § 1 k.c., gdyż fakt zawarcia umowy pożyczki z dnia 1 lutego 2013 roku oraz wydania na jej podstawie pozwanym kwoty 71.400 zł został udowodniony ponad wszelką wątpliwość.
Tym samym niezasadnym był również zarzut obrazyart. 720 k.c.Skoro apelujący zawarli z powodem umowę pożyczki na kwotę 71.400 zł i nie zwróciliH. F.tejże sumy pieniężnej w umówionym terminie, należało uznać, że roszczenie powoda o zapłatę jest całkowicie zasadne. Dlatego też Sąd pierwszej instancji słusznie uwzględnił w całości powództwo.
Ponadto gdyby nawet hipotetycznie przyjąć twierdzenia apelujących, że w dniu 1 lutego 2013 roku nie otrzymali od powoda żadnych pieniędzy, a przedmiotowa umowa stanowiła tylko potwierdzenie zawarcia poprzednich umów i była jedynie rozliczeniem otrzymanych kwot pieniężnych, to nie zmienia to faktu, że pozwani byli zobowiązani zwrócić powodowi pieniądze wraz z odsetkami, co w rezultacie oznacza, że sporna umowa była uznaniem długu.
Z przytoczonych względów Sąd odwoławczy oddalił apelację na podstawieart. 385 k.p.c., o czym orzekł w punkcie 1. sentencji wyroku.
O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł w punkcie 2. sentencji na podstawieart. 98 § 1 i 3w zw. zart. 105 § 2w zw. zart. 391 § 1 k.p.c., a zatem zgodniez zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, który pozwani przegrali w instancji odwoławczej w całości.
Sąd zasądził więc solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwotę 3.600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu apelacyjnym, którą to kwotę Sąd ustalił w oparciu o § 2 pkt 6) i § 10 ust. 1 pkt 1) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800). | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Sieradzu
date: '2016-10-05'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Elżbieta Zalewska-Statuch
- Mirosław Chojnacki
- Barbara Bojakowska
legal_bases:
- art. 481 § 1 k.c.
- art. 233 § 1 k.p.c.
recorder: sekretarz sądowy Elwira Kosieniak
signature: I Ca 385/16
``` |
151010000002021_IV_Pa_000010_2014_Uz_2014-04-25_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. aktIV Pa 10/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 25 kwietnia 2014r.
Sąd Okręgowy w Elblągu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący:SSO Grażyna Borzestowska (spr)
Sędziowie:SSO Renata Żywicka
SSO Tomasz Koronowski
Protokolant : st. sekr. sądowy Łukasz Szramke
po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2014 r. w Elblągu
na rozprawie sprawy
z powództwaT. K.
przeciwkoUrzędowi Gminy wR.
o przywrócenie do pracy
na skutek apelacji wniesionej przez powoda
od wyroku Sądu Rejonowego w Elblągu
z dnia25 listopada 2013r.,sygn. aktIV P 96/13
I
oddala apelację,
II
zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 60 zł (sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą.
Sygn. akt IV Pa 10/14
UZASADNIENIE
PowódT. K.domagał się przywrócenia do pracy w Urzędzie GminyR.na poprzednich warunkach i zasądzenia wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy za okres trzech miesięcy, tj. w wysokości 6.000,00 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia złożenia pozwu do dnia zapłaty. Dodatkowo powód wniósł o zabezpieczenie roszczenia przez nakazanie pozwanej gminie wstrzymanie konkursu na stanowisko powoda, który ogłoszony został na stronie internetowej gminy w dniu 5 marca 2013 r.
W uzasadnieniu swojego pozwu powód wskazał, że od dnia 12 listopada 2007 r. zatrudniony był u pozwanego na czas nieokreślony tj. do 11 lutego 2008 r. na stanowisku inspektora ds. rozwoju obszarów wiejskich z wynagrodzeniem miesięcznym 1.600,00 zł brutto. W dniu 12 lutego 2008 r. umowa o pracę z powodem została przedłużona na czas nieokreślony z wynagrodzeniem miesięcznym 1.700,00 zł brutto. Od 1 grudnia 2008 r. wynagrodzenie powoda zostało podniesione do wysokości 2.000,00 złotych brutto. W dniu 7 grudnia 2009 r. został zawarty aneks do umowy o pracę z powodem, którym to zmieniono zakres jego obowiązków na zajmowanym stanowisku. Wójt pozwanej gminy w dniu 26 lutego 2013 r. wezwał powoda, w związku z rzekomo trwającym postępowaniem wyjaśniającym, do dostarczenia umowy o pracę zawartej z Liceum(...)wE.lub innymi podmiotami, jeśli takowe umowy o pracę były zawierane przez powoda w latach 2008-2012. W odpowiedzi na powyższe pismo powód odpowiedział pisemnie w dniu 1 marca 2013 r., że nie zawarł żadnych umów o pracę w latach 2008-2012 poza umową z pozwaną gminą.
W dniu 4 marca 2013 r. powód otrzymał od wójta pozwanej gminy pismo rozwiązujące z nim stosunek pracy bez zachowania okresu wypowiedzenia w trybieart. 52 § 1 k.p.Przyczyną wypowiedzenia podaną w wymienionym piśmie było wykonywanie przez powoda zajęć pozostających w sprzeczności lub związanych z zajęciami, które wykonuje on w ramach obowiązków służbowych, wywołujących uzasadnione podejrzenie o stronniczość lub interesowność oraz zajęć sprzecznych wynikających z ustawy, a zwłaszcza podjęcie obowiązków dyrektora Liceum Ogólnokształcącego wAkademii (...)wE..
Zdaniem powoda, rozwiązanie z nim umowy w trybieart. 52 § 1 k.p.nastąpiło z rażącym naruszeniem przepisów o rozwiązaniu umów w trybie tego artykułu.
Powód twierdził, że nie naruszył w żaden sposób przepisuart. 30 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych.
Powód przyznał, że w okresie od 1 do 31 stycznia 2013 r. pełnił obowiązki dyrektora Liceum Ogólnokształcącego dla dorosłych(...)na podstawie umowy zlecenia. Pełnione przez niego obowiązki w żaden sposób nie były sprzeczne z obowiązkami, jakie były przez niego pełnione w GminieR.na stanowisku podinspektora ds. rozwoju obszarów wiejskich, tym bardziej też nie wywoływały podejrzeń w zakresie stronniczości lub interesowności. Ponadto wykonywanie przez powoda obowiązków dyrektora szkoły nie powoduje uzasadnionych podejrzeń co do stronniczości przy wykonywaniu obowiązków służbowych w gminie.
Dodatkowo powód wskazał, że wręczony mu w dniu 4 marca 2013 roku dokument, nie spełnia wymogów określonych a wart. 30§ 4 k.p.gdyż podana przyczyna wypowiedzenia umowy o pracę w żaden sposób nie została skonkretyzowana poza wskazaniem treściart. 30 ust. 1 Ustawy z dnia 21 listopada 2008 roku o pracownikach samorządowych. Wypowiedzenie umowy o pracę bez wskazania przyczyny lub bez jej skonkretyzowania uważane jest za dokonane z naruszeniem przepisów prawa, a ściślejart. 30 § 4 k.p.
Powód podkreślił, że poza wskazaniem podstawy prawnej wypowiedzenia umowy o pracę oraz tego, że wiązała go umowa zlecenia dotycząca pełnienia funkcji dyrektora Liceum Ogólnokształcącego dla Dorosłych(...)pozwany nie wskazał w jaki sposób dodatkowe świadczenie usług przez powoda miałoby powodować podstawę rozwiązania z nim umowy o pracę.
Wypowiedzenie powodowi umowy o pracę zostało sporządzone 4 lutego 2013 r., co wynika z jego treści, natomiast zostało wręczone powodowi w dniu 4 marca 2013 r. W świetle powyższego , zdaniem powoda, zdaje się nie budzić wątpliwości, że pozwany musiał powziąć wiadomość o zawarciu przez powoda wyżej wymienionej umowy zlecenia przed dniem 4 lutego 2013 r., zatem wypowiedzenie nastąpiło z przekroczeniem terminu miesięcznego do jego złożenia od chwili powzięcia przez pracodawcę informacji o tym fakcie.
Powód wskazał, że w dniu 22 lutego 2013 r. przeprowadził rozmowę z wójtem pozwanej gminy w trakcie której wójt zaprzeczył, jakoby dostrzegł jakąkolwiek sprzeczność pomiędzy dodatkową pracą wykonywaną w styczniu przez powoda, a jego obowiązkami służbowymi wykonywanymi w pozwanej gminie, a wcześniejsze jego podejrzenia w tym zakresie były nieuzasadnione i wynikały jedynie z faktu, że powód nie zapytał go o zgodę na wykonywanie dodatkowej pracy, do czego jednak nie był zobowiązany w myśl przepisów ustawy o pracownikach samorządowych. Treść wyżej wymienionej rozmowy stanowi dodatkowo potwierdzenie bezzasadności wypowiedzenia powodowi umowy o pracę, a na wypadek gdyby pozwany kwestionował wyżej wymieniony jej przebieg wskazuje na możliwość wykazania tej okoliczności w sposób niebudzący wątpliwości.
W odpowiedzi na pozew pozwany Urząd GminyR.zaprzeczył wszelkim twierdzeniom powoda i wniósł o oddalenie powództwa w całości.
Uzasadniając swoją odpowiedź na pozew pozwany wskazał, że już w samym pozwie powód wskazał przykładowe przesłanki wypowiedzenia umowy o pracę w trybie zastosowanym przez pozwanego, z których niektóre zachodzą właśnie w jego przypadku.
W myśl aneksu do zakresu czynności powoda z dnia 7 grudnia 2009 r. do kompetencji powoda należało w szczególności przeprowadzenie procedury otwartego konkursu ofert przy realizacji zadań publicznych, o których realizację ubiegają się organizacje pozarządowe.
W ramach swoich obowiązków powód wykonywał w 2010 r., 2011 r., i 2012 r. odpłatnie zadania koordynatora projektu „Praca nie męka – Przyszłość w Twoich rękach” w tym w zakresie planowania pracy konsultantów i ekspertów, pomocy w organizacji szkoleń, a także nadzoru merytorycznego nad jakością prowadzonych zajęć w ramach projektu. W wykonaniu zadań związanych z projektem, powód zajmował się w szczególności wyborem osób, którym powierzone zostanie odpłatne wykonywanie zadań w ramach projektu i zadaniami związanymi z wykonywaniem tych zadań przez te osoby.
Powód w szczególności prowadził postępowanie celem wyboru osoby, której powierzone zostanie odpłatne wykonywanie zdań w ramach projektu w 2012 r., w tym postępowanie poprzedzające udzielenie zamówienia publicznegoAkademii (...)wE., pod adresem:ul. (...).(...)
(...)reprezentowanej przezK. D.. W ramach powyższego postępowania, powód dokonywał czynności z zakresu zapytań ofertowych dla szkoły i dokonywał czynności związanych z oceną ofert, w tym ofert szkoły. Podobne fakty miały miejsce również w roku 2011 r. gdzie powód, w szczególności prowadził, bądź współprowadził postępowanie celem wyboru osoby, którym powierzone zostanie odpłatne wykonywanie zadań w ramach projektu w 2011 r., w zakresie opisanym w powyższym akapicie.
W ramach szkoły działa, czy też działało Liceum Ogólnokształcące(...)z którym powód zawarł umowę zlecenia w 2013 r., co jest okolicznością bezsporną, przyznana przez powoda w pozwie i pośrednio potwierdzoną w złożonym oświadczeniu majątkowym. Gdyby powód w dalszym postępowaniu zaprzeczał zawarciu takiej umowy, pozwany wniósł o zobowiązanie powoda do dołączenia, jako dowodu do akt niniejszej sprawy, umowy zlecenia zawartej przez powoda.
Pozwany wskazał, że powód w latach poprzednich tj. 2008-2010 wykonywał w ramach programu czynności związane z wyborem osób realizujących program, wybierając podmioty najprawdopodobniej związane ze szkołą. Niezależnie od powyższego powód w miejscu pracy i najprawdopodobniej na komputerze należącym do pracodawcy tworzył, lub przynajmniej odtwarzał i zajmował się dokumentacją związaną z funkcjonowaniem szkoły w zakresie nie związanym z wykonywaniem przez szkołę czynności z zakresu projektu, lecz w zakresie czynności wynikających z pełnionej przez siebie w tej szkole funkcji i to także przed zawarciem ze szkołą umowy zlecenia, o której mowa wyżej.
Wprawdzie powód po otrzymaniu wypowiedzenia umowy o pracę, bez zgody pracodawcy przybył do budynku pracodawcy po godzinach pracy i przebywał w nim przez pewien czas, jednak na miejscu pracy powoda zachowało się wiele dokumentów związanych z zajęciami wynikającymi z pełnionej przez pozwanego funkcji dyrektora szkoły. Między innymi dokumenty osobowe, projekty protokołów z zebrania Rady Pedagogicznej, wniosek o dopuszczenie programu nauczania, rozkłady materiału i podobne dotyczące szkoły. Skoro powód nie przebywał w zakładzie pracy po godzinach pracy, uzasadniona jest teza iż powód zajmował się zajęciami nie związanymi z pracą u pozwanego w czasie pracy, w którym winien zajmować się zajęciami wynikającymi z umowy o pracę zawartej z pozwanym.
Pozwany oświadczył, że zamieszczenie w dokumencie wypowiedzenia umowy o pracę daty 4 lutego 2013 r. zamiast 4 marca 2013 r. było oczywistą omyłką pracownika sporządzającego owo wypowiedzenie, a pozwany w dniu 4 lutego 2013 r. jeszcze nie dysponował wiedzą na temat zajęcia powoda w szkole. Wiedzą taką pozwany uzyskał nie wcześniej niż w dniu 20 lutego 2013 r. Pracodawca zaprzecza również jakoby oświadczył, iż nie skorzysta wobec powoda z sankcji określonych w art. 30 ust. 2 ustawy o pracownikach samorządowych.
Sam powód podał w pozwie jako niedopuszczalne dwie przykładowe sytuacje, które sam stworzył polegające na udzielaniu zamówień publicznych podmiotom, z którymi był związany, a także wykonywanie zajęć związanych z dodatkowym zajęciem u pracodawcy samorządowego. Pozwany podkreślał, iż uważa, że związanie się powoda z jednostką zależną od szkoły uważa za związanie się w istocie ze szkołą. Z powyższego punktu widzenia trudno nie zauważyć, że powód doskonale wiedział, że prowadzi postępowania w sprawie zamówień publicznych wobec osoby, u której podejmuje dodatkowe zatrudnienie. Ponadto powód określany mianem dyrektora pozostawał ze szkołą w stosunku faktycznym odpowiadającym treści zawartej umowy zlecenia już przed jej zawarciem. W dokumencie wzoru protokołu z zebrania Rady Pedagogicznej Liceum(...)z dnia 28 października 2012 r. powód jest określany jako „dyrektor”. Stąd treść dokumentu wypowiedzenia musi być oceniana nie tylko z zastosowaniem zasady znanych pracownikowi szczegółowych przyczyn wypowiedzenia, które z natury w wypowiedzeniu zazwyczaj ulegają generalizacji, ale także z punktu widzenia szczególnego przypadku, określonego w art. 30 ust. 1 ustawy o pracownikach samorządowych, zgodnie z którym do wypowiedzenia wystarczy zamiast konkretyzacji uprawdopodobnienie samej możliwości kolizji. W ocenie pozwanego w ogóle trudno sobie wyobrazić pełnienie funkcji dyrektora w jednym zakładzie i pracownika w drugim zakładzie, co odpowiada trzeciemu przypadkowi wskazanemu w pozwie jako samo pełnienie obowiązków w organach innej osoby prawnej. W wypadku zaprzeczenia przez powoda twierdzeniom pozwanego o wykorzystywaniu służbowego komputera do zajęć nie związanych z pracą u pozwanego, pozwany wniósł o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu odczytywania danych cyfrowych na okoliczność zawartości komputera powoda, z uwzględnieniem plików usuniętych co zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego nie stanowi w obecnych czasach większego problemu.
Sąd Rejonowy w Elblągu wyrokiem z dnia 25 listopada 2013r. oddalił powództwo i zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 60zł tytułem zwrotu kosztów procesu.
Rozstrzygnięcie swoje Sąd Rejonowy oprał na następujących ustaleniach i rozważaniach:
Powód był zatrudniony w pozwanym Urzędzie Gminy wR.na podstawie umowy o pracę od 12 listopada 2007 r. na czas określony do 11 lutego 2008 r., w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku podinspektora ds. rozwoju obszarów wiejskich z wynagrodzeniem miesięcznym 1.600,00 zł brutto. Bezpośrednim przełożonym powoda był wójt gminyR..
Do zakresu obowiązków powoda należała realizacja zadań wynikających z przepisówustawy o zamówieniach publicznych, opracowywanie projektów zamówień publicznych, sporządzanie wniosków o pozyskiwanie środków z Unii Europejskiej, kompletowanie i sporządzanie wniosków o dofinansowanie projektów, ubieganie się o wsparcie finansowe w ramach działania różnych programów, zdobywanie wiedzy na temat funduszy strukturalnych oraz innych źródeł pochodzenia instrumentów finansujących przedsięwzięcie, współpraca z samorządami wiejskimi i organizacjami rolniczymi, promocja gminy, nadzór nad całokształtem zagadnień związanych z kulturą i sztuką na terenie gminy, nadzorowanie, programowanie oraz podejmowanie działań sprzyjających rozwojowi instytucji i placówek upowszechniania kultury, twórczości artystycznej, amatorskiej ruchu artystycznego i sztuki ludowej, współpraca z świetlicami wiejskimi, pomoc w rozwijaniu różnych form kulturalnych, realizacja zadań z zakresu krzewienia kultury fizycznej-współdziałanie z zespołami sportowymi. Ponadto do zadań powoda należało prowadzenie teczek zgodnie z jednolitym rzeczowo wykazem akt oraz teczki spraw do załatwienia oraz teczek spraw ostatecznie załatwionych i wykonywanie innych poleceń przełożonego.
W dniu 12 lutego 2008 r. pozwany zawarł z powodem umowę o pracę na czas nieokreślony, na dotychczasowym stanowisku i z dotychczasowym zakresem obowiązków, z wynagrodzeniem miesięcznym w wysokości 1.700,00 złotych brutto.
W dniu 1 grudnia 2008 r. wynagrodzenie miesięczne powoda z tytułu zatrudnienia w Urzędzie Gminy wR.zostało podniesione do wysokości 2.000,00 złotych brutto. Natomiast w dniu 7 grudnia 2009 r. został zawarty aneks do umowy o pracę z powodem, którym to do zakresu czynności z dnia 21 listopada 2007 r. dodano:
-przeprowadzanie procedury przeprowadzania otwartego konkursu ofert przy realizacji zadań publicznych, o których realizację ubiegają się organizacje pozarządowe,
-współpraca ze Skarbnikiem Gminy w temacie planowania środków finansowych na realizację zadania zamieszczonego w tiret pierwszym.
Z dniem 18 listopada 2010 r. powód awansował na stanowisko Inspektora ds. rozwoju obszarów wiejskich. Pozostałe warunki umowy o pracę pozostały bez zmian.
W związku z tym, że powód zajmował się między innymi projektami unijnymi w Urzędzie Gminy wR., za zgodą wójta i za jego wskazaniem, Gminny(...)zawarł z powodem umowę o dzieło, na okres od 4 września 2008 r. do 31 grudnia 2008 r., do realizacji projektu systemowego pt. ”Praca nie męka – Przyszłość w Twoich rękach” realizowanego w ramach Priorytetu VII. Podstawą współpracy z Gminnym(...)w okresie od 1 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2009 r., od 1 maja 2010 r. do 31 grudnia 2010 r., od 1 marca 2011 r. do 31 grudnia 2011 r. oraz od 1 marca 2012 r. do 31 grudnia 2012 r. była umowa zlecenia, generalnie z tym samym zakresem działań.
W trakcie realizacji tych czynności, zdarzało się, że powód w godzinach pracy w Urzędzie GminyR.wychodził do Gminnego(...), co odbywało się za zgodę przełożonego powoda.
Do obowiązków powoda należało: prowadzenie ankiet ewaluacyjnych ze szkoleń i konferencji, układanie grafiku szkoleń, bieżący kontakt z trenerami i pozostałym personelem zewnętrznym, działania związane z planowaniem i dokumentowaniem pracy zespołu konsultantów i ekspertów, pomoc w organizacji szkoleń, monitoring szkoleń, promowanie projektu, organizowanie i nadzór pracy w projekcie w zastępstwie kierownika, kampania promocyjno - informacyjna i reklamowa, odpowiedzialność za artykuły, konferencje na temat projektu, przygotowanie wzorów materiałów szkoleniowych i informacyjnych, prowadzenie postępowań zgodnie z regulaminemPZP, nadzór nad zgodnością realizacji projektu z umową, nadzór i kontrola nad prawidłowym wydatkowaniem środków finansowych, nadzór merytoryczny nad jakością prowadzonych zajęć w ramach projektu, organizowanie cyklicznych spotkań zespołu projektowego.
Powód w ramach tego projektu przygotowywał m.in. zamówienia publiczne, które nie przekraczały 14 tysięcy euro. W celu rozstrzygnięcia takich zamówień wystarczające było jedynie zapytanie ofertowe, które umieszczano w Biuletynie Informacji Publicznej urzędu.
Praktycznie od początku istnienia projektu w odpowiedzi na zapytania ofertowe wpływała jedna oferta bez żadnych ofert konkurencyjnych. Od początku osobą reprezentującą oferenta byłK. D., który następnie występowała w charakterze osoby reprezentującejAkademię (...)wE.. Tę ofertę wybierano w zapytaniu ofertowym. W wyniku tego Kierownik Gminnego(...)wR.B. H. (1)z upoważnienia Wójta GminyR.zawierała kolejne umowy zK. D.na realizację celów programu. Kolejne umowy zawierane były z tym podmiotem w dniu 21 czerwca 2011 r., a następnie w dniu 22 sierpnia 2012 r.
Od września 2012 r. powód współpracował zK. D.i prowadzoną przez niegoAkademią (...)wE.i działającym w jego ramach Liceum dla Dorosłych, obejmując stanowisko dyrektora, co było niezbędne dla zarejestrowania tej szkoły i umożliwienia podejmowania przez działań, w tym także edukacyjnych.
W okresie od września do grudnia 2012 r. powód przygotowywał projekty dokumentów tj. statut, protokoły rad, dla szkoły – Liceum dla Dorosłych wAkademii (...)wE., która prowadzona była przezK. D..
Powód w okresie od 1 stycznia 2013 r. do 31 stycznia 2013 r. pełnił obowiązki dyrektora Liceum OgólnokształcącegoAkademii (...)wE.na podstawie zawartej umowy zlecenia. Powód jako dyrektor liceum kierował bieżącą działalnością szkoły i reprezentował ją na zewnątrz.
W połowie lutego 2013 r. pracodawca-wójt GminyR.powziął informację, że powódT. K.zatrudniony jest na podstawie umowy zlecenia w Liceum Ogólnokształcącym wAkademii (...)wE., weryfikując pozyskane nieoficjalnie informacje w internecie na stronie www.vademecum.elblag.pl.
Dnia 26 lutego 2013 r. pozwany przeprowadził z powodem rozmowę, żądając dostarczenia mu umowy o pracę zawartej z Liceum(...)wE.lub innymi podmiotami, jeśli takowe umowy o pracę były zawierane przez powoda w latach 2008-2012. Powód w odpowiedzi na powyższe pismo wskazał, że nie zawierał żadnych umów o pracę w latach 2008- 2012 poza umową z pozwaną gminą.
Rozmawiając z Wójtem Gminy powód dokonał nieautoryzowanej rejestracji tej rozmowy na telefonie komórkowym, nie informując o tym swego rozmówcy.
W dniu 4 marca 2013 r. powód otrzymał od wójta gminyR., swego przełożonego służbowego pismo oznaczone datą 4 lutego 2013 r. rozwiązujące z nim stosunek pracy bez zachowania okresu wypowiedzenia w trybieart. 52 § 1 k.p.Jako przyczynę wypowiedzenia pozwany wskazał wykonywanie przez powoda zajęć pozostających w sprzeczności lub związanych z zajęciami, które wykonywał on w ramach obowiązków służbowych, wywołujących uzasadnione podejrzenie o stronniczości lub interesowności oraz zajęć sprzecznych wynikających z ustawy, a zwłaszcza podjęcie obowiązków dyrektora szkoły Liceum dla Dorosłych wAkademii (...)wE.. Na piśmie, osoba, która je sporządzałaK. B. (1), na skutek oczywistej omyłki wskazała błędną datę jego sporządzenia, wskazując 4 lutego 2013 r., zamiast 4 marca 2013 r.
Po otrzymaniu powyższego pisma, po godzinach pracy powód ponownie przybył do swego biura już po zamknięciu urzędu, umawiając się na to, by wpuściła go do niego pomimo zakazu sprzątaczka zatrudniona w urzędzie, nie informując o tym przełożonego, gdzie m.in. wyrzucił do kosza część dokumentów mających związek z pełnioną przez niego funkcją dyrektora szkoły, w tym DyplomB. B.– nauczycielki języka polskiego w tej szkole,I. P.– nauczycielki angielskiego,S. R.– nauczyciela historii, uchwała Rady Pedagogicznej Nr(...)z dnia 26 września 2012 r., protokół z zebrania Rady Pedagogicznej z dnia 28 października 2012 r., wniosek, kierowany do dyrektora Liceum dla dorosłych(...)o dopuszczenie programu nauczania na lata szkolne 2012/2013 z informatyki.
Dokonując swych ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy opierał się na złożonej przez strony dokumentacji, w tym pracowniczej, czy też związanej z realizacją przez Gminny Ośrodek Pomocy(...)wR.projektu „Praca nie męka – przyszłość w twoich rękach”, jak też kopii umowy zlecenia, jaką powód zawarł z Liceum Ogólnokształcącym dla Dorosłych(...), kopią dokumentów zabezpieczonych na jego stanowisku pracy po rozwiązaniu umowy o pracę, wydruku ze strony przedmiotowej szkoły ze składem osób pełniących funkcje założycielskie i kierownicze oraz kadrą pedagogiczną.
Nadto Sąd Rejonowy opierał się na zeznaniach świadków:K. B. (1),R. C.,B. H. (1)a także stron postępowania, przy czym w odniesieniu do zeznań powoda Sąd nie włączył w poczet materiału dowodowego tej jego części, w której twierdził, że na swoim stanowisku pracy nie wykonywał żadnych czynności związanych z pełnioną funkcją dyrektora Liceum Ogólnokształcącego dla Dorosłych w placówce prowadzonej przezK. D.. Powyższe, zdaniem Sądu Rejonowego, pozostawało w logicznej sprzeczności z faktem ujawnienia tych dokumentów na tym stanowisku już po zakończeniu jego pracy, jak też sam fakt odwiedzenia urzędu już po zakończeniu pracy, podczas nieobecności innych pracowników merytorycznych, bez wiedzy przełożonego, co zdaniem Sądu Rejonowego świadczyło o intencji powoda, zmierzającej do ukrycia tych dokumentów, które mogłyby stanowić dowód w ewentualnym procesie przeciwko pracodawcy o przywrócenie do pracy, a które mogły potwierdzać fakt prowadzenia działalności, którą pracodawca zarzucił mu składając mu w dniu 4 marca 2013 r., oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę. Sąd Rejonowy wskazał, że przy założeniu, że powód nie miał żadnych ukrytych intencji i faktycznie chciałby zabrać jedynie swe prywatne rzeczy, nie związane z prowadzoną działalnością poza stosunkiem pracy, nie było przeszkód, by się po nie zgłosić oficjalnie w godzinach urzędowania Urzędu i pod nadzorem jego pracowników, albowiem od chwili rozwiązania stosunku pracy, co miało miejsce w dniu 4 marca 2013 r., powód nie był uprawniony do samodzielnego przebywania na terenie tego urzędu.
Sąd Rejonowy wskazał, że daleką ostrożnością podchodził także do dowodu w postaci zarejestrowanej rozmowy z Wójtem GminyR., albowiem do jej rejestracji doszło bez wiedzy rozmówcy. W ocenie Sądu Rejonowego nie można tutaj mówić o nielegalności tak uzyskanego materiału, jednak Sąd Rejonowy zwrócił uwagę na naruszenie zasad etyki związanych z tak dokonaną rejestracją, którymi jednak powinien charakteryzować się urzędnik samorządowy. Zdaniem Sądu Rejonowego nic nie stało na przeszkodzie by powód dla celów dowodowych uprzedził swego rozmówcę, że zamierza dokonać takiej rejestracji, chyba, że jego intencje nie były uwarunkowane dobrą wiarą. Taka praktyka psuje dobre obyczaje i nie może znajdować powszechnej akceptacji w kontaktach i relacjach zarówno oficjalnych jak i prywatnych. Zdaniem Sądu Rejonowego nie zmienia to oceny co do samej dopuszczalności dokonywania rejestracji takich rozmów, ale w sposób jawny, chyba, że jest to czynność dokonywana w swoistego rodzaju stanie wyższej konieczności, mającej na celu utrwalenie jakichś działań bezprawnych.
Niezależnie od tego , Sąd Rejonowy stwierdził, że wartość dowodowa tego nagrania nie ma żadnego wpływu na ocenę zarzuconych powodowi zachowań. Nadto wskazał, że jakość tego nagrania jest bardzo zła, praktycznie przekreślająca jego użyteczność dla ustaleń faktycznych w toku sprawy.
W ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy stwierdził, że bezsprzecznie powód zajmował się projektami unijnymi zarówno w ramach obowiązków pracowniczych na rzecz Urzędu Gminy wR., jak i z polecenia i zezwolenia swego przełożonego na rzecz gminnej jednostki organizacyjnej wykonującej zadania własne gminy określone wart. 7 ust. 1 pkt 6w z. zart. 9 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym(Dz. U. z 2001 r. Nr 142 poz.1591 z późn. zm., a od dnia 23 maja 2013 r. t.j.Dz. U. z 2013 poz. 594). W ramach tych zadań powód przygotowywał zapytania ofertowe na realizację założeń tych projektów i wykonywał czynności koordynatora tego projektu, w ramach czego m.in. miał styczność z konkretnymi osobami, które te zadania wykonywały, oceniał też stopień wykonania tego projektu, kontrolował zgodność wykonywanych czynności z zawartą umową zK. D., dyrektoremAkademii (...)wE..
Sąd Rejonowy wskazał, że z punktu widzenia prawa pracy czynności te wykonywał nie w ramach wąsko rozumianych obowiązków pracowniczych w jednostce, która go zatrudniała, tj. Urzędzie Gminy wR.. Powód faktycznie bowiem był pracownikiem samorządowym tego urzędu, który zgodnie z treściąart. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych(Dz. U. z 2008 r. Nr 223 poz. 1458 z późn. zm.), posiada samodzielną zdolność do zatrudniania, jest więc pracodawcą samorządowym, w którego imieniu czynności z zakresu prawa pracy wykonuje wójt (art. 7 pkt 3 tej ustawy). Należał do grupy pracowników zatrudnionych na stanowisku urzędniczym (art. 4 ust. 2 ww. ustawy).
Na urzędniczym stanowisku pracy pracownikiem samorządowym może być osoba, która: jest obywatelem polskim (z pewnym wyjątkiem z art. 11 ust. 2 i 3 ), ma pełną zdolność do czynności prawnych oraz korzysta z pełni praw publicznych; posiada kwalifikacje zawodowe wymagane do wykonywania pracy na określonym stanowisku, posiada co najmniej wykształcenie średnie, nie była skazana prawomocnym wyrokiem sądu za umyślne przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego lub umyślne przestępstwo skarbowe; cieszy się nieposzlakowaną opinią.
Te same wymagania dotyczą pracowników zatrudnianych w jednostkach organizacyjnych gminy w postaci zakładów i jednostkach budżetowych.
Ze względu na dysponowanie środkami publicznymi pracownicy samorządowymi objęci są szczególnymi obowiązkami, mającymi zapewnić gwarancję transparentności oraz obiektywności w zakresie wykonywanych obowiązków, w tym także w aspekcie wydatkowania takich środków np. na rzecz podmiotów zewnętrznych.
Z tego też powodu w ustawie o pracownikach samorządowych wprowadzona została zasada, zgodnie z którą pracownik samorządowy zatrudniony na stanowisku urzędniczym, w tym kierowniczym stanowisku urzędniczym, nie może wykonywać zajęć pozostających w sprzeczności lub związanych z zajęciami, które wykonuje w ramach obowiązków służbowych, wywołujących uzasadnione podejrzenie o stronniczość lub interesowność oraz zajęć sprzecznych z obowiązkami wynikającymi z ustawy (art. 30 ust. 1 tej ustawy).
Sankcja za naruszenie tego zakazu jest dotkliwa i wprowadza obligatoryjny obowiązek pracodawcy samorządowego do rozwiązania z takim pracownikiem stosunku pracy niezwłocznie, bez wypowiedzenia, w trybieart. 52 § 2 i 3 Kodeksu pracylub odwołuje się go ze stanowiska.
Powyższe, w ocenie Sądu Rejonowego, oznacza, że przepis ten stanowi samodzielną podstawę rozwiązania umowy o pracę, niezależną odart. 52 § 1 k.p., a jedynie stosuje się do tego trybu procedurę przewidzianą wart. 52 § 2 k.p., co do terminu, do kiedy może być takie oświadczenie złożone orazart. 52 § 3 k.p., co do zasięgnięcia opinii zakładowej organizacji związkowej o zamiarze dokonania takiej jednostronnej czynności prawnej.
Podstawą zastosowania tego przepisu jest stwierdzenie wykonywania przez pracownika zajęć sprzecznych z tymi wykonywanymi w ramach obowiązków służbowych, albo zajęć związanych z wykonywanymi obowiązkami służbowymi, które wywołują uzasadnione podejrzenie o stronniczość lub interesowność. Osobną przesłanką jest wykonywania zajęć sprzecznych z obowiązkami wynikającymi z ustawy.
Co należy rozumieć przez te przesłanki było analizowane w orzecznictwie Sądu Najwyższego oraz w doktrynie, wskazując, że przyczyną uzasadniającą wypowiedzenie umowy o pracę na podstawie tego przepisu jest możliwość wywołania wykonywanymi czynnościami podejrzenia o stronniczość i interesowność. Pracodawca nie musi zatem wykazywać, że pracownik wykonywał swoje obowiązki stronniczo lub interesownie, a zwłaszcza, że uzyskiwał w związku z ich wykonywaniem jakiekolwiek korzyści (zob. wyrok SN z dnia 18 czerwca 1998 r. – sygn. I PKN 188/98, OSNP 1999/13/421).
Sąd Rejonowy zwrócił też uwagę, że ujęcie tych okoliczności, które stanowią uzasadnienie zastosowania dyspozycji wynikającej z treści art. 30 ust. 2 ustawy o pracownikach samorządowych, w świetle treści art. 30 ust. 1 tej ustawy, jest szerokie i dotyczy także takich zajęć, które nie są bezpośrednio związane z obowiązkami wykonywanymi przez pracowników samorządowych w ramach stosunku pracy (zob. wyrok SN z dnia 15 lutego 2006 r. sygn. II PK 134/05, OSNP 2007/1-2/6). Wystarczającym jest to, że są to czynności, które wykonywane są w czasie pracy urzędnika i obiektywnie rzecz biorąc mogą wywoływać uzasadnione podejrzenie co do stronniczości lub interesowności. Takie mogą uzasadniać zarzut, że są w sprzeczności z obowiązkami pracowniczymi.
W ocenie Sądu Rejonowego spełnia te warunki działalność powoda wykonywana przez niego na rzeczAkademii (...)wE., prowadzonej przezK. D., który rokrocznie, jako jedyny przystępował do projektu na realizację zadań z zakresu środków unijnych w programie Praca nie męka – przyszłość w twoich rękach, prowadzonym przez gminną jednostkę organizacyjną tej samej gminy, tym bardziej, że powód nie poinformował o tym swego pracodawcy, postępując lojalnie i w ten sposób móc uzyskać wiedzę co do rozwiązania ewentualnych wątpliwości w tym zakresie. Urzędnik samorządowy musi się liczyć z tym, że pewnych zajęć nie może się podejmować. Jest to jeden z gwarantów przejrzystości działania urzędu, a przeciwwagą jest pewna stabilność przyznawana zatrudnieniu takiego pracownika samorządowego na podstawie wspomnianej pragmatyki służbowej.
Powód pełnił funkcję dyrektora Liceum działającego w ramach działalności prowadzonej przez tego, którego oferta była wybierana przez działającego z upoważnienia Wójta GminyR.Kierownika Gminnego(...)wR.. Powód też w ramach zawartej umowy zlecenia z(...)wR.zajmował się sprawdzaniem, kontrolą prawidłowości realizacji tej umowy, jako koordynator tego projektu. W tym charakterze mógł wpływać na wydanie oceny pozytywnej lub negatywnej, co do kontynuacji tego projektu przez ten podmiot., niezależnie od tego, czy przystępowali do konkursu ofert inni oferenci, czy też nie.
Sąd Rejonowy podniósł, że oczywiście zadania, które powód wykonywał we współpracy z(...)wR.nie wynikały bezpośrednio z jego obowiązków pracowniczych, bo z tym podmiotem taki stosunek prawny go nie wiązał, jednak z pewnością można uznać, że była to realizacja w jakiejś mierze obowiązków pracowniczych w ramach wykonywania innych poleceń przełożonego, co wskazane jest w pkt 13 tiret drugi jego zakresu obowiązków znajdującego się w aktach osobowych B-11.
Wykonywanie tych czynności odbywało się na wniosek kierownika(...)wR., ale za zgodą jego przełożonego w godzinach jego pracy, co potwierdzili też świadkowie. Zdaniem Sądu Rejonowego tak należy interpretować te czynności.
Nie były one więc bezpośrednio związane z jego obowiązkami, jako pracownika samorządowego ale pozostawały z nimi w sprzeczności, bowiem fakt pozostawiania dokumentacji Liceum na swoim stanowisku pracy, próba potem ich usunięcia pod nieobecność innych osób, nie będąc już uprawnionym do przebywania na terenie urzędu, świadczy o tym, ż były one sprzeczne z obowiązkami pracowniczymi.
Dodatkowo , zdaniem Sądu Rejonowego, z pewnością mogły one wywołać uzasadnione podejrzenie o stronniczość lub interesowność powoda, skoro zleceniobiorca GminyR.sensu largo w ramach wspomnianego projektu, zaproponował powodowi funkcję, która gwarantowała mu możliwość prowadzenia dodatkowej sfery tej działalności (o charakterze zarobkowym), nie związanej z realizacją zawartej umowy z(...)wR..
W ocenie Sądu Rejonowego uzasadniało to więc zastosowanie dyspozycji art. 30 ust. 2 ustawy o pracownikach samorządowych, albowiem tak należy interpretować treść oświadczenia z dnia 4 marca 2013 r., skoro bezsprzecznie powód podlegał pragmatyce służbowej pracowników samorządowych.
Zdaniem Sądu Rejonowego pracodawca nie naruszył też dyspozycjiart. 52 § 2 k.p., gdyż jak wynika z treści zeznańK. B. (1), autorki tego pisma, data 4 lutego 2013 r., która znalazła się na piśmie jest wynikiem omyłki pisarskiej. Znajduje to uzasadnienie w treści wydruku z zestawienia kadr Liceum dla dorosłych ze strony internetowejAkademii (...), który w stopce ma datę 14 lutego 2013 r. Tę datę należy traktować, jako moment powzięcia przez pracodawcę okoliczności, które świadczyły o zaistnieniu przesłanek opisanych w art. 30 ust. 1 ustawy o pracownikach samorządowych.
Kwestia tego, czy pracodawca początkowo tak kwalifikował te czynności, czy też nie, i czy podzielił się swymi uwagami z powodem jest bez znaczenia dla obiektywnego stwierdzenia, że one zaistniały. Konsekwencje wynikające z treści art. 30 ust. 2 ustawy o pracownikach samorządowych mają charakter bezwzględny i obligują pracodawcę do rozwiązania z takim pracownikiem stosunku pracy bez wypowiedzenia.
Z tych też względów Sąd Rejonowy oddalił powództwo.
Rozstrzygając o kosztach procesu Sąd Rejonowy na zasadzieart. 98 § 1 i 3 k.p.c.w zw. zart. 99 k.p.c.oraz na podstawie§ 11 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu(Dz. U. z 2002 r. Nr 163 poz. 1349 z późn. zm.) zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.
Apelację od powyższego wyroku wywiódł powód zaskarżając wyrok w całości i zarzucając:
1
naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności:
- art. 4 Ustawy o pracownikach samorządowych, przez jego niezastosowanie i przyjęcie, że praca wykonywana na rzecz(...)na mocy umowy zlecenia podlegała rygorowi jaki jest przewidziany dla pracowników samorządowych, w sytuacji gdy zastosowanie tego przepisu winno prowadzić do wniosku, że powód w ramach pracy w(...)nie podlegał sankcjom i obowiązkom ustawy o pracownikach samorządowych;
- art. 30 ust. 1 ustawy o pracownikach samorządowych, przez błędną jego wykładnię polegająca na przyjęciu, że czynnościami sprzecznymi w rozumieniu wskazanego wyżej przepisu są czynności, jakie powód wykonywał w ramach pełnienia obowiązków dyr. szkoły(...), w sytuacji gdy czynności te nie były nawet pośrednio związane z jego obowiązkami w ramach stosunku pracy z Urzędem GminyR., a zatem w sprawie nie występują znamiona zajęć zakazanych urzędnikom samorządowym;
- art. 30 ust. 1 ustawy o pracownikach samorządowych, przez jego błędną wykładnię polegająca na przyjęciu, iż podstawą wypowiedzenia umowy o pracę na podstawie wskazanego wyżej przepisu może być „możliwość wywołania wykonywanymi czynnościami podejrzenia o stronniczość i interesowność", w świetle gdy z treści przywołanego przepisu wynika, iż jedynie uzasadnione podejrzenie daje prerogatywę do zastosowania sankcji o jakiej mowa w cytowanym artykule, a z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wynikało, aby podejrzenie było uzasadnione;
- art. 7 ust. 4 ustawy o pracownikach samorządowych poprzez jego niezastosowanie i przyjęcie, że praca powoda na rzecz Gminnego(...)wR.była wykonywana w ramach stosunku pracy na rzecz Urzędu GminyR., w sytuacji gdy z treści wskazanego wyżej artykułu wynika, że kierownik jednostki organizacyjnej (w tym wypadku kierownik(...)wR.) jest podmiotem działającym w imieniu pracodawcy, a więc mogącym samodzielnie zatrudniać pracowników;
-art. 30 § 4 KPprzez jego niezastosowanie i przyjęcie iż wypowiedzenie powodowi umowy o pracę było skuteczne podczas gdy w treści wypowiedzenia poza wskazaniem art. 30 ust 1 Ustawy o pracownikach samorządowych nie została skonkretyzowana przyczyna wypowiedzenia umowy o pracę w trybieart. 52 ust 1 KP.
2. Naruszenie przepisów postępowania, a w szczególności:
-art. 245 k.p.c.przez jego niezastosowanie i oparcie rozstrzygnięcia o treść zeznań świadkaK. B. (2), z których miała wynikać faktyczna data sporządzenia rozwiązania umowy o pracę, podczas gdy treść zeznań świadka przeczy dowodowi z dokumentu - wypowiedzenia umowy o pracę, w którym jest wskazana jego data, a co za tym idzie nie można wykluczyć, iż miesięczny termin do złożenia oświadczenia o rozwiązaniu umowy o prace bez wypowiedzenia upłynął czyniąc je tym samym bezskutecznym;
-art. 233 k.p.c.poprzez brak wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego skutkujący błędnymi ustaleniami faktycznymi polegającymi na:
•
przyjęciu, że praca powoda na rzecz(...)była wykonywana z polecenia Wójta, podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym z treści zeznań samego Wójta wynika, iż praca na rzecz Urzędu Gminy oraz(...)były to całkowicie odrębnymi stosunkami pracy - Wójt jedynie wyraził zgodę na podjęcie dodatkowego zatrudnienia przez powoda w żaden sposób nie wpływając na jego decyzję w tym zakresie a tym bardziej nie nakazując mu tego w ramach swoich uprawnień jako przełożony powoda;
przyjęciu, iż dowód z nagrania nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, w sytuacji gdy dowód ten jest kluczowy, albowiem wynika z niego, że Wójt nie widział przeszkód w sprawowaniu przez powoda funkcji dyrektora szkoły, a jedynie kwestią problemową był brak poinformowania Wójta o wskazanym wyżej fakcie;
przyjęciu iż powód wykonując polecenia służbowe w ramach(...), a polegające na przygotowywaniu zapytań ofertowych i wykonywaniu czynności koordynatora mógł wpływać na rozstrzygnięcia zamówień, podczas gdy to nie po stronie powoda istniało uprawnienie wyboru najkorzystniejszej oferty - powód odpowiadał jedynie za sporządzenie treści zapytania ofertowego;
przyjęciu, iż powód powinien poinformować pracodawcę o podjęciu dodatkowego zatrudnienia, podczas gdy brak jest uregulowań prawnych statuujących taki obowiązek - ustawa na pracownikach samorządowych w art. 31 nakłada na urzędników jedynie obowiązek informowania o podjęciu działalności gospodarczej;
przyjęciu, że zachodzi podejrzenie o stronniczość i interesowność w odniesieniu do pracy powoda w(...), w sytuacji gdy z zeznań świadkaB. H. (2)- Kierownika(...)wynika, że brak było jakichkolwiek przeszkód w dalszej kontynuacji współpracy z powodem jako koordynatorem projektów w(...)tj. nie istniały obiektywne przesłanki stanowiące o podejrzeniu o stronniczość i interesowność;
przyjęciu, że powód przebywał w Urzędzie Gminy poza godzinami pracy(...), że jego intencją było ukrycie niekorzystnych dla niego dokumentów, które mogłyby stanowić dowód w ewentualnym procesie przeciwko pracodawcy, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w żadnym zakresie nie potwierdza, aby takie okoliczności w ogóle miały miejsce;
przyjęciu, iż powód mógł wpływać na wydanie oceny pozytywnej lub negatywnej, co do kontynuacji projektu przez dany podmiot, w sytuacji gdy do konkursu ofert przystępował tylko jeden oferent, a projekt musiał być kontynuowany;
-art. 328 § 2 KPCpoprzez niewłaściwe jego zastosowanie i oparcie rozstrzygnięcia z pominięciem treści zeznań powoda, poprzez ich „nie włączenie w poczet materiału dowodowego" (strona 7 uzasadnienia), podczas gdy Sąd przy wyrokowaniu winien ewentualnie uznać je za niewiarygodne, bądź odmówić im mocy dowodowej, natomiast nie mógł ich nie włączyć w poczet materiału dowodowego.
Podnosząc powyższe zarzutu powód wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia i uznanie powództwa w całości wraz z zasądzeniem kosztów za obie instancje według norm przepisanych, względnie o uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania z pozostawieniem temu Sądowi rozstrzygnięcia w zakresie kosztów procesu.
Pozwany w odpowiedzi na apelację wniósł o oddalenie apelacji powoda w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja powoda nie zasługiwała na uwzględnienie.
W pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutów naruszenia prawa procesowego. Od ich trafności zależy bowiem ocena prawidłowość poczynionych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych. Ze sformułowanym w apelacji zarzutem naruszeniaart. 233 k.p.c.nie można się zgodzić. Nie można bowiem podzielić zarzutu procesowego, w którym apelacja zarzuca Sądowi pierwszej instancji „brak wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego skutkujący błędnymi ustaleniami faktycznymi (…)”, zaś w uzasadnieniu apelacji pojawia się nadto zarzut dowolności w ocenie dowodów przez Sąd Rejonowy. Należy od razu zauważyć, że formułując w/w zarzut dotyczący sądowej oceny dowodów błędnie apelujący przyjmuje, iż chodzi oart. 233 k.p.c.Godzi się zauważyć, że jeżeli dany przepis zawiera kilka jednostek redakcyjnych, prawidłowo sporządzona apelacja powinna określać konkretną jednostkę tego przepisu, która zdaniem jej autora została naruszona, czego w niniejszej sprawie zabrakło.
Niezależnie od powyższego wyjaśnić należy, że przepisart. 233 § 1 k.p.c.- regulujący kwestię zasad sądowej oceny dowodów - uprawnia sąd do oceny wiarygodności i mocy dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia materiału sprawy. Z jednej zatem strony sąd orzekający uprawniony jest do oceny tychże dowodów według własnego przekonania, z drugiej natomiast sam jest zobowiązany do wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Uprawnienie sądu do oceny dowodów według własnego przekonania nie oznacza dowolności w tej ocenie. Poza sporem winno być, iż dokonując tej oceny, sąd nie może ignorować zasad logiki, osiągnięć nauki, doświadczenia czy też wyciągać wniosków nie wynikających z materiału dowodowego. Dopuszczenie się obrazyart. 233 § 1 k.p.c.przez sąd może zatem polegać albo na przekroczeniu granic swobody oceny wyznaczonej logiką, doświadczeniem, zasadami nauki, albo też na nie dokonaniu przez sąd wszechstronnego rozważania sprawy. Dokonana w sprawie ocena dowodów nie narusza zasady wyrażonej w powyższym przepisie, ponieważ Sąd ten wyprowadził ze zgromadzonego materiału dowodowego wnioski, które są poprawne pod względem logicznym oraz zgodne z zasadami doświadczenia życiowego. Wbrew twierdzeniu apelacji dokonana przez Sąd pierwszej instancji ocena zebranego materiału dowodowego jest swobodna, a nie dowolna.
Dla skuteczności podniesionego zarzutu nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujących się do stanu faktycznego, który w przekonaniu powoda odpowiada rzeczywistości. Warunkiem będzie tu bowiem wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności należy wskazać kryteria oceny, które sąd naruszył przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności lub mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając. Powód, negując ustalenia poczynione przez Sąd I instancji, wskazywał jedynie na własną ocenę dowodów. Tymczasem jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logiczne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena ta nie narusza zasad swobodnej oceny dowodów i nie może zostać obalona, choćby w równym stopniu, na podstawie tego samego materiału dowodowego, dały się wysnuć inne wnioski. Tylko gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schemat logiki formalnej, albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych, praktycznych związków przyczynowo – skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (wyrok SN z dnia 27 września 2002 roku, II CKN 817/00).
Wobec powyższego niewykazanie w apelacji na czym miałaby polegać „dowolna a nie swobodna ocena dowodów” oraz niewyjaśnienie, która część materiału dowodowego została przez Sąd Rejonowy pominięta wyklucza, zdaniem Sądu Okręgowego, możliwość uznania, że Sąd Rejonowy dopuścił się naruszenia wskazanego przepisu postępowania. Nie doszło do obrazyart. 233 § 1 k.p.c., bowiem zgodnie z dyrektywami wyznaczonymi tym przepisem Sąd ocenił i całościowo zanalizował materiał dowodowy. Sąd Rejonowy poczynił w niniejszej sprawie prawidłowe ustalenia faktyczne, które Sąd Okręgowy aprobuje i przyjmuje za własne. Również dokonana ocena prawna nie nasuwa zastrzeżeń, co do właściwej wykładni przepisów prawa oraz ich prawidłowego zastosowania. Wobec tego zbędnym jest ich szczegółowe powtarzanie w niniejszym uzasadnieniu (tak postanowienie SN z dnia 22 kwietnia 1997 roku, II UKN 61/97; wyrok SN z dnia 5 listopada 1998 roku, I PKN 339/98). Reasumując, nie może mieć usprawiedliwionych podstaw apelacja oparta na ogólnikowym zarzucie naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów i braku wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego skutkujące błędnymi ustaleniami faktycznymi – a z taką mamy do czynienia w niniejszej sprawie - w sytuacji, gdy dokonane przez Sąd ustalenia są niewadliwe i zgodne z treścią materiału dowodowego.
Podkreślenia wymaga, że urzędnik samorządowy nie ma obowiązku występowania do pracodawcy o wyrażenie zgody na wykonywanie jakichkolwiek zajęć pozasłużbowych. Art. 30 ust. 1 ustawy o pracownikach samorządowych nie uzależnia wykonywania przez urzędnika samorządowego jakichkolwiek zajęć pozasłużbowych od zgody pracodawcy. Zakazy wynikające z art. 30 ust. 1 w/w ustawy mają bowiem charakter bezwzględny. Pracodawca nie ma z kolei żadnego uprawnienia do wyrażania zgody na wykonywanie zajęć przez urzędnika samorządowego, które można ocenić jako sprzeczne lub związane z zajęciami, które urzędnik wykonuje w ramach obowiązków służbowych. Oznacza to, że nawet wyrażenie zgody przez pracodawcę na wykonywanie przez urzędnika określonych zajęć pozasłużbowych nie uchyla naruszenia zakazów z art. 30 ust. 1 ustawy o pracowniach samorządowych. W tym kontekście, słusznie zauważył Sąd Rejonowy, że wartość dowodowa nagania CD z przebiegu rozmowy powoda z Wójtem nie ma wpływu na ocenę zarzucanych powodowi zachowań. W tym też kontekście nie zasługują na uwzględnienie twierdzenia powoda jakoby omawiana ustawa nakłada na urzędników samorządowych jedynie obowiązek informowania o podjęciu działalności gospodarczej. Wbrew twierdzeniom apelacji nagranie to nie ma znaczenia dla sprawy, a jak wynika z akt sprawy i z uzasadnienia wyroku, Sąd Rejonowy wcale nie „odmówił mu mocy dowodowej ze względu na jego jakość”. Sąd włączył ten dowód w poczet materiału dowodowego i ocenił go w sposób zgodny z regułami wynikającymi zart. 233 § 1 k.p.c., wskazując jedynie, że jego jakość jest tak zła, że w zasadzie przekreśla jego użyteczność dla ustaleń faktycznych.
Jako pozbawiony podstaw należy uznać zarzut naruszenia przez Sąd I instancjiart. 245 k.p.c.przez jego niezastosowanie. Pismo rozwiązujące umowę o pracę jest w postępowaniu sądowym dokumentem prywatnym w rozumieniu powołanego wyżej przepisu. Nie jest tym samym dowodem rzeczywistego stanu rzeczy lecz jednie mogło stwarzać korzystne dla powoda domniemania, które na skutek inicjatywy dowodowej pozwanego zostały obalone. Pozwany w toku procesu wykazał bowiem, że zamieszczenie w dokumencie rozwiązującym z powodem umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia daty 4 lutego 2013 roku było oczywistą omyłką pracownika. Zaś pracodawca w dacie 4 lutego 2013 roku nie dysponował jeszcze wiedzą na temat dodatkowego zajęcia powoda w szkole(...). Wynika, to jednoznacznie z zeznań świadkaK. B. (2), która tworzyła przedmiotowe pismo. Świadek zeznała, że w jej obecności, w dniu wytworzenia przedmiotowego dokumentu, powód pokwitował jego odbiór (4 marca 2013 roku). Powód podnosi, że jako bardziej wiarygodny powinien być oceniony dowód z dokumentu niż zeznanie świadka. Z rozumowaniem powyższym Sąd Okręgowy nie jest w stanie się zgodzić. Jak już była mowa, fakt stwierdzony w oświadczeniu zawartym w dokumencie prywatnym podlega ocenie sądu w kategoriach prawdy lub fałszu. Sąd nie był zatem związany wskazaną w nim datą sporządzenia. Przedmiotowe pismo służy jedynie celom dowodowym. Dokument ten podlega co do swojej wiarygodności i mocy dowodowej takiej samej ocenie, jak każdy inny dowód (tylko bowiem dokumenty wystawione przez organy państwowe albo organy wykonujące zadania z zakresu administracji państwowej stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone). Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny faktów wskazanych w piśmie rozwiązującym z powodem umowę o pracę. Błędne jest stanowisko apelującego, że w sprawie powinien znaleźć zastosowanieart. 246 k.p.c.Przepisart. 246 k.p.c.ustanawia pierwszeństwo - w zakresie nim objętym - dowodu z dokumentu przed dowodem z zeznań świadków i dowodem z przesłuchania stron. Dotyczy on sytuacji, w której czynność prawna powinna być dokonana w formie pisemnej, gdyż tego wymagała ustawa albo umowa stron, a wymagania te zostały przez strony zlekceważone i forma pisemna nie została zastosowana. Innymi słowy, chodzi o sytuację, gdy dokument powinien był powstać, ale strony dokumentu tego nie sporządziły i dokonały czynności prawnej z pominięciem formy pisemnej. W szczególności chodzi o sytuację, w której czynność prawna stron została dokonana w formie ustnej. Ponadto w doktrynie zwraca się uwagę, że przepis dotyczy wyłącznie dokumentów zawierających oświadczenia woli a nie wiedzy (Tomasz Demendecki, Komentarz aktualizowany do art. 246 Kodeksu postępowania cywilnego, LEX). Nadto uszło uwadze apelującego, że postępowanie w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych ma szczególny charakter i cechuje się pewnymi odrębnościami. W oparciu oart. 473 § 1 k.p.c.przyjmuje się, iż dowód z zeznań świadków jest dopuszczalny co do wszystkich faktów spornych lub niemożliwych do udowodnienia za pomocą dowodu z dokumentu, a nawet ponad i przeciwko osnowie dokumentu.
W apelacji wskazano, że Sąd I instancji naruszyłart. 328 § 2 k.p.c.Zdaniem apelującego przepis ten został niewłaściwie zastosowany bowiem Sąd ten oparł swoje rozstrzygnięcie z pominięciem zeznań powoda, poprzez ich nie włączenie w poczet materiału dowodowego, podczas gdy Sąd przy wyrokowaniu winien ewentualnie uznać je za niewiarygodne bądź odmówić im mocy dowodowej, natomiast nie mógł ich nie włączyć w poczet materiału dowodowego. Za dominujący w orzecznictwie można uznać pogląd, że o uchybieniu przepisowiart. 328 § 2 k.p.c.można by mówić jedynie wtedy, gdyby uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia nie zawierało danych pozwalających na kontrolę tego orzeczenia (zob. np.: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2001 r. I CKN 185/01 LEX nr 52726). Uzasadnienie zaskarżonego wyroku w sposób dostateczny wyjaśnia przyczyny, dla których Sąd oddalił powództwo. Z uzasadnienia wynika, że ustalenia faktyczne w sprawie poczynione zostały między innymi częściowo w oparciu o zeznania powoda. Dowód z jego zeznań został przeprowadzony i oceniony zgodnie z wymogami procedury cywilnej. Nie ma wątpliwości co do tego, że został włączony w poczet materiału dowodowego. Podstawy ustaleń faktycznych nie stanowiła jednakże ta część zeznań powoda, z której wynikało, że na swoim stanowisku pracy nie wykonywał żadnych czynności związanych z pełnioną funkcją dyrektora liceum. Wskazane uchybienie redakcyjne Sądu nie uniemożliwia kontroli wydanego orzeczenia i w ocenie Sądu Okręgowego nie może spowodować jego uchylenia. Godzi się zauważyć, że apelujący nie wskazuje wpływu naruszeniaart. 328 § 2 k.p.c.na treść wydanego wyroku. Naruszenie przepisu określającego wymagania, jakim winno odpowiadać uzasadnienie wyroku sądu (art. 328 § 2 k.p.c.), może być ocenione jako mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy w sytuacjach tylko wyjątkowych, do których zaliczyć można takie, w których braki w zakresie poczynionych ustaleń faktycznych i oceny prawnej są tak znaczne, że sfera motywacyjna orzeczenia pozostaje nieujawniona bądź ujawniona w sposób uniemożliwiający poddanie jej ocenie instancyjnej. Sąd Okręgowy nie dopatrzył się tego typu uchybienia.
Zdaniem Sądu Okręgowego w sprawie znalazły zastosowanie właściwe przepisy prawa materialnego, Sąd nie doszukał się uchybień w tym zakresie. W szczególności za zupełnie bezpodstawne należy uznać zarzuty naruszenia art. 4, art. 7 ust. 4 i art. 30 ust. 1 ustawy o pracownikach samorządowych.
Za zajęcia związane z obowiązkami wynikającymi ze stosunku pracy, w rozumieniu art. 30 ust. 1 ustawy o pracownikach samorządowych, należy rozumieć wszelkie rodzaje aktywności zarobkowej i niezarobkowej, które pokrywają się chociażby częściowo podmiotowo, przedmiotowo funkcjonalnie lub celowościowo z obowiązkami wynikającymi ze stosunku pracy. Sprzeczność zajęć wykonywanych przez urzędnika samorządowego z zajęciami, które wykonuje w ramach obowiązków służbowych, dotyczy wszelkich obowiązków urzędnika, w tym wynikających z treści umowy o pracę, wynikających z zajmowanego stanowiska, a także obowiązków powierzonych jednorazowo czy zlecanych przez przełożonego. W doktrynie wskazuje się, że za takie mogą być uznane zajęcia wykonywane dodatkowo pokrywające się czasowo, mające taki sam lub podobny zakres przedmiotowy czy też prowadzą do kolizji interesów pracownika wykonującego zajęcia poza stosunkiem pracy z interesem pracodawcy, u którego jest zatrudniony (Artur Rycak, Komentarz do art. 30 ustawy o pracownikach samorządowych, LEX). Powód będąc pracownikiem samorządowym wykonywał swe obowiązki w Gminnym(...)na podstawie polecenia służbowego Wójta. Poleceniem służbowym nr 1 Wójta GminyR.dnia 18 sierpnia 2008 roku pracodawca samorządowy polecił mu podjęcie określonych czynności związanych z realizacją projektu unijnego w jednostce organizacyjnej gminy. Następnie powód pracował tam przy realizacji kolejnego projektu unijnego. Powód swe czynności w(...)wykonywał początkowo w ramach umowy o dzieło, a następnie w ramach umów zlecenia, które zawarł z kierownikiem(...), działającym z upoważnienia Wójta GminyR.. Jest to okoliczność niekwestionowana. Nie budzi wątpliwości, że dodatkowe zadania w jednostce organizacyjnej gminy wypełniane były przez powoda w ramach jego godzin pracy w UG. Okoliczności te wynikają z zeznań świadków, ale również z zeznań samego powoda złożonych na rozprawie w dniu 18 listopada 2013 roku. Powód zeznaje między innymi:„
…paniH.za zgodą wójta zatrudniła mnie do tego na podstawie umowy zlecenia”, „
W moim przypadku były to umowa o dzieło i umowy zlecenia za każdym razem za zgodą wójta”.
Zauważenia wymaga, że z brzmienia art. 1 ustawy o pracownikach samorządowych wynika, że celem ustawy o pracownikach samorządowych jest stworzenie warunków zapewniających zawodowe, rzetelne i bezstronne wykonywanie zadań publicznych przez samorząd terytorialny. W kontekście zacytowanego przepisu na aprobatę zasługuje stanowisko, iż działalność powoda wykonywana przez niego na rzeczAkademii (...)wE., który rokrocznie jako jedyny przystępował do projektu na realizację zadań z zakresu środków unijnych prowadzonych przez(...)tej samej gminy, wyczerpuje dyspozycję art. 30 ust. 2 ustawy o prawnikach samorządowych. Zajmowanie przez powoda stanowiska dyrektora liceum, działającego w ramach działalności przez podmiot, którego oferta była wybierana przez działającego z upoważnienia wójta kierownika(...)do realizacji zadań Gminy w ramach projektu unijnego, i przekazywanie w związku z tym temu podmiotowi środków publicznych, które to zajęcia – jak wskazano - powód wykonywał w ramach obowiązków służbowych, wywołuje uzasadnione podejrzenie o stronniczość lub interesowność.
Strona skarżąca w swej apelacji forsuje tezę, jakoby czynności wykonywane w ramach umowy zlecenia dla(...)powinny być traktowane zupełnie odrębnie i autonomicznie w stosunku do stosunku pracy pracownika samorządowego. Nie mniej jednak trudno się z tą koncepcją zgodzić, biorąc pod uwagę stan faktyczny sprawy. Powód, będąc pracownikiem samorządowym, był tym samym osobą zaangażowaną w realizację przez jednostkę samorządu terytorialnego jej zadań publicznych, zadań związanych z wydatkowaniem środków publicznych. Środki te były przekazywane w ramach procedury, którą przeprowadzał powód, podmiotowi, w którym powód sprawował funkcję dyrektora liceum.
Zgodnie z ust. 2 art. 30 ustawy o pracownikach samorządowych w przypadku stwierdzenia naruszenia przez pracownika samorządowego któregokolwiek z zakazów, o których mowa w ust. 1, niezwłocznie rozwiązuje się z nim, bez wypowiedzenia, stosunek pracy w trybieart. 52 § 2 i 3 k.p.lub odwołuje się go ze stanowiska. Przepis ten, nakłada na pracodawców samorządowych obowiązek rozwiązania stosunku pracy oraz odwołania pracownika ze stanowiska (w przypadku zatrudnienia na podstawie powołania) w razie naruszenia zakazów wymienionych w ust. 1, bez względu na ocenę, czy tak surowa sankcja powinna być w określonym stanie faktycznym zastosowana.
Końcowo należy wskazać, że Sąd Okręgowy nie dopatrzył się naruszeniaart. 30 § 4 k.p.Pracodawca samorządowy wywiązał się z obowiązku nałożonego nań tym przepisem. W piśmie rozwiązującym umowę o pracę bez wypowiedzenia wskazano przyczynę takiego rozwiązania, nie jest to przyczyna pozorna i jest ona dostatecznie jasno i konkretnie określona.
Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, w oparciu oart. 385 k.p.c.orzekł jak w punkcie I wyroku.
Ponieważ powód przegrał sprawę w postępowaniu apelacyjnym w całości, o kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł mając na uwadze treśćart. 98 § 1 i 3 k.p.c.i99 k.p.c.w z§ 12 ust. 1 pkt 1w zw. z § 11 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców pranych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz. U. z 2013 roku poz. 490). | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Elblągu
date: '2014-04-25'
department_name: IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
judges:
- Grażyna Borzestowska
- Tomasz Koronowski
- Renata Żywicka
legal_bases:
- art. 52 § 2 i 3 Kodeksu pracy
- art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych
- art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym
- art. 98 § 1 i 3 k.p.c.
- § 11 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002
r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa
kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu
recorder: st. sekr. sądowy Łukasz Szramke
signature: IV Pa 10/14
``` |
155015150001006_II_K_000150_2022_Uz_2022-07-15_002 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt II K 150/22
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 15 lipca 2022 r.
Sąd Rejonowy w Kędzierzynie-Koźlu II Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Danuta Harz
Protokolant: st. sek. sąd. Małgorzata Orlik-Waluś
przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej
po rozpoznaniu w dniu 14 lipca 2022 r.
sprawy
P. S.s.M.iB.,ur. (...)wP.
Oskarżonego o to, że:
1/ w okresie od 17 czerwca 2021 roku do 18 czerwca 2021 roku wK.woj.(...)przyulicy (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innym nieustalonym mężczyzną, poprzez wycięcie z układu wydechowego zaparkowanego samochodu markiF. (...)onumerze rejestracyjnym (...), dokonał zaboru w celu przywłaszczenia katalizatora o wartości 2000 złotych, na szkodęJ. O., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwa podobne zart. 279 § 1 KKwyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Prudniku o sygn. akt II K 609/18 z dnia 27 listopada 2018 roku, na karę łączną 3 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności obejmującym wyrok Sądu Rejonowego w Prudniku sygn. akt. II K 1021/13, z którego orzeczoną karę pozbawienia wolności odbywał w okresie od 09 lipca 2018 roku do dnia 17 września 2019 roku z zaliczeniami okresów od dnia 15 lutego 2015 roku do dnia 30 września 2016 roku
tj. o przestępstwo określoneart. 278 § 1 kkprzy zast.art. 64 § 1 KK
2/ w dniu 19 czerwca 2021roku wK.woj.(...)przyulicy (...)działając wspólnie i w porozumieniu z innym nieustalonym mężczyzną, poprzez wycięcie z układu wydechowego zaparkowanego samochoduN. (...)onumerze rejestracyjnym (...), usiłował skraść katalizator, o wartości 1000 złotych na szkodęR. R.jednak zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na włączenie się alarmu, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwa podobne zart. 279 § 1 KKwyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Prudniku o sygn. akt II K 609/18 z dnia 27 listopada 2018 roku, na karę łączną 3 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności obejmującym wyrok Sądu Rejonowego w Prudniku sygn. akt. II K 1021/13, z którego orzeczoną karę pozbawienia wolności odbywał w okresie od 09 lipca 2018 roku do dnia 17 września 2019 roku z zaliczeniami okresów od dnia 15 lutego 2015 roku do dnia 30 września 2016 roku,
tj. o przestępstwo określone wart. 13 § 1 kkw zw. zart. 278 § 1 kkprzy zast.art. 64 § 1 KK
3/ w okresie od 08 czerwca 2021 roku do 09 czerwca 2021 roku wK.woj.(...)przyulicy (...)działając wspólnie i w porozumieniu z innym nieustalonym mężczyzną, poprzez wycięcie z układu wydechowego zaparkowanego samochoduA.onumerze rejestracyjnym (...)dokonał zaboru w celu przywłaszczenia katalizatora o wartości 600 złotych na szkodęJ. T.przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwa podobne zart. 279 § 1 KKwyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Prudniku o sygn. akt II K 609/18 z dnia 27 listopada 2018 roku, na karę łączną 3 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności obejmującym wyrok Sądu Rejonowego w Prudniku sygn. akt. II K 1021/13, z którego orzeczoną karę pozbawienia wolności odbywał w okresie od 09 lipca 2018 roku do dnia 17 września 2019 roku z zaliczeniami okresów od dnia 15 lutego 2015 roku do dnia 30 września 2016 roku
tj. o przestępstwo określoneart. 278 § 1 kkprzy zast.art. 64 § 1 KK
4/ w okresie od 06 lipca 2021roku do 07 lipca 2021roku wK.woj.(...)przyulicy (...)działając wspólnie i w porozumieniu z innym nieustalonym mężczyzną, poprzez wycięcie z układu wydechowego zaparkowanego samochoduO. (...)onumerze rejestracyjnym (...)dokonał zaboru w celu przywłaszczenia katalizatora o wartości 1500zł. na szkodęG. P., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwa podobne zart. 279 § 1 KKwyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Prudniku o sygn. akt II K 609/18 z dnia 27 listopada 2018 roku, na karę łączną 3 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności obejmującym wyrok Sądu Rejonowego w Prudniku sygn. akt. II K 1021/13, z którego orzeczoną karę pozbawienia wolności odbywał w okresie od 09 lipca 2018 roku do dnia 17 września 2019 roku z zaliczeniami okresów od dnia 15 lutego 2015 roku do dnia 30 września 2016 roku,
tj. o przestępstwo określoneart. 278 § 1 kkprzy zast.art. 64 § 1 KK
5/ w okresie od 06 lipca 2021roku do 07 lipca 2021roku wK.woj.(...)przyulicy (...)działając wspólnie i w porozumieniu z innym nieustalonym mężczyzną, poprzez wycięcie z układu wydechowego zaparkowanego samochoduO. (...)onumerze rejestracyjnym (...)usiłował dokonać kradzieży katalizatora o wartości 600zł na szkodęM. C.jednak zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na spłoszenie przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwa podobne zart. 279 § 1 KKwyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Prudniku o sygn. akt II K 609/18 z dnia 27 listopada 2018 roku, na karę łączną 3 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności obejmującym wyrok Sądu Rejonowego w Prudniku sygn. akt. II K 1021/13, z którego orzeczoną karę pozbawienia wolności odbywał w okresie od 09 lipca 2018 roku do dnia 17 września 2019 roku z zaliczeniami okresów od dnia 15 lutego 2015 roku do dnia 30 września 2016 roku,
tj. o przestępstwo określone wart. 13 § 1 kkw zw. zart. 278 § 1 kkprzy zast.art. 64 § 1 KK
6/ w okresie od 05 lipca 2021roku do 06 lipca 2021roku wmiejscowości K.woj.(...)przyulicy (...)działając wspólnie i w porozumieniu z innym nieustalonym mężczyzną, poprzez wycięcie z układu wydechowego zaparkowanego samochoduC. (...)onumerze rejestracyjnym (...)dokonał zaboru w celu przywłaszczenia katalizatora o wartości 700zł na szkodęP. F., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwa podobne zart. 279 § 1 KKwyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Prudniku o sygn. akt II K 609/18 z dnia 27 listopada 2018 roku, na karę łączną 3 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności obejmującym wyrok Sądu Rejonowego w Prudniku sygn. akt. II K 1021/13, z którego orzeczoną karę pozbawienia wolności odbywał w okresie od 09 lipca 2018 roku do dnia 17 września 2019 roku z zaliczeniami okresów od dnia 15 lutego 2015 roku do dnia 30 września 2016 roku, tj. o przestępstwo określone
tj. o przestępstwo określoneart. 278 § 1 kkprzy zast.art. 64 § 1 KK
7/ w nieustalonym dniu maja 2021roku do 30 maja 2021roku wK.woj.(...)przyulicy (...)działając wspólnie i w porozumieniu z innym nieustalonym mężczyzną, poprzez wycięcie z układu wydechowego zaparkowanego samochoduV. (...)onumerze rejestracyjnym (...)usiłował dokonać kradzieży katalizatora o wartości 1500 złotych na szkodęM. W.jednak zamierzonego celu nie osiągnął z nie ustalonej przyczyny przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwa podobne zart. 279 § 1 KKwyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Prudniku o sygn. akt II K 609/18 z dnia 27 listopada 2018 roku, na karę łączną 3 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności obejmującym wyrok Sądu Rejonowego w Prudniku sygn. akt. II K 1021/13, z którego orzeczoną karę pozbawienia wolności odbywał w okresie od 09 lipca 2018 roku do dnia 17 września 2019 roku z zaliczeniami okresów od dnia 15 lutego 2015 roku do dnia 30 września 2016 roku,
tj. o przestępstwo określone wart. 13 § 1 kkw zw. zart. 278 § 1 kkprzy zast.art. 64 § 1 KK
I.
Uznaje oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanych czynów, opisanych w punktach od 1-6 części wstępnej wyroku, stanowiących występki z art. kwalifikując czyny te jako występki zart. 278 § 1 k.k.przy zastosowaniuart. 64 § 1 k.k.,art. 13 § 1 k.k.w związku zart. 278 § 1 k.k.przy zastosowaniuart. 64 § 1 k.k.,244 k.k.ustalając, że popełnione zostały w warunkachart. 91 § 1 k.k.i za czyny te stosującart. 91 § 1 k.k.na podstawieart. 278 § 1 k.k.orzeka karę 1 /jednego/ roku i 6 /sześciu/ miesięcy pozbawienia wolności.
II.
Uniewinnia oskarżonego od popełnienia zarzucanego czynu opisanego w punkcie 7 części wstępnej wyroku.
III.
Na podstawieart. 46 § 1 k.k.orzeka wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz:
-G. P.kwoty 1.500,00 /jeden tysiąc pięćset/ złotych
-P. F.kwoty 700,00 /siedemset/ złotych
-J. O.kwoty 2.000,00 /dwóch tysięcy/ złotych
-J. T.kwoty 600,00 /sześćset/ złotych
IV.
Na podstawieart. 44 § 2 k.k.orzeka przepadek dowodów rzeczowych zapisanych pod numerami Drz 258/21 oraz Drz 259/21
V.
Na podstawieart. 624 § 1 k.p.k.i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku opłatach w sprawach karnych zwalnia oskarżonego od zapłaty kosztów procesu którymi obciąża Skarb Państwa.
VI.
Na podstawieart. 618 § 1 pkt 11 k.p.k.przyznaje od Skarbu Państwa na rzeczKancelarii Adwokackiej (...)kwotę 420,00 /czterysta dwadzieścia/ złotych podwyższoną o podatek VAT 23 % z tytułu nieopłaconej, a udzielonej pomocy prawnej z urzędu oskarżonemu | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Kędzierzynie Koźlu
date: '2022-07-15'
department_name: II Wydział Karny
judges:
- Sędzia Sądu Rejonowego Danuta Harz
legal_bases:
- art. 278 § 1 k.k.
- art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k.
recorder: st. sek. sąd. Małgorzata Orlik-Waluś
signature: II K 150/22
``` |
150515000003506_VII_Ka_000756_2014_Uz_2014-10-21_002 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt VII Ka 756/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 21 października 2014 r.
Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym
w składzie:
Przewodniczący: SSO Danuta Hryniewicz
Sędziowie: SSO Anna Górczyńska
SSO Magdalena Chudy (spr.)
Protokolant: st.sekr.sądowy Katarzyna Filipiak
przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Janusza Płońskiego
po rozpoznaniu w dniu 21 października 2014r.
sprawy oskarżonegoM. L.s.S.o przestępstwo zart. 190§1 kkw zw zart. 12 kkw zw zart. 64§1 kk,art. 226§1 kk,art. 224§2 kkiart. 222§1 kkw zw zart. 11§2 kkw zw zart. 64§1 kk
na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora i obrońcę
od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie
z dnia 13 czerwca 2014r. sygn. akt II K 717/13
orzeka;
I zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy, uznając apelacje za oczywiście bezzasadne,
II zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.
UZASADNIENIE
M. L.został oskarżony o to, że:
I
W okresie od 16 stycznia 2013 r. do 23 stycznia 2013 r. na terenie Aresztu Śledczego przyul. (...)wO., działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru kierował po adresemE. D.groźby pozbawienia życia, przy czym groźby wzbudziły w wymienionym uzasadnioną obawę ich spełnienia, przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne
tj. o przestępstwo zart. 190 § 1 k.k.w zw. zart. 12 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.
II
W dniu 7 maja 2013 r. w siedzibie Sądu Okręgowego przyul. (...)wO., znieważył funkcjonariuszy Wydziału(...)Komendy Wojewódzkiej Policji –B. P.,D. S.iA. C.wyzywając policjantów słowami wulgarnymi, powszechnie uznanymi za obelżywe, podczas i w związku z wykonywaniem przez nich obowiązków służbowych polegających na doprowadzeniuM. L.do Aresztu Śledczego
tj. o przestępstwo zart. 226 § 1 k.k.
III
W dniu 7 maja 2013 r. w siedzibie Sądu Okręgowego przyul. (...)wO., podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych grożąc pozbawieniem życia oraz używając przemocy w postaci wyrywania się, szarpania, uderzania łokciami oraz kopania, naruszył nietykalność cielesną funkcjonariuszy Wydziału(...)Komendy Wojewódzkiej Policji -B. P.,D. S.iA. C., w celu zmuszenia w/w do zaniechania prawnie podjętej czynności służbowej polegającej na doprowadzeniu do Aresztu Śledczego oraz w celu udzielenia mu widzenia z osobą bliską, przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne
tj. o przestępstwo zart. 224 § 2 k.k.iart. 222 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2w zw. zart. 64 § 1 k.k.
Sąd Rejonowy w Olsztynie wyrokiem z dnia 13 czerwca 2014 r. w sprawie IIK 717/13 orzekł:
I
oskarżonegoM. L.uniewinnił od popełnienia czynu zarzucanego w pkt I zarzutów;
II
oskarżonegoM. L.uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego wpkt IIzarzutów i za to z mocyart.226§1 k.k.skazuje go i wymierzył mu karę 4 (czterech) miesięcy pobawienia wolności;
III
oskarżonegoM. L.uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego wpkt IIIzarzutów i za to z mocyart.224§2 k.k.iart.222§1 k.k.w zw. zart.11§2 k.k.w zw. zart.64§1 k.k.skazuje , a z mocyart.224§1 k.k.w zw. zart.11§3 k.k.wymierzył mu karę 6(sześciu) miesięcy pobawienia wolności;
IV
na podstawieart.85 k.k.iart.86§1 k.k.wymierzone wpkt II i IIIkary pozbawienia wolności połączył i wymierzył mu karę łączną 8(ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;
V
na podstawieart.624§1 k.p.k.w zw. zart.632 ust.2 k.p.k.zwolnił oskarżonego od zapłaty kosztów sądowych w części skazującej , w pozostałej obciąża Skarb Państwa.
Apelację od powyższego wyroku złożył prokurator i obrońca oskarżonego.
Prokurator na zasadzieart. 425 k.p.k.iart. 444 k.p.k.zaskarżył powyższy wyrok w części dotyczącej czynu z pkt I na niekorzyść oskarżonegoM. L..
W oparciu oart. 438 pkt 2 k.p.k.iart. 427 § 2 k.p.k.wyrokowi temu zarzucił:
- mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów prawa procesowego, a mianowicieart. 7 kpk,art.5§2 kpkpolegającą na dowolnej ocenie osobowego materiału dowodowego poprzez przyznanie dyskredytującej roli zeznaniomM.M.oraz odmówieniu wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonegoE. D.z uwagi na rzekomy konfliktu z oskarżonym, z pominięciem uwzględnienia i oceny innych przeprowadzonych dowodów, konsekwencją czego było błędne ustalenie, iż brak jest jednoznacznych i wystarczających dowodów przesądzających o winie oskarżonegoM. L.odnośnie czynu opisanego w pkt I aktu oskarżenia, które skutkowały uniewinnieniem wymienionego od zarzutu zart. 190 §1 kkw zw. zart. 12 kkw zw. zart.64 §1 kkz uwagi na brak danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia czynu, podczas gdy gruntowna analiza materiału dowodowego, w szczególności zeznańE. D.w kontekście toczącego się równolegle postępowania karne o sygn.(...)w powiązaniu z zeznaniami świadkówR. K.iM.M.przemawia za przyjęciem, iż oskarżony dopuścił się wyżej wymienionego przestępstwa.
III. Podnosząc powyższy zarzut na zasadzieart. 427 § 1 k.p.k.iart. 437 § 2 k.p.k.prokurator wniósł o uchylenie powyższego wyroku w części dotyczącej czynu opisanego w pkt I oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.
Obrońca oskarżonegozaskarżył powyższy wyrok na podstawieart. 425 § 1 i 2 k.p.k.iart. 444 k.p.k.zaskarżam na korzyść oskarżonego, wyżej wymieniony wyrok w części dotyczącej skazaniaM. L.za czyny wymienione w punkcie II i III wyroku, co do winy w całości.
W oparciu oart. 427 § 2 k.p.k.iart. 438 pkt 2 k.p.k.wyrokowi temu zarzucam obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia a mianowicieart. 4 k.p.k.w zw. zart. 193 § 1 k.p.k.w zw. zart. 196 § 3 k.p.k.w zw. zart. 366 § 1 k.p.k.
Wnoszę o uchylenie wyroku w pkt. II i III w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.
Z ostrożności procesowej w przypadku nieuwzględnienia przez Sąd II Instancji wniosku o uchylenie wyroku zaskarżył wyżej wymieniony wyrok na korzyść oskarżonego w części dotyczącej orzeczenia o karze, zarzucając mu w punkcie II i III rażącą niewspółmierność kary.
W oparciu o powyższe zarzuty wniósł o zmianę wyroku w pkt. II i III po przez wymierzenie oskarżonemu kary łącznej sześciu miesięcy pozbawienia wolności.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacje prokuratora oraz obrońcy oskarżonego na uwzględnienie nie zasługują, zaś zarzuty w nich podniesione są bezzasadne w stopniu oczywistym.
Przystępując do oceny poszczególnych zarzutów apelacyjnych, na wstępie należy odnieść się do rozważań zawartych w apelacji prokuratora, które kwestionują wyrok w zakresie , w którym został oskarżony uniewinniony od popełnienia przestępstwa zart.190§1kkw zw. zart.12kkw zw. zart.64§1kk.
Z treści samej apelacji prokuratora można wwieść wniosek o niejednoznaczności dowodów w odniesieniu do tego zarzutu. Oskarżony od początku nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu w pkt.I czynu. Istotnym jest , iż oskarżony oraz pokrzywdzony pozostają ze sobą w konflikcie. Podstawowy materiał dowodowy obciążający oskarżonego w odniesieniu do tego zarzutu stawianego oskarżonemu opierał się o zeznania pokrzywdzonegoE. D.. Obiektywne dowody nie pozwoliły na pozytywne zweryfikowanie zeznań tego świadka. Nie znalazły one wsparcia w zeznaniach świadkaM.M.. Całe zdarzenie miało mieć miejsce w Areszcie Śledczym, jednak przeprowadzone przez Sąd I instancji ustalenia wskazywały, iż opisywana przez pokrzywdzonego sytuacja nie miała miejsca. Nikt z funkcjonariuszy nie informował Dyrektora Aresztu o jakimkolwiek nieregulaminowym zachowaniu oskarżonego wobecE. D.. Sam pokrzywdzony również nie skarżył się na zachowanie oskarżonego funkcjonariuszom aresztu. Nie bez znaczenia jest okoliczność, iż oskarżony i pokrzywdzony byli od siebie odizolowani z uwagi na fakt pozostawania w konflikcie wynikającym ze zdarzeń , które nie były przedmiotem niniejszego postępowania.
Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw tym samym podzielenia zarzutu apelacyjnego wskazującego na dokonanie przez Sąd I instancji błędnej oceny materiału dowodowego i tym samym błędnych ustaleń faktycznych w zakresie dotyczącym czynu z pkt.I . Stwierdzić wobec powyższego należy, że Sąd I instancji oceniając zgromadzony i ujawniony w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie uchybił żadnemu ze wskazanych w apelacji przepisów postępowania. Przy dokonywaniu ustaleń faktycznych nie pominął żadnych dowodów, lecz je przeanalizował i rozważył, a w konsekwencji swego rozumowania doszedł do przekonania o wiarygodności jednych i niewiarygodności drugich. Ocena dowodów oparta jest na całokształcie materiałów postępowania ujawnionych na rozprawie. Stanowisko swoje w przedmiocie oceny dowodów sąd orzekający należycie uzasadnił, z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego, a także wskazań wiedzy. Ocena ta nie przekracza granic zakreślonych wart. 7 k.p.k.i tym samym korzysta z ochrony przewidzianej w tym przepisie. Zarzut obrazyart. 7 k.p.k.może być skuteczny tylko wówczas, gdy skarżący wykaże, że sąd orzekający - oceniając dowody - naruszył powyższe zasady. Tymczasem prokurator usiłując podważyć ocenę dokonaną przez Sąd, a także poczynione w oparciu o nią ustalenia, nie wskazał żadnych rzeczowych argumentów wskazujących na to, że jest ona dowolna. Wbrew temu co podnosi apelujący, swoje rozumowanie Sąd należycie przedstawił w pisemnych motywach wyroku. Brak jest podstaw do kwestionowania dokonanych przez sąd ustaleń faktycznych i końcowego rozstrzygnięcia, gdy nadto sąd nie orzeknie z obraząart. 410 k.p.k.iart. 424 k.p.k.oraz nie uchybi dyrektywieart. 5 § 2 k.p.k.Tego rodzaju uchybień i o takim stopniu, by rodziły one wątpliwości co do trafności zaskarżonego wyroku – Sąd odwoławczy nie stwierdził.
Apelacja obrońcy zarzuciła Sądowi I instancji obrazę przepisów postępowania mianowicieart.193§1kpkw zw. zart.196§3kkw zw. zart.366§1kk. Obrońca wskazywał na konieczność powołania biegłych , celem ponownego zweryfikowania stanu poczytalności oskarżonego w chwili popełnienia zarzucanych mu wpkt. II i IIIczynów.
Powyższa kwestia była przedmiotem rozważań Sądu I instancji. Sąd Rejonowy przyjął , iż oskarżony działał świadomie. W tym zakresie powołał się na wnioski płynące z opinii biegłych lekarzy psychiatrów. Podnieść należy, iż opinia biegłych lekarzy psychiatrów nie była kwestionowana przez oskarżonego oraz jego obrońcę. Domagali się oni powołanie biegłego z zakresu toksykologii , celem ustalenia wpływu leku(...)na zachowanie oskarżonego w dniu 7 maja 2013 r. Przesłuchiwani na rozprawie biegli wskazywali, iż lek ten nie wpłynął na zachowanie oskarżonego. Oskarżony lek clonozepan przyjmował od 2 maja , w odpowiedniej dawce pod kontrolą lekarza , jedynie na noc,. lek miał charakter uspokajający. Słusznie Sąd I instancji uznał, iż opinie złożone w sprawie za wystarczające dla oceny stanu poczytalności oskarżonego w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu. Oskarżony agresywnie zareagował nie bez powodu. Podczas doprowadzenia na rozprawę i podczas rozprawy zachowywał się bez zarzutu. Odmowa widzenia z konkubiną spowodowała jego agresję wobec funkcjonariuszy. Trudno więc nie podzielić opinii biegłych, skoro okoliczności faktyczne pozwalają na uznanie , iż zachowanie oskarżonego stanowiło reakcję odwetowa za niespełnienie jego prośby. (k-315)
Podnieść należy, iż Sąd Rejonowy nie uwzględniając wniosku oskarżonego oraz jego obrońcy o powołanie biegłych z zakresu toksykologii swoje stanowisko w tym przedmiocie szczegółowo umotywował. Trudno nie zgodzić się z przedstawionymi w postanowieniu argumentami. Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do uznania słuszności zarzutów obrońcy , co do naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisów postępowania.
Nie zasługuje na uwzględnienie, zdaniem Sądu Okręgowego również na uwzględnienie zarzut rażącej niewspółmierności kary poprzez jej nadmierną surowość. Na wstępie stwierdzić należy, iż zarzut ten może być zasadnie podnoszony wówczas, gdy kara i orzeczone środki karne, jakkolwiek pozostające w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględniają w sposób właściwy okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, a tym samym jest w społecznym odczuciu karą niesprawiedliwą.
Wprawdzie niewspółmierność kary jest pojęciem ocennym, ale z treściart. 438 pkt 4 k.p.k.wynika, że chodzi o niewspółmierność rażącą, dysproporcję znaczną, bijącą w oczy. Innymi słowy rażąca niewspółmierność wymierzonej kary zachodzi wtedy, gdy suma zastosowanych kar i środków karnych za przypisane oskarżonemu przestępstwo (przestępstwa) nie uwzględnia należycie stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celu kary w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, a nadto celów zapobiegawczych i wychowawczych (vide:Kodeks Postępowania Karnego. Komentarz. pod red. prof., dr hab. Z. Gostyńskiego. Tom II. Dom Wydawniczy ABC 1998 i powołane tam orzeczenia SN).
Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że kary jednostkowe oraz kara łączna pozbawienia wolności w ukształtowanym przez Sąd wymiarze nie realizuje wskazanych kryteriów mogących prowadzić do uznania jej za rażąco surową.
Na wstępie stwierdzić należy- wbrew sugestiom obrońcy-, że rozstrzygnięcie o karze jest prawidłowe i odpowiada prawu, oraz uwzględnia wszystkie okoliczności przedmiotowo i podmiotowo istotne dla ukształtowania wymiaru orzeczonej kary. Zauważyć należy, że obrońca oskarżonego jako główny powód do jej złagodzenia wskazał sprowokowanie przez pokrzywdzonych zdarzenia oraz to, iż po pewnym czasie oskarżony uspokoił się. Ustalenia Sądu I instancji nie pozwalają na uznanie, iż funkcjonariusze sprowokowali swoim działaniem agresję oskarżonego. Brak zgody na widzenie wynikał z okoliczności od nich niezależnych.
Wobec oskarżonego zostały wymierzone kary jednostkowe pozbawienia wolności w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. Mając na uwadze fakt wielokrotnej karalności oskarżonego, działanie w warunkach recydywy , można raczej wskazywać na wyjątkowa łagodność orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności.
W tym stanie rzeczy podzielając wywodów obu apelacji zaskarżony wyrok Sąd Okręgowy wyrok jako słuszny utrzymał w mocy. (art. 437 § 1 k.p.k.).
O kosztach procesu za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawieart. 624 §1 k.p.k.w zw. z art.17 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 opłatach w sprawach karnych (Dz.U nr.49 poz.223 z 1983 r. z poźn. Zm ) mając na uwadze sytuację osobistą i majątkową oskarżonego, na którą wpływa w szczególności fakt odbywania długoterminowych kar pozbawienia wolności. | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Olsztynie
date: '2014-10-21'
department_name: VII Wydział Karny Odwoławczy
judges:
- Magdalena Chudy
- Anna Górczyńska
- Danuta Hryniewicz
legal_bases:
- art. 190 § 1 k.k.
- art. 425 § 1 i 2 k.p.k.
recorder: st.sekr.sądowy Katarzyna Filipiak
signature: VII Ka 756/14
``` |
155020050001006_II_Kp_000478_2014_Uz_2015-01-27_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygnatura akt II Kp 478/14
POSTANOWIENIE
Dnia 27 stycznia 2015r.
Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie, Wydział II Karny w składzie:
Przewodnicząca: SSR Magdalena Kuczka
Protokolant: Monika Walichowska
po rozpoznaniu sprawy o czyn zart. 270 § 2 k.k.
na skutek zażalenia pokrzywdzonejM. W.
na postanowienie z dnia 4 listopada 2014r., zatwierdzone przez Prokuratora Prokuratury Rejonowej wD.w dniu 6 listopada 2014r. w sprawie o sygn. akt(...)
w przedmiocie odmowy dochodzenia
na podstawieart. 329 § 1 k.p.k.w zw. zart. 465 § 2 k.p.k.
postanowił:
zażalenia pokrzywdzonejM. W.na postanowienie z dnia 4 listopada 2014r., zatwierdzone przez Prokuratora Prokuratury Rejonowej wD.w dniu 6 listopada 2014r. w sprawie o sygn. akt(...)nie uwzględnić i utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.
(...)
(...) | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie
date: '2015-01-27'
department_name: II Wydział Karny
judges:
- Magdalena Kuczka
legal_bases:
- art. 270 § 2 k.k.
- art. 329 § 1 k.p.k.
recorder: Monika Walichowska
signature: II Kp 478/14
``` |
151500000000503_I_ACa_000651_2020_Uz_2022-01-31_003 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt I ACa 651/20
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 31 stycznia 2022 r.
Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny
w składzie:
Przewodniczący :
SSA Jolanta Polko
Protokolant :
Barbara Białożyt
po rozpoznaniu w dniu 13 stycznia 2022 r. w Katowicach
na rozprawie
sprawy z powództwaM. C. (1)iM. C. (2)
przeciwko(...) Spółce AkcyjnejwK.
o naprawienie szkody górniczej
na skutek apelacji pozwanej
od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach
z dnia 29 czerwca 2020 r., sygn. akt II Cgg 165/18
1
zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 1. w ten sposób, że:
a
nakazuje pozwanej(...) Spółce AkcyjnejwK.naprawę szkody górniczej powstałej w budynku mieszkalnym usytuowanym na nieruchomości powodówM. C. (1)iM. C. (2)położonej wM.przyulicy (...), poprzez:
⚫
rektyfikację budynku za pomocą podnośników sterowanych przemieszczeniem,
wymianę spękanych pasów tynków stropów i faset,
wymianę spękanych posadzek z płytek ceramicznych na balkonie,
wykonanie robót malarskich i porządkowych;
b
zasądza od pozwanej na rzecz powodów 188 708 (sto osiemdziesiąt osiem tysięcy siedemset osiem) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29 maja 2019 roku do dnia zapłaty;
2
oddala apelację w pozostałej części;
3
zasądza od pozwanej na rzecz powodów 8 100 (osiem tysięcy sto) złotych z tytułu kosztów postępowania apelacyjnego;
4
nakazuje pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Apelacyjnego w Katowicach 314,25 (trzysta czternaście 25/100) złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.
SSA Jolanta Polko
Sygn. akt I ACa 651/20
UZASADNIENIE
PowodowieM. C. (1)iM. C. (2)domagali się zasądzenia od pozwanej(...) Sp. z o.o.z siedzibą wK.na ich rzecz kwoty 410.000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 27 maja 2017r. tytułem odszkodowania za szkody górnicze powstałe w nieruchomości powodów (w budynku mieszkalnym, budynku gospodarczym, gnojowniku i ogrodzeniu) położonej wM.przyul. (...). Nadto wnieśli o zasądzenie od pozwanej na ich rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
Pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powodów na jej rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Uzasadniając podniosła, iż w sprawie winny mieć zastosowanie przepisy dawnejustawy prawo geologiczne i górnicze z dnia 4 lutego 1994r., wskazując iż w niniejszej sprawie zdarzenie wywołujące szkodę w postaci pochylenia budynku jaki i jej powstanie miało miejsce przed dniem 1 stycznia 2012r., a wiadomość o szkodzie powodowie powzięli już w 2010r. Zauważyła, iż przepisart. 95uprzednio obowiązującejustawy prawo geologiczne i górniczeprzewidywał pierwszeństwo restytucji naturalnej przed odszkodowaniem, co winno skutkować w niniejszej sprawie rozpatrzeniem w pierwszej kolejności możliwości przywrócenia obiektów budowlanych do stanu poprzedniego, a dopiero w przypadku ustalenia iż koszty restytucji naturalnej rażąco przekraczałyby wysokość poniesionej szkody bądź naprawa byłaby niemożliwa, aktualizowałby się obowiązek wypłaty odszkodowania. Pozwana podniosła też mając na względzieart. 92 i 91dawnegoPrawa geologicznego i górniczegow zw. zart. 4421k.c.zarzut przedawnienia roszczenia.
W piśmie z dnia 13 grudnia 2019r. (k. 384) powodowie rozszerzyli żądanie pozwu do kwoty 603.281,48zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 01 kwietnia 2019r. Jednocześnie powodowie cofnęli powództwo w zakresie żądania zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie za okres od dnia 27.05.2017r. do dnia 31 marca 2019r. wraz ze zrzeczeniem się roszczenia.
Wyrokiem z dnia 29 czerwca 2020r. Sąd Okręgowy w Katowicach zasądził od pozwanej na rzecz powodów kwotę 591.181 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 410.000zł od dnia 29 maja 2019r. do dnia 10 grudnia 2019r., a od kwoty 591.181zł od dnia 21 grudnia 2019r. do dnia zapłaty; umorzył postępowanie co do części zadania odsetek ustawowych za opóźnienie za okres od 27 maja 2017r. do 31 marca 2019r; oddalił powództwo w pozostałym zakresie; zasądził od pozwanej na rzecz powodów kwotę 10.800zł z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego i nakazał pobrać od pozwanej kwoty 29.560 zł i 8.874,97zł z tytułu nieuiszczonych kosztów sądowych.
Rozstrzygnięcie to Sąd Okręgowy podjął po ustaleniu, że powodowieM. C. (1)iM. C. (2)są właścicielami nieruchomości pozostającej w małżeńskiej wspólności ustawowej położonej wM.przyul. (...), objętejksięgą wieczystą nr (...)prowadzoną przez Sąd Rejonowy w Wodzisławiu Śląskim. Nieruchomość położona jest na obszarze górniczym pozwanej(...) S.A.OddziałKWK (...), zaliczanym do IV kategorii. Eksploatacja górnicza pozwanej w rejonie posesji powodów prowadzona była w latach 2006 do 2018r. z kierunków północnego, północno-wschodniego, południowego i południowo-wschodniego. Najsilniejsze oddziaływania wystąpiły w latach 2006 do 2008 oraz w 2012 roku. Kopalnia nie planuje dalszej eksploatacji w tym rejonie, deklaruje, iż zakończyła na tym terenie eksploatację górniczą w 2018r. Na nieruchomość nie oddziaływały wstrząsy wysokoenergetyczne przekraczające 200,0 mm/s2, mogące uszkodzić obiekty będące własnością powodów. Najsilniejszy z nich wystąpił w dniu 08 lutego 2019 roku i wynosił 106 mm/s2. Wstrząsy tej wielkości nie mogły uszkodzić obiektów położonych na nieruchomości. Na nieruchomości powodów posadowiony jest budynek mieszkalny wolnostojący, jednopiętrowy, całkowicie podpiwniczony. Budynek został wybudowany w 1990r., jest ocieplony i otynkowany. Nadto na nieruchomości znajduje się wolnostojący budynek gospodarczy, częściowo podpiwniczony, jednopiętrowy o prostokątnym kształcie zabudowy. Nieruchomość posiada ogrodzenie z bramą wjazdową i furtką. Budynek mieszkalny i gospodarczy od 2006 roku do 2018 roku znajdowały się na terenie górniczym zaliczanym do IV kategorii o wielkości deformacji podłoże E= -8,0 mm/m. Budynki te nie były odporne na dokonaną eksploatację kategorii IV. Bryła budynku mieszkalnego jest wychylona w kierunku południowo-zachodnim i wartość przechyłu wynosi od 25,6 do 28,9‰. Wychylenie narożnika budynku mieszkalnego od strony północno wschodniej powiększyło się o ok. 2,5‰ w okresie od 2009r. do 2017r. Prócz istniejącego wychylenia w budynku nie występują uszkodzenia poza niewielkimi zarysowaniami tynków faset i stropów oraz spękania posadzek z płytek ceramicznych na balkonie. Budynek gospodarczy uległ znacznemu wychyleniu w kierunku południowo-zachodnim, wynoszącym 25,7‰. Wychylenie budynku o takiej wielkości zagraża bezpieczeństwu konstrukcji budynku. Prócz wychylenia w budynku nie występują inne uszkodzenia. Doszło natomiast do spękania betonowych ścian kompostownika przylegającego do budynku gospodarczego. Ogrodzenie nie wykazuje żadnych widocznych usterek, poza jego znaczącym wychyleniem. Uszkodzenia w budynku mieszkalnym powodów, budynku gospodarczym oraz w ogrodzeniu powstały na skutek wpływów górniczych, Najpoważniejszym uszkodzeniem ww. obiektów wywołanym eksploatacją górniczą jest ich wychylenie od pionu, natomiast pozostałe uszkodzenia są pochodną tych wychyleń. Naprawa istniejących uszkodzeń powinna polegać na: rektyfikacji budynku mieszkalnego i budynku gospodarczego, wymianie spękanych pasów tynków stropów i faset, wymianie spękanych posadzek z płytek ceramicznych, naprawie pęknięć betonowych ścian kompostownika przylegającego do budynku gospodarczego, wykonaniu robót malarskich i porządkowych, naprawie ogrodzeń poprzez wypionowanie jego elementów oraz wywozie i utylizacji gruzu. Koszt rektyfikacji budynku mieszkalnego wynosi 393.750zł. Koszt remontu budynku mieszkalnego z tytułu szkód górniczych to kwota 8.723zł. Łączny koszt naprawy budynku mieszkalnego to kwota 402.473zł.Aktualna wartość budynku mieszkalnego wynosi 616.538zł (wartość odtworzeniowa budynku tj. 751.875zł pomniejszona o stopień naturalnego zużycia obiektu wynoszący 18%). Koszt rektyfikacji budynku gospodarczego wynosi 183.872zł. O zasadności rektyfikacji budynku gospodarczego, przesądza bezpieczeństwo konstrukcji, które jest zagrożone przy obecnym wychylenia obiektu wynoszącym ponad 25‰. Koszt remontu budynku gospodarczego z tytułu szkód górniczych wynosi 450,23zł. Rozbiórka budynku gospodarczego wyniosłaby 53.104zł. Aktualna wartość budynku gospodarczego wynosi 157.134zł (wartość odtworzeniowa budynku tj. 201.454zł pomniejszona o stopień naturalnego zużycia obiektu wynoszący 33%). Koszt remontu ogrodzenia wynosi 43.674,48zł. Rozbiórka ogrodzenia wyniosłaby 12.131zł. Aktualna wartość ogrodzenia wynosi 31.574 zł (wartość odtworzeniowa ogrodzenia tj. 50.118zł zł pomniejszona o stopień naturalnego zużycia obiektu wynoszący 37%). (opinia biegłego sądowego z zakresu budownictwaM. W.k. 104-321 wraz z opinią uzupełniającą pisemną k. 354-357 i ustną k.387). W dniu 16 września 2008 roku powodowie. zawarli z poprzednikiem prawnym pozwanej- (...) S.A.OddziałKWK (...)ugodę nr TMG-UMZ/257/08/03-115/340/08 w przedmiocie naprawienia szkód wyrządzonych ruchem jej zakładu górniczego w nieruchomości w postaci m.in. rozszczelnienia wkładów zespolonych w oknach, zastoiska wody w rynnach spowodowanego wychyleniem budynku, nieskutecznego spływu wody w brodziku w łazience na parterze spowodowanego zmianą spadku wskutek wychylenia budynku, włosowe rysy na ścianach piwnic deformacji pojedynczych przęseł wraz z podmurówką oraz bram i furtek, odpadania płytek klinkierowych z podmurówki na styku ze słupkami oraz na zdeformowanych podmurówkach, rozregulowania naciągu siatki, deformacji nawierzchni placu i chodników z kostki oraz ścieków liniowych, zniszczenia elementów nawierzchni w miejscach deformacji i na styku ze ścianą budynku, spękania ścianek studzienki drenażowej od strony północno zachodniej; pęknięcia ścian gnojownika. Ustalono, iż naprawa uszkodzeń nastąpi na koszt przedsiębiorcy przez przywrócenie stanu poprzedniego w sposób wskazany w treści ugody i nastąpi w terminie do 31 grudnia 2009r. (ugoda z dnia 16 września 2008r. k. 56-57). Wnioskiem z dnia 22 października 2009 roku., powodowie zwrócili się do poprzednika prawnego pozwanej kompani(...) S.A.OddziałKWK (...)o naprawienie szkód górniczych powstałych w obiektach budowalnych znajdujących się na ich nieruchomości. W treści wniosku powodowie wskazali, iż szkody w budynku mieszkalnym polegają na jego przechyle, braku drożności drenażu i pęknięcia studzienek. Podali, iż powzięli przypuszczenie, iż szkody te wynikają z robót górniczych w marcu/kwietniu 2009 roku. Nadto zwrócili się z prośbą o pomiar budynku mieszkalnego, wskazując na jego przechył (k. 31). Powodowie ponowili swój wniosek o naprawę szkód pochodzenia górniczego w ich nieruchomości w piśmie z dnia 16 grudnia 2009 roku, w którym dodatkowo wskazali, iż przechyłowi uległ również budynek gospodarczy oraz iż przechył budynku mieszkalnego powoduje blokowanie stolarki okiennej (k. 32). W piśmie z dnia 10 września 2012r. poprzednik prawny pozwanej(...) S.A.zwróciła się do powodów z propozycją rektyfikacji należącego do nich budynku mieszkalnego bądź wypłaty jednorazowego odszkodowania, wskazując iż stwierdzone pochylenie bryły budynku według klasyfikacji GIG jest pochyleniem o dużej uciążliwości, co kwalifikuje budynek do rektyfikacji (k. 60). Wcześniej kopalnia zwracała się do powodów z tożsamą propozycją pismem z dnia 13 stycznia 2010r. (k. 61). W dniu 01 sierpnia 2011 roku powodowie. zawarli z poprzednikiem prawnym pozwanej- (...) S.A.OddziałKWK (...)ugodę nr TMG-Odszk/187/11/03-115/446/10 w przedmiocie naprawienia szkód górniczych w nieruchomości w postaci nieszczelności na styku z parapetami, wychylenia budynku powodującego zastoiska wody na parapetach skutkujące wzmożoną pracą drewna i grzybieniem, zablokowanie okien, ich rozregulowanie i rozhermetyzowanie wkładów okiennych. Ustalono, iż naprawienie ww. szkód przez przywrócenie do stanu poprzedniego nie jest możliwe i polegać będzie na zapłacie jednorazowego odszkodowania pieniężnego za zniszczoną stolarkę okienną w kwocie11.800zł (k 58-59). W dniu 19 grudnia 2011 roku powodowie. zawarli z poprzednikiem prawnym pozwanej- (...) S.A.OddziałKWK (...)kolejną ugodę nr TMG-UMZ/417/11/03-115/422/11 w przedmiocie naprawienia szkód wyrządzonych ruchem jej zakładu górniczego w nieruchomości. Ugoda dotyczyła uszkodzeń powstałych w budynku mieszkalnym, ogrodzeniu i nawierzchni nieruchomości, powstałych na skutek ruchu zakładu górniczego przedsiębiorcy, w szczególności: w budynku mieszkalnym - rozregulowania spadków drenażu opasowego z drenów ceramicznych powodujące zawilgocenia i zagrzybienia murów piwnicznych nad posadzkami najbardziej od południowej strony, rozregulowanie spadków rynien i znaczne wychylenie budynku mieszkalnego w kierunku południowo-zachodnim. Uzgodniono, iż naprawa uszkodzeń nastąpi przez przywrócenie stanu poprzedniego i będzie polegać na wykonaniu przez przedsiębiorcę górniczego na nowo drenażu opasowego z nadaniem wyraźnych spadków w kierunku północy z odprowadzeniem, wymianie zawilgoconych i zagrzybionych tynków na murach piwnicznych oraz ich osuszeniem, wyregulowaniu spadków rynien lub dołożeniu rur spustowych w najniższych miejscach, odprowadzeniem wody spod dołożonych rur spustowych, wykonaniu robót towarzyszących, malarskich i porządkowych po remoncie. Zakres robót niezbędnych do usunięcia szkody spowodowanej ruchem zakładu górniczego miała określać dokumentacja kosztorysowa sporządzona przez przedsiębiorcę. W ugodzie poszkodowani zrzekli się wszelkich dalszych roszczeń w stosunku do przedsiębiorcy w związku ze szkodą objętą ugodą (k. 29-30). Kolejno wnioskiem z dnia 24 kwietnia 2017r., powodowie wystąpili do pozwanej o usunięcie szkód górniczych zaistniałych w obiektach budowalnych na ich nieruchomości.W treści wniosku określili szkody powstałe w budynkach w postaci pochylenia budynku mieszkalnego i gospodarczego, pęknięć na budynku gospodarczym i na gnojowniku oraz deformację ogrodzenia. Podali, iż szkoda w postaci pochyłu budynku ujawniła się w 2010r. przy czym budynek pochyla się w dalszym ciągu (k. 8). W protokole oględzin nieruchomości powodów z dnia 23 maja 2017r.,wskazano na szkody występujące w nieruchomości w postaci wychylenia budynków z pionu (ze wskazaniem „do pomiaru”), pęknięcia wylewki betonowej, niewielki wychylenie i rozregulowanie siatki ogrodzenia oraz pęknięcia ścian gnojownika (k. 9). W piśmie z dnia 13 grudnia 2017r., pozwana wskazała, iż po przeprowadzeniu wizji w nieruchomości, wykonaniu pomiarów i przeanalizowaniu danych górniczo-geologicznych uznała swoją odpowiedzialność za szkody pochodzenia górniczego powstałe w nieruchomości powodów wyszczególnione w protokole oględzin z dnia 23 maja 2017r., w tym wychylenie z pionu budynku mieszkalnego i gospodarczego. Pozwana podała nadto, iż z uwagi na brak planowanej eksploatacji, młody wiek budynku mieszkalnego oraz porównanie szacunkowych kosztów rektyfikacji i remontu z kosztem jednorazowego odszkodowania, zasadnym jest rektyfikacja budynku oraz usunięcie uszkodzeń stwierdzonych w protokole oględzin. Jednocześnie zwróciła się do powodów z prośbą o wskazanie na piśmie czy akceptują oni propozycję przeprowadzenia rektyfikacji i wykonania remontu (k. 10). W odpowiedzi w piśmie z dnia 03 stycznia 2018r. powodowie zwrócili się do pozwanej o przekazanie im protokołu z oględzin nieruchomości z dnia 23 maja 2017r, wyników pomiarów pionowości budynku mieszkalnego oraz wykazu prac, które miałyby być wykonane w ramach remontu, nadto określenia kosztów rektyfikacji i remontu oraz wysokości jednorazowego odszkodowania, wskazując iż wskazane dokumenty i informacje są dla nich niezbędne dla podjęcia decyzji w sprawie sposobu usunięcia szkód górniczych (k. 11). W odpowiedzi w piśmie z dnia 09 stycznia 2018r. pozwana poinformowała powodów, iż wszystkie uszkodzenia opisane w protokole oględzin, uznaje za szkody górnicze i ich naprawa szkód nastąpi w standardowy sposób. Podała, iż szacunkowy koszt, remontu wyniesie 15.000zł,a koszt rektyfikacji 250.000zł, przy czym dokładne określenie tych kosztów wymaga opracowania dokumentacji i sporządzenia szczegółowego kosztorysu. Pozwana uzależniła wykonanie kosztorysów określających faktyczny koszt rektyfikacji od wyrażenia przez powodów zgody na naprawę. Do pisma pozwana dołączyła protokół oględzin z dnia 23 maja 2017r. oraz wynik pomiaru pionowości budynku mieszkalnego z dnia 16 lutego 2017r. (k. 12). Powodowie nie przystali na propozycję pozwanej, o czym poinformowali ją w piśmie z dnia 17 stycznia 2018r. (k. 14). Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił w oparciu o niekwestionowane dowody z dokumentów urzędowych, jak i prywatnych, a nadto w oparciu o opinię biegłego sądowegoM. W.. W sprawie kluczową rolę odegrał dowód z opinii biegłego z zakresu górnictwa geologii i miernictwa dla określenia aktualnej wysokości pochylenia budynku powoda i ustalenia istnienia związku przyczynowego pomiędzy ruchem zakładu pozwanej a pochyleniem oraz wskazania czy w dalszym ciągu wpływy górnicze oddziaływają na przedmiotową nieruchomość; a także dowód z opinii biegłego z zakresu budownictwa w szczególności dla ustalenia kosztów naprawy uszkodzeń przez przywrócenie nieruchomości do poprzedniego stanu i określenia czy nie są one wyższe od aktualnej wartości technicznej budynku, wyliczenia odszkodowania stanowiącego wartość tych robót; nadto w przypadku ustalenia że nieruchomość powoda nie kwalifikuje się do jednorazowego odszkodowania, ustalenia odszkodowania z tytułu zmniejszonej wartości handlowej budynku mieszkalnego wskutek ujawnienia się w nim szkód górniczych. Sąd Okręgowy w całości uznał opinię biegłego za rzeczową. BiegłyM. W.określił koszt rektyfikacji budynku mieszkalnego i gospodarczego powodów wraz z kosztami remontu oraz wartość techniczną tych obiektów, a nadto wartość techniczną i koszt naprawy ogrodzenia, co umożliwiło Sądowi określenie właściwego sposobu naprawienia szkody.
Sąd Okręgowy uznał, że roszczenie powodów w przeważającym zakresie zasługiwało na uwzględnienie. W pierwszej kolejności odniósł się do zarzutu przedawnienia, wskazując że przedawnienie charakteryzuje się tym, iż po upływie terminu ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie może uchylić się od jego zaspokojenia, powołując się na upływ czasu. Skutek przedawnienia polega na prawie dłużnika do zgłoszenia zarzutu wyłączającego możliwość dochodzenia roszczenia. Roszczenie nie może być zasądzone i przymusowo egzekwowane. Przedawnienie jest instytucją stabilizującą stosunki prawne i przy ocenie przedawnienia wskazany jest rygoryzm (por. wyrok SN z 12.09.2007 r., I CSK 213/07, wyrok S.A. w Poznaniu z 24.05.2006 r., I ACa 1345/05). Istotą przedawnienia jest to, aby dłużnik – pozwany nie pozostawał w niepewności co do swojej sytuacji prawnej. Pozwany nie powinien bezterminowo pozostawać w stanie pozwalającym na przypisanie mu ewentualnej odpowiedzialności za zdarzenia występujące w przeszłości. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego, wynika, iż uświadomienie szkody w postaci ponadnormatywnego wychylenia budynku mieszkalnego i gospodarczego w pionie przez właścicieli nieruchomości nastąpiło już w 2009r., tym niemniej w tym okresie szkoda ta w dalszym ciągu narastała i powodom nie były znane jej ostateczne rozmiary, zwłaszcza iż eksploatacja górnicza pozwanej w obrębie przedmiotowej nieruchomości trwała aż do 2018r. Podkreślenia również wymaga, iż w okresie od 2009r. do 2017r. wartość przechyłu budynku mieszkalnego wzrosła o ok. 2,5‰. Nieruchomość powodów podlegała więc w okresie od 2009r. do 2017r. dalszym wpływom eksploatacji górniczej, powodując stopniowe zwiększanie pochyłu znajdujących się na niej obiektów budowlanych. W konsekwencji – ze względu na ciągły charakter szkody i ostateczne ustabilizowanie się jej rozmiarów w 2017r. oraz datę zakończenia eksploatacji górniczej w rejonie nieruchomości powodów w 2018r. w sprawie zastosowanie znajdą przepisyustawy z 9 czerwca 2011 roku prawo geologiczne i górnicze. Zgodnie zart. 149 ustawy z dnia 9 czerwca 2011r. prawo geologiczne i górniczeroszczenia z tytułu szkód górniczych przedawniają się z upływem 5 lat od dnia dowiedzenia się o szkodzie. Do czasu wejścia w życie tej ustawy, przepisyustawy z dnia 4 lutego 1994 r. – prawo geologiczne i górniczeodsyłały do przepisówkodeksu cywilnego, a więc przepisuart. 442 k.c., a następnieart. 4421k.c., z których wynikało iż termin przedawnienia wynosił trzy lata, licząc od daty dowiedzenia się o szkodzie i o osobie zobowiązanej do jej naprawienia, jednakże termin ten nie mógł być dłuższy niż lat dziesięć, licząc od dnia zdarzenia wywołującego szkodę. W tym miejscu, należy mieć na względzie, że uszkodzenia powstałe wskutek eksploatacji górniczej powstają długo po zaistnieniu zdarzenia wywołującego szkodę. Zatem moment powstania szkody nie zawsze jest tożsamy w czasie z wystąpieniem zdarzenia wywołującego szkodę, ta może bowiem wystąpić nawet po kilku latach od zakończenia eksploatacji. W przypadku szkód górniczych skutki ruchu zakładu górniczego kumulują się, co oznacza, że szkoda nie zawsze ma charakter stabilny i niezmienny i że może się powiększyć z upływem czasu. Sąd pierwszej instancji zaakcentował, iż w zakresie stricte szkody w postaci przechylenia budynku, przechylenie się budynku, jeśli następuje stopniowo, nie jest odczuwalne przez osoby stale korzystające z obiektu. Szkoda ta nie jest odczuwalna wówczas, gdy doszło do jakiegokolwiek wychylenia obiektu, lecz dopiero wtedy, gdy staje się zauważalna przy korzystaniu z niego. Wskutek wychylenia znajduje się bowiem w stanie innym niż poprzedni z punktu widzenia nieutrudnionego korzystania zeń. (por. wyrok SA w Katowicach z 10.05.2005r., sygn. akt I ACa 76/05). Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 8 maja 2014 r., sygn. akt V CSK 370/13, podał, iż jeżeli źródłem szkody jest czyn o charakterze ciągłym, to przedawnienie rozpoczyna bieg dopiero od dnia ustania tego czynu; jednakowoż w przypadku przechylenia budynku, dochodzenie jego prostowania bądź zapłaty odszkodowania w przypadku niecelowości tego rodzaju naprawy uważane jest za przedwczesne dopóki, dopóty poszkodowany może korzystać z niego zgodnie z przeznaczaniem (pochylenie jest nieznaczne i nie jest uciążliwe). W zależności od stopnia odchylenia budynku od pionu wielkość szkody może być zaliczana do kategorii nieznacznych, średnich albo dużych. Datę wymagalności roszczenia wyznacza zatem przechył, który jest niedopuszczalny (por. wyrok SA w Katowicach z 28.09.2012 r., sygn. akt V Ca 376/12). Za taki przechył uważa się przechył rzędu powyżej 20‰. (wiadomości znane Sądowi z urzędu, w związku z rozpoznawaniem spraw górniczych). Należy jednakże zaakceptować pogląd rozróżniający początek wymagalności roszczenia od początku biegu przedawnienia. Jako początek wymagalności przyjmuje bowiem datę, gdy szkoda w postaci postępującego przechyłu budynku stała się uciążliwa, natomiast za początek biegu przedawnienia przyjmuje datę ustania wpływów eksploatacji. Zgodnie bowiem ze stanowiskiem judykatury (wyrok SN z 15.04.2011 r., II CSK 279/10, wyrok SN z 18.01.2008 r. V CSK 367/07, uchwała SN z 25.10.1974 III PZP 39/74) przepisy stanowiące o przedawnieniu roszczeń z tytułu czynów niedozwolonych stanowią lex specialis względemart. 120 k.c.także w odniesieniu do ustalenia początku biegu przedawnienia. Jak wskazał Sąd Najwyższy, ustawodawca w (uprzednio obowiązującym)art. 442 § 1 k.c.ustanowił wprawdzie termin przedawnienia, biegnący a tempore scientiae, ale ograniczył go bezwzględnym terminem biegnącym a tempore facti (art. 442 § 1 zd. 2 k.c., a ponadto konstrukcja przepisów o przedawnieniu roszczeń z tytułu czynów niedozwolonych jest zasadniczo różna od normy ogólnej przyjętej wart. 120 § 1 k.c., ponieważ odrywa się do wymagalności roszczenia. Dlatego nie może być w drodze analogii stosowana do roszczeń odszkodowawczych ex contractu. Przenosząc to na kanwę rozpoznawanej sprawy Sąd Okręgowy przyjął, iż data w której poszkodowany dowiedział się o wyżej opisanej szkodzie ciągłej ma miejsce, gdy proces przechyłu budynku ustabilizuje się i szkoda stanie się poszkodowanemu w pełni wiadoma. W sytuacji gdy proces ten ciągle trwa ostateczna wielkość szkody nie jest poszkodowanemu znana, stąd też nie może rozpocząć początek biegu przedawnienia zart. 4421k.c.(uprzednio 442§ 1 k.c.). W rozpoznawanej sprawie należy mieć na uwadze opinię biegłegoM. W., z której wynika, iż na stan nieruchomości powodów miała wpływ eksploatacja górnicza pozwanej oraz jej poprzednika prawnego w okresie od 2009 roku do 2017 roku. Prowadzona eksploatacja górnicza wpływała zatem na nieruchomość powodów w sposób ciągły, a wynikłe stąd szkody z biegiem czasu narastały. Oddziaływania te spowodowały powstanie uszkodzeń w budynku mieszkalnym i gospodarczym oraz w ogrodzeniu, a nadto wychylenie tych obiektów z pionu. W oparciu o powyższe, uznać należało, iż zdarzenie o charakterze ciągłym, wywołujące szkodę występuje pod rządamiustawy z dnia 9 czerwca 2011 roku – prawo geologiczne i górnicze, a zarzut przedawnienia należy uznać za chybiony. Niezależnie od powyższych ustaleń, nawet gdyby miałoby dojść do przedawnienia roszczenia., to zarzut ten nie mógłby być uwzględniony. Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 8 maja 2014 r., sygn. akt V CSK 370/13 wskazał, iż zastosowanieart. 5 k.c.w odniesieniu do zarzutu przedawnienia zakłada rozważenie na tle całokształtu okoliczności sprawy interesów obu stron roszczenia, tj. zarówno uprawnionego, jak i zobowiązanego. Za zastosowaniemart. 5 k.c.mogą przemawiać zwłaszcza leżące po stronie zobowiązanego przyczyny opóźnienia w dochodzeniu roszczenia, np. jego zachowanie polegające na wywołaniu u uprawnionego przekonania o dobrowolnym zadośćuczynieniu roszczeniu. Nie jest jednak wykluczone uznanie zarzutu przedawnienia za nadużycie prawa także, gdy przyczyny opóźnienia w dochodzeniu roszczenia leżą również, a nawet wyłącznie po stronie uprawnionego. W takim wypadku za uznaniem zarzutu przedawnienia za nadużycie prawa mogą przemawiać inne okoliczności sprawy, np. charakter uszczerbku leżącego u podstaw przedawnionego roszczenia lub szczególna sytuacja uprawnionego, zwłaszcza w zestawieniu z sytuacją zobowiązanego. Przepisart. 5 k.c., statuuje, że nie można czynić ze swego prawa użytku, który by był sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony. W szczególności znaczenie ma charakter uszczerbku, jakiego doznał poszkodowany, a także zachowanie obydwu stron stosunku zobowiązaniowego (tak wyrok SN z 4.10.2011r., I PK 48/11, wyrok SA w Katowicach z 10.09.2015r., sygn. akt I ACa 271/15 ) Przez odwoływanie się do klauzuli generalnej przewidzianej wart. 5 k.c.nie można jednak podważać pośrednio mocy obowiązującej przepisów prawa. Taka praktyka mogłaby doprowadzić do naruszenia zasady praworządności w demokratycznym państwie prawnym, a w życiu gospodarczym do podważenia pewności obrotu, która w gospodarce rynkowej ma szczególne znaczenie. Zważyć też należy, iż normaart. 5 k.c.ma charakter wyjątkowy i można ją stosować w sytuacji, gdy w innej drodze nie można zabezpieczyć interesu osoby zagrożonej wykonaniem prawa podmiotowego drugiej osoby (por. wyrok SN z 17.09.1969 roku, III CRN 310/69). Niezależnie od powyższego Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 sierpnia 2011 roku, II CSK 640/10, wskazał, że istotą prawa cywilnego jest strzeżenie praw podmiotowych, a zatem wszelkie rozstrzygnięcia prowadzące do redukcji bądź unicestwienia tych praw mają charakter wyjątkowy. Odmowa udzielenia ochrony prawnej na podstawieart. 5 k.c., z uwagi na jego wyjątkowy charakter musi być uzasadniona występowaniem okoliczności rażących i nieakceptowanych w świetle powszechnie akceptowanych w społeczeństwie wartości. W sprawach o naprawienie szkody górniczej należy mieć w szczególności na względzie, że likwidacja szkód wywołanych ruchem zakładu górniczego jest wpisana w działalność górniczą. Powinna być więc tak zorganizowana, aby było realne uzyskanie rekompensaty przez wszystkich poszkodowanych. Upływ terminu przedawnienia nie musi oznaczać, że poszkodowany od początku biegu przedawnienia miał pełną możliwość samodzielnego podjęcia, bez wsparcia informacyjnego podmiotu odpowiedzialnego, decyzji o dochodzeniu roszczenia. Wiedzy o ustaniu tych wpływów w danym czasie można zaś w większym stopniu oczekiwać od podmiotów prowadzących eksploatację górniczą niż od poszkodowanych eksploatacją górniczą. Istotną okolicznością w aspekcie zastosowaniaart. 5 k.c.jest też związek dochodzonego roszczenia z uszczerbkiem mogącym grozić utratą dobra tak cennego jak dom mieszkalny (por. wyrok SA w Katowicach z 10.05.2005r., I ACa 76/06). Poszkodowana ruchem zakładu górniczego strona powodowa nie jest specjalistą w dziedzinie geologii i górnictwa, nie jest również świadoma etapów wydobycia, realizowanych w danym czasie eksploatacji, planów pozwanej odnośnie do zakończenia prac na określonym obszarze, a także szczegółowych wpływów takiej działalności na stanowiące ich własność budynki. Należy również zwrócić uwagę, na faktyczną nierówność stron postępowania. Pozwana dysponuje całym technicznym, eksperckim i prawnym zapleczem, czego pozbawiany jest z reguły poszkodowany jej działalnością obywatel. Pozwana ma nad nim oczywistą i zdecydowaną przewagę ekonomiczną i w przeciwieństwie do niego nie odczuwa faktycznych ujemnych skutków uszkodzeń substancji budowlanej, nie śpieszy jej się zatem z ich usunięciem i może swoiście dyktować warunki, na jakich je usunie. W ostatnim też czasie zauważalne jest przewlekanie napraw szkód pochodzenia górniczego w drodze ugodowej, pojawiają się także trudności z ustaleniem podmiotu odpowiedzialnego za powstałe szkody, a to z racji częstych przekształceń własnościowych po stronie przedsiębiorców górniczych. Tym samym w okolicznościach niniejszej sprawy zarzut przedawnienia należy uznać za chybiony z powyższych względów, a co za tym idzie pozwana winna naprawić szkody wywołane działalnością górniczą. Odnosząc się w szczególności do szkód powstałych w budynku mieszkalnym powodów, podkreślić należy, iż budynek ten był naprawiany w 2012r. przez przywrócenie stanu poprzedniego bez prostowania budynku, w konsekwencji zarzut przedawnienia nie mógłby zostać uwzględniony z tej właśnie przyczyny, że stanowiłby nadużycie prawa, biorąc pod uwagę sposób i zakres uprzedniej naprawy a także, to, iż szkoda dotyczy ważnego składnika majątkowego powodów, a mianowicie ich miejsca zamieszkania. Zaznaczył Sąd Okręgowy, że poszkodowany nie może się sprzeciwiać się działalności eksploatacyjnej prowadzonej przez przedsiębiorcę górniczego, może natomiast domagać się naprawienia powstałej z tego tytułu szkody. Odpowiedzialność przedsiębiorcy górniczego za szkody górnicze ma charakter odpowiedzialności deliktowej, a zatem zastosowanie do niej znajdzie między innymiart. 435 § 1 k.c., w myśl którego prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. Na ogół przyjmuje się, że szkodą w znaczeniu prawnym jest każdy uszczerbek majątkowy w czyichś dobrach, za który prawo czyni kogoś odpowiedzialnym. Stosownie do treściart. 361 § 2 k.c.zasadą jest, że naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu nie wyrządzono szkody. Zatem zgodnie z treściąart. 361 § 1 k.c.zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Zgodnie zaś zart. 363 § 1 zd. 1 k.c.naprawienie szkody powinno nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Ustawodawca, kierując się dążeniem do ochrony interesu poszkodowanego, wustawie z 2011r. – prawo geologiczne i górniczewskazuje możliwość skompensowania szkody bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej, zapewniając jednocześnie poszkodowanemu prawo dokonania wyboru, odmiennie niż to regulowała ustawa poprzednia z 4 lutego 1994 r. –prawo geologiczne i górniczewart. 94 i 95, kładąc nacisk na restytucję naturalną. W niniejszej sprawie spełnione zostały wszystkie przesłanki wystąpienia odpowiedzialności deliktowej po stronie pozwanej. Szkoda zaczęła ujawniać się w okresie istnienia(...) SAwK., która był także właścicielem oddziałuKWK (...)wM.. Natomiast pozwana(...) S.A.wK.ponosi odpowiedzialność za szkody w nieruchomości powodów jako jej następca prawny. Powodowie korzystając z możliwości wyboru sposobu naprawienia szkody wnieśli o zasądzenie jednorazowego odszkodowania pieniężnego. Okoliczności sprawy i poczynione ustalenia czyniły zasadnym żądanie zasądzenia odszkodowania w wysokości odpowiadającej kosztom naprawy budynku mieszkalnego (rektyfikacji i remontu), wartości technicznej budynku gospodarczego oraz wartości technicznej ogrodzenia. Jak oszacował biegły łączny koszt naprawy budynku mieszkalnego z uwzględnieniem kosztów rektyfikacji (393.750zł) oraz pozostałych kosztów remontu (8.723zł) wyniósłby 402.473zł, zaś aktualna wartość budynku mieszkalnego wynosi 616.538zł. W odniesieniu do szkód pochodzenia górniczego powstałych w budynku mieszkalnym, zasadnym było więc zasądzenie odszkodowania w kwocie odpowiadającej kosztom naprawy budynku (rektyfikacji) wraz z kosztami towarzyszącym, w sytuacji gdy koszty te pozostawały znacznie niższe od wartości technicznej budynku, co wynika z opinii biegłego. Natomiast odszkodowanie należne powodom z tytułu szkód w budynku gospodarczym winno odpowiadać wartości technicznej tego budynku tj. 157.134zł, bowiem jego naprawa ze względu na przewyższające ta wartość koszty (183.872zł) jest nieopłacalna. Co zaś się tyczy odszkodowana za uszkodzone ogrodzenie, należy wskazać, iż powinno ono odpowiadać ono wartości technicznej ogrodzenia tj. 31.574 zł, skoro koszt naprawy ogrodzenia (43.674,48zł brutto) jest wyższy niż jego aktualna wartość, co czyni naprawę nieopłacalną. Mając na względzie powyższe Sąd Okręgowy w pkt. 1 sentencji wyroku zasądził od pozwanej na rzecz powodów kwotę 591.181zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 410.000zł od dnia 29 maja 2019r. do dnia 20 grudnia 2019r., a od kwoty 591.181zł od dnia 21 grudnia 2019r. do dnia zapłaty. O odsetkach Sąd pierwszej instancji orzekł na zasadzieart. 481 k.c.w zw. zart. 455 k.c.iart. 363 § 2 k.c., zasadzając je od kwoty roszczenia pierwotnie dochodzonego tj. kwoty 410.000zł od dnia 29 maja 2019 r. tj. następującego po dniu doręczenia stronie pozwanej opinii biegłegoM. W.w której wyliczono wysokość odszkodowania (data otrzymana opinii 28 maja 2019r ) do dnia 20 grudnia 2019r., a od kwoty 591.181zł od dnia 21 grudnia 2019 r. następującego po upływie 7 dni od doręczenia pozwanej pisma zawierającego rozszerzenie powództwa przez stronę powodową (dat doręczenia 13 grudnia 2019r.) do dnia zapłaty. Podkreślenia wymaga, iż dopiero wynik postępowania dowodowego daje wiedzę dłużnikowi co do sposobu naprawienia szkody, dlatego też momentem wskazującym na powinność zapłaty przez pozwaną kwoty odszkodowania pierwotnie dochodzonej pozwem tj. 410.000zł jest moment doręczania pozwanej opinii biegłego w której pośrednio, ze względu na zwarte w niej dane, określono wartość należnego odszkodowania, natomiast w odniesieniu do sprecyzowanego żądania kwoty 591.181zł będzie moment upływu 7 dni od dnia doręczenia pozwanej pisma powodów modyfikującego żądanie pozwu. W zakresie w jakim powodowie cofnęli powództwo z zrzeczeniem się roszczenia tj. części żądania odsetkowego (odsetek ustawowych za opóźnienie za okres od dnia 27.05.2017r. do dnia 31 marca 2019r. od żądanej kwoty odszkodowania), Sąd Okręgowy postępowanie umorzył, o czym orzeczono w punkcie 2 sentencji wyroku (art. 203 k.p.c.). W pkt. 3 sentencji wyroku Sąd oddalił powództwo w pozostałym zakresie, czyli w zakresie nieznacznej części świadczenia ubocznego odsetkowego oraz części kwoty dochodzonego odszkodowania. Niższa niż dochodzona kwota odszkodowania, wynika z zasądzenia przez Sąd odszkodowania za uszkodzone ogrodzenie, w kwocie odpowiadającej jego wartości technicznej tj. 31.574 zł. Koszty naprawy ogrodzenia wynoszą bowiem 43.674,48zł i są wyższe niż aktualna wartość ogrodzenia, co czyni naprawę nieopłacalną. O kosztach procesu Sąd orzekł na mocyart. 100 zd. 2 in fine k.p.c., obciążając nimi w całości pozwaną, jako że powodowie ulegli co do nieznacznej części swojego żądania. W pkt. 4. sentencji wyroku Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powodów kwotę 10 800 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego zgodnie z § 2 pkt. 7 w zw. z § 19 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 265). Jednocześnie w punkcie 5. w myślart. 113 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnychSąd nakazał pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Katowicach kwoty 29.560 zł tytułem opłaty od pozwu, oraz kwotę 8.874,97 zł tytułem wydatków, obejmujących wynagrodzenie biegłego, od których uiszczenia powodowie był zwolniony z mocy ustawy.
Apelację od wyroku wniosła pozwana, zaskarżając go w części tj. w zakresie punku 1) – co do kwoty 559.607,00zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie zasądzonymi jak w punkcie 1 oraz w zakresie orzeczenia o kosztach zastępstwa procesowego (punkt 4 wyroku) i kosztach sądowych (punkt 5 wyroku). Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:
1
naruszenie przepisów prawa materialnego tj.:
a
art. 4421§ 1 k.c.w zw. zart. 92 i art. 94 ustawy z dnia 4 lutego 1994r. Prawo geologiczne i górnicze(j.t. Dz.U. z 2005r., Nr 228, poz. 1947 ze zm.) poprzez ich błędną wykładnię, będącą wynikiem przyjęcia przez Sąd I instancji nieprawidłowego poglądu odnośnie początkowego biegu terminu przedawnienia szkody polegającej na przechyle budynków poprzez stwierdzenie, iż za początek biegu przedawnienia przy przechyle należy uznać datę ustania wpływów eksploatacji, czego skutkiem było błędne przyjęcie, iż roszczenie powodów odnośnie szkody w postaci przechyłu w budynku mieszkalnym oraz budynku gospodarczym nie uległo przedawnieniu, pomimo, iż jak wynika z ustaleń Sądu uświadomienie szkody w postaci ponadnormatywnego wychylenie w/w obiektów przez ich właścicieli nastąpiło już w 2009r.;
b
at. XXVI i XLIX ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. – Przepisy wprowadzające Kodeks cywilny w związku zart. 3 Kodeksu Cywilnegoi z powołaniem się na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 2013r. wydaną w sprawie III CZP 75/13 poprzez ich błędną interpretację i niewłaściwe zastosowanie skutkujące błędnym przyjęciem, iż do rozstrzygnięcia sporu należało stosować przepisy nowejustawy Prawo geologicznej i górnicze z dnia 9 czerwca 2011r.zamiast ustawy dawnegoPrawa geologicznego i górniczego z dnia 4 lutego 1994r.;
c
art. 5 k.c.poprzez jego zastosowanie w niniejszej sprawie i błędne przyjęcie, iż w niniejszej sprawie zaistniały przesłanki do zastosowaniaart. 5 k.c.w odniesieniu do zarzutu przedawnienia, przyjmując, iż uznanie tego zarzutu stanowiłoby nadużycie prawa;
2
naruszenie przepisów prawa procesowego tj.:
a
art. 227 k.p.c.w zw. zart. 233 § 1 k.p.c.poprzez sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym z treścią wydanej w sprawie opinii biegłegoM. W., a także poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów oraz dowolność w ocenie zgromadzonych dowodów w sprawie, polegający na przyjęciu, iż opinia biegłegoM. W.w zakresie, w którym ustalił on, iż w okresie od 2009r. do 2017r. wartość przechyłu budynku wzrosła o ok. 2,5‰ a dalej prowadzona eksploatacja powodowała w tym okresie stopniowe zwiększenie pochyłu znajdujących się na niej obiektów budowlanych, potwierdziła brak podstaw do przyjęcie za zasadny zarzutu przedawnienia roszczenia zgłoszony przez pozwaną, jak również brak podstaw do zastosowania w nin. sprawie reżimu ustawy dawnegoPrawa geologicznego i górniczego z 1994r.;
b
naruszenie prawa procesowego w postaciart. 233 § 1 k.p.c.orazart. 232 k.p.c.poprzez brak wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego i dokonanie jego oceny z pominięciem istotnej części tego materiału, w szczególności pominięcie tej części opinii biegłego sądowegoM. W.(ustnej uzupełniającej, rozprawa z dnia 13.12.2019r., 00:03:18) której biegły wskazał, iż pochylenie rzędu 25‰ istniało już w roku 2009 i 2010 i było już wówczas uciążliwe dla jego użytkowników.
Pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od pozwanej na rzecz powodów kwoty 31.574,00zł w miejsce 591.181,00zł i oddalenie powództwa w pozostałej części oraz (w konsekwencji) o zmianę rozstrzygnięcia o kosztach postępowania przed Sądem I instancji w zakresie kosztów zastępstwa procesowego (punkt 4 wyroku) i kosztów sądowych zasądzonych od strony pozwanej (punkt 5 wyroku), jak również o zasądzenie od powodów na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych;
względnie o:
przekazanie w zaskarżonym zakresie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Katowicach oraz zasądzenie od powodów na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.
Powodowie w odpowiedzi na apelację wnieśli o jej oddalenie i zasądzenie od pozwanej kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym wg norm przepisanych.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Apelacja pozwanej była skuteczna o tyle, że doprowadziła do zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie sposobu naprawienia szkody w nieruchomości powodów, nie były natomiast uzasadnione zarzuty pozwanej wskazujące na przedawnienie roszczenia powodów.
W pierwszej kolejności należy się odnieść do postawionego w apelacji zarzutu naruszenia prawa procesowego, ponieważ ewentualne uchybienia w tym zakresie mogą się przełożyć na prawidłowość ustaleń faktycznych, stanowiących podstawę orzekania o żądaniu pozwu. Podniesiony zarzut uchybieniaart. 233 §1 k.p.c., który to przepis odnosi się do oceny dowodów, nie jest adekwatny do naruszeń, wskazanych na jego uzasadnienie. Pozwana formułując ten zarzut, wskazała na błędną i dowolną ocenę dowodu z opinii biegłego w zakresie wzrostu wychylenia budynku w okresie 2009-2017 o 2,5‰ i dalszego stopniowego zwiększania przechyłu budynków w związku z prowadzoną eksploatacją górniczą, co miało uznać z nieuzasadniony zarzut przedawnienia roszczeń powodów i brak podstaw do zastosowania w niniejszej sprawie przepisówustawy Prawo geologiczne i górnicze z dnia 4 lutego 1994r.Już wstępna analiza tego zarzutu wskazuje jednoznacznie, że skarżąca kwestionuje nie tyle poczynione w sprawie ustalenia, ile zastosowanie na ich gruncie prawa materialnego, poprawność czego pozwana także kwestionuje, a nadto prawidłowość jego zastosowania podlega i tak kontroli instancyjnej z urzędu. Ocena czy i jakiemu reżimowi odpowiedzialności za powstałe szkody górnicze podlega roszczenie powodów oraz to czy roszczenia te uległy przedawnieniu przynależy do sfery stosowania prawa materialnego, a nie procesowego. Wskazać wypada, iż zasadniczo ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd pierwszej instancji były prawidłowe, w przeważającej części okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy nie były między stronami sporne, za wyjątkiem kwestii wiedzy powodów o powstałym wychyleniu budynków w stopniu kwalifikującym go jako uciążliwy dla jego użytkowników. Powodowie wnioski o naprawienie szkód pochodzenia górniczego zgłaszali od 2005r., co częściowo kończyło się zwarciem ugód (16..09.2008r., 01.08.2008., 19.12.2008r.), przy czym żadna z ugód nie dotyczyła zasadniczej szkody polegającej na wychyleniu od pionu budynków mieszkalnego i gospodarczego. Odnośnie budynku mieszkalnego powodowie zgłosili pozwanej przechył bryły w stopniu powodującym uciążliwość mieszkania we wniosku z dnia 16 grudnia 2009r. (k. 32), co zostało potwierdzone przez pozwaną w piśmie z dnia 13 stycznia 2010r. i kwalifikowało budynek do rektyfikacji (prostowania) – k. 61, a następnie w piśmie z dnia 10 września 2012r. (k. 60). Powodowie kolejny raz szkody polegające na wychyleniu brył budynków mieszkalnego i gospodarczego zgłosili we wniosku z dnia 24 kwietnia 2017r., a pozwana po przeprowadzeniu wizji i pomiarów wychylenia budynków w piśmie z dnia 13 grudnia 2017r. wszystkie stwierdzone uszkodzenia uznała za szkody górnicze przedstawiając propozycję rektyfikacji i wykonania remontu (k. 10). Po dalszej wymianie korespondencji powodowie wystąpili z powództwem o zapłatę w niniejszej sprawie.
Przed przystąpieniem do oceny kolejnych zarzutów sformułowanych w apelacji konieczne jest ustalenie, jakie przepisy prawa materialnego znajdą zastosowanie w niniejszej sprawie. Sąd Okręgowy swoje rozstrzygnięcie oparł na przepisachustawy z dnia 9 czerwca 2011r. Prawo geologiczne i górnicze(Dz. U. Nr 163, poz. 981 ze zm.), która weszła w życie 1 stycznia 2012r., wskazując na charakter ciągły szkody oraz ostateczne ustabilizowanie jej rozmiarów w 2017r. i datę zakończenia eksploatacji górniczej w rejonie nieruchomości powodów w 2018r. W ocenie Sądu Apelacyjnego, zasadnie podniosła pozwana w swojej apelacji, że w okolicznościach niniejszej sprawy winny znaleźć zastosowanie przepisy ustawy z 1994r., pomimo tego, że rozmiar szkody ustabilizował się dopiero w 2017r. W ustawie prawo geologiczne i górnicze z 2011 r. ustawodawca nie przewidział przepisów przejściowych, które wskazywałyby właściwe prawo materialne, które należy zastosować do stosunków prawnych zaistniałych przed 1 stycznia 2012r. Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 22 listopada 2013r. (sygn. III CZP 75/13, OSNC 2014/7-8/75) wyjaśnił, że do spraw o naprawienie szkód wywołanych ruchem zakładu górniczego, w których zdarzenie wywołujące szkodę, jak i jej powstanie, miały miejsce przed dniem 1 stycznia 2012 r. stosuje się przepisyustawyprawo geologiczne i górnicze z 1994 r.
Z opinii biegłego z zakresu budownictwa i szkód górniczychM. W.wynika, że nieruchomość powodów od roku 1974 poddawana była wpływom eksploatacji górniczej. Budynek mieszkalny i gospodarczy w latach 2006 – 2018 były położone na terenie górniczym zaliczanym do IV kategorii o wielkości deformacji podłoża E=-0,8mm/m, zaś najsilniejsze oddziaływania wystąpiły w latach 2006 – 2008 oraz 2012r. Najsilniejsze wpływy wystąpiły w 2009 i 2012r. Przeprowadzone przez pozwaną w lutym 2017r. pomiary wychylenia wykazały, że maksymalne wychylenie budynku mieszkalnego przechylonego w kierunku południowo – zachodnim wynosi 28,9 ‰, a maksymalne wychylenie budynku gospodarczego przechylonego w kierunku południowo – zachodnim wynosi 25,7 ‰. W latach 2009 -2017 wychylenie budynku mieszkalnego powiększyło się o około 2,5‰. Zasadnicze wychylenie budynku powstało do 2012r., w kolejnych latach do 2018r. na budynki oddziaływały wpływy górnicze, które mogły powiększać istniejące oraz powodować nowe uszkodzenia. Proces pochylania i deformacji budynku jest procesem ciągłym i rozciągniętym w czasie, przy czym szkody stwierdzone w budynkach powodów z całą pewnością powstały w sposób zauważalny dla ich użytkowników przed rokiem 2012. Wobec tego szkoda powstała niewątpliwe przed wejściem w życie ustawy z 2011r., stąd do jej naprawienia winny znaleźć zastosowanie przepisy ustawy z 1994r.
Przechodząc zatem do oceny zarzutu przedawnienia należy stwierdzić, że stanowisko pozwanej w tym zakresie jest słuszne, lecz zarzut ten nie zasługuje na uwzględnienie zarówno na działanie pozwanej podjęte w 2017r. a skutkujące przyjęciem zrzeczenia się zarzutu przedawnienia jak i w oparciu oart. 5 k.c.Zgodnie zart. 94 i 95 Prawa geologicznego i górniczego z 1994r.stosuje się odpowiednio przepisy o naprawieniu takiej szkody, czyli przepisykodeksu cywilnegoz modyfikacjami wynikającymi z tego prawa. W orzecznictwie przyjmuje się zgodnie, że do roszczeń tych stosuje się trzyletni termin przedawnienia przewidziany wart. 4421k.c.(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 marca 2002 r., V CKN 829/00, OSNC 2003/10/137). Stosownie do treści tego przepisu roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Jednakże w każdym wypadku roszczenie przedawnia się z upływem lat dziesięciu od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wyrządzające szkodę.
Szkody w postaci wychylenia budynku mieszkalnego w stopniu powodującym uciążliwość korzystania z tego budynku ujawniły się w nieruchomości powodów w 2008r. Powodowie najpóźniej w 2009 r. musieli dostrzec pochylenie budynków, tak mieszalnego jak i gospodarczego, skoro we wnioskach z października i grudnia 2009r. domagali się naprawienia szkody w tym zakresie. Powodowie twierdzili, że przed 2017r. nie odczuwali wcześniej pochylenia budynków i zauważyli to dopiero w 2017 r., jednak twierdzeniom tym nie można dać wiary, w kontekście wniosków składanych przez powodów do pozwanej w 2008 i 2009r., jak i wniosków opinii biegłego wskazujących, że pochylenie budynku mieszkalnego powstało w latach 2006r – 2008, a pogłębiło się w roku 2012. Natomiast pomiędzy latami 2009 i 2017 pochylenie powiększyło się o około 2,5‰. Trudno dać wiarę, że powodowie nie dostrzegli przed 2017 rokiem pochylenia budynków, a dostrzegli dopiero w końcowym okresie wpływów działalności pozwanej, gdzie oddziaływania były coraz mniejsze. W świetle tych okoliczności powodowie co najmniej w 2009r., czyli w momencie składania wniosku z dnia 16 grudnia 2009r. mieli świadomość o szkodzie oraz osobie obowiązanej do jej naprawienia. Od tego momentu należy więc liczyć bieg przewidzianego wart. 4421§ 1 zdanie pierwsze k.c.trzyletniego terminu przedawnienia, który upłynął w dniu 16 grudnia 2012r. Odnosząc się do wniosków składanych przez powodów pozwana w żaden sposób nie odniosła się do szkody w budynku gospodarczym, nie przedstawiła też jakichkolwiek dowodów potwierdzających dokonanie wielkości wychylenia od pionu tego budynku. Co jednak istotne pozwana w piśmie z dnia 10 września 2012r., czyli przed upływem terminu przedawnienia uznała swoją odpowiedzialność za szkodę w związku z pochyleniem budynku mieszkalnego proponując jego rektyfikację. Tak wyrażone stanowisko pozwanej należy potraktować jako uznanie roszczenia, skutkujące przerwaniem biegu przedawnienia roszczenia zgodnieart. 123 § 1 pkt 2 k.c.Trzyletni termin przedawnienia zaczął swój bieg na nowo i upłynął w dniu 10 września 2015r., przy czym w tym okresie pozwana nie podejmowała jakichkolwiek działań zmierzających do naprawienia szkody wywołanej ruchem zakładu górniczego. W tej sytuacji w dacie złożenia pozwu (1 lutego 2018r.) roszczenie powodów było przedawnione.
Powodowie szkodę ponownie zgłosili we wniosku z dnia 24 kwietnia 2017r., zaś pozwana po przeprowadzeniu wizji i pomiarów wychylenia w piśmie z dnia 13 grudnia 2017r. uznała wszystkie zgłoszone uszkodzenia, zobowiązując się do ich naprawy. Tak wyrażone stanowisko pozwanej należał ocenić pod kątem zrzeczenia się korzystania z zarzutu przedawnienia roszczenia (art. 117 § 2 k.c.) Zrzeczenie się zarzutu przedawnienia jest jednostronnym oświadczeniem woli, stanowiącym wykonanie przysługującego stronie prawa kształtującego. W ocenie Sądu stanowisko pozwanej, wyrażone w piśmie z dnia 13 grudnia 2017r. stanowiło wyrażone w sposób dorozumiany zrzeczenie się korzystania z zarzutu przedawnienia. Warto zwrócić uwagę, że pozwana po ponownym zgłoszeniu szkody przez powodów, dokonała oględzin nieruchomości oraz pomiarów wychylenia budynków, a następnie wyraźnie zadeklarowała gotowość usunięcia stwierdzonych uszkodzeń, uznając ich związek z prowadzoną eksploatacją górniczą. Zgodnie zart. 60 k.c., wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde jej zachowanie, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny. Do uznania, że doszło do zrzeczenia się korzystania z zarzutu przedawnienia nie jest konieczne wyraźnie sformułowanie oświadczenia, że dłużnik zrzeka się zarzutu przedawnienia. Oceniając treść pisma pozwanej z dnia 13 grudnia 2017r. oraz wcześniej podjęte przez nią działania, należy przyjąć, że pozwana, mimo przedawnienia roszczenia powodów, zrezygnowała w ten sposób z wykorzystania tego zarzutu (tj. zrzekła się go) i chciała naprawić szkodę zaistniałą w nieruchomości powodów. Otrzymując takie stanowisko pozwanej powodowie mieli prawo uznać, że ich roszczenia o naprawie szkody górniczej zostaną przez pozwaną zaspokojone.
Niezależnie od przedstawionych wyżej argumentów, w ocenie Sądu Apelacyjnego w razie przyjęcia, że roszczenie było przedawnione zastosowany winien byćart. 5 k.c.przez uznanie, że podniesienie zarzutu przedawnienia stanowiło nadużycie prawa. W świetle okoliczności niniejszej sprawy, pomimo zaniechania dochodzenia roszczeń przez powodów w okresie następującym bezpośrednio po powzięciu wiedzy o szkodzie polegającej na wychyleniu budynków, należy zwrócić uwagę na zachowanie pozwanej, która od początku uznawała swoją odpowiedzialność za szkodę i wyrażając wolę jej naprawienia wywoływała u powodów przekonanie, że dobrowolnie zostaną zaspokojone ich roszczenia. Świadczą o tym pisma kierowane do powodów z dnia 12 stycznia 2010r., 10 września 2012r. oraz 13 grudnia 2017r. Sąd rozpoznający niniejszą sprawę podziela pogląd wyrażony w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 8 maja 2014r. (V CSK 370/13, Lex nr 1491334), że zastosowanieart. 5 k.c.w odniesieniu do zarzutu przedawnienia zakłada rozważenie na tle całokształtu okoliczności sprawy interesów obu stron roszczenia, tj. zarówno uprawnionego, jak i zobowiązanego: za zastosowaniemart. 5 k.c.mogą przemawiać zwłaszcza leżące po stronie zobowiązanego przyczyny opóźnienia w dochodzeniu roszczenia, np. jego zachowanie polegające na wywołaniu u uprawnionego przekonania o dobrowolnym zadośćuczynieniu roszczeniu; nie jest jednak wykluczone uznanie zarzutu przedawnienia za nadużycie prawa także, gdy przyczyny opóźnienia w dochodzeniu roszczenia leżą również, a nawet wyłącznie po stronie uprawnionego; w takim wypadku za uznaniem zarzutu przedawnienia za nadużycie prawa mogą przemawiać inne okoliczności sprawy, np. charakter uszczerbku leżącego u podstaw przedawnionego roszczenia lub szczególna sytuacja uprawnionego, zwłaszcza w zestawieniu z sytuacją zobowiązanego.
Z taką szczególną sytuacją mamy do czynienia w okolicznościach niniejszej sprawy, z jednej strony niekwestionowana szkoda w nieruchomości powodów została wywołana ruchem zakładu górniczego. Od początku zgłaszania szkody pozwana uznawała swoją odpowiedzialność za powstałe szkody, oczekując od powodów deklaracji co sposobu naprawienia szkody (rektyfikacja lub odszkodowanie), przy czym samodzielnie ze swojej strony nie przedstawiała powodom ani wyników dokonanych pomiarów, ani też nie wskazywała precyzyjnie w jaki sposób zamierza przeprowadzić rektyfikację bądź w jakiej wysokości proponuje odszkodowanie. Powodowie nie będąc profesjonalistami mieli prawo oczekiwać od pozwanej, dla której likwidacja szkód wywołanych ruchem zakładu górniczego jest wpisana w działalność górniczą, konkretnych propozycji naprawienia ujawnionych szkód. Nadto należy wziąć pod uwagę, żeart. 94 Prawa geologicznego i górniczego z 1994r.przyznawał pierwszeństwo naprawieniu szkody przez przywrócenie stanu poprzedniego. W przypadku naprawienia szkody polegającej na wychyleniu budynków, ich prostowanie jest zasadne dopiero po zakończeniu wpływów eksploatacji górniczej na nieruchomość. Taka wiedza wymaga już wiadomości specjalnych, których powodowie z pewnością nie posiadali, ale można ich oczekiwać od pozwanej jako profesjonalisty. Na koniec należy wskazać, że szkoda powodów, dotyczy ich domu rodzinnego, a zaniechanie jej naprawienia przez pozwaną może doprowadzić do utraty cennego dla niech dobra, szczególnie mając na względzie wartość prac naprawczych, które zostały określone w opinii biegłego.
Z tych wszystkich względów Sąd Apelacyjny nie uwzględnił podniesionego przez pozwaną zarzutu przedawnienia roszczenia. To z kolei implikowało konieczność rozstrzygnięcia o zgłoszonym powództwie w świetle przepisówustawy z dnia 4 lutego 1994 r. - Prawo geologiczne i górniczew zakresie szkód powstałych w budynku mieszkalnym i budynku gospodarczym, bowiem pozwana nie kwestionowała rozstrzygnięcia Sądu pierwszej instancji w zakresie szkód w ogrodzeniu.
Z art. 91 ust. 1 oraz art. 92 ustawy z 1994r. wynika, że właściciel nieruchomości może żądać naprawienia szkód wyrządzonych ruchem zakładu górniczego prowadzonym zgodnie z przepisami tej ustawy, na podstawie jej przepisów oraz uzupełniająco, o ile z ustawy nie wynika co innego, na podstawie przepisówkodeksu cywilnego.Prawo geologiczne i górnicze z 1994 r.preferuje naprawienie szkód górniczych przez restytucję naturalną (art. 94 ust. 1), natomiast roszczenie o naprawienie szkody górniczej przez zapłatę odszkodowania powstaje wtedy, gdy nie jest możliwe przywrócenie stanu poprzedniego lub koszty tego przywrócenia rażąco przekraczałyby wielkość poniesionej szkody. W świetle opinii biegłego z zakresu budownictwa i szkód górniczychM. W.wynika, że uszkodzenia w budynku mieszkalnym oraz budynku gospodarczym powstałe na skutek wpływów górniczych, polegają przede wszystkim na ich wychyleniu od pionu, a pozostałe uszkodzenia są pochodną tych wychyleń. Naprawa istniejących uszkodzeń powinna polegać na: rektyfikacji budynku mieszkalnego i budynku gospodarczego, wymianie spękanych pasów tynków stropów i faset, wymianie spękanych posadzek z płytek ceramicznych, naprawie pęknięć betonowych ścian kompostownika przylegającego do budynku gospodarczego, wykonaniu robót malarskich i porządkowych. Koszt rektyfikacji budynku mieszkalnego biegły oszacował na 393.750zł, a koszt remontu budynku mieszkalnego z tytułu szkód górniczych na 8.723zł. Łączny koszt naprawy budynku mieszkalnego to kwota 402.473zł.Aktualna wartość budynku mieszkalnego wynosi 616.538zł (wartość odtworzeniowa budynku tj. 751.875zł pomniejszona o stopień naturalnego zużycia obiektu wynoszący 18%). Koszt rektyfikacji budynku gospodarczego wynosi 183.872zł. O zasadności rektyfikacji budynku gospodarczego, przesądza bezpieczeństwo konstrukcji, które jest zagrożone przy obecnym wychylenia obiektu wynoszącym ponad 25‰. Koszt remontu budynku gospodarczego z tytułu szkód górniczych wynosi 450,23zł. Rozbiórka budynku gospodarczego wyniosłaby 53.104zł. Aktualna wartość budynku gospodarczego wynosi 157.134zł (wartość odtworzeniowa budynku tj. 201.454zł pomniejszona o stopień naturalnego zużycia obiektu wynoszący 33%). Z powyższego wynika, że możliwa i opłacalna ekonomicznie jest restytucja tylko budynku mieszkalnego, natomiast odnośnie budynku gospodarczego rektyfikacja jest nieopłacalna, bowiem jej koszty wraz z kosztami remontu są wyższe od wartości odtworzeniowej budynku o 27.188,23zł.
W toku postępowania apelacyjnego Sąd dopuścił dowód z uzupełniającej opinii biegłego celem ustalenia sposobu naprawienia szkody wywołanej ruchem zakładu górniczego polegającej na wychyleniu budynku mieszkalnego. Biegły w opinii uzupełniającej wskazał kilka sposobów naprawienia szkody, sugerując, że przypadku nieruchomości powodów (budynek mieszkalny jest podpiwniczony) najbardziej prawdopodobnym sposobem prostowania budynku jest usuwanie wychyleń za pomocą podnośników sterowanych przemieszczeniem, co polega na prostowaniu budynku za pomocą podnośników zabudowanych w ścianach piwnic, które są sterowane komputerowo i są umieszczone w specjalnie do tego celu wykutych otworach lub w otworach okiennych kondygnacji piwnicznej (dowód: uzupełniająca opinia biegłego z zakresu budownictwa i szkód górniczychM. W.– k. 503-505). Wobec nie kwestionowanych przez strony wniosków opinii biegłego co do sposobu naprawienia szkody, przyjęto, że właściwym sposobem rektyfikacji budynku mieszkalnego będzie usuniecie wychyleń za pomocą podnośników sterowanych przemieszczeniem.
W zakresie sposobu naprawienia szkody wyrządzonej ruchem zakładu górniczego, przepisyprawa geologicznego i górniczego z 1994r.modyfikują w pewnym stopniu regulację zawartą wkodeksie cywilnym, w zależności od ziszczenia się określonych przesłanek, Zgodnie zart. 94 ust. 1 Prawa geologicznego i górniczegozasadą jest restytucja naturalna, co oznacza, że poszkodowany jest pozbawiony możliwości wyboru sposobu naprawienia szkody zgodnie zart. 363 § 1 k.c.Wyjątki od restytucji naturalnej przewidujeart. 95 ust. 1 prawa geologicznego i górniczego, w sytuacji gdy nie jest możliwe przywrócenie stanu poprzedniego lub koszty tego przywrócenia rażąco przekraczałyby wielkość poniesionej szkody naprawienie szkody, wówczas jej naprawa następuje poprzez zapłatę odszkodowania. Konsekwencją takiego uregulowania sposobu naprawienia szkody górniczej jest wyłączenie uprawnienia poszkodowanego ruchem zakładu górniczego do określenia w pozwie sposobu jej naprawienia, chyba że już wówczas byłoby to możliwe. Relacja pomiędzy restytucją naturalną a zapłatą odszkodowania ma charakter sekwencyjny; roszczenie o zapłatę powstaje dopiero wówczas, gdy przywrócenie stanu poprzedniego jest niemożliwie lub rażąco nadmierne (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 września 2012 r., V CSK 379/11, niepubl.; postanowienia: z dnia 10 lutego 2010 r., V CZ 69/09, OSNC 2010, Nr 9, poz. 128; z dnia 27 marca 2013 r., V CZ 100/12, niepubl.).
W takim wypadku zgłoszone przez powodów żądanie zapłaty odszkodowania nie było wiążące dla sądu i wymagało ustalenia, czy naprawienie szkody przez przywrócenie stanu poprzedniego byłoby możliwe. W niniejszej sprawie po zasięgnięciu opinii biegłego ustalono, że możliwa jest restytucja naturalna odnośnie mieszkalnego, w wobec tego dokonano wyboru metody przywrócenia. Pozbawienie powodów prawa wyboru sposobu naprawienia szkody wyrządzonej ruchem zakładu górniczego zgodnie zart. 94 ust. 1 i 3 oraz art. 95 ust. 1 Prawa geologicznego i górniczego, doprowadziło do sytuacji, w której sąd nie był związany żądaniem zapłaty odszkodowania, a spoczywał na nim obowiązek ustalenia sposobu, zgodnie z kolejnością wynikającą z tych przepisów. Jest to uregulowanie szczególne, stanowiące wyjątek od zasady wyrokowania jedynie co do przedmiotu, który był objęty żądaniem (art.. 321§ 1 k.p.c.). Stanowisko poszkodowanego, kwestionujące przyjęcie sposobu określonego wart. 94 ust. 1 Prawa geologicznego i górniczego z 1994 r.i domagające się zasądzenia odszkodowania, nie może prowadzić do oddalenia powództwa, jeśli wyrządzenie szkody było niewątpliwe i możliwe było przywrócenie stanu poprzedniego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia z dnia 9 stycznia 2014 r., V CSK 103/13, LEX nr 1446454).
Wobec powyższego Sąd Apelacyjny nakazał pozwanej naprawie szkody w budynku mieszkalnym powodów poprzez rektyfikację budynku za pomocą podnośników sterowanych przemieszczeniem, a nadto wymianę spękanych pasów tynków stropów i faset, wymianę spękanych posadzek z płytek ceramicznych na balkonie, wykonanie robót malarskich i porządkowych.
Z uwagi na to, że restytucja naturalna budynku gospodarczego jest nieopłacalna zasadnym było naprawienie tej szkody poprzez zapłatę odszkodowania w wysokości ustalonej przez biegłego tj. 157.134zł stanowiącej aktualną wartość tego budynku. Skutkowało to zmianą zaskarżonego wyroku w punkcie 1. na podstawieart. 386 § 1 k.p.c.przez nakazanie pozwanej naprawienia szkody w budynku mieszkalnym i zasądzenie od pozwanej na rzecz powodów odszkodowania w wysokości 188.708zł, obejmującego wartość techniczną budynku gospodarczego oraz niekwestionowaną przez pozwaną wartość techniczną ogrodzenia. W pozostałym zakresie apelacja podlegała oddaleniu na podstawieart. 385 k.p.c.
O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawieart. 100 zd. 2 k.p.c.w zw. zart. 391 § 1 k.p.c., obciążając nimi w całości pozwaną, bowiem powodowie w postępowaniu apelacyjnym ulegli jedynie w zakresie sposobu naprawienia szkody w budynku mieszkalnym, natomiast ich żądania co do zasady były w całości uzasadnione. Koszty postępowania apelacyjnego poniesione przez powodów to 8 100 zł, ustalone na podstawie § 2 pkt 7 i § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.
W pkt 4 wyroku nakazał Sąd pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 314,25 złotych z tytułu nieuiszczonych kosztów sądowych, a to na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia ustawy z dnia z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2020 r. poz.755 z późn. zm.), obejmujące koszty uzupełniającej opinii biegłego.
SSA Jolanta Polko | ```yaml
court_name: Sąd Apelacyjny w Katowicach
date: '2022-01-31'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Jolanta Polko
legal_bases:
- art. 92 i art. 94 ustawy z dnia 4 lutego 1994r. Prawo geologiczne i górnicze
- art. 3 Kodeksu Cywilnego
- art. 149 ustawy z dnia 9 czerwca 2011r. prawo geologiczne i górnicze
- art. 100 zd. 2 in fine k.p.c.
- art. 113 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach
cywilnych
recorder: Barbara Białożyt
signature: I ACa 651/20
``` |
154500000001006_II_AKa_000084_2017_Uz_2017-07-19_002 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt II AKa 84/17
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 19 lipca 2017 r.
Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: SSA – Małgorzata Janicz
Sędziowie: SA – Paweł Rysiński
SA – Marek Motuk (spr.)
Protokolant – st. sekr. sąd. Łukasz Jachowicz
przy udziale Prokuratora Leszka Woźniaka
po rozpoznaniu w dniu 12 lipca 2017 r.
sprawy
1
T. L. (1)synaT.iB. z domu L.,urodzonego (...)wW.,
oskarżonego zart. 286 § 1 k.k.w zw. zart. 294 § 1 k.k.w zb. zart. 270 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.(trzykrotnie),art. 286 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.(dwukrotnie),art. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 286 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.,art. 286 § 1 k.k.w zb. zart. 230 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.w zw. zart. 12 k.k.,art. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 286 § 1 k.k.w zw. zart. 294 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.,art. 272 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.,art. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 286 § 1 k.k.w zw. zart. 294 § 1 k.k.w zb. zart. 270 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.,art. 286 § 1 k.k.w zw. zart. 12 k.k.,
2
D. S.synaR.iM. z domu K.,urodzonego (...)wW.,
oskarżonego zart. 286 § 1 k.k.w zw. zart. 294 § 1 k.k.w zb. zart. 270 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.(trzykrotnie),art. 286 § 1 k.k.w zb. zart. 270 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.,
na skutek apelacji wniesionych przez ich obrońców oraz prokuratora
od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie
z dnia 15 listopada 2016 r. sygn. akt XII K 203/14
I
uchyla rozstrzygnięcie dotyczące kary łącznej wymierzonej oskarżonymT. L. (1)iD. S.;
II
uchyla zaskarżony wyrok w stosunku doT. L. (2)w części dotyczącej czynu zart. 286 § 1 k.k.w zw. zart. 12 k.k.określonego wpkt XIIi sprawę w tym zakresie przekazuje Sądowi Okręgowemu w Warszawie do ponownego rozpoznania;
III
zmienia zaskarżony wyrok w pozostałej części
1
w stosunku do oskarżonegoT. L. (1), w ten sposób, że:
a
obniża karę pozbawienia wolności wymierzoną mu za czyn przypisany w pkt. IV do 5 (pięciu) lat,
b
w pozostałej części wyrok utrzymuje w mocy,
c
na podstawieart. 85 § 1 k.k.iart. 86 § 1 k.k.wymierza oskarżonemu nową karę łączną 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności, na poczet której zalicza, zgodnie zart. 63 § 1 k.k., okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od 22 stycznia 2014 r. do 28 stycznia 2015 r., od 28 kwietnia 2015 r. do 26 kwietnia 2016 r. oraz od 23 października 2016 r. do 18 lipca 2017 r.;
2
w stosunku do oskarżonegoD. S., w ten sposób, że:
a
obniża karę pozbawienia wolności wymierzoną mu za czyn przypisany w pkt. I do 2 (dwóch) lat,
b
obniża karę pozbawienia wolności wymierzoną mu za czyn przypisany w pkt. II do 2 (dwóch) lat,
c
obniża karę pozbawienia wolności wymierzoną mu za czyn przypisany w pkt. IV do 2 (dwóch) lat,
d
w pozostałej części wyrok utrzymuje w mocy,
e
na podstawieart. 85 § 1 k.k.iart. 86 § 1 k.k.wymierza oskarżonemu nową karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, na poczet której zalicza, zgodnie zart. 63 § 1 k.k.okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od 22 stycznia 2014 r. do 11 grudnia 2015 r.;
IV
zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokatówP. G.iT. S.– Kancelarie Adwokackie wW.wynagrodzenie w kwotach po 738 zł, obejmujących 23 % VAT, za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną odpowiednio oskarżonymT. L. (1)iD. S.w postępowaniu odwoławczym;
V
zwalnia oskarżonychT. L. (1)iD. S.od kosztów postępowania w sprawie, obciążając wydatkami Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 15 listopada 2016 r. uniewinnił oskarżonegoT. L. (1)od popełnienia przestępstwa zarzucanego mu w pkt 9 aktu oskarżenia, zaś za pozostałe zarzucane mu w akcie oskarżenia przestępstwa skazał go na karę łączną 12 lat pozbawienia wolności.
Natomiast oskarżonegoD. S.za zarzucane mu w akcie oskarżenia przestępstwa skazał na karę łączną 5 lat pozbawienia wolności.
Wyrok powyższy zaskarżyli w całości obrońcy oskarżonych oraz prokurator w stosunku do oskarżonegoT. L. (1)w części uniewinniającej go od popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt 9 aktu oskarżenia.
Obrońca oskarżonegoT. L. (1)zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:
1. obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. naruszenie:
1)art. 424 §1 pkt. 2)k.p.k.w zw. zart. 410 k.p.k.poprzez nie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku i całkowicie wyłączenie prawidłowej kontroli odwoławczej;
2)art. 167 k.p.k.w zw. zart. 366 k.p.k.poprzez nie przeprowadzenie dowodu z tomografii komputerowej mózgu oskarżonegoT. L. (1);
3)art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k.poprzez oddalenie wniosku dowodowego o dopuszczenie dowodu z badania oskarżonegoT. L. (1)przez biegłego psychologa na okoliczność stanu zdrowia oskarżonego, co mogło mieć wpływ na treść orzeczenia;
4)art. 7 k.p.k.przez dokonanie dowolnej oceny materiału dowodowego poprzez danie wiary opiniom biegłych i dokumentacji lekarskiej dotyczącejT. L. (1)i poczynienie na nich ustaleń faktycznych przyjętych w orzeczeniu, iż oskarżony był poczytalnyin tempore criminis,podczas gdy opinie te były niepełne (wskutek nie wykonania badania tomografii komputerowej oskarżonego w sytuacji, gdy biegli stwierdzili wcześniej padaczkę, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych i zaburzenia jego osobowości i jednocześnie wskazywali na konieczność badania przez biegłego psychologa i wykonania tomografii komputerowej mózgowia), a które nie dawały jednoznacznej odpowiedzi co do stanu zdrowia i poczytalności oskarżonegoin tempore criminis;
5)art. 201 k.p.k.poprzez nie zastosowanie i nie dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej sądowo psychiatryczno-psychologiczną.
6)art 170 § 1 pkt 2 i 3 k.p.k.poprzez oddalenie wniosku dowodowego oskarżonegoT. L. (1)złożonego na rozprawie w dniu 18.09.2015 r. o przesłuchanie w charakterze świadkaM.W.;
7)art. 7 k.p.k.w zw. zart. 410 k.p.k.iart. 424 §1 pkt. 1)k.p.k.poprzez dowolną, a nie swobodną oraz wybiórczą i nie obejmującą wszystkich okoliczności ujawnionych w toku procesu, ocenę dowodów, polegającą na:
a) odmówienie wiary wyjaśnień oskarżonego, poprzez bezpodstawne uznanie ich za niewiarygodne, w sytuacji, gdy m.in.:
ad zarzutu na szkodęspółek (...),R.iE. B., a także Kancelarii NotarialnejM.-G.N.,T. G.N.,(...) spółka cywilna: oskarżony nie działał wspólnie i w porozumieniu z oskarżonymD. S.na szkodęspółek (...),R.iE. B., Kancelarii NotarialnejM. N.,T. G.N.,(...) spółka cywilna, co doprowadziło w konsekwencji do błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na uznaniu, że oskarżonyT. L. (1)obejmował swoją świadomością przestępne działania oskarżonegoD. S.
oraz działał wspólnie i w porozumieniu z oskarżonymD. S.na szkodę tychże spółek ((...),R.iE. B.), a także kancelarii notarialnych (M. G.,T. G.,E. G.), co z kolei doprowadziło do przypisania oskarżonemuT. L. (1)zarzucanych mu czynów;
ad zarzutu na szkodę małżonkówA.iD. M.: -) z wyjaśnieńT. L. (1)wynika, iż w dniu posiadał znaczną kwotę pieniędzy i przekazał środki pieniężne w wysokości 102.500złD. M.w piwnicy zwłaszcza gdy jego wyjaśnienia korespondują z innymi dowodami, tj.
-) z wyjaśnieniamiD. S., z których wynika, że w dniu 18.08.2013r.T. L. (1)miał w walizce znaczne środki pieniężne i wychodził jedynie zD. M.do pomieszczenia piwnicznego, tj.:
•„Widziałem uT. L. (1)pieniądze w torbie, znaczy plecaku, ale nie wiem, jaka to była kwota. Mówił jak jechaliśmy doW., że tym razem coś kupi";
•„przekazania pieniędzy nie widziałem, bo PanM.poprosił PanaL.o wyjście do innego pokoju".
-) z zeznaniami świadkaA. W. (1), z których wynika, że w dniu 18.08.2013r.T. L. (1)wychodził jedynie zD. M.do pomieszczenia piwnicznego;
ad zarzutu na szkodę małżonkówJ.iM. M. (3):
-) z wyjaśnieńT. L. (1)wynika, iż w dniu 01.09.2013 r. nie przekazałJ. M.kwoty 500zł,
ad zarzutu na szkodęK. G. (1):
-) z wyjaśnieńT. L. (1)wynika, iż nie przyjął odK. G. (1)od niego środków pieniężnych;
ad zarzutu na szkodęZ. K.:
-) z wyjaśnieńT. L. (1)wynika, iż nie przyjął odZ. K.kwot na poczet usług i nie wprowadzał go w błąd co do zamiaru wykonania usług, a ewentualny spór pomiędzy nimi charakter cywilno-prawny.
a co łącznie skutkowało błędami w ustaleniach faktycznych poprzez uznanie, zeT. L. (1)dopuścił się zarzucanych mu czynów.
b) odmówienie wiarygodności w części wyjaśnieniomD.
S., w których wskazywał, iż:
• w dniu 18.08.2013r.T. L. (1)miał w walizce znaczne środki pieniężne i wychodził jedynie zD. M.do pomieszczenia piwnicznego, tj.:„Widziałem uT. L. (1)pieniądze w torbie, znaczy plecaku, ale nie wiem, jaka to była kwota. Mówił jak jechaliśmy doW., że tym razem coś kupi";„przekazania pieniędzy nie widziałem, bo PanM.poprosił PanaL.o wyjście do innego pokoju".
• działał wspólnie i w porozumieniu z oskarżonymL.na szkodęspółek (...),R.iE. B., Kancelarii NotarialnychM. G.,T. G.,E. G., co doprowadziło w konsekwencji do błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na uznaniu, że oskarżeni działali wspólnie i w porozumieniu,
8)art. 7 k.p.k.w zw. zart. 410 k.p.k.poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów i sprzecznie ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego poprzez uznanie, iż:
a) cyt.„jest rzeczą absolutnie niespotykaną w praktyce w praktyce obrotu nieruchomościami, aby nabywca zawierając umowę przedwstępną uiszczał na rzecz zbywcy 95,34% ceny sprzedaży (kwota 102.500 od kwoty 107.500 zł)"[strona 21 uzasadnienia wyroku],
b) działania oskarżonego przy zawieraniu z małżonkamiM.były nieracjonalne, albowiem z umowy przedwstępnej umowie sprzedaży zapłacił 95% ceny sprzedaży,
podczas gdy tego typu transakcje się zdarzają w praktyce obrotu i wynika z woli stron takiego ukształtowania łączącego je stosunku prawnego, a zadatek jest płacony nawet w wysokości 99% wartości ceny sprzedaży, co skutkowało na ocenę zeznań- oskarżonego i świadków małżonkówM.i poczynienie ustaleń faktycznych poprzez uznanie, iż oskarżonyT. L.dokonał czynu na szkodę małżonkówM..
9)art. 7 k.p.k.w zw. zart. 410 k.p.k., poprzez dowolną, a nie swobodną oraz wybiórczą i nie obejmującą wszystkich okoliczności ujawnionych w toku procesu, ocenę dowodów, polegającą na danie wiary zeznaniom wszystkich pokrzywdzonymi, w szczególności:
a) zeznaniomA.iD. M., podczas gdy:
• z dokumentu umowy przedwstępnej wynika, że w dniu 18.08.2013r. pokwitowali odbiór kwoty 102.500zł.
• ze spójnych zeznań oskarżonych wynika, że w dniu 18.08.2013 r.T. L. (1)miał środki pieniężne i opuszczał wspólne pomieszczenie w celu rozliczenia się.
b) zeznaniomK. G. (1)iW. T., iżK. G.przekazał oskarżonemuL.8.500zł za pozytywne załatwienie spraw z uwagi na pełnioną rzekomą funkcję sędziego tytułem „zaliczek na czynności cywilno¬prawne sądzie”, podczas gdyby przyjąć powyższe, należałoby uznać działanie pokrzywdzonych za nakłanianieT. L. (1)do popełnienia przestępstw, w szczególności nieudolne zart. 229 k.k.
c) zeznaniomJ.iM. M. (3), iż przekazali oskarżonemuL.500zł.
10)art. 5 § 2 k. p. kpoprzez niezastosowanie paremii, iż nie dające usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego.
Jako zarzut ewentualny, na wypadek uznania, iż oskarżonyT. L. (1)popełnił zarzucone czyny, podniósł:
2. Na podstawieart. 438 pkt. 1)k.p.k.rażące naruszenie prawa materialnego, które niewątpliwie miało wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj.art. 12 k.k.w zw. zart. 115 § 2 k.k.poprzez niezasadne przyjęcie, że czyny opisane w pkt. I, II, III wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 15.11.2016 r. nie stanowią jednego czynu zabronionego opisanego wart. 286 §1 k.k.w zb. zart. 297 § 1 k.k.w zb. zart. 270 § 1 k.k.w zw. zart. 12 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k., podczas gdy czyny te stanowiły jeden czyn zabroniony podjęty w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru;
3. Na podstawieart. 438 pkt. 4)k.p.k.rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonegoT. L. (1)za przypisane mu przestępstwa z pkt. I - V oraz XI zaskarżonego wyroku oraz następnie w wyroku łącznym, podczas gdy uwzględnienie wszystkich okoliczności sprawy, właściwości i warunków osobistych sprawcy, jego zachowania się po popełnieniu zarzucanych czynów oraz naprawienie szkód [zgodnie z dyrektywą określoną wart. 53 §2 i 3 kk], a także wzgląd na cele zapobiegawcze i wychowawcze kary, jakie ma ona osiągnąć wobec skazanego, przemawiały za orzeczeniem kary w niższym rozmiarze.
Podnosząc powyższe zarzuty, wniósł o:
1) uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części ewentualnie
2) zmianę zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych czynów.
Ponadto
3) zasądzenie na moją rzecz kosztów pomocy prawnej świadczonej z urzędu za postępowanie apelacyjne według norm prawem- przepisanych w wysokości 150% stawki minimalnej. Jednocześnie oświadczam, że koszty te nie zostały uiszczone ani w całości, ani w części.
Obrońca oskarżonegoD. S.zaskarżonemu wyrokowi zarzucił obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. naruszenieart. 7 k.p.k.w zw. zart. 410 k.p.k.poprzez dowolną, a nie swobodną oraz wybiórczą i nieobejmującą wszystkich okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, ocenę dowodów, polegającą na uznaniu, że:
- [Zarzut 1] zeznania oskarżonegoS.są niewiarygodne, z uwagi na to, że musiał on wiedzieć, pozostając w związku z oskarżonymT. L. (1), żeT. L. (1)nie jest sędzią oraz nie posiada majątku - w tym spadku, podczas gdy sam fakt pozostawania w związku nie oznacza pełnej wiedzy o partnerze i jego sytuacji majątkowej, zaś oskarżonyT. L. (1)konsekwentnie przedstawiał się wszystkim jako sędzia i konsekwentnie płacił wysokie rachunki za oskarżonegoD. S.a z opinii biegłych wynika, żeT. L.ma zaburzenia osobowości (opinia sądowo-psychiatryczna Uzupełniająca z dn. 7.05.2016 r.) i posiada skłonności do instrumentalnego traktowania innych ludzi (opinia sądowo-psychiatryczna Uzupełniająca z dn. 6.01.2016 r.),
co doprowadziło do uznania, że oskarżonyD. S.był świadomy zamiaru, zachowań oraz przestępnych intencjiT. L. (1), a w konsekwencji do przyjęcia, że działał wspólnie i w porozumieniu zT. L. (1), co z kolei doprowadziło do przypisania oskarżonemuD. S.zarzucanych mu czynów;
- [Zarzut 2] oskarżonyD. S.musiał obejmować swoją świadomością przestępne działania oskarżonegoT. L., w tym brak dysponowania przezT. L.środkami pieniężnymi, a co za tym idzie, działał wspólnie i w porozumieniu z oskarżonymL.na szkodęspółek (...),R.iE. B., a także Kancelarii NotarialnejM. N.,T. G.N.,(...) spółka cywilna, bowiem był z nim w bliskich relacjach oraz był obecny przy wybieraniu mieszkań, ich oglądaniu, rozmowach w biurach deweloperów i uczestniczył w podpisywaniu umów notarialnych przenoszących własność, podczas gdy sam fakt pozostawania w związku, obecności przy wybieraniu mieszkań i ich oglądaniu a także rozmowach w biurach deweloperów i uczestniczenie w podpisywaniu umów notarialnych, nie oznacza pełnej świadomości i wiedzy o zachowaniach i przestępnych zamiarach partnera i jego sytuacji majątkowej,
co doprowadziło w konsekwencji do błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na uznaniu, że oskarżonyD. S.obejmował swoją świadomością przestępne działania oskarżonegoT. L.oraz działał wspólnie i w porozumieniu z oskarżonymT. L.na szkodęspółek (...),R.iE. B., a także Kancelarii NotarialnejM. N.,T. G.N.,(...) spółka cywilna, co z kolei doprowadziło do przypisania oskarżonemuD. S.zarzucanych mu czynów;
- [Zarzut 3] oskarżonyD. S.będąc obecnym przy zawieraniu umów w formie aktu notarialnego i będąc zobowiązanym do uregulowania należności za sporządzenie aktu notarialnego nabycia mieszkania i miejsca parkingowego obejmował swoim zamiarem także i działanie oskarżonegoL., podczas gdy nie znajduje to odzwierciedlenia w zebranym materiale dowodowym, w szczególności zaś co innego wynika z zeznańE. G.z dnia 10.03.2015 r.
co doprowadziło w konsekwencji do błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na uznaniu, żeD. S.obejmował swoim zamiarem przestępne działaniaT. L. (1), a co za tym idzie działał wspólnie i w porozumieniu zT. L. (1)na szkodę Kancelarii Notarialnej;
- [Zarzut 4] oskarżonyD. S.wspólnie z oskarżonymT. L. (1)przedstawiłP. K. (1), reprezentującemuspółki (...) Sp. z o.o.oraz(...) Sp. z o.o., podrobione potwierdzenia dokonania przelewów, podczas gdy z zeznań świadkaP. K. (1)złożonych w postępowaniu przygotowawczym (k. 775) odczytanych na rozprawie w dn. 13.02.2015 r. oraz potwierdzonych następnie przez świadkaP. K.(którego zeznania Sąd 1 instancji uznał w całości za wiarygodne), wynika, że wszystkie potwierdzenia przelewów otrzymał on wyłącznie od oskarżonegoT. L. (1),
co doprowadziło w konsekwencji do błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na uznaniu, żeD. S.działał wspólnie i w porozumieniu zT. L. (1)na szkodęspółek (...) Sp. z o.o.oraz(...) Sp. z o.o., używając przy tym podrobionych dokumentów, co z kolei doprowadziło do przypisania oskarżonemuD. S.zarzucanych mu czynów;
- [Zarzut 5] oskarżonyD. S.wspólnie zT. L. (1)uzgodnili zJ. B.reprezentującymspółkę (...)oraz podległą muJ. J. (2), zakup mieszkania dlaD. S.wraz z miejscem parkingowym oraz zakup mieszkania wraz z miejscem parkingowym dlaT. L. (1), podczas gdy z zeznań świadkaJ. B.złożonych na rozprawie w dniu 13.02.2015 r. oraz zeznań świadkaJ. J. (2)złożonych na rozprawie w dniu 11.12.2015 r. (które Sąd I instancji uznał w całości za wiarygodne) wynika, że cenę obu mieszkań negocjował oskarżonyL., jak również, że w sprawie braku płatnościJ. B.kontaktował się tylko zT. L. (1), zaśJ. J. (2)otrzymała sfałszowane potwierdzenia przelewów wyłącznie odT. L. (1),
co doprowadziło w konsekwencji do błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na uznaniu, żeD. S.działał wspólnie i w porozumieniu zT. L. (1)na szkodęspółki (...) Sp. z o.o., co z kolei doprowadziło do przypisania oskarżonemuD. S.zarzucanych mu czynów;
- [Zarzut 6] zeznania świadkaA. W. (2)są niewiarygodne w części, w jakiej przedstawiają oskarżonegoD. S.w korzystnym świetle, podczas gdy zeznania świadków są spójne i nie mogą być uznane za niewiarygodne wyłącznie z uwagi na dobre relacje łączące świadków z oskarżonym,
co doprowadziło w konsekwencji do uznania, że oskarżonyD. S.wiedział, żeT. L. (1)nie posiada majątku, co z kolei doprowadziło do przypisania oskarżonemuD. S.zarzucanych mu czynów.
Podnosząc powyższe zarzuty, na podstawieart. 427 § 1 oraz art. 437 § 2 k.p.k.wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od wszystkich zarzucanych mu czynów.
Natomiastprokuratorwyrokowi w zaskarżonej części zarzucił:
- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, a polegający na niesłusznym uznaniu, że oskarżonyT. L. (1)nie popełnił zarzucanego mu czynu zart. 286§lkk w z w zart. 12 k.k.( pkt 9 aktu oskarżenia) na szkodęW. S., co skutkowało uniewinnieniem oskarżonegoT. L. (1), podczas gdy w świetle materiałów uzyskanych zBanku (...)oraz wyjaśnieńD. S.prowadzą do wniosku przeciwnego
Na podstawieart. 427 § 1 k.p.k.iart. 437 k.p.k.wniósł o:
- uchylenie wyroku z dnia 15 listopada 2016 roku jedynie w części orzeczenia uniewinniającegoT. L. (1)od popełnienia zarzucanego mu czynu zart. 286 § 1 k.k.w z w zart. 12 k.k.( pkt 9 aktu oskarżenia) na szkodęW. S., z pkt XII tegoż wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.
Apelacje obrońców oskarżonych w większości nie zasługują na uwzględnienie, zaś zasadna w całości jest apelacja prokuratora.
Odnosząc się do apelacji obrońcy oskarżonegoT. L. (1)Sąd Apelacyjny stwierdza, iż oczywiście bezzasadny jest podniesiony przez niego zarzut obrazyart. 424 § 1 k.p.k.Skarżący bowiem nie wskazał w treści zarzutu i uzasadnieniu apelacji na czym polega naruszenie powołanego przepisu oraz jaki wpływ mogło mieć podniesione uchybienie na treść rozstrzygnięcia, skoro uzasadnienie wyroku zostało sporządzone po jego wydaniu. Autor apelacji nie dostrzegł przy tym, iż zgodnie z treściąart. 455a k.p.k., nie można uchylić wyroku z tego powodu, iż uzasadnienie nie spełnia wymogów określonych wart. 424 k.p.k.
Odnosząc się do zarzutów podniesionych przez tegoż obrońcę w pkt 2 – 5 apelacji Sąd Apelacyjny dostrzega, że skarżący całkowicie pominął istotną okoliczność, iż oskarżonyT. L. (1)swoją postawą w toku postępowania karnego uniemożliwił przeprowadzenie wnioskowanych przez niego badań. W związku z odmową poddaniu się badaniom, ich przeprowadzenie nie było możliwe, a zatem zarzut obrońcy w powyższym zakresie uznać należy za oczywiście bezzasadny. Nadto podkreślić należy, iż w świetle opinii biegłych psychiatrów, niemożność przeprowadzenia badań uzupełniających oskarżonego nie stanowiło przeszkody do wydania jednoznacznej opinii sądowo psychiatrycznej, a zatem nie miało wpływu na treść wyroku w niniejszej sprawie.
Podnosząc zarzut obrazyart. 170 § 1 pkt 2 i 3 k.p.k.skarżący nie podniósł żadnej argumentacji wskazującej na to, iż oddalenie wniosku o dopuszczenie dowodu z zeznańM.W.mogło mieć jakikolwiek wpływ na treść wyroku. W związku z tym zarzut w powyższym zakresie nie zasługuje na uwzględnienie.
Odnosząc się zaś do podniesionych przez skarżącego zarzutów obrazyart. 7 k.p.k.iart. 410 k.p.k.należy podkreślić, iż w świetle jednolitego i utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego:
1
przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochronąprzepisuart. 7 k.p.k., jeśli tylko:
-
jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy,
stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego,
jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (vide m.in.: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2006 r., II KK 12/06, LEX nr 193084; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2004 r., sygn. WK 26/03, OSNwSK 2004/1/53; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 stycznia 2004 r., sygn. V KK 60/03, LEX nr 104378; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 lipca 2003 r., sygn. V KK 375/02, LEX nr 80278; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 17 stycznia 2001 r., sygn. II AKa 255/00, Prok. i Pr. 2002/10/22);
2
natomiastnaruszenieart. 410 k.p.k.następuje poprzez oparcie wyroku na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej, bądź też przez pominięcie przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności tak korzystnych, jak i niekorzystnych dla oskarżonego (vide m.in.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 września 2004r., sygn. IV KK 102/04, LEX nr 126693). Sąd powinien opierać swoje ustalenia faktyczne jedynie na dowodach przeprowadzonych na rozprawie głównej, a więc tych, do których strony mają dostęp w toku rozprawy, wskutek czego mogą realizować swoje uprawnienia np. poprzez zadawanie pytań o składanie oświadczeń. Nie stanowi zaś naruszenia przepisuart. 410 k.p.k.dokonanie takiej czy innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie (vide m. in.: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 2 czerwca 2002 r., sygn. V KKN 34/01, LEX nr 53912).
Odnosząc się do realiów niniejszej sprawy Sąd Apelacyjny stwierdza, iż nie zasługuje na uwzględnienie zarzut obrazyart. 7 k.p.k., gdyżSąd I instancji ujawnił prawidłowo całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie i mającego wpływ na treść rozstrzygnięcia oraz poddał go wnikliwej ocenie, której przedmiotem były zarówno dowody korzystne, jak i niekorzystne dla oskarżonegoT. L. (1).
W szczególności przedmiotem wnikliwych rozważań Sądu I instancji były zarówno wyjaśnienia oskarżonego, jak i zeznania świadków, na które powołuje się skarżący w apelacji.
W tym stanie rzeczy, za pozbawiony podstaw uznać należy podniesiony przez niego zarzut obrazyart. 410 k.p.k.Podkreślić w tym miejscu należy, iż sposób sformułowania powyższego zarzutu i jego uzasadnienie, wskazuje na całkowity brak zrozumienia istoty powołanego wyżej przepisu.
W świetle orzecznictwa Sądu Najwyższego naruszenieart. 410 k.p.k.następuje poprzez oparcie wyroku na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej, bądź też przez pominięcie przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności tak korzystnych, jak i niekorzystnych dla oskarżonego (por. m.in.: wyrok SN z dnia 17 września 2004 r., sygn. IV KK 102/04, LEX nr 126693).
Natomiast nie stanowi naruszenia przepisuart. 410 k.p.k.dokonanie takiej czy innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie (por.: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 2 czerwca 2002 r., sygn. akt V KKN 34/01, LEX nr 53912).
Dokonując oceny powyższych dowodów, Sąd Okręgowy swoje stanowisko wyczerpująco uargumentował w uzasadnieniu wyroku, zgodnie z wymogami określonymi wart. 424 §1 k.p.k., zaś argumentację tą, jako logiczną i przekonującą podziela w całości Sądu Apelacyjny. Ponowne jej przytaczanie jest niecelowe, albowiem skarżący może się z nią zapoznać uważnie czytając uzasadnienie.
W ocenie Sądu Apelacyjnego, ocena całości materiału dowodowego, dokonana przez Sąd I instancji, nie narusza w żaden sposób zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a więc pozostaje pod ochronąart. 7 k.p.k.
Oceny tej nie podważa w najmniejszym stopniu powołana przez skarżącego w treści zarzutu i uzasadnieniu apelacji argumentacja, która w istocie jest polemiką z prawidłową oceną dowodów dokonaną przez Sąd I instancji.
W takich samych kategoriach Sąd Apelacyjny ocenia zarzuty podniesione przez obrońcę oskarżonegoD. S..
Odmawiając wiary wyjaśnieniom oskarżonegoD. S.Sąd Okręgowy swoje stanowisko wyczerpująco uargumentował w uzasadnieniu wyroku. Argumentację tą podziela w całości Sąd Apelacyjny, zaś ponowne jej przytaczanie nie jest celowe. Należy jedynie podkreślić, iż Sąd Okręgowy trafnie ocenił wyjaśnieniaD. S.w kontekście całokształtu jego działalności oraz podjętych przez niego wspólnie zT. L. (1)działań. Zgodzić się należy z oceną, iż wyjaśnieniaD. S.dotyczące braku świadomości co do statusu zawodowego i majątkowegoT. L. (1)pozostają w rażącej sprzeczności z podstawowymi wskazaniami wiedzy, doświadczenia życiowego i logiki.
Mając powyższe na względzie, Sąd Apelacyjny uznał, iż zarzuty apelacyjne podniesione przez obrońcę oskarżonegoD. S.nie zasługują na uwzględnienie.
Natomiast w ocenie Sądu Apelacyjnego zasadny jest podniesiony przez obrońcęT. L. (1)zarzut rażącej niewspółmierności kary.
Sąd Okręgowy wprawdzie prawidłowo ustalił, iż obaj oskarżeni po popełnieniu przestępstw podjęli działania faktyczne i prawne w wyniku których naprawili wyrządzoną nimi szkodę, doprowadzając do zwrotnego przeniesienia nabytych bezprawnie nieruchomości na rzecz pokrzywdzonych. Jednakże powyższej bardzo istotnej okoliczności nie docenił należycie przy wymiarze kary pozbawienia wolności.
W ocenie Sądu Apelacyjnego w kontekście podjętych przez oskarżonych działań skutkujących naprawieniem wyrządzonej szkody, wymierzone im kary pozbawienia wolności nosząc znamiona rażącej niewspółmiernej surowości.
Na uwzględnienie zasługuje także apelacja prokuratora, której zasadność potwierdza pisemne oświadczenie złożone przez oskarżonegoT. L. (1)po wydaniu wyroku. Wynika z niego, iż tenże oskarżony przyznaje się do popełnienia przestępstwa zarzucanego mu w pkt 9 aktu oskarżenia popełnionego na szkodęW. S., od popełnienia którego został uniewinniony. Okoliczności zawarte w oświadczeniu oskarżony potwierdził na rozprawie apelacyjnej. Nadto do akt sprawy załączone zostało oświadczenie pokrzywdzonegoW. S., zgodnie z którym wyraził on wolę złożenia zeznań obciążających oskarżonegoT. L. (1).
W świetle powyższych nowych okoliczności, nie znanych Sądowi I instancji, zachodzi konieczność ponownego przeprowadzenia postępowania dowodowego w powyższym zakresie. Z uwagi na treśćart. 454 § 1 k.p.k.postępowanie dowodowe w powyższym zakresie winno być przeprowadzone przez Sąd I instancji.
Mając na względzie przytoczoną argumentację Sąd Apelacyjny uchylił zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonegoT. L. (1)w zakresie czynu zarzucanego mu w pkt 9 aktu oskarżenia i sprawę przekazał Sądowi Okręgowemu w Warszawie do ponownego rozpoznania. Natomiast w pozostałej części zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że wymierzoną oskarżonemuT. L. (1)karę łączną pozbawienia wolności złagodził do lat 5, zaś karę łączną wymierzoną oskarżonemuD. S.złagodził do lat 2. W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.
Rozpoznając ponownie sprawę Sąd Okręgowy winien ograniczyć postępowanie dowodowe do przesłuchania oskarżonegoT. L. (1)oraz świadkaW. S.i po przeprowadzeniu oceny tychże dowodów zgodnie z zasadami określonymi wart. 7 k.p.k., dokonać prawidłowych ustaleń faktycznych i w oparciu o nie wydać rozstrzygnięcie w sprawie. | ```yaml
court_name: Sąd Apelacyjnyw Warszawie
date: '2017-07-19'
department_name: II Wydział Karny
judges:
- Małgorzata Janicz
- Marek Motuk
- Paweł Rysiński
legal_bases:
- art. 286 § 1 k.k.
- art. 427 § 1 oraz art. 437 § 2 k.p.k.
recorder: st. sekr. sąd. Łukasz Jachowicz
signature: II AKa 84/17
``` |
155005200001006_II_K_000773_2012_Uz_2013-05-27_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt II K 773/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 27 maja 2013 r.
Sąd Rejonowy w Lubaniu w II Wydziale Karnym w składzie:
PrzewodniczącySSR Bartosz Gajewski
ProtokolantMałgorzata Łasecka
w obecności Prokuratora --/--
po rozpoznaniu dnia 27.05.2013 r. sprawy karnej
1
P. K. (1), s.Z.iK.z d.K.,
ur. (...)wO.,
oskarżonego o to, że:
będąc prezesem spółki z o.o.(...)z siedzibą(...)-(...) S.,J.ul. (...)i będąc na podstawie prawa uprawnionym i zobowiązanym do prowadzenia spraw gospodarczych tej spółki, prowadził w okresie od 08.09.2010r. do 16.09.2011r. w lokalu „(...) .H.U. (...), Punkt SprzedażyW., nr dz.(...)N.”, gry na automacie o nazwie(...)o nr fabrycznym(...), posiadającym poświadczenie rejestracji GL-7240-(...), wbrew przepisomUstawy z dn. 19.11.2009r. o grach hazardowych(Dz.U. Nr 201, poz. 1540),
tj. o przestępstwo skarbowe określone wart. 107 § 1 kksw zw. zart. 9 § 3 kks,
2
D. M.,c.J.iM.z d.S.,
ur. (...)wZ.,
oskarżonej o to, że:
w okresie od 08.09.2010r. do 16.09.2011r. będąc właścicielkąfirmy (...).H.U. –D. M.” –(...)-(...) N., nrdziałki (...), udzielała pomocyP. K. (1), pełniącemu funkcję Prezesa ZarząduFirmy (...) Sp. z o.o.z siedzibą w(...)-(...) S.,J.ul. (...), w popełnieniu przestępstwa polegającego na prowadzeniu wbrew przepisomustawy z dnia 19.11.2009r. o grach hazardowych(Dz.U. Nr 201, poz. 1540) gier hazardowych na automacie do gry(...), o nr fabrycznym(...)poprzez udostępnianie części lokal w „P.H.U. (...)– Punkt SprzedażyW., nr dz.(...)N.”, w którym w okresie od kwietnia 2011r. do 16.09.2011r. zaprzestano prowadzenia działalności handlowej – usługowej, na wystawienie automatu do gry oraz prowadzenia gry na tym automacie,
tj. o przestępstwo skarbowe określone wart. 8 § 3 kkw zw. zart. 107 § 1 kks,
I uniewinniaP. K. (2)od popełniania zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie 1 w części wstępnej wyroku,
II uznaje oskarżonąD. M.za winną tego, że będąc właścicielkąfirmy (...).H.UD. M.,(...)-(...) N.na podstawie umowy z dnia 28.07.2008 roku odo dnia 08.09.2010 r. udostępniła do urządzenia gry na automacie należącym dofirmy (...) sp. z o. o.z siedzibą wS.cześć lokalu znajdującego się wN.(...)-818 i prowadziła tam, wbrewart. 30 ustawy z dnia 29 lipca 1992 r. o grach i zakładach wzajemnych, na automacie(...)o numerze fabrycznym(...)grę, w sytuacji gdy w przedmiotowym lokalu nie prowadzono działalności usługowej, handlowej ani gastronomicznej tj. o przestępstwo skarbowe zart.107 § 1 kksi za to na podstawieart. 107 § 1 kkswymierza jej karę grzywny w wysokości 40 (czterdziestu) stawek dziennych przy przyjęciu, iż jedna stawka dzienna równoważna jest kwocie 60 (sześćdziesięciu) złotych,
III na podstawieart. 632 ust. 2 k.p.k.kosztami postępowania w części uniewinniającejP. K. (1)tj. ½ kosztów obciąża Skarb Państwa, w pozostałym zaś zakresie, na podstawieart. 627 kpkkosztami postępowania obciąża oskarżonąD. M., lecz na podstawieart. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnychnie wymierza jej opłaty.
UZASADNIENIE
W dniu 28.07.2008 r.(...)zawarła zfirma (...) sp. z o.o.umowę „najmu i współpracy” lokalu położonego wN.(...)
(...), który był przez nią z kolei dzierżawiony od Stacji Paliw(...). Jednym z obowiązków wynajmującejD. M.było współdziałanie w instalowaniu automatów, a nadto posiadanie w miejscu urządzenia gry wszelkich dokumentów, przekazanych przez najemcę, a wymaganych stosownymi przepisami prawa. Nadto zobowiązała się do swobodnego udostępnienia gry na automacie w godzinach otwarcia lokalu, chronienia automatów przed zniszczeniem oraz nie eksploatowania w przedmiotowym lokalu w okresie obowiązywania umowy innych automatów o niskich wygranych należących do niej lub osób trzecich. WynagrodzenieD. M.stanowiło procentowy udział w kwocie miesięcznego dochodu wynikającego z eksploatacji automatu.
(dowód: umowa najmu – k. 291, k. 295)
W dniu 31.10.2008 r. Dyrektor Izby Skarbowejw.W.wydał decyzję zmieniającą decyzję z dnia 29.05.2008 r. i udzielił zezwoleniaspółce (...)na prowadzenie w punktach gier działalności na automatach o niskich wygranych między innymi wfirmie (...).H.UD. M.wN.(...)(...). Następnie postanowieniem z dniu 08.09.2010 r. wydanym przez Naczelnika Urzędu Celnego wL.zatwierdzono zmianę akt weryfikacyjnych zatwierdzając eksploatację z dniem 09.08.2010r. w lokaluD. M.automatu do gier(...)nr(...). W dniu 08.09.2010 r.firma (...)dostarczyła do w/w lokalu automat do gier o niskich wygranych(...)nr fabr.(...), które to urządzenie w dniu 01.12.2008 r. uzyskało pozytywną opinię techniczną, wydaną przez upoważnioną przez Ministra Finansów Politechnikę(...)i stwierdzającą, iż tenże automat spełnia warunki stawiane przepisami automatom do gier o niskich wygranych. Termin ważności opinii ustalono do dnia 31.12.2014 r. W dniu wstawienia automatu został protokolarnie przez służby celne sprawdzony, między innymi pod kątem prawidłowości założonych plomb, oznakowania i wymaganej przepisami dokumentacji. Z tym tez dniem został formalnie dopuszczony do eksploatacji.
(dowód: decyzja – k. 207, postanowienie – k. 225, opinia – k. 241, protokół k. 226)
W dniu 28.04.2011 r., w związku z informacją o włamaniu do automatu, funkcjonariusze Urzędu Celnego wL.przeprowadzili kontrole w lokaluD. M., który był wówczas zamknięty. Stwierdzono, że w miejscu tym nie jest prowadzona działalność gospodarcza.D. M.przyjeżdżała do lokalu raz w miesiącu celem rozliczenia czynszu dzierżawnego. Klucze były w posiadaniu pracowników stacji benzynowej, którzy otwierali i zamykali pomieszczenie, gdzie znajdował się automat. Ustalono nadto, że urządzenie nie posiadało – poza uszkodzony klawiszem - żadnych śladów włamania.
Następnie w dniu 16.09.2011 r. przeprowadzono kolejną kontrolę w tym lokalu. Wtedy też ustalono, że urządzenie do gier znajdowało się w zaniedbanym pomieszczeniu, gdzie nie było oznak mającej być w tym miejscu prowadzonej działalności gospodarcze w postaci sprzedaży winiet. Znajdowało się tam jedno krzesło i lada. Lokal był zniszczony i zabrudzony.D. M.nie było na miejscu.
Poddany eksperymentowi automat(...)nr(...)posiadał gry o charakterze losowy, a ich wynik był niezależny od gracza. Nadto urządzenie umożliwiało prowadzenie gier za maksymalna stawkę w jednej grze 2,50 złotego, do wartości wygranej przewyższającej kwotę 60 złotych. Wygrane punktowe pozwalały na kontynuację i rozgrywanie kolejnych gier przedłużając w ten sposób jej czas.
Automat posiadał liczne oznaki użytkowania, bez śladu naruszenia plomb celnych.
(dowód: zeznaniaK. A.– k. 261, k. 392,E. R.– k. 64, 145, k. 391,R. C.– k. 391,A. C.– k. 392,P. K.– k. 25, k. 392, k. 71,M. S.– k. 392v,A. B.– k. 276, protokół kontroli – k. 3, k. 27, protokół oględzin – k. 144, opinia k. 170)
P. K. (1)jest jedynym właścicielemspółki (...) sp. z o.o.i jednocześnie pełni w niej funkcję członka zarządu, który posiada samodzielne uprawnienia do reprezentowania spółki na zewnątrz, składania oświadczeń woli i podpisywania oświadczeń w imieniu tego podmiotu.
(dowód: wyciąg krs – k. 212).
W swoich wyjaśnieniach oskarżeni nie przyznali się do zarzucanego im czynu.
P. K. (1)odmówił składania wyjaśnień, aD. M.utrzymywała, że w lokalu prowadziła działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży winiet. Twierdziła, że gdy zachodziła potrzeba, to ona była pod telefonem i przyjeżdżała na miejsce do klienta.
P. K. (1)ma 42 lat. Ma na utrzymaniu 3 dzieci. Prowadzi działalności, z której według oświadczenia uzyskuje dochód 10000 złotych miesięcznie. W przeszłości nie był karany.
D. M.ma 53 lata. Nie ma nikogo na utrzymaniu. Prowadzi działalność gospodarczą i uzyskuje dochód w wysokości 4000 złotych. W przeszłości nie była karany.
Oskarżeni nie cierpią na schorzenia natury psychologicznej psychiatrycznej lub neurologicznej.
(dowód: wyjaśnienia oskarżonych – 289, 390, k. 252, informacja zK.– k. 266, k. 267)
Sąd Rejonowy zważył co następuje:
Odnosząc się w pierwszej kolejności do twierdzeń oskarżonejD. M.to zważyć należy, że w kwestiach istotnych dla inkryminowanego jej zarzutu Sąd uznał je za niewiarygodne. W szczególności nie sposób podzielić tych jej wyjaśnień gdy konsekwentnie utrzymywała, że prowadziła działalność gospodarcza w lokalu wN.(...)(...)Ta okoliczność bowiem nie znajduje potwierdzenia nie tylko w ustaleniach poczynionych przez funkcjonariuszy służby celnej, którzy zbieżnie zrelacjonowali, iż w pomieszczeniach gdzie znajdował się automat panował bałagani oraz brud i nie było oznak prowadzenia jakiekolwiek sprzedaży winiet, lecz również w tym fragmencie wyjaśnienia te pozostają w sprzeczności z twierdzeniami pracowników stacji benzynowej, którzy także wspólni przyznali, iżD. M.przyjeżdżał doN.raz, dwa razy w miesiącu, celem rozliczenia czynszu za dzierżawione pomieszczenie.
W tym stanie rzeczy nie może być wątpliwości, że zapewnienia oskarżonej o wykonywaniu czynności handlowej w przedmiotowym lokalu są nieprawdziwe.
P. K. (1), nie przyznając się do zarzucanego czynu , skorzystał ze swojego prawa i odmówił składania wyjaśnień.
Przechodząc do oceny zeznań świadków to podkreślić należy, że Sąd nie znalazł żadnego racjonalnego argumenty, by ich relacje pozbawić waloru wiary.
Przede wszystkim jako wiarygodne Sąd ocenił zeznania funkcjonariuszy służby celnej, którzy przeprowadzali kontrolę przedmiotowego automatu.R. C.,A. C. (2)iE. R. (2)to osoby postronne, nie zainteresowane konkretnym rozstrzygnięciem, a jednocześnie zeznające spontanicznie, bezrefleksyjnie i w sposób w jaki zapamiętali opisywane zdarzenia. Nadto wymienieni świadkowie pozostawali w swych twierdzenia stali i konsekwentni, a zatem nie było powodów by im nie zawierzyć. Podobnie i z tych samych przyczyn ocenić należy relacjęK. A. (2),M. S. (2),A. B. (2)orazP. K. (4). W ocenie Sądu również ci świadkowie w sposób prawdziwy i rzetelny opisali zasady panujące w lokalu, w tym reguły jego udostępniania osobom grającym i częstotliwość wizytD. M..
W ocenie Sądu na przymiot wiarygodności zasługują również dokumenty załączone do akt sprawy. W związku z faktem, iż zostały one sporządzone bądź to przez właściwe organy, w granicach przysługujących im kompetencji oraz w formie przewidzianej przez przepisy, bądź też ich treść nie była podważana, Sąd nie znalazł żadnych podstaw do podważenia ich autentyczności, czy też prawdziwości zawartych w nich twierdzeń.
Poddając natomiast merytorycznej analizie zasadność postawionego zarzutu i odnosząc się w pierwszym rzędzie do czynu inkryminowanegoP. K. (1)zważyć trzeba, że zarzut popełnienia czynu zart. 107 § 1 k.k.s.okazał się bezzasadny i to co najmniej z dwóch powodów.
Analizując okoliczności zdarzenia na płaszczyźnie znamion podmiotowych tego czyny zauważyć trzeba, że ustawodawca założył karalność tego przestępstwa gdy sprawca działa umyślnie w sposób bezpośredni – chcąc popełnił ten występek – oraz ewentualny – przewidując, że go popełnia i godząc się z tym. Zdaniem Sądu rozpoznającego sprawę niniejsza, w jej realiach nie sposóbP. K. (1)przypisać zamiaru popełnienia przestępstwa w którejkolwiek z wymienionych form winy. Godzi się bowiem zauważyć, że żaden ze zgromadzonych w sprawie dowodów, chociażby w sposób pośredni, nie wskazywał na fakt, iż oskarżony wiedział lub przewidywał, iż automatB.H.należący do jego firmy, a wstawiony w lokalu najmowanym odD. M.może nie spełniać wymogów zakreślonych przepisami ustawy, a konkretnieart. 129 ust. 3 ustawy z 19.11.2009 o grach hazardowych. Po pierwsze podkreślić należy, co niewątpliwie zostało ustalone w sprawie, że automat przed dopuszczeniem do użytkowania uzyskał pozytywną, ważną i niezakwestionowaną opinię techniczna Jednostki Badającej Politechniki(...), która badała urządzenie pod kątem ustalenia, czy spełnia wymogi automatu o niskich wygranych zakreślone przepisami w/w ustawy. Po drugie, przed faktycznym rozpoczęciem eksploatacji automatu, został on, w lokalu wN., dodatkowo sprawdzony przez właściwe służby celne i wówczas to, wobec braku jakikolwiek zastrzeżeń, dopuszczono go do użytkowania (vide: k. 226). To kończyło pozytywnie wielostopniowy proces jego rejestracji. Po trzecie wreszcie w toku postępowania oskarżyciel nie tylko nie wykazał, aby od czasu wstawienia automatu do lokalu, do czasu jego zabezpieczenie na skutek przeprowadzonej kontroli, doszło do ingerencji w jego oprogramowanie w taki sposób, że powstała możliwość gry za zwielokrotnioną stawkę wyższą niż przewiduje to ustawa dla automatów o niskich wygranych, lecz także nie udowodnił, iż ingerencja ta była za wiedzą i zgodą oskarżonego.
Konkludując tę część rozważań zgodzić się należy z poglądem wyrażony w postanowieniu SN z 03.12.2010 r. (V KK 190/10), że skoro kwestia możliwości gry na przedmiotowym automacie za zwielokrotniona stawkę w wyniku kontynuacji gry była w polu widzenia osób urzędowo powołanych do określenia jego właściwości, a w opinii technicznej uznano, że właściwości automatu nie dyskwalifikują urządzenia jako automatu o niskich wygranych, to imputowanie oskarżonemu świadomości jego użytkowania jako niezgodnego z ustawą oznaczałoby nałożenie na niego obowiązku i odpowiedzialności ponad wymóg ustawy.
Inną kwestią zaś jest, że w ocenie Sądu uznać należy, iż art. 129 ustawy posiada cechy przepisu technicznego, a to w świetle wyroku Trybunału Sprawiedliwości z 19.07.2012 r. w sprawach C 213/11, C 214/11 i C 217/11 oznacza, iż aby mógł on obowiązywać w krajowym systemie prawnym, konieczna jest jego notyfikacja, która do dnia wyrokowania w sprawie nie nastąpiła. W wymienionym orzeczeniu TS stwierdził, iż przepis art. 129 ustawy jest potencjalnym przepisem technicznym. Rolą Sądu orzekającego
in concretojest zatem ustalenie, czy przepis ten wprowadza warunki mogące mieć istotny wpływ na właściwości lub sprzedaż produktów. Oczywistym, nawet bez głębszej analizy jak uczynił do Wojewódzki Sadu Administracyjny w Gdańsku w wyroku z 20.11.2012 r. (III SA/Gd 513/12), że stopniowe wygaszanie zezwoleń na urządzanie gier na automatach o niskich wygranych spowoduje zasadnicze zmiany w rynku sprzedaży tych urządzeń. Założenie takie wynika z faktu, że ilość kasyn, do których automaty o niskich wygranych – po ich przeprogramowaniu – będą mogły trafić jest ograniczona i wynosi w skali kraju w stosunku do liczby mieszkańców poszczególnych województw 52. Zważywszy zaś, że w każdy kasynie może być maksymalnie 70 takich automatów, to przy założeniu, że ilość urządzeń tego typu w kasynach będzie maksymalna, na rynku pozostanie prawnie zarejestrowanych 3640 sztuk automatów, wobec obecnie funkcjonujących 53 156 sztuk (dane – wyrok WSA w Gdańsku - III SA/Gd 513/12). Stąd też za słuszną uznać należy konstatację, że przepis art. 129 ustawy w zakresie w jakim reguluję kwestię zezwoleń na prowadzenie gier na automatach o niskich wygranych ma charakter techniczny, bowiem wywiera istotny wpływ na ich sprzedaż, co rodzi konsekwencje jego notyfikacji. Skoro zaś procedury powyższej dotychczas nie przeprowadzono, to przepis ten nie może być stosowany w stosunku do podmiotów gospodarczy, takich jak(...) sp. z o.o.
Jakkolwiek Sąd zauważa, że kwestia wyżej omówiona przy rozpoznaniu niniejszej sprawy wartość drugorzędną, tym niemniej jest o tyle istotna, o ile treść art. 129 ust. 1 i ust. 2 nie sposób oddzielić od art. 129 ust. 3. Innymi słowy zakwestionowanie jako obowiązującego art. 129 ust. 1 i 2 w konsekwencji rodzi konieczność kontestacji także ust. 3 tego przepisu, który to opisuje cechy automatu o niskich wygranych.
W wszystkie te naprowadzone argumenty spowodowały, że Sąd rozpoznając niniejszą sprawę uniewinnił oskarżonego od stawianego mu zarzutu.
Odmienne stanowisko Sąd zajął jednak oceniają postępowanieD. M.. Przepisart. 30 ustawy z 29.07.1992 r. o grach i zakładach wzajemnych, który z mocyart. 129 ust. 1 ustawy z 19.11.2009 r. o grach hazardowychobowiązuje stanowi, iż punkt gry na automatach o niskich wygranych mogą być usytuowane w lokalach gastronomicznych, handlowych lub usługowych oddalonych co najmniej 100 metrów od szkół placówek oświato- wychowawczych opiekuńczych oraz ośrodków kultu religijnego. Zatem warunkiem prawnym określonym w/w przepisem eksploatacji automatu w lokalu dzierżawionym przezD. M.było, aby oskarżona prowadziła tam działalność gospodarczą – handlową, gastronomiczną, usługową. Przy czym założyć należy, że nie chodzi o to, by taka forma aktywności przedsiębiorcy znajdowała odzwierciedlenie jedynie w dokumentach rejestracyjnych, lecz o to, by działalności ta rzeczywiście istniała. Tymczasem z postępowania dowodowego przeprowadzonego w sprawie niezbicie wynika, iż w pomieszczeniu gdzie znajdował się automat oznak takie działalności nie było. Przypomnieć wypada, że nie tylko zeznania funkcjonariuszy celnych, ale i pracowników stacji benzynowej dowodzą, że lokal był zapuszczony, zniszczony, panował w nim bałagan, a sama oskarżona przyjeżdżała do miejsca rzekomej działalności raz, dwa razy w miesiącu. Nadto w lokalu tym oprócz krzesła i lady po starym barze, żadnych urządzeń biurowych nie było. Tym samym nie sposób uznać, że pomieszczenie znajdujące się wN.(...)(...)było lokalem o jakich mowa w art. 30 ustawy.
W tym stanie rzeczy nie może być wątpliwości, że oskarżona nie spełniła wymienionego wymogu ustawowego, co w konsekwencji doprowadziło do wypełnienia znamion czynu zart. 107 § 1 k.k.s.
W tym miejscu nadmienić także trzeba, że zdaniem SąduD. M.prowadziła w przedmiotowym lokalu grę na automacie w rozumieniu inkryminowanego jej przestępstwa. Słusznie bowiem w literaturze podnosi się czym innym jest tu urządzanie gry i zakładu wzajemnego lub prowadzenie działalności w zakresie gier i zakładów, a czym innym prowadzenie gry lub zakładu. To pierwsze wymaga bycia określonym podmiotem uprawnionym do uzyskania zezwolenia na urządzenie gry lub zakładu lub na prowadzenie działalności w zakresie gier i zakładów, a wcześniej ustalenia ich regulaminu, z określeniem w nim także wygranych, terminu i miejsca gry lub zakładu oraz praw i obowiązków ich uczestników, zapewnienia stosownych zabezpieczeń i spełnienia określonych warunków, od jakich ustawa uzależnia zorganizowanie (urządzenie) danej gry lub zakładu lub działalności w tym zakresie (zob. np. art. 3, 4 ust. 1, art. 5-7, 11 ust. 2, 5 i 5a, art. 13-15b, art. 22, 24, 32-36 czy 39 u.g.z.w.). To drugie, czyli prowadzenie gry bądź zakładu wzajemnego, a nie działalności w tym zakresie, wiąże się z samym ich realizowaniem, co wymaga też uwzględnia przez prowadzącego konieczności przestrzegania wymogów prawidłowego organizowania gry lub zakładu zarówno od strony technicznej, organizacyjnej, realizacji wygranych itd. (np. art. 11 ust. 1, 3 i 4, art. 17-19 czy 23 u.g.z.w.). W konsekwencji uznać należy, że urządzanie gier lub zakładów zdaje się jednak pojęciem szerszym niż samo ich prowadzenie (tak też Komentarz do art. 107 kodeksu karnego skarbowego (Dz.U.07.111.765), [w:] T. Grzegorczyk, Kodeks karny skarbowy. Komentarz, LEX, 2009, wyd. IV.).
Jest niewątpliwym w świetle zgromadzonych dowodów, że o ile w przypadkufirmy (...) sp. z o.o.można mówić o urządzeniu gry, o tyle w przypadkuD. M.mamy do czynienia z prowadzeniem gry na automacie o niskich wygranych. Wskazuje na to, co godzi się zaakcentować, uważna lektura postanowień umowy (§ 2 i § 3) o znamiennie brzmiącym tytule – „umowa najmu i współpracy”. Z jej treści wynika, iż to na oskarżonej ciążył obowiązek spełnienia wymogów natury technicznej i organizacyjnej w zakresie urządzonej przezspółkę (...)gry na przedmiotowym automacieB.H.co przekonuje do stanowiska, iż w istocie prowadziła ona grę na automacie w lokalu położonym wN.
(...)(...). Pogląd ten jest tym bardziej uzasadniony, że czynsz najmu został określony jako procentowy udział w zyskach jakie przynosił automat.
Mając to na względzie i stwierdzając, że wobec braku spełnienia warunku ustawowego w zakresie wykonywania w lokalu działalności w zakresie gastronomicznym, handlowym lub usługowym, zdaniem SąduD. M.wypełniła znamiona czynu zart. 107 § 1 k.k.s.
W ocenie Sądu oskarżona popełniła przestępstwo w zamiarze bezpośrednim, wiedząc, że je popełnia i chcąc tego. Ocena tak wynika z faktu, iż została przezspółkę (...)pouczona o konieczność zapewnienia warunków ustawowych do eksploatacji automatu do gie o niskich wygranych (vide: pismo – k. 33), i mimo tego, warunków tych nie spełniła. Tym samym miała świadomość, iż jej działanie jest sprzeczne z ustawą, a konkretnie zart. 30 ustawy o grach i zakładach wzajemnych.
W tej sytuacji Sąd uznał winę i sprawstwoD. M.za udowodnioną.
Jako osoba zdrowa, oskarżona była zdolna do ponoszenia winy w sprawie.
Wymierzając jej karę grzywny, Sąd uwzględnił wszystkie okoliczności o jakich mowa wart. 53 i n. k.k.a także przedstawione poniżej okoliczności obciążające i łagodzące, a w szczególności baczył by orzeczona kara była adekwatna do stopnia winy oskarżonego.
Jako okoliczność obciążająca Sąd potraktował działanie oskarżonej umyślnie w zamiarze bezpośrednim, przez znaczny okres czasu.
Sąd nie dopatrzył się okoliczności łagodzących.
Sąd uwzględnił także przy wymiarze kary stopień społecznej szkodliwości tego czynu, który określił jako średni (zamiar bezpośredni oraz naruszenie istotnego warunku przy eksploatacji automatu o niskich wygranych) oraz potrzebę kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.
W tych okolicznościach Sąd uznał, że właściwym będzie wymierzenie kary oskarżonej grzywny w wymiarze 40 stawek dziennych przy przyjęciu, iż jedna stawka równoważna jest kwocie 60 złotych. Ustalając wysokości stawki dziennej Sąd uwzględnił miesięczny dochód oskarżonej.
O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie przepisów powołanych w pkt III części dyspozytywnej wyroku | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Lubaniu
date: '2013-05-27'
department_name: II Wydział Karny
judges:
- Bartosz Gajewski
legal_bases:
- art. 107 § 1 k.k.s.
- art. 53 i n. k.k.
- art. 30 ustawy z dnia 29 lipca 1992 r. o grach i zakładach wzajemnych
- art. 632 ust. 2 k.p.k.
- art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych
- art. 129 ust. 1 ustawy z 19.11.2009 r. o grach hazardowych
recorder: Małgorzata Łasecka
signature: II K 773/12
``` |
150510100000503_I_C_000530_2017_Uz_2017-10-12_002 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt I C 530/17
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 12 października 2017 r.
Sąd Rejonowy w Zambrowie Wydział I Cywilny w składzie:
Przewodniczący SSR Tomasz MakarukProtokolant Jadwiga Styła
po rozpoznaniu w dniu 12 października 2017 r. w Zambrowie na rozprawie
sprawy z powództwae. (...)wW.
przeciwkoA. B.
o zapłatę 6.213,15 zł
I
Powództwo oddala;
II
zasądza od powodae. (...)wW.na rzecz pozwanegoA. B.kwotę 1.817,00 (jeden tysiąc osiemset siedemnaście i 00/100) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego.
Sygn. akt I C 530/17
UZASADNIENIE
Powóde. (...)z siedzibą wW.wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanegoA. B.kwoty 6.213,15 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Nadto domagał się zasądzenia kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwu strona powodowa podała, że wierzyciel pierwotny tj.(...) Sp. z o. o.wW.wystawił pozwanemurachunek o numerze (...)za nielegalny pobór energii elektrycznej. Strona pozwana nie wywiązała się z zobowiązania i nie uregulowała swojego zadłużenia względem(...) Sp. z o. o.wW., który na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 2 grudnia 2014 r. zbył tę wierzytelność na rzecz powoda.
W dniu 6 września 2017 r. Sąd Rejonowy w Zambrowie wydał pod sygnaturą akt I Nc 583/17 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodny z żądaniem pozwu.
PozwanyA. B.wniósł sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości oraz wnosząc o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany podał, że nie dopuścił się nielegalnego poboru energii, a strona powodowa tej okoliczności w żaden sposób nie wykazała. Nadto pozwany zakwestionował wysokość dochodzonego roszczenia oraz podniósł zarzut przedawnienia roszczenia.
Sąd Rejonowy ustalił i zważył, co następuje:
A. B.wraz z żoną są współwłaścicielami mieszkania położonego wW.przyul. (...)od 2006 r. Lokal ten położony jest nad lokalem użytkowym, również należącym do małżonkówB., w którym działalność gospodarczą – gabinety stomatologiczne prowadzi ich syn. W przedmiotowych lokalach były dwa liczniki: jeden licznik na lokal mieszkalny oraz licznik na działalność gospodarczą. W 2006 r., przy przystosowywaniu budynku do prowadzenia działalności gospodarczej, zakład energetyczny przeniósł liczniki na zewnątrz budynku. Licznik na działalność gospodarczą był w tym czasie wymieniony, a na lokal mieszkalny pozostał ten sam licznik, który był w czasie nabycia nieruchomości przez małżonkówB..
W czerwcu 2012 r. w lokalu mieszkalnym przyul. (...)pracownicy(...) Sp. z o.o.wW.wymienili licznik. W listopadzie 2012 r. właściciele lokalu mieszkalnego otrzymali protokół badania licznika, w którym zapisano, że wzór cech legalizacyjnych występujących na powierzchni plomb znajdujących się na liczniku różni się od wzoru cech legalizacyjnych plomby porównawczej. Wskaźnik nie wykazuje cech zewnętrznego działania pola magnetycznego. Powyższe stwierdzono przy użyciu mikroskopu stereoskopowego.
W dniu 20 listopada 2012 r.A. B.otrzymał od(...) Sp. z o.o.wW.rachunek na kwotę 4.096,76 zł za nielegalny pobór energii. Dokument zapłaty był wystawiony z datą 20 czerwca 2012 r.
Niezwłocznie po otrzymaniu rachunku oraz protokołu badania licznika, w dniu 28 listopada 2012 r.A. B.sporządził reklamację na protokół badania licznika nr(...)z dn. 13 czerwca 2012 r. Reklamacja została doręczona(...) Sp. z o.o.wW.w dniu 4 grudnia 2012 r. W związku z brakiem odpowiedziA. B.w dniu 14 lutego 2013 r. wysłał do(...) Sp. z o. o.wW.kolejne pismo dotyczące reklamacji, wskazując w jego treści, że w związku z ponad dwumiesięcznym brakiem odpowiedzi od(...), uważa złożoną przez siebie reklamację za uznaną.
W dniu 2 grudnia 2014 r. pomiędzy(...) Sp. z o. o.wW.ae. (...)wW.doszło do zawarcia umowy przelewu wierzytelności. Zgodnie z jej § 4 pkt 5 przejście wierzytelności na nabywcę miało nastąpić dopiero z chwilą zapłaty ceny.
W dniu 15 stycznia 2015 r. pełnomocnike. (...)wystawił zawiadomienie kierowane doA. B.o cesji wierzytelności oraz wezwanie do spłaty zadłużenia w wysokości 5.432,07 zł w terminie do 29 stycznia 2015 r.
W dniu 16 sierpnia 2017 r.e. (...)wW.wystawił wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu o nr(...)wskazujący, że wysokość zadłużeniaA. B.z tytułu nielegalnego poboru energii elektrycznej na dzień wystawienia wyciągu wynosiła 6.213,15 zł – 4.096,76 zł z tytułu kapitału, 2.116,39 zł z tytułu odsetek.
A. B.ani nikt z jego rodziny nie dopuścił się nielegalnego poboru energii elektrycznej w mieszkaniu przyul. (...).
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o: zeznania pozwanegoA. B.(k.39 w zw. z k. 38v), zawiadomienie o cesji wierzytelności (k. 4), wyciąg z ksiąg rachunkowych (k. 5), wyciąg (k. 6), umowę przelewu wierzytelności (k. 7-8), reklamację z dowodem nadania (k. 27-29), pismo z dowodem nadania (k. 31-32).
Powództwoe. (...)z siedzibą wW.nie zasługiwało na uwzględnienie.
Zgodnie z § 4 pkt 5 Umowy przelewu wierzytelności z dnia 2 grudnia 2014 r., zawartej pomiędzy(...) Sp. z o.o.wW.ae. (...)wW., przejście wierzytelności na nabywcę następuje z chwilą zapłaty ceny. Ponieważ strona powodowa nie przedłożyła żadnych dowodów uiszczenia ceny (czy to oświadczenia zbywcy potwierdzającego uiszczenie ceny, czy to potwierdzenia dokonania przelewu), należy stanowczo stwierdzić, iż strona powodowa nie udowodniła nabycia wierzytelności przeciwko pozwanemu.
Gdyby jednakże nawet uznać, iż powyższa okoliczność została wykazana, to i tak powództwo podlegałoby oddaleniu, jako nieudowodnione.
W myślart. 513 kcdłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie.
Wobec stanowczego stanowiska pozwanego zawartego w sprzeciwie z dnia 22 września 2017 r., iż nie ma on żadnego długu wobec którejkolwiek ze stron umowy sprzedaży wierzytelności, to na powodzie reprezentowanym przez fachowego pełnomocnika, zgodnie z treściąart. 6 kc, spoczywał ciężar udowodnienia co najmniej faktu nielegalnego poboru energii, co miało stanowić podstawę wystawienia kwestionowanego rachunku.
Materialnoprawną podstawą żądania strony powodowej jestart. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy z 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne(t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 220 ze zm.). Zgodnie z jego dyspozycją, w razie nielegalnego pobierania paliw lub energii, przedsiębiorstwo energetyczne może pobierać od odbiorcy, a w przypadku, gdy pobór paliw lub energii nastąpił bez zawarcia umowy, może pobierać od osoby lub osób nielegalnie pobierających paliwa lub energię opłatę w wysokości określonej w taryfie, chyba że nielegalne pobieranie paliw lub energii wynikało z wyłącznej winy osoby trzeciej, za którą odbiorca nie ponosi odpowiedzialności, albo (pkt 2 w/w artykułu) może dochodzić odszkodowania na zasadach ogólnych. Należności z tytułu opłaty, o której mowa wust. 1 pkt 1stwierdzone prawomocnym wyrokiem sądu podlegają ściągnięciu w trybie przepisów ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postepowania cywilnego. Natomiast w świetleart. 3 pkt 18 prawa energetycznegoprzez nielegalne pobieranie paliw lub energii należy rozumieć pobieranie paliw lub energii bez zawarcia umowy, z całkowitym albo częściowym pominięciem układu pomiarowo-rozliczeniowego lub poprzez ingerencję w ten układ mającą wpływ na zafałszowanie pomiarów dokonywanych przez układ pomiarowo-rozliczeniowy. W uchwale Sądu Najwyższego z dnia 10 grudnia 2009 roku w sprawie III CZP 107/09 (opub. OSNC 2010, nr 5, poz. 77) wyrażono pogląd, że przedsiębiorstwo energetyczne może obciążyć odbiorcę energii elektrycznej opłatami określonymi wart. 57 ust. 1 Prawa Energetycznegotylko wtedy, gdy taka energia została rzeczywiście pobrana. Obowiązek wniesienia opłaty powstaje w wypadku nielegalnego „pobierania” energii, a więc faktycznego, a nie tylko potencjalnego, jej odbierania i korzystania z niej.
Skorzystanie przez przedsiębiorstwo energetyczne z możliwości obciążenia opłatą określoną wart. 57 ust. 1 prawa energetycznegojest niezależne od winy sprawcy. Niemniej aby poszkodowane przedsiębiorstwo energetyczne mogło wystąpić ze skutecznym roszczeniem opartym na wyżej wskazanym przepisie, musi wykazać, że nielegalny pobór miał miejsce (tak komentarz do art. 57 prawa energetycznego pod red. Kulińskiego 2017, wyd. 1/K.A. Tarniowy, Legalis).
Tymczasem powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, nie ustosunkował się w żaden sposób do zarzutów podnoszonych przez pozwaną w sprzeciwie od nakazu zapłaty. Strona powodowa nie przedłożyła do akt żadnej dokumentacji fotograficznej, nie zgłaszała także wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego, którego specjalistyczna wiedza niewątpliwie pomogłaby ustalić, czy rzeczywiście mogło dojść do ingerencji w układ pomiarowy. W toku procesu powód nie wnioskował także o przeprowadzenie dowodu z zeznań jakichkolwiek świadków, choćby osoby przeprowadzającej kontrolę, co mogłoby stać się podstawą ustaleń zgodnych z twierdzeniami powoda. Samo wystawienie faktury (rachunku), nawet połączone ze sprzedażą wierzytelności (co w niniejszej sprawie nie zostało udowodnione), nie jest wystarczające do uznania, iż po stronie pozwanej powstał jakikolwiek dług.
Dodatkowo podkreślić należy, iż wyniki kontroli przeprowadzonej przez wierzyciela pierwotnego(...) Sp. z o. o.wW.zostały zakwestionowane przez pozwanego bezpośrednio po otrzymaniu protokołu kontroli poprzez złożenie pisemnej reklamacji, do której(...) Sp. z o. o.wW.nawet się nie ustosunkował. Pozwany zakwestionował także wysokość kwoty w wystawionym rachunku.
Powód nie udowodnił zatem, że zaktualizował się którykolwiek z określonych wart. 3 pkt 18 Prawa energetycznegostanów faktycznych, określonych jako nielegalne pobieranie energii.
Mając na uwadze powyższe, Sąd oddalił powództwo w całości.
O kosztach orzeczono stosownie doart. 98 § 1 kpcw zw. z § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, obciążając nimi w całości powoda. | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Zambrowie
date: '2017-10-12'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Tomasz Makaruk
legal_bases:
- art. 513 kc
- art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy z 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne
- art. 98 § 1 kpc
recorder: Jadwiga Styła
signature: I C 530/17
``` |
151005000003021_VI_U_001361_2018_Uz_2018-09-13_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt VI U 1361/18
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 13 września 2018 r.
Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący SSO Janusz Madej
Protokolant st. sekr. sądowy Dorota Hańc
po rozpoznaniu w dniu 13 września 2018 r. w Bydgoszczy na rozprawie
odwołania:Z. O.
od decyzji : Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wB.
z dnia 2 maja 2018 r., znak:(...)
w sprawie:Z. O.
przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wB.
o ponowne ustalenie kapitału początkowego
zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, iż zobowiązuje Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB.do uwzględnienia przy ponownym ustaleniu kapitału początkowego okresu pracowniczego zatrudnienia ubezpieczonegoZ. O.wRolniczej Spółdzielni Produkcyjnej (...)wŁ.od 11 kwietnia 1979 r. do 31 grudnia 1981 r.
Na oryginale właściwy podpis.
Sygn. akt VI U 1361/18
UZASADNIENIE
Decyzją z dnia 2 maja 2018 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB., po rozpatrzeniu wniosku ubezpieczonegoZ. O.o doliczenie stażu pracy oraz zmianę podstawy wymiaru kapitału początkowego, odmówił mu prawa do ponownego ustalenia wartości kapitału początkowego na dzień 1 stycznia 1999 roku. Organ rentowy w decyzji tej nie uwzględnił okresu pracy ubezpieczonego wRolniczej Spółdzielni Produkcyjnej (...)od dnia 11 kwietnia 1979 roku do dnia 31 grudnia 1981 roku z powodu braku informacji czy był on pracownikiem najemnym, czy też członkiem spółdzielni, jak również z powodu braku informacji o ilości dniówek obrachunkowych w danym roku kalendarzowym. Ponadto – jak wskazał organ rentowy – zaświadczenie Rp – 7 z dnia(...)roku wystawione przezZakład Usług (...)nie podlega rozpatrzeniu z uwagi na brak wpisu do rejestru przechowawców akt osobowych i płacowych.
Odwołanie od ww. decyzji złożył ubezpieczony, zaskarżając ją w całości. W uzasadnieniu odwołania podał, że w okresie od dnia 11 kwietnia 1979 roku do dnia 31 grudnia 1981 roku był zatrudniony jako pracownik najemny wRolniczej Spółdzielni Produkcyjnej (...)wŁ.i otrzymywał wynagrodzenie obliczone według stawki godzinowej. Nigdy nie był natomiast członkiem tej spółdzielni. Ubezpieczony wskazywał na różnice występujące pomiędzy pracownikami, a członkami spółdzielni. Podał on również, że pracownicy otrzymywali wynagrodzenie godzinowe, a członkowie spółdzielni – wynagrodzenie obliczone według taryfikatora w dniówkach obrachunkowych. W świadectwie pracy w przypadku pracowników podawano, że stosunek pracy został rozwiązany (tak jak w przypadku ubezpieczonego), co nie miało jednak miejsca w przypadku członków spółdzielni. Oświadczył też, że nie otrzymywał dywidendy, która to przysługiwała wyłącznie członkom spółdzielni.
W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, podtrzymując argumentację zaprezentowaną w treści zaskarżonej decyzji.
Na rozprawie w dniu 13 września 2018 roku ubezpieczony sprecyzował swe dotychczasowe żądanie, wnosząc jedynie o zaliczenie do kapitału początkowego stażu pracy wRolniczej Spółdzielni Produkcyjnej (...)wŁ.w okresie wskazanym w odwołaniu, bez uwzględnienia przychodów otrzymywanych z tego tytułu.
Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:
UbezpieczonyZ. O.urodził się w dniu (...). Przysługuje mu prawo do emerytury.
/okoliczności bezsporne/
Decyzją z dnia 19 marca 2007 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB.po raz pierwszy ustalił dla ubezpieczonego kapitał początkowy na dzień 1 stycznia 1999 roku na kwotę 132.455,84 złotych. Jako podstawę wymiaru kapitału początkowego organ rentowy przyjął kwotę 1.297,56 złotych. Do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz obliczenia wskaźnika wysokości tej podstawy przyjął przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych, tj. od dnia 1 stycznia 1984 roku do dnia 31 grudnia 1993 roku. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego ustalił na poziomie 106,28%. Natomiast podstawę wymiaru kapitału początkowego ustalił w wyniku pomnożenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru przez kwotę bazową – 1.220,89 złotych. Organ rentowy przyjął okresy składkowe w wymiarze 23 lat, 9 miesięcy i 10 dni (łącznie 285 miesięcy) oraz okresy nieskładkowe w wymiarze 8 miesięcy i 7 dni (łącznie 8 miesięcy). Współczynnik proporcjonalny do osiągniętego w dniu 31 grudnia 1998 roku wieku oraz okresu składkowego i nieskładkowego dla ubezpieczonego organ rentowy ustalił na 77,46%. W decyzji tej do ustalenia wartości kapitału początkowego organ rentowy nie uwzględnił okresów pracy wRolniczej Spółdzielni Produkcyjnej (...)wŁ.od dnia 11 kwietnia 1979 roku do dnia 31 grudnia 1981 roku z uwagi na brak informacji, czy ubezpieczony był zatrudniony jako pracownik najemny, czy też pracował jako członek spółdzielni oraz z uwagi na brak dokumentów potwierdzających ilość przepracowanych dni w roku kalendarzowym. Nie uwzględnił również okresu urlopu bezpłatnego od dnia 1 sierpnia 1990 roku do dnia28 września 1990 roku, ani wskazanych w decyzji dochodów za lata 1980, 1981, 1969 i 1970.
/dowód: decyzja ZUS z dnia 19 marca 2007 roku, k. 43 – 45 akt ZUS/
W dniu 9 czerwca 2017 roku ubezpieczony wystąpił z wnioskiem o ponowne ustalenie kapitału początkowego.
/dowód: wniosek o ponowne ustalenie kapitału początkowego, k. 108 – 108 v. akt ZUS/
Decyzją z dnia 18 lipca 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB.ponownie ustalił kapitał początkowy dla ubezpieczonego na dzień 1 stycznia 1999 roku na kwotę 137.262,84 złotych, zwiększając w porównaniu do poprzedniej decyzji podstawę wymiaru kapitału początkowego do kwoty 1.306,60 złotych, wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego do 107,02% oraz okresy składkowe do 24 lat, 7 miesięcy i 11 dni (łącznie 295 miesięcy). W decyzji tej organ rentowy ponownie nie uwzględnił okresu pracy ubezpieczonego wRolniczej Spółdzielni Produkcyjnej (...)wŁ.(od dnia 11 kwietnia 1979 roku do dnia 31 grudnia 1981 roku), okresu urlopu bezpłatnego (od dnia 1 sierpnia 1990 roku do dnia 28 września 1990 roku) oraz wskazanych dochodów z lat 1980 – 1981.
/dowód: decyzja ZUS z dnia 18 lipca 2017 roku o ponownym ustaleniu kapitału początkowego, k. 125 – 126 akt ZUS/
W dniu 23 kwietnia 2018 roku ubezpieczony po raz kolejny wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wB.z wnioskiem o ponowne ustalenie kapitału początkowego z uwzględnieniem stażu pracy wRolniczej Spółdzielni Produkcyjnej (...)wŁ.w okresie od dnia 11 kwietnia 1979 roku do dnia 31 grudnia 1981 roku jako pracownika spółdzielni. Wraz z wnioskiem przedłożył nowe dowody w postaci zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 25 maja 2001 roku wystawione przezZakład Usług (...)wB., świadectwo pracy z dnia 6 stycznia 1982 roku, dokument potwierdzający przyjęcie go do pracy z dnia 21 kwietnia 1979 roku, angaż pracy z dnia 14 maja 1980 roku oraz pisma dotyczące miejsca przechowywania akt pracowniczych.
/dowód: wniosek wraz z załącznikami, k. 128 – 134 akt ZUS/
W okresie działalnościRolniczej Spółdzielni Produkcyjnej (...)wŁ.na jej rzecz pracowali członkowie spółdzielni oraz pracownicy zatrudnieni na podstawie umowy o pracę (tzw. „pracownicy najemni”).W ramach ww. Spółdzielni funkcjonowałZakład (...), w którym zatrudniano około 80% pracowników najemnych (na podstawie umowy o pracę), a pozostali pracownicy tego Zakładu byli członkami Spółdzielni (m.in. świadkowieW. L.iT. P.).
Członkami Spółdzielni byli zwykle miejscowi mieszkańcy, którym to przysługiwało prawo do mieszkania spółdzielczego oraz do działki przyzagrodowej, znajdujących się w tej samej miejscowości co Spółdzielnia. Pracowali oni w systemie akordowym. Za wykonywanie pracy na rzecz Spółdzielni przysługiwało im wynagrodzenie obliczone według dniówek obrachunkowych. Nie otrzymywali premii uznaniowych, natomiast corocznie przysługiwała im dywidenda z wypracowanego zysku spółdzielni. Na koniec roku sporządzano bilans spółdzielni i jeżeli bilans ten był dodatni, to nadwyżka była dzielona między członków Spółdzielni. Członka Spółdzielni nie można było zwolnić w drodze wypowiedzenia, musiała zostać w tym przedmiocie podjęta uchwała Walnego Zgromadzenia Spółdzielni o wykluczeniu członka ze Spółdzielni. W przypadku rezygnacji członka Spółdzielni z członkostwa w Spółdzielni była również podejmowana uchwała o ustaniu członkostwa. Członkowie Spółdzielni po definitywnym zakończeniu pracy w Spółdzielni nie musieli zdawać karty obiegowej.
Natomiast pracownicy Spółdzielni zatrudnieni na podstawie umowy o pracę nie zamieszkiwali w lokalach spółdzielczych, stanowiących własność Spółdzielni, nie mieli też prawa do lokalu spółdzielczego oraz do działki przyzagrodowej. Zwykle mieszkali poza miejscowością, w której znajdowała się ww. Spółdzielnia. Pracowali w systemie akordowym, niemniej jednak obowiązywała ich minimalna 8 godzinna norma czasu pracy. Przysługiwało im wynagrodzenie obliczone według stawki godzinowej. Nadto otrzymywali premię uznaniową. Nie otrzymywali natomiast dywidendy z rocznego zysku Spółdzielni. Rozwiązanie stosunku pracy z pracownikami odbywało się w drodze wypowiedzenia umowy o pracę. Po rozwiązaniu umowy o pracę pracownicy zobowiązani byli rozliczyć się ze Spółdzielnią poprzez zdanie karty obiegowej.
Dla malarzy pracujących w ww. Zakładzie uzyskanie członkostwa w Spółdzielni nie było atrakcyjne, albowiem chcieli oni otrzymywać pełne wynagrodzenie za pracę, zaś wynagrodzenie członków spółdzielni było potrącane w wysokości 25% w związku z bilansem spółdzielni.
/dowód: zeznania świadkaW. L., nagranie audio, k. 29 akt; zeznania świadkaT. P., nagranie audio, k. 29 akt; zeznania odwołującego sięZ. O., nagranie audio, k. 29 akt/
UbezpieczonyZ. O.w okresie od dnia 11 kwietnia 1979 roku do dnia 31 grudnia 1981 roku pracował w Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej wŁ.. Został zatrudniony na czas nieokreślony, na stanowisku malarza w pełnym wymiarze czasu pracy. Otrzymywał wynagrodzenie według stawki godzinowej, powiększone o premie uznaniowe.
Ubezpieczony ww. okresie nie był członkiemRolniczej Spółdzielni Produkcyjnej (...)wŁ.. Nie wypełniał deklaracji członkowskiej. Nie przysługiwało mu prawo do mieszkania spółdzielczego, działki przyzagrodowej, mieszkał wB., a więc poza miejscowością, w której znajdowała się Spółdzielnia. Ubezpieczony jako pracownik najemny wykonywał pracę poza siedzibą Spółdzielni m.in. wB.na terenie Browaru oraz w innych miejscowościach w delegacji. Był tzw. pracownikiem zamiejscowym (pracującym poza siedzibą Spółdzielni). Obowiązywała go minimalna 8 – godzinna norma czasu pracy, aczkolwiek zwykle pracował dłużej (w delegacji nawet cały dzień). Pracował w systemie akordowym. Im więcej godzin pracował, tym uzyskiwał wyższe zarobki. Stosunek pracy został z nim rozwiązany z dniem 31 grudnia 1981 roku na prośbę ubezpieczonego.
/dowód: świadectwo pracy, k. 130 – 130 v. akt ZUS; umowa o pracę, k. 131 akt ZUS; akta osobowe ubezpieczonego; zeznania świadkaW. L., nagranie audio, k. 29 akt; zeznania świadkaT. P., nagranie audio, k. 29 akt; zeznania odwołującego sięZ. O., nagranie audio, k. 29 akt/
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w sprawie, w tym także w aktach organu rentowego oraz w aktach osobowych ubezpieczonegoZ. O.z okresu zatrudnienia wRolniczej Spółdzielni Produkcyjnej (...)wŁ., albowiem dokumenty te nie budziły wątpliwości Sądu pod względem ich wiarygodności i nie były kwestionowane przez żadną ze stron pod względem ich autentyczności, jak i prawdziwości zawartych w nich informacji.
Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił także na podstawie zeznań odwołującego sięZ. O., jak również na podstawie zeznań przesłuchanych w sprawie świadków w osobachW. L.iT. P.. Złożyli oni zgodne zeznania na okoliczność pracy ubezpieczonego w ww. Spółdzielni, w szczególności podstawy prawnej zatrudnienia, zajmowanego stanowiska, warunków pracy i płacy, a ponadto świadkowie w sposób stanowczy i zbieżny opisali różnice dotyczące zatrudnienia pracowników i warunków pracy członków Spółdzielni, w tym także dotyczące otrzymywanych płac. Sąd nie znalazł żadnych podstaw do kwestionowania wiarygodności zeznań ww. osób. W spornym okresie świadekW. L.był w ww.Spółdzielni (...)i zarazem członkiem Spółdzielni. Odwołujący był jego podwładnym pracownikiem. Natomiast świadekT. P.pracował w jednej brygadzie budowlanej zZ. O.w ww. Spółdzielni w okresie spornym i zarazem był on członkiem spółdzielni. Wobec tego Sąd doszedł do przekonania, że świadkowie ci posiadają konkretną wiedzę w zakresie prezentowanych okoliczności, zdatną do ustalenia stanu faktycznego niniejszej sprawy. Co więcej, są oni osobami obcymi dla ubezpieczonego, w związku z czym nie mają interesu w uzyskaniu korzystnego dla niego rozstrzygnięcia.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie z poniższych względów.
Zgodnie z treściąart. 173 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 rokuo emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r., poz. 1270) dla ubezpieczonych urodzonych po dniu31 grudnia 1948 roku, którzy przed dniem wejścia w życie ustawy opłacali składki na ubezpieczenie społeczne lub za których składki opłacali płatnicy składek ustala się kapitał początkowy. Kapitał początkowy stanowi równowartość kwoty obliczonej według zasad określonych w art. 174 pomnożonej przez wyrażone w miesiącach średnie dalsze trwanie życia ustalone zgodnie z art. 26 ust. 3 dla osób w wieku 62 lat. Wartość kapitału początkowego ustala się na dzień wejścia w życie ustawy tj. na dzień1 stycznia 1999 roku.
W myślart. 174 ust. 1ustawy kapitał początkowy ustala się na zasadach określonych w art. 53, z uwzględnieniemust. 2 – 12. Stosownie do treściart. 174 ust. 2 i 3 ustawy, przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy okresy składkowe, o których mowa w art. 6, okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 5 oraz okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 1 – 4 i 6 – 12, w wymiarze nie większym niż określony w art. 5 ust. 2 (tj. do 1/3 wysokości uwzględnionych okresów składkowych). Z kolei zgodnie z dyspozycją art. 6 ust. 1 pkt 1 rzeczonej ustawy okresami składkowymi są okresy ubezpieczenia (m.in. z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę).
Przepis art. 175 ust. 4 ustawy przy ponownym ustalaniu kapitału początkowego wprost odsyła do tożsamych zasad, jakie obowiązują przy ustalaniu świadczeń emerytalno – rentowych. Zgodnie z dyspozycją tego przepisu ponowne ustalenie wysokości kapitału początkowego następuje w okolicznościach określonych w art. 114. Przepis ten w ustępie pierwszym stanowi, że w sprawie zakończonej prawomocną decyzją organ rentowy, na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, uchyla lub zmienia decyzję i ponownie ustala prawo do świadczeń lub ich wysokość, m.in. jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono nowe okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość (pkt 1).
W niniejszej sprawie bezsporne pozostawało to, że ubezpieczonyZ. O.pracował wRolniczej Spółdzielni Produkcyjnej (...)wŁ.w okresie od dnia 11 kwietnia 1979 roku do dnia 31 grudnia 1981 roku. Spór pomiędzy stronami powstał natomiast w kwestii ustalenia podstawy prawnej zatrudnienia ubezpieczonego w tej Spółdzielni, a mianowicie, czy był on w tym czasie członkiem spółdzielni i pracę na rzecz Spółdzielni wykonywał w ramach stosunku członkostwa, czy też był pracownikiem spółdzielni zatrudnionym na podstawie umowy o pracę i pracę tę wykonywał na podstawie stosunku pracy. Pochodną tych ustaleń była kwestia zaliczenia ww. okresu do stażu pracy ubezpieczonego podlegającego uwzględnieniu przy ponownym ustalaniu kapitału początkowego.
Podejmując próbę kwalifikacji prawnej stosunku zobowiązaniowego łączącego ubezpieczonego zRolniczą Spółdzielnią Produkcyjną (...)wŁ.wskazać na wstępie należy, że wykonywanie pracy na podstawie ważnego stosunku członkostwa wyklucza kwalifikowanie jej jako stosunku pracy. Stosownie doart. 22 § 1 k.p.przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca – do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Zatrudnienie wynikające stosunku członkostwa w rolniczej spółdzielni produkcyjnej nie odpowiada warunkom opisanym wart. 22 § 1 k.p., bowiem z jego istoty wynikają prawa i obowiązki niewystępujące w stosunku pracy, a wynikające zPrawa spółdzielczego, np. prawo do uczestniczenia w walnym zgromadzeniu lub zebraniu grupy członkowskiej, do wybierania i bycia wybieranym do organów spółdzielni, do udziału w nadwyżce bilansowej, do świadczeń spółdzielni w zakresie jej statutowej działalności. Z istoty członkostwa wynika obowiązek członka rolniczej spółdzielni produkcyjnej zespołowego działania przy prowadzeniu wspólnego gospodarstwa rolnego oraz działalności na rzecz indywidualnych gospodarstw rolnych członków w ramach ustalonej w spółdzielni organizacji pracy – wymaganej i niezbędnej wobec wieloosobowego składu spółdzielni. Ustalone zasady kooperacji mogą zatem przypominać wykonywanie pracy pod kierownictwem w określonym miejscu i czasie, ale podporządkowanie spółdzielcy regułom wynikającym z tej organizacji pracy jest właśnie immanentną cechą stosunku członkostwa. Podkreślenia wymaga też, że to ustawodawca wybrał dla członka rolniczej spółdzielni produkcyjnej inną podstawę zatrudnienia niż umowa o pracę. Zgodnie z przepisamiPrawa spółdzielczegozdolny do pracy członek tej spółdzielni ma prawo i obowiązek pracować w spółdzielni w rozmiarze ustalanym corocznie przez zarząd, stosownie do potrzeb wynikających z planu działalności gospodarczej spółdzielni. Spółdzielnia poza członkami i domownikami może zatrudniać stosownie do swoich potrzeb również inne osoby na podstawie umowy o pracę lub na podstawie innego stosunku prawnego, którego przedmiotem jest świadczenie pracy. Z przepisów tych wyraźnie wynika wykluczenie umowy o pracę jako podstawy zatrudnienia spółdzielcy w rolniczej spółdzielni produkcyjnej(por. wyr. SN z dnia 25 kwietnia 2012 r., I UK 384/11, lex).
Postępowanie dowodowe przeprowadzone w sprawie, w tym w szczególności dokumenty zgromadzone w aktach osobowych ubezpieczonego, tj. podanie o przyjęcie do pracy na stanowisku malarza, dokument zatrudnienia ubezpieczonego na stanowisko malarza, angaż pracy, który określa przysługujące ubezpieczonemu wynagrodzenie w stawce godzinowej i premię uznaniową, karta obiegowa zmiany, jak również świadectwo pracy oraz zeznania świadkówW. L.iT. P., wykazało w sposób niebudzący wątpliwości, że ubezpieczonyZ. O.w dniu 11 kwietnia 1979 roku został zatrudniony wRolniczej Spółdzielni Produkcyjnej (...)wŁ.na podstawie umowy o pracę, zawartej na czas nieokreślony, na stanowisku murarza, w pełnym wymiarze czasu pracy. Ubezpieczony pracował wZakładzie (...)funkcjonującym w ramach działalności ww. Spółdzielni. Zwykle ubezpieczony wykonywał pracę poza siedzibą Spółdzielni (m.in. wB.na terenie Browaru) bądź w delegacjach. Pracował w systemie akordowym, niemniej jednak obowiązywała go minimalna 8 – godzinna norma czasu pracy. Często pracował ponad tę normę, albowiem im więcej godzin pracował, tym uzyskiwał wyższe zarobki. Oprócz miesięcznego wynagrodzenia ustalonego według stawki godzinowej, ubezpieczony otrzymywał premię uznaniową. W czasie pracy na rzecz spółdzielni ubezpieczony mieszkał wB., a więc poza miejscem siedziby Spółdzielni. Ubezpieczony pracował w Spółdzielni do dnia 31 grudnia 1981 roku, kiedy po rozpatrzeniu jego prośby, rozwiązano z nim umowę o pracę i wystawiono świadectwo pracy. Po rozwiązaniu stosunku pracy zobowiązany był on zdać kartę obiegową.
Co więcej, świadkowie przesłuchani w sprawie, jak również dokumenty przedłożone przez ubezpieczonego, potwierdziły jego wersję prezentowaną w treści odwołania, że nie był on członkiem Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej wŁ.. Nie podpisywał deklaracji członkostwa, nie przysługiwało mu prawo do mieszkania spółdzielczego i działki przyzagrodowej, nie uczestniczył w rocznym podziale zysku spółdzielni (nie otrzymywał dywidendy), a do zakończenia pracy w Spółdzielni nie musiał uzyskać uchwały walnego zgromadzenia Spółdzielni. Samo zaś sformułowanie zawarte w treści angażu z dnia 14 maja 1980 roku o wysokości wynagrodzenia ubezpieczonego, które miało być obliczane według stawki zasadniczej za jedną godzinę pracy w stosunku do dniówki obrachunkowej, z odwołaniem się do Uchwały nr VII/27/79 Zarządu Centralnego Związku Rolniczych Spółdzielni Produkcyjnych z dnia 30 czerwca 1979 roku w sprawie zasad opłaty za pracę członków i ich domowników oraz do Uchwały Zarządu Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej wŁ.nr 1/4/80 z dnia 14 maja 1980 roku, nie wyklucza związania powoda i Spółdzielni stosunkiem pracy. W oparciu o przepisy tych uchwał ustalono bowiem stawkę godzinową wynagrodzenia ubezpieczonego jako pracownika. Poza tym w angażu tym stwierdza się jednocześnie, że ubezpieczonemu przysługuje premia uznaniowa w wysokości wynagrodzenia zasadniczego za prace wykonywane w systemie akordowym według ustalonej stawki godzinowej. Członkom Spółdzielni premia taka nie przysługiwała, co jasno wynika z zeznań przesłuchanych w sprawie świadków.
Konkludując, skoro postępowanie dowodowe przeprowadzone w niniejszej sprawie bezsprzecznie wykazało, że ubezpieczonyZ. O.w okresie pracy wRolniczej Spółdzielni Produkcyjnej (...)wŁ.był zatrudniony jako pracownik na podstawie umowy o pracę, okres zatrudnienia jako okres ubezpieczenia wskazany w art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, podlegał uwzględnieniu do stażu pracy ubezpieczonego, podlegającego uwzględnieniu przy ustalaniu wysokości kapitału początkowego. Już tylko na marginesie zauważyć należy, że okres pracy ubezpieczonego jako członka spółdzielni również mógłby podlegać zaliczeniu do ustalenia kapitału początkowego (art. 6 ust. 2 pkt 12 ustawy emerytalnej), ale wymagane byłoby wówczas konkretne ustalenie liczby dniówek obrachunkowych przepracowanych przez niego w danym roku. Wymóg taki nie dotyczy natomiast pracowników pozostających w stosunku pracy.
W tym stanie rzeczy zaskarżona decyzja podlegała zmianie poprzez zobowiązanie Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wB.do uwzględnienia przy ponownym ustaleniu kapitału początkowego okresu pracowniczego zatrudnienia ubezpieczonegoZ. O.wRolniczej Spółdzielni Produkcyjnej (...)wŁ.w okresie od dnia11 kwietnia 1979 roku do dnia 31 grudnia 1981 roku.
Mając powyższe na względzie, Sąd Okręgowy w Bydgoszczy,na podstawie art. 173, art. 174 ust. 5 i art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS w zw. zart. 47714§ 2 k.p.c., orzekł jak w sentencji. | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Bydgoszczy
date: '2018-09-13'
department_name: VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
judges:
- Janusz Madej
legal_bases:
- 'art. 173 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku '
- art. 22 § 1 k.p.
- art. 477
recorder: st. sekr. sądowy Dorota Hańc
signature: VI U 1361/18
``` |
155515300000503_I_C_001304_2015_Uz_2021-02-03_002 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt:I C 1304/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 12 stycznia 2021 roku
Sąd Rejonowy Szczecin–Centrum w Szczecinie Wydział I Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący:Sędzia Sądu Rejonowego Agnieszka Kuryłas
Protokolant:sekretarz sądowy Agata Rosa
po rozpoznaniu w dniu 15 grudnia 2020 roku w Szczecinie
na rozprawie
sprawy z powództwaM. W.iA. W.
przeciwkoBankowi (...) Spółce Akcyjnejz siedzibą wG.
o zapłatę
I
zasądza od pozwanegoBanku (...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wG.na rzecz powodówM. W.iA. W.solidarnie kwotę 7.818,01 zł (siedmiu tysięcy ośmiuset osiemnastu złotych jednego grosza) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 8 grudnia 2015 roku do dnia zapłaty;
II
umarza postępowanie w pozostałym zakresie;
III
zasądza od pozwanego na rzecz powodów solidarnie kwotę 1.556 zł (jednego tysiąca pięciuset pięćdziesięciu sześciu złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania;
IV
nakazuje pobrać od powodówM. W.iA. W.solidarnie na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie kwotę 1.953,13 zł (jednego tysiąca dziewięciuset pięćdziesięciu trzech złotych trzynastu groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych;
V
nakazuje pobrać od pozwanegoBanku (...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wG.na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie kwotę 3.627,25 zł (trzech tysięcy sześciuset dwudziestu siedmiu złotych dwudziestu pięciu groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.
Sędzia Sądu Rejonowego Agnieszka Kuryłas
Sygn. akt I C 1304/15
UZASADNIENIE
W dniu 8 grudnia 2015 rokuM. W.iA. W.wnieśli o zasądzenie odBanku (...) S.A.z siedzibą wG.solidarnie na ich rzecz kwoty 11.978,63 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty i kosztami procesu.
W uzasadnieniu pozwu powodowie podnieśli, iż w dniu 21 października 2010 roku zawarli z poprzednikiem prawnym pozwanegoBankiem (...) S.A.z siedzibą wK.umowę kredytu nr(...)w kwocie 147.630,30 złotych, która była indeksowana kursem franka szwajcarskiego. Powodom została wypłacona kwota 139.300 złotych, po potrąceniu prowizji, innych opłat i opłaty za ubezpieczenia. Kwota wypłaconego kredytu miała stanowić równowartość 49.061,39 CHF, co wynikało z przeliczenia kwoty w złotówkach po kursie 2.893 złotych z dnia zawarcia umowy.
Niniejszym pozwem powodowie dochodzą od pozwanego zapłaty kwoty 7.818,01 złotych nienależnie pobranych przez bank kwot tytułem spłaty rat kredytu, czyli nadwyżki wynikającej z porównania poszczególnych rat kredytu wpłaconych przez powodów (w wysokości wynikającej z przewalutowania według kursu CHF wynikającego z wewnętrznej tabeli kursowej pozwanego banku) i rat kredytu, które powinny były zostać wpłacone przez powodów (wyliczone przy zastosowaniu stałego kursu waluty CHF wynikającego z umowy), a także kwoty 4.160,62 złotych stanowiącej sumę kwot wpłaconych przez powodów tytułem opłat w związku z ubezpieczeniem od ryzyka utraty pracy – 3.156,33 złotych oraz tytułem ubezpieczenia na życie oraz niezdolności do pracy – 1.004,29 złotych.
Powodowie na podstawieart. 385(
1 )k.c.podnieśli nieważność postanowień ww. umowy w części, tj. w zakresie § 10 ust. 8 i § 17 ust. 1 zd. 3 i 5 umowy, z uwagi na ich abuzywność, umożliwiającą bankowi jednostronne, arbitralne i dowolne kształtowanie kursów kupna i sprzedaży CHF, mających istotne znaczenie dla określenia wysokości zobowiązania powodów, a także w części przepisów § 13 ust. 1 i § 13 ust. 8 umowy, które zobowiązują powodów do wpłacenia jakichkolwiek kwot na rzecz banku tytułem ubezpieczenia. Powodowie podnieśli, iż jedynym beneficjentem umowy ubezpieczenia jest pozwany bank, podczas gdy koszty ubezpieczenia ponoszą małżonkowie(...). W związku z powyższym powodowie wskazali, iż pobranie opłat tytułem ubezpieczenia przez bank doszło bez podstawy prawnej, a zatem zaistniała sytuacja bezpodstawnego wzbogacenia po stronie pozwanego kosztem powodów. Powodowie wskazali, iż dotychczas tytułem kapitału spłacili kwotę 21.272,56 złotych, podczas gdy w przypadku przyjęcia stałego kursu CHF powinna być to kwota 17.125,61 złotych, zaś tytułem odsetek spłacili już kwotę 19.824,11 złotych, podczas gdy w przypadku przyjęcia stałego kursu CHF powinna być to kwota 16.153,05 złotych. Stąd doszło do bezpodstawnej nadpłaty w wysokości 7.818,01 złotych. Kwota dochodzona tytułem zwrotu opłat uiszczonych w związku z ubezpieczeniem wynika zaś wprost z umowy.
W odpowiedzi na pozewBank (...) S.A.z siedzibą wG.wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powodów solidarnie na rzecz pozwanego kosztów procesu.
Pozwany bank zakwestionował powództwo co do zasady i co do wysokości, a nadto podniósł zarzut przedawnienia roszczenia. W ocenie pozwanego zakwestionowane przez powodów postanowienia umowne są ważne, skuteczne i wiążące, gdyż zostały indywidualnie uzgodnione z powodami, są jednoznaczne i stanowią główne świadczenia stron, jednocześnie nie naruszając interesów powodów jako konsumentów ani dobrych obyczajów. Kursy walut stosowane przez bank były przy tym rynkowe i ustalone w sposób prawidłowy. Pozwany powoływał się na przepisy ustawy antyspreadowej, która umożliwiała powodom spłatę ich zobowiązania bezpośrednio w CHF, z której to możliwości powodowie jednak nie skorzystali. Wejście w życie ww. ustawy zniwelowało skutki ewentualnej abuzywności postanowień umownych, na które powołują się powodowie, gdyż pozwalało uniknąć kosztów związanych z zakupem waluty w banku. Powodowie zostali zaś poinformowani przez pracowników pozwanego o ryzykach związanych z kredytem indeksowanym do CHF. Pozwany wskazał nadto, iż powodowie zrezygnowali z ochrony ubezpieczeniowej w terminie 30 dni od dnia zawarcia umowy kredytu, co skutkowało zredukowaniem salda zadłużenia powodów o kwotę 4.160,62 złotych stanowiącą równowartość pobranych od nich opłat z tytułu ubezpieczenia. W efekcie powodowie nie zostali obciążeni żadnymi kosztami ubezpieczenia. Dodatkowo pozwany powoływał się na brak możliwości zakwalifikowania świadczenia powodów jako świadczenia nienależnego, albowiem mieli oni świadomość braku podstawy swojego świadczenia. Nadto, podniósł zarzut niewykazania wysokości roszczenia przez powodów.
Pismem procesowym z dnia 11 września 2017 roku (k. 1.141 verte) powodowie cofnęli powództwo co do kwoty 4.160,62 złotych z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia banku związanego z ubezpieczeniami określonymi umową.
Pozwany nie sprzeciwił się cofnięciu pozwu i na skutek modyfikacji roszczenia przez powodów, podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.
W piśmie procesowym z dnia 2 marca 2020 roku powodowie wyrazili zgodę na ewentualne przyjęcie przez Sąd, że umowa kredytowa nie została ważnie zawarta.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 25 października 2010 rokuBank (...) S.A.z siedzibą wK.zawarł zM. W.iA. W.umowę kredytu nr(...), na podstawie której bank udzielił powodom kredytu w kwocie 147.630,30 złotych, indeksowanego kursem(...), zaś powodowie zobowiązali się do wykorzystania kredytu zgodnie z postanowieniami umowy, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w terminach oznaczonych w umowie oraz zapłaty bankowi prowizji, opłat i innych należności wynikających z umowy.
Na kwotę kredytu złożyły się:
a) kwota pozostawiona do dyspozycji kredytobiorców w wysokości 139.300 złotych, przeznaczona na realizację celu określonego w ust. 2,
b) kwota należnej prowizji z tytułu udzielenia kredytu w wysokości 3.635,68 złotych,
c) koszty z tytułu ubezpieczenia od ryzyka utraty pracy, opisanego w § 13, w wysokości 3 156,33 złotych,
d) koszty z tytułu ubezpieczenia na życie oraz niezdolności do pracy, opisanego w § 13, w wysokości 1.004,29 złotych,
e) opłata z tytułu wyceny nieruchomości w wysokości 300 złotych,
f) koszty związane z ustanowieniem przez bank hipoteki opisanej w § 3 ust, 2 lit. a oraz § 12 ust. 1 (tj. opłata sądowa, opłata skarbowa za pełnomocnictwa pracowników banku składane przy wniosku o wpis hipoteki) w wysokości 234 złotych.
W dniu wypłaty saldo było wyrażane w walucie, do której indeksowany był kredyt według kursu kupna waluty do której indeksowany był kredyt, podanego w tabeli kursów kupna/sprzedaży, następnie saldo walutowe przeliczane było dziennie na złote polskie według kursu sprzedaży waluty, do której indeksowany był kredyt, podanego w tabeli kursów kupna/sprzedaży.
W § 1 ust. 2 umowy wskazano, iż kredyt jest przeznaczony na pokrycie części kosztów zakupu nieruchomości mieszkalnej położonej przyul. (...)wS..
Spłata Kredytu wraz z odsetkami miała nastąpić w 360 równych miesięcznych ratach kapitałowo-odsetkowych na zasadach określonych w § 10.
Oprocentowanie kredytu na dzień sporządzenia umowy wynosiło 3,52 % w skali roku i stanowiło sumę następujących pozycji: marży banku niezmiennej w okresie trwania umowy w wysokości 2,10 % oraz aktualnie obowiązującej stawki(...)oraz 1,25 punktu procentowego do przedstawienia w banku odpisu księgi wieczystej dla nieruchomości, zawierającej prawomocny wpis hipoteki na rzecz banku. Wtedy tez oprocentowanie kredytu będzie obniżone o 1,25 punktu procentowego. Obniżone oprocentowanie będzie obowiązywało od kolejnego dnia następującego po uprawomocnieniu się wpisu hipoteki.
W przypadku rezygnacji wszystkich ubezpieczonych kredytobiorców z ochrony ubezpieczeniowej opisanej w § 13 ust. 1-7 w ciągu pierwszych 12 miesięcy od uruchomienia kredytu lub opisanej w §13 ust. 8-14, w ciągu pierwszych 24 miesięcy od uruchomienia kredytu oprocentowanie, o którym mowa w § 2 ust. 1 zostanie zwiększone o 0,3 punktu procentowego, począwszy od najbliższego terminu płatności następującego po dostarczeniu do banku pisemnego oświadczenia kredytobiorcy o rezygnacji z ubezpieczenia.
Całkowity koszt kredytu na dzień sporządzenia umowy wynosił kwotę 69.043,06 złotych (podana kwota nie uwzględniała ryzyka kursowego), zaś rzeczywista roczna stopa oprocentowania wynosiła 3,37%.
Zgodnie z § 7 umowy wypłata kredytu miała nastąpić jednorazowo, przelewem na rachunek powodów prowadzony w banku krajowym. W celu ustalenia walutowej kwoty indeksacji kredytu każdorazowo wypłacona kwota w złotych polskich, została przeliczona na walutę do której indeksowany jest kredyt według kursu kupna waluty kredytu podanego w tabeli kursów kupna/sprzedaży, obowiązującego w dniu wypłaty kredytu przez bank.
Stosownie do § 8 umowy do ustalenia wysokości oprocentowania bank stosował stawkę(...)((...)) dla terminów(...)z rynku międzybankowego ustalaną przez(...)((...)) i podawaną na stronie(...)serwisu(...)z godziny 11:00 czasu londyńskiego, zwaną w niniejszej umowie stawką(...). Stawka(...)obowiązująca dla waluty, do której jest indeksowany kredyt przyjęta została przez strony umowy jako stopa referencyjna dla potrzeb ustalania oprocentowania kredytu.
Zgodnie z § 10 umowy spłata kredytu wraz z odsetkami miała być dokonywana nie później niż w tym samym dniu kalendarzowym każdego miesiąca, w którym nastąpiła wypłata kredytu w ratach określonych w części szczególnej umowy, obejmujących łącznie część spłacanego kredytu oraz naliczone odsetki, płatne w złotych zgodnie z harmonogramem spłat kredytu na rachunek główny. W przypadku dokonania przez kredytobiorcę przedpłaty, tj. wpłata zostanie dokonana przed terminem płatności, wpłata ta zostanie rozliczona zgodnie z ust 8.
Stosownie do treści § 10 ust. 8 umowy rozliczenie każdej wpłaty dokonanej przez kredytobiorcę, będzie następować z datą wpływu środków na rachunek według kursu sprzedaży waluty do której jest indeksowany kredyt, podanego w tabeli kursów kupna/sprzedaży, obowiązującego w dniu wpływu środków na rachunki opisane w ust. 6. W przypadku dokonania przelewu z rachunku prowadzonego przez bank lub wpłaty gotówki w kasie banku rozliczenie zostanie dokonane przy zastosowaniu następujących zasad;
a
przyjęcie zlecenia do godziny 12:00 - rozliczenie według kursu sprzedaży obowiązującego o godzinie 12:10,
b
przyjęcie zlecenia od godziny 12:00 do godziny 15:30 - rozliczenie według kursu sprzedaży obowiązującego o godzinie 15:40,
c
przyjęcie zlecenia po godzinie 15:30 - rozliczenie według kursu sprzedaży obowiązującego o godzinie 12:10 następnego dnia. Wysokość raty ulega zmianie wyłącznie w przypadku zmiany oprocentowania zgodnie z zapisami § 8 oraz w sytuacji opisanej w ust. 13.
Na podstawie § 13 ust. 1 umowy powódM. W.został objęty ochroną ubezpieczeniową w zakresie ubezpieczenia na życie oraz na wypadek niezdolności do pracy w(...)z siedzibą(...),G.oraz(...)(...)z siedzibą(...),G., a także na podstawi § 13 ust. 8 ochroną ubezpieczeniową od ryzyka utraty stałego źródła dochodu wskutek utraty pracy wTowarzystwie (...) S.Az siedzibą wW..
W § 17 ust. 1 umowy wskazano, iż do rozliczania transakcji wypłat kredytu w celu ustalenia walutowej kwoty indeksacji kredytu stosowane są kursy kupna waluty, do której jest indeksowany kredyt obowiązujące w banku w momencie dokonania czynności przez bank zgodnie z zasadami ustalania kursów walut w banku. W przypadku złożenia przez kredytobiorcę wniosku o wypłatę kredytu lub transzy kredytu wyrażonej w walucie indeksacji - kwota do wypłaty zostanie ustalona przy zastosowaniu kursu sprzedaży waluty indeksacji kredytu podanego w tabeli kursów kupna/sprzedaży. Do rozliczania transakcji spłat kredytu stosowane są kursy sprzedaży waluty, do której jest indeksowany kredyt obowiązujące w banku w dniu dokonania transakcji zgodnie z zasadami ustalania kursów walut w banku oraz zapisami § 10. W przypadku, gdy kurs kupna banku jest wyższy niż kurs średni podany przez Narodowy Bank Polski w poprzednim dniu roboczym dla danej waluty, zastosowanie ma ten kurs średni NBP. W przypadku, gdy kurs sprzedaży banku jest niższy niż kurs średni/podany przez Narodowy Bank Polski w poprzednim dniu roboczym dla danej waluty, zastosowanie ma ten kurs średni NBP.
Powodowie podpisali oświadczenie o zapoznaniu się z ryzykiem.
Dowód:
- wydruk KRS pozwanego, k. 17-27;
- umowa kredytu nr(...)z dnia 25 października 2010 roku, k. 28-34 verte, 160-173;
- pismo pozwanego z dnia 7 sierpnia 2015 roku, k. 36-37 verte;
- wniosek o udzielenie kredytu hipotecznego, k. 147-152;
- oświadczenie wnioskodawcy o zapoznaniu z ryzykiem z załącznikiem, k. 153-155;
- oświadczenie, k. 156;
- decyzja kredytowa, k. 157-159;
- wyciąg z taryfy opłat i prowizji, k. 174-175;
- oświadczenie o poddaniu się egzekucji, k. 176;
- oświadczenie o dostarczeniu wzorców umów, k. 177;
- deklaracja ubezpieczeniowa, k. 178, 629;
- deklaracja zgody na przystąpienie do ubezpieczenia, k. 179, 630;
- OWU ubezpieczenia, k. 180-186, 631-637;
- oświadczenie, k. 187;
- wniosek o wypłatę, k. 189, 638;
- wykaz odsetek, k. 1.269;
W dniu podpisania umowy kredytu kursyBanku (...) S. A.z siedzibą wG.były następujące:
- godz. 7:47 kurs kupna 2,(...), kurs sprzedaży 3,(...),
- godz. 12:42 kurs kupna 2,(...), kurs sprzedaży 3,(...),
- godz. 16:24 kurs kupna 2,(...), kurs sprzedaży 2.(...).
Kredyt został wypłacony powodom po kursie 2,8393 złotych dla 1 CHF, co dawało kwotę we frankach 49.061,39 CHF.
Dowód:
- zaświadczenie z banku z dnia 27 sierpnia 2015 roku, k. 35;
Pismem z dnia 28 października 2010 roku powód dokonał rezygnacji z ubezpieczenia, co skutkowało podwyższeniem oprocentowania kredytu o 0,3% i pomniejszeniem salda kredytu o środki wpłacone tytułem ubezpieczenia w kwocie 3.156,34 za ubezpieczenie od ryzyka utraty pracy i 1.004,29 złotych za ubezpieczenie na życie.
Dowód:
- pismo powoda z dnia 28 października 2020 roku, k. 190, 639, 1.268;
- pismo pozwanego z dnia 28 grudnia 2010 roku, k. 191, 640;
Powodowie wpłacili na konto kredytu hipotecznego 42.169,97 złotych, w tym kapitał 21.558,29 złotych oraz odsetki 19.824,11 złotych.
Dowód:
- pismo pozwanego z dnia 26 sierpnia 2015 roku wraz z załącznikiem, k. 38-39 verte;
- wyliczenia tabelaryczne, k. 40-44;
- wydruk kursów walut, k. 45;
- historia rachunku, k. 192-211, 641-660;
- historia spłat, k. 212-214, 661-663;
- zaświadczenie, k. 1.139;
- dokumenty bankowe, k. 1.493-1.496 verte;
Pismem z dnia 31 lipca 2015 roku powodowie wezwali pozwany bank do zmian w umowie polegających na usunięciu niedozwolonych klauzul umownych znajdujących się w postanowieniach § 1 zd. ostatnie, § 10 ust. 8, § 17 ust. 1 i do przeliczenia wpłat dokonanych przez powodów, jednak bezskutecznie.
Dowód:
- pismo z dnia 31 lipca 2015 roku wraz z potwierdzeniem nadania, k. 46-46 verte;
W zależności od kursu przyjętego do wyliczeń wysokość nadpłat dla kursu wymiany CHF:
- w wysokości 2,8393 złotych wynosi: nadpłata z tytułu odsetek – 4.016,81 złotych, nadpłata z tytułu kapitału 4.600,48 złotych, ogółem 8.617,29 złotych;
- w wysokości 2,9014 złotych wynosi: nadpłata z tytułu odsetek – 3.671,05 złotych, nadpłata z tytułu kapitału 4.229,59 złotych, ogółem 7.900,64 złotych.
Kwota bezpodstawnego wzbogacenia banku wraz z sumą ubezpieczenia wynosi odpowiednio dla kursu 2,8393 złotych – 12.777,91 złotych, dla kursu 2,9014 złotych – 12.061,26 złotych.
Dowód:
- opinia biegłego sądowego z zakresu bankowościR. J., k. 1.230-1.426;
Ofertę kredytową powodowie otrzymali od doradcy kredytowegoP. S., która była pośrednikiem przy zawarciu przedmiotowej umowy zBankiem (...) S.A.z siedzibą wK.. Powodowie zgłosili się do niej, zaś ona przedstawiła im ofertę kredytową różnych banków i walut. W przypadku walut doradca kredytowy informowała swoich klientów o ryzyku zmiennej stopy procentowej i ryzyku zmienności kursu.
Dowód:
- zeznania świadkaP. S., k. 1.192-1.194;
Powodowie potrzebowali pieniędzy z kredytu na zakup mieszkania. Wnioskowali o kredyt w złotówkach, jednak zdecydowali się na kredyt indeksowany do CHF, ponieważ w ten sposób mieli większą zdolną kredytową. Doradca kredytowy składał im wiele ofert kredytowych. Powód poprosił jednak o najbardziej korzystny dla niego wariant, tj. taki, który byłby najmniej oprocentowany i w którym miałby najmniej do spłaty. Wytłumaczono mu, iż będzie to kredyt w CHF i że będzie musiał sprawdzać kurs CHF z dnia spłaty na stronie banku i wedle tego kursu spłacać. Powód spłacał kredyt w złotówkach. O tym, gdzie szukać tabel bankowych i jak przeliczać kurs sprzedaży CHF dowiedział się z infolinii banku. Po jakimś czasie zawsze wpłacał więcej na poczet raty kredytu, gdyż okazywało się, że brakowało do spłaty, mimo przeliczania zgodnie ze sposobem podanym przez pracownika banku.
Kredyt indeksowany do CHF był przedstawiany powodom jako najbardziej korzystny. Początkowy kurs 2,83 CHF, zaczął stopniowo rosnąć aż do obecnych rozmiarów. Powodowie mieli w planach spłacać kredyt szybciej, jednak z uwagi na kurs franka nie było to możliwe. Gdyby wiedzieli, że kurs CHF tak poszybuje w górę nie zaciągnęliby tego kredytu.
Powodowie nie uzgadniali z bankiem indywidualnie treści umowy. Byli umówieni z bankiem na podpisanie umowy, przedłożono im jej treść i powodowie podpisali umowę. Cały proces podpisania umowy trwał szybko, około 20 minut. Doradca nie tłumaczył poszczególnych zapisów umowy. Powodowie, na ich własną prośbę, dostali projekt umowy wcześniej na pocztę mailową. Dzień przed podpisaniem umowy próbowali się zapoznać z jej treścią, jednak zapisy okazały się zbyt trudne. Powodowie dowiedzieli się jednak, iż umowa ubezpieczenia nie jest obligatoryjna i że będzie można z niej zrezygnować (co też zresztą później uczynili). Z umowy nie wynikało, i powodowie nie zostali poinformowani, w jaki sposób bank wyliczał swoje kursy CHF, podawane na stronie internetowej banku.
Powód jest z zawodu kierowcą, a powódka pielęgniarką. W momencie zawierania umowy nie mieli szczególnej wiedzy z zakresu prawa zobowiązań, finansów,prawa bankowegoi ochrony konsumentów. Nie mieli również żadnych oszczędności w CHF, żadne z nich nie zarabiało we CHF. Powodowie nie byli zainteresowani wzięciem kredytu w CHF, ponieważ mieszkanie kupowali za złotówki. Zgodnie z harmonogramem spłaty powodowie wzięli około 140.000 złotych kredytu za co musieli zapłacić bankowi 60.000 złotych. Nie zostali poinformowani, że do udzielenia kredytu bank będzie musiał kupić bądź pożyczyć franki i że to powodowie poniosą tego koszt. Nie zostali poinformowani, że z powodu tego kredytu będą musieli kupować CHF od banku szwajcarskiego i ponosić tego koszty. O tym, skąd jest różnica do spłaty, dowiedzieli się z telewizji.
Powodowie zdają sobie sprawę z tego, że w przypadku gdyby Sąd uznał umowę za nieważną, będą musieli rozliczyć się z bankiem i wyrażają na to zgodę.
Dowód:
- przesłuchanie powodaM. W., k. 1.498-1.502;
- przesłuchanie powódkiA. W., k. 1.502-1.503;
Wobec pozwanego banku jest obecnie prowadzone postępowanie przez UOKIK w sprawie podejrzenia stosowania praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów, polegającej na sprzecznym z umowami o kredyt hipoteczny wyrażony/denominowany/indeksowany we frankach szwajcarskich zawartymi z konsumentami nieuwzględnianiu przy obliczaniu wysokości oprocentowania tych kredytów ujemnej stawki bazowej LIBOR w sytuacji, gdy wartość bezwzględna tej stawki jest większa niż wysokość zastrzeżonej w ww. umowach marży kredytu, mimo że suma odsetek należnych dotychczas w bieżącym okresie rozliczeniowym wynikającym z umów przekracza 1 grosz, co może stanowić nieuczciwą praktykę rynkową oraz godzić w zbiorowe interesy konsumentów.
Dowód:
- pismo UOKIK z dnia 25 kwietnia 2016 roku, k. 620-620 verte.
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w podtrzymanym zakresie.
Niniejszym pozwem powodowieM.iA. W.domagali się odBanku (...) S.A.z siedzibą wG.zapłaty kwoty 11.978,63 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty i kosztami procesu, tytułem nienależnego świadczenia, powołując się klauzule abuzywne, które rzutowały na ważność umowy kredytowej z dnia 25 października 2010 roku, będącej podstawą jego spełnienia.
Powodowie oparli zatem swoje roszczenie o treść przepisuart. 410 § 1 k.c.w zw. zart. 405 k.c.Przepisart. 410 § 2 k.c.stanowi, że świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia. Natomiast zart. 405 k.c.wynika, że kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości
W niniejszej sprawie, na podstawie całokształtu materiału dowodowego zebranego w sprawie Sąd ustalił, iż zawarta pomiędzy stronami umowa z dnia 25 października 2010 roku nr(...)na kwotę 147.630,30 złotych jest umową indeksowaną kursem CHF, albowiem udzielana kwotą była kwota wyrażona w złotówkach i ta kwota – faktycznie wypłacona – następnie była przeliczana zgodnie z kursem CHF. Raty kredytu również spłacane były w złotych po uprzednim ich przeliczeniu według kursu sprzedaży CHF. Zabezpieczeniem kredytu była hipoteka kaucyjna do kwoty wrażonej w złotówkach. Analiza treści umowy wskazuje zatem, iż kredyt był złotówkowy indeksowany do franka szwajcarskiego.
W tym miejscu wskazać należy, iż istota sporu w przedmiotowej sprawie sprowadzała się do oceny prawnej zawartej umowy kredytu pod kątem spełnienia przesłanek określonych w przepisieart. 3851k.c.w myśl którego, postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.
W niniejszej sprawie umowa kredytu z dnia 25 października 2010 roku została zawarta pomiędzy powodami – małżonkami(...)jako kredytobiorcami, a pozwanym bankiem jako kredytodawcą. W ocenie Sądu orzekającego nie jest sporne, iż powodowie zawarli ww. umowę jako konsumenci (art. 221k.c.), podczas gdy bank posiadał status przedsiębiorcy (art. 431k.c.).
Zważyć przy tym należy, iż na podstawie całokształtu materiału dowodowego zebranego w sprawie Sąd uznał, że postanowienia ww. umowy nie były uzgadniane indywidualnie, albowiem umowę zawarto na wzorcu wykorzystywanym przez bank w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, zaś istotne warunki umowy nie były przedmiotem uzgodnień i negocjacji stron. Nie można przy tym mówić o indywidualnym uzgodnieniu postanowień umownych w przypadku dokonania przez powodów jako konsumentów wyboru pomiędzy różnego rodzaju umowami oferowanymi przez pełnomocnika banku – doradcę kredytowego (np. między kredytem udzielonym w złotych polskich i kredytem indeksowanym do franka szwajcarskiego).
Dodatkowo wskazać należy, iż kwestionowane postanowienia nie określały głównych świadczeń stron, albowiem klauzula indeksacyjna stanowi jedynie mechanizm przeliczeniowy świadczenia pieniężnego określonego w umowie. Nie stanowi zaś składnika głównego tego typu umowy. Nawet jednak, gdyby uznać omawiane postanowienia umowne za określające główne świadczenia stron, to nie wyłącza to możliwości stwierdzenia, iż stanowią one niedozwolone postanowienia umowne, albowiem zostały określone niejednoznacznie, o czym szerzej będzie w dalszej części uzasadnienia.
Nadto, podkreślenia wymaga, iż Sąd orzekający nie miał wątpliwości co do tego, iż sporne postanowienia umowne kształtowały prawa i obowiązki powodów w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając ich interesy, bowiem postanowienie umowne jest sprzeczne z dobrymi obyczajami, gdy kontrahent konsumenta, traktujący go w sposób sprawiedliwy, słuszny i uwzględniający jego prawnie uzasadnione roszczenia, nie mógłby racjonalnie spodziewać się, iż konsument ten przyjąłby takie postanowienie w drodze negocjacji indywidualnych. W celu zaś ustalenia, czy klauzula rażąco narusza interesy konsumenta, należy wziąć przede wszystkim pod uwagę, czy pogarsza ona jego położenie prawne w stosunku do tego, które, w braku odmiennej umowy, wynikałoby z przepisów prawa, w tym dyspozytywnych (zob. uchwałę składu 7 sędziów SN z dnia 20 czerwca 2018 r., III CZP 29/17). Rażące naruszenie interesów konsumenta stanowi nieusprawiedliwioną dysproporcję, na niekorzyść konsumenta praw i obowiązków wynikających z umowy, skutkujące niekorzystnym ukształtowaniem jego sytuacji ekonomicznej oraz jego nierzetelne traktowanie (por. wyroki SN z dnia 3 lutego 2006 r., I CK 297/05, z dnia 15 stycznia 2016 r., I CSK 125/15, z dnia 27 listopada 2015 r., I CSK 945/14, z dnia 30 września 2015 r., I CSK 800/14, z dnia 29 sierpnia 2013 r. I CSK 660/12).
Umowa kredytu z dnia 25 października 2010 roku została zawarta przed zmianąustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe, dokonaną ustawą z dnia 29 lipca 2011 r. (Dz. U. Nr 165, poz. 984), którą wprowadzono uregulowania, iż umowa o kredyt denominowany lub indeksowany do waluty innej niż waluta polska, powinna zawierać szczegółowe zasady określenia sposobów i terminów ustalania kursu wymiany walut, na podstawie którego w szczególności wyliczana jest kwota kredytu, jego transz i rat kapitałowo - odsetkowych oraz zasady przeliczania na walutę wypłaty albo spłaty kredytu (art. 69 ust. 2 pkt 4a) oraz, że w przypadku takich umów kredytu, kredytobiorca może dokonywać spłaty rat kapitałowo-odsetkowych bezpośrednio w tej walucie (art. 69 ust. 3).
Orzecznictwo Sądu Najwyższego w odniesieniu do kredytów zawieranych przed tą nowelizacjąPrawa Bankowegouzasadniało, iż jest dopuszczalne zaciągnięcie zobowiązania kredytowego w walucie obcej z równoczesnym zastrzeżeniem, że wypłata i spłata kredytu będzie dokonywana w walucie krajowej, z tym że tego rodzaju zastrzeżenie dotyczy wyłącznie sposobu wykonania zobowiązania, a zatem nie powoduje zmiany waluty wierzytelności (por. wyroki SN z dnia 25 marca 2011 r., IV CSK 377/10, oraz z dnia 29 kwietnia 2015 r., V CSK 445/14).
Niemniej mechanizm ustalania przez bank kursów waluty, który pozostawia bankowi swobodę, jest w sposób oczywisty sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interesy konsumenta, a klauzula, która nie zawiera jednoznacznej treści i przez to pozwala na pełną swobodę decyzyjną przedsiębiorcy w kwestii bardzo istotnej dla konsumenta, dotyczącej kosztów kredytu, jest klauzulą niedozwoloną w rozumieniuart. 3851§ 1 k.c.(por. wyrok SN z dnia 22 stycznia 2016 r., I CSK 1049/14).
W celu przestrzegania przez przedsiębiorcę w stosunku do konsumenta wymagań przejrzystości podstawowe znaczenie ma to, czy umowa wskazuje w sposób jednoznaczny powody i specyfikę mechanizmu przeliczania waluty, tak by konsument mógł przewidzieć, na podstawie transparentnych i zrozumiałych kryteriów, wynikające dla niego z tego faktu konsekwencje ekonomiczne (zob. uzasadnienie wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 30 kwietnia 2014 r., nr C - 26/13, sprawa Árpad Kásler, Hajnalka Káslernè Rábai przeciwko OTP Jelzálogbank Zrt).
Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy indeksacja prowadząca do zmiany wysokości świadczenia zobowiązanego stanowi w istocie wariant waloryzacji sądowej, mają zatem zastosowanie do niej przesłanki określone wart. 3581§ 3 k.c.nakazujące rozważenie interesów stron i zasad współżycia społecznego w określaniu zmiany wysokości umownego świadczenia (por. uzasadnienie wyroku SN z dnia 1 marca 2017 r., IV CSK 285/16 oraz z dnia 27 lutego 2019 r., II CSK 19/18).
W przedmiotowej sprawie w dniu 25 października 2010 roku powodowie zawarli z pozwanym bankiem umowę kredytu hipotecznego złotówkach polskich i w takiej też walucie dokonano wypłaty powodom kredytu. W dniu wypłaty saldo kredytu wyrażane było we frankach szwajcarskich według kursu kupna podanego w tabeli kursów kupna/sprzedaży, a następnie saldo walutowe przeliczane było dziennie na złote polskie według kursu sprzedaży podanego w tabeli kursów kupna/sprzedaży. Powodowie zobowiązali się do spłaty udzielonych im kredytów w równych ratach kapitałowo-odsetkowych, których wysokość była płatna w złotych polskich. Termin spłaty oraz wysokość rat określał harmonogram spłaty kredytu, przy czym wysokość poszczególnych rat miała następować w złotych polskich wedle kursu sprzedaży franka szwajcarskiego obowiązujących w banku w momencie spłaty (§ 10 ust. 8 umowy). W § 17 ust. 1 umowy wskazano zaś, iż do rozliczania transakcji wypłat kredytu w celu ustalenia walutowej kwoty indeksacji kredytu stosowane są kursy kupna waluty, do której jest indeksowany kredyt obowiązujące w banku w momencie dokonania czynności przez bank zgodnie z zasadami ustalania kursów walut w banku. W przypadku złożenia przez kredytobiorcę wniosku o wypłatę kredytu lub transzy kredytu wyrażonej w walucie indeksacji - kwota do wypłaty zostanie ustalona przy zastosowaniu kursu sprzedaży waluty indeksacji kredytu podanego w tabeli kursów kupna/sprzedaży. Do rozliczania transakcji spłat kredytu stosowane są kursy sprzedaży waluty, do której jest indeksowany kredyt obowiązujące w banku w dniu dokonania transakcji zgodnie z zasadami ustalania kursów walut w banku oraz zapisami § 10. W przypadku, gdy kurs kupna banku jest wyższy niż kurs średni podany przez Narodowy Bank Polski w poprzednim dniu roboczym dla danej waluty, zastosowanie ma ten kurs średni NBP. W przypadku, gdy kurs sprzedaży banku jest niższy niż kurs średni/podany przez Narodowy Bank Polski w poprzednim dniu roboczym dla danej waluty, zastosowanie ma ten kurs średni NBP.
Będące przedmiotem sporu postanowienia umowy nie określały zatem wprost kwoty zadłużenia do zwrotu pozwanemu, przewidując jedynie, iż kwota ta zostanie ustalona w wyniku określonych działań arytmetycznych dokonywanych przy wykorzystaniu zmiennej, tj. kursu walut i to ustalanych przez pozwany bank. Indeksacja kredytu prowadząca do zmiany wysokości świadczenia kredytobiorców w zależności od kształtowania się kursu waluty obcej (CHF) prowadziła do sytuacji, w której kredytobiorcy w momencie zaciągania zobowiązania nie mogli wiedzieć ile tak naprawdę pieniędzy będą musieli zwrócić pozwanemu bankowi, gdyż wysokość ich świadczenia w dniu zawarcia umowy nie została tak naprawdę jednoznacznie określona, albowiem wysokość rat kapitałowo-odsetkowych była zależna od kursu franka szwajcarskiego, który z kolei określony był każdorazowo w tabeli kursowej banku, która to była ustalana na podstawie niejasnych i niepewnych reguł.
Wskazane w umowie klauzule waloryzacyjne odwołują się zatem do miernika wartości, który nie ma charakteru obiektywnego i zewnętrznego gdyż odwołanie następuje do kursów kupna i sprzedaży waluty CHF obowiązujących w banku i ustalanych przez niego samodzielnie i jednostronnie, na niejasnych zasadach. Powoduje to okoliczność, iż kredytobiorcy na moment zawarcia umowy nie wiedzieli, ile środków będą tak naprawdę musieli zwrócić bankowi, a co gorsza nie byli w stanie samodzielnie w żaden sposób zweryfikować zasad, zgodnie z którymi następuje ustalenie kursów walut, co przekłada się na wysokość rat kapitałowo-odsetkowych.
W ocenie Sądu sposób określenia przez bank kursu franka szwajcarskiego jest nie do zweryfikowania i kredytobiorcy, będący jednocześnie konsumentami, nie mogą mieć wiedzy w tym zakresie, tym bardziej wynikającej z umowy takiej jak w niniejszej sprawie, a zatem umowy o charakterze blankietowym, zawierającej postanowienia umowne odnośnie klauzul waloryzacyjnych, które nie były indywidualnie uzgadniane z konsumentami i konsumenci nie mieli na nie rzeczywistego wpływu.
Sąd bez wątpienia uznał zatem, że mechanizm ustalania przez pozwany bank kursów waluty, który wskutek braku jednoznacznej treści, pozostawiał mu w tym względzie swobodę, stanowi niedozwolone postanowienie umowne w rozumieniuart. 3851§ 1 k.c., gdyż w sposób oczywisty jest sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interesy powodów, jako konsumentów.
Klauzule te kształtują prawa i obowiązki powodów - kredytobiorców w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami przez uzależnienie warunków waloryzacji świadczenia od kompetencji silniejszej strony umowy, tj. banku. Odwołanie do kursów walut obowiązującego w banku oznacza naruszenie równorzędności stron umowy przez nierównomierne rozłożenie uprawnień i obowiązków między partnerami stosunku obligacyjnego.
Jednocześnie prawo banku do ustalania kursu waluty nie doznawało żadnych umownych ograniczeń w postaci skonkretyzowanych, obiektywnych kryteriów zmian stosowanych kursów walutowych. Swoista nierówność informacyjna stron, a w szczególności sytuacja, w której konsument dowiaduje się o poziomie zadłużenia ratalnego, już spłaconego w związku z podjęciem odpowiedniej sumy z jego rachunku, jest nie do zaakceptowania w świetleart. 385(
1)k.c.(por.m.in. wyrok TSUE z dnia 30 kwietnia 2014 r., nr C - 26/13, sprawa Árpad Kásler, Hajnalka Káslernè Rábai przeciwko OTP Jelzálogbank Zrt, C - 26/13, pkt 75, z dnia 20 września 2017 r., RP Andriciuc i in. przeciwko Banca Româneascǎ SA, C 186/16 oraz wyroki SN z dnia 22 stycznia 2016 r. I CSK 1049/14, z dnia 4 kwietnia 2019 r., III CSK 159/17 oraz z dnia 27 listopada 2019 r., II CSK 483/18).
Sąd pragnie w tym miejscu podkreślić, iż konsument jest stroną słabszą w relacjach z przedsiębiorcą. Wobec powyższego, zgodnie z wymogami zawartymi w preambule dyrektywy nr 93/13, postanowienia umowne powinny być wyrażone prostym i zrozumiałym językiem.
Powyższy wymóg, zgodnie z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 20 września 2017 r. w sprawie C-186/16, oznacza, iż umowa musi przedstawiać w sposób przejrzysty konkretne działanie mechanizmu, do którego odnosi się dany zapis, a także, w zależności od przypadku, związek między mechanizmem zawartym w tym postanowieniu a mechanizmem przewidzianym w innych warunkach, tak, by konsument był w stanie oszacować, w oparciu o jednoznaczne i zrozumiałe kryteria, konsekwencje ekonomiczne zawieranej umowy. Kredytobiorca musi zostać jasno poinformowany, że podpisując umowę kredytu w obcej walucie, ponosi ryzyko kursowe, które z ekonomicznego punktu widzenia może okazać się dla niego trudne do udźwignięcia w przypadku dewaluacji waluty, w której otrzymuje wynagrodzenie. Przedsiębiorca musi przedstawić ewentualne wahania kursów wymiany i ryzyko wiążące się z zaciągnięciem kredytu w walucie obcej, zwłaszcza w przypadku, gdy konsument, będący kredytobiorcą nie uzyskuje dochodów w tej walucie. Ocena świadomości konsumenta przy zawieraniu umowy jest możliwa jedynie w ramach kontroli incydentalnej, a wszelkie wątpliwości co do spełnienia przez bank wymogu przejrzystości powinny być interpretowane na korzyść konsumenta.
W tej sprawie, przytoczone kryteria nie zostały dochowane przez pozwany bank. Przede wszystkim, doradca kredytowy jako przedstawiciel banku, co wynika z zeznań powodów, przedstawił im kredyt hipoteczny we franku szwajcarskim jako stabilny i najkorzystniejszy z perspektywy oprocentowania i kwoty do zwrotu. Nie przedstawił jednak symulacji zawierającej informację o historycznych wahaniach kursu franka, obejmujących okres zbliżony do niniejszego okresu kredytowania. Powodowie nie zostali również poinformowani o skutkach wahań kursu, które są wpisane w mechanizm indeksowania kredytu do waluty obcej. Nie mogli w związku z tym oszacować potencjalnie istotnych konsekwencji ekonomicznych zobowiązań finansowych. Z zawartego w umowie kredytowej ogólnikowego oświadczenia kredytobiorców, iż są świadomi ryzyka walutowego nie można wyciągać daleko idących wniosków. Nade wszystko bank nie załączył do akt sprawy żadnego dokumentu, który obrazowałby powodom skutki wzrostu kursu waluty przy uwzględnieniu parametrów (wysokości kredytu, stopy oprocentowania) konkretnej umowy zawieranej przez strony. Brak jest również dokumentu, z którego wynikałoby, iż powodowie zostali poinformowani, iż ryzyko kursowe jest w zasadzie nieograniczone. Zdaniem Sądu orzekającego powinności banku w zakresie przejrzystości informacji kierowanej do powodów jako konsumentów w zakresie ryzyka kursowego nie zostały wyczerpane.
Podkreślenia przy tym wymaga, iż rzeczywistość pokazała, że określenie nawet w przybliżeniu skali ryzyka walutowego związanego z kredytami walutowymi, w szczególności jeśli chodzi o skalę zmiany kursu CHF okazało się złudne i daleko nietrafione. W Zaleceniach Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego z dnia 21 września 2011 r., dotyczących kredytów walutowych obcych, wskazano, że nawet najbardziej staranny konsument nie był w stanie przewidzieć konsekwencji ekonomicznych kredytu hipotecznego we frankach szwajcarskich.
Wszystko powyższe prowadzić musiało do uznania spornych postanowień umownych za abuzywne w rozumieniuart. 3851k.c.
Tym bardziej, iż – jak wykazało niniejsze postępowanie – wobec pozwanego banku toczy się obecnie przed UOKiK postępowanie w sprawie podejrzenia stosowania praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów w odniesieniu do kredytów indeksowanych do CHF.
Dodatkowo wskazać należy, iż Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 22 stycznia 2016 roku wydanym w sprawie o sygnaturze akt I CSK 1049/14 stwierdził, iż zastosowany mechanizm indeksacji do CHF w sposób oczywisty jest sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interesy konsumenta. Ponadto Sąd Najwyższy wskazał, iż ustawa antyspreadowa nie naprawiła nielegalnych zapisów umowy kredytowej i sądy mają prawo dokonać ich eliminacji z umów kredytowych.
Wobec przesądzenia abuzywności przedmiotowych postanowień umownych kluczowe dla rozstrzygnięcia sprawy pozostawało to, jaki skutek będzie miało wyeliminowanie kwestionowanych postanowień umownych na niniejsze postępowanie mając na uwadze treść żądania powodów.
Rozważając tą kwestię i mając także na uwadze argumentację powodów uzasadniającą ich żądanie, Sąd zważył, iż w wyroku z dnia 3 października 2019 r., w sprawie o sygn. C -260/18,K. D.iJ. D.przeciwko(...)AG, Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej dokonał bardzo obszernej i wnikliwej wykładni art. 6 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.U. 1993, L 95, s. 29).
Jak wskazał Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej,art. 6 ust. 1dyrektywy 93/13 stanowi, że nieuczciwe postanowienia w umowie zawartej przez przedsiębiorcę z konsumentem nie są wiążące dla konsumentów, na warunkach określonych w prawie krajowym państw członkowskich, oraz że umowa pozostaje wiążąca dla stron na tych samych warunkach, jeżeli może obowiązywać bez nieuczciwych postanowień. Przepis ten sam nie określa kryteriów dotyczących możliwości dalszego obowiązywania umowy bez nieuczciwych warunków, lecz pozostawia ich ustalenie sądowi krajowemu zgodnie z krajowym porządkiem prawnym. W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjęto zaś, że konsekwencją stwierdzenia, niedozwolonej klauzuli umownej, spełniającej wymaganiaart. 385(
1)§ 1 k.c.jest działająca
ex legesankcja bezskuteczności niedozwolonego postanowienia, połączona z przewidzianą wart. 385(
1)§ 2 k.c.zasadą związania stron umową w pozostałym zakresie (por. uchwałę SN z dnia 29 czerwca 2007 r., III CZP 62/07, oraz wyroki SN z dnia 30 maja 2014 r., III CSK 204/13, z dnia 1 marca 2017 r., IV CSK 285/16 i z dnia 24 października 2018 r. II CSK 632/17). Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej zwrócił jednak uwagę, że jeżeli sąd uzna, że zgodnie z odpowiednimi przepisami utrzymanie w mocy umowy bez zawartych w niej nieuczciwych warunków nie jest możliwe,art. 6 ust. 1dyrektywy 93/13 nie stoi na przeszkodzie jej unieważnieniu. Jest tak zwłaszcza wtedy, gdy unieważnienie klauzul zakwestionowanych przez kredytobiorców doprowadziłoby nie tylko do zniesienia mechanizmu indeksacji oraz różnic kursów walutowych, ale również pośrednio do zaniknięcia ryzyka kursowego, które jest związane z indeksacją kredytu do waluty. Tymczasem Trybunał orzekł, że klauzule dotyczące ryzyka wymiany określają główny przedmiot umowy kredytu, zatem obiektywna możliwość utrzymania obowiązywania tego rodzaju umowy kredytu wydaje się w tych okolicznościach niepewna (zob. wyrok TSUE z dnia 14 marca 2019 r., Dunai, C‑118/17, EU:C:2019:207, pkt 48, 52 i przytoczone tam orzecznictwo).
Uwzględniając powyższe wnioski Trybunału zawarte w uzasadnieniu ww. orzeczenia dla wykładni przepisów prawa krajowego, tj.art. 56 k.c.,65 k.c., 3531k.c., 354k.c.,art. 3851k.c.iart. 3852k.c.Sąd orzekający stanął na stanowisku, iż skutkiem uznania spornych postanowień za abuzywne była zasadność stwierdzenia nieważności umowy kredytu hipotecznego z dnia 25 października 2010 roku w całości. Skoro kwestionowane postanowienia umowne określają wysokość rat kredytu do zapłaty jakich byli zobowiązani powodowie na rzecz banku, to wobec wyeliminowania postanowień umowy określających ten obowiązek kredytobiorców, oczywistym jest, że utrzymanie w mocy pozostałych postanowień umowy nie było możliwe.
Trybunał w orzeczeniu C 260/18 wskazał, iż wprawdzie dopuszczalne jest, aby sąd krajowy zaradził unieważnieniu nieuczciwych postanowień umownych poprzez zastąpienie ich przepisem prawa krajowego o charakterze dyspozytywnym lub mającego zastosowanie, jeżeli strony umowy wyrażą na to zgodę (zob. podobnie wyroki TSUE: z dnia 30 kwietnia 2014 r., Kásler i Káslerné Rábai, C‑26/13, EU:C:2014:282, pkt 81; a także z dnia 26 marca 2019 r., Abanca Corporación Bancaria i Bankia, C‑70/17 i C‑179/17, EU:C:2019:250, pkt 59).
Niemniej jednak art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie wypełnieniu luk w umowie, spowodowanych usunięciem z niej nieuczciwych warunków, które się w niej znajdowały, wyłącznie na podstawie przepisów krajowych o charakterze ogólnym, przewidujących, że skutki wyrażone w treści czynności prawnej są uzupełniane w szczególności przez skutki wynikające z zasad słuszności lub ustalonych zwyczajów.
Powyższe Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wskazał już w wyroku z dnia 14 marca 2019 r. w sprawie C – 118/17 stanowczo wyrażając pogląd, z którym należy się zgodzić, iż nie można zastępować zawartych w umowie postanowień niedozwolonych przez odwoływanie się do reguł ogólnych. Istotnym także pozostawało, że w niniejszej sprawie Sąd Najwyższy w swym rozstrzygnięciu w zakresie wykładni prawnej wiążąco przesądził, iżart. 358 k.c.regulujący kwestię zobowiązań wyrażonych w walucie obcej, nie ma w tymże wypadku zastosowania.
Biorąc więc pod uwagę, iż w polskim prawie krajowym nie istnieje przepis dyspozytywny, który mógłby zastąpić zawarte w umowie z dnia 25 października 2010 roku postanowienia umowne uznane za abuzywne, a nie można było w tej mierze odwołać się do reguł ogólnych czy zasad słuszności, to konieczne okazało się uznanie za nieważne umowy w całości. Nie było możliwe zastąpienie niedozwolonych postanowień umownych określających zobowiązanie kredytobiorców inną regulacją ustawową (przepisem dyspozytywnym normującym tą kwestię).
Należy również podkreślić, a na co zwrócił uwagę Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 listopada 2019 r. (II CSK 483/18,), iż obowiązywanie umowy w dalszym ciągu, po wyłączeniu z niej nieuczciwych postanowień umownych jest pomyślane jako ochrona interesu konsumenta, skutki ekonomiczne stwierdzenia nieważności umowy mogą być bowiem dla niego dotkliwe. Podkreślono, że w razie sporu o ważność umowy kredytu bankowego denominowanego (indeksowanego) do obcej waluty, w której znajduje się niedozwolona klauzula konsumencka dotycząca sposobu tej denominacji, rozpatrzeć należy kilka możliwości rozstrzygnięcia. Pierwsza, to stwierdzenie nieważności umowy, która bez klauzuli niedozwolonej nie może dalej funkcjonować. Druga to przyjęcie, że umowa jest ważna, ale w miejsce bezskutecznych postanowień waloryzacyjnych nie wchodzą dodatkowe postanowienia. Trzecia, to przyjęcie, że umowa jest ważna i jej uzupełnienie przez wprowadzenie w miejsce niedozwolonych klauzul innego mechanizmu waloryzacji (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 29 października 2019 r., IV CSK 308/18). Wskazanie na niedozwolony charakter klauzuli umownej jest uprawnieniem konsumenta, w którego interesy zachowanie takiej klauzuli może godzić i w określonych okolicznościach konsument może uznać, że jeżeli wyeliminowanie klauzuli niedozwolonej prowadziłoby do unieważnienia umowy, to woli jej utrzymanie i utrzymanie w mocy całej umowy. Wzywając stronę umowy - konsumenta do zajęcia stanowiska co do tego jakie żądanie on zgłasza, sąd powinien poinformować go - mając już ustalone okoliczności faktyczne sprawy i dokonaną jej ocenę prawną - o konsekwencjach prawnych wynikających z unieważnienia w całości zawartej umowy kredytowej oraz podobnie, o skutkach uznania za nieważną klauzuli niedozwolonej, z utrzymaniem w mocy pozostałej treści tej umowy, a konsument winien oświadczyć, które rozwiązanie wybiera jako dla niego korzystniejsze (por. wyrok TSUE z dnia 21 lutego 2013 r., C 472/11, Banif Plus Bank Zrt przeciwko Csabie Csipailowi, uchwała składu 7 sędziów SN z dnia 20 czerwca 2018 r., III CZP 27/17 oraz wyrok SN z dnia 14 lipca 2017 r., II CSK 803/16). To od świadomego wyboru konsumenta zależy kierunek rozstrzygnięcia sądu uzależniony od tego, czy kredytobiorca domaga się utrzymania umowy kredytowej bez niewiążących go postanowień umownych, czy domaga się on jej unieważnienia w całości. To konsument decyduje, które rozwiązanie jest dla niego – w jego ocenie - najkorzystniejsze. Dalsze obowiązywanie umowy, po wyłączeniu z niej nieuczciwych postanowień umownych, jest pomyślane jako ochrona interesu konsumenta, więc jeżeli on sam nie uznaje takiego rozwiązania za korzystne, to może domagać się unieważnienia umowy kredytowej w całości.
Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy Sąd miał na uwadze, iż powodowie reprezentowani przez profesjonalnego pełnomocnika, w toku niniejszej sprawy żądali kwoty wskazanej w pozwie tytułem nienależnego świadczenia, powołując się klauzule abuzywne, które rzutowały na ważność umowy kredytowej z dnia 25 października 2010 roku, będącej podstawą jego spełnienia. Z przyczyn wskazanych wyżej należało przychylić się do ww. stanowiska procesowego powodów.
Przyjmując prejudycjalnie , z przyczyn opisanych szerzej powyżej, że umowa kredytu była nieważna, oczywistym jest, że odpadła podstawa prawna roszczenia, na podstawie którego powodowie świadczyli na rzecz pozwanego spłacając raty kredytowe. Zgodnie zart. 405 k.c.kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Przepis ten stosuje się w szczególności do świadczenia nienależnego, tj. takiego, w którym ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia (art. 410 § 1 i 2 k.c.).
Skutkiem stwierdzenia nieważności całej umowy było uznanie, że spełnione przez kredytobiorców świadczenie nie miało oparcia w łączącej strony umowie, a więc podlegało ono zwrotowi w takim zakresie, w jakim przewyższało kwotę, jaką powodowie byliby obowiązani do zwrotu na rzecz pozwanego w związku z uzyskaniem środków wypłaconych w momencie uruchomienia kredytu. Należy podkreślić, że o świadczeniu nienależnym może być mowa w sytuacji, gdy spełniane jest bez ważnej i skutecznej podstawy prawnej. Tymczasem powodowie w niniejszej sprawie spełniali świadczenia polegające na zwrocie pozwanemu środków, które wcześniej od niego otrzymali tytułem kapitału kredytu. Stąd świadczenia pieniężne w walucie polskiej ze strony kredytobiorców na rzecz banku mają swoją podstawę prawną i nie stanowią nienależnego świadczenia do momentu, w którym nie przekroczyły swoją wysokością kwot, które kredytobiorcy wykorzystali jako udostępnionych w ramach wykonania nieważnej umowy kredytu.
Skutkiem uznania ww. umowy za nieważną jest konieczność zwrócenia sobie wzajemnie przez strony spełnionych świadczeń. W przedmiotowej sprawie powodowie żądali zwrotu jedynie kwoty 7.818,01 złotych nienależnie pobranych przez bank kwot tytułem spłaty rat kredytu, czyli nadwyżki wynikającej z poszczególnych rat kredytu wpłaconych przez powodów. Kwota ta została wykazana przez powodów przy pomocy zawnioskowanych dowodów z dokumentów oraz w szczególności z opinii biegłego sądowego.
Powyższa kwota byłaby bowiem uzasadniona do zasądzenia, nawet w przypadku nie uznania umowy za nieważną, a jedynie stwierdzenia abuzywności postanowień umowy. Z opinii biegłego sądowego z zakresu bankowościR. J.wynika bowiem, iż niezależnie od przyjętego kursu wymiany CHF (tzn. niezależnie czy będzie to kurs 2,8393 złotych czy też kurs 2,9014 złotych) pozwany pozostaje bezpodstawnie wzbogacony kosztem powodów w kwocie przewyższającej dochodzone roszczenie.
Roszczenie powodów nie uległo również przedawnieniu z uwagi na brak upływu terminu przedawnienia wskazanego w przepisieart. 118 k.c.
W tym miejscu wskazać należy, iż na rozprawie w dniu 15 grudnia 2020 roku Sąd postanowił oddalić wnioski pozwanego o przesłuchanie świadkówJ. J.,A. L.,T. P.,M. C.,T. K.,P. B.iM. K.uznając, iż dowody te nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia, a ponadto zostały zgłoszone przeciwko osnowie dokumentów. Dodatkowo Sąd postanowił oddalić wniosek strony pozwanej o przeprowadzenie uzupełniającej opinii biegłego (jak w piśmie z dnia 18 marca 2020 roku), uznając, iż dowód ten nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia.
Mając na uwadze powyższe Sąd uwzględnił roszczenie powodów i w punkcie I wyroku zasądził od pozwanegoBanku (...) S. A.z siedzibą wG.solidarnie na rzecz powodówM. W.iA. W.kwotę 7.818,01 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 8 grudnia 2015 roku do dnia zapłaty.
Rozstrzygnięcie w zakresie odsetek Sąd oparł na podstawieart. 481 k.c.i orzekł zgodnie z żądaniem powodów.
W punkcie II wyroku Sąd na podstawieart. 203 § 1w zw. zart. 355 k.p.c.umorzył postępowanie w pozostałym zakresie, albowiem pismem z dnia 11 września 2017 roku (k. 1.141 verte) powodowie cofnęli powództwo co do kwoty 4.160,62 złotych z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia banku związanego z ubezpieczeniami określonymi umową. Pozwany nie sprzeciwił się cofnięciu pozwu w tej części.
W punkcie III wyroku, Sąd na podstawieart. 100zd. pierwszek.p.c.orzekł o kosztach procesu, stosownie do wyniku postępowania. Zgodnie zart. 100zd. pierwszek.p.c.w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Jak powszechnie się przyjmuje, podstawę obliczeń przy podziale kosztów stanowi suma należności obu stron, ustalona na podstawie zasad wskazanych wart. 98 § 2 i 3 k.p.c.orazart. 99 k.p.c.i dzielona proporcjonalnie do stosunku, w jakim strony utrzymały się ze swoimi roszczeniami lub obroną. Otrzymane w rezultacie kwoty stanowią udziały stron w całości kosztów.
W niniejszej sprawie powodowie wygrali spór w 65%. Na koszty postępowania poniesione przez nich złożyły się: opłata sądowa – 599 złotych, zaliczka na opinię biegłego – 500 złotych, opłata skarbowa od udzielonych pełnomocnictw - 68 złotych oraz kwota 2.400 złotych tytułem kosztów wynagrodzenia pełnomocnika, łącznie 3.567 złotych. Do tego należy doliczyć koszty postępowania zażaleniowego, w tym opłata od zażalenia – 120 złotych oraz wynagrodzenie pełnomocnika – 600 złotych. Łącznie powodowie ponieśli koszt 4.287 złotych.
Z kolei pozwany poniósł wydatki na wynagrodzenia pełnomocnika – 2.400 złotych, opłatę skarbową – 17 złotych, wynagrodzenie za pełnomocnika w postępowaniu zażaleniowym – 600 złotych oraz zaliczkę na opinię biegłego sądowego – 500 złotych, łącznie 3.517 złotych.
Pozwany powinien zatem zwrócić powodom kwotę 2.787 złotych (4.287 zł x 65 %), zaś powodowie pozwanemu 1.231 złotych (3.517 zł x 35 %). Po wzajemnym skompensowaniu tych kwot, pozwany powinien ostatecznie zwrócić powodom solidarnie kwotę 1.556 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania, o czym Sąd orzekł w punkcie III wyroku.
Wynagrodzenie pełnomocników stron zostało ustalone w stawce minimalnej określonej w§ 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, zaś w przypadku postępowania zażaleniowego jeszcze dodatkowo w zw. z przepisem § 13 ust. 2 pkt 1 ww. rozporządzenia.
W punkcie IV i V wyroku rozstrzygnięto o kosztach sądowych, które tymczasowo pokrył Skarb Państwa. Skarb Państwa poniósł w niniejszej sprawie tymczasowo koszty 5.580,38 złotych tytułem wynagrodzenia biegłego sądowegoR. J.za sporządzoną opinię. Łącznie wynagrodzenie biegłego wyniosło bowiem kwotę 6.580,38 złotych i w kwocie 1.000 złotych zostało pokryte z zaliczek uiszczonych przez strony postępowania, po 500 złotych każda.
Zgodnie z treściąart. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnychkosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Natomiast art. 83 ust. 2 ww. ustawy stanowi, że w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie sąd orzeka o poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa wydatkach, stosując odpowiednio przepisyart. 113.
Wobec powyższego oraz mając na uwadze powołany wyżejart. 100 k.p.c., powodowie powinni uiścić stosownie do przegranej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin–Centrum w Szczecinie nieuiszczone koszty sądowe w 35 % - 1.953,13 złotych, zaś pozwany w 65 % - 3.627,25 złotych.
Sędzia Sądu Rejonowego Agnieszka Kuryłas | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie
date: '2021-01-12'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Sędzia Sądu Rejonowego Agnieszka Kuryłas
legal_bases:
- art. 410 § 1 i 2 k.c.
- art. 98 § 2 i 3 k.p.c.
- § 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej
pomocy prawnej udzielonej z urzędu
- art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych
recorder: sekretarz sądowy Agata Rosa
signature: I C 1304/15
``` |
150515000004503_IX_Ca_000793_2018_Uz_2018-11-28_002 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt IX Ca 793/18
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 28 listopada 2018 r.
Sąd Okręgowy w Olsztynie IX Wydział Cywilny Odwoławczy
w składzie:
Przewodniczący:
SSO Jacek Barczewski (spr)
Sędziowie:
SO Mirosław Wieczorkiewicz
SO Agnieszka Żegarska
Protokolant:
st. sekr. sądowy Agnieszka Najdrowska
po rozpoznaniu w dniu 14 listopada 2018 r. w Olsztynie
na rozprawie
sprawy z powództwa głównegoP. G.
przeciwkoK. K.
o zapłatę
oraz z powództwa wzajemnegoK. K.
przeciwkoP. G.
o zapłatę
na skutek apelacji pozwanego - powoda wzajemnegoK. K.od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 14 marca 2018 r., sygn. akt I C 2347/15
I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:
- w sprawie z powództwa głównego w punkcie I powództwo oddala, zaś w punkcie III nie obciąża powoda kosztami procesu na rzecz pozwanego,
- w sprawie z powództwa wzajemnego w punkcie II nie obciąża pozwanego wzajemnego kosztami procesu na rzecz powoda wzajemnego,
II. oddala apelację w pozostałej części,
III. nie obciążaP. G.kosztami procesu na rzeczK. K.za instancję odwoławczą.
Mirosław Wieczorkiewicz Jacek Barczewski Agnieszka Żegarska
Sygn. akt IX Ca 793/18
UZASADNIENIE
PowódP. G.wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanegoK. K.kwoty 11249 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 12 maja 2015r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.
Uzasadniając roszczenie powód wskazał, iż w dniu 28 lutego 2015r. zawarł z pozwanym umowę o wykonanie usług budowlano – remontowych, na podstawie której pozwany zobowiązał się wykonać szereg prac remontowych w należącym do powoda mieszkaniu przyul. (...)wO.. Prace miały zostać rozpoczęte w dniu 6 marca 2015r., zaś zakończone najpóźniej w dniu 6 kwietnia 2015r. Całkowity koszt przeprowadzenia prac określony został na 7800 zł. Powód zobowiązany był do uiszczenia zaliczki w kwocie 4000 zł, jednakże na rzecz pozwanego przekazał dodatkowo 1000 zł, a następnie na rachunek bankowy przelał dodatkowo 500 zł. Powód podał, iż po rozpoczęciu przez pozwanego prac stwierdził nieprawidłowości w ich wykonaniu. Po wskazaniu pozwanemu ujawnionych wad pozwany zabrał swoje narzędzia i opuścił miejsce pracy. Powód zwrócił się wówczas doBiura (...)wO.. W trakcie wizji lokalnej stwierdzono szereg nieprawidłowości. W korespondencji elektronicznej z dnia 1 kwietnia 2015r. pozwany wskazał, iż może usunąć wady i dokończyć pracę, jednakże w obawie przez dalszym niszczeniem przez pozwanego zakupionych materiałów nie zezwolił pozwanemu na dalszą pracę. W związku z tym powód poniósł koszty zakupu nowych materiałów i zrywania tych, które zostały uszkodzone. Powód wskazał, iż na kwotę wskazana w pozwie składają się kwoty: 5000 zł stanowiąca zaliczkę na wynagrodzenie oraz na drobne materiały budowlane, 4773,14 zł tytułem wartości materiałów budowalnych zakupionych przez powoda, które zostały zniszczone przez pozwanego oraz kwota 1476 zł tytułem kosztów sporządzenia opinii technicznej.
Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości, a jednocześnie wystąpił z powództwem wzajemnych żądając zasądzenia na jego rzecz od powoda kwoty 2000 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 2 maja 2015r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu.
Pozwany (powód wzajemny) zaprzeczył, jakoby zakres prac wynikający z łączącej go z powodem umowy obejmował wykonanie szpachlowania ścian, jak twierdzi powód. Ponadto prace wykonane zostały jedynie częściowo z winy powoda. Pozwany zaprzeczył jakoby zarysowania na panelach istniały w czasie wykonywania jego prac. W tym zakresie wskazał, iż panele położone zostały już po wykonaniu najbardziej inwazyjnych prac wykonawczych, dlatego też bardziej prawdopodobnym wydaj się, że ich uszkodzenia powstały na skutek wnoszenia przedmiotów. Odnośnie zaś zarzutu niestarannego położenia płytek pozwany podał, iż nie były one towarem pełnowartościowym, a co z tym związane nie można była z niego ułożyć jednolitego wzoru, o czym powód został poinformowany. Pozwany zakwestionował ponadto zlecenie dokonania opinii technicznej, zważywszy, że prace nie zostały jeszcze dokończone. Okolicznością przyznaną przez pozwanego było natomiast otrzymanie od powoda kwoty 4000 zł tytułem zaliczki na wynagrodzenie, natomiast przekazane kwoty w wysokościach 1000 zł i 500 zł stanowiły zaliczki na poczet zakupienia potrzebnych materiałów.
PowódP. G.wniósł o oddalenie powództwa wzajemnego w całości.
Wyrokiem z dnia 14 marca 2018r. Sąd Rejonowy w Olsztynie:
- w sprawie z powództwa głównego w punkcie I zasądził od pozwanegoK. K.na rzecz powodaP. G.kwotę 10.249 zł z ustawowymi odsetkami za okres od dnia 12 maja 2015r. do dnia zapłaty; w punkcie II oddalił powództwo w pozostałym zakresie; w punkcie III zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.180 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.
- w sprawie z powództwa wzajemnego w punkcie I oddalił powództwo; w punkcie II zasądził od powoda wzajemnegoK. K.na rzecz pozwanegoP. G.kwotę 600 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.
Podstawę tego rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia faktyczne:
W dniu 28 lutego 2015r. powódP. G.zawarł z pozwanymK. K.umowę o wykonanie usług budowlano – remontowych. Na podstawie umowy pozwany zobowiązał się wykonać szereg prac remontowych w łazience, przedpokoju, sypialni i salonie znajdujących się w należącym do powoda mieszkaniu przyul. (...)wO..
W łazience prace te miały uwzględniać wykonanie instalacji wodno – kanalizacyjnej według ustaleń, glazury na ścianach i terakoty na podłodze, zabudowy wanny, stelaża wc i półki z płyty GK, podwieszenia sufitu, białego montażu (misy wc, umywalki i wanny), montażu drzwi i pomniejszenia otworu drzwiowego. Prace wykonane w przedpokoju miały uwzględniać malowanie ścian i sufitu oraz ułożenie terakoty z cokołem. W sypialni przewidywano malowanie ścian i sufitu, suchą zabudowę z płyty GK, przeniesienie zasilania TV we wskazane miejsce, ułożenie paneli podłogowych i listew przypodłogowych oraz pomniejszenie otworu drzwiowego i montaż drzwi. Prace przewidziane w salonie miały natomiast polegać malowanie ścian i sufitu, suchą zabudowę z płyty GK, ułożenie terakoty we wnęce kuchennej oraz ułożenie paneli podłogowych i listew przypodłogowych.
Według § 2 umowy prace miały zostać rozpoczęte w dniu 6 marca 2015r., zaś zakończone najpóźniej w dniu 6 kwietnia 2015r. W § 4 całkowity koszt przeprowadzenia prac określony został na 7800 zł. Powód zobowiązany był do uiszczenia zaliczki w kwocie 4000 zł. Umowa nie obejmowała szpachlowania przez pozwanego ścian, jednakże takie ustalenie strony poczyniły ustnie.
Pozwany przystąpił do wykonania prac w ustalonym terminie.
W dniu 4 marca 2015r. powód przelał na rachunek bankowy pozwanego kwotę 500 zł tytułem zaliczki na poczet zakupienia potrzebnych materiałów. Następnie w dniu 12 marca 2015r. dokonał przelewu kwoty wysokości 4000 zł tytułem zaliczki na wynagrodzenie pozwanego.
W krótkim okresie czasu po rozpoczęciu przez pozwanego prac remontowych powód stwierdził nieprawidłowości w ich wykonaniu. Panele nie zostały zabezpieczone folią, a także stały na nich narzędzia pozwanego. Po ich umyciu okazało się, że są porysowane i zniszczone. Zauważalna była nierówność wysokości płytek glazury i terakoty, które położone zostały z niewielką zawartością kleju. Liczne były nierówności na ścianach, na płytach KG zauważalne były liczne pęknięcia a poziom paneli w pokojach odbiegał od poziomu płytek w przedpokoju. Ponadto półki wykonane z płyt KG były nierówne, wanna została źle osadzona, a podwieszany sufit w łazience został źle zamontowany.
Po wskazaniu pozwanemu ujawnionych wad pozwany zabrał swoje narzędzia i opuścił miejsce pracy. Prace nie zostały wykonane w całości.
Wówczas powód zwrócił się doBiura (...)wO.w celu wydania opinii technicznej zawierającej ocenę wykonanych prac. W trakcie wizji lokalnej przeprowadzonej przez inż.J. L.stwierdzono szereg nieprawidłowości:
- z uwagi na brak nawet podstawowego osłonięcia podłóg na panelach wystąpiły liczne i głębokie zarysowania
- liczne i obfite obszary nierówności na ścianach i sufitach, miejscowe odpryski powierzchni, pozostałości po nierównomiernym nałożeniu szpachli, kruszące się narożniki oraz brak prawidłowego wyprowadzenia płaszczyzn za grzejnikami
- w pracach polegających na wykonaniu zabudowy z płyt KG wystąpiły liczne pęknięcia
- poziom osadzenia płytek terakoty w przedpokoju nie jest spójny z poziomem paneli w pokoju, występują różnice górnych krawędzi płytek.
Z uwagi na nieprawidłowości przygotowania podłoża malarskiego jako niezbędne w opinii stwierdzono nałożenie nowych warstw farby. Co więcej wskazano, ze żaden z elementów robót budowlanych objętych umową a wykonanych przez pozwanego nie nadaje się do odbioru. W konsekwencji wszystkie wykorzystane materiały uznane zostały za zmarnowane. W związku ze sporządzeniem opinii technicznej powód poniósł koszt wysokości 1476 zł.
Koszt materiałów budowlanych zakupionych przez powoda, które zostały zniszczone przez pozwanego w związku z wykonaniem przez niego prac remontowych wyniósł 4773,14zł.
Po zaprzestaniu prac przez pozwanego powód powierzył wykonanie pracM. R.. Prace obejmowały skucie i ponowne położenie części płytek w łazience oraz ogółu płytek w przedpokoju, demontaż blatu w łazience, szpachlowanie i ponowne malowanie ścian, likwidację półki w sypialni i kuchni, poprawę poziomu płytek w kuchni, obniżenie sanitariatu, poprawę części hydrauliki i elektryki, zerwanie płyt KG oraz ponowne wykonanie sufitu podwieszanego w łazience. Powyższe prace wykonane zostały nieodpłatnie.
W korespondencji elektronicznej z dnia 1 kwietnia 2015r. pozwany wskazał, iż może usunąć wady i dokończyć pracę, jednakże w obawie przez dalszym niszczeniem przez pozwanego zakupionych materiałów powód odstąpił od umowy.
W dniu 17 kwietnia 2015r. pozwany, prowadzący działalność gospodarczą podfirmą (...)wO., wystawiłfakturę nr (...), w tytułem której wskazano, iż dotyczy ona wykonania usługi budowlano – remontowej zgodnie z umową z dnia 28 lutego 2015r. Faktura ta opiewała na kwotę 6000 zł.
W dniu 15 czerwca 2015r. pełnomocnik powoda wystosował do pozwanego wezwanie do zapłaty kwoty 11249,14 zł, jednakże wezwanie to okazało się bezskuteczne.
W oparciu tak ustalony stan faktyczny Sąd uznał, że powództwo główne zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części, zaś powództwo wzajemne podlegało oddaleniu w całości.
Odnosząc się do powództwa głównego - w zakresie dotyczącym żądania zwrotu zapłaconego wynagrodzenia – Sąd stwierdził, że podstawą do jego rozpoznania były przepisyart. 4921k.c.iart. 636 k.c.
Sąd zwrócił uwagę, iż w przedmiotowej sprawie powód wnosząc powództwo główne w istocie żądał zwrotu części zapłaconego wynagrodzenia za wykonane prace remontowe w konsekwencji powstałych wad oraz zaprzestania przez pozwanego dalszego wykonania umowy. Sąd wskazał, iż powód bezpośrednio po stwierdzeniu wadliwego wykonania przez pozwanego usługi zwrócił się do niego o naprawienie szkody, jednakże pozwany oddał klucze do mieszkania powoda, zabrał narzędzia, jakimi się posługiwał i odmówił podjęcia dalszej pracy.
Sąd wskazał, iż zgodnie zart. 4921k.c.jeżeli strona obowiązana do spełnienia świadczenia oświadczy, że świadczenia tego nie spełni, druga strona może odstąpić od umowy bez wyznaczenia terminu dodatkowego, także przed nadejściem oznaczonego terminu spełnienia świadczenia.
W ocenie Sądu I instancji odstąpienie przez powoda od umowy było w pełni usprawiedliwione, a tym samym uzasadniało żądanie przez niego zwrotu zaliczki tytułem wynagrodzenia, niemniej jednak nie w wysokości dochodzonej pozwem. Sąd zauważył, iż powód z tego tytułu dochodził kwoty 5000 zł, podczas gdy z potwierdzenia przelewu z dnia 12 marca 2015r. wynika, iż kwota zaliczki tytułem wynagrodzenia opiewała na kwotę 4000 zł. Okoliczność przekazania takiej oto kwoty potwierdzona została również przez pozwanego. Wobec powyższego Sąd uwzględnił żądanie pozwu w zakresie zwrotu wypłaconego wynagrodzenia co do kwoty 4000 zł.
Odnośnie żądania powoda w zakresie dotyczącym zniszczonych przez pozwanego materiałów budowlanych Sąd wskazał, iż jego podstawę stanowią przepisyart. 471 kciart. 638 kcw zw. zart 566 kc.
Sąd zwrócił uwagę, iż z zeznań przesłuchanych w sprawie świadków – za wyjątkiem świadkaJ. P.– jak i powoda wynika bowiem, iż wady dzieła były dostrzegalne „gołym okiem” i zważywszy na ich rozmiar i charakter dalekie były od estetyki, a także stwarzały niebezpieczeństwo. Zarówno świadekJ. L., jak i biegłyJ. B.w sporządzonych przez siebie opiniach potwierdzili zaistnienie uszkodzeń w zakresie zgodnym z relacją powoda i świadków.
Wobec stwierdzenia, że dzieło miało wady Sąd uznał żądanie pozwu w zakresie zwrotu kosztów zniszczonych materiałów budowlanych za zasadne. Sąd wskazał, iż zdecydowana część użytych materiałów nie nadawało się do ponownego użycia, skutkiem czego powód zmuszony był dokonać ponownego ich zakupu. Odnośnie zaś wysokości kwoty należnej powodowi (pozwanemu wzajemnemu) z tego tytułu Sąd wskazał, iż ustalenie jej wysokości powinno nastąpić wyłącznie w oparciu o przedłożone przez powoda rachunki i faktury oraz o jego twierdzenia w tym zakresie. Biegły z zakresu budownictwa wskazał bowiem, iż aktualne wyliczenie wartości zmarnowanych przez pozwanego materiałów nie jest możliwe w konsekwencji dokonania naprawy stwierdzonych wad. Co więcej dokonanie wyliczeń uniemożliwia ponadto fakt, iż dokonując oględzin lokalu na potrzeby ekspertyzy inż.J. L.nie dokonał obmiaru wadliwie stwierdzonych robót, wobec czego nie sposób ustalić ich rozmiaru w sytuacji, gdy roboty te zostały prawidłowo zakończone. Jako że powód przedłożył dokumenty potwierdzające dokonanie zakupu materiałów budowlanych Sąd uznał, iż w sposób należyty wykazał słuszność swojego żądania w tym zakresie w wysokości odpowiadającej kwocie dochodzonej pozwem.
Zdaniem Sądu zasadnym było również żądanie pozwu głównego w zakresie zwrotu kosztów ekspertyzy technicznej wykonanej na zlecenie powoda przez inż.J. L.niezwłocznie po stwierdzeniu istnienia wad, a tym samym przed wytoczeniem przedmiotowego powództwa. Powód miał podstawy, by skorzystać z pomocy fachowca w celu wykazania słuszności swego stanowiska i nakłonienia pozwanego do naprawienia szkody przed skierowaniem sprawy do Sądu. Z tego też względu na rzecz powoda z tytułu kosztów ekspertyzy prywatnej należało zasądzić kwotę 1476 zł.
W konsekwencji Sąd uznał za zasadne roszczenie powoda (pozwanego wzajemnego) co do kwoty 10246 zł, zaś w pozostałym zakresie powództwo oddalił jako niezasadne.
O odsetkach za opóźnienie Sąd orzekł na podstawieart. 481 k.c.zasądzając je zgodnie z żądaniem pozwu od dnia 12 maja 2015r.
O kosztach orzeczono na podstawieart. 100 § 1 k.p.c.zdanie drugie.
Sąd Rejonowy oddalił natomiast powództwo wzajemne argumentując, iż okoliczności przemawiające za uwzględnieniem powództwa głównego jednocześnie wskazywały na niezasadność powództwa wzajemnego. Wskazał, że powód wzajemny nie wykonał należycie powierzonego mu dzieła, dlatego też brak jest podstaw, aby uwzględnić jego żądanie w zakresie pozostałej kwoty tytułem wynagrodzenia.
O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawieart. 98 k.p.c.
Pozwany (powód wzajemny) wniósł apelację od powyższego orzeczenia, zaskarżając je w części zasądzającej powództwo główne oraz oddalającej powództwo wzajemne oraz rozstrzygnięcia o kosztach postępowania (tj. w sprawie z powództwa głównego pkt I, III; w sprawie z powództwa wzajemnego pkt I i II.
I
naruszenie przepisów prawa procesowego tj.:
1
art. 246 k.p.c.w związku zart. 648 § 1 k.c.poprzez przeprowadzenie dowodu z przesłuchania stron na okoliczność ustnego zawarcia umowy o roboty budowlane polegające na szpachlowaniu ścian, pomimo zakazu dowodowego, co doprowadziło do błędnego przyjęcia przez sąd, że w zakresie prac pozwanego było także szpachlowanie ścian (mimo, że umowa pisemna w szczegółowym wyliczeniu robót nie wskazywała szpachlowania), a co za tym idzie, że powodowi przysługuje odszkodowanie za zniszczony materiał,
2
art. 233 § 1 k.p.c.poprzez :
a
nierozpoznanie powództwa wzajemnego co do istoty, polegające na oddaleniu powództwa pomijając rozpoznanie roszczenia pozwanego, pomimo że powód wskazywał w jaki sposób wyliczył należne mu wynagrodzenie oraz podstawy jego zasądzenia,
b
błędną, sprzeczną z zasadami logiki i doświadczeniem życiowym ocenę materiału dowodowego, polegającą na:
- ustaleniu, że strony poczyniły ustne ustalenia dotyczące szpachlowania ścian, pomimo że szczegółowa pisemna umowa zawarta pomiędzy stronami nie obejmowała tych prac, ponadto pozwany wskazywał, że takich ustaleń nie było oraz zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego należy przyjąć, że gdyby szpachlowanie miało być wykonane to powód będący w miejscu wykonywania robót niemal codziennie zwróciłby uwagę na brak szpachlowania już na początku wykonywania prac, nie zaś dopiero w momencie prawie całkowitego ich wykonania,
- błędnym wyprowadzeniu wniosku z dowodu z dokumentu z prywatnej ekspertyzyJ. L.oraz zeznań świadkaJ. L., że została źle wykonana zabudowa z płyt KG, pomimo że w pkt 3 prywatnej ekspertyzy wyraźnie stwierdzono, że zabudowy zostały wykonane prawidło, zaś jedynie wymagały dodatkowego szpachlowania, wskazaną wadę zgodnie z zeznaniami świadka można było usunąć,
- błędne wyprowadzenie wniosków z opinii uzupełniającej biegłegoJ. B., że została w niej wyliczona wartość szkody poniesionej przez powoda, pomimo że jak wprost wskazał biegły w opinii uzupełniającej, wyliczone zostały w niej koszty prac wyraźnie wskazanych przez powoda w piśmie z dnia 3 lipca 2016 r. nie zaś wartość szkody; zakres tych prac nie był przy tym tożsamy z pracami, jakie rzekomo trzeba było wykonać w celu poprawienia wad, nie były to prace związane z poprawkami jakie zostały wykonane w mieszkaniu powoda, część z prac uwzględnionych w opinii w ogóle nie została wykonana, zaś inne wykonane zostały w inny sposób nie w związku z wadami, ale w związku ze zmianą koncepcji wykończenia wnętrza przez powoda,
c
wybiórczą ocenę dowodów, polegającą na:
- odstąpieniu od umowy przy ustalaniu stanu faktycznego i całkowicie błędne ustalenie, że to powód odstąpił od zawartej umowy, pomimo że z niniejszego dowodu jasno wynika, że od umowy odstąpił pozwany, co więcej powód nie wskazywał jakoby on odstąpił od umowy, co wyraźnie zaznaczył w pozwie,
- pominięciu dowodu z zeznań świadkaP. P.jako sprzecznego z koncepcją sądu i odmowie mu wiarygodności w zakresie odnoszącym się do prawidłowego wykonania prac przez pozwanego, pomimo że świadek od wielu lat prowadzi działalność gospodarczą z zakresu robót budowlanych (jest profesjonalistą), przebywał w mieszkaniu powoda przez około 40 minut co jest wystarczającym czasem aby osoba posiadająca wiedzę fachową w zakresie robót budowlanych, mogła zaobserwować wady w wykonywaniu prac (dość wskazać, że pierwsza wizyta biegłego w mieszkaniu włącznie ze sporządzeniem zdjęć i protokołu trwała 55 minut, natomiast druga wizyta biegłego trwała 1 godzinę),
- pominięciu dowodu z opinii biegłego z zakresu budownictwaJ. B., przy ustalaniu zakres szkód powstałych w mieszkaniu - zniszczeniu paneli podłogowych, co doprowadziło do stwierdzenia, że w mieszkaniu powoda uległy zniszczeniu (porysowaniu) panele podłogowe, pomimo że panele w mieszkaniu powoda nie zostały wymienione, a biegły podczas oględzin wyraźnie to stwierdził,
- pominięciu dowodu z dokumentu - zdjęć materiałów dostarczanych przez powoda załączonych do odpowiedzi na pozew oraz dokumentu wiadomości od dystrybutora, przy ustalaniu przyczyny powstałych wad, co doprowadziło do przekonania, że płytki zostały źle ułożone, pomimo że były to płytki różnej wielkości, różnej grupy kolorystycznej, a ponadto nie miały one tworzyć żadnego konkretnego wzoru na co całkowicie błędnie wskazywał powód oraz świadkowie,
d
sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią materiału dowodowego:
- faktur i rachunków przedłożonych przez powoda, polegające na uznaniu, że koszt materiałów budowlanych zakupionych przez powoda, które zostały zniszczone przez pozwanego w związku z wykonaniem przez niego prac remontowych wyniósł 4773,14 zł, pomimo że załączone przez powoda dokumenty obejmują między innymi: zakupy z dnia 18 maja 2015 r., 19 kwietnia 2015 r. (tj. po zaprzestaniu wykonywania prac przez pozwanego); towar, który nie był zamontowany przez pozwanego w związku z czym nie mógł ulec uszkodzeniu np. łącznik zakupiony dnia 24 marca 2015 r., drzwi zakupione dnia 27 lutego 2015 r. (pozostały zapakowane); materiały co do których nie ustalono jakoby uległy zniszczeniu np. listwa przypodłogowa zakupiona dnia 23 marca 2015 r., okap zakupiony dnia 8 marca 2015 r., szczotka do WC zakupiona dnia 27 lutego 2015 r.; wannę zakupioną dnia 23 lutego 2015 r., przedmioty co do których biegły nie stwierdził zniszczenia - panele zakupione dnia 22 lutego 2015 r.,
- polegające na ustaleniu, że powód odstąpił od umowy, pomimo że zgodnie z materiałem dowodowym zebranym w sprawie (między innymi dowodem z przesłuchania stron, także powoda), to pozwany odstąpił od umowy, w związku z uniemożliwieniem mu prac przez powoda,
e
brak wszechstronnej oceny materiału dowodowego, polegające na:
- pominięciu dowodów: dokumentu z prywatnej ekspertyzyJ. L., umowy zawartej przez strony, opinii biegłego, przy ustalaniu momentu zakończenia prac, co doprowadziło do przekonania, że powód w krótkim okresie czasu po rozpoczęciu przez pozwanego prac remontowych stwierdził nieprawidłowości w ich wykonaniu, pomimo że po stwierdzeniu przez powoda nieprawidłowości, prace nie były już kontynuowane, a stopień ich wykonania zgodnie z prywatną opinią załączoną do pozwu został wyliczony na 80% prac wskazanych w umowie, a co za tym idzie niewątpliwie pozwany przestał wykonywać pracę, gdy większość z nich byłą wykonana,
- błędnym wyprowadzeniu wniosku z dowodów: dokumentu z prywatnej ekspertyzyJ. L., zeznań świadkaJ. L.polegające, polegające na ustaleniu, że żaden z elementów robót budowlanych objętych umową a wykonanych przez pozwanego nie nadaje się do odbioru, pomimo że sporządzona ekspertyza nie obejmowała wykonania robót np. związanych z hydrauliką, pomniejszeniem otworów drzwiowych, ponadto biegły sądowy wyraźnie zeznał, że wszystkie pracy w jego ocenie można było poprawić,
- pominięciu zeznań świadkaM. R., w przedmiocie prac rzeczywiście poprawionych przez powoda w mieszkaniu, pomimo że świadek wskazywał, że nie wszystkie prace wykonane przez pozwanego były poprawiane,
f
przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów polegające na:
- na uznaniu, że dowód z dokumentu z prywatnej ekspertyzyJ. L., stanowi podstawę do oceny prac wykonanych przez pozwanego, pomimo że prace przez niego ocenianie nie były dokończone, a ponadto powód nie dał pozwanemu możliwości ich dokończenia (powód nie uczynił zadość wezwaniu pozwanego do umożliwienia mu kontynuowania prac),
- uznaniu dowodu z zeznań świadkówA. G.,S. L.,Z. G., za wiarygodne, ponadto uznanie że świadkowie są w stanie ocenić wykonane prace, wskazać wady w wykonanych pracach, pomimo że świadkowie są stronniczy gdyż są rodziną powoda, nie trudnią się robotami budowlanymi, a do oceny potrzebna jest wiedza fachowa, zaś subiektywne odczucia poszczególnych świadków nie mogą być podstawą do ustalenia wad istniejących w mieszkaniu powoda (szczególnie, że dostarczanie przez powoda materiały nie były dobrej jakości),
co w konsekwencji doprowadziło Sąd do błędnego ustalenia, że:
-
pozwany wykonywał pracę w sposób wadliwy
doprowadził do zniszczenia materiałów zakupionych przez powoda,
powód wypowiedział umowę,
a w związku z czym sąd doszedł do przekonania, że powodowi przysługuje odszkodowanie w wysokości obliczonej na podstawie rachunków załączonych przez powoda do pozwu,
co doprowadziło do zasądzenia powództwa głównego i oddalenia powództwa wzajemnego, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego powinna skutkować ustaleniem, że:
-
pozwany prawidłowo wykonał pracę, powód uniemożliwił mu jej kontynuowanie,
pozwany wezwał powoda do udostępnienia lokalu w celu kontunuowania prac,
w braku odpowiedzi pozwany odstąpił od umowy,
w związku czym z żądanie powoda jest bezzasadnym, a pozwanemu należy się wynagrodzenie za wykonaną pracę.
II
naruszenie prawa materialnego tj.:
1
art. 648 § 1 k.c.poprzez niezastosowanie i w konsekwencji przeprowadzenie dowodu z przesłuchania stron ponad osnowę dokumentu - umowy o roboty budowlane, tym samym uznanie, że strony zawarły ustną umowę o roboty budowlane polegające na szpachlowaniu ścian,
2
art. 4921k.c.poprzez:
- zastosowanie niniejszego przepisu w sytuacji gdy powód nie odstąpił od umowy, na co wskazuje zebrany w sprawie materiał dowodowy, między innymi dowód z przesłuchania stron, wydruk wiadomości e-mail załączony do odpowiedzi na pozew, co doprowadziło nierozpoznania powództwa wzajemnego co do istoty,
- niewłaściwe zastosowanie, tj. sąd zastosował niniejszy przepis w sytuacji gdzie pozwany wykonał niemalże w całości zobowiązanie i wzywał powoda do dania mu możliwości jego ukończenia, zaś odmowa spełnienia świadczenia przez dłużnika oznacza niewykonanie zobowiązania,
3
art. 636 k.c.§ 1 poprzez jego zastosowanie, tj. przyjęcie, że powód wezwał pozwanego do poprawnego wykonywania dzieła, a następnie odstąpił od umowy, pomimo że zgodnie z zebranym w sprawie materiałem dowodowym to powód uniemożliwił pozwanemu wykonywanie prac, w związku z czym pozwany wezwał go do umożliwienia kontynuowania prac, a po bezskutecznym upływie terminu odstąpił od umowy,
4
art. 471 k.c.w związku zart. 361 § 1 k.c.poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, tj. zasądzenie odszkodowania na rzecz powoda pomimo nieustalenia wysokości szkody, nieustalenia adekwatnego związku przyczynowego szkody z nienależytym wykonaniem zobowiązania przez pozwanego,
5
art. 638 k.c.w związku zart. 566 k.c.poprzez:
-
zastosowanie pomimo nieodstąpienia przez powoda od umowy,
niewłaściwe zastosowanie, tj. uznanie, że pozwany ponosi odpowiedzialność za wady dzieła, pomimo że wynikały one z właściwości towaru dostarczonego przez powoda (różna wielkość zakupionych płytek, różna grupa kolorystyczna płytek),
6
art. 640 k.c.w związku zart. 657 k.c.poprzez jego niezastosowanie, pomimo że to pozwany odstąpił od umowy w związku z uniemożliwieniem mu wykonywania pracy przez powoda oraz bezskutecznym upływem terminu do zaprzestania naruszeń, co doprowadziło do oddalenia powództwa wzajemnego.
W oparciu o powyższe zarzuty wniósł o:
I
w sprawie w sprawie z powództwa głównego:
1
zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa głównego w całości,
2
zasądzenie od powoda (pozwanego wzajemnego) na rzecz pozwanego (powoda wzajemnego) kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych za obie instancje,
II
w sprawie z powództwa wzajemnego:
1
uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania w związku z nierozpoznaniem istoty sprawy,
2
(ewentualnie) o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od powoda (pozwanego wzajemnego) na rzecz pozwanego (powoda wzajemnego) kwotę 2 000 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 2 maja 2015 r. do dnia zapłaty,
3
zasądzenie od powoda (pozwanego wzajemnego) na rzecz pozwanego (powoda wzajemnego) kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych za obie instancje.
Powód wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie od skarżącego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja jest częściowo zasadna, a to w części dotyczącej uwzględnienia powództwa głównego, w pozostałej zaś części na uwzględnienie nie zasługuje.
W pierwszej kolejności wskazać należy, że bacząc na treśćart. 382 k.p.c., Sąd drugiej instancji ma nie tylko uprawnienie, ale obowiązek rozważenia na nowo całego zebranego w sprawie materiału oraz dokonania własnej, samodzielnej i swobodnej oceny, w tym oceny zgromadzonych dowodów (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 kwietnia 1998 r., II CKN 704/97, OSNC 1998 nr 12, poz. 214). Sąd drugiej instancji nie ogranicza się zatem tylko do kontroli Sądu pierwszej instancji, lecz bada ponownie całą sprawę, a rozważając wyniki postępowania przed Sądem pierwszej instancji, władny jest ocenić je samoistnie. Postępowanie apelacyjne jest przedłużeniem procesu przeprowadzonego przez pierwszą instancję, co oznacza, że nie toczy się ono na nowo.
Zważając na powyższy obowiązek, Sąd Okręgowy dokonując analizy zgromadzonego materiału dowodowego w świetle roszczeń zgłoszonych zarówno w powództwie głównym, jak i wzajemnym uznał, że nie można zgodzić się ze stanowiskiem Sądu pierwszej instancji odnośnie zasadności powództwa głównego.
Niewątpliwym jest, iż strony procesu łączyła umowa o dzieło w rozumieniuart. 627 k.c.(już z tego powodu za niezasadny uznać należało zarzut naruszeniaart. 648 § 1 k.c., który to przepis ma zastosowanie jedynie do umów o roboty budowlane). Wobec stanowiska powoda, który odmówił opłacenia faktury wystawionej przez pozwanego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (k. 27) i wskazywał na zawarcie umowy z pozwanym jako osobą fizyczną, ocena prawna roszczenia zamawiającego nie może uwzględniać przepisów dotyczących ochrony konsumenta w stosunkach z przedsiębiorcami (art. 638 k.c.w zw. zart. 5562k.c.,art. 557 § 2 zd. 2 k.c.,art. 558 § 1 zd. 2 k.c.,art. 5613§ 3 k.c.,art. 5615k.c.). W tych warunkach stwierdzenie ewentualnej odpowiedzialności pozwanego winno odbywać się przez pryzmat ogólnych zasad kodeksowych dotyczących umowy o dzieło.
Dalsze rozważania należy poprzedzić wskazaniem, że wbrew ustaleniom Sądu I instancji, z zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz stanowisk stron wynikało, iż to pozwany (powód wzajemny) a nie powód (pozwany wzajemny) odstąpił od łączącej strony umowy. Odmienne ustalenia zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia noszą cechy dowolności, skoro sam powód okoliczność taką podnosił korespondencji przedsądowej (k. 33), zaś pozwany wprost złożył oświadczenie o odstąpieniu od umowy w mailu z 7 kwietnia 2015 r. (k. 53 v.).
Już tylko z tej przyczyny brak było podstaw do zastosowania przez Sąd I instancjiart. 4921k.c., który stanowi, że jeżeli strona obowiązana do spełnienia świadczenia oświadczy, że świadczenia tego nie spełni, druga strona może odstąpić od umowy bez wyznaczenia terminu dodatkowego, także przed nadejściem oznaczonego terminu spełnienia świadczenia.
Przypomnieć bowiem wypada, że po tym jak pozwany opuścił remontowane mieszkanie, w wiadomości mailowej z dnia 1 kwietnia 2015 r. wyraził on gotowość do ukończenia prac, zgodnie z zawartą umową, prosząc o udostępnienie lokalu od dnia 3 kwietnia 2015 r. Jednocześnie zastrzegł sobie prawo do odstąpienia od umowy, w braku udostępnienia lokalu. Następnie wobec braku odpowiedzi powoda, w dniu 7 kwietnia 2015 r. pozwany od umowy odstąpił.
Taka sekwencja zdarzeń pozwala na stwierdzenie, iż nie wystąpiły przesłanki uprawniające powoda do odstąpienia od umowy w oparciu o ww. przepis.
Podkreślić należy, że oświadczenie wykonawcy, o którym mowa wart. 4921k.c., nie jest oświadczeniem woli, lecz jest elementem stanu faktycznego uprawniającego wierzyciela do odstąpienia od umowy. Tym samym więc nie ma przeszkód do uznania, że dłużnik ma prawo poinformować wierzyciela, że wbrew swemu pierwszemu oświadczeniu jednak świadczenie spełni (chociażby z uwagi na zmianę okoliczności). Zwłaszcza w sytuacji, w której nie nadszedł jeszcze termin spełnienia świadczenia, nie można przyjąć, że odwołanie pierwotnego oświadczenia godzi w interes wierzyciela, który i tak nie otrzymałby jeszcze świadczenia. Z kolei chroni to interes dłużnika wszędzie tam, gdzie odmowa spełnienia świadczenia jest efektem jego niemożliwości, nie zaś braku woli. Trzeba także pamiętać, że interes wierzyciela chroniony jest w ten sposób, że może on zawsze od umowy odstąpić do momentu odwołania oświadczenia o odmowie świadczenia. Późniejsze oświadczenie dłużnika, że jest gotów spełnić świadczenie, nie będzie już miało znaczenia, gdyż umowa zostanie rozwiązana, a obowiązek świadczenia wygaśnie. Jeżeli jednak wierzyciel nie odstąpił od umowy aż do momentu odwołania oświadczenia o niemożliwości świadczenia, tzn. że interes wierzyciela nie wymagał szybkiego rozwiązania umowy, a zatem powrót do sytuacji, w której odstąpienie jest niemożliwe, gdyż dłużnik jednak będzie świadczył, tego interesu wierzyciela nie narusza. Dla oceny, czy doszło do odstąpienia od umowy przed terminem odwołania oświadczenia o niemożliwości świadczenia, należy stosować normę zart. 61 § 1 k.c.– wprost dla oświadczenia o odstąpieniu,per analogiamzaś dla odwołania oświadczenia o odmowie świadczenia. (M. Kondek, [w:] Kodeks cywilny. Komentarz, red. K. Osajda, 2018 - LEX).
Pomimo tego, że pozwany w dniu 30 marca 2015 r. zabrał sprzęt z mieszkania i jak wynika z relacji powoda ostentacyjnie opuścił lokal, to już w wysłanej w dniu 1 kwietnia 2015 r. wiadomości mailowej zadeklarował chęć kontynuowania prac, prosząc o udostępnienie mieszkania od dnia 3 kwietnia 2015 r. W tych bezspornych okolicznościach sprawy należało zatem uznać, że pozwany skutecznie odwołał swe oświadczenie o braku woli wykonania zobowiązania przed odstąpieniem od umowy przez zamawiającego, co świadczy o nieprawidłowym zastosowaniu dyspozycjiart. 4921k.c.przez Sąd Rejonowy.
Dalej koniecznym jest podkreślenie, że powód nie spełnił wymogów uprawniających go do skorzystania z możliwości przewidzianych wart. 636 § 1 k.c.
W myśl tego uregulowania, w sytuacji gdy zamawiający stwierdzi, że przyjmujący zamówienie wykonuje dzieło w sposób wadliwy lub sprzeczny z umową, powinien wezwać go do zmiany sposobu wykonania dzieła i wyznaczyć mu w tym celu odpowiedni termin. Po bezskutecznym upływie wyznaczonego terminu zamawiający może skorzystać z dwóch alternatywnych uprawnień, polegających albo na odstąpieniu od umowy, albo na powierzeniu wykonania dzieła osobie trzeciej na koszt oraz niebezpieczeństwo przyjmującego zamówienie.
W niniejszej sprawie powód swoje działania ograniczył do wskazania pozwanemu wadliwości wykonywanych przez niego prac. Tymczasem powód powinien po uprzednim wezwaniu pozwanego i wyznaczeniu mu odpowiedniego terminu umożliwić mu dokończenia robót i usunięcie ewentualnych usterek. Powód czynności tych zaniechał.
Tym samym pozwany miał obowiązek nadal wykonywać prace remontowe zgodnie z umową, a powód powinien w tym celu udostępnić mu mieszkanie.
Podkreślić należy, iż w przypadku każdego stosunku zobowiązaniowego, istnieje obowiązek współdziałania wierzyciela z dłużnikiem przy wykonaniu zobowiązania, czego podstawą jest przepisart. 354 § 2 k.c.
W przypadku umowy o dzieło obowiązek ten stanowi jednak immamentną cechę kreowanego przez tę umowę stosunku zobowiązaniowego, stąd obowiązek ten ciąży na zamawiającym na wszystkich etapach realizacji dzieła. Z tego powodu w przypadku regulacji umowy o dzieło ustawodawca określił dalej idące skutki prawne wynikające z braku współdziałania zamawiającego z przyjmującym zamówienie.
Art. 640 k.c.stanowi, że jeżeli do wykonania dzieła potrzebne jest współdziałanie zamawiającego, a tego współdziałania brak, przyjmujący zamówienie może wyznaczyć zamawiającemu odpowiedni termin z zagrożeniem, iż po bezskutecznym upływie wyznaczonego terminu będzie uprawniony do odstąpienia od umowy.
Współdziałanie zamawiającego ujęte wart. 640 k.c.może przybierać postać koniecznego do wykonania dzieła działania, a niekiedy także zaniechania. Według innego podziału wyróżnia się czynną i bierną postać współdziałania (por. wyrok SN z dnia 7 lipca 1999 r., II CKN 426/98, OSNC 2000, nr 2, poz. 32, z glosami W. Kubali, R.Pr. 2000, nr 5, s. 146, i J.P. Naworskiego, PPH 2001, nr 5, s. 45, oraz z omówieniem W. Robaczyńskiego,Przegląd orzecznictwa, PS 2002, nr 2, s. 76). Czynne współdziałanie zamawiającego polega na dokonaniu odpowiednich czynności faktycznych lub prawnych niezbędnych dla powstania dzieła o uzgodnionych cechach w ustalonym terminie (np. dostarczenie projektów lub innej dokumentacji technicznej, umożliwienie dostępu do miejsca wykonywania dzieła, uzyskanie zezwoleń administracyjnych, dostarczenie materiałów, udzielenie wskazówek lub przekazanie niezbędnych danych). W wyroku SA w Poznaniu z dnia 12 listopada 2013 r., I ACa 791/13, LEX nr 1400388, wyrażono pogląd, że: „Współdziałanie stron umowy o dzieło w praktyce z reguły polega na dokonywaniu czynności faktycznych lub prawnych, koniecznych z punktu widzenia procesu wytwarzania dzieła (np. dostarczenie planów, materiałów, udzielenie wskazówek), bądź też na umożliwieniu przyjmującemu zamówienie wykonania zdjęć, wpuszczeniu na teren budowy, udostępnieniu pomieszczeń". (P. Drapała [w] Kodeks cywilny. Komentarz. Tom IV. Zobowiązania. Część szczegółowa red. Gudowski WKP, 2017)
W niniejszej sprawie, po wysłaniu przez pozwanego w dniu 1 kwietnia 2015 r. wiadomości elektronicznej wyrażającej wolę kontynuowania robót (co istotne, wysłanej przed upływem umówionego terminu) takiej współpracy ze strony powoda zabrakło, co z kolei w myślart. 640 k.c.upoważniało pozwanego do odstąpienia od umowy.
W razie skutecznego odstąpienia od umowy o dzieło na podstawieart. 640 k.c., rozliczenie pomiędzy stronami następuje na podstawieart. 494 k.c.(Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 kwietnia 2017 r. II CSK 323/16LEX nr 2310107).
W takiej sytuacji żadna ze stron nie może dochodzić roszczeń wynikających z tej umowy, ponieważ odstąpienie na tej podstawie wywiera skutekex tunc, tj. stwarza taki stan prawny, jakby umowa o dzieło nie została w ogóle zawarta. Stronie po odstąpieniu przysługują jedynie roszczenia przewidziane wart. 494 k.c.(wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 grudnia 2004 r., IV CK 340/04, LEX nr 284215).
Zgodnie z powoływanymart. 494 k.c.strona, która odstępuje od umowy wzajemnej, obowiązana jest zwrócić drugiej stronie wszystko, co otrzymała od niej na mocy umowy; może żądać nie tylko zwrotu tego, co świadczyła, lecz również naprawienia szkody wynikłej z niewykonania zobowiązania.
Użyte wart. 494 k.c.sformułowanie dotyczące obowiązku zwrotu "wszystko, co otrzymała od niej na mocy umowy" oznacza co do zasady przedmiot świadczenia. Przepisart. 494 k.c.rozumiany literalnie nakazuje wzajemny zwrot świadczeń uiszczonych przez strony. Świadczenia takie powinny być co do zasady zwrócone w naturze. Nie zawsze jednak jest możliwy zwrot takiego świadczenia, np. w umowach zlecenia, o dzieło, o roboty budowlane.
Znaczenie zwrotu świadczeń w przypadku odstąpienia od umowy nie może być rozumiane i tłumaczone w całkowitym oderwaniu od łączącej strony uprzednio umowy, w przypadku wielu umów, praktycznie niemożliwym jest ścisłe powrócenie do stanu jak przed jej zawarciem, np. w umowach zlecenia, o dzieło, o roboty budowlane. Przy tego rodzaju umowie z natury rzeczy niemożliwym jest zwrot uiszczonych już świadczeń wykonawcy prac. Z tego też względu, jeżeli po wykonaniu części prac strony odstąpią od zawartej umowy, rozliczeniu musi ulec wynagrodzenie za wykonane prace - dotychczas uiszczone i faktycznie należne.
Należy zatem zawsze rozważyć, czy charakter konkretnej umowy wzajemnej daje możliwość faktycznego wydania przedmiotu świadczenia. Jeżeli nie byłoby to możliwe, to należy wziąć pod uwagę dokonanie zwrotu równowartości ekonomicznej przedmiotu świadczenia, co wiązałoby się z koniecznością wydania wartości przysporzenia, które otrzymało się od drugiej strony. W takiej sytuacji zwrot przedmiotu świadczenia (rzeczy) następowałby poprzez wydanie równowartości pieniężnej. Jej rozmiar ustalony być powinien według stanu z chwili wykonania umowy, a wartości z chwili zwrotu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 sierpnia 2016 r., V CSK 678/15, Legalis: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 7 marca 2001 r., I ACa 512/00 , OSA 2002, Nr 6, poz. 34.)
Z uwagi na to, że otrzymane przez powoda świadczenie dotknięte jest wadami, to jego obowiązek zwrotu dotyczyć powinien wartości robót prawidłowo wykonanych. Obowiązek zaś pozwanego obejmuje zwrot wartości robót dotkniętych wadami.
W niniejszej sprawie strony nie zaoferowały dowodów pozwalających na ustalenie powyższych okoliczności.
Powód wniósł jedynie o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność ustalenia nieprawidłowości związanych z wykonaniem prac remontowo – budowlanych w mieszkaniu powoda, kosztów naprawy wad i zakupu nowych materiałów, wartości zniszczonych materiałów budowlanych, w tym w szczególności zarysowanych paneli podłogowych.
Z kolei pozwany uzasadniając należne mu wynagrodzenie, w odpowiedzi na pozew wskazał jedynie, iż zgodnie z przyjętym przez niego wyliczeniem, wykonane prace stanowiły 80 % prac mu zleconych a co za tym idzie należne mu wynagrodzenie wynosi 6.000 zł.
Tymczasem strony umówiły się na wynagrodzenie ryczałtowe za zakres prac wskazanych w umowie, których składowe nadawały się do oddzielnego wyliczenia i rozliczenia z uwzględnieniem prawidłowości ich wykonania. Skoro zatem strony ustaliły z góry wynagrodzenie za wykonanie umowy, a wynagrodzenie to miało w założeniu być stałe, to słusznym jest założenie, iż przy ustaleniu wartości świadczenia jakie powinno zostać zwrócone wykonawcy robót, należało posłużyć się prostym wyliczeniem, to jest ustalić, jaka część prac została wykonana i stosownie do tego zasądzić dla wykonawcy część należnego ryczałtu. Z kolei w zakresie prac wykonanych nieprawidłowo, takie wynagrodzenie mu się nie należy.
Żadna ze stron nie udźwignęła jednak obowiązku dowodowego w powyższym zakresie, zaś fakt reprezentowania ich przez zawodowych pełnomocników i długotrwałość postępowania w prostej w sumie sprawie, nie pozwalał na dopuszczenie przez sąd odwoławczy dowodu z urzędu.
Reasumując, skoro zebrany w sprawie materiał dowodowy nie był wystarczający do ustalenia rzeczywistego zakresu oraz wartości prac wykonanych prawidłowo i z usterkami, powództwa główne i wzajemne odnoszące się do zwrotu/zasądzenia wynagrodzenia za dzieło, podlegały oddaleniu.
Nie zasługiwało również na uwzględnienie roszczenie powoda dotyczące zwrotu kosztów zużytych przez pozwanego materiałów. Ocena taka jest przy tym prostą konsekwencją nieudowodnienia przez zamawiającego zakresu robót wykonanych nieprawidłowo i skutecznym odstąpieniem od umowy przez wykonawcę, a nie powoda.
Oczywistym jest, że pozwany mógłby być zobowiązany do zwrotu kosztów materiałów zużytych niezgodnie ze sztuką, jednak niespornym jest, iż część robót wykonał prawidłowo, zaś powód zaniechał wzywania skarżącego do usunięcia wad dzieła. Jest to o tyle istotne, że jak wynika z zeznań świadkaJ. L., w momencie dokonywania przez niego oględzin lokalu, wszystkie wady dało się usunąć (k. 237 v.). Trudno zatem obecnie arbitralnie obciążać pozwanego zwrotem kosztów zakupu wszystkich materiałów zużytych w czasie remontu, jeśli zaniechał on czynności opisanych wart. 636 § 1 k.c.i nie umożliwił apelującemu naprawienia wad dzieła przed terminem do jego wykonania.
Zasadne były przy tym zarzuty apelacji dotyczące błędnego przyjęcia przez Sąd Rejonowy, iż umowa stron obejmowała także szpachlowanie wszelkich powierzchni malarskich. Warto zaznaczyć, że powód nie potrafił logicznie i przekonująco zaznaczyć, czemu akurat ta część prac nie znalazła odzwierciedlenia w zapisach umowy, zaś zgodnie z jej § 7, wszelkie zmiany wymagały formy pisemnej. Reguły doświadczenia życiowego wskazują, że szpachlowanie jest jedną z droższych usług remontowych, zatem jej brak w postanowieniach umownych, jak również wykonywania dzieła bez uwzględnienia omawianego elementu przez dłuższy okres czasu, przemawiał za przyjęciem twierdzeń pozwanego. Jest oczywiście możliwe, że szpachlowanie zostało zamówione u apelującego jako tzw. robota dodatkowa, poza zakresem łączącej strony umowy. Trudno jednak na ten temat dywagować bez choćby kosztorysowego ustalenia wartości takiej pracy w porównaniu do ryczałtowego charakteru pozostałych składowych dzieła. Powód nie wykazał się w tej mierze jakąkolwiek inicjatywą dowodową, a brak było dostatecznych przesłanek do przyjęcia, by szpachlowanie wchodziło w skład wynagrodzenia ogólnego. Nie można zatem przyjąć, by pozwany zobowiązany był zwrócić powodowi koszty farb położonych na nieposzpachlowaną powierzchnię, skoro nie wykazano, by druga z tych usług była rzeczywiście skarżącemu powierzona.
Niezrozumiała w świetle zgromadzonego materiału dowodowego jest również decyzja Sądu I instancji dotycząca zasądzenia od pozwanego kosztów paneli podłogowych. Skoro bowiem z opinii biegłego wynikało, że podczas wizji lokalnej nie stwierdził ich zarysowań, to obciążenie odpowiedzialnością apelującego jawi się jako dowolne.
Wobec takiej treści opinii biegłego, a także mając na uwadze okoliczność, iż pozwany kwestionował wysokość roszczenia powoda, nie można uznać za wystarczające do wykazania jego zasadności i wysokości przedłożenia przez powoda faktur i paragonów potwierdzających zakup określonych materiałów.
Powyższe rozważania decydują również o niezasadności powództwa głównego odnośnie żądania zwrotu od pozwanego kosztów opinii prywatnej. Nie podważając możliwości obciążenia nimi osoby odpowiedzialnej za nieprawidłowe wykonanie dzieła koniecznym jest, by ekspertyza była przydatna dla rozstrzygnięcia sporu, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca. Przypomnieć bowiem należy, że to pozwany odstąpił skutecznie od umowy, a z opinii tej nie wynikała wartość prac wykonanych prawidłowo i z usterkami. Samo zatem stwierdzenie wadliwości części robót (jak przyznał rzeczoznawca – nieukończonych), nie może przemawiać za traktowaniem kosztów oceny jako części szkody, pozostającej w normalnym związku przyczynowym z zaniechaniami pozwanego.
Niezależnie od powyższego wskazać należy, że niewątpliwie część robót została przez apelującego wykonana wadliwie, a jedynie niedociągnięcia procesowe Sądu Rejonowego i pełnomocnika nie pozwoliły na uwzględnienie powództwa głównego. W tych warunkach uzasadnione jest zastosowanie przepisuart. 102 k.p.c.przy rozstrzyganiu o jego kosztach. Podobna motywacja legła u podstaw nieobciążania powoda wzajemnego kosztami procesu na rzecz pozwanego wzajemnego za postępowanie pierwszoinstancyjne.
Mając powyższe na uwadze na podstawieart. 386 § 1 k.p.c.Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok przez oddalenie powództwa głównego i modyfikację rozstrzygnięcia o kosztach procesu, oddalając apelację w pozostałej części (art. 385 k.p.c.).
Na podstawieart. 102 k.p.c.Sąd Okręgowy odstąpił od obciążaniaP. G.kosztami postępowania na rzecz przeciwnika procesowego za instancję odwoławczą. W ocenie Sądu charakter niniejszej sprawy uzasadniał jego subiektywne przekonanie o zasadności dochodzonych roszczeń, a jedynie wadliwe prowadzenie procesu nie pozwoliło na choćby częściowe ich uwzględnienie.
Mirosław Wieczorkiewicz Jacek Barczewski Agnieszka Żegarska | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Olsztynie
date: '2018-11-28'
department_name: IX Wydział Cywilny Odwoławczy
judges:
- Agnieszka Żegarska
- Mirosław Wieczorkiewicz
- Jacek Barczewski
legal_bases:
- art. 557 § 2 zd. 2 k.c.
- art. 100 § 1 k.p.c.
recorder: st. sekr. sądowy Agnieszka Najdrowska
signature: IX Ca 793/18
``` |
151015000003521_VII_U_003212_2017_Uz_2017-12-05_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt VII U 3212/17
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 5 grudnia 2017 r.
Sąd Okręgowy w Gdańsku
VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący: SSO Bożenna Zalewska
Protokolant: sekr. sąd. Joanna Synak
po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2017 r. w Gdańsku na rozprawie
sprawyW. M.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wG.
o umorzenie należności z tytułu składek
na skutek odwołaniaW. M.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wG.
z dnia 24 marca 2017r. nr(...)
zmienia zaskarżoną decyzję i umarza wnioskodawcyW. M.należności z tytułu składek:
- na ubezpieczenie społeczne za okres(...),(...)w łącznej kwocie 20.506,57 złotych w tym z tytułu składek – 10.739,57 złotych, odsetek – 9.767,00 złotych
- na ubezpieczenie zdrowotne za okres(...),(...)w łącznej kwocie 7.597,42 złotych, w tym z tytułu składek – 4.158,42 złotych, odsetek 3.439,00 złotych
- na fundusz pracy za okres(...),(...)w łącznej kwocie 1712, 10 złotych
SSO Bożenna Zalewska
Sygn. akt VII U 3212/17
UZASADNIENIE
Decyzją z dnia 24 marca 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wG.na podstawie art. 1 ust. 13 pkt 2 ustawy z dnia 9 listopada 2012 r. o umorzeniu należności powstałych z tytułu nieopłaconych składek przez osoby prowadzące pozarolniczą działalność (Dz. U. z 2012 r. poz. 1551), dalej: ustawa abolicyjna, odmówił ubezpieczonemuW. M.umorzenia należności z tytułu składek:
⚫
na ubezpieczenia społeczne – za okres od marca do lipca 2001 r., od sierpnia 2007 r. do lutego 2009 r. w łącznej kwocie 20.506,57 zł, w tym:
10.739,57 zł należność główna
3.439 zł odsetki
na ubezpieczenie zdrowotne – za okres od marca do lipca 2001 r., od sierpnia 2007 r. do lutego 2009 r. w łącznej kwocie 7.597,42 zł, w tym:
4.158,42 zł należność główna
3.439 zł odsetki
na Fundusz Pracy – za okres od marca do lipca 2001 r., od sierpnia 2007 r. do lutego 2009 r. w łącznej kwocie 1.712,10 zł, w tym:
909,10 zł należność główna
803 zł odsetki
- wskazując, iż decyzją z dnia 19 października 2015 r. organ określił warunki umorzenia należności składkowych wnioskodawcy, których to warunków w ustawowym terminie ubezpieczony nie wykonał (k. 43 akt składkowych).
Odwołanie z dnia 20 kwietnia 2017 r. od powyższej decyzji wniósł ubezpieczonyW. M., wskazując, iż w dniu 07 kwietnia 2016 r. na podstawie zestawienia od pozwanego spłacił wszystkie zaległości składkowe wymagane do spełnienia warunków z decyzji z dnia 19 października 2015 r., dodatkowo pisemnie wnioskując o przeksięgowanie wadliwie zaewidencjonowanych składek (w wyniku błędnych tytułów regulował on stare zaległości, objęte decyzją o umorzeniu, zamiast nowych należności) (k. 2-3 akt sprawy).
W odpowiedzi z dnia 18 maja 2017 r. na odwołanie pozwany organ ubezpieczeniowy wniósł o jego oddalenie oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego, podtrzymując stanowisko prezentowane w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji (k. 4-5 akt sprawy).
Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:
UbezpieczonyW. M.,urodzony w dniu (...), prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą, zawieszoną w okresie od dnia 01 listopada 2011 r. do dnia 31 października 2013 r.
okoliczność bezsporna
Z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej wnioskodawca zobowiązany był do opłacania składek jedynie na ubezpieczenie społeczne, ubezpieczenie zdrowotne oraz Fundusz Pracy.
Obowiązku powyższego ubezpieczona nie realizował w okresie od marca do lipca 2001 r., od sierpnia 2007 r. do lutego 2009 r.
okoliczność bezsporna, vide: wniosek o umorzenie należności składkowych z dnia 02 października 2014 r. – k. 36 akt składkowych
Pismem z dnia 02 października 2014 r. ubezpieczony wniósł o umorzenie należności z tytułu nieopłaconych składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne za okres całości zadłużenia objętego ustawą z dnia 9 listopada 2012 r. o umorzeniu należności powstałych z tytułu nieopłaconych składek przez osoby prowadzące pozarolniczą działalność (Dz. U. z 2012 r. poz. 1551), dalej: ustawa abolicyjna.
dowód: wniosek o umorzenie należności składkowych z dnia 02 października 2014 r. – k. 36 akt składkowych
W wyniku przeprowadzonego postępowania organ ubezpieczeniowy niezaskarżoną decyzją z dnia 19 października 2015 r. w punkcie I ustalił, że zaległość ubezpieczonegoW. M.z tytułu nieopłaconych w/w składek wynosiła wg stanu na dzień 07 stycznia 2015 r.:
⚫
na ubezpieczenia społeczne – za okres od marca do lipca 2001 r., od sierpnia 2007 r. do lutego 2009 r. w łącznej kwocie 20.506,57 zł, w tym:
10.739,57 zł należność główna
3.439 zł odsetki
na ubezpieczenie zdrowotne – za okres od marca do lipca 2001 r., od sierpnia 2007 r. do lutego 2009 r. w łącznej kwocie 7.597,42 zł, w tym:
4.158,42 zł należność główna
3.439 zł odsetki
na Fundusz Pracy – za okres od marca do lipca 2001 r., od sierpnia 2007 r. do lutego 2009 r. w łącznej kwocie 1.712,10 zł, w tym:
909,10 zł należność główna
803 zł odsetki
- wskazując w punkcie II, iż warunkiem umorzenia należności jest spłata należności niepodlegających umorzeniu; należności z tytułu składek za okres od dnia 01 stycznia 1999 r. nieobjęte postępowaniem o umorzenie należy uregulować w terminie 12 miesięcy od dnia uprawomocnienia się tej decyzji wraz z odsetkami naliczonymi do dnia wpłaty włącznie.
dowód: decyzja pozwanego o ustaleniu wysokości zadłużenia składkowego z dnia 19 października 2015 r. – k. 40-41 akt składkowych
W październiku 2015 r. wnioskodawca uzyskał u pozwanego telefonicznie informację o konieczności zwrócenia się do Urzędu Skarbowego w celu uzyskania informacji o kwocie, koniecznej do zapłaty z tytułu prowadzenia postępowania egzekucyjnego.
Ubezpieczony w kwietniu 2016 r. uzyskał od pozwanego wykaz zaległości, które winien opłacić w celu umorzenia należności podlegających abolicji – dokonał on ich spłaty w terminie wynikającym z decyzji z dnia 19 października 2015 r.
Wpłaty wnioskodawcy, dokonane na rzecz pozwanego w dniu 07 kwietnia 2016 r., pokryły należności składkowe za okresy nie podlegające umorzeniu od marca 2009 r. do lutego 2010 r. oraz od czerwca 2015 r. do lipca 2015 r.
W kwietniu 2017 r. ubezpieczony, w związku z zajęciem należącego do niego rachunku bankowego przez administracyjny organ egzekucyjny (Urząd Skarbowy), powziął informację o ciągle istniejącej zaległości w stosunku do pozwanego – które dotyczyć miały okresów, za które wnioskodawca miał uiścić już należności na rzecz pozwanego po wydaniu decyzji z dnia 19 października 2015 r. Po przedłożeniu przez ubezpieczonego dowodów wpłat wyjaśniano wówczas pomiędzy stronami, przed wydaniem zaskarżonej decyzji, błędne tytuły wpłat na Fundusz Ubezpieczeń Społecznych, Fundusz Ubezpieczenia Zdrowotnego oraz Fundusz Pracy – ubezpieczony także w tym zakresie kontaktował się z pozwanym w celu potwierdzenia poprawnego zaliczenia wpłat.
dowód: korespondencja poczty elektronicznej z dnia 27 kwietnia 2017 r. – k. 54 akt składkowych, zeznania ubezpieczonego – protokół skrócony k. 23-24 i protokół elektroniczny k. 25 akt sprawy, korespondencja poczty elektronicznej z dnia 28 kwietnia 2017 r. – k. 55 akt składkowych
Zaskarżoną w niniejszym postępowaniu decyzją z dnia 24 marca 2017 r. pozwany organ na podstawie art. 1 ust. 13 pkt 2 ustawy abolicyjnej, odmówił ubezpieczonemuW. M.umorzenia należności z tytułu składek:
⚫
na ubezpieczenia społeczne – za okres od marca do lipca 2001 r., od sierpnia 2007 r. do lutego 2009 r. w łącznej kwocie 20.506,57 zł, w tym:
10.739,57 zł należność główna
3.439 zł odsetki
na ubezpieczenie zdrowotne – za okres od marca do lipca 2001 r., od sierpnia 2007 r. do lutego 2009 r. w łącznej kwocie 7.597,42 zł, w tym:
4.158,42 zł należność główna
3.439 zł odsetki
na Fundusz Pracy – za okres od marca do lipca 2001 r., od sierpnia 2007 r. do lutego 2009 r. w łącznej kwocie 1.712,10 zł, w tym:
909,10 zł należność główna
803 zł odsetki
- wskazując, iż decyzją z dnia 19 października 2015 r. organ określił warunki umorzenia należności składkowych wnioskodawcy, których to warunków w ustawowym terminie ubezpieczony nie wykonał.
Decyzja ta w swojej treści nie wskazywała konkretnie kwot należności składkowych niepodlegających umorzeniu, których nie uregulował wnioskodawca.
dowód: decyzja pozwanego o odmowie umorzenia należności składkowych z dnia 24 marca 2017 r. ze zwrotką – 43 akt składkowych
Po otrzymaniu spornej decyzji z dnia 24 marca 2017 r., ubezpieczony dopiero z treści odpowiedzi pozwanego na odwołanie powziął informację o nadal istniejącym zadłużeniu składkowym w kwotach:
⚫
na ubezpieczenie zdrowotne za okres od czerwca 2006 r. do lipca 2007 r. – 4.425,38 zł
na Fundusz Pracy – 46.94 zł.
Powyższe, wskazane przez pozwanego, kwoty należności składkowych wnioskodawca opłacił na rzecz organu w dniu 22 listopada 2017 r.
Kwota wpłaty, dokonana przez ubezpieczonego, odpowiadała kwocie należności wskazanej przez pozwanego – zatem ubezpieczony spłacił na rzecz pozwanego zaległe składki niepodlegające umorzeniu.
dowód: korespondencja poczty elektronicznej z dnia 27 kwietnia 2017 r. – k. 54 akt składkowych, zeznania ubezpieczonego – protokół skrócony k. 23-24 i protokół elektroniczny k. 25 akt sprawy, korespondencja poczty elektronicznej z dnia 28 kwietnia 2017 r. – k. 55 akt składkowych, 2 dowody wpłat z dnia 22 listopada 2017 r. – k. 27-28 akt sprawy
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach składkowych oraz w aktach sprawy, których prawdziwość nie była przez żadną ze stron kwestionowana. Sąd również nie znalazł podstaw do kwestionowania ich wiarygodności z urzędu. Ustalenia faktyczne Sąd poczynił w oparciu o dokumentację dostarczoną przez strony. Dowód z dokumentów zgromadzonych w sprawie w zakresie w jakim posłużyły do ustalenia stanu faktycznego Sąd uznał za w pełni wiarygodny, gdyż dokumenty te nie budziły żadnych wątpliwości i nie były przez strony kwestionowane. Dowody w postaci dokumentów urzędowych Sąd ocenił na podstawieart. 244 § 1 k.p.c.ustalając, że skoro w toku procesu nie zostały skutecznie podważone, stanowią świadectwo tego, co zostało w nich urzędowo poświadczone. Powyższe dowody układają się zdaniem Sądu w spójną całość, wzajemnie się potwierdzając lub uzupełniając. Nie były też kwestionowane przez strony i Sąd dał im wiarę w całej rozciągłości.
Stan faktyczny Sąd ustalił również na podstawie zeznań ubezpieczonegoW. M., które były one jasne, spójne, logiczne, jak również znalazły potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Przede wszystkim zaś Sąd wziął pod uwagę, iż ubezpieczony – zgodnie z deklaracja z rozprawy z dnia 21 listopada 2017 r., już następnego dnia dokonał spłaty na rzecz pozwanego wskazanych przez organ kwot. Z tych względów Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania prawdziwości złożonych przez niego zeznań.
Powyższe dowody układają się zdaniem Sądu w spójną całość, wzajemnie się potwierdzając lub uzupełniając, dlatego też Sąd dał im wiarę w całej rozciągłości.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Odwołanie ubezpieczonegoW. M.jest zasadne i jako takie zasługiwało na uwzględnienie.
Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie było, czy pozwany organ ubezpieczeniowy zasadnie podjął decyzję o odmowie umorzenia należności ubezpieczonego z tytułu powiązanego z prowadzeniem pozarolniczej działalności gospodarczej obowiązku opłacania składek na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne oraz Fundusz Pracy w okresach od marca do lipca 2001 r. oraz od sierpnia 2007 r. do lutego 2009 r.
Zgodnie z treścią art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 listopada 2012 r. o umorzeniu należności powstałych z tytułu nieopłaconych składek przez osoby prowadzące pozarolniczą działalność (Dz. U. z 2012 r. poz. 1551), dalej: ustawa abolicyjna, na wniosek osoby podlegającej w okresie od dnia 1 stycznia 1999 r. do dnia 28 lutego 2009 r. obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym oraz wypadkowemu z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności w rozumieniuart. 8 ust. 6 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych(Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585, z późn. zm.):
1
która przed dniem 1 września 2012 r. zakończyła prowadzenie pozarolniczej działalności i nie prowadzi jej w dniu wydania decyzji, o której mowa w ust. 8,
2
innej niż wymieniona w pkt 1
- umarza się nieopłacone składki na te ubezpieczenia za okres od dnia 1 stycznia 1999 r. do dnia 28 lutego 2009 r. oraz należne od nich odsetki za zwłokę, opłaty prolongacyjne, koszty upomnienia, opłaty dodatkowe, a także koszty egzekucyjne naliczone przez dyrektora oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, naczelnika urzędu skarbowego lub komornika sądowego.
W art. 1 ust. 6 cytowanej ustawy wskazano, że umorzenie należności, o których mowa w ust. 1, skutkuje umorzeniem nieopłaconych składek na ubezpieczenie zdrowotne i na Fundusz Pracy za ten sam okres oraz należnych od nich, za ten sam okres, odsetek za zwłokę, opłat prolongacyjnych, kosztów upomnienia, opłat dodatkowych, a także kosztów egzekucyjnych naliczonych przez dyrektora oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, naczelnika urzędu skarbowego lub komornika sądowego.
Należy podkreślić, że zakres podmiotowy cytowanej ustawy jest ograniczony do osób, które w okresie od dnia 01 stycznia 1999 r. do dnia 28 lutego 2009 r. podlegały obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym oraz wypadkowemu z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniuart. 8 ust. 6 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych(Dz. U. z 2017 r. poz. 1778 j.t. ze zm.), dalej: ustawa systemowa.
Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 5 ustawy systemowej, obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają, z zastrzeżeniem art. 8 i 9, osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są osobami prowadzącymi pozarolniczą działalność.
W myśl art. 11 ust. 1 tejże ustawy, obowiązkowo ubezpieczeniu chorobowemu podlegają osoby wymienione w art. 6 ust. 1 pkt 1, 3 i 12.
Ustawa systemowa w art. 8 ust. 6 punkt 1 podaje, iż za osobę prowadzącą pozarolniczą działalność uważa się osobę prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą na podstawie przepisów o działalności gospodarczej lub innych przepisów szczególnych.
W myślart. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej(Dz. U. z 2017 r. poz. 2168 j.t. ze zm.), działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.
Z kolei art. 13 ust. 1 ustawy systemowej wskazuje, iż obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu podlegają osoby fizyczne w następujących okresach: pracownicy - od dnia nawiązania stosunku pracy do dnia ustania tego stosunku.
Zgodnie z art. 13 punkt 4 ustawy systemowej obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu podlegają osoby fizyczne prowadzące działalność pozarolniczą - w okresie od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności do dnia zaprzestania wykonywania tej działalności.
W myśl zaś art. 46 ust. 1 ustawy systemowej płatnik składek jest obowiązany według zasad wynikających z przepisów ustawy obliczać, potrącać z dochodów ubezpieczonych, rozliczać oraz opłacać należne składki za każdy miesiąc kalendarzowy.
Ponadto jak wynika z art. 47 ust. 1 pkt 1 tejże ustawy, płatnik składek przesyła w tym samym terminie deklarację rozliczeniową, imienne raporty miesięczne oraz opłaca składki za dany miesiąc, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2a i 2b, nie później niż do 10 dnia następnego miesiąca - dla osób fizycznych opłacających składkę wyłącznie za siebie.
Należy również podkreślić, że osoby objęte ubezpieczeniem społecznym podlegają również obowiązkowemu ubezpieczeniu zdrowotnemu.
Regulacja ta została wprowadzone do systemu prawnego z dniem 01 stycznia 1999 roku przezart. 1w związku zart. 172 ustawy z dnia 6 lutego 1997 roku o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym(Dz. U. z 1997 r. nr 28 poz. 153 ze zm.) – obowiązującej do dnia 01 kwietnia 2003 roku tj. do daty wejścia w życieustawy z dnia 23 stycznia 2003 roku o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia(Dz. U. z 2003 r. nr 45 poz. 391 ze zm.), zastąpionej następnie z dniem 01 października 2004 rokuustawą z dnia 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych(Dz. U. z 2008 r. nr 164 poz. 1027 ze zm.).
Zgodnie z przepisemart. 8 pkt 1 lit. c) ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym, obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego podlegają osoby objęte ubezpieczeniem społecznym, które są osobami prowadzącymi pozarolniczą działalność gospodarczą. Wart. 22 ust. 1wskazano, że jeżeli spełnione są przesłanki do objęcia obowiązkiem ubezpieczenia, o którym mowa wart. 8, z więcej niż jednego tytułu, składka na ubezpieczenie zdrowotne opłacana jest z każdego z tych tytułów odrębnie, z zastrzeżeniem ust. 3-7.
Wreszcie w myślart. 66 ust. 1 pkt 1 ppkt c) ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych(Dz. U. z 2015 r. poz. 581) obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego podlegają osoby spełniające warunki do objęcia ubezpieczeniami społecznymi lub ubezpieczeniem społecznym rolników, które są osobami prowadzącymi działalność pozarolniczą lub osobami z nimi współpracującymi – w tym od dnia 10 lipca 2008 r. z dodatkowym wyłączeniem osób, które zawiesiły wykonywanie działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2008 r. nr 141 poz. 888), które to wyłączenie nie dotyczyC. T., jako że brak jest informacji o okresach zawieszenia działalności gospodarczej.
Przenosząc powyższe rozważania prawne na grunt niniejszej sprawy wskazania wymaga, że w spornych okresach od marca do lipca 2001 r. oraz od sierpnia 2007 r. do lutego 2009 r. ubezpieczonyW. M.jako osoba wykonująca wyłącznie pozarolniczą działalność gospodarczą podlegał obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym, zdrowotnemu oraz obowiązkowi opłacania składek na Fundusz Pracy.
Tymczasem, zgodnie z art. 1 ust. 10 ustawy abolicyjnej,warunkiem umorzenia należności, o których mowa w ust. 1 i 6,jest nieposiadanie na dzień wydania decyzji, o której mowa w ust. 13 pkt 1, niepodlegających umorzeniu składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych oraz na Fundusz Emerytur Pomostowych, za okres od dnia 1 stycznia 1999 r., do opłacenia których zobowiązana jest osoba prowadząca pozarolniczą działalność lub płatnik składek, o którym mowa w ust. 2, oraz należnych od tych składek odsetek za zwłokę, opłat prolongacyjnych, kosztów upomnienia, opłat dodatkowych, a także kosztów egzekucyjnych naliczonych przez dyrektora oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, naczelnika urzędu skarbowego lub komornika sądowego. Ubezpieczony zaś – jak wykazało postępowanie dowodowe, i czego nie kwestionował – takie zaległości posiadał.
Z kolei, jak wynika z art. 1 ust. 11 tejże ustawy, niepodlegające umorzeniu należności, o których mowa w ust. 10,podlegają spłacie w terminie 12 miesięcy od dnia uprawomocnienia się decyzji, o której mowa w ust. 8. Także tego warunku skarżący nie spełnił.
Natomiast, w myśl art. 1 ust. 12 ustawy abolicyjnej, w przypadku, gdy w terminie 12 miesięcy od dnia uprawomocnienia się decyzji, o której mowa w ust. 8, niepodlegające umorzeniu należności, z wyłączeniem składek finansowanych przez ubezpieczonych niebędących płatnikami składek, zostaną rozłożone na raty albo zostanie odroczony termin ich płatności, warunek, o którym mowa w ust. 10, uważa się za spełniony po ich opłaceniu.
Działanie pozwanego organu w przedmiocie wniosku o umorzenie należności składkowych może być dwojakie – mianowicie w myśl art. 1 ust. 13 ustawy abolicyjnej Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydaje decyzję o:
1
umorzeniu należności, o których mowa w ust. 1 i 6 - po spełnieniu warunku, o którym mowa w ust. 10, z uwzględnieniem ust. 7, 11 i 12, lub
2
odmowie umorzenia należności, o których mowa w ust. 1 i 6 - w przypadku niespełnienia warunku, o którym mowa w ust. 10, z uwzględnieniem ust. 7, 11 i 12.
Należy również podkreślić, że w uzasadnieniu projektu do ustawy z dnia 09 listopada 2012 r. wskazano, że osoby prowadzące pozarolniczą działalność, jako płatnicy składek, obowiązane są do opłacania należnych składek na własne ubezpieczenia za każdy miesiąc kalendarzowy prowadzenia tej działalności. Są to oprócz składek na ubezpieczenia społeczne, także składki na ubezpieczenie zdrowotne oraz na Fundusz Pracy, a od 01 stycznia 2010 r. w niektórych przypadkach także na Fundusz Emerytur Pomostowych. Składki muszą być opłacane niezależnie od tego, czy osoba w okresie prowadzenia działalności uzyskuje w danym miesiącu dochody, czy też właśnie ponosi straty. Dodatkowo w najtrudniejszym położeniu znajdują się te osoby, w których przypadku zadłużenie z tytułu nieopłaconych składek na własne ubezpieczenia powstało za okres do 28 lutego 2009 r. Wiązało się to często ze zmianą przepisówustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, zwłaszcza w zakresie dotyczącym zbiegu tytułów do ubezpieczeń, co utrudniało osobom prowadzącym pozarolniczą działalność, prawidłowe określenie tytułu, z którego powinny podlegać tym ubezpieczeniom obowiązkowo. Szczególnie problemy te dotyczyły zmian wprowadzanych doustawy o systemie ubezpieczeń społecznychw pierwszych latach jej obowiązywania. Równocześnie dopieroustawa o swobodzie działalności gospodarczejuregulowała jednoznacznie okresy, w których przedsiębiorca prowadzi działalność oraz dała możliwość zgłaszania jej zawieszenia. W okresie wcześniejszym takiej możliwości nie było, a ustalanie faktycznego okresu prowadzenia pozarolniczej działalności opierało się często na analizie dokumentacji związanej z tą działalnością składanej w innych urzędach. Prowadziło to często do sporów oraz do przeciągających się spraw w sądzie, co miało bezpośredni wpływ na wysokość odsetek, liczonych już od pierwszego dnia następującego po dniu kiedy składka stawała się wymagalna (tj. od następnego dnia po terminie jej płatności). Sytuacje takie występowały także w przypadku osób, które prowadziły pozarolniczą działalność i równocześnie zostały zgłoszone do ubezpieczeń jako zleceniobiorcy lub jako nakładcy, a także jako pracownicy - z wynagrodzeniem poniżej najniższego (a później minimalnego) wynagrodzenia za pracę.
Zakład Ubezpieczeń Społecznych zgodnie zustawą o systemie ubezpieczeń społecznych, miał prawo do egzekwowania należności z tytułu nieopłaconych składek przez okres 10 lat, a od 01 stycznia 2012 r. ma prawo do ich egzekwowania przez okres 5 lat. Równocześnie, w razie braku dobrowolnej spłaty należności, Zakład ma obowiązek podejmowania działań egzekucyjnych, zwiększających obciążenia płatnika o należne opłaty i koszty egzekucyjne. Osoba prowadząca pozarolniczą działalność na mocy tej ustawy ma jedynie możliwość uzyskania ulgi w opłacaniu składek, poprzez rozłożenie spłaty zadłużenia na raty lub odroczenie terminu zapłaty składek. Może także wystąpić z wnioskiem o umorzenie składek, jednak aby mogło to nastąpić musi spełnić określone przepisami warunki, które są bardzo rygorystyczne. Propozycja regulacji przewiduje możliwość umorzenia składek na własne ubezpieczenia społeczne, na ubezpieczenie zdrowotne i na Fundusz Pracy, oraz odsetek za zwłokę i pozostałych powstałych kosztów (w tym kosztów egzekucyjnych), dla wszystkich osób prowadzących pozarolniczą działalność, które w okresie od dnia 01 stycznia 1999 r. do dnia 28 lutego 2009 r. podlegały obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym oraz wypadkowemu, z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności i nie opłaciły należnych z tego tytułu składek. (…) Proponowane zmiany mają przede wszystkim na celu zniwelowanie barier finansowych dla małych i średnich przedsiębiorców na rynku. Wychodzą naprzeciw osobom prowadzącym pozarolniczą działalność, szczególnie tym, które znajdują się w trudnej sytuacji finansowej między innymi z powodu posiadanego zadłużenia z tytułu nieopłaconych składek na własne ubezpieczenia za okres do lutego 2009 r., narastającego w związku ze zwiększającą się kwotą odsetek oraz pozostałych należności, powstałych w konsekwencji nieopłacenia składek. Zmiany te, poprzez umorzenie najstarszych - a więc najtrudniejszych do spłaty - zaległości, będą dużym wsparciem dla przedsiębiorców, pozwalającym na odzyskanie płynności finansowej. Pozwolą także na złagodzenie niekorzystnych skutków spowolnienia gospodarczego i utrzymanie się przedsiębiorców na rynku.
Przedsiębiorcy, w stosunku do których na mocy przepisów ustawy nastąpi umorzenie należności na własne ubezpieczenia społeczne z tytułu prowadzonej działalności, nie będą mieli uwzględnionego okresu, za który zostały umorzone należności, przy ustalaniu prawa do świadczeń emerytalnych i rentowych.
Sąd Okręgowy miał na uwadze kwestię związaną z koniecznością skonkretyzowania przez pozwany organ rentowy nie tylko należności podlegających umorzeniu w trybie ustawy abolicyjnej, co także należności nie podlegających umorzeniu, których uregulowanie jest konieczne dla skorzystania z ustawy abolicyjnej (co wynika z art. 1 ust. 10 ustawy abolicyjnej).
Jak bowiem przyjmuje judykatura, w decyzji, o której mowa w art. 1 ust. 8 ustawy z 2012 r. o umorzeniu należności powstałych z tytułu nieopłaconych składek przez osoby prowadzące pozarolniczą działalność powinny zostać określone nie tylko kwoty należności z tytułu nieopłaconych składek i innych należności wymienionych w ust. 1 i 6, podlegające umorzeniu, ale również warunki umorzenia. stawa z dnia 9 listopada 2012 r. o umorzeniu należności powstałych z tytułu nieopłaconych składek przez osoby prowadzące pozarolniczą działalność wyraźnie przewiduje dwa postępowania prowadzone przez ZUS, które kończą się wydaniem merytorycznej decyzji, a mianowicie postępowanie w sprawie określenia warunków umorzenia należności oraz postępowanie w sprawie umorzenia należności. Ustawa nie daje podstaw do wydania jednej decyzji o charakterze warunkowym.W decyzji, o której mowa w art. 1 ust. 8 ustawy abolicyjnej,[a więc decyzji określającej warunki umorzenia – przypis SO]powinny zostać określone nie tylko kwoty należności z tytułu nieopłaconych składek i innych należności wymienionych w ust. 1 i 6, podlegające umorzeniu, ale również warunki umorzenia, o których mowa w przepisach ust. 10-12 art. 1 ustawy. Zakład Ubezpieczeń Społecznych obowiązany jest w decyzji z art. 1 ust. 8 warunki te określić, tzn. skonkretyzować poprzez podanie kwot niepodlegających umorzeniu składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, FP, FGŚP i FEP za okres od dnia 1 stycznia 1999 r., do których opłacenia jest obowiązany wnioskodawca, wraz z wszelkimi kosztami dodatkowymi wymienionymi w ustawie oraz poprzez wskazanie terminu, w jakim należności te podlegają spłacie(wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 10 grudnia 2014 r., III AUa 671/14).
W ramach powyższego rozstrzygnięcia Sąd Apelacyjny wskazał, iż konieczność wydania przez ZUS w toku postępowania abolicyjnego dwóch merytorycznych decyzji (najpierw decyzji określającej warunki umorzenia, a następnie decyzji umarzającej lub odmawiającej takiego umorzenia) wynika nie tylko z ich jednoznacznego wymienienia w omawianej ustawie - w ust. 8 i ust. 13 art. 1 – ale również z przepisu ust. 16 art. 1, zgodnie z którym od decyzji, o których mowa w ust. 8 i 13 przysługuje odwołanie do właściwego sądu w terminie i na zasadach określonych w art. 83 ust. 2, 3, 5-7 ustawy systemowej.
Sąd Apelacyjny wyjaśnił, iż:
⚫
decyzję o umorzeniu należności wydaje się po spłacie niepodlegających umorzeniu należności, o których mowa w ust. 10 najpóźniej w terminie 12 miesięcy od dnia uprawomocnienia się decyzji, o której mowa w art. 1 ust. 8, bądź - w przypadku, gdy w terminie 12 miesięcy od dnia uprawomocnienia się decyzji, o której mowa w art. 1 ust. 8 niepodlegające umorzeniu należności, z wyłączeniem składek finansowanych przez ubezpieczonych niebędących płatnikami składek, zostaną rozłożone na raty albo zostanie odroczony termin ich płatności - po ich opłaceniu
z kolei decyzję o odmowie umorzenia należności wydaje się, jeśli w terminie 12 miesięcy od dnia uprawomocnienia się decyzji, o której mowa w art. 1 ust. 8 niepodlegające umorzeniu należności, o których mowa w ust. 10 nie zostaną spłacone albo - w przypadku, gdy w terminie 12 miesięcy od dnia uprawomocnienia się decyzji, o której mowa w art. 1 ust. 8, niepodlegające umorzeniu należności, z wyłączeniem składek finansowanych przez ubezpieczonych niebędących płatnikami składek, zostaną rozłożone na raty albo zostanie odroczony termin ich płatności - nie zostaną one opłacone zgodnie z ustalonymi warunkami.
Kluczowe zaś dla rozstrzygnięcia sprawy niniejszej jest zaś ustalenie przez Sąd Okręgowy, iż w decyzji określającej warunki umorzenia z dnia 19 października 2015 r. (k. 40-41 akt składkowych) nie zostały wskazane kwoty należności nie podlegających umorzeniu oraz koszty postępowania egzekucyjnego - podlegające spłacie w ocenie pozwanego jako warunek umorzenia należności określonych w punkcie I tejże decyzji z dnia 19 października 2015 r.
Sąd Okręgowy podzielił w tym względzie stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym w decyzji, o której mowa w art. 1 ust. 8 ustawy abolicyjnej powinny zostać określone nie tylko kwoty należności z tytułu nieopłaconych składek i innych należności wymienionych w ust. 1 i 6, podlegające umorzeniu, ale również warunki umorzenia. Do wniosku takiego prowadzi literalna wykładania omawianego przepisu, w którym jest mowa, iż pozwany organ wydaje decyzję określającą warunki umorzenia, w której ustala także kwoty należności, o których mowa w ust. 1 i 6, z wyłączeniem kosztów egzekucyjnych.Przepis ten wyraźnie zatem wskazuje na dwa elementy składowe decyzji z art. 1 ust. 8 ustawy, a mianowicie kwoty należności, o których mowa w ust. 1 i 6 oraz warunki umorzenia. Warunki umorzenia, o których mowa w art. 1 ust. 8 ustawy, zostały wskazane w cytowanych już wyżej przepisach ust. 10-12 art. 1 ustawy. Zakład Ubezpieczeń Społecznych obowiązany jest w decyzji z art. 1 ust. 8 warunki te określić, tzn. skonkretyzować poprzez podanie kwot niepodlegających umorzeniu składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, FP, FGŚP i FEP za okres od dnia 1 stycznia 1999 r., do których opłacenia jest obowiązany wnioskodawca wraz z wszelkimi kosztami dodatkowymi wymienionymi w ustawie oraz poprzez wskazanie terminu, w jakim należności te podlegają spłacie.
W związku z powyższym uznać zdaniem Sądu Okręgowego należało, iż w punkcie II decyzji z dnia 19 października 2015 r. nie zostały wskazane należności nie podlegających umorzeniu oraz koszty postępowania egzekucyjnego podlegające spłacie jako warunek umorzenia należności określonych w punkcie I tejże decyzji – tymczasem, jak wynika z art. 1 ust. 8 ustawy abolicyjnej, powinny jednoznacznie zostać określone nie tylko kwoty należności z tytułu nieopłaconych składek i innych należności wymienionych w ust. 1 i 6, podlegające umorzeniu, ale również warunki umorzenia. Jak wynika z wykładni przepisów tejże ustawy,pozwany winien jednoznacznie warunki te określić, tzn. skonkretyzować poprzez podanie kwotniepodlegających umorzeniu składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, FP, FGŚP i FEP za okres od dnia 1 stycznia 1999 r., do których opłacenia jest obowiązany wnioskodawcawraz z wszelkimi kosztami dodatkowymi wymienionymi w ustawie oraz poprzez wskazanie terminu, w jakim należności te podlegają spłacie.
W niniejszej zaś sprawie pozwany organ rentowy, w ocenie Sądu Okręgowego, nie sprostał powyższemu wymogowi.
Organ wskazał co prawda w ramach decyzji z dnia 19 października 2015r. termin spłaty jako 12 miesięcy od dnia uprawomocnienia się decyzji (k. 41 akt składkowych), ale uchylił się od wskazania wnioskodawcy kwot podlegających spłacie nie tylko składek, które umorzeniu nie podlegają (a których kwotę samodzielne ustalał z własnej inicjatywy ubezpieczony) oraz kosztów egzekucji, przytaczając jedynie treść art. 1 ust. 10 ustawy abolicyjnej w okrojonej formie („warunkiem umorzenia w/w należności jest spłata należności nie podlegających umorzeniu”). Wydanie decyzji nie zawierającej koniecznego elementu w postaci określenia kwot składek nie podlegających umorzeniu i kosztów dodatkowych w postaci kosztów egzekucji pozbawiało wnioskodawcę możliwości zaskarżenia decyzji w tym zakresie – a w konsekwencji uniemożliwiało Sądowi zweryfikowanie trafności decyzji spornej w sprawie, a więc odmawiającej umorzenia należności składkowych.
Jak bowiem ustalił Sąd Okręgowy – czegode factopozwany nie kwestionował – w październiku 2015 r., a więc tuż po uzyskaniu decyzji określającej warunki umorzenia należności z dnia 19 października 2015 r., wnioskodawca uzyskał u pozwanego telefonicznie informację o konieczności zwrócenia się do Urzędu Skarbowego w celu uzyskania informacji o kwocie, koniecznej do zapłaty z tytułu prowadzenia postępowania egzekucyjnego. Dalej, ubezpieczony w kwietniu 2016 r. uzyskał od pozwanego wykaz zaległości, które winien opłacić w celu umorzenia należności podlegających abolicji – dokonał on ich spłaty w terminie wynikającym z decyzji z dnia 19 października 2015 r. Co wynika wprost z akt składkowych, wpłaty wnioskodawcy, dokonane na rzecz pozwanego w dniu 07 kwietnia 2016 r., pokryły należności składkowe za okresy nie podlegające umorzeniu od marca 2009 r. do lutego 2010 r. oraz od czerwca 2015 r. do lipca 2015 r.
Ponadto, w kwietniu 2017 r. ubezpieczony, w związku z zajęciem należącego do niego rachunku bankowego przez administracyjny organ egzekucyjny (Urząd Skarbowy), powziął informację o ciągle istniejącej zaległości w stosunku do pozwanego – które dotyczyć miały okresów, za które wnioskodawca miał uiścić już należności na rzecz pozwanego po wydaniu decyzji z dnia 19 października 2015 r. Po przedłożeniu przez ubezpieczonego dowodów wpłat wyjaśniano wówczas pomiędzy stronami, przed wydaniem zaskarżonej decyzji, błędne tytuły wpłat na Fundusz Ubezpieczeń Społecznych, Fundusz Ubezpieczenia Zdrowotnego oraz Fundusz Pracy – ubezpieczony także w tym zakresie kontaktował się z pozwanym w celu potwierdzenia poprawnego zaliczenia wpłat.
Tym samym, ubezpieczony nie tylko w sposób jednoznaczny wykazywał inicjatywę w celu uzyskania informacji o wysokości należności składkowych nie podlegających umorzeniu, które winien spłacić, ale należności te – pomimo błędnego wskazania tytułów – w sposób oczywisty opłacił. Działania wnioskodawcy nie sprowadzały się w tym zakresie wyłącznie do deklaracji – bowiem po otrzymaniu spornej decyzji z dnia 24 marca 2017 r., ubezpieczony dopiero z treści odpowiedzi pozwanego na odwołanie powziął informację o nadal istniejącym zadłużeniu składkowym w kwotach: na ubezpieczenie zdrowotne za okres od czerwca 2006 r. do lipca 2007 r. – 4.425,38 zł oraz na Fundusz Pracy – 46.94 zł. Powyższe, wskazane przez pozwanego, kwoty należności składkowych wnioskodawca opłacił na rzecz organu w dniu 22 listopada 2017 r. (a więc dzień po rozprawie 21 listopada 2017 r., na której zobowiązał się do spłaty zadłużenia składkowego). Kwota wpłaty, dokonana przez ubezpieczonego, odpowiadała kwocie należności wskazanej przez pozwanego – zatem ubezpieczony finalnie, uzyskawszy dopiero w toku sądowego postępowania odwoławczego wiedzę na temat konkretnych kwot niedopłaty, spłacił na rzecz pozwanego zaległe składki niepodlegające umorzeniu.
Zdaniem Sądu Okręgowego w tak ustalonym stanie faktycznym sprawy należało przyjąć, iż ubezpieczonyW. M.zachował się z należytą starannością w działaniach zmierzających do wywiązania się z obowiązku uregulowania należności niepodlegających umorzeniu w terminie 12 miesięcy od uprawomocnienia się decyzji z dnia 19 października 2015 r., wydanej na podstawie art. 1 ust. 8 ustawy abolicyjnej – czego dodatkowo dowodzi także jego postawa w niniejszym postępowaniu i niezwłoczne dopłacenie brakujących kwot zaległości składkowych.
W związku z powyższym, mając na uwadze iż decyzja organu z dnia 19 października 2015 r. nie wskazywała w żadnej mierze nie podlegających umorzeniu kosztów egzekucji, które ubezpieczony winien uregulować w celu ostatecznego umorzenia zaległości składkowych z tytułu prowadzonej działalności, Sąd Okręgowy uznał, iż wnioskodawcaW. M.– jako podmiot profesjonalny, prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą na własny rachunek, zatem osoba działająca z założenia z zachowaniem obiektywnego miernika staranności w zakresie dbałości o swoje interesy – dołożył należytej staranności w zakresie dbałości o swe własne życiowo ważne sprawy, a więc dążenia do wyjaśnienia kwestii zadłużenia i uzyskania od pozwanego potwierdzenia całkowitej spłaty należności nie podlegających umorzeniu.
Reasumując, w ocenie Sądu Okręgowego, zgromadzony w przedmiotowej sprawie materiał dowodowy pozwala uznać, iż organ ubezpieczeniowy, odmawiając skarżącemu umorzenia zaległości z tytułu nieopłaconych składek na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne i Fundusz Pracy za sporne okresy, popełnił błąd i naruszył obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa, w szczególności w zakresie ustawy abolicyjnej – na skutek czego wniesione w sprawie odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.
W konkluzji, biorąc pod uwagę powyższy stan faktyczny i prawny, Sąd Okręgowy na podstawieart. 47714§ 2 k.p.c.w związku z przywołanymi wyżej przepisami orzekł jak w sentencji wyroku, zmieniając zaskarżoną decyzję pozwanego z dnia 24 marca 2017 r. i umarzając wnioskodawcyW. M.należności z tytułu składek: na ubezpieczenia społeczne za okres od marca do lipca 2001 r., od sierpnia 2007 r. do lutego 2009 r. w łącznej kwocie 20.506,57 zł, w tym: 10.739,57 zł należność główna oraz 3.439 zł odsetki; na ubezpieczenie zdrowotne za okres od marca do lipca 2001 r., od sierpnia 2007 r. do lutego 2009 r. w łącznej kwocie 7.597,42 zł, w tym: 4.158,42 zł należność główna oraz 3.439 zł odsetki; na Fundusz Pracy za okres od marca do lipca 2001 r., od sierpnia 2007 r. do lutego 2009 r. w łącznej kwocie 1.712,10 zł, w tym: 909,10 zł należność główna oraz 803 zł odsetki.
SSO Bożenna Zalewska | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Gdańsku
date: '2017-12-05'
department_name: VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
judges:
- Bożenna Zalewska
legal_bases:
- art. 244 § 1 k.p.c.
- art. 8 ust. 6 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych
- art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej
- art. 172 ustawy z dnia 6 lutego 1997 roku o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym
- art. 66 ust. 1 pkt 1 ppkt c) ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
recorder: sekr. sąd. Joanna Synak
signature: VII U 3212/17
``` |
153005000000503_I_C_000739_2013_Uz_2014-08-04_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. aktI C 739/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 4 sierpnia 2014 roku
Sąd Okręgowy w Lublinie I Wydział Cywilny w składzie:
Przewodniczący: SSO Robert Hałabis
Protokolant: Ilona Pasternak
po rozpoznaniu w dniu 29 lipca 2014 r. w Lublinie na rozprawie
sprawy z powództwaM. Ś.
przeciwkoK. S.
o zobowiązanie do złożenia oświadczenia woli
______________
I
oddala powództwa;
II
zasądza od powodaM. Ś.na rzecz pozwanejK. S.kwotę 3.617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;
III
przejmuje na rachunek Skarbu Państwa nieuiszczoną opłatę sądową od pozwu i nieuiszczone wydatki, których powód nie miał obowiązku uiścić;
IV
przyznaje radcy prawnemuP. K.ze środków Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Lublinie kwotę 3.600 zł (trzy tysiące sześćset złotych), powiększoną o podatek od towarów i usług (VAT) tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu.
I C 739/13
UZASADNIENIE
W pozwie z dnia 7 maja 2013 r. skierowanym do Sądu RejonowegowK., powódM. Ś.domagał się zobowiązania pozwanejK. S.do złożenia oświadczenia woli, którego treścią jest przeniesienie własności nieruchomości w związku z odwołaniem darowizny.
W uzasadnieniu zgłoszonego żądania powód wyjaśnił, że jest człowiekiem bardzo chorym, po przebytym w 2004 r. udarze mózgu, występuje u niego prawostronny niedowład – paraliż, jest osobą upośledzoną, nie posiadającą świadomości przy podejmowaniu decyzji lub wyrażaniu woli, w tym podpisywaniu umów. Nadto wskazał, iż obdarowana przebywa poza granicami kraju, on zaś zamieszkuje wraz z byłą żoną (matką pozwanej córki) na darowanej jej nieruchomości. Podkreślił, że darowanie pozwanej nieruchomości nastąpiło pod wpływem jej nacisków oraz jej matki. Tymczasem pozwana nie interesuje się i nie opiekuje się powodem, zaś była żona – matka pozwanej, znęca się nad nim psychicznie i fizycznie, ubliża mu, ogranicza kontakty z ludźmi, wszczyna wobec niego bezzasadne postępowania karne, w tym między innymi o zniszczenie kwiatków, klamek oraz zamków w drzwiach(pozew – k. 2- 9; pismo procesowe – k. 76 -80).
Postanowieniem z dnia 25 czerwca 2013 r. Sąd Rejonowy w Kraśniku przekazał sprawę według właściwości Sądowi Okręgowemu w Lublinie(postanowienie – k. 57).
W piśmie procesowym z dnia 10 stycznia 2014 r. pełnomocnik pozwanej wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.
W uzasadnieniu wskazano, iż zarzut skierowany przez powoda wobec pozwanej, która przebywa poza granicami kraju, jakoby nie reagowała na jego złe traktowanie przez współzamieszkującą z nim byłą żonę (matkę pozwanej) jest nieadekwatny do stanu faktycznego. Podobnie za rażącą niewdzięczność obdarowanej nie można uznać, jak twierdzi powód, obojętności pozwanej na niewłaściwe traktowanie powoda przez byłą żonę. Odnośnie zarzutu wobec obdarowanej w przedmiocie pozostawienia darczyńcy bez koniecznej pomocy wyjaśniono, że pozwana przez okres ponad pół roku zobowiązana była do płacenia alimentów na rzecz ojca. Nadto nie było takiej sytuacji, aby ktokolwiek utrudniał powodowi wykonywanie przysługującej mu na służebności(pismo procesowe – k. 114-116).
W toku postępowania stanowiska stron nie uległy zmianie.
Sąd Okręgowy ustalił następujące fakty:
Umową darowizny z dnia 21 października 2008 r. zawartą przed notariuszemW. W.prowadzącym Kancelarię Notarialną wK., powódM. Ś.darował na rzecz swojej córkiK. S.nieruchomość składającą się z działek oznaczonych ewidencyjnymi numerami(...)i(...)o łącznej powierzchni 0,3957 ha, położoną w(...)P., gminaK., powiatu(...), województwa(...), wraz z częściami składowymi, tj. domem mieszkalnym częściowo podpiwniczonym wraz z garażem i budynkami gospodarczymi, dla której Sąd Rejonowy w Kraśniku V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadziksięgę wieczystą KW Nr (...). Na podstawie § 5 wskazanej umowy darowizny ustanowiona została na rzecz powoda na darowanej nieruchomości nieodpłatna osobista służebność zamieszkiwania w jednym pokoju w domu mieszkalnym według wyboru uprawnionego oraz prawo korzystania z kuchni i łazienki w tym domu
(akt notarialny Rep. A Nr(...)– k. 32-33; odpis z księgi wieczystej – k. 103-105).
Przed zawarciem umowy powód przez wiele lat przebywał poza granicami kraju. W dniu 7 maja 2004 r. doznał urazu mózgu podczas pracy na budowie w Izraelu wT.. Został przewieziony doOśrodka Medycznego (...), gdzie rozpoznano u niego porażenie połowiczne prawej strony mózgu oraz częściowy niedowład związany z udarem w rejonie środkowej tętnicy mózgu i prawej przedniej tętnicy mózgu. Córka powoda – pozwanaK. S.miała wówczas 18 lat, powód pozostawał wówczas z żoną (matką pozwanej) od kilku lat w faktycznej separacji. Po odbyciu leczenia powód w dniu 17 lipca 2004 r. został przewieziony do Polski, gdzie powrócił do domu rodzinnego wP.i zamieszkiwał razem z córkąK. S.(pozwaną) oraz obecnie byłą żoną, z którą niegdyś pozostawał w związku małżeńskim od 1985 r. Po powrocie powód wykazywał postawę roszczeniową wobec pozwanej, gdyż wymagał ciągłego zainteresowania swoją osobą. Pozwana obsługiwała powoda i służyła mu pomocą w czynnościach dnia codziennego. Dwa lata później pozwana wyjechała do Anglii. Podczas jednego z jej krótkich pobytów w kraju, wysunięta została propozycja darowania jej przez ojca przedmiotowej nieruchomości, na co powód przystał w zamian za spłatę jego zobowiązań finansowych w kwocie 28.000 zł, co pozwana uczyniła po dokonaniu przez powoda przedmiotowej darowizny na jej rzecz(karta informacyjna – k. 81-82; wyrok Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 26.11.2009 r. – k. 83; zaświadczenie – k. 117).
W okresie od 8 do 28 września 2004 r. powód przebywał wKlinice Publicznego Szpitala (...)wL.w Oddziale Neuroradiologii. Następnie w okresie od dnia 28 września do dnia 29 października 2004 r. przebywał wKlinice (...)wL., uczęszczał też na zabiegi rehabilitacyjne w szpitalu wK.orazK.. Podczas leczenia oraz zabiegów rehabilitacyjnych zalecono mu systematyczne przyjmowanie leków oraz konieczność poruszania się z czworonogiem(karta informacyjna – k. 84; zaświadczenie – k. 89-90).
W okresie od dnia 1 listopada 2008 r. do dnia 21 października 2010 r. powód z własnej inicjatywy przebywał w Domu Pomocy Społecznej wK.. Po powrocie na nieruchomość darowaną pozwanej zajął jeden z pokoi o powierzchni 25 m(
2)z dostępem do kuchni i łazienki. Pokój ten jest podłączony do centralnego ogrzewania, poza tym w pokoju znajduje się sprawny piec węglowy, a także zainstalowana przez powoda tzw. „koza”. Przez kilka miesięcy, do czerwca 2010 r. powód z własnej inicjatywy przebywał w prywatnym Ośrodku Opiekuńczym wK. D.. Stan fizyczny powoda umożliwia mu wykonywanie samodzielnie zwykłych czynności życia codziennego, w tym np. samodzielne umycie samochodu. Powód korzysta z pomocy innych osób przy drobnych czynnościach, takich jak np. zrobienie większych zakupów, gotowanie, czy sprzątanie. Nikt nie utrudnia powodowi tych czynności, powód ma też swobodny dostęp do części składowych całej darowanej pozwanej nieruchomości. Utrzymuje też kontakty ze znajomymi, którzy spędzają z nim, na miarę swoich możliwości, wolny czas. Pozwana nie utrudnia powodowi korzystania z darowanej nieruchomości, bowiem przebywa od 2006 r. poza granicami kraju, w Anglii. Pozwana jest córką powoda z drugiego małżeństwa. Od czasu dokonania darowizny powód widział córkę trzy razy, relacje powoda z pozwaną nie są dobre, obecnie strony nie rozmawiają ze sobą, powód ma pretensje do pozwanej, iż ta nie reaguje na to, że pozostaje on w złych stosunkach z matką pozwanej, co utrudnia bezkonfliktowe zamieszkiwanie powoda na darowanej nieruchomości. Pozwana ma dwoje dzieci, do chwili obecnej przebywa poza granicami kraju, drugi syn pozwanejN. S.urodzony dnia (...)wE.został tam ochrzczony w dniu(...)r.. Pozwana w czasie pobytu w Anglii wysyłała powodowi kartki świąteczne, informowała listownie ojca o ważniejszych wydarzeniach w jej życiu, jak np. narodziny jej dzieci. Podczas pobytów pozwanej w Polsce odwiedzała ona powoda. Opłaty za energię elektryczną i wodę zużytą przez powoda na darowanej jej nieruchomości pokrywa pozwana
(świadectwo – k. 137; dokumentacja fotograficzna – k.138; zeznania świadków:M.R.-Ś.– k. 143;D. K.– k. 143;Z. P.– k. 143;J. Ś.– k. 184;M. R.– k. 184;E. K.– k. 184; zeznania powodaM. Ś.– k. 121-123 i 184; zeznania pozwanejK. S.– k.184).
W dniu 30 lipca 2010 r.(...)do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności wK.zaliczył powoda do znacznego stopnia niepełnosprawności(orzeczenie – k. 88).
Przez okres ponad pół roku pozwana była zobowiązana do łożenia na rzecz powoda – ojca, alimentów w kwocie po 200,00 zł miesięcznie, a obowiązek ten został uchylony wyrokiem Sądu z dnia 22 lica 2011 r.(wyrok – k. 119).
Postanowieniem Prokuratury Rejonowej w Kraśniku z dnia 5 września 2011 roku odmówiono wszczęcia dochodzenia w sprawie fizycznego i psychicznego znęcania się w okresie od bliżej nieustalonego dnia kwietnia 2011 r. do dnia 19 sierpnia 2011 r. wP.nad powodemM. Ś.(postanowienie – k. 20).
W piśmie z dnia 16 kwietnia 2012 r. skierowanym do córkiK. S., powódM. Ś.oświadczył, iż z powodu rażącej niewdzięczności odwołuje darowiznę przekazaną jej aktem notarialnym z dnia 21 października 2008 r. i w celu zwrotu przedmiotu darowizny domaga się osobistego stawienia się w kancelarii notarialnej celem złożenia oświadczenia woli o zwrocie przedmiotu darowizny(pismo – k. 34-35). PozwanaK. S.nie zareagowała wezwanie zawarte w tym piśmie(bezsporne).
Wyrokiem nakazowym z dnia 19 grudnia 2011 r. Sąd Rejonowy w Kraśniku II Wydział Karny obwinionegoM. Ś.uznał za winnego tego, że w okresie od 16 do 17 sierpnia 2011 r. w miejscowościP., przyul. (...), umyślnie zniszczył kwiaty doniczkowe o wartości 230 zł na szkodęM.R.-Ś.i za to wykroczenie wymierzył mu grzywnę w wysokości 550 zł oraz obowiązek zapłaty równowartości zniszczonego mienia w kwocie 230 zł na rzecz pokrzywdzonej(wyrok – k. 27).
Z kolei wyrokiem nakazowym z dnia 17 września 2012 r. Sąd Rejonowy w Kraśniku II Wydział Karny uznałM. Ś.winnym tego, że w dniu 11 sierpnia 2012 r. około godziny 1300w miejscowościP., przyul. (...), umyślnie dokonał uszkodzenia zamka w drzwiach wejściowych do mieszkania oraz uszkodził bolec mocujący sztabę zamknięcia drzwi od piwnicy o łącznej wartości 70 zł na szkodęK. S.oraz dokonał kradzieży pięciu klamek od okien oraz kłódki od drzwi do piwnicy o łącznej wartości 130 zł na szkodę pozwanej, za co wymierzył mu grzywnę w wysokości 200 zł oraz obowiązek zapłaty równowartości uszkodzonego oraz ukradzionego mienia w łącznej kwocie 200 zł na rzecz pokrzywdzonej(wyrok – k. 28).
PowódM. Ś.ma 74 lata, jest od 2007 r. emerytem, a wcześniej pobierał świadczenie rentowe. W Izraelu pracował ponad 10 lat, utrzymywał sporadyczny kontakt z rodziną, zaś w ostatnim okresie przed wypadkiem z 2004 r. w ogóle zaprzestał kontaktów z rodziną. PozwanaK. S.ma 28 lat, nie posiada wyuczonego zawodu. Od 2006 r. wraz mężem i dziećmi przebywa w Anglii. Kontakty pozwanej z powodem (ojcem), nigdy nie były szczególnie bliskie, bowiem kiedy pozwana była dzieckiem powód przez wiele lat był nieobecny w jej życiu i nie utrzymywał z nią kontaktu, bowiem przez kilka lat pracował w Izraelu. Konflikt pomiędzy stronami narósł w chwili, kiedy powód rozwiódł się z żoną (matką pozwanej), wrócił do Polski i zamieszkał z nią na darowanej nieruchomości. Powód ma pretensje do pozwanej, że ta nie reaguje na rzekome akty znęcania się fizycznego i psychicznego, jakich dopuszcza się wobec powoda była żona powoda i nie służy mu pomocą i opieką. Powód w chwili dokonywania darowizny nie cierpiał na chorobę psychiczną, niedorozwój umysłowy, czy też innego rodzaju zaburzenia psychiczne(zeznania świadkaM.R.-Ś.– k. 143; zeznania powodaM. Ś.– k. 121-123 i 184l zeznania pozwanejK. S.– k.184).
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane w ustaleniach faktycznych dowody.
W ocenie Sądu Okręgowego przywołane w ustaleniach faktycznych dowody, w tym zarówno dowody osobowe jak i dokumenty są w przeważającej części wiarygodne. Różnice pojawiające się w zeznaniach stron i świadków nie dotyczą bezpośrednio faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, ale ocen określonych zachowań stron, które podsumowane zostaną w dalszych rozważaniach. Oczywistym jest, że każda ze stron starała się przedstawić zachowanie drugiej strony w jak najmniej korzystnym świetle, aby w ten sposób niejako usprawiedliwić swoje zachowania.
Wskazać także należy, iż zeznania zarówno stron, jak i świadków przesłuchanych w tej sprawie, którzy w większości są członkami rodziny stron, cechuje emocjonalność, co niewątpliwie wynika ze zantagonizowanych stosunków panujących obecnie w tej rodzinie. Osoby te w sposób subiektywny i jednostronny dokonywały oceny poszczególnych zachowań, niejednokrotnie je wyolbrzymiając i nadając im znaczenie większe, niż rzeczywiste.
Oceniając wiarygodność zeznań powodaM. Ś.należy stwierdzić, że w ocenie Sądu niewiarygodna jest część jego zeznań w zakresie, w jakim utrzymywał on, że pozwana nie wypełnia obiecanych względem niego obowiązków, nie sprawuje nad nim opieki, mimo, że składała obietnice w tym przedmiocie. Jak wykazało postępowanie dowodowe w tym procesie, już przed datą dokonania darowizny pozwana przebywała poza granicami kraju i nie miała planów powrotu do Polski, o czym powód doskonale zdawał sobie sprawę. Dlatego analiza zeznań powoda prowadzi do wniosku, że głównym źródłem konfliktu między stronami jest fakt wspólnego zamieszkiwania powoda z byłą żoną (matką pozwanej) i wynikające z tego konflikty.
Analizując wyjaśnienia pozwanej Sąd doszedł do przekonania, że są onew przeważającej części wiarygodne. W szczególności na wiarę zasługuje ta część jej zeznań, która dotyczy okoliczności mających miejsce przed i po zawarciu umowy darowizny, podłoża konfliktu i przyczyn wrogiej wobec niej postawy powoda, związanej z jego sytuacją i matki pozwanej (byłej żony powoda), co zresztą potwierdził w zeznaniach sam powód.
Sąd uznał też za wiarygodne zeznania przesłuchanych w sprawie świadków w zakresie, w jakim ustalony został powyższy stan faktyczny. Z zeznań tych świadków wynika, że faktycznie źródłem złych stosunków między stronami był fakt rozstania się powoda z żoną i w dalszym ciągu ich wspólne zamieszkiwanie na darowanej pozwanej nieruchomości. Poza tym świadkowie ci w istocie przedstawiali te same okoliczności, lecz wyciągali z nich własne oceny i wnioski. Relacje tych świadków tworzą w zestawieniu z innymi dowodami spójną i logicznie układającą się całość. Zaakcentować przy tym należy, iż kwestia ocen zachowania zarówno powoda, jak i pozwanej w kategoriach prawnych należała do Sądu rozpoznającego i rozstrzygającego sprawę.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Powództwo jest w sposób oczywisty bezzasadne, dlatego nie zasługiwało na uwzględnienie.
Na wstępie stwierdzenia wymaga to, że w rozpatrywanej sprawie do oceny dopuszczalności odwołania darowizny zastosowanie miały przepisyKodeksu cywilnegoo darowiźnie (art. 888-902 k.c.).
Darowizna wytwarza stosunek etyczny między darczyńcą a obdarowanym, wyróżniający się etycznym obowiązkiem wdzięczności. Pogwałcenie tego obowiązku przez dopuszczenie się ciężkich uchybień opatrzone jest sankcją prawną przewidzianą wart. 898 § 1 k.c., w postaci prawa do odwołania darowizny. Warunkiem tego prawa jest to, aby obdarowany dopuścił się względem darczyńcy rażącej niewdzięczności. Taką kwalifikowaną postać niewdzięczności ma dopiero takie zachowanie się obdarowanego, które w świetle istniejących reguł moralnych i prawnych świadczy o tym, że darczyńca odczuwa je wysoce ujemnie. O tym, czy postępowanie obdarowanego przedstawia się jako rażąca niewdzięczność rozstrzyga sąd (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 września 2000 r., III CKN 810/00, Lex nr 51880).
Zgodnie zart. 898 § 1 i 2 k.c., darczyńca może odwołać darowiznę nawet już wykonaną, jeżeli obdarowany dopuścił się względem niego rażącej niewdzięczności. Zwrot przedmiotu odwołanej darowizny powinien nastąpić stosownie do przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu. Od chwili zdarzenia uzasadniającego odwołanie obdarowany ponosi odpowiedzialność na równi z bezpodstawnie wzbogaconym, który powinien się liczyć z obowiązkiem zwrotu.
Uregulowanie to oznacza, że konsekwencją przyjęcia wyłącznie obligacyjnego skutku odwołania darowizny jest to, że dla osiągnięcia skutku rzeczowego konieczne jest przeniesienie własności darowanej nieruchomości z powrotem na darczyńcę. Powinno to nastąpić w drodze umowy. Jeżeli jednak do umowy nie dojdzie, pozostaje darczyńcy wyłącznie droga sądowa z powództwa o zobowiązanie obdarowanego do przeniesienia własności tej nieruchomości. Prawomocne orzeczenie sądu stwierdzające obowiązek obdarowanego do złożenia, w określonym terminie, oświadczenia woli o przeniesieniu własności przedmiotu darowizny na darczyńcę, zastępuje to oświadczenie (art. 64 k.c.w zw. zart. 1047 k.p.c.).
W nauce prawa i orzecznictwie powszechnie przyjmuje się, że przez pojęcie rażącej niewdzięczności należy rozumieć tylko takie czynności obdarowanego (działania lub zaniechania), które są skierowane przeciwko darczyńcy z zamiarem nieprzyjaznym. Chodzi tu przede wszystkim o popełnienie przestępstwa przeciwko darczyńcy (zarówno przeciwko życiu, zdrowiu i czci, jak i przeciwko mieniu) oraz o naruszenie przez obdarowanego obowiązków wynikających ze stosunków osobistych łączących go z darczyńcą (np. odmowa udzielenia pomocy w czasie choroby, mimo oczywistej możliwości). O rażącej niewdzięczności z reguły nie może być mowy, gdy obdarowany dopuszcza się wobec darczyńcy działań godzących w jego dobra, ale czyni to nieumyślnie, a nawet umyślnie, lecz działania te nie wykraczają poza ramy zwykłych konfliktów życiowych (rodzinnych) w określonym środowisku. O istnieniu lub nieistnieniu podstaw do odwołania darowizny z powodu rażącej niewdzięczności decydują w każdym wypadku konkretne okoliczności, rozważane na tle zwyczajów panujących w określonym środowisku społecznym.
PowódM. Ś.uznając, że rażąca niewdzięczność obdarowanej córki miała miejsce, złożył na piśmie w dniu 16 kwietnia 2012 r. oświadczenie o odwołaniu darowizny(pismo – k. 34-35).
Jak już jednak wyjaśniono, nawet skuteczne oświadczenie odwołujące darowiznę nieruchomości z powodu rażącej niewdzięczności samo w sobie nie powoduje przejścia własności nieruchomości z obdarowanego na darczyńcę, lecz stwarza jedynie obowiązek zwrotu przedmiotu odwołanej darowizny stosownie do przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu. Darczyńca w takim wypadku może dochodzić zobowiązania obdarowanego do złożenia oświadczenia woli przenoszącego na niego z powrotem własność nieruchomości (jeżeli jest to możliwe). Dotyczy to odpowiednio darowizny udziału we własności nieruchomości (zob.: uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 7 stycznia 1967 r., III CZP 32/66, OSNCP 1968/12/199; uchwała pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 28 września 1979 r., III CZP 15/79, OSNCP 1980/4/63).
Mając na względzie powyższe uwagi oraz ustalone fakty stwierdzić trzeba, że istotę w rozstrzygnięciu niniejszej sprawy stanowiło ustalenie, czy w ogóle miały miejsce zachowania pozwanej skierowane przeciwko powodowi, które mogłyby zostać uznane za rażąco niewdzięczne, a tym samym, czy powód mógł skutecznie odwołać darowiznę dokonaną na rzecz pozwanej córkiK. S.odnośnie tej nieruchomości, której jest ona jeszcze właścicielem.
Należy zwrócić uwagę, że podstawowe znaczenie dla oceny istnienia rażącej niewdzięczności ma przepisart. 899 § 3 k.c., zgodnie z którym darowizna nie może być odwołana po upływie roku od dnia, w którym uprawniony do odwołania dowiedział się o niewdzięczności obdarowanego.
Znaczenie tego przepisu przejawia się tym, że analiza wzajemnych relacji pomiędzy darczyńcą a obdarowanym nie mogła dotyczyć jakiegoś bliżej niesprecyzowanego okresu, tym bardziej, jeżeli od umowy darowizny upłynęło – jak w niniejszej sprawie – 6 lat. Dlatego ocena rażącej niewdzięczności obejmować mogła w zasadzie jedynie okres roku poprzedzającego odwołanie darowizny. Wynika to z tego, że przewidziany wart. 899 § 3 k.c.termin nie jest terminem przedawnienia, lecz terminem zbliżonym do prekluzji. Oparty został na założeniu, że jeżeli nie dochodzi do odwołania darowizny w ciągu roku od zaistnienia zdarzeń ją uzasadniających, to dzieje się tak dlatego, że darczyńca nie odczuł niewdzięczności, przebaczył obdarowanemu lub też zrzekł się prawa do odwołania darowizny (to ostatnie założenie przyjmuje się również w stosunku do spadkobierców darczyńcy, którym nie przysługuje prawo przebaczania rażącej niewdzięczności). Jeżeli zatem uprawnionym do odwołania darowizny jest darczyńca, termin roczny, o którym mowa wart. 899 § 3 k.c., biegniezawszeod daty dowiedzenia się przez niego o niewdzięczności obdarowanego. Skutkiem zaś nieskorzystania przez darczyńcę z roszczenia o odwołanie darowizny w ustawowym terminie jest to, że roszczenie nie staje się przedawnione, ale wygasa wskutek upływu terminu przewidzianego ustawą do jego realizacji.
Stosunki pomiędzy stronami w okresie, o którym mowa w przepisieart. 899 § 3 k.c.praktycznie w ogóle nie istnieją. Z uwagi na fakt, iż pozwana w dalszym ciągu przebywa poza granicami kraju, strony nie utrzymują ze sobą żadnych, nawet telefonicznych kontaktów i w rzeczywistości praktycznie się nie widują. Taki stan rzeczy nie pozwala na uznanie, że zachodzą jakiekolwiek przesłanki do skutecznego odwołania przez powoda darowizny dokonanej na rzecz pozwanej.
Sąd Okręgowy podziela stanowisko, że umowa darowizny rodzi po stronie obdarowanego moralny obowiązek wdzięczności, który nabiera szczególnej wymowy, gdy do zawarcia umowy dochodzi między osobami najbliższymi, których powinność świadczenia pomocy i opieki wynika już z łączących strony umowy stosunków rodzinnych (zob: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 października 2005 r., I CK 112/05, Lex nr 186998).
Należy jednak zwrócić uwagę, że umowa darowizny nie zobowiązuje obdarowanego do pracy i świadczeń opiekuńczych w rozmiarze uzasadnionym potrzebami darczyńcy, a przekraczających ramy wdzięczności i typowych kontaktów rodzinnych (zob.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 marca 2000 r., II CKN 810/98, Lex nr 50880). Powód nie może skutecznie uzasadniać odwołania darowizny na rzecz pozwanej niewywiązywaniem się z tak daleko idących obowiązków tym bardziej, że przed jak i w dacie czynienia darowizny pozwana przebywała poza granicami kraju, zaś powód doskonale zdawał sobie sprawę, iż pozwana prawdopodobnie nie powróci w najbliższej przyszłości do kraju.
Ponownego podkreślenia wymaga, że niewdzięczne będzie każde zachowanie obdarowanego, niewłaściwe i krzywdzące darczyńcę, jednakże, aby zostało uznane za „rażąco niewdzięczne”, musi cechować je znaczne nasilenie złej woli skierowanej na wyrządzenie darczyńcy krzywdy lub szkody majątkowej. Dlatego pod pojęcie „rażącej niewdzięczności” podpadają przede wszystkim przestępstwa skierowane przeciwko życiu, zdrowiu, czci i godności osobistej, a wreszcie przeciwko majątkowi darczyńcy. Cechy rażącej niewdzięczności mogą mieć także inne zachowania wysoce nieprzyjazne, kierowane bezpośrednio wobec darczyńcy jak również w stosunku do osoby jemu bliskiej. W każdym jednak przypadku niezależnie od tego, czy będą to działania, czy zaniechania obdarowanego, wymagane jest ujawnienie po jego stronie zamiaru pokrzywdzenia darczyńcy (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 lipca 2000 r., sygn. I CKN 919/98, Lex nr 50820). Tak w sprawie niniejszej jednak nie jest.
Przy takiej ocenie nie można abstrahować od przyczyn konfliktu między stronami. Pojęcie „niewdzięczności” wymaga analizy motywów określonych zachowań obdarowanego, w tym zwłaszcza tego, czy zachowania jego nie są powodowane – wprost lub pośrednio – przez darczyńcę (zob.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 września 1997 r., III CKN 170/97, Lex nr 50614).
W niniejszej sprawie jest tak, że powód nie może pogodzić się z tym, że jego córka (pozwana) przebywa poza granicami kraju, zaś on zmuszony jest mieszkać z byłą żoną, z którą stosunki nie układają się dobrze i dochodzi między nimi do częstych konfliktów, a w istocie relacje te stanowią ich zarzewie, które niejednokrotnie kończy się interwencjami policji, bądź sprawami sądowymi. Być może też powodem kieruje chęć odwołania darowizny i przekazania nieruchomości innej osobie, która zajęłaby się powodem w okresie choroby, niedołęstwa czy niepełnosprawności związanej z postępującymi u niego schorzeniami i ogólnym stanem zdrowia.
W świetle ustaleń faktycznych niewątpliwe jest, że strony obecnie pozostają ze sobą w konflikcie, jednak nie utrzymują stosunków. Natomiast nasilenie tych konfliktów nie wykracza poza ramy zwykłych konfliktów rodzinnych, co wyklucza, aby zachowanie pozwanej mogło być potraktowane jako dające podstawę do odwołania darowizny. Dlatego też Sąd Okręgowy uznał, że w niniejszej sprawie brak jest podstaw do uznania, że zachowanie pozwanej wyczerpuje znamiona „rażącej niewdzięczności” w rozumieniu przepisuart. 898 § 1 k.c.
Pozwanej nie można zarzucić, aby jej postępowanie względem powoda cechowała rażąca niewdzięczność, tym bardziej w sytuacji, że pozwana od kilku lat nie przebywa w kraju. Co więcej, pozwana jako obdarowana córka darczyńcy podejmowała kroki, aby przywrócić normalne, pozbawione obecnych konfliktów stosunki z ojcem. Bezskuteczność zaś tych starań wynika z postawy powoda.
Reasumując należy zaakcentować, iż żadne z przywołanych przez powoda w toku procesu okoliczności faktycznych dotyczących zachowań pozwanej, w okresie istotnym dla oceny przesłanek skutecznego odwołania darowizny, nie mogły w świetle tych okoliczności zostać uznane za „rażącą niewdzięczność” obdarowanej.
Mając zatem na względzie powyższe rozważania, z uwagi na brak rażącej niewdzięczności po stronie pozwanej, powództwo należało oddalić.
O kosztach procesu pomiędzy stronami Sąd rozstrzygnął zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu – na podstawieart. 98 § 1 i 3 k.p.c.w związku zart. 108 § 1 k.p.c.
Koszty te obejmują opłatę skarbową od udzielonego pełnomocnictwa (17 zł) oraz koszty zastępstwa adwokackiego, które ustalone zostało w wysokości stawki minimalnej na podstawie w§ 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu(Dz.U. z 2013 r. poz. 490). Jednocześnie mając na uwadze wynik sprawy, który nie pozwalał na obciążenie powoda nieuiszczoną przez niego opłatą od pozwu oraz nieuiszczonymi wydatkami, których powód nie miał obowiązku uiścić, należało przejąć je na rachunek Skarbu Państwa.
W punkcie IV wyroku Sąd przyznał pełnomocnikowi powoda ustanowionemu z urzędu (radcy prawnemuP. K.) ze środków Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Lublinie kwotę 3.600 zł, powiększoną o podatek od towarów i usług (VAT) tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu.
Z przytoczonych względów oraz na podstawie powołanych przepisów Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku. | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Lublinie
date: '2014-08-04'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Robert Hałabis
legal_bases:
- art. 898 § 1 i 2 k.c.
- art. 98 § 1 i 3 k.p.c.
- § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy
prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu
recorder: Ilona Pasternak
signature: I C 739/13
``` |
152515000002006_IV_Ka_000631_2014_Uz_2014-11-28_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt IV Ka 631/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 28 listopada 2014 roku.
Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:
Przewodniczący SSO Krzysztof Gąsior
Sędziowie SO Ireneusz Grodek (spr.)
SO Tomasz Ignaczak
Protokolant sekr. sądowy Agnieszka Olczyk
przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim Roberta Wiznera
po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2014 roku
sprawyR. S.
oskarżonego zart. 209 § 1 kk
z powodu apelacji wniesionej przez prokuratora
od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim
z dnia 12 września 2014 roku sygn. akt VII K 371/14
na podstawieart. 437 § 1 i 2 kpk,art. 438 pkt 1 kpk,art. 624 § 1 kpkzmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, żeuchyla rozstrzygnięcie zawarte w jego punkcie 4;
w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;
zwalnia oskarżonego od zwrotu wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym.
Sygn. akt IV Ka 631 / 14
UZASADNIENIE
R. S.został oskarżony o to, że w okresie od 1 stycznia 2012 roku do 1 czerwca 2014 roku wP.woj.(...), uporczywie uchylał się od ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego, zasądzonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. sygn. akt III RC 374 / 10 z dnia 31.08.2010 roku na rzecz córkiN. S.w kwocie 200,00 złotych, na rzecz synaJ. S.w kwocie 300,00 złotych miesięcznie oraz na rzecz synaM. S.po 200,00 złotych miesięcznie, przez co naraził swoje dzieci na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, tj. o czyn zart. 209 § 1 kk.
Wyrokiem z dnia z dnia 12 września 2014 roku Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. wyrokiem w sprawie o sygn. akt VII K 371 / 14:
1
oskarżonego uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycjęart. 209 § 1 kki za to na podstawieart. 209 § 1 kkwymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności;
2
na podstawieart. 69 § 1 i 2 kkorazart. 70 § 1 pkt 1 kkwykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 3 lat;
3
na podstawieart. 72 § 1 pkt 3 kkzobowiązał oskarżonego do bieżącego wykonywania obowiązku alimentacyjnego na rzecz córkiN. S.oraz synówJ. S.iM. S.;
4
na podstawieart. 72 § 2 kkzobowiązał oskarżonego do spłaty alimentów zaległych w okresie 1 roku od uprawomocnienia się wyroku;
5
zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, przy czym wydatki przejął na rachunek Skarbu Państwa.
Powyższy wyrok w części dotyczącej orzeczenia obowiązku spłaty przez oskarżonego zaległych świadczeń alimentacyjnych na korzyść oskarżonegoR. S.zaskarżył prokurator. Wyrokowi temu zarzucił obrazę przepisów prawa materialnego, tj.art. 72 § 2 kk, która miała wpływ na treść orzeczenia, a polegająca na orzeczeniu przez sąd pierwszej instancji obowiązku spłaty przez oskarżonego zaległych świadczeń alimentacyjnych, podczas gdy w oparciu o przepisart. 72 § 2 kknie można nałożyć na oskarżonego obowiązku wyrównania zaległości rat alimentacyjnych. W konkluzji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uchylenie zawartego w punkcie 4 obowiązku spłaty zaległości alimentacyjnych w terminie 1 roku od uprawomocnienia się orzeczenia oraz wyeliminowanie z podstawy prawnej zawartego w tym punkcie wyroku rozstrzygnięciaart.72 § 2 kk, a w pozostałej części utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja jest zasadna. Tak bowiem Sąd I instancji we wspomnianym orzeczeniu, jak i wcześniej oskarżyciel publiczny w załączonym do aktu oskarżenia wniosku o skazanie bez przeprowadzenia rozprawy, pominęli, że sprawcę przestępstwa zart. 209 § 1 kkmożna zobowiązać, w ramach orzeczenia o warunkowym zawieszeniu wykonania kary, jedynie do płacenia bieżących i przyszłych rat alimentacyjnych. Nie można jednak w oparciu o przepisart. 72 kknałożyć na niego obowiązku wyrównania zaległych rat alimentacyjnych, do czego sprowadzało się w istocie wyeliminowane przez sąd odwoławczy rozstrzygnięcie ( por. poglądy prezentowane w komentarzach do art. 72 kk w: Kodeks Karny. Komentarz, red. prof. dr hab. Alicja Grześkowiak, prof. dr hab. Krzysztof Wiak, rok wydania: 2013, Wydawnictwo: C.H. Beck, wydanie: 2, opubl. Legalis; w: Kodeks karny. Część ogólna. Tom II. Komentarz do art. 32–116, red. dr Michał Królikowski, prof. dr hab. Robert Zabłocki, rok wydania: 2011, Wydawnictwo: C.H. Beck, Wydanie: 2, opubl. Legali; w: Kodeks karny. Komentarz, red. prof. dr hab. Ryszard Stefański, rok wydania: 2013, Wydawnictwo: C.H. Beck, wydanie: 7, opubl. Legalis oraz z odesłaniem do komentarza do art. 67 kk w: Zoll Andrzej (red.), Bogdan Grzegorz, Ćwiąkalski Zbigniew, Kardas Piotr, Majewski Jarosław, Raglewski Janusz, Szewczyk Maria, Wróbel Włodzimierz, Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz. Tom I. Komentarz do art. 1-116 k.k., Zakamycze, 2004, opubl. Lex ). W sytuacji więc, gdy zakwestionowane w skardze apelacyjnej zobowiązanie nie znajdowało oparcia w przepisach prawa materialnego, należało orzec jak w sentencji.
Możliwości zmiany zaskarżonego wyroku w sposób przyjęty przez Sąd Okręgowy nie niweczył fakt, iż orzeczenie to zapadło w trybie konsensualnym unormowanym przezart. 335 kpkw zw. zart. 343 kpk. W oparciu o argumentację przedstawioną w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 25 września 2013 r. w sprawie o sygnaturze I KZP 5 / 13 uznać należy, że jeśli dojdzie do wydania wyroku przez sąd pierwszej instancji w takim właśnie trybie, a następnie któraś ze stron orzeczenie to zakwestionuje ( skarżąc je apelacją ), porozumienie zawarte przed sądem I instancji już nie obowiązuje ( traci moc, upada ). W takim przypadku samodzielność jurysdykcyjna sądu drugiej instancji nie jest ograniczona ( z uwzględnieniem zakazów orzekania na niekorzyść oskarżonego, które wynikają zart. 434 § 3 – 5 kpk). Zatem w razie zaktualizowania się przesłanek zart. 437 § 2 kpk, a w szczególności, jeżeli pozwalają na to zebrane dowody, sąd odwoławczy może zmienić także wyrok wydany w omawianym trybie.
W pozostałym zakresie wyrok ten, jako odpowiadający prawu, należało utrzymać w mocy.
O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie przepisów przytoczonych w dyspozytywnej części wyroku. Zasady słuszności ( wynik postępowania odwoławczego zdeterminowany był błędami popełnionymi tak przez oskarżyciela publicznego, jak i sąd I instancji ) uzasadniały zwolnienie oskarżonego od wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w tym postępowaniu. | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim
date: '2014-11-28'
department_name: IV Wydział Karny Odwoławczy
judges:
- Krzysztof Gąsior
- Tomasz Ignaczak
- Ireneusz Grodek
legal_bases:
- art. 70 § 1 pkt 1 kk
- art. 437 § 1 i 2 kpk
recorder: sekr. sądowy Agnieszka Olczyk
signature: IV Ka 631/14
``` |
151000000000503_I_ACa_000968_2014_Uz_2015-05-05_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt I ACa 968/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 5 maja 2015 r.
Sąd Apelacyjny w Gdańsku – Wydział I Cywilny
w składzie:
Przewodniczący:
SSA Mirosław Ożóg (spr.)
Sędziowie:
SA Ewa Giezek
SA Andrzej Lewandowski
Protokolant:
stażysta Krzysztof Domitrz
po rozpoznaniu w dniu 21 kwietnia 2015 r. w Gdańsku na rozprawie
sprawy z powództwaB. D. (1)iA. D. (1)
przeciwko(...) Spółce AkcyjnejwW.
o zapłatę
na skutek apelacji obu stron
od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku
z dnia 21 lipca 2014 r. sygn. akt XV C 1861/12
I
zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:
a
w punkcie IV (czwartym) w miejsce zasądzonej od pozwanego na rzecz powoda kwoty 70.000 złotych zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 50.000 (pięćdziesiąt tysięcy) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 12 kwietnia 2012 r. do dnia zapłaty a w pozostałym zakresie powództwo oddala;
b
dodaje punkt VIII (ósmy) o następującej treści „zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 3.804 (trzy tysiące osiemset cztery) złote tytułem zwrotu części kosztów sądowych”;
II
oddala apelacje stron w pozostałym zakresie;
III
zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 900 (dziewięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.
Na oryginale właściwe podpisy.
Sygn. akt I ACa 968/14
UZASADNIENIE
Wyrokiem z 21 lipca 2014r. Sąd Okręgowy w Gdańsku zasądził od pozwanego(...) Spółki AkcyjnejwW.na rzecz powódkiB. D. (1)kwotę 80.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 12 kwietnia 2012r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia (punkt I), zasądził od pozwanego na rzecz powódkiB. D. (1)kwotę 3.140,20 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 12 kwietnia 2012r. do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów pogrzebu (punkt II), oddalił powództwoB. D. (1)w pozostałej części (punkt III), zasądził od pozwanego(...) Spółki AkcyjnejwW.na rzecz powodaA. D. (1)kwotę 70.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 12 kwietnia 2012r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia (punkt IV), oddalił powództwoA. D. (1)w pozostałej części (punkt V), zniósł wzajemnie między stronami koszty procesu (punkt VI) oraz nakazał ściągnąć od pozwanego(...) Spółki AkcyjnejwW.na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Gdańsku kwotę 521,50 zł tytułem zwrotu kosztów tymczasowo wyłożonych ze Skarbu Państwa (punkt VII).
Sąd Okręgowy ustalił, żeB.iT. D. (1)byli małżeństwem od 1982r. Mieli dwoje synów –P.orazA.. Mieszkali wL.. Byli zgodną, kochającą się rodziną. Wspólnie wykańczali i urządzali dom ze środków pochodzących z zaciągniętego w tym celu kredytu bankowego.T. D. (1)pracował w(...), zajmował się domem, potrafił sprzątać oraz gotować.
Dla swoich synów pozostawał autorytetem, spędzał z nimi wiele czasu, dzielił wspólne zainteresowania, pomagał im w życiu codziennym, nauce. Chciał im zapewnić godny start w życie.(...)chcieli pójść jego śladami, pracować w szkolnictwie –P. D.był już(...).A. D. (1)jako młodszy syn był „oczkiem w głowie” ojca.
T. D. (1)był bardzo cenionym pracownikiem. Przez 20 lat pracował na stanowisku(...)Otrzymywał za swoją działalność nagrody i wyróżnienia, piastował wiele funkcji społecznych i zawodowych. Był ceniony przez współpracowników i uczniów szkoły. Zmarły mocno angażował się w życie polityczne. Piastował m.in. funkcję(...)Rady GminyL.,(...)Sejmiku Samorządowego WojewództwaG.,(...)L.. Jednocześnie swoje zajęcia potrafił organizować w taki sposób, aby dużo czasu spędzać w domu rodzinnym.
Główny ciężar utrzymania czteroosobowej rodziny spoczywał naT. D. (1). Jego łączny przychód wyniósł – za 2009 rok – 51.208,49 zł, za 2010 rok = 53.389,06 zł, za 2011 rok – 32.724,20 zł. W 2011 roku od 6 lutego do 19 lipcaT. D. (1)przebywał na zwolnieniu lekarskim, a co za tym idzie otrzymywał zasiłek chorobowy. Hipotetyczny wymiar emerytury męża powódki według informacji ZUS z 2011 roku wynosiłby 2.866,30 zł.B. D. (1)otrzymywała emeryturę w wysokości 649,94 netto.
Na początku 2011 rokuT. D. (1)doznał zawału mięśnia sercowego był leczony wSzpitalu (...)wK.z uwagi na wielonaczyniową chorobę wieńcową (angioplastyki naczyniowe). Bezpośrednio po zawale nie mógł pracować. Rokował jednak na poprawę stanu zdrowia, co było związane z małym obszarem uszkodzenia w obrazie echokardiograficznym. Od września 2011 rokuT. D. (1)zamierzał powrócić do pracy.
W dniu 7 sierpnia 2011 roku pomiędzy miejscowościamiD.iK.kierujący pojazdemO. (...)K. C.nie dostosował prędkości do warunków drogowych i spowodował czołowe zderzenie z samochodem markiO. (...), którym kierowałT. D. (1). W dniu zdarzenia sprawca wypadku drogowego posiadał ważną polisę odpowiedzialności cywilnej wykupioną u pozwanego(...) Spółki AkcyjnejwW.. Na skutek obrażeń ciała doznanych w wyniku zderzeniaT. D. (1)zmarł w dniu 7 sierpnia 2011 roku, Miał wtedy 55 lat.
Wiadomość o śmierci męża, ojca oraz krewnego była dla całej rodziny ogromnym szokiem.(...)bezpośrednio po wypadku udali się na miejsce zdarzenia. Przyjechała również powódka. Wszyscy płakali, nie mogli zrozumieć co się stało.
Na uroczystości pogrzebowe poza najbliższą rodziną, licznie przybyli koledzy samorządowcy, przedstawiciele instytucji, organizacji pozarządowych z którymi współpracował zmarłyT. D. (1), grono przyjaciół i koleżanek pedagogów. Byli także jego wychowankowie i uczniowie, mieszkańcy gminy. W sumie w uroczystości udział wzięło ok. 2,5 tysiąca osób.
Po uroczystościach pogrzebowych rodzina zorganizowała zwyczajową stypę w lokaluPPHU (...), w której uczestniczyły oficjalne delegacje (ok. 200 osób) oraz najbliższa rodzina (ok. 100 osób).
Z uwagi na liczne grono osób, które uczestniczyło w uroczystościach koszty pogrzebu okazały się znaczne. W tym zakresie można wymienić m.in. posługę księdza, grabarza, organisty (1,000 zł) oraz podatek od nagrobka (650 zł), stypa (3.190 zł).
Tragiczna śmierćT. D. (2)odbiło się echem w lokalnej społeczności. Na stronie internetowej koscierzyna.info pojawił się artykuł pod którym kilkanaście osób zamieściło swoje kondolencje.
Po pogrzebie rodzina niemalże codziennie odwiedza cmentarz, na którym spocząłT. D. (1). Często w kościele odprawiane są msze w intencji zmarłego.
Po śmierci męża życie powódki zmieniło się znacząco. Wcześniej była wesoła i towarzyska. Na początku po zdarzeniu starała się sama poradzić sobie ze smutkiem po śmierci męża. Nie spała, nie jadła, schudła ok. 10 kg. Po jakimś czasie zdecydowała się na podjęcie leczenia. Lekarz przepisał jej leki kosztujące ok. 100 zł miesięcznie. Po trzech latach od tragicznego zdarzenia powódka wciąż przeżywa rozstanie, na wspomnienie o mężu płacze. Jest znerwicowana, niecierpliwa, a w stosunku do swoich synów nadopiekuńcza. Obawia się podróży samochodem. Bezpośrednio po pogrzebie nie była w stanie jeździć trasą, na której doszło do wypadku. Do tej pory nie sypia w górnej części domu, gdzie mieściła się sypialna obojga małżonków.
PowódA. D. (1)odczuwa brak ojca. Mocno przeżył rozstanie. Jest bardziej niespokojny i nerwowy. Śmierć ojca była dlaA. D. (1)tym bardziej dotkliwa, że nastąpiła na kilka tygodni przed ważnym wydarzeniem w jego życiu, którym były jego osiemnaste urodziny. Z uwagi na żałobę planowana już wcześniej uroczystość nie odbyła się.
Powódka otrzymuje aktualnie emeryturę w wysokości 720 zł netto. Po śmierci męża zamieszkuje ze starszym synemP., który jest zatrudniony na stanowisku nauczyciela stażysty w lokalnej(...). Jego wynagrodzenie wynosi ok. 1.400 – 1.500 zł miesięcznie. W dużej mierze to starszy syn przejął obowiązki głowy rodziny.
Powódka spłaca raty kredytu zaciągniętego w związku z wykończeniem oraz wyposażeniem domu w wysokości ponad 820 zł miesięcznie. Wysokość stałych wydatków związanych z ponoszeniem kosztów eksploatacji domu, w tym zakupu opału i opłaty podatku od nieruchomości, to kwota 797 zł.
PowódA. D. (1)z uwagi na studia w Kolegium NauczycielskimJ.Obcych wB.zamieszkuje na stancji poza domem. Zamierza ukończyćstudia I i (...)stopnia. Otrzymuje rentę rodzinną w kwocie 2.700 zł netto miesięcznie.
Najbliższa rodzina w miarę możliwości stara się wesprzeć psychicznie i ekonomicznie powodów, szwagierka pomaga w pracach wokół domu, jednak siłą rzeczy relacje z rodziną od stronyT. D. (2)rozluźniły się.
W dniu 7 września 2011 roku powodowie zgłosili pozwanemu swoje roszczenia związane ze śmierciąT. D. (2). RoszczeniaB. D. (1)objęły kwotę 20.085,10 zł tytułem zwrotu kosztów pogrzebu i pochówku, 10.000 zł tytułem utraty samochodu, 184,50 zł tytułem zwrotu kosztów holowania, 200.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz 200.000 zł tytułem stosownego odszkodowania. 2.000 zł miesięcznej renty. RoszczeniaA. D. (1)objęły natomiast kwoty: 200.000 zł tytułem zadośćuczynienia, 1.500 zł miesięcznej renty. Pozwany przyjął odpowiedzialność z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. W konsekwencji wypłacił powodom łącznie kwoty: 45.000 zł zadośćuczynienia, 20.000 zł stosownego odszkodowania oraz 17.340,40zł kosztów pogrzebu dla powódkiB. D. (1), zaś 45.000 zł zadośćuczynienia oraz 10.000 zł tytułem stosownego odszkodowania dla powodaA. D. (1). Oboje powodowie bezskutecznie odwołali się od decyzji pozwanego. Ostateczną decyzję w sprawie odmowy pozwany ubezpieczyciel wydał w dniu 27 sierpnia 2012r.
PowódkęB. D. (1)łączyły głębokie, pozytywne więzi emocjonalne z mężem. Na skutek śmierci męża doszło u niej do wystąpienia fizjologicznej reakcji żałoby, następnie jej powikłania i przedłużenia. Stwierdzono u powódki zaburzenia depresyjno – lękowe (adaptacyjne nerwicowe) wynikające ze śmierci męża. Proces żałoby pomimo upływu przeszło dwóch lat od zdarzenia nie został zakończony. W wyniku śmierci męża w wypadku komunikacyjnym doszło u powódki do obniżenia aktywności życiowej w aspekcie aktywności społecznej i życia popędowego. Powódka nadal kontynuuje terapię farmakologiczną, wymaga leczenia psychiatrycznego oraz wspierającej terapii psychologicznej. Trudno jest określić przez jaki jeszcze czas powódka będzie odczuwała negatywne skutki wypadku męża w sferze emocjonalnej, czy powróci do dawnego stanu psychicznego. Z biegiem czasu reakcja żałoby oraz zaburzenia depresyjno – lękowe ustąpią, jest to jednakże uzależnione od predyspozycji psychicznych i emocjonalnych.
Powódka nie podjęła niezwłocznie po tragicznym zdarzeniu leczenia psychiatrycznego, psychologicznego, lecz dopiero w sierpniu 2012r. Mogło to mieć wpływ w zakresie skutków traumatycznych zdarzeń i przeżyć, intensywności objawów. Negatywny wpływ na stan psychiczny powódki miała również śmierć rodziców, przy czym nie można obiektywnie stwierdzić które zdarzenie miało większy wpływ na powódkę. Pozytywny wpływ na rokowania co do powódki należy wiązać z liczną rodziną, posiadaniem dwóch dorosłych synów.
PowódA. D. (1)odczuł psychiczne skutki wypadku z dnia 7 sierpnia 2011 roku. W konsekwencji doznał problemów z obniżonym nastrojem i snem. Była to jednakże reakcja adekwatna do zaistniałej sytuacji. Okres żałoby nie przedłużał się, nie był zaburzony. Obecnie nie stwierdza się u powoda zaburzeń psychicznych, w tym emocjonalnych.
Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie materiału dowodowego zaoferowanego przez strony postępowania – odpisów skróconych aktów stanu cywilnego, decyzji ZUS, akt szkody, zaświadczeń lekarskich o stanie zdrowia powódki orazT. D. (2), polisę sprawy zdarzenia, korespondencję stron, artykuł prasowy, zeznania PIT, informację z banku. Nadto Sąd Okręgowy posiłkował się wiadomościami specjalnymi od biegłych sądowych z zakresu psychologii i psychiatrii. Sąd Okręgowy przeprowadził również dowody z zeznań świadków –P. D.,T. C.,R. D.,B. K.. Sąd pierwszej instancji uznał, w świetle pozostałych środków dowodowych zeznania świadków za spójne i autentyczne.
W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd pierwszej instancji uwzględnił powództwo w części. Sąd Okręgowy wskazał, że pozwany przyjął na siebie odpowiedzialność co do zasady za zdarzenia, które miały miejsce w 2011 roku. Wypłacił powodom określone powyżej kwoty tytułem zadośćuczynienia, stosownego odszkodowania oraz kosztów pogrzebu, zaś za całkowicie bezzasadne uznał roszczenie o wypłatę comiesięcznej renty wyrównawczej. Powodowie zakwestionowali decyzje ubezpieczyciela. Sąd pierwszej instancji wskazał, iż podstawą roszczeń dochodzonych przez powodów jestart. 446 kci biorąc pod uwagę chronologię roszczeń wskazanych w tym przepisie na pierwszym miejscu znajduje się zwrot kosztów pogrzebu. Roszczenie powódkiB. D. (1)w tym zakresie, o uzupełnienie wypłaconej już wcześniej przez ubezpieczyciela kwoty, było w ocenie Sądu Okręgowego w pełni uzasadnione. Mając na uwadze te okoliczności Sąd pierwszej instancji orzekł jak w punkcie II sentencji wyroku, opierając się oart. 446 § 1 kc.
W dalszej kolejności Sąd pierwszej instancji uznał, że roszczenie obojga powodów o zasądzenie renty nie zasługiwało na uwzględnienie. Sąd Okręgowy wskazał naart. 446 § 2 kci uznał, że przed śmierciąT. D. (2)rodzina składała się z czterech osób, więc kwota pozostająca na utrzymanie jednego członka rodziny była zbliżona do tej, która występowała w chwili rozpoznawania sprawy przez Sąd. Sąd pierwszej instancji wskazał, że łączne dochodyT. D. (2)iB. D. (1)orazP. D.stanowiła kwota 5.562,79 zł netto (średnie wynagrodzenieT. D. (2)netto 3.513,55 zł + 649,94 zł emeryturyB. D. (2)+ 1.400 zł wynagrodzeniaP. D.). Stałe miesięczne wydatki rodziny to kwota 1.612 zł (820 zł kedytu + 792 zł opłat eksploatacyjnych). Na utrzymanie jednego członka rodziny pozostawała zatem kwota 987,50 zł netto. W chwili rozpoznawania sprawy przez Sąd Okręgowy dochód trzech pozostałych członków rodziny to 4.820 zł (720 zł emerytury powódki + 2.700 zł renty rodzinnej powoda + 1.400P. D.. Po odjęciu stałych wydatków na utrzymanie jednego członka rodziny pozostaje aktualnie kwota 1.069,40 zł W oparciu oart. 446 § 2 kcstosowany a contrario Sąd Okręgowy orzekł jak w III i V punkcie sentencji wyroku.
Sąd Okręgowy zważył ponadto, że odszkodowanie z powodu utraty osoby najbliższej jest odszkodowaniem nie za jej śmierć i psychiczne cierpienia z tej przyczyny, lecz za pogorszenie się sytuacji życiowej osoby najbliższej skutek tej śmierci i to tylko wtedy, gdy pogorszenie to jest znaczne. Odszkodowanie to musi być stosowne tzn. służyć celowi przystosowania się do zmienionych warunków, a nie uwzględniać utraty wszystkich możliwych w przyszłości korzyści od osoby, która utraciła życie. Kryteria i założenia tego odszkodowania są zatem inne, niż przy zadośćuczynieniu dla osoby, która sama doznała obrażeń ciała lub rozstroju zdrowia. Sąd Okręgowy wskazał, że powodowie nie wykazali, aby ich sytuacja materialna uległa znacznemu pogorszeniu wskutek śmierci ojca i męża. Pozwany skompensował im przed wytoczeniem powództwa w sposób właściwy szkodę przez nich poniesioną, wypłacając stosowne odszkodowanie w wysokości po 10.000 zł. Ta kwota w pełni zaspokoiła ich bieżące potrzeby związane z przystosowaniem się do nowych warunków życia i funkcjonowania. W ocenie Sądu Okręgowego kwota ta mogłaby zostać w szczególności spożytkowana na koszty specjalistycznego leczenia powódki, stanowić kompensatę wsparcia majątkowego ojca względem syna rozpoczynającego swoja karierę zawodową przy założenia, że na początku jego wynagrodzenia są relatywnie niskie. Nadto Sąd Okręgowy uznał, że całkowicie bezzasadne są żądania co do hipotetycznego, przyszłego wsparciaT. D. (2)w sferze majątkowej i wobec tych okoliczności na podstawieart. 446 § 3 kpc, stosowanego a contrario, Sąd pierwszej instancji orzekł jak w punkcie III i V sentencji wyroku.
Następnie Sąd pierwszej instancji zważył, że zadośćuczynienie za krzywdę jest dodatkowym świadczeniem, którego członkowie rodziny osoby zmarłej mogą się domagać obok odszkodowania wskazanego wart. 446 § 3 kc.Krąg osób uprawnionych jest analogiczny i z pewnością należą do niego powodowie. Sąd Okręgowy zgodził się z pozywanym, że świadczenie tego rodzaju ma charakter fakultatywny, na co wskazuje już sama językowa wykładnia słów „Sąd może”. W istocie okoliczności sprawy muszą być niestandardowe. Sąd pierwszej instancji zwrócił uwagę, że powodowie domagali się zasądzenia odpowiednich sum tytułem zadośćuczynienia pieniężnego – powódkaB. D. (1)kwoty 80.000 zł, zaśA. D. (1)70.000 zł, co oznacza, że łącznie z otrzymanymi już kwotami z tego tytułuB. D. (1)otrzymałaby 125.000 zł, zaśA. D. (1)115.000 zł. Sąd Okręgowy dodał, że wycena w pieniądzu naruszonych dóbr osobistych jest niezmiernie trudna, niemniej jednak biorąc pod uwagę kwoty zasądzane w analogicznych sprawach przez Sądy Apelacyjne oraz dyrektywy Sądu Najwyższego w tym zakresie, kryteria oceny więzi osób najbliższych, Sąd Okręgowy uznał roszczenie powodów za adekwatne do doznanej krzywdy i uwzględnił w całości żądanie powodów w tym zakresie.
Sąd Okręgowy wskazał, że zmarły był osobą powszechnie uznawaną, bardzo oddaną dla ludzi. Z naturalnych względów najsilniejsze relacje łączyły go z żoną oraz synami. W ocenie Sądu pierwszej instancji wszyscy świadkowie zeznający w sprawie w sposób niezwykle naturalny i intuicyjny odtwarzali liczne historie z życia zmarłego oraz jego rodziny, które świadczyły o tym, że państwoD.tworzyli kochająca się rodzinę.T. D. (1)dzielił z powodzeniem swój czas pomiędzy życiem zawodowym oraz rodzinnym, był autorytetem dla swoich dzieci. W związku z tym nagłe jego odejście wywołało szok u jego najbliższych krewnych. Poczucie ich krzywdy było zintensyfikowane tym, że zmarły pozostawał głównym żywicielem rodziny, której potrzeby z uwagi na zaciągnięty kredyt, duży dom i gospodarstwo były znaczące. Brak poczucia stabilizacji emocjonalnej i ekonomicznej są z pewnością wspólne dla obu powodów. Niemniej jednak powodowie dokonali właściwej kalkulacji i zróżnicowania wysokości żądanego zadośćuczynienia z uwagi na rozmiar krzywdy. Nadto Sąd Okręgowy wskazał, że żona zmarłego – powódkaB. D. (1)miała z nim spędzić jeszcze wiele lat, byli zgodnym małżeństwem, które z pewnością stanowiłoby dla siebie wzajemne wsparcie na jesień życia.A. D. (1)tymczasem, z naturalnych względów, z biegiem lat usamodzielniłby się, założył swoją rodzinę. W ocenie Sądu Okręgowego suma przyznanego zadośćuczynienia powinna być nieco zmiarkowana. Odnośnie kwot przyznanych przez pozwanego ubezpieczyciela (po 40.000 zł dla każdego z powodów). Sąd Okręgowy uznał je za znacznie zaniżone i nieadekwatne do sytuacji. Pozwany prowadząc działalność w zakresie ubezpieczeń odpowiedzialności cywilnej powinien mieć świadomość – jako profesjonalista – ryzyka związanego z takim przedsięwzięciem. Ponadto przepisart. 446 § 4 kc, wcześniej konstrukcja przepisówart. 448w zw. zart. 24 kc, t.j. podstawy prawne zasądzanych sum na rzecz członków rodziny zmarłego poszkodowanego – funkcjonują w polskim systemie prawnym od kilku lat. W tym okresie, biorąc pod uwagę roczne okresy odnawiania polis ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej dla posiadaczy samochodów osobnych – można było skalkulować należycie składkę należną od ubezpieczonych. Dlatego też argumentacja pozwanego odnosząca się do konieczności miarkowania zadośćuczynienia w ocenie Sądu pierwszej instancji nie zasługiwała na uwzględnienie. Sąd Okręgowy na podstawieart. 446 § 4 kcorzekł jak w punkcie I i IV sentencji wyroku.
Następnie Sąd Okręgowy wskazał, że powodowie wnieśli o zasądzenie odsetek od kwot przyznanych tytułem zadośćuczynienia oraz kosztów pogrzebu od dnia 12 kwietnia 2012 roku do dnia zapłaty. Wskazali przy tym, że pozwany częściowo spełnił swoje świadczenie a decyzję w tym przedmiocie podjął 11 kwietnia 2012r. W konsekwencji Sąd Okręgowy uznał, że pozwany opóźniał się ze spełnieniem roszczeń powodów począwszy od dnia 12 kwietnia 2012r. Sąd pierwszej instancji powołał się na treśćart. 481 § 1 kci uznał roszczenie powodów w zakresie odsetek jako uzasadnione.
Sąd Okręgowy orzekł o kosztach zastępstwa procesowego w punkcie VI sentencji wyroku i zastosowującart. 100 zd. 1 kpczniósł wzajemnie między stronami koszty procesu. W zakresie kosztów postępowania związanych z wynagrodzeniem biegłych sądowych psychologa i psychiatry Sąd pierwszej instancji wskazał, że powódka wpłaciła zaliczkę na pokrycie tych kosztów w wysokości 500 zł., zaś ostateczne wynagrodzenia wyniosły 1.021,50 zł. W związku z powyższym Sąd nakazał ściągnięcie różnicy pomiędzy tymi kwotami od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Gdańsku w punkcie VII sentencji wyroku w oparciu o treść art. 113 ust. 1 u.k.s.c.
Apelacje od powyższego wyroku wywiodły obie strony.
Pozwany zaskarżył w apelacji wyrok w części:
1
w punkcie I – w części zasądzającej na rzecz powódkiB. D. (1)zadośćuczynienie w wysokości ponad 30.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 12 kwietnia 2012r. do dnia zapłaty tj. w zakresie kwoty w wysokości 50.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 12 kwietnia 2012r. do dnia zapłaty oraz w części zasądzającej odsetki od kwoty w wysokości 30.000 złotych z okres od dnia 12 kwietnia 2012r. do dnia 21 lipca 2014r., tj. w zakresie kwoty w wysokości 8.879,18 złotych;
2
w punkcie IV – w części zasądzającej na rzecz powodaA. D. (2)zadośćuczynienie w wysokości ponad kwotę w wysokości 20.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 12 kwietnia 2012r. do dnia zapłaty tj. w zakresie kwoty w wysokości 50.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 12 kwietnia 2012r. do dnia zapłaty oraz w części zasądzającej odsetki od kwoty w wysokości 20.000 zł za okres od dnia 12 kwietnia 2012r.do dnia 21 lipca 2014r. tj. w zakresie kwoty w wysokości 5.919,45 zł;
3
w punkcie VI i VII.
Zaskarżonemu wyrokowi apelujący zarzucił:
1
naruszenie prawa procesowego –art. 322, art. 233 oraz art. 328 § 2 kpctj. niewłaściwą ocenę wiarygodności i mocy zebranych w sprawie dowodów oraz przekroczenie zasady swobodnej oceny tychże dowodów, zaniechanie przez Sąd wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału:
a
poprzez błędną ocenę opinii sporządzonej w toku postępowania przez biegłą psychiatrę w części dotyczącej powódki i uznanie tej opinii za dowód wiarygodny, potwierdzający konieczność stosowania u powódki leczenia psychiatrycznego i terapii psychologicznej,
b
poprzez brak wszechstronnego rozważenia zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i pominięcie przy szacowaniu zadośćuczynienia należnego powodom istotnych okoliczności wynikających ze zgromadzonego materiału dowodowego, mających wpływ na ocenę krzywdy doznanej przez powodów i należnego im zadośćuczynienia;
2
naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnięart. 446 § 4 kc, polegającą na uznaniu przez Sąd Okręgowy, że kwota zadośćuczynienia w wysokości 125.000 złotych na rzecz powódki oraz w wysokości 115.000 złotych na rzecz powoda są kwotami „odpowiednimi” w znaczeniu tej normy;
3
naruszeniu prawa materialnego poprzez błędne zastosowanie przepisuart. 446 kc§ 4 i art. 481 § 1 kci w konsekwencji przyjęcie, iż odsetki za opóźnienie w zapłacie zadośćuczynienia na rzecz powodów należą się od dnia 12 kwietnia 2012r. do dnia zapłaty.
Apelujący wniósł o uchylenie wyroku Sądu Okręgowego w zaskarżonej części i oddalenie powództwa w zaskarżonej części oraz zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych, ewentualnie o uchylenie wyroku Sądu Okręgowego w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania przy uwzględnieniu kosztów postępowania apelacyjnego.
W odpowiedzi na apelację powodowie wnieśli o jej oddalenie w całości, zasądzenie od pozwanego na rzecz powódkiB. D. (1)kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powodaA. D. (1)kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
Apelację wniosła również powódka, zaskarżając wyrok w części, w zakresie punktu III oraz VII.
Apelująca zarzuciła:
1
naruszenie przepisu prawa procesowego tj. art. 233 § 1 poprzez błędną ocenę dowodów, powodującą sprzeczność istotnych ustaleń z treścią zebranego materiału dowodowego, a mianowicie poprzez błąd rachunkowy w zakresie obliczenia dochodów rodziny powódki, skutkującą oddaleniem żądania zasądzenia na jej rzecz stosownej renty,
2
naruszenie przepisu prawa materialnego, tj.art. 446 § 2 kcpoprzez jego niezastosowanie, co skutkowało oddaleniem żądania zasądzenia na rzecz powódki stosownej renty wbrew treści zebranego materiału dowodowego,
3
naruszenie przepisu prawa procesowego tj.art. 100 kpcpoprzez niezasądzenie od pozwanego na rzecz powódki zwrotu połowy uiszczonej przez nią opłaty od pozwu.
Apelująca wniosła o:
1
zmianę punktu III zaskarżonego wyroku i zasądzenie na rzecz powódki stosownej renty w wysokości 1.000 zł miesięcznie od dnia wniesienia pozwu, płatnej do 15 dnia każdego miesiąca,
2
zmianę punktu VII wyroku poprzez zasądzenie dodatkowo od pozwanego na rzecz powódki kwoty 6.824 zł tytułem zwrotu części opłaty od pozwu, którą uiściła powódka,
3
zasądzenie na rzecz powódki kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych
W odpowiedzi na apelację powódki pozwany wniósł o oddalenie apelacji w całości oraz zasądzenie od strony powodowej na rzecz pozwanego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Apelacja powódki zasługuje na uwzględnienie jedynie w tej części, która dotyczyła naruszenia przepisuart. 100 k.p.c.wobec zaniechania zasądzenia od pozwanego na rzecz powódki części uiszczonej przez nią opłaty od pozwu, jakkolwiek nie można było podzielić poglądu skarżącej o obowiązku pozwanego zwrotu na rzecz powódki połowy opłaty od pozwu. Współuczestnictwo między podmiotami występującymi po stronie powodowej w niniejszej sprawie ma charakter współuczestnictwa formalnego ponieważ przedmiotem sporu są roszczenia jednego rodzaju ( o zadośćuczynienie, odszkodowanie i rentę), oparte na jednakowej podstawie faktycznej i prawnej (art. 72 § 1 pkt 2 k.p.c.). Opłata od pozwu została uiszczona od wartości przedmiotu sporu stanowiącej sumę roszczeń dochodzonych zarówno przez powoda jak i powódkę. Tymczasem powód nie wnosił apelacji i w rezultacie nie skarżył rozstrzygnięcia o kosztach procesu zawartego w punkcie VII wyroku. W tej sytuacji należało od pozwanego zasądzić na rzecz powódki połowę opłaty należnej od wartości roszczeń dochodzonych przez powódkę. Powódka domagała się zasądzenia od pozwanego kwoty 80 000 zł tytułem zadośćuczynienia, 21 000 zł tytułem skapitalizowanej renty za okres od dnia 8 sierpnia 2011 roku do dnia wniesienia pozwu, 3140,20 zł tytułem zwrotu kosztów pogrzebu oraz 1500 zł renty miesięcznie ( wartość przedmiotu sporu o rentę wynosi 18 000 zł). Suma wartości przedmiotu sporu co do wszystkich roszczeń dochodzonych przez powódkę wynosi zatem 152 140, 20 zł a należna opłata od pozwu w tym zakresie wynosi 7608 zł. Pozwany, przy założeniu istnienia przesłanek do wzajemnego zniesienia kosztów procesu między stronami powinien zwrócić powódce połowę tej opłaty w kwocie 3804 zł i taką kwotę zasądzono od pozwanego na rzecz powódki w dodanym punkcie VIII wyroku.
Chybiony jest natomiast zarzut naruszenia przepisów prawa procesowego, to jestart. 233 § 1 k.p.c.przez błędną ocenę dowodów powodującą sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego materiału dowodowego a mianowicie przez błąd rachunkowy w zakresie obliczenia dochodów rodziny powódki skutkującą oddaleniem żądania zasądzenia na rzecz powódki stosownej renty. Z treści uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia nie wynikało bowiem, aby Sąd I instancji obliczał dochody rodziny powódki na podstawie średniej dochodów poszczególnych jej członków w latach 2009 – 2011. Wskazał jedynie na dochody powódki, męża powódki i starszego synaP. D.przed śmiercią męża powódki porównując je z dochodami powódki, powoda iP. D.po śmierciT. D. (2)a dane dotyczące wysokości tych dochodów wynikały z dokumentów i zeznań stron niekwestionowanych w toku postępowania. Nie ma też zasadniczych i racjonalnych argumentów , aby pomijać dochody powoda z tytułu renty rodzinnej tylko dlatego, że studiuje on poza miejscem zamieszkania ponieważ bez otrzymywanego świadczenia koszty utrzymania studiującego powoda ponosiłaby powódka. W rezultacie chybiony okazał się także zarzut naruszenia prawa materialnego przez niezastosowanie w rozstrzyganym przypadku przepisuart. 446 § 2 k.c.
Natomiast apelacja pozwanego zasługiwała na uwzględnienie w niewielkim zakresie dotyczącym zróżnicowania wysokości świadczeń należnych powodom z tytułu zadośćuczynienia. Tylko w tej części trafny okazał się zarzut naruszenia przepisuart. 233 § 1 k.p.c.przez brak wszechstronnego rozważenia zgromadzonego materiału dowodowego i pominięcia istotnych okoliczności mających wpływ na wysokość świadczeń zasądzonych na rzecz powodów na podstawieart. 446 § 4 k.c.Ustalenia Sądu I instancji dokonane na podstawie opinii biegłych z zakresu psychiatrii i psychologii wskazują jednoznacznie, że u powódki na skutek śmierci męża doszło do wystąpienia fizjologicznej reakcji żałoby a następnie jej powikłania i przedłużenia zaburzeniami depresyjno – lękowymi, co spowodowało, że proces żałoby nie został jeszcze zakończony a jednym ze skutków takiego stanu rzeczy jest obniżenie aktywności życiowej powódki. W dacie orzekania nie można było też określić jak długo powódka będzie jeszcze odczuwała negatywne skutki wypadku w sferze emocjonalnej i czy powróci do dawnego stanu psychicznego. Natomiast w przypadku powoda okres żałoby nie został powikłany i przedłużony. Powód powrócił do aktywności, kontynuował naukę, zdał na studia. Obecnie funkcjonuje prawidłowo, nie stwierdzono u niego zaburzeń psychicznych. Uwzględniając te różnice w skutkach śmierci męża i ojca powodów należało – w ocenie Sądu Apelacyjnego – bardziej zróżnicować wysokość zadośćuczynienia adekwatnie do odmiennych skutków zdarzenia jakie wystąpiły u powodów stwierdzonych opiniami biegłych psychiatry i psychologa. Dlatego też Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w punkcie IV w ten sposób, że w miejsce zasądzonej od pozwanego na rzecz powoda kwoty 70 000 zł zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 50 000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 12 kwietnia 2012 roku a w pozostałym zakresie powództwo oddalił.
Chybiony jest zarzut naruszenia prawa procesowego to jestart. 322 k.p.c.233§ 1 k.p.c.iart. 328§ 2 k.p.cw zakresie dotyczącym dowodu z opinii biegłych. Ustalenia Sądu Okręgowego dotyczące powódki znajdują oparcie w treści opinii biegłego lekarza psychiatry i nie ma żadnych logicznie usprawiedliwionych argumentów, aby kwestionować te ustalenia.
Nietrafny jest również zarzut naruszenia prawa materialnego przez błędną wykładnię przepisuart. 446 § 4 k.c.polegającą na uznaniu, że kwoty zasądzone na rzecz powodów tytułem zadośćuczynienia są kwotami odpowiednimi w rozumieniu tego przepisu. Po uwzględnieniu zmiany wysokości zadośćuczynienia należnego powodowi należy ocenić – mając na uwadze cały zebrany w toku postępowania materiał dowodowy, że kwota 125 000 zł zadośćuczynienia dla powódki oraz kwota 95 000 zł zadośćuczynienia dla powoda stanowią odpowiednie sumy przyznane z tego tytułu w rozumieniu przepisuart. 446 § 4 k.c.
Nie dopuścił się również Sąd Okręgowy naruszenia przepisuart. 481 § 1 k.c.przez zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 12 kwietnia 2012 roku. Z prawidłowych i niekwestionowanych w toku postępowania ustaleń Sądu Okręgowego wynikało, że powodowie zgłosili swoje roszczenia pozwanemu w dniu 7 września 2011 roku a wypłacone z tytułu odszkodowania i zadośćuczynienia świadczenia zostały przyznane w dniu 11 kwietnia 2012 roku a zatem znacząco po upływie 30 dniowego terminu przewidzianego na wypłatę świadczeń przez zakład ubezpieczeń na podstawie przepisuart. 817 § 1 k.c.Trafnie ocenił Sąd I instancji, że także w terminie do 11 kwietnia 2012 roku ubezpieczyciel powinien ocenić w sposób należyty przesłanki wpływające na wysokość zadośćuczynienia należnego powodom za doznaną przez nich krzywdę. Ocenę tą podziela także Sąd Apelacyjny, tym bardziej, że pozwany posiada w razie potrzeby możliwości zbadania osób poszkodowanych i pokrzywdzonych przez lekarzy różnych specjalności i przyznania na podstawie takich badań świadczeń w wysokości odpowiedniej do rozmiaru doznanej krzywdy.
Mając na uwadze przytoczone okoliczności Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok na podstawieart. 386 § 1 k.p.c.a w pozostałym zakresie oddalił apelacje obu stron na podstawie przepisuart. 385 k.p.c.O kosztach zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym orzeczono zgodnie z przepisemart. 100 k.p.c.uwzględniając różnicę w wartościach przedmiotów zaskarżenia oraz fakt, że obie strony wygrały swoje apelacje tylko w nieznacznym zakresie. Biorąc zatem pod uwagę różnicę w wartościach przedmiotu zaskarżenia w obu apelacjach i związaną z tym różnicę w kosztach zastępstwa procesowego ( 2700 zł minus 1800 zł) Sąd Apelacyjny zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 900 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym ( § 6 pkt 5 i 6 w związku z§ 12 ust.1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu( Dz.U. nr 163, poz. 1349 ze zm.). | ```yaml
court_name: Sąd Apelacyjny w Gdańsku
date: '2015-05-05'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Mirosław Ożóg
- Andrzej Lewandowski
- Ewa Giezek
legal_bases:
- § 4 i art. 481 § 1 kc
- art. 322, art. 233 oraz art. 328 § 2 kpc
- § 12 ust.1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002
roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa
kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu
recorder: stażysta Krzysztof Domitrz
signature: I ACa 968/14
``` |
152020000002021_IV_U_000285_2014_Uz_2014-05-14_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt IV U 285/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 14 maja 2014 roku
Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący:SSR del. Jacek Liszka
Protokolant: st. sekr. sądowy Małgorzata Houda
po rozpoznaniu w dniu 14 maja 2014 roku w Tarnowie na rozprawie
sprawy z odwołaniaK. Z.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT.
z dnia 29 stycznia 2014 roku nr(...)
w sprawieK. Z.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT.
o zwrot nienależnie pobranego świadczenia
1
zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że stwierdza, iż odwołującaK. Z.nie jest zobowiązana do zwrotu ustawowych odsetek za okres od dnia 11 stycznia 2013 roku do dnia 29 stycznia 2014 roku od nienależnie pobranych świadczeń;
2
oddala odwołanie w pozostałej części;
3
wniosek odwołującej się o odstąpienie od żądania zwrotu kwot nienależnie pobranych świadczeń przekazuje do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT.celem rozpoznania.
Sygn. akt IV U 285/14
UZASADNIENIE
wyroku z dnia 14 maja 2014 r.
Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT.decyzją z dnia 29 stycznia 2014 roku na podstawieart. 138 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń SpołecznychzobowiązałK. Z.do zwrotu nienależnie pobranego świadczenia z tytułu renty rodzinnej za okres od 1.01.2013 r. do 31.12.2013 r. w łącznej kwocie 5312,46 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 11.01.2013 roku do dnia wydania decyzji w kwocie 408,91 zł. Na uzasadnienie powyższego podniesiono, iż ubezpieczona nie kontynuowała nauki w okresie objętym decyzją.
Odwołanie od decyzji ZUS wniosłaK. Z.domagając się jej zmiany, jak również złożyła wniosek o odstąpienie od żądania zwrotu kwot nienależnie pobranych świadczeń.
W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jego oddalenie. Organ rentowy podniósł, iż odwołująca nie kontynuowała nauki w spornym okresie.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy:
K. Z.urodzona w dniu (...)była uprawniona do renty rodzinnej od dnia 1.06.2004 r. po zmarłym ojcu.
Decyzją z dnia 21.03.2012 roku przyznano jej rentę rodzinną na dalszy okres tj. do dnia 31.01.2014 roku na podstawie zaświadczenia o kontynuowaniu nauki wCentrum (...) Spółka z o.o.wŁ.Filia wT.na kierunku technik usług kosmetycznych. Od dnia 3.12.2012 roku odwołująca zaprzestała uczęszczania na zajęcia i została skreślona z listy słuchaczy.
Następnie od dnia 25 lutego 2013 roku zapisała się na kierunek opiekunka środowiskowa, ale w ogóle nie podjęła nauki i nie uczęszczała na zajęcia i w sierpniu została skreślona z listy słuchaczy. Po czym od dnia 1.09.2013 roku wybrała kierunek turystyka wiejska, ale także w ogóle nie podjęła nauki i nie uczęszczała na zajęcia.
Dowód: akta ZUS
Po zaprzestaniu uczęszczania do szkoły w grudniu 2012 roku odwołująca nie podchodziła do żadnych egzaminów, nie uzyskiwała zaliczeń.
- okoliczności bezsporne
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty zalegające w aktach organu rentowego. Dokumenty dające podstawę dla poczynienia ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie Sąd uznał za autentyczne i wiarygodne. Poza tym treść i forma tych dokumentów nie budziły zastrzeżeń i wątpliwości uczestników postępowania, nie ujawniły się też takie okoliczności, które należałoby brać pod uwagę z urzędu, a które podważałyby wiarygodność tej kategorii dowodów i godziły w ich moc dowodową od strony materialnej czy formalnej. Dokumenty urzędowe stanowiły zatem dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone (art. 244 k.p.c.), a dokumenty prywatne, że osoba która je podpisała złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie (art. 245 kpc).
Sąd Okręgowy rozważył co następuje:
Odwołanie było zasadne tylko w zakresie ujętych w decyzji odsetek, a w pozostałej części podlegało oddaleniu.
Zaskarżona decyzja zobowiązująca do zwrotu odsetek za okres od dnia 11.01.2013 roku do dnia wydania decyzji jest nieprawidłowa w świetleart. 84 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, zgodnie z którym, osoba, która pobrała nienależne świadczenie z ubezpieczeń społecznych, jest obowiązana do jego zwrotu, wraz z odsetkami, w wysokości i na zasadach określonych przepisami prawa cywilnego. Zgodnie z treściąart. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Odesłanie do prawa cywilnego w tym przepisie, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego oznacza, iż organy rentowe powinny naliczać odsetki ustawowe od nienależnego świadczenia od dnia doręczenia osobie zobowiązanej decyzji obligującej do zwrotu takiego świadczenia, gdyż dopiero od tej daty osoba taka jest w zwłoce ze spełnieniem świadczenia, które jest wymagalne dopiero od daty doręczenia tej decyzji określającej wysokość takiego świadczenia (zob. wyroki Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 14.03.2013 r., III AUa 1035/12 oraz z dnia 19.09.2013r., III AUa 144/13). Zobowiązanie odwołującej się do zapłaty odsetek za okres wcześniejszy liczony wstecz od daty wydania decyzji jest w świetle powyższych rozważań nieprawidłowe.
W pozostałym zakresie odwołane podlegało oddaleniu. Stosownie do dyspozycjiart. 138 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychosoba, która nienależnie pobrała świadczenia, jest obowiązana do ich zwrotu. Z kolei w myśl art. 138 ust. 2 cytowanej ustawy za nienależnie pobrane świadczenia w rozumieniuust. 1uważa się:
1) świadczenia wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie lub zawieszenie prawa do świadczeń albo wstrzymanie wypłaty świadczeń w całości lub w części, jeżeli osoba pobierająca świadczenia była pouczona o braku prawa do ich pobierania;
2) świadczenia przyznane lub wypłacone na podstawie fałszywych zeznań lub dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzenia w błąd przez osobę pobierającą świadczenia.
Zgodnie z art. 68 ust. 1 dzieci własne, dzieci drugiego małżonka i dzieci przysposobione mają prawo do renty rodzinnej:
1)do ukończenia 16 lat;
2)do ukończenia nauki w szkole, jeżeli przekroczyły 16 lat życia, nie dłużej jednak niż do osiągnięcia 25 lat życia, albo
3)bez względu na wiek, jeżeli stały się całkowicie niezdolne do pracy oraz do samodzielnej egzystencji lub całkowicie niezdolne do pracy w okresie, o którym mowa w pkt 1 lub 2.
Po myśli ust. 2 tego artykułu jeżeli dziecko osiągnęło 25 lat życia, będąc na ostatnim roku studiów w szkole wyższej, prawo do renty rodzinnej przedłuża się do zakończenia tego roku studiów.
Zgodnie z ukształtowanym orzecznictwem z art. 68 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy wynika, że prawo do renty rodzinnej dla dzieci, które ukończyły 16 lat życia, z zastrzeżeniem "do ukończenia nauki w szkole" (pkt 2), jest wyjątkiem od zasady przysługiwania tego prawa wszystkim dzieciom, które nie skończyły jeszcze 16. roku życia (pkt 1). To zaś oznacza konieczność dokonania wykładni użytego w art. 68 ust. 1 pkt 2 ustawy zwrotu "do ukończenia nauki w szkole" w ten sposób, że przepisem tym nie jest objęty przypadek "nauki w szkole", sprowadzający się wyłącznie do formalnego legitymowania się statusem ucznia, jeżeli ubezpieczony nie wykonuje faktycznie obowiązków objętych programem nauczania (zob. wyrok SN z dnia 19.02.2013r., I UK 471/12). Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia 5 lipca 2012 r., I UK 65/12 oraz z dnia 3 sierpnia 2012 r., I UK 96/12 stwierdził, że samo zapisanie się do szkoły nie wystarcza do uzyskania prawa do renty rodzinnej, gdy ubezpieczony nie uczestniczy w zajęciach, nie pisze prac kontrolnych, nie uzyskuje zaliczeń i nie przystępuje do egzaminów, co ostatecznie powoduje skreślenie go z listy uczniów. Nie można mówić o pobieraniu nauki ("kończeniu nauki w szkole"), gdy uczeń nie wykonuje żadnych czynności polegających na kształceniu się a zapisanie się do szkoły (uzyskanie statusu ucznia) ma wyłącznie charakter formalny, zwłaszcza gdy ma celu tylko zachowanie prawa do renty rodzinnej.
Wobec powyższego poza sporem jest, że skoro odwołująca od dnia 3.12.2012 roku zaprzestała uczęszczania na zajęcia, nie podchodziła do żadnych egzaminów, nie uzyskiwała zaliczeń to nie miała prawa do renty rodzinnej począwszy od 1.01.2013 roku.
Przesłanką podstawową, aby w oparciu o wskazany powyżej art. 138 ust. 2 pkt 1 ustawy uznać dane świadczenie za nienależne jest, aby osoba pobierająca świadczenie była pouczona o braku prawa do jego pobierania. Brak pouczenia czyni świadczenie nieodwracalnym, mimo że nie można go nazwać świadczeniem należnym, skoro brak było podstaw jego wypłaty. Obowiązek pouczenia spoczywa na organie ubezpieczeniowym. Powinno ono być wyczerpujące, czytelne, jasne i zrozumiałe dla ubezpieczonego. Takie stanowisko jest ugruntowane w judykaturze i tytułem przykładu można tylko wskazać następujące orzeczenia Sądu Najwyższego i Sądów Apelacyjnych (uchwała SN z dnia 2.06.1987 r., UZP 19/87, OSNC 1988/9/119; wyrok SA w Krakowie z dnia 11.09.1996 r., III AUr 105/96, OSA 1997/7-8/21; wyrok SA w Poznaniu z dnia 12.01.1996 r., III UAr 344/95; wyrok SA w Rzeszowie z dnia 20.04. 1995 r., III UAr 110/95, OSA 1997/1/3; wyrok SA w Warszawie z dnia 22.02.2000 r., III AUa 845/99, OSA 2000/10/43 i z dnia 21.11.2000 r., N III AUa 39/00, OSA 2002/1/5).
W niniejszej sprawie bez jakichkolwiek wątpliwości należy przyjąć, iż przesłanki wskazanej normy prawnej zostały spełnione i odwołująca była pouczona o braku prawa do świadczenia w sposób jasny i zrozumiały. Analiza akt ZUS prowadzi do wniosku, że takie pouczenia znalazły się w decyzjach ZUS kierowanych do niej i spełniają w ocenie Sądu Okręgowego wymogi pouczenia konkretnego, jasnego i zrozumiałego. Całość tych pouczeń jest jednoznaczna.
Wniosek odwołującej się o odstąpienie od żądania zwrotu kwot nienależnie pobranych świadczeń Sąd przekazał do organu rentowego celem rozpoznania, stosownie do treściart. 47710§ 2 kpc.
Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji. | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Tarnowie
date: '2014-05-14'
department_name: IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
judges:
- Jacek Liszka
legal_bases:
- art. 138 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych
- art. 244 k.p.c.
- art. 84 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych
- art. 481 § 1 k.c.
recorder: st. sekr. sądowy Małgorzata Houda
signature: IV U 285/14
``` |
153000000001006_II_AKa_000213_2014_Uz_2014-12-02_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt II AKa 213/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 2 grudnia 2014 r.
Sąd Apelacyjny w Lublinie w II Wydziale Karnym w składzie:
Przewodniczący - Sędzia
SA Zbigniew Makarewicz
Sędziowie:
SA Barbara du Château (sprawozdawca)
SA Andrzej Kaczmarek
Protokolant
sekretarz sąd. Agnieszka Muszyńska
przy udziale Andrzeja Jeżyńskiego prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Lublinie
po rozpoznaniu w dniu 25 listopada 2014r.
sprawyK. M.,M. J. (1),M. J. (2),T. M.,G. M.iA. B.oskarżonych zart. 258 § 1 kk,art. 56 ust. 3 ustawy z dn. 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. 2005/179/1485) i innych
z powodu apelacji wniesionych przez prokuratora i obrońców oskarżonych
od wyroku Sądu Okręgowego w Zamościu
z dnia 14 stycznia 2014 r., sygn. akt II K 72/11
I
zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy, uznając wniesione apelacje za oczywiście bezzasadne;
II
na poczet orzeczonych kar łącznych pozbawienia wolności zalicza okres tymczasowego aresztowania –K. M.również od dnia 14 stycznia 2014r. do dnia 2 grudnia 2014r., zaśM. J. (2)również od dnia 14 stycznia 2014r. do dnia 16 stycznia 2014r.;
III
zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.M. S. (1), Kancelaria Adwokacka wZ., 1476 (jeden tysiąc czterysta siedemdziesiąt sześć) zł tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonychM. J. (2)iM. J. (1)wykonaną w postępowaniu odwoławczym oraz na rzecz adw.M. L., Kancelaria Adwokacka wZ., 738 ( siedemset trzydzieści osiem) zł tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonegoG. M.wykonaną w postępowaniu odwoławczym;
IV
zwalnia oskarżonegoK. M.od kosztów postępowania odwoławczego i ustala, że wchodzące w ich skład wydatki ponosi Skarb Państwa;
V
zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłaty- odM. J. (2)iT. M.po 1200 (jeden tysiąc dwieście) zł, odG. M.800 (osiemset) zł, odM. J. (1)1600 (jeden tysiąc sześćset) zł, odA. B.400 (czterysta) zł oraz tytułem wydatków postępowania odwoławczego odM. J. (2),M. J. (1)iG. M.po 740,80 (siedemset czterdzieści 80/100) zł, zaś odT. M.iA. B.po 2,80 ( dwa 80/100) zł;
VI
ustala, że wydatki związane z apelacją prokuratora ponosi Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
K. M.został oskarżony o to, że:
I.w okresie od co najmniej marca 2008 roku do 15 października 2010 roku na terenie Holandii oraz Polski, w tym przede wszystkim województw:(...),(...),(...),(...)i(...), kierował zorganizowaną grupą przestępczą, w której brali udział:M. J. (1)pseudonim(...),M. J. (2)pseudonim(...),G. M.pseudonim(...),T. M.,A. B.pseudonim(...)i inne osoby – wobec których prowadzone jest odrębne postępowanie karne, mającą na celu popełnianie przestępstw wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, polegających przede wszystkim na wewnątrzwspólnotowym nabyciu – przywozie z terenu Holandii do Polski znacznych ilości środków odurzających w postaci marihuany, wprowadzaniu do obrotu oraz uczestnictwie w obrocie znaczną ilością środków odurzających i substancji psychotropowych, poprzez przede wszystkim wydawanie poleceń członkom grupy, organizowanie przywozu z zagranicy narkotyków, organizowanie siatki dystrybutorów narkotyków, zbieranie zamówień sprzedaży, w tym dotyczących ilości oraz rodzaju narkotyków, ustalenie sposobu i warunków wzajemnych rozliczeń finansowych członków grupy i inne, tj. o przestępstwo zart. 258 § 3 k.k.
II.w okresie od sierpnia 2008 roku do listopada 2008 roku, działając w ramach opisanej w punkcie I (pierwszym) zorganizowanej grupy przestępczej, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, trzykrotnie zorganizował wewnątrzwspólnotowe nabycie – przywóz z Holandii do Polski znacznej ilości środka odurzającego w postaci marihuany w ilości łącznej co najmniej 13 (trzynaście) kilogramów oraz usiłował zorganizować przywóz z Holandii do Polski znacznej ilości środka odurzającego w postaci marihuany w ilości łącznej około 4 (czterech) kilogramów, w tym:
- w sierpniu 2008 roku, działając wspólnie i w porozumieniu zM. J. (1),M. J. (2)oraz inną osobą — wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne, zorganizował wewnątrzwspólnotowe nabycie - przywóz z Holandii do Polski środka odurzającego w postaci marihuany w ilości 4 (czterech) kilogramów, zakupionego przez siebie wE.od innej osoby — wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za cenę 4.000 (cztery tysiące) Euro za 1 (jeden) kilogram wskazanego narkotyku, tj. za łączną cenę 16.000 (szesnaście tysięcy) Euro,
- we wrześniu 2008 roku, działając wspólnie i w porozumieniu zT. M.,M. J. (1),M. J. (2)oraz inną osobą — wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne, zorganizował wewnątrzwspólnotowe nabycie - przywóz z Holandii do Polski środka odurzającego w postaci marihuany w ilości co najmniej 5 (pięciu) kilogramów, zakupionego przez siebie wE.od innej osoby — wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za cenę 3.200 (trzy tysiące dwieście) Euro za 1 (jeden) kilogram wskazanego narkotyku, tj. za łączną cenę 16.000 (szesnaście tysięcy) Euro,
- w październiku 2008 roku, działając wspólnie i w porozumieniu zM. J. (1),M. J. (2)oraz inną osobą — wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne, zorganizował wewnątrzwspólnotowe nabycie - przywóz z Holandii do Polski środka odurzającego w postaci marihuany w ilości około 4 (czterech) kilogramów, zakupionego przez siebie wE.od innej osoby — wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za cenę 2.800 (dwa tysiące osiemset) Euro za 1 (jeden) kilogram wskazanego narkotyku, tj. za łączną cenę 11.200 (jedenaście tysięcy dwieście) Euro,
- w listopadzie 2008 roku, działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą — wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne, usiłował zorganizować wewnątrzwspólnotowe nabycie - przywóz z Holandii do Polski środka odurzającego w postaci marihuany w ilości około 4 (czterech) kilogramów, zakupionego przez siebie wE.od innej osoby — wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za cenę około 2.800 (dwa tysiące osiemset) Euro za 1 (jeden) kilogram wskazanego narkotyku, tj. za łączną cenę około 11.200 (jedenaście tysięcy dwieście) Euro, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na zatrzymanie osoby przewożącej wskazany narkotyk przez Policję na terenie Republiki Federalnej Niemiec
tj. o przestępstwo zart. 55 ust 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w zbiegu zart. 13 § 1 k.k.w związku zart. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w związku zart. 11 § 2 k.k.w związku zart. 12 k.k.w związku zart. 65 § 1 k.k.
III.w okresie od marca 2008 roku do stycznia 2009 roku wL.iJ. L.województwa(...)iW.województwa(...), działając w ramach opisanej w punkcie I (pierwszym) zorganizowanej grupy przestępczej, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, samodzielnie oraz wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodu, uczestniczył w obrocie znaczną ilością narkotyków oraz posiadał znaczną ich ilość, w tym:
- w marcu 2008 roku przechowywał w użytkowanym przez siebie mieszkaniu około 1 (jeden) kilogram środka odurzającego w postaci marihuany oraz nieustaloną ilość substancji psychotropowej w postaci tabletek ekstazy,
- w okresie od marca 2008 roku do stycznia 2009 roku, działając wspólnie i w porozumieniu zJ. Z., wielokrotnie uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości łącznej co najmniej 640 (sześćset czterdzieści) gramów, poprzez zbycie wskazanego narkotykuJ. Z.za cenę od 16 (szesnaście) do 18 (osiemnaście) złotych za 1 (jeden) gram tego narkotyku, tj. za łączną cenę co najmniej 10.240 (dziesięć tysięcy dwieście czterdzieści) złotych oraz substancją psychotropową w postaci ekstazy w ilości łącznej 100 sztuk, poprzez zbycie wskazanego narkotykuJ. Z.za cenę 3 (trzech) złotych za 1 (jedną) sztukę tego narkotyku, tj. za łączną cenę 300 (trzysta) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w okresie od marca 2008 roku do stycznia 2009 roku, działając wspólnie i w porozumieniu zK. K. (1), kilkakrotnie uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości co najmniej 600 (sześćset) gramów, poprzez zbycie wskazanego narkotykuK. K. (1)za cenę od 20 (dwadzieścia) do 22 (dwadzieścia dwa) złotych za 1 (jeden) gram tego narkotyku, tj. za łączną cenę co najmniej 12.000 (dwanaście tysięcy) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w okresie od marca 2008 roku do stycznia 2009 roku, działając wspólnie i w porozumieniu zM. Ł.iK. K. (1), kilkakrotnie uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości łącznej co najmniej 250 (dwieście pięćdziesiąt) gramów, poprzez zbycie wskazanego narkotykuM. Ł., w tym również za pośrednictwemK. K. (1)za cenę od 20 (dwadzieścia) do 22 (dwadzieścia dwa) złotych za 1 (jeden) gram tego narkotyku, tj. za łączną cenę co najmniej 5.000 (pięć tysięcy) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w styczniu 2009 roku wL., uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 2 (dwa) kilogramy, poprzez nabycie wskazanego narkotyku od innej osoby – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za cenę 24.000 (dwadzieścia cztery tysiące) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w styczniu 2009 roku wW., działając wspólnie i w porozumieniu zM. J. (1)iT. M.uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 12 (dwanaście) kilogramów, poprzez nabycie wskazanego narkotyku od innej osoby – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne z odroczonym terminem płatności za cenę około 120.000 (sto dwadzieścia tysięcy) złotych, tj. po 10.000 (dziesięć tysięcy) złotych za 1 (jeden) kilogram narkotyku, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom, przy czym ani w całości ani w części nie zapłacił sprzedającemu ceny za uzyskany od niego narkotyk
tj. o przestępstwo zart. 56 ust. 3w zbiegu zart. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w związku zart. 11 § 2 k.k.w związku zart. 12 k.k.w związku zart. 65 § 1 k.k.
IV.w okresie od dnia 31 grudnia 2009 roku do dnia 3 października 2010 roku wŁ.województwa(...),W.województwa(...),K.województwa(...),R.województwa(...), działając w ramach opisanej w punkcie I (pierwszym) zorganizowanej grupy przestępczej, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, samodzielnie oraz wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodu, uczestniczył w obrocie znaczną ilością narkotyków, w tym:
- w dniu 31 grudnia 2009 roku wŁ., działając wspólnie i w porozumieniu z dwoma innymi osobami – wobec których prowadzone jest odrębne postępowanie karne, uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci ekstazy w ilości 10 (dziesięć) tabletek, poprzez udzielenie za pośrednictwem innej osoby – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne wskazanego narkotyku innej osobie – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne na próbę, celem zapoczątkowania w przyszłości transakcji ich sprzedaży,
- w okresie od stycznia do lutego 2010 roku wW.,Ł.iK., działając wspólnie i w porozumieniu zG. M.,J. G.oraz innymi osobami – wobec których prowadzone jest odrębne postępowanie karne, uczestniczył w obrocie substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ilości 1.000 ( tysiąc) gramów oraz środka odurzającego w postaci marihuany w ilości 1.000 (tysiąc) gramów, poprzez przekazanie za pośrednictwem innej osoby – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne wskazanych narkotykówJ. G., z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w okresie od stycznia do lutego 2010 roku wW.,Ł.iK., działając wspólnie i w porozumieniu zT. M.,J. G.oraz dwoma innymi osobami – wobec których prowadzone jest odrębne postępowanie karne, uczestniczył w obrocie substancji psychotropowej w postaci ekstazy w ilości 2.000 (dwa tysiące) tabletek, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej osobie – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za pośrednictwemT. M.za cenę 2.200 (dwa tysiące dwieście) złotych, a następnie ich odsprzedanieJ. G., z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom, a także poprzez przekazanieJ. G.na próbę substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ilości 1 (jednego) grama oraz środka odurzającego w postaci kokainy w ilości 1 (jednego) grama, celem zapoczątkowania w przyszłości transakcji ich sprzedaży,
- w dniu 1 lipca 2010 roku wR., działając wspólnie i w porozumieniu zJ. G.,M. J. (1)iG. M.uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci ekstazy w ilości 11.500 (jedenaście tysięcy pięćset) tabletek poprzez sprzedaż wskazanego narkotyku ustalonym osobom za cenę 19.000 (dziewiętnaście tysięcy) złotych,
- w dniu 21 lipca 2010 roku w nieustalonym miejscu, działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne, uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 500 (pięćset) gramów, poprzez sprzedaż wskazanego narkotyku innej osobie – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za cenę 7.000 (siedem tysięcy) złotych, tj. po 14 (czternaście) złotych za 1 (jeden) gram wskazanego narkotyku, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w dniach 27-28 lipca 2010 roku w nieustalonym miejscu, dwukrotnie uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości łącznej 1.500 (tysiąc pięćset) gramów, tj. w ilości 1.000 (tysiąc) gramów i w ilości 500 (pięćset) gramów, poprzez sprzedaż wskazanego narkotyku dwóm innym osobom – wobec których prowadzone jest odrębne postępowanie karne za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w dniu 3 października 2010 roku w nieustalonym miejscu, uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w nieustalonej ilości, poprzez sprzedaż wskazanego narkotyku innej osobie – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
tj. o przestępstwo zart. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w związku zart. 12 k.k.w związku zart. 65 § 1 k.k.
V.w okresie od dnia 10 lipca 2010 roku do dnia 1 października 2010 roku wŁ.województwa(...),W.województwa(...)iK.województwa(...), działając w ramach opisanej w punkcie I (pierwszym) zorganizowanej grupy przestępczej, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodu, czynił przygotowania do popełnienia przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, polegającego na uczestnictwie w obrocie znaczną ilością narkotyku, w tym:
- w okresie od dnia 10 lipca 2010 roku do dnia 12 sierpnia 2010 roku, działając wspólnie i w porozumieniu zM. J. (1)iJ. G., poprzez ustalenie możliwości oraz warunków prowadzących do sprzedaży substancji psychotropowej w postaci ekstazy w ilości po 50.000 (pięćdziesiąt tysięcy) tabletek tygodniowo, za cenę od 0,80 (osiemdziesięciu) groszy do 1,10 (jeden 10/100) złotych za sztukę,
- w dniu 22 lipca 2010 roku, poprzez podjęcie działań zmierzających do sprzedaży innej osobie – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne substancji psychotropowej w postaci tabletek ekstazy w ilości 3.000 (trzy tysiące) tabletek za nieustaloną cenę,
- w dniu 1 października 2010 roku, poprzez podjęcie działań zmierzających do sprzedaży innej osobie – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne środka odurzającego w postaci kokainy i substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w nieustalonych ilościach,
tj. o przestępstwo zart. 57 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179, poz. 1485 z późn. zm.) w związku zart. 12 k.k.w związku zart. 65 § 1 k.k.
M. J. (1)został oskarżony o to, że:
VI.w okresie od sierpnia 2008 roku do dnia 15 października 2010 roku brał udział w działającej od co najmniej marca 2008 roku do dnia 15 października 2010 roku na terenie Holandii oraz Polski, w tym przede wszystkim województw:(...),(...),(...),(...)i(...), kierowanej przezK. M.pseudonim(...),(...)zorganizowanej grupie przestępczej, w której brali udział:M. J. (2)pseudonim(...),A. B.pseudonim(...),G. M.pseudonim(...),T. M.i inne osoby – wobec których prowadzone jest odrębne postępowanie karne, mającej na celu popełnianie przestępstw wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, polegających przede wszystkim na wewnątrzwspólnotowym nabyciu – przywozie z terenu Holandii do Polski znacznych ilości środków odurzających w postaci marihuany, wprowadzaniu do obrotu oraz uczestnictwie w obrocie znaczną ilością środków odurzających i substancji psychotropowych, organizowanie siatki dystrybutorów narkotyków i inne, tj. o przestępstwo zart. 258 § 1 k.k.
VII.w okresie od sierpnia 2008 roku do października 2008 roku, działając w ramach opisanej w punkcie VI (szóstym) zorganizowanej grupy przestępczej, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, trzykrotnie dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia – przywozu z Holandii do Polski znacznej ilości środka odurzającego w postaci marihuany w ilości co najmniej 13 (trzynaście) kilogramów, w tym:
- w sierpniu 2008 roku, działając wspólnie i w porozumieniu zK. M.,M. J. (2)oraz inna osobą – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne, dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia – przywozu z Holandii do Polski środka odurzającego w postaci marihuany w ilości 4 (czterech) kilogramów, zakupionego wE.przezK. M.od innej osoby – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za cenę 4.000 (cztery tysiące) Euro za 1 (jeden) kilogram wskazanego narkotyku, tj. za łączną cenę 16.000 (szesnaście tysięcy) Euro,
- we wrześniu 2008 roku, działając wspólnie i w porozumieniu zK. M.,T. M.,M. J. (2)oraz inną osobą – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne, dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia – przywozu z Holandii do Polski środka odurzającego w postaci marihuany w ilości co najmniej 5 (pięciu) kilogramów, zakupionego wE.przezK. M.od innej osoby – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za cenę 3.200 (trzy tysiące dwieście) Euro za 1 (jeden) kilogram wskazanego narkotyku, tj. za łączną cenę 16.000 (szesnaście tysięcy) Euro,
- w październiku 2008 roku, działając wspólnie i w porozumieniu zK. M.,M. J. (2)oraz inną osobą – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne, dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia – przywozu z Holandii do Polski środka odurzającego w postaci marihuany w ilości około 4 (czterech) kilogramów, zakupionego wE.przezK. M.od innej osoby – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za cenę 2.800 (dwa tysiące osiemset) Euro za 1 (jeden) kilogram wskazanego narkotyku, tj. za łączną cenę 11.200 (jedenaście tysięcy dwieście) Euro
tj. o przestępstwo zart. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w związku zart. 12 k.k.w związku zart. 65 § 1 k.k.
VIII.w okresie od stycznia 2009 roku do dnia 15 października 2010 roku wŁ.iN.województwa(...),W.iR.województwa(...),K.województwa(...),R.województwa(...),G.województwa(...)oraz innych nieustalonych miejscach, działając w ramach opisanej w punkcie VI (szóstym) zorganizowanej grupy przestępczej, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodu, uczestniczył w obrocie znaczną ilością narkotyków, w tym:
- w styczniu 2009 roku wW.iG., działając wspólnie i w porozumieniu zK. M.iT. M.uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 12 (dwanaście) kilogramów, poprzez odebranie wskazanego narkotyku wspólnie z inną osobą – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne na terenieG., jego przewiezienie doW., a następnie przekazanieT. M.iK. M., z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w marcu 2009 roku wR., uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 2 (dwa) kilogramy, poprzez nabycie wskazanego narkotyku od innej osoby – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne z odroczonym terminem płatności za cenę 24.000 (dwadzieścia cztery tysiące) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w kwietniu 2009 roku wR., uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 8 (osiem) kilogramów, poprzez nabycie wskazanego narkotyku od innej osoby – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne z odroczonym terminem płatności za cenę około 88.000 (osiemdziesiąt osiem tysięcy) złotych, przy czym ani w całości ani w części nie zapłacił sprzedającemu ceny za uzyskany od niego narkotyk, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w bliżej nieustalonym dniu w czerwcu 2009 roku wŁ., działając wspólnie i w porozumieniu zP. K.oraz inną osobą – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne, uczestniczył w obrocie znaczną ilością środka odurzającego w postaci marihuany w ilości 500 (pięćset) gramów, poprzez sprzedaż wskazanego narkotykuP. K.za cenę 8.000 (osiem tysięcy) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w lipcu 2009 roku wK.Nowych, działając wspólnie i w porozumieniu z dwoma osobami – wobec których prowadzone jest odrębne postępowanie karne, uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 1.000 (tysiąc) gramów, poprzez sprzedaż wskazanego narkotyku innej osobie – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za cenę 14.500 (czternaście tysięcy pięćset) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w lipcu 2009 roku wK.Nowych, działając wspólnie i w porozumieniu zA. B., uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 1.000 (tysiąc) gramów, poprzez zbycie wskazanego narkotykuA. B.za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w lipcu 2009 roku wK.Nowych iŁ., działając wspólnie i w porozumieniu zA. B.oraz dwoma innymi osobami – wobec których prowadzone jest odrębne postępowanie karne, uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 50 (pięćdziesiąt) gramów, poprzez zbycie uzyskanego od innej osoby – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne narkotyku za cenę 300 (trzysta) złotychA. B., z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom;
- na przełomie lipca i sierpnia 2009 roku wW., działając wspólnie i w porozumieniu z dwoma innymi osobami – wobec których prowadzone jest odrębne postępowanie karne, uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 1.000 (tysiąc) gramów, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej osobie – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za cenę 14.500 (czternaście tysięcy pięćset) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- na przełomie lipca i sierpnia 2009 roku wW., działając wspólnie i w porozumieniu z dwoma innymi osobami – wobec których prowadzone jest odrębne postępowanie karne, uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 1.000 (tysiąc) gramów, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej osobie – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za cenę 14.500 (czternaście tysięcy pięćset) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w okresie od lipca 2009 roku do września 2009 roku wK.Nowych, działając wspólnie i w porozumieniu zT. S.oraz inną osobą – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne, uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 300 (trzysta) gramów, poprzez zbycie wskazanego narkotyku za pośrednictwem innej osoby – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karneT. S.za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w sierpniu 2009 roku wW., działając wspólnie i w porozumieniu zJ. S. (1)oraz trzema innymi osobami – wobec których prowadzone jest odrębne postępowanie karne, uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 500 (pięćset) gramów, poprzez sprzedaż wskazanego narkotykuJ. S. (1)za cenę 7.500 (siedem tysięcy pięćset) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w okresie od września 2009 roku do listopada 2009 roku wK.Nowych, działając wspólnie i w porozumieniu z dwoma innymi osobami – wobec których prowadzone jest odrębne postępowanie karne, uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 300 (trzysta) gramów, poprzez zbycie wskazanego narkotyku za pośrednictwem innej osoby – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne - za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w okresie od co najmniej września do co najmniej listopada 2009 roku wŁ., działając wspólnie i w porozumieniu zG. M.oraz inną osobą – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne, uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 300 (trzysta) gramów, poprzez zbycie wskazanego narkotykuG. M.za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w listopadzie 2009 roku wW., działając wspólnie i w porozumieniu zJ. S. (2)oraz trzema innymi osobami – wobec których prowadzone jest odrębne postępowanie karne, uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 500 (pięćset) gramów, poprzez sprzedaż wskazanego narkotykuJ. S. (1)za cenę 7.500 (siedem tysięcy pięćset) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w styczniu 2010 roku wŁ., działając wspólnie i w porozumieniu zG. M.,M. J. (2)oraz inną osobą – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne, uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 300 (trzysta) gramów, poprzez zbycie wskazanego narkotykuG. M.za cenę 4.800 (cztery tysiące osiemset) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w lutym 2010 roku wW., działając wspólnie i w porozumieniu zJ. S. (1)oraz trzema innymi osobami – wobec których prowadzone jest odrębne postępowanie karne, uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 500 (pięćset) gramów, poprzez sprzedaż wskazanego narkotykuJ. S. (1)za cenę 7.500 (siedem tysięcy pięćset) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w dniu 20 kwietnia 2010 roku w nieustalonym miejscu, uczestniczył w obrocie znaczną ilością środka odurzającego w postaci marihuany w ilości 100 (sto) gramów, poprzez sprzedaż wskazanego narkotyku innej osobie – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w dniu 27 kwietnia 2010 roku w nieustalonym miejscu, uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w nieustalonej ilości, poprzez zakup wskazanego narkotyku od innej osoby – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w dniu 1 lipca 2010 roku wR., działając wspólnie i w porozumieniu zJ. G.,K. M.iG. M.uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci ekstazy w ilości 11.500 (jedenaście tysięcy pięćset) tabletek poprzez sprzedaż wskazanego narkotyku ustalonym osobom za cenę 19.000 ( dziewiętnaście tysięcy) złotych,
- w dniu 12 lipca 2010 roku w nieustalonym miejscu, uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 1.000 (tysiąc) gramów, poprzez sprzedaż wskazanego narkotyku innej osobie – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne z odroczonym terminem płatności za nieustaloną cenę, z przeznaczenie m do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w dniu 12 lipca 2010 roku w nieustalonym miejscu, uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w nieustalonej ilości, poprzez sprzedaż wskazanego narkotyku innej osobie – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w dniu 15 lipca 2010 roku wK., działając wspólnie i w porozumieniu zJ. G.uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 3.000 (trzy tysiące) gramów poprzez dostarczenie wskazanego narkotykuJ. G.celem jego sprzedaży za cenę 27.000 (dwadzieścia siedem tysięcy) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w dniu 21 lipca 2010 roku w nieustalonym miejscu, uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 1.000 (tysiąc) gramów, poprzez zakup wskazanego narkotyku od innej osoby – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w dniu 31 sierpnia 2010 roku w nieustalonym miejscu, uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 600 (sześćset) gramów, poprzez sprzedaż wskazanego narkotyku innej osobie – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w bliżej nieustalonym dniu w okresie od września do października 2010 roku wK., działając wspólnie i w porozumieniu zJ. G.iG. M., uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 2.965 (dwa tysiące dziewięćset sześćdziesiąt pięć) gramów netto, poprzez zbycie wskazanego narkotykuJ. G.z odroczonym terminem płatności za cenę 27.000 (dwadzieścia siedem tysięcy) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w okresie poprzedzającym dzień 18 września 2010 roku w nieustalonym miejscu, uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 400 (czterysta) gramów, poprzez sprzedaż wskazanego narkotyku innej osobie – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w dniu 19 września 2010 roku w nieustalonym miejscu, działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne, uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 100 (sto) gramów, poprzez przekazanie wskazanego narkotyku zwerbowanemu dystrybutorowi – wobec którego prowadzone jest odrębne postępowanie karne, celem dalszej sprzedaży innym osobom za cenę po 18 (osiemnaście) złotych za 1 (jeden) gram narkotyku, tj. za cenę 1.800 (tysiąc osiemset) złotych,
- w dniu 22 września 2010 roku wŁ., działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne, uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 500 (pięćset) gramów, poprzez sprzedaż wskazanego narkotyku innej osobie – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne z odroczonym terminem płatności za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w dniu 28 września 2010 roku wŁ., działając wspólnie i w porozumieniu zM. J. (2)i inną osobą – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne, uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 500 (pięćset) gramów, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej osobie – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w dniu 3 października 2010 roku wŁ., działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne, uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 250 (dwieście pięćdziesiąt) gramów, poprzez przekazanie wskazanego narkotyku zwerbowanemu dystrybutorowi – wobec którego prowadzone jest odrębne postępowanie karne, celem dalszej sprzedaży innym osobom za cenę po 20 (dwadzieścia) złotych za 1 (jeden) gram narkotyku, tj. za cenę 5.000 (pięć tysięcy) złotych,
- w dniu 6 października 2010 roku wŁ., działając wspólnie i w porozumieniu z dwoma innymi osobami – wobec których prowadzone jest odrębne postępowanie karne, uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 1.000 (tysiąc) gramów, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej osobie – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za cenę 7.000 (siedem tysięcy) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w okresie poprzedzającym dzień 9 października 2010 roku w nieustalonym miejscu, uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 400 (czterysta) gramów, poprzez sprzedaż wskazanego narkotyku innej osobie – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w dniu 9 października 2010 roku wŁ., działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą- wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne, uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci kokainy w ilości 2 (dwóch) gramów, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej osobie – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w okresie od początku 2010 roku do dnia 15 października 2010 roku wŁ., działając wspólnie i w porozumieniu zM. J. (2)oraz inną osobą - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne, uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości łącznej 800 (osiemset) gramów, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej osobie – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za cenę łączną 12.000 (dwanaście tysięcy) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w okresie od początku 2010 roku do dnia 15 października 2010 roku wŁ., działając wspólnie i w porozumieniu zM. J. (2)oraz inną osobą – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne, uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci haszyszu w ilości łącznej 100 (sto) gramów, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej osobie – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za cenę łączną 1.500 (tysiąc pięćset) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w okresie od początku 2010 roku do dnia 15 października 2010 roku wŁ., działając wspólnie i w porozumieniu zM. J. (2)oraz inną osobą – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne, uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości łącznej 150 (sto pięćdziesiąt) gramów, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej osobie – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za cenę 2.250 (dwa tysiące dwieście pięćdziesiąt) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
tj. o przestępstwo zart. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w związku zart. 12 k.k.w związku zart. 65 § 1 k.k.
IX.w okresie od co najmniej dnia 20 kwietnia 2010 roku do dnia 15 października 2010 roku wŁ.iN.województwa(...), działając w ramach opisanej w punkcie VI (szóstym) zorganizowanej grupy przestępczej, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, samodzielnie oraz wspólnie i w porozumieniu zM. J. (2), w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodu:
- w dniu 20 kwietnia 2010 roku wŁ., posiadał 200 (dwieście) gramów substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, czyniąc jednocześnie przygotowania do uczestnictwa w obrocie wskazanym narkotykiem, poprzez podjęcie działań w celu jego sprzedaży innej osobie – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za nieustaloną cenę,
- w dniu 24 lipca 2010 roku wŁ., posiadał 100 (sto) gramów środka odurzającego w postaci marihuany, czyniąc jednocześnie przygotowania do uczestnictwa w obrocie wskazanym narkotykiem, poprzez podjęcie działań w celu jego sprzedaży innej osobie - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za nieustaloną cenę,
- w dniu 29 lipca 2010 roku wŁ., posiadał 1.000 (tysiąc) gramów substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, czyniąc jednocześnie przygotowania do uczestnictwa w obrocie wskazanym narkotykiem, poprzez podjęcie działań w celu jego sprzedaży innej osobie – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za nieustaloną cenę,
- w dniu 12 sierpnia 2010 roku wŁ., posiadał 3.000 (trzy tysiące) gramów substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, czyniąc jednocześnie przygotowania do uczestnictwa w obrocie wskazanym narkotykiem, poprzez podjęcie działań w celu jego sprzedaży innej osobie – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za nieustaloną kwotę,
- w dniu 25 sierpnia 2010 roku wŁ., posiadał 1.000 (tysiąc) gramów substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, czyniąc jednocześnie przygotowania do uczestnictwa w obrocie wskazanym narkotykiem, poprzez podjęcie działań w celu jego sprzedaży innej osobie – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za cenę 6.000 (sześć tysięcy) złotych,
- w dniu 21 września 2010 roku wŁ., posiadał 500 (pięćset) gramów substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, czyniąc jednocześnie przygotowania do uczestnictwa w obrocie wskazanym narkotykiem, poprzez podjęcie działań w celu jego sprzedaży innej osobie – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za cenę po 10 (dziesięć) złotych za 1 (jeden) gram tego narkotyku, tj. za cenę 5.000 (pięć tysięcy) złotych,
- w dniu 12 października 2010 roku wŁ., posiadał 500 (pięćset) gramów substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, czyniąc jednocześnie przygotowania do uczestnictwa w obrocie wskazanym narkotykiem, poprzez podjęcie działań w celu jego sprzedaży innej osobie - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za nieustaloną cenę,
- w dniu 12 października 2010 roku wŁ., posiadał 100 (sto) gramów substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, czyniąc jednocześnie przygotowania do uczestnictwa w obrocie wskazanym narkotykiem, poprzez podjęcie działań w celu jego sprzedaży innej osobie - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za nieustaloną cenę,
- w okresie od co najmniej dnia 11 października 2010 roku do dnia 15 października 2010 roku wK.Nowych, działając wspólnie i w porozumieniu zM. J. (2), w pomieszczeniach gospodarczych należących doJ. J.posiadał 1.261,645 (tysiąc dwieście sześćdziesiąt jeden, 645/1000) gramów substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, czyniąc jednocześnie przygotowania do uczestnictwa w obrocie wskazanym narkotykiem, poprzez podjęcie działań w celu jego sprzedaży innym osobom - wobec których prowadzone jest odrębne postępowanie karne
tj. o przestępstwo zart. 62 ust. 2w zbiegu zart. 57 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w związku zart. 11 § 2 k.k.w związku zart. 12 k.k.w związku zart. 65 § 1 k.k.
X.w okresie od dnia 10 lipca 2010 roku do dnia 7 października 2010 roku wŁ.województwa(...)iK.województwa(...), działając w ramach opisanej w punkcie VI (szóstym) zorganizowanej grupy przestępczej, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodu, czynił przygotowania do popełnienia przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, polegającego na uczestnictwie w obrocie znaczną ilością narkotyku, poprzez ustalenie możliwości oraz warunków prowadzących do jego sprzedaży, w szczególności ustalenie rodzaju, ilości i ceny, w tym:
- w okresie od dnia 10 lipca 2010 roku do dnia 12 sierpnia 2010 roku, działając wspólnie i w porozumieniu zJ. G.iK. M., czynił przygotowania do popełnienia przestępstwa uczestnictwa w obrocie substancją psychotropową w postaci ekstazy w ilości po 50.000 (pięćdziesiąt tysięcy) tabletek tygodniowo, za cenę od 0,80 (osiemdziesiąt) groszy do 1,10 (jeden 10/100) złotych za sztukę,
- w dniu 11 września 2010 roku, działając wspólnie i w porozumieniu z trzema innymi osobami - wobec których prowadzone jest odrębne postępowanie karne, czynił przygotowania do popełnienia przestępstwa uczestnictwa w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 2.000 (dwa tysiące) gramów,
- w dniu 6 października 2010 roku, działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne, czynił przygotowania do popełnienia przestępstwa uczestnictwa w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 11 (jedenaście) kilogramów za cenę po 7.000 (siedem tysięcy) złotych za 1 (jeden) kilogram wskazanego narkotyku, tj. za cenę 77.000 (siedemdziesiąt siedem tysięcy) złotych,
- w dniu 7 października 2010 roku, działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne, czynił przygotowania do popełnienia przestępstwa uczestnictwa w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości od 700 (siedemset) do 800 (osiemset) gramów,
- w dniu 9 października 2010 roku, działając wspólnie i w porozumieniu z inna osobą - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne, czynił przygotowania do popełnienia przestępstwa uczestnictwa w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 1.000 (tysiąc) gramów,
- w dniach od 12 do 14 października 2010 roku, działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne, czynił przygotowania do popełnienia przestępstwa uczestnictwa w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 1.000 (tysiąc) gramów za cenę 8.000 (osiem tysięcy) złotych
tj. o przestępstwo zart. 57 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w związku zart. 12 k.k.w związku zart. 65 § 1 k.k.
XI.w okresie od grudnia 2006 roku do stycznia 2007 roku wŁ.województwa(...), działając wbrew przepisomustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, wspólnie i w porozumieniu z inna osobą - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, uczestniczył w obrocie znaczną ilością środka odurzającego w postaci marihuany w ilości 300 (trzysta) gramów, poprzez nabycie wskazanego narkotyku od innej osoby – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom, tj. o przestępstwo zart. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w związku zart. 12 k.k.
XII.w dniu 8 października 2010 roku wW.województwa(...), działając w ramach opisanej w punkcie VI (szóstym) zorganizowanej grupy przestępczej, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził ustalone dwie osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem Komendy Głównej Policji w kwocie 40.450 (czterdzieści tysięcy czterysta pięćdziesiąt) złotych, za pomocą wprowadzenia w błąd co do rodzaju oferowanego towaru o wadze 4.524 (cztery tysiące pięćset dwadzieścia cztery) gramów, poprzez zapewnienie kupujących, że stanowi on narkotyk ekstazy, podczas gdy sprzedany produkt nie stanowił wskazanej substancji psychotropowej wedługustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.), tj. o przestępstwo zart. 286 § 1 k.k.w związku zart. 65 § 1 k.k.
XIII.w dniu 25 grudnia 2010 roku wP.województwa(...), będąc osadzony jako tymczasowo aresztowany w Zakładzie Karnym, obiecał udzielić korzyść majątkową w kwocie 1.200 (tysiąc dwieście) złotych funkcjonariuszowi Służby Więziennej, kapralowiK. O.w związku z pełnieniem przez niego funkcji publicznej, aby skłonić go do naruszenia przepisów prawa, polegającego na niedozwolonym umożliwieniu wykonania połączenia telefonicznego, przekazywaniu informacji oraz papierosów z zewnątrz jednostki penitencjarnej, a także przekazaniu nieokreślonej przesyłki w dniu 31 grudnia 2010 roku, tj. o przestępstwo zart. 229 § 3 k.k.
M. J. (2)został oskarżony o to, że:
XIV.w okresie od sierpnia 2008 roku do dnia 15 października 2010 roku brał udział w działającej od co najmniej marca 2008 roku do dnia 15 października 2010 roku na terenie Holandii oraz Polski, w tym przede wszystkim województw:(...),(...),(...),(...)i(...), kierowanej przezK. M.pseudonim(...)zorganizowanej grupie przestępczej, w której brali udział :M. J. (1)pseudonim(...),A. B.pseudonim(...),G. M.pseudonim(...),T. M.i inne osoby – wobec których prowadzone jest odrębne postępowanie karne, mającej na celu popełnianie przestępstw wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, polegających przede wszystkim na wewnątrzwspólnotowym nabyciu – przywozie z terenu Holandii do Polski znacznych ilości środków odurzających w postaci marihuany, wprowadzaniu do obrotu oraz uczestnictwie w obrocie znaczną ilością środków odurzających i substancji psychotropowych, organizowanie siatki dystrybutorów narkotyków i inne, tj. o przestępstwo zart. 258 § 1 k.k.
XV.w okresie od sierpnia 2008 roku do października 2008 roku, działając w ramach opisanej w punkcie XIV (czternastym) zorganizowanej grupy przestępczej, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, trzykrotnie dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia – przywozu z Holandii do Polski znacznej ilości środka odurzającego w postaci marihuany w ilości łącznej co najmniej 13 (trzynaście) kilogramów, w tym:
- w sierpniu 2008 roku, działając wspólnie i w porozumieniu zK. M.,M. J. (1)oraz inną osobą – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne, dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia - przywozu z Holandii do Polski środka odurzającego w postaci marihuany w ilości 4 (czterech) kilogramów, zakupionego wE.przezK. M.od innej osoby – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za cenę 4.000 (cztery tysiące) Euro z 1 (jeden) kilogram wskazanego narkotyku, tj. za łączną cenę 16.000 (szesnaście tysięcy) Euro,
- we wrześniu 2008 roku, działając wspólnie i w porozumieniu zK. M.,T. M.,M. J. (1)oraz inną osobą - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne, dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia- przywozu z Holandii do Polski środka odurzającego w postaci marihuany w ilości co najmniej 5 (pięciu) kilogramów, zakupionego wE.przezK. M.od innej osoby - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za cenę 3.200 (trzy tysiące dwieście) Euro za 1 (jeden) kilogram wskazanego narkotyku, tj. za cenę 16.000 (szesnaście tysięcy) Euro,
- w październiku 2008 roku, działając wspólnie i w porozumieniu zK. M.,M. J. (1)oraz inną osobą - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne, dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia - przywozu z Holandii do Polski środka odurzającego w postaci marihuany w ilości około 4 (czterech) kilogramów, zakupionego wE.przezK. M.od innej osoby - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za cenę 2.800 (dwa tysiące osiemset) Euro za 1 (jeden) kilogram wskazanego narkotyku, tj. za łączną cenę 11.200 (jedenaście tysięcy dwieście) Euro
tj. o przestępstwo zart. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w związku zart. 12 k.k.w związku zart. 65 § 1 k.k.
XVI.W okresie od stycznia 2010 roku do dnia 15 października 2010 roku wŁ.województwa(...), działając w ramach opisanej w punkcie XIV (czternastym) zorganizowanej grupy przestępczej, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodu, uczestniczył w obrocie znaczną ilością narkotyków, w tym:
- w styczniu 2010 roku wŁ., działając wspólnie i w porozumieniu zG. M.,M. J. (1)oraz inną osobą - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne, uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 300 (trzysta) gramów, poprzez zbycie wskazanego narkotykuG. M.za cenę 4.800 (cztery tysiące osiemset) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w okresie od początku 2010 roku do dnia 15 października 2010 roku wŁ., działając wspólnie i w porozumieniu zM. J. (1)oraz inną osobą - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne, uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości łącznej 800 (osiemset) gramów, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej osobie - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za cenę łączną 12.000 (dwanaście tysięcy) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w okresie od początku 2010 roku do dnia 15 października 2010 roku wŁ., działając wspólnie i w porozumieniu zM. J. (1)oraz inną osobą - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne, uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci haszyszu w ilości łącznej 100 (sto) gramów, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej osobie - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za cenę łączną 1.500 (tysiąc pięćset) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w okresie od początku 2010 roku do dnia 15 października 2010 roku wŁ., działając wspólnie i w porozumieniu zM. J. (1)oraz inną osobą - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne, uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości łącznej 150 (sto pięćdziesiąt) gramów, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej osobie - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za cenę łączną 2.250 (dwa tysiące dwieście pięćdziesiąt) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w okresie poprzedzającym dzień 23 września 2010 roku wŁ., uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 10 (dziesięć) gramów poprzez udzielenie wskazanego narkotyku innej osobie - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w dniu 28 września 2010 roku wŁ., działając wspólnie i w porozumieniu zM. J. (1)oraz inną osobą - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne, uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 500 (pięćset) gramów, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej osobie - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w dniu 12 października 2010 roku wŁ., działając wspólnie i w porozumieniu zM. J. (1), uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 35 (trzydzieści pięć) gramów, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej osobie - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom
tj. o przestępstwo zart. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w związku zart. 12 k.k.w związku zart. 65 § 1 k.k.
XVII.w okresie od co najmniej dnia 21 września 2010 roku do dnia 15 października 2010 roku wŁ.iN.województwa(...), działając w ramach opisanej w punkcie XIV (czternastym) zorganizowanej grupy przestępczej, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, wspólnie i w porozumieniu zM. J. (1), w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodu, w tym:
- w dniu 21 września 2010 roku wŁ., posiadał 500 (pięćset) gramów substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, czyniąc jednocześnie przygotowania do uczestnictwa w obrocie wskazanym narkotykiem, poprzez podjęcie działań w celu jego sprzedaży innej osobie - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za cenę po 10 (dziesięć) złotych za 1 (jeden) gram tego narkotyku tj. za cenę 5.000 (pięć tysięcy) złotych,
- w dniu 12 października 2010 roku wŁ., posiadał 500 (pięćset) gramów substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, czyniąc jednocześnie przygotowania do uczestnictwa w obrocie wskazanym narkotykiem, poprzez podjęcie działań w celu jego sprzedaży innej osobie - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za nieustaloną cenę,
- w dniu 12 października 2010 roku wŁ., posiadał 100 (sto) gramów substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, czyniąc jednocześnie przygotowania do uczestnictwa w obrocie wskazanym narkotykiem, poprzez podjęcie działań w celu jego sprzedaży innej osobie - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za nieustaloną cenę,
- w okresie od co najmniej 11 października 2010 roku do dnia 15 października 2010 roku wK.Nowych, działając wspólnie i w porozumieniu zM. J. (1), w pomieszczeniach gospodarczych należących doJ. J., posiadał znaczną ilość substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ilości 1.261,645 (tysiąc dwieście sześćdziesiąt jeden,(...)) gramów, czyniąc jednocześnie przygotowania do uczestnictwa w obrocie wskazanym narkotykiem, poprzez podjęcie działań w celu jego sprzedaży innej osobie – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za nieustaloną cenę,
tj. o przestępstwo zart. 62 ust. 2z zbiegu zart. 57 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w związku zart. 11 § 2 k.k.w związku zart. 12 k.k.w związku zart. 65 § 1 k.k.
T. M.został oskarżony o to, że:
XVIII.w okresie od sierpnia 2008 roku do dnia 15 października 2010 roku brał udział w działającej od co najmniej marca 2008 roku do dnia 15 października 2010 roku na terenie Holandii oraz Polski, w tym przede wszystkim województw:(...),(...),(...),(...)i(...), kierowanej przezK. M.pseudonim(...),(...)zorganizowanej grupie przestępczej, w której brali udział:M. J. (1)pseudonim(...),M. J. (2)pseudonim(...),A. B.pseudonim(...),G. M.pseudonim(...)i inne osoby – wobec których prowadzone jest odrębne postępowanie karne, mającej na celu popełnianie przestępstw wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, polegających przede wszystkim na wewnątrzwspólnotowym nabyciu – przywozie z terenu Holandii do Polski znacznych ilości środków odurzających w postaci marihuany, wprowadzeniu do obrotu oraz uczestnictwie w obrocie znaczną ilością środków odurzających i substancji psychotropowych, organizowanie siatki dystrybutorów narkotyków i inne, tj. o przestępstwo zart. 258 § 1 k.k.
XIX.na początku września 2008 roku, działając w ramach opisanej w punkcie XVIII (osiemnastym) zorganizowanej grypy przestępczej, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, wspólnie i w porozumieniu zK. M.,M. J. (1),M. J. (2)oraz inną osobą - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne, dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia - przywozu z Holandii do Polski znacznej ilości środka odurzającego w postaci marihuany w ilości co najmniej 5 (pięć) kilogramów, zakupionej wE.przezK. M.od innej osoby - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za cenę 3.200 (trzy tysiące dwieście) Euro za 1 (jeden) kilogram wskazanego narkotyku, tj. za łączną cenę 16.000 (szesnaście tysięcy) Euro, tj. o przestępstwo zart. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w związku zart. 65 § 1 k.k.
XX.w styczniu 2009 roku wW.województwa(...), działając w ramach opisanej w punkcie XVIII (osiemnastym) zorganizowanej grupy przestępczej, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, wspólnie i w porozumieniu zK. M.iM. J. (1), uczestniczył w obrocie znaczną ilością środka odurzającego w postaci marihuany w ilości 12 (dwanaście) kilogramów, poprzez odebranie wskazanego narkotyku od innej osoby wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne, a następnie jego przekazanieK. M.z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom, tj. o przestępstwo zart. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w związku zart. 65 § 1 k.k.
XXI.w okresie od stycznia 2010 roku do lutego 2010 roku wŁ.województwa(...), działając w ramach opisanej w punkcie XVIII (osiemnastym) zorganizowanej grupy przestępczej, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, wspólnie i w porozumieniu zK. M.i inną osobą - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne, uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w postaci ekstazy w ilości 2.000 (dwa tysiące) tabletek, poprzez przekazanie na polecenieK. M.wskazanego narkotyku innej osobie - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za cenę 2.200 (dwa tysiące dwieście) złotych, celem dalszej sprzedaży innym osobom, tj. o przestępstwo zart. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w związku zart. 65 § 1 k.k.
G. M.został oskarżony o to, że:
XXII.w okresie od co najmniej września 2009 roku do dnia 15 października 2010 roku brał udział w działającej od co najmniej marca 2008 roku do dnia 15 października 2010 roku na terenie Holandii oraz Polski, w tym przede wszystkim województw:(...),(...),(...),(...)i(...), kierowanej przezK. M., pseudonim(...),(...)zorganizowanej grupie przestępczej, w której brali udział:M. J. (1)pseudonim(...),M. J. (2)pseudonim(...),A. B.pseudonim(...),T. M.i inne osoby – wobec których prowadzone jest odrębne postępowanie karne, mającej na celu popełnianie przestępstw wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, polegających przede wszystkim na wewnątrzwspólnotowym nabyciu – przywozie z terenu Holandii do Polski znacznych ilości środków odurzających w postaci marihuany, wprowadzeniu do obrotu oraz uczestnictwie w obrocie znaczną ilością środków odurzających i substancji psychotropowych, organizowaniu siatki dystrybutorów narkotyków i inne, tj. o przestępstwo zart. 258 § 1 k.k.
XXIII.w okresie od co najmniej września 2009 roku do października 2010 roku wŁ.iN.województwa(...),K.województwa(...),W.województwa(...),R.województwa(...), działając w ramach opisanej w punkcie XXII (dwudziestym drugim) zorganizowanej grupy przestępczej, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodu, uczestniczył w obrocie znaczną ilością narkotyków, w tym:
- w okresie od co najmniej września do co najmniej listopada 2009 roku wŁ., działając wspólnie i w porozumieniu zM. J. (2)oraz inną osobą - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne, uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 300 (trzysta) gramów, poprzez nabycie wskazanego narkotyku za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w styczniu 2010 roku wŁ., działając wspólnie i w porozumieniu zM. J. (2),M. J. (1)oraz inną osobą - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne, uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 300 (trzysta) gramów, poprzez nabycie wskazanego narkotyku za cenę 4.800 (cztery tysiące osiemset) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w okresie od stycznia do lutego 2010 roku wW.,Ł.iK., działając wspólnie i w porozumieniu zK. M.,J. G.oraz innymi osobami - wobec których prowadzone jest odrębne postępowanie karne, uczestniczył w obrocie substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ilości 1.000 (tysiąc) gramów oraz środka odurzającego w postaci marihuany w ilości 1.000 (tysiąc) gramów, poprzez przekazanie wskazanych narkotykówJ. G., z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w dniu 1 lipca 2010 roku wR., działając wspólnie i w porozumieniu zJ. G.,K. M.iM. J. (1)uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci ekstazy w ilości 11.500 (jedenaście tysięcy pięćset) tabletek poprzez sprzedaż wskazanego narkotyku ustalonym osobom za cenę 19.000 (dziewiętnaście tysięcy) złotych,
- w bliżej nieustalonym dniu w okresie od września do października 2010 roku wK., działając wspólnie i w porozumieniu zJ. G.iM. J. (1), uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 2.965 (dwa tysiące dziewięćset sześćdziesiąt pięć) gramów netto, poprzez zbycie wskazanego narkotykuJ. G.z odroczonym terminem płatności za cenę 27.000 (dwadzieścia siedem tysięcy) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom
tj. o przestępstwo zart. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w związku zart. 12 k.k.w związku zart. 65 § 1 k.k.
XXIV.w okresie od dnia 22 czerwca 2010 roku do dnia 3 lipca 2010 roku wK.iŁ., działając w ramach opisanej w punkcie XXII (dwudziestym drugim) zorganizowanej grupy przestępczej, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czynił przygotowania do popełnienia przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, polegającego na uczestnictwie w obrocie znaczną ilością narkotyków, w tym:
- w dniu 22 czerwca 2010 roku wK., poprzez oferowanie do sprzedażyJ. G.środka odurzającego w postaci kokainy za cenę po 130 (sto trzydzieści) złotych przy zakupie co najmniej 100 (sto) gramów wskazanego narkotyku oraz nieustalonej ilości substancji psychotropowej w postaci amfetaminy za cenę po 10 (dziesięć) złotych za 1 (jeden) gram wskazanego narkotyku,
- w dniu 3 lipca 2010 roku wŁ., poprzez oferowanie do sprzedaży innej osobie - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne środka odurzającego w postaci marihuany w ilości 10 (dziesięć) gramów za cenę po 24 (dwadzieścia cztery) złotych za 1 (jeden) gram wskazanego narkotyku
tj. o przestępstwo zart. 57 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w związku zart. 65 § 1 k.k.
A. B.został oskarżony o to, że:
XXV.w okresie od lipca 2009 roku do 14 stycznia 2010 roku brał udział w działającej od co najmniej marca 2008 roku do 15 października 2010 roku na terenie Holandii oraz Polski, w tym przede wszystkim województw:(...),(...),(...),(...)i(...), kierowanej przezK. M.pseudonim(...),(...)zorganizowanej grupie przestępczej, w której brali udział:M. J. (1)pseudonim(...),M. J. (2)pseudonim(...),G. M.pseudonim(...),T. M.i inne osoby – wobec których prowadzone jest odrębne postępowanie karne, mającej na celu popełnianie przestępstw wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, polegających przede wszystkim na wewnątrzwspólnotowym nabyciu - przywozie z terenu Holandii do Polski znacznych ilości środków odurzających w postaci marihuany, wprowadzaniu do obrotu oraz uczestnictwie w obrocie znaczną ilością środków odurzających i substancji psychotropowych, organizowanie siatki dystrybutorów narkotyków i inne, tj. o przestępstwo zart. 258 § 1 k.k.
XXVI.w okresie od lipca 2009 roku do dnia 14 stycznia 2010 roku wŁ.iN.województwa(...), działając w ramach opisanej w punkcie XXV (dwudziestym piątym) zorganizowanej grupy przestępczej, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, wspólnie i w porozumieniu zM. J. (1)oraz innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodu, uczestniczył w obrocie znaczną ilością narkotyków, w tym:
- w lipcu 2009 roku wK.Nowych, działając wspólnie i w porozumieniu zM. J. (1)uczestniczył w obrocie środkami odurzającymi w postaci marihuany w ilości 1.000 (tysiąc) gramów, poprzez nabycie wskazanego narkotyku za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w lipcu 2009 roku wŁ., działając wspólnie i w porozumieniu zM. J. (1)i inną osobą - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 50 (pięćdziesiąt) gramów, poprzez nabycie wskazanego narkotyku za cenę 300 (trzysta) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- we wrześniu 2009 roku wŁ., działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne, dwukrotnie uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości łącznej 200 (dwieście) gramów, każdorazowo po 100 (sto) gramów, poprzez nabycie wskazanego narkotyku za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w dniu 15 października 2009 roku wŁ., uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 2 (dwa) porcji, poprzez nabycie wskazanego narkotyku od innej osoby - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w dniu 17 października 2009 roku wŁ., uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci haszyszu w nieustalonej ilości, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej osobie - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za cenę 50 (pięćdziesiąt) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w dniu 20 października 2009 roku wŁ., uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 10 (dziesięć) porcji, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej osobie - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za cenę 250 (dwieście pięćdziesiąt) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w dniu 21 października 2009 roku wŁ., uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 10 (dziesięć) porcji, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej osobie - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w dniu 12 listopada 2009 roku wŁ., uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 60 (sześćdziesiąt) porcji, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej osobie - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w dniu 15 listopada 2009 roku wŁ., uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 5 (pięć) porcji, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej osobie - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w dniu 22 listopada 2009 roku wŁ., uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości kilku porcji, poprzez nabycie wskazanego narkotyku od innej osoby - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w dniu 3 grudnia 2009 roku wŁ., uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 4 (cztery) porcji, poprzez nabycie wskazanego narkotyku od innej osoby - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w dniu 26 grudnia 2009 roku wŁ., uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 50 (pięćdziesiąt) porcji, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej osobie - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w dniu 28 grudnia 2009 roku wŁ., uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 2 (dwóch) porcji, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej osobie - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w dniu 29 grudnia 2009 roku wŁ., uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości co najmniej 50 ( pięćdziesiąt) porcji, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej osobie - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w dniu 1 stycznia 2010 roku wŁ., uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 1 (jeden) porcji, poprzez nabycie wskazanego narkotyku od innej osoby - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w dniu 6 stycznia 2010 roku wŁ., uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości około 100 (sto) porcji, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej osobie - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za cenę około 1.200 (tysiąc dwieście) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w dniu 10 stycznia 2010 roku wŁ., uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 5 (pięć) porcji, poprzez nabycie wskazanego narkotyku od innej osoby - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w dniu 13 stycznia 2010 roku wŁ., uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 50 (pięćdziesiąt) porcji, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej osobie - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
- w dniu 14 stycznia 2010 roku wŁ., uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 2 (dwa) porcji, poprzez nabycie wskazanego narkotyku od innej osoby - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 (pięć) lat po odbyciu co najmniej 6 (sześć) miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazanym za podobne przestępstwo umyślne:
- wyrokiem Sądu Rejonowego w Łomży z dnia 27.09.2005 roku, sygn. II K 262/05, za przestępstwo zart. 279 § 1 k.k.na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od dnia 30.08.2007 roku do dnia 30.08.2008 roku,
- wyrokiem Sądu Rejonowego w Łomży z dnia 11.04.2006 roku, sygn. II K 102/06, za przestępstwo zart. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179, poz. 1485 z późn. zm.) na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności i wyrokiem Sądu Rejonowego w Łomży z dnia 16.10.2006 roku, sygn., II K 150/06, za przestępstwa zart. 191 § 1 k.k.,art. 278 § 1 k.k.,280 § 1 k.k.,art. 282 k.k.na karę łączną 2 (dwóch) lat i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności, które to kary na podstawie wyroku łącznego Sadu Rejonowego w Łomży z dnia 29.08.2008 roku, sygn. II K 136/08 odbył w okresie od dnia 24.01.2006 roku do dnia 04.07.2006 roku, od dnia 20.07.2006 roku do dnia 03.08.2006 roku, od dnia 23.08.2006 roku do dnia 13.10.2006 roku, od dnia 14.09.2008 roku do dnia 20.02.2009 roku
tj. o przestępstwo zart. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179, poz. 1485 z późn. zm.) w związku zart. 12 k.k.w związku zart. 65 § 1 k.k.w związku zart. 64 § 1 k.k.
XXVII.w dniu 18 listopada 2009 roku wŁ.województwa(...), działając w ramach opisanej w punkcie XXII (dwudziestym drugim) zorganizowanej grupy przestępczej, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, czynił przygotowania do popełnienia przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, polegającego na uczestnictwie w obrocie znaczną ilością narkotyków, poprzez podjęcie działań mających doprowadzić do nabycia wspólnie z inną osobą - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne środka odurzającego w postaci marihuany w ilości 1.000 (tysiąc) gramów za cenę 18.000 (osiemnaście tysięcy) złotych, tj. po 18 (osiemnaście) złotych za 1 (jeden) porcję wskazanego narkotyku, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 (pięć) lat po odbyciu co najmniej 6 (sześć) miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazanym za podobne przestępstwo umyślne:
- wyrokiem Sadu Rejonowego w Łomży z dnia 27.09.2005 roku, sygn. II K 262/05, za przestępstwo zart. 279 § 1 k.k.na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od dnia 30.08.2007 roku do dnia 30.08.2008 roku,
- wyrokiem Sądu Rejonowego w Łomży z dnia 11.04.2006 roku, sygn. II K 102/06, za przestępstwo zart. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności i wyrokiem Sądu Rejonowego w Łomży z dnia 16.10.2006 roku, sygn. II K 150/06, za przestępstwa zart. 191 § 1 k.k.,art. 278 § 1 k.k.,art. 280 § 1 k.k.,art. 282 k.k.na karę łączną 2 (dwóch) lat i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności, które to kary na podstawie wyroku łącznego Sądu Rejonowego w Łomży z dnia 29.08.2008 roku, sygn. II K 136/08 odbył w okresie od dnia 24.01.2006 roku do dnia 04.07.2006 roku, od dnia 20.07.2006 roku do dnia 03.08.2006 roku, od dnia 23.08.2006 roku do dnia 13.10.2006 roku, od dnia 14.09.2008 roku do dnia 20.02.2009 roku
tj. o przestępstwo zart. 57 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179, poz. 1485 z późn. zm. w związku zart. 65 § 1 k.k.w związku zart. 64 § 1 k.k.
XXVIII.w dniu 7 marca 2011 roku wŁ.województwa(...), działając wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w miejscu swojego zamieszkania posiadał 7 (siedem) porcji substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ilościach: 0,61 grama, 0,58 grama, 0,55 grama, 0,64 grama, 0,54 grama, 0,66 grama, 0,52 grama, tj. w ilości łącznej 4,1 (cztery 10/100) grama, czyniąc jednocześnie przygotowania do uczestnictwa w obrocie wskazanym narkotykiem, poprzez podjęcie działań w celu jego sprzedaży innym osobom za nieustaloną cenę,
przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 (pięć) lat po odbyciu co najmniej 6 (sześć) miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazanym za podobne przestępstwo umyślne:
- wyrokiem Sądu Rejonowego w Łomży z dnia 27.09.2005 roku, sygn. II K 262/05,
za przestępstwo zart. 279 § 1 k.k.na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od dnia 30.08.2007 roku do dnia 30.08.2008 roku,
- wyrokiem Sądu Rejonowego w Łomży z dnia 11.04.2006 roku, sygn. II K 102/06, za przestępstwo zart. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności i wyrokiem Sądu Rejonowego w Łomży z dnia 16.10.2006 roku, sygn. II K 150/06, za przestępstwa zart. 191 § 1 k.k.,art. 278 § 1 k.k.,art. 280 § 1 k.k.,art. 282 k.k.na karę łączną 2 (dwóch) lat i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności, które to kary na podstawie wyroku łącznego Sądu Rejonowego w Łomży z dnia 29.08.2008 roku, sygn. II K 136/08 odbył w okresie od dnia 24.01.2006 roku do dnia 04.07.2006 roku, od dnia 20.07.2006 roku do dnia 03.08.2006 roku, od dnia 23.08.2006 roku do dnia 13.10.2006 roku, od dnia 14.09.2008 roku do dnia 20.02.2009 roku
tj. o przestępstwo zart. 62 ust. 1w zbiegu zart. 57 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(dz. U. Nr 179, poz. 1485 z późn. zm.) w związku zart. 11 § 2 k.k.w związku zart. 65 § 1 k.k.w związku zart. 64 § 1 kk.
Wyrokiem z dnia 14 stycznia 2014r. w sprawie II K 72/11 Sąd Okręgowy w Zamościu: oskarżonegoK. M.uznał za winnego tego, że:
I.w okresie od co najmniej sierpnia 2008 roku do 18 lipca 2009 roku i od 1 grudnia 2009 roku do 15 października 2010 roku na terenie Holandii oraz Polski, w tym przede wszystkim województw:(...),(...),(...),(...)i(...), kierował zorganizowaną grupą przestępczą, w której brali udział:M. J. (1)pseudonim(...),M. J. (2)pseudonim(...),G. M.pseudonim(...),T. M.,A. B.pseudonim(...)i inne ustalone osoby, mającą na celu popełnianie przestępstw wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, polegających przede wszystkim na wewnątrzwspólnotowym nabyciu – przywozie z terenu Holandii do Polski znacznych ilości środków odurzających w postaci marihuany, wprowadzaniu do obrotu oraz uczestnictwie w obrocie znaczną ilością środków odurzających i substancji psychotropowych, poprzez przede wszystkim wydawanie poleceń członkom grupy, organizowanie przywozu z zagranicy narkotyków, organizowanie siatki dystrybutorów narkotyków, zbieranie zamówień sprzedaży, w tym dotyczących ilości oraz rodzaju narkotyków, ustalenie sposobu i warunków wzajemnych rozliczeń finansowych członków grupy tj. czynu wyczerpującego dyspozycjęart. 258 § 3 k.k.
II.w okresie od sierpnia 2008 roku daty bliżej nieustalonej do listopada 2008 roku daty bliżej nieustalonej, działając w ramach opisanej w punkcie I (pierwszym) zorganizowanej grupy przestępczej, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, trzykrotnie zorganizował wewnątrzwspólnotowe nabycie – przywóz z Holandii do Polski znacznej ilości środka odurzającego w postaci marihuany w ilości łącznej co najmniej 13 (trzynaście) kilogramów oraz usiłował zorganizować przywóz z Holandii do Polski znacznej ilości środka odurzającego w postaci marihuany w ilości łącznej około 4 (czterech) kilogramów, w tym:
a)w sierpniu 2008 roku daty bliżej nie ustalonej, działając wspólnie i w porozumieniu zM. J. (1),M. J. (2)oraz inną osobą, zorganizował wewnątrzwspólnotowe nabycie - przywóz z Holandii do Polski środka odurzającego w postaci marihuany w ilości 4 (czterech) kilogramów, zakupionego przez siebie wE.od innej ustalonej osoby za cenę co najmniej 3.800 (trzy tysiące osiemset) Euro za 1 (jeden) kilogram wskazanego narkotyku, tj. za łączną cenę co najmniej 15.200 (piętnaście tysięcy dwieście) Euro,
b)we wrześniu 2008 roku daty bliżej nieustalonej, działając wspólnie i w porozumieniu zT. M.,M. J. (1),M. J. (2)oraz inną osobą, zorganizował wewnątrzwspólnotowe nabycie - przywóz z Holandii do Polski środka odurzającego w postaci marihuany w ilości co najmniej 5 (pięciu) kilogramów, zakupionego przez siebie wE.od innej ustalonej osoby za cenę 3.200 (trzy tysiące dwieście) Euro za 1 (jeden) kilogram wskazanego narkotyku, tj. za łączną cenę 16.000 (szesnaście tysięcy) Euro,
c)we wrześniu lub październiku 2008 roku daty bliżej nieustalonej, działając wspólnie i w porozumieniu zM. J. (1),M. J. (2)oraz inną osobą, zorganizował wewnątrzwspólnotowe nabycie - przywóz z Holandii do Polski środka odurzającego w postaci marihuany w ilości około 4 (czterech) kilogramów, zakupionego przez siebie wE.od innej ustalonej osoby za cenę 2.800 (dwa tysiące osiemset) Euro za 1 (jeden) kilogram wskazanego narkotyku, tj. za łączną cenę 11.200 (jedenaście tysięcy dwieście) Euro,
d)w listopadzie 2008 roku daty bliżej nieustalonej, działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, usiłował zorganizować wewnątrzwspólnotowe nabycie - przywóz z Holandii do Polski środka odurzającego w postaci marihuany w ilości około 4 (czterech) kilogramów, zakupionego przez siebie wE.od innej ustalonej osoby za cenę około 2.800 (dwa tysiące osiemset) Euro za 1 (jeden) kilogram wskazanego narkotyku, tj. za łączną cenę około 11.200 (jedenaście tysięcy dwieście) Euro, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na zatrzymanie osoby przewożącej wskazany narkotyk przez Policję na terenie Republiki Federalnej Niemiec tj. czynu wyczerpującego dyspozycjęart. 55 ust 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w zb. zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w zw. zart. 12 k.k.w zw. zart. 65 § 1 k.k.
III.w okresie od marca 2008 roku do stycznia 2009 roku, dat bliżej nieustalonych, wL.iJ. L.województwa(...)iW.województwa(...), działając również w ramach opisanej w punkcie I (pierwszym) zorganizowanej grupy przestępczej, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, samodzielnie oraz wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodu, uczestniczył w obrocie znaczną ilością narkotyków oraz posiadał znaczną ich ilość, w tym:
a)wiosną 2008 roku daty bliżej nieustalonej przechowywał w użytkowanym przez siebie mieszkaniu około 1 (jeden) kilogram środka odurzającego w postaci marihuany oraz nieustaloną ilość substancji psychotropowej w postaci tabletek ekstazy,
b)w okresie od wiosny 2008 roku do stycznia 2009 roku dat bliżej nieustalonych, działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, wielokrotnie uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości łącznej około 640 (sześćset czterdzieści) gramów, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej ustalonej osobie za cenę od 16 (szesnaście) do 18 (osiemnaście) złotych za 1 (jeden) gram tego narkotyku, tj. za łączną cenę co najmniej 10.240 (dziesięć tysięcy dwieście czterdzieści) złotych oraz substancją psychotropową w postaci ekstazy w ilości łącznej 100 sztuk, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej ustalonej osobie za cenę 3 (trzech) złotych za 1 (jedną sztukę tego narkotyku, tj. za łączną cenę 300 (trzysta) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
c)w okresie od lata 2008 roku do grudnia 2008 roku dat bliżej nieustalonych, działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, kilkakrotnie uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości co najmniej 350 (trzysta pięćdziesiąt) gramów, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej ustalonej osobie za cenę od 20 (dwadzieścia) do 22 (dwadzieścia dwa) złotych za 1 (jeden) gram tego narkotyku, tj. za łączną cenę co najmniej 7.000 (siedem tysięcy) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
d)w okresie od czerwca 2008 roku do sierpnia 2008 roku dat bliżej nieustalonych, działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, kilkakrotnie uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości łącznej co najmniej 250 (dwieście pięćdziesiąt) gramów, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej ustalonej osobie, w tym również za pośrednictwem innej ustalonej osoby za cenę od 20 (dwadzieścia) do 22 (dwadzieścia dwa) złotych za 1 (jeden) gram tego narkotyku, tj. za łączną cenę co najmniej 5.000 (pięć tysięcy) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
e)w styczniu 2009 roku, daty bliżej nieustalonej, wL., uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 2 (dwa) kilogramy, poprzez nabycie wskazanego narkotyku od innej ustalonej osoby za cenę 24.000 (dwadzieścia cztery tysiące) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
f)w styczniu 2009 roku, daty bliżej nieustalonej, wW., działając wspólnie i w porozumieniu zM. J. (1)iT. M.uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 12 (dwanaście) kilogramów, poprzez nabycie wskazanego narkotyku od innej ustalonej osoby z odroczonym terminem płatności za cenę około 120.000 (sto dwadzieścia tysięcy) złotych, tj. po 10.000 (dziesięć tysięcy) złotych za 1 (jeden) kilogram narkotyku, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom, tj. czynu wyczerpującego dyspozycjęart. 56 ust. 3w zb. zart. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w zw. zart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 12 k.k.w zw. zart. 65 § 1 k.k.
IV.w okresie od dnia 31 grudnia 2009 roku do dnia 3 października 2010 roku wŁ.województwa(...),W.województwa(...),K.województwa(...),R.województwa(...), działając w ramach opisanej w punkcie I (pierwszym) zorganizowanej grupy przestępczej, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, samodzielnie oraz wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodu, uczestniczył w obrocie znaczną ilością narkotyków, w tym:
a)pod koniec grudnia 2009 roku daty bliżej nieustalonej, wŁ., działając wspólnie i w porozumieniu z dwoma innymi ustalonymi osobami, uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci ekstazy w ilości 10 (dziesięć) tabletek, poprzez udzielenie za pośrednictwem innej ustalonej osoby wskazanego narkotyku innej ustalonej osobie na próbę, celem zapoczątkowania w przyszłości transakcji ich sprzedaży,
b)w okresie od stycznia do lutego 2010 roku, daty bliżej nieustalonej, wW.,Ł.iK., działając wspólnie i w porozumieniu zG. M.oraz innymi ustalonymi osobami, uczestniczył w obrocie substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ilości 1.000 (tysiąc) gramów oraz środka odurzającego w postaci marihuany w ilości 1.000 (tysiąc) gramów, poprzez przekazanie innej ustalonej osobie wskazanych narkotyków, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
c)w okresie od stycznia do lutego 2010 roku, daty bliżej nieustalonej, wW.,Ł.iK., działając wspólnie i w porozumieniu zT. M., oraz innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami, uczestniczył w obrocie substancji psychotropowej w postaci ekstazy w ilości 2.000 (dwa tysiące) tabletek, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej ustalonej osobie za pośrednictwemT. M.za cenę 2.200 (dwa tysiące dwieście) złotych, a następnie ich odsprzedanie innej ustalonej osobie, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom, a także poprzez przekazanie innej ustalonej osobie na próbę substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ilości 1 (jednego) grama oraz środka odurzającego w postaci kokainy w ilości 1 (jednego) grama, celem zapoczątkowania w przyszłości transakcji ich sprzedaży,
d)w dniu 1 lipca 2010 roku wR., działając wspólnie i w porozumieniu zM. J. (1),G. M.i inną ustaloną osobą uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci ekstazy w ilości co najmniej 10.500 (dziesięć tysięcy pięćset) tabletek poprzez sprzedaż wskazanego narkotyku ustalonym osobom za cenę około 16.000 (szesnaście tysięcy) złotych,
e)w dniu 21 lipca 2010 roku w nieustalonym miejscu, działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 500 (pięćset) gramów, poprzez sprzedaż wskazanego narkotyku innej osobie za cenę 7.000 (siedem tysięcy) złotych, tj. po 14 (czternaście) złotych za 1 (jeden) gram wskazanego narkotyku, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
f)w dniach 27-28 lipca 2010 roku w nieustalonym miejscu, dwukrotnie uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości łącznej 1.500 (tysiąc pięćset) gramów, tj. w ilości 1.000 (tysiąc) gramów i w ilości 500 (pięćset) gramów, poprzez sprzedaż wskazanego narkotyku dwóm innym osobom za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
g)w dniu 3 października 2010 roku w nieustalonym miejscu, uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w nieustalonej ilości, poprzez sprzedaż wskazanego narkotyku innej osobie za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
tj. czynu wyczerpującego dyspozycjęart. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w zw. zart. 12 k.k.w zw. zart. 65 § 1 k.k.
V.w okresie od dnia 10 lipca 2010 roku do dnia 1 października 2010 roku wŁ.województwa(...),W.województwa(...)iK.województwa(...), działając w ramach opisanej w punkcie I (pierwszym) zorganizowanej grupy przestępczej, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, samodzielnie oraz wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czynił przygotowania do popełnienia przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, polegającego na uczestnictwie w obrocie znaczną ilością narkotyku, w tym:
a)w lipcu i sierpniu 2010 roku, daty bliżej nieustalonej, działając wspólnie i w porozumieniu zM. J. (1)i inną ustaloną osobą, poprzez ustalenie możliwości oraz warunków prowadzących do sprzedaży substancji psychotropowej w postaci tabletek ekstazy w ilości po 50.000 (pięćdziesiąt tysięcy) tabletek tygodniowo, za cenę od 0,80 (osiemdziesięciu) groszy do 1,10 (jeden 10/100) złotych za sztukę,
b)w dniu 22 lipca 2010 roku, poprzez podjęcie działań zmierzających do sprzedaży innej osobie substancji psychotropowej w postaci tabletek ekstazy w ilości 3.000 (trzy tysiące) tabletek za nieustaloną cenę,
c)w dniu 1 października 2010 roku, poprzez podjęcie działań zmierzających do sprzedaży innej osobie środka odurzającego w postaci kokainy i substancji psychotropowej w postaci tabletek ekstazy w nieustalonych ilościach,
tj. czynu wyczerpującego dyspozycjęart. 57 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179, poz. 1485 z późn. zm.) w zw. zart. 12 k.k.w zw. zart. 65 § 1 k.k.
i za to:
za czyn z pkt I:
na podstawieart. 258§3 k.k.wymierzył oskarżonemuK. M.karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności;
za czyn z pkt II:
na podstawieart. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179, poz. 1485 z późn. zm.) w zw. zart. 65§1 k.k.w zw. zart. 64§2 k.k.wymierzył oskarżonemuK. M.karę 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 300 (trzystu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych;
na podstawieart. 45 § 1 k.k.orzekł wobec oskarżonegoK. M.środek karny przepadku kwoty 42.240 (czterdzieści dwa tysiące dwieście czterdzieści) złotych jako równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa;
za czyn z pkt III:
na podstawieart. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179, poz. 1485 z późn. zm.) - w brzmieniu obowiązującym do 9 grudnia 2011r. - w zw. zart. 11§3 k.k.w zw. zart. 65§1 k.k.w zw. zart. 64§2 k.k.w zw. zart. 4§1 k.k.wymierzył oskarżonemuK. M.karę 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 300 (trzystu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych;
na podstawieart. 45 § 1 k.k.orzekł wobec oskarżonegoK. M.środek karny przepadku kwoty 86.540 (osiemdziesiąt sześć tysięcy pięćset czterdzieści) złotych jako równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa;
za czyn z pkt IV:
na podstawieart. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179, poz. 1485 z późn. zm.) - w brzmieniu obowiązującym do 9 grudnia 2011r. - w zw. zart. 65§1 k.k.w zw. zart. 64§2 k.k.w zw. zart. 4§1 k.k.wymierzył oskarżonemuK. M.karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych;
na podstawieart. 45 § 1 k.k.orzekł wobec oskarżonegoK. M.środek karny przepadku kwoty 13.430 (trzynastu tysięcy czterystu trzydziestu) złotych jako równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa;
za czyn z pkt V:
na podstawieart. 57 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179, poz. 1485 z późn. zm.) w zw. zart. 65§1 k.k.w zw. zart. 64§2 k.k.wymierzył oskarżonemuK. M.karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;
na podstawieart. 85 k.k.,art. 86§1 k.k.w zw. zart.4§1 k.k.orzeczone wobec oskarżonegoK. M.za czyny z pkt I-V kary pozbawienia wolności połączył i jako karę łączną wymierzyłK. M.karę 8 (ośmiu) lat pozbawienia wolności;
na podstawieart. 85 k.k.,art. 86§1 k.k.w zw. zart.4§1 k.k.orzeczone wobec oskarżonegoK. M.za czyny z pkt II-IV kary grzywny połączył i jako karę łączną wymierzyłK. M.karę 500 (pięciuset) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych;
na podstawieart. 63§1 k.k.na poczet orzeczonej wobec oskarżonegoK. M.kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okresy zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie od 19 lipca 2009r. do 30 listopada 2009r. i od 15 października 2010r. do 14 stycznia 2014r. przy czym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;
zasądził od oskarżonegoK. M.na rzecz Skarbu Państwa kwotę 8.000 (osiem) tysięcy złotych tytułem częściowego zwrotu kosztów sądowych; w pozostałym zakresie zwolnił oskarżonegoK. M.od ponoszenia kosztów sądowych.
oskarżonegoM. J. (1)uznał za winnego tego, że:
VI.w okresie od sierpnia 2008 roku daty bliżej nieustalonej do dnia 15 października 2010 roku brał udział w działającej na terenie Holandii oraz Polski, w tym przede wszystkim województw:(...),(...),(...),(...)i(...), kierowanej przezK. M.pseudonim(...),(...)zorganizowanej grupie przestępczej, w której brali udział:M. J. (2)pseudonim(...),A. B.pseudonim(...),G. M.pseudonim(...),T. M.i inne ustalone osoby, mającej na celu popełnianie przestępstw wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, polegających przede wszystkim na wewnątrzwspólnotowym nabyciu - przywozie z terenu Holandii do Polski znacznych ilości środków odurzających w postaci marihuany, wprowadzaniu do obrotu oraz uczestnictwie w obrocie znaczną ilością środków odurzających i substancji psychotropowych, organizowanie siatki dystrybutorów narkotyków, tj. czynu wyczerpującego dyspozycjęart. 258 § 1 k.k.
VII.w okresie od sierpnia 2008 roku do października 2008 roku dat bliżej nie ustalonych, działając w ramach opisanej w punkcie VI (szóstym) zorganizowanej grupy przestępczej, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, trzykrotnie dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia – przywozu z Holandii do Polski znacznej ilości środka odurzającego w postaci marihuany w ilości co najmniej 13 (trzynaście) kilogramów, w tym:
a)w sierpniu 2008 roku, daty bliżej nieustalonej, działając wspólnie i w porozumieniu zK. M.,M. J. (2)oraz inną osobą, dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia - przywozu z Holandii do Polski środka odurzającego w postaci marihuany w ilości 4 (czterech) kilogramów, zakupionego przez siebie wE.od innej ustalonej osoby za cenę co najmniej 3.800 (trzy tysiące osiemset) Euro za 1 (jeden) kilogram wskazanego narkotyku, tj. za łączną cenę co najmniej 15.200 (piętnaście tysięcy dwieście) Euro,
b)we wrześniu 2008 roku, daty bliżej nieustalonej, działając wspólnie i w porozumieniu zK. M.,T. M.,M. J. (2)oraz inną osobą, dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia - przywozu z Holandii do Polski środka odurzającego w postaci marihuany w ilości co najmniej 5 (pięciu) kilogramów, zakupionego wE.przezK. M.od innej osoby - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za cenę 3.200 (trzy tysiące dwieście) Euro za 1 (jeden) kilogram wskazanego narkotyku, tj. za łączną cenę 16.000 (szesnaście tysięcy) Euro,
c)we wrześniu lub październiku 2008 roku, daty bliżej nieustalonej, działając wspólnie i w porozumieniu zK. M.,M. J. (2)oraz inną osobą, dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia - przywozu z Holandii do Polski środka odurzającego w postaci marihuany w ilości około 4 (czterech) kilogramów, zakupionego wE.przezK. M.od innej osoby za cenę 2.800 (dwa tysiące osiemset) Euro za 1 (jeden) kilogram wskazanego narkotyku, tj. za łączną cenę 11.200 (jedenaście tysięcy dwieście) Euro
tj. czynu wyczerpującego dyspozycjęart. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w zw. zart. 12 k.k.w zw. zart. 65 § 1 k.k.
VIII.w okresie od stycznia 2009 roku daty bliżej nieustalonej do dnia 15 października 2010 roku wŁ.iN.województwa(...),W.iR.województwa(...),K.województwa(...),R.województwa(...),G.województwa(...)oraz innych nieustalonych miejscach, działając w ramach opisanej w punkcie VI (szóstym) zorganizowanej grupy przestępczej, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, samodzielnie oraz wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodu, uczestniczył w obrocie znaczną ilością narkotyków, w tym:
a)w styczniu 2009 roku, daty bliżej nieustalonej, wW.iG., działając wspólnie i w porozumieniu zK. M.iT. M.uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 12 (dwanaście) kilogramów, za cenę około 120.000 (sto dwadzieścia tysięcy) złotych, tj. po 10.000 (dziesięć tysięcy) złotych za 1 (jeden) kilogram narkotyku poprzez odebranie wskazanego narkotyku wspólnie z inną ustaloną osobą na terenieG., jego przewiezienie doW., a następnie przekazanieT. M.iK. M., z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
b)w marcu 2009 roku, daty bliżej nieustalonej, wR., uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 2 (dwa) kilogramy, poprzez nabycie wskazanego narkotyku od innej ustalonej osoby z odroczonym terminem płatności za cenę 24.000 (dwadzieścia cztery tysiące) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
c)w marcu bądź kwietniu 2009 roku, daty bliżej nieustalonej, wR., uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 8 (osiem) kilogramów, poprzez nabycie wskazanego narkotyku od innej ustalonej osoby z odroczonym terminem płatności za cenę około 88.000 (osiemdziesiąt osiem tysięcy) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
d)w maju lub czerwcu 2009 roku, daty bliżej nieustalonej, wŁ., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, uczestniczył w obrocie znaczną ilością środka odurzającego w postaci marihuany w ilości 500 (pięćset) gramów, poprzez sprzedaż wskazanego narkotyku innej ustalonej osobie za cenę 8.000 (osiem tysięcy) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
e)w lipcu 2009 roku, daty bliżej nieustalonej, wK.Nowych, działając wspólnie i w porozumieniu z dwoma innymi ustalonymi osobami, uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 1.000 (tysiąc) gramów, poprzez sprzedaż wskazanego narkotyku innej ustalonej osobie za cenę 14.500 (czternaście tysięcy pięćset) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
f)w lipcu 2009 roku, daty bliżej nieustalonej, wK.Nowych, działając wspólnie i w porozumieniu zA. B., uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 1.000 (tysiąc) gramów, poprzez zbycie wskazanego narkotykuA. B.za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
g)w lipcu 2009 roku, daty bliżej nieustalonej, wK.Nowych iŁ., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 50 (pięćdziesiąt) gramów, poprzez zbycie uzyskanego od innej ustalonej osoby narkotyku za nieustaloną cenę innej ustalonej osobie, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom;
h)na przełomie lipca i sierpnia 2009 roku, daty bliżej nieustalonej, wW., działając wspólnie i w porozumieniu z dwoma innymi ustalonymi osobami, uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 1.000 (tysiąc) gramów, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej ustalonej osobie za cenę 14.500 (czternaście tysięcy pięćset) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
i)w lipcu lub sierpniu 2009 roku, daty bliżej nieustalonej, wW., działając wspólnie i w porozumieniu z dwoma innymi ustalonymi osobami, uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 1.000 (tysiąc) gramów, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej ustalonej osobie za cenę 14.500 (czternaście tysięcy pięćset) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
j)w okresie od lipca 2009 roku do września 2009 roku, daty bliżej nieustalonej, wK.Nowych, działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 300 (trzysta) gramów, poprzez zbycie wskazanego narkotyku za pośrednictwem innej ustalonej osoby, innej ustalonej osobie za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
k)w sierpniu 2009 roku, daty bliżej nieustalonej, wW., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 500 (pięćset) gramów, poprzez sprzedaż wskazanego narkotyku innej ustalonej osobie za cenę 7.500 (siedem tysięcy pięćset) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
l)w okresie od września 2009 roku do listopada 2009 roku, daty bliżej nieustalonej, wK.Nowych, działając wspólnie i w porozumieniu z dwoma innymi ustalonymi osobami, uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 300 (trzysta) gramów, poprzez zbycie wskazanego narkotyku za pośrednictwem innej ustalonej osoby, innej ustalonej osobie za cenę ok. 15 (piętnastu) złotych za gram, łącznie za cenę ok. 4.500 (cztery tysiące pięćset) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
ł)w okresie od września do listopada 2009 roku, daty bliżej nieustalonej, wŁ., działając wspólnie i w porozumieniu zG. M.oraz inną ustaloną osobą, uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 300 (trzysta) gramów, poprzez zbycie wskazanego narkotykuG. M.za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
m)w listopadzie 2009 roku, daty bliżej nieustalonej, wW., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 500 (pięćset) gramów, poprzez sprzedaż wskazanego narkotyku innej ustalonej osobie za cenę 7.500 (siedem tysięcy pięćset) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
n)w styczniu 2010 roku, daty bliżej nieustalonej, wŁ., działając wspólnie i w porozumieniu zG. M.,M. J. (2)oraz inną ustaloną osobą, uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 300 (trzysta) gramów, poprzez zbycie wskazanego narkotykuG. M.za cenę 4.800 (cztery tysiące osiemset) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
o)w lutym 2010 roku, daty bliżej nieustalonej, wW., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 500 (pięćset) gramów, poprzez sprzedaż wskazanego narkotyku innej ustalonej osobie za cenę 7.500 (siedem tysięcy pięćset) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
p)w dniu 20 kwietnia 2010 roku w nieustalonym miejscu, uczestniczył w obrocie znaczną ilością środka odurzającego w postaci marihuany w ilości 100 (sto) gramów, poprzez sprzedaż wskazanego narkotyku innej osobie za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
r)w dniu 27 kwietnia 2010 roku w nieustalonym miejscu, uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w nieustalonej ilości, poprzez zakup wskazanego narkotyku od innej osoby za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
s)w dniu 1 lipca 2010 roku wR., działając wspólnie i w porozumieniu zK. M.,G. M.i inną ustaloną osobą uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci ekstazy w ilości co najmniej 10.500 (dziesięć tysięcy pięćset) tabletek poprzez sprzedaż wskazanego narkotyku ustalonym osobom za cenę około 16.000 (szesnaście tysięcy) złotych,
t)w dniu 12 lipca 2010 roku w nieustalonym miejscu, uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 1.000 (tysiąc) gramów, poprzez sprzedaż wskazanego narkotyku innej osobie z odroczonym terminem płatności za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
u)w dniu 13 lipca 2010 roku w nieustalonym miejscu, uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w nieustalonej ilości, poprzez sprzedaż wskazanego narkotyku innej osobie – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
w)w dniu 15 lipca 2010 roku wK., działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 3.000 (trzy tysiące) gramów poprzez dostarczenie wskazanego narkotyku innej ustalonej osobie celem jego sprzedaży za cenę 27.000 (dwadzieścia siedem tysięcy) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
x)w dniu 21 lipca 2010 roku w nieustalonym miejscu, uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w nieustalonej ilości, poprzez zakup wskazanego narkotyku od innej osoby za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
z)w dniu 31 sierpnia 2010 roku w nieustalonym miejscu, uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 600 (sześćset) gramów, poprzez sprzedaż wskazanego narkotyku innej osobie za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
z1)na początku października 2010 roku, daty bliżej nieustalonej, wK., działając wspólnie i w porozumieniu zG. M.i inną ustaloną osobą, uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości ok. 700 (siedmiuset) gramów, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej ustalonej osobie z odroczonym terminem płatności za cenę ok. 6.300 (sześciu tysięcy trzystu) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
z2)w okresie poprzedzającym dzień 18 września 2010 roku w nieustalonym miejscu, uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości ok. 400 (czterysta) gramów, poprzez sprzedaż wskazanego narkotyku innej osobie za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
z3)w dniu 19 września 2010 roku w nieustalonym miejscu, działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 100 (sto) gramów, poprzez przekazanie wskazanego narkotyku zwerbowanemu dystrybutorowi celem dalszej sprzedaży innym osobom za cenę po 18 (osiemnaście) złotych za 1 (jeden) gram narkotyku, tj. za cenę 1.800 (tysiąc osiemset) złotych,
z4)w dniu 22 września 2010 roku wŁ., działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 500 (pięćset) gramów, poprzez sprzedaż wskazanego narkotyku innej osobie z odroczonym terminem płatności za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
z5)w dniu 28 września 2010 roku wŁ., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 500 (pięćset) gramów, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej osobie za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
z6)w dniu 3 października 2010 roku wŁ., działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 250 (dwieście pięćdziesiąt) gramów, poprzez przekazanie wskazanego narkotyku innej osobie, celem dalszej sprzedaży innym osobom za cenę po 20 (dwadzieścia) złotych za 1 (jeden) gram narkotyku, tj. za cenę 5.000 (pięć tysięcy) złotych,
z7)w dniu 6 października 2010 roku wŁ., działając wspólnie i w porozumieniu z dwoma innymi osobami, uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 1.000 (tysiąc) gramów, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej osobie za cenę 7.000 (siedem tysięcy) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
z8)w okresie poprzedzającym dzień 9 października 2010 roku, daty bliżej nie ustalonej, w nieustalonym miejscu, uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 400 (czterysta) gramów, poprzez sprzedaż wskazanego narkotyku innej osobie za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
z9)w dniu 9 października 2010 roku wŁ., działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą , uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci kokainy w ilości 2 (dwóch) gramów, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej osobie za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
z10)w okresie od początku 2010 roku daty bliżej nieustalonej do dnia 15 października 2010 roku, wŁ., działając wspólnie i w porozumieniu zM. J. (2)oraz inną ustaloną osobą uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości łącznej 800 (osiemset) gramów, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej ustalonej osobie za cenę łączną 12.000 (dwanaście tysięcy) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
z11)w okresie od początku 2010 roku, daty bliżej nieustalonej, do dnia 15 października 2010 roku , wŁ., działając wspólnie i w porozumieniu zM. J. (2)oraz inną ustaloną osobą, uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci haszyszu w ilości łącznej 100 (sto) gramów, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej ustalonej osobie za cenę łączną 1.500 (tysiąc pięćset) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
z12)w okresie od początku 2010 roku do dnia 15 października 2010 roku wŁ., działając wspólnie i w porozumieniu zM. J. (2)oraz inną ustaloną osobą, uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości łącznej 150 (sto pięćdziesiąt) gramów, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej ustalonej osobie za cenę 2.250 (dwa tysiące dwieście pięćdziesiąt) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
tj. czynu wyczerpującego dyspozycjęart. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w zw. zart. 12 k.k.w zw. zart. 65 § 1 k.k.
IX.w okresie od co najmniej dnia 20 kwietnia 2010 roku do dnia 15 października 2010 roku wŁ.iN.województwa(...), działając w ramach opisanej w punkcie VI (szóstym) zorganizowanej grupy przestępczej, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, samodzielnie oraz wspólnie i w porozumieniu zM. J. (2), w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej:
a)w dniu 20 kwietnia 2010 roku wŁ., posiadał 200 (dwieście) gramów substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, czyniąc jednocześnie przygotowania do uczestnictwa w obrocie wskazanym narkotykiem, poprzez podjęcie działań w celu jego sprzedaży innej za nieustaloną cenę,
b)w dniu 24 lipca 2010 roku wŁ., posiadał 100 (sto) gramów środka odurzającego w postaci marihuany, czyniąc jednocześnie przygotowania do uczestnictwa w obrocie wskazanym narkotykiem, poprzez podjęcie działań w celu jego sprzedaży innej osobie za nieustaloną cenę,
c)w dniu 29 lipca 2010 roku wŁ., posiadał 1.000 (tysiąc) gramów substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, czyniąc jednocześnie przygotowania do uczestnictwa w obrocie wskazanym narkotykiem, poprzez podjęcie działań w celu jego sprzedaży innej osobie za nieustaloną cenę,
d)w dniu 12 sierpnia 2010 roku wŁ., posiadał 300 (trzysta) gramów substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, czyniąc jednocześnie przygotowania do uczestnictwa w obrocie wskazanym narkotykiem, poprzez podjęcie działań w celu jego sprzedaży innej osobie za nieustaloną kwotę,
e)w dniu 25 sierpnia 2010 roku wŁ., posiadał 1.000 (tysiąc) gramów substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, czyniąc jednocześnie przygotowania do uczestnictwa w obrocie wskazanym narkotykiem, poprzez podjęcie działań w celu jego sprzedaży innej osobie za cenę 6.000 (sześć tysięcy) złotych,
f)w dniu 21 września 2010 roku wŁ., posiadał 500 (pięćset) gramów substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, czyniąc jednocześnie przygotowania do uczestnictwa w obrocie wskazanym narkotykiem, poprzez podjęcie działań w celu jego sprzedaży innej osobie za cenę po 10 (dziesięć) złotych za 1 (jeden) gram tego narkotyku, tj. za cenę 5.000 (pięć tysięcy) złotych,
g)w dniu 12 października 2010 roku wŁ., posiadał 600 (sześćset) gramów substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, czyniąc jednocześnie przygotowania do uczestnictwa w obrocie wskazanym narkotykiem, poprzez podjęcie działań w celu jego sprzedaży innej osobie za nieustaloną cenę,
h)w dniu 15 października 2010 roku wK.Nowych, w pomieszczeniach gospodarczych należących doJ. J.posiadał 771,645 (siedemset siedemdziesiąt jeden,(...)) gramów substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, czyniąc jednocześnie przygotowania do uczestnictwa w obrocie wskazanym narkotykiem, poprzez podjęcie działań w celu jego sprzedaży innym osobom
tj. czynu wyczerpującego dyspozycjęart. 62 ust. 2w zb. zart. 57 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w zw. zart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 12 k.k.w zw. zart. 65 § 1 k.k.
X.w okresie od dnia 10 lipca 2010 roku do dnia 7 października 2010 roku wŁ.województwa(...)iK.województwa(...), działając w ramach opisanej w punkcie VI (szóstym) zorganizowanej grupy przestępczej, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czynił przygotowania do popełnienia przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, polegającego na uczestnictwie w obrocie znaczną ilością narkotyku, poprzez ustalenie możliwości oraz warunków prowadzących do jego sprzedaży, w szczególności ustalenie rodzaju, ilości i ceny, w tym:
a)w lipcu i sierpniu 2010 roku, daty bliżej nieustalonej, działając wspólnie i w porozumieniu zK. M.i inną ustaloną osobą, poprzez ustalenie możliwości oraz warunków prowadzących do sprzedaży substancji psychotropowej w postaci tabletek ekstazy w ilości po 50.000 (pięćdziesiąt tysięcy) tabletek tygodniowo, za cenę od 0,80 (osiemdziesięciu) groszy do 1,10 (jeden 10/100) złotych za sztukę,
b)w dniu 11 września 2010 roku, działając wspólnie i w porozumieniu z trzema innymi osobami, czynił przygotowania do popełnienia przestępstwa uczestnictwa w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 2.000 (dwa tysiące) gramów,
c)w dniu 6 października 2010 roku, działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, czynił przygotowania do popełnienia przestępstwa uczestnictwa w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 11 (jedenaście) kilogramów za cenę po 7.000 (siedem tysięcy) złotych za 1 (jeden) kilogram wskazanego narkotyku, tj. za cenę 77.000 (siedemdziesiąt siedem tysięcy) złotych,
d)w dniu 7 października 2010 roku, działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, czynił przygotowania do popełnienia przestępstwa uczestnictwa w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości od 700 (siedemset) do 800 (osiemset) gramów,
e)w dniu 9 października 2010 roku, działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, czynił przygotowania do popełnienia przestępstwa uczestnictwa w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 1.000 (tysiąc) gramów,
f)w dniach od 12 do 14 października 2010 roku, działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, czynił przygotowania do popełnienia przestępstwa uczestnictwa w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 1.000 (tysiąc) gramów za cenę 8.000 (osiem tysięcy) złotych
tj. czynu wyczerpującego dyspozycjęart. 57 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w zw. zart. 12 k.k.w zw. zart. 65 § 1 k.k.
XI.w okresie od grudnia 2006 roku do stycznia 2007 roku, daty bliżej nieustalonej, wŁ.województwa(...), działając wbrew przepisomustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, uczestniczył w obrocie znaczną ilością środka odurzającego w postaci marihuany w ilości 300 (trzysta) gramów, poprzez nabycie wskazanego narkotyku od innej osoby za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom, tj. czynu wyczerpującego dyspozycjęart. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.)
XII.w dniu 8 października 2010 roku wW.województwa(...), działając w ramach opisanej w punkcie VI (szóstym) zorganizowanej grupy przestępczej, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził ustalone dwie osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem Komendy Głównej Policji w kwocie 40.450 (czterdzieści tysięcy czterysta pięćdziesiąt) złotych, za pomocą wprowadzenia w błąd co do rodzaju oferowanego towaru o wadze 4.524 (cztery tysiące pięćset dwadzieścia cztery) gramów, poprzez zapewnienie kupujących, że stanowi on narkotyk - tabletki ekstazy, podczas gdy sprzedany produkt nie stanowił wskazanej substancji psychotropowej wedługustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.), tj. czynu wyczerpującego dyspozycjęart. 286 § 1 k.k.w zw. zart. 65 § 1 k.k.
XIII.w dniu 25 grudnia 2010 roku wP.województwa(...), będąc osadzony jako tymczasowo aresztowany w Zakładzie Karnym, obiecał udzielić korzyść majątkową w kwocie 1.200 (tysiąc dwieście) złotych funkcjonariuszowi Służby Więziennej, kapralowiK. O.w związku z pełnieniem przez niego funkcji publicznej, aby skłonić go do naruszenia przepisów prawa, polegającego na niedozwolonym umożliwieniu wykonania połączenia telefonicznego, przekazywaniu informacji oraz papierosów z zewnątrz jednostki penitencjarnej, a także przekazaniu nieokreślonej przesyłki w dniu 31 grudnia 2010 roku, tj. czynu wyczerpującego dyspozycjęart. 229 § 3 k.k.
i za to:
za czyn z pkt VI:
- na podstawieart. 258§1 k.k.wymierzył oskarżonemuM. J. (1)karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;
za czyn z pkt VII:
na podstawieart. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179, poz. 1485 z późn. zm.) w zw. zart. 65§1 k.k.w zw. zart. 64§2 k.k.wymierzył oskarżonemuM. J. (1)karę 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych;
na podstawieart. 45 § 1 k.k.orzekł wobec oskarżonegoM. J. (1)środek karny przepadku kwoty 42.240 (czterdzieści dwa tysiące dwieście czterdzieści) złotych jako równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa;
za czyn z pkt VIII:
na podstawieart. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179, poz. 1485 z późn. zm.) - w brzmieniu obowiązującym do 9 grudnia 2011r. - w zw. zart. 65§1 k.k.w zw. zart. 64§2 k.k.w zw. zart. 4§1 k.k.wymierzył oskarżonemuM. J. (1)karę 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 350 (trzystu pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych;
na podstawieart. 45 § 1 k.k.orzekł wobec oskarżonegoM. J. (1)środek karny przepadku kwoty 166.205 (sto sześćdziesiąt sześć tysięcy dwieście pięć) złotych jako równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa;
za czyn z pkt IX:
na podstawieart. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179, poz. 1485 z późn. zm.) – w brzmieniu obowiązującym przed 9 grudnia 2011 r. w zw. zart. 11§3 k.k.w zw. zart. 65§1 k.k.w zw. zart. 64§2 k.k.w zw. zart.4§1 k.k.wymierzył oskarżonemuM. J. (1)karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności;
na podstawieart. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179, poz. 1485 z późn. zm.) orzekł przepadek woreczków foliowych oznaczonych nr 2/2/1, 2/2/2, 2/2/3, 2/2/4, 2/2/5, 2/5/2, 2/6/1, zawierających substancję psychotropową w postaci amfetaminy stanowiących część dowodów rzeczowych szczegółowo opisanych w Wykazie Dowodów Rzeczowych nr(...)poz. 2 (k. 1178-1179);
za czyn z pkt X:
na podstawieart. 57 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179, poz. 1485 z późn. zm.) w zw. zart. 65§1 k.k.w zw. zart. 64§2 k.k.wymierzył oskarżonemuM. J. (1)karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;
za czyn z pkt XI:
na podstawieart. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179, poz. 1485 z późn. zm.) - w brzmieniu obowiązującym do 9 grudnia 2011r. - zw. zart. 4§1 k.k.wymierzył oskarżonemuM. J. (1)karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych;
za czyn z pkt XII:
na podstawieart. 286§1 k.k.w zw. zart. 65§1 k.k.w zw. zart. 64§2 k.k.wymierzył oskarżonemuM. J. (1)karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;
na podstawieart. 46§1 k.k.orzekł wobec oskarżonegoM. J. (1)obowiązek naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz Komendy Głównej Policji kwoty 40.450 (czterdzieści tysięcy czterysta pięćdziesiąt) złotych;
za czyn z pkt XIII:
na podstawieart. 229§3 k.k.wymierzył oskarżonemuM. J. (1)karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;
na podstawieart. 85 k.k.,art. 86§1 k.k.w zw. zart.4§1 k.k.orzeczone wobec oskarżonegoM. J. (1)za czyny z pkt VI-XIII kary pozbawienia wolności połączy i jako karę łączną wymierzyłM. J. (1)karę 8 (ośmiu) lat pozbawienia wolności;
na podstawieart.85 k.k.,art. 86§1 k.k.w zw. zart.4§1 k.k.orzeczone wobec oskarżonegoM. J. (1)za czyny z pkt VII, VIII i XI kary grzywny połączył i jako karę łączną wymierzyłM. J. (1)karę 500 (pięciuset) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych;
na podstawieart. 63§1 k.k.na poczet orzeczonej wobec oskarżonegoM. J. (1)kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył okresy zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie od 15 października 2010r. do 25 października 2010r. i od 25 kwietnia 2011r. do 29 listopada 2013r. przy czym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;
zasądził od oskarżonegoM. J. (1)na rzecz Skarbu Państwa kwotę 8.000 (osiem) tysięcy złotych tytułem częściowego zwrotu kosztów sądowych; w pozostałym zakresie zwolnił oskarżonegoM. J. (1)od ponoszenia kosztów sądowych.
oskarżonegoM. J. (2)uznał za winnego tego, że:
XIV.w okresie od sierpnia 2008 roku daty bliżej nieustalonej do dnia 15 października 2010 roku brał udział w działającej na terenie Holandii oraz Polski, w tym przede wszystkim województw:(...),(...),(...),(...)i(...), kierowanej przezK. M.pseudonim(...),(...)zorganizowanej grupie przestępczej, w której brali udział:M. J. (1)pseudonim(...),A. B.pseudonim(...),G. M.pseudonim(...),T. M.i inne ustalone osoby, mającej na celu popełnianie przestępstw wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, polegających przede wszystkim na wewnątrzwspólnotowym nabyciu – przywozie z terenu Holandii do Polski znacznych ilości środków odurzających w postaci marihuany, wprowadzaniu do obrotu oraz uczestnictwie w obrocie znaczną ilością środków odurzających i substancji psychotropowych, organizowanie siatki dystrybutorów narkotyków, tj. czynu wyczerpującego dyspozycjęart. 258 § 1 k.k.
XV.w okresie od sierpnia 2008 roku do października 2008 roku, dat bliżej nie ustalonych, działając w ramach opisanej w punkcie XIV (czternastym) zorganizowanej grupy przestępczej, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, trzykrotnie dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia – przywozu z Holandii do Polski znacznej ilości środka odurzającego w postaci marihuany w ilości łącznej co najmniej 13 (trzynaście) kilogramów, w tym:
a)w sierpniu 2008 roku, daty bliżej nieustalonej, działając wspólnie i w porozumieniu zK. M.,M. J. (1)oraz inną osobą, dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia - przywozu z Holandii do Polski środka odurzającego w postaci marihuany w ilości 4 (czterech) kilogramów, zakupionego przez siebie wE.od innej ustalonej osoby za cenę co najmniej 3.800 (trzy tysiące osiemset) Euro za 1 (jeden) kilogram wskazanego narkotyku, tj. za łączną cenę co najmniej 15.200 (piętnaście tysięcy dwieście) Euro,
b)we wrześniu 2008 roku, daty bliżej nieustalonej, działając wspólnie i w porozumieniu zK. M.,T. M.,M. J. (1)oraz inną osobą, dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia - przywozu z Holandii do Polski środka odurzającego w postaci marihuany w ilości co najmniej 5 (pięciu) kilogramów, zakupionego wE.przezK. M.od innej osoby - wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za cenę 3.200 (trzy tysiące dwieście) Euro za 1 (jeden) kilogram wskazanego narkotyku, tj. za łączną cenę 16.000 (szesnaście tysięcy) Euro,
c)we wrześniu lub październiku 2008 roku, daty bliżej nieustalonej, działając wspólnie i w porozumieniu zK. M.,M. J. (1)oraz inną osobą, dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia - przywozu z Holandii do Polski środka odurzającego w postaci marihuany w ilości około 4 (czterech) kilogramów, zakupionego wE.przezK. M.od innej osoby za cenę 2.800 (dwa tysiące osiemset) Euro za 1 (jeden) kilogram wskazanego narkotyku, tj. za łączną cenę 11.200 (jedenaście tysięcy dwieście) Euro
tj. czynu wyczerpującego dyspozycjęart. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w związku zart. 12 k.k.w związku zart. 65 § 1 k.k.
XVI.w okresie od stycznia 2010 roku daty bliżej nieustalonej do dnia 15 października 2010 roku wŁ.województwa(...), działając w ramach opisanej w punkcie XIV (czternastym) zorganizowanej grupy przestępczej, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, samodzielnie oraz wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodu, uczestniczył w obrocie znaczną ilością narkotyków, w tym:
a)w styczniu 2010 roku, daty bliżej nieustalonej, wŁ., działając wspólnie i w porozumieniu zG. M.,M. J. (1)oraz inną ustaloną osobą, uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 300 (trzysta) gramów, poprzez zbycie wskazanego narkotykuG. M.za cenę 4.800 (cztery tysiące osiemset) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,,
b)w okresie od początku 2010 roku daty bliżej nieustalonej do dnia 15 października 2010 roku, wŁ., działając wspólnie i w porozumieniu zM. J. (1)oraz inną ustaloną osobą uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości łącznej 800 (osiemset) gramów, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej ustalonej osobie za cenę łączną 12.000 (dwanaście tysięcy) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
c)w okresie od początku 2010 roku, daty bliżej nieustalonej, do dnia 15 października 2010 roku , wŁ., działając wspólnie i w porozumieniu zM. J. (1)oraz inną ustaloną osobą, uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci haszyszu w ilości łącznej 100 (sto) gramów, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej ustalonej osobie za cenę łączną 1.500 (tysiąc pięćset) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
d)w okresie od początku 2010 roku do dnia 15 października 2010 roku wŁ., działając wspólnie i w porozumieniu zM. J. (1)oraz inną ustaloną osobą, uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości łącznej 150 (sto pięćdziesiąt) gramów, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej ustalonej osobie za cenę 2.250 (dwa tysiące dwieście pięćdziesiąt) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
e)w dniu 12 października 2010 roku wŁ.uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 35 (trzydzieści pięć) gramów, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej osobie za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom
tj. czynu wyczerpującego dyspozycjęart. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w zw. zart. 12 k.k.w zw. zart. 65 § 1 k.k.
XVII.w okresie od co najmniej dnia 21 września 2010 roku do dnia 15 października 2010 roku wŁ.iN.województwa(...), działając w ramach opisanej w punkcie XIV (czternastym) zorganizowanej grupy przestępczej, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, wspólnie i w porozumieniu zM. J. (1), w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej:
a)w dniu 21 września 2010 roku wŁ., posiadał 500 (pięćset) gramów substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, czyniąc jednocześnie przygotowania do uczestnictwa w obrocie wskazanym narkotykiem, poprzez podjęcie działań w celu jego sprzedaży innej osobie za cenę po 10 (dziesięć) złotych za 1 (jeden) gram tego narkotyku tj. za cenę 5.000 (pięć tysięcy) złotych,
b)w dniu 12 października 2010 roku wŁ., posiadał 600 (sześćset) gramów substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, czyniąc jednocześnie przygotowania do uczestnictwa w obrocie wskazanym narkotykiem, poprzez podjęcie działań w celu jego sprzedaży innej osobie za nieustaloną cenę,
c)w dniu 15 października 2010 roku wK.Nowych, w pomieszczeniach gospodarczych należących doJ. J.posiadał 771,645 (siedemset siedemdziesiąt jeden,(...)) gramów substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, czyniąc jednocześnie przygotowania do uczestnictwa w obrocie wskazanym narkotykiem, poprzez podjęcie działań w celu jego sprzedaży innym osobom
tj. czynu wyczerpującego dyspozycjęart. 62 ust. 2z zb. zart. 57 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w zw. zart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 12 k.k.w zw. zart. 65 § 1 k.k.
i za to:
za czyn z pkt XIV:
- na podstawieart. 258§1 k.k.wymierzył oskarżonemuM. J. (2)karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;
za czyn z pkt XV:
na podstawieart. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179, poz. 1485 z późn. zm.) w zw. zart. 65§1 k.k.w zw. zart. 64§2 k.k.wymierzył oskarżonemuM. J. (2)karę 4 lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych;
na podstawieart. 45 § 1 k.k.orzekł wobec oskarżonegoM. J. (2)środek karny przepadku kwoty 42.240 (czterdzieści dwa tysiące dwieście czterdzieści) złotych jako równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa;
za czyn z pkt XVI:
na podstawieart. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179, poz. 1485 z późn. zm.) - w brzmieniu obowiązującym do 9 grudnia 2011r. - w zw. zart. 65§1 k.k.w zw. zart. 64§2 k.k.w zw. zart. 4§1 k.k.wymierzył oskarżonemuM. J. (2)karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych;
na podstawieart. 45 § 1 k.k.orzekł wobec oskarżonegoM. J. (2)środek karny przepadku kwoty 1.875 (jeden tysiąc osiemset siedemdziesiąt pięć) złotych jako równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa;
za czyn z pkt XVII:
na podstawieart. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179, poz. 1485 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym przed 9 grudnia 2011 r.w zw. zart. 11§3 k.k.w zw. zart. 65§1 k.k.w zw. zart. 64§2 k.k.w zw. zart.4§1 k.k.wymierzył oskarżonemuM. J. (2)karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;
na podstawieart. 85 k.k.,art. 86§1 k.k.w zw. zart.4§1 k.k.orzeczone wobec oskarżonegoM. J. (2)za czyny z pkt XIV-XVII kary pozbawienia wolności połączył i jako karę łączną wymierzyłM. J. (2)karę 5 (pięciu) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;
na podstawieart. 85 k.k.,art. 86§1 k.k.w zw. zart.4§1 k.k.orzeczone wobec oskarżonegoM. J. (2)za czyny z pkt XV i XVI kary grzywny połączył i jako karę łączną wymierzyłM. J. (2)karę 300 (trzystu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych;
na podstawieart. 63§1 k.k.na poczet orzeczonej wobec oskarżonegoM. J. (2)kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie od 15 października 2010r. do 14 stycznia 2014r. przy czym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;
zasądził od oskarżonegoM. J. (2)na rzecz Skarbu Państwa kwotę 5.000 (pięć) tysięcy złotych tytułem częściowego zwrotu kosztów sądowych; w pozostałym zakresie zwolnił oskarżonegoM. J. (2)od ponoszenia kosztów sądowych.
oskarżonegoT. M.uznał za winnego tego, że:
XVIII.w okresie od września 2008 roku daty bliżej nieustalonej do dnia 15 października 2010 roku brał udział w działającej co najmniej od sierpnia 2008 roku na terenie Holandii oraz Polski, w tym przede wszystkim województw:(...),(...),(...),(...)i(...), kierowanej przezK. M.pseudonim(...),(...)zorganizowanej grupie przestępczej, w której brali udział:M. J. (1)pseudonim(...),M. J. (2)pseudonim(...),A. B.pseudonim(...),G. M.pseudonim(...)i inne osoby, mającej na celu popełnianie przestępstw wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, polegających przede wszystkim na wewnątrzwspólnotowym nabyciu - przywozie z terenu Holandii do Polski znacznych ilości środków odurzających w postaci marihuany, wprowadzeniu do obrotu oraz uczestnictwie w obrocie znaczną ilością środków odurzających i substancji psychotropowych, organizowanie siatki dystrybutorów narkotyków, tj. czynu wyczerpującego dyspozycjęart. 258 § 1 k.k.
XIX.we wrześniu 2008 roku, działając w ramach opisanej w punkcie XVIII (osiemnastym) zorganizowanej grypy przestępczej, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, wspólnie i w porozumieniu zK. M.,M. J. (1),M. J. (2)oraz inną osobą, dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia – przywozu z Holandii do Polski znacznej ilości środka odurzającego w postaci marihuany w ilości co najmniej 5 (pięć) kilogramów, zakupionej wE.przezK. M.od innej osoby – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne za cenę 3.200 (trzy tysiące dwieście) Euro za 1 (jeden) kilogram wskazanego narkotyku, tj. za łączną cenę 16.000 (szesnaście tysięcy) Euro, tj. czynu wyczerpującego dyspozycjęart. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w zw. zart. 65 § 1 k.k.
XX.w styczniu 2009 roku, daty bliżej nieustalonej, wW.województwa(...), działając w ramach opisanej w punkcie XVIII (osiemnastym) zorganizowanej grupy przestępczej, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, wspólnie i w porozumieniu zK. M.iM. J. (1), uczestniczył w obrocie znaczną ilością środka odurzającego w postaci marihuany w ilości 12 (dwanaście) kilogramów, za cenę około 120.000 (sto dwadzieścia tysięcy) złotych, tj. po 10.000 (dziesięć tysięcy) złotych za 1 (jeden) kilogram narkotyku poprzez odebranie wskazanego narkotyku od innej ustalonej osoby, a następnie jego przekazanieK. M.z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom, tj. czynu wyczerpującego dyspozycjęart. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w zw. zart. 65 § 1 k.k.
XXI.w okresie od stycznia 2010 roku do lutego 2010 roku, daty bliżej nieustalonej, wŁ.województwa(...), działając w ramach opisanej w punkcie XVIII (osiemnastym) zorganizowanej grupy przestępczej, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, wspólnie i w porozumieniu zK. M.i inną osobą – wobec której prowadzone jest odrębne postępowanie karne, uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w postaci ekstazy w ilości 2.000 (dwa tysiące) tabletek, poprzez przekazanie na polecenieK. M.wskazanego narkotyku innej ustalonej za cenę 2.200 (dwa tysiące dwieście) złotych, celem dalszej sprzedaży innym osobom, tj. czynu wyczerpującego dyspozycjęart. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w zw. zart. 65 § 1 k.k.
i za to:
za czyn z pkt XVIII:
- na podstawieart. 258§1 k.k.wymierzył oskarżonemuT. M.karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;
za czyn z pkt XIX:
na podstawieart. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179, poz. 1485 z późn. zm.) w zw. zart. 65§1 k.k.w zw. zart. 64§2 k.k.wymierzył oskarżonemuT. M.karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 200 (dwustu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych;
na podstawieart. 45 § 1 k.k.orzekł wobec oskarżonegoT. M.środek karny przepadku kwoty 13.200 (trzynaście tysięcy dwieście) złotych jako równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa;
za czyn z pkt XX:
na podstawieart. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179, poz. 1485 z późn. zm.) - w brzmieniu obowiązującym do 9 grudnia 2011r. - w zw. zart. 65§1 k.k.w zw. zart. 64§2 k.k.w zw. zart. 4§1 k.k.wymierzył oskarżonemuT. M.karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 200 (dwustu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych;
na podstawieart. 45 § 1 k.k.orzekł wobec oskarżonegoT. M.środek karny przepadku kwoty 40.000 (czterdzieści tysięcy) złotych jako równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa;
za czyn z pkt XXI:
na podstawieart. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179, poz. 1485 z późn. zm.) - w brzmieniu obowiązującym do 9 grudnia 2011r. - w zw. zart. 65§1 k.k.w zw. zart. 64§2 k.k.w zw. zart. 4§1 k.k.wymierzył oskarżonemuT. M.karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych;
na podstawieart. 45 § 1 k.k.orzekł wobec oskarżonegoT. M.środek karny przepadku kwoty 1.100 (jeden tysiąc sto) złotych jako równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa;
na podstawieart. 85 k.k.,art. 86§1 k.k.w zw. zart.4§1 k.k.orzeczone wobec oskarżonegoT. M.za czyny z pkt XVIII-XXI kary pozbawienia wolności połączył i jako karę łączną wymierzyłT. M.karę 5 (pięciu) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;
na podstawieart. 85 k.k.,art. 86§1 k.k.w zw. zart.4§1 k.k.orzeczone wobec oskarżonegoT. M.za czyny z pkt. XIX, XX i XXI kary grzywny połączył i jako karę łączną wymierzyłT. M.karę 300 (trzystu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych;
na podstawieart. 63§1 k.k.na poczet orzeczonej wobec oskarżonegoT. M.kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie od 7 marca 2011r. do 3 stycznia 2014r. przy czym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;
zasądził od oskarżonegoT. M.na rzecz Skarbu Państwa kwotę 5.000 (pięć) tysięcy złotych tytułem częściowego zwrotu kosztów sądowych; w pozostałym zakresie zwolnił oskarżonegoT. M.od ponoszenia kosztów sądowych.
oskarżonegoG. M.uznał za winnego tego, że:
XXII.w okresie od września 2009 roku do dnia 15 października 2010 roku brał udział w działającej od co najmniej sierpnia 2008 roku na terenie Holandii oraz Polski, w tym przede wszystkim województw:(...),(...),(...),(...)i(...), kierowanej przezK. M., pseudonim(...),(...)zorganizowanej grupie przestępczej, w której brali udział:M. J. (1)pseudonim(...),M. J. (2)pseudonim(...),A. B.pseudonim(...),T. M.i inne osoby, mającej na celu popełnianie przestępstw wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, polegających przede wszystkim na wewnątrzwspólnotowym nabyciu – przywozie z terenu Holandii do Polski znacznych ilości środków odurzających w postaci marihuany, wprowadzeniu do obrotu oraz uczestnictwie w obrocie znaczną ilością środków odurzających i substancji psychotropowych, organizowaniu siatki dystrybutorów narkotyków,tj. czynu wyczerpującego dyspozycjęart. 258 § 1 k.k.
XXIII.w okresie od września 2009 roku do października 2010 roku wŁ.iN.województwa(...),K.województwa(...),W.województwa(...),R.województwa(...), działając w ramach opisanej w punkcie XXII (dwudziestym drugim) zorganizowanej grupy przestępczej, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodu, uczestniczył w obrocie znaczną ilością narkotyków, w tym:
a)w okresie od września do listopada 2009 roku, daty bliżej nieustalonej, wŁ., działając wspólnie i w porozumieniu zM. J. (1)oraz inną osobą, uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 300 (trzysta) gramów, poprzez nabycie wskazanego narkotyku za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
b)w styczniu 2010 roku, daty bliżej nieustalonej, wŁ., działając wspólnie i w porozumieniu zM. J. (2),M. J. (1)oraz inną ustaloną osobą, uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 300 (trzysta) gramów, poprzez nabycie wskazanego narkotyku za cenę 4.800 (cztery tysiące osiemset) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
c)w okresie od stycznia do lutego 2010 roku , daty bliżej nieustalonej, wW.,Ł.iK., działając wspólnie i w porozumieniu zK. M., oraz innymi ustalonymi osobami, uczestniczył w obrocie substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ilości 1.000 (tysiąc) gramów oraz środka odurzającego w postaci marihuany w ilości 1.000 (tysiąc) gramów, poprzez przekazanie wskazanych narkotyków innej ustalonej osobie, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
d)w dniu 1 lipca 2010 roku wR., działając wspólnie i w porozumieniu zM. J. (1),T. M.i inną ustaloną osobą uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci ekstazy w ilości co najmniej 10.500 (dziesięć tysięcy pięćset) tabletek poprzez sprzedaż wskazanego narkotyku ustalonym osobom za cenę około 16.000 (szesnaście tysięcy) złotych,
e)na początku października 2010 roku, daty bliżej nieustalonej, wK., działając wspólnie i w porozumieniu zM. J. (1)i inną ustaloną osobą, uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości ok. 700 (siedmiuset) gramów, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej ustalonej osobie z odroczonym terminem płatności za cenę ok. 6.300 (sześciu tysięcy trzystu) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
tj. czynu wyczerpującego dyspozycjęart. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w zw. zart. 12 k.k.w zw. zart. 65 § 1 k.k.
XXIV.w okresie od dnia 22 czerwca 2010 roku do dnia 3 lipca 2010 roku wK.iŁ., działając w ramach opisanej w punkcie XXII (dwudziestym drugim) zorganizowanej grupy przestępczej, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czynił przygotowania do popełnienia przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, polegającego na uczestnictwie w obrocie znaczną ilością narkotyków, w tym:
a)w dniu 22 czerwca 2010 roku wK., poprzez oferowanie do sprzedaży innej ustalonej osobie środka odurzającego w postaci kokainy za cenę po 130 (sto trzydzieści) złotych przy zakupie co najmniej 100 (sto) gramów wskazanego narkotyku oraz nieustalonej ilości substancji psychotropowej w postaci amfetaminy za cenę po 10 (dziesięć) złotych za 1 (jeden) gram wskazanego narkotyku,
b)w dniu 3 lipca 2010 roku wŁ., poprzez oferowanie do sprzedaży innej osobie środka odurzającego w postaci marihuany w ilości 10 (dziesięć) porcji za cenę po 24 (dwadzieścia cztery) złotych za 1 (jedną) porcję wskazanego narkotyku
tj. czynu wyczerpującego dyspozycjęart. 57 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w zw. zart. 65 § 1 k.k.
i za to:
za czyn z pkt XXII:
na podstawieart. 258§1 k.k.wymierzył oskarżonemuG. M.karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;
za czyn z pkt XXIII:
na podstawieart. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179, poz. 1485 z późn. zm.) - w brzmieniu obowiązującym do 9 grudnia 2011r. - w zw. zart. 65§1 k.k.w zw. zart. 64§2 k.k.w zw. zart. 4§1 k.k.wymierzył oskarżonemuG. M.karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 200 (dwustu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych;
na podstawieart. 45 § 1 k.k.orzekł wobec oskarżonegoG. M.środek karny przepadku kwoty 5.330 (pięć tysięcy trzysta trzydzieści) złotych jako równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa;
za czyn z pkt XXIV:
na podstawieart. 57 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179, poz. 1485 z późn. zm.) w zw. zart. 65§1 k.k.w zw. zart. 64§2 k.k.wymierzył oskarżonemuG. M.karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;
na podstawieart. 85 k.k.,art. 86§1 k.k.orzeczone wobec oskarżonegoG. M.za czyny z pkt XXII-XXIV kary pozbawienia wolności połączył i jako karę łączną wymierzyłG. M.karę 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;
na podstawieart. 63§1 k.k.na poczet orzeczonej wobec oskarżonegoG. M.kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie od 15 października 2010r. do 26 listopada 2013r. przy czym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;
zasądził od oskarżonegoG. M.na rzecz Skarbu Państwa kwotę 3.000 (trzy) tysiące złotych tytułem częściowego zwrotu kosztów sądowych; w pozostałym zakresie zwolnił oskarżonegoG. M.od ponoszenia kosztów sądowych.
oskarżonegoA. B.uznał za winnego tego, że:
XXV.w okresie od lipca 2009 roku do 14 stycznia 2010 roku brał udział w działającej od co najmniej sierpnia 2008 roku do 15 października 2010 roku na terenie Holandii oraz Polski, w tym przede wszystkim województw:(...),(...),(...),(...)i(...), kierowanej przezK. M.pseudonim(...),(...)zorganizowanej grupie przestępczej, w której brali udział:M. J. (1)pseudonim(...),M. J. (2)pseudonim(...),G. M.pseudonim(...),T. M.i inne osoby, mającej na celu popełnianie przestępstw wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, polegających przede wszystkim na wewnątrzwspólnotowym nabyciu - przywozie z terenu Holandii do Polski znacznych ilości środków odurzających w postaci marihuany, wprowadzaniu do obrotu oraz uczestnictwie w obrocie znaczną ilością środków odurzających i substancji psychotropowych, organizowanie siatki dystrybutorów narkotyków, tj. czynu wyczerpującego dyspozycję zart. 258 § 1 k.k.
XXVI.w okresie od lipca 2009 roku, daty bliżej nie ustalonej, do dnia 14 stycznia 2010 roku wŁ.iN.województwa(...), działając w ramach opisanej w punkcie XXV (dwudziestym piątym) zorganizowanej grupy przestępczej, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, wspólnie i w porozumieniu zM. J. (1)oraz innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodu, uczestniczył w obrocie znaczną ilością narkotyków, w tym:
a)w lipcu 2009 roku, daty bliżej nieustalonej, wK.Nowych, działając wspólnie i w porozumieniu zM. J. (1)uczestniczył w obrocie środkami odurzającymi w postaci marihuany w ilości 1.000 (tysiąc) gramów, poprzez nabycie wskazanego narkotyku za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
b)w lipcu 2009 roku wŁ., daty bliżej nieustalonej, działając wspólnie i w porozumieniu zM. J. (1)i innymi ustalonymi osobami uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 50 (pięćdziesiąt) gramów, poprzez nabycie wskazanego narkotyku za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
c)w okresie od września do listopada 2009 roku, dat bliżej nieustalonych, wŁ., działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, dwukrotnie uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości łącznej 200 (dwieście) gramów, każdorazowo po 100 (sto) gramów, poprzez nabycie wskazanego narkotyku za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
d)w dniu 15 października 2009 roku wŁ., uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 2 (dwa) porcji, poprzez nabycie wskazanego narkotyku od innej osoby za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
e)w dniu 17 października 2009 roku wŁ., uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci haszyszu w nieustalonej ilości, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej osobie za cenę 50 (pięćdziesiąt) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
f)w dniu 20 października 2009 roku wŁ., uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 10 (dziesięć) porcji, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej osobie za cenę 250 (dwieście pięćdziesiąt) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
g)w dniu 21 października 2009 roku wŁ., uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 10 (dziesięć) porcji, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej osobie za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
h)w dniu 12 listopada 2009 roku wŁ., uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 60 (sześćdziesiąt) porcji, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej osobie za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
i)w dniu 15 listopada 2009 roku wŁ., uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 5 (pięć) porcji, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej osobie za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
j)w dniu 22 listopada 2009 roku wŁ., uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości kilku porcji, poprzez nabycie wskazanego narkotyku od innej osoby za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
k)w dniu 3 grudnia 2009 roku wŁ., uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 4 (cztery) porcji, poprzez nabycie wskazanego narkotyku od innej osoby za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
l)w dniu 26 grudnia 2009 roku wŁ., uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 50 (pięćdziesiąt) porcji, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej osobie za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
ł)w dniu 28 grudnia 2009 roku wŁ., uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 2 (dwóch) porcji, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej osobie za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
m)w dniu 29 grudnia 2009 roku wŁ., uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości około 50 (pięćdziesiąt) porcji, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej osobie za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
n)w dniu 1 stycznia 2010 roku wŁ., uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 1 (jeden) porcji, poprzez nabycie wskazanego narkotyku od innej osoby za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
o)w dniu 6 stycznia 2010 roku wŁ., uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ilości około 100 (sto) porcji, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej osobie za cenę około 1.200 (tysiąc dwieście) złotych, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
p)w dniu 10 stycznia 2010 roku wŁ., uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 5 (pięć) porcji, poprzez nabycie wskazanego narkotyku od innej osoby za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
r)w dniu 13 stycznia 2010 roku wŁ., uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 50 (pięćdziesiąt) porcji, poprzez zbycie wskazanego narkotyku innej osobie za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
s)w dniu 14 stycznia 2010 roku wŁ., uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany w ilości 2 (dwa) porcji, poprzez nabycie wskazanego narkotyku od innej osoby za nieustaloną cenę, z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży innym osobom,
przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 (pięć) lat po odbyciu co najmniej 6 (sześć) miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazanym za podobne przestępstwo umyślne:
wyrokiem Sądu Rejonowego w Łomży z dnia 27.09.2005 roku, sygn. II K 262/05, za przestępstwo zart. 279 § 1 k.k.na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od dnia 30.08.2007 roku do dnia 30.08.2008 roku,
wyrokiem Sądu Rejonowego w Łomży z dnia 11.04.2006 roku, sygn. II K 102/06, za przestępstwo zart. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179, poz. 1485 z późn. zm.) na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności i wyrokiem Sądu Rejonowego w Łomży z dnia 16.10.2006 roku, sygn., II K 150/06, za przestępstwa zart. 191 § 1 k.k.,art. 278 § 1 k.k.,280 § 1 k.k.,art. 282 k.k.na karę łączną 2 (dwóch) lat i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności, które to kary na podstawie wyroku łącznego Sądu Rejonowego w Łomży z dnia 29.08.2008 roku, sygn. II K 136/08 odbył w okresie od dnia 24.01.2006 roku do dnia 04.07.2006 roku, od dnia 20.07.2006 roku do dnia 03.08.2006 roku, od dnia 23.08.2006 roku do dnia 13.10.2006 roku, od dnia 14.09.2008 roku do dnia 20.02.2009 roku
tj. czynu wyczerpującego dyspozycjęart. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179, poz. 1485 z późn. zm.) w zw. zart. 12 k.k.w zw. zart. 65 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.
XXVII.w dniu 18 listopada 2009 roku wŁ.województwa(...), działając w ramach opisanej w punkcie XXV (dwudziestym piątym) zorganizowanej grupy przestępczej, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, czynił przygotowania do popełnienia przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, polegającego na uczestnictwie w obrocie znaczną ilością narkotyków, poprzez podjęcie działań mających doprowadzić do nabycia wspólnie z inną osobą środka odurzającego w postaci marihuany w ilości 1.000 (tysiąc) gramów za cenę 18.000 (osiemnaście tysięcy) złotych, tj. po 18 (osiemnaście) złotych za 1 (jeden) gram wskazanego narkotyku, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 (pięć) lat po odbyciu co najmniej 6 (sześć) miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazanym za podobne przestępstwo umyślne:
wyrokiem Sadu Rejonowego w Łomży z dnia 27.09.2005 roku, sygn. II K 262/05, za przestępstwo zart. 279 § 1 k.k.na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od dnia 30.08.2007 roku do dnia 30.08.2008 roku,
wyrokiem Sądu Rejonowego w Łomży z dnia 11.04.2006 roku, sygn. II K 102/06, za przestępstwo zart. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności i wyrokiem Sądu Rejonowego w Łomży z dnia 16.10.2006 roku, sygn. II K 150/06, za przestępstwa zart. 191 § 1 k.k.,art. 278 § 1 k.k.,art. 280 § 1 k.k.,art. 282 k.k.na karę łączną 2 (dwóch) lat i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności, które to kary na podstawie wyroku łącznego Sądu Rejonowego w Łomży z dnia 29.08.2008 roku, sygn. II K 136/08 odbył w okresie od dnia 24.01.2006 roku do dnia 04.07.2006 roku, od dnia 20.07.2006 roku do dnia 03.08.2006 roku, od dnia 23.08.2006 roku do dnia 13.10.2006 roku, od dnia 14.09.2008 roku do dnia 20.02.2009 roku, tj. czynu wyczerpującego dyspozycjęart. 57 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179, poz. 1485 z późn. zm. w zw. zart. 65 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.
XXVIII.w dniu 7 marca 2011 roku wŁ.województwa(...), działając wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w miejscu swojego zamieszkania posiadał 7 (siedem) porcji substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ilościach: 0,61 grama, 0,58 grama, 0,55 grama, 0,64 grama, 0,54 grama, 0,66 grama, 0,52 grama, tj. w ilości łącznej 4,1 (cztery 10/100) grama, czyniąc jednocześnie przygotowania do uczestnictwa w obrocie wskazanym narkotykiem, poprzez podjęcie działań w celu jego sprzedaży innym osobom za nieustaloną cenę,
przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 (pięć) lat po odbyciu co najmniej 6 (sześć) miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazanym za podobne przestępstwo umyślne:
wyrokiem Sądu Rejonowego w Łomży z dnia 27.09.2005 roku, sygn. II K 262/05,
za przestępstwo zart. 279 § 1 k.k.na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od dnia 30.08.2007 roku do dnia 30.08.2008 roku,
wyrokiem Sądu Rejonowego w Łomży z dnia 11.04.2006 roku, sygn. II K 102/06, za przestępstwo zart. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności i wyrokiem Sądu Rejonowego w Łomży z dnia 16.10.2006 roku, sygn. II K 150/06, za przestępstwa zart. 191 § 1 k.k.,art. 278 § 1 k.k.,art. 280 § 1 k.k.,art. 282 k.k.na karę łączną 2 (dwóch) lat i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności, które to kary na podstawie wyroku łącznego Sądu Rejonowego w Łomży z dnia 29.08.2008 roku, sygn. II K 136/08 odbył w okresie od dnia 24.01.2006 roku do dnia 04.07.2006 roku, od dnia 20.07.2006 roku do dnia 03.08.2006 roku, od dnia 23.08.2006 roku do dnia 13.10.2006 roku, od dnia 14.09.2008 roku do dnia 20.02.2009 roku, tj. czynu wyczerpującego dyspozycjęart. 62 ust. 1w zbiegu zart. 57 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(dz. U. Nr 179, poz. 1485 z późn. zm.) w zw. zart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 65 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 kk.
i za to:
za czyn z pkt XXV:
na podstawieart. 258§1 k.k.wymierzył oskarżonemuA. B.karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;
za czyn z pkt XXVI:
na podstawieart. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179, poz. 1485 z późn. zm.) - w brzmieniu obowiązującym do 9 grudnia 2011r. - w zw. zart. 65§1 k.k.w zw. zart. 64§2 k.k.w zw. zart. 4§1 k.k.wymierzył oskarżonemuA. B.karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 200 (dwustu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych;
na podstawieart. 45 § 1 k.k.orzekł wobec oskarżonegoA. B.środek karny przepadku kwoty 5.000 (pięć tysięcy) złotych jako równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa;
za czyn z pkt XXVII:
na podstawieart. 57 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179, poz. 1485 z późn. zm.) w zw. zart. 65§1 k.k.w zw. zart. 64§2 k.k.wymierzył oskarżonemuA. B.karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności
za czyn z pkt XXVIII:
na podstawieart. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179, poz. 1485 z późn. zm.) w zw. zart. 11§3 k.k.wymierzył oskarżonemuA. B.karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;
na podstawieart. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 roku, Nr 179, poz. 1485 z późn. zm.) orzekł przepadek dowodów rzeczowych w postaci siedmiu woreczków strunowych z zawartością substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, szczegółowo opisanych w Wykazie Dowodów Rzeczowych nr(...)poz. 223 (k. 1174-v);
na podstawieart. 85 k.k.,art. 86§1 k.k.w zw. zart.4§1 k.k.orzeczone wobec oskarżonegoA. B.za czyny z pkt XXV- XXVIII kary pozbawienia wolności połączył i jako karę łączną wymierzyłA. B.karę 2 (dwóch) lat i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;
na podstawieart. 63§1 k.k.na poczet orzeczonej wobec oskarżonegoA. B.kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie od 7 marca 2011r. do 22 marca 2012r. przy czym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;
zasądził od oskarżonegoA. B.na rzecz Skarbu Państwa kwotę 2.000 (dwóch) tysięcy złotych tytułem częściowego zwrotu kosztów sądowych; w pozostałym zakresie zwolnił oskarżonegoA. B.od ponoszenia kosztów sądowych.
zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw.M. S. (1)kwotę 8.265,60 zł (osiem tysięcy dwieście sześćdziesiąt pięć złotych sześćdziesiąt groszy) zawierającą podatek VAT w kwocie 1.545,60 (jeden tysiąc pięćset czterdzieści pięć złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem kosztów obrony oskarżonychM. J. (1)iM. J. (2)sprawowanej z urzędu;
zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw.M. L.kwotę 8.856 zł (osiem tysięcy osiemset pięćdziesiąt sześć) złotych zawierającą podatek VAT w kwocie 1.646 (jeden tysiąc sześćset czterdzieści sześć) złotych tytułem kosztów obrony oskarżonegoG. M.sprawowanej z urzędu;
Od powyższego wyroku apelacje wnieśli prokurator i obrońcy oskarżonych.
Obrońca oskarżonychK. M.iT. M.zaskarżyła powyższy wyrok w całości zarzucając mu:
I. Mającą istotny wpływ na treść wyroku obrazę przepisów postępowania, a mianowicie:
1. obrazęart.7 k.p.k.,art.5 § 2 k.p.k.,art.410 k.p.k.orazart.424 § 1 pkt 1 k.p.k.polegająca na częściowej i dowolnej analizie zgromadzonego materiału dowodowego, dokonanej z zupełnym pominięciem, a także zbagatelizowaniem przez Sąd meriti dowodów przemawiających bezsprzecznie na korzyść oskarżonych, a także rozstrzygnięcie pojawiających się w sprawie wątpliwości na ich niekorzyść oraz nienależytym uzasadnieniu przez Sąd tego, na jakich oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, przejawiającą się w szczególności:
a) bezkrytycznym obdarzeniu wiarą zeznań świadkaM. W.w całości i uznaniu ich za konsekwentne, rzeczowe, logiczne, a także obdarzone dużym stopniem szczegółowości, w sytuacji, gdy zeznania te są niespójne oraz niekonsekwentne w najbardziej istotnych elementach przede wszystkim dotyczących osób współdziałających ze świadkiem, którymi mieli być oskarżeniK.iT. M., odnośnie roliK. M.w kontaktach ze świadkiem, charakteru znajomości oskarżonych, zwłaszcza, że jak wynika z opinii psychologicznej świadek ma tendencje do kłamstwa, co zostało niewłaściwie ocenione przez Sąd I instancji w pisemnym uzasadnieniu orzeczenia;
b)niezasadnym przyznaniu waloru wiarygodności zeznaniom świadkaK. W.i oparciu istotnych ustaleń w sprawie o ich treść, zwłaszcza w zakresie rzekomego wewnątrzwspólnotowego nabycia – przewozu z Holandii do Polski środka odurzającego w postaci marihuany przez oskarżonychK. M.orazT. M., w sytuacji, gdy twierdzenia świadka są ogólnikowe, nie poparte żadnym innym dowodem, który można obiektywnie ocenić, a nadto świadek z uwagi na konflikt z oskarżonymi m.in.K. M.miał motyw, aby złożyć obciążające oskarżonych zeznania, które to okoliczności zostały poza zainteresowaniem Sądu I instancji;
c)niezasadne przyjęcie, że brak rozpoznania osoby oskarżonegoK. M.przez świadkaJ. Z.oraz świadkaM. Ł.wynikają z dążenia do odsunięcia od oskarżonego grożącej mu odpowiedzialności karnej, w sytuacji gdy świadkowie podczas składania zeznań przed Sądem pamiętali przebieg zdarzeń, w jakich brali udział i opisywali je, a także wskazywali osoby, z którymi współpracowali, stanowczo wskazując, że nie był to oskarżonyK. M.;
d) niesłusznym uznaniu opinii biegłego z zakresu slangu narkotykowego za fachową i nie budzącą zastrzeżeń, w sytuacji gdy zawiera wewnętrzne sprzeczności, a także brak jej stanowczości, a w konsekwencji błędne oparcie ustaleń w sprawie o jej treść, przy jednoczesnym zaniechaniu odniesienia się do powyższego w pisemnym uzasadnieniu orzeczenia;
2. obrazęart.170 § 1 pkt 2 i 5 k.p.k.poprzez nieuzasadnione oddalenie wniosku dowodowego o przesłuchanie świadkówR. S.orazM. S. (2)na okoliczności ich rozmów ze świadkiemK. W., który przekazywał im przyczyny złożenia przez niego obciążających zeznań w stosunku do oskarżonych m.in.K. M.iT. M.i uznania wniosku za zmierzający do przedłużenia postępowania, w sytuacji, gdy świadkowie przebywali w Areszcie Śledczym wL., a zatem nie było utrudnień związanych ze sprowadzeniem ich na rozprawę, tym bardziej, że dopuszczając dowód z przesłuchania biegłejC. S., Sąd I instancji wyznaczył kolejny termin rozprawy, zaś okoliczności na jakie mieli wskazać świadkowie mają istotne znaczenie dla oceny wiarygodności i prawdomówności świadkaK. W.;
3. obrazęart.201 k.p.k.w zw. zart.167 k.p.k.polegającą na niezasadnym uznaniu opinii biegłej psychologC. S.dotyczącej oceny staniu psychicznego świadkaM. W.za rzetelną i jasną, w sytuacji, gdy biegła oparła opinie tylko na własnych spostrzeżeniach i rozmowie ze świadkiem, nie przeprowadziła żadnych testów, które w sposób obiektywny mogłyby określić stan psychiczny świadka, a nadto wnioski opinii różnią się od opinii psychologiczno-psychiatrycznej przeprowadzonej w toku postępowania przygotowawczego;
4. obrazęart.167 k.p.k.iart.366 § 1 k.p.k.w zw. zart.192 § 2 k.p.k.poprzez niesłuszne nieuwzględnienie wniosku o przesłuchanie świadkaK. W.w obecności biegłego psychologa (k.1568v), w sytuacji gdy faktycznie istnieją wątpliwości co do zdolności świadka do postrzegania i odtwarzania spostrzeżeń, w szczególności z uwagi na to, że jego zeznania w tej sprawie są ogólnikowe i pobieżne, aK. W., jako osoba wielokrotnie skazywana za przestępstwa, w tym związane z obrotem narkotykami, miał dostęp do tego rodzaju substancji i nie można wykluczyć, że zażywał ich, a nadto miał motyw, aby niezgodnie z prawdą obciążyć oskarżonych m.in.K. M.iT. M.;
5. obrazęart.167 k.p.k.iart.366 § 1 k.p.k.w zw. zart.193 § 1 k.p.k.w zw. zart.6 k.p.k.poprzez niezasadne nieuwzględnienie wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii z zakresu fonoskopii dotyczących analizy głosu z nagrań w materiałach niejawnych m.in. o kryptonimach(...),(...)i oparcie się przez Sąd na subiektywnych spostrzeżeniach w zakresie rozpoznania głosu poszczególnych oskarżonych, w sytuacji, gdy oskarżonymi są braciaK.iT. M., ale również bracia bliźniacyM.iM. J. (2), a zatem głosy oskarżonych są bardzo podobne, a zwłaszcza nie jest możliwe, aby bez specjalistycznej opinii określić, która z osób oskarżonych prowadziła rozmowę, co jednocześnie ma istotne znaczenie dla określenia odpowiedzialności karnej oskarżonych i narusza prawo do obrony;
6. obrazęart.152 k.p.k.poprzez niezasadne nieuwzględnienie wniosku o sprostowanie protokołu rozprawy z dnia 8 marca 2012r. w zakresie zeznań świadkaM. W.strona 42 z protokołu rozprawy werset 3 od góry zapis protokołu „Według mnie oni coś tworzyli i trzymali się razem – (…)”, natomiast świadek zeznał „Według mnie oni trzymali się razem, bo byli kolegami z osiedla i nie wiem czy tworzyli grupę – (…)”, w sytuacji, gdy jak wynika również z pisemnej opinii biegłej psychologC. S., która dokonywała oceny zeznań świadka i przywoływała ich treść wynika na k.1726, żeM. W.zaprzeczył, aby oskarżeni tworzyli grupę przestępczą i stwierdził, że „braciaM., braciaJ.,S.i jeszcze jeden chłopak trzymali się razem”, co potwierdza zasadność złożonego wniosku o dokonanie sprostowania protokołu rozprawy;
7. obrazęart.424 § 1 pkt 1 i pkt 2 k.p.k.poprzez sporządzenie uzasadnienia wyroku w sposób uniemożliwiający pełne poznanie procesu myślowego towarzyszącego Sądowi przed wydaniem wyroku i dokonanie konstruktywnej kontroli instancyjnej prawidłowości wydanego rozstrzygnięcia, w szczególności przez:
- ograniczenie się w zasadzie do twierdzeń ogólnikowych i w zasadzie tożsamych sformułowań przy ocenie zeznań świadkówM. W.,K. W.,J. Z.iK. K. (1), brak wyjaśnienia pojawiających się w ich zeznaniach niejasności i sprzeczności, a jedynie ogólnikowe powołanie się na występujące nieścisłości, przy nadmiernym skoncentrowaniu się na podkreśleniu wiarygodności świadków;
- zaniechanie wyjaśnienia przez Sąd przyczyn zastosowania w zakresie czynów przypisanych w pkt II, III , IV i V oskarżonemuK. M.oraz w zakresie czynów przypisanych w punkcie XIX, XX, XXI oskarżonemuT. M.ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii, a nieustawy o przeciwdziałaniu narkomaniiw brzmieniu obowiązującym po dniu 1 kwietnia 2011r.
II. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na jego treść polegający na:
1) niewłaściwym ustaleniu, że oskarżonyK. M.w okresie od sierpnia 2008r. do 18 lipca 2009r. oraz od 1 grudnia 2009r. do 15 października 2010r. kierował zorganizowaną grupą przestępczą, w sytuacji gdy prawidłowa, obiektywna i szczegółowa ocena zgromadzonego materiału dowodowego wskazuje, że w okolicznościach niniejszej sprawy brak jest dowodów na istnienie w ogóle grupy przestępczej, lecz wskazuje na relacje koleżeńskie między oskarżonymi, a nadto brak jest dowodów na przyjęcie, wbrew konstatacji Sądu I instancji, że oskarżonyK. M.miał pełnić rolę przywódcy i kierować grupą w rozumieniuart.258 § 3 k.k.,
2) niezasadnym przyjęciu, że oskarżonyT. M.działał w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, w sytuacji gdy analiza zgromadzonego materiału dowodowego wskazuje, że brak jest podstaw do uznania, że swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa określonego treściąart.258 § 1 k.k., bowiem utrzymywał relacje rodzinne i koleżeńskie ze współoskarżonymi,
3) błędnym ustaleniu, że oskarżonyK. M.iT. M.wyjeżdżali do Holandii z zamiarem przywozu narkotyków, w sytuacji gdy jedynieK. M.wyjeżdżał doE., lecz w celu zakupu samochodów;
III. Rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonymK. M.iT. M.za zarzucane im czyny, wyrażającą się w:
- niedostatecznym uwzględnieniu właściwości i warunków osobistych oskarżonych, ich sposobu życia przed postawieniem zarzutów będących przedmiotem niniejszego postępowania, a także ich aktualnej sytuacji rodzinnej i życiowej, zwłaszcza podejmowania zatrudnienia oraz kontynuowania nauki,
- nienależytym uwzględnieniu okoliczności łagodzących w postaci uprzedniej niekaralności oskarżonegoK. M., ale także ich młodego wieku, a także długotrwałego, gdyż w stosunku doK. M.jest to okres przekraczający 4 lata, pobytu w warunkach aresztu śledczego i pozytywnie przebiegającego procesu resocjalizacji, co powoduje, że kara wymierzona w niższym wymiarze spełniłaby cele zapobiegawcze i wychowawcze, zarówno w zakresie kary pozbawienia wolności, jak i kary grzywny.
W konkluzji wnosiła o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Zamościu do ponownego rozpoznania.
Obrońca oskarżonychM. J. (1)iM. J. (2)zaskarżyła wyrok w części dotyczącej oskarżonych w całości.
Na podstawieart.438 pkt 2 i 3 k.p.k.zarzuciła:
1. obrazę przepisów postępowania mająca wpływ na jego treść, a mianowicieart.4 k.p.k.,5 § 2 k.p.k.,art.7 k.p.k., statuujących zasadę obiektywizmu, zasadę domniemania niewinności, zasadę in dubio pro reo oraz zasadę swobodnej oceny dowodów –art.410 k.p.k.orazart.424 § 1 pkt 1 k.p.k.poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, oparcie wyroku na dowodach niekorzystnych dla oskarżonych przy braku uwzględnienia dowodów korzystnych dla oskarżonychJ., oraz nie uwzględnienie nie dających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonych, co w rezultacie skutkowało błędnymi ustaleniami faktycznymi przyjętymi za podstawę wyroku, ponadto naruszono przytoczone przepisy postępowania poprzez:
- dowolną a nie swobodną ocenę materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w szczególności co do świadomości i zamiaru oskarżonychM.iM. J. (2)uczestnictwa w zorganizowanej grupie przestępczej i popełnienia w jej ramach przestępstw,
-dowolną a nie swobodną ocenę zeznań świadków, które mające charakter pomówień i składane w warunkachart.60 § 3 k.k.powinny być poddane wnikliwej i skrupulatnej ocenie co do prawdziwości zawartych w nich twierdzeń i okoliczności;
2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku mający wpływ na jego treść, a polegający na dokonaniu przez Sąd błędnych ustaleń w zakresie oceny działań oskarżonych poprzez dowolne ustalenie, żeM. J. (2)iM. J. (1)działali w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu podejmowanie działań przestępczych wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii polegających przede wszystkim na wewnątrzwspólnotowym nabyciu – przywozie z terenu Holandii do Polski znacznych ilości środków odurzających w postaci marihuany, wprowadzeniu – już na terenie Polski – do obrotu oraz uczestnictwie w obrocie znaczną ilością środków odurzających i substancji psychotropowych oraz organizowanie siatki dystrybutorów narkotyków, podczas gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego prowadzi do wniosków przeciwnych;
3. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku mający wpływ na jego treść, a polegający na błędnym ustaleniu, że oskarżonyM. J. (1)popełnił czyny przypisane mu w pkt VI, VII, VIII, IX, X, XI, XII, XIII wyroku w sytuacji gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego prowadzi do wniosków przeciwnych,
4. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku mający wpływ na jego treść, a polegający na błędnym ustaleniu, że oskarżonyM. J. (2)popełnił czyny przypisane mu w pkt XIV, XV, XVI, XVII wyroku w sytuacji gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego prowadzi do wniosków przeciwnych.
Wskazując na powyższe wnosiła o:
- zmianę wyroku przez uniewinnienie oskarżonychM. J. (1)iM. J. (2)od zarzucanych im czynów, ewentualnie
- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Zamościu do ponownego rozpoznania.
Obrońca oskarżonegoA. B.zaskarżył powyższy wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze i zarzucił:
I. rażącą niewspółmierność kary, wyrażającą się w wymierzeniu bezwzględnej kary dwóch lat i ośmiu miesięcy pozbawienia wolności oskarżonemu, który przyznał się do winy, którego rola w przestępstwie, popełnionym we współdziałaniu z innymi osobami, była podrzędna i wobec którego wymierzenie tak surowej kary jest niewspółmierne do jego przestępczej roli, a nadto nie może odegrać właściwej roli w procesie resocjalizacji oskarżonego.
Podnosząc powyższy zarzut wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez znaczne złagodzenie kary pozbawienia wolności, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
Obrońca oskarżonegoG. M.zaskarżyła powyższy wyrok w całości i zarzuciła:
1. obrazę przepisów postepowania mającą wpływ na jego treść, a mianowicieart.4 k.p.k.,art. 5 § 2 k.p.k.,art.7 k.p.k.,art.410 k.p.k.,art.424 § 1 k.p.k.poprzez przyjęcie, przekraczające swobodną ocenę dowodów, z naruszeniem zasady domniemania niewinności, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje, iż oskarżonyG. M.dopuścił się zarzuconych mu czynów, poczynienie ustaleń na podstawie fragmentów materiału dowodowego (zeznań świadkówM. W.,J. G.orazK. W.) wyłącznie niekorzystnych dla oskarżonego bez należytego uzasadnienia stanowiska w tym zakresie, bez przeprowadzenia wnikliwej i wszechstronnej oceny dowodów co w konsekwencji doprowadziło do rażącego niesłusznego wniosku, że oskarżonyG. M.popełnił przypisane jemu przestępstwa, podczas gdy prawidłowa analiza dowodów zgromadzonych w sprawie w szczególności wyjaśnieniaK. M.,T. M.,M. J. (1),M. J. (2),A. B.oraz wyjaśnienia oskarżonego prowadzą do wniosku, iż oskarżony nie popełnił zarzucanych mu czynów.
2.błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku mający wpływ na jego treść, a polegający na dokonaniu przez Sąd błędnych ustaleń w zakresie oceny działań oskarżonegoG. M.poprzez dowolne ustalenie, że wymieniony działał w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu podejmowanie działań przestępczych wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii polegających przede wszystkim na wewnątrzwspólnotowym nabyciu – przywozie z terenu Holandii do Polski znacznych ilości środków odurzających w postaci marihuany, wprowadzeniu – już na terenie Polski – do obrotu oraz uczestnictwie w obrocie znaczną ilością środków odurzających i substancji psychotropowych oraz organizowanie siatki dystrybutorów narkotyków, podczas gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego prowadzi do wniosków przeciwnych.
Wskazując na powyższe wniosła:
o zmianę wyroku przez uniewinnienie oskarżonegoG. M.od zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Zamościu do ponownego rozpoznania.
Prokuratorzaskarżył powyższy wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze, środkach karnych oraz w części dotyczącej rozstrzygnięcia o kosztach postępowania na niekorzyść oskarżonychK. M.,M. J. (1),M. J. (2),T. M.iG. M..
Wyrokowi zarzucił:
1. rażącą niewspółmierność kar jednostkowych pozbawienia wolności i grzywny wymierzonych oskarżonym:K. M.(pkt I, II, III, IV, V),M. J. (1)(pkt VI, VII, VIII, IX),M. J. (2)(pkt XIV, XV, XVI, XVII),T. M.(pkt XVIII, XIX, XX, XXI) iG. M.(pkt XXII, XXIII), co wynika z niedostatecznego uwzględnienia przez Sąd Okręgowy w Zamościu znacznego stopnia społecznej szkodliwości popełnionych przez oskarżonych czynów, stopnia ich zawinienia oraz okoliczności ich obciążających, w szczególności: sposobu działania oskarżonych, którzy dopuścili się przestępstw w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, działania w sposób umyślny i zaplanowany, w zamiarze bezpośrednim (kierunkowym), a w odniesieniu doK. M.kierowania tą grupą; uczynieniu sobie z popełnienia przestępstw stałego źródła dochodu i uzyskaniu znacznych korzyści majątkowych; wielokrotność działań przestępczych oraz ilość środków odurzających i substancji psychotropowych będących przedmiotem przestępstw, która to ilość jawi się jako znaczna; profesjonalnego i zaplanowanego charakteru działalności przestępczej w odniesieniu do przestępstw wbrew ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii; rozmiaru wyrządzonej i grożącej szkody; w odniesieniu doM. J. (1), w zakresie czynu zart.286 § 1 k.k.rodzaju i charakteru naruszonych dóbr, tj. przestępstwa przeciwko mieniu oraz rozmiaru wyrządzonej szkody – ponad 40 tysięcy złotych, jak i sposobu i okoliczności popełnienia czynu – dokonania oszustwa w związku z obrotem narkotykami, zaś w zakresie czynu zart.229 § 3 k.k.– popełnienia przestępstwa przeciwko działalności państwowej, rozmiaru wyrządzonej i grożącej szkody tj. możliwości uzyskania nielegalnych kontaktów celem wpływu na toczące się postępowanie jak i sposobu i okoliczności popełnienia przestępstwa tj. w warunkach izolacji więziennej; uprzedniej karalności oskarżonych; jak również przyznania nadmiernego znaczenia okolicznościom łagodzącym w postaci pozytywnych opinii wobec oskarżonych w miejscach ich zamieszkania, w wyniku czego orzeczone w stosunku do oskarżonych kary pozbawienia wolności i kary grzywny są rażąco łagodne i nie odpowiadają dyrektywom sądowego wymiaru kary, w związku z czym nie są w stanie spełniać celów wychowawczych i prewencyjnych wobec oskarżonych ani też realizować potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.
2. rażącą niewspółmierność kar łącznych pozbawienia wolności poprzez wymierzenie: oskarżonemuK. M.8 (osiem) lat pozbawienia wolności, oskarżonemuM. J. (1)8 (osiem) lat pozbawienia wolności, oskarżonemuM. J. (2)5 (pięć) lat i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności, oskarżonemuT. M.5(pięć) lat i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności i oskarżonemuG. M.3( trzech) lat i 6 (sześć)miesięcy pozbawienia wolności, co wynika z niedostatecznego uwzględnienia przez Sąd Okręgowy w Zamościu warunków osobistych sprawców, celów zapobiegawczych i wychowawczych, które to okoliczności przemawiają za wymierzeniem oskarżonym zdecydowanie surowszych kar, a co sprawia, że orzeczone kary łączne nie spełniają w żaden sposób zadań w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej.
3. niesłuszne niezastosowanie wobec oskarżonychK. M.(pkt II, III, IV, V),M. J. (1)(pkt VII, VIII, IX),M. J. (2)(pkt XV, XVI, XVII),T. M.(pkt XIX, XX, XXI) iG. M.(pkt XXIII) środka karnego w postaci nawiązki na cele zapobiegania i zwalczania narkomanii, na podstawieart.70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii, podczas gdy charakter i okoliczności popełnionych przestępstw, ilość środków odurzających i substancji psychotropowych będących przedmiotem przestępstw świadczy, że w następstwie działań oskarżonych doszło do pogłębienia zjawiska narkomanii, co uzasadnia konieczność ich partycypacji w kosztach leczenia osób, które popadły w nałóg oraz w kosztach profilaktyki antynarkotykowej, a ponadto właściwości oskarżonych, ich sposób życia i zachowanie się po popełnieniu przestępstw przemawiają za koniecznością zmultiplikowania działań zapobiegawczych i wychowawczych wobec nich.
4. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, a toart.624 § 1 k.p.k.poprzez częściowe zwolnienie oskarżonychK. M.,M. J. (1),M. J. (2),T. M.iG. M.od ponoszenia kosztów postępowania w wyniku błędnego uznania przez Sąd, że ich pełne zasądzenie stanowić będzie nadmierne obciążenie, podczas gdy brak jest podstaw do uznania, że uiszczenie kosztów postępowania w całości byłoby dla oskarżonych zbyt uciążliwe ze względu na sytuację majątkową oraz rodzinną, bądź aby przemawiały za tym względy słuszności.
Podnosząc powyższe zarzuty wniósł o zmianę wyroku poprzez:
1. wymierzenie wobec oskarżonegoK. M.: za przestępstwo zart.258 § 3 k.k.(pkt I aktu oskarżenia) kary 5 lat pozbawienia wolności; za przestępstwo zart.55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz.U. z 2005r., Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w zbiegu zart.13 § 1 k.k.w związku zart.55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz.U. z 2005r., Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w zw. zart.11 § 2 k.k.w zw. zart.12 k.k.w zw. zart.65 § 1 k.k.(pkt II aktu oskarżenia) kary grzywny 360 stawek dziennych po 10 złotych, kary 11 lat pozbawienia wolności, na podstawieart.70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiorzeczenie środka karnego w postaci nawiązki na cele zapobiegania i zwalczania narkomanii w kwocie 50000 złotych; za przestępstwo zart.56 ust. 3w zb. zart.62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart.11 § 2 k.k.w zw. zart.12 k.k.w zw. zart.65 § 1k.k. (pkt III aktu oskarżenia) kary grzywny 360 stawek dziennych po 10 złotych, kary 8 lat pozbawienia wolności, na podstawieart.70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiorzeczenie środka karnego w postaci nawiązki na cele zapobiegania i zwalczania narkomanii w kwocie 50000 złotych; za przestępstwo zart.56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart.12 k.k.w zw. zart.65 § 1 k.k.(pkt IV aktu oskarżenia) kary grzywny 360 stawek dziennych po 10 złotych, kary 6 lat pozbawienia wolności, na podstawieart.70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiorzeczenie środka karnego w postaci nawiązki na cele zapobiegania i zwalczania narkomanii w kwocie 20000 złotych; za przestępstwo zart.57 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart.12 k.k.w zw. zart.65 § 1 k.k.(pkt V aktu oskarżenia) kary 2 lata pozbawienia wolności, na podstawieart.70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiorzeczenie środka karnego w postaci nawiązki na cele zapobiegania i zwalczania narkomanii w kwocie 2000 złotych. Jednocześnie wnosił o wymierzenie wobec oskarżonegoK. M.kary łącznej w wymiarze 13 (trzynaście) lat pozbawienia wolności oraz zasądzenie kosztów postępowania w całości.
2. wymierzenie wobec oskarżonegoM. J. (1): za przestępstwo zart.258 § 1 k.k.(pkt VI aktu oskarżenia) kary 3 lat pozbawienia wolności; za przestępstwo zart.55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart.12 k.k.w zw. zart.65 § 1 k.k.(pkt VII aktu oskarżenia) kary grzywny 360 stawek dziennych po 10 złotych, kary 8 lat pozbawienia wolności, na podstawieart.70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiorzeczenie środka karnego w postaci nawiązki na cele zapobiegania i zwalczania narkomanii w kwocie 20000 złotych; za przestępstwo zart.56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart.12 k.k.w zw. zart.65 § 1 k.k.(pkt VIII aktu oskarżenia) kary grzywny 360 stawek dziennych po 10 złotych, kary 10 lat pozbawienia wolności, na podstawieart.70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiorzeczenie środka karnego w postaci nawiązki na cele zapobiegania i zwalczania narkomanii w kwocie 50000 złotych; za przestępstwo zart.62 ust. 2w zb. zart.57 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart.11 § 2 k.k.w zw. zart.12 k.k.w zw. zart.65 § 1 k.k.(pkt IX aktu oskarżenia) kary 6 lat pozbawienia wolności, na podstawieart.70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiorzeczenie środka karnego w postaci nawiązki na cele zapobiegania i zwalczania narkomanii w kwocie 30000 złotych. Jednocześnie wnosił o wymierzenie wobec oskarżonegoM. J. (1)kary łącznej w wymiarze 13 (trzynaście) lat pozbawienia wolności oraz zasądzenie kosztów postępowania w całości.
3. wymierzenie wobec oskarżonegoM. J. (2): za przestępstwo zart.258 § 1 k.k.(pkt XIV aktu oskarżenia) kary 3 lat pozbawienia wolności; za przestępstwo zart.55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart. 12 k.k.w zw. zart.65 § 1 k.k.(pkt XV aktu oskarżenia) kary grzywny 360 stawek dziennych po 10 złotych, kary 8 lat pozbawienia wolności, na podstawieart.70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiorzeczenie środka karnego w postaci nawiązki na cele zapobiegania i zwalczania narkomanii w kwocie 20000 złotych; za przestępstwo zart.56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart.12 k.k.w zw. zart.65 § 1 k.k.(pkt XVI aktu oskarżenia) kary grzywny 360 stawek dziennych po 10 złotych, kary 7 lat pozbawienia wolności, na podstawieart.70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiorzeczenie środka karnego w postaci nawiązki na cele zapobiegania i zwalczania narkomanii w kwocie 30000 złotych; za przestępstwo zart.62 ust. 2w zb. zart.57 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart.11 § 2 k.k.w zw. zart.12 k.k.w zw. zart.65 § 1 k.k.(pkt XVII aktu oskarżenia) kary 4 lat pozbawienia wolności, na podstawieart.70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiorzeczenie środka karnego w postaci nawiązki na cele zapobiegania i zwalczania narkomanii w kwocie 20000 złotych. Jednocześnie wnosił o wymierzenie wobec oskarżonegoM. J. (2)kary łącznej w wymiarze 10 (dziesięć) lat pozbawienia wolności oraz zasądzenie kosztów postępowania w całości.
4. wymierzenie wobec oskarżonegoT. M.: za przestępstwo zart.258 § 1 k.k.(pkt XVIII aktu oskarżenia) kary 3 lat pozbawienia wolności; za przestępstwo zart.55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart.65 § 1 k.k.(pkt XIX aktu oskarżenia) kary grzywny 360 stawek dziennych po 10 złotych, kary 6 lat pozbawienia wolności, na podstawieart.70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiorzeczenie środka karnego w postaci nawiązki na cele zapobiegania i zwalczania narkomanii w kwocie 20000 złotych; za przestępstwo zart.56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart.65 § 1 k.k.(pkt XX aktu oskarżenia) kary grzywny 360 stawek dziennych po 10 złotych, kary 5 lat pozbawienia wolności, na podstawieart.70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiorzeczenie środka karnego w postaci nawiązki na cele zapobiegania i zwalczania narkomanii w kwocie 20000 złotych; za przestępstwo zart.56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart.65 §1 k.k.(pkt XXI aktu oskarżenia) kary grzywny 200 stawek dziennych po 10 złotych, kary 3 lat pozbawienia wolności, na podstawieart.70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiorzeczenie środka karnego w postaci nawiązki na cele zapobiegania i zwalczania narkomanii w kwocie 2000 złotych. Jednocześnie wnosił o wymierzenie wobec oskarżonegoT. M.kary łącznej w wymiarze 10 (dziesięć) lat pozbawienia wolności oraz zasądzenie kosztów postępowania w całości.
5. wymierzenie wobec oskarżonegoG. M.: za przestępstwo zart.258 § 1 k.k.(pkt XXII aktu oskarżenia) kary 3 lat pozbawienia wolności; za przestępstwo zart.56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart.12 k.k.w zw. zart.65 § 1 k.k.(pkt XXIII aktu oskarżenia) kary grzywny 540 stawek dziennych po 10 złotych, kary 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, na podstawieart.70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiorzeczenie środka karnego w postaci nawiązki na cele zapobiegania i zwalczania narkomanii w kwocie 10000 złotych. Jednocześnie wnosił o wymierzenie wobec oskarżonegoG. M.kary łącznej w wymiarze 6 (sześć) lat pozbawienia wolności oraz zasądzenie kosztów postępowania w całości.
Sąd Apelacyjny w Lublinie zważył, co następuje:wszystkie apelacje są niezasadne i to w stopniu oczywistym. Z uwagi na treśćart. 452§2 k.p.k.motywy pisemne sądu odwoławczego będą odnosić się wyłącznie do środków odwoławczych wywiedzionych przez obrońców oskarżonychK. M.,T. M.,M. J. (1),M. J. (2)orazA. B., albowiem tylko te strony złożyły w tym przedmiocie stosowny wniosek.
Odnośnie apelacji obrońców oskarżonychK. M.,T. M.,M. J. (1)iM. J. (2):
Przystępując do ocenyapelacji obrońców oskarżonychK. M.,T. M.,M. J. (1)iM. J. (2), w celu zachowania przejrzystości wywodów i uniknięcia powtórzeń, Sąd Apelacyjny w pierwszej kolejności odniesie się do tych zarzutów, które są w nich tożsame. W dalszej części swego uzasadnienia zajmie się natomiast tymi wszystkimi kwestiami, które są charakterystyczne dla poszczególnych apelacji (w tym zakresie każda z nich zostanie omówiona oddzielnie).
Wydaje się, iż dokładne omówienie powodów uznania wniesionych w sprawie apelacji za bezzasadne w stopniu oczywistym winno poprzedzać spostrzeżenie natury ogólnej – tak dotyczące istoty oraz funkcji postępowania odwoławczego, jak też warunków uznania, w tymże postępowaniu, skuteczności podniesionych w apelacjach zarzutów: obrazy przepisów prawa procesowego i błędu w ustaleniach faktycznych, a więc tych, które tu są podnoszone.
Rola sądu odwoławczego sprowadza się przede wszystkim do skontrolowania prawidłowości orzeczenia sądu I instancji, a tę umożliwiają pisemne motywy orzeczenia. Z tego też powodu Sąd Apelacyjny w pierwszej kolejności odniesie się do zarzutów obrazyart. 424§1 k.p.k., zawartych w omawianych tu apelacjach (zarzut zpkt I ppkt 1apelacji obrońcy oskarżonychM.i zpkt 1apelacji obrońcy oskarżonychJ.). Wypada skonstatować, że uzasadnienie sądu okręgowego, w tym jegoczęść niejawna, jest kompletne i przedstawia w sposób jasny, logiczny i wysoce uporządkowany, proces dojścia tego sądu do prawdziwych ustaleń faktycznych. Dokonana ocena dowodów jest wszechstronna, wsparta racjonalnymi argumentami, wyprowadzone wnioski, stanowiące rekonstrukcję ustalonych faktów, są stanowcze, mają rzetelną podstawę w dowodach uznanych za wiarygodne. Czytelna i przekonująca jest także ta część wywodów, która odnosi się do subsumpcji przypisanych oskarżonym zachowań pod konkretne przepisy prawa. Dodać przy tym wypada, że wadliwość uzasadnienia niewątpliwie może utrudniać możliwość należytego przeprowadzenia kontroli instancyjnej, to do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania mogą prowadzić tylko i wyłącznie takie jego niedostatki, z powodu których sąd odwoławczy nie może ustosunkować się do zarzutów i wniosków apelacji. W niniejszej sprawie taka sytuacja w ogóle nie występuje. Lektura szczegółowych, a przy tym wyjątkowo czytelnych, pisemnych motywów zaskarżonego orzeczenia, w konfrontacji z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, który wprawdzie jest obszerny, ale ma prostą i w zasadzie jednoznaczną wymowę, a zatem nie jest nazbyt skomplikowany do oceny i rekonstrukcji na jego podstawie przebiegu wypadków, pozwala na pełną aprobatę zapadłego rozstrzygnięcia.
Obrońcy wymienionych oskarżonych, w ramach zarzutu obrazyart. 7 i 410 k.p.k., zarzucają sądowi I instancji nienależyte rozważenie i ocenienie wyjaśnień oskarżonych i nieuprawnione przeciwstawienie im zeznańM. W.iK. W., mających w niniejszej sprawie status świadków, których relacje stanowiły główną podstawę poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych. Wywodzą, że w efekcie tych uchybień doszło do poczynienia wadliwych ustaleń faktycznych, w tym zwłaszcza do bezpodstawnego ustalenia istnienia zorganizowanej grupy przestępczej i przypisania poszczególnym oskarżonym brania w niej udziału.
Przedstawione na poparcie tego zarzutu racje nie zyskały tymczasem aprobaty sądu apelacyjnego. Należy podkreślić, że sąd I instancji, obdarzając wiarą depozycje złożone przez te osoby postąpił zgodnie z zasadami logiki, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Bacząc na konsekwencję, szczegółowość tych relacji, nadto okoliczność, że miały one wsparcie w innych dowodach, t.j. wyciągu z konta bankowegoK. M.z wykazem transakcji, dowodach osobowych w postaci zeznań świadkówJ. Z.,K. K. (1),M. Ł.,J. G.,P. K.,T. S.,J. S. (1),P. W., wreszcie z zapisem kontroli operacyjnej, stanowisko tegoż sądu w omawianym zakresie jest prawidłowe. Podkreślić wypada, żeM. W.iK. W.to osoby dorosłe, o prawidłowo funkcjonującym intelekcie, zorientowane w miejscu, czasie i charakterze podejmowanych z ich udziałem czynności i odpowiednio pouczone o przysługujących im uprawnieniach, nie jest więc możliwe wnioskowanie, iż przedstawiając w sposób nader szczegółowy swój, oraz innych osób, udział w szeroko pojmowanym procederze narkotykowym, nie wiedzieli co mówią, kreowali, na „życzenie” organów ścigania nieistniejącą rzeczywistość, czy też, kierując się własnym partykularnym interesem, przypisywali sprzeczne z obowiązującym porządkiem prawnym zachowania innym osobom, w tym oskarżonym, mimo, że nie miały one miejsca. Oceniając te dowody należy kierować się też niezbędnym realizmem i mieć na uwadze okoliczność, że osoba, która przyznała się do tak wielu sprzecznych z przepisami prawa zachowań nie byłaby w stanie ich tak szczegółowo opisać, jak ma to miejsce w realiach dowodowych tej sprawy, gdyby w nich rzeczywiście nie uczestniczyła. W tych warunkach uprawnione jest stanowisko sądu I instancji o nadaniu tym dowodom osobowym przymiotu wiarygodności. Kolejne argumenty przemawiające za trafnością tej oceny zostaną przedstawione w dalszej części uzasadnienia.
Trafne stanowisko zajął sąd I instancji także w zakresie oceny wiarygodności złożonych wyjaśnień przez oskarżonych, przyjmując, że są instrumentalne, obliczone na negację wszystkich dowodów wskazujących na ich winę. Zauważyć wypada, żeK. M., jakkolwiek kategorycznie dystansował się od stawianych mu zarzutów, to jednak w toku jednego z przesłuchań przyznał fakt zbytu marihuanyK. K. (1)iJ. Z.(k. 735-736, 746-747), nie negował także znajomości zK. W.i 3-krotnego wyjazdu do Holandii, aczkolwiek utrzymywał, że ich celem był zakup samochodów (k. 1575-1578). Już ta okoliczność stanowi swoisty punkt zaczepienia do formułowania wniosku o minimalizowaniu zakresu swej działalności przestępczej, jak też próbie nadania zagranicznym wyjazdom pozoru legalności, co wobec treści zeznań świadkówM. W.,K. W.,K. K. (1),J. Z.oraz materiałów zabezpieczonych w toku kontroli operacyjnej, pozwala na konstatację, że nie przyznając się do winy, rozmija się z prawdą.
Nie nasuwa zastrzeżeń dyskwalifikacja wyjaśnień złożonych przezT. M.. Również ten oskarżony co do zasady kwestionował swoją winę, zaś przyznając fakt uczestniczenia w spotkaniu brata zK. W.utrzymywał, że nie znał jej przedmiotu, nie negował też faktu, że był obecny podczas informowania tego świadka przezM. J. (1), żeK. M.został zatrzymany przez organy ścigania (k.1578). Powyższe wskazuje, że przyznawał byt niektórych zdarzeń podawanych przezK. W., choć nadawał im inne znaczenie. Powyższe obrazuje, że fakty podawane przez świadka nie były nawet dla oskarżonego „totalną abstrakcją”, co również stanowi argument za ich prawdziwością.
Także krytycznie należy odnieść się do sformułowanego w pkt 1 apelacji obrońcy oskarżonychM.iM. J. (2)zarzutu, jakoby doszło do naruszeniaart. 7 k.p.k., przy ocenie wiarygodności złożonych przez tych oskarżonych wyjaśnień. Słusznie sąd I instancji odmówił im wiary, albowiem pozostają w sprzeczności z wymową dowodów oskarżenia. Co doM. J. (1)należy zauważyć, że wymieniony oskarżony pierwotnie przyznał się do zarzucanego mu przestępstwa oszustwa (k. 274, 309), nie negował też bytu zdarzenia z 25 grudnia 2010 r., objętego zarzutem z pkt XIII (art. 229§3 k.k.), choć utrzymywał, że rozmowa z funkcjonariuszem służby więziennej miała konwencję żartu (k. 309-310), jak też swych wyjazdów do Holandii, zapewniając jednak, że chodziło tu o zakup samochodów (k. 1578v-1579v). Przyznanie określonych faktów stanowi istotny argument do stwierdzenia, że dowody z których wynika szczegółowy i rzeczywisty przebieg tych, jak i innych zdarzeń z jego udziałem, polegają na prawdzie, że nie są wykreowane przez osoby, które z takich, czy innych powodów chciałyby temu sprawcy zaszkodzić. Podobnie rzecz się ma z negacją wyjaśnień złożonych przezM. J. (2). Naiwnością dotknięty jest zaś zwłaszcza ten ich fragment, gdzie utrzymuje, że zabezpieczone wK.Nowych narkotyki znalazł w lesie (k. 66-67, 148-149), by w dalszym postępowaniu w ogóle zanegować oskarżenie o posiadaniu, wespół z bratem, tych środków odurzających. Słusznie postąpił zatem sąd I instancji odmawiając temu oskarżonemu wiary, wszędzie tam, gdzie negował on swoją winę.
Wspólnym dla obu tu omawianych apelacji jest zarzut błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie przynależności oskarżonychT. M.,M. J. (2)iM. J. (1)do zorganizowanej grupy przestępczej, kierowanej przezK. M.i podejmowania poszczególnych działań przestępczych w ramach takiej właśnie grupy. Jakkolwiek oskarżeni, formalnie rzecz biorąc, negowali te okoliczności, jednakże o trafności tychże ustaleń świadczy wymowa zeznań wskazanych wyżej świadków, przedstawiająca szczegóły przestępczego procederu będącego ich, i innych osób, udziałem, nadto treść zarejestrowanych rozmów telefonicznych, stanowiąca materiał niejawny niniejszej sprawy. Obojętne dla ustalenia tej kwestii jest natomiast stanowisko oskarżonych w tym przedmiocie wyrażone w postępowaniu, na które powołują się skarżący obrońcy. Sprowadza się ono w zasadzie do prostej negacji zasadności stawianego im zarzutu zart. 258§1 k.k.(wobecK. M.zart. 258§3 k.k.) i zaprzeczaniu by poszczególne, sprzeczne z przepisami prawa, zachowania były podejmowanie w ramach „tzw. zorganizowanej grupy”. Rzecz jednak w tym, że to do sądu, a nie do oskarżonych, czy ich obrońców należy ocena, czy poziom zorganizowania osób, podejmujących się wspólnego popełnienia przestępstwa (przestępstw) nosi takie cechy, które wskazują na byt i realizację znamion występku zart. 258 kk. Okoliczność, że oskarżeni, czy osoby mające w tej sprawie status świadków, negowali ten fakt, dla prawidłowości poczynionych przez sąd I instancji ustaleń faktycznych w tej części, pozostaje bez jakiegokolwiek znaczenia.
Kontynuując rozważania odnośnie tej kwestii podnieść należy, że tożsamość rodzajowa podniesionych zarzutów, tudzież podobieństwo ich motywacji, nie tylko pozwala na ich wspólne w tym miejscu omówienie, lecz do tego wręcz obliguje, z uwagi na konieczność dostrzeżenia powiązań pomiędzy poszczególnymi oskarżonymi w przypisanej im działalności przestępczej, których ustalenie, dla prawidłowego bytu i zakresu ich odpowiedzialności, wymaga właśnie kompleksowej oceny. Dostrzeżenie działalności jednego oskarżonego w kontekście zachowań innych jest tu niezwykle istotne. Właśnie ignorowanie tych zależności jest podstawowym błędem omawianych tu apelacji. Obrońcy, zdaje się celowo, pomijają okoliczność, że omawiana działalność przestępcza wymagała współdziałania wielu osób, wykonujących przydzielone im zadania, stanowiące poszczególne, niezbędne etapy w drodze do osiągnięcia zamierzonego celu, tj. wprowadzenia do obrotu na rynku polskim pozyskanych nielegalnie narkotyków. Oskarżeni mieli pełną świadomość tego, że podejmowane przez nich czynności sprawcze (wewnątrzwspólnotowe nabycie narkotyków, ich przerzut na rynek polski, następnie wprowadzenie ich do obrotu, dzięki zaufanym dystrybutorom, by w finalnym efekcie trafiły one do bezpośredniego konsumenta i by tym samym możliwe było osiągnięcie, przez każdą osobę uczestniczącą w jakiejkolwiek fazie tego procederu, oczekiwanego i zamierzonego zysku), nie miały stricte samodzielnego bytu, lecz stanowiły niezbędne uzupełnienie przestępczych zachowań innych osób.
Nie mają zatem racji skarżący gdy wyrażają pogląd, że sąd I instancji dochodząc do prawdziwych ustaleń faktycznych wyciągnął błędne wnioski co do udziału wszystkich oskarżonych w zorganizowanej grupie mającej na celu dokonanie przestępstw narkotykowych. Skarżący obrońcy zdają się nie zauważać, a przez to pomijają milczeniem istotne okoliczności, iż gdyby nie istniała zorganizowana grupa przestępcza nie byłoby możliwe prowadzenie przez tak długi okres tak szerokiej działalności. Miedzy oskarżonymi istniała specyficzna relacja oparta nie tylko na więzach rodzinnych ale też na wzajemnym zaufaniu, powiązaniu zależności i podziału ról. Owo „zorganizowanie”, które cechuje grupę przestępczą, znalazło swój wyraz w skoordynowanym sposobie działania, swoistym pewnym procesie „technologicznym” podejmowanych czynności przestępczych, którego ominięcie nie pozwoliłoby na realizację procesu finalnego. Wzajemne zaufanie, jakim darzyły się te osoby, konspiracyjne zachowanie, czego dowodzi chociażby posługiwanie się w rozmowach pseudonimami, narkotykowym slangiem, wskazującym na ich zażyłość, a który dla osoby z zewnątrz nie byłby w pełni zrozumiały, planowanie działań, składanie zapotrzebowania i uzgadnianie ceny na poszczególne produkty, dyspozycyjność, wzmacniają przekonanie sądu odwoławczego co do tego, że poszczególne zachowania przestępcze nie były przypadkowe, lecz stanowiły efekt szeroko zakrojonej działalności przestępczej, właśnie w ramach łączącej te osoby struktury.
Dodać tu jeszcze wypada, że ustawa nie wymaga wysokiego poziomu zorganizowania grupy. Członków grupy łączyć musi jedynie wspólna chęć popełnienia przestępstwa lub przestępstw, świadomość, że podejmowane także indywidualnie zachowania mają swego rodzaju „zaplecze”, pewność, że w ramach pozyskanych, pewnych kontaktów, zaufania, u innych, pozostających w omawianym kręgu, osób, możliwe będzie przeprowadzenie każdej w zasadzie transakcji. Oczywiste przy tym jest, że tego typu powiązania pomiędzy poszczególnymi oskarżonymi, oparte na więzach i rodzinnych i koleżeńskich, stanowiących bazę dla wzajemnego zaufania, znacznie wykraczają poza pojęcie współsprawstwa, które zawiązuje się zazwyczaj dla ściśle już określonej akcji przestępczej. W realiach przedmiotowej sprawy chodzi zaś zarówno o konkretne działania, jak i gotowość takich działań na rzecz grupy, które mogą ułatwiać popełnianie przestępstw sobie i innym, zarówno stale, jak i zależnie od nadarzającej się okazji. Wszak oskarżeni wykonywali różne czynności, które wspólnie, we wzajemnym powiązaniu i uzupełnianiu, miały prowadzić do realizacji przez wszystkich, znanego pierwotnego celu, co trafnie zostało też podniesione przez sąd I instancji w niejawnej części sporządzonego uzasadnienia. Prawidłowość ustaleń tego sądu w omawianym zakresie jest więc niewątpliwa.
Owa prawidłowość odnosi się także do ustaleń sądu I instancji co do pozycji, jaką w omawianych strukturach zajmowałK. M.. Trafna jest bowiem konstatacja tego sądu o jego przywódczej roli, na co wskazuje okoliczność, że to on, dzięki swoim kontaktom (znajomości zA. Ł.), wszedł w porozumienie zK. W., co do możliwości zakupu i przemytu marihuany z terytorium Holandii do Polski. Jego udziałem było uzgadnianie szczegółów poszczególnych transakcji, choć uczestniczyli w nich również inni oskarżeni (braciaJ.,T. M.), jak też wytypowanie osoby, która fizycznie przewiezie narkotyki na terytorium Polski. Już te okoliczności wskazują, że jego pozycja była tu dominująca, żadna z pozostałych osób uczestniczących w tych przedsięwzięciach, nie miała równorzędnej. Trafnie sąd I instancji eksponuje także okoliczność, że to wymieniony miał dostęp do innego źródła pozyskiwania narkotyków, decydował o cenie, możliwym terminie dostawy konkretnego środka, jego ilości. Inaczej mówiąc kwestia obrotu narkotykami na rynku polskim w ramach omawianej konfiguracji osób, nie odbywała się poza jego wiedzą i kontrolą. Powyższe dowodzi, że zachowania pozostałych oskarżonych nie były tu całkowicie niezależne (choć w zakresie niektórych transakcji występowali samodzielnie), że uzgadniali, koordynowali swoje działania właśnie zK. M., to właśnie jego informowali o istniejącym zapotrzebowaniu na konkretny narkotyk i oczekiwali stosownej reakcji i przyzwolenia na jego sprzedaż, o czym przekonuje też treść materiałów niejawnych. W pełni uprawnione jest zatem stanowisko sądu I instancji, wyrażone też w niejawnej części uzasadnienia, żeK. M.omawianą grupą kierował.
Po poczynieniu tych wspólnych dla obu apelacji uwag zostaną przedstawione dodatkowe racje, które zadecydowały o nieuwzględnieniu każdej z nich.
Co do apelacji obrońcy oskarżonegoK. M.iT. M.:
Zarzut ujęty w pkt1 ppkt ajest chybiony. Skarżąca wywodzi, że sąd I instancji bezkrytycznie obdarzył wiarą zeznania świadkaM. W., w sytuacji, gdy są one niekonsekwentne, niespójne, zaś z opinii psychologicznej, dotyczącej jego osoby, wynika, że ma on nadto tendencje do kłamstwa.
Lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku dowodzi, że sąd I instancji dostrzegł rangę i znaczenie tego dowodu osobowego, miał w polu widzenia, oceniając jego wiarygodność, zarówno materialną zawartość złożonych depozycji, jak i wnioski opinii psychologicznej dotyczącej jego osoby (vide k. 82 i następne uzasadnienia). Słusznie wyeksponował szczegółowość jego relacji, rozpoznanie na tablicach poglądowych wizerunków oskarżonych (A. B., braciM., braciJ.,G. M.i innych), wskazanie, w trakcie eksperymentu procesowego, miejsc transakcji narkotykowych i mieszkań zajmowanych przez oskarżonych, nadto konsekwencję jego relacji, w tym także w toku konfrontacji z oskarżonymi na rozprawie, wskazanie ich pseudonimów. Dodać tu wypada, że świadek opisywał nie jedno, lecz wiele zdarzeń, jakie miały miejsce na przestrzeni kilku lat, co więcej złożone pod względem konfiguracji osób w nich uczestniczących, rodzaju i ilości środków odurzających i substancji psychotropowych, będących ich przedmiotem (k.1580 i nast.). Trudno w takich warunkach wymagać od świadka wręcz fotograficznej pamięci, co do dat tych zdarzeń (transakcji), czy innych towarzyszących im detali. Obrońca tych okoliczności nie dostrzega, tymczasem pozwalają one na odniesienie się krytyczne do jej sugestii o niespójności, czy niekonsekwencji relacji tego świadka.
Dodać wypada, że skarżąca poza ogólnikowym stwierdzeniem, ze ów dowód jest dotknięty taką właśnie wadą tej kwestii dalej nie rozwija, nie wskazuje w czym owa niespójność, czy niekonsekwencja się wyraża. Negowanie wiarygodności zeznań tego świadka opiera zaś na założeniu, że, mając określoną przeszłość „chciał zerwać z przestępstwami i licząc na łagodny wyrok współpracował z organami ścigania”. Wypada więc podkreślić, że ta okoliczność sama przez się nie oznacza, że świadek ujawniając pewne niekorzystne dla siebie i innych osób fakty, rozmija się z prawdą. Kolejnym argumentem, który w ocenie skarżącej winien przemawiać za dyskwalifikacją tego dowodu jest wynik opinii psychiatrycznej i psychologicznej. Faktem jest, że w opinii sądowo – psychologiczno – psychiatrycznej z dnia 1 sierpnia 2011 r., sporządzonej na zlecenie Prokuratury Apelacyjnej w Rzeszowie, biegli lekarze psychiatrzy rozpoznali u wymienionego nieprawidłową osobowość, zaś w jej ramach skłonność do kłamstwa świadomego, jednakże ta okoliczność nie czyni tego dowodu z założenia niewiarygodnym, o co postuluje w apelacji obrońca. Tego rodzaju skłonność nie oznacza bowiem, że świadek zawsze rozmija się z prawdą, taka okoliczność wymaga jedynie od organu procesowego ostrożności i skrupulatności w analizie przedstawianych przez niego treści. Tej powinności sąd I instancji sprostał, jako że przesłuchałM. W.w obecności biegłego psychologa, miał w polu widzenia wyniki jego opinii (k. 1719 i nast.), nadto przedstawiane przez świadka fakty poddał weryfikacji, odwołując się do innych, pozyskanych w sprawie dowodów (dowody osobowe wskazane w części wstępnej uzasadnienia sądu odwoławczego). Podkreślić tu wypada, że poza stwierdzeniem istnienia u wymienionego omawianej tu skłonności biegli psychiatrzy nie byli w stanie przewidzieć, czy ona już się zrealizowała, właśnie się realizuje, bądź dopiero to nastąpi („badany może mówić prawdę, lub kłamać, w zależności od sytuacji motywacyjnej”). Rzecz jasna, że w takiej sytuacji, prosta negacja wszystkich treści wypowiadanych przez świadka jest niemożliwa, zatem nie ma racji skarżąca, gdy tu zarzuca sądowi I instancji dowolność w ocenie tego dowodu. Myli się autorka apelacji także wtedy, gdy doszukuje się sprzeczności owej opinii z opinią psychologiczną pochodzącą od biegłejC. S.. Wszak wydając swą ekspertyzę psycholog odwoływała się do wniosków opinii psychiatrycznej i stwierdzonej tam skłonności do świadomego kłamstwa (k. 1727), co więcej nie wykluczyła istnienia u świadka tych potencjalnych skłonności (k. 1729), jednak, co wymaga podkreślenia, zastrzegła, że obserwacja zachowania świadka podczas składania zeznań przed sądem pozwoliła jej na wyprowadzenie wniosku, iż z psychologicznego punktu widzenia „jawią się one jako prawdopodobne w stopniu wysokim” – k. 1729. Sugestie obrońcy o istnieniu sprzeczności w omawianych opiniach jest więc nieuprawnione.
Wypada w tym miejscu odnieść się dozarzutu zawartego wpkt 3omawianej apelacji, albowiem nawiązuje do omawianego właśnie dowodu. Skarżąca zarzuca obrazę normyart. 201 i 167 k.p.k., poprzez zaaprobowanie opinii psychologicznej sporządzonej przezC. S., w sytuacji gdy nie poprzedziły jej żadne testy, „które w sposób obiektywny mogłyby określić stan psychiczny świadka”. Zauważyć zatem wypada, że mamy tu do czynienia z badaną osobą u której nie stwierdzono choroby psychicznej, niedorozwoju umysłowego, czy innego poważnego defektu w sferze intelektu. W tych warunkach brak przeprowadzenia przez biegłą testów projekcyjnych nie może być potraktowane, jako brak opinii, innymi słowy jej wadę, w rozumieniuart. 201 k.p.k., zwłaszcza, że opiniująca sama uznała takie badanie w omawianym, przypadku za zbędne (vide opinia ustna k. 4223). Co się zaś tyczy argumentu o sprzeczności występujących pomiędzy opiniami, to w świetle tego, co podniesiono wyżej jasne jest, że one po prostu nie występują. Tym samym zarzut zpkt 3jawi się, jako chybiony.
Również w tym miejscu należy ustosunkować się dozarzutu z pkt 6apelacji, jako że odnosi się do depozycji złożonych przez świadkaM. W.. Otóż powtórzyć wypada, że o istnieniu grupy nie decyduje wewnętrzne przekonanie danej osoby, lecz takie zależności pomiędzy osobami uczestniczącymi w popełnianiu poszczególnych przestępstw, ich planowaniu, przygotowywaniu, które wskazują na specyficzny poziom zorganizowania. W tych warunkach oddalenie wniosku o sprostowanie protokołu rozprawy nie może być potraktowane, jako uchybienie normieart. 152 k.p.k., mogącej mieć wpływ na treść zapadłego w sprawie rozstrzygnięcia. Przyznanie, bądź zaprzeczenie przezM. W.faktu istnienia grupy i przynależności do niej oskarżonych nie ma tu istotnego znaczenia, jej byt daje się bowiem racjonalnie wyprowadzić na podstawie ogólnej treści jego zeznań, czy zeznańK. W., obrazującej ogół przestępczej działalności własnej i innych osób, w tym i oskarżonych oraz powiązań i zależności, jakie pomiędzy nimi występowały. Cytowane w apelacji wypowiedzi świadka w postaci widniejącej w protokole rozprawy z dnia 8 marca 2012 r., czy w postaci postulowanej przez skarżącą we wniosku o sprostowanie tegoż protokołu, nie mają tu samodzielnej rangi, mogącej decydować o trafności lub nie ustaleń odnoszących się do bytu grupy i przynależności do niej konkretnych osób. Ów zarzut zyskał wiec także miano chybionego.
Wbrew temu, co utrzymuje obrońca także ocena dowodu z zeznań świadkaK. W.nie nasuwa zastrzeżeń (zarzut z pkt 1 ppkt b). Jej twierdzenia o ogólnikowości jego relacji, braku potwierdzenia w innych obiektywnych dowodach, wreszcie konflikcie zK. M., co w jej ocenie przemawia za istnieniem motywu pomówienia go o zachowania, które w rzeczywistości nie miały miejsca, nie mogą się ostać. W pierwszej kolejności wypada tu zauważyć brak logiki w rozumowaniu skarżącej, która z jednej strony eksponuje okoliczność, ze świadek rozmija się z prawdą, gdyż zdecydował się na współpracę z organami ścigania, „zaś w czasie jego zeznań przed sądem I instancji orzeczono wobec niego nieprawomocnie 7 lat pozbawienia wolności”. Idąc tokiem rozumowania skarżącej należałby się spodziewać, że świadek w takiej oto sytuacji, mówiąc kolokwialnie, odwoła swoje wcześniejsze depozycje, tymczasem tak się nie stało, gdyż po wydaniu wobec niego wyroku nie przedstawił organom procesowym w tym zakresie takiego stanowiska (chociażby oświadczenia na piśmie). Argument skarżącej, że właśnie z tego powodu „świadek kłamał lub konfabulował, celowo pomawiając oskarżonych o popełnienie czynów zabronionych” jest więc skazany na niepowodzenie. Tak samo należy odnieść się do kwestii konfliktu świadka zK. M., jako powodu pomówienia, skoro świadek nie obnosił się z niechęcią do oskarżonego z tego oto powodu, bagatelizował fakt utraty gotówki, podnosząc, że tak bywa, że takie sytuacje są wkalkulowane w ryzyko związane z „tą profesją”.
Kolejnym powodem dla którego w opinii skarżącej, ów dowód osobowy został nieprawidłowo oceniony, jest „zaniechanie przesłuchania świadka z udziałem biegłego psychologa, który mógłby określić jego wiarygodność”. Zaznaczyć tu więc wypada, że ocena wiarygodności informacji pochodzących od danej osoby jest zastrzeżona dla sądu. Oczywiście w tej ocenie sąd może posiłkować się opiniami specjalistów, w tym biegłych psychologów, psychiatrów, o ile ujawnią się w intelekcie, czy psychice tych osób tak istotne mankamenty, które wymagają weryfikacji (z psychologicznego punktu widzenia) podawanych przez nich treści, przez profesjonalistów, podmioty dysponujące wiadomościami specjalnymi. Tymczasem w przypadkuK. W.trafna jest konstatacja sądu I instancji, że taki zabieg nie był celowy. Z dołączonej do akt sprawy opinii sadowo-psychiatrycznej (k. 1589 i nast.), wynika, że nie rozpoznano u wymienionego upośledzenia umysłowego, choroby psychicznej, ani innego zakłócenia czynności psychicznych, co więcej stwierdzono, że „poziom jego rozwoju umysłowego i sprawność psychiczna pozwalają na pełny intelektualny wgląd i ocenę czynów, o które jest podejrzany” – k.1592. W tych warunkach oddalenie wniosku dowodowego o przesłuchanie świadka z udziałem biegłego psychologa było trafne(k. 1568v-1569), gdyż żadne względy nie uzasadniały potrzeby badania u świadka „tendencji do konfabulacji, zdolności do zapamiętywania, odtwarzania i przekazywania informacji”. Wbrew stanowisku skarżącej nie doszło tu zatem do obrazyart. 167, 366§1 i 192§2 k.p.k., co stało się przedmiotemzarzutu podniesionego w pkt 4omawianej apelacji, albowiem wątpliwości w tym względzie, niestety całkowicie nieuzasadnione, miała wyłącznie obrońca, a to nie oznacza, że one obiektywnie zaistniały.
Dalej skarżąca odwołuje się do wewnętrznej sprzeczności zeznań tego świadka, pomyłkach co do dat, liczby przyjazdówK. M.do Holandii, ilości pozyskanych narkotyków. Powtórzyć zatem wypada, że zeznania świadka nie odnoszą się do jednego, nieskomplikowanego zdarzenia, lecz do wielu zachowań, wielu różnych osób, przy tym rozciągniętych w czasie, gdzie poszczególne opisywane przez świadka sytuacje dotyczyły różnego rodzaju narkotyków i różnej ich ilości. Brak precyzji w relacjonowaniu tych zdarzeń jest w pełni zrozumiały, zwłaszcza, że da się to pogodzić z doświadczeniem życiowym. I tu można dopatrzeć się niekonsekwencji w podejściu skarżącej do tego dowodu, albowiem z jednej strony zarzuca świadkowi brak precyzji, chwiejność, niekonsekwencję, z drugiej zaś podnosi, że bacząc na jego „udział w licznych przestępstwach związanych z obrotem narkotykami w ogromnych ilościach trudno uznać, że mógł zapamiętać z taką dokładnością daty, ilości i ceny zakupu, a także to jakie osoby uczestniczyły w poszczególnych spotkaniach”. Taki sposób przedstawiania swoich racji nie mógł więc do słuszności tego zarzutu przekonać sądu odwoławczego.
Krytycznie należy też odnieść się dozarzutu obrazyart. 170§1 pkt 2 i 5 k.p.k., podniesionego wpkt 2omawianego środka odwoławczego. Koncentrując się w dalszym ciągu na negacji wiarygodności zeznań złożonych przezK. W.skarżąca zarzuca sądowi I instancji nieuzasadnione oddalenie wniosku dowodowego o przesłuchanie w charakterze świadkówR. S.iM. S. (2), którym miał on rzekomo ujawnić powody złożenia, obciążających dla oskarżonych, zeznań. Rzecz jednak w tym, że teza dowodowa nie została tu nawet uprawdopodobniona, nadto nawet przy przyjęciu, że sygnalizowana rozmowa pomiędzy wymienionymi osobami miała miejsce, to okoliczność ta pozostaje bez znaczenia dla oceny wiarygodności zeznańK. W.. Trudno bowiem nadawać decydujące znaczenie jego prywatnym oświadczeniom wobec osób ze świata przestępczego i przedkładać je nad procesowo pozyskane zeznania ze śledztwa, potwierdzone w postępowaniu jurysdykcyjnym. Trzeba też zauważyć, że z przedstawionej przez obrońcę tezy dowodowej wynika, że postulując o przeprowadzenie omawianych dowodów zmierzała ona do ujawnienia „przyczyn złożenia przez świadka obciążających w stosunku do oskarżonych zeznań”, co przecież nie jest równoznaczne ze złożeniem nieprawdziwych zeznań. To ostatnie pojęcie jest pojęciem szerszym, bowiem obejmuje zarówno powody złożenia zeznań określonej treści, jak i zagadnienie zeznań nieprawdziwych. Powody złożenia zeznań jako takich, nawet jeżeli mają one wymiar niekorzystny dla danej osoby, są obojętne dla oceny wiarygodności danego dowodu osobowego. Nawet bowiem przy założeniu, że kierowała świadkiem niechęć, pogarda, chęć zemsty, czy uzyskania korzystnej dla siebie pozycji w toczącym się postępowaniu karnym, to nie oznacza, że relacjonując zdarzenia celowo podawał nieprawdę, czy zatajał prawdę, a skarżąca nie stawia wszak tu tezy o ich nieprawdziwości. Jego relacja podlegała wiec ocenie w optyce innych, pozyskanych w sprawie dowodów, z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, co w rzeczywistości miało miejsce. Wnioskowany przez obrońcę oskarżonych dowód podlegał więc oddaleniu, gdyż okoliczności na jakie został zgłoszony nie miały istotnego znaczenia w sprawie, zatem in concreto decyzja sądu I instancji była słuszna.
Odnosząc się w dalszej części do skargi wywiedzionej przez obrońcę oskarżonychK.iT. M.należy zanegować twierdzenia, jakoby sąd I instancji wadliwie ocenił zeznania świadkówJ. Z.iM. Ł.(zarzut z pkt 1 ppkt c). Pierwszy z wymienionych złożył w sprawie obszerne zeznania przedstawiając udział swój oraz innych osób w obrocie narkotykami, wykluczył jednak, by osobą, którą nazywał(...)i od której nabywał marihuanę i tabletki ekstazy, byłK. M.(por. k. 2676v i nast.). Słusznie sąd I instancji uznał jednak w tej części zeznaniaJ. Z.za niewiarygodne, skoro w śledztwie rozpoznał tego oskarżonego, zaś na rozprawie zmiany swego stanowiska nie potrafił racjonalnie wytłumaczyć. Dla wzmocnienia tego stanowiska wypada odwołać się tu też do jakże istotnego dowodu, który potwierdza przedstawiony przez świadka sposób rozliczania się z tym oskarżonym, to jest wyciągu z konta bankowegoK. M., z którego wynikają 3 wpłaty pochodzące właśnie odJ. Z., datowane na miesiące wrzesień i październik 2008 r. (k.402-405). W tych warunkach jego twierdzenia z rozprawy „ (…) ja nie znam tego oskarżonego, to nie jestK.zW., według mnie ktoś podstawił tę osobę (…)” (k. 2676v), jako naiwne, nielogiczne, pozostające w opozycji do życiowego doświadczenia, nie mogły zostać podzielone.
Nie nasuwa zastrzeżeń także ocena dowodu z zeznań świadkaM. Ł.. Faktem jest, że świadek nie był pewien, czy osobą od której nabył 80 g marihuany byłK. M., jednakże okoliczność ta wynika w sposób pewny z zeznańK. K. (1)(k. 606-607). Wiarygodność tego ostatniego dowodu jest zaś niewątpliwa już chociażby z tego powodu, że również iK. K. (1)rozliczał się zK. M.przelewając na jego konto stosunkowo duże kwoty (1500 -1600 zł), za pozyskaną od niego marihuanę, co obrazują wyciągi z konta bankowego oskarżonego (k. 402-407). Dowód ten wzmacnia bowiem przekonanie, że świadek relacjonując przebieg i przedmiot transakcji w których uczestniczył przedstawił ich rzeczywisty, a nie pozorny, przebieg. Omawiany zarzut ma wiec charakter stricte polemiczny.
Z dystansem należy odnieść się do twierdzeń obrońcy, wskazującej na ułomność pozyskanej w sprawie opinii z zakresu slangu narkotykowego (zarzut z pkt 1 ppkt d). Wedle jej stanowiska omawiana opinia „zawiera wewnętrzne sprzeczności, a także brak jej stanowczości”, co winno spotkać się z krytyczną jej oceną przez sąd I instancji. Takie stanowisko (o istnieniu podstawy do odrzucenia tego dowodu) jest nieuprawnione, albowiem skarżąca nie dostrzega celu, jakiemu ten dowód służy. Został on pozyskany dla ogólnej interpretacji treści zarejestrowanych rozmów, stanowiących materiał niejawny, w procesowy sposób „rozszyfrowuje”, tam gdzie jest to możliwe, zawoalowane słownictwo, jakim posługiwali się rozmówcy dla określenia danego środka odurzającego, czy substancji psychotropowej oraz ich ilości. Omawiana opinia nie pozostawia, sądzić należy, że także dla obrońcy, wątpliwości, jaki był przedmiot owych rozmów, wnioski biegłego są tu kategoryczne, odpowiadają życiowemu doświadczeniu. Tak też ów dowód został zinterpretowany przez sąd I instancji, to jest jako wzmacniający wymowę materiałów niejawnych. Dowód ten nie stanowił natomiast podstawy do przypisania konkretnej ilości wagowej narkotyku, czy jego rodzaju, o czym wprost przekonuje niejawna część uzasadnienia sądu I instancji, a co skarżąca w swej argumentacji pomija.
Nie zyskał aprobaty Sądu odwoławczego także zarzut podniesiony wpkt 5. Skarżąca wywodzi, że Sąd I instancji obraził przepisyart. 167, 366§1, 193§1 k.p.k., albowiem oddalił wniosek o wywołanie ekspertyzy fonoskopijnej zarejestrowanych rozmów, stanowiących materiał niejawny. Tymczasem oddalenie tegoż wniosku z powodów wskazanych przez tenże sąd nie może zostać uznane za wadliwe. Wypada podnieść, że sąd I instancji procedował w tej sprawie przez okres 2 lat, na przeszło 50 terminach rozpraw (pierwszy termin rozprawy odbył się w dniu 13 lutego 2012 r.), odsłuchanie materiału niejawnego, zresztą bardzo obszernego, rozpoczęło się 27 listopada 2012 r. (k. 2695 – t. XXXII), zakończyło 26 listopada 2013 r. (k. 4067 – t. XXXIX). Jest zatem niewątpliwe, że sąd ten miał realną możliwość oswojenia się, zapoznania, z głosami oskarżonych, w sposób umożliwiający mu ich prostą identyfikację. Treść rozmów, wedle niekwestionowanego wszak w apelacji, stanowiska sądu, była zrozumiała, nie wymagała specjalistycznego odczytu. W tych warunkach, bacząc na okoliczność, że to sąd I instancji miał bezpośredni kontakt z dowodami osobowymi i to do jego oceny należy kwestia niezbędności odwołania się do wiadomości specjalnych, nie sposób zanegować jego twierdzenia, że w realiach niniejszej sprawy, dla przypisania zarejestrowanych wypowiedzi konkretnym sprawcom, pomocy specjalistów nie potrzebuje. W żadnym razie prawo do obrony nie zostało tu naruszone, jako że wniosek dowodowy został rozpoznany, oceniony a następnie oddalony, w oparciu o konkretny przepis prawa ( vide k. 4069 – t. XXXIX). Zwrócić też należy uwagę, żeK. M.poprzestał na prostej negacji faktu, by na zarejestrowanych nagraniach został zabezpieczony także jego głos, w żaden sposób nie argumentował tego stanowiska, co pozwala na potraktowanie go, jako stricte polemicznego. W tych warunkach nie jest możliwe podzielenie zarzutu obrońcy, że doszło tu do obrazy wskazanych w zarzucie przepisów postępowania.
Nie zasługuje na uwzględnienie również zarzut naruszenia przepisów postępowania, wymienionych wpkt I ppkt 7apelacji. Kwestią nieskuteczności eksponowania przez obrońcę wadliwości uzasadnienia zaskarżonego wyroku sąd odwoławczy zajął się na wstępie swych wywodów. Dodać tu jedynie wypada, że wprawdzie sąd I instancji nie odniósł się w swym uzasadnieniu szczegółowo do kwestii zastosowania, do poszczególnych czynów przypisanych oskarżonym,ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, w brzmieniu obowiązującym do dnia 9 grudnia 2011 r., jednakże jest oczywiste, że kierował się tu normą zawartą wart. 4§1 k.k., gdyż przepisy te są względniejsze dla sprawców. Ów zarzut ma więc wyłącznie charakter formalny, gdyż skarżąca nie wykazała wpływu uchybienia na treść rozstrzygnięcia, bo takiego stwierdzić się nie da. Jako nielojalne należy potraktować zaś jej stwierdzenia, jakoby ocena zeznań świadkówM. W.,K. W.,J. Z.iK. K. (1)ograniczała się „do twierdzeń ogólnikowych i w zasadzie tożsamych”, gdyż przeczy temu treść uzasadnienia sądu I instancji zawarta na k. 83 - 106).
Odnosząc się dozarzutu z pkt IIapelacji obrońcy oskarżonychK.iT. M.wypada krytycznie odnieść się do zawartej w nim sugestii, jakoby sąd I instancji poczynił w sprawie błędne ustalenia faktyczne. Wszak są one naturalnym, logicznym i koniecznym następstwem dokonanej przez tenże sąd oceny dowodów, wyprowadzone z nich wnioski, także z uwagi na zastosowanie normy zawartej wart. 5§2 k.p.k.(k. 163 uzasadnienia zaskarżonego wyroku) mają charakter stanowczy, zatem należy je zaaprobować. Abstrahowanie obrońcy od tych dowodów wskazuje, że to wymieniona prezentuje wybiórcze podejście do materiału aktowego sprawy, eksponuje okoliczności wyłącznie dla oskarżonych korzystne, nadto wdaje się w polemikę z sądem I instancji odwołując się do niczym nie popartych spekulacji. Taki sposób dowodzenia swoich racji nie mógł do słuszności tego zarzutu przekonać sądu odwoławczego.
Nie można również zgodzić się ze skarżącą by rozmiar orzeczonych wobec oskarżonychK. M.iT. M.kar raził surowością (zarzut z pkt III). Zwrócić należy uwagę, że na przypisane obu oskarżonym czyny składa się wielość różnorodnych przestępczych zachowań, podejmowanych na przestrzeni 2 lat, wespół z innymi osobami. Owe zachowania nie były przypadkowe, przeciwnie przemyślane, planowane, obliczone na stały, szybki, łatwy a przy tym duży finansowy zysk, gdzie kwestia zdrowia i życia innych osób pozostawała w głębokiej pogardzie. Bacząc przy tym na skalę owej przestępczej działalności, liczbę zaangażowanych w nią osób, ilość środków odurzających i substancji psychotropowych, będących przedmiotem poszczególnych czynności wykonawczych, stwierdzić należy, że społeczna szkodliwość przypisanych oskarżonym przestępstw jest istotnie wysoka, czego skarżąca zdaje się nie dostrzegać. W optyce tego faktu eksponowane przez obrońcę okoliczności łagodzące, zauważone wszak przez sąd I instancji, nie niweczą wniosku o dużej demoralizacji oskarżonych, zatem nie mogły skutkować wydaniem w tym zakresie orzeczenia reformatoryjnego. Owszem, w kontekście młodego wieku oskarżonych, ich opinii środowiskowych orzeczona wobec nich kara jest surowa, jednakże nie w stopniu rażąco niewspółmiernym, a tylko stwierdzenie takiej jej cechy mogłoby zadecydować o uznaniu omawianego zarzutu za zasadny.
Kierując się tymi względami Sąd Apelacyjny w Lublinie uznał apelację obrońcy oskarżonychK. M.iT. M.za bezzasadną w stopniu oczywistym.
Co do apelacji obrońcy oskarżonychM. J. (1)iM. J. (2):
Analizując przedmiotową apelację dostrzec wypada jej tożsamość w zakresie zarzutu obrazyart. 7 k.p.k., odnoszącego się do ocenywyjaśnień oskarżonychi zeznań świadkówK. W.,M. W.iJ. Z.. Kwestią tą Sąd Apelacyjny zajmował się już w części wstępnej swego uzasadnienia, wspólnej dla obu omawianych tu apelacji, jak też przy omawianiu skargi wywiedzionej przez obrońcę braciM.. Przedstawione tam racje zachowują i tu pełną aktualność, stąd nie zachodzi potrzeba ponownego ich przytaczania. Dodać jedynie wypada, że eksponowane przez obrońcę wahania świadkaK. W.co do tego, który z braci bliźniaków jeździł z nim doG.po narkotyki i który przyjeżdżał po nie do niego doR.nie stanowią podstawy do negacji złożonych zeznań. Świadek postulował przecież, by okazano mu obu braci, bo obawiał się swej pomyłki. Taka postawa świadka przekonuje, że zależało mu na tym, by przedstawiane przez niego fakty odpowiadały rzeczywistości. Gdyby treść jego zeznań była wykreowana, fikcyjna, jak sugeruje skarżąca, kwestia, który z braci był tą, wskazywaną przez niego osobą, byłaby mu przecież obojętna. Co się zaś tyczy zeznań świadkówJ. Z.,M. Ł.iK. K. (1)to w zakresie ustalania zakresu odpowiedzialności oskarżonychJ.nie miały one istotnego znaczenia (świadkowie jedynie ogólnie o nich wspominali, nie przypisując im konkretnych, przestępczych zachowań), zresztą zostały już omówione w części odnoszącej się do apelacji braciM., zaś przedstawiona tam argumentacja zachowuje rację bytu także i w optyce krytycznych uwag zawartych w niniejszej skardze.
Zarzut obrazyart. 7 k.p.k.skarżąca sprowadza także do oceny zeznań świadkaP. W., podnosząc, że zostały obdarzone wiarą te, składane w śledztwie, w sytuacji, gdy na rozprawie świadek je zakwestionował. Tymczasem takie oto podejście sądu I instancji do omawianego dowodu jest w pełni racjonalne. Świadek odwołał się tu do standardowego oświadczenia, że treść jego ówczesnych zeznań „została wymyślona przez Policję”, nadto, że znajdował się wtedy pod wpływem narkotyków. Okoliczność ta została poddana stosownej weryfikacji. Treść zeznań świadkaK. B.(k. 2606v – 2608), przesłuchanego na te okoliczności i konfrontowanego ze świadkiem (nie miał wątpliwości co do dobrej kondycji psycho-fizycznej świadka) nie pozwala na przyjęcie, że było tak, jak podnosiP. W., a tym samym na podzielenie stanowiska skarżącej, że ocena tego dowodu jest dotknięta wadą.
Krytycznie obrońca odnosi się też do dokonanej oceny zeznań świadkaJ. G., podnosząc, że jest „niewiarygodny, niekonsekwentny, bowiem nie potrafił rzeczowo i logicznie przedstawić przebiegu zachowań pomawianych oskarżonych”. Tymczasem wnikliwa analiza jego depozycji nie pozwala się z tym stanowiskiem zgodzić. Świadek stosunkowo szczegółowo relacjonował zdarzenia w których sam uczestniczył, a w których udział brali takżeM. J. (1)iG. M.(k. 549-552, 568-572, 593-597). Sąd I instancji analizując treść złożonych przez niego depozycji dostrzegł ich niekonsekwencję, niepewność, co do ilości narkotyków, będących przedmiotem poszczególnych transakcji, czy też co do dokładnego ich przebiegu, słusznie zaakcentował jednak okoliczność, że zdarzenia te były także opisywane przez inne osoby (świadkówM. W.,D. B.,A. K.oraz anonimowych nr 1 i 2), co pozwoliło na ich merytoryczną, pozytywną weryfikację. W tych warunkach nie może być mowy, by dowód ten został oceniony w sposób dowolny, z pogwałceniem normyart. 7 k.p.k..
Wbrew temu, co utrzymuje skarżąca, trafna jest ocena zeznańświadków anonimowych nr 1 i nr 2. Relacjonując akcje kontrolowanego zakupu narkotyków odJ. G.iM. J. (1), w której osoby te uczestniczyły, uczynili to zgodnie, z dużą dokładnością i rzetelnością. Okoliczność, że na rozprawie nie rozpoznaliM. J. (1), jako uczestnika tych zdarzeń, nie deprecjonuje wymowy ich zeznań, w tym zwłaszcza rozpoznania wizerunku tego oskarżonego w śledztwie, gdyż owa czynność procesowa miała miejsce w czasie zdecydowanie mniej odległym od tej z rozprawy, kiedy to pamięć świadków był jeszcze świeża.
Również i ta apelacja krytycznie ocenia decyzję sądu I instancji o oddaleniu wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii fonoskopijnej, mającej na celu identyfikację głosu rozmówców, zarejestrowanych na nośnikach CD. Stosowny zarzut w tym przedmiocie został podniesiony w apelacji obrońcy oskarżonychK.iT. M., omówiony w części odnoszącej się do tej skargi, zaś przedstawione tam racje zachowują i tu swą aktualność.
Skarżąca odnosząc się krytycznie do dokonanej przez sąd I instancji oceny dowodów zarzuca, że inną miarę tenże sąd zastosował względem tych obciążających, innymi słowy, że dał im prymat, co skutkowało w jej ocenie, że oparł swe ustalenia przede wszystkim na „zeznaniach świadków, które miały charakter pomówień i składane były w warunkachart. 60§3 k.k.”. Tymczasem lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku dowodzi, że decyzję sądu I instancji o aprobacie, czy odrzuceniu poszczególnych dowodów, bądź ich części, poprzedziła wszechstronna ich analiza, tenże sąd miał też w polu widzenia eksponowaną tu przez obrońcę okoliczność, należycie ją rozważył, wsparł też swe przekonanie o wiarygodności poszczególnych dowodów lub ich części, odwołaniem się do wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Przedstawiony w motywach pisemnych proces rozumowania pozbawiony jest nie tylko błędu co do faktu, jak i logiki, ale jest jasny i przekonujący (vide k. 75-125 uzasadnienia). W takiej postaci ocena dowodów pozostaje pod ochronąart. 7 k.p.k.. Naturalną koleją rzeczy było więc oparcie ustaleń faktycznych o te uznane za miarodajne, gdyż pozbawione tego statusu dowody musiały zostać tu pominięte. Nakaz wynikający z normyart. 410 k.p.k., odnośnie tego, ze podstawę wyroku może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, oznacza, że obowiązkiem sądu jest rozważenie każdego dowodu, nie zaś, że każdy z nich ma stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Byłoby to niemożliwe i pozbawione racji, gdy wynikające z nich treści stoją do siebie w opozycji. Rzecz jasna, że w takiej sytuacji bazę dla przekonania sądu o prawdziwym przebiegu wypadków stanowią te, uznane za godne wiary. Nakreślone tu jedynie skrótowo reguły postępowania, nie zostały naruszone przez sąd I instancji, a dowodem na to jest treść sporządzonego przez ten sąd uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Dodać wypada, że skarżąca, zdaje się celowo, pomija milczeniem, że owe, nazwane przez nią „dowody z pomówienia”, nie mają charakteru odosobnionego, inaczej mówiąc nie są to jedyne dowody, wskazujące na podejmowanie przez braciJ.i pozostałych, występujących w tej sprawie oskarżonych, zachowań przestępczych. Doniosłe znaczenie mają tu bowiem i dowody z dokumentów, zwłaszcza w postaci wyciągu z konta bankowegoK. M., zabezpieczony materiał niejawny, jak i dowody osobowe, w tym zwłaszcza w postaci zeznań świadków anonimowych, których obiektywizm nie może budzić jakichkolwiek wątpliwości, jak też korespondujące z nimi zeznania świadków wskazanych w części wstępnej uzasadnienia, wspólnej dla obu omawianych apelacji. Podobnie należy odnieść się do zeznań złożonych przez świadkówK. O.iM. C., których zgodność i stanowczość wyklucza możliwość podzielenia stanowiskaM. J. (1), jakoby zdarzenie w Zakładzie Karnym wP., objęte czynem przypisanym mu w pkt XIII, miało postać żartu. Wybiórcze podejście obrońcy do zebranego w sprawie materiału dowodowego, sprowadzające się do eksponowania zajętego przez obu oskarżonych stanowiska w sprawie, z jednoczesnym nie liczeniem się z wymową dowodów przeciwnych, jest więc oczywiste. Dodatkowo można tu odwołać się do argumentu, że skarżąca koncentrując swą uwagę na krytyce zeznań świadkaM. W.pomija milczeniem okoliczność, że przedstawione przez niego fakty (obciążające dlaM. J. (1)) potwierdzili też inni świadkowie, to jestP. K.(k.299-300), czyT. S.(k. 367). Po raz kolejny wypada więc powtórzyć, że dowód ten nie ma charakteru odosobnionego.
W tych oto warunkach za pozbawiony racji został uznanyzarzut z pkt 2omawianej apelacji, w którym to kwestionowane są poczynione przez sąd I instancji ustalenia faktyczne, stanowiące podstawę przekonania tego sądu o winie oskarżonychM.iM. J. (1), co do wszystkich przypisanych im, zaskarżonym wyrokiem, czynów. Skarżąca skupia się tu przede wszystkim na negowaniu prawdziwości tych oto ustaleń, które wskazują na ich przynależność do zorganizowanej grupy przestępczej i podejmowaniu poszczególnych działań właśnie w ramach tejże grupy. Ta kwestia stała się już przedmiotem rozważań sądu odwoławczego w części wstępnej uzasadnienia, wspólnej dla obu omawianych tu apelacji. Przedstawione tam racje zachowują pełną aktualność, stąd nie ma potrzeby ich ponownego w tym miejscu przytaczania.
Co się zaś tyczy sugestii skarżącej, jakoby błędem dotknięte były także ustalenia sądu I instancji, odnoszące się do rekonstrukcji pozostałych przestępczych zachowańM.iM. J. (2), przypisanych im zaskarżonym wyrokiem, to również nie mogą zostać podzielone. Rzecz bowiem w tym, że znajdują one rzetelne oparcie w uznanych za wiarygodne dowodach, które zostały przez tenże sąd wskazane, jako ich podstawa (por. k. 44 – 71 uzasadnienia zaskarżonego wyroku), co więcej są ich naturalną i konieczną konsekwencją.
W tym stanie rzeczy omawiana apelacja zyskała miano bezzasadnej w stopniu oczywistym. Do takiej jej oceny uprawniała także okoliczność, że orzeczone wobec oskarżonychM.iM. J. (2)kary pozbawienia wolności i grzywny nie rażą surowością. Ferując rozstrzygnięcie w tej kwestii sąd I instancji należycie uwzględnił okoliczności, które, stosownie do treściart. 53§1 i 2 k.k., winny mieć tu znaczenie. Wielość przestępczych zachowań oskarżonych, a przy tym różnorodnych, podjętych wespół z innymi osobami, w celu uzyskania łatwego, szybkiego i wysokiego dochodu, czasokres przestępczej działalności, obejmujący okres ponad 2 lat, nadto ilość środków odurzających i substancji psychotropowych, będących przedmiotem poszczególnych czynności wykonawczych, świadczy o dużym stopniu demoralizacji tych sprawców i w pełni uzasadnia zastosowaną wobec nich represję karną.
Te racje zadecydowały o uznaniu przedmiotowej apelacji za bezzasadną w stopniu oczywistym.
Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonegoA. B.:
Omawiana apelacja skarży jedynie rozstrzygnięcie o karze, zarzucając, iż zastosowana względemA. B.represja jest rażąco nieadekwatna (surowa). Obrońca odwołuje się tu do faktu przyznania się oskarżonego do winy, jego podrzędnej roli w przestępstwach popełnionych we współdziałaniu z innymi osobami oraz aktualnej postawy tego sprawcy, zgodnej z obowiązującym porządkiem prawnym i wywodzi, że tak wysoka kara pozbawienia wolności (2 lata i 8 miesięcy) „nie może odegrać prawidłowej roli w procesie resocjalizacji oskarżonego”.
Tymczasem ów zarzut nie zyskał aprobaty sądu odwoławczego, jako że obrońca eksponując okoliczności korzystne dla oskarżonego, w tym te dotyczące jego aktualnej sytuacji rodzinnej, zmiany w jego postawie, „przeorganizowaniu dotychczasowego życia”, co wszak dostrzegł też sąd I instancji, pomija natomiast milczeniem skalę i czas trwania jego przestępczych zachowań, determinację w dążeniu do osiągnięcia łatwego finansowego zysku, współdziałanie z innymi osobami, obliczone na długotrwałe i stałe uzyskiwanie nielegalnych dochodów. Takie, wyjątkowo obciążające okoliczności, wespół z uprzednią karalnością tego sprawcy (k. 4000-4002), dobitnie obrazują jego demoralizację, zatem musiały mieć odpowiednie odzwierciedlenie w karze, by dawała ona gwarancję realizacji jej głównych celów – represyjnego, wychowawczego i zapobiegawczego. Kara orzeczona przez sąd I instancji odpowiadając tym dyrektywom spełnia wymogi określone wart. 53 §1 i 2 kki w żadnym razie nie może być uznana za surową w stopniu rażącym, a tylko taka jej ocena uzasadniałaby ingerencję w jej wymiar. W tych warunkach omawiana apelacja została uznana za bezzasadną w stopniu oczywistym.
Mając na uwadze zaprezentowane wyżej względy, jak również wobec nie stwierdzenia uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu, Sąd Apelacyjny w Lublinie orzekł, jak w wyroku. | ```yaml
court_name: Sąd Apelacyjny w Lublinie
date: '2014-12-02'
department_name: II Wydział Karny
judges:
- Barbara du Château
- Zbigniew Makarewicz
- Andrzej Kaczmarek
legal_bases:
- art. 53§1 i 2 k.k.
- art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii
- art.424 § 1 pkt 1 i pkt 2 k.p.k.
recorder: sekretarz sąd. Agnieszka Muszyńska
signature: II AKa 213/14
``` |
155515300004521_IX_U_000247_2023_Uz_2023-11-03_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt IX U 247/23
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 3 listopada 2023 r.
Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący: Sędzia Konrad Kujawa
Protokolant: sekretarz sądowy Justyna Kawka
po rozpoznaniu w dniu 3 listopada 2023 r. w Szczecinie
na rozprawie
sprawyW. M.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wS.
o zasiłek chorobowy
na skutek odwołaniaW. M.od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wS.z dnia 10 marca 2023 r., znak(...)
I. zmienia zaskarżoną decyzję decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wS.z dnia 10 marca 2023 r., znak(...)w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemuW. M.prawo do zasiłku chorobowego za okres od 9 do 31 maja 2022 r. oraz uchyla obowiązek zwrotu zasiłku chorobowego za ten okres z ustawowymi odsetkami,
II. zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wS.na rzecz ubezpieczonegoW. M.kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia wyroku do zapłaty. | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie
date: '2023-11-03'
department_name: IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
judges:
- Sędzia Konrad Kujawa
legal_bases: []
recorder: sekretarz sądowy Justyna Kawka
signature: IX U 247/23
``` |
152510000001503_III_Ca_000513_2015_Uz_2015-06-26_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt III Ca 513/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 26 czerwca 2015 r.
Sąd Okręgowy w Łodzi Wydział III Cywilny Odwoławczy
w składzie następującym:
Przewodniczący: SSO Jacek Kępa
Sędziowie: SO Renata Jagura
SR (del.) Witold Ławnicki
Protokolant: Anna Paradowska
po rozpoznaniu w dniu 26 czerwca 2015 r. w Łodzi
na rozprawie
sprawy z powództwa(...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW.
przeciwkoM. L.
o zapłatę
ze skargi pozwanego o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem zaocznym Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi z dnia 9 stycznia 2014r., w sprawie o sygn. akt II C 228/13
na skutek apelacji powoda
od wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi
z dnia 16 grudnia 2014 roku, sygn. akt II C 325/14
1
oddala apelację;
2
zasądza od(...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW.na rzeczM. L.kwotę 1200 (jeden tysiąc dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym. | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Łodzi
date: '2015-06-26'
department_name: III Wydział Cywilny Odwoławczy
judges:
- Renata Jagura
- Witold Ławnicki
- Jacek Kępa
legal_bases: []
recorder: Anna Paradowska
signature: III Ca 513/15
``` |
152010000000503_I_C_002130_2015_Uz_2017-07-06_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt I C 2130/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 6 lipca 2017 r.
Sąd Okręgowy w Krakowie I Wydział Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący : SSR del. Zygmunt Drożdżejko
Protokolant: Karolina Lipka
po rozpoznaniu w dniu 6 lipca 2017 r. w Krakowie
na rozprawie
sprawy z powództwaS. J.
przeciwkoTowarzystwa (...) S.A.wW.
o zapłatę
I
zasądza od strony pozwanejTowarzystwa (...) S.A.wW.na rzecz powodaS. J.kwotę 100 000 zł (sto tysięcy złotych) tytułem zadośćuczynieniaz odsetkami w wysokości ustawowej od dnia07 grudnia 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r., a od dnia 01 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty z odsetkami w wysokości ustawowej za opóźnienie;
II
zasądza od strony pozwanejTowarzystwa (...) S.A.wW.na rzecz powodaS. J.kwotę 14 400 zł (czternaście tysięcy czterysta złotych) tytułem renty za okres od 07 grudnia 2015 r. do dnia 07 czerwca 2017 r.;
III
zasądza od strony pozwanejTowarzystwa (...) S.A.wW.na rzecz powodaS. J.rentę w wysokości 800 zł (osiemset złotych) miesięcznie płatną do 7 każdego następującego po sobie miesiąca z dołu, przy czym pierwsza rata renty płatna będzie do 7 lipca 2017 r.;
IV
zasądza od strony pozwanejTowarzystwa (...) S.A.wW.na rzecz powodaS. J.kwotę 3 617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem kosztów procesu;
V
nakazuje ściągnąć od strony pozwanejTowarzystwa (...) S.A.wW.na rzecz Skarbu Państwa – Sądu OkręgowegowK.kwotę 6 535,01 zł (sześć tysięcy pięćset trzydzieści pięć złotych i jeden grosz) tytułem kosztów sądowych.
Sygn. akt I C 2130/15
UZASADNIENIE
wyroku z dnia 6 lipca 2017 r.
Małoletni powódS. J.reprezentowany przez matkęA. J. (1)– w pozwie skierowanym przeciwkoTowarzystwu (...) S.A.z siedzibą wW.(k. 2-5) – wniósł o: 1. zasądzenie od strony pozwanej na jego rzecz kwoty 100.000,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę; 2. zasądzenie od strony pozwanej na jego rzecz kwoty 800,00 zł miesięcznie tytułem renty płatnej do 10. dnia miesiąca do rąk jego przedstawicielki ustawowej; 3. zasądzenie od strony pozwanej na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.
Uzasadniając swoje roszczenia powód podał, iż w dniu 23 maja 2012 r. doszło do wypadku komunikacyjnego, w wyniku którego śmierć poniósł jego ojciecM. J. (1). Pojazd sprawcy zdarzenia w chwili wypadku był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej w pozwanym towarzystwie ubezpieczeniowym, które przyjęło odpowiedzialność gwarancyjną za skutki wypadku i w wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego przyznało powodowi kwotę 7.500,00 zł tytułem odszkodowania. Jako podstawę prawną roszczenia o zasądzenie od strony pozwanej na jego rzecz zadośćuczynienia pieniężnego powód wskazałart. 446 § 4 k.c.Uzasadniając to roszczenie powód podał, iż śmierć jego ojca stanowiła dla niego niepowetowaną tragedię. Jak wskazał, tragiczne zdarzenie było dla niego bardzo traumatycznym przeżyciem, ponieważ stracił bliską i znaczącą osobę. W pozwie powód opisał ojca jako człowieka powszechnie lubianego i szanowanego, uczynnego i pracowitego – według powoda, jego ojciec był osobą bardzo ciepłą, otwartą, pomocną innym, rodzinną i silnie z nim związaną. Powód oświadczył, iż jego więź z ojcem była szczególna, oparta na miłości, szacunku, zrozumieniu i wsparciu, ojciec był dla niego najbliższym przyjacielem i powiernikiem, kimś na kogo zawsze mógł liczyć i u kogo znajdował wsparcie oraz opieke ojcowską, a także opokę i wzór do naśladowania. Powód podał, iż po śmierci ojca zamknął się w sobie, nie chce rozmawiać o zmarłym, na wszelkie próby rozmowy na temat taty reaguje płaczem, na co dzień mierzy się z tragiczną sytuacją która go dotknęła. Powód wskazał, iż w chwili obecnej jest w wieku dorastania, kiedy bardzo potrzebuje ojca, jest mu bardzo ciężko, odczuwa przykrość gdy ojcowie wszystkich jego kolegów zabierają ich na mecze, grają z nimi w piłkę i organizują inne atrakcje. Powód wskazał, iż mimo że jego rodzice byli po rozwodzie to on bardzo często widywał się z ojcem i pozostawał z nim w stałym kontakcie telefonicznym – zmarły ojciec często zabierał go na wakacje, ferie zimowe (były to zazwyczaj wyjazdy zagraniczne), poświęcał mu dużo czasu i odwagi. Z kolei, jako podstawę prawną roszczenia o zasądzenie renty powód wskazałart. 446 § 2 k.c.Motywując roszczenie rentowe powód podkreślił, iż zmarły ojciec płacił na jego (i jego brata) rzecz dobrowolne alimenty w łącznej wysokości 1.000,00 zł miesięcznie, a dodatkowo opłacał jego wydatki na ubrania, rozrywki, wyżywienie, sport, wyjazdy, co generowało kwotę ok. 300-600 zł miesięcznie – powód zauważył, iż obecnie jest pozbawiony tego źródła utrzymania, co spowodowało znaczne obniżenie jego statusu i poziomu życia. Powód wyjaśnił, iż po śmierci ojca jego sytuacja finansowa znacznie się pogorszyła, jego rodziny w tym momencie nie stać na nic poza podstawowym wyżywieniem – niezbędna w utrzymaniu jest mu pomoc dziadka, u którego zamieszkuje cała rodzina; powód dodał, iż jego matka ubiegała się o przyznaniu renty rodzinnej, jednak wydano decyzję odmowną z uwagi na fakt, że ojciec nie miał wypracowanych lat pracy, pracował głównie na czarno jako lakiernik samochodowy.
W odpowiedzi na pozew (k. 50-54) pozwaneTowarzystwo (...) S.A.z siedzibą wW.wniosło o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.
W uzasadnieniu strona pozwana nie zakwestionowała faktu, iż w wyniku wypadku komunikacyjnego z dnia 23 maja 2012 .r śmierć poniósł ojciec małoletniego powoda oraz tego, że w wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego towrzystwo ubezpieczeniowe przyznało na rzecz powoda kwotę w wysokości 7.500,00 zł z tytułu odszkodowania. Strona pozwana oświadczyła również, iż złożyła powodowi propozycję ugodowego zakończenia sprawy poprzez dopłatę kwoty w wysokości 40.000,00 zł, jednakże powód nie był zainteresowany zakończeniem sporu poprzez przyjęcie kwoty w proponowanej wysokości. Zdaniem strony pozwanej jednak, powód nie udowodnił zgłoszonych roszczeń, albowiem okoliczności wskazywane przez niego a dotyczące tragicznego wypadku, sytuacji finansowej i rodzinnej przed zaistnieniem szkody i po niej, możliwości zarobkowych zmarłego oraz relacji powoda ze zmarłym są jedynie twierdzeniami nie popartymi żadnymi dowodami. Odnosząc się do roszczenia rentowego strona pozwana w szczególności zwróciła uwagę, iż powód w żaden sposób nie wskazał wysokości osiąganych przez ojca dochodów oraz okoliczności, aby zmarły miał takie możliwości zarobkowe i majątkowe by mógł na utrzymanie syna przekazywać kwoty po 600 zł miesięcznie ponad przyznawane alimenty. Strona pozwana zwróciła uwagę, iż przed tragicznym wypadkiemM. J. (1)pracował, jednakże było to zatrudnienie nielegalne, w związku z czym nie wiadomo jakie wynagrodzenia osiągał z tego tytułu. Zdaniem strony pozwanej powód nie udowodnił, jakoby zmarły opłacał wydatki na ubrania, rozrywki itp. syna w w/w wysokości ponad płacone alimenty. Ustosunkowując się z kolei do roszczenia powoda o zasądzenie zadośćuczynienia strona pozwana uznała je za nieudowodnione i znacznie zawyżone. W ocenie strony pozwanej, powód nie wykazał by doznana przez niego w związku ze śmiercią ojca krzywda przekroczyła miarę uznawaną za przeciętną w takich okolicznościach. Według strony pozwanej, powód nie wykazał, że przed tragicznym zdarzeniem z dnia 23 maja 2012 r. spędzał wspólnie ze zmarłym czas wolny, wakacje, ferie, a jeśli tak to jak często i w jakiej formie miało to miejsce, a także czy istniały inne formy aktywności życiowej łączącej powoda ze zmarłym. Strona pozwana zwróciła także uwagę, że powód nie wskazał także, czy korzystał on lub korzysta z opieki psychologicznej/lekarskiej, a jeżeli tak to od kiedy, jak również czy i w jaki sposób śmierć zmarłego wpłynęła na jego codzienne życie, a ponadto jaka jest jego aktualna sytuacja rodzinna.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 23 maja 2012 r. wK.Nowej Hucie doszło do wypadku komunikacyjnego polegającego na tym, że kierujący samochodem markiF. (...)onr rej. (...)G. C.umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym-drogowym w ten sposób, że nie zachował szczególnej ostrożności podczas wykonywania manewru włączania się do ruchu, a w szczególności zamiast skręcić w prawo wykonał ten manewr w lewą stronę przekraczając podwójną linię ciągłą wyznaczającą oś jezdni w efekcie czego nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu nadjeżdżającemu z jego lewej stronyM. J. (1)kierującemu motocyklem markiS. (...)onr rej. (...), czym przyczynił się do zdarzenia z tym motocyklistą powodując nieumyślnie wypadek drogowy na skutek któregoM. J. (1)doznał obrażeń ciała, które stały się przyczyną jego zgonu. Prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa-Nowej Huty w Krakowie z dnia 1 marca 2013 r., sygn. akt VIII K 944/12/N,G. C.został uznany winnym spowodowania w/w wypadku. Pojazd sprawcy zdarzenia w chwili wypadku był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej w pozwanymTowarzystwie (...) S.A.z siedzibą wW., które przyjęło odpowiedzialność gwarancyjną za skutki wypadku i w wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego przyznało małoletniemu powodowiS. J.oraz jego bratuA. J. (2)(synom zmarłegoM. J. (1)) kwoty po 7.500,00 zł tytułem odszkodowania. Pozwany ubezpieczyciel złożył powodowi również propozycję ugodowego zakończenia sprawy poprzez dopłatę kwoty w wysokości 40.000,00 zł, jednakże powód uznał tę propozycję za niewystarczającą.
dowód:
odpis skrócony aktu zgonu /k. 76/; wyrok Sądu Rejonowego dla Krakowa-Nowej Huty z dnia 1 marca 2013 r. sygn. akt VIII K 944/12/N /k. 94-95/; decyzjaTowarzystwa (...) S.A.z dnia 18 grudnia 2012 r. /k. 17/; wezwanie do zapłaty i likwidacji szkody z dnia 4 maja 2015 r. /k. 18-19/; pismo powoda z dnia 22 lipca 2015 r. /k. 20-21/; akta szkody na płycie CD /k. 61/.
W chwili śmierci ojca małoletni powódS. J.miał zaledwie dziewięć lat. W wyniku śmierci ojcaM. J. (1)doznał on silnego dystresu psychicznego. W jego następstwie wystąpiły u niego znaczne zaburzenia adaptacyjne, które niekorzystnie wpłynęły na jego stan psychiczny oraz ogólne funkcjonowanie. Małoletni przez długi okres czasu doświadczał silnych negatywnych emocji związanych z utratą ojca, wykazywał skłonność do ich tłumienia. Stosował mechanizmy obronne, zamykał się w sobie, wycofywał z relacji. Doznawał stanów znacznego przygnębienia, smutku i żalu. Stał się nerwowy, labilny emocjonalnie, drażliwy, skłonny do przeżywania nasilonego niepokoju.
Mimo upływu czasu powód nadal doświadcza cierpienia psychicznego z powodu śmierci ojca, nie może pogodzić się z jego brakiem ani zaadoptować do zmienionej sytuacji życiowej. Z powodu doznanej traumy i jej następstw wykazuje on zaburzenia psychiczne o charakterze nerwicowym, które mogą istotnie zaburzać jego rozwój emocjonalny i funkcjonowanie psychospołeczne. Istnieje zagrożenie, że małoletni bez specjalistycznego wsparcia i możliwości przepracowania żałoby po zmarłym ojcu, nie będzie mógł odzyskać dobrostanu psychicznego i nadal będzie ujawniał trudności w prawidłowym funkcjonowaniu w swych rolach oraz zadaniach, a także sytuacjach społecznych.
dowód:
zeznania świadków:B. M.,A. B.iA. J. (2)/zapis protokołu elektr. rozprawy z dnia 21 marca 2016 r./; zeznania przedstawicielki ustawowej powodaA. J. (1)/zapis protokołu elektr. rozprawy z dnia 21 marca 2016 r./; opinia psychologiczna biegłejE. Ł.z dnia 29 sierpnia 2016 r. /k. 113-120/; uzupełniająca opinia psychologiczna biegłejE. Ł.z dnia 6 grudnia 2016 r. /k. 139-140/; odpis skrócony aktu urodzenia powoda /k. 75/.
Rodzice małoletniego powoda tj. zmarłyM. J. (2)iA. J. (1)rozwiedli się w 2006 r. Na mocy wyroku z dnia 7 sierpnia 2006 r., sygn. akt XI C 3107/05, Sąd Okręgowy w Krakowie wykonywanie władzy rodzicielskiej nad powodem i jego bratem powierzył matceA. J. (1), zastrzegając dlaM. J. (1)prawo do kontaktów z małoletnimi dziećmi bez ograniczeń, w sposób i terminach ustalonych przez strony - kosztami zaś utrzymania i wychowania małoletnich dzieci obciążył obie strony i z tego tytułu zasądził odM. J. (1)na rzecz małoletnichA. J. (2)iS. J.alimenty w wysokości po 500 zł miesięcznie, płatne z góry do dnia 15-go każdego kolejnego miesiąca do rąk matki małoletnich.
M. J. (2)na bieżąco płacił zasądzone w/w wyrokiem alimenty na rzecz powoda i jego brata. Ponadto,M. J. (2)opłacał wydatki syna na ubrania, rozrwyki, wyżywienie, sport, wyjazdy. Zmarły dbał o syna, spędzał z nim wszystkie weekendy oraz wolne święta, w wakacje i ferie zimowe zabierał na wycieczki w tym często również zagraniczne (do Turcji, na Chorwację i do Włoch), kupował mu markowe ubrania, gry, zabierał go na basen, do kina, jeździł z nim na treningi piłki nożnej oraz zapewniał inne atrakcje. Ojciec powoda chętnie przykładał się również do wychowania syna, brał udział również w zebraniach szkolnych i społecznie udzielał się w szkole.
Wzajemne relacje pomiędzy zmarlym a powodem były bardzo dobre. Małoletni powód przez niemal cały czas widywał się z ojcem i utrzymywał z nim telefoniczny kontakt. W gruncie rzeczyM. J. (1)mógł zabierać powoda do siebie kiedy chciał – matka powoda nie czyniła tu żadnych przeszkód. Dla powoda ojciec był najbliższym przyjacielem i powiernikiem, kimś na kogo zawsze mógł on liczyć i u kogo zawsze znajdował wsparcie i ojcowską opiekę.
dowód:
wyrok Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 7 sierpnia 2006 r. sygn. akt XI C 3107/05 /k. 96-97/; zeznania świadków:B. M.,P. B.,A. B.,J. C.iA. J. (2)/zapis protokołu elektr. rozprawy z dnia 21 marca 2016 r./; zeznania przedstawicielki ustawowej powodaA. J. (1)/zapis protokołu elektr. rozprawy z dnia 21 marca 2016 r./
Ocena dowodów:
Powyższe ustalenia faktyczne zostały poczynione na podstawie powołanych powyżej, skutecznie niezakwestionowanych dokumentów urzędowych i prywatnych, których autentyczność nie budziła wątpliwości, podobnie jak treść, rozpatrywana w kontekście całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności.
Przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd – w zakresie relewantnym dla rozstrzygnięcia sprawy – dał wiarę zeznaniom świadkówB. M.,P. B.,A. B.,J. C.iA. J. (2)oraz przedstawicielki ustawowej małoletniego powodaA. J. (1), oceniając je jako logiczne, w istotnych fragmentach stanowcze i rzeczowe. Trzeba podkreślić, że twierdzenia te były wyważone i ostrożne oraz miały odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym zebranym w sprawie. Osoby te w sposób wiarygodny, spójny i przekonujący zeznawały na okoliczność wzajemnych relacji łączących zmarłegoM. J. (1)z powodem oraz cierpień i przeżyć powoda związanych ze śmiercią ojca. W ocenie Sądu nie ujawniły się żadne okoliczności pozwalające na zakwestionowanie wiarygodności twierdzeń w/w osób.
Jako prawidłowe Sąd ocenił wnioski wynikające z opinii psychologicznej z dnia 29 sierpnia 2016 r. sporządzonej przez biegłąE. Ł.na okoliczność wpływu śmierciM. J. (2)na psychikę powoda. Zdaniem Sądu, zupełność przedmiotowej opinii w zestawieniu z logiką prezentowanego w nich rozumowania pozwalały w całej rozciągłości zaakceptować oceny dokonane przez biegłą w przedstawionych jej kwestiach. Biegła wykorzystała zebrane w aktach istotne dokumenty, dokonując wnikliwej analizy poczynionych w ten sposób ustaleń. W rezultacie biegła udzieliła kompletnej i profesjonalnej odpowiedzi w zleconym jej zakresie, wszystko w sposób bardzo przystępny i zrozumiały przedstawiając w treści opinii. W kolejnych opiniach uzupełniających (pisemnej i usntej) biegła w sposób przekonujący ustosunkowała się do złożonych do opinii głównej zarzutów.
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.
Na wstępie wskazać należy, że stosownie doart. 822 § 1 k.c.ubezpieczyciel jest zobowiązany do zapłaty określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Z treściart. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych(Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.). wynika, że z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym (art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych(Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.). W niniejszej sprawie w granicach odpowiedzialności deliktowej szeroko określonej wart. 415-449 k.c.strona pozwana nie kwestionowała swojej odpowiedzialności gwarancyjnej za skutki wypadku, jakiemu uległ ojciec powodaM. J. (1). Sporną była natomiast kwestia wysokości należnego mu zadośćuczynienia pieniężnego za tragiczną śmierć najbliższego członka rodziny oraz wysokości należnej mu z tego tytułu renty.
Przechodząc zatem do rozważenia zasadności roszczenia o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda zadośćuczynienia pieniężnego kwoty 100.000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, przytoczyć należy treśćart. 446 § 4 k.c., zgodnie z którym sąd może przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Wskazane roszczenie ma na celu kompensację doznanej krzywdy, tj. złagodzenie cierpienia wywołanego śmiercią osoby bliskiej oraz pomoc osobie pokrzywdzonej w dostosowaniu się do zmienionej w związku z tym rzeczywistości. Zgodzić się należy z poglądem, że określenie obiektywnych kryteriów przyznania zadośćuczynienia jest kwestią niezwykle trudną, albowiem mamy w tym aspekcie do czynienia z elementami zupełnie nieuchwytnymi i niemożliwymi do przybliżonego nawet obliczenia. Śmierć członka rodziny zawsze wywołuje cierpienie spowodowane utratą osoby bliskiej, głęboki ból, którego natężenie zależy od uczucia jakim darzono zmarłego. Doświadczenie życiowe nadto wskazuje, że śmierć osoby bliskiej wywołuje w położeniu pozostałych członków rodziny zmiany, które są samoistnym źródłem mniej lub więcej trwałych krzywd i cierpień. Krzywdą w rozumieniuart. 446 § 4 k.c.jest samo cierpienie wywołane śmiercią osoby bliskiej, przy czym w literaturze i orzecznictwie sądowym zwraca się uwagę, że na rozmiar krzywdy mają przede wszystkim wpływ: dramatyzm doznań osoby bliskiej, poczucie osamotnienia i pustki, cierpienia moralne i wstrząs psychiczny wywołany śmiercią osoby najbliższej, rodzaj i intensywność więzi łączącej pokrzywdzonego ze zmarłym, wystąpienie zaburzeń będących skutkiem jego odejścia (np. nerwicy, depresji), roli w rodzinie pełnionej przez osobę zmarłą, stopień w jakim pokrzywdzony będzie umiał się znaleźć w nowej rzeczywistości i zdolności do jej akceptowania, leczenie doznanej traumy, wiek pokrzywdzonego (por. wyrok SN z dnia 3 czerwca 2011 r., III CSK 279/10, LEX nr 898254).
Uwzględniając powyższe w realiach przedmiotowej sprawy zauważyć należy, iż w wyniku wypadku z dnia 23 maja 2012 r. śmierć poniósł ojciec małoletniego powodaM. J. (1), który był niewątpliwie jego najbliższym członkiem rodziny z punktu widzenia szczególnej więzi osobistej i duchowej łączącej powoda ze zmarłym. Z poczynionych w sprawy ustaleń faktycznych wynika w sposób niewątpliwy, iż powoda ze zmarłym łączyły silne więzy uczuciowe i emocjonalne – dla powoda ojciec był najbliższym przyjacielem i powiernikiem, kimś na kogo zawsze mógł on liczyć i u kogo zawsze znajdował wsparcie i ojcowską opiekę. Choć rodzice powoda od 2006 r. pozostawali w rozłączeniu (ze względu na orzeczony rozwód), to wzajemne relacje pomiędzy powodem a ojcem pozostawały bardzo dobre. Małoletni powód przez niemal cały czas widywał się z ojcem i utrzymywał z nim telefoniczny kontakt, zaś w weekendy i święta mieszkał w jego domu – ojciec dbał o syna, w wakacje i ferie zimowe zabierał na wycieczki w tym często również zagraniczne, kupował mu markowe ubrania, gry, zabierał go na basen, do kina, jeździł z nim na treningi piłki nożnej oraz zapewniał inne atrakcje; chętnie przykładał się on również do wychowania syna, brał udział również w zebraniach szkolnych i społecznie udzielał się w szkole. Wiadomość o śmierci ojca była dla 9-letniego wówczas powoda ogromną tragedią życiową, wstrząsem emocjonalnym i skutkowała załamaniem się dotychczasowej rzeczywistości. W wyniku śmierci ojca powód doznał silnego dystresu psychicznego. W jego następstwie wystąpiły u niego znaczne zaburzenia adaptacyjne, które niekorzystnie wpłynęły na jego stan psychiczny oraz ogólne funkcjonowanie. Małoletni przez długi okres czasu doświadczał silnych negatywnych emocji związanych z utratą ojca, wykazywał skłonność do ich tłumienia. Stosował mechanizmy obronne, zamykał się w sobie, wycofywał z relacji. Doznawał stanów znacznego przygnębienia, smutku i żalu. Stał się nerwowy, labilny emocjonalnie, drażliwy, skłonny do przeżywania nasilonego niepokoju. Mimo upływu czasu powód nadal doświadcza cierpienia psychicznego z powodu śmierci ojca, nie może pogodzić się z jego brakiem ani zaadoptować do zmienionej sytuacji życiowej. Z powodu doznanej traumy i jej następstw wykazuje on zaburzenia psychiczne o charakterze nerwicowym, które mogą istotnie zaburzać jego rozwój emocjonalny i funkcjonowanie psychospołeczne.
Mając na uwadze te wszystkie okoliczności za odpowiednią sumę należną powodowi jako zadośćuczynienie pieniężne Sąd uznał żądaną przez niego kwotę 100.000,00 zł, która powinna złagodzić jego negatywne doznania psychiczne spowodowane śmiercią bliskiej mu osoby. Przyznając kwotę w takiej jak postulowana w pozwie Sąd wziął w szczególności pod rozwagę okoliczność, że najwyższe zadośćuczynienia powinny być zasądzane właśnie na rzecz małoletnich dzieci, dla których śmierć ojca z całą pewnością stanowi wyjątkowo potężny cios, pozostawiając ich w niewyobrażalnym żalu i bólu. W ocenie Sądu, utrata przez dziecko jednego z rodziców jest jedną największych krzywd jaką można sobie wyobrazić, albowiem już niemal na starcie życiowym pozbawia go prawidłowego rozwoju psychoosobowego oraz niezbędnego wsparcia zarówno na co dzień jak i w ważnych i trudnych chwilach. Sąd miał również na uwadze, że strona pozwana wypłaciła już powodowi kwotę 7.500,00 zł z tytułu zadośćuczynienia, jednak biorąc pod uwagę stosunkowo niską wysokość tej kwoty Sąd uznał, iż w żadnej mierze nie rekompensowała ona szkód niemajątkowych odniesionych przez powoda i w żaden sposób nie może wpłynąć na obniżenie żądanego przez powoda zadośćuczynienia. W sumie powód otrzyma kwotę 107 500 zł i w ocenie sądu nawet ta kwota jest zaniżona w stosunku do krzywd i cierpień, które on doznał. W przekonaniu Sądu, ustalona w niniejszej sprawie wysokość zadośćuczynienia nie odbiega od przypadków porównywalnych i stanowi sumę odpowiednią przy uwzględnieniu indywidualnych okoliczności niniejszej sprawy. Z tych względów Sąd wpunkcie I. sentencjiwyroku zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 100.000,00 zł z tytułu zadośćuczynienia. Jednocześnie, Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda odsetki w wysokości ustawowej liczone zgodnie z żądaniem pozwu od dnia 7 grudnia 2015 r. (tj. daty wniesienia pozwu) do dnia 31 grudnia 2015 r., a – w związku z nowelizacjąart. 481 k.c.- od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty odsetki w wysokości ustawowej za opóźnienie. Przy zasądzaniu odsetek Sąd kierował się treściąart. 455w zw. zart. 481 k.c.oraz przyjętą w tej chwili linią orzecznictwa Sądu Najwyższego. W tym kontekście uwzględnić należy, że zobowiązanie do zapłaty zadośćuczynienia zart. 445 k.c.ma charakter bezterminowy, stąd też o przekształceniu go w zobowiązanie terminowe decyduje wierzyciel przez wezwanie dłużnika do wykonania, a zatem przyjęcie – zgodnie z poglądem strony pozwanej - wymagalności zadośćuczynienia dopiero od daty wyrokowania prowadziłoby w istocie do umorzenia odsetek za okres sprzed daty wyroku i byłoby nieuzasadnionym uprzywilejowaniem dłużnika (por. wyrok SN z dnia 14 stycznia 2011 r., I PK 145/10, LEX nr 794777). Na marginesie należy zauważyć, iż przyjęcie wymagalności zadośćuczynienia dopiero od daty wyrokowania wymaga wystąpienia okoliczności pozwalających przyjąć, iż sytuacja pomiędzy doręczeniem wezwania do zapłaty a datą wyrokowania uległa takiej zmianie, która uzasadniałaby inną wysokość zadośćuczynienia (por.: wyrok Sądu Apel. w Krakowie z dnia 22 listopada 2006 r., I ACa 1326/06, niepubl.).
Ustosunkowując się z kolei do roszczenia powoda o zasądzenie od strony pozwanej na jego rzecz kwoty 800,00 zł miesięcznie tytułem renty płatnej do 10 dnia miesiąca do rąk jego przedstawicielki ustawowej to wskazać trzeba, iż zgodnie zart. 446 § 2 k.c.osoba, względem której ciążył na zmarłym ustawowy obowiązek alimentacyjny, może żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody renty obliczonej stosownie do potrzeb poszkodowanego oraz do możliwości zarobkowych i majątkowych zmarłego przez czas prawdopodobnego trwania obowiązku alimentacyjnego - takiej samej renty mogą żądać inne osoby bliskie, którym zmarły dobrowolnie i stale dostarczał środków utrzymania, jeżeli z okoliczności wynika, że wymagają tego zasady współżycia społecznego. W doktrynie i orzecznictwie sądowym podkreśla się , iż zakres podmiotowy osób uprawnionych, pośrednio pokrzywdzonych na skutek śmierci osoby dotkniętej czynem niedozwolonym, do domagania się z tego tytułu renty obejmuje przede wszystkim osoby, względem których na zmarłym ciążył ustawowy obowiązek alimentacyjny. Należy wszakże wyraźnie podkreślić, że renta przyznawana na podstawie komentowanego przepisu ma charakter odszkodowawczy, a nie alimentacyjny (por. wyrok SN z 21 listopada 1995 r., III CRN 46/95, Prok. i Pr. 1996, Nr 5, s. 33). W zasadzie o wysokości renty przesądzają analogiczne okoliczności, jak i o wysokości świadczeń alimentacyjnych - okolicznościami tymi są: potrzeby poszkodowanego oraz możliwości zarobkowe i majątkowe zmarłego; jedyna różnica w stosunku do sformułowania zawartego w przepisieart. 135 k.r.o.jest taka, że komentowany przepis nie odwołuje się do usprawiedliwionych potrzeb poszkodowanego. Zasadnie się wskazuje, ze przy ustalaniu renty powinna być brana pod uwagę hipotetyczna wysokość świadczeń alimentacyjnych, do jakich byłby zobowiązany zmarły, co oznacza, że konieczne jest uwzględnienie hipotetycznych możliwości zarobkowych zmarłego, w kontekście istniejących możliwości na rynku pracy, wysokości możliwego do uzyskania wynagrodzenia, ze względu na posiadane przez zmarłego kwalifikacje itp. (por.M. Safjan, w:K. Pietrzykowski, KC. Komentarz, t. 1, s. 1038; por. również wyrok SN z 28 lipca 2005 r., V CK 31/05, MoP 2005, Nr 17, poz. 827; podkresla się także, iż ustawodawca wprowadzając takie same jak w przypadku roszczeń alimentacyjnych kryteria ustalania możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego do alimentacji, nie uzależnia owych ustaleń od sposobu uzyskiwania dochodów przez zobowiązanego i z punktu widzenia zasadności uprawnienia powodów do renty nie ma znaczenia fakt, iż dochody zmarłego nie były opodatkowane – tak wyrok SN z 11 lipca 2012 r., II CSK 677/11, Legalis; wyrok SA w Lublinie z 5 września 2013 r., I ACA 349/13, Legalis; wyrok SA w Warszawie z 22 stycznia 2015 r., VI ACA 376/14, Legalis).
Bezsporne w sprawie było, iż na mocy wyroku z dnia 7 sierpnia 2006 r., sygn. akt XI C 3107/05, zmarłyM. J. (1)zobowiązany był do uiszczania na rzecz małoletniego powoda oraz jego brata kwot po 500 zł miesiecznie z tytułu alimentów. Jak zaś wynika z poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych,M. J. (2)zasądzone w/w wyrokiem alimenty płacił na bieżąco. Niezależnie jednak od nich, opłacał on również wydatki syna na ubrania, rozrywki, wyżywienie, sport, wyjazdy - w wakacje i ferie zimowe zabierał on powoda na wycieczki w tym często również zagraniczne (do Turcji, na Chorwację i do Włoch), kupował mu markowe ubrania, gry, zabierał go na basen, do kina, jeździł z nim na treningi piłki nożnej oraz zapewniał inne atrakcje. Niewątpliwie pokrywanie przez zmarłego wyżej wymienionych wydatków na poczet zaspokojania potrzeb powoda wchodzi w zakres szeroko pojętego obowiązku alimentacyjnego, o którym mowa wart. 128 k.r.o.W ocenie Sądu zasadne jest zatem przyjęcie, iż wydatki te należało uwzględnić przy ustalaniu wysokości należnej powodowi na podstawieart. 464 § 2 k.c.renty. Zdaniem Sądu, żądana przez powoda z tego tytułu kwota 800,00 zł miesięcznie odpowiada sumie ustalonych sądownie alimentów oraz wymienionych powyżej wydatków. Brak jednocześnie przesłanek do twierdzenia, że ojciec powoda nie posiadałby odpowiednich możliwości zarobkowych pozwalających na zaspokojenie obowiazku alimentacyjnego w takiej wysokości biorąc pod uwagę, iż za życia uiszczał alimenty w łącznej kwocie 1.000,00 zł na rzecz synów (po 500 zł na każdego), a w chwili obecnej - gdyby żył - tenże obowiązek alimentacyjny odpadłby mu wobec jego starszego syna (brata powoda), który jest już osobą dorosłą i nie kontynuuje nauki. Uwzględniając datę wydania wyroku w niniejszej sprawie Sąd wpunkcie II. sentencjidokonał kapitalizacji należnej powodowi renty za okres od 7 grudnia 2015 r. (data wniesienia pozwu) do dnia 7 czerwca 2017 r. i zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 14.400,00 zł z tego tytułu (tj. 18 miesięcy x 800,00 zł) - z kolei począwszy od lipca br., Sąd wpunkcie III. sentencjizasądził od od strony pozwanej na rzecz powoda rentę w wysokości 800,00 zł miesięcznie płatną do 7 dnia każdego następującego po sobie miesiąca z dołu, z zastrzeżeniem, iż pierwsza rata renty płatna będzie do dnia 7 lipca 2017 r.
O kosztach procesu Sąd orzekł wpunkcie IV. sentencjizasądzając od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 3.617,00 zł. Rozstrzygając w ten sposób o kosztach procesu Sąd miał na uwadze okoliczność treśćart. 98 k.p.c.statuujący zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Na zasądzoną na rzecz powoda kwotę złożyła się kwota 3.600,00 zł z tytułu wynagrodzenia pełnomocnika (§ 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu(Dz.U. z 2013 r., poz. 461 -t.jedn.) oraz kwota 17 zł z tytułu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.
Wpunkcie V. sentencjiwyroku Sąd – na podstawie art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych – nakazał ściągnąć od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa-Sądu Okręgowego w Krakowie kwotę 6.535,01 zł tytułem kosztów sądowych. | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Krakowie
date: '2017-07-06'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Zygmunt Drożdżejko
legal_bases:
- art. 446 § 4 k.c.
- art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym
Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych
- art. 135 k.r.o.
- art. 98 k.p.c.
- § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej
pomocy prawnej udzielonej z urzędu
recorder: Karolina Lipka
signature: I C 2130/15
``` |
152015000001006_II_Ka_000227_2015_Uz_2015-05-12_002 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt II Ka 227/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 12 maja 2015 r.
Sąd Okręgowy w Nowym Sączu – Wydział II Karny w składzie :
Przewodniczący : SSO Bogdan Kijak
Sędziowie: SSO Arkadiusz Penar
SSO Anna Pater (spr.)
Protokolant: st.sekr.sądowy Maria Olszowska
przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Leszka Karpa
po rozpoznaniu w dniu 12 maja 2015 r.
sprawyM. V.
oskarżonego o przestępstwo zart.178a§1 kk
na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora
od wyroku Sądu Rejonowego w Zakopanem
z dnia 24 marca 2015r. sygn. akt II K 168/15
I. zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że z pkt. III eliminuje sformułowania odnoszące się do terytorialnego ograniczenia zakresu stosowania środka karnego orzeczonego w tym punkcie,
II. w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy, zwalniając oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.
Sygn. akt II Ka 227/15
UZASADNIENIE
wyroku z dnia 12 maja 2015 r.
M.V.oskarżony był o to, że w nocy 23 marca 2015 r. wB., rejonu(...), znajdując się w stanie nietrzeźwości przy stwierdzonej 0,97 mg/l, 0,95 mg/l, 0,98 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu prowadził pojazd mechaniczny w ruchu lądowym samochód markiF. (...)onr rej (...), tj. o przestępstwo zart. 178a § 1 kk.
Wyrokiem z dnia 24 marca 2015 r., sygn. II K 168/15, Sąd Rejonowy w Zakopanem uznałM. V.za winnego popełnienia zarzucanego mu przestępstwa i wymierzył oskarżonemu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania na okres 2 lat próby i na mocyart. 42 § 2 kkorzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na okres 2 lat, zaliczając na poczet tego środka okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 23 marca 2015 r. do dnia 24 marca 2015 r. Sąd Rejonowy zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych na rzecz Skarbu Państwa.
Powyższy wyrok zaskarżył apelacją prokurator, który zarzucił obrazę przepisu prawa materialnego, a mianowicieart. 42 § 2 kkpoprzez uznanie, iż w ramach jego desygnatów można określić zakres terytorialnym środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych do terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Podnosząc ten zarzut prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wyeliminowanie z pkt III opisu, iż środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dotyczy terenu Rzeczypospolitej Polskiej.
W uzasadnieniu apelacji prokurator podniósł, iż zart. 42 § 2 kkwynika tylko zakres przedmiotowy i dotyczy tylko rodzaju pojazdów mechanicznych (wszelkich lub określonego rodzaju), nie dotyczy zaś zakresu terytorialnego jego stosowania.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje.
Apelacja jest zasadna. Prokurator trafnie zarzucił naruszenie przez sąd pierwszej instancji naruszenie przepisu prawa materialnego –art. 42 § 2 kkpoprzez zawężenie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych do terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W pierwszej kolejności należy jednak zwrócić uwagę, że zaskarżony wyrok wydany został w trybieart. 387 § 1 kpk, oskarżony zaproponował wymierzenie środka karnego w określonej formie, a prokurator obecny na rozprawie wniosek oskarżonego poparł. Samo zastosowanie trybu konsensualnego było zasadne, natomiast przepisart. 387 § 1 kpknie może służyć wydawaniu wyroków sprzecznych z prawem materialnym, a taki właśnie charakter ma orzeczenie w przedmiocie środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, które było przedmiotem porozumienia stron i zostało zaaprobowane przez sąd.
Odnosząc się do meritum stwierdzić należy, że literalna wykładnia przepisuart. 42 § 1 kkprowadzi do oczywistego wniosku, iż sąd orzekający nie ma możliwości terytorialnego ograniczenia obowiązywania orzeczonego zakazu. Przepis ten daje uprawnienie do zawężenia orzekania środka karnego do „pojazdów określonego rodzaju”, natomiast ustawa nie wprowadza analogicznej swobody w przedmiocie terytorialnego obowiązywania zakazu. Gdyby więc racjonalny ustawodawca chciał zapewnić taką możliwość, to uprawnienie takie wprost wynikałoby z treści przepisu, jak ma to miejsce np. w przypadku środka karnego zakazu wstępu na imprezy masowe (art. 41b § 2 kk). W związku z powyższym przyjąć należy, że orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów ma charakter uniwersalny i jego zakresu nie można ograniczać do konkretnego terytorium. Dodatkowo za takim rozumieniem cytowanego przepisu przemawia także wykładnia celowościowa. Środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych pełni funkcję zabezpieczającą, a jego rolą jest eliminowanie z ruchu drogowego osób, które swoim zachowaniem stwarzają zagrożenie dla innych uczestników ruchu, co byłoby niemożliwe do wykonania, gdyby obowiązywanie tego środka ograniczać tylko do pewnych miejsc.
Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy uznał apelację prokuratora za zasadną i orzekając na podstawieart. 437 § 1 i 2 kpkzmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że z punktu III wyeliminował sformułowanie odnoszące się do terytorialnego ograniczenia zakresu stosowania środka karnego orzeczonego w tym punkcie, natomiast w pozostałej części wyrok utrzymał w mocy. Ze względów słuszności na podstawieart. 624 § 1 kpkSąd Okręgowy zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze. | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Nowym Sączu
date: '2015-05-12'
department_name: II Wydział Karny
judges:
- Arkadiusz Penar
- Bogdan Kijak
- Anna Pater
legal_bases:
- art. 178a § 1 kk
- art. 437 § 1 i 2 kpk
recorder: st.sekr.sądowy Maria Olszowska
signature: II Ka 227/15
``` |
151520100000503_I_C_001015_2015_Uz_2016-06-02_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt I C 1015/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 2 czerwca 2016 r.
Sąd Rejonowy w Bytomiu I Wydział Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący:
SSR Małgorzata Łukaszewicz-Waliczek
Protokolant:
st. sekr. sądowy Krzysztof Bendkowski
po rozpoznaniu w dniu 19 maja 2016 r. w Bytomiu na rozprawie sprawy
z powództwa(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wW.
przeciwkoE. B.
o zapłatę
utrzymuje w całości w mocy nakaz zapłaty wydany przez Sąd Rejonowy w Bytomiu w dniu 12 marca 2015 r. w sprawie o sygnaturze akt IN. (...)416/15 w postępowaniu nakazowym.
Sygn. akt I C 1015/15
UZASADNIENIE
Powódka(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwW.wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanejE. B.kwoty 18.814,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia wypełnienia weksla oraz o zwrot kosztów procesu.
Uzasadniając żądanie pozwu wskazała, że wystawiła weksel własny „in blanco”, w którym zobowiązała się ona do zapłaty na rzecz powoda kwoty 18.814,00 zł w terminie 7 dni od daty wezwania do zapłaty. Miejscem płatności weksla jest miastoB.. Dalej podała, że wezwała pozwaną do wykupu weksla w dniu 16 grudnia 2014 r. Pozwana do dnia wniesienia pozwu nie zapłaciła należności powódce. W związku z czym skierowanie sprawy na drogę postępowania sądowego uważa za konieczne i uzasadnione.
Nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 12 marca 2015 r., sygn. akt IN. (...)416/15 Sąd Rejonowy w Bytomiu uwzględnił żądanie powódki w całości.
PozwanaE. B.zaskarżyła pismem z dnia 30 lipca 2015 r. nakaz zapłaty w całości, podnosząc zarzut nie istnienia dochodzonych pozwem wobec niej zobowiązań. W uzasadnieniu wskazała, że w dniu 26 listopada 2014 r. powód bez podania powodów rozwiązał z nią umowę. Dalej podała, że z wystawionych kompensat wynika, że suma jej rzekomych zobowiązań w wysokości 17.932,67 zł została skompensowana z jej prowizjami w kwocie 10.465 zł i pozostało do zapłaty 7.467,67 zł. Pozwana zarzuciła, że do ww. oświadczeń o kompensacie nie zostały dołączone żadne dokumenty rozliczeniowe, za jakie konkretnie polisy ma zapłacić ani faktury wraz z rozliczeniami prowizyjnymi, za co konkretnie za zapłacono. Dalej podała, że w dniu 24 kwietnia 2015 r. zgodnie zart. 7615k.c.wezwała powódkę do złożenia oświadczenia zawierającego dane o należnej prowizji, na które nie otrzymała odpowiedzi. Podniosła, że do dnia dzisiejszego nie otrzymała rozliczeń prowizyjnych za miesiąc: sierpień, wrzesień, październik, listopad, ani rachunków do nich wystawionych oraz prowizji za polisy „automatycznie wznawiane”, zawarte za jej pośrednictwem dlaTowarzystw (...):(...),(...),(...),W.,Y. D.,C.,P.. Podkreśliła, że postanowienia umowy agencyjnej mniej korzystne dla agenta są nieważne. Ponadto podała, że nie jest w stanie ustalić pełnej kwoty jaką jej wypłacono za czynności agencyjne, a z tego co ustaliła tylko w 2014 roku nie wypłacono jej 7.910,45 zł za zawarte polisy „mój samochód” i 4.319,44 zł za zawarte polisy „mój pojazd”.
Pismem z dnia 10 listopada 2015 r. pozwana wniosła o wstrzymanie wykonania nakazu zapłaty, odrzucenie pozwu, unieważnienie nakazu zapłaty i automatyczne uchylenie klauzuli wykonalności i obciążenie kosztami sądowymi. W uzasadnieniu wskazała, że powódka działała w złej wierze, albowiem posiadając wiedzę o złożonym przez pozwaną zażaleniu na wydaną klauzulę wykonalności , a potem zarzuty od nakazu zapłaty, w których podniosła, że kwota zobowiązań powódki wobec pozwanej przewyższa kwotę rzekomego jej zobowiązania.
Postanowieniem z dnia 18 listopada 2015 r. wstrzymano wykonanie nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym Sądu Rejonowego w Bytomiu z dnia 12 marca 2015 r. w sprawie IN. (...)416/15 do czasu prawomocnego zakończenia postępowania w sprawie.
Powódka w piśmie procesowym z dnia 7 grudnia 2015 r. podtrzymała stanowisko wyrażone w sprawie, wniosła o utrzymanie nakazu zapłaty w całości w mocy. Podniosła, że nie łączył ją stosunek prawny oparty na umowie przedłożonej przez pozwaną i aneksie do niej, lecz stosunek prawny oparty naumowie nr (...)z dnia 1 stycznia 2012 r. Zarzuciła, że pozwana przywłaszczyła sobie sumy pieniężne przekazane jej przez klientów tytułem składek na zawierane przez pozwaną w ramach umowy zawartej z powódką, w imieniu różnych ubezpieczycieli umowy ubezpieczenia. Wysokość nierozliczonych przez pozwaną składek z odsetkami ustawowymi wyniosła 18.814,00 zł.
Podczas rozprawy z dnia 15 marca 2016 r. pozwana wniosła o dopuszczenie dowodu z wiadomości e-mail, z której wynika, że pozwana nie współpracowała z(...) S.A.i nie miała dostępu do systemu(...).
W piśmie z dnia 15 kwietnia 2016 r. powódka, wyjaśniła, że przedłożone przez pozwaną wydruki nie dowodzą, że nie wykonywała ona czynności związanych z zawarciem umów ubezpieczenia, ponieważ pozwana korzystała z dostępu do systemu umożliwiającego zawieranie umów ubezpieczenia powodowej spółki, nie mając swojego imiennego konta dostępu pobierała od klientów składki. Na dowód powyższego powódka przedłożyła: pokwitowanie opłaty raty składki, opieczętowaną przez pozwaną na okoliczność przyjęcia składki ma poczet polisyT. U., oraz rozliczenie wykorzystanych polis i zainkasowanej składki z dnia 24 lipca 2014 r. opieczętowanego przez pozwaną na okoliczność wykonywania przez pozwaną czynności związanych z zawarciem umów ubezpieczeniaT. U., a także wydruk z sytemuT.zawierającego zestawienie wszystkich umów ubezpieczeniaT. U.zawartych za pośrednictwem pozwanej na okoliczność zawarcia przez pozwaną także umów objętych żądaniem pozwu.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 1 września 2007 r. pomiędzy(...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnościąwW., aE. B.została zawarta umowa o współpracę nr(...), której przedmiotem było podjęcie pomiędzy stronami współpracy w zakresie sprzedaży różnego rodzaju usług oferowanych przezC., których szczegółowy opis i zasady regulowane będą odrębnymi aneksami do niniejszej umowy (§1 umowy). Zgodnie z aneksem z dnia 1 września 2007 r. do umowy o współpracy nr(...), uregulowano, w § 1, że przedmiotem aneksu jest wykonanie czynności agencyjnych związanych z zawieraniem umów ubezpieczeń majątkowych i na życie. Pozwana zobowiązała się do wykonania w imieniu powódki czynności agencyjnych w zakresie zawierania lub współdziałania w zawieraniu umów ubezpieczeń majątkowych i na życie. Pozwana powyższe czynności zobowiązała się do wykonywania w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.
(dowód: umowa o współpracy z dnia 1.09.2007 r. wraz zaneksem nr (...), k.112-120)
W dniu 1 stycznia 2012 r. pomiędzy(...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnościąwW., aE. B.została zawarta umowa współpracy nr(...), której przedmiotem było wykonywanie czynności agencyjnych związanych z zawieraniem lub współdziałaniem w zawieraniu umów ubezpieczeń majątkowych i na życie.
(dowód: umowa współpracy z 1.01.2012 r., k. 141-144; zeznaniaM. Ś.w imieniu powódki, k. 279-281)
Zgodnie z § 2 załącznika nr 1 do umowy współpracy z dnia 1 stycznia 2012 r., pozwana była upoważniona do działania w imieniu powódki do zawierania umów ubezpieczeń majątkowych, komunikacyjnych i na życie następujących zakładów ubezpieczeń:A.-(...),(...),C.-(...),(...)094, Hestia-(...),I.-26/293/044,(...),(...),(...),W.-(...),(...).
(dowód: załączniki do umowy współpracy z 1.01.2012 r., k. 145-149; zeznaniaM. Ś.w imieniu powódki, k. 279-281)
Powódka ma zawarte umowy z zakładami ubezpieczeń, posiada agentów w całej Polsce. Agenci OWCA czyli Osoba Wykonująca Czynności Agencyjne zawierają umowy ubezpieczenia.
(dowód: zeznaniaM. Ś.w imieniu powódki, k. 279-281; wydruk z systemuT., k.298)
Pozwana mimo umownego obowiązku nie rozliczała się z pobranych składek ubezpieczeniowych. W związku z powyższym powódka musiała pokryć ubezpieczycielom wartość inkasowanych przez pozwaną, lecz nieprzekazanych nikomu składek.
(dowód: dowód: zeznaniaM. Ś.w imieniu powódki, k. 279-281)
Pozwana współpracowała z(...) S.A.wykonywała, ona czynności związane z zawarciem umów ubezpieczenia, pozwana korzystała z dostępu do systemu umożliwiającego zawieranie umów ubezpieczenia powodowej spółki, nie mając swojego imiennego konta dostępu pobierała od klientów składki.
(dowód: pokwitowanie opłaty raty składki z 11.04.2014 r., k.296; rozliczenia wykorzystanych polis i zainkasowanej składki z 24.07.2014 r., k.297;wiadomości e-mail z 18.03.2016 r., k. 284-285;)
Pozwana przywłaszczyła sobie sumy pieniężne przekazane jej przez klientów tytułem składek na zawierane przez pozwaną, w ramach umowy zawartej z powódką, w imieniu różnych ubezpieczycieli umowy ubezpieczenia, w tym wobec(...) S.A.Wydruk systemuT.zawiera zestawienie wszystkich umów ubezpieczenia(...) S.A.zawartych za pośrednictwem pozwanej.
(dowód: dowód: zeznaniaM. Ś.w imieniu powódki, k. 279-281; wydruk z systemuT., k.298)
Powódka sporządziła zestawienie umów ubezpieczenia zawartych przez pozwaną w ramach umowy łączącej ją z powódką w imieniu ubezpieczyciela- (...) S.A.oraz potwierdzeń zapłaty i dokonanych przelewów na okoliczność zainkasowania przez pozwaną składek w wysokości 4.545,00 zł. Wobec przywłaszczenia przez pozwaną powyższej kwoty, powódka musiała dokonać przelewu ww. środków pieniężnych ubezpieczycielowi z własnych środków.
(dowód: zestawienie umów ubezpieczenia zawartych przez pozwaną, k.170; potwierdzenia zapłaty i wykonania przelewów, k. 171-176)
Powódka sporządziła kolejne zestawienie umów ubezpieczenia zawartych przez pozwaną w ramach umowy łączącej ją z powódką w imieniu ubezpieczyciela- (...) S.A.oraz potwierdzeń zapłaty i dokonanych przelewów na okoliczność zainkasowania przez pozwaną składek w wysokości 1.047,00 zł. Wobec przywłaszczenia przez pozwaną powyższej kwoty, powódka musiała dokonać przelewu ww. środków pieniężnych ubezpieczycielowi z własnych środków.
(dowód: zestawienie umów ubezpieczenia zawartych przez pozwaną, k.173; potwierdzenia zapłaty i wykonania przelewów, k. 175-176)
W dniu 6 sierpnia 2014 r.(...) S.A.w piśmie skierowanym do powódki poinformowało, że z powodu nieprzekazania składki z polis wyszczególnionych w tabeli, stanowiącej część integralną pisma dokonało obciążenia powódki na kwotę 2.131,00 zł
(dowód: list(...)skierowany do powódki, k.179; faktura, k, 177; potwierdzenie uznania, k.178)
W dniu 24 września 2014 r. powódka wystawiła zbiorcze inkaso nr(...), na łączną wartość 2.801,40 zł. Dotyczące zawartych przez pozwaną w imieniu zakładu ubezpieczeń polis:
-
nr(...)w dniu 1 sierpnia 2014 r. zB. K.
nr(...)w dniu 1 sierpnia 2014 r. zM. K. (1)
nr70001004270w dniu 4 sierpnia 2014 r. zM. Z.
nr(...)w dniu 6 sierpnia 2014 r. zL. S.
nr70000868864w dniu 6 sierpnia 2014 r. zL. Ś.
nr97041694346w dniu 7 sierpnia 2014 r. zB. M. (1)
nr 97041694446w dniu 7 sierpnia 2014 r. zA. M.
nr 70000925004w dniu 7 sierpnia 2014 r.H. F.
nr 70000869862w dniu 8 sierpnia 2014 r. zR. A.
nr(...)w dniu 11 sierpnia 2014 r. zM. P.
nr(...)w dniu 11 sierpnia 2014 r. zM. P.
nr(...)w dniu 11 sierpnia 2014 r. zM. P.
nr(...)w dniu 13 sierpnia 2014 r. zA. K.
nr(...)w dniu 13 sierpnia 2014 r. zA. K.
nr(...)w dniu 13 sierpnia 2014 r. zK. Ł.
nr(...)w dniu 14 sierpnia 2014 r. zM. Ł.
nr(...)w dniu 14 sierpnia 2014 r. zB. M. (2)
nr(...)w dniu 14 sierpnia 2014 r. zB. M. (2)
nr(...)w dniu 14 sierpnia 2014 r. zK. J.
nr(...)w dniu 18 sierpnia 2014 r. zH. Ś.
(dowód: zestawienie zainkasowanych składek, k.182; dowód przelewu, k. 183; polisy, k.186-210)
W dniu 24 września 2014 r. powódka wystawiła zbiorcze inkaso nr(...), na łączną wartość 4.722,36 zł. Dotyczące zawartych przez pozwaną w imieniu zakładu ubezpieczeń polis:
-
nr70000927351w dniu 18 sierpnia 2014 r. zT. K.
nr(...)w dniu 21 sierpnia 2014 r. zS. H.
nr(...)w dniu 25 sierpnia 2014 r. zJ. M.
nr(...)w dniu 26 sierpnia 2014 r. zM. M.
nr(...)w dniu 26 sierpnia 2014 r. zP. C.
nr 70000933155w dniu 27 sierpnia 2014 r. zS. K.
nr(...)w dniu 29 sierpnia 2014 r. zP. L.
nr(...)w dniu 29 sierpnia 2014 r. zŁ. S.
nr(...)w dniu 29 sierpnia 2014 r. zŁ. S.
nr(...)w dniu 29 sierpnia 2014 r. zŁ. S.
nr(...)w dniu 29 sierpnia 2014 r. zM. W.
nr(...)w dniu 1 września 2014 r. zI. M.
nr(...)w dniu 10 września 2014 r. zP. F.
nr(...)w dniu 11 września 2014 r. zW. P.
nr(...)w dniu 15 września 2014 r. zS. D.
nr(...)w dniu 16 września 2014 r. zR. A.
nr(...)w dniu 18 września 2014 r. zS. W.
nr(...)w dniu 22 września 2014 r. zZ. P.
nr(...)w dniu 23 września 2014 r. zD. P.
(dowód: zestawienie zainkasowanych składek, k.180; dowód przelewu, k. 181; polisy, k.211-235)
Umowa nr (...)została rozwiązana dnia 24 listopada 2014 r. ze skutkiem natychmiastowym bez zachowania okresu wypowiedzenia na podstawie „niewykonania lub nienależytego wykonania postanowień umowy” (§ 9 pkt 3 umowy).
(dowód: rozwiązanieumowy nr (...)z dowodem nadania, k.150-153)
W dniu 26 listopada 2014 r. powódka wystawiła zestawienie zainkasowanych składek nr(...), na łączną wartość 5.527,31 zł. Dotyczące zawartych przez pozwaną w imieniu zakładu ubezpieczeń polis:
-
nr(...)w dniu 25 września 2014 r. zH. B. (1)
nr(...)w dniu 2 października 2014 r. zM. B.
nr(...)w dniu 2 października 2014 r. zZ. S.
nr(...)w dniu 3 października 2014 r. zB. O.iS. O.
nr(...)w dniu 14 października 2014 r. ZT. G.
nr(...)w dniu 24 października 2014 r. zM. K. (2)
nr(...)w dniu 31 października 2014 r. zZ. C.
nr(...)w dniu 3 listopada 2014 r. zS. M.
nr(...)w dniu 6 listopada 2014 r. zM. C.
nr(...)w dniu 7 listopada 2014 r. zR. S.
nr(...)w dniu 14 listopada 2014 r.J. R.
nr(...)w dniu 17 listopada 2014 r.Ł. U.
nr(...)w dniu 18 listopada 2014 r. zG. P.
nr 70001387391w dniu 20 listopada 2014 r. zH. B. (2)
nr(...)w dniu 24 listopada 2014 r. zB. G.
nr(...)w dniu 24 listopada 2014 r. zD. W.
(dowód: zestawienie zainkasowanych składek, k.184; dowód przelewu, k. 185; polisy, k.236-263)
W dniu 26 listopada 2014 r. powódka wystawiła zestawienie zainkasowanych składek nr(...), na łączną wartość 2.206,00 zł. Dotyczące zawartych przez pozwaną w imieniu zakładu ubezpieczeń polis:
-
nr(...)w dniu 7 marca 2014 r. z(...)
nr(...)w dniu 7 marca 2014 r. z(...)
nr(...)w dniu 29 marca 2014 r. z(...)
nr(...)w dniu 1 kwietnia 2014 r. z(...)
nr(...)w dniu 22 września 2014 r. zA. H.
nr(...)w dniu 27 października 2014 r. zK. W.
Powódka dokonała tego dnia również wpłaty kwoty 2.206,00 zł tytułem zestawienie zainkasowanych składek nr(...).
(dowód: zestawienie zainkasowanych składek z zestawieniami zawartych umów ubezpieczenia i dowodem przelewu, k. 153-156; polisy,k.163-168)
W dniu 26 listopada 2014 r. powódka wystawiła zestawienie zainkasowanych składek nr(...), na łączną wartość 2.676,00 zł. Dotyczące zawartych przez pozwaną w imieniu zakładu ubezpieczeń polis:
-
nr(...)w dniu 30 lipca 2014 r. zA. D. (1)
nr(...)w dniu 30 lipca 2014 r. zA. D. (1)
nr(...)w dniu 20 sierpnia 2014 r. zA. M.
Powódka dokonała tego dnia również wpłaty kwoty 2.676,00 zł tytułem zestawienie zainkasowanych składek nr(...).
(dowód: zestawienie zainkasowanych składek z zestawieniami zawartych umów ubezpieczenia i dowodem przelewu, k.157-159; polisy, k.160-162)
W dniu 26 listopada 2014 r. powódka na podstawieart. 498 k.c.dokonała kompensaty należności pozwanej wynikających z pięciu dokumentów z dnia 24 września 2014 r. ze zobowiązaniami powódki wynikającymi z dokumentów z dnia 15 września 2014 r., 15 października 2014 r. oraz 15 listopada 2014 r. Kompensaty rekompensują bieżące należności wynikające z nierozliczonych składek. Kwoty wskazane w oświadczeniu o kompensacie są to kwoty, które były uwzględniane odnośnie składek spłacanych przez powódkę na rzecz towarzystw ubezpieczeniowych.
(dowód: oświadczenia o kompensacie, k. 69-71; dowód: zeznaniaM. Ś.w imieniu powódki, k. 279-281)
Zgodnie z § 10 pkt 1 umowy współpracy nr(...), jako zabezpieczenie ewentualnych roszczeń(...) Sp. z o.o.wW.wobec pozwanej, z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania przez nią niniejszej umowy, pozwana złożyła zabezpieczenie w postaci weksla „in blanco” wraz z deklaracją wekslową. Powódka w dniu 16 grudnia 2014 r. wypełniła weksel własny „in blanco” wystawiony przez pozwaną.
(dowód: weksel, k.3);
Wezwaniem z dnia 16 grudnia 2014 r. powódka wezwała pozwaną do wykupu weksla wypełnionego na kwotę 18.814,00 zł, w terminie 7 dni.
(dowód: wezwanie do wykupu weksla, k. 6)
Pozwana w dniu 24 kwietnia 2015 r. wezwała powódkę do przedstawienia rozliczenia prowizyjnego do umów automatycznie wznowionych oraz udostępnienia wglądu do ksiąg handlowych, a także do zapłaty należności wynikających z prowizji za zawarte umowy ubezpieczenia według załącznika. Pozwana dołączyła pismo „rozliczenie prowizji otrzymanej za okres od 1 stycznia 2014 r. do 26 listopada 2014 r.”
(dowód: wezwań pozwanej z 24.04.2015 r. skierowanych do powódki, k. 72-78;rozliczenie prowizji otrzymanej sporządzone przez pozwaną, k. 79-99)
W wiadomości e-mail z dnia 25 marca 2015 r. do wiceprezesa zarządu powódki-M. Ś., pracownik powódkiA. D. (2)przekazała informację o ilości i wartości składek jakie pozwana zainkasowała. W załączeniu przekazała dwa kwity(...) S.A.: nr(...)na kwotę 222,00 zł oraz nr(...)na kwotę 273,00 zł.
(dowód: wiadomość e-mail, k.169; kwity, k.171, 174)
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane wyżej dowody. Sąd nie dał wiary zeznaniom pozwanej w zakresie w jakim podała, że przedstawione przez powódkę dowody na zawarte umowy ubezpieczenia są fałszywe, albowiem nie przedstawiła w tym zakresie zgodnie z ogólną regułą dowodową unormowaną wart. 6 k.c.żadnych dowodów, co w ocenie Sądu czyni zarzuty pozwanej gołosłownymi. Pozwana podczas rozprawy z dnia 19 maja 2016 r. wystosowała przeciwko powódce szereg zarzutów, w tym m.in., że złożyła zawiadomienie do Prokuratury wJ.o popełnieniu przestępstwa oszustwa przez powódkę. Należy podkreślić, że powyższe okoliczności nie mają wpływu na wynik niniejszego postępowania. Pozwana podejmowała czynności jako osoba dokonująca czynności agencyjnych. Nie zakwestionowała faktu, że zainkasowała składki oraz, że nie rozliczyła się ze składek objętych pozwem, a wcześniej wekslem. Nie złożyła żadnych oświadczeń materialno-prawnych, które zobowiązywałyby sąd do ich rozpatrywania w tej sprawie i nie dowiodła roszczeń, które by jej przysługiwały, a miałyby wpływ na ten proces. Sąd dał wiarę zeznaniomM. Ś., która opisała na czy polega działalność powódki i pozwanej, wyjaśniła sposoby rozliczeń i kompensat dokonywanych między stronami. Dokonując oceny zestawienia rozliczenia prowizji otrzymanej za okres od 1 stycznia 2014 r. do 26 listopada 2014 r.”- złożonego przez pozwaną. Sąd miał na uwadze fakt, iż jest to wydruk z systemu komputerowego - tabeli, bez wskazania źródeł i sposobu dokonanych przez pozwaną wyliczeń oraz podstawy na jakiej go sporządziła. Tym samym, wobec zaprzeczenia powyższym przez powódkę, Sąd odmówił mu wiarygodności.
Sąd zważył:
Podstawę prawną dochodzonych roszczeń stanowiło zobowiązanie wekslowe. Powódka była, bowiem w posiadaniu weksla własnego wystawionego przez pozwanąE. B.. Weksel ten był wekslem, wystawionym w celu zabezpieczenia roszczeń powódki, zgodnie z § 10 pkt 1 umowy współpracy nr(...), jako zabezpieczenie ewentualnych roszczeń powódki wobec pozwanej, z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania przez nią niniejszej umowy. Pozwana złożyła zabezpieczenie w postaci weksla in blanco wraz z deklaracją wekslową. Powódka w dniu 16 grudnia 2014 r. wypełnił weksel własny „in blanco” wystawiony przez pozwaną.Umowa nr (...)została rozwiązana dnia 24 listopada 2014 r. ze skutkiem natychmiastowym bez zachowania okresu wypowiedzenia na podstawie „niewykonania lub nienależytego wykonania postanowień umowy” (§ 9 pkt 3 umowy).
Prawo wekslowewart. 10wyraźnie dopuszcza wystawienie weksla in blanco. Z chwilą wydania weksla wierzycielowi dochodzi do zawarcia umowy skierowanej na powstanie zobowiązania wekslowego (por. wyrok SN z dnia 21 czerwca 2002 r., V CKN 1514/00, niepubl.). Jest to umowa warunkowa, albowiem do powstania zobowiązania wekslowego dochodzi dopiero po ziszczeniu się warunku prawnego jakim jest wypełnienie weksla zgodnie z prawem.
Czynności prawne, z których wnikają zobowiązania wekslowe mają charakter abstrakcyjny a zatem ich ważność nie zależy od istnienia lub prawidłowości stosunku podstawowego (np. sprzedaż, pożyczkę). Same też nie określają celu gospodarczego lub społecznego wynikającego z nich przysporzenia. W razie zatem nieistnienia lub nieprawidłowości stosunku podstawowego dłużnikowi wekslowemu przyznaje się wobec kontrahenta tylko zarzut nienależnego świadczenia, a gdy sumę wekslową już zapłacił - roszczenie o zwrot nienależnego świadczenia. Oznacza to, iż jedynie wykazanie nieważności lub unieważnienie umowy będącej źródłem samego zobowiązania wekslowego jest jednoznaczne ze stwierdzeniem nieistnienia tego zobowiązania. Ponieważ w przedmiotowej sprawie nastąpiło podpisanie weksla przez wystawcę oraz wydanie go wierzycielowi, należy stwierdzić, iż w sprawie zawarta została ważna umowa zobowiązania wekslowego.
W niniejszej sprawie doszło do wystawienia weksla in blanco. Istotą takiego weksla jest jego niezupełność w chwili wydania go wierzycielowi wekslowemu (ściśle remitentowi), który został upoważniony do jego wypełnienia. Jednocześnie, zaakcentować należy istotną okoliczność, że do powstania zobowiązania wekslowego w przypadku weksla in blanco dojdzie wówczas, gdy wierzyciel (remitent) uzupełnił weksel w zakresie, w jakim był do tego upoważniony. W orzecznictwie i literaturze jest jednak prezentowany również pogląd, że nawet gdyby weksel został wypełniony niezgodnie z porozumieniem wekslowym, zobowiązanie wekslowe i tak powstaje (por. wyrok SN z 17 czerwca 1999 r., I CKN 51/98, opubl. OSNC 2000/2/27; wyrok z dnia 21 czerwca 2002 r., V CKN 1514/00, niepubl.).
Chociaż zobowiązanie z weksla jest – co do zasady zobowiązaniem abstrakcyjnym, to jednak reguła ta doznaje wyłomu w przypadku weksli in blanco, które uznawane są za kauzalne (por. wyrok SN z 18 listopada 1970r., I Pr 407/70, nie publ.). W przypadku, zatem sporu pomiędzy wystawcą czy też poręczycielem weksla własnego in blanco i remitentem zobowiązany może podnosić zarówno zarzuty formalne dotyczące treści weksla jak i zarzuty osobiste wynikające ze stosunku podstawowego będącego przyczyną prawną zobowiązania wekslowego. W wypadku sporu pomiędzy remitentem a wystawcą weksla własnego nie mają, bowiem zastosowania ograniczenia wynikające zart. 10 i art. 17 Prawa wekslowego, które służą zagwarantowaniu pewności obrotu wekslowego i aktualizują się dopiero w chwili przeniesienia weksla na zasadachprawa wekslowego.
Jak już wyżej wskazano, nie ma wątpliwości, że w procesie „wekslowym” (art. 485 § 2 k.p.c.) pozwanemu przysługuje prawo podniesienia zarzutów wynikających ze stosunku podstawowego, co przenosi spór z płaszczyznyprawa wekslowego, na którym oparty był pozew wniesiony w postępowaniu nakazowym, na płaszczyznę stosunku prawa cywilnego. Jednak w tej sytuacji, to właśnie pozwany ponosi ciężar dowodu, że roszczenie powoda z tego stosunku nie istnieje (tak zwłaszcza w wyroku SN z 24 czerwca 2005 r., V CK 780/04, niepubl., wyrok SN z 15.02.2006 r., IV CSK 15/05, LEX nr 179731). Jeżeli występujący z powództwem o zapłatę jako remitent weksla własnego wystawionego przez pozwanego potwierdzi swe prawo dokumentem o cechach określonych wart. 101 Prawa wekslowego, a pozwany nie udowodni zarzutów tamujących lub niweczących, sąd uwzględni żądanie na podstawieart. 28 ust. 2w zw. zart. 104 ust. 1 Prawa wekslowego(por. wyrok SN z 18 listopada 1999 r., I CKN 215/98, OSNC 2000/7-8, poz. 128).
Jak wskazał Sąd Najwyższy trafne jest zatem zapatrywanie, iż z punktu widzenia rozkładu ciężaru dowodzenia, powód czyni zadość wymaganiom prawa, przedstawiając prawidłowo wypełniony weksel. Natomiast na stronie pozwanej ciąży obowiązek dochowania należytej staranności w wykazaniu zasadności swojego stanowiska dokumentami załączonymi do zarzutów przeciwko nakazowi zapłaty (por. wyrok SN z 15.02. 2006 r., IV CSK 15/05, LEX nr 179731). Pogląd ten w pełni należy podzielić. Z weksla wypływa domniemanie istnienia zobowiązania po stronie osoby obowiązanej z weksla. Powoływanie się na brak zobowiązania powinno zostać przez strony sporu wykazane. Zgodnie z przepisemart. 6 k.c., ciężar dowodu obciąża w tym przypadku dłużników. W przedmiotowej sprawie, pozwana nie wykazała, aby faktycznie zobowiązanie, pozwanej, było nieważne, czy też nie istniało, względnie wygasło.
Odnosząc się do zarzutów pozwanej wynikających ze stosunku podstawowego w pierwszej kolejności należy wyjaśnić, że zgodnie zart. 758 k.c.§ 1. przez umowę agencyjną przyjmujący zlecenie (agent) zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, do stałego pośredniczenia, za wynagrodzeniem, przy zawieraniu z klientami umów na rzecz dającego zlecenie przedsiębiorcy albo do zawierania ich w jego imieniu. Natomiast § 2 rzeczonego przepisu stanowi, że do zawierania umów w imieniu dającego zlecenie oraz do odbierania dla niego oświadczeń agent jest uprawniony tylko wtedy, gdy ma do tego umocowanie. Prowizja należy się agentowi, jeśli w umowie nie określony został odmienny sposób wynagrodzenia (art. 7581§ 1); prowizja jest wynagrodzeniem agenta, którego wysokość zależy od liczby lub wartości zawartych umów (§ 2). Ponadto komentowany przepis określa sposób ustalenia wysokości prowizji. Pozwana, była związana z powódką umową o współpracę najpierw z dnia 1 września 2007 r. nr(...), a następnie z dnia 1 stycznia 2012 r. nr(...), której przedmiotem było wykonywanie czynności agencyjnych związanych z zawieraniem lub współdziałaniem w zawieraniu umów ubezpieczeń majątkowych i na życie. Pozwana zawierała w imieniu ubezpieczycieli, z którymi współpracuje powódka, umowy ubezpieczenia oraz inkasowała pieniądze tytułem składek za zawierane przez siebie z klientami umowy ubezpieczenia.
Pozwana wnosiła o oddalenie powództwa zarzucając, że powódka niezasadnie obciążyła ją należnościami dochodzonymi w pozwie i wypełniła weksel in blanco. Zarzuciła, że powódka ją oszukiwała i że złożyła w związku z tym zawiadomienie w Prokuraturze wJ.o popełnieniu przestępstwa. Pozwana podnosiła, że to powódka winna dokonać na jej rzecz zwrotu należności, a to nienależnie uiszczonej na jej rzecz kary. Pozwana podniosła, również że zgłosiła zawiadomienie do prokuratury, bo „nie wie czy to jest jej podpis na wekslu”. W tym miejscu należy jednak podkreślić, że pozwana nie zakwestionowała faktu, że zainkasowała składki oraz, że nie rozliczyła się ze składek objętych pozwem, a wcześniej wekslem. Pozwana zobowiązana do ustosunkowania się do treści pisma powódki z dnia 7.12.2015 r. i powołania wniosków dowodowych w zakreślonym terminie – nie złożyła żadnego pisma, ani tez żadnych wniosków dowodowych, nie ustosunkowała się do treści pisma w zakreślonym terminie.
W przedmiotowej sprawie łącznie na dzień wypełnienia weksla przez powódkę wysokość nierozliczonych przez pozwaną składek wraz z ustawowymi odsetkami wynosiła 18.814,00 zł .
Zgodnie z treściąart. 6 k.c.w związku zart. 232 k.p.c.to na stronie ciąży obowiązek udowodnienia faktów, z których wywodzi ona skutki prawne, a jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 22 listopada 2001 roku (I PKN 660/00) „Samo twierdzenie strony pozwanej nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności (art. 227 k.p.c.) powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą (art. 232 k.p.c.iart. 6 k.c.).”W procesie cywilnym na stronach spoczywa ciężar twierdzenia i dowodzenia wszystkich okoliczności (faktów), które w myślart. 227 k.p.c.stanowią przedmiot dowodu. Tzw. fakty negatywne mogą być dowodzone za pomocą dowodów faktów pozytywnych przeciwnych, których istnienie wyłącza stwierdzoną okoliczność negatywną. Dlatego faktów, z których wywodzone jest dochodzone roszczenie, dowodzi w zasadzie powódka. Ona też dowodzi faktów stanowiących jego odpowiedź na zarzuty pozwanego. Natomiast pozwana dowodzi faktów uzasadniających jej zarzuty podniesione przeciwko roszczeniu powódki. Tak więc ciężar dowodu w postępowaniu cywilnym nie zawsze spoczywa na powodzie, ponieważ osoba, która odmawia uczynienia zadość żądaniu powoda, obowiązana jest udowodnić fakty wskazujące, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje (por. wyrok SN z dnia 20 grudnia 2006 r., IV CSK 299/06, Lex nr 233051).
Mając powyższe na uwadze, w przedmiotowej sprawie po przedstawieniu przez powódkę weksla wypełnionego w dniu 16 grudnia 2014 r. oraz zestawień zainkasowanych składek wraz z zestawieniami zawartych umów ubezpieczenia oraz dokumentów polis objętych zestawieniem zainkasowanych składek, a także potwierdzeń zapłaty przez powódkę na rzecz danych ubezpieczycieli, to na pozwanej spoczywał ciężar wykazania, że opisana powyżej wierzytelność w rzeczywistości nie istnieje, lub istnieje ale w mniejszym wymiarze (że inkasa zbiorcze zostały wystawione nie zasadnie, a weksel został wypełniony niezgodnie z deklaracją). Okoliczności te nie zostały w żaden sposób przez pozwaną wykazane. Pozwana ograniczyła się jedynie do gołosłownych zarzutów, że powódka ją oszukała. Ponadto dowody, które przedłożyła w toku postępowania nie potwierdziły jej twierdzeń, a to że nie współpracowała z(...) S.A.Analiza materiału dowodowego zebranego w sprawie jednoznacznie wykazała, że pozwana wykonywała czynności związane z zawarciem umów ubezpieczenia, pozwana korzystała z dostępu do systemu umożliwiającego zawieranie umów ubezpieczenia powodowej spółki, nie mając swojego imiennego konta dostępu pobierała od klientów składki. Powyższe okoliczności potwierdza pokwitowanie opłaty raty składki, opieczętowane przez pozwaną na okoliczność przyjęcia składki na poczet polisyT. U., oraz rozliczenie wykorzystanych polis i zainkasowanej składki z dnia 24 lipca 2014 r. opieczętowanego przez pozwaną, a także wydruk z sytemuT.zawierający zestawienie wszystkich umów ubezpieczeniaT. U.zawartych za pośrednictwem pozwanej.
Wskazać należy także, że pozwana w korespondencji z dnia 24 kwietnia 2015 r. wzywając powódkę do zapłaty należności wynikających z prowizji za zawarte umowy ubezpieczenia według załącznika, dołączyła tabelę sporządzoną w programie typuE.nazwaną „rozliczenie prowizji otrzymanej za okres od 1 stycznia 2014 r. do 26 listopada 2014 r.”. Powyższy dokument stanowi wydruk komputerowy tabeli, bez potwierdzenia za zgodność oryginałem, bez wskazania źródeł i sposobu dokonanych wyliczeń oraz podstawy na jakiej sporządziła go pozwana. Podobnie jak w przypadku innych dowodów Sąd ocenia, czy dowód ten ze względu na jego indywidualne cechy i okoliczności obiektywnie zasługuje na uwzględnienie. Wynikiem tej oceny jest przyznanie lub odmówienie dowodowi z dokumentu waloru wiarygodności, ze stosownymi konsekwencjami w zakresie jego znaczenia dla ustalenia podstawy faktycznej orzeczenia. Po analizie materiału dowodowego zebranego w sprawie, w świetle okoliczności niniejszej sprawy Sąd uznał, iż przedmiotowy dokument nie może świadczyć - niweczyć podstawy dochodzonego pozwem roszczenia. Innymi słowy strona pozwana nie wykazała, że powódka nie miała podstaw do wytoczenia niniejszego postępowania. Wobec czego, Sąd odmówił waloru wiarygodności temu dokumentowi.
Pozwana wnosząc zarzuty zaskarżyła nakaz zapłaty w całości, jednakże z powyższych względów jej zarzuty nie zasługiwały na uwzględnienie.
Mając powyższe na uwadze zgodnie z przepisemart. 496 k.p.c.Sąd utrzymał zaskarżony nakaz zapłaty w całości w mocy, zgodnie, z którym pozwana obowiązana jest zapłacić na rzecz powódki kwotę 18.814,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 grudnia 2014 r. Roszczenie odsetkowe znajduje uzasadnienie w treściart.481 k.c.orazart. 1 pkt 4 ustawy prawo wekslowe.
Nadto pozwana obowiązana jest zapłacić na rzecz powódki koszty procesu w łącznej kwocie 2.653,00 zł na podstawieart.98 k.p.c.Na kwotę powyższą składa się opłata od pozwu w wysokości 236,00 zł, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 2.400,00 zł stanowiące stawkę minimalną wynagrodzenia radcy prawnego obliczone zgodnie z§ 6 pkt. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu(Dz. U. z 2002 r., nr 163, poz. 1349 ze zm.) – w związku z podaną wartością przedmiotu sporu, a także opłata skarbowa od pełnomocnictwa procesowego w wysokości 17,00 zł. | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Bytomiu
date: '2016-06-02'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Małgorzata Łukaszewicz-Waliczek
legal_bases:
- art. 498 k.c.
- art. 10 i art. 17 Prawa wekslowego
- art. 485 § 2 k.p.c.
- § 6 pkt. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w
sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu
recorder: st. sekr. sądowy Krzysztof Bendkowski
signature: I C 1015/15
``` |
151015150000503_I_1@C_001673_2015_Uz_2015-11-16_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt: I 1 C 1673/15 upr.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 16 listopada 2015 r.
Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny Sekcja d/s rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym
w składzie następującym:
Przewodniczący:
SSR Piotr Jędrzejewski
Protokolant:
protokolant Monika Welka
po rozpoznaniu w dniu 16 listopada 2015 r. w Gdyni na rozprawie
sprawy z powództwaTowarzystwa (...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW.
przeciwkoC. S. (1)
o zapłatę
I
Oddala powództwo.
II
Kosztami procesu obciąża powoda uznając je za uiszczone w całości.
UZASADNIENIE
PowódTowarzystwo (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.wniósł pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwkoC. S. (1)o zapłatę kwoty 741,00 zł wraz z odsetkami i kosztami procesu.
(pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym – k. 2-3)
W dniu 8 kwietnia 2015 r. Sąd Rejonowy w Lublinie, w sprawie o sygn. akt VI Nc-e 417666/15, wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodnie z żądaniem pozwu.
(nakaz zapłaty – 3v.)
Od powyższego nakazu zapłaty pozwanyC. S. (1)wniósł sprzeciw, którym zaskarżył wydany nakaz zapłaty w całości. W uzasadnieniu pozwany wskazał, że nie podpisywał z powodem nowej umowy, a poprzednia nie powinna być kontynuowana na mocy wypowiedzenia umowy ubezpieczenia OC przez posiadacza pojazdu. Pozwany nadto wskazał, że w spornym okresie posiadał umowę ubezpieczenia OC w innym towarzystwie ubezpieczeniowym. Reasumując pozwany wskazał, że zarówno żądanie przez powoda należności za nie podpisaną umowę (kontynuację wypowiedzianej umowy ubezpieczenia OC) jak i żądanie zapłaty odsetek i kosztów procesu jest bezzasadne.
(sprzeciw – k. 4-6)
Postanowieniem z dnia 13 maja 2015 r. Sąd Rejonowy w Lublinie stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu i utratę mocy nakazu zapłaty w całości oraz przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego w Gdyni.
(postanowienie – k. 10)
Po wpłynięciu sprawy do Sądu Rejonowego w Gdyni powódTowarzystwo (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.usunął braki formalne pozwu i wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 741,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 21 czerwca 2014 r. do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania. W uzasadnieniu powód wskazał, że zawarł z pozwanym umowę obowiązkowego ubezpieczenia pojazdu markiF. (...)onumerze rejestracyjnym (...), stwierdzonąpolisą o nr (...). Powód wyjaśnił, iż na mocy zawartej umowy zobowiązał się do objęcia pojazdu pozwanego ochroną ubezpieczeniową, a pozwany do zapłaty składki. Powód wskazał, iż pomimo upływu terminu płatności, który nastąpił w dniu 20 czerwca 2014 r., pozwany nie uiścił należnej składki. W związku z powyższym powód wezwał pozwanego do zapłaty zaległej składki, lecz bezskutecznie.
(pozew – k. 18-21)
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
(...) Spółką Akcyjnąz siedzibą wW.aC. S. (2)doszło do zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdu mechanicznego markiF. (...)onumerze rejestracyjnym (...)na okres od dnia 24 kwietnia 2013 r. do dnia 23 kwietnia 2014 r. Umowa została potwierdzonapolisą nr (...).
okoliczność bezsporna
C. S. (1)złożył w oddziale ubezpieczyciela wypowiedzenie umowy ubezpieczenia stwierdzonejpolisą nr (...).
okoliczność bezsporna, a nadto wypowiedzenie umowy – k. 7
C. S. (1)zawarł umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdu mechanicznego markiF. (...)onumerze rejestracyjnym (...)na okres od dnia 24 kwietnia 2014 r. do dnia 23 kwietnia 2015 r. zTowarzystwem (...).
okoliczność bezsporna, a nadto potwierdzenie zawarcia umowy ubezpieczenia – k. 6v.
Towarzystwo (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.w piśmie z dnia 6 maja 2014 r. uznało, że wypowiedzenie przezC. S. (1)w/w umowy ubezpieczenia nastąpiło po terminie i w konsekwencji doszło do zawarcia następnej umowy ubezpieczenia na okres kolejnych 12 miesięcy, tj. na okres od 24 kwietnia 2014 r. do 23 kwietnia 2015 r. Zawarcie wznowionej umowy zostało stwierdzonepolisą nr (...).
okoliczność bezsporna, a nadto pismo ubezpieczyciela z dnia 6 maja 2014 r. – k. 22, polisa – k. 23
Towarzystwo (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.pismem z dnia 3 lutego 2015 r. wezwałoC. S. (1)do zapłaty kwoty 796,45 zł, w tym kwoty 741,00 zł, tytułem niezapłaconej składki ubezpieczenia stwierdzonegopolisą nr (...).
okoliczność bezsporna, a nadto przedsądowe wezwanie do zapłaty – k. 24
Sąd zważył, co następuje:
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w całości na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez strony w toku postępowania. Dowody uznane zostały za wiarygodne w całości, albowiem nie budziły one zastrzeżeń Sądu co do autentyczności i prawdziwości twierdzeń w nich zawartych, tym bardziej, że żadna ze stron nie kwestionowała ich mocy dowodowej.
W niniejszej sprawie bezspornym było, że pomiędzy stronami doszło do zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów na okres od dnia 24 kwietnia 2013 r. do 23 kwietnia 2014 r. Poza sporem pozostawało również to, że pozwany złożył wypowiedzenie w/w umowy ubezpieczenia oraz, że zawarł umowę ubezpieczenia OC na dalszy okres z innym ubezpieczycielem. Spór sprowadzał się natomiast do ustalenia czy w/w umowa ubezpieczenia, pomimo wypowiedzenia złożonego przez pozwanego, uległa przedłużenia na dalszych okres ubezpieczenia od dnia 24 kwietnia 2014 r. do 23 kwietnia 2015 r. i czy powodowi należy się z tego tytułu składka ubezpieczeniowa.
W ocenie Sądu powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.
Zgodnie zart. 805 § 1 k.c.przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Zgodnie natomiast zart. 23 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych(t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 392 ze zm.) – w brzmieniu obowiązującym w dacie zawarcia umowy ubezpieczenia OC - posiadacz pojazdu mechanicznego jest obowiązany zawrzeć umowę obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem posiadanego przez niego pojazdu. Zgodnie z art. 26 ust. 1 w/w ustawy umowę ubezpieczenia OC zawiera się na okres 12 miesięcy. Jak wynika z treści art. 12 ust. 1 powyższej ustawy, odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń trwa przez okres wskazany w umowie i kończy się z upływem ostatniego dnia tego okresu. Zgodnie natomiast z treścią art. 28 ust. 1 ustawy, jeżeli posiadacz pojazdu mechanicznego nie później niż na jeden dzień przed upływem okresu 12 miesięcy, na który umowa została zawarta, nie powiadomi na piśmie zakładu ubezpieczeń o jej wypowiedzeniu, uważa się, że została zawarta następna umowa na kolejne 12 miesięcy.
Z uwagi na to, iż powód nie zaprzeczył twierdzeniom pozwanego o wypowiedzeniu umowy ubezpieczenia zawartej na okres od 23 kwietnia 2013 r. do 23 kwietnia 2014 r., nadto pozwany przedłożył pismo złożone w oddziale ubezpieczyciela, z którego wynika, iż wypowiedział przedmiotową umowę, Sąd przyjął, iż pozwany skutecznie wypowiedział umowę ubezpieczenia OC zawartą na okres od 24 kwietnia 2013 r. do 23 kwietnia 2014 r. Nadto należy wskazać, iż pozwany będący przekonanym o skutecznym wypowiedzeniu w/w umowy, zawarł umowę ubezpieczenia OC, dotyczącą tego samego pojazdu, na dalszy okres ubezpieczenia, tj. od 24 kwietnia 2014 r. do 23 kwietnia 2015 r. z innym ubezpieczycielem. W konsekwencji należało przyjąć, iż nie doszło do przedłużenia umowy ubezpieczenia OC zawartej przez strony na dalszy okres ubezpieczenia od 24 kwietnia 2014 r. do 23 kwietnia 2015 r., a tym samym powód bezpodstawnie domaga się od pozwanego zapłaty składki ubezpieczeniowej za okres od 24 kwietnia 2014 r. do 23 kwietnia 2015 r.
W związku z powyższym Sąd działając na mocyart. 805 § 1 k.c.a contrariow zw. z art. 28 ust. 1 w/w ustawya contrariooddalił powództwo jak w punkcie pierwszym wyroku.
O kosztach procesu Sąd orzekł na mocyart. 108 § 1 k.p.c.w zw. zart. 98 k.p.c.zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Z uwagi na to, że stroną przegrywającą niniejsze postępowanie był powód i tylko on poniósł koszty procesu, Sąd obciążył go tymi kosztami, uznając je za uiszczone w całości. | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Gdyni
date: '2015-11-16'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Piotr Jędrzejewski
legal_bases:
- art. 805 § 1 k.c.
- art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym
Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych
- art. 108 § 1 k.p.c.
recorder: protokolant Monika Welka
signature: I 1 C 1673/15
``` |
154510000003006_VI_Ka_001154_2018_Uz_2019-07-08_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Warszawa, dnia 3 lipca 2019 r.
Sygn. akt VI Ka 1154/18
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :
Przewodniczący: Sędzia Anna Zawadka
protokolant: protokolant sądowy - stażysta Anna Jabłońska
przy udziale prokuratora Agaty Stawiarz i oskarżyciela posiłkowegoP. K.
po rozpoznaniu dnia 3 lipca 2019 r. w Warszawie
sprawyG. B., synaA.iE.,ur. (...)w miejscowościT.
oskarżonego o przestępstwa zart. 278 § 1 k.k.
na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora i oskarżyciela posiłkowego
od wyroku Sądu Rejonowego w Otwocku
z dnia 21 czerwca 2018 r. sygn. akt II K 326/16
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Otwocku do ponownego rozpoznania.
VI Ka 1154/18
UZASADNIENIE
G. B.został oskarżony o to, że:
I
w dniu 20 września 2015r. wO.woj.(...)dokonał zaboru w celu przywłaszczenia psa – suki rasy mieszaniec ras amstaff i pitbull o wartości 5000 zł na szkodęP. K.,
tj. o czyn zart. 278 § 1 k.k.
II
w dniu 01 grudnia 2015r. wO.woj.(...)dokonał zaboru w celu przywłaszczenia psa rasy mieszaniec rasy amstaff o wartości 20000 zł na szkodęP. K.,
tj. o czyn zart. 278 § 1 k.k.
Sąd Rejonowy w Otwocku wyrokiem z dnia 21 czerwca 2018r. w sprawie II K 326/16
1
oskarżonegoG. B.uniewinnił od popełnienia zarzucanych mu czynów w pkt I. i II.;
2
na podstawieart. 632 pkt 2 k.p.k.kosztami procesu obciążył Skarb Państwa.
Apelacje od wyroku wnieśli prokurator i oskarżyciel posiłkowyP. K..
Prokurator zaskarżył wyrok w całości na niekorzyść oskarżonego. Na podstawieart. 427 § 1 kpkiart. 438 pkt 2 i 3 kpkwyrokowi temu zarzucił :
1
błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, a polegający na uznaniu przez Sąd, iżG. B.nie popełnił zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów, podczas gdy prawidłowa, a nie dowolna i sprzeczna z zasadami prawidłowego rozumowania, ocena materiału dowodowego, w szczególności wyjaśnień oskarżonegoG. B.oraz zeznań pokrzywdzonegoP. K.i świadkówM. M.,J. B.iA. K., prowadzi do przeciwnego wniosku;
2
obrazę przepisów prawa procesowego tj.art. 7 kpk, polegająca na dowolnej ocenie materiału dowodowego z naruszeniem zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, co miało wpływ na treść opartego o błędne ustalenia faktyczne wyroku uniewinniającego oskarżonegoG. B.od popełnienia zarzucanych mu czynów zart. 278 § 1 k.k.
3
obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, w szczególnościart. 366 kpki410 kpkpolegającą na nie wyjaśnieniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy poprzez nie ustalenie, czy „(...)” faktycznie zawiadomiło KPPO.o znęcaniu się nad zwierzętami, jak to wynika z pisma z dnia 2 grudnia 2015r., zaadresowanego do PrezydentaO., a jeżeli tak, to jak się zakończyło to postępowanie.
W konkluzji prokurator wnosił o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.
Oskarżyciel posiłkowyP. K.zaskarżył powyższy wyrok w całości i w oparciu o przepisart. 427 § 2 kpk,art. 438 pkt 2 kpkzaskarżonemu wyrokowi zarzucił obrazę przepisów postępowania karnego, która mogła mieć wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia:
1/art. 4 kpkw zw. zart. 7 kpkpoprzez dokonanie przez Sąd I instancji dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i w konsekwencji tego przyjęcie, że wyjaśnienia oskarżonegoG. B.zasługują na nadanie im waloru wiarygodności, a w szczególności w zakresie tego, że nie dbałem o swoje psy i nie zapewniałem im właściwych warunków podczas gdy twierdzeń tych nie potwierdzają zeznania świadków- lekarzy, którzy nie widzieli warunków w jakich przebywały psy, oględziny psów prowadzono gdy było ciemno i jedynie w świetle latarki, co skutkowało brakiem możliwości konstruktywnego wypowiedzenia się świadków w tym zakresie,
2/art. 4 kpkw zw. zart. 7 kpkpoprzez dokonanie przez Sąd materiału dowodowego w sposób niezgodny z zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego i w konsekwencji przyjęcie, że moje zeznania nie zasługują na nadanie im waloru wiarygodności, ponieważ pozostają w opozycji do wyjaśnieńG. B.który twierdzi, że źle traktowałem swoje psy, a nawet się nad nimi znęcałem, podczas gdy stanowisko oskarżonego w żaden sposób nie znajduje potwierdzenia w materiale dowodowym, a nadto toczyło się w mojej sprawie postępowanie w przedmiocie znęcania się nad psami, które zostało prawomocnie umorzone przez Sąd;
3/art. 410 kpkw zw. zart. 424 § 1 kpkpoprzez pominięcie przez Sąd I instancji rozważań w zakresie tego, czy w niniejszej sprawie miał miejsce przypadek niecierpiący zwłoki, który jest konieczną przesłanką do odebrania zwierzęcia w trybieart. 7 ust 3 Ustawy o ochronie zwierzątpodczas gdy brak jakichkolwiek ustaleń w tym zakresie powoduje, że nie sposób uznać działania oskarżonego za uprawnione, gdyż w żadnym stopniu nie wykazano istnienia przypadku niecierpiącego zwłoki.
Podnosząc powyższe zarzuty oskarżyciel posiłkowy wnosił o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
Sąd Okręgowy zważył co następuje:
Wywiedzione przez prokuratora i oskarżyciela posiłkowego apelacje, zarzucające Sądowi Rejonowemu błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia i obrazę przepisów prawa procesowego polegającą na dowolnej ocenie materiału dowodowego, a w konsekwencji postulujące uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy temuż sądowi do ponownego rozpoznania, zasługują na uwzględnienie. Zaskarżone orzeczenie jest bowiem dotknięte wadami uniemożliwiającymi wydanie orzeczenia prawomocnie kończącego postępowania w sprawie niniejszej.
Jak zgodnie podnosi się w doktrynie i orzecznictwie błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia (art. 438 pkt 3 k.p.k.), jest nie tylko wynikiem błędnej oceny określonego materiału dowodowego, ale również merytoryczną niesłusznością wniosków sądu orzekającego wyprowadzonych z tego stanu dowodów. Z taką właśnie sytuacją mamy do czynienia w rozpoznawanej sprawie. Niewątpliwie, w okolicznościach faktycznych sprawy, dokonanie trafnych i odpowiadających prawdzie ustaleń faktycznych, nie było łatwe. Wynikało to z tego, że do inkryminowanych zdarzeń doszło podczas pełnego emocji dwukrotnego interwencyjnego odebrania zwierząt- dwóch psów należących do oskarżyciela posiłkowegoP. K., dokonanego w trybieart. 7 ust 3 Ustawy o ochronie zwierząt.
Te okoliczności, niewątpliwie z jednej strony, utrudniały dokonanie trafnych ustaleń faktycznych, ale z drugiej właśnie - aby cel ten osiągnąć - nakładały na sąd orzekający obowiązek przeprowadzenia bardzo szczegółowego, wręcz drobiazgowego, postępowania dowodowego i dokonania równie dokładnej oraz starannej oceny tak zgromadzonego materiału dowodowego. Na podstawie bowiem przedstawionych przez strony i świadków różnych wersji przebiegu tego samego zdarzenia trzeba ustalić tę, która odpowiada prawdzie lub jest jej najbliższa. To zaś może oznaczać, a w rozpoznawanej sprawie wręcz oznacza, iż nie ma jednego dowodu w pełni wiarygodnego, na którym można oprzeć czynione ustalenia, ale koniecznym jest dokonanie ustaleń faktycznych w oparciu o fragmenty poszczególnych dowodów, które po szczegółowej i wzajemnej ich ocenie okazały się w danym zakresie wiarygodnymi.
I tak na obecnym etapie postępowania nie można zaakceptować przyjęcia dokonanego przez Sąd Rejonowy, który za podstawę ustaleń faktycznych przyjął wyjaśnienia oskarżonegoG. B., uznając ten dowód za w pełni wiarygodny, gdyż są spójne, konsekwentne i logiczne, a ponadto korelują z zeznaniami świadkówM. B.,O. K. (1),L. G.,M. F.iA. K.. Rację ma jednak prokurator zarzucając, iż Sąd Rejonowy dał bezkrytycznie wiarę wyjaśnieniom oskarżonego w sytuacji gdy zawierają one pewne sprzeczności z tym materiałem dowodowym, w szczególności z zeznaniami świadkówO. K. (2),M. M.iA. K.. Po pierwsze Sąd Rejonowy nie zauważył sprzeczności pomiędzy zeznaniami tych dwóch świadków, gdyżM. M.zeznała, że nie operowała powieki psa, zaśA. K.twierdziła, że psa operowałaM. M., a za zabieg miał zapłacićG. B.. Wskazać jednak należy, że na powyższą okoliczność brak jest dokumentacji medycznej z leczenia, a także z adopcji tego psa odebranego podczas drugiej interwencji oskarżycielowi posiłkowemu. Z kolei świadekO. K. (2)- lekarz weterynarii, który był wezwany na pierwszą interwencję przez inspektorów zTowarzystwa (...)- zeznał, że stan suki rasy mieszaniec, wymagał leczenia i zobowiązał w dniu 19.09.2015r. właściciela psa do tego aby następnego dnia udał się do lekarza i podjął dalsze leczenie. Z zeznań świadkaO. K. (2)wynika, że stan zdrowotny tej suki wymagał pilnej interwencji weterynaryjnej (k.76,310-311). Tym niemniej lekarz weterynarii nie sugerował aby stan zdrowotny suki uzasadniał natychmiastowe odebranie jej właścicielowi. Natomiast przy drugiej interwencji w ogóle nie było lekarza weterynarii i zachodzi wątpliwość czy stan zdrowia drugiego psa istotnie wskazywał, iż dalsze pozostawienie go u właściciela zagraża jego życiu lub zdrowiu.
Powyższej okoliczności- jak słusznie wskazuje oskarżyciel posiłkowy -Sąd Rejonowy nie ustalił, a mianowicie czy w tej sprawie miał istotnie miejsce przypadek niecierpiący zwłoki uzasadniający zastosowanie trybu interwencyjnego zart. 7 ust 3 ustawy o ochronie zwierząt. Sąd Rejonowy wprawdzie ustalił, że celem oskarżonego nie było zatrzymanie psów dla siebie a ratowanie ich życia i zdrowia, gdyż stan zdrowia suki o imieniu(...)zagrażał jej życiu i zdrowiu- co przede wszystkim obrazowały zdjęcia sporządzone przez inspektorów(...)(k.294) czy też opinia lekarsko- weterynaryjna (k.40) oraz zeznania świadkówL. G.iU. G.. Tym niemniej Sąd Rejonowy wprost nie wskazał, że zachodził przypadek niecierpiący zwłoki. Wątpliwości co do rzeczywistych intencji oskarżonego zachodzą zwłaszcza w przypadku drugiego psa o imieniu(...), który został odebrany właścicielowi w dniu 1 grudnia 2015r. przez oskarżonego, w sytuacji gdy trudno było uznać, aby stan jego zdrowia uzasadniał zastosowanie tego interwencyjnego trybu. Pies poza entropią powieki wymagającej zabiegu operacyjnego, był zdrowy, co przyznał sam oskarżony. Z zeznań świadkówA. K.iJ. B.wynika, że pies był w dobrej kondycji gdy trafił do przytuliska w miejscowościS., a operacja powieki była przeprowadzona pod koniec lutego, czyli po upływie prawie 3 miesięcy od odebrania psa właścicielowi. Trudno więc zakwalifikować ten przypadek jako „niecierpiący zwłoki”.
W przypadku obu psów odebranych właścicielowi brak jednak jakiejkolwiek dokumentacji dotyczącej leczenia i dalszych losów tych zwierząt. Z zeznań świadkówJ. B.iA. K.wynika, że oba psy zdechły, ale z różnych przyczyn i w różnym czasie. Suka o imieniu(...)z powodu guza nerki w okresie poniżej roku, a pies o imieniu(...)w okresie późniejszym z powodu babeszjozy wywołanej ukąszeniem kleszcza. Przy czym pies ten został wcześniej adoptowany i znalazł opiekunów wT., gdzie przebywał ponad rok. Świadek zeznała, że zgodę na zabranie psa i jego adopcję uzyskała odG. B., a pies był przed adopcją ogólnie zdrowy (k.435).
Zauważyć należy, iż wart. 7 Ustawy o ochronie zwierząturegulowane zostały dwa tryby postępowania właściwego organu prowadzące do wydania decyzji o czasowym odebraniu zwierząt. Pierwszy został określony w art. 7 ust. 1 tej ustawy, który stanowi, że zwierzę traktowane w sposób określony wart. 6 ust. 2(definicja pojęcia znęcania się nad zwierzęciem) może być czasowo odebrane właścicielowi (opiekunowi) na podstawie decyzji wójta (burmistrza, prezydenta miasta) i przekazane placówce wymienionej w ust. 1 pkt 1-3. Drugi tryb został przewidziany wart. 7 ust. 3ustawy o chronię zwierząt, zgodnie z którym w przypadkach niecierpiących zwłoki, gdy dalsze pozostawanie zwierzęcia u dotychczasowego właściciela lub opiekuna zagraża jego życiu, policjant, a także upoważniony przedstawiciel organizacji społecznej, której statutowym celem działania jest ochrona zwierząt, może odebrać mu zwierzę, zawiadamiając o tym niezwłocznie wójta (burmistrza, prezydenta miasta), celem podjęcia przez ten organ decyzji w przedmiocie odebrania zwierzęcia. W odróżnieniu do trybu zwykłego, decyzja wydana w trybieart. 7 ust. 3ustawy jest decyzją następczą, a organ wydający rozstrzygnięcie zobowiązany jest ustalić, czy zaistniały przesłanki do odebrania zwierzęcia, to jest czy zwierzę traktowane było w sposób określony wart. 6 ust. 2, anadto czy zaistniał stan zagrażający jego życiu lub zdrowiu. Decyzja wydana w powyższym trybie stanowi, więc szczególny rodzaj decyzji, która zostaje wydana, gdy zwierzę zostało już faktycznie odebrane (por. wyrok NSA z dnia 11 czerwca 2013 r., sygn. aktII OSK 2417/12, Lex 1354936). Organ administracyjny zobligowany jest wówczas do oceny, czy przesłanki odebrania zwierzęcia w rozumieniu przepisówustawy o ochronie zwierzątzaistniały w momencie odebrania zwierzęcia. Dla wydania decyzji na podstawieart. 7 ust. 3ustawy konieczne jest zatem ustalenie, czy w dacie interwencji/momencie odebrania zwierzęcia, obok podstawowych przesłanek wynikających zart. 7 ust. 1w związku zart. 6 ust. 2ustawy o ochronie zwierząt, wystąpiły także przesłanki takie jak: przypadek niecierpiący zwłoki oraz stwierdzenie, iż dalsze pozostawanie zwierzęcia u właściciela zagraża jego życiu lub zdrowiu. Za prawidłowy uznać należy więc pogląd, że dla zastosowania w sprawie tego trybu nie jest potrzebna wina właściciela psa, tylko zaistnienie obiektywnych okoliczności polegających na tym, że właściciel w jakikolwiek sposób dopuścił, aby nastąpił fakt kwalifikowanego prawem znęcania się nad jego zwierzęciem.
Podkreślić należy, iż odebranie zwierzęcia ma charakter czasowy. Odebrane zwierzę podlega zwrotowi, jeżeli sąd nie orzeknie w trybieart. 35 ust. 3ww. ustawy, a także jeżeli postępowanie karne w tej sprawie zostanie umorzone (art. 7 ust. 6ustawy).
Opisana wyżej sekwencja zdarzeń nie miała miejsca w niniejszej sprawie. Psy oskarżyciela posiłkowego zostały odebrane przez oskarżonegoG. B.reprezentującego Stowarzyszenie(...)w toku dwóch interwencji przeprowadzonych w dniach 20 września 2015 r. i 1 grudnia 2015r. Stowarzyszenie pismami z dnia 21 września 2015 r. (k.304) i z dnia 02.12.2015r. (k.143), przesłanymi e-mailem (k.302-303,305-306), poinformowało Prezydenta MiastaO.o fakcie interwencyjnego odebrania psów. Oznacza to, że w płaszczyźnie formalnej zaistniała potrzeba wszczęcia postępowania w kierunku odebrania zwierzęcia, o którym mowa w
art. 7 ust. 3ustawy o ochronie zwierząt. Tym niemniej Prezydent MiastaO.nie wydał w tej sprawie żadnej decyzji, ignorując przesłane zawiadomienia, pomimo, że właściwy organ zobowiązany jest do wydania decyzji następczej, o której mowa w art. 7 ust 3 tej ustawy, w której albo odbiera zwierzę z uwagi na zaistnienie jednej z przesłanej wymienionej w art. 6 ust 2 tej ustawy, albo wydaje decyzję odmowną, wskazując, że brak było podstaw do czasowego odebrania zwierzęcia właścicielowi (vide wyrok WSA w Szczecinie z dnia 4 listopada 2011r. II SA/Sz 847/11).
Oczywiście bezczynność organów administracji nie może obciążać oskarżonego, który dopełnił ciążącego na nim obowiązku poinformowania Prezydenta MiastaO.o fakcie interwencyjnego odebrania psów. Odrębnym jednak zagadnieniem jest kwestia, czy zachodziły materialnoprawne podstawy do czasowego odebrania psa. Zagadnienie to stanowi oś sporu w sprawie, gdyż skarżący, którzy stawiają zarzuty podważające rzetelność zebrania i oceny materiału dowodowego oraz w konsekwencji podważają zasadność zastosowaniaart. 7 ust. 3ustawy o ochronie zwierząt.
Zauważyć należy, że o ile w przypadku suki o imieniu(...)można podzielić stanowisko Sądu Rejonowego o konieczności zastosowania w rozpoznawanej sprawie środka w postaci czasowego odbioru psa, będącego własnościąP. K., gdyż kondycja fizyczna po przebytym trudnym porodzie oraz ogromna otwarta rana na tylnym udzie i warunki, w jakich przebywała suka zagrażały jej zdrowiu, a nawet groziły utratą życia. Zgromadzone w aktach sprawy dowody w postaci zdjęć (k.294) oraz zeznań świadkówL. G.iU. G.potwierdzały bowiem, że oskarżyciel posiłkowy niewłaściwie sprawował opiekę nad suką rasy mieszaniec ras amstaff i pitbull o imieniuS., której stan wymagał odpowiedniej reakcji organu przewidzianej wart. 7 ust. 3ustawy o ochronie zwierząt. Dodatkowym potwierdzeniem tej oceny jest opinia lekarsko-weterynaryjna sporządzona w dniu 15.10.2015 r. przez lekarza weterynariiM. M.(k.40), z której to opinii wynika, iż stwierdzone u tej suki choroby, a jednocześnie pozostawienie zwierzęcia w takim stanie bez natychmiastowej pomocy u właściciela zagrażało utracie zdrowia i życia zwierzęcia.
W przypadku jednak drugiego psa rasy mieszaniec rasy amstaff o imieniuE., takie przesłanki do natychmiastowej interwencji nie cierpiącej zwłoki zdaniem Sądu Okręgowego nie zachodziły, gdyż pozostawienie tego psa u właściciela nie zagrażało jego życiu lub zdrowiu, o czym świadczą dalsze losy tego psa i fakt przeprowadzenia operacji powieki dopiero po upływie 3 miesięcy od odebrania psa właścicielowi.
Najbardziej jednak istotną kwestią na którą zwraca uwagę prokurator, a którą zupełnie pominął Sąd Rejonowy, jest brak zwrócenia obu psów przez oskarżonegoG. B., pomimo umorzenia postępowania w sprawie o znęcanie się nad tymi zwierzętami. Zgodnie bowiem zart. 7 ust 6 ustawy o ochronie zwierzątodebrane zwierzę podlega zwrotowi, jeżeli sąd nie orzeknie w trybieart. 35 ust. 3ww. ustawy, a także jeżeli postępowanie karne w tej sprawie zostanie umorzone. Tymczasem w aktach sprawy znajdowało się postanowienie z dnia 15.10.2015r. o odmowie wszczęcia dochodzenia w sprawie znęcania się nad zwierzętami wO.na parkingu samochodowym przyul. (...)tj. o czyn zart. 35 ust 1 ustawy o ochronie zwierząt, na zasadzieart. 17 § 1 pkt 1 kpk– wobec tego, że czynu nie popełniono (k.403). Ponadto jak wynika z wyjaśnień oskarżonego drugie postępowanie, które toczyło się na skutek zawiadomienia złożonego przezG. B.także zakończyło się umorzeniem postępowania, a mimo tego oskarżony przecież nie zwrócił psów właścicielowi. Prokurator słusznie zarzucił, że tej ostatniej okoliczności Sąd Rejonowy nie ustalił czy postanowienie o umorzeniu postępowania, zainicjowane zawiadomieniem złożonym przez oskarżonego, uprawomocniło się.
Sąd Okręgowy uzupełniając postępowanie dowodowe zwrócił się do Komendy Powiatowej Policji wO.o nadesłanie odpisu postanowień wydanych w tej sprawie. Z pisma nadesłanego przez KPP wO.oraz kopii dokumentów (k.482-489) wynika, że postanowieniem z dnia 28 listopada 2016r. Sąd Rejonowy w Otwocku sygn. akt II Kp 49/16 zmienił tylko podstawę prawną umorzenia przyjmującart. 17 § 1 pkt 2 kpktj. brak znamion czynu zabronionego, w pozostałym zakresie nie uwzględnił zażalenia Stowarzyszenia „(...)” i utrzymał w mocy postanowienie o umorzeniu dochodzenia w sprawie dokonanego w okresie od 1 sierpnia 2015r. do 20 września 2015r. wO.znęcania się nad psem i suką rasy pitbull poprzez przetrzymywanie ich w nieodpowiednich warunkach bytowania, stosowania okrutnych metod w chowie oraz utrzymywania zwierząt bez odpowiedniego pokarmu tj. o czyn zart. 35 ust 1aw zw. zart. 6 ust 2 pkt 10, 12 i 19 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o ochronie zwierząt.
Prokurator zasadnie więc podnosi zarzut, iż zwierzęta uprzednio odebrane przez oskarżonego w trybie art. 7 ust 3 w/w ustawy, wobec umorzenia postępowania w sprawie o znęcanie się nad nimi, powinny zostać zwrócone właścicielowi tj. oskarżycielowi posiłkowemuP. K.. Tymczasem tak się nie stało i pomimo prawnego obowiązku oddania zwierząt, oskarżonyG. B.postąpił z nimi jak właściciel i dowolnie nimi rozporządzał. Wprawdzie oba psy w późniejszym okresie zdechły, tym niemniej Sąd Rejonowy nie ustalił kiedy dokładnie to nastąpiło tj. przed czy po umorzeniu postępowania w sprawie o znęcanie się nad nimi, a w związku z tym czy oskarżony miał obiektywną możliwość ich zwrócenia właścicielowi. Z zeznań świadkówJ. B.iA. K.wynika jedynie, że suka o imieniuS.przebywała w azylu przez okres krótszy niż rok, natomiast pies o imieniuE.po kilku miesiącach został adoptowany i znalazł dom wT., gdzie przebywał ponad rok, a z tej adopcji zostały sporządzone dokumenty (k.435).
Należy zgodzić się z argumentacją prokuratora, że sposób postępowania z tymi psami przez oskarżonego świadczy o zamiarze włączenia zwierząt do swojego majątku i postąpienia z nimi tak jakby miał do nich tytuł prawny. Z zeznań świadkaA. K.wynika, że to oskarżony decydował o tym, że pies o imieniu(...)trafił do adopcji i znaleziono mu nowych opiekunów. Sąd Rejonowy uznał, iż oskarżony nie działał w celu przywłaszczenia, gdyż jego celem nie było zatrzymanie psów dla siebie, a ratowanie życia i zdrowia zwierząt. O braku takiego zamiaru miał również zdaniem tego Sądu przemawiać także brak uzyskania korzyści majątkowej.
Słusznie wskazuje prokurator, iż ustalenie treści zamiaru towarzyszącego sprawcy następuje przez rekonstrukcję jego zachowania po dokonaniu zaboru. Jeśli sprawca skradzione przedmioty oddał do używania osobom trzecim, można przypisać mu zamiar charakteryzujący kradzież. Wskazać także należy, iż zamiar przywłaszczenia (animus rem sibi habendi), który jest subiektywną cechą działania określonego wart. 278 § 1 k.k., bez względu na to, jaka była pobudka działania sprawcy, nawet te szlachetne jak w tym przypadku tj. pragnienie udzielenia pomocy psom, nie mają wpływu na kwalifikację czynu z punktu widzenia strony podmiotowej, ale mogą mieć znaczenie dla wymiaru kary. Ponadto działanie z zamiarem przywłaszczenia rzeczy nie jest równoznaczne z działaniem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Zabór cudzej rzeczy w celu przywłaszczenia może bowiem wynikać z zupełnie innych niż osiągnięcie korzyści majątkowej pobudek, np. w celu przekazania rzeczy na cele dobroczynne. Zasadnicze znaczenie dla ustalenia zamiaru sprawcy ma bowiem ustalenie okoliczności związanych z zachowaniem sprawcy, w szczególności zaś sposobu postępowania z zabraną rzeczą. Prokurator słusznie zauważa, iż Sąd nie rozważył czy oskarżony, który znalazł się w posiadaniu obu psów, swoim zachowaniem nie wypełnił co najmniej znamion przestępstwa zart. 284 § 1 k.k., albowiem po wyjęciu psów spod władztwaP. K.niewątpliwie postępował z nimi jak właściciel. Tymczasem przywłaszczenie zostaje dokonane w momencie uzewnętrznienia przez sprawcę woli rozporządzenia cudzą rzeczą jak własną z wyłączeniem osoby uprawnionej. Dla realizacji znamion przestępstwa przywłaszczenia nie jest konieczne skorzystanie z rzeczy przywłaszczonej przez sprawcę, korzystać z rzeczy stanowiącej przedmiot przestępstwa może zarówno sam sprawca, jak i inne osoby. O zamiarze sprawcy przesądza całokształt tak podmiotowych, jak i przedmiotowych okoliczności sprawy. Zamiar pozbawienia osoby uprawnionej własności rzeczy uzewnętrzniać się może przez bezprawne jej zatrzymanie przez sprawcę, odmowę jej zwrotu, ukrycie, przekazanie tej rzeczy osobie trzeciej, darowiznę. Zgodnie z prezentowanym w orzecznictwie SN stanowiskiem możliwe jest ustalenie zamiaru sprawcy na podstawie samych tylko przedmiotowych okoliczności związanych z konkretnym zdarzeniem, w oparciu o sposób działania sprawcy. Sąd Rejonowy zupełnie pominął powyższe okoliczności, przykładając nadmierną wagę wyłącznie do braku osiągnięcia korzyści majątkowej przez oskarżonego.
Suma zatem przedstawionych uchybień musiała skutkować uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd pierwszej instancji winien poddać gruntownej analizie materiał dowodowy ujawniony w toku rozprawy głównej. Należy przy tym zwrócić uwagę tak na dowody obciążające, jak i odciążające, unikając ocen, które cechuje dowolność odzwierciedlająca błędy natury faktycznej czy logicznej oraz sprzeczność ze wskazaniami wiedzy, czy doświadczeniem życiowym. Dopiero zatem kompleksowa, wnikliwa ocena materiału dowodowego, posiadająca walory, o których była mowa wyżej, pozwoli Sądowi meriti wypracować przekonanie co do faktycznej podstawy rozstrzygnięcia, aby z kolei ostateczne stanowisko tego sądu w owej kwestii mogło pozostać pod ochronąart. 7 k.p.k.Sporządzając, zaś ewentualnie uzasadnienie wyroku, Sąd ten, zgodnie z regułami zawartymi wart. 424 k.p.k., przedstawi w nim, w sposób uporządkowany, jakie fakty uznał za ustalone, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego uznał jedne dowody za wiarygodne, którym wiary odmówił i dlaczego, a następnie, jakie wnioski wyprowadził z dokonanych ustaleń.
Nadto Sąd Rejonowy, a to w związku ze złożonymi przez pokrzywdzonegoP. K.zeznaniami w zakresie wyceny wartości obu psów, winien będzie ocenić - może z pomocą biegłego kynologa i w ramach kwalifikacji prawnej czynów zarzucanych oskarżonemu – czy faktycznie wartość 9-letniej, ewidentnie w złej kondycji suki rasy mieszaniec ras amstaff i pitbull wynosiła aż 5000 zł oraz blisko 2-letniego psa rasy mieszaniec rasy amstaff wynosiła aż 20 000 złotych. Wartość obu psów ma bowiem istotne znaczenie dla przyjęcia prawidłowej kwalifikacji prawnej obu czynów, wobec potrzeby ustalenia czy wartość każdego z psów przekracza kwotę 500 złotych. Należy bowiem podkreślić, że zgodnie z utrwalonym poglądem judykatury szkodą jest równowartość rzeczywistej szkody wynikłej bezpośrednio z przestępstwa.
Z tych powodów Sąd Odwoławczy doszedł do wniosku, że Sąd Rejonowy w Otwocku nie dokonał starannej oceny materiału dowodowego i w konsekwencji nie przesądzając o końcowym rozstrzygnięciu, uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę temu Sądowi do ponownego rozpoznania.
Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy winien przeprowadzić ponownie w całości przewód sądowy, dołączyć akta sprawy prowadzonej przez Komendę Powiatową Policji wO.pod nr(...)((...)), zażądać od Stowarzyszenia „(...)” dokumentów z adopcji psa rasy mieszaniec rasy amstaff o imieniu(...)i rozważyć potrzebę powołania biegłego kynologa celem wyceny wartości obu psów. Następnie powinien dokonać prawidłowej analizy materiału dowodowego, zgodnie z zasadą swobodnej, a nie dowolnej oceny dowodów. Przy czym rozważaniom powinny być poddane także argumenty zawarte w apelacji Prokuratora i oskarżyciela posiłkowego. Następnie Sąd I instancji winien poczynić prawidłowe ustalenia faktyczne i na ich podstawie rozstrzygnąć o winie oskarżonego w ramach zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów.
Z tych względów Sąd Okręgowy orzekł, jak na wstępie. | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie
date: '2019-07-03'
department_name: VI Wydział Karny Odwoławczy
judges:
- Sędzia Anna Zawadka
legal_bases:
- art. 278 § 1 k.k.
- art. 438 pkt 2 i 3 kpk
- art. 6 ust 2 pkt 10, 12 i 19 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o ochronie zwierząt
recorder: protokolant sądowy - stażysta Anna Jabłońska
signature: VI Ka 1154/18
``` |
154505250000503_I_C_001697_2015_Uz_2015-10-30_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt I C 1697/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 30 października 2015 r.
Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy wW.I Wydział Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący:SSR Aleksander Domański
Protokolant:Kamila Kasprzak
po rozpoznaniu w dniu 21 października 2015 r. w Warszawie
na rozprawie
sprawy z powództwaA. F.
przeciwkoBankowi (...) S.A.z siedzibą weW.
o zapłatę
orzeka:
1
zasądza od pozwanegoBanku (...) S.A.z siedzibą weW., na rzecz powodaA. F.kwotę 1 575,15 zł (jeden tysiąc pięćset siedemdziesiąt pięć złotych piętnaście groszy) wraz z odsetkami w wysokości ustawowej od kwoty 1 573,15 zł, od dnia 5 lipca 2014 r. do dnia zapłaty, a od kwoty 2 zł, od dnia 27 czerwca 2015 r., do dnia zapłaty;
2
oddala powództwo w pozostałym zakresie;
3
zasądza od pozwanegoBanku (...) S.A.z siedzibą weW., na rzecz powodaA. F.kwotę 30 zł (trzydzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu. | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie
date: '2015-10-30'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Aleksander Domański
legal_bases: []
recorder: Kamila Kasprzak
signature: I C 1697/15
``` |
151000000001521_III_AUa_000583_2012_Uz_2012-10-18_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt III AUa 583/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 18 października 2012 r.
Sąd Apelacyjny - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku
w składzie:
Przewodniczący:
SSA Michał Bober
Sędziowie:
SSA Aleksandra Urban (spr.)
SSO del. Alicja Podlewska
Protokolant:
Aleksandra Portaszkiewicz
po rozpoznaniu w dniu 18 października 2012 r. w Gdańsku
sprawyS. B.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB.
o emeryturę
na skutek apelacjiS. B.
od wyroku Sądu Okręgowego w Bydgoszczy VI Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
z dnia 21 lutego 2012 r., sygn. akt VI U 1095/11
oddala apelację.
Sygn. akt: III AUa 583/12
UZASADNIENIE
Decyzją z dnia 5 kwietnia 2011 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB.odmówił przyznania ubezpieczonemuS. B.prawa do emerytury. W uzasadnieniu decyzji pozwany wskazał, iż ubezpieczony nie spełnia wymogów określonych wart. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz.U.2009.153.1227 ze zm.) orazrozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(Dz.U.1983.8.43 ze zm.), ponieważ nie udokumentował wymaganego 15 letniego okresu pracy w szczególnych warunkach jak również do dnia l stycznia 1999r. nie osiągnął 25 letniego okresu ubezpieczenia.
Ubezpieczony złożył odwołanie od tej decyzji, wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie mu prawa do emerytury. W uzasadnieniu, odwołujący wskazał, iż pracodawca popełnił błąd w wystawionym świadectwie pracy a ubezpieczony nie może ponosić ujemnych tego konsekwencji.
W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB.wniósł o jego oddalenie podtrzymując dotychczasowe stanowisko. Nadto pozwany wskazał, iż łączny okres ubezpieczenia powoda wyniósł 21 lat, l miesiąc i 20 dni.
Wyrokiem z dnia 21 lutego 2012r. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy - VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie.
Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Okręgowy oparł o następujące ustalenia faktyczne. UbezpieczonyS. B.(ur. dnia (...)), dnia 7 marca 2011 roku złożył wniosek o przyznanie prawa do emerytury. Organ rentowy uznał za udokumentowany staż ubezpieczeniowy na dzień 31 grudnia 1998 roku w wymiarze 21 lat, l miesiąc i 20 dni, w tym okres zatrudnienia w warunkach szczególnych w wymiarze 7 lat, 10 miesięcy i 20 dni. Organ rentowy zaliczył ubezpieczonemu łączny okres składkowy i nieskładkowy wynoszący: od dnia 3.10.1970r. do 23.02.1983r. -(...)(...)12 lat, 4 miesiące, 22 dni; od dnia 24.02.1983r. do 1.05.1983r. - ubezpieczenie rolne - 2 miesiące, 6 dni; od dnia 2.05.1983r. do 16.05.1983r.(...)- 15 dni; od dnia 17.05.1983r. do 18.09.1983r. - ubezpieczenie rolne - 4 miesiące, 3 dni; od dnia 19.09.1983r. do 24.09.1989r. -(...)- 6 lat, 6 dni; od dnia 25.09.1989r. do 31.12.1989r.- (...) S.A.- 3 miesiące, 6 dni; od dnia 1.01.1990r. do 28.02.1992r. -(...)- 2 lata, l miesiąc, 28 dni. W okresie od dnia 17 kwietnia 1967r. do dnia 2 października 1970r. ubezpieczony pracował w gospodarstwie rolnym rodzicówM.iB. B.w miejscowościK.gminaG.(obecnieŚ.), obejmującym łącznie ok. 25 ha. W okresie tym w gospodarstwie były konie, proste maszyny rolnicze jak pług, brony. Rodzice ubezpieczonego uprawiali buraki cukrowe, zboża, ziemianki, buraki pastewne, buraki siewne, były również łąki i las. Hodowali krowy (12-14 sztuk), świnie (około 50 sztuk), drób. Wszystkie zakupione przez rodziców budynki były drewniane, pod strzechą. Zburzono je i zbudowano domy na nowo. Ubezpieczony ukończył siedem klas szkoły podstawowej. Ubezpieczony wykonywał prace przy żniwach a ponadto przy przerywaniu buraków, w polu, przy hakaniu ziemniaków, doił krowy. Pracował też u sąsiadów na tzw. „dorobku”.
W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Okręgowy zważył, iż odwołanie ubezpieczonego nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd ten przywołał znajdujące zastosowanie przepisy prawa i wskazał, że na rozprawie w dniu 8 września 20lir ubezpieczony stwierdził, że nie pracuje zawodowo od 1992r., kiedy to przeszedł na rentę. Domagał się on uwzględnienia 15 lat pracy w warunkach szczególnych, natomiast nie negował, iż nie posiada 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych. Należy stwierdzić, że ubezpieczony nawet przy hipotetycznym uwzględnieniu okresu pracy w gospodarstwie rolnym rodziców od dnia 17.04.1967 roku do dnia 2.10.1970 roku nie legitymuje się co najmniej 25 letnim okresem ubezpieczenia. Mając na uwadze, iż poczynione w sprawie ustalenia potwierdziły, iż ubezpieczony nie legitymuje się wymaganym okresem składkowym i nieskładkowym, Sąd uznał, iż nie było potrzeby dokonywania oceny czy praca w okresie od 3 października 1970r. do 23 lutego 1983r. w(...)G.była praca wykonywaną w warunkach szczególnych, bowiem wobec nieposiadania wymaganych 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych, ocena ta nie zmieniłaby ostatecznego rozstrzygnięcia w sprawie. Dodatkowo należy podkreślić, iż o przyznaniu prawa do emerytury w obniżonym wieku decyduje jedynie łącznie spełnienie przesłanek wskazanych w treści przepisu art. 184 ustawy emerytalne - rentowej FUS. Wobec powyższego, Sąd Okręgowy na podstawieart. 47714§ l kpcoddalił odwołanie ubezpieczonego.
Apelację od powyższego wyroku wywiódł ubezpieczony, zaskarżając go w całości i wnosząc o jego uchylenie. Zaskarżonemu wyrokowi apelujący zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, polegający na błędnych założeniach, że nie przysługuje mu prawo do wcześniejszej emerytury z powodu braku stażu pracy, nie uwzględnienie faktu prowadzenia własnego gospodarstwa rolnego i pracy w gospodarstwie rolnym. W ocenie skarżącego błędy te miały istotny wpływ na wynik sprawy, ponieważ przyjęcie takiego ustalenia prowadziło do oddalenia odwołania. Jednocześnie ubezpieczony wniósł o dopuszczenie dowodu z zaświadczenia z KRUS potwierdzającego fakt podlegania ubezpieczeniu społecznemu z racji prowadzenia gospodarstwa rolnego. Reasumując apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku, uwzględnienie odwołania i przyznania mu prawa do emerytury. W uzasadnieniu apelujący umotywował podniesione zarzuty i wnioski, w szczególności wskazując, iż do warunku stażowego należało zaliczyć okresy prowadzenia gospodarstwa rolnego i pracy w gospodarstwie rolnym, co potwierdza załączona do apelacji kopia z zaświadczenia z KRUS potwierdzającego fakt podlegania ubezpieczeniu społecznemu z racji prowadzenia gospodarstwa rolnego.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Apelacja ubezpieczonegoS. B.nie zasługuje na uwzględnienie.
Na wstępie przypomnieć należy, iż ubezpieczony wniósł odwołanie od decyzji odmawiającej przyznania wnioskowego świadczenia, tj. prawa do wcześniejszej emerytury na podstawieart. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych/t.j. Dz. U. z 2009 r., nr 153, poz. 1227, dalej ustawa emerytalna/. Wskazany przepis wraz z art. 27 i 32 ustawy emerytalnej oraz przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze /dalej rozporządzenie/, określają dla mężczyzn następujące przesłanki prawa do wcześniejszej emerytury: ukończony 60 rok życia, 25 letni ogólny staż ubezpieczeniowy, 15 letni okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przed 1 stycznia 1999 r., nieprzystąpienie do OFE albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy - w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem.
Podkreślenia wymaga, że wskazane wyżej przesłanki spełnione muszą być kumulatywnie. Innymi słowy ustalenie, że ubezpieczony nie spełnia chociażby jednej ze wskazanych wyżej przesłanek, uniemożliwia przyznanie wnioskowanego świadczenia.
Odnosząc powyższe do realiów przedmiotowej sprawy, zwrócić należy uwagę, iż zarówno w przedmiotowej decyzji organu rentowego, jak i uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego oddalającego odwołanie, wskazano, iżS. B.nie legitymuje się 25 letnim ogólnym stażem ubezpieczenia.
W wywiedzionej apelacji ubezpieczony zarzucił nieuwzględnienie przy obliczeniu wskazanego stażu ubezpieczeniowego okresu prowadzenia gospodarstwa rolniczego, z tytułu czego podlegał ubezpieczeniu rolniczemu.
W ocenie Sądu Apelacyjnego, zarzut ten uznać należy za chybiony. Przedłożone przez ubezpieczonego wraz z apelacją zaświadczenie wystawione przez KRUS /k. 87/ potwierdza objęcieS. B.społecznym ubezpieczeniem rolników w okresach od 1 lipca 1977r. do 31 grudnia 1982r. oraz od 1 stycznia 1983r. do 31 grudnia 1988r., jednak podkreślenia wymaga, iż wskazane okresy w całości zostały uwzględnione przy obliczeniu ogólnego stażu ubezpieczeniowego wnioskodawcy. Co więcej, jak wynika z zestawienia z dnia 30 stycznia 2012r. przedłożonego przez organ rentowy w toku postępowania przed Sądem Okręgowym /k.79/, podstawę dwóch okresów przyjętych do ogólnego stażu ubezpieczeniowego, tj. od 24 lutego 1983r. do 1 maja 1983r. i od 17 maja 1983r. do 18 września 1983r. stanowi właśnie ubezpieczenie społeczne rolników. Wyjaśnić przy tym należy, iż w sytuacji równoczesnego objęcia ubezpieczeniem społecznym w systemie powszechnym /ZUS/, jak o rolników /KRUS/, nie ma prawnej możliwości niejako podwójnego zaliczenia danego okresu do ogólnego stażu ubezpieczeniowego. Dodatkowo wskazać można, iż Sąd Okręgowy słusznie zauważył, że nawet przy hipotetycznym uwzględnieniu okresu pracy w gospodarstwie rolnym rodziców od dnia 17.04.1967 roku do dnia 2.10.1970 roku ubezpieczony nie będzie legitymował się co najmniej 25 letnim okresem ubezpieczenia.
Reasumując, w ocenie Sądu Apelacyjnego, trafnie Sąd Okręgowy wskazał, że ubezpieczony nie spełnia przesłanki 25 letniego ogólnego stażu ubezpieczeniowego, statuowanego treścią art. 184 w zw. z 27 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.
Odpowiadając na podniesiony w apelacji zarzut wyjaśnić należy, iż wobec braku spełnienia wskazanej wyżej przesłanki bezprzedmiotowym jest ustalanie okresów, w których wnioskodawca świadczył pracą w warunkach szczególnych, na co trafnie wskazał już Sąd Okręgowy.
Sąd ubezpieczeń rozpoznający odwołanie od decyzji organu rentowego odmawiającej prawa do świadczenia rozstrzyga bowiem o prawie do konkretnego świadczenia, nie zaś o poszczególnych jego przesłankach. Skoro ubezpieczony nie legitymuje się ogólnym stażem ubezpieczeniowym, brak jest podstaw do badania pozostałych przesłanek warunkujących prawo do emerytury w wieku obniżonym, a zatem i szczególnego stażu pracy. Sąd Okręgowy rozpoznając odwołanie od decyzji odmawiającej przyznanie prawa do emerytury, po ustaleniu, że ubezpieczony nie spełnia tej przesłanki stażu, nie miał zatem podstaw do prowadzenia postępowania celem ustalenia spełnienia pozostałych przesłanek wnioskowanego świadczenia.
Reasumując, w ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił stan faktyczny przedmiotowej sprawy i dokonał trafnej jego oceny prawnej, której nie wzruszają podniesione w apelacji zarzuty, a zatem zaskarżony wyrok odpowiada prawu.
Mając na uwadze powyższe, na mocyart. 385 k.p.c.Sąd Apelacyjny orzekł, jak w sentencji. | ```yaml
court_name: Sąd Apelacyjny w Gdańsku
date: '2012-10-18'
department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
judges:
- Alicja Podlewska
- Aleksandra Urban
- Michał Bober
legal_bases:
- art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych
- art. 385 k.p.c.
recorder: Aleksandra Portaszkiewicz
signature: III AUa 583/12
``` |
152525050000503_I_C_001049_2015_Uz_2016-10-04_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt I C 1049/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 14 września 2016 r.
Sąd Rejonowy w Ciechanowie I Wydział Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący – SSR Daniel Mychliński
Protokolant – Ewelina Goryszewska
po rozpoznaniu na rozprawie
w dniu 14 września 2016 r. w Ciechanowie
sprawy z powództwa Powiatu(...)
przeciwkoE. S.
o wydanie ruchomości
orzeka:
powództwo oddala.
Sygn. akt I C 1049/15
UZASADNIENIE
Powód Powiat(...)wniósł do Sądu Rejonowego w Ciechanowie pozew o nakazanie pozwanejE. S., aby wydała zestaw komputerowy składający się z komputeraL.(...)(...)(...), nr seryjny(...)z klawiaturą(...)F.-S. U.Keyboard i myszkąL.E. M., zestaw płytR. D., dokument gwarancji i listwę zasilającąE. (...)m, ewentualnie – w przypadku gdyby pozwana nie posiadała już w/w rzeczy – o zasądzenie od niej na rzecz powoda kwoty 3.756,42 zł stanowiącej równowartości w/w zestawu komputerowego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 23 sierpnia 2015 r. do dnia zapłaty. Ponadto wnosił o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.
W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż pozyskał środki unijne na realizację projektu „eIntegracja – Przeciwdziałanie wykluczeniu cyfrowemu w Powiecie(...)”. Po wyłonieniu tzw. „beneficjentów ostatecznych projektu” użyczył im na okres realizacji projektu zakupione ze środków unijnych i środków finansowych Powiatu(...)zestaw komputerowy i łącze internetowe oraz zapewnił im dostęp do internetu na okres tzw. „trwałości projektu”, tj. przez kolejnych 6 lat. Następnie Powiat zawarł z pozwanąE. S.umowę użyczenia w/w sprzętu komputerowego. Pozwana nie wypełniła jednak warunków udziału w projekcie, tj. nie uczestniczyła w 2 obowiązkowych szkoleniach i nie usprawiedliwiła w terminie swojej nieobecności, mimo prawidłowego zawiadomienia o terminach szkoleń oraz o konsekwencjach nie uczestnictwa w nich. Z tych powodów, a więc z uwagi na używanie rzeczy w sposób sprzeczny z umową (bez obowiązkowego przeszkolenia), Powiat wypowiedział pozwanej umowę użyczenia i wystosowało do niej pisemne żądanie wydania zestawu komputerowego. Pozwana do chwili obecnej nie uczyniła zadość powyższemu. Powiat podniósł także, że w przypadku niedotrzymania warunków realizacji projektu w zakresie efektów, tj. m.in. ilości przeszkolonych beneficjentów, którzy otrzymali w użyczenie komputery (wymóg efektywności 100%), mógł zostać ukarany finansowo, a nawet zostać zobowiązany do zwrotu otrzymanego dofinansowania na realizację projektu (k. 2-3, k. 42-42verte).
PozwanaE. S.wniosła o oddalenie powództwa w całości.
Uzasadniając swoje stanowisko wskazywała, iż nie mogła uczestniczyć w jednym szkoleniu z powodu wezwania patrolu policji i jego interwencji do będącego pod wpływem alkoholu awanturującego się starszego syna. Służby nie zabrały go jednak do izby wytrzeźwień, wobec czego kobieta miała obawy, żeby pozostawić pod jego opieką młodszego 6-letniego syna, dlatego też nie zjawiła się na szkoleniu. Na drugim ze szkoleń nie uczestniczyła, korzystając z jednej dozwolonej nieobecności. Ponadto wskazywała, iż wezwanie do złożenia wyjaśnień odnośnie przyczyn nieobecności na szkoleniu zostało odebrane przez jej syna –D. S., który w owym czasie był w ciągu alkoholowym i przekazał je jej już po upływie 3-dniowego terminu na składanie wyjaśnień. Mimo złożenia usprawiedliwienia nie zostało ono przez Powiat uwzględnione, jak również nie zaproponowano jej uczestnictwa w kolejnym terminie szkolenia (k. 47).
Sąd Rejonowy ustalił, co następuje:
Powiat(...)realizował projekt współfinansowany ze środków Unii Europejskiej „eIntegracja – Przeciwdziałanie wykluczeniu cyfrowemu w Powiecie(...)”. W ramach tego przedsięwzięcia zakupiono m.in. 1630 sztuk sprzętu komputerowego wraz z oprogramowaniem oraz dostępem do sieci dla gospodarstw domowych. Aby zgłosić się do wzięcia udziału w projekcie należało spełnić warunki określone w § 4 regulaminu rekrutacji i uczestnictwa oraz złożyć stosowne dokumenty rekrutacyjne. Zakwalifikowani uczestnicy mieli otrzymać bezpłatnie komputer oraz dostęp do internetu na okres ponad 6 lat. Każdy z uczestników miał zostać bezpłatnie przeszkolony zarówno w zakresie obsługi komputera, jak i korzystania z internetu. Głównym celem projektu było przeciwdziałanie wykluczeniu cyfrowemu wśród gospodarstw domowych zagrożonych wykluczeniem z powodu trudnej sytuacji materialnej lub niepełnosprawności. Informacje o projekcie były ogłaszane w środkach masowego przekazu, tj. w radu, telewizji, internecie, jak również na słupach i gablotach ogłoszeniowych w całym Powiecie(...).
dowód: faktura k. 4-5, oferta przetargowa k. 6-12, karta środka trwałego k. 13 i zeznania świadkaJ. P.k. 54-55
E. S.spełniała kryteria formalne wzięcia udziału w projekcie, bowiem jest osobą bezrobotną, samotnie wychowującą małoletniego 6-letniego syna. Wspólnie z nimi zamieszkuje również jej starszy syn, który cierpi na chorobę alkoholową. RodzinaS.nie posiadała zarówno komputera, jak i internetu.
dowód: zeznania świadkówA. O.k. 55 iD. S.k. 65 oraz zeznania pozwanejE. S.k. 66
W dniu 17 września 2014 r. uprawnieni pracownicy Starostwa udzieliliE. S.ogólnej informacji o projekcie oraz zawarli z nią umowę użyczenia zestawu komputerowego składającego się z komputeraL.(...)(...)(...), nr seryjny(...)z klawiaturą(...)F.-S. U.Keyboard i myszkąL.E. M., zestawem płytR. D., dokumentem gwarancji i listwą zasilającąE. (...)m. Zgodnie z treścią przedmiotowej umowy pozwana stała się tzw. „beneficjentem ostatecznym” i zobowiązała się m.in. do uczestnictwa w szkoleniach w celu nabycia umiejętności obsługi komputera i korzystania z internetu.
dowód: umowa użyczenia k. 14-17, zeznania świadkówA. O.k. 55 iD. S.k. 65 oraz zeznania pozwanejE. S.k. 66
W dniu 2 października 2014 r. upoważnione przez Powiat osoby dostarczyłyE. S.i zainstalowały u niej zestaw komputerowy wraz z łączem internetowym. W chwili dostawy doręczono pozwanej również specyfikację sprzętu i regulamin projektu. W powyższych dokumentach nie było informacji o liczbie godzin, ani terminach prowadzenia szkoleń.
dowód: protokół zdawczo - odbiorczym z listą sprzętu oraz innych elementów składających się na zastaw komputerowy k. 18-21
W dniu 2 lutego 2015 r., Powiat(...)skierował doE. S.pismo, w którym zawiadomił ją o terminie i miejscu 5-dniowego obowiązkowego szkolenia z zakresu obsługi komputera. Ponadto wskazał, iż uczestnik szkolenia zobowiązany jest do regularnego uczęszczanie na organizowane w ramach projektu szkolenia. W przypadku braku możliwości uczestniczenia w szkoleniu powinien on zgłosić informację w tym zakresie najpóźniej na 3 dni przed szkoleniem, pod rygorem wykluczenia z projektu. Każdy beneficjent miał prawo do 1 nieusprawiedliwionej nieobecności na szkoleniu, kolejna nieusprawiedliwiona nieobecność skutkowała wykluczeniem go z projektu.
dowód: zawiadomienie o terminie i miejscu szkoleń z zakresu obsługi komputera k. 22 i potwierdzenie odbioru k. 23
PozwanaE. S.ostatecznie wzięła udział w 3 szkoleniach, w jednym jako nie wymagającym usprawiedliwienia nie uczestniczyła, natomiast w dniu 15 marca 2015 r. nie mogła się pojawić z powodu interwencji policji, wezwanej do awanturującego się i będącego pod wpływem alkoholu synaD. S..
dowód: zeznania świadkówA. O.k. 55,D. S.k. 65 oraz zeznania pozwanejE. S.k. 66
Pismem datowanym na dzień 20 kwietnia 2015 r., beneficjent projektu wezwałE. S.do złożenia wyjaśnień odnośnie przyczyn nieobecności na szkoleniu w dniach 15 lutego i 15 marca 2015 r. Wskazał, że wyjaśnienia należy złożyć w terminie 3 dni roboczych od dnia otrzymania niniejszego wezwania wraz ze wszystkimi dowodami uprawdopodabniającymi prawdziwość wyjaśnień. Powiadomiono także, że nie złożenie w terminie wyjaśnień będzie traktowane jako rezygnacja z udziału w projekcie.
dowód: wezwanie k. 24
Powyższe pismo zostało odebrane przezD. S.– syna pozwanejE. S.w dniu 22 kwietnia 2015 r., który w owym czasie był w ciągu alkoholowym i przekazał korespondencję adresatce dopiero po kilku dniach.
dowód: potwierdzenie odbioru k. 25, zeznania świadkaD. S.k. 65 oraz zeznania pozwanejE. S.k. 66
Dnia 7 maja 2015 r. do Starostwa Powiatowego wC.wpłynęło pismo pozwanej, w którym wyjaśniła przyczyny swojej nieobecności na szkoleniach. Wskazała, iż powodem jej nieobecności było przybycie patrolu policji w celu interwencji do jej syna i musiała zostać w domu.
dowód: pismoE. S.wraz z potwierdzeniem nadania k. 26-27 oraz zeznania pozwanejE. S.k. 66
Pismem z dnia 22 czerwca 2015 r., Powiat skierował doE. S.oświadczenie o wypowiedzeniu umowy i wezwał ją do zwrotu przedmiotu umowy.
dowód: pismo Powiatu k. 28-29 i potwierdzenie odbioru k. 30
W dniu 19 sierpnia 2015 r. Powiat(...)wezwał pozwaną do wydania rzeczy, w terminie 3 dni od dnia otrzymania wezwania.
dowód: wezwanie k. 31 i potwierdzenie odbioru k. 32
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wymienionych wyżej dowodów.
Ustalenia dotyczące programu „eIntegracja – Przeciwdziałanie wykluczeniu cyfrowemu w Powiecie(...)”, przedmiotu umowy użyczenia i jego szczegółowych warunków, w tym obowiązku uczestnictwa przez biorącą w użyczenie w szkoleniach związanych z nabyciem umiejętności obsługi komputera i korzystania z internetu oraz konsekwencji nie wypełnienia tego obowiązku, ustalono w oparciu o dokumenty przedłożone przez strony i niekwestionowane w toku tego procesu.
Niespornymi są okoliczności dotyczące uczestnictwa przez pozwaną w szkoleniach odbywających się w dniu 22 lutego 2015 r., 1 marca 2015 r. i 8 marca 2015 r. Potwierdziły to obie strony.
Sąd dał wiarę w całości zeznaniom pozwanejE. S.. Jej wyjaśnienia, a potem zeznania dotyczące jej osoby i jej sytuacji rodzinnej, podpisywania umowy, przyczyn nie uczestnictwa w szkoleniach, nie odebrania przez nią, a jej syna w dniu 21 kwietnia 2015 r. przesyłki Powiatu z dnia 20 kwietnia 2015 r., a także problemów alkoholowychD. S.są wiarygodne i logiczne. Cześć tych zeznań znajduje potwierdzenie w dokumentach, np.: w zwrotnym potwierdzeniu odbioru przesyłki, podpisanej przezD. S.oraz w innych pismach kierowanych i odbieranych osobiście przez pozwaną. Szereg faktów przytaczanych przez pozwaną potwierdzają też świadkowie przesłuchiwani w tej sprawie, których zeznania również należało uznać za wiarygodne.
Sąd Rejonowy zważył, co następuje:
Powództwo podlegało oddaleniu w całości. Przedmiotem roszczenia Powiatu(...)jest żądanie wydania zestawu komputerowego składający się z komputera, klawiatury, myszki, zestawu płyt, dokumentem gwarancji i listwy zasilającej, ewentualnie, w przypadku gdyby pozwany nie posiadał już w/w rzeczy, o zasądzenie od niej kwoty 3.756,42 zł stanowiącej równowartości w/w zestawu komputerowego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 23 sierpnia 2015 r. do dnia zapłaty. Roszczenie to zostało oparte na przepisieart. 222 § 1 KC, zgodnie, z którymwłaściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.Roszczenie windykacyjne służy właścicielowi przeciwko osobie, która jego rzeczą faktycznie włada, tak, więc jego koniecznymi przesłankami jest nie tylko status właściciela i fakt, że nie włada on sam lub przez inną osobę swoją rzeczą, ale także fakt, że rzeczą tą faktycznie włada osoba do tego nieuprawniona (por. wyrok SN z dnia 23 września 1992 r., sygn. akt II CRN 99/92). Przesłankami udzielenia ochrony przewidzianej w powyższym przepisie jest więc kumulatywne spełnienie dwóch przesłanek pozytywnych i jednej negatywnej, tj.: właściciel wyzuty jest z posiadania rzeczy, roszczenie swoje kieruje przeciwko posiadaczowi jego rzeczy, a temu posiadaczowi nie przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.
W sprawie niniejszej spór między stronami sprowadzał się przede wszystkim do ustalenia tego, czy pozwanej przysługuje skuteczne względem powoda prawo do władania zestawem komputerowym, objętym żądaniem powoda, a zatem do rozstrzygnięcia zgłoszonego przez pozwaną tzw. zarzutu hamującego.
Bezspornym między stronami było to, iż powód jest właścicielem zestawu komputerowego oraz to, iż zestaw ten jest w posiadaniu pozwanej. W pierwszej kolejności należało, zatem ustalić, na jakiej podstawie zestawem komputerowym władała pozwana i czy podstawa ta nadal jest aktualna.
Między stronami doszło do zawarcia umowy użyczenia określonego w pozwie zestawu komputerowego. Przez umowę użyczenia, stosownie doart. 710 KC,użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy. Powód zezwolił biorącej na bezpłatne używanie przedmiotu umowy oraz bezpłatne korzystanie z internetu (§ 1 pkt 4 umowy z dnia 22 września 2014 r.). Umowa została zawarta na czas określony, tj. na okres realizacji projektu i trwałości projektu, a wywoływała skutki prawne od dnia protokolarnego przekazania biorącej sprzętu komputerowego z oprogramowaniem i łącza internetowego (tj. od dnia 17 października 2014 r.) do dnia 31 lipca 2020 r.
Zgodnie natomiast zart. 716 KC,jeżeli biorący używa rzeczy w sposób sprzeczny z umową albo z właściwościami lub z przeznaczeniem rzeczy, jeżeli powierza rzecz innej osobie nie będąc do tego upoważniony przez umowę ani zmuszony przez okoliczności, albo jeżeli rzecz stanie się potrzebna użyczającemu z powodów nieprzewidzianych w chwili zawarcia umowy, użyczający może żądać zwrotu rzeczy, chociażby umowa była zawarta na czas oznaczony.
Strony w § 5 umowy ustaliły przypadki, w których użyczający będzie mógł żądać natychmiastowego zwrotu przedmiotu umowy. Będą to w szczególności sytuacje, kiedy:
1
biorący używa przedmiot użyczenia sprzecznie z właściwościami, przeznaczeniem lub umową,
2
biorący przekaże przedmiot użyczenia osobie trzeciej do używania,
3
biorący zmieni miejsce zamieszkania i lokalizację sprzętu komputerowego lub łącza internetowego, bez uprzedniego powiadomienia koordynatora projektu, asystenta koordynatora projektu lub innych osób wskazanych przez Starostę(...),
4
zmienią się okoliczności mające wpływ na możliwość uczestnictwa w projekcie,
5
niemożliwym będzie przeprowadzenie kontroli,
6
oraz w innych sytuacjach, gdy biorący rażąco narusza postanowienia regulaminu lub umowy.
Powód pismem z dnia 22 czerwca 2015 r. skierował do pozwanejE. S.oświadczenie o wypowiedzeniu umowy użyczenia ze skutkiem na dzień jego doręczenia, z uwagi na rażące – w jego ocenie – naruszenie postanowień umowy, poprzez niewykonanie, wynikającego z § 4 ust. 16 pkt 2 umowy oraz § 7 ust. 4 regulaminu, obowiązku uczestnictwa w obowiązkowych 5-dniowych szkoleniach z zakresu obsługi komputera. Powód wskazał, że mimo skierowania do pozwanej wezwania do złożenia wyjaśnień odnośnie przyczyn nieobecności na szkoleniu w terminie 3 dni od daty otrzymania wezwania, tj. od dnia 22 kwietnia 2015 r., pod rygorem wykluczenia z projektu, pozwana uchybiła powyższemu i złożyła wyjaśnienia dopiero w dniu 7 maja 2015 r. Zgodnie natomiast z treścią § 7 ust. 4 regulaminu – na czym oparł się Powiat – obowiązkiem każdego beneficjenta projektu, jest regularne uczęszczania na organizowane w ramach tego projektu szkolenia.
Nie jest jednak prawdą, że pozwana uchybiła terminowi do usprawiedliwienia swojej nieobecności na poszczególnych częściach szkolenia, albowiem – wbrew twierdzeniom powoda – stosownego wezwania nie doręczono pozwanej w dniu 22 kwietnia 2015 r. Ustalenia, jakich dokonał Sąd, które zostały dowiedzione przez pozwaną, prowadzą do wniosku, że w/w przesyłkę odebrała nieE. S., a jej syn –D. S., który wówczas był w ciągu alkoholowym, a zatem znajdował się w stanie wyłączającym świadome albo swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli. Oczywistym jest, że w tej sytuacji pozwana nie może ponosić negatywnych skutków odbioru, a następnie nie terminowego przekazania jej tego pisma przez syna. Tym samym należy uznać, iż wezwanie do złożenia wyjaśnień odnośnie przyczyn nieobecności na szkoleniu zostało pozwanej doręczone później, a w efekcie swoje wyjaśnienia o przyczynach nie uczestniczenia w jednym szkoleniu (na drugim mogła być nieobecna, bez nieusprawiedliwienia) złożyła Powiatowi w terminie.
Z tego względu Powiat winien był umożliwić pozwanej wzięcie udziału w szkoleniu w innym terminie, co było często praktyką Powiatu.
Tym samym rozwiązanie przez powoda w trybie natychmiastowym przedmiotowej umowy użyczenia należało uznać za bezskuteczne.
Jednocześnie, niezależnie od powyższego, wskazać należy, że żądanie Powiatu wydania przez pozwaną użyczonego jej sprzętu komputerowego, jest nadużyciem prawa.
Zgodnie zart. 5 KCnie można czynić ze swego prawa użytku, który by był sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony.Odmowa udzielenia ochrony prawnej na podstawieart. 5 KCz uwagi na jego wyjątkowy charakter musi być niewątpliwie uzasadniona istnieniem okoliczności rażących i nieakceptowalnych w świetle powszechnie uznawanych w społeczeństwie wartości.
W pierwszej kolejności należy zatem wskazać, iż ideą realizacji przez Starostwo Powiatowe wC.przedmiotowego projektu było przeciwdziałanie wykluczeniu cyfrowemu wśród gospodarstw domowych zagrożonych wykluczeniem z powodutrudnej sytuacji materialnejlubniepełnosprawności. Jak wskazano w stanie faktycznym pozwana jest matką samotnie wychowującym małoletniego syna, starszy syn jest uzależniony od alkoholu i często wpada w tzw. „ciągi alkoholowe”, podczas których i po których ma problemy z pamięcią, kobieta jest także bezrobotna. RodzinaS.nie posiada w domu zarówno komputera, jak i internetu. Niewątpliwie sytuacja majątkowa i życiowa pozwanej jest ciężka. Pozyskując wiedzę odnośnie możliwości wzięcia udziału w projekcie pozwana naturalnie chciała pomóc nie tyle sobie, co synom. Dzięki pozyskaniu komputera wraz z internetem, młodszy, uczący się jeszcze chłopiec niewątpliwie miał możliwości używania go w celu poprawy i rozwinięcia swoich zainteresowań i wiedzy potrzebnej w szkole.
Należy jednak wskazać, że Powiat nie podchodził do każdej z tych osób indywidualnie, nie analizował faktycznych przyczyn, z powodu których uczestnicy nie stawili się na wskazane szkolenia. Natomiast jak wynika z podstawowych informacji o projekcie adresowane było ono dla osóbw trudnej sytuacji materialnejlubz niepełnosprawnościami, już zatem z tego wypływa wniosek, iż w grupie tej znajdują się osoby obarczone różnymi skomplikowanymi i dotkliwymi sytuacjami życiowymi, w stosunku do których wręcz wymagane jest podejście spersonalizowane. Brak takiego indywidualnego podejścia do konkretnej sytuacji i restryktywne trzymanie się terminu usprawiedliwiania nieobecności, jest rażące i budzi sprzeciw Sądu.
Wskazać przy tym należy, że 3-dniowy termin na usprawiedliwienie nieobecności był zdecydowanie zbyt krótki, a Powiat bezwzględnie żądał jego dotrzymania. Nie uwzględniono choćby jakiejś szczególnej formy przedłużenia tego terminu, oczywiście uzasadnionej okolicznościami sprawy lub czegoś na kształt procesowego przywrócenia terminu do złożenia takich wyjaśnień. Brak takich rozwiązań utrudniał uczestnikom skuteczne usprawiedliwienie swej nieobecności na szkoleniach, a w wielu wypadkach wręcz uniemożliwił takie usprawiedliwienie.
Podnieść również należy, że na tle innych spraw, bo Powiat(...)wystąpił z kilkunastoma pozwami o zwrot sprzętu komputerowego, zachowanie i postawa pozwanejE. S.zdecydowanie wyróżnia się. Sąd nie może zgodzić się na identyczne potraktowanie osoby, która jednak chciała uczestniczyć w szkoleniach, wzięła udział w kilku zajęciach i usprawiedliwiła – chociaż po terminie wyznaczonym przez Powiat – swoją nieobecność z osobami, które w ogóle nie były zainteresowane szkoleniami, nie wzięły udziału nawet w jednym dniu szkoleniowym, a pobrany sprzęt albo sprzedały albo wykorzystywały go na cele sprzeczne z umową.
Konkludując, pozwanaE. S.posiada w stosunku do powoda skuteczne uprawnienie do władania rzeczą wynikające z umowy użyczenia, albowiem nie istniały przesłanki do rozwiązania umowy i żądania wydania przedmiotowego sprzętu komputerowego, a ponadto żądanie powoda jako sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, nie zasługuje w niniejszym przypadku na ochronę.
Tym samym powództwo należało oddalić, o czym orzeczono, jak w sentencji wyroku. | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Ciechanowie
date: '2016-09-14'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Daniel Mychliński
legal_bases:
- art. 222 § 1 KC
recorder: Ewelina Goryszewska
signature: I C 1049/15
``` |
154510000003521_VII_U_001059_2014_Uz_2014-11-28_002 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt VII U 1059/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 28 listopada 2014 r.
Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracyi Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący: SSO Marcin Graczyk
Protokolant: Grzegorz Gut
po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2014 r. w Warszawie
sprawyM. K.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW.
o wcześniejszą emeryturę (z warunków szczególnych)
na skutek odwołaniaM. K.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW.z dnia 2 lipca 2012 r., znak: ENMS/6/(...)
1
zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznajeM. K.prawo do wcześniejszej emerytury od dnia 1 marca 2012 roku,
2
stwierdza, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za opóźnienie w ustaleniu ostatniej istotnej okoliczności w sprawie,
3
zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW.na rzeczM. K.kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oddalając wniosek o zasądzenie kosztów w pozostałym zakresie.
UZASADNIENIE
M. K.w dniu 30 lipca 2012 r. złożyła do Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, odwołanie w związku z odmową przyznania prawa do emerytury.
W uzasadnieniu odwołania odwołująca podniosła, że ZUS nie wliczył jej do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu od 25 sierpnia 1994 r. do 30 czerwca 1998 r. kiedy to była zatrudniona wHucie (...)(k. 2 a.s).
Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW.wniósł o oddalenie odwołania na podstawieart. 47714§ 1 kpc
W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy podniósł, że ubezpieczona nie spełnia przesłanki rozwiązania stosunku pracy, a także przesłanki stażu pracy w szczególnych warunkach. Zdaniem organu rentowego odwołująca udokumentowała jedynie 12 lat, 5 miesięcy i 10 dni stażu pracy w szczególnych warunkach. Jednocześnie ZUS podniósł, że nie wliczył ubezpieczonej do stażu pracy w szczególnych warunkach okresu od 25 sierpnia 1994 r. do 31 grudnia 1998 r., kiedy to pracowała wHucie (...), gdyżM. K.nie dostarczyła za ten okres świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach(k.3-3v a.s.).
Wyrokiem z dnia 19 grudnia 2012 r. wydanym w sprawie o sygnaturze VII U 1168/12 Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanieM. K.od decyzji ZUS z dnia 2 lipca 2012r., znak: ENMS/6/(...)W uzasadnieniu wyroku Sąd podniósł, że ubezpieczona posiada wymagany okres składkowy i nieskładkowy uprawniający ją do uzyskania prawa do świadczenia, ukończyła 55 lat, nie należy do żadnego funduszu emerytalnego. Nadto wskazał, iż nie udowodniła 15 letniego okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach oraz nie rozwiązała stosunku pracy. Jednocześnie Sąd podkreślił, że do uzyskania prawa do świadczenia emerytalnego z warunków szczególnych niezbędnym jest spełnienie wszystkich łącznie przesłanek wynikających zart. 184 ust 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychoraz z§ 2 i § 4 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. A odwołująca na dzień wydania decyzji pozostawała w stosunku pracy, przez co nie wypełniła warunku o którym mowa w przepisie art. 184 ustawy emerytalnej(wyrok z dnia 19 grudnia 2012r. wraz z uzasadnieniem, k. 40 a.s, k. 44-47 a.s.).
W wyniku apelacji od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa – Pragaw Warszawie wniesionej przez pełnomocnika odwołującej, Sąd Apelacyjny w Warszawie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 16 kwietnia 2013r. uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał Sądowi Okręgowemu Warszawa – Praga w Warszawie do ponownego rozpoznania
(wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 16 kwietnia 2014 r., sygn. akt III AUa 866/13, k. 69 a.s.).W uzasadnieniu wydanego wyroku Sąd drugiej instancji wskazał, iż Sąd Okręgowy rozpoznając odwołanie od decyzji zaskarżonej wyrokował w dniu 19 grudnia 2012 r., a więc wtedy, gdy jeszcze nie został wyeliminowany zapis o konieczności rozwiązania umowy o pracę dla nabycia prawa do emerytury w oparciu o przepis art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r., ale miał ten zapis wejść w życie od 1 stycznia 2013 r. Jednakże, w ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy winien przy wyrokowaniu wziąć pod uwagę zarówno istniejące okoliczności faktyczne jak i stan prawny. Zatem, Sąd Okręgowy winien przesłuchać zgromadzonych przez ubezpieczoną świadków, dokonać analizy dokumentów znajdujących się w aktach osobowychM. K., mając także na uwadze, że zakład pracy w świadectwie pracy z dnia 30 czerwca 1999 r. zawarł informację, że pracownik wykonywał pracę w warunkach szczególnych
(uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego, k. 70 – 76 a.s.).
W dniu 28 listopada 2014 r. pełnomocnik odwołującej wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 2.000 zł(k.132 a.s.).
Sąd Okręgowy po ponownym rozpoznaniu sprawy ustalił następujący stan faktyczny:
M. K.,ur. (...). W dniu 8 marca 2012 r. złożyła w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych InspektoracieW.–P.wiosek o emeryturę. Wraz z wnioskiem złożyła kwestionariusz dotyczący okresów składkowych i nieskładkowych, świadectwa pracy, zaświadczenia(k.1-30 a.r.).
Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW.decyzją z dnia 2 lipca 2012 r., znak: ENMS/6/(...)odmówiłM. K.prawa do emerytury wskazując, iż nie udowodniła ona wymaganego 15 letniego okresu pracy w warunkach szczególnych. Nadto, organ rentowy podniósł, że na dzień 1 stycznia 1999 r. odwołująca uzyskała staż pracy w warunkach szczególnych wynoszący 12 lat, 5 miesięcy i 10 dni, uzyskała staż pracy łączny w wymiarze 22 lat, 4 miesięcy i 2 dni, w tym 4 lata, 4 miesiące i 6 dni okres nieskładkowy oraz 17 lat, 11 miesięcy i 26 dni okres składkowy. Jednocześnie ZUS wywiódł, że nie uznał okresu od 25 sierpnia 1994 r. do 21 grudnia 1998 r. z powodu braku świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach
(k.87- 87v a.r.).
M. K.odwołała się od w/w wymienionej decyzji organu rentowego do Sądu i tym samym zainicjował niniejsze postępowanie odwoławcze(k. 2 a.s).
Ubezpieczona w toku postępowania podniosła, iż pracę w warunkach szczególnych wykonywała w okresie 25 sierpnia 1994 r. do 30 czerwca 1999 r. wHucie (...)na stanowisku aparaturowa obróbki płomieniowej szkła – transportowy(k.25-27 a.r.).
Sąd Okręgowy ustalił że:M. K.w spornym okresie pracowała wHucie (...)w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku aparaturowa obróbki płomieniowej szkła – transportowy. W ramach zajmowanego stanowiska przyklejała specjalną szklaną rurkę do gorącego termosu jednocześnie dmuchając na szkło. Tę czynność wykonywała przy użyciu palnika. Po zrobieniu termosu odkładała go na taśmę transmisyjną i rozpoczynała następny produkt. W pomieszczeniu, w którym pracowała było bardzo gorąco. Przy wykonywaniu tych czynności nie miała odzieży ochronnej. Ze złożonego świadectwa pracy z dnia 30 czerwca 1999 r. oraz z zaświadczenia wystawionego przez archiwumCentrum (...) Spółki z o.o.wW.wynika, iż wykonywała pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(zeznania świadkaA. K.– k.105 a.s.; zeznania świadkaJ. S.– k.105-106 a.s.; zeznania świadkaZ. B.– k.106 a.s.; zeznania świadkaD. S.- k.106 a.s.; k.25-27 a.r.).).
W toku postępowania sądowego, Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu BHP na okoliczność ustalenia, której pozycji z wykazu A stanowiącego złącznik do rozporządzenia rady ministrów z 7 lutego 1983 roku odpowiada praca wykonywana przez odwołującą na stanowisku kapilarki w okresie od 25 sierpnia1994 roku do 30 czerwca 1999 roku(k.107 a.s..)
Biegła sądowa zakresu BHPM. M.w opinii z dnia 19 października 2014 r. wskazała, że odwołująca była zatrudniona wHucie (...)w okresie od 25 sierpnia 1994 r. do 30 czerwca 1999 r. na stanowisku aparaturowa obróbki płomieniowej szkła – transportowy w systemie 4 zmianowym, w wymiarze 6 godzinnym na Wydziale Termosów. Nadto, biegła podniosła, że odwołująca nie uczestniczyła w procesie produkcji kapilar, a jedynie łączyła je z elementem termosu, przy pomocy wysokiej temperatury uzyskiwanej przez płomień palnika. Jednocześnie biegła wywiodła, że operator urządzeń do obróbki płomieniowej szkła znajduje się w grupie operatorzy urządzeń przemysłu szklarskiego i obejmuje grupę elementarną 8131. Co więcej, biegła wskazała, że praca w hucie szkła odbywała się w trudnych warunkach z uwagi na wysoką temperaturę oraz szkodliwe czynniki chemiczne- pyły kwarcu. Biegła zwróciła uwagę na to, że najwięcej pyłów najbardziej szkodliwych dla ludzi, powstaje w hucie szkła w trakcie przygotowania mieszanek mineralnych. Tym samym, działanie pyłu kwarcu może wywołać chorobę po długim czasie. Zatem, w ocenie biegłej kwalifikacja pracy do pracy w warunkach szczególnych, zgodnie zrozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wiąże się z zajmowanym stanowiskiem pracy lub charakterem wykonywanych prac, uwzględnionych w załącznikach do wyżej wymienionego rozporządzenia.
Wobec powyższego, biegła zważyła, iż praca wykonywana przez odwołującą na stanowisku kapilarki (aparaturowy obróbki płomieniowej szkła, transportowy) w okresie od 25 sierpnia 1994 r. do 30 czerwca 1999 r. odpowiada pozycji 3 – formowanie wyrobów szklanych, dział XIII, (w zespołach formujących szkło)rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(k.109-115 a.s.).
W dniu 5 listopada 2014 r. ZUS złożył pismo, w którym poinformował, iż nie wnosi uwag do opinii biegłego z zakresu BHP z dnia 19 października 2014 r.. Nadto wskazał, że hipotetyczny staż pracy w szczególnych warunkach uwzględniony przez organ rentowy i biegłego wynosi 16 lat, 8 miesięcy i 16 dni(k.125 a.s.).
Powyższy stan faktyczny, Sąd Okręgowy ustalił w oparciu o dokumentację akt rentowych oraz osobowych oraz zeznań świadkówA. K.,J. S.,Z. B.,D. S.i opinię biegłejM. M..
Sporną kwestią było ustalenie czy prace wykonywane w badanym okresie miały charakter prac w warunkach szczególnych. Z tego względu, Sąd Okręgowy uznał przeprowadzenie dowodu w postaci opinii biegłej sądowej z zakresu BHP za uzasadnione i konieczne, albowiem opinia powołanej biegłej stanowiła podstawę do wydania orzeczenia w niniejszej sprawie. Sąd Okręgowy uznał przedstawione przez biegłą w opinii argumenty i wnioski za spójne, jednoznaczne oraz odnoszące się w sposób wnikliwy do spornej kwestii niniejszego postępowania. Dlatego też, przedstawioną przez biegłą argumentację wyrażoną w opinii, w zakresie dotyczącym ustalenia czy wnioskodawczyni faktycznie wykonywał pracę w warunkach szczególnych w badanym okresie, Sąd uznał za własną.
Za w pełni wiarygodne Sąd uznał również zeznania powołanych w sprawie świadków, którzy w sposób rzeczowy i przekonywujący przedstawili charakter pracy wykonywanej przez wnioskodawczynię wHucie (...). Dodatkowo uzupełniają one dowodyzdokumentów, jakim są świadectwo wykonywania pracy wszczególnych warunkachoraz zaświadczenie, poprzez ich sprecyzowanie, iż stanowiskiem pracy, jakie zajmowała wnioskodawczyni we wskazanym zakładzie pracy toaparaturowa obróbki płomieniowej szkła – transportowy.
Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
OdwołanieM. K.od decyzji organu rentowego z dnia 2 lipca 2012 r., znak: ENMS/6/(...)jest zasadne.
Na wstępie rozważań prawych, Sąd Okręgowy podkreśla, że jedyną kwestią sporną niniejszego postępowania było ustalenie czy praca wykonywana przez wnioskodawczynię w okresie od 25 sierpnia 1994 r. do 30 czerwca 1999 r. wHucie (...)miała charakter pracy w szczególnych warunkach.
Zgodnie zart.184 ust. 1w zw. zart. 32ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz.U.2013.1440 j.t., dalej „ustawa o FUS”)- kobieta urodzona po dniu 31 grudnia 1948 r. ma prawo do emerytury po osiągnięciu 55 lat życia, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:
1) okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat;
2) okres pracy w szczególnych warunkach wynoszący co najmniej 15 lat.
Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.
W myśl ustępu 2 art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia, przy czym wiek emerytalny powyższej kategorii pracowników, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których pracownikom tym przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Dlatego też nie ma żadnej swobody przy określaniu prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Są one ściśle i jasno określone w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8 poz. 43) (dalej rozporządzenie z 1983 r.). Rozporządzenie wskazane powyżej stanowi podstawę prawną rozpoznania niniejszej sprawy, bowiem okres ich obowiązywania dotyczy kolejnych lat pracy ubezpieczonej określanych w odwołaniu przez wnioskodawczynię jako zatrudnienie w warunkach szczególnych.
Zgodnie z § 2 ust. 1 cyt. Rozporządzenia Rady Ministrów - okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.
Okresy pracy w szczególnych warunkach stwierdza zakład pracy na podstawie posiadanej dokumentacji - w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie§ 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy. Zaświadczenie zakładu pracy powinno potwierdzać charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których uzależnione jest przyznanie emerytury.
Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Najwyższego, zgodnie z którym
W postępowaniu sądowym w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych obowiązują odstępstwa od ogólnych zasad dowodzenia podyktowane dążeniem do pełnego i wszechstronnego rozstrzygnięcia wszystkich kwestii spornych. W praktyce oznacza to, że w postępowaniu tym dopuszczalne jest wykazanie wszelkimi dowodami okoliczności, od których zależą uprawnienia do świadczeń z ubezpieczenia społecznego, także wówczas, gdy z dokumentów wynika co innego(wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 września 1995 roku, II URN 23/95).
Jak wyżej była już mowa, przepisyustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychustanawiają zasadę, wedle której emerytura przysługuje kobiecie po ukończeniu 60 roku życia (art.24 ust.1 i art.27 pkt 1) Prawo do emerytury w wieku obniżonym (w tym związane z pracą w warunkach szczególnych) jest więc wyjątkiem od ww. reguły. W konsekwencji obowiązek udowodnienia wszystkich przesłanek do ziszczenia się tego wyjątku spoczywa na ubezpieczonej. Co więcej, wszelkie istotne wątpliwości, które pojawią się w toku postępowania dowodowego muszą skutkować przyjęciem, że przesłanki uzyskania prawa do wyjątkowego wszak świadczenia nie zostały wykazane. Nie budzi wątpliwości, iż głównym motywem przyświecającym ustawodawcy w stworzeniu instytucji przewidzianej w art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS a następnie jej zachowaniu w kształcie wynikającym z obwiązujących przepisów było założenie, że praca wykonywana w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku przyczynia się do szybszego obniżenia wydolności organizmu. Osoba wykonująca taką pracę ma prawo do emerytury wcześniej niż inni ubezpieczeni. Służy to swoistemu „wyrównaniu szans” na skorzystanie z prawa do emerytury. W przypadku osób wykonujących prace szczególnie wyniszczające organizm, obniżenie wieku jest skutkiem uzasadnionego medycznie wniosku, iż organizm wcześniej traci wydolność umożliwiającą dalszą aktywność zawodową. Za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się więc pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Praca w warunkach szczególnych to praca, w której pracownik w znaczny sposób jest narażony na niekorzystne dla zdrowia czynniki. Jako przykład takiej pracy można wskazać na prace w narażeniu na hałas przekraczający dozwolone normy, w zapyleniu, w oparach chemicznych, w wysokich temperaturach lub zmiennych warunkach atmosferycznych.
Wszystkie obowiązki dowodowe w zakresie wykazania, że wykonywana praca w spornym okresie miała charakter pracy w warunkach szczególnych w rozumieniurozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych wszczególnych warunkachlub wszczególnymcharakterze(Dz.U. Nr 8, poz.43, ze zm.), o czym była już mowa wyżej, obciążają wnioskodawcę a nie organ rentowy.
Przeprowadzone postępowanie wykazało, iż wnioskodawczyni od 25 sierpnia 1994 r. do 30 czerwca 1999 r. pracując wykonywała pracę w warunkach szczególnych wHucie (...)tj. wykonywała czynności zawodowe kapilarki (aparaturowy obróbki płomieniowej szkła, transportowy) odpowiadającemu pozycji 3 formowanie wyrobów szklanych, dział XIII
rozporządzania z 1983 r. W w/w okresie odwołująca przy użyciu palnika podgrzewała kapilarę szklaną i termos tak żeby osiągnęły taką samą temperaturę, łączyła kapilarę z termosem i następnie dmuchała powietrzem z ust przez kapilarę, żeby doszło do połączenia, do powstania otworu w termosie i żeby kapilara utrzymywała się w odpowiedniej pozycji. Na hali, gdzie ubezpieczona wykonywała swoją pracę było bardzo gorąco (w tzw. wannie było szkoło o temperaturze 1000-11000Celcjusza).
Wobec powyższego, w ocenie Sądu Okręgowego, istotny w sprawie okazał się rodzaj pracy faktycznie wykonywanej przez wnioskodawczynię, a nie brak stosownych świadectw pracy. Należy bowiem podnieść, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość mogą być udowadniane wszelkimi dowodami przewidzianymi wkodeksie postępowania cywilnego, w tym również zeznaniami świadków i stron.
Wnioskodawczyni wykazała więc łącznie ponad 15-letni okres pracy w warunkach szczególnych i w rezultacie spełnia wszelkie przesłanki do otrzymania emerytury przewidziane w art. 32 powołanej na wstępie ustawy o emeryturach i rentach z FUS i rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.
Odnośnie ustalenia terminu od jakiego Sąd Okręgowy uznał za zasadne przyznanie odwołującej prawa do emerytury to zastosowanie znajduje w tym zakresie art. 129 pkt. 1. ustawy o emeryturach i rentach z FUS, w oparciu o który świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. Ze względu na fakt, iż ubezpieczonaurodziła się w dniu (...)a wniosek o wcześniejszą emeryturę złożyła w dniu 8 marca 2012 r. Sąd przyznał ubezpieczonej wcześniejsza emeryturę od dnia 1 marca 2012 r. gdyż od tej datyM. K.spełniała wszystkie przesłanki warunkujące przyznanie prawa do wcześniejszej emerytury.
Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawieart. 47714§ 2 k.p.c.orzekł jak w sentencji orzeczenia.
W punkcie 2 wyroku Sąd Okręgowy zgodnie z przepisem art. 118 1a ustawy emerytalno- rentowej FUS z urzędu orzekał w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Zdaniem Sądu Okręgowego, w okolicznościach przedmiotowej sprawy brak było podstaw do stwierdzenia odpowiedzialności organu rentowego, pomimo uwzględnienia odwołania ubezpieczonej. Ubezpieczona za sporny okres zatrudnienia przedłożyła świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych, które z uwagi na wymogi formalne nie mogło być uznane przez pozwany organ rentowy. Mając na uwadze sformalizowany przebieg postępowania przed organem rentowym jak również występujące ograniczenia dowodowe, do przyznania ubezpieczonej prawa do żądanego świadczenia konieczne było przeprowadzenie postępowania dowodowego na okoliczność świadczenia pracy w warunkach szczególnych.
Rozstrzygnięcie o kosztach znajduje swoje uzasadnienie w przepisachart. 98 k.p.c.oraz§ 11 ust. 2 i § 12 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.
Zarządzenie:(...)
(...) | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie
date: '2014-11-28'
department_name: VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
judges:
- Marcin Graczyk
legal_bases:
- art. 98 k.p.c.
- art. 184 ust 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych
- § 2 i § 4 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku
emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym
charakterze
- § 11 ust. 2 i § 12 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28
września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez
Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego
z urzędu
recorder: Grzegorz Gut
signature: VII U 1059/14
``` |
151515000511003_II_C_000044_2013_Uz_2013-10-02_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. aktII C 44/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 2 października 2013 r.
Sąd Okręgowy w GliwicachOśrodek (...)wR.Wydział II Cywilny
w składzie:
Przewodniczący: Sędzia Sądu Okręgowego Mariola Czech
Protokolant: st. sekr. sądowy Zofia Pławczyk
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 października 2013r. wR.
sprawy z powództwa(...) Spółki AkcyjnejwŁ.
przeciwkoWojewódzkiemu Szpitalowi (...)
wJ.
o zapłatę
1
zasądza od pozwanegoWojewódzkiego Szpitala (...)wJ.na rzecz powoda(...) Spółki AkcyjnejwŁ.kwotę 123 569,72 zł ( sto dwadzieścia trzy tysiące pięćset sześćdziesiąt dziewięć złotych siedemdziesiąt dwa grosze ), z ustawowymi odsetkami od dnia 8 października 2012 r. i koszty procesu w kwocie 9 796 zł ( dziewięć tysięcy siedemset dziewięćdziesiąt sześć złotych ).
Sędzia:
Sygn. akt II C 44/13
UZASADNIENIE
Powódka(...) Spółka AkcyjnawŁ.wniosła o zasądzenie od pozwanegoWojewódzkiego Szpitala (...)wJ.kwoty 123.569,72 zł wraz z ustawowymi odsetkami oraz kosztami procesu. W uzasadnieniu wskazała, że dochodzi roszczeń wynikających z następujących umów: umowy z dnia 25.07.2011 r. o współpracy w zakresie obsługi wierzytelności i udzielania poręczeń zawartej pomiędzy powódką a(...) S.A.wL.oraz umowy z dnia 22 lutego 2011 r. o współpracy w zakresie obsługi wierzytelności i udzielania poręczeń zawartej z(...) S.A.wW.. W oparciu o powyższe umowy poręczyła istniejące i niewymagalne, jak również przyszłe zobowiązania pozwanego wobec wyżej wymienionych spółek. Pozwany nie realizował swoich zobowiązań wobec wskazanych firm dlatego też powódka za pozwanego spłaciła należności wynikające z faktur, jednocześnie wstąpiła w tym zakresie w prawa zaspokojonego wierzyciela do wysokości dokonanej zapłaty.
Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym Sąd Okręgowy w Łodzi nakazał pozwanemu aby zapłacił powódce kwotę 123.569,72 zł wraz z ustawowymi odsetkami oraz koszty procesu.
Pozwany złożył sprzeciw od powyższego nakazu, wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu podniósł, że w powyższych umowach zastrzegł zakaz przenoszenia wierzytelności na osoby trzecie bez jego zgody. Niedopuszczalne zatem było podejmowanie przezSpółki (...)orazU.czynności, zmierzających do zmiany wierzyciela bez zgody pozwanego. Nadto pozwany wskazał, że ze stanowiska Ministerstwa Zdrowia wynika, iż w pewnych sytuacjach umowy poręczenia mogą być uznawane za czynności mające na celu zmianę wierzyciela, jeżeli będą miały charakter czynności prawnej pozornej, bądź będą miały na celu obejście ustawy, co w ocenie pozwanego nastąpiło. Pozwany podnosi, że zawierane przez powódkę umowy poręczenia zeSpółkami (...)orazU.są nieważne, ponieważ świadomie obchodzono zakaz cesji długów, a poręczenia były tylko pozorne.
Powódka w odpowiedzi na zarzuty wskazała, że w żaden sposób nie dochodziło do pozornych czynności mających na celu zmianę wierzyciela. Powódka dokonywała bowiem zapłaty za poręczone zobowiązanie pozwanego dopiero po zaistnieniu przesłanek, które były niezależne od niej. Były to niewykonanie zobowiązania przez dłużnika, a także wezwanie wierzyciela powódki do wykonania zobowiązania wynikającego z umowy poręczenia. Powódka wskazała również na odmienny od umowy cesji wierzytelności cel i charakter umowy poręczenia, brak przepisów umożliwiających skuteczne wyłączenie możliwości zawierania umów poręczenia wobec osób trzecich oraz podniosła, iż adresatemart. 53 ustawy o zakładach opieki zdrowotneji jego odpowiednika w postaciart. 54 ustawy o działalności leczniczejsą kierownicy SP ZOZ-ów.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
Pozwany w dniu 06.07.2010 r. zawarł umowę z(...) S.A.o dostawie implantów i materiałów neurochirurgicznych, następnie w dniu 07.07.2011 r. zawarł umowę z(...) S.A.o świadczenie usług prania i transportu bielizny.
W umowach tych strony postanowiły, że wykonawca nie może bez zgody zamawiającego przenosić wierzytelności wynikających z przedmiotowych umów na osoby trzecie, ani rozporządzać nimi w jakiejkolwiek prawem przewidzianej formie. W szczególności ustalono, że wierzytelność nie może być przedmiotem zabezpieczenia zobowiązań wykonawcy (np. z tytułu umowy kredytu, pożyczki). Wykonawca nie mógł także dokonywać innych czynności w celu przystąpienia osoby trzeciej do zobowiązań zamawiającego. Nadto strony obok zastrzeżenia umownego obejmującego zakaz dokonania przeniesienia przez wierzyciela wierzytelności na osobę trzecią postanowiły, że zakazem obejmują wszelkie czynności prawne, których celem jest ustanowienie odpowiedzialności osobistej albo odpowiedzialności pewnymi przedmiotami majątkowymi przez osobę trzecią (takich jak np. poręczenie) skutkującym na wypadek spłaty wierzyciela nabyciem spłaconej wierzytelności do wysokości dokonanej zapłaty.
dowód: umowa z dnia 06.07.2010 r. k. 111, umowa z dnia 07.07.2011 r. k. 106
W dniu 22.02.2011 r.Spółka (...), a w dniu 25.07.2011 r.Spółka (...)zawarły z powódką umowy o współpracy w zakresie obsługi wierzytelności i udzielania poręczeń. Na mocy przedmiotowych umów powódka poręczyła istniejące i niewymagalne, jak również przyszłe zobowiązania pozwanego. Z uwagi na fakt, iż pozwany nie zrealizował zobowiązań wobec(...) S.A.i (...) S.A.powódka w wykonaniu swojego zobowiązania, wynikającego z umów poręczeń, spłaciła za pozwanegoSpółce (...)kwotę 3463,87 zł, natomiastSpółce (...)kwotę 112.732,85 zł. W tym samym dniu powódka zawiadomiła pozwanego o dokonanej zapłacie, wzywając go do uiszczenia zaległości.
dowód: umowa o współpracy z dnia 25.07.2011 r. wraz z załącznikami k. 26-38, umowa o współpracy z dnia 22.02.2011 wraz z załącznikami k. 51 – 72.
Pozwany zwrócił się do Urzędu Marszałkowskiego Województwa(...)z prośbą o wyrażenie zgody na zmianę wierzyciela na powódkę. W odpowiedzi na powyższe urząd przekazał stanowisko Ministerstwa Zdrowia zawarte w piśmie z dnia 23 kwietnia 2012 r., z którego wynika, iż w pewnych sytuacjach umowy poręczenia mogą być uznawane za czynności mające na celu zmianę wierzyciela, jeżeli będą miały charakter czynności prawnej pozornej, bądź będą miały na celu obejście ustawy.
dowód: odpowiedź Urzędu Marszałkowskiego Województwa(...)wraz z stanowiskiem Ministerstwa Zdrowia k. 115 – 117v.
Sąd zważył co następuje:
W niniejszej sprawie bezspornym było, że powódka spłaciła zobowiązania pozwanego względem jego wierzycieli, w wysokości kwoty objętej pozwem. Ponadto żadna ze stron nie kwestionowała wysokości tego zobowiązania, ani faktu uregulowani żądanej kwoty przez powoda.
Spór natomiast dotyczył ustalenia, czy umowy poręczeń, zawarte pomiędzy powódką aSpółkami (...)są ważne. Pozwany podnosił bowiem, że umowy te zawarto wbrew zastrzeżeniom wynikającym z umów, a tym samym wbrew artykułowiart. 53 ust 6 i 7 ustawy o zakładach opieki zdrowotnejoraz jej odpowiednikowiart. 54 ust. 5 ustawy o działalności leczniczej, dodatkowo pozwany podniósł zarzut pozorności czynności prawnych, bowiem umowy poręczeń zawierane były świadomie w celu obchodzenia zakazu cesji długów, który zawarty był w umowach łączących pozwanego zfirmami (...).
Artykuł 53 ust. 6 ustawy o zakładach opieki zdrowotnejmówi, że umowy zbycia, dzierżawy, najmu, użytkowania oraz użyczenia aktywów trwałych samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej, zawarte z naruszeniem ust. 2-5 lub sprzeczne z wymaganiami określonymi wart. 1 ust. 4 i 5, są nieważne z mocy prawa. Z koleiart. 54 ust. 5 ustawy o działalności leczniczejprzewiduje, że „czynność prawna mająca na celu zmianę wierzyciela samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej może nastąpić po wyrażeniu zgody przez podmiot tworzący. Podmiot tworzący wydaje zgodę albo odmawia jej wydania, biorąc pod uwagę konieczność zapewnienia ciągłości udzielania świadczeń zdrowotnych oraz w oparciu o analizę sytuacji finansowej i wynik finansowy samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej za rok poprzedni. Zgodę wydaje się po zasięgnięciu opinii kierownika samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej.”
Powyższa regulacja wprowadza wymóg uzyskania zgody podmiotu, który utworzył zakład opieki zdrowotnej dla zmiany wierzyciela samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej. Brak dochowania tego wymogu powoduje nieważność danej czynności. Przepisy ten nie definiują jednak pojęcia czynności prawnej, która ma na celu zmianę wierzyciela.
Zdaniem Sądu zamiar zmiany wierzyciela ma wynikać wprost z dokonanej bezpośrednio w tym celu czynności prawnej.Kodeks cywilnyprzewiduje dwie instytucje prowadzące do zmiany wierzyciela. Może to nastąpić albo w drodze przelewu wierzytelności (art. 509 kc), albo w drodze wstąpienia osoby trzeciej w prawa zaspokojonego wierzyciela (art. 518 kc).
Różnice polegają na tym, że wstąpienie w prawa dotychczasowego wierzyciela następuje tylko do wysokości w jakiej nastąpiła spłata wierzytelności, w przypadku spłaty tylko części wierzytelności, wierzyciel może wykonywać swe prawa co do pozostałej reszty z pierwszeństwem przed osobą wstępującą w jego miejsce (art. 518 § 3 k.c.). W świetle unormowańkodeksu cywilnegomożna zatem stwierdzić, że celem instytucji podstawienia ustawowego osoby trzeciej w miejsce wierzyciela jest nie tyle samo przeniesienie wierzytelności, ile utrwalenie praw osoby trzeciej względem dłużnika wobec wykonania za niego świadczenia, które na nim ciąży. Stąd podstawienia ustawowego osoby trzeciej w miejsce wierzyciela nie należy traktować jako objętej regulacjąart. 53 ust. 6 ustawy o zakładach opieki zdrowotnejiart. 54 ust. 5 ustawy o działalności leczniczej. Niewątpliwie natomiast taki charakter ma czynność prawna przelewu wierzytelności regulowana treściąart. 509 § 1 k.c.i nast.
Co do samych instytucji przelewu wierzytelności i poręczenia, uznać należy, że są to różne instytucje prawa cywilnego, wyodrębnienie w regulacjikodeksu cywilnegoi możliwe do realizacji niezależnie od siebie. Instytucje te są zróżnicowane pod kątem konstrukcji prawnej, charakteru, celu i skutków prawnych. Poręczenie jest umową, w której poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela do wykonania zobowiązania na wypadek, gdyby dłużnik zobowiązania nie wykonał. (art. 876 kc). Jest to umowa dwustronna między wierzycielem a poręczycielem, dla której skuteczności bez znaczenia pozostaje świadomość i wola dłużnika. Jej celem jest zabezpieczenie spłaty wierzyciela ze stosunku podstawowego, a ściśle zobowiązania objętego treścią stosunku umownego wierzyciela z dłużnikiem, pełni ona bowiem funkcję wzmocnienia szans wierzyciela na zaspokojenie jego wierzytelności, nie zaś przejęcie wierzytelności. W przypadku umowy poręczenia nie dochodzi do przeniesienia wierzytelności na skutek czynności prawnej wierzyciela, tak jak ma to miejsce w przypadku regulacjiart. 54 ust. 5 ustawy o działalności leczniczej, lecz nabycie wierzytelności następuje z mocy samego prawa przez osobę trzecią (poręczyciela), która spłaca wierzyciela. Przy czym obowiązek zapłaty powstaje dopiero po zaistnieniu przesłanek, które były niezależne od osoby trzeciej, tzn. niewykonanie zobowiązania przez dłużnika, a także wezwanie wierzyciela do wykonania zobowiązania wynikającego z umowy poręczenia. Natomiast samo wystąpienie skutku jakim jest obowiązek zapłaty przez poręczyciela na etapie zawarcia umowy poręczenia jest zdarzeniem przyszłym i niepewnym, zależnym od biernego zachowania dłużnika, nie regulującego wymagalnego zobowiązania, gdyż dopiero wtedy aktualizuje się po stronie poręczyciela obowiązek zapłaty poręczonego zobowiązania. W przypadku umowy poręczenia nie można zatem mówić, że jest to umowa zawarta w celu zmiany wierzyciela – przeniesienia wierzytelności – gdy zgodnie z treścią omawianego przepisu akcentującego cel danej czynności zamiar zmiany wierzyciela musi bezpośrednio zmierzać do takiej czynności. Z kolei w przypadku czynności prawnej jaką jest umowa poręczenia, strony w trakcie jej zawierania nie mogą w żaden sposób ocenić, czy zmiana wierzyciela – tu w postaci podstawienia (z mocyart. 518 § 1 kc) – wystąpi. Wobec powyższych rozważań należy stwierdzić, że instytucje przelewu wierzytelności i poręczenia, spełniają inne funkcje, oparte są na odrębnych konstrukcjach prawnych, a ich utożsamianie nie znajduje uzasadnienia.
Zarzut pozwanego, że umowy poręczenia są nieważne, bowiem stoją one w sprzeczności zart. 54 ust. 5 ustawy o działalności leczniczej, nie znajduje zatem uznania Sądu. Przepis ten obejmuje wyłącznie czynności prawne, mające na celu zmianę wierzyciela, co oznacza, że cel zmiany jest „okolicznością” prawnie relewantną, nie zaś skutek czynności jako efekt nie pozostający często w bezpośrednim związku z celem, gdyż w grę może wchodzić skutek niezamierzony w ogóle przez strony danej czynności prawnej. Celem czynności prawnej mającej na celu zmianę wierzyciela jest przeniesienie dotychczas przysługującego prawa uprawnionemu na inny podmiot, jako bezpośredni skutek zamierzonej woli podmiotu zbywającego prawo (por. wyrok Sądu Najwyższego z 6 grudnia 2005 r., I CK 251/05, LEX nr 391795). W związku z powyższym Sąd uznał, że nie ma podstaw do obejmowania umowy poręczenia pojęciem czynności prawnej, mającej na celu zmianę wierzyciela.
Na uwzględnienie nie zasługuje również zarzut pozwanego, że umowy poręczenia zawierane przez powódkę zeSpółkami (...)orazU.są nieważne, bowiem były zawierane dla pozoru w celu cesji długów. Warunkiem przesądzającym pozorność jest wykazanie, że pozorne oświadczenie zostało złożone drugiej stronie, za jej zgodą, dla pozoru. Tymczasem pozwany w żaden sposób nie wykazał, że umowa poręczenia była pozorną czynnością prawną, nie przedstawił też w tym celu żadnych dowodów. Wskazać tu należy, że istotą poręczenia jest zabezpieczenie interesów wierzyciela, a nie dłużnika, zatem możliwość udzielenia poręczenia nie jest uzależniona od istnienia stosunku prawnego między dłużnikiem, a poręczycielem, nie wymaga zgody dłużnika, stąd okoliczność ta nie przekłada się na kwalifikację umowy jako pozornej. Ponadto obie strony umowy poręczenia mają świadomość, że poręczyciel wejdzie w prawa wierzyciela w przypadku niespełnienia świadczenia przez dłużnika i jego spłaty przez poręczyciela, co jasno wynikało z umów zwieranych przez powódkę zfirmami (...). Jednocześnie w świetle materiału sprawy nie można uznać, aby dokonywane w ramach realizacji umów czynności faktyczne odbiegały od treści umowy poręczenia, wskazując na jej pozorność. Powódka dokonywała zapłaty za poręczone zobowiązania dopiero po niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika i po wezwaniu jej przez wierzyciela do wykonania zobowiązania wynikającego z umowy poręczenia. Świadczą o tym zestawienia faktur poręczonych, informacja o spłacie zobowiązań, potwierdzenie przelewu spłaty zobowiązań. W prawa zaspokojonego wierzyciela, powódka wchodziła dopiero po jego zaspokojeniu z mocyart. 518 kc, a nie z mocy samej czynności prawnej. Podkreślenia tutaj wymaga, że pozorność czynności prawnej jest przede wszystkim okolicznością faktyczną, ustaloną na chwilę składania oświadczeń woli, gdy stan świadomości, w postaci zamiaru wywołania skutków prawnych, jako konstytutywna cecha, z którą wiąże się każde oświadczenie woli musi być stanem wykazanym, realnym, a nie tylko możliwym (por. wyrok Sądu Najwyższego z 12 maja 2011 r., II UK 20/11, LEX nr 885004). Również odwoływanie się pozwanego do charakteru działalności prowadzonej przez powódkę, czy odpłatności poręczenia nie uzasadnia pozorności zawartych umów poręczenia. Jak stwierdził Sąd Apelacyjny w Katowicach w uzasadnieniu wyroku z dnia 20 października 2009 r., V ACa 339/09, konstrukcja prawna poręczenia nie wyłącza stronom takiego stosunku prawnego możliwości umówienia się w granicach swobody kontraktowej, że poręczenie będzie udzielone za określonym wynagrodzeniem dla poręczyciela od wierzyciela z głównego stosunku zobowiązaniowego. Uzgodnienie zatem takiego wynagrodzenia w umowach poręczenia nie uzasadnia nadawania im innego charakteru, przypisywania cech pozorności.
Uznania Sądu nie znalazł również zarzut pozwanego co do poczynionych w umowach z kontrahentami zastrzeżeń, polegających na wymogu uzyskania przez nich zgody na wszelkie czynności skutkujące zmianą wierzyciela. W ocenie Sądu zastrzeżenia te nie przekładają się na ważność zawartych umów poręczenia, gdy ustawodawca dla bytu umowy poręczenia (w odróżnieniu od umowy cesji wierzytelności) w przepisachart. 876 kci nast. nie wprowadza takiego ograniczenia w postaci zastrzeżenia umownego z umowy dłużnika z wierzycielem ze skutkiem dla osób trzecich. Stosunek poręczenia dla swej skuteczności nie wymaga zgody dłużnika na jego zawarcie. Jak podkreśla się w doktrynie i judykaturze nie musi on w ogóle wiedzieć o zawarciu tej umowy, a nawet może być ona zawarta wbrew jego woli.
Skoro żądanie pozwu nie było kwestionowane co do zasady i wysokości, a także bezspornym było że powód zaspokoił pierwotnych wierzycieli pozwanego, w tej sytuacji Sąd na podstawieart. 518 § 1 pkt 1) kczasądził od pozwanego na rzez powoda dochodzona kwotę w całości.
Sąd orzekając o kosztach miał na uwadzeart. 98 kpczgodnie, z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Skoro zatem żądanie powoda zostało uwzględnione w całości, Sąd zobowiązał pozwanego do poniesienia kosztów procesu zasądzając na podstawieart. 98 kpcna rzecz powoda kwotę 9.796 zł, w tym koszty zastępstwa procesowego w wysokości 3.617 zł. Ustalając wysokość kosztów zastępstwa procesowego Sąd kierował się przepisami art. 29 ust. 1 ustawy o adwokaturze w związku z § 6 pkt 6) Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Gliwicach
date: '2013-10-02'
department_name: II Zamiejscowy Wydział Cywilny
judges:
- Sędzia Sądu Okręgowego Mariola Czech
legal_bases:
- art. 53 ust 6 i 7 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej
- art. 54 ust. 5 ustawy o działalności leczniczej
- art. 518 § 1 pkt 1) kc
- art. 98 kpc
recorder: st. sekr. sądowy Zofia Pławczyk
signature: II C 44/13
``` |
154505000003606_XII_Ko_000096_2017_Uz_2018-07-20_002 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt XII Ko 96/17
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 16 lipca 2018 roku
Sąd Okręgowy w Warszawie w XII Wydziale Karnym w składzie:
Przewodniczący:SSO Agnieszka Domańska
Protokolant: sekr. sąd. Aleksandra Adamska
w obecności Prokuratora: Marii Sytej
po rozpoznaniu w dniu 16 lipca 2018 roku
wnioskuK. Ż.
przeciwko Skarbowi Państwa
o zadośćuczynienie z tytułu krzywdy poniesionej na skutek wykonania decyzji Komendanta Wojewódzkiego Milicji Obywatelskiej wT.Nr(...)z dnia 31 marca 1982 r. o internowaniu,
na podstawie art. 8 ust. 1 i art. 13 ustawy z dnia 23 lutego 1991 roku (Dz. U. nr 34, poz. 149 z późn. zm.) o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego
o r z e k a:
1
zasądza od Skarbu Państwa na rzecz
K. Ż.
kwotę
120.000 zł (sto dwadzieścia tysięcy złotych,)wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty, tytułem zadośćuczynienia z powodu krzywdy poniesionej na skutek wykonania decyzji Komendanta Wojewódzkiego Milicji Obywatelskiej wT.Nr(...)z dnia 31 marca 1982 r. o internowaniu;
2
kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.
Sygn. akt XII Ko 96/17
UZASADNIENIE
Wnioskiem z dnia 20 listopada 2017 roku (data prezentaty) pełnomocnik wnioskodawcyK. Ż.wystąpił, na podstawieart. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, o zasądzenie na rzecz wnioskodawcy zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w wysokości 120 000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty, z tytułu krzywdy poniesionej na skutek wykonania decyzji Komendanta Wojewódzkiego Milicji Obywatelskiej wT.Nr(...)z dnia 31 marca 1982 r. o internowaniu.
Na rozprawie w dniu 16 lipca 2017 r. wnioskodawca i jego pełnomocnik podtrzymali żądanie zawarte w pisemnym wniosku, prokurator wniosła o zasądzenie zadośćuczynienia w wysokości adekwatnej do poniesionych strat w związku z internowaniem.
Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego podczas rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
K. Ż.przed wprowadzeniem stanu wojennego był członkiem(...), działał na rzecz uwolnienia osób więzionych za przekonania, w dniu 10 grudnia 1981 był wskładzie Komitetu (...)organizacji Klub(...). Po wprowadzeniu stanu wojennego kontynuował swoją działalność w miejscu pracy, tj.(...)Przędzalni (...), uczestniczył w ustalaniu ile osób zostało pozbawionych wolności w związku z wprowadzeniem stanu wojennego, w dostarczaniu informacji rodzinom, gdzie się znajdują zatrzymani, w kolportażu ulotek opisujących sytuację w kraju i formy oporu. Brał udział w podjęciu decyzji o wydawaniu gazetki(...), a ze względu na zawarte w pierwszym numerze treści zapadła decyzja o jego zatrzymaniu.K. Ż.został zatrzymany w dniu 30 marca 1982 roku w miejscu pracy i prowadzenia działalności związkowej, tj. w(...)Przędzalni (...). Po zatrzymaniu został przewieziony do siedziby Milicji Obywatelskiej wT.gdzie przebywał w złych warunkach, o jego zatrzymaniu nie została zawiadomiona rodzina. W trakcie osadzenia był naciskany przez funkcjonariuszy SB, w celu udzielenia im informacji o zawiązywanych strukturach. W dniu 31 marca 1982 roku wydana została przez Komendanta Wojewódzkiego Milicji Obywatelskiej wT.decyzja Nr (...)o internowaniuK. Ż.na podstawie art. 4 ust 2 dekretu z dnia 12 grudnia 1981 roku o ochronie bezpieczeństwa Państwa i porządku publicznego w czasie obowiązywania stanu wojennego ze względu na to, że nie przestrzegał on obowiązującego w kraju porządku prawnego wynikającego z przepisów o stanie wojennym. W dniu 2 kwietnia 1982 roku wydany został nakaz zatrzymania i doprowadzenie wnioskodawcy do ośrodka odosobnienia wS.i wnioskodawca został tam wywieziony.
WS.wnioskodawca został umieszczony w 8 – osobowej celi w baraku, w którym w jednej części znajdowali się internowani, a za kratą znajdowali się skazani odbywający wyroki za przestępstwa kryminalne. W początkowym etapie cele były zamknięte, potem zostały otwarte tak, że można było przechodzić z celi do celi pomiędzy więźniami politycznymi. Każdego 13 każdego miesiąca była organizowana tzw. „kocia muzyka” polegająca na tym, że internowani metalowymi naczyniami uderzali się w kraty, a w wówczas uzbrojeni w karabiny z celownikami strażnicy na wieżyczkach celowali w okna. Tego typu zachowania strażników miały miejsce także w trakcie niedzielnych wizyt rodzin. W celi były piętrowe łóżka, osobny kąt z toaletą i ze zlewem, który był jedynym miejscem, gdzie można się było umyć, cela miała 20 metrów. Żywność była złej jakości, nakładana przez więźniów kryminalnych, internowani korzystali także z żywności, którą przywoziły rodziny i otrzymywanych z kościoła herbat, kaw i papierosów. Korespondencja była kontrolowana przez pracowników SB, w związku z czym wnioskodawca zaprzestał jej prowadzenia.K. Ż.nie miał problemów zdrowotnych. W momencie internowania dzieci wnioskodawcy miały po kilka lat:K. Ż.miał wówczas 7-letnią córkę i 5-letniego syna, którymi opiekowała się jego żona, nie widział ich w trakcie internowania, bo nie chciał, aby go tam odwiedzały. W trakcie internowaniaK. Ż.nie wiedział co się będzie z nim dalej działo, od funkcjonariusza SB usłyszał, że nie opuści ośrodka. Funkcjonariusze SB próbowali przesłuchać wnioskodawcę, odmawiał rozmowy, nie stosowano wobec niego przemocy, nie grożono mu.K. Ż.tęsknił za dziećmi, odczuwał brak dzieci, ale chciał im oszczędzić widoku warunków. Przed zatrzymaniem nie słyszał o osobach, które skończyły internowanie, żaden z jego kolegów do marca 1982 roku nie wyszedł z ośrodka internowania. Nikt wnioskodawcy nie informował, kiedy przestanie być internowany. Wnioskodawca przystosował się do warunków internowania, miał ograniczony dostęp do środków masowego przekazu, jeśli były książki, to były przemycane przez rodziny.
Decyzją Komendanta Wojewódzkiego Milicji Obywatelskiej wT.nr(...)uchylona została wydana wobecK. Ż.decyzja o internowaniu, w dniu 9 grudnia 1982 roku wnioskodawca został zwolniony z ośrodka odosobnienia wS..
Wnioskodawca był internowany przez okres ponad 8 miesięcy, od dnia 2 kwietnia 1982 roku do dnia 9 grudnia 1982 roku, po zwolnieniu wrócił do poprzedniego miejsca zatrudnienia.
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zeznań wnioskodawcyK. Ż.(k.41-43), wniosku o zadośćuczynienie (k.2-3), kopii świadectwa zwolnienia (k. 5), informacji z IPN wraz z załącznikami (k. 11-16), archiwalnych dokumentów z płyty CD z Instytutu Pamięci Narodowej (k.17), w szczególności wydruków z z pliku(...)(k.23-34).
Dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd zważył, co następuje:
na uznanie za w pełni wiarygodne zasługują zeznania wnioskodawcyK. Ż., które są spójne, logiczne, rzeczowe i konsekwentne, nie noszą żadnych cech wyolbrzymiania doznanej krzywdy, a wręcz przeciwnie – wnioskodawca stara się racjonalizować swe przeżycia, wskazując, że doznane krzywdy były mniej uciążliwe, bo związane były z działaniem na rzecz obalenia dotychczasowego ustroju. Zeznania te korespondują z wieloma powszechnie znanymi przekazami historycznymi odnoszącymi się do panujących w trakcie stosowania internowania warunków, w szczególności bytowych i odnoszącymi się do możliwości utrzymywania relacji rodzinnych. W odpowiednim zakresie zeznania wnioskodawcy znajdują potwierdzenie w dokumentacji archiwalnej, która w szczególności wskazuje na okoliczności i przesłanki wydania decyzji Komendanta Wojewódzkiego Milicji Obywatelskiej wT.Nr(...)z dnia 31 marca 1982 roku o internowaniuK. Ż., datę i treść tej decyzji, okres internowania wnioskodawcy oraz datę jego zatrzymania i zwolnienia.
W ocenie Sądu, nie ma podstaw do kwestionowania ujawnionego w sprawie materiału archiwalnego, należałoby bowiem wykazać, iż zawiera on treść nierzetelną, spreparowaną w jakimś celu, a takich danych brak - w szczególności wobec treści zeznańK. Ż.. Sąd uznał materiał archiwalny za wartościowy i w odpowiednim zakresie, w oparciu o dowody z dokumentów zrekonstruował okoliczności formalne dotyczące wydania i wykonania decyzji Komendanta Wojewódzkiego Milicji Obywatelskiej wT.Nr(...)z dnia 31 marca 1982 roku o internowaniu wnioskodawcy.
Dokonując oceny zasadności wnioskuK. Ż.o zasądzenie na jego rzecz zadośćuczynienia, Sąd zważył co następuje:
zgodnie z treściąart. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiegoosobie, wobec której wydano decyzję o internowaniu w związku z wprowadzeniem w dniu 13 grudnia 1981 roku w Polsce stanu wojennego, przysługuje od Skarbu Państwa zadośćuczynienie za doznaną krzywdę wynikłą z jej wykonania.
Wnioskodawca działał na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego i z tego powodu był represjonowany przez organy ścigania. Wobec powyższego doK. Ż.mają zastosowanie przepisyustawy z dnia 23 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. Przyczyną izolacji wnioskodawcy była wydana w dniu 31 marca 1998 roku Komendanta Wojewódzkiego Milicji Obywatelskiej wT.Nr(...)o internowaniu, z treści tej decyzji, jej uzasadnienia i z całokształtu zachowanej do dziś dokumentacji, przekazanej Sądowi przez Instytut Pamięci Narodowej, wynika, żeK. Ż.prowadził działalność niepodległościową, opozycyjną, uznaną przez ówczesne władze za bezprawną w świetle obowiązujących wówczas przepisów.
Wskazane okoliczności w ocenie Sądu jednoznacznie pozwoliły na uznanie, że roszczenieK. Ż.zasługuje, co do zasady na uwzględnienie, albowiem znajduje podstawę prawną w art. 8 ust. 1 powołanej ustawy. Nie ulega bowiem wątpliwości, iżK. Ż.doznał represji za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego – okoliczność ta jako bezsporna, nie została także zakwestionowana w trakcie rozprawy głównej przez prokuratora.
Wykonanie decyzji Komendanta Wojewódzkiego Milicji Obywatelskiej wT.Nr(...)z dnia 31 marca 1982 roku o internowaniuK. Ż.skutkowało rzeczywistym pozbawieniem go wolności przez okres ponad 8 miesięcy, od dnia 2 kwietnia 1982 roku (po zatrzymaniu w dniu 30 marca 1982 roku) do dnia 9 grudnia 1982 r. Pozbawienie wolności stanowiło najbardziej dotkliwą formę represji za patriotyczną działalność wnioskodawcy, skutkowało doznaniem przezK. Ż.krzywdy niematerialnej, bezpośrednio wynikającej z wykonania decyzji o internowaniu, co przesądza uznanie roszczenia o zadośćuczynienie za doznaną w związku z tą represją krzywdą za w pełni zasadne. W ocenie Sądu Okręgowego żądanie wnioskodawcy jest zasadne w całości – także w odniesieniu do jego wysokości. Sąd Okręgowy w pełni aprobuje stanowisko wyrażone w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2017 roku sygn. akt III KK 81/17, znajdujące odzwierciedlenie w dominującej linii orzecznictwa sądów rozstrzygających w przedmiocie zadośćuczynienia za szkody niemajątkowe wynikające z pozbawienie wolności, zgodnie z którym „Zadośćuczynienie jest formą rekompensaty pieniężnej za poniesione przez poszkodowanego szkody niemajątkowe powstałe w następstwie m.in. (…) pozbawienia wolności. Przy jego szacowaniu należy brać pod uwagę nie tylko wszystkie okoliczności konkretnej sprawy, wpływające na rodzaj i rozmiar cierpień doznanych przez poszkodowanego, ale również baczyć na to, by kwota zadośćuczynienia nie stała się dla poszkodowanego źródłem wzbogacenia. Zadośćuczynienie powinno spełniać funkcję kompensacyjną, mającą na celu przede wszystkim wyrównanie, przezwyciężenie, złagodzenie cierpień fizycznych i psychicznych, tj. negatywnych doznań, których doznała osoba występująca z roszczeniem. Najistotniejsze jest jednak to, aby zadośćuczynienie było odpowiednie, adekwatne, sprawiedliwe, a więc musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. Nie może być symboliczne. Choć ustalenie, jaka konkretnie kwota jest odpowiednia, należy do sfery swobodnego sędziowskiego uznania, to jednak nie może być to uznanie dowolne, a uwzględniać musi wszystkie okoliczności sprawy i opierać się na czytelnych kryteriach.”.
W celu określenia wysokości odpowiedniego, adekwatnego, sprawiedliwego, czyli przedstawiającego ekonomicznie odczuwalną wartość zadośćuczynienia należnegoK. Ż.za krzywdę doznaną przez niego na skutek wykonania decyzji Komendanta Wojewódzkiego Milicji Obywatelskiej wT.Nr(...)z dnia 31 marca 1982 roku o internowaniu wnioskodawcy, Sąd badał okoliczności internowania i pobytu wnioskodawcy w ośrodku odosobnienia. Określając, wysokość zadośćuczynienia, Sąd wziął pod uwagę nie tylko czas trwania internowania wnioskodawcy - w niniejszej sprawie długi, bo aż ponad 8-miesięczny, ale także stopień dolegliwości, związany z przebywaniem w warunkach izolacji, bez kontaktu z dwójką małych dzieci, z reglamentowanym i kontrolowanym kontaktem z małżonką, dodatkowo w sytuacji braku wiedzy o długości okresu stosowania internowania i przypuszczalnej dacie jego zakończenia.
Zasądzone na rzecz wnioskodawcy zadośćuczynienie, w wysokości 120.000 złotych w ocenie Sądu jest współmierne do stopnia cierpień doznanych przezK. Ż.i rekompensuje słuszne roszczenia wnioskodawcy. Zasądzając tę kwotę, Sąd miał na względzie czas trwania pozbawienia wolności w związku z internowaniem wnioskodawcy (ponad 8 miesięcy), warunki internowania w filii Zakładu Karnego wW.usytuowanej w barakach (demonstracje siły ze strony uzbrojonych strażników, przeludnione cele, prymitywne warunki sanitarne, jedzenie złej jakości, świadomość braku opieki lekarskiej), negatywne przeżycia związane z tęsknotą za kilkuletnimi dziećmi, brak swobodnych kontaktów z członkami rodziny i przyjaciółmi. Nie ulega wątpliwości, że w warunkach wolnościowych kontakt między członkami rodziny nie jest dotknięty ograniczeniami wynikającymi z pozbawienia wolności i jedynie od woli członków rodziny i znajomych zależy częstotliwość spotkań. Ponad ośmiomiesięczna izolacja w okresie internowania od członków rodziny i znajomych, niewątpliwie – mimo braku akcentowania tego przez wnioskodawcę – obiektywnie stanowi znaczny emocjonalny uszczerbek, wynikający z ograniczeń w sferze swobód obywatelskich, związanych z brakiem możliwości decydowania o swoim losie, pracy, wyboru rytmu funkcjonowania, pożywienia, towarzystwa, rozrywki, swobody porozumiewania się, a w przypadku internowania także wynikający z braku możliwości kontynuowania działalności społecznej i politycznej, w której sens i potrzebęK. Ż.głęboko wierzył.
Dodatkowo na uznanie, że doznana przez wnioskodawcę krzywda była znaczna, ma wpływ fakt, że decyzja o internowaniu nie była orzeczeniem organów wymiaru sprawiedliwości, lecz niezaskarżalną wydaną jednoosobowo decyzją komendanta Milicji Obywatelskiej, niepoprzedzoną przeprowadzeniem żadnej rzetelnej procedury przed jej wydaniem. Zasadne jest uznanie, że sytuacja faktyczna i prawna osób internowanych, w tym także wnioskodawcy była bardziej uciążliwa, aniżeli osób pozbawionych wolności w warunkach tymczasowego aresztowania lub odbywania kary. Osobie internowanej nie był stawiany żaden konkretny zarzut, internowanemu nie przekazywano jakiejkolwiek informacji, jak długo będzie izolowany. Te okoliczności potęgowały negatywne doznania emocjonalne, godząc w istotny sposób w sferę wolności osobistych wnioskodawcy, nawet jeśli jak zeznał wnioskodawca, dostosował się do warunków internowania i poznał w trakcie internowania późniejszych przyjaciół – wymuszona okolicznościami więź wśród internowanych nie mogła bowiem zastąpić relacji rodzinnych, zwłaszcza w sytuacji w jakiej byłK. Ż., młody ojciec dwójki dzieci.
Mając na względzie powyższe okoliczności, Sąd za zadośćuczynienie słuszne, czyli adekwatne do rzeczywistego stopnia pokrzywdzenia z tytułu krzywdy poniesionej na skutek wykonania decyzji Komendanta Wojewódzkiego Milicji Obywatelskiej wT.Nr(...)z dnia 31 marca 1982 roku o internowaniu, uznał kwotę 120 000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.
O kosztach postępowania Sąd rozstrzygnął na podstawieart. 13 ustawy z dnia 23 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, obciążając nimi Skarb Państwa. | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Warszawie
date: '2018-07-16'
department_name: XII Wydział Karny
judges:
- Agnieszka Domańska
legal_bases:
- art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych
wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego
recorder: sekr. sąd. Aleksandra Adamska
signature: XII Ko 96/17
``` |
151025000000503_I_C_000905_2014_Uz_2017-12-29_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt I C 905/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 29 grudnia 2017 r.
Sąd Okręgowy w Toruniu Wydział I Cywilny
w składzie:
Przewodniczący: SSO Maria Jaworska
Ławnicy : /
Protokolant: : starszy sekretarz sądowy Bożena Nieczypor
po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2017 r. w Toruniu
przy udziale : /
sprawy z powództwaL. A. (1),M. B.
przeciwkoR. U.
o zapłatę
1
Zasądza od pozwanegoR. U.na rzecz powodaL. A. (1)kwotę 62.506,15 zł ( sześćdziesiąt dwa tysiące pięćset sześć złotych 15/100 ) z ustawowymi odsetkami od 18 lipca 2015 roku oraz kwotę 3.577,82 zł ( trzy tysiące pięćset siedemdziesiąt siedem 82/100 ) tytułem zwrotu kosztów procesu.
2
Zasądza od pozwanegoR. U.na rzecz powódkiM. B.kwotę 62.506,15 zł ( sześćdziesiąt dwa tysiące pięćset sześć złotych 15/100 ) z ustawowymi odsetkami od 18 lipca 2015 roku oraz kwotę 3.577,82 zł ( trzy tysiące pięćset siedemdziesiąt siedem 82/100 ) tytułem zwrotu kosztów procesu.
3
Oddala powództwo w pozostałej części.
Maria Jaworska
I C 905/14
UZASADNIENIE
W pozwie wniesionym przezS. A.w dniu 12 maja 2014 roku domagał się on zasądzenia od pozwanegoR. U.na jego rzecz kwoty 20.004,80 zł tytułem odszkodowania za koszty leczenia i rehabilitacji i kwoty 210.015 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz zasądzenia kosztów procesu.
Twierdził, że 1 września 2011 roku przebywał jako gość w(...)wT., którego pozwany jest właścicielem. Po wyjściu z pokoju na nieoświetlonym holu przewrócił się. W miejscu upadku znajdowały się trzy stopnie, prowadzące z korytarza przed windą na niższą część korytarza. Schody nie były oznakowane ani oświetlone. Żona powoda wezwała syna iS. P., którzy przebywali na parterze. Powód leżał kilka metrów od wyjścia z windy poniżej schodów i uskarżał się na ból. Powód został zabrany do(...) Szpitala Miejskiego. Stwierdzono u niego wieloodłamowe złamanie panewki stawu biodrowego lewego. Wskazano na konieczność dalszego leczenia. Powód wykupił usługę transportu karetką doW.za 12.000 zł. Od 7 do 11 września 2011 roku przebywał w szpitalu wM.. Aby bezpiecznie się poruszać powód wykupił balkonik rehabilitacyjny za 148 EURO. Do domu pojechał karetką, za która zapłacił 40 EURO. Prześwietlenie biodra lewego i miednicy kosztowało 69,15 EURO. 19 października odbył wizytę lekarska w szpitalu wM., za którą zapłacił 111,81 EURO. Łączny koszt usług rehabilitacyjnych wynosił 1.051,81 EURO. W czerwcu 2012 roku powód został zbadany przez specjalistę medycyny sądowej, która stwierdziła u niego trwałe inwalidztwo w wymiarze 15 %. Koszt wizyty lekarskiej i opinii wyniósł 484 EURO. Przeszedł dwumiesięczną rehabilitację w domu. Zabiegi odbywały się dwa razy w tygodniu. Koszty leczenia i rehabilitacji weW.wyniosły 1.905,77 EURO. Hotel został zawiadomiony o konsekwencjach wypadku 2 września 2011 roku. 5 września zrobiono zdjęcia miejsca upadku i korytarza. Pełnomocnik powoda zgłosił szkodę do ubezpieczyciela pozwanego(...) S.A., który odmówił wypłaty odszkodowania.
Na dochodzoną kwotę zadośćuczynienia składa się równowartość 50.000 EURO według kursu NBP . Na skutek niezachowania należytej staranności przez brak właściwego oświetlenia przez pozwanego doszło do wypadku. Powód doznał uszczerbku na zdrowiu, fizycznego bólu, cierpień, które uniemożliwiały mu normalną i swobodną egzystencję przez wiele miesięcy. Nie mógł swobodnie się poruszać. Perspektywa leczenia i dalszych badań wywołała u powoda cierpienia psychiczne. Miał problemy z zaśnięciem. Musiał korzystać z pomocy osób trzecich w zakresie podstawowych czynności życia codziennego. Przed upadkiem był sprawny fizycznie, był osobą aktywną, uprawiał sport i jeździł na rowerze. Po zdarzeniu także z powodu braku odczuwalnej poprawy stanu zdrowia tracił chęć aktywnego spędzania wolnego czasu. Jest współwłaścicielem firmy wM.. Po wypadku nie mógł zajmować się spółką. Swoje obowiązki musiał przekazać innym osobom.
Powód zmarł 17 maja 2014 roku. ( akt zgonu k. 95 i 96 )
Postanowieniem z dnia 12 lipca 20115 roku Sąd podjął postępowanie z udziałem następców prawnych powodaL. A. (1)iM. B.w charakterze powodów. ( postanowienie k. 102 )
Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa.
Twierdził, że powództwo jest bezzasadne. Przyznał, że 1 września 2011 roku pracownik hotelu został poinformowany o upadku powoda, a 2 września 2011 roku syn powoda pisemnie zawiadomił pozwanego o skutkach upadku. Zaprzeczył, że bezpośrednią przyczyną upadku był brak oświetlenia i oznakowania schodów. Hotel po obowiązkowej kontroli został dopuszczony do użytku decyzją Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego Powiatu Grodzkiego z dnia 16 stycznia 2009 roku. Podczas kontroli nie stwierdzono żadnych naruszeń dotyczących oświetlenia i oznakowania miejsca, w którym doszło do zdarzenia. Obiekt jest przystosowany do prowadzenia działalności hotelarskiej i spełnia obowiązujące standardy bezpieczeństwa. Nieprawdziwe jest twierdzenie powoda, że pozwany dopuścił do awarii systemu oświetlenia miejsca szczególnie niebezpiecznego. System oświetlenia był sprawny. Zdarzenie z 1 września 2011 roku było nieszczęśliwym wypadkiem, za które pozwany nie może ponosić odpowiedzialności. Powód miał 76 lat. Powszechnie wiadomo, że sprawność fizyczna osób starszych jest ograniczona. Sprawność fizyczna powoda była dodatkowo ograniczona ze względu na stan zdrowia, gdyż powód przeszedł operację wszczepienia zastawki serca, pęcherza moczowego i gruczołu krokowego. Możliwe jest, że powód miał wadę wzroku i podczas posiłku w restauracji spożył alkohol. Powód przy wypisie ze szpitala miał zalecenie poruszania się o dwóch kulach. Mimo tego wbrew zaleceniom lekarzy pozostawał w łóżku przez dwa miesiące co przedłużyło okres rehabilitacji. Z ostrożności procesowej pozwany podnosił, że kwoty zadośćuczynienia i odszkodowania zostały zawyżone i kwestionował konieczność zakupu balkonika i koszty transportu doW.. ( k. 107-110 )
Pismem procesowym z 20 listopada 2017 roku pełnomocnik powodów wniosła o zasądzenie od pozwanego na rzecz:
- powodaL. A. (1)kwoty 10.002,40 zł z ustawowymi odsetkami od 8 maja 2013 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania i 105.007,50 zł z ustawowymi odsetkami od 8 maja 2013 roku do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za krzywdę i cierpienia fizyczne
- powódkiM. B.kwoty 10.002,40 zł z ustawowymi odsetkami od 8 maja 2013 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania i 105.007,50 zł z ustawowymi odsetkami od 8 maja 2013 roku do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za krzywdę i cierpienia fizyczne.
Wniosła o zasądzenie na rzecz każdego z powodów ½ kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie po 7.208,50 zł. ( k. 314-315 )
Pozwany wnosił o oddalenie powództwa.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
Pozwany prowadzi działalność gospodarczą podfirmą (...)wT..
( bezsporne )
PowódS. A.był obywatelem Włoch. Mieszkał wM.. Kilka razy był wT.i zatrzymywał się wHotelu (...). W dniu 1 września 2011 rokuS. A., jego żonaM. B.i synL. A. (1)z konkubinąJ. K.przylecieli doW.. Na lotnisku odebrał ichS. P.i ok. 19.30 wszyscy przyjechali doT., żeby uczcić rocznicę założenia firmy. Przybyli do czterogwiazdkowego(...)który jest własnością pozwanegoR. U..S.P.pozostał na parterze hotelu. Wszyscy mieli pojechać na kolację na godzinę 20.30. Pierwszy zszedłL. A. (1).S. A.i jego żona po zameldowaniu się około godziny 20.00 udali się windą do swojegopokoju numer (...)na II piętrze. Pozostawili bagaże i odświeżyli się. Po krótkim czasie wyszli z pokoju i skierowali się w kierunku windy. Na korytarzu było ciemno. Na końcu korytarza znajdowały się dwa stopnie, które były podświetlone listwą ledową. Korytarz skręcał w prawo w kierunku windy. Tam były dwa stopnie, które nie były oświetlone.S. A.nie widział ich i upadł. Czuł ból.M. B.wezwała syna.L. A. (1)a późniejS. P.wbiegli po schodach na drugie piętro. Próbowali podnieść powoda, ale krzyczał z bólu. Następnie zawiadomili recepcjonistę, który wezwał pogotowie ratunkowe. Następnego dnia lub dwa dni późniejL. A. (1)około godziny 20.00 zrobił fotografie korytarza i dwóch stopni prowadzących w kierunku windy. Te schody nadal nie były oświetlone.P.,K.i powodowie przez kilka dni przychodzili do hotelu i stwierdzali, że te schody nie były oświetlone.
(dowód:zeznania świadkówS. P.na rozprawie 10 marca 2016 roku iJ. K.na rozprawie 17 października 2017 roku, zeznania powodówM. B.iL. A. (2), fotografie k. 53-67)
Bezpośrednio po upadku został przewieziony karetką pogotowia na Oddział Urazowo -Ortopedyczny(...) Szpitala MiejskiegowT.. Tam przeprowadzono u powoda badanie – spiralną tomografię komputerową. Badanie wykazało złamanie wieloodłamowe panewki stawu biodrowego lewego bez istotnych przemieszczeń odłamów. Pierwszą noc w szpitalu powód spędził na korytarzu. W szpitalu powód przebywał do 6 września 2011 roku. Tego dnia został przewieziony przez syna karetką doSzpitala (...)wM.. Był leczony na Oddziale(...)tego Szpitala do 11 września 2011 roku. Przez okres dwóch miesięcy powód pozostawał w łóżku. W tym czasie poddał się intensywnej rehabilitacji. Fizjoterapeuta przychodził do powoda dwa razy w tygodniu. Przez kolejne dwa tygodnie powód poruszał się przy pomocy balkonika, kul łokciowych, a następnie przez dwa tygodnie przy pomocy jednej kuli. W maju 2012 roku przeprowadzono u powoda badanie ortopedyczne, które wykazało ustawienie w stawie biodrowym lewym w niewielkiej rotacji zewnętrznej, zginanie biodra ograniczone bólowo do 90 stopni, odwodzenie biodra ograniczone do 15 stopni, zaniki mięśniowe uda lewego w połowie długości 1cm. Wynik kontrolnego prześwietlenia w dniu 21 maja 2012 roku wszpitalu (...)wykazał obecność zaawansowanej anemii będącej w trakcie leczenia. Według oceny KrajowegoZakładu (...)z tytułu wypadku przy pracy trwały uszczerbek na zdrowiu powoda wynosił 15%.
Na skutek upadku 1 września 2011 rokuS. A.doznał złamania panewki lewego stawu biodrowego. Z powodu braku istotnego przemieszczenia odłamów leczony był zachowawczo. Zakres cierpień powoda był znaczny. Miał dolegliwości bólowe. Dodatkowo na zakres cierpień miały wpływ wielotygodniowy zakaz obciążania złamanego stawu, zalecenie chodzenia przy pomocy kul łokciowych ( co zwiększało pięciokrotnie wydatek energetyczny związany z poruszaniem się ), długi okres rehabilitacji. W związku ze zdarzeniem powód miał 15% uszczerbku na zdrowiu. Przez 8 tygodni powód wymagał pomocy innych osób przy wykonywaniu podstawowych czynności w wymiarze trzech godzin dziennie.
(dowód:opinia biegłego sądowegoW. W.k. 241-242, zeznania powoda, dokumentacja lekarska i poniesionych kosztów k. 18-47 )
W dniu 14 czerwca 2012 roku powód na polecenie lekarza odbył wizytę u specjalisty medycyny sądowej i ubezpieczeniowej, która stwierdziła u niego nieodwracalne inwalidztwo i trwałą niezdolność do pracy w wymiarze 15%. Koszt wizyty i opinii wyniósł 484 Euro.
(dowód:opinia k. 42- 45, faktura k. 45-46)
Wcześniej powód chorował na nowotwór prostaty. Choroba została wyleczona. Przed zdarzeniem powód był osobą aktywną zawodowo, społecznie i towarzysko. Prowadził samochód, skuter i łódź. Codziennie pracował w swojej firmie wM.. Na weekendy jeździł z żoną nad morze. Jeździł do sklepu na skuterze. Prowadził łódź. Lubił gotować.
Po opuszczeniu szpitala wT.6 września 2011 roku powód nie mógł lecieć samolotem w pozycji siedzącej. Wracał z synem doM.karetką. Podróż trwała kilkanaście godzin i była dla powoda bardzo męcząca. Po zdarzeniu powód bardzo cierpiał. Zgodnie z zaleceniami lekarzy starał się poruszać lewą nogą, mimo ogromnego bólu, który odczuwał. Przeżywał też cierpienia psychiczne na skutek konieczności korzystania z pomocy innych osób, wyłączenia z życia zawodowego, braku możliwości jazdy motorem i samochodem. Źródłem cierpień psychicznychS. A.była świadomość, że jest ciężarem dla żony i syna, którzy się nim opiekowali. Przez dwa miesiące leżał i był rehabilitowany. Później chodził przy pomocy kul i balkonika. Dopiero około roku po zdarzeniu zaczął jeździć samochodem i motorem. Obchodzili z żoną pięćdziesiątą rocznicę ślubu. Na uroczystości byłS. P.. Powód był jeszcze dwukrotnie w Polsce. W 2014 roku uaktywniła się jego choroba nowotworowa. Powód zmarł 17 maja 2014 roku. Następcami prawnymi powoda są żonaM. B.i synL. A. (1).
(dowód:zeznania świadkówS. P.na rozprawie 10 marca 2016 roku iJ. K.na rozprawie 17 października 2017 roku, zeznania powodówM. B.iL. A. (2), akt zgonu k.95-96, poświadczenie dziedziczenia k. 97-100 )
W dniu 2 września 2011 rokuL. A. (1)pisemnie zawiadomił dyrektora hotelu(...)o upadku ojca i skutkach upadku. Nie otrzymał odpowiedzi. W dniu 7 września 2011 roku pełnomocnik powoda radca prawnyP. J.zwrócił się do pozwanego o wskazanie zakładu ubezpieczeń, w którym pozwany jest ubezpieczony. 16 września 2011 roku zgłosił on szkodę w(...) S.A.Zgłosił roszczenie o wypłatę odszkodowania 12.000 zł za transport karetką zT.doM..(...) S.A.po informacjach pozwanego o sprawnym i bezpiecznym oświetleniu hotelu odmówiło wypłaty odszkodowania.
(dowód:pisma k. 48-52, akta szkody k. 140- 207 )
Na skutek zdarzenia powód poniósł następujące koszty: 12.000 zł z tytułu transportu doM.karetką z(...) Spółka z o.o.wT., 149 Euro za zakup balkonika rehabilitacyjnego, 40 Euro za transport ze szpitala do domu wM., za prześwietlenie bioder i miednicy 11 października 2011 roku zapłacił łącznie 69,15 Euro. Na kwotę tę składają się opłata za prześwietlenie 53,85 Euro i opłata regionalna za korzystanie z usług służby zdrowia 15,30 Euro. Koszty koniecznej rehabilitacji od września do listopada 2011 roku wyniosły 1.051,81 Euro. Koszt badania i wydania opinii 12 czerwca 2012 roku wyniósł 484 Euro.
(dowód:dokumentacja k. 25-47 )
W dniu 1 września 2011 roku w recepcjiHotelu (...)pracowałaJ. L.. Po 2011 roku system oświetlenia się zmienił.(...)sterowania światłem znajduje się w recepcji.
(dowód: zeznania świadkaJ. L.na rozprawie 9 lutego 2017 roku)
Od 2011 roku na podstawie umowy z pozwanymE. D. (1)jest konserwatorem instalacji elektrycznej wHotelu (...).
( dowód: zeznania świadkaE. D. (1)na rozprawie 8 grudnia 2016r.)
Pismem z 25 kwietnia 2013 roku pełnomocnik powoda wezwała pozwanego do zapłaty kwot 12.000 zł i 1.905,77 Euro tytułem odszkodowania i 50.000 Euro tytułem zadośćuczynienia w terminie 7 dni od otrzymania pisma. Odpis pisma został doręczony pozwanemu w dniu 30 kwietnia 2013 roku.
(dowód:pismo i potwierdzenie odbioru k. 69-72 )
Sąd zważył co następuje:
Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie zeznań świadkówS. P.,J. K.,J. L.i częściowo świadkaE. D. (1), zeznań pozwanych, dokumentów i fotografii złożonych w sprawie i opinii biegłego sądowegoW. W..
Sąd uznał zeznania świadkówS. P.,J. K.i zeznania powodów za wiarygodne, gdyż były spójne i zgodne co do istotnych faktów w sprawie. Drobne nieścisłości w ich zeznaniach można tłumaczyć upływem czasu od dnia 1 września 2011 roku. Zeznania świadków zostały potwierdzone złożonymi dokumentami i fotografiami.
ŚwiadekJ. L.była wiarygodna, aczkolwiek nie wniosła nic do sprawy.
Za niewiarygodne Sąd uznał zeznania świadkaE. D. (2), który zeznał że 1 września 2011 roku schody prowadzące do korytarza przed wejściem do windy były oświetlone. Nie był obecny tego dnia w hotelu, nie widział upadkuS. A., a swoje twierdzenia opiera na przekonaniu, że instalacja oświetleniowa działała prawidłowo.
Sąd nie dał wiary zeznaniom pozwanego w części niezgodnej z ustalonym stanem faktycznym, bowiem ma on interes, aby zeznawać na swoją korzyść. Pozwany zeznał, że o wypadku dowiedział się po pięciu miesiącach od zdarzenia. Przy tym nie kwestionował faktu, że już 2 września 2011 roku dyrektor hotelu(...)została pisemnie zawiadomiona o wypadku. Zeznał jak funkcjonuje oświetlenie w hotelu. Oświetlenie ledowe włącza się automatycznie na podstawie zegara astronomicznego, można powiedzieć, że zapala się o zmierzchu. 1 września 2011 roku był dniem letnim. Nie ma żadnej pewności, że tego dnia o godzinie 20.00 oświetlenie się włączyło i że na korytarzu przed wejściem do windy na II piętrze oświetlenie było prawidłowe. Pozwany tego nie sprawdził, skoro nawet nie wiedział o zdarzeniu. Również nie było żadnej reakcji ze strony dyrekcji hotelu po pisemnym zgłoszeniu wypadku przezL. A. (1).
Z zeznań powodów i świadkówP.iK.wynika, że 1 września 2011 roku jak i w następnych kilku dniach stopnie prowadzące do części klatki schodowej, na której jest winda, nie były oświetlone. Jedynym źródłem światła było światło z windy, jeżeli była na piętrze.
Sad uznał za nieprzydatną dla rozstrzygnięcia sprawy wizję lokalną ( k. 295-296) przeprowadzoną 1 marca 2017 roku, bo nie odzwierciedla warunków istniejących w chwili wypadku, tj, 6 lat wcześniej.
Sąd uznał za wiarygodne dokumenty złożone w sprawie i opinię biegłego, gdyż nie były kwestionowane przez żadną ze stron.
W myślart. 415 kckto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę obowiązany jest do jej naprawienia. Pozwany prowadząc hotel obowiązany był do zachowania szczególnej dbałości o bezpieczeństwo jego użytkowników. Nie może zwolnić się od odpowiedzialności faktem wydania decyzji Inspektora Nadzoru Budowlanego o dopuszczeniu obiektu do użytku z 2009 roku. Pozwany winien na bieżąco kontrolować faktyczne działanie poszczególnych elementów instalacji elektrycznej. Tego obowiązku nie wykonał. Jest rzeczą powszechnie znaną, że po wyjściu z oświetlonego pomieszczenia oczy ludzkie muszą przez pewien czas przyzwyczajać się do ciemności. PowódS. A.z żoną wyszli z oświetlonego pokoju. Nawet jeżeli nie było całkowitej ciemności na korytarzu przed windą, to całkowity brak oświetlenia kolejnych schodów po wcześniejszym zejściu z podświetlonych schodów uniemożliwił lub poważnie utrudnił powodowi ich zobaczenie. Upadek powoda jest skutkiem zawinionego zaniechania pozwanego. Bezsporne było, że bezzwłocznie po zgłoszeniu zdarzenia pracownikowi recepcji żaden inny pracownik powoda nie dokonał kontroli oświetlenia w miejscu upadku.
Na postawieart. 444 § 1 kcszkoda powstała na skutek upadku powoda winna być naprawiona przez pozwanego.
Powodowie w procesie wykazali poniesienie szkody w łącznej kwocie 20.004,80 zł. Na każdego z nich przypada połowa tej kwoty tj. 10.002,40 zł.
Stosownie do przepisuart. 445 § 1 kcw zw. zart. 444 § 1 kcw razie uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę pieniężną tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Przesłankami zadośćuczynienia są zdarzenie, wyrządzenie krzywdy (szkody niemajątkowej) oraz związek przyczynowy. Istnienie tych przesłanek nie budzi wątpliwości.
W praktyce spowodowanie uszkodzenia ciała jest najczęstszą podstawą żądania zadośćuczynienia za krzywdę. Chodzi tu o krzywdę ujmowaną jako cierpienia fizyczne (ból i inne dolegliwości) i cierpienia psychiczne ( ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia). W doktrynie podkreśla się, że zadośćuczynienie pełni przede wszystkim funkcję kompensacyjną, stanowiąc przybliżony ekwiwalent za doznaną przez pokrzywdzonego szkodę i tym samym musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. W bogatym orzecznictwie sformułowano szereg kryteriów pomocnych przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia, wśród których największe znaczenie mają: wiek poszkodowanego, rozmiar i intensywność cierpień fizycznych i psychicznych pokrzywdzonego, odczuwane dolegliwości, czas ich trwania, ujemne skutki zdrowotne jakie nastąpią w przyszłości, nieodwracalność następstw zdarzenia (kalectwo, oszpecenie), poczucie nieprzydatności społecznej i bezradność życiowa.
W ocenie Sądu w niniejszej sprawie krzywdę powodaS. A.należy ocenić jaką znaczną. Powód bardzo ciężko przeżył wyłączenie z aktywnego życia i konieczność korzystania z opieki innych osób, co wiązało się z upokorzeniem. Zakres jego cierpień fizycznych i psychicznych był znaczny. Jednak Sad miał na uwadze fakt, że w dniu wypadku powód miał 75 lat i że po około roku powód uzyskał sprawność pozwalającą mu na pracę i w miarę normalne funkcjonowanie. Nie odzyskał całkowicie sprawności i nadal miał 15% uszczerbek na zdrowiu. Wbrew twierdzeniom powodów śmierć powodaS. A.nie była skutkiem wypadku.
Mając powyższe rozważania na uwadze Sąd uznał, że kwota 105.007,50 zł stanowiąca równowartość 25.000 zł Euro w dniu 7 maja 2014 roku tj. dnia sporządzenia pozwu będzie odpowiednim zadośćuczynieniem za doznaną krzywdę.
Wobec powyższego Sąd uznał, że na podstawieart. 445 § 1 kczasadne jest roszczenie o zapłatę na rzecz każdego z powodów połowy tej kwoty tj. 52.503,75 zł.
Wobec powyższego Sad zasądził od pozwanego na rzecz każdego z powodów po 62.506,15 zł. Sąd na podstawieart. 481 § 1 kczasądził od tej kwoty odsetki za zwłokę od 8 maja 2013 roku to jest po upływie 7 dni od doręczenia pozwanemu wezwania o zapłatę.
Sąd oddalił powództwo o zapłatę zadośćuczynienia w pozostałej części jako bezzasadne.
O kosztach Sąd orzekł na podstawieart. 100 kpc.
Powodowie w sumie wygrali proces w około 54 %. Ponieśli koszty 11.501, zł opłaty od pozwu, 360,32 zł koszty biegłego, 321,93 zł koszty tłumacza i 7.200 zł koszty zastępstwa procesowego i 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa tj. 19.400,25 zł. Sąd orzekając o kosztach uznał za zasadne żądanie kosztów zastępstwa procesowego na rzecz każdego z powodów po 3.600 zł.
Pozwany poniósł koszty zastępstwa procesowego w kwocie 7.217 zł. | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Toruniu
date: '2017-12-29'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Maria Jaworska
legal_bases:
- art. 444 § 1 kc
- art. 100 kpc
recorder: ': starszy sekretarz sądowy Bożena Nieczypor'
signature: I C 905/14
``` |
152005000004506_IX_Ka_000454_2013_Uz_2013-06-04_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt IX Ka 454/13WYROKW IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJDnia 4 czerwca 2013 rokuSąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:Przewodniczący: SSO Bogna Kuczyńska (spr.)Sędziowie: SO Aleksandra Babilon-DomagałaSO Tomasz NowakProtokolant: prot. sąd. Monika Malczykprzy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Kielcach Jerzego Piwkopo rozpoznaniu w dniu 28 maja 2013 rokusprawyJ. C.oskarżonego o przestępstwo zart. 286 § 1 kki innena skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela publicznego, obrońcę oskarżonego, oskarżyciela subsydiarnego i jego pełnomocnikaod wyroku Sądu Rejonowego w Kielcachz dnia 21 grudnia 2012 roku sygn. akt IX K 1124/11Iutrzymuje w mocy zaskarżony wyrok uznając wszystkie apelacje za oczywiście bezzasadne;IIzasądza od oskarżonegoJ. C.na rzecz Skarbu Państwa kwotę 800 (osiemset) złotych tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze,w tym 780 (siedemset osiemdziesiąt) złotych tytułem opłaty;IIIzasądza od oskarżyciela posiłkowego subsydiarnegoPrzedsiębiorstwa Produkcyjno Handlowego (...) spółka jawnaw(...)(sto) złotych tytułem opłaty za II instancję.IX Ka 454/13UZASADNIENIEOskarżyciel posiłkowy subsydiarny oskarżyłJ. C.o to, żew okresie od 30 czerwca 2009 roku do 3 sierpnia 2009 roku działającw podobny sposób w krótkich odstępach czasu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej jako Prezes Zarządu(...) sp. z o.o.wK.doprowadziłPrzedsiębiorstwo Produkcyjno Handlowe (...) spółka jawnawL.do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci materiałów remontowo – budowlanych o łącznej wartości 120.070 złotych po uprzednim wprowadzeniu w błąd przedstawicieli w/w przedsiębiorstwa co do zamiarui faktycznych możliwości zapłaty za towar, tj. o przestępstwo zart. 286 § 1 kkw zw. zart. 12 kk.Wyrokiem z 21 grudnia 2012 r. Sąd Rejonowy w Kielcach uznał oskarżonegoJ. C.za winnego popełnienia zarzucanego mu subsydiarnym aktem oskarżenia czynu stanowiącego przestępstwo zart. 286 § 1 kkw zw. zart. 12 kki za to na podstawieart. 286 § 1 kkiart. 33 § 1, 2 i 3 kkwymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 150 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 złotych, na podstawieart. 69 § 1 i 2 kkiart. 70 § 1 pkt 1 kkwykonanie orzeczonej w punkcie I wyroku, wobec oskarżonegoJ. C.kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 3 lata, nadto sąd zasądził od oskarżonegoJ. C.na rzecz oskarżyciela posiłkowegoPrzedsiębiorstwa (...) spółka jawnawL.kwotę 300 złotych tytułem zwrotu poniesionych wydatków, a także zasądził od oskarżonegoJ. C.na rzecz Skarbu Państwa kwotę 780 złotych tytułem opłat od orzeczonych kar.Apelację od powyższego wyroku wywiedli obrońca oskarżonego, Prokurator RejonowyK.– Zachód wK.oraz pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego subsydiarnegoPrzedsiębiorstwa Produkcyjno Handlowego (...) spółka jawnawL..Obrońca oskarżonego zaskarżył wyrok w całości i na podstawieart. 438 pkt 3 kpkzarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczeniai mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, iż oskarżonyJ. C.działał z góry powziętym zamiarem doprowadzenia pokrzywdzonejPrzedsiębiorstwa Produkcyjno Handlowego (...) spółka jawnawL.do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci materiałów remontowo – budowlanych o łącznej wartości 120.070 złotych po uprzednim wprowadzeniu w błąd przedstawicieli w/w przedsiębiorstwa co do zamiaru i możliwości zapłaty za pobrany towar, podczas gdy prawidłowa analiza całokształtu materiału dowodowego,a w szczególności bilansu spółki, dowodu wpłaty części należności czy podpisania oświadczenia o spłacie długu nie pozwalała w sposób nie budzący wątpliwości na dokonanie takich ustaleń.Podnosząc tak sformułowany zarzut obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, ewentualnieo uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.Prokurator zaskarżył wyrok w całości na korzyść oskarżonego i na podstawieart. 438 pkt 2 i 3 kpkzarzucił:1błąd w ustaleniach fatycznych przyjętych za podstawę wyroku, który miał wpływ na jego treść poprzez przyjęcie, że oskarżony reprezentując jako członek zarządu(...) sp. z o.o.zawierając umowy na dostawy dla potrzeb spółki towarów od(...)sp. j. z siedzibąwL.działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził wskazaną spółkę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem po uprzednim wprowadzeniu w błąd przedstawicieli ww. przedsiębiorstwa, co do zamiarui faktycznych możliwości zapłaty za pobrane towary, a postępując w ten sposób działał z zamiarem bezpośrednim oszukańczego wyłudzenia pozyskanych w ten sposób towarów, co skutkowało uznaniem oskarżonego za winnego czynu zarzuconego mu subsydiarnym aktem oskarżenia stanowiącego występek zart. 286 § 1 kkw zw. zart. 12 kk, podczas gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego w postaci zeznań świadków, opinii biegłegoM. S.oraz wyjaśnień samego oskarżonego wynika, że zaciągając zobowiązania, kondycja finansowa spółki pozwalała na dalsze prowadzenie działalności gospodarczej, a co za tym idzie uregulowanie powstałych wobecE.S.sp.j. z siedzibą wL.zobowiązań, co skutkować powinno przyjęciem, że a tempore criminis działał jedynie z zamiarem ewentualnym popełnienia występku zarzuconego mu aktem oskarżenia, obejmując zamiarem bezpośrednim chęć prowadzenia dalszej działalności gospodarczej, co z kolei implikowało konieczność uniewinnieniaJ. C.od stawianych mu zarzutów;2obrazę przepisu postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, a toart. 5 § 2 kpkpoprzez rozstrzygnięcie istniejących obiektywnie na gruncie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wątpliwości pojawiających się na gruncie analizy sytuacji finansowejspółki (...) sp. z o.o.opartej na opinii biegłegoM. S., z której wynika jednoznacznie by finanse spółki na chwilę zaciągania zobowiązań nie pozwalały na ich terminowe regulowanie oraz analizy zeznań świadkaM. J.odnośnie zapewnienia przez oskarżonego o dobrej sytuacji finansowejspółki (...) sp. z o.o.w konfrontacji z wyjaśnieniami oskarżonego odmiennie przedstawiającego tę kwestię wyłącznie na niekorzyść oskarżonegoJ. C., tj. sprzecznie z zasadą in dubio pro reo;3obrazę prawa procesowego, która miała wpływ na treść wyroku, a toart. 413 § 2 pkt 1 kpkw zw. zart. 424 § 1 pkt 2 kpkpoprzez wskazanie w pkt I sentencji wyroku, iż sąd uznaje oskarżonegoJ. C.za winnego popełnienia zarzucanego mu subsydiarnym aktem oskarżenia czynu stanowiącego przestępstwo zart. 286 § 1 kkw zw. zart. 12 kk, przy wskazaniu jako znamion tak zakwalifikowanego występku „działaniaw podobny sposób”, które należy do desygnatów pojęcia ciągu przestępstw typizowanego wart. 91 § 1 kk, z pominięciem znamienia charakteryzującego przypisany oskarżonemu czyn ciągły zart. 12 kkw postaci „działaniaw wykonaniu z góry powziętego zamiaru”, przy jednoczesnym wskazaniuw uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że całość zachowań oskarżonego należało potraktować jako jeden czyn, przy zastosowaniu regulacji zart. 12 kk, a to z uwagi na podjęcie przez niego działań w krótkich odstępach czasui w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, co stanowiło sprzeczność między sentencją wyroku, a jego uzasadnieniem, determinując brak dokładnego określenia czynu przypisanego oskarżonemu i jego kwalifikacji prawnej.W konkluzji prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego wyrokui przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemuw Kielcach.Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego subsydiarnego zaskarżył wyrokw części rozstrzygnięcia o karze na niekorzyść oskarżonego i na podstawieart. 438 § 3 i 4 kpkzarzucił:1rażącą niewspółmierność kary wynikającą z orzeczenia wobecJ. C.zbyt łagodnej kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania podczas gdy okoliczności osobiste sprawcyi okoliczności popełnienia przestępstwa, a także rozmiar wyrządzonej szkody powodują, że tak orzeczona kara jest niewspółmiernie łagodna do stopnia jego społecznej szkodliwości w sytuacji gdy względy indywidualno – prewencyjne, jak i potrzeba kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa przemawiają za orzeczeniem wobec oskarżonego surowszej kary pozbawienia wolności o charakterze bezwzględnym;2błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, polegający na błędnym przyjęciu, iż w stosunku do oskarżonego istnieje pozytywna prognoza kryminologiczna, w sytuacji gdy jego rodzaj i charakter naruszonego dobra, sposób i okoliczności popełnienia czynu, postać zamiaru oraz motywację oskarżonego, a także jego karalność za przestępstwo tego samego rodzaju prowadzą do oceny odmiennej co wskazuje na konieczność orzeczenia surowszej kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania.W konkluzji pełnomocnik wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobecJ. C.za przypisany mu czyn kary pozbawienia wolności w wymiarze 3 lat.Sąd Okręgowy zważył co następuje.Wszystkie wywiedzione w sprawie apelacje nie zasługują na uwzględnienie.Co do apelacji obrońcy oskarżonego i prokuratora.Ponieważ apelacje obrońcy oskarżonego i prokuratora wywiedzione na korzyść oskarżonego kwestionują ustalenia faktyczne w sprawie, zostaną łącznie omówione.W toku prawidłowo przeprowadzonego przewodu sądowego Sąd Rejonowy zgromadził wszystkie dowody niezbędne dla rozstrzygnięcia. Dowody te poddał wnikliwej, wszechstronnej analizie, a swoje stanowisko należycie umotywowałw pisemnym uzasadnieniu wyroku. Wskazał w nim szczegółowo, którym dowodom dał wiarę i dlaczego, a którym – i na jakiej podstawie – cech wiarygodności odmówił. Przede wszystkim Sąd Rejonowy wskazał dlaczego ustalenia faktyczne w sprawie oparł na zeznaniachM. J.i pozostałych pracownikówspółki (...).M. J.opisał jakie informacje uzyskał od oskarżonego na temat sytuacji finansowej jego firmy, dlaczego obdarzył oskarżonego zaufaniem i podjęto decyzjęo wydaniu towarów z odroczonym terminem płatności. Ustalenia te nie budzą wątpliwości. Nie można podzielić stanowiska prokuratora o zaistnieniu w tym zakresie sytuacji określonej wart. 5 § 2 kpk. Dyrektywa zart. 5 § 2 kpkdotyczy tylko takich wątpliwości, których nie można usunąć np. w drodze oceny dowodóww trybieart. 7 kpk. Inną kwestią jest, że w sprawie oskarżonyJ. C.nie składał wyjaśnień, na które powołał się prokurator w apelacji a zaprzeczających zeznaniomM. J.. W świetle prawidłowych ustaleń sądu w tym zakresie jest niewątpliwym, że oskarżony udzielał informacji co do swego stanu posiadania, tj. że budowana stacja paliw należy do jego spółki. Fakt, że pracownicy pokrzywdzonej spółki nie podjęli dalszych czynności w celu zweryfikowania wiarygodności oskarżonego nie może go ekskulpować. Zważyć trzeba, że jak wynika zarówno z zeznańM. J.(k. 54 akt 4 Ds 223/11), jak i wyjaśnień oskarżonego (k. 122 akt 4 Ds 223/11), zamówienie złożone przez oskarżonego dotyczyło całości towaru objętego fakturami, na łączną kwotę ponad 120.000 zł,a zostało przez pracownikówspółki (...)podzielone tylko formalnie na kilka faktur. Całkowicie niezasadny jest zatem argument apelacji obrońcy oskarżonegoi prokuratora odnoszący się do wydania oskarżonemu towaru po upływie terminu płatności pierwszych faktur, zresztą dotyczy to tylko kilku dni. Pracownicy pokrzywdzonego realizowali jedno duże zamówienie podzielone na kilka dostaw, nie były to kolejne, nowe zamówienia oskarżonego, co do których podejmowano by odrębne decyzje. Znamienne, że w swoich wyjaśnieniach oskarżony twierdził, że jego spółka była w dobrej kondycji finansowej, a jedynie termin zapłaty za towar był dłuższy niż to wynika z faktur i zeznań pracowników pokrzywdzonej spółki (k. 123 akt 4 Ds 223/11). Ustalenia Sądu Rejonowego co do terminu płatności są prawidłowe, a wyjaśnieniom oskarżonego przeczy dokument „oświadczenieo spłacie długu” z 26.08.2009 r., a więc z datą, w której – według oskarżonego – nie upłynąłby jeszcze termin zapłaty za pobrany towar. Z wyjaśnień oskarżonego nie wynika, aby przyczyną braku zapłaty były przejściowe kłopoty jego spółki wynikające z niewywiązania się przez jego kontrahentów z umowy, a na takie wyjaśnienia powołał się obrońca oskarżonego w swojej apelacji, trudności finansowe spółki, o których mówił oskarżony (k. 338 akt 4 Ds 223/11). Skoro zatem w dacie zaciągania zobowiązania spółka oskarżonego miała być w dobrej kondycji finansowej i nie wystąpiły żadne szczególne okoliczności, to brak jest w sprawie przyczyn niezależnych od oskarżonego, dla których nie wywiązywał się onz przyjętych zobowiązań. Powołać się przy tym należy na zeznaniaR. P.o braku zaległości płatniczych z jego strony na rzecz spółki oskarżonego. Nawet jeżeli w dacie zbycia spółki było w jej kasie 158.000 zł, to zważywszy na sumę długów nie świadczy to na pewno o dobrej kondycji tej spółki. Nie przekonują wyjaśnienia oskarżonego, dlaczego tej kwoty nie przeznaczył na spłatę długów spółki. Co do stanu(...) sp. z o.o.opinia biegłego w postępowaniu przygotowawczym została oparta na nie podpisanych przez oskarżonego dokumentach w postaci bilansu spółki i rachunku zysków i strat. Biegły nie dysponował w ogóle dokumentacją spółki pozwalającą zweryfikować dane zawartew wymienionych dokumentach. Trudno zatem wyciągać jakiekolwiek wnioskiz takiego materiału dowodowego. Jest niewątpliwym, że w dacie zaciągania zobowiązania przez oskarżonego jego spółka posiadała wymagalne, nieregulowane zobowiązania wobec innych podmiotów gospodarczych, a nawet były wobec niej egzekucje komornicze. Podzielić zatem należy wniosek biegłego z rozprawy, że nierealizowanie przez tą spółkę zobowiązań świadczy o tym, że jej sytuacja finansowa była trudna. Ustalenie sądu dotyczące długówspółki (...) sp. z o.o.i prowadzonych postępowań egzekucyjnych podważyły wiarygodność wyjaśnień oskarżonego na temat dobrej kondycji finansowej tej spółki w dacie zaciągania zobowiązania. Nawet, jeżeli, jak argumentował prokurator spółka ta posiadała koncesję na obrót paliwami o większej wartości niż całość pozostałych aktywów, to nie wynika z materiału dowodowego aby okoliczność ta miała znaczenie przy realizacji zobowiązania zaciągniętego przez oskarżonego, tj. zapłatyw umówionym terminie za pobrany towar. Mimo tej koncesji oskarżony nie płacił też innym wierzycielom, co doprowadziło do wszczęcia egzekucji komorniczych. Całkowicie niezasadna i oderwana od wyników postępowania dowodowego jest koncepcja prokuratora o jedynie zamiarze ewentualnym oskarżonego gdyż jak wywodzi prokurator „zamiarem bezpośrednim oskarżonego była chęć prowadzenia dalszej działalności gospodarczej”. Nawet, jeżeli oskarżony zamierzał prowadzić działalność gospodarczą – czego nikt nie kwestionuje – to zdobywał środki na ten cel w drodze oszukańczych zabiegów wypełniających znamiona przestępstwa zart. 286 § 1 kk.Sąd Okręgowy w całości podzielił stanowisko Sądu Rejonowego co do winyi kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu czynu.Obaj skarżący nie wykazali, aby dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne były sprzeczne z wynikami postępowania dowodowego.Co do zarzutu zpkt 3apelacji prokuratora, a dotyczącego obrazy przepisówart. 413 § 2 pkt 1 kpkw zw. zart. 424 § 1 pkt 2 kpk, to w istocie brak jest w opisie przypisanego oskarżonemu czynu stwierdzenia, że oskarżony działał z góry powziętym zamiarem. Zważyć jednak trzeba, że apelacja prokuratora została wywiedziona na korzyść oskarżonego, nie może więc powodować dla oskarżonego negatywnych konsekwencji w postaci przyjęcia, że działał w ciągu przestępstw opisanych wart. 91 § 1 kpk.Wymierzając oskarżonemu karę Sąd Rejonowy uwzględnił i należycie rozważył wszystkie istotne okoliczności, zgodnie z dyrektywami zawartymiwart. 53 kk. Kara ta jest odpowiednia do stopnia winy oskarżonegoi szkodliwości społecznej jego czynu. Co do apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego stwierdzić należy, że sąd miał na uwadze okoliczności czynu oskarżonego, zarówno podmiotowe, jak i przedmiotowe. Nie są one tego rodzaju, aby uzasadniały wymierzenie wnioskowanej przez apelację kary 3 lat pozbawienia wolności. Trudno też przyjąć, aby orzeczona grzywna była karą łagodną, nawet jeśli, jak obliczył skarżący, stanowi ona jedynie 2,5 % wyrządzonej szkody, kara ta jest dostosowana do wagi czynu oskarżonego oraz jego sytuacji majątkowej. Kwestionując rozstrzygnięcie o wymiarze kary skarżący podważał ustalenia dotyczące pozytywnej prognozy kryminologicznej wobec oskarżonego. Zauważyć należy, że oskarżony został skazany za przestępstwo przeciwko mieniu, ale już po popełnieniu przestępstwa przypisanego mu w niniejszej sprawie (k.211). Nie jest zatem zasadne twierdzenie o uprzedniej karalności oskarżonego. Podnoszonyw apelacji argument, że oskarżony nie wyraził szczerego żalu i nie przeprosił pokrzywdzonego – w kontekście linii obrony oskarżonego jest całkowicie bezzasadny. Dotyczy to również faktu, że oskarżony nie naprawił szkody wyrządzonej przestępstwem.W tym stanie rzeczy, na podstawieart. 437 § 1 kpkSąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.Apelacje ze względu na treść zarzutów i ich argumentację, zostały uznane za oczywiście bezzasadne.O kosztach sądowych za II instancję od oskarżonego orzeczono na podstawieart. 627 kpkw zw. zart. 634 kpk.Opłatę za II instancję od oskarżyciela posiłkowego subsydiarnego zasądzono na podstawieart. 13 ust. 2 ustawy z 23.06.1973 r. o opłatachw sprawach karnych(Dz. U. z 1983 r. nr 49 poz. 223 z późn. zm.).SSO Aleksandra Babilon-Domagała SSO Bogna Kuczyńska SSO Tomasz Nowak | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Kielcach
date: '2013-06-04'
department_name: IX Wydział Karny Odwoławczy
judges:
- Bogna Kuczyńska
- Tomasz Nowak
- Aleksandra Babilon-Domagała
legal_bases:
- art. 33 § 1, 2 i 3 kk
- art. 438 pkt 2 i 3 kpk
- 'art. 13 ust. 2 ustawy z 23.06.1973 r. o opłatach '
recorder: prot. sąd. Monika Malczyk
signature: IX Ka 454/13
``` |
150515250002021_IV_U_000673_2013_Uz_2014-05-16_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt IV U 673/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 17 kwietnia 2014 r.
Sąd Rejonowy w Olsztynie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący:
SSR Katarzyna Nawacka
Protokolant:
st. sekr. sądowy Danuta Zakrzewska
po rozpoznaniu w dniu 4 kwietnia 2014 r. w Olsztynie
sprawyW. F.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wO.
o prawo do świadczenia rehabilitacyjnego i o zwrot nienależnie pobranego świadczenia rehabilitacyjnego
na skutek odwołaniaW. F.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wO.
z dnia 27 września 2013 r. nr(...)
z dnia 31 października 2013 r. nr(...)
I
oddala odwołanie od decyzji z dnia 27 września 2013 r.;
II
zmienia zaskarżoną decyzję z dnia 31 października 2013 r. w ten sposób, iż ustala, że ubezpieczony nie jest zobowiązany do zwrotu pobranego świadczenia rehabilitacyjnego z funduszu chorobowego w kwocie 10.570,62 (dziesięć tysięcy pięćset siedemdziesiąt 62/100) złotych za okres od dnia 1 lipca 2013 r. do dnia 10 sierpnia 2013 r.;
III
zasądza od organu rentowego na rzecz ubezpieczonego kwotę 60 (sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.
Sygn. akt IV U 673/13
UZASADNIENIE
Decyzją z dnia 27.09.2013r.znak:(...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wO.- odmówiłW. F.na podstawieart. 18 ust. 7 ustawy z dnia 25.06.1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa– prawa do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 01.07.2013r. do 10.08.2013r.
W uzasadnieniu wskazał, że świadczenie rehabilitacyjne nie przysługuje osobie uprawnionej do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy, zasiłku dla bezrobotnych, zasiłku przedemerytalnego lub świadczenia przedemerytalnego (…). W niniejszej sprawie – w dniu 29 maja 2013r. na podstawie orzeczenie lekarza orzecznika ZUS – została wydana decyzja, przyznająca ubezpieczonemu prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 3 m-cy (od 13 maja 2013r. do 10 sierpnia 013r.). Jednakże w dniu 26.07.2013r. odwołujący złożył wniosek o przyznanie mu emerytury i decyzją z dnia 16.09.2013r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych – przyznał mu prawo do emerytury od dnia 01.07.2013r.
Decyzją z dnia 31.10.2013r. znak:(...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wO.– zobowiązałW. F.na podstawieart. 18 ust. 7 ustawy z dnia 25.06.1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa– do zwrotu nienależnie pobranego świadczenia rehabilitacyjnego z funduszu chorobowego w kwocie 10.570,62 zł za okres od 01.07.2013r. do 10.08.2013r.
Organ rentowy w uzasadnieniu wskazał, że z posiadanej dokumentacji wynika, że w trakcie pobierania świadczenia rehabilitacyjnego z ogólnego stanu zdrowia wypłacanego przez zakład pracy – złożył odwołujący wniosek o przyznanie emerytury, na podstawie którego przyznano mu uprawnienia do emerytury od dnia 01.07.2013r., a zatem wypłacone przez zakład pracy świadczenie rehabilitacyjne za okres od 01.07.2013r. do 10.08.2013r. jest świadczeniem nienależnym i podlega zwrotowi.
OdwołującyW. F.wniósł odwołanie od powyższych decyzji, podając, że kiedy składał wniosek do ZUSu w sprawie emerytury nie chciał nabywać prawa do tego świadczenia, a składał wniosek jedynie w celu ustalenia wysokości ewentualnego przyszłego świadczenia emerytalnego.
W odpowiedzi na odwołanieZakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wO.wniósł o oddalenie odwołań. Organ rentowy podtrzymał w całości argumentację przedstawioną w uzasadnieniach wydanych decyzji.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
OdwołującyW. F., zatrudniony jest wSpółdzielni Handlowo-Usługowej (...)wO.w oparciu o umowę o pracę na czas nieokreślony.
(dowód: zeznania odwołującego k: 15-16)
W dniu 29 maja 2013r. na podstawie orzeczenia lekarza orzecznika ZUS - została wydana decyzja przyznającaW. F.prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 3 m-cy (od dnia 13 maja 2013r. do 10 sierpnia 2013r.).
W dniu 26.07.2013r. odwołujący złożył do Wydziału ŚwiadczeńE.-Rentowych - wniosek o przyznanie mu emerytury wraz ze wszystkimi wymaganymi dokumentami. Decyzją z dnia 16.09.2013r. znak:(...)- Zakład Ubezpieczeń Społecznych – przyznał mu prawo do emerytury od dnia 01.07.2013r. Po otrzymaniu decyzji z Zusu – odwołujący nie wycofał swojego wniosku o przyznanie emerytury. W związku z tym, że przed ustaleniem prawa do emerytury kontynuował zatrudnienie, emerytura została mu zawieszona.
(dowód: akta rentowe(...)/(...))
Sąd zważył, co następuje:
Odwołanie ubezpieczonegoW. F.od decyzji z dnia 27.09.2013r. odmawiającej mu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 01.07.2013r. do 10.08.2013r. – nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie bowiem zart. 18 ust. 7 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa(Dz.U. Nr 60, poz.636 ze zm.) - świadczenie rehabilitacyjnenie przysługuje osobie uprawnionej do emeryturylub renty z tytułu niezdolności do pracy, zasiłku dla bezrobotnych, zasiłku przedemerytalnego, świadczenia przedemerytalnego, nauczycielskiego świadczenia kompensacyjnego oraz do urlopu dla poratowania zdrowia, udzielonego na podstawie odrębnych przepisów.
W przedmiotowej sprawie bezspornym było, że w dniu 29 maja 2013r. została wydana decyzja przyznająca ubezpieczonemuW. F.- prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 3 m-cy (od 13 maja 2013r. do 10 sierpnia 013r.). Jednakże w dniu 26.07.2013r. odwołujący złożył wniosek o przyznanie mu emerytury i decyzją z dnia 16.09.2013r.Zakład Ubezpieczeń Społecznych – przyznał mu prawo do emerytury od dnia 01.07.2013r.
Fakt zawieszenia prawa do emerytury z powodu kontynuowania zatrudnienia przez odwołującego w oparciu o umowę o pracę - nie ma znaczenia dla samego faktu ustalonego uprawnienia do tego świadczenia.
Zgodnie bowiem z ugruntowanym orzecznictwem Sądu Najwyższego – „nie nabywa prawa do świadczenia rehabilitacyjnego osoba uprawniona do emerytury, której prawo do emerytury zostało zawieszone z powodu nierozwiązania stosunku pracy z dotychczasowym pracodawcą” (art. 18 ust. 7 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, jednolity tekst: Dz.U. z 2010 r. Nr 77, poz. 512 ze zm.) (por. wyrok SN z dnia 24 sierpnia 2010 r. I UK 41/10)
Odwołujący starał się wykazać, że złożony przez niego wniosek do organu rentowego miał na celu jedynie naliczenie wysokości ewentualnej przyszłej emerytury, bowiem jak zeznał, to nie zamierzał ani w 2014r., ani w 2015r. przejść na emeryturę.
Nie mniej jednak przepis w/w ustawy – a mianowicie art. 18 ust. 7 – wyraźnie stanowi, że świadczenie rehabilitacyjne nie przysługujeosobie uprawnionej do emerytury. Podkreślić należy, że ustawodawca nie zastosował tu określenia –„osoby pobierającej emeryturę”. Gdyby zamierzał wykluczyć z grona osób uprawnionych do świadczenia rehabilitacyjnego tych, którzy korzystają ze swoich uprawnień emerytalnych - to dałby temu wyraz - inaczej redukując treść tego przepisu – stosując określenie „uprawniona” terminem „pobierająca”. Ustawodawca wiąże zatem statut emeryta z formalnym ustalonym prawem do emerytury, a nie faktycznym pobieraniem tego świadczenia.
Osobą uprawnioną w rozumieniu art. 18 ust. 1 cyt. ustawy jest osoba, która spełnia wszystkie przesłanki nabycia prawa do tego świadczenia i której prawo do emerytury zostało ustalone decyzją organu rentowego, nawet jeśli prawo to uległo zawieszeniu z powodu kontynuowania zatrudnienia u dotychczasowego pracodawcy bez rozwiązania stosunku pracy(por. uzasadnienie wyroku SN z dnia 24 sierpnia 2010 r. I UK 41/10)
Tym samym odwołanie ubezpieczonego w tym zakresie podlegało oddaleniu.
W odniesieniu natomiast do odwołania ubezpieczonegoW. F.od decyzji z dnia 31.10.2013r. - zobowiązującej go do zwrotu nienależnie pobranego świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 01.07.2013r. do 10.08.2013r. – Sąd w całości uwzględnił odwołanie.
Wskazac bowiem należy, że świadczenie rehabilitacyjne za sporny okres wypłacone zostały odwołującemu – zanim zaszła okoliczność wyłączająca prawo do tego świadczenia. Do dnia decyzji organu rentowego przyznającego mu prawo do emerytury, a zatem do dnia 16.09.2013r. – pobierane przez niego świadczenie rehabilitacyjne wypłacone zostało zasadnie.
Ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych z dnia 13 października 1998r.wart. 84 ust. 1przewiduje, że osoba, która pobrała nienależnie świadczenie z ubezpieczeń społecznych, jest obowiązana do jego zwrotu, wraz z odsetkami, w wysokości i na zasadach określonych przepisami prawa cywilnego.Ustępy 2 - 4powołanego przepisu określają, jakie kwoty uważa się za kwoty nienależnie pobranych świadczeń.
Za kwoty nienależnie pobranych świadczeń uważa się:
1) świadczenia wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie prawa do świadczeń albo wstrzymanie ich wypłaty w całości lub w części, jeżeli osoba pobierająca świadczenie była pouczona o braku prawa do ich pobierania oraz
2) świadczenia przyznane lub wypłacone na podstawie nieprawdziwych zeznań lub fałszywych dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzania w błąd organu wypłacającego świadczenia przez osobę pobierającą świadczenia.
Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy - wskazać po pierwsze należy, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego, dotyczącym problematyki zwrotu nienależnie pobranych świadczeń przyjmuje się, że organ rentowy może domagać się zwrotu nienależnie pobranego świadczenia tylko wówczas, gdy ubezpieczonemu można przypisać złą wolę (wyrok Trybunału Ubezpieczeń Społecznych z dnia 27 maja 1966 r., I TR 49/66, niepublikowany).
Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 2 grudnia 2009r. (sygn. akt I UK 174/09) wskazał, że -obowiązek zwrotu obciąża tylko tego, kto przyjął świadczenie w złej wierze wiedząc, że mu się nie należy, co dotyczy zarówno osoby, która została pouczona o okolicznościach, w jakich nie powinna pobierać świadczeń, jak też tej osoby, która uzyskała świadczenia na podstawie nieprawdziwych zeznań lub dokumentów, albo w innych przypadkach świadomego wprowadzenia w błąd instytucji ubezpieczeniowej.Wypłacenie świadczenia w sposób, na który nie miała wpływu wina świadczeniobiorcy, nie uzasadnia powstania po stronie osoby ubezpieczonej obowiązku zwrotu nienależnie pobranego świadczenia(por. wyroki Trybunału Ubezpieczeń Społecznych z dnia 11 stycznia 1966 r., III TR 1492/65, OSPiKA 1967 nr 10, poz. 247, z dnia 24 czerwca 1965 r., III TR 86/65 oraz z dnia 19 lipca 1965 r., III TR 2439/64, niepublikowane; wyroki Sądu Najwyższego z dnia 28 lipca 1977 r., II UR 5/77.
Sąd Najwyższy wskazał, że „podstawowym zatem warunkiem uznania, że wypłacone świadczenie podlega zwrotowi w myśl komentowanego przepisu (art. 84 ust. 2 pkt 1 u.s.u.s. z 1998 r. ) jest, po pierwsze, brak prawa do świadczenia oraz, po drugie, świadomość tego osoby przyjmującej to świadczenie, płynąca ze stosownego pouczenia. Obie te przesłanki wystąpić muszą w trakcie pobierania świadczenia, a nie po zaprzestaniu jego wypłaty (…)”
Podstawowym zatem warunkiem uznania, że wypłacone świadczenie podlega zwrotowi w myśl komentowanego przepisu (art. 84 ust. 2 pkt 1w/w ustawy jest, po pierwsze, brak prawa do świadczenia oraz, po drugie, świadomość tego osoby przyjmującej to świadczenie, płynąca ze stosownego pouczenia. Obie te przesłanki wystąpić muszą w trakcie pobierania świadczenia, a nie po zaprzestaniu jego wypłaty. Innymi słowy, jeśli w trakcie pobierania świadczenia jest ono "należne", a okoliczności wyłączające do niego prawo, a w konsekwencji wiedza o tym świadczeniobiorcy, wystąpiły post factum, nie ma podstaw do uznania, że należności wypłacone podlegają zwrotowi na podstawieart. 84ustawy systemowej.
Taka natomiast sytuacja zaistniała w niniejszej sprawie.
UbezpieczonyW. F.- w trakcie pobierania świadczenia rehabilitacyjnego (od dnia 13 maja 2013r. do 10 sierpnia 2013r.) - miał do nich prawo, nie zachodziły bowiem wówczas okoliczności wskazane wart. 18 ust. 7ustawy zasiłkowej. W tym okresie bowiem ubezpieczony nie miał jeszcze ustalonego prawa do emerytury. Dopiero wsteczne przyznanie emerytury na mocy decyzji z dnia 16.09.2013r. znak:(...)– w której Zakład Ubezpieczeń Społecznych – przyznał mu prawo do emerytury od dnia 01.07.2013r., a zatem także za okres obejmujący pobieranie świadczenia rehabilitacyjnego – spowodował sytuację w której ubezpieczony uprawniony do świadczenia emerytalnego pobierał świadczenie rehabilitacyjne.
W tym stanie rzeczy na podstawieart 47714§ 1 kpcnależało orzec jak w pkt II wyroku – zmieniając zaskarżoną decyzję z dnia 31 października 2013r. ustalając, że ubezpieczony nie jest zobowiązany do zwrotu pobranego świadczenia rehabilitacyjnego z funduszu chorobowego w kwocie 10.570,62 zł.
O kosztach procesu Sąd orzekł po myśliart. 98 kpcw zw. z§ 11 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Olsztynie
date: '2014-04-17'
department_name: IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
judges:
- Katarzyna Nawacka
legal_bases:
- art. 18 ust. 7 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z
ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa
- art. 98 kpc
- § 11 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w
sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu
recorder: st. sekr. sądowy Danuta Zakrzewska
signature: IV U 673/13
``` |
151515250004506_IX_K_000027_2016_Uz_2017-04-20_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt IX K 27/16
2 Ds 76/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 26 lipca 2016 r.
Sąd Rejonowy w Rybniku IX Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: SSR Joanna Kucal
Protokolant: stażysta Aleksandra Halmer
przy udziale Prokuratora Sławomira Soli
po rozpoznaniu dnia 10 maja 2016r., 7 czerwca 2016r. i 14 lipca 2016r. sprawy:
K. S.(S.)
s.Z.iZ.
ur. (...)wR.
oskarżonego o to, że:
w nocy z 15/16 lipca 2015 roku wR.przyul. (...)na terenie budowy umyślnie uszkodził ogrodzenie wykonane z blachy okalające posesję niszcząc w ten sposób mienie, powodując szkody w łącznej wysokości 7.539 złotych na szkodę(...) Sp. z o.o.z siedzibą wS.
tj. o czyn zart. 288 § 1 kk
1
uznaje oskarżonegoK. S.za winnego tego, że w nocy z 15/16 lipca 2015 roku wR.przyul. (...)na terenie budowy umyślnie uszkodził ogrodzenie wykonane z blachy okalające posesję powodując szkody w łącznej wysokości 4.293,47 złotych na szkodę(...) Sp. z o.o.z siedzibą wS.i za to na mocyart. 288 § 1 kkw zw. zart. 37a k.k.w zw. zart. 34 § 1i §lapkt 1 kkorazart. 35 § 1 kkwymierza mu karę 7 (siedmiu) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 (czterdziestu) godzin w stosunku miesięcznym;
2
na mocyart. 46 § 1 kkorzeka wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego(...) sp. z o.o.z siedzibą wS.kwoty 4.293,47 złotych (cztery tysiące dwieście dziewięćdziesiąt trzy złote czterdzieści siedem groszy);
3
na mocyart. 29 ustawy Prawo o adwokaturzezasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokataB. P.kwotę 588 zł (pięćset osiemdziesiąt osiem złotych) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielanej z urzędu na rzecz oskarżonegoK. S.i kwotę 135,24 zł (sto trzydzieści pięć złotych dwadzieścia cztery grosze) stanowiącą stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności;
4
na podstawieart. 624 § 1 k.p.k.zwalnia oskarżonegoK. S.w całości od ponoszenia kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa.
Sędzia
Sygn. akt IX K 27/16
UZASADNIENIE
Przedsiębiorstwo (...) sp. z o.o.z siedzibą wS.było wykonawcą robót budowlanych realizowanych wR.przyul. (...)dlaS. S. (2)prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą(...)na mocy umowy z dnia 3 marca 2015r.Firma (...) sp. z o.o.celem ogrodzenia terenu budowy wynajęła ogrodzenie od(...) sp. z o.o.z siedzibą wW.. Wynajęte zostały następujące elementy: 41 sztuk paneli pełnych wartości 340 zł każdy, 42 sztuki stopy betonowej wartości 49 zł każda, 41 sztuk mocowań wspornika wartości 29 zł każdy, 41 sztuk wsporników stabilizujących wartości 99 zł każdy, 41 sztuk klamer wartości 9 zł każda. Na podstawie zawartej umowy najmu oraz protokołów przekazania sprzętu z dniem rozpoczęcia wynajmu aż do dnia odbioru, za wynajmowany sprzęt odpowiadałafirma (...) sp. z o.o.W razie stwierdzenia w dniu odbioru sprzętu przezfirmę (...) sp. z o.o.jakichkolwiek braków lub uszkodzeń firma ta wystawić miała notę obciążeniową dlafirmy (...) sp. z o.o.
(zeznaniaB. R.k. 20, k. 37v tom II, umowa z dnia 03.03.2015r. k. 50-51 tom I, protokół dostawy ogrodzeń k. 54 tom I, pismo(...) sp. z o.o.wW.k. 58 tom I)
W nocy z 15/16 lipca 2015r. oskarżonyK. S.spożywał alkohol w postaci piwa i wódki, a następnie udał się w towarzystwie nieznanych osób na spacer. Idącul. (...)wR.zauważył ogrodzenie wykonane z blachy okalające teren budowy, wyżej szczegółowo opisane. Oskarżony zbliżył się do ogrodzenia i zaczął sukcesywnie uderzać rękami w kolejne panele ogrodzenia, które zaczęły pękać. Oskarżony ciągle uderzając w ogrodzenie i uszkadzając go przemieszczał się w kierunku pobliskiego stawu. Jego zachowanie obserwowałP. H., który w tym czasie ochraniał obiekt budowlany. Zbliżająca się w jego stronę grupa ludzi zaczęła wykrzykiwać wulgarne słowa i wówczasP. H.postanowił zadzwonić na policję co spowodowało, że osoby te oddaliły się z miejsca w kierunku stawu. Przybyli na miejsce funkcjonariusze policji w celu wykrycia sprawcy uszkodzeń dokonali penetracji terenu, jednak bezskutecznie.
Około godziny 01.30 patrol policji udał się ponownie naul. (...)wR., gdzie ujawniono oskarżonegoK. S.z zakrwawioną prawą dłonią. Doprowadzono go na teren budowy celem okazania go ochroniarzowi tego obiektu. Następnie oskarżony został zatrzymany i doprowadzony do Komisariatu Policji wR.-B.celem dokonania dalszych czynności.
W wyniku badania na urządzeniu typu Alkometr A2.0 ustalono, że oskarżony o godzinie 02.11 miał 1,62‰ zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu.
(częściowo wyjaśnienia oskarżonegoK. S.k. 45-46 tom I, k. 19 tom II, zeznaniaP. H.k. 17, k. 21 tom II, , protokół zatrzymania osoby k. 5 tom I, protokół z badania stanu trzeźwości k. 3 tom I, umowa z dnia 23.03.2015r. k. 55-56 tom I)
Około godziny 06.40P. H.zawiadomił o zdarzeniu pomocnika kierownika budowyfirmy (...)sp. z o.o -Z. S., a ten bezpośrednio kierownika budowyfirmy (...)sp. z o.o -B. R.. Przybyli na miejsce budowy funkcjonariusze policji poddali oględzinom ogrodzenie składające się z paneli koloru niebieskiego o wymiarach 183 x 217 cm. Ustalono, że uszkodzeniu uległo 16 paneli ogrodzenia, które nosiły ślady wgnieceń, zerwań mocowań i złamań. Na niektórych z nich widoczne były ślady krwi.
Wartość szkody, którą poniósł(...) sp. z o.o.z siedzibą wS.stanowiła kwotę 4.293,47 zł. Pokrzywdzony we własnym zakresie dokonał naprawy 15 paneli z 16 uszkodzonych ponosząc w tym zakresie koszty w kwocie 3.753,50 zł. Nie udało się naprawić jednej sztuki panelu pełnego i jednej sztuki wspornika stabilizacyjnego o łącznej wartości 539,97 zł.
(zeznaniaB. R.k. 20, k. 37v tom II, zeznaniaZ. S.k. 14, k. 20-21 tom II, zeznaniaP. H.k. 17, k. 21 tom II, protokół oględzin rzeczy wraz z załącznikiem w postaci dokumentacji fotograficznej k. 12-14 tom I, kalkulacja szkody k. 28-29 tom II)
OskarżonyK. S.nie był dotychczas karany sądownie (karta karna k. 76 tom I)
OskarżonyK. S.w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił (k. 45-46 tom I), że w dniu 15 lipca 2015r. spożywał alkohol w postaci piwa i kilku kieliszków wódki, był zdenerwowany i musiał odreagować, w związku z czym postanowił pobiegać wokół stawu przyul. (...). Podczas biegania przewrócił się, co go jeszcze bardziej zdenerwowało. Podszedł w kierunku znajdującej się nieopodal budowy i zaczął uderzać rękoma w stojący tam płot z blachy koloru niebieskiego, patrząc od strony stawu. Uderzał w płot przesuwając się stopniowo w stronę opuszczonego kąpieliska. Wskazał, że nie wie ile dokładnie uszkodził elementów ogrodzenia, przyznał, że od jego uderzeń blacha pękała, nikt mu w tym nie pomagał. W wyniku tego zdarzenia doznał obrażeń dłoni.
Na rozprawie głównej w dniu 10 maja 2016r. oskarżony przyznał się częściowo do zarzucanego mu czynu (k. 19v tom II). Wyjaśnił, że uderzył jedynie w trzy fragmenty ogrodzenia, lecz nie uległo ono uszkodzeniu. Stwierdził, że mogło ulec uszkodzeniu podczas montażu lub demontażu.
Po odczytaniu złożonych w toku dochodzenia wyjaśnień oskarżony stwierdził, że nie są to do końca jego wyjaśnienia, gdyż mówił o tym, że biegał wokół stawu, że spożywał alkohol, ale nie mówił, że obrażenia rąk powstały od pękającej blachy.
Na pytanie prokuratora wyjaśnił, że podczas przesłuchania na policji powiedział, że uderzył w trzy fragmenty blachy, które znajdowały się przy zielonej budce, przy pompach i blachom tym nic się nie stało, nie wie czy protokół ktoś podmienił czy sam dopisał. Został zmuszony do przyznania się do popełnienia przestępstwa, policjanci powiedzieli mu, że jeżeli się nie przyzna to nie zostanie wypuszczony na wolność. Wyjaśnił nadto, że wypił wcześniej 4 piwa oraz kilka kieliszków wódki, ale nie czuł się pijany i pamięta przebieg wieczoru.
Na pytanie obrońcy wyjaśnił, że patrol policji zawiózł go celem okazania ochroniarzowi, ochroniarz nie był pewny co do osoby sprawcy, wskazał na niego gdyż tylko on tam był.
Oceniając wyjaśnienia oskarżonego Sąd uznał za wiarygodne jedynie pierwsze jego wyjaśnienia złożone w toku dochodzenia, w których przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnienia te bowiem znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie, są spójne i logiczne.
Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego złożonym na rozprawie głównej, w których twierdził, że do uszkodzenia ogrodzenia nie doszło z jego winy i nie on jest sprawcą. Zdaniem Sądu wyjaśnienia te stanowiły jedynie przyjętą przez niego linię obrony i zmierzały do uniknięcia odpowiedzialności karnej za popełniony występek. Oskarżony nie potrafił w logiczny i rozsądny sposób wytłumaczyć dlaczego na etapie postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, jego twierdzenia o sfałszowaniu protokołu przesłuchania czy szantażu stosowanym przez przesłuchujących go funkcjonariuszy ocenić należy jako gołosłowne i wyjątkowo naiwne.
Wyjaśnienia te stoją w oczywistej sprzeczności z zeznaniami świadkówB. R., iZ. S., a przede wszystkim zeznaniami świadkaP. H..
ŚwiadekP. H., który w dniu zdarzenia pełnił funkcję ochroniarza na obiekcie budowlanym wskazywał, że około godziny 00.20 w nocy usłyszał hałas tłuczonej szyby, po czym ujrzał grupę osób, następnie jedna lub dwie osoby uderzały ręką w ogrodzenie wykonane z blachy uszkadzając je, wykrzykując przy tym wulgarne hasła. Zaprzestali, kiedy jedna z osób zauważyła, że on wykonuje telefon. Kiedy przyjechał radiowóz policji, osoby te rozbiegły się w różnych kierunkach. Świadek podał, że nie był w stanie rozpoznać okazanego mu mężczyznę, który siedział w radiowozie, gdyż ten chował się za fotelem. Mężczyzna miał zakrwawione dłonie, w szczególności pięści, co zdaniem świadka świadczyło o tym, że to on uszkodził ogrodzenie. Na rozprawie w dniu 10 maja 2010r. świadek stanowczo zidentyfikował obecnego na Sali rozpraw oskarżonego jako sprawcę twierdząc, że to właśnie jego widział w radiowozie, oskarżony miał świeże obrażenia na rękach, a na panelach ogrodzenia również znajdowała się krew.
Z zeznań kierownika budowyB. R.i jego pomocnikaZ. S.w sposób jednoznaczny wynikało, że na uszkodzonych panelach ogrodzenia znajdowała się krew, uszkodzeniu uległo 16 elementów ogrodzenia, które nosiły ślady wgnieceń, zerwań mocować i złamań. Świadkowie ci podnosili również stanowczo, że ujawnione uszkodzenia nie mogły powstać na skutek niewłaściwej eksploatacji elementów ogrodzenia czy też złego składowania.B. R.podkreślał, że dokonywano cyklicznych przeglądów elementów ogrodzeń, dbano o ich stan techniczny z uwagi na ciążącą nafirmie (...) sp. z o.o.odpowiedzialność materialną za wynajęty sprzęt.
W oparciu o zeznaniaB. R.Sąd nadto ustalił wartość szkody poniesionej przez pokrzywdzoną spółkę. Świadek wskazał, że pokrzywdzona spółka we własnym zakresie dokonała naprawy 15 z 16 uszkodzonych elementów i przekazała je dofirmy (...). Zeznania świadka w tym zakresie zostały potwierdzone dokumentami w postaci kalkulacji szkody, informacją(...) sp. z o.o.wW.z dnia 7 września 2015r., protokołami przekazania elementów ogrodzenia.
Sąd nie znalazł podstaw by kwestionować wiarygodność zeznań w/w świadków, gdyż były one logiczne, spójne oraz stanowcze. Nadto, świadkowie jako osoby całkowicie obce dla oskarżonego nie mieli żadnego powodu, aby bezpodstawnie go pomawiać o czyn, którego się nie dopuścił.
Miano wiarygodnego dowodu Sąd przyznał także zgromadzonym w sprawie dowodom z dokumentów nie znajdując żadnych przyczyn, dla których miałby kwestionować ich wiarygodność. Dokumenty te sporządzone zostały przez osoby uprawnione w ramach ich kompetencji.
Mając na uwadze powyższe rozważania zdaniem Sądu oskarżonyK. S.dopuścił się występku zart. 288 § 1 k.k.W nocy z 15/16 lipca 2015r. wR.przyul. (...)na terenie budowy umyślnie uszkodził ogrodzenie wykonane z blachy okalające posesję powodując straty w łącznej w wysokości 4.293,47 zł na szkodę(...) sp. z o.o.z siedzibą wS.. Podkreślić należy, że pokrzywdzonym przestępstwem zart. 288 k.k.może być obok właściciela rzeczy także jej posiadacz w dobrej wierze. W wyroku z dnia 9 grudnia 2003r. (III KK 165/03) Sąd Najwyższy stwierdził bowiem, że osobą uprawnioną do złożenia wniosku o ściganie określonego wart. 288 § 4 k.k.jest nie tylko właściciel rzeczy, lecz także każda inna osoba, której przysługuje inneprawo rzeczowelub prawo obligacyjne do rzeczy. Niewątpliwie na podstawie zawartej umowy najmu oraz protokołów dostawy ogrodzeń z dniem rozpoczęcia wynajmu aż do dnia odbioru, za wynajmowany sprzęt odpowiadała materialniefirma (...) sp. z o.o.i ta spółka poniosła szkodę na skutek przestępnego zachowania oskarżonego.
Stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu ocenić można jako znaczny. O stopniu tym decyduje przede wszystkim rodzaj naruszonego nimi dobra prawnego jakim jest mienie, ale również motywy działania oskarżonego oraz sposób i okoliczności popełnienia czynów. Oskarżony przypisanego mu czynu dopuścił się umyślnie z zamiarem co najmniej ewentualnym.
Czyn przypisany oskarżonemu jest zawiniony. Można przypisać mu winę w czasie jego popełnienia, albowiem uzasadnionym było w konkretnej sytuacji wymagać od oskarżonego zachowania zgodnego z normą prawną, a nie zachodziły jednocześnie przyczyny, które odmowę takiego zachowania uzasadniałyby. Można oskarżonemu zarzucić zatem, że mając możliwość wyboru postępowania, nie dał posłuchu normie prawnej.
Przy wymiarze kary Sąd miał na uwadze, aby nie przekraczała ona stopnia jej winy oraz uwzględniała stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez nią czynu. Sąd baczył, aby orzeczona kara spełniała swe cele wychowawcze i zapobiegawcze wobec oskarżonego, uświadamiając mu naganność postępowania. Wpływ na wymiar kary miały także względy prewencji ogólnej. Kara ta świadczy o braku tolerancji dla tak karygodnego zachowania jakiego dopuścił się oskarżony. Kara ta ma również uświadomić społeczeństwu konieczność respektowania podstawowych zasad współżycia społecznego, a także ustalonych zwyczajów oraz wskazuje na to, że brak poszanowania obowiązującego prawa, jego lekceważenie powoduje szereg niekorzystnych i dotkliwych konsekwencji.
Sąd uznał zatem, że karą adekwatną, spełniającą swoje funkcje i obejmującą jednocześnie całą karygodność działania sprawcy będzie wymierzona mu na mocyart. 288 § 1 k.k.w zw. zart. 37a k.k.w zw. zart. 34 § 1i § lapkt 1 k.k.orazart. 35 § 1 k.k.kara 7 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 godzin w stosunku miesięcznym.
Przy wymiarze kary Sąd uwzględnił także właściwości i warunki osobiste oskarżonego.K. S.ma skończone 18 lat, posiada wykształcenie podstawowe, nie posiada żadnego majątku.
Na mocyart. 46 § 1 k.k.wobec złożonego wniosku Sąd orzekł wobec oskarżonego środek kompensacyjny w postaci obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego(...) sp. z o.o.z siedzibą wS.kwoty 4.293,47 zł.
Na mocyart. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze, Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokataB. P.kwotę 588 zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielanej z urzędu na rzecz oskarżonego, podwyższoną o należny podatek dla tego rodzaju czynności w wysokości 135,24 zł. Sąd Rejonowy w Rybniku postanowieniem z dnia 10 sierpnia 2016r. uwzględnił zażalenie obrońcy oskarżonego na rozstrzygnięcie o kosztach obrony z urzędu zawarte w pkt. 3 wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 26 lipca 2016r. i na podstawieart. 29 ustawy Prawo o adwokaturzezasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokataB. P.kwotę 756 zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielanej z urzędu na rzecz oskarżonego i kwotę 173,88 zł stanowiącą stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności albowiem obrońca oskarżonego uczestniczył dodatkowo w dwóch terminach posiedzeń wyznaczonych przez Sąd Rejonowy w Rybniku w sprawie IX K 698/15 w związku ze złożonym pierwotnie przez Prokuratora wnioskiem w trybieart. 335 kpk, a zatem kwotę przyznanej należności należało uzupełnić o 168 zł wraz z należnym podatkiem VAT 38,64 zł.
Zwalniając oskarżonego na podstawieart. 624 § 1 k.p.k.w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, Sąd miał na uwadze jego sytuację materialną i osobistą oraz wysokość obowiązku naprawienia szkody. Sąd uznał, że choć oskarżony swoim nagannym zachowaniem niewątpliwie przyczynił się do zainicjowania niniejszego postępowania karnego oraz kosztów z nim związanych, to istnieją podstawy do przyjęcia, że ich uiszczenie w tej sytuacji byłoby dla niego zbyt uciążliwe.
Sędzia | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Rybniku
date: '2016-07-26'
department_name: IX Wydział Karny
judges:
- Joanna Kucal
legal_bases:
- art. 288 § 1 k.k.
- art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze
- art. 624 § 1 k.p.k.
recorder: stażysta Aleksandra Halmer
signature: IX K 27/16
``` |
154500000000503_I_ACa_000085_2018_Uz_2019-05-09_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt I ACa 85/18
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 9 maja 2019 r.
Sąd Apelacyjny w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie następującym:
Przewodniczący:SSA Beata Byszewska
Sędziowie:SA Dorota Markiewicz (spr.)
SO del. Agnieszka Wachowicz-Mazur
Protokolant:protokolant sądowy Konrad Stanilewicz
po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2019 r. w Warszawie
na rozprawie
sprawy z powództwaTowarzystwa (...) spółki akcyjnejz siedzibą weW.
przeciwkoP. K.
o zapłatę
na skutek apelacji pozwanego
od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie
z dnia 5 października 2017 r., sygn. akt XXIV C 530/17
I
oddala apelację;
II
zasądza odP. K.na rzeczTowarzystwa (...) spółki akcyjnejz siedzibą weW.kwotę 4050 (cztery tysiące pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.
Agnieszka Wachowicz-Mazur Beata Byszewska Dorota Markiewicz
Sygn. akt I ACa 85/18
UZASADNIENIE
Pozwem z dnia 6 marca 2017 r. skierowanym przeciwkoP.(przed zmianą imieniaW.)K.iA. K.Towarzystwo(...)S.A. z siedzibą weW.wniosła o zasądzenie solidarnie od pozwanych kwoty 155.644,57 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 23 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.
W uzasadnieniu powódka wskazała, że w dniu 9 marca 2007 r. pozwani zawarli z(...) Bank S.A.umowę kredytu hipotecznego, który był objęty przez powódkę ochroną ubezpieczeniową z tytułu niskiego wkładu własnego kredytobiorcy. W związku z brakiem spłaty kredytu i wypowiedzeniem umowy kredytowej, bank zgłosił powodowi roszczenie o wypłatę odszkodowania. Odszkodowanie zostało wypłacone w kwocie 155.644,57 zł, której zwrotu ubezpieczyciel żądał w niniejszej sprawie od pozwanych. Powódka w dniu 1 kwietnia 2016 r. wezwała pozwanych do zapłaty wskazanej kwoty, jednak wezwanie pozostało bez odpowiedzi.
Nakazem zapłaty z dnia 22 marca 2017 r., wydanym w postępowaniu upominawczym, Sąd Okręgowy w Warszawie uwzględnił powództwo.
W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwani wnieśli o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na ich rzecz kosztów procesu.
W uzasadnieniu pozwani wskazali, że powódka nie wykazała podstawy swego roszczenia, w szczególności nieznane są postanowienia umowne łączące kredytodawcę z ubezpieczycielem i niemożliwe jest ustalenie, czy odszkodowanie zostało wypłacone zgodnie z umową i w odpowiedniej wysokości. Nie są również znane metody przeliczenia wskazanej przez bank kwoty zadłużenia na walutę(...)oraz odpowiednio – przeliczenia roszczenia banku na kwotę odszkodowania wypłaconą przez ubezpieczyciela w walucie polskiej. Pozwani podnieśli zarzut abuzywności postanowień umowy kredytowej ze względu na brak uzgodnienia z nimi wyboru ubezpieczyciela oraz jego zmiany w trakcie umowy. Pozwani wskazali, że z tytułu składek ubezpieczeniowych wpłacili ok. 104.000 zł, zatem oczekiwali, że umowa ubezpieczenia chroni również ich w przypadku braku spłaty kredytu. Natomiast okazało się, że na skutek wypłacenia przez ubezpieczyciela odszkodowania w kwocie 155.644,57 zł, byli oni zobowiązani do zwrotu również tej kwoty, co było dla nich skrajnie niekorzystne. Pozwani nie zostali zapoznani z treścią umowy ubezpieczenia zawartą pomiędzy ubezpieczycielem a kredytodawcą. Pozwani nie znali postanowień generalnej umowy ubezpieczenia z dnia 31 stycznia 2005 r., zatem nie powinni być zobowiązani do podpisania oświadczeń stanowiących załączniki do tej umowy. Również postanowienia umowy kredytowej dotyczące niskiego wkładu własnego były zdaniem pozwanych abuzywne ze względu na ich niejasność.
Wyrokiem z dnia 5 października 2017 r. Sąd Okręgowy w Warszawie zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz powódki kwotę 155.644,57 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 23 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty oraz ustalił zasadę ponoszenia kosztów postępowania w ten sposób, że całość kosztów postępowania poniosą solidarnie pozwani, szczegółowe wyliczenie tych kosztów pozostawiając referendarzowi sądowemu.
Sąd Okręgowy ustalił, że pozwani w dniu 9 marca 2007 r. zawarli z(...) Bank S.A.z siedzibą wW.umowę kredytu hipotecznego waloryzowanego kursem CHF nr(...), na podstawie której bank udzielił im kredytu w kwocie 4.813.894,32 zł, zaś kredytobiorcy zobowiązali się do jego spłaty.
Umowa kredytu została objęta ubezpieczeniem niskiego wkładu własnego wTowarzystwie (...) S.A.Warunki ubezpieczenia zostały określone w generalnej umowie ubezpieczenia niskiego wkładu w kredytach hipotecznych i kredytach w linii, zabezpieczonych hipoteką, która została zawarta w dniu 21 lutego 2005 r. pomiędzyTowarzystwem (...) S.A.z siedzibą weW.a(...) Bankiem S.A.z siedzibą wW.. W oświadczeniach podpisanych w dniu zawarcia umowy pozwani zobowiązali się do zwrotu kwoty równej wypłaconemu odszkodowaniu z powodu zaprzestania spłaty kredytu wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia wypłaty odszkodowania do dnia, w którym nastąpi zaspokojenie w całości roszczeńTowarzystwa (...) S.A.
Pismami z dnia 8 marca 2013 r.(...) Bank S.A.z siedzibą wW.wypowiedział pozwanym umowę kredytu hipotecznego z dnia 9 marca 2007 r. ze względu na zaległości w spłacie kredytu.
(...) Bank S.A.z siedzibą wW.zgłosiłTowarzystwu (...) S.A.z siedzibą weW.roszczenie o wypłatę odszkodowania.Towarzystwo (...) S.A.z siedzibą weW.przyznało bankowi odszkodowanie w kwocie 155.644,57 zł, która była równowartością roszczenia banku w kwocie 39.174,87 CHF wraz z umownymi odsetkami w kwocie 10,57 CHF po przeliczeniu według kursu 1 CHF=3,972 PLN. Kwota ubezpieczenia została wypłacona w dniu 31 marca 2016 r.
Pismem z dnia 1 kwietnia 2016 r.Towarzystwo (...) S.A.z siedzibą weW.wezwała pozwanych do zapłaty 155.644,57 zł do dnia 22 kwietnia 2016 r.
Sąd Okręgowy wskazał, że podstawą prawną roszczeniaTowarzystwa (...) S.A.z siedzibą weW.była generalna umowa ubezpieczenia niskiego wkładu w kredytach hipotecznych i kredytach w linii, zabezpieczonych hipoteką, zawarta przez powódkę z(...) Bank S.A.z siedzibą wW., który udzielił pozwanym kredytu hipotecznego umową z dnia 9 marca 2007 r. orazart. 828 k.c., regulujący sytuację roszczeń regresowych ubezpieczyciela, kierowanych do podmiotów pozostających poza stosunkiem ubezpieczeniowym.
Przywołany przepis w § 1 stanowi, że jeżeli nie umówiono się inaczej, z dniem zapłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela roszczenie ubezpieczającego przeciwko osobie trzeciej odpowiedzialnej za szkodę przechodzi z mocy prawa na ubezpieczyciela do wysokości zapłaconego odszkodowania. Jeżeli zakład pokrył tylko część szkody, ubezpieczającemu przysługuje co do pozostałej części pierwszeństwo zaspokojenia przed roszczeniem ubezpieczyciela.
Przepis reguluje więc sytuację, w której dochodzi do wystąpienia wypadku ubezpieczeniowego będącego zdarzeniem prawnym powodującym nie tylko odpowiedzialność ubezpieczeniową ubezpieczyciela, ale także odpowiedzialność innego podmiotu, czyli osoby trzeciej z tytułu jej odpowiedzialności cywilnej za szkodę w ubezpieczonym przedmiocie. Wówczas poszkodowany ma bowiem dwie drogi do zaspokojenia swojego roszczenia o naprawienie tej samej szkody: może wystąpić do ubezpieczyciela z roszczeniem o zapłatę, bądź też skierować swoje roszczenie bezpośrednio do osoby trzeciej ponoszącej cywilną odpowiedzialność odszkodowawczą. Przepisart. 828 k.c.dotyczy pierwszej z sytuacji, w której wierzyciel wystąpi z roszczeniem wobec ubezpieczyciela, ten zaś zaspokoi jego roszczenie. Wówczas z mocy przywołanego przepisu ubezpieczyciel staje się uprawnionym do dochodzenia w drodze regresu zwrotu wypłaconego odszkodowania od osoby ponoszącej odpowiedzialność cywilną. Istota tego regresu polega na zmianie wierzyciela w stosunku zobowiązaniowym między poszkodowanym a osobą odpowiedzialną za szkodę przez wejście ubezpieczyciela w miejsce poszkodowanego, a następnie na realizacji roszczenia. Roszczenie regresowe ubezpieczyciela ma zatem charakter pochodny, zależny od istnienia zobowiązania, z tytułu którego może być wykonywane. Należy też podkreślić, że uprawnienia regresowe przechodzą na ubezpieczyciela z mocy samego prawa, czyli w drodze tzw. subrogacji ustawowej (cessio legis). Oznacza to, że wstąpienie ubezpieczyciela w prawa zaspokojonego wierzyciela następuje nie na mocy umowy, lecz ex lege po spełnieniu świadczenia, czyli po wykonaniu przez ubezpieczyciela zobowiązania wobec pierwszego wierzyciela. Wstępując w prawa wierzyciela, ubezpieczyciel może żądać od osoby odpowiedzialnej za szkodę świadczenia zwrotnego w granicach wypłaconego odszkodowania. Z istoty roszczenia regresowego wynika przy tym, że nie może ono przekraczać roszczenia przysługującego poszkodowanemu wobec sprawcy szkody na podstawie przepisów prawa cywilnego. Ubezpieczyciel nie może zatem domagać się od osoby trzeciej ponoszącej odpowiedzialność cywilną więcej niż byłaby ona zobowiązana świadczyć poszkodowanemu, ma bowiem tylko tyle uprawnień, ile przysługuje samemu poszkodowanemu. Górną granicą odpowiedzialności sprawcy szkody w stosunku do ubezpieczyciela w procesie o regres jest więc to, co byłby on zobowiązany świadczyć bezpośrednio poszkodowanemu na podstawie przepisów prawa cywilnego.
W świetleart. 828 § 1 k.c.przesłankami nabycia roszczenia przez ubezpieczyciela są: powstanie szkody w dobrach ubezpieczającego lub ubezpieczonego wskutek zajścia wypadku ubezpieczeniowego (co jest w ogóle warunkiem odpowiedzialności odszkodowawczej ubezpieczyciela), odpowiedzialność sprawcy szkody (bez znaczenia jest przy tym, czy jest to odpowiedzialność deliktowa zart. 415 i nast. k.c.czy też kontraktowa na podstawieart. 471 i nast. k.c.), a także wypłata odszkodowania ubezpieczeniowego, przy czym o spełnieniu tego ostatniego warunku przesądza sam fakt zapłaty odszkodowania w wykonaniu umowy ubezpieczenia.
Zdaniem Sądu Okręgowego w ustalonych w sprawie niniejszej okolicznościach uznać należy, że wszystkie wymienione wyżej przesłanki zostały spełnione. W pierwszej kolejności bezspornym jest, że między powódką a(...) Bankiem S.A.z siedzibą wW.w dniu 21 lutego 2005 r. zawarto generalną umowę ubezpieczenia niskiego wkładu kredytów hipotecznych, której przedmiotem ochrony była spłata kredytów zgłoszonych do ubezpieczenia, w części odpowiadającej brakującemu wymaganemu wkładowi własnemu, tj. różnicy pomiędzy wymaganym przez bank wkładem własnym a wkładem własnym wniesionym przez kredytobiorcę. Pozwani w żaden sposób nie podważali faktu zawarcia umowy generalnej ani też jej treści, powódka zaś na tę okoliczność przedłożyła odpis umowy. Z kolei z treści umowy kredytu hipotecznego nr(...)zawartego przez pozwanych z wymienionym wyżej bankiem wynika, że pozwani nie dysponowali wymaganym przez bank wkładem własnym. W związku z tym umowa została objęta ubezpieczeniem niskiego wkładu własnego w powodowym towarzystwie ubezpieczeniowym.
Wątpliwości Sądu nie budziły okoliczności, że w związku z brakiem terminowej spłaty rat kredytu, umowa kredytowa z dnia 9 marca 2007 r. została pozwanym wypowiedziana przez bank. Pozwani nie kwestionowali faktu niespłacenia zadłużenia z tytułu umowy kredytowej oraz prawidłowości wypowiedzenia umowy kredytowej.
Należało zatem uznać za wykazany fakt wyrządzenia szkody w dobrach ubezpieczonego, podobnie jak kwestię odpowiedzialności pozwanych za powstanie owej szkody na skutek niespłacenia rat kredytowych. Z uwagi na wystąpienie zdarzenia objętego ochroną ubezpieczeniową,(...) Bank S.A.zgłosił roszczenie o wypłatę odszkodowania do powódki, ta zaś powyższe uwzględniła, wypłacając świadczenie w kwocie 155.644,57 zł, na potwierdzenie czego przedłożyła kierowane do banku pismo oraz potwierdzenie przelewu z dnia 31 marca 2016 r. Co do wysokości szkody, powódka przedstawiła własne wyliczenia oraz dokument wniesiony przez bank zawierający zgłoszenie roszczenia. Pozwani kwestionowali wysokość wypłaconego przez ubezpieczyciela odszkodowania. Powódka wyjaśniła w piśmie z dnia 10 lipca 2017 r., że bank zgłosił roszczenie w wysokości 39.174,87 CHF, do której należało doliczyć odsetki umowne w kwocie 10,57 CHF, co po przeliczeniu na walutę polską po kursie 1 CHF=3,972 zł dało kwotę 155.644,57 zł. Pozwani, choć zakwestionowali tę sumę, nie wskazali, w jaki ich zdaniem sposób powinna ona być wyliczona. Nie zgłosili również żadnych wniosków dowodowych w celu zweryfikowania tej kwoty, stąd Sąd Okręgowy uznał, że pozwani nie zdołali skutecznie podważyć twierdzeń powódki w tym zakresie.
Pozwani w toku procesu bronili się również, zarzucając, że postanowienie umowne dotyczące objęcia udzielonego im kredytu umową ubezpieczenia niskiego wkładu, z jednoczesnym nałożeniem na nich obowiązku ponoszenia kosztów tego zabezpieczenia, jest klauzulą niedozwoloną, gdyż rażąco narusza ich interes i pozostaje w sprzeczności z dobrymi obyczajami, zaś w umowie zachodzi rażąca dysproporcja praw i obowiązków na niekorzyść strony pozwanej. Argumentowano przy tym, że samo ubezpieczenie zabezpiecza wyłącznie interes banku, który w przypadku zajścia wypadku objętego ubezpieczeniem otrzymuje spłatę kredytu. Natomiast pozwani, którzy w praktyce finansowali w całości składkę ubezpieczeniową, w takiej sytuacji nadal są zobowiązani do zwrotu kredytu z tą jedynie różnicą, że na rzecz innego podmiotu. Pozwani podnosili również, że postanowienia dotyczące niskiego wkładu własnego były niejasne, ponieważ nie wyjaśniono im pojęcia niskiego wkładu własnego. Ponadto, postanowienia te nie były z nimi indywidualnie uzgadniane, pozwani nie mieli wpływu na ich treść.
W ocenie Sądu Okręgowego nawet gdyby przyjąć, że narzucenie pozwanym w umowie kredytowej obowiązku zrefundowania bankowi składki ubezpieczeniowej stanowiło niedozwoloną klauzulę, nie miałoby to co do zasady wpływu na ważność samej umowy ubezpieczenia zawartej między bankiem a ubezpieczycielem. Uznanie bowiem w/w postanowienia umowy za klauzulę abuzywną powodowałoby jedynie skutek taki, że nie wiązałaby ona konsumenta, a w sytuacji, gdy bank pobierałby należności z tytułu objęcia kredytu ubezpieczeniem, po stronie pozwanych powstałoby roszczenie przeciwko bankowi o zwrot zapłaconej składki. Natomiast obowiązek zapłaty obciążający pozwanych wynika wedle Sądu Okręgowego zart. 828 k.c.i faktu wypłacenia przez powodową spółkę odszkodowania w oparciu o ważną umowę ubezpieczenia, która bezsprzecznie wiązała powodową spółkę z bankiem udzielającym pozwanym kredytu. W tej sytuacji zachodziły wszelkie podstawy ku temu, by wobec zaistnienia zdarzenia objętego ochroną ubezpieczeniową, tj. niespłacenia należności z tytułu umowy kredytu zgłoszonej do ubezpieczenia, wypłacić bankowi odszkodowanie, a w konsekwencji do wystąpienia w oparciu oart. 828 k.c.z roszczeniem regresowym do odpowiedzialnych za powstanie tej szkody, tj. kredytobiorców.
Sąd Okręgowy podkreślił, że przy zawieraniu umowy kredytu hipotecznego z dnia 9 marca 2007 r. pozwani podpisali oświadczenia, w których wyrazili zgodę na prowadzenie działań regresowych przez(...) S.A.w przypadku wypłacenia przez nie odszkodowania bankowi z tytułu udzielonego im kredytu oraz na dokonanie cesji wierzytelności o zwrot wypłaconego odszkodowania na rzecz powodowego towarzystwa ubezpieczeniowego, a także zobowiązali się do zwrotu kwoty równej odszkodowaniu. W ocenie Sądu Okręgowego, oświadczenia te były sformułowane w sposób jasny i niebudzący wątpliwości co do ich znaczenia i konsekwencji dla pozwanych. Zdaniem Sądu, pozwani po podpisaniu oświadczeń nie mogą zasłaniać się brakiem wiedzy co do warunków ich odpowiedzialności za zwrot odszkodowania wypłaconego przez ubezpieczyciela.
W tych okolicznościach Sąd Okręgowy uznał ostatecznie roszczenie powódki za usprawiedliwione zarówno co do zasady jak i wysokości, wobec czego w oparciu oart. 828 k.c.uwzględnił roszczenie o zapłatę kwoty 155.644,57 zł.
Jednocześnie na mocyart. 481 § 1 i § 2 k.c.orzekł o odsetkach za opóźnienie w wysokości ustawowej, zasądzając je zgodnie z żądaniem pozwu od dnia 23 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty, mając na względzie termin na uregulowanie zadłużenia, zakreślony przez powódki w wezwaniu do zapłaty skierowanym do pozwanych.
Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach procesu stanowiłart. 98 k.p.c.iart. 108 k.p.c.
W apelacji od wyroku pozwani zaskarżyli go w całości, zarzucając
- naruszenie przepisów o postępowaniu poprzez wadliwą ocenę dowodów, w szczególności poprzez uznanie, iż Załącznik nr 3 do umowy kredytowej, zawartej między pozwanymi a(...) Bankiem S.A., jest sformułowany w sposób jasny i precyzyjnie określa prawa i obowiązki pozwanych oraz powódki i(...)Banku S.A.,
- naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez wadliwe przyjęcie, iż umowa zawarta pomiędzy powódką a(...) Bankiem S.A.stanowi umowę ubezpieczenia oraz iż powódka nie ponosi odpowiedzialności za wadliwe i sprzeczne z dobrymi obyczajami sformułowanie umowy łączącej pozwanych z(...) Bankiem S.A.– co najmniej w zakresie Załącznika nr 3 do umowy kredytowej, a także iż umowa ubezpieczenia zastrzega na rzecz powódki i(...)Banku S.A. rażąco nieekwiwalentne świadczenia kosztem konsumenta, który w ogóle nie został poinformowany o tym, że kwota odszkodowania będzie zbliżona do kwoty zapłaconych składek ubezpieczeniowych,
- nadużycie przez powódkę prawa podmiotowego z uwagi na działanie na podstawie wprowadzającego w błąd Załącznika nr 3 do umowy kredytowej.
W uzasadnieniu apelacji podnieśli, że umowa ubezpieczenia powinna wygasnąć w grudniu 2008 r., gdy kwota spłat kapitału przekroczyła 40.000 CHF, w konsekwencji czego podniósł zarzut przedawnienia roszczenia.
Wnieśli o uchylenie zaskarżonego wyroku i orzeczenie co do istoty sprawy, tj. oddalenie powództwa.
Powódka wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie od pozwanych kosztów postępowania apelacyjnego na jej rzecz.
Pismem z dnia 7 grudnia 2018 r. powódka cofnęła ze zrzeczeniem się roszczenia pozew w stosunku doA. K.z uwagi na zgłoszenie roszczenia w toczącym się postępowaniu upadłościowym pozwanej.
Postanowieniem z dnia 16 stycznia 2019 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie uchylił wyrok Sądu Okręgowego w stosunku doA. K.i w tej części umorzył postępowanie.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Apelacja pozwanego nie zasługuje na uwzględnienie. Przede wszystkim jej znamienną cechą jest brak sprecyzowania, jakie przepisy czy to postępowania, czy to prawa materialnego miały zostać naruszone, a w przypadku zawodowego pełnomocnika będącego autorem apelacji należałoby oczekiwać umiejętności skonkretyzowania zarzucanych naruszeń.
Sąd Apelacyjny podziela pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w uchwale z dnia 31 stycznia 2008 r. w sprawie III CZP 49/07 (OSNC 2008/6/55), że sąd drugiej instancji rozpoznający sprawę na skutek apelacji nie jest związany przedstawionymi w niej zarzutami dotyczącymi naruszenia prawa materialnego, wiążą go natomiast zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego; w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania. W związku z tym dla postępowania apelacyjnego znaczenie wiążące mają tylko takie uchybienia prawu procesowemu, które zostały przedstawione w apelacji i nie są wyłączone spod kontroli sądu odwoławczego na podstawie przepisu szczególnego. W tym stanie rzeczy wobec nieskonkretyzowania zarzutu naruszenia prawa procesowego w sposób pozwalający określić, jakich norm przepisów procesowych on dotyczy, Sąd Apelacyjny jest zwolniony od badania prawidłowości ich zastosowania. Odmiennie kształtuje się kwestia prawidłowości stosowania prawa materialnego – mimo nieumiejętnego i bardzo ogólnikowego sformułowania zarzutu w tej mierze Sąd Apelacyjny z urzędu analizuje ewentualne uchybienia przepisom prawa materialnego.
W pierwszej kolejności zauważyć trzeba, że apelacja nie kwestionuje ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd pierwszej instancji, zatem Sąd Apelacyjny przyjmuje je za własne.
Z apelacji wywieść można jedynie zarzut naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.w odniesieniu do Załącznika nr 3 do Generalnej umowy ubezpieczenia, nazywanego przez skarżącego Załącznikiem nr 3 do umowy kredytowej (k 13 – 14). Nie jest sporne, że w istocie stanowił on załącznik do umowy kredytowej. Zarzut powyższy jest bezzasadny. Po pierwsze istotnie z dokumentu tego nie wynikają obowiązki powódki, bowiem nie jest ona stroną umowy kredytowej, zaś pozwany nie jest stroną umowy ubezpieczenia. Nie zostały też w nim określone obowiązki banku, bo te zawarte zostały w umowie kredytowej. Natomiast obowiązki kredytobiorców czyli pozwanych zamieszczone w podpisanych przez nich oświadczeniach są jasne i niebudzące wątpliwości. M. in. w punkcie 9 przyznali, że mają świadomość swojej odpowiedzialności regresowej wobec powódki w przypadku wypłacenia przez nią odszkodowania na rzecz banku. Okoliczność, że nie znali wówczas treści umowy generalnej ubezpieczenia niskiego wkładu w kredytach hipotecznych i kredytach w linii, zabezpieczonych hipoteką, jest bez znaczenia dla oceny ich zobowiązania wobec powódki, ponieważ przywołany wyżej zapis Załącznika nr 3 odpowiada treściart. 828 k.c.i nie modyfikuje zawartej w nim zasady w sposób mniej korzystny dla pozwanych. Teza, że powódka jest autorką Załącznika nr 3 pozostała nieudowodniona. Nawet, gdyby tak było, nie ma to wpływu na zakres odpowiedzialności pozwanego wobec powódki, którą wobec braku odmiennej umowy kształtuje przepis rangi ustawowej czyliart. 828 k.c.
Istotnie w Załączniku nr 3 nie ma informacji o korelacji składek ubezpieczeniowych i odszkodowania, jednak powyższe znajdują się w § 2 pkt 3 umowy kredytowej (k 5). W Załączniku nie wskazano wprost beneficjenta umowy ubezpieczenia niskiego wkładu własnego, jednak zapis pkt 9 mówiący o odpowiedzialności regresowej pozwanych w przypadku wypłaty odszkodowania przez powódkę – ubezpieczyciela niskiego wkładu własnego – jednoznacznie określa, że pozwani takimi beneficjentami bez wątpienia nie są. Zatem wbrew tezie apelacji konsekwencje wypłacenia odszkodowania zostały jasno sprecyzowane w przedmiotowym Załączniku.
W sposób oczywisty z Załącznika nr 3 nie może wynikać wysokość odszkodowania, bowiem jest ona zależna od wysokości szkody, której powstania, a tym bardziej wysokości, w momencie zawierania umowy nie można było określić. Była ona zależna od zachowania pozwanych po zawarciu umowy kredytowej. Okoliczność, że wysokość odszkodowania jest wyższa o 30 % od łącznej kwoty wpłaconych składek, nie wpływa na zasadność żądania powódki, ponieważ z umowy powódki z bankiem wynika, że jako ubezpieczyciel ma bankowi wypłacić odszkodowanie odpowiadające szkodzie banku (§ 1 ust. 4 pkt 7, 10 i 11 umowy generalnej - k 80).
Wobec faktu, że pozwani zawarli umowę z bankiem, nie zaś z powódką, teza, jakoby powódka uczestniczyła przy zawieraniu umowy kredytowej we wprowadzeniu pozwanych w błąd, jest gołosłowna i nieuzasadniona. Nadto skuteczne powołanie się na błąd co do treści czynności prawnej wymaga po myśliart. 84 § 1 k.c.iart. 88 § 1 k.c.złożenia pisemnego oświadczenia o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli, przy czym takie oświadczenie należy złożyć osobie, której złożyło się oświadczenie obarczone błędem czyli w tym wypadku bankowi. Termin do złożenia takiego oświadczenia wynosi zgodnie zart. 88 § 2 k.c.rok od wykrycia błędu, po czym uprawnienie to wygasa. Pozwany takiego oświadczenia nie złożył, dlatego argumentacja odnosząca się do błędu jest nieskuteczna.
Nie można też zarzucić powódce sprzeczności jej działania z dobrymi obyczajami – skoro wypłaciła odszkodowanie bankowi, miała prawo dochodzić regresu od osób odpowiedzialnych za szkodę czyli pozwanych kredytobiorców. Przypomnieć przy tym trzeba, że sam fakt wyrządzenia owej szkody nie był przez skarżącego kwestionowany. Podstawą działania powódki był w pierwszej kolejności przepisart. 828 k.c., przywołany przez Sąd Okręgowy, którego zasadę Załącznik nr 3 jedynie potwierdził.
Chybiony jest zarzut wadliwego przyjęcia, że świadczenie powódki na rzecz banku wynikało z umowy ubezpieczenia. Zgodnie zart. 805 § 1 i 2 k.c.przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie przy ubezpieczeniu majątkowym określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku. Umowa generalna zawarta przez powódkę z bankiem jasno określa wszystkie te elementy. Okoliczność, że faktycznie składki ubezpieczeniowe uiszczają kredytobiorcy, wynika nie z tej umowy, lecz z umowy kredytowej. Zatem pozwanych z powódką nie wiązał żaden stosunek umowny. Nawet jeśli łączna wysokość dotychczas wpłaconych składek odpowiada wysokości odszkodowania, co zresztą może mieć miejsce przy likwidacji wielu szkód, np. samochodowych (co zauważył sam skarżący), nie pozbawia to sensu gospodarczego umowy ubezpieczenia w postaci ochrony ubezpieczeniowej, ponieważ składki są płacone periodycznie, a odszkodowanie wypłacane jednorazowo i szybko w określonym momencie przy zajściu określonego zdarzenia. Nadto w analizowanym wypadku łączna wysokość składek nie równoważy wysokości wypłaconego odszkodowania. Ponadto bank przerzucił ciężar płacenia składek na kredytobiorców, zatem niewątpliwie po jego stronie w każdym aspekcie umowa ubezpieczenia miała sens gospodarczy. W konsekwencji nie zasługuje na podzielenie stanowisko skarżącego, że umowa generalna ubezpieczenia łącząca powódkę z bankiem stanowiła umowę nienazwaną, jak również, że Sąd Okręgowy wadliwie zastosowałart. 828 k.c., a tym bardziej zaprezentowany na rozprawie apelacyjnej pogląd o pozorności umowy ubezpieczenia.
Zgodnie zart. 83 § 1 k.c.nieważne jest oświadczenie woli złożone drugiej stronie za jej zgodą dla pozoru. Jeśli zatem pozwany powołuje się na pozorność umowy ubezpieczenia, zgodnie zart. 6 k.c.winien udowodnić, że m. in., że obie strony miały świadomość pozorności umowy. Tymczasem o ile powoływał się na brak znaczenia gospodarczego tej umowy dla banku, o tyle nie sformułował jakichkolwiek twierdzeń co do świadomości powódki o pozorności umowy ubezpieczenia, nie wspominając nawet o ich udowodnieniu.
Nie sposób zgodzić się z twierdzeniem apelacji, że pozwani nie byli poinformowani o wysokości grożącego im regresu oraz korelacji wysokości składek i wypłaconego odszkodowania. Z pkt 9 Załącznika nr 3 wynika, że regres obejmował całe wypłacone odszkodowanie, to zaś należało odnieść do poziomu wyrządzonej bankowi szkody czyli wysokości zaniechanych wpłat kredytobiorców z tytułu kredytu. Z kolei § 2 pkt 3 umowy kredytowej określał wysokość składek na ubezpieczenie niskiego wkładu własnego.
Teza apelacji, że gdyby pozwani znali te wielkości, nie zaciągnęliby kredytu, ponownie zmierza do powołania się błąd co do treści czynności prawnej, ale jak wyżej wskazano – z uwagi na brak stosownego oświadczenia o uchyleniu się od skutków oświadczenia woli – taka linia obrony jest nieskuteczna.
Okoliczność, że Załącznik nr 3, nie zawiera konkretnych liczb, nie czyni go niejasnym lub niezrozumiałym, ponieważ potwierdza on zasadę odpowiedzialności regresowej mającą swoje źródło w ustawie czyliart. 828 k.c.
Teza, że powódka współdziałała z bankiem we wprowadzeniu pozwanych w błąd, jest gołosłowna i nieudowodniona, zwłaszcza wobec okoliczności, iż nie była ona stroną umowy kredytowej.
Sąd Okręgowy nie pominął powyższych zarzutów zgłaszanych przez stronę pozwaną już na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego, trafnie podnosząc, że ich ewentualna słuszność mogła rodzić jedynie roszczenie pozwanych wobec banku, nie zaś wobec powódki, która jedynie wypłaciła bankowi odszkodowanie.
Z apelacji nie wynika, z jakich przyczyn umowa kredytowa miałaby być sprzeczna z dobrymi obyczajami. Nie może być to spowodowane ewentualną niezgodnością z dobrymi obyczajami postanowienia dotyczącego składek z tytułu ubezpieczenia niskiego wkładu własnego, jako że nie stanowi ono essentialium negotii umowy kredytu i jak słusznie zauważył Sąd Okręgowy, pozwani co najwyżej mogliby dochodzić zwrotu wpłaconych składek od banku. W konsekwencji potencjalna nieważność ubocznego postanowienia umowy kredytu nie skutkuje jej nieważnością, zatem nietrafne jest twierdzenie o odpadnięciu causae wypłaty odszkodowania. Analogicznie należy potraktować zarzut skarżącego, że pozwani nie mieli możliwości wyboru bądź zmiany ubezpieczyciela i trudno zresztą byłoby taką opcję wprowadzić w sytuacji, gdy stroną umowy ubezpieczenia i ubezpieczonym był bank, nie zaś kredytobiorcy. Po raz kolejny podkreślić należy, że zasada ich odpowiedzialności regresowej wymieniona w pkt 9 Załącznika nr 3 stanowi powtórzenie zapisuart. 828 k.c., stąd też znajomość umowy ubezpieczenia czy Ogólnych warunków ubezpieczenia nie miała wpływu na jej zakres.
Jeśli zaś skarżący twierdzi, że umowa ubezpieczenia powinna wygasnąć w grudniu 2008 r. wobec określonego poziomu spłaty kapitału, winien powyższą okoliczność zgodnie zart. 6 k.c.udowodnić, np. poprzez przedstawienie dowodów wpłat, czego nie uczynił. W konsekwencji również zarzut przedawnienia roszczenia jest chybiony. Powódka wypłaciła odszkodowanie w dniu 31 marca 2016 r. i wówczas powstało jej roszczenie regresowe wobec pozwanych. Powództwo wytoczyła w dniu 6 marca 2017 r., a więc przed upływem trzyletniego terminu wynikającego zart. 118 k.c.
Nie sposób też podzielić zarzutu nadużycia prawa przez powódkę. Skoro spełniła ona świadczenie na rzecz banku, mogła zgodnie zart. 828 k.c.zażądać regresu od pozwanych. Nie uchybiła w ten sposób żadnej zasadzie współżycia społecznego.
Z tych względów Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji wyroku na mocyart. 385 k.p.c.orazart. 98 § 1 i 3 k.p.c.w związku zart. 108 § 1 k.p.c.W skład kosztów postępowania apelacyjnego należnych powódce weszło wynagrodzenie jej pełnomocnika obliczone zgodnie z § 2 pkt 6 w związku z § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.
Agnieszka Wachowicz-Mazur Beata Byszewska Dorota Markiewicz | ```yaml
court_name: Sąd Apelacyjnyw Warszawie
date: '2019-05-09'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Agnieszka Wachowicz-Mazur
- Dorota Markiewicz
- Beata Byszewska
legal_bases:
- art. 481 § 1 i § 2 k.c.
- art. 98 § 1 i 3 k.p.c.
recorder: protokolant sądowy Konrad Stanilewicz
signature: I ACa 85/18
``` |
153500000000503_I_ACa_000990_2018_Uz_2019-11-19_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt I ACa 990/18
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 19 listopada 2019r.
Sąd Apelacyjny w Poznaniu, I Wydział Cywilnyw składzie:
Przewodniczący:
Sędzia Mikołaj Tomaszewski
Sędziowie:
Bogdan Wysocki (spr.)
Karol Ratajczak
Protokolant:
st. sekr. sąd. Katarzyna Kaczmarek
po rozpoznaniu w dniu 5 listopada w Poznaniu
na rozprawie
sprawy z powództwa(...) Bank (...) S.A.wW.
przeciwkoM. P. (1)
o zapłatę
na skutek apelacji pozwanej
od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu
z dnia 6 lutego 2018r., sygn. akt I C 1940/17
I
uchyla zaskarżony wyrok w punkcie 1. w części zasądzającej od pozwanej na rzecz powoda kwotę 242,40 zł (dwieście czterdzieści dwa złote czterdzieści groszy) i w tym zakresie postępowanie umarza;
II
w pozostałej części apelację oddala;
III
zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 8.100 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.
Bogdan Wysocki Mikołaj Tomaszewski Karol Ratajczak
UZASADNIENIE
Pozwem wniesionym do Sądu w dniu 21 czerwca 2017 r.powódBank (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.wniósł o zasądzenie odpozwanejM. P. (1)kwoty 205.895,68 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych liczonymi od kwoty 148.827,32 zł od dnia 1 maja 2017 r. do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania sądowego wg norm przepisanych, w tym kosztami zastępstwa procesowego, opłatą sądową, a także dalszymi kosztami jakie mogą zostać poniesione przez powódkę w toku postępowania.
Nakazem zapłaty z dnia 16 października 2017 r. referendarz sądowy uwzględnił żądanie pozwu.
W ustawowym terminie sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty złożyła pozwana, zaskarżając go w całości oraz wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego. Pozwana podniosła zarzut przedawnienia wierzytelności dochodzonych pozwem.
Wyrokiem z dnia 6 lutego 2018 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 205.895,68 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych liczonymi od kwoty 148.827,32 zł od dnia 1 maja 2017 r. do dnia zapłaty (pkt 1); kosztami procesu obciążył pozwaną i z tego tytułu zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 21.112 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 10.800 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt 2).
Podstawą rozstrzygnięcia były następujące ustalenia i wnioski.
13 grudnia 2007 r.Bank (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.(obecnieBank (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.) zawarł zM. P. (2)(obecnieP.) umowę kredytu hipotecznego w złotych nr(...). Na mocy umowy powód udzielił pozwanej kredytu w łącznej kwocie 217.150,00 zł. Okres kredytowania określony został od dnia 13 grudnia 2007 r. do dnia 14 grudnia 2037 r. Oprocentowanie kredytu było zmienne, w dniu zawarcia umowy wynosiło 6,54% w stosunku rocznym. Rzeczywista stopa oprocentowania kredytu wynosiła 7,00%. Pozwana zobowiązała się do spłaty kredytu wraz z odsetkami do dnia 10 każdego miesiąca, aż do całkowitej spłaty kredytu, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła wypłata kredytu. Termin spłaty rat oraz wysokość rat określał harmonogram spłaty, który stanowił integralną część umowy. Z tytułu niespłaconego w terminie kredytu/raty kredytu powódce przysługiwały odsetki za opóźnienie spłaty w wysokości 1,5 stopy oprocentowania kredytu w terminach zalegania z zapłatą, nie więcej niż czterokrotność wysokości stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego. Zabezpieczenie kredytu stanowiła hipoteka zwykła w kwocie 217.150,00 zł oraz hipoteka kaucyjna zabezpieczająca odsetki umowne i koszty uboczne w kwocie 108.575,00 zł ustanowiona na nabywanej nieruchomości. Umowa przewidywała także dodatkowe zabezpieczenia kredytu. § 12 ust. 1 umowy zastrzegał prawo powódki do wypowiedzenia umowy kredytu lub obniżenia kwoty przyznanego kredytu w przypadku stwierdzenia, że warunki udzielenia kredytu nie zostały dotrzymane lub w razie utraty przez pozwaną zdolności kredytowej.
W dniu zawarcia umowy pozwana złożyła oświadczenie o poddaniu się egzekucji zapłaty, wypełniła deklarację wekslową oraz weksel in blanco, udzieliła pełnomocnictwa powódce do wypłaty środków pieniężnych znajdujących się na prowadzonym dla niej rachunku bankowym w przypadku niespłacenia przez nią w terminie kwot wynikających z umowy kredytu. Powód zgodnie z umową kredytu złożył również deklarację ubezpieczeniową.
Pozwana ustanowiła na rzecz powoda hipotekę zwykłą w kwocie 217.150,00 zł na nieruchomości: działce gruntu onumerze geodezyjnym (...)o powierzchni 424,00 m2, zabudowanej domem jednorodzinnym w zabudowie bliźniaczej o powierzchni 130 m2, położonej wP.przyul. (...), dla której Sąd Rejonowy w Poznaniu prowadziksięgę wieczystą nr (...). Na powyższej nieruchomości pozwana ustanowiła na rzecz powoda hipotekę kaucyjną do kwoty 108.575,00 zł.
Pismem z dnia 2 kwietnia 2010 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty wymagalnego zadłużenia w kwocie 3.221,09 zł, z zastrzeżeniem, że w przypadku niespłacenia zadłużenia w terminie, wezwanie stanowić będzie wypowiedzenie umowy kredytowej z zachowaniem 30 dniowego okresu wypowiedzenia, który był liczony od 8 dnia licząc od dnia doręczenia pisma.
Pismem z dnia 8 grudnia 2010 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania kwoty 606,60 zł tytułem spłaty kapitału oraz 1.679,02 zł tytułem odsetek.
Pismem z dnia 22 grudnia 2010 r. powód w związku z brakiem spłat kredytu wraz z odsetkami wypowiedział pozwanej umowę kredytu z zachowaniem 30 dniowego terminu wypowiedzenia, który liczony był od dnia doręczenia wypowiedzenia. Powód poinformował, że rozwiązanie umowy spowoduje, że pozwana będzie zobowiązana do zapłaty całej pozostałej do spłaty kwoty zadłużenia, z dniem upływu okresu wypowiedzenia umowy. Jednocześnie wskazał, że zadłużenie pozwanej na dzień sporządzenia wezwania wynosiło z tytułu kapitału 209.142,90 zł oraz odsetek 2.551,22 zł, a także że od dnia wymagalności zadłużenia naliczane są od kwoty kapitału podwyższone odsetki za opóźnienie w wysokości określonej w umowie. Pozwana odebrała pismo z w dniu 27 grudnia 2010 r. zatem wypowiedzenie zostało dokonane z upływem dnia 27 stycznia 2011 r.
28 czerwca 2012 r. powód zawarł z pozwaną umowę ugody przewidującą zmianę sposobu spłaty. W umowie strony zgodnie oświadczyły, że na dzień zawarcia ugody kwota wymagalnej wierzytelności powoda wobec pozwanej z tytułu umowy kredytu hipotecznego w złotych nr(...)z dnia 13 grudnia 2007 r. wynosiła 228.310,94 zł i obejmowała należność główną w kwocie 209.142,90 zł oraz odsetki w kwocie 19.168,04 zł. Pozwana oświadczyła, że uznaje roszczenie powoda w tym zakresie. W § 2 ust. 1 ugody pozwana zobowiązała się do spłaty części zadłużenia w łącznej kwocie 43.200 zł w 36 ratach miesięcznych począwszy od czerwca 2012 r. do całkowitej spłaty tej części zadłużenia w dniu 31 maja 2015 r. w § 2 ust. 3 strony przewidziały, że pozwana była zobowiązana do dnia 10 maja 2015 r. do przedstawienia dokumentów sytuacji materialnej i podjęcia decyzji w sprawie spłaty pozostałej części zadłużenia (kwoty 185.110,94 zł). Aneksem do umowy ugody z dnia 28 czerwca 2012 r. strony zmieniły rachunek bankowy, na który pozwana była zobowiązana dokonywać wpłat.
Od dnia 5 lipca 2012 r. do dnia 5 listopada 2016 r. pozwana dokonywała wpłat na rzecz powoda w różnych wysokościach na łączną kwotę 54.315,58 zł. Dnia 12 grudnia 2016 r. pozwana uiściła na rzecz powoda kwotę 2.400 zł, natomiast dnia 23 marca 2017 r. kwotę 1.200 zł.
Na dzień 30 kwietnia 2017 r. zobowiązanie pozwanej względem powoda wynosiło 205.895,68 zł. Na powyższą kwotę składały się: kwota 148.827,32 zł tytułem niespłaconego kapitału, kwota 12.524,35 zł tytułem odsetek karnych, kwota 44.544,01 zł tytułem odsetek umownych.
W ocenie Sądu Okręgowego w świetle dokonanych ustaleń faktycznych powództwo zasługiwało na uwzględnienie.
Pozwana podniosła niweczący roszczenie zarzut przedawnienia, zatem w pierwszej kolejności Sąd dokonał analizy jego zasadności.
Wierzytelność z tytułu udzielonego kredytu jest wierzytelnością związaną z prowadzeniem przez bank działalności gospodarczej. Zgodnie zart. 118 k.c.jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Natomiast w myślart. 120 § 1 k.c.bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie.
Niespornym miedzy stronami było, że powód pismem z dnia 22 grudnia 2010 r. wypowiedział pozwanej umowę kredytu. Skutek wypowiedzenia nastąpił z upływem dnia 27 stycznia 2011 r., zatem z upływem tej daty należność z tytułu niespłaconego kredytu stała się wymagalna. Również z upływem tego dnia rozpoczął bieg termin przedawnienia roszczenia powoda względem pozwanej.
Strony zawarły ugodę w dniu 28 czerwca 2012 r., na mocy której pozwana uznała w całości roszczenie powoda. W umowie pozwana zobowiązała się do dokonania do dnia 31 maja 2015 r. spłaty części zadłużenia w kwocie 43.200,00 zł. Natomiast w terminie do dnia 10 maja 2015 r. pozwana zobowiązała się do podjęcia decyzji w sprawie spłaty pozostałej części zadłużenia.
Zgodnie zart. 123 § 1 pkt. 2 k.c.bieg przedawnienia przerywa się przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje. Ugoda z dnia 28 czerwca 2012 r. zawierała oświadczenie pozwanej o uznaniu długu. Zatem, zawarcie ugody stanowiło przerwanie biegu przedawnienia.
Strony interpretowały odmiennie zapisy dotyczącej pozostałej do spłaty kwoty należności głównej oraz odsetek 185.110,94 zł. W ocenie pozwanej termin przedawnienia zapłaty powyższej kwoty zaczął biec od dnia 28 czerwca 2012 r. na nowo i upłynął w dniu 28 czerwca 2015 r., natomiast zdaniem powoda ugoda została zawarta jako umowa terminowa, zatem dzień 31 maja 2015 r. stanowi datę, od której rozpoczął bieg 3 letni termin przedawnienia.
Uznanie roszczenia przez dłużnika nie następuje tylko i wyłącznie poprzez oświadczenie wprost o uznaniu długu. Uznanie może występować w formie tzw. uznania właściwego i uznania niewłaściwego. Pierwsza forma uznania stanowi nieuregulowaną odrębną umowę ustalającą co do zasady i zakresu istnienie albo nieistnienie jakiegoś stosunku prawnego. Uznanie niewłaściwe jest natomiast określane jako przyznanie przez dłużnika wobec wierzyciela istnienia długu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 marca 2004 r. sygnatura V CK 346/03). Skutkiem niewłaściwego uznania długu, które miało miejsce w rozstrzyganej sprawie, jest przerwanie biegu przedawnienia (art. 123 § 1 pkt 2 k.p.c.). Skutek ten nie jest uzależniony od uznania długu w określonej wysokości. Wynika to między innymi z faktu, że uznanie niewłaściwe długu nie dotyczy faktów zewnętrznych, obiektywnych, lecz stanu wiedzy podmiotu składającego oświadczenie. Przy uznaniu niewłaściwym wystarcza, aby dłużnik uznał dług co do zasady (tak między innymi J. Ignatowicz, System prawa cywilnego, t. I, Wrocław 1985 s. 836). Uznanie niewłaściwe może więc dotyczyć także roszczeń, których wysokość nie jest jeszcze dokładnie ustalona (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 2005 r. sygnatura I CK 580/04). Dla skuteczności tzw. uznania niewłaściwego nie jest wymagane istnienie po stronie zobowiązanego zamiaru wywołania skutku prawnego w postaci przerwania biegu przedawnienia. Istotne natomiast jest to, aby zachowanie zobowiązanego mogło uzasadniać przekonanie osoby uprawnionej, iż zobowiązany jest świadom swojego obowiązku, a w konsekwencji by mogło uzasadniać oczekiwanie uprawnionego, że świadczenie na jego rzecz zostanie spełnione (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 marca 2010 r., sygnatura I CSK 457/09).
Oceniając, czy roszczenie powoda uległo przedawnieniu, Sąd miał na uwadze, że po zawarciu ugody, od dnia 5 lipca 2012 r. do dnia 23 marca 2017 r. pozwana dokonywała na rzecz powoda wpłat w różnych wysokościach, całość powyższych wpłat przekroczyła kwotę 43.200 zł, będącą przedmiotem ugody z dnia 28 czerwca 2012 r. Dokonywanie powyższych przelewów przez pozwaną stanowiło niewłaściwe uznanie długu – powodowało, że powód mógł przewidywać spełnienie przez nią świadczenia, a w konsekwencji powodowało przerwanie biegu przedawnienia roszczenia. Wobec tego, w dniu wniesienia pozwu roszczenie powoda nie uległo przedawnieniu, zarzut podniesiony przez pozwaną okazał się nieskuteczny.
Roszczenie powoda zostało zabezpieczone poprzez ustanowienie hipoteki zwykłej w kwocie 217.150,00 zł oraz hipoteki kaucyjnej do kwoty 108.575,00 zł na nieruchomości: działce gruntu o nr geodezyjnym 710/1 o powierzchni 424,00 m2, zabudowanej domem jednorodzinnym w zabudowie bliźniaczej o powierzchni 130 m2, położonej wP.przyul. (...), dla której Sąd Rejonowy w Poznaniu prowadziksięgę wieczystą nr (...).
Odpowiedzialność dłużników hipotecznych wynika zustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece(kwhU). Zgodnie zart. 77powyższej ustawy przedawnienie wierzytelności zabezpieczonej hipoteką nie narusza uprawnienia wierzyciela hipotecznego do uzyskania zaspokojenia z nieruchomości obciążonej. Przepisu tego nie stosuje się do roszczeń o świadczenia uboczne. Wobec ustalenia, że roszczenie powoda nie uległo przedawnieniu na skutek uznania niewłaściwego dokonanego przez pozwaną, rozważenia dotyczące zabezpieczenia hipotecznego mają wyłącznie uboczny charakter.
Zgodnie zart. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankoweprzez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.
Powód zawarł z pozwaną umowę kredytu hipotecznego, na mocy której powód zobowiązał się do udzielenia pozwanej kredytu w kwocie 217.150,00 zł, natomiast pozwana zobowiązała się do jego spłaty wraz z odsetkami w terminach określonych w harmonogramie spłaty. Pozwana podpisując umowę kredytową zobligowała się także do zapłaty dodatkowych odsetek z tytułu niespłaconego w terminie kredytu/raty kredytu.
Pozwana kwestionowała wyliczenia dochodzonej przez powoda kwoty. Powód przedstawił jednak szczegółowe wyliczenia i wykazał, w jaki sposób naliczył poszczególne części dochodzonego roszczenia.
Niezasadne okazały się zarzuty pozwanej dotyczące niewymagalności pozostałej kwoty objęte ugodą z dnia 28 czerwca 2012 r. (185.110,94 zł). Strony w umowie ugody ustaliły rozłożenie na raty terminu płatności kwoty 43.200 zł, natomiast decyzja w sprawie pozostałej do zapłaty kwoty miała zostać podjęta przez pozwaną do dnia 10 maja 2015 r. Powyższe zastrzeżenie zawarte w umowie nie powodowało, że kwota ta przestała być kwotą wymagalną. Dla możliwości jej dochodzenia powód nie był zobligowany do wypowiedzenia ugody z dnia 28 czerwca 2012 r.
Wobec wykazania przez powoda wysokości roszczenia Sąd uwzględnił żądanie pozwu.
O odsetkach Sąd orzekł na podstawieart. 481 k.c.iart. 359 § 21k.c.
O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawieart. 98 § 1 i 3 k.p.c.w zw. zart. 99 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu.
Apelację od wyroku wniosła pozwana, zaskarżyła go w całości. Pozwana zarzucała rozstrzygnięciu:
1
naruszenie przepisów prawa procesowego, a w szczególności:
-
art. 233 § 1 k.p.c.poprzez uznanie, że: pozwana realizując na rzecz powoda wpłaty przewyższające przedmiot ugody z dnia 28 czerwca 2012 r. dokonała niewłaściwego uznania długu czym przerwała bieg przedawnienia; zapłata przez pozwaną kwoty przekraczającej wartość ugody stanowiła konkludentne uznanie całego pozostałego do zapłaty długu,
art.278 §1 k.p.c., poprzez nieprzeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu rachunkowości, na okoliczność prawidłowości wyliczeń odsetek dokonanych przez powoda, podczas gdy była ona kwestionowana przez pozwaną, a jej ocena wymaga wiedzy specjalnej;
2
naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności przepisuart. 77 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece, poprzez zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 205.895,68 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych liczonymi od kwoty 148.827,32 zł od dnia 1 maja 2017 r. do dnia zapłaty i zaniechanie przy tym ograniczenia egzekucji do przedmiotu hipoteki.
Wskazując na powyższe zarzuty pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na jej rzecz zwrotu kosztów procesu przed Sądem I instancji oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania, w tym zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego przed Sądem II instancji wg norm przepisanych.
Powód wniósł o oddalenie apelacji pozwanejoraz zasądzenie od pozwanej na jego rzecz kosztów postępowania apelacyjnego w norm przepisanych.
Sąd Apelacyjny, zważył, co następuje:
W piśmie z dnia 30 października 2019r. powód cofnął pozew co do kwoty 242,40 zł, wskazując, że w wyciągu z ksiąg bankowych doszło do pomyłki pracownika sporządzającego ten dokument.
Oświadczenie to należy traktować w związku z tym jako równoznaczne ze zrzeczeniem się roszczenia, w rozumieniu przepisuart. 203 § 1 in fine kpc.
Z tych przyczyn na podstawie przepisówart. 386 § 3 kpcw zw. zart. 355 § 1 kpcSąd Apelacyjny orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku.
Apelacja pozwanej okazała się natomiast bezzasadna.
Ustalenia faktyczne sądu I instancji nie budzą wątpliwości i dlatego Sąd Apelacyjny przyjmuje je za podstawę własnego rozstrzygnięcia.
Nie były one w istocie kwestionowane w apelacji, mimo podniesienia w niej zarzutu naruszenia przepisuart. 233 § 1 kpc.
Jego analiza prowadzi bowiem do wniosku, że intencją skarżącej nie jest podważanie w ten sposób któregokolwiek z ustaleń faktycznych sądu, ale próba zakwestionowania prawidłowości ich subsumcji pod właściwe przepisy prawa materialnego, przede wszystkimart. 123 § 1 pkt. 2)kodeksu cywilnego.
Nie popełnił też sąd orzekający błędu pomijając dowód z opinii biegłego z dziedziny rachunkowości w celu ustalenia rzeczywistego stanu zadłużenia pozwanej, oznaczonego w wyciągu z ksiąg bankowych z dnia 30 kwietnia 2017r.
Należy zauważyć, że dowód ten zgłosiła jedynie strona powodowa, a po wydaniu przez sąd na rozprawie w dniu 25 stycznia 2018r. postanowienia o jego pominięciu pozwana nie zgłosiła zastrzeżenia, co pozbawiło ją możliwości wskazywania tej czynności jako uchybienia procesowego sądu (art. 162 kpc).
Natomiast nie było po stronie sądu obowiązku przeprowadzania takiego dowodu z urzędu.
Dopuszczenie dowodu z urzędu jest co do zasady prawem, a nie obowiązkiem sądu, co oznacza, że tylko w wyjątkowych wypadkach może być uznane za obowiązek, którego naruszenie jest zarzucane procesowo (por. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 grudnia 2000r w spr. I CKN 661/00, Lex nr 52781).
W kontradyktoryjnym procesie cywilnym prowadzenie przez sąd z urzędu postępowania dowodowego mogłoby nastąpić jedynie w takich sytuacjach, gdy luki w materiale dowodowym skutkowałyby wydaniem orzeczenia rażąco krzywdzącego dla strony, mającej jednocześnie trudności w skutecznej obronie swoich interesów w postępowaniu sądowym (np. na skutek choroby, nieporadności, usprawiedliwionej nieobecności itp.). W innym wypadku sąd mógłby narazić się na zarzut stronniczości i działania na rzecz jednej ze stron procesu.
W realiach rozpoznawanego sporu takie szczególne okoliczności nie występowały.
Niezależnie od tego, wiedza specjalistyczna nie była konieczna do wyjaśnienia wszystkich istotnych w sprawie okoliczności, w szczególności związanych z zakresem zobowiązania ciążącego na pozwanej z tytułu zaciągniętego kredytu.
Jeżeli chodzi o poziom zadłużenia głównego (kapitału kredytu) to w czytelny sposób jego rozliczenie wynika z konfrontacji treści ugody z dnia 28 czerwca 2012r. (k. 97 – 103) z kartoteką księgową kredytu dotyczącą tej części zobowiązania (k. 81-83) oraz dodatkowych dowodów wpłat (k.79).
Co do prawidłowości wyliczenia przez bank kwoty zaległego kapitału skarżąca nie podnosi zresztą w apelacji żadnych zarzutów.
Natomiast co do należności z tytułu odsetek umownych i karnych, to należy zauważyć, że obliczenia należności odsetkowej, przy znanych danych w postaci wysokości zadłużenia, stopy odsetkowej oraz okresu opóźnienia jest prostą czynnością arytmetyczną, nie wymagającą posiadania wiedzy specjalistycznej.
Do pozwu dołączono kartotekę księgową obrazującą narastanie należności odsetkowej z poszczególnych tytułów, z rozliczeniem dokonywanych przez pozwaną wpłat.
W sposób bardziej dokładny rozliczenie to przedstawiono w pismach powoda z dnia 26 sierpnia 2019r. oraz z dnia 30 października 2019r., złożonych w postępowaniu apelacyjnym.
Należy przy tym zauważyć, że pozwana nie zakwestionowała prawa powoda do zaliczania dokonywanych przez nią wpłat na poszczególne zadłużenia i nie przedstawiła, do dnia ogłoszenia wyroku przez sąd odwoławczy, konkurencyjnego wyliczenia ciążącego na niej zadłużenia.
Nie doszło także do naruszenia przez sąd I instancji przepisów prawa materialnego.
Co prawda, zgodzić należy się z apelującą, że sąd ten bezpodstawnie przywołał w pisemnych motywach wyroku przepisart. 77 ustawy o księgach wieczystych i hipotece, tym bardziej, że jednocześnie nie wskazał wyraźnie, czy i w jakim zakresie przyjmuje go jako podstawę rozstrzygnięcia.
Powód nie dochodził bowiem należności od pozwanej jako dłużniczki rzeczowej (hipotecznej), ale jako dłużniczki osobistej.
W innym wypadku zresztą sąd miałby obowiązek orzec o ograniczeniu rzeczowym jej odpowiedzialności, stosownie do przepisuart. 319 kpc.
Nie do końca czytelne są też wywody sądu związane z podniesionym przez pozwaną zarzutem przedawnienia.
W szczególności Sąd Okręgowy nie zajął jednoznacznego stanowiska co do okoliczności, z jaką datą zaczął swój bieg termin przedawnienia należności z tytułu udzielonego pozwanej kredytu, które nie zostały wprost objęte ugodą z dnia 28 czerwca 2012r.
Przyjąć należy, oceniając racjonalnie postępowanie stron w/w umowy ugody, że ich zgodnym zamiarem było przesunięcie wymagalności pozostałej części zadłużenia na okres po upływie terminu obowiązywania tej umowy.
Wskazuje na to treść § 2 ust. 3 ugody, w którym określono, że do dnia 10 maja 2015r. udziela się pozwanej terminu do dokonania czynności związanych z podjęciem decyzji co do spłaty pozostałej części kredytu.
Oznaczało to, że strony zgodnie ustaliły, że co do tej części zobowiązania powód, o ile nie wypowie umowy ugody, nie będzie mógł egzekwować pozostałej części zobowiązania, a decyzję co do sposobu jego uregulowania strony podejmą po upływie okresu obowiązywania ugody.
Inna interpretacja woli stron tej czynności, postulowana przez pozwaną, byłaby irracjonalna.
Musiałaby bowiem zakładać, że, z jednej strony, zgodzono się co do części zadłużenia dokonać jego restrukturyzacji, w celu urealnienia możliwości wykonania przez dłużnika jego zobowiązania, a równocześnie co do pozostałej części zadłużenie bank zastrzegałby sobie prawo jego egzekwowania bez żadnych ograniczeń.
Tak skonstruowana ugoda pozbawiona byłaby realnego sensu ekonomicznego.
Oznacza to, że termin wymagalności roszczeń nie objętych ugodą z dnia 28 czerwca 2012r. nie mógł rozpocząć się przed dniem 10 maja 2015r., czyli przed końcową datą wyznaczoną pozwanej do podjęcia decyzji co do sposobu spłaty tej części zadłużenia kredytowego.
Bieg trzyletniego terminu przedawnienia omawianych roszczeń (art. 118 kc) nie mógł zatem rozpocząć się przed dniem 10 maja 2015r. (art. 120 § 1 kc), a upłynąć przed dniem 10 maja 2018r.
Skoro natomiast powództwo wniesiono w dniu 21 czerwca 2017r. zarzut przedawnienia był z przyczyn oczywistych bezzasadny.
Bezprzedmiotowe w związku z tym były wywody sądu I instancji, a także korelujące z nimi zarzuty apelacji, co do oceny dokonywanych przez pozwaną wpłat w aspekcie możliwości przerwania w ten sposób biegu przedawnienia.
Z tych przyczyn na podstawieart. 385 kpcoraz powołanych wyżej przepisów prawa materialnego Sąd Apelacyjny orzekł jak w punkcie 2 sentencji wyroku.
O należnych stronie powodowej kosztach zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym orzeczono (punkt 3 wyroku) na podstawie przepisówart. 98 § 1 i 3 kpcorazart. 99 kpcw zw. zart. 391 kpc, przy uwzględnieniu treści § 10 ust. 1 pkt 2) w zw. z § 2 pkt. 7) Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015.1804 ze zm.).
Bogdan Wysocki Mikołaj Tomaszewski Karol Ratajczak | ```yaml
court_name: Sąd Apelacyjny w Poznaniu
date: '2019-11-19'
department_name: I Wydział Cywilny i Własności Intelektualnej
judges:
- Sędzia Mikołaj Tomaszewski
- Bogdan Wysocki
- Karol Ratajczak
legal_bases:
- art. 123 § 1 pkt. 2 k.c.
- art. 123 § 1 pkt 2 k.p.c.
- art. 77 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece
- art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe
recorder: st. sekr. sąd. Katarzyna Kaczmarek
signature: I ACa 990/18
``` |
151020000000503_I_C_000006_2013_Uz_2013-04-12_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. I C 6/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 12 kwietnia 2013 r.
Sąd Okręgowy w Słupsku I Wydział Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący:
SSO Małgorzata Banaś
Protokolant:
sekr. sądowy Małgorzata Bugiel
po rozpoznaniu w dniu 12 kwietnia 2013 r. w Słupsku
na rozprawie
sprawy z powództwaJ. S.
przeciwko(...) S.A.wW.
o zadośćuczynienie
1
zasądza od pozwanego(...) S.A.wW.na rzecz powodaJ. S.kwotę 40.000 zł (słownie: czterdzieści tysięcy złotych) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 12 kwietnia 2013 r. do dnia zapłaty;
2
zasądza od pozwanego(...) S.A.wW.na rzecz powodaJ. S.kwotę 300 zł (słownie: trzysta złotych) tytułem zwrotu kosztów sądowych;
3
oddala powództwo w pozostałym zakresie;
4
koszty stron w zakresie kosztów pełnomocnictwa procesowego znosi wzajemnie;
5
nakazuje ściągnąć od pozwanego(...) S.A.wW.na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Słupsku kwotę 2.700 zł (słownie: dwa tysiące siedemset złotych) tytułem kosztów sądowych, od uiszczenia których powód był zwolniony.
Na oryginale właściwy podpis.
Sygn. akt IC 6/13
UZASADNIENIE
PowódJ. S.w pozwie wniesionym do Sądu Okręgowego w Słupsku w dniu 7 stycznia 2013r. domagał się zasądzenia na swoją rzecz od(...) S.A.wW.kwoty 100.000 zł z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych w postaci zerwania więzi rodzinnych ze zmarłym nagle i tragicznie synemR. S..
Uzasadniając żądanie powód wskazał, że pozwany będący ubezpieczycielem sprawcy wypadku komunikacyjnego, w wyniku którego śmierć poniosła bliska mu osoba ponosi odpowiedzialność za skutki tego zdarzenia. Wypadek ten stanowił brutalne zerwanie więzi łączących rodzica (ojca) z dzieckiem i spowodował cierpienia psychiczne oraz ogromny ból, który prawdopodobnie będzie towarzyszył mu do końca życia. Niewątpliwie zatem, jak podnosił dalej powód, została wyrządzona mu krzywda, która uzasadnia żądanie zadośćuczynienia przewidzianego wart. 448 kcw związku zart.24 i 23 kc.Na poparcie swojego stanowiska, co do możliwości żądania przez najbliższego członka rodziny zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, jeżeli śmierć nastąpiła na skutek czynu niedozwolonego, który miał miejsce przed nowelizacjąkodeksu cywilnego z 3 sierpnia 2008 roku, powód przywołał orzeczenia Sądów, w tym uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2010 roku, III CZP 76/10.
Pozwany(...) S.A.wW.wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powodów na rzecz pozwanego kosztów procesu.
W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwany zakwestionował swoją odpowiedzialność, wskazując, że formułowanie roszczenia, które obecnie znajduje uzasadnienie wart. 446 § 4 kcdo stanów faktycznych, które miały miejsce przed wejściem w życie tego przepisu stanowi nadużycie. W ocenie pozwanego tak szerokie interpretowanie dóbr osobistych człowieka, zgodnie z którym dobrem takim jest także „prawo do życia w rodzinie” i „prawo do więzów” rodzinnych jest nietrafne i może prowadzić do zastępowania istniejących klasycznych instytucji prawa cywilnego lub „wprowadzaniu tylnym wejściem” instytucji nie istniejących - jak nie istniejącego w dacie wypadkuart. 446 § 4 kc.Niezależnie od powyższego pozwany z ostrożności procesowej, na wypadek nie uwzględnienia przez Sąd powyższego, podnosił, że rozmiar zgłoszonego przez powoda roszczenia jest wygórowany
Obie strony wnosiły o zasądzenie od strony przeciwnej na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego powód w podwójnej wysokości stawki pozwany według norm przepisanych.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 13 lipca 2004 r. na trasie(...)–P.kierujący samochodem osobowym Straży Granicznej markiL. (...)onr rej. (...), nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że nie zachował należytej ostrożności oraz obserwacji drogi i na prostym odcinku drogi, bez uzasadnionej przyczyny zewnętrznej stracił panowanie nad prowadzonym pojazdem przez co zjechał prawymi kołami na pobocze jezdni, po czym odbił w lewo zjeżdżając na przeciwny pas ruchu, a następnie wykonał skręt w prawo i uderzył w przydrożne drzewo w wyniku czego dwaj pasażerowie pojazdu w tymR. S.w następstwie doznanych obrażeń ponieśli śmierć.
Sprawca zdarzenia prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Słupsku II Wydział Karny z dnia 22 lutego 2007 r., sygn. akt IIK 56/05, został uznany winnym popełnienia czynu zart. 177 §2 kki skazany na karę dwóch lat pozbawienia wolności, warunkowo zawieszonej na okres próby czterech lat.
Pojazd sprawcy wypadku w dacie zdarzenia posiadał obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym towarzystwie ubezpieczeniowym..
Bezsporne – nadto dokumenty z akt sprawy II K 56/05 w tym prawomocny wyrok Sądu Rejonowego w Rejonowego wS.II Wydział Karny z dnia 22 lutego 2007 r., sygn. akt IIK 56/05, wyrok Sądu Okręgowego w Słupsku VI Wydział Karny z dnia 5 czerwca 2007 r. sygn. akt VI Ka 236/07 k.8 i 45
R. S.był jedynym, długo oczekiwanym dzieckiem powoda ze związku małżeńskiego z nieżyjącą już od 2011r.I. S.. Związek ten funkcjonował stabilnie, małżonkowie stanowili i tworzyli wspólnie z synem zgodną, prawidłowo funkcjonującą, wzajemnie się wspierająca i szanującą, rodzinę. Spędzali ze sobą dużo czasu, bowiem zmarły tragicznie syn do śmierci mieszkał z rodzicami i dzielił z nimi wspólne gospodarstwo domowe. Rodzice wspierali go emocjonalnie i finansowe zarówno gdy zdobywał edukację jak i gdy rozpoczynał pracę w Straży Granicznej.
R. S.miał wykształcenie wyższe, ukończył Akademię Wychowania Fizycznego wG.i od września 2003r. był zatrudniony w StażyG., przy czym od 1 lipca 2004r. na terenieU.w stopniu młodszego chorążego. W dacie, gdy doszło do tragicznego w skutkach zdarzenia,R. S.wykonywał czynności służbowe związane z pracą. Miał 27 lat, od półtora roku pozostawał w związku z kobietą z którą planował zawrzeć związek małżeński, i która po narodzinach ich wspólnego dziecka co miało miejsce w czerwcu 2004r. wspólnie z nim zamieszkiwała w jego rodzinnym domu. Do dnia dzisiejszego pomiędzy niedoszłą żoną syna powoda, a nim samym utrzymują się bliskie relacje, szczególnie mocne są więzi pomiędzy powodem i wnukiem który spędza u niego dużo czasu zwłaszcza w okresie wakacji.
Powód do dnia dzisiejszego rozpamiętuje śmierć syna, przeżywa ból z tym związany wspominając wspólnie spędzone chwile, które dawały mu dużo radości, a sukcesy syna w tym również zawodowe wiele satysfakcji.
Dowód; zeznania powoda na rozprawie w dniu 12 kwietnia 2013r. k. 47-48.
Pozwany, w odpowiedzi na wezwanie przedsądowe z dnia 2 lipca 2012r. dotyczące wypłaty zadośćuczynienia odmówił pozytywnego rozpatrzenia roszczenia Jako podstawę do wydania wskazanej decyzji wskazał własną interpretacjeart. 448w zw. zart. 23 i 24 kcz której w jego ocenie wynika, iż przepis stanowi podstawę do żądania zadośćuczynienia wyłącznie temu, czyje dobro zostało naruszone czynem bezprawnym, a w przedmiotowej sprawie naruszenie dóbr osobistych nastąpiło w sposób pośredni, bowiem było następstwem naruszenia dóbr osobistych poszkodowanegoR. S.tj. jego życia.
W wyniku zajęcia przez pozwanego kategorycznego stanowiska odmownego, wyrażonego w piśmie z dnia 20 lipca 2012r. wystąpienie z niniejszym pozwem pełnomocnik powoda uznał za konieczne, zasadne i celowe.
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo w znacznej mierze zasługiwało na uwzględnienie.
Przechodząc do merytorycznej oceny zasadności powództwa zwrócić należy uwagę, że powód źródło swojej krzywdy upatrywała w śmierci syna, będącej następstwem wypadku, którego sprawcą byłG. W.ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym Towarzystwie. Przebieg tego zdarzenia nie stanowił przedmiotu sporu. Wskazać też należy, że fakt popełnienia przestępstwa przezG. W.stwierdzony został prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 22 lutego 2007r. sygn. II K 56/05, a ustaleniem tym Sąd rozpatrujący niniejszą sprawę jest związany. Tym samyG. W.jest sprawcą również czynu niedozwolonego na gruncie prawa cywilnego. Pozwany Ubezpieczyciel nie kwestionował zaś faktu, że odpowiada z tytułu umowy ubezpieczenia za czyny posiadacza pojazdu mechanicznego,
Odnosząc się do zasadniczego problemu niniejszego sporu, a dotyczącego możliwości dochodzenia przez członka rodziny zadośćuczynienia za krzywdy wynikłe ze śmierci osoby najbliższej będącej skutkiem uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, mającej miejsce przed wejściem w życieart. 446 § 4 kc, zważyć należy, iż nie budziło wątpliwości stron ani sądu, że skoro śmierćR. S.nastąpiła na skutek deliktu przed dniem 3 sierpnia 2008 roku, to najbliższym członkom rodziny zmarłego, czyli powódce nie przysługuje roszczenie o zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę na podstawieart. 446 § 4 kc, albowiem przepis ten wówczas jeszcze nie obowiązywał.
Nie mniej, nie jest trafny, jako zbyt daleko idący, wniosek strony pozwanej, o braku w tym wypadku podstaw prawnych do żądania przez powoda zadośćuczynienia. Sąd nie podziela przy tym argumentacji prawnej przywołanej na jego poparcie, a sprowadzającej się do twierdzenia, że podstawy takiej nie może stanowić powoływany przez powódkęart. 448 kcw zw zart. 23 kc.
Problemem tym zajmował się Sąd Najwyższy, jednoznacznie stwierdzając w uchwale z dnia 22 października 2010 roku podjętej w sprawie III CZP 76/2010, że najbliższemu członkowi rodziny zmarłego przysługuje na podstawieart. 448 kcw związku zart. 24§1 kczadośćuczynienie za doznaną krzywdę, gdy śmierć nastąpiła na skutek deliktu, który miał miejsce przed dniem 3 sierpnia 2008 roku. Stanowisko to powtórzone zostało w kolejnej uchwale Sądu Najwyższego z dnia 13 lipca 2011 roku podjętej w sprawie III CZP 32/11. Pogląd ten, Sąd rozpatrujący niniejszą sprawę podziela.
Nie można także zgodzić się z reprezentowanym przez stronę pozwaną poglądem, że stosowanieart. 448 kcdo stanów faktycznych normowanych obecnie przezart. 446 § 4jest w istocie wybiegiem prowadzącym do "wprowadzania tylnym wyjściem" instytucji nie istniejących dotąd wkodeksie cywilnym. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu powoływanej już uchwały z dnia 13 lipca 2011 roku wydanej w sprawie III CZP 32/11 trafnie zauważył, że ten sam czyn niedozwolony może wyrządzać krzywdę różnym osobom. Źródłem krzywdy jest zatem czyn niedozwolony, którego następstwem jest śmierć. Krzywdą wyrządzoną zmarłemu jest utrata życia, dla osób mu bliskich zaś jest to naruszenie dobra osobistego poprzez zerwanie więzi emocjonalnej, szczególnie bliskiej w relacjach rodzinnych. Również zatem osoba dochodząca ochrony, na podstawieart. 448 kcmoże być poszkodowana bezpośrednio i dochodzić naprawienia własnej krzywdy, doznanej poprzez naruszenie jej własnego dobra osobistego.
Wbrew zatem stanowisku strony pozwanej, co do zasady możliwe jest dochodzenie przez stronę powodową zadośćuczynienia pieniężnego na podstawieart. 448 kc.
Strona pozwana zarzucając, iżart. 23 kcnie może być interpretowany tak szeroko, w istocie kwestionowała uznawanie „więzi rodzinnych” za dobro osobiste.
Tymczasem pogląd, iż więź emocjonalna łącząca osoby bliskie jest dobrem osobistym, a co za tym idzie, że doznany na skutek śmierci osoby bliskiej uszczerbek jest następstwem naruszenia dobra osobistego, jakim jest relacja między zmarłym a osobą zainteresowaną (w niniejszej sprawie matką a synem), jest już w judykaturze utrwalony. Tytułem przykładu wskazać chociażby należy wyroki Sądu Najwyższego z dnia 02 grudnia 2009 roku, I CSK 149/09, z dnia 14 stycznia 2010 roku, IV CSK 307/09, z dnia 10 listopada 2010 roku, II CSK 248/10). Nie można w tym zakresie pominąć argumentów systemowych. Życie rodzinne obejmuje istnienie różnego rodzaju więzi. Skoro dobro rodziny jest dobrem podlegającym ochronie konstytucyjnej (art. 71 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej), wymienione jest także wart. 23 kro, a wieź rodzinna odgrywa w tym zakresie niezaprzeczalnie doniosłą rolę, zatem przyjąć należy, iż prawo do życia rodzinnego i utrzymanie tego rodzaju więzi stanowi dobro osobiste członków rodziny.
Skoro więc więzi rodzinne są dobrem osobistym, to brak jest uzasadnienia dla wyłączenia ich z ochrony prawnej i w konsekwencji do pozbawienia osób, których to dobro zostało naruszone uprawnienia do dochodzenia i uzyskania zadośćuczynienia.
Nie negując więc, że prawo do więzi rodzinnych stanowi dobro osobiste członków rodziny wskazać jednocześnie należy, że w ocenie Sądu rozpoznającego niniejszą sprawę, nie każde więzi rodzinne zasługują na ochronę przewidzianą dla dóbr osobistych. Za dobra osobiste mogą być uznane jedynie rzeczywiste i bliskie więzi emocjonalne łączące najbliższych członków rodziny. Innymi słowy ochrona dobra osobistego jakim są więzi istniejące pomiędzy najbliższymi członkami rodziny, przysługuje wtedy, gdy te więzi nie są abstrakcyjne i zostaną naruszone przez pozbawienie życia lub zdrowia. Stanowisko to znajduje oparcie w orzecznictwie. W uchwale z dnia 13 lipca 2011 roku III CZP 32/11, Sąd Najwyższy wprost stwierdził, że nie każdą wieź rodzinną niejako automatycznie należy zaliczyć do katalogu dóbr osobistych, lecz jedynie taką, której zerwanie powoduje ból, cierpienie, rodzi poczucie krzywdy.
Powyższe rozważania są o tyle istotne, że zdaniem orzekającego w niniejszej sprawie sądu, zasądzenie na rzecz powoda zadośćuczynienia na podstawieart. 448 kcw zw. zart. 23 kc, uzależnione było od wykazania istnienia faktycznych, silnych emocjonalnych więzi pomiędzy zmarłymR. S.a powodem i realnych cierpień wywołanych ich zerwaniem na skutek jego śmierci. Wprawdzie co do stopnia nasilenia bólu i cierpienia powoda po śmierci syna, Sąd nie dysponował opinią biegłego psychologa, bowiem dla oceny zasadności zgłoszonego roszczenia powód reprezentowany przez fachowego pełnomocnika przedstawił tylko dowód w postaci swoich zeznań, nie wnioskując o przeprowadzenie innych dowodów, nie mniej nie ulega wątpliwości, iż śmierć osoby bliskiej zwykle stanowi dla rodziny wielki wstrząs, a cierpienia psychiczne, jakie się z nią wiążą, mogą przybierać ogromny wymiar, tym większy, im mocniejsza była w danym przypadku więź emocjonalna łącząca zmarłego z jego najbliższymi.
Pomimo tak ograniczonego materiału dowodowego, Sąd nie miał jednak wątpliwości, że powoda łączyła z synem bardzo silna więź rodzinna przejawiająca się we wzajemnej pomocy, akceptacji, odpowiedzialności materialnej za rodzinę - stanowiąca dobro osobiste powoda podlegające ochronie. O istnieniu pomiędzy nimi relacji uczuciowych i emocjonalnych świadczą w szczególności takie okoliczności jak wiedza powoda co do najbliższych planów życiowych zmarłego syna, inwestowanie w jego rozwój (finansowanie go podczas studiów), dbałość i troska o jego podstawowe potrzeby, duma i czerpanie radości z osiąganych przez syna sukcesów, uwzględnianie rodziców (pomocy im) w planach dotyczących życia po usamodzielnieniu się i założeniu własnej rodziny poprzez dalsze wspólne zamieszkiwanie z nimi.
O silnej więzi emocjonalnej, jaka łączyła powoda z synem świadczy też sposób przeżywania żałoby i jej długotrwałość. Znamienne są emocje które towarzyszyły powodowi na rozprawie w dniu 12 kwietnia 2013r. powodujące trudność w powstrzymaniu łez i odpowiedzi na pytania Sądu dotyczące okresu życia zmarłego syna i życia obecnego w którym pozostały tylko wspomnienia.
Nie ulega żadnym wątpliwościom że śmierć dziecka stanowi dla rodzica (ojca) traumatyczne zdarzenie, niesie bowiem za sobą straty w wielu dziedzinach życia: utratę siebie, utratę obiektu miłości, nadziei, przyszłości, zmianę w relacjach rodzinnych. Cierpienie przeżywane po śmierci dziecka jest znacznie głębsze i silniejsze niż jakikolwiek inny rodzaj bólu.
W niniejszej sprawie cierpienia powoda niewątpliwie spotęgowane zostały nagłością i tragizmem zdarzenia. ZmarłyR. S.był jedynym dzieckiem, powód był z nim silnie związany, często myślał o jego przyszłości i rodzinie którą kiedyś założy. Pamiętać należy również, żeR. S.poniósł śmierć w okresie gdy tak naprawdę rozpoczynał swoje zawodowe i rodzinne życie.
Zagadnieniem spornym w tej sprawie było także czyart. 448 kcw zakresie wymiaru świadczenia pełni funkcję represyjną wobec sprawcy naruszenia dobra osobistego. Wniosek taki strona pozwana wywodziła z faktu, żeart. 446 § 4 kcpełni funkcję kompensacyjną, skoro więc ustawodawca zdecydował się na jego wprowadzenie dokodeksu cywilnegoto znaczy, że funkcja tego przepisu (kompensacyjna), przed jego wprowadzeniem nie była realizowana (bo skoro by uznawano inaczejart. 446§4 kcnie zostałby wprowadzony). Przyjęcie tego poglądu powodowałoby, konieczność kierowania się przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia tym by sprawcę ukarać, a nie skompensować krzywdę temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone.
W ocenie Sądu pogląd ten jest chybiony. Po pierwsze zwrócić należy uwagę, że dodanie§ 4doart.446 kcbyło wyrazem dokonania zmiany w ogólnej regule wynikającej zart. 448 kcprzez zawężenie kręgu osób uprawnionych do zadośćuczynienia tylko do najbliższych członków rodziny. Po drugie skoro zadośćuczynienie ze swej istoty ma służyć powetowaniu poczucia krzywdy poszkodowanego, stanowić rekompensatę doznanych cierpień, to jego kompensacyjna funkcja nie budzi wątpliwości. Przypisywanie mu wyłącznie funkcji represyjnej zatracałoby jego podstawowy cel – łagodzenia doznanej krzywdy, na rzecz swojego rodzaju odwetu. Nawet gdyby przyjąć, że celem zadośćuczynienia jest także udzielenie pokrzywdzonemu satysfakcji, to zauważyć należy, że jej uzyskanie możliwe jest dopiero wtedy, gdy wysokość zasądzonego zadośćuczynienia będzie dla osoby odpowiedzialnej za szkodę odczuwalną sankcją majątkową.
Pomimo że krzywda z powodu cierpienia wywołanego śmiercią osoby najbliższej ze swej istoty ma charakter niewymierny, przepisart. 448 kcwyraźnie zastrzega, że kwota przyznana tytułem zadośćuczynienia ma być odpowiednia, nie wskazując żadnych dalszych kryteriów ustalania wysokości zadośćuczynienia. Oceny w tym zakresie dokonuje więc Sąd w granicach przyznanej mu swobody sędziowskiej. Przy określaniu wysokości zasądzonego roszczenia praktyka orzecznicza podkreśla konieczność rozważenia indywidualnych, szczególnych okoliczności konkretnego przypadku i kierowania się kompensacyjną funkcją instytucji zadośćuczynienia. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 12 września 2002 roku, IV CKN 1266/00 dotyczącym roszczenia na podstawieart. 445 §1 kcprzypomniał, że określenie wysokości zadośćuczynienia za doznaną krzywdę powinno opierać się na obiektywnych i sprawdzalnych kryteriach. Ważne przy szacowaniu krzywdy jest ustalenie jak trwałe skutki wywołało zdarzenie, nieodwracalny charakter niektórych następstw, wiek, a także fakt, iż doznanie krzywdy ma wpływ na inne dziedziny życia powódki. Oczywiście te ogólne przesłanki należy przełożyć na konkretne okoliczności dotyczące osoby poszkodowanej. Dopiero bowiem zindywidualizowanie uniwersalnych przesłanek może stanowić podstawę określenia „odpowiedniego” zadośćuczynienia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 2006 roku, IV CSK 99/05). Określając wysokość zadośćuczynienia można pomocniczo kierować się wysokością sum zasądzanych w podobnych sprawach, jednakże decydujące znaczenie ma rozmiar krzywdy, a także indywidualne czynniki istniejące po stronie konkretnego poszkodowanego. Zważyć jednocześnie należy, że w ostatnich latach w judykaturze dostrzegalne są tendencje do stopniowego odchodzenia od zasady wyrażonej i zapoczątkowanej w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 24 kwietnia 1965 roku (I PR 203/65), w myśl której zadośćuczynienie powinno być umiarkowane, tj. utrzymane w rozsądnych granicach i przyznawane w wysokości odpowiadającej aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa, by nie stanowić dla poszkodowanego źródła wzbogacenie. Podkreśla się, co Sąd rozpoznający niniejszą sprawę w pełni podziela, że zasada łącząca wysokość zadośćuczynienia z przeciętną stopą życiową społeczeństwa powinna mieć charakter uzupełniający (pomocniczy) w stosunku do zasadniczej kwestii jaką jest rozmiar krzywdy. Istotne jest bowiem to, by odwołanie się do utrwalonej w orzecznictwie reguły nie doprowadziło do podważenia kompensacyjnej funkcji zadośćuczynienia i przysłonienia innych ważniejszych przesłanek jego ustalenia (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 2006 roku, IV CSK 80/05).
Kierując się wyżej wskazanymi kryteriami należało zważyć, iż w realiach niniejszej sprawy nagła śmierć syna, będącego dopiero u progu dorosłego życia stanowiła dla ojca (powoda) wielki wstrząs. Stratę tę potęguje okoliczność, iż łączące powoda z synem więzi, nie zdążyły w sposób naturalny ulec rozluźnieniu charakterystycznemu dla sytuacji, kiedy to dorosłe dzieci zakładają rodziny i zaczynają żyć swoim odrębnym, niezależnym od rodziców życiem. Pomimo upływu czasu ból i poczucie krzywdy po stracie syna nadal mocno powoda dotykają. Nie ma on odwagi uporządkować rzeczy po synu, które wciąż pozostają w jego pokoju. Brak jest natomiast danych świadczących o wpływie śmierci syna na istotne i trwale pogorszenie się stanu zdrowia psychicznego powoda.
W ocenie Sądu ustalone w sprawie okoliczności przemawiały za przyjęciem, iż adekwatną kwotą zadośćuczynienia pieniężnego jest kwota 40.000 zł.
W świetle powyższego Sąd uznał zasadność roszczenia powoda opartego naart. 448 kcw zw. zart. 23 i 24 kc, domagającej się zasądzenia zadośćuczynienia.
Na podstawieart. 481 kcw zw. zart.455 kcSąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda ustawowe odsetki. Jako datę początkową, od której biegną odsetki za opóźnienie od zasądzonej kwoty Sąd przyjął datę ogłoszenia wyroku, a nie jak żądał powód datę wniesienia pozwu.
Zgodnie z przyjętą w prawie cywilnym zasadą, dłużnik popada w opóźnienie, jeżeli nie spełnia świadczenia w terminie, w którym stało się ono wymagalne.
Zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę ma na celu kompensację szkody niemajątkowej. Nie można wprawdzie określać wysokości zadośćuczynienia wprost na podstawie cen, niemniej w utrwalonym orzecznictwie wskazuje się na potrzebę uwzględnienia przy ustalaniu zadośćuczynienia m.in. aktualnego stanu stosunków majątkowych w społeczeństwie, który niewątpliwie łączy się z problemem cen. Oznacza to, że określone wart. 363 § 2 kczasady ustalania odszkodowania mają odpowiednie zastosowanie przy ustalaniu odpowiedniej sumy z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. W orzecznictwie Sądu Najwyższego przeważa pogląd, że w razie ustalenia wysokości zadośćuczynienia według stanu rzeczy istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy uzasadnione jest przyznanie odsetek dopiero od chwili wyrokowania (np. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 8 grudnia 1997 r. I CKN 361/97 nie publ., z dnia 9 stycznia 1998 r. III CKN 301/97 nie publ., z dnia 20 marca 1998 r. II CKN 650/97 nie publ., z dnia 4 września 1998 r. II CKN 875/97 nie publ., czy z dnia 9 września 1999 r. II CKN 477/98 nie publ.). Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela zarówno to stanowisko, jak i argumentację przytaczaną dla jego uzasadnienia.
Sąd Okręgowy oddalił powództwo o zadośćuczynienie pieniężne za doznaną przez powoda krzywdę w zakresie jakim przekraczało zasądzone kwoty z tego tytułu (wraz z odsetkami).
O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie 2,4 i 5 wyroku na podstawieart. 98, art.104 i art.108 kpcmając na uwadze zasadę słuszności. W zakresie całości zgłoszonego powództwa, roszczenie powoda zostało uwzględnione prawie w połowie, co skutkowało wzajemnym zniesieniem kosztów z tytułu zastępstwa procesowego (pkt 4 wyroku).
Nieuiszczone koszty sądowe w części, w jakiej powód wygrał sprawę obciążają pozwanego (art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28.07.2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych). I tak od ustalonego łącznie wpisu 5.000zł (60%) = 3000zł, pomniejszone o część zasądzoną już na rzecz powoda w części w jakiej wygrał proces, o czym orzeczono w pkt 2 i 5 wyroku.
Na oryginale właściwy podpis. | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Słupsku
date: '2013-04-12'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Małgorzata Banaś
legal_bases:
- art. 446 § 4 kc.
- art. 177 §2 kk
- art. 71 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej
- art. 23 kro
- art. 98, art.104 i art.108 kpc
- art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28.07.2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych
recorder: sekr. sądowy Małgorzata Bugiel
signature: I C 6/13
``` |
153005000001003_II_Ca_000430_2013_Uz_2013-10-17_002 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt II Ca 430/13
POSTANOWIENIE
Dnia 17 października 2013 roku
Sąd Okręgowy w Lublinie II Wydział Cywilny Odwoławczy
w składzie:
Przewodniczący: Sędzia Sądu Okręgowego Andrzej Mikołajewski – spr.
Sędziowie: Sędzia Sądu Okręgowego Dariusz Iskra
Sędzia Sądu Okręgowego Ewa Bazelan
Protokolant sekretarz sądowy Emilia Trąbka
po rozpoznaniu w dniu 17 października 2013 roku w Lublinie
na rozprawie
sprawy z wnioskuA. W.
z udziałem(...)z siedzibą wW.
o stwierdzenie nabycia własności przez zasiedzenie
na skutek apelacji wnioskodawcy od postanowienia Sądu Rejonowego Lublin–Zachód w Lublinie z dnia 6 marca 2013 roku, sygn. akt II Ns 1108/12
postanawia:
I
oddalić apelację;
II
stwierdzić, że każdy uczestnik ponosi koszty postępowania odwoławczego związane ze swym udziałem w sprawie.
Sygn. akt II Ca 430/13
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 6 marca 2013 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie oddalił wniosekA. W.o stwierdzenie nabycia przez zasiedzenie własności samochodu markiT. (...)o pierwotnym numerze identyfikacyjnym VIN(...)(numer wtórny nieoryginalny(...)) i odstąpił od obciążania wnioskodawcy kosztami postępowania.
Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 22 listopada 2011 roku wP.A. W.zawarł zM. G., jako sprzedawcą, umowę sprzedaży samochodu osobowego markiT. (...), rok produkcji 2008, nr nadwozia(...), onr rej. (...)729, za cenę 40.000 zł.
M. G., który zainicjował transakcję za pośrednictwem portalu internetowego Allegro, poinformowałA. W., że nabyty przez niego w Niemczech pojazd jest egzemplarzem wystawowym, którego karoseria została zarysowana i nie był w dalszym ciągu używany, jest on dla niego zbyt drogi. Zawarcie umowy zostało poprzedzone ustaleniem przezA. W.w komisariacie Policji, że pojazd nie widnieje w rejestrze samochodów kradzionych, na stacji diagnostycznej, iż jego stan techniczny jest dobry a numer VIN prawidłowy oraz u autoryzowanego dealera, że w książce serwisowej nie widnieją wpisy tyczące się napraw.M. G.przekazałA. W.dokumenty dotyczące samochodu – umowę w języku niemieckim, na podstawie której kupił auto w dniu 7 listopada 2011 roku, wniosek o wydanie zaświadczenia potwierdzającego uiszczenie podatku od towarów i usług z tytułu nabycia środka transportu, zaświadczenie potwierdzające uiszczenie podatku od towarów i usług z tytułu nabycia środka transportu, deklarację uproszczoną nabycia wewnątrzwspólnotowego, dokument potwierdzający zapłatę akcyzy, dokument identyfikacyjny pojazdu, dowód rejestracyjny i kartę pojazdu z tłumaczeniem z języka niemieckiego, zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu sprzedaży. Po podpisaniu umowy wydał mu samochódT. (...), aA. W.objął go w posiadanie.
W dniu 29 listopada 2011 rokuA. W.zarejestrował samochód w Urzędzie MiastaL., otrzymał dowód rejestracyjny i tablice rejestracyjne.
Do dnia 21 lutego 2012 roku wnioskodawca nieprzerwanie korzystał z samochodu. W tym dniu zA. W.skontaktował się funkcjonariusz(...) Biura (...), który powiadomił go o tym, że nabyty przez niego samochód osobowyT. (...)został zgłoszony jako utracony w dniu 19 lutego 2009 roku w Austrii.A. W.doręczono odpis postanowienia Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Iławie, delegowanego do Prokuratury Okręgowej w Elblągu z dnia 5 stycznia 2012 roku, wydanego w sprawie o sygn. V Ds 59/11, żądającego od władającego wydania pojazdu jako rzeczy pochodzącej z przestępstwa i mogącej stanowić dowód w sprawie.A. W.przekazał funkcjonariuszowi(...) Biura (...)samochód oraz otrzymane odM. G.dotyczące go dokumenty.
W dniu 19 kwietnia 2012 roku, na wniosekA. W., w oparciu o decyzję Prokuratury Okręgowej w Elblągu, wydano mu samochódT. (...)do użytkowania.
Postanowieniem z dnia 18 czerwca 2012 roku, w sprawie o sygn. V Ds 9/12, Prokurator Prokuratury Rejonowej w Płocku delegowany do Prokuratury Okręgowej w Płocku zwrócił dowód rzeczowy w postaci samochodu osobowego markiT. (...)o pierwotnym numerze identyfikacyjnym VIN(...)Towarzystwu (...)z siedzibą wW.jako zbędny dla postępowania.Towarzystwo (...)z siedzibą wW.wypłaciło odszkodowanie za utratę przedmiotowego pojazdu, w związku z czym uważane jest za osobę uprawnioną – jego właściciela. Wskutek rozpoznania zażalenia wnioskodawcy postanowieniem z dnia 17 sierpnia 2012 roku Sąd Rejonowy w Płocku zmienił je w ten sposób, że samochód markiT. (...)o pierwotnym numerze identyfikacyjnym VIN(...)(numer wtórny nieoryginalny(...)) zwróciłA. W..A. W.nadal jest w posiadaniu tego pojazdu.
Sąd Rejonowy wskazał, że wszystkie istotne okoliczności faktyczne nie były sporne, natomiast wnioskodawca i uczestnikTowarzystwo (...)z siedzibą wW.różnili się w ocenie, czy doszło do nabycia przez wnioskodawcę własności przedmiotowego pojazdu przez zasiedzenie.
W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał wniosek za niezasadny.
Zgodnie zart. 174 k.c.posiadacz rzeczy ruchomej nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada rzecz nieprzerwanie od lat trzech jako posiadacz samoistny, chyba że posiada w złej wierze. Przesłanką nabycia własności nieruchomości w drodze zasiedzenia jest zatem samoistne, nieprzerwane posiadanie przez okres wskazany w ustawie oraz pozostawanie w dobrej wierze. Skutek – nabycie własności – następuje z mocy samego prawa wraz z datą upływu okresu zasiedzenia, a orzeczenie sądu ma charakter wyłącznie deklaratoryjny.
W myślart. 336 k.c.posiadaczem samoistnym rzeczy jest ten, kto rzeczą faktycznie włada jak właściciel. Stan posiadania współtworzą fizyczny element władania rzeczą (corpus) oraz intelektualny element zamiaru władania rzeczą dla siebie (animus rem sibi habendi). Przepisart. 339 k.c.wprowadza domniemanie samoistności posiadania, a przepisart. 340 k.c.– domniemanie ciągłości posiadania.
A. W.objął przedmiotowy samochód w posiadanie w dniu 22 listopada 2011 roku i korzystał z niego jak właściciel do dnia 21 lutego 2012 roku, a następnie użytkuje go od dnia 19 kwietnia 2012 roku do chwili obecnej. Nie miało zatem miejsca trzyletnie posiadanie samoistne ruchomości.
Ponadto dobra wiara nabywcy rzeczy, prowadząca do jej nabycia przez zasiedzenie, musi istnieć nie tylko w dacie wejścia w posiadanie, ale przez cały czas posiadania. Po niespełna trzech miesiącach posiadania wnioskodawca dowiedział się, że nabyty przez niego samochód został utracony za granicami kraju i stanowi rzecz pochodzącą z przestępstwa. Już w tej dacie zniweczeniu uległa jego dobra wiara w zakresie posiadania.
Przede wszystkim zaś Sąd Rejonowy przyjął, że wnioskodawca nabył wcześniej własność tego pojazdu. Zgodnie zart. 169 § l k.c.jeżeli osoba nieuprawniona do rozporządzania rzeczą ruchomą zbywa rzecz i wydaje ją nabywcy, nabywca uzyskuje własność z chwilą objęcia rzeczy w posiadanie, chyba że działa w złej wierze. Jednakże, gdy rzecz zgubiona, skradziona lub w inny sposób utracona przez właściciela zostaje zbyta przed upływem lat trzech od chwili jej zgubienia, skradzenia lub utraty, nabywca może uzyskać własność dopiero z upływem powyższego trzyletniego terminu. Ograniczenie to nie dotyczy pieniędzy i dokumentów na okaziciela ani rzeczy nabytych na urzędowej licytacji publicznej lub w toku postępowania egzekucyjnego (art. 169 § 2 k.c.).
W dacie zawarcia umowy sprzedaży samochoduA. W.pozostawał w dobrej wierze, gdyż nie wiedział, że zbywca nie jest uprawniony do rozporządzania rzeczą i nie mógł się z łatwością o tym dowiedzieć.M. G.przedstawił mu wszak dokumenty potwierdzające prawo własności, a sam wnioskodawca przedsięwziął szereg czynności weryfikujących legalność pochodzenia pojazdu. Sąd Rejonowy zaznaczył przy tym, że przepisart. 7 k.c.statuuje domniemanie dobrej wiary, a wnioskodawca dochował należytej staranności przy zawieraniu umowy. Dla oceny dobrej wiary decydująca jest chwila uzyskania własności przez nabywcę, która została w wypadku określonym wart. 169 § 2 k.c.przesunięta od momentu objęcia rzeczy w posiadanie do upływu trzech lat od chwili utraty rzeczy. Wobec tego na podstawieart. 169 k.c., w dniu 19 lutego 2012 roku, kiedy to upłynął trzyletni okres od utraty pojazdu na terenie Austrii,A. W.nabył własność przedmiotowego pojazdu.
W tym stanie rzeczy wniosek o zasiedzenie ruchomości (nie zaś pozew o ustalenie, złożony w trybieart. 189 k.p.c.), nie mógł zostać uwzględniony.
O kosztach postępowania Sąd Rejonowy rozstrzygnął na podstawieart. 102 k.p.c., odpowiednio stosowanego z mocyart. 13 § 2 k.p.c.Sąd Rejonowy podkreślił, że z wnioskiem o zasiedzenie ruchomości wystąpił nabywca w dobrej wierze (odpłatnie), który uzyskał jej własność w oparciu oart. 169 § 2 k.c.W postępowaniu działał osobiście, bez pełnomocnika będącego adwokatem lub radcą prawnym, a jego intencją było wyłącznie uzyskanie dowodu własności. Wniosek został oddalony ze względu na obranie niewłaściwej drogi dochodzenia praw. Wnioskodawca w toku postępowania zachowywał się sumiennie i właściwie, nie podejmował czynności mających na celu jego przedłużenie.
*
Apelację od tego postanowienia wniósł wnioskodawcaA. W., zaskarżając postanowienie Sądu Rejonowego w całości i domagając się zmiany zaskarżonego postanowienia przez uwzględnienie wniosku, ewentualnie uchylenia zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.
Skarżący zarzucił zaskarżonemu postanowieniu nieuwzględnienie sytuacji, iż przedmiotowy samochód był wcześniej posiadany przez inne osoby, istnieje domniemanie posiadania w dobrej wierze także co do jego poprzedników, a zatem łącznie okres posiadania od utraty samochodu przez prawowitego właściciela przekroczył 3 lata. Nadto Sąd Rejonowy nie uwzględnił stanowiska Sądu Rejonowego w Płocku wyrażonego w postanowieniu, na podstawie którego zwrócono pojazd wnioskodawcy.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
ApelacjaA. W.nie jest zasadna.
W pierwszej kolejności należy podnieść, że zaskarżone postanowienie podlegałoby uchyleniu i przekazaniu sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania tylko w razie stwierdzenia nieważności postępowania, nierozpoznania istoty sprawy bądź konieczności przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości (art. 386 § 2 i § 4 k.p.c.w zw. zart. 13 § 2 k.p.c.). W sprawie nie zachodzą tego rodzaju okoliczności.
Sąd Rejonowy poczynił w sprawie prawidłowe ustalenia faktyczne i ocenił dowody zgodnie z dyspozycjąart. 233 § 1 k.p.c.Sąd Okręgowy przyjmuje ustalenia Sądu pierwszej instancji za własne.
Sąd Okręgowy uzupełnia natomiast te ustalenia w ten sposób, że osobą, od którejM. G.miał nabyć w Niemczech przedmiotowy pojazd byłE. T., zaś sam samochód miał być zarejestrowany w Niemczech w dniu 29 kwietnia 2008 roku i to była też data pierwszej rejestracji, a nadto w dowodzie rejestracyjnym wystawionym na nazwiskoE. T.znajdowała się również adnotacja o wymeldowaniu w dniu 24 lutego 2009 roku.
(umowa sprzedaży – k. 5, kopia dowodu rejestracyjnego z tłumaczeniem – k. 16 – 18, kopia zaświadczenia o rejestracji z tłumaczeniem – k. 19 – 20)
Sąd Rejonowy pominął to okoliczności, które nie były sporne i wynikały z dokumentów złożonych przez wnioskodawcę, podczas gdy są one istotne dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.
W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy podziela wniosek Sądu Rejonowego, iżA. W.nie nabył własności przedmiotowego samochodu przez zasiedzenie, aczkolwiek nie podziela części oceny prawnej Sądu pierwszej instancji.
Należy wskazać, że w świetle prawa polskiego nabycie rzeczy ruchomej przez zasiedzenie wymaga posiadania samoistnego rzeczy, w dobrej wierze, przez okres 3 lat (art. 174 k.c.). Sąd Okręgowy podziela wywód Sądu Rejonowego, iż w odniesieniu do wnioskodawcy należy przyjąć, że objął ten pojazd w posiadanie w dniu 22 listopada 2011 roku w dobrej wierze i wnioskodawca w dobrej wierze posiadał ten pojazd do dnia 21 lutego 2012 roku, kiedy to od funkcjonariusza(...) Biura (...)dowiedział się, że pojazd został skradziony w Austrii. Dobra wiara musi istnieć przez cały okres posiadania (por. np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 października 2006 roku, sygn. I CSK 144/06, Lex nr 395237), a zatemA. W.nabyłby własność tego pojazdu, o ile trzyletni okres zasiedzenia upłynąłby przed dniem 21 lutego 2012 roku. Należy dodać, że termin wyrażony w latach kończy się z upływem dnia, który nazwą lub datą odpowiada początkowemu dniowi terminu (art. 112 k.c.).
Zważywszy, że pojazd ten został skradziony w dniu 19 lutego 2009 roku, oznaczałoby to, że najpóźniej od dnia 20 lutego 2009 roku (czyli od dnia następnego po kradzieży) pojazd ten musiałby znajdować się w posiadaniu samoistnym w dobrej wierze, gdyż tylko wówczas doszłoby do upłynięcia terminu zasiedzenia.
Wprawdzie trafnie wnioskodawca podnosi, że w myślart. 176 § 1 k.c.możliwe jest doliczenie czasu posiadania poprzednika, w przypadku ruchomości wymagane byłoby jednak to, aby również poprzednik posiadał rzecz ruchomą w dobrej wierze, gdyż – jak to wyżej wskazano – dobra wiara musi istnieć przez cały trzyletni okres posiadania rzeczy i nie jest możliwe nabycie przez zasiedzenie rzeczy ruchomej w przypadku posiadania w złej wierze (taka możliwość istnieje jedynie w przypadku nieruchomości – w dłuższym o 10 lat terminie).
Przyjmując nawet, że przepisart. 7 k.c.ustanawia domniemanie dobrej wiary i w niniejszym postępowaniu nie zostały wykazane okoliczności, które przemawiałyby za brakiem dobrej wiary uM. G., z którym wnioskodawca zawarł umowę sprzedaży, należy zauważyć, żeM. G.nabył ten pojazd w dniu 7 listopada 2011 roku w Niemczech, a zatem konieczna byłaby dobra wiara nie tylkoM. G., ale również osoby, od którejM. G.miał nabyć pojazd, tj.E. T.. Zgromadzony materiał dowodowy nie pozwala natomiast przyjąć, abyE. T.mógł zostać uznany za posiadacza tego pojazdu w dobrej wierze, skoro miał mieć go zarejestrowanego na siebie od dnia 29 kwietnia 2008 roku, a pojazd w rzeczywistości został skradziony w dniu 19 lutego 2009 roku w Austrii i w bliżej nieznanych okolicznościach znalazł się w Niemczech.
Przede wszystkim jednak Sądowi Rejonowemu umknęło to, że w sytuacji, gdy rzecz ruchoma znajdowała się poza granicami Polski, podlegała prawu kraju położenia rzeczy. Przepisyart. 41 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 4 lutego 2011 roku Prawo prywatne międzynarodowe(Dz. U. z 2011 roku, Nr 80, poz. 432) stanowią, że własność i inneprawa rzeczowepodlegają prawu państwa, w którym znajduje się ich przedmiot. Nabycie i utrata własności, jak również nabycie i utrata oraz zmiana treści lub pierwszeństwa innychpraw rzeczowych, podlegają prawu państwa, w którym przedmiot tych praw znajdował się w chwili, gdy nastąpiło zdarzenie pociągające za sobą wymienione skutki prawne. Analogiczne unormowanie zawierałart. 24wcześniej obowiązującejustawy z dnia 12 listopada 1965 roku Prawo prywatne międzynarodowe(Dz. U. z 1965 roku, Nr 46, poz. 290, ze zm.). Należało zatem rozważyć zależność pomiędzy unormowaniami prawa obcego państwa, w którym znajdował się przedmiotowy samochód przed dniem 8 listopada 2011 roku (data sprowadzenia do Polski – k. 7), a biegiem terminu do zasiedzenia tej rzeczy czy też dla nabycia jej na podstawieart. 169 k.c.
Zagadnieniem tym zajmował się Sąd Najwyższy w uchwale składu 7 sędziów – zasadzie prawnej z dnia 30 marca 1992 roku, sygn. III CZP 17/92, OSNC z 1992 roku, nr 11, poz. 186, w uzasadnieniu której wskazał m. in., że w czasie, gdy pojazd znajdował się w innym kraju i został utracony poza granicami Polski, podlegał statutowi rzeczowemu obcego kraju, co nie pozostaje bez znaczenia przy ocenie, czy doszło do późniejszego nabycia własności tego pojazdu w Polsce. W niniejszej sprawie istotne jest to, że przepis § 935 niemieckiegokodeksu cywilnegoco do zasady nie przewiduje możliwości nabycia własności rzeczy ruchomej od osoby nie będącej właścicielem, jeżeli rzecz została skradziona. Zasiedzenie rzeczy ruchomej wymaga natomiast samoistnego posiadania rzeczy ruchomej w dobrej wierze przez okres 10 lat (§ 937 kodeksu cywilnegoniemieckiego). Jeśli chodzi okodeks cywilnyaustriacki, to wymaga on do zasiedzenia trzyletniego okresu posiadania ruchomości (§ 1466). Także z przepisów§ 367 i § 423 kodeksu cywilnegoaustriackiego należy wyciągnąć wniosek, że co do zasady własność przedmiotowego pojazdu nie zostałaby nabyta od osoby nieuprawnionej, gdyby umowa takowa miała miejsce w Austrii, zanim pojazd został zarejestrowany w Niemczech (a na co brak jakichkolwiek dowodów).
O ile unormowania prawa austriackiego i niemieckiego nie stoją zatem na przeszkodzie doliczeniu czasu posiadania rzeczy ruchomej do terminu koniecznego do jej zasiedzenia według prawa polskiego, o tyle nie jest możliwe skrócenie okresu ochronnego przewidzianego wart. 169 § 2 k.c.o okres przebywania rzeczy w kraju, w którym nabywca pojazdu w ogóle nie mógł stać się właścicielem w takim trybie. Zważywszy zatem, że od daty bliżej nieznanej aż do dnia 8 listopada 2011 roku pojazd miał znajdować się w Niemczech,A. W.nie nabył własności tego pojazdu przed dniem 21 lutym 2012 roku, jak to przyjął Sąd Rejonowy, bowiem termin, o którym mowa wart. 169 § 2 k.c.należało liczyć najwcześniej od dnia sprowadzenia tego pojazdu do Polski.
O tyle nie ma to bezpośredniego znaczenia dla wyniku postępowania, że jego przedmiotem był wniosekA. W.o stwierdzenie nabycia własności tego pojazdu przez zasiedzenie, a to nie nastąpiło, skoro nie została spełniona przesłanka trzyletniego okresu samoistnego posiadania pojazdu w dobrej wierze i do tego okresu nie można doliczyć posiadania pojazdu przezE. T..
Sąd karny – Sąd Rejonowy w Płocku postanowieniem z dnia 17 sierpnia 2012 roku, sygn. II Kp 316/12, orzekł jedynie o tym, komu pojazd należało zwrócić jako zbędny dla postępowania karnego. Sąd ten nie orzekał natomiast w przedmiocie prawa własności tego pojazdu, do czego właściwe są sądy cywilne. Tym samym wyrażone przez sąd karny w uzasadnieniu postanowienia o zwrocie dowodu rzeczowego oceny prawne co do prawa własności nie wiążą sądów orzekających w niniejszej sprawie.
Wobec oddalenia apelacji wnioskodawcy na podstawieart. 520 § 1 k.p.c.w zw. zart. 391 § 1 k.p.c.w zw. zart. 13 § 2 k.p.c.Sąd Okręgowy stwierdził, że każdy uczestnik ponosi koszty postępowania odwoławczego związane ze swym udziałem w sprawie. Zaznaczyć trzeba, że uczestnik oponujący wnioskowi, reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, nie złożył wniosku o zwrot kosztów postępowania odwoławczego i takie roszczenie wygasło (art. 109 § 1 k.p.c.w zw. zart. 391 § 1 k.p.c.w zw. zart. 13 § 2 k.p.c.).
Z tych względów na podstawieart. 385 k.p.c.w zw. zart. 13 § 2 k.p.c.Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji postanowienia. | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Lublinie
date: '2013-10-17'
department_name: II Wydział Cywilny Odwoławczy
judges:
- Sędzia Sądu Okręgowego Dariusz Iskra
- Sądu Okręgowego Ewa Bazelan
- Sędzia Sądu Okręgowego Andrzej Mikołajewski –
legal_bases:
- § 367 i § 423 kodeksu cywilnego
- art. 386 § 2 i § 4 k.p.c.
- art. 41 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 4 lutego 2011 roku Prawo prywatne międzynarodowe
- art. 24
recorder: sekretarz sądowy Emilia Trąbka
signature: II Ca 430/13
``` |
151020000000503_I_C_000051_2016_Uz_2017-11-17_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. I C 51/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 26 października 2017 r.
Sąd Okręgowy w Słupsku I Wydział Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący:
SSR del. Joanna Krzyżanowska
Protokolant:
starszy sekretarz sądowy Beata Cichosz
po rozpoznaniu w dniu 26 października 2017 r. w Słupsku
na rozprawie
sprawy z powództwaA. C.iR. C.
przeciwko(...) S.A.wW.
o zadośćuczynienie
1
zasądza od pozwanego(...) S.A.wW.na rzecz :
- powódkiA. C.kwotę 74.900 zł (siedemdziesiąt cztery tysiące dziewięćset złotych)
- powodaR. C.kwotę 58.900 zł (pięćdziesiąt osiem tysięcy dziewięćset złotych)
wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 15 października 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;
2
w pozostałym zakresie powództwo oddala;
3
zasądza od pozwanego(...) S.A.wW.na rzecz :
- powódkiA. C.kwotę 5.500,60 zł (pięć tysięcy pięćset złotych 60/100),
- powodaR. C.kwotę 5.081,40 zł (pięć tysięcy osiemdziesiąt jeden złotych 40/100)
tytułem stosunkowego rozliczenia kosztów;
4
nakazuje ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Słupsku
od :
- powodaR. C.kwotę 200,79 zł (dwieście złotych 79/100),
- pozwanego(...) S.A.wW.kwotę 985,43 zł ( dziewięćset osiemdziesiąt pięć złotych 43/100) tytułem kosztów świadków i wynagrodzenia biegłych poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.
Na oryginale właściwy podpis.
Sygn. akt I C 51/16
UZASADNIENIE
Powódka –A. C.wniosła o zasądzenie od(...) Spółki Akcyjnejkwoty 90.900 zł wraz z odsetkami od dnia 15.10.2015 r. tytułem zadośćuczynienia. Na uzasadnienie wskazała, że w dniu 27 czerwca 2003 r. wP.w trakcie przechodzenia przez przejście dla pieszych córka powódki - małoletniaI. C.została potrącona przezK. F.kierującego pojazdem markiR. (...). Piesza w wyniku poniesionych obrażeń zmarła w szpitalu w dniu 30 czerwca 2003 r. Sprawca wypadku został skazany przez Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku. Z treści uzasadnienia wyroku karnego wynika iż bezpośrednią przyczyną zaistniałego wypadku było nieprzestrzeganie zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym przez kierującego samochodem markiR. (...). Pojazd sprawcy wypadku posiadał ubezpieczenie OC u pozwanego. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność co do zasady i w wyniku postępowania likwidacyjnego przyznał na rzecz powódki kwotę 17.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Kwota ta została pomniejszona przez pozwanego o 70% przyczynienie się zmarłej do skutków wypadku. Ostatecznie pozwany wypłacił na rzecz powódki kwotę 5.100 zł tytułem zadośćuczynienia po uwzględnieniu przyczynienia. W ocenie powódki wypłacona kwota z tytułu zadośćuczynienia oraz błędne ustalenie iż zmarła przyczyniła się w 70% do skutków wypadku, a także zaproponowanie przez pozwanego zaniżonych warunków ugodowego zakończenia sporu konieczne stało się wytoczenie powództwa. MałoletniaI. C.pozostawiła w żałobie najbliższą rodzinę. Tragiczny wypadek spowodował znaczne zmiany przede wszystkim w życiu jej rodziców. W wyniku śmierci córki, która miała wówczas 9,5 roku, powódka została na zawsze pozbawiona poczucia bliskości, miłości, przywiązania z jej strony. Do chwili obecnej powódka nie może pogodzić się z jej śmiercią, stale ją wspomina.I.była pogodnym, wesołym i pełnym życia dzieckiem. Zmarła wnosiła do rodzinnego domu wiele radości. W wyniku śmierci córki została pozbawiona możliwości współuczestniczenia w kolejnych etapach jej życia. Powódce bezpowrotnie odebrano prawo do otrzymania w przyszłości wsparcia i pomocy od córki. Powódka została pozbawiona obecnościI.w jej codziennym życiu oraz okazywanej przez córkę bezinteresownej miłości i radości jaka wnosiła do domu rodzinnego. W wyniku śmierciI.w domu powódki zagościły smutek i pustka, których nie da się niczym zastąpić. Powódka w wyniku śmierci jedynego dziecka podjęła kilkukrotnie próby samobójcze. Śmierć córki skutkowała podjęciem przez powódkę leczenia psychiatrycznego i zażywania przepisanych przez lekarza leków. Powódka nie była w stanie kontynuować dotychczasowej pracy. Kolejne dni dla powódki były przepełnione bezsennymi nocami, płaczem, odwiedzaniem grobu córki i nieustannym rozmyślaniem o utraconym dziecku. Powódka do dnia dzisiejszego nie jest w stanie poradzić sobie ze śmiercią córki. Powstałe po wypadku emocjonalne rany nigdy się nie zabliźnią. Roszczenie o zadośćuczynienie ma na celu kompensację doznanej przez rodziców zmarłej krzywdy i ma im pomóc w dostosowaniu się do nowej rzeczywistości, złagodzić cierpienia wywołane utratą osoby najbliższej. Powódka nie zgodziła się także z przyjętym przez pozwanego przyczynieniem. Wskazała, że zgodnie zart. 362 kcobowiązek naprawienia szkody ulega zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron, co przy uwzględnieniu wieku małoletniej powódki (9,5 roku) sprawia iż nie można się zgodzić ze stanowiskiem pozwanego jakoby powódka w 70% przyczyniła się do zaistniałego zdarzenia. Jak wskazano wyżej w chwili zdarzeniaI. C.znajdowała się na przejściu dla pieszych. Kierujący pojazdem powinien wykazać w takich miejscach szczególną ostrożność. Z akt karnych wynika, że kierowca rozpoczął manewr hamowania równocześnie z momentem uderzenia dziecka. Droga po której poruszał sięK. F.była prawidłowo oznakowana. Przy jezdni znajdował się znak ostrzegawczy o zbliżaniu się do przejścia dla pieszych. Powódka mając na uwadze wskazane powyżej okoliczności za zasadne uznała 20% przyczynienie się małoletniejI.do zdarzenia z dnia 27 czerwca 2003 r. Stopień tego przyczynienia strona powodowa uwzględniła już miarkując w pozwie wysokość zadośćuczynienia. Powódka uznała, że strona pozwana w chwili wydawania ostatecznej decyzji w sprawie dysponowała wszelką wiedzą i dokumentacją pozwalającą na fachową ocenę swojej odpowiedzialności, toteż odsetki za opóźnienie należą się od dnia następnego po wydaniu ostatecznej decyzji w sprawie.
R. C.– ojciec małoletniejI.wystąpił z powództwem o zadośćuczynienie w tej samej kwocie. Również jemu w toku postępowania likwidacyjnego(...) S. A.wypłacił kwotę 5.100 zł. Powód opisał przy tym zmiany jakie zaszły w jego życiu po śmierci córki. Wskazał, że nie potrafiąc poradzić sobie ze śmiercią córki uciekał w nałóg alkoholowy. Tylko w ten sposób był w stanie na chwilę zapomnieć o tragicznym wydarzeniu. Kolejne dni były przepełnione bezsennymi nocami, płaczem i nieustannym rozmyślaniem o śmierci córki. Po pewnym czasie powód nie chcąc stracić pracy musiał poradzić sobie z nałogiem alkoholowym. Wtedy też zaczął dużo pracować, niejednokrotnie do późnych godzin nocnych. Po pracy powód codziennie odwiedzał grób córki, spędzał tam nawet kilka godzin. Nagromadzenie negatywnych emocji wpływało również bardzo negatywnie na relacje powoda z żonąA. C.. Powód rozważał odejście od żony. Do dziś nie jest w stanie poradzić sobie ze śmiercią córki.
Pozwany –(...) S. A.wW.wniósł o oddalenie obu powództw w całości. Podniósł przy tym, że nie kwestionuje powództwa co do zasady, a jedynie co do wysokości. Nie kwestionując stanowiska, że śmierć osoby najbliższej powoduje naruszenie dobra osobistego osoby związanej emocjonalnie ze zmarłym pozwany wskazał, że odczuwalna krzywda i jej rozmiar jest w każdym przypadku inna, zależnie od charakteru i indywidualnych właściwości osobistych uprawnionego i w związku z tym musi być rozpatrywana indywidualnie, nie można jej ująć w żaden schemat. W opinii(...) S. A.roszczenia zart. 448 kcmogą zostać uznane tylko w przypadku, gdy istniała szczególnie silna więź rodzinna między powodami a zmarłą, która może stanowić dobro osobiste, a jej zawinione zerwanie może być uznane za naruszenie tego dobra. Jednoczesne w kręgu osób uprawnionych mogą znaleźć się tylko osoby najbliższe, pozostające w szczególnie bliskiej relacji ze zmarłym. Decydujące są przy tym faktyczne relacje a nie formalny stopień pokrewieństwa. Mając na uwadze okoliczności tej konkretnej sprawy pozwany nie znalazł podstaw do uznania roszczeń powodów dochodzonych pozwem ponad kwotę dotychczas przyznaną tytułem zadośćuczynienia. Nie bez znaczenia zdaniem pozwanego jest okoliczność, że powodowie wystąpili z żądaniem zapłaty po upływie prawie 12 lat od zdarzenia. Powołał się na orzeczenie Sądu Apelacyjnego w Łodzi, który wskazał, ze najwyższe zadośćuczynienia powinny być zasądzane na rzecz osób, które na skutek śmierci osoby bliskiej stały się samotne, bez rodziny. W ocenie pozwanego czas jaki upłynął od wypadku pozwolił powodom na pogodzenie się z zaistniałą sytuacją. Powodowie wg pozwanego nie wykazali, że strata, której doświadczyli ponad 11 lat temu w dalszym ciągu wywołuje tak duże poczucie krzywdy.(...) S. A.kwota jest zbyt duża i nie odpowiada dzisiejszym realiom. Wysokość zadośćuczynienia powinna bowiem uwzględniać aktualne warunki oraz stopę życiową społeczeństwa, kraju , w którym mieszka poszkodowany. Najbliższym punktem odniesienia powinien być poziom życia osoby, której przysługuje zadośćuczynienie, gdyż jej stopa życiowa rzutować będzie na rodzaj wydatków konsumpcyjnych mogących zrównoważyć doznane cierpienie. Pozwany podtrzymał również zarzut przyczynienia się poszkodowanej do powstania szkody w stopniu znacznym, oceniając stopień tego przyczynienia się na 70%. Przemawiał za tym wg pozwanego brak zachowania szczególnej ostrożności podczas przekraczania jezdni, w tym wyjście zza przeszkody wprost pod nadjeżdżający samochód. PozwanyZakład (...)zakwestionował także żądanie odsetek od dnia określonego w pozwie. Powołując się na orzecznictwo sprzed 2012 r. pozwany argumentował, że nie zawsze wymagalność roszczenia jest równoznaczna ze stanem opóźnienia dłużnika, gdyż o opóźnieniu można mówić wtedy, gdy dłużnik nie spełnia świadczenia niespornego co do zasady i wysokości niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela. Ponadto pozwany zaznaczył, że przyznanie zadośćuczynienia ma charakter fakultatywny, więc wysokość zostaje określona dopiero przez sąd. Powołując się na wyrok SN z 1998 r. pozwany wskazał, że przyznanie odsetek od daty określonej w pozwie spowodowałoby istotne podwyższenie sumy zadośćuczynienia ponad kwotę uznaną przez sąd za odpowiednią w chwili orzekania.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 27 czerwca 2003 r. wP.w trakcie przechodzenia przez przejście dla pieszych córkaA.iR. C.- małoletniaI. C.została potrącona przezK. F.kierującego pojazdem markiR. (...). Piesza w wyniku poniesionych obrażeń zmarła w szpitalu w dniu 30 czerwca 2003 r. Sprawca wypadku został skazany przez Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku. Z treści uzasadnienia wyroku karnego wynika iż bezpośrednią przyczyną zaistniałego wypadku było nieprzestrzeganie zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym przez kierującego samochodem markiR. (...). Pojazd sprawcy wypadku posiadał ubezpieczenie OC w(...) S. A.. Zakład ubezpieczeń uznał swoją odpowiedzialność co do zasady i w wyniku postępowania likwidacyjnego przyznał na rzecz zarówno matki jak i ojca małoletniej ofiary kwoty po 17.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Kwoty te zostały pomniejszone przez(...) S. A.o 70% przyczynienie się zmarłej do skutków wypadku. Ostatecznie zakład ubezpieczeń wypłacił na rzecz rodziców kwoty po 5.100 zł tytułem zadośćuczynienia po uwzględnieniu przyczynienia.
(bezsporne)
Do potrącenia małoletniejI.doszło na przejściu dla pieszych. O usytuowaniu przejścia informował kierowców znak drogowy. Po stronie ulicy z której wychodziła dziewczynka stał szereg zaparkowanych pojazdów, ograniczający widoczność. Pomimo to kierujący pojazdemR. (...)nie zwolnił przed przejściem, a nadal poruszał się z prędkością 60 km/h. Manewr hamowania rozpoczął dopiero w momencie uderzenia w dziecko.I.nie wybiegła pod samochód, poruszała się normalnym krokiem.
(bezsporne, na podstawie niekwestionowanych ustaleń zawartych w uzasadnieniu wyroku sądu karnego – akta Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku(...))
I. C.została przewieziona karetką do szpitala, gdzie zmarła 30 czerwca 2003 r. nie odzyskawszy przytomności. Matka i ojciec czuwali przy córce przez trzy dni.
Po śmierci dzieckaA. C.przez dwa lata przyjmowała leki psychotropowe. Miała trzy próby samobójcze, nie chciała żyć. Nie chciała mieć dzieci, zamknęła się w cierpieniu.
(bezsporne, nadto dowód: zeznaniaA. C.– k. 152-153, 416-416v)
R. C.po śmierci córki szukał zapomnienia w alkoholu. Przez pierwsze dwa lata oddalali się z żoną od siebie. Później zaczął uciekać w pracę. Po dwóch latachA. C.zaszła w ciążę. Od 2003 r. urodziło im się dwoje dzieci, lecz nadszarpnięte tragedią więzi małżeńskie nie przetrwały i w 2016 r. doszło do rozwodu.
(dowód: zeznaniaR. C.– k. 124-125, 416v, zeznaniaA. C.– k. k. 152-153, 416-416v)
A. C.przed wypadkiem córki znajdowała się w dobrym, stabilnym stanie psychicznym. Stopień związania z dzieckiem był bardzo bliski i głęboki. Cierpienie i ból związane z wypadkiem, hospitalizacją i śmierciąI.były znaczne i głębokie. Skutki śmierci córki są odczuwane przez matkę do dnia dzisiejszego, chociaż zmalały one na intensywności. Głęboka intensywność negatywnych przeżyć odczuwana przezA. C.w okresie żałoby oraz jej charakter wskazują na występowanie u niej zespołu stresu pourazowego ((...)). Najtrudniejszy okres obejmował cztery lata po śmierci dziecka, w tym okresie objawy stresu były najbardziej nasilone. Obecny stan zdrowiaA. C.– okresowe obniżenia nastroju i aktywności życiowej, wiążą się trwale ze śmiercią córki.
(dowód: opinia biegłych psychiatryM. M.i psychologaA. W.– k. 298-303)
PomiędzyR. C.a zmarłą córkąI.występowała duża bliskość emocjonalna. Córka była najważniejszą osoba w jego życiu, łączyły ich bliskie, serdeczne relacje. Na skutek śmierci córki doszło uR. C.do pogorszenia relacji z innymi osobami, w tym z żoną, co przyczyniło się do rozpadu więzi rodzinnych i w późniejszym czasie do rozwodu.R. C.doznał głębokiej krzywdy psychicznej, skutkującej negatywnymi przeżyciami emocjonalnymi. Stan ten nie utrzymuje się obecnie w takim rozmiarze jak bezpośrednio po śmierci córki. Proces żałoby uległ u powoda wydłużeniu do około 2 – 2,5 lat i miał nasilony przebieg. PrzeżyciaR. C.były silniejsze niż w przypadku naturalnej fizjologicznej reakcji na śmierć bliskiej osoby, stąd sięgał po alkohol, uciekał w pracę, nie interesował się żoną. Po ponad dwóch latach funkcjonowanie powoda wróciło do normy. Przeżyta żałoba nie niesie z sobą negatywnych skutków dla przyszłości powoda.
(dowód: opinia biegłych psychiatryM. M.i psychologaA. W.– k. 339-344)
Sąd zważył co następuje:
PowództwaA. C.iR. C.okazały się w znacznej części zasadne.
Podstawą żądań byłart. 448 kc.Oboje powodowie domagali się wypłaty zadośćuczynienia za śmierć córki.
W niniejszej sprawie bezsporna była odpowiedzialność pozwanego co do zasady. Pozwany wypłacił bowiem powodom po 5.100 zł tytułem zadośćuczynienia i uznał, że kwota ta wyczerpuje ich roszczenia jako, że jest adekwatna do krzywdy doznanej przez powodów. Powodowie nie zaakceptowali wysokości wypłaconego świadczenia.
Nie sposób zgodzić się ze stanowiskiem pozwanego, że kwota 5.100 zł jest adekwatna do doznanych krzywd i cierpień po stracie dziecka.
Na wstępie rozważań należy wskazać, że oceniając zasadność żądania podwyższenia wypłaconego już częściowo zadośćuczynienia sąd ma do czynienia z niezwykle delikatną i trudną do oceny materią. Zadośćuczynienie bowiem to materialna próba zrekompensowania niematerialnej szkody (krzywdy). Ścisła ocena, czy wyliczenie należnej kwoty nie jest możliwa. Nie istnieją bowiem mierniki ani stawki za krzywdę, żal, ból czy cierpienie fizyczne i psychiczne. Brak jest narzędzi, by zmierzyć lub porównać cierpienie związane ze śmiercią osoby bliskiej z krzywdą doznaną w wyniku głębokich obrażeń doznanych w wypadku. Nawet w obrębie podobnych, zdawałoby się, przeżyć życiowe tragedie takie jak śmierć najbliższych osób umyka matematycznym szacunkom. Orzecznictwo Sądu Najwyższego i Sądów Apelacyjnych wypracowało jednak w tym zakresie pewne wskazówki i kryteria pomocne w orzekaniu.
Analizując okoliczności niniejszej sprawy sąd w całej rozciągłości akceptuje i wspiera się na orzecznictwie zacytowanym przez zakład ubezpieczeń co do kryteriów i wskazówek mających zastosowanie w sprawach o zadośćuczynienie. Kryteria te i wskazówki dają jednak zdaniem sądu całkowicie odmienne, od wywiedzionych przez pozwanego, wnioski.
W nawiązaniu do powyższego sąd podziela stanowisko(...) S.A., że roszczenia zart. 448 kcmogą zostać uznane tylko w przypadku gdy istniała szczególnie silna więź rodzinna między powodami a zmarłą, która może stanowić dobro osobiste a jej zawinione zerwanie może być uznane za naruszenie tego dobra. Nie sposób także zaprzeczyć, że decydujące są faktyczne relacje , a nie formalny stopień pokrewieństwa. Wszystkie te okoliczności w niniejszej sprawie zaistniały ze znacznym nasileniem.
Zarówno więzi rodziców ze zmarłą córką jak i ich rozpacz po jej utracie były niezmiernie silne i głębokie.I.była jedynym dzieckiemA.iR. C., silnie związanym z każdym z rodziców na wielu płaszczyznach. Do dziś, pomimo rozwodu, każde z nich dobrze ocenia rolę tego drugiego w procesie wychowawczym. Każde z powodów niezwykle boleśnie odczuło utratę ukochanej córki. Cierpienie po stracie dziecka nie pozwoliło żadnemu z nich w pełni i wystarczająco wesprzeć współmałżonka.
A. C.nie była w stanie funkcjonować po śmieci córki bez pomocy farmakologicznej. Nawet ta terapia jednak nie uchroniła jej przed trzykrotną próbą samobójczą. Pomimo znacznego upływu czasu psychiatra i psycholog byli w stanie stwierdzić u powódki zespół stresu pourazowego po śmierci dziecka, który trwał cztery lata.A. C.do dziś odczuwa okresowe obniżenia nastroju i aktywności życiowej, co wg biegłych jest zjawiskiem trwałym i wywołanym śmiercią córki.
Również dlaR. C.okres po utracie jedynej córki nie był zwykłym, przeciętnym okresem żałoby. Podobnie jak żona – nie był w stanie poradzić sobie z ogromnym nasileniem żalu i bólu, co powodowało ucieczkę w alkohol lub pracę. Proces żałoby trwał u niego 2 - 2,5 roku. Wydarzenia związane ze śmiercią córki obecnie nie wpływają na aktywność życiową powoda.
Dotknięty bólem i cierpieniem związek powodów nie przetrwał. Każde z nich jest przekonane, że przynajmniej jedną z przyczyn rozpadu małżeństwa była śmierćI..
Już z tego tylko powodu nie sposób twierdzić, że konsekwencje wypadku nie sięgają dnia dzisiejszego. Niewątpliwie ból i żal uległy pewnemu stłumieniu, a powodowie musieli nauczyć się żyć bez ukochanej córki, lecz strata ta pozostawiła na ich psychice trwałe ślady, a małżeństwo nie przetrwało.
Uznając na podstawie powyższego, że krzywdaA. C.zasługuje na zadośćuczynienie w kwocie 100.000 zł, a do cierpień pozwanego adekwatna jest kwota 80.000 zł sądowi pozostało rozważenie kwestii przyczynienia się małoletniej do powstania szkody.
Zgodnie zart. 362 kcjeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron.
W pierwszej kolejności należy wskazać, że rażąco zawyżone i niezgodne z ustalonym, bezspornym stanem faktycznym było przyczynienie zastosowane przez pozwanego. Przyczynienie na poziomie 70% oznaczałoby bowiem, że za zaistnienie zdarzenia odpowiada w przytłaczającej większości małoletniaI., podczas gdy dorosły doświadczony kierowca odpowiada za zdarzenie w niewielkim tylko ułamku. Taka ocena nie znajduje uzasadnienia w zgromadzonym materiale dowodowym. Małoletnia nie wtargnęła na jezdnię, weszła na nią zwykłym krokiem, przechodziła na przejściu dla pieszych. Biorąc pod uwagę, że oceniane jest zachowanie dziewięcioletniego dziecka należy przyjąć, że zachowała się odpowiedzialnie i co do zasady prawidłowo. KierowcaR. (...)jechał natomiast zatłoczoną osiedlową ulicą z prędkością 60 km/h ignorując ostrzeżenia o zbliżającym się przejściu dla pieszych i pomimo swojego wieku i wymogu posiadania prawa jazdy, czyli znajomości przepisów ruchu drogowego nie zwolnił mimo że miał świadomość ograniczonej widoczności na pasach. Nie zwolnił nawet przed samymi pasami, gdyż manewr hamowania rozpoczął po uderzeniu w dziecko.
Biorąc pod uwagę, że jedyną czynnością jaką mogła jeszcze wykonaćI.przed wejściem na jezdnię było rozejrzenie się czy nic nie nadjeżdża, a także fakt, że z powodu wieku winy jej przypisać nie można, sąd uznał, że okoliczności uzasadniają przyjęcie, że do wypadku przyczynił się ubezpieczony przez pozwanego kierowca w 80%, a małoletnia w 20%.
Dokonując zestawienia należnego każdemu z powodów zadośćuczynienia ze stopniem przyczynienia się powódki sąd orzekł jak w punkcie 1. i 2. wyroku zasądzając na rzeczA. C.74.900 zł (100.000 zł – 20%-5.100 zł) a na rzeczR. C.58.900 zł (80.000 – 80% - 5.100 zł) i oddalając powództwo w pozostałym zakresie.
Uwzględniając roszczenie odsetkowe zgodnie z żądaniem pozwu. Analiza toku postępowania likwidacyjnego pozwoliła bowiem ustalić, że istotnie już w chwili wydania przez pozwanego decyzji o ustaleniu wysokości zadośćuczynienia miał on pełną wiedzę i dokumentację medyczną pozwalającą ocenić zakres krzywdy powodów. Znając rozmiar cierpień i ich konsekwencje pozwany, będąc profesjonalistą w zakresie świadczeń ubezpieczeniowych musiał mieć świadomość, że wypłacona kwota jest rażąco niska. Do konkluzji takiej powinna doprowadzić chociażby analiza orzeczeń sądowych w podobnych sprawach. Wynika to już nawet z odpowiedzi na pozew, gdzie pozwany powołuje się na zadośćuczynienie zasądzone przez sąd w wysokości 30.000 zł i 50.000 zł w 2013 r.
Chociaż istotnie wysokość zadośćuczynienia zależy w dużej mierze od oceny sądu, to jednak profesjonalny charakter działalności pozwanego pozwala na sformułowanie wobec niego szczególnych wymagań. Pozwany powinien korzystając ze swojego doświadczenia zawodowego właściwie ocenić zakres krzywdy powodów i wypłacić kwotę do niej adekwatną. Wypłacenie kwoty chociażby zbliżonej do kwoty uznanej przez sąd mogłoby prowadzić do wniosku, że pozwany dokonał rzetelnej oceny roszczenia i do uwzględnienia odsetek powyżej tej kwoty od dnia wyrokowania. Rażąca dysproporcja dokonanej przez pozwanego wypłaty w stosunku do posiadanej wiedzy o zakresie cierpień powodów stwarza jednak konieczność uznania, że pozwany pozostawał w opóźnieniu.
O kosztach orzeczono na podstawieart. 98 kpcmając na względzie zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Stosownie do tej zasady, biorąc pod uwagę, że powódka wygrała sprawę w 82,40 %, a pozwany w 64,80 %.
Suma kosztów poniesionych w toku procesu związanych z roszczeniem powódki wyniosła 15.434 zł, z czego pozwany poniósł 7217 zł. Powinien zaś ponieść 15.434 zł x 82,40% = 12.717,60 zł, stąd powinien dopłacić powódce 5.500,60 zł.
Suma kosztów poniesionych w toku procesu związanych z roszczeniem powoda wyniosła natomiast 18.979 zł z czego pozwany poniósł również 7.217 zł. Powinien zaś ponieść 18.979 zł x 64,80% = 12.298,40 zł, stąd powinien dopłacić powodowi 5.081,40 zł.
W tych samych proporcjach, na podstawie art. 113 ust 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych sąd nakazał ściągnięcie kosztów świadków i wynagrodzenia biegłych od powoda i pozwanego. Koszty należne od powódki poniósł natomiast Skarb Państwa, gdyż była ona zwolniona od kosztów. | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Słupsku
date: '2017-10-26'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Joanna Krzyżanowska
legal_bases:
- art. 448 kc.
- art. 98 kpc
recorder: starszy sekretarz sądowy Beata Cichosz
signature: I C 51/16
``` |
152510000004021_VIII_U_004492_2014_Uz_2018-10-03_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt VIII U 4492/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 3 października 2018 roku
Sąd Okręgowy w Łodzi, VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie
Przewodnicząca SSO Iwona Matyjas
Protokolant starszy sekretarz sądowy Marzena Kołacz
po rozpoznaniu w dniu 19 września 2018 roku w Łodzi
na rozprawie
sprawy z wnioskuZ. M.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddziałowi wŁ.
o ustalenie podlegania ubezpieczeniom społecznym i podstawę wymiaru składek
z udziałem zainteresowanych:J. B. (1),K. B.,Ł. K.,M. K. (1),M. B. (1),J. B. (2),M. B. (2),Ł. G.,A.koziarskiego,M. K. (2),M. Ł.,D. M.,P. R.,J. W.,(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąweW.,(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąwS., syndyka masy upadłości K.U.K.-E.F.I.(...)+H.+B.+V.Polska w upadłości likwidacyjnej wO.
na skutek odwołaniaZ. M.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału wŁ.
z dnia 23 października 2014 roku numer(...)-KO,
z dnia 24 października 2014 roku numer(...)-KO,
z dnia 24 października 2014 roku numer(...)-KO,
z dnia 24 października 2014 roku numer(...)-KO,
z dnia 24 października 2014 roku numer(...)-KO,
z dnia 24 października 2014 roku numer(...)-KO,
z dnia 23 października 2014 roku numer(...)-KO,
z dnia 24 października 2014 roku numer(...)-KO,
z dnia 23 października 2014 roku numer(...)-KO,
z dnia 23 października 2014 roku numer(...)-KO,
z dnia 23 października 2014 roku numer(...)-KO,
z dnia 24 października 2014 roku numer(...)-KO,
z dnia 23 października 2014 roku numer(...)-KO,
z dnia 23 października 2014 roku numer(...)-KO
1
oddala odwołania,
2
zasądza odZ. M.na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziałowi wŁ.kwotę 3.780 (trzy tysiące siedemset osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu,
3
nie obciążaZ. M.kosztami procesu poniesionymi przez syndyka masy upadłości K.U.K.-E.F.I.(...)+H.+B.+V.Polska w upadłości likwidacyjnej wO.,
4
przyznaje i nakazuje wypłacić ze Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Łodzi kuratorowi zainteresowanej(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąweW.radcy prawnemuA. D.kwotę 3.024 (trzy tysiące dwadzieścia cztery) złote tytułem wynagrodzenia. | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Łodzi
date: '2018-10-03'
department_name: VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
judges:
- Iwona Matyjas
legal_bases: []
recorder: starszy sekretarz sądowy Marzena Kołacz
signature: VIII U 4492/14
``` |
150505000004006_VIII_Ka_000813_2015_Uz_2016-03-03_002 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt VIII Ka 813/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 03 marca 2016 r.
Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący SSO Dariusz Gąsowski
Protokolant – Aneta Chardziejko
przy udziale oskarżyciela publicznego – PPO Bożeny Romańczuk
po rozpoznaniu w dniu 03.03.2016 r. sprawy:
K. K.
oskarżonego o czyny zart. 107 § 2 k.k.s.
z powodu apelacji obrońcy oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 26.08.2015 r. wydanego w sprawie o sygn. akt III K 604/15:
I
Zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że uznając czyn oskarżonego za wypadek mniejszej wagi zart. 107 § 4 i 2 k.k.s., którego sprawca dopuścił się w usprawiedliwionej nieświadomości jego karalności, stosownie do treściart. 17 § 1. pkt 2]k.p.k.w zw. zart. 10 § 4 k.k.s.K. K.od jego popełnienia uniewinnia.
II
Kosztami przeprowadzonego w niniejszej sprawie procesu obciąża Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
K. K.został oskarżony o to, że w okresie od 13 marca 2012 roku do 23 kwietnia 2012 roku na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w miejscu zamieszkania(...)za pośrednictwem sieci Internet uczestniczył w zagranicznych zakładach wzajemnych urządzanych przez firmę(...)(...)wbrew przepisomustawy z dnia 19.11.2009 roku o grach hazardowych(tekst jednolity Dz. U. 2009.201.1540 z dnia 2009.11.30 ze zm.), tj. o czyn zart. 278 § 1 k.k.w zw. zart. 12 k.k.
Sąd Rejonowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 26 sierpnia 2015 roku, w sprawie sygn. akt III 604/15, oskarżonegoK. K.uznał za winnego popełniania zarzucanego mu czynu i za to na mocyart. 107§2 k.k.s.skazał go i wymierzył mu karę grzywny w wysokości 10 stawek dziennych przyjmując, iż jedna stawka dzienna kary grzywny jest równa kwocie 60 złotych.
Zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 60 złotych tytułem opłaty i obciążył go pozostałymi kosztami procesu w kwocie 70 złotych.
Obrońca oskarżonego na mocyart. 444§1 k.p.k.zaskarżył powyższy wyrok w całości i na podstawieart. 427§1 k.p.k.orazart. 438 pkt 3 k.p.k.rozstrzygnięciu zarzucił błąd w ustaleniach przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na dowolnym ustaleniu, iż oskarżony działał z zamiarem popełniania zarzucanego mu czynu co miało wpływ na treść orzeczenia bowiem skutkowało przypisaniem mu winy i odpowiedzialności karnej, a w konsekwencji wydaniem wyroku skazującego, podczas gdy z całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie jednoznacznie wynika, iż oskarżony dopuścił się czynu zabronionego w usprawiedliwionej nieświadomości jego karalności.
Na mocyart. 437§1 i 2 k.p.k.wniósł aby Sąd odwoławczy zmienił zaskarżone orzeczenie w całości poprzez uniewinnienie oskarżonegoK. K.od popełnienia zarzucanego mu czynu i obciążenie Skarbu Państwa kosztami sądowymi w niniejszej sprawie.
Na wypadek, gdyby Sąd Okręgowy nie podzielił argumentacji wyrażonej w treści uzasadnienia apelacji co do ww. zarzutu, na podstawieart. 427§1 k.p.k.orazart. 438 pkt 3 k.p.k.zgłosił zarzut ewentualny i zaskarżonemu wyrokowi zarzucił błąd w ustaleniach przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na dowolnym ustaleniu, iż czyn popełniony przez oskarżonego nie stanowi wypadku mniejszej wagi, o którym mowa wart. 107§4 k.k.s.co miało wpływ na treść orzeczenia, bowiem skutkowało skazaniem oskarżonego za występek zart. 107§2 k.k.s., podczas gdy z całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika jednoznacznie, że czyn popełniony przez oskarżonego zawiera niski stopień społecznej szkodliwości czynu, a sposób i okoliczności popełnienia czynu zabronionego nie wskazują na rażące lekceważenie przez sprawcę porządku finansowoprawnego.
Wobec powyższego, na mocyart. 437 § 1 i 2 k.p.k.wniósł, aby Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok poprzez zmianę opisu i kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu poprzez uznanie oskarżonego za winnego tego, że w okresie od 13 marca 2012r do 23 kwietnia 2012 r. na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w miejscu zamieszkania(...)za pośrednictwem sieci Internet uczestniczył w zagranicznych zakładach wzajemnych urządzanych przez firmę(...)(...)wbrew przepisomustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych(tekst jednolity Dz. U. 2009.201.1540 z dnia 2009.11.30 ze zm.), przy czym czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi, tj. popełnienia przestępstwa zart. 107§4 k.k.s.oraz umorzył postępowanie w sprawie na podstawieart. 113 § 1 k.k.s.w zw. zart. 17 § 1 pkt 6 k.p.k.i obciążył kosztami procesu Skarb Państwa.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się zasadna w stopniu umożliwiającym uwzględnienie dalej idącego, wyrażonego w niej żądania, a mianowicie zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienieK. K.od postawionego mu zarzutu uczestnictwa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w zagranicznych zakładach wzajemnych. Taka decyzja procesowa została podyktowana tym, że zachowanie oskarżonego ocenione wprawdzie jako działanie bezprawne, to jednak zaistniałe w warunkach usprawiedliwionej nieświadomości jego karalności - w rozumieniuart. 10 § 4 k.k.s.Nadto korekty wymagała sama kwalifikacja prawna zarzuconegoK. K.czynu. Z uwagi na zdecydowaną przewagę okoliczności łagodzących jego działanie winno być postrzegane nie jako typ podstawowy przestępstwa ale uprzywilejowany, tj. wypadek mniejszej wagi opisany wart. 107 § 4 k.k.s.
W rezultacie już na wstępie należy wyraźnie podkreślić, że jakkolwiek zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy wydaje się być do tego stopnia kompletnym, aby umożliwiać weryfikację zasadności tezy oskarżenia, to dokonana przez Sąd Rejonowy jego ocena, nie może być uznana za prawidłową.
Bezspornym jest to, że organ rozstrzygający winien kształtować swoje przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Tyle, że jak słusznie zauważa Sąd Najwyższy chociażby w wyrokach wydanych w sprawie WRN 149/90 [OSNKW 1991, nr 7 poz. 41] oraz w sprawie V KKN 375/02 [OSN Prok. i PI. 2004 nr 1 poz. 6] - przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego [art. 7 kpk] między innymi wtedy, gdy:
- jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy [art. 410 k.p.k.], i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy [art. 2 § 2 k.p.k.];
- stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego [art. 4 k.p.k.];
- jest wyczerpująco i logicznie - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - uargumentowane w uzasadnieniu wyroku [art. 424 § 1 pkt 1) k.p.k.].
Tymczasem analiza treści zawartych w pisemnych motywach rozstrzygnięcia prowadzi do wniosku, iż Sąd pierwszej instancji nie ustrzegł się obrazyart. 7 k.p.k.[co z kolei przełożyło się na dokonania błędnych ustaleń faktycznych], a uchybienia te niewątpliwie miały wpływ na treść wydanego w sprawie wyroku. W rezultacie przeprowadzona przez ten Sąd ocena dowodów, nie może korzystać z ochrony wynikającej ze wskazanej normy procesowej, jest ona bowiem w równiej mierze wybiórczą co dowolną, a zatem pozbawioną oparcia w zasadach prawidłowego rozumowania oraz wskazaniach wiedzy i doświadczenia życiowego.
Tym niemniej w pierwszej kolejności podkreślić należy, że Sąd II instancji akceptuje istotną część ustaleń faktycznych, które przede wszystkim dotyczą znamion strony przedmiotowej przypisanego oskarżonemu zachowania. Tak zatem nie budziły zastrzeżeń te spośród nich, z których wynika, że oskarżony brał udział w zakładach bukmacherskich na stronie internetowej o domenie:(...)w okresie od dnia 13.03.2012 r. do dnia 22.04.20122 r., wpłacając w tym czasie na rachunek(...)
(...)z siedzibą w(...)różne kwoty z tytułu rejestracji na portalu, celem oglądania transmisji rozgrywek sportowych oraz z tytułu uczestnictwa w zakładach wzajemnych polegających na obstawianiu wyników meczów piłkarskich.
Jednakże dokonana przez Sądmeritiocena powyższych ustaleń faktycznych nie była trafna. W tym zakresie słuszność należy przyznać twierdzeniom zawartym w treści apelacji obrońcy. Rację ma zatem skarżący kiedy argumentuje, iż zachowanie oskarżonego winno być postrzegane przez pryzmatart. 107 § 4 k.k.s., a zatem uznane za wypadek mniejszej wagi. Trafnie zauważa obrońca oskarżonego, że za powyższym przemawia przede wszystkim niski stopień społecznej szkodliwości zachowania sprawcy czynu, wynikający w zasadniczej mierze z relatywnie niewielkiej ilość przeprowadzonych przezK. K.„transakcji”, brak wygranych oraz uszczuplenia przez niego jakichkolwiek należności publicznoprawnych. O powyższym świadczy w ocenie Sądu także fakt, że oskarżony nie trudnił się zawodowo udziałem w zakładach wzajemnych, a w zakładach tych uczestniczył przez bardzo krótki czas [tj. przez 1,5 miesiąca], zaś wpłacona przez niego, na rachunek podmiotu prowadzącego zagraniczne zakłady wzajemne, łączna kwota [tj. 724,55 zł] jest niewielka. Zachowanie oskarżonego nie wskazuje także na rozmyślne, czy konsekwentne lub też permanentne lekceważenie przez niego porządku finansowo-prawnego. Składając wyjaśnienia wskazał on bowiem, że uczestnictwo w zakładach wzajemnych traktował jedynie jako formę rekreacji i grę. Biorąc pod uwagę młody wiek sprawcy Sąd Okręgowy nie dostrzega powodów, dla których należałoby takim wyjaśnieniom [tym samym wyrażonemu w nich rozumowaniu] odmówić przymiotu wiarygodności. Te, wydają się być tym bardzie autentyczne, jeśli zauważyć, że pozostają one w korelacji z pozostałym, zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. W szczególności wersja oskarżonego pokrywa się z dokumentacją bankową dot. spółki(...)(...)[k.5-11], zestawieniem wpłat oskarżonego na polski rachunek bankowy należący do spółki prowadzącej zakłady wzajemne [k. 14] oraz wydrukiem identyfikującym nr konta bankowego oskarżonego [k. 15]. Powyższe okoliczności, wbrew ocenie dokonanej przez Sąd Rejonowy, nie świadczą o karygodności popełnionego przez oskarżonego czynu, a wprost przeciwnie, ukazują jego niską kryminalną zawartość.
W związku z powyższym stwierdzić należy, że sposób i okoliczności popełnienia przez oskarżonego czynu zabronionego wskazują na wystąpienie w niniejszej sprawie szeregu elementów łagodzących mających znaczną przewagę nad tymi o pejoratywnym wydźwięku. W ocenie Sądu Okręgowego, w sprawie niniejszej zaistniały zatem przesłanki do zakwalifikowania czynu dokonanego przez oskarżonego jako wypadku mniejszej wagi, o którym mowa wart. 107 § 4 k.k.s., a więc jako wykroczenie skarbowe, a nie przestępstwa w jego typie podstawowym. Ten, bez wątpienia winien być zarezerwowany dla działań o zdecydowanie szerszym charakterze. W takim stanie rzeczy czyn dokonany przez oskarżonego winien zostać zakwalifikowany zart. 107 § 4 i 2 k.k.s.i co najwyżej taki też zarzut należało mu postawić w niniejszym procesie.
Słuszność także należy przyznać tym twierdzeniom apelacji, z których wynika, że oskarżony uczestnicząc w przedmiotowych zakładach wzajemnych pozostawał w usprawiedliwionej nieświadomości karalności takiego postępowania. Wniosek taki wydaje się być całkowicie uprawnionym jeśli podejmie się próbę oceny postępowania oskarżonego poprzez pryzmat wzorca zachowania tzw. przeciętnego obywatela. W ocenie Sądu Okręgowego osoba o cechach, wiedzy i doświadczeniu zbliżonym do tego czym dysponujeK. K.[mamy do czynienia z dwudziestolatkiem nie posiadającym wykształcenia prawniczego], z dużą dozą prawdopodobieństwa zachowa się w sposób podobny. Wniosek ten jest zasadny również i z tego względu, że przepisyustawy o grach hazardowychw istocie nie są znane nawet istotnej części osób o wykształceniu prawniczym. Co równie istotne to to, że reklamy portalu(...)obecne są w prasie, Internecie, telewizji oraz widnieją na tzw. banerach podczas zawodów sportowych, zaś informacje dotyczące nielegalności uczestnictwa w zagranicznych zakładach wzajemnych, w tym za pośrednictwem ww. portalu, są znikome lub nie ma ich w ogóle.
Dlatego też, zgodzić się należy z twierdzeniem apelacji, że przeciętny uczestnik zakładów wzajemnych nie jest świadomy tego, że mógłby swoim zachowaniem dopuszczać się czynu zagrożonego sankcją karną. Dodatkowo należy zauważyć za apelującym, że regulamin określający warunki rejestracji na ww. stronie internetowej oraz korzystania usług i udziału w zakładach za jej pośrednictwem [k. 75-87] nie precyzuje w sposób stanowczy i jednoznaczny, że udział w zakładach wzajemnych na terenie Polski jest zabroniony. W szczególności nie wynika to z treści punktu 4 części G o tytule
Klientww. regulaminu, który zawiera katalog krajów, których mieszkańcy nie są uprawnieni do rejestracji konta gracza, dokonywania wpłat ani korzystania z innych usług oferowanych na ww. stronie internetowej. Wśród wymienionych krajów nie umieszczono Polski. Również o pinii Sądu Odwoławczego takie zredagowanie wspomnianego przepisu jest zdecydowanie mylącym i w naturalny sposób prowadzi do wyrobienia przeświadczenia o legalności przedsięwzięcia faktycznie dostępnego z obszaru naszego kraju. Takiego wrażenia, wbrew temu o czym przekonuje oskarżyciel, nie redukują zapisy wynikające z treść punktu 6 regulaminu odsyłającego potencjalnego gracza do przepisów i orzecznictwa krajowego. Jeśli bowiem brzmienie tych uregulowań odnosić do wspomnianego wyżej wzorca przeciętnego obywatela, stwierdzić wypada, że zapisy regulaminu mogą dawać błędne wrażenie legalności oferowanych na stronie(...)zakładów wzajemnych również w Polsce.
Zatem również i w tym zakresie twierdzenia apelacji okazały się słuszne, a wyjaśnieniom oskarżonego, w których wskazywał on na powyższe okoliczności, należy przyznać walor wiarygodności. Dlatego warto raz jeszcze podkreślić, że skoro wszelkich wpłatK. K.dokonywał na polski rachunek bankowy, strona internetowa funkcjonowała w języku polskim i nie posiadała żadnych blokad ani ograniczeń w dostępności do oferowanych na niej usług, a reklamy portalu były wszechobecne w mediach, miał on prawo zyskać przeświadczenie, że całkowicie legalnie uczestniczy w zakładach wzajemnych. Oceniając powyższe okoliczności, w szczególności przez pryzmat wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, Sąd Okręgowy zauważa, że nie można zarzucić oskarżonemu naruszenia reguł ostrożności wymaganych w danych okolicznościach, faktycznie bowiem mogły one wzbudzać w polskich odbiorcach przekonanie o zgodności z prawem dokonywania zakładów wzajemnych za pośrednictwem portalu(...)Podkreślić wypada wreszcie i to, że o nieświadomości uczestnictwa w zabronionych na terenie Polski grach hazardowych, świadczy nie tylko postawa oraz wyjaśnienia samego oskarżonego, złożone na rozprawie głównej dnia 19.08.2015 r., jak i w trakcie postępowania przygotowawczego, ale także szereg pozostałych dowodów zgromadzonych na etapie postępowania w I i II instancji, które w pełni z ww. wyjaśnieniami korelują.
Konsekwencją powyższych wywodów jest zastosowanie w niniejszej sprawie instytucji przewidzianej wart. 10 § 4 k.k.s., a zatem przepisu znoszącego odpowiedzialność karną w przypadku usprawiedliwionej nieświadomości karalności czynu. Oskarżony jakkolwiek dopuścił się czynu zabronionego to jednak działał w usprawiedliwionym przekonaniu, że jego zachowanie nie jest penalizowane.
W sytuacji, w której ustawa stanowi, że sprawca nie popełnia przestępstwa, a przeprowadzona została rozprawa, sąd wydaje wyrok uniewinniający [art. 414 k.p.k.w zw. zart. 17 § 1 pkt 2 k.p.k.]. Wyrok taki był zasadny, pomimo przedawnienia karalności przedmiotowego czynu, bowiem postępowanie umarza się z ww. powodu jedynie wówczas, kiedy nie ma od razu podstaw do uniewinnienia oskarżonego z braku czynu, braku znamion czynu jako wykroczenia albo braku winy [por. postanowienie SN z dnia 2 lipca 2002 r., IV KKN 264/99, LEX nr 54407].
Analizowanie argumentacji przedstawionej w apelacji obrońcy oskarżonego w szerszym zakresie, w świetle uprawnienia wynikającego za rt. 436k.p.k.należało ocenić jako niecelowe.
O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na zasadzieart. 632 pkt 2 k.p.k.w zw. zart. 634 k.p.k. | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Białymstoku
date: '2016-03-03'
department_name: VIII Wydział Karny Odwoławczy
judges:
- Dariusz Gąsowski
legal_bases:
- art. 107 § 4 i 2 k.k.s.
- art. 278 § 1 k.k.
- art. 424 § 1 pkt 1) k.p.k.
recorder: Aneta Chardziejko
signature: VIII Ka 813/15
``` |
153000000001521_III_AUa_001122_2012_Uz_2013-02-27_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt III AUa 1122/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 27 lutego 2013 r.
Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący - Sędzia
SA Elżbieta Gawda
Sędziowie:
SA Krystyna Smaga
SA Bogdan Świerk (spr.)
Protokolant: st.sekr.sądowy Urszula Goluch-Nikanowicz
po rozpoznaniu w dniu 27 lutego 2013 r. w Lublinie
sprawy ze skargiR. R.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wR.
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 14 marca 2013 roku wydanym w sprawieIII AUa 122/12
w przedmiocie wypłaty emerytury
oddala skargę.
III AUa 1122/12
UZASADNIENIE
w dniu 12 grudnia 2012 rokuR. R.wniósł skargę o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 14 marca 2012 roku wydanym w sprawie sygn., akt III AUa 122/12. Opierając się na wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 listopada 2012 r. wydanym w sprawie sygn. akt K 2/12 uznającym za niezgodny z ustawą zasadniczą przepisart. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, w stosunku do osób, które miały ustalone prawo do emerytury przed datą 1 stycznia 2011 r.,R. R.wnosił o wznowienie postępowania zakończonego zaskarżonym wyrokiem, o jego zmianę przez uwzględnienie jej odwołania od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wR.z dnia 11 października 2012 r. oraz o zobowiązanie pozwanego organu rentowego do wypłacenia na jego rzecz zaległej emerytury z należnymi odsetkami.
Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje:
Decyzją z dnia 11 października 2011 roku organ rentowy – Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wR.wstrzymałR. R.wypłatę emerytury od dnia 1 października 2011 roku. Podstawą prawną decyzji był przepisart.103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wprowadzony do tej ustawy z dniem 1 stycznia 2011 r. przepisemart. 6 pkt 2 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw(Dz. U. Nr 257, poz.1726).
Wyrokiem z dnia 15 grudnia 2011 roku Sąd Okręgowy –Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Radomiu oddalił odwołanie wnioskodawcy od tej decyzji a jego apelacja od tego wyroku została oddalona przez Sąd Apelacyjny w Lublinie wyrokiem z dnia 14 marca 2012 r. Jak wynika z akt rentowych w dniu 20 października 2008 roku wnioskodawca złożył wniosek o emeryturę. Decyzją z dnia 12 listopada 2008 roku organ rentowy przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury od dnia 1 października 2008 roku, jednocześnie zawieszając wypłatę świadczenia na podstawie przepisuart.103 ust.2a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychz powodu zatrudnienia kontynuowanego bez uprzedniego rozwiązania stosunku pracy z pracodawcą, na rzecz którego wykonywał je bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury. Przepisart.103 ust.2a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychnakazujący zawieszenie wypłaty emerytury osobom, które nie rozwiązały stosunku pracy, został uchylony z dniem 8 stycznia 2009 roku przez przepisart. 37 ust.5 ustawy z dnia 21 listopada 2008 roku o emeryturach kapitałowych(Dz. U. Nr 228, poz.1507). W dniu 26 marca 2009 roku wnioskodawca zgłosił wniosek o podjęcie wypłaty świadczenia. W jego uwzględnieniu organ rentowy ustalił nową wysokość świadczenia i wznowił jego wypłatę od dnia 1 marca 2009 roku. Świadczenie to było wypłacane do dnia 30 września 2011 roku. Z dniem 1 stycznia 2011 roku z mocyart.6 ust.2 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 roku o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw(Dz. U. Nr 257, poz.1726) doustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychzostał dodany przepisart.103a, który stanowi, że prawo do emerytury ulega zawieszeniu bez względu na wysokość przychodu uzyskiwanego przez emeryta z tytułu zatrudnienia kontynuowanego bez uprzedniego rozwiązania stosunku pracy z pracodawcą, na rzecz którego wykonywał je bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury, ustalonym w decyzji organu rentowego. Zgodnie z przepisemart. 28 ustawy o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych ustaw, cytowanej wyżej, do wypłaty emerytur przyznanych przed dniem wejścia w życie ustawy jej przepisy stosuje się, poczynając od dnia 1 października 2011 r. W oparciu o ten przepis organ rentowy wydał decyzję z dnia 11 października 2011 roku wstrzymującą wypłatę emerytury wnioskodawcy z dniem 1 października 2011 roku, ponieważ nadal pozostaje on w zatrudnieniu w Starostwie Powiatowym wR..
Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 13 listopada 2012 r. opublikowanym w Dz. U. z 2012, poz. 1285 orzekł, żeart. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaww związku zart. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychdodanym przezart. 6 pkt 2 ustawy z 16 grudnia 2010 r., w zakresie, w jakim znajduje zastosowanie do osób, które nabyły prawo do emerytury przed 1 stycznia 2011 r., bez konieczności rozwiązania stosunku pracy, jest niezgodny z zasadą ochrony zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa wynikającą zart. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. W konsekwencji tego wyroku z dniem 22 listopada 2012 r. przepisart. 103aw związku zart. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustawutracił moc obowiązującą w stosunku do osób, które nabyły prawo do emerytury przed 1 stycznia 2011 r., bez konieczności rozwiązania stosunku pracy.
Wnioskodawca w skardze o wznowienie postępowania w sprawie zakończonej wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 14 marca 2012 roku jako podstawę skargi wskazał powyższy wyrok Trybunału Konstytucyjnego orzekający o niezgodności przepisuart.103a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychz ustawą zasadniczą, na podstawie którego zostało wydane orzeczenie w sprawie III AUa 122/12.
Stosownie do treściart. 405 k.p.c.do wznowienia postępowania z przyczyn nieważności oraz do tego wznowienia na podstawie przewidzianej wart. 4011k.p.c.właściwy jest sąd, który wydał zaskarżone orzeczenie, a jeżeli zaskarżono orzeczenia sądów różnych instancji, właściwy jest sąd instancji wyższej, co w stanie faktycznym sprawy oznacza właściwość Sądu Apelacyjnego w Lublinie.
Wyrokiem, na który powołuje się skarżący, Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 roku o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw w związku zart. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychdodanym przez art. 6 pkt 2 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 roku w zakresie , w jakim znajduje zastosowanie do osób, które nabyły prawo do emerytury przed 1 stycznia 2011 roku bez konieczności rozwiązywania stosunku pracy, jest niezgodny zart. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Z treści cytowanego wyroku wynika, że zakwestionowanie wskazanych w nim przepisów prawa ma charakter ograniczony tylko do określonej kategorii osób, a zatem stwierdzenie niekonstytucyjności tych przepisów ma charakter częściowy.
Analiza przedstawionych powyżej okoliczności faktycznych wskazuje, że wnioskodawca, która prawo do emerytury nabył od dnia 1 października 2008 roku, nie mieści się w kręgu osób, w stosunku do których Trybunał Konstytucyjny stwierdził niezgodność zKonstytucjąart. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 roku o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaww związku zart. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, dodanym przezart. 6 pkt 2 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 roku.
Jak wynika z treści wyroku Trybunału niekonstytucyjność wskazanych przepisów stwierdzona została w zakresie, w jakim znajdują one zastosowanie do osób, które nabyły prawo do emerytury przed 1 stycznia 2011 roku bez konieczności rozwiązania stosunku pracy. W sytuacji faktycznej zaistniałej w rozpoznawanej sprawie, wnioskodawczyni nabył prawo do emerytury wprawdzie przed datą 1 stycznia 2011 roku, ale jednak w okresie obowiązywaniaart. 103 ust. 2a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Przepis ten obowiązujący do dnia 7 stycznia 2009 roku stanowił, że prawo do emerytury ulega zawieszeniu bez względu na wysokość przychodu uzyskiwanego przez emeryta z tytułu zatrudnienia kontynuowanego bez uprzedniego rozwiązania stosunku pracy z pracodawcą, na rzecz którego wykonywał je bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury, ustalonym w decyzji organu rentowego.
Taka wykładnia orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego została potwierdzona w jego pisemnym uzasadnieniu dotyczącym skutków wyroku, gdzie w sposób wyraźny i jednoznaczny stwierdza się ( pkt 9 uzasadnienia), że „obowiązek rozwiązania stosunku pracy z dotychczasowym pracodawcą – jako warunek realizacji nabytego prawa do emerytury – nie będzie miał zastosowania do osób, które nabyły to prawo w okresie od 8 stycznia 2009 roku do 31 grudnia 2010 roku”, a więc po uchyleniu cytowanego wyżejart. 103 ust. 2a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a przed wejściem w życie art. 103a tej ustawy dodanego powołaną już wcześniej ustawą z dnia 16 grudnia 2010 roku o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw.
W tej sytuacji Sąd Apelacyjny uznał, że niekonstytucyjność przepisów stwierdzona wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 listopada 2012 roku, sygn. akt K 2/12 nie ma wpływu na treść wyroków objętych skargą, co powodować musiało jej oddalenie.
Z tych względów i na podstawieart. 412 § 2 kpcSąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji swojego wyroku. | ```yaml
court_name: Sąd Apelacyjny w Lublinie
date: '2013-02-27'
department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
judges:
- Elżbieta Gawda
- Krystyna Smaga
- Bogdan Świerk
legal_bases:
- art. 103 ust. 2a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych
- art.6 ust.2 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 roku o zmianie ustawy o finansach publicznych
oraz niektórych innych ustaw
- art. 37 ust.5 ustawy z dnia 21 listopada 2008 roku o emeryturach kapitałowych
- art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej
- art. 412 § 2 kpc
recorder: st.sekr.sądowy Urszula Goluch-Nikanowicz
signature: III AUa 1122/12
``` |
151000000001521_III_AUa_000383_2019_Uz_2019-08-21_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt III AUa 383/19
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 21 sierpnia 2019 r.
Sąd Apelacyjny w Gdańsku - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący:
SSA Michał Bober
Sędziowie:
SSA Daria Stanek (spr.)
SSO del. Monika Popielińska
Protokolant:
sekr. sądowy Sylwia Gruba
po rozpoznaniu w dniu 21 sierpnia 2019 r. w Gdańsku
sprawyE. M.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.
o prawo do renty
na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.
od wyroku Sądu Okręgowego w Słupsku V Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 17 stycznia 2019 r., sygn. akt V U 140/18
1
oddala apelację;
2
zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.na rzeczE. M.kwotę 79,27 (siedemdziesiąt dziewięć 27/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za II instancję.
SSO del. Monika Popielińska SSA Michał Bober SSA Daria Stanek
Sygn. akt III AUa 383/19
UZASADNIENIE
E. M.wniosła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.z dnia 12 stycznia 2018 r., odmawiającej jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy od 1 stycznia 2018 r., domagając się jej zmiany poprzez przyznanie prawa do żądanego świadczenia.
W odpowiedzi na odwołanie pozwany wniósł o jego oddalenie.
Wyrokiem z dnia 17 stycznia 2019 r. Sąd Okręgowy w Słupsku V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w punkcie I zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy począwszy od 1 stycznia 2018 r. na okres 2 lat i w punkcie II stwierdził, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Uzasadniając swoje stanowisko Sąd wskazał następujące motywy rozstrzygnięcia:
E. M.,urodzona (...), z zawodu pielęgniarka, do dnia 31 grudnia 2017 r. była uprawniona do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy.
W dniu 10 listopada 2017 r. ubezpieczona złożyła wniosek o przyznanie prawa do renty na dalszy okres, który zaskarżoną w niniejszym postępowaniu decyzją został załatwiony odmownie.
Weryfikując trafność decyzji pozwanego, Sąd Okręgowy dopuścił i przeprowadził dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych, specjalistów z zakresu gastroenterologii i pulmonologii. Biegły gastroenterolog rozpoznał u ubezpieczonej chorobę Crohna, stan po całkowitej kolektomii z wytworzeniem zbiornika jelitowego J-Pouch oraz przetokę okołoodbytniczą i uznał, że ubezpieczona jest nadal częściowo niezdolna do pracy od 1 stycznia 2018 r. na okres 2 lat. W ocenie biegłego stan zdrowia ubezpieczonej nie uległ poprawie w odniesieniu do okresu, kiedy miała przyznane prawo do renty. Choroba Crohna występuje u ubezpieczonej w ciężkim przebiegu, jest powikłana całkowitym usunięciem jelita grubego z wytworzeniem zbiornika jelitowego J-Pouch co ogranicza zdolność do pracy. Sam fakt licznych wypróżnień do 15-20 x/dobę, znacznie ogranicza normalne funkcjonowanie. Poza tym schorzenie jest cały czas aktywne, o czym świadczą wyniki badań laboratoryjnych - morfologia, CRP, kontynuowane leczenie immunosupresyjne.
Uzupełniając swoją opinię biegły gastroenterolog uznał, że częściowa niezdolność do pracy wynika z choroby zasadniczej, czyli choroby Leśniowskiego-Crohna, która jest cały czas aktywna, co wiąże się z dolegliwościami takimi jak bóle brzucha, biegunki, ogólne osłabienie. Nadto ma ona duże problemy także z przewlekłym zapaleniem zbiornika jelitowego J-Pouch, po całkowitej kolektomii oraz przetokę okołoodbytniczą. Ubezpieczona wymaga stałego leczenia. Ze względu na fakt, że może w przyszłości dojść do poprawy i remisji choroby przypuszczalny czas ponownej oceny stanu zdrowia to 1 stycznia 2020 r.
Biegły pulmonolog, po rozpoznaniu u wnioskodawczyni astmy oskrzelowej uznał, że nie jest niezdolna do pracy z przyczyn pulmonologicznych.
Sąd Okręgowy uznał, że w niniejszej sprawie należy przyznać rację biegłemu sądowemu gastroenterologowi, który stwierdził u ubezpieczonej częściową niezdolność do pracy na okres 2 lat. W ocenie Sądu opinia biegłego gastroenterologa zasługuje na aprobatę albowiem została wydana po przeprowadzeniu badania podmiotowego i zebraniu wywiadu, a także przy uwzględnieniu dokumentacji lekarskiej, w tym badań specjalistycznych. Sposób motywowania oraz stopień stanowczości wniosków biegłego nie budził zastrzeżeń sądu.
Sąd uznał, że powoływanie w sprawie kolejnego biegłego gastroenterologa jest zbędne, ponieważ biegły w swojej opinii oraz opinii uzupełniającej w sposób precyzyjny wyjaśnił, dlaczego ubezpieczona jest nadal częściowo niezdolna do pracy okresowo i z czego wynika brak poprawy jej stanu zdrowia w porównaniu z poprzednim okresem kiedy była częściowo niezdolna do zatrudnienia.
Mając na uwadze powyższe, przy uwzględnieniu treści przepisówart. 12, art. 13, art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz. U. z 2018 r., poz. 1270), Sąd Okręgowy, na mocyart. 47714§ 2 k.p.c.zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonej prawo do żądanego świadczenia począwszy od 1 stycznia 2018 r. tj. od dnia ustania poprzedniego prawa do renty na okres 2 lat, o czym orzeczono w pkt I sentencji wyroku.
W pkt II wyroku sąd stwierdził, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, o czym orzekł na mocy art. 118 ust. 1 aa contrarioustawy o emeryturach i rentach z FUS.
Apelację od wyroku wywiódł pozwany zaskarżając go w części orzekającej o przyznaniu ubezpieczonej prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, począwszy od 1 stycznia 2018 r. na okres 2 lat. Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez oddalenie odwołania. Pozwany zarzucił:
1
naruszenie prawa materialnego tj. art. 57 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS poprzez przyznanie ubezpieczonej prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności,
2
naruszenie prawa procesowego tj.art. 233 § 1 k.p.c.przez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i uznanie że opinia biegłego gastrologa pozwala na ustalenie częściowej niezdolności do pracy u ubezpieczonej na okres 2 lat,
3
naruszenie prawa procesowego tj.art. 286 k.p.c.poprzez nieuwzględnienie wniosku dowodowego organu rentowego o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego lekarza sądowego gastrologa.
W odpowiedzi na apelację wnioskodawczyni wniosła o jej oddalenie.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Apelacja pozwanego nie zasługiwała na uwzględnienie.
Sąd I instancji w sposób prawidłowy ustalił stan faktyczny sprawy w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, zaś w swych ustaleniach i wnioskach nie wykroczył poza ramy swobodnej oceny wiarygodności i mocy dowodów wynikające z przepisuart. 233 k.p.c., nie popełnił też błędów w rozumowaniu w zakresie zarówno ustalonych faktów, jak też ich kwalifikacji prawnej. Sąd Apelacyjny podziela argumenty zawarte w uzasadnieniu Sądu Okręgowego i przyjmuje je za własne nie znajdując tym samym podstawy do ponownego przytaczania dokonanych już ustaleń faktycznych (por. wyrok Sądu Najwyższego z 5 listopada 1998r., sygn. I PKN 339/98, opubl. OSNAPiUS z 1999 r., z. 24, poz. 776).
W kontekście powyższego zważyć należy, że nie zasługiwał na uwzględnienie podniesiony przez organ rentowy w apelacji zarzut naruszeniaart. 233 k.p.c.Do naruszenia powyższego przepisu mogłoby dojść tylko wówczas, gdyby pozwany wykazał uchybienie podstawowym regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów, tj. regułom logicznego myślenia, zasadzie doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktów (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2005 r., III CK 314/05, LEX nr 172176). Zdaniem Sądu Apelacyjnego nie można zarzucić Sądowi I instancji naruszenia powyższych reguł, albowiem jeżeli z określonego materiału dowodowego wyprowadza on wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami, lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (por. wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 15 grudnia 2005 r., I ACa 513/05, LEX nr 186115). Taka sytuacja w analizowanej sprawie nie miała miejsca.
W przedmiotowej sprawie istota sporu sprowadzała się do ustalenia, czy stan zdrowiaE. M.kwalifikował ją nadal do grupy osób niezdolnych do pracy.
Spór stron należało rozstrzygać w oparciu o przepisyustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1270), a ściślej rzecz ujmując m. in. w oparciu o treść art. 57 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, a nadto jego niezdolność do pracy powstała we wskazanym w tym przepisie okresie.
Definicję osoby niezdolnej do pracy zawiera przepis art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy, który określa ją, jako osobę, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania, co do odzyskania zdolności do pracy należy mieć na uwadze również przepis art. 13 ust. 1 tej ustawy, który nakazuje uwzględnić stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji oraz możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.
Niezdolność do pracy jest kategorią prawną, zatem kwalifikacja danego stanu faktycznego ustalonego na podstawie opinii biegłych w zakresie wymagającym wiedzy medycznej należy do Sądu, a nie do biegłych. Dla oceny i stopnia zaawansowania chorób, ich wpływu na stan czynnościowy organizmu uprawnione są osoby posiadające fachową wiedzę medyczną, a zatem okoliczności tych można dowodzić tylko przez dowód z opinii biegłych (art. 278 k.p.c.). Opinia biegłego ma na celu ułatwienie sądowi należytej oceny zebranego materiału dowodowego, wtedy gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Dlatego też opinie sądowo-lekarskie sporządzone w sprawie przez lekarzy specjalistów dla oceny schorzeń ubezpieczonego mają zasadniczy walor dowodowy.
W celu ustalenia, czy wnioskodawczyni jest osobą niezdolną do pracy Sąd Okręgowy przeprowadził wystarczające postępowanie dowodowe, w ramach którego dopuścił i przeprowadził dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych, specjalistów z zakresu gastroenterologii i pulmonologii, z których za miarodajną dla oceny roszczenia wnioskodawczyni uznał opinię biegłego gastroenterologa, z której jednoznacznie wynika, że ubezpieczona jest nadal osobą częściowo niezdolną do zatrudnienia. Biegły gastroenterolog, po rozpoznaniu u ubezpieczonej choroby Crohna, stanu po całkowitej kolektom ii z wytworzeniem zbiornika jelitowego J-Pouch i przetoki okołoodbytniczej uznał, że jest ona częściowo niezdolna do pracy. Biegły podkreślił, że przebieg choroby Crohna jest u ubezpieczonej powikłany całkowitym usunięciem jelita grubego z wytworzeniem zbiornika jelitowego J-Pouch. Zaznaczył, że już sam fakt licznych wypróżnień do 20 dziennie, znacznie ogranicza normalne funkcjonowanie. Dodatkowo wskazał, że o aktywności schorzenia świadczą również wyniki badań laboratoryjnych, w tym morfologia i CRP, a także kontynuowanie leczenia immunosupresyjnego. Zdaniem biegłego powyższe nie pozwala na wyprowadzenie wniosku, że stan zdrowia wnioskodawczyni uległ poprawie, stąd zasadnym jest uznanie, że nadal jest ona częściowo niezdolna do pracy na okres kolejnych dwóch lat. Uzupełniając swoje wywody biegły wyjaśnił, że częściowa niezdolność do zatrudnienia wynika u wnioskodawczyni z choroby zasadniczej, tj. z choroby Leśniowskiego-Crohna, która jest cały czas aktywna, co wiąże się z takimi dolegliwościami, jak bóle brzucha, biegunki, ogólne osłabienie. Nadto ubezpieczona ma duże problemy z przewlekłym zapaleniem zbiornika jelitowego J-Pouch, po całkowitej kolektomii. Cierpi również na przetokę okołoodbytniczą. Lekarz podkreślił, że badana wymaga stałego leczenia, w tym immunosupresyjnego.
Biegły pulmonolog uznał, że z przyczyn pulmonologicznych wnioskodawczyni nie jest niezdolna do zatrudnienia.
Pozwany zakwestionował trafność wyprowadzonych przez biegłego gastroenterologa wniosków podnosząc, iż w ocenie Przewodniczącej Komisji Lekarskich sporządzona przez biegłego opinia nie wskazuje w jakim stopniu doszło do naruszenia sprawności organizmu, nie odnosi się do kwalifikacji posiadanych przez ubezpieczoną, nie wypowiada się w zakresie możliwości odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Nadto Przewodnicząca podniosła, że biegły nie wyjaśnił na jakiej podstawie przyjął, że u wnioskodawczyni dochodzi do 20 wypróżnień w ciągu dnia. Wskazała także, że informacja o tak znacznej ilości wypróżnień nie współgra z ustaleniem, że wnioskodawczyni cierpi na nadwagę – 28,04 BMI. Z uwagi na powyższe, pozwany zawnioskował o dopuszczenie dowodu z opinii innego lekarza gastroenterologa.
Sąd Okręgowy nie uwzględnił zastrzeżeń organu rentowego i oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii kolejnego specjalisty.
W ocenie Sądu Odwoławczego dokonana przez biegłego, specjalistę z zakresu gastroenterologii ocena wpływu rozpoznanych u wnioskodawczyni schorzeń, na jej zdolność do pracy uwzględnia zarówno definicję niezdolności do pracy wynikającą z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, jak i wymienione w art. 13 ust. 1 wskazanej ustawy czynniki (medyczne i zawodowe), które, zgodnie ze wskazaniami ustawodawcy, należy brać pod uwagę przy ocenie stopnia niezdolności. Sąd Apelacyjny nie miał żadnych wątpliwości, iż dokonane przez specjalistów ustalenia zostały oparte na szczegółowej analizie zarówno dokumentacji medycznej wnioskodawczyni, jak i wynikach przeprowadzonych badań, zaś wyprowadzone przez niego szczegółowo, wyczerpująco i logicznie uzasadnione wnioski nie pozostawiły najmniejszych wątpliwości w zakresie zasadności uznania ubezpieczonej za osobę częściowo niezdolną do zatrudnienia od 1 stycznia 2018 r. na okres dwóch lat.
Zajmując stanowisko w przedmiocie apelacji pozwanego, wskazać należy, iż podniesione przez niego zarzuty nie zasługują na uwzględnienie i sprowadzają się de facto do polemiki z opinią biegłego. Wskazanie bowiem przez skarżącego, że stanowisko lekarzy badających ubezpieczoną w toku postępowania administracyjnego było odmienne od zaprezentowanego przez biegłego lekarza sądowego nie jest wystarczającym argumentem, w oparciu o który zasadnym byłoby uznanie opinii biegłego za błędną. Podkreślić raz jeszcze należy, że biegły szczegółowo opisał, w czym upatruje niezdolności ubezpieczonej do zatrudnienia wyjaśniając, że w stanie jej zdrowia – od ostatniego badania przez lekarza orzecznika – nie nastąpiła żadna poprawa. Mało tego – bazując na wywiadzie zebranym przez lekarza orzecznika podczas badania w dniu 28 listopada 2017 r. – uznał, że wnioskodawczyni ma utrudnione normalne funkcjonowanie przez ilość wypróżnień w ciągu dnia. Jak wskazał lekarz orzecznik we wspomnianym orzeczeniu ilość wypróżnień oscyluje w granicach 20 dziennie, co w znaczący sposób – w ocenie specjalisty gastroenterologa – wpływa na możliwość świadczenia przez nią pracy. Biegły podkreślał, że choroba Leśniowskiego – Crohna jest u ubezpieczonej cały czas aktywna, co wiąże się z licznymi dolegliwościami w postaci bólów brzucha, biegunek oraz z ogólnym osłabieniem organizmu. Przedstawione przez niego argumenty są merytoryczne i znajdują oparcie w dokumentacji medycznej znajdującej się w aktach sprawy.
Wobec stanowczych wniosków płynących z opinii biegłego gastroenterologa, nie było - zdaniem Sądu Apelacyjnego - potrzeby powoływania kolejnego biegłego, na okoliczności, które zostały już dostatecznie wyjaśnione. Mając na uwadze powyższe Sąd nie uwzględnił wniosku skarżącego o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego specjalisty z zakresu gastrologii. Potrzeba powołania innego biegłego ma bowiem wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii (por. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 sierpnia 1999 roku, I PKN 20/99, OSNP 2000/22/807). Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z opinii dalszych biegłych, gdy zachodzi taka potrzeba, a w szczególności, gdy przeprowadzona już opinia zawiera istotne luki, jest nieprzekonująca, niekompletna lub wadliwie przedstawia istotne okoliczności, nie odpowiada na postawione tezy dowodowe, jest niejasna, nienależycie uzasadniona lub nieweryfikowalna (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 kwietnia 2013 roku, III CSK 234/12). Taka sytuacja nie miała miejsca w odniesieniu do opinii sporządzonych w niniejszej sprawie, a tym samym podniesiony przez skarżącego w apelacji zarzut naruszeniaart. 286 k.p.c., uznać należało za bezzasadny.
Przypomnieć trzeba, że Sąd na podstawieart. 286 k.p.c.ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dodatkowej opinii biegłego, który wydawał już opinie w sprawie, lub z opinii dalszych biegłych, gdy zachodzi taka potrzeba, a w szczególności, gdy przeprowadzona już opinia (bądź opinie) zawiera istotne luki, jest nieprzekonująca, niekompletna, pomija lub wadliwie przedstawia istotne okoliczności, nie odpowiada na postawione tezy dowodowe, jest niejasna, nienależycie uzasadniona czy nieweryfikowalna. Sąd narusza więcart. 286 k.p.c., odrzucając w takiej właśnie sytuacji opinię biegłego i polemizując z jego wnioskami w sferze wymagającej wiadomości specjalnych, bez zasięgnięcia opinii innego biegłego. Nie jest rolą Sądu - jak wyjaśniał Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w uzasadnieniu wyroku z dnia 25 kwietnia 2012 r., sygn. akt I ACa 356/12 (LEX nr 1165156) - ocena opinii biegłego pod kątem jej zgodności z dokumentacją medyczną oraz prowadzonym leczeniem. Sąd dokonuje jedynie oceny opinii biegłego na podstawie kryteriów zgodności z zasadami logiki, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia skuteczności wyrażonych w niej wniosków, bez, co raz jeszcze należy podkreślić, wkraczania jednakże w sferę wiedzy specjalistycznej. Opinia powinna być także wyczerpująca (co nie oznacza, że musi być obszerna), a zatem odnosić się do wszystkich kwestii zawartych w tezie dowodowej postanowienia sądu, zawierać uzasadnienie sformułowane w sposób przystępny i zrozumiały także dla osób nieposiadających wiadomości specjalnych (por. też wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 14 sierpnia 2012 r., III AUa 620/12, LEX nr 1216345; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 17 maja 2012 r., VI ACa 31/12, LEX nr 1222137). Zdaniem Sądu Apelacyjnego opinia sporządzona przez biegłego specjalistę z zakresu gastroenterologii – zarówno główna jak i uzupełniająca - spełnia wszystkie wskazane wyżej wymogi. Jest ona spójna i logiczna, a zawarte w niej wnioski końcowe prawidłowo uzasadnione, z odwołaniem do wyników badania podmiotowego i przedmiotowego. Zdaniem Sądu odwoławczego, sporządzona w sprawie opinia stanowi miarodajny dowód dla ustalenia spornej okoliczności, a skoro tak, to nie było potrzeby prowadzenia dodatkowego postępowania dowodowego.
Faktem jest – na co zwrócił uwagę pozwany – że biegły nie odniósł się do możliwości przekwalifikowania wnioskodawczyni, jednakże biorąc pod uwagę jej wiek oraz dotychczasową aktywność zawodową, oczywistym jest, że analizowanie przedmiotowej kwestii wydaje się być co najmniej niezasadne. Ubezpieczona ma(...)lat, od 6 lat nie wykonuje wyuczonego zawodu pielęgniarki, nie jest w stanie normalnie funkcjonować z uwagi na konieczność korzystania z toalety po 20 razy dziennie, ogólne osłabienie oraz przewlekłe bóle brzucha, stąd trudno oczekiwać, że aktualnie, tj. w okresie wzmożonej aktywności choroby Leśniewskiego - Crohna, powróci do zawodu, względnie zdobędzie nowe kwalifikacje, które - przy uwzględnieniu rodzaju oraz stopnia zaawansowania występujących u niej schorzeń - pozwolą jej obecnie na dalsze wykonywanie pracy.
Reasumując, w ocenie Sądu Apelacyjnego, opinia biegłego (zarówno główna jak i uzupełniająca) wydana w toku postępowania przed Sądem Okręgowym jest wiarygodna. Biegły, sporządzający przedmiotowe opinie posiadał bezsprzecznie właściwe kwalifikacje do oceny schorzeń wnioskodawczyni, a same opinie są jasne, spójne i logiczne. Wiarygodności opinii biegłych nie podważa przekonanie organu rentowego o zdolności ubezpieczonej do pracy, jako że nie może ono zastąpić obiektywnej oceny dokonanej przez specjalistę, który jednoznacznie stwierdził, że wnioskodawczyni jest nadal częściowo okresowo niezdolna do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Wnioski wyprowadzone przez specjalistę, nie pozostają w sprzeczności z przeprowadzonymi badaniami, a logicznie z nich wynikają, apelacja organu rentowego stanowi zaś, zdaniem Sądu Odwoławczego, niczym nie popartą polemikę ze stanowiskiem biegłego i jako taka nie może wywołać skutku w postaci zmiany zaskarżonego wyroku, bądź też jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.
Mając na uwadze powyższe, Sąd Apelacyjny doszedł do przekonania, iż Sąd I instancji przeprowadził wystarczające do rozstrzygnięcia sporu postępowanie dowodowe, dochodząc ostatecznie do wniosku, żeE. M.w okresie od 1 stycznia 2018 r. jest częściowo niezdolna do zatrudnienia na okres dwóch lat.
Z tych względów, podzielając stanowisko Sądu I instancji i uznając apelację pozwanego za bezzasadną, Sąd Apelacyjny, na mocyart. 385 k.p.c., orzekł jak w punkcie 1 sentencji.
W punkcie 2, Sąd Apelacyjny zasądził od pozwanego na rzecz ubezpieczonej kwotę 79,27 złotych tytułem zwrotu kosztów podróży związanych ze stawiennictwem na rozprawie przed Sądem Apelacyjnym w Gdańsku w dniu 21 sierpnia 2019 r.
SSA Daria Stanek SSA Michał Bober SSO del. Monika Popielińska | ```yaml
court_name: Sąd Apelacyjny w Gdańsku
date: '2019-08-21'
department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
judges:
- Monika Popielińska
- Michał Bober
- Daria Stanek
legal_bases:
- art. 12, art. 13, art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
- art. 233 § 1 k.p.c.
recorder: sekr. sądowy Sylwia Gruba
signature: III AUa 383/19
``` |
154505000001203_IV_C_001305_2013_Uz_2015-06-19_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt IV C 1305/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 1 czerwca 2015 r.
Sąd Okręgowy w Warszawie, Wydział IV Cywilny
w następującym składzie:
Przewodniczący: SSO Agnieszka Derejczyk
Protokolant: protokolant sądowy Mateusz Stopczyński
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 czerwca 2015r. w Warszawie
sprawy z powództwaI. G. (1)
przeciwkoM. B.
o zachowek
I
Oddala powództwo.
II
Kosztami postępowania obciąża powódkę w zakresie w jakim nie była z kosztów sądowych zwolniona.
III
Zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę 7200zł (siedem tysięcy dwieście złotych)tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.
Sygn. aktIV C 1305/13
UZASADNIENIE
PowódkaI. G. (1)w dniu 14 listopada 2013 roku (data prezentaty) złożyła do tutejszego Sądu pozew o zachowek, wnosząc o zasądzenie od pozwanejM. B.kwoty 285.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty.W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że okoliczności będące przyczyną wydziedziczenia nie są prawdziwe, kwestionując tym samym zasadność wydziedziczenia na mocy testamentu notarialnego sporządzonego przez jej ojcaM. G. (1).
PozwanaM. B.w dniu 10 marca 2014 roku (data prezentaty) złożyła odpowiedź na pozew, wnosząc o oddalenie powództwa.
Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 23 września 2009 rokuM. G. (1)sporządził testament w formie aktu notarialnego (Rep. A 6563/09). Zgodnie z jego treścią oświadczył, że na wypadek swej śmierci do całości spadku powołał pozwaną w niniejszym postępowaniuM. B..W § 2 testamentu umieszczono zapis, zgodnie z którymM. G. (1)wydziedziczył swoją córkęI. G. (2), powódkę w niniejszym postępowaniu. Jako powód wydziedziczenia wskazano brak zainteresowania, nie utrzymywanie kontaktów oraz nie odwiedzanie ojca (dowód k. 19-19 verte).
W dniu 29 lipca 2012 rokuM. G. (2)zmarł. W dniu 9 kwietnia 2013 roku Sąd Rejonowy w Grodzisku Mazowieckim I Wydział Cywilny, w sprawie o sygnaturzeI Ns 480/12 postanowił stwierdzić, że spadek poM. G. (1)na podstawie testamentu notarialnego z dnia 23 września 2009 roku nabyła w całościM. B., to jest pozwana w niniejszym postępowaniu (dowód k. 18, k. 20).
PowódkaI. G. (2),urodzona w dniu (...)wW.jest córką zmarłegoM. G. (1)co oznacza, że znajdowała się w kręgu osób uprawnionych do zachowku po zmarłymM. G. (1)na podstawieart. 991 § 1 k.c.PozwanaM. B.jest natomiast siostrzenicą zmarłegoM. G. (1). Jej matkaK. B.iM. G. (1)byli rodzeństwem.
Przyczyną wydziedziczenia powódki był brak kontaktu z ojcem z powodu rozpadu pożycia małżeńskiego rodziców powódki w 1986 roku, które skutkowało orzeczeniem rozwodu przez Sąd Wojewódzki w Warszawie w dniu 30 listopada 1993 roku,w sprawie o sygnaturze VI C 642/93. W treści wyroku rozwodowego wskazano również,że władzę rodzicielską nad córką stron, a powódką w niniejszym postępowaniu powierzono obojgu rodzicom z ustaleniem miejsca zamieszkania dziecka przy matce. Kosztami utrzymania córki obciążono oboje rodziców, ustalając udział ojcaM. G. (1)na kwotę 2.000.000 zł miesięcznie płatną do rąk matki dziecka między 1 a 10 dniem każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami w przypadku uchybienia terminu płatności którejkolwiekz rat. (dowód k. 21- 21 verte). Następnie powódka po osiągnięciu pełnoletniości, a dokładniew 2006 roku wystąpiła do Sądu w celu podwyższenia otrzymywanego świadczenia alimentacyjnego od ojca.
Orzeczenie opisanego powyżej rozwodu, a w szczególności ustalenie miejsca zamieszkania powódki przy matce miało wpływ na pogorszenie się relacji z ojcem, przez co wzajemnych stosunków panujących pomiędzy nimi nie można było zdefiniować mianem prawidłowych, co też skutkowało stopniowym wygaśnięciem łączących ich więzi.
Kwestią sporną w niniejszym postępowaniu była przyczyna braku kontaktu pomiędzy spadkodawcąM. G. (1), a powódkąI. G. (1). Strona powodowa wskazywała, że w ostatnim czasie to jest od przełomu czerwca i lipca 2010 roku utrzymywała kontakt z ojcem, a ich relację definiowała mianem prawidłowych. Strona pozwana wskazywała natomiast, że powódka po rozwodzie rodziców nie interesowała się ojcem,a kontakt nawiązywała jedynie z powodów finansowych.
W chwili śmierci spadkodawcy, w skład masy spadkowej poM. G. (1)wchodziła nieruchomość gruntowa przyul. (...)orazlokal mieszkalny nr (...)przyul. (...)wG.. Spadkodawca posiadał także rachunek oszczędnościowy wbanku (...) S.A., z którego to dokonywał opłat związanych z utrzymaniem powódkiI. G. (1)(m. in. opłata za studia, prawo jazdy). SpadkodawcaM. G. (1)prowadził takżebar (...)położony przyul. (...)20 wG.. Powyższy lokal nie mieścił się jednak w masie spadkowej, gdyż stanowi on wyłączną własność pozwanej, która to nabyła go w drodze dziedziczenia po zmarłej matce. SpadkodawcaM. G. (1)od 2002 roku jedynie dzierżawił lokal od pozwanej (dowód k. 22- 40, k. 78-82, k. 84-88).
Powódka nie zgadzając się z decyzją ojca dotyczącą wydziedziczenia, w dniu14 listopada 2013 roku (data prezentaty) złożyła do tutejszego Sądu pozew o zachowek, wnosząc o zasądzenie od pozwanejM. B.kwoty 285.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty. W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że okoliczności będące przyczyną wydziedziczenia nie są prawdziwe, kwestionując tym samym zasadność wydziedziczenia na mocy testamentu notarialnego sporządzonego przez jej ojcaM. G. (1).
Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie całokształtu zebranego materiału dowodowego, pism procesowych, dowodów z dokumentów złożonych do akt sprawy w toku procesu, zeznań świadkówM. S.,A. G.,K. W.,H. G.,R. B.,H. O.,M. G. (3),E. O.,G. I.,A. W.,A. Z., a także zeznań stronI. G. (1)orazM. B.. Przedmiotowe dokumenty Sąd uznał za wiarygodne, gdyż nie były kwestionowane przez strony, a Sąd nie znalazł podstaw by podważyć ich wiarygodność z urzędu. Treść dokumentów oraz pism procesowych stron wzajemnie się uzupełniała oraz dała Sądowi możliwość ustalenia w sposób nie budzący wątpliwości stanu faktycznego
Jeżeli chodzi o dowody osobowe, to celem ich przeprowadzenia było ustalenie wszystkich okoliczności, jakie doprowadziły do wydziedziczenia powódki przez ojcaM. G. (1)oraz wskazanie odpowiedzialności każdego z nich za powstałą sytuację. Dowody osobowe stanowiły w niniejszej sprawie podstawowe źródło wiedzy w powyższej kwestii. Sąd dokonując oceny osobowych źródeł dowodowych doszedł do przekonania,że świadkowie zeznawali w sposób spójny, a stan zaprezentowanej przez nich wiedzy na temat stosunków panujących między powódkąI. G. (1)a ojcem był typowy dla roli, jaką odgrywali w ich życiu.
Mając na uwadze powyższe, zarówno jeśli chodzi o zeznania świadków, jak i stron, Sąd dał im wiarę w takim zakresie, w jakim znalazły one pokrycie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie.
Sąd Okręgowy zważył co następuje:
Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.
Ochrona praw najbliższej rodziny zmarłego należy do podstawowych założeńprawa spadkowego. Znajduje ona wyraz w wielu instytucjach uregulowanych wksiędze czwartej kodeksu cywilnego, w tym też i w instytucji zachowku (art. 991-1011 k.c.) zapewniającej osobom wskazanym w ustawie określoną korzyść ze spadku nawet wbrew woli zmarłego.W systemie prawa polskiego instytucja zachowku została ukształtowana jako wierzytelność, to jest roszczenie o zapłatę określonej sumy pieniężnej. Zgodnie z treściąart. 991 k.c.zstępnym, małżonkowi oraz rodzicom spadkodawcy, którzy byliby powołani do spadkuz ustawy, należą się, jeżeli uprawniony jest trwale niezdolny do pracy albo jeżeli zstępny uprawniony jest małoletni – dwie trzecie wartości udziału spadkowego, który by mu przypadał przy dziedziczeniu ustawowym, w innych zaś wypadkach - połowa wartości tego udziału (zachowek). Jeżeli uprawniony nie otrzymał należnego mu zachowku bądź w postaci uczynionej przez spadkodawcę darowizny, bądź w postaci powołania do spadku, czy teżw postaci zapisu, przysługuje mu przeciwko spadkobiercy roszczenie o zapłatę sumy pieniężnej potrzebnej do pokrycia zachowku albo do jego uzupełnienia.
Zgodnie z treściąart. 1008 k.c.spadkodawca może w testamencie pozbawić zstępnych, małżonka i rodziców zachowku (wydziedziczenie), jeżeli uprawniony do zachowku wbrew woli spadkodawcy postępuje uporczywie w sposób sprzeczny z zasadami współżycia społecznego, dopuścił się względem spadkodawcy albo jednej z najbliższych mu osób umyślnego przestępstwa przeciwko życiu, zdrowiu lub wolności albo rażącej obrazy czci, uporczywie nie dopełnia względem spadkodawcy obowiązków rodzinnych.
Zachowek ma znaczenie moralne i wiąże się z ochroną rodziny. Naruszenie obowiązków rodzinnych ciążących na uprawnionych do zachowku w stosunku do spadkodawcy musi pociągać za sobą zniesienie ich ochrony. Jeśli uprawniony narusza swoje obowiązki wobec spadkodawcy, byłoby niesłuszne, gdyby mógł żądać zachowku. Z tej przyczynyart. 1008 k.c.stanowi, że spadkodawca może w testamencie pozbawić zstępnych, małżonka i rodziców zachowku. Podstawą wydziedziczenia może być jednak tylko jednaz podstaw wskazanych w ustawie. Pozbawienie prawa do zachowku ma, przynajmniej co do zasady, charakter karny. Jest to sankcja prywatna za określone, nieetyczne zachowanie uprawnionego. Ustawodawca daje tutaj spadkodawcy prawo wyłączenia, własnym oświadczeniem, prawa, które przysługuje innemu z mocy ustawy. Jest to zatem środek samopomocy (w szerokim znaczeniu tego słowa). To właśnie przede wszystkim odróżnia konstrukcję wydziedziczenia od niegodności dziedziczenia, której stwierdzenie wymaga orzeczenia sądu (art. 928 k.c.). Funkcją wydziedziczenia jest represja wobec uprawnionego do zachowku. Zastosowanie tej najdalej idącej sankcji, jaka pozostaje do dyspozycji spadkodawcy, ma charakter hańbiący dla wydziedziczanego. Podstawy wydziedziczenia zostają ujawnione na zewnątrz. Z tej przyczyny zachowanie uprawnionego do zachowku musi stanowić poważne naruszenie więzi ze spadkodawcą i być zawinione.
W ocenie Sądu, w niniejszym stanie faktycznym podstawą wydziedziczenia powódkiI. G. (1)przez ojcaM. G. (1)było spełnienie przesłanki uporczywego niedopełnienia przez osobę uprawnioną do zachowku względem spadkodawcy obowiązków rodzinnych.
Zgodnie z doktryną niedopełnienie obowiązków rodzinnych odnosić się musi do samego spadkodawcy, nie zaś osób mu najbliższych. Obowiązki rodzinne zależeć będą od tego, kim jest uprawniony do zachowku i spadkodawca. Mogą one wynikać z małżeństwa, pokrewieństwa, przysposobienia. Do obowiązków małżonków względem siebie należym.in. obowiązek wspólnego pożycia, wzajemnej pomocy i wierności oraz współdziałania dla dobra rodziny, którą przez swój związek założyli (art. 23 k.r.o.), obowiązek przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny (art. 27 k.r.o.- obowiązek alimentacyjny), obowiązek umożliwienia korzystania przez małżonka z mieszkania i przedmiotów urządzenia domowego (art. 281 k.r.o.). Rodzice i dzieci są obowiązani do wzajemnego szacunku i wspierania się (art. 87 k.r.o.). Krewnych w linii prostej łączy obowiązek alimentacyjny (art. 128 k.r.o.).Do obowiązków rodziców względem dzieci pozostających pod ich władzą rodzicielską należy ponadto: wykonywanie pieczy nad osobą i majątkiem dziecka, wychowanie dziecka(art. 95 § 1 k.r.o.), troszczenie się o fizyczny i duchowy rozwój dziecka i przygotowanie go do pracy dla dobra społeczeństwa odpowiednio do jego uzdolnień (art. 96 k.r.o.), sprawowanie zarządu majątkiem dziecka (art. 101 § 1 k.r.o.). Dziecko pozostające pod władzą rodzicielską winno rodzicom posłuszeństwo, a w sprawach, w których może samodzielnie podejmować decyzje i składać oświadczenia woli, powinno wysłuchać opinii i zaleceń rodziców formułowanych dla jego dobra (art. 95 § 2 k.r.o.).
Niedopełnianie obowiązków rodzinnych ma mieć charakter uporczywy. Chodzi tutaj zarówno o cechę postępowania uprawnionego (wielokrotność, długotrwałość, nieustanność), jak i jego nastawienie psychiczne (upór, zatwardziałość, zła wola). Przy ocenie, czy przesłanka ta została spełniona, należy kierować się pewną dozą rygoryzmu, bowiem nie każde odstępstwo od modelu idealnego w relacjach rodzinnych może stać się podstawą wydziedziczenia.
Kluczowa dla możliwości wydziedziczenia z powodu niedopełnienia obowiązków rodzinnych jest kwestia winy (odpowiedzialności) za zaistniałą sytuację. Jeśli - co w praktyce częste - ktoś zrywa kontakty z rodziną, nie może później wydziedziczyć z powodu braku więzów. Zgodnie z zasadą
nemo turpitudinem suam allegans auditur, ten kto zawinił zerwanie więzów rodzinnych, nie może ze swej niegodziwości wywodzić korzystnych dla siebie skutków prawnych. W wyroku z dnia 16.11.2007 r. (
VI ACA 768/07, Legalis) Sąd Apelacyjny w Warszawie trafnie przyjął, że nie może być uznana za podstawę wydziedziczenia odmowa opieki nad mężem i ojcem przez żonę i dziecko, jeżeli mężczyzna ten pozostawił rodzinę wiele lat temu dla innej kobiety (
podobnie wyr. Sądu Apelacyjnegow Poznaniu z 13.1.2011 r., I ACA 1021/10, Legalis
).
W ocenie Sądu, w niniejszym postępowaniu przesłanki warunkujące skorzystaniez instytucji wydziedziczenia zostały spełnione.
Bezsporną kwestią w niniejszym postępowaniu był fakt rozwodu rodziców powódki oraz fakt wskazujący na nieutrzymywanie kontaktów powódki z ojcemM. G. (1)do 2010 roku. Nie było również wątpliwości, że w 2010 roku kontakt pomiędzy powódką, a ojcem został odnowiony. Powódka stała się w tym czasie osobą pełnoletniąi wykorzystała swój status prawny do wystąpienia do Sądu w celu podwyższenia otrzymywanego świadczenia alimentacyjnego od ojca. Z materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy jednoznacznie wynikało, że do tego czasu powódka nie próbowała nawiązać jakiegokolwiek kontaktu ze swoim ojcem. W ocenie Sądu nie może być zatem mowy o dobrowolnej chęci do odnowienia kontaktów z ojcem. Nawet w przypadku przyjęcia zasadności zarzutu, iż powód nie interesował się swoją córką przez wiele lat,to wskazać należy, iż w takim zakresie w jakim mógł, wywiązywał się ze swoich obowiązków wobec dziecka w sposób prawidłowy. Płacił bowiem alimenty, opłacał część czesnego za studia powódki jak również partycypował w innych kosztach związanychz wydatkami powódki.
Odnosząc się do kwestii podstaw do wydziedziczenia, wskazać należy iż zeznania świadków zgłoszonych przez stronę powodową nie mogły stanowić podstaw do rozstrzygnięcia w niniejszym postępowaniu. Odnosząc się do zeznań znajomych powódki wskazać należy, iż posiadały one jedynie wiedzę z ust powódki, co wskazuje na faktiż czerpały bardzo ograniczoną wiedzę dotyczącą kontaktów powódki ze swoim ojcem.W ocenie Sądu również zeznania mamy powódkiH. G.miały niewielką wartość dowodową, gdyż nie ulega wątpliwości, że każda mama będzie świadczyć w interesie swojego dziecka, co przekładało się na brak obiektywizmu.
Jeżeli zaś chodzi o zeznania świadków strony pozwanej, wskazać należy na faktiż były to osoby w żaden sposób nie zainteresowane rozstrzygnięciem sprawy, mające bezpośredni kontakt z ojcem powódki, który to opowiadał im o swoich kontaktach z córką, nacechowanych roszczeniową postawą oraz odnoszących się jedynie do kwestii finansowych.
Drugą okoliczność na którą należy zwrócić uwagę, jest fakt iż testament został sporządzony przezM. G. (1)w dniu 23 września 2009 roku. Przeprowadzone postępowanie dowodowe w żaden sposób nie udowodniło aby po tym fakcie, to jest po2010 roku spadkodawca był osobą niesprawną fizycznie, umysłowo, mentalnie to jest taką osobą która nie mogłaby ponownie pójść do notariusza w celu zmiany testamentu, czy też podjąć kroków w celi uchylenia się od złożonego oświadczenia woli.
Z opisanych powyżej względów Sąd postanowił oddalić wnioski dowodowe strony powodowej dotyczące wyceny majątku oraz zwrócenia się do banku o podanie informacjio posiadanym stanie kont. Podkreślenia wymaga także fakt, iż strona powodowa nie wykazała zainteresowania dotyczącego kontynuowania przeprowadzenia dowodu z bilingów telefonicznych, które miałyby wskazywać na kontakt powódki ze swoim ojcem. Sąd nie znalazł podstaw aby podejmować jakiekolwiek czynności z urzędu w tym zakresie.
Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji wyroku. O kosztach postępowania orzeczono na podstawieart. 98 k.p.c.w zw. zart. 102 k.p.c., na podstawie którego kosztami postępowania obciążono powódkę w zakresie w jakim nie była onaz kosztów sądowych zwolniona, zasądzając od powódki na rzecz pozwanej kwotę 7.200 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego. | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Warszawie
date: '2015-06-01'
department_name: IV Wydział Cywilny
judges:
- Agnieszka Derejczyk
legal_bases:
- księdze czwartej kodeksu cywilnego
- art. 101 § 1 k.r.o.
- art. 102 k.p.c.
recorder: protokolant sądowy Mateusz Stopczyński
signature: IV C 1305/13
``` |
153500000000503_I_ACa_000676_2012_Uz_2012-10-18_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt I ACa 676/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 18 października 2012 r.
Sąd Apelacyjny w Poznaniu, I Wydział Cywilnyw składzie:
Przewodniczący:
SSA Jan Futro
Sędziowie:
SSA Piotr Górecki
SSO del. Ryszard Marchwicki (spr.)
Protokolant:
st. sekr. sądowy Monika Ćwirko
po rozpoznaniu w dniu 18 października 2012 r. w Poznaniu
na rozprawie
sprawy z powództwa(...)spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą wK.
przeciwkoGminie MiejskiejP.
o zapłatę
na skutek apelacji pozwanego
od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu
z dnia 9 maja 2012 r., sygn. akt XII C 1425/10
1
zmienia punkt 1 i 3 zaskarżonego wyroku w ten sposób, że:
a
zasądzoną w punkcie 1 kwotę obniża do kwoty 19.448.500 zł (dziewiętnaście milionów czterysta czterdzieści osiem tysięcy pięćset złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 18.06.2010r.
b
w punkcie 3 zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 42.804,27zł tytułem zwrotu części kosztów procesu
2
oddala apelację w pozostałym zakresie;
3
zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 50.891,50zł tytułem zwrotu części kosztów postępowania apelacyjnego.
SSA P. Górecki SSA J. Futro SSO R. Marchwicki
UZASADNIENIE
Pozwem z dnia 23 lipca 2010 r. powód(...)sp. z o.o. z siedzibą wK.wniósł o zasądzenie od pozwanego Gminy MiejskiejP.reprezentowanej przez Prezydenta MiastaP.kwoty 53.808.962,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 18 czerwca 2010 r. do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania.
W uzasadnieniu powód wskazał, że jest właścicielem nieruchomości składającej się zdziałki nr (...)o obszarze 1.36.54 ha położonej wP., obrębW., przyul. (...). Przedmiotowa działka znajduje się na obszarze, który zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego z 1994 r. przeznaczony był pod budownictwo mieszkaniowe. Powyższy plan wygasł z dniem 31 grudnia 2003 r. na podstawieart. 87 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W dniu 4 września 2006 r. dla nieruchomości powoda wydana została decyzja o ustaleniu warunków zabudowy WZ, która przewidywała zagospodarowanie działki poprzez budowę budynku mieszkalnego, wielorodzinnego z miejscami postojowymi w hali garażowej pod budynkiem. Powód wskazał, że w dacie wydania decyzji o warunkach zabudowy obowiązywało, studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miastaP., w brzmieniu nadanym uchwałą Rady MiastaP.z dnia 10 lipca 2003 r., zgodnie z którym działka powoda znajdowała się na terenie przeznaczonym pod zabudowę osiedli mieszkaniowych wielorodzinnych. Powód wskazał, że na podstawie uchwały nr(...)podjętej w dniu 18 stycznia 2008 r. Rada MiastaP.zmieniła studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, w ten sposób, żedziałka nr (...)znalazła się w przeważającej części na terenach oznaczonych jako tereny otwarte cenne przyrodniczo. W dniu 7 lipca 2009 r. uchwałą Rady MiastaP.nr(...)został uchwalony miejscowy plan zagospodarpwania przestrzennego(...)dla obszaru obejmującego m. in. nieruchomość stanowiącą własność powoda. W przedmiotowym planie nieruchomość powoda znajduje się na terenach oznaczonych symbolami:(...)oraz(...)- tereny zieleni urządzonej ogólnodostępnej i sieci infrastruktury technicznej -kanalizacji, 8U - teren zabudowy usługowej gastronomii z dopuszczeniem funkcji sportowo -rekreacyjnej,(...)- tereny publicznego szlaku komunikacji pieszej oraz sieci infrastruktury technicznej - kanalizacji. Powód wskazał, że na skutek uchwalenia(...)korzystanie z nieruchomości zgodnie z dotychczasowym przeznaczeniem stało się niemożliwe i w związku z planowanym przedsięwzięciem inwestycyjnym poniósł szereg
wydatków, na które składają się koszty nabycia nieruchomości w łącznej kwocie 504.997,00zł, koszty usług związanych z nabyciem nieruchomości - łącznie 1.218.625 zł, koszty przygotowania projektu budowlanego i wystąpienia z wnioskiem o pozwolenie na budowę - 750.000 zł, koszt usług prawniczych - 93.696,66 zł, opłaty za przyłączenie do miejskiej sieci cieplnej i energetycznej w łącznej kwocie 26.700 zł. Dodatkowo powód ponosi koszty kredytu bankowego w łącznej wysokości 9.361.461,90 zł, koszty pożyczek udzielonych powodowi przez wspólnika - 1.813.236,60 zł, koszty umów zabezpieczających spłaty kredytu - 40.247 zł. Nadto powód wniósł o zasądzenie kwoty 40.000.000 zł tytułem spadku wartości przedmiotowej nieruchomości. Wszystkie powyższe wydatki zdaniem powoda stanowią szkodę w wysokości 53.808.962,00 zł.
Pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania.
W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwany wskazał, że nie zaistniały przesłanki określone wart. 36 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, albowiem nie nastąpiło ograniczenie lub uniemożliwienie korzystania z nieruchomości w sposób dotychczasowy. Pozwany wskazał, że decyzja o warunkach zabudowy nie może ze swej natury regulować przeznaczenia terenu. Zmiana przeznaczenia możliwa jest jedynie przez plan miejscowy lub decyzję lokalizacyjną. Jednocześnie pozwany zakwestionował wysokość żądania powoda tak co do zasady jak i wysokości.
W piśmie procesowym z dnia 8 czerwca 2011 r. powód sprecyzował, że oprócz odszkodowania za utratę wartości nieruchomości domaga się kwoty 13.801.502,80 zł za szkody poniesione w związku z procesem inwestycyjnym i jego przygotowaniem. Powód wskazał, że na powyższą kwotę składają się: koszty nabycia nieruchomości w wysokości 504.997,00 zł, koszty usług związanych z nabyciem nieruchomości - łącznie 1.218.625 zł, koszty przygotowania projektu budowlanego i wystąpienia z wnioskiem o pozwolenie na budowę - 750.000 zł, koszt usług prawniczych - 93.696,66 zł, opłaty za przyłączenie do miejskiej sieci cieplnej i energetycznej w łącznej kwocie 26.700 zł, koszty kredytu bankowego w łącznej wysokości 9.354.001,14 zł, koszty pożyczek udzielonych powodowi przez wspólnika -1.813.236 zł, koszty umów zabezpieczających spłaty kredytu - 40.247 zł.
Wyrokiem z dnia 9 maja 2012 roku, sygn. akt XII C 1425/10 Sąd Okręgowy w Poznaniu w punkcie 1 zasadził na rzecz powoda kwotę 33.078.500 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 18 czerwca 2010 roku do dnia zapłaty, w punkcie 2 oddalił powództwo w pozostałym zakresie, a w punkcie 3 kosztami procesu obciążył strony stosunkowo - powoda w 39%, a pozwaną w 61% i na tej podstawie zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę
68.127,08 zł, w tym kwotę 4.402,37 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 2.814,63 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.
Podstawą wskazanego rozstrzygnięcia były następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne Sądu I instancji.
Powód(...)sp. z o.o. z siedzibą wK.jest właścicielem nieruchomości składającej się zdziałki nr (...)o obszarze 1.36.54 ha położonej wP., obrębW., przyul. (...), dla której Sąd Rejonowy w Poznaniu prowadzi księgę wieczystą nr POI(...).
Powód kupił powyższą nieruchomość na podstawie umowy sprzedaży z dnia 9 maja 2007 r., zmienionej następnie aneksem z dnia 2 sierpnia 2007 r., za kwotę 40.000.000 zł. Dodatkowo powód poniósł koszty nabycia powyższej nieruchomości w wysokości 504.997 zł netto, takie jak wynagrodzenie notariusza, opłaty sądowe i podatek.
Powód na zakup ww. nieruchomości zaciągnął kredyt wI.Bank (...)z siedzibą wL.na kwotę 33.177.000,00 zł. Reszta sumy pochodziła z pożyczki udzielonej powodowej spółce przez jej wspólnika w wysokości 7.000.000 zł.
Na zabezpieczenie spłaty ww. kredytu zostały zawarte umowy zastawu rejestrowego na udziałach(...) Sp. z o.o., na udziałach powodowej spółki, na środkach pieniężnych na rachunku bankowym(...) Sp. z o.o., na środkach pieniężnych na rachunku bankowym powoda, na prawach z umów rachunku bankowego powoda, na prawach z umów rachunku bankowego(...) Sp. z o.o.oraz umowę przelewu na zabezpieczenie dotyczącą praw z umów ubezpieczenia powodai (...) Sp. z o.o.Koszty tych zabezpieczeń stanowił wydatek dla powoda na kwotę 40.247 zł.
Celem działalności powodowej spółki są zakupy nieruchomości z przeznaczeniem pod budownictwo mieszkaniowe. Głównym przedmiotem działalności powodowej spółki zgodnie z Polską Klasyfikacją Działalności są wykonywanie robót budowlanych w zakresie montażu i wznoszenia budynków i budowli z elementów prefabrykowanych, wykonywanie pozostałych robót budowlanych, zagospodarowanie i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek, wynajem nieruchomości na własny rachunek.
Dnia 22 marca 2007 r. powód zawarł umowę z Kancelarią Radców Prawnych(...) spółka cywilnaz siedzibą wP.na świadczenie usług inwestycyjno-doradczo-prawnych w zakresie dotyczącym nabycia przedmiotowej
nieruchomości nr 24, w której wysokość wynagrodzenia na rzecz Kancelarii ustalono na kwotę 800.000 zł plus podatek VAT. Wynagrodzenie powyższe powód uiścił.
Umowę o świadczenie usług doradczych w zakresie obejmującym zakup ww. nieruchomości powód zawarł z(...)T. L.wK., za wynagrodzeniem w wysokości 400.000 zł plus podatek VAT. Powód uiścił powyższe wynagrodzenie.
Powód uiścił także na rzeczspółki komandytowej (...).S.,K. P., Z.Ć.,J. G.wynagrodzenie w wysokości 5.675 zł netto za sporządzenie opinii prawnej w sprawie nabycia ww. nieruchomości.
Za wycenę przedmiotowej nieruchomości i jej przetłumaczenie na język angielski powód zapłaciłł 2.950 zł plus należny podatek VAT.
Łącznie na usługi związane z nabyciem przedmiotowej nieruchomości powód wydał 1.218.625 zł netto.
Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego uchwalonym uchwałą Rady MiejskiejP.nr(...)z dnia 6 grudnia 1994 r.działka nr (...)znajdowała się na terenie zabudowy mieszkaniowej mieszanej, wielo i jednorodzinnej w rejonie osiedla mieszkaniowego wielorodzinnego w strefie pośredniej intensywnego zagospodarowania mieszkaniowego i produkcyjno-magazynowego.
Zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miastaP.uchwalonego uchwałą nr(...)(...)Rady MiastaP.z dnia 23 listopada 1999 r. zmienionego uchwałą Rady MiastaP.nr(...)z dnia 10 lipca 2003 r. w sprawie zmiany studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miastaP.,działka nr (...)położona była w znaczącej części w strefie pośredniej miasta w obrębie terenów zabudowanych i przeznaczonych pod zabudowę. Był to teren preferowany dla skoncentrowanej funkcji mieszkaniowej (symbol II.M.)
W dniu 4 września 2006 r. dla nieruchomości powoda wydana została decyzja nr(...)o warunkach zabudowy (decyzja WZ), która przewidywała zagospodarowanie działki poprzez budowę budynku mieszkalnego, wielorodzinnego z miejscami postojowymi w hali garażowej pod budynkiem.
Powyższa decyzja stała się ostateczna z dniem 22 listopada 2006 r. Okoliczności bezsporne, decyzja nr(...)z dnia 4.09.2006 r. wraz z mapą(k. 63-71,142-145)
W dniu 10 czerwca 2007 r. powód zawarł z architektemW. S. (1)umowę na opracowanie projektu budowlanego wraz z projektem branżowym budynku mieszkalnego, wielorodzinnego wraz z zagospodarowaniem terenu nadziałkach nr (...)obręb
W., arkusz 26, miastoP.przyul. (...), wraz z rozbudową miejskich sieci infrastruktury technicznej, przebudowąulicy (...), budową drogi dojazdowej i innymi projektami niezbędnymi do realizacji ww. inwestycji. W powyższej umowie strony ustaliły między innymi, że zleceniobiorca przygotuje niezbędną dokumentację prawno-geodezyjną, wniosek o wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę ww. inwestycji, będzie reprezentował powoda w postępowaniu administracyjnym, aż do uzyskania pozwolenia na budowę. Wysokość wynagrodzenia ryczałtowego należnego zleceniobiorcy została ustalona łącznie na kwotę 1.400.000,00 zł.
Powód zapłacił zleceniobiorcy na poczet ww. umowy łącznie 750.000 zł netto.
Celem przyłączenia planowanej inwestycji do miejskiej sieci cieplnej i sieci energetycznej powód zawarł dnia 9 czerwca 2008 r. z(...) S.A.umowę nr (...), na poczet której uiścił kwotę 2.610 zł netto tytułem połowy opłaty przyłączeniowej oraz dnia 19 maja 2008 r.umowę nr (...)z(...) sp. z o.o., na poczet której uiścił kwotę 24.090 zł netto tytułem zaliczki na opłatę przyłączeniową.
Łącznie tytułem opłat przyłączeniowych ww. nieruchomości do miejskiej sieci cieplnej i energetycznej powód wpłacił 26.700 zł netto.
Na mocy decyzji z dnia 18 czerwca 2007 r. decyzja WZ nr(...)została przeniesiona na powoda.
W dniu 28 lutego 2006 r. Rada MiastaP.podjęła uchwałę nr(...)o przystąpieniu do sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaruW.-C..
W dniach od 23 lipca 2007 r. do 23 sierpnia 2007 r. projekt miejscowego planu został wyłożony do wglądu.
Zgodnie z ww. projektem większa częśćdziałki nr (...)miała być przeznaczona pod zieleń urządzoną, ogólnodostępną oraz sieci infrastruktury technicznej-kanalizacji.
Reprezentujący powoda architektW. S. (2), pismem z dnia 25.08.2007r. adresowanym do Prezydenta MiastaP., wniósł uwagi do projektu miejscowego planu, wskazując, że dla powyższej działki została wydana decyzja WZ przewidująca odmienne przeznaczenie niż projekt planu oraz, że projekt ten jest sprzeczny z założeniami obowiązującego studium.
Na podstawie uchwały nr(...)podjętej w dniu 18 stycznia 2008 r. Rada MiastaP.zmieniła studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miastaP.uchwalonego uchwałą nr(...)Rady MiastaP.z dnia 23 listopada 1999 r. zmienionego uchwałą Rady MiastaP.nr
(...)z dnia 10 lipca 2003 r. w sprawie zmiany studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego MiastaP., w ten sposób, żedziałka nr (...)znalazła się w przeważającej części na terenie oznaczonym symbolem(...)- tereny otwarte cenne przyrodniczo-współtworzące klinowo-pierścieniowy system zieleni. Na tych terenach wymaga się zachowania dotychczasowego sposobu użytkowania ziemi, zachowania terenów otwartych z jednoczesnym podnoszeniem ich walorów przyrodniczych i estetycznych, ochrony istniejących i realizacji nowych powiązań terenów otwartych, zapewniających ciągłość korytarzy ekologicznych. Pozostały fragmentdziałki nr (...)przeznaczono pod zabudowę usługową gastronomii z dopuszczeniem funkcji sportowo-rekreacyjnej oznaczonej symbolem 8-U i publiczny szlak komunikacji pieszej oraz sieci infrastruktury technicznej-kanalizacji, częściowo obszar bezpośrednio zagrożony powodzią oznaczony symbolem(...)
Uwagi zgłoszone przez powoda do projektu miejscowego planu w toku procedury uchwalania planu nie zostały uwzględnione. W uzasadnieniu odmowy uwzględnienia uwag przyznano, że miejscowy plan uchwala się po stwierdzeniu jego zgodności z ustaleniami i studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie ze studium sporządzonym dla miastaP., w brzmieniu obowiązującym na podstawie uchwały z dnia 10 lipca 2003 r. obszar, którego dotyczy uwaga, położony był w obrębie terenów zabudowanych i przewidzianych pod zabudowę. Potwierdzono także, że był to teren preferowany dla skoncentrowanej funkcji mieszkaniowej. Wskazano jednak, że uchwałą z dnia 18 styczna 2008 r. studium zostało zmienione w ten sposób, że obszar, na którym znajduje się działka powoda został oznaczony jako tereny otwarte cenne przyrodniczo współtworzące klinowo- pierścieniowy system zieleni.
W dniu 7 lipca 2009 r. uchwałą Rady MiastaP.nr(...)został uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego(...)wP.dla obszaru obejmującego m. in. nieruchomość stanowiącą własność powoda.
W przedmiotowym planie nieruchomość powoda znajduje się na terenach oznaczonych symbolami:(...)oraz(...)- tereny zieleni urządzonej ogólnodostępnej i sieci infrastruktury technicznej - kanalizacji, częściowo obszary bezpośrednio zagrożone powodzią, 8-U - teren zabudowy usługowej gastronomii z dopuszczeniem funkcji sportowo - rekreacyjnej,(...)- tereny publicznego szlaku komunikacji pieszej oraz sieci infrastruktury technicznej - kanalizacji, częściowo obszary bezpośrednio zagrożone powodzią.
Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego(...)wP.wszedł w życie w dniu 10 października 2009 r.
Decyzją z dnia 13 października 2009 r. nr UA.I.(...)- (...)wydaną przez Prezydenta MiastaP.stwierdzono wygaśnięcie decyzji WZ nr(...)ustalającej warunki zabudowy dla nieruchomości powoda.
Podstawą wydania wyżej powołanej decyzji były przepisyart. 65 ust 1 pkt 2 i 3 u.p.z.p.w zw. zart. 162 § 1 pkt 1 k.p.a.W oparciu o powyższe przepisy, podstawą stwierdzenia wygaśnięcia decyzji o warunkach zabudowy było uchwalenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego z 7 lipca 2009 r., którego ustalenia są inne niż w wydanej decyzji.
Na skutek wniesionego przez powoda odwołania, wyżej powołana decyzja stwierdzająca wygaśnięcie decyzji WZ nr(...)z przyczyn formalnych została uchylona i nie stała się ostateczna.
Za sporządzenie powyższego odwołania powód zapłacił na rzecz Kancelarii Radcy PrawnegoS. K.z siedzibą wK.kwotę 1.800 zł plus należny podatek VAT.
Pismem z dnia 11 grudnia 2009 r., doręczonym dnia 17 grudnia 2009 r., powód wezwał Prezydenta MiastaP.do zapłaty odszkodowania w wysokości 51.427.105,90zł na podstawieart. 36 ust 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
W odpowiedzi na powyższe pismo pozwany poinformował powoda, że brak jest przesłanek do dochodzenia ww. odszkodowania.
Decyzją z dnia 15 października 2009 r. Prezydenta MiastaP.odmówił powodowi wydania zezwolenia na usunięcie 6 drzew zdziałki nr (...), powołując się na zapisy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego z 7 lipca 2009 r.
Decyzją nr(...)z dnia 12 listopada 2009 r. Prezydent MiastaP.odmówił powodowi zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego wielorodzinnego z wewnętrznymi instalacjami wodno-kanalizacyjną, centralnego ogrzewania, wentylacji mechanicznej, elektrycznej oraz wewnętrznego układu drogowego oraz odmówił wydania pozwolenia na rozbiórkę istniejących fundamentów budynku gospodarczego przyul. (...)wP.. W uzasadnieniu powołano się na ww. decyzję z dnia 15 października 2009 r. o odmowie wycięcia drzew oraz na zapisy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego z 7 lipca 2009 r.
Decyzją z dnia 9 grudnia 2010 r. Prezydent MiastaP.stwierdził wygaśnięcie decyzja WZ nr(...)przeniesionej na rzecz powoda. Podstawą wydania wyżej powołanej
decyzji były przepisyart. 65 ust 1 pkt 2 i 3 u.p.z.p.w zw. zart. 162 § 1 pkt 1 k.p.a.W oparciu o powyższe przepisy, wskazano, że podstawą stwierdzenia wygaśnięcia decyzji o warunkach zabudowy było uchwalenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego z dnia 7 lipca 2009 r., którego ustalenia są inne niż w wydanej decyzji.
Zmiana przeznaczenia nieruchomości przez nowo uchwalony plan zagospodarowania przestrzennego w odniesieniu do decyzji WZ nr(...)i poprzednio obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego z 1994 r. oraz studium i kierunków zagospodarowania przestrzennego miastaP.w brzmieniu ustalonym uchwałą Rady MiastaP.z 10 lipca 2003 r. powoduje, że korzystanie z przedmiotowej nieruchomości zgodnie z dotychczasowym przeznaczeniem stało się niemożliwe.
Na skutek zmiany przeznaczenia nieruchomości powodowa w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego(...)wP.doszło do spadku wartości nieruchomości powoda w wysokości 32.300.000 zł.
Na skutek zmiany przeznaczenia ww. nieruchomości powód poniósł szkodę w wysokości spadku wartości nieruchomości tj. w wysokości 32.300.000 zł oraz w wysokości nakładów związanych z procesem inwestycyjnym przewidzianym w decyzji WZ na sumę 778.500 zł.
Oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy Sąd I instancji wskazał, że przeprowadził dowód z opinii biegłego sądowego z dziedziny szacowania nieruchomości w osobieM. P.na okoliczność ustalenia czy na skutek uchwalenia ww. miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego(...)wP.dla nieruchomości powoda stanowiącejdziałkę nr (...)doszło do spadku wartości rynkowej tej nieruchomości przy uwzględnieniu jej dotychczasowego przeznaczenia przed wejściem w życie ww. planu wynikającego z decyzji nr(...)o warunkach zabudowy z dnia 4 września 2006 r., według stanu na dzień wejścia w życie ww. miejscowego planu i cen na dzień sporządzenia operatu oraz miesiąca października 2009 r. BiegłaP.w wykonaniu postanowienia sądu wskazała, że nieruchomość powoda według aktualnego przeznaczenia i cen aktualnych ma wartość 910.000 zł, a według cen z 10 października 2009r. (tj. na dzień wejścia w życie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego(...)wP.) miała wartość 1.300.000 zł. Według dotychczasowego przeznaczenia nieruchomość powoda według cen aktualnych miałaby wartość 19.580.000 zł, a według cen z 10 października 2009 r. - 33.600.000 zł. Biegła odpowiadając na zarzuty stron co do przyjętej metody wyceny i wniosków końcowych przed sądem na rozprawie w dniu 25 kwietnia 2012r.
wyjaśniła w sposób przekonujący dlaczego określając wartość przedmiotowej nieruchomości wg przeznaczenia wynikającego z decyzji WZ przyjęła, że wyceniana nieruchomość ma przeciętną infrastrukturę, niekorzystny stan zagospodarowania oraz przeciętny potencjał inwestycyjny jak również przyjęcie wskazanych w pisemnej opinii nieruchomości porównywanych. Jednocześnie biegłaP.w sposób logiczny i spójny wyjaśniła różnicę między wartościami wycenianej nieruchomości według cen z dnia wejścia w życie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego(...)wP.i według cen aktualnych, w szczególności biegła wskazała na utrzymujący się od 2008 r. trend na rynku nieruchomości wyrażający się w spadku cen transakcyjnych średnio o 1% na miesiąc. Biegła nadto szczegółowo wyjaśniła dlaczego dokonując wyceny przedmiotowej nieruchomości przyjęła okres 4 lat i wyjaśniła wpływ ukształtowania terenu, tj. położenia na terenie zalewowym na wartość wycenianej nieruchomości. W ocenie sądu opinia pisemna biegłejP.w połączeniu z ustnymi wyjaśnieniami biegłej była przekonująca i mogła stanowić podstawę rozstrzygnięcia w zakresie ustalenia spadku wartości nieruchomości powoda na skutek zmiany przeznaczenia ww. nieruchomości na skutek wejścia w życie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego(...)wP.. BiegłaP.w zakresie objętym przedmiotem opinii posiadała wymagane kwalifikacje, udzieliła wyczerpujących odpowiedzi na pytania sądu i w sposób przekonujący odpowiedziała na zarzuty stron.
Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy podkreślił, że oddalił wniosek pełnomocnika pozwanego o przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego. Sąd wskazał przy tym, że brak zgodności wniosków opinii biegłego ze stanowiskiem jednej ze stron nie stanowi wystarczającej przesłanki do powołania kolejnego dowodu z opinii innego biegłego. Opinia biegłejP.jest pozbawiona merytorycznych wad i jest przekonująca dla Sądu, w związku z powyższym, zdaniem Sądu, nie było podstaw do powołania innego biegłego, co przyczyniłoby się jedynie do przedłużenia postępowania i powstania dodatkowych kosztów.
W rozważaniach prawnych Sąd Okręgowy podkreślił, że w niniejszej sprawie powód dochodził odszkodowania na podstawieart. 36 ust 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennymwskazując, że na skutek uchwalenia w dniu 7 lipca 2009 r. uchwałą Rady MiastaP.nr(...)miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego(...), który swoim zakresem objął nieruchomość powoda, niemożliwe jest korzystanie z tej nieruchomości zgodnie z dotychczasowym przeznaczeniem. Powód w
niniejszej sprawie domagał się zapłaty kwoty 53.808.962 zł, na którą składają się: kwota w wysokości 40.000.000 zł tytułem spadku wartości nieruchomości, koszty nabycia nieruchomości w kwocie 504.997,00 zł, wynagrodzenie za usługi inwestycyjne, doradcze i prawne związane z nabyciem nieruchomości w wysokości 1 .200.000 zł. wynagrodzenie za sporządzenie opinii prawnej w sprawie nabycia nieruchomości w wysokości 5.675 zł, wynagrodzenie za sporządzenie wyceny nieruchomości i jej przetłumaczenie w wysokości 12.950 zł, wynagrodzenie za sporządzenie projektu budowlanego i wystąpienia z wnioskiem o pozwolenie na budowę w wysokości 750.000 zł, wynagrodzenie za usługi prawnicze związane z działalnością inwestycyjną powoda w wysokości 93.696,66 zł, opłata za przyłączenie do miejskiej sieci cieplnej i energetycznej w wysokości 26.700 zł, koszty spłaty kredytu zaciągniętego na nabycie ww. nieruchomości w wysokości 9.354.001,14 zł, koszty umów i czynności na zabezpieczenie zaciągniętego kredytu w wysokości 40.247 zł, odsetki oraz podatek od czynności cywilnoprawnych od pożyczek w wysokości 1.813.236 zł.
Sąd wskazał, że zgodnie zart. 36 ust 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym(Dz. U. z 2003 r. Nr 80 póz. 717 w brzmieniu obowiązującym w dacie wejścia w życie ww. planu(...)wP.), jeżeli w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą, korzystanie z nieruchomości lub jej części w dotychczasowy sposób lub zgodny z dotychczasowym przeznaczeniem stało się niemożliwe bądź istotnie ograniczone, właściciel albo użytkownik wieczysty nieruchomości może, z zastrzeżeniem ust. 2, może żądać od gminy odszkodowania za poniesiona rzeczywista szkodę (pkt 1) albo wykupienia nieruchomości lub jej części (pkt 2). Zgodnie z ustępem 2 ww. artykułu, realizacja powyższych roszczeń, może nastąpić również w drodze zaoferowania przez gminę właścicielowi albo użytkownikowi wieczystemu nieruchomości zamiennej. Z dniem zawarcia umowy zamiany roszczenia wygasają. Zgodnie z ustępem 3, jeżeli, w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą, wartość nieruchomości uległa obniżeniu, a właściciel albo użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość i nie skorzystał z praw, o których mowa w ust. 1 i 2, może żądać od gminy odszkodowania równego obniżeniu wartości nieruchomości. Zgodnie z art. 37 ust 10 ww. ustawy, spory w sprawach, o których mowa w art. 36 ust. 1-3 i ust. 5, rozstrzygają sądy powszechne.
Z art. 36 ust 1 ww. ustawy, wynika, że właścicielowi przysługuje roszczenie o odszkodowanie za poniesioną rzeczywistą szkodę. Koniecznym jest zatem ustalenie zakresu pojęcia szkody, której naprawienia właściciel nieruchomości może dochodzić. W tym zakresie wskazać należy na przepisart. 361 § 1 k.c, według którego zobowiązany do
odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła (§ 1), a w tych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (§ 2). W orzecznictwie wskazuje się, że naprawienie szkody ma zapewnić całkowitą kompensatę doznanego uszczerbku, nie dopuszczając jednak do nieuzasadnionego wzbogacenia poszkodowanego. Szkodą jest powstała wbrew woli poszkodowanego różnica między obecnym jego stanem majątkowym a stanem, jaki zaistniałby, gdyby nie nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę (orzeczenie SN z dnia 11 lipca 1957 r., 2 CR 304/57, OSN 1958 nr III, póz. 76). Szkodą jest różnica między tym, czym poszkodowany dysponowałby w zakresie wartości, których szkoda dotyczy, gdyby nie było zdarzenia powodującego szkodę, a tym, czym dysponuje rzeczywiście na skutek tego zdarzenia (uchwała składu siedmiu sędziów SN z dnia 22 listopada 1963 r., III PO 31/63, OSNCP 1964 nr 7-8, póz. 128; uchwała SN z dnia 3 stycznia 1967 r., III PZP 38/66, OSNCP 1967 nr 3, póz. 49; uchwała SN z dnia 31 maja 1994 r., III CZP 68/94, Wokanda 1994 nr 7, s.9).
Sąd Okręgowy zaznaczył, że Sąd Najwyższy wyjaśnił, że przewidziane we wspomnianym przepisie roszczenia przysługują właścicielowi nieruchomości bądź użytkownikowi wieczystemu, gdy uchwalony lub zmieniony plan uniemożliwia im lub istotnie ogranicza zarówno kontynuowanie dotychczasowego sposobu korzystania z nieruchomości, jak i pozbawia ich potencjalnej możliwości korzystania z nieruchomości zgodnie z dotychczasowym przeznaczeniem (por.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 września 2009 r. V CSK 46/09, LEX nr 529731). Odszkodowanie ma zaś dotyczyć rzeczywiście poniesionej przez właściciela szkody. Oznacza to, że chodzi o szkodę, która polega na obniżeniu się wartości nieruchomości lub która pozostaje w bezpośrednim związku ze zmianą przeznaczenia nieruchomości. Przykładowo Sąd wskazał, że w bezpośrednim związku ze zmianą przeznaczenia nieruchomości, są nakłady już poczynione na nieruchomości, których właściciel nieruchomości nie może odzyskać, gdyż zmieniło się i jej przeznaczenie (por.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 października 2007 r. V CSK 230/07. LEX nr 485903).
Zdaniem Sądu analiza powyższego prowadzi do wniosku, że właścicielowi nieruchomości przysługuje roszczenie o naprawienie szkody poprzez wyrównanie spadku wartości nieruchomości, jeżeli do niej doszło na skutek uchwalenia lub zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, który powoduje, że korzystanie z nieruchomości w dotychczasowy sposób lub zgodnie z dotychczasowym przeznaczeniem jest znacznie
ograniczone lub niemożliwe. Ponadto właściciel nieruchomości może żądać zwrotu tych nakładów i wydatków na nieruchomość, które są bezpośrednio związane z dotychczasowym przeznaczeniem lub sposobem korzystania z nieruchomości, a których na skutek uchwalenia lub zmiany miejscowego planu właściciel nie będzie mógł odzyskać albo nie będzie mógł zrealizować przedsięwziętej inwestycji.
Strona pozwana podniosła zarzut, że decyzja o warunkach zabudowy nie może określać przeznaczenia terenu w związku z czym uchwalenie przedmiotowego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nie zmienia w istocie przeznaczenie nieruchomości powoda. W ocenie Sądu powyższy zarzut nie zasługiwał na uwzględnienie z poniższych powodów.
W tym zakresie, Sąd I instancji zaznaczył, że zgodnie z art. 4 ust 1 ww. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z ustępem 2, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym: lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego (pkt 1), sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy (pkt 2). Zgodnie z art. 6 ust 1 ww. ustawy, ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują, wraz z innymi przepisami, sposób wykonywania prawa własności nieruchomości. Zgodnie z ustępem 2, każdy ma prawo, w granicach określonych ustawą do zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny, zgodnie z warunkami ustalonymi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli nie narusza to chronionego prawem interesu publicznego oraz osób trzecich (pkt 1), ochrony własnego interesu prawnego przy zagospodarowaniu terenów należących do innych osób lub jednostek organizacyjnych (pkt 2).
Zgodnie z art. 61 ust 1 ww. ustawy, wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia następujących warunków: co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu (pkt 1), teren ma dostęp do drogi publicznej (pkt 2),
istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu, z uwzględnieniem ust. 5, jest wystarczające dla zamierzenia budowlanego (pkt 3), teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne albo jest objęty zgodą uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły moc na podstawie art. 67 ustawy, o której mowa w art. 88 ust. 1 (pkt 4). decyzja jest zgodna z przepisami odrębnymi (pkt 5). Zgodnie z art. 63 ust 3 jeżeli decyzja o warunkach zabudowy wywołuje skutki, o których mowa w art. 36, przepisy art. 36 oraz art. 37 stosuje się odpowiednio.
Zgodnie z art. 87 ust 3 ww. ustawy, obowiązujące w dniu wejścia w życie ustawy miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego uchwalone przed dniem 1 stycznia 1995r. zachowują moc do czasu uchwalenia nowych planów, jednak nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2003 r.
Zatem w braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego indywidualna decyzja ustalająca warunki zabudowy i zagospodarowania danego terenu określa przeznaczenie tego terenu do czasu uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Przyjęcie innej interpretacji byłoby zdaniem sądu nielogiczne i sprzeczne z ratio legis wspomnianej regulacji, także w świetle przepisu art. 63 ust 3 ww. ustawy, który przewiduje, że decyzja o warunkach zabudowy może wywoływać skutki określone w art. 36, a zatem taka decyzja również może powodować zmianę przeznaczenia terenu, w związku z którym korzystanie z nieruchomości lub jej części w dotychczasowy sposób lub zgodny z dotychczasowym przeznaczeniem stało się niemożliwe bądź istotnie ograniczone.
Jednocześnie Sąd Najwyższy wskazał, że tereny i nieruchomości objęte planami zagospodarowania przestrzennego, które utraciły moc w dniu określonym wart. 87 ust. 3 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym(Dz. U. Nr 80, póz. 717 ze zm.), nie zmieniały automatycznie z tą datą swego dotychczasowego przeznaczenia (por.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 stycznia 2009 r. I CNP 82/08 Biul.SN 2009/5/10). Zatem pomimo wygaśnięcia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miastaP.uchwalonego uchwałą Rady MiejskiejP.(...)z dnia 6 grudnia 1994 r. na podstawie wskazanego przepisuart. 87 ust 3, wobec braku uchwalenia do dnia 31 grudnia 2003 r. nowego miejscowego planu, dotychczasowe przeznaczenie działki powoda nie uległo zmianie. Wydanie przedmiotowej decyzji o warunkach zabudowy potwierdza dotychczasowe przeznaczenie nieruchomości powoda jako terenu przeznaczonego pod zabudowę mieszkaniową. Sąd podkreślił, że powyższe potwierdzają także zapisyustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomości(Dz. U. z 2004 r. Nr 261 póz. 2603 z późn. zm.) określające zasady ustalania wartości
nieruchomości, zgodnie z którymi w przypadku braku planu miejscowego przeznaczenie nieruchomości ustala się na podstawie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (art. 154 ust 2). Natomiast w przypadku braku studium lub decyzji, o których mowa w ust. 2, uwzględnia się faktyczny sposób użytkowania nieruchomości (art. 154 ust 3).
Zatem, zdaniem Sądu, dotychczasowe przeznaczenie nieruchomości powoda określała decyzja nr(...)oraz obowiązujące w czasie wydawania decyzji o warunkach zabudowy studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego MiastaP.uchwalone uchwałą nr(...)Rady MiastaP.z dnia 23 listopada 1999 r. zmienione uchwałą Rady MiastaP.nr(...)z dnia 10 lipca 2003 r.
Przechodząc do meritum sprawy, zdaniem Sądu Okręgowego, przepis artykułu 36 ww. ustawy należy rozpatrywać w połączeniu z określoną wart. 140 k.c.definicją prawa własności i wynikającym z tego prawa uprawnieniu do korzystania z nieruchomości w określony sposób, zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa. Uprawnienie to obejmuje sposoby korzystania nie tylko faktyczne, ale również potencjalne, o ile mieszczą się w granicach podmiotowego prawa własności wyznaczonego przez miejscowe akty planistyczne. Ustalenie, że powód na skutek uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego(...)' wP.nie może wykonywać swojego prawa w sposób zakreślony przezart. 140 k.c.skutkuje ustaleniem istnienia przesłanek z art. 36 ust 1 ww. ustawy.
Z niespornych, w opinii Sądu Okręgowego, ustaleń wynika, że w dniu 4 września 2006 r. dla nieruchomości powoda wydana została decyzja nr(...)o warunkach zabudowy, która przewidywała zagospodarowanie działki poprzez budowę budynku mieszkalnego, wielorodzinnego z miejscami postojowymi w hali garażowej pod budynkiem. Na mocy decyzji z dnia 18 czerwca 2007 r. decyzja nr(...)została przeniesiona na powoda. W momencie wydawania decyzji nr(...)obowiązywało studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego MiastaP.uchwalone uchwałą nr(...)Rady MiastaP.z dnia 23 listopada 1999 r. zmienione uchwałą Rady MiastaP.nr(...)z dnia 10 lipca 2003 r. Zgodnie ze studiumdziałka nr (...)położona była w znaczącej części w strefie pośredniej miasta w obrębie terenów zabudowanych i przeznaczonych pod zabudowę. Był to teren preferowany dla skoncentrowanej funkcji mieszkaniowej (symbol II.M.). Natomiast uchwalony uchwałą Rady MiastaP.z dnia 7 lipca 2009 r. miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego(...)wP.zmienia przeznaczenie nieruchomości powoda na tereny
zieleni urządzonej ogólnodostępnej i sieci infrastruktury technicznej - kanalizacji ((...)oraz(...)), teren zabudowy usługowej gastronomii z dopuszczeniem funkcji sportowo -rekreacyjnej (8-U), tereny publicznego szlaku komunikacji pieszej oraz sieci infrastruktury technicznej -kanalizacji (K./K/ZZ). Ograniczenia wynikające z przedmiotowego planu miejscowego(...)' wP., które w sposób diametralny zmieniają dotychczasowe przeznaczenie nieruchomości powoda godzą w prawo własności powoda. Ograniczenia te wyrażają się poprzez uniemożliwienie korzystania z nieruchomości w sposób dotychczasowy. Sama bowiem możliwość właściciela do korzystania z rzeczy w określony sposób jest jego prawem podmiotowym wywodzącym się z istoty prawa własności. Sąd ocenił, że dochodzone roszczenie odszkodowawcze powoda jest co do zasady uzasadnione, skoro na skutek uchwalenia planu zagospodarowania przestrzennego(...)wP.ograniczono własność powoda, która poprzez zmianę dotychczasowego przeznaczeniadziałki nr (...)z terenów zabudowy mieszkaniowej na tereny cenne przyrodniczo, uniemożliwia powodowi realizację inwestycji budowy budynku mieszkalnego wielorodzinnego. Potwierdzeniem powyższej niemożności zrealizowania zamierzonej inwestycji jest decyzja(...)z dnia 12 listopada 2009 r. o odmowie zatwierdzenia projektu budowlanego i odmowie udzielenia pozwolenia na budowę, w uzasadnieniu której powołano się właśnie na zapisy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego(...)wP., którego postanowienia są odmienne od wydanej decyzji ustalające warunki zabudowy dla działki powoda.
W mniejszej sprawie zmiana przeznaczenia nieruchomości powoda jest źródłem szkody powoda wyrażającej się w spadku wartości nieruchomości oraz w niemożności zrealizowania zamierzonej przez powoda inwestycji budowlanej, która była zgodna z dotychczasowym przeznaczeniem nieruchomości wynikającym z decyzji nr(...)ustalającej warunki zabudowy dla przedmiotowej działki i obowiązującego wówczas studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego MiastaP.uchwalone uchwałą nr(...)Rady MiastaP.z dnia 23 listopada 1999 r. zmienione uchwałą Rady MiastaP.nr(...)z dnia 10 lipca 2003 r.
Przechodzące do wysokości żądania powoda w zakresie spadku wartości nieruchomości, Sąd Okręgowy wskazał, że zgodnie art. 37 ust 1 zdanie 2 ww. ustawy, obniżenie oraz wzrost wartości nieruchomości stanowią różnicę między wartością nieruchomości określoną przy uwzględnieniu przeznaczenia terenu obowiązującego po uchwaleniu lub zmianie planu miejscowego a jej wartością, określona przy uwzględnieniu przeznaczenia terenu, obowiązującego przed zmianą tego planu, lub faktycznego sposobu
wykorzystywania nieruchomości przed jego uchwaleniem. Zgodnie z ustępem 11 art. 37 ww. ustawy, w odniesieniu do zasad określania wartości nieruchomości oraz zasad określania skutków finansowych uchwalania lub zmiany planów miejscowych, a także w odniesieniu do osób uprawnionych do określania tych wartości i skutków finansowych stosuje się przepisy o gospodarce nieruchomościami.
W tym zakresie pomocne jest bogate orzecznictwo sądów administracyjnych, które rozstrzygały spory związane z zastosowaniem przepisów art. 36 przedmiotowej ustawy.
W wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 21 kwietnia 2010 r. (sygn. akt II SA/Gd 190/10, LEX nr 576265) wskazano, że nawet w sytuacji gdyby zmiana przeznaczenia w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego dotyczyła tylko części nieruchomości, to i tak wycena powinna dotyczyć całej nieruchomości. Przeznaczenie jednej nieruchomości pod dwie różne funkcje ma niewątpliwy wpływ na jej wartość jako całości. Nie można więc uznać, że w takiej sytuacji nieruchomość składa się z dwóch części o rożnych przeznaczeniach i wartości równej sumie wartości obu części. Do ustalenia faktycznego sposobu wykorzystania nieruchomości należy podejść w sposób wszechstronny, uwzględniając przepisy prawa, w tym również przepisy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w zakresie w jakim odnoszą się one do zagospodarowania nieruchomości położonych na terenach pozbawionych planu.
Z kolei Naczelny Sądu Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 20 stycznia 2009 r. (sygn. akt II OSK 1898/07, LEX nr 509157) wskazał, że jeżeli faktyczny sposób wykorzystania nieruchomości w niewielkim stopniu odbiegał od tego określonego w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, to wykazanie bezpośredniego związku przyczynowego pomiędzy wzrostem wartości nieruchomości, a uchwaleniem planu wymaga szczegółowej i wyczerpującej porównawczej analizy ustaleń tego planu z faktycznym wykorzystywaniem terenu przed uchwaleniem planu, która pozwoli ustalić, czy ustalenia planu wprowadzają zmianę przeznaczenia nieruchomości i czy wpływają na zmianę wartości tej nieruchomości. Operat rzeczoznawcy majątkowego powinien zawierać argumentację odnoszącą się do związku między wzrostem wartości przedmiotowej nieruchomości a uchwaleniem planu.
Powyższe rozważania zdaniem Sądu należy stosować analogicznie do określenia, czy na skutek uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego(...)wP.uchwałą Rady MiastaP.nr(...)z dnia 7 lipca 2009r. dla nieruchomości powoda stanowiącejdziałkę nr (...)doszło do spadku wartości tej nieruchomości, przy uwzględnieniu jej dotychczasowego przeznaczenia.
Zgodnie z 363§ 2 k.c.jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagaj ą przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.
W niniejszej sprawie nie budziło wątpliwości Sądu Okręgowego, że na skutek wejścia w życie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego(...)wP.zmieniającego dotychczasowe przeznaczenie nieruchomości powoda doszło do spadku wartościdziałki nr (...). W sposób ewidentny wynika to z opinii biegłejM. P., która ustaliła, że nieruchomość powoda według aktualnego przeznaczenia i cen aktualnych ma wartość 910.000 zł, a według cen z 10 października 2009 r. (tj. na dzień wejścia w życie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego(...)wP.) miała wartość 1.300.000 zł. Natomiast według dotychczasowego przeznaczenia nieruchomość powoda według cen aktualnych miałaby wartość 19.580.000 zł, a według cen z 10 października 2009 r. - 33.600.000 zł. Zatem różnica w wartości nieruchomości powoda wynosi 18.670.000 zł według cen aktualnych i 32.300.000 zł według cen obowiązujących w dacie wejścia w życie ww. planu(...)wP.. W niniejszej sprawie zasadnicze znaczenie miała kwestia ustalenia takiej kwoty odszkodowania, która w sposób rzeczywisty zrekompensuje powodowi szkodę poniesioną na skutek tego, że w związku z uchwaleniem planu miejscowegoW.-C.wP.korzystanie z nieruchomości powoda zgodnie z dotychczasowym przeznaczeniem stało się niemożliwe. W tym miejscu wskazać należy na przepis art. 37 ust 9 ww. ustawy, zgodnie z którym wykonanie obowiązku wynikającego z roszczeń, o których mowa w art. 36 ust 1-3 powinno nastąpić w terminie 6 miesięcy od dnia złożenia wniosku, chyba że strony postanowią inaczej. W przypadku opóźnienia w wypłacie odszkodowania lub w wykupie nieruchomości właścicielowi albo użytkownikowi wieczystemu nieruchomości przysługują odsetki ustawowe. Jak wskazano powyżej pismem z dnia 11 grudnia 2009 r., doręczonym dnia 17 grudnia 2009 r., powód wezwał Prezydenta MiastaP.do zapłaty odszkodowania w wysokości 51.427.105,90zł na podstawieart. 36 ust 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
W odpowiedzi na powyższe pismo pozwany poinformował powoda, że brak jest przesłanek do dochodzenia ww. odszkodowania. W ocenie Sądu Okręgowego powyższe przepisy wyraźnie wskazują, że momentem adekwatnym do wyliczenia wartości szkody poniesionej przez powoda na skutek zmiany ww. planu jest po pierwsze data wejścia w życie planu(...)wP.i po drugie data złożenia stosownego wniosku przez powoda o wypłatę odszkodowania. W ocenie Sądu nie można na powoda jako podmiotu działającego w zaufaniu do władz publicznych obarczać konsekwencjami działania a raczej
niefrasobliwości pozwanego. Zgodnie bowiem z powyższymi przepisami pozwana gmina na skutek podjętych przez siebie działań planistycznych miała obowiązek wyrównać szkodę poniesioną na skutek jej własnych działań właścicielom nieruchomości objętych uchwalonym planem. Co więcej przepisy ww.ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennymwyraźnie określały przesłanki przyznania stosownego odszkodowania. Pozwana gmina wykorzystując swoje uprawnienia władcze stanowczo odmówiła wypłaty odszkodowania powodowi nie rekompensując w żaden sposób poniesionej szkody. Zdaniem Sądu Okręgowego powyższe oraz interpretacja przepisu art. 37 ust 9 ww. ustawy, w sposób jednoznaczny wskazują, że wartość szkody, którą zrekompensować ma pozwany winna być ustalana nie według cen z daty ustalania odszkodowania. Wyłącznie działania pozwanego, a raczej zaniechanie, spowodowało, że powód dopiero po 3 latach od wejścia w życie planu(...)wP.otrzyma kompensatę szkód poniesionych na skutek obiektywnego spadku wartości nieruchomości. W ocenie Sądu przyznanie powodowi odszkodowania dopiero według cen z daty orzekania doprowadziłoby do niezgodnego z prawem pokrzywdzenia powoda i nie stanowiłoby rekompensaty rzeczywiście poniesionej szkody na skutek uchwalenia ww. planu(...)wP.. Powyższe argumenty umacnia także przepis art. 36 ust 3 ww. ustawy, według którego, jeżeli po wejściu w życie ww. planu powód już w październiku zbyłby swoją nieruchomość, gmina musiałaby wówczas wypłacić powodowi odszkodowanie równe obniżeniu wartości nieruchomości i to w ciągu 6 miesięcy od dnia złożenia wniosku.
W związku z powyższym sąd zasądzając na rzecz powoda odszkodowanie w wysokości spadku wartości nieruchomości ustalił szkodę powoda na kwotę 32.300.000 zł jako adekwatną do uszczerbku majątkowego poniesionego przez powoda na skutek uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego(...)wP..
W pozostałym zakresie dotyczącym żądania odszkodowania za spadek wartości nieruchomości sąd oddalił żądanie powoda. Powód wskazywał, że przedmiotowa nieruchomość nie ma żadnej wartości i w związku z tym kwota ceny w wysokości 40.000.000zł i szkodę powoda jako spadek wartości nieruchomości. Podkreślić należy, że powyższe stanowi subiektywną ocenę powoda, a nie obiektywną okoliczność wyrażającą się w cenach transakcyjnych nieruchomości wyliczoną przez biegłego rzeczoznawcę majątkowego. Z wyliczeń biegłej wynika niewątpliwy spadek wartości nieruchomości powoda wyrażający się w sumie 32.300.000 zł, a nie 40.000.000 zł.
Przechodząc do żądania dotyczącego zwrotu kosztów związanych z przygotowaniem projektu budowlanego i wystąpieniem z wnioskiem o pozwolenie na budowę, kosztów usług prawniczych związany z obsługa procesu inwestycyjnego oraz opłat za przyłączenie do miejskiej sieci cieplnej i energetycznej, Sąd Okręgowy wskazał, że wszystkie te koszty stanowią szkodę powoda w związku z niemożnością realizacji zamierzonej inwestycji budowy budynku mieszkalnego, wielorodzinnego wraz z zagospodarowaniem terenu nadziałkach nr (...)obrębW., arkusz 26, miastoP.przyul. (...), wraz z rozbudową miejskich sieci infrastruktury technicznej, przebudowąulicy (...), budową drogi dojazdowej i innymi projektami niezbędnymi do realizacji ww. inwestycji. Powyższa inwestycja była zgodna z wydanymi warunkami zabudowy dladziałki nr (...)na podstawie decyzji nr(...)Z dokumentów zgromadzonych w niniejszej sprawie wynika, że na poczet umowy z dnia 10 czerwca 2007 r. w przedmiocie opracowania projektu budowlanego wraz z projektem branżowym, przygotowanie niezbędnej dokumentacji prawno-geodezyjnej, wniosku o wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę ww. inwestycji, reprezentowanie powoda w postępowaniu administracyjnym, aż do uzyskania pozwolenia na budowę, powód zapłacił zleceniobiorcy łącznie 750.000 zł netto. Dodatkowo powód poniósł koszt obsługi prawnej w wysokości 1.800 zł netto w związku z odwołaniem od decyzji o odmowie udzielenia powódce pozwolenia na budowę przedmiotowej inwestycji. Podobnie szkodę powoda stanowią wydatki poniesione na przyłączenie przedmiotowej inwestycji do miejskiej sieci cieplnej i energetycznej w łącznej wysokości 26.700 zł netto. Jak ustalono powyżej powód nie uzyskał pozwolenia na budowę w związku ze zmianą przeznaczenia przedmiotowej nieruchomości, zatem nie będzie mógł zrealizować zamierzonej inwestycji. W ocenie sądu powyższe wydatki na łączną sumę 778.500 zł stanowią szkodę powoda w rozumieniu art. 36 ust 1 ww. ustawy.
Mając na uwadze powyższe sąd w punkcie 1 wyroku zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 32.300.000 zł tytułem odszkodowania za spadek wartości nieruchomości i kwotę 778.500 zł tytułem odszkodowania za koszty procesu inwestycyjnego. O odsetkach od zasądzonej łącznie kwoty 33.078.500 zł sąd orzekł zgodnie zart. 37 ust 9ww.ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, zgodnie z którym konanie obowiązku wynikającego z roszczeń, o których mowa wart. 36 ust 1-3powinno stąpić w terminie 6 miesięcy od dnia złożenia wniosku, chyba że strony postanowią inaczej, przypadku opóźnienia w wypłacie odszkodowania lub w wykupie nieruchomości właścicielowi albo użytkownikowi wieczystemu nieruchomości przysługują odsetki ustawowe. W niniejszej sprawie powód pismem z dnia 11 grudnia 2009 r., doręczonym dnia grudnia 2009 r., wezwał
Prezydenta MiastaP.do zapłaty odszkodowania w wysokości 51.427.105,90 zł na podstawie art. 36 ust 1 ustawy o planowaniu i gospodarowaniu przestrzennym. Zatem z upływem 6 miesięcy od dnia 17 grudnia 2009 r. powodowi należne są odsetki ustawowe. W związku z powyższym sąd zasądził odsetki od kwoty 33.078.500 zł od dnia 18 czerwca 2010 r. W ocenie Sądu pozostałe wydatki poniesione przez powoda, tj. związane nabyciem przedmiotowej nieruchomości i koszty działalności gospodarczej powoda nie stanowią szkody powoda pozostającej w adekwatnym związku przyczynowo skutkowym w związku ze zmianą przeznaczenia ww. nieruchomości. Do powyższych kosztów sąd zaliczył koszty aktu notarialnego w wysokości 504.997 zł, koszty usługi inwestycyjnej, doradczej i prawnej wiązanej z nabyciem powyższej nieruchomości w wysokości 1.200.000 zł, wynagrodzenie sporządzenie opinii prawnej w sprawie nabycia w wysokości 5.675 zł, wynagrodzenie za urządzenie wyceny nieruchomości i jej tłumaczenie na język angielski w wysokości 2.950zł, wynagrodzenie za usługi prawnicze związane z działalnością gospodarczą powoda świadczone w okresie 30 kwietnia 2007 r. do 31 października 2009 r. w wysokości 3.696,66zł, koszty kredytu zaciągniętego na nabycie powyższej nieruchomości w wysokości 354.001,14 zł, koszty umów i czynności cywilnoprawnych dotyczących ustanowienia przez powoda dodatkowych zabezpieczeń kredytu zaciągniętego na nabycie przedmiotowej nieruchomości w wysokości 40.247 zł oraz koszty oraz podatek od pożyczek udzielonych powodowi przez jej wspólnika na bieżącą działalność w wysokości 1.813.236 zł.
Zgodnie zart. 361 § 1 k.c.zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła (§ 1), a w tych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, dyby mu szkody nie wyrządzono (§ 2). Jak wskazano powyżej odszkodowanie w trybie art. 36 ust 1 ww. ustawy przysługuje w wysokości rzeczywiście poniesionej szkody związanej z niemożliwością korzystania z nieruchomości w dotychczasowy sposób lub zgodnie z dotychczasowym przeznaczeniem, a zatem nie obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. W ocenie Sądu Okręgowego niewątpliwie szkody w rozumieniu art. 36 ust 1 ww. ustawy, nie stanowią koszty nabycia przedmiotowej nieruchomości, której prawa własności powód nie utracił na stosowną kompensatę stanowi zasądzona w punkcie 1 kwota spadku wartości nieruchomości, przyznanie kwoty stanowiącej koszty nabycia ww. nieruchomości w łącznej wysokości 504.997 zł, kwoty usług inwestycyjnych, doradczych i prawnych związanych z nabyciem ww. nieruchomości w wysokości 1.200.000 zł, kwoty 5.675 zł za sporządzenie opinii prawnej i
kwoty 12.950 zł za sporządzenia tłumaczenia wyceny w związku z nabyciem ww. nieruchomości stanowiłoby nieuzasadnione wzbogacenie powoda kosztem pozwanego. Z tych samych powodów nie uzasadnione w ocenie Sądu Okręgowego jest żądanie zwrotu kosztów kredytu zaciągniętego na nabycie przedmiotowej nieruchomości w wysokości 9.354.001,14 zł, koszty umów i czynności cywilnoprawnych dotyczących ustanowienia przez powoda dodatkowych zabezpieczeń kredytu zaciągniętego na nabycie przedmiotowej nieruchomości w wysokości 40.247 zł i koszty kredytu, tj. odsetek i podatku od pożyczek udzielonych powodowi w f wysokości 1.813.236 zł.
W ocenie Sądu nie zasługiwało również na uwzględnienie żądanie powoda zasądzenia kwoty stanowiącej wynagrodzenie za usługi prawnicze związane z działalnością gospodarczą powoda świadczone w okresie 30 kwietnia 2007 r. do 31 października 2009 r. w wysokości 193.696,66 zł. Powód podnosił, że jest spółką celową powołaną tylko do zrealizowania zamierzonej inwestycji na przedmiotowej nieruchomości i w związku z tym wszystkie koszty poniesione przez powoda dotyczyły wskazanej nieruchomości. Tymczasem z ustaleń Sądu tzn. ze sprawozdania finansowego spółki z 01.01.2009 r. - 31.12.2009 r. wynika, że celem działalności powodowej spółki są zakupy nieruchomości z przeznaczeniem pod budownictwo mieszkaniowe. Natomiast z wpisu w Krajowym Rejestrze Sądowym wynika, że głównym przedmiotem działalności powodowej spółki zgodnie z Polską Klasyfikacją Działalności jest wykonywanie robót budowlanych w zakresie montażu i wznoszenia budynków i budowli z elementów prefabrykowanych, wykonywanie pozostałych robót budowlanych, zagospodarowanie i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek, wynajem nieruchomości na własny rachunek. Z kwoty 93.696,66 zł jak wskazano powyżej sąd przyznał powodowi jedynie kwotę 1.800,00 zł albowiem zfaktury VAT nr (...)z 30.10.2009 r. wynika w sposób jednoznaczny, że powyższą kwotę powód uiścił tytułem wynagrodzenia za sporządzenie odwołania od decyzji o odmowie udzielenia pozwolenia na budowę. Natomiast w pozostałym zakresie tj. co do kwoty 91.896,66 zł powód nie przedłożył żadnych dowodów, a z przedłożonych dowodów faktur VAT (k. 166-193) i wyciągu z konta bankowego dotyczącego przelewu za ww. faktury nie wynika, że kwoty te stanowią szkodę powoda w związku z procesem inwestycyjnym zamierzonym na przedmiotowej nieruchomości. Z samej treści wskazanych dokumentów wynika tylko tyle, że wskazane kwoty zostały wpłacone tytułem wynagrodzenia za usługi prawnicze związane z działalnością gospodarczą powoda. W związku z powyższym sąd uznał, że kwota w wysokości 13.023.002,80 zł stanowiąca wskazane wydatki nie stanowi szkody powoda w rozumieniu art. 36 ust 1 ww. ustawy.
Mając na uwadze powyższe Sąd I instancji w punkcie 2 wyroku oddalił żądanie powoda co do kwoty 13.023.002,80 zł (żądanej tytułem odszkodowania za proces inwestycyjny i jego przygotowanie) i kwoty 7.700.000 zł (żądanej tytułem spadku wartości nieruchomości). Wskazać należy, że pierwotnie powód dochodził zapłaty kwoty 53.808.962 zł, ostatecznie żądał zapłaty kwoty 53.801.502,80 zł. Natomiast do dnia zaniknięcia niniejszej rozprawy powód nie cofnął powództwa w zakresie kwoty 7.459,20 zł stanowiącej różnicę między pierwotnym a ostatecznym żądaniem i nie zachodziły inne podstawy do umorzenia postępowania w tym zakresie na podstawieart. 355 § 1 k.p.c.W związku z powyższym sąd oddalił żądanie w zakresie kwoty 7.459,20 zł jako niewykazane.
O kosztach procesu sąd orzekł mając na uwadze wynik postępowania. Sąd wskazał, że powód dochodził zapłaty kwoty 53.808.962 zł, a z tego Sąd zasądził kwotę 33.078.500 zł, w związku z czym powód wygrał proces w 61%, a przegrał w 39%. Powód uiścił opłatę od pozwu w wysokości 100.000 zł oraz wpłacił zaliczkę na opinię biegłego w wysokości 15.000 zł. Wynagrodzenie biegłej stanowiło kwotę 4.466,75 zł. W związku z powyższym Sąd rozdzielił stosunkowo koszty procesu zgodnie zart. 100 k.p.c.i zasądził od pozwanego poniesione koszty sądowe w wysokości 61%, na które złożyła się kwota 61.000 zł tytułem opłaty od pozwu oraz kwota 2.724,71 zł tytułem wydatków na opinię biegłej. W toku niniejszego postępowania obie strony były reprezentowane przez fachowych pełnomocników, których wynagrodzenie zgodnie z § 6 pkt 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (...) i j Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za j czynności radców prawnych (...) wynosi 7.200 zł
Od powyższego rozstrzygnięcia apelację wywiodła pozwana zaskarżając wyrok Sądu Okręgowego w całości w punkcie 1 oraz w części w punkcie 3 w zakresie, w jakim pozwana obciążona została kosztami postępowania, zarzucając zaskarżonemu wyrokowi naruszenie przepisów:
1.art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym(dalej w skrócie: upzp) poprzez: niewłaściwe zastosowanie tego przepisu polegające na jego zastosowaniu w stanie faktycznym i prawnym, w którym nie znajdował zastosowania w efekcie błędnej wykładniart. 4 ust. 1 pkt 1 i 2upzp polegającej na przyjęciu, że decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu ustala przeznaczenie nieruchomości w sytuacji braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego,
2.a w razie nieuwzględnienia w/w zarzutu: przepisuart. 363 § 2infinek.c.poprzez:
-błędną wykładnię przesłanki „szczególne okoliczności" polegającą na uznaniu,iż zmiana cen nieruchomości może stanowić „szczególną okoliczność" wrozumieniu powołanego przepisu, podczas gdy spadek cen nieruchomości,nawet jeżeli ma on charakter znaczny, będący jednak następstwemswobodnego kształtowania się w gospodarce wolnorynkowej sił popytu ipodaży, nie stanowi szczególnej okoliczności uzasadniającej ustaleniewysokości odszkodowania według innych cen niż obowiązujące w dacieorzekania,
3.a w razie nieuwzględnienia w/w zarzutu:art. 363 § 2infinek.c.poprzez:
-błędną subsumcję okoliczności faktycznych sprawy do przesłanki „szczególneokoliczności" polegającą na nieuwzględnieniu całokształtu okolicznościniniejszej sprawy, który to całokształt okoliczność nakazywał wziąć poduwagę, iż nawet jeśli na wolnym rynku doszło do spadku cen nieruchomości,to jednocześnie nie można pozwanej obciążać negatywnymi konsekwencjamiodmowy wypłaty odszkodowania, skoro kwestionowała je co do samej zasady,
4.a w razie nieuwzględnienia w/w zarzutu:art. 363 § 2infinek.c.poprzez:
-jego niewłaściwe zastosowanie w niniejszej sprawie polegające nastwierdzeniu, że datą, z której przyjąć należy ceny przy określaniu wysokościodszkodowania, winna być data 10.10.2009r. (data wejścia w życiemiejscowego planu zagospodarowania przestrzennego(...)wPoznaniu), podczas gdy w takiej sytuacji przyjąć należało datę 17.06.2010r.(ostatni dzień terminu na spełnienie świadczenia),
5.art. 37 ust. 1 zd. 2 upzp poprzez: błędną wykładnię polegającą na uznaniu, iż skoroobniżenie wartości nieruchomości stanowi różnicę między wartością nieruchomościokreśloną przy uwzględnieniu przeznaczenia terenu obowiązującego po uchwaleniuplanu miejscowego a jej wartością określoną przy uwzględnieniu przeznaczenia terenuobowiązującego przed uchwaleniem planu miejscowego, to należy uwzględnićwartość nieruchomości z daty uchwalenia planu miejscowego, podczas gdy powołanyprzepis - stanowiąc o konieczności uwzględnienia daty uchwalenia planu miejscowego- odnosi tę kwestię do przeznaczenia nieruchomości (przeznaczenia terenu przeduchwaleniem planu miejscowego i po jego uchwaleniu), a nie do wartościnieruchomości przed uchwaleniem planu miejscowego i po jego uchwaleniu.
W związku z powyższym skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości oraz w punkcie 3 poprzez zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej zwrotu całości kosztów postępowania w pierwszej instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych na podstawie przepisuart. 98 § 1 i § 3 k.p.c.o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania w drugiej instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych ewentualnie: na podstawie przepisuart. 386 § 4 k.p.c.o uchylenie zaskarżonego wyroku w punkcie 1 w całości oraz w części w punkcie 3 w zakresie, w jakim pozwana obciążona została kosztami postępowania i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Poznaniu z pozostawieniem temu Sądowi rozstrzygnięcia co do kosztów postępowania apelacyjnego.
Dodatkowo - w przypadku nieuwzględnienia twierdzeń apelacji dotyczących braku zasadności do zasądzenia odszkodowania - wnoszę o: przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego sądowego z dziedziny szacowania nieruchomości na okoliczność ustalenia wartości nieruchomości powoda stanowiącejdziałkę numer (...)o obszarze 1.36.54 ha położonej wP., obrębW., przyul. (...), dla której Sąd Rejonowy w Poznaniu prowadzi księgę wieczystą pod numerem PO 1(...)5 7/6, określoną według stanu na dzień 17.06.2010r. przy uwzględnieniu przeznaczenia terenu przed uchwaleniem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego(...)wP.uchwałą Rady MiastaP.nr(...)z dnia 07.07.2009 r. oraz wartości przedmiotowej nieruchomości według stanu na dzień 17.06.2010 r. przy uwzględnieniu przeznaczenia terenu obowiązującego po uchwaleniu w/w miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.
Sąd Apelacyjny zważył co następuje:
Apelacja pozwanego okazała się być częściowo uzasadniona.
Sąd Apelacyjny podziela dokonane przez Sąd Okręgowy ustalenia faktyczne w sprawie i przyjmuje je za własne.
W ocenie Sądu Apelacyjnego słusznie przyjął Sąd Okręgowy, że roszczenie powoda jest uzasadnione co do zasady. Odmiennie, zdaniem Sądu drugiej instancji, ustalić natomiast należało wysokość poniesionej przez powoda szkody.
Podstawę roszczeń powoda w niniejszej sprawie stanowi przepisart. 36 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym(Dz. U. z 2012 r., Nr 647, tj.) - dalej ustawa. Zgodnie ze wskazanym przepisem jeżeli, w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą, korzystanie z nieruchomości lub jej części w dotychczasowy sposób lub zgodny z dotychczasowym przeznaczeniem stało się niemożliwe bądź istotnie ograniczone, właściciel albo użytkownik wieczysty nieruchomości może, z zastrzeżeniemust. 2, żądać od gminy: odszkodowania za poniesioną rzeczywistą szkodę (punkt 1) albo wykupienia nieruchomości lub jej części (punkt 2). Istotą rozpoznania niniejszej sprawy było zatem udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy korzystanie z nieruchomości powoda zgodnie z jej dotychczasowym przeznaczeniem lub zgodnie z dotychczasowym sposobem stało się niemożliwe oraz czy zmiana ta pozostawała w związku przyczynowym z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą.
Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W miejscowych planach określa się zatem przeznaczenie poszczególnych terenów, a także zasady ich zagospodarowania. Miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego ustalają statut prawny poszczególnych działek, przesądzając tym samym o sposobie wykonywania prawa własności w stosunku do nieruchomości objętej planem. Stanowi o tym wprost przepis art. 6 ust. 1 ustawy, w myśl którego ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują, wraz z innymi przepisami, sposób wykonywania prawa własności nieruchomości. Ustęp 2 pkt 1 przywołanego przepisu wskazuje przy tym, że każdy ma prawo, w granicach określonych ustawą, do zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny, zgodnie z warunkami ustalonymi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli nie narusza to chronionego prawem interesu publicznego oraz osób trzecich.
Obowiązek sporządzenia i uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nie jest i nie był dla jednostek samorządu terytorialnego zadaniem nowym. Obowiązek taki przewidywała bowiem zarówno obowiązującaustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, jak i jej poprzedniczka prawna, tj,ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym(Dz. U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139, t.j.).
W myśl art. 87 ust. 3 ustawy obowiązujące w dniu wejścia w życie ustawy miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego uchwalone przed dniem 1 stycznia 1995 r. zachowywały moc do czasu uchwalenia nowych planów, jednak nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2003 r. W rozpoznawanej sprawie niewątpliwym jest zatem, że dotychczasowy plan zagospodarowania przestrzennego uchwalony uchwałą Rady Miejskiej nr(...)z dnia 6 grudnia 1994 roku obejmujący nieruchomość powoda utracił swoją moc w dniu 1 stycznia 2004 roku. Oznacza to, że w okresie od 1 stycznia 2004 roku do czasu uchwalenia nowego planu zagospodarowania przestrzennego uchwałą Rady MiastaP.nr(...)z dnia 7 lipca 2009 roku doszło do przerwania ciągłości działań planistyczny gminy, czego konsekwencją dla nieruchomości powoda było to, że we wskazanym wyżej okresie nie obowiązywał żaden plan zagospodarowania przestrzennego.
Mając na uwadze powołane wyżej przepisy zgodzić należy się ze skarżącym, że planowanie przestrzenne, tj. ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji, warunków zabudowy i zagospodarowania terenu odbywa się drogą miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego. Racje ma więc skarżący, że decyzja o warunkach zabudowy nie określa przeznaczenia nieruchomości. Stanowi o tym przepis art. 4 ust. 2 ustawy wskazując, że w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu określa sposób zagospodarowania i warunki zabudowy terenu. Decyzja o warunkach zabudowy ma charakter indywidualny i określa sposób zabudowy oznaczonej nieruchomości, dla której została wydana. Celem wydania wskazanej decyzji nie jest zatem ustalenie przeznaczenia nieruchomości, gdyż zostało to zastrzeżone dla miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, a jedynie określenie sposobu korzystania z danej nieruchomości.
Powyższe nie oznacza jednakże, wbrew stanowisku skarżącego, że żądanie przez właściciela nieruchomości stosownego odszkodowania jest możliwe wyłącznie w przypadku zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a w sytuacji, gdy dla danego terenu nie obowiązywał taki plan, należałoby przyjąć, że przeznaczenie tego terenu nie byłoby w ogóle ustalone.
Ze wskazanym zapatrywaniem skarżącego nie można się zgodzić. Zaznaczenia wymaga, że skarżący pomija, że zastosowanie przewidzianej w art. 36 ust. 1 ustawy regulacji możliwe jest nie tylko wówczas, gdy korzystanie z nieruchomości w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą jest niemożliwe zgodnie z jejdotychczasowym przeznaczeniemale również gdy jest niemożliwe zgodnie zdotychczasowym sposobem korzystania z nieruchomości.Na gruncie komentowanej ustawy ustawodawca dokonuje
rozróżnienia pojęcia przeznaczenia terenu oraz sposobu korzystanie z niego (tak m.in. w art. 4 ustawy). Właściwym do oznaczenia przeznaczenia terenu jest miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Określenie natomiast sposobu korzystania z nieruchomości może nastąpić nie tylko w planie zagospodarowania przestrzennego ale również między innymi w decyzji o warunkach zabudowy. Nie może przy tym budzić wątpliwości, że pojęcie „sposobu korzystania z nieruchomości" jest pojęciem szerszym od „przeznaczenia nieruchomości". Sposób korzystania z nieruchomości obejmuje faktyczne ale i potencjalne przeznaczenie i cel danej nieruchomości w ramach przysługującego właścicielowi prawa własności, którego granice wyznaczone są ustawy, zasady współżycia społecznego i ustalone zwyczaje. Co do zasady sposób korzystania z nieruchomości odpowiada jej przeznaczeniu. Innymi słowy pozostaje w zgodzie z przeznaczeniem danej nieruchomości w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W sytuacji jednakże, gdy dla danej nieruchomości nie obowiązuje taki plan - tak jak ma to miejsce w niniejszej sprawie - sposób korzystania z nieruchomości wyznaczany jest przez faktycznie podejmowane czynności przez właściciela nieruchomości w ramach uzyskiwanych decyzji i zezwoleń.
Zgodzić należy się ze skarżącym, że decyzja o warunkach zabudowy nie może stanowić „substytutu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego". Ma ona jednakże doniosłe znaczenie dla sposobu zagospodarowania danego terenu, w tym dla określenia sposobu korzystania z nieruchomości, w sytuacji, gdy dla danej nieruchomości nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Zaznaczenia wymaga, że zgodnie z treścią art. 59 ust. 1 ustawy decyzja o warunkach zabudowy może prowadzić do zmiany zagospodarowania terenu w przypadku braku planu miejscowego, jak też zmiany sposobu użytkowania obiektu budowlanego. Co więcej również wydanie samej decyzji o warunkach zabudowy może> również prowadzić do zmiany dotychczasowego sposobu korzystania z nieruchomości i skutkować powstaniem szkody w związku z niemożnością korzystania z nieruchomości w dotychczasowy sposób. Ustawodawca w treści art. 63 ust. 3 ustawy nakazał w takim przypadku w sposób odpowiedni stosować przepis art. 36 i 37 ustawy, a zatem przewidział możliwość wystąpienia przez właściciela nieruchomości do gminy z żądaniem wypłaty odszkodowania, bądź też wykupienia nieruchomości lub jej części.
Mając na uwadze wskazane wyżej okoliczności, niesłuszne jest stanowisko pozwanego podważające znaczenie faktu wydania dla nieruchomości powoda decyzji o warunkach zabudowy. Decyzja ta w sytuacji, gdy dla danej nieruchomości nie uchwalono
miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, przy dodatkowym uwzględnieniu faktycznie podejmowanych przez powoda czynności w stosunku do nieruchomości w sposób istotny determinuje sposób korzystania z niej.
W okolicznościach rozpoznawanej sprawy sposób korzystania z nieruchomości powoda wynikał zatem nie tylko z wydania (a następnie przeniesienia na powoda) decyzji o warunkach zabudowy, która przewidywała zagospodarowanie działki poprzez budowę budynku mieszkalnego, wielorodzinnego z miejscami postojowymi w hali garażowej pod budynkiem, ale także faktu podejmowania przez powoda czynności faktycznych w stosunku do nieruchomości. W tym zakresie wskazać należy, że powód korzystał ( a nic zamierzał korzystać?)z nieruchomości przeznaczając ją na cele mieszkaniowe. W szczególności powód podjął działania zmierzające do wykonania projektu budowlanego budynku mieszkaniowego wielorodzinnego, zapewnił przyłączenie planowanej inwestycji do miejskiej sieci cieplnej i sieci energetycznej. Powód korzystał zatem ze swojej nieruchomości, jak z nieruchomości przeznaczonej pod budownictwo mieszkaniowe, co w czasie podejmowania wskazanych czynności było zgodne ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem jego własności.
Prawo własności nie ma charakteru absolutnego. Niewątpliwie jednakże jest prawem podmiotowym, które w sposób najszerszy i najpełniejszy zapewnia prawo korzystania z rzeczy, a nadto prawem chronionym przez przepisyKonstytucji RP(art. 64). Sprzecznym z istotą tego prawa byłoby zatem przyjęcie, że przepis art. 36 ust. 1 ustawy nie znajduje zastosowania w przypadku utraty mocy obowiązującej miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Nie może mieć zatem miejsca sytuacja, w której utrata mocy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego powoduje utratę dotychczasowego przeznaczenia nieruchomości, a w konsekwencji powstania możliwość dowolnej i swobodnej zmiany jej przeznaczenia w nowym planie, bez obowiązku naprawienia powstałej w związku z tym szkody. Właściciele nieruchomości nie mogą ponosić negatywnych konsekwencji nieobowiązywania planu miejscowego z powodu zaniechań podjęcia działań legislacyjnych przez władzę lokalną. Taka sytuacja prowadziłaby do niedopuszczalnej ingerencji godziłaby nie tylko w prawo własności, ale także obowiązujący porządek prawny, rodząc stan niepewności co do dalszego sposobu korzystania z nieruchomości. Uznać zatem należy, że przepis art. 36 ust. 1 ustawy znajduje również zastosowanie do sytuacji, gdy w związku z utratą mocy planu zagospodarowania przestrzennego dla danej nieruchomości przez oznaczony czas nie obowiązywał żaden plan zagospodarowania przestrzennego a uchwalony plan ograniczył możliwości korzystania przez właściciela z konstytucyjnego prawa własności i uprawień wynikających zart. 140 k.c.W przypadku podobnego ograniczenia praw
właściciela, co prawda spowodowanego nie wejściem w życie planu zagospodarowania przestrzennego a ustanowieniem obszaru ograniczonego użytkowania, Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 24 lutego 2010 r. III CZP 128/09 jednoznacznie stwierdził że: „W związku z ustanowieniem obszaru ograniczonego użytkowania pozostaje nie tylko obniżenie wartości nieruchomości, będące następstwem ograniczeń przewidzianych bezpośrednio w treści rozporządzenia o utworzeniu obszaru (zwłaszcza dotyczących ograniczeń zabudowy), lecz także obniżenie wartości nieruchomości wynikające z tego, że wskutek wejścia w życie rozporządzenia dochodzi do zawężenia granic własności (art. 140 k.c.w zw. zart. 144 k.c), i tym samym ścieśnienia wyłącznego władztwa właściciela względem nieruchomości położonej na obszarze ograniczonego użytkowania." Wejście w życie planu ograniczającego prawa właściciela powoduje analogiczne skutki.
W ocenie Sądu Apelacyjnego dla zasadności roszczeń powoda bez znaczenia pozostaje fakt, że powód nabył własność nieruchomości w okresie, w którym nie obowiązywał dla danego obszaru miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Brak jest bowiem racjonalnych powodów by różnicować sytuację powoda z osobami, które były właścicielami nieruchomości w chwili obowiązywania dotychczasowego, jak i nowego planu zagospodarowania przestrzennego, w szczególności, że takiego rozróżnienia nie wprowadza sam ustawodawca. Okoliczność, że powód nabył własność nieruchomości w okresie, gdy nie obowiązywał plan zagospodarowania przestrzennego nie może przesądzać o tym, że mógł się spodziewać, że nastąpi zmiana planu zagospodarowania przestrzennego i określenie zupełnie odmiennego niż poprzednie przeznaczenia nieruchomości. Podkreślenia wymaga, że również działania samego pozwanego nie mogły wywołać u powoda odmiennego przekonania. Istotnym jest bowiem, że planowane zagospodarowanie nieruchomości było zgodne nie tylko z dotychczasowym planem zagospodarowania przestrzennego ale również ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego MiastaP.uchwalonego uchwałą nr(...)z dnia 23 listopada 1999 roku, w którymdziałka nr (...)położona była w znacznej części w strefie pośredniej miasta w obrębie terenów zabudowanych i przeznaczonych pod zabudowę mieszkaniową. Był to również teren preferowany dla skoncentrowanej funkcji mieszkaniowej. Studium to co prawda zostało zmienione przed wskazaną zmiana planu ale z uwagi na to, że studium nie stanowi prawa miejscowego nie mogło ono oddziaływać na uprawnienia właściciela. Dodatkowo - już tylko - zauważyć można, że jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 stycznia 2009 roku (I CNP 82/08, LexPolonica nr 2040670) utrata mocy obowiązującej miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nie powoduje automatycznej zmiany dotychczasowego
przeznaczenia nieruchomości. Oznacza to, że nieruchomości powoda z dniem 1 stycznia 2004 roku nie utraciła swojego dotychczasowego przeznaczenia z terenu przeznaczonego pod budowę mieszkaniową i stała się nieruchomością nie posiadającą żadnego przeznaczenia.
Niewątpliwie zatem uchwalenie nowego planu zagospodarowania przestrzennego obejmującego nieruchomość powoda, w którym całkowicie zmieniono przeznaczenie przeważającej części jego nieruchomości (z terenów zabudowy mieszkaniowej na tereny zieleni ogólnodostępnej) skutkowało niemożnością korzystania z nieruchomości powoda zgodnie z dotychczasowym sposobem, w jakim powód korzystał z nieruchomości.
Słusznie zatem Sąd Okręgowy uznał, że roszczenie powoda jest uzasadnione co do zasady. Nie można natomiast zgodzić się z Sądem I instancji z określeniem wysokości odszkodowania należnego powodowi.
Przepis art. 36 ust. 1 pkt 1 ustawy stanowi, że w przypadku ziszczenia się przesłanek w nim określonych właściciel nieruchomości może żądać od gminy odszkodowania za poniesioną rzeczywiście szkodę. Zgodzić należy się z Sądem Okręgowym, że pod pojęciem rzeczywistej szkody należy rozumieć szkodę polegającą na obniżeniu się wartości nieruchomości. Szkoda ta obejmuje również nakłady już poczynione na nieruchomości, których właściciel nie może odzyskać, gdyż zmieniło się jej przeznaczenie.
Wysokość tego odszkodowania powinna być ustalona w oparciu o treśćart. 363 § 2 k.c, zgodnie z którym jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili. Przyjęcie zasady, że ustalenie wysokości odszkodowania następuje według cen z daty jego ustalenia, odpowiadającego co do zasady dacie wydania wyroku (art. 361 k.p.c.) stanowi wyraz realizacji przez ustawodawcę funkcji kompensacyjnej odszkodowania.
W ocenie Sądu Apelacyjnego nie sposób zgodzić się ze stanowiskiem Sądu Okręgowego, że w rozpoznawanej sprawie zachodzą wyjątkowe okoliczności uzasadniające przyjęcie innej daty ustalenia odszkodowania niż według cen z daty jego ustalenia. Nie sposób uznać by za przyjęciem cen odszkodowania z uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego przemawiała treść art. 37 ust. 9 ustawy. Przepis ten nakłada jedynie na gminę obowiązek realizacji roszczeń, o których mowa w art. 36 ust. 1 -3 ustawy powinno nastąpić w terminie 6 miesięcy od dnia złożenia wniosku, chyba że strony postanowią inaczej. Wskazany przepis w żaden sposób nie stanowi, że wysokość szkody powinna być ustalona na podstawie cen z innej daty niż jej ustalenie. Brak realizacji żądania właściciela nieruchomości we wskazanym terminie przesądzić może jedynie o terminie jego
wymagalności, a nie o dacie ustalenia odszkodowania. Również fakt, że powód miał możliwość sprzedaży w 2009 roku nieruchomości nie może przesądzać o innej dacie ustalenia odszkodowania. Ostatecznie bowiem do transakcji sprzedaży nie doszło, a powód nadal pozostaje właścicielem rzeczonej nieruchomości. Wskazać przy tym należy, że nawet gdyby przeznaczenie nieruchomości powoda nie zmieniło się, a więc powód mógłby na nieruchomości rozpocząć wykonanie planowanej inwestycji, to i tak na skutek obiektywnego i niezależnego od obu stron postępowania zmiany cen nieruchomości, dysponowałby nieruchomością o wartości innej niż ta, za którą taką nieruchomość nabył, czy też ta jaka obowiązywałaby w chwili wejścia w życie nowego planu zagospodarowania przestrzennego, czy też zgłoszenia przez powoda żądania wypłaty odszkodowania. W związku z powyższym nie sposób uznać, że zastosowanie cen z chwili ustalenia wysokości nieruchomości na dzień sporządzenia opinii przez biegłego skutkować mogło bezpodstawnym wzbogaceniem lub zubożeniem jednej ze stron postępowania. W szczególności, gdy spadek, bądź też wzrost wartości nieruchomości jest spowodowany obiektywnymi czynnikami związanymi ze zmianą popytu i podaży na rynku nieruchomości. Takie stanowisko zajął również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 24 września 2010 roku (IV CSK 78/10, Lex nr 622213), w którym wskazał, że nie ma podstaw do przyjęcia, że wzrost cen nieruchomości, nawet jeżeli ma charakter znaczny, będący jednak następstwem swobodnego kształtowania się w gospodarce wolnorynkowej sił popytu i podaży, stanowi szczególną okoliczność uzasadniającą ustalenie wysokości odszkodowania według innych cen, niż obowiązujące w dacie orzekania.
Wskazane wyżej względy przemawiają, w ocenie Sądu Apelacyjnego, za ustaleniem wysokości odszkodowania za spadek wartości nieruchomości według jej cen przyjętych na dzień sporządzenia opinii przez biegłego w niniejszej sprawie. Wprawdzie pomiędzy ustaleniem w opinii biegłego wartości nieruchomości, a dniem wyrokowania przez Sąd I instancji w niniejszej sprawie upłynęło około 4 miesięcy, Sąd nie znalazł podstaw do przyjęcia innej wysokości szkody, niż ustalona przez biegłego w opinii wartość nieruchomości. Podkreślenia wymaga, że zgodnie z treściąart. 156 ust. 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami(Dz. U. 2010.102.651 j.t.) sporządzony operat szacunkowy zachowuje swoją aktualność przez rok, a nadto żadna ze stron postępowania nie kwestionowała aktualności ustalonych przez biegłą cen nieruchomości.
Określenie wysokości szkody uwzględniało również fakt, że na części nieruchomości może być prowadzona działalność usługowo - gastronomiczna z dopuszczeniem funkcji sportowo rekreacyjnej (ok. 4% powierzchni nieruchomości). Należy podkreślić, że okoliczność ta została uwzględniona w opinii biegłego przy ustaleniu wartości nieruchomości.
W ocenie Sądu Apelacyjnego zasadnie przyjął w tym przedmiocie Sąd Okręgowy, że przy ustalaniu wysokości odszkodowania należało brać pod uwagę spadek wartości całej nieruchomości, a nie jej określonych części. Przeznaczenie jednej nieruchomości pod dwie różne funkcje ma niewątpliwy wpływ na jej wartość jako całości. Nie można więc uznać, że w takiej sytuacji nieruchomość składa się z dwóch części o różnym przeznaczeniu i wartości równiej sumie obu tych części (tak też Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku z dnia 21 kwietnia 2010 roku, II SA/Gd 190/10, Lex nr 576265).
W tym miejscu wskazać również należy, że Sąd Apelacyjny nie znalazł żadnych podstaw do kwestionowania sporządzonej przez biegłą opinii. W szczególności Sąd nie znalazł podstaw do podważenia fachowości, czy też poziomu wiedzy biegłego, jak i logiczności zawartych w opinii wywodów. W konsekwencji uznać należy, że słusznie Sąd Okręgowy uznał sporządzoną przez biegłego opinię za całkowicie przydatną dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Zaznaczenia wymaga, że również pozwany nie kwestionował w apelacji przydatności, jak i rzetelności sporządzonej przez biegłą opinii, sąd natomiast w postępowaniu apelacyjnym związany jest zarzutami naruszenia prawa procesowego. Wprawdzie w toku postępowania przed Sądem I instancji pozwany złożył zastrzeżenie do protokołu na podstawieart. 162 k.p.c.co do oddalenia jego wniosku o przeprowadzenie dowodu z innej opinii biegłego, jednakże w apelacji nie sformułował zarzutów w tym przedmiocie składając jedynie ewentualny wniosek o przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego na okoliczność ustalenia wartości nieruchomości według stanu na dzień 17 czerwca 2010 roku. Z uwagi na fakt, że Sąd Apelacyjny uznał, że wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen nieruchomości na dzień sporządzenia opinii biegłej w sprawie, tj. na dzień 31 grudnia 2011 roku, oddalił wniosek pozwanego jako nieprzydatny dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.
W związku z powyższym Sąd Apelacyjny uwzględnił aktualne ceny nieruchomości przyjmując, że szkodę powoda stanowi różnica pomiędzy wartością nieruchomości, tj. kwotą 910.000 zł, a wartością, jaką posiadałaby nieruchomość według jej dotychczasowego przeznaczenia, tj. kwotą 19.580.000 zł. Uzyskaną w ten sposób kwotę należało powiększyć o koszty procesu inwestycyjnego, tj. 778.500 zł, które powód poniósł w związku z prowadzonym procesem inwestycyjnym na nieruchomości. Zgodzić należy się w tym zakresie z Sądem Okręgowym, że wskazana kwota pozostaje w związku przyczynowym ze zmianą dotychczasowego przeznaczenia nieruchomości. Jednocześnie Sąd Apelacyjny uznał, że z uwagi na charakter poczynionych przez powoda wydatków - koszt opracowania projektu budowlanego, koszty przyłączy inwestycji do miejskiej sieci cieplnej i energetycznej, koszt
obsługi prawnej w związku z odwołaniem od decyzji o odmowie udzielenia powodowi pozwolenia na budowę, nie mogą być one odzyskane przez powoda.
Kierując się wskazanymi wyżej względami Sąd Apelacyjny na podstawieart. 386 § 1 k.p.c.zmienił zaskarżony wyrok jedynie w ten sposób, że zasadzoną w punkcie 1 wyroku kwotę obniżył do kwoty 19.448.500 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 18.06.2010 roku, a w pozostałym zakresie na podstawieart. 385 k.p.c.oddalił apelację pozwanego.
O roszczeniu odsetkowym Sąd orzekł na podstawieart. 481 k.c.w zw. zart. 455 k.c.w zw. z art. 37 ust. 9 ustawy przyjmując, że odsetki należne powodowi powinny być naliczone po upływie 6 miesięcy od dnia złożenia wniosku przez powoda o wypłatę należnego odszkodowania. W tym bowiem zakresie Sąd Apelacyjny przyjął, że przysługujące wierzycielowi, zgodnie zart. 481 k.c, odsetki za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego stanowią ryczałtowo ujętą, minimalną rekompensatę doznanego uszczerbku wskutek pozbawienia go możliwości czerpania korzyści z należnego świadczenia pieniężnego. Odsetki te niewątpliwie zatem pełnią funkcję odszkodowawczą (zob. m.in. wyroki z dnia: 15 stycznia 2004 r., II CSK 352/02, niepubl.; z dnia 9 maja 2008 r., III CSK 17/08, niepubl. oraz z dnia 16 kwietnia 2009 r., I CSK 524/08, OSNC-ZD 2009, nr 4, poz. 106). W rozpoznawanej sprawie ustalenie odszkodowania nastąpiło według cen z chwili wyrokowania. Wcześniejsze jednakże ceny nieruchomości były wyższe niż obecnie. Uzyskanie przez powoda odsetek od daty wcześniejszej częściowo zrekompensuje zatem powodowi niekorzystny dla niego spadek wartości nieruchomości.
O kosztach postępowania przed Sądem I instancji Sąd orzekł na podstawieart. 100 k.p.c.w zw. zart. 98 § 1 i 2 k.p.c.przyjmując, że powód przegrał postępowanie w 64%, a pozwany w 36 %. Na koszty postępowania w niniejszej sprawie złożyły się następujące kwoty: 100.000 zł tytułem opłaty od pozwu, 4466,75 zł tytułem kosztów opinii biegłego poniesionej przez powoda, oraz kwoty po 7.217 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego każdej ze stron postępowania. Mając na uwadze stopień w jakim powód przegrał sprawę oraz wysokość poniesionych przez niego kosztów Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 42.804,27 zł.
O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd orzekł na podstawieart. 100 k.p.c.w zw. zart. 98 § 1 i 2 k.p.c.rozdzielając koszty między stronami stosunkowo. Na koszty tego postępowania złożyła się opłata od apelacji uiszczona przez pozwanego w kwocie 100.000 zł oraz koszt zastępstwa procesowego powoda w postępowaniu apelacyjnym w kwocie 5400 zł (zgodnie z § 13 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie (...) oraz koszt zastępstwa procesowego pozwanego w postępowaniu
apelacyjnym w kwocie 7200 zł (zgodnie z § 12 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych (...). Apelacja pozwanego została częściowo uwzględniona. Pozwany domagał się oddalenia powództwa powoda, w wyniku jego apelacji natomiast zmieniono wyrok Sądu Okręgowego obniżając wysokość zasądzonego na rzecz powoda odszkodowania do kwoty 19.448.500 zł. Pozwany wygrał zatem postępowanie apelacyjne w około 50%, a więc od powoda na jego rzecz należało zasądzić kwotę 50.891,50 zł.
SSA P. Górecki SSA J. Futro SSO R. Marchwicki | ```yaml
court_name: Sąd Apelacyjny w Poznaniu
date: '2012-10-18'
department_name: I Wydział Cywilny i Własności Intelektualnej
judges:
- Ryszard Marchwicki
- Jan Futro
- Piotr Górecki
legal_bases:
- art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym
- art. 65 ust 1 pkt 2 i 3 u.p.z.p.
- art. 162 § 1 pkt 1 k.p.a.
- art. 361 § 1 k.c.
- art. 156 ust. 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami
- art. 98 § 1 i § 3 k.p.c.
- art. 64
recorder: st. sekr. sądowy Monika Ćwirko
signature: I ACa 676/12
``` |
155515000004027_VIII_GC_000204_2015_Uz_2015-12-16_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygnatura akt VIII GC 204/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 16 grudnia 2015 roku
Sąd Okręgowy w Szczecinie VIII Wydział Gospodarczy
w składzie:
Przewodniczący: SSO Leon Miroszewski
Protokolant: starszy sekretarz sądowy Emilia Marchewka
po rozpoznaniu w dniu 8 grudnia 2015 roku w Szczecinie
na rozprawie
sprawy z powództwa(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wO.
przeciwkoZ. S.
o zaniechanie naruszania praw ochronnych na znaki towarowe
I. oddala powództwo;
II. zasądza od powódki na rzecz pozwanego kwotę 840,00 (osiemset czterdzieści) złotych tytułem kosztów procesu.
Sygnatura akt VIII GC 204/14
UZASADNIENIE
Powódka(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wO.wytoczyła przeciwko pozwanemuZ. S.powództwo o zaniechanie naruszania praw ochronnych na znaki towarowe wnosząc o:
- nakazanie pozwanemu zaniechania naruszania prawa ochronnego na znak towarowy(...)zarejestrowany pod numerem R.(...)poprzez zaprzestania posługiwania się oznaczeniem(...)w nazwie działalności gospodarczej, w ofertach, dokumentach handlowych oraz w reklamie świadczonych usług, w tym w Internecie, w ramach prowadzonej(...),
- nakazanie pozwanemu zaniechania naruszania prawa ochronnego na znak towarowy(...)zarejestrowany pod numerem R.(...)poprzez zaprzestania posługiwania się oznaczeniem(...)w nazwie działalności gospodarczej, w ofertach, dokumentach handlowych oraz w reklamie świadczonych usług, w tym w Internecie, w ramach prowadzonej(...),
- nakazanie pozwanemu usunięcia skutków naruszenia praw ochronnych na znaki towarowe(...)R.(...)oraz R.(...)poprzez trwałe usunięcie oznaczenia(...)z oznaczenia firmy, z wszelkich materiałów promocyjnych, reklamowych oraz handlowych, w tym w Internecie.
Powódka wniosła także o zasądzenie od pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
W uzasadnieniu pozwu powódka podniosła w szczególności, że jest uprawniona z praw ochronnych na następujące znaki towarowe słowno-graficzne(...), zarejestrowane w Urzędzie Patentowym Rzeczypospolitej Polskiej:(...)R.(...), którego ochrona trwa od 20 marca 2008 roku oraz(...)R.(...), którego ochrona trwa od 7 listopada 1995 roku.
W ocenie powódki pozwany, prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą(...)(...), poprzez używanie w obrocie gospodarczym oznaczenia(...), narusza wyłączne prawa powódki. Podkreśliła, że nazwa(...)jest nazwą dystynktywną, charakterystycznym symbolem, który indywidualizuje powódkę w obrocie gospodarczym na rynku i jest nosicielem renomy przedsiębiorstwa. Działalność pozwanego, jak wynika z wpisu do ewidencji działalności gospodarczej, dotyczy natomiast zakresu architektury oraz inżynierii i związanego z nią doradztwa technicznego i w związku z tym wchodzi w zakres usług wymienionych w prawie ochronnym przysługującym powódce z tytułu znaku towarowego R.(...), w klasie 42. Pozwany reklamuje swoje usługi posługując się oznaczeniem(...)(...)i używa tego oznaczenia w wykonywanych projektach.
Zachodzi zatem w ocenie powódki podobieństwo oznaczeń dystynktywnych oraz podobieństwo usług w klasie 42, stwarza ryzyko konfuzji polegające na skojarzeniu przez przeciętnego odbiorcę oznaczenia pozwanego z zarejestrowanym znakiem towarowym powoda R.(...), co może skutkować wprowadzeniem odbiorcy w błąd oraz wywołać mylne wrażenie, że pozwany jest przedsiębiorstwem powiązanym z powódką, a więc wprowadzać w błąd co do pochodzenia usługi. Zdaniem powódki używanie oznaczenia(...)przez pozwanego jest także szkodliwe dla odróżniającego charakteru znaku, prowadząc do jego deprecjacji.
Z kolei znak(...)zarejestrowany pod numerem R.(...)wraz zprzedsiębiorstwem (...)AL. (...). z o.o., od którego powódka nabyła ten znak na podstawie umowy sprzedaży z dnia 6.12.2007 roku.(...)spółlka z ograniczoną odpowiedzialnością, poprzedni posiadacz prawa ochronnego na ten znak, przez lata budowało swoją renomę stając się znanym i rozpoznawalnym na rynku przedsiębiorstwem, którego renoma wykraczała daleko poza rynek lokalny, na którym działała ta spółka. Zdaniem powódki oznaczenie(...), R.(...), którego intensywne używanie powódka kontynuuje, ma przymiot znaku renomowanego.
W odpowiedzi na pozew pozwanyZ. S.wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na jego rzecz kosztów postepowania w tym kosztów zastępstwa procesowego zgodnie z właściwymi przepisami.
W uzasadnieniu zakwestionował fakt dysponowania przez powódkę prawem ochronnym na znaki towarowe(...)(...)i(...), co uzasadniał tym, że powódka na swojej stronie internetowej nie używa typowych oznaczeń dla zarejestrowanych znaków. Ponadto w zakresie ochrony objętej znakiem towarowym powódka nie zastrzegła prawa ochronnego do projektowania dróg. W związku z tym powódka nie może korzystać z prawa ochronnego w zakresie, który jest przedmiotem działalności pozwanego. Nadto pozwany zakwestionował twierdzenia powódki w sprawie dystynktywnego charakteru słowa(...), wskazując na oryginalny graficzny sposób jego przedstawienia przez pozwanego, w postaci niebieskiego kwadratu z żółtą drogą oraz podkreślając użycie go łącznie z imieniem i nazwiskiem pozwanego, co czyni go wyróżniającym oznaczeniem od oznaczenia innych firm.
Pozwany podniósł także, że w jego ocenie prawo do znaku towarowego(...)(...)L., jeśli w ogóle istniało, to wygasło przed nabyciem przedsiębiorstwa o tej nazwie przez powódkę, a nawet gdyby nie wygasło, to musiało przysługiwać(...)(...)L. spółce z o.o. w upadłości likwidacyjnej do dnia 15 stycznia 2015 roku, gdyż wtedy firma ta została wykreślona z Krajowego Rejestru Sądowego. Jego zdaniem nie jest możliwe aby przedsiębiorca, nawet pozostający w upadłości, zbył znak towarowy zbieżny słownie z brzmieniem firmy przedsiębiorcy. Wskazał, że zakres rzekomego prawa ochronnego na znak(...)AL. (...)węższy niż na(...)i nie dotyczył jakichkolwiek prac projektowych.
Pozwany podkreślił, że prowadzi działalność gospodarczą i posługuje się niezmienioną nazwą od 1997 roku. Powódka zaś powołuje się na nabycie znaku towarowego(...)(...)L. w 2007 roku, zaś z załączonego przez nią fragmentu aktu notarialnego takie nabycie nie wynika. Według pozwanego porównanie znaków graficznych których ochrony dochodzi powódka, ze znakiem graficznym jakim posługuje się pozwany, prowadzi do wniosku, że znaki te nie są identyczne w związku z czym nie zachodzi ryzyko skojarzenia znaku stosowanego przez pozwanego ze znakami towarowymi powódki, ponadto rodzaj prowadzonej przez pozwanego działalności jest odmienny od działalności prowadzonej przez powódkę.
Pozwany podniósł także zarzut przedawnienia roszczenia strony powodowej wskazując, że od daty rozpoczęcia posługiwania się przez pozwanego słowem(...), co miało miejsce od 1997 roku, to jest od chwili rozpoczęcia przez pozwanego działalności gospodarczej, do chwili wniesienia pozwu, upłynęło prawie 20 lat, podczas gdy przepisyustawy - Prawo własności przemysłowejprzewidują terminy przedawnienia wynoszące trzy i pięć lat.
Niespornympomiędzy stronami jest, że powódka jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą wO.. Została wpisana do Krajowego Rejestru Sądowego w dniu 27 sierpnia 2001 roku, a wcześniej była zarejestrowana w Rejestrze Handlowym prowadzonym przez Sąd Rejonowy w Kaliszu. Powstała na podstawie umowy spółki z dnia 20 marca 1998 roku. Z kolei pozwany prowadzi od listopada 1997 roku działalność gospodarczą podfirmą (...), zaś przeważającą działalnością jest wpisana w Polskiej Klasyfikacji Działalności działalność pod kodem(...)
(...)1.Z działalność w zakresie architektury. Zgłoszone działalności pozwanego oznaczone są kodami(...)
(...)1.(...)
Pozostałe ustalenia faktyczne i wskazanie dowodów.
Powódka zajmuje się głównie budowaniem obiektów z użyciem ślusarki aluminiowej, fasad, świadczy usługi budowlane. Określa się jako firma budowlana działająca na rynku od 1999 roku, której specjalnością są hale stalowe a także inne obiekty w sektorze budownictwa ogólnego i przemysłowego. Brała udział między innymi w budowie obiektów w postaci galerii handlowej wT., centrum logistycznego z powierzchnią biurową wO.icentrum handlowe (...)wW.,zespół handlowo-usługowy (...)z parkingiem wielopoziomowym weW.,centrum (...)wŁ.. Od roku powódka otrzymywała liczne wyróżnienia, w tym m.in. I miejsce w konkursie „(...)”, Laureat konkursu(...), Laureat plebiscytu(...). W ramach wykonywania obiektów handlowych powódka wykonuje niekiedy drogi wewnętrzne w obrębie tych obiektów i parkingi. Podejmuje się wykonawstwa, niekiedy wraz z projektowaniem.
Nazwa spółki powstała ze zbitki słów pochodzących z języka niemieckiego, oznaczają „stalowe konstrukcje nośne”, albowiem powódka według pierwotnych założeń miała działać na rynku niemieckim. Obecnie powódka prowadzi działalność na terenie całej Polski. Podającmarki T.- (...)w materiałach reklamowych wskazuje się przy(...) sp. z o.o.dodatkowe oznaczenie: Wydział Ślusarki Aluminiowej.
Dowody: -
wydruki ze stron internetowych dotyczących powódki (k. 48, 56-119);
- zeznanie świadkaM. P.(e-protokół i protokół skrócony
z dnia 8 grudnia 2015 roku, k. 161-162, 165).
Na podstawie zgłoszenia z dnia 20 marca 2008 roku powódka uzyskała w dniu 13 czerwca 2011 roku prawo ochronne na znak towarowy(...)trwające od dnia 20 marca 2008 roku. Świadectwo ochronne zostało zarejestrowane pod numerem(...). Elementy graficzne zostały sklasyfikowane pod numerami 26.11.3 26.13.25 27.5.1 29.1.12 według klasyfikacji(...), kolory znaku towarowego określone zostały jako zielony i granatowy. Znak składa się ze słowa „trasko” w kolorze zielonym, pisanego wielkimi literami pochyłym drukiem i słowa „inwest” pisanego znacznie mniejszą czcionką, pochyłym drukiem, wkomponowanego w oznaczenie, którego przeważającym elementem są poziome linie o dwóch różnych długościach.
Prawo ochronne na znak towarowy zostało udzielone według klasyfikacji nicejskiej w zakresie klas 6, 17, 19, 35, 36, 37, 42. Ostatnia z wymienionych obejmuje usługi architektoniczne; ekspertyzy inżynieryjne, pomiaru gruntu; usługi doradztwa budowlanego; usługi projektowania architektonicznego; usługi projektowania budynków; usługi projektowania dekoracji wnętrz. Prawo ochronne na ten znak towarowy obowiązuje do 20 marca 2018 roku.
Dowody:
- świadectwo ochronne z dnia 13 czerwca 2011 roku o nr(...)(k. 23-25)
- wydruk z rejestru Urzędu Patentowego (k. 28).
Powódka nabyła na podstawie umowy z dnia 6 grudnia 2007 roku zawartej z syndykiem masy upadłości(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąw upadłości likwidacyjnej z siedzibą wO.przedsiębiorstwo upadłego. Na skutek tej umowy powódka uzyskała prawo ochronne na znak towarowy(...)(...)L, rejestrowany pod numerem(...). Znak ten został zarejestrowany w dniu 30 kwietnia 1999 roku na podstawie wniosku(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościązłożonego w dniu 7 listopada 1995 roku. Jako kolory tego znaku wskazano zielony i czerwony. Znak ten składa się ze słowa „trasko” w kolorze zielonym, pisanego wielkimi literami pochyłym drukiem i liter(...). w kolorze czerwonym, pisanych pismem prostym mniejszym drukiem. Elementy graficzne znaku sklasyfikowane zostały pod numerami 27.5 i 29.1. według klasyfikacji(...). Prawo ochronne na ten znak towarowy zostało udzielone według klasyfikacji nicejskiej w zakresie klas 6, 19, 20, 37, obejmujących konstrukcje, systemy i elementy aluminiowe w tym fasady, ścianki działowe, okna, drzwi, świetliki dachowe, witryny, werandy, balustrady, ogrody zimowe, galerie, konstrukcje stalowe, materiały budowalne niemetalowe z(...)w tym okna, drzwi, rolety, meble, montaż konstrukcji, systemów i elementów aluminiowych i nietypowych konstrukcji stalowych, montaż stolarki otworowej z(...).
Powódka uzyskała przedłużenie obowiązywania prawa ochronnego na znak towarowy(...)AL do dnia 7 listopada 2025 roku.
Dowody:
- wyciąg z aktu notarialnego z 6 grudnia 2007 roku, rep. A nr(...)
(k. 41–44);
- świadectwo ochronne z dnia 30 kwietnia 1999 roku o nr(...)(k. 30);
- wydruki z rejestru Urzędu Patentowego (k.29, 154);
- strona pierwsza odpisu z KRS dotyczącego(...)AL. (...)z o.o. w
O., aktualnego na dzień 11.08.2003 roku (k. 47).
Powódka posługuje się zastrzeżonym znakiem towarowym(...)w swoich pismach a także umieszcza je na niektórych towarach oraz na stronach internetowych.
Dowody:
- zeznania świadkaM. P.(e-protokół i protokół skrócony
z dnia 8 grudnia 2015 roku, k. 161-162, 165),
- kopie wydruków stron internetowych (k.48–50, 53-119).
PozwanyZ. S.nie jest architektem, natomiast posiada uprawnienia projektowe o specjalności konstrukcyjno-inżynieryjnej w zakresie dróg wydane przez Wojewodę(...)w dniu 1986 roku. Od listopada 1997 roku prowadzi działalność gospodarczą w zakresie projektowania dróg publicznych, głównie miejskich i powiatowych. W ramach wykonywanych przez pozwanego projektów dróg do zakresu projektowania wchodzi rozmieszczenie jezdni, parkingów, torowisk oraz infrastruktury w postaci oświetlenia i kanalizacji. Klientów pozwany pozyskuje głownie poprzez przystępowanie do przetargów publicznych. Uzyskuje także zlecenia od biur projektowych i w tych relacjach posługuje się jedynie imieniem i nazwiskiem oraz przysługującymi mu uprawnieniami. Obszar działalności pozwanego w zasadzie ogranicza się do obszaru województwa(...). Jedynie sporadycznie uzyskuje zlecenia spoza tego obszaru.
Pozwany posługuje się oznaczeniem(...)(...). Użyte w nazwie oznaczenie(...)zostało wymyślone przez pozwanego i pochodzi od skrótu „Trasy komunikacyjne”. Znak graficzny jakim posługuje się pozwany przedstawia sylaby(...)i(...)przedzielone graficznym przedstawieniem wijącej się drogi dwujezdniowej, układającej się w literęS. Pozwany reklamuje się na stronach internetowych pod nazwą(...)wskazując, że prowadzi działalność w zakresie architektury, inżynierii i związanego z nim doradztwa technicznego.
Dowody: -
wydruki stron internetowych (k. 35–36);
- przesłuchanie pozwanegoZ. S.(e-protokół i
protokół skrócony z dnia 8 grudnia 2015 roku, k. 162-163, 165);
- kopie stron projektów budowalnych pozwanego. (k. 37-38).
Po wpisaniu w wyszukiwarce internetowejG.słowa „trasko” przede wszystkim ukazują się wyniki dotyczące powódki i powiązanych z nią spółek mających w treści firmy oznaczenie(...). Dopiero na stronie 4 i 5 przeglądarki znajdując się pojedyncze linki nawiązujące do przedsiębiorstwa pozwanego, ale też do innych podmiotów niż powódka i powiązane z nią spółki oraz pozwany.
Dowody:
- wydruki wyników wyszukiwarki internetowejG.s. 4 i 5 (k. 39- 40).
Pismem z dnia 27 marca 2014 roku powódka wezwała pozwanego do zmiany nazwy jego firmy wskazując, że używana przez niego nazwa(...)narusza jej interesy i prawo oraz, że nazwa(...)została prawnie zastrzeżona i jej używanie wymaga zgody powódki. Oświadczyła, że z uwagi na to, że nie łączą jej z pozwanym żadne interesy, nie wyraża zgody na używanie przez pozwanego nazwy(...). Ponowne wezwanie do pozwanego do zmiany nazwy jego firmy powódka skierowała w dniu 6 czerwca 2014 roku, nazywając je wezwaniem przedsądowym.
W odpowiedzi na to wezwanie przedsądowe pozwany stwierdził między innymi, że dokonane przez powódkę zastrzeżenie w klasie 42 Klasyfikacji nicejskiej nie obejmuje opracowywania projektów technicznych, które stanowią przedmiot prowadzonej przez niego działalności. Na koniec stwierdził, że pomiędzy nim a powódką nie istnieje konflikt i nikt nigdy nie kojarzył obu przedsiębiorstw jako pozostających w relacjach osobowych lub kapitałowych.
Dowody:
- pismo powódki z dnia 27 marca i 6 czerwca 2014 roku (k. 31-32);
- pismo pozwanego z dnia 3 lipca 2014 roku (k. 33-34).
Ocena dowodów.
Ustalenia w niniejszej sprawie zostały dokonane głównie na podstawie dowodów pisemnych, przedstawionych wyłącznie przez powódkę. Zeznanie świadkaM. P.oraz przesłuchanie pozwanegoZ. S.miały przede wszystkim znaczenie uzupełniające.
W znacznym stopniu okoliczności faktyczne sprawy nie budziły wątpliwości, natomiast dowody pisemne pozwoliły na weryfikację szczegółów dotyczących treści praw ochronnych, których dotyczył pozew, zakresu ochrony i czasu jej trwania. Na skutek zastrzeżeń pozwanego co do aktualności prawa ochronnego po stronie powódki do znaku(...)AL powódka przedstawiła dowód w postaci aktualnego wydruku z rejestru Urzędu Patentowego RP, ostatecznie niekwestionowanego przez pozwanego. Tym samym dowody pisemne, w tym oryginały co do świadectw ochronnych, pozwoliły uznać, że powódce przysługują prawa ochronne na znaki towarowe według świadectw ochronnych R.(...)i R.(...).
Dowody pisemne, zwłaszcza wydruki materiałów dotyczących prowadzonych działalności stron pozwoliły na zweryfikowanie twierdzeń powódki o posługiwaniu się znakami ochronnymi wskazanymi w pozwie, oraz co do rzeczywistej aktywności powódki jako przedsiębiorcy, jej klienteli i kierowanej do nich oferty. W tym zakresie uzupełnieniem było zeznanie świadkaM. P.. Z drugiej strony dowody pisemne, o których mowa, pozwoliły na identyfikację działalności pozwanego i porównanie jej z działalnością powódki w aspekcie twierdzeń podnoszonych przez powódkę i w aspekcie obrony pozwanego. Rzecz jasna rozważania w tym przedmiocie muszą nastąpić w części dotyczącej podstawy prawnej rozstrzygnięcia. W zakresie przedmiotu działalności pozwanego, obszaru jego działania, uzasadnienia używania przez niego brzmienia firmy zawierającej słowo „trasko” uzupełniającym w znacznej mierze był dowód z przesłuchania pozwanego.
Dowody pisemne pozwoliły też na ustalenie, kiedy i w jaki sposób powodowa spółka nabyła prawo ochronne na znaki towarowe wskazane w pozwie oraz ustalenie faktów odmiennego sposobu nabycia przez powódkę praw do każdego z tych znaków. W tej kwestii dodatkowym dowodem był wyciąg z aktu notarialnego z dnia 6 grudnia 2007 roku. Z przedłożonych przez powódkę wydruków ze strony Urzędu Patentowego wynika także, że jej prawa ochronne na znaki towarowe jakimi posługuje się powódka nadal obowiązują.
Korespondencja pomiędzy stronami wskazuje na fakt i datę powzięcia przez powódkę wiadomości o używaniu przez pozwanego oznaczenia jego przedsiębiorstwa oraz oznaczenia graficznego na opracowaniach pozwanego, oraz dążenia powódki w sprawie oczekiwanego zachowania pozwanego. Ocena w tym zakresie, zwłaszcza w kontekście żądania pozwu, zostanie przedstawiona niżej.
Po przeprowadzeniu powyższych dowodów, przeprowadzonych zgodnie z wnioskami stron, nie było potrzeby uzupełniania postepowania dowodowego. Okoliczności sporne zostały wyjaśnione.
Zwrotu pisma przygotowawczego złożonego przez powódkę w toku postępowania dokonano w oparciu oart. 207 § 3 k.p.c., albowiem powódka nie uzyskała upoważnienia do złożenia kolejnego pisma, nadto wystąpienie to zawierało jedynie ocenę prawną, która i tak już wcześniej została przedstawiona w pozwie.
Ocena prawna.
Powódka dochodziła ochrony prawnej w związku z posiadaniem przez nią uprawnień na znaki towarowe zarejestrowane w Urzędzie Patentowym Rzeczpospolitej Polskiej, które określiła jako: a)(...), R.(...)((...)), którego ochrona trwa od 20 marca 2008 roku; b)(...), R.(...)((...)AL), którego ochrona trwa od 7 listopada 1995 roku. Powołała się naart. 153 ustawy Prawo własności przemysłowej(dalej jako: „p.w.p.”), jako podstawę prawną jej wyłącznego prawa do używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy.
Roszczenia pozwu powódka kwalifikowała na podstawieart. 296 ust. 1 p.w.p.Z uwagi na treść roszczeń wpunktach 1 i 2żądań pozwu można uznać, że roszczenia te należało uznać za dochodzone na zasadach ogólnych (art. 296 ust. 1 pkt 1 p.w.p.). Roszczenia o zaniechanie naruszeń, będące podstawowym środkiem ochrony praw bezwzględnych, mającym charakter obiektywny, należy rozumieć jako żądanie zaprzestania używania znaków objętych ochroną określoną w świadectwach ochronnych, jak i niepodejmowania naruszania (przy czy nie chodzi tu o podstawę roszczenia w postaciart. 285 p.w.p., bowiem przepis ten dotyczy możliwości formułowania żądania wówczas, gdy jeszcze nie doszło do naruszenia prawa, natomiast powódka dowodziła, że pozwany już dopuścił się naruszeń).
Powódka żądała też nakazania usunięcia skutków naruszenia przez pozwanego praw ochronnych na wyżej wymienione znaki towarowe. Co do tego żądania nie wskazała oddzielnej podstawy prawnej, wobec tego trzeba zauważyć, że z katalogu roszczeń przysługujących w przypadku naruszenia prawa ochronnego na znak towarowy wyeliminowane zostało na skutek nowelizacji ustawą z dnia 9 maja 2007 roku roszczenie o usunięcie skutków naruszenia. Podstawy prawnej takiego roszczenia można upatrywać w treściart. 286 p.w.p., jednak na podstawie tego przepisu można orzec o wycofaniu, przyznaniu uprawnionemu, czy zniszczeniu będących własnością naruszającego bezprawnie wytworzonych lub oznaczonych wytworach oraz środkach i materiałach do ich wytworzenia lub oznaczenia.
Powódka takich żądań nie zgłosiła, co samo w sobie czyni bezzasadnym przedstawione w pozwie żądanie nakazania usunięcia skutków naruszeń przez pozwanego praw ochronnych na znaki towarowe. Niezależnie od tego żądane w pozwie usunięcie skutków miałoby polegać na trwałym usunięciu oznaczenia(...)z oznaczenia firmy pozwanego, oraz z wszelkich jego materiałów promocyjnych, reklamowych oraz handlowych, w tym w Internecie, co właściwie mieści się w zakresie zaniechania naruszeń, przy czym tej jego postaci, która obejmuje niepodejmowanie zachowań prowadzących do ponowienia naruszeń.
W sprawie pozostałych roszczeń (punkt 1 i 2 żądań pozwu) wstępnie należy zauważyć, że zgodnie zart. 296 ust. 2 p.w.p.naruszenie prawa ochronnego na znak towarowy polega na bezprawnym używaniu w obrocie gospodarczym znaku identycznego do zarejestrowanego znaku towarowego w odniesieniu do identycznych towarów; znaku identycznego lub podobnego do zarejestrowanego znaku towarowego w odniesieniu do towarów identycznych lub podobnych, jeżeli zachodzi ryzyko wprowadzenia odbiorców w błąd, które obejmuje w szczególności ryzyko skojarzenia znaku ze znakiem towarowym zarejestrowanym; znaku identycznego lub podobnego do renomowanego znaku towarowego, zarejestrowanego w odniesieniu do jakichkolwiek towarów, jeżeli takie używanie może przynieść używającemu nienależną korzyść lub być szkodliwe dla odróżniającego charakteru bądź renomy znaku wcześniejszego.
Powódka w pozwie nie zarzuciła pozwanemu używania znaku identycznego do znaków, co do których swoich praw powódka chce bronić, zatem tylko na marginesie należy stwierdzić, że znaki, na które prawa ma powódka obejmuję obok treści słownej tożsamej z treścią oznaczenia słownego części firmy pozwanego, również dodatkowe elementy literowe i graficzne, zaś brzmienie firmy pozwanego obejmuje również jego imię i nazwisko. Znaki te różnią się w warstwie graficznej, o czym szczegółowo niżej, przy badaniu co do kolejnych postaci naruszeń w świetleart. 294 ust. 2 pkt 2 i 3 p.w.p.Wreszcie, oczywiste jest, że pozwany świadczy usługi, które nie są identyczne z przedmiotem działalności powódki.
Wolno sądzić (bowiem nie wynika to wprost z treści uzasadnienia pozwu), że powódka uważa oznaczenie używane przez pozwanego za podobne do chronionych znaków, którym służą prawa powódki, przy czym co do znaku towarowego R.(...)mogące wprowadzić w błąd odbiorcę, polegający na możliwości skojarzenia przez przeciętnego odbiorcę oznaczenia pozwanego z zarejestrowanym znakiem towarowym, wobec dystynktywności oznaczenia(...)oraz podobieństwa usług w klasie 42 według klasyfikacji nicejskiej, objętych tym właśnie znakiem, z usługami pozwanego w zakresie architektury oraz inżynierii i związanego z nią doradztwa technicznego.
W sprawie podobieństwa oznaczenia stosowanego przez pozwanego w pismach dotyczących jego działalności, jak choćby w przygotowywanych przez niego projektach (k. 38), do znaków towarowych, na które prawa ochronne przysługują powódce, trzeba zauważyć, że poza podobieństwem słownym, polegającym na tym, że zarówno w tych znakach towarowych, jak i w oznaczeniu stosowanym przez pozwanego, występuje słowo (zwrot) „trasko”, nie ma innych podobieństw. W wymienionych znakach towarowych słowo to nie jest jedynym wyrażeniem językowym (a jednocześnie fonetycznym), choć niewątpliwie głównym i pisanym większą czcionką niż pozostałe części, bowiem w znaku R.(...)występuje jeszcze słowo „inwest”, zaś w znaku R.(...)dodatekAL. (...)tych dodatków niewątpliwie odróżnia oba znaki, których ochrony poszukuje powódka, nadto fakt, że powódka, posiadając już prawo ochronne do znaku o zawartości słownej „trasko inwest”, nabyła prawo ochronne do znaku towarowego „trasko al”, wskazuje na to, że również ona uznała oba znaki za odrębne, i to tylko z uwagi na różne dodatki językowe do słowa „trasko”, zresztą pisanego w obu znakach w identyczny sposób.
Te różnice nie niweczą same w sobie możliwości uznania oznaczenia pozwanego jako podobnego do znaków, co do których swoich praw chce chronić w niniejszej sprawie powódka. Trzeba jednak stwierdzić, że znaki towarowe wskazane przez powódkę mają charakter kombinowany (wieloelementowy), a więc są połączeniem elementów językowych (w tym fonetycznych) z elementami graficznymi. Charakter kombinowany ma też oznaczenie stosowane przez pozwanego w jego projektach i pismach.
Przy znakach kombinowanych ocena co do ich podobieństwa musi być dokonywana całościowo, na płaszczyźnie wizualnej, fonetycznej i znaczeniowej, z uwzględnieniem wszystkich elementów oraz znaczenia elementów dominujących i odróżniających oraz przez pryzmat odbioru przeciętnego odbiorcy dostatecznie dobrze poinformowanego, uważnego i rozsądnego (tak, w wyroku Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 3 czerwca 2015 roku, I ACa 228/15; podobnie w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 26 września 2013 roku, II CSK 710/12). W związku z tym ocena taka winna uwzględniać fakt, że powtarzające się w obu znakach powódki oraz w oznaczeniu stosowanym przez pozwanego słowo (zwrot) „trasko” (owo powtarzanie się jest głównym argumentem powódki o podobieństwie znaków, uzasadniającym przyjęcie, że pozwany narusza prawa ochronne powódki), pisane jest całkowicie odmiennie. W znakach powódki słowo to graficznie jest naniesione w kolorze zielonym, pochyłym, ciągłym drukiem, charakterystyczną i nietypową czcionką, natomiast w oznaczeniu pozwanego jest pisane przez podzielenie tego słowa na dwie części, pisane na różnych poziomach, pionową czcionką, charakterystyczną (z grupy czcionek typu „arial”), w kolorze białym na szarym tle, a nadto części tego słowa są przedzielone rysunkiem wijącej się w dwóch kierunkach drogi dwyjezdniowej, który układa się w litery „s”, raczej dwie niż jedną (tym samym mogące wskazywać na zwrot „trassko”, a nie „trasko”).
Trzeba zdecydowanie stwierdzić, że percepcja wzrokowa tych znaków wyklucza podobieństwo znaków powódki z oznaczeniem pozwanego, bowiem w złożoności tych znaków istnieje podobieństwo jednego tylko elementu ich kombinowanej charakterystyki – użycia słowa „trasko”. We wszystkich innych elementach nie ma podobieństwa porównywanych znaków. Nie ma też podobieństwa znaków towarowych, do których powódce przysługują prawa ochronne, do oznaczenia firmy pozwanego –(...)(...)ProjektoraZ. S., pisanej typową czcionką, prostą, w czarnym kolorze.
Wydaje się, że powódka zdawała sobie sprawę z oczywistości takiego wniosku gdy wzywała pozwanego przed procesem do usunięcia z brzmienia jego firmy słowa „trasko”. Zwraca uwagę, że w wezwaniach powódki do pozwanego z dnia 27 marca 2014 roku i z dnia 6 czerwca 2014 roku nie ma w ogóle mowy o naruszaniu przez pozwanego znaków towarowych, do których prawa ochronne służą powódce, ani o posiadaniu przez powódkę praw do tych znaków. W wezwaniach tych powódka występuje także na rzecz innych spółek mających w treści formy słowo „trasko”, co wskazuje na to, że chodziło jej nie o ochronę znaków towarowych, lecz o spowodowanie rezygnacji pozwanego z oznaczenia swojej działalności, dokonanego przez wykorzystanie słowa (zwrot) „trasko”.
Jak widać, odróżniająca siła znaków, na które prawa ochronne służą powódce, nie została podważona czy osłabiona używaniem przez pozwanego oznaczenia kwestionowanego przez powódkę, jako naruszającego jej prawa ochronne. Tym samym nie ma podstaw do zakładania konfuzji odbiorców co do pochodzenia usług powódki przy których stosuje ona znak towarowy R.(...).
Wskazują na to także dane, które można uzyskać z Internetu, również te, na które powołała się powódka. Po wpisaniu do najczęściej używanej wyszukiwarki internetowej zwrotu „trasko” najpierw pojawia się kilkadziesiąt linków dotyczących działalności powódki. Pojedynczy link o działalności pozwanego pojawia się dopiero na stronie czwartej danych internetowych wyszukiwarki po wpisaniu zwrotu „trasko”. Na tej stronie są też linki do innych aktywności, niż działalność powódki czy pozwanego. Link odnoszący się do działalności pozwanego wskazuje na jeden z wykonanych przez niego projektów. Z danych internetowych można wnioskować, że pozwany nie ma czynnej strony internetowej (inaczej niż powódka), a przy tym prowadzi działalność inną niż działalność, z którą powódka jest utożsamiania zgodnie z danymi wyszukiwarkiG..
Wprawdzie świadectwo ochronne dotyczące znaku towarowego R.(...)obejmuje działalność w zakresie klasy 42 według klasyfikacji nicejskiej, a więc obejmuje usługi architektoniczne, ekspertyzy inżynieryjne, usługi projektowania architektonicznego, zaś główna działalność pozwanego to działalność w zakresie architektury, jednak oferta powódki, w tym wskazana na jej stronie internetowej, nie obejmuje wykonywania projektów architektonicznych, lecz przede wszystkim budowę obiektów przemysłowych, handlowych, usługowych i logistycznych.
Na rozprawie w dniu 8 grudnia 2015 roku powódka oświadczyła, że projektowanie dróg występuje w jej działalności wówczas, gdy realizowana przez powódkę inwestycja budowlana obejmuje drogi dojazdowe i wewnętrzne. Są to więc inne drogi, niż te, które projektuje pozwany. Zajmuje się on projektowaniem dróg publicznych, a więc tych, których budowa prowadzona jest przez instytucje państwowe lub samorządowe. Poszukuje klientów przystępując do przetargów. Powód i pozwany działają więc na innych polach, przede wszystkim z uwagi na rodzaj obiektów, którymi się zajmują oraz krąg klientów. Nadto pozwany działa przede wszystkim na gruncie lokalnym, zaś powódka realizowała obiekty, odmienne niż te, których dotyczy projektowanie pozwanego, na terenie całego kraju. Również te okoliczności stanowią podstawę do przyjęcia, że nie ma niebezpieczeństwa wprowadzenia w błąd potencjalnych klientów powódki, co do podmiotu wykonania usługi w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.
W sprawie znaku towarowego R.(...)powódka twierdziła, że jest to znak renomowany. Co do tego znaku powódka nie podniosła tożsamości usług w świetle kategorii objętych ochroną zgodnie z klasyfikacją nicejską. Tym samym rozpatrywana może być, w kontekście żądania pozwu, jedynie postać naruszenia znaku towarowego określona wart. 296 ust. 2 pkt 3 p.w.p., a więc naruszenia polegającego na bezprawnym używaniu znaku identycznego lub podobnego do renomowanego znaku towarowego, zarejestrowanego w odniesieniu do jakichkolwiek towarów, jeżeli takie używanie może przynieść używającemu nienależną korzyść lub być szkodliwe dla odróżniającego charakteru bądź renomy znaku wcześniejszego.
Renomowanym znakiem towarowym w rozumieniuart. 296 ust. 2 pkt 3 p.w.p.jest znak towarowy znany znacznej części odbiorców towarów i usług oznaczonych tym znakiem, mający dużą siłę przyciągania i wartość reklamową wynikającą z utrwalonego w świadomości odbiorców przekonania o bardzo dobrych cechach towaru lub nim opatrzonych (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 2011 roku, IV CSK 393/10). Prawo ochronne na znak towarowy R.(...)przysługiwało od chwili jego zgłoszenia(...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością. W chwili nabycia prawa ochronnego do tego znaku przez powódkęspółka (...)znajdowała się w upadłości likwidacyjnej. W takiej sytuacji nie sposób przyjąć, że zachowane było w chwili nabycia prawa do tego znaku, u odbiorców usług opatrzonych tym znakiem, przekonanie o bardzo dobrych ich cechach.
Nie można uznać za renomowany znaku przypisanego przedsiębiorcy niemającemu renomy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 października 2014 roku, III CSK 275/13). Wobec ogłoszenia upadłościspółki (...)., nie można było mówić i zachowaniu jej renomy, nawet gdyby przyjąć, że renoma ta wcześniej istniała. Z kolei nabycie praw do tego znaku przez powódkę nie przywróciło renomy nabytego znaku, już choćby z tego względu, że powódka go nie używa, a przynajmniej takie używanie nie wynika z dowodów przedstawionych przez powódkę.
Tym samym nie zachodzi naruszenie znaku towarowego R.(...), o którym mowa wart. 296 ust. 2 pkt 3 p.w.p., nie ma więc podstaw do uwzględnienia żądania wskazanego w punkcie 2 wniosków pozwu co do rozstrzygnięcia sprawy.
Niezależnie od powyższych racji uwzględnieniu powództwa sprzeciwia się to, że pozwany używa przyjętego przez siebie oznaczenia usług świadczonych w ramach działalności gospodarczej oraz określenia firmy, zgodnie z uczciwymi praktykami w przemyśle i handlu (art. 156 p.w.p.). Pozwany oznaczył swoją działalność gospodarczą nie poprzez korzystanie z oznaczenia już używanego przez inny podmiot, tylko poprzez zastosowanie skrótu odnoszącego się do przedmiotu jego działalności, a przy tym uczynił to zanim powódka nabyła prawa ochronne na znaki wskazane w pozwie. Pozwany zajmuje się projektowaniem tras służących komunikacji, przemieszczaniu się, toteż adekwatne do tej działalności było przyjęcie skrótu obejmującego pierwsze części słów składających się na wyrażenie „trasy komunikacyjne”. Ten źródłosłów całkowicie abstrahuje od źródłosłowia, którym posłużyła się powódka formułując podstawową treść znaku towarowego, którego ochrony dochodziła.
W takiej sytuacji, nadto wobec braku choćby potencjalnego niebezpieczeństwa konfuzji po stronie przeciętnego, „modelowego”, odbiorcy co do osoby usługodawcy w zakresie usług świadczonych przez powódkę, wreszcie w sytuacji wcześniejszego używania przez pozwanego dotychczasowych, kwestionowanych przez powódkę, oznaczeń, niż daty nabycia praw ochronnych na znaki towarowe wskazane w pozwie, żądanie, którego skutkiem byłoby istotne zakłócenie wieloletniej działalności pozwanego, ograniczonej do jednych tylko właściwie usług, o głównie lokalnym zasięgu, naruszenie renomy pozwanego jako przedsiębiorcy, było nadużyciem prawa w rozumieniuart. 5 k.c., zwłaszcza w sytuacji gdy powódka w poprzedzającej wystąpienie z pozwem korespondencji z pozwanym, nie podnosiła twierdzeń dotyczących jej praw ochronnych na znaki towarowe, ani nie powoływała się na potrzebę ich ochrony. Prawo pozwanego do dalszego używania dotychczasowego oznaczenia, w zachowanej treści i formule graficznej, znajduje też podstawę w treściart. 160 p.w.p.
Co do znaku towarowego R.(...)sprzeciwia się uwzględnieniu powództwa także to, że powódka nie wykazała używania tego znaku (art. 157 p.w.p.). Powódka przestawiła tylko dowody używania wskazanego znaku przez(...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością, natomiast nie przez powódkę.
Wobec powyższych ustaleń i przedstawionych racji, powództwo należało oddalić. Rozstrzygając o kosztach procesu uwzględniono zasadę wynikającą zart. 98 § 1 k.p.c., a więc odpowiedzialności stron za wynik sprawy. Powódka przegrała proces, winna więc zwrócić pozwanemu koszty. Koszty pozwanego ograniczyły się w niniejszej sprawie do wynagrodzenia adwokackiego. Należało je ustalić na podstawie§ 11 ust. 1 pkt 18obowiązującego w niniejszej sprawierozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Szczecinie
date: '2015-12-16'
department_name: VIII Wydział Gospodarczy
judges:
- Leon Miroszewski
legal_bases:
- art. 207 § 3 k.p.c.
- art. 153 ustawy Prawo własności przemysłowej
- art. 5 k.c.
recorder: starszy sekretarz sądowy Emilia Marchewka
signature: VIII GC 204/15
``` |
152505100000503_I_C_001086_2021_Uz_2023-04-19_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt I C 1086/21
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 19 kwietnia 2023r.
Sąd Rejonowy w Kaliszu w I Wydziale Cywilnym, w składzie:
Przewodniczący: sędzia Michał Włodarek
Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Dulas
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 19 kwietnia 2023r.
sprawy z powództwaA. B.(PESEL (...))
przeciwko pozwanemu(...) S.A.z/s wW.(KRS(...))
o zapłatę
1
zasądza od pozwanego(...) S.A.z/s wW.na rzecz powódkiA. B.kwotę 14.823,92zł (czternaście tysięcy osiemset dwadzieścia trzy złote 92/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi:
- od kwoty 11.000,00zł od dnia 4 września 2020r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 200,00zł od dnia 4 września 2020r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 23,92zł od dnia 4 września 2020r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 200,00zł od dnia 17 października 2020r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 1.700,00zł od dnia 8 września 2020r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 1.700,00zł od dnia 27 października 2020r. do dnia zapłaty,
2
nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kaliszu tytułem zwrotu części nieuiszczonych wydatków od pozwanego(...) S.A.z/s wW.kwotę 3.733,89zł (trzy tysiące siedemset trzydzieści trzy złote 89/100),
3
zasądza od pozwanego(...) S.A.z/s wW.na rzecz powódkiA. B.kwotę 4.667,00zł (cztery tysiące sześćset sześćdziesiąt siedem złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.600,00zł (trzy tysiące sześćset złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami w wysokości w stosunku rocznym odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.
Sygn. akt I C 1086/21
UZASADNIENIE
Pozwem z dnia 3 września 2021r. powódkaA. B.skierowała do tut. Sądu żądania zasądzenia od pozwanego(...) S.A.z/s wW.łącznej kwoty 11.823,92zł, i tak tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w związku z wypadkiem komunikacyjnym z dnia 15 lipca 2020r. kwotę 8.000,00zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 4 września 2020r. do dnia zapłaty oraz kwoty 3.823,92zł tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwot 200,00zł, 23,92zł, 200,00zł, 1.700,00zł i 1.700,00zł odpowiednio od dnia 4 i 8 września oraz 17 i 27 października 2020r. do dnia zapłaty oraz zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że w dniu 15 lipca 2020r. ok. godziny 8:30 podróżując jako kierowca pojazdu m – kiP. (...)onr rej. (...)poruszała sięS.Bursztynowym wK.w kierunkugalerii (...). NaRondzie (...)sprawca zdarzenia kierujący pojazdem m – kiS.onr rej. (...)nie zachował należytej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu pojazdowi powódki oraz z dużą siłą uderzył w bok jej pojazdu. Na miejscu zdarzenia sprawca sporządził stosowne oświadczenie.
Ze względu na nasilające się dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego powódka udała się do swojego lekarza rodzinnego, który po rozpoznaniu u niej zaburzeń adaptacyjnych i urazu kręgosłupa skierował ją do poradni psychologicznej.
W dniu 24 lipca 2020r. powódka skorzystała z konsultacji ortopedycznej. Lekarz specjalista w wyniku przeprowadzonego badania lekarskiego stwierdził u niej uraz odcinka szyjnego kręgosłupa typu „smagnięcie biczem”. Lekarz specjalista skierował powódkę na zabiegi fizjoterapeutyczne.
W dniu 7 sierpnia 2020r. powódka ponownie skorzystała z konsultacji ortopedycznej, po której została skierowana na dalsze zabiegi fizjoterapeutyczne.
Powódka odbyła 2 serie zabiegów fizjoterapeutycznych, które przyniosły nieznaczną poprawę jej stanu zdrowia, jednakże zdaniem specjalistów, pod których opieką znajdowała się powódka wskazana jest dalsza rehabilitacja. Ze względu na długi okres oczekiwania na rehabilitację z wykorzystaniem środków z NFZ powódka skorzystała z zabiegów w prywatnym Centrum. Całość odniesionych przez powódkę obrażeń jednoznacznie wskazuje na powstanie ciężkiego i trwałego uszczerbku na zdrowiu.
Na wniosek powódki działającej przez pełnomocnika strona pozwany przeprowadził postępowanie likwidacyjne. Pozwany decyzjami z dnia 21 sierpnia 2020r., 18 września 2020r. i 21 stycznia 2021r. odmówił powódce wypłat jakichkolwiek roszczeń.
Zdaniem powódki stanowisko pozwanego jest o tyle niezrozumiałe, iż lekarz orzecznik działający z ramienia dodatkowej polisy ustalił łącznie u powódki 1% uszczerbku na zdrowiu.
Wypadek z dnia 15 lipca 2020r. zmienił na niekorzyść życie powódki jakie wiodła przed wypadkiem. Powódka doznała ponadto urazu psychicznego. Powódka doznała także licznych ograniczeń oraz musiała znosić pomoc osób trzecich.
Powódka nadal odczuwa negatywne skutki zdarzenia.
Powódka podniosła, że w związku z leczeniem i rehabilitacją poniosła koszty leczenia w łącznej wysokości 3.823,92zł.
Sprawca zdarzenia w chwili wypadku objęty był ochroną ubezpieczeniową z tytułu odpowiedzialności cywilnej w Towarzystwie pozwanego.
Powódka dokonała zgłoszenia u pozwanego zaistnienia szkody w celu przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego.
W związku ze zgłoszeniem pozwany przeprowadził postępowanie likwidacyjne w ramach, którego zanegował swoją odpowiedzialność co do zasady i co do wysokości oraz odmówił powódce przyznania jakiejkolwiek kwoty pieniężnej tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania.
W odpowiedzi na pozew pozwany(...) S.A.z/s wW.wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
W uzasadnieniu tego kwalifikowanego pisma procesowego pozwany wskazał, że w toku postępowania likwidacyjnego ustalił rodzaj, charakter i rozległość uszkodzeń ciała i uszczerbku na zdrowiu powódki oraz zasadność i celowość poniesionych przez nią kosztów leczenia oraz rehabilitacji i innych wydatków oraz zanegował swoją odpowiedzialność co do zasady i co do wysokości, w szczególności podniósł, iż na skutek przedmiotowego zdarzenia komunikacyjnego powódka nie doznała żadnego uszczerbku na zdrowiu, brak jest też związku przyczynowego pomiędzy skutkami zdarzenia a zgłaszanymi przez powódkę dolegliwościami, a ponadto za niezasadne i bezpodstawne uznał w tych warunkach domaganie się przez powódkę zasądzenia jakichkolwiek kwot tytułem odszkodowania i zadośćuczynienia.
W piśmie procesowym z dnia 21 marca 2023r. powódka rozszerzyła żądanie pozwu z tytułu zadośćuczynienia i wniosła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kwoty 11.000,00zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 4 września 2020r. do dnia zapłaty oraz podtrzymała wcześniej zgłoszone roszczenia.
Pozwany zakwestionował również w całości rozszerzenia żądania odszkodowawczego i wniósł o jego oddalenie w całości.
Sąd Rejonowy ustalił, następujący stan faktyczny.
W dniu 15 lipca 2020r. wK.ok. godz. 08.30 w obszarzeRonda (...), przy zbieguul. (...), kierujący pojazdem m – kiS. (...)onr rej. (...)wytworzył stan niebezpieczeństwa w ruchu drogowym, w ten sposób, że zjeżdżając z ronda nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu i uderzył w kierowany przez powódkęA. B.samochód m – kiP.onr rej. (...), co doprowadziło do zderzenie aut, ich uszkodzenia oraz powstania obrażeń ciała powódki.
W czasie zdarzenia powódka posiadała zapięte pasy bezpieczeństwa.
(oświadczenie sprawcy kolizji k. 11, oświadczenie k. 12, zdjęcia k. 13-14, ustalenie wysokości szkody k. 15-19, dokumenty akt szkodowych – płyta Cd k. 65, zeznania świadkaR.G.k. 95-95v, przesłuchanie powódkiA. B.k. 89-89v 00:03:53-00:20:16)
Po wypadku powódka konsultowała się u lekarza ogólnego oraz u specjalisty w dziedzinie ortopedii.
Lekarz ortopeda stwierdził u powódki stan po urazie komunikacyjnym – uraz odcinka C kręgosłupa typu „smagnięcie biczem”.
U powódki zastosowano leczenie farmakologiczne i usprawniające. Powódka w związku ze skutkami zdarzenia wymagała wsparcia i pomocy osób trzecich.
Powódka kontynuowała leczenie specjalistyczne u lekarza ortopedy oraz usprawniające, a także zażywała leki.
Powódka nadal odczuwa negatywne skutki zdarzenia w obszarze zdrowia fizycznego i psychicznego.
(historia choroby k. 20, 22, 23, skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne k. 21, 24, karta zabiegów fizjoterapeutycznych k. 25-26, dokumenty akt szkodowych – płyta Cd k. 65, inf. NFZ k. 82-83, inf. ZUS k. 85, zeznania świadkaD. T.k. 89v 00:20:16-00:33:27, przesłuchanie powódkiA. B.k. 89-89v 00:03:53-00:20:16)
Sytuacją koalicyjną i stan niebezpieczeństwa w ruchu wytworzył kierujący pojazdem m – kiS. (...).
W wyniku uderzenia przez kierującegoS. (...)w pojazd prowadzony przez powódkęP. (...), na powódkę działała siła bezwładności oraz siła odśrodkowa odpowiadająca sile działającej na nadwozie pojazdu trakcie ruchu po łuku ronda.
W trakcie przedmiotowej kolizji drogowej największa wartość sił bezwładności działającej na powódkę mogła powstać w trakcie fizycznego kontaktu pojazdów, a jej wartość mogła wynosić około 8,2 m/s2.
Zmieniający się kierunek działania siły bezwładności, w szczególności w kierunku prawego i lewego boku pojazdu skutkował niekontrolowanym ruchem ciała kierującej samochodem m – kiP. (...)względem fotela i kabiny w/w pojazdu. Pas bezpieczeństwa przytrzymuje ciało kierującej względem fotela i ogranicza tym samym ruch w kierunku do przodu i tyłu.
Zakres i charakter obrażeń ciała powódkiA. B.wynikający z materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy określony jako uraz odcinka C kręgosłupa typu „smagnięcie biczem” mógł postać w przedmiotowym zdarzeniu drogowym i pozostaje w związku skutkowym ze zdarzeniem samochoduP. (...)z samochodemS. (...).
(łączna opinia biegłych w dziedzinie rekonstrukcji wypadków drogowych i medycyny sądowej k. 116-157, 186-187)
W obszarze następstw ortopedycznych zdarzenia drogowego z dnia 15 lipca 2020r. obrażenia organizmu powódki, tj. uraz odcinka C kręgosłupa – „smagnięcie biczem” doprowadziły do trwałego uszczerbku na zdrowiu w rozmiarze 5%.
(opinia biegłego ortopedy k. 203-208)
Powódka, w wyniku zdarzenia, poza szkodą na osobie poniósł również wydatki z tytułu kosztów leczenia i rehabilitacji w łącznej wysokości 3.823,92zł.
(skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne k. 21, 24, karta zabiegów fizjoterapeutycznych k. 25-26, faktury k. 40-44, dokumenty akt szkodowych – płyta Cd k. 65)
W momencie zdarzenia sprawca wypadku posiadał zawartą z pozwanym(...) S.A.z/s wW.umowę odpowiedzialności cywilnej z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w związku z ruchem tych pojazdów.
Powód dokonał zgłoszenia u pozwanego zaistnienia szkody na osobie i mieniu w celu przeprowadzenia postępowania szkodowego w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej Ubezpieczyciela sprawcy szkody z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w związku z ruchem tych pojazdów. Postępowanie szkodowe zostało zarejestrowane pod numerem(...).
W związku ze zgłoszeniem pozwany przeprowadził postępowanie szkodowe i decyzjami z dnia 21 sierpnia i 18 września 2020r. oraz 21 stycznia 2021r. odmówił przyznania i wypłaty powodowi jakichkolwiek kwot pieniężnych tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania.
(zgłoszenie roszczeń k. 27-28, wezwanie do zapłaty k. 29-30, 31-32, 33-34, potwierdzenie przyjęcia zgłoszenia roszczeń k. 35, decyzje k. 36, 37, 38, opinia k. 39, opinia kompleksowa OC k. 62-64, dokumenty akt szkodowych – płyta Cd k. 65)
Sąd uznał za przydatne do ustalenia stanu faktycznego opinie sporządzone przez biegłych ortopedę oraz łączną biegłych w dziedzinie medycyny sądowej i rekonstrukcji zdarzeń drogowych, albowiem są one pełne, jasne, zrozumiałe, wyczerpujące i kompleksowe oraz wewnętrznie spójne. Biegli w poszczególnych opiniach udzielili odpowiedzi na wszystkie postawione w tezach dowodowych pytania, sformułowania zawarte w treści każdej z opinii pozwalają na zrozumienie wyrażonych w nich ocen i poglądów oraz sposobu dochodzenia do nich, a ponadto biegli przedstawili metody badawcze, materiał badawczy, na którym się oparli. Wnioski końcowe każdej z opinii są zwięzłe i precyzyjne, a ponadto wnioski opinii są logiczne i znajdują oparcie w przeprowadzonych przez biegłych badaniach i nie budzą zastrzeżeń, co do ich trafności w porównaniu z podanym w opinii materiałem badawczym.
Ponadto biegła w dziedzinie medycyny sądowej w sposób fachowy i rzeczowy ustosunkowała się również do wszystkich zarzutów skierowanych w stosunku do opinii wypowiadając się szczegółowo w obszarze każdego zastrzeżenia odwołując się przy tym do dokumentarnego materiału dowodowego oraz reguł postępowania przy sporządzaniu takiego typu operatów.
Podnoszone przez stronę pozwaną uwagi należy w tych warunkach uznać jedynie za polemikę z prawidłowo i właściwie sporządzonymi dokumentami procesowymi i nie stanowią podstawy do reformacji albo odrzucenia czy to w całości lub w części tak przeprowadzonych w postępowaniu rozpoznawczym czynności procesowych.
Sąd ocenił i skonfrontował również przedmiotowy dokument urzędowy przez pryzmat opinii prywatnej sporządzonej na zlecenie pozwanego na potrzeby postępowania likwidacyjnego, gdzie lekarz opiniujący nie stwierdził u powódki w związku z zaistnieniem zdarzenia żadnego uszczerbku na zdrowiu.
Za wiarygodne należało uznać zaliczone w poczet materiału dowodowego dokumenty zgromadzone w postępowaniu albowiem zostały one sporządzone przez uprawnione organy w ramach przysługujących im kompetencji, w sposób rzetelny i fachowy. Ich prawdziwość i autentyczność nie wzbudziła w ocenie Sądu wątpliwości.
Sąd Rejonowy zważył, co następuje.
Na podstawieart. 436 § 1 kcodpowiedzialność przewidzianą wart. 435 kcponosi samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody, natomiast według reguły określonej wart. 436 § 2 kcw razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych. Również tylko na zasadach ogólnych osoby te są odpowiedzialne za szkody wyrządzone tym, których przewożą z grzeczności.
Na podstawieart. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych(Dz. U. 2022.2277 – j.t. ze zm.) z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia.
W sytuacji, gdy wypadek komunikacyjny polegał na zderzeniu się dwóch pojazdów będących w ruchu, prawną podstawę orzekania o odpowiedzialności posiadaczy pojazdów za wynikłe z tego szkody stanowiart. 436 § 2 kcw zw. zart. 415 kc.W świetle treści przepisuart. 415 kcza szkodę odpowiada osoba, której zawinione zachowanie się jest źródłem powstania szkody. Czyn sprawcy pociągający za sobą odpowiedzialność cywilną musi być bezprawny, a więc niezgodny z obowiązującymi zasadami porządku prawnego, a przy tym zawiniony. Przesłankami odpowiedzialności deliktowej są: powstanie szkody, zdarzenie, związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem z którym ustawa łączy obowiązek odszkodowawczy oznaczonego podmiotu a szkodą oraz wina sprawcy. Pod pojęciem szkody rozumie się - najogólniej rzecz biorąc - uszczerbek w dobrach prawnie chronionych osoby poszkodowanej. Element winy będzie się wyrażał przede wszystkim w sposobie poruszania się przez uczestnika kierowanym przezeń pojazdem w kontekście możności przypisania mu wszelkiej nieprawidłowości z punktu widzenia właściwiej techniki i taktyki jazdy, zachowania należytej w danych warunkach pogodowych i drogowych ostrożności, możliwości dostrzeżenia nadjeżdżającego samochodu i uniknięcia zderzenia. – por. wyrok SN z dnia 18 listopada 2004r. w sprawie o sygn. akt I CK 242/04, opubl. Legalis.
W celu przypisania odpowiedzialności cywilnej posiadaczowi pojazdu – musi zaistnieć adekwatny związek przyczynowy łączący ruch pojazdu ze szkodą, tj. między krzywdą a zdarzeniem ją wyrządzającym albowiem rolą oraz istotą związku przyczynowego jako przesłanki roszczenia o zadośćuczynienie jest ocena, czy doznana szkoda niemajątkowa może być normalnym skutkiem zdarzenia szkodzącego, przy czym stopień natężenia doznanej krzywdy, tj. rodzaj, charakter, długotrwałość ujemnych przeżyć, a także ich intensywność, stanowi tylko przesłankę określającą wysokość zadośćuczynienia, a nie przesłankę zasadności samego roszczenia z tego tytułu, przy przyjęciu, że treśćart. 445 § 1 kcorazart. 448 kcstanowąlex specialisw stosunku doart. 361 § 1 kc– por. wyrok s.apel. w Łodzi z dnia 11 marca 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 1184/13, opubl. LEX nr 1454546, wyrok s.apel. w Białymstoku z dnia 18 czerwca 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 175/14, opubl. LEX nr 1489037, wyrok s.apel. w Gdańsku z dnia 12 czerwca 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 8/14, opubl. LEX nr 1500753, wyrok s.apel. w Katowicach z dnia 12 marca 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 1193/13, opubl. LEX nr 1451641.
Szkoda niemajątkowa i majątkowa musi pozostawać w normalnym związku przyczynowym z wypadkiem w rozumieniuart. 361 § 1 kc.
Na tleart. 361 § 1 kcodnotowania wymaga, że na gruncie tego przepisu „obojętne jest, czy ma miejsce związek przyczynowy bezpośredni, czy pośredni oraz, czy jest to związek przyczynowy złożony, wieloczłonowy, z tym, że odpowiedzialność cywilną uzasadnia jedynie taki związek przyczynowy wieloczłonowy, w którym między poszczególnymi ogniwami zachodzi normalna zależność przyczynowa, a więc każde ogniwo tego związku podlega ocenie z punktu widzenia przyczynowości adekwatnej.
Norma zawarta w przepisieart. 361 § 1 kcopiera się na założeniach teorii adekwatnego związku przyczynowego, w wersji obiektywnej, zwanego też „normalnym związkiem przyczynowym”. Teoria ta zakłada, że związek przyczynowy zachodzi tylko wtedy, gdy w grupie wszystkich przyczyn i skutków mamy do czynienia jedynie z takimi przyczynami, które normalnie powodują określone skutki. Nie wystarczy więc stwierdzić istnienie związku przyczynowego jako takiego, lecz należy stwierdzić, że chodzi o następstwa normalne (a nie niezwykłe, nadzwyczajne).
Związek przyczynowy należy pojmować jako obiektywne powiązanie ze sobą zjawiska nazwanego „przyczyną” ze zjawiskiem określonym jako „skutek”. Istnienie związku przyczynowego jako zjawiska obiektywnego determinowane jest okolicznościami faktycznymi sprawy. W pierwszej kolejności należy za pomocą testu „conditio sine qua non” zbadać, czy określony skutek stanowi obiektywne następstwo zdarzenia, które wskazano jako jego przyczynę, to znaczy, czy oceniany skutek nastąpiłby mimo braku wskazanej przyczyny. Jeżeli odpowiedź jest negatywna, czyli badany skutek nastąpiłby również mimo nieobecności tej przyczyny należy stwierdzić, że nie występuje żaden obiektywny związek przyczynowy i nie ma potrzeby dalszego badania, czy relacje pomiędzy przyczyną a skutkiem są adekwatne w rozumieniuart. 361 § 1 kc.Pojawienie się w przebiegu kauzalnym przyczyny zewnętrznej, nie powiązanej z działaniem lub zaniechaniem podmiotu odpowiedzialnego za powstanie szkody, przesądza o braku związku przyczynowego, jeśli bez przyczyny pierwotnej szkoda i tak powstałaby. Przepisart. 361 § 1 kcwiąże jednak odpowiedzialność tylko z normalnymi następstwami zjawisk stanowiących jej podstawę. W razie pozytywnego stwierdzenia, że dany fakt był koniecznym warunkiem wystąpienia skutku, należy rozważyć, czy wspomniane powiązania można traktować jako „normalne”, tzn. typowe lub oczekiwane w zwykłej kolejności rzeczy. Typowym jest skutek jaki daje się przewidzieć w zwykłym porządku rzeczy, taki, o którym na postawie zasad doświadczenia życiowego, wiadomo, że jest charakterystyczny dla danej przyczyny jako normalny rezultat określonego zjawiska. Nie mieści się w płaszczyźnie adekwatnego związku przyczynowego skutek, który wprawdzie daje się łączyć z określonym zdarzeniem początkowym w sensie oddziaływania sprawczego, ale jest następstwem nietypowym, tj. nie występującym w kolejności zdarzeń, która charakterystyczna jest dla określonej przyczyny i przez to nie dającym się uwzględnić w ewentualnych przewidywaniach, a zarazem zależny jest w istocie od innych zdarzeń, które w zbiegu z przyczyną wyjściową jawią się jako przypadkowy zbieg okoliczności – por. wyrok s.apel. w Lublinie z dnia 20 maja 2015r. w sprawie o sygn. akt I ACa 968/14, opubl. LEX nr 1770850, wyrok s.apel. w Białymstoku z dnia 8 kwietnia 2015r. w sprawie o sygn. akt I ACa 959/14, opubl. LEX nr 1667508, wyrok s.apel. w Warszawie z dnia 4 listopada 2014r. w sprawie o sygn. akt VI ACa 68/14, opubl. LEX nr 1624064, wyrok s.apel. w Łodzi z dnia 28 października 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 824/14, opubl. LEX nr 1554766, wyrok s.apel. w Lublinie z dnia 13 lutego 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 785/13, opubl. LEX nr 1469375.
Zadośćuczynienie pełni przede wszystkim funkcję kompensacyjną, czyli jego rolą jest wynagrodzenie krzywdy (szkody niemajątkowej) rozumianej jako cierpienie fizyczne (ból i innego rodzaju dolegliwości) i psychiczne (ujemne odczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała lub rozstrojem zdrowia), aby przynajmniej w ten sposób częściowo przywrócić równowagę zachwianą w wyniku popełnienia czynu niedozwolonego. Okoliczność powyższa powoduje, że o rozmiarze należnego zadośćuczynienia decyduje w pierwszym rzędzie rozmiar i natężenie doznanej krzywdy, tj. rodzaj, charakter, długotrwałość cierpień fizycznych i ujemnych doznań psychicznych, ich intensywność, nieodwracalność negatywnych skutków zdrowotnych, np. stopień i trwałość kalectwa, w tym potrzeby stałej rehabilitacji, zażywania środków farmakologicznych, utrata perspektyw na przyszłość, konieczność korzystania z opieki osób trzecich, poczucie wykluczenia i nieprzydatności społecznej, a ponadto prognozy na przyszłość (polepszenie lub pogorszenie stanu zdrowia) oraz towarzyszące jej poczucie bezradności powodowanej koniecznością korzystania z opieki innych osób oraz nieprzydatności społecznej, a także wiek poszkodowanego, konieczność zmiany zatrudnienia, niemożność wykonywania zawodu, uprawiania sportów, pracy twórczej lub artystycznej, utratę kontaktów towarzyskich, zmianę trybu życia, przyzwyczajeń, czy też sposobu spędzania wolnego czasu.
Zmierzenie rozmiaru doznanej krzywdy nie jest możliwe, gdyż krzywda stanowi subiektywne przeżycie danej osoby. Niezbędne jest wszakże odniesienie wysokości żądanej kwoty do konkretnych, obiektywnych okoliczności faktycznych w danej sprawie, a nie do subiektywnego poczucia krzywdy osoby uprawnionej.
Wysokość zadośćuczynienia odpowiadająca doznanej krzywdzie powinna być odczuwalna dla poszkodowanego i przynosić mu równowagę emocjonalną, naruszoną przez doznane cierpienia psychiczne i fizyczne. Zadośćuczynienie przyznawane jest jednorazowo, zatem musi rekompensować całą krzywdę w postaci cierpień fizycznych i psychicznych już doznanych jak i tych, które w związku z doznanym uszkodzeniem ciała wystąpią w przyszłości jako możliwe do przewidzenia następstwa czynu niedozwolonego, a także prognozę na przyszłość – por. wyrok s.apel. w Warszawie z dnia 5 czerwca 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 1670/13, opubl. LEX nr 1509116, wyrok s.apel. w Krakowie z dnia 27 lutego 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 1622/13, opubl. LEX nr 1563513, wyrok s.apel. w Lublinie z dnia 18 listopada 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 615/14, opubl. LEX nr 1587268, wyrok s.apel. w Białymstoku z dnia 6 listopada 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 457/14, opubl. LEX nr 1554625, wyrok s.apel. w Łodzi z dnia 5 lutego 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 936/13, opubl. LEX nr 1439218, wyrok s.apel. w Łodzi z dnia 11 czerwca 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 1593/13, opubl. LEX nr 1480479, wyrok s.apel. w Łodzi z dnia 13 grudnia 2013r. w sprawie o sygn. akt I ACa 829/13, opubl. LEX nr 1416140, wyrok s.apel. w Gdańsku z dnia 15 stycznia 2014r. w sprawie o sygn. akt V ACa 755/13, opubl. LEX nr 1454457
Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, iż pomiędzy zdarzeniem i powstałą u powódki szkodą niemajątkową istnieje adekwatny związek przyczynowy, który nie pozostaje w jakiejkolwiek zależności z istniejącymi u niej schorzeniami samoistnym i innymi dolegliwościami, a ocena zdiagnozowanych u powódki schorzeń powypadkowych, ich rodzaj, charakter, rozmiar, jakość, intensywność i czas trwania, wpływ na funkcjonowanie w życiu osobistym i zawodowym oraz starania o odwrócenie ujemnych następstw oceniane przez pryzmat kwantyfikatorów decydujących o wysokości zadośćuczynienia wskazują, iż przyznana przez Sąd kwota zadośćuczynienia w wysokości 11.000,00zł, których rozmiar oszacowano przy określonych przez biegłego ortopedę rodzaju, charakteru i rozmiarów cierpień fizycznych i psychicznych powódki, a także procentowej wartości uszczerbku na zdrowiu powódki z tytułu trwałego uszczerbku na zdrowiu z powodu urazów wypadkowych ustalonych poziomie 5%, nie jest rażąco niska i nadmiernie wygórowana.
Odczucie krzywdy jest pojęciem subiektywnym i niewymiernym, jednak określając wysokość zadośćuczynienia Sąd kierował się przesłankami obiektywnymi, biorąc pod uwagę szeroko rozumiane cierpienia fizyczne i psychiczne poszkodowanego, w tym skutki jakie zdarzenie wywarło na organizmie powoda, w ograniczeniach w życiu codziennym, planach życiowych, możliwości funkcjonowania w rodzinie i w dotychczasowym środowisku. Przyznanie odpowiedniego zadośćuczynienia oznacza przyznanie takiej kwoty, która rozsądnie oceniana da się określić jako godziwa w realiach danej sprawy. Skutkiem tej oceny winno zaś być zasądzenie zadośćuczynienia, które wystarcza do złagodzenia doznanych cierpień, a zarazem nie premiuje osób o słabszej konstrukcji psychicznej, reagujących intensywniej na sytuacje traumatyczne lub też nie prowadzi do pokrzywdzenia osób o osobowości zamkniętej, kumulującej w sobie wewnętrzne emocje.
W szczególności Sąd miał na względzie rodzaj, charakter i rozmiar doznanej krzywdy, w tym cierpień fizycznych i psychicznych, przy uwzględnieniu spowodowanych przez wypadek komunikacyjny trwałych następstw ortopedycznych, a także przebyty proces leczenie i rehabilitacji oraz jego rezultaty i wpływ zdarzenia na bieżące funkcjonowanie powódki.
Kwota zadośćuczynienia nie może stanowić źródła wzbogacenia dla poszkodowanego, a jedynym kryterium dla oceny wysokości zasądzonego zadośćuczynienia jest rozmiar krzywdy doznanej przez poszkodowanego. Zadośćuczynienie powinno być bowiem zarazem środkiem pomocy dla poszkodowanego i pozostawać w odpowiednim stosunku do rozmiarów krzywdy, winna ona uwzględniać aktualne warunki i przeciętną stopę życiową społeczności, w której przebywa pokrzywdzony, przy czym rozmiar szkody niemajątkowej, ustala się, uwzględniając moment wyrokowania. – por. wyrok SN z dnia 29 sierpnia 2013r. w sprawie o sygn. akt I CSK 667/12, opubl. LEX nr 1391106, wyrok s.apel. w Warszawie z dnia 17 kwietnia 2013r. w sprawie o sygn. akt VI ACa 974/12, opubl. LEX nr 1362966, wyrok s.apel. w Katowicach z dnia 16 kwietnia 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 940/13, opubl. LEX nr 1466803, wyrok SN z dnia 24 lipca 2014r. w sprawie o sygn. akt II CSK 595/13, opubl. LEXX nr 1504837.
Powódka była również uprawniony do żądania zwrotu wydatków z tytułu kosztów leczenia. Powódka poniosła wydatki na leczenie i rehabilitację w łącznej wysokości 3.823,92zł.
Świadczenie ubezpieczyciela w ramach umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmuje także uzasadnione i celowe koszty leczenia oraz rehabilitacji poszkodowanego niefinansowane ze środków publicznych. Przepisart. 444 § 1 kcnie nakłada na poszkodowanego obowiązku wykazywania, iż nie mógł skorzystać z państwowej służby zdrowia. (por. uchwała SN z dnia 19 maja 2016r. w sprawie o sygn. akt III CZP 63/15, opubl. Biul. SN 2016 nr 5).
W myślart. 444 § 1 kcodszkodowanie obejmuje wszelkie koszty wynikłe z uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia.
Celem odszkodowania w ramachart. 444 § 1 kcjest restytucja stanu istniejącego przed wypadkiem, a jeśli jego przywrócenie nie jest możliwe, zastąpienie stanu dawnego stanem, w którym poszkodowanemu zostaną zapewnione warunki życiowe zbliżone do tych, jakie miał przed wyrządzeniem mu uszczerbku.
Ogranicza się jednak rozmiary obowiązku pokrycia „wszelkich kosztów” wymaganiem, aby ich żądanie było konieczne i celowe. Osoba, która doznała uszczerbku na zdrowiu na skutek wypadku ma zatem prawo domagać się w ramach naprawienia szkody, pokrycia wszystkich niezbędnych i celowych wydatków wynikających z tego zdarzenia. Ponadto pojęcie „wszelkie koszty”, o których mowa wart. 444 § 1 kcoznacza koszty różnego rodzaju, których nie da się z góry określić.
Celowość ponoszenia wszelkich wydatków może być związana nie tylko z możliwością uzyskania poprawy stanu zdrowia, ale też z potrzebą utrzymania tego stanu, jego niepogarszania. Muszą to być jednakże koszty, które pozostają w związku przyczynowym z likwidacją skutków uszkodzenia ciała. Koszty te należy oceniać wg kryteriów obiektywnych w zakresie potrzeb poszkodowanego. Nie mogą to być koszty, które przekraczają te potrzeby. Realność szkody wyraża się w tym, że przyznanie odszkodowania nie uzasadnia sama utrata zdrowia i ewentualność poniesienia wydatków, ale rzeczywiste zwiększenie potrzeb powstałe w następstwie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia.
Przesłanką uwzględnienia żądania, o którym mowa wart. 444 § 1 kcjest wyłącznie wykazanie przez poszkodowanego, że suma której zwrotu domaga się od zobowiązanego do naprawienia szkody jest sumą potrzebną na koszty restytucji pełnej sprawności.
W szczególności należało, tu mieć na względzie uwagi poczynione przez biegłego neurologa oraz ostateczne wyniki przyjętych i wdrożonych u powódki metod leczniczych i usprawniających.
W tym miejscu należy wskazać, iż obowiązkiem stron postępowania było w ramach procesu przed Sądem przytoczenie okoliczności faktycznych, z których wywodzą roszczenia (art. 187 § 1 pkt 2 kpc) i wskazanie na dowody, których przeprowadzenie potwierdzi zasadność ich twierdzeń o faktach (art. 232 kpciart. 6 kc). Zgodnie z zasadami procesu cywilnego ciężar gromadzenia materiału dowodowego spoczywa na stronach (art. 232 kpc.,art. 3 kpc,art. 6 kc). Jego istota sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem (por. wyrok s.apel w Białymstoku z dnia 28 sierpnia 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 286/14, opubl. LEX nr 1511625).
Dłużnik popada w opóźnienie, jeżeli nie spełnia świadczenia w terminie, w którym stało się ono wymagalne.
Opóźnienie świadczenia odszkodowawczego następuje, jeżeli dłużnik nie spełni świadczenia niezwłocznie po wezwaniu go przez wierzyciela i od tej chwili należą się wierzycielowi odsetki. W razie wyrządzenia szkody czynem niedozwolonym odsetki należą się poszkodowanemu już od chwili zgłoszenia roszczenia o zapłatę odszkodowania, w tej bowiem chwili staje się, zgodnie zart. 455 kc, wymagalny obowiązek spełnienia świadczenia odszkodowawczego. – por. wyrok s.apel. w Warszawie z dnia 18 stycznia 2013r. w sprawie o sygn. akt VI ACa 1150/12, opubl. LEX nr 1314923, wyrok SN z dnia 8 lutego 2012r. w sprawie o sygn. akt V CSK 57/11, opubl. LEX nr 1147804.
Wymagalne roszczenie o zadośćuczynienie powoduje stan opóźnienia po jego sprecyzowaniu co do wysokości i wezwaniu dłużnika do zapłaty konkretnej kwoty z tego tytułu – por. wyrok s.apel. w Rzeszowie z dnia 15 maja 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 77/14, opubl. LEX nr 1506727.
O roszczeniu ubocznym orzeczono w oparciu o treśćart. 481 § 1 i 2 - 24kc.
Odsetki na podstawieart. 481 kcnależą się jeżeli zobowiązany nie płaci należnego zadośćuczynienia w terminie wynikającym z przepisu szczególnego lubart. 455 kc.Nie sprzeciwia się temu okoliczność, że zasądzenie zadośćuczynienia jest fakultatywne, a jego wysokość zależy od oceny sądu oraz, że do zadośćuczynienia stosuje sięart. 363 § 2 kcalbowiem orzeczenie sądu przyznające zadośćuczynienie ma charakter rozstrzygnięcia deklaratoryjnego, nie zaś konstytutywnego. W świetleart. 455 kcroszczenie o zadośćuczynienie, jako roszczenie pieniężne - w przypadku braku oznaczenia terminu spełnienia świadczenia - staje się wymagalne z chwilą wezwania do zapłaty. Stąd też odsetki za opóźnienie w zapłacie zadośćuczynienia należnego uprawnionemu należą się już od tej chwili, czemu nie stoi na przeszkodzie to, że wysokość świadczenia jest ostatecznie kształtowana przez sąd. – por. wyrok s.apel. w Rzeszowie z dnia 29 sierpnia 2013r. w sprawie o sygn. akt I ACa 203/13, opubl. LEX nr 1396899, wyrok s.apel.w Lublinie z dnia 27 marca 2013r. w sprawie o sygn. akt I ACa 807/12, opubl. LEX nr 1306007, wyrok s.apel. w Łodzi z dnia 9 stycznia 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 459/13, opubl. LEX nr 1416095.
Sąd miał przy tym również na względzie treśćart. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych(Dz. U. 2022.2277 – j.t. ze zm.), gdyż powołany przepis nakłada na ubezpieczyciela obowiązek spełnienia świadczenia najdalej 30. dnia od daty otrzymania zawiadomienia o szkodzie. Ustanawiając krótki termin spełnienia świadczenia ustawodawca wskazał na konieczność szybkiej i efektywnej likwidacji szkody ubezpieczeniowej. Po otrzymaniu zawiadomienia o wypadku Fundusz - jako profesjonalista korzystający z wyspecjalizowanej kadry i w razie potrzeby z pomocy rzeczoznawców (art. 355 § 2 kc) – obowiązany jest do ustalenia przesłanek swojej odpowiedzialności, czyli samodzielnego i aktywnego wyjaśnienia okoliczności wypadku oraz wysokości powstałej szkody – por. wyrok s.apel. we Wrocławiu z dnia 14 czerwca 2013r. w sprawie o sygn. akt I ACa 539/13, opubl. LEX nr 1369453, wyrok SN z dnia 16 grudnia 2011r. w sprawie o sygn akt V CSK 38/11, opubl. LEX nr 1129170, por. wyrok s.apel. w Poznaniu z dnia 27 czerwca 2013r. w sprawie o sygn. akt I ACa 494/13 LEX nr 1353802.
O kosztach procesu orzeczono na podstawieart. 108 § 1 kpcw zw. zart. 98 § 1 – 3 kpciart. 100 kpcoraz w oparciu o treść § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2018.265 – j.t.) orazart. 13 ust. 1 i art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(Dz. U. 2022.1125 – j.t. ze zm.) iart. 1 ust. 1 pkt 2 i art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006r. o opłacie skarbowej(Dz. U. 2022.2142 – j.t. ze zm.).
Z tych wszystkich względów orzeczono jak w sentencji wyroku. | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Kaliszu
date: '2023-04-19'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- sędzia Michał Włodarek
legal_bases:
- art. 481 § 1 i 2 - 2
- art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym
Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych
- art. 187 § 1 pkt 2 kpc
- art. 13 ust. 1 i art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych
w sprawach cywilnych
- art. 1 ust. 1 pkt 2 i art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006r. o opłacie
skarbowej
recorder: st. sekr. sąd. Anna Dulas
signature: I C 1086/21
``` |
151515000004021_VIII_U_001767_2017_Uz_2019-03-19_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. aktVIII U 1767/17
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 19 marca 2019 r.
Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący:
SSO Patrycja Bogacińska-Piątek
Protokolant:
Iwona Sławińska
po rozpoznaniu w dniu19 marca 2019 r. w Gliwicach
sprawyE. G.
przeciwkoZakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wZ.
owysokość emeryturyH. G.
na skutek odwołaniaH. G.
od decyzjiZakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wZ.
z dnia22 lipca 2016 r.nr(...)
zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznajeE. G.prawo do niezrealizowanego świadczenia poH. G.w postaci prawa do przeliczenia emeryturyH. G.na podstawie artykułu 110a ustawy o emeryturach i rentachz Funduszu Ubezpieczeń Społecznych od 1 lipca 2016 roku.
(-) SSO Patrycja Bogacińska-Piątek
Sygn. akt VIII U 1767/17
UZASADNIENIE
Decyzją z 22 lipca 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wZ.odmówił ubezpieczonemuH. G.ponownego przeliczenia podstawy wymiaru emerytury na podstawieart. 110a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że ubezpieczony nie spełnia warunków tego przepisu, gdyż nowo wyliczony wskaźnik wysokości podstawy wymiaru na podstawie 20 lat kalendarzowych, w których ubezpieczony podlegał ubezpieczeniu, był niższy niż 250%.
Ubezpieczony wniósł odwołanie, domagając się zmiany zaskarżonej decyzji i przeliczenia świadczenia. Podnosił, iż nie jest jego winą, że pełny wykaz wynagrodzeń z początkowych lat pracy w kopalni zaginął.
W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.
Ubezpieczony zmarł 27 września 2016 r.
Postanowieniem z 6 października 2016 r. (VIII U 1767/17) Sąd zawiesił postępowanie na podstawieart. 174 § 1 pkt 1 k.p.c.w związku ze śmiercią odwołującego.
Pismem z 22 sierpnia 2017 r.E. G.– żona zmarłegoH. G.– złożyła wniosek o podjęcie zawieszonego postępowania wskazując, iż zamierza wstąpić do sprawy jako następca prawnyH. G.. Jednocześnie oświadczyła, iż pobiera po zmarłym mężu rentę rodzinną.
Postanowieniem z 7 października 2017 r. Sąd podjął zawieszone postępowanie z udziałemE. G.– następcy prawnym ubezpieczonegoH. G..
Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:
UbezpieczonyH. G.urodził się (...)
Decyzją z 10 maja 1989 r. przyznano ubezpieczonemu emeryturę górniczą od 1 października 1988 r. Wysokość emerytury obliczono na podstawie zarobków z 12 miesięcy, tj. od lutego 1988 r. do stycznia 1989 r., a następnie z czterech kwartałów – od III kwartału 1989 r. do II kwartału 1990 r. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 302,43% i zgodnie z przepisami został ograniczony do 250%.
Ubezpieczony po nabyciu prawa do emerytury kontynuował zatrudnienie wKWK (...)wZ.do 27 grudnia 1990 r.
W dniu 19 lipca 2016 r. ubezpieczony wniósł o przeliczenie emerytury na podstawie art. 110a ustawy emerytalno – rentowej. Do wniosku załączył zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu na drukach Rp-7 wystawione 18 lipca 2016 r. przezSpółkę (...) S.A.wB.za okresy zatrudnienia w latach 1965 – 1976 (na podstawie angaży) oraz 1977 – 1990 (na podstawie kartotek wynagrodzeń).
Zaskarżoną decyzją z 22 lipca 2016 r. ZUS Oddział wZ.odmówił ubezpieczonemu ponownego przeliczenia podstawy wymiaru emerytury na podstawieart. 110a ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
Obliczony przez organ rentowy z 20 najkorzystniejszych lat wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia wyniósł 230,41%. Za lata 1965 – 1976 organ rentowy przyjął wynagrodzenia minimalne z uwagi na brak dokumentów potwierdzających wysokość wynagrodzeń za ten okres.
Ubezpieczony zmarł(...).
Sąd ustalił, iż w okresie od 1 lipca 1960 r. do 27 grudnia 1990 r. ubezpieczony był zatrudniony wKWK (...)wZ.. W tym czasie zajmował następujące stanowiska:
-
robotnika powierzchniowego – od 1 lipca 1960 r. do 11 lipca 1960 r.;
robotnika niewykwalifikowanego pod ziemią – od 12 lipca 1960 r. do 15 kwietnia 1963 r.;
górnika pod ziemią – od 16 kwietnia 1963 r. do 30 listopada 1964 r.;
cieśli pod ziemią – od 1 grudnia 1964 r. do 31 lipca 1965 r.;
nadgórnika oddziału wydobywczego pod ziemią – od 1 sierpnia 1965 r. do 31 grudnia 1968 r.;
sztygara zmianowego oddziału wydobywczego o dużej koncentracji wydobywczej pod ziemią – od 1 stycznia 1969 r. do 31 maja 1972 r.;
oddziałowego sztygara zmianowego oddziału wydobywczego o dużej koncentracji wydobywczej pod ziemią – od 1 stycznia 1973 r. do 31 stycznia 1974 r.;
sztygara zmianowego oddziału wydobywczego pod ziemią – od 1 lutego 1974 r. do 21 listopada 1981 r.;
dyspozytora metanometrii pod ziemią – od 6 lutego 1985 r. do 30 kwietnia 1987 r.;
dyspozytora ruchu pod ziemią – od 1 maja 1987 r. do 30 czerwca 1990 r.;
sztygara zmianowego oddziału wydobywczego pod ziemią – od 1 lipca 1990 r. do 27 grudnia 1990 r.
H. G.ożenił się(...)
W latach 1960 – 1976 ubezpieczony pracował na 3 zmiany oraz przez 3 niedziele w każdym miesiącu.
Na podstawie opinii biegłego z zakresu rent i emeryturZ. T.z 12 października 2018 r. (k.40-76) Sąd ustalił, że wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury ubezpieczonego z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu przekracza 250%.
BiegłyZ. T.odtworzył miesięczne kwoty wynagrodzeń ubezpieczonego stanowiące podstawę wymiaru świadczenia za lata 1960 – 1976. Biegły w wyliczanych wynagrodzeniach ujął jedynie pewne składniki wynagrodzenia, czyli takie, które bezwzględnie przysługiwały ubezpieczonemu, biorąc pod uwagę akta osobowe, akta rentowe oraz przepisy branżowe, tj. Kartę Górnika i deputat węglowy. Dodatkowo – zgodnie z zaleceniem Sądu – uwzględnił dodatki za pracę na II i III zmianie oraz przez 3 niedziele w miesiącu.
Do wyliczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru emerytury zgodnie z art. 110a ustawy o emeryturach i rentach z FUS w najkorzystniejszej wersji, tj. z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniom społecznym z uwzględnieniem części zarobków przypadających po przyznaniu świadczenia, biegłyZ. T.ujął najlepsze 20 lat z całego okresu zatrudnienia, tj. 1966-1969, 1972-1981, 1985-1990, a jako okres po przyznaniu świadczenia uwzględniono zarobki z okresu 1990-1991. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru obliczony przez biegłegoZ. T.wyniósł 269,05%.
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o akta organu rentowego, akta osobowe ubezpieczonego zKWK (...)oraz opinię biegłego ds. emerytur i rentZ. T.z 12 października 2018 r. (k.40-76).
Sąd ocenił zebrany materiał dowodowy jako kompletny i spójny, a poprzez to mogący stanowić podstawę ustaleń faktycznych w sprawie.
Odwołująca nie kwestionowała opinii biegłego.
Organ rentowy w piśmie doręczonym tut. Sądowi w dniu 4 stycznia 2019 r. wniósł zastrzeżenia do opinii biegłegoZ. T.. ZUS Oddział wZ.kwestionował uwzględnienie w wyliczeniach dodatku za pracę na II i III zmianie oraz przez 3 niedziele w każdym miesiącu wskazując, że okoliczności te nie wynikają ze zgromadzonego materiału dowodowego, a ponadto żaden przepis nie gwarantował górnikom ani pracownikom innych branż pracy w niedziele. Organ rentowy wskazywał również na błędy rachunkowe w opinii podając, że przy ustalaniu kwot wynagrodzenia biegły za okres od 1 stycznia 1969 r. do 31 maja 1972 r. przyjął wynagrodzenie wynoszące 2300 zł, zamiast 2650 zł, wobec czego niewłaściwie ustalone zostały przyjęte dodatki, a w konsekwencji wskaźnik wysokości podstawy wymiaru. Organ rentowy zaznaczył, że po skorygowaniu kwot wynagrodzenia za ww. okres maksymalny wskaźnik wysokości podstawy wymiaru z 20 lat kalendarzowych, tj. 1966, 1969-1990, wynosi 271,99%.
Sąd nie uwzględnił zastrzeżeń w zakresie przyjętych przez biegłego dodatków, albowiem powszechnie wiadomym jest, że górnicy w latach 60-tych i 70-tych pracowali w systemie 3‑zmianowym oraz w niedziele.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie zart. 110a ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1270 ze zm.) wysokość emerytury oblicza się ponownie od podstawy wymiaru ustalonej w sposób określony wart. 15(podstawa wymiaru składek), z uwzględnieniemart. 110 ust. 3(wyższy wskaźnik wysokości podstawy wymiaru), jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego przypadającą w całości lub w części po przyznaniu świadczenia, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru przed zastosowaniem ograniczenia, o którym mowa wart. 15 ust. 5, jest wyższy niż 250%.
H. G.spełniał przesłanki zawarte w art. 110a ust. 1 ustawy emerytalnej.
Należy zwrócić uwagę, że organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję na podstawie przedłożonego przez ubezpieczonego dowodu, tj. druku Rp-7 za lata 1977-1990. Z uwagi na brak zarobków za wcześniejsze lata – Rp-7 za lata 1965-1976 było wystawione jedynie na podstawie angaży – organ rentowy przyjął minimalne wynagrodzenie za pracę – zgodnie z art. 15 ust. 2a ustawy emerytalnej. W przypadku ubezpieczonego należało obliczyć wskaźnik wysokości podstawy wymiaru z okresu dowolnie wybranych 20 lat zatrudnienia pracowniczego poprzedzających rok, w którym zgłoszono wniosek o przeliczenie świadczenia w trybie art. 110a ustawy emerytalnej, z tym że część okresu musiała przypadać po nabyciu prawa do emerytury.
Ubezpieczony mógł w postępowaniu przed organem rentowym wykazać wysokość swoich zarobków za okres przed 1978 rokiem, czego nie uczynił. Ostatecznie jednak, obliczony przez biegłegoZ. T.w toku postępowania sądowego – w tym na podstawie dokumentacji osobowej ubezpieczonego – wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia z 20 najkorzystniejszych lat kalendarzowych wybranych z całego okresu zatrudnienia i przypadających w części po przyznaniu emerytury, tj. 1966-1969, 1972-1981, 1985-1990, przekroczył 250%.
Należy również podkreślić, że organ rentowy w piśmie doręczonym tut. Sądowi w dniu 4 stycznia 2019 r. dokonał korekty opinii pod względem rachunkowym i wskazał, że maksymalny wskaźnik wysokości podstawy wymiaru z 20 lat kalendarzowych, tj. 1966, 1969-1990, wynosi 271,99%.
Sąd wskazuje, że ubezpieczony zmarł w toku postępowania sądowego.
Zgodnie z art. 136 ust. 1 ustawy emerytalno-rentowej w razie śmierci osoby, która zgłosiła wniosek o świadczenia określone ustawą, świadczenia należne jej do dnia śmierci wypłaca się małżonkowi, dzieciom, z którymi prowadziła wspólne gospodarstwo domowe, a w razie ich braku – małżonkowi i dzieciom, z którymi osoba ta nie prowadziła wspólnego gospodarstwa domowego, a w razie ich braku - innym członkom rodziny uprawnionym do renty rodzinnej lub na których utrzymaniu pozostawała ta osoba.
Osoby wymienione w ust. 1 mają prawo do udziału w dalszym prowadzeniu postępowania o świadczenia, nieukończonego wskutek śmierci osoby, która o te świadczenia wystąpiła (ust. 2).
Skoro zostały spełnione przesłanki, o których mowa w art. 110a ust. 1 ustawy emerytalnej, to na podstawie tego przepisu i art. 136 ust. 1 ustawy emerytalnej orazart. 47714§ 2 k.p.c.należało uwzględnić odwołanieE. G., która wstąpiła do postępowania jako następca prawny odwołującego, i przyznaćE. G.prawo do niezrealizowanego świadczenia poH. G.w postaci prawa do przeliczenia emeryturyH. G.na podstawie artykułu 110a ustawy o emeryturach i rentachz Funduszu Ubezpieczeń Społecznych od 1 lipca 2016 r.
(-) SSO Patrycja Bogacińska-Piątek | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Gliwicach
date: '2019-03-19'
department_name: VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
judges:
- Patrycja Bogacińska-Piątek
legal_bases:
- art. 110a ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych
- art. 174 § 1 pkt 1 k.p.c.
recorder: Iwona Sławińska
signature: VIII U 1767/17
``` |
154505000003918_XIII_U_001760_2015_Uz_2017-03-03_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt XIII U 1760/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 8 lutego 2017 r.
Sąd Okręgowy w Warszawie XIII Wydział Ubezpieczeń Społecznych w składzie:
Przewodniczący:
SSO Rafał Młyński
Protokolant:
st. sekr. sądowy Magdalena Kruk
po rozpoznaniu w dniu 8 lutego 2017 r. w Warszawie
na rozprawie sprawyP. W.
przeciwkoZ.Oddział wW.
o podleganie obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym
na skutek odwołaniaP. W.
od decyzjiZ.Oddział wW.
z dnia 22 września 2015 r. nr(...)-2
1
zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że stwierdza, że odwołującaP. W., jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą podlega obowiązkowemu ubezpieczeniu emerytalnemu, rentowemu, wypadkowemu od dnia 1 maja 2015 r.,
2
zasądza odZ.Oddział wW.na rzecz odwołującejP. W.kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.
Sygn. akt XIII U 1760/15
UZASADNIENIE
Z.Oddział wW.decyzją z dnia 22 września 2015 r. stwierdził, żeP. W.jako osoba prowadząca pozarolnicza działalność gospodarczą nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu od 1 maja 2015 r.
W opinii organu rentowego analiza materiału zgromadzonego w sprawie przemawia za uznaniem, że działalność gospodarcza została zarejestrowana by umożliwićP. W.uzyskanie prawa do zasiłku macierzyńskiego niezgodnie z zasadami współżycia społecznego, z uwagi na fakt, iż wysokość osiągniętych przychodów pozostaje w dysproporcji z kosztami poniesionymi z tytułu samych tylko składek na ubezpieczenia społeczne oraz krótki okres dzielący zgłoszenie do ubezpieczeń i złożenie wniosku o wypłatę zasiłku macierzyńskiego. Ponadto organ rentowy uznał, iż czynności podejmowane przezP. W.nie wypełniają znamion prowadzenia działalności gospodarczej, szczególnie pod kątem tego, iż działalność ma być nastawiona na osiągnięcie zysku, w rozumieniu zysku wypracowanego poprzez prowadzenie działalności, a nie przysporzenie pieniężne finansowane ze świadczeń z ubezpieczeń społecznych.
Od powyższej decyzji odwołanie złożyłaP. W., wskazując iż decyzja o rozpoczęciu wykonywania działalności gospodarczej była całkowicie przemyślana, bowiem miała ułatwić połączenie pracy z wychowywaniem dziecka. Podkreśliła, iż zakładając działalność terminowo zarejestrowała się do ubezpieczeń społecznych i chorobowego, wybierając dozwoloną przez prawo najwyższą podstawę do naliczania składek, a samą działalność faktycznie wykonywała, choć uzyskując niskie wynagrodzenia, z uwagi na fazę początkową działalności i konieczność uzyskania zaufania potencjalnych klientów. W ocenie odwołującej się prowadzenie przez nią działalności zostało udowodnione, a co za tym idzie kwestionowanie przez organ rentowy podlegania ubezpieczeniom społecznym jest bezzasadne.
Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie, argumentując, iż zaskarżona decyzja została wydana na podstawieart. 2a.art. 15 ust. 1w zw. Zart. 22 ust. 1 pkt 3, art. 68 ust. 1 pkt 1 i art. 83 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych(Dz. U. Nr 205 z 2015 r., poz. 121 ze zm.) i jest prawnie oraz faktycznie uzasadniona. Nadto wniósł o zasądzenie od odwołującej się na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.
Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:
P. W.w okresie od kwietnia 2013 r. do końca kwietnia 2015 r. była zatrudniona na podstawie umowy zlecenia przezS. L.– skandynawskiego operatora morskiego, gdzie zajmowała się koordynacją akcji promocyjnych firmy wW.. Miesięczne wynagrodzenie uzależnione było od przepracowanych godzin, średnio wynosiło około 3.000,00 – 3.500,00 zł brutto. W lutym 2015 r., będąc w 5 miesiącu ciąży, otrzymała od przełożonej informację, iż zamknięcie projektu(...)nastąpi w maju 2015 r.
W związku z faktem, iż partner odwołującej się pracował jako oświetleniowiec na planie filmowym, uznała ona iż rozpocznie działalność gospodarczą związaną z pracą na planach filmowych – wykonywać będzie makijaże i charakteryzacje. Dodatkowo zamierzała zajmować się organizacją eventów, co było zgodne z jej wykształceniem. (zeznania odwołującej się – k. 60 a.s.)
Z dniem 1 maja 2015 r.P. W.dokonała wpisu do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej swojej działalności gospodarczej pod nazwąP. W.. Przeważająca jej działalność dotyczyć miała organizacji targów, wystaw i kongresów – symbol 82.30. (wydruk z bazy(...)k. 170 a.s.)
Odwołująca się dokonała zgłoszenia do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej od 1 maja 2015 r. Złożyła również imienne raporty rozliczeniowe z wykazaną podstawą wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne w wysokości 9.897,50 zł za miesiące maj-lipiec 2015 r. (k. 2 a.r.)
P. W.faktycznie wykonywała czynności w ramach zgłoszonej działalności gospodarczej – zajmowała się charakteryzacją, rekwizytami na planach filmowych, jak również organizacją eventów na rzeczS. L.. (zeznaniaD. J. (1)– k. 81-82 a.s., zeznaniaK. B.– k. 82 a.s., zeznaniaB. S.– k. 128 a.s., zeznaniaP. W.– k.. 60-61 i 174 a.s.) W maju i czerwcu 2015 r. na rzeczS. L.wykonywała te same czynności co wcześniej na umowę zlecenie – poszukiwała możliwości sprzedaży rejsów turystycznych wW., nadzorowała pracę zespołu, koordynowała pracę przy eventach. (zeznaniaD. B.k. 161 a.s.)
W ramach prowadzonej działalności odwołująca się w dniach 4 i 13 maja 2015 r. wystawiła na rzeczAgencji (...)faktury za usługi rekwizytorskie i charakteryzacji, na kwotę 500,00 zł każda. (faktura (...)k. 40 a.s.,faktura (...)k. 39 a.s.) W dniu 19 maja 2015 r. wystawiła fakturę na rzeczI (...) S.C.M. J.,M. K.za usługę charakteryzatorską, opiewającą na kwotę 600,00 zł. (faktura (...)k. 38 a.s.) W dniu 31 maja 2015 r. wystawiła fakturę na rzecz(...) Sp. z o.o.za organizację i koordynację akcji promocyjnych wW.na kwotę 2.490,00 zł. (faktura (...)k. 37 a.s.) W dniu 16 czerwca 2015 r. wystawiła fakturę na rzeczI (...) S.C.M. J.,M. K.za usługę charakteryzatorską, opiewającą na kwotę 500,00 zł. (faktura (...)k. 36 a.s.) W dniu 16 czerwca 2015 r. wystawiła fakturę na rzeczB.F.M. Z.za usługę charakteryzatorską, opiewającą na kwotę 750,00 zł. (faktura (...)k. 35 a.s.) W dniu 25 sierpnia 2015 r. wystawiła fakturę na rzecz Trzy.tvP. K.za usługę charakteryzatorską, opiewającą na kwotę 1300,00 zł. (faktura (...)k. 34 a.s.) W dniu 4 września 2015 r. wystawiła fakturę na rzeczAgencji (...)za obsługę planu zdjęciowego, opiewającą na kwotę 800,00 zł. (faktura (...)k. 32 a.s.) W dniu 15 września 2015 r. wystawiła fakturę na rzeczAgencji (...)za usługę rekwizytorską, opiewającą na kwotę 700,00 zł. (faktura (...)k. 33 a.s.) Z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej odwołująca się w 2015 r. osiągnęła łączny dochód w kwocie 7.706,81 zł. (zeznanie podatkowe k. 101 a.s.)
W dniu 11 lipca 2015 r.P. W.urodziła dziecko. (k. 19 a.r.) Od tego samego dnia wnioskowała do organu rentowego o wypłatę zasiłku macierzyńskiego. (k. 2 a.r.)
W dniu 25 sierpnia 2015 r. organ rentowy wszczął postępowanie wyjaśniające w celu potwierdzenia prawidłowości dokonanego przez odwołującą się zgłoszenia. (zawiadomienie k. 20 a.r.)
W toku postępowania wyjaśniającego w dniu 9 września 2015 r. do organu rentowegoP. W.złożyła do organu pismo opisujące okoliczności i motywy założenia działalności gospodarczej (k. 8 a.r.) oraz dokumenty potwierdzające fakt jej prowadzenia, tj. faktury sprzedażowe (k. 9 i dalsze a.r.), potwierdzenia otrzymanych przelewów (k. 11 i dalsze a.r), potwierdzenie wykonanego przelewu do Urzędu SkarbowegoW.M.tytułem PIT-5 (k. 18 a.r.) oraz podatkową księgę przychodów i rozchodów za miesiące maj-lipiec 2015 r. (k. 5 i dalsze a.r)
Zaskarżoną decyzją z dnia 22 września 2015 r. organ rentowy stwierdził, że odwołująca się jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu od 1 maja 2015 r. (k. 2 a.r.)
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o niekwestionowane dokumenty znajdujące się w aktach sprawy i w aktach rentowych oraz o zeznania świadków –D. J. (2)(księgowej partnera odwołującej się),K. B.(znajomej odwołującej się z pracy wS. L.),G. K.(partnera odwołującej się),B. S.(znajomegoG. K.i odwołującej się z pracy, rekwizytora planów filmowych),D. B.(koleżanki odwołującej się z pracy wS. L.) oraz samej odwołującej się. Sąd dał wiarę zeznaniom świadków, ponieważ z uwagi na charakter łączących ich z odwołującą się kontaktów, mogli oni posiadać bezpośrednią wiedzę dotyczącą prowadzenia przez nią działalności gospodarczej. Zeznania świadków były spójne i korelowały z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Zeznania odwołującej się pozostawały w zgodzie z zeznaniami świadków oraz resztą dokumentacji, wobec czego Sąd dał im wiarę i uznał za istotny materiał dowodowy. Jedynie zeznania świadkaN. S.nie wniosły nic do sprawy, bowiem poza faktem znajomości z odwołującą się z pracy na rzeczS. L.i informacjach w tym zakresie, nie posiadała ona wiedzy o drodze zawodowej odwołującej się po 1 maja 2015 r.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Na gruncie niniejszej sprawy spornym było czyP. W.faktycznie winna podlegać obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej od dnia 1 maja 2015 r.
Organ rentowy zajął stanowisko, że w tym okresieP. W.nie podlegała obowiązkowo ubezpieczeniom, ponieważ nie prowadziła faktycznie działalności, a samo zarejestrowanie i zgłoszenie do ubezpieczenia z najwyższą podstawą było nakierowane na uzyskanie przysporzenia finansowego ze świadczeń z zabezpieczenia społecznego.
P. W.wskazywała z kolei, iż faktycznie prowadziła sporną działalność, a co za tym idzie organ wydał wadliwą decyzję.
Zgodnie z treściąart. 6 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych(Dz.U.2016.963), obowiązkowi ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają osoby fizyczne prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą, do której zgodnie zkodeksem cywilnymstosuje się przepisy dotyczące zlecenia, jeżeli nie posiadają innych tytułów do ubezpieczeń, a stosownie doart. 12 ust. 1– również ubezpieczeniu wypadkowemu.
Jak wynika z art. 13 ust 4. powyższej ustawy „osoby prowadzące pozarolniczą działalność - od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności do dnia zaprzestania wykonywania tej działalności, z wyłączeniem okresu, na który wykonywanie działalności zostało zawieszone na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej”.
Zgodnie z art. 12 ust. 1 powyższej ustawy „Obowiązkowo ubezpieczeniu wypadkowemu podlegają osoby podlegające ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym”
Ponadto w art. 8 ust. 6 pkt 1 ustawy systemowej wskazano, iż za osobę prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą uważa się osobę prowadzącą tę działalność na podstawie przepisów o działalności gospodarczej lub innych przepisów szczególnych.
Mając na względzie powyższe, rozważania w spornej między stronami kwestii należy odnieść do treści przepisów określających definicję działalności gospodarczej, w szczególności doart. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej(tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 672 z późn. zm.), który definiuje działalność gospodarczą jako zarobkową działalność wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodową, wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły. Jest to legalna definicja działalności gospodarczej, co oznacza, że powinna być ona traktowana jako powszechnie obowiązujące rozumienie tego pojęcia w polskim systemie prawnym (por. postanowienie SN z dnia 2 lutego 2009 r., V KK 330/08, Prok. i Pr.-wkł. 2009, Nr 6, poz. 17, zob. też uchwałę Sądu Najwyższego z 23 lutego 2005 r., III CZP 88/04, OSNC 2006, Nr 1, poz. 5).
Z rozpoczęciem działalności gospodarczej ściśle łączy się również obowiązek wpisu do ewidencji działalności gospodarczej. Wpis ma jednak charakter deklaratoryjny, a nie - konstytutywny i nie kreuje bytu prawnego przedsiębiorcy. Zgłoszenie i wpis do ewidencji działalności gospodarczej stanowi tylko podstawę rozpoczęcia działalności gospodarczej w rozumieniu jej legalizacji i nie jest zdarzeniem ani czynnością utożsamianą z podjęciem takiej działalności. Określenie przez samego przedsiębiorcę daty rozpoczęcia działalności gospodarczej wpisywanej do ewidencji powoduje jednak powstanie domniemania faktycznego, że z tą datą działalność gospodarcza została podjęta i jest prowadzona aż do czasu jej wykreślenia z ewidencji.
Domniemanie faktyczne ma znaczenie dowodowe i może być obalone, co oznacza, iż okres prowadzenia działalności gospodarczej wynikającej z wpisu do ewidencji może być korygowany, lecz czynność ta musi być powiązana z wynikami postępowania dowodowego. W takiej sytuacji ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która wywodzi z niego skutki prawne.
Podkreślić należy, że ubezpieczenie z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej powstaje z mocy prawa, a decyzja organu rentowego ma jedynie charakter deklaratoryjny, potwierdzający powstanie prawa z chwilą ziszczenia się jego ustawowych przesłanek.
Obowiązek ubezpieczenia osoby prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą wynika z faktycznego prowadzenia tej działalności. W wyroku z dnia 25 listopada 2005 r. (I UK 80/05, OSNAPiUS 2006, nr 19-20, poz. 309) Sąd Najwyższy wskazał, iż w przepisieart. 13 pkt 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznychchodzi o faktyczne wykonywanie działalności pozarolniczej, w tym gospodarczej, co oznacza, iż wykonywanie tejże działalności, to rzeczywista działalność o cechach określonych w przywołanymart. 2 ust. 1 Prawa działalności gospodarczej, czyli działalność zarobkowa wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. W wyroku z dnia 14 września 2007 r. (sygn. akt III UK 35/07) Sąd Najwyższy stwierdził natomiast, że obowiązek ubezpieczenia osoby prowadzącej pozarolniczą działalność - w tym działalność gospodarczą - wynika z faktycznego prowadzenia tej działalności.
Mając na uwadze zaprezentowane poglądy podkreślić należy, że ocena, czy działalność gospodarcza jest wykonywana, należy przede wszystkim do sfery ustaleń faktycznych, a dopiero w następnej kolejności - do ich kwalifikacji prawnej. Działalność gospodarcza to prawnie określona sytuacja, którą trzeba oceniać na podstawie zbadania konkretnych okoliczności faktycznych, wypełniających znamiona tej działalności lub ich niewypełniających. Prowadzenie działalności gospodarczej jest zatem kategorią obiektywną, niezależnie od tego, jak działalność tę ocenia sam prowadzący ją podmiot i jak ją nazywa oraz czy dopełnia ciążących na nim obowiązków z tą działalnością związanych, czy też nie.
Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należało, iż odwołująca się faktycznie wykonywała sporną działalność gospodarczą. Nie można zarzucić odwołującej się braku kwalifikacji do wykonywanych w ramach działalności zleceń, bowiem te związane z organizacją eventów łączyły się z jej wykształceniem i doświadczeniem zawodowym, natomiast czynności charakteryzatorskie czy rekwizytorskie nie są obwarowane koniecznością posiadania specjalistycznego wykształcenia czy wiedzy. Odwołująca się posiadała dzięki swojemu partnerowi znajomości w branży filmowej, co ułatwiało jej zdobycie konkretnych zleceń. Do momentu urodzenia dziecka, czyli 11 lipca 2015 r. odwołująca się wykonała aż 5 zleceń dotyczących usług charakteryzatorskich i rekwizytorskich na rzecz różnych podmiotów oraz organizacji i koordynacji akcji promocyjnych na rzecz(...) Sp.z o.o.Już w sierpniu 2015 r. wykonywała kolejne zlecenia dotyczące pracy na planie filmowym. Za wykonanie zleceń wystawiała faktury, na podstawie których faktycznie otrzymywała potem przelewy.
Dodatkowo odwołująca się zadbała o terminowe zgłoszenie do ubezpieczeń społecznych i opłaciła z tego tytułu składki. Faktycznie składki opłaciła od zadeklarowanej najwyższej możliwej podstawy składek, czego nie można jednak uznać za czynność powodującą wyłączenie ją od podlegania ubezpieczeniom z tytułu prowadzenia działalności. Zakład Ubezpieczeń Społecznych może zakwestionować podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, jeżeli okoliczności sprawy wskazują, iż stanowiące tę podstawę wynagrodzenie zostało wypłacone na podstawie umowy sprzecznej z prawem, zasadami współżycia społecznego lub zmierzającej do obejścia prawa. Te kompetencje organu odnoszą się do sytuacji, w której ocenie w aspekcieart. 58 KCpodlega nie tyle sama podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne, lecz stanowiąca tę podstawę wysokość umówionego przez strony i wypłaconego wynagrodzenia. Skoro jednak wniosek osoby prowadzącej pozarolniczą działalność o objęcie ubezpieczeniem społecznym ”na zasadzie dobrowolności”, a konkretnie zawarte w nim oświadczenie o zgłoszeniu do tego ubezpieczenia nie stanowi czynności prawnej kreującej stosunek cywilnoprawny, to nie ma podstaw prawnych do weryfikowania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne osób prowadzących pozarolniczą działalność. W żadnym razie podstawy takiej nie stanowiart. 58 KC, który nie odnosi się do płaszczyzny publicznoprawnej, lecz do oceny czynności cywilnoprawnych. Określenie wysokości podstawy wymiaru ustawodawca pozostawił osobom prowadzącym działalność, z zastrzeżeniem jej dolnej granicy w wysokości 60% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w poprzednim kwartale. Niezależnie od tego, czy ubezpieczony osiąga przychody i w jakiej wysokości, Zakład Ubezpieczeń Społecznych został upoważniony - na podstawieart. 86 ust. 2 pkt 2w związkuart. 41 ust. 4 i 13 oraz art. 68 ust. 1 pkt 1c ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych(t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 963) - do kontroli prawidłowości obliczania i opłacania składek na ubezpieczenia społeczne osób prowadzących pozarolniczą działalność, w tym na dobrowolne ubezpieczenie chorobowe, ale w przypadku zadeklarowania jako podstawy wymiaru kwoty przewyższającej górną kwotę graniczną takich składek.
Ponadto wyjaśnić należy, że samo rozpoczęcie działalności gospodarczej w niniejszej sprawie, nawet gdyby głównym motywem było uzyskanie zasiłku macierzyńskiego nie jest naganne, ani tym bardziej sprzeczne z prawem.
W ocenie sądu dążenie do skorzystania z zasiłków ubezpieczenia społecznego, nie może być uznane za cel, którego osiągnięcie jest sprzeczne z prawem. Skorzystanie z ochrony gwarantowanej ubezpieczeniem społecznym jest legalnym celem zakładania działalności gospodarczej i może ono nawet być głównym motywem do jej rozpoczęcia, zamiast wykonywania pracy na innych podstawach prawnych. Jeżeli działalność jest faktycznie wykonywana, co ma miejsce w przypadku odwołującej, stanowi podstawę do podlegania ubezpieczeniom z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.
Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że organ rentowy nie uwzględnił wszystkich istotnych okoliczności sprawy wydając zaskarżoną decyzję.
Mając zatem na uwadze wskazane wyżej okoliczności, tj. fakt wykonywania przez odwołującą działalności gospodarczej, fakt posiadania odpowiedniego doświadczenia zawodowego do jej wykonywania oraz fakt, że podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne stanowiła zadeklarowana kwota nie niższa niż 60% kwoty przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia, zgodnie z obowiązującym prawem, przemawiają w ocenie Sądu za koniecznością zmiany zaskarżonej decyzji.
Mając na uwadze powyższe ustalenia faktyczne i prawne Sąd, na podstawieart. 47714§ 2 kpc, orzekł jak w pkt 1 sentencji.
O kosztach zastępstwa prawnego Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu na podstawieart. 98 k.p.c.w zw. z § 12 ust. 2 i § 2 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu radców prawnych (Dz.U.2013.461)
SSO Rafał Młyński
(...) | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Warszawie
date: '2017-02-08'
department_name: XIII Wydział Ubezpieczeń
judges:
- Rafał Młyński
legal_bases:
- art. 22 ust. 1 pkt 3, art. 68 ust. 1 pkt 1 i art. 83 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia
13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych
- art. 86 ust. 2 pkt 2
- art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej
- art. 2 ust. 1 Prawa działalności gospodarczej
- art. 98 k.p.c.
recorder: st. sekr. sądowy Magdalena Kruk
signature: XIII U 1760/15
``` |
150500000001521_III_AUa_000122_2021_Uz_2021-04-27_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn.akt III AUa 122/21
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 27 kwietnia 2021 r.
Sąd Apelacyjny w Białymstoku, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący: sędzia Barbara Orechwa-Zawadzka
Sędziowie: Sławomir Bagiński
Bożena Szponar - Jarocka
Protokolant: Magdalena Zabielska
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 kwietnia 2021 r. wB.
sprawy z odwołaniaŁ. K.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wP.
o rentę rodzinną
na skutek apelacjiŁ. K.
od wyroku Sądu Okręgowego w Ostrołęce III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
z dnia 6 lutego 2019 r. sygn. akt III U 730/18
I
zmienia zaskarżony wyrok oraz poprzedzającą go decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wP.z 31 października 2018 r. i przyznajeŁ. K.prawo do renty rodzinnej od 1 grudnia 2018 r. do 30 czerwca 2019 r.;
II
oddala apelację w pozostałym zakresie;
III
ustala, iż organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.
S. B.O. B.S.-J.
Sygn. akt III AUa 122/21
UZASADNIENIE
Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wP.decyzją z 31 października 2018 r. przedłużyłŁ. K.prawo do renty rodzinnej do 30 listopada 2018 r., tj. do końca miesiąca, w którym ubezpieczony ukończył 25 rok życia.
Ł. K.wniósł odwołanie od tej decyzji. Wskazał, że prawo do renty rodzinnej powinno być mu przyznane do zakończenia studiów podyplomowych, tj. do 30 września 2019 r. Studia podyplomowe, które podjął, są prowadzone przez Uczelnię(...)Handlową im.H. C.wW.. W związku z tym, w myślart. 68 ust. 2 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, prawo do renty rodzinnej przysługuje mu do zakończenia tego roku studiów.
Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania. Wskazał, że studia podyplomowe nie są ostatnim rokiem studiów w szkole wyższej w rozumieniuart. 68 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, dlatego ubezpieczonemu przyznano prawo do renty rodzinnej do 30 listopada 2018 r., tj. do końca miesiąca, w którym ukończył on 25 lat.
Sąd Okręgowy w Ostrołęce wyrokiem z 6 lutego 2019 r. oddalił odwołanie.
Sąd ustalił, że decyzją z 27 lutego 2013 r.Ł. K.(urodzony (...)) uzyskał prawo do renty rodzinnej po zmarłym ojcu, ponieważ kontynuował naukę. 3 lipca 2018 r.Ł. K.ukończył studia wyższe na Uczelni(...)Handlowej im.H. C.wW., uzyskując tytuł magistra. Od 27 października 2018 r. został słuchaczem studiów podyplomowych na tej samej uczelni na kierunku zarządzanie w strukturach bezpieczeństwa, a zakończenie tych studiów jest planowane na 30 września 2019 r. Decyzją z 31 października 2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wP.przedłużyłŁ. K.prawo do renty rodzinnej do 30 listopada 2018 r., tj. do końca miesiąca, w którym ubezpieczony ukończy 25 rok życia.
Oceniając zasadność odwołania, Sąd Okręgowy odwołał się doart. 68 ust. 2 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz.U. z 2018 r., poz. 1270), zgodnie z którym jeżeli dziecko osiągnęło 25 lat życia, będąc na ostatnim roku studiów w szkole wyższej, prawo do renty rodzinnej przedłuża się do zakończenia tego roku studiów. Sąd stwierdził, że spór w sprawie sprowadzał się do ustalenia, czy ubezpieczony był na ostatnim roku studiów w szkole wyższej 12 listopada 2018 r., gdy ukończył 25 lat. Za bezsporne Sąd ustalił to, że ubezpieczony ukończył 25 lat, gdy był słuchaczem studiów podyplomowych. Sąd uznał jednak, że ostatni rok studiów w szkole wyższej w rozumieniuart. 68 ust. 2ww. ustawy nie odnosi się do studiów podyplomowych. Sąd wskazał, że należy odróżnić studia wyższe i podyplomowe. Rozróżnienie to wprowadzała jużustawa z 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym(Dz.U. Nr 65, poz. 385 ze zm.) wart. 4 ust. 2 i 4. Ustawa z 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym(tekst jedn. Dz.U. z 2012 r., poz. 572) zawierała jednoznaczne definicje studiów wyższych i studiów podyplomowych (art. 2 ust. 1 pkt 5 i pkt 11). Ustawa ta stwierdzała wyraźnie, że studia podyplomowe stanowią inną niż studia wyższe formę kształcenia przeznaczoną dla osób posiadających kwalifikacje co najmniej pierwszego stopnia, prowadzoną w uczelni, instytucie naukowym Polskiej Akademii Nauk, instytucie badawczym lubCentrum Medycznym (...), kończące się uzyskaniem kwalifikacji podyplomowych (art. 2 ust. 1 pkt 11). Aktualnie obowiązująca ustawa z 20 lipca 2018 r. Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz.U. z 2018 r., poz. 1668) wyraźnie rozróżnia szkolnictwo wyższe, które zostało unormowane w dziale II ustawy, oraz studia podyplomowe, które zostały unormowane w dziale III tej ustawy. Stosownie do treści art. 160 ust. 3 tej ustawy uczestnikiem studiów podyplomowych może być osoba, która posiada kwalifikację pełną co najmniej na poziomie 6 uzyskaną w systemie szkolnictwa wyższego i nauki. Uczestnikiem studiów podyplomowych może być osoba, która ukończyła studia wyższe. Fakt, że ubezpieczony ukończył studia wyższe 3 lipca 2018 r. wynikał jednoznacznie z zaświadczenia wystawionego przez Uczelnię(...)Handlową im.H. C.wW.z 3 października 2018 r., zatytułowanego „zaświadczenie o ukończeniu szkoły wyższej”.
Sąd wskazał, żeart. 68 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychwprowadza zasadę, że renta rodzinna przysługuje uczącym się dzieciom do ukończenia przez nie 25 roku życia. Prawodawca uznaje tym samym, że proces kształcenia na poziomie szkoły wyższej powinien zakończyć się do tej granicznej daty. Innymi słowy, ucząc się w normalnym trybie, osoba uprawniona do renty rodzinnej zakończy pobieranie nauki z końcem 25 roku życia. Natomiast wart. 68 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychwprowadzono wyjątek od tej ogólnej zasady. Dotyczy on wyłącznie osób kontynuujących naukę w szkole wyższej, które przekroczyły granicę 25 roku życia, będąc na ostatnim roku studiów. Pozwala takim osobom na pobieranie renty rodzinnej do zakończenia tego ostatniego roku nauki. W ocenie Sądu Okręgowego ustawodawca wprowadził ten wyjątek niewątpliwie po to, by zapewnić źródło utrzymania studentom, którzy nie z własnej winy, kontynuują naukę w szkole wyższej po ukończeniu 25 roku życia. W przekonaniu Sądu jako wyjątek od ogólnej zasady przepis ten powinien być interpretowany ściśle, a zatem wykluczona jest wykładnia rozszerzająca. W tej sytuacji argument ubezpieczonego, że dyspozycja przepisu art. 68 ust. 2 ustawy dopuszcza również możliwość przedłużenia wypłaty renty rodzinnej na czas, obejmujący studia podyplomowe, po ukończeniu 25 roku życia, nie mógł zostać uwzględniony. W tym zakresie Sąd Okręgowy w całości podzielił stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone m.in. w wyroku z 13 stycznia 2006 r. (I UK 155/05) oraz w wyroku z 3 marca 2011 r. (II UK 303/10), zgodnie z którymi wykładnia celowościowa i funkcjonalna art. 68 ust. 2 ustawy z 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przemawia za możliwością wyjątkowego przedłużenia prawa do renty rodzinnej tylko tym studentom, którym brakuje już niewiele miesięcy do zdobycia dyplomu wyższych studiów, a pozbawienie ich w tym krótkim okresie prawa do renty rodzinnej mogłoby doprowadzić do zaniechania dalszej nauki i zaprzepaszczenia kilkuletnich starań, zmierzających do uzyskania wyższych kwalifikacji zawodowych i możliwości zatrudnienia zgodnej z ich poziomem.
Sąd Okręgowy wskazał, że ubezpieczony pomija wykładnię celowościową i funkcjonalną, która wskazuje na konieczność interpretacji art. 68 ust. 2 ww. ustawy w aspekcie zdolności do samodzielnego utrzymania się dziecka po śmierci żywiciela oraz zapewnienia temu dziecku kwalifikacji do podjęcia zatrudnienia. W rozpoznawanej sprawie ubezpieczony bezspornie ukończył już studia dające mu wykształcenie wyższe, a ponadto – jak sam przyznał na rozprawie – od lutego 2015 r. prowadzi własną działalność gospodarczą w zakresie produkcji filmowej.
Reasumując, Sąd stwierdził, żeŁ. K.osiągnął 25 lat życia, nie będąc na ostatnim roku studiów w szkole wyższej. Był wówczas na studiach podyplomowych, co nie dawało mu prawa do skorzystania z dobrodziejstwa art. 68 ust. 2 ww. ustawy. Nauka na studiach podyplomowych uprawnia do wypłaty renty rodzinnej jedynie do ukończenia 25 roku życia na podstawie art. 68 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy. Zdaniem Sądu Okręgowego ZUS w zaskarżonej decyzji słusznie przyjął, że ubezpieczonemu przysługiwało prawo do renty rodzinnej jedynie do 30 listopada 2018 r., tj. do końca miesiąca, w którymŁ. K.ukończył 25 lat. Z tego względu Sąd Okręgowy oddalił odwołanie na podstawieart. 47714§ 1 k.p.c.
Ł. K.złożył apelację od wyroku Sądu Okręgowego.
Zaskarżając wyrok w całości zarzucił mu naruszenieart. 68 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Wskazał, że studia podyplomowe, które podjął, są prowadzone przez szkołę wyższą, dlatego Sąd Okręgowy niezasadnie przyjął, że studia podyplomowe nie są studiami w szkole wyższej w rozumieniuart. 68 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
Wskazując na powyższe wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przyznanie mu prawa do renty rodzinnej do zakończenia roku studiów, tj. do 30 września 2019 r.
Sąd Apelacyjny w Białymstoku wyrokiem z dnia 13 czerwca 2019 r. w sprawie III AUa 183/19 oddalił apelację.
Sąd nie zgodził się z wykładniąart. 68 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, którą zaprezentował ubezpieczony. Sąd powołując się na stanowisko Sądu Najwyższego, wyrażonym w wyroku z 22 stycznia 2008 r. (I UK 207/07) i z 13 stycznia 2006 r. (I UK 155/05) wskazał, że prawo do renty rodzinnej dla dziecka ze względu na wiek ulega przedłużeniu w razie kontynuowania nauki w szkole, nie dłużej niż do osiągnięcia 25 lat życia, z zastrzeżeniemart. 68 ust. 2. W tym stanie rzeczy studia w szkole wyższej mogą być traktowane jako wyjątek od regulacji zart. 68 ust. 1 pkt 2, ale tylko co do zdarzenia, którym jest osiągnięcie 25 lat życia na ostatnim roku studiów w szkole wyższej. Skoro jest to wyjątek, to nie obejmuje on wszystkich rodzajów studiów.
Sąd Apelacyjny zwrócił następnie uwagę, że przepis art. 11 ust. 1 ustawy z 20 lipca 2018 r. Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz.U. z 2018 r., poz. 1668) wyraźnie rozróżnia „studia” oraz „studia podyplomowe lub inne formy kształcenia” jako formy kształcenia prowadzone przez uczelnię należącą do systemu szkolnictwa wyższego. Art. 64 ust. 1 pkt 1-3 tej ustawy wyjaśnia, że studia są prowadzone na poziomie: studiów pierwszego stopnia, studiów drugiego stopnia oraz jednolitych studiów magisterskich, a miano studenta przysługuje jedynie osobie kształcącej się na tego rodzaju studiach, nie przysługuje natomiast osobie pobierającej naukę w ramach studiów podyplomowych, o których mowa w art. 160 ust. 1-4 tej ustawy. Zgodnie z art. 160 ust. 3 ww. ustawy uczestnikiem studiów podyplomowych może być osoba, która posiada kwalifikację pełną co najmniej na poziomie 6 uzyskaną w systemie szkolnictwa wyższego i nauki, przy czym w myśl art. 8 pkt 9 Ustawy z 22 grudnia 2015 r. o Zintegrowanym Systemie Kwalifikacji (tekst jedn. Dz.U. z 2018 r. poz. 2153) kwalifikacje na poziomie 6 Polskiej Ramy Kwalifikacji można nabyć poprzez uzyskanie dyplomu ukończenia studiów pierwszego stopnia.
W świetle tych przepisów Sąd apelacyjny uznał, iż studia podyplomowe stanowią inną niż studia („zwykłe”) formę kształcenia przeznaczoną dla osób legitymujących się dyplomem ukończenia studiów co najmniej pierwszego stopnia w systemie szkolnictwa wyższego. Istnieją zatem różnice prawne i faktyczne pomiędzy studiami („zwykłymi”) i studiami podyplomowymi. W ocenie Sądu, umacnia to jedynie trafność stanowiska, że ostatni rok studiów w szkole wyższej w rozumieniu art. 68 ust. 2 ustawy emerytalnej nie odnosi się do studiów na studiach podyplomowych. Do ukończenia nauki na studiach podyplomowych (realizowanych po ukończeniu studiów co najmniej pierwszego stopnia) może mieć zastosowanieart. 68 ust. 1 pkt 2, anieart. 68 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Oznacza to, że jeżeli dziecko, o którym mowa w art. 68 ust. 1 ustawy emerytalnej, po ukończeniu 16 roku życia kontynuuje naukę na studiach podyplomowych, to jest z tego tytułu uprawnione do renty rodzinnej do ukończenia nauki na tych studiach, nie dłużej jednak niż do osiągnięcia 25 lat.
Sąd Apelacyjny podzielił stanowisko Sądu Okręgowego i organu rentowego, że pobieranie nauki na studiach podyplomowych uprawniało ubezpieczonego jako dziecko kontynuujące naukę w szkole do pobierania renty rodzinnej do osiągnięcia 25 roku życia.Ł. K.ten wiek osiągnął 12 listopada 2018 r., dlatego tylko do końca miesiąca, w którym ukończył 25 lat, było możliwe przedłużenie mu prawa do wypłaty renty rodzinnej po zmarłym ojcu. Wobec braku spełnienia przesłanek określonych wart. 68 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychprawo to nie mogło stanowić podstawy do wypłaty tego świadczenia w okresie późniejszym.
Od powyższego wyroku została wywiedziona skarga kasacyjna zaskarżając orzeczenie w całości i zarzucając naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię przepisuart. 68 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychpolegającą na przyjęciu, iż studia podyplomowe nie są studiami, bądź też nie są studiami w szkole wyższej w rozumieniu powołanego przepisu, kierując się w przeważającej mierze wykładnią celowościową przepisu z pominięciem wykładni legalnej wynikającej z ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. prawo o szkolnictwie wyższym i nauce, a tym samym skutkującą niezastosowaniem dyspozycji art. 68 ust.2 powołanej ustawy w stanie faktycznym niniejszej sprawy.
Po przyjęciu skargi kasacyjnej do rozpoznania postanowieniem z dnia 25 lutego 2020 r., Sąd Najwyższy wyrokiem z 5 listopada 2020 r., II UK 388/19 uchylił zaskarżony wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 13 czerwca 2019 r., sygn. akt III AUa 183/19 i sprawę przekazał Sądowi Apelacyjnemu w Białymstoku do ponownego rozpoznania. Sąd Najwyższy uznał, że wykładnia prawa przyjęta w zaskarżonym wyroku jest przede wszystkim sprzeczna z uchwałą Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 25 września 2019 r., III UZP 6/19, w której uznano, że określenie „studia w szkole wyższej" odnoszące się do instytucji znanych prawu ubezpieczeń społecznych ma charakter autonomiczny względem pojęcia „studia" czy „studia wyższe" funkcjonującego na gruncie kolejnych regulacji normatywnych określających ustrój szkolnictwa wyższego. Przepisy prawa ubezpieczeń społecznych (ściślej: przepisy określające zasady ustalania uprawnień do świadczeń emerytalno-rentowych finansowanych z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych) w sposób wyczerpujący i zarazem odrębny od innych dziedzin prawa definiują pojęcie „studiów w szkole wyższej". Dlatego też, z uwagi na specyfikę towarzyszącą poszczególnym instytucjom prawa ubezpieczeń społecznych należy przyjąć, że forma edukacji szkolnej określana mianem „studiów podyplomowych", która w rozumieniu przepisów o ustroju szkolnictwa wyższego nie jest klasyfikowana normatywnie jako „studia", nie stanowi - z założenia - prawnej przeszkody w dalszym pobieraniu renty rodzinnej na podstawie art. 68 ust. 2 ustawy emerytalno-rentowej, według reguł identycznych z tymi, które obowiązują w przypadku pobierania nauki w szkole wyższej w ramach „zwykłych" studiów. Za przyjęciem poglądu, w myśl którego studia podyplomowe (analogicznie, jak studia doktoranckie) są rodzajem „studiów w szkole wyższej" w rozumieniu przepisów określających zasady pobierania renty rodzinnej przez dzieci, skutkiem czego ostatni rok studiów podyplomowych jest „ostatnim rokiem studiów w szkole wyższej" w znaczeniu wyrażonym w art. 68 ust. 2 ustawy emerytalno-rentowej, przemawiają również względy celowościowe. Wobec powyższego Sąd Najwyższy uznał, iż zarzut kasacyjny naruszenia prawa materialnego był uzasadniony, co przemawiało za uchyleniem wyroku w zaskarżonej części z mocyart. 39815§ 1 k.p.c.
Sąd Apelacyjny, po ponownym rozpoznaniu sprawy zważył, co następuje:
Zgodnie zart. 39820k.p.c.sąd, któremu sprawa została przekazana, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Sąd Najwyższy. Nie można oprzeć skargi kasacyjnej od orzeczenia wydanego po ponownym rozpoznaniu sprawy na podstawach sprzecznych z wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Sąd Najwyższy.
W postanowieniu z dnia 10 grudnia 2020 r. Sąd Najwyższy wskazał, że zakres związania sądów powszechnych orzeczeniem Sądu Najwyższego jest węższy niż zakres związania sądu pierwszej instancji wyrokiem sądu apelacyjnego. Pojęcie oceny prawnej użyte wart. 386 § 6jest bowiem szersze niż pojęcie wykładni prawa. Przez wykładnię prawa należy rozumieć wyjaśnienie treści przepisów prawa. Pojęcie to powinno być rozumiane ściśle jako wyjaśnienie, objaśnienie, ustalenie znaczenia, sensu interpretowanej przez Sąd Najwyższy normy prawa i nie należy go utożsamiać z dokonaną przez ten sąd oceną prawną lub stanowiskiem Sądu Najwyższego w konkretnej sprawie. Sąd Najwyższy podkreślił również konieczność ścisłej wykładni przepisuart. 39820k.p.c., z którego wynika związanie sądu drugiej instancji jedynie wykładnią prawa, a nie jakimikolwiek wytycznymi Sądu Najwyższego co do dalszego postępowania. W odniesieniu do sądu drugiej instancji po uchyleniu jego wyroku i przekazaniu sprawy temu sądowi do ponownego rozpoznania nie ma bowiem zastosowanie zasada przewidziana wart. 386 § 6 k.p.c., że sąd pierwszej instancji, którego wyrok został uchylony przez sąd wyższej instancji, jest związany nie tylko oceną prawną, ale również wskazaniami co do dalszego postępowania sądu drugiej instancji. Wykładnia prawa obejmuje więc ustalenie znaczenia przepisów prawa (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 grudnia 2020 r., sygn. III CSK 121/18).
Na obecnym etapie postępowania apelacyjnego poza sporem pozostaje fakt spełnienia przez ubezpieczonego wszystkich wynikających zart. 68 ust.1 pkt 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychprzesłanek nabycia prawa do renty rodzinnej.
Spór sprowadza się natomiast wyłącznie do ustalenia, czy studia podyplomowe są studiami w szkole wyższej w rozumieniu art. 68 ust. 2 ustawy emerytalnej i czy prawo do renty rodzinnej przedłuża się do zakończenia studiów podyplomowych, jeżeli dziecko osiągnęło 25 rok życia na ostatnim roku studiów w szkole wyższej.
Odnosząc powyższe rozważania do niniejszej sprawy należy zauważyć, żeŁ. K.miał przyznane prawo do renty rodzinnej po zmarłym ojcu, na podstawie decyzji ZUS z dnia 27 lutego 2013 r., ponieważ kontynuował naukę. Po ukończeniu przez odwołującego dnia 3 lipca 2018 r. studiów wyższych na Uczelni(...)Handlowej im.H. C.wW.i uzyskaniu tytułu magistra, począwszy od 27 października 2018 r. został słuchaczem studiów podyplomowych na tej samej uczelni na kierunku zarządzanie w strukturach bezpieczeństwa.
Odwołujący ukończył 25 rok życia w dniu 12 listopada 2018 r., będąc na ostatnim roku studiów podyplomowych, co wynika z regulaminu studiów rozdział 6 § 12 pkt 2 stanowiącego, że studia podyplomowe mogą być prowadzone w formie niestacjonarnej, stacjonarnej lub nauczania na odległość i trwają nie krócej niż dwa semestry.
Powyższe znajduje potwierdzenie w odpisie świadectwa ukończenia studiów podyplomowych, które zostały zakończone przez odwołującego w dniu 30 czerwca 2019 r.Ł. K.spełnił tym samym przesłanki do otrzymania renty rodzinnej na podstawie art. 68 ust. 2 ustawy emerytalnej.
W związku z powyższym, zaskarżony wyrok Sądu pierwszej instancji oraz poprzedzająca go decyzja ZUS z 31 października 2018 r. podlegała zmianie poprzez przyznanieŁ. K.prawa do renty rodzinnej od 1 grudnia 2018 r. do 30 czerwca 2019 r. , o czym Sąd orzekł na podstawieart. 386 § 1 k.p.c.– punkt I sentencji wyroku.
W pozostałym zaś zakresie apelacja podlegała oddaleniu, o czym Sąd orzekł w oparciu oart. 385 k.p.c.– punkt II sentencji wyroku.
Sąd odwoławczy na podstawieart. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychstwierdził odpowiedzialność organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji – punkt III sentencji wyroku.
Sławomir Bagiński Barbara Orechwa-Zawadzka Bożena Szponar-Jarocka | ```yaml
court_name: Sąd Apelacyjnyw Białymstoku
date: '2021-04-27'
department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
judges:
- sędzia Barbara Orechwa-Zawadzka
- Sławomir Bagiński
legal_bases:
- art. 68 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych
- art. 4 ust. 2 i 4. Ustawa z 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym
- art. 386 § 6 k.p.c.
recorder: Magdalena Zabielska
signature: III AUa 122/21
``` |
154505150001512_III_RC_000260_2016_Uz_2017-07-20_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt III RC 260/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 29 czerwca 2017 r.
Sąd Rejonowy w Pruszkowie, III Wydział Rodzinny i Nieletnich
w składzie następującym:
Przewodniczący: SSR Mirosław Barszcz
Protokolant: st.sekr.sądowy Katarzyna Nowicka
po rozpoznaniu w dniu 22 czerwca 2017 r. w Pruszkowie
na rozprawie
sprawy z powództwaA. P.
przeciwkoZ. P. (1)
o podwyższenie alimentów
I
uchyla wyrok zaoczny Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 1 lutego 2017 roku ;
II
podwyższa z dniem 1 lutego 2017 roku alimenty ustalone uprzednio ugoda zawartą przed Sądem Rejonowym w Pruszkowie dnia 26 czerwca 2014 roku sygnatura akt III Rc 105/14 od pozwanegoZ. P. (1)na rzecz powódkiA. P.z kwoty 150 (sto pięćdziesiąt ) złotych miesięcznie do kwoty 350 (trzysta pięćdziesiąt) złotych miesięcznie płatne do dnia 10 – tego każdego miesiąca z góry z odsetkami w wysokości ustawowej za opóźnienie płatności którejkolwiek z rat;
III
wyrokowi z pkt II nadaje rygor natychmiastowej wykonalności;
IV
w pozostałym zakresie powództwo oddala;
V
odstępuje od obciążania pozwanegoZ. P. (1)zwrotem kosztów procesu;
VI
przyznaje adwokatowiM. K.wynagrodzenie za pełnienie obowiązków adwokata z urzędu w kwocie 600 (sześćset) złotych powiększonej o stawkę podatku VAT, którą przejmuje na rachunek Skarby Państwa i nakazuje wypłacić ją ze środków Skarbu Państwa – kasa Sądu Rejonowego w Pruszkowie
UZASADNIENIE
W dniu 17 czerwca 2016 r.A. P.wniosła do Sądu Rejonowego w Pruszkowie powództwo o podwyższenie alimentów odZ. P. (1)do kwoty 400 zł miesięcznie wraz z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia terminu płatności którejkolwiek z rat. W uzasadnieniu podał m.in., że jest osobą samotną, rozwiedzioną i ciężko chorą na(...). Został orzeczony rozwód z winy męża. Jest rencistką(...)grupy i nie nadaje się do pracy i samodzielnej egzystencji (k. 3). W uzupełnieniu pozwu w piśmie z dnia 29 czerwca 2016 r. wskazała, że alimenty zostały zasądzone wyrokiem Sądu Rejonowego w Pruszkowie w sprawie III RC 105/14 w kwocie 150 zł miesięcznie. Podała także, że ma rentę inwalidzką w wysokości 935 zł (k. 6).
Na skutek wniosku powódki, Sąd postanowieniem z dnia 5 października 2016 r. ustanowił dla niej adwokata z urzędu i zwrócił się o jego wyznaczenie do ORA wW., która wyznaczyła pełnomocnikiem AdwokatM. K.(k. 17, k. 27).
Pełnomocnik powódki w piśmie z dnia 27 grudnia 2016 r. podał m.in., że stan zdrowia powódki stale się pogarsza, cierpi ona m.in. na(...)oraz z uwagi na utratę(...)nie jest zdolna do samodzielnej egzystencji, konieczna jest jej codzienna pomoc osób trzecich nawet w zwykłych sprawach życia codziennego. W związku z tym, że powódka nie może liczyć na pomoc członków rodziny zmuszona jest do korzystania w codziennym życiu z odpłatnej pomocy innych osób. Z uwagi na postępujące choroby powódki, konieczna jest rehabilitacja, na którą jej nie stać. Dodatkowo z powodu choroby(...)zmuszona jest do stosowania odpowiedniej diety, która znacząco zwiększa jej koszty utrzymania. Ponadto jak wynika z akt sprawy o alimenty, pozwany spłacił już zaciągnięty w banku kredyt, którego miesięczna rata wynosiła ponad 700 zł. Wobec powyższego niewątpliwe jest, że także po stronie pozwanego zaszła taka zmiana okoliczności, która uzasadnia podwyższenia alimentów na rzecz powódki (k. 35-36).
Sąd Rejonowy w Pruszkowie wyrokiem zaocznym z dnia 1 lutego 2017 r. w sprawie III RC 260/16 podwyższył z dniem 1 lutego 2017 roku alimenty ustalone uprzednio ugodą zawartą przed Sądem Rejonowym w Pruszkowie dnia 26 czerwca 2014 roku sygnatura akt III RC 105/14 od pozwanegoZ. P. (1)na rzecz powódkiA. P.z kwoty 150 zł miesięcznie do kwoty 300 zł miesięcznie i oddalił powództwo w pozostałym zakresie (k. 43). Od powyższego pozwanyZ. P. (2)skutecznie wniósł sprzeciw od wyroku zaocznego (k. 53-55). W swoim piśmie procesowym wniósł o oddalenie powództwa i zwolnienie go z kosztów sądowych w całości. Dodatkowo wyraził gotowość do ugodowego załatwienia sprawy. Uzasadniając wskazał, iż pracuje w firmie(...)ze średnim wynagrodzeniem 1500 zł i wykonuje zlecenia. Podał, że mieszka w baraku sprzed 100 lat, który wymaga ciągłej modernizacji. Spłaca kredyt zaciągnięty na remont mieszkania – rata 950 zł. W obecnym roku musi przeprowadzić remont dachu, gdyż zalewa mu mieszkanie, a remont ten odkłada z uwagi na brak środków. Wskazał, iż leczy się w(...)oraz, że potrzebuje pomocy osób trzecich.
A. P.w toku procesu do chwili zamknięcia rozprawy popierała powództwo, a w przypadku uchylenia wyroku zaocznego o uwzględnienie powództwa w całości, zaś pozwany wnosił o uchylenie wyroku zaocznego i oddalenie powództwa w całości. (k. 137, protokół - płyta CD k. 139, k. 208-209, protokół – płyta CD k. 210).
Pełnomocnik powódki na rozprawie w dniu 21 kwietnia 2017 r. wskazała datę początkową żądania podwyższenia alimentów na dzień 1 lipca 2014 r. (k.137, protokół – płyta CD k.139, 00:04:27)
Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:
A. P.iZ. P. (1)byli małżeństwem. Sąd Okręgowy w Warszawie w sprawie XXVI C 757/05 orzekł rozwód związku małżeńskiego stron z wyłącznej winy pozwanego. Ze związku mają dwoje dorosłych dzieci córkęM. P.i synaK. P..
Alimenty na rzeczA. P.od pozwanegoZ. P. (1)zostały ustalone ostatni raz w wysokości 150 zł miesięcznie ugodą zawartą przed Sądem Rejonowym w Pruszkowie w dniu 26 czerwca 2014 r. w sprawie III RC 105/14 o obniżenie alimentów, płatne do dnia 10 – tego każdego miesiąca, z ustawowymi odsetkami w przypadku zwłoki w płatności którejkolwiek z rat począwszy od dnia 1 lipca 2014 r. Wcześniej zostały zasądzone w kwocie 300 zł wyrokiem Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 24 stycznia 2008 r. w sprawie III RC 352/05.
W dacie orzekania w poprzedniej sprawie alimentacyjnejA. P.miała 47 lat, zamieszkiwała sama wP.w mieszkaniu o pow. około 15 m.kw., stanowiącym jej własność. Miała zasądzone alimenty w kwocie 300 zł miesięcznie. Otrzymywała rentę w kwocie 920 zł netto, miała orzeczenie o niepełnosprawności. Opłacała czynsz w kwocie około 200 zł, światło 30-50 zł miesięcznie. Ponosiła także opłaty za gaz. Na lekarstwa przeznaczała 200 zł. Była na ścisłej diecie.
ObecnieA. P.ma 51 lat, w dalszym ciągu zamieszkuje sama wP.w tym samym mieszkaniu o pow. 17 m.kw. i nadal jest właścicielem mieszkania wJ., które składa się z pokoju o pow. 18 m.kw. i kuchni o pow. 18 m.kw., do którego przynależy także piwnica o pow. 9 m.kw. W tym mieszkaniu mieszka syn, z którym nie ma dobrych relacji. Nie otrzymuje pieniędzy od syna za zajmowane mieszkanie. Płaci za mieszkanie wJ.podatek w wysokości 300 zł. Oświadczyła, że nie jest w stanie sama się utrzymać ze środków, które posiada. Nadal otrzymuje rentę z uwagi na swoją niepełnosprawność w wysokości blisko 1000 zł. Ponosi opłaty za czynsz w kwocie około 200 zł, za prąd płaci 35 zł, za gaz podobnie. Ponosi wydatki na lekarstwa około 300 zł miesięczni, na jedzenie około 700 zł, a na środki czystości 100 zł. Także obecnie jest na diecie z powodu(...), musi jeść chude rzeczy. Mieszkanie jest ogrzewane z sieci, dwa razy w roku miała dopłatę około 50 zł. Stara się żeby nie robić długów. Nie ma zaległości w opłatach zamieszkanie. Od 2014 r. sytuacja uległa pogorszeniu, ponieważ(...)jej się pogorszył, wielu rzeczy(...). Jak robi zakupy w sklepie, to jest oszukiwana, bo nie widzi ile co kosztuje. Pomaga jej sąsiad w robieniu zakupów, w sprzątaniu, był z nią także wcześniej w Sądzie, podwoził ją na rozprawę. Płaci mu za pomoc 200 zł miesięcznie. Nie mieszkają razem i nie prowadzą wspólnego gospodarstwa domowego. Kupuje środki czystości i leki. Choruje na(...), ma chory(...)i wymaga rehabilitacji, ale nie ma na nią środków. W 2011 roku przebyła operację(...). Wizyty u lekarza są bezpłatne. Czasami brakuje jej pieniędzy, pożycza wtedy od sąsiada. Kupiła wkładki ortopedyczne za 150 zł. Czasami musi kupić ubranie, na co przeznacza 50-100 zł. Posiada rachunek bankowy, na który wpływają środki z tytułu renty oraz alimenty. Posiada oszczędności w kwocie 5000 zł, które pozostały jej po sprzedaży działki w 2008 bądź w 2010 roku. Innych oszczędności nie posiada. W ostatnim okresie, na przestrzeni tej sprawy nie uzyskała stałej pomocy z opieki społecznej. Wcześniej przychodziła opiekunka, której płaciła 20 zł. W MOPS powiedziano jej, że nikt do niej nie będzie przychodził, ponieważ opiekunki chodzą do osób leżących.
W dacie orzekania w poprzedniej sprawie alimentacyjnejZ. P. (1)miał 53 lata, zamieszkiwał sam w miejscowościS.. ObecnieZ. P. (1)ma 55 lat, mieszka w tym samym mieszkaniu. Od(...)roku pracuje w ochronie na podstawie umowy zlecenia, która jest co miesiąc odnawiana. Pracuje w dwóch firmach. Ma 10 dyżurów w trybie 24 godzinnym, ale także dorabia jeszcze, gdyż zbiera na operację dla córki. Otrzymuje 60 zł za 12 godzin pracy, co daje łącznie w skali miesiąca do 2800 zł netto razem z godzinami nadliczbowymi. W 2014 roku uzyskiwał dochód w kwocie 1320 zł, uzyskiwał 5 zł za godzinę pracy. Ponosi wydatki na dom, w tym węgiel 3000 zł na rok, oświetlenie 200 zł za 2 miesiące, woda 50-100 zł. Musi zlikwidować szambo i przyłączyć się do kanalizacji, co pociągnie za sobą koszt 2000 zł. Za ścieki płaci 50-60 zł miesięcznie. Zrobił ostatnio remont dachu, na co wydał 600 zł. Musi wymienić okna. Pomaga finansowo synowi, który uczy się zaocznie i dorabia sobie pracując na umowę zlecenie przez agencję pracy tymczasowej. Na żywność wydaje 1000 zł (z obiadów korzysta też jego dorosły syn). Jest(...), leczy się u(...). W ostatnim okresie zapłacił około 300 zł za badanie żył. Jak jest chory to wykupuje leki. Jest właścicielem nieruchomości wS., na której obecnie zamieszkuje. Innych nieruchomości nie posiada. Na moment zamknięcia rozprawy nie posiadał już zobowiązań kredytowych. Brał pożyczkę na remont mieszkania wS., wymienił podłogi i glazurę, ale zabrakło pieniędzy na dach i okna. Płaci regularnie alimenty w wysokości 150 zł na rzeczA. P.. Córka przekazywała kwotę alimentów ze swojego konta, którą później jej zwracał, a od kwietnia płaci sam.
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o:
historię rachunku k. 60-66, zdjęcia k. 67-68, oświadczenie k. 98, potwierdzenie wpłaty k. 99, wniosek egzekucyjny k. 100, dowody wpłat k. 101-102, faktury Vat k. 106117, potwierdzenie wpłat k. 118, wypis z treści orzeczenia lekarskiego k. 119, faktura Vat k. 120, polecenie przelewu k. 121-122, faktura Vat k. 123, polecenie przelewu k. 124, faktura Vat k. 125, zaświadczenie k. 126, historia choroby k. 128-130, faktura Vat k. 131, pokwitowanie k. 132, rachunek k. 133, faktura Vat k. 134, pismo k. 135, Pit – 37 k. 143-152, karta wpisu k. 153,faktura Vat k. 154, pismo banku k. 155m skierowanie k. 156, Pit – 37 k. 157-158, zaświadczenia k. 159-162, faktura Vat k. 170-173, zdjęcie k. 177, wyciąg z rachunku bankowego k. 178-190, faktura Vat k. 191-203, potwierdzenie wpłat k. 203, potwierdzenie zakupu k. 204-205, faktura Vat k. 207, przesłuchanie powódkiA. P., (k. 41v, protokół płyta CD k. 42, k. 208v, protokół płyta CD k. 210), przesłuchanie pozwanegoZ. P. (1)(k. 208v-209, protokół płyta CD k. 210).
Sąd posiłkował się w ustaleniach dokonanymi z aktach sprawy o obniżenie alimentów o sygn. akt III RC 105/14 toczącej się uprzednio przed Sądem Rejonowy w Pruszkowie.
Sąd pominął wniosek o zwrócenie się do prokuratury o dołączenie akt, bowiem w ocenie Sądu jest on nieprzydatny do przedmiotu tego postępowania. Chodzi o ustalenie aktualnej sytuacji i zmiany sytuacji od poprzedniego orzekania w przedmiocie alimentów, a nie ustalenie okoliczności sprzed około 4 lat, czyli jeszcze sprzed okresu kiedy alimenty zostały ustalone ugodą.
Sąd pominął wniosek dowodowy o zwrócenie się do MOPS, albowiem okoliczności w zakresie korzystania z pomocy społecznej Sąd badał w ramach przesłuchania powódki.
Sąd Rejonowy zważył, co następuje:
Na podstawieart. 347 kpcpo ponownym rozpoznaniu sprawy sąd wydaje wyrok, którym wyrok zaoczny w całości lub części utrzymuje w mocy albo uchyla go i orzeka o żądaniu pozwu, bądź też pozew odrzuca lub postępowanie umarza.
Stosownie do treściart. 60 § 2 krojeżeli jeden z małżonków został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia małżeńskiego, a rozwód pociąga za sobą istotne pogorszenie sytuacji materialnej małżonka niewinnego, sąd na żądanie małżonka może orzec, że małżonek wyłącznie winny obowiązany jest przyczyniać się w odpowiednim zakresie do zaspokajania usprawiedliwionych potrzeb małżonka niewinnego, chociażby ten nie znajdował się w niedostatku.
Z uwagi na fakt, iż zobowiązania alimentacyjne z reguły utrzymują się przez dłuższy czas, czemu nieodłącznie towarzyszą zmiany okoliczności kształtujących zakres świadczeń alimentacyjnych, ustawodawca przewidział wart. 138 kromożliwość dokonania odpowiednich zmian w zakresie wysokości tych świadczeń. Zgodnie zatem zart. 138 krow razie zmiany stosunków można żądać zmiany orzeczenia dotyczącego obowiązku alimentacyjnego. Przepis ten pozwala, w razie zmiany zarobkowych lub majątkowych możliwości zobowiązanego lub uprawnionego do alimentacji, na zmianę orzeczenia lub umowy ustalającej wysokość alimentów. Przepisart. 135 krostanowi, że zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Należy wskazać, że ustawodawca nie definiuje pojęcia usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego. Tym niemniej zgodnie z utrwalonymi poglądami judykatury potrzeby te należy rozumieć szeroko. Są to nie tylko elementarne potrzeby polegające na zapewnieniu minimum egzystencji, ale również takie, które stworzą uprawnionemu normalne warunki bytowania odpowiadające jego wiekowi, statusowi społecznemu i wykształceniu. Do potrzeb tych zalicza się zarówno potrzeby materialne, jak i niematerialne, przy czym należy je zawsze oceniać w zależności od kontekstu i okoliczności danej sprawy. Przesłanką limitującą wysokość świadczeń alimentacyjnych są okoliczności leżące po stronie zobowiązanego, a zatem jego możliwości majątkowe i zarobkowe. Przez możliwości należy rozumieć nie tylko aktualnie uzyskiwany dochód, ale rzeczywiste możliwości zarobkowe. Należy zatem ocenić zdolność zobowiązanego do zarobkowania, a w zakres jego możliwości należy zaliczyć także i te, które nie są przez niego wykorzystywane, choć obiektywnie istnieją. W poczet możliwości zarobkowych zalicza się nie tylko dochody z jego pracy zarobkowej wykonywanej, bądź możliwej do wykonywania, czy też ekwiwalenty wynagrodzenia za pracę, jakim jest świadczenie emerytalne, ale też możliwe do uzyskania zasiłki i inne formy pomocowe. Możliwości majątkowe rozumie się także szeroko, nie tylko jako dochód aktualnie z majątku uzyskiwany, ale także jako rzeczywiste możliwości, a zatem także dochody, które zobowiązany może i powinien uzyskiwać przy prowadzeniu swoich spraw majątkowych z należytą starannością.
Dla oceny zasadności żądania podwyższenia obowiązku alimentacyjnego należało zatem ustalić, czy od wydania ostatniego orzeczenia nastąpiła taka zmiana stosunków, która uprawniałaby do uwzględnienia roszczenia. Wysokość alimentów od pozwanegoZ. P. (1)na rzeczA. P.została ostatnio ustalona w wysokości 150 zł miesięcznie ugodą zawartą przed Sądem Rejonowym w Pruszkowie w dniu 26 czerwca 2014 r. w sprawie III RC 105/14.
W okresie będącym przedmiotem zainteresowania poprzednio istniejące potrzeby powódki pozostały na podobnym poziomie. Powódka w dalszym ciągu zamieszkuje w tym samym mieszkaniu, ponosząc opłaty za czynsz na podobnym poziomie i nadal jest właścicielką także mieszkania wJ., w którym mieszka jej syn. W dalszym ciągu otrzymuje rentę w kwocie zbliżonej do 1000 zł.
Powódka uzasadniała powództwo o podwyższenie alimentów zmianą okoliczności związanych z pogorszeniem się jej stanu zdrowia. Wskazała, że choruje na(...), ma problemy z(...)oraz pogorszył jej się(...), co pociąga za sobą konieczność korzystania z odpłatnej pomocy osoby obcej - sąsiada w codziennych obowiązkach.
Odnośnie sytuacjiA. P.należy wskazać, iż zdaniem Sądu, uzyskiwane w chwili obecnej środki pieniężne przez powódkę są niewystarczające do pokrycia wszystkich jej potrzeb w szerszym zakresie, a zatem wykraczających poza potrzeby podstawowe.
Potrzeby powódki od czasu poprzedniej sprawy alimentacyjnej wzrosły. Zostało to spowodowane pogorszeniem się jej stanu zdrowia, w szczególności(...). Powódka bardzo słabo(...).(...). Powódka od około trzech lat korzysta z pomocy sąsiada w wykonywaniu niektórych sytuacji dnia codziennego, w szczególności w zakupach. Pomoc ta ma charakter odpłatny. Potrzeba ta powstała po zakończeniu poprzedniej sprawy alimentacyjnej stron. Powódka pierwotnie nie potrafiła wskazać jaką konkretną kwotę potrzebuje na ten cel, wskazała, iż płaci za pomoc 200 – 300 zł, a następnie, iż nie zawsze pomoc jest odpłatna. Później zaś wskazała, iż płaci sąsiadowi 100 - 300 zł, a na ostatniej rozprawie, że 200 zł miesięcznie, a pomoc uzyskuje około raz w tygodniu. Powódka nie przedstawiła żadnych dowodów na okoliczność opłacania pomocy osób trzecich. Sąd, w takiej sytuacji, przyjął za adekwatną uśrednioną kwotę 150 zł jaką powódka winna płacić za pomoc sąsiadowi.
Z uwagi na rozszerzony obowiązek alimentacyjny, w ocenie Sądu potrzeby powódki powinny być gwarantowane także w szerszym zakresie przez pozwanego. Także w zakresie pomocy osób trzecich. W związku z tym Sąd w znacznej części uwzględnił powództwo podwyższając alimenty do kwoty 350 zł, a zatem do kwoty nieco wyższej od kwoty pierwotnie ustalonych alimentów wyrokiem Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 24 stycznia 2008 r. w sprawie III RC 352/05. Sąd podwyższył alimenty o 200 zł, z uwagi na przyjętą kwotę potrzebną do opłacenia pomocy sąsiada w codziennych sprawach, jak również pogorszenie stanu zdrowia, potrzebę odbycia rehabilitacji, a co za tym idzie pokrycia jej kosztów, czy ewentualnego dojazdu. W pozostałym zakresie powództwo zostało oddalone, albowiem nie zostało w tym postępowaniu wykazane, iż potrzeby powódki wzrosły w szerszym zakresie. Sąd uwzględnił w zakresie kosztów wskazanych przez powódkę poszczególne wydatki uznając je za uzasadnione. Faktem jest, iż powódka ponosi niewielkie koszty mieszkaniowe oraz pozostałych wydatków na leki, jedzenie czy odzież, to niewątpliwie kwota 1150 zł, którą powódka dotychczas dysponowała nie jest kwotą pozwalającą jej na zaspokojenie usprawiedliwionych potrzeb. Tym bardziej, iż powódka pokrywa część kosztów utrzymania nieruchomości wJ.tj. uiszcza podatek w kwocie 300 zł. Nie mniej jednak zdaniem Sądu zachodzi obawa, że powódka, z uwagi na problemy ze(...), jest wykorzystywana przez obce osoby. To wymaga interwencji pomocy społecznej. Zdaniem Sądu, niezależnie od przedmiotu niniejszego postepowania, powódka powinna korzystać nieodpłatnie z pomocy Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej, do którego powinna zwrócić się z wnioskiem. Sąd zwrócił uwagę na istotną rzecz, a mianowicie podwiezienie powódki do Sądu w ramach pomocy przez osobę trzecią. Należy zauważyć, iż powódka mieszka obok siedziby Sądu Rejonowego w Pruszkowie, co nasuwa poważne wątpliwości czy nie jest oszukiwana.
Mając na uwadze powyższe, w ocenie Sądu alimenty w podwyższonej wysokości 350 zł (wyższe o 200 zł) są w zaistniałej sytuacji adekwatne, biorąc pod uwagę fakt, iż dysponuje ona oszczędnościami w wysokości kilku tysięcy złotych, a zatem pozostałe wydatki może pokrywać na bieżąco z pieniędzy zgromadzonych na rachunku bankowym. Przy czym nie umknęło uwadze Sądu, iż powódka jest właścicielem nieruchomości wJ., jak również, że nie zalega z opłatami za mieszkanie, nie ma także zobowiązań kredytowych, jak również nie ma żadnych zobowiązań wobec osób trzecich. Powódka ma również znacznie wyższe świadczenia rentowe niż uprzednio.
W zakresie możliwości majątkowych i zarobkowych pozwanego, w szczególności w zakresie zmiany sytuacji w tym przedmiocie, w niniejszym postępowaniu zostało ustalone, iż pozwany od kilku lat pracuje jako pracownik(...)i z tego tytułu uzyskuje znaczny dochód, ponad dwa razy większy, niż uprzednio. Dochód netto pozwanego jest znacznie wyższy niż powódki, a ponadto pozwany nie posiada już żadnych zobowiązań kredytowych, albowiem w(...)roku spłacił uprzednio zaciągniętą pożyczkę. Należy jednak zwrócić uwagę, iż pozwany wykonuje pracę na umowy zlecenia ponawiane w każdym miesiącu, ale istotne z dwoma podmiotami zlecającymi. W ten sposób, by osiągnąć przedstawiane zarobki pozwany w praktyce pracuje na dwa etaty, co przy jego wieku i stanie zdrowia nie może być traktowane jako norma. Pozwany jest osobą o przeciętnym zdrowiu, leczy się(...). Nieruchomość, na której zamieszkuje, wymaga znacznych nakładów finansowych na remonty z uwagi na bardzo niski standard małego domku na niej usytuowanego. Remonty te mają charakter ciągły. Po naprawie bądź wymianie jednego elementu pozwany musi odkładać pieniądze na kolejny remont. W następnej kolejności ma do wymiany okna.
Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, iż powództwo zasługuje na uwzględnienie w przeważającej części, przyjmując, iż rozstrzygnięcie winno różnić się od tego orzeczonego wyrokiem zaocznym i dlatego też uchylił wyrok zaoczny z dnia 1 lutego 2017r. r. i orzekł jak w punktach I i II sentencji wyroku, oddalając powództwo w pozostałym zakresie (pkt IV).
Sąd doszedł do przekonania, iż zasadne jest podwyższenie alimentów z datą z jaką poprzednio zostały alimenty podwyższone w ramach wydanego wyroku zaocznego w sprawie. Powództwo początkowo nie wskazywało na datę początkową żądania, dlatego też data wydania wyroku zaocznego uprzednio była zasadna, a w ramach rozpoznawania spawy w wyniku sprzeciwu od wyroku zaocznego sąd nie dopatrzył się takich okoliczności by alimenty zostały zmienione z datą wcześniejszą. Pozwany dopiero po złożeniu sprzeciwu od wyroku zaocznego spłacił zobowiązania kredytowe. Jego możliwości przed datą wydania wyroku zaocznego były gorsze niż aktualnie. Brak jest również przesłanek do podwyższenia alimentów z datą wsteczną. Nie zostały przedstawione żadne okoliczności wskazujące na zasadność orzeczenia alimentów zaległych – wyższych za okres od dnia 1 lipca 2014 r. do dnia złożenia powództwa.
Rygor natychmiastowej wykonalności został nadany wyrokowi stosownie do treściart. 333 § 1 pkt 1 kpc.
O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej orzeczono na podstawie § 8 pkt 3 w zw. z § 4 ust. 1 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (w świetle uchwały Sądu Najwyższego z dnia 21 października 2015 r., III CZP 68/15 - LEX nr 1814303). Wynagrodzenie w kwocie 600 zł zdaniem Sądu jest adekwatne do pomocy udzielonej w niniejszym postępowaniu. Łącznie pełnomocnik był obecny na czterech terminach rozpraw, na publikacji wyroku oraz sporządził trzy pisma procesowe. W związku z powyższym Sąd przyjął stawkę orzeczoną w punkcie VI wyroku, ustalając, iż koszty ponosi Skarb Państwa.
O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawieart. 102 kpc, zgodnie z którym w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej sprawę tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Przepis wyraża zasadę słuszności w orzekaniu o kosztach, stanowiąc wyjątek od zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Biorąc pod uwagę sytuację materialną pozwanego, a także możliwość pokrywania alimentów,
Sąd na zasadach słuszności odstąpił od obciążania pozwanego kosztami procesu. | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Pruszkowie
date: '2017-06-29'
department_name: III Wydział Rodzinny i Nieletnich
judges:
- Mirosław Barszcz
legal_bases:
- art. 333 § 1 pkt 1 kpc
- art. 60 § 2 kro
recorder: st.sekr.sądowy Katarzyna Nowicka
signature: III RC 260/16
``` |
151500000000503_I_ACa_000160_2014_Uz_2014-12-30_002 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt I ACa 160/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 30 grudnia 2014 r.
Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny
w składzie:
Przewodniczący :
SSA Roman Sugier
Sędziowie :
SA Lucyna Świderska-Pilis
SO del. Tomasz Tatarczyk (spr.)
Protokolant :
Magdalena Bezak
po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2014 r. w Katowicach
na rozprawie
sprawy z powództwaL. G.
przeciwkoH. K.
o zapłatę
na skutek apelacji obu stron
od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach
z dnia 1 sierpnia 2013 r., sygn. akt I C 349/07,
1
zmienia zaskarżony wyrok w punktach 1, 2 i 3 w ten sposób, że:
a
zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 94.598,64 (dziewięćdziesiąt cztery tysiące pięćset dziewięćdziesiąt osiem i 64/100) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 1 sierpnia 2013 r.,
b
oddala powództwo w pozostałej części,
c
zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 960 (dziewięćset sześćdziesiąt ) złotych z tytułu zwrotu kosztów procesu;
2) oddala obie apelacje w pozostałej części;
3) zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 1852 (tysiąc osiemset pięćdziesiąt dwa) złote z tytułu zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego;
4) nakazuje pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa–Sądu Okręgowego w Katowicach kwotę 3155 ( trzy tysiące sto pięćdziesiąt pięć ) złotych z tytułu części opłaty od apelacji, od której pozwana została zwolniona;
5) nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa–Sądu Apelacyjnego w Katowicach od:
- powoda kwotę 1726,45 (tysiąc siedemset dwadzieścia sześć i 45/100) złotych,
- pozwanej kwotę 937,83 (dziewięćset trzydzieści siedem i 83/100) złotych
z tytułu zwrotu wydatków w postępowaniu apelacyjnym.
Sygn. akt I ACa 160/14
UZASADNIENIE
Powód wniósł o zasądzenie od pozwanej kwoty 337.984,89 złotych z tytułu zachowku z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu. W uzasadnieniu wywiódł, że pozwana nabyła na mocy testamentów spadek po ojcu i matce stronA.iG. G.. W skład spadku poA. G., zmarłym(...)wchodziły: gospodarstwo rolne położone wM., na którym spadkodawca z żonąG.wznieśli dom mieszkalny, kurnik z garażem, masarnię ze sklepem, udziały objęte wspólnością majątkową małżeńską w działce rolno budowlanej położonej wW., na której spadkodawcy wznieśli sklep oraz w prawie użytkowania wieczystego działki budowlanej położonej wG., zabudowanej kioskiem. W skład spadku poG. G., zmarłej(...)wchodziły udziały w wartości zabudowań nieruchomości położonej wM., w nieruchomościach położonych wW.i wG.oraz we współwłasności samochoduT., wierzytelność z tytułu zachowku po mężuA.. Doliczeniu do spadku podlegać powinna darowizna dokonana przez spadkodawców na rzecz córkiW., polegająca na nabyciu dla niej działki położonej wB.. Przy obliczeniu zachowku uwzględnił powód zapis uczyniony w testamencie przez matkę na jego rzecz.
Pozwana domagała się oddalenia powództwa podnosząc, że spadkodawcy nie dokonali darowizny nieruchomości położonej wB.na rzecz siostry stron, a ta nabyła ją na podstawie umowy sprzedaży, nieruchomość położoną wM., mianowicie budynek masarni oraz połowę budynku kurnika wraz z gruntem pozwana wraz z mężem nabyli od spadkodawców na mocy umowy sprzedaży, pozostałą część tej nieruchomości w postaci gospodarstwa rolnego pozwana nabyła z kolei w drodze darowizny lecz nie podlega ten składnik zaliczeniu na poczet schedy spadkowej poA. G.wobec przedawnienia roszczenia, zakwestionowała pozwana wskazaną przez powoda wartość nieruchomości położonych wW.iG.oraz wartość samochoduT., wywiodła, iż poczyniła nakłady na nieruchomość położoną wW.o wartości około 100.000 złotych, a powód otrzymał w darowiźnie od rodziców 140.000.000 starych złotych, samochodyN.iP., ciągnikZ., 45.000.000 starych złotych pochodzące ze zbycia działek wT., w rezultacie roszczenie z tytułu zachowku uległo w całości zaspokojeniu.
Wyrokiem z 1 sierpnia 2013r. Sąd Okręgowy zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 157.345,07 złotych z ustawowymi odsetkami od 1 sierpnia 2013r., oddalił powództwo w pozostałej części, zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 7040,81 złotych z tytułu zwrotu kosztów procesu, orzekł o zwrocie powodowi nadwyżki pobranych kosztów sądowych, oddalił jego wniosek o nadanie wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności. Sąd ustalił, żeA. G.zmarł w dniu(...), spadek po nim nabyła na mocy testamentu z dnia 1 grudnia 1995r. w całości córkaH. K., co zostało stwierdzone postanowieniem Sądu Rejonowego wP.z dnia 6 października 2004r.G. G.zmarła w dniu(...), spadek po niej na podstawie testamentu z dnia 5 grudnia 2004r. nabyła w całości córkaH. K., co zostało stwierdzone postanowieniem Sądu Rejonowego wP.z dnia 31 maja 2006r. W skład spadku poA. G.wchodziły udziały wynoszące ½ w nieruchomościach położonych wW.i wG., udział w ½ w samochodzieT., udział w ruchomościach stanowiących wyposażenie domu położonego wM., środki zgromadzone na rachunkach bankowych. W skład spadku poG. G.wchodziły udziały wynoszące ½ w nieruchomościach położonych wW.i wG., udział w ½ w samochodzieT., udział w ruchomościach stanowiących wyposażenie domu wM., środki zgromadzone na rachunku w banku. Spadkodawca był właścicielem nieruchomości o powierzchni 7 ha, położonej wM.. Na części tej nieruchomości rodzice stron wybudowali dom mieszkalny, kurnik z garażem, zakład przetwórstwa mięsnego ze sklepem. Zakład przetwórstwa mięsnego początkowo prowadził z ojcem powód, powód pracował w zakładzie do 1992r., zarządzał zakładem, a od 1992r. zarząd zakładem przejął mąż pozwanej, kredyty zaciągnięte przezA. G.na rozbudowę zakładu przetwórstwa były spłacane przez spadkodawcę w czasie współpracy z mężem pozwanej i przy jego pomocy. W czasie zamieszkiwania wM., do 1992r., powód z żoną utrzymywali się z dochodów uzyskiwanych przez powoda z pracy w gospodarstwie rodziców i z prowadzonej z ojcem działalności gospodarczej. W dniu 28 października 1997r. spadkodawcy sprzedali działki zabudowane zakładem przetwórstwa mięsnego pozwanej i jej mężowi, wcześniej wynajmowali im zakład. Tego samego dnia spadkodawcy podarowali pozwanej w związku z zaprzestaniem działalności rolniczej pozostałą część gospodarstwa położonego wM., działki o powierzchni 6.29.30 ha a pozwana ustanowiła na ich rzecz dożywotnie, bezpłatne użytkowanie działki i domu mieszkalnego.G. G.nabyła uprawnienia do renty inwalidzkiej rolniczej od 1 października 1992r.A. G.w związku z przekazaniem gospodarstwa rolnego uzyskał wcześniejszą emeryturę, a emeryturę rolniczą przyznano mu decyzją z 3 grudnia 1997r. W liście skierowanym do rodziców powód domagał się rozliczenia za okres współpracy z ojcem, wskazał w liście, że otrzymał starąN., wyeksploatowany samochód osobowy, 80.000.000 złotych, grykę którą sprzedał za 40.000.000 złotych, prawo użytkowania wieczystego działki położonej wW.i 20.000.000 złotych na ślub, które nie odpowiadały 1/3 wartości majątku wypracowanego w czasie trzyletniej współpracy z ojcem. W dniu 9 kwietnia 1982r. zawarta została warunkowa umowa sprzedaży, na mocy którejI.iH.małżonkowieZ.sprzedaliW. C., siostrze stron, prawo własności nieruchomości o powierzchni 35 arów za cenę 680.000 złotych pod warunkiem że prezydent miasta nie skorzysta z prawa pierwokupu. Dnia 11 czerwca 1982r. zawarta została umowa przeniesienia własności tej nieruchomości. W czasie zakupu siostra stron była studentką, pozostawała na utrzymaniu rodziców, zakup nieruchomości sfinansował w częściA. G., a część pieniędzy na zakup nieruchomości pożyczyłaW. C.ciotkaA. H., nie była to duża kwota, została zwrócona po sprzedaży przezW. C.wydzielonej z nieruchomości działki. Wartość nieruchomości zakwestionował wydział finansowy,W. C.zobowiązała się dopłacić sprzedającym 180.000 złotych, kwotę tę w jej imieniu w dniu 17 lutego 1984r. przekazał sprzedającym adw.K.. Warunki sprzedaży, w tym cenę, sprzedający uzgadniali zA. G., który przekazywał pieniądze, a ponieważ nie została uiszczona cała należność, toczyła się przeciwkoA. G.sprawa sądowa o zapłatę reszty ceny, zakończona ugodą. W dniu 3 grudnia 1990r. powód nabył od(...)traktor za 54.000.000 starych złotych, pieniądze na zakup pochodziły częściowo z oszczędności powoda, a częściowo z zysków wypracowanych z działalności gospodarczej prowadzonej z ojcem.G. G.dokonała na rzecz powoda przelewu 10.000 złotych w dniu 3 marca 2000r. oraz przelewu na rzecz powoda i jego żony 5000 złotych w dniu 3 sierpnia 2004r. Wartość spadkuA. G.ustalił Sąd na kwotę 174.631,29 złotych, a wartość spadkuG. G.na kwotę 173.377,13 złotych. Ustalając wartość udziałów w nieruchomościach położonych wW.i wG., odpowiednio na kwoty 147.000 złotych ( przy uwzględnieniu nakładów na nieruchomość pozwanej, oszacowanych na 81.000 złotych ) i 14.200 złotych posiłkował się opiniami biegłego ds. szacowania nieruchomościT. P.. Wartość udziałów w samochodzie, spadkodawcy – na kwotę 10.250 złotych, spadkodawczyni – na kwotę 9650 złotych, określił w oparciu o opinię biegłego z zakresu techniki motoryzacyjnejM. D.. Wartość udziałów spadkodawców w ruchomościach na kwoty po 2500 złotych przyjął na podstawie zgodnych oświadczeń stron. W oparciu o informacje bankowe ustalił wysokość środków pieniężnych zgromadzonych przez spadkodawców. Do wartości spadkuA. G.doliczył darowizny: gospodarstwa rolnego położonego wM.wraz z zabudowaniami na rzecz pozwanej, połowy środków przeznaczonych na zakup dlaW. C.nieruchomości położonej wB., połowy środków pieniężnych i gryki przekazanych powodowi w 1993r. Do wartości spadkuG. G.doliczył darowizny: połowy środków przeznaczonych na zakup dlaW. C.nieruchomości położonej wB., połowy środków pieniężnych i gryki przekazanych powodowi w 1993r., środków pieniężnych przelanych na rzecz powoda w łącznej wysokości 12.500,00 złotych. Wartość darowizn środków pieniężnych przeznaczonych przez spadkodawców na zakup dla córki nieruchomości położonej wB.ustalił Sąd na kwoty po 203.500 złotych w oparciu o aktualną wartość tej nieruchomości, oszacowaną przez biegłego. Natomiast aktualną wartość środków pieniężnych przekazanych powodowi przez rodziców w 1993r. i wartość środków pieniężnych przez niego uzyskanych ze sprzedaży gryki określił na kwoty po 55.100,50 złotych, po przeszacowaniu w oparciu o przeciętne wynagrodzenia miesięczne. Doliczając do spadku poA. G.darowiznę gospodarstwa rolnego, obejmującego działki o pow. 6.29.30 ha podkreślił charakter darowizny, jako czynności pod tytułem darmym, czyli bez ekwiwalentu ze strony obdarowanego, wskazał, żeustawa o ubezpieczeniu społecznym rolnikówregulowała nieodpłatną umowę z najemcą będącą odrębnym od darowizny typem umowy nazwanej, uzależniała przyznanie świadczeń od zaprzestania prowadzenia działalności, za które uznawała wyzbycie się gospodarstwa rolnego, wkodeksie cywilnym, jak dalej wskazał Sąd, ustawodawca nie uzależnił zaliczenia darowizny do substratu zachowku od celu, w jakim darowizna została dokonana; konsekwencją wyboru umowy darowizny gospodarstwa rolnego w związku z zaprzestaniem prowadzenia działalności rolniczej jest wyłącznie uznanie tej umowy za umowę z następcą uregulowaną wustawie o ubezpieczeniu społecznym rolników. Zgodnie z zasadą superficies solo cedit przyjął Sąd, że budynki wzniesione przez spadkodawców, jak oni oświadczyli w umowie darowizny, z majątku wspólnego, stanowiły własnośćA. G.– właściciela gruntu, a spadkodawczyni służyła co najwyżej wierzytelność z tytułu nakładów, strony nie przedstawiły dowodów na wysokość tej wierzytelności, wobec czego przyjął, że darowizna została dokonana wyłącznie przezA. G.. Nie uwzględnił zarzutu przedawnienia wywodząc, że zgodnie zart. 1007 k.c.w brzmieniu sprzed zmiany dokonanej ustawą z 18 marca 2011r., roszczenia uprawnionego z tytułu zachowku przeciwko osobie obowiązanej do uzupełnienia zachowku z tytułu otrzymanej darowizny przedawniały się z upływem lat trzech od dnia otwarcia spadku, spadek poA. G.został otwarty w dniu 1 listopada 2003r., a powód wystąpił z roszczeniem o zachowek 24 sierpnia 2007r., czyli po upływie trzech lat. Podniósł jednakże, że postanowieniem z 11 marca 2004r. Sąd stwierdził nabycie spadku na podstawie ustawy, od prawomocności, czyli od 2 kwietnia 2004r. powód był uznawany za spadkobiercęA. G., więc mógł uznać że otrzymał należny mu zachowek poprzez powołanie do spadku. Z kolei w dniu 6 października 2004r. został otwarty testamentA. G., a pozwana 7 września 2004r. złożyła wniosek o zmianę stwierdzenia nabycia spadku, postanowieniem z 6 października 2004r. Sąd Rejonowy zmienił postanowienie i stwierdził nabycie spadku przez pozwaną na mocy testamentu, powód powziął wiedzę o braku zaspokojenia roszczenia z tytułu zachowku dopiero po ogłoszeniu testamentu i zmianie stwierdzenia nabycia spadku, podniesienie przez pozwaną zarzutu przedawnienia ocenił zatem jako nadużycie prawa, podkreślił nadto, że powód nie przekroczył terminu przedawnienia określonego w§ 1 art. 1007 k.c.Opinię biegłegoT. P.o wartości nieruchomości położonej wM.uznał Sąd za miarodajną, nie uwzględnił zarzutów pozwanej do opinii. Nie dał Sąd wiary zeznaniomW. C.iZ. C.oraz pozwanej, że nieruchomość położoną wB.nabyła siostra stron za pieniądze zarobione w czasie wakacji w okresie studiów oraz pożyczone od ciotki, bo pozostawały, jak stwierdził, te zeznania w sprzeczności z oświadczeniem sprzedającejH. Z., zeznaniaW. C.co do pracy i uzyskiwanych dochodów były mało precyzyjne, nie wskazywały, jakie prace wykonywała i za jakim wynagrodzeniem i jako mało prawdopodobne ocenił, że młoda studentka z pracy w czasie wakacji uzyskała dochody pozwalające na zakup nieruchomości. W rezultacie przyjął, że pieniądze na zakup nieruchomości pochodziły z majątku dorobkowego spadkodawców. Uznał wbrew twierdzeniom pozwanej, że nie był przedmiotem darowizny rodziców na rzecz powoda traktor, ponieważ z dokumentu zakupu wynika, że został nabyty przez powoda, pozwana natomiast nie przedstawiła dowodów świadczących o przekazaniu przez rodziców powodowi pod tytułem darmym środków pieniężnych na zakup traktora. Nie dał wiary zeznaniom powoda i jego żony, że w okresie współpracy z ojcem powód nie otrzymywał wynagrodzenia, bo stwierdził, że zeznania te pozostają w sprzeczności z zaświadczeniami z ZUS za lata 1990-1992, kiedy odprowadzane były składki na ubezpieczenie społeczne, ponadto, jak wskazał, zarówno powód jak i jego żona podali, że utrzymywali się wówczas z dochodów, jakie przynosiło gospodarstwo rolne i działalność gospodarcza. Stwierdził, że fakt otrzymania przez powoda przysporzeń w postaci środków pieniężnych 80.000.000 starych złotych i gryki wynika wprost z listu powoda do rodziców, nie uwzględnił twierdzenia powoda, że chodziło o rozliczenie prowadzonej z ojcem działalności gospodarczej, bo twierdzenia powoda, iż nie otrzymywał wynagrodzenia pozostawały w sprzeczności z zaświadczeniem z ZUS, z którego wynikało, że podlegał powód ubezpieczeniu społecznemu, a podstawy wymiaru składek wahały się od 544.080 do 1.590.000 złotych, nadto powód mieszkał wówczas w domu rodziców i otrzymywał pieniądze na bieżące utrzymanie, poza tym skoro w okresie od 1999r. powód nabył trzy pojazdy, w tym nowy traktorZ.twierdząc, że z oszczędności i z zysków wypracowanych z działalności gospodarczej prowadzonej z ojcem, uznać należało, że otrzymywał stosowne wynagrodzenie w czasie współpracy z ojcem i uczestniczył w podziale zysków, dlatego przekazanie 80.000.000 starych złotych i plonu gryki uznał za darowizny podlegające zaliczeniu do spadku. Wobec ustalenia, że pieniądze w kwocie 80.000.000 starych złotych pochodziły częściowo ze sprzedaży działek położonych wT., stanowiących własność rodziców stron i siostryW., a ze sprzedaży uzyskano 45.000.000 starych złotych, stwierdził, że skoro przekazana została powodowi kwota wyższa, niż uzyskana cena, nie było konieczne dokonywanie wyceny nieruchomości wT.dla ustalenia aktualnej wartości darowizny. Przywołał Sądart. 1002 k.c., zgodnie z którym roszczenie z tytułu zachowku przechodzi na spadkobiercę osoby uprawnionej do zachowku tylko wtedy, gdy spadkobierca ten należy do osób uprawnionych do zachowku po pierwszym spadkodawcy i stwierdził, że skoro powód nie jest spadkobiercą matki, bo powołała ona do spadku wyłącznie córkę, to nie mogło być uwzględnione żądanie powoda aby do spadku poG. G.doliczyć wierzytelność o zachowek poA. G.. W rezultacie substrat zachowku poA. G.ustalił Sąd na kwotę 2.063.731,79 złotych. Stwierdził, że powodowi jako zstępnemuA. G.przysługuje prawo do zachowku po myśliart. 991 § 1 k.c.Określił na 1/4 wielkość udziału powoda w spadku w razie powołania go do spadku. Wskazał, że zachowek należny powodowi wynosi ½ wartości udziału, który przypadałby mu przy dziedziczeniu ustawowym, czyli 257.966,47 złotych. Substrat zachowku poG. G.ustalił Sąd na kwotę 444.477,63 złotych. Wskazał, ze udział spadkowy powoda w razie dziedziczenia ustawowego wynosiłby 1/3, a należny mu zachowek wyraża połowa tej wartości, czyli kwota 74.079,60 złotych. Łącznie tytułem zachowku po oboju rodzicach powód winien uzyskać 332.046,07 złotych. Na należny powodowi zachowek po rodzicach zaliczył Sąd darowizny dokonane na jego rzecz: przez oboje spadkodawców o łącznej wartości 112.201 złotych, przezG. G.o wartości 12.500 złotych oraz zapis uczyniony w testamencie przezG. G.w wysokości 50.000 złotych, w sumie 174.701złotych. Za uzasadnione w świetleart. 991 § 2 i 1000 k.c.uznał roszczenie powoda o uzupełnienie przez pozwaną, powołaną w całości do spadków po rodzicach, należnego mu zachowku przez zapłatę kwoty 157.345,07 złotych. O odsetkach orzekł w oparciu oart. 481 k.c.uznając, że zasądzenie ich od dnia wyrokowania uzasadnia ustalenie wartości substratu zachowku według aktualnych w chwili wyrokowania cen. Koszty procesu stosunkowo rozdzielił pomiędzy stronami po myśliart. 100 k.p.c.
Apelacje od tego wyroku wniosły obie strony.
Pozwana zarzuciła w apelacji naruszenie prawa materialnego –art. 5 k.c.przez zastosowanie i uznanie, iż stanowiło nadużycie prawa podniesienie zarzutu przedawnienia,art. 993w związku zart. 888 k.c.przez przyjęcie, że umowa z 27 października 1997r. przenosząca własność gospodarstwa rolnego wM.należącego doA. G.była umową darowizny, gdy w rzeczywistości była to umowa z następcą w rozumieniuart. 84 ustawy o ubezpieczeniach społecznych, co wynika wprost z treści aktu notarialnego i jako umowa nie będąca umową darowizny nie podlega doliczeniu do spadku, błąd w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie, że wartość gospodarstwa rolnego położonego wM.została prawidłowo ustalona na podstawie opinii biegłego, w rzeczywistości biegły znacznie zawyżył wartość nieruchomości, w szczególności w zakresie wyceny gruntów, błąd w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie, że zakup nieruchomości położonej wB.był sfinansowany z darowizny dokonanej przez spadkodawców, gdy z przedłożonej notarialnej umowy sprzedaży, a także zeznańW. C.iA. H.oraz zeznań pozwanej wynika, że siostra stron zakupiła nieruchomość ze środków własnych oraz z zaciągniętej pożyczki, naruszenie prawa procesowego –art. 328 § 2 k.p.c.poprzez niepoczynienie ustaleń w przedmiocie tego, jaka część środków przeznaczonych na zakup nieruchomości pochodziła z darowizny rodziców, a jaka część z własnych środków uzyskanych m. in. z pożyczki oraz niewskazanie w uzasadnieniu wyroku, czy i dlaczego Sąd odmówił wiary zeznaniomA. H.,W. C.i pozwanej w zakresie posiadania przezW. C.przynajmniej części niepochodzących z darowizny rodziców środków pieniężnych na zakup nieruchomości, naruszenie prawa materialnego –art. 995 k.c.przez dokonanie przeliczenia wartości darowizny na rzeczW. C.w oparciu o wzrost ceny nieruchomości, a nie o wzrost ceny nabywczej pieniądza, błąd w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie, że powód nabył traktorZ.ze środków własnych, gdy w rzeczywistości środki na zakup traktora pochodziły w całości od rodziców powoda. W oparciu o te zarzuty skarżąca domagała się zmiany wyroku przez oddalenie powództwa, ewentualnie uchylenia wyroku w zaskarżonej części i przekazania sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania, zasądzenia od powoda zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.
Powód zarzucił w apelacji sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z zebranym materiałem dowodowym przez przyjęcie, że kwota 80.000.000 złotych otrzymana w 1993r. od rodziców stanowiła po stronie powoda przysporzenie darme i że darowizną była kwota stanowiąca wartość otrzymanej przez powoda gryki oraz przedmiotem darowizny były kwoty 10.000 złotych i 5000 złotych otrzymane odG. G.w latach 2000 i 2004 w sytuacji, gdy prawidłowo oceniony materiał dowodowy nakazywał ustalenie odmienne, mianowicie, iż środki pieniężne otrzymane od spadkodawców i gryka miały odmienną causa i nie stanowiły darowizny, naruszenie prawa procesowego –art. 233 k.p.c.przez odmowę dania wiary powodowi i świadkowiA. G. (2)w zakresie wskazanych przez nich faktów odnoszących się do przyczyn, dla których dokonano przekazania powodowi kwoty 80.000.000 starych złotych oraz gryki o wartości 40.000.000 starych złotych, a także wspólnie powodowi i temu świadkowi kwoty 15.000 złotych, a pozytywną ocenę w tej części zeznań pozwanej oraz świadkaW. C.,art. 227 i 232 k.p.c.przez nieprzeprowadzenie dowodu z opinii biegłego dla dokonania aktualnej wyceny nieruchomości położonej wT.i wartości gryki,art. 98 i 100 k.p.c.przy rozliczeniu kosztów procesu, naruszenie prawa materialnego –art. 922, 1002, 995 k.c.przez ich błędną wykładnię wobec przyjęcia, iż wierzytelność spadkodawczyni o zachowek poA. G.nie stanowi substratu zachowku należnego powodowi po matce oraz dokonanie wyliczenia wartości jakoby darowizny zdziałanej na rzecz powoda w kwocie 80.000.000 starych złotych i 40.000.000 starych złotych wartości gryki w oparciu o zasadą waloryzacji świadczenia zart. 3581k.c.zamiast zgodnie z zasadami zart. 995 k.c.W oparciu o te zarzuty skarżący domagał się zmiany wyroku poprzez zasądzenie na jego rzecz od pozwanej dalszej kwoty 148.505,11 złotych, zasądzenia od pozwanej zwrotu kosztów procesu za obie instancje, ewentualnie uchylenia wyroku w zaskarżonej części i przekazania sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.
Pozwana wniosła o oddalenie apelacji powoda i zasądzenie od niego zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.
Powód wniósł o oddalenie apelacji pozwanej i zasądzenie od niej zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
W oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, które przyjąć należało za własne, poza ustaleniami odnośnie wartości nieruchomości położonych wM.i wW., wartości otrzymanych przez powoda darowizn środków pieniężnych i gryki oraz ustaleniami co do nabycia przez powoda z własnych środków traktoraZ..
Wbrew zarzutom apelacji pozwanej, zasadnie uwzględnił Sąd Okręgowy przy ustalaniu substratu zachowku wartość nieruchomości położonej wM., mianowicie, stosownie doart. 993 k.c., doliczył do spadku poA. G.darowiznę, której przedmiotem była ta nieruchomość.
Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 25 września 2003r., V CK 207/02,ustawa z 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolnikównie uzależnia nabycia przez rolników uprawnień emerytalno-rentowych od wyzbycia się gospodarstwa, ale tylko od osiągnięcia określonego wieku. Przyznanie rolnikowi emerytury przed osiągnięciem tego wieku, a także pełna wypłata świadczeń z tytułu emerytury lub renty uzależnione zostały natomiast od zaprzestania prowadzenia działalności rolniczej, za które uznać trzeba między innymi wyzbycie się własności i posiadania gospodarstwa rolnego. Wybór rodzaju umowy prowadzącej do wyzbycia się gospodarstwa rolnego należy do stron. Mogą je stanowić umowy określone w tej ustawie jako umowy z następcą (art. 84 i 85) lub przewidziane wKodeksie cywilnymumowy darowizny i dożywocia.
Spadkodawcy zawarli z pozwaną w dniu 28 października 1997r. umowę darowizny dokonując wyboru takiego rodzaju umowy, a nie umowę z następcą, uregulowaną wart. 84 i n. ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników, będącą odrębnym typem cywilnoprawnej umowy nazwanej.
Trafnie wskazał Sąd Okręgowy przywołując postanowienie Sądu Najwyższego z 30 marca 2011r., III CZP 136/10, że ustawodawca nie uzależnił doliczania darowizn do substratu zachowku od celu, w jakim darowizna została dokonana. Nie ma znaczenia, czy darczyńca chciał w ten sposób uregulować sprawy majątkowe, czy uzyskać uprawnienie do renty bądź emerytury. Istotne jest, że zdecydował się na zawarcie umowy darowizny w kształcie przewidzianym wkodeksie cywilnym.
Wbrew również twierdzeniom pozwanej, roszczenie w części dotyczącej doliczenia do spadku darowizny nieruchomości położonej wM.nie uległo przedawnieniu. Powód dochodził roszczenia z tytułu zachowku przeciwko pozwanej będącej spadkobiercą testamentowym, a nie roszczenia z tytułu uzupełnienia zachowku, skierowanego przeciwko osobie obdarowanej. Zastosowanie miał zatem w sprawie§ 1 art. 1007 k.c.w brzmieniu sprzed zmiany dokonanej ustawą z 18 marca 2011r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw ( Dz.U. z 2011r., nr 85, poz. 458 ), który przewidywał trzyletni termin przedawnienia biegnący od ogłoszenia testamentu. TestamentA. G.został otwarty i ogłoszony w dniu 6 października 2004r., z roszczeniem o zachowek powód wystąpił 24 sierpnia 2007r., zatem przed upływem terminu przedawnienia.
Uznanie roszczenia za nieprzedawnione czyni bezprzedmiotowym zarzut apelacji pozwanej co do naruszeniaart. 5 k.c.przez stwierdzenie, że stanowi nadużycie prawa podniesienie zarzutu przedawnienia.
Odniosła apelacja pozwanej skutek w zakresie, w jakim kwestionowała przyjętą przy ustalaniu substratu zachowku wartość nieruchomości położonej wM..
Wartość tą ustalił Sąd Okręgowy w oparciu o opinię biegłego z zakresu wyceny nieruchomościT. P.z 1 czerwca 2013r. W opinii biegły dokonał ponownego oszacowania wartości nieruchomości. Podstawę ustaleń Sądu Okręgowego stanowił ten nowy operat szacunkowy. Operat wcześniej przez biegłego sporządzony uległ dezaktualizacji. Zastrzeżenia zgłoszone przez pozwaną do ponownej wyceny powinny być zatem przedmiotem badania, niezasadnie Sąd Okręgowy je pominął.
W związku z nierozpoznanymi w pierwszej instancji zastrzeżeniami pozwanej dotyczącymi ponownej wyceny nieruchomości położonej wM.oraz wobec dezaktualizacji przed wydaniem zaskarżonego wyroku operatu szacunkowego nieruchomości położonej wW., w oparciu o który Sąd Okręgowy dokonał ustaleń co do wartości tej nieruchomości i dezaktualizacji w toku postępowania apelacyjnego operatów szacunkowych nieruchomości położonych wM.i wG.Sąd Odwoławczy zarządził uzupełniające postępowanie dowodowe.
Stosownie doart. 156 ust. 3 ustawy z 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami( t.j. Dz. U. z 2014r., poz. 518 ), operat szacunkowy może być wykorzystywany do celu, dla którego został sporządzony, przez okres 12 miesięcy od daty jego sporządzenia, chyba że wystąpiły zmiany uwarunkowań prawnych lub istotne zmiany czynników, o których mowa wart. 154; po upływie tego okresu operat szacunkowy może być wykorzystywany w przypadku potwierdzenia jego aktualności przez rzeczoznawcę majątkowego przez umieszczenie stosownej klauzuli w operacie.
BiegłyT. P.odniósł się do zastrzeżeń pozwanej, ponownie wycenił nieruchomości położone wM.i wW.częściowo zmieniając metodę wyceny i dobór nieruchomości porównawczych. Operat szacunkowy nieruchomości położonej wG., opracowany w maju 2013r. opatrzył klauzulą potwierdzającą jego aktualność.
Opracowane przez biegłego w toku postępowania apelacyjnego opinie uznać należało za miarodajne i na ich podstawie ustalić wartość nieruchomości położonej wM.na 1.345.700 złotych oraz wartość nieruchomości położonej wW.na 231.900 złotych ( przy uwzględnieniu nakładów na nieruchomość pozwanej, oszacowanych w opinii na 85.500 złotych ). Do zastrzeżeń powoda w przedmiocie nowych wycen odniósł się biegły na posiedzeniu rozprawy apelacyjnej przekonywająco wyjaśniając opinie złożone na piśmie.
Zasadne okazały się zarzuty pozwanej co do wyceny w opinii z 1 czerwca 2013r.działki (...), jako posiadającej nieograniczony dostęp do drogi publicznej oraz doboru w tej opinii nieruchomości porównawczych przy wycenie działki zajętej pod budynek mieszkalny i gospodarczy.
Działka (...), jak wskazał biegły w opinii, uległa podziałowi na trzy części –działkę (...)zabudowaną sklepem ( budynkiem handlowo-usługowym ),działkę (...), zabudowaną domem i budynkiem gospodarczym i działkę1574/46, zabudowaną kurnikiem, przybudówką oraz szklarnią.
Dostęp do drogi publicznej zdziałek (...)oraz z tylnej częścidziałki (...)ogranicza a dojazd uniemożliwia wzniesiony na tej ostatniej działce budynek handlowo-usługowy.
Nieograniczony dostęp i dojazd do drogi publicznej zapewniała i zapewniadziałce (...)jej łączność zdziałką (...), po której wiedzie doulicy (...)droga wewnętrzna aledziałkę (...), jak wynika z ustaleń Sądu Okręgowego opartych o wypis aktu notarialnego ( k. 67, 68 akt ), pozwana nabyła nie na zasadzie darowizny lecz wraz z mężem na podstawie umowy sprzedaży, zawartej z rodzicami stron.
Wbrew zastrzeżeniom powoda, trafne jest więc zastosowanie przez biegłego przy wycenie działek powstałych z podziałudziałki (...)współczynnika korekcyjnego w odniesieniu do wartości nieruchomości przyjętych do porównania, a posiadających bezpośredni, nieograniczony dostęp do drogi publicznej.
Słusznie przyjął biegły w nowej opinii do porównań ceny transakcyjne nieruchomości zlokalizowanych na terenach wiejskich powiatu(...)pomijając transakcje nieruchomości położonych wP..
Nieskuteczne okazały się zastrzeżenia pozwanej dotyczące opisu przedmiotu wyceny. Biegły przekonująco wyjaśnił, że na określenie wartości nieruchomości nie miały wpływu takie cechy wycenianych obiektów, jak rodzaj drewna podłogowego i wrót garażowych oraz wielkość budynku gospodarczego, a informacja, że budynek kurnika ogrzewany jest nagrzewnicami elektrycznymi pochodziła od stron.
Wobec wyjaśnień biegłego nie budzi zastrzeżeń zmiana metody wycenydziałki (...), zabudowanej sklepem z dochodowej na porównawczą i taka zmiana metody wyceny mniejszej, zabudowanej pawilonem handlowo-usługowym, częścidziałki (...)położonej wW..
Nie stanowił nowości powołany przez powoda fakt oszacowania w postępowaniu egzekucyjnego na wyższą sumę niż w opinii biegłegoT. P.zabudowanej kurnikiem części nieruchomości położonej wM.. Wartość tej części nieruchomości, czylidziałki (...)oszacował biegły w postępowaniu apelacyjnym na kwotę 196.000 złotych, czyli na kwotę o 23.000 złotych niższą aniżeli w opinii poprzedniej. Nie przemawiała ta okoliczność za stwierdzeniem, że dopiero w instancji odwoławczej zaszła potrzeba powołania się na oszacowanie nieruchomości dokonane w toku egzekucji. Oddaleniu w myślart. 381 k.p.c.podlegał więc wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z operatu szacunkowego sporządzonego w toku egzekucji z nieruchomości.
Rozprawa apelacyjna została zamknięta w dniu 18 grudnia 2014r. Nie uzasadniało w świetleart. 316 § 2w związku zart. 391 § 1 k.p.c.otwarcia jej na nowo powołanie przez powoda obwieszczenia komornika o wyznaczonej na 13 listopada 2013r. drugiej licytacji nieruchomości.
Przez powołanie oszacowania egzekucyjnego nieruchomości i wniosek o otwarcie rozprawy na nowo powód zmierzał de facto do podważenia opinii biegłego sądowego, w rezultacie do ponownej wyceny nieruchomości.
Wyceny nieruchomości położonej wM.dokonał biegłyT. P.zgodnie z wymogamiart. 995 § 1 k.c.według cen aktualnych w czasie wyceny ale według stanu nieruchomości z chwili dokonania darowizny, której przedmiotem była ta nieruchomość, czyli stanu nieruchomości w 1997r.
Nie podniósł powód zarzutów, które mogłyby podważyć dokonaną przez biegłegoT. P.wycenę nieruchomości położonej wW..
Prawidłowo ustalił Sąd Okręgowy, żeW. C.nieruchomość wB.nabyła nie z własnych środków pieniężnych, bo takich jako studentka pozostająca na utrzymaniu rodziców nie posiadała lecz ze środków przekazanych przez rodziców a częściowo ze środków pożyczonych przezA. H., zwróconych jej przez siostrę stron po sprzedaży części nieruchomości.
Za trafnością ustaleń Sądu Okręgowego przemawia brak własnych źródeł dochodówW. C.w okresie nabycia własności, niemiarodajność i brak skonkretyzowanych zeznań co do dochodów z pracy wakacyjnej w gospodarstwie rolnym rodziców, zeznania sprzedającej, fakt zgłoszenia przez sprzedających roszczenia o zapłatę reszty ceny nie przeciwko siostrze stron lecz przeciwko ich ojcu, zawarcie z nim ugody.
Ustalenia Sądu Okręgowego co do pochodzenia środków przeznaczonych na zakup nieruchomości odnoszą się do pokrycia ceny określonej w umowie zawartej w 1982r. a nie do dopłaty 180.000 starych złotych w 1984r. wobec zakwestionowania przez wydział finansowy określonej w umowie wartości nieruchomości. Z oświadczenia pisemnego zawartego na karcie 706 akt wynika, żeW. C.zobowiązała się dopłacić 180.000 złotych i z jej upoważnienia kwotę tę wpłacił sprzedającemu pełnomocnik adwokatK., z kolei zeznaniaW. C.świadczą o tym, że w 1984 r. podjęła ona już pracę zarobkową, zatem uzyskiwała dochody.
Ciężar dowodu dokonania przez rodziców darowizny środków pieniężnych na rzecz siostry stron obciążał, zgodnie zart. 6 k.c., powoda, bo z faktu tego wywodził on skutki prawne.
Wykazał powód fakt dokonania darowizny ale nie jej wysokość, bo z powołanych dowodów nie wynika, jaką część środków podarowaliW. C.rodzice, a jaką pożyczyła jejA. H., a Sąd Okręgowy ustalił, że część środków pochodziła z pożyczki, którą nabywczyni zwróciła po sprzedaży części nieruchomości. Stwierdził wprawdzie ten Sąd, że pożyczka obejmowała kwotę niewielką ale z zeznańA. H.wynika, że pożyczyła córce spadkodawców na zakup nieruchomości kwotę znacznej wartości.
Z uwagi więc na niewykazanie wysokości podarowanych środków pieniężnych nie podlegała ta darowizna doliczeniu do spadku i z tego względu apelacja pozwanej odniosła skutek.
Treść listu powoda skierowanego do rodziców w 1995r. przemawia za zasadnością twierdzeń pozwanej, że traktor nabył powód nie z własnych środków lecz za pieniądze rodziców. Pod warunkiem rozliczenia zgadza się w tym liście powód na przerejestrowanie ciągnika na rodziców, z czego należy wnioskować, że rodzice przerejestrowania domagali się, bo traktor stanowił ich własność.
Ostatecznie jednak rozstrzygnięcie Sądu pierwszej instancji polegające na niedoliczeniu do spadku darowizny traktora odpowiada prawu, bo doliczeniu do spadku podlegają darowizny, a środki pieniężne przekazane powodowi przez ojca na pokrycie ceny traktora nie były przedmiotem darowizny lecz jak należało ustalić w oparciu o treść listu i zeznania pozwanej na temat okoliczności nabycia traktora, ojciec zlecił powodowi nabycie traktora na potrzeby gospodarstwa rolnego, w prowadzeniu którego pomagał mu powód. Nie wynika z zebranych dowodów aby spadkodawcy przyświecała wola obdarowania powoda, aby spadkodawca zobowiązał się do bezpłatnego świadczenia na rzecz syna kosztem swego majątku.
Zgromadzony w sprawie przez Sąd Okręgowy materiał dowodowy, a w tym zakresie kompletność tego materiału nie jest w apelacji pozwanej kwestionowana, nie pozwalał na ustalenie, czy i jaką wartość przedstawiał kilkunastoletni traktor w chwili otwarcia spadków, zatem nie można było wartości tego składnika spadku uwzględnić przy ustalaniu substratu zachowku.
Niesłusznie podważa powód w apelacji fakt dokonania na jego rzecz przez rodziców darowizn środków pieniężnych i gryki. Ocena dowodów, która doprowadziła Sąd Okręgowy do ustalenia tego faktu, wbrew zarzutom skarżącego, nie wykracza poza ramy zakreślone wart. 233 § 1 k.p.c.
Przyznał powód, że otrzymał 80.000.000 starych złotych i plon gryki, natomiast wskazał na inną causa czynności, z kolei przelew środków 10.000 złotych i 5000 złotych, dokonany przez spadkodawczynię, w pierwszym przypadku na rzecz powoda, w drugim na rzecz powoda i jego żony, został w toku postępowania udokumentowany.
Za prawidłową uznać trzeba ocenę Sądu Okręgowego, że w każdym z tych przypadków chodziło o darowiznę.
Po pierwsze, brak podstaw do przyjęcia ekwiwalentności tych świadczeń i świadczeń powoda polegających na pracy w gospodarstwie rolnym rodziców.
Po drugie, w liście powoda do rodziców mowa jest o żądaniach z tytułu podziału majątku, przysporzeniach jakie otrzymały siostry powoda ( w sprawie uwzględnionych w pierwszej instancji, jako darowizny podlegające doliczeniu ) i w tym kontekście powód wymienia składniki majątku, jakie on otrzymał uznając, że nie wyczerpują należnego mu udziału.
Po trzecie, powód przyznaje że 80.000.000 starych złotych, jakie otrzymał pochodziły ze sprzedaży nieruchomości położonej wT., sprzedaż, na co wskazuje pozwana, miała miejsce po wyprowadzeniu się powoda z gospodarstwa rodziców.
Po czwarte, uznanie jak twierdzi powód, że przysporzenia na jego rzecz nie zostały dokonane darmo bo stanowiły formę odpłatności za wkład jego pracy w gospodarstwie i przyczynienie się do pomnożenia majątku rodziców prowadzić musiałoby do takich samych wniosków w odniesieniu do przysporzeń dokonanych przez spadkodawcę ( spadkodawców ) na rzecz sióstr powoda, które także dowodziły swojego zaangażowania w gospodarstwie rolnym i wysiłków na rzecz pomnażania majątku rodziców.
Za trafnością ustalenia Sądu Okręgowego, że przelewając na rzecz powoda, a w drugim przypadku na rzecz powoda i jego żony środki pieniężneG. G.dokonała darowizny przemawiają zeznania świadkaA. H.i pozwanej. Mowa jest w tych zeznaniach o wsparciu finansowym, jakiego spadkodawczyni udzielała powodowi i jego małżonce. Z drugiej strony, nie wykazał powód, że przelane środki pieniężne stanowiły ekwiwalent nakładów jakie wraz z żoną miał poczynić na remont domu rodziców i nie zachodzi korelacja czasowa pomiędzy okresem zamieszkiwania powoda z rodziną w gospodarstwie rodziców a datami dokonania przelewów.
Zasadnie przyjął zatem Sąd pierwszej instancji, że chodziło o bezpłatne w rozumieniuart. 888 k.c.świadczenia rodziców na rzecz powoda kosztem ich majątku.
Odniosła natomiast częściowy skutek apelacja powoda, jak idzie o wartość darowizn podlegających doliczeniu do spadku.
Nie zachodziły podstawy do ustalenia zgodnie z żądaniem powoda wartości darowizny środków pieniężnych w kwocie 80.000.000 starych złotych przez odniesienie darowizny do wartości nieruchomości położonej wT.. Pierwotnie zresztą powód oponował przeciwko uwzględnieniu wartości tej nieruchomości. Rodzice stron tylko część ceny uzyskanej ze sprzedaży nieruchomości położonej wT.przeznaczyli na darowiznę dla powoda, przedmiotem tej darowizny była nie nieruchomość lecz uzyskana z jej sprzedaży cena. Ceny nieruchomości determinują warunki rynkowe, niezależne od stron przemiany i zdarzenia ekonomiczne. W sprawie o zachowek konieczne jest uwzględnienie realnej wartości spadku i darowizn podlegających doliczeniu do spadku. Nieruchomość położoną wT.spadkodawcy sprzedali, w rezultacie utracili jej posiadanie. Realną wartość darowizny stanowiła uzyskana przez nich ze sprzedaży nieruchomości cena.
Z uwagi na spadek siły nabywczej pieniądza zasadnie stwierdził Sąd Okręgowy, że dla uczynienia zadość wymogomart. 995 k.c.konieczne jest urealnienie wartości podarowanej powodowi w 1993r. sumy pieniężnej przez odniesienie tej sumy do wartości przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego z okresu dokonania darowizny i przeliczenie jej według aktualnego w chwili orzekania przeciętnego wynagrodzenia.
Ustalając aktualną wartość darowizny sumy 80.000.000 starych złotych w oparciu o kryterium przeciętnego wynagrodzenia uwzględnić natomiast należało fakt, iż w roku 1999 miało miejsce ubruttowienie płac poprzez ich podwyższenie o należność z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne, zatem miarodajny wynik zapewnić mogło przyjęcie jako podstawy ustalenia wartości darowizny aktualnego w chwili orzekania przez Sąd Okręgowy średniego wynagrodzenia w wymiarze netto, tj. z pominięciem kwoty, o jaką wynagrodzenie to wzrosło przez doliczenie składki ubezpieczeniowej.
Jak wskazał Sąd Okręgowy, podarowana przez spadkodawców powodowi suma 80.000.000 starych złotych odpowiadała w 1993r. dwudziestokrotności przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego, a w pierwszym kwartale 2013r. przeciętne miesięczne wynagrodzenie wynosiło 3.740,05 złotych.
Wzór przeliczenia przychodu stanowiącego podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne został określony w załącznikurozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 14 grudnia 1998r. w sprawie sposobu przeliczenia przychodu w związku z wprowadzeniem obowiązku opłacania składki na ubezpieczenia społeczne przez ubezpieczonych( Dz.U. z 1998r., nr 153, poz. 1006 ) i przedstawia się następująco : PP =123,0164% x P, gdzie P oznacza przychód miesięczny przed przeliczeniem, PP – przychód miesięczny po przeliczeniu, 123,0164% - wskaźnik przeliczenia przychodu.
Obliczone według tego wzoru przeciętne miesięczne wynagrodzenie bez składki ubezpieczeniowej wynosiło w pierwszym kwartale 2013r. 3040 złotych.
Aktualną wartość darowizny sumy 80.000.000 starych złotych wyraża zatem kwota 60.800 złotych ( 3040 złotych x 20 ).
Przedmiot darowizny dokonanej przez spadkodawców na rzecz powoda stanowiła następnie gryka, a nie środki pieniężne, jakie powód ze sprzedaży gryki uzyskał. Ustalić należało, ze powód otrzymał 3 tony gryki. Jest to wielkość wskazana przez powoda, której pozwana nie zaprzeczyła. Jak wynika z wyjaśnień powoda 40.000.000 starych złotych uzyskał on ze sprzedaży detalicznej gryki, po obróbce i pakowaniu. Zysk osiągnięty przez powoda kosztem nakładu pracy i wydatków nie mógł podlegać uwzględnieniu przy ustalaniu aktualnej wartości darowizny. Sumę 40.000.000 starych złotych uzyskał powód ze sprzedaży detalicznej gryki po obróbce, a przedmiotem darowizny była gryka nieobrobiona. Zatem w ślad za informacją Głównego Urzędu Statystycznego, którą uzyskano w toku postępowania apelacyjnego, przyjąć należało, że wartość darowizny według cen aktualnych wynosi 3 tony x 1144,46 złotych, czyli 3433,38 złotych.
Prawidłowo w oparciu oart. 1002 k.c.stwierdził Sąd Okręgowy, że skoro powód nie jest spadkobiercą matki, bo powołała ona do spadku wyłącznie córkę, to nie mogło być uwzględnione żądanie powoda aby do spadku poG. G.zaliczyć jej wierzytelność z tytułu zachowku po mężuA. G.. Apelacja powoda jest w tym zakresie nieuzasadniona.
Zaskarżony wyrok uległ zmianie w rezultacie ustalenia na skutek apelacji pozwanej niższej wartości nieruchomości wW.wchodzącej w skład spadków i nieruchomości wM., która stanowiła przedmiot darowizny podlegającej doliczeniu do spadkuA. G.oraz w rezultacie ustalenia na skutek apelacji powoda niższej wartości doliczonych do spadku, a przez powoda otrzymanych darowizn środków pieniężnych i gryki.
Ustalając substrat zachowku uwzględnić zatem należało:
1
w przypadku spadku poA. G.:
-udział w nieruchomości położonej wW.o wartości 115.950 złotych,
-udział w nieruchomości położonej wG.o wartości 14.200 złotych,
-udział w samochodzieT.o wartości 10.250 złotych,
-udział w ruchomościach wyposażenia domu o wartości 2500 złotych,
-środki zgromadzone w banku w kwocie 681,29 złotych
oraz podlegające doliczeniu do spadku darowizny :
-gospodarstwa rolnego położonego wM.o wartości 1.345.700 złotych,
-½ środków pieniężnych, czyli 40.000.000 starych złotych o aktualnej wartość 30.400
złotych,
-½ gryki o aktualnej wartości 1716,69 złotych;
2
w przypadku spadku poG. G.:
-udział w nieruchomości położonej wW.o wartości 115.950 złotych,
-udział w nieruchomości położonej wG.o wartości 14.200 złotych,
-udział w samochodzieT.o wartości 9.650 złotych,
-udział w ruchomościach wyposażenia domu o wartości 2500 złotych,
-środki zgromadzone w banku w kwocie 27,13 złotych
oraz podlegające doliczeniu do spadku darowizny :
-½ środków pieniężnych czyli 40.000.000 starych złotych o aktualnej wartości 30.400
złotych,
-½ gryki o aktualnej wartości 1716,69 złotych,
-środków pieniężnych w sumie 12.500 złotych.
Substrat zachowku w spadku poA. G.wynosi więc 1.521.397,80 złotych. Udział powoda w spadku w razie dziedziczenia ustawowego wynosiłby ¼, zachowek, zgodnie zart. 991 § 1 k.c., wynosi połowę tej wartości, zatem 190.174,72 złotych.
Substrat zachowku w spadku poG. G.wynosi więc 186.943,82 złotych. Udział powoda w spadku w razie dziedziczenia ustawowego wynosiłby 1/3, zachowek, zgodnie zart. 991 § 1 k.c., wynosi połowę tej wartości, zatem 31.157,30 złotych.
Łącznie należny powodowi zachowek po rodzicach wynosi : 190.174,72 złotych + 31.157,30 złotych, czyli 221.332,02 złotych.
Zaliczeniu na należny powodowi zachowek podlegają, stosownie doart. 996 k.c., otrzymane przez niego darowizny o wartości 30.400 złotych + 1716,69 złotych + 30.400 złotych + 1716,69 złotych + 12.500 złotych oraz zapis 50.000 złotych, w sumie 126.733,38 złotych.
Roszczenie pozwu uznać przeto należało za uzasadnione w świetleart. 991 § 2 k.c.w zakresie różnicy kwot 221.332,02 złotychi126.733,38 złotych, czyli co do kwoty 94.598,64 złotych. Odsetki od tej kwoty zasądzeniu podlegały w oparciu oart. 481 § 1 i 2 k.c.
Z przytoczonych względów Sąd Apelacyjny orzekł jak w punktach 1 i 2 sentencji wyroku na podstawieart. 386 § 1 i 385 k.p.c.
Wobec częściowego uwzględnienia żądań stron, o kosztach postępowania w obu instancjach rozstrzygnął, w myślart. 100 k.p.c., przez ich stosunkowe rozdzielenie.
Suma kosztów procesu w pierwszej instancji, wyszczególnionych przez Sąd Okręgowy, wyniosła 40.560,60 złotych. Powód utrzymał się z żądaniem zgłoszonym w pozwie w 28 %, więc powinien ponieść 72 % kosztów, czyli 29.203,63 złote, a poniósł koszty w sumie 30.163,60 złotych, różnicę, czyli 960 złotych powinna mu zwrócić pozwana.
Koszty postępowania w drugiej instancji na skutek apelacji powoda wyniosły 12.826 złotych ( opłata od apelacji – 7426 złotych, wynagrodzenie pełnomocników stron – 2 x 2700 złotych, określone według stawki z§ 6 pkt 6w związku z§ 13 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu). Powód wygrał sprawę ze swojej apelacji w 28 %, więc w takim stosunku koszty powinna ponieść pozwana, czyli w kwocie 3591 złotych, a poniosła koszty w wysokości 2700 złotych, zatem kwotę 891 złotych powinna zwrócić powodowi.
Na skutek apelacji pozwanej poniesione przez strony koszty postępowania odwoławczego wyniosły 8400 złotych ( część opłaty od apelacji – 3000 złotych, wynagrodzenia pełnomocników stron – 2 x 2700 złotych, określone według stawki jak w przypadku apelacji powoda ). Pozwana wygrała sprawę ze swojej apelacji w 64,8 %, więc w takim stosunku koszty powinien ponieść powód, czyli w kwocie 5443,20 złotych, a poniósł w kwocie 2700 złotych, różnicę, tj. kwotę 2743,20 złotych powinien zwrócić pozwanej.
W rezultacie od powoda zasądzeniu na rzecz pozwanej z tytułu zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego podlegała kwota 1852 złote, stanowiąca różnice kwot 2743,20 i 891 złotych.
Stosownie doart. 113 ust. 1 ustawy z 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnychw związku zart. 100 k.p.c.powoda obciążyć należało częścią ( w 64,8 % ) opłaty od apelacji, od której pozwana została zwolniona, zatem nakazano pobrać od powoda z tego tytułu kwotę 3155 złotych (4868 x 64,8% ).
Według stosunku 64,8 % powód, 35,2 % pozwana obciążyć należało strony, w oparciu o art. 83 ust. 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w związku z art. 113 ust. 1 tej ustawy iart. 100 k.p.c., obowiązkiem zwrotu wydatku poniesionego tymczasowo przez Skarb Państwa na wynagrodzenie biegłego. Wydatek ten wyniósł 2664,28 złotych, zatem od powoda nakazano pobrać 1726,45 złotych, a od pozwanej 937,83 złotych. | ```yaml
court_name: Sąd Apelacyjny w Katowicach
date: '2014-12-30'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Lucyna Świderska-Pilis
- Tomasz Tatarczyk
- Roman Sugier
legal_bases:
- art. 991 § 2 i 1000 k.c.
- art. 386 § 1 i 385 k.p.c.
- art. 84 ustawy o ubezpieczeniach społecznych
- art. 84 i n. ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników
- art. 156 ust. 3 ustawy z 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami
- § 13 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002r. w
sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu
- art. 113 ust. 1 ustawy z 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych
recorder: Magdalena Bezak
signature: I ACa 160/14
``` |
154505000004827_XVI_GC_000943_2017_Uz_2018-12-14_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt XVI GC 943/17
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 30 listopada 2018 r.
Sąd Okręgowy w Warszawie XVI Wydział Gospodarczy
w składzie:
Przewodniczący
SSO Marian Kociołek
Protokolant
sekretarz sądowy Anna Kuczkowska
po rozpoznaniu 20 listopada 2018 r. w Warszawie
na rozprawie
sprawy z powództwaS. K.
przeciwko(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwW.
o uchylenie uchwały
1. uchyla uchwałę nr 9 Zwyczajnego Zgromadzenia Wspólników(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wW., podjętej 20 września 2017 r. w sprawie podziału zysku za rok 2016;
2. zasądza od(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwW.na rzeczS. K.kwotę 3.080 (trzy tysiące osiemdziesiąt) zł. tytułem zwrotu kosztów postępowania.
SSO Marian Kociołek
Sygn. akt XVI GC 943/17
UZASADNIENIE
Pozwem z dnia 20 października 2017 r. powódS. K.wniósł przeciwko pozwanej– (...) Sp. z o.o.wW.o uchylenie uchwały nr 9 Zwyczajnego Zgromadzenia Wspólników(...) Sp. z o.o.z dnia 20 września 2017 r. w sprawie podziału zysku Spółki za 2016 r. z uwagi na to, że uchwała jest sprzeczna z dobrymi obyczajami oraz ma na celu pokrzywdzenie wspólnika. Powód wniósł także o zasądzenie od pozwanej na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych(pozew k. 2-9).
W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych(odpowiedź na pozew k. 39-52).
Sąd ustalił następujący stan faktyczny.
(...) Sp. z o.o.wchodzi w skład grupy(...), podobnie jak(...) Sp. z o.o.,(...) Sp. z o.o.,(...) Sp. z o.o.. Wspólnikami powyższych spółek są:T. R.,S. K.,S. S.. Współnicy posiadają taką samą ilość udziałów, ponadto(...) Sp. z o.o.posiada(...)udziały w(...) Sp. z o.o.
(odpisy z KRS k. 74-89). W skład zarządu każdej ze spółek wchodząT. R.,S. S.. Wszystkie spółki w ramach grupy funkcjonują wspólnie. Główną funkcję w grupie odrywa(...) Sp. z o.o.
(...) Sp. z o.o.powstała w 2008 r. Wspólnikami spółki od początku jej istnienia są:T. R.,S. K.,S. S.- posiadający po(...)udziały każdy. Pierwotnie wszyscy wspólnicy sprawowali jednocześnie funkcję członków zarządu w spółce. Na skutek zaistnienia sporu pomiędzyS. S.a pozostałymi wspólnikami, spółka reprezentowana była przez dwuosobowy zarząd w osobachT. R.orazS. K.. Z uwagi na konflikt pomiędzyS. K.a pozostałymi wspólnikami, listopadzie 2016 r.S. K.został odwołany z zarządu spółki przez Nadzwyczajne Zgromadzenie Wspólników. Do składu zarządu ponownie powołanoS. S.. W § 1 umowyspółki (...) Sp. z o.o.T. R.,S. K.,S. S.oświadczyli, że w celu prowadzenia działalności gospodarczej zawiązują spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością. W § 9 umowy postanowiono, że o przeznaczeniu zysku spółki decyduje Zgromadzenie Wspólników. Zgromadzenie Wspólników może wyłączyć czysty zysk od podziału między wspólników i podjąć uchwałę co do innego rozporządzenia całością lub częścią zysku (ust. 1). Postanowiono także, że w spółce tworzy się fundusz rezerwowy celem przenoszenia do niego zysków wyłączonych od podziału pomiędzy wspólników. Z funduszu tego może być wypłacona dywidenda niewypłacona w latach poprzednich (ust. 2). Zastrzeżono też, że wspólnicy uczestniczą w podziale czystego zysku wynikającego z rocznego bilansu proporcjonalnie do ilości posiadanych udziałów (ust. 4).
W umowie(...) Sp. z o.o.w § 10 zastrzeżono, że wspólnicy mogą zostać zobowiązani w drodze uchwały Zgromadzenia Wspólników podjętej większością 2/3 głosów do dokonania dopłat równomiernie w stosunku do posiadanych przez nich udziałów w wysokości nie przekraczającej pięciokrotnej wartości nominalnej ich udziałów w danym roku obrotowym(odpis z KRS k. 10-16, umowa spółki k. 61-67, zeznania świadków:M. B.,M. S.,M. K., umowa(...) Sp. z o.o.k. 114)
(...) Sp. z o.o.została założona w celu przekształceniaspółki (...) Sp. z o.o.współkę komandytową – (...) Sp. z o.o.miała być komplementariuszem spółki komandytowej. Przekształcenie nie doszło do skutku.(...) Sp. z o.o.nie prowadzi działalności operacyjnej, nie zatrudnia pracowników, nie generuje zysków. Środki pieniężne, jakie posiada(...) Sp. z o.o.pochodzą z dywidendy otrzymanej od(...) Sp. z o.o.(spółki głównej).(...) Sp. z o.o.w 2015 r. uzyskała zysk netto w wysokości(...)zł, który powiększono o niepodzielone zyski z lat ubiegłych oraz kwoty utworzone z zysków z lat poprzednich i zgromadzone na kapitale zapasowym w kwocie(...)zł oraz kapitale rezerwowym w kwocie(...)zł, co stanowiło łączną kwotę(...)zł. Na mocy uchwały z dnia 29 sierpnia 2016 r. kwotę(...)zł przeznaczono na wypłatę dywidendy wspólnikom. Dywidendę wypłacono wspólnikom(...) Sp. z o.o.w wysokości odpowiadającej wielkości udziałów wspólników
(uchwała z dnia 29 sierpnia 2016 k. 95v).
(...) Sp. z o.o.posiadający po(...)udziały -T. R.,S. K.,S. S.otrzymali po ok. 8 mln zł. Dywidendę otrzymała także(...) Sp. z o.o.z racji posiadanych(...)udziałów w spółce. Środki finansowe jakimi dysponuje(...) Sp. z o.o.pochodzą z ww. dywidendy i zostały w części tj. ok.(...)zł przeznaczono na pokrycie wydatków(...) Sp. z o.o.związanych z kosztami biura, kosztami administracyjnymi i kosztami wynagrodzeń (po ok.(...)zł miesięcznie dla każdego) dla członków zarządu
(zeznania świadkaD. Z., zeznaniaS. K.,T. R.).
Konflikt pomiędzyS. K.a pozostałymi wspólnikami(...) Sp. z o.o.trwa od ok. 2014 r.(zeznania świadków –M. B.,M. S.,M. K., zeznaniaT. R.).W dniu 7 lipca 2016 r.T. R.orazS. S.zawarli umowę, w której zobowiązali się wobec siebie w okresie obowiązywania umowy do niepodejmowania jakichkolwiek działań, które powodowałyby lub zmierzały do zmiany istniejącej struktury udziałowej (stan na dzień podpisania umowy) każdej zespółek (...), przez które rozumiano każdą ze spółek należącą do grupy(...). Ponadto w punkcie 3 umowy strony zobowiązały się, w najkrótszym możliwym terminie, doprowadzić skutecznie (poprzez zgodne składanie oświadczeń, głosowania wspólników i/lub czynności faktyczne) do odwołaniaS. K.oraz pozostałych osób z zarządów wszystkichspółek (...)oraz powołania zarządu nowej kadencji w każdej zespółek (...)wskładzie (...)orazS. S.. Jednocześnie strony zobowiązały się doprowadzić do udzielenia przez zgromadzenie wspólników(...) Sp. z o.o.zgody na ustanowienie na udziałachT. R.orazS. S.zastawów rejestrowych. W punkcie 4.1 strony zobowiązały się nie dokonywać zmian w zarządach spółek przez okres 3 lat od dnia podpisania umowy. W przypadku naruszenia powyższych zobowiązań strona naruszająca została zobowiązana do zapłaty na rzecz drugiej strony kary umownej w wysokości 10 000 000 zł za każde naruszenie postanowień. Umowa obowiązywała przez okres 12 miesięcy od dnia jej podpisania(umowa z dnia 7 lipca 2016 r. k. 284-291).W dniu 21 grudnia 2016 r.T. R.orazS. S.zawarli dwie umowy zastawu rejestrowego na udziałach(...) Sp. z o.o., które zabezpieczały spłatę kar umownych zastrzeżonych w umowie z dnia 7 lipca 2016 r.(umowy zastawu k. 258-264, k. 265-271).Zastawy zostały wpisane do rejestru zastawów(okoliczność bezsporna).
W dniu 20 września 2017 r. odbyło się Zwyczajne Zgromadzenie Wspólnikówspółki (...) Sp. z o.o.wW.. Porządek obrad obejmował m.in. przedstawienie przez zarząd spółki założeń do strategii działania(...)oraz podjęcie uchwały w sprawie podziału zysku. Na Zgromadzeniu stawili się wszyscy trzej(...) spółki – (...),S. S.,S. K.. Ponadto stawił się mec.B. K., który stwierdził, że działa w imieniu i na rzeczS. K.na podstawie pełnomocnictwa z dnia 6 lipca 2017 r., którego oryginał okazał. Pełnomocnik zwrócił uwagę, że przed rozpoczęciem ZgromadzeniaS. K.nie otrzymał projektów uchwał. Na Zgromadzeniu w dniu 20 września 2017 r. podjęto uchwałę nr 9 w sprawie podziału zysku za rok 2016. Mocą uchwały postanowiono zysk(...)za rok 2016 w wysokości(...)zł przeznaczyć w całości na pokrycie strat z lat ubiegłych w kwocie 8 780,55 zł. Pozostałą część zysku w kwocie(...)zł zaproponowano przeznaczyć na kapitał zakładowy. W głosowaniu jawnym oddano(...)głosy, w tym:(...)głosów „za”,(...)głosy „przeciw”, 0 głosów „wstrzymało się”. Mec.B. K.zgłosił sprzeciw, co do powziętej uchwały.T. R.iS. S.oddali głosy „za”
(protokół wraz z listą obecności k. 17-27).W dniu 20 września 2017 r. przedstawionoK.po raz pierwszy założenia startrgii jaką(...) Sp. z o.o.zamierzała wprowadzić w latach 2018-2020 r.
(zeznaniaD. Z.).
W dniu 19 października 2017 r. odbyło się Nadzwyczajne Zgromadzenie Wspólników(...) Sp. z o.o., na którym omówiono strategię rozwoju spółki na lata 2018-2020 i podjęto uchwałę w sprawie zwrócenia się do zarządu(...) Sp. z o.o.w celu przyjęcia przez spółkę strategii działania spółki w latach 2018 -2020. Założenia zostały przedstawione przezD. Z.. Wcześniej założenia były po krótce przedstawione na zgromadzeniu Zwyczajnym Zgromadzeniu Wspólników(...) Sp. z o.o.w dniu 20 września 2017 r. Podjęcie uchwały i przedstawienie całościowej ostatecznej strategii nastąpiło w dniu 19 października 2017 r. W dniu 20 września strategia nie była przyjęta, ale były już znane założenia do strategii.S. K.nie został poinformowany o ich szczegółach. Plan rozwoju polegał na szybkim wzroście przychodów i rozwoju działalności wszystkich czterech spółek z grupy, na dywersyfikacji klientów, bowiem problemem(...)było uzależnienie od jednego klienta. Określono także strategię finasowania. Postanowiono, że za lata 2016-2020 spółka nie będzie wypłacała zysków, a wszystkie zyski będą reinwestowane. Wskazano też, że jeśli będzie taka potrzeba to spółka będzie zaciągała kredyty banków, ale do wysokości nie większej niż jednokrotność zysku. I trzecia rzecz, że na potrzeby realizacji przejęcia innych firm prawdopodobnie będą potrzebne dopłaty w wysokości 8 mln złotych. formę uchwały(protokół z dnia 19.10.2017 r. k. 105-119, zeznania świadkaD. Z., zeznnaiaT. R.).
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, a nadto na podstawie zeznań przesłuchanych świadków oraz zeznań stron.
Sąd zważył, co następuje.
Powództwo zasługuje na uwzględnienie.
Powód wniósł o uchylenie uchwały nr 9 Zwyczajnego Zgromadzenia Wspólników(...) Sp. z o.o.z dnia 20 września 2017 r. w sprawie podziału zysku Spółki za 2016 r., wskazując, że uchwała jest sprzeczna z dobrymi obyczajami oraz ma na celu pokrzywdzenie go, jako wspólnika.
Zgodnie z bezwzględnie obowiązującymi przepisami, aby powództwo o uchylenie uchwały wspólników mogło zostać uwzględnione konieczne jest: wykazanie uprawnienia podmiotu/podmiotów do wytoczenia takiego powództwa, wniesienie powództwa przed upływem terminu zawitego, wykazanie przesłanek zart. 249 § 1 k.s.h.
W ocenie Sądu powyższe warunki zostały spełnione.
Prawo do wytoczenia powództwa o uchylenie uchwały wspólników przysługuje podmiotom enumeratywnie wyliczonym wart. 250 k.s.h.tj. zarządowi, radzie nadzorczej, komisji rewizyjnej oraz poszczególnym ich członkom; wspólnikowi, który głosował przeciwko uchwale, a po jej powzięciu zażądał zaprotokołowania sprzeciwu; wspólnikowi bezzasadnie niedopuszczonemu do udziału w zgromadzeniu wspólników; wspólnikowi, który nie był obecny na zgromadzeniu, jedynie w przypadku wadliwego zwołania zgromadzenia wspólników lub też powzięcia uchwały w sprawie nieobjętej porządkiem obrad; jak również w przypadku pisemnego głosowania, wspólnikowi, którego pominięto przy głosowaniu lub który nie zgodził się na głosowanie pisemne, albo też który głosował przeciwko uchwale i po otrzymaniu wiadomości o uchwale w terminie dwóch tygodni zgłosił sprzeciw.
Wobec powyższego należy wskazać, iż powódS. K.wykazał, iż jest osobą legitymowaną do wytoczenia powództwa o uchylenie uchwały nr 9 Zwyczajnego Zgromadzenia Wspólników z dnia 20 września 2017 r. Powyższe potwierdza treść załączonego do pozwu protokołu Zwyczajnego Zgromadzenia Wspólników z dnia 20 września 2017 r, w tym uchwały nr 9, z których wynika, że mec.B. K., działając w imieniu i na rzeczS. K., po uprzednim okazaniu oryginału pełnomocnictwa, zgłosił sprzeciw, co do powziętej uchwały nr 9. Ponadto głosowanie było jawne, i wynika z niego, że(...)głosów oddano „za”, a(...)„przeciwko”. Skoro wspólnicy pozwanej spółki posiadają w niej po(...)udziały każdy, a z postępowanie dowodzi, że skonfliktowani z powodem wspólnicy tj.T. R.iS. S.głosowali „za”, to niewątpliwieS. K.głosował „przeciwko” uchwale, co też nie było kwestionowane w postępowaniu. Ponadto z rejestru KRS wynika, żeS. K.był w dniu powzięcia skarżonej uchwały, a także nadal pozostaje wspólnikiem(...) Sp. z o.o., wobec czego wykazano uprawnienie do zaskarżenia uchwały.
Zachowany został także termin do jej zaskarżenia. Zgodnie zart. 251 kshpowództwo o uchylenie uchwały wspólników należy wnieść w terminie miesiąca od dnia otrzymania wiadomości o uchwale, nie później jednak niż w terminie sześciu miesięcy od dnia powzięcia uchwały. Skoro skarżona uchwała została podjęta w dniu 20 września 2017 r., a pozew został wniesiony w dniu 20 października 2017 r., to niewątpliwie został zachowany miesięczny termin (art. 112 k.c.) do zaskarżenia uchwały.
Aby uchylić uchwałę, konieczne jest nie tylko wytoczenie powództwa przez legitymowany podmiot i zachowanie terminu, ale także spełnienie przesłanek zart. 249 § 1 k.s.h.Uchwała wspólników może zatem zostać uchylona, gdy jest sprzeczna z umową spółki bądź dobrymi obyczajami i godzi w interesy spółki lub ma na celu pokrzywdzenie wspólnika. Przesłanki powództwa zart. 249 § 1 k.s.h.podzielić można na dwie grupy: pierwsza to sprzeczność uchwały z ustawą lub sprzeczność uchwały z dobrymi obyczajami; druga grupa to godzenie przez uchwałę w interes spółki lub cel uchwały w postaci pokrzywdzenia wspólnika. Aby powództwo o uchylenie uchwały mogło zostać uwzględnione uchwała musi spełniać co najmniej jedną przesłankę z pierwszej grupy i co najmniej jedną z drugiej grupy.
Powód domagając się uchylenia uchwały podnosił, że skarżona uchwała jest sprzeczna z dobrymi obyczajami oraz ma na celu pokrzywdzenie wspólnika.
Uchwała nr 9 Zwyczajnego Zgromadzenia Wspólników(...) Sp. z o.o.z dnia 20 września 2017 r. dotyczy podziału zysku za rok 2016. Mocą uchwały postanowiono zysk(...)za rok 2016 w wysokości(...)zł przeznaczyć w całości na pokrycie strat z lat ubiegłych w kwocie 8 780,55 zł, a pozostałą część zysku w kwocie(...)zł zaproponowano przeznaczyć na kapitał zakładowy. Konsekwencją uchwały będzie, zatem zatrzymanie w spółce środków w wysokości 546 840,16 zł oraz brak możliwości czerpania przez wspólników, m.in. przez powoda, korzyści z praw udziałowych w spółce, co niewątpliwie stanowi pokrzywdzenie wspólnika, które w tym przypadku należy rozpoznawać przede wszystkim z punktu widzenia jednego z podstawowych uprawnień wspólnika spółki kapitałowej, a mianowicie prawa do udziału w zysku wyrażającym się w prawie do wypłaty dywidendy (art. 191 k.s.h.). Z punktu widzenia celowości gospodarowania wypracowanym przez spółkę zyskiem, przeznaczenie tego zysku na kapitał zapasowy pozostaje prawem wspólników w zakresie prowadzenia przez nich polityki inwestycyjnej, niemniej jednak prawo to musi zasadniczo ustąpić wobec uprawnienia wspólnika do dywidendy w sytuacji, w której powiększanie kapitałów przy pomocy zysku nie ma ekonomicznego uzasadnienia. Prawo do dywidendy wyraża bowiem istotę, dla której tworzona jest spółka kapitałowa z punktu widzenia jej udziałowców, a więc osób, które lokują własny kapitał, aby finalnie osiągnąć z tego tytułu określone korzyści. Powyższe ma swoje odzwierciedlenie także w treści umowyspółki (...) Sp. z o.o., a mianowicie w § 9 ust. 1, w którym postanowiono, że Zgromadzenie Wspólników może wyłączyć czysty zysk od podziału między wspólników i podjąć uchwałę, co do innego rozporządzenia całością lub częścią zysku. Oznacza to, że co do zasady zysk podlega podziałowi pomiędzy wspólników, natomiast wyłączenie zysku od podziału jest wyjątkiem.
Zdaniem Sądu uchwała nr 9 ma na celu pokrzywdzenie powoda przez pozbawienie go prawa do zysku. Szczególną uwagę w tym zakresie zważyć należy na źródło, z którego powstał zysk przeznaczony na kapitał zakładowy, przyczyny jego przekazania oraz potrzeby spółki, które mają być finansowane z tego kapitału.
Zysk przekazany na kapitał zapasowy pochodził z dywidendy wypłaconej spółce na mocy uchwały wspólników z dnia 29 sierpnia 2016 r. Pozwana spółka nie posiadała innych przychodów niż te pochodzące z dywidendy, gdyż nie prowadziła działalności operacyjnej. Spółka generowała natomiast koszty związane z wypłatą wynagrodzenia członkom zarządu oraz korzystaniem z powierzchni biurowej. Jak wynika z materiału spółka została utworzona w celu przekształcenia(...) Sp. z o.o.– spółki odgrywającej główną rolę w grupie, w spółkę komandytową, przy czym pozwana miała być komplementariuszem spółki. Plany te jednak nie doszły do skutku. Istnienie spółki pozbawione jest, zatem sensu gospodarczego, skoro cel utworzenia spółki odpadł, a w umowie wspólnicy postanowili, że spółka utworzona w celu prowadzenia działalności gospodarczej, której w rzeczywistości nie prowadzi. Skoro spółka nie prowadzi działalności gospodarczej, to tym samym generuje znacznie niższe koszty, na które składają się jedynie koszty administracyjne oraz wynagrodzenia członków zarządu, którzyde factootrzymują wynagrodzenia jedynie z uwagi na ryzyko związane z tą funkcją, są bierni w stosunku do spółki. W ocenie Sądu niezrozumiałe są twierdzenia pozwanej jakoby celem spółki było finansowanie działalności(...) Sp. z o.o., skoro pozwana nie prowadziła działalności operacyjnej i nie generowała zysków, a środki jakimi dysponowała (z dywidendy) pochodziły ze spółki, którą rzekomo miała finansować. Sytuacja finansowa spółki nie uzasadniała, zatem podjęcia uchwały o przeznaczeniu zysku na kapitał zapasowy, skoro jej sytuacja finansowa tego nie wymagała.
Na uwagę zasługują także okoliczności, w jakich uchwała została podjęta. Bezspornym w postępowaniu był trwający od lat pomiędzy powodem a pozostałymi wspólnikami pozwanejspółki - (...)orazS. S.konflikt. Konflikt ten zaostrzył się w wyniku zawarcia przezT. R.orazS. S.umowy z dnia 7 lipca 2016 r., która stanowiła pakt przeciwko powodowi. Zobowiązywała wspólników m.in. do odwołania (poprzez zgodne składanie oświadczeń, głosowania wspólników i/lub czynności faktyczne) powoda z zarządów wszystkich spółek grupy(...). Umowa posłużyła do późniejszego wzajemnego zastawienia swoich udziałów w(...) Sp. z o.o.Zastawy te służyły zapewnieniu jednolitego działania, wykonywania praw korporacyjnych obu wspólników względem trzeciego z nich – powoda. Zabezpieczały też ustanowione wzajemnie kary umowne w wysokości 10 000 000 zł każdy. Powyższy konflikt, w ocenie Sądu, miał swoje odzwierciedlenie także i w treści podjętej uchwały, której uchylenia powód domaga się.
Mimo to, pozwana zmierzała do wykazania, że uchwała o przeznaczeniu zysku na kapitał zapasowy nie zmierzała do pokrzywdzenia powoda jako wspólnika, a była uzasadniona planami rozwojowymi grupy(...)polegającymi na szybkim wzroście przychodów i rozwoju działalności wszystkich czterech spółek z grupy oraz na dywersyfikacji klientów. W tym też celu, jak zeznał świadekD. Z.,(...) Sp. z o.o.przyjęła strategię finansową, która zakładała, że za lata 2016-2020 spółka nie będzie wypłacała zysków, a wszystkie zyski będą reinwestowane. Wskazano też, że jeśli będzie taka potrzeba to spółka będzie zaciągała kredyty bankowe, ale do wysokości nie większej niż jednokrotność zysku. Ponadto wskazano, że na potrzeby realizacji przejęcia innych firm prawdopodobnie potrzebne będą dopłaty wspólników w wysokości ok. 8 mln złotych. Co istotne, na zgromadzeniu, na którym podjęto skarżoną uchwałę (20.09.2017 r.) padła jedynie zapowiedź strategii rozwoju grupy, szczegółowe omówienie przez Dyrektora Finansowego –D.Z., założeń strategii zaproponowanej przez zarząd(...) Sp. z o.o.(T. R.orazS. S.) nastąpiło dopiero na posiedzeniu Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników w dniu 19 października 2017 r. Z powyższego wynika, że motywy podjęcia uchwały o przeznaczaniu zysku za 2016 rok na kapitał zapasowy powód poznał dopiero miesiąc po podjęciu skarżonej uchwały, bowiem jak zeznałT. R., dopiero wtedy powód poznał szczegóły strategii. Ponadto w ocenie Sądu, bez względu na termin przedstawienia założeń, sama treść tych założeń także nie stanowi uzasadnienia dla odstąpienia od podziału zysku pomiędzy wspólników w(...). Nie były to bowiem założenia rozwojowe(...), ale całej grupy. Nie wskazano przy tym jaką rolę będzie odgrywała oraz jakie zadania realizowała(...)w planie rozwoju grupy. Według założeń, strategia dotyczyła bezpośrednio głównejspółki – (...) Sp. z o.o., która w przeciwieństwie od pozwanej prowadziła działalność operacyjną. W założeniach nie było mowy o reinwestowaniu zysków(...), wskazano jedynie na ewentualne zobowiązanie wspólników do dokonywania dopłat w wysokości 8 mln zł. Jednak i to, w ocenie Sądu nie przemawia za zasadnością odstąpienia od podziału zysku pozwanej spółki. Co prawda spółka jest wspólnikiem(...) Sp. z o.o., jednak zważyć należy, że posiada w niej jedynie(...)udziały. Z umowyspółki (...)wynika natomiast, że wspólnicy mogą zostać zobowiązani do dokonania dopłat równomiernie w stosunku do posiadanych przez nich udziałów w wysokości nieprzekraczającej pięciokrotnej wartości nominalnej ich udziałów w danym roku obrotowym ( §10). W dniu podejmowania uchwały o przeznaczeniu zysku na kapitał zapasowy, wartość udziałów pozwanej w(...) Sp. z o.o.wynosiła(...)zł, zatem ewentualnie mogłaby zostać zobowiązana do dopłaty 7.500 zł, co jest kwotą znikomą w stosunku do kwoty przekazanej na kapitał zapasowy ((...)zł).
Zważyć należy, że to na pozwanej spoczywał obowiązek wykazania, że zysk przekazany na kapitał zapasowy miał służyć rozwojowi spółki, czego jednak nie podołała. Jednocześnie z materiału dowodowego nie wynika, aby zabezpieczanie środków w wysokości(...)zł było uzasadnione sytuacją finansową spółki, bądź było konieczne dla zabezpieczenia środków na pokrycie strat, skoro pozwana nie prowadzi działalności operacyjnej, a koszty ograniczają się do wynagrodzeń członków zarządu i kosztów administracyjnych. Biorąc pod uwagę także istniejący konflikt pomiędzy wspólnikami, uzasadnione jest twierdzenie, że uchwała nr 9 Zwyczajnego Zgromadzenia Wspólników(...) Sp. z o.o.z dnia 20 września 2017 r. miała na celu pokrzywdzenie powoda. Za pokrzywdzenie wspólnika uważa się sytuację, gdy w wyniku podjęcia uchwały jego pozycja w spółce zmniejsza się, co może wiązać się z pogorszeniem jego sytuacji udziałowej bądź osobistej. Pokrzywdzenie to nie tylko zmniejszenie stanu majątkowego wspólnika, wynikającego z posiadanych udziałów, ale również może być odnoszone do jego pozycji, dobrego imienia, naruszenia zasady równouprawnienia (np. nieprzyznanie dywidendy, przy przyznaniu jej innym - dotyczy to również sytuacji wstrzymania wypłaty dywidendy wszystkim akcjonariuszom w sytuacji, gdy wszyscy z wyjątkiem jednego lub ich większość otrzymuje wypłaty z zysku z tytułu na przykład członkostwa w organach). Z materiału dowodowego wynika natomiast, że wskutek trwającego konfliktu powód został odsunięty od sprawowania funkcji w zarządach spółek należących do grupy, a więc także od otrzymywania wynagrodzenia z tego tytułu, a na mocy skarżonej uchwały prawa do dywidendy. Niewątpliwie, zatem uchwała miała na celu pokrzywdzenie powoda.
Podjęcie zaskarżonej uchwały w kontekście okoliczności sprowadzających się do pozbawienia powoda udziału w zyskach, pomimo braku zagrożenia dla stabilności funkcjonowania pozwanej spółki, w ocenie Sądu, jest także sprzeczne z dobrymi obyczajami rozumianymi jako naruszanie zasad lojalności i uczciwości kupieckiej. Pojęcie dobrych obyczajów obejmuje swym zakresem zarówno etyczno-moralne oceny postępowania w działalności gospodarczej, czyli tradycyjną uczciwość kupiecką, jak również kryteria ekonomiczno-funkcjonalne i oceny zorientowane na zapewnienie niezakłóconego funkcjonowania i rozwoju spółki kapitałowej w interesie wszystkich wspólników. Oznacza to, iż zakresem znaczeniowym tego pojęcia, objęte są tylko tego rodzaju działania, sprzeczne z powszechnie akceptowanymi zasadami moralno - etycznymi, które dotyczą sfery zewnętrznego i wewnętrznego funkcjonowania spółki. Z przedstawionych okoliczności wynika natomiast, że na dzień podjęcia uchwały nie było racjonalnych powodów do zatrzymania zysku w spółce. Pozwany takiego uzasadnieni nie przedstawił. Tymczasem oceniając warunki w jakich została podjęta zaskarżona uchwała, a w szczególności mając na względzie umowę z dnia 7 lipca 2016 r., zawartą pomiędzyT. R.orazS. S., w której motywem było skoordynowanie działań stron umowy wobec trzeciego wspólnikaS. K., uprawnione jest przyjęcie, że pozostawienie zysku w spółce, a tym samym brak zezwolenia na wypłatę zysków powodowi było częścią tych działań. Powyższe czynniki pozwalają na stwierdzenie, iż pokrzywdzenie wspólnika (powoda) było celem podjęcia zaskarżonej uchwały, a co z a tym idzie daje podstawę do wniosku o jej sprzeczności z zasadami lojalności i uczciwości kupieckiej. Przedmiotowo istotnym elementem umowy spółki handlowej, zgodnie z art. 3 k.sh. jest dążenie do osiągnięcia wspólnego celu. Pozwana spółka powołana została w celach handlowych, a zatem i immanentnym składnikiem jest uzyskanie dodatniego wyniku finansowego, a w konsekwencji zysku, do udziału w którym, zasadniczo, prawo mają wszyscy wspólnicy. Zachowanie większościowych wspólników, które pomimo wypracowywanego zysku, udziału w nim innych wspólników trwale pozbawia, a decyzje takie nie są uzasadnione sytuacją ekonomiczną spółki, jest w konsekwencji sprzeczne z celem, dla którego pozwana spółka została zawiązana. Narusza ono tym samym opisane wyżej zasady, których przestrzeganie przez wszystkich wspólników jest ich bezwzględnym obowiązkiem (podobnie w uzasadnieniu SA w Szczecinie z dnia 26 listopada 2015 r., I ACa 928/15, Legais nr 1445774).
Mając na uwadze powyższe, uznać należało, że uchwała nr 9 Zwyczajnego Zgromadzenia Wspólników(...) Sp. z o.o.z dnia 20 września 2017 r. spełnia przesłankę z pierwszej z drugiej grupy – jest sprzeczna z dobrymi obyczajami i ma na celu pokrzywdzenie wspólnika, dlatego Sad na podstawieart. 249 § 1 k.s.h.orzekł jak wpunkcie 1.
O kosztach postępowania Sąd orzekł w punkcie 2. na podstawieart. 98 k.p.c.Na zasądzoną kwotę składają się: opłata od pozwu w wysokości 2 000 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika powoda reprezentowanego przez radcę prawnego ustalone na podstawie § 8 pkt 22 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r.
Mając na uwadze powyższe, Sąd na podstawie powołanych podstaw prawnych orzekł jak w sentencji orzeczenia.
SSO Marian Kociołek | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Warszawie
date: '2018-11-30'
department_name: XVI Wydział Gospodarczy
judges:
- Marian Kociołek
legal_bases:
- art. 249 § 1 k.s.h.
- art. 112 k.c.
- art. 98 k.p.c.
recorder: sekretarz sądowy Anna Kuczkowska
signature: XVI GC 943/17
``` |
152510000001503_III_Ca_000328_2013_Uz_2014-03-18_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn.akt III Ca 328/13
III Cz 1717/12
POSTANOWIENIE
Dnia 18 marca 2014 r.
Sąd Okręgowy w Łodzi Wydział III Cywilny Odwoławczy
w składzie następującym :
Przewodniczący – Sędzia SO Jacek Kępa
Sędziowie : SO Zofia Szcześniewicz, SR. Renata Jagura
Protokolant: Anna Paradowska
po rozpoznaniu na rozprawie
w dniu 18 marca 2014 r.
w Łodzi
sprawy z wnioskuM. G.
z udziałemB. G.iW. J.
o podział majątku wspólnego , działy spadków i wykonanie zapisu
na skutek apelacji wnioskodawczyni
od postanowienia Sądu Rejonowego dla Łodzi- Śródmieścia w Łodzi
z dnia 17 kwietnia 2012 r.
sygn. akt II Ns 1274/08
oraz na skutek zażalenia uczestniczkiW. J.
od punktu 8 postanowienia Sądu Rejonowego dla Łodzi- Śródmieścia w Łodzi
z dnia 17 kwietnia 2012 r.
sygn. akt II Ns 1274/08
p o s t a n a w i a :
I. zmienić zaskarżone postanowienie w ten sposób , że :
1. w punkcie 1.ustalić wartość nieruchomości położonej wŁ., przyul. (...)na kwotę 182.000 ( sto osiemdziesiąt dwa tysiące) zł;
2. w punkcie 6. ustalić wartość nakładów poniesionych przez wnioskodawczynię na majątek spadkowy na kwotę 10.156,77 ( dziesięć tysięcy sto pięćdziesiąt sześć 77/100) zł;
3.zasądzoną w punkcie 7. spłatę obniżyć do kwoty 85.922 (osiemdziesiąt pięć tysięcy dziewięćset dwadzieścia dwa ) zł i rozłożyć ją na cztery raty, z których trzy pierwsze po 21.500 (dwadzieścia jeden tysięcy pięćset) zł każda płatne: pierwsza do dnia 30 kwietnia 2014 roku, druga do dnia 31 sierpnia 2014 roku, trzecia do dnia 31 grudnia 2014 roku a czwarta rata w kwocie 21.422 (dwadzieścia jeden tysięcy czterysta dwadzieścia dwa) zł płatna do dnia 30 kwietnia 2015 roku – z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat;
4.punktowi 8. nadać następującą treść : „przyznać adwokatE. C.za udzielenie uczestniczceW. J.pomocy prawnej z urzędu wynagrodzenie w kwocie 7.380 (siedem tysięcy trzysta osiemdziesiąt) zł i nakazać wypłacenie tej kwoty ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi” ;
5.punktowi 9. nadać następującą treść : „ zasądzić odW. J.na rzeczM. G.kwotę 437,36 (czterysta trzydzieści siedem 36/100 ) zł tytułem częściowego zwrotu kosztów postępowania oraz pobrać od uczestniczkiW. J.na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi z zasądzonego roszczenia kwotę 1.347,39 ( jeden tysiąc trzysta czterdzieści siedem 39/100 ) zł tytułem wyłożonych przez Skarb Państwa wydatków”;
II. oddalić apelację w pozostałej części;
III. zasądzić odW. J.na rzeczM. G.kwotę 954,33 (dziewięćset pięćdziesiąt cztery 33/100) zł tytułem częściowego zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego;
IV. przyznać adwokatE. C.za udzielenie uczestniczceW. J.pomocy prawnej z urzędu w postępowaniu apelacyjnym wynagrodzenie w kwocie 3.690 (trzy tysiące sześćset dziewięćdziesiąt) zł i nakazać wypłacenie tej kwoty ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi;
V. ustalić, iż w pozostałym zakresie uczestnicy ponoszą koszty postępowania apelacyjnego i zażaleniowego zgodnie ze swoim udziałem w sprawie. | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Łodzi
date: '2014-03-18'
department_name: III Wydział Cywilny Odwoławczy
judges:
- Renata Jagura
- Zofia Szcześniewicz
- Jacek Kępa
legal_bases: []
recorder: Anna Paradowska
signature: III Ca 328/13
``` |
155515350002006_IV_K_000145_2015_Uz_2017-03-30_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| sygn . akt IV K 145/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 30 marca 2017 r.
Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczeciniew IV Wydziale Karnym w składzie :
Przewodniczący:Sędzia Sądu Rejonowego Krystian Kwolek
Protokolant:Grzegorz Handorf
po rozpoznaniu w dniach: 27.01.2017 r. i 17.03.2017 r. na rozprawie sprawy
K. Z.(...),ur. (...)wB., synaG.iB. z domu N.,PESEL (...),
oskarżonego o to, że:
I. w okresie od 19.02.2014r. do 09.05.2014r. wsklepie (...)mieszczącym się w Dobrej przypl. (...), urządzał gry wbrew przepisomustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, na automatach do gry VideoG.-R. G.oraz na automacie bez nazwy i bez numerów fabrycznych,
tj . o przestępstwo skarbowe zart. 107 § 2 kks,
II. w okresie od 05.07.2013r. do 27.05.2014r., prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą(...)K. M.z siedzibą przyul. (...)wB., w lokalu(...)przyul. (...)wS., wbrew przepisomustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych, urządzał gry na automacie o nazwie(...)o numerze(...)oraz automacie bez nazwy o numerze(...),
tj . o przestępstwo skarbowe zart. 107 § 2 kks,
1
uznaje oskarżonegoK. M.za winnego tego, że działając w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem tej samej sposobności, prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą(...)K. M.z siedzibą przyul. (...)wB., wbrew przepisomustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych, urządzał gry na automatach do gier: w okresie od dnia 05.07.2013 r. do dnia 27.05.2014 r., w lokalu(...)mieszczącym się wS.przyul. (...)na automacie(...)o numerze(...)oraz automacie bez nazwy o numerze(...)oraz w okresie od 19.02.2014r. do 09.05.2014r. w sklepie spożywczo-przemysłowym mieszczącym się wD.przypl. (...), na automacie do gry(...)oraz na automacie bez nazwy i bez numerów fabrycznych, to jest czynu stanowiącego przestępstwo skarbowe zart. 107 § 1 k.k.s.w zw. zart. 6 § 2 k.k.s.i za to przestępstwo, na podstawieart. 107 § 1 k.k.s.wymierza mu karę grzywny w liczbie 130 (stu trzydziestu) stawek dziennych, ustalając wysokość każdej stawki na 100 (sto) złotych;
2
na podstawieart. 30 § 5 k.k.s.orzeka przepadek i zniszczenie urządzeń do gier w postaci 4 (czterech) automatów:(...)o numerze(...), automatu bez nazwy o numerze(...), automatu o nazwie(...)oraz automatu bez nazwy i bez numerów fabrycznych, wraz z przewodami zasilającymi, które przechowywane są w magazynie depozytowym Urzędu Celnego wS.pod pozycją(...)i(...), a także przepadek gotówki pochodzącej z wyżej wymienionych automatów do gier, w łącznych kwotach: 490 (czterystu dziewięćdziesięciu) złotych i 1385 (jednego tysiąca trzystu osiemdziesięciu pięciu) złotych, przechowywanych w Referacie Ogólnym i(...)Urzędu Celnego w kopertach nr(...)i nr(...), a także 2095 (dwóch tysięcy dziewięćdziesięciu pięciu) złotych i 1280 (jednego tysiąca dwustu osiemdziesięciu) złotych, przechowywanych w kasie Urzędu Celnego wS.za pokwitowaniami PL/MF/(...)i PL/MF/(...);
3
na podstawieart. 627 kpkw zw. zart. 113 § 1 kksorazart. 3 ust. 1w zw. zart. 21 pkt 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych( Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym opłatę w wysokości 1300 (jednego tysiąca trzystu) złotych.
Sygn. akt IV K 145/15
UZASADNIENIE
K. M.został oskarżony o to, że:
- w okresie od 19.02.2014r. do 09.05.2014r. wsklepie (...)mieszczącym się wD.przypl. (...), urządzał gry wbrew przepisomustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, na automatach do gry VideoG.-R. G.oraz na automacie bez nazwy i bez numerów fabrycznych;
- w okresie od 05.07.2013r. do 27.05.2014r., prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą(...)K. M.z siedzibą przyul. (...)wB., w lokalu(...)przyul. (...)wS., wbrew przepisomustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych, urządzał gry na automacie o nazwie(...)o numerze(...)oraz automacie bez nazwy o numerze(...),
to jest o dwa przestępstwa skarbowe zart. 107 § 1 kks.
Sąd rejonowy ustalił następujący stan faktyczny.
K. M.w okresie od co najmniej 05 lipca 2013 roku do 27 maja 2014 roku prowadził działalność gospodarczą pod nazwą(...)K. M.z siedzibą przyul. (...)wB.. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej oskarżony zajmował się między innymi wstawianiem automatów do gier do różnych lokali.
dowód: odpisy KRS k.
W dniu 27 maja 2014 roku funkcjonariusze Urzędu Celnego wS.przeprowadzili kontrolę w lokalu należącym doI. T., położonym przyul. (...)wS., o nazwie(...). Podczas wykonywanych czynności ujawniono dwa automaty do gier: jeden o nazwie(...)i numerze(...)oraz jeden automat bez nazwy o numerze(...), co do których zachodziło uzasadnione podejrzenie urządzania na nich gier wbrew przepisomustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych. Na podstawie uprawnienia wynikającego z art. 32 ust. 1 13 ustawy o Służbie Celnej obecni na miejscu funkcjonariusze przeprowadzili eksperymenty na urządzeniach, w wyniku którego stwierdzono, że gry urządzane na tych automatach zawierają się w definicji gier na automatach określonych wart. 2 ust. 3 ustawy o grach hazardowych. W czasie kontroli w lokalu przebywali:M. F., zajmująca się obsługą klientów oraz klientZ. K., który grał na jednym z automatów.
Urządzenia zostały wstawione do rzeczonego lokalu na podstawie umowy najmu powierzchni lokalu, podpisanej nazwiskiemK. M..
Jak wynika z opinii biegłego z zakresu mechaniki technicznej, budowy i eksploatacji maszyn, teorii maszyn i mechanizmów oraz techniki komputerowej, który przeprowadził badanie zatrzymanych urządzeń, oba automaty oferowały gry w celach komercyjnych o charakterze losowym i umożliwiały przeprowadzenie kolejnych gier zakończonych możliwością uzyskania wygranych pienieżnych.
dowód:
protokół kontroli k. 8-12
protokół z czynności k. 13,
płyta z nagraniem, k. 18
zeznaniaI. T., k. 21-22, 51-52, 320v
protokół zatrzymania rzeczy, k. 23-27
umowa najmu k. 28
protokół oględzin rzeczy, k. 30-31, 89-92
zeznaniaA. K., k. 34-35, 320
kopie faktur za najem powierzchni, k. 53-58
zeznaniaM. F., k. 65-66, 319v,
zeznaniaZ. K., k. 69, 320
opinia biegłego z zakresu mechaniki, k. 115-122, 134-139
W dniu 09 maja 2014 roku funkcjonariusze Urzędu Celnego wS.przeprowadzili kontrolę w sklepie spożywczo – przemysłowym należącym doH. K., położonym przyul. (...)wD.. Podczas wykonywanych czynności ujawniono dwa automaty do gier: jedeno nazwie V. (...)-R. G.oraz drugi bez nazwy i bez numerów fabrycznych, co do których zachodziło uzasadnione podejrzenie urządzania na nich gier wbrew przepisomustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych. Na podstawie uprawnienia wynikającego z art. 32 ust. 1 13 ustawy o Służbie Celnej obecni na miejscu funkcjonariusze przeprowadzili eksperymenty na urządzeniach, w wyniku którego stwierdzono, że gry urządzane na tych automatach zawierają się w definicji gier na automatach określonych w
art. 2 ust. 3 ustawy o grach hazardowych. W czasie kontroli w lokalu przebywała właścicielkaH. K..
Urządzenia zostały wstawione do rzeczonego lokalu na podstawie umowy najmu powierzchni lokalu, podpisanej nazwiskiemK. M..
Jak wynika z opinii biegłego z zakresu mechaniki technicznej, budowy i eksploatacji maszyn, teorii maszyn i mechanizmów oraz techniki komputerowej, który przeprowadził badanie zatrzymanych urządzeń, oba automaty oferowały gry w celach komercyjnych o charakterze losowym i umożliwiały przeprowadzenie kolejnych gier zakończonych możliwością uzyskania wygranych pieniężnych lub rzeczowych w postaci możliwości prowadzenia kolejnych gier.
dowód:
protokół kontroli k. 3-7
płyta z nagraniem, k. 9
zeznaniaH. K., k. 10-12, 340-341
protokół zatrzymania rzeczy, k. 18-22
umowa najmu k. 31
protokół oględzin rzeczy, k. 16-17, 154-157
protokół z czynności, k. 23-24
zeznaniaM. N., k. 44-45, 338-339
kopia faktury za najem powierzchni, k. 118
zeznaniaT. L., k. 127-128, 341
zeznaniaŁ. K., k. 130-131, 341-342
zeznaniaK. K., k. 133-134, 339-340
opinia biegłego z zakresu mechaniki, k. 188-193, 198-203
K. M.ma 41 lat, posiada wykształcenie zawodowe, z wykształcenia jest ślusarzem - spawaczem. Obecnie prowadzi działalność gospodarczą i z tego tytułu osiąga dochód w kwocie ok. 10.000 zł miesięcznie. Na utrzymaniu ma czworo dzieci w wieku 21, 14, 12 i 4 lat. Nie leczył się psychiatrycznie, był karany wyrokiem Sądu Rejonowego wW.z dnia(...)za czyn zart. 107 § 1 k.k.
dowód:
wyjaśnienia oskarżonego k. 170, 218
karta karna k. 214, 264, 310
Oskarżony zarówno w toku postępowania przygotowawczego, jak i przed sądem nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i odmówił składania wyjaśnień (k. 219 i 319).
Ustalając powyższy stan faktyczny na wstępie należy zauważyć, że w toku prowadzonych postępowań karnych ani oskarżony, ani jego obrońcy nie kwestionowali tegoż stanu faktycznego, który tym samym można uznać za bezsporny.
W niniejszej sprawie sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o protokoły kontroli przeprowadzonych przez funkcjonariuszy celnych Urzędu Celnego wS.wraz protokołami oględzin automatów do gry. Przebieg kontroli oraz wskazana dokumentacja nie budzi wątpliwości, a także żadna ze stron do powyższego nie wnosiła zastrzeżeń, dlatego też należało przypisać im walor wiarygodności. Sąd uznał również za zgodne z prawdą zeznania przywołanych w opisie stanu faktycznego świadków, gdyż korespondowały one z pozostałym zgromadzonym materiałem dowodowym. Dodatkowo z zeznań w/w świadków wynikał w zasadzie ten sam sposób postępowania z właścicielami lokali, to znaczy za każdym razem jakaś osoba związana z firmą oskarżonego kontaktowała się z właścicielem lokalu, podpisywano umowę odpłatnego najmu powierzchni lokalu, po czym na tej podstawie wstawiano urządzenia do gier. Automaty same wypłacały wygrane pieniężne, umożliwiały również w ramach wygranej kontynuowanie gry. Obsługą tych automatów nie zajmowali się właściciele lub pracownicy wspomnianych lokali - w razie konieczności telefonicznie wzywano osobę zajmującą się obsługa i serwisem tych urządzeń.
Sąd przypisał również walor wiarygodności opiniom biegłego sądowegoA. C., który w sposób pełny, jasny i spójny przedstawiał mechanizmy działania zatrzymanych przez funkcjonariuszy celnych czterech automatów. Biegły potwierdził spostrzeżenia powzięte przez funkcjonariuszy celnych podczas prowadzonych eksperymentów procesowych, że automaty te umożliwiały prowadzenie gier, które w rozumieniu przepisówustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009 r.są grami organizowanymi w celach komercyjnych, w których grający ma możliwość wygranej pieniężnej. Bezspornym jest, iż firma prowadzona przezK. M.nie posiadała koncesji lub zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach, nie wykonywała monopolu państwa, zaś zatrzymane automaty nie były zarejestrowane przez Naczelnika Urzędu Celnego wS.. Oskarżony nie kwestionował przy tym, że nie dysponował odpowiednią koncesją lub zezwoleniem, natomiast z pism procesowych składanych do akt sprawy przez jego obrońców wynikało, że w ocenie oskarżonego nie było konieczności ich posiadania ani rejestracji z uwagi na brak notyfikacjiart. 6 i 14 ustawy o grach hazardowych.
W tej sytuacji najważniejszą kwestią, jaką musiał rozstrzygnąć sąd meriti, aby móc przypisać oskarżonemu odpowiedzialność karną skarbową zart. 107 § 1 k.k.s., było rozważenie kwestii notyfikacji wskazanych w/w przepisów i ewentualnego działania w usprawiedliwionej nieświadomości karalności zarzucanego mu czynu.
W orzecznictwie sądowym wystąpiły rozbieżności co do charakteru przepisówart. 6 ust. 1iart. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych(dalej nazywanej ugh), co do tego, czy stanowią one „przepisy techniczne” w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 22.06.1998 r., ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego, a jeżeli stanowią one „przepisy techniczne” w rozumieniu tego aktu prawnego, to czy wobec bezspornego faktu nienotyfikowania tych przepisów KE w okresie przed 03.09.2015r., sądy karne w sprawach o przestępstwo skarbowe zart. 107 § 1 kkssą uprawnione, na podstawieart. 91 ust. 3Konstytucji RP, do odmowy ich stosowania jako niezgodnych z prawem unijnym.
Problem ten, zdaniem sądu meriti, został już rozstrzygnięty. W dniu 13 października 2016 roku Trybunał Sprawiedliwości UE wydał orzeczenie w sprawie C-305/15, zgodnie z którym przepis taki jakart. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowychnie stanowi „przepisu technicznego” w rozumieniu dyrektywy 98/34. W tych okolicznościach nie ma konieczności badania skutków naruszenia obowiązku zgłoszenia przepisów technicznych. Z całości powyższych rozważań wynikało, żeart. 1dyrektywy 98/34 należy interpretować w ten sposób, że przepis krajowy, taki jak ten będący przedmiotem postępowania głównego nie wchodzi w zakres pojęcia „przepisów technicznych” w rozumieniu tej dyrektywy, podlegających obowiązkowi zgłoszenia na podstawieart. 8 ust. 1tej samej dyrektywy, którego naruszenie jest poddane sankcji w postaci braku możliwości stosowania takiego przepisu. Obrona co prawda podnosiła, że orzeczenie to nie odnosi się doart. 14ugh, jednakże przypomnieć należy, że ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynikało bezsprzecznie, że oskarżony urządzał gry na automatach w rozumieniu ugh nie tylko poza kasynem gry, ale również prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą(...)w zakresie gier na automatach bez posiadania koncesji na prowadzenie kasyna gry. Zatem postępowaniem oskarżonego wbrewustawie o grach hazardowychbyło nie tylko naruszenieart. 14 ust. 1ugh w pierwotnym brzmieniu, ale również nierespektowanie ograniczenia wynikającego zart. 6 ust. 1ugh, wedle którego działalność w zakresie m.in. gier na automatach może być prowadzona na podstawie udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna gry.
Przepisart. 14 ust. 1ugh w pierwotnym brzmieniu, zdaniem sądu meriti, nie mógł mieć jednak zastosowania do aktywności oskarżonego objętej aktami oskarżenia, bowiem faktycznie stanowi on przepis techniczny w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego, którego projekt nie został poddany procedurze notyfikacji Komisji Europejskiej na podstawieart. 8 ust. 1powołanej dyrektywy. Naruszenie tego obowiązku sankcjonowane jest w prawie unijnym niemożnością powoływania się wobec jednostek na nienotyfikowany przepis techniczny, zatem faktycznie można mówić o kolizji, o której mowa wart. 91 ust. 3 Konstytucji, nakazującym bezpośrednio stosować ową normę prawa unijnego wyłączającą zastosowanie kolidującej z nią normy prawa krajowego.
Kwestię technicznego charakteruart. 14 ust. 1ugh potwierdził również Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 19 stycznia 2017 r. w sprawie I KZP 17/16, odwołując się do jednolitego stanowiska zajmowanego przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W orzeczeniu tym Sąd Najwyższy uznał ponadto, że kolizja prawa krajowego z prawem unijnym, w świetle zasady bezpośredniego stosowania prawa Unii Europejskiej (art. 91 ust. 3 Konstytucji), może prowadzić nie tylko do zastąpienia przepisów krajowych uregulowaniami prawa unijnego, ale również do wyłączenia normy prawa krajowego przez bezpośrednio skuteczną normę prawa Unii Europejskiej. W konsekwencji, norma niestosowania krajowego przepisu technicznego, którego projektu nie notyfikowano Komisji Europejskiej, wynikająca z dyrektywy 98/34/WE, wyłącza możliwość zastosowania w sprawie o przestępstwo zart. 107 § 1 kksprzepisuart. 14 ust. 1ugh w pierwotnym brzmieniu.
Jednocześnie jednak Sąd Najwyższy, w ślad za stanowiskiem Trybunału Sprawiedliwości wyrażonym w wyroku z dnia 13 października 2016 r. (C-303/15) uznał, że przepisart. 6 ust. 1ugh, uzależniający prowadzenie działalności m.in. w zakresie gier na automatach od uzyskania koncesji na prowadzenie kasyna gry, nie stanowi przepisu technicznego w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE, a zatem nie podlegał on konieczności notyfikacji Komisji Europejskiej. Tym samymart. 6 ust. 1ugh mógł i może nadal stanowić uzupełnienie normy blankietowej zawartej wart. 107 § 1 kks, o ile okoliczności faktyczne konkretnej sprawy pozwalają na ustalenie, że przepis ten ma zastosowanie i został naruszony.
Uwzględniając powyższe rozważania i stanowiska judykatury sąd meriti uznał, że zachowanieK. M.wypełniało znamiona przedmiotowe przestępstwa skarbowego zart. 107 § 1 kks, bowiem jego postępowanie naruszało ograniczenie wynikające zart. 6 ust. 1ugh, skoro prowadził on działalność w zakresie gier na automatach, poprzez ich urządzanie, bez posiadania koncesji na prowadzenie kasyna gry. Rozróżnić w tym miejscu należy, że sąd nie przypisał oskarżonemu bezpośredniego urządzania gier na automatach, o którym mowa wart. 14 ust. 1ugh, lecz prowadzenie działalności w zakresie urządzania takich gier bez koncesji na prowadzenie kasyna. Oskarżony, wstawiając do wybranych lokali i sklepów niezarejestrowane urządzenia do gier, celowo i świadomie eksploatował je, co oznacza, że prowadząc działalność w zakresie gier na automatach bez koncesji na prowadzenie kasyna gry, naruszałart. 6 ust. 1ugh.
Dokonując oceny prawnej zachowaniaK. M., sąd pierwszej instancji musiał rozważyć stanowisko prezentowane przez jego obronę, że prowadził on swoją działalność w przekonaniu o legalnym jej charakterze, bez zamiaru postępowania wbrew przepisom ugh, w tym art. 14 ust 1 i 6 ust. 1, skoro przepisy te, jako „techniczne” nie mogły być wobec niego stosowane z racji nienotyfikowania Komisji Europejskiej. Jak wynikało ze stanowiska obrony, oskarżony na tej podstawie wyprowadził wniosek o legalność prowadzonej działalności w zakresie gier na automatach, skoro nienotyfikowane przepisy nie mogły mu zabraniać urządzania gier na automatach poza kasynem gry bez uzyskania koncesji na prowadzenie kasyna gry. Koniecznym zatem było rozważenie możliwości pozostawania oskarżonego w usprawiedliwionej nieświadomości karalności zarzucanego mu czynu.
Błąd w postaci nieświadomości tego, że działa się "wbrew przepisom" może oznaczać dwie sytuacje:
1) sprawca nie zna dopełniającego blankietową dyspozycję karną przepisu prawa finansowego, a co za tym idzie, nie wie także, że jego naruszenie jest zabronione przezprawo karne skarbowealbo
2) sprawca znając przepis prawa finansowego (czyli wiedząc, że jego zachowanie jest w świetle tego przepisu bezprawne), nie wie tylko tego, że naruszenie tego przepisu jest także karalne przezprawo karne skarbowe.
W sytuacji drugiej mowa jest o nieświadomości karalności, o której mowa wart. 10 § 4 KKS, natomiast sytuacja pierwsza dotyczy błędu co do ustawowego znamienia, o którym mowa wart. 10 § 1 KKS.
Należy zgodzić się z poglądem, według którego w przypadkuprawa karnego skarbowegoblankietowo odsyłającego do prawa finansowego błąd ma postać podwójną, ale nie w tym sensie, jak w przepisach dotyczących przestępstw nieumyślnych, gdzie błąd co do faktu pociąga za sobą błąd co do prawa, lecz odwrotnie – tu błąd co do faktu jest następstwem błędu co do prawa (do którego przepis karny odsyła). Nieświadomość finansowego przepisu dopełniającego jest pierwotnie nieświadomością jego treści, nie zaś oceny zawartej dopiero w przepisie karnym, która to nieświadomość oceny pojawia się wtórnie, jako błąd następczy. Tak więc np. jeżeli sprawca nie zna określonej ustawy podatkowej i przez to nie jest świadom obowiązku oznaczania określonych wyrobów akcyzowych znakami akcyzy (art. 63 § 1kks), to sytuację taką należy rozpatrywać jako błąd co do faktu, o którym mowa wart. 10 § 1 kks. Natomiast rozwiązanie przyjęte wart. 10 § 4 kksoznacza postawienie przed sprawcą wprawdzie mniejszych wymagań, niż wKodeksiekarnym, jednakże dość trudno sobie wyobrazić w praktyce usprawiedliwioną nieświadomość karalności czynu.
Z taką też sytuacją sąd miał do czynienia w realiach przedmiotowej sprawy i dlatego uznał, że o błędzie co do karalności czynu nie może być mowy. Oskarżony wszak znałustawę o grach hazardowych, znał ustanowione w niej ograniczenia, a zatem musiał być świadom, że postępuje wbrew obowiązującym przepisom tej ustawy. Fakt, że oskarżony do tych przepisów się nie stosował, bo uważał, iż nie musi, nie może jednak oznaczać, że nie był świadom treści przepisów ustawy i faktu ich obowiązywania. Oskarżony jedynie uznawał, że z powodów szeroko opisywanych w pismach jego obrońców, nie musi przestrzegać owych ustawowych ograniczeń i był przy tym przekonany, iż nic mu za to nie grozi.
Takie stanowisko oskarżonego, zdaniem sądu, właśnie z powodów wyżej przytoczonych, nie może być rozpatrywane w kategorii błędu co do okoliczności stanowiącej jego znamię, którym jest urządzanie gier na automacie właśnie „wbrew przepisom ustawy”, który wykluczałby możliwość umyślnego popełnienia czynu zabronionego zart. 107 § 1 kks(art. 10 § 1 kks).
Hipotetycznie, natomiast stanowisko prezentowane przezK. M.mogłoby świadczyć o nieświadomości karalności przypisanego mu czynu (art. 10 § 4 kks), na co również powoływała się obrona. Sąd meriti poglądu tego jednak również nie podzielił uznając, że wysoce wątpliwym jest, aby w okresie maja 2014 r. oskarżony mógł być rzeczywiście przekonanym, że prowadzona przez niego działalność, ewidentnie sprzeczna zart. 6 ust. 1ugh, nie podlega karze, właśnie z powodu niemożności stosowania wobec niego tego przepisu jako nienotyfikowanego Komisji Europejskiej przepisu technicznego. W tym czasie oskarżony – jako osoba zainteresowana działalnością „branży hazardowej” – powinien już wiedzieć o postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2013 r. w sprawie I KZP 15/13 (OSNKW 2013/12/101), dotyczącym zagadnienia prawnego
„Czy dopuszczalne jest pociągnięcie do odpowiedzialności karnoskarbowej za występek zart. 107 § 1 kksosób, które prowadzą grę losową, grę na automacie lub zakład wzajemny wbrew zakazom zawartym wart. 6 ust. 1 oraz art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowychw sytuacji, gdy projekt tych przepisów nie został przedstawiony przez Państwo Polskie w Komisji Europejskiej w ramach procedury notyfikacyjnej?”. Orzeczenie to zapadło w czasie, gdy „branża hazardowa” skutek opisany w powyższym pytaniu wywodziła z orzecznictwa TSUE, powołując się w szczególności na wyrok w połączonych sprawach C-213/11, C-214/11, C-217/11, który jednak w ogóle nie odnosił się do uregulowania zawartego wart. 6 ust. 1ugh. W ocenie sądu doświadczenie życiowe podpowiada, iż treścią tego orzeczenia Sądu Najwyższego musieli być zainteresowani przedstawiciele „branży hazardowej”, do których niewątpliwie zaliczyć należało oskarżonego, skoro swoją działalność prowadził on co najmniej od lipca 2013r. Co więcej linia obrony oskarżonego opierała się właśnie na argumentach wywiedzionych z treści wyroku TSUE z dnia 19 lipca 2012 r., iż nienotyfikowane Komisji Europejskiej przepisyustawy o grach hazardowychnie mogą być stosowane jako sprzeczne z prawem Unii Europejskiej, a nie np. na stosowanych powszechnie we wcześniejszym okresie argumentach innych przedstawicieli „branży hazardowej”, że posiadane przez nich automaty do gier służyły do legalnego urządzania gier zręcznościowych.
W przywołanym wcześniej postanowieniu z dnia 28 listopada 2013 r. Sąd Najwyższy wprawdzie odmówił podjęcia uchwały, ale jednocześnie w uzasadnieniu swej decyzji wskazał, że naruszenie wynikającego z dyrektywy nr 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 listopada 2006 r. (Dz.U. L. 363, s. 81) obowiązku notyfikacji przepisów technicznych ma charakter naruszenia trybu ustawodawczego, którego konstytucyjność może być badana wyłącznie w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym. Jeżeli w konkretnym postępowaniu sąd dochodzi do wniosku, że doszło do takiej wadliwości trybu ustawodawczego, może nie stosować tych przepisów tylko w ten sposób, że zawiesi prowadzone postępowanie, w którym miałyby one zostać zastosowane i skieruje stosowne pytanie prawne do Trybunału Konstytucyjnego. Jednak do czasu zainicjowania tej kontroli lub podjęcia przez Trybunał Konstytucyjny stosownego rozstrzygnięcia brak jest podstaw do odmowy stosowania przepisówustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych. Ponadto analiza treściart. 91 ust. 3 Konstytucji RPdoprowadziła Sąd Najwyższy do wniosku, że nie ma on zastosowania w przypadku niedochowania przez organy Państwa Polskiego obowiązku notyfikacji projektu regulacji prawnej mającej charakter przepisu technicznego. Treść regulacji prawnej uchwalonej bez spełnienia obowiązku notyfikacji nie pozostaje bowiem w „kolizji” z obowiązkiem notyfikacji. Obowiązek ten odnosi się bowiem do fazy procesu legislacyjnego i jego adresatem są odpowiednie organy państwa odpowiadające za ten proces. W momencie, w którym aktualizuje się norma nakazująca notyfikację, brak jest jeszcze normy prawnej o charakterze ustawowym, która mogłaby wejść w kolizję z tą pierwszą normą. Z reguły odmienny jest także ich zakres zastosowania. Kolizja pomiędzy obowiązkiem notyfikacji a ustawą (lub innym aktem prawnym) zachodziłaby wówczas, gdyby ten akt prawny stanowił regulacje przewidujące wyłączenie lub ograniczenie obowiązku notyfikacji w sposób odmienny od tego zakresu, który wynikałby z prawa unijnego. W czterech kolejnych judykatach zapadłych przed majem 2014 r. Sąd Najwyższy podtrzymał powyższe stanowisko (wyrok z 3 grudnia 2013 r., V KK 82/13; wyrok z 8 stycznia 2014 r., IV KK 183/13; wyrok 28 marca 2014 r., III KK 447/13; wyrok z 2 kwietnia 2014 r., V KK 344/13).
Należy zatem przyjąć, że w orzecznictwie SN przyjęło się w tym czasie stanowisko, że oskarżony obowiązany jest jednak przestrzegać ograniczeń wynikających ze spornych przepisówustawy o grach hazardowych, chociażby z powodu ich obowiązywania oraz niemożności bezpośredniego zastosowania prawa unijnego na podstawie reguły kolizyjnej zart. 91 ust. 3 Konstytucji. Natomiast odmiennej treści wyrok Sądu Najwyższego w sprawie II KK 55/14, wedle którego konsekwencją braku notyfikacji jest brak możliwości stosowania przez sądy norm prawnych, które nie zostały notyfikowane, a zostały zawarte w jednostkach redakcyjnych podlegających obowiązkowi notyfikacji (w tymart. 6 ust. 1 i art 14 ust. 1ugh), zapadł dopiero 27 listopada 2014 r., a więc już po popełnieniu zarzuconych oskarżonemu czynów.
Zdaniem sądu meriti, oskarżony działając w okresie od lipca 2013r. do maja 2014r., zlekceważył niekorzystne dla niego, stanowisko Sądu Najwyższego, z którego wynikało, że pomimo korzystnego dla niego orzecznictwa TSUE, nie mógł urządzać gier na automatach bez posiadania koncesji na prowadzenie kasyna gry do czasu orzeczenia przez Trybunał Konstytucyjny kwestii ewentualnej niezgodnościart. 6 ust. 1ugh zKonstytucją RP. W tym zaś przedmiocie TK wypowiedział się dopiero w wyroku z dnia 11 marca 2015 r. (połączone sprawy P 4/14 oraz P 6/14).
Uwzględniając zatem zasady logiki oraz wskazania doświadczenia życiowego sąd meriti przyjął, że w okresie od lipca 2013 r. do maja 2014 r. postawa oskarżonego obliczona była na pozorowaniu nieświadomości nielegalności (niekaralności) jego działalności, polegającej na wstawianiu do lokalu niebędących kasynami gry, automatów do gier hazardowych i czerpaniu z tego procederu korzyści majątkowych, nie posiadając koncesji na prowadzenie kasyna gry. Dodatkowo wskazać należy, że nie każda nieświadomość karalności czynu, wedleart. 10 § 4 kks, jest prawnie relewantna, a jedynie nieświadomość usprawiedliwiona. Tymczasem sytuacja, w której oskarżony doszukiwał się niekaralności swej działalności wyłącznie w korzystnych dla siebie orzeczeniach, bagatelizując te, które były dla niego niekorzystne, nie pozwala usprawiedliwić jego ewentualnego błędnego przekonania co do miarodajności konsekwencji braku notyfikacji przepisów technicznych wynikających z orzecznictwa TSUE. Badając formułę usprawiedliwienia, należy przecież odwoływać się do wzorca osobowego zachowania przeciętnego obywatela. W wypadkuprawa karnego skarbowegoczęsto jednak w grę wchodzić będzie model osobowy o podwyższonym standardzie wymagań. Taka też być musi miara dla profesjonalisty w obrocie gospodarczym, który dla zarobku zamierza prowadzić działalność z świadomością jej reglamentowania przez państwo. Im zaś wyższe oczekiwania od sprawcy, tym możliwość wystąpienia błędu usprawiedliwionego jest mniejsza. Dlatego, zdaniem sądu oskarżony świadomie i celowo wykorzystywał rozbieżność orzecznictwa dla przestępczej działalności, gdyż to mu się po prostu opłacało finansowo. Nawet sposób działania oskarżonego, polegający na umieszczaniu małej ilości automatów w małych sklepach czy pijalniach piwa, świadczy o jego świadomości nielegalności swoich zachowań. Jeżeli wszak oskarżony uważał, że jego działania są legalne, to należy postawić pytanie, dlaczego nie wynajął jakiegoś dużego lokalu, ze znaczną ilością automatów i nie reklamował swoich usług, aby mieć jak najwięcej klientów.
Mając na uwadze powyższe argumenty sąd uznałK. M.za winnego tego, że działając w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem tej samej sposobności, prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą(...)K. M.z siedzibą przyul. (...)wB., wbrew przepisomustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych, urządzał gry na automatach do gier: w okresie od dnia 05.07.2013 r. do dnia 27.05.2014 r., w lokalu(...)mieszczącym się wS.przyul. (...)na automacie(...)o numerze(...)oraz automacie bez nazwy o numerze(...)oraz w okresie od 19.02.2014r. do 09.05.2014r. w sklepie spożywczo-przemysłowym mieszczącym się wD.przypl. (...), na automacie do gry(...)oraz na automacie bez nazwy i bez numerów fabrycznych, czym wypełnił znamiona czynu stanowiącego przestępstwo skarbowe zart. 107 § 1 k.k.s.w zw. zart. 6 § 2 k.k.s.
Zgodnie z dyspozycjąart. 2 ust. 3 ustawy o grach hazardowychgrami na automatach są gry o wygrane pieniężne lub rzeczowe na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych i elektronicznych, w tym komputerowych, zawierające element losowości. Status gier na automatach posiadają również gry na takich urządzeniach, organizowane w celach komercyjnych, o charakterze losowym, w których grający nie ma możliwości uzyskania wygranej pieniężnej lub rzeczowej (art. 2 ust. 5 ustawy o grach hazardowych). Niewątpliwie w niniejszej sprawie mamy do czynienia z automatami w rozumieniuart. 2 ust. 5 ustawy o grach hazardowych, co zresztą nie było kwestionowane. Stosownie natomiast do treściart. 23a ust. 1 ustawy o grach hazardowych, automaty i urządzenia do gier, z wyjątkiem terminali w kolekturach gier liczbowych służących wyłącznie do urządzania gier liczbowych, mogą być eksploatowane przez podmioty posiadające koncesję lub zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie gier losowych lub gier na automatach oraz przez podmioty wykonujące monopol państwa, po ich zarejestrowaniu przez naczelnika urzędu celnego. Powyższe oznacza, iż istnieje obowiązek rejestracji automatów i urządzeń do gier wskazanych w ustawie, którego to obowiązku oskarżony nie spełnił. Poza tymfirma (...)nie posiadała koncesji ani zezwolenia, jak również nie wykonywała monopolu Skarbu Państwa. W konsekwencji tego, spełnione zostały wszystkie znamiona przestępstwa zart. 107 § 1 kkspolegającego na urządzaniu lub prowadzeniu gier na automatach wbrew przepisom ustawy. Dlatego też, Sąd przyjął, że oskarżony swoim zachowaniem wypełnił dyspozycjęart. 107 § 1 kksw zw. zart. 6 § 2 kks, bowiem działając w krótkich odstępach czasu z wykorzystaniem tej samej sposobności, wbrew art. 6 ust. 1 ustawy 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych prowadził działalność w zakresie gier na automatach bez udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna gry.
Przypisany oskarżonemu czyn miał charakter zawiniony, skoro w ustalonym stanie faktycznym, mógł zachować się zgodnie z prawem i nie zachodziły żadne okoliczności, które wyłączałyby jego winę. Ponadto czyn oskarżonego był bezprawny, a stopień społecznej szkodliwości był znacznie wyższy niż znikomy.
Przy wymiarze kary na niekorzyść oskarżonego Sąd poczytał jego zasługującą na dezaprobatę motywację, czas działania oraz uprzednią karalność za przestępstwo podobne. Z tych względów należało uznać, że wymierzona na podstawieart. 107 § 1 kksoskarżonemu grzywna w wymiarze 130 stawek dziennych po 100 złotych będzie odpowiadać stopniowi winy oraz społecznej szkodliwości jego czynu. Podkreślić, bowiem trzeba, że oskarżony działał umyślnie. Zwrócić uwagę należy również na to, iż wykazał się on świadomą ignorancją wobec obowiązujących przepisów, dysponował bowiem odpowiednim doświadczeniem w „branży hazardowej” i z pewnością śledził na bieżąco obowiązujące przepisy, zwłaszcza, że zajmował się zawodowo tego typu działalnością.
W oparciu o dochody oskarżonego, jego sytuację rodzinną i majątkową, a także możliwości zarobkowe sąd ustalił wysokość stawki dziennej na kwotę 100 złotych.
Zgodnie z dyspozycjąart. 30 § 5 kksw zw. zart. 31 § 5 kks, sąd orzekł przepadek dowodów rzeczowych w postaci czterech automatów do gier, wraz z pochodząca z nich gotówką.
O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawieart. 627 kpkw zw. zart. 113 § 1 kksi zasądził od oskarżonego całość kosztów sądowych oraz kwotę 1300 złotych tytułem opłaty od wymierzonej kary. | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie
date: '2017-03-30'
department_name: IV Wydział Karny
judges:
- Sędzia Sądu Rejonowego Krystian Kwolek
legal_bases:
- art. 107 § 1 k.k.s.
- art. 627 kpk
- art. 21 pkt 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych
- art. 6 ust. 1 oraz art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych
- art. 107 § 1 k.k.
- art. 91 ust. 3 Konstytucji RP
recorder: Grzegorz Handorf
signature: IV K 145/15
``` |
153500000001006_II_AKa_000133_2018_Uz_2018-10-03_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. aktII AKa 133/18
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 03 października 2018 r.
Sąd Apelacyjny w Poznaniu II Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: SSA Mariusz Tomaszewski
Sędziowie: SSA Przemysław Grajzer (spr.)
SSA Maciej Świergosz
Protokolant: st.sekr.sąd. Magdalena Ziembiewicz
przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej Poznań Wilda w Poznaniu Łukasza Trepińskiego
po rozpoznaniu w dniu 20 września 2018 r. w Poznaniu
sprawyT. M.
oskarżonego o popełnienie przestępstwa określonego wart. 163 § 1 pkt 2 kkw związku zart. 163 § 3 kkiart. 157 § 1 kkw związku zart. 157 § 3 kkw związku zart. 11 § 2 kk
na skutek apelacji wniesionych przez obrońcę oskarżonego i prokuratora
od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu
z dnia 29 marca 2018 r. sygn. akt XVI K 78/17
1
Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;
2
Zasądza od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowegoM. J.kwotę 600 zł (sześćset złotych) tytułem ustanowienia pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym;
3
Zwalnia oskarżonego od zwrotu Skarbowi Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze w ½ części, a w pozostałym zakresie wywołanym apelacją prokuratora kosztami tymi obciąża Skarb Państwa.
Maciej Świergosz
Mariusz Tomaszewski
Przemysław Grajzer | ```yaml
court_name: Sąd Apelacyjny w Poznaniu
date: '2018-10-03'
department_name: II Wydział Karny
judges:
- Mariusz Tomaszewski
- Maciej Świergosz
- Przemysław Grajzer
legal_bases:
- art. 163 § 1 pkt 2 kk
recorder: st.sekr.sąd. Magdalena Ziembiewicz
signature: II AKa 133/18
``` |
152510500000503_I_C_000551_2016_Uz_2017-01-31_002 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt I C 551/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 31 stycznia 2017 roku
Sąd Rejonowy w Rawie Mazowieckiej I Wydział Cywilny w składzie:
Przewodniczący:
SSR Jarosław Janeczek
Protokolant:
st. sekr. sąd. Monika Adamczyk
po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2017 w Rawie Mazowieckiej
na rozprawie
sprawy z powództwa
P. C. (1)
przeciwko
Towarzystwu (...) Spółka AkcyjnawW.
o zapłatę
1
zasądza odTowarzystwa (...) Spółka AkcyjnawW.na rzeczP. C. (1)kwotę 5800 zł (pięć tysięcy osiemset złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 16 listopada 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;
2
zasądza odTowarzystwa (...) Spółka AkcyjnawW.na rzeczP. C. (1)kwotę 3030,76 zł (trzy tysiące trzydzieści złotych i siedemdziesiąt sześć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;
3
nakazuje pobrać odTowarzystwa (...) Spółka AkcyjnawW.na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Rawie Mazowieckiej kwotę 40 zł (czterdzieści złotych) tytułem opłaty od rozszerzonego powództwa;
4
nakazuje zwrócićP. C. (1)pozostałość zaliczki zapisanej pod pozycją 2418 160085.
SSR Jarosław Janeczek
Sygn. akt I C 551/16
UZASADNIENIE
Pozwem z dnia 23 maja 2014 roku (data stempla pocztowego na korespondencji kierowanej do Sądu) powódP. C. (2)wniósł o zasądzenie od pozwanegoTowarzystwa (...) Spółka AkcyjnawW.kwoty 5001 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 16 listopada 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu.
W uzasadnieniu powód podał, że w dniu 1 października 2015 roku doszło do kolizji drogowej, w wyniku której został uszkodzony samochód markiO.onr rejestracyjnym (...)należący wówczas doE. W..
Pozwany uznał swoją odpowiedzialność za powyższą szkodę i przyznał odszkodowanie w kwocie 7650 zł. Ubezpieczyciel stanął na stanowisku, iż w sprawie wystąpił przypadek szkody całkowitej. Ustalając wysokość odszkodowania od wartości pojazdu 12700 zł odjął wartość pozostałości z samochodu w kwocie 5050 zł.
Następnie powód nabył wierzytelność o naprawę szkody od pierwotnej wierzycielki i zakwestionował wysokość odszkodowania uznając je za zaniżone. Jego zdaniem wartość pojazdu przed szkodą wynosiła 18500 zł.
Pozwany jednak podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie twierdząc, iż jest to cena właściwa dla rynku brytyjskiego.
Z powyższym nie zgodził się powód i zażądał części kwoty stanowiącej różnicę pomiędzy swoją kalkulacją, a kwotą wypłaconą przez pozwanego.
W dniu 31 maja 2016 roku Sąd Rejonowy w Rawie Mazowieckiej wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym nakazujący pozwanemu zapłacenie żądanej kwoty wraz z odsetkami i kosztami procesu.
W sprzeciwie od nakazu zapłaty, złożonym 22 czerwca 2016 roku strona pozwana zaskarżyła nakaz w całości i wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na jej rzecz od powoda kosztów procesu według norm przypisanych.
W uzasadnieniu wskazywała, że jej zdaniem dokonała prawidłowego ustalenia wartości uszkodzonego pojazdu a co za tym idzie prawidłowo wyliczona została wysokość odszkodowania za szkodę.
W piśmie procesowym z dnia 27 grudnia 2016 roku pełnomocnik powoda w związku z treścią opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej rozszerzył powództwo o kwotę 799 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 16 listopada 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia. Tym samym powód dochodził od pozwanego kwoty 5800 zł wraz z odsetkami i kosztami procesu.
W toku dalszego postępowania stanowiska stron nie uległy zmianie.
Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 1 października 2015 roku doszło do kolizji drogowej, w wyniku której został uszkodzony samochód markiO.onr rejestracyjnym (...), którego właścicielem była wówczasE. W.. Pojazd sprawcy szkody był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej wTowarzystwie (...) Spółka AkcyjnawW..
(dowód: akta szkody nr(...)-01)
W dniu 28 października 2015 rokuE. W.zbyła pozostałości powyższego samochodu na rzeczR. W.prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą P.P.H.U. (...)R. W.za kwotę 5050 zł.
(dowód: umowa kupna – sprzedaży samochodu, k.10)
E. W.dokonała także zgłoszenia zaistniałej szkody u ubezpieczyciela sprawcy szkody. Pozwane towarzystwo ubezpieczeniowe uznało swoją odpowiedzialność za powstałą szkodę, która z uwagi na uszkodzone części w pojeździe zakwalifikowana została jako szkoda całkowita. Wartość samochodu w stanie nieuszkodzonym wyceniona została na kwotę 12700 zł, a wartość pozostałości pojazdu na kwotę 5050 zł. W związku z powyższym strona pozwana wypłaciłaE. W.odszkodowanie w kwocie 7650 zł.
(dowód: akta szkody nr(...)-01)
W dniu 22 grudnia 2015 rokuE. W.zawarła zP. C. (2)umowę przelewu wierzytelności. Na podstawie tej umowy poszkodowana zbyła na rzecz powoda swoje roszczenie wobec pozwanego z tytułu wierzytelności o odszkodowanie za uszkodzenie samochodu
(dowód: poświadczona za zgodność z oryginałem przez występującego w sprawie pełnomocnika kopia umowy przelewu wierzytelności, k.15)
Pismem z dnia 7 stycznia 2016 roku powód poinformował pozwanego o cesji wierzytelności wynikającej ze szkody komunikacyjnej z dnia 1 października 2015 roku zaistniałej w samochodzie markiO.onr rejestracyjnym (...). Jednocześnie wezwał ubezpieczyciela do zapłaty kwoty 5800 zł tytułem odszkodowania za wskazaną powyżej szkodę. Jego zdaniem wartość pojazdu nieuszkodzonego wynosiła 18500 zł. Tak duża różnica w wycenia samochodu z kalkulacją ubezpieczyciela nie może w jego opinii wynikać z tego powodu, iż jest on fabrycznie przystosowany do ruchu lewostronnego (kierownica z prawej strony).
(dowód: akta szkody nr(...)-01)
W odpowiedzi na powyższe wezwanieTowarzystwo (...) Spółka AkcyjnawW.pismem z dnia 9 lutego 2016 roku podtrzymało swoje dotychczasowe stanowisko dotyczące ustalenia wartości rynkowej pojazdu markiO.onr rejestracyjnym (...). Jego zdaniem odszkodowanie należne poszkodowanemu, którego pojazd zarejestrowany jest za granicą powinno odpowiadać cenie nabycia takiego samochodu u zagranicznego profesjonalnego sprzedawcy. Sporny samochód został zarejestrowany w Wielkiej Brytanii i jego wartość powinna być ustalona według tamtejszych cen.
(dowód: akta szkody nr(...)-01)
Wartość nieuszkodzonego samochodu markiO.onr rejestracyjnym (...), po uwzględnieniu, iż pojazd ten może być zarejestrowany na terytorium RP po przystosowaniu do ruchu prawostronnego oraz zastosowanych korekt wynosi 18500 zł brutto. Natomiast wartość przedmiotowego samochodu z uwzględnieniem cen z rynku w Anglii przystosowanego do ruchu lewostronnego wynosi 11700 zł.
(dowód: pisemna opinia biegłego sądowego w dziedzinie techniki samochodowejR. G.k. 49-54)
Sąd Rejonowy zważył, co następuje:
Powództwo zasługuje na uwzględnienie.
Poza obszarem sporu stron był sam fakt odpowiedzialności pozwanego za szkodę na skutek kolizji z dnia 1 października 2015 roku oraz legitymacja procesowa czynna powoda (skuteczność cesji na rzecz powoda przez podmiot poszkodowany na skutek zdarzenia).
Nie ma więc potrzeby omawiania art.art. 436 §2 zd. 1 k.c.w zw. zart. 415 k.c.orazart. 822 k.c.a takżeart. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych(tj. - Dz. U. z 2016 r., poz. 2060 z późn. zm.).
S.była objęta jedynie kwestia wysokości należnego poszkodowanej odszkodowania na skutek zdarzenia z 1 października 2015 roku.
Zgodnie zaś zart. 363 §1 k.c.naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej.
W niniejszej sprawie niesporne było również że naprawienie szkody ma nastąpić przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej.
Ustalenie wysokości odpowiedniej sumy pieniężnej, która winna być równa wartości pojazdu przez zdarzeniem minus wartość pozostałości, która również była poza sporem (5050 zł) wymagało wiadomości specjalnych i powołania dowodu z opinii biegłego sądowego (art. 278 k.p.c.).
Opinia biegłego zawiera dwa warianty wyceny pojazdu przed wypadkiem na podstawie cen rynkowych w Polsce przy założeniu istnieje możliwość rejestracji pojazdu w RP po przystosowaniu go do ruchu prawostronnego oraz zgodnie z cenami rynkowymi w kraju jego rejestracji tj. Wielkiej Brytanii.
W ocenie Sądu wartość pojazdu należy ustalić według polskich realiów.
Pozwany nie udowodnił, że przed i po kolizji pierwotna wierzycielka stale mieszkała i pracowała w Wielkiej Brytanii. Pozwany nawet korespondencję zE. W.prowadził w Polsce, kierując ją zapewne na jej adres zamieszkania. Wobec czego można przyjąć, iż jej centrum życiowe znajdowało się na terenie Polski.
Dlatego wysokości odszkodowania winna zostać ustalone przy uwzględnieniu cen obowiązujących na lokalnym rynku miejsca jej zamieszkania.
Zasadą bowiem jest to by odszkodowanie przywróciło w majątku poszkodowanego stan naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę. Cel ten realizuje naprawienie szkody uwzględniające indywidualną sytuację poszkodowanego. Jedynie ono umożliwia pełne naprawienie szkody. W razie wyrządzenia szkody polegającej na całkowitym zniszczeniu samochodu odszkodowanie powinno zatem w zasadzie być ustalone w wysokości umożliwiającej poszkodowanemu nabycie takiego samego samochodu.
Zatem aby odszkodowanie spełniało warunek pełnego naprawienia szkody i uwzględniało realnie istniejące możliwości naprawienia szkody, powinno ono umożliwiać poszkodowanemu nabycie takiego samego lub podobnego samochodu w kraju jego zamieszkania. Odszkodowanie powinno zatem być ustalone według cen samochodów w tym kraju (por. uzasadnienie uchwały SN z dnia 19 marca 1998 r., III CZP 72/97 OSNC 1998/9/133)
Dodatkowo za powyższą konkluzją przemawia fakt, iż kolizja z której wynikła szkoda miała miejsce na terenie Polski.
Wypada ponadto przypomniał, że strona pozwana ustalając wartość spornego pojazdu korzystała z kosztorysu sporządzonego na jej zlecenie przez polskich rzeczoznawców, w którym wartość pojazdu została ustalona w złotówkach, a nie funtach brytyjskich.
Także powód, formułując woje żądanie w pozwie, korzystał z kosztorysów sporządzonych na jego zlecenie przez polskich rzeczoznawców, oraz dochodził roszczeń na podstawie przepisów prawa polskiego.
Nie może mieć większego znaczenia wyłącznie fakt zarejestrowania pojazdu w Anglii i nie przerejestrowania go do Polski albowiem nie budzi wątpliwości iż pojazd ten mimo wszystko był uprawniony do poruszania się w Polsce.
Zatem określając wysokość należnego powodowi odszkodowania pieniężnego Sąd uwzględnił wartość pojazdu powoda według cen rynkowych w Polsce przed wypadkiem i jego „pozostałości” po szkodzie.
Różnica ta wynosi 13450 zł (18500 zł – 5050 zł = 13450 zł) i to ta kwota stanowi należne powodowi od pozwanego odszkodowanie.
Skoro przed procesem strona pozwanaTowarzystwo (...) Spółka AkcyjnawW.zapłaciła na rzecz powoda kwotę 7650 zł, to obecnie należało jeszcze zasądzić na jego rzecz kwotę 5800 zł (13450 zł – 7650 zł = 5800 zł), to jest całość kwoty objętej żądaniem.
Jeśli chodzi o początek daty płatności odsetek od zadośćuczynienia, to stosownie do treściart. 481 §1 k.c.wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia, które jest wymagalne.
Kwestię wymagalności roszczenia reguluje przepisart. 455 k.c., zgodnie z którym, jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie winno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania świadczenia.
Ugruntowany jest też pogląd, iż żądanie zapłaty odszkodowania należy do roszczeń, których termin spełnienia nie jest określony, a więc zależy od wezwania do zapłaty przez wierzyciela.
Powód żądał odsetek za zwłokę od 16 listopada 2015 roku. Powód zgłosił żądanie wypłaty odszkodowania przed tą datą, pozwany przeprowadził przed tą datą postępowanie likwidacyjne (a więc wyjaśnił zasadę i zakres swojej odpowiedzialności) i przyznał odszkodowanie.
To, że pozwany niewłaściwie przeprowadził ocenę wartości wyrządzonej szkody i zniżył przyznane przez siebie odszkodowanie nie może obciążać powoda. Błąd w ocenie pozwanego, co do wysokości należnego odszkodowania, pozwala przyjąć, że znajdował się on w zwłoce przed datą wskazano przez powoda, jako termin, od którego domaga się odsetek za zwłokę.
W dniu 1 stycznia 2016 roku doszło od nowelizacjikodeksu cywilnegow zakresie odsetek - ustawa o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw z dnia 9 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1830).
Zgodnie z art. 56 tej ustawy do odsetek należnych za okres kończący się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe.
Ze wskazanego przepisu intertemporalnego wynika, że należne powodowi odsetki należy oceniać w rozbiciu na dwa okresy: do dnia 31 grudnia 2015 roku i po tym dniu.
Zgodnie zart. 481 §1 i 2 k.c.w brzemieniu obowiązującym do 31 grudnia 2015 roku, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Dlatego też Sąd zasądził na rzecz powoda odsetki ustawowe w rozumieniu tego przepisu od dnia wskazanego w pozwie do 31 grudnia 2015 roku.
Natomiast zgodnie zart. 481 §1 i 2 k.c.w brzmieniu obowiązującym po 31 grudnia 2015 roku, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.
Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Takie też odsetki Sąd zasądził po dniu 31 grudnia 2015 roku do dnia zapłaty.
O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawieart. 98 § 1 k.p.c., który nakazuje stronie przegrywającej zrekompensować przeciwnikowi poniesione przez niego koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W niniejszej sprawie powództwa zostało w całości uwzględnione.
Tak, więc skoro to strona pozwana przegrał proces to winna zwrócić powodowi poniesione przez niego koszty procesu.
Na koszty te złożyło się wynagrodzenia pełnomocnika ustalone na podstawie § 2 pkt. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U z 2015 r., poz. 1804 ze zm) na kwota 2400 zł, opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz zaliczka na poczet wynagrodzenia biegłego w kwocie 613,76 zł.
W skład kosztów wchodzi także niewątpliwie opłata sądowa od pozwu w kwocie 251 zł jednak Sąd przez pomyłkę rachunkową nie zamieścił tej wartości w zasądzonych na rzecz powoda kosztach procesu.
Poza tym stosownie do treściart. 1303§ 2 k.p.c.jeżeli obowiązek uiszczenia lub uzupełnienia opłaty powstał na skutek rozszerzenia lub innej zmiany żądania, z innych przyczyn niż wymienione w§ 1, albo po wysłaniu odpisu pisma innym stronom, a w braku takich stron - po wysłaniu zawiadomienia o terminie posiedzenia, przewodniczący wzywa zobowiązanego do uiszczenia należnej opłaty w terminie tygodnia, a jeżeli mieszka on lub ma siedzibę za granicą i nie ma w kraju przedstawiciela - w terminie nie krótszym od miesiąca. W razie bezskutecznego upływu terminu sąd prowadzi sprawę bez wstrzymywania biegu postępowania, a o obowiązku uiszczenia opłaty orzeka w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji, stosując odpowiednio zasady obowiązujące przy zwrocie kosztów procesu.
Mając powyższe na względzie Sąd nakazał pobrać od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Rawie Mazowieckiej kwotę 40 zł tytułem opłaty od rozszerzonego powództwa. Opłata ta została ustalona na podstawieart. 13 i 21 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(tj. - Dz. U. z 2016 r., poz. 623 ze zm.)
Nadto na podstawie art. 84 ust. 1 powyższej ustawy Sąd nakazał zwrócić powodowi ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Rawie Mazowieckiej pozostałość zaliczki zaksięgowanej pod pozycją 2418 160085 w kwocie 136,24 zł.
SSR Jarosław Janeczek | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Rawie Mazowieckiej
date: '2017-01-31'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Jarosław Janeczek
legal_bases:
- art. 436 §2 zd. 1 k.c.
- art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym
Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych
- art. 98 § 1 k.p.c.
- art. 13 i 21 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych
recorder: st. sekr. sąd. Monika Adamczyk
signature: I C 551/16
``` |
151015050005006_X_K_000939_2017_Uz_2018-01-12_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt:X K 939/17
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 20 grudnia 2017 roku
Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku X Wydział Karny
w składzie:
Przewodniczący: SSR Adrianna Kłosowska
Protokolant: Mateusz Patelczyk
przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Pruszczu Gdańskim
po rozpoznaniu w dniach 15 listopada 2017 roku i 13 grudnia 2017r. na rozprawie
sprawyN. D. (1), synaP.iA. z domu J.,ur. (...)wG.,PESEL (...)
oskarżonego o to, że :
1
w dniu 18 marca 2017 roku wP., działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, po uprzednim dokonaniu kradzieży z terenusklepu (...)4 butelek whisky markiJ. W. (1), dwóch sztuk butelek wódki o pojemności 0,7 litramarki K.oraz trzech opakowań kiełbasy podwawelskiej tj. mienia o łącznej wartości 499,96 zł, w celu utrzymania się w posiadaniu zabranych rzeczy, bezpośrednio po dokonaniu kradzieży, podczas próby ich ujęcia używali przemocy wobec pracownikówsklepu (...)poprzez szarpanie i odpychanie,
tj. o czyn zart. 281 k.k.
2
w dniu 18 marca 2017 roku wP., używając przemocy wobec małoletniegoM. G. (1)poprzez przewrócenie na ziemię oraz kopanie po głowie, twarzy i całym ciele, w wyniku czego doznał on obrażeń w postaci stłuczenia powłok twarzy w okolicy lewego oczodołu z obrzękiem powiek i złamaniem ściany dolnej lewego oczodołu, co spowodowało rozstrój zdrowia na czas trwający nie dłużej niż 7 dni, doprowadził go do stanu bezbronności, a następnie usiłował dokonać zaboru w celu przywłaszczenia posiadanych przez niego pieniędzy na szkodęA. G., lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na fakt, iż pokrzywdzony nie posiadał przy sobie żadnych pieniędzy,
tj. o czyn zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 280 § 1 k.k.w zw. zart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.
3
w 18 marca 2017 roku wP.działając publicznie i bez powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego dokonał uszkodzenia ciała małoletniegoJ. W. (2)w postaci przekrwienia powłok lewego policzka ze znacznego stopnia bolesnością tej okolicy ciała, co spowodowało rozstrój zdrowia na czas trwający nie dłużej niż 7 dni,
tj. o czyn zart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 57a § 1 k.k.
orzeka:
I
oskarżonegoN. D. (2)uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie 1 aktu oskarżenia czynu, który kwalifikuje zart. 281 k.k.i skazując go za to przestępstwo, na mocyart. 281 k.k.iart. 33§1, 2 i 3 k.k.skazuje go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz grzywnę 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych każda;
II
oskarżonegoN. D. (2)uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie 2 aktu oskarżenia czynu, który kwalifikuje zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 280 § 1 k.k.w zb. zart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.i skazując go za ten występek, przy zastosowaniuart. 14 § 1 k.k.iart. 11 § 3 k.k., na mocyart. 280 § 1 k.k.skazuje go na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności;
III
oskarżonegoN. D. (2)uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie 3 aktu oskarżenia czynu, który kwalifikuje zart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 57a § 1 k.k.i skazując go za to przestępstwo, na mocyart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 57a § 1 k.k.skazuje go na karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;
IV
na mocyart. 85 § 1 i 2 k.k.,art. 86 § 1 k.k.łączy jednostkowe kary pozbawienia wolności orzeczone wobec oskarżonego w punktach I, II i III wyroku i wymierza w ich miejsce karę łączną 4 (czterech) lat pozbawienia wolności;
V
na podstawieart. 63 § 1 k.k.na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 18.03.2017r. do dnia 13.12.2017r.;
VI
na podstawieart. 46 § 1 k.k.zobowiązuje oskarżonegoN. D. (2)do naprawienia szkody i zadośćuczynienia poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych:
- (...) Spółka z o.o.wL.kwoty 131,98 zł (sto trzydzieści jeden złotych 98/100) tytułem naprawienia szkody,
-M. G. (1)(płatne do rąk przedstawiciela ustawowegoA. G.) kwoty 5.700,61zł (pięć tysięcy siedemset złotych 61/100) tytułem naprawienia szkody i kwoty 1.000 zł (jeden tysiąc złotych) tytułem zadośćuczynienia,
-J. W. (2)(płatne do rąk przedstawiciela ustawowegoJ. W. (3)) kwoty 500 zł tytułem zadośćuczynienia;
VII
na mocyart. 626 § 1 k.p.k.,627 k.p.k.w zw. zart. 616 § 1 i 2 k.p.k.w zw. zart. 1, art. 2 ust 1 pkt 5, art. 3 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych(tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. nr 49 poz. 223 z późn. zm.) obciąża oskarżonego kosztami sądowymi – wydatkami w kwocie 872,49 zł. (osiemset siedemdziesiąt dwa złote czterdzieści dziewięć groszy) oraz wymierza mu opłatę w kwocie 500 zł (pięćset złotych).
Sygn. akt X K 939/17
UZASADNIENIE
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
N. D. (2)wracając w nocy z 17 na 18 marca 2017 roku autobusem nocnym zG.doP.spotkał swojego znajomego –D. K. (1). Mężczyźni wspólnie udali się do nocnego sklepu monopolowego. Tam kupili wódkę żołądkową o pojemności 0,7 litra, po czym poszli do domuN. D. (1)położonego przyul. (...), gdzie spożyli zakupiony alkohol. Gdy nad ranem skończyli pić wódkę poszli wspólnie do pobliskiegosklepu (...), gdzie kupili kolejne 0,7 litra wódki, po czym wrócili do mieszkaniaN. D. (1), aby dalej spożywać alkohol. Kiedy w godzinach popołudniowych w dniu 18 marca 2017 rokuN. D. (1)iD. K. (1)skończył się alkohol wyszli z mieszkaniaN. D. (1)i poszli w kierunkusklepu (...)znajdującego się przyulicy (...)wP..
Dowody: częściowo wyjaśnienia oskarżonegoN. D. (1)k. 119-120, 138, 160-170, 990-933 akt X K 593/17 oraz k. 76-76v.
Idąculicą (...)w kierunkuulicy (...)zobaczyli idących z naprzeciwka małoletnichJ. W. (2)iK. S.. Kiedy mężczyźni mijali chłopców,N. D. (2)bez żadnego powodu uderzył barkiemJ. W. (2)w lewe ramię, a gdy ten przystanął zdziwiony jego zachowaniem – dodatkowo uderzył go prawą pięścią w lewy policzek. Widząc toK. S.uciekł na drugą stronę ulicy, zaśD. K. (1)chwyciłN. D. (2)za szyję i powiedział mu „zostaw ich, to tylko dzieciaki”.N. D. (2)uspokoił się wówczas i pozwoliłJ. W. (2)odejść, sam idąc dalej w przeciwnym kierunku.
Dowód: zeznania pokrzywdzonegoJ. W. (2)k. 15-16, 395, 476-477v., 492-493v. akt X K 593/17; zeznania świadków:K. S.k. 22-23, 478-479v., 494-495v. akt X K 593/17;K. N. (1)k. 42-43, 472-473v., 490-491v. akt X K 593/17 oraz k. 81v.-82; częściowo wyjaśnienia i zeznaniaD. K. (1)k. 112, 123, 148-150, 162-163, 484, 929-930 akt X K 593/17 oraz k. 92v.-93v.; częściowo wyjaśnienia oskarżonegoN. D. (1)k. 119-120, 138, 160-170, 990-933 akt X K 593/17 oraz k. 76-76v.
Na skutek opisanego zdarzeniaJ. W. (2)doznał obrażeń ciała w postaci przekrwienia powłok lewego policzka ze znacznego stopnia bolesnością tej okolicy ciała, co spowodowało u niego rozstrój zdrowia na czas trwający nie dłużej niż 7 dni.
Dowody: zeznania świadkaJ. W. (3)k. 4-6 akt X K 593/17; dokumentacja medyczna k. 9-10 akt X K 593/17; opinia sadowo – lekarska k. 54-57 akt X K 593/17.
Po incydencie z udziałemJ. W. (2),N. D. (2)iD. K. (1)szli dalejulicą (...). Z oddali obserwował ich wówczasK. N. (1)zaniepokojony agresywnym zachowaniemN. D. (1), gotowy w razie konieczności zawiadomić Policję. Obserwował ich takżeK. S., który wrócił na miejsce uderzeniaJ. W. (2)przezN. D. (2)sądząc, że uciekając przez ulicę zgubił pieniądze i chcąc ich w tym miejscu poszukać. W pewnym momencieN. D. (2)zauważył idących ulicą małoletnichM. G. (1)iM. K.i krzyknął do nich „chono tu!”. Kiedy chłopcy nie reagowali,N. D. (2)chwyciłM. G. (1)za kurtkę i zapytał „dlaczego kozaczy?”.M. G. (1)odparł, że „nie kozaczy”, wtedyN. D. (2)przewrócił go na ziemię i zaczął kopać go w twarz krzycząc „dawaj forsę!”.D. K. (1)tym razem nie reagował na powyższe i poszedł dalej. NastępnieN. D. (2)słysząc odM. G. (1), że ten nie ma przy sobie żadnych pieniędzy przestał go kopać i poszedł za swoim kolegą.M. G. (1)wstał wówczas pośpiesznie i podszedł doM. K., który przestraszony zachowaniemN. D. (1)uciekł na drugą stronę ulicy, gdzie stałK. N. (1)dzwoniący już wówczas po Policję.
W tym czasieN. D. (2)iD. K. (1)weszli dosklepu (...).
Dowód: zeznania pokrzywdzonegoM. G. (1)k. 33v.-34v, 45v.-46 akt X K 593/17; zeznania świadków:K. S.k. 22-23, 478-479v., 494-495v. akt X K 593/17;K. N. (1)k. 42-43, 472-473v., 490-491v. akt X K 593/17 oraz k. 81v.-82;M. K.k. 380, 474-475, 488-489v. akt X K 593/17; częściowo wyjaśnienia i zeznaniaD. K. (1)k. 112, 123, 148-150, 162-163, 484, 929-930 akt X K 593/17 oraz k. 92v.-93v.; częściowo wyjaśnienia oskarżonegoN. D. (1)k. 119-120, 138, 160-170, 990-933 akt X K 593/17 oraz k. 76-76v.
Na skutek opisanego zdarzeniaM. G. (1)doznał stłuczenia powłok twarzy w okolicy lewego oczodołu z obrzękiem powiek i złamaniem ściany dolnej lewej oczodołu, co spowodowało u niego naruszenie czynności narządu ciała i rozstrój zdrowia na czas trwający nie dłużej niż 7 dni. W związku z odniesionymi obrażeniami ciałaM. G. (1)leczył się okulistycznie, psychologicznie, stomatologicznie i ortodontycznie. Pokrzywdzony poddany został także badaniu rezonansem magnetycznych oraz konieczny był zakup leków. Łącznie koszty i wyniosły 5.700,61 zł.
Dowód: zeznania świadkaA. G.k. 29 akt X K 593/17 oraz k. 77-78; dokumentacja medyczna k. 35-37 akt X K 593/17; opinia sadowo – lekarska k. 54-57 akt X K 593/17, rachunki k. 90-91, k. 917-927 akt X K 593/17.
Po wejściu dosklepu (...)N. D. (2)iD. K. (1)podeszli, do obsługującego kasę nr 1Z. M.z pytaniem, czy mogą zostawić przy nim zakupy zrobione w innym sklepie, a gdy kasjer się zgodził, przekazali mu siatkę z zakupami i weszli między regały z towarem. Tam zaczęli się rozglądać, po czym zaczęli chować pod kurtki paczki kiełbasy. Jednocześnie przystąpili do spożywania kiełbasy z kolejnej paczki. Widząc to ochroniarzsklepu – (...)zwrócił mężczyznom uwagę, że będą musieli uiścić cenę za ten produkt w kasie. W odpowiedziN. D. (2)iD. K. (1)zaczęli wykrzykiwać do niego „chuju, co się gapisz”, „chuja nam możesz zrobić”, po czym przeszli na dział alkoholi. Tam każdy z nich schował pod ubranie po dwie butelki whisky markiJ. W. (1)i po butelce wódkimarki K.o pojemności 0,7 litra każda. Z pochowanym w ten sposób towaremN. D. (2)iD. K. (1)udali się w kierunku wyjścia. Po minięciu kas na ich drodze stanął jednak ochroniarzD. A., zamierzający powstrzymać ich przed opuszczeniem sklepu bez uiszczenia zapłaty za zabrane artykuły. Mężczyźni zaczęli go odpychać i szarpać się z nim, aby uniknąć odebrania im alkoholu oraz zabranych opakowań kiełbasy. Pracownikowi ochrony przyszedł następnie z pomocą kasjer –Z. M., a także funkcjonariusze PolicjiŁ. K.iS. P., którzy przyjechali naulicę (...)po zgłoszeniuK. N. (1). W trakcie szarpaniny mężczyźni upuścili część skradzionego alkoholu, przez co stłukła się jedna z butelek whisky i jedna z butelek wódki.
FinalnieN. D. (2)iD. K. (1)zostali ujęci i zatrzymani przez funkcjonariuszy Policji, a następnie przewiezieni do KPP wP.celem podjęcia dalszych czynności z ich udziałem.
Skradzione przezN. D. (2)iD. K. (1)artykuły przedstawiały wartość 499,96 zł.
Dowody: zeznania świadków:J. W. (4)k. 384, 480-481, 486-487v. akt X K 593/17 oraz k. 78-78v.;E. K.k. 62-63v. akt X K 593/17;D. A.k. 69-71, 103-104 akt X K 593/17 oraz k. 78v.-79;S. P.k. 90, 190, 422 akt X K 593/17 oraz k. 80v. – 81;Z. M.k. 192-194, 388 akt X K 593/17 oraz k. 79v.-80,Ł. K.k. 204-205, 497 akt X K 593/17 oraz k. 81-81v.; częściowo wyjaśnienia i zeznaniaD. K. (1)k. 112, 123, 148-150, 162-163, 484, 929-930 akt X K 593/17 oraz k. 92v.-93v.; częściowo wyjaśnienia oskarżonegoN. D. (1)k. 119-120, 138, 160-170, 990-933 akt X K 593/17 oraz k. 76-76v.; protokół oględzin k. 73-74v. akt X K 593/17; protokoły zatrzymania osoby k. 76-77, 79-80 akt X K 593/17; zapis monitoringu wraz z protokołem odtworzenia k. 100, 101-101v. akt X K 593/17; materiał poglądowy k. 426-438.
Słuchany w toku postępowania przygotowawczego w charakterze podejrzanegoN. D. (2)oświadczał, iż rozmie treść stawianych mu zarzutów i przyznaje się do popełniania zarzucanych mu czynów. Jednocześnie wskazał w toku pierwszego przesłuchania, iż znajdował się wówczas pod wpływem alkoholu i nie pamięta dokładnie przebiegu zdarzeń opisanych zarzutami. Słuchany w dniu 20 marca 2017 roku utrzymywał natomiast, iż pobił tylkoM. G. (2), zaśJ. W. (2)pobiłD. K. (1). Utrzymywał też, że ukradł mniej alkoholu, aniżeli ilość wskazana w pierwszym ze stawianych mu zarzutów.
Słuchany przed Sądem w charakterze oskarżonegoN. D. (2)przyznał się do popełniania zarzucanych mu czynów zwięźle opisując okoliczności ich popełnienia i zaznaczając, iż w zakresie pierwszego z nich nie działał w porozumieniu zD. K. (1).
Jednocześnie z uwagi na wymóg zwięzłości uzasadnienia wynikający zart. 424 § 1 k.p.k.odstąpiono od cytowania całości wyjaśnień oskarżonego odsyłając do wskazanych poniżej kart akt postępowania.
vide: wyjaśnienia oskarżonegoN. D. (1)k. 119-120, 138, 160-170, 990-933 akt X K 593/17 oraz k. 76-76v.
N. D. (2)ma wykształcenie gimnazjalne. Jest bezdzietnym kawalerem i nie ma nikogo na sowim utrzymaniu. Jest uczniem i pozostaje na utrzymaniu rodziców. Stan jego zdrowia jest dobry, nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie, ani odwykowo, deklaruje uzależnienie od alkoholu. W toku postępowania został poddany badaniu przez dwóch biegłych lekarzy psychiatrów, którzy zgodnie stwierdzili, iż nie zachodzą względem niego przestanki zart. 31 § 1 i 2 k.k.Był uprzednio karany.
Dowody: dane osobopoznawcze k. 117-118 akt X K 593/17, dane o karalności k. 83-87, odpisy i kopie wyroków k. 408-409 akt X K 593/17; opinia sądowo – psychiatryczna k. 271-273 akt X K 593/17; wyjaśnienia oskarżonegoN. D. (1)k. 119-120, 138, 160-170, 990-933 akt X K 593/17 oraz k. 76-76v.
Sąd zważył co następuje:
Poddając szczegółowej analizie przeprowadzone i ujawnione w toku rozprawy głównej dowody Sąd doszedł do przekonania, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy uzasadnia przypisanie oskarżonemuN. D. (1)czynu zart. 281 § 1 k.k.popełnionego w warunkach współsprawstwa oraz występków zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 280 § 1 k.k.w zb. zart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.i zart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 57a § 1 k.k.
Do zrekonstruowania stanu faktycznego w sprawie w zakresie drugiego z przypisanych oskarżonemu czynów w znacznej mierze przyczyniły się zeznania małoletniego pokrzywdzonego -M. G. (1). Opisał on rzeczowo przebieg zdarzania z dnia 18 marca 2017 roku ze swoim udziałem wyraźnie starając się być przy tym precyzyjnym, dokładnie cytując słowa sprawcy czynu. Jednocześnie Sąd uznał omawiane depozycje za szczere, pokrzywdzony nie starł się bowiem obciążać w nich nikogo ponad miarę, zaznaczając wprost, iż z pozycji w jakiej się znajdował (przewrócony na ziemię) nie widział twarzy kopiącej go osoby, ani nawet nie był w stanie stwierdzić, czy kopie go jedna, czy też dwie osoby. Powyższe jawi się zdaniem Sądu jako w pełni logiczne w świetle wskazań doświadczenia życiowego i uzasadnia niemożność wskazania przezM. G. (1)sprawcy dokonanego na jego szkodę występku na okazanej mu tablicy poglądowej. W konsekwencji fakt, iż pokrzywdzony nie rozpoznał po zdarzeniuN. D. (1)na pokazanych mu zdjęciach był zdaniem Sądu w pełni zrozumiały i usprawiedliwiony wskazaniami świadka, że nie zapamiętał i nie widział dokładnie twarzy sprawcy. Zeznania tego pokrzywdzonego korespondowały z zeznaniami świadków zdarzenia –K. N. (1),M. K.iK. S.. Sąd w pełni dał tez wiarę tym zeznaniom.
Podobnie oceniono zeznaniaJ. W. (2)– małoletniego, w stosunku do któregoN. D. (2)miał dopuścić się czynu kwalifikowanego zart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 57a k.k.Pokrzywdzony wskazał dokładnie na czym miało polegać przestępcze zachowanie oskarżonego i opisał jakie wywołało u niego obrażenia. Sąd miał nadto na uwadze, iż pokrzywdzony rozpoznałN. D. (2)iD. K. (1), jako mężczyzn, którzy mijali go naul. (...)w dniu 18 marca 2017 roku. Jednocześnie, zdaniem Sądu na ocenę wiarygodności zeznań małoletniego nie miał wpływu fakt, iż w czasie okazania w dniu 25 maja 2017 roku nie był on w stanie podać który z rozpoznanych mężczyzn go uderzył. Powyższe wynikało bowiem zdaniem Sądu z faktu, iż pokrzywdzony miał okazję przyjrzeć sięN. D. (1)iD. K. (1)jedynie przez chwilę, zaś między zdarzeniem i okazaniem minęły ponad dwa miesiące, nie zaś ze skłonności małoletniego do konfabulowania. Warto przy tym zaznaczyć, że finalnie wersję wydarzeń prezentowaną przez pokrzywdzonego potwierdził samN. D. (2), co tym bardziej przemawiało za uczynieniem depozycjiJ. W. (2)podstawą ustaleń faktycznych dokonanych w zakresie trzeciego z zarzucanych oskarżonemu czynów.
Za rzeczowe, jasne i logiczne uznano również zeznaniaK. N. (1). Wynikało z nich, że świadek obserwował zachowanieN. D. (1)już od momentu, gdy bez powodu uderzył onJ. W. (2), a następnie, po dokonaniu rozboju na szkodęM. G. (1), świadek zawiadomił Policję. Świadek bez wahania wskazał następnieN. D. (2)jako sprawcę tych zachowań w toku okazania, co dodatkowo przemawiało za uznaniem jego słów za wiarygodne. Nie bez znaczenie pozostało nadto, iż z materiału dowodowego nie wynika, aby świadek miał jakiekolwiek powody do bezpodstawnego obciążania oskarżonego. W związku z powyższym relacjaK. N. (1)stała się, obok wskazań bezpośrednich uczestników kolejnych, opisanych zarzutami zdarzeń, podstawą dokonanych przez Sąd ustaleń.
Przechodząc do omówienia zeznańM. K., który był bezpośrednim świadkiem rozboju dokonanego naM. G. (1)Sąd stwierdził, iż w całości polegały one na prawdzie. Złożył on w dniu 10 maja 2017 roku zeznania w całej rozciągłości zbieżne z wersjąM. G. (1)iK. N. (1), opisując jak wyglądało użycie przemocy względem wskazanego pokrzywdzonego, jak również zaznaczając stanowczo, że w pobiciu go brał udział tylko jeden z napotkanych mężczyzn. Jednocześnie Sąd, mając na względzie dynamiczny przebieg zdarzenia oraz upływ czasu uznał, iż fakt, że w czasie okazania świadek nie rozpoznałN. D. (1), zaśD. K. (1)rozpoznał „na 60%” nie wpływał na ocenę wiarygodności jego zeznań.
Do dokonania ustaleń w sprawie przyczyniły się również zeznaniaK. S., który towarzyszył w dniu zdarzeniaJ. W. (2). Opisał on zachowanie oskarżonego względem wskazanego pokrzywdzonego zaznaczając, że następnie doszło do pobicia kolejnej osoby. Świadek wyraźnie zaznaczał przy tym, że z uwagi na odległość w jakiej znajadował się odM. G. (1)w czasie napaści na niego, nie był w stanie określić ilu sprawców dopuszczało się kopania go. Powyższe stanowcze i jasne określenie przez świadka, co do jakich okoliczności posiada wiedzę, a które nie są mu znane, zamiast przedstawiania swoich opinii i domysłów – pozytywnie wpłynęło na ocenę wiarygodności jego słów. Odnosząc się dalej do zeznań świadka złożonych w czasie okazania Sąd stwierdził, iż choć początkowo podał on, żeN. D. (2)odciągał sprawcę odJ. W. (2), rozpoznając następnieD. K. (1), ewidentnie zweryfikował te wskazania podając, że to jednakD. K. (1)upomniałN. D. (2), aby ten zostawił w spokojuJ. W. (2). Mając zaś na względzie treść zeznań innych słuchanych w sprawie osób oraz wyjaśnień samego oskarżonego Sąd doszedł do przekonania, że poczynione w czasie drugiego z okazań spostrzeżenia polegały na prawdzie, pierwsze zaś były jedynie pomyłką świadka wynikającą z upływu czasu i silnych emocji, jakie wywołało u niego przedmiotowe zdarzenie.
Zastrzeżeń Sądu nie wzbudziły również zeznania funkcjonariuszy Policji –S. P.iŁ. K., którzy dokonali w dniu 18 kwietnia 2017 roku zatrzymania oskarżonego iD. K. (1). Obaj zgodnie opisali, w jakich okolicznościach doszło do ujęcia w/w, zaznaczają, że gdy weszli dosklepu (...)szarpał się z jednym z jego pracowników, co pozwoliło wykluczyć, aby zachowanie jego stanowiło występek zart. 278 § 1 k.k.i zakwalifikować je zart. 281 k.k.Oceniając waiarygodność twierdzeń świadków Sąd miał z jednej strony na względzie ich zgodność z pozostałym uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym, z drugiej zaś fakt, iż świadkowie, jako osoby obce dlaN. D. (1)iD. K. (1), nie mieli żadnego interesu w tym aby bezpodstawnie ich obciążać.
Za polegające na prawdzie uznano też zeznaniaD. A.iZ. M.– odpowiednio pracownika ochrony i kasjera, którzy byli bezpośrednimi świadkami kradzieży rozbójniczej dokonanej przezN. D. (2)iD. K. (1), a następnie uczestniczyli w ich zatrzymaniu. Sąd nie miał żadnych zastrzeżeń do wiarygodności twierdzeń świadków, gdyż rzetelnie opisali zachowanie oskarżonego. Jednocześnie obaj zgodnie zwracali uwagę na konieczność zatrzymania sprawców siłą. Dodatkowo omawiane zeznania w pełni korespondowały z zeznaniami funkcjonariuszy Policji wezwanych na miejsce przezK. N. (1). Jednocześnie Sąd zauważył, iżD. A.zwracał uwagę na okoliczność wspólnego działania oskarżonego iD. K. (1)podkreślając, że poruszali się po sklepie razem, komentując między sobą swoje zamiary. Przytoczone okoliczności jednoznacznie wskazywały na działanie tych mężczyzn w ramach współsprawstwa, Sąd zważył zaś przy tym, iż świadek nie miał interesu, aby przedstawiać nieprawdziwe, niekorzystne dla oskarżonych fakty.
W kwestii zeznańE. K.– pracowniczkisklepu (...)– miały one znaczenie dla postępowania w zakresie ustalenia rozmiarów szkody wyrządzonej pierwszym z zarzucanych oskarżonemu czynów. W/w nie była bowiem świadkiem dokonania przezN. D. (2)iD. K. (1)kradzieży rozbójniczej i pojawiła się na miejscu zdarzenia już po ujęciu oskarżonego. Rzeczowo odniosła się natomiast do wartości skradzionych przez sprawców artykułów, jej zeznania, jako niekwestionowane przez strony postępowania stały się więc podstawą dokonanych przez Sąd w tym zakresie ustaleń.
Podobnie oceniono zeznaniaJ. W. (5)– pracowniczkisklepu (...). Kobieta nie była bowiem świadkiem samego ujęcia oskarżonego iD. K. (2), a jedynie słyszała ich krzyki z drugiego końca sklepu. W konsekwencji jej zeznania posłużyły wyłącznie do ustalenia, iż w dniu 18 marca 2017 roku doszło do kradzieży rozbójniczej na szkodę jej pracodawcy.
Niewielkie znaczenie dla sprawy miały natomiast zeznania matek pokrzywdzonych małoletnich –J. W. (3)iA. G., kobiety nie były bowiem naocznymi świadkami opisanych w akcie oskarżenia zachowańN. D. (1), mając o nich wiedzę jedynie z relacji swoich synów. W konsekwencji w tym zakresie depozycje świadków pominięto, czyniąc ustalenia na ich podstawie wyłącznie w zakresie odnoszących się do opisu powstałych u pokrzywdzonych obrażeń.
Zupełnie pominięte zostały natomiast zeznaniaA. P., gdyż świadek nie miała wiedzy na temat okoliczności sprawy.
Przechodząc do omówienia zeznań i wyjaśnieńD. K. (1)Sąd stwierdził, iż co do zasady polegały one na prawdzie – w/w przyznał się bowiem do popełnienia we współudziale zN. D. (2)w dniu 18 marca 2017 roku przestępstwa zart. 281 k.k.na szkodę(...) Spółka z o.o.wL.. Jednocześnie jednak Sąd doszedł do przekonania, iż mijał się on z prawdą utrzymując, że właściwie nie wiedział co w sklepie robił jego kolega. Powyższe kłóciło się nie tylko ze oświadczeniem samegoN. D. (1)odnośnie przyznania się przez niego do winy, lecz również z zeznaniamiD. A., który wyraźnie wskazywał na działanie obu mężczyzn w porozumieniu, jego zeznania w tym zakresie nie budziły zaś zastrzeżeń Sądu. Podobnie ocenione zostały depozycjeD. K. (1)odnośnie tego, iż przed wejściem do sklepu nie musiał powstrzymywaćN. D. (1)przed jakimkolwiek zachowaniem skierowanym przeciwko małoletniemu. W tym względzie zeznania oskarżonego stały w rażącej sprzeczności z zeznaniamiK. N. (1)J. W. (2)iK. S.. Sąd zauważył przy tym, iżD.K.pozostawał w relacjach koleżeńskich zN. D. (2), a zatem zasady doświadczenia życiowego przemawiały za uznaniem, iż zeznając zmierzał do unikania podawania niekorzystnych dla oskarżonego okoliczności. Nie uszło również uwagi Sądu, iż świadek zasłaniał się niepamięcią co do szczegółowych okoliczności zdarzeń, bagatelizując ich znaczenie, jego postawa w czasie składania zeznań i sposób odpowiedzi wskazywały, iż składa je niechętnie. Na większość szczegółowych pytań świadek odpowiadał, że nie pamięta i że był wówczas nietrzeźwy. Dlatego Sąd dał wiarę zeznaniom świadka jedynie częściowo.
Jako miarodajną ocenił Sąd opinię sądowo – psychiatryczną wydaną w toku postępowania, na okoliczność stanu zdrowia psychicznego oskarżonego, jego zdolności rozpoznania i pokierowania swoim postępowaniemtempore criminis.W opinii tej wykluczono, aby oskarżony był chory psychicznie lub upośledzony umysłowo, podając rzeczową argumentację przemawiającą za uznaniem, iż względem w/w nie zachodziły warunki zart. 31 § 1 i 2 k.k.Sąd zważył, iż rzeczona opinia spełnia wymagania określone wart. 202 k.p.k., została bowiem wydana w oparciu o dane z akt sprawy oraz odpowiednie badania. Tym samym zostały zachowane wszystkie wymogi stawiane tego typu opiniom i brak jest podstaw do kwestionowania jej rzetelności oraz trafności wniosków.
Podobnie za pełna, jasną i wewnętrznie spójną uznano opinię lekarza medycyny sądowej, która odniosła się do charakteru i rozmiaru obrażeń doznanych przez pokrzywdzonych na skutek zdarzeń opisanych stawianymiN. D. (1)zarzutami.
Sąd nie maił także zastrzeżeń co do wiarygodności opinii z zakresu badania chemicznego. Wskazana opinia nie budziła w ocenie Sądu wątpliwości. Została bowiem sporządzona przez biegłego w zakresie jego specjalności zawodowej, zgodnie ze wskazaniami wiedzy oraz doświadczenia zawodowego. Nie mniej jednak jednocześnie opinia ta została przez Sąd pominięta, choć bowiem z opinii tej nie wynikało jednoznacznie, czy na kurtce użytkowanej w czasie czynu przezM. G. (1)przekazanej do badania, znajdowały się ślady biologiczne należące doN. D. (1), powyższe nie pozwoliło jednocześnie potwierdzić ani wykluczyć, dopuszczenia się przez oskarżonego użycia przemocy względem wskazanego pokrzywdzonego.
Ponadto Sąd uznał za podstawę ustaleń faktycznych w sprawie dokumenty ujawnione w trybieart. 393 § 1 i 2 k.p.k.w zw. zart. 394 § 1 i 2 k.p.k., w szczególności: protokoły okazania, dane o karalności i odpisy oraz kopie wyroków, dokumentację medyczną, rachunki dotyczące leczenia. Ich autentyczność, wiarygodność i rzetelność nie była kwestionowana, zostały one sporządzone przez upoważnione osoby i podmioty, w zakresie ich kompetencji.
Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd doszedł do przekonania, iż wyjaśnieniaN. D. (1)z dnia 11 października 2017 roku polegają na prawdzie, zaś jego przyznanie się do winy nie budzi wątpliwości. Przedstawił on wówczas spójną z zeznaniamiK. N. (2)iD. A.oraz pokrzywdzonych i nadto logiczną wersję wydarzeń, co przemawiało za uznaniem jej za wiarygodną.
Kompletnie odmiennie oceniono natomiast wcześniejsze wyjaśnieniaN. D. (1), w których ten utrzymywał, że „wydaje mu się, że nikogo nie uderzył z pięści”, ewentualnie kopnął, nie żądając przy tum jednak żadnych pieniędzy. Zdaniem Sądu powyższe stanowiło tylko przyjętą przez oskarżonego wówczas linię obrony, ustaloną wyłącznie celem uchronienia się od poniesienia odpowiedzialności karnej. Poza niespójnością tych twierdzeń z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, za przyjęciem takiej konkluzji przemawiał fakt, iż wyjaśnienia oskarżonego z postępowania przygotowawczego były również wewnętrznie niespójne i mało konkretne. Sprowadzały się w zasadzie do zaprzeczania i umniejszania roli oskarżonego w zarzucanych mu czynach. Ponadto oskarżony czynił w nich niejasne sugestie, iż za dokonanie występku na szkodęJ. W. (2)odpowiedzialny byłD. K. (1), nie zaś on. W tym względzie oskarżony nie był w stanie przytoczyć przy tym żadnych konkretnych informacji.
Jednocześnie Sąd za polegające na prawdzie uznał depozycjeN. D. (1)z dnia 20 marca 2017 roku odnoszące się do okoliczności spożywania przez niego wspólnie zD. K. (1), bezpośrednio przed zdarzeniami, alkoholu w znacznych ilościach. Powyższe korespondowało bowiem, tak z zeznaniami świadków, jak iD. K. (1)oraz samego oskarżonego, iż w inkryminowanym czasieN. D. (2)był nietrzeźwy.
Wobec zaprezentowanej powyżej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd uznał, iż ujawnione i przeprowadzone dowody pozwalały na przypisanieN. D. (1)czynu zarzucanego mu i kwalifikowanego zart. 281 k.k.
Sąd ustalił bowiem, iżN. D. (2)w dacie wskazanej pierwszym ze stawianych mu zarzutów, działając wspólnie i w porozumieniu zD. K. (1), dokonał z terenusklepu (...)kradzieży 4 butelek whisky markiJ. W. (1), dwóch sztuk butelek wódki o pojemności 0,7 litramarki K.oraz trzech opakowań kiełbasy podwawelskiej tj. mienia o łącznej wartości 499,96 zł, po czym w celu utrzymania się w posiadaniu zabranych rzeczy, bezpośrednio po dokonaniu kradzieży, podczas próby ich ujęcia używali przemocy wobec chcących ich zatrzymać pracowników sklepu szarpiąc ich i odpychając. Tym samym zachowaniaN. D. (1)w żadnym razie nie sposób zakwalifikować zart. 278 § 1 k.k., czy 119§ 1k.w. Zachowanie polegające na używaniu przemocy wobec osoby lub grożeniu natychmiastowym jej użyciem albo doprowadzaniu człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności bezpośrednio po dokonaniu kradzieży, w celu utrzymania się w posiadaniu zabranej rzeczy, stanowi bowiem występek zart. 281 k.k., do znamion którego nie zalicza się zaś okoliczność przekroczenia przez wartość przywłaszczonej rzeczy ruchomej równowartości ¼ minimalnego wynagrodzenia.
Odnosząc się dodatkowo do kwestii wskazania w stawianym oskarżonemu zarzucie okoliczności, iż działał on wspólnie i w porozumieniu zD. K. (1), Sąd zważył, iż istotą współsprawstwa jest oparte na porozumieniu wspólne działanie co najmniej dwóch osób, z których każda obejmuje swym zamiarem urzeczywistnienie wszystkich przedmiotowych znamion czynu przestępnego. Obiektywnym elementem współsprawstwa jest nie tylko wspólna (w sensie przedmiotowym) realizacja znamion określonej w odpowiednim przepisie tzw. czynności czasownikowej, lecz także taka sytuacja, która charakteryzuje się tym, że czyn jednego współsprawcy stanowi dopełnienie czynu drugiego współsprawcy albo popełnione przestępstwo jest wynikiem czynności przedsięwziętych przez współsprawców w ramach dokonanego przez nich podziału ról w przestępnej akcji. Natomiast subiektywnym elementem, a zarazem warunkiem niezbędnym współsprawstwa jest porozumienie oznaczające nie tylko wzajemne uzgodnienie przez wszystkich współsprawców woli popełnienia przestępstwa, lecz także świadome współdziałanie co najmniej dwóch osób w akcji przestępnej. Porozumienie to jest czynnikiem podmiotowym, który łączy w jedną całość wzajemnie dopełniające się przestępne działania kilku osób, co w konsekwencji pozwala przypisać każdej z nich również i tę czynność sprawczą, którą przedsięwzięła inna osoba współdziałająca świadomie w popełnieniu przestępstwa[zob. wyrok SN z dnia 24 maja 1976 r., Rw 189/76, OSNKW 1976, nr 9, poz. 117]. Wspólne wykonanie czynu zabronionego oznacza, iż współdziałający sprawcy łącznie (nie zaś każdy z osobna) muszą zrealizować komplet jego ustawowych znamion. Do przyjęcia współsprawstwa nie jest zatem konieczne, aby każdy ze współdziałających realizował wszystkie znamiona, lecz aby prowadziła do tego suma ich zachowań. Co więcej, dla wykazania istnienia współsprawstwa nie jest konieczne ustalenie, iż do zawarcia porozumienia doszło przed podjęciem przestępczych zachowań, może zostać bowiem zawarte nawet w trakcie czynu i w sposób dorozumiany. Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należało stwierdzić, iż z dniu 18 marca 2017 roku oskarżony wraz zD. K. (1)wspólnie udali się dosklepu (...), po tym gdy skończył się im spożywany w domuN. D. (1)alkohol, a następnie razem przemieszczali się między sklepowymi regałami komentując między sobą uwagi ochrony – co wynika jednoznacznie z zeznańD. A.i razem zamierzali sklep opuścić. Elementarne zasady logiki i doświadczenia życiowego wskazywały zatem, iż każdy z mężczyzn doskonale zdawał sobie sprawę z tego, co robi jego towarzysz, pozostając w co najmniej dorozumianym porozumieniu powziętym celem zdobycia kolejnej porcji alkoholu i artykułów spożywczych. W konsekwencji przyjęcie, żeN. D. (2)iD. K. (1)działali w warunkach współsprawstwa było w pełni uzasadnione.
Odnosząc się do drugiego ze stawianychN. D. (1)zarzutów, Sąd w pierwszej kolejności zwarzył, iż przepisart. 280 § 1 k.k.penalizuje zachowanie polegające na dokonaniu kradzieży przy użyciu przemocy wobec osoby lub grożąc natychmiastowym jej użyciem albo doprowadzając człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności. Oskarżony w dniu 18 marca 2017 roku wP.użył zaś przemocy względem małoletniegoM. G. (1)przewracając go na ziemię oraz kopiąc po głowie, twarzy i całym ciele, doprowadzając go tym samym do stanu bezbronności, a następnie usiłował dokonać zaboru w celu przywłaszczenia posiadanych przez niego pieniędzy na szkodęA. G., lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na fakt, iż pokrzywdzony nie posiadał przy sobie żadnych pieniędzy. Niewątpliwe dopuścił się zatem rozboju w formie stadialnej usiłowania. Jednocześnie na skutek użycia wobec małoletniego przemocy, pokrzywdzony doznał obrażeń w postaci stłuczenia powłok twarzy w okolicy lewego oczodołu z obrzękiem powiek i złamaniem ściany dolnej lewego oczodołu, co spowodowało rozstrój zdrowia na czas trwający nie dłużej niż 7 dni. Opisane drugim ze stawianych oskarżonemu zarzutów zachowanie wyczerpywało zatem jednocześnie znamiona występku zart. 157 § 2 k.k.co uzasadniało zakwalifikowanie go zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 280 § 1 k.k.w zw. zart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.Skoro bowiem oskarżony podjął szereg działań celu realizacji jednego zamiaru – sprowadzającego się zasadniczo do okradzeniaM. G. (1)– należało uznać za jeden czyn w rozumieniuart. 11 § 2 k.k.
Sąd za zasadne uznał również przypisanieN. D. (1)występku zart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 57a § 1 k.k.popełnionego w dniu 18 marca 2017 roku na szkodęJ. W. (2). Oskarżony nie tylko dokonał uszkodzenia ciała małoletniegoJ. W. (2)w postaci przekrwienia powłok lewego policzka ze znacznego stopnia bolesnością tej okolicy ciała, co spowodowało rozstrój zdrowia na czas trwający nie dłużej niż 7 dni, lecz jednocześnie działał publicznie i bez powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego, co przemawiało jednoznacznie za uznaniem jego zachowania za występek chuligański.
Zdaniem Sądu oskarżonemu, we wszystkich przypadkach przypisać można winę w popełnieniu omawianych czynów. Jest on, ze względu na wiek, zdolny do ponoszenia odpowiedzialności karnej, a zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dostarcza podstaw do przyjęcia, iż w chwili czynu był niepoczytalny lub znajdował się w anormalnej sytuacji motywacyjnej. Miał dodatkowo obiektywną możliwość zachowania się w sposób zgodny z obowiązującym porządkiem prawnym, czego jednak nie uczynił i z tego tytułu zasadnie postawić można mu zarzuty.
Rozważając kwestię kary dlaN. D. (1)za tak opisane przestępstwa, Sąd miał na względzie przesłanki określone w dyrektywach jej wymiaru ujętych wart. 53 k.k.orazart. 54 § 1 k.k.
Zgodnie z brzmieniem przepisu stanowiącego podstawę skazaniaN. D. (1)za przypisany mu w pkt I wyroku czyn, podlegał on karze pozbawienia wolności od 1 roku do 10 lat, za czyn przypisany mu w pkt II wyroku – karze pozbawienia wolności od 2 lat do 12 lat (z uwagi na treśćart. 11 § 3 k.k.), zaś za czyn przypisany mu w pkt III wyroku – karze grzywny, ograniczenia wolności albo karze pozbawienia wolności od 1 miesiąca i 15 dni do 2 lat (z uwagi na treśćart. 57a k.k.). Uwzględniając przywołane powyżej dyrektywy wymiaru kary zart. 53 k.k.iart. 54 § 1 k.k., Sąd doszedł do przekonania, iż najwłaściwszą karą dla oskarżonego za pierwszy czyn będzie kara 1 roku pozbawienia wolności oraz orzeczona z uwagi na treśćart. 33 § 2 k.k.kara grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych grzywny po 10 zł każda z nich; za drugi czyn – kara 3 lat pozbawienia wolności, zaś za trzeci – kara 10 miesięcy pozbawienia wolności.
W ocenie Sądu na niekorzyść oskarżonego we wszystkich przypadkach przemawiał fakt, iż działał on w pełni umyślnie – w zakresie występku zart. 281 k.k.czym okazał lekceważący stosunek dla obowiązujących norm prawnych. Zachowanie oskarżonego było agresywne, bezwzględne, działał on z niskich pobudek – chęci uzyskania kwoty pieniędzy i zdobycia alkoholu, zaczepił i spowodował uszkodzenia ciała dwóch małoletnich pokrzywdzonych, którzy spokojnie szli chodnikiem, w żaden sposób nie prowokowali oskarżonego, wręcz przeciwnie to oskarżony ich bez żadnego powodu zaczepił i nie skorygował swojego postepowania nawet po upomnieniu go przezD. K. (1)po pobiciuJ. W. (2), po chwili usiłował dokonać rozboju na małoletnimM. G. (1)powodując u niego obrażenia ciała. Wszystkie zachowania oskarżonego cechowała wysoka społeczna szkodliwość, na co wskazują okoliczności popełnienia przypisanych mu czynów. Okolicznością ogólnie obciążając był również fakt, iż dopuszczając się przypisanych mu występkówN. D. (2)znajdował się pod wpływem alkoholu. Analizując okoliczności dopuszczenia się przestępstw na szkodęM. G. (1), Sąd zważył nadto, iż oskarżony wyczerpał jednocześnie znamiona dwóch występków. Co zaś tyczy się okoliczności dokonania przez oskarżonego uszkodzenia ciałaJ. W. (2), istotnym było, żeN. D. (2)działał w warunkach opisanych wart. 115 § 21 k.k.Na niekorzyśćN. D. (1)przemawiał również fakt, iż był on uprzednio wielokrotnie karany, w tym za przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu oraz przeciwko mieniu, co jednak ewidentnie nie skłoniło go do refleksji nad sowim zachowaniem i nie stanowiło bodźca do zmiany postępowania. Wobec takich okoliczności, kary pozbawienia wolności oraz kara grzywny orzeczone względemN. D. (1)nie mogą być w ocenie Sądu poczytane za nieadekwatne, a w żadnym razie – za rażąco surowe.
W związku z tym, żeN. D. (2)dopuścił się popełnienia trzech przestępstw, zanim w stosunku do któregokolwiek z nich zapadł wyrok, Sąd w punkcie IV uzasadnianego orzeczenia, na podstawieart. 85 § 1 i 2 k.k.iart. 86 § 1 k.k.połączył orzeczone względem niego kary i orzekł karę łączną 4 lat pozbawienia wolności – przy zastosowaniu zasady asperacji. W ocenie Sądu za wymierzeniem oskarżonemu kary łącznej we wskazanym wymiarze przemawiała z jednej strony okoliczność, iż przypisane oskarżonemu czyny zostały popełnione bezpośrednio po sobie, w krótkich odstępach czasu i jednocześnie częściowo przeciwko tym samym dobrom prawnym; z drugiej zaś fakt, iż zostały one popełnione na szkodę różnych osób. Nadto podkreślenia wymaga, iż Sąd nie dopatrzył się względem oskarżonego żadnych szczególnych okoliczności, które przemawiałyby za zastosowaniem przy łączeniu wymierzonych jej kar zasady pełnej absorpcji lub też kumulacji.
Z uwagi na wysokość orzeczonej wobecN. D. (1)kary oraz okoliczność jego uprzednich skazań na kary pozbawienia wolności, nie było potrzeby rozważania celowości warunkowego zawieszenia jej wykonania (art. 69 § 1 k.k.).
Nadto na postawieart. 63 § 1 k.k.Sąd zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 18 marca 2017 roku do dnia 13 grudnia 2017 roku.
Sąd zważył, iż z uwagi na charakter dokonanych przezN. D. (2)naruszeń prawa w pełni zasadne było orzeczenie względem niego obowiązku naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody poprzez zapłatę na rzecz(...) Sp. z o.o.wL.kwoty 131,98 zł. wysokość tego zobowiązania ustalono mając na uwadze okoliczność działania oskarżonego w warunkach współsprawstwa, jak i fakt częściowego odzyskania przez pokrzywdzoną Spółkę skradzionego w dniu 18 marca 2017 roku towaru. Nadto, na podstawieart. 46 § 1 k.k.Sąd zasądził również od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonychM. G. (1)iJ. W. (2)odpowiednio kwoty 1.000 zł i 500 zł tytułem zadośćuczynienia oraz na rzeczM. G. (1)kwotę 5.700,61 zł tytułem naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody, której wysokość wynikała z przedłożonych przez przedstawiciela ustawowego pokrzywdzonego rachunków. Powyższe kwoty zadośćuczynienia są zdaniem Sądu adekwatne zarówno do rozmiaru krzywdy wyrządzonej przestępstwami, jak też intensywności cierpienia pokrzywdzonych tak fizycznego jak i psychicznego. Rozstrzygając w zakresie orzeczenia omawianego środka, Sąd wziął pod uwagę zarówno konieczność oddziaływania w sferze prewencji szczególnej, jak i zapewnienie realizacji jednego z głównych celów prawa karnego, jakim jest kompensowanie szkód poniesionych przez pokrzywdzonego przestępstwem.
Na mocyart. 626 § 1 k.p.k.,627 k.p.k.w zw. zart. 616 § 1 i 2 k.p.k.w zw. zart. 1, art. 2 ust 1 pkt 5, art. 3 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych(tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. nr 49 poz. 223 z późn. zm.) Sąd zasądził od oskarżonego koszty sądowe, w tym 872,49 zł tytułem wydatków, a także kwotę 500 zł tytułem opłaty. Sąd przy rozstrzyganiu tej kwestii kierował się ogólną zasadą sprawiedliwego postępowania, zgodnie z którą każdy, kto przez swoje zawinione zachowanie spowodował wszczęcie postępowania karnego, zobowiązany jest do poniesienia jego kosztów.N. D. (2)jest osoba młodą i zdolną do pracy zarobkowej, jest zatem, w ocenie Sądu, w stanie ponieść wskazane koszty. | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku
date: '2017-12-20'
department_name: X Wydział Karny
judges:
- Adrianna Kłosowska
legal_bases:
- art. 33§1, 2 i 3 k.k.
- art. 616 § 1 i 2 k.p.k.
- art. 1, art. 2 ust 1 pkt 5, art. 3 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca
1973 r. o opłatach w sprawach karnych
recorder: Mateusz Patelczyk
signature: X K 939/17
``` |
154010000002021_IV_U_002403_2013_Uz_2014-09-04_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. aktIV U 2403/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 4 września 2014 r.
Sąd Okręgowy w Rzeszowie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący: SSO Elżbieta Ura
Protokolant: st. sekr. sądowy Anna Kruczek
po rozpoznaniu w dniu 4 września 2014 r. w Rzeszowie
sprawy z wnioskuZ. B.
przeciwkoZakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wJ.
o rentę
na skutek odwołaniaZ. B.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wJ.
z dnia(...)., znak:(...)
o d d a l a odwołanie.
Sygn. akt IV U 2403/13
UZASADNIENIE
Decyzją z(...)r., znak:(...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wJ., na podstawie przepisówustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychpo rozpatrzeniu wniosku z 21 czerwca 2013 r. odmówił wnioskodawczyniZ. B.prawa do dalszej wypłaty renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że wnioskodawczyni nie ma prawa do renty, gdyż komisja lekarska ZUS orzeczeniem z 11 września 2013 r. uznała, że nie jest ona niezdolna do pracy.
Odwołanie od decyzji ZUS Oddziału wJ.z(...)r. złożyła wnioskodawczyniZ. B.domagając się zmiany zaskarżonej decyzji i przyznania jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Podkreśliła, że jest po dwukrotnym złamaniu kręgosłupa, chorobie nowotworowej, operacji ginekologicznej. Ponadto cierpi na zapalenie stawów skokowych, ścięgien i wysięk do stawów.
W odpowiedzi Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wJ.wniósł o oddalenie odwołania. Wnioskodawczyni była uprawniona do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy i rentę pobierała do dnia 31 października 2011 r. Decyzją z dnia 7 grudnia 2011 r. ZUS Oddział wJ.odmówił jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres. Odwołanie wnioskodawczyni zostało oddalone wyrokiem Sądu Okręgowego wR.z 28 września 2012 r., sygn. akt(...). W dniu 21 czerwca 2013 r. wnioskodawczyni zwróciła się z nowym wnioskiem o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Orzeczeniem z 12 lipca 2013 r. lekarz orzecznik ZUS ustalił, że odwołująca się jest częściowo niezdolna do pracy, okresowo do 31 lipca 2014 r. Orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS uznano, że wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy.
Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny.
Z. B.urodziła się(...)r. Posiadała prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy w okresie od 20 kwietnia 1995 r. do 31 października 2011 r. W dniu 21 czerwca 2013 r. złożyła wniosek o przyznanie jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. (k. 173, 181 akt rentowych)
Orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 12 lipca 2013 r. wnioskodawczyni została uznana za częściowo niezdolną do pracy do 31 lipca 2014 r. Lekarz orzecznik nie ustalił daty powstania częściowej niezdolności do pracy i stwierdził, że niezdolność ta nie pozostaje w związku z wypadkiem przy pracy, ma natomiast związek ze stanem narządu ruchu. Wobec powyższego orzeczenia został złożony zarzut wadliwości i sprawę przekazano komisji lekarskiej ZUS do ponownego rozpoznania. Orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z 11 września 2013 r. ustalono, że wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy. (k. 182, 186 akt rentowych)
W celu ustalenia stanu zdrowia wnioskodawczyni, w szczególności czy jest ona częściowo lub całkowicie niezdolna do pracy, kiedy powstała ewentualna niezdolność do pracy i na jaki okres, a także czy niezdolność do pracy jest następstwem wypadku przy pracy, Sąd Okręgowy dopuścił i przeprowadził dowód z opinii biegłych sądowych z zakresu ortopedii, neurologii, onkologii-ginekologii.
Biegły sądowy z zakresu onkologii-ginekologii w opinii z 9 grudnia 2013 r., wydanej na podstawie dokumentacji ZUS oraz badania sądowo-lekarskiego, rozpoznał u badanej nowotwór złośliwy sutka lewego w 2006 r., stan po radykalnym usunięciu piersi lewej, stan po chemio i radioterapii, stan po usunięciu trzonu macicy z przydatkami. W ocenie biegłego powyższe schorzenia natury onkologicznej i ginekologicznej nie czynią wnioskodawczyni częściowo ani całkowicie niezdolną do pracy. Zgłaszane dolegliwości bólowe winny być przedmiotem oceny neurologia i ortopedy. Wypadek przy pracy z 1994 r. nie pozostaje w żadnym związku z chorobą nowotworową z 2006 r. W uzasadnieniu opinii biegły podkreślił, że do chwili obecnej u badanej nie stwierdzono wznowy procesu nowotworowego. W zakresie ginekologicznym brak jest dokumentacji, która stwierdzałaby powikłania pooperacyjne lub ich leczenie. (k. 9-12 akt sądowych)
W opinii z 30 czerwca 2014 r., biegli sądowi z zakresu ortopedii i neurologii, po ocenie klinicznej wnioskodawczyni oraz po zapoznaniu się z dokumentacją lekarską oraz jej badaniami obrazowymi, stwierdzili, że nie jest ona częściowo niezdolna do pracy zgodnej z kwalifikacjami z przyczyn ortopedycznych i neurologicznych, a także nie jest całkowicie niezdolna do pracy. Biegli rozpoznali u badanej chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa piersiowego i lędźwiowego z dyskopatią i zespołem bólowym w remisji objawów klinicznych, stan po złamaniu trzonu kręgu L1 – wygojony i bez objawów bólowych, stan po mastektomii lewej piersi i leczeniu skojarzonym i po usunięciu przydatków. W uzasadnieniu opinii biegli wskazali, że wnioskodawczyni nie prezentuje dolegliwości uniemożliwiających jej wykonywanie pracy zgodnie z kwalifikacjami z przyczyn ortopedycznych i neurologicznych. Zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego, piersiowego i lędźwiowego powodujące nawrotowe dolegliwości kręgowo-korzeniowe w chwili obecnej nie powodują dolegliwości o charakterze korzeniowym. Pozostają one w remisji objawów klinicznych, co umożliwia wykonywanie pracy w wyuczonym i w wykonywanym zawodzie. Przebyte złamanie trzonu kręgu L1 nie powoduje obecnie dolegliwości bólowych i nie skutkuje orzeczeniem niezdolności do pracy. (k. 16-18 akt sądowych)
Strony nie zgłaszały zastrzeżeń do treści opinii biegłych sądowych.
Sąd Okręgowy dokonał powyższych ustaleń faktycznych na podstawie wskazanych dowodów. Sąd dał wiarę dowodom z dokumentów, albowiem zostały sporządzone przez powołane do tego osoby, w zakresie przyznanych im kompetencji i w przepisanej formie, a ich autentyczność i treść nie budziły wątpliwości Sądu.
Sąd dał wiarę również opiniom biegłych sądowych z zakresu ortopedii, neurologii, onkologii-ginekologii, uznając że są one fachowe, rzetelne i kompletne. Opinie zostały wydane przez biegłych specjalistów, których specjalizacje zawodowe odpowiadały rodzajom schorzeń i dolegliwości wnioskodawczyni. Z treści opinii wynika, iż zawierają one wszystkie konieczne elementy (wywiad uzyskany od wnioskodawczyni i z zapisu dokumentacji medycznej, rezultaty własnych badań, wskazanie dokumentacji medycznej będącej przedmiotem analizy, rozpoznanie lekarskie i wniosek końcowy dotyczący niezdolności do pracy). Merytoryczna analiza również pozwala na przyznanie opiniom biegłych waloru wiarygodności.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje.
Odwołanie jest bezzasadne.
Zgodnie zart. 6 ust. 1 pkt. 6 ustawy z dnia 30 październik 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowychz tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej przysługuje renta z tytułu niezdolności do pracy – dla ubezpieczonego, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej. Zgodnie zaś z art. 17 ust. 1 powołanej ustawy przy ustalaniu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej, renty rodzinnej i dodatku do renty rodzinnej dla sieroty zupełnej z tytułu ubezpieczenia wypadkowego, do ustalenia wysokości tych świadczeń oraz ich wypłaty stosuje się odpowiednio przepisy ustawy o emeryturach i rentach z FUS, z uwzględnieniem przepisów niniejszej ustawy.
Zgodnie z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu przy czym częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się z jednej strony stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, z drugiej zaś możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.
W niniejszej sprawie, stanowisko wyrażone w decyzji organu rentowego, odmawiające przyznania wnioskodawczyni prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy było zasadne. Sąd Okręgowy, dokonując weryfikacji decyzji organu rentowego, oparł się w tej mierze na wiarygodnych opiniach biegłych sądowych z zakresu onkologii-ginekologii, ortopedii i neurologii. Biegli jednoznacznie wskazali na jakie schorzenia cierpi wnioskodawczyni oraz orzekli, że nie powodują one naruszenia sprawności organizmu wnioskodawczyni w stopniu, który uzasadnia jej częściową niezdolność do pracy. Sąd Okręgowy podzielił powyższe opinie biegłych, mając dodatkowo na względzie, że nie były one kwestionowane przez strony postępowania.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy w Rzeszowie na podstawieart. 47714§ 1 k.p.c.oddalił odwołanie. | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Rzeszowie
date: '2014-09-04'
department_name: IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
judges:
- Elżbieta Ura
legal_bases:
- art. 6 ust. 1 pkt. 6 ustawy z dnia 30 październik 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym
z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych
- art. 477
recorder: st. sekr. sądowy Anna Kruczek
signature: IV U 2403/13
``` |
155005100001006_II_K_001246_2014_Uz_2015-02-25_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt II K 1246/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 25 lutego 2015 r.
Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:
Przewodniczący: SSR Grzegorz Stupnicki
Protokolant: Joanna Szajkowska
Prokurator Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze – Marek Gołębiowski
po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 13 stycznia 2015 r. i 25 lutego 2015r.
s p r a w y :A. W.,
synaT.iR.z domuO.,
urodzonego w dniu (...)wŚ.,
oskarżonego o to, że:
1
w okresie pomiędzy 16.09.2009r., a 16.11.2009r. wŚ.woj.(...), pomógł w ukryciu i zbyciu samochodu markiV. (...)onumerze rejestracyjnym (...), o numerze VIN(...), o wartości nie mniejszej niż 60.000 zł wiedząc, że pojazd ten był uzyskany za pomocą czynu zabronionego w postaci kradzieży na szkodę firmy leasingowej(...)Niemcy,
tj. o czyn zart. 291 § 1 k.k.
2
w okresie pomiędzy 16.11.2009r., a 22.12.2009r. wŚ.woj.(...), pomógł w ukryciu i zbyciu samochodu markiR. (...)onumerze rejestracyjnym (...), o numerze VIN(...), o wartości nie mniejszej niż 23.000 zł wiedząc, że pojazd ten był uzyskany za pomocą czynu zabronionego w postaci kradzieży na szkodęG.iW. G. (1),
tj. o czyn zart. 291 § 1 k.k.
I
oskarżonegoA. W.uznaje za winnego tego, że:
- w dniu 16 listopada 2009 roku wS., nabył od nieustalonej osoby pochodzący z kradzieży samochód markiV. (...)o numerze VIN(...), stanowiący własność(...)Niemcy, o wartości 60.000 złotych wiedząc, że został on uzyskany za pomocą czynu zabronionego,
- w dniu 22 grudnia 2009 roku wŚ., pomógł innej osobie do zbycia samochodu markiR. (...)o numerze VIN(...), stanowiącego własnośćG. G.iW. G. (1), o wartości 23.000 złotych wiedząc, że został on uzyskany za pomocą czynu zabronionego,
to jest występków zart. 291 § 1 k.k.przy przyjęciu, iż stanowiły one ciąg przestępstw i za to, na podstawieart. 291 § 1 k.k.w zw. zart. 91 § 1 k.k., wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności, a na podstawieart. 33 § 2 k.k., wymierza mu karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na 70 (siedemdziesiąt) złotych;
II
na podstawieart. 69 § 1 i 2 k.k.wykonanie wymierzonej oskarżonemuA. W.kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza ustalając na podstawieart. 70 § 1 pkt 1 k.k.okres próby na 3 (trzy) lata;
III
na podstawieart. 63 § 1 k.k., na poczet wymierzonej wobec oskarżonegoA. W.kary grzywny zalicza okres jego zatrzymania w sprawie w dniach 18, 19 i 20 lipca 2012 roku, jako równoważny 6 (sześciu) stawkom dziennym grzywny;
IV
na podstawieart. 627 k.p.k., zasądza od oskarżonegoA. W.koszty sądowe w kwocie 2501,70 złotych, w tym, na podstawieart. 2 ust. 1 pkt 4 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, wymierza mu 1700 złotych opłaty.
UZASADNIENIE
A. W.mieszka wŚ.przyul. (...). Prowadził on działalność gospodarczą polegająca m.in. na sprzedaży części samochodowych oraz samochodów bez prawa rejestracji.
( dowód:
wyjaśnieniaA. W.k. 12-15)
W nocy z 16 na 17 listopada 2009 roku nieustalona osoba udała się na podwórze położone wJ.przyulicy (...). Tam zaparkowany był samochód markiR. (...), o wartości 23 000 złotych. onumerze rejestracyjnym (...)o numerze VIN(...), należący doU. G.iW. G. (2). Pojazd ten był zamknięty – w jego wnętrzu znajdował się sprzęt elektroniczny właścicieli, o wartość 5 000 złotych. Po przybiciu na miejsce ta osoba pokonała zabezpieczenia tego pojazdu po czym zabrała go w celu przewłaszczenia. Następnie w nieustalonych okolicznościach i nieustalonym dniu, jednak nie później niż do 22 grudnia 2009 rokuM. B. (1), uzyskał władanie nad tym samochodem po czym, skontaktował się zA. W.celu zbycia tego pojazdu.A. W.wiedział, iż ten samochód uzyskano za pomocą czynu zabronionego. Pomimo tegoA. W.pomagając w zbyciu tego auta porozumiał się ze swoim znajomymS. M.– prowadzącym warsztat samochodowy wP.i doprowadził do nabycia przez niego pojazdu odM. B. (1).
( dowód:
częściowo wyjaśnieniaA. W.k. 12-15, 23-26, 148-152, 345, 680-681;
częściowo zeznania i wyjaśnieniaS. M.k. 32-33, 132-134, 137-139, 140-141 i 496;
zeznaniaU. G.k. 62-64 i 186-187;
notatki urzędowe k. 68-69 i 178-180;
protokół oględzin k. 188;
protokół eksperymentu k. 323-324)
W dniu 16 września 2009 roku nieustalona osoba udała się na posesję(...)wK.. Tam zaparkowany był samochód markiV. (...)o numerze VIN(...)użytkowany przez obywatela NiemiecU. K. (1). Pojazd ten o wartości 60 000 złotych, stanowił własność(...) przedsiębiorstwa (...). Po przybiciu na miejsce ta osoba pokonała zabezpieczenia tego pojazdu po czym zabrała go w celu przewłaszczenia. Następnie
w dniu 16 listopada 2009 rokuA. W.wraz zP. T.udał się doS., gdzie od nieustalonej osoby, na terenierestauracji (...), nabył ten samochód za kwotę 45 000 złotych wiedząc, że to auto uzyskano za pomocą czynu zabronionego.
( dowód:
częściowo wyjaśnieniaA. W.k. 118-119, 148-152, 393-395, 495, 680-681, 687;
częściowo zeznaniaP. B. (1)k. 30-31, 88-89 i 539;
częściowo zeznania świadkaP. T.k. 686-687;
zeznaniaU. K. (2)k. 123-124;
zeznaniaM. B. (2)k. 330 i 538-539;
opinia k. 114-116;
opinia k. 361-377;
protokół zatrzymania k. 90-92;
notatka urzędowa k. 93;
kopia dokumentacji k. 94-112;
notatka urzędowa k. 122;
protokół oględzin k. 125-126)
A. W.był uprzednio karany sądownie za przestępstwa.
( dowód:
dane o karalności k. 673)
A. W.w czasie postępowania przygotowawczego przyznawał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Opisał, żeM. B. (1), którego poznał przypadkowo na dyskotece, zadzwonił do niego z propozycją zakupu samochodu markiR. (...). Zapewnił, że nie był zainteresowany tą propozycją, ale skontaktowałM. B. (1)ze swoim znajomym, prowadzącym warsztat samochodowy wP.i ten mężczyzna nabył auto. Nadto przyznał też, że kupił wS.od nieznanej osoby samochód markiV. (...), za kwotę 45 000 złotych. Dodał, że zbył go następnieP. B. (1)za 60 000 złotych. Zapewnił, że sprzedający miał wszystkie wymagane dokumenty zaś on sam sprawdził pola numerowe nadwozia.
W toku rozprawA. W.wycofał się z większości wcześniejszych wyjaśnień. Podał, że złożył tej treści wyjaśnienia, gdyż po zatrzymaniu policjanci informowali go, iż w razie nieprzyznania się trafi do aresztu. Opisał, że przez kilka godzin rozmawiał z Policjantami, jak mają wyglądać jego wyjaśnienia dodając, że część podawanych wówczas w wyjaśnieniach informacji zmyślił. Dodał, że składając te wyjaśnienia przyznał, że w toku tych wyjaśnień wskazał, że odmówiłM. B. (1)pośredniczenia w sprzedaży jednejT., gdyż uznał, że „Policjanci chcą mi przypisać wszystkie niewyjaśnione przestępstwa zJ.”. Dodał, że składając kolejne wyjaśnienia przed Prokuratorem nie odwołał swoich pierwszych wyjaśnień, gdyż chciał, aby sprawa została rozstrzygnięta w sądzie. Nadto potwierdził swoje wcześniejsze wyjaśnienia w zakresie okoliczności nabycia samochodu markiV. (...)oraz okoliczności jego zbycia. Przyznał, że pojazd ów kupił od nieznanego mu mężczyzny na terenierestauracji (...)wS.. Zapewnił, że nie wiedział, iż auto to pochodzi z czynu zabronionego.
Sąd zważył co następuje:
Jako wiarygodne Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonegoA. W.złożone w toku postępowania przygotowawczego – odnośnie samochodu markiR. (...), zaś jako niewiarygodne jego wyjaśnienia złożone na rozprawie, w zakresie w jakim były one sprzeczne z jego pierwotnymi wyjaśnieniami. Po pierwsze wyjaśnienia te oskarżony konsekwentnie potwierdzał w kolejnych przesłuchaniach w toku śledztwa. Po drugie składając te wyjaśnienia oskarżony nie miał żadnego powodu by wskazywać na obciążające go okoliczności, gdyby nie miały one miejsca w rzeczywistości, zwłaszcza, iż co sam przyznał, już uprzednio za podobne czyny był tymczasowo aresztowany. Wiedział zatem, iż okoliczności co do których popełnienia się przyznał pociągają za sobą odpowiedzialność karną jak również wiedział, jakie organy procesowe nie tylko decydują o zastosowaniu tymczasowego aresztowania ale także o złożeniu wniosku o zastosowanie tegoż środka. Tym samym wiedział, iż od Policjantów nie zależy nie tylko decyzja o zastosowaniu wobec niego tymczasowego aresztowania ale nawet decyzja o złożeniu wniosku o zastosowanie tego izolacyjnego środka zapobiegawczego. Zatem zapewnienia oskarżonego, jakoby złożył tej treści wyjaśnienia tylko dlatego by nie zostać tymczasowo aresztowany były nielogiczne a przez to niewiarygodne. Dodać przy tym należy, iż składając te wyjaśnienia oskarżony starał się pomniejszyć swoją rolę w tych czynach a zwłaszcza w zakresie swojej wiedzy co do pochodzenia pojazdu. Zapewniał m.in., że jedynie domyślał się, że te pojazdy pochodzą z kradzieży a także, iżM. B. (1)poprosił do o „znalezienie kupca na jeszcze jednąT. (...)ale ja już nie chciałem się tym zajmować i odmówiłem” (k. 16 akt sprawy). Nadto oskarżony ostatecznie wycofał się też z pewnego rozpoznania swojego rozmówcy w czasie konfrontacji zM. B. (1). Te okoliczności wskazywały, że oskarżony składając te wyjaśnienia aktywnie realizował swoją obronę, kontrolując ujawniane treści, a nie tworzył wbrew swojej woli obciążające dla siebie informacje. Fakt, iż nie wszystkie informacje podane przez oskarżonego odzwierciedlały rzeczywistość nie podważał wiarygodności jego wyjaśnień w zakresie okoliczności dotyczących popełnienia zarzucanego mu czynu. Oskarżony wszak mógł chcieć rozszerzyć postpowanie przygotowawcze na poboczne, nie rzeczywiste wątki właśnie by realizować swoje cele w zakresie prawa do obrony. To zaś wykluczało wiarygodność jego wyjaśnień, iż podał okoliczności przekazane mu przez Policjantów, gdyż gdyby tak było w rzeczywistości, składając wyjaśnienia nie opisywałby także zdarzeń nieistniejących w rzeczywistości. Po trzecie wyjaśnienia te dotyczyły okoliczności, które znajdowały potwierdzenie w innych dowodach chociażby zeznaniachU. G.oraz częściowo zeznaniach i wyjaśnieniachS. M.a także w dowodach z dokumentu w postaci protokołu przeszukania warsztatu.
Jako wiarygodne Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego co do okoliczności nabycia przez niego samochodu markiV. (...), następnie zbytegoP. B. (1). Wyjaśnienia te korespondują z zeznaniami świadkaP. T., który wraz z oskarżonym uczestniczył w tej transakcji. Brak było przy tym dowodów przeciwnych które podważałyby wiarygodność ich relacji. Nadto wyjaśnienia oskarżonego znajdowały potwierdzenie w dowodach z dokumentów (k.94 – 100 akt sprawy). Jako niewiarygodne Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego w zakresie w jakim zapewnił, że nie był świadomy, że ów samochód pochodzi z czynu zabronionego. Wskazać należy, iż z nie kwestionowanych wniosków opinii biegłego z zakresu badania pisma ręcznego wynika, iż toA. W.spisał w całości umowę nabycia pojazdu przezP. B. (1)od rzekomego obywatela Niemiec (poza podpisem zbywcy) pomimo, że oskarżony sam przyznał, że pojazd ten nabył od nieznanej mu osoby na terenierestauracji (...)wS.za 45 000 złotych opisując, że zbywca przekazał mu komplet niemieckich dokumentów. Już te przyznane przez oskarżonego okoliczności nabycia samochodu, niezależnie od treści przekazanej dokumentacji, czy wyglądu numerów nadwozia auta, musiały przekonywać kupującego, że nie uczestniczy w transakcji zgodnej z prawem. Nadto będąc przez pewien czas właścicielem tego pojazdu oraz zyskując na transakcji 15 000 złotych niewątpliwie miał świadomość, że pojazd ten pochodzi z czynu zabronionego. Zważywszy bowiem na wysokość zysku osiągniętego przez oskarżonego, stanowiącego 25% wartości pojazdu, logiczne było uznanie, że jego twierdzenia jakoby transakcja ta miała być swoistą przysługą dla brata jego szwagraM. B. (2)tj.P. B. (1)były niewiarygodne, zwłaszcza, iż cena zapłacona przezP. B. (1)tj. 60 000 złotych była wartością rynkowa tegoż pojazdu. Ta okoliczność podważała zaś w tej części wiarygodność zeznańM. B. (2)iP. B. (1), że oskarżony robił jedynie przysługę członkowi rodziny i dlatego dbał o legalność transakcji. W ocenie Sądu tej treści zeznania członków rodziny oskarżonego miały właśnie na celu „uczynienie przysługi” oskarżonemu poprzez spowodowanie uniknięcia przez niego odpowiedzialności karnej. Podkreślić przy tym należy, iż fakt, że oskarżony nabył pojazd płacąc za niego jedynie 75 % wartości rynkowej, na terenierestauracji (...)od nieznanego mężczyzny, w oparciu o dokumenty, z których wynikało, że transakcja zawarta jest rzekomo z obywatelem Niemiec, na terenieE.(Niemcy) za 12 000 EURO wprost wskazywał, że oskarżony – zajmujący się zawodowo takimi transakcjami wiedział, że kupuje samochód uzyskany wcześniej w nielegalny sposób.
Sąd nie znalazł podstaw do podważania wiarygodności zeznań świadkówP. B. (1)iM. B. (2), co do okoliczności, w jakichP. B. (2)miał otrzymać pojazd odA. W.w zamian za kwotę 60 000 złotych.
Jako wiarygodne Sąd uznał zeznania i wyjaśnieniaS. M., że w dniu 22 grudnia 2009 roku do jego warsztatu samochodowego trafił samochód markiR. (...)- uprzednio skradzionyU.iW. G. (2)bowiem twierdzenia te korespondują z dowodem z dokumentu w postaci protokołu przeszukania. Niewiarygodne były natomiast twierdzenia tego świadka co do okoliczności w jakich pojazd ów znalazł się w jego posiadaniu. Podana przez niego relacja jakoby pojazd ten przyjął jedynie do naprawy, zleconej przez mężczyznę o imieniuA.były niewiarygodne gdyż pozostawały w sprzeczności z uznanymi za wiarygodne wyjaśnieniamiA. W., jak również z zasadami logicznego rozumowania. Nielogiczne byłoby bowiem opisane przez niego zachowanie polegające na przyjęciu do naprawy pojazdu dostarczonego przez nieznanego mężczyznę, zwłaszcza, gdy nie tylko nie uzgodnił z nim wynagrodzenia za naprawę ale nawet terminu w jakim naprawa ta miała by być wykonana.
Sąd nie znalazł podstaw do podważania wiarygodności zeznańU. K. (2). Świadek ów opisał jedynie w jakich okolicznościach utracił pojazd, którym dysponował.
Jako wiarygodną Sąd uznał opinie – z badania pisma ręcznego oraz z badań mechanoskopijnych. Opinie te były bowiem sporządzenie przez osoby mające wiadomości specjalne w tych dziedzinach po zapoznaniu się z wystarczającym materiałem do analizy.
Sąd nie znalazł podstaw do podważania wiarygodności dowodów z dokumentów ujawnionych na rozprawie (za wyjątkiem umowy nabycia pojazdu) bowiem były sporządzone przez powołane do tego podmioty w granicach ich kompetencji.
W świetle powyższych dowodów Sąd ustalił, żeA. W.swoim działaniem z dnia 16 listopada 2009 roku wS.polegającym na nabyciu od nieustalonej osoby pochodzącego z kradzieży samochodu markiV. (...)o wartości 60 000 złotych o numerze VIN(...), stanowiącego własność(...)Niemcy, wiedząc, że pojazd ten został uzyskany za pomocą czynu zabronionego wyczerpał znamiona czynu zart.291 § 1 k.k.
NadtoA. W.swoim działaniem z dnia 22 grudnia 2009 roku wŚ., polegającym na tym, że pomógł innej osobie do zbycia pochodzącego z kradzieży samochodu markiR. (...)o wartości 23.000 złotych, o numerze VIN(...), stanowiącego własnośćG. G.iW. G. (1)wiedząc, że został on uzyskany za pomocą czynu zabronionego, wyczerpał znamiona czynu zart.291 § 1 k.k.
Oskarżony czynów tych dopuścił się umyślnie w zamiarze bezpośrednim. Wiedział bowiem, że pomagaM. B. (1)w zbyciu pochodzącego z czynu zabronionego samochoduR. (...), co sam przyznał w toku śledztwa, jak również wiedział, że nabywa samochód markiV. (...)pochodzący z czynu zabronionego, co wprost wynikało z opisanych wyżej okoliczności jego nabycia, zapłaconej ceny, dokumentów obrazujących transakcję jak również zapłaconą cenę oraz dalsze postepowanie z tym samochodem. Nabywając pojazd, o którym wiedział, że pochodzi z czynu zabronionego oraz pomagając w zbyciu pojazdu o którym wiedział, że pochodzi z czynu zabronionego oskarżony wyczerpał znamiona występków zart.291 § 1 k.k.
Czyny przypisane oskarżonemu zostały przez niego popełnione w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu zanim zapadł pierwszy wyrok skazujący co do któregokolwiek z tych czynów. Tym samym stanowiły one elementy ciągu przestępstw, o jakim stanowiart. 91 § 1 k.k.
W ocenie Sądu stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonego był znaczny. Czyny te dotyczyły bowiem pojazdów których wartość rynkowa była wysoka (wyniosła odpowiednio 23 000 złotych i 60 000 złotych). Sąd nie przeoczył jednak, iż pojazdy te zostały odzyskane przez pokrzywdzone podmioty, co zmniejszało stopień społecznej szkodliwości tych czynów, gdyż ostatecznie, także w wyniku działań Policji, nie spowodowały one uszczerbku w mieniu pokrzywdzonych.
Jako szczególną okoliczność obciążającą oskarżonego wpływająca na wymiar jego kary Sąd uznał jego uprzednią karalność za przestępstwa przeciwko mieniu.
Za adekwatną do stopnia społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu czynów Sąd uznał karę roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 100 stawek dziennych grzywny. Kary w tym wymiarze są odpowiednią odpłatą za dokonane przez oskarżonego przestępstwa i winny uzmysłowić mu (zwłaszcza kara grzywny) nieopłacalność wchodzenia w konflikt z prawem. Kara ta winna wpłynąć także na kształtowanie prawidłowych postaw społecznych wskazując, że przestępstwo nie pozostaje bez odpowiedniej odpłaty karnej. Zważywszy, iż oskarżony osiąga stałe dochody z działalności gospodarczej w wysokości około 2000 złotych miesięcznie oraz posiada oszczędności do 10 000 złotych Sąd ustalił wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 70 złotych każda.
Mając na względzie zasadę określoną wart. 443 k.p.k.Sąd warunkowo zawiesił wykonanie wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności ustalając – na podstawieart. 70 § 1 pkt 1okres próby na 3 lata. Zważywszy bowiem, iż sprawę przekazano Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania w skutek apelacji obrońcy oskarżonego Sąd nie mógł orzec surowiej niż poprzednio, mimo, że w wyniku uprzedniego dwukrotnego skazania oskarżonego (w innych sprawach) na kary pozbawienia wolności ustała przyjęta uprzednio wobec niego pozytywna prognoza kryminologiczna o jakiej stanowiart.69 § 1 k.k.
Na podstawieart. 63 § 1 k.k., na poczet wymierzonej oskarżonemu kary grzywny tj. kary która jest wykonywana, Sąd zaliczył oskarżonemu okres jego zatrzymania w sprawie w dniach 18, 19 i 20 lipca 2012 roku, jako równoważny 6 stawkom dziennym grzywny.
Zasadą w procesie karnym jest ponoszenie przez oskarżanego kosztów procesu a wyjątkiem od zasady zwolnienie od tego obowiązku. Oskarżony posiada stałe dochody w kwocie 2000 złotych miesięcznie, a także oszczędności w kwocie do 10 000 złotych. Nie istnieją zatem w ocenie Sądu przesłanki określone wart. 624 k.p.k.przemawiające za zwolnieniem go w całości lub części od ponoszenia przedmiotowych kosztów. Z tych tez względów na podstawieart. 627 k.p.k., Sąd zasądził od oskarżonego koszty sądowe w kwocie 2501,70 złotych, w tym, na podstawieart. 2 ust. 1 pkt 4 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, wymierzono mu 1700 złotych opłaty. | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze
date: '2015-02-25'
department_name: II Wydział Karny
judges:
- Grzegorz Stupnicki
legal_bases:
- art. 70 § 1 pkt 1 k.k.
- art. 70 § 1 pkt 1
- art. 2 ust. 1 pkt 4 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach
w sprawach karnych
recorder: Joanna Szajkowska
signature: II K 1246/14
``` |
151515000000503_I_C_000231_2015_Uz_2016-05-12_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt:I C 231/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 12 maja 2016 roku
Sąd Okręgowy w Gliwicach I Wydział Cywilny
w składzie:
Przewodnicząca:
SSO Beata Majewska-Czajkowska
Protokolant:
starszy protokolant sądowy Julia Piątek
po rozpoznaniu w dniu 12 maja 2016 roku w Gliwicach
sprawy z powództwaR. Z.
przeciwko Skarbowi Państwa - Dyrektorowi Aresztu Śledczego wG.
o zadośćuczynienie i rentę
1
oddala powództwo;
2
odstępuje od obciążania powoda kosztami postępowania.
SSO Beata Majewska-Czajkowska
Sygn.akt 231/15
UZASADNIENIE
PowódR. Z.wniósł pozew o zasądzenie na jego rzecz od Skarbu Państwa-Dyrektora Aresztu Śledczego wG.kwoty 150 000zł. tytułem zadość uczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 6.08.2015r. oraz zasądzenie kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego.
W uzasadnieniu wskazał, ze w dniu 14.08.2012r. przebywał w Areszcie Śledczym wG., gdzie odbywał karę pozbawienia wolności. W trakcie przeprowadzki z celi do innej celi, wraz drugim osadzonym przenosili ciężką metalowa skrzynię. Powód przenosząc skrzynię po schodach, na skutek ich śliskości przewrócił się i upadł na metalowa skrzynię. Spowodowało to poważny uraz kolana oraz silne dolegliwości bólowe. Po wypadku został opatrzony w ambulatorium więziennym, a następnie przewieziony do Szpitala Miejskiego wG., gdzie po udzieleniu porady lekarskiej i opatrzeniu , odmówiono hospitalizacji. Skazany został skierowany na leczenie do Oddziału(...)Aresztu Śledczego wW.w dniach od 22.08.do 26.10.2012r. W dniu 18.02.2014r. zostało wykonane w Szpitalu wK.badanie rezonansem magnetycznym, który wykazał poważne zmiany w prawym stawie kolanowym, wymagające leczenie operacyjnego. Powód obecnie wymaga dalszego leczenia i jest niezdolny do pracy. Powód upatruje odpowiedzialności pozwanego w tym, że bezpośrednio po zdarzeniu nie została udzielona mu wystarczająca pomoc medyczna.
W odpowiedzi na pozew Skarb- Państwa Dyrektor Aresztu Śledczego wG.zastępowany przez Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa wniósł o oddalenie powództwa, zasadzenie kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego.
W uzasadnieniu wskazano, że bezpośrednio po zdarzeniu jednostka, w której przebywał powód podjęła wszystkie niezbędne czynności, aby zapewnić pomoc medyczną. Dzięki temu, że powód przebywał w AŚ wG.został skierowany do szpitala specjalistycznego wW., w krótszym terminie niż byłoby to możliwe w warunkach wolnościowych. Nadto wskazano, że pozwany nie ponosi odpowiedzialności za potknięcie się powoda, który nie zachował należytej ostrożności schodząc ze schodów. Pozwany podniósł również zarzut przedawnienia roszczenia, wskazując, że wypadek miał miejsce 14.08.2012r., a pozew w przedmiotowej sprawie wpłynął w dniu 8.09.2015r., a zatem po upływie 3 letniego okresu wynikającego z treściart. 4421§ 1 kc.W ocenie pozwanego nie zostały spełnione przesłanki zart.448 kcw zw. zart.24 kc.Przede wszystkim ze względu na to, ze działaniu pozwanego nie można przypisać cech bezprawności w działaniu. Nadto nie wykazano, dlaczego żądana kwota miałaby być odpowiednia i czynić zadość rzekomej krzywdzie.
Pismem z dnia 21.03.2016r. powód rozszerzył powództwo i wniósł o zasadzenie renty w wysokości 2 000 zł. miesięcznie, płatnej do dnia 10-tego każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami w razie opóźnienia w płatności. W uzasadnieniu wskazał, że w dniu26.01.2016r. powód został uznany za częściowo niezdolnego do pracy i nie otrzymał prawa do renty. Zdaniem powoda jego stan zdrowia jest konsekwencją doznanego urazu w AŚ wG..
Pozwany wniósł oddalenie rozszerzonego powództwa powołując się na poprzednią argumentację.
Sąd ustalił, co następuje:
PowódR. Z.został osadzony w Areszcie Śledczym wG.w dniu 13.07.2012r. W dacie przyjęcia do jednostki poruszał się o jednej kuli z uwagi na to, że w 2010r. doznał złamania stawu skokowego lewej nogi.
W dniu 13.08.2016r. w godzinach popołudniowych uległ urazowi prawego kolana uderzając się w metalową skrzynię, która jest na wyposażeniu każdej celi. Po doznanym urazie otrzymał drugą kulę, która została mu przyniesiona do celi. Następnie z pomocą innych osób zszedł do ambulatorium więziennego, gdzie otrzymał środki przeciwbólowe i założono mu prowizoryczna szynę, celem usztywnienia nogi. Nie zwracał się o przeniesienie go do ambulatorium na noszach bądź wózku uznając, że zdoła zejść o kulach przy pomocy innych osób. Pielęgniarka zaopatrująca powoda zadzwoniła do Szpitala. Powód nie wie, jaki był przebieg rozmowy, ale tego dnia nie był zawieziony do szpitala. Dnia następnego tj. 14.08.2016r.R. Z.został przetransportowany doSzpitala (...)wG., gdzie wykonano mu zabieg na kolano w pełnej narkozie, który trwał kilka godzin. Po zabiegu stwierdzono brak wskazań do hospitalizacji, natomiast zaproponowano skierowania do szpitala więziennego na oddział ortopedii. W tym samym dniu pielęgniarka w AŚ wG.skontaktowała się telefonicznie z dyżurnym lekarzem w Oddziale(...)AŚ wW., gdzie uznano, że nie zachodzi konieczność niezwłocznego przyjęcia powoda na Oddział i wyznaczono termin wizyty na dzień 22.08.2012r. W okresie przebywania w AŚ wG., po doznanym urazie ,a przed przewiezieniem doW., powód otrzymywał środki przeciwbólowe i zastrzyki, miał założoną szynę, codziennie kontaktował się z pielęgniarką, miał też kontakt z lekarzem. Nie zgłaszał w tym czasie żadnych zastrzeżeń, co do opieki medycznej, nie spotkał się z odmową udzielenia pomocy. W szpitalu więziennym wW.na Oddziale(...)powód przebywał od 22.08.2012r. do 26.10.2012r, gdzie poddany był leczeniu i rehabilitacji. Po tym okresie uzyskał przerwę w karze i podjął samodzielne działania w zakresie leczenia. Zgłosił się do szpitala wP., gdzie uzyskał informacje o możliwości podjęcia leczenia po upływie 1, 5, roku, a w innym szpitalu po upływie roku.
W raportach przebiegu służby z dnia 13.08.2012r. i 14.08.2012r. nie odnotowano zdarzenia związanego z doznanym przez powoda urazem nogi. Nie zachowało się natomiast nagranie monitoringu z tego okresu.
W lutym 2014r.powód wykonał rezonans magnetyczny w szpitalu wK.. Od marca 2014r. ponownie zaczął odbywać karę pozbawienia wolności. Do chwili obecnej nie przeszedł żadnej dodatkowej operacji kolana, oprócz zabiegu wykonanego w dniu 14.08.2012r.wSzpitalu (...)wG..
Orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 31.10.2014r. został uznany za częściowo niezdolnego do pracy do 31.10.2016r. następnie, orzeczeniem z dnia 26.012016r. został uznany za częściowo niezdolnego do pracy do 28.02.2017r.
Powyższy stan faktyczny ustalono w oparciu o dokumentację medyczną znajdującą się w aktach sprawy k -8, 9, 10,11,12, 43,44,45,46,47, 49-51,61,Orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS k 13 i 157-158, decyzji ZUS k 159, książkę zdrowia osadzonego k 42, reporty przebiegu służby zmiany z 13.08.2012r. i 14.08.2014r. k 122-140 i 149-153, zeznania świadkówP. K.iJ. P.oraz zeznania powodaR. Z.nagranie k 98 i 194.
Dokumentacja złożona do akta sprawy nie była kwestionowana przez żadną ze stron, a zatem stała się podstawą dokonanych ustaleń faktycznych. Treść dokumentów została w dużym stopniu potwierdzona zeznaniami świadków i powoda. Nie zachodziła również sprzeczność w zeznaniach świadków i strony w zakresie udzielonej powodowi opieki medycznej. Zasadnicza różnica dotyczyła okoliczności, w jakich doszło do zdarzenia. Powód, bowiem twierdzi, że do urazu kolana doszło na skutek poślizgnięcia się na schodach w trakcie przeprowadzki do innej celi. Natomiast świadekP. K.zeznał, że powód będąc przewożony do szpitala dnia 14.08.2012r. mówił, że do urazu nogi doszło w celi, gdzie powód uderzył się o kant metalowej szafki. Jednocześnie świadek nie przypomina sobie, aby doszło do takiego zdarzenia, jakie opisuje powód w tamtym okresie. Nadto jak wynika z jego zeznań, gdyby do takiego incydentu doszło musiałoby znaleźć to odzwierciedlenie w raporcie. Z dołączonych do akt raportów natomiast wynika, że takie zdarzenie nie było odnotowane.
Podkreślić należy, że to powód powinien wykazać, w jakich okolicznościach doszło do zdarzenia wywołującego szkodę, zgodnie z treściąart. 6 kc.W ocenie Sądu powód nie uczynił zadość temu obowiązkowi i nie udowodnił, że do zdarzenia doszło w okolicznościach przez niego przedstawionych. Nawet, gdyby przyjąć, że powód przewrócił się na schodach, brak jakichkolwiek dowodów, że schody były śliskie i nieprawidłowo utrzymane przez pozwanego. Należy, zatem uznać, że powód wykazał jedynie, iż do urazu nogi doszło na terenie AŚ wG..
Sąd zważył, co następuje:
Podstawy prawnej powództwa, z którym wystąpił powód należy upatrywać w treściart. 445§ 1 kcw związku zart. 444§ 1 kc, a w zakresie rozszerzonego powództwa wart. 444§ 2 kc.
W ocenie Sądu wskazana przez pozwanego podstawa prawna tj.art.448 kcnie znajduje w tym postępowaniu zastosowania. Należy przyjąć za zasadny pogląd wyrażony w doktrynie, że normyart.445§ 1 i 2stanowią, lex specialisw stosunku doart. 448 zd.1i wyłączają jego zastosowanie. Jest tak, dlatego, że w każdej z trzech sytuacji opisanych wart. 445 § 1 i 2mamy do czynienia z naruszeniem jakiegoś dobra osobistego. Skoro, zatemart. 448dotyczy określonej ogólnie sytuacji naruszenia dobra osobistego, aart. 445- naruszenia wskazanych w nim dóbr, to należy przyjąć, że ten ostatni jest przepisem szczególnym, gdyż obejmuje węziej określoną hipotezę. W niniejszej sprawie powód powołuje się na naruszenia dobra osobistego, jakim jest zdrowie, a zatem dobra wymienionego w hipotezieart. 445§ 1kc..( patrz SN wyrok 21.08.2013r. II CSK 704/12).
Wydaje się, że w odniesieniu do roszczeń opartych na tym przepisie przyjąć należy podobną tezę, jaka została zaprezentowana, w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 28 lutego 2007 r.,V CSK 431/06, w którym stwierdzono, że ciężar dowodu, iż warunki w zakładzie karnym odpowiadały obowiązującym normom i nie doszło do naruszenia dóbr osobistych, spoczywa na pozwanym. Sąd Najwyższy powołał się na to, żeart. 24k.c.stanowiący podstawę roszczeń z tytułu naruszenia dóbr osobistych wprowadza domniemanie bezprawności naruszenia.Artykuł 445§ 1k cw związku zart. 444§ 1kcwskazuje, na naruszenie jednego z podstawowych dóbr osobistych, jakimi jest zdrowie, a zatem i w tym przypadku należałoby przyjąć, że każde naruszenie tego rodzaju dóbr osobistych jest bezprawne chyba, że zostaną wykazane okoliczności wyłączające bezprawność, a w tym zakresie ciężar dowodu należy do pozwanego.
Należy również podkreślić, że przepis ten pozwala na przyznanie zadośćuczynienia zarówno wtedy, gdy sprawca odpowiada na zasadzie winy, jak i wtedy, gdy odpowiada na zasadzie ryzyka lub słuszności. Natomiast odpowiedzialność na podstawieart. 448 kcco do zasady oparta jest na winie, choć do roszczeń skierowanych przeciwko podmiotom wymienionym wart. 417kc, przyjmuje się możliwość rozpatrywania jedynie bezprawności działania bez odwoływania się do winy.
Mając na uwadze, że roszczenie powoda skierowane jest przeciwko Skarbowi Państwa –Dyrektorowi Aresztu Śledczego wG., a zatem dotyczy szkody wyrządzonej przy wykonywaniu władzy publiczne, należy brać pod uwagę treśćart.417 kc, który przewiduje odpowiedzialność opartą na przesłance obiektywnie niezgodnego z prawem działania lub zaniechania przy wykonywaniu władzy publicznej, a wina pozostaje poza przesłankami konstytuującymi obowiązek odszkodowawczy.( patrz uchwała SN z 18.10.2011r. III CZP 25/11)
Konkludując w niniejszej sprawie należy przyjąć, że żądania powoda powinny być rozpatrywane w oparciu oart. 417§ 1kcw związku zart.445§ 1kciart.444§ 1 i 2 kc.W świetle powyższych rozważań konieczne jest ustalenie czy zdarzenie wywołujące rozstrój zdrowia powoda związane było z niezgodnym z prawem działaniem bądź zaniechaniem przy wykonywaniu władzy publicznej czy istnieje związek przyczynowy pomiędzy takim zachowaniem bądź zaniechaniem, a szkodą oraz czy wystąpiła szkoda i jaki jest jej rozmiar.
Przede wszystkim powód nie wykazał, w jakich okolicznościach doszło do zdarzenia w postaci urazu kolana, niewątpliwie ciężar dowodu w tym zakresie spoczywał na nim. Oprócz zeznań powoda, żadne inne dowody przeprowadzone w sprawie nie wskazują na to, że powód poślizgną się na schodach. Przyjmując, że do urazu doszło w celi, gdzie powód uderzył się w metalowa szafkę, nie można uznać, aby odpowiedzialność za to ponosił pozwany, a w każdym razie powód nie wskazał, na czym miałby polegać uchybienie w tym zakresie. Natomiast nawet, gdyby przyjąć, że powód upadł na schodach, uznać należy za gołosłowne jego twierdzenie, że schody były zbyt śliskie. Zaprzeczają temu zeznania świadkaP. K., a sam powód nie przedstawił na tą okoliczność innych wniosków dowodowych. Zwrócić przy tym należy uwagę, że sam powód zeznał, iż nie widział potrzeby, aby ktoś wyręczył go przy przenoszeniu skrzyni, pomimo, iż chodził o jednej kuli i miał problemy ze swobodnym poruszaniem się. Wydaje się, zatem bardzo prawdopodobne, że powód zsuną się ze schodów na skutek nie zachowania ostrożności i problemów poruszaniem się. To natomiast nie może obciążać pozwanego. Tym bardziej, że powód nie skorzystał z pomocy, którą, jak sam zeznał, mógłby otrzymać.
Kolejnym argumentem powoda opisanym w treści pozwu była nieprawidłowa opieka medyczna, którą został otoczony w AŚ wG.. Po pierwsze będąc przesłuchiwany na rozprawie powód zeznał, że nie ma zastrzeżenia do opieki medycznej, jaka została mu udzielona w AŚ wG.i później w AŚ wW.. Natomiast pretensje ma do lekarzy, którzy wykonywali zabieg wszpitalu (...)wG., jeżeli tak to pozew został skierowany przeciwko niewłaściwemu podmiotowi i zatem brak jest po stronie pozwanego legitymacji biernej.
Niezależnie od stanowiska powoda przedstawionego na rozprawie uznać należy, że pozwany wykazał, iż nie naruszył żadnych norm prawnych ani nie dopuścił się jakiegokolwiek zaniechania przy wykonywaniu władzy publicznej, zatem nie można mówić o bezprawności jego działania.
Chronologia działań podjętych przez pozwanego, po doznanym przez powoda urazie wskazuje, że wykonano wszystkie możliwe czynności niezwłocznie i w graniach możliwości, którymi dysponowała jednostka. W dniu zdarzenia została mu udzielona pomoc ambulatoryjna i skontaktowano się telefonicznie ze szpitalem. Następnego dnia przewieziono powoda do Szpitala, gdzie poddany został zabiegowi i stwierdzono brak podstaw do hospitalizacji, przy czym wskazano potrzebę skierowania powoda do szpitala w warunkach więziennych. Tego samego dnia ustalono w AŚ wW.na oddziale szpitalnym, że nie ma potrzeby niezwłocznego przetransportowania powoda i ustalono termin po 9 dniach. Do tego czasu w AŚ wG.zapewniono powodowi stałą opiekę pielęgniarki, dostęp do lekarza, noga była usztywniona i otrzymywał środki przeciwbólowe. Po przewiezieniu do szpitala więziennego wW.zapewniono mu leczenie i rehabilitacje przez okres dwóch miesięcy, a następnie udzielono przerwy w karze, co umożliwił mu kontynuowanie leczenia w warunkach wolnościowych. Pozwany zapewnił, zatem powodowi niezbędna opiekę lekarską, badania i konsultacje lekarskie, do czego był zobowiązany przepisami prawa. Fakt, że w kolejnych dwóch szpitalach, do których udał się powód będąc na wolności wskazano, iż okres oczekiwania na leczenie trwa od 1 do 1, 5 roku, potwierdza, że działania podjęte wobec powoda w zakresie udzielonej mu pomocy medycznej były dokonywane szybko, bez zbędnej zwłoki i umożliwiło powodowi podjęcie natychmiastowego leczenia. W tych okolicznościach nie sposób dopatrzeć się jakichkolwiek naruszeń norm prawnych lub zaniechania zastosowania niezbędnych i dostępnych środków przez pozwanego. Skoro, zatem nie można stwierdzić podstawowej przesłanki tj. bezprawności działania pozwanego, to konsekwencją tego jest brak związku przyczynowego pomiędzy takim działaniem, a doznanym przez powoda uszczerbkiem na zdrowiu. Przesłanki odpowiedzialności pozwanego tj, bezprawność działania, związek przyczynowy pomiędzy działaniem bądź zaniechaniem pozwanego, a szkodą oraz szkoda muszą występować kumulatywnie, brak jednej z tych przesłanek czyni powództwo bezzasadnym. Wskazane okoliczności skutkowały oddaleniem wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii lekarskiej, który zmierzał do wykazania zakres doznanego przez powoda uszczerbku na zdrowiu. Dowód ten przy uznaniu braku bezprawności w działaniu pozwanego należało uznać za zbędny.
W ocenie Sadu również za zasadny należy uznać zarzut przedawnienia roszczenia, zgodnie, bowiem z art., 4421§ 1 k.c.roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech, od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i osobie obowiązanej do jej naprawienia. Zgodzić się należy z przywołana przez pozwanego tezą, że rozpoczęcie biegu przedawnienia nie ma związku z wiedzą poszkodowanego o zakresie szkody i jej trwałości ( wyrok SN z 24.11.1971r. syg, akt I CR 491/71). Zdarzenie, który pozwany wiąże odpowiedzialność pozwanego miało miejsce 13.08.2012r., do 23.082012r. powód przebywał w AŚ wG.. Zatem już w tym okresie powziął informację o szkodzie i ustalił podmiot za nią odpowiedzialny. Powództwo złożył natomiast po upływie trzech lat od opuszczenia ĄŚ wG.. Powód nie wskazał również żadnych okoliczności, które dawałyby podstawę do ewentualnego zastosowania art.5, i nie uwzględnienia zarzutu przedawnienia.
Mając na uwadze powyższe argumenty Sąd uznał powództwo za niezasadne.
Z uwagi na sytuację majątkową i zdrowotną powoda na mocy ar.102kpcodstąpiono od obciążania go kosztami postępowania.
SSO Beata Majewska-Czajkowska | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Gliwicach
date: '2016-05-12'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Beata Majewska-Czajkowska
legal_bases:
- art.444§ 1 i 2 kc.
recorder: starszy protokolant sądowy Julia Piątek
signature: I C 231/15
``` |
154505000006415_XXI_Pa_000118_2016_Uz_2016-05-24_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt XXI Pa 118/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 24 maja 2016 r.
Sąd Okręgowy w Warszawie, XXI Wydział Pracy
w składzie:
Przewodniczący:
SSO Monika Sawa
Sędziowie:
SO Małgorzata Kosicka
SR del. Grzegorz Kochan (spr.)
Protokolant:
Agata Szymańska
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 maja 2016 r. w Warszawie
sprawy z powództwaH. M.
przeciwko(...) Radiu Spółce Akcyjnejz siedzibą wW.
o przywrócenie do pracy
na skutek apelacji wniesionej przez powódkę
od wyroku Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie, VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
z dnia 2 grudnia 2015 roku sygn. akt VII P 863/14
I
zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądza od(...) Radia Spółki Akcyjnejz siedzibą wW.na rzeczH. M.kwotę 9587,36 (dziewięć tysięcy pięćset osiemdziesiąt siedem, 36/100) złotych tytułem odszkodowania oraz znosi między stronami kosztu procesu, w tym koszty procesu w instancji odwoławczej,
II
zasądza od(...) Radia Spółki Akcyjnejz siedzibą wW.na rzeczH. M.kwotę 5880,00 (pięć tysięcy osiemset osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej.
M. M.S. K.
Sygn. akt XXI Pa 118/16
UZASADNIENIE
H. M.pozwem z dnia 30 listopada 2011 r. skierowanym do sądu pracy przeciwko(...) Radiu S.A.z siedzibą wW.wniosła o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenia jej umowy o pracę przez pracodawcę oraz o przywrócenie do pracy na dotychczasowych warunkach pracy i płacy.
(...) Radio S.A.z siedzibą wW.w odpowiedzi na pozew z dnia 6 lutego 2012 r. wniosło o oddalenie powództwa.
Wyrokiem z dnia 16 października 2012 r. Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie przywróciłH. M.do pracy oraz zasądził na jej rzecz zwrot kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.
(...) Radio S.A.z siedzibą wW.w dniu 28 listopada 2012 r. wniosło apelację od powyższego wyroku zaskarżając go w całości.
Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 31 lipca 2013 r., sygn. akt XXI Pa 62/13 uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu dla m.st. Warszawy w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach w instancji odwoławczej. W uzasadnieniu Sąd Okręgowy wskazał, iż pracownica nie była objęta ochroną zart. 39 k.p., albowiem miała ustalone prawo do emerytury. W ocenie Sądu nie doszło do rozpoznania istoty sprawy, bowiem Sąd I instancji oddalił wszystkie wnioski dowodowe oraz nie przeprowadził postępowania dowodowego co do zasadności wypowiedzenia umowy o pracę.
Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie, VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 2 grudnia 2015 r. oddalił powództwo w całości oraz zasądził odH. M.na rzecz(...) Radia S.A.z siedzibą wW.kwotę 5880,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 180,00 zł tytułem zwrotu zastępstwa procesowego w I i II instancji.
Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy oparł o następujący stan faktyczny.
H. M.zatrudniona była w(...) Radiu S.A.z siedzibą wW.od dnia 22 października 2009 r. do dnia 29 lutego 2012 r., początkowo na podstawie umowy na czas określony, a następnie od dnia 2 sierpnia 2010 r. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, w wymiarze pełnego etatu, na stanowisku dyrektora biura administracyjnego w pionie ogólnym(...) Radia S.A.Jej miesięczne wynagrodzenie liczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosiło 9587,36 zł brutto.
Pracownica z racji urodzenia w 1953 roku nabyła prawo do wcześniejszej emerytury.
Do obowiązków służbowych pracownicy należało w szczególności kierowanie podległą komórką organizacyjną, w tym organizowanie pracy pracowników, kontrolowanie jakości i terminowości wykonywanych przez nich zadań, a także składanie Zarządowi informacji o realizacji nałożonych zadań, o stwierdzonych nieprawidłowościach i występujących problemach oraz przedstawianie propozycji ich rozwiązania.
H. M.ponosiła odpowiedzialność za całokształt działalności podległej jej komórki organizacyjnej przed zarządem(...), w tym za realizację zatwierdzonego planu ekonomiczno-finansowego i wyniki ekonomiczne komórki oraz za przestrzeganie procedur prawno-organizacyjnych wewnętrznych i ustawowych, ze szczególnym uwzględnieniem zapisówustaw o rachunkowościi podatku od osób prawnych i fizycznych, podatku VAT i o ubezpieczeniu społecznym. Odpowiadała również za zaopatrzenie komórek organizacyjnych w materiały biurowe, administracyjne i gospodarcze oraz w środki higieny osobistej.
Pomiędzy pracownicą a jej zastępcą nie było ścisłego podziału czynności wchodzących w zakres obowiązków służbowych na tych stanowiskach.
(...)w dniu 16 maja 2007 r. zawarłoumowę nr (...)z(...) sp. z o.o.na okres 4 lat i jednocześnie do wyczerpania kwoty 1.367.792,00 zł, której przedmiotem była bezgotówkowa sprzedaż paliw płynnych i produktów pozapaliwowych na stacjach paliw BP.
W dniu 23 stycznia 2009 r. została zawartaumowa nr (...)na okres 3 lat i jednocześnie do wyczerpania kwoty 156.000,18 zł, której przedmiotem była dostawa części zamiennych oraz świadczenie usług serwisowych.
W 2011 roku u pracodawcy przeprowadzona została kontrola wewnętrzna dotycząca użytkowania samochodów służbowych. W wyniku kontroli okazało się, że wartości wynikające z obu wskazanych wyżej umów zostały znacznie przekroczone. "Wartość pierwszej z umów została przekroczona o kwotę 210.852.57 zł, zaś drugiej o kwotę 227.924,93 zł. Natomiast po wykorzystaniu kwot określonych w umowach powinno zostać przeprowadzone nowe postępowanie przetargowe.
Faktury opisywane były przez podległychH. M.pracowników -S. S.- kierownika działu transportu iR. M.- zastępcę kierownika działu transportu orazE. R.. Nadzór nad pracąR. M.iS. S.miał zastępca pracownicy -J. C., który również był jej podwładnym, sprawował tylko pod jej nieobecność.
Przekroczenie wartości umów było wynikiem zaniedbania przez pracowników monitorowania stanu wykorzystania limitów określonych w umowach oraz okresu pozostałego do zakończenia umowy. Pracownicy nie przekazywali przełożonej ani jej zastępcy raportów określających, w jakim zakresie dana umowa została zrealizowana.
Dyrektor ponosi odpowiedzialność nie tylko za zawarcie umowy, lecz również za jej realizację. Pracownica miała dostęp do dokumentacji i to na niej ciążył obowiązek wnioskowania o rozpoczęcie nowej procedury przetargowej.
W 2010 roku u pracodawcy utworzono magazyn produktów spożywczych na potrzeby pracodawcy. Zaopatrzeniem magazynu zajmowała sięB. K., która zgłaszała swoje uwagi dotyczące zasad zamawiania towarów, w tym realizowania zamówień dopiero po zgłoszeniu przez jednostki organizacyjne zapotrzebowania na konkretne produkty. Jej propozycje nie były jednak uwzględnianie zarówno przez bezpośrednią przełożonąE. R., jak i pracownicę, będącą pośrednią przełożoną pracownicy.
Przed uruchomieniemmagazynu (...)nie otrzymała od przełożonych wskazówek i wytycznych, nie otrzymała również dokumentów zakupowych z poprzednich lat, aby ustalić zapotrzebowanie na poszczególne towary. Magazyn działał bez regulaminu czy innego dokumentu określającego zasady jego funkcjonowania. Ponadto pracownicy zajmujący się obsługą magazynu nie otrzymali nowych zakresów obowiązków.
W związku z zamówieniami na zbyt dużą ilość towaru oraz z powodu znacznego obciążenia pracownika obowiązkami doszło do przekroczenia terminu przydatności do spożycia części zgromadzonych artykułów, które musiały następnie ulec utylizacji, generując stratę finansową po stronie pracodawcy w wysokości kilku tysięcy złotych.
Dopiero w 2012 roku zostały ustalone zasady gospodarowania towarami spożywczymi w ten sposób, że artykuły były przekazywane przez dostawcę bezpośrednio do tych komórek organizacyjnych, które uprzednio wyraziły na nie zapotrzebowanie.
H. M.w dniu 4 lipca 2011 r. udzieliła swojej podwładnej -B. K.- kary nagany w związku z niewłaściwym prowadzeniem gospodarki magazynowej, tj. zgromadzeniem nadmiernych zapasów w magazynie z artykułami spożywczymi, czego efektem była konieczność fizycznej likwidacji artykułów, które stały się nieprzydatne do spożycia, a także z wydaniem z magazynu artykułów przeterminowanych.
Pracodawca w dniu 6 lipca 2011 r. udzieliłH. M.kary upomnienia w związku z zaniedbaniem obowiązków służbowych, polegającym na braku właściwego nadzoru nad prawidłową realizacją i rozliczeniem dwóchumów o nr (...)zawartych na dostawy paliw płynnych i produktów pozapaliwowych oraz usługi serwisowe. Wskazał, że pracownica nie sprawowała właściwego nadzoru nad pracownikami biura administracyjnego, tj.S. S.iR. M., którzy nie dokonywali bieżącej kontroli wykorzystania środków finansowych określonych w powyższych umowach i akceptowali faktury pomimo zakończenia i zrealizowania umów. Powyższe spowodowało naruszenie przepisówustawy Prawo zamówień publicznychoraz naraziło pracodawcę na nałożenie kar pieniężnych przez Prezesa Urzędu Zamówień Publicznych.
H. M.nie wniosła sprzeciwu od nałożonej na nią kary.
Uchwałą nr 36/(...)z dnia 7 września 2011 r. zarząd spółki podjął uchwalę w sprawie odwołaniaH. M.ze stanowiska dyrektora biura administracyjnego.
W okresie od 7 września 2011 r. do 20 listopada 2011 r.H. M.przebywała na zwolnieniach lekarskich i urlopie wypoczynkowym.
Pracodawca zwrócił się do funkcjonujących u niego organizacji związkowych, w tym doOrganizacji (...)i(...) Radia (...), o udzielenie informacji, czyH. M.korzysta z obrony związkowej. Pismem z dnia 12 września 2011 r. organizacja ta poinformowała, że pracownica nie podlega ochronie.
W dniu 16 września 2011 r. członek zarządu pracodawcy wystosował wniosek o rozwiązanie zH. M.umowy o pracę.
Jednakże w dniu 2 listopada 2011 r.H. M.została powołana na przewodniczącegoOrganizacji (...)i(...) Radia (...). Pracodawca został poinformowany, że w związku z pełnieniem przez nią powyższej funkcji podlega ona ochronie w miejsce poprzednio chronionegoM. S..
Organizacja (...)i(...) Radia (...)została zarejestrowana w dniu 15 lipca 2010 r. Była nieliczną organizacją, w okresie zatrudnienia pracownicy zrzeszała około 12 członków, zaś na dzień 31 marca 2012 r. zrzeszała już tylko 9 osób.
Organizacja związkowa nie prowadziła aktywnej działalności, a jej członkowie jedynie sporadycznie uczestniczyli w spotkaniach organizowanych przez pracodawcę, mimo iż byli o nich informowani. Przedstawiciele organizacji, w tymH. M., nie brali udziału w negocjacjach czy w zawieraniu porozumień z pracodawcą, np. w sprawie zasad podziału bonów towarowych dla dzieci pracowników, a także nie zgłaszali wraz z pozostałym organizacjami zastrzeżeń pracodawcy w sprawie planu finansowo – rzeczowego.
Pozostałe działające u pracodawcy organizacje związkowe nie wyraziły zgody, aby w prawa i obowiązki strony przy negocjowaniu(...) S.A.wstąpiłaOrganizacja (...)i(...) Radia (...), bowiem w ich ocenie związek nie reprezentował w rzeczywistości praw pracowników i mógł szkodzić ich interesom. Ponadto nie było wiadomo, kto jest członkiem związku. Pośród pracowników oraz działaczy związkowych panowało przeświadczenie, że związek ten powstał z inspiracji zarządu(...). Wątpliwości budził także fakt, że jego przewodniczącym był były członek zarząduspółki - (...).
W organizacji związkowej, której członkiem byłaH. M., często zmieniali się przewodniczący związku oraz osoby objęte ochroną związkową. Początkowo przewodniczącą związku byłaR. P., następnie w lipcu 2011 roku funkcję tę objąłD. S.i jednocześnie został wskazany jako osoba objęta ochroną przez ww.(...) Organizację (...), a co do którego m.in. podjęto decyzję 12 lipca 2011 r. o odwołaniu zarządu(...) Radia S.A.i skierował zapytanie o objęciu ochroną związkową 21 lipca 2011 r.D. S.w okresie od 18 lipca 2011 r. do 28 listopada 2011 r. przebywał na zwolnieniu lekarskim. Już w sierpniu 2011 roku nastąpiła kolejna zmiana osoby objętej ochroną związkową – został niąM. S., w przypadku którego pracodawca w dniu 18 sierpnia 2011 r. wystosował wniosek o rozwiązanie umowy o pracę. W okresie od 29 sierpnia 2011 r. do 17 listopada 2011 r. przebywał na zwolnieniu lekarskim i urlopie wypoczynkowym. Zmiany osób objętych ochroną miały na celu zapewnienie ochrony przed zwolnieniem członkom organizacji, z którymi pracodawca planował rozwiązać stosunek pracy.
Oświadczeniem z dnia 25 listopada 2011 r. pracodawca rozwiązał zH. M.umowę o pracę na czas nieokreślony z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, który upłynął w dniu 29 lutego 2012 r. Jako przyczynę wypowiedzenia wskazano brak właściwego nadzoru nad funkcjonowaniem podległej komórki organizacyjnej, tj. niewystarczający nadzór nad prawidłową realizacją i rozliczaniem umów zawartych na dostawy paliw płynnych, produktów pozapaliwowych i usługi serwisowe, a tym samym dopuszczenie do nieprzestrzegania procedur prawno-organizacyjnych wewnętrznych i ustawowych w kierowanej komórce organizacyjnej, co mogło narazić spółkę na nałożenie kar pieniężnych przez Prezesa Urzędu Zamówień Publicznych oraz brak właściwego nadzoru nad służbami zaopatrzenia, co przyczyniło się do narażenia spółki na poniesienie strat finansowych z tytułu wadliwego oszacowania potrzeb pozwanego w zakresie zaopatrzenia w produkty spożywcze.
Oświadczenie zostało wręczone pracownicy w dniu 25 listopada 2011 r.
W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy zważył, że powództwoH. M.nie zasługuje na uwzględnienie.
Sąd pierwszej instancji wskazał, że kwestią sporną na gruncie przedmiotowej sprawy były okoliczności podlegania przezH. M.ochronie przed wypowiedzeniem umowy o pracę na mocyart. 32 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych(Dz.U.2014.167 j.t. ze zm.) oraz ochronie przed rozwiązaniem stosunku pracy na mocyart. 39 k.p., a także okoliczność prawdziwości i zasadności przyczyn wypowiedzenia jej umowy o pracę.
W dalszej części uzasadnienia Sąd Rejonowy podkreślił, że kwestią niesporną było pomiędzy stronami, iż pracodawca zamierzając rozwiązać stosunek pracy z powódką wystosował stosowne zapytanie do działających u niego organizacji związkowych, w tym doOrganizacji (...)i(...) Radia (...), która w dniu 12 września 2011 r. udzieliła informacji, że powódka nie podlega ochronie udzielanej przez tę organizację. Powódka nie była członkiem również żadnego z pozostałych związków zawodowych. Jednakże od 2 listopada 2011 r.H. M.została wybrana na przewodniczącąOrganizacji (...)i(...) Radia (...), która to organizacja poinformowała pracodawcę o korzystaniu przez powódkę z ochrony przewidzianej w przytoczonym wyżej przepisie. Trzeba mieć jednak na względzie, że okoliczności związane z funkcjonowaniem organizacji związkowej przemawiają za przyjęciem, iż funkcja przewodniczącegoorganizacji (...)powierzana była pracownikom, co do których pracodawca powziął zamiar wypowiedzenia umowy o pracę i nie miała na celu rzeczywistego reprezentowania i obrony praw pracowników, a także ich interesów zawodowych i socjalnych, tj. zadań związku zawodowego na gruncie ustawy o związkach zawodowych.
Sąd Rejonowy zwrócił również uwagę, że powódka będąc zatrudniona od 2009 roku wcześniej nie angażowała się w działalność związkową. Także fakt powołania powódki w dniu 2 listopada 2011 r., podczas gdy w okresie od 7 września 2011 r. do 20 listopada 2011 r. przebywała na zwolnieniu lekarskim i urlopie wypoczynkowym pozwala ustalić sekwencję zdarzeń prowadzącą do wniosku, że objęcie przez nią funkcji przewodniczącej miało inny cel niż faktyczna chęć działalności związkowej. Doświadczenie życiowe wskazuje bowiem, że w okresach usprawiedliwionej nieobecności pracownika nie podejmuje on aktywności związanej z miejscem pracy, bowiem fizycznie jest wyłączony czasowo z bieżącego funkcjonowania zawodowego.
O fikcyjności działalności związkowej(...), w ocenie Sąd I instancji, świadczą częste zmiany osób chronionych, przy braku aktywności organizacji na polu negocjacji oraz zawierania porozumień z pracodawcą. Co więcej, jej członkowie jedynie sporadycznie uczestniczyli w spotkaniach organizowanych przez pracodawcę, pomimo otrzymywania w tym zakresie powiadomień. Również powódka nie pełniła aktywnie funkcji przewodniczącej – brak jest podpisów poświadczających jej obecność na posiedzeniach komisji socjalnej, nie uczestniczyła także spotkaniach pracodawcy ze związkami zawodowymi. Nie prowadziła działalności zmierzającej do reprezentowania pozostałych pracowników i nie podejmowała działań mających na celu dbałość o ich interesy. O pozorności tej działalności i zamiarze jedynie objęcia związanej z tym ochrony związkowej świadczy również reakcja powódki na wręczone jej wypowiedzenie, co sama zrelacjonowała, mówiąc, że nie można jej wypowiedzieć umowy o pracę bo jest objęta ochroną emerytalną, jak i związkową, podczas gdy w ogóle nie negowała przyczyn wypowiedzenia.
Organizacja budziła uzasadnione wątpliwości nie tylko u pracodawcy, lecz także u jego pracowników oraz przedstawicieli pozostałych organizacji związkowych, którzy wskazywali, że nie miała na celu dbałości o prawa pracowników, wobec czego nie została dopuszczona do uczestnictwa w negocjacjach układu zbiorowego pracy. W toku składanych wyjaśnień również powódka wskazała, że organizacja nie miała szczególnych osiągnięć i nie potrafiła wymienić konkretnych z tym związanych przedsięwzięć. Zatem skoro powódka przez wcześniejszy okres zatrudnienia od 2009 roku nie angażowała się w działalność związkową, to po objęciu funkcji przewodniczącej, skoro miałaby faktyczną wolę i chęć aktywizacji związkowej jej działania byłyby chociażby zauważalne dla środowiska. W realiach rozpoznawanej sprawy w ocenie Sądu Rejonowego incydentalne wysyłanie sekretarza organizacji związkowej na spotkania związku, czy podpisywanie faktu zapoznania się z dokumentacją miało jedynie charakter pozorujący działania. Uzasadnione okazało się zatem przyjęcie, żeOrganizacja (...)i(...) Radia (...)wykorzystywana była przez jej członków, w tym powódkę, w celu uniemożliwienia pracodawcy rozwiązania stosunków pracy z pracownikami przeznaczonymi do zwolnienia.
W świetle ustalonego stanu faktycznego Sąd Rejonowy podzielił stanowisko strony pozwanej uznając, iż powódka podjęła się pełnienia funkcji przewodniczącegoOrganizacji (...)i(...) Radia (...)wyłącznie w celu uniemożliwienia pracodawcy złożenia jej wypowiedzenia stosunku pracy. Wybór powódki na to stanowisko nastąpił w okresie, gdy powódka miała świadomość, że pracodawca zamierza rozwiązać z nią stosunek pracy, ponieważ uchwałą zarządu spółki została odwołana ze stanowiska dyrektora biura administracyjnego. Ponadto pracodawca wystosował także do działających u niego organizacji związkowych zapytanie o reprezentację jej przez związek zawodowy, stanowiącej warunek konieczny dla dopuszczalności wypowiedzenia pracownikowi umowy o pracę.
Sąd Rejonowy uznał zatem, że działalność związku i postępowanie powódki, obejmującej funkcję przewodniczącej związku kierując się jedynie chęcią uniknięcia wypowiedzenia umowy o pracę, były sprzeczne ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem prawa określonego w art. 32 ustawy o związkach zawodowych. Ochrona przyznana działaczom związkowym ma bowiem chronić przed wypowiedzeniem wyłącznie osoby rzeczywiście reprezentujące pracowników przed pracodawcą i umożliwiać im skuteczne działanie na ich rzecz, nie powinna natomiast zapewniać nieuzasadnionej ochrony osobie, która prowadzi działalność związkową jedynie pozornie, dla własnych korzyści. Wobec powyższego powódka nie mogła zostać objęta ochroną na mocy powołanego przepisu, a tym samym pracodawca wypowiadając jej umowę o pracę nie dopuścił się jego naruszenia.
Sąd Rejonowy odnosząc się z kolei do zarzutu powódki, iż pracodawca dopuścił się naruszenia przepisuart. 39 k.p.poprzez dokonanie jej wypowiedzenia umowy o pracę w sytuacji, gdy podlegała ochronie przedemerytalnej trzeba wskazać, iż rzeczywiście zgodnie zart. 39 k.p.pracodawca nie może wypowiedzieć umowy o pracę pracownikowi, któremu brakuje nie więcej niż 4 lata do osiągnięcia wieku emerytalnego, jeżeli okres zatrudnienia umożliwia mu uzyskanie prawa do emerytury z osiągnięciem tego wieku. Powódka w dacie wypowiedzenia jej umowy o pracę przez pracodawcę miała 58 lat, zatem do osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego dla kobiet, obowiązującego w 2011 roku, tj. 60 lat, brakowały jej 2 lata. Strona powodowa w swoim stanowisku pomija jednak okoliczność, że powódka w chwili wręczenia jej oświadczenia o wypowiedzeniu miała już ustalone prawo do wcześniejszej emerytury. Jak stwierdził Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 11 czerwca 1991 r.: I PZP 19/91, w przypadku osób korzystających już ze świadczeń emerytalnych nie ma mowy o uzyskaniu prawa do emerytury z osiągnięciem owego wieku, bo prawo to już zostało uzyskane i jest wykorzystywane. Sąd Najwyższy nie znajduje pod tym względem istotnej różnicy między emeryturą "zwykłą" a wcześniejszą. Wykładnia językowaart. 39 k.p.pozwala też na zauważenie, że przepis ten mówi o pracowniku; nie mówi zaś o emerycie, który pracując w niepełnym wymiarze czasu pracy osiąga zarobki będące uzupełnieniem pobieranej emerytury. Natomiast wykładnia celowościowa omawianego przepisu prowadzi do wniosku o objęciu ochroną tylko takich osób, które będąc w zaawansowanym wieku nie mają jeszcze prawa do emerytury, a w przypadku wypowiedzenia mogłyby mieć trudności w uzyskaniu innej pracy. Zdaniem Sądu Rejonowego powyższe można odnieść również do pracownika, który wprawdzie nie pobiera świadczenia emerytalnego, jednak posiada już do niego ustalone prawo, ponieważ w przypadku utraty pracy nie pozostanie bez środków do życia, nie zasługuje zatem na wyjątkową ochronę przysługującą tym pracownikom, którzy prawa do emerytury jeszcze nie nabyli. W konsekwencji Sąd uznał, że powódka nie podlegała ochronie przed wypowiedzeniem w oparciu oart. 39 k.p.
Zatem Sąd pierwszej instancji wobec ustalenia, iż powódka nie podlegała szczególnej ochronie przez wypowiedzeniem jej umowy o pracę, dokonał oceny prawdziwości i zasadności przyczyny wskazanej przez pracodawcę w treści oświadczenia o wypowiedzeniu. Pozwany zarzucił powódce, że pełniąc funkcję dyrektora biura administracyjnego nie sprawowała należytego nadzoru nad podległą jej komórką organizacyjną, przyczyniając się do narażenia spółki na poniesienie strat finansowych. Doprecyzowując przyczyny wskazał, że dopuszczenie przez powódkę do nieprzestrzegania obowiązujących procedur poprzez niewystarczający nadzór nad prawidłową realizacją i rozliczaniem umów na dostawę paliw płynnych oraz na usługi serwisowe spowodowało narażenie spółki na nałożenie kar pieniężnych przez Prezesa Urzędu Zamówień Publicznych. Natomiast brak właściwego nadzoru nad służbami zaopatrzenia przyczynił się do narażenia spółki na poniesienie strat finansowych z tytułu wadliwego oszacowania potrzeb pracodawcy w zakresie zaopatrzenia w produkty spożywcze. Wbrew twierdzeniom powódki nadal była ona zatrudniona na stanowisku dyrektora biura administracyjnego, gdyż pracodawca nie dokonał jej wypowiedzenia warunków pracy i płacy. Ponadto zarzuty postawione powódce przez pracodawcę dotyczyły okresu, w którym niewątpliwie zobowiązana była do wykonywania zadań wynikających z zakresu jej obowiązków oraz zadania te rzeczywiście wykonywała.
Jak wskazał Sąd Rejonowy powódka jako dyrektor biura administracyjnego ponosiła odpowiedzialność za całokształt działalności podległej jej komórki organizacyjnej przed zarządem(...), w tym odpowiedzialność za przestrzeganie obowiązujących w spółce procedur oraz winna nadzorować podległych jej pracowników. Bez znaczenia pozostaje fakt, że zadania związane z realizacją umów na dostawę paliw płynnych oraz usługi serwisowe na potrzeby pozwanego bezpośrednio wykonywane były przez kierownika i zastępcę kierownika działu transportu, którzy nie przedkładali powódce raportów dotyczących zakresu wykonania danej umowy, bowiem powódka jako przełożona powinna zadbać o jakość i terminowość zadań realizowanych przez pracowników Biura.
W toku sprawy, w ocenie Sądu Rejonowego, powódka nie wykazała również, że w związku z podziałem obowiązków pomiędzy dyrektora i zastępcę dyrektora biura administracyjnego nadzór nad pracownikami działu transportu pełnił wyłącznie zastępca powódki -J. C.. Z zakresu obowiązków powódki iJ. C.wynika, że oboje pełnili funkcje nadzorcze w stosunku do pracowników biura administracyjnego. Okoliczność, że odpowiedzialność za zaistniałą sytuację może ponosić również zastępca powódki pozostaje bez wpływu na zakres jej odpowiedzialności. Należało uznać, że zaniedbując swoje obowiązki nadzorczeH. M.przyczyniła się do przekroczenia wartości zamówień, określonej w treści poszczególnych umów oraz dopuściła do wydatkowania środków pieniężnych bez przeprowadzenia procedury przetargowej, a tym samym do naruszeniaustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych. Co do ww. naruszenia powódka została ukarana karą porządkowa od której nie odwołała się, co również wskazuje że nie kwestionowała zasadności tego dyscyplinującego środka.
Podobnie Sąd Rejonowy uznał, że w przypadku konieczności utylizacji przeterminowanych artykułów spożywczych zalegających w magazynie nieuprawnione jest obciążanie przez powódkę całością odpowiedzialności magazynierki i kierownika działu zaopatrzenia, którzy zmuszeni byli do organizowania i zaopatrywania magazynu, który był u pozwanego nowym pomysłem, bez wytycznych i wskazówek przełożonej. Powódka jako przełożona tych pracowników powinna zadbać o odpowiednie uregulowanie zasad funkcjonowania magazynu, mając na względzie unikanie gromadzenia zbyt dużych zapasów, powodujących straty finansowe po stronie pozwanego. Za powyższe naruszenia pracodawca udzielił powódce kary upomnienia. Szczególnego podkreślenia wymaga, że powódka, mimo poprawnego pouczenia, nie wniosła sprzeciwu od kary porządkowej, należało zatem uznać, że uznała swoją winę. Zasady doświadczenia życiowego przemawiają za przyjęciem, iż w innym przypadku powódka wystąpiłaby do pracodawcy, przedstawiając swoje stanowisko w sprawie.
Na uwzględnienie, zadaniem Sądu I instancji, nie zasługuje również zarzut podwójnego ukarania pracownika za to samo przewinienie – w pierwszej kolejności w drodze kary porządkowej, a następnie w drodze wypowiedzenia umowy o pracę. Zgodnie z ustaloną linią orzeczniczą Sądu Najwyższego, wymierzenie pracownikowi kary porządkowej nie wyklucza możliwości uznania tego samego nagannego zachowania się pracownika, stanowiącego przesłankę ukarania, za przyczynę uzasadniającą wypowiedzenie umowy o pracę.
W przypadku rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem ustawodawca nie wskazał terminu, w którym pracodawca może podjąć decyzję o rozwiązaniu stosunku pracy z pracownikiem, z uwagi na zaistnienie danej okoliczności. W konsekwencji Sąd Rejonowy nie podzielił stanowiska powódki, iż pracodawca nie był uprawniony do powoływania się w oświadczeniu o wypowiedzeniu na okoliczności zaistniałe ponad 6 miesięcy wcześniej, zwłaszcza że w okresie od 7 września 2009 r. do 20 listopada 2011 r. nieobecność w pracy powódki była usprawiedliwiona i tym samym pracodawca nie mógł wcześniej dokonać tej czynności.
Reasumując, Sąd Rejonowy uznał, że postępowanie przeprowadzone w niniejszej sprawie wykazało, że powódka istotnie dopuściła się zaniechań w nadzorze nad funkcjonowaniem podległej jej komórki organizacyjnej, które doprowadziły do narażenia spółki na straty finansowe oraz na możliwość nałożenia kar pieniężnych przez Prezesa Urzędu Zamówień Publicznych, zatem przyczyny wskazana przez pracodawcę powódki w treści oświadczenia o wypowiedzeniu jej umowy o pracę były nie tylko prawdziwe, lecz również uzasadnione, a tym samym mogły stanowić podstawę zgodnego z prawem rozwiązania stosunku pracy z powódką.
W przedmiocie kosztów procesu Sąd Rejonowy orzekł w oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, wynikającą zart. 98 § 1 k.p.c, zgodnie z którą strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Powódka jako przegrywająca proces została obciążona opłatą od pozwu w kwocie 5700,00 zł, która została już w toku postępowania pokryta. W przedmiotowej sprawie do kosztów procesu, których obowiązek zwrotu na rzecz pozwanego ciążył na powódce należała wniesiona prze pozwanego opłata od apelacji w kwocie 5700,00 zł. Ponadto na mocy§ 11 ust. 1 pkt 1 i § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu(Dz.U.2013.490 j.t), koszty zastępstwa procesowego strony pozwanej w I i II instancji wyniosły 180,00 zł. W konsekwencji Sąd zasądził od powódkiH. M.na rzecz pozwanego(...) Radia S.A.kwotę 5880,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, z uwagi na sprostowanie postanowieniem z dnia 22 grudnia 2015 r.
PowódkaH. M.zaskarżyła w całości powyższy wyrok, zarzucając:
I
naruszenie prawa materialnego, tj.:
1
art. 32 ust. 1 ustawy o związkach zawodowych poprzez uznanie, że rozwiązanie przez pracodawcę umowy o pracę z powódką bez zgody związku zawodowego, nie narusza prawa;
2
art. 8 k.p.przez niewłaściwe jego zastosowanie, polegające na zastosowaniu tego przepisu do stanu faktycznego w niniejszej sprawie i uznaniu, że żądanie powódki przywrócenia do pracy z uwagi na ochronę związkową nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ narusza zasady współżycia społecznego ze względu na pozorność działania związku zawodowego, do którego należała powódka, a także poprzez sformułowanie nieistniejącej zasady, zgodnie z którą z ochrony związkowej przed wypowiedzeniem umowy o pracę nie może korzystać osoba, która prowadzi działalność związkową pozornie, dla własnych korzyści;
3
art. 38 § 1 k.p, przez uznanie, że pozwany dochował trybu konsultacji ze związkiem zawodowym, do którego należała powódka, zamiaru wypowiedzenia jej umowy o pracę, mimo że po dokonanej konsultacji powódka została przewodniczącą związku zawodowego, co samo w sobie zniweczyło skutki uprzedniej konsultacji, gdyż z momentem wyboru na stanowisko przewodniczącej związku, powódka podlegała większej ochronie, na podstawie art. 32 ustawy o związkach zawodowych;
4
art. 39 k.p.poprzez uznanie, że powódka nie podlegała ochronie przed wypowiedzeniem, określonej w tym artykule, gdyż mimo niepobierania emerytury miała ustalone do niej wcześniejsze prawo, z uwagi na okres zatrudnienia;
5
art. 45 k.p.przez uznanie, że wypowiedzenie powódce umowy o pracę było uzasadnione i zgodne z prawem, mimo że przyczyny wypowiedzenia były pozorne i dotyczyły bardzo odległego czasu od daty dokonania tego wypowiedzenia;
II
naruszenie przepisów prawa procesowego tj.art. 231 k.p.c.,art. 233 § 1 k.p.c.,art. 316 § 1 k.p.c.,art. 328 § 2 k.p.c., poprzez wadliwe wyprowadzenie wniosków z ustalonych faktów, bez wszechstronnego rozważenia całości zebranego w sprawie materiału, z pominięciem stanu rzeczy istniejącego w momencie zamknięcia rozprawy, a w konsekwencji przyjęcie ustaleń sprzecznych ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.
W oparciu o powyższe zarzuty strona powodowa wniosła o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia Sądowi I instancji oraz o zasądzenie kosztów procesowych w tym kosztów zastępstwa procesowego ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i uwzględnienie powództwa wraz z zasądzeniem kosztów sądowych.
Pozwany(...) Radio S.A.z siedzibą wW.w odpowiedzi na apelację wniosło o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje.
Apelacja powódki jest uzasadniona i doprowadziła do zmiany zaskarżonego wyroku.
Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy i przyjmuje je za podstawę własnego rozstrzygnięcia. Podziela również przeprowadzoną przez Sąd Rejonowy ocenę dowodów jako nienaruszającą ram zakreślonych przezart. 233 § 1 k.p.c.Ocena ta jest logiczna, przekonująca i znajduje pełne oparcie w przeprowadzonych dowodach.
Powódka w treści złożonej apelacji wprawdzie podniosła zarzut naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.połączony z naruszeniamiart. 231 k.p.c.,art. 316 § 1 k.p.c.orazart. 328 § 2 k.p.c., jednak nie wyjaśniła w żaden sposób na czym naruszenia te miały polegać. Podkreślenia wymaga fakt, że dla skuteczności zarzutu naruszenia swobodnej oceny dowodów nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Koniecznym jest bowiem wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie Sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać jakie kryteria oceny dowodów naruszył Sąd przy ocenie konkretnych dowodów uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając. Ponadto jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to dokonana ocena nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego można było wysnuć wnioski odmienne (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2001 r., IV CKN 970/00, niepubl.; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00). Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sądart. 233 § 1 k.p.c.wymaga zatem wykazania, iż sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Natomiast zarzut dowolnego i fragmentarycznego rozważenia materiału dowodowego wymaga dla swej skuteczności konkretyzacji, i to nie tylko przez wskazanie przepisów procesowych, z naruszeniem których apelujący łączy taki skutek, lecz również przez określenie, jakich dowodów lub jakiej części materiału zarzut dotyczy, a ponadto podania przesłanek dyskwalifikacji postępowania sądu pierwszej instancji w zakresie oceny poszczególnych dowodów na tle znaczenia całokształtu materiału dowodowego oraz w zakresie przyjętej podstawy orzeczenia.
Powódka w treści apelacji w żaden sposób nie wskazuje jakie reguły dowodowe naruszył Sąd Rejonowy. Nie podnosi żadnych okoliczności, które jej zdaniem zostały błędnie ustalone. Wobec powyższego Sąd Okręgowy nie mógł na podstawie gołosłownego zarzutu naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.zmienić ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd Rejonowy. Pracownica, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, zaniechał bowiem przedstawienia jakichkolwiek okoliczności, które pozwalałby na zmianę wskazanych ustaleń.
Chybiony jest też zarzut naruszeniaart. 328 § 2 k.p.c.W ocenie Sądu Okręgowego, uzasadnienie zaskarżonego wyroku odpowiada wszystkim wymaganiom określonym w powołanym przepisie. Możliwe jest w związku z tym odtworzenie rozumowania, jakie doprowadziło Sąd I instancji do wydania kwestionowanego orzeczenia. Należy wskazać, iż w orzecznictwie przyjmuje się, że mankamenty dotyczące treści uzasadnienia orzeczenia podlegającego zaskarżeniu apelacją z reguły nie należą do tego rodzaju uchybień, które mogą mieć wpływ na wynik sprawy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 stycznia 2010 r., II UK 148/09,L.), zaś naruszenieart. 328 § 2 k.p.c.może być uznane za uzasadniony zarzut apelacji tylko w skrajnych wypadkach, gdy uzasadnienie sądu I instancji jest na tyle wadliwie, że uniemożliwia przeprowadzenie instancyjnej kontroli prawidłowości zaskarżonego wyroku (także postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 grudnia 2009 r., III UK 52/09,L.i wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 marca 2006 r., II CK 428/05,L.). Według Sądu Okręgowego, w zasadzie żadne uchybienia w zakresie uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia nie mogą stanowić skutecznej podstawy apelacji.
Sąd odwoławczy nie dopatrzył się również, aby Sąd pierwszej instancji naruszyłart. 231 k.p.c.Zgodnie z przywołanym przepisem Sąd może uznać za ustalone fakty mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, jeżeli wniosek taki można wyprowadzić z innych ustalonych faktów (domniemanie faktyczne). Możliwość ustalenia faktów w sposób przewidziany wart. 231 k.p.c.wchodzi w rachubę tylko w razie braku bezpośrednich środków dowodowych i jest w istocie wnioskowaniem (rozumowaniem sadu orzekającego), u podstaw którego leży ustawowe domniemanie, pozwalające na oparcie ustaleń faktycznych na uznaniu za ustalone faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy – pod warunkiem, że wniosek taki można wyprowadzić z innych ustalonych w sposób niewątpliwy faktów (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 16 stycznia 2015 r., I ACa 1482/14,L.). W niniejszym jednak przypadku Sąd I instancji nie dokonał ustaleń faktycznych na podstawie domniemań faktycznych, a na podstawie dopuszczonych i przeprowadzonych dowodów. Zatem też zarzut ten pozostaje nieuzasadniony.
Sąd Okręgowy chce nadto wskazać, że z uwagi na treśćart. 386 § 6 k.p.c.nie mógł się odnieść merytorycznie do zarzutu dotyczącego naruszeniaart. 39 k.p.Zgodnie z przywołanym przepisem procesowym ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w uzasadnieniu wyroku sądu drugiej instancji wiążą zarówno sąd, któremu sprawa została przekazana, jak i sąd drugiej instancji, przy ponownym rozpoznaniu sprawy. Nie dotyczy to jednak wypadku, gdy nastąpiła zmiana stanu prawnego. Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 31 lipca 2013 r. już raz rozpoznawał niniejszą sprawę, a w treści uzasadnienia wyroku Sąd wskazał, że powódka w chwili wręczenia jej oświadczenia o wypowiedzeniu miała ustalone prawa do emerytury, a zatem nie była objęta ochroną wynikającą zart. 39 k.p.Sąd Okręgowy rozpoznający przedmiotową apelację pozostaje zatem związany ocena prawną zaprezentowaną przez Sąd Okręgowy w Warszawie w wyroku 31 lipca 2013 r. i nie jest władny jej podważyć.
Pomimo omówionej bezzasadności zarzutów natury procesowej oraz części zarzutów naruszenia prawa materialnego, to Sąd Okręgowy uznał, że wyrok Sądu Rejonowego należy zmienić z uwagi na błędną wykładnię przepisów prawa materialnego poczynionych przez ten Sąd I instancji, której nie można podzielić.
W tym kontekście zauważyć należy, że zasadny okazał się zarzut naruszenia przez Sąd I instancjiart. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych(Dz.U. Nr 79, poz. 854) polegający na uznanie, że rozwiązanie przez pracodawcę umowy o pracę z powódką bez zgody związku zawodowego, nie narusza prawa. Jak wynika z cytowanego przepisu pracodawca bez zgody zarządu zakładowej organizacji związkowej nie może wypowiedzieć ani rozwiązać stosunku pracy z imiennie wskazanym uchwałą zarządu jego członkiem lub z innym pracownikiem będącym członkiem danej zakładowej organizacji związkowej, upoważnionym do reprezentowania tej organizacji wobec pracodawcy albo organu lub osoby dokonującej za pracodawcę czynności w sprawach z zakresu prawa pracy.
Odnosząc się kolejno do przesłanek zawartych w dyspozycji art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy Sąd Okręgowy chce zauważyć, że niewątpliwie powódka należała do osób objętych dyspozycją przedmiotowego przepisu. Jak wynika bowiem z prawidłowo poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych,H. M.w dniu 2 listopada 2011 r. została wybrana przewodniczącąOrganizacji (...)i(...) Radia (...), a w piśmie z dnia 4 listopada 2011 r. została imiennie wskazana pozwanej spółce jako osoba chroniona na podstawie art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy. Nie ulega zatem wątpliwości, iż formalnie była upoważniona do reprezentowania organizacji przed pracodawcą.
NadtoOrganizacja (...)i(...) Radia (...)została utworzona zgodnie z przepisami ustawy o związkach zawodowych (k. 196-198), brak było podstaw do jej wykreślenia w spornym okresie (art. 17 ustawy), a nadto pozostawała reprezentatywną organizacją związkową, gdyż zrzeszała w III kwartale 2011 roku więcej niż 10 członków (art. 251ust. 1 pkt 1 ustawy). Wprawdzie w 2012 roku liczba członków przedmiotowej organizacji spadła do 9 osób, to jednak nastąpiło to już po złożeniu powódce wypowiedzenia, a zatem nie ma to znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy.
Sąd Okręgowy stwierdził zatem, że pracodawca zamierzając rozwiązać stosunek pracy z powódką był zobligowany do wystąpienia do zarządu organizacji związkowej o wyrażenie zgody na rozwiązanie stosunku pracy zH. M., czego jednak nie uczynił. Prawidłowej konsultacji związkowej, w sytuacji faktycznej i prawnej dotyczącej powódki istniejącej od 2 listopada 2011 r., nie spełnia przy tym wystąpienie pracodawcy we wrześniu 2011 roku do organizacji związkowych działających w spółce o udzielenie informacji czy powódka korzysta z ochrony związkowej. Organizacja związkowa reprezentująca wówczas powódkę udzieliła odpowiedzi w dniu 12 września 2011 r. wskazując, zgodnie z ówczesnym stanem faktycznym, że pracownica nie podlega ochronie. W dniu 4 listopada 2011 r. pracodawca uzyskał jednak kolejną informację od organizacji związkowej, iż od dnia 2 listopada 2011 r. powódka objęła stanowisko przewodniczącegoOrganizacji (...)i(...) Radia (...)i została objęta ochroną w myśl art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy o związkach zawodowych. Zatem pozwany, od wskazanej daty, zamierzając rozwiązać stosunek pracy z powódką, był zobowiązany do wystąpienia do zarządu tej organizacji związkowej o wyrażenie zgody na rozwiązanie umowy o pracę zH. M.. Z kolei jak prawidłowo podnosi powódka w dniu wskazania spółce jej osoby jako pracownika chronionego na podstawie art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy o związkach zawodowych, konsultacja zamiaru rozwiązania umowy o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia przeprowadzona we wrześniu 2011 roku straciła swoją aktualność. Obowiązek uzyskania zgody na wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy o pracę z działaczem związkowym z art. 32 ustawy o związkach zawodowych, jako dalej idący, „pochłania” powinność pracodawcy konsultacji z zarządem zakładowej organizacji związkowej określonej wart. 38 k.p.(wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lutego 2013 r., II PK 159/12,L.). Podzielając powyższy pogląd Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że pracodawca zaniechał wykonania nałożonego na niego obowiązku zwrócenia się do zarządu organizacji związkowej, której przewodniczyła powódka, o udzielenie zgody na wypowiedzenie stosunku pracy, wobec czego składając w dniu 25 listopada 2011 r. oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia naruszył przepisy o wypowiadaniu umowy. Niedopełnienie tego wymagania skutkowało więc niezgodnym z prawem wypowiedzeniem powódce umowy o pracę, bowiem pracodawca nie wyczerpał procedury konsultacji związkowej wynikającej z treści art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy o związkach zawodowych.
Zasadny okazał się również, w ocenie Sądu odwoławczego, zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy dyspozycjiart. 8 k.p.Wprawdzie nie można odmówić racji Sądowi Rejonowemu, który wskazywał, że związek zawodowy ma prawo chronić pracownika przed zwolnieniem, nie wolno mu jednak, stosując tę ochronę, nadużywać wolności związkowej. Przed takim działaniem pracodawca ma możliwość obrony przez powołanie się na nadużycie praw związkowych. Klauzula nadużycia prawa zart. 8 k.p.upoważnia sąd pracy do oceny, czy zachowanie związku (odmowa wyrażenia zgody) nie służyła zabezpieczeniu pracownika przez niesprawiedliwymi działaniami pracodawcy lecz w istocie rzeczy miał wyłącznie cel "instrumentalny", jakim była nieuzasadniona ochrona trwałości stosunku pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 października 2008 r. II PK 53/08 OSNP 2010/5-6/60, czy wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2008 r. I PK 198/07, M.P.Pr.(...)). Tym samym Sąd Najwyższy wskazał, że w procesie wytoczonym przez pracownika pracodawcy, ten drugi może się bronić odwołując się do oceny postępowania związku zawodowego w trakcie realizacji ochrony pracownika, a więc do zachowania podmiotu innego niż powód. Z takim jednak postępowaniem nie mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie. Zdaniem Sądu Okręgowego wskazany wyjątek mógłby ewentualnie mieć zastosowanie w niniejszym procesie, gdyby pracodawca zwrócił się do organizacji związkowej o wyrażenie zgody na rozwiązanie stosunku pracy z powódką, a organizacja nie wyraziłaby takiej zgody. Z kolei w przypadku, gdy pozwana spółka zupełnie pominęła ustawowy obowiązek uzyskania zgody związku zawodowego reprezentującego powódkę na wypowiedzenie jej umowy o pracę, to też nie dała szansy organizacji związkowej na wyrażenie swej opinii w zakresie wypowiedzenia stosunku pracy pracownicy. Nie można bowiem automatycznie przyjąć, że związek zawodowy, w przypadku zamiaru rozwiązania przez pracodawcę stosunku pracy z pracownikiem chronionym na podstawie art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy, każdorazowo odmówi wyrażenia zgody na dokonanie tej czynności. Gdyby zaakceptować powyższe zapatrywanie wówczas składanie wniosku do organizacji związkowej o wyrażenie zgody byłoby zbędne i niepotrzebne.
W tym kontekście należy także podkreślić, że pracodawca nie dopełniając ciążącego na nim obowiązku zwrócenia się o wyrażenie zgody doOrganizacji (...)i(...) Radia (...)na wypowiedzenie umowy o pracę powódce, naruszył swoim postępowaniem dyspozycję art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy o związkach zawodowych. Naruszając przepisy ustawy pracodawca naruszył równocześnie zasady współżycia społecznego. W takiej sytuacji pracodawca nie może powoływać się na klauzule generalne zawarte wart. 8 k.p.(wyroki Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 1976 r., I PRN 52/75, OSPiKA 1977 nr 3, poz. 47; z dnia 20 listopada 1996 r., I PKN 14/96, OSNAPiUS 1997 nr 12, poz. 218; z dnia 7 stycznia 1997 r., I PKN 55/96, OSNAPiUS, 1997 nr 16, poz. 290 oraz z dnia 6 marca 1998 r., I PKN 552/97, OSNAPiUS 1999 nr 4, poz. 124; wyrok Sądu Najwyższego - Izba Pracy,(...)i Spraw Publicznych z dnia 25 sierpnia 2004 r., I PK 22/03,L.), gdyż na zasady współżycia społecznego nie może powoływać się ten, kto sam te zasady narusza. W konsekwencji ze wskazanych przyczyn pozwana spółka nie była uprawniona do skorzystania z dobrodziejstwa wynikającego zart. 8 k.p.
Zgodnie z treściąart. 45 § 1 k.p.c.w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu – o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu. Jednak Sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu (§ 2). Pomimo to przepisu § 2 nie stosuje się do pracowników, o których mowa w przepisach szczególnych dotyczących ochrony pracowników przed wypowiedzeniem lub rozwiązaniem umowy o pracę (np. z uwagi na ochronę związkową wynikającą z art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy o związkach zawodowych), chyba że uwzględnienie żądania pracownika przywrócenia do pracy jest niemożliwe z uwagi na ogłoszenia upadłości lub likwidacji pracodawcy; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu (§ 3).
Wykładania językowa powołanych przepisów prowadzi do wniosku, że Sąd pracy na podstawieart. 45 § 2 k.p.nie może odmówić uwzględnienia roszczenia o przywrócenie do pracy pracownika szczególnie chronionego, jeśli nie nastąpiło ogłoszenie upadłości lub likwidacja pracodawcy (w takiej sytuacji można zasądzić odszkodowanie). Jednakże należy zwrócić uwagę na wyrok Sądu Najwyższego, który uznał, iż pracownikowi odwołanemu ze stanowiska w sposób równoznaczny z wypowiedzeniem umowy o pracę (art. 70 § 2 KP), z naruszeniemart. 32 ust. 1 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych, przysługuje - na podstawie stosowanego odpowiednio przepisuart. 45 k.p.- roszczenie o uznanie odwołania za bezskuteczne lub o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach jedynie wówczas, gdy odwołanie nastąpiło z przyczyn łączących się ze sprawowaniem funkcji związkowej, pracownikowi przysługuje roszczenie (tak samo wyrok z dnia 3 lutego 1995 r., I PRN 121/94, OSNAPiUS 1995 r. nr 13, poz. 160; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 2001 r., I PKN 275/00,L.). Jedynie wówczas, gdy odwołanie nastąpiło z przyczyn łączących się ze sprawowaniem funkcji związkowej, pracownikowi przysługuje roszczenie o uznanie odwołania za bezskuteczne lub o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 listopada 2012 r., II PK 100/12,L.).
Sąd Okręgowy, w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę, podziela w całości powyższe stanowisko judykatury. Wprawdzie przedmiotowy pogląd dotyczy zatrudnienia na podstawie powołania, jednakże w ocenie Sądu odwoławczego, nie ma przesłanek uzasadniających jego niezastosowanie w przypadku rozwiązania umowy o pracę na podstawie wypowiedzenia. Odnosząc powyższe do stanu faktycznego przedmiotowej sprawy wskazać należy, że bezsprzecznie stosunek pracy z powódką został rozwiązany z przyczyn nie mających związku ze sprawowaniem przez nią funkcji związkowej. Przekonanie to wynika z sekwencji zdarzeń, które miały miejsce w niniejszej sprawie, ale także z powołania jako przyczyn wypowiedzenia okoliczności, które miały miejsce przed wrześniem 2011 roku, kiedy pracodawca wystąpił do organizacji związkowych o udzielenie informacji, czy powódka nie jest objęta ochroną którejkolwiek z tych organizacji. W tym czasieH. M.nie sprawowała jeszcze funkcji przewodniczącej organizacji związkowej, którą zaczęła piastować dopiero od 2 listopada 2011 r. Wobec powyższego prawidłowym pozostaje twierdzenie, że pozwana spółka miała zamiar rozwiązać stosunek pracy z pracownicą jeszcze przed datą objęcia przez nią funkcji przewodniczącej organizacji związkowej. Nadto przyczyny wskazane w oświadczeniu o wypowiedzeniu powódce stosunku pracy merytorycznie nie były związane z wykonywaną przez nią funkcją związkową, a dotyczyły nieprawidłowości jakich się dopuściła w trakcie zajmowania stanowiska dyrektora biura administracyjnego. Skonstatować zatem należy, że przyczyny rozwiązania stosunku pracy zH. M.nie dotyczyły w żadnym razie jej działalności związkowej.
Dodatkowo Sąd Okręgowy stwierdził, że przywrócenie powódki do pracy w pozwanej spółce byłoby nieuzasadnione jako pozostawające w sprzeczności ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem prawa korzystania przez pracownicę ze szczególnej ochrony przed rozwiązaniem stosunku pracy przewidzianej wart. 32 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych.
Zgodnie z dyspozycjąart. 4771k.p.c.jeżeli pracownik dokonał wyboru jednego z przysługujących mu alternatywnie roszczeń, a zgłoszone roszczenie okaże się nieuzasadnione, sąd może z urzędu uwzględnić inne roszczenie alternatywne. Przepisart. 4771k.p.c.ma na uwadze roszczenia, które ustawa uznaje za alternatywne. Przepisem, który przewiduje roszczenia alternatywne jestart. 45 § 1 k.p., który w niniejszej sprawie stanowi podstawę żądania powódki. Odnosząc się z kolei do drugiej przesłanki zastosowaniaart. 4771k.p.c., tj. „niezasadności żądanego roszczenia”, wskazać należy, że tylko w razie sprzeczności wybranego roszczenia z zasadami współżycia społecznego, można bowiem mówić o jego nieuzasadnieniu prowadzącym do uwzględnienia innego roszczenia alternatywnego. Zasady te, wyrażone wart. 8 k.p., służą uniemożliwieniu nadużywania prawa (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 września 2013 r., I PK 14/13,L.).
W judykaturze przyjmuje się, że do sprzeczności ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem prawa korzystania przez pracownicę ze szczególnej ochrony przed rozwiązaniem stosunku pracy przewidzianej wart. 32 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowychmogłoby dojść nie tylko wówczas, gdyby pracownicy zarzucano zasadnie wyjątkowo naganne postępowanie. Okolicznościami, które mogłyby również wskazywać na tę sprzeczność są na przykład: liczebność grupy funkcyjnych członków związku w stosunku do ich ogólnej liczby, przyczyna i okoliczności powstania organizacji związkowej (chodzi zwłaszcza o zamiar objęcia szczególną ochroną pracowników przewidzianych do zwolnienia z pracy, jako wyłączny lub główny cel zawiązania organizacji związkowej), a także niepodjęcie przez związek faktycznej działalności. Są to okoliczności, których wystąpienie może doprowadzić do zasądzenia innego roszczenia niż wybrane przez pracownika na procesowej podstawieart. 4771k.p.c.przy zastosowaniuart. 8 k.p.(tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 2003 r., I PK 550/02,L.). Sprzeczność żądania pracownika (objętego szczególną ochroną) o przywrócenie do pracy z zasadami współżycia społecznego może wystąpić także gdy żądanie przywrócenia do pracy może być ocenione jako nadużycie wolności związkowej (tak postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21 kwietnia 2005 r., I PK 279/04,L.).
W kontekście powyższych rozważań należy zgodzić się z poglądem Sądu Rejonowego, iż działalnośćOrganizacji (...)i(...) Radia (...)miała w rzeczywistości charakter fikcyjny, a objęcie powódki ochroną związkową stanowiło nadużycie wolności związkowej. Przedmiotowa organizacja powstała wprawdzie w dniu 15 lipca 2010 r., to jednak w okresie swej działalności nie przejawiała jakiejkolwiek aktywności. Jedynie sporadycznie brała udział w pracach komisji socjalnej oraz w spotkaniach z pracodawcą. Przedstawiciele organizacji nie brali udziału w negocjacjach, czy też w zawieraniu porozumieniem z pracodawcą np. w zakresie zasad podziału bonów towarowych dla dzieci pracowników. Zatem Sąd Rejonowy trafnie zauważył, że organizacja związkowa nie reprezentowała prawa pracowników, ich interesów zawodowych i socjalnych, czyli zasadniczo nie wykonywała zadań, do wykonywania których związek zawodowy zostaje powołany w myśl ustawy o związkach zawodowych.
Odnosząc się z kolei do wyboru, jak i piastowania funkcji przewodniczącego organizacji związkowej przez powódkę, Sąd Okręgowy chce wskazać, że zastanawiająca jest już okoliczność wyboru na przewodniczącą organizacji związkowej pracownika pozostającego na zwolnieniu lekarskim, która nastąpiła po kilku tygodniach od dnia przeprowadzenia konsultacji związkowych w przedmiocie rozwiązania zH. M.stosunku pracy. W tym kontekście, w ocenie Sądu Okręgowego, zasadna pozostaje konkluzja Sądu Rejonowego, iż niezasadnym jest powoływanie na przewodniczącą organizacji, osoby która jest wyłączona z aktywności pracowniczej, a zarazem też związkowej. Z doświadczenia życiowego, jak i zasad logiki wynika, że organizacja związkowa będzie chciała, aby jej przewodniczący był dyspozycyjna i na bieżąco interesowała się działalnością związkową. Z kolei stan zdrowia powódki, który uniemożliwiał jej wykonywanie obowiązków pracowniczych (obowiązków administracyjnych), wykluczał także zaangażowanie się w pracę związkową. Nadto pewne wątpliwości budzi również fakt, że na przewodniczącego organizacji związkowej wybrano osobę, która przez cały okres pracy u pozwanego, aż do 2 listopada 2011 r., nie była zaangażowana w działalność związkową, a nawet nie była członkiem żadnego ze związków zawodowych. Wobec powyższego mało prawdopodobnym jest, aby organizacja związkowa dokonała wyboru takiej osoby na jej reprezentanta, jeśliby nie miałaby w tym innego celu poza zamiarem objęcia powódki ochroną związkową. Powyższą okoliczność potwierdza również fakt, że powódką po wyborze na przewodniczącego pozostawała bierna przez cały okres piastowania przedmiotowej funkcji.
Konkludując, żądanie powódki przywrócenia jej do pracy u pozwanego było również nieuzasadnione z uwagi na sprzeczność jej żądania z zasadami współżycia społecznego oraz społeczno-gospodarczym prawem do ochrony związkowej.
Zważywszy omówione okoliczności Sąd Okręgowy uznał, że rozwiązanie z powódką stosunku pracy nastąpiło sprzecznie z przepisami prawa pracy o wypowiadaniu umowy o pracę. Zgłoszone przez powódkę żądanie przywrócenia do pracy było jednak nieuzasadnione, wobec czego na podstawieart. 4771k.p.c.Sąd zmieniając wyrok zasądził na jej rzecz odszkodowanie. Zgodnie z treściąart. 471k.p.odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Pracownica była zatrudniona od 22 października 2009 r. do 29 lutego 2012 r., tj. 2 lata, 4 miesiące oraz 10 dni, a zatem jej okres wypowiedzenia wynosił jeden miesiąc. Miesięczne wynagrodzenie powódki obliczone według zasad ustalania ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy stanowiła kwota 9587,36 zł. Mając na uwadze powołaną kwotę Sąd Okręgowy zasądził od pracodawca na rzecz powódki kwotę równą jej jednomiesięcznemu wynagrodzeniu tytułem odszkodowania za rozwiązanie stosunku pracy niezgodnie z przepisami prawa.
Z uwagi na merytoryczną zmianę wyroku Sądu Rejonowego, Sąd Okręgowy był zobligowany do dokonania zmiany w zakresie rozliczenia kosztów procesu w postępowaniu pierwszoinstancyjnym, które to koszty objęły także rozstrzygnięcie kosztów postępowania apelacyjnego skutkującego uchyleniem wyroku. Sąd odwoławczy orzekł o kosztach procesu w postępowaniu pierwszoinstancyjnym zgodnie z dyspozycjąart. 100 k.p.c.znosząc jej między stronami. Koszty te Sąd Okręgowy ustalił w tożsamej wysokości, mając na uwadze, iż powódka iściła opłatę od pozwu (5700,00 zł) wymaganą dla wszczęcia procesu o przywrócenie do pracy i w tym zakresie wygrała proces. Jednocześnie w tożsamej kwocie pozwana spółka wniosła opłatę od apelacji z dnia 28 listopada 2012 r. (5700,00 zł), na skutek której Sąd Okręgowy uchylił wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania, zgodnie z wnioskiem apelacji i w tym zakresie pozwana spółka wygrała postępowanie apelacyjne. Koszty zastępstwa procesowego (60,00 zł) pozostawały także tożsame w postępowaniu przed Sądem I instancji oraz Sądem odwoławczym rozpoznającym pierwszą apelację.
Sąd Okręgowy orzekł o kosztach procesu w postępowaniu apelacyjnym toczonym na skutek apelacji z dnia 26 stycznia 2016 r. mając na względzie zasadę odpowiedzialności za wynik procesu (art. 98 § 1 i § 3 k.p.c.). Na koszty procesu strony powodowej składały się koszty zastępstwa procesowego oraz opłata od apelacji w wysokości 5700,00 zł. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego została ustalona na podstawie przepisów§ 12 ust. 1 pkt 1w zw. z§ 11 ust. 1 pkt 1 rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu(Dz.U. z 2013 r. poz. 490 ze zm.) w kwocie 180,00 zł.
Mając na uwadze całość rozważań, Sąd Okręgowy na podstawieart. 386 § 1 k.p.c.częściowo uwzględnił apelację powódkiH. M., w konsekwencji czego zmienił zaskarżony wyrok.
M. M.S. K. | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Warszawie
date: '2016-05-24'
department_name: XXI Wydział Pracy II Instancja
judges:
- Grzegorz Kochan
- Monika Sawa
- Małgorzata Kosicka
legal_bases:
- art. 45 § 2 k.p.
- art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych
- art. 98 § 1 i § 3 k.p.c.
- § 11 ust. 1 pkt 1 i § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z
dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia
przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego
z urzędu
recorder: Agata Szymańska
signature: XXI Pa 118/16
``` |
153510000001506_III_K_000130_2015_Uz_2015-10-01_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 31 sierpnia 2015r.
Sąd Okręgowy w Poznaniu w Wydziale III Karnym w składzie:
Przewodniczący: SSO Tomasz Borowczak
Protokolant: st. prot. sąd. Marcin Kotlicki
w obecności Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Poznaniu Doroty Mileckiej
po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 31 sierpnia 2015r.
sprawyZ. M. (1), synaA.iE.z d.P.,urodzonego w dniu (...)wZ.
oskarżonego, o to że:
w okresie od 14 października 2011r. do 18 października 2013r. wZ.,P.,K.,S.,N.,T.,C.,K.,S.,Ś.,R.iM.działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w krótkich odstępach czasu , w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedkładał w powiatowych biurach ARiMR nierzetelne dokumenty w postaci dowodów wpłat poświadczających nieprawdę w zakresie uiszczenia przez beneficjentów pomocy finansowej świadczonej zgodnie z trybem przewidzianym wRozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów" objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013(Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r. Nr 78 poz. 470), - 20 % kosztów usług doradczych tytułem wkładu własnego, stwierdzających okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego, wprowadzając w ten sposób przedstawiciel Agencji w błąd co do spełnienia warunków formalnych uprawniających do uzyskania pomocy ze środków publicznych, wskutek czego doprowadził Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 860.240 zł stanowiącej równowartość wypłaconej nienależnie pomocy pochodzącej ze środków publicznych, co stanowiło mienie znacznej wartości, a także usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 30.500 zł lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na odmowę wypłaty wsparcia finansowego, przy czym z tej działalności uczynił sobie stałe źródło dochodu, i tak:
- w dniu 14 października 2011 r. wN.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wN.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 4/2011 z dnia 6.10.2011 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezS. P.kwoty 2795 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...), który stwierdzał okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wN.decyzji nr (...)z dnia 10 listopada 2011 roku o przyznaniu płatności w kwocie 5200,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5200,00 zł
- w dniu 25 października 2011 r. wZ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wZ.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 9/2011 z dnia 22.10.2011 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezJ. M. (1)kwoty 2.795 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wZ.decyzji nr (...)z dnia 16.12.2011 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.800 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.800 zł
- w dniu 26 października 2011 r. wN.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wN.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 12/2011 z dnia 22.10.2011 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezA. S. (1)kwoty 2795 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...), który stwierdzał okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wN.decyzji nr (...)z dnia 10 listopada 2011 roku o przyznaniu płatności w kwocie 5200,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5200,00 zł.
- w dniu 26 października 2011 r. wN.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wN.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 11/2011 z dnia 22.10.2011 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezM. S. (1)kwoty 2795 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...), który stwierdzał okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wN.decyzji nr (...)z dnia 10 listopada 2011 roku o przyznaniu płatności w kwocie 5200,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5200,00 zł.
- w dniu 18 stycznia 2012 r. wS.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wS.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 1/2012 z dnia 7.01.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezŁ. A.kwoty 2795 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...), który stwierdzał okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wS.decyzji nr (...)z dnia 14 lutego 2012 roku o przyznaniu płatności w kwocie 5200,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5200,00 zł
- w dniu 18 stycznia 2012 r. wN.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wN.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 2/2012 z dnia 9.01.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezE. W.kwoty 2795 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...), który stwierdzał okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wN.decyzji nr (...)z dnia 12 kwietnia 2012 roku o przyznaniu płatności w kwocie 5200,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5200,00 zł,
- w dniu 18 stycznia 2012 r. wN.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wN.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 4/2012 z dnia 12.01.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezS. O.kwoty 2795 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...), który stwierdzał okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wN.decyzji nr (...)z dnia 16 kwietnia 2012 roku o przyznaniu płatności w kwocie 5200,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5200,00 zł
- w dniu 22 stycznia 2012 roku wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze PowiatowymAgencji (...)i modernizacji rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 135/2012 z dnia 27.07.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczeniaprzezJ. K. (1)kwoty 1462 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 8.03.2013 r. o przyznaniu płatności w kwocie 2.720 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 roku (Dz. U. z dnia 7 maja 2008.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 2.720 zł.
- w dniu 31 stycznia 2012 r. wZ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wZ.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 7/2012 z dnia 28.01.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezJ. R. (1)kwoty 2795 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...), który stwierdzał okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wZ.decyzji nr (...)z dnia 14 lutego 2012 roku o przyznaniu płatności w kwocie 5200,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5200,00 zł.
- w dniu 31 stycznia 2012 r. wZ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wZ.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 6/2012 z dnia 25.01.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezK. K. (1)kwoty 2795 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...), który stwierdzał okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wZ.decyzji nr (...)z dnia 14 lutego 2012 roku o przyznaniu płatności w kwocie 5.200,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5.200,00 zł.
- w dniu 10 lutego 2012 r. wZ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wZ.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 8/2012 z dnia 3.02.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezE. T.kwoty 2795 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...), który stwierdzał okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wZ.decyzji nr (...)z dnia 26 marca 2012 roku o przyznaniu płatności w kwocie 5200,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5200,00 zł.
- w dniu 27 lutego 2012 roku wP.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze PowiatowymAgencji (...)i modernizacji rolnictwa wP.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 5/2012 z dnia 24.01.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezC. B.kwoty 2795 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wP.decyzji nr (...)z dnia 19.03.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 5.200 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 roku (Dz. U. z dnia 7 maja 2008.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5.200 zł
- w dniu 06 marca 2012 r. wZ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wZ.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 13/2012 z dnia 02.03.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezJ. R. (2)kwoty 1.462 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wZ.decyzji nr (...)z dnia 04.04.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 2.720 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 2.720 zł
- w dniu 12 marca 2012 r. wP.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wP.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 14/2012 z dnia 08.03.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezW. G.kwoty 2.924 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wP.decyzji nr (...)z dnia 07.05.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 5.440 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5.440 zł
- w dniu 22 kwietnia 2012 roku wZ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze PowiatowymAgencji (...)i modernizacji rolnictwa wZ.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 8/2013 z dnia 12.04.2013 roku poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezP. S. (1)kwoty 2150 złotych tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego celem uzyskania decyzji o przyznaniu płatności z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 roku (Dz. U. z dnia 7 maja 2008.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013 i uzyskania płatności w kwocie 5000 zł wskutek czego usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na odmowę wypłaty wsparcia finansowego
- w dniu 24 kwietnia 2012 roku wS.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze PowiatowymAgencji (...)i modernizacji rolnictwa wS.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 35/2012 z dnia 19 kwietnia 2012 roku poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezG. P.kwoty 2666 złotych tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wS.decyzji nr (...)z dnia 5.06.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 roku (Dz. U. z dnia 7 maja 2008.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł
- w dniu 24 kwietnia 2012 r. wS.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wS.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 34/2012 z dnia 19.04.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezM. W.kwoty 2666 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wS.decyzji nr (...)z dnia 05.06.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł
- w dniu 24 kwietnia 2012 roku wS.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze PowiatowymAgencji (...)i modernizacji rolnictwa wS.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 36/2012 z dnia 19.04.2012 roku poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezP. S. (2)kwoty 2666 złotych tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wS.decyzji nr (...)z dnia 5.06.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 roku (Dz. U. z dnia 7 maja 2008.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł,
- w dniu 25 kwietnia 2012 r. wZ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wZ.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 15/2012 z dnia 12.04.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezR. R.kwoty 2666 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...), który stwierdzał okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wZ.decyzji nr (...)z dnia 14 czerwca 2012 roku o przyznaniu płatności w kwocie 4960,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4960,00 zł,
- w dniu 25 kwietnia 2012 r. wZ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wZ.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 20/2012 z dnia 13.04.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezM. R. (1)kwoty 2666 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...), który stwierdzał okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wZ.decyzji nr (...)z dnia 14 czerwca 2012 roku o przyznaniu płatności w kwocie 4960,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4960,00 zł,
- w dniu 25 kwietnia 2012 r. wZ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ., przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wZ.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 41/2012 z dnia 23 kwietnia 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezZ. M. (2)kwoty 2666 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)z dnia 23 kwietnia 2012 r. stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wZ.decyzji nr (...)z dnia 14 czerwca 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r. Nr 78 poz. 470) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł,
- w dniu 25 kwietnia 2012 r. wZ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ., przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wZ.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 27/2012 z dnia 17 kwietnia 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezH. P.kwoty 2666 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)z dnia 17 kwietnia 2012 r. stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wZ.decyzji nr (...)z dnia 14 czerwca 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r. Nr 78 poz. 470) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł.
- w dniu 25 kwietnia 2012 r. wZ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wS.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 26/2012 z dnia 17 kwietnia 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezK. J.kwoty 2666 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wZ.decyzji nr (...)z dnia 14 czerwca 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4960,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4960,00 zł
- w dniu 25 kwietnia 2012 r. wZ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ., przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wZ.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 22/2012 z dnia 16 kwietnia 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezK. Z.kwoty 2666 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)z dnia 16 kwietnia 2012 r. stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wZ.decyzji nr (...)z dnia 14 czerwca 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r. Nr 78 poz. 470) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł
- w dniu 25 kwietnia 2012 r. wZ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ., przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wZ.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty nr(...)z dnia 13 kwietnia 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezA. S. (2)kwoty 2666 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)z dnia 13 kwietnia 2012 r. stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wZ.decyzji nr (...)z dnia 14 czerwca 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r. Nr 78 poz. 470) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł
- w dniu 25 kwietnia 2012 roku wZ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze PowiatowymAgencji (...)i modernizacji rolnictwa wZ.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 18/2012 z dnia 12.04.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezF. C.kwoty 2666 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wZ.decyzji nr (...)z dnia 14.06.2012 r. r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 roku (Dz. U. z dnia 7 maja 2008.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł
- w dniu 25 kwietnia 2012 r. wZ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wZ.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 25/2012 z dnia 17.04.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezR. W.kwoty 2666 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wZ.decyzji nr (...)z dnia 14.06.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł
- w dniu 25 kwietnia 2012 roku wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze PowiatowymAgencji (...)i modernizacji rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 93/2012 z dnia 4.07.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezM. D.kwoty 2795 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 20.09.2012 r. r. o przyznaniu płatności w kwocie 5.200 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 roku (Dz. U. z dnia 7 maja 2008.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5.200 zł
- w dniu 25 kwietnia 2012 r. wZ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wZ.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 17/2012 z dnia 12.04.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezK. M.kwoty 2666 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wZ.decyzji nr (...)z dnia 14.06.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł
- w dniu 25 kwietnia 2012 r. wZ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wZ.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 29/2012 z dnia 18.04.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezM. M. (1)kwoty 2666 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wZ.decyzji nr (...)z dnia 14.06.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł
- w dniu 25 kwietnia 2012 r. wZ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wZ.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 19/2012 z dnia 13.04.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezH. W.kwoty 2666 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wZ.decyzji nr (...)z dnia 14.06.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł
- w dniu 25 kwietnia 2012 r. wZ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wZ.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 40/2012 z dnia 23.04.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezH. M.kwoty 2666 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wZ.decyzji nr (...)z dnia 14.06.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł
- w dniu 25 kwietnia 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 32/2012 z dnia 18.04.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezP. K.kwoty 2795 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...), który stwierdzał okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 26 czerwca 2012 roku o przyznaniu płatności w kwocie 5200,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5200,00 zł
- w dniu 27 kwietnia 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 38/2012 z dnia 23.04.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezA. O.kwoty 2795 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...), który stwierdzał okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)o przyznaniu płatności w kwocie 5200,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5200,00 zł.
- w dniu 27 kwietnia 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 33/2012 z dnia 19.04.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezŁ. Ż.kwoty 2795 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...), który stwierdzał okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 26 czerwca 2012 roku o przyznaniu płatności w kwocie 5200,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5200,00 zł.
- w dniu 27 kwietnia 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 24/2012 z dnia 16.04.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezS. R.kwoty 2795 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...), który stwierdzał okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)o przyznaniu płatności w kwocie 5200,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5200,00 zł.
- w dniu 27 kwietnia 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 28/2012 z dnia 17.04.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezA. K. (1)kwoty 2795 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...), który stwierdzał okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)o przyznaniu płatności w kwocie 5200,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5200,00 zł.
- w dniu 27 kwietnia 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty Kp 23/2012 z dnia 16.04.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezZ. S.kwoty 2795 zł tytułem zapłaty sumy 20 procent wynikającej zfaktury VAT nr (...), który stwierdzał okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i miał być podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji o przyznaniu płatności z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 6500 złlecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na wycofanie pełnomocnictwa przezZ. S.
- w dniu 27 kwietnia 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 37/2012 z dnia 20.04.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezA. J.kwoty 2795 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...), który stwierdzał okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 26 czerwca 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4960,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4960,00 zł
- w dniu 23 maja 2012 r. wS.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wS.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 49/2012 z dnia 8 maja 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezA. G. (1)kwoty 2666 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wS.decyzji nr (...)z dnia 11 lipca 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4960,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4960,00 zł
- w dniu 23 maja 2012 r. wS.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wS.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 48/2012 z dnia 8 maja 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezH. G. (1)kwoty 2666 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wS.decyzji nr (...)z dnia 11 lipca 2012 r. o przyznaniu płatności z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4960 zł
- w dniu 23 maja 2012 r. wS.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ., przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wS.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 53/2012 z dnia 14 maja 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezS. H.kwoty 2666 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)z dnia 14 maja 2012 r. stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wS.decyzji nr (...)z dnia 11 lipca 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r. Nr 78 poz. 470) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł
- w dniu 23 maja 2012 r. wZ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wS.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 59/2012 z dnia 15 maja 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezJ. G.kwoty 2666 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wZ.decyzji nr (...)z dnia 14 czerwca 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4960,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4960,00 zł
- w dniu 23 maja 2012 r. wZ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wZ.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 60/2012 z dnia 15.05.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezK. W.kwoty 1290 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wZ.decyzji nr (...)z dnia 14.06.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 2.400 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 2.400 zł
- w dniu 23 maja 2012 r. wZ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wZ.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 42/2012 z dnia 27.04.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezJ. P. (1)kwoty 2666 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...), który stwierdzał okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wZ.decyzji nr (...)z dnia 14 czerwca 2012 roku o przyznaniu płatności w kwocie 4960,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4960,00 zł.
- w dniu 23 maja 2012 roku wS.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze PowiatowymAgencji (...)i modernizacji rolnictwa wS.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 47/2012 z dnia 8 maja 2012 roku poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezA. P.kwoty 2666 złotych tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wS.decyzji nr (...)z dnia 11.07.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 roku (Dz. U. z dnia 7 maja 2008.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960zł
- w dniu 24 maja 2012 r. wZ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wZ.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 16/2012 z dnia 12.04.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezJ. W. (1)kwoty 2666 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wZ.decyzji nr (...)z dnia 14.06.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł
- w dniu 29 maja 2012 r. wC.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wS.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 68/2012 z dnia 18 maja 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezG. K. (1)kwoty 2666,00 zł tytułem zapłaty sumy 20 procent wynikającej zfaktury nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wM.decyzji nr (...)z dnia 17 września 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4960,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4960,00 zł
- w dniu 29 maja 2012 r. wC.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ., przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wC.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 67/2012 z dnia 18 maja 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezT. Z.kwoty 2666 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)z dnia 18 maja 2012 r. stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wC.decyzji nr (...)z dnia 17 września 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r. Nr 78 poz. 470) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł
- w dniu 31 maja 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 45/2012 z dnia 7.05.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezK. K. (2)kwoty 1462 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...), który stwierdzał okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)o przyznaniu płatności w kwocie 2720,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 2720,00 zł.
- w dniu 31 maja 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 44/2012 z dnia 4.05.2012r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezR. K.kwoty 1462 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...), który stwierdzał okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 19 lipca 2012 roku o przyznaniu płatności w kwocie 2720,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 2720,00 zł
- w dniu 31 maja 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 58/2012 z dnia 15.05.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezJ. K. (2)kwoty 2666 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...), który stwierdzał okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)o przyznaniu płatności w kwocie 4960,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4960,00 zł
- w dniu 31 maja 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 71/2012 z dnia 22.05.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezG. K. (2)kwoty 2666 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...), który stwierdzał okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)o przyznaniu płatności w kwocie 4960,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4960,00 zł
- w dniu 31 maja 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 43/2012 z dnia 4.05.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezA.K.kwoty 1462 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...), który stwierdzał okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)o przyznaniu płatności w kwocie 2720,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 2720,00 zł
- w dniu 31 maja 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 46/2012 z dnia 7.05.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezJ. W. (2)kwoty 1462 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...), który stwierdzał okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 19 lipca 2012 o przyznaniu płatności w kwocie 2720,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 2720,00 zł
- w dniu 31 maja 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 42/2012 z dnia 2.05.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezJ. S. (1)kwoty 1462 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...), który stwierdzał okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)o przyznaniu płatności w kwocie 2720,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 2720,00 zł
- w dniu 31 maja 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 70/2012 z dnia 21.05.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezB. W. (1)kwoty 2666 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 19.07.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł
- w dniu 31 maja 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wS.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 64/2012 z dnia 17 maja 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezM. G.kwoty 1333 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 19 lipca 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 2480,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 2480,00 zł
- w dniu 31 maja 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 75/2012 z dnia 23 maja 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezD. F.kwoty 1333 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 19 lipca 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 2480,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 2480,00 zł.
- w dniu 31 maja 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 65/2012 z dnia 18 maja 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezS. F.kwoty 2666 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 19 lipca 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4960,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4960,00 zł
- w dniu 31 maja 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ., przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 56/2012 z dnia 14 maja 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezS. W. (1)kwoty 2666 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)z dnia 14 maja 2012 r. stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 19 lipca 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r. Nr 78 poz. 470) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł
- w dniu 31 maja 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 66/2012 z dnia 18.05.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezK. K. (4)kwoty 2666 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 19.07.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł
- w dniu 31 maja 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ., przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 57/2012 z dnia 15 maja 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezR. A.kwoty 2666 zł tytułem kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)z dnia 15 maja 2012 r. stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 19 lipca 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r. Nr 78 poz. 470) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł
- w dniu 31 maja 2012 roku wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze PowiatowymAgencji (...)i modernizacji rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 72/2012 z dnia 22.05.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezT. D.kwoty 2666 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 19.07.2012 r. r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 roku (Dz. U. z dnia 7 maja 2008.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł
- w dniu 31 maja 2012 roku wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze PowiatowymAgencji (...)i modernizacji rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 61/2012 z dnia 16.05.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezT. Ł.kwoty 1333 złotych tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 19.07.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 2.480 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 roku (Dz. U. z dnia 7 maja 2008.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 2.480 zł
- w dniu 31 maja 2012 roku wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze PowiatowymAgencji (...)i modernizacji rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 63/2012 z dnia 17.05.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezH. Ł.kwoty 2666 złotych tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 19.07.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 roku (Dz. U. z dnia 7 maja 2008.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł
- w dniu 31 maja 2012 roku wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze PowiatowymAgencji (...)i modernizacji rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 39/2012 z dnia 23 kwietnia 2012 roku poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezB. O.kwoty 2666 złotych tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 19.07.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 roku (Dz. U. z dnia 7 maja 2008.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł
- w dniu 31 maja 2012 roku wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze PowiatowymAgencji (...)i modernizacji rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 69/2012 z dnia 21.05.2012roku poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezT. S. (1)kwoty 2666 złotych tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 19.07.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 roku (Dz. U. z dnia 7 maja 2008.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł.
- w dniu 01 czerwca 2012 r. wP.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wP.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 62/2012 z dnia 16.05.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezG. S.kwoty 2666 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wP.decyzji nr (...)z dnia 11.07.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł
- w dniu 01 czerwca 2012 r. wP.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wP.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 77/2012 z dnia 25.05.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezT. T.kwoty 2666 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wP.decyzji nr (...)z dnia 11.07.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł
- w dniu 8 czerwca 2012 r. wT.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ., przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wT.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 55/2012 z dnia 14 maja 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezA. Z.kwoty 2666 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)z dnia 14 maja 2012 r. stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wT.decyzji nr (...)z dnia 27 lipca 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r. Nr 78 poz. 470) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł
- w dniu 25 czerwca 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ., przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 80/2012 z dnia 5 czerwca 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezJ. B. (1)kwoty 2666 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)z dnia 5 czerwca 2012 r. stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 9 sierpnia 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r. Nr 78 poz. 470) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł
- w dniu 28 czerwca 2012 r. wS.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ., przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wS.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 73/2012 z dnia 23 maja 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezT. I.kwoty 2666 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)z stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 13 sierpnia 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r. Nr 78 poz. 470) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł
- w dniu 16 lipca 2012 roku wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze PowiatowymAgencji (...)i modernizacji rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 74/2012 z dnia 23.05.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezM. F. (1)kwoty 2666 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 20.09.2012 r. r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 roku (Dz. U. z dnia 7 maja 2008.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł
- w dniu 17 lipca 2012 r. wS.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ., przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wS.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 51/2012 z dnia 10 maja 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezZ. W.kwoty 1333 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)z dnia 10 maja 2012 r. stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wS.decyzji nr (...)z dnia 19 września 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 2.480 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r. Nr 78 poz. 470) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 2.480 zł
- w dniu 17 lipca 2012 r. wS.K.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wS.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłatyKPnr(...)z dnia 6 lipca 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezJ.K.kwoty 1333,00 zł tytułem zapłaty sumy 20 procent wynikającej zfaktury nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wS.decyzji nr (...)z dnia 31 sierpnia 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 2480,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 2480,00 zł
- w dniu 17 lipca 2012 r. wS.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ., przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wS.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 105/2012 z dnia 6 lipca 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezK. N. (1)kwoty 2666 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...)z dnia 6 lipca 2012 r. stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wS.decyzji nr (...)z dnia 31 sierpnia 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r. Nr 78 poz. 470) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł
- w dniu 17 lipca 2012 r. wS.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ., przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wS.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 52/2012 z dnia 14 maja 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezK. H.kwoty 2666 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)z dnia 14 maja 2012 r. stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wS.decyzji nr (...)z dnia 31 sierpnia 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r. Nr 78 poz. 470) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł
- w dniu 17 lipca 2012 roku wS.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze PowiatowymAgencji (...)i modernizacji rolnictwa wS.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 50/2012 z dnia 10.05.2012 roku poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezZ. P.kwoty 2666 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wS.decyzji nr (...)z dnia 31.08.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 roku (Dz. U. z dnia 7 maja 2008.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł.
- w dniu 19 lipca 2012 r. wZ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wZ.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 96/2012 z dnia 4.07.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezE. B.kwoty 2666 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...), który stwierdzał okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wZ.decyzji nr (...)z dnia 18 wrześni 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4960,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4960,00 zł
- w dniu 19 lipca 2012 r. wZ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wZ.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 108/2012 z dnia 9.07.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezD. K. (1)kwoty 2666 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...), który stwierdzał okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wZ.decyzji nr (...)z dnia 18 wrześni 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4960,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4960,00 zł
- w dniu 19 lipca 2012 r. wZ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ., przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wZ.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 114/2012 z dnia 10 lipca 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezJ. B. (2)kwoty 2666 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)z dnia 10 lipca 2012 r. stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wZ.decyzji nr (...)z dnia 18 września 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r. Nr 78 poz. 470) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł
-w dniu 19 lipca 2012 r. wZ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ., przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wZ.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 100/2012 z dnia 5 lipca 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezM. B.kwoty 2666 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)z dnia 5 lipca 2012 r. stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wZ.decyzji nr (...)z dnia 18 września 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r. Nr 78 poz. 470) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł
- w dniu 19 lipca 2012 r. wZ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ., przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wZ.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty nr(...)z dnia 4 lipca 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezE. B.kwoty 1.240 zł tytułem zapłaty sumy 20 procent kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)z dnia 4 lipca 2012 r. stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wZ.decyzji nr (...)z dnia 18 września 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r. Nr 78 poz. 470) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł
- w dniu 19 lipca 2012 r. wZ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wZ.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 99/2012 z dnia 05.07.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezG. K. (3)kwoty 2666 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wZ.decyzji nr (...)z dnia 18.09.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł
- w dniu 19 lipca 2012 r. wZ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wZ.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 95/2012 z dnia 04.07.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezD. K. (2)kwoty 2666 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wZ.decyzji nr (...)z dnia 18.09.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł
- w dniu 19 lipca 2012 r. wZ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ., przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wZ.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 101/2012 z dnia 5 lipca 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezM. M. (2)kwoty 2666 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)z dnia 5 lipca 2012 r. stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wZ.decyzji nr (...)z dnia 18 września 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r. Nr 78 poz. 470) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł
- w dniu 19 lipca 2012 r. wZ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ., przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wZ.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 94/2012 z dnia 4 lipca 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezD. G.kwoty 2666 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)z dnia 4 lipca 2012 r. stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wZ.decyzji nr (...)z dnia 18 września 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r. Nr 78 poz. 470) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł
- w dniu 19 lipca 2012 r. wZ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wZ.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 31/2012 z dnia 18.04.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezJ. W. (3)kwoty 1333 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wZ.decyzji nr (...)z dnia 18.09.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 2.480 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 2.480 zł
- w dniu 19 lipca 2012 r. wZ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wZ.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 110/2012 z dnia 09.07.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezN. R.kwoty 2.666 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wZ.decyzji nr (...)z dnia 18.09.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł
- w dniu 19 lipca 2012 r. wM.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wM.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 85/2012 z dnia 02.07.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezJ. W. (4)kwoty 2795 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wM.decyzji nr (...)z dnia 17.10.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 5.200 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5.200 zł
- w dniu 19 lipca 2012 roku wZ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze PowiatowymAgencji (...)i modernizacji rolnictwa wZ.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 121/2012 z dnia 12.07.2012 roku poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezW. P.kwoty 2666 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wZ.decyzji nr (...)z dnia 18.09.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 roku (Dz. U. z dnia 7 maja 2008.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł.
- w dniu 19 lipca 2012 r. wZ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wZ.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 109/2012 z dnia 09.07.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezJ. M. (2)kwoty 2666 zł tytułem zapłaty sumy procent wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wZ.decyzji nr (...)z dnia 18.09.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł
- w dniu 23 lipca 2012 r. wC.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wC.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 84/2012 z dnia 2.07.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezA. G. (2)kwoty 2795 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...), który stwierdzał okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wC.decyzji nr (...)z dnia 17 października 2012 roku o przyznaniu płatności w kwocie 5200,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5200,00 zł
- w dniu 23 lipca 2012 r. wP.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wP.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 90/2012 z dnia 03.07.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezI. J.kwoty 2666 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wP.decyzji nr (...)z dnia 13.08.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4960 zł
- w dniu 23 lipca 2012 r. wP.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wP.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 89/2012 z dnia 03.07.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezD. K. (3)kwoty 2.795 zł tytułem zapłaty sumy 20 procent wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wP.decyzji nr (...)z dnia 13.08.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 5.200 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5.200 zł
- w dniu 24 lipca 2012 r. wS.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wS.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 147/2012 z dnia 03.09.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezA. K. (2)kwoty 2795 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wS.decyzji nr (...)z dnia 02.11.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 5.200 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5.200 zł
- w dniu 24 lipca 2012 r. wS.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wS.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 166/2012 z dnia 08.10.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezM. K. (1)kwoty 2795,00 zł tytułem zapłaty sumy 20 procent wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wS.decyzji nr (...)z dnia 18.12.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 5.200 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5.200 zł
- w dniu 25 lipca 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 98/2012 z dnia 5.07.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezA. T.kwoty 1462 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...), który stwierdzał okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z 19 października 2012 o przyznaniu płatności w kwocie 2720,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 2720,00 zł
- w dniu 25 lipca 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 82/2012 z dnia 2.07.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezJ. P. (2)kwoty 2795 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...), który stwierdzał okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)o przyznaniu płatności w kwocie 5200,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5200,00 zł
- w dniu 25 lipca 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 106/2012 z dnia 9.07.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezK. B. (1)kwoty 2795 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...), który stwierdzał okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)o przyznaniu płatności w kwocie 5200,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5200,00 zł
- w dniu 25 lipca 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty Kp 112/2012 z dnia 10.07.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezZ. D.kwoty 2795 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...), który stwierdzał okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)o przyznaniu płatności w kwocie 5200,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5200,00 zł
- w dniu 25 lipca 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 81/2012 z dnia 2.07.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezJ. P. (3)kwoty 2795 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...), który stwierdzał okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)o przyznaniu płatności w kwocie 5200,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5200,00 zł
- w dniu 25 lipca 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 107/2012 z dnia 9.07.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezH. R.kwoty 2795 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...), który stwierdzał okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)o przyznaniu płatności w kwocie 5200,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5200,00 zł
- w dniu 25 lipca 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 86/2012 z dnia 3.07.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezP. I.kwoty 2795 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...), który stwierdzał okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 24 września 2012o przyznaniu płatności w kwocie 5200,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5200,00 zł
- w dniu 25 lipca 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 115/2012 z dnia 11.07.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezP. J.kwoty 2795 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...), który stwierdzał okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)o przyznaniu płatności w kwocie 5200,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5200,00 zł.
- w dniu 25 lipca 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 123/2012 z dnia 13.07.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezW. W.kwoty 2795 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 20.09.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 5.200 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5.200 zł
- w dniu 25 lipca 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 122/2012 z dnia 13.07.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezG. W. (1)kwoty 2795 zł tytułem zapłaty sumy 20 procent wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 20.09.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 5.200 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5.200 zł
- w dniu 25 lipca 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 128/2012 z dnia 18.07.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezS. K. (1)kwoty 1462,00 zł tytułem zapłaty sumy 20 procent wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 20.09.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 2.720 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 2.720 zł
- w dniu 25 lipca 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 120/2012 z dnia 12.07.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezT. W. (1)kwoty 1462 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 20.09.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 2.720 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 2.720 zł
- w dniu 25 lipca 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ., przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty nr(...)z dnia 9 lipca 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezK. B. (1)kwoty 1.300 zł tytułem zapłaty sumy 20 procent kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)z dnia 9 lipca 2012 r. stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 13 września 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 5.200 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r. Nr 78 poz. 470) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5.200 zł.
- w dniu 25 lipca 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ., przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 133/2012 z dnia 20 lipca 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezD. N.kwoty 2795 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...)z dnia 20 lipca 2012 r. stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 20 września 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 5.200 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r. Nr 78 poz. 470) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5.200 zł.
- w dniu 25 lipca 2012 r.wS.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wS.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 168/2012 z dnia 08.10.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezM. K. (2)kwoty 2795 zł tytułem zapłaty sumy 20 procent wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wS.decyzji nr (...)z dnia 19.12.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 5.200 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5.200 zł
- w dniu 25 lipca 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wS.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 129/2012 z dnia 18 lipca 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezK. G.kwoty 1462 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 20 września 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 2720,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 2720,00 zł.
- w dniu 25 lipca 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wS.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 92/2012 z dnia 4 lipca 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezR. J.kwoty 2795 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 20 września 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 5200,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5200,00 zł
- w dniu 25 lipca 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ., przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 119/2012 z dnia 12 lipca 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezJ. Z. (1)kwoty 1462 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)z dnia 12 lipca 2012 r. stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 13 września 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 2.720 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r. Nr 78 poz. 470) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 2.720 zł
- w dniu 25 lipca 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 103/2012 z dnia 6 lipca 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezJ. F.kwoty 2795 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 20 września 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 5200,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5200,00 zł
- w dniu 25 lipca 2012 roku wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze PowiatowymAgencji (...)i modernizacji rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 116/2012 z dnia 11 lipca 2012 roku poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezW. B.kwoty 2795 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 13.09.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 5.200 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 roku (Dz. U. z dnia 7 maja 2008.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5.200 zł
- w dniu 25 lipca 2012 roku wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze PowiatowymAgencji (...)i modernizacji rolnictwa wP.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 125/2012 z dnia 16.07.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezB. B.kwoty 1462 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wP.decyzji nr (...)z dnia 13.09.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 2.720 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 roku (Dz. U. z dnia 7 maja 2008.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 2.720 zł
- w dniu 25 lipca 2012 roku wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze PowiatowymAgencji (...)i modernizacji rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty z dnia 10.07.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezZ. R.kwoty 1.300 zł tytułem zapłatyfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 13.09.2012 r. r. o przyznaniu płatności w kwocie 5.200 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 roku (Dz. U. z dnia 7 maja 2008.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5.200 zł
- w dniu 25 lipca 2012 roku wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze PowiatowymAgencji (...)i modernizacji rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 83/2012 z dnia 2.07.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezK. K. (6)kwoty 2795 złotych tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 20.09.2012 r. r. o przyznaniu płatności w kwocie 5.200 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 roku (Dz. U. z dnia 7 maja 2008.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5.200 zł
- w dniu 25 lipca 2012 roku wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze PowiatowymAgencji (...)i modernizacji rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 130/2012 z dnia 19.07.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezA. K. (3)kwoty 1462 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 20.09.2012 r. r. o przyznaniu płatności w kwocie 2.720 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 roku (Dz. U. z dnia 7 maja 2008.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 2.720 zł
- w dniu 25 lipca 2012 roku wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze PowiatowymAgencji (...)i modernizacji rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 132/2012 z dnia 20.07.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezA. L.kwoty 2795 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 20.09.2013 r. o przyznaniu płatności w kwocie 5.200 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 roku (Dz. U. z dnia 7 maja 2008.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5.200 zł
- w dniu 25 lipca 2012 roku wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze PowiatowymAgencji (...)i modernizacji rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 111/2012 z dnia 10.07.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezW. Ł.kwoty 2795 złotych tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 20.09.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 5.200 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 roku (Dz. U. z dnia 7 maja 2008.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5.200 zł
- w dniu 25 lipca 2012 roku wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze PowiatowymAgencji (...)i modernizacji rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty z dnia 2 lipca 2012 roku poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezJ. P. (4)kwoty 1.300 złotych tytułem zapłaty 20% kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 20.09.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 5.200 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 roku (Dz. U. z dnia 7 maja 2008.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5.200 zł
- w dniu 25 lipca 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 97/2012 z dnia 05.07.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezS. M. (1)kwoty 2795 zł tytułem zapłaty sumy 20 procent wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 20.09.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 5.200 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5.200 zł
- w dniu 25 lipca 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 88/2012 z dnia 3.07.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezT. W. (2)kwoty 2795 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...), który stwierdzał okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)o przyznaniu płatności w kwocie 5200,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5200,00 zł
- w dniu 25 lipca 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 102/2012 z dnia 6.07.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezM. P. (1)kwoty 2795 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...), który stwierdzał okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)o przyznaniu płatności w kwocie 5200,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5200,00 zł
- w dniu 25 lipca 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 87/2012 z dnia 03.07.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezR. M.kwoty 2795 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 20.09.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 5.200 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5.200 zł
- w dniu 31 sierpnia 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 79/2012 z dnia 4.06.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezM. R. (2)kwoty 2666 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...), który stwierdzał okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)o przyznaniu płatności w kwocie 4960,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4960,00 zł
- w dniu 31 sierpnia 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 124/2012 z dnia 16.07.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezT. A.kwoty 2795 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...), który stwierdzał okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)o przyznaniu płatności w kwocie 5200,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5200,00 zł
- w dniu 31 sierpnia 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ., przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty nr(...)z dnia 16 lipca 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezT. A.kwoty 1.300 zł tytułem zapłaty sumy 20 procent kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)z dnia 16 lipca 2012 r. stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 19 października 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 5.200 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r. Nr 78 poz. 470) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5.200 zł
- w dniu 31 sierpnia 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ., przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 126/2012 z dnia 17 lipca 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezB. W. (2)kwoty 1462 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)z dnia 17 lipca 2012 r. stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 5 listopada 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 2.720 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r. Nr 78 poz. 470) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 2.720 zł.
- w dniu 31 sierpnia 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ., przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 78/2012 z dnia 1 czerwca 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezZ. O.kwoty 2666 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)z dnia 1 czerwca 2012 r. stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 10 listopada 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r. Nr 78 poz. 470) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł.
- w dniu 31 sierpnia 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ., przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 127/2012 z dnia 17 lipca 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezK. B. (2)kwoty 1462 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)z dnia 17 lipca 2012 r. stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 19 października 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 2.720 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r. Nr 78 poz. 470) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 2.720 zł
- w dniu 17 września 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ., przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 139/2012 z dnia 28 sierpnia 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezW. H.kwoty 2795 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)z dnia 28 sierpnia 2012 r. stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 9 listopada 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 5.200 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r. Nr 78 poz. 470) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5.200 zł
- w dniu 17 września 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wS.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 141/2012 z dnia 29 sierpnia 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezJ. J. (1)z d.K.kwoty 2795 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 9 listopada 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 5200,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5200,00 zł
- w dniu 17 września 2012 r. wS.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ., przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wS.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 145/2012 z dnia 31 sierpnia 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezS. A.kwoty 2666 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)z dnia 31 sierpnia 2012 r. stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wS.decyzji nr (...)z dnia 2 listopada 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r. Nr 78 poz. 470) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł
- w dniu 17 września 2012 r. wS.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ., przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wS.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 149/2012 z dnia 4 września 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezL. N.kwoty 2795 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...)z dnia 4 września 2012 r. stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wS.decyzji nr (...)z dnia 31 października 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 5.200 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r. Nr 78 poz. 470) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5.200 zł
- w dniu 17 września 2012 r. wS.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wS.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 143/2012 z dnia 30 sierpnia 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezS. G.kwoty 2666 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wS.decyzji nr (...)z dnia 2 listopada 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4960,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4960,00 zł
- w dniu 17 września 2012 r. wS.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ., przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wS.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 146/2012 z dnia 31 sierpnia 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezJ. Z. (2)kwoty 2666 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)z dnia 31 sierpnia 2012 r. stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wS.decyzji nr (...)z dnia 2 listopada 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r. Nr 78 poz. 470) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł
- w dniu 17 września 2012 roku wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze PowiatowymAgencji (...)i modernizacji rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 136/2012 z dnia 27.08.2012 roku poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezŁ. P.kwoty 2666 złotych tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 9.11.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 roku (Dz. U. z dnia 7 maja 2008.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł
- w dniu 17 września 2012 r. wS.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wS.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 144/2012 z dnia 30.08.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezR. Ż.kwoty 2795,00 zł tytułem zapłaty sumy 20 procent wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wS.decyzji nr (...)z dnia 13.11.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 5.200 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5.200 zł
- w dniu 17 września 2012 r. wS.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wS.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 148/2012 z dnia 03.09.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezG. W. (2)kwoty 2795 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wS.decyzji nr (...)z dnia 02.11.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 5.200 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5.200 zł
- w dniu 17 września 2012 roku wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze PowiatowymAgencji (...)i modernizacji rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 138/2013 z dnia 28.08.2012 roku poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezI. S.kwoty 2795 złotych tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 9.11.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 5.200 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 roku (Dz. U. z dnia 7 maja 2008.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5.200 zł
- w dniu 17 września 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 131/2012 z dnia 19.07.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezB. W. (3)kwoty 1462 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 09.11.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 2.720 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 2.720 zł
- w dniu 17 września 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 140/2012 z dnia 28.08.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezM. M. (3)z d. Pospieszna kwoty 2795 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 09.11.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 5.200 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5.200 zł
- w dniu 17 września 2012 roku wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze PowiatowymAgencji (...)i modernizacji rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 142/2012 z dnia 29.08.2012 roku poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezZ. B.kwoty 2666 złotych tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...). o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 roku (Dz. U. z dnia 7 maja 2008.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł.
- w dniu 24 września 2012 r. wZ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wS.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 31/2013 z dnia 11 czerwca 2013 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezP. G.kwoty 709 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wZ.decyzji nr (...)z dnia 19 lipca 2013 r. o przyznaniu płatności w kwocie 1320,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 1320,00 zł.
- w dniu 28 września 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ., przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 137/2012 z dnia 27 sierpnia 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezK. N. (2)kwoty 2795 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)z dnia 27 sierpnia 2012 r. stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 12 listopada 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 5.200 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r. Nr 78 poz. 470) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5.200 zł
- w dniu 18 października 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 151/2012 z dnia 01.10.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezR. Ś.kwoty 1462 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 11.12.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 2.720 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 2.720 zł
- w dniu 18 października 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ., przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 177/2012 z dnia 11 października 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezR. B.kwoty 1462 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)z dnia 11 października 2012 r. stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 11 grudnia 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 2.720 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r. Nr 78 poz. 470) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 2.720 zł
- w dniu 18 października 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 156/2012 z dnia 2.10.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezM. P. (2)kwoty 2795 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...), który stwierdzał okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 29 stycznia 2013 roku o przyznaniu płatności w kwocie 5200,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5200,00 zł
- w dniu 18 października 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ., przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 169/2012 z dnia 9 października 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezM. M. (4)kwoty 2795 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)z dnia 9 października 2012 r. stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 11 grudnia 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 5.200 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r. Nr 78 poz. 470) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5.200 zł
- w dniu 18 października 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ., przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 172/2012 z dnia 10 października 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezM. A.kwoty 2795 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)z dnia 10 października 2012 r. stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 3 stycznia 2013 r. o przyznaniu płatności w kwocie 5.200 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r. Nr 78 poz. 470) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5.200 zł
- w dniu 18 października 2012 roku wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze PowiatowymAgencji (...)i modernizacji rolnictwa wP.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 170/2012 z dnia 9.10.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezJ. C.kwoty 2666 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wP.decyzji nr (...)z dnia 11.12.2012 r. r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 roku (Dz. U. z dnia 7 maja 2008.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł
- w dniu 18 października 2012 roku wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze PowiatowymAgencji (...)i modernizacji rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 173/2012 z dnia 10.10.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezB. K.kwoty 2795 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 11.12.2012 r. r. o przyznaniu płatności w kwocie 5.200 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 roku (Dz. U. z dnia 7 maja 2008.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5.200 zł
- w dniu 18 października 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 175/2012 z dnia 11.10.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezS. K. (2)kwoty 2666 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 11.12.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł
- w dniu 18 października 2012 roku wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze PowiatowymAgencji (...)i modernizacji rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 174/2012 z dnia 10.10.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezJ. L.kwoty 2666 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...).(...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 11.12.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 roku (Dz. U. z dnia 7 maja 2008.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł
- w dniu 18 października 2012 roku wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze PowiatowymAgencji (...)i modernizacji rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 155/2012 z dnia 2.10.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezP. L.kwoty 2795 złotych tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 11.12.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 5.200 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 roku (Dz. U. z dnia 7 maja 2008.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5.200 zł
- w dniu 18 października 2012 roku wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze PowiatowymAgencji (...)i modernizacji rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 162/2012 z dnia 5.10. 2012 roku poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezM. P. (3)kwoty 2795 złotych tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 11.12.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 5.200 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 roku (Dz. U. z dnia 7 maja 2008.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5.200 zł
- w dniu 18 października 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 164/2012 z dnia 05.10.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezM. M. (5)kwoty 2795 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 11.12.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 5.200 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5.200 zł
- w dniu 18 października 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 163/2012 z dnia 05.10.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezS. M. (2)kwoty 2795 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 14.12.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 5.200 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5.200 zł
- w dniu 18 października 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 150/2012 z dnia 01.10.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezP. M.kwoty 2795 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 11.12.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 5.200 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5.200 zł
w dniu 18 października 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 157/2012 z dnia 04.10.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezG. R.kwoty 2795 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego, będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji o przyznaniu płatności z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, czym usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5200 zł,lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na pozostawienie wniosku bez rozpatrzenia
- w dniu 26 października 2012 r. wR.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wR.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 179/2012 z dnia 12.10.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezE. S.kwoty 1075 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wR.decyzji nr (...)z dnia 5.12.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 2.000 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 2.000 zł
- w dniu 29 października 2012 roku wS.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze PowiatowymAgencji (...)i modernizacji rolnictwa wS.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 158/2012 z dnia 3.10.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezM. F. (2)kwoty 2666 złotych tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wS.decyzji nr (...)z dnia 20.12.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 roku (Dz. U. z dnia 7 maja 2008.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł
- w dniu 29 października 2012 r. wR.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wR.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 180/2012 z dnia 12.10.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezI. R.kwoty 1075 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...), który stwierdzał okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wR.decyzji nr (...)z dnia 5 grudnia 2012 roku o przyznaniu płatności w kwocie 2000,00 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 2000,00 zł
- w dniu 29 października 2012 r. wS.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ., przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wS.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 167/2012 z dnia 8 października 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezM. Z.kwoty 2666 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)z dnia 8 października 2012 r. stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wS.decyzji nr (...)z dnia 20 grudnia 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.960 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r. Nr 78 poz. 470) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.960 zł
- w dniu 30 października 2012 r. wR.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ., przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wR.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 178/2012 z dnia 12 października 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezJ. J. (2)kwoty 1075 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wS.decyzji nr (...)z dnia 31 stycznia 2013 r. o przyznaniu płatności w kwocie 2000 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r. Nr 78 poz. 470) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 2000 zł
- w dniu 30 października 2012 r. wS.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ., przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wS.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 157/2012 z dnia 3 października 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezA. N.kwoty 2795 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...)z dnia 3 października 2012 r. stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wS.decyzji nr (...)z dnia 18 grudnia 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 5.200 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r. Nr 78 poz. 470) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5.200 zł
- w dniu 30 października 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ., przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 154/2012 z dnia 1 października 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezA. B.kwoty 2795 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)z dnia 1 października 2012 r. stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 12 listopada 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 5.200 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r. Nr 78 poz. 470) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5.200 zł
- w dniu 30 października 2012 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ., przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 160/2012 z dnia 4 października 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezJ. R. (3)kwoty 2795 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 12 listopada 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 5.200 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r. Nr 78 poz. 470) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5.200 zł
- w dniu 30 października 2012 roku wS.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze PowiatowymAgencji (...)wS.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 165/2012 z dnia 8 października 2012 roku poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezA. S. (3)kwoty 2795 złotych tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wS.decyzji nr (...)z dnia 18.12.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 5.200 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 roku (Dz. U. z dnia 7 maja 2008.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5.200 zł
- w dniu 30 października 2012 roku wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze PowiatowymAgencji (...)i modernizacji rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 161/2012 z dnia 4.10.2012 roku poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezJ. P. (5)kwoty 2795 złotych tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 12.11.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 5.200 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 roku (Dz. U. z dnia 7 maja 2008.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5.200 zł
- w dniu 25 stycznia 2013 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 176/2012 z dnia 11.10.2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezK. K. (7)kwoty 1462 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 08.03.2013 r. o przyznaniu płatności w kwocie 2.720 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 2.720 zł
- w dniu 29 stycznia 2013 roku wŚ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze PowiatowymAgencji (...)i modernizacji rolnictwa wŚ.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 1/2013 z dnia 7.01.2013 roku poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezB. C.kwoty 2150 złotych tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wŚ.decyzji nr (...)o przyznaniu płatności w kwocie 4.000 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 roku (Dz. U. z dnia 7 maja 2008.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.000 zł
- w dniu 19 kwietnia 2013 r. wZ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ., przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wZ.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 5/2013 z dnia 10 kwietnia 2013 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezP. B. (1)kwoty 2150 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)z dnia 10 kwietnia 2013 r. stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wZ.decyzji nr (...)z dnia 10 czerwca 2013 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.000 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r. Nr 78 poz. 470) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.000 zł
- w dniu 19 kwietnia 2013 r. wZ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wZ.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 7/2013 z dnia 10 kwietnia 2013 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezZ. K.kwoty 2150 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wZ.decyzji o przyznaniu płatności z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, czym usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5000 zł,lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na odmowę wypłatywsparcia finansowego
- w dniu 22 kwietnia 2013 r. wZ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 12/2013 z dnia 15.04.2013 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezT. S. (2)kwoty 2150 zł tytułem zapłaty sumy 20 procent wynikającej zfaktury VAT nr (...), który stwierdzał okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i miał być podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wZ.decyzji o przyznaniu płatności z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4000 złlecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na odmowę wypłatywsparcia finansowego
- w dniu 23 kwietnia 2013 r. wZ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wZ.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 2/2013 z dnia 09.04.2013 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezH. G. (2)kwoty 2.150 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wZ.decyzji nr (...)z dnia 10.06.2013 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.000 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.000 zł
- w dniu 23 kwietnia 2013 r. wZ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wZ.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 3/2013 z dnia 09.04.2013 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezJ. S. (2)kwoty 2.150 zł tytułem zapłaty sumy 20 procent wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wZ.decyzji nr (...)z dnia 13.06.2013 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.000 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.000 zł
- w dniu 25 kwietnia 2013 r. wZ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wZ.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 10/2013 z dnia 12.04.2013 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezJ. W. (5)kwoty 2.150 zł tytułem zapłaty sumy 20 procent wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wZ.decyzji nr (...)z dnia 13.06.2013 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.000 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.000 zł
- w dniu 15 maja 2013 roku wZ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze PowiatowymAgencji (...)i modernizacji rolnictwa wZ.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 4/2013 z dnia 9.04.2013 roku poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezK. S. (1)kwoty 2150 złotych tytułem zapłaty 20% kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego celem uzyskania decyzji o przyznaniu płatności z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 roku (Dz. U. z dnia 7 maja 2008.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013 i uzyskania płatności w kwocie 5000 zł wskutek czego usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwalecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na odmowę wypłatywsparcia finansowego,
- w dniu 22 maja 2013 roku wP.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze PowiatowymAgencji (...)i modernizacji rolnictwa wP.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 18/2013 z dnia 14.05.2013 roku poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezM. S. (2)kwoty 2150 złotych tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wP.decyzji nr (...)z dnia 25.06.2013 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.000 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 roku (Dz. U. z dnia 7 maja 2008.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.000 zł.
- w dniu 27 maja 2013 r. wZ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wZ.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 15/2013 z dnia 13.05.2013 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezD. K. (4)kwoty 2.150 zł tytułem zapłaty sumy 20 procent wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wZ.decyzji nr (...)z dnia 28.06.2013 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.000 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.000 zł
- w dniu 04 czerwca 2013 r. wZ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wZ.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 16/2013 z dnia 13.05.2013 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezR. G.kwoty 709,50 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wZ.decyzji nr (...)z dnia 16.07.2013 r. o przyznaniu płatności w kwocie 1.320 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 1.320 zł
- w dniu 05 czerwca 2013 r. wZ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wZ.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 14/2013 z dnia 13.05.2013 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezL. K.kwoty 2.150 zł tytułem zapłaty sumy 20 procent wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wZ.decyzji nr (...)z dnia 14.06.2013 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.000 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.000 zł
- w dniu 25 czerwca 2013 r. wP.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wP.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 19/2003 z dnia 14.05.2013 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezH. J.kwoty 2150 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wP.decyzji nr (...)z dnia 25.06.2013 r. o przyznaniu płatności w kwocie 1.320 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.000 zł
- w dniu 26 czerwca 2013 r. wZ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wZ.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 32/2013 z dnia 12.06.2013 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezM. T.kwoty 709,50 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wZ.decyzji nr (...)z dnia 05.08.2013 r. o przyznaniu płatności w kwocie 1.320 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 1.320 zł
- w dniu 26 czerwca 2013 r. wZ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wZ.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 33/2013 z dnia 12.06.2013 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezW. T.kwoty 2.150 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wZ.decyzji nr (...)z dnia 26.07.2013 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.000 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.000 zł
- w dniu 26 czerwca 2013 roku wP.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze PowiatowymAgencji (...)wP.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 21/2013 z dnia 17.05.2013 roku poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezK. S. (2)kwoty 2150 złotych tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wP.decyzji nr (...)z dnia 27.08.2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.000 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 roku (Dz. U. z dnia 7 maja 2008.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.000 zł
- w dniu 1 lipca 2013 roku wZ.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.przedłożył w Biurze PowiatowymAgencji (...)wZ.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 20/2013 z dnia 17.05.2013 roku poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezS. W. (2)kwoty 2150 złotych tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wZ.decyzji nr (...)z dnia 16.07.2013 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.000 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 roku (Dz. U. z dnia 7 maja 2008.) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.000 zł.
- w dniu 1 lipca 2013 r. wM.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ., przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wC.z/sM.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 36/2013 z dnia 14 czerwca 2013 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezJ. B. (3)kwoty 2150 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)z dnia 14 czerwca 2012 r. stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wM.decyzji nr (...)z dnia 6 listopada 2013 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.000 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r. Nr 78 poz. 470) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.000 zł.
- w dniu 1 lipca 2013 r. wM.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ., przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wC.z/sM.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 35/2013 z dnia 14 czerwca 2013 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezW. A.kwoty 2150 zł tytułem zapłaty kwoty wynikającej zfaktury VAT nr (...)z dnia 14 czerwca 2013 r. stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wM.decyzji nr (...)z dnia 6 listopada 2013 r. o przyznaniu płatności w kwocie 4.000 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r. Nr 78 poz. 470) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 4.000 zł.
- w dniu 18 października 2013 r. wK.w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ., przedłożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wK.nierzetelny dokument w postaci dowodu wpłaty KP 171/2012 z dnia 9 października 2012 r. poświadczający nieprawdę w zakresie uiszczenia przezI. N.kwoty 2795 zł tytułem zapłaty sumy wynikającej zfaktury VAT nr (...)z dnia 9 października 2013 r. stwierdzający okoliczność mającą istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego i będący podstawą do wydania przez Kierownika Powiatowego Biura ARiMR wK.decyzji nr (...)z dnia 11 grudnia 2012 r. o przyznaniu płatności w kwocie 5.200 zł z tytułu udzielenia publicznej pomocy finansowej zgodnie z trybem wskazanym w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r. Nr 78 poz. 470) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, wskutek czego doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 5.200 zł.
to jest o przestępstwo zart. 297§1 k.k.i zart. 286§1 k.k .w zw. zart. 294§1 kkiart. 13§1 kkw zw. zart. 286§1 kkw zw. zart. 11§2 k.k.w zw. zart. 12 k.k.w zw. zart. 65§1 kk
1
OskarżonegoZ. M. (1)uznaje za winnego przestępstwa zart.297§1 k.k.i zart.286§1 k.k.w zw. zart.294§1 k.k.iart. 13§1 k.k.w zw. zart. 286§1 k.k.w zw. zart.11§2 k.k.w zw. zart. 12 k.k.w zw. zart.65§1 k.k.popełnionego w sposób wyżej opisany i za to na podstawieart.294§1 k.k.w zw. zart.11§3 k.k.w zw. zart.65§1 k.k.orazart.33§2 k.k.wymierza mu karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w liczbie 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych, na podstawieart.33§3 k.k.ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych.
2
Na podstawieart.69§1, §2 i §3k.k. orazart.343§2 pkt.2 k.p.k.w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015r. w zw. zart.4§1 k.k.warunkowo zawiesza wykonanie wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności na okres 7 (siedmiu) lat próby.
3
Na podstawieart.46§1 k.k.w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015r. w zw. zart.4§1 k.k.tytułem środka karnego nakłada na oskarżonego obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa kwoty 860.240 złotych (osiemset sześćdziesiąt tysięcy dwieście czterdzieści złotych).
4
Na podstawieart.627 k.p.k.oraz art.2 ust.1 pkt.5 i art.3 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu, w tym opłatę w kwocie 1.900 złotych.
SSO Tomasz Borowczak
UZASADNIENIE
Na podstawieart.424§3 k.p.k.zakres niniejszego uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 31 sierpnia 2015r. sygn. akt III K 130/15, który to wyrok wydano w trybieart.343 k.p.k., został ograniczony do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku oraz rozstrzygnięć o karze i pozostałych konsekwencjach prawnych przypisanego przestępstwa
Oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym wyjaśnienia oskarżonego, Sąd uznał, że wina i sprawstwoZ. M. (1)nie budziły żadnych wątpliwości, a wniosek złożony w trybieart.335 k.p.k.o wydanie wyroku skazującego na posiedzeniu w trybieart.343 k.p.k., po jego korektach poczynionych na posiedzeniu (vide: protokół posiedzenia), zasługuje na uwzględnienie. W świetle zgromadzonego materiału dowodowego możliwe było kategoryczne stwierdzenie, iż oskarżony dopuścił się przestępstwa szczegółowo opisanego w uzasadnianym wyroku.
Przestępstwo oszustwa określone wart.286§1 k.k.polega na doprowadzeniu innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Wprowadzenie w błąd oznacza zachowanie prowadzące do wywołania (powstania) u danej osoby błędu, a więc fałszywego odzwierciedlenia rzeczywistości w świadomości tej osoby.Kodeks karnynie określa sposobów, przy pomocy których można wprowadzić daną osobę w błąd – należy więc przyjąć, że zachowanie sprawcy w tym zakresie może przybrać dowolną formę, jeżeli tylko finalnie doprowadzi do powstania rozbieżności między świadomością osoby rozporządzającej mieniem a rzeczywistym stanem rzeczy. Dla przykładu, może to nastąpić za pomocą słów, pisma, gestu, przedłożenia stwierdzających nieprawdę lub fałszywych dokumentów itp.. Wprowadzenie w błąd musi dotyczyć okoliczności istotnych, a więc takich, które mogłyby mieć wpływ na podjęcie przez pokrzywdzonego decyzji o rozporządzeniu mieniem, w tym zwłaszcza okoliczności powodującej, że dokonane przez niego rozporządzenie mieniem ma dlań charakter niekorzystny. Jednocześnie, między owym wprowadzeniem w błąd, a następującym po nim niekorzystnym rozporządzeniem mieniem musi zachodzić związek przyczynowy. Ponadto, istotnym elementem przestępstwa oszustwa jest dobrowolność rozporządzenia mieniem przez osobę pokrzywdzoną na rzecz sprawcy.
Ustawowe znamię stanowiące skutek przestępstwa oszustwa wypełnione zostaje wtedy, gdy sprawca, działając w sposób opisany w tym przepisie, doprowadza inną osobę do rozporządzenia mieniem, które jest niekorzystne z punktu widzenia interesów tej osoby lub innej osoby pokrzywdzonej. Jak słusznie wskazuje się w doktrynie w użytym przy przestępstwie oszustwa sformułowaniu „doprowadza” ustawodawca ujawnia konieczność istnienia związku przyczynowego pomiędzy podstępem, polegającym na wprowadzeniu w błąd, wyzyskaniu błędu niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania a niekorzystnym rozporządzeniem mieniem. Konieczne jest zatem ustalenie okoliczności mających decydujące znaczenie dla decyzji o dokonaniu danej czynności i czy odnośnie do tych okoliczności jedna ze stron nie wprowadziła drugiej w błąd. Pojęcie korzyści majątkowej, którą osiąga w ten sposób sprawca, powinno być przy tym rozumiane szeroko i nie wyklucza istnienia tego znamienia nawet fakt, że sprawca zakłada zwrot mienia pokrzywdzonemu, czy też spełnienie swego świadczenia. Nie wyklucza niekorzystności rozporządzenia również okoliczność, iż szkoda może być naprawiona, a w szczególności, że pokrzywdzonemu przysługuje roszczenie cywilne. Niekorzystne rozporządzenie mieniem oznacza bowiem pogorszenie sytuacji majątkowej rozporządzającego i jest szersze od pojęcia szkody i straty (zob. J. Satko, Glosa do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 30 sierpnia 2000r., sygn. akt V KKN 267/2000, LEX nr 43441, wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 11 września 2014r., sygn. akt II AKa 145/14, LEX nr 1527200). Dla właściwej wykładni znamienia „niekorzystnego rozporządzenia mieniem” istotne znaczenie ma więc to, że droga pochodu przestępstwa oszustwa kończy się z chwilą rozporządzenia mieniem przez pokrzywdzonego. Dlatego też korzystność czy też niekorzystność owego rozporządzenia należy oceniać tylko z punktu widzenia okoliczności istniejących w czasie rozporządzania mieniem, a nie tych, które następują później.
Oszustwo jest przestępstwem kierunkowym, gdyż warunkiem odpowiedzialności jest działanie lub zaniechanie sprawcy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Zamiar bezpośredni o szczególnym zabarwieniu związanym z celem działania sprawcy oznacza, że elementy przedmiotowe oszustwa muszą mieścić się w świadomości sprawcy i muszą być objęte jego wolą. Sprawca oszustwa musi więc nie tylko chcieć uzyskać korzyść majątkową, lecz musi także chcieć użyć w tym celu określonego sposobu działania czy zaniechania.
Sama korzyść majątkowa, której osiągnięcie jest celem działania sprawcy, to zgodnie zart.115§4 k.k.korzyść zarówno dla siebie, jak i dla kogo innego.
Zgodnie zart.294§1 k.k.jeżeli przestępstwo zart.286§1 k.k.zostało popełnione w stosunku do mienia znacznej wartości sprawca podlega surowszej odpowiedzialności. Mieniem znacznej wartości jest zaś mienie, którego wartość w czasie popełnienia czynu zabronionego przekracza 200.000 złotych (art.115§5 k.k.).
Przestępstwo zart.297§1 k.k.popełnia z kolei ten, kto w celu uzyskania dla siebie lub kogo innego, (…) od organu lub instytucji dysponujących środkami publicznymi - kredytu, pożyczki pieniężnej, poręczenia, gwarancji, akredytywy, dotacji, subwencji, potwierdzenia przez bank zobowiązania wynikającego z poręczenia lub z gwarancji lub podobnego świadczenia pieniężnego na określony cel gospodarczy, instrumentu płatniczego lub zamówienia publicznego, przedkłada podrobiony, przerobiony, poświadczający nieprawdę albo nierzetelny dokument albo nierzetelne, pisemne oświadczenie dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania wymienionego wsparcia finansowego, instrumentu płatniczego lub zamówienia.
Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów" objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013(Dz. U. z dnia 7 maja 2008 r. Nr 78 póz. 470) przewidywało możliwość uzyskania przez rolników i posiadaczy lasów wsparcia finansowego w ramach korzystania z doradztwa akredytowanych podmiotów, w szczególności w celu dostosowania gospodarstwa rolnego do wymogów zasady wzajemnej zgodności w zakresie gospodarki gruntami, ochrony środowiska, zdrowia publicznego, zdrowia i dobrostanu zwierząt oraz zdrowotności roślin, perspektyw zwiększenia konkurencyjności i dochodowości gospodarstw rolnych i leśnych, wspierania restrukturyzacji, rozwoju i innowacji w gospodarstwach, ochrony środowiska naturalnego i poprawy bezpieczeństwa i higieny pracy w rolnictwie. Zgodnie z tym rozporządzeniem potencjalnymi beneficjentami projektu byli rolnicy i posiadacze lasów, którzy na terenie Rzeczypospolitej Polskiej prowadzili gospodarstwo rolne lub byli posiadaczami terenów leśnych. Pomoc finansowa mogła być przyznana beneficjentom programu poprzezrefundację częścitzw. kosztów kwalifikowanych usług doradczych zrealizowanych poprzez właściwe podmioty tj. jednostki doradztwa rolniczego, izby rolnicze lub prywatne podmioty doradcze, które uzyskały akredytację Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi.Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „ Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów" objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013zostało zmienione rozporządzeniem z dnia 27 maja 2013r.. Przepis §9 ust. l pkt l rozporządzenia w brzmieniu sprzed nowelizacji stanowił, że „Pomoc wypłaca się na wniosek o płatność,jeżeli wnioskodawca pokrył 20%kosztów kwalifikowalnych usług doradczych i pozostałych kosztów tych usług niezaliczonych do kosztów kwalifikowalnych, na których pokrycie ubiegał się o pomoc". Ponadto §10 ust. 2 pkt 1 tego rozporządzenia przewidywał, że „do wniosku o płatność dołącza się oryginały faktur lub równoważnych dokumentów księgowych lub ich kopie potwierdzone za zgodność z oryginałem przez upoważnionego pracownika Agencji wraz z dokumentem księgowym, potwierdzającym pokrycie przez wnioskodawcę 20 % kosztów kwalifikowalnych usług doradczych i pozostałych kosztów tych usług niezaliczonych do kosztów kwalifikowalnych, na pokrycie których ubiega się o pomoc". W świetle powyższych regulacji prawnych rolnik był zobowiązany zatem do pokrycia 20% wartości kosztów usług doradczych zrealizowanych na jego zlecenie.
Od wnioskodawcy ubiegającego się o przyznanie pomocy na usługi doradcze przepisy wymagały, by zawarł on z uprawnionym podmiotem doradczym umowę o świadczenie usług doradczych, która obejmować miała co najmniej ocenę gospodarstwa rolnego w zakresie spełniania wymogów wzajemnej zgodności lub usług polegających na ocenie gospodarstwa w zakresie spełniania zasad bezpieczeństwa i higieny pracy. Po zawarciu umowy, procedura przyznawania wsparcia finansowego przebiegała dwuetapowo. W pierwszej kolejności wnioskodawcy ubiegający się o dofinansowanie kosztów usług doradczych zobowiązani byli do złożenia tzw. wniosku o przyznanie pomocy. Decyzję w przedmiocie przyznania pomocy podejmował kierownik Biura Powiatowego ARiMR (właściwego miejscowo dla miejsca zamieszkania lub siedziby wnioskodawcy) w terminie 60 dni od dnia złożenia wniosku. Od tego momentu rolnik został formalnie objęty programem pomocowym w ramach działania, a uprawniony podmiot doradczy mógł rozpocząć świadczenie objętych umową usług doradczych, refinansowanych ze środków publicznych ARiMR. Po zrealizowaniu usług doradczych wskazanych w umowie beneficjent (a w praktyce działający w jego imieniu uprawniony podmiot doradczy) mógł ubiegać się o zrefinansowanie 80 % wartości kosztów kwalifikowanych tych usług ze środków programowych. Ostateczna wypłata środków była jednak uzależniona od kumulatywnego spełnienia enumeratywnie wskazanych przesłanek i następuje wyłącznie w przypadku gdy:
⚫
wnioskodawca (rolnik) pokrył 20 % kosztów usług doradczych i pozostałych kosztów tych usług niezaliczanych do kosztów kwalifikowanych, na których pokrycie ubiegał się o pomoc,
wnioskodawca pokrył koszty kwalifikowane, inne niż wymienione wyżej w przypadku gdy umowa zawierała oświadczenia, o którym mowa w par. 6 ust. 4 cytowanego aktu prawnego
usługi doradcze zostały zrealizowane zgodnie z umową,
wnioskodawca skorzystał z usług doradczych, o których mowa w par. 2 ust. l ptk. 5 lit.A) cytowanego aktu prawnego w przypadku gdy wnioskodawca ubiegał się o wypłatę pomocy na usługi doradcze wymienione w załączniku nr 3 do rozporządzenia.
` W oparciu o przedłożony wniosek o płatność, stosownie do § 11 rozporządzenia kierownik właściwego miejscowo Biura Powiatowego ARiMR wydawał decyzję w przedmiocie przyznania płatności w terminie 60 dni od daty złożenia wniosku. Wypłata środków finansowych następowała co do zasady na rzecz wnioskodawcy (rolnika), w terminie 60 dni od dnia, w którym decyzja stała się ostateczna. Zgodnie jednak z treścią § 9 ust. 4 pkt. 2 jeżeli w umowie o świadczenie usług doradczych zostało umieszczone oświadczenie, o którym mowa w § 6 ust. 4, wypłata środków finansowych z tytułu pomocy była dokonywana bezpośrednio na rzecz uprawnionego podmiotu doradczego, który przejmował należność w całości. Przepis §6 ust.4 rozporządzenia (uchylony zresztą później w wyniku nowelizacji celem wyeliminowania nadużyć) przewidywał, że w umowie może być umieszczone oświadczenie wnioskodawcy o wyrażeniu zgody na przejęcie przez uprawniony podmiot doradczy, który zrealizował usługę doradczą na podstawie umowy, należności przysługującej wnioskodawcy wobec Agencji z tytułu przyznanej pomocy - w przypadku gdy uprawniony podmiot doradczy wyrazi zgodę, aby wnioskodawca nie uiszczał opłaty z tytułu świadczenia tej usługi w wysokości, w której przysługiwałaby mu wobec Agencji należność z tytułu przyznanej pomocy.
OskarżonyZ. M. (1)w okresie od 25 listopada 2009r. do dnia l stycznia 2014r. prowadził działalność gospodarczą pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)Z. M. (1)z siedzibą wŚ.. Zatrudniał trzech doradców, których zadaniem było pozyskiwanie jak największej liczby rolników, u których miałyby być wykonane usługi doradcze, a mianowicieJ. P. (6),J. N.iP. B. (2). Pracownicy oskarżonego – za jego wiedzą i na jego polecenie - jeździli i namawiali rolników do skorzystania z usług doradczych, które były finansowane przez Unię Europejską. Usługa ta polegała na opracowaniu kompleksowej oceny gospodarstwa rolnego w zakresie spełniania wymogów wzajemnej zgodności (np. zdrowie publiczne ludzi, zwierząt, żywotność roślin, dobrostan zwierząt, dobra kultura rolna zgodna z wymogami ochrony środowiska, bezpieczeństwo i higiena pracy). Pracownicy firmy oskarżonego argumentowali rolnikom przystąpienie do programu niesamowitą wręcz okazją - wskazywali, iż większość z tych dokumentów może być potrzebna w następnych latach w przypadku starania się o dofinansowanie z różnych programów realizowanych przez Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, a także, że nic to ich (rolników) nie kosztuje, gdyż za wszystko płaci Unia Europejska. Gdy udało im się nakłonić rolnika do podpisania umowy, wówczasZ. M. (1)prowadzącyP. H. U. (...)składał wnioski w ramach programu „korzystanie z usług doradczych".
Celem spełnienia wymagań formalnych określonych w wyżej cytowanym rozporządzeniuZ. M. (1)wytwarzał dokumenty potwierdzające jakoby dokonano wpłaty w imieniu rolników 20% kosztów kwalifikowanych związanych z realizacją usług doradczych, a następnie przedkładał takie poświadczające nieprawdę dokumenty w powiatowych biurach Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa jako załączniki do poszczególnych wniosków o płatność - w celu otrzymania dofinansowania. W ten sposób, przy wykorzystaniu owych poświadczających nieprawdę dokumentów, oskarżony wprowadzał w błąd kierowników Powiatowych Biur ARiMR co do spełnienia warunków formalnych uprawniających do uzyskania pomocy ze środków publicznych (tj. w błąd w zakresie uiszczenia przez beneficjentów pomocy finansowej świadczonej zgodnie z trybem przewidzianym wRozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów" objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013- 20 % kosztów usług doradczych tytułem wkładu własnego). Wprowadzeni w błąd kierownicy Powiatowych Biur ARiMR wydawali następnie decyzje administracyjne o przyznaniu płatności, zgodnie z trybem wskazanym w rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 kwietnia 2008r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramachdziałania „Korzystanie z usług doradczych przez rolników i posiadaczy lasów" objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013". Zgodnie z tym rozporządzeniem przedłożenie owych dokumentów potwierdzających dokonanie rzekomej wpłaty przez rolnika było bowiem istotnym warunkiem przyznania środków finansowych przez ARiMR. W ten sposób oskarżony doprowadził Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 860.240 zł stanowiącej równowartość wypłaconej nienależnie pomocy pochodzącej ze środków publicznych, co stanowiło mienie znacznej wartości, a także usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 30.500 zł - lecz w tym zakresie zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na odmowę wypłaty wsparcia finansowego.
W tej sytuacji wypełnienie przez oskarżonego znamion przestępstwa określonego wart.286§1 k.k.iart.297§1 k.k., a częściowo także usiłowania przestępstwa zart.286§1 k.k.nie budziło wątpliwości.
Nadto z uwagi na fakt, iż na czyn oskarżonego złożyło się szereg czynności, podejmowanych niewątpliwie w krótkich odstępach czasu oraz ze z góry powziętym zamiarem zasadnym było ujęcie w kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu równieżart.12 k.k..
Konsekwencją ustalenia łącznej wartości mienia będącego przedmiotem przestępczego zachowania oskarżonego na kwotę niemal 900.000 złotych było stwierdzenie, iż było to mienie znacznej wartości, wobec czego równieżart.294§1 k.k.został przyjęty w kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu.
Należało dodatkowo uznać, że oskarżony dopuszczając się przypisanego mu z działalności tej uczynił sobie stałe źródło dochodu (art.65§1 k.k.). Odnosząc się w tym miejscu do tej kwestii zauważyć należy, iż zwrot „stałe źródło dochodu" odnosi się do „popełniania przestępstwa" (w poprzednim brzmieniu, obowiązującym w czasie poprzedzającym dokonanie przez oskarżonego przypisanego mu przestępstwa odnosił się on do „popełnienia przestępstw"). W konsekwencji w obecnym stanie prawnym możliwe jest zastosowanieart.65§1 k.k.nie tylko dla sprawców co najmniej dwóch przestępstw, ale również wobec sprawców jednego tylko przestępstwa, z którego był czerpany stały dochód – jak w niniejszej sprawie. W orzecznictwie ugruntowany jest też pogląd, który Sąd Okręgowy orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela, iż „uczynienie sobie z popełnienia przestępstwa stałego źródła dochodu" oznacza trwałość oraz ciągłość uzyskiwanego dochodu, nie musi być to natomiast ani źródło główne ani też jedyne (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 1971r., I KR 249/71, OSNKW 1972, z. 5, poz. 87; wyrok Sądu Najwyższego z 29 maja 1980r., I KR 100/80, GPr. 1980, Nr 20, s. 403; postanowienie Sądu Najwyższego z 13 lutego 2008 r., III KK 369/07, OSNKW 2008, z. 6, poz. 46). O stałym dochodzie sprawcy będziemy mówić, gdy sprawca dopuszcza się przestępstwa wielokrotnie i regularnie, a takie zachowania stanowią dla niego sposób na uzyskiwanie dochodu. Odnosząc te uwagi ogólne do realiów niniejszej sprawy należy, iż oskarżony dopuścił się przypisanego u przestępstwa w ramach swojej działalności gospodarczej, uzyskując stały, systematyczny dochód z każdego zachowania składającego się na czyn ciągły rozciągnięty na przestrzeni dwóch lat,
Wobec powyższego Sąd uznał, iżZ. M. (1)wypełnił swoim zachowaniem znamiona przestępstwa z zart.297§1 k.k.i zart.286§1 k.k.w zw. zart.294§1 k.k.iart. 13§1 k.k.w zw. zart. 286§1 k.k.w zw. zart.11§2 k.k.w zw. zart. 12 k.k.w zw. zart.65§1 k.k.
Rozważając przez pryzmat dyrektyw zart.53§1 i §2 k.k.orazart.115§2 k.k.kwestię wymiaru kary za przypisane oskarżonemu przestępstwo, jako okolicznościobciążająceSąd uwzględnił:
⚫
⚫
kumulatywną kwalifikację prawną przestępstwa przypisanego oskarżonemu,
działanie w warunkach czynu ciągłego (art.12 k.k.),
uczynienie sobie z popełnionego przestępstwa stałego źródła dochodu (art.65§1 k.k.); niewątpliwie oskarżony wręcz „zawodowo” dokonywał przypisanego mu przestępstwa.
Za okolicznościłagodząceSąd zaś uznał dotychczasową niekaralnośćZ. M. (1)za przestępstwa oraz postawę procesową oskarżonego, który przyznał się do popełnienia zarzucanego mu przestępstwa i uzgodnił z Prokuratorem wymiar kary i środków karnych, w konsekwencji czego możliwe było wydanie wyroku na posiedzeniu w trybieart.343 k.p.k..
Przy orzekaniu kary Sąd wziął pod uwagę każdą z dyrektyw opisanych wart.53 k.k., a mianowicie dyrektywy społecznej szkodliwości czynu i stopnia winy, a także dyrektywy prewencji generalnej (kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa) i prewencji indywidualnej pojmowanej jako cele zapobiegawcze i wychowawcze kary w stosunku do oskarżonego.
Mając na uwadze wyżej wymienione okoliczności obciążające oraz łagodzące Sąd wymierzyłZ. M. (1)za przypisane mu przestępstwo karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowy zawieszeniem jej wykonania na okres 7 lat oraz karę grzywny w liczbie 150 stawek dziennych, na podstawieart.33§3 k.k.ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych (punkt 1. i 2 części rozstrzygającej wyroku).
Mimo wielu okoliczności obciążających, wobec dotychczasowe niekaralności oskarżonego za przestępstwa oraz jego postawy procesowej umożliwiającej wydanie wyroku na posiedzeniu w trybieart.343 k.p.k.Sąd uznał, iż przy wymiarze kary oskarżonemu nacisk należy położyć na dyrektywę prewencji indywidualnej w jej aspekcie wychowawczym. W konsekwencji Sąd wymierzył oskarżonemu uzgodnioną pomiędzy nim a Prokuratorem karę pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat i 6 miesięcy, która to kara - mimo że zbliżona do dolnego ustawowego zagrożenia - winna być uznana za adekwatną do stopnia zawinienia oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości jego przestępstwa. Wydanie wyroku na posiedzeniu w trybieart.343 k.p.k.umożliwiło też Sądowi orzeczenia warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności na podstawieart.343§2 pkt.2w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015r., który w tym zakresie jako przepis mający materialnoprawny charakter winien być zastosowany w oparciu oart.4§1 k.k.. W konsekwencji w ocenie Sądu możliwe stało się skonstruowanie wobec oskarżonego pozytywnej prognozy kryminologicznej - iż pomimo niewykonania wymierzonej kary pozbawienia wolności (co oczywiście zależy wyłącznie od poprawnego funkcjonowania oskarżonego w społeczeństwie w przyszłości) będzie on przestrzegać porządku prawnego i nie powróci już na drogę przestępstwa. Dlatego też Sąd skorzystał z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności i warunkowo zawiesił wykonanie wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności, ustalając zarazem 7-letni okres próby. Taki okres próby powinien zdaniem Sądu pozwolić na ostateczną weryfikację, czy prognoza kryminologiczna wobecZ. M. (1)okazała się trafna.
Mając jednocześnie na względzie potrzebę kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, a w tym zakresie zwłaszcza zapobieżenie społecznemu poczuciu bezkarności sprawcy i braku odpowiedniej reakcji organów wymiaru sprawiedliwości na popełnienie przestępstwa Sąd na podstawieart.33§2 k.k.wymierzył oskarżonemu także karę grzywny, ustalając liczbę stawek dziennych na 150 jako odpowiednią do stopnia zawinienia oskarżonego i społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu. Jednocześnie biorąc pod uwagę deklarowany przez oskarżonego dochód miesięczny i posiadany przez niego majątek oraz jego warunki osobiste (oskarżony nie ma nikogo na utrzymaniu) Sąd ustalił wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych. Tak określony wymiar kary grzywny pozostaje w odpowiedniej relacji do stosunków majątkowych, dochodówZ. M. (1)i jego możliwości zarobkowych. Orzeczenie kary grzywny stanowiło wzmocnienie poczucia sprawiedliwej odpłaty za przypisany oskarżonemu czyn zabroniony i dodatkową dolegliwość dla niego, a wymierzenie jej obok kary pozbawienia wolności winno zmusić go do krytycznej refleksji nad swoim zachowaniem, zapobiegając dodatkowo powrotowi na drogę przestępstwa.
W wyniku przestępstwa popełnionego przez oskarżonego powstała szkoda majątkowa. W tej sytuacji zasadnym było nałożenie na oskarżonego środka karnego obowiązku naprawienia szkody powstałej w wyniku przestępstwa poprzez zapłatę na rzecz Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa kwoty 860.240 złotych.
O kosztach procesu Sąd orzeł w myśl zasady, że koszty te ponosi oskarżony, którego zawinione zachowanie je spowodowało.
Sąd pragnie w tym miejscu z całą mocą podkreślić, iż zarówno wymiar kary i środków karnych, jak też pozostałe rozstrzygnięcia wyroku zostały uzgodnione przez oskarżonego z Prokuratorem (a nie sprzeciwił się temu pokrzywdzony), zaś Sąd uznając to porozumienie stron za godne akceptacji przychylił się do wniosku i wydał wyrok skazujący na posiedzeniu w trybieart.343 k.p.k.nie prowadząc postępowania dowodowego (art.343§4 k.p.k.).Z. M. (1)zawarł więc swoistą „umowę” z oskarżycielem publicznym, przy czym dla Sądu Okręgowego oczywistym jest, że tak łagodne jak w niniejszej sprawie potraktowanie oskarżonegoM.możliwe byłowyłączniew trybie tzw. dobrowolnego poddania karze. Również oskarżony doskonale zdawał sobie z tego sprawę, wobec czego w przypadku jego nielojalności wobec oskarżyciela publicznego wyrażone zaskarżeniem uzasadnianego wyroku Sąd Okręgowy apeluje do Sądu II instancji o skorzystanie z kompetencji określonej wart.434§3 k.p.k.tj. o orzeczenie kary surowszej.
SSO Tomasz Borowczak
ZARZĄDZENIE
odnotować w kontrolce uzasadnień,
odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć oskarżonemu
przedłożyć za 14 dni od doręczenia lub z apelacją.
Poznań, dnia 1 października 2015r.
SSO Tomasz Borowczak | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Poznaniu
date: '2015-08-31'
department_name: III Wydział Karny
judges:
- Tomasz Borowczak
legal_bases:
- art.53§1 i §2 k.k.
- art.343§2 pkt.2 k.p.k.
recorder: st. prot. sąd. Marcin Kotlicki
signature: III K 130/15
``` |
152520000000503_I_C_000291_2015_Uz_2017-03-07_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt I C 291/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 7 marca 2017 roku
Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny
w składzie:
Przewodniczący:SSO Katarzyna Powalska
Protokolant: sekr. sąd. Patrycja Tokarek
po rozpoznaniu w dniu 21 lutego 2017 roku w Sieradzu
na rozprawie
sprawy z powództwaK. J.
przeciwkoJ. C.iM. C.
o zapłatę
1
zasądza od pozwanychJ. C.iM. C.solidarnie na rzecz powodaK. J.kwotę 21.161 ( dwadzieścia jeden tysięcy sto sześćdziesiąt jeden) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15 października 2015 roku do dnia zapłaty ;
2
oddala powództwo w pozostałym zakresie;
3
oddala wniosek pozwanych o zasądzenie kosztów procesu;
4
nie obciąża stron kosztami sądowymi, które przejmuje na rachunek Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Sieradzu;
5
wyrokowi w punkcie 1 nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.
Sygn. akt I C 291/15
UZASADNIENIE
W pozwie z dnia 15 października 2015 r. (data wpływu) pełnomocnik powoda wniósł o zasądzenie od pozwanychJ.iM. C.na rzecz powodaK. J.kwotę 135.000 złotych po denominacji, na którą składają się kwota 30.000 zł tytułem pożyczki wraz z odsetkami i kwota 105.000 zł utraconych korzyści wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Nadto pełnomocnik powoda wniósł o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania procesowego oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W toku procesu wskazywał także, że chodzi o waloryzację zobowiązania z umów pożyczki na podstawieart. 3581§ 3 k.c.
W uzasadnieniu dochodzonego roszczenia strona powodowa wywodziła, iż w 1995 roku pozwani zawarli z powodem dwie umowy pożyczki na kwoty 200.000.000 złotych i 300.000.000 złotych przed denominacją z gwarancją wypłaty zysku na poziomie około 50% rocznie i dotąd spłacili jedynie 5000 złotych po denominacji. Tymczasem powód miał zamiar przeznaczyć te środki finansowe na zakup mieszkania dla córki, czego nie mógł uczynić wobec braku pieniędzy.
Na rozprawie w dniu 29 kwietnia 2016 r. pełnomocnik pozwanych oświadczył, że pozwani uznają dług, co do zasady, a nie co do wysokości. Z kolei na rozprawie w dniu 09 sierpnia 2016 r. pełnomocnik pozwanych oświadczył, że uznaje powództwo w zakresie kwoty 21.061,00 złotych, w stosunku do roszczenia o utracone korzyści wnosi o oddalenie. Podniósł zarzut przedawnienia przy zastosowaniu 10 – letniego terminu.
Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:
Do 1995 r. powódK. J.zgromadził na rachunku oszczędnościowym wBanku (...)określoną sumę pieniędzy. Powód nie oszczędzał pieniędzy z przeznaczeniem na konkretny cel.K. J.nie zamierzał zgromadzonych środków inwestować, ani przeznaczać ich choćby na zakup jakiejkolwiek nieruchomości. W tym okresie znajoma córki powodaJ. C.zwróciła się do niego z prośbą o udzielenie jej pożyczki gotówkowej na rozwój działalności gospodarczej w postaci fabryki serów. Pozwana zwracając się do powoda z prośbą o udzielenie pożyczki obiecała, że zwróci środki wraz ze znacznymi odsetkami umownymi. W dniu 11 września 1995 r. powódK. J.zawarł z pozwanąJ. C.pisemną umowę pożyczki pieniędzy w kwocie 200.000,000 zł na okres jednego miesiąca to jest do dnia 11 października 1995 r. Późniejszą adnotacją strony przedłużyły termin spłaty pożyczki do dnia 30 grudnia 1995 r. W dniu 21 grudnia 1995 r. powódK. J.zawarł z pozwanąJ. C.pisemną umowę pożyczki pieniędzy w kwocie 100.000,000 zł na okres jednego roku lub dłużej na czas nieokreślony. Strony w umowie określiły oprocentowanie pożyczki na 8 % w stosunku miesięcznym. Pozwani nie wywiązali się z zawartych umów i nie zwrócili kwot pożyczek w ustalonym terminie,(dowód: kserokopia umowy pożyczki z dnia 11 września 1995 r. k. 4, kserokopia umowy pożyczki z dnia 21 grudnia 1995 r. k. 5, zeznania powodaK. J.- protokół rozprawy z dnia 14 października 2016 r. 00:06:59-00:24:54 w zw. z k. 66v, zeznania pozwanejJ. C.- protokół rozprawy z dnia 14 października 2016 r. 00:24:54-00:48:14 w zw. z k. 67).
Wyrokiem z dnia 10 kwietnia 1998 r. Sąd Rejonowy w Sieradzu w sprawie II K 40/97 uznałJ. C., w miejsce zarzucanego jej czynu za winną tego, że w okresie od maja 1995 r. do 08 stycznia 1996 r. wS.,W.,P.woj.(...)iT.woj.(...), działając systematycznie i w podobny sposób, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła 24 osoby do niekorzystanego rozporządzenia mieniem wyzyskując ich przeświadczenie co do jej wypłacalności, wprowadzając w błąd co do jej zdolności do wynagrodzenia za pożyczone pieniądze w wysokości zastrzeżonych odsetek oraz zapewniając o przeznaczeniu pożyczanych środków pieniężnych na działalność produkcyjną wyłudziła od:
a
R. J.w okresie od września do grudnia 1995 r. kwotę 22.900 zł,
b
H. S., w okresie od 04 lipca do 08 listopada 1995 r. kwotę 8.500 zł,
c
A. P., w maju 1995 r. kwotę 300 zł,
d
K. M. (1), działając wspólnie i w porozumieniu zM. C., późną jesienią 1995 r. kwotę 1.400 zł,
e
A. H., w grudniu 1995 r. kwotę 1.500 zł,
f
E. S., na przełomie listopada i grudnia 1995 r. kwotę 4.000 zł,
g
R. D. (1), w grudniu 1995 r. kwotę 600 zł,
h
R. D. (2), w październiku 1995 r. kwotę 3.300 zł,
i
C. M., działając wspólnie i w porozumieniu zM. C., w lipcu i październiku 1995 r. kwotę 7.000 zł,
j
K. M. (2), w okresie od czerwca do września 1995 r. kwotę 15.000 zł,
k
M. K., w dniu 08 stycznia 1996 r. kwotę 9.000 zł,
l
K. J., w dniu 11 września i 21 grudnia 1995 r. kwotę 28.400 zł,
m
P. C., działając wspólnie i w porozumieniu zM. C., w dniu 24 października 1995 r. kwotę 7.200 zł,
n
D. K., na przełomie października i listopada 1995 r. kwotę 2.000 zł,
o
K. Ł., n przełomie czerwca i lipca 1995 r. oraz w grudniu 1995 r. kwotę 3.000 zł
p
J. K., w listopadzie i grudniu 1995 r. kwotę 800 zł,
q
J. Ł., w grudniu 1995 r. kwotę 1.000 DEM,
r
A. S., w październiku 1995 r. kwotę 21.000 zł,
s
G. Z., w dniu 15 listopada(...). kwotę 5.300 zł i 500 DEM,
t
I. C., na przełomie grudnia 1995 i stycznia 1996 r. kwotę 7.000 zł,
u
M. M., w październiku 1995 r. kwotę 433 DEM,
v
A. K., w styczniu 1996 r. kwotę 3.400 zł,
w
A. M., w dniu 01 stycznia 1996 r. kwotę 6.000 zł,
x
H. P., w drugiej połowie 1995 r. kwotę 7.000 zł
to jest dokonania czynu wyczerpującego dyspozycjęart. 205§ 21 k.k.skazał ją na karę 2 (dwóch) lat pozwania wolności oraz na podstawieart. 36 § 3 k.k.wymierzył jej 800 złotych grzywny w zamianą w razie nieuiszczenia jej w terminie na 40 dni zastępczej kary pozbawienia wolności, przyjmując jeden dzień tej kary za równoważny grzywnie w kwocie 20 złotych. Tym samym wyrokiem Sąd Rejonowy w Sieradzu uznałM. C., w miejsce zarzucanego mu czynu, uznaje za winnego tego, że: w okresie od lipca 1995 r. do stycznia 1996 r. wS.iT.woj.(...), działając wspólnie i w porozumieniu zJ. C.w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, systematycznie i w podobny sposób doprowadził 4 osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem wyzyskując ich przeświadczenia co do własnej wypłacalności oraz wprowadzając w błąd co do jego zdolności do wynagrodzenia za pożyczone pieniądze w wysokości zastrzeżonych odsetek wyłudził od:
a
K. M. (1), późną jesienią 1995 r. kwotę 1.400 zł,
b
C. M., w lipcu i październiku 1995 r. kwotę 7.000 zł,
c
P. C., w dniu 24 października 1995 r. kwotę 7.200 zł,
d
A. K., w stycznia 1996 r. kwotę 3.400 zł,
to jest dokonania czynu wyczerpującego dyspozycjęart. 205 § 1 k.k.w zw. zart. 58 k.k.i za to na podstawieart. 205 § 1 k.k.skazał go na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawieart. 36 § 3 k.k.wymierzył mu 560 złotych grzywny z zamianą w razie nieuiszczenia jej w terminie 28 dni zastępczej kary pozbawienia wolności, przyjmując jeden dzień tej kary za równoważny grzywnie w kwocie 20 złotych. Sąd na podstawieart. 73 § 1 i 2 k.k.orazart. 74 § 1 k.k.wykonanie orzeczonych kar pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wobecM. C.3 (trzech lat), wobecJ. C.4 (czterech) lat. Sąd na podstawieart. 75 § 1 k.k.zobowiązał oskarżonychJ. C.iM. C.do naprawienia w części szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez uiszczenie na rzecz każdego z pokrzywdzonych kwot odpowiadających: 5 procentom wyłudzonych pieniędzy w pierwszym roku po uprawomocnieniu się wyroku, 6 procentom wyłudzonych pieniędzy w drugim roku po uprawomocnieniu się wyroku i 7 procentom wyłudzonych pieniędzy w trzecim roku po uprawomocnieniu się wyroku ( tj. łącznie 18%). Wyrok wobec pozwanychJ. C.orazM. C.uprawomocnił się w dniu,(dowód: wyrok Sądu Rejonowego w Sieradzu z dnia 10 kwietnia 1998 r. w sprawie II K 40/97 z uzasadnieniem k. 564-594).
W okresie od kwietnia 2000 r. do listopada 2009 r. pozwani przekazali powodowi łącznie kwotę 7.239 złotych tytułem realizacji zobowiązania nałożonego na nich przez sąd karny powyższym wyrokiem ,(dowód: kserokopia dowodów przekazów pocztowych k. 8-11).
W dniu 29 września 2015 r. pełnomocnik powoda wystąpił do pozwanychJ.iM. C.z ostatecznym przedsądowym wezwaniem do zapłaty, w którym wezwał w nieprzekraczalnym terminie siedmiu dni od daty otrzymania wezwania do dobrowolnego uregulowania kwoty 30.000 zł z tytułu zaciągniętych w dniach 11 września 1995 r. oraz 21 grudnia 1995 r. pożyczek wraz z doliczeniem różnicy utraconej wartości zaciągniętych pożyczek,(pismo pełnomocnika powoda k. 6)
Powyższy stan faktyczny sad ustalił na podstawie powołanych wyżej dowodów z dokumentów, którym w pełni dał wiarę, jako że nie były kwestionowane przez strony, za wyjątkiem potwierdzeń przekazów pocztowych kwot wyszczególnionych na kartach akt sprawy karnej : 1047, 1094, 1120, 1178, 1094, 1178. Dokumenty te sąd uznał za wiarygodne w zakresie opiewającym na łączną kwotę 7.239 złotych, gdyż bez znaczenia jest argument powielania tych samych potwierdzeń, skoro na każdym jest inna data stempla pocztowego. Nie ma znaczenia także twierdzenie pełnomocnika powoda, o tym że niektóre wpłaty nie dotarły do wierzyciela, mimo przedstawienia potwierdzenia przekazu pocztowego, bo dłużnicy wywiązali się z obowiązku składając dyspozycje przekazania pieniędzy w placówce pocztowej jako akceptowany przez powoda sposób płatności. Przy braku innych okoliczności należy uznać, że zwolnili się z długu w tej części. Sąd dał wiarę także zeznaniom stron, które ostatecznie w zakresie faktów istotnych dla rozstrzygnięcia były niesporne. Opinia biegłego wprawdzie rzeczowa i logiczna, ostatecznie pozostała dla podstawy rozstrzygnięcia bez istotnego znaczenia.
Sąd Okręgowy zważył :
Powództwo jest zasadne jedynie w części.
PowódK. J.działając przez pełnomocnika, którym jest jego synZ. J., nie będący profesjonalnym pełnomocnikiem procesowym od początku wytoczenia tego procesu dochodził zasądzenia kwoty 135.000 złotych , różnie podając jedynie podstawę prawną. Pierwotnie twierdził, że na należność tę składają się : kwota 30.000 złotych jako zwrot niespłaconej pożyczki i 105 .000 złotych z tytułu utraconych od niej korzyści. Potem jednak podnosił twierdzenia dotyczące waloryzacji niespełnionego świadczenia.
W tych okolicznościach istotne jest aby przede wszystkim osadzić żądanie pozwu w realiach prawnych. Nie budzi w tym aspekcie wątpliwości, że w dniu 11 września 1995 roku powód pożyczył pozwanejJ. C.200.000.000 złotych przed denominacją, a w dniu 21 grudnia 1995 roku dalsze 100.000.000 złotych przed denominacją. W zakresie terminu zwrotu pieniędzy strony przyjęły zapis „na okres jednego miesiąca tj. do 95.10.11” i dalej „przedłużenie do 30 grudnia 1995 r.” w części dotyczącej 200.000.000 złotych, a co do kwoty 100.000.000 złotych „na czas jednego roku, lub dłużej na czas nieograniczony”. Pieniądze miały być potencjalnie wykorzystane przez oboje pozwanych na działalność związaną z produkcją serów. Jednakże w dniu 10 kwietnia 1998 roku Sąd Rejonowy w Sieradzu wydał wyrok w sprawie II K 40/97, w którym przyjął, że przedmiotowe zdarzenie było przestępstwem, za które zarównoJ. C.jak iM. C.zostali prawomocnie skazani, przyjął wartość szkody poniesionej wskutek jego popełnienia na poziomie 28.400 złotych ( przeliczył łączną wartość pieniędzy wypłaconych przez powoda przed denominacją w relacji 1 złotych = 10.000 złotych i odjął kwotę 1600 złotych jako zwróconą do czasu wydania wyroku ). Jednocześnie w ramach środka probacyjnego sąd nałożył na pozwanych obowiązek naprawienia szkody w wysokości łącznej na rzecz każdego pokrzywdzonego, w tymK. J.łącznie -18% wyłudzonych pieniędzy. Zgodnie z treściąart. 11 k.p.c.ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa wiążą sąd w postępowaniu cywilnym. W tym kontekście pewne jest, że źródłem żądania powoda w przedmiotowej sprawie nie może być zobowiązanie wynikające ze stosunku cywilno-prawnego jakim było zawarcie dwóch umów pożyczki, aledelictwyłudzenia, zaistniały wobec nie zwrócenia przyjętych przez pozwaną pieniędzy. Przy tym założeniu zaś oczywistym jest, że powód ma prawo dochodzić naprawienia szkody, jaką poniósł wskutek działania pozwanych, na podstawieart. 415 k.c.
Skoro zaś roszczenie powoda ma charakter prawny odszkodowania, to wyłączona jest możliwość waloryzacji na podstawieart. 3581§ 3 k.c.Sąd Okręgowy w pełni podziela pogląd wyrażony w wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi – I Wydział Cywilny z dnia 7 czerwca 2013 roku w sprawie I ACa 72/13 , Legalis numer 1229774, zgodnie z którym waloryzacja sądowa, przewidziana wart. 3581§ 3 k.c., dotyczy zobowiązań pieniężnychsensu stricto. Do zobowiązań pieniężnychsensu strictonie zaliczają się zobowiązania odszkodowawcze, wynikające z czynów niedozwolonych, - są to bowiem zobowiązania ze świadczeniem pieniężnym. Dlatego teżart. 3581§ 3 k.c.nie może mieć zastosowania do ustalenia wysokości odszkodowania.
W konsekwencji należało oceniać zasadność roszczeń pozwu w kontekście przepisów dotyczących zasad naprawienia szkody. Tak więc zgodnie z treściąart. 361 § 2 k.c.naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł (damnum emergens),oraz korzyści, które mógłby osiągnąć , gdyby mu szkody nie wyrządzono (lucrum cessans). Zatem pieniądze, które pozwana otrzymała odK. J.to po denominacji kwota 30.000 złotych. Z tego wykazano w procesie karnym zwrot kwoty 1600 złotych, zatem szkoda dotyczy wysokości 28.400 złotych, jak przyjął to sąd karny. Z tego zaś zgodnie z sumą cząstkowych kwot objętych załączonymi do akt sprawy potwierdzeniami przekazów pocztowych, zwrócona została kwota 7.239 złotych. Powód miał prawo dochodzić przy tym świadczenia będącego utraconymi, wskutek braku zwrotu w terminie pieniędzy, korzyściami, pod warunkiem jednak, że wykazałby okoliczności takiej utraty. Od początku tego procesu strona powodowa podnosiła, iż utracone zostały korzyści w przedmiocie zainwestowania przekazanych pieniędzy w mieszkanie, któreK. J.miał zakupić dla swojej córki. Stąd jego pełnomocnik wywodził jeszcze w pozwie, że jeśli 12m mieszkania w czasie przekazania pieniędzy kosztował w przedziale od 5 do 7 milionów złotych przed denominacją, to za kwotę wynikającą z umów pożyczki można było nabyć mieszkanie o powierzchni 45 – 60 m2, za które obecnie trzeba zapłacić kwotę 135.000 złotych. Przy takich twierdzeniach swojego pełnomocnika powód nie sprecyzował w toku całego procesu o jakie mieszkanie chodzi i nie wykazał okoliczności aby istotnie miał zamiar takiej inwestycji dokonać. Tymczasem zgodnie z utrwalonym kierunkiem orzecznictwa w tym zakresie „szkodę w postaci lucrum cessans trzeba odróżnić od sytuacji, w której dochodzi jedynie do utraty samej szansy uzyskania określonej korzyści majątkowej ( a z taką sytuacją mamy do czynienia w realiach sprawy ). Wykazanie jedynie szansy uzyskania korzyści nie jest wystarczające. Konstrukcja odpowiedzialności za utracone korzyści w prawie polskim opiera się na tych samych zasadach, co odpowiedzialność za szkodę rzeczywistą, a więc przyznaje prawo do wynagrodzenia tylko tych korzyści, które w normalnym toku wydarzeń , niezakłóconym wystąpieniem zdarzenia wyrządzającego szkodę, poszkodowany by otrzymał. Określenie wart. 361 § 2 k.c.tego elementu szkody w trybie przypuszczającym, jako „korzyści które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono” nie ma na celu zaznaczenia, że prawdopodobieństwo wystąpienia szkody nie musi być bliskie pewności., lecz służy wskazaniu, że korzyści mają charakter hipotetyczny i muszą pozostawać w związku z przyczyną sprawczą szkody. Konieczność wykazania, że korzyści rzeczywiście zostałyby osiągnięte wynika z objęcia odpowiedzialnością odszkodowawczą jedynie szkód stanowiących normalne następstwo zdarzenia szkodzącego” ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie - I Wydział Cywilny z dnia 20 października 2016 r., w sprawie I ACa 1117/16, LEGALIS numer 1558639 ). W tym kontekście w sprawie brak jest jakichkolwiek dowodów, że powód miał choćby zamiar kupić za wypłacone pozwanej pieniądze mieszkanie, nie mówiąc już o tym aby sprecyzował jakie ( w znaczeniu statusu prawnego – spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu, własnościowe spółdzielcze prawo do lokalu czy odrębną własność lokalową) i za jaką cenę. Wydaje się to oczywiste, bo ze spontanicznych zeznań samego powoda wynikało jednoznacznie, że w ogóle nie miał planów co do ulokowania przedmiotowych pieniędzy w zakup mieszkania. Powiedział bowiem, iż wypłaconą pozwanej gotówkę miał na rachunku bankowym i gdyby nie obietnica pozwanej co do lukratywnego zysku, środki finansowe nadal pozostawiłby tam. Nie miał zamiaru przy tym kupować mieszkania ani córce, ani zmieniać własnego lokum, które wtedy posiadał. Stąd też nie można przyjąć aby powód utracił korzyści z przedmiotowych pieniędzy, które pozostawałyby w normalnym związku przyczynowym ze zdarzeniem wyrządzającym mu szkodę, o jakich mowa w treści pozwu. Dlatego sąd zasądził w ramach odszkodowania kwotę 21.161 złotych jako brakującą część pieniędzy do wysokości poniesionej nominalnie szkody, przy odliczeniu należności już dotąd spłaconych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 15 października 2015 roku, czyli daty wniesienia pozwu. Rozstrzygnięcie w zakresie odsetek wynika z zakresu żądania zawartego w pozwie, co zasługuje na uwzględnienie wobec wcześniej skierowanego do pozwanych wezwania do zapłaty. Jednocześnie w tej mierze trzeba podnieść, iż sąd był związany zakresem żądania pozwu zgodnie z treściąart. 321 k.p.c.
W tych okolicznościach i przy tej podstawie odpowiedzialności niewątpliwym jest, że oceny podniesionego przez pełnomocnika pozwanych zarzutu przedawnienia roszczenia należy dokonywać na podstawieart. 4421§ 2 k.c., który przewiduje , iż jeżeli szkoda wynikła ze zbrodni lub występku, roszczenie o naprawienie szkody ulega przedawnieniu z upływem lat dwudziestu od dnia popełnienia przestępstwa, bez względu na to kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia , wbrew temu co wskazywał pełnomocnik pozwanych, domagając się zastosowania ogólnych reguł przedawnienia zart. 117 k.c.O ile więc można uznać, że nawet przy tak określonym, terminie przedawnienia i złożeniu pozwu w dniu 15 października 2015 roku, roszczenie wynikające z czynności dokonanej w dniu 11 września 1995 roku uległo przedawnieniu, powyższy termin został przerwany w stosunku do drugiego zdarzenia datowanego 21 grudnia 1995 roku.
Jednakże mimo takich wniosków, sąd oparł rozstrzygnięcie na uznaniu powództwa w zasądzonej części, które to oświadczenie, mimo podniesienia następnie zarzutu przedawnienia nie zostało cofnięte. Zgodnie bowiem z treściąart. 213 § 2 k.p.c.sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. Zważywszy na charakter dochodzonego roszczenia sąd nie stwierdził aby oświadczenie procesowe pozwanych co do przyjęcia odpowiedzialności w zakresie kwoty zasądzonej było sprzeczne z prawem, albo zasadami współżycia społecznego.
O kosztach postępowania orzeczono na podstawieart. 102 k.p.c.mając przede wszystkim na uwadze przebieg procesu. Skomplikowany charakter sprawy i subiektywne przekonanie strony powodowej co do zasadności dochodzonych roszczeń, przy braku profesjonalnej reprezentacji i zaawansowanym wieku powoda oraz proporcji uwzględnionego roszczenia do kwoty dochodzonej, daje podstawę do przyjęcia, że chodzi o wypadek szczególnie uzasadniony, pozwalający na odstąpienie od nałożenia na powoda kosztów procesu należnych tak stronie pozwanej, jak i Skarbowi Państwa. Podobnej oceny sąd dokonał w zakresie sytuacji po stronie pozwanej, co do proporcjonalnej do zakresu przegrania sprawy odpowiedzialności za koszty należne Skarbowi Państwa.
O rygorze natychmiastowej wykonalności orzeczono na podstawieart. 333§ 1pkt 2 k.p.c.
Z tych względów orzeczono jak w wyroku. | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Sieradzu
date: '2017-03-07'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Katarzyna Powalska
legal_bases:
- art. 361 § 2 k.c.
- art. 73 § 1 i 2 k.k.
- art. 333§ 1pkt 2 k.p.c.
recorder: sekr. sąd. Patrycja Tokarek
signature: I C 291/15
``` |
154010050000503_I_C_000681_2020_Uz_2022-11-10_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt I C 681/20
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 10 listopada 2021 r.
Sąd Rejonowy w Dębicy, Wydział I Cywilny
w składzie:
Przewodniczący: sędzia Grzegorz Barnak
Protokolant: sekretarz sądowy Katarzyna Skorupa
po rozpoznaniu w dniu 10 listopada 2021 r. w Dębicy na rozprawie
sprawy z powództwa Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo - Kredytowej im. F.(...)z siedzibą wG.
przeciwkoS. S.
o zapłatę
I
zasądza od pozwanegoS. S.na rzecz powoda Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo - Kredytowej im. F.S.z siedzibą wG.kwotę 30 299,57 zł (słownie: trzydzieści tysięcy dwieście dziewięćdziesiąt dziewięć złotych 57/100) z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP rocznie, ale nie więcej niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 6 listopada 2019 r. do dnia zapłaty solidarnie zK. S., wobec której Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 4 grudnia 2019 r. w sprawie sygn. akt VI Nc-e 2140506/19;
II
zasądza od pozwanegoS. S.na rzecz powoda Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo - Kredytowej im. F.S.z siedzibą wG.kwotę 3 979,00 zł (słownie: trzy tysiące dziewięćset siedemdziesiąt dziewięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, z tym, że w zakresie kwoty 2 779,00 zł solidarnie zK. S., wobec której Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 4 grudnia 2019 r. w sprawie sygn. akt VI Nc-e 2140506/19.
Sygn. akt I C 681/20 upr.
UZASADNIENIE
Powód Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa im. F.S.z siedzibą wG., domagała się zasądzenia od pozwanychS. S.iK. S.solidarnie kwoty 30 299,57 zł z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie, a także kosztów procesu.
W zakresie pozwanejK. S.nakaz zapłaty uprawomocnił się.
PozwanyS. S.wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu.
Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 28 marca 2013 r. Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa im.F. S.z siedzibą wG.zawarła z pozwanymS. S.umowę pożyczki nr (...)na kwotę 54.500,00 zł. Przy zawarciu umowy pozwany otrzymał również jako załącznik regulamin a także tabelę prowizji opłat(...), Pozwany potwierdził, że otrzymał te dokumenty i zapoznał się z ich treścią zobowiązując się do ich stosowania. Kwota pożyczki, po potrąceniu prowizji w wysokości 4360 zł, została przelana na konto pozwanego w wysokości 50 140 zł.
Wielokrotne wezwania do zapłaty pozostawały bez skutku. 28 sierpnia 2019r. pozwanemu doręczono wypowiedzenie umowy pożyczki. Aktualna wysokość zadłużenia pozwanego wynosi 30 299, 57 zł.
(dowód: wniosek o przyznania pożyczki k. 71-73, umowa pożyczki k. 101-103; zastawienie operacji k. 74-79, 192-200, regulamin udzielania kredytów i pożyczek(...)– k. 80-83;104-107, wypowiedzenie pożyczki k. 108-109, uchwały i statut k. 145-105, deklaracja k 151, wezwania k. 156-191, rozliczenie k. 151-154, harmonogram k. 155, 213-214, tabela prowizji k. 201-208, potwierdzenie k. 209, raport spłaty k. 210).
Przedstawiony stan faktyczny ustalony został w oparciu o dokumenty złożone przez powoda, które w ocenie Sądu nie budziły wątpliwości co do ich autentyczności i prawdziwości, wobec czego mogły stanowić wiarygodną podstawę ustaleń faktycznych.
Pozwany, pomimo złożenia oświadczenia, że nie zgadza się na rozpoznanie sprawy bez przeprowadzenia rozprawy (k. 247), nie stawił się na rozprawę w dniu 10 listopada 2021r. i nie usprawiedliwił swojej nieobecności.
Sąd Rejonowy zważył, co następuje:
Powództwo zasługuje na uwzględnienie w całości.
Zgodnie zart. 720 § 1 k.c.przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.
Zważając na przedłożone przez strony dokumenty nie budził wątpliwości fakt, że pozwanego łączyła z powodem umowa pożyczki, na mocy której pożyczkodawca przekazał pozwanemu kwotę 50 140 zł, zaś pozwany zobowiązany był do zwrotu przekazanej kwoty pieniężnej w miesięcznych ratach. Nie budziła też wątpliwości treść umowy pożyczki w zakresie w jakim wierzyciel w związku z udzieleniem pożyczki obciążył pozwanego prowizją za jej udzielenie i odsetkami umownymi. Wysokość zadłużenia została wykazana.
Nie budziła wątpliwości zasadność wypowiedzenia umowy, albowiem w dniu sporządzenia wypowiedzenia pozwany posiadał zaległości. Wskazanych okoliczności pozwany nie zakwestionował skutecznie.
W konsekwencji Sąd uznał roszczenie powoda uzasadnione w całości.
Pozwany złożył wniosek o rozłożenie zadłużenia na raty. Zgodnie zart. 320 k.p.c., zgodnie z którym „w szczególnie uzasadnionych wypadkach Sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie, a w sprawach o wydanie nieruchomości lub o opróżnienie pomieszczenia wyznaczyć odpowiedni termin do spełnienia tego świadczenia”.
Rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty, albo wyznaczenie odpowiedniego terminu do spełnienia zasądzonego świadczenia jest możliwe tylko w szczególnie uzasadnionych wypadkach. Takie wypadki zachodzą, jeżeli ze względu na stan majątkowy, rodzinny, zdrowotny, spełnienie świadczenia przez pozwanego niezwłocznie lub jednorazowo byłoby niemożliwe lub bardzo utrudnione albo narażałoby jego lub jego bliskich na niepowetowane szkody (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 25 stycznia 2013 r., sygn. akt I ACa 1080/12, LEX numer 1313300). W niniejszej sprawie nie zachodził szczególny uzasadniony wypadek dający podstawę do skorzystania zart. 320 k.p.c.Pozwany tych okoliczności nie wykazał. Pozwany posiada stały pewny dochód w postaci emerytury w wysokości 2090zł. i nie posiada nikogo na utrzymaniu. Nie wykazał on również aby miał ponosić kwotę 400 zł miesięcznie na leczenie (k. 220).
O kosztach procesu w punkcie II sentencji wyroku orzeczono na podstawieart. 98 § 1 i 3 k.p.c.Powód wygrał sprawę w całości, ponoszą koszty procesu w łącznej wysokości 3979 zł z tytułu: opłaty sądowej od pozwu w kwocie 379,00 zł i wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 3600 zł. | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Dębicy
date: '2021-11-10'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- sędzia Grzegorz Barnak
legal_bases:
- art. 720 § 1 k.c.
- art. 98 § 1 i 3 k.p.c.
recorder: sekretarz sądowy Katarzyna Skorupa
signature: I C 681/20
``` |
155010000002521_V_U_000352_2019_Uz_2020-01-14_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. aktV U 352/19
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia11 grudnia 2019 r.
Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy
w składzie:
Przewodniczący:sędzia Regina Stępień
Protokolant: star. sekr. sądowy Ewelina Trzeciak
po rozpoznaniu w dniu11 grudnia 2019 r. w Legnicy
sprawy z wnioskuC. H.
przeciwkoZakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wL.
o rekompensatę z tytułu pracy w szczególnych warunkach
na skutek odwołaniaC. H.
od decyzjiZakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wL.
z dnia18 marca 2019 r.
znak(...)
oddala odwołanie
Regina Stępień
Sygn. akt V U 352/19
UZASADNIENIE
Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wL.decyzją z dnia 18 marca 2019r. znak:(...)odmówiłC. H.prawa do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy podał, iż ubezpieczony nie spełniła przesłanek do przyznania rekompensaty, albowiem wobec wymaganych 15 lat pracy w szczególnych warunkach udowodnił jedynie 6 lat, 11 miesięcy i 24 dni.. Nie uwzględnił do tych okresów zatrudnienia wnioskodawcy w(...) S.A.Oddział(...)od1 stycznia 1977r. do 2 lipca 1977r. i od 10 lipca 1978r. do 31 grudnia 1984r. na stanowisku Kierownika Oddziału(...)oraz od 1 października 1990r. do 31 sierpnia 2003r. na stanowisku Kierownika Wydziału(...). Wskazał w uzasadnieniu, iż praca, którą w tych okresach wykonywała nie była praca polegającą na bezpośrednim dozorze nad pracownikami wykonującymi prace w szczególnych warunkach. Decyzję tę organ rentowy wydał w oparciu oart. 21 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowychoraz przepisyrozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.
Odwołanie od tej decyzji wniósłC. H.domagając się jej zmiany poprzez przyznanie mu prawa do rekompensaty. Podniósł, iż decyzja organu rentowego jest błędna bowiem do okresów pracy w szczególnych warunkach winno zostać mu uwzględnione kwestionowane zatrudnienie na stanowiskach Kierownika Oddziału(...)i Kierownika wydziału(...)w(...) S.A.Wskazywał, iż wykonywał prace w szczególnych warunkach ujęte w Wykazie A, dziale XIV pkt 24 – Załącznika do rozporządzenia RM z 7 lutego 1983r. – bowiem stale i w pełnym wymiarze czasu pracy sprawował nadzór nad pracami, które są pracami w szczególnych warunkach.
W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu powołał te same okoliczności, które zostały wskazane w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Przy czym wskazał, iż do okresów pracy w szczególnych warunkach uwzględnił wnioskodawcy zatrudnienie w(...) S.A.(...)wG.od 1 stycznia 1977r. do 2 lipca 1977r. i od 10 lipca 1978r. do 31 grudnia 1984r.
Sąd ustalił:
WnioskodawcaC. H.urodził się (...)Z dniem (...) ukończył 65 lat. Ma prawo do emerytury w wieku powszechnym, przyznaną decyzją z 25 lutego 2019r. od 1 stycznia 2019r.
Organ rentowy uznał mu łącznie 6 lat, 11 miesięcy i 24 dni okresów pracy w szczególnych warunkach zatrudnienie w(...) S.A.(...)wG.od 1 stycznia 1977r. do 2 lipca 1977r. i od 10 lipca 1978r. do 31 grudnia 1984r. – na stanowisku mistrza zmianowego i mistrza zmianowego(...).
/bezsporne/
Wnioskodawca jest zatrudniony w(...) S.A.Oddział(...)wG.od 1 września 1976r., w tym m. in.:
1)
od 1 stycznia 1985r. do 30 września 1990r.jako Kierownik Oddziału(...)
2)
od 1 października 1990r. do 31 sierpnia 2003r.jako Kierownik Wydziału(...), przy czym pobierał zasiłki chorobowe w okresach:
- w 1992r – od 30 do 31 stycznia
- w 1993r. – od 23 do 26 lutego, od 26 do 30 marca, od 22 do 24 kwietnia,
- w 1996r. – od 13 do 24 grudnia
- w 1999r. – od 25 do 26 marca, od 29 czerwca do 26 lipca,
- w 2003r. – od 21 do 30 czerwca
Praca na stanowisku Kierownika Oddziału(...)i na stanowisku Kierownika Wydziału(...)praktycznie była taka sama. Zmiana nazwy stanowiska pracy miała charakter administracyjny, bez zasadniczej zmiany zakresu obowiązków w dziedzinie procesów technologicznych. Jedyną, istotną zmianą było zwiększenie zakresu odpowiedzialności wnioskodawcy związanej ze sprawozdawczością. Na stanowisku Kierownika Oddziału(...)wnioskodawca podlegał kierownikowi wydziału i szefowi produkcji, zaś na stanowisku kierownika Wydziału(...)był samodzielnym kierownikiem i podlegał bezpośrednio jedynie szefowi produkcji.
Dział(...)zajmował się odpylaniem gazów z pieca zawiesinowego, elektrycznego i konwektorów. W(...)pracowały 4 brygady po 11 osób. Byli to: pierwszy operator urządzeń odpylających i klimatyzacyjnych, kierujący pracami brygady oraz operatorzy tych urządzeń. Wnioskodawca pracami na odpylni kierował przy pomocy dwóch mistrzów. Jeden zajmował się odpylnią pieca zawiesinowego, a drugi na odpylnią pieca elektrycznego i konwektorów. Wobec tego, że prace odbywały się na trzech zmianach. Wnioskodawca z reguły wraz z dwoma mistrzami pracował na I zmianie. Natomiast II i III zmianie, jeśli proces technologiczny nie była zakłócony bezpośredni nadzór nad pracami odpylni wykonywał mistrz technolog pieca zawiesinowego albo elektrycznego i konwektorów. Przy czym nadzór ten miał charakter organizacyjny. Polegał na sprawdzeniu obecności pracowników, tego czy i w jaki sposób wykonują oni polecenia ujęte w książce poleceń kierownika wydziału. Jeśli pojawiły się jakiekolwiek problemy to ci mistrzowie produkcyjni dzwonili do kierownika oddziału/wydziału. On bowiem odpowiadał merytorycznie za zadania. W takich sytuacjach wnioskodawca przychodził na odpylnię poza standardowymi godzinami pracy. Wnioskodawcy taki stały, wiążący się z przebywaniem na terenie odpylni, nadzór zajmował przeciętnie ok. 80 % jego czasu pracy. Poza tym zajmował się sprawozdawczością, kontaktami z bankiem, sprawami związanymi z procesem inwestycyjnym, raportowaniem, akceptował pomiary geodezyjne hałd, pomiary czasu pracy urządzeń, brał udział w codziennych spotkaniach kierownictwa i naradach, uczestniczył w czynnościach związanych z przyjmowaniem ludzi do pracy, ich szkoleniem, przygotowaniem do pracy, instruktażem stanowiskowym, wykonywał comiesięczny bilans, raz w roku wykonywał zaopatrzenie w materiały pomocnicze (narzędzia, łopaty itp.). Miał swoje biuro mieszczące się w budynku administracyjnym, w którym wykonywał te prace które nie wiązały się koniecznością przebywania bezpośrednio na obiekcie odpylni. Kiedy znajdował się na odpylni to on i mistrzowie pracowali w tzw. „mistrzówce”, tj. miejscu „dowodzenia” pracownikami.
/dowody:
- akta emerytalne: zaświadczenie z 4.01.2019r. k.5., zaświadczenie o zasiłkach chorobowych k.6, duplikat świadectwa pracy k.8, świadectwa pracy w szczególnych warunkach k.14, kopie stanowisk pracy k.22-28, zakres obowiązków k.29-32,
- akta osobowe wnioskodawcy: umowy o pracę i angaże, charakterystyki stanowisk pracy i zakresy obowiązków
- e-protokół z 11.12.2019r. (k.23-25): zeznania świadków:G. S.00:04:51-00:34:33;Z. G.00:34:33-00:59:50; wyjaśnienia wnioskodawcy 00:59:50-01:19:58/.
Sąd zważył:
Odwołanie jest nieuzasadnione.
Zgodnie z art. 21 ustawy z dniaustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych(t.jedn.: Dz.U. z 2015.965 ze zm.), rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat. Rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS (ust. 2).
W myśl art. 23 cyt. ustawy, ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę. Rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS (ust. 2).
Rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom zatrudnionym w szczególnych warunkach przysługuje prawo do emerytury (a w niniejszej sprawie – prawo do rekompensaty), ustala się na podstawie przepisówrozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(Dz.U.8.43 ze zm.). Rozporządzenie to stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wymienione w § 4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia (§ 1 ust. 1). Z kolei w myśl § 2 ust. 1 tego rozporządzenia – okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.
W rozpoznawanej sprawie kwestią sporną było, czy wnioskodawczyni posiada co najmniej 15-letni staż pracy w szczególnych warunkach uprawniający go do rekompensaty w myśl cyt. wyżej przepisówustawy o emeryturach pomostowych, w szczególności czy okres pracy w(...) S.A.Oddział(...)wG.od 1 stycznia 1985r. do 30 września 1990r. na stanowisku Kierownik Oddziału(...)i od 1 października 1990r. do 31 sierpnia 2003r. jako Kierownik Wydziału(...)jest okresem pracy, o którym mowa w Wykazie A, dziale XIV poz. 24 załącznika do w. w. rozporządzenia RM z 7 lutego 1983r.
Materiał dowodowy zgromadzony w niniejszym postępowaniu – znajdujące się w aktach - emerytalnych i aktach osobowych świadectwa pracy, charakterystyki stanowisk pracy i zakresy obowiązków, umowy o pracę i angaże – a w szczególności wyjaśnienia wnioskodawcy i zeznania świadkówG. S.iZ. G.nie pozwoliły na uznanie, że wnioskodawca spełnia warunek posiadania co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.
Nie można bowiem jako takich uznać wnioskowanych przez ubezpieczonego spornych okresów pracy na stanowiskach Kierownika Oddziału(...)i Kierownika Wydziału(...). Nadzór jaki wnioskodawca sprawował nie był nadzorem bezpośrednim.
Załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze w wykazie A, w dziale XIV - „Prace różne”, w pkt 24 wymienia jako pracę w szczególnych warunkach - kontrolę międzyoperacyjną, kontrolę jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno-techniczny na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie. W orzecznictwie przyjmuje się, że uznanie czynności ogólnie pojętej kontroli oraz dozoru inżynieryjno-technicznego za pracę w szczególnych warunkach zależy od spełnienia łącznie dwóch przesłanek. Po pierwsze - dozór ten musi być sprawowany na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie A, co jednocześnie nie wyklucza możliwości zatrudnienia na takim oddziale osoby niewykonującej prac w warunkach szczególnych, jednakże dominować powinni pracownicy zajmujący stanowiska objęte wykazem A. Po drugie - dozór ten musi być dozorem inżynieryjno-technicznym, czyli dozorem specjalistycznym, a nie „zwykłym” dozorem wykonywanym w ramach pracowniczego podporządkowania kierownictwu pracodawcy oraz musi być sprawowany bezpośrednio, tj. osobiście, w konkretnym środowisku pracy odznaczającym się występowaniem warunków szczególnych. Tylko takie sprawowanie kontroli - nadzoru jest pracą wykonywaną w warunkach bezpośrednio narażających na szkodliwe dla zdrowia czynniki, ujętą w punkcie 24 Działu XIV wykazu A ww. rozporządzenia (por. wyrok SN z 2 października 2013r., II UK 69/13 oraz wyrok SN z 3 grudnia 2013r., I UK 184/13). Jeśli nadzór spełnia te dwa warunki, a nadto wykonywany jest stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku związanym z określoną w wykazie kontrolą lub dozorem inżynieryjno-technicznym, to okres wykonywania tej pracy jest okresem uzasadniającym prawo do świadczeń na zasadach przewidzianych w rozporządzeniu, niezależnie od tego ile czasu pracownik poświęca na bezpośredni dozór pracowników, a ile na inne czynności administracyjno-biurowe (sporządzenie dokumentacji, prace biurowe, planowane zleceń produkcyjnych, ustalanie podziału pracy dla pracowników), ściśle związane ze sprawowanym dozorem i stanowiące jego integralną część. Pamiętać jednak należy, że czym innym jest wykonywanie czynności administracyjno-biurowych ściśle związanych ze sprawowaniem dozoru inżynieryjno-technicznego, a czym innym wykonywanie w ramach zakresu obowiązków również innych czynności, niemających związku z wykonywaniem bezpośredniego dozoru nad procesem produkcji. Wykonywanie takich czynności w ramach zakresu obowiązków na danym stanowisku pracy uniemożliwia sprawowanie dozoru stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, a w konsekwencji wyłącza zaliczenie takiego okresu zatrudnienia do pracy w szczególnych warunkach (por. wyrok SN z 24 września 2009 r., II UK 31/09)
Przenosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy Sąd uznał, iż w spornym okresie wnioskodawca nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w szczególnych warunkach ujętej w dziale XIV, poz. 24 wykazu A, która uprawniałaby go do rekompensaty. Wynika to w szczególności z analizy charakteru pracy wnioskodawcy na wskazanych stanowiskach. Jak wynika z zeznań przesłuchanych w sprawie świadków oraz z wyjaśnień samego wnioskodawcy, zakres obowiązków wnioskodawcy na tym stanowisku był bardzo szeroki. Wnioskodawca odpowiedzialny był za całość prac mających na celu utrzymanie prawidłowego funkcjonowania Wydziału/Oddziału(...). Jego odpowiedzialność miała charakter zarówno organizacyjny, ale także i koordynacyjny oraz koncepcyjny. Zadania wnioskodawcy na tym stanowisku można określić jako zadania nadzoru wyższego szczebla, a nie bezpośredniego nadzoru nad pracownikami produkcyjnymi na hali. Taki nadzór sprawowali bowiem pierwsi operatorzy urządzeń odpylających (brygadziści), mistrzowie podlegli bezpośrednio wnioskodawcy jak i mistrzowie technologiczni. Jak podał sam wnioskodawca, Odnosząc się do kwestii bezpośredniego nadzoru nad stanowiskami pracy w szczególnych warunkach w tym okresie wnioskodawca zeznał, iż jego dozór nad pracownikami produkcyjnymi na hali polegał na jego obecności przy pracach poważniejszych, tj. trudniejszych technologicznie bądź z uwagi na bezpieczeństwo osób i mienia. Tak samo charakter pracy ubezpieczonego opisywali w/w świadkowie. Praca zaś Kierownika Wydziału/Oddziału związana z bezpośrednim nadzorem nad zadaniami wykonywanymi przez pracowników odpylni zajmował wnioskodawcy ok. 80 % czasu pracy, na co wskazywał świadekZ. G.. W pozostałym czasie wykonywal on inne nie związane bezpośrednio z parami osob zatrudnionych w odpylni, prace - zajmował się sprawozdawczością, kontaktami z bankiem, sprawami związanymi z procesem inwestycyjnym, raportowaniem, akceptował pomiary geodezyjne hałd, pomiary czasu pracy urządzeń, brał udział w codziennych spotkaniach kierownictwa i naradach, uczestniczył w czynnościach związanych z przyjmowaniem ludzi do pracy, ich szkoleniem, przygotowaniem do pracy, instruktażem stanowiskowym, wykonywał comiesięczny bilans, raz w roku wykonywał zaopatrzenie w materiały pomocnicze. Nawet jeśli wnioskodawca osobiście dozorował niektóre prace części podległych mu pośrednio pracowników produkcyjnych, to czas, jaki na to poświęcał nie uzasadniał uznania, iż była to praca w pełnym wymiarze. A tylko taka praca - tj. świadczona stale i w pełnym wymiarze czasu pracy mogłaby uzasadniać słuszność roszczenia ubezpieczonego. Biorąc zaś pod uwagę wyżej wskazane obowiązki organizacyjno-koordynacyjne Kierownika Wydziału/Oddziału stwierdzić należy, iż wnioskodawca nie miał możliwości pełnienia stałego i bezpośredniego nadzoru nad pracownikami zatrudnionymi na odpylni przy pracach, które wedle wykazu A zaliczane są do prac w szczególnych warunkach. Pracy w szczególnych warunkach nie można przy tym wywodzić z samego faktu zlokalizowania pomieszczenia biurowego wnioskodawcy w pobliżu wydziału /oddziału, na którym wykonywane były prace w warunkach szkodliwych dla zdrowia. Pracami bowiem w szczególnych warunkach są prace ściśle określone w wykazie A i B rozporządzenia z 1983r., a nie jakiekolwiek prace wykonywane w narażeniu na czynniki szkodliwe dla zdrowia lub samo przebywanie w pobliżu miejsc, gdzie emitowane są tego typu czynniki.
W ocenie Sądu charakter pracy wnioskodawcy na stanowisku Kierownika Wydziału, jaki wyłonił się z osobowego materiału dowodowego (zeznań świadków i wyjaśnień wnioskodawcy) przeczy stanowisku pracodawcy, który w zawartym zaświadczeniu o pracy w szczególnym charakterze ocenił, iż praca wykonywana przez wnioskodawcę w spornym okresie była pracą w szczególnych warunkach.
W konsekwencji powyższych ustaleń Sąd uznał, że wnioskodawca nie ma wymaganego okresu 15 lat pracy w szczególnych warunkach i z tych też względów, na podstawie przepisuart. 47714§ 1 k.p.c.oddalił jako nieuzasadnione.
Regina Stępień | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Legnicy
date: '2019-12-11'
department_name: V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
judges:
- sędzia Regina Stępień
legal_bases:
- art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych
- art. 477
recorder: star. sekr. sądowy Ewelina Trzeciak
signature: V U 352/19
``` |
152500000001006_II_AKa_000001_2013_Uz_2013-01-29_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt II AKa 1/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 29 stycznia 2013 r.
Sąd Apelacyjny w Łodzi, II Wydział Karny, w składzie:
Przewodniczący:
SSA Wiesław Masłowski (spr.)
Sędziowie:
SA Maria Wiatr
SO del. Robert Świecki
Protokolant:
sekr. sądowy Łukasz Szymczyk
przy udzialeK. G., Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Łodzi
po rozpoznaniu w dniu 29 stycznia 2013 r.
sprawy
A. K.
oskarżonego zart. 156 §1 pkt 2 i 3 kk
na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę
od wyroku Sądu Okręgowego w Płocku
z dnia 28 września 2012 r., sygn. akt II K 169/11
na podstawieart. 437 §1 kpk,art. 624 §1 kpk
1
utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;
2
zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.J. Z.– Kancelaria Adwokacka wP., kwotę 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym;
3
zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za drugą instancję.
II AKa 1/13
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w Płocku wyrokiem z dnia 28.09.2012 r. sygn. akt. II K 169/11
1. oskarżonego
A. K.uznał za winnego tego, że w dniu 27.09.2011 r. wP.przewidując poprzez wielokrotne kopanie głowy oraz tułowia ,spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiuJ. W., godził się na spowodowanie obrażeń w postaci podbiegnięć krwawych mięśni twarzy i okolicy podżuchwowej, złamania żuchwy, rany obejmującej śluzówkę i tkanki miękkie okolicy lewego kąta ust, obustronnego krwiaka podtwardówkowego, lewostronnego wylewu krwawego podpajęczynówkowego, rozległego masywnego podbiegnięcia krwawego tkanki podskórnej i mięśni lewej okolicy podłopatkowo-lędźwiowej połączonego ze zmiażdżeniem tkanki podskórnej tej okolicy, obfitego podbiegnięcia krwawego tkanki podskórnej i mięśni prawej okolicy podłopatkowej, złamania licznych żeber po obu stronach klatki piersiowej z przemieszczeniem odłamów żeber w linii łopatkowej, rozerwania opłucnej i miąższu tylnej powierzchni płuca lewego, krwiaka lewej jamy opłucnowej, rozerwania powierzchni trzewnej śledziony, rozległego głębokiego rozerwania powierzchni trzewnej wątroby i obfitego krwiaka jamy otrzewnowej – stanowiących chorobę realnie zagrażającą życiu, czego następstwem, na skutek wystąpienia wstrząsu krwotocznego, była śmierć-J. W., przy czym w czasie popełnienia przestępstwa miał ograniczoną w stopniu znacznym zdolność kierowania swoim postępowaniem -
i za to na podstawieart. 156§3 k.k.w zw. zart. 31§2 k.k.skazał, a na podstawieart. 156§3 k.k.wymierzył mu karę 6 lat pozbawienia wolności.
2. na podstawieart. 63§1 k.k.na poczet tej kary zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonego od dnia 27 września 2011 r.
3. na podstawieart. 62 k.k.orzekł wykonywanie wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności w zakładzie karnym stosującym system terapeutyczny dla osób uzależnionych od alkoholu.
3. zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych.
Od wyroku tego wniósłapelację obrońca oskarżonego. W swojej apelacji zarzucił on wyrokowi:
1
błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na uznaniu oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, wbrew licznym wątpliwościom wynikającym ze zgromadzonego w sprawie materiału,
2
obrazęart.4 k.p.k.w zw. zart. 424§1 pkt.2 kpkpoprzez niedostateczne rozważenie okoliczności, które przemawiały na korzyść oskarżonego, a w szczególności faktu, że poczytalność oskarżonego była ograniczona w stopniu znacznym,
3
naruszenieart. 7 k.p.k.w szczególności poprzez przyjęcie, że 2 -3 zadane przez oskarżonego kopnięcia mogły doprowadzić do powstania obrażeń, które stwierdzono uJ. W.,
4
naruszenieart. 5§2 k.p.k.w szczególności poprzez nie wzięcie pod uwagę możliwości udziału osób trzecich w zajściu,
5
rażącą niewspółmierność kary z uwagi na dotychczasową niekaralność oskarżonego i to, że w dniu zdarzenia miał ograniczoną poczytalność w stopniu znacznym.
W konkluzji apelacji obrońca wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu ewentualnie z ostrożności procesowej o nadzwyczajne złagodzenie kary na podstawieart. 31§2 k.k.lub o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.
Sąd Apelacyjny zważył co następuje:
Apelacja obrońcy jest oczywiście bezzasadna. Stwierdzić należy, że ustalenia sądu meriti dotyczące przebiegu przedmiotowego zajścia są prawidłowe. Oparte one zostały na ocenie dowodów przeprowadzonej zgodnie z wymogamiart.7 k.p.k.. Wniosków co do sprawstwa oskarżonego wyprowadzonych z tak przeprowadzonej oceny dowodów przez sąd I instancji, w niczym nie podważa skarżący, którego argumentacja sprowadza się do zwykłej polemiki lub do formułowania gołosłownych tez i hipotez.
Godzi się w tym miejscu wyraźnie podkreślić, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera wyjątkowo dokładną, wręcz drobiazgową analizę wszystkich dowodów zebranych w sprawie. W uzasadnieniu tym sąd meriti wykazał i to prawidłowo, na jakich dowodach się oparł i dlaczego nie dał wiary dowodom przeciwnym. W ocenie dowodów, wbrew temu co twierdzi autor apelacji, sąd I instancji dochował reguł zakreślonych treścią nie tylkoart.4 k.p.k.ale takżeart. 5 i 7 k.p.k.
Całkowicie chybione jest twierdzenie skarżącego, jakoby sąd okręgowy nie rozważał wersji ewentualnej ingerencji osób trzecich w przebieg przedmiotowego zajścia. Powyższej tezie autora apelacji przeczy wyraźnie treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Zawiera ono bardzo obszerne i wyczerpujące rozważania wykluczające udział osób trzecich w pobiciu pokrzywdzonego. Powyższe stanowisko sądu meriti, jako znajdujące pełne i jednoznaczne poparcie w materiale dowodowym – zasługuje na aprobatę.
Sugestie skarżącego dotyczące ewentualnego udziału w zajściu osoby narodowości romskiej – są całkowicie błędne. Zauważyć w związku z tym należy, że z zeznań J.(...)jak iJ. P.wynika, że oskarżony zaczął się agresywnie zachowywać wobec pokrzywdzonego dopiero po opuszczeniu mieszkania przez w/w, kiedyJ. P.stwierdziła m. innymi brak pieniędzy. Wskazują też na to wyjaśnienia samego oskarżonego złożone w dniu 24.10.2011 r./ k -112 -114/. Zaznaczyć przy tym należy, że żaden dowód nie wskazuje na to, aby w/w osoba narodowości romskiej pojawiła się w tym mieszkaniu po raz wtóry w tym dniu.
Żaden dowód nawet pośrednio nie wskazuje też na to, aby w mieszkaniu tym pojawiła się potem po w/w, jakaś inna nieustalona osoba. Obecności takiej osoby przeczą zeznaniaJ. P.i J.(...). Znamienne przy tym jest, że oskarżony zaprzecza nawet obecności w/w osoby narodowości romskiej.
Teza skarżącego, że obecność/chwilowa/ ,,cygana” w mieszkaniu świadczy o przebywaniu w nim również innych osób trzecich[ poza oskarżonym, pokrzywdzonym, J.(...),J. P.] - razi swoją dowolnością, nielogicznością i jako taka jest nie do przyjęcia.
Nie do przyjęcia jest też twierdzenie skarżącego jakoby osoby postronne mogły pobić pokrzywdzonego na korytarzu budynku przyul. (...), zaraz po tym jak leżącego pozostawił go tam oskarżony. Tej tezie, a w zasadzie hipotezie autora apelacji przeczą ponownie dowody zebrane w sprawie, w szczególności zeznaniaM.iM. S..
Oskarżony, jak to wynika z jego wyjaśnień przyznał, że to on przeciągnął za ręce leżącego na podłodze pokrzywdzonego - z mieszkania na korytarz budynku, tam go pozostawił i wrócił do swojego mieszkania. Było to ok. godz. 19.00 – 19.15. Odgłosy tego przeciągania usłyszeli w/w świadkowie i dlatego wyszli zaraz/ po ok.1- 2 min/ na korytarz. Oskarżonego wprawdzie już nie zobaczyli, ale też nie zobaczyli innych osób poza leżącym zakrwawionym pokrzywdzonym. Nie słyszeli też[ poza wyżej wspomnianym odgłosem przeciągania ciała] żadnych innych odgłosów wskazujących na obecność osób trzecich, odgłosów ich oddalania się, bicia itd. Na korytarzu tym, jak wynika nie tylko z zeznań w/w świadków pojawili się wkrótce inni lokatorzy. Jak zaznaczyła to M.S./ k-15 -16/ do czasu przybycia Pogotowia Ratunkowego czekali na klatce schodowej.
W świetle tych dowodów pozbawiona jest racji sugestia skarżącego dotycząca możliwości pobicia pokrzywdzonego na korytarzu przez bliżej nieustalone osoby postronne.
Na aprobatę zasługuje też stanowisko sądu meriti dotyczące odrzucenia jako niewiarygodnych twierdzeń oskarżonego, że nie było go w mieszkaniu i to przez około 15 – 20 minut, bezpośrednio po tym jak pokrzywdzony ,,spadł z wersalki na podłogę”. Jak słusznie podniósł sąd a quo, w/w twierdzenia oskarżonego nie zostały potwierdzone zeznaniamiJ. W., a co więcej z zeznań J.K.wynikało, że oskarżony wyszedł po papierosy, ale kilka godzin wcześniej, bo około 14.00 – 15.00.
W pełni trafne, bo poparte dowodami są ustalenia sądu okręgowego, że do pobicia pokrzywdzonego i to wyłącznie przez oskarżonego doszło w mieszkaniu. Świadczą o tym nie tylko znajdujące się w tym mieszkaniu ślady krwi należące do pokrzywdzonego, ale także zeznaniaJ. P.,(...), opinia biegłegoJ. L., a nawet częściowo wyjaśnienia samego oskarżonego.
Podkreślić ponownie należy, że także powyższe dowody sąd I instancji poddał bardzo wnikliwej, a przy tym bezbłędnej ocenie i wyprowadził z niej bezbłędne wnioski w zakresie sprawstwa oskarżonego.
Godzi się w tym miejscu zaznaczyć, że z zeznańJ. P.jak i J.(...)wynika, że to nie kto inny tylko oskarżony zachowywał się agresywnie wobec pokrzywdzonego, a bezpośrednią przyczyną tego była ujawniona przezJ. P.kradzież telefonu i pieniędzy. Fakt ten przyznał nawet sam oskarżony w swoich wyjaśnieniach z 24.10.2011 r/ k- 112 -114/. Symptomatyczne jest że, oskarżony opisał sposób zadawania uderzeń pokrzywdzonemu zbieżnie z tym, co w tym zakresie zeznał J.(...).
Słusznie sąd a quo mając na uwadze ilość i charakter obrażeń doznanych przez pokrzywdzonego, a zwłaszcza treść opinii biegłych, w tym w szczególności biegłegoJ. L.uznał, że uderzeń i to silnych zadanych przez oskarżonego było bardzo wiele. Sąd meriti nie przekroczył granic swobodnej oceny dowodów nie dając wiary co do ilości uderzeń ani wyjaśnieniom oskarżonego z k-111 -114, ani też zeznaniom J.(...).
Zauważyć przy tym należy, że w w/w wyjaśnieniach oskarżony stwierdził że, ,,mogłem go walnąć z nogi parę razy, dokładnie tego nie pamiętam i nie chcę o tym mówić.” Z kolei J.(...)mówiąc w śledztwie o kopaniu pokrzywdzonego przez oskarżonego -,,w twarz chyba raz, w żebra ze dwa razy” zaznaczył jednocześnie, że był bardzo pijany, obawiał się oskarżonego i zeznawał tak, bo nie chciał ,,aby oskarżony miał problemy i siedział’’. Żadną miarą tego typu relacje nie mogły stanowić wbrew temu co twierdzi skarżący wiarygodnej podstawy do przyjęcia, że oskarżony tylko trzykrotnie uderzył pokrzywdzonego, skoro przeczy temu ilość i rodzaj obrażeń doznanych przez pokrzywdzonego i to co w tym zakresie przedstawił biegłyJ. L., jak i to, że poza oskarżonym nikt inny nie brał udziału w pobiciu pokrzywdzonego.
W tym miejscu ponownie podkreślić trzeba, że wydana w sprawie opinia przez biegłegoJ. L.dotycząca m. innymi ilości, charakteru obrażeń doznanych przez pokrzywdzonego, mechanizmu ich powstania, przyczyn zgonu – jako rzetelna i przekonująca – słusznie uznana została przez sąd I instancji nie tylko jako podstawa do poczynienia ustaleń w sprawie, ale także jako podstawa do weryfikacji innych dowodów.
Z tych wszystkich powodów podzielając w pełni ustalenia sądu meriti dotyczące sprawstwa oskarżonego, należało też zaaprobować jako w pełni trafną prawno-karną ocenę przedmiotowego czynu przypisanego oskarżonemu. Rozważania sądu a quo dotyczące przyjętej konstrukcji prawnej zart.156§3 k.k.jako przestępstwa umyślno-nieumyślnego kwalifikowanego przez następstwo – są wyczerpujące i przekonujące, toteż nie wymagają uzupełnienia.
Sąd odwoławczy nie znalazł też podstaw do korekty wyroku w zakresie kary. Podkreślić należy, że sąd meriti orzekając o karze miał też na uwadze, że oskarżony w chwili dokonywania zarzucanego mu czynu miał ograniczoną poczytalność w stopniu znacznym. Przepisart.31§2 k.k.stanowi tylko fakultatywną podstawę do nadzwyczajnego złagodzenia kary. Sąd meriti jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, rozważał kwestię zastosowaniaart.60§1 k.k.i zasadnie uznał, że oskarżony na zastosowanie tej instytucji nie zasługuje. Argumenty, które w tym zakresie zostały tam podniesione są przekonujące w ocenie sądu odwoławczego i zasługują na aprobatę. Zauważyć należy, że u oskarżonego jak to wynika z opinii biegłych psychiatrów, rozwój intelektualny mieści w granicach normy, ale tylko ze względu na cechy organicznego uszkodzenia oun, oskarżony wprawiając się krytycznego dnia w stan upicia, miał w znacznym stopniu ograniczoną zdolność do przewidzenia skutków tego stanu, a zwłaszcza zdolność do pokierowania swoim postępowaniem. Biegli podkreślili jednocześnie, że w/w patologia w obrębie oun manifestuje się u oskarżonego zaburzeniami w sferze emocjonalnej, a stan nietrzeźwości w który wprawił się oskarżony, pogłębił wynikającą z tej patologii trudność w kontroli swojego zachowania.
Oskarżony jest uzależniony od alkoholu i w stanie nietrzeźwości był też w chwili dokonywania przedmiotowego czynu. Ów stan nietrzeźwości jak wynika z opinii biegłych nie pozostał bez wpływu na jego zachowanie. Podkreślić należy, że było to zachowanie wyjątkowo brutalne, świadczące o dużym nasileniu złej woli i to wobec kolegi. Oskarżony posiadał złą opinię w miejscu zamieszkania. W świetle tych okoliczności nie sposób nie zgodzić się ze stanowiskiem sądu okręgowego o braku podstaw do zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary. To, że oskarżony działał w warunkach określonych wart.31§2 k.k.w realiach niniejszej sprawy mogło stanowić tylko okoliczność łagodzącą, podobnie jak dotychczasowa niekaralność oskarżonego i jego stan zdrowia. Wypada też zauważyć, że z opinii zakładu karnego wydanej po ogłoszeniu wyroku przez sąd I instancji wynika, że oskarżony w zakładzie karnym zachowuje się tylko poprawnie.
Mając powyższe na uwadze uznać należało, że kara 6 lat pozbawienia wolności orzeczona zaskarżonym wyrokiem, w sytuacji, kiedy przedmiotowy czyn jest zagrożony karą pozbawienia wolności od 2 do 12 lat pozbawienia wolności - nie wykazuje cech rażącej niewspółmiernie surowości. Toteż nie było podstaw do jej złagodzenia.
Wobec tego, że oskarżony nie posiada żadnego majątku, a przed aresztowaniem nie pracował- uzasadnionym było zwolnienie go od kosztów sądowych za II instancję. | ```yaml
court_name: Sąd Apelacyjny w Łodzi
date: '2013-01-29'
department_name: II Wydział Karny
judges:
- Wiesław Masłowski
- Maria Wiatr
- Robert Świecki
legal_bases:
- art. 156 §1 pkt 2 i 3 kk
- art. 424§1 pkt.2 kpk
recorder: sekr. sądowy Łukasz Szymczyk
signature: II AKa 1/13
``` |
153500000001521_III_AUa_001947_2014_Uz_2015-08-13_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. aktIII AUa 1947/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 13 sierpnia 2015 r.
Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący: SSA Dorota Goss-Kokot
Sędziowie: SSA Marta Sawińska (spr.)
del. SSO Katarzyna Schönhof-Wilkans
Protokolant: insp.ds.biurowości Krystyna Kałużna
po rozpoznaniu w dniu 13 sierpnia 2015 r. w Poznaniu
sprawyI. M.
przeciwkoZakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wZ.
o rentę z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem w drodze do pracy
na skutek apelacjiI. M.
od wyroku Sądu Okręgowego w Zielonej Górze
z dnia 18 marca 2014 r. sygn. akt IV U 2143/13
oddala apelację.
del. SSO Katarzyna Schönhof-Wilkans
SSA Dorota Goss-Kokot
SSA Marta Sawińska
UZASADNIENIE
Decyzją z dnia 22.04.2013 r. pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wZ.odmówił wnioskodawczyniI. M.prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem w drodze do pracy. W uzasadnieniu podał, że Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 2.04.2013 r. orzekła, że wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy w związku z wypadkiem przy pracy.
W odwołaniu od tej decyzji wnioskodawczyni wniosła o uchylenie przedmiotowej decyzji i rozstrzygnięcie, co do istoty sprawy.
W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania z przyczyn wskazanych w zaskarżonej decyzji.
Wyrokiem z dnia 18 marca 2014 r. Sąd Okręgowy w Zielonej Górze, IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie.
Powyższe rozstrzygnięcie zostało wydane w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:
WnioskodawczyniI. M.w dniu 13.01.1992 r. uległa wypadkowi w drodze do pracy. Była uprawniona do renty w związku z tym wypadkiem w okresie od 06.07.1993r. do 31.03.2001r., a do renty z ogólnego stanu zdrowia w okresie od 01.04.2001r. do 31.03.2003r.
Prawomocną decyzją z dnia 20.11.2008r. pozwany odmówiłI. M.prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem w drodze do pracy ustalając, że wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy. Decyzja ta podlegała weryfikacji na drodze sądowej w sprawie IV U 976/09 Sądu Okręgowego w Zielonej Górze.
Wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty w związku z wypadkiem w drodze do pracy wnioskodawczyni złożyła pozwanemu w dniu 14.02.2013 r.
Orzeczeniem z dnia 2.04.2013 r. Komisja Lekarska ZUS stwierdziła, że wnioskodawczyni nie jest niezdolny pracy. W uzasadnieniu ustaleń orzeczniczych wskazano, że przebyty uraz głowy aktualnie nie daje ubytków neurologicznych. Funkcja narządu ruchu pozostaje bez upośledzenia, bez zaburzeń równowagi.
Aktualnie u wnioskodawczyni rozpoznaje się stan po wygojonym złamaniu miednicy, chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego z wielopoziomową dyskopatią, stan po urazie głowy w 1992 r., organiczną chwiejność afektywną. Nie stwierdza się takiego upośledzenia funkcji narządu ruchu, czy też takiego uszkodzenia układu nerwowego, które czyniłoby wnioskodawczynię niezdolną do pracy zgodnie z jej kwalifikacjami. Stwierdzone odchylenia w badaniu TK głowy (zmiany bliznowato – malacyjne u podstawy prawego płata skroniowego) i w badaniu EEG (zmiany napadowe w przednich okolicach), nie upośledzają funkcji intelektualnych w stopniu uniemożliwiającym pracę zarobkową. Organiczne zaburzenia osobowości skutkują objawami chorobowymi o nieznacznym stopniu nasilenia. Wnioskodawczyni nie wymaga nawet ambulatoryjnego leczenia psychiatrycznego.
Mając na uwadze powyższe ustalenia faktyczne Sąd Okręgowy stwierdził, że odwołanie okazało się bezzasadne.
Jako podstawy prawne rozstrzygnięcia Sąd Okręgowy przywołałart. 49 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych(Dz.U. Nr 199, poz. 1673 ze zm.), w zw. zart. 18 ust. 1 ustawy z dnia 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych(tj. Dz.U. z 1983 r. Nr 30, poz. 144, ze zm.).
Sąd Okręgowy stwierdził, że oparł swoje rozstrzygnięcie na opinii powołanych w sprawie biegłych lekarzy sądowych o specjalnościach adekwatnych do zgłaszanych przez odwołująca schorzeń, którzy jednoznacznie stwierdzili, że występujące uI. M.schorzenia nie powodują jej niezdolności do pracy. Tym samym Sąd Okręgowy stwierdził, że wnioskodawczyni nie spełnia przesłanki koniecznej dla przyznania prawa do dochodzonego świadczenia w postaci niezdolności do pracy.
Mając na uwadze powyższe, na podstawieart. 47714§ 1 k.p.c.Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku.
Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wywiodła osobiście odwołującaI. M.. W treści apelacji odwołująca wskazała na występujące u niej objawy chorobowe, które w jej ocenie sprawiają, iż jest ona niezdolna do pracy.
Apelująca wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji i zobowiązanie organu rentowego do przyznania jej prawa do renty w związku z wypadkiem przy pracy.
W piśmie uzupełniającym, złożonym w imieniu odwołującej przez profesjonalnego pełnomocnika, wniesiono o uchylenie wyroku Sądu Okręgowego oraz uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy organowi rentowemu do ponownego rozpoznania.
W piśmie tym wnioskowano także o przeprowadzenie dowodu z załączonych wyników badań i opinii lekarskich na okoliczność stanu zdrowia odwołującej, w szczególności jego znacznego pogorszenia w ostatnim czasie, a dodatkowo na okoliczność istnienia związku pomiędzy obecnym stanem zdrowia a wypadkiem komunikacyjnym, którego uczestnikiem była odwołująca w roku 1992.
Apelujący wniósł o zasądzenie od pozwanego organu rentowego na rzecz odwołującej kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Wniesiona apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie. Należy w całości zgodzić się z przedstawioną przez Sąd Okręgowy argumentacją prawną, jak i z ustalonym w sprawie stanem faktycznym będącym podstawą do wydania zaskarżonego wyroku.
Sąd I instancji prawidłowo i wyczerpująco przeprowadził postępowanie dowodowe, a zebrany materiał poddał wszechstronnej ocenie z zachowaniem granic swobodnej oceny dowodów przewidzianej przezart. 233 § 1 k.p.c.Sąd Apelacyjny w pełni przychyla się do powyższych ustaleń oraz do dokonanej przez ten Sąd oceny zgromadzonego materiału dowodowego, przyjmując je za własne, bez konieczności ich powtarzania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998 r., sygn. akt I PKN 339/98, OSNAPiUS 1998/24/776, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 stycznia 2000 r., sygn. akt I CKN 356/98, Lex nr 50863).
W pierwszej kolejności Sąd Apelacyjny podkreśla, że w sprawach z zakresu ubezpieczeń zarówno roszczenia ubezpieczonego, jak i możliwości rozstrzygnięć sądu ograniczone są kontrolnym charakterem postępowania, które sprowadza się do badania prawidłowości lub zasadności decyzji wydanej przez organ rentowy. Zatem dokonanie oceny zapadłej decyzji odbywać się może tylko w odniesieniu do stanu faktycznego istniejącego w dacie jej wydania. Tym samym postępowanie dowodowe przed sądem jest postępowaniem sprawdzającym, weryfikującym ustalenia dokonane przez organ rentowy (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 9 maja 2007 r., I UZP 1/07, OSNP 2007 nr 21-22, poz. 323).
W przedmiotowej sprawie Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił odwołującej przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem w drodze do pracy decyzją z dnia 22 kwietnia 2013 r. stwierdzając, że odwołująca jest zdolna do pracy. Wskazać należy, że z tego tytułu odwołująca pobierała świadczenie rentowe w zamkniętym okresie czasu od 06.07.1993 r. do 31.03.2001 r. i w późniejszym czasie z tego tytułu odwołująca świadczenia rentowego nie otrzymywała.
Istota sporu sprowadzała się do oceny stanu zdrowia odwołującej w chwili wydania decyzji organu rentowego, tj. w dniu 22.04.2013 r. Rolą Sądu, zarówno orzekającego w I instancji, jak i Sądu odwoławczego, było ustalenie czy w chwili wydawania zaskarżonej decyzji organ rentowy miał podstawy do odmowy odwołującej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy. Zatem badany w sprawie był stan zdrowia odwołującej, jej zdolność, bądź niezdolność do pracy istniejąca w chwili wydania zaskarżonej decyzji.
W celu oceny zdolności odwołującej do pracy Sąd Okręgowy – nie mając wiadomości specjalnych - zasadnie powołał zespół biegłych o specjalnościach adekwatnych do zgłaszanych przez nią schorzeń, bowiem w zakresie oceny niezdolności, bądź zdolności danej osoby do pracy Sąd nie może oceny tej dokonać samodzielnie. Powyższe wynika z orzecznictwa i doktryny, które wskazuje, że Sąd orzekając o niezdolności do pracy, nie może opierać się jedynie na własnej wiedzy oraz doświadczeniu i w zakresie ustalenia niezdolności jest zobowiązany przeprowadzić dowód z opinii biegłego z zakresu właściwej dla danej sprawy specjalności medycznej (por. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 października 2009 r., II UK 106/09, Lex nr 558589). W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd I instancji tym samym uczynił przedmiotem dowodu fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.), nie ograniczał stron w możliwości składania wniosków dowodowych, a dla wyjaśnienia istoty sprawy przeprowadził postępowanie dowodowe uwzględniając wszystkie powołane dowody. W sędziowskiej ocenie materiału dowodowego Sąd Apelacyjny nie stwierdza żadnych uchybień, które mogłyby stanowić podstawę apelacji.
Wskazać należy, że wnioski zawarte w opiniach powołanych biegłych sądowych są jednoznaczne. Biegli stwierdzili, iż schorzenia odwołującejI. M.nie powodują u niej niezdolności do pracy. Biegły sądowy z dziedziny psychologii oraz biegły sądowy z dziedziny psychiatrii wskazali, że po przeprowadzeniu badania psychiatryczno – psychologicznego oraz w oparciu o analizę dokumentacji medycznej nie stwierdzili u odwołującej objawów psychozy ani upośledzenia umysłowego. Ze względu na stan psychiczny w ocenie biegłych odwołującaI. M.jest zdolna do pracy zarobkowej, nadto nie wymaga ambulatoryjnego leczenia psychiatrycznego. Biegły specjalista ortopedii, chirurgii urazowej i rehabilitacji oraz biegły specjalista neurologii i rehabilitacji medycznej w opinii na temat stanu zdrowia odwołującej, również jednoznacznie stwierdzili, że wnioskodawczyni z powodu schorzeń neurologicznych i ortopedycznych nie jest niezdolna do pracy. Biegli nie stwierdzili upośledzenia funkcji narządu ruchu, czy też uszkodzenia układu nerwowego, które czyniłoby wnioskodawczynie niezdolną do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami.
Sąd Apelacyjny nie miał żadnych podstaw do kwestionowania wniosków zawartych w przedmiotowych opiniach i nowe wyniki badań przedstawione przez odwołującą w żaden sposób nie mogą wpływać na treść dokonanych przez Sąd I instancji ustaleń w zakresie stanu faktycznego w sprawie. Sąd Apelacyjny podkreśla, że opinia biegłych w postępowaniu przed Sądem Pracy i Ubezpieczeń Społecznych podlega ocenie na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomem wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków (postanowienie Sądu Najwyższego, z dnia 7 listopada 2000r., sygn. I CKN 1170/98, OSNC 2001/4/64). Wytyczne te nie tylko Sąd Apelacyjny, ale i również Sąd I instancji miał na uwadze. Tym samym sam fakt, iż leczący obecnie odwołującą lekarze wskazują, że jej stan zdrowia „nie rokuje pełni wyzdrowienia, schorzenia postępują i stan pogarsza się” nie oznacza, że odwołująca była niezdolna do pracy w czasie wydawania zaskarżonej decyzji. Skoro bowiem niezdolności do pracy – we wskazanym przez Sąd spornym okresie - nie stwierdzili biegli sądowi – specjalnie ku temu powołani, to Sąd nie ma żadnej podstawy do zmiany treści zaskarżonej decyzji. Podkreślić należy, że przedstawione wyniki badań i opinie lekarzy prowadzących zostały sporządzone w roku 2014 i 2015 i jeżeli już, to wskazują one na stan zdrowia odwołującej w dacie ich wydania, a nie na stan zdrowa odwołującej i jej zdolność do pracy w dacie wydania zaskarżonej decyzji, której prawidłowość bada Sąd odwoławczy. Nowe wyniki badań przedstawione przez odwołującą w żaden sposób nie dyskwalifikują konkluzji zawartych w opinii biegłych powołanych przez Sąd I instancji, a co za tym idzie zasadności i zgodności wniosków opinii z rzeczywistym stanem rzeczy. Wydana opinia jest zgodna z zaleceniami Sądu i uwzględnia wskazane przez odwołującą schorzenia i objawy. Nadto nie można pominąć, że opinia została sporządzona w oparciu o bezpośrednie badanie odwołującej oraz z uwzględnieniem okazanej przez nią dokumentacji medycznej, odnoszącej się do okresu wskazanego w decyzji. Dlatego też w ocenie Sądu biegli wydali opinię, która jest przekonująca, obiektywna, logiczna, wewnętrznie spójna i wyczerpująca, zatem mogła stanowić ona podstawę rozstrzygnięcia Sądu I instancji.
Pełnomocnik odwołującej w piśmie uzupełniającym apelację w szczególności podkreślał, że nastąpiło istotne pogorszenie stanu zdrowia odwołującej, będące następstwem przebytego wypadku w drodze do pracy. Przedkładając nowe wyniki badań i stanowisko lekarzy prowadzących odwołującą, pełnomocnikI. M.naprowadzał, iż nastąpiło istotne pogorszenie stanu zdrowia odwołującej w trakcie postępowania sądowego. Z uwagi na powyższe apelujący złożył wniosek o uchylenie w trybieart. 47714§ 4 k.p.c.decyzji organu rentowego oraz wyroku Sądu Okręgowego i przekazanie sprawy organowi rentowemu do ponownego rozpoznania.
Sąd Apelacyjny wskazuje jednak, że przepis ten znajduje zastosowanie jedynie w ściśle określonych sytuacjach. Przewiduje on wyjątek od zasady kontroli stanu rzeczy istniejącego w dacie wydania decyzji stanowiąc, że możliwe jest uchylenie przezsąd pierwszej instancjizaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do rozpoznania organowi rentowemu, jeśli w toku postępowania doszło do ujawnienia się nowych okoliczności dotyczących stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, które powstały po dniu złożenia odwołania od decyzji. Jest to jednocześnie wyjątek od wskazanej powyżej zasady wyrażonej wart. 316 § 1 k.p.c., a nakazującej orzekanie na podstawie stanu rzeczy istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy, gdyż w razie wskazania nowych okoliczności, które powstały po dacie wniesienia odwołania, już nawet sąd pierwszej instancji nie powinien orzekać na ich podstawie, jakby nakazywała normaart. 316 § 1 k.p.c., ale winien on decyzję uchylić i sprawę przekazać organowi rentowemu.
Sąd Apelacyjny podkreśla jednak, że powołany przez apelującego przepis znajduje zastosowanie jedynie na etapie postępowania pierwszo instancyjnego, co oznacza, że Sąd odwoławczy nie jest uprawniony do skorzystania z rozwiązania przewidzianego wart. 47714§ 4 k.p.c.Podnoszone przez apelującego nowe okoliczności dotyczące stanu zdrowia odwołującej, wskazujące na pogorszenie się tego stanu na etapie postępowania apelacyjnego, w żadnym razie nie mogą być uznane za podstawę wyrokowania przez Sąd Apelacyjny, albowiem pogorszenie stanu zdrowia ubezpieczonego po wydaniu wyroku przez sąd pierwszej instancji nie uzasadnia zmiany decyzji organu rentowego. Nowe okoliczności, dotyczące stanu zdrowia, które ujawnią się po wydaniu wyroku przez sąd pierwszej instancji mogą stanowić jedynie podstawę do złożenia w ogranie rentowym nowego wniosku o rentę. Istotą obowiązującego wzorca postępowania jest bowiem wyeliminowanie sytuacji, w których ubezpieczony powołuje się na nowe okoliczności dotyczące stanu jego zdrowia, które nie były znane lekarzom organu rentowego ani organowi rentowemu w dacie decyzji (zob. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 5 kwietnia 2007 r., I UK 316/06, OSNP 2008 nr 13-14, poz. 199, z dnia 4 lipca 2007 r., II UK 280/06, OSNP 2008 nr 17-18, poz. 260, z dnia 16 maja 2008 r., I UK 385/07, OSNP 2009 nr 17-18, poz. 240, z dnia 11 maja 2012 r., I UK 411/11, LEX nr 1214553, z dnia 5 czerwca 2013 r., III UK 147/12, Legalis nr 768648).
Z uwagi na powyższe, w przedmiotowej sprawie nowe wyniki badań przedstawione przez odwołującą, wskazujące na pogorszenie się jej stanu zdrowia, nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie, gdyż powstały po dacie wydania zaskarżonej decyzji i po dacie wyrokowania przez Sąd I instancji. Dokumentacja medyczna sporządzona została bowiem w październiku i listopadzie 2014 roku oraz w czerwcu i lipcu 2015 roku i nie może ona stanowić podstawy do uchylenia zaskarżonego wyroku i wcześniejszej decyzji organu rentowego. Jak wskazywano powyżej, Sąd Apelacyjny nie ma podstaw prawnych do uchylenia zaskarżonego wyroku i poprzedzającej go decyzji i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania przez organ rentowy, tak jak wniesiono w piśmie uzupełniającym apelacje odwołującej. Wszelkie zmiany stanu zdrowia odwołującej zaistniałe po dacie wydania zaskarżonej decyzji i po dacie wydania wyroku przez Sąd I instancji, które rzeczywiście wpływałyby na niezdolność odwołującej do pracy i które miałyby związek z przebytym wypadkiem komunikacyjnym w drodze do pracy, mogą jedynie stanowić podstawę nowego wniosku o dane świadczenie rentowe.
Uwzględniając powyższe rozważania Sąd Apelacyjny stwierdza, że prawidłowo Sąd I instancji oddalił odwołanieI. M., bowiem z zgromadzonego materiału dowodowego bezspornie wynika, że nie jest ona osobą niezdolną do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. Zarzuty podniesione w apelacji nie znalazły żadnego uzasadnienia i nie mogły prowadzić do zmiany bądź uchylenia zaskarżonego wyroku.
Mając powyższe rozważania na uwadze Sąd Apelacyjny działając na podstawieart. 385 k.p.c., oddalił apelację, o czym orzekł sentencji niniejszego wyroku.
del. SSO Katarzyna Schönhof-Wilkans
SSA Dorota Goss-Kokot
SSA Marta Sawińska | ```yaml
court_name: Sąd Apelacyjny w Poznaniu
date: '2015-08-13'
department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
judges:
- Katarzyna Schönhof-Wilkans
- Dorota Goss-Kokot
- Marta Sawińska
legal_bases:
- art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym
z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych
- art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków
przy pracy i chorób zawodowych
- art. 233 § 1 k.p.c.
recorder: insp.ds.biurowości Krystyna Kałużna
signature: III AUa 1947/14
``` |
153510000000503_I_C_001895_2017_Uz_2018-03-02_002 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt I C 1895/17
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 2 marca 2018 r.
Sąd Okręgowy w Poznaniu Wydział I Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący: SSO Katarzyna Gawecka
Protokolant: st. sekr. sąd Beata Kozłowska
po rozpoznaniu w dniu 2 marca 2018 r. w Poznaniu
na rozprawie
sprawy z powództwa:M. B. (1)iM. B. (2)
przeciwko:MiastuP.
o zapłatę
1. oddala powództwo;
2. kosztami procesu obciąża w całości powodów i na tej podstawie zasądza od powodów na rzecz pozwanego kwotę 10.800 zł. tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.
/-/SSO Katarzyna Gawecka
UZASADNIENIE
Pozwem z dnia 12 listopada 2017 roku powodowieM. B. (1)orazM. B. (2)domagali się od pozwanego MiastaP.:
1
zasądzenia od pozwanego na rzecz powodaM. B. (1)kwoty 167 840,50 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 lutego 2017 roku do dnia zapłaty;
2
zasądzenia od pozwanego na rzecz powodaM. B. (2)kwoty 503 521,50 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 lutego 2017 roku do dnia zapłaty;
3
zasądzenia od pozwanego na rzeczM. B. (1)kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego w kwocie 10 800 zł;
4
zasądzenia od pozwanego na rzeczM. B. (2)kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego w kwocie 21 600 zł.
Uzasadniając swoje stanowisko powodowie wskazali, że w dniu 29 listopada 2007 roku wszedł w życie Miejscowy Plan Zagospodarowania Przestrzennego(...)część A wP.i w tym czasie powódM. B. (1)był współwłaścicielem w udziale ¼ nieruchomości położonej wP.przyul. (...), stanowiącejdziałkę nr (...)oraz współwłaścicielem nieruchomości stanowiącejdziałkę nr (...)w udziale ¼, a powódM. B. (2)był współwłaścicielem tychże nieruchomości w udziale ½ (każda z nich), przy czymM. B. (2)na podstawie umowy z dnia 3 czerwca 2014 r. nabył odW.B.jej udziały w ww. nieruchomościach wynoszące ¼ , a następnie na podstawie umowy cesji wierzytelności nabył od niej wszelkie prawa związane z udziałem we współwłasności tych nieruchomości, w szczególności roszczenia przysługujące wobec MiastaP.z tytułu szkody planistycznej.
Powodowie argumentowali, że ich nieruchomości zgodnie z Miejscowym Planem(...)Zagospodarowania MiastaP.z 1994 roku były położone na terenie oznaczonym symbolem II MA1.mu*2 i przeznaczone pod zabudowę śródmiejską mieszkalno- usługową i usługowo ogólnomiejską, a po wejściu w życie planu miejscowegoR.–(...)A nieruchomości te zostały niemal w całości przeznaczone pod tereny przeznaczone na drogi wewnętrzne – piesze i rowerowe. Powodowie zostali wywłaszczeni z powyższych nieruchomości i na podstawie specustawy drogowej wypłacono im odszkodowanie, które zdaniem inicjatorów procesu zostało obliczone w sposób nieprawidłowy (jego wartość została ustalona przy uwzględnieniu przeznaczenia nieruchomości na drogi wewnętrzne, a nie – jak to wynikało z wcześniej obowiązującego planu – na zabudowę śródmiejską mieszkalną – usługową). Niniejszym pozwem dochodzą oni więc zasądzenia na ich rzecz różnicy między odszkodowaniem wypłaconym, a odszkodowaniem należnym. Jako podstawę prawną dochodzonego roszczenia powodowie wskazali w pierwszej kolejności przepisart. 36 ust. 1.pkt. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z dnia 27 marca 2003 r.Z ostrożności procesowej powodowie wskazali jako alternatywną podstawę prawną swoich roszczeńart. 417 kc.
W odpowiedzi na pozew z dnia 18 grudnia 2017 roku (k. 267- 273 ) pozwany domagał się oddalenia powództwa oraz zasądzenia na swoją rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych. W pierwszej kolejności pozwany podniósł brak legitymacji czynnej powodów wskazując, że legitymowani czynnie do dochodzenia roszczeń odszkodowawczych zgodnie zart. 36 ust.1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennymsą jego właściciele albo użytkownicy wieczyści nieruchomości, których dotknęły skutki zmian w planowaniu przestrzennym, a status ten musi być utrzymany do chwili zamknięcia rozprawy przed sądem II instancji. Z uwagi na fakt, że powodowie nie są już właścicielami przedmiotowych działek, nie są legitymowani do domagania się odszkodowania na podstawieart. 36 ust 1wskazanej ustawy. Powodowie nie mogą ponadto dochodzić odszkodowania na podstawieart. 36 ust. 3wskazanej ustawy, bowiem warunkiem jego zastosowania jest zbycie nieruchomości, której dotyczy odszkodowanie, tymczasem, zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego wywłaszczenie nieruchomości nie jest formą jej zbycia. Dodatkowo, z ostrożności procesowej pozwany zakwestionował twierdzenia pozwu jakoby w przypadku nieruchomości powodów doszło do uniemożliwienia korzystania z nieruchomości zgodnie z dotychczasowym przeznaczeniem W tym zakresie wskazał, że Rada MiastaP.uchwalając mpzp(...)część A wP.nie zmieniła przeznaczenia analizowanych działek, ponieważ na tym terenie nie obowiązywał w tym czasie żaden miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, a dla przedmiotowej nieruchomości nie została wydana żadna decyzja o warunkach zabudowy, ani pozwolenie na budowę. O tym jakie było przeznaczenie nieruchomości przed wejściem w życie ww. planu powinny zdaniem pozwanego decydować realne działania podejmowane przez właściciela nieruchomości.
Pozwany zarzucał także, że powodowie, wskazując na źródło swojego roszczeniaart. 417 kcnie wskazali związku przyczynowego między szkodą, jaką mieli ponieść, a działaniem miastaP., które szkodę by miało spowodować, a nadto nie wykazali zasadności swojego roszczenia co do wysokości – dołączony do akt sprawy operat stanowi jedynie dokument prywatny, a założenia w nim zawarte są zbyt ogólne; nie wskazuje on, jaka w istocie zabudowa była możliwa na dawnychdziałkach (...), a obecnie brak jest możliwości określenia inwestycji, jaka byłaby możliwa na wskazanym terenie.
W replice na odpowiedź na pozew (k. 282- 294 ) powodowie zaprzeczyli, jakoby nie posiadali legitymacji czynnej, wskazali ponadtoart. 405 kcjako alternatywną podstawę prawną zasądzenia na ich rzecz kwoty dochodzonej w pozwie podając, że powodowie zostali zubożeni o łączną kwotę 671 362 zł, a zubożenie to polega na pomniejszeniu aktywów powodów przy jednoczesnym uzyskaniu niższych korzyści z odszkodowania za wywłaszczoną nieruchomość (gdyby bowiem nie uchwalenie planu miejscowego powodowie otrzymaliby odszkodowanie w wyżej wysokości, odpowiadającej rynkowej wartości nieruchomości przeznaczonych pod zabudowę usługową i wielorodzinną). Jednocześnie w związku ze zubożeniem powodów doszło w ocenie powodów do wzbogacenia pozwanego, który zmniejszył swoje pasywa o kwotę 671 362 zł oraz jednocześnie wypłacił powodom odszkodowanie mniejsze o kwotę 671 362 zł.
W odpowiedzi na powyższe, pismem z dnia 5 lutego 2018 roku (k. 298-303 ) pozwany wskazał, że w niniejszej sprawie nie doszło do bezpodstawnego wzbogacenia pozwanego, bowiem zarówno wywłaszczenie, jak i przyznanie stosownego odszkodowania opierało się na podstawie przepisów prawa (i opiewało na wartości wskazane w operacie szacunkowym wartości nieruchomości, którego to operatu powodowie nie skarżyli).
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
Działki o numerach (...), arkusz mapy 2, obrębR.wP., dla których prowadzone byłyksięgi wieczyste o numerach (...)były objęte Miejscowym Planem(...)Zagospodarowania MiastaP.z dnia 1994 roku (wprowadzonego Uchwałą Rady MiastaP.nr(...)i położone na terenie oznaczonym symbolem II.MA1.mu*2 oraz na terenie rezerwowanym pod komunikację ( ulica zbiorcza) . Dla symbolu II .MA1.mu *2 plan przewidywał przeznaczenie na obiekty o funkcjach ogólnomiejskich i o funkcjach mieszkaniowo- usługowych.
W 2002 i 2003 r. trwały prace nad opracowaniem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego „R. (...)” , w trakcie których powódM. B. (1)orazW. B.zgłaszali zarzuty do projektu.
Na podstawieart. 87 ust. 3 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, miejscowy plan ogólny utracił moc obowiązującą z dniem 1 stycznia 2004 roku.
W dniu 18 listopada 2004 roku ukazało się ogłoszenie Prezydenta MiastaP.o przystąpieniu do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennegoR.–Ł. (...), w którym wskazano, że zainteresowani mogą składać wnioski do planu miejscowego.
Pismem z dnia 16 grudnia 2004 rokuM. B. (1)złożył wniosek do tego planu, w którym domagał się przeznaczenia terenudziałek numer (...)na budynek handlowo – biurowo – mieszkaniowy. Powodowie nie występowali o wydanie decyzji o warunkach zabudowy dla tych nieruchomości. Dla innych nieruchomościach objętych Miejscowym Planem Ogólnym Zagospodarowania MiastaP.z 1994 r. i oznaczonych symbolem II.MA1.mu*2 były wydawane , również po utracie mocy tego planu decyzje o warunkach zabudowy i realizowane inwestycje w postaci budynków wielorodzinnych i usługowych lub budynków usługowych.
W dniu 29 listopada 2007 roku wszedł w życie Miejscowy Plan Zagospodarowania Przestrzennego(...)część A wP., który został wprowadzony uchwałą(...)P.z dnia 29 sierpnia 2006 roku (zwany dalej: Plan). Akt swoim zasięgiem objął teren ówczesnychdziałek numer (...). W planie tym nieruchomości stanowiącedziałki (...)zostały przeznaczone niemal w całości pod tereny oznaczone symbolem 1(...)z ustaleniem ich podstawowego przeznaczenia jako drogi wewnętrzne – piesze i rowerowe (z zakazem lokalizowania na nich obiektów wyższych aniżeli 1,5m) .
W chwili wejścia w życie Planu powódM. B. (1)był współwłaścicielem w udziale ¼ nieruchomości położonej wP.przyul. (...), stanowiącejdziałkę nr (...), ark. Mapy 2, obrębR., MiastoP., dla której prowadzona byłaksięga wieczysta po numerze (...), a także współwłaścicielem nieruchomości stanowiącejdziałkę numer (...), ark. Mapy 2,R., MiastoP., dla której prowadzona byłaksięga wieczysta o numerze (...)– w udziale ¼.
W chwili wejścia w życie Planu powódM. B. (2)był współwłaścicielem w udziale ½ nieruchomości położonej wP.przyul. (...), stanowiącejdziałkę nr (...), ark. Mapy 2, obrębR., MiastoP., dla której prowadzona byłaksięga wieczysta po numerze (...), a także współwłaścicielem nieruchomości stanowiącejdziałkę numer (...), ark. Mapy 2,R., MiastoP., dla której prowadzona byłaksięga wieczysta o numerze (...)– w udziale 1/2.
Na podstawie umowy sprzedaży nieruchomości z dnia 3 czerwca 2014 rokuM. B. (2)nabył odW. B.udział ¼ we współwłasności nieruchomości położonej wP.stanowiącejdziałkę numer (...)oraz ¼ udziału we współwłasności nieruchomości stanowiącejdziałkę numer (...).
W dniu 15 lipca 2016 rokuM. B. (2)zawarł zW. B.umowę cesji wierzytelności, na podstawie której nabył od niej wszelkie prawa związanie z udziałem we współwłasności nieruchomości nabytych odW. B., a w szczególności roszczenia przysługujące wobec MiastaP.związane ze szkodą planistyczną.
W dniu 20 listopada 2014 roku Prezydent MiastaP.wszczął postępowanie w sprawie zezwolenia na realizację inwestycji drogowej obejmującejdziałki numer (...)m ark. Mapy 2, obrębR.wP.. W dniu 14 stycznia 2015 roku Prezydent MiastaP.wydałdecyzję numer (...)o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej na podstawie przepisówustawy z dnia 10 kwietnia 2003 roku o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych(dalej jako: Specustawa drogowa). Na podstawie tejże decyzji, zgodnie zart. 11 f ust. 6w zw. zart. 12 ust 4Specustawy,działki o numerach (...)stały się własnością MiastaP., z dniem, w którym decyzja stała się ostateczna.
W dniu 26 lutego 2015 roku wszczęto postępowanie w sprawie ustalenia odszkodowania za wywłaszczenie nieruchomości. W dniu 28 maja 2015 roku Prezydent MiastaP.– Dyrektor Zarządu Geodezji i Katastru MiejskiegoG.wydał decyzję, w której ustalił odszkodowanie za wywłaszczenie na podstawie dwóch operatów szacunkowych rzeczoznawcy majątkowegoA. J., sporządzonych odrębnie dla każdej z nieruchomości ( o numerach 51 i 56). Odszkodowanie zostało powiększone o 5% ponad ustaloną wartość nieruchomości na podstawie art. 18 ust 1e Specustawy, ze względu na wydanie nieruchomości w terminie do 30 dni od dnia, w którym decyzja Prezydenta MiastaP.numer(...)o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna.
Wartośćdziałki numer (...)została wyceniona przez biegłego na kwotę 640 064 zł (w tym wartość gruntu na 635,327 zł), a wartośćdziałki numer (...)na kwotę 535 703 zł (w tym wartość gruntu na 403 500 zł). Wartości te zostały wycenione przez biegłego z uwzględnieniem przeznaczenia nieruchomości pod drogi – zgodnie z zapisami Planu Miejscowego(...)częśc A. Łączna wartość gruntów, bez nakładów budowlanych i nasadzeń wynosiła 1 038 827 zł, a całej nieruchomości 1 175 767 zł. Powodowie nie kwestionowali wartości nieruchomości wskazanych w operacie szacunkowym.
W dniu 16 marca 2015 roku powodowie wydali nieruchomości jednostce organizacyjnej pozwanego.
W latach 2015-2016 roku został przeprowadzony podział nieruchomości, na podstawie któregodziałki o numerach (...)zostały podzielone nadziałki (...). Obecnie dla nieruchomości tej prowadzona jestksięga wieczysta o numerze (...), w której zapisane sądziałki (...).
Dowód:
bezsporne i wypis dotyczący miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego m.P.z 1994 roku (k. 52-75), kopia pism do pełnomocnika powoda (k. 76-77), korespondencja związana z uchwalaniem planu zagospodarowaniaR.–Ł. (...)(k. 89-90, 91-92), wyrys z miejscowego planu zagospodarowaniaR.–Ł. (...)(k. 109), uchwała Rady MiastaP.w sprawie uchwalenia miejscowego Planu Zagospodarowania przestrzennegoR.–Ł. (...)– część A wP.(k. 110-134), wydrukksięgi wieczystej oznaczonej numerem (...)(k. 135-142), kopia zawiadomienia o wszczęciu postępowania (k. 143), kopiadecyzji (...)(k. 144-153), kopia pisma zG.z dnia 4 stycznia 2017 roku wraz z mapą zasadniczą (k. 78-79), wypis z rejestru gruntów (k. 80-89), kopie decyzji o warunkach zabudowy( k. 93- 109) kopia operatu szacunkowego sporządzonego przezA. J.z dnia 26 marca 2015 roku (k. 154-186, 187-213), odpis zupełnyksięgi wieczystej (...)(k. 26-33), odpis zupełnyksięgi wieczystej (...)(k. 34-42), kopia wyroku rozwodowegoM. B. (1)iW. B.(k. 43), kopia umowy sprzedaży udziału we współwłasności nieruchomości z dnia 3 czerwca 2014 roku (k. 45-48), kopia pełnomocnictwa dlaM. B. (1)udzielonego przezM. B. (2)z dnia 18 kwietnia 2003 roku (k. 49-50), kopia umowy cesji wierzytelności z dnia 15 lipca 2016 roku (k. 51).
Powodowie zlecili opracowanie operatu szacunkowego w celu ustalenia wartości nieruchomości-działek nr (...)w stanie z daty przed wejściem w życie Mpzp”R.Ł. (...)„ część A wP..
Wartość optymalna tych nieruchomości przy założeniu możliwości uzyskania warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku usługowego /biurowego została oszacowana na kwotę 1 710 189 zł (wartość m2= 1 112,68 zł)
Dowód:
operat szacunkowy zrealizowany na zlecenie powodów przezA. S.z dnia 11 sierpnia 2016 roku (k. 233-259)
Wnioskiem z dnia 17 sierpnia 2016 roku powodowie zwrócili się o wypłatę odszkodowania w kwocie 671 362 zł . Wniosek ten został odebrany przez pozwanego w dniu 18 sierpnia 2016 roku Pismem z dnia 29 listopada 2016 roku pozwany odmówił wypłaty odszkodowania.
Dowód
: kopia wniosku z dnia 17 sierpnia 2016 roku
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dołączonych do akt sprawy dokumentów, których wiarygodność i autentyczność nie była kwestionowana przez żadną ze stron, a i Sąd nie znalazł podstaw, by czynić to z urzędu.
Sąd oddalił wniosek powodów o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z dziedziny wyceny nieruchomości, opinii biegłego z dziedziny architektury i urbanistyki oraz o zobowiązanie pozwanego do przedłożenia dokumentacji (tj. Decyzji Prezydenta MiastaP.zatwierdzającej podział nieruchomości) , a także wniosek o przesłuchanie powodaM. B. (1)uznając, że materiał dowodowy zebrany w niniejszej sprawie pozwala na ustalenie wszystkich istotnych okoliczności faktycznych. Uwzględnienie tychże wniosków prowadziłoby do nieuzasadnionego przedłużenia postępowania.
Sąd zważył, co następuje:
Powodowie domagali się w pierwszej kolejności zasądzenia od pozwanego wskazanych w pozwie kwot tytułem odszkodowaniem za rzeczywistą szkodę poniesioną przez nich, jako właścicieli nieruchomości na podstawieart. 36 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym(dalej jako upzp).
Zgodnie z treścią art. 36 ust. 1 pkt 1 upzp jeżeli w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą korzystanie z nieruchomości lub jej części w dotychczasowy sposób lub zgodny z dotychczasowym przeznaczeniem stało się niemożliwe bądź istotnie ograniczone, właściciel albo użytkownik wieczysty nieruchomości może, z zastrzeżeniem ust. 2 żądać od gminy odszkodowania za poniesioną rzeczywistą szkodę.
W świetle poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych stwierdzić należało , że zasadny był zarzut pozwanego dotyczący braku legitymacji czynnej powodów do dochodzenia roszczeń opartych na podstawie 36 ust. 1 pkt 1 upzp .
Bezspornym jest bowiem , że powodowie nie są aktualnie właścicielami nieruchomości –działek nr (...). Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 29 września 2015 roku (II CSK 653/14), który to pogląd podziela również Sąd w przedmiotowej sprawie , legitymowani czynnie do dochodzenia roszczeń odszkodowawczych zgodnie z art. 36 ust. 1 upzp sązgodnie z jego treściąwłaściciele albo użytkownicy wieczyści nieruchomości, których dotknęły skutki zmian w planowaniu przestrzennym, czyli są to osoby, którym przysługiwały wymienione prawa do nieruchomości w chwili wejścia w życie nowego lub zmienionego planu miejscowego,a status tych osób musi być utrzymany do chwili zamknięcia rozprawy przed sądem drugiej instancji.
Wobec stwierdzenia braku legitymacji powodów do dochodzenia roszczeń opartych o ww. przepis zbędnym stało się więc prowadzenie rozważań czy na skutek uchwalenia planu miejscowego(...)cześć A wP.wystąpiła niemożność korzystania przez powodów z nieruchomości lub jej części w dotychczasowy sposób lub zgodny z dotychczasowym przeznaczeniem bądź istotne ograniczenie możliwości takiego korzystania. Na marginesie jedynie Sąd wskazuje, że podziela argumentację przedstawioną w tym zakresie przez pozwanego. Samo położenie nieruchomości powodów i to jedynieczęściowona terenie oznaczonym w Miejscowym Planie Ogólnym Zagospodarowania MiastaP.z 1994 r. symbolem II .MA1.mu *2 nie przesądza, że teren ten mógł zostać zabudowany w momencie wejścia w życie planu miejscowego(...)cześć A wP.. Plan ogólny z 1994 r. ten stracił moc w dniu 1 stycznia 2004 r. i wobec braku działań ze strony powodów w celu uzyskania decyzji o warunkach zabudowy brak jest podstaw do stwierdzenia, że dla nieruchomości powodów istniała potencjalna możliwość zagospodarowania pod zabudowę.
Zastosowania nie znajdzie teżart. 36 ust. 1 pkt 3upzp, który stanowi, że jeżeli, w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą, wartość nieruchomości uległa obniżeniu, a właściciel albo użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość i nie skorzystał z praw, o których mowa wust. 1 i 2, może żądać od gminy odszkodowania równego obniżeniu wartości nieruchomości. Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 7 lipca 2016 roku (III CZP 33/16 ) jednoznacznie wyjaśnił, że zbycie nieruchomości, o którym mowa wart. 36 ust. 3 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennymnie obejmuje utraty prawa własności działek gruntu wydzielonych pod drogi publiczne na podstawieart. 98 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami. Oznacza to więc, że powodowie nie mogą upatrywać źródła swojego roszczenia wart. 36 ust. 1 pkt 3upzp , co zresztą sami przyznali.
Powodowie wskazywali również, że podstawę odpowiedzialności pozwanego w niniejszej sprawie może stanowićart. 417 kc.Z powyższym stanowiskiem nie sposób się zgodzić. Zgodnie z treściąart. 417 1 kcza szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa.
Ustalając, czy w niniejszej sprawie doszło do zaktualizowania się przesłanek wynikających z treściart. 417 kcw pierwszej kolejności należy dokładnie ustalić terminy, jakimi posłużył się ustawodawca redagując powyższy przepis.
Po pierwsze przesłanką odpowiedzialności odszkodowawczej unormowanej wart. 417 kcjest szkoda w rozumieniuart. 361 § 2 kc, czyli obejmująca straty oraz utracone korzyści, które poszkodowany mógł osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
Po wtóre, szkoda ta musi zostać wyrządzona przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej. Zaakcentować wypada, że użycie pojęcia "niezgodność z prawem" zamiast pojęcia "bezprawność" stanowi wyraz świadomej decyzji ustawodawcy, którego celem było wyłączenie z zakresu zdarzeń, za które państwo ponosi odpowiedzialność, działań lub zaniechań zgodnych z prawem, ale sprzecznych z zasadami współżycia społecznego. Warstwa literalnaart. 417 § 1 kcjest bardzo silnym argumentem za ograniczeniem zakresu pojęcia niezgodności z prawem w stosunku do bezprawności. Brzmienieart. 417 § 1 kcpodyktowane jest próbą jak najwierniejszego oddania treściart. 77 ust. 1 Konstytucji RP, w którym wykorzystano termin niezgodności z prawem, a nie bezprawności. Za wąskim rozumieniem przesłanki niezgodności z prawem opowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z 7 listopada 2013 r. (V CSK 519/12), stwierdzając że: "Skarb Państwa ponosi odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej. Pojęcie to trzeba rozumieć jako naruszenie nakazu czy zakazu wynikającego tylko z normy prawnej, a nie zasad współżycia społecznego". Natomiast w wyroku z 8 maja 2014 r. (V CSK 349/13,) Sąd Najwyższy stwierdził, że co do zasady odpowiedzialność za zaniechanie powstaje tylko w przypadku niepodjęcia działania, do którego podmiot wykonujący władztwo publiczne był zobowiązany na podstawie przepisu prawa, przewidującego, na czym konkretnie powinno polegać zachowanie. Jedynie wyjątkowo ze względu na "tendencje rozwojowe prawa" oraz "aksjologię" Sąd Najwyższy dopuścił, w drodze wyjątku, jeśli przemawiają za tym szczególne okoliczności sprawy, przyjęcie szerszej odpowiedzialności Skarbu Państwa za zaniechanie.
W realiach niniejszej sprawy powodowie nie wskazali jaki ewentualny zakaz bądź nakaz wynikający z normy prawnej miał zostać naruszony przez pozwanego, wskazywali jedynie, że „pozwany przez swoje zaniechanie doprowadził do przerwania ciągłości prac planistycznych, na skutek czego w dniu 1 stycznia 2004 roku nieruchomości powodów utraciły korzystne przeznaczenie” oraz że pozwany wywłaszczyłdziałki o numerach (...)na podstawie wydanej przez swój organ decyzji”. Nie sposób jednak uznać, by działanie (zaniechanie) pozwanego było niezgodne z prawem i by naruszało jakąkolwiek normę prawną.
Inicjatorzy procesu wskazywali, że brak Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego na przedmiotowym terenie miał dowodzić uchybienia Gminy (pozwanego) w zakresie wykonywania obowiązków planistycznych. Stanowisko to nie znajduje jednak oparcia w obowiązujących przepisach - jak stanowiart. 9ust, 1ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennymw celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej "studium", a studium sporządza się w granicach dla obszaru w granicach administracyjnych gminy (ust. 3). Art. 14 ust. 1 tejże ustawy, wskazuje, że w celu ustalenia przeznaczenia terenów, w tym dla inwestycji celu publicznego oraz określenia sposobów ich zagospodarowania i zabudowy rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, zwanego dalej "planem miejscowym", z zastrzeżeniem ust. 6, a z treści ust. 7 tego artykułu wynika, że plan miejscowy sporządza się obowiązkowo, jeżeli wymagają tego przepisy odrębne. Powyższe uregulowania nie nakładają więc na gminę obligatoryjnego obowiązku uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego czy dokonania tego w określonym terminie.
Poza tym wygaśnięcie Miejscowego Planu(...)Zagospodarowania MiastaP.z dnia 6 grudnia 1994 roku nastąpiło z mocy ustawy, a pozwany sporządzał kolejne plany dla poszczególnych obszarów sukcesywnie.
Zaakcentowania wymaga także całkowicie bierna postawa powodów w toku postępowania wywłaszczeniowego – po pierwsze – powodowie nie złożyli skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wP.na uchwałę Rady MiastaP.z dnia 29 sierpnia 2006 roku wprowadzającej Miejscowy Plan Zagospodarowania PrzestrzennegoR.–Ł. (...)część A, a także nie odwołali się do Wojewody(...)od decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej oraz decyzji o ustaleniu odszkodowania, nie kwestionowali także sporządzonych operatów szacunkowych dotyczących wartości posiadanych przez siebie nieruchomości i bez żadnych zastrzeżeń wyrazili zgodę na otrzymanie odszkodowania w zaproponowanej wysokości. Na żadnym etapie nie wyrazili swojej dezaprobaty dla wydawanych decyzji czy podejmowanych uchwał, a podczas procedury sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (R. (...)-Ł. (...), część A wP.) na etapie wyłożenia go do publicznego wglądu powodowie nie złożyli w ustawowym terminie żadnych uwag.
Ubocznie wskazać należy, że twierdzenia powodów, jakoby zostali oni zubożeni o kwotę 671 632 zł nie znajdują odzwierciedlenia w zebranym materiale dowodowym. Przyznane i wypłacone powodom odszkodowanie odzwierciedlało wartości wskazane w operacie szacunkowym dotyczącym wywłaszczonych nieruchomości, który nie był przez nich kwestionowany.
Mając na uwadze powyższe nie ma podstaw do uznania, by powodowie doznali szkody oraz by działania pozwanego mogły zostać uznane za niezgodne z prawem lub by pozwany dopuścił się zaniechania przy wykonywaniu władzy publicznej, stąd teżart. 417 kcnie mógł mieć zastosowania.
Także kolejna podstawa dochodzonego roszczenia powoływana przez powodów nie mogła zostać uznana za zasadną.Art. 405 kcprzewiduje, że kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości.
Aby doszło do zaktualizowania przesłanek wskazanych w powyższym przepisie konieczne jest, by doszło do uzyskania korzyści oraz by nastąpiło bez podstawy prawnej. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 listopada 2011 roku (IV CSK 68/11) wyjaśnił, że uzyskanie korzyści bez podstawy prawnej oznacza sytuację, w której nie znajduje ono usprawiedliwienia w przepisie ustawy, ważnej czynności prawnej, prawomocnym orzeczeniu sądowym albo w akcie administracyjnym.
Wbrew stanowisku powodów ani uchwalenie Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego(...), część A wP.ani wywłaszczenie nieruchomości powodów, ani też wydanie decyzji dotyczącej wysokości odszkodowania nie odbyło się bez podstawy prawnej. Wręcz przeciwnie – w dniu 14 stycznia 2015 roku Prezydent MiastaP.wydałdecyzję numer (...)o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej
na podstawiespecustawy drogowej. Na podstawie tejże decyzji, zgodnie z art. 11 f ust. 6 w zw. z art. 12 ust 4 Specustawy,działki o numerach (...)stały się własnością MiastaP., z dniem, w którym decyzja stała się ostateczna. W dniu 26 lutego 2015 roku wszczęto postępowanie w sprawie ustalenia odszkodowania za wywłaszczenie nieruchomości. W dniu 28 maja 2015 roku Prezydent MiastaP.– Dyrektor Zarządu Geodezji i Katastru MiejskiegoG.wydał decyzję, w której ustalił odszkodowanie za wywłaszczenie na podstawie dwóch operatów szacunkowych rzeczoznawcy majątkowegoA. J., sporządzonych odrębnie dla każdej z nieruchomości ( o numerach 51 i 56). Decyzja ta nie została zaskarżona i stała się ostateczna. Odszkodowanie to zostało powiększone o 5% ponad ustaloną wartość nieruchomości na podstawie art. 18 ust 1e Specustawy, ze względu na wydanie nieruchomości w terminie do 30 dni od dnia, w którym decyzja Prezydenta MiastaP.numer(...)o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna. Powodowie decyzji tej nie podważyli. Nie podważyli także operatu szacunkowego, na podstawie którego ustalona została wysokość należnego im odszkodowania (wartośćdziałki numer (...)została wyceniona przez biegłego na kwotę 640 064 zł (w tym wartość gruntu na 635,327 zł), a wartośćdziałki numer (...)na kwotę 535 703 zł (w tym wartość gruntu na 403 500 zł). Wartości te zostały wycenione przez biegłego z uwzględnieniem przeznaczenia nieruchomości pod drogi – zgodnie z zapisami Planu Miejscowego(...)Ł. (...)„ część A, który został uchwalony przez Radę MiastaP., w granicach kompetencji tego organu i stanowi akt prawa miejscowego, a uchwała w tym przedmiocie nie została zaskarżona.
Z powyższego wynika, że działania pozwanego związane z uchwaleniem planu miejscowego(...), część A wP., wywłaszczeniem nieruchomości powodów i ustaleniem należnego z tego tytułu odszkodowania były działaniami zgodnymi z prawem. Wypłacone powodom odszkodowanie skompensowało roszczenie odszkodowawcze wynikające z art. 36 ust. 1 upzp, nie sposób więc uznać, że pozwany osiągnął korzyści kosztem powodów lub by jakiekolwiek korzyści osiągnięte zostały bez podstawy prawnej.
Na marginesie wskazać trzeba, że powodowie mogli wystąpić z roszczeniami opartymi na podstawie art. 36 ust.1 upzp w okresie od listopada 2007 r. do stycznia 2015 r. z czego jednak nie skorzystali. Nie zakwestionowali też decyzji o wywłaszczeniu nieruchomości, jak również decyzji ustalającej wysokość odszkodowania .
W tych okolicznościach brak jest podstaw do uznania, że powodowie zostali zubożeni , opartymi na przepisach prawa działaniami pozwanego.
Wobec powyższego powództwo jako nieuzasadnione podlegało oddaleniu, o czym orzeczono w punkcie pierwszym sentencji wyroku.
O kosztach procesu orzeczono w punkcie drugim wyroku na podstawieart. 98 § 1 i 3 k.p.cw zw. zart. 99 k.p. kpci obciążono nimi w całości powodów, biorąc pod uwagę, że przegrali oni niniejszy proces w całości i zasądzono od nich na rzecz pozwanego kwotę 10 800 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (na podstawie § 2 pkt 10 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych ze zm.).
SSO Katarzyna Gawecka | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Poznaniu
date: '2018-03-02'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Katarzyna Gawecka
legal_bases:
- art. 36 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym
- art. 361 § 2 kc
- art. 11 f ust. 6
- art. 98 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami
- art. 77 ust. 1 Konstytucji RP
- art. 98 § 1 i 3 k.p.c
- art. 99 k.p. kpc
recorder: st. sekr. sąd Beata Kozłowska
signature: I C 1895/17
``` |
151000000001006_II_AKa_000302_2014_Uz_2014-09-10_002 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt II AKa 302/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 10 września 2014 r.
Sąd Apelacyjny w Gdańsku II Wydział Karny
w składzie:
Przewodniczący: SSA Wojciech Andruszkiewicz
Sędziowie: SSA Jacek Pietrzak (spr.)
SSO del. Małgorzata Lessnau-Sieradzka
Protokolant: stażysta Michalina Adamonis
przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Gdańsku Krzysztofa Nowickiego
po rozpoznaniu w dniu 10 września 2014 r.
sprawy
wnioskodawcyM. W.
o odszkodowanie i zadośćuczynienie – za tymczasowe aresztowanie
na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocnika wnioskodawcy
od wyroku Sądu Okręgowego w Bydgoszczy
z dnia 14 kwietnia 2014 r., sygn. aktIII Ko 197/13
I
utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;
II
określa, że koszty postępowania odwoławczego ponosi Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
PełnomocnikM. W.złożył wniosek o zasądzenie na rzecz wnioskodawcy od Skarbu Państwa odszkodowania i zadośćuczynienia w kwocie 42 400 zł tytułem odszkodowania oraz kwoty 60 tys. zł tytułem zadośćuczynienia za niewątpliwe niesłuszne tymczasowe aresztowanie w sprawie Prokuratury RejonowejB.o sygn. akt 1 Ds. 673/12.
Sąd Okręgowy w Bydgoszczy wyrokiem z dnia 14 kwietnia 2014 roku w sprawie o sygn. akt III Ko 197/13 na podstawieart. 552 § 4 k.p.k.zasądził od Skarbu Państwa na rzeczM. W.kwotę 5000 złotych (pięć tysięcy) tytułem zadośćuczynienia za krzywdę wynikłą z zastosowania wobec wnioskodawcy w okresie od 29 czerwca 2012 roku do dnia 8 sierpnia 2012 roku niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowania w sprawie Prokuratury Rejonowe]B.sygn. akt 1 Ds. 673/12 z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się wyroku. W pozostałej części wniosek oddalił i kosztami postępowania w sprawie obciążył Skarb Państwa.
Powyższy wyrok w całości apelacją zaskarżył pełnomocnik wnioskodawcy i w oparciu o art. 438 pkt 1 i 2 zarzucił mu:
-
mającą wpływ na treść wyroku obrazę przepisów postępowania, a mianowicie:art. 2 § 2 k.p.k.w zw. zart. 7 k.p.k.w zw. zart. 410 k.p.k.poprzez dowolną ocenę dowodów w zakresie ustalenia rozmiaru naruszenia dób osobistych wnioskodawcy w związku z jego niewątpliwie niesłusznym tymczasowym aresztowaniem,
mającą wpływ na treść wyroku obrazę przepisów postępowania., tj.art. 552 § 1 k.p.k.poprzez niezasadne oddalenie żądania zasądzenia na rzecz wnioskodawcy odszkodowania za utracone korzyści w postaci spodziewanego wynagrodzenia oraz rzeczywistych strat związanych z koniecznością dalszego wynajmowania domu,
mającą wpływ na treść wyroku obrazę przepisów postępowania, tj.art. 167 k.p.k.poprzez niedopuszczenie przez Sąd meriti z urzędu dowodu w postaci akt osobowych wnioskodawcy potwierdzających fakt zatrudnienia wnioskodawcy w(...) Sp.z o.o.
Podnosząc powyższe zarzuty autor apelacji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od Skarbu Państwa na rzeczM. W.kwoty 60 000 zł tytułem zadośćuczynienie za doznaną krzywdę oraz kwoty 32 400 zł tytułu odszkodowania za niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Apelacja złożona przez pełnomocnika wnioskodawcy, jako całkowicie bezzasadna na uwzględnienie nie zasługiwała.
Przystępując do szczegółowych rozważań, na wstępie należy stwierdzić, że Sąd pierwszej instancji przeprowadził wyczerpujące postępowanie dowodowe, wnikliwie odnosząc się do zebranych dowodów w postaci dokumentów, zeznań świadków oraz wnioskodawcy. Dokonując ustaleń faktycznych wskazał, na jakich dowodach oparł swoje rozstrzygnięcie, zaś swoje stanowisko w przedmiocie oceny dowodów należycie uzasadnił. Ocena ta nie przekracza granic zakreślonych regułą wyrażoną w przepisieart. 7 k.p.k.Do tak odtworzonego stanu faktycznego zastosował odpowiednie, prawidłowo ocenione i zinterpretowane przepisy prawa, będące podstawą rozstrzygnięcia, które następnie zostały przekonująco zaprezentowane w pisemnym uzasadnieniu wyroku.
Skarżący całkowicie niezrozumiale zarzucił wyrokowi Sądu mariti obrazę przepisów postępowania który miał mieć wpływ na treść orzeczenia, a przytoczone przez niego argumenty, mające uzasadniać te zarzuty były całkowicie chybione i stąd nie mogły się ostać w obliczu przeprowadzonych przez sąd rozważań. Błędnie również autor apelacji w podstawie prawnej zarzutów powołał się na treśćart. 438 pkt 1 k.p.k.w sytuacji gdy nie zarzucił obrazy przepisów prawa materialnego, ani też w uzasadnieniu swojego środka odwoławczego nie przedstawił żadnych rozważań w tym zakresie.
Sąd Okręgowy w Bydgoszczy słusznie wywiódł i zdaniem Sądu Apelacyjnego w sposób prawidłowy, uzasadnił brak istnienia po stronie wnioskodawcy niezbędnych przesłanek do przyznania mu odszkodowania w trybie przewidzianym wart. 552 k.p.k.Sąd drugiej instancji nie stwierdził, aby doszło do naruszenia przepisów regulujących kwestię przyznawania, w ramach postępowania karnego, odszkodowania oraz zadośćuczynienia w wysokości wskazanej przez pełnomocnika wnioskodawcy, za niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie, a zarzut postawiony w apelacji należało uznać za bezpodstawny.
W rozpatrywanej sprawie nie budzi żadnej wątpliwości i nie jest przez nikogo kwestionowana okoliczność, żeM. W.w oparciu o przepisart. 552 § 4 k.p.k.mógł wystąpić ze stosownym wnioskiem o odszkodowanie oraz zadośćuczynienie za niewątpliwie niesłuszne zatrzymanie i tymczasowe aresztowanie. W toku śledztwa prowadzonego Prokuraturę RejonowąB., pod sygnaturą akt 1 Ds. 673/12, został on bowiem w dniu 29 czerwca 2012 roku zatrzymany a następnie tymczasowo aresztowany i stosowanie najsurowszego środka zapobiegawczego trwało nieprzerwanie do dnia 8 sierpnia 2012 roku. Ostatecznie postępowanie przygotowawcze przeciwko wnioskodawcy zostało prawomocnie umorzone postanowieniem prokuratora w dniu 14 grudnia 2012 roku.
Występując jednak z takim wnioskiem, w oparciu o przepisykodeksu cywilnegoi zasady wynikające z przepisów procedury cywilnej stosowanej zgodnie zart. 558 k.p.k.w sprawach o odszkodowanie za niesłuszne tymczasowe aresztowanie lub zatrzymanie to na wnioskodawcy lub jego pełnomocniku spoczywał obowiązek stosownego udowodnienia, że w mieniuM. W.powstała szkoda wskutek jego niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowania. Sąd orzekający nie może w postępowaniu cywilnym wymusić na wnioskodawcy powinności gromadzenia materiału dowodowego. Jest to ciężar procesowy, realizowany przez stronę w jej własnym interesie. Jeżeli strona pozostanie bierna, to musi się liczyć w ujemnymi konsekwencjami, np. oddaleniem powództwa. Jest to, zatem obowiązek strony nie wobec sądu, ale wobec samej siebie.
W przedmiotowej sprawie właściwie cała inicjatywa dowodowa spoczywała na Sądzie pierwszoinstancyjnym. Wnioskodawca, ani jego pełnomocnik, poza zarzutem ujętym w złożonej apelacji, iż Sąd meriti „z urzędu” nie dopuścił dowodu w postaci akt osobowychM. W.potwierdzających fakt zatrudnienia go w(...) Sp.z o.o.nie wykazał żadnej inicjatywy dowodowej. Na szczególne podkreślenie zasługuje fakt, że pełnomocnik wnioskodawcy w złożonym w dniu 9 kwietnia 2013 roku wniosku wystąpił o zasadzenie na rzeczM. W.kwoty 42 400 zł z tytułu odszkodowania oraz 60 tys. zł tytułem zadośćuczynienie za niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie. We wniosku nie wskazał w ogóle konkretnych kwot, które odpowiadałyby rzeczywistej szkodzie która wystąpiła w mieniu wnioskodawcy w związku z niesłusznym jego tymczasowym aresztowaniem. Również samM. W.będąc przesłuchiwany na rozprawie w dniu 17 czerwca 2013 roku nie był w stanie podać tych kwot i oświadczył, że „wolałby przestawić wyliczenia na piśmie, żeby nie zrobić pomyłki”. Jednak takich wyliczeń nie przedłożył Sądowi orzekającemu merytorycznie. Pikanterii dodaje jeszcze fakt, że we wnioskach końcowych złożonego środka odwoławczego, jego autor domaga się zasadzenia już tylko kwoty 32 400 zł z tytułu odszkodowania za niesłuszne tymczasowe aresztowanie.
W takiej sytuacji Sąd pierwszej instancji musiał we własnym zakresie i w oparciu o własne ustalenia wyliczyć ewentualne odszkodowanie odpowiadające rzeczywistej szkodzie, która wystąpiła po stronie wnioskodawcy w związku z niewątpliwie niesłusznym zatrzymaniem i tymczasowym aresztowaniem oraz określić kwotę zadośćuczynienia odpowiednią do doznanej z tego samego powodu przezM. W.krzywdy.
Słusznie Sąd Okręgowy uznał, że wysokość szkody należy ustalić przy zastosowaniu tzw. metody dyferencyjnej, tj. wyliczyć ją jako różnicę pomiędzy stanem majątkowym wnioskodawcy, jaki wystąpiłby u niego, gdyby nie stosowano izolacyjnego środka zapobiegawczego, a stanem majątkowym, jaki zaistniał w rzeczywistości. Ten sposób określania wysokości szkody powszechnie przyjmowany jest w orzecznictwie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 2011 r., sygn. IV KK 137/11, OSNKW z 2011 r., z. 11, poz. 105) i pozwala, a zarazem nakazuje, uniknąć zarówno nadmiernego przysporzenia dla majątku wnioskodawcy, jak i nie wyrównania szkody w całości.
Rozpoznając wniosek pełnomocnikaM. W.o odszkodowanie i zadośćuczynienie za niewątpliwe niesłuszne tymczasowe aresztowanie Sąd a quo prawidłowo ujawnił i ustalając stan faktyczny posługiwał się materiałami procesowymi zawartymi w aktach sprawy Prokuratury RejonowejB.o sygn. akt 1 Ds. 673/12.
Skarżący w uzasadnieniu swojej apelacji, nie polemizuje z ujawnionymi przez Sąd pierwszej instancji szczegółowymi dowodami i wynikającymi z nich faktami wskazującymi, iż w czasie pobytu od 29.06.2012 roku do 8.08.2012 roku w warunkach aresztu tymczasowegoM. W.nie poniósł rzeczywistej szkody. W lakonicznym uzasadnieniu złożonego środka odwoławczego pełnomocnik ponownie nie podaje konkretnych kwot pieniężnych, które uzasadniałyby wysokość ewentualnie zasądzonego odszkodowania. Wskazuje jedynie, wzajemnie sobie zaprzeczając, iż „zakres żądań wnioskodawcy obejmuje utracone korzyści w postaci spodziewanego wynagrodzenia jak i rzeczywiste straty związane z wydatkami poniesionymi na wynajem domu”. Wyjaśniając swoje stanowisko dotyczące strat związanych z wydatkami poniesionymi na wynajem domu, autor apelacji podkreśla, że słusznie Sąd pierwszej instancji uznał, że wnioskodawca prowadził zJ. R.wspólne gospodarstwo domowe oraz, że faktycznie kierowałPrzedsiębiorstwem (...)i w związku z tym wspólnie ponosili koszty wynajęcia domu. Następnie starając się uzasadnić swoje stanowisko tym razem dotyczące utraconych korzyści – spodziewanego wynagrodzenie wskazuje, że „ nie można obciążać pracownika – w tym przypadku wnioskodawcy, za nieprawidłowe działania pracodawcy polegające na nierzetelnym prowadzeniu dokumentacji pracowniczej, czy też niezgłoszeniu lub nieregulowaniu składek ubezpieczeniowych”. Z treści tych zapisów wynika jednoznacznie, iż autor apelacji stara się dopasować swoją argumentację do z góry przyjętego stanowiska. Tymczasem Sąd pierwszej instancji w pisemnych motywach swojego rozstrzygnięcia bardzo dokładnie, a wręcz drobiazgowo wskazał na przyczyny dla których nie uwzględnił w tym zakresie wniosku pełnomocnika wnioskodawcy. W przedmiotowej sprawie brak jest jakichkolwiek przekonujących dowodów, żeM. W.otrzymywał wynagrodzenie w wysokości przez niego podanej w zeznaniach z dnia 17 czerwca 2013 roku. Dokumenty związane z zatrudnieniem wnioskodawcy w PWJ. R., jaki (...) Sp. z o.o.nie odpowiadały rzeczywistości. Fakty w nich wskazane nie pokrywały się z treścią nie tylko zeznań świadków ale również i samegoM. W.. Wnioskodawca nie był w stanie lub nie chciał podać, czy podpisywał listę płac otrzymując wynagrodzenie „do ręki”, czy od jego zarobków odprowadzane były zaliczki do Urzędu Skarbowego i Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, a po okazaniu mu stosownych dokumentów finansowych nie był w stanie się do nich ustosunkować. Nie budzi żadnej wątpliwości i nie jest to kwestionowane przez skarżącego, iż poza zeznaniami wnioskodawcy oraz jego konkubiny i zaświadczeniami o zatrudnieniu ( w tym jednego nie podpisanego przezM. W.) brak jest jakichkolwiek innych dowodów potwierdzających wysokość otrzymywanego przez niego wynagrodzenia. Żadna z tych dwóch firm nie jest w stanie przedstawić wiarygodnych dokumentów wskazujących na to, że wnioskodawca w miesiącu kwietniu i maju 2012 roku otrzymał wynagrodzenie i w jakiej wysokości. Nie ma żadnego pokwitowania – listy płac z własnoręcznym podpisem odbiorcy, żeM. W.otrzymał „do ręki” pieniądze. Pełnomocnik wnioskodawcy w uzasadnieniu swojej apelacji, nie wskazuje na żadne konkretne dowody, które przemawiałby za zasadnością uznania, żeM. W.poniósł jakąkolwiek szkodę związaną z jego tymczasowym aresztowaniem przez okres 41 dni tylko odwołuje się do „refleksji wynikającej z doświadczenia życiowego”. Tymczasem również, nie tylko z prawidłowo ustalonego przez Sąd pierwszej instancji materiału dowodowego, ale i z doświadczenia życiowego wynika, że brak jest wiarygodnych podstaw aby przyjąć, że przedsiębiorstwa mające bardzo duże problemy finansowe, znajdujące się właściwie na granicy upadłości i niewypłacalności tylkoM. W.znacznie podwyższyły wynagrodzenie miesięczne w tym samym czasie - odpowiednio PWJ. R.z kwoty 1500 zł do kwoty 5000 zł w kwietniu 2012 roku,(...) Sp. z o.o.z kwoty 5000 zł do 9000 zł od kwietnia 2012 roku. Z „doświadczenia życiowego” także wynika, że w obu tych firmach „w pełni przypadkowo” została zatrudniona w charakterze głównej księgowej osoba wielokrotnie karana sądownie za przestępstwa przeciwko mieniu i wiarygodności dokumentów, a aktualnie przebywająca w warunkach izolacji penitencjarnej.
Całkowicie bezpodstawny jest również zarzut obrazyart. 167 k.p.k.i niedopuszczenie z urzędu dowodu z akt osobowych wnioskodawcy potwierdzających zatrudnienieM. W.w(...) Sp. z o.o.Po raz kolejny autor apelacji jest niekonsekwentny, bowiem z jednej strony podnosi, że „nie może obciążać wnioskodawcy nieprawidłowe działania pracodawcy polegającej na nierzetelnym prowadzeniu dokumentacji pracowniczej”, aby następnie złożyć wniosek o przeprowadzenie dowodu właśnie z tej „nierzetelnej dokumentacji”.
Sąd Apelacyjny w Gdańsku chciałby jeszcze raz zwrócić uwagę, że Sąd pierwszej instancji w niniejszej sprawie przeprowadził bardzo szczegółowe postępowanie dowodowe i dokonał dogłębnej analizy zebranych dowodów. Jednakże pomimo przeprowadzenia właściwie wszystkich dowodów z urzędu nie dysponował wystraczającym materiałem procesowym zezwalającym na uwzględnienie wniosku w zakresie zasądzenia odszkodowania za niesłuszne tymczasowe aresztowanieM. W..
W ocenie sądu odwoławczego nie zasługiwał na uwzględnienie środek odwoławczy również w części odnoszącej się do kwoty przyznanego zadośćuczynienia. Sąd pierwszej instancji wziął bowiem pod uwagę w tym zakresie wszystkie czynniki mające wpływ na wysokość zadośćuczynienia i prawidłowo określił jego wysokość. Nie umknęły Sądowi Okręgowemu takie okoliczności, jak okres, przez jaki trwało niesłuszne tymczasowe aresztowanie, fakt naruszenia dobrego imienia wnioskodawcy, moralne doznane przezM. W.w związku z wykonywaniem wobec niego najsurowszego środka zapobiegawczego, powiązane z aresztowaniem dolegliwości zdrowotne, a także z drugiej strony – realna wartość kwoty zadośćuczynienia dla wnioskodawcy oraz jej relacja do istniejących na terenie naszego kraju stosunków majątkowych. Zadośćuczynienie w wysokości 5000 złotych należy uznać za należycie wyważone i adekwatne do stopnia krzywdy doznanej przezM. W.przez 41 dni tymczasowego aresztowania, a przez to – za odpowiednie w rozumieniuart. 445 § 1 i 2 k.c.w związku zart. 552 § 4 k.p.k.Argumenty przedstawione w apelacji nie były w stanie podważyć tej oceny i sprowadzały się do jednostronnej polemiki z odpowiednio wypośrodkowanym rozstrzygnięciem.
Udowodnione zaś w sprawie okoliczności w pełni pozwalają przyjąć, że kwota zadośćuczynienia spełni swoje zadania w zakresie wynagrodzenia krzywdy wyrządzonej wnioskodawcy. Podana wysokość zadośćuczynienia stanowi kwotę odpowiednią i uwzględnia ona realia materialne społeczeństwa, poziom życiaM. W.i nie jest nadmierna.
Wbrew stanowisku zaprezentowanemu przez pełnomocnika wnioskodawcy w uzasadnieniu środka odwoławczego Sąd pierwszej instancji uwzględnił wszystkie okoliczności związane z izolacjąM. W.i ustalając wysokość kwoty zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wziął pod uwagę nie tylko czas trwania niesłusznego tymczasowego aresztowania i warunki w jakich przebywał, ale również skutki jakie niesłuszne aresztowanie wywołało dla dobrego jego imienia, negatywne przeżycia psychiczne, wiążące się z faktem osadzenia w jednostce penitencjarnej, negatywne skutki o charakterze niematerialnym w zakresie jego zdrowia.
Sąd Apelacyjny w Gdańsku podzielił w całości stanowisko Sądu pierwszej instancji i zaprezentowaną przez ten Sąd argumentację w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia i uznał, że zasadzona kwota jest adekwatna do cierpień moralnych i krzywd doznanych przezM. W.w czasie pobytu w Areszcie Śledczym wB..
Nie można jednocześnie zaaprobować stanowiska pełnomocnika wnioskodawcy, który wskazuje, iż w jego ocenie kwota zadośćuczynienia ustalona wobecM. W.nie stanowi dla niego rekompensaty za doznane cierpienia. Kwota ta jednak, czego stara się nie zauważyć skarżący jest wyższa od przeciętnego średniego wynagrodzenia miesięcznego za pracę w sektorze przedsiębiorstw, które w 2012 roku wynosiło 3521,67 zł ( M.P. z 2013 roku poz. 89) Zatem zasądzona kwota odpowiada aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życia społeczeństwa, a jednocześnie stanowi zadośćuczynienie za krzywdy związane z okresem aresztowania wnioskodawcy i zależne z tym skutki tj. cierpienia psychiczne, rozłąka z konkubiną, dzieckiem oraz pozostałą rodziną, niepewność o swój dalszy los i rodziny.
Podzielić należało także, wbrew stanowisku skarżącego, argumentacje Sądu a quo, że z uwagi na to, iż wnioskodawca był wcześniej, jak sam zeznawał, trzykrotnie aresztowany i w areszcie wcześniej przebywał kilka miesięcy, to jego aktualne tymczasowe aresztowanie nie wiązało się ze szczególnym udręczeniem. Tym samym postępowanie, w którym zastosowano wobecM. W.areszt tymczasowy, nie było pierwszym postępowaniem, które toczyło się względem jego osoby. Zatem nie było to pierwsze zetknięcie się wnioskodawcy z mechanizmami, które rządzą postępowaniem karnym.
Podzielić, więc wypada stanowisko Sądu a quo, iż pobyt w warunkach więziennych dla wnioskodawcy nie był zdarzeniem tak drastycznym jak dla osoby, która pierwszy i jedyny raz przebywała w izolacji penitencjarnej. Bez wątpienia pobyt w zakładzie karnym, dla osoby która nie popełniła żadnego przestępstwa, jest zawsze dużym przeżyciem psychicznym i ogromnym stresem, jednak mniej stresująco jest odbierany przez osobę obeznaną już wcześniej z warunkami więziennymi. Nie sposób skutecznie założyć, że tymczasowe aresztowanie wykonywane było w drastycznych warunkach, czy też w warunkach odbiegających od standardów ustawowych. Sam wnioskodawca wszak wyjaśnił, że nie był szykanowany, nie doznał także od współosadzonych krzywd. W jednostce penitencjarnej był także objęty prawidłową opieką lekarską. Już w dniu tymczasowego aresztowania miał zapewniony kontakt ze swoim obrońcą.
Reasumując powyższe rozważania należy stwierdzić, że konstytucyjny charakter prawa do odszkodowania i zadośćuczynienia za bezprawne pozbawienie wolności (art. 41 ust. 5 Konstytucji RP) nie zwalnia osoby uprawnionej z powinności respektowania przepisów regulujących sposób realizacji tego prawa, począwszy od terminowego dochodzenia roszczenia, które ulega przedawnieniu, ponoszenia ciężaru dowodzenia określonych tez czy też zarzutów. Dochodząc roszczeń z tego tytułu osoba uprawniona powinna stosować się do całości regulacji prawnych, natomiast nie może poprzestać na stwierdzeniu, że odszkodowanie lub zadośćuczynienie jej się po prostu należy tylko dlatego, że jej żądanie jest słuszne, natomiast do organów Państwa (w tym przypadku sądu) należy znalezienie sposobu, aby to żądanie spełnić.
Mając to wszystko na uwadze należało dojść do przekonania, że we wniesionym środku odwoławczym nie zaprezentowano na tyle przekonującej argumentacji, aby mogłaby ona doprowadzić do zmiany, bądź uchylenia zaskarżonego orzeczenia.
W związku z powyższym, Sąd Apelacyjny w Gdańsku nie znalazł jakichkolwiek podstaw do ingerowania w treść rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego w Bydgoszczy i dlatego też na mocyart. 437§1 k.p.k.uznając apelację pełnomocnika wnioskodawcy za oczywiście bezzasadną, zaskarżony wyrok, jako w pełni trafny utrzymał w mocy.
Na podstawieart. 634 k.p.k.w zw. zart. 554§2 k.p.k.in fine Sąd Apelacyjny obciążył Skarb Państwa kosztami postępowania odwoławczego. | ```yaml
court_name: Sąd Apelacyjny w Gdańsku
date: '2014-09-10'
department_name: II Wydział Karny
judges:
- Wojciech Andruszkiewicz
- Jacek Pietrzak
- Małgorzata Lessnau-Sieradzka
legal_bases:
- art. 438 pkt 1 k.p.k.
- art. 445 § 1 i 2 k.c.
- art. 41 ust. 5 Konstytucji RP
recorder: stażysta Michalina Adamonis
signature: II AKa 302/14
``` |
153000000001006_II_AKa_000202_2013_Uz_2015-11-04_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt II AKa 202/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 4 listopada 2015 r.
Sąd Apelacyjny w Lublinie w II Wydziale Karnym w składzie:
Przewodniczący - Sędzia
SA Jacek Michalski
Sędziowie:
SA Bohdan Tracz
SA Wojciech Zaręba (sprawozdawca)
Protokolant
sekretarz sądowy Agnieszka Grzywna
starszy sekretarz sądowy Agnieszka Jarzębkowska
sekretarz sądowy Monika Marcyniuk
przy udziale:
Piotra Łopatyńskiego prokuratora Prokuratury Okręgowej w Lublinie delegowanego do Prokuratury Apelacyjnej w Lublinie
Andrzeja Jeżyńskiego prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Lublinie
Waldemara Winiarskiego prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Lublinie
po rozpoznaniu w dniach:
12 sierpnia 2014 roku, 5 lutego 2015 roku, 26 marca 2015 roku, 31 marca 2015 roku, 28 lipca 2015 roku i 22 października 2015 roku
sprawyM. M.
synaJ.iH.z domuK.,urodzonego (...)wR.
oskarżonego zart.18 § 3 k.k.w zw. zart. 148 § 1 k.k.iart. 266 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 12 k.k.
z powodu apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonego
od wyroku Sądu Okręgowego w Radomiu z dnia 5 maja 2011 roku, sygn. akt II K 1/10
I
zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonegoM. M.w części dotyczącej orzeczenia o karze w ten sposób, że orzeczoną wobec oskarżonego karę pozbawienia wolności obniża do 2 (dwóch) lat i 8 (ośmiu) miesięcy;
II
w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;
III
zasądza na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonego 400 (czterysta) zł opłaty za obie instancje, a nadto 14 482,71 (czternaście tysięcy czterysta osiemdziesiąt dwa złote 71/100 gr) wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym.
UZASADNIENIE
M. M.został oskarżony o to, że w okresie od listopada - grudnia 2007 r. do maja 2008 r. dat dziennych bliżej nieustalonych wR., w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, będąc zatrudnionym w(...) Sp. z o.o.wW.na stanowisku starszego specjalisty do spraw baz danych, wbrew przepisom ustawy „Prawo telekomunikacyjne” i przyjętemu na siebie zobowiązaniu, w zamiarze, abyM. C. (1)przy użyciu materiałów wybuchowych dokonał zabójstwaJ. K., ujawnił mu, objęte tajemnicą telekomunikacyjną, dane lokalizacyjne urządzenia końcowego należącego do pokrzywdzonego jako abonenta sieci telefonii komórkowej, mogących doprowadzić do ustalenia miejsca jego pobytu, czym ułatwił popełnienie zamierzonego czynu zabronionego, którego to jednak nie usiłowano dokonać z uwagi na zatrzymanie wykonawcy,
tj. o przestępstwo zart. 18 § 3 kkw zw. zart. 148 § 1 kkiart. 266 § 1 kkw zw. zart. 11 § 2 kkw zw. zart. 12 kk
Sąd Okręgowy w Radomiu wyrokiem z dnia 5 maja 2011 r. sygn. akt II K 1/10 uznałM. M.w miejsce czynu zarzuconego mu w pkt VII aktu oskarżenia za winnego tego, że w okresie od początku października 2007 r. do 1 marca 2008 r., będąc zatrudnionym w(...) Sp. z o.o.wW.na stanowisku starszego specjalisty do spraw baz danych, przewidując i godząc się na to, żeM. C. (1)dokona za pomocą materiałów wybuchowych zabójstwaJ. K., pomógł mu w ten sposób, że wbrew przepisomustawy Prawo telekomunikacyjnei wbrew przyjętemu na siebie zobowiązaniu wykorzystał informacje uzyskane w związku z wykonywaną pracą i ujawniłM. C. (1)objęte tajemnicą telekomunikacyjną dane, które miały doprowadzić do ustalenia miejsca aktualnego stałego pobytuJ. K.w celu ułatwienia dokonania planowanego zabójstwa, którego ostatecznie nie usiłowano dokonać z uwagi na zatrzymanie osób zamierzających do tego doprowadzić, to jest popełnienia czynu zart. 18 § 3 kkw zw. zart. 148 § 1 kkw zw. zart. 4 § 1 kkw zb. zart. 266 § 1 kkw zw. zart. 11 § 2 kki na podstawie tych przepisów skazał go, a na podstawieart. 19 § 1 kkw zw. zart. 148 § 1 kkw zw. zart. 11 § 3 kkw zw. zart. 22 § 2 kkw zw. zart. 60 § 1 i § 6 pkt 2 kkwymierzył mu karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności.
Obrońcy oskarżonegoM. M.zaskarżyli powyższy wyrok w całości. W apelacjach zarzucili:
- adw.Ż. Z.:
1
na podstawieart. 439 § 1 pkt 9 kpkkwalifikowaną obrazę przepisów prawa procesowego, tj.art. 17 § 1 pkt 10 kpk, stanowiącą tzw. bezwzględną przyczynę uchylenia orzeczenia, a mianowicie brak wniosku o ściganie pochodzącego od osoby uprawnionej w zakresie czynu stypizowanego wart. 266 § 1 kkw zw. zart. 266 § 3 kk;
2
na podstawieart. 427 § 2 kpkorazart. 438 pkt 2 kpkobrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, a mianowicie:
1
naruszenieart. 4, 410 i 424 § 1 pkt 1 kpk– poprzez niepełną, wybiórczą i dowolną oceną przeprowadzonych dowodów osobowych tj. zeznańJ. K.,M. C. (2),M. W.,A.S.,R.
K.oraz wyjaśnień współoskarżonychW. P.,M. C. (1), jak również dowolną ocenę dowodów nieosobowych m.in.: opiniiM. K.iR. M., raportu technicznego sporządzonego przez(...) Sp. z o.o.– pion Eksploatacji Sieci(...), przez to nie rozważenie sprzeczności zachodzących między tymi dowodami oraz wynikających z nich szeregu niedających się usunąć wątpliwości, co skutkowało błędnym ustaleniem – opartym głównie na pomówieniach i domniemaniach – iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu;
2
naruszenieart. 7 kpkpoprzez uznanie za wiarygodne wyjaśnieńM. C. (1)w części dotyczącej oskarżonegoM. M., iż informował go o celu swoich działań, a tym samym, że wiedział on o planowanym zamachu albowiem wyjaśnienia swe oskarżonyM. C. (1)logicznie odwołał;
3
naruszenieart. 201 kpkpoprzez uznanie opinii biegłych za wiarygodny dowód w sprawie mogący stanowić podstawę ustaleń faktycznych i skazanie oskarżonego w sytuacji, gdy niejasna i wewnętrznie sprzeczna opinia, pozbawiona oparcia w innych dowodach (bilingach, danych operatora) oraz wydania z naruszeniem prawa, albowiem przy wykorzystaniu nielegalnego oprogramowania, nie może stanowić dowodu;
4
naruszenieart. 167 kpkprazart. 201 kpkw zw. zart. 170 § 1 pkt 5 kpkpoprzez oddalenie wniosku obrońcy oskarżonego o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu informatyki wobec licznych zastrzeżeń i wątpliwości zgłoszonych we wniosku dowodowym obrońcy z dnia 31 stycznia 2011 r., a które to – wbrew twierdzeniom sądumeriti– nie zostały wyjaśnione przez powołanych biegłych w sposób pełny, logiczny i wszechstronny;
3
na podstawieart. 438 pkt 3 kpkbłędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, które miały wpływ na jego treść, polegające na dowolnym ustaleniu, że oskarżony będąc zatrudnionym w(...) Sp. z o.o.wW.na stanowisku starszego specjalisty do spraw baz danych przewidując i godząc się na to, żeM. C. (1)dokona za pomocą materiałów wybuchowych zabójstwaJ. K., pomógł mu w ten sposób, że wbrew przepisomustawy Prawo telekomunikacyjnei wbrew przyjętemu przez siebie zobowiązaniu wykorzystał informacje uzyskane w związku z wykonywaną pracą i ujawniłM. C. (1)objęte tajemnicą telekomunikacyjną dane, które miały doprowadzić do ustalenia miejsca aktualnego stałego pobytuJ. K.w celu ułatwienia dokonania planowanego zabójstwa, którego ostatecznie nie usiłował dokonać z uwagi na zatrzymanie osób zamierzających do tego doprowadzić, w sytuacji gdy:
- z danych zabezpieczonych na komputerze stacjonarnym, jak również przenośnym nie wynika, aby oskarżony dysponował jakimikolwiek informacjami pozwalającymi na zlokalizowanie użytkownika końcowego (J. K.),
- wiedza na temat posiadania przez pokrzywdzonego nieruchomości wT., była znanaM. C. (1),W. P.,D. C., bezpośrednio od samego pokrzywdzonego i nie istniała potrzeba korzystania z urządzeń teleinformatycznych dla zlokalizowania poszukiwanej osoby,
- numery telefonów będące w zainteresowaniu organów śledczych i Sądu
meritibyły obsługiwane przez operatora(...)oraz(...), tak więc oskarżonyM. M.nie mógł okazywaćM. C. (1)bilingów tychże rachunków, gdyż nie miał do nich dostępu, ani technicznych możliwości,
- na zabezpieczonych dyskach komputerowych nie odnaleziono informacji związanych ze zdalnym logowaniem się do bazy systemowej(...)przez oskarżonego,
- brak jest jakichkolwiek informacji, aby dane były przekazywane osobom nieuprawnionym do dostępu do tych informacji przy wykorzystaniu badanych komputerów,
- zawartość tekstowa pliku „(...).txt” zawierającym dane osobowe w postaci imion, nazwisk, nazw firm, numerów telefonów komórkowych, adresów pocztowych (miasto, kod pocztowy, ulica, numer posesji, numer lokalu), numerów IMEI urządzeń telekomunikacyjnych oraz numerów kontaktów użytkowników telekomunikacyjnych, nie są „danymi lokalizacyjnymi urządzeń końcowych”, a ponadto dane te nie dotyczą osób prywatnych, lecz firm, są danymi jawnymi, możliwymi do uzyskania za pośrednictwem Internetu lub książki telefonicznej,
- z raportu technicznego sporządzonego przez(...) Sp. z o.o.– Pion Eksploatacji Sieci(...)nie wynika jednoznacznie, aby poprzez mapowanie kontoM.
. (...)użytkownikM.uzyskiwał dostęp do bazy danych CIS poprzez osobiste kontoM.,
- nie zabezpieczono bilingów rozmów przeprowadzonych przez pokrzywdzonego, co nie pozwala na pewne ustalenia w zakresie jego miejsca pobytu w okresie objętym aktem oskarżenia, a nadto nie pozwala na kontrolę czy miały miejsce logowania, na które wskazuje oskarżonyC.;
4
na podstawieart. 438 pkt 4 kpkrażąco niewspółmiernie surowy wymiar kary wymierzonej oskarżonemu, albowiem kara 4 lat pozbawienia wolności jest nieadekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oraz nieuzasadniona względami zapobiegawczymi i wychowawczymi kary zwłaszcza, że czyn zarzucany oskarżonemu popełniony został w formie pomocnictwa, które nie miało żadnego znaczenia z punktu widzenia motywacji i przyczyn działania pozostałych oskarżonych oraz możliwości ustalenia miejsca pobytu pokrzywdzonego, gdyż wiedza na temat posiadania przez pokrzywdzonego nieruchomości wT.była znana pozostałym oskarżonym, a posiadane przezM. M.informacje nie miały bezpośredniego wpływu na działania podejmowane poprzez pozostałych oskarżonych.
We wnioskach autorka apelacji domagała się:
- w sytuacji podzielenia zarzutu pierwszoplanowego z pkt 1 powyżej, stosownie do treściart. 427 § 1 kpkorazart. 439 § 1 kpkskierowania sprawy na posiedzenie oraz uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawyM. M.do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Radomiu,
alternatywnie
- uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.
- adw.P. K.:
1
naruszenie prawa procesowego, mające wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:
a
art. 7 kpkpoprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów i zastosowanie przez sąd I instancji całkowicie dowolnej oceny dowodów przy ocenie zeznań oskarżonychM. C. (1)orazW. P., niezauważeniu istotnych nieprawidłowości przy korygowaniu przez w/w oskarżonych zeznań w sekwencji czasowej, a także poprzez przyjęcie, iż oskarżonyM. M.dokonywał nielegalnych sprawdzeń w systemach teleinformatycznych oraz na ich podstawie przekazywałM. C. (1)trasę przemieszczenia się sygnału telefonu komórkowegoJ. K., a tym samym dzielił się z nim informacjami stanowiącymi tajemnicę telekomunikacyjną, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie może dawać jednoznacznej podstawy do przyjęcia tychże okoliczności;
b
art. 4 kpkpoprzez uwzględnienie przez sąd I instancji okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonegoM. M., przy całkowitym pominięciu okoliczności przemawiających na korzyść tego oskarżonego;
c
art. 5 § 2 kpkpoprzez rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości w postaci charakteru oraz źródeł danych znajdujących się na komputerze oskarżonegoM. M.na jego niekorzyść, wbrew płynącej z tego artykułu zasadzie in dubio pro reo;
2) obrazę przepisów prawa materialnego, tj.:
a)art. 18 § 3 kkw zw. zart. 148 § 1 kkpoprzez przyjęcie, żeM. M.dopuścił się pomocnictwa w zabójstwie i działając w zamiarze, aby został popełniony czyn zart. 148 § 1 kkułatwiał on swoim zachowaniem popełnienie tego czynu przez innych oskarżonych, podczas gdy oskarżonyM. M.nie wypełnił znamion przypisanego mu przez Sąd I instancji czynów;
b)art. 266 § 1 kkpoprzez przyjęcie, że oskarżonyM. M.dopuścił się przestępstwa z tego artykułu, podczas gdy w zachowaniu oskarżonego brak znamion powyższego czynu zabronionego przypisanego mu przez Sąd I instancji.
Wskazując na powyższe skarżący domagał się zmiany zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego lub uchylenia wyroku i przekazania sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.
- adw.I. L.:
1. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a mianowicieart. 4, 5 § 2, 7, 9 kpkw zw. zart. 2 § 2 kpk,art. 167 kpk,art. 366 kpkorazart. 389 § 1 kpkpoprzez:
- naruszenie przez Sąd Okręgowy zasady obiektywizmu oraz przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów, polegające na wybiórczej i dowolnej analizie zebranego w sprawie materiału dowodowego, z naruszeniem zasady prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, czego konsekwencją było przyjęcie, żeM. M.wykorzystał informacje uzyskane w związku z wykonywaną pracą i ujawnił objęte tajemnicą telekomunikacyjną dane, które miały doprowadzić do ustalenia miejsca pobytuJ. K.w celu ułatwienia dokonania planowanego zabójstwa, podczas gdy prawidłowa analiza zebranych dowodów nie daje podstaw do wysuwania takich wniosków;
- naruszenie zasady działania z urzędu polegające na nie podjęciu inicjatywy dowodowej przez Sąd Okręgowy celem ustalenia prawdy obiektywnej poprzez zaniechanie przeprowadzenia dowodu z akt sprawy o sygn. akt PR IV-V Ds. 35/07/s, mimo że materiał dowodowy jednoznacznie wskazywał na istnienie znajdujących się w tych aktach dowodów, które nie zostały ujawnione w toku toczącego się postępowania, a które mogły mieć istotne znaczenie dla odpowiedzialności oskarżonegoM. M.;
- nieujawnienie pierwszych wyjaśnień oskarżonegoM. C. (1), składanych w postępowaniu przygotowawczym w dniu 18.08.2008 r., mimo że ich treść pozostawała w rażącej sprzeczności z pozostałymi wyjaśnieniami złożonymi przez tego oskarżonego, dotyczącymi osoby współoskarżonegoM. M., co uniemożliwiło przeprowadzenie merytorycznej oceny tego istotnego dowodu;
- niekonsekwentną i sprzeczną z zasadami doświadczenia życiowego ocenę dowodu z wyjaśnieńM. C. (1)polegającą na bezpodstawnym odmówieniu wiary wyjaśnieniom tego oskarżonego oraz zeznaniom jego żonyM. C. (2), złożonych na etapie postępowania sądowego mimo, że wyjaśnienia ze śledztwa były nielogiczne, niejasne i zawierały istotne sprzeczności a oskarżony w sposób racjonalny wyjaśnił przyczynę pomówieniaM. M.;
- brak inicjatywy dowodowej sądu I instancji poprzez zaniechanie przeprowadzenia z urzędu dowodu z zeznań świadka funkcjonariusza CBŚ asp. sztab.B. K.oraz jego konfrontacji z oskarżonymi, na okoliczność sposobu przeprowadzenia czynności przesłuchania z udziałem oskarżonychM. C. (1)iW. P., celem wyjaśnienia istotnych okoliczności podnoszonych przez oskarżonegoM. C. (1)i jego żonę odnośnie wywierania nacisku na jego osobę, co miało wpływ na treść składanych przez oskarżonego w śledztwie wyjaśnień;
- rozstrzygnięcie licznych nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonegoM. M., co miało wpływ na treść wyroku i doprowadziło do niesłusznego skazania oskarżonego za przypisany mu czyn;
2. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść polegający na:
- bezpodstawnym przyjęciu, że oskarżonyM. M.udzieliłM. C. (1)pomocy do planowania zabójstwa pokrzywdzonego w rozumieniuart. 18 § 3 kkponieważ znalazło to potwierdzenie w wyjaśnieniach oskarżonegoC.z postępowania przygotowawczego, pomimo istnienia poważnych wątpliwości, co do wiarygodności tych wyjaśnień, które następnie zostały przezM. C. (1)odwołane przed sądem;
- bezpodstawnym przyjęciu, że oskarżonyM.działał co najmniej z zamiarem ewentualnym, tzn. przewidywał i godził się na to, że swoim działaniem pomaga w dokonaniu czynu zabronionego;
- bezpodstawnym przyjęciu, że treść opinii biegłych z zakresu informatyki jest zbieżna i spójna z wyjaśnieniamiM. C. (1)iW. P.oraz raportem technicznym(...), co skutkowało błędnym uznaniem, iżM. M.uzyskał informacje objęte tajemnicą telekomunikacyjną, które doprowadziły do ustalenia aktualnego miejsca pobytuJ. K.a następnie wykorzystał te dane - ujawniłM. C. (1);
- bezpodstawnym przyjęciu, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala na bezsporne ustalenie, iż oskarżonyM. M.dopuścił się zarzucanego mu czynu, podczas gdy prawidłowa ocena zebranych dowodów nie pozwala na przypisanie oskarżonemu dokonania przestępstwa wyczerpującego dyspozycjęart. 18 § 3 kkw zw. zart. 148 § 1 kkw zb. zart. 266 § 1 kkw zw. zart. 11 § 2 kk;
nadto
- rażącą niewspółmierność orzeczonej oskarżonemu kary czterech lat pozbawienia wolności poprzez niezastosowanie w stosunku do jego osoby instytucji odstąpienia od wymiaru kary.
We wnioskach autorka apelacji domagała się uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania, ewentualnie zmiany zaskarżonego wyroku przez odstąpienie od wymierzenia oskarżonemu kary na podstawieart. 22 § 2 kk.
Wyrokiem z dnia 4 kwietnia 2012 r. w sprawie II AKa 210/11 Sąd Apelacyjny w Lublinie zmienił zaskarżony wyrok wobec oskarżonegoM. M.w części dotyczącej orzeczenia o karze w ten sposób, że orzeczoną wobec oskarżonego karę pozbawienia wolności obniżył do 2 (dwóch ) lat i 8 (ośmiu) miesięcy; w pozostałych częściach zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.
W związku z kasacją wywiedzioną przez obrońcęM. M.– adw.Ż.Z., Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 20 czerwca 2013 r. w sprawie sygn. akt III KK 12/13, uchylił zapadłe wobec tego oskarżonego rozstrzygnięcie Sądu Apelacyjnego w Lublinie i sprawę w tym zakresie przekazał do ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym.
Sąd Apelacyjny ponownie rozpoznając sprawę, zważył co następuje:
Na wstępie wskazać należy, że konieczne stało się znaczne uzupełnienie postępowania dowodowego w toku postępowania prowadzonego ponownie przez sąd II instancji. Przede wszystkim zaszła konieczność wyjaśnienia wątpliwości co do poczytalności oskarżonegoM. M..
Na rozprawie w dniu 5 grudnia 2013 r. obrońca oskarżonego złożył bowiem dokumentację lekarską dotyczącą oskarżonego i jego ojca, której treść (wskazująca na możliwość występowania uM. M.choroby afektywnej dwubiegunowej) skutkowała koniecznością dopuszczenia dowodu z opinii biegłych psychiatrów na okoliczność poczytalności oskarżonego. Biegli sądowi po jednorazowym badaniu nie byli w stanie jednoznacznie ocenić stanu psychicznego opiniowanego, wobec czego wystąpili z wnioskiem o obserwacjęM. M.w warunkach szpitala psychiatrycznego ( k. 3810) .
Ekspertyza sądowo – psychiatryczna opracowana przez biegłych psychiatrówA. K.iM. D.(przy udziale psychologaA. B.) po obserwacji sądowo - psychiatrycznej zawiera w swych wnioskach kategoryczne stwierdzenie, że oskarżony w chwili zarzuconego mu czynu miał w pełni zachowaną zdolność do rozpoznania jego znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem (k. 3907 – 3931).
Sąd Apelacyjny wskazaną opinię w pełni podziela. Opracowana bowiem została przez fachowców, biegłych z listy sądowej. Nie sposób dopatrzeć się w jej treści sprzeczności, czy chociażby tylko niekonsekwencji. W tym stanie rzeczy uznać ją należy za dowód w pełni wiarygodny i miarodajny. Nie był on zresztą kwestionowany przez strony postępowania.
Przechodząc do oceny wywiedzionych w sprawie środków odwoławczych wskazać należy, że na częściowe uwzględnienie zasługują jedynie te, w których podniesiono zarzut rażącej niewspółmierności wymierzonej oskarżonemu kary. Bezzasadne są natomiast pozostałe postawione przez skarżących zarzuty. Nie mają oni racji twierdząc, że sąd meriti dopuścił się błędów w ustaleniach faktycznych, czy też obrazy przepisów prawa procesowego lub materialnego. W rezultacie sąd odwoławczy nie znajduje podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku co do samej tylko istoty rozstrzygnięcia (tj. w zakresie orzeczenia o winie), czy chociażby tylko uchylenia tegoż wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania w postępowaniu pierwszoinstancyjnym.
Odnośnie apelacji adw.Ż.Z.:
Oczywiście nie ma racji skarżąca podnosząc, że w niniejszej sprawie zaistniała bezwzględna przesłanka odwoławcza, o jakiej mowa wart. 439 § 1 pkt. 9)kpk, co ma być wynikiem braku wniosku o ściganie pochodzącego od osoby uprawnionej w zakresie czynu stypizowanego wart. 266 § 1 kkw zw. zart. 266 § 3 kk. Wbrew stanowisku skarżącej, wniosek taki w sprawie niniejszej złożony został zgodnie z wymogami procedury karnej i znajduje się na k. 1768 v akt sprawy (tom IX). Kwestia jest do tego stopnia jasna, że nie wymaga już bliższego wyjaśnienia. Czyni ona natomiast pierwszoplanowy zarzut skarżącej ewidentnie chybionym.
Nie można się również zgodzić z zarzutami sformułowanymi w pkt. 2. 1) i 2) tegoż środka odwoławczego. W gruncie rzeczy sprowadzają się one do polemiki z dokonaną przez sąd I instancji oceną dowodów, a w rezultacie- z poczynionymi na jej podstawie ustaleniami faktycznymi. Analiza podnoszonych tu przez skarżącą argumentów wykazuje, iż przede wszystkim kwestionuje ona zaprezentowaną przez Sąd Okręgowy oceną tego dowodu, jaki stanowią wyjaśnieniaM. C. (1). Tymczasem sądowi uchybień w tym zakresie nie sposób skutecznie zarzucić.
Lektura pisemnych motywów zaskarżonego wyroku przekonuje, iż ferując swe orzeczenie sąd miał na względzie całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie. Jego uwadze nie umknęła przy tym treść wyjaśnieńM. C. (1). Zostały one omówione i rozważone w sposób wręcz drobiazgowy. Wystarczy zapoznać się z argumentami przedstawionymi na str. 32-37 oraz 67- 70 uzasadnienia wyroku.
Sąd Okręgowy dostrzegł sprzeczności w dowodzie, o którym mowa. Są one faktem. Nie ma przy tym potrzeby szczegółowego wyjaśniania ich istoty (znana jest przecież wszystkim skarżącym), dość stwierdzić, że o ile na etapie postępowania przygotowawczegoM. C. (1)obciążał oskarżonegoM. M., o tyle w postępowaniu sądowym wyjaśnienia te odwołał. Rzecz jest jednak w tym, że Sąd Okręgowy oceniając owe rozbieżności uwzględnił należycie dyrektywyart. 7 kpk. Odwołał się tu do okoliczności dotyczących samej treści owych wyjaśnień (str. 68 uzasadnienia orzeczenia), jak i zbieżności tej ich części, którą sąd uznał za wiarygodną, z innymi dowodami (str. 70, a także 71 i n. uzasadnienia). Analiza wywodów sądu wykazuje, że jego rozumowanie w żadnym razie nie nosi cech dowolności. Podnoszone argumenty są logiczne, odpowiadają zasadom wiedzy i doświadczenia życiowego. Nie sposób ich skutecznie podważyć. W rezultacie- nie sposób podważyć wysnutych przez sąd na tej podstawie wniosków. Sąd Apelacyjny nie widzi potrzeby cytowania stosownych fragmentów pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, nie ma bowiem wątpliwości, iż autorka omawianej apelacji, jak i pozostali obrońcy, zapoznali się z tymi motywami w sposób gruntowny. Zaznacza natomiast, że tym samym za prawidłową należy uznać dokonaną przez Sąd Okręgowy ocenę zeznańM. C. (2).
Skarżąca podnosi, iż wyjaśnieniaM. C. (1)ze śledztwa są pomówieniem, które winno podlegać szczególnie wnikliwej ocenie sądu meriti. Ma w tym zakresie rację. Jednakże sąd I instancji w taki właśnie sposób owe wyjaśnienia ocenił, o czym przekonują te fragmenty uzasadnienia zaskarżonego wyroku, o których wyżej była mowa. Sąd Apelacyjny zauważa przy tym, że pomówieniaM. C. (1)spełniają wypracowane w orzecznictwie kryteria uzasadniające przyjęcie ich za dowód wiarygodny i miarodajny.
Nie powołując stosownych judykatów (przytacza je w uzasadnieniu swej apelacji obrońca) stwierdzić zatem należy, że omawiane wyjaśnieniaM. C. (1)przede wszystkim nie są dowodem w swej treści odosobnionym. Znajdują bowiem potwierdzenie w deskrypcjachW. P.. Za ich wiarygodnością przemawia też opinia biegłych z zakresu informatyki (kwestie dotyczące opinii zostaną wyjaśnione niżej).
TwierdzeniaM. C. (1)obciążająceM. M.nie zawierają w swej treści takich okoliczności, które wykluczałyby możliwość stwierdzenia ich miarodajności. W szczególności wolne są od sprzeczności mogących uzasadniać ich dyskredytację.
Ponadto owe twierdzenia nie zawierają takich elementów, które uzasadniałyby wniosek, iż relacjonowane w nich okoliczności są nieprawdopodobne. Jest wręcz przeciwnie- jak wykazał to Sąd Okręgowy, owe okoliczności są w świetle dyrektywart. 7 kpkw pełni realne, a zatem w uzasadniony sposób możliwe do przyjęcia.
W tej sytuacji nie można zgodzić się ze skarżącą, o ile twierdzi ona, że pomówieńM. C. (1)nie można uznać za pełnowartościowy dowód. Sąd Apelacyjny powtarza- spełniają one kryteria umożliwiające, wręcz uzasadniające uznanie ich za wiarygodne.
Nie jest prawdą, że sąd I instancji z obraząart. 410 kpkpominął w swych rozważaniach dowody dla oskarżonego korzystne. Skarżącą odesłać w tym względzie należy do uzasadnienia zaskarżonego wyroku, gdzie- jak wyżej już wskazano- sąd w sposób wręcz drobiazgowy przeanalizował wszystkie ujawnione w sprawie okoliczności. W szczególności uwadze sądu nie umknęły przecież te wyjaśnieniaM. C. (1), w których odwołał on swe wcześniejsze pomówienia. Zostały one poddane analizie nie budzącej zastrzeżeń co do jej prawidłowości. To, iż autorka apelacji nie aprobuje wysnutych na tej podstawie przez sąd wniosków, w żadnym razie nie oznacza, że istotnie doszło do uchybienia przepisowiart. 410 kpk. Skarżącej przypomnieć należy, że „określona ocena dowodu nigdy nie może stanowić podstawy zarzutu obrazyart. 410 kpk” (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2007 r., II KK 343/06, OSNwSK 2007/1/1075). Sąd Apelacyjny podziela też ugruntowany w judykaturze pogląd, że „przepisart. 410 kpko powinności uwzględnienia całokształtu okoliczności ujawnionych na rozprawie nie może być rozumiany w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych dowodów ma stanowić podstawę ustaleń sądu. Byłoby to oczywiście niemożliwe, gdy z różnych dowodów wynikają wzajemnie sprzeczne fakty. Nie można zarzucać, że niektóre dowody nie stanowiły podstawy ustaleń, jeśli sąd je rozważył i ocenił ich znaczenie w sposób przewidziany wart. 7 kpk” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 17 kwietnia 2007 r., II AKa 55/07, Prok.i Pr.-wkł. 2007/10/36, podobnie postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 marca 2008 r., IV KK 484/07, OSNwSK 2008/1/607).
Nie można zgodzić się z poglądem, że organy ścigania już wcześniej dysponowały wiedzą na temat podejmowanych przez oskarżonego działań, a zwłaszcza wiedzą szczegółową, obejmującą konkrety. Pewne okoliczności w tym zakresie istotnie wynikały z depozycjiW. P.iE. C.. Źródłem informacji stał się natomiast dopieroM. C. (1). To on opisał sposób, w jaki starano się uzyskać dane o miejscu pobytu pokrzywdzonego, on wyjaśnił rolę oskarżonego w tym procederze. Sąd Apelacyjny poprzednio rozpoznający niniejszą sprawę wyraził pogląd, iż gdyby rzeczywiście oskarżony nie podejmował tych działań, które przypisano mu zaskarżonym wyrokiem, toM. C. (1)„nie mógłby wykreować takich okoliczności, które stały się następnie podstawą do objęciaM. M.postępowaniem (…)”. Sąd ad quem w obecnym składzie stanowisko to w pełni podziela. Czynności podejmowane przez oskarżonego miały wysoce skomplikowany charakter, wymagały wiedzy specjalistycznej. TymczasemM. C. (1)nie jest informatykiem i nie sposób uznać, aby istotnie był zdolny do wymyślenia tego, co przedstawił jako sposób działania oskarżonego. Jest to dodatkowa okoliczność przemawiająca za stwierdzeniem wiarygodności tych wyjaśnieńM. C. (1), które obrońca uznaje za nie mające nic wspólnego z rzeczywistością pomówienia.
Bezzasadnie w apelacji kwestionuje się prawidłowość dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny zeznań świadkówM. W.iR.
K.. Sąd ten do wskazanych dowodów odniósł się w sposób należyty, co jest jasne w świetle wywodów znajdujących się na str. 86- 87 pisemnych motywów zaskarżonego wyroku. Wniosek, iżM. W.starała się chronić oskarżonego przed odpowiedzialnością karną, został umotywowany w sposób nie budzący zastrzeżeń. Natomiast Sąd Apelacyjny ze swej strony zauważa, że stanowisko sądu meriti jest trafne tym bardziej, że to właśnie ten sąd, realizując zasadę bezpośredniości procesu, osobiście zetknął się ze świadkami. Podkreślenia wymaga okoliczność, że wskazana przed chwilą świadek udostępniła współpracownikom swe dane dostępu do systemu CIS (k. 2806). Okoliczności tej nie zaprzeczył przecieżR.K.. Umożliwiło to oskarżonemu dostęp do systemu(...)przy użyciu cudzego konta. Oskarżony z dostępu tego korzystał, co wynika z opinii biegłych z zakresu informatyki.
Nie ma potrzeby kontroli prawidłowości dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny zeznań pokrzywdzonegoJ. K.. Jego zeznania nie stanowiły bowiem podstawy, przynajmniej bezpośredniej, przypisaniaM. M.przestępstwa. Zaskarżony wyrok w zakresie czynów przypisanych pozostałym oskarżonym w niniejszej sprawie jest już natomiast prawomocny.
W tym stanie rzeczy zarzuty apelacji sformułowane w jej pkt. 2. 1) i 2) są chybione. Skarżąca nie wykazała wadliwości zapadłego rozstrzygnięcia.
We wskazanych zarzutach kwestionuje się także ocenę sądu meriti określonych dowodów nieosobowych, w szczególności opinii biegłychM. K.iR. M.. Te wywody obrońcy znajdą odniesienie w dalszej części niniejszego uzasadnienia, a to z uwagi na znaczne uzupełnienie materiału dowodowego na etapie postępowania przed sądem ad quem. Tam też Sąd Apelacyjny odniesie się do pozostałych zarzutów skarżącej.
Odnośnie apelacji adw.P. K.:
Ten środek odwoławczy również nie zasługuje na uwzględnienie.
Odnosząc się do zarzutu z pkt. 1) a) należy stwierdzić, że swą aktualność zachowują tu wyżej przytoczone przez Sąd Apelacyjny argumenty dotyczące dokonanej przez sąd I instancji oceny dowodów. W szczególności dotyczy to oceny wyjaśnieńM. C. (1), ale też depozycjiW. P.. Tak jak autorka omówionej już częściowo apelacji nie była w stanie wykazać błędów we wnioskowaniu sądu w tym zakresie, tak błędów tych nie wykazuje autor apelacji omawianej obecnie.
Myli się skarżący, jeżeli uważa, że w wyjaśnieniach złożonych przezM. C. (1)w śledztwie występują takie rozbieżności, które uzasadniają dyskredytację tego dowodu. Tego rodzaju rozbieżności brak. Analiza wypowiedzi przesłuchiwanego utrwalonych w protokołach poszczególnych przesłuchań wykazuje bowiem, że, w sekwencji czasowej,M. C. (1)uszczegółowiał swe relacje. O ile początkowo w sposób ogólny zarysował sposób, w jaki oskarżonyM.udzielał mu pomocy w lokalizowaniu miejsca pobytuJ. K., o tyle w czasie kolejnych czynności procesowych z jego udziałem konkretyzował okoliczności podane pierwotnie. Nie ma przy tym potrzeby cytowania treści określonych protokołów. Stwierdzić natomiast należy, że taki sposób relacji nie jest niczym nadzwyczajnym. Jest to bowiem naturalna konsekwencja czynienia ustaleń faktycznych przez organy postępowania przygotowawczego, które w miarę upływu czasu dysponują coraz to większą, konkretniejszą wiedzą. Ponadto jest rzeczą oczywistą, że sposób składania relacji zależy też od oceny samego przesłuchiwanego, co jest w sprawie istotne, ale także od konkretnych zainteresowań przesłuchującego określonymi kwestiami w danym momencie. Nie sposób też nie zauważyć, że trudno od osoby przesłuchiwanej wymagać, aby w trakcie każdego przesłuchania posługiwała się jednym i tym samym językiem, używała identycznych zwrotów. W miarę upływu czasu naturalną staje się zresztą możliwość zaistnienia odmienności, czy nawet przeinaczeń w opisywaniu określonych okoliczności.
Nie ma więc racji obrońca, jeżeli uznaje, że wskazane przez niego dowody osobowe dotknięte są takimi wadami, że podlegają dyskredytacji. Stanowiska tego nie sposób zaaprobować.
Faktyczne sprzeczności w wyjaśnieniachM. C. (1)zaistniały dopiero na etapie postępowania jurysdykcyjnego. W kwestii prawidłowości stanowiska sądu meriti w zakresie ich oceny Sąd Apelacyjny wyżej jednak już się wypowiedział.
Nie ma racji obrońca, jeżeli twierdzi, że oskarżeni od dłuższego już czasu posiadali wiedzę na temat miejsca zamieszkania pokrzywdzonego. W tej mierze powołuje się na zeznania świadkaD. C.. Jednakże analiza wypowiedzi tego świadka (k.2466) wykazuje, żeJ. K.miał na myśli działkę położoną w okolicachK., nie zaśT.. Argument skarżącego jest więc oczywiście chybiony.
Podobnie chybione są wywody obrońcy dotyczące ewentualnej nieprzydatności działań przypisanych oskarżonemu z punktu widzenia zamierzonego przez inne osoby celu, a mianowicie ustalenia miejsca pobytuJ. K.. Pomijając w tej chwili opinie biegłych z zakresu informatyki, zauważyć bowiem należy, że z zeznań świadków (D. J.,P. W.) wynika, iż oskarżony z racji zajmowanego stanowiska miał dostęp do hurtowni danych(...), w których znajdowały się niejawne, bo objęte tajemnicą telekomunikacyjną, informacje. Chodzi tu o billingi połączeń, dostęp do rozmów wychodzących i przychodzących, itd.. W rezultacie oskarżony miał możliwość dokonywania czynności ułatwiających mu lokalizację abonentów sieci(...).
Wreszcie myli się obrońca, jeżeli podnosi, że na dysku komputera firmowego oskarżonego nie odnaleziono śladów wskazujących na przedsiębranie przez oskarżonego przypisanych mu działań i ta okoliczność ma świadczyć, że oskarżony w rzeczywistości ich nie dokonywał. Ślady takie (plik „(...).txt”) zostały bowiem odnalezione zostały na dysku należącego doM. M.laptopa, nie na komputerze firmowym.
Oczywiście bezzasadny jest zarzut obrazyart. 4 kpk. Sąd Apelacyjny zauważa, że naruszenieart. 4 kpknie może stanowić samodzielnej, autonomicznej podstawy apelacyjnej. Przepis ten określa ogólną dyrektywę postępowania i dopiero wskazanie tych przepisów ustawy procesowej, które miał sąd naruszyć, wbrew zasadzie obiektywizmu, czyniłoby taki zarzut (chociażby) formalnie poprawnym (por. choćby postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 lipca 2014 r., II KK 140/14, LEX nr 1480322). Sposób sformułowania przez obrońcę tegoż zarzutu wskazuje, iż w istocie rzeczy skarżącemu chodzi o obrazęart. 410 kpk(„uwzględnienie przez Sąd I instancji okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonegoM. M., przy całkowitym pominięciu okoliczności przemawiających na korzyść tego oskarżonego”). Wyżej już jednak wyjaśniono przyczyny, dla których tak postawiony zarzut jest chybiony. Zbędne byłoby powtarzanie raz już użytych argumentów.
Podobnie nie sposób zgodzić się z zarzutem obrazyart. 5 § 2 kpk. Jest on nietrafny już z tej tylko przyczyny, że sąd I instancji żadnych wątpliwości co do wskazywanego przez obrońcę źródła dowodowego nie powziął. Sąd Apelacyjny zauważa jednocześnie, że nie zaistniały okoliczności uzasadniające obiektywnie powzięcie takich wątpliwości. W świetle właściwie ocenionego materiału dowodowego (w szczególności wyjaśnieniaM. C. (1), opinia biegłych informatyków) trudno uznać, że zachodzą nie dające się usunąć wątpliwości co do charakteru oraz źródeł danych znajdujących się na komputerze oskarżonego.
Wreszcie chybione są zarzuty obrazy przepisów prawa materialnego.
Jeśli chodzi o wniosek obrońcy, iż doszło do naruszeniaart. 18 § 3 kkw zw. zart. 148 § 1 kk, to- jak wynika z uzasadnienia apelacji- oparty jest on de facto na założeniu, iż cechę wiarygodności posiadają wyjaśnieniaM. C. (1)z rozprawy. Tymczasem już wyżej akcentowano, że owe wyjaśnienia sąd I instancji zdyskredytował w sposób całkowicie zasadny. Gdy zaś sięgnąć do uznanych za miarodajne wcześniejszych wyjaśnień tego oskarżonego (k. 1170), to nie można mieć wątpliwości, iżM. M.wiedział o planach zabójstwaJ. K.. W tych wyjaśnieniachM. C. (1)podał bowiem wprost, iż powiedział oskarżonemuM., że chce znaleźć i zabić pokrzywdzonego. Ergo- oskarżony wiedział, jaki jest sens i cel dokonywanych przez niego dlaM. C. (1)czynności. Znamiona przestępstwa pomocnictwa do zabójstwa w tym stanie rzeczy zostały zrealizowane, zaś omawiany zarzut apelacyjny okazuje się całkowicie bezzasadny.
Tak samo nietrafny jest zarzut obrazyart. 266 § 1 kk. Poza sporem bowiem pozostaje, że oskarżony z racji zajmowanego stanowiska miał dostęp do informacji chronionych, niejawnych związanych z prowadzoną przez(...)działalnością. Dane tego właśnie rodzaju, opisane na str. 72 uzasadnienia zaskarżonego wyroku, jak również dane o innym charakterze, znajdowały się w ujawnionym pliku „(...)txt.”. Jeżeli więc, zgodnie z uznanymi za wiarygodne wyjaśnieniamiM. C. (1)(k. 1170), oskarżony dane te do wymienionego przynosił i razem dokonywali sprawdzeń, to w ten sposób ujawniał je w rozumieniuart. 266 § 1 kk. Prawidłowo dokonane ustalenia faktyczne w pełni uzasadniają zastosowanie kwalifikacji prawnej z tego przepisu. Kwestia ta winna być dla obrońcy oczywista.
Zatem także ta apelacja jest bezzasadna.
Odnośnie apelacji adw.I. L.:
Również i ten środek odwoławczy, jeśli chodzi o postawiony w nim wniosek zasadniczy, nie zasługuje na uwzględnienie.
Gros podnoszonych przez skarżącą argumentów sprowadza się do kwestionowania dokonanej przez sąd I instancji oceny dowodów. I ta apelująca skupia się na podważaniu, przede wszystkim, wyjaśnieńM. C. (1)w części, którą sąd uznał za wiarygodną, a w konsekwencji za bezzasadną uznaje dyskredytację twierdzeńM. C. (2). Kwestii oceny materiału dowodowego Sąd Apelacyjny poświęcił już jednak miejsce w uzasadnieniu swego wyroku. Dublowanie tych wywodów byłoby zatem zabiegiem zbędnym, a przez to i błędnym. Skarżącą w tej mierze odesłać należy do wyżej już podniesionych argumentów. Wystarczy natomiast wskazać, że rażąco myli się ona stawiając tezę o naruszeniu przez sąd zasady obiektywizmu, przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów, uchybieniu dyrektywom określonym wart. 7 kpk.
Nie ma racji autorka środka, jeżeli uznaje za nieprawidłową zaprezentowaną przez sąd meriti prawnokarną ocenę zachowania oskarżonego. Także tę kwestię wyżej już Sąd Apelacyjny rozważył (odnosząc się do apelacji adw.P. K.). Zauważyć tylko należy, że z punktu widzenia odpowiedzialnościM. M.nie znajduje uzasadnienia argumentacja dotycząca tego, czy faktycznie doszło do próby zabójstwaJ. K.. Gdy zważyć na treść przepisuart. 22 § 2 kk, to oczywiste staje się, że brak usiłowania popełnienia czynu tzw. głównego nie uchyla odpowiedzialności pomocnika do tego czynu za swój czyn. Wszak każdy sprawca odpowiada za własne działania czy zaniechania, w granicach swego zamiaru.
Jeśli chodzi o zarzut niepodjęcia przez sąd inicjatywy dowodowej, wiążący się ściśle z zarzutem kolejnym- zaniechania ujawnienia protokołu przesłuchania podejrzanegoM. C. (1)z dnia 18 sierpnia 2008 r., to jest on już bezprzedmiotowy. Wskazywany przez obrońcę protokół ujawniony bowiem został już przez sąd odwoławczy po raz pierwszy rozpoznający niniejszą sprawę, a dowód ten ponowił sąd ad quem w składzie obecnym (k. 4382 v, k. 3412- 3418).
Wbrew temu, co podnosi apelująca, treść wskazanego protokołu nie dyskredytuje wyjaśnieńM. C. (1)w zakresie uznanym przez sąd meriti za wiarygodne. W świetle zawartych w nim wypowiedzi nie można stwierdzić, że zawierają one relację diametralnie odmienną od innych relacji ówczesnego podejrzanegoC.. Różnice dotyczą jedynie szczegółów, ewentualnie sprowadzają się do użycia odmiennych sformułowań, sama natomiast istota działańM. M.opisana została w sposób zgodny z tym, co ustalił Sąd Okręgowy. W szczególności wyjaśnienia te nie pozwalają na wysnucie wniosku, iż wyłącznieM. C. (1)wykorzystując komputer oskarżonegoM.wchodził do bazy danych sieci(...). Nie byłoby to możliwe bez jego znajomości loginu i hasła dostępu. Wiedzę tę natomiast, co oczywiste, posiadałM. M..
Nie ma też racji skarżąca twierdząc, iż zaniechanie dopuszczenia i przeprowadzenia dowodu z zeznańB. K.(funkcjonariusza CBŚ odbierającego wyjaśnienia odM. C. (1)) nastąpiło z obrazą przepisów prawa procesowego. Do Sądu Okręgowego należała bowiem ocena w przedmiocie kompletności materiału dowodowego i sąd ten uprawniony był skonstatować, że przeprowadzenie dowodu, o którym pisze autorka apelacji, jest zbędne. Sąd Apelacyjny stanowisko to w pełni podziela. Jeżeli jednak obrońca była innego zdania, to przecież mogła domagać się przeprowadzenia dowodu- wszak przysługiwało jej prawo zgłaszania wniosków dowodowych. Tymczasem takiego wniosku nie złożyła, co oznacza, że również potrzeby przeprowadzenia dowodu, o którym mowa, nie widziała. Zmiana jej zapatrywania na etapie postępowania międzyinstancyjnego (to przecież na tym etapie doszło do napisania i wniesienia apelacji) przekonuje sąd ad quem, iż tak postawiony zarzut ma charakter stricte instrumentalny.
Obrońca akcentuje, iż, de facto, przypisane oskarżonemu przez sąd działania były nieprzydatne dla osiągnięcia celu, w którym miały być przedsiębrane. Stanowisko to jest jednak błędne. Sąd I instancji nie ustalił bowiem, że śledzenie logowańJ. K.odbywało się w czasie rzeczywistym. Dane, w posiadanie których wchodził oskarżony, umożliwiały jednak określenie miejsc logowań w określonej przestrzeni czasowej i, tym samym, wyznaczanie tras, którymi poruszał się pokrzywdzony, post factum. Billingi natomiast miały na celu weryfikację numeru jego telefonu.
W oczywisty sposób chybiony jest zarzut obrazy przepisuart. 5 § 2 kpk. W świetle bowiem prawidłowo ocenionego przez sąd I instancji materiału dowodowego nie mażadnychwątpliwości co do dopuszczenia się przez oskarżonego przypisanego mu czynu. Jeżeli takich wątpliwości autorka dopatruje się w fakcie niekonsekwencji wyjaśnieńM. C. (1)(i w rezultacie domaga się ich rozstrzygnięcia zgodnie z zasadąin dubio pro reo), to pozostaje w rażącym błędzie. Reguła określona wart. 5 § 2 kpkw niczym nie ogranicza przecież zasady swobodnej oceny dowodów. Jeżeli więc z materiału dowodowego wynikają różne wersje wydarzenia, to nie można apriorycznie zakładać, iż zachodzą „nie dające się usunąć wątpliwości”. W takim wypadku sąd jest zobowiązany do dokonania ustaleń właśnie na podstawie oceny dowodów respektującej dyrektywyart. 7 kpk. Dopiero, gdy po wykorzystaniu wszelkich możliwości dowodowych i ocennych, gdy mimo tego wątpliwości nie dają się usunąć- należy je wytłumaczyć w sposób korzystny dla oskarżonego (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 24 stycznia 2006 r., II AKa 232/05, Prokuratura i Prawo 2007/7- 8/42). Podobnie Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 16 czerwca 2006 r. w sprawie II KK 257/05 (OSNKW 2005/9/86) stwierdził, iż wynikające z materiału dowodowego różne wersje wydarzeń nie są równoznaczne z istnieniem nie dających się usunąć wątpliwości w rozumieniuart. 5 § 2 kpk, bo w takim wypadku sąd orzekający zobowiązany jest do dokonania ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów i dopiero wówczas, gdy wątpliwości nie zostaną usunięte, to należy tłumaczyć je na korzyść oskarżonego.
Akceptując w pełni powyższe poglądy, jako racjonalne, przekonujące i pozwalające na jednoznaczne rozgraniczenie zakresów stosowania reguł określonych wart. 5 § 2 kpki7 kpk, Sąd Apelacyjny powtarza jeszcze raz, iż w niniejszej sprawie, właśnie z uwagi na treść przede wszystkim wyjaśnieńM. C. (1)ocenionych zgodnie z dyrektywamiart. 7 kpk, o występowaniu wątpliwości, o jakich mowa w pierwszym z wymienionych wyżej przepisów, nie może być mowy.
W świetle powyższych argumentów zarzuty omawianej apelacji, które znalazły przed chwilą odniesienie ze strony sądu odwoławczego, są bezzasadne w stopniu oczywistym. Do pozostałych natomiast zarzutów Sąd Apelacyjny odniesie się w dalszej części niniejszego uzasadnienia.
Wszystkie wniesione w niniejszej sprawie apelacje, choć w różnym stopniu, kwestionują prawidłowość stanowiska sądu I instancji, o ile sąd ten oparł się na tych dowodach nieosobowych, jakimi są raport techniczny(...)i opinie biegłych z zakresu informatyki. W tym stanie rzeczy zauważyć więc należy, że owe dowodynie mają znaczenia pierwszoplanowego.Same przez się o winie oskarżonego nie przesądzają. Na podstawie ich treści nie można przecież stwierdzić, w jakim celu oskarżony wchodził do systemu(...), ergo- brak podstaw do rozważania jego działalności jako przestępczej w aspekcie postawionego mu zarzutu. Charakter tej działalności można natomiast określić dopiero po dokonaniu korelacji tychże dowodów z treścią tych wyjaśnieńM. C. (1), równieżW. P., które sąd meriti uznał za wiarygodne.
Wskazane dowody mają więc znaczenie jedynie o tyle, o ile potwierdzają wyjaśnieniaM. C. (1). Ale nawet gdyby w ogóle nie istniały (nigdy nie zostały opracowane), to i tak podstawą dowodową do rozważania kwestii odpowiedzialności oskarżonego byłyby właśnie depozycjeM. C. (1)iW. P.. To ocena tych depozycji przy zastosowaniu regułart. 7 kpkdecydowałaby o przypisaniu oskarżonemu przestępstwa, bądź jego ekskulpacji.
Dowody nieosobowe, o których mowa, mogłyby mieć znaczenie przesądzające natomiast wtedy, gdyby wykluczyły możliwość przypisania oskarżonemu dokonywania sprawdzeń w systemie(...), które ustalił i przypisał oskarżonemu Sąd Okręgowy. Podważałyby w istotny sposób relacjeM. C. (1). Tak jednak przecież nie jest. W istocie rzeczy ową relację potwierdzają.
W tym miejscu Sąd Apelacyjny zauważa, że nie ma podstaw do kwestionowania wniosków raportu technicznego(...). Prezentując stanowisko odmienne (uznając, że jest oparty na przypuszczeniach i domniemaniach) obrońcy zakładają w rzeczywistości czy to niekompetencje jego autorów, czy wręcz ich nieuczciwość. Założenie to pozbawione jest jednak racjonalnych podstaw. Nie wiadomo bowiem, dlaczego firmie zatrudniającej oskarżonego, na odpowiedzialnym przecież stanowisku (dowód zaufania wobec oskarżonego), miałoby zależeć na bezzasadnym obciążaniu go, choćby tylko w sposób pośredni. Nawet jeżeli przedstawiciele owej firmy nabrali wątpliwości co do prawidłowości postępowania oskarżonego, to sprawdzeń w tym zakresie dokonali po to, aby je wyjaśnić, nie zaś po to, aby za wszelką cenę uchybienia oskarżonemu przypisać.
Faktem jest, iż(...)sprawę działań podejmowanych przez oskarżonego rozpoczęła wyjaśniać ok. stycznia 2008 r.. Słusznie jednak Sąd Okręgowy podnosi (str. 74 uzasadnienia zaskarżonego wyroku), że jednak w tym okresie oskarżony nie został objęty jakimiś szczególnymi procedurami sprawdzania, czy też nadzorem. Nic więc dziwnego w tym, że owe działania(...)nie doprowadziły do poczynienia tych ustaleń, których dokonano dopiero w dalszej fazie postępowania.
Z zarzutami skarżących w omawianym zakresie koresponduje zarzut dotyczący bezprawnych działań policji, która miała- jak sugerują skarżący- wywierać naciski naM. C. (1). Sąd Apelacyjny nie może jednak dopatrzeć się żadnych powodów, dla których policjantom dokonującym czynności w niniejszej sprawie miałoby zależeć na bezpodstawnym oskarżeniuM. M..
Analizując wywody obrońców dotyczące omawianych kwestii można odnieść wrażenie, że sugerują oni wręcz swoistą zmowę między(...)a policją w celu pociągnięcia oskarżonego do odpowiedzialności. Tego rodzaju wniosek sąd odwoławczy uznaje jednak za nieracjonalny i pozbawiony jakichkolwiek podstaw w materiale dowodowym. Zmiana wyjaśnień przezM. C. (1)wydaje się natomiast zrozumiała, gdy zważyć, że odwołał on depozycje obciążające przecież osobę z najbliższej rodziny i w ten sposób chciał poprawić jej pozycję w toczącym się postępowaniu karnym.
Wracając do kwestii opinii biegłych z zakresu informatyki (M. K.iR. M.) Sąd Apelacyjny stwierdza, że nie ma podstaw do kwestionowania czy to wiedzy opiniujących, czy to ich rzetelności i uczciwości. W toku postępowania nie ujawniono okoliczności mogących przemawiać za wnioskiem przeciwnym. Faktem jest, że owe opinie różnią się w określonych kwestiach ze złożonymi przez obronę (również w toku ponownego rozpoznania sprawy w II instancji) opiniami pozasądowymi (prywatnymi), jednakże nie ma to istotnego znaczenia. Żadna bowiem z opinii nie wyklucza, aby oskarżony podejmował te działania, które przypisał mu Sąd Okręgowy zaskarżonym wyrokiem. Tymczasem wyżej już Sąd Apelacyjny wskazał, że tylko takie wykluczenie rzeczywiście mogłoby postawić pod znakiem zapytania prawidłowość ustaleń sądu poczynionych na podstawie obciążających depozycjiM. C. (1).Opinie biegłychK.iM.nie są dowodem koronnym dla przypisania oskarżonemu przestępstwa.
W tym stanie rzeczy za chybione uznać należy zarzuty obrońców, o ile kwestionując prawidłowość zaskarżonego wyroku odwołują się oni do treści protokołu technicznego(...), czy właśnie opinii informatycznych.
Nie ma przy tym potrzeby szerszego rozważania problematyki prawidłowości oceny i wniosków sądu w zakresie wskazanych przed chwilą dowodów. Sąd Apelacyjny odwołuje się tu do stanowiska Sądu Najwyższego, który uchylił pierwszy zapadły w niniejszej sprawie wyrok sądu ad quem. Na str. 7 uzasadnienia swego wyroku z dnia 20 czerwca 2013 r. Sąd Najwyższy podniósł bowiem, że „dostrzeżone przez Sąd Najwyższy niejasności opinii biegłych (M. K.iR. M.) i niespójność pomiędzy tymi opiniami, opiniami prywatnymi, a raportem bezpieczeństwa(...), które nie zostały rzetelnie wyjaśnione przez Sądy orzekające w sprawie, nie miały istotnego wpływu na treść wyroku”.
Sąd Najwyższy natomiast zobligował obecnie orzekający Sąd Apelacyjny do rzeczowego odniesienia się do zarzutu apelacyjnego dotyczącego sposobu zabezpieczenia dowodów elektronicznych w niniejszej sprawie (str. 20- 23 apelacji adw.Ż.Z.). Wskazał konkretne okoliczności wymagające wyjaśnienia (str. 9 uzasadnienia wyroku SN).
Sąd Apelacyjny zauważa zatem, że kwestie dotyczące prawidłowości zabezpieczenia wskazanych wyżej dowodów pojawiały się już w opiniach biegłych z zakresu informatyki. Niemniej jednak Sąd Apelacyjny, dla pełnego wykonania zaleceń Sądu Najwyższego i jednoznacznego wyjaśnienia występujących wątpliwości, dopuścił dowód z kolejnej opinii biegłego informatyka.
Opinię sporządził dr inż.G. K.(k. 4051- 4061). Przedstawił zastosowaną procedurę badań i badania przez siebie przeprowadzone. Odniósł się do wszystkich kwestii, których wyjaśnienie zalecił mu Sąd Apelacyjny. Zaprezentował swe wnioski. Swą pisemną opinię potwierdził na rozprawie w dniu 5 lutego 2015 r. (k. 4135v- 4136v).
Zgodnie z ustaleniami biegłego:
1
dowody elektroniczne zgromadzone w niniejszej sprawie zabezpieczone zostały prawidłowo;
2
sumy kontrolne prawidłowo zostały wyliczone;
3
przesunięcie czasowe na komputerze oskarżonego względem czasu systemowego na serwerze Samba skutkowało różnym zapisaniem czasów dokonywania konkretnych operacji, mimo, że były one wykonywane w tym samym momencie;
4
weryfikacja daty i czasu w biosie komputeraD.(po jego zabezpieczeniu) nie została wykonana, jednakże nawet jej wykonanie nie pozwoliłoby na stwierdzenie, czy przesunięcie czasowe występowało także w dniu 1 marca 2008 r.;
5
nie jest możliwe jednoznaczne wyjaśnienie różnic w metadanych pliku „(...)txt.”;
6
„z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością” nie da się wykluczyć tego przebiegu wydarzeń, który ustalili biegliM. K.iR. M..
Następnie biegły sprostował, że jednak występuje niezgodność sum kontrolnych obrazu dysku komputera przenośnego i wskazanych w piśmie(...)dotyczącym przekazania dysku z analizowanymi obrazami. Wyjaśnił jednak, że sumy te nie mogą być porównywane. Suma kontrolna wskazana w piśmie(...)jest bowiem sumą kontrolną pliku obrazu dysku. Są to zatem dwa różne formaty danych (k. 4157).
Na podstawie omawianej opinii Sąd Apelacyjny doszedł do przekonania, iż zgromadzone w niniejszej sprawie dowody elektroniczne zabezpieczone zostały prawidłowo.
Odmienne w tej kwestii wnioski zaprezentowane zostały w kolejnej już pozasądowej opinii złożonej przez obronę, a mianowicie inż.A. S. (2)(k. 4116 i n.). Sugeruje się tam ingerencję (czyją?) w zabezpieczone materiały, jednoznacznie podważa prawidłowość postępowania osób dokonujących zabezpieczenia. Wskazana opinia Sądu Apelacyjnego jednak nie przekonuje, a to przede wszystkim dlatego, że nie została wykonana na zlecenie sądu. Wykonana została na zlecenie osoby prywatnej- samego oskarżonego (także informatyka).
I..A. S. (2)przekroczył zresztą swe kompetencje. Na str. 6 swej opinii (k. 4121 akt sprawy) odniósł się bowiem do kwestii bezstronności biegłegoG. K.. Wprost stwierdził, że biegły pracuje razem zM. K.(na PolitechniceL.), panowie dobrze się znają, znajomość ta mogła wpłynąć na treść opiniiG. K.i „pozbawić ją bezstronności”. Taka ocena nie mieści się w zakresie obowiązków opiniującego, nawet jeżeli opracowuje on dokument na prywatne zlecenie. Teza o tym, że powołani przez sądy biegli razem pracują, okazała się zresztą nieprawdziwa, chociaż istotnie się znają (k. 4136). Nie podziela Sąd Apelacyjny osobliwego poglądu inż.(...), że sam fakt takiej znajomości zaburza poczucie zasad przyzwoitości i uczciwości biegłego do tego stopnia, że owa znajomość może- w rezultacie- skutkować uprawdopodobnieniem przypisania osobie niewinnej przestępstwa.
Na str. 10 opinii inż.A. S. (2)(k. 4125) znajdują się ewidentne sugestie już nie tyle dotyczące nieprawidłowości postępowania w zakresie zabezpieczania materiałów dowodowych, co celowej ingerencji w ów materiał osób trzecich. Sąd Apelacyjny natomiast nie znajduje podstaw do wniosku, iż ktokolwiek miał powody do takiej ingerencji. Wyżej już odniesiono się do kwestii ewentualnego zainteresowania czy to(...), czy to policji, postawieniemM. M.w stan oskarżenia.
I..A. S. (2), jak wynika ze sporządzonej przez niego opinii, opierał się na materiałach Stowarzyszenia(...), Szkoły Policji wP., wreszcie materiałach zamieszczonych w Wikipedii. Odwoływał się zatem do poglądów specjalistów proponujących określone procedury, uznawane przez nich za właściwe. Wyrażane w tej materii oceny mają jednak, z istoty rzeczy, w wysokim stopniu subiektywny charakter i, jak uczy doświadczenie życiowe, to, co jeden ekspert uznaje za prawidłowe i wystarczające, przez innego eksperta za posiadające takie cechy może nie zostać uznane. Jak długo zatem postępowanie z dowodami elektronicznymi nie znajdzie prawnego uregulowania, tak długo kwestia prawidłowości działań podejmowanych w tym zakresie będzie zależała od, mimo wszystko, właśnie wysoce subiektywnych ocen ekspertów, formułowanych oczywiście na podstawie posiadanej przez nich wiedzy.
Zatem obrona nie wykazała wadliwości sporządzonych w niniejszej sprawie sądowych opinii informatycznych. W szczególności Sąd Apelacyjny odnosi to do opinii inż.G. K..
W toku postępowania odwoławczego doszło- na wniosek obrony- do uzupełnienia dowodów o materiały znajdujące się w aktach sprawy IV K 127/14 (Ap V Ds. 5/09). W szczególności chodzi tu o zeznania (wyjaśnienia) składane w tej sprawie przezM. C. (1). Intencją obrony było wykazanie, że owe zeznania przeszły swoistą ewolucję, a finalnie- iż prawdziwa jest ta wersja, którąM. C. (1)przedstawił przed Sądem Okręgowym rozpoznającym sprawę niniejszą. Zauważyć zatem należy, że sprawa IV K 127/14 rozpoznawana jest przez sąd, który dopiero dokona oceny znajdującego się w niej materiału dowodowego. Nie jest zatem przesądzone, że owe depozycjeM. C. (1)uznane zostaną za wiarygodne. Zresztą rzeczą bezsporną jest, iż każdy sąd, z racji swej jurysdykcyjnej niezawisłości, w ocenie poszczególnych dowodów zachowuje pełną samodzielność i w żadnym razie nie jest związany oceną innego sądu dokonaną w tym zakresie. Stąd obojętne jest dla rozstrzygnięcia sprawy niniejszej, jak materiał dowodowy w sprawie IV K 127/14 oceni sąd właściwy do jej rozpoznania.
Domaganie się obrony, aby wyjaśnienia złożone przezM. C. (1)w toku postępowania przygotowawczego prowadzonego w niniejszej sprawie zdyskredytować przy odwołaniu się do treści jego zeznań (wyjaśnień) złożonych w sprawie innej, a także treści oświadczeń z k. 3735, 3736, jest zabiegiem chybionym. To samo odnieść należy do pozostałych przeprowadzonych dowodów. Sąd Apelacyjny podkreśla bowiem, że dyrektywy prawidłowej oceny dowodów określone zostały wart. 7 kpk. Na podstawie treści tego przepisu natomiast nie sposób wysnuć wniosku, iż dana wersja wydarzeń staje się wiarygodna przez to, że przez relacjonującego jest powtarzana wielokrotnie, także w innych postępowaniach. W świetle tego, co już wyżej kilkukrotnie zaakcentowano, orzekający w niniejszej sprawie Sąd Okręgowy regułyart. 7 kpkw pełni respektował. Znał przy tym sprzeczności w wyjaśnieniachM. C. (1)złożonych w niniejszej sprawie.
Wobec wszystkich omówionych wyżej okoliczności także formułowane przez obrońców zarzuty błędów w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku są chybione. Owe ustalenia są bowiem logiczną, a przez to konieczną konsekwencją prawidłowo dokonanej oceny materiału dowodowego.
Zaskarżony wyrok wymagał jednak modyfikacji w zakresie rozstrzygnięcia o karze. Wymierzona oskarżonemu przy zastosowaniu instytucji nadzwyczajnego złagodzenia na podstawieart. 60 § 1 i 6 pkt. 2 kkkara 4 lat pozbawienia wolności razi swoją surowością i wymaga korekty.
Analiza pisemnych motywów zaskarżonego wyroku wskazuje, iż Sąd Okręgowy ustosunkował się do okoliczności, które – stosownie do treści przepisuart. 53 kk– składają się na dyrektywy sądowego wymiaru kary. Prawidłowo przy tym ustalił, że przypisane oskarżonemu zachowanie odznacza się wysokim stopniem winy i takim samym stopniem społecznej szkodliwości (skierowane zostało bowiem przeciwko przedmiotowi ochrony umieszczonemu przez ustawodawcę najwyżej w hierarchii dóbr rodzajowych).
W ocenie Sądu Apelacyjnego, prawidłowo ustalając okoliczności łagodzące (w postaci wcześniejszej niekaralności i prowadzenia wzorowego życia rodzinnego i zawodowego), przesądzające o braku potrzeby długotrwałej izolacji oskarżonego od społeczeństwa, Sąd Okręgowy nie nadał im jednak należytej rangi.
W tym stanie rzeczy sąd odwoławczy uznał, iż dolegliwością, która nie przekroczy stopnia winyM. M., adekwatną do stopnia społecznej szkodliwości czynu, uwzględniającą należycie cele prewencyjne oraz stanowiącą sprawiedliwą odpłatę, a jednocześnie pozbawioną przymiotu rażącej surowości, będzie kara ustalona na poziomie ustawowego minimum, tj. 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności. W tym zakresie zaskarżony wyrok został więc zmieniony.
Brak jest natomiast podstaw do zastosowania w stosunku do oskarżonego instytucji odstąpienia od wymierzenia kary. Nie występują w sprawie niniejszej do tego stopnia szczególne okoliczności, że mogłyby doprowadzić do zastosowania tak dalece idącego dobrodziejstwa. Również autorzy apelacji nie wskazują na istnienie takich względów, które mogłyby wpłynąć na ocenę sądu odwoławczego w omawianym zakresie. Nie sposób podzielić poglądu adw.Ż.Z., że już sam fakt udziału oskarżonego w postępowaniu, utrata dobrze płatnej pracy, stanowi dla niego wystarczająco dolegliwą karę. Przeciwko tak skrajnemu rozwiązaniu przemawiał również stopień społecznej szkodliwości czynu wynikający z faktu, iż realizując znamiona zjawiskowej postaci czynu zabronionego stypizowanego wart. 148 § 1 kkoskarżony wykorzystywał zajmowane stanowisko służbowe, przy czym był zobowiązany do ochrony danych objętych tajemnicą.
Z tych wszystkich względów i przy braku przesłanek zart. 439 § 1 kpkSąd Apelacyjny orzekł, jak w części dyspozytywnej swego wyroku.
Orzeczenie o opłacie za obie instancje uzasadniaart. 2 ust. 1 pkt 5w zw. zart. 10 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych(Dz. U. 1983.49.223 j.t. ze zm.), zaś o wydatkach postępowania odwoławczego-art. 636 § 1 kpk | ```yaml
court_name: Sąd Apelacyjny w Lublinie
date: '2015-11-04'
department_name: II Wydział Karny
judges:
- Bohdan Tracz
- Wojciech Zaręba
- Jacek Michalski
legal_bases:
- art. 60 § 1 i § 6 pkt 2 kk
- art. 4, 410 i 424 § 1 pkt 1 kpk
- art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych
recorder: sekretarz sądowy Monika Marcyniuk
signature: II AKa 202/13
``` |
152525050000503_I_Ns_000074_2015_Uz_2017-04-24_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt I Ns 74/15
POSTANOWIENIE
Dnia 5 kwietnia 2017 r.
Sąd Rejonowy w Ciechanowie I Wydział Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący SSR Lidia Kopczyńska
Protokolant Olga Olech
po rozpoznaniu w dniu 22 marca 2017 r. w Ciechanowie
na rozprawie
sprawy z wnioskuZ. R.
z udziałemJ. R.
o stwierdzenie zasiedzenia
postanawia:
I oddalić wniosek;
II pozostawić strony przy kosztach postępowania zawiązanych z udziałem w sprawie.
Sygn. akt I Ns 74/15
UZASADNIENIE
WnioskodawcaZ. R., reprezentowany przez radcę prawnegoA. C., wnosił o stwierdzenie nabycia własności przez zasiedzenie nieruchomości położonej wP.gminaO.składającej się z działek oznaczonych numerami:(...)o powierzchni(...)ha,(...)o powierzchni(...)ha.
W uzasadnieniu wnioskuZ. R.wskazał, iż działki o zasiedzenie których występuje były użytkowane przez jego ojcaW. R.. W dniu 26 marca 1980 r. pomiędzyZ. R.i jego rodzicamiW. R.iR.R.zastała zawarta umowa o przekazaniu własności i posiadania gospodarstwa rolnego. Zgodnie z tą umową rodzice wnioskodawcy przekazali mu gospodarstwo rolne o łącznej powierzchni(...)ha położone wP.gminaO.. Zgodnie z zapisem umowy grunty nie będące własnością przekazujących, a tylko będące w ich posiadaniu miały być przekazane następcy odrębną umową. Gruntami pozostającymi w posiadaniu ojca wnioskodawcy, których nie był formalnym właścicielem w dniu przekazania gospodarstwa rolnego, byłydziałki o numerach (...). Zostały te działki oddane w użytkowanie ojcu wnioskodawcy w 1962 r., pełniącemu wówczas funkcję sołtysa, jako tzw. sołtysówka. Pomiędzy wnioskodawcą a jego ojcem nie została zawarta odrębna umowa o przekazaniu posiadania działek objętych wnioskiem o zasiedzenie. Wnioskodawca faktycznie przejął je od swego ojca w marcu 1980 r. i od tego czasu nieprzerwanie użytkuje do chwili obecnej.Działka oznaczona numerem (...)użytkowana jest jako pastwisko. Nadziałce oznaczonej numerem (...)były sadzone przez wnioskodawcę buraki, siane zboże i czasami działka użytkowana była jako łąka. Obydwie działki stanowią własność wspólnoty wiejskiej, jednakże od chwili objęcia działek w posiadanie w 1980 r. wnioskodawca samodzielnie nimi zarządzał. Wspólnota nie żądała wydania działek i wobec upływu 30 letniego okresu posiadania wnioskodawca nabył własność działek w trybie zasiedzenia z dniem 27 marca 2010r.
UczestniczkaJ. R.przyłączyła się do wniosku. Uczestniczka wskazała, że jej mążZ. R.objął w posiadanie działki w 1980 r. i użytkował je bez sprzeciwu ze strony wspólnoty wiejskiej. Powyższe okoliczności wskazują na spełnienie przesłanki nieprzerwanego posiadania samoistnego przez 30 lat.
Wnioskodawca nie wskazał we wniosku jako uczestników uprawnionych do udziału we wspólnocie właściwej dla działek objętych wnioskiem o zasiedzenie. Nikt nie zgłosił swojego udziału jako osoby uprawnione do udziału we wspólnocie, również po ukazania się ogłoszenia o toczącym się postępowaniu o zasiedzenie.
Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
Nieruchomość objęta wnioskiem o stwierdzenie zasiedzenia położona jest wP.gminaO.i składa się z działek oznaczonych numerami:(...)o powierzchni(...)ha i(...)o powierzchni(...)ha. Nieruchomość jest własnością wspólnoty wiejskiej. Nikt z uprawnionych nie wystąpił o ustalenie wykazu uprawnionych do udziału we wspólnocie właściwej dla działek objętych wnioskiem o zasiedzenie zgodnie zart. 8 ustawy o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych. Starosta nie wydał decyzji o ustaleniu lub nie ustaleniu wykazu uprawnionych do udziału we wspólnocie. Działki te są traktowane jako własność gminy i nie są z nich pobierane podatki. Prawo do korzystania z tych gruntów stanowiło wynagrodzenie dla osoby pełniącej funkcję sołtysa i grunty były określane jako „sołtysówka”. Grunty te były przynależne do stanowiska sołtysa, a nie do konkretnej osoby (dowód: wypis z rejestru gruntów k. 10 akt, pismo k. 100 akt, zeznania świadków:W. R.k. 35-36 akt,I. R.k. 36 akt,A. Ś.k. 36v akt,J. K.k. 36 akt).
Ojciec wnioskodawcyW. R.był sołtysem od 1963 r. do 1999 r. Kiedy objął funkcję sołtysa, poprzedni sołtys przekazał mu w użytkowanie, należące do wspólnoty wiejskiej działki położone wP.oznaczone numerami:(...)o powierzchni(...)ha,(...)o powierzchni(...)ha.W. R.miał świadomość, że gdy przestanie być sołtysem, to grunty te powinien przekazać nowemu sołtysowi (dowód: zeznania świadkaW. R.k. 35-36 akt).
PoW. R.sołtysem został wnioskodawcaZ. R.. Wnioskodawca był sołtysem w okresie od 1999r. do 2007 r. W okresie pełnienia funkcji sołtysa użytkował przedmiotowe działki.Działka oznaczona numerem (...)użytkowana jest jako pastwisko. Nadziałce oznaczonej numerem (...)były sadzone przez wnioskodawcę buraki, siane zboże i czasami działka użytkowana była jako łąka (dowód: zeznania wnioskodawcy k. 35 akt).
Od 2007 r. do chwili obecnej sołtysem jestJ. K., który pozostawił grunty w użytkowaniuZ. R.. Po objęciu funkcji sołtysaJ. K.nie chciał gruntów stanowiących „sołtysówkę”, gdyż nie były dla niego przydatne. Dlatego zezwolił aby użytkował grunty w dalszym ciągu poprzedni sołtysZ. R.(dowód: zeznania świadkaJ. K.k. 36 akt).
Rodzice wnioskodawcyW. R.iR. R. (2)w 1975 r. w trybie ustawy uwłaszczeniowej uzyskali tytuł własności na gospodarstwo rolne położone wP.gminaO.o powierzchni(...)ha składające się z działek oznaczonych numerami:(...)(dowód: akta uwłaszczeniowe k. 48 akt).
W dniu 26 marca 1980 r. pomiędzyZ. R.i jego rodzicamiW. R.iR.R.zastała zawarta umowa o przekazaniu własności i posiadania gospodarstwa rolnego. Zgodnie z tą umową rodzice wnioskodawcy przekazali mu gospodarstwo rolne o łącznej powierzchni(...)ha położone wP.gminaO., które stanowiło ich własność. Zgodnie z zapisem umowy grunty nie będące własnością przekazujących, a tylko będące w ich posiadaniu miały być przekazane następcy odrębną umową. Gruntami pozostającymi w posiadaniu ojca wnioskodawcy, których nie był formalnym właścicielem w dniu przekazania gospodarstwa rolnego, byłydziałki o numerach (...). Do sporządzenia umowy przekazującej posiadanie tych działek nigdy nie doszło. Jeszcze przed 1980 r. w gospodarstwie rodziców pracowałZ. R., a po sporządzeniu umowy przekazania własności nieruchomości, w prowadzeniu gospodarstwa pomagał wnioskodawcy ojciecW. R.. Użytkowane w ten sposób były grunty stanowiące własnośćW.iR.małżonkówR.oraz grunty tzw. „sołtysówki” (dowód: zeznania świadków:W. R.k. 35-36 akt,I. R.k. 36 akt,A. Ś.k. 36v akt,J. K.k. 36 akt, zeznania wnioskodawcy k. 35 akt).
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dołączonych dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, a w szczególności: umowy przekazania gospodarstwa k. 8-9 akt, wypisu z rejestru gruntów k. 10, 15-16, 92 akt, wyrysu z map ewidencyjnych k. 11-14, 93 akt, dowodów wpłat k. 17 akt, zaświadczenia k. 18 akt, odpisu księgi wieczystej k. 19-23 akt, akt uwłaszczeniowych k. 48 akt, decyzji k. 105-107 akt, zeznań świadków:W. R.k. 35-36 akt,I. R.k. 36 akt,A. Ś.k. 36v akt,J. K.k. 36 akt, zeznań wnioskodawcyZ. R.k. 35, 89, 108-109 akt.
Sąd uwzględnił dołączone dokumenty, ich prawdziwość nie była kwestionowana ani nie budzi wątpliwości. Zgromadzone w sprawie dokumenty rzeczywiście były sporządzone, a w ich treść nie ingerowano, nie były przerabiane.
Sąd dał wiarę wnioskodawcy oraz zeznaniom świadków, były one w zasadzie zgodne i wzajemnie się uzupełniały. Wnioskodawca i świadkowie zgodnie zeznali, że przedłożone w sprawie dokumenty odzwierciedlają stan prawny nieruchomości. Bezspornym była również okoliczność, że przedmiotowe działki pozostawały w posiadaniu każdego kolejnego sołtysa. Po objęciu funkcji sołtysa przezW. R.w 1963 r. objął on w posiadanie przedmiotowe działki, a następnie przekazał swojemu synowi, który po nim również objął funkcję sołtysa. Obecnie działki w dalszym ciągu użytkuje wnioskodawca chociaż już nie pełni funkcji sołtysa. Zgodę na dalsze korzystanie z działek przezZ. R.wyraził obecny sołtys, który nie chce ich użytkować.
Sąd zważył, co następuje:
Nieruchomość objęta wnioskiem o stwierdzenie zasiedzenia składaja się z działek położonych wP.gminaO.oznaczonych numerami:(...)o powierzchni(...)ha,(...)o powierzchni(...)ha, które stanowią własność wspólnoty wiejskiej. Współwłasność gruntowa stanowi współwłasność o szczególnych cechach, niepodlegającą podziałowi. Istotą tej wspólności jest uprawnienie do udziału we wspólnocie gruntowej w postaci korzystania z objętych nią gruntów zgodnie z ich przeznaczeniem, przysługujące osobom fizycznym lub prawnym posiadającym gospodarstwa rolne i jest regulowana przezustawę z 29 czerwca 1963 r. o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych(Dz.U. nr 28 poz. 169 ze zm.)Ustawa o zagospodarowaniu wspólnot gruntowychnadała jej szczególną konstrukcję prawną odrębną od przepisów prawa cywilnego o współwłasności. Wspólnota gruntowa, aczkolwiek zbliża się do współwłasności, stanowi jednakwspółwłasność o szczególnych cechach, niepodlegającą podziałowi, rządzącą się własnymi,odrębnymi zasadami. Istotą tej wspólności jest uprawnienie do udziału we wspólnociegruntowej w postaci korzystania z objętych nią gruntów zgodnie z ich przeznaczeniem,przysługujące osobom fizycznym lub prawnym posiadającym gospodarstwa rolne (uchwałaSądu Najwyższego z 9 grudnia 1969 r., III CZP 89/69, LexisNexis nr 312162, OSNCP 1970, nr 10, poz. 173). Instytucja wspólnot gruntowych, będąca reliktem uwłaszczenia włościan, przetrwała dodzisiaj w postaci uregulowanego wustawie z 29 czerwca 1963 r. o zagospodarowaniuwspólnot gruntowych(Dz. U. Nr 28, poz. 169 ze zm. - dalej jako u.z.w.g.) szczególnegorodzaju wspólności rządzącej się własnymi prawami, której przedmiotem są określone w niejnieruchomości. Ustawa ta ma charakter przepisów szczególnych wyłączających przepisyKodeksu cywilnegoo współwłasności, które do wspólnot gruntowych nie mają zastosowania.Ustawa o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych, nie rozstrzygając wyraźnie charakterupodmiotowego wspólnoty gruntowej, nadała jej szczególną konstrukcję prawną odrębną odprzepisów prawa cywilnego o współwłasności. Jak określił Sąd Najwyższy-",rozważając charakter wspólnoty gruntowej, wspólnota gruntowa "aczkolwiek zbliża się dowspółwłasności, stanowi jednak współwłasność o szczególnych cechach, niepodlegającąpodziałowi, rządzącą się własnymi, odrębnymi zasadami. Istotą tej wspólności jestuprawnienie do udziału we wspólnocie gruntowej w postaci korzystania z objętych niągruntów, zgodnie z ich przeznaczeniem przysługujące osobom fizycznym lub prawnymposiadającym gospodarstwa rolne". Wspólnoty gruntowe nie są własnością Skarbu Państwa, co wynika wyraźnie zart.7,10,26 ust.3 i art.30u.z.w.g., a uprawnienia udziałowców nie są ograniczonymiprawami rzeczowymi. Wspólnotami gruntowymi podlegającymi zagospodarowaniu w trybie i na zasadach określonych w ustawie są m.in. określone nieruchomości rolne, leśne oraz obszary wodne, otrzymane przez grupę mieszkańców jednej lub kilku wsi na wspólną własność i do wspólnego użytkowania w drodze przywilejów i darowizn bądź nabyte w takim celu (art.1 ust. l pkt 5 u.z.w.g.). Zaliczenie nieruchomości do wspólnot gruntowych następuje z mocy samego prawa z dniem wejścia w życie ustawy; decyzja starosty ma charakter deklaratoryjny; stwierdza jedynie stan prawny istniejący w dniu wejścia w życieustawy o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych. Wykaz uprawnionych do udziału we wspólnocie gruntowej oraz wykaz obszarów gospodarstw przez nich posiadanych i wielkość przysługujących im udziałów we wspólnocie ustala, w drodze decyzji, starosta.Uprawnienie do udziału we wspólnocie gruntowej polega na korzystaniu z nieruchomościstanowiącej przedmiot wspólnoty zgodnie z jej przeznaczeniem, np. przez wypasanie bydła,pobieranie pożytków naturalnych z lasu lub stawu, udział w dochodach przez podziałpożytków z użytków rolnych i leśnych, czyli - ogólnie mówiąc - przez udział wzagospodarowaniu wspólnoty gruntowej. Udziały uprawnionych we wspólnocie i wkorzyściach wynikających z zagospodarowania wspólnoty są określone w idealnych(ułamkowych) częściach w sposób wymieniony wart. 9u.z.w.g.
W orzeczeniu z 7 marca 1992 r., II CKN 619/99 (OSNIC 2/03, poz. 30) Sąd Najwyższy
uznał, że przedmiotem zasiedzenia może być także nieruchomość stanowiąca wspólnotęgruntową, czemu nie stoi na przeszkodzie wydanie decyzji administracyjnej ustalającej, żenieruchomość ta stanowi wspólnotę gruntową. Możliwość stwierdzenia przez sąd nabycia - powejściu w życieustawy z 29 czerwca 1963 r. o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych(Dz.U. Nr 28, poz. 169) - przez zasiedzenie nieruchomości wchodzącej w skład wspólnoty niedoznaje żadnych ograniczeń z tego powodu, że została wydana decyzja starosty ustalająca,które nieruchomości stanowią wspólnotę gruntową. Natomiast inaczej przedstawia sięstwierdzenie zasiedzenia przed wydaniem przez starostę decyzji o ustaleniu, którenieruchomości stanowią wspólnotę gruntową bądź mienie gromadzkie. W takim wypadkubowiem w skład wspólnoty gruntowej nie zalicza się nieruchomości lub ich części, któreuległy zasiedzeniu. Z przepisuart. 1. 8ust. ] w zw. z art. 3 ustawy wynika zaś, żeo tym, czy i jakie zmiany w stanie własności gruntów należących do wspólnot gruntowychnastąpiły - m.in. w drodze zasiedzenia - rozstrzyga starosta przy wydawaniu decyzji.Konsekwentnie należy przyjąć, że ustalenie przez organ administracyjny w trybie art. 8ustawy, jakie grunty wchodzą w skład wspólnoty gruntowej, przesądza - wsposób wiążący dla sądu - że grunty te nie zostały nabyte przez zasiedzenie przez osobytrzecie lub przez niektórych członków wspólnoty (tak Sąd Najwyższy w orzeczeniu z 31 stycznia 1974r., CRN 338/73, OSNCP 2/75, poz. 27).
Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, iż jest możliwe zasiedzenie nieruchomości objętej wnioskiem o ile spełnione są przesłanki przewidziane wkodeksie cywilnym.
Zgodnie zart. 172.§ 1 k.c.posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie). W myślart 172 § 2. k.c.po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze.
Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 14 października 1999 r. i uzasadnieniu do tego postanowienia (I CKN 154/98 Lex nr 50683) wskazał, że zasiedzenie jest sposobem nabycia własności lub ograniczonegoprawa rzeczowegoprzez nieuprawnionego posiadacza w wyniku długotrwałego, nieprzerwanego posiadania, tj. sprawowania władztwa nad rzeczą w imieniu własnym i z wolą czynienia tego dla siebie. Do nabycia własności w drodze zasiedzenia niezbędne są zatem dwie przesłanki, a mianowicie - samoistne, nieprzerwane posiadanie i upływ czasu przewidziany w ustawie. Dobra lub zła wiara samoistnego posiadacza nie stanowi przesłanki zasiedzenia, a ma jedynie wpływ na długość okresu, po upływie którego zasiedzenie następuje. Również kwestia przerwy biegu zasiedzenia aktualizuje się dopiero po stwierdzeniu, że przesłanki samoistnego i długotrwałego posiadania zostały spełnione.
Dla rozstrzygnięcia sprawy o zasiedzenie nieruchomości pierwszorzędne znaczenie mają okoliczności pozwalające ustalić, czy i w jakim czasie nieruchomość znajdowała się we władaniu osoby ubiegającej się o zasiedzenie oraz jaka była wola tej osoby w aspekcie sprawowania władztwa właścicielskiego bądź z zamiarem innym. Towarzysząca posiadaczowi świadomość, że nie przysługuje mu prawo, którego treścią są czynności realizowane faktycznie przez niego, względnie, że prawo to przysługuje określonej, wiadomej mu osobie, nie stanowi przeszkody do uznania samoistności jego posiadania, ponieważ stanowi element wiedzy a nie woli i przesądza jedynie o braku dobrej wiary posiadacza, nie zaś o braku cech samoistności jego posiadania.
Sama rzecz jest przedmiotem jedynie władania, a samo władanie rzeczą nie przesądza kwestii posiadania samoistnego. Wymagana jest tu, nadto, intencja osoby władającej analogiczna do tej, jaka charakterystyczna jest dla właściciela rzeczy. W związku z tym, nie samo władanie rzeczą, lecz wola osoby władającej decyduje o istnieniu oraz o przedmiocie i zakresie posiadania tej osoby na użytek rozważań w kwestii zasiedzenia.
Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 8 października 2008 r. (V CSK 146/08 LEX nr 510987) wskazał, że samoistnym posiadaczem nieruchomości jest ten, kto włada nią jak właściciel (art. 336 k.c.), korzystając z niej z wyłączeniem innych osób, pobiera pożytki i dochody, a także uważa się za uprawnionego do rozporządzenia nią (art. 140 k.c.). Tych cech nie można przypisać tym, którzy władają nieruchomością w zakresie innego prawa, a więc także wieczystemu użytkownikowi. W przypadku użytkowania wieczystego mamy bowiem do czynienia z władaniem cudzą rzeczą. Dopuszczalne jest zasiedzenie prawa użytkowania wieczystego przez posiadacza w zakresie tego prawa, wymierzone przeciwko użytkownikowi wieczystemu. Posiadania w zakresie użytkowania samoistnego nie można jednak utożsamiać z posiadaniem właścicielskim.
W postanowieniu z dnia 21 maja 2015 r. (IV CSK 531/14 LEX 1767088) Sąd Najwyższy stwierdził, że chociaż zgodnie zart. 336 k.c.o posiadaniu samoistnym decyduje w zasadzie wyłącznie władanie rzeczą w zamiarze posiadania jak właściciel, to ustalenie czy posiadanie ma charakter samoistny może niekiedy wymagać odwołania się do podstawy objęcia rzeczy we władanie
Świadomość posiadacza, że nie jest właścicielem posiadanej rzeczy uniemożliwia zakwalifikowanie takiego posiadania jako samoistnego (postanowienie Sądu Najwyższego z 13 maja 2009 r. IV CSK 20/09 LEX nr 737284).
W niniejszej sprawie zgromadzone dowody nie wskazują na samoistne posiadanie nieruchomości przezZ. R.. Zarówno wnioskodawca jak i świadkowie zgodnie przyznali, że przedmiotowe działki są traktowane jako własność gminy i nie są z nich pobierane podatki. Prawo do korzystania z tych gruntów stanowiło wynagrodzenie dla osoby pełniącej funkcję sołtysa i grunty były określane jako „sołtysówka”. Grunty te były przynależne do stanowiska sołtysa, a nie do konkretnej osoby. Świadomość taką miałW. R.iZ. R., który do 2007 r. był sołtysem. Fakt, żeZ. R.w 2007 r. nie wydał przedmiotowych działek nowemu sołtysowiJ. K.wynikała wyłącznie z tego, że nowy sołtys nie chciał użytkować przedmiotowych gruntów. Powyższa okoliczność wskazuje na to, że do 2007 r. nie można uznać wnioskodawcy za posiadacza samoistnego przedmiotowych działek. Wobec braku wykazania zamiaru posiadania rzeczy dla siebie Sąd uznał, iż nie zostały spełnione przesłanki uzasadniające stwierdzenie samoistnego posiadania przedmiotowej nieruchomości przez wnioskodawcę i tym samym nabycia własności przez zasiedzenie.
O kosztach Sąd orzekł w oparciu oart. 520§1 k.p.c.
Z tych względów Sąd orzekł jak w postanowieniu.
(...) | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Ciechanowie
date: '2017-04-05'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Lidia Kopczyńska
legal_bases:
- art. 8 ustawy o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych
- art.7,10,26 ust.3 i art.30
- art 172 § 2. k.c.
- art. 520§1 k.p.c.
recorder: Olga Olech
signature: I Ns 74/15
``` |
152515000001003_II_Ca_000506_2017_Uz_2017-09-07_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt II Ca 506/17
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 7 września 2017 roku
Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący
SSO Jarosław Gołębiowski
Sędziowie
SSA w SO Stanisław Łęgosz
SSO Dariusz Mizera (spr.)
Protokolant
st. sekr. sąd. Anna Owczarska
po rozpoznaniu w dniu 7 września 2017 roku w Piotrkowie Trybunalskim
na rozprawie sprawy z powództwaR. P.
przeciwko Gminie MiastoT.
o zadośćuczynienie i odszkodowanie
na skutek apelacji pozwanej
od wyroku Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 22 lutego 2017 roku, sygn. akt I C 332/14
1
zmienia zaskarżony wyrok w punkcie trzecim sentencji w ten sposób, że zasądzoną tytułem odszkodowania za utracony dochód kwotę 11.900 złotych obniża do kwoty 5.782 (pięć tysięcy siedemset osiemdziesiąt dwa) złote, oddalając powództwo w pozostałej części;
2
zasądza od powodaR. P.na rzecz pozwanej Gminy MiastoT.kwotę 306 (trzysta sześć) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.
SSO Jarosław Gołębiowski
SSA w SO Stanisław Łęgosz SSO Dariusz Mizera
Sygn. akt II Ca 506/17
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 22 lutego 2017r. Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim, po rozpoznaniu sprawy z powództwaR. P.przeciwko Gminie MiastuT.o zadośćuczynienie i odszkodowanie
1. zasądził od Gminy MiastaT.na rzeczR. P.kwotę 33.000 ( trzydzieści trzy tysiące ) złotych tytułem zadośćuczynienia z następującymi odsetkami :
- od kwoty 28.000 ( dwadzieścia osiem tysięcy ) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 26 kwietnia 2012 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 5.000 ( pięć tysięcy ) złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 8 września 2016 r. do dnia zapłaty;
2. zasądził od Gminy MiastaT.na rzeczR. P.kwotę 1.790 ( jeden tysiąc siedemset dziewięćdziesiąt ) złotych tytułem odszkodowania za koszty opieki i pomocy osób trzecich z następującymi odsetkami :
- od kwoty 1.580 ( jeden tysiąc pięćset osiemdziesiąt złotych ) z ustawowymi odsetkami od dnia 26 kwietnia 2012 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 210 ( dwieście dziesięć ) złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 8 września 2016 r. do dnia zapłaty;
3. zasądził od Gminy MiastaT.na rzeczR. P.kwotę 11.900 ( jedenaście tysięcy dziewięćset ) złotych tytułem odszkodowania za utracony dochód z ustawowymi odsetkami od dnia 9 kwietnia 2014r. do dnia 31 grudnia 2015r. i z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;
4. zasądził od Gminy MiastaT.na rzeczR. P.kwotę 1.240 ( jeden tysiąc dwieście czterdzieści ) złotych tytułem odszkodowania za poniesione koszty leczenia z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 8 września 2016r. do dnia zapłaty;
5. oddalił powództwo w pozostałym zakresie;
6. zasądził odGminy M.T.na rzeczR. P.kwotę 4.658,98 zł ( cztery tysiące sześćset pięćdziesiąt osiem złotych 98/100 ) tytułem zwrotu kosztów postępowania, w tym kwotę 2.400 ( dwa tysiące czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;
7. nakazał pobrać od Gminy MiastaT.na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Tomaszowie Maz. kwotę 330,46 zł ( trzysta trzydzieści złotych 46/100 ) tytułem zwrotu wydatków oraz kwotę 1.397 ( jeden tysiąc trzysta dziewięćdziesiąt siedem ) złotych tytułem nieuiszczonej opłaty od rozszerzonej części powództwa.
Podstawą rozstrzygnięcia były przytoczone poniżej ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego.
W dniu 17 grudnia 2012 r. , w godzinach wieczornych,R. P., w towarzystwie żonyA. P., przechodził chodnikiemulicy (...)wT.w zamiarze udania się do pobliskiego supermarketu(...)Potknął się o wystającą betonową płytę chodnikową na nierównej i suchej nawierzchni chodnika, w wyniku czego upadł, doznając obrażeń ciała. Małżonkowie zrezygnowali z dokonania zakupów i zawrócili do miejsca zamieszkania, mieszkali bowiem wraz dwoma małoletnimi synami przyulicy (...), w pobliżu miejsca zdarzenia, w lokalu mieszkalnym usytuowanym na III piętrze.
Następnego dnia, w godzinach porannych, ze względu na nasilające się dolegliwości bólowe i puchnięcie prawej nogi w rejonie kostki, poszkodowany został przewieziony samochodem rodziców do(...)Oddziału(...)w(...) Sp. z o.o.wT.i tam uzyskał skierowanie do Oddziału(...)Szpitala, gdzie został niezwłocznie przyjęty i poddany leczeniu operacyjnemu : otwartej repozycji i zespoleniu złamania dwukostkowego podudzia prawego z podwichnięciem stawu skokowo - goleniowego prawego sp. AO, z założeniem opatrunku gipsowego, w którymR. P.pozostawał przez 6 tygodni.
Po pięciu dniach hospitalizacji poszkodowany opuścił szpital z zaleceniem zakazu obciążania kończyny, chodzenia w asekuracji kul, ćwiczeń według wyuczonego schematu, przeciwobrzękowego układania kończyny, kontroli gojenia rany co 2 - 3 dni, usunięcia szwów w 14 dobie od zabiegu, poddawania się zastrzykom przeciwzakrzepowym raz dziennie podskórnie i dalszego leczenia i kontroli w Poradni(...)
Przez pierwsze 2 tygodnie poszkodowany jedynie sporadycznie wstawał z łóżka, wspomagany przez żonę, siostrę i rodziców, którzy pomagali mu także przy czynnościach higienicznych i zmianie opatrunków, a potem poruszał się o kulach, z których korzystał przez kilka miesięcy. Samodzielnie wykonywał sobie zastrzyki domięśniowe oaz zażywał leki przeciwbólowe i stosował żel z aloesu do pielęgnacji blizn.
W dniu 20 stycznia 2012 r.R. P.uzyskał skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne, ponawiane w dniach 2 i 16 marca 2012 r., 20 lipca 2012 r. oraz w latach następnych. W 2012 r. ojciec poszkodowanego zawoził go na zabiegi, wykonywane co pół roku ewentualnie raz w roku , w ramach NFZ i prywatnie.
W dniu 19 marca 2012 r.R. P.przebywał w Oddziale(...)
(...)wT.z rozpoznaniem złamania kostki bocznej podudzia prawego z uszkodzeniem więzozrostu piszczelowo - strzałkowego po operacyjnej stabilizacji. W tymże dniu chory został poddany leczeniu operacyjnemu : usunięciu śruby stabilizującej więzozrost piszczelowo - strzałkowy i po obserwacji wypisany do domu z zaleceniem oszczędzania operowanej kończyny do czasu wygojenia rany pooperacyjnej, kontroli gojenia co 2 - 3 dni, usunięcia szwów w 14 dobie od zabiegu i profilaktyki przeciwzakrzepowej raz dziennie podskórnie przez 10 dni oraz dalszego leczenia i kontroli w Poradni(...).
W wyniku zdarzeniaR. P.doznał złamania dwukostkowego podudzia prawego z podwichnięciem w stawie skokowo - goleniowym i tym samym liwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 15 %. Przebyte złamanie skutkuje deformacją obrysów stawu, nierównością powierzchni stawowej oraz wyraźnym ograniczeniem ruchomości stawu skokowego prawego, w tym utrudnieniem stania na palcach i chodem z utykaniem na kończynę dolną. Silne dolegliwości bólowe ze strony stawu skokowego utrzymywały się do 5 tygodni, a znaczne, wymagające stosowania leków przeciwbólowych - do 3 miesięcy. Zakres cierpień wiązał się również z dwukrotnym leczeniem operacyjnym. Skutki wypadku pod postacią znacznej dysfunkcji czynnościowej stawu skokowego prawego należy uznać za trwałe i wymagające dalszego leczenia i rehabilitacji w przypadku nasilenia dolegliwości.
Poszkodowany poruszał się o dwu kulach do końca marca 2012 r. Unieruchomienie gipsowe utrzymywało się przez 6 tygodni. W tym okresie wymagał pomocy osób trzecich w wykonywaniu takich czynności jak : sporządzanie posiłków, utrzymywanie higieny, porządki domowe, zakupy, przemieszczanie się na wizyty kontrolne i rehabilitacje. Dzienny czas pomocy wynosił 3 godziny. Przez następny miesiąc wymagał pomocy w zakresie 1 godziny dziennie. Ponosił również koszty leczenia : zakupu kul - około 60 złotych i leków - około 100 złotych .
W wyniku doznanego urazu i jego leczenia stwierdza się u poszkodowanego obecność blizny pooperacyjnej kończyny dolnej prawej w obrębie podudzia. Jest to linijna blizna o długości 134 i szerokości 18 mm, przebiegająca pionowo w osi długiej kończyny, sino - czerwono - brunatna, „ rowkowato „ zagłębiona ( wciągająca ), stanowiąca oszpecenie wyglądu i powodująca 3 % trwałego uszczerbku na zdrowiu. Stwarza ona dyskomfort psychiczny w czasie pobytu na plaży i basenie, a także jest uciążliwa w porze letniej, ponieważ poszkodowany chodzi stale w długich spodniach w zamiarze zakrywania szpecącej blizny. Zgodnie z zaleceniem medycznymR. P.stosował do pielęgnacji blizny żel z aloesu przez 3 lata, zużywając 1 opakowania tego żelu miesięcznie, o cenie jednostkowej 30 złotych, co należy uznać za wydatek zasadny i celowy.
Od czasu zdarzeniaR. P., lat obecnie 46, z zawodu technik - mechanik samochodowy, odczuwa dolegliwości bólowe i często zażywa leki przeciwbólowe. Z tej racji, że uszkodzona stopa nie wygina się prawidłowo, to zrobiła się na niej narośl zwyrodnieniowa. Poszkodowany nie uczęszcza już na siłownię, co często czynił przed zdarzeniem, nie może biegać ani tańczyć i ma problemy z jazdą na rowerze, z prowadzeniem samochodu w czasie dłuższej podróży i z pokonywaniem schodów. Nadal poddaje się rehabilitacji i do tej pory zaliczył około 15 cykli, przy czym raz w roku korzysta z zabiegów prywatnych, płacąc po 140 złotych za jeden cykl.
W dacie zdarzeniaR. P.był zatrudniony w charakterze Dyrektora Oddziału Hurtowni(...)wT.Z racji objęcia tego stanowiska nabył on z dniem 1 stycznia 2011 r. prawo do premii regulaminowej w kwocie po 730 złotych miesięcznie. Oprócz wynagrodzenia zasadniczego otrzymywał co miesiąc premię uznaniową o zróżnicowanej wysokości, przeciętnie po 500 - 700 złotych, a w sezonie letnim nawet 1500 złotych miesięcznie.
Na skutek przebywania na zwolnieniu lekarskim do dnia 17 czerwca 2012 r. dochodyR. P.uległy obniżeniu. Po powrocie do pracy poszkodowany nie wykonywał już pracy w terenie i utracił prawo do premii od sprzedaży wynoszącej około 1000 złotych miesięcznie oraz prawo do prowadzenia pojazdu służbowego. Zaniechał także świadczenia pracy na zasadzie umowy zlecenia, którą uprzednio wykonywał jako pracę dodatkową, jeżdżąc na wózku widłowym i powiększając swoje dochody o kwotę 8.000 - 10.000 złotych rocznie.
W piśmie z dnia 20 marca 2012 r., doręczonym w dniu 26 marca tegoż roku, „ pro juris „ wŁ., w imieniu poszkodowanego, dokonało zgłoszenia szkody Urzędowi(...)wT.jak zarządcy drogi -ulicy (...)wT., domagając się zapłaty zadośćuczynienia w kwocie 40.000 złotych oraz kwoty 2.280 złotych tytułem zwrotu kosztów opieki w terminie 30 dni.
W piśmie z dnia 28 marca 2012 r., skierowanym do ubezpieczyciela(...) S.A.(...)z siedzibą wW., Gmina MiastoT.wystąpiła o wszczęcie procedury związanej z wypłatą odszkodowaniaR. P..
Ubezpieczyciel odpowiedzialności cywilnej, w tym m.in. deliktowej, ubezpieczającego i zarazem ubezpieczonego - Gminy MiastoT.przyjął na siebie odpowiedzialność za skutki zdarzenia z dnia 17 grudnia 2011 r. i w dniu 18 maja 2012 r. przyznał poszkodowanemu kwotę 12.000 złotych tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 700 złotych tytułem odszkodowania za koszty pomocy i opieki.
W 2011 r. wysokość opłaty za jedną roboczogodzinę usług opiekuńczych świadczonych przez Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej wT.wynosiła 15,43 złotych, natomiast w 2012 r. - 16 złotych .
Mając takie ustalenia Sąd zważył, iż zgodnie z treściąart. 2 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym( Dz. U. z 2003 r., nr 58, poz.515 ze zm.), drogą jest wydzielony pas terenu składający się z jezdni, pobocza, chodnika, drogi dla pieszych lub drogi dla rowerów, łącznie z torowiskiem pojazdów szynowych znajdujących się w obrębie tego pasa, przeznaczony do ruchu lub postoju pojazdów szynowych, ruchu pieszych, jazdy wierzchem lub pędzenia zwierząt.
W myślart. 4 pkt 2 ) ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych( Dz. U..2013.260 ) droga to budowla wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi, urządzeniami oraz instalacjami, stanowiąca całość techniczno - użytkową, przeznaczoną do prowadzenia ruchu drogowego, zlokalizowana w pasie drogowym.
Zgodnie z treścią art. 4 pkt 20) ustawy, utrzymanie drogi to wykonywanie robót konserwacyjnych, porządkowych i innych zmierzających do zwiększenia bezpieczeństwa i wygody ruchu, w tym także odśnieżanie i zwalczanie śliskości, a w świetle jego punktu 21 ) ochrona drogi to działania mające na celu niedopuszczenie do przedwczesnego zniszczenia drogi, obniżenia klasy drogi, ograniczenia jej funkcji, niewłaściwego użytkowania oraz pogorszenia warunków bezpieczeństwa ruchu.
Stosownie do treści art. 19 ust. 1 ustawy, organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg, jest zarządcą drogi.
Obowiązki zarządcy drogi zostały przykładowo wskazane w art. 20 pkt 1) - 20) ustawy. Należą do nich m.in. obowiązek opracowywania projektów planów finansowania budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg oraz drogowych obiektów inżynierskich ( pkt 2 ) oraz obowiązek utrzymania nawierzchni drogi, chodników, drogowych obiektów inżynierskich, urządzeń zabezpieczających ruch i innych urządzeń związanych z drogą, z wyjątkiem części pasa drogowego, o którym mowa w art. 20f pkt 2. ( pkt 4 ), realizacja zadań w zakresie inżynierii ruchu ( pkt 5 ), przeprowadzanie okresowych kontroli stanu dróg i drogowych obiektów inżynierskich oraz przepraw promowych, ze szczególnym uwzględnieniem ich wpływu na stan bezpieczeństwa ruchu drogowego, w tym weryfikację cech i wskazanie usterek, które wymagają prac konserwacyjnych lub naprawczych ze względu na bezpieczeństwo ruchu drogowego ( pkt 10 ), wykonywanie robót interwencyjnych, robót utrzymaniowych i zabezpieczających ( pkt 11 ), wprowadzanie ograniczeń lub zamykanie dróg i drogowych obiektów inżynierskich dla ruchu oraz wyznaczanie objazdów drogami różnej kategorii, gdy występuje bezpośrednie zagrożenie bezpieczeństwa osób lub mienia ( pkt 14 ).
Z powyższej regulacji prawnej wynika obowiązek zarządcy drogi utrzymania nawierzchni chodnika przedmiotowej drogi gminnej w należytym stanie technicznym oraz prowadzenia prac remontowych, konserwacyjnych, zabezpieczających i naprawczych, łącznie z przebudową drogi, w celu zapewnienia bezpieczeństwa ruchu drogowego.
Powód wskazuje na nierówną nawierzchnię przedmiotowego chodnika jako na przyczynę jego potknięcia się i upadku na drogę. Zły stan nawierzchni drogi w miejscu zdarzenia wynika także z zeznańA. P.- świadka upadkuR. P.oraz z fotografii załączonej do akt sprawy oraz akt szkody.
W ocenie Sądu, z powołanych dowodów jednoznacznie wynika, że w dniu 17 grudnia 2011 r. powód doznał obrażeń ciała wynikających z opinii biegłych lekarzy i dokumentacji medycznej w podanych przez siebie okolicznościach, a skoro pozwana Gmina odpowiada m.in. za stan nawierzchni chodnika, ochronę drogi i za zapewnienie bezpieczeństwa ruchu drogowego, to okoliczność istnienia nierównej nawierzchni chodnika, z wystającymi płytami betonowymi i ubytkami w jego obrębie, powodującej zagrożenie bezpieczeństwa ruchu pieszych, oznacza, że zarządca dopuścił się zaniechań i zaniedbań, które naraziły powoda na zgłoszoną przez niego szkodę.
Dlatego zasadnie strona powodowa postawiła Gminie MiastuT.zarzut winy w rozumieniuart. 415 k.c., z którego to przepisu wynika, że ten, kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.
Przesłankami odpowiedzialności są : bezprawność, zawinione działanie ( zaniechanie ), powstanie szkody oraz związek przyczynowy pomiędzy szkodą a działaniem sprawcy.
Zgodnie zart. 416 k.c.osoba prawna jest obowiązana do naprawienia szkody wyrządzonej z winy jej organu.
W ocenie Sądu, zaistniały podstawy do przyjęcia odpowiedzialności deliktowej Gminy MiastoT.i dlatego na podstawieart. 445 par. 1 k.c.zasądził na rzecz powoda kwotę 33.000 złotych tytułem dalszego zadośćuczynienia. Ustalając jego wysokość Sąd miał na względzie m.in. fakt dwukrotnej hospitalizacji połączonej z wykonywaniem zabiegów operacyjnych, unieruchomienie gipsowe przez 6 tygodni i mocno ograniczoną w tym okresie zdolność do samodzielnej egzystencji oraz odczuwanie silnych dolegliwości bólowych i konieczność częstego zażywania leków przeciwbólowych oraz wymiany opatrunków i samodzielnego wykonywania zastrzyków, a także codziennego korzystania z opieki osób trzecich także i w zakresie pomocy przy czynnościach higienicznych, konieczność poruszania się o kulach po zdjęciu gipsu, doznawanie cierpień połączonych z dyskomfortem życiowym przez kilka miesięcy, naruszenie sprawności ruchowej, oraz wielkość trwałego uszczerbku na zdrowiu - 18 %, utrzymywanie się dolegliwości bólowych do chwili obecnej, bez szans na poprawę stanu zdrowia, konieczność kontynuowania leczenia i rehabilitacji w przypadku nasilenia dolegliwości oraz potrzebę częściowej zmiany dotychczasowego trybu życia i średni wiek poszkodowanego.
Powyższe ustalenia zostały dokonane na podstawie dokładnych, wiarygodnych opinii biegłego chirurga - ortopedyJ. B.i biegłego z zakresu chirurgii plastycznejC. D., a także zeznań małżonkówP., wspartych załączoną do akt sprawy dokumentacją medyczną.
Zasądzając na rzecz powoda kwotę 33.000 złotych, ponad kwotę 12.000 złotych wypłaconą przez ubezpieczyciela, tytułem zadośćuczynienia za krzywdy fizyczne i psychiczne Sąd miał także na uwadze poglądy doktryny i orzecznictwa.
Oceniając rozmiar cierpień należy mieć na względzie m.in. ich nasilenie i czas trwania, nieodwracalność następstw wypadku, rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej oraz bezradność życiową. Samo zadośćuczynienie pełni funkcję kompensacyjną, przyznana bowiem suma pieniężna ma stanowić przybliżony ekwiwalent poniesionej szkody niemajątkowej. Musi przedstawiać odczuwalną wartość ekonomiczną, adekwatną do warunków gospodarki rynkowej i wynagrodzić poszkodowanemu doznane cierpienia psychiczne i fizyczne i ułatwić przezwyciężanie ujemnych przeżyć.
Ustawowe odsetki od kwoty 28.000 złotych zostały zasądzone na podstawieart. 481 par. 1 i 2 k.c.od dnia 26 kwietnia 2012 r., tj. po upływie 30 dni od dnia otrzymania przez pozwanego zawiadomienia o szkodzie i wezwania do uiszczenia zadośćuczynienia w kwocie 40.000 złotych, z czego wypłacona została jedynie suma 12.000 złotych. Odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 5.000 złotych zadośćuczynienia zostały zasądzone - zgodnie z żądaniem - od dnia następującego po dniu doręczenia pozwanemu pisma rozszerzającego powództwo.
Z tych wszystkich względów i na podstawieart. 445 par. 1 k.c.oraz przepisów wyżej powołanych Sąd orzekł, jak w punkcie 1. wyroku.
Na podstawieart. 444 par. 1 k.c.Sąd zasądził na rzecz powoda kwotę 1.790 złotych tytułem odszkodowania za koszty opieki i pomocy osób trzecich mając na względzie treść opinii biegłegoJ. B., z której wynika, że powód wymagał jej w wymiarze 3 godzin w okresie 6 tygodni a następnie w wymiarze jednej godziny przez kolejne 30 dni. A zatem : 3 godziny x 42 dni = 126 godzin + 1 godzina x 30 dni = 30 godzin. Łącznie 156 godzin x 16 złotych za jedną roboczogodzinę = 2.496 złotych. Stawka za roboczogodzinę usług opiekuńczych wynika z pisma MOPS wT.i jako stosowana w 2012 r. może być wykorzystana na potrzeby ustalenia wysokości odszkodowania z omawianego tytułu.
Fakt świadczenia pomocy i sprawowania osobistej opieki nad poszkodowanym przez jego żonę nie oznacza, że wartość usług w jej wykonaniu jest niższa od stawki za roboczogodzinę, przyjętej przez MOPS. Należy mieć na względzie to, że opieka nad chorym leżącym, sprawowana przez domownika, była uciążliwa dla pracującej żony powoda, która zmuszona została do zmiany dotychczasowego trybu życia i jego podporządkowania potrzebom poszkodowanego, do którego dyspozycji pozostawała stosownie do jego potrzeb i przez całą dobę, a pomoc świadczyła na pewno z większym oddaniem, aniżeli czyniłaby to osoba postronna i jedynie dochodząca do podopiecznego. Ranga pracyA. P., wspomaganej przez rodziców i siostrę poszkodowanego, jest tym większa, że oprócz opieki nad chorym sprawowała ją także nad małoletnimi synami i zajmowała się prowadzeniem gospodarstwa domowego. Zważyć przy tym należy, że usługi opiekuńcze, świadczone przez MOPS, nie obejmują swym zakresem wszystkich form wsparcia koniecznych ze względu na stan zdrowia poszkodowanego, a jedynie niektóre z nich. Pozostałe natomiast objęte są zakresem specjalistycznych usług opiekuńczych, znacznie wyżej wycenianych, które przy tym w 2012r. nie były świadczone przez ten Ośrodek, a w 2011r. ich cena wynosiła aż 40 złotych za godzinę.
Wobec wypłacenia przez ubezpieczyciela kwoty 700 złotych do zasądzenia pozostała kwota 1790 złotych. Ustawowe odsetki od kwoty 1.580 złotych zostały zasądzone od dnia 26 kwietnia 2012 r.( analogicznie jak odsetki od kwoty 28.000 złotych zadośćuczynienia ), natomiast odsetki od kwoty 210 złotych zostały zasądzone od dnia następnego po dniu doręczenia pozwanemu odpisu pisma rozszerzającego powództwo.( vide protokół skrócony rozprawy - k 171 ).
Sąd uwzględnił również w całości roszczenie o zapłatę sumy 1.240 złotych tytułem odszkodowania za poniesione koszty leczenia ( 60 zł - kule, 100 zł - leki przeciwbólowe, 1080 zł - żel na blizny / 36 miesięcy x 30 zł / ) i zasądził je na podstawieart. 444 par. 1 k.c.z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 8 września 2016 r. do dnia zapłaty. Konieczność i zasadność poczynienia tychże wydatków wynika z opinii biegłych :J. B.iC. D.oraz z zeznań powoda i jego żony.
Zasądzeniu podlega także na podstawieart. 444 par. 1 k.c.kwota 11.900 złotych tytułem odszkodowania za utracony dochód, z ustawowymi odsetkami od dnia następnego po dniu doręczenia pozwanemu odpisu pozwu ( vide potwierdzenie odbioru odpisu pozwu - k 94 ). Po wypadku powód korzystał z półrocznego zwolnienia lekarskiego. Z tej przyczyny jego dochody za grudzień 2011 r. uległy zmniejszeniu o kwotę 527,41 złotych wynikającą z zaświadczenia o wysokości dochodów za czas przebywania na zwolnieniu lekarskim z dnia 10 kwietnia 2012 r. Z PIT - 11 za 2011 r. wynika, że łączne dochodyR. P.wyniosły 77.418,99 złotych, a gdyby nie fakt korzystania ze zwolnienia lekarskiego byłyby one wyższe o utraconą sumę 527,41 złotych i wynosiłyby 77.945,41 złotych. W 2012r. powód pobrał wynagrodzenie w łącznej wysokości wynoszącej zaledwie 66.046,79 złotych. Obniżenie jego dochodów nastąpiło na skutek korzystania przez okres około 6 miesięcy ( do dnia 17 czerwca 2012 r. ) ze zwolnienia lekarskiego oraz w wyniku zmiany pracy na siedzącą, w miejsce dotychczasowej i lepiej wynagradzanej pracy wykonywanej w terenie, a także zaniechania świadczenia pracy dodatkowej. Zmiany te były spowodowane stanem zdrowia powoda - dolegliwościami bólowymi i ograniczeniami ruchowymi operowanej nogi. Tym samym : 77.945,41 złotych - 66.046,79 złotych = 11.899 złotych. Powyższe okoliczności wynikają z zeznań PIT - 11 za 2011 i 2012 , z zeznań powoda oraz z dwu zaświadczeń o wysokości dochodów za czas przebywania na zwolnieniu lekarskim.
Sąd oddalił powództwo w pozostałym zakresie, tj. w odniesieniu do roszczenia z punktu 5. pozwu, wywiedzionego zart. 189 k.p.c., bowiem potrzeba ustalenia odpowiedzialności pozwanego za skutki wypadku z dnia 17 grudnia 2011 r. nie została przez stronę powodową wykazana. Zasadność takiego ustalenia nie wynika w szczególności z opinii biegłego ortopedy - traumatologaJ. B.. Brak zatem podstaw do przyjęcia, że rokowania co do stanu zdrowia są niepomyślne i należy się spodziewać jego istotnego pogorszenia.
Postanowienie o kosztach z punktu 6. wyroku zostało wydane na podstawieart. 98 par. 1, 3 i 4 k.p.c.i zestawienia spisu kosztów pełnomocnika powoda, przy przyjęciu zasady odpowiedzialności za wynik procesu, z tą jedynie zmianą, że koszty ujęte w spisie zostały skorygowane w odniesieniu do liczby dojazdów na terminy rozprawy ( dwa, a nie trzy ), czyli pomniejszone o kwotę 91,93 złotych.
Postanowienie z punktu 7. wyroku znajduje uzasadnienie w treściart. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 623 ze zm. ), z uwzględnieniem faktu poniesienia przez Skarb Państwa kosztów procesu w wysokości 330,46 złotych oraz konieczności pobrania od pozwanej brakującej opłaty od rozszerzonej części powództwa w kwocie 1.397 złotych.
Apelację od powyższego orzeczenia wywiodła strona pozwana zaskarżając wyrok w części tj. w zakresie jego punktu 3 ponad kwotę 5.782 zł. tytułem odszkodowania za utracony dochód z odsetkami ustawowymi od dnia 9 kwietnia 2014r. do dnia 31 grudnia 2015r. i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty.
Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:
- naruszenie prawa procesowego, tj.art. 233 kpcpoprzez przyjęcie dowolnej oceny zgromadzonego materiału w sprawie i bezpodstawne przysądzenie powodowi od pozwanej kwoty w wysokości przewyższającej 5.782 zł. tytułem odszkodowania za utracony dochód pozostający w związku z wypadkiem i urazem jakiego doznał powód.
Powołując się na powyższy zarzut wnosiła o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez oddalanie powództwa oraz o zasądzenie kosztów postępowania sądowego według norm przepisanych.
Pełnomocnik powoda w odpowiedzi na apelację wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania.
Sąd Okręgowy zważył co następuje:
Apelacja pozwanego jest w pełni zasadna.
Skarżąca gmina w apelacji zarzuciła Sądowi I instancji błędne ustalenia faktyczne co było związane z określeniem przez Sąd Rejonowy kwoty utraconych dochodów na poziomie 11.899 zł. Zarzut ten wydaje się być zasadny.
W aktach sprawy znajdują się co prawda zaświadczenia pracodawcy powoda z których wynika, iż powód utracił na skutek zdarzenia dochód ale w wysokości 5.781,58 zł, a nie w kwocie 11.899 zł jak przyjął to Sąd Rejonowy. Twierdzenia powoda, iż miał on rzekomo przed zdarzeniem wykonywać pracę na podstawie umowy zlecenie na wózku widłowym nie zostały nawet przez niego uprawdopodobnione, a Sąd przyjął je właściwie za pewnik. Podobnie jak kwestia premii uznaniowej czy też premii regulaminowej. Sąd orzekając o utraconych dochodach nie może orzekać tylko i wyłącznie na podstawie gołosłownych twierdzeń powoda które nie są poparte żadnymi dowodami. Co prawda w aktach znajdują się dwa porozumienia zmieniające oraz aneks do porozumienia zmieniającego z 1.01.2011r. Z dowodów tych jednak wcale nie wynika, iż powód nie otrzymywał premii w związku z wypadkiem.
Zgodnie zart. 6 k.c.ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. To strony są zatem obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne (art. 232zd. pierwszek.p.c.. Rzeczą Sądu nie jest zastępowanie stron w czynnościach, do których obliguje je przepisart. 232 k.p.c.. W szczególności Sąd nie jest zobowiązany do zarządzenia dochodzenia w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych, pozwalających na ich udowodnienie. Nie ma też obowiązku przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.
Zart. 6 k.c.płynie generalny wniosek, że prawa podmiotowe mogą być skutecznie dochodzone o tyle, o ile strona jest w stanie przekonać sąd co do faktów, z których wyprowadza korzystne dla siebie twierdzenia (tak m.in. M. Pyziak-Szafnicka - Kodeks cywilny. Komentarz. Część ogólna pod red. P. Księżaka i M. Pyziak - Szafnickiej, Wyd. LEX Wolter Kluwer buisness, Warszawa 2014r. str. 126).
Strona, która nie udowodni swoich twierdzeń musi liczyć się z ujemnymi skutkami w postaci nie podzielenia przez sąd prezentowanego przez daną stronę procesu stanowiska i w konsekwencji oddaleniem powództwa.
O ile należy się zgodzić z tym, iż powód wykazał wysokość utraconych dochodów odpowiednim zaświadczeniem zakładu pracy - co zresztą strona pozwana uznała nie skarżąc w tej części orzeczenia – o tyle nie sposób podzielić poglądu powoda, iż utracił dodatkowo dochód w kwocie 6.118 zł co miałoby się rzekomo wiązać z tym, iż nie uzyskiwał określonych premii nie mogąc pracować w terenie. Tymczasem na tę okoliczność nie zostały zgłoszone żadne dowody, a Sąd I instancji oparł się tak naprawdę jedynie na samych twierdzeniach powoda. Twierdzenie strony zgodnie zart. 6 k.c.nie jest jeszcze dowodem ale musi zostać wykazane. Skoro zatem powód dowodził , iż zmniejszenie jego wynagrodzenia w drugiej połowie 2012r. było związane ( pozostawało w adekwatnym związku przyczynowym) ze zdarzeniem za które odpowiedzialność ponosi pozwana gmina to winien to udowodnić.
Brak jednoznacznych dowodów musi skutkować oddaleniem powództwa w tym zakresie.
Dlatego też błędne ustalenia faktyczne w konsekwencji doprowadziły do naruszenia prawa materialnego tj.art. 444 § 1 k.c.co musiało skutkować zmianą zaskarżonego wyroku i oddaleniem powództwa o odszkodowanie z tytułu utraconych dochodów ponad kwotę 5.782 zł, a to na podstawieart. 386§1 k.p.c.
Mając na uwadze, iż pozwana gmina wygrała sprawę w II instancji na podstawieart. 98 k.p.c.orzeczono jak w pkt 2 wyroku.
SSA w SO Stanisław Łęgosz SSO Jarosław Gołębiowski SSO Dariusz Mizera | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim
date: '2017-09-07'
department_name: II Wydział Cywilny Odwoławczy
judges:
- w SO Stanisław Łęgosz
- Jarosław Gołębiowski
- Dariusz Mizera
legal_bases:
- art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym
- art. 4 pkt 2 ) ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych
- art. 481 par. 1 i 2 k.c.
- art. 98 par. 1, 3 i 4 k.p.c.
- art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych
recorder: st. sekr. sąd. Anna Owczarska
signature: II Ca 506/17
``` |
155015050000503_I_C_001177_2017_Uz_2018-07-10_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt: I C 1177/17
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 20 czerwca 2018 roku
Sąd Rejonowy w Brzegu I Wydział Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący:
SSR Joanna Kurowska
Protokolant:
sekretarz sądowy Anita Bider
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 czerwca 2018 roku wB.
sprawy z powództwaB. N.
z udziałem pozwanego Polskiego Biura Ubezpieczycieli Komunikacyjnych wW.
o zapłatę
I
zasądza od pozwanego Polskiego Biura Ubezpieczycieli Komunikacyjnych wW.na rzecz powódkiB. N.kwotę 68780,00 zł (sześćdziesiąt osiem tysięcy siedemset osiemdziesiąt złotych 00/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 05/04/2017 roku do dnia zapłaty,
II
zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 5917,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu,
III
zasądza od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Brzegu kwotę 3179,00 zł tytułem kosztów sądowych.
Na oryginale właściwy podpis
Sygn.akt I C 1177/17
UZASADNIENIE
PowódkaB. N.wniosła przeciwko Polskie Biuro Ubezpieczycieli Komunikacyjnych wW.z siedzibą wW.pozew domagając się zapłaty 68780,00 zł tytułem zadośćuczynienia w związku ze śmiercią synaJ. N.wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 05.04.2017r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu.
W uzasadnieniu powódka wskazała, że w dniu 14.10.2004r. w wypadku komunikacyjnym śmierć poniósł synJ. N.. Nagła śmierć syna wpłynęła na dotychczasowe życia powódki, która w dacie nieszczęśliwego była osobą samotną, ponieważ wcześniej straciła męża a zmarły syn był jedynym jej dzieckiem. Powódka był bardzo związana emocjonalnie z synem, który pomimo, że założył własną rodzinę, opiekował się powódką, dbał o jej potrzeby, utrzymywał codzienny z nią kontakt. Na skutek śmierci syna powódka pozostała zupełnie sama ponieważ jej relacje z synową uległy pogorszeniu a co za tym idzie brak więzi z wnukami. Pozwana przyznała powódce tytułem zadośćuczynienia kwotę 26 2020,00 zł jednakże, zdaniem powoda jest to kwota zaniżona. Powódka domaga się zasądzenia kwoty 53780,00 zł tytułem zadośćuczynienia oraz 15.000,00 zł tytułem odszkodowania z tytułu pogorszenia się sytuacji życiowej powódki.
W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i obciążenie powódki kosztami procesu podnosząc, że nie kwestionuje odpowiedzialności za skutki wypadku co do zasady jednakże wysokość kwoty jakiej domaga się powód jest rażąco wygórowana a wypłacona wyczerpała wszelkie roszczenia powoda względem pozwanej.
Sąd ustalił co następuje:
J. N.syn powódki– zginął w nieszczęśliwym wypadku do którego doszło naulicy (...)wB.; w dniu 14.10.2014. ciągnik z naczepą wyjeżdżając z parkingu zahaczył o słup bramy wyjazdowej, który przewrócił się na stojącego w pobliżu pieszegoJ. N.. W wyniku wypadku poszkodowany poniósł śmierć.
W dacie zdarzenia był on dorosłym mężczyzną, miał własną rodzinę, żonę i dwoje dzieci. Był też jedynym synem powódki, bardzo związanym z matką, osobą uczynną, miłą, pełną sympatii w relacjach z innymi ludźmi. Powódka kilka lat wcześniej zmagała się nieuleczalną choroba swojego męża, który zmarł, w tych chwilach synJ.był jej bardzo oddanym, wspierał ja i pomógł przetrwać okres choroby a potem żałoby po mężu. Powódka jeszcze przed śmiercią syna była osobą pełną życia, otwartą, liczyła się dla niej tylko rodzina. Syn wraz z żoną zamieszkali na tej samej ulicy, dzięki czemu powódka mogła na co dzień pomagać w opiece nad małymi dziećmi syna. Życie rodzinne nadawało jej sens, był wypełniony sprawami bieżącymi dnia codziennego, w którym angażowała się w pełni. SynJ.wraz z powódką byli nierozłączni, takie relacje syna z matką nie zdarzają się często. Nawet śmierć męża nie wpłynęła tak traumatycznie na powódkę jak śmierć synaJ.. Od czasu jego śmierci życie dla powódki pomimo upływu czasu przestało mieć znaczenie, powódka nie widzi sensu życia, zamknęła się w sobie, nie ma potrzeby wchodzenia w relacje z innymi ludźmi, cierpi na głęboka depresję, a w codziennych chwilach pomaga jej wparcie ze strony księdza, którego bardzo szanuje jako osoba wierząca a kontakt z nim stanowią dla powódki pewien rodzaj terapii. Początkowo powódka podjęła leczenie u psychiatry jednakże po pierwszej wizycie dalsze leczenie opierało się głównie na leczeniu farmakologicznym u lekarza rodzinnego. Proces żałoby, pomimo znacznego upływu czasu dla powódki nie zakończył się. Dodatkowo na trudną sytuację osobistą powódki wpływają reakcja a w zasadzie ich brak z wnukami. Odkąd synowa wraz z dziećmi wyprowadziła się doO., zabroniła powódce kontaktować się z dziećmi. Sama powódka, jak podaje, nie ma na tyle sił by walczyć o te relacje, woli w spokoju przeżyć dzień we własnym mieszkaniu, jednak brak z dziećmi syna jest dla niej bardzo bolesny i trudny do pogodzenia.
W związku ze zgłoszoną szkodą pozwany wypłacił powódce kwotę(...),00 tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 10.000,00 zł tytułem odszkodowania w związku ze znacznym pogorzeniem się sytuacji życiowej powódki.
Dowód:
- notatka urzędowa KPP wB.z 14/10/2004 , k. 23- 24
- wyrok II K 480/04 SR Brzeg z uzasadnieniem, k.25- 28
- akt zgonuJ. N., k. 29
- zgłoszenie szkody z 20/03/2017 r., k. 30-31
- decyzja pozwanego z dnia 04/04/2017 roku , k. 32-33
- z przesłuchania świadkaJ. K., rozprawa z dnia 29.11.2017r., zapis 0.07.02-0.25.29
- akta szkody, k. 90
- dokumentacja medyczna powódki, k. 81
z przesłuchania powódki, rozprawa z dnia 29.11.2017r., zapis 0.27.26-01.01.41
- z opinii biegłego psychologa, k. 94
Sąd zważył co następuje:
Powództwo zasługuje w pełni na uwzględnienie.
Stan faktyczny między stronami jest bezsporny w zakresie wypadku, śmierci pokrzywdzonegoJ. N.. Pozwany zakwestionował jedynie wysokość dochodzonego roszczenia.
Podstawą prawną orzeczenia była treśćart. 448 k.c.w zw, zart. 24 k.c.Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 22.10.2010 (III CZP 76/10) najbliższemu członkowi rodziny zmarłego przysługuje na podstawieart. 448 k.c.w związku zart. 24 § 1 k.c.zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę, gdy śmierć nastąpiła na skutek deliktu, który miał miejsce przed dniem 3 sierpnia 2008 r. Podstawę dochodzenia zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przed dniem 3 sierpnia 2008 r. w następstwie naruszeniem deliktem dobra osobistego w postaci szczególnej więzi rodzinnej łączącej osobę zainteresowaną ze zmarłym stanowiart. 448w związku zart. 24 § 1 k.c.. Jak wskazał Sąd Najwyższy katalog dóbr osobistych określony wart. 23 k.c.ma charakter otwarty. W orzecznictwie i w piśmiennictwie przyjmuje się zgodnie, że ochroną przewidzianą wart. 23 i 24 k.c.objęte są wszelkie dobra osobiste rozumiane jako pewne wartości niematerialne związane z istnieniem i funkcjonowaniem podmiotów prawa cywilnego, które w życiu społecznym są uznawane za doniosłe i zasługujące z tego względu na ochronę. W judykaturze uznano, że do katalogu dóbr osobistych należy np. prawo do intymności i prywatności, płeć człowieka, prawo do planowania rodziny, tradycja rodzinna, pamięć o osobie zmarłej. Trudno byłoby znaleźć argumenty sprzeciwiające się zaliczeniu do tego katalogu także więzi rodzinnych. Więzi te stanowią fundament prawidłowego funkcjonowania rodziny i podlegają ochronie prawnej (art. 18 i 71 Konstytucji RP,art. 23 k.r.o.). Skoro dobrem osobistym w rozumieniuart. 23 k.c.jest kult pamięci osoby zmarłej, to - a fortiori - może nim być także więź miedzy osobami żyjącymi. Nie ma zatem przeszkód do uznania, że szczególna więź emocjonalna między członkami rodziny pozostaje pod ochroną przewidzianą wart. 23 i 24 k.c.
Dla przypisania zaś określonemu podmiotowi odpowiedzialności deliktowej na podstawie przywołanych powyżej przepisówkodeksu cywilnegokonieczne jest łączne spełnienie następujących przesłanek: (I) powstanie szkody rozumianej jako uszczerbek w dobrach prawnie chronionych o charakterze majątkowym, a w przypadkach określonych w ustawie - także o charakterze niemajątkowym; (II) wyrządzenie szkody czynem niedozwolonym polegającym na bezprawnym i zawinionym zachowaniu sprawcy szkody; (III) związek przyczynowy pomiędzy czynem niedozwolonym a powstaniem szkody. W ocenie Sądu spełnienie tych przesłanek pozostawało poza sporem.
W odniesieniu do zadośćuczynienia aktualność posiadają wypracowane przez orzecznictwo i doktrynę prawa cywilnego poglądy dotyczące instytucji zadośćuczynienia za doznaną krzywdę przewidzianą wart. 445 k.c.Kompensacie podlega doznana krzywda, a więc w szczególności cierpienie, ból i poczucie osamotnienia po śmierci najbliższego członka rodziny. Suma pieniężna przyznana tytułem zadośćuczynienia ma być odpowiednia. Nie ulega wątpliwości, że o jej rozmiarze decyduje rozmiar doznanej krzywdy, w związku z czym jego wysokość nie może być symboliczna, lecz musi przedstawiać dla strony jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość, Zadośćuczynienie ma na celu naprawienie szkody niemajątkowej, wyrażającej się doznaną krzywdą w postaci cierpień fizycznych i psychicznych. Nie dający się ściśle wymierzyć charakter krzywdy sprawia, że ustalenie jej rozmiaru, a tym samym i wysokości zadośćuczynienia, zależy od oceny sądu. Przy ustalaniu rozmiaru cierpień powinny być uwzględniane zobiektywizowane kryteria oceny, odniesione jednak do indywidualnych okoliczności danego wypadku. Oceniając rozmiar szkody niemajątkowej brane są zatem pod uwagę: dramatyzm doznań osób bliskich zmarłego, poczucie osamotnienia i „odczuwanej pustki", cierpienia moralne i wstrząs psychiczny wywołany śmiercią osoby najbliższej.
Powódka domagał się zadośćuczynienia w kwocie 53 780,00 zł albowiem jej zdaniem żądana od samego początku kwota 80.000,00 zł jest adekwatna do charakter krzywdy jak jej rozmiaru. Ponadto związku ze znaczny pogorszeniem się sytuacji życiowej powódki domagała się kwoty 15.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia uznając, że wypłacona kwota 10.000,00 zł również nie jest adekwatna. W ocenie Sądu wypłacona już kwota z tytułu zadośćuczynienia oraz pogorszenia sytuacji życiowej powódki jest zbyt niska, zaś żądana kwota nie jest wygórowana zważywszy na okoliczności wydatku, sytuacji powódki przed nim ale przede wszystkim jej aktualnej sytuacji życiowej.
Niewątpliwie powódkę łączyły z synem bardzo bliskie, wręcz wyjątkowe relacje a jego była dla powódki nie tylko olbrzymią tragedią ale naznaczyła dalszy jej los. Od tej chili, powódka jak sama wskazałam, nie chce żyć, jej życie się skończyło, nie widzi jego sensu, nie ma dla kogo żyć, jej codzienność wypełniona jest pustką bo została pozbawiona bliskich jej osób: męża, brata, który wspierał ją tuż po śmierci męża a potem synaJ.a potem rozłąka z wnukami, z którymi była bardzo związana, wychowywała je, opiekowała się nim z czego czerpała radość życia. Wraz ze śmiercią synaJ.wszelkie wartości jakie stanowiły jej sens życia przestały istnieć. Powódka straciła osobę jej najbliższą, która dawała jej poczucie bezpieczeństwa i gwarancję spokojnej starości, osobę szczególnie jej przychylną, dbająca o jego poczucie bezpieczeństwa, nadającą sens i radość życia. Do chwili obecnej powódka nie pogodziła się z jego śmiercią. Pomiędzy stronami charakter bliskich relacji był ponadnormatywny, ponadprzeciętny. Powyższe okoliczności niewątpliwie wskazują, że powódka przeszła reakcję depresyjną związaną z nagłą, niespodziewaną śmiercią syna a proces żałoby nadal trwa. Bez wątpienia sytuacja życiowa powódki po śmierci syna uległa znacznemu pogorszeniu. Przewidziane wart. 446 § 3 k.c.odszkodowanie obejmuje te szkody spowodowane przez śmierć osoby najbliższej, które nie podlegają wyrównaniu na podstawie innych przepisów, a w szczególności na podstawieart. 446 § 1 i § 2 k.c.Odszkodowanie to ma umożliwić naprawienie szkód majątkowych, aczkolwiek niekiedy trudnych do uchwycenia i wymierzenia. Określając wysokość odszkodowania z tytułu znacznego pogorszenia sytuacji życiowej w następstwie śmierci osoby bliskiej sąd jest obowiązany wziąć pod uwagę różnicę między stanem, w jakim znaleźli się członkowie rodziny zmarłego po jego śmierci, a przewidywanym stanem materialnym, gdyby zmarły żył. Pogorszenie sytuacji życiowej polega nie tylko na pogorszeniu obecnej sytuacji materialnej, ale także na utracie rzeczywistej możliwości uzyskania stabilnych warunków życiowych oraz ich realnego polepszenia. Istotne jest też pozbawienie możliwości korzystania przez najbliższych z faktycznego wsparcia zmarłego, w tym wykonywania przez niego różnego rodzaju świadczeń również niepieniężnych na rzecz rodziny. Świadczenia te, jakkolwiek trudno wyliczalne, mają niewątpliwie swój wymiar majątkowy, bowiem zwalniają uprawnionych z konieczności pokrywania ich kosztów. Chodzi tu np. o wykonywanie różnych prac, w tym fizycznych, na rzecz rodziny, opiekę, pomoc w nauce, w tym również czynności życia codziennego itp. (por. np.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 grudnia 2009 r., I CSK 149/09, LEX nr 607232; wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 11 grudnia 2012 r., I ACa 1012/12, LEX nr 1264377; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 28 lutego 2013 r., I ACa 20/13, LEX nr 1294773; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 27 lutego 2015 r., I ACa 833/14, LEX nr 1665062). Przy wykładniart. 446 § 3 k.c.nie można tracić z pola widzenia tego, że w tym przypadku ustawodawca zrezygnował z zasady pełnej kompensacji na rzecz odszkodowania stosownego, którego ostateczny wymiar pozostawił ocenie sędziowskiej, opartej jednak na analizie wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla określenia jego zakresu (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 31 marca 2015 r., VI ACa 863/14, LEX nr 1680053; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 28 listopada 2014 r., I ACa 1183/14, LEX nr 1659061; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 13 lutego 2014 r., I ACa 1065/13, LEX nr 1439189). Odszkodowania przewidziane wart. 446 § 3 k.c.powinno stanowić adekwatne, realnie odczuwalne przysporzenie, a jego celem jest umożliwienie uprawnionemu przystosowania się do zmienionych warunków (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 lipca 2012 r., II CSK 677/11, LEX nr 1228438). Pogorszenie sytuacji życiowej ma uwzględniać nie tylko straty w materialnym poziomie życia, ale pogorszenie sytuacji życiowej w sensie ogólnym w wyniku utraty najbliższej osoby. Powódka jest osoba w podeszłym wieku i chodzi o pogorszenie sytuacji życiowej w szerokim zakresie, także odnośnie poczucia bezpieczeństwa u schyłku jej życia. Od śmierci jedynego syna, który dawał jej poczucie bezpieczeństwa, był gwarantem spokojnego życia , na którego powódka zawsze mogła liczyć, jej sytuacja życiowa niezaprzeczalnie uległa diametralnemu pogorszeniu.
Biorąc powyższe pod uwagę Sąd doszedł do wniosku, że zasadnym będzie zasądzenie na rzecz powódki tytułem zadośćuczynienia kwoty 53780,00 zł. Kwota ta z jednej strony uwzględnia charakter i stopień cierpień doznanych przez powódkę , jej podeszły wiek i sytuację życiową, z drugiej zaś strony stanowi odczuwalną wartość ekonomiczną, która pozwoli na złagodzenie doznanej przez nią krzywdy przy uwzględnieniu, że powódka otrzymała już od pozwanego kwotę 26220,00 zł. Sąd uwzględnił również żądanie powódki tytułem odszkodowania za znaczne pogorszenie sytuacje życiowej zasądzając w pełni żądaną kwotę mając również na względzie wysokość przyznanego już odszkodowania.
O odsetkach Sąd orzekł na podstawieart. 455 k.c., w związku zart. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Okoliczności ujawnione w toku niniejszego postępowania pozwoliły przyjąć, że istniały one już w dacie zgłoszenia szkody, zatem w ocenie sądu powódka może domagać się odsetek od dnia zastępującego po dniu wydania decyzji przez pozwanego to jest od dnia 05.04.2017roku. od dnia zgłoszenia szkody , stąd też Sąd zasądził odsetki ustawowe od dnia 26.07.2014r.
biorąc pod uwagę kiedy pozwany dowiedział się o roszczeniach i uwzględnił żądanie powoda w zakresie 10.000 zł.
Z uwagi na fakt, iż co do zasady powództwo zostało uwzględnione zaś co do wysokości w części wobec o cennego charakteru żądania, na podstawieart. 100 k.p.c.obowiązkiem poniesienia kosztów procesu w całości została obciążona strona pozwana. Rozstrzygnięcie w przedmiocie obowiązku zwrotu na rzecz Skarbu Państwa poniesionych kosztów sądowych dotyczy części opłaty sądowej od której w części powódka została zwolniona a także wydatków związanych z opinią biegłej.
Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł jak na wstępie. | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Brzegu
date: '2018-06-20'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Joanna Kurowska
legal_bases:
- art. 446 § 1 i § 2 k.c.
- art. 18 i 71 Konstytucji RP
- art. 23 k.r.o.
- art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym
Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych
- art. 100 k.p.c.
recorder: sekretarz sądowy Anita Bider
signature: I C 1177/17
``` |
155025250001006_II_K_000329_2013_Uz_2014-05-13_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt II K 329/13
1 Ds. 638/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 24 kwietnia 2014 r.
Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej Wydział II Karny, w składzie:
Przewodniczący: SSR Radosław Gluza
Protokolant: Stanisława Kwapińska
przy udziale prokuratora ---
po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 21 marca 2014 r., 18 kwietnia 2014 r.
sprawyS. W.
synaJ.iZ.z d.N.
ur. (...)wZ.
oskarżonego o to, że
w dniu 8 maja 2013 roku na terenie zbiornika wodnego wM.naruszył zakaz określony wart. 8 ust. 1 pkt. 8 Ustawy o Rybactwie Śródlądowym, w ten sposób, że dokonał połowu ryb z gatunku karp o łącznej wadze 10,8 kg i wartości 13,50 zł oraz z gatunku leszcz o łącznej wadze 26,2 kg i wartości 12,40 zł za pomocą wędki uzbrojonej w narzędzia kaleczące typu kotwiczka, czym działał na szkodę Zarządu Okręgu Polskiego Związku Wędkarskiego weW.,
tj. o przestępstwo zart. 27c ust.1 pkt. 4 ustawy z dnia 18 kwietnia 1985r. o Rybactwie Śródlądowym;
orzeka:
I
uznaje oskarżonegoS. W.za winnego tego, że w dniu w dniu 08 maja 2013 roku na terenie zbiornika wodnego wM., dokonał połowu ryb z gatunku karp o łącznej wadze 10,8 kg i wartości 145,80 zł oraz z gatunku leszcz o łącznej wadze 26,2 kg i wartości 324,88 zł za pomocą narzędzia kaleczącego, tj. wędki uzbrojonej w dwie kotwice, czym działał na szkodę Polskiego Związku WędkarskiegoO.weW., tj. popełnienia przestępstwa zart. 27c ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 18 kwietnia 1985 o rybactwie śródlądowymi za to, na podstawie tego przepisu, wymierza mu karę 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 10 zł (dziesięciu złotych);
II
na podstawieart. 63 § 1 k.k.zalicza oskarżonemuS. W., na poczet wymierzonemu mu kary grzywny, okres jego zatrzymania w sprawie od dnia 08 maja 2013r. do dnia 09 maja 2013r., co odpowiada dwóm stawkom dziennym grzywny;
III
na podstawieart. 27c ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 18 kwietnia 1985 r. o rybactwie śródlądowymorzeka przepadek dowodu rzeczowego w postaci wędki nasadowej 2-częściowej z napisem(...)wraz z kołowrotkiem z napisem(...)z nawiniętą linką oraz dwoma kotwicami i ciężarkiem ołowianym, ujętego w wykazie dowodów rzeczowych, na k. 54 pod poz. 1, przechowywanego w magazynie dowodów rzeczowych Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej;
IV
na podstawieart. 27c ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 18 kwietnia 1985 r. o rybactwie śródlądowymorzeka w stosunku do oskarżonegoS. W.środek karny w postaci przekazania Karty Wędkarskiej(...), wyd. przez Prezydenta MiastaW., do depozytu sądowego na okres nie krótszy niż 12 miesięcy, licząc od dnia 08 maja 2013r., do czasu złożenia przez oskarżonego ponownego egzaminu z wynikiem pozytywnym;
V
na podstawieart. 27c ust. 3 pkt 1 lit b ustawy z dnia 18 kwietnia 1985 r. o rybactwie śródlądowymorzeka wobec oskarżonegoS. W.środek karny w postaci nawiązki na rzecz Polskiego Związku WędkarskiegoO.weW.w kwocie 2353,40 zł (dwa tysiące trzysta pięćdziesiąt trzy złote czterdzieści groszy);
VI
na podstawieart. 27 c ust. 2 ustawy z dnia 18 kwietnia 1985 r. o rybactwie śródlądowymorzeka o podaniu wyroku do publicznej wiadomości, poprzez wywieszenie na tablicy ogłoszeń w siedzibie Urzędu Miejskiego wW.przez okres 2 (dwóch) tygodni, na koszt oskarżonego;
VII
na podstawieart. 627 k.p.k.obciąża oskarżonegoS. W.kosztami postępowania, a w tym zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa zwrot wydatków poniesionych przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania w sprawie w wysokości 130 zł i na podstawieart. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych(Dz. U. nr 49 poz. 223 z późn. zm.) wymierza mu opłatę w kwocie 150 zł.
UZASADNIENIE WYROKU
Na podstawie przeprowadzonego przewodu sądowego ustalono następujący stan faktyczny:
Na początku maja 2013 roku na terenie zalanych łąk przy ujściu rzekiB.doZ.M.odbywało się tarło ryb. W tym czasie do funkcjonariuszy Komendy Wojewódzkiej Państwowej Straży Rybackiej weW.zaczęli wpływać telefoniczne informacje o osobach, które wykorzystywały ten fakt i dokonywały połowu ryb narzędziami kaleczącymi.
Dowód:
zeznania świadkaA. N., k. 4, 9, 80 – 82,
zeznania świadkaK. K., k. 94 – 95.
W dniu 08 maja 2013r. strażnicy(...)weW.-A. N.iK. K.wraz z funkcjonariuszami Komisariatu Wodnego Komendy Wojewódzkiej Policji weW.-P. K.iK. G., udali się radiowozem policyjnym na patrol w rejon zbiornika wodnegoM.. Po przybyciu na miejsce około godz. 16.00A. N.wysiadł w pobliżu przepompowni, natomiast towarzyszący mu funkcjonariusze objechali zbiornik dookoła i stanęli na drodze gruntowej w pobliżu miejscowościC..
Dowód:
zeznania świadkaA. N., k. 4, 9, 80 – 82,
zeznania świadkaK. K., k. 94 – 95,
zeznania świadkaP. K., k. 95 – 96,
zeznania świadkaK. G., k. 55 – 56, 93 – 94.
A. N.udał się pieszo w pobliże zalanych łąk, a następnie w celu prowadzenia obserwacji wszedł na rosnące tam drzewo, na wysokość około 15 metrów. Po zajęciu tej pozycji zaczął lustrować okolicę przy użyciu lornetki służbowej. W tym czasie na terenie zalanych traw należących do zbiornika wodnego wM., znajdowało się kilkanaście osób, które poławiały ryby. Wśród nich był oskarżonyS. W., który przyjechał wcześniej na miejsce swoim samochodem m-kiM. (...)nr rej. (...).
Dowód:
zeznania świadkaA. N., k. 4, 9, 80 – 82,
zeznania świadkaK. K., k. 94 – 95,
zeznania świadkaP. K., k. 95 – 96,
zeznania świadkaK. G., k. 55 – 56, 93 – 94,
częściowo wyjaśnienia oskarżonegoS. W., k. 25, 79 – 80.
Oskarżony zajmował pozycję w okolicach miejscowościD., miał ubrane wodery i dokonywał połowu ryb brodząc w wodzie.S. W.korzystał z wędki z kołowrotkiem z linką, do której były zamocowane dwie kotwice rybackie oraz ołowiany ciężarek. Oskarżony wypatrywał plusków na wodzie, świadczących o tym, że znajduje się tam ryba na tarlisku, po czym zanurzał w tym miejscu zestaw, ściągał linkę a następnie energicznie przycinał wędką, próbując w ten sposób zahaczyć rybę.A. N.widząc przez lornetkę zachowanie oskarżonego, które wskazywało na popełnienie przestępstwa, skupił się na obserwacji jego osoby, pozostawiając innych wędkarzy, którzy nie mieli takich zestawów kaleczących. Następnie zawiadomił o sytuacji kolegów z patrolu i polecił im aby oczekiwali na jego sygnał do dokonania zatrzymania oskarżonego. Po informacjiA. N.równieżP. K.iK. G.podjęli obserwację zachowania oskarżonego przez lornetkę służbową.
Dowód:
zeznania świadkaA. N., k. 4, 9, 80 – 82,
zeznania świadkaK. K., k. 94 – 95,
zeznania świadkaP. K., k. 95 – 96,
zeznania świadkaK. G., k. 55 – 56, 93 – 94.
W czasie obserwacji prowadzonej przezA. N.z odległości, która wahała się od 80 do 200 metrów, oskarżonyS. W.wielokrotnie energicznymi szarpnięciami zahaczał ryby za różne części ciała. Następnie wyciągał je na powierzchnię i wkładał do dwóch siatek zanurzonych w wodzie. Część ryb przed ich wyjęciem odczepiała się do kotwic.
Dowód:
zeznania świadkaA. N., k. 4, 9, 80 – 82,
zeznania świadkaK. K., k. 94 – 95,
zeznania świadkaP. K., k. 95 – 96,
zeznania świadkaK. G., k. 55 – 56, 93 – 94.
S. W.przez jakiś czas próbował dokonywać połowu ryb przy pomocy innej wędki, metodą spławikową, lecz nie złowił w ten sposób żadnej ryby, wobec czego powrócił do zestawu uzbrojonego w kotwice.S. W.złowił łącznie trzy sztuki karpi o wadze 10,8 kg i wartości 145,80 zł oraz piętnaście sztuk leszczy o wadze 26,2 kg i wartości 324,88 zł.
Dowód
:
zeznania świadkaA. N., k. 4, 9, 80 – 82,
zeznania świadkaM. M. (3), k. 92 – 93,
protokół przeszukania pojazdu, k. 12 – 14,
pokwitowania odbioru ryb, k. 11.
Po zakończonym połowie oskarżony pozostawił ryby w siatkach zanurzonych w wodzie i podjechał autem do koryta rzekiB., w okolicy mostu drogowego. Tam przy pomocy wiadra napełnił wodą z rzeki zbiornik, który znajdował się w jego samochodzie. NastępnieS. W.powrócił na miejsce połowu i wyjął z wody złapane uprzednio ryby a następnie przesypał je do pojemnika.
Dowód:
zeznania świadkaA. N., k. 4, 9, 80 – 82,
zeznania świadkaK. K., k. 94 – 95,
zeznania świadkaP. K., k. 95 – 96,
zeznania świadkaK. G., k. 55 – 56, 93 – 94.
W tym momencieA. N.dał znak funkcjonariuszom, którzy znajdowali się w radiowozie, aby dokonali zatrzymania oskarżonego.K. K.wraz zP. K.iK. G.w krótkim czasie podjechali do samochoduS. W.. Po tym jak funkcjonariusze Policji ujawnili w pojeździe oskarżonego wędkę zaopatrzoną w kotwice oraz ryby znajdujące się w zbiorniku, które posiadały głębokie krwawiące rany, dokonali jego zatrzymania. Oskarżonemu, poza rybami została zatrzymana wędka nasadowa 2-częsciowa z napisem(...)wraz z kołowrotkiem z napisem(...)wraz z nawiniętą linką oraz dwoma kotwicami i ciężarkiem ołowianym przy pomocy której dokonywał nielegalnego połowu a ponadto karta wędkarska nr 119/99 wydana przez Prezydenta MiastaW..
Dowód:
zeznania świadkaA. N., k. 4, 9, 80 – 82,
zeznania świadkaK. K., k. 94 – 95,
zeznania świadkaP. K., k. 95 – 96,
zeznania świadkaK. G., k. 55 – 56, 93 – 94,
protokół przeszukania pojazdu, k. 12 – 14.
Ryby zatrzymane od oskarżonego zostały przekazane przezA. N.doOśrodka (...)Polskiego Związku Wędkarskiego w miejscowościS., gdzie zostały zutylizowane.
Dowód:
zeznania świadkaA. N., k. 4, 9, 80 – 82,
zeznania świadkaM. M. (3), k. 92 – 93,
pokwitowania odbioru ryb, k. 11.
OskarżonyS. W.od 1983r. jest członkiem Polskiego Związku Wędkarskiego. W 2013r. posiadał zezwolenie na amatorski połów ryb wędką, wydane przezO.(...)z siedzibą wO..
Dowód:
częściowo wyjaśnienia oskarżonegoS. W., k. 25, 79 – 80,
kserokopia legitymacji członkowskiej(...), k. 27 – 34,
karta wędkarska nr(...).
S. W.ma 47 lat, jest rozwiedziony, posiada na utrzymaniu troje dzieci. Oskarżony prowadzi działalność gospodarczą(...)wW.osiągając miesięcznie około 3.000 zł. Nie był karany sądownie za przestępstwa.
Dowód:
częściowo wyjaśnienia oskarżonegoS. W., k. 25, 79 – 80,
informacja z Krajowego Rejestru Karnego, k. 50.
OskarżonyS. W.będąc przesłuchany w charakterze podejrzanego nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień. Podczas rozprawy głównejS. W.ponownie zaprzeczył stawianemu mu zarzutowi i złożył wyjaśnienia. Oskarżony podał, że od kilkunastu lat jest prześladowany przez Państwową Straż Rybacką, m.in. z powodu skarg jakie kierował w stosunku do zatrudnionych w niej strażników. Wyjaśnił, że w dniu zatrzymania łowił zwykłą wędką, zaś duża liczba złapanych ryb wynikała z jego częstej obecności na tym zbiorniku, z tego, że wie jak nęcić rybę. Dodał iż wędka która została mu odebrana przez funkcjonariuszy służy do połowu na morzu i stanowiła jedną z kilku wędek, jakie zawsze znajdują się w jego pojeździe. Oskarżony wyjaśnił dlaczego nie podawał wcześniej tych okoliczności podczas przesłuchania na Policji, wskazując „Ja chciałem być oskarżony w tej sprawie, bo chciałem przedstawić tą sprawę, bo chciałem pokazać jak wygląda wędkarstwo na zbiornikuM.i nie tylko” (k. 80v).
Ponadto Sąd Rejonowy zważył, co następuje:
Dokonując ustaleń faktycznych w sprawie sąd miał na uwadze zgromadzone w toku postępowania dowody o charakterze osobowym i materialnym.
Spośród tej pierwszej grupy dowodów, sąd oparł się przede wszystkim na zeznaniach świadkówA. N.,K. K.,P. K.iK. G.. Sąd dając wiarę zeznaniom tychże świadków uwzględnił ich spójny i logiczny charakter, jak też to, że nie zawierały sprzeczności, które powodowałyby osłabienie ich wartości dowodowej. Ponadto korespondowały one z innymi dowodami stanowiącymi podstawę ustaleń faktycznych w sprawie, a w tym w szczególności znajdowały potwierdzenie w zgromadzonych dowodach o charakterze materialnym. Również bezpośrednia ocena świadków na rozprawie nie dała jakichkolwiek podstaw do podważenia wiarygodności ich zeznań. Spośród zeznań wymienionych świadków szczególnie istotne znaczenie miała relacja złożona przezA. N.. Świadek ten prowadził obserwację oskarżonego z niedużej odległości, posługując się lornetkę, co umożliwiło mu dokładne zarejestrowanie nie tylko sposobu zachowaniaS. W., ale również dobre przyjrzenie się zestawowi wędkarskiemu jakim oskarżony posługiwał się łowiąc ryby.
W ten sam sposób sąd ocenił również zeznania świadkaM. M. (3), który złożył wiarygodną relację, przedstawiając znane mu okoliczności zaistniałego zdarzenia.
W zakresie dokonanych ustaleń faktycznych, sąd oparł się ponadto na dowodach o charakterze materialnym, wymienionych w pierwszej części uzasadnienia. Sąd dał im wiarę jako w pełni wypełniającym wymogi stawiane takim dowodom oraz nie znajdując żadnych podstaw do podważenia ich wiarygodności.
Odnosząc się z kolei do wyjaśnień złożonych przez oskarżonegoS. W.sąd wziął je pod uwagę jedynie w zakresie, w jakim pokrywały się one z dowodami uznanymi przez sąd za wiarygodne, traktując je w pozostałej części wyłącznie za wyraz przyjętej przez niego linii obrony. Oceniając negatywnie wyjaśnienia oskarżonego sąd miał na uwadze przede wszystkim to, że pozostawały one sprzeczne z zeznaniami świadkówA. N.,K. K.,P. K.iK. G.. Również duża ilość ryb ujawnionych w jego pojeździe oraz stan w jakim się one znajdowały poddaje w wątpliwość twierdzenia oskarżonego, iż dokonywał połowu wyłącznie metodą spławikową przy pomocy wędki uzbrojonej w haczyk. Uznaniu za wiarygodną wersji oskarżonego, sprzeciwia się także jego zachowanie po zatrzymaniu w dniu 08 maja 2013r.S. W.wskazując na to, że dokonywał połowu w legalny sposób, a postawiony mu zarzut kłusownictwa rybackiego pozostaje całkowicie bezpodstawny, w żaden sposób nie dyskutował z funkcjonariuszami, nie kwestionował wykonywanych wobec niego czynności. Podobnie zachował się również w trakcie przesłuchania w charakterze podejrzanego na Komisariacie Policji wK., gdzie oświadczył jedynie, że nie przyznaje się do zarzucanego mu czynu i odmówił złożenia wyjaśnień, bez próby wytłumaczenia zaistniałej sytuacji. Powyższe pozostaje o tyle niezrozumiałe, gdy weźmie się pod uwagę późniejsze twierdzenia oskarżonego, zgodnie z którymi miał paść ofiarą intrygi ze strony strażników Państwowej Straży Rybackiej.
Dokonując oceny przedstawionych powyżej dowodów sąd uznał, że sprawstwo i wina oskarżonegoS. W.w zakresie przypisanego mu występku zart. 27c ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 18 kwietnia 1985 r. o rybactwie śródlądowymnie budzą wątpliwości.
Zgodnie z powołanym przepisem grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2 podlega ten, kto narusza zakaz określony wart. 3i, art. 8 ust. 1 pkt 6-10 i ust. 2, art. 10 ust. 1 pkt 1, art. 11, art. 14. W myślart. 8 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 18 kwietnia 1985 r. o rybactwie śródlądowymzabrania się połowu ryb narzędziami kaleczącymi, z wyjątkiem sznurów hakowych, pęczków hakowych, haczyka wędki i harpuna kuszy.
Ustalając popełnienie przezS. W.wskazanego powyżej występku, sąd miał na uwadze to, że oskarżony działając umyślnie, wbrew dyspozycjiart. 8 ust. 1 pkt 8 ustawy o rybactwie śródlądowym, dokonał w dniu 08 maja 2013r., na terenie zbiornika wodnego wM., połowu ryb przy pomocy narzędzia kaleczącego, tj. wędki uzbrojonej w dwie kotwice. Opierając się na opisanych na wstępie dowodach, po dokonaniu ich uprzedniej oceny zgodnie zart. 7 k.p.k., sąd uznał, że jednoznacznie wskazują one na popełnienie przez oskarżonego przypisanego mu przestępstwa. Zajmując powyższe stanowisko sąd nie podzielił poglądu obrońcy oskarżonego. zgodnie z którym wiarygodność zgromadzonego materiału dowodowego niweczy fakt, iż nie doszło do zarejestrowania popełnienia przestępstwa przez oskarżonego za pomocą urządzeń audiowizualnych. W tym zakresie wskazać należy przede wszystkim, że jak wynika z zeznań funkcjonariuszy nie mieli oni możliwości dokonania takiego utrwalenia z powodu braku odpowiedniego sprzętu. Takiego wymogu nie wprowadzają także przepisy obowiązującego prawa. Bez znaczenia dla uznania sprawstwa oskarżonego był również fakt, że osobaS. W.była znana strażnikom(...), którzy brali udział w interwencji w dniu 08 maja 2013r. Sąd nie dopatrzył się bowiem okoliczności, które przemawiałyby za uznaniem, że oskarżony padł ofiarą pomówienia ze strony wskazanych funkcjonariuszy.
Przypisując oskarżonemu popełnienie przestępstwa zart. 27c ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 18 kwietnia 1985 r. o rybactwie śródlądowymsąd dokonał częściowej modyfikacji w stosunku do opisu zawartego w zarzucie aktu oskarżenia. Mianowicie sąd określił w sposób prawidłowy wartość złowionych przez oskarżonego w nielegalny sposób ryb, gdzie w akcie oskarżenia wskazano jedynie cenę za jeden kilograma leszcza i karpia.
Czyn oskarżonego był zawiniony, nie zachodziły okoliczności wyłączające winę oskarżonego ani bezprawność jego zachowania
Sąd wymierzając oskarżonemu karę grzywny baczył na dyrektywy wskazane wart. 53 k.k., uwzględniając stopień zawinienia i społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, a nadto cele zapobiegawcze i wychowawcze, która to kara winna wobec niego osiągnąć. Sąd wziął pod uwagę dyrektywę sądowego wymiaru kary, iż najpierw należy rozważyć możliwość zastosowania środka najłagodniejszego i dopiero w przypadku, gdyby środek ten nie był wystarczający z punktu widzenia celów kary określonych wart. 53 k.k., stosować ewentualnie środek surowszy. Sąd uznał, za karę adekwatną wobec oskarżonego, karę grzywny w wymiarze 150 stawek dziennych. Kara o charakterze wolnościowym w postaci grzywny wymierzona oskarżonemu, jak i jej rozmiar, czynią w ocenie sądu zadość celom jakie ustawodawca przewidział wart. 53 k.k.Określając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 10 zł, sąd miał na uwadze treśćart. 33 § 3 k.k., zgodnie z którym ustalając stawkę dzienną, sąd bierze pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe. W ocenie sądu ustalona wysokość stawki dziennej grzywny czyni zadość wskazanym wart. 33 § 3 k.k.wytycznym, i pozostaje w związku z wysokością dochodów miesięcznych oskarżonych.
Na podstawieart. 63 § 1 k.k.sąd zaliczył oskarżonemu na poczet wymierzonej mu kary grzywny okres jego zatrzymania w sprawie od dnia 08.05.2013r. do 09.05.2013r., który odpowiada dwóm stawkom dziennym grzywny (zatrzymanie nie przekroczyło 24 godzin).
W pkt III wyroku sąd na podstawieart. 27c ust. 3 pkt 2 ustawy o rybactwie śródlądowymorzekł przepadek przedmiotów, które służyły oskarżonemu do popełnienia przestępstwa.
W pkt IV wyroku sąd, kierując sięart. 27c ust. 3 pkt 3 ustawy o rybactwie śródlądowym, orzekł wobecS. W.środek karny w postaci przekazania do depozytu sądowego odebranej mu karty wędkarskiej, na okres nie krótszy niż 12 miesięcy, do czasu złożenia przez oskarżonego ponownego egzaminu z wynikiem pozytywnym. Przyjmując wskazany okres, sąd jednocześnie ustalił jego bieg począwszy od dnia 08.05.2013r., kiedy to doszło do zatrzymania kary wędkarskiej oskarżonemu.
W pkt V wyroku, zgodnie zart. 27c ust. 3 pkt 1 lit b ustawy o rybactwie śródlądowym, orzeczono wobec oskarżonego nawiązkę na rzecz uprawnionego do rybactwa – Polskiego Związku WędkarskiegoO.weW.. Sąd ustalił ją w minimalnej wysokości, tj. pięciokrotnej wartości przywłaszczonych przez oskarżonego ryb (5x470,68 zł).
Stosownie do dyspozycjiart. 27c ust. 2 ustawy o rybactwie śródlądowymsąd w pkt VI wyroku orzekł o podaniu wyroku do publicznej wiadomości, ustalając sposób wykonania tego środka adekwatnie do czynu oskarżonego i jego miejsca zamieszkania.
Sąd nie orzekał wobec oskarżonego środka karnego wskazanego w art. art. 27c ust. 3 pkt 4 przedmiotowej ustawy - w postaci zakazu składania oferty do konkursu ofert na oddanie w użytkowanie obwodu rybackiego. W tym zakresie sąd miał na uwadze to, że środek ten jest obligatoryjny jedynie wobec osób, które nie tylko zostały skazane za jedno z przestępstw określonych w ust. 1 tego przepisu, ale także osoba taka musi należeć do kręgu osób uprawnionych do rybactwa w myśl art. 4 tej ustawy lub też z okoliczności konkretnej sprawy wynikać, że może ubiegać się o zawarcie umowy o użytkowanie obwodu rybackiego. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21.03.2013r., sygn. akt III KK 429/12).
Na podstawieart. 627 k.p.k.sąd obciążył oskarżonegoS. W.kosztami postępowania, a w tym zasądził od niego na rzecz Skarbu Państwa, uzasadnione wydatki poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania w sprawie w wysokości 130 zł (zapytanie doK.– 50 zł, ryczałt za doręczenia pism w postępowaniu przygotowawczym i sądowym – 40 zł, ryczałt za przechowywanie dowodów rzeczowych – 40 zł). Ponadto sąd wymierzył oskarżonemu opłatę sądową w wysokości przewidzianejustawą z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych, tj. stanowiącą 10% orzeczonej kary grzywny.
SSR Radosław Gluza | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej
date: '2014-04-24'
department_name: II Wydział Karny
judges:
- Radosław Gluza
legal_bases:
- art. 27c ust. 3 pkt 1 lit b ustawy z dnia 18 kwietnia 1985 r. o rybactwie śródlądowym
- art. 63 § 1 k.k.
- art. 627 k.p.k.
- art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych
recorder: Stanisława Kwapińska
signature: II K 329/13
``` |
154500000002503_V_ACa_000746_2018_Uz_2019-12-12_002 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt V ACa 746/18
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 12 grudnia 2019 r.
Sąd Apelacyjny w Warszawie V Wydział Cywilny w składzie następującym:
Przewodniczący: Sędzia SA Ewa Kaniok
Sędziowie: SA Bogdan Świerczakowski (spr.)
SO (del.) Małgorzata Dubinowicz-Motyk
Protokolant: sekretarz sądowy Aneta Walkowska
po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2019 r. w Warszawie
na rozprawie
sprawy z powództwaA. W.
przeciwko Skarbowi Państwa - Ministrowi Kultury i Dziedzictwa Narodowego
o zapłatę
na skutek apelacji pozwanego
od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie
z dnia 24 sierpnia 2018 r., sygn. akt II C 384/18
1
oddala apelację;
2
zasądza od Skarbu Państwa – Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego na rzeczA. W.kwotę 4050 zł (cztery tysiące pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.
Małgorzata Dubinowicz-Motyk Ewa Kaniok Bogdan Świerczakowski
Sygn. akt V ACa 746/18
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 24 sierpnia 2018 r. Sąd Okręgowy w Warszawie zasądził od
Skarbu Państwa - Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego na rzeczA. W.kwotę 79.621,03 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 31 lipca 2017 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 9.399 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Podstawa faktyczna wyroku jest następująca.
Powódka prowadzi Prywatną Szkołę Muzyczną I stopnia wR.wpisaną do ewidencji niepublicznych szkół artystycznych. W styczniu 2014 r. do szkoły prowadzonej przez powódkę uczęszczało 44 uczniów, w lutym 2014 r. 43 uczniów, zaś w okresie od marca do czerwca 2014 roku 42 uczniów (dzienniki lekcyjne k. 323-565).
Za 2014 r. Skarb Państwa – Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego wypłacił powódce tytułem dotacji za poszczególne miesiące:
⚫
styczeń 2014 r. 9.944 zł przy uwzględnieniu 44 uczniów – tj. 226 zł na jednego ucznia,
luty 2014 r. 9.718 zł przy uwzględnieniu 43 uczniów - tj. 226 zł na jednego ucznia,
marzec 2014 r. 9.492 zł przy uwzględnieniu 42 uczniów - tj. 226 zł na jednego ucznia,
kwiecień 2014 r. 9.492 zł przy uwzględnieniu 42 uczniów - tj. 226 zł na jednego ucznia,
maj 2014 r. 9.492 zł przy uwzględnieniu 42 uczniów tj. - 226 zł na jednego ucznia,
czerwiec 2014 r. 9.492 zł przy uwzględnieniu 42 uczniów - tj. 226 zł na jednego ucznia
(dowód: rozliczenie dotacji za 2014 r. k. 12, wyciągi rachunków bankowych powódki k. 13-15, pismo pozwanego z dnia 19 czerwca 2015 r. w sprawie wysokości dotacji za poszczególne lata do poszczególnych typów szkół artystycznych).
Stawka dotacji na jednego ucznia w roku 2014 dla państwowej szkoły muzycznej I stopnia wynosiła 477 zł (pismo Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego k. 16-17).
W wyniku przeprowadzonej kontroli NIK o nr(...) (...)- (...), nr ewid.(...), w zakresie Dotacji dla niepublicznych szkół artystycznych oraz nadzoru nad tymi szkołami z dnia 14 stycznia 2015 r., organ kontrolny wykazał, że pozwany udzielał dotacji podmiotowej dla niepublicznych szkół artystycznych z naruszeniem obowiązujących przepisów prawa, tj.art. 90 ust. 4b i 4c ustawy o systemie oświaty z dnia 7 września 1991 r.o systemie oświaty (dowód: wyciąg z raportu k. 18-27).
Powódka składała wnioski o udzielenie dotacji za lata 2007 - 2015 r. (dowód: wnioski: k. 86, 88, 90, 92, 94, 96, 98, 100, 102), a także przedstawiała rozliczenia przyznanych dotacji (dowód: rozliczenia dotacji k. 87, 89, 91, 93, 95, 97, 99, 101, 103).
W dniu 26 września 2017 r. kontrolerzyCentrum (...)sporządzili protokół kontroli z kontroli przeprowadzonej dzień wcześniej w Prywatnej Szkole Muzycznej I
st. wR.prowadzonej przezA. W.. Przedmiotem kontroli objęto sprawdzenie zgodności pobrania i wykorzystania udzielonej dotacji z zadami określonymi w art. 90 ust. 3d ustawy oraz zgodności danych zawartych we wnioskach o udzielenie dotacji i danych wykazywanych w składanych przez szkołę miesięcznych rozliczeniach ze stanem faktycznym w latach 2007 -2016. Z protokołu kontroli wynika, iż w roku 2014 powódka otrzymała dotację w kwocie 117.294 zł, z czego wydatki zgodne z art. 90 ust. 3d nie potwierdzone wyniosły 1.500 zł, zaś dotacja została udokumentowana tylko na kwotę 14.200 zł (dowód protokół k. 61- 66).
A. W.nie zgadzając się z wynikami kontroli nie podpisała protokołu kontroli (k. 66) i wniosła do niego zastrzeżenia, żądając uzupełnienia o dokumenty dostarczone doCentrum (...)w dniu 29 września 2017 r. Po uwzględnieniu nadesłanej przezA. W.dokumentacji,Centrum (...)uznało wniesione przez nią zastrzeżenia dotyczące uzupełnienia dokumentacji z uwagi na dosłanie brakujących wyciągów bankowych, umowy najmu lokalu, umów cywilno-prawnych, list płac, umów cywilno-prawnych, deklaracji rozliczeniowych (ZUS DRA). Jednocześnie ustalono, że dotacje zostały udokumentowane w całości (pismoCentrum (...)k. 266).
W związku z zaistniałą sytuacją, szereg podmiotów zwracało się do pozwanego orazCentrum (...)o udzielenie wyjaśnień odnośnie przyczyny zaniżania dotacji. W odpowiedzi wskazywano jedynie na niewystarczające finansowanie z budżetu państwa.
(dowód: pismo Rzecznika Praw Obywatelskich z dnia 25 marca 2015 r. k. 28-29, pismoCentrum (...)z dnia 08 maja 2007 r. k. 30)
Zdaniem Sądu Okręgowego powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.
Podstawę prawną rozstrzygnięcia stanowią przepisyustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty(tj. Dz. U. z 2004 roku, nr 256, poz. 2572 ze zm.; dalej także jako „u.s.o.”) obowiązujące w okresie objętym żądaniem, czyli styczeń - czerwiec 2014 r. Zgodnie z treścią art. 90 ust. 4a przywołanej ustawy niepubliczne szkoły artystyczne o uprawnieniach szkół publicznych otrzymują dotacje z budżetu państwa. Ust. 4c przytoczonego przepisu stanowi, że dotacje dla niepublicznych szkół artystycznych o uprawnieniach szkół publicznych niewymienionych w ust. 4b przysługują na każdego ucznia uczestniczącego w co najmniej 50% obowiązkowych zajęć edukacyjnych w danym miesiącu, w wysokości nie niższej niż 50% wydatków bieżących ustalonych dla szkół tego samego typu prowadzonych przez ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego w przeliczeniu na jednego ucznia, pod warunkiem że osoba prowadząca niepubliczną szkołę poda ministrowi właściwemu do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego informację o planowanej liczbie uczniów nie później niż do dnia 30 września roku poprzedzającego rok udzielania dotacji.
Powódka jest osobą prowadzącą niepubliczną szkołę artystyczną o uprawnieniach szkoły publicznej, a zatem również w okresie objętym pozwem. Wynika to ze złożonego zaświadczenia i decyzji (k. 10, 11), a ponadto z faktu, iż pozwany udzielił jej dotacji za lata 2007-2016. Uznawał tym samym, że powódka spełnia kryteria formalne do udzielenia jej dotacji, o której mowa wart. 90 ust. 4a ustawy o systemie oświaty.
Sąd przyznał rację stronie powodowej, że gdyby nie złożyła wniosku przed rozpoczęciem roku podlegającego dotowaniu to nie otrzymałaby dotacji od pozwanego. Taką argumentację wspierają również dowody z dokumentów w postaci: wyciągów bankowych potwierdzających wypłatę dotacji objętych dotychczasowym pozwem oraz pełna historia rachunku bankowego powódki za okres od 1 kwietnia 2007 r. do dnia 30 kwietnia 2013 r. wBanku (...) S.A.oraz w(...) Bank (...) S.A.za okres od dnia 1 kwietnia 2013 r. do dnia 31 grudnia 2015 r., w której są również uwidocznione wypłaty dotacji (dowód: wnioski o udzielenie dotacji za 2007 - 2015 r. k. 86, 88, 90, 92, 94, 96, 98, 100, 102; rozliczenie dotacji k. 87, 89, 91, 93, 95, 97, 99, 101, 103; historia rachunku bankowego powoda za okres od 01 kwietnia 2007 r. do dnia 30 kwietnia 2013 r. wBanku (...) S.A.k. 114-237; historia rachunku bankowego powoda w(...) Bank (...) S.A.za okres od dnia 01 kwietnia 2013 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. k. 238-262).
Kontrola przeprowadzona w dniu 25 września 2017 r. w szkole prowadzonej przez powódkę potwierdziła zasadność naliczenia dotacji, liczbę uczniów podlegających dotowaniu, jak również rozliczenie się powoda z dotacji. Powódka słusznie podniosła w piśmie z 19 czerwca 2015 r., że skoro wydruk ze stawkami dotacji nie został podpisany (podpisano jedynie pismo przewodnie), to pełnomocnik powódki nie mógł poświadczyć wydruku. Poza tym profesjonalny pełnomocnik powódki wykonujący zawód zaufania publicznego oświadczył, że wydruk ze stawkami dotacji załączony do pisma z dnia 19 czerwca 2015 r. załączony do pozwu, jest tożsamy z tym, jaki powódka otrzymała od pozwanego. Powódka wykazała więc, że dotacja na jednego ucznia uczęszczającego do szkoły prowadzonej nią w okresie od stycznia do czerwca 2014r. powinna być przyznana w kwocie 477 zł. Nadto słusznie strona powodowa wskazała, iż w sytuacji, gdy strona pozwana kwestionuje treść (w tym stawki) przesłanego własnego pisma z dnia 19 czerwca 2015 r., to powinna przedłożyć pismo z załącznikami i wykazać, że we wskazanym okresie obowiązywały inne stawki dotacji.
Nieuzasadnione jest stanowisko pozwanego jakoby wypłata dochodzonego roszczenia winna być warunkowana rozliczeniem się z dotacji zgodnie z przepisami prawa oświatowego i prawa finansów publicznych. Wskazana okoliczność jest poza kognicją sądu i nie jest przedmiotem niniejszego postępowania oraz nie może stanowić ewentualnej przesłanki wymagalności, warunku zapłaty kwoty roszczenia. Może być ewentualnie przedmiotem rozważań po wypłacie dotacji, a nie w trakcie procesu o zapłatę. Rozliczenie dotacji ma miejsce po jej wypłacie i nie może być badane w procesie o zapłatę.
Wnioskiem nadanym 13 marca 2017 r. do Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie powódka wezwała Skarb Państwa – Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w sprawie zapłaty kwoty 756.544,10 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wymagalności poszczególnych miesięcznych kwot dotacji tytułem wypłacenia zaniżonych kwot dotacji niż należne według obowiązujących przepisów prawa, za okres od 1 stycznia 2007 r. do 31 grudnia 2015 r. We wniosku tym za rok 2014 r. powódka wskazała na zaległość w dotowaniu w kwocie 130.269 zł (wniosek k. 104 i n., książka nadawcza k. 109, śledzenie przesyłek k. 110).
W ocenie Sądu, wypłaty dokonane przez pozwanego w okresie od stycznia do czerwca 2014 r. kwot: 9.944 zł, 9.718 zł, 9.492 zł, 9.492 zł, 9.492 zł i 9.492 zł nie były całościowe, ponieważ powódka zgłosiła na ten okres we wniosku 50 uczniów (w skali miesiąca) uprawnionych do otrzymania dotacji. W rozliczeniu dotacji (k. 101) za ten okres powódka podała łącznie 255 uczniów. Właściwa wysokość dotacji winna zatem stanowić iloczyn tej liczby 255 oraz stawki 477 zł czyli 121.635 zł. Różnica pomiędzy należną a wypłaconą powódce dotacją wynosi 64.005 zł.
Sąd zasądził kwotę żądaną przez powódkę tj. 63.754 zł (tytułem zaniżonych dotacji) oraz kwotę 15.867,03 zł tytułem skapitalizowanych odsetek, bowiem zasądzenie kwoty 64.005 zł tytułem zaniżonych dotacji byłoby nieuzasadnionym orzekaniem ponad żądanie.
Sąd uznał za niezasadny zarzut przedawnienia. Dotacje dla niepublicznych szkół artystycznych o uprawnieniach szkół publicznych, przewidziane wart. 90 ust. 4c ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświatynie mają charakteru świadczeń okresowych w rozumieniuart. 118 k.c.Są świadczeniami jednorazowymi, ponieważ ich wysokość jest określona bez odwoływania się do elementu czasu. Oceny tej nie zmienia okoliczność, że, zgodnie z art. 90 ust. 4e tej ustawy dotacje są przekazywane na rachunek szkoły w 12 częściach w terminie do ostatniego dnia każdego miesiąca, gdyż jest to tylko określenie sposobu spełnienia świadczenia jednorazowego (wyrok Sądu najwyższego z dnia 22 maja 2014 r., IV CSK 531/13, OSNC 2015/4/49). Powództwo o należności uboczne w zakresie terminu wymagalności roszczenia jest uzasadnione treścią przywołanego przepisuart. 90 ust. 4e ustawy o systemie oświatystanowiącego, że dotacje, o których mowa w ust. 4a-4c, są przekazywanew 12 częściach w terminie do ostatniego dnia każdego miesiąca. Zatem, skoro dotacja miała być wypłacana do ostatniego dnia miesiąca to wymagalność roszczenia wypadała na pierwszy dzień kolejnego miesiąca. O kosztach Sąd orzekł na podstawieart. 98 k.p.c.Na zasądzoną od pozwanego na rzecz powódki kwotę składa się: 3.982 zł tytułem opłaty od pozwu, 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 5.400 tytułem wynagrodzenia pełnomocnika (§ 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (j.t. Dz. U. z 2018 r. poz. 265).
Pozwany wniósł apelację, skarżąc wyrok w całości. Zarzucił naruszenie: (1a)art. 199 § 1 pkt 1 k.p.c.w zw. zart. 202 zd. 3 k.p.c.orazart. 1 i 2 k.p.c.w zw. zart. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a.w zw. zart. 90 ust. 4cu.s.o.; (1b)art. 233 § 1w zw. zart. 232 k.p.c.; (1c)art. 233 § 1 k.p.c.; (1d i e)art. 227 k.p.c.orazart. 232w zw. zart. 233 § 1 k.p.c.; (2a)art. 354 § 2 k.c.iart. 361 § 2 k.c.w zw. zart. 90 ust. 4cu.s.o. w zw. z art. 126, 131, 168 i 169 ustawy o finansach publicznych (Dz.U. z 2009 r., Nr 157, poz. 1241 ze zm.); (2b)art. 90 ust. 4cu.s.o.; (2c)art. 481 § 1 k.c.w zw. zart. 90 ust. 4cu.s.o.
Skarżący wniósł o uchylenie wyroku i odrzucenie pozwu, ewentualnie o jego zmianę i oddalenie powództwa, w obu przypadkach z zasądzeniem od powódki kosztów procesu za obie instancje na rzecz Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej.
Powódka wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie na jej rzecz od pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.
Zarzut 1a) jest niezasadny z przyczyn podanych w uzasadnieniu postanowienia Sądu Apelacyjnego z dnia 25 kwietnia 2018 r. (k.312-313v.), których nie ma potrzeby w tym miejscu powtarzać, tym bardziej, że postanowienie to ma moc wiążącą (art. 365 § 1 k.p.c.) i przesądziło już, że w tej sprawie droga sądowa jest dopuszczalna. Można jedynie dodać, że po wydaniu postanowienia przez Sąd Apelacyjny, Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 marca 2019 r., V CSK 101/18, stwierdził, co następuje: „Przepisart. 90u.s.o. kreuje pomiędzy jednostką samorządu terytorialnego właściwą do wypłaty dotacji a osobą prowadząca placówkę niepubliczną uprawnioną do otrzymania takiej dotacji stosunek cywilnoprawny odpowiadający cechom zobowiązania w rozumieniuart. 353 § 1 k.c.” W uzasadnieniu tego judykatu wskazano przekonująco na trzy argumenty przemawiające za dopuszczalnością drogi sądowej. Pierwszy oparty jest na wykładni przepisów intertemporalnych, w szczególności art. 97 ustawy o finansowaniu zadań oświaty (Dz. U. 2017.2203). W drugim zwrócono uwagę, że fakt, iż źródłem roszczenia jest decyzja organu administracyjnego nie przesądza tego, że na jej tle nie może powstać stosunek cywilnoprawny (wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 lipca 2000 r., SK 12/60, OTK 2000/5/143 i wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 stycznia 2007 r., IV CSK 312/06). Trzeci, natury konstytucyjnej, wywodzi prawo do dochodzenia przedmiotowego roszczenia zart. 45 Konstytucji. Sąd Apelacyjny w pełni podziela takie stanowisko. Oznacza to zarazem, że nie mógł zostać uwzględniony wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i odrzucenie pozwu.
Skarżący niesłusznie zarzuca nieudowodnienie wysokości dotacji na jednego ucznia w okresie od 1 stycznia do 30 czerwca 2014 r. w wysokości 477 zł (zarzut 2b). Wobec przedstawienia przez powódkę pisma(...)Departamentu Szkolnictwa Artystycznego i Edukacji Kulturalnej z 19 czerwca 2015 r. wraz załącznikiem w postaci tabeli, w której taka właśnie kwota została wskazana (k.16-17), nie może być uznane wystarczające do zanegowania podanej stawki samo tylko poddanie w wątpliwość jej wysokości, bądź to wskazanie na adnotację na piśmie o dwóch załącznikach. Pozwany nie tylko nie wykazał by stawka była inna, ale nawet nie wskazał innej kwoty niż 477 zł. Na etapie postępowania apelacyjnego stanowisko pozwanego zostało powtórzone, przy czym brak jest w nim odniesienia do trafnego wywodu Sądu Okręgowego, odwołującego się m.in. do oświadczenia pełnomocnika powódki. Należy jeszcze uzupełnić argumentację Sądu I instancji o uwagę, że nie jest kwestionowana prawdziwość (podpisanego) pisma z dnia 19 czerwca 2015 r. (k.16), a więc także i to, że jego jedyny sens wyrażał się w przedstawieniu w załączniku wysokości dotacji: „Szanowny Panie Mecenasie, w odpowiedzi na pismo z dnia 29 maja br. w sprawie wysokości dotacji dla niepublicznych szkół artystycznych, w załączeniu przesyłam wnioskowane dane.” Nie ulega więc wątpliwości, że pismo miało załącznik zawierający dane o wysokości dotacji. Prawdopodobnie miało jeszcze drugi załącznik, co jednak nie ma znaczenia dla sprawy. By podważyć wiarygodność załącznika złożonego do akt (k.16), pozwany musiałby przedstawić twierdzenia na temat konkretnej, innej treści załącznika, czego zaniechał. Dalszym krokiem konstruktywnego zaprzeczenia byłoby zaś złożenie stosownego przeciwdowodu.
Zarzut naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.(1c) został sformułowany w sposób nie przystający do ustaleń Sądu Okręgowego i motywów rozstrzygnięcia. Sąd stwierdził, że z protokołu kontroli wynika, iż kwota 117.294 zł stanowi dotację, jaką powódka otrzymała w 2014 r. (str. 6 uzasadnienia wyroku, k.584). Wysokość należności została natomiast wyliczona za pomocą przemnożenia stawki 477 zł przez ilość uczniów (łącznie w okresie objętym sporem 255), co dało kwotę 121.635 zł, którą to kwotę Sąd obniżył o dotacje wypłacone w okresie od stycznia do czerwca 2014 r. i uzyskał wynik 64.005 zł (str. 9 uzasadnienia, k.587). Zatem kwota 117.294 zł nie została wykorzystana do ustalenia rozmiaru należnego powódce świadczenia.
Poza tym twierdzenie, że dotacja w roku 2014 r. została udokumentowana jedynie do kwoty 117.294 zł wykracza ponad okres objęty sporem i jest niejasne, gdyż nie wiadomo, na jakie dokumenty powołuje się skarżący. W uzasadnieniu apelacji mowa jest o tym, że powódka nie może się domagać zapłaty ponad to, czego by w danym okresie nie wykorzystała i co musiałaby z tej przyczyny zwrócić Skarbowi Państwa. Należy wszakże pamiętać, że podstawa faktyczna pozwu opiera się na regulacji przewidującej wypłaty dotacji na bieżąco, do końca każdego miesiąca. Skoro powódka nie otrzymała części dotacji, to nie mogła nią na bieżąco gospodarować i tym samym twierdzenie na temat niewykorzystanych środków może mieć jedynie charakter czysto hipotetyczny. Można jeszcze zaznaczyć, że to pozwany musiałby wykazać prawdopodobieństwo zaistnienia zdarzeń na jakie się powołuje, a żadne dowody dotyczące tej materii nie zostały przedstawione.
Kolejny zarzut naruszenia prawa procesowego dotyczy wykorzystania przez Sąd raportu NIK, który nie dotyczył dotacji dla powódki. Również on nie zasługiwał na uwzględnienie. Sąd wskazał w podstawie faktycznej na ów raport, jednak już nie nawiązał do niego w ramach oceny prawnej. Z drugiej strony, prawdziwość tego dokumentu nie jest kwestionowana. Zdaniem Sądu Apelacyjnego uwiarygadnia on dodatkowo twierdzenie pozwu o niewypłacaniu dotacji w pełnym wymiarze. Ostatecznie trudno jednak dociec, jaki cel miało postawienie zarzutu 1.d). Wydaje się w każdym razie oczywiste, że zarzut ten, nie mający charakteru kauzalnego, nie mógł wpłynąć na wynik sprawy.
Zarzut 1e) opiera się na nietrafnym założeniu, że powódka winna w tym procesie wykazać wydatkowanie żądanych kwot zgodnie z przeznaczeniem. Przepisy na których opiera się rozstrzygnięcie nie stawiają takiego warunku przy ubieganiu się o dotacje, niemożliwego zresztą do spełnienia. Ma rację powódka zauważając w odpowiedzi na apelację, że warunkiemsine qua nonwykorzystania dotacji jest jej uprzednie udzielenie, a potem realizacja (bądź nie) zadań, na które została wypłacona. Przed udzieleniem dotacji można byłoby mówić co najwyżej o przedstawieniu przez beneficjenta planu wydatków. Niezasadny okazał się więc również ostatni z zarzutów naruszenia prawa procesowego.
Pierwszy zarzut naruszenia prawa materialnego (2a) koresponduje z ostatnimi zarzutami procesowymi i jest równie nietrafny. W jego uzasadnieniu akcentuje się część przepisu art. 90 ust. 3d u.s.o. stanowiącą, że dotacje mogą być wykorzystane wyłącznie na pokrycie wydatków bieżących szkoły lub placówki przyznanych za dany okres. Interpretacja tego przepisu po myśli skarżącego oznaczałaby, że niewypłacenie dotacji w terminie płatności w każdym przypadku przekreślało możliwość jej otrzymania, gdyż po upływie okresu jakiego miała dotyczyć, środki z dotacji nie mogłyby już zostać wykorzystane zgodnie z przeznaczeniem. Taka wykładnia jest całkowicie nieracjonalna i odbiega od przyjętej dotychczas w orzecznictwie, w tym w przytoczonym wyżej wyroku Sądu Najwyższego z dnia 27 marca 2019 r., a także na przykład w wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 14 listopada 2018 r., I ACa 1160/17. Prowadzi do niemożliwej do zaaprobowania konkluzji, że niewypłacenie dotacji w terminie prowadziło do wygaśnięcia uprawnienia podmiotu prowadzącego niepubliczną szkołę artystyczną do jej uzyskania, pozostawiając mu jedynie drogę ewentualnego dochodzenia odszkodowania.
Komentowany zarzut wskazuje również, że w przypadku wypłaty środków pieniężnych tytułem dotacji, wykorzystanych niezgodnie z przeznaczeniem bądź pobranych w nadmiernej wysokości, Skarb Państwa ma roszczenie o ich zwrot. Nie negując prawdziwości postawionej tezy Sąd Apelacyjny ponownie zauważa, że powódce nie wypłacono tej części dotacji, jaka jest przedmiotem niniejszego procesu. Nie można racjonalnie rozważać sposobu wykorzystania przez nią środków, którymi nie dysponowała. Poza tym pozwany nie przedstawił żadnych twierdzeń ani dowodów, które świadczyłyby o nadmierności dotacji w rozmiarze dochodzonym pozwem.
Zarzut naruszenia art. 90 ust. 4c u.s.o. (2b) abstrahuje od ustalenia faktycznego na temat pozytywnego wyniku kontroliCentrum (...)przeprowadzonej 25 września 2017 r., jak również od uwag zawartych w dalszej części uzasadnienia zaskarżonego wyroku, że kontrola potwierdziła zasadność naliczania dotacji, jak również liczbę uczniów podlegających dotowaniu. Biorąc to pod uwagę, jak również wykazanie przez powódkę kwestionowanej okoliczności dokumentami stanowiącymi przedmiot wniosku dowodowego z 11 lipca 2018 r., tj. dziennikami lekcyjnymi zająć grupowych i dziennikami lekcyjnymi zajęć indywidualnych (k.321-565), Sąd Apelacyjny doprecyzowuje, że ustalona przez Sąd I instancji liczba uczniów podlegających dotowaniu oznacza liczbę uczniów, którzy w miesiącach objętych pozwem uczestniczyli w co najmniej 50% obowiązkowych zajęć edukacyjnych. Należy przy tym zaznaczyć, że wobec tego dowodu, przeprowadzonego na rozprawie w dniu 13 sierpnia 2018 r., strona pozwana nie zajęła stanowiska (k.569). Ostatecznie więc istniały nawet podstawy do dokonania powyższego ustalenia przy zastosowaniuart. 230 k.p.c.
Ostatni zarzut apelacyjny (2c) dotyczy skapitalizowanych odsetek. Chodzi o odsetki liczone za poszczególne miesiące do dnia 11 lipca 2017 r. w łącznej wysokości 15.867,03 zł od kwot:
11.044 zł od 1 lutego 2014 r. do 11 lipca 2017 r. – 3.027,87 zł,
10.793 zł od 1 marca 2014 r. do dnia 11 lipca 2017 r. – 2.851,42 zł,
10.542 zł od 1 kwietnia 2014 r. do dnia 11 lipca 2017 r. – 2.668,71 zł,
10.542 zł od 1 maja 2014 r. do dnia 11 lipca 2017 r. – 2.556,07 zł,
10.542 zł od 2 czerwca 2014 r. do dnia 11 lipca 2017 r. – 2.435,92 zł,
10.542 zł od 1 lipca 2014 r. do dnia 11 lipca 2017 r. – 2.327,04 zł.
Powyższe wyliczenie zostało przedstawione już w pozwie i jego poprawność nie została zakwestionowana. Sąd Apelacyjny niniejszym uzupełnia w tym zakresie ustalenia w sprawie.
Pozwany twierdzi, że skoro chodzi o świadczenie jednorazowe, przyznawane za dany rok, a jedynie wypłacane co miesiąc „zaliczkowo”, to odsetek można żądać dopiero od początku roku następującego po roku, w którym dotacja miała zostać wypłacona. Sąd Apelacyjny nie podziela tego stanowiska, uznając je za dowolne. Zgodnie zart. 90 ust. 4eu.s.o. dotacje są przekazywane na rachunek bankowy szkoły lub zespołu szkół w 12 częściach w terminie do ostatniego dnia każdego miesiąca, z tym że część za grudzień jest przekazywana w terminie do dnia 15 grudnia. Wykładnia tego przepisu prowadzi do niespornego na obecnym etapie wniosku, że nie chodzi tu o świadczenia okresowe. Jednocześnie jednak brak jest podstaw do zanegowania znaczenia określonych w nim terminów wymagalności poszczególnych części podzielnego ze swej natury świadczenia pieniężnego (art. 379 § 2 k.c.), należnego za dany rok. Skoro pozwany zobligowany był do wypłacania dotacji w 12 częściach, miesięcznie do ostatniego dnia miesiąca, to odsetki przysługują od pierwszego dnia miesiąca następnego, zgodnie z dyspozycją przepisuart. 481 § 1 k.c.Odmienna wykładnia pozostawałaby w opozycji do wyraźnej treści przepisu (contra legem), a także nie uwzględniałaby celu dotacji, mającej przecież służyć realizacji bieżących potrzeb szkoły, realizowanych w skali miesiąca.
Z przedstawionych względów, przyjmując za własne ustalenia Sądu I instancji ze wskazanym uściśleniem i uzupełnieniem, Sąd Apelacyjny oddalił apelację na podstawieart. 385 k.p.c.Orzeczenie o kosztach uwzględnia wynik sprawy (art. 99z zw. zart. 98 k.p.c.) i obejmuje wynagrodzenie radcy prawnego reprezentującego powódkę, w stawce minimalnej.
Małgorzata Dubinowicz-Motyk Ewa Kaniok Bogdan Świerczakowski | ```yaml
court_name: Sąd Apelacyjnyw Warszawie
date: '2019-12-12'
department_name: V Wydział Cywilny
judges:
- Ewa Kaniok
- Małgorzata Dubinowicz-Motyk
- Bogdan Świerczakowski
legal_bases:
- art. 90 ust. 4b i 4c ustawy o systemie oświaty z dnia 7 września 1991 r.
- art. 354 § 2 k.c.
- art. 199 § 1 pkt 1 k.p.c.
- art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a.
- art. 45 Konstytucji
recorder: sekretarz sądowy Aneta Walkowska
signature: V ACa 746/18
``` |
152015150000503_I_C_000745_2016_Uz_2017-12-21_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt I C 745/16
Dnia 21 grudnia 2017r.
Sąd Rejonowy w Nowym Sączu I Wydział Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący: SSR Katarzyna Romańczyk
Protokolant: sekr. sąd. Urszula Bodziony - Mróz
po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2017r.w Nowym Sączu
na rozprawie sprawy z powództwaA. S.
przeciwkoK. S.
o zapłatę
I
zasądza od pozwanegoK. S.na rzecz powodaA. S.kwotę 10.000 zł (dziesięć tysięcy złotych),
II
zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 250 zł (dwieście pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.
Z:
1
(...)
2
(...)
(...)
(...) | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Nowym Sączu
date: '2017-12-21'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Katarzyna Romańczyk
legal_bases: []
recorder: sekr. sąd. Urszula Bodziony - Mróz
signature: I C 745/16
``` |
151520000002806_VII_Ka_000441_2014_Uz_2014-08-01_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. aktVII Ka 441/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 1 sierpnia 2014r.
Sąd Okręgowy w Katowicach VII Wydział Karny - Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący :
SSO Beata Świderek (spr.)
Sędziowie :
SO Michał Niedopytalski
SO Manfred Lazarek
Protokolant :
Michał Eksterowicz
przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w KatowicachM. I.
po rozpoznaniu w dniu 1 sierpnia 2014 r.
sprawyM. S.ur. (...)wS.
synaW.iA.
oskarżonego zart. 23 ustawy o dostępie do informacji publicznej
na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora, obrońcę oskarżonegoi pełnomocnika oskarżyciela subsydiarnego
od wyroku Sądu Rejonowego w Jaworznie
z dnia 7 marca 2014 r. sygn. akt II K 279/13
1
zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że ustala, iż przyjęty w punkcie 1 zaskarżonego wyroku okres trwał od 19 września 2011 roku do 14 lutego 2012 roku;
2
w pozostałej części utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy. | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Katowicach
date: '2014-08-01'
department_name: VII Wydział Karny Odwoławczy
judges:
- Manfred Lazarek
- Michał Niedopytalski
- Beata Świderek
legal_bases:
- art. 23 ustawy o dostępie do informacji publicznej
recorder: Michał Eksterowicz
signature: VII Ka 441/14
``` |
153500000000503_I_ACa_000238_2012_Uz_2013-08-28_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt I ACa 238/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 28 sierpnia 2013 r.
Sąd Apelacyjny w Poznaniu, I Wydział Cywilnyw składzie:
Przewodniczący:
SSA Marek Górecki
Sędziowie:
SSA Mariola Głowacka
SSA Bogdan Wysocki (spr.)
Protokolant:
st.sekr.sądowy Agnieszka Paulus
po rozpoznaniu w dniu 28 sierpnia 2013 r. w Poznaniu
na rozprawie
sprawy z powództwa(...)Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą wW.
przeciwkoD. P.,M. P.,R. P.iT. P.
o zapłatę
na skutek apelacji pozwanych:D. P.,M. P.iT. P.
od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu, XIV Wydziału Cywilnego z siedzibą
w Pile
z dnia 20 kwietnia 2011 r., sygn. akt XIV C 1226/10
1
oddala apelację,
2
zasądza solidarnie od pozwanychD. P.,M. P.iT. P.na rzecz powoda kwotę 5.400 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.
M. Głowacka M. Górecki B. Wysocki
UZASADNIENIE
Powód(...)Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą wW.wniósł o zasądzenie w postępowaniu nakazowym na jego rzecz solidarnie odpozwanychD. P.,M. P.,R. P.iT. P.kwoty 351.180,92 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.
Nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 28 stycznia 2010 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Wydział Cywilny z siedzibą w Pile uwzględnił w całości żądanie powoda.
Pozwani wnieśli zarzuty od powyższego nakazu zapłaty, zaskarżyli go w całości i wnieśli o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na ich rzecz kosztów postępowania.
Wyrokiem z dnia 20 kwietnia 2011 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Wydział Cywilny z siedzibą w Pile utrzymał w całości nakaz zapłaty z dnia 28 stycznia 2010 r. w sprawie XIV Nc 2/10.
Podstawą rozstrzygnięcia były następujące ustalenia i wnioski.
W dniu 28 marca 2001 r. pozwaniR. P.,T. P.,D. P.iM. P.zawarli z(...) Bankiem (...) Spółką Akcyjnąz siedzibą wW.(dalej(...) S.A.z siedzibą wW.) umowę kredytu mieszkaniowego(...)nr 203-(...)na kwotę 68.500 euro.
W związku z tym, że pozwani nie wywiązywali się z obowiązku spłaty kredytu,(...) S.A.z siedzibą wW.w dniu 9 czerwca 2008 r. wezwał ich do uregulowania należności, które na dzień 15 maja 2008 r. wynosiły 305.936,14 zł, w tym kapitał w wysokości 218.127,10 zł, wraz z dalszymi odsetkami od dnia 16 maja 2008 r. według stopy procentowej rocznej wynoszącej 29 %, liczonymi od kwoty niespłaconego kapitału do dnia zapłaty włącznie, w terminie 30 dni od dnia doręczenia wezwania.(...) S.A.z siedzibą wW.poinformował pozwanych, że w przypadku niespłacenia należności w pełnej wysokości w podanym terminie, wierzytelność może zostać przelana do funduszu sekurytyzacyjnego(...)Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą wW., któremu będzie przysługiwać uprawnienie do prowadzenia egzekucji.
W związku z tym, że pozwani nie spłacili zadłużenia w zakreślonym terminie(...) S. A.z siedzibą wW.zawarł w dniu 8 sierpnia 2008 r. z powodem(...)Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą wW.umowę sprzedaży wierzytelności, która objęła wierzytelność pozwanych.
(...) S. A.z siedzibą wW.jak i powód zawiadomili pozwanych o zakupie wierzytelności. Powód wezwał ich do zapłaty zadłużenia.
W związku z tym, że pozwani nie wywiązali się z nałożonego na nich zobowiązania, powód w dniu 4 maja 2009 r. ponownie wezwał ich do spłaty zadłużenia.
Zadłużenie pozwanych wobec powoda na dzień 27 października 2009 r. wynosiło 218.127,10 zł z tytułu kapitału i 133.053,82 zł z tytułu odsetek.
Sąd oddalił wnioski dowodowe pozwanych, w których domagali się sprawdzenia w(...) S. A.w Dziale Windykacji wS., czy zgodnie zart. 92 c Prawa bankowego, wyrazili oni zgodę na sprzedaż przez Bank przedmiotowej wierzytelności. Z uwagi na treść obowiązujących przepisów, podana okoliczność nie miała znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Ponadto powód nie kwestionował faktu, że pozwani nie byli wzywani do wyrażenia zgody na przelew wierzytelności.
W myślart. 92a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowebank może zawrzeć z towarzystwem funduszy inwestycyjnych tworzącym fundusz sekurytyzacyjny albo z funduszem sekurytyzacyjnym umowę przelewu wierzytelności.
Zart. 509 k.c.wynika, że zasadą jest, że wierzyciel może przenieść wierzytelność na osobę trzecią bez zgody dłużnika.
W związku z tym, że przedmiotowa umowa sprzedaży wierzytelności została zawarta w dniu 8 sierpnia 2008 r. zastosowanie będzie miała regulacja zawarta wart. 92c Prawa bankowego, który obowiązywał w okresie od dnia 1 lipca 2004 r. do dnia jego uchylenia, tj. 13 stycznia 2009 r. i która stanowi wyjątek od normy określonej wart. 509 k.c.Z ustępu pierwszego wynikało, że przelew wierzytelności banku na towarzystwo funduszy inwestycyjnych tworzące fundusz sekurytyzacyjny albo na fundusz sekurytyzacyjny wymaga uzyskania przez bank zgody dłużnika banku, będącego stroną czynności dokonanej z bankiem, jak również zgody dłużnika z tytułu zabezpieczenia wierzytelności banku wynikającej z dokonanej czynności oraz złożenia przez dłużnika oświadczenia o poddaniu się egzekucji na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego, który nabędzie wierzytelność. Zgoda i oświadczenie powinny być wyrażone w formie pisemnej pod rygorem nieważności. W myślart. 92c ust. 2bank w terminie 14 dni od daty zawarcia umowy, o której mowa wart. 92a ust. 1 pkt 1, jest obowiązany powiadomić pisemnie dłużnika o przelewie wierzytelności banku na towarzystwo funduszy inwestycyjnych tworzące fundusz sekurytyzacyjny albo na fundusz sekurytyzacyjny.
W sprawie nie budził wątpliwości fakt, że pozwani zostali powiadomieni o przelewie wierzytelności(...) S. A.z siedzibą wW.na rzecz powoda. Pozwani zgodnie podnieśli jednak zarzut, że Bank nie uzyskał od nich wymaganej zgody na przelew wierzytelności. Jednakże wskazać należy, że także odart. 92c ust. 1 Prawa bankowegoprzewidziano wyjątek wart. 326 ust. 2 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych, który również obowiązywał od dnia 1 lipca 2004 r. do dnia jego uchylenia, tj. 13 stycznia 2009 r.Art. 326 ust. 2u.f.i., stanowił, że bank nie jest obowiązany do uzyskania zgody dłużnika banku na przelew wierzytelności banku z tytułu umów kredytu, w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu, określonych w umowie. Ponadto wart. 326 ust. 3u.f.i. wskazano, że bank przed zawarciem z funduszem sekurytyzacyjnym umowy przelewu wierzytelności banku z tytułu umów kredytu, spełniających przesłankę, o której mowa wust. 2, jest obowiązany wezwać do zapłaty dłużnika banku z takich umów, wyznaczając mu jednocześnie 30 dniowy termin do uregulowania należności wobec banku, do wysokości kwoty określonej w wezwaniu, zaś wart. 326 ust. 4u.f.i., że do wezwania bank obowiązany jest dołączyć informację, że w przypadku niewywiązania się kredytobiorcy z obowiązków określonych w wezwaniu, jak również po bezskutecznym upływie terminu określonego w wezwaniu, wierzytelność banku zostanie przelana na fundusz sekurytyzacyjny, któremu będzie przysługiwać uprawnienie do prowadzenia egzekucji na podstawie sekurytyzacyjnego tytułu egzekucyjnego po nadaniu mu przez sąd klauzuli wykonalności.
Bezsporny jest fakt, że(...) S. A.z siedzibą wW.spełnił wymagania zawarte w art. 326 ust. 3 i 4 u.f.i.
Sąd Okręgowym zgodził się z poglądem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 13 maja 2010 r. (IV CSK 558/09, OSNC 2010/12/168, Biul. SN 2010/9/10), z którego wynika, że jeżeli dłużnik banku będący kredytobiorcą nie dotrzymuje warunków udzielenia kredytu, bank może dokonać przelewu wierzytelności na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego bez zgody zarówno tego dłużnika, jak i dłużnika banku z tytułu zabezpieczenia kredytu.
Pozwani nie dotrzymali warunków udzielenia kredytu, ponieważ naruszyli swój obowiązek terminowej spłaty zadłużenia.(...) S. A.z siedzibą wW.mógł dokonać przelewu wierzytelności na rzecz powoda, bez zgody pozwanych. W związku z tym, zarzut pozwanych był bezzasadny i nie ma podstaw, aby uznać, że umowa sprzedaży wierzytelności z dnia 8 sierpnia 2008 r. jest nieważna.
Dodatkowo Sąd I instancji wskazał, że, również zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku z dnia 29 września 2010 r. (V CSK 61/10, Biul. SN 2010/12/15, LEX 674261), w razie niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu określonych w umowie, do przelewu wierzytelności banku na fundusz sekurytyzacyjny pod rządem art. 326 u.f.i. nie było wymagane oświadczenie dłużnika o poddaniu się egzekucji na rzecz funduszu.
Wobec tego Sąd Okręgowy zgodnie zart. 496 k.p.c.orzekł jak w sentencji wyroku.
Apelację od wyroku wnieśli pozwani, zaskarżyli go w całości.Pozwani zarzucili orzeczeniu naruszenie prawa procesowego i błędy w ustaleniach faktycznych poprzez:
-
niedopuszczenie dowodów skazanych przez pozwanych,
nausznieart. 233 § 1 k.p.c.i tym samym zasady swobodnej oceny dowodów polegające na sprzecznym z zasadami doświadczenia życiowego i logiki oceny zwłoki w wykonaniu umowy przez pozwanych i pominięciu okoliczności świadczących o tym, żebank (...) S.A.nie wykonał umowy z przyczyn leżących po jego stronie,
naruszenieart. 316w zw. zart. 328 § 2 k.p.c.poprzez pominięcie w uzasadnieniu wyroku zeznań świadka a w szczególności oddalenie wniosku pozwanych o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania pracownikówbanku (...) S.A.wS.i Oddziału wW.,
pominięcie w ocenie materiału dowodowego możliwości wykonawczych pozwanych będących podstawą zawartej umowy,
naruszenieart. 156 § 1 k.p.c.poprzez niewyznaczanie nowego terminu rozprawy,
naruszenieart. 199 § 1 k.p.c.zmierzającego do odrzucenia pozwu, jeżeli o to samo roszczenie pomiędzy stronami sporu jest w toku albo zostało już prawomocne osądzone,
naruszenieart. 379 k.p.c.albowiem nieważność postępowania zachodzi jeżeli o to samo roszczenie między stronami toczy się sprawa wcześniej wszczęta albo jeżeli sprawa została już prawomocnie osądzona.
Wskazując na te zarzuty pozwani wnieśli o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na ich rzecz kosztów postępowania za obie instancje, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Nadto pozwani wnieśli o przeprowadzenie dowodu z akt sprawy I Co 1319/06 Sądu Rejonowego w Wągrowcu na okoliczność stwierdzenia istnienia między pozwanymi a(...) S.A., czyli zbywcą wierzytelności sprawy wcześniej wszczętej dotyczącej tego samego roszczenia związanego z zaskarżonym wyrokiem oraz dowodu z akt sprawy Komornika Sądu Rejonowego w WągrowcuŁ. P.sygn. akt Km 68/06 na okoliczność potwierdzenia przyznaniabankowi (...) S.A.kwoty wynikającej z planu podziału z listopada 2010 r. z licytacji majątku pozwanych, a egzekucja dotyczyła tego samego roszczenia, które zostało sprzedane przesz bank na podstawie umowy.
Powód wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania odwoławczego według norm przepisanych.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Apelacja jest bezzasadna.
Ustalenia faktyczne sądu I instancji, istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, nie budzą wątpliwości i stąd Sąd Apelacyjny przyjmuje je za podstawę własnego rozstrzygnięcia.
Ustalenia te nie są zresztą kwestionowane w apelacji, mimo podnoszenia w niej szeregu zarzutów naruszenia prawa procesowego.
W rzeczywistości bowiem, podnosząc te zarzuty, pozwani zmierzają bądź to do wykazywania okoliczności niespornych (tzn. braku ich zgody na przelew przeterminowanej wierzytelności kredytowej na rzecz powoda), bądź też okoliczności nieistotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (tzn. udziału(...) S.A.jako wierzyciela hipotecznego w postępowaniu egzekucyjnym z nieruchomości kredytobiorców).
Nie doszło do naruszenia żadnego z wskazywanych w apelacji przepisów prawa procesowego.
Na wstępie należy zwrócić uwagę, że roszczenia powództwa zostały rozstrzygnięte w postępowaniu nakazowym.
W związku z tym pozwanych obowiązywały rygory wynikające z przepisów dotyczących tego postępowania odrębnego.
Mianowicie mieli oni obowiązek już w piśmie zawierającym zarzuty wszystkie okoliczności faktyczne i dowody, pod rygorem pominięcia ich w dalszym postępowaniu (art. 493 § 1 kpc).
Tymczasem w pismach zawierających zarzuty pozwani nie zgłosili żadnych wniosków dowodowych, które nie byłyby już zaoferowane przez powoda, a jedynym podniesionym przez nich zarzutem był brak wyrażenia przez nich zgody na sprzedaż wierzytelności kredytowej.
Stąd co do zasady wszystkie dalsze twierdzenia i wnioski dowodowe pozwanych należy uznać za spóźnione.
W zasadzie jedynym twierdzeniem, które mogło być podniesione w okresie późniejszym było podniesienie na rozprawie, iż w sprawie egzekucyjnej o sygn. I Co 1319/06, prowadzonej dla egzekucji nieruchomości kredytobiorców w 2010r doszło do podziału sumy uzyskanej z egzekucji, w której bank jako wierzyciel kredytowy miał uzyskać jakąś kwotę na poczet zbytej już na rzecz powoda wierzytelności.
Należy jednak zauważyć, że okoliczność taka, nawet gdyby znalazła potwierdzenie, nie miałaby znaczenia dla rozstrzygnięcia rozpoznawanego sporu.
(...) S.A.przestał być wierzycielem hipotecznym z dniem 12 grudnia 2008rr, tzn. z datą, w której sąd wieczystoksiegowy ujawnił w księdze wieczystej nieruchomości zmianę wierzyciela hipotecznego (zawiadomienie Sądu Rejonowego w Wągrowcu z dnia 7 stycznia 2009r – k. 33).
Nie mógł zatem uczestniczyć w 2010r podziale sumy uzyskanej z egzekucji na podstawieart. 1036 § 1 pkt. 3 kpc.
Z kolei z treści postanowienia Sądu Rejonowego w Wągrowcu z dnia 31 grudnia 2009r w sprawie I Co 1319/06 (k. 201) oraz z wyjaśnień pozwanegoT. P.na rozprawie wynika, że bank nie był wierzycielem egzekwującym, a uczestniczył w postępowaniu egzekucyjnym na podstawie przepisuart. 922 kpc.
Gdyby nawet jednak bank prowadził przeciwko pozwanym własną egzekucję na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego, to możliwość taka ustała z chwilą zbycia na rzecz powoda wierzytelności na podstawie umowy z dnia 8 sierpnia 2008r.
W postępowaniu egzekucyjnym nie znajduje bowiem zastosowania reguła, o jakiej mowa w przepisieart. 192 pkt. 3 kpc(por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 5 marca 2009r w spr. III CZP 4/09, OSNC, z. 1 z 2010r, poz. 2, wyrok z dnia 13 grudnia 2012r w spr. V CSK 7/12, LEX nr 1294481).
Oznacza to, że po dniu 8 sierpnia 2008r, a najpóźniej po wpisie do księgi wieczystej zmiany wierzyciela hipotecznego,(...) S.A.nie mógł brać udziału w podziale sumy uzyskanej z egzekucji z nieruchomości.
Jeżeli jednak, na skutek trudnych do wyobrażenia okoliczności faktycznie bank uzyskałby w 2010r z takiego podziału jakieś należności, to stanowiłyby one świadczenie nienależne, podlegające zwrotowi.
Nie rzutowałoby to natomiast w jakikolwiek sposób na stan stosunków i rozliczeń między stronami niniejszego procesu.
W tej sytuacji nie było potrzeby badania przebiegu postępowania w sprawie I Co 1319/06 oraz prowadzenia dowodu z akt tej sprawy.
To samo dotyczy dowodu z ksiąg(...) S.A.Bez znaczenia jest bowiem, czy w dalszym ciągu figurują w nich rzekome zobowiązania pozwanych, skoro, z uwagi na skuteczny przelew na rzecz powoda, nie mają one znaczenia materialnoprawnego.
Pominięcie tych dowodów znajdowało zatem oparcie w przepisieart. 227 kpc.
Natomiast dowód z zeznań świadków – pracowników banku kredytującego miał wykazać brak zgody pozwanych na przelew wierzytelności, która to okoliczność była niesporna i nie wymagała dowodzenia.
Z oczywistych przyczyn nie doszło do nieważności postępowania z uwagi na zawisłość lub prawomocne rozstrzygnięcie sporu między stronami (art. 199 § 1 pkt. 2 kpc,art. 379 pkt. 3 kpc).
Podstawą do takiego zarzutu nie mogło w każdym razie być uczestniczenie przez(...). S.A. w postępowaniu egzekucyjnym z nieruchomości.
Nie doszło także do naruszenia przepisów prawa materialnego przez uznanie za ważną umowy przelewu z dnia 8 sierpnia 2008r.
Powoływany przez apelujących przepisart. 92c Prawa bankowego, uzależniający skuteczność przelewu wierzytelności banku na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego od uprzedniej zgody dłużnika nie znajdował bowiem, jak trafnie przyjął Sąd Okręgowy, zastosowania w realiach rozpoznawanej sprawy.
Utrwalona jest bowiem wykładnia, zgodnie z którą ograniczenie to, stanowiące odstępstwo od zasady wynikającej zart. 509 § 1 kc, zostało z kolei wyłączone przez, obowiązujący w dacie spornego przelewu, przepisart. 326 ust. 2 ustawy z dnia 27 maja 2004r o funduszach inwestycyjnych(Dz. U., nr 146, poz. 1546 ze zm.), zgodnie z którym bank nie był obowiązany do uzyskania zgody dłużnika banku na przelew wierzytelności banku z tytułu kredytu na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu, określonych w umowie (zob. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 13 maja 2010r w sprawie IV CSK 558/09, OSNC, z. 12 z 2010r, poz. 168 oraz z dnia 29 września 2010r w sprawie V CSK 61/10, LEX nr 674261, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 2011r w sprawie I CSK 118/10, LEX nr 950420).
Pozwani nie kwestionowali, że nie wywiązywali się z postanowień umowy kredytowej.
Poza sporem z kolei było, że bank, przed zbyciem na rzecz powoda przedmiotowych wierzytelności, dopełnił warunków, o jakich mowa w art. 326 ust. 3 i 4 ustawy o funduszach inwestycyjnych.
Umowa o przelewie z dnia 8 sierpnia 2008r była zatem ważna i skuteczna.
W tej sytuacji zarzuty pozwanych, kierowane w stosunku do nakazu zapłaty, prawidłowo uznane zostały za bezzasadne.
Dlatego na podstawie przepisuart. 385 kpcoraz powołanych wyżej przepisów prawa materialnego i procesowego Sąd Apelacyjny orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku.
O należnych stronie powodowej kosztach zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym orzeczono (punkt 2 wyroku) na podstawie przepisówart. 98 § 1 i 3 kpc,art. 99 kpcorazart. 105 § 2 zd. 1 kpcw zw. zart. 391 § 1 zd. 1 kpc, przy uwzględnieniu przepisów§ 2 ust. 1 i 2 oraz § 12 ust. 1 pkt. 2) w zw. z§ 6 pkt. 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu(tekst jedn. Dz. U z 2013r, nr 490.).
/-/ M. Głowacka /-/ M. Górecki /-/ B. Wysocki | ```yaml
court_name: Sąd Apelacyjny w Poznaniu
date: '2013-08-28'
department_name: I Wydział Cywilny i Własności Intelektualnej
judges:
- Mariola Głowacka
- Marek Górecki
- Bogdan Wysocki
legal_bases:
- art. 92a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe
- art. 92a ust. 1 pkt 1
- art. 326 ust. 2 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych
- § 2 ust. 1 i 2 oraz § 12 ust. 1 pkt. 2
- § 6 pkt. 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r w sprawie
opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy
prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu
recorder: st.sekr.sądowy Agnieszka Paulus
signature: I ACa 238/12
``` |
154505000000303_I_C_000418_2011_Uz_2016-09-06_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. aktI C 418/11
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 16 sierpnia 2016 r.
Sąd Okręgowy w WarszawieI Wydział Cywilny w składzie:
Przewodniczący:
SSO Rafał Wagner
Protokolant:
sekr. sądowy Agnieszka Skolimowska
po rozpoznaniu w dniu 2 sierpnia 2016 r. w Warszawie
na rozprawie sprawy z powództwaA. S.
przeciwkoSkarbowi Państwa - Wojewodzie(...)
o zapłatę kwoty 6.000.000 zł
I
zasądza od Skarbu Państwa – Wojewody(...)na rzeczA. S.kwotę 721.360 (siedemset dwadzieścia jeden tysięcy trzysta sześćdziesiąt) zł z ustawowymi odsetkami od dnia 16 sierpnia 2016 r. do dnia zapłaty;
II
w pozostałym zakresie oddala powództwo;
III
ustala, że powódkaA. S.ponosi koszty procesu w 88%, natomiast pozwany Skarb Państwa – Wojewoda(...)w 12% pozostawiając szczegółowe wyliczenie tych kosztów referendarzowi sądowemu po uprawomocnieniu się orzeczenia.
Sygn. aktI C 418/11
UZASADNIENIE
Pozwem z dnia 28 kwietnia 2011 r.O. G.,W. G. (1),C. G.orazA. S.domagali się zasądzenia od pozwanego Skarbu Państwa reprezentowanego przez Wojewodę(...)łącznie kwoty 18.000.000 zł (osiemnaście milionów złotych) wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 5 października 2010 r. do dnia faktycznej zapłaty, czyli na rzecz każdego z powodów odpowiednio do ich udziału w spadku, tj.:
a
na rzeczO. G.(1/6 części) kwoty 3.000.000 zł (trzy miliony złotych) wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 5 października 2010 r. do dnia faktycznej zapłaty,
b
na rzeczW. G. (1)(1/6 części) kwoty 3.000.000 zł (trzy miliony złotych) wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 5 października 2010 r. do dnia faktycznej zapłaty,
c
na rzeczC. G.(2/6 części) kwoty 6.000.000 zł (sześć milionów złotych) wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 5 października 2010 r. do dnia faktycznej zapłaty,
d
na rzeczA. S.(2/6 części) kwoty 6.000.000 zł (sześć milionów złotych) wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 5 października 2010 r. do dnia faktycznej zapłaty,
- a także zasądzenia od pozwanego na rzecz powodów kosztów procesu według przedłożonego na rozprawie spisu kosztów, względnie wobec jego braku według norm prawem przepisanych.
(pozew – k. 2-9v.)
Zarządzeniem z 14 września 2011 r. pozewO. G.,W. G. (1)orazC. G.został zwrócony.
(zarządzenie – k. 71-72)
W odpowiedzi na pozew z 18 listopada 2011 r. pozwany Skarb Państwa – Wojewoda(...)wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postepowania według norm przepisanych na rzecz Skarbu Państwa reprezentowanego przez Wojewodę(...), w tym kosztów zastępstwa procesowego na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa, stosownie do brzmieniaart. 11 ust. 3 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa(Dz.U. Nr 169, poz. 1417 z póź.zm.) w przypadku każdego z rozstrzygnięć.
(odpowiedź na pozew – k. 86-93)
Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:
PowódkaA. S.jest następcą prawnymW. G. (2), który przed dniem wejścia w życie dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze(...)Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279) był właścicielem nieruchomości położonej wW.przyul. (...), oznaczonej Hip. Nr(...)o powierzchni 381 m(
2).W. G. (2)zmarł w dniu 30 grudnia 1950 r., a spadek po nim nabyli: córkaM. T., synZ. G., synC. G.oraz żonaS. G., każde w ¼ części spadku.
(dowód: postanowienie Sądu Powiatowego dla Dzielnicy(...)z dnia 22 kwietnia 1952 r., sygn. akt: I Ns II 180/52 – k. 27; pismo procesowe powódki z dnia 20 lipca 2016 r. – k. 301-301v.)
Spadek poS. G.nabyli: córkaM. T., synZ. G.oraz synC. G., każde z nich w 1/3 części spadku.
(dowód: postanowienie Sądu Rejonowego dla(...)Warszawy z dnia 8 maja 1991 r., sygn. akt: II Ns 927/91 – k. 29)
Spadek poM. T.nabyła w całości jej wnuczka –A. P., nosząca obecnie nazwiskoS..
(dowód: postanowienie Sądu Rejonowego dla WarszawyM.z dnia 7 lutego 1990 r., sygn. akt: I Ns 1434/89 – k. 28)
Spadek poZ. G.nabyli: żonaK. G.oraz synowieO.iW. G. (1), każde z nich po 1/3 części spadku.
(dowód: postanowienie Sądu Rejonowego dla WarszawyM.z dnia 7 kwietnia 2000 r., sygn. akt: I Ns 679/00 – k. 30)
Spadek poK. G.nabyli synowieO.iW. G. (1), każdy z nich po ½ części spadku.
(dowód: akt poświadczenia dziedziczenia z dnia 15 kwietnia 2010 r. - Rep. A(...)– k. 31-32)
Z powyższego wynika zatem, iż spadkobiercamiW. G. (2), tj. byłego właściciela przedmiotowej nieruchomości są w chwili obecnej następujące osoby:
a
O. G.– w 1/6 części,
b
W. G. (1)– w 1/6 części,
c
C. G.– w 1/3 części,
d
A. S.- w 1/3 części.
(okoliczność bezsporna)
Nieruchomość położona przyul. (...)wW., oznaczonaH.. Nr(...)o pow. 381 m(
2)została objęta działaniem dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze(...)Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279). Przedmiotowa nieruchomość w dacie wejścia w życie ww. dekretu stanowiła własnośćW. G. (2).
(okoliczność bezsporna)
W dniu 11 kwietnia 1947 r.W. G. (2)zgłosił do protokołu oględzin nieruchomości prośbę o przyznanie mu prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości(...)przyul. (...). Powyższy wniosek został ponowiony w dniu 12 listopada 1947 r.
(dowód: teczka nieruchomości -ul. (...),H.. Nr(...))
Orzeczeniem nr(...)Prezydium Rady Narodowej(...)W.z dnia 22 stycznia 1951 r. odmówionoW. G. (2)przyznania prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości(...)położonej przyul. (...), oznaczonejH.. Nr(...)
(dowód: teczka nieruchomości –ul. (...),H.. Nr(...)
W dniu 14 lutego 1951 r.S. G.złożyła odwołanie od orzeczenia administracyjnego z dnia 22 stycznia 1951 r. do Prezydium Rady Narodowej(...)W., natomiast pismem z dnia 24 lutego 1951 r. wystąpiła o wstrzymanie wykonania powyższego orzeczenia. Decyzją Ministerstwa Gospodarki Komunalnej nr(...)z dnia 8 czerwca 1951 r. utrzymano w mocy zaskarżone orzeczenie.
(dowód: teczka nieruchomości –ul. (...),H.. Nr(...))
Postanowieniem z dnia 20 kwietnia 1956 r. Sąd Powiatowy dlaW.–P.wW.dokonał wpisu nieruchomości(...)położonej przyul. (...), oznaczonejH.. Nr(...)na rzecz Skarbu Państwa.
(dowód: teczka nieruchomości –ul. (...),H.. Nr(...))
Decyzją nr (...)z dnia 31 lipca 1992 r. Wojewoda(...)stwierdził nabycie przez(...)prawa użytkowania wieczystego gruntu położonego wW.przyAl. (...)(część dawnej działkiH.. Nr(...)) oraz nieodpłatne nabycie własności budynków i urządzeń znajdujących się na tym gruncie. Aktualnym użytkownikiem wieczystym powyższej nieruchomości gruntowej jest(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wW..
(okoliczność bezsporna)
Decyzją Nr(...)z dnia 25 sierpnia 2005 r. Minister Infrastruktury stwierdził nieważność orzeczenia Prezydium Rady Narodowej(...)W.z dnia 22 stycznia 1951 r. oraz orzeczenia Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z dnia 8 czerwca 1951 r. odmawiającego przyznaniaW. G. (2)prawa własności czasowej do gruntu(...). Nr(...).
(dowód: decyzja Ministra Infrastruktury z dnia 25 sierpnia 2005 r. – k. 36-38)
Decyzją Nr (...)z dnia 29 marca 2010 r. Minister Infrastruktury stwierdził, że decyzja Wojewody(...)nr(...)z dnia 31 lipca 192 r. w części dotyczącej nieruchomości położonej wW.przyul. (...), oznaczonejH.. Nr(...), została wydana z naruszeniem prawa.Decyzją Nr (...)z dnia 9 lutego 2011 r. Minister Infrastruktury utrzymał w mocy wyżej wymienioną decyzję.
(dowód: decyzja Ministra Infrastruktury Nr(...)z dnia 29 marca 2010 r. – k. 33-35;decyzja Ministra Infrastruktury Nr(...)z dnia 9 lutego 2011 r. – k. 39-42)
Decyzją Nr (...)(...)z dnia 18 czerwca 2015 r. Prezydent(...)W.odmówił przyznaniaA. S.,C. G.,O. G.orazW. G. (1)ustanowienia prawa użytkowania wieczystego gruntu nieruchomości hipotecznej nr(...)oznaczonej obecnie jako częśćdziałki ewidencyjnej nr (...)z obrębu(...).
(dowód: decyzja Prezydenta(...)W.z dnia 18 czerwca 2015 r. – k. 176-178v.)
Wartość 1 m(
2)prawa użytkowania wieczystego gruntu(...)położonego wW.przyul. (...)oznaczonego numerem hip.(...)wchodzącego obecnie w składdziałki ewidencyjnej nr (...)z obrębu(...)wg cen aktualnych i stanu nieruchomości na dzień 22 stycznia 1951 r. zarówno uwzględniając ówczesny sposób wykorzystania – funkcja mieszkaniowa jak i przeznaczenie w planie zagospodarowania (warianty A i B opinii uzupełniającej) wynosi 5.680 zł, natomiast przy przyjęciu stanu nieruchomości na 31 lipca 1992 r. i ówcześnie pełnionej funkcji (częściowo zabudowa budynkiemhotelu (...), częściowo ciągi pieszo-jezdne) – 8.603,13 zł.
(dowód: opinia biegłego sądowego ds. szacowania wartości nieruchomości z dnia 19 kwietnia 2016 r. – k. 220-240, skorygowana opinią uzupełniającą z dnia 29 czerwca 2016 r. – k. 280-291)
Powyższy stan faktyczny został przez Sąd ustalony przede wszystkim na podstawie dowodów z dokumentów złożonych do akt niniejszej sprawy. Sąd uznał dowody z dokumentów za wiarygodne, albowiem ich autentyczność nie została zakwestionowana przez strony, a ponadto Sąd nie znalazł podstaw do ich podważenia z urzędu. Dowody zaś z dokumentów w postaci decyzji administracyjnych, korzystając z materialnej mocy dowodowej wynikającej z treściart. 244 k.p.c., stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone.
Ponadto Sąd podzielił wnikliwą i szczegółową opinię sporządzoną przez biegłego sądowegoA. L.. Wnioski z opinii pozostawały ze sobą spójne, co potwierdza dodatkowo jej wiarygodność i pozwalało na ustalenie wartości rynkowej prawa użytkowania wieczystego gruntu(...), położonego wW.przyul. (...), oznaczonego numerem hip.(...)wchodzącego obecnie w składdziałki ewidencyjnej nr (...)z obrębu(...), według stanu na dzień 22 stycznia 1951 r. Opinia została sporządzona przez kompetentną osobę, posiadającą odpowiednią wiedzę z zakresu będącego jej przedmiotem, a nadto zostały wydane po przeprowadzeniu badań charakterystycznych dla jej przedmiotu, a zatem na podstawie analizy akt sprawy oraz dokonanych oględzin nieruchomości. Do wyceny zostały bowiem wzięte przez biegłego nieruchomości podobne ze względu na położenie (z rynku tej samej dzielnicy i skorygowane poprawkami), stan prawny (prawo użytkowania wieczystego), przeznaczenie (działki niezabudowane przeznaczone pod zabudowę mieszkaniową z uzupełnieniem funkcją usługową), możliwości inwestycyjne (działki skorygowane poprawkami), dostępność infrastruktury technicznej (działki o podobnej dostępności uzbrojenia), wielkość działki (wielkości zbliżone i skorygowane poprawkami), ekspozycję na rynku (z rejonów zurbanizowanych dzielnicy i skorygowanych poprawkami), stopniowanie wielkości działek, możliwości inwestycyjne. Dodatkowo opinia odpowiadała wymaganiom określonym wKodeksie postępowania cywilnego, a nadto nie zachodziły żadne powody osłabiające zaufanie do wiedzy, kompetencji, doświadczenia czy bezstronności sporządzającego je biegłego. Zdaniem Sądu, za podstawę ustaleń wartości wycenianego prawa należało przyjąć opinię uzupełniającą, gdyż to w niej w pełniejszym zakresie, jak wyjaśniła to biegła na rozprawie 20 czerwca 2016 r., uwzględnione zostało przeznaczenie i możliwości inwestycyjne gruntu.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Powództwo w niniejszej sprawie było uzasadnione i jako takie podlegało uwzględnieniu w części.
Na wstępie podnieść należy, iż nie znajdowało uzasadnienia kwestionowanie przez pozwany Skarb Państwa – Wojewodę(...)legitymacji procesowej czynnej powódki w niniejszej sprawie. Z przedstawionych przez powódkę w toku postępowania dokumentów bezsprzecznie wynika jej następstwo prawne poW. G. (2), który przed dniem wejścia w życie dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze(...)Warszawy (Dz. I. Nr 50, poz. 279) był właścicielem nieruchomości położonej wW.przyul. (...), oznaczonejH.. Nr(...). Dodatkowo, z treści złożonych do akt sprawy kopii decyzji administracyjnych wydanych w postępowaniach jednoznacznie wynika, że powódka traktowana była przez organy administracji państwowej jako następca prawny dawnego właściciela nieruchomości, a których to wartości dowodowej strona pozwana nie poddawała w wątpliwość. Nadto wskazać należy, iż osoby niebiorące udziału w postępowaniu zakończonym wydaniem decyzji z naruszeniem prawa określonym wart. 156 § 1 k.p.a.są również uprawnione do dochodzenia odszkodowania na podstawieart. 160 § 1 k.p.a.(zob. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 czerwca 2012 r., sygn. akt III CZP 28/12, LEX nr 1241608).
W przedmiotowej sprawie zastosowanie znalazł przepisart. 160 § 1 i 2 k.p.a.Zgodnie bowiem z treścią art. 5 ustawy z dnia 2004 r. o zmianieustawy Kodeks cywilnyoraz niektórych ustaw (Dz. U. Nr 162, poz. 1692) wprowadzającej nowe regulacje dotyczące odpowiedzialności za szkody wyrządzone w związku z wykonywaniem władzy publicznej, zmiany nią wprowadzone nie mają zastosowania do zdarzeń i stanów prawnych powstałych przed wejściem w życie ustawy. Do roszczeń o naprawienie szkody wyrządzonej ostateczną decyzją administracyjną wydaną przed dniem 1 września 2004 r., której nieważność lub wydanie z naruszeniemart. 156 § 1 k.p.a.stwierdzono zarówno przed, jak i po tym dniu, ma zastosowanieart. 160 § 1, 2, 3 i 6 k.p.a.(zob. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 31 marca 2011 r., sygn. akt III CZP 112/10, LEX nr 751460). W konsekwencji stwierdzić należy, że w omawianych przypadkach nie zachodzi konieczność wyczerpania administracyjnego trybu dochodzenia odszkodowania przewidzianego wart. 160 § 4 k.p.a.
Odnosząc się tym samym do podniesionego przez stronę pozwaną zarzutu przedawnienia roszczenia dochodzonego przez powodów stwierdzić należało, że nie zasługiwał on na uwzględnienie. Za ugruntowane w orzecznictwie uznać należy podzielane przez Sąd
meritizapatrywanie, że wymagalność i przedawnienie roszczenia odszkodowawczego wobec Skarbu Państwa przewidzianego wart. 160 k.p.a.zostały uregulowane w szczególny sposób. Chociaż chodzi tu o odpowiedzialność za czyn niedozwolony, nie znajdują zastosowania ogólne przepisy o czynach niedozwolonych i przedawnieniu roszczeń, lecz regulacja szczególna zawarta wart. 160 § 6 k.p.a.(zob. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 31 marca 2011 r., sygn. akt III CZP 112/10, OSNC 2011/7-8/75; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 1989 r., sygn. akt III CZP 58/88, OSNC 1989/9/129). Roszczenie o naprawienie szkody wynikające z decyzyjnego (administracyjnego) stwierdzenia nieważności decyzji wydanej z naruszeniemart. 156 § 1 k.p.a.przedawnia się zatem z upływem trzech lat od dnia, w którym stała się ostateczna decyzja w przedmiocie takiego stwierdzenia (art. 160 § 6 k.p.a.), bez względu na to, kiedy szkoda powstała (lub się ujawniła). W dniu 29 marca 2010 r. zapadła ostateczna decyzja Ministra Infrastruktury, na mocy której stwierdzono, że decyzja Wojewody(...)nr(...)z dnia 31 lipca 1992 r. w części dotyczącej nieruchomości poprzedników prawnych powódki położonej wW.przyul. (...), oznaczonejH.. Nr(...), została wydana z naruszeniem prawa i wywołała nieodwracalne skutki prawne w związku z decyzją o odmowie przyznania prawa użytkowania wieczystego gruntu. Powódka wniosła stosowne powództwo o w dniu 28 kwietnia 2011 r. Nie budziło zatem wątpliwości Sądu, iż roszczenie powódki w dacie wytaczania niniejszego powództwa nie uległo przedawnieniu.
Przechodząc zaś do meritum sprawy, wobec stwierdzenia nieważności orzeczenia Prezydium Rady Narodowej(...)W.z dnia 22 stycznia 1951 r. oraz wobec stwierdzenia, iż decyzja Wojewody(...)nr(...)z dnia 31 lipca 1992 r. w części dotyczącej nieruchomości położonej wW.przyul. (...), oznaczonejH.. Nr(...)została wydana z naruszeniem prawa, należy stwierdzić, iż następcy prawnemu właściciela dawnej nieruchomości(...)przysługiwało roszczenie odszkodowawcze w oparciu o przepisart. 160 § 1 i 2 k.p.a.Zgodnie z treściąart. 160 § 2 k.p.a.do odszkodowania stosuje się przepisykodeksu cywilnego. W związku z powyższym rzeczą powódki było wykazanie szkody, jej wysokości i bezpośredniego, normalnego związku przyczynowego pomiędzy powstałą szkodą a wydaną z rażącym naruszeniem prawa decyzją administracyjną. Przy czym stwierdzenie przez organ administracyjny, że decyzja została wydana z naruszeniem prawa, przesądza o bezprawności i winie funkcjonariusza państwowego przy wykonywaniu powierzonej mu czynności (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 maja 1985 r., sygn. akt II CR 121/85, OSNC 1986/4/53).
W przekonaniu Sądu nie mogło budzić wątpliwości, że strona powodowa na skutek wadliwego orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej(...).W.z dnia 22 stycznia 1951 r., a także wskutek decyzji Wojewody(...)z dnia 31 lipca 1992 r., poniosła rzeczywistą szkodę, rozumianą jako powstałą wbrew woli poszkodowanego różnicę między obecnym jego stanem majątkowym (tu – stanem majątkowym następców prawnych) a tym stanem, jaki zaistniałby, gdyby nie nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę (zob. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 11 lipca 1957 r., sygn. akt 2 CR 304/57, OSN 1958, nr III, poz. 76; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 1963 r., sygn. akt IH PO 31/63, OSNCP 1964, nr 7-8, poz. 128; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 kwietnia 2002 r., sygn. akt V CKN 960/00; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2002 r., sygn. akt V CKN 1325/00, LEX nr 75295). Szkodę rzeczywistą (
damnum emergens), jaką poniosła strona powodowa stanowi uszczerbek majątkowy, jaki powstał na skutek niezaspokojenia uprawnienia do przyznania prawa własności czasowej nieruchomości (obecnie prawa użytkowania wieczystego) jej poprzednikowi prawnemu, a której wysokość wyznacza wartość tego prawa. Niewątpliwym jest przy tym, że nie istnieje już możliwość ustanowienia na rzecz powódki prawa użytkowania wieczystego do części nieruchomości oznaczonejH.. Nr(...), stanowiącej obecniedziałkę ewidencyjną nr (...)z obrębu(...)o powierzchni 381 m(
2), położonej przyul. (...), albowiem została ona trwale rozdysponowana przez(...)na rzecz(...) Sp. z o.o.z siedzibą wW..
Rozstrzygnięcie o istnieniu adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy tak rozumianą szkodą a zdarzeniem ją powodującym (tj. decyzją Prezydium Rady Narodowej(...).W.z dnia 22 stycznia 1951 r. oraz decyzją Wojewody(...)nr(...)z dnia 31 lipca 1992 r.) musi być poprzedzone oceną, czy szkoda nastąpiłaby także wtedy, gdyby zapadła decyzja zgodna z prawem (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 lutego 2004 r., sygn. akt II CK 433/02, LEX nr 163987). Na tak postawione pytanie należało w przekonaniu Sądu udzielić odpowiedzi przeczącej. Wypada bowiem przyjąć, że alternatywnym zachowaniem się właściwego organu w odpowiedzi na wniosek złożony na podstawie art. 7 dekretu byłaby decyzja przyznająca prawo własności czasowej gruntu. Przedmiotowy grunt był bowiem objęty Ogólnym Planem Zagospodarowania Przestrzennego. Analiza dokumentów archiwalnych jednoznacznie wskazywała, iż sposób zagospodarowania terenu przedmiotowej nieruchomości przez jej dotychczasowego właściciela nie wykluczał jednoczesnej realizacji założeń obowiązującego wówczas planu zagospodarowania przestrzennego. Sformułowania planu nie mogły zatem stanowić podstawy do ustalenia, iż korzystanie z gruntu przez dotychczasowego właściciela nie dało się pogodzić z jego przeznaczeniem. Zgodnie natomiast z aprobowanym przez Sąd orzecznictwem Sądu Najwyższego i Naczelnego Sądu Administracyjnego przepis art. 7 ust. 2 dekretu z dnia 26 października 1945 r. był źródłem obowiązku gminy, a następnie Państwa i odpowiadającego mu uprawnienia byłego właściciela do domagania się ustanowienia prawa w drodze administracyjnej decyzji (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 lutego 1995 r., sygn. akt III ARN 83/94, OSNP 1995/12/142; uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 października1996 r., sygn. akt OPK 19/96, ONSA 1997/2/56).
Należy podnieść w tym miejscu, że w postępowaniu sądowym o naprawienie szkody wyrządzonej niezgodnym z prawem wydaniem decyzji, której nieważność stwierdzono następnie tzw. „decyzją nadzorczą” nie wyeliminowaną z obrotu prawnego, sąd nie jest władny samodzielnie badać i ustalać, czy odmowa przyznania własności czasowej była uzasadniona „planem zabudowania” obowiązującym w chwili wydania tej decyzji. Oznaczałoby to bowiem niedopuszczalne wkroczenie sądu w materię zastrzeżoną dla drogi postępowania administracyjnego i niedopuszczalne poddanie kontroli sądu powszechnego tzw. „decyzji nadzorczej”, stwierdzającej nieważność pierwszej decyzji tzw. „decyzji sprawczej”, z powodu naruszenia art. 7 ust. 2 dekretu (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 marca 2010 r., sygn. akt I CSK 380/09, LEX nr 584186). Z treści natomiast uzasadnienia decyzji Ministra Infrastruktury z dnia 25 sierpnia 2005 r. oraz z treści decyzji Ministra Infrastruktury z dnia 29 marca 2010 r. w jednoznaczny sposób wynika, że decyzja Prezydium Rady Narodowej(...)W.z dnia 22 stycznia 1951 r., a także decyzja Wojewody(...)z dnia 31 lipca 1992 r., wydane zostały z rażącym naruszeniem przepisu art. 7 ust. 2 dekretu z dnia 26 października 1945 r. Powyższe wynikało z faktu, iż przedmiotowymi rozstrzygnięciami odmówiono przyznania żądanego prawa, mimo braku wyjaśnienia i ustalenia w sposób nie budzący wątpliwości, czy korzystanie z powyższej nieruchomości było rzeczywiście sprzeczne z jej przeznaczeniem w obowiązującym wówczas planie zabudowy.
Tym samym dokonana powyżej zgodnie z zaleceniami Sądu Najwyższego zawartymi w uchwale z dnia 21 marca 2003 r. (sygn. akt III CZP 6/03, OSNC 2004/1/4), w ramach dowodów przedstawionych przez strony zgodnie z zasadą kontradyktoryjności, ocena całokształtu okoliczności sprawy prowadziła do wniosku, że uszczerbek majątkowy po stronie powódki był normalnym następstwem wydania decyzji Prezydium Rady Narodowej(...)W.z dnia 22 stycznia 1951 r. oraz decyzji Wojewody(...)z dnia 29 marca 2010 r.
Jednocześnie Sąd nie podzielił poglądów strony pozwanej związanych z prezentowanym przez nią wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 25 czerwca 2007 r. oraz wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 8 sierpnia 2008 r. oddalającym powództwo wniesione m.in. przez powódkę o zapłatę odszkodowania z tytułu wydania wadliwych decyzji dekretowych Prezydium Rady Narodowej(...)W.z dnia 22 stycznia 1951 r. oraz Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 8 czerwca 1951 r. Zdaniem Sądu ocena, która została przedstawiona zwłaszcza w kwestii związku przyczynowego pomiędzy wadliwą decyzją Prezydium Rady Narodowej(...)W.z dnia 22 stycznia 1951 r., a szkodą poniesioną przez poprzedników prawnych powódki nie zasługuje na uwzględnienie z kilku względów. W orzeczeniu z dnia 8 sierpnia 2008 r. oraz w poprzedzającym je orzeczeniu z dnia 25 czerwca 2007 r. Sąd Okręgowy, a następnie Sąd Apelacyjny przyjął, iż wadliwa decyzja Prezydium Rady Narodowej(...)W.z dnia 22 stycznia 1951 r. została wydana nieprawidłowo z uwagi na fakt, iż została skierowana do osoby nie żyjącej w chwili wydawania orzeczenia. W dalszej kolejności Sąd pierwszej, jak i drugiej instancji stwierdził, iż zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania Nr(...)z dnia 1 października 1949 r. powodom i tak nie zostałaby przyznana własność czasowa. W ocenie Sądu wartym podkreślenia jest, iż miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego Nr(...)z dnia 1 października 1949 r., z uwagi na wady związane z jego publikacją, nigdy tak naprawdę nie wszedł w życie. Badanie kwestii przeznaczenia przedmiotowego gruntu powinno opierać się zatem na planie przedwojennym, tj. na Ogólnym Planie Zabudowania(...)W., zatwierdzonym przez Ministerstwo Robót Publicznych w dniu 11 sierpnia 1931 r. Pozwany nie wykazał w toku niniejszego postępowania, iż na podstawie planu z 1931 r. poprzednicy prawni powódki nie uzyskaliby prawa użytkowania wieczystego. Biorąc zatem powyższe pod uwagę, Sąd uznał, iż wnioski płynące z wyroków Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 25 czerwca 2007 r. oraz z wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 8 sierpnia 2008 r. były nieaktualne w toku prowadzenia niniejszego postępowania, a Sąd nie był nimi związany.
Należne powódce odszkodowanie w zakresie
damnum emergenszostało obliczone w oparciu o omówiony powyżej dowód z opinii biegłej sądowejA. L., w szczególności w oparciu opinię uzupełniającą z dnia 1 lipca 2016 r. Sąd uznał bowiem, iż miarodajną dla ustalenia wysokości odszkodowania będzie wartość prawa użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej położonej przyul. (...)wW., stanowiącejdziałkę ewidencyjną o numerze (...)z obrębu(...)o powierzchni 381 m(
2), a stanowiącej część dawnej nieruchomości(...)oznaczonej numerem hip.(...), według stanu na dzień 22 stycznia 1951 r. z uwzględnieniem przeznaczenia gruntu w planie zagospodarowania przestrzennego aktualnym w tym dniu. Punktem wyjścia dla przyjęcia tej daty była okoliczność, iż to właśnie w tej dacie doszło do całkowitej utraty władztwa nad nieruchomością przez jej właścicieli, a zatem nie mogli oni w żaden sposób decydować ani o sposobie zagospodarowania ani o sposobie przeznaczenia tego gruntu. Moment utraty faktycznego władztwa, tj. moment wydania pierwszej decyzji z dnia 22 stycznia 1951 r. jest więc, w ocenie Sądu, tym momentem, kiedy to poprzednicy prawni powódki utracili swoją nieruchomość i z tą chwilą należy wiązać ustalenie wartości i wysokości szkody.
Mając powyższe na uwadze, dokonując obliczenia zasądzonego powódce odszkodowania, Sąd w pierwszej kolejności przemnożył oszacowaną przez biegłą sądową wartość 1m2gruntu (5.680 zł) przez całkowitą powierzchnię przedmiotowej nieruchomości (381m2). Otrzymana kwota (2.164.080 zł) została następnie podzielona przez udział (1/3) przysługujący powódce w spadku po zmarłym właścicielu nieruchomości. Tak powstała kwota - 721.360 zł stanowi zatem należność zasądzoną od pozwanego Skarbu Państwa – Wojewody(...)na rzecz powódkiA. S..
Odsetki ustawowe z uwagi na odszkodowawczy charakter roszczenia (art. 363 § 2 k.c.) zostały zasądzone od dnia wyrokowania, tj. od dnia 16 sierpnia 2016 r., do dnia zapłaty. Nie zawsze bowiem wymagalność roszczenia jest równoznaczna ze stanem opóźnienia dłużnika, gdyż o opóźnieniu tym można mówić wtedy, gdy dłużnik nie spełnia świadczenia niespornego co do zasady i wysokości, niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela. W przypadku, gdy ustalenie odszkodowania nastąpiło według cen z chwili wyrokowania, trzeba uznać, że należy się ono w tej wysokości, jeżeli ceny te były wyższe od występujących wcześniej, dopiero od tej chwili. Od chwili zatem ustalenia odszkodowania można mówić o opóźnieniu się dłużnika w zapłacie odszkodowania ustalonego według tych cen i w konsekwencji dopiero od tej chwili można zasądzić od niego odsetki za opóźnienie (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 lipca 2011 r., sygn. akt II CSK 635/10, LEX nr 1001288).
Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znalazło natomiast swoje uzasadnienie w treściart. 108 § 1 zdanie drugie k.p.c., zgodnie z którym sąd może rozstrzygnąć o zasadach poniesienia przez strony kosztów procesu, pozostawiając szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu; w tej sytuacji, po uprawomocnieniu się orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie, referendarz sądowy w sądzie pierwszej instancji wydaje postanowienie, w którym dokonuje szczegółowego wyliczenia kosztów obciążających strony. Dlatego też Sąd ustalił, iż powódkaA. S.wygrała proces w 12%, natomiast pozwany Skarb Państwa – Wojewoda(...)w 88%, przy czym pozostawił szczegółowe rozliczenie kosztów procesu Referendarzowi sądowemu po uprawomocnieniu się wyroku.
Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie wskazanych przepisów orzekł jak w sentencji wyroku. | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Warszawie
date: '2016-08-16'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Rafał Wagner
legal_bases:
- art. 11 ust. 3 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa
- art. 108 § 1 zdanie drugie k.p.c.
- art. 160 § 1, 2, 3 i 6 k.p.a.
- art. 363 § 2 k.c.
recorder: sekr. sądowy Agnieszka Skolimowska
signature: I C 418/11
``` |
151500000000503_I_ACa_000923_2020_Uz_2021-12-17_003 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt I ACa 923/20,
I ACz 525/20
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 17 grudnia 2021 r.
Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny
w składzie:
Przewodniczący -
SSO del. Tomasz Tatarczyk
Protokolant -
Judyta Jakubowska
po rozpoznaniu w dniu 7 grudnia 2021 r. w Katowicach
na rozprawie
sprawy z powództwaA. B.
przeciwkoP. P.iR. B.
o ochronę dóbr osobistych i zapłatę
na skutek apelacji powoda
od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach
z dnia 13 października 2020 r., sygn. akt I C 452/19
oraz zażalenia pozwanych na zawarte w punkcie 2. tego wyroku postanowienie o kosztach procesu
1
zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że :
a
nakazuje pozwanym aby w liście skierowanym do powoda, do posła na SejmJ. K., do Ministra Zdrowia oraz do Marszałka Województwa(...)i tym osobom przesłanym złożyli oni opatrzone ich własnoręcznymi podpisami oświadczenie o następującej treści : „Przepraszamy PanaA. B.za to, że w piśmie z dnia 5 lutego 2018 r. skierowanym do PanaJ. K.sformułowaliśmy nieprawdziwe zarzuty, że przez działaniaA. B.doszło do tragedii, gdyż pracownicaWojewódzkiego Pogotowia (...)wK.po otrzymaniu wypowiedzenia umowy o pracę popełniła samobójstwo, że najpewniej było to spowodowane mobbingiem oraz znęcaniem się psychicznym nad pracownikiem za przynależność związkową oraz że sprawy nękania oraz mobbingu z jego strony dotyczą wielu ludzi zatrudnionych na różnych stanowiskach wWojewódzkim Pogotowiu (...)wK., jak również za nieprawdziwe stwierdzenie w tym piśmie, że mimo jasnych dowodów potwierdzających winęA. B.w kilku sprawach sądowych, sprawy te zamiecione zostały pod dywan, przez co naruszyliśmy jego dobre imię oraz godność osobistą”,
b
zasądza od każdego z pozwanych na rzecz(...) Towarzystwa Hospicjum (...)wK.po 1 000 ( tysiąc ) złotych,
c
oddala powództwo w pozostałym zakresie,
d
zasądza od każdego z pozwanych na rzecz powoda po 830 ( osiemset trzydzieści ) złotych z tytułu kosztów procesu;
2
oddala apelację w pozostałej części;
3
umarza postępowanie zażaleniowe;
4
zasądza od każdego z pozwanych na rzecz powoda po 215 ( dwieście piętnaście ) złotych z tytułu kosztów postępowania apelacyjnego.
SSO Tomasz Tatarczyk
Sygn. akt I ACa 923/20, I ACz 525/20
UZASADNIENIE
Wyrokiem z 13 października 2020 r. Sąd Okręgowy w Katowicach oddalił powództwo, którym powód domagał się nakazania pozwanym przeproszenia go w liście za nieprawdziwe stwierdzenia, że przez stosowanie mobbingu oraz znęcania się psychicznego za przynależność związkową doprowadził do samobójstwa pracownicyWojewódzkiego Pogotowia (...)wK.oraz że stosował mobbing oraz znęcanie się psychiczne względem wielu ludzi zatrudnionych na różnych stanowiskach w Pogotowiu, jak również, że istnieją jasne dowody potwierdzające jego winę w sprawach sądowych, które zostały zamiecione pod dywan, nadto zasądzenia od pozwanych po 5 000 zł na rzecz(...) Towarzystwa Hospicjum (...)wK., zasądził od powoda na rzecz pozwanych 1 654 zł z tytułu kosztów procesu. Sąd ustalił, że powód od 2007 r. pełnił funkcję dyrektoraWojewódzkiego Pogotowia (...)wK., z której został odwołany w styczniu 2020 r. Pozwani także byli zatrudnieni w pogotowiu.R. B.pełnił funkcję przewodniczącego(...) Związku Zawodowego (...), aP. P.przewodniczącego Komisji ZakładowejKrajowego Związku (...). Pomiędzy powodem, a pozwanymi jako przedstawicielami działających w Pogotowiu związków zawodowych istniał konflikt, a pozwani negatywnie oceniali działalność powoda i jego stosunek do pracowników oraz składali szereg skarg na te działania, które w ich odczuciu nie były należycie rozpatrywane. W dniu 5 lutego 2018 r. pozwani jako przewodniczący związków zawodowych działających w Pogotowiu wraz zŁ. F.reprezentującymOrganizację (...)przy(...)wK.skierowali do prezesa partiiJ. K.pismo, w którym opisali panującą ich zdaniem w Pogotowiu sytuację oraz brak współpracy z organizacjami związkowymi. Opisując działania powoda jako szefa pogotowia pozwani wskazali m. in. na masowe zwolnienia sprzątaczek wskazując, że „przez takie ruchy dyrektora doszło do tragedii, gdyż sprzątaczka z ponad dwudziestoletnim stażem pracy po otrzymaniu wypowiedzenia popełniła samobójstwo; najpewniej było to spowodowane mobbingiem oraz znęcaniem się psychicznym nad pracownikiem za przynależność związkową; sprawy nękania oraz mobbingu dotyczą nie tylko tragicznie zmarłej osoby, a wielu ludzi zatrudnionych na różnych stanowiskach". W dalszej części pisma zawarto fragment wskazujący na powiązania powoda z politykami wskazując, że „dość często są razem widywani i budzi to nasze podejrzenia, że jest to spowodowane kilkoma sprawami sądowymi dyrektora, które mimo jasnych dowodów potwierdzających jego winę zostały zamiecione pod dywan”. Przyczyną skierowania pisma była negatywna ocena działania powoda jako dyrektora pogotowia przez działające w pogotowiu organizacje związkowe. Pozwani czuli się szykanowani przez powoda w związku z prowadzoną działalnością związkową, uważali, że byli przesuwani na gorsze stanowiska, zmuszani do dyżurów bez wymaganego odpoczynku czy zmieniano im przydział. Pozwani otrzymywali skargi na działanie powoda od innych pracowników, które dotyczyły zastraszania, nieuzasadnionych zmian umów o pracę na umowy kontraktowe czy wulgarnego odnoszenia się do nich. Pozwani uważali, że powołana w pogotowiu komisja antymobingowa nie zdaje swojego rezultatu, gdyż jej członkami są osoby zależne od powoda i brak w niej przedstawicieli związków zawodowych. Pracująca przez wiele lat wpogotowiu (...), która pracowała jako sanitariuszka, a w następstwie nieuzupełnienia wykształcenia jako sprzątaczka, była wiceprzewodniczącą związku zawodowego i pozostawała wobec tego pod ochroną przed wypowiedzeniem. Jednakże pomimo tego pozwany wypowiedział jej umowę o pracę, chociaż wiedział o jej trudnej sytuacji, gdyż była jedynym żywicielem rodziny.D. D.kilkakrotnie wspominała, że jeżeli zostanie zwolniona to chyba popełni samobójstwo i faktycznie na drugi dzień po otrzymaniu wypowiedzenia popełniła samobójstwo. Pozwani nie rozmawiali z nią po otrzymaniu przez nią wypowiedzenia i nie byli pewni co do powodów jej decyzji, lecz kojarzyli te fakty. Pozwani negatywnie oceniali także działalność menadżerską powoda i uważali, że występują nieprawidłowości w przetargach i zakupach, a składane przez nich zawiadomienia nie są należycie rozpoznawane ze względu na polityczne powiązania powoda. Pismo powodów zostało przekazane ministrowi zdrowia z prośbą o zainteresowanie się sprawą. Następnie pismo przekazano marszałkowi Województwa(...)z prośbą o zbadanie zasadności zarzutów i udzielenie zainteresowanym odpowiedzi. Po wpływie pisma do marszałka jego odpis został przekazany powodowi i został on zobowiązany do ustosunkowania się do podniesionych zarzutów. Następnie w Pogotowiu zostały przeprowadzone kontrola Urzędu Marszałkowskiego i audyt, a także zostały wszczęte postępowania przez Prokuraturę Regionalną wK.i Prokuraturę RejonowąK.-P., które są w toku w fazie „in rem” i nie postawiono w nich powodowi zarzutów. Powód poczuł się dotknięty zarzutami pozwanych, uważa, że są one niezasadne, a zarzut doprowadzenia do śmierci pracownika jest bardzo poważny. Powód uważa, że na skutek pisma powodów utracił niesłusznie stanowisko i wniósł sprawę do Sądu Pracy. Odnosząc się do zarzutu pozwanych braku legitymacji biernej w sprawie Sąd wskazał, że działanie w imieniu organizacji związkowych nie zwalnia ich z odpowiedzialności za treść sporządzonego pisma. Stwierdził, że działanie pozwanych polegające na skierowaniu pisma do posła, w którym wskazali, że powód stosuje mobbing oraz znęcaniem się psychicznym nad pracownikiem najpewniej doprowadził do jego samobójstwa oraz że nęka i stosuje on mobbing w stosunku do innych pracowników, a także, że dowody potwierdzające jego winę zostały zamiecione pod dywan naruszyło dobra osobiste powoda, jednakże okoliczności, w jakich pismo powstało wyłączają bezprawność działania pozwanych. Treść pisma miała bowiem faktyczne podwaliny w działaniach powoda, a pozwani zarzutów nie czynili publicznie, działali jako przedstawiciele związków zawodowych, których podstawowym zadaniem jest ochrona praw pracowników. Skoro pozwani obserwując zachowania powoda w stosunku do nich oraz otrzymując skargi od pracowników uznali, że powód dopuszcza się mobbingu czy zastraszania pracowników, a do tego wyniknęła sytuacja, że pracownica, która skarżyła się na działania powoda, popełniła samobójstwo na drugi dzień po otrzymaniu wypowiedzenia umowy o pracę, to użycie sformułowania, iż doszło do tego najpewniej na skutek mobbingu oraz znęcania się psychicznego nad pracownikiem uznać należało za dopuszczalne, zwłaszcza w sytuacji gdy związki zawodowe nie miały zaufania do powołanej w pogotowiu komisji antymobbingowej. Pismo to musiało być sformułowane w taki sposób, by zostały podjęte działania, których powodowie oczekiwali. Także stwierdzenie, że w sprawach sądowych dowody na winę powoda zostały zamiecione pod dywan nie wydaje się nadmierne i ma na celu potwierdzenie negatywnej oceny pozwanych sposobu prowadzenia spraw sądowych. Orzeczenia sądowe podlegają krytyce i osoba, która się z nimi nie zgadza ma pełne prawo wyrażenia swojego zdania, o ile nie robi tego w sposób obraźliwy. Powód sprawując funkcję dyrektoraWojewódzkiego Pogotowia (...)i zarządzając dużą jednostką zatrudniającą wielu pracowników oraz obsługującą społeczeństwo w najistotniejszej sferze dotyczącej życia i zdrowia musi liczyć się z tym, że będzie podlegał krytyce, a osoby niezadowolone ze sposobu jego działania i podejmowanych decyzji będą w pierwszym rzędzie informować o tym fakcie przełożonych powoda oraz osoby mogące doprowadzić do zmian sposobu działania jednostki. Pozwani sformułowali swoje pismo w sposób chaotyczny i negatywnie ocenili zachowanie powoda ale nie przekroczyli granicy dopuszczalnej krytyki. Samo użycie określeń rodzaju mobbing, znęcanie psychiczne, nękanie, czy zamiecenie dowodów pod dywan nie stanowią podstawy do nakazania pozwanym przeproszenia powoda, a tym bardziej do nakazania zapłaty żądanej kwoty na cel społeczny. O kosztach procesu orzekł Sąd w oparciu oart. 98 § 1 i 3 k.p.c.
W apelacji powód zarzucił naruszenie prawa procesowego -art. 233 § 1 k.p.c.przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów polegające na przyjęciu jakoby zarzuty formułowane przez pozwanych miały faktyczne podwaliny w działaniach powoda, naruszenie prawa materialnego -art. 24 § 1 k.c.przez nieprawidłowe zastosowanie polegające na przyjęciu, że działanie naruszycieli dóbr osobistych powoda nie miało cech bezprawności albowiem nie miało ono na celu personalnego szykanowania powoda oraz mieściło się w zakresie dozwolonej krytyki i chronionej konstytucyjnie wolności wypowiedzi; domagał się skarżący zmiany wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości, zasądzenia od pozwanych kosztów postępowania apelacyjnego lub uchylenia wyroku i przekazania sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.
Pozwani w zażaleniu na zawarte w wyroku postanowienie o kosztach procesu zarzucili naruszenie prawa procesowego -art. 98 § 1 k.p.c.przez niewłaściwe zastosowanie polegające na zasądzeniu od powoda na ich rzecz 1 654 zł z tytułu zwrotu kosztów procesu, podczas gdy w realiach sprawy koszty procesu winny być zasądzone od powoda na rzecz każdego z pozwanych po 1 654 zł; domagali się skarżący zmiany postanowienia przez zasądzenie od powoda na rzecz każdego z nich po 1 654 zł z tytułu kosztów procesu, zasądzenia kosztów postępowania zażaleniowego.
Pozwani wnieśli o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.
Powód wniósł o oddalenie zażalenia.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje :
Nietrafnie zarzuca apelacja naruszenieart. 233 § 1 k.p.c.Przepis ten określa zasadę swobodnej oceny dowodów, zgodnie z którą sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału, a zatem z uwzględnieniem wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzeniu poszczególnych dowodów i mających znaczenie dla oceny ich mocy i wiarygodności. Naruszenie tego przepisu może polegać na błędnym uznaniu, że przeprowadzony w sprawie dowód ma moc dowodową i jest wiarygodny albo że wiarygodności i mocy dowodowej jest pozbawiony. Prawidłowe postawienie zarzutu obrazyart. 233 § 1 k.p.c.wymaga wskazania konkretnych zasad, które sąd naruszył i dowodów, przy ocenie których do naruszenia takiego doszło.
Nieprawidłowe ustalenia faktyczne stanowić mogą rezultat dokonanej z naruszeniem zasad określonych wart. 233 § 1 k.p.c.oceny dowodów.
Apelacja zarzut obrazyart. 233 § 1 k.p.c.odnosi do wniosku Sądu Okręgowego, że treść pisma, w którym powód upatrywał naruszenia swoich dóbr osobistych miała podwaliny w jego działaniach. W istocie wniosek ten nie był uprawniony w świetle ustalonych w sprawie faktów ale rzecz nie polegała na wadliwej ocenie wiarygodności i mocy zebranych dowodów lecz na sformułowaniu prawidłowych wniosków z ustalonych w sprawie faktów.
Nie ustalił Sąd Okręgowy, gdyż nie zachodziły ku temu podstawy w materiale dowodowym sprawy, by powód dopuścił się działań, które w piśmie z 5 lutego 2018 r. mu zarzucono.
Słusznie stwierdził Sąd Okręgowy, iż wskazanie w tym piśmie, że najpewniej przez działania powoda mające znamiona mobbingu oraz znęcania się psychicznego nad pracownikiem za przynależność związkową doszło do tragedii, gdyż pracownik ten po otrzymaniu wypowiedzenia umowy o pracę popełnił samobójstwo, że sprawy nękania oraz mobbingu ze strony powoda dotyczą wielu ludzi zatrudnionych w pogotowiu na różnych stanowiskach oraz że mimo jasnych dowodów potwierdzających winę powoda w kilku sprawach sądowych, sprawy te zamiecione zostały pod dywan naruszyło dobra osobiste powoda.
Niewątpliwie zarzuty stosowania mobbingu, znęcania się psychicznego nad pracownikami, doprowadzenia takimi działaniami do czynu samobójczego pracownika, jak również zarzut istnienia jasnych dowodów potwierdzających winę powoda w sprawach sądowych, które mimo to, a przez jego znajomości polityczne, zamiecione zostały pod dywan, naruszyły dobre imię i godność osobistą powoda.
Nie można natomiast zgodzić się z oceną Sądu Okręgowego co do braku cech bezprawności w działaniach pozwanych naruszających dobra osobiste powoda.
Podniesiony w apelacji zarzut naruszeniaart. 24 § 1 k.c.okazał się przeto zasadny.
Treść pisma w części przywołanej na uzasadnienie żądania powództwa nie poddaje się ocenie w kontekście granic dopuszczalnej krytyki działań osoby sprawującej funkcję publiczną, zarządzającą jednostką, w której zatrudnionych jest wiele osób i w aspekcie wolności wypowiedzi.
Pozwani zarzucili w piśmie powodowi stosowanie mobbingu, znęcanie się psychiczne nad pracownikami, doprowadzenie do śmierci samobójczej pracownika, popełnienie bliżej nie określonych czynów, których jasne dowody istnieją w sprawach sądowych, zamiecionych pod dywan dzięki jego znajomościom politycznym. Zamieścili zatem w piśmie twierdzenia o faktach godzących w dobre imię i godność osobistą powoda, których prawdziwości w postępowaniu nie wykazali. Wnioski dowodowe, jakie zgłosili dla wykazania prawdziwości twierdzeń zawartych w piśmie, Sąd Okręgowy oddalił jako spóźnione. Był uprawniony do podjęcia takiej decyzji wobec pouczenia pozwanych wraz z doręczeniem im odpisu pozwu o treści obowiązującego wówczasart. 207 § 6 k.p.c.Zamiast wskazać w odpowiedzi na pozew dowody, zgłoszone dopiero w toku postępowania i słusznie uznane przez Sąd Okręgowy za spóźnione, skoncentrowali się pozwani w niej na kwestionowaniu swojej legitymacji biernej w sprawie oraz na przedstawieniu zarzutu naruszenia tajemnicy korespondencji. Oba te zarzuty okazać się musiały niezasadne, gdyż nie ulegało wątpliwości, że jako współautorzy pisma z 5 lutego 2018 r. legitymację bierną w sprawie pozwani mają oraz że powód w posiadanie tego pisma musiał wejść wobec nadania pismu biegu i zwrócenia się do niego przez Urząd Marszałkowski do ustosunkowania się do treści pisma.
Nie uzasadniały zeznania pozwanych przyjęcia, że treści zamieszczone w piśmie z 5 lutego 2018 r. miały podwaliny w działaniach powoda, a zatem, że postawione powodowi w piśmie zarzuty polegały na prawdzie. Twierdzenie pozwanegoP. P., że wywierał powód naciski na pracowników zmieniając im umowy o pracę nie usprawiedliwiały zarzutu stosowania mobbingu i znęcania się psychicznego nad pracownikami. Również własna ocena pozwanego swoich doświadczeń ze współpracy z powodem i wskazane okoliczności tejże na formułowanie takich zarzutów nie pozwalały. Przykładów działań powoda w stosunku do pracowników, którym można by przypisać cechy znęcania się psychicznego, nie był w stanie podać podczas przesłuchania pozwanyR. B.. Zeznał on, że na pewno znalazły by się przykłady znęcania się psychicznego powoda nad pracownikami ale takich przykładów nie podał.
Działanie pozwanych w interesie społecznym, z przekonaniem, że służyć ma ono dobru pracowników zatrudnionych w jednostce kierowanej przez powoda nie uzasadniało formułowania w piśmie treści naruszających dobra osobiste powoda, a taki niewątpliwie charakter, jak wskazano, miało przypisanie mu działań noszących znamiona czynów zabronionych. Pozwani nie wskazali w piśmie, że istnieją wymagające zbadania i wyjaśnienia podejrzenia określonych działań powoda lecz te działania mu w piśmie wprost przypisali, pisma nie skierowali do podmiotów uprawnionych w ramach posiadanych kompetencji do podjęcia odpowiednich czynności wyjaśniających. Zarzutów nie sformułowali publicznie ale liczyli, jak wynika z treści pisma, na nadanie mu biegu, co oznaczać musiało zainteresowanie sformułowanymi zarzutami osób sprawujących funkcję nadrzędne wobec powoda i prowadzić do podważenia ich względem niego zaufania i naruszenia jego czci zewnętrznej, a w dalszej kolejności wobec potrzeby ustosunkowania się powoda do treści pisma, do naruszenia jego czci wewnętrznej.
Twierdzenie o istnieniu jasnych dowodów winy powoda w sprawach sądowych zamiecionych pod dywan dzięki jego znajomościom politycznym nie stanowiło dopuszczalnej krytyki orzeczeń sądowych lecz zarzucając powodowi dopuszczenie się w sposób zawiniony bliżej nie określonych, jednakże nieprawidłowych, zachowań i doprowadzenie do zamiecenia spraw sądowych pod dywan naruszało jego dobra osobiste.
Powodowi udzielić zatem należało ochrony prawnej przewidzianej wart. 24 § 1 k.c.przez zobowiązanie pozwanych do złożenia w liście skierowanym do niego oraz osób, którym pismo to przekazano, odpowiedniej treści oświadczenia zawierającego przeprosiny za naruszenie dobrego imienia i godności osobistej powoda. Treść oświadczenia, do złożenia którego pozwani zostali zobowiązani, sformułowano z uwzględnieniem treści zarzutów, jakie sformułowali oni pod adresem powoda, a które naruszyły jego dobra osobiste.
W oparciu oart. 24 § 1w związku zart. 448 k.c.zasądzeniu od każdego z pozwanych na wskazany przez powoda cel społeczny podlegała suma pieniężna, przy czym mając na uwadze cel działania pozwanych, zasięg wywołanego nim naruszenia dóbr osobistych powoda, stan majątkowy zobowiązanych, kumulatywne zastosowanie tego środka ochrony naruszonych dóbr osobistych powoda, za odpowiednie uznano sumy pieniężne wynoszące po 1 000 zł, a w pozostałej części powództwo i apelację oddalono.
Z tych przyczyn orzekł Sąd Apelacyjny w przedmiocie apelacji powoda na podstawieart. 386 § 1 i 385 k.p.c., o kosztach postępowania w obu instancjach po myśliart. 100 k.p.c.przez ich stosunkowe rozdzielenie. Pozwani ulegli roszczeniu niemajątkowemu powoda, więc każdy z nich powinien mu zwrócić z tego tytułu koszty wynoszące po 570 zł ( połowę opłaty od apelacji 300 zł i kosztów zastępstwa prawnego 270 zł ); w zakresie roszczenia majątkowego koszty postepowania apelacyjnego wyniosły 2 x 1 600 zł, złożyły się na nie opłata od apelacji ( 250 zł ) oraz koszty zastępstwa prawnego stron ( 2 x 675 zł ); roszczenie majątkowe powoda zostało uwzględnione w 20%, więc w tej części koszty powinni ponieść pozwani, czyli w kwotach po 320 zł, a ponieśli koszty po 675 zł, różnice wynoszące po 355 zł powinien im zwrócić powód; reasumując z tytułu kosztów postępowania apelacyjnego od każdego z pozwanych na rzecz powoda zasądzeniu podlegała kwota 215 zł ( różnica kwot 570 zł i 355 zł ).
Ponieważ w wyniku apelacji powoda zmianie uległo rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego o kosztach procesu zawarte w punkcie 2 wyroku z 13 października 2020 r., zaskarżone zażaleniem pozwanych, postępowanie zażaleniowe należało umorzyć jako bezprzedmiotowe po myśliart. 355w związku zart. 391 § 1 k.p.c.
SSO Tomasz Tatarczyk | ```yaml
court_name: Sąd Apelacyjny w Katowicach
date: '2021-12-17'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Tomasz Tatarczyk
legal_bases:
- art. 386 § 1 i 385 k.p.c.
- art. 24 § 1 k.c.
recorder: Judyta Jakubowska
signature: I ACa 923/20
``` |
151020100000503_I_C_000224_2021_Uz_2021-11-30_002 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt: I C 224/21 upr
WYROK ZAOCZNY
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 30 listopada 2021 roku
Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:
Przewodniczący:
sędzia Marek Osowicki
Protokolant:
sekretarz sądowy Marta Trzebiatowska
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 listopada 2021 roku wC.
sprawy z powództwa(...) Sp. z o.o.z siedzibą weW.
przeciwkoW. P.
o zapłatę
oddala powództwo.
Sygn. akt I C 224/21
UZASADNIENIE
Pełnomocnik strony powodowej(...) sp. z o.o.wW.wniósł przeciwkoW. P.o zapłatę kwoty 1.966,52 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu z uwzględnieniem opłaty sądowej i zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.
W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik strony powodowej wskazał, że pozwanego oraz wierzyciela pierwotnego(...) S.A.łączyła umowa pożyczki ratalnej nr(...)na podstawie której pozwanemu zostały udostępnione środki pieniężne w kwocie 950 zł. W związku z nieterminową spłata rat pożyczki, pożyczkodawca wypowiedział pozwanemu umowę pożyczki z zachowaniem terminu przewiedzianego w umowie i wezwał do zapłaty całości wymagalnej kwoty pożyczki wraz z kosztami najpóźniej w dniu upływu wypowiedzenia pożyczki tj. w dniu 28.11.2017 r. W związku z powyższym roszczenie stało się wymagalne w dniu 28.11.2017 r. Pożyczkodawca na podstawie umowy przelewu wierzytelności z 31.01.2018 r. zbył przysługująca mu względem pozwanego wierzytelność na rzecz(...) S.A., która to spółka umową przelewu wierzytelności z 16.12.2020 r. zbyła dochodzoną pozwem wierzytelność na rzecz powoda.
PozwanyW. P.nie złożył odpowiedzi na pozew, pomimo prawidłowego wezwania i pouczenia o skutkach niestawiennictwa, nie stawił się na rozprawie wyznaczonej w sprawie, nie złożył żadnych wyjaśnień ani nie żądał przeprowadzenia rozprawy pod swoją nieobecność.
W dniu 30 listopada 2021 roku sąd wydał w sprawie wyrok zaoczny, w którym powództwo oddalił.
Uzasadnienie faktyczne:
PozwanyW. P.22 maja 2017 r. zawarł z(...) S.A.z siedzibą wO.umowę pożyczki ratalnej nr(...)na podstawie której pozwanemu zostały udostępnione środki pieniężne w kwocie 950 zł.
(dowód: Umowa pożyczki ratalnej k.13-14, harmonogram spłat k 12).
(...) S.A.z siedzibą wO.pismem 28 listopada 2017 r. wypowiedział z zachowaniem siedmiodniowego okresu wypowiedzenia liczonego od otrzymania niniejszego pisma pozwanemuW. P.umowę nr (...)i wezwał do zapłaty wymagalnej kwoty 269,15 zł a w przypadku jej nieuregulowania bądź uregulowania zadłużenia w niepełnej wysokości umowa zostanie rozwiązana z wraz z upływem okresu wypowiedzenia.
(dowód: wypowiedzenie umowy k.15).
Roszczenie z tytułu pożyczki ratalnej stało się wymagalne w dniu 28.11.2017 r.
(niesporne).
(...) S.A.z siedzibą wO.na podstawie umowy przelewu wierzytelności z 30.11.2017 r. zbył przysługującą mu względem pozwanego wierzytelność na rzecz(...) S.A.z siedzibą weW.
(dowód: umowa przelewu wierzytelności k.5-7).
(...) S.A.z siedzibą weW.umową przelewu wierzytelności z 16.12.2020 r. zbyła dochodzoną pozwem wierzytelność na rzecz(...) sp. z o.o.wW..
(dowód: umowa przelewu wierzytelności k. 8-11).
Zespół (...)przy(...) sp. z o.o.wJ.potwierdził przyjęcie zbiorczego wniosku mediacyjnego MM_001_2021_02_15 o przeprowadzenie mediacji umownych, pośrednich realizowanych bez stawiennictwa stron. Wniosek mediacyjny dotyczył sprawy zobowiązaniaW. P.zumowy pożyczki o numerze (...).
(dowód: potwierdzenie przyjęcia wniosku mediacyjnego k.16).
Uzasadnienie prawne:
Powództwo w niniejszej sprawie nie zasługiwało na uwzględnienie.
W rozpoznawanej sprawie pozwany mimo pouczenia o skutkach bezczynności – nie stawił się na posiedzeniu wyznaczonym na rozprawę, jak również nie wypowiedział się co do twierdzeń podnoszonych przez powoda w uzasadnieniu pozwu.
Stosownie do przepisuart. 339 § 1 i 2 k.p.c.jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny, przyjmując za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.
Przepisart. 339 § 2 k.p.c.ustanawia domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda dotyczących okoliczności faktycznych w wypadku bezczynności pozwanego, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Domniemanie to dotyczy wyłącznie strony faktycznej wyroku i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego. Domniemanie to zastępuje jedynie postępowanie dowodowe. Ten wyjątkowy przepis nie może być wykładany rozszerzająco (uzasadnienie wyr. SN z 18.2.1972 r., III CRN 539/71,L.). Zatem sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy w świetle przepisów obowiązującego prawa materialnego, twierdzenia powoda uzasadniają uwzględnienie żądań pozwu, w zakresie tym bowiem nie obowiązuje domniemanie zart. 339 § 2 k.p.c, negatywny zaś wynik takich rozważań powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwo (porównaj wyroki Sądu Najwyższego z dnia : 7.6.1972 r. III CRN 30/72, 31.3.1999 r., I CKU 176/97, 6.6.1997 r., I CKU 87/97, 15.3.1996 r., I CRN 26/96, 15.9.1967 r., III CRN 175/67).
Treść przepisu art.art. 339 § 2 k.p.c.wskazuję, iż domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda nie obowiązuje, jeżeli budzą one uzasadnione wątpliwości lub zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Z brzmienia przepisu wynika, że chodzi tu o kwalifikowaną postać wątpliwości, a mianowicie muszą być one uzasadnione. Te uzasadnione wątpliwości mogą powstać, np. gdy podane w pozwie okoliczności stają w sprzeczności z faktami powszechnie znanymi (art. 228 § 1 k.p.c.) lub faktami znanymi sądowi urzędowo (art. 228 § 2 k.p.c.). Uzasadnione wątpliwości mogą też powstać w wypadku, kiedy twierdzenia powoda zawarte w pozwie odnośnie do stanu faktycznego sprawy są ze sobą sprzeczne, nie zawierają pełnego stanu faktycznego pozwalającego na rozstrzygnięcie sprawy, wskazują na brak legitymacji procesowej powoda lub pozwanego itp. (porównaj komentarz do art. 339 k.p.c. pod redakcją Zieliński - system Legalis)
W przypadku, gdy sąd poweźmie wątpliwości co do zgodności twierdzeń powoda z rzeczywistym stanem rzeczy, nie może wydać wyroku zaocznego, opierając się tylko na twierdzeniach powoda o okolicznościach faktycznych. Należy przeprowadzić postępowanie dowodowe w celu wyjaśnienia powstałych wątpliwości co do faktów bądź ustalenia, czy powód zmierza do obejścia prawa (porównaj: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972r. III CRN 30/72, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 1973r. III CRN 59/73, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 31 marca 1999r. I CKU 176/97, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 marca 1996r. I CRN 26/96). Podkreślenia wymaga fakt, iż zgodnie z ogólnym ciężarem dowodowym to strona powodowa powinna udowodnić, że określona wierzytelność jej przysługuj - jako wierzyciel dochodzący zaspokojenia wierzytelności, powinien wykazać podstawę (źródło) zobowiązania pozwanego, jak i jego wysokość. Zgodnie bowiem zart. 6 k.c.ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.
W toku niniejszego procesu pozwany nie podjął obrony. Zostały więc spełnione przesłanki do wydania wyroku zaocznego. Jednak w ocenie sądu brak było podstaw do uwzględnienia powództwa.
Zgodnie zart. 118 k.c.jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej dla roszczeń związane z prowadzeniem działalności gospodarczej termin przedawnienia wynosi trzy lata. Z koleiart. 120 § 1 k.c.stanowi, że bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie.
Istotną w niniejszej sprawie jest okoliczność, że do zastosowania trzyletniego terminu przedawnienia nie jest wymagane, aby obie strony stosunku prawnego, z którego wywodzi się roszczenie majątkowe, prowadziły działalność gospodarczą. Wystarczy, że działalność gospodarczą prowadzi tylko strona umowy, na podstawie której dochodzone są roszczenia, a które wiążą się z tą działalnością.
W niniejszej sprawie niesporne było, iż pozwany zawarł umowę pożyczki ratalnej z podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą.
W związku z czym do niniejszej sprawy zastosowanie ma 3-letni termin przedawnienia przedmiotowego roszczenia, który niewątpliwie upłynął.
Zauważyć należy, że redakcja przepisu wart. 117 § 21k.c.wskazuje jednoznacznie, iż w aktualnym porządku prawnym wprowadzono zakaz domagania się zaspokojenia przedawnionego roszczenie wobec konsumenta. W tej sytuacji aktualnie rolą powoda w procesie jest wykazanie, iż może wobec pozwanej domagać się dochodzonego roszczenie również z tego powodu, że nie jest ono przedawnione.
Ustawa z dnia 13 kwietnia 2018 roku nowelizującakodeks cywilny, zawiera przepisy intertemporalne, w tym art. 5 ust. 4 stanowiący, że roszczenia przedawnione przysługujące przeciwko konsumentowi, co do których do dnia wejścia w życie nowelizacji ustawy nie podniesiono zarzutu przedawnienia, podlegają z tym dniem skutkom przedawnienia określonym przepisami znowelizowanymi. Oznacza to, że po wejściu w życie ustawy przedawnienie takiego roszczenia jest brane przez sąd pod uwagę bez względu na zarzut pozwanego (art. 117 § 21k.c.), przy czym sąd będzie mógł nie uwzględnić przedawnienia w razie zaistnienia przesłanek zart. 1171k.c.(uzasadnienie ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw - Dz.U.2018.1104)
W obecnym stanie prawnym kwestia ewentualnego zrzeczenia się przez konsumenta zarzutu przedawnienia pozostaje więc bezprzedmiotowa, albowiem zgodnie zart. 117 § 21k.c.skutek przedawnienia następuje z mocy samego prawa.
Bieg terminu przedawnienia roszczenia rozpoczyna się w dniu, w którym stało się ono wymagalne (art. 120 k.c.).
W rozpoznawanej sprawie profesjonalny pełnomocnik strony powodowej sam przyznał w pozwie, iż roszczenie powoda stało się wymagalne w dniu 28.11.2017 r.
Strona powodowa wskazała, iż 15.02.2021 r. wniosek mediacyjny dotyczący między innymi pozwanego został przyjęty przezZespół (...)przy(...) sp. z o.o.wJ..
Mediacja prowadzona na wniosek strony przed wszczęciem postępowania sądowego przerywa bieg przedawnienia (art. 123 § 1 pkt. 3 k.c.w zw. zart. 1831-18315k.p.c.).
Skutek materialno-prawny następuje z chwilą jej wszczęcia, tj. dostarczenia mediatorowi wniosku o przeprowadzenie mediacjiz dołączonym dowodem doręczenia jego odpisu drugiej stronie(art. 1836§ 1 k.p.c.), chyba że pojawi się jedna z okoliczności zart. 1836§ 2 k.p.c.(P. Zakrzewski [w:] Kodeks cywilny. Komentarz do art. 117-125, red. M. Fras, M. Habdas, LEX/el. 2019, art. 123, tak też N. Rycko [w:] Kodeks cywilny. Komentarz. Tom I. Część ogólna, cz. 2 (art. 56–125), red. J. Gudowski, Warszawa 2021, art. 123.).
Mediacja w fazie przedprocesowej prowadzona jest na podstawie umowy stron. Także w tym zakresie mogą wystąpić dwa warianty: w pierwszym strony w przewidywaniu konfliktu zawierają z góry stosowną umowę, zaś wniosek o przeprowadzenie mediacji jest przejawem wykonania tej umowy. W wariancie drugim wniosek o przeprowadzenie mediacji stanowi jednocześnie ofertę przeprowadzenia postępowania mediacyjnego, którą druga strona może przyjąć w sposób wyraźny lub dorozumiany, skutkiem czego nastąpi zawarcie umowy o przeprowadzenie mediacji (zob.art. 1831§ 2 zd. 2 KPC) albo też odmówić udziału w mediacji, czyli odrzucić otrzymaną ofertę. Rozróżnienie to ma z punktu widzenia przedawnienia doniosłe skutki praktyczne. W razie istniejącej uprzednio umowy o mediację bieg przedawnienia zostaje przerwany już z chwilą doręczenia mediatorowi wniosku o przeprowadzenie mediacji372. Natomiast w sytuacji, w której wniosek o przeprowadzenie mediacji pełni jednocześnie rolę oferty kierowanej pod adresem drugiej strony, wszczęcie mediacji w rozumieniuart. 123 § 1 pkt 3 KCnastępuje dopiero z chwilą wyraźnego lub dorozumianego wyrażenia zgody na mediację przez drugą stron(zobacz: KC, Art. 123 SPP T. 2 red. Radwański 2019, wyd. 3, Legalis).
W doktrynie prawa cywilnego wyrażane są poglądy wykluczające możliwość dorozumianej zgody na mediację(porównaj: A. Zieliński, w: Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz (red. A. Zieliński), s. 320 oraz P. Sobolewski, Mediacja, s. 33).
Należy podkreślić, że jeżeli stron nie łączy umowa o mediację, wystąpienie przez jedną ze stron z wnioskiem do mediatora o przeprowadzenie mediacji nie skutkuje jej wszczęciem i nie przerywa biegu przedawnienia, jeżeli druga strona nie wyrazi zgody na mediację(art. 1836§ 2 pkt 4 KPC; zob. takżeT. P., Przedawnienie w polskim, s. 201).
Sąd podziela stanowisko, iż udział w procedurze mediacyjnej jest dobrowolny i wymaga zgody obu stron; zgoda taka nie może być domniemana, a brak sprzeciwu nie jest równoważny zgodzie(tak:Kodeks cywilny. Komentarz red. prof. dr hab.K. O.rok 2021, wyd. 29 stan na 2021-10-05,L.).
Strona powodowa w toku postępowania nie przedłożyła dowodu doręczenia pozwanemu wniosku o wszczęcie mediacji, co jest warunkiem koniecznym, dla powstania skutku materialno-prawnego wszczęcia mediacji ani nie wykazała, iż pozwany wyraził zgodę na mediację lub by strony zawarły umowę o mediację.
Zaś z potwierdzenia przyjęcia wniosku mediacyjnego nie wynika, iż wraz z wnioskiem strona powodowa doręczyła mediatorowi potwierdzenie doręczenia pozwanemu odpisu wniosku o mediacje.
Zatem zdaniem sądu zawodowy pełnomocnik strony powodowej, będącej profesjonalnym podmiotem zajmujących się dochodzeniem wierzytelności, wbrew ciążącemu obowiązkowi wykazania, iż może wobec pozwanego domagać się dochodzonego roszczenia również z tego powodu, że nie jest ono przedawnione nie wykazał, że nastąpiło przerwanie biegu przedawnienia, przewidziane w przepisieart. 123 § 1 pkt 3 k.c.
W ocenie sądu w niniejszej sprawie nie ustalono, aby wystąpiły jakakolwiek okoliczności uzasadniające nie uwzględnienie upływu terminu przedawnienia tego roszczenia.
Wobec powyższych argumentów, na mocy przepisuart. 117 § 21k.c.powództwo należało oddalić.
Z.
1.odnotować
2. wyrok z uzasadnieniem po scaleniu doręczyć pełnomocnikowi strony powodowej za pośrednictwem
portalu informacyjnego
3. przedłożyć z apelacją, najdalej, za 21 dni od wykonania
C., 20.12.2021 r. | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Człuchowie
date: '2021-11-30'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- sędzia Marek Osowicki
legal_bases:
- art. 339 § 1 i 2 k.p.c.
- art. 123 § 1 pkt. 3 k.c.
recorder: sekretarz sądowy Marta Trzebiatowska
signature: I C 224/21
``` |
153510000006003_XII_C_001851_2016_Uz_2017-03-01_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygnatura akt XII C 1851/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
P., dnia 1 marca 2017 r.
Sąd Okręgowy w Poznaniu XII Wydział Cywilny w następującym składzie:
Przewodniczący:SSO Zofia Lehmann
Protokolant:Starszy sekretarz sądowy Elżbieta Witaszczyk
po rozpoznaniu w dniu 4 stycznia 2017 r. w Poznaniu na rozprawie sprawy z powództwa
(...) Spółki z o.o.z siedzibą wP.,ul. (...),(...)-(...) P.
przeciwkoW. S., zam.ul. (...),(...)-(...) S.
A. S., zam.ul. (...),(...)-(...) S.
- roszczenia z weksla
I
Utrzymuje w mocy wydany w dniu 10 lutego 2016 roku – nakaz zapłaty.
II
Koszty niniejszego postępowania pozostawić do rozliczenia referendarzowi sądowemu.
SSO Zofia Lehmann
UZASADNIENIE
Pozwem z dnia 8 lutego 2016 r. powód(...) Sp. z o.o.z siedzibą wP.wniósł o zasądzenie od pozwanychW. S.iA. S., kwoty 263319,09 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 29 grudnia 2015 r. do dnia zapłaty wraz z kosztami postępowania, oraz kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.
W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 21 lipca 2009 r. pozwani wystawili weksel własnyin blancoi wręczyli go Bankowi SpółdzielczemuP.M.-S.wS.. Weksel wystawiony został na zabezpieczenieumowy nr (...)o kredyt inwestycyjny, jaką pozwanyW. S.zawarł z bankiem w dniu 21 lipca 2009 r. Pozwani upoważnili remitenta do wypełnienia weksla w każdym czasie, na sumę odpowiadającą kwocie kredytu, odsetek, prowizji i kosztów wynikających z umowy. Pismem z dnia 14 lutego 2012 r. bank wypowiedział umowę z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia. Pozwani odebrali pismo w dniu 17 lutego 2012 r.
W dniu 12 października 2015 r. powód nabył od banku wierzytelność wynikającą z umowy, która wynosiła wówczas 260512,62 zł. Wraz z wierzytelnością przeszły na powoda zabezpieczenia umowy, w tym weksel wystawiony przez pozwanych.
Weksel został wypełniony na kwotę 263319,09 zł, na którą składały się wierzytelność nabyta przez powoda od banku oraz odsetki ustawowe od dnia 13 października do 28 grudnia 2015 r. Termin zapłaty weksla oznaczony został na dzień 28 grudnia 2015 r. 15 grudnia 2015 r. Powód wezwał pozwanych do zapłaty, jednak do dnia dzisiejszego nie wykupili oni weksla.
Nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 10 lutego 2016 r. Sąd uwzględnił powództwo w całości.
W sprzeciwie od powyższego nakazu zapłaty, pozwaniW. S.iA. S.wnieśli o uchylenie nakazu zapłaty i oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanych zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
W uzasadnieniu pozwani wskazali, że powód nieprawidłowo wskazał i wykazał wysokość oraz podstawę kalkulacji roszczenia wekslowego wynikającego ze stosunku podstawowego. Ponadto, całość roszczenia jest niewymagalna w związku z nieprawidłowym doręczeniem wypowiedzenia umowy kredytowej, a także, że weksel został wypełniony niezgodnie z deklaracją, a więc wbrew treści upoważnienia do wypełnienia weksla(nie został wypełniony przez bank, w miejsce remitenta wpisano powoda), z czego wynika nieprawidłowa wysokość odsetek. Dodatkowo, pozwani podnieśli, że roszczenie ze stosunku podstawowego uległo przedawnieniu.
W odpowiedzi na zarzuty powód podtrzymał żądanie sformułowane w pozwie, wskazując podstawę prawną oraz okoliczności faktyczne pozwalające odrzucić zarzuty sformułowane przez pozwanych.
Na rozprawie dnia 4 stycznia 2017 r. strony podtrzymały swoje stanowisko w sprawie.
Sąd ustalił, co następuje:
21 lipca 2009 r. pozwani zawarli z Bankiem SpółdzielczymP.M.-S.wS.umowę kredytu inwestycyjnego nr(...)w wysokości 200 000 zł. Na zabezpieczenie tej umowy pozwani wystawili weksel własnyin blanco, w którym upoważnili remitenta do wypełnienia weksla w każdym czasie, na sumę odpowiadającą kwocie kredytu, odsetek, prowizji i kosztów wynikających z umowy.
Bezsporne; umowa kredytowa (k. 220-225), umowa poręczenia (k. 226-227), deklaracja wystawcy weksla (k. 15),
Pozwani nie spłacali kredytu w terminie, w wyniku czego powstało zadłużenie w kwocie: 166.292,42 zł należności głównej, 20.170,21 zł odsetek oraz 831,46 zł należności z tytułu prowizji za administrowanie kredytem. Pismem z dnia 14 lutego 2012 r. bank wypowiedział umowę z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia.
Pismo doręczono do siedziby miejsca zamieszkania pozwanych, do rąk ich pracownika i kuzynaP. P.w dniu 17 lutego 2012 r.P. P.przekazał niezwłocznie pismo pozwanym.
Wypowiedzenie umowy kredytowej (k. 16), potwierdzenie odbioru (k. 17-18, 243-244),
Dnia 6 kwietnia 2012 r. bank wystawił bankowy tytuł egzekucyjny nr. 17/2012. Postanowieniem z dnia 20 kwietnia 2012 r. Sąd Rejonowy w Szamotułach nadał klauzulę wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu (sygn. Akt(...)).
Na powyższej podstawie Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w SzamotułachR. N.prowadził postępowanie egzekucyjne pod sygn. Akt(...). Pismem z dnia 15 czerwca 2016 r.A. S.iW. S.wezwali bank do natychmiastowego złożenia wniosków o umorzenie postępowania egzekucyjnego. Na wniosek banku z dnia 17 czerwca 2016 r. umorzono postępowanie egzekucyjne.
Bezsporne, bankowy tytuł egzekucyjny wraz z klauzulą wykonalności (k. 254-257), wezwanie (k. 258-259), wniosek banku (k. 260).
W dniu 12 października 2015 r. powód nabył od banku wierzytelność wynikającą z umowy, która wynosiła wówczas 260512,62 zł. Składały się na nią należność główna w wysokości 166292,42 zł, odsetki naliczone przez bank do dnia 12 października 2015 r. w wysokości 92869 ,74 zł oraz koszty i prowizje naliczone przez bank w wysokości 1350,46 zł.
Wraz z wierzytelnością przeszły na powoda zabezpieczenia umowy, w tym weksel wystawiony przez pozwanych.
Bezsporne, umowa przelewu wierzytelności (k. 19-28)
Weksel został wypełniony przez powoda na kwotę 263319,09 zł, na którą składały się wierzytelność nabyta przez powoda od banku (260512,62 zł) oraz odsetki ustawowe od dnia 13 października do 28 grudnia 2015 r (2806,47 zł). Termin zapłaty weksla oznaczony został na dzień 28 grudnia 2015 r. 15 grudnia 2015 r.
Bezsporne, Weksel (k. 37)
15 grudnia 2015 r. pozwani zostali wezwani do wykupu weksla.W. S.nie podjął zawiadomienia w terminie. PowódkaA. S.podjęła wezwanie w dniu 17 grudnia 2015 r. Pozwani do dnia wydania wyroku nie wykupili weksla.
Wezwanie i potwierdzenia odbioru (k. 29-36)
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wskazanych dowodów z dokumentów. Podkreślić należy, że dokumenty załączone przez strony, a które nie były dokumentami urzędowymi, nie były kwestionowane wzajemnie przez strony, co do ich autentyczności i istnienia oryginałów załączonych kopii.
Sąd postanowił pominąć dowód z przesłuchania w charakterze świadkaP. P.na okoliczność doręczenia w dniu 17 lutego 2012 r. wypowiedzenia umowy kredytu. Sąd uznał, że wobec przedstawionych przez strony dowodów nie budzi wątpliwości zasadnicza okoliczność doręczenia w tym dniu wypowiedzenia kredytuP. P.. W Pozwani wskazywali jedynie, że świadek ma poświadczyć, że doręczenie nastąpiło do jego rąk, co było faktem bezspornym. Nie przedstawili natomiast żadnych dowodów na to, by świadek nie przekazał im korespondencji. W świetle następnych działań stron, w szczególności wobec prowadzonych postępowań egzekucyjnych, nie budzi wątpliwości, że doręczenie było skuteczne. W konsekwencji przeprowadzenie tego dowodu było niecelowe.
Sąd zważył, co następuje:
Powód w niniejszym postępowaniu dochodził ostatecznie od pozwanychW. S.iA. S.kwoty 263319,09 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 29 grudnia 2015 r.
Pozwani podnieśli dwa zarzuty faktyczne: dotyczące wysokości wyliczonych kwot, oraz przedawnienia roszczenia, oraz zarzuty prawne, dotyczące niewłaściwego wypełnienia weksla. Zarzuty te należało rozpatrzyć w kolejności.
Podstawową okolicznością faktyczną, którą podnosili pozwani było to, że pismo o wypowiedzeniu umowy kredytu nie zostało przez pozwanego odebrane 17 lutego 2012 r., jak to przyjął powód. Zdaniem pozwanych, w konsekwencji powód błędnie obliczył odsetki z tytułu zadłużenia pozwanego, roszczenie uległo przedawnieniu a całe roszczenie nie jest wymagalne.
Na tę okoliczność pozwani wnioskowali o przesłuchanie w charakterze świadkaP. P., do którego rąk doręczono wypowiedzenie umowy kredytu. Sąd jednak uznał, że przeprowadzenie tego dowodu jest niecelowe. Przede wszystkim okoliczność, na którą wnioskowany był świadek, a mianowicie odebranie przez niego pisma w dniu 17 lutego 2012 r., nie była sporna.P. P., pracownik i kuzyn pozwanych, odebrał pismo 17 lutego 2012 r. i niezwłocznie przekazał je pozwanym. Pozwani nie podważali w żaden sposób tego faktu i nie przedstawili żadnych dowodów mogących temu przeczyć. Co więcej, ich późniejsze działania świadczyły, że doręczenie w dniu 17 lutego 2012 r. było prawidłowe. Mianowicie: pozwani nie podnieśli zarzutu przedawnienia roszczenia w po wystawieniu bankowego tytułu egzekucyjnego nr 17/2012, oraz w trakcie prowadzenia postępowania egzekucyjnego przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Szamotułach. Pismo doręczono do miejsca zamieszkania pozwanych, które jest podawane jako miejsce doręczeń.
W związku z powyższym, należy uznać (na podstawieart. 61 §1 k.c.), że pozwani zapoznali się z pismem z 17 lutego 2012 r. i wypowiedzenie umowy zostało skutecznie dokonane. W konsekwencji niesłuszne są zarzuty pozwanych, że zachodzi brak wymagalności całego roszczenia ze stosunku podstawowego, a także zarzut błędnego obliczenia odsetek przez powoda.
W odniesieniu do zarzutu braku prawidłowego wskazania i wykazania wysokości oraz podstaw kalkulacji roszczenia wekslowego, Sąd stwierdził, że kwoty i wyliczenia przedstawione przez powoda są prawidłowe. Na sumę wekslową (263319,09 zł) złożyły się:
- należność główna – 166292,42 zł
- odsetki umowne zwykłe i odsetki umowne karne za okres od dnia 31 stycznia 2011 r. do dnia 6 kwietnia 2012 – 23541,72 zł
- odsetki ustawowe za okres od dnia 7 kwietnia 2012 r. do dnia 12 października 2015 r. liczone od kwoty 166292,42 zł - 69350,77 zł
- odsetki ustawowe za okres od dnia 13 października 2015 r. do dnia 28 grudnia 2015 r. liczone od kwoty 166292,42 zł – 2806,47 zł
- opłata sądowa od wniosku o nadanie klauzuli wykonalności na bankowy tytuł egzekucyjny nr(...)– 50 zł
- zaliczka wykorzystana przez Komornika Sadowego przy Sadzie Rejonowym w SzamotułachR. N.w postępowaniu egzekucyjnym ((...)) – 379 zł
- opłata sądowa od wniosku o wpisanie wzmianki o toczącej się egzekucji – 90 zł
- prowizja pobrana przez bank za administrowanie kredytem w roku 2011 i 2012 – 831,46 zł.
Pozwani nie przedstawili żadnego dowodu, który podważałby te wyliczenia. W szczególności, dowodu potwierdzającego spełnienia (chociażby części) zobowiązania.
Pozwani twierdzili również, że roszczenie z tytułu stosunku podstawowego uległo przedawnieniu 19 marca 2015 r. Zdaniem pozwanych od 17 lutego 2012 r. (doręczenie wypowiedzenia umowy kredytu pozwanym) biegł 30 dniowy termin wypowiedzenia. Od upływu tego okresu biegł trzyletni okres przedawnienia roszczenia.
Sąd stwierdził, że zarzut ten był niesłuszny, jako że upływ biegu przedawnienia uległ przerwaniu przez wydanie przez Sąd klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu.
Zgodnie zart. 123.§ 1 k.c.bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia. Takimi czynnościami jest niewątpliwie nadawanie przez Sąd klauzuli wykonalności. Klauzula wykonalności została przez Sąd nadana 20 kwietnia 2012 r., stąd też bieg przedawnienia rozpoczął się ponownie w dniu 21 kwietnia 2012 r.
Stanowisko takie potwierdzają uchwały Sądu Najwyższego (z 16 stycznia 2004 r. III CZP 101/03 oraz z dnia 19 lutego 2015 r. III CZP 103/14). Zgodnie z nimi głównym argumentem za przyjęciem stanowiska, iż złożenie wniosku klauzulowego przerywa bieg przedawnienia było to, że nadanie klauzuli wykonalności tytułowi egzekucyjnemu jest aktem koniecznym, stanowiącym conditio sine qua non do wszczęcia postępowania egzekucyjnego. Idąc tym torem rozumowania, konsekwentnie należy przyjąć, że realizacja tego niezbędnego warunku do wszczęcia egzekucji następuje z chwilą uwzględnienia przez sąd wniosku klauzulowego, a tym samym, że z tym momentem ustaje zawieszenie biegu przedawnienia spowodowane złożeniem tego wniosku i zaczyna ono biec od nowa.
W związku z powyższym Sąd uznał, że bieg przedawnienia rozpoczął się ponownie w dniu 21 kwietnia 2012 r. Zgodnie zart. 125.§ 1 k.c.roszczenie stwierdzone prawomocnym orzeczeniem sądu lub innego organu powołanego do rozpoznawania spraw danego rodzaju albo orzeczeniem sądu polubownego, jak również roszczenie stwierdzone ugodą zawartą przed sądem albo przed sądem polubownym albo ugodą zawartą przed mediatorem i zatwierdzoną przez sąd, przedawnia się z upływem lat dziesięciu, chociażby termin przedawnienia roszczeń tego rodzaju był krótszy.
Pozew wniesiono dnia 8 lutego 2016 r., a więc roszczenie nie uległo przedawnieniu.
Ostatni z zarzutów pozwanych miał charakter prawny i dotyczył uprawnień powoda do wypełnienia weksla, poprzez wpisanie siebie jako remitenta.
Pozwani twierdzili, że zgodnie z deklaracją wekslową jedynym podmiotem uprawnionym do wypełnienia weksla i wpisania w miejsce remitenta był bank. Z kolei powód twierdził, że uprawnienia do wypełnienia weksla przeszły na niego w drodze przelewu wierzytelności w myślart. 509 k.c.; z jego treści nie wynikały, bowiem, przesłanki określoneart. 11.;art. 103.,art. 13;art. 103 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 roku Prawo wekslowedotyczące indosu.. W dniu 12 października 2015 r. powód nabył od banku wierzytelność wynikającą z umowy, która wynosiła wówczas 260512,62 zł. Składały się na nią należność główna w wysokości 166292,42 zł, odsetki naliczone przez bank do dnia 12 października 2015 r. w wysokości 92869 ,74 zł oraz koszty i prowizje naliczone przez bank w wysokości 1350,46 zł. Wraz z wierzytelnością przeszły na powoda zabezpieczenia umowy, w tym weksel wystawiony przez pozwanych.
Sąd, opierając się na ustalonej linii orzeczniczej (wyrok SN z dnia 21 września 2006 r. o sygn. Akt I CSK 130/06, wyrok SN z dnia 25 listopada 2010 r. sygn. akt I CSK 387/10, wyrok SN z dnia 26 września 2013 r. sygn akt. II CSK 719/12), stwierdził, że wraz z przelewem wierzytelności na nabywcę przechodzą również uprawnienia do wypełnienia weksla. W szczególności należy przywołać wyrok SN z dnia 25 listopada 2010 r. sygn. akt I CSK 387/10, w którym Sąd ten stwierdził, że nie ma też przeszkód ku temu, aby remitent - po otrzymaniu weksla in blanco przez wystawcę - przeniósł ten weksel na podstawie umowy przelewu zart. 509 par. 1 k.c.na inną osobę i to wraz z wynikającym z porozumienia wekslowego uprawnieniem do uzupełnienia weksla (art. 509 par 2 k.c.), chyba że co innego wynikałoby z takiego uprawnienia do uzupełnienia. Oznacza to, że deklaracja wekslowa (porozumienie wekslowe) mogłaby upoważniać do wypełnienia weksla in blanco tylko pierwszego wekslobiorcę (remitenta), ale takie ograniczenie powinno wynikać z treści deklaracji wekslowej (porozumienia wekslowego) i zostać wykazane przez broniącego się wystawcę (art. 6 k.c.). Sytuacje, w których składający podpis na wekslu in blanco (np. wystawca) imiennie upoważnia odbiorcę tego weksla do uzupełnienia, są sytuacjami typowymi w praktyce obrotu wekslowego. W tych sytuacjach przyjmuje się więc, że odbiorca weksla in blanco, imiennie określony w upoważnieniu do uzupełnienia, może przenieść weksel wraz z upoważnieniem do uzupełnienia w drodze przelewu, chyba że co innego wynika z treści tego upoważnienia do uzupełnienia. Toteż z faktu samego imiennego udzielenia odbiorcy weksla in blanco upoważnienia do uzupełnienia nie można wywodzić woli stron wyłączenia możliwości przeniesienia uprawnienia do 6 upoważnienia. Na taką wolę (wystawcy weksla) muszą wskazywać inne postanowienia stron lub okoliczności jego zawarcia. Kwestionowanie prawidłowości uzupełnienia weksla in blanco, dokonanego przez jego aktualnego posiadacza, może zatem nastąpić także w aspekcie podmiotowym (brak upoważnienia tego posiadacza do uzupełnienia weksla in blanco).
W konsekwencji, Sąd uznał, że powód nabył uprawnienia do wypełnienia weksla, i tym samym weksel został wypełniony zgodnie z deklaracją wekslową.
Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawieart. 496 k.p.c.utrzymał w mocy nakaz zapłaty wydany w dniu 10 lutego 2016 r.
Koszty postępowania Sąd na podstawieart. 108 §1 k.c.pozostawił do rozliczenia referendarzowi sądowemu (punkt II wyroku).
SSO Zofia Lehmann | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Poznaniu
date: '2017-03-01'
department_name: XII Wydział Cywilny
judges:
- Zofia Lehmann
legal_bases:
- art. 509 par. 1 k.c.
- art. 103 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 roku Prawo wekslowe
- art. 496 k.p.c.
recorder: Starszy sekretarz sądowy Elżbieta Witaszczyk
signature: XII C 1851/16
``` |
153005000000503_I_C_000739_2011_Uz_2013-11-27_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt I C 739/11
POSTANOWIENIE
Dnia 27 listopada 2013 r.
Sąd Okręgowy w Lublinie I Wydział Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący SSO Piotr Jakubiec
Protokolant: Małgorzata Siuda
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 listopada 2013 r. wL.
sprawy z powództwaJ. A.
przeciwko Ubezpieczeniowemu Funduszowi Gwarancyjnemu wW.i Polskiemu Biuru Ubezpieczycieli Komunikacyjnych wW.
o zapłatę
postanawia :
1.umorzyć postępowanie w stosunku do Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego wW.;
2.nie obciążać powoda kosztami procesu w stosunku do pozwanego Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego wW..
Sygn. akt I C 739/11
UZASADNIENIE
W pozwie z dnia 5 września 2011 r. powódJ. A.domagał się zasądzenia na jego rzecz od pozwanego Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego zadośćuczynienia, odszkodowania i renty oraz ustalenia odpowiedzialności pozwanego za ewentualne przyszłe następstwa zdarzenia wskazanego w pozwie. Legitymację bierną w procesie powód uzasadniał faktem, że sprawca zdarzenia, który wyrządził mu szkodę nie miał zawartej umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, wobec czego za wyrządzoną szkodę i krzywdę odpowiada pozwany Fundusz.
Pozwany w odpowiedzi na pozew nie uznawał powództwa zarzucając, że powództwo jest przedwczesne, bowiem powód nie zgłosił szkody i nie przeprowadzono postępowania likwidacyjnego.
W piśmie procesowym z dnia 31 stycznia 2012 r. powód podał dane sprawcy wypadku, w którego wyniku doznał szkody i wskazał, że posiadacz samoistny pojazdu, którym kierował sprawca nie był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej.
Pozwany w piśmie procesowym z dnia 29 maja 2012 r. wniósł o zawiadomienie sprawcy wypadku o toczącym sie procesie.
W dniu 19 czerwca 2012 r.K. W.został zawiadomiony o toczącym się procesie i nie zgłosił swego udziału.
W piśmie procesowym z dnia 22 kwietnia 2013 r. pozwany Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny wW.wniósł o wezwanie do udziału w sprawie w charakterze pozwanego Polskiego Biura Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Pozwany wyjaśnił, że w postępowaniu likwidacyjnym ustalił, że samochód, którym w chwili wypadku poruszał się sprawca był zarejestrowany na terytorium Wielkiej Brytanii.
Powód w piśmie procesowym z dnia 15 maja 2013 r. oświadczył, że wniosek o dopozwanie pozostawia do uznania sądu, nie wyraża zgody na zmianę pozwanego, zaś na wypadek uwzględnienia wniosku wniósł o odstąpienie od obciążenia go kosztami procesu z uwagi na trudnią sytuację majątkową.
Postanowieniem z dnia 17 lipca 2013 r. Sąd wezwał do udziału w sprawie w charakterze pozwanego Polskie Biuro Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.
W dniu 12 sierpnia 2013 r. Polskie Biuro Ubezpieczycieli Komunikacyjnych złożyło odpowiedź na pozew, uzupełnioną pismem procesowym z dnia 22 sierpnia 2013 r., w których nie kwestionowało swej legitymacji biernej.
Na rozprawie w dniu 27 listopada 2013 r. powód początkowo popierał powództwo w stosunku do obu pozwanych, jednak po wyraźnym przyznaniu przez pozwanego Polskie Biuro Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, że ponosi co do zasady odpowiedzialność za wskazanego przez powoda sprawcę wypadku drogowego oświadczył, że cofa pozew w stosunku do Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego.
Pozwany Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny wyraził zgodę na cofnięcie pozwu w stosunku do niego, zgłosił wniosek o zasądzenie kosztów procesu.
Sąd nie znalazł żadnych podstaw do stwierdzenia, że cofnięcie pozwu jest w okolicznościach sprawy sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa, co zgodnie zart. 203 § 4 kpcmoże być przyczyną uznania tej czynności za niedopuszczalną. Cofnięcie pozwu nastąpiło za zgodą pozwanego, zatem było świetleart. 203 § 1 kpcdopuszczalne w każdym stanie sprawy – do wydania wyroku. Dlatego też na podstawieart. 355 § 1 kpcSąd postanowił o umorzeniu postępowania.
Z uwagi na fakt, że postanowienie o umorzeniu postępowania kończy proces pomiędzy powodem a pozwanym, w stosunku do którego postępowanie umorzono, należało zgodnie zart. 108 § 1 kpcorzec o kosztach procesu.
Powód, który cofnął pozew co do zasady przegrał proces, Sąd jednak uznał za zasadne zastosować przy orzekaniu o kosztach procesu wyjątkową regulację zawartą wart. 102 kpc, zgodnie z którym w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Sąd uznał, że zasada odpowiedzialności za wynik procesu wyrażona wart. 98 kpcwinna ustąpić zasadzie słuszności z uwagi na szczególne okoliczności dotyczące osoby powoda, ale także charakter sprawy. Jak wynika z oświadczenia o stanie rodzinnym i majątku, powód jest osobą ubogą, a nadto doznał poważnych uszkodzeń ciała, co wpłynęło istotnie na jego sytuację osobistą.
Sąd miał na względzie fakt, że przyczyną cofnięcia pozwu była niewłaściwa ocena powoda co do legitymacji biernej, powód wytoczył powództwo przeciwko osobie prawnej, co do której sam ostatecznie uznał, że nie ponosi odpowiedzialności za zobowiązanie objęte pozwem. Powyższe, przy uwzględnieniu, że powoda od początku procesu reprezentował radca prawny mogłoby uzasadniać obciążenie kosztami procesu strony powodowej pomimo jej trudnej sytuacji osobistej i majątkowej, nie można jednak nie zauważyć, że także pozwany Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny, który jest profesjonalnym podmiotem uczestniczącym w obrocie prawnym związanym z ubezpieczeniami komunikacyjnymi na wielką skalę i korzystającym na podobną skalę z profesjonalnej obsługi prawnej, nie zbadał swej legitymacji w procesie i nie ustalił przez wiele miesięcy, czy sprawca szkody był ubezpieczony, czy też nie. W ocenie Sądu obie strony mogły bez większych trudności uzyskać informację co do pojazdu, który brał udział w opisanym w pozwie zdarzeniu, przy czym dla strony pozwanej nie powinno to nastręczać najmniejszych trudności. Powyższe pozwala stwierdzić, że fakt, że proces toczył się długo z udziałem nielegitymowanego biernie podmiotu obciąża obie strony, co ma znaczenie przy ocenie istnienia podstaw do obciążenia którejkolwiek ze stron kosztami procesu.
Zważywszy nadto na fakt, że po stronie pozwanej występował Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny Sąd uznał, porównując sytuację majątkową stron, że obciążenie powoda dodatkowo kosztami zastępstwa procesowego pozwanego stanowiłoby naruszenie wskazanej wyżej zasady słuszności.
Z tych też względów i w oparciu o powołane przepisy Sąd postanowił jak w sentencji. | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Lublinie
date: '2013-11-27'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Piotr Jakubiec
legal_bases:
- art. 203 § 4 kpc
recorder: Małgorzata Siuda
signature: I C 739/11
``` |
150525050002527_V_GC_000365_2015_Uz_2015-12-23_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt V GC 365/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 23 grudnia 2015 roku
Sąd Rejonowy w Ostrołęce V Wydział Gospodarczy
w składzie następującym:
Przewodniczący:SSR Anna Andrzejewska
Protokolant:st. sekr. sądowy Małgorzata Mierzejewska
po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2015 roku w Ostrołęce
na rozprawie sprawy z powództwa
R. R. (1)(NIP nr(...))
przeciwko
Spółdzielni Mieszkaniowej (...)wO.(KRS nr(...))
o zapłatę 58 124,52 zł
orzeka:
1
zasądza od pozwanegoSpółdzielni Mieszkaniowej (...)wO.na rzecz powodaR. R. (1)kwotę 50 383,88 złotych (pięćdziesiąt tysięcy trzysta osiemdziesiąt trzy złote 88/100) z ustawowymi odsetkami od dnia 1 kwietnia 2015 roku do dnia zapłaty;
2
oddala powództwo w pozostałym zakresie;
3
tytułem zwrotu części kosztów procesu zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5 675,88 złotych, w tym kwotę 3.132,00 złote tytułem zwrotu części kosztów zastępstwa procesowego.
4
wyrokowi w punkcie 1 co do kwoty 29 035,48 złotych (dwadzieścia dziewięć tysięcy trzydzieści pięć złotych 48/100) nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.
SSR Anna Andrzejewska
Sygn. akt V GC 365/15
UZASADNIENIE
PowódR. R. (1)prowadzący działalność gospodarczą pod nazwąR. R. (1)Zakład (...)z siedzibą wO.wniósł w dniu 10 lipca 2015 roku pozew przeciwkoSpółdzielni Mieszkaniowej (...)wO.z siedzibą wO.o zasądzenie na jego rzecz kwoty 58.124,52 złotych z ustawowymi odsetkami – po ostatecznym doprecyzowaniu na rozprawie w dniu 06.11.2015 roku – od dnia 01.04.2015 roku do dnia zapłaty, a także o zasądzenie od pozwanej na jego rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwu wskazał, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w dniu 29.12.2014 roku zwarł z pozwaną umowę o wykonanie remontu klatek schodowych w bloku pozwanej wO.. Powód zgodnie z umową przystąpił do realizacji usługi budowlanej. W trakcie realizacji umowy pozwana przedstawiła powodowi w dniu 22.01.2015 roku aneks do zawartej umowy, na który powód się nie zgodził i go nie podpisał, jednak w dniu 03.02.2015 roku strony doszły do porozumienia w przedmiocie zmian w zawartej umowie. Powód realizując umowę prowadził rodzaj dziennika dokumentującego przebieg robót w którym brak wpisów inspektora nadzoru ze strony pozwanej dotyczących wystąpienia wad lub wykonania robót niezgodnie z umową czy z niewłaściwych materiałów, choć inspektor nadzoru była na miejscu wykonywania prac niemal codziennie. Z uwag na przerwę w realizacji umowy wynikłą z winy pozwanej powód pismem z dnia 27.02.2015 roku wystąpił o przedłużenie umowy do 10.03.2015 roku co zostało przyjęte przez pozwaną i nieoprotestowane w żaden sposób, co powód uznał za milczącą zgodę pozwanej. W dniu 02.03.2015 roku powód zgłosił gotowość do odbioru robót, a w dniu 09.03.2015 roku odbyła się czynność odbioru robót podczas której przedstawiciele pozwanej zgłosili szereg zastrzeżeń co do wykonania umowy, których wcześniej nie sygnalizował inspektor nadzoru. Powód nie godząc się na wskazane rzekome usterki uznał, że postępowanie pozwanej zmierza wyłącznie do uniknięcia zapłaty za wykonaną usługę. Komisja odbiorcza pozwanej przybyła z jednoznacznym nastawieniem, żeby nie odebrać robót i w konsekwencji nic nie zapłacić, pomimo, że robota została wykonana. Pisemny protokół nie został sporządzony w dniu odbioru, ale później. Odpis protokołu powód otrzymał listownie kilka dni po faktycznej dacie tej czynności, a sformułowane w nim zarzuty pod adresem powoda były bardzo ogólnikowe i niekonkretne. W dniu 16.03.2015 roku powód przedstawił pozwanej na piśmie zastrzeżenia do czynności odbioru kwestionując trafność uwag z protokołu odbioru. Przesłał wszelkie atesty i deklaracje właściwości użytkowej użytych materiałów. Z wzajemnej korespondencji stron wynika, że stanowiska stron co do jakości wykonanych prac i użytych materiałów są diametralnie rozbieżne. Pozwana odesłała wystawioną przez powoda fakturę VAT i ostatecznie nie zapłaciła do chwili obecnej powodowi za wykonaną usługę. Wysłane pozwanej wezwanie do zapłaty pozostało bez odpowiedzi. Powód podkreślał, że wykonał usługę zgodnie z umową i zasadami sztuki budowlanej i z atestowanych materiałów, które wskazała sama pozwana.
PozwanaSpółdzielnia Mieszkaniowa (...)wO.z siedzibą wO.w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa – jak się wyraziła – w zakresie kwoty 58.124,52 złotych wskazując, że kwota żądana przez powoda nie jest zgodna z kwotą zawartą w umowie z dnia 29.12.2014 roku i nie została pomniejszona o koszty wykonawcy zastępczego. Wniosła też o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych w razie ustanowienia pełnomocnika. Wyjaśniła, że w dniu 29.12.2014 roku strony zawarły umowę na wykonanie remontu klatek schodowych budynku przyul. (...)wO.będącego w jej zasobach. W dniu 07.01.2015 roku wykonawca przystąpił do remontu klatek schodowych, jednakR. R. (1)iM. P.ignorowali uwagi inspektora nadzoru i inwestora, prace były wykonywane niezgodnie z kosztorysem ofertowym. Wykonawca chciał zamontować drzwi wejściowe aluminiowe zamiast stalowych i lampy LED inne niż podane w kosztorysie ofertowym, a przewody elektryczne do w/w lamp nie zostały umieszczone w bruzdach, dlatego inwestor pismem z dnia 23.01.2015 roku wstrzymał wszelkie prace do czasu usunięcia usterek. Powód początkowo uzależniał zgodę na podpisanie aneksu do umowy od otrzymania rekompensaty w wysokości około 3.000,00 złotych, ale w dniu 03.02.2015 roku przyjął proponowane zmiany obejmujące zmiany w kosztorysie ofertowym i wykonanie prac na podstawie protokołu sporządzonego na zakończenie tego spotkania bez tej rekompensaty. Wykonawca przystąpił do wykonywania prac remontowych zgodnie z ustaleniami z dnia 03.02.2015 roku, ale po kilku dniach ponownie postępował w sposób sprzeczny z kosztorysem ofertowym czego dowodem są notatki inspektora nadzoru. Na wniosek wykonawcy w dniu 09.03.2015 roku zebrała się komisja odbioru częściowego robót, która sprawdziła stan wykonania robót w całym budynku, a z prac komisji został sporządzony protokół. Podczas prac komisji w pierwszej klatce schodowej remontowanego budynkuR. R. (1)iM. P.wyszli z budynku bez podania przyczyn i nie uczestniczyli w dalszych pracach komisji, więc protokół z jej pracy został przesłany powodowi listem poleconym. Po wymianie korespondencji pomimo uwag inwestora powód nie przystąpił do usunięcia usterek, ale przysłał pozwanej fakturę na kwotę jak w pozwie. Po otrzymaniu po raz pierwszy faktury w dniu 26.03.2015 roku pozwana czterokrotnie odsyłała fakturę i informowała powoda o braku podstawy do wystawienia tej faktury na kwotę dochodzoną pozwem. Po czwartym odesłaniu faktury i przedstawieniu swego stanowiska powód nie skierował do pozwanej żadnej odpowiedzi, więc wykonawca zastępczy przystąpił do usunięcia usterek wymienionych w protokole. Po usunięciu usterek przez wykonawcę zastępczego pozwana przesłała powodowi pismo z dnia 16.07.2015 roku zawierające końcowe rozliczenie z prośbą o przesłanie do Spółdzielni faktury na kwotę 29.035,48 złotych. Podkreślała, że w tym stanie faktycznym nie ma podstaw do twierdzenia, że pozwana nie chciała zapłacić powodowi za wykonaną przez niego pracę, a przyczyny nienależytego wykonania zobowiązania leżały po stronie powoda skoro nie usunął on usterek opisanych w protokole odbioru częściowego robót pomimo kilku wezwań ze strony inwestora.
Ostatecznie pozwana uznała powództwo do kwoty 29.035,48 złotych (k. 106).
Sąd ustalił, co następuje:
Powód i pozwana w dniu 29.12.2014 roku zawarliumowę nr (...)mocą której powód zobowiązał się wykonać na rzecz powoda remont klatek schodowych w budynku przyul. (...)wO.(umowa - k. 13-14v) w okresie od 07.01-27.02.2015 roku (§ 2 umowy – k. 13). Zakres robót określony został w kosztorysie ofertowym (§1 ust. 2 umowy –k. 13), a wynagrodzenie za owe roboty ujęte w kosztorysie ofertowym ustalono ryczałtowo na kwotę 50.639,95 złotych brutto (§8 ust. 2 umowy –k. 13v). Przedmiotowy kosztorys ofertowy nie został złożony do akt sprawy. W dniu 19.01.2015 roku inspektor nadzoruG. C.stwierdziła w klatce drugiej brak wykonania bruzd pod przewody na suficie (k. 20, 120). W dniu 21.01.2015 roku pozwana „wstrzymała wszelkie prace” do czasu usunięcia usterek w klatce drugiej i trzeciej polegających na wykuciu bruzd i umieszczeniu przewodów elektrycznych do lamp oświetleniowych przed wykonaniem gładzi tynkowych na sufitach (k. 16). W dniu 03.02.2015 roku strony podpisały aneks do umowy z dnia 29.12.2014 roku – zawierający m.in. protokół zmian w kosztorysie ofertowym stanowiącym integralną część łączącej strony umowy i zmianę kwoty ryczałtowej podanej w umowie (k. 18-18v). W punkcie pierwszym tego protokołu strony ustaliły między innymi, że kwota ryczałtowa podana w umowie zostanie zmniejszona o kwotę 7.846,83 złotych wobec usunięcia z kosztorysu ofertowego pozycji opisanej w tym punkcie. W dniu 04.02.2015 roku powód przystąpił do robót po „wstrzymaniu prac” , usunął braki i usterki, w tym ułożył kable pod punkty świetlne oraz wykonywał dalsze prace zgodnie z technologią i sztuką budowlaną (notatkaG. C.– k. 65). W dniu 12.02.2015 roku ustalono dodatkowe wynagrodzenie za dodatkowe prace za wykonanie obróbek ościeży po wymianie czterech drzwi wejściowych do klatek schodowych w wysokości 400,00 złotych plus VAT 8%, które będzie doliczone do ostatecznego rozliczenia (notatkaG. C.– k. 66). W dniu 23.02.2015 roku inspektor nadzoru kontrolując zaawansowanie prac remontowych stwierdził nieprawidłowe, niedokładne (widoczne pociągnięcia wałka i rysy na gładzi gipsowej) pomalowanie farbą olejną w kolorze kremowym lamperii w klatce pierwszej, zaś w dniu 26.02.2015 roku stwierdził m.in. niedokładne wykonawstwo malowania lamperii farbą olejną w klatce drugiej, zarzucał ogólnie brak konstruktywnej współpracy i chęci inicjatywy ze strony wykonawcy dla polepszenia jakości i estetyki wykonywanych robót (notatkaG. C.– k. 68). Pismem z dnia 27.02.2015 roku powód wystąpił do pozwanej z prośbą o przedłużenie terminu wykonania prac do 10.03.2015 roku z uwagi na przerwę w miesiącu styczniu 2015 roku (k. 22), a w dniu 02.03.2015 roku zgłosił gotowość do odbioru prac zgodnie zumową nr (...)z dnia 29.12.2014 roku (k. 23). W dniu 09.03.2015 roku inwestor przystąpił do odbioru podczas którego komisja odbiorowa między innymi stwierdziła, że lamperia została pomalowana niestarannie, widać pociągnięcia wałka, pozostałe włosy z pędzla, matowe plamy, które występują na całej powierzchni lamperii w czterech remontowanych klatkach, a miejscami przebija biała szpachla (co świadczy o niewłaściwym malowaniu, nie kryjącym), miejscami niepomalowana lamperia (za rurami c.o.). Polecono pomalować lamperię farbę olejną na czterech klatkach, uzupełnić i pomalować stwierdzone ubytki tynku pod progiemmieszkania nr (...), usunąć zwisające miękkie zacieki farby pod grzejnikami, oczyścić białe plastikowe ościeżnice okien i ościeżnice drzwi do lokali mieszkalnych pomazane farbą olejną podczas malowania lamperii i ścian, poprawienie niestarannie wykonanej i pomalowanej gładzi gipsowej przy połączeniu ościeżnic drzwi ze ścianą, pomalowanie szafki telewizji kablowej na klatce trzeciej na czwartym piętrze. Stwierdzono też nierówne, niestaranne połączenie malowania lamperii i cokolika (zacieki farby) oraz niepomalowane ościeżnice i drzwi. Stwierdzono, że odbiór końcowy robót nie może być zrealizowany, gdyż wykonawca nie wypełnia zapisów § 7 umowy. W związku z powyższym inwestor zobowiązał wykonawcę do poprawienia powyższych robót i usunięcia stwierdzonych wad i usterek oraz poinformowania o tym fakcie w formie pisemnej wyznaczając termin na ich usunięcie do 18.03.2015 roku z zagrożeniem, że ich nieusunięcie inwestor uzna za wady, których wykonawca nie umie lub nie nadają się do usunięcia, co będzie skutkować naliczaniem kar umownych za zwłokę w usunięciu wad i usterek, a powyżej 15 dni będzie podstawą do odstąpienia od umowy z przyczyn leżących po stronie wykonawcy z powodów określonych jako roboty przerwane i braku ich realizacji oraz niezgodnie z umową (protokół - k.25-26, 70-71). W dniu 23.03.2015 roku powód wystawiłfakturę VAT nr (...)na kwotę 58.124,52 złotych z terminem płatności wynoszącym siedem dni za remont czterech klatek schodowych w budynku mieszkalnym przyul. (...)wO.(k. 44, 74). W dniu 22.04.2015 roku pozwany zlecił wykonawcy zastępczemu usunięcie wad i usterek i poinformował powoda, że jego wynagrodzenie zostanie zmniejszone o wartość robót wykonanych przez wykonawcę zastępczego, kary umowne za zwłokę w usunięciu usterek zgłoszonych w protokole z dnia 09.03.2015 roku liczone od dnia 18.03.2015 roku, obciążenia ceny w związku z ustaleniami z 03.02.2015 roku dotyczącymi zakupu i montażu drzwi wejściowych do budynku przyul. (...)oraz zakupu lamp LED zamontowanych na klatkach schodowych budynku (pismo pozwanej - k. 34).
Sąd zważył, co następuje:
W pierwszej kolejności ustalić należało podstawę prawną z której powód wywodzi swoje roszczenie. Mając na uwadze charakter i zakres pracy zleconej przez pozwaną powodowi oraz brak konieczności wykonania jej zgodnie z przepisamiprawa budowlanegouznać należy, że remont klatek schodowych wykonany być miał w ramach zawartej przez strony umowy, którą zakwalifikować należy jako umowę o dzieło uregulowaną wart. 627 kci nast. W tych okolicznościach w sprawie nie znajdą zastosowania przepisy dotyczące umowy o roboty budowlane (art. 647 kci nast.) albowiem zasadniczym kryterium odróżniającym ten typ umowy od umowy o dzieło jest ocena realizowanej inwestycji według wymagańprawa budowlanego. Biorąc pod uwagę zakres robót określony w umowie stron (remont klatek schodowych w budynku wielomieszkaniowym) i brak konieczności ich wykonania zgodnie z przepisamiprawa budowlanego, kwalifikacja umowy stron, jako umowy o roboty budowlane nie znajduje uzasadnienia. W sprawie nie może być też mowy o zawarciu przez strony umowy zlecenia (art. 734 kci nast.), która jest umową starannego działania. Uzgodnienia stron ukierunkowane były na osiągnięcie określonego rezultatu do którego doprowadzić miało ostatecznie wykonanie zmówionych przez pozwaną prac. Nie budzi zatem wątpliwości, że w sprawie niniejszej doszło do zawarcia umowy o dzieło. Zgodnie zart. 627 kcprzez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia.
Do zawarcia umowy o dzieło stosuje się ogólne zasady dotyczące zawierania umów konsensualnych. WKodeksie cywilnymnie ma szczególnych postanowień odnoszących się do zawarcia umowy o dzieło. Nie wymaga ona zachowania formy szczególnej. Do zawarcia umowy może dojść zatem także ustnie, a nawet w sposób dorozumiany. W umowie o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia. W okolicznościach niniejszej sprawy termin wykonania dzieła został ostatecznie ustalony na dzień 10.03.2015 roku. Taki wniosek wynika z przedłożonych przez powoda dokumentów (k. 22) i milczącej postawy pozwanej, która potwierdziła powyższe przystępując do czynności odbiorowych w dniu 09.03.2015 roku po zgłoszeniu do odbioru prac wykonanych przez powoda pismem z dni 02.03.2015 roku. Powyższe znajduje także potwierdzenie w zeznaniach świadków:G. C., która zeznała, że prace były wykonywane do marca,J. P., który zeznał, ze remont został skończony na koniec lutego lub z początkiem marca 2015 roku iS. Ł., który zeznał, że koniec prac był na początku marca. Sąd nie miał powodów, by odmówić wiary potwierdzającym się wzajemnie zeznaniom świadków pozostającym w zgodzie z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.
Z materiałów sprawy, w tym zgodnych zeznań świadkówE. K. (1),G. C.,E. K. (2)wynika, że do czynności odbiorowych prac wykonanych przez powoda w dniu 09.03.2015 roku doszło po ich zgłoszeniu do odbioru przez powoda, ale odbioru końcowego nie dokonano z uwagi na stwierdzone usterki szczegółowo opisane w tym protokole. W tym zakresie zauważyć należy, że odbiór to jednostronna czynność zamawiającego, która stanowi pokwitowanie spełnienia świadczenia przez wykonawcę i podstawę dokonania rozliczeń stron. Odbiór nie może być przy tym utożsamiany z odbiorem w sensie spełnienia świadczenia przez wykonawcę (należytego wykonania zobowiązania). Faktyczna czynność odbioru musi zostać dokonana przez inwestora niezależnie od jego obiektywnej lub subiektywnej oceny jakości wykonanych robót, jako że to dopiero ta właśnie czynność (odbiór) służy do protokolarnego stwierdzenia jakości, a zatem – należytego wykonania zobowiązania przez wykonawcę. Odbiór to czynność faktyczna, czy wręcz techniczna, której dokonanie pozwala dopiero na ustalenie, czy dzieło zostało wykonane w sposób wolny od wad, a jeżeli nie – to jakiego rodzaju są to wady. Bez znaczenia dla skuteczności takiego odbioru jest obecność wykonawcy. Sąd nie miał powodów by uznać za niewiarygodne zeznania świadków będących członkami komisji odbiorowejG. C., która zeznała, że wszystkie roboty, w tym zlecone dodatkowo, zostały wykonane, ale spisane zostały usterki,E. K. (1), który zeznał, że komisja zebrała się, gdy wszystko było już zrobione, choć niedokładnie jeśli chodzi o estetykę wykonania, jak również, że komisja nie odebrała prac powoda iE. K. (2), która zeznała, że ostatecznie prace nie zostały odebrane, bo miały być poprawione. Powyższe znalazło potwierdzenie w zapisach protokołu z dnia 09.03.2015 roku w którym stwierdzono brak możliwości dokonania odbioru końcowego robót pomimo stwierdzenia dokonania przeglądu prac obejmujących wszystkie cztery klatki schodowe remontowanego budynku.
Mając na uwadze powyższe uznać należało, że w dniu 09.03.2015 roku miał miejsce w istocie końcowy odbiór prac wykonanych przez powoda podczas którego stwierdzono usterki i zakreślono termin do ich usunięcia do 18.03.2015 roku. Nie zmienia tego stwierdzenie w treści protokołu z dnia 09.03.2015 roku, że odbiór nie mógł być wykonany. Wobec stwierdzenia przez komisję odbiorową usterek podczas czynności odbiorowych wyjaśnienia wymagało, czy istniały podstawy do odmowy odbioru prac wykonanych przez powoda, jak konsekwentnie podnosiła pozwana. W tym zakresie podkreślić należy, że samo stwierdzenie wad robót przy ich odbiorze nie w każdym przypadku powoduje skutki niewykonania zobowiązania, a co za tym idzie, niepowstania związanego z nim zobowiązania wzajemnego zapłaty. Wykonanie robót z wadami może być równoznaczne albo z niewykonaniem w ogólności , albo z nienależytym wykonaniem zobowiązania. Niewykonanie zobowiązania ma miejsce wówczas, gdy wada jest tego rodzaju, że uniemożliwia czynienie właściwego użytku z przedmiotu robót, wyłącza ich normalne wykorzystanie zgodnie z celem umowy albo odbiera im cechy właściwe lub wyraźnie zastrzeżone w umowie istotnie zmniejszając ich wartość (wada istotna). Wyłącznie wady istotne uzasadniają odmowę odbioru robót rzutując tym samym na wymagalność roszczenia o wynagrodzenie za ich wykonanie. Takiego charakteru nie mają usterki opisane w protokole z dnia 09.03.2015 roku.
W procesie cywilnym ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania i to one są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne (art. 6 kciart. 232 kpc). Innymi słowy ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo (żąda czegoś od innej osoby) obowiązany jest udowodnić fakty (okoliczności faktyczne) uzasadniające to żądanie, ten zaś, kto odmawia uczynienia zadość żądaniu (czyli neguje uprawnienie żądającego) obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje. W myśl ogólnych zasad procesowych, to na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie (por. wyrok SN z dnia 19 grudnia 1997 r., II CKN 531/97, LEX nr 496544), a na stronie pozwanej spoczywa obowiązek wykazania, że powodowi jego żądanie nie przysługuje (por. wyrok SN z dnia 20 grudnia 2006 r., IV CSK 299/06). Zaoferowany przez stronę powodową materiał dowodowy z uwzględnieniem zasad rozkładu ciężaru dowodu przesądza, że na pozwanej spoczywał ciężar wykazania takiego charakteru usterek prac wykonanych przez powoda, które uzasadniałyby odmowę dokonania odbioru. Powyższemu strona pozwana nie sprostała. Nie sposób bowiem uznać, że opisane w protokole z dnia 09.03.2015 roku usterki były istotne. Potwierdzają to także zeznania świadków zaoferowanych przez stronę pozwaną, którzy najistotniejszy mankament prac wykonanych przez powoda upatrywali w kolorze ścian (a w szczególności ich połysku). Wszyscy świadkowie (E. K. (1),E. K. (2),G. C.,A. B.) zgodnie przyznali, że usterki miały raczej charakter wizualno - estetyczny a zatem pozwana nie miała podstaw do odmowy odbioru prac wykonanych przez powoda. Za sprzeczne z ustawą należało przy tym uznać uzależnienie przystąpienia do końcowego odbioru od oddania robót bezusterkowych. Dopiero bowiem, gdy strony przystąpią do odbioru może dojść między nimi do rozbieżności co do należytego lub nienależytego wykonania robót budowlanych lub zakresu usterek, dopiero wówczas możliwe będzie przejście na gruntKodeksu cywilnegoi roszczeń zart. 471 kcoraz realizacja uprawnień z tytułu rękojmi i gwarancji. Z chwilą odbioru powstaje jednak po stronie przyjmującego zamówienie (powoda) uprawnienie do żądania zapłaty wynagrodzenia.
Powód zgłosił pozwanej żądanie zapłaty wynagrodzenia przedkładając jejfakturę VAT nr (...)wystawioną w dniu 23.03.2015 roku. Nie ma wątpliwości, ze pozwana przedmiotowa fakturę otrzymała na pewno w dniu 26.03.2015 roku, co sama przyznała w skierowanym do powoda piśmie z dnia 26.03.2015 roku (k. 30) i w odpowiedzi na pozew (k. 56v). Zgodnie z § 8 ust. umowy z dnia 29.12.2015 roku (k. 13-15v) termin płatności wyznacza siedmiodniowy termin od daty wystawienia przez wykonawcę faktury VAT. Termin ten w okolicznościach niniejszej sprawy upłynął 30.03.2015 roku. Pozwana do chwili obecnej nie uiściła na rzecz powoda żądanej kwoty tytułem wynagrodzenia za wykonane prace, a zatem począwszy od 31.03.2015 roku znajdowała się w opóźnieniu. Nie budzi przy tym wątpliwości, że roszczenie powoda obejmuje kwotę tożsamą z kwotą na którą opiewa przedmiotowafaktura VAT nr (...)z 23.03.2015 roku.
Pozwana uznała roszczenie co do kwoty 29.035,48 złotych. Zgodnie zart. 213 § 2 kpcsąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że jest ono sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego, albo zmierza do obejścia prawa. W ocenie sądu w sprawie nie zachodzą żadne z przywołanych okoliczności. Uznanie powództwa jest aktem dyspozycyjności pozwanego, który nie tylko uznaje samo żądanie pozwu, ale i to, że uzasadniają je przytoczone przez powoda okoliczności faktyczne i godzi się na wydanie wyroku uwzględniającego to żądanie. Skutkiem uznania powództwa jest po pierwsze pominięcie postępowania dowodowego w zakresie okoliczności objętych uznaniem, po wtóre wydanie wyroku uwzględniającego powództwo w zakresie objętym uznaniem, po trzecie nadanie wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności (art. 333 § 1 pkt 2 kpc). W związku z powyższym orzeczono jak w punkcie 1 i 4 wyroku.
Sporna pozostawała dalej idąca część żądania powoda, tj. zasadność domagania się przez powoda zapłaty kwoty 29.089,04 złotych (58.124,52-29.035,48) tytułem pozostałej części wynagrodzenia za wykonane prace.
W tym zakresie w pierwszej kolejności zauważyć należy, że strony w umowie z dnia 29.12.2014 roku w § 8 ust. 2 (k. 13v) ustaliły, że za wykonanie robót będących przedmiotem umowy, wykonawca robót otrzyma wynagrodzenie ryczałtowe w kwocie 50.639,95 zł brutto. W tym miejscu zauważyć należy, że kwota ryczałtowego wynagrodzenia powoda uległa jednak zmianie mocą zgodnego porozumienia stron z dnia 03.02.2015 roku. Z zapisów protokołu ze spotkania z dnia 03.02.2015 roku (k. 18) wynika, że strony zmniejszyły kwotę ryczałtową podaną w umowie (tj. cenę ryczałtową z § 8 ust. 2 umowy z dnia 29.12.2014 roku) o sumę 7.846,83 zł stanowiącą cenę montażu drzwi wejściowych o którym mowa w punkcie 1 tego protokołu (k. 18). Pozostałe zapisy analizowanego protokołu nie odnosiły się do wynagrodzenia ryczałtowego, a jedynie ograniczały zakresu prac zleconych powodowi – bez skutków co do ustalonego umownie wynagrodzenia ryczałtowego. Oznacza to, że ostateczna kwota należnego powodowi wynagrodzenia z tytułu umowy z dnia 29.12.2014 roku ustalona została na sumę 42.792,80 złotych brutto (50.639,63-7.846,83 = 42.792,80). W tym miejscu na marginesie zauważyć należy, że jakkolwiek protokół podpisany został przez stronę pozwaną z uchybieniem zasad jej reprezentacji wynikających z zapisów KRS pozwanej, to jednak tak powód (już w treści uzasadnienia pozwu) jak i pozwana (już w treści uzasadnienia odpowiedzi na pozew) potwierdzili zgodnie, że w dniu 03.02.2015 strony doszły do porozumienia w przedmiocie zmian w zawartej umowie (k. 4, 55v-56), a zatem nie było podstaw do podważenia skuteczności opisanego wyżej porozumienia, a tym samym co do obniżenia – z woli obu stron - wysokości ustalonego pierwotnie w umowie wynagrodzenia ryczałtowego. Oznacza to, że ustalone ostatecznie przez strony wynagrodzenie ryczałtowe wynosiło 42.792,80 złotych. Szczegółowy zakres robót objętych tym wynagrodzeniem, określony został w kosztorysie ofertowym uzgodnionym przez strony o którym mowa w § 1 ust. 2 umowy z dnia 29.12.2014 roku zmienionym następnie w sposób opisany w protokole z dnia 03.02.2015 roku (k. 18-18v). Kosztorysu tego jednak żadna ze stron nie przedłożyła jako materiał dowodowy. Brak kosztorysu nie wpływa jednak na ustalenia co do wysokości należnego powodowi wynagrodzenia z tytułu umowy zawartej w dniu 29.12.2014 roku, gdyż wysokość ryczałtowego wynagrodzenia została wskazana w umowie stron.
Zgodnie zart. 632 § 1 kcjeżeli strony umówiły się o wynagrodzenie ryczałtowe, przyjmujący zamówienie nie może żądać podwyższenia wynagrodzenia, chociażby w czasie zawarcia umowy nie można było przewidzieć rozmiaru lub kosztów prac. Wynagrodzenie ryczałtowe to określane z góry, bez przeprowadzania szczegółowej analizy kosztów wytwarzania dzieła, wynagrodzenie za całość dzieła w jednej sumie pieniężnej. W praktyce wynagrodzenie ryczałtowe pozwala zamawiającemu, już przy zawieraniu umowy, uzyskać niemal pewność co do wysokości wynagrodzenia, które będzie musiał zapłacić. Jeżeli za wykonane dzieło strony ustaliły wynagrodzenie ryczałtowe, dołączenie przez wykonawcę do umowy kosztorysu nie ma znaczenia (zgodnie z wyrokiem SA w Poznaniu z dnia 6 marca 2001 r. - I ACa 1147/00, Pr. Gosp. 2002, nr 6, s. 56). Jak trafnie podkreślił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 marca 2011 roku w sprawie IV CSK 397/10 (Lex nr 1129144) strony, decydując się na przyjęcie wynagrodzenia ryczałtowego, muszą liczyć się z jego „bezwzględnym i sztywnym charakterem". Ów „bezwzględny i sztywny charakter” wyraża się w tym, że przyjmującemu zamówienie nie przysługuje prawo do żądania podwyższenia wynagrodzenia bez względu na to, czy w czasie zawarcia umowy istniała możliwość przewidzenia rozmiaru lub kosztów prac, zaś zamawiający nie może żądać obniżenia umówionego wynagrodzenia ryczałtowego, nawet w wypadku, gdyby przyjmujący zamówienie osiągnął wyższe od oczekiwanych korzyści. W okolicznościach niniejszej sprawy oznacza to, że powód nie może żądać kwoty wyższej, a pozwany niższej niż ustalone w umowie wynagrodzenie ryczałtowe wynoszące – jak wykazano wyżej – 42.792,80 złotych.
W niniejszej sprawie strony zawarły jednak także umowę o wykonanie przez powoda prac dodatkowych w postaci obróbek czterech drzwi za cenę 400,00 złotych plus VAT 8%, która to kwota miała być doliczona do ostatecznego rozliczenia (notatkaG. C.- k. 66), co znalazło odzwierciedlenie w pkt 39 kosztorysu powykonawczego powoda (k. 43), a nadto prace dodatkowe wymienione pod pozycjami 26, 33, 34, 35, 36, 37, 38, 39 kosztorysu powykonawczego (k. 37-41) opiewającego na łączną kwotę 58.124,52 złotych (stanowiącą przedmiot żądania pozwu). Powyższe potwierdziła strona pozwana na rozprawie w dniu 6 listopada 2015 roku w ramach informacyjnego wysłuchania (okoliczność bezsporna). Nie budzi wątpliwości, że umowa o dzieło – jak wskazano wyżej – może być zawarta w dowolny sposób, w tym ustnie, dla swojej ważności nie wymaga bowiem zachowania żadnej formy szczególnej. Skoro zatem pozwana przyznała, że faktycznie zostały wykonane przez powoda prace dodatkowe i zostały one odebrane przez pozwaną, to za te prace należy mu się wynagrodzenie. Pozwany nie kwestionował wysokości wynagrodzenia wskazanego przez powoda za wykonanie wymienionych wyżej prac dodatkowych (k. 37-43). Spór dotyczył wykonania przez powoda prac z punktu 5 kosztorysu powykonawczego (k. 38), których cena określona została przez powoda na kwotę 6.093,41 złotych (k. 42). Z zeznańM. P.wynika, że prace polegające na wyrównaniu ścian poprzez nałożenie warstwy tynku o średniej grubości 10 mm wykonanej na mokro ręcznie z gotowych mieszanek, krotność=4 (k. 38) zostały wykonane i odebrane przez inwestora. PodobnieJ. P.zeznał, że było wykonywane wyrównywanie ścian na klatkach schodowych. Zeznania tych świadków są oparte na prawdzie. WprawdzieG. C.twierdziła, że nie zlecała prac z punktu 5 kosztorysu powykonawczego (k. 38) , to jednak w zeszycie zawierającym wpisy tego świadka jako inspektora nadzoru widnieją zapisy o gruntowaniu ścian, wyrównywaniu nierówności ścianG., tynkowaniu (k. 19-21, 120). W tym zakresie zeznań świadkaG. C.nie można było zatem uznać za wiarygodne.
Prace dodatkowe (nieobjęte ryczałtem) opiewają na łączną kwotę 7.590,76 złotych, a składają się na nie – jak wynika z wyjaśnień pozwanego na rozprawie z dnia 06.11.2015 roku doprecyzowujących prace objęte w tabeli nr 2 jako „prace dodatkowe” w piśmie z dnia 16.07.2015 roku (k. 82-82v): 1) lp. 26 – wymiana opraw żarowych bez specjalnych zabezpieczeń ściennych lub sufitowych – na lampy ledowe na betonie, krotność =4 (k. 40, 18) za cenę 5.500,91 złotych (k. 43); 2) lp. 33 – przemurowanie ścianki z cegły grub. 25 na zaprawie cementowo-wapiennej – w piwnicy - dołożono 10% nowej cegły (k. 82v, 40) za cenę 226,80 złotych (k. 43); 3) lp. 34 – demontaż stalowych furtek z prętów i płaskownika – wym. 1,10x1,15 – pow. 2do 2 m2, krotność =4 (k. 40, 82v) za cenę 83,42 złotych (k. 43); 4) lp. 35 – demontaż i ponowny montaż balustrady schodowej prostej, krotność=4 (k. 40, 82v) za cenę 458,44 złotych (k. 43); 5) lp. 36 – demontaż i ponowny montaż przycisku dzwonkowego podtynkowego w puszce (materiał inwestora), krotność=4 (k. 40, 82v) za cenę 216,22 złotych (k. 43); 6) lp. 37 – zamurowanie przebić w ścianach z cegieł, krotność=4 (k. 40, 82v) za cenę 636,74 złotych (k. 43); 7) lp. 38 – tynki wewn. zwykłe kat. III wykonyw. ręcznie na ścianach – otynkowanie ścianki (k. 41, 82v) za cenę 68,05 złotych (k. 43); 8) p. 39 – obrobienie drzwi wejściowych wewnętrznych po mich obsadzeniu przez inwestora, krotność =4 (k. 41, 66) za cenę 400,18 złotych (k. 43).
Powód w okolicznościach niniejszej sprawy domagać się więc może zapłaty za wykonane prace w wysokości stanowiącej sumę ceny określonej przez strony ryczałtowo (42.793,12 złotych) i ceny wynikającej z wykonanych prac zleconych mu dodatkowo (7.590,76 złotych), a zatem w wysokości 50.383,88 złotych (42.793,12 + 7.590,76).
Pozwana w piśmie skierowanym do powoda z dnia 16.07.2015 roku (k. 82-82v) wezwała go do wystawienia faktury za wykonane przez niego prace n a kwotę 29.035,48 złotych brutto wskazując w załączonej tabeli m.in. koszt wykonawcy zastępczego w kwocie 7.979,54 złotych i kary umowne w łącznej kwocie 8.205,55 złotych, które to kwoty – jak należy wnioskować z treści tego pisma – pozwana wskazała jako podstawę do żądania obniżenia wynagrodzenia i wystawienia przez powoda faktury na niższą kwotę, tj. 29.035,48 złotych.
Z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie (a głównie z pism przedłożonych przez stronę pozwaną i protokołu odbioru z 09.03.2015 roku) wynika, że pozwana wezwała powoda do usunięcia stwierdzonych usterek z zakreśleniem terminu do ich usunięcia i z zagrożeniem zlecenia ich wykonania innemu wykonawcy, i że do chwili obecnej prace poprawkowe nie zostały wykonane przez powoda. Z zeznańA. B.wynika przy tym, że naprawiał on po firmie powoda klatki schodowe - poprawiał prace malarskie za które otrzymał od pozwanej wynagrodzenie w wysokości około 2.000,00 złotych od klatki. Należy zatem przyjąć, że pozwana – co do zasady – ma prawo dokonać potrącenia kosztów tych robót (obejmujących również koszt wykonania zastępczego), jak również kary umownej za opóźnienie. Niemniej samo pismo pozwanej z dnia 16.07.2015 roku – w okolicznościach niniejszej sprawy – wzywające powoda do wystawienia faktury na kwotę 29.035,48 złotych nie skutkowało wykreowaniem przez pozwaną w stosunku do powoda żadnych roszczeń z tytułu rękojmi ani roszczeń odszkodowawczych na zasadach ogólnych (art. 471 kc). Pozwana w tym piśmie i w pismach z dnia 23.03.2015, 26.03.2015, 02.04.2015, 16.04.2015, 29.04.2015 wskazała co prawda na poniesienie kosztów usuwania wad i usterek, jednak ani przed wytoczeniem powództwa przez powoda o zapłatę wynagrodzenia, ani w trakcie postępowania w niniejszej sprawie nie zgłosiła do potrącenia z należnością dochodzoną pozwem żadnych swoich roszczeń wynikających z ewentualnych wad robót. Pozwana nie zgłosiła też do potrącenia żadnego roszczenia z tytułu kar umownych wynikających z umowy łączącej strony.
Od oświadczenia od potrąceniu (art. 499 kc) jako czynności materialnoprawnej należy odróżnić zarzut potrącenia jako czynność procesową. Podniesienie zarzutu potrącenia w toku postępowania sądowego oznacza powołanie się przez stronę na fakt dokonania potrącenia i wynikające stąd skutki. Nie budzi przy tym wątpliwości, że procesowy zarzut potrącenia musi mieć postać stanowczego i jednoznacznego oświadczenia procesowego (wyrok Sądu Najwyższego z 06.11.2009 roku w sprawie I CSK 125/09). Takiego zarzutu strona pozwana nie sformułowała. W tej sytuacji kwestionowanie przez pozwaną prawa powoda do wynagrodzenia ponad uznaną kwotę 29.035,48 złotych nie zasługiwało na uwzględnienie.
Jak jednak wykazano wyżej wynagrodzenie, którego w okolicznościach niniejszej sprawy domagać się może powód wynosi 50.383,88 złotych, a zatem kwotę tę należało zasądzić od pozwanej na rzecz powoda. Żądanie powoda, co do należności głównej, dalej idące nie zasługiwało na uwzględnienie, więc podlegało oddaleniu.
O odsetkach orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu doprecyzowanym na rozprawie w dniu 06.11.2015 roku (k. 100v), tj. od 01.04.2015 roku zgodnie zart. 481 § 1 kc.
O kosztach procesu orzeczono zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu (art. 100 kpc) mając na względzie, że powód wygrał proces w 87 %.
Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji na mocy powołanych wyżej przepisów. | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Ostrołęce
date: '2015-12-23'
department_name: V Wydział Gospodarczy
judges:
- Anna Andrzejewska
legal_bases:
- art. 481 § 1 kc.
- art. 333 § 1 pkt 2 kpc
recorder: st. sekr. sądowy Małgorzata Mierzejewska
signature: V GC 365/15
``` |
155020200002012_IV_RC_000683_2017_Uz_2018-03-09_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt IV RC 683/17
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 28 lutego 2018r.
Sąd Rejonowy w Wałbrzychu Wydział IV Rodzinny i Nieletnich
w składzie:
Przewodniczący SSR Krystyna Frączkiewicz
Protokolant Dagmara Pantol
po rozpoznaniu w dniu 19 lutego 2018r. w Wałbrzychu
sprawy z powództwaZ. R.
przeciwkoM. R.iD. D.
o alimenty
powództwo oddala.
Sygn. akt IV RC 683/17
UZASADNIENIE
PowódkaZ. R.wniosła pozew skierowany przeciwko swoim córkom , pozwanymM. R.iD. D.o zasądzenie na jej rzecz alimentów po 700 zł od każdej z pozwanych. Wskazała, że jest wdową i żyje samotnie od 2010r, a utrzymuje się z renty rodzinnej po zmarłym mężu w kwocie ok. 1361 zł brutto . Podała, że żyje w niedostatku z uwagi na fakt , iż musiała spłacić pozwane przy podziale spadku po zmarłym mężu na co zaciągnęła kredyty , a w efekcie sprzedała mieszkanie, jest też złego stanu zdrowia i nie może podjąć pracy. Spłaca kredyt kwotą 600 zł , wynajmuje mieszkanie za 850 zł, na leki wydaje 200 zł, na odzież 100 zł, a na wyżywienie 300 zł. Wskazała, że pozwane córki mają dobre i stabilne sytuacje rodzinne i majątkowe i osiągają po ok. 2.500 zł miesięcznie każda.
PozwaneM. R.iD. D.wniosły o oddalenie powództwa w całości. Powołały się na przepisart. 1441kriowskazując, że mogą uchylić się od wykonywania obowiązku alimentacyjnego względem uprawnionego, jeżeli żądanie alimentów jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Wskazały na trudne i traumatyczne przeżycia z powódką, która według nich nie wypełniała podstawowych obowiązków rodzica, nie darzyła ich miłością, nie opiekowała się nimi, stosowała przemoc psychiczną grożąc, że opuści rodzinę , a dzieci odda do domu dziecka, wszczynała awantury , stosowała kary cielesne bijąc kablem po całym ciele. PozwanaD. D.podała, że pracuje w szkole z zarobkiem ok. 2499 zł, mieszka z mężem, z 15- letnią córkaP.i małoletniąN.- l. 6, którą wychowuje w rodzinie zastępczej. PozwanaM. R.podała, że mieszka z 10- letnim synem w mieszkaniu jego ojca, a utrzymuje się z pracy jako starszy inspektor i zarabia ok. 2800 zł.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny :
PowódkaZ. R.ma 67 lat. Jest wdową. Ma dwie dorosłe córki i są to pozwane. Mieszka sama w wynajmowanym mieszkaniu. Utrzymuje się z renty rodzinnej w kwocie 1150 zł. Ma chorą tarczycę, boli ją głowa, , choruje na nadciśnienie.K.swojego utrzymania oszacowała na 1.700 zł miesięcznie, na co składają się : 850 zł za wynajęcie 2 pokojowego mieszkania ze wszystkimi opłatami, wyżywienie 450 zł miesięcznie, leki ok. 150 zł. co drugi miesiąc, prywatne wizyty u lekarzy endokrynologa, psychiatry po ok. 150 zł – raz na 3-4 kredyt miesiące. Ponadto powódka spłaca kredyt.
Dowód: - odpisy aktów urodzenia pozwanych,
- odpis aktu zgonu męża powódki,
- zaświadczenia o stanie zdrowia powódki
- orzeczenie o niepełnosprawności powódki,
- zaświadczenie ZUS o wysokości świadczenia powódki,
- umowy kredytowe dot. zobowiązań powódki
- przesłuchanie powódki
Powódka wraz z mężem byli właścicielami domu wD., który sprzedali kupując mieszkanie wW.przyul. (...). Gdy zmarł mąż powódki jego udziały w mieszkaniu odziedziczyły też pozwane. Mieszkanie to powódka w konsekwencji sprzedała i spłaciła pozwane co do wartości tych udziałów przekazując każdej po 17.000 zł. Po sprzedaży tego mieszkania powódka kupiła kawalerkę za 77.000 zł przyul. (...), resztę pieniędzy wydała na zakup pralki, piecyków gazowych dla siebie i swojej matki, poniosła koszty przeprowadzki . Ok. 3 lat temu sprzedała również i to mieszkanie za kwotę 76.000 zł. Z tych pieniędzy spłaciła kredyt w kwocie 40.000 zł zaciągnięty jak twierdzi na spłatę córek i pomoc matce. Nowy właściciel pozwolił jej na dalsze zamieszkiwanie w tym mieszkaniu, które opłacała kwotą 200 zł. miesięcznie, ponosiła opłaty tzw. licznikowe i właścicielowi przekazywała 450 zł miesięcznie. Taka sytuacja trwała ok. 2 lat. Powódka w efekcie wprowadziła się do mieszkania matki i mieszkała u niej ok. roku. Matka powódki utrzymuje się z emerytury w kwocie większej o 100-200 zł. od renty rodzinnej powódki. Ponieważ powódka nie mogła porozumieć się ze swoją matką wyprowadziła się do Integracyjnego(...)dla Bezdomnych gdzie przebywała 4 miesiące, a od 1 lipca 2017r wynajmuje mieszkanie za kwotę 850 zł. miesięcznie. Powódka jeszcze z mężem, a także w przeciągu kilku ostatnich lat zaciągała różnego rodzaju kredyty i pożyczki, były to różne kwoty też takie do 2.000 zł. Obecnie ma zadłużenie konsolidacyjne z miesięczną ratą 560 zł. Łącznie takich kredytów było ok. 7, ale dokładnie powódka nie pamięta, podobnie jak kwot pożyczek i łącznego zadłużenia. Pieniądze te wydawała na tzw. „ życie” i przekazywała swojej matce na jej potrzeby w tym na leki matki i węgiel, robiła jej zakupy.
Dowód: -akty notarialne dot. mieszkań,
- umowy kredytowe,
- przesłuchanie powódki
PozwanaM. R.mieszka z 10-letnim synemW. D.w mieszkaniu jego ojca. Nie prowadzą wspólnego gospodarstwa domowego. Ojciec małoletniegoW.jest na rencie i poświęca dużo czasu synowi. Pozwana z zawodu jest fryzjerem, ale pracuje jako starszy inspektor ds. płac w Urzędzie Miejskim z zarobkiem 2.800 zł. netto, okresowo 3.200 zł gdy zastępowała koleżankę, stąd dodatek. W pracy zaciągnęła pożyczki na cele bieżące i remontowe z kasy zapomogowo-pożyczkowej/ rata 230 zł/ i mieszkaniową/ rata 234 zł/. Na utrzymanie syna przeznacza 1.000 zł. miesięcznie. Czynsz w mieszkaniu zajmowanym przez rodzinę wynosi 460 zł, prąd 230 zł, gaz 50 zł. co dwa miesiące, węgiel w sezonie grzewczym 2.400 zł. Deklaruje, że sama ponosi te wydatki mimo zamieszkiwania z ojcem dziecka. Choruje na atopowe zapalenie skóry , dojeżdża do pracy, wydaje pieniądze związane ze swoim utrzymaniem typu wyżywienie, fryzjer, środki czystości, odzież. Pozwana gromadzi środki na zakup własnego mieszkania.
Dowód : zaświadczenia i dochodach i obciążeniach pozwanej
przesłuchanie pozwanej
PozwanaD. D.mieszka razem z mężem i córkaP.lat 16 orazN.lat 7, którą wychowują z mężem w rodzinie zastępczej od 2012r. Nie jest to dziecko spokrewnione,N.mieszkała w domu dziecka. Z tytułu prowadzenia rodziny zastępczej otrzymują 1.000 zł i naN.zasiłek 500+. Pozwana pracuje jako nauczyciel z wynagrodzeniem 2.500 zł. Mąż pozwanej jest terapeutą zajęciowym i zarabia 3.500 zł. Rodzina w 2006r zakupiła mieszkanie na kredyt we frankach szwajcarskich i obecnie rata wynosi ok. 500 zł. – jeszcze przez 18 lat. Opłaty związane z tym mieszkaniem to 605 zł na koszty zarządu, fundusz remontowy, co, energia ok. 80 zł, gaz 40 zł, Internet z telewizją kablową 80 zł, rachunki za telefony ok., 150 zł. Rodzina dysponuje dwoma samochodamiR.rok. prod 2005 o wartości rynkowej ok. 8000 zł iT.wartą ok. 1.800 zł. Jednym samochodem jeździ do pracy mąż pozwanej , drugim ona rozwozi dzieci do szkół i na różne dodatkowe zajęcia. Na paliwo wydają miesięcznie ok. 500 zł. Na córkęP.wydają ok.1200 zł. miesięcznie, a naN.ok. 1250 zł. miesięcznie – dziecko bardzo choruje. Rodzina wyjeżdża na wakacje, dzieciom niczego nie brakuje. By sprostać takim wakacjom, remontom, rodzina korzysta z kredytów, posiada też karty kredytowe.
Dowód : zaświadczenia i dochodach i obciążeniach pozwanej
przesłuchanie pozwanej.
Od dłuższego czasu powódka i pozwane są skłócone i praktycznie nie utrzymują kontaktu.
Powódka nie zna przyczyny tego konfliktu
Pozwane zarzucają powódce, iż nie była dobrą matką. Mówiła , że są złymi córkami, oczerniała je przed różnymi ludźmi . Nigdy nie interesowała się co u nich, nie okazywała uczuć, zawsze wiodła dyktatorskie życie. Nie brakowało jej pieniędzy, a oszczędności ze sprzedaży kolejnych mieszkań wydawała m.in. na używki typu papierosy, zakup różnych przedmiotów z prezentacji handlowych , na hazard typu telefoniczne kosztowne porady wróżek. Pomagały matce doraźnie kupując jej np. lekarstwa, ale spotykały się z nieakceptowaniem ich przez matkę.
Dowód : przesłuchanie powódki i pozwanych.
Sąd zważył co następuje :
Powództwo nie jest zasadne.
Zgodnie zart. 128 k.r.o.obowiązek dostarczania środków utrzymania, a w miarę potrzeby także środków wychowania obciąża krewnych w linii prostej oraz rodzeństwo. Krąg osób zobowiązanych do alimentacji określony został więc szeroko.Art. 129 i 132 k.r.o.wprowadzają jednak reguły kolejności obowiązku alimentacyjnego między krewnymi, zgodnie z którymi obowiązek alimentacyjny obciąża zstępnych przed wstępnymi a wstępnych przed rodzeństwem; jeżeli jest kilku zstępnych lub wstępnych – obciąża bliższych stopniem przed dalszymi. Obowiązek alimentacyjny zobowiązanego w dalszej kolejności powstaje zaś dopiero wtedy, gdy nie ma osoby zobowiązanej w bliższej kolejności albo gdy osoba ta nie jest w stanie uczynić zadość swemu obowiązkowi lub gdy uzyskanie od niej na czas potrzebnych uprawnionemu środków utrzymania jest niemożliwe lub połączone z nadmiernymi trudnościami. Zgodnie zaśart. 133§2 k.r.o.uprawniony do świadczeń alimentacyjnych jest tylko ten, kto znajduje się w niedostatku.Kodeks rodzinny i opiekuńczynie definiuje pojęcia niedostatku. Zgodnie z orzecznictwem SN przyjmuje się, że w niedostatku znajduje się ten kto nie może własnymi siłami zaspokoić usprawiedliwionych potrzeb i nie posiada własnych środków. Ponadto obowiązek alimentacyjny dzieci względem rodziców wynika z 87k.r.o., zgodnie z którym rodzice i dzieci są obowiązani do wzajemnego szacunku i wspierania się.Art. 135§1 kriostanowi, że zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego.
Z akt sprawy wynika, że powódkaZ. R.nie znajduje się w niedostatku wskazanym wart. 133§2 k.r.. Ma ona bowiem stały dochód . Wprawdzie kwota renty rodzinnej nie jest wysoka, to jednakże przy oszczędnym i przemyślanym gospodarowaniu powódka zaspokoiłaby swoje podstawowe potrzeby. Nie negując faktu konieczności wydawania przez powódkę środków na leki, czy na swoje wyżywienie stwierdzić należy, że inne wydatki wskazane przez powódkę mogłyby być niższe lub w ogóle nie występować. Powódka bowiem dysponowała wielokrotnie dość znacznymi kwotami pieniędzy, pochodzącymi choćby ze sprzedaży kolejnych mieszkań i nie poczyniła żadnych starań by pieniądze te oszczędzać . Powódka kupowała kolejne mieszkania, ale jednocześnie zaciągała różnego rodzaju kredyty wpadając w efekcie w tzw. spiralę zadłużenia kredytowego. Powódka straciła już rachubę ile kredytów zaciągnęła i na jakie kwoty. Z niezrozumiałych przyczyn powódka powołuje się na konieczność pomocy finansowej dla swojej matki / z którą nota bene też jest w konflikcie/, w sytuacji gdy matka powódki ma wyższy od niej dochód. Te nierozsądne decyzje finansowe spowodowały, że powódka obciążona jest obowiązkiem spłaty zadłużenia. To z kolei nie może być podstawą do przerzucania tego zobowiązania na pozwane córki. Powódka sprzedawała kolejne mieszkania z tego powodu, że obciążała się obowiązkiem spłaty kolejnych kredytów, a z uwagi na brak środków sprzedawała mieszkanie, kupowała nowe, spłacała kredyt i niestety zaciągała kolejne kredyty, co doprowadzało następnie do sprzedaży kolejnego mieszkania, spłacania kredytu, kupowania innego mieszkania i zaciągania kredytu. Gdyby nie te zobowiązania kredytowe nie byłoby by potrzeby sprzedawania mieszkań, a w konsekwencji powódka nie pozbawiłaby się ostatniego z mieszkań i nie miałaby potrzeby wynajmowania lokum.
Pozwane natomiast nie mają obowiązku spłacania za matkę jej zobowiązań finansowych.
PozwanaD. D.zarabia ok. 2.500 zł miesięcznie., ale ma na utrzymaniu 16- letnią dorastającą córkę i drugą córkęN., którą wychowuje w rodzinie zastępczej. Wprawdzie z tytułu prowadzenia rodziny zastępczej otrzymuje środki na utrzymanieN.jednakże nie wystarczają one w pełni na jej potrzeby . Rodzina też poczyniła wcześniej starania o zakup mieszkania biorąc na ten cel kredyt we frankach szwajcarskich . Taki kredyt jest niewątpliwie usprawiedliwiony. Natomiast zarobki pozwanej i jej męża zaspokajają potrzeby rodziny i w pierwszej kolejności potrzeby małoletnich dzieci, w tym wyjazdy wakacyjne. Pozwana z rodziną swoje potrzeby mieści w dochodach jej i swojego męża i nie pozostają im środki zbędne.
PozwanaM. R.również nie ma wysokich dochodów . Wprawdzie zarabia ok. 2.800 zł. miesięcznie / okresowo 3.200 zł/ , to jednakże w pierwszej kolejności musi zaspokoić potrzeby swojego małoletniego synaW.. Z pozostałych środków zobowiązana jest do partycypacji w kosztach utrzymania mieszkania, które zajmuje z małoletnim i jego ojcem. Wprawdzie twierdzi ona, że sama ponosi te koszty, jednakże nie można uznać ,że jest to wydatek uzasadniony. Nie mniej jednak również po odliczeniu obowiązkowych wydatków nie pozostaje jej zbędna kwota, podobnie jak w przypadku pozwanejD. D..
Uznając zatem, że w przypadku powódkiZ. R.nie można mówić o niedostatku , o którym mowa wart. 133§2 k.r.o.orzeczono jak na wstępie. | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Wałbrzychu
date: '2018-02-28'
department_name: IV Wydział Rodzinny i Nieletnich
judges:
- Krystyna Frączkiewicz
legal_bases:
- Art. 129 i 132 k.r.o.
- art. 133§2 k.r.
recorder: Dagmara Pantol
signature: IV RC 683/17
``` |
151015100000503_I_C_001587_2014_Uz_2016-01-22_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt I C 1587/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 22 stycznia 2016 r.
Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku, Wydział I Cywilny, w składzie:
Przewodniczący: SSR Piotr Połczyński
Protokolant: staż. Damian Wawrzyniak
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 stycznia 2016 r. wG.sprawy
z powództwaB. M.
przeciwkoD. C.
o zapłatę
I
oddala powództwo;
II
ustala, że powód ponosi koszty procesu w 100% i pozostawia ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu.
Sygn. akt I C 1587/14
UZASADNIENIE
PowódB. M.domagał się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanegoD. C.kwoty 5.000,-zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztami procesu. Uzasadniając swoje żądanie podał, że w dniu 8 grudnia 2013 r. nabył od pozwanego samochód osobowyB. (...)z 2001 r. za kwotę 15.000,-zł, przy czymD. C.zapewnił go, że pojazd jest bardzo dobrze technicznie utrzymany oraz bezawaryjny. W dniu 16 grudnia 2013 r. powód stwierdził, że automatyczna skrzynia biegów w pojeździe jest uszkodzona, o czym nie był informowany w momencie zakupu pojazdu. Naprawa została wyceniona wserwisie (...)wR.na kwotę 5.000,-zł. Pismem z dnia 18 grudnia 2013 r.B. M.złożył reklamację z tytułu niezgodności towaru z umową oraz zażądał odD. C.obniżenia ceny o kwotę dochodzoną pozwem.
Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 18 marca 2014 r. Sąd uwzględnił dochodzone przez powoda w niniejszym postępowaniu roszczenie.
W sprzeciwie i w dalszym toku postępowania, wnosząc o oddalenie powództwa i zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu, pozwany stwierdził, iż w chwili sprzedaży pojazd był sprawy i bardzo dobrze technicznie utrzymany, a powód nie wnosił żadnych zastrzeżeń w tym zakresie. Podniósł też, że podczas(...)wprowadzał samochód w poślizg na śniegu, pomimo że automatyczna skrzynia biegów nie nadaje się takiej jazdy, gdyż może ulec uszkodzeniu.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 8 grudnia 2013 r.B. M.kupił odD. C., za kwotę 15.000,-zł, samochód osobowyB. (...), rocznik 2001 r.
/niesporne; potwierdzone umową z dnia 8 grudnia 2013 r. – k. 6/
Przebieg pojazdu w chwili zakupu przekraczał 200.000 km.
/niesporne/
Przed zakupem powód obejrzał samochód i odbył jazdę próbną, po której nie wnosił żadnych zastrzeżeń co do stanu technicznego pojazdu.
/niesporne; potwierdzone zeznaniamiE. C.– k. 107 i pozwanego – k. 120/
Przed zakupem powód został poinformowany o konieczności wymiany klocków hamulcowych i wycieraczek.
/niesporne; potwierdzone zeznaniamiE. C.– k. 107 i pozwanego – k. 120/
W chwili zakupu pojazdu przez powoda, pojazd ten był sprawny. Sprawna była również skrzynia biegów.
/niesporne; potwierdzone zeznaniamiE. C.– k. 107 i pozwanego – k. 120/
Pojazd był utrzymany w dobrym stanie technicznym.
/dowód: zeznaniaE. C.– k. 107, zeznania pozwanego – k. 120, zeznaniaP. R.– k. 104/
W kilka dni po zakupie powód zatelefonował do pozwanego z informacją, iż zapaliła się kontrolka skrzyni biegów. Pozwany zaproponował pomoc, ale powód stwierdził, że kontrolka zgasła i wszystko jest w porządku.
/dowód: zeznania pozwanego – k. 120/
W dniu 16 grudnia 2013 r. skrzynia biegów w pojeździe uległa awarii.
/niesporne/
Przyczyną awarii skrzyni biegów było zużycie eksploatacyjne.
/dowód: zeznaniaE. C.– k. 107, zeznania pozwanego – k. 120, zeznaniaP. R.– k. 104, opinia biegłego – k. 129-138; wyjaśnienia ustne biegłego – k. 182/
Wartość pojazdu na dzień 8 grudnia 2013 r. w stanie nieuszkodzonym wynosiła 15.000,-zł, a w stanie uszkodzonym wynosiłaby 12.000,-zł.
/opinia uzupełniająca biegłego – k. 151/
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.
Ustalając okoliczności sprawy (przy uwzględnieniu, że w znacznej mierze były one niesporne), Sąd oparł się – w zakresie ustalonego stanu faktycznego – na powołanych w poprzedzającej części niniejszego uzasadnienia dokumentach, które nie były prze żadną ze stron kwestionowane i nie budziły wątpliwości Sądu oraz na zgodnych zeznaniach świadków i pozwanego. Co do opinii biegłego, to w części, w jakiej zadaniem biegłego było ustalenie przyczyn awarii skrzyni biegów i stwierdzenie, czy istniały one już w momencie sprzedaży pojazdu powodowi, Sąd miał na uwadze, iż ze względu na sprzedaż samochodu przez powoda ustalenie tych okoliczności w sposób absolutnie pewny nie było możliwe, a twierdzenia opinii należało ocenić w zestawieniu z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, przy uwzględnieniu wskazań doświadczenia życiowego.
Powód dochodził obniżenia ceny sprzedaży, powołując się na wadę rzeczy sprzedanej. Uprawnienie takie przewidywałart. 560 § 1 zd. 1 k.c.w brzmieniu sprzed 25 grudnia 2014 r., znajdujący zastosowanie na gruncie stanu faktycznego niniejszej sprawy zgodnie z art. 51 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (Dz. U. z 2014 r., poz. 827). Po myśliart. 559 k.c.w brzmieniu sprzed 25 grudnia 2014 r., sprzedający nie ponosi odpowiedzialność z tytułu rękojmi za wady fizyczne rzeczy sprzedanej powstałe po przejściu niebezpieczeństwa na kupującego (wyznaczonej chwilą jej wydania –art. 548 § 1 k.c.), chyba że wynikły one z przyczyny tkwiącej poprzednio w rzeczy sprzedanej. Odnotowania wymaga, iż zagadnienie rozkładu ciężaru dowodu na gruncie tego unormowania uznać należy za sporne. Prezentowany był zarówno pogląd, iż to kupującego obciąża obowiązek wykazania, że wada fizyczna, która ujawniła się po wydaniu rzeczy przez sprzedawcę, wynikła z przyczyny tkwiącej już poprzednio w rzeczy sprzedanej (tak:C. Żuławska, [w:] G.Bieniek, Kodeks cywilny, Komentarz. Zobowiązania, 2011, t. II, pkt 2;J. Jezioro, [w:] E.Gniewek,Machnikowski, Kodeks cywilny, Komentarz 2013, art. 559, Nb 2;A. Brzozowski, [w:] K.Pietrzykowski, Komentarz 2011, t. II, art. 559, Nb 4,K. Haładyj, [w:] K. Osajda, Kodeks cywilny, Komentarz t. II, s. 1072), jak i zapatrywanie, żeart. 559 k.c.uzasadnia posługiwanie się domniemaniem wyniknięcia wad z przyczyny tkwiącej już poprzednio w rzeczy sprzedanej i w konsekwencji modyfikuje rozkład ciężaru dowodu, jako przepis w tym zakresie szczególny w stosunku doart. 6 k.c.(zob. wyrok Sądu Najwyższego z 27 listopada 2003 r., III CK 115/02, Legalis nr 226247), a także stanowisko, zgodnie z którym kwestia ciężaru dowodu co do podstaw wyłączenia odpowiedzialności sprzedawcy z tytułu rękojmi wymaga uwzględnienia okoliczności konkretnej sprawy i nie nadaje się do tworzenia reguł generalnych (zob.wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 października 2000 r., II CKN 305/00, Legalis 76562).
Zdaniem Sądu orzekającego brak jest w świetleart. 559 k.c.w brzmieniu znajdującym zastosowanie w niniejszej sprawie podstaw pozwalających na formułowanie domniemania, iż wady fizyczne rzeczy sprzedanej wynikły z przyczyny tkwiącej w niej poprzednio. Zastosowanie winna znaleźć tu co do zasady ogólna reguła dowodowa zart. 6 k.c.W świetle treściart. 559 k.c.w rozpatrywanym brzmieniu brak odpowiedzialności sprzedającego za wady, które powstały po wydaniu rzeczy sprzedanej (art. 548 § 1 k.c.), stanowi bowiem regułę, zaś jego odpowiedzialność przewidziana została jako wyjątek. Przyjęcie zatem domniemania, że wady rzeczy sprzedanej powstałe po przejściu niebezpieczeństwa na kupującego wynikły z przyczyny już uprzednio tkwiącej w rzeczy sprzedanej, pozostaje w sprzeczności z wyraźną treścią przedmiotowego unormowania.
Gdyby zresztąart. 559 k.c.w brzmieniu sprzed 25 grudnia 2014 r. wprowadzał domniemanie wyniknięcia wady powstałej po wydaniu rzeczy z przyczyny tkwiącej już poprzednio w rzeczy sprzedanej, to zbędne byłoby wprowadzenie przepisuart. 5562k.c., przewidującegoexpressis verbisdomniemanie istnienia wady fizycznej lub jej przyczyny w chwili przejścia niebezpieczeństwa na kupującego (co istotne, przepis ten dotyczy jedynie sytuacji, gdy kupującym jest konsument).
W niniejszej sprawie – w której istotne znaczenie ma fakt, iż powód nabył samochód 12-letni, ze skrzynią biegów po regeneracji, o przebiegu znacznie przekraczającym 200.000 km i w konsekwencji powinien był liczyć się z koniecznością naprawy lub wymiany poszczególnych jego elementów w najbliższym czasie – obowiązkiem powoda było wykazanie, że wada skrzyni biegów wynikła z przyczyny tkwiącej uprzednio w rzeczy sprzedanej.
Zdaniem Sądu powód powyższego nie wykazał.
Odpowiedzialność sprzedawcy za wady fizyczne rzeczy sprzedanej odnosi się oczywiście również do rzeczy używanych, nie dotyczy jednak sytuacji, gdy zmniejszenie wartości lub użyteczności rzeczy jest normalnym następstwem jej prawidłowego używania.
Co wymaga zaakcentowania, powód nie wykazał, na czym konkretnie polegało stwierdzone uszkodzenie automatycznej skrzyni biegów. Z treści złożonego przezeń pisma z dnia 16 grudnia 2013 r. sporządzonego przezB. (...)(pismo – k. 7 akt sprawy) powyższe bowiem nie wynika.
O tym zaś, że ujawniona wada wynikła z przyczyny tkwiącej w skrzyni biegów przed wydaniem powodowi samochodu przez pozwanego nie może świadczyć w żadnym razie sam fakt wystąpienia awarii w krótkim czasie od momentu nabycia pojazdu (po zaledwie kilku dniach).
W konsekwencji powód roszczenia swojego nie udowodnił.
Gdyby jednak nawet przyjąć, żeart. 559 k.c.w brzmieniu znajdującym zastosowanie w niniejszej sprawie wprowadzał domniemanie, że wady powstała w rzeczy sprzedanej po przejściu niebezpieczeństwa na kupującego wynikła z przyczyny tkwiącej już poprzednio w rzeczy sprzedanej, to powództwo i tak nie zasługuje na uwzględnienie.
Jakkolwiek opinia biegłego nie wskazuje konkretnej przyczyny awarii (co jest zrozumiałe, jeśli zważyć, że samochód został przez powoda sprzedany, a biegły nie miał możliwości dokonania oględzin uszkodzonej skrzyni biegów), a wnioski biegłego, które nie są, i – co w okolicznościach sprawy nie budzi wątpliwości – nie mogły być, jednoznaczne i kategoryczne, mają w konsekwencji charakter w pewnym stopniu hipotetyczny, to jednak – co istotne – stwierdzenie w opinii pisemnej z dnia 10 sierpnia 2015 r., że awaria nie powstała w jednej chwili, lecz rozwijała się przez pewien czas, zostało poparte powołaniem się przez biegłego na przebieg pojazdu (str. 8 opinii, k. 136 akt sprawy). Również składając podczas rozprawy w dniu 18 stycznia 2016 r. ustne wyjaśnienie do złożonej w sprawie opinii pisemnej, biegły stwierdził, że awaria pozostaje w związku z przebiegiem pojazdu (ustne wyjaśnienia biegłego - k. 182 akt sprawy).
Oceniając te konkluzje w świetle wskazań doświadczenia życiowego, uwzględniając przebieg pojazdu, mając na względzie zeznania pozwanego i świadków potwierdzające dobry stan techniczny pojazdu i niesporny fakt niezgłoszenia przez powoda jakichkolwiek zastrzeżeń w tym zakresie w chwili zakupu pojazdu i bezpośrednio po zakupie, Sąd doszedł do przekonania, iż pozwany, który zainicjował przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego, wykazał, że awaria skrzyni biegów w dniu 16 grudnia 2013 r. miała charakter eksploatacyjny.
Mając na względzie powyższe, działając na podstawie 560§ 1 zd. 1 k.c.stosowanegoa contrariow zw. zart. 559 k.c.(oba przepisy w brzmieniu sprzed 25 grudnia 2014 r.), stwierdzając że awaria skrzyni biegów nie wynikła z przyczyny tkwiącej w rzeczy sprzedanej przed przejściem niebezpieczeństwa uszkodzenia rzeczy, Sąd wpunkcie Ipowództwo oddalił.
O kosztach procesu Sąd orzekł wpunkcie IIna podstawieart. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy, obciążając nimi w całości powoda jako stronę przegrywającą. Z uwagi na konieczność ustalenia i przyznania wynagrodzenia biegłego za stawiennictwo na rozprawie w dniu 18 stycznia 2016 r., zgodnie zart. 108 § 1 k.p.c.szczegółowe wyliczenie tych kosztów Sąd pozostawił referendarzowi sądowemu.
(...)
(...)
1
(...)
2
(...)
3
(...)
(...) | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku
date: '2016-01-22'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Piotr Połczyński
legal_bases:
- art. 560 § 1 zd. 1 k.c.
- art. 108 § 1 k.p.c.
recorder: staż. Damian Wawrzyniak
signature: I C 1587/14
``` |
152510000003521_VII_Pa_000126_2016_Uz_2016-06-16_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt VII Pa 126/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 16 czerwca 2016 roku
Sąd Okręgowy w Łodzi VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący– Sędzia SO Karol Kotyński
Sędziowie: Sędzia SO Monika Pawłowska-Radzimierska
Sędzia SO Magdalena Lisowska (spr.)
Protokolant starszy sekretarz sądowy Mirosława Kuchnio
po rozpoznaniu w dniu 16 czerwca 2016 roku w Łodzi na rozprawie
sprawy z powództwaJ. T.
przeciwko(...) Spółce AkcyjnejwK.
oodszkodowanie
na skutek apelacji powódki
od wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi XI Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
z dnia 23 marca 2016 roku w sprawie sygn. akt XI P 561/15
1
oddala apelację;
2
nie obciążaJ. T.kosztami zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym;
3
przyznaje i nakazuje wypłacić z funduszu Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi na rzecz radcy prawnegoM. J.kwotę 225,60 (dwieście dwadzieścia pięć 60/100) złotych tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu za II instancję.
SSO Magdalena Lisowska SSO Karol Kotyński SSO Monika Pawłowska-Radzimierska | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Łodzi
date: '2016-06-16'
department_name: VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
judges:
- SSO Karol Kotyński
- Magdalena Lisowska
- Monika Pawłowska-Radzimierska
legal_bases: []
recorder: starszy sekretarz sądowy Mirosława Kuchnio
signature: VII Pa 126/16
``` |
152000000000503_I_ACa_000955_2012_Uz_2012-10-24_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt I ACa 955/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 24 października 2012 r.
Sąd Apelacyjny w Krakowie – Wydział I Cywilny
w składzie:
Przewodniczący:
SSA Elżbieta Uznańska
Sędziowie:
SSA Andrzej Szewczyk
SSA Grzegorz Krężołek
Protokolant:
st.sekr.sądowy Barbara Piaszczyk
po rozpoznaniu w dniu 24 października 2012 r. w Krakowie na rozprawie
sprawy z powództwa(...) Spółki z o. o.wK.
przeciwkoA. B.
o zapłatę
na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Gospodarczego w Krakowie
z dnia 12 kwietnia 2012 r. sygn. akt IX GC 286/11
oddala apelację i zasądza od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 2.700zł
( dwa tysiące siedemset złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.
Sygn. akt I ACa 955/12
UZASADNIENIE
do wyroku z dnia 24 października 2012 r.
Wyrokiem z dnia 31 maja 2011 r. Sąd Okręgowy w Krakowie, Wydział IX Gospodarczy zasądził od pozwanego na rzecz powódki łącznie kwotę 110.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami oraz kosztami postępowania w kwocie 10.000 zł.
Orzeczenie powyższe oparł Sąd Okręgowy na następujących ustaleniach faktycznych i ocenie prawnej.
Pozwany kupował od powoda mieszankę granitową. Powód wydał towar do końca listopada 2010 r.
Pismem z 21 stycznia 2011r. powód wezwał pozwanego do zapłaty z tytułu ceny 110.000 zł, a wówczas pozwany pismem z 10 lutego 2011r. zawiadomił powoda o wadach dołączając do zawiadomienia wyniki badań kruszywa z maja, września, października i listopada 2010 roku.
Sąd Okręgowy wskazał, że pozwany w sprzeciwie twierdził, że przed pismem z 10 lutego 2011r. zawiadamiał powoda o wadach, lecz nie wskazał ani treści ani formy zawiadomienia, nie złożył także wniosków dowodowych na ten fakt. Na posiedzeniu 12 kwietnia 2012r. pozwany wyjaśnił, że miał na myśli dokonane osobiście zawiadomienia w rozmowie z dyrektorem kopalni powodaM.składając na tę okoliczność jedynie wniosek o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania stron. Obowiązkiem pozwanego było wskazanie już w sprzeciwie treści i formy zawiadomień o wadach, dlatego późniejsze twierdzenia o telefonicznych zawiadomieniach na podstawieart. 47914a K.p.c.podlegają pominięciu. Powód już w pozwie podniósł zarzut, że pozwany po raz pierwszy zawiadomił o wadach pismem z 10 lutego 2011r. i utracił uprawnienia z rękojmi. A nawet gdyby powód po raz pierwszy podniósł ten zarzut w odpowiedzi na sprzeciw, to obowiązkiem pozwanego było wyczerpujące przedstawienie reklamacji w piśmie z 23 sierpnia 2011r., czego nie uczynił. Ostatnia partia kruszywa została wydana pozwanemu w październiku 2010 roku. Zawiadamiając o wadzie dopiero w dniu 10 lutego 2011r. pozwany utracił uprawnienia z rękojmi (art. 563 K.c.) i na podstawieart. 535 K.c.zobowiązany jest do zapłaty reszty ceny. Sąd podkreślił, że pozwany nie twierdził, że na skutek wad nie otrzymał pełnej ceny dostarczonego kruszywa od swoich kontrahentów. Pozwany twierdził, że skutkiem wad była tylko rezygnacja jego kontrahentów z zamówienia kolejnych 15 Mg kruszywa, na skutek czego pozwany poniósł szkodę co najmniej 110.000 zł. Pozwany nie przedstawił żadnej kalkulacji szkody. Ponadto pozwany nie złożył oświadczenia o potrąceniu przed otrzymaniem odpisu pozwu, a w toku procesu zgodnie zart. 479[14]§4 k.p.c.można przedstawić do potrącenia tylko wierzytelności udowodnione dokumentami.
Wyrok w całości zaskarżył pozwanyA. B., zarzucając mu brak rozpoznania istoty sprawy, obrazę przepisów prawa materialnego, tj.art. 535 k.c.,563 k.c.,564 k.c.oraz naruszenie przepisów postępowania, a to:art. 227 k.p.c.poprzez brak przeprowadzenia postępowania dowodowego;art. 229 k.p.c.i230 k.p.c.poprzez ich zastosowanie w sytuacji istnienia między stronami sporu;art. 233 k.p.c.poprzez niedokonanie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego;art. 328 § 2poprzez brak należytego uzasadnienia wyroku; orazart. 47914ak.p.c.poprzez jego zastosowanie i pominięcie twierdzeń pozwanego zawartych w sprzeciwie. Zgłosił również wniosek o przeprowadzenie przez Sąd II instancji dowodów zawnioskowanych w sprzeciwie, a których nie przeprowadził sąd I instancji.
W związku z powyższymi zarzutami skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania lub ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu.
W odpowiedzi na apelację powód wniósł o oddalenie apelacji pozwanego w całości i zasądzenie kosztów procesu.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Apelacja pozwanego nie zasługiwała na uwzględnienie, co musiało skutkować jej oddaleniem. W sprzeciwie od nakazu zapłaty (k. 290-296) pozwany podniósł dwa główne zarzuty. Pierwszym było powstanie po jego stronie szkody. W ocenie pozwanego szkoda ta powstała w wyniku zerwania z nim przez generalnego wykonawcę budowy umów na wywóz ziemi, co nastąpiło, jak twierdził pozwany, wskutek dostarczenia pozwanemu przez powoda kruszywa złej jakości, który to następnie towar pozwany odsprzedał generalnemu wykonawcy. Szkodę tę pozwany określił w wysokości ok. 110.000 zł, wskazując w następnych pismach procesowych, iż podstawą tego jego roszczenia jest ogólna odpowiedzialność kontraktowa z tytułu nienależytego wykonania umowy. W zakresie drugiego zarzutu, pozwany wskazał, że podnosi go z ostrożności procesowej, domagając się obniżenia ceny dostarczonego towaru z powodu jego wady w oparciu o przepisy o rękojmi . Na poparcie powyższych zarzutów pozwany wniósł o przeprowadzenie dowodów m.in.: z dokumentów, opinii biegłego, przesłuchania stron a nadto zeznań świadków. Argumenty te zostały częściowo powielone w apelacji, albowiem pozwany zgłosił zarzut nierozpoznania istoty sprawy wskazując, iż przedmiotem procesu był spór czy wydany towar był zgodny z umową. Zgodnie zatem ze stanowiskiem pozwanego istotnym dla rozpoznania sprawy było ustalenie czy doszło we właściwym czasie do zawiadomienia o istnieniu wady, a zatem czy doszło do utraty uprawnień z rękojmi. W konsekwencji zatem czy doszło do naruszenia przepisówart. 535, 563 i 564 k.c., a pierwotnie także czy doszło do naruszenia przepisów procedury cywilnej w zakresie postępowania dowodowego.
W ocenie Sądu Odwoławczego ustalenie okoliczności, czy do zawiadomienia powoda o istnieniu wady doszło czy też nie, a zatem czy pozwanemu przysługiwały uprawnienia z rękojmi jest w realiach niniejszej sprawy wtórne. W procesie cywilnym bowiem ciężar dowodzenia faktów spoczywa na stronie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Gdyby zatem nawet prowadzić całe postępowanie dowodowe w kierunku ustalenia, czy do zawiadomienia pozwanego o istnieniu wady doszło w ciągu miesiąca od jej wykrycia (art. 563 k.c.), a zatem czy pozwanemu przysługują uprawnienia z rękojmi, to kluczowym dla obniżenia ceny dostarczonego towaru stałoby się skuteczne wprowadzenie do procesu zarzutów wywołujących taki efekt.
W pierwszej kolejności pozwany wskazał, iż cena towaru winna być obniżona o wysokość szkody, doznanej pozwany w wyniku otrzymania towaru gorszej jakości. Szkoda ta miała polegać na utracie kontraktów w wysokości 110.000 zł. Pomijając fakt, iż pozwany nie wskazał sposoby wyliczenia tej szkody, co ewentualnie mogłoby zostać ustalone za pomocą wskazanych przez pozwanego dowodów, to przede wszystkim nie złożył on ani przed wszczęciem niniejszej sprawy, ani w toku postępowania, oświadczenia o potrąceniu tej kwoty. Złożenie zaś takiego oświadczenia było w realiach niniejszej sprawy niezbędne do ewentualnego uwzględnienia wskazanego zarzutu. Trafnie również Sąd Okręgowy wskazał, że zgodnie zart. 479[14]§4 k.p.c., który z uwagi na datę wszczęcia niniejszej sprawy znajduje nadal zastosowanie w niniejszej sprawie, do potrącenia w toku postępowania mogą być przedstawione tylko wierzytelności udowodnione dokumentami.
Podnosząc zarzut powstania szkody, pozwany nie powołał się wprost na przepisy prawa materialnego, będące podstawą wskazanej szkody. Okoliczność ta jednak nie ma wpływu na wynik przedmiotowej sprawy. Bez względu bowiem, czy pozwany odwołałby się do przepisuart. 566 k.c.czy też do zasad ogólnych o odszkodowaniu –art. 471 k.c., podniesienie takiego zarzutu wymagałoby oświadczenia o potrąceniu. Trzeba w tym kontekście wskazać, iż według przeważającego stanowiska doktryny odpowiedzialność sprzedawcy, gdy chodzi o dochodzenie pełnej szkody wynikłej z wady rzeczy, nie jest w ogóle zależna od wykonania przez kupującego uprawnień z tytułu rękojmi ani też nie podlega w czymkolwiek jej reżimowi. Wzmianka o tej odpowiedzialności wart. 566 § 1 k.c.ma znaczenie jedynie normy kolizyjnej. Usuwa ona ewentualne wątpliwości co do tego, że wykonanie uprawnień, jakie przewiduje rękojmia za wady rzeczy, mogłoby samo przez się wyłączyć zastosowanie reguł ogólnych zart. 471 i nast.Zatem kupujący, który utracił uprawnienia z tytułu rękojmi, nie traci roszczeń odszkodowawczych opartych na zasadach ogólnych (art. 471 k.c.).
Wobec powyższego nie było zatem koniecznym badanie przez Sąd I instancji czy do zawiadomienia o wadzie istotnie doszło, skoro na gruncie przepisów okoliczność ta nie jest kluczowa dla ustalenia odpowiedzialności powoda za doznaną przez pozwanego szkodę. W układzie procesowym niniejszej sprawy niezbędne było jednak złożenie oświadczenia o potrąceniu, którego pozwany ani przed otrzymaniem nakazu zapłaty, ani na żadnym dalszym etapie postępowania nie uczynił. Wskazać bowiem należy, iż środki obrony pozwanego w procesie cywilnym, stanowiące jego odpowiedź na wniesione przez powoda powództwo i przyznane mu przez ustawodawcę, są wskazane w przepisach postępowania. Środkami służącymi pozwanemu, który – jak w niniejszej sprawie – podnosi, iż posiada także roszczenia względem powoda są przede wszystkim powództwo wzajemne (art. 204 k.p.c.) oraz zarzut potrącenia przysługującej pozwanemu wierzytelności. Przy czym zarzut potrącenia jest zwykle korzystniejszy dla pozwanego z uwagi na brak kosztów i okoliczność, iż Sąd zarzut taki, co do zasady musi rozpoznać. Podkreślenia wymaga zatem, iż pozwany nie może, co do zasady podnosić służących mu względem powoda roszczeń w inny sposób niż poprzez wskazane wyżej instytucje. Pozwany nie może zatem zgłosić jak w niniejszej sprawie, iż po prostu doznał szkody, ale szkoda ta winna zostać zgłoszona w odpowiedniej formie procesowej.
Wskazać także należy, iż w postępowaniu w sprawach gospodarczych zarzut potrącenia wierzytelności przysługującej pozwanemu względem powoda z wierzytelnością dochodzoną przez powoda jest uzależniona nie tylko od rodzaju zgłaszanej wierzytelności, ale również spełnienia przez pozwanego rygorystycznych warunków formalnych. Postępowanie sądowe w sprawach między przedsiębiorcami nakłada na strony dodatkowe obowiązki procesowe, których niedopełnienie prowadzi do oddalenia zarzutu, bez względu na zasadność stanowiska strony.
W postępowaniu sądowym w sprawach gospodarczych wszystkie twierdzenia stron, zarzuty i dowody powinny zostać zgłoszone już w pierwszym piśmie procesowym. Dla pozwanego w niniejszej sprawie był to sprzeciw od nakazu zapłaty. Pozwany w tym piśmie winien w sposób prawidłowy przygotować i zgłosić zarzut potrącenia – w tym ocenić, czy przysługuje mu wobec powoda wierzytelność, która nadaje się do potrącenia, ustalić jej wysokość oraz zebrać dowody. Właściwe przygotowanie tego pierwszego pisma procesowego ma kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, ponieważ co do zasady późniejsze argumenty pozwanego na poparcie jego stanowiska oraz dodatkowe dowody uzasadniające istnienie zgłoszonej do potrącenia wierzytelności Sąd oddala jako spóźnione i nie są one w ogóle brane pod uwagę przy rozstrzygnięciu sprawy. Jednak w realiach niniejszej sprawy pozwany w ogóle nie zgłosił takiego zarzutu, Sąd zatem nie mógł dokonać badania czy roszczenie takie było zasadne. Prawidłowo zatem Sąd I instancji oddalił wnioski dowodowe, co do okoliczności mających znaczenie dla wysokości poniesionej szkody.
Wskazać jednak należy, iż nierozpoznawanie przez Sąd wysokości szkody wskazywanej przez pozwanego, nie tworzy między stronami powagi rzeczy osądzonej. W związku z powyższym pozwany może wytoczyć powództwo o zapłatę tej kwoty. Rezultat tego procesu zależał będzie jednak od zasadności stanowisk stron.
W zakresie drugiego zarzutu, pozwany wskazał, że podnosi go z ostrożności procesowej, domagając się obniżenia ceny dostarczonego towaru. Zarzut ten z kolei nie został w sposób wystarczający wykazany.
Wskazać bowiem należy, iżart. 560 § 1 k.c.stanowi, iż jeżeli rzecz sprzedana ma wady, kupujący może żądać obniżenia ceny. Istotą obniżenia ceny w oparciu oart. 560 § 1 i 3 k.c.jest przywrócenie pełnej ekwiwalentności świadczeń stron danej umowy. Wskazać należy, iż bez względu na przyjęcie poglądu czy prawo to należy zakwalifikować jako uprawnienie prawo kształtujące czy też roszczenie kupującego, to w ocenie Sądu zarzut ten nie zostaje realizowany poprzez zarzut potrącenia. W wyniku zatem skorzystania z takiego uprawnienia poprzez złożenie oświadczenia (czy też zarzutu) przestaje obowiązywać dotychczasowe wynagrodzenie i należy ustalić je na nowo. Nie jest zatem koniecznym, jak w przypadku odszkodowania składanie oświadczenia o potrąceniu. W razie zaś sporu o zakres oczekiwanych obniżek, o skali obniżki decyduje Sąd w wyroku. Przepisart. 560 § 3 k.c.wskazuje, że obniżenie winno nastąpić w takim stosunku, w jakim wartość rzeczy wolnej od wad pozostaje do jej wartości obliczonej z uwzględnieniem istniejących wad. Na ogół sprowadza się to do prostego działania arytmetycznego, w którym odjemną jest wartość (cena) towaru niewadliwego.
Skuteczne zgłoszenie jednak takiego zarzutu wymaga od pozwanego – co zostało już wcześniej wskazane – wykazania tych okoliczności. Pozwany obowiązku tego nie dochował. W związku z czym nawet ustalenie, iż w odpowiednim terminie zawiadomił sprzedawcę o wadzie towaru nie mogłoby skutkować odpowiednim obniżeniem zasądzonej na rzecz powoda kwoty. Wskazać bowiem należy, iż pozwany podniósł jedynie, iż ustalona między stronami cena przewyższała wartość faktycznie sprzedanego towaru. Tymczasem zasadnie zgłoszony zarzut obniżenia ceny, winien w sposób pełny wskazywać do jakiej kwoty cena winna zostać obniżona i w zakresie których dostaw. Można wprawdzie wskazać, iż pozwany wniósł w tym zakresie o przeprowadzenie opinii biegłego – a zatem możliwym byłoby określenie ceny towaru niższej jakości, nie wskazał on jednak w stosunku do jakiej partii towaru obniżenie to byłoby zasadne. Wskazać bowiem należy, iż powód dostarczał partiami kruszywo na budowę stadionu. Pozwany zaś w wyniku przeprowadzonych badań zakwestionował jakość dostarczonego towaru. Wskazał on jednak wadliwość dwóch partii towaru, co do którego wykonano próby jakości z dnia 14 września 2010 r. i 28 października 2010 r., podnosząc, iż trzecia z tych prób (z dnia 28 września 2010 r.) okazała się prawidłowa.
W ocenie Sądu niemożliwym było wykazanie przez pozwanego za pomocą zaproponowanych dowodów ilości dostarczonego towaru o niższej jakości. Wskazać bowiem należy, iż z pozwany nie sprecyzował w odniesieniu do jakiej ilości otrzymanego towaru, towar ten był gorszej jakości. Nawet zatem ustalenie prawidłowej ceny otrzymanego towaru, nie pozwalałoby na ustalenie w stosunku do jakiej jego ilości należało tę cenę obniżyć. Słusznie w tym zakresie wskazuje powód, iż nie sposób na obecnym etapie ustalić czy próbki te były pobierane z kruszywa kupionego od powoda. Na plac budowy bowiem mogło dostarczać kruszywo wielu dostawców. Pozwany zaś nie wykazał, iż badany towar istotnie pochodził od powoda. Słusznie także wskazuje powód, iż prawidłowa procedura kontrolna winna umożliwić powodowi obecność przy pobieraniu próbek. W przeciwnym razie powód zostałby pozostawiony bez jakiejkolwiek kontroli czy próbki pobierane są faktycznie z jego towaru, a także w odniesieniu do jakiej ilości towaru kontrola wykazała wady. Wskazać zatem należy, iż powód nie zmierzył się z tymi trudnościami dowodowymi, co nie pozwoliłoby na ustalenie Sądowi I instancji w zakresie jakiej ilości cena towaru powinna zostać obniżona.
W związku zatem z niepodołaniem przez pozwanego obowiązku wykazania zasadności zarzutu obniżenia ceny, zarówno Sąd Okręgowy jak i Sąd Apelacyjny musiały zarzutu tego nie podzielić, zasądzając na rzecz powoda pozostałą do zapłaty cenę.
Odnosząc się do pozostałych zarzutów apelacyjnych wskazać należy, iż zarzuty prawa procesowego, a toart. 227, 229 i 230 oraz 233 k.p.c.należało uznać za niemogące mieć wpływu na rozstrzygnięcie sprawy. Zarzuty dotyczące braków postępowania dowodowe, nie mogą mieć wpływu na rozstrzygnięcie sprawy z powodów szczegółowo wskazanych wcześniej. Zaprezentowane przez pozwanego dowody nie mogły przyczynić się bowiem do innego rozstrzygnięcia sprawy, w związku z czym Sąd Okręgowy prawidłowo nie ustalał w oparciu o nie stanu faktycznego.
Zasadnym wprawdzie okazał się zarzut naruszeniaart. 328 § 2 k.p.c., albowiem Sąd Okręgowy nie wskazał dlaczego nie oparł się na wnioskowanych przez strony dowodach, czy to odmawiając im mocy dowodowej czy też wiarygodności. Wskazać także należy, iż sposób procedowania Sądu błędnie nie znalazł odzwierciedlenia w postanowieniach dowodowych, których Sąd I instancji nie wydał. Sąd Okręgowy nie uzasadnił także przyczyn dla których koszty zastępstwa procesowego określił na 1 i1/3 stawki minimalnej. Jednak okoliczności te z przyczyn szczegółowo wskazanych wcześniej nie miały wpływu na prawidłowy wynik rozpoznania sprawy. To same argumenty aktualne są odnośnie do zarzutu błędnego zastosowaniaart. 47914ak.p.c.
O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy orzekł w oparciu oart. 98 § 1 k.p.c.w zw. zart. 108 § 1 kpcoraz§ 6 pkt 6w zw. z § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.
Z powyższych względów w ocenie Sądu Apelacyjnego, apelacja okazała się niezasadna, a zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego, mimo błędnego uzasadnienia, odpowiada prawu. Dlatego też Sąd Apelacyjny na mocyart. 385 k.p. c.orzekł jak w sentencji. | ```yaml
court_name: Sąd Apelacyjny w Krakowie
date: '2012-10-24'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Grzegorz Krężołek
- Elżbieta Uznańska
- Andrzej Szewczyk
legal_bases:
- art. 227, 229 i 230 oraz 233 k.p.c.
- art. 535, 563 i 564 k.c.
recorder: st.sekr.sądowy Barbara Piaszczyk
signature: I ACa 955/12
``` |
153015000002021_IV_U_000340_2019_Uz_2019-12-10_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Wyrok sprostowany postanowieniem z 16.12.2019 r.
Sygn. akt IV U 340/19
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 10 grudnia 2019 r.
Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący
SSO Jerzy Zalasiński
Protokolant
sekr. sądowy Monika Świątek
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 grudnia 2019 r. wS.
odwołaniaB. S.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wS.
z dnia(...)2019 r. Nr(...)
w sprawieB. S.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wS.
o wysokość emerytury
zmienia zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję z dnia(...)2013 r. w ten sposób, że ustala wysokość emeryturyB. S.na dzień 17 sierpnia 2013 r. na kwotę 1.696,63 (jeden tysiąc sześćset dziewięćdziesiąt sześć i 63/100) zł brutto miesięcznie z możliwością wypłaty po dokonaniu waloryzacji od dnia 20 marca 2019 r.
Sygn. akt IV U 340/19UZASADNIENIE
Decyzją z(...)2019r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.na podstawieart.151§2w związku zart.146§1 ustawy z 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnegoodmówiłB. S.uchylenia decyzji z 16 września 2013r. (o przyznaniu emerytury) i stwierdził jej wydanie z naruszeniem prawa. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że zgodnie zart.146§1 kpauchylenie decyzji z powodu orzeczenia przez Trybunał Konstytucyjny niezgodności aktu normatywnego zKonstytucją, na podstawie którego została wydana decyzja, nie może nastąpić jeżeli od dnia doręczenia decyzji upłynęło pięć lat. W takim przypadku, zgodnie zart.151§2 kpa, organ administracji publicznej ogranicza się do stwierdzenia wydania zaskarżonej decyzji z naruszeniem prawa oraz wskazuje okoliczności, z powodu których nie uchylił tej decyzji. Z uwagi na to, że od dnia doręczenia zaskarżonej decyzji z 16 września 2013r. upłynęło pięć lat nie jest możliwe jej uchylenie. Dlatego organ rentowy odmówił uchylenia powyższej decyzji i stwierdził jej wydanie z naruszeniem prawa (decyzja z 11 kwietnia 2019r. k.21 akt emerytalnych za wnioskiem z 7 sierpnia 2013r.).
Odwołanie od w/w decyzji złożyła ubezpieczonaB. S.wnosząc o ponowne ustalenie wysokości emerytury zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z 6 marca 2019r. (odwołanie wraz z załącznikami k.2-12 akt sprawy).
W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie wskazując na argumentację podniesioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji (odpowiedź organu rentowego na odwołanie k.13 akt sprawy).
Sąd ustalił, co następuje:
UbezpieczonaB. S.urodziła się w dniu (...)W dniu 5 czerwca 2008r. ubezpieczona wystąpiła do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wS.z wnioskiem o emeryturę. Decyzją z 20 czerwca 2008r. organ rentowy na podstawie art.46 ustawy emerytalnej przyznał ubezpieczonej emeryturę od 17 czerwca 2008r. ,tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego (wniosek o emeryturę i decyzja z 20 czerwca 2008r. o przyznaniu emerytury k.1 i 31-32 akt emerytalnych za wnioskiem z 5 czerwca 2008r.).
W dniu 7 sierpnia 2013r. ubezpieczona wystąpiła do organu rentowego z wnioskiem o emeryturę w powszechnym wieku emerytalnym. Decyzją z 16 września 2013r. organ rentowy przyznał ubezpieczonej od 17 sierpnia 2013r. ,tj. od osiągniecia wieku emerytalnego emeryturę na podstawieart.24 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Wysokość emerytury ubezpieczonej obliczona została wg zasad określonych w art.25 i 26 ustawy emerytalnej, w tym zgodnie z ówczesną regulacją art.25 ust.1b tej ustawy, na mocy której podstawę obliczenia emerytury pomniejszono o kwotę stanowiącą sumę kwot pobranej przez ubezpieczoną emerytury przyznanej jej uprzednio na podstawie art.46 ustawy emerytalnej. Wysokość świadczenia na dzień 17 sierpnia 2013r. ustalona została na kwotę 1 326,47 złotych brutto miesięcznie (decyzja z 16 września 2013r. k.811akt emerytalnych za wnioskiem z 7 sierpnia 2013r.).
W dniu 25 marca 2019r. wpłynął do organu rentowego wniosek ubezpieczonej o wznowienie postępowania i ponowne ustalenie wysokości emerytury w powszechnym wieku emerytalnym w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z 6 marca 2019r. sygnatura akt P 20/16 (wniosek ubezpieczonej z 25 marca 2019r. k.19 akt emerytalnych za wnioskiem z 7 sierpnia 2013r.).
Po rozpoznaniu powyższego wniosku, postanowieniem z 11 kwietnia 2019r. na podstawieart.149§1 i 2 kpaorgan rentowy wznowił postępowanie w sprawie decyzji z 16 września 2013r. o przyznaniu emerytury, a następnie zaskarżoną decyzją z 11 kwietnia 2019r. powołując się na upływ pięciu lat od doręczenia decyzji z 16 września 2013r. na podstawieart.151§2w związku zart.146§1 kpaodmówił ubezpieczonej uchylenia decyzji z 16 września 2013r. i stwierdził jej wydanie z naruszeniem prawa (postanowienie i decyzja z 11 kwietnia 2019r. k.20-21 akt emerytalnych za wnioskiem z 7 sierpnia 2013r.).
Sąd zważył, co następuje:
OdwołanieB. S.od decyzji 11 kwietnia 2019r. odmawiającej uchylenia decyzji z 16 września 2013r. o przyznaniu emerytury okazało się uzasadnione i skutkowało zmianą decyzji z 11 kwietnia 2019r. i poprzedzającej ją decyzji z 16 września 2013r. o przyznaniu emerytury w części dotyczącej wysokości emerytury poprzez ustalenie, że wysokość emerytury ubezpieczonej na dzień nabycia prawa do świadczenia ,tj. na dzień 17 sierpnia 2013r. wynosi 1 696,63 złotych brutto miesięcznie z możliwością wypłaty po dokonaniu waloryzacji od dnia 21 marca 2019r.
Przypomnieć należy, że w chwili nabycia przez ubezpieczoną prawa do emerytury w powszechnym wieku emerytalnym (w dniu 17 sierpnia 2013r.) obowiązywał przepisart.25 ust.1b ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychnakazujący pomniejszenie - w przypadku osób, które uprzednio pobierały emeryturę przyznaną na podstawie art.46 tejże ustawy - podstawy obliczenia emerytury, o której mowa w art.24, o kwotę stanowiącą sumę kwot pobranych emerytur w wysokości przed odliczeniem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych i składki na ubezpieczenie zdrowotne. Organ rentowy zastosował wówczas powyższy przepis, co skutkowało ustaleniem wysokości emerytury ubezpieczonej w niższej kwocie. W dniu 6 marca 2019r. zapadł wyrok Trybunał Konstytucyjnego, w którym Trybunał stwierdził, żeart.25 ust.1b ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychw brzmieniu obowiązującym do 30 września 2017r. w zakresie, w jakim dotyczyurodzonych w (...)r. kobiet, które przed 1 stycznia 2013r. nabyły prawo do emerytury na podstawie art.46 tej ustawy, jest niezgodny zart.2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
W oparciu o powyższy wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 6 marca 2019r. opublikowany w Dzienniku Ustaw Nr 539 z 21 marca 2019r., ubezpieczona wystąpiła do organu rentowego z wnioskiem o wznowienie postępowania i ponowne ustalenie wysokości jej emerytury w powszechnym wieku emerytalnym z pominięciem niekonstytucyjnego przepisu art.25 ust.1b ustawy emerytalnej (wniosek o wznowienie postępowania k.19 akt emerytalnych za wnioskiem z 7 sierpnia 2013r.). Jak wynika z przedstawionych wyżej ustaleń, organ rentowy po rozpoznaniu wniosku ubezpieczonej, postanowieniem z 11 kwietnia 2019r. wznowił postępowanie w sprawie zakończonej decyzją z 16 września 2013r. o przyznaniu emerytury w powszechnym wieku emerytalnym, ale decyzją z 11 kwietnia 2019r. odmówił jej uchylenia poprzestając na ustaleniu, że decyzja z 16 września 2013r. została wydana z naruszeniem prawa.
W ocenie Sądu decyzja organu rentowego z 11 kwietnia 2019r. jest nieprawidłowa. Organ rentowy odmawiając uchylenia decyzji z 16 września 2013r. w części dotyczącej ustalenia wysokości emerytury ubezpieczonej – gdyż to jest istotą sporu w sprawie - powołał się na regulacjęart.146§1 kpa, zgodnie z którą uchylenie decyzji z przyczyny określonej wart.145a kpanie może nastąpić, jeżeli od dnia doręczenia decyzji upłynęło pięć lat. Zauważyć jednak należy, że organ rentowy nie wskazał w jaki sposób ustalił, że od doręczenia ubezpieczonej decyzji z 16 września 2013r. upłynęło pięć lat. Analiza akt emerytalnych ubezpieczonej pokazuje, że decyzja z 16 września 2013r. została przekazana do wysłania do ubezpieczonej w tym samym dniu ,tj. 16 września 2013r. (vide: adnotacja na decyzji z 16 września 2013r. k.12v akt emerytalnych). Brak jest natomiast zwrotnego potwierdzenia odbioru przedmiotowej decyzji, które pozwoliłby ustalić datę doręczenia jej adresatce, co powoduje, że nieudowodnione jest twierdzenie organu rentowego, iż od doręczenia ubezpieczonej decyzji z 16 września 2013r. upłynęło pięć lat. W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie zart.71a ust.1 ustawy z 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych(t.j. Dz.U. z 2019r., poz.300) Zakład Ubezpieczeń Społecznych może przesyłać pisma i decyzje listem zwykłym, ale w myśl ust.2 tego przepisu w razie sporu ciężar doręczenia pisma lub decyzji (i co za tym idzie również daty doręczenia) spoczywa na Zakładzie. Dodatkowo wskazać należy, że granica pięciu lat - przewidziana wart.146§1 kpa- od doręczenia decyzji, której dotyczy skarga o wznowienie postępowania oparta na orzeczeniu Trybunału Konstytucyjnego, po przekroczeniu której to granicy czasowej nie jest możliwe uchylenie (zmiana) niekorzystnego rozstrzygnięcia, jest dwa razy krótsza od przewidzianej wart.408 kpc, który przewiduje, że nie można żądać wznowienia postępowania (poza określonym w tym przepisie przypadkiem), jeżeli od dnia uprawomocnienia się wyroku upłynęło dziesięć lat. Tak różne regulacje w zakresie granicy czasowej, do której możliwa jest zmiana niekorzystnego rozstrzygnięcia opartego na niekonstytucyjnym przepisie, w sposób niekorzystny kształtuje sytuację ubezpieczonych (kobieturodzonych w (...)r.), które po ustaleniu prawa do emerytury na podstawie art.24 ustawy emerytalnej, nie kwestionowały na drodze sądowej ustalonej wysokości emerytury, w porównaniu do tych ubezpieczonych – kobieturodzonych w (...)r., które odwoływały się w przeszłości od decyzji o przyznaniu emerytury w części dotyczącej wysokości świadczenia i w stosunku do których zapadły wyroki sądowe oddalające ich odwołania (z uwagi na ówczesny stan prawny).
Niezależnie od powyższego wskazać należy, że od chwili wpływu do sądu ubezpieczeń społecznych odwołania osoby ubezpieczonej od decyzji organu rentowego, sprawa ma charakter sprawy cywilnej. Sąd ubezpieczeń społecznych zobowiązany jest do stosowania przepisów prawa materialnego z zakresu ubezpieczeń społecznych. Dlatego wniosek ubezpieczonej o wznowienie postępowania i ponowne ustalenie wysokości emerytury w powszechnym wieku emerytalnym winien być oceniony na podstawieart.114 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. I tak, zgodnie zart.114 ust.1 pkt 1powyższej ustawy w sprawie zakończonej prawomocną decyzją organ rentowy, na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, uchyla lub zmienia decyzję i ponownie ustala prawo do świadczeń lub ich wysokość, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono nowe okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość. W ocenie Sądu, wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 6 marca 2019r. stwierdzający niezgodność zKonstytucją RPuregulowania ustawy emerytalnej, na podstawie którego ustalono wysokość emerytury ubezpieczonej, może być uznany za nową okoliczność ujawnioną po wydaniu decyzji o przyznaniu emerytury z 16 września 2013r., ale istniejącą przed wydaniem tej decyzji, gdyż niesporne jest, że zakwestionowany przez Trybunał przepis ustawy emerytalnej był niezgodny zKonstytucjąod chwili jego uchwalenia. Z kolei wust.1 pkt 6powyższego przepisu przewidziano, że uchylenie lub zmiana decyzji i ponowne ustalenie wysokości świadczenia następuje, jeżeli nieprawidłowe obliczenie wysokości świadczenia nastąpiło na skutek błędu organu rentowego. W ocenie Sądu błędne ustalenie wysokości świadczenia daje prawo stronie do ponownego ustalenia jego wysokości niezależnie od przyczyny takiego nieprawidłowego (błędnego) obliczenia. Dodać należy, że przepis art.114 ust.1e ustawy emerytalnej wprowadza terminy liczone od daty wydania decyzji, po upływie których nie jest możliwe uchylenie lub zmiana tej decyzji. Jednakże w myśl kolejnego ustępu – ust.1f pkt 1 art.114 ustawy emerytalnej, przepisu art.114 ust.1e tej ustawy nie stosuje się jeżeli w wyniku uchylenia lub zmiany decyzji z przyczyn określonych wust.1osoba zainteresowana nabędzie świadczenie w wyższej wysokości. Tak jest w niniejszej sprawie, gdyż jak wynika z wyliczeń organu rentowego (vide: stanowisko komórki merytorycznej k.23 akt sprawy) ustalona na nowo wysokość emerytury ubezpieczonej w powszechnym wieku emerytalnym wynosi 1 696,63 złotych, a zatem jest wyższa od ustalonej pierwotnie w decyzji z 16 września 2013r.
Mając na uwadze powyższe okoliczności na podstawieart.47714§2 kpcSąd zmienił zaskarżoną decyzję z 11 kwietnia 2019r. i poprzedzającą ją decyzję z 16 września 2013r. i ustalił wysokość emerytury ubezpieczonej na dzień 17 sierpnia 2013r. z możliwością wypłaty po dokonaniu waloryzacji od dnia 21 marca 2019r. ,tj. od daty wejścia w życie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 6 marca 2019r. w sprawie P 20/16.
Kończąc wskazać jeszcze należy, że rozstrzygnięcie Sądu dotyczy zmiany decyzji o przyznaniu ubezpieczonej emerytury w powszechnym wieku emerytalnym poprzez ustalenie wysokości świadczenia - z pominięciem niekonstytucyjnego przepisu - na datę przyznania tego świadczenia. Rozstrzygnięcie takie jest zdeterminowane zakresem wniosku ubezpieczonej z 25 marca 2019r. o wznowienie postępowania poprzez ustalenie na nowo wysokości świadczenia emerytalnego i zakresem zaskarżonej decyzji. | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Siedlcach
date: '2019-12-10'
department_name: IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
judges:
- Jerzy Zalasiński
legal_bases:
- art.146§1 ustawy z 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego
- art.25 ust.1b ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych
- art.2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej
- art.71a ust.1 ustawy z 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych
- art.408 kpc
recorder: sekr. sądowy Monika Świątek
signature: IV U 340/19
``` |
150510200001006_II_W_000474_2017_Uz_2018-01-26_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt II W 474/17
WYROK ZAOCZNY
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 26 stycznia 2018 roku
Sąd Rejonowy w Grajewie II Wydział Karny
w składzie:
Przewodniczący: SSR Andrzej Myśliński
Protokolant: Piotr Gosiewski
w obecności oskarżyciela --------
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26.01.2018 roku
sprawy przeciwko
G. O.
synowiG.iM. z d. M.
urodz. (...)wD.
obwinionemu o to, że:
w dniu 9 września 2017 roku około godz. 21:30, naul. (...)wS.woj.(...), dokonał wybicia szyby o wartości 200zł w okniemieszkania nr (...)na szkodęW. G.,
tj. o wykroczenie z art. 124 § 1 kw
1
ObwinionegoG. O.uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na mocy art. 124 § 1 kw wymierza mu karę grzywny w kwocie 400,- /czterystu/ złotych.
2
Na mocy art. 124 § 4 kw orzeka wobec obwinionegoG. O.obowiązek zapłaty równowartości wyrządzonej szkody w wysokości 200,-/dwustu/ złotych na rzeczW. G..
3
Zwalnia obwinionego od opłaty sądowej i zryczałtowanych wydatków postępowania w sprawie, obciążając nimi Skarb Państwa.
Sygn. akt II W 474/17
UZASADNIENIE
Na podstawie całokształtu materiału dowodowego w sprawie ustalono następujący stan faktyczny:
W dniu 9 września 2017 roku wS.ul. (...)lecia 3/2 przebywałG. W.O.z żonąM. O.oraz znajomąM. Z.i spożywali alkohol. W mieszkaniu tym przebywały także dzieciM. O.tj. synD. S.oraz córka. W trakcie pobytu około godziny 21G. W.O.iD. S.wsiedli do samochodu i podjechali w rejonul. (...)gdzieG. W.O.kamieniem dokonał wybicia szyby w oknie mieszkania(...)2/4 należącego doW. G.. W wyniku powyższego dokonał zniszczenia szyby wartości 200 złotych na szkodęW. G..
Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie następujących dowodów:
1.zeznań świadkówW. G.k. 33, 11,M. Z.k. 34,P. W.k. 34,K. K.k. 34.
2.notatki urzędowej k. 1, protokołu oględzin miejsca wybicia szyby k. 12
G. W.O.słuchany przez funkcjonariusza policji nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Podał, iż tego dnia był w mieszkaniu wspólnie z żonąM., dziećmi i koleżanką żonyM. Z.. Wyjaśnił, iż nigdzie nie chodził i nigdzie nie wyjeżdżał samochodem. Nie wie kto wybił szybę w mieszkaniuW. G.. Według niego posądzanie go o to jest złośliwością wobec jego osoby wynikającą z tego, iżW. G.jest byłym mężem jego żony.
SĄD ZWAŻYŁ, CO NASTĘPUJE:
Wyjaśnienia nieprzyznającego się do winy obwinionego nie zasługują na obdarzenie ich wiarą albowiem są sprzeczne są z całym pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.
Z zeznań świadkaW. G.wynika, że w dniu 9 września otrzymał informacje odP. W., iżG. O.zD. S.wybili mu szybę. Na miejscu stwierdził faktycznie wybitą szybę w pokoju, której wartość wynosi 200 złotych.
Powyższe zeznania znajdują potwierdzenie co do faktu wybicia szyby w protokołu oględzin miejsca k. 12. Z powyższego dowodu wynika, iż w szybie okna w mieszkaniuW. G.stwierdzono otwór, a na podłodze pokoju leżały odrobiny potłuczonego szkła, a w kuchni usytuowanej na wprost pokoju kamień.
Z zeznańP. W.iK. K.wynika, iż obwiniony będąc zD. S.szukali kamienia aby jak podaliK. K.komuś szybę wybić, a po chwili było słychać huk w rejonie gdzie jest mieszkanieW. G..
Wbrew twierdzeniom obwinionego, iż nie opuszczał on mieszkania zeznałaM. Z., która podała, iżG. W.O.wraz zD. S.pojechali gdzieś samochodem i nie było ich 15-20 minut, a po upływie kolejnych minut przyjechała policja. Stwierdziła, iż tego dniaD., a także następnego dniaG.przyznali, iż to obwiniony wybił kamieniem szybę w mieszkaniuG..
W ocenie Sądu zeznania powyższych świadków zasługują na obdarzenie ich wiarą. Świadkowie ci za wyjątkiem pokrzywdzonego nie mieli żadnych powodów, aby zeznawać na niekorzyść obwinionego.
Powyższe dowody tworzą logiczną, spójną całość i rzeczywistość nie budzi wątpliwości.
Zdaniem Sądu zachowanieG. W.O.wynikało z faktu nieporozumień, konfliktu na tle łożenia na utrzymanie córkiM. O.iW. G.. Dlatego też jego wyjaśnienia w sposób oczywisty nie zasługują na uwzględnienie i uznać je należało za składane jedynie w celu uniknięcia odpowiedzialności za popełniony czyn.
W świetle powyższego wina obwinionegoG. W.O.nie budzi wątpliwości.
Ustawodawca w art. 124 KW uregulował odpowiedzialność za wykroczenie polegające nazniszczeniu cudzej rzeczy, jej uszkodzeniu lub uczynieniu jej niezdatną do użytku.Zniszczenierzeczy polega na jej fizycznym unicestwieniu, w efekcie czego przestaje ona istnieć. W doktrynie wskazuje się, że zniszczenie rzeczy może polegać również na takim na nią oddziaływaniu, w wyniku którego tak zmieniają się jej właściwości, że nie nadaje się ona do użytku zgodnego z jej pierwotnym przeznaczeniem. Wykroczenie określone w art. 124 § 1 KW można popełnić wyłącznie umyślnie. Określając podmiot wykroczenia przewidzianego w art. 124 § 1 KW, ustawodawca użył zaimka "kto". W tym przypadku sprawcą wspomnianego wykroczenia może byćkażdy, kto dokonał zniszczenia, uszkodzenia cudzej rzeczy czy też swym zachowaniem uczynił ją niezdatną do użytku.
Mając powyższe na uwadze czyn popełniony przezG. W.O.należało zakwalifikować z art. 124 § 1 kw.
Przy wymiarze kary Sąd kierował się dyrektywami art. 33 kw.
Przy wymiarze kary Sąd kierował się dyrektywami określonymi w art. 33 § 1 i 2 kw. Jako okoliczności obciążające przyjęto wysoki stopień społecznej szkodliwości popełnionego czynu i dyrektywy w zakresie społecznego oddziaływania kary przy uwzględnieniu lekceważenia podstawowych zasad prawnych. Ponadto wymierzona kara musi odnieść skutek zapobiegawczy i wychowawczy w stosunku do ukaranego. Dlatego kierując się ogólnymi dyrektywami wymiaru kary zawartymi w art. 33 kw Sąd stanął na stanowisku, że kara powinna być odzwierciedleniem reakcji na wysokość szkodliwości społecznej czynu oraz winy oraz powinna spełniać zadania zarówno wychowawcze, ale również i prewencyjne, w tym również w zakresie prewencji ogólnej. Sąd uznał, że dla zrealizowania tych celów niezbędne było orzeczenie wobec obwinionego kary grzywny w kwocie 400 zł. Kara ta mieści się w zakresie możliwości majątkowych obwinionego, a zarazem jako odpowiednio dolegliwa będzie wyrazem należytej sankcji na popełnione wykroczenie.
Na mocy art. 124 § 4 kw orzeczono wobec obwinionego obowiązek zapłaty równowartości wyrządzonej szkody w wysokości 200 złotych na rzecz pokrzywdzonegoW. G.
Ze względu, na sytuacje majątkową obwinionego zwolniono go od ponoszenia opłaty sądowej i zryczałtowanych wydatków w sprawie na zasadzieart. 119 kpw,624 § 1 kpk. | ```yaml
court_name: Sąd Rejonowy w Grajewie
date: '2018-01-26'
department_name: II Wydział Karny
judges:
- Andrzej Myśliński
legal_bases:
- art. 119 kpw
- 624 § 1 kpk
recorder: Piotr Gosiewski
signature: II W 474/17
``` |
152515000000503_I_C_000136_2020_Uz_2020-10-23_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 30 września 2020roku
Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim I Wydział Cywilny
w składzie:
Przewodniczący: SSO Renata Lech
Protokolant: sekretarz sądowy Daria Mazerant
po rozpoznaniu w dniu 16 września 2020r. w Piotrkowie Trybunalskim
na rozprawie
sprawy z powództwa(...) Bank (...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW.
przeciwkoM. M. (1)
o zapłatę
1
uchyla nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 26 września 2019r.;
2
zasądza od pozwanejM. M. (1)na rzecz powoda(...) Bank (...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW.kwotę 91.799,58 złotych(dziewięćdziesiąt jeden tysięcy siedemset dziewięćdziesiąt dziewięć złotych 58/100) z dalszymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 87.734,45 zł (osiemdziesiąt siedem tysięcy siedemset trzydzieści cztery złote 45/100) od dnia 9 września 2019r. do dnia zapłaty;
3
zasądza od pozwanejM. M. (1)na rzecz powoda(...) Bank (...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW.kwotę 1.165,00 zł(jeden tysiąc sto sześćdziesiąt pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.
SSO Renata Lech
Sygn. akt I C 136/20
UZASADNIENIE
W pozwie o zapłatę w postępowaniu nakazowym z dnia 9 września 2019 roku powód(...) Bank (...) S.A.z siedzibą wW.wniósł o zasądzenie od pozwanejM. M. (1)kwoty 91.799,58 złotych (dziewięćdziesiąt jeden tysięcy siedemset dziewięćdziesiąt dziewięć 58/100) wraz z dalszymi odsetkami za opóźnienie w spłacie liczonymi od kwoty kapitału wymagalnego, tj. od kwoty 87.734,45 złotych (osiemdziesiąt siedem tysięcy siedemset trzydzieści cztery 45/100) od dnia 9 września 2019 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania.(k.4-5 v.,)
W dniu 26 września 2019 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym i zasądził od pozwanejM. M. (1)na rzecz powoda(...) Banku (...) S.A.z siedzibą wW.kwotę 91.799,58 złotych (dziewięćdziesiąt jeden tysięcy siedemset dziewięćdziesiąt dziewięć 58/100) wraz z dalszymi odsetkami za opóźnienie w spłacie liczonymi od kwoty kapitału wymagalnego, tj. od kwoty 87.734,45 złotych ( osiemdziesiąt siedem tysięcy siedemset trzydzieści cztery 45/100) od dnia 9 września 2019 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 1.165,00 złotych (jeden tysiąc sto sześćdziesiąt pięć 00/100) tytułem kosztów postępowania.
(k.31)
Zachowując termin ustawowy, pozwana reprezentowana przez radcę prawnegoM. M. (2)złożyła zarzuty od w/w nakazu zapłaty i wnosiła o uchylenie nakazu zapłaty i oddalenie powództwa, zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania według norm przepisanych .
W treści zarzutów pozwany podnosił:
-
przedwczesność roszczenia wekslowego;
wypełnienie weksla niezgodnie z deklaracją, polegające na niezgodności kwoty na jaką został wypełniony weksel z rzeczywistym zobowiązaniem oraz polegające na braku uprzedniego skutku wypowiedzenia umowy kredytu i wezwania pozwanej do zapłaty zaległych rat w terminie 7 dni od otrzymania wezwania;
bezskuteczność wypowiedzenia kredytu konsolidacyjnego i związaną z nią przedwczesność niniejszego powództwa;
zarzut nieudowodnienia roszczenia dochodzonego w niniejszym postępowaniu;
zarzut częściowej nieważności umowy pożyczki gotówkowej z dnia 29 września 2010 roku.
(k.36-43)
W odpowiedzi powoda na zarzuty pozwanej, pełnomocnik powoda podnosił, iż zarzuty podniesione przez pozwaną są w jego ocenie bezpodstawne i niezasadne .
Roszczenia z tytułu umowy kredytu są w całości wymagalne, a umowa została prawidłowo wypowiedziana.
Wysokość w pełni wymagalnych roszczeń powoda z tytułu umowy kredytu po jej wypowiedzeniu została wykazana wyciągiem z ksiąg banku nr(...)z dnia 27 sierpnia 2019 roku.
Wypowiedzenie umowy kredytu zostało wysłane na adres pozwanej wskazany w umowie kredytu:ulica (...),(...)-(...) P.gdzie zostało odebrane w dniu 5 lutego 2019 roku .
Wypowiedzenie umowy kredytu miało miejsce dnia 25 stycznia 2019 roku w związku z czym kredyt stał się wymagalny dnia 18 marca 2019 roku .
Pozwana nie kwestionowała wypowiedzenia umowy kredytu na etapie przedsądowym gdy zostało jej doręczone przedsądowe wezwanie do zapłaty. Pozwana podpisując umowę kredytową oświadczyła, że akceptuje jej postanowienia i zgadza się z ich treścią.
Nie są zasadne zarzuty przedwczesności roszczenia wekslowego, wypełnienia weksla niezgodnie z deklaracją, polegające na niezgodności kwoty na jaką został wypełniony weksel z rzeczywistym zobowiązaniem oraz polegające na braku uprzedniego skutku wypowiedzenia umowy kredytu i wezwania pozwanej do zapłaty zaległych rat w terminie 7 dni od otrzymania wezwania gdyż w przedmiotowej sprawie powód nie dochodzi należności w postępowaniu nakazowym z weksla.
(k.93-95 v.,)
Ostatecznie na rozprawie w dniu 18 września 2020 roku pozwana wnosiła o oddalenie powództwa, ewentualnie rozłożenie zasądzonej kwoty na raty.
(k.125)
Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 29 września 2010 roku powód(...) Bank (...) S.A.z siedzibą wW.zawarł z pozwanąM. M. (1)umowę kredytu konsolidacyjnego nr(...)800.
W świetle zapisu § 1 umowy powód udzielił kredytu kredytobiorcy w łącznej kwocie 103.500,00 złotych ( sto trzy tysiące pięćset 00/100) na spłatę zobowiązań kredytowych i cel konsumpcyjny .
( dowód: kopia umowy kredytu konsolidacyjnego nr(...)k.6-9 v.,)
W § 6 w/w umowy obowiązkowe zabezpieczenie spłaty kredytu stanowią: hipoteka umowna w kwocie 103.500,00 złotych ( sto trzy tysiące pięćset 00/100) i hipoteka umowna kaucyjna do kwoty 51.750,00 złotych ( pięćdziesiąt jeden tysięcy siedemset pięćdziesiąt 00/100).
( dowód: kopia umowy kredytu konsolidacyjnego nr(...)
k.6-9 v.,)
W § 12 umowy bank zastrzegł sobie prawo wypowiedzenia umowy w przypadku stwierdzenia, że warunki udzielonego kredytu nie zostały spełnione. Okres wypowiedzenia wynosi 30 dni. Kredytobiorca może wypowiedzieć umowę z zachowaniem 3 miesięcznego okresu wypowiedzenia
( dowód: kopia umowy kredytu konsolidacyjnego nr(...)k.6-9v.,)
W piśmie z dnia 31paździemika 2018r. powód skierował do pozwanej ostateczne wezwanie do zapłaty należności wymagalnej, wskazując , iż kapitał wymagalny oraz odsetki wymagalne (przeterminowane) wynoszą 2.351,24 zł. Powód zakreślił 14-dniowy termin do zapłaty powyższej należności - pod rygorem wypowiedzenia umowy i podstawienia całej kwoty niespłaconego kredytu wraz z odsetkami w stan natychmiastowej wykonalności. Powyższa korespondencja została przesłana na adres pozwanej wskazany w umowie kredytowej.
(dowód:kopia ostatecznego wezwania do zapłaty, k. 106-108)
Powód wypowiedział umowę oraz wezwał pozwaną do zapłaty w piśmie z dnia 25 stycznia 2019 roku. Wypowiedzenie umowy zostało odebrane w dniu 5 lutego 2019 roku. Kredyt stał się wymagalny w całości po upływie okresu wypowiedzenia, tj. data wymagalności roszczenia dzień 18 marca 2019 roku. Wypowiedzenie umowy kredytu zostało wysłane na adres pozwanej wskazany w umowie kredytu:ulica (...),(...)-(...) P..
Powód skierował do pozwanej przedsądowe wezwanie do zapłaty, które zostało doręczone w dniu 19 czerwca 2019 roku .
( dowód:wypowiedzenie umowy z dnia 25 stycznia 2019 rokuk.12,potwierdzenie odbioruk.13,przedsądowe wezwanie do zapłaty z dnia 30 maja 2019 rokuk.
14,potwierdzenie odbioruk.15 )
Powód wskazał możliwość polubownego załatwienia sprawy, pozwana nie podjęła negocjacji z powodem w zakreślonym terminie i nie dokonała spłaty wymagalnego zadłużenia z tytułu umowy
W dniu 27 sierpnia 2019 roku powód wystawił wyciąg z ksiąg banku nr(...)w którym figuruje zadłużenie pozwanej.
Zadłużenie na dzień 27 sierpnia 2019 roku wynosi:
-
kapitał wymagalny 87.734,45 złotych ( osiemdziesiąt siedem tysięcy siedemset trzydzieści cztery 45/100);
odsetki umowne od kredytu naliczone według podstawowej stopy procentowej :
3.692,63 złotych (trzy tysiące sześćset dziewięćdziesiąt dwa 63/100);
-
odsetki umowne od kredytu naliczone według podwyższonej stopy procentowej: 72,50 złotych ( siedemdziesiąt dwa 50/100);
koszty 300,00 złotych (trzysta 00/100).
(dowód: wyciąg z ksiąg banku nr(...)z dnia 27 sierpnia 2019 rokuk.16)
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Powództwo zasługuje na uwzględnienie.
Na podstawie art.l 1 ust.2 pkt.2 ustawy z dnia 4 lipca 2019 roku ustawy o zmianieustawy kodeks postępowania cywilnegooraz niektórych ustaw (Dz.U. z 2019 poz.1469) Sąd z urzędu uchylił nieprawomocny nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 26 września 2019 roku i rozpoznał sprawę z pominięciem przepisów o postępowaniu nakazowym. Zgodnie z powołanym wyżej przepisem prawnym w sprawach wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy rozpoznawanych w postępowaniu nakazowym, w których powód wniósł o wydanie nakazu zapłaty wyłącznie na podstawie dokumentów określonych wart. 485 $ 3ustawy zmienianej wart. 1Sąd zobowiązany jest podjąć taką czynność procesową.
Bezspornym w niniejszej sprawie jest okoliczność, iż w dniu 29 września 2010 roku powód(...) Bank (...) S.A.z siedzibą wW.zawarł z pozwanąM. M. (1)umowę kredytu konsolidacyjnego
nr(...)800.
W świetle zapisu § 1 umowy powód udzielił kredytu kredytobiorcy w łącznej kwocie 103.500,00 złotych ( sto trzy tysiące pięćset 00/100) na spłatę zobowiązań kredytowych i cel konsumpcyjny .
Odpowiedzialność pozwanej wynika więc z zawartej z bankiem umowy kredytowej.
Zgodnie zart. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Prawo bankowe(tekst jednolity Dz. U z 2016r. poz. 1988) przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.
Wart. 69 ust. 1 pkt. 6 Prawo bankoweustawodawca wskazał, że elementem umowy kredytu jest także określenie formy prawnego zabezpieczenia przyjętego do umowy. Zawarcie umowy kredytu przez bank, na podstawie której bank oddaje do dyspozycji kredytobiorcy określoną sumę pieniężną, wiąże się z powstaniem ryzyka braku spłaty kredytu. Mimo oceny zdolności kredytowej (art. 70Pr.Bank), dokonywanej przez bank przed zawarciem umowy, może się zdarzyć, że nie zostanie on spłacony. Z różnych powodów może dojść do sytuacji, w której kredytobiorca nie wywiąże się ze swojego zobowiązania. Aby zapewnić wtedy odzyskanie środków przez bank, ustawodawca przewiduje możliwość ustanowienia przez kredytobiorcę lub inną osobę (zabezpieczyciela), prawnego zabezpieczenia kredytu (por. np.J. S.,Przewłaszczenie, s. 305,tenże,Z., s. 145-147;M. B.,Zabezpieczenie kredytów, s. 22;tenże,Problem, s. 1;G. S.,Zabezpieczenie kredytów, s. 9 i n.). Zabezpieczenie wierzytelności kredytowej ma zapewnić bankowi zwrot sumy kredytu i przypadających od niej odsetek(M.G.Funkcje, s. 42). Do "zabezpieczenia kredytów" wykorzystywanych jest wiele instytucji prawnych, zarówno uregulowanych przepisami prawa i mających długą historię (np. zastaw, hipoteka), jak i takich, które wytworzyła współczesna praktyka, w tym zwłaszcza bankowa (np. przewłaszczenie na zabezpieczenie, kaucja, blokada) - szerzej zob.G. S.,Sytuacja, s. 24;tenże,Funkcja, s. 22. Dzieli się je tradycyjnie na dwie grupy: zabezpieczenia osobiste, w odniesieniu do których odpowiedzialność zabezpieczyciela ma charakter osobisty, a źródłem ewentualnej spłaty jest cały posiadany przez niego majątek, oraz rzeczowe, w zakresie których odpowiedzialność ograniczona jest do określonego przedmiotu majątkowego. Zabezpieczenia osobiste skutkują między stronami, rzeczowe - w większości są skuteczneerga omnes(zob.G. Bieniek,Zabezpieczenie, s. 58). Jak się uważa, podział ten, choć przyjmowany, nie wydaje się w pełni poprawny, niektóre bowiem zabezpieczenia (np. przelew wierzytelności na zabezpieczenie) wykazują cechy, które pozwoliłyby zakwalifikować je do obu z wyróżnionych grup (por. szerzej np.A. S.,Zabezpieczenia, s. 161;G. B.,Zabezpieczenie, s. 61;M. B.,Zabezpieczenia, s. 19;I.H.,E. B.,Kredyty, s. 98). Do zabezpieczeń osobistych można zakwalifikować: poręczenie, gwarancję, przelew wierzytelności, przejęcie długu, łączne przystąpienie do długu, weksel i poręczenie wekslowe, ubezpieczenie kredytu, pełnomocnictwo i klauzulę potrącenia. Grupę zabezpieczeń rzeczowych tworzą: zastaw, hipoteka, przewłaszczenie na zabezpieczenie, kaucja gotówkowa, blokada rachunku bankowego, zastrzeżenie własności rzeczy sprzedanej (szerzej na temat niektórych zabezpieczeń zob. np.M. Bączyk,Odpowiedzialność;Z. Radwański,Poręczenie;G. Tracz,Gwarancja;E. Łętowska,Charakter;J. Kukiełka,Ubezpieczenie;S. Herma,Weksle;S. Rudnicki,Komentarz;G. Tracz, F. Zoll,Przewłaszczenie). Jak się uważa, katalog zabezpieczeń nie jest zamknięty (MB.,Problem, s. 2-3;G. S.,Funkcja, s. 22). Mogą one być bowiem tworzone na podstawie swobody umów, zarówno w grupie zabezpieczeń rzeczowych, jak i osobistych (por.R. Longchamps de Berier,Zobowiązania, s. 638). Jak wynika z omawianego przepisu, w umowie kredytu strony mają obowiązek jedynie wskazać zabezpieczenie. Jego ustanowienie może nastąpić przed podpisaniem umowy kredytu, jednocześnie lub po tej chwili. W tej ostatniej sytuacji wykorzystanie kredytu (oddanie kwoty kredytu do dyspozycji kredytobiorcy) nastąpi najczęściej dopiero po udzieleniu zabezpieczenia. Możliwe jest także ustanowienie zabezpieczenia (w tym z użyciem kilku jego form), którego wartość przekroczy, nawet kilkukrotnie, wartość kredytu (/.K.,G., s. 69 i n.).
Wierzyciel hipoteczny, jakim w przedmiotowej sprawie jest Bank, może mieć dwóch dłużników: osobistego i rzeczowego.
W §6 umowy kredytu konsolidacyjnego nr(...)obowiązkowe zabezpieczenie spłaty kredytu stanowią: hipoteka umowna w kwocie
103.500.1
złotych ( sto trzy tysiące pięćset 00/100) i hipoteka umowna kaucyjna do kwoty
51.750.1
złotych ( pięćdziesiąt jeden tysięcy siedemset pięćdziesiąt 00/100).
W § 12 umowy bank zastrzegł sobie prawo wypowiedzenia umowy w przypadku stwierdzenia, że warunki udzielonego kredytu nie zostały spełnione. Okres wypowiedzenia wynosi 30 dni. Kredytobiorca może wypowiedzieć umowę z zachowaniem 3 miesięcznego okresu wypowiedzenia.
Powód wypowiedział umowę oraz wezwał pozwaną do zapłaty w piśmie z dnia 25 stycznia 2019 roku. Wypowiedzenie umowy zostało odebrane w dniu 5 lutego 2019 roku. Kredyt stał się wymagalny w całości po upływie okresu wypowiedzenia, tj. data wymagalności roszczenia dzień 18 marca 2019 roku. Wypowiedzenie umowy kredytu zostało wysłane na adres pozwanej wskazany w umowie kredytu:ulica (...),(...)-(...) P..
Powód skierował do pozwanej przedsądowe wezwanie do zapłaty, które zostało doręczone w dniu 19 czerwca 2019 roku i wskazał możliwość polubownego załatwienia sprawy, pozwana nie podjęła negocjacji z powodem w zakreślonym terminie i nie dokonała spłaty wymagalnego zadłużenia z tytułu umowy.
W dniu 27 sierpnia 2019 roku powód wystawił wyciąg z ksiąg banku nr(...)w którym figuruje zadłużenie pozwanej.
Zadłużenie na dzień 27 sierpnia 2019 roku wynosi:
-
kapitał wymagalny 87.734,45 złotych ( osiemdziesiąt siedem tysięcy siedemset trzydzieści cztery 45/100);
odsetki umowne od kredytu naliczone według podstawowej stopy procentowej :
3.692,63 złotych (trzy tysiące sześćset dziewięćdziesiąt dwa 63/100);
-
odsetki umowne od kredytu naliczone według podwyższonej stopy procentowej: 72,50 złotych ( siedemdziesiąt dwa 50/100);
koszty 300,00 złotych (trzysta 00/100);
Pozwana nie wywiązała się z powyższego ciążącego na nim zobowiązania. Nie są zasadne zarzuty pozwanej :
-
przedwczesność roszczenia wekslowego;
wypełnienie weksla niezgodnie z deklaracją, polegające na niezgodności kwoty na jaką został wypełniony weksel z rzeczywistym zobowiązaniem oraz polegające na braku uprzedniego skutku wypowiedzenia umowy kredytu i wezwania pozwanej do zapłaty zaległych rat w terminie 7 dni od otrzymania wezwania;
bezskuteczność wypowiedzenia kredytu konsolidacyjnego i związaną z nią przedwczesność niniejszego powództwa;
zarzut nieudowodnienia roszczenia dochodzonego w niniejszym postępowaniu;
zarzut częściowej nieważności umowy pożyczki gotówkowej z dnia 29 września 2010 roku.
Roszczenia z tytułu umowy kredytu są w całości wymagalne, a umowa została prawidłowo wypowiedziana.
Wysokość w pełni wymagalnych roszczeń powoda z tytułu umowy kredytu po jej wypowiedzeniu została wykazana wyciągiem z ksiąg banku nr(...)z dnia 27 sierpnia 2019 roku. Dokument prywatny jakim jest wyciąg z ksiąg banku stanowi pełnoprawny środek dowodowy , który sąd orzekający może uzna za podstawę swoich ustaleń faktycznych, a następnie wyrokowania. ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 9 czerwca 2016 roku I ACa 1758/15 ) Przedstawiony do pozwu wyciąg z ksiąg banku uwzględnia stan ksiąg rachunkowych na dzień sporządzenia tego dokumentu.
Wypowiedzenie umowy kredytu zostało wysłane na adres pozwanej wskazany w umowie kredytu:ulica (...),(...)-(...) P.gdzie zostało odebrane w dniu 5 lutego 2019 roku .
Wypowiedzenie umowy kredytu miało miejsce dnia 25 stycznia 2019 roku w związku z czym kredyt stał się wymagalny dnia 18 marca 2019 roku .
Pozwana nie kwestionowała wypowiedzenia umowy kredytu na etapie przedsądowym gdy zostało jej doręczone przedsądowe wezwanie do zapłaty. Pozwana podpisując umowę kredytową oświadczyła, że akceptuje jej postanowienia i zgadza się z ich treścią.
Nie są zasadne zarzuty przedwczesności roszczenia wekslowego, wypełnienia weksla niezgodnie z deklaracją, polegające na niezgodności kwoty na jaką został wypełniony weksel z rzeczywistym zobowiązaniem oraz polegające na braku uprzedniego skutku wypowiedzenia umowy kredytu i wezwania pozwanej do zapłaty zaległych rat w terminie 7 dni od otrzymania wezwania gdyż w przedmiotowej sprawie powód nie dochodzi należności w postępowaniu nakazowym z weksla.
Wobec powyższego należy uznać, iż powództwo jest w pełni uzasadnione tak co do zasady, jak i co do wysokości.
Wobec powyższego Sąd uwzględnił powództwo i zasądził od pozwanejM. M. (1)na rzecz powoda(...) Banku (...) S.A.z siedzibą wW.
kwotę 91.799,58 złotych (dziewięćdziesiąt jeden tysięcy siedemset dziewięćdziesiąt dziewięć 58/100) wraz z dalszymi odsetkami za opóźnienie w spłacie liczonymi od kwoty kapitału wymagalnego, tj. od kwoty 87.734,45 złotych (osiemdziesiąt siedem tysięcy siedemset trzydzieści cztery 45/100) od dnia 9 września 2019 roku do dnia zapłaty .
O odsetkach Sąd orzekł na podstawieart. 481 § 1 i 2 k.c.
O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawieart. 98 k.p.c., zasądzając od pozwanej na rzecz powoda kwotę1.165,00 złotych (jeden tysiąc sto sześćdziesiąt pięć 00/100)tytułem zwrotu kosztów procesu i kwota ta obejmuje opłatę sądową od pozwu 1.148,00 złotych i opłatę skarbową od pełnomocnictwa 17,00 złotych. | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim
date: '2020-09-30'
department_name: I Wydział Cywilny
judges:
- Renata Lech
legal_bases:
- art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Prawo bankowe
- art. 481 § 1 i 2 k.c.
- art. 98 k.p.c.
recorder: sekretarz sądowy Daria Mazerant
signature: I C 136/20
``` |
155500000001006_II_AKa_000110_2013_Uz_2013-07-17_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. aktII AKa 110/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 17 lipca 2013 r.
Sąd Apelacyjny w Szczecinie II Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący:
SSA Stanisław Stankiewicz (spr.)
Sędziowie:
SA Stanisław Kucharczyk
SA Piotr Brodniak
Protokolant:
st. sekr. sądowy Jorella Atraszkiewicz
przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej Barbary Rzuchowskiej
po rozpoznaniu w dniu 11 lipca 2013 r. sprawy
R. T.
o odszkodowanie
z powodu apelacji wniesionej przez pełnomocnika wnioskodawcy
od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie
z dnia 27 lutego 2013 r., sygn. akt III Ko 7/12
I
zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądzone w punkcie I na rzeczR. T.odszkodowanie podwyższa do kwoty 9.929,26 (dziewięć tysięcy dziewięćset dwadzieścia dziewięć i 26/100) złotych, wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 17 lipca 2013 r.,
II
w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,
III
zasądza od Skarbu Państwa na rzeczR. T.kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych, tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym,
IV
kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.
Piotr Brodniak Stanisław Stankiewicz Stanisław Kucharczyk
Sygn. aktII AKa 110/13
UZASADNIENIE
W dniu 16 kwietnia 2010r. do Sądu Okręgowego w Szczecinie wpłynął wniosekR. T.o odszkodowanie i zadośćuczynienie za poniesioną krzywdę w wyniku wykonania wyroku Wojskowego Sądu Rejonowego w Szczecinie z dnia 23 grudnia 1950 r. sygn. akt Sr 496/50.
Sąd Okręgowy w Szczecinie wyrokiem z dnia 8 listopada 2010r., wydanym w sprawie o sygn. akt III Ko 33/10, na podstawieart. 8 ust. 2 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego(Dz. U. 91.34.149 ze zm.), wniosekR. T.oddalił, zaś kosztami postępowania obciążono Skarb Państwa.
Sąd Apelacyjny w Szczecinie wyrokiem z dnia 20 stycznia 2011r., wydanym w sprawie o sygn. akt II AKa 195/10, po rozpoznaniu apelacji wniesionej przez pełnomocnika wnioskodawcy, uchylił w całości powyższe orzeczenie i sprawęR. T.przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.
Sąd Okręgowy w Szczecinie wyrokiem z dnia 13 października 2011r. sygn. akt III Ko 16/11 orzekł następująco:
I. na podstawieart. 8 ust. 1 i 1b ustawy z dnia 23 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego(Dz. U. 91.34.149 z późn. zm.) zasądza od Skarbu Państwa na rzeczR. T.kwotę 20.200 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się wyroku tytułem zadośćuczynienia za wykonanie wobecR. T.wyroku Wojskowego Sądu Rejonowego w Szczecinie z dnia 23 grudnia 1950 roku, sygn. akt Sr 496/50;
II. w pozostałej części wniosek oddala,
III. na podstawie art. 13 cyt. wyżej ustawy koszty postępowania ponosi Skarb Państwa.
Sąd Apelacyjny w Szczecinie wyrokiem z dnia 19 stycznia 2012r., wydanym w sprawie o sygn. akt II AKa 168/11, po rozpoznaniu apelacji wniesionej przez pełnomocnika wnioskodawcy – zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądzone w punkcie I na rzeczR. T.zadośćuczynienie podwyższył do kwoty 30.000 złotych, zaś w części oddalającej wniosek o zasądzenie odszkodowania – uchylił zaskarżone orzeczenie i w tym zakresie sprawę przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.
Sąd Okręgowy w Szczecinie, wyrokiem z dnia 27 lutego 2013r., sygn. akt III Ko 7/12 orzekł że:
I. na podstawieart. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego(Dz. U. 91.34.149 ze zm.) zasądził od Skarbu Państwa na rzeczR. T.kwotę 5.059,08 złotych, tytułem odszkodowania za szkody wynikłe z niesłusznego skazania wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Szczecinie z dnia 23 grudnia 1950 roku, sygn. akt Sr 496/50,
II. w pozostałej części wniosek oddala,
III. na podstawie art. 13 cyt. wyżej ustawy wydatki postępowania ponosi Skarb Państwa.
Apelację od powyższego wyroku złożył ponownie pełnomocnik wnioskodawcy, który zaskarżył go w części dotyczącej wysokości odszkodowania ponad zasądzoną kwotę 5.059,08 zł i na podstawieart. 438 pkt 1-3 k.p.k.wyrokowi temu zarzucił:
1) obrazę prawa materialnego tj.art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiegow zw. zart. 361 § 2 k.c.poprzez nieuwzględnienie zasady lucrum cessans i przyjęcie, żeR. T.poniósł niższą szkodę od rzeczywiście poniesionej tylko w zakresie damnum emergens, podczas gdy prawidłowa, zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocena Sądu I instancji powinna prowadzić do wniosku zgoła odmiennego, iżR. T.przebywając w więzieniu poniósł szkodę zarówno w zakresie utraconych zarobków jako uczeń szkoły zawodowej przy(...) Zakładach (...)jak i korzyści, które by mógł osiągnąć pracując później w tych zakładach po skończeniu szkoły na stanowisku maszynisty maszyn drukarskich,
- art. 13 w/w Ustawy z dnia 23 lutego 1991r. poprzez brak zasądzenia na rzecz wnioskodawcy zwrotu kosztów ustanowienia profesjonalnego pełnomocnika w sprawie,
2) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, a mający wpływ na jego treść poprzez dowolne przyjęcie, że:
1. orzeczona na rzecz wnioskodawcy kwota 5.059,08 zł tytułem odszkodowania za szkody wynikłe z niesłusznego skazania wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Szczecinie z dnia 23 grudnia 1950 roku (sygn. akt Sr 496/50) jest adekwatna do rozmiaru poniesionych szkód jakichR. T.doznał, podczas gdy całokształt sprawy i brak możliwości wykonywania bardzo dobrze płatnej wówczas pracy drukarza na skutek bezprawnego pozbawienia go wolności sprawił, iż żądana kwota zadośćuczynienia 77.874,74 zł odpowiada w sposób rzeczywisty poniesionej przez wnioskodawcę szkodzie w zakresie damnum emergens jak i lucrum cessans,
2. mylne określenie należnej według Sądu I instancji kwoty odszkodowania ustalonej w stanie faktycznym tj. 5222,90 zł z kwotą 5059,08 zł podanej w sentencji wyroku i dowolne uzasadnienie tego błędu iż „omyłka ta nie wpływa znacząco na przyznane wnioskodawcy odszkodowanie”,
3) obrazę przepisów postępowania tj.:
-art. 2 § 2 k.p.k.polegającej na zaniechaniu przez Sąd I instancji swej powinności dążenia do ustalenia tego, ażeby podstawę rozstrzygnięcia stanowiły prawidłowe ustalenia faktyczne. Oceniając dokonane ustalenia faktyczne przez Sąd I instancji nie sposób stwierdzić, by do tego doszło,
-art. 7 k.p.k.poprzez dowolną i wybiórczą ocenę materiału dowodowego, zwłaszcza zeznań świadkaJ. J., które w części posłużyły Sądowi I instancji do ustalenia wysokości odszkodowania w zakresie damnum emergens, natomiast w zakresie lucrum cessans zostały w ogóle pominięte,
-art. 424 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k.mającej wpływ na treść orzeczenia, a polegającej na zaniechaniu przyjęcia, a następnie przedstawienia w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku kryteriów, którymi kierował się sąd merytoryczny zasądzającR. T.kwotę 5.059,08 złotych tytułem odszkodowania oraz zaniechania zupełnie uzasadnienia motywów oddalenia roszczenia w zakresie utraconych korzyści tj. lucrum cessans a także zupełnego zaniechania wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku co prowadzi do tego, że uzasadnienie wyroku nie pozwala na odtworzenie motywów Sądu, którymi kierował się przy określaniu wysokości odszkodowania.
Podnosząc powyższe zarzuty autor apelacji wniósł o:
zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie na rzeczR. T.odszkodowania w wysokości 77.874,74 zł tj. ponad kwotę zasądzoną już tj. 5.059,08 zł za utracone zarobki i utraconą możliwość pobierania wynagrodzenia drukarza po skończeniu szkoły, względnie uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonym zakresie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Szczecinie.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje :
Apelacja pełnomocnikaR. T.zasługiwała na częściowe uwzględnienie, co skutkowało podwyższeniem zasądzonego na rzecz wnioskodawcy odszkodowania do kwoty 9.929,26 złotych. Dalej idące żądania skarżącego były natomiast zupełnie nieuzasadnione.
W pierwszej kolejności zauważyć należy, że pomimo tego, iż apelacja została sporządzona przez podmiot profesjonalny, to argumenty skargi odwoławczej zostały sformułowane w sposób niewłaściwy. Przede wszystkim jej autor popełnił błąd logiczny albowiem obok zarzutu błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, ), podniósł jednocześnie zarzut obrazy przepisów prawa materialnego, tj.art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz nieodległego bytu Państwa Polskiegow zw. zart. 361 § 2 k.c.
Trzeba zatem w tym miejscu przypomnieć, że obraza prawa materialnego może być przyczyną odwoławczą jedynie wtedy, gdy ma ona charakter samoistny. Zarzut obrazy prawa materialnego jest bowiem legitymowany tylko wówczas, gdy dotyczy błędnej wykładni zastosowanego przepisu, zastosowania nieodpowiedniego przepisu lub niezastosowania przepisu zobowiązującego sąd do jego bezwzględnego respektowania. Należy wówczas porównywać treść zastosowanego przepisu prawa z ustalonym przez sąd stanem faktycznym. Jeżeli natomiast sąd błędnie ustalił stan faktyczny i do tak ustalonego stanu zastosował przepis, który - przy prawidłowych ustaleniach - miałby zastosowanie, to zarzut naruszenia prawa materialnego jest bezpodstawny. Nie ma zatem obrazy prawa materialnego, gdy wada orzeczenia jest wynikiem błędnych ustaleń, przyjętych za jego podstawę. Orzecznictwo Sądu Najwyższego i doktryna słusznie zatem podkreślają, że naruszenie prawa materialnego polega na jego wadliwym zastosowaniu (niezastosowaniu) w orzeczeniu, które oparte jest na trafnych i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych. W każdej innej sytuacji zarzut obrazy prawa materialnego musi być oceniany jako przedwczesny i może pozostać poza granicami rozpoznania sądu odwoławczego. W konsekwencji, skoro pełnomocnik wnioskodawcy
de factowyraźnie kwestionował także dokonane przez Sąd I instancji ustalenia, tudzież ocenę zebranych dowodów, zarzucając Sądowi I instancji także
„(…) dowolną i wybiórczą ocenę materiału dowodowego, zwłaszcza zeznań świadkaJ. J., które w części posłużyły Sądowi I instancji do ustalenia wysokości odszkodowania”,na co wyraźnie wskazuje treść środka odwoławczego, to jest to płaszczyzna ustaleń faktycznych i stąd apelacja, podważająca stanowisko Sądu w tej mierze, powinna być oparta tylko na zarzucie odwoławczym określonym wart. 438 pkt 3 k.p.k., względnie iart. 438 pkt 2 k.p.k.(obrazaart. 7 k.p.k.), a nie - dodatkowo wart. 438 pkt 1 k.p.k.
(vide np. postanowienie SN z dnia 04.05.2005 r., II KK 478/04, OSNwSK 2005, Nr 1, wyrok SN z dnia 02.05.1998r., III KKN 249/98, Prok. i Pr. 1998/10/16, postanowienie SN z dnia 27.05.2002 r., V KKN 314/01, LEX nr 53334, Kodeks postępowania karnego, Komentarz pod red. P. Hofmańskiego, Wyd. C.H. Beck, W-wa 2004 r.).
Nadto niewłaściwa konstrukcja omawianej skargi odwoławczej polega też na tym, że jej autor zarzucając Sądowi I instancji błąd w ustaleniach faktycznych, nie precyzuje, na czym ów błąd polega i jakie winny być ustalenia prawidłowe. Apelujący wskazując na poczynienie w sprawie licznych błędnych ustaleń faktycznych, zdaje się zapominać, że dla skuteczności zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, niezbędnym jest przedstawienie nie samej tylko polemiki z ustaleniami sądu wyrażonymi w uzasadnieniu orzeczenia, ale wykazanie konkretnych uchybień w ocenie materiału dowodowego, jakich dopuścił się tenże sąd w świetle zasad logicznego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego(vide wyrok SN z dnia 10.05.2005 r., WA 10/05 OSNwSK 2005, Nr 1, poz. 947, wyrok SN z dnia 20.02.1975 r., II KR 335/74, OSNPG 1975/9/84, wyrok SN z dnia 22.01.1975 r., I KR 19/74, OSNKW 1975/5/58).Temu jednak zadaniu skarżący nie sprostał.
Zupełnie nietrafny był także zarzut obrazyart. 2 § 2 k.p.k., który to przepis statuuje jedną z zasad postępowania karnego, której naruszenia nie da się skutecznie wykazać bez wskazania konkretnego przepisu, jakiemu sąd miał uchybić, czego skarżący zaniechał. Przestrzeganie naczelnych zasad procesu karnego gwarantowane jest w przepisach szczegółowych i dopiero wskazanie naruszenia tych konkretnych, szczegółowych przepisów może uzasadniać zarzut apelacyjny, zażaleniowy lub kasacyjny(vide wyrok SN z dnia 20.12.2006 r.,III KK 179/06, OSNwSK 2006, Nr 1, poz. 2522, post. SN z dnia 27.3.2007 r.,III KK 461/06, KZS 2007, Nr 6, poz. 37; wyr. SN z dnia 5.10.2010 r.,III KK 370/09, OSNwSK 2010, Nr 1, poz. 1878).
Nie sposób również pominąć milczeniem okoliczności, iż kwota dochodzonego odszkodowania była wielokrotnie znacząco modyfikowana przez pełnomocnika wnioskodawcy w toku prowadzonego postępowania, tj. raz zmniejszana (z pierwotnej kwoty 134.461,60 złotych do sumy 33.667,10 złotych), innym razem znowu zwiększana (tj. z w/w kwoty do kwoty 77.874,74 złotych). Z kolei na ostatniej rozprawie przed Sądem I instancji, po przesłuchania świadkaJ. J., pełnomocnik wnioskodawcy oświadczył:
„(…) nie jest w stanie wskazać dokładnej kwoty obecnego roszczenia”(k. 813). Skoro zatem sam wnioskodawca, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, nie był w stanie precyzyjnie określić kwoty dochodzonego roszczenia (tj. sprostać ciężarowi dowodu), to nie sposób zarzucać Sądowi I Instancji
„obrazy przepisuart. 2 § 2 k.p.k., polegającej na zaniechaniu powinności dążenia do tego, ażeby podstawę rozstrzygnięcia stanowiły prawidłowe ustalenia faktyczne”.
Słowem, wbrew twierdzeniom autora apelacji, Sąd I Instancji przeprowadził wszystkie dostępne dowody i na ich podstawie generalnie, co do zasady, prawidłowo ustalił stan faktyczny w niniejszej sprawie trafnie uznając, że wnioskodawcy należy przyznać także odszkodowanie za szkody wynikłe z niesłusznego skazania wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Szczecinie z dnia 23 grudnia 1950r., sygn. akt Sr 496/50.
Nadto, skarżący poza deklaratoryjnym postawieniem zarzutu obrazyart. 424 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k.również nie wskazał konkretnych przykładów na to, jaki miało to wpływ (zgodnie zart. 438 pkt 2 k.p.k.), na treść orzeczenia. Zaznaczyć należy, że wpływ obrazy przepisów postępowania na treść rozstrzygnięcia musi zostać uprawdopodobniony przez strony, nie wystarczy tedy, jak to miało miejsce w niniejszej sprawie, niczym nie poparte stwierdzenie o wywarciu takiego wpływu. Na skarżącym ciąży bowiem obowiązek wykazania, że między uchybieniem i treścią orzeczenia może istnieć związek, a dokonuje się tego właśnie przez wskazanie na przemawiające za tym okoliczności konkretnego wypadku. Przede wszystkim pisemne motywy stanowiska Sądu I instancji, aczkolwiek nie są wzorem doskonałości, to generalnie, wbrew odmiennym twierdzeniom apelującego, spełniają zasadnicze wymagania dyspozycjiart. 424 k.p.k.Dobitnie i przekonująco przedstawiają ono tok rozumowania tego Sądu, a zaprezentowane tamże argumenty wskazują, dlaczego poczyniono konkretne ustalenia, słowem dają one bardzo szeroką, przejrzystą i należycie umotywowaną odpowiedź na pytanie, dlaczego właśnie taki, a nie inny wyrok zapadł. Nadto, można w pełni ocenić zarzuty sformułowane w apelacji w oparciu o materiał dowodowy, jaki został zebrany i w konsekwencji - brak jest podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku i do przekazania sprawy do ponownego rozpoznania w I instancji. Istotnie, wzorcowe uzasadnienie wyroku powinno wskazywać także bardziej szczegółowo podstawę prawną wyroku, tym niemniej w przedmiotowej sprawie jest ona oczywista – stanowi jąart. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego.Nota benezarówno roszczenia zrozdziału 58 k.p.k., jak i te, o których mowa w cytowanej wyżej ustawie rehabilitacyjnej, mają charakter cywilnoprawny, chociaż rozstrzyga o nich sąd karny. W konsekwencji, pomimo tego, że co do zasady w sprawach o roszczenia zrozdziału 58 k.p.k.stosuje się przepisy tego kodeksu, a w sprawach o roszczenia z ustawy rehabilitacyjnej przepisy tej ustawy i poprzez odesłanieexpressis verbiszart. 8 ust. 3 ustawy z dnia 23.02.1991r., także przepisy tegoKodeksu postępowania karnego, to jednak odnośnie do tych kwestii, których ustawy te nie regulują, przy procesowaniu w związku ze zgłoszeniem tych roszczeń zastosowanie mają przepisy procedury cywilnej. Sięgnięcie przeto po rozwiązanie określone wart. 322 k.p.c.możliwe, a nawet konieczne jest wówczas, gdy dochodząc w postępowaniu karnym klasycznego roszczenia odszkodowawczego (naprawienia szkody materialnej), wnioskodawca z tych, czy innych przyczyn (upływ czasu, utrata dokumentacji itp.) ma trudności ze ścisłym udowodnieniem wysokości żądania. W takim przypadku sąd karny może, stosując w drodze analogiiart. 322 k.p.c., oznaczyć wysokość szkody wynikającej z niesłusznego wykonania w stosunku do danej osoby kary, środka zabezpieczającego albo niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowania lub zatrzymania, według własnej oceny, opartej na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy(vide m.in. wyr. SN z dnia 11.04.2007 r., V KK 227/06, Prok. i Pr. 2007, Nr 12, poz. 21).
Rzecz także w tym, że nie każde odmiennie skonstruowane uzasadnienie orzeczenia, uniemożliwia przeprowadzenie rzetelnej kontroli instancyjnej i nawet częściowo odmienne spełnienie wymagań ustawowych w zakresie uzasadnienia wyroku, nie może być utożsamiane z wadliwością samego rozstrzygnięcia. Co więcej o trafności końcowego rozstrzygnięcia sądu nie decyduje przecież tak, jak to sugerują autorzy cytowanych wyżej apelacji, tylko jego uzasadnienie lecz materiał dowodowy stanowiący jego podstawę. Uzasadnienie w ramach kontroli odwoławczej stanowi jedynie punkt wyjścia do zbadania zasadności rozstrzygnięcia i jest oczywiste, że tak jak będąc z formalnych względów nienaganne, nie może przysłaniać wad wyroku nie znajdującego podstaw w materiale dowodowym, tak też nawet częściowo wadliwe uzasadnienie nie może z gruntu dyskwalifikować dyspozytywnej części orzeczenia. W orzecznictwie jak i poglądach doktryny utrwalił się pogląd(vide np. wyrok SN z dnia 05.03.1984r., I KR 6/84, OSNKW 1984/11-12/128), że nawet w razie wystąpienia sprzeczności miedzy wyrokiem a jego uzasadnieniem, decydujące znaczenie ma stanowisko sądu wyrażone w orzeczeniu. Nie musi też zawsze zachodzić konieczność jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, skoro zebrany materiał pozwala w sposób jednoznaczny na rozstrzygnięcie, że stanowisko sądu zawarte w wyroku zasługuje na akceptację, a tak przecież rzecz się przedstawia w przedmiotowej sprawie.
Otóż Sąd Okręgowy ustalił, że wnioskodawca poniósł szkodę w wysokości 5.059,08 złotych, zaś jak wynika z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, na powyższą kwotę składały się: kwota wynagrodzenia jakie otrzymałby wnioskodawca za pięć miesięcy 1950 r. (od sierpnia do grudnia) i dwa miesiące 1951 r. (styczeń i luty). Sąd Okręgowy na podstawie zeznańJ. J.przyjął, ze wnioskodawcaR. T.w drugim roku praktyki otrzymywałby wynagrodzenie za praktyki w wysokości 240 zł., przy czym średnie miesięczne wynagrodzenie w 1950r. wynosiło 551 zł, w 1951r. – 559 zł, zaś w chwili orzekania 3510, 22 zł. Z kolei od końcowej kwoty Sąd Okręgowy odjął - ustalone na poziomie 50 % zarobków – te wydatki, które wnioskodawca poniósłby na swoje utrzymanie.
Wszelako ostateczną wysokość należnego wnioskodawcy odszkodowania Sąd Apelacyjny ukształtował w innej, wyższej wysokości, albowiem należało uwzględnić (o czym zapomniał Sądmeriti) także utracone wynagrodzenie wnioskodawcy za okres od chwili pozbawienia wolności tj. od 20 do końca lipca 1950r. oraz dodatkowo za miesiąc marzec 1951r., kiedy to wnioskodawca nie otrzymywał wynagrodzenia w nowym miejscu pracy. Jak bowiem prawidłowo ustalił Sąd I Instancji,R. T.został zgłoszony do ubezpieczenia społecznego dopiero z dniem 01.04.1951r. Nadto Sąd Apelacyjny uwzględnił okoliczność, że aktualnie - w chwili orzekania - zgodnie z Komunikatem Prezesa GUS z dnia 13.05.2013r. w sprawieprzeciętnego wynagrodzenia w pierwszym kwartale 2013 r., wynosi ono 3.740,05 złotych.
Mając powyższe przesłanki na względzie, ostatecznie Sąd Apelacyjny przyjął, że na hipotetyczne korzyści wnioskodawcy składałyby się następujące składniki: 1) kwota 597,30 złotych – stanowiąca równowartość utraconych zarobków wnioskodawcy za 11 dni lipca 1950r. (wynagrodzenie za praktyki w drugiej klasie wynosiło w 1950r. - 240 zł, co stanowiło 43,56 % ówczesnego przeciętnego wynagrodzenia (551 zł), zaś aktualnie odpowiada to, przy przyjęciu powyższego wskaźnika procentowego w relacji do przeciętnego wynagrodzenia z chwili orzekania (3.740,05 zł); 2) kwota 8.145,80 złotych – stanowiąca równowartość utraconych zarobków za okres sierpień – grudzień 1950r. (wyliczona w powyższy sposób); 3) kwota 2.997,28 złotych – stanowiąca równowartość utraconych zarobków za okres styczeń – luty 1951r. (przy czym wynagrodzenie za praktyki – 240 zł, stanowiło wtedy 40,07% przeciętnego wynagrodzenia w 1951r. (599 zł) oraz - 4) kwota 1.498,64 złotych – stanowiąca równowartość utraconych zarobków za miesiąc marzec 1951r. (wyliczona w powyższy sposób). Łącznie zatemR. T., gdyby nie pozbawiono do wolności, uzyskałby wynagrodzenie na poziomie 13.239,02 zł. Z kolei przedstawioną powyżej kwotę należało pomniejszyć o te konieczne koszty, które wnioskodawca niewątpliwie wydałby na swoje utrzymanie. W przekonaniu Sądu Apelacyjnego wielkość tych kosztów należało ustalić nie na poziomie 50 %, tak jak to przyjął Sąd Okręgowy, lecz 25 %. Dokonując bowiem takiej oceny Sąd I instancji wykroczył poza ramy oceny swobodnej.Nota benew uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia nie przytoczono wszystkich racjonalnych argumentów, przemawiających za przyjęciem takiego stanowiska. Tymczasem należało uwzględnić, że w wypadku szkody wywołanej naruszającym prawo pozbawieniem wolności (wykonywaniem pozbawienia wolności, tymczasowego aresztowania) tymi kosztami (korzyściami jakie odniósł wnioskodawca) będą koszty utrzymania w zakładzie karnym, które taka osoba musiałaby ponosić na wolności(por. L.K. Paprzycki, Komentarz do art. 552 k.p.k., Lex, 2012).Z kolei stosując tzw. dyferencyjną metodę ustalania wysokości szkody Sąd Apelacyjny przyjął, że wnioskodawca poniósł szkodę w wysokości 9.929,26 złotych.
Tymczasem apelujący, z sobie wiadomych powodów, zdaje się zapominać o tych poglądach i bogatym utrwalonym od lat w tej materii orzecznictwie dotyczącym istoty metody dyferencyjnej ustalania wysokości szkody, tj. zbadania rzeczywistego stanu majątkowego po wyrządzeniu szkody z jednej stron, zaś z drugiej - na określeniu hipotetycznej sytuacji majątkowej, która mogłaby mieć miejsce, gdyby zdarzenie wywołujące szkodę nie nastąpiło. Ustalenie wysokości szkody majątkowej odbywa się przez porównanie pomiędzy rzeczywistym stanem majątkowym, a tym jaki by istniał w sytuacji, gdyby nie nastąpiło zdarzenie wyrządzające szkodę. Owa szkoda jest zatem różnicą pomiędzy tymi dwoma stanami majątkowymi. Nadto szkoda majątkowa, wynikająca z niesłusznego stosowania tymczasowego aresztowania, nie jest sumą utraconych zarobków, lecz spodziewanych wpływów z tego tytułu, po potrąceniu tych wydatków, które stanowiłyby koszty utrzymania wnioskodawcy. Są to między innymi wydatki poniesione na utrzymanie własne i rodziny, wychowanie i kształcenie dzieci, na potrzeby kulturalne, rozrywkowe i inne. Ten sposób ustalania wysokości szkody, określany właśnie jako tzw. metoda dyferencyjna został zaaprobowany przez praktykę orzeczniczą. Ponieważ jednak skarżący kwestionuje ten sposób ustalenia szkody i sugeruje, że miało miejsce niejako ograniczenie obowiązku naprawienia szkody do 50 % jej wysokości w wyroku Sądu I instancji, trzeba ponownie przypomnieć, że generalnie chodzi jedynie o ustalenie właściwych kryteriów. Mianowicie Sąd Najwyższy już w postanowieniu I KZP 46/99 (LEX nr 146212) przypomniał, w nawiązaniu do uzasadnienia uchwały z 28 października 1993 r. (I KZP 21/93), że ogólnie przyjąć trzeba, że w kwestiach z zakresu prawa materialnego, nie uregulowanych w ustawie z 1991 r. i wrozdziale 50 kodeksu postępowania karnego(obecnie wrozdziale 58), mają wprost zastosowanie przepisykodeksu cywilnegoodnoszące się zwłaszcza do problematyki zasad ustalania zaistnienia szkody i krzywdy (w tym również kwestia związku przyczynowego), określania wysokości odszkodowania, zadośćuczynienia, przyczynienia do powstania szkody, wyłączenia odpowiedzialności Skarbu Państwa za powstałą szkodę, nadużycia prawa w rozumieniuart. 5 k.c., a także zasądzania odsetek". Dotyczy to więc także stosowania, i to właśnie wprost, a nie tylko odpowiednio,art. 361 k.c.Ten pogląd Sądu Najwyższego nie został nigdy zakwestionowany, a wręcz przeciwnie, został zaaprobowany w piśmiennictwie
(T. Grzegorczyk, Kodeks..., 1998, s. 1082; Z. Gostyński i in., Kodeks..., 1998, red. Z. Gostyński, t. II, s. 780; F. Prusak, Komentarz do kodeksu postępowania karnego, t. II, Warszawa 1999, s. 1494; P. Hofmański, E. Sadzik, K. Zgryzek, Kodeks postępowania karnego. Komentarz, t. II, Warszawa 1999, s. 927), także cywilistycznym
(B. Bladowski, glosa do uchwały I KZP 21/93, OSP 1995, z. 1, s. 19 i n.).Kodeks cywilnyw żadnym przepisie, w tym także wart. 361, nie definiuje pojęcia "szkoda", co uznaje się za zbędne, natomiast w piśmiennictwie i orzecznictwie cywilnym powszechnie przyjmuje się dyferencyjną metodę ustalania wysokości szkody materialnej
(zob. A. Duży, Dyferencyjna metoda ustalania wysokości szkody, PiP 1993, z. 10, s. 55 i n., a także powołaną przez tę autorkę literaturę i orzecznictwo; Kodeks cywilny. Komentarz, t. I, red. K. Pietrzykowski, Warszawa 1997, s. 635, 636; A. Sinkiewicz, Pojęcie i rodzaje szkody w polskim prawie cywilnym, Rejent 1998, z. 2, s. 59 i n.; Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania, red. G. Bieniek, t. I, Warszawa 1999, s. 62, 63),co w pełni jest akceptowane w piśmiennictwie karnym
(zob. Z. Gostyński, Obowiązek naprawienia szkody w nowym ustawodawstwie karnym, Kraków 1999, s. 57-65 oraz powołaną tam literaturę i orzecznictwo). Już w wyroku 2 CR 304/57 (OSN 1958, z. III, poz. 76) Sąd Najwyższy stwierdził, że "szkodę majątkową stanowi różnica między obecnym stanem majątkowym poszkodowanego a stanem, jaki by istniał, gdyby nie nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę. Zadaniem wynagrodzenia szkody jest wyrównanie tej różnicy". W ten właśnie sposób po raz pierwszy została wyrażona w orzecznictwie istota metody dyferencyjnej ustalania wysokości szkody, która polega, z jednej strony, na zbadaniu rzeczywistego stanu majątkowego po wyrządzeniu szkody, a z drugiej - na określeniu hipotetycznej sytuacji majątkowej, która mogłaby mieć miejsce, gdyby zdarzenie wywołujące szkodę nie nastąpiło. Należy ustalić wszystkie straty i wydatki, jakie poniósł poszkodowany, oraz utracone korzyści - wszystko w ramach normalnego związku przyczynowego
(A. Duży, Dyferencyjna metoda..., s. 57; Kodeks cywilny..., red. K. Pietrzykowski, s. 636).Szkoda ulega jednak pomniejszeniu o wartość korzyści, jaką poszkodowany uzyskał w wyniku zdarzenia (zachowania) wywołującego szkodę. W wypadku szkody wywołanej naruszającym prawo pozbawieniem wolności (wykonywaniem kary pozbawienia wolności, tymczasowego aresztowania albo zatrzymania) korzyścią tą będą m.in. koszty utrzymania w zakładzie karnym, które osoba taka musiałaby ponosić będąc na wolności. Mogą to być także, w niektórych wypadkach, koszty leczenia, np. osoby, która nie korzysta z ubezpieczenia społecznego albo były to zabiegi nieobjęte takim ubezpieczeniem. Taki sposób określania wysokości szkody przyjęty jest w orzecznictwie Sądu Najwyższego, który w postanowieniu IV KZ 102/83 (OSNGP 1984, nr 4, poz. 35) wskazał na konieczność "potrącenia od żądania takiego roszczenia wydatków poniesionych przez Państwo związanych z utrzymaniem i leczeniem osoby pozbawionej wolności". Pogląd ten jest aprobowany w piśmiennictwie
(zob. P. Hofmański, E. Sadzik, K. Zgryzek, Kodeks..., 2007, t. II, s. 927).Odmienny pogląd dotyczący tej problematyki nie był dotychczas wyrażany w literaturze przedmiotu. Brak jednocześnie jakichkolwiek podstaw do prezentowania takiego odmiennego poglądu. Orzecznictwo sądowe jest w tym zakresie konsekwentne -
zob. SN II KK 259/05, OSNKW 2006, nr 9, poz. 82 z glosą J. Grajewskiego, OSP 2007, z. 9, poz. 109; SN II KK 64/06, OSNKW-R 2006, poz. 2112; SN V KK 54/06, OSNKW-R 2006, poz. 2152; SN IV KK 444/06, Prok. i Pr. 2007, nr 10, s. 18; SN V KK 61/06, OSNKW 2007, nr 3, poz. 28; SN V KK 227/06, BPK SN 2007, nr 13, s. 41; SN II KK 321/06, BPK SN 2007, nr 14, s. 19 - por. K.L. Paprzycki, Komentarz dok.p.k., a także wyrok SN z dnia 18.08.2000r. II KKN 3/98, publ. LEX nr 50900, postanowienie ( 7 ) SN z dnia 20.01.2000r. I KZP 46/99).
Zatem, w przekonaniu Sądu Apelacyjnego, w zaskarżonym wyroku słusznie ustalono – co do zasady – konieczność potrącenia kosztów, lecz nieprawidłowo określono na poziomie aż 50 % te koszty utrzymania w zakładzie karnym związane z pozbawieniem wolności, które taka osoba musiałaby ponosić na wolności. Powszechnie bowiem jest wiadome, że koszty utrzymania w więzieniu stalinowskim nie były przesadnie wysokie, skoro pożywienie stanowiły artykuły niepełnowartościowe, a w zasadzie ograniczało się ono jedynie do serwowania kaszy (patrz wcześniejsze ustalenia dot. zasądzonego prawomocnie zadośćuczynienia). Nadto należało uwzględnić, żeR. T.był w tym czasie kawalerem, mieszkał u rodziców i nie posiadał jakichkolwiek zobowiązań, np. z uwagi na sytuację rodzinną, a zatem koszty jego niezbędnego utrzymania kształtowały się na relatywnie niskim poziomie. Stąd Sąd Apelacyjny obniżył przyjęty przez Sąd Okręgowy koszt utrzymania w więzieniu stalinowskim o połowę tj. z 50 na 25 %, zaś ostatecznie kwota zasądzonego odszkodowania zamyka się sumą 9.929,26 zł (13.239,02 zł – 25%).
Natomiast w pozostałym zakresie argumentacja zawarta w apelacji pełnomocnika wnioskodawcy nie zyskała aprobaty Sądu Apelacyjnego i w konsekwencji nie mogła doprowadzić do dalej idącej zmiany zaskarżonego wyroku. Całkowicie bezpodstawne było bowiem żądanie skarżącego sprowadzające się do postulatu zasądzenia równowartości dochodów utraconych potencjalnie z tytułu pracy drukarza za cały następny okres, tj. w perspektywie 3 kolejnych lat. Nie chodzi już przecież o to, żeR. T.zatrudniając się w warsztacie blacharskim zarabiał od kwietnia 1951r. więcej (400 zł), niż uzyskiwałby w drugiej (240zł), względnie nawet w trzeciej klasie szkoły jako uczeń zawodu maszynista maszyn poligraficznych (300 zł), ale o to, że w trybie przewidzianym ustawą lutową, podobnie jak i w trybie zart. 552 k.p.k., mogą być rekompensowane jedynie szkoda i krzywda, będącebezpośrednim następstwemniesłusznego pozbawienia wolności. Odpowiedzialność odszkodowawcza Skarbu Państwa nie może bowiem rozciągać się na bliżej nieokreślony czas i trwać tak długo, jak wnioskodawca nie mógł zrealizować swych planów życiowych, względnie – zawodowych(vide m.in. postanowienie z dnia 07.02.2007r., V KK 61/06, OSNKW 2007/3/28, postanowienie SN z dn. 10.10.2012 r., V KK 17/12, Lex nr 1228630, postanowienie SN z dn. 08.01.2013 r., III KK 124/12, Prok. i Pr. 2013 nr 4, poz. 17, str. 8).Zatem trauma związana z pozbawieniem wolności, podobnie jak i wynikające z tego faktu skutki finansowe, mogą rozciągać się na wiele kolejnych lat od jej odzyskania i tych bolesnych efektów postępowanie uruchomione na zasadzieart. 552 k.p.k., czy też art. 8 ustawy lutowej, wyleczyć, czy też wyrównać nie jest w stanie, właśnie z uwagi na jego ograniczony zakres(vide postanowienie SN z 01.03.2012 r., IV KK 278/11, OSNKW 2012/9/92, Lex Nr 1212358).Słusznie w orzecznictwie wskazuje się również, że kwestia utraconych korzyści, które wchodzą w zakres zasądzonego odszkodowania w oparciu o przepisy ustawy rehabilitacyjnej (rozdziału 58 k.p.k.), ograniczyć się musi jedynie do tych korzyści, których na skutek niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowania nie uzyskał sam wnioskodawca. Jeśli natomiast w wyniku pozbawienia wolności, jak twierdzi pełnomocnikR. T., miało dojść do dalszych szkód, w szczególności takich, że wnioskodawca miałby utracić swoją życiową perspektywę co do zdobycia wymarzonego zawodu drukarza i pracy w tym zawodzie (abstrahując już od tego, żeR. T.zatrudniając się następnie w(...)Stoczni (...), zarabiał przecież więcej niż otrzymywałby w drukarni), to nic nie stoi na przeszkodzie, aby dochodzić takich roszczeń od Skarbu Państwa na drodze procesu cywilnego. Naturalnie ciężar dowodu będzie w tym przypadku obciążał wnioskodawcę(vide postanowienie z dnia 07.02.2007r., V KK 61/06, OSNKW 2007/3/28, postanowienie SN z 08.01.2013 r., III KK 124/12, Prok. i Pr. 2013 nr 4, poz. 17, str. 8).Oczywistym jest bowiem, że racjonalny ustawodawca przekazał do postępowania karnego orzekanie w kwestiach powiązanych przyczynowo z określonym zdarzeniem również znamieniem bezpośredniości i w związku z tym jego zakres został dokładnie i jednoznacznie określony czasowo. Poza dyskusją pozostaje zatem, że sądy orzekające w sprawach karnych podlegają w tej materii czytelnym ograniczeniom i właściwymi (ewentualnie) w zakresie szerszym stają się sądy orzekające w sprawach cywilnych sądownictwa powszechnego(vide postanowienie SN z dnia 01.03.2012 r., IV KK 278/11, OSNKW 2012/9/92, Lex nr 1212358).
W konsekwencji nie było także zasadne w niniejszym postępowaniu przeprowadzanie jakichkolwiek nowych wniosków dowodowych na okoliczność perspektyw zarobkowych wnioskodawcy po okresie dwóch lat, tj. ukończenia trzyletniej szkoły zawodowej, uzyskania zawodu związanego z obsługą maszyn drukarskich w(...) Zakładach (...)i związanych z tym potencjalnych korzyści finansowych. Przeprowadzenie zatem dowodu zawnioskowanego przez skarżącego w ostatnim piśmie procesowym o wznowienie przewodu sądowego (k. 863), tj. o zwrócenie się do Zakładu ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.o udzielenie informacji, czy możliwe jest uzyskanie dokumentacji dowodu z dokumentacji płacowej świadkaJ. J.byłoby całkowicie nieprzydatne, albowiem okoliczności, które miałyby zostać za ich pomocą wykazane, nie mają bezpośredniego związku z realiami przedmiotowej sprawy, opartej przecież o przepisy ustawy lutowej oraz – pośrednio – o przepisyrozdziału 58 k.p.k.
(vide wyrok SA w Łodzi z dnia 17.11.2011r., II AKa 203/11, Lex Nr 1129590) –okoliczności te nie dotyczą bowiem szkody będącej owym bezpośrednim następstwa pozbawienia wnioskodawcy wolności.
Reasumując, kwota odszkodowana zasądzona obecnie na rzeczR. T.jest – w przekonaniu Sądu Apelacyjnego – adekwatna i sprawiedliwa. Nie ma też żadnego powodu, by przyznawać wyższe odszkodowanie tylko dlatego, aby jak sugeruje to autor apelacji, wnioskodawca otrzymał godziwą sumę, rekompensującą mu niesłuszne represje oraz wszystkie doznane dolegliwości i krzywdy, związane z pozbawieniem wolności. Temu bowiem celowi (tj. naprawieniu szkody niemajątkowej), służy wszakże godziwa kwota zasądzonego zadośćuczynienia (przyznane wcześniej 30.000 zł), którego wysokość ma czynić zadość doznanej krzywdzie.
Kierując się powyższymi względami Sąd Apelacyjny dokonał w zaskarżonym wyroku stosownych zmian, zaś w pozostałej części orzeczenie to utrzymał w mocy.
Konsekwencją udziału w sprawie pełnomocnika wnioskodawcy, było zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą, stosownie do norm przepisanych, tj. w oparciu o § 14 ust. 7 w zw. zust. 6 i § 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu(Dz.U. z 2002r., Nr163, poz. 1348 ze zm.(vide wyrok SN z dn. 20.10.2011r., IV KK 137/11, OSNKW 2011/11/105.
Z kolei o zwrocie na rzecz wnioskodawcy kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej mu przez pełnomocnika w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, rozstrzygnie oczywiście Sąd Okręgowy, jeśli naturalnie pełnomocnik wnioskodawcy złoży tam stosowny wniosek o przyznanie tych kosztów, co dotychczas, wbrew jego zapewnieniom, niestety miało miejsca (por. protokół rozprawy k. 813 i akta III Ko 7/12).
Wreszcie, o kosztach postępowania odwoławczego, orzeczono zgodnie z art. 13 ustawy rehabilitacyjnej z dnia 23 lutego 1991r. | ```yaml
court_name: Sąd Apelacyjnyw Szczecinie
date: '2013-07-17'
department_name: II Wydział Karny
judges:
- Stanisław Kucharczyk
- Stanisław Stankiewicz
- Piotr Brodniak
legal_bases:
- art. 8 ust. 1 i 1b ustawy z dnia 23 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń
wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu
Państwa Polskiego
- rozdziale 50 kodeksu postępowania karnego
- art. 361 § 2 k.c.
- art. 322 k.p.c.
- ust. 6 i § 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w
sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu
recorder: st. sekr. sądowy Jorella Atraszkiewicz
signature: II AKa 110/13
``` |
154500000003003_VI_ACa_000903_2014_Uz_2015-04-15_002 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt VI ACa 903/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 15 kwietnia 2015r.
Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie:
Przewodniczący – Sędzia SA Jacek Sadomski
Sędziowie: SA Beata Waś
SO (del.) Jadwiga Smołucha (spr.)
Protokolant: sekr. sądowy Magdalena Męczkowska
po rozpoznaniu w dniu 15 kwietnia 2015 r. w Warszawie
na rozprawie
sprawy z powództwa(...) S.A.wŁ.
przeciwkoSzpitalowi (...)wW.
o zapłatę
na skutek apelacji powoda
od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie
z dnia 1 kwietnia 2014 r.
sygn. akt IV C 601/13
1
oddala apelację;
2
zasądza od(...) S.A.wŁ.na rzeczSzpitala (...)wW.kwotę 5.400 zł (pięć tysięcy czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.
Sygn. akt VI ACa 903/14
UZASADNIENIE
W pozwie złożonym 8 marca 2013 r.(...) S.A.z siedzibą wŁ.wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanegoSzpitala (...)z siedzibą wW.1 789 029,17 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu powód podał, że poręczył zobowiązania pieniężne pozwanego z tytułu dostaw produktów przez(...) sp. z o.o.wW., w wysokości należności głównej wraz z odsetkami za opóźnienie. Wobec braku zapłaty przez pozwanego za dostawy w wyznaczonym terminie powód, wywiązując się z umowy poręczenia, zaspokoił wierzyciela pozwanego w zakresie należności głównej, wynikającej z faktur, wraz z odsetkami i tym samym wstąpił w prawa zaspokojonego wierzyciela, do wysokości dokonanej zapłaty, na podstawieart. 518 § 1 pkt 1 k.c.
Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z 22. kwietnia 2013 r. Sąd Okręgowy w Łodzi uwzględnił żądanie pozwu w całości.
W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o odrzucenie pozwu na podstawieart. 199 § 1 pkt 2 oraz 3 k.p.c.W ocenie pozwanego umowy między powodem a(...) sp. z o.o.zostały zawarte wbrew postanowieniom umownym oraz zakazom ustawowym, mają charakter pozorny i tym samym są nieważne z mocy prawa, gdyż celem powoda było wyłącznie obejście umownych oraz ustawowych zakazów dokonywania zmiany wierzyciela. Pozwany podniósł ponadto, że powództwo powinno być oddalone z uwagi na brak legitymacji procesowej powoda, który nie może być uznany za wierzyciela pozwanego z uwagi na fakt, iż czynności w wyniku których miał on nabyć wierzytelność zmierzały wyłącznie do obejścia prawa. Według pozwanego, bez pisemnej zgody pozwanego nie jest możliwe nie tylko przeniesienie wierzytelności, ale także wszelkie czynności prawne skutkujące zmianą wierzyciela. Zawierane przez powoda z wierzycielami pozwanego umowy nie są prawnie skuteczne, bez względu na to, jak zostaną nazwane, gdyż ich cel jest taki sam – zmiana wierzyciela, jako forma obejścia wymogu uzyskania pisemnej zgody pozwanego oraz ustawowego obowiązku uzyskania zgody jego organu założycielskiego.
Prawomocnym postanowieniem z 14 stycznia 2013 r. Sąd Okręgowy w Łodzi przekazał sprawę do rozpoznania do Sądowi Okręgowemu w Warszawie.
Wyrokiem z 1 kwietnia 2014 rok r. Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił powództwo i zasądził od powoda na rzecz pozwanego 7.200 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.
Rozstrzygnięcie sądu okręgowego zostało oparte na następujących ustaleniach faktycznych. Powód prowadzi działalność gospodarczą w zakresie m.in. zarządzania wierzytelnościami innych podmiotów. Pozwany zawarł z(...) sp. z o.o.wW., jako wykonawcą, następujące umowy sprzedaży odczynników oraz dzierżawy sprzętu: z 3 kwietnia 2009 r. nr(...), z 17 sierpnia 2009 r. nr(...), z 24 marca 2010 r. nr(...), z 12 kwietnia 2010 r. nr(...)i z 28 lipca 2009 r. nr(...). We wszystkich tych umowach zastrzeżono, że wykonawca nie może bez zgody zamawiającego przenieść wierzytelności wynikających z umowy na osoby trzecie. 12 września 2012 r.(...) sp. z o.o.zawarła z powodową spółką. umowę o współpracy w zakresie obsługi wierzytelności i udzielania poręczeń. Na mocy tej umowy, powód zobowiązał się, w terminie 14 dni od otrzymania wniosku kontrahenta ((...) sp. z o.o.), przedstawić analizę sytuacji finansowej dłużnika, określając termin w którym dłużnik będzie mógł prawdopodobnie dokonać zapłaty. Następnie powód miał udzielić kontrahentowi informacji, czy dokona poręczenia zobowiązań dłużnika i przedstawić warunki finansowe poręczenia. Kontrahent zobowiązał się przesłać wraz z wnioskiem zestawienie faktur obejmujących wierzytelności mające być przedmiotem poręczenia. Na podstawie dokonanej analizy finansowej, sporządzonej 14 września 2012 r., powód zawarł z(...) sp. z o.o.umowę poręczenia, w której kontrahent oświadczył, że posiada wymagalne wierzytelności wynikające z umowy z pozwanym. Na podstawie przedmiotowej umowy strona powodowa poręczyła zobowiązania w kwocie należności głównej 1 533 711,01 zł wraz z należnymi odsetkami za opóźnienie. Stosownie do ustaleń stron, realizacja umów miała przebiegać w ten sposób, że w przypadku niespłacenia poręczonego zobowiązania lub jego części przez dłużnika (pozwanego) w ostatecznym terminie zapłaty,(...) sp. z o.o.miał wezwać pozwanego do spłaty poręczonego zobowiązania lub odpowiedniej jego części, zaś w przypadku niespłacenia poręczonego zobowiązania przez pozwanego w ostatecznym terminie zapłaty udzielonym przez kontrahenta, zobowiązania te miał spłacić powód i w zakresie spłaconego zobowiązania, na mocyart. 518 § 1 pkt 1 k.c., stać wierzycielem pozwanego. Ponieważ pozwany nie uregulował wszystkich swoich zobowiązań wobec(...) sp. z o.o., powód w wykonaniu swojego zobowiązania wynikającego z umowy poręczenia 28 września 2012 r. spłacił za pozwanego jego zobowiązania.
Biorąc po uwagę powyższy stan faktyczny sąd okręgowy uznał, że zawarte pomiędzy powodem a dostawcami umowy poręczenia były pozorne, gdyż celem ich zawarcia był obrót długami szpitali. W ocenie sądu okręgowego świadczą o tym podobieństwo treści zawieranych pomiędzy powodem a dostawcami umów, zawierających „poręczenie” zapłaty za zobowiązania wielu zakładów opieki zdrowotnej na terenie całego kraju. Ponadto również okoliczność, że w pozwie powód powołuje się naart. 518 § 1 pkt 1 k.c., zawarty w rozdziale dotyczącym zmiany wierzyciela, świadczy o tym, że prawdziwym celem zawarcia umów poręczenia było przejęcie długów szpitali. Czynność prawna między powodem a(...) sp. z o.o.została uznana za nieskuteczną, gdyż chodziło w niej o możliwość dokonania zmiany wierzyciela (nabycia długu szpitala), a nie o poręczenie. Tymczasem w przedmiotowych umowach została wyłączona możliwość przeniesienia wierzytelności wynikającej z umowy na osoby trzecie bez zgody pozwanego i zgody takiej powód od strony pozwanej nie uzyskał. W ocenie sądu okręgowego umowny zakaz przenoszenia wierzytelności na osoby trzecie, bez zgody szpitala miał na celu nie tylko zakaz określonego wart. 509 k.c.przelewu, ale również jakiegokolwiek przenoszenia wierzytelności, czy to w postaci poręczenia, umowy ubezpieczenia, czy jakiejkolwiek innej nazwanej lub nienazwanej umowy mającej na celu zmianę osoby wierzyciela (art. 65 k.c.). Wola umawiających się była taka, że wykonawca zobowiązywał się nie przenosić wierzytelności na inne podmioty bez zgody szpitala. Zawarcie zatem omawianej umowy poręczenia, zgodnie z którą wierzytelności w stosunku do pozwanego przeszły na powoda, było obejściem umowy zawartej pomiędzy szpitalem a dostawcami. Z uwagi na jednoznacznie sformułowane postanowienia ustawowe i umowne, w myśl których bez pisemnej zgody pozwanego szpitala nie jest możliwe nie tylko przeniesienie wierzytelności, ale także wszelkie czynności prawne skutkujące zmianą wierzyciela, zawierane przez powoda z wierzycielami pozwanego nie są prawnie skuteczne bez względu na to, jak zostaną nazwane. Omawiane umowy poręczenia naruszają zawarty w umowach pozwanego z dostawcami umowny zakaz zawierania umów przelewu wierzytelności, wobec czego są nieważne z mocy prawa. Powód nie ma zatem legitymacji czynnej do wystąpienia z dochodzonym roszczeniem. Podmiotem uprawnionym do dochodzenia należności z zawartych umów są poszczególni kontrahenci, a nie(...) S.A.Za nieskuteczne zostały uznane zarzuty pozwanego odnoszące się do niezgodności zawartych umów poręczenia zustawą z 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej(obecnieustawą z 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej). Nowelizacja pierwszej z wymienionych ustaw, wprowadzająca w art. 53 ust. 6 obowiązek uzyskania zgody podmiotu, który utworzył zakład na czynność prawną mającą na celu zmianę wierzyciela, w przypadku zobowiązań samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej oraz skutek nieważności czynności prawnych dokonanych z naruszeniem powołanego przepisu (ust. 7), weszła w życie dopiero 22 grudnia 2010 r. Przy tym zgodnie z art. 4 ustawy zmieniającej (Dz.U. z 2010 r., nr 230, poz. 1507),przepisy art. 53 ust. 6 i 7 ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się do zobowiązań samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej, powstałych po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy. Umowy pozwanego z(...) sp. z o.o., będące przedmiotem pozwu, zostały zawarte w okresie sierpień 2009 r. – marzec 2010 r., zatem przed wejściem w życie wspomnianej nowelizacji i w konsekwencji omawiany wyżej zakaz ustawowy tych umów nie dotyczy. O kosztach procesu sąd okręgowy orzekł na podstawieart. 98 k.p.c.
Apelację od powyższego wyroku złożyła strona powodowa zaskarżając go w całości i zarzucając mu:
a
naruszenieart. 328 § 2 k.p.c.w związku zart. 876 § 1 k.c.poprzez niepodanie w treści uzasadnienia wyroku na jakiej podstawie oparł się sąd przyjmując, ze na skutek umownego zakazu poręczeń nie powstało w ogóle zobowiązanie wynikające z umowy poręczenia, co nie pozwala na merytoryczną kontrolę przyczyn nieuwzględnienia powództwa
b
naruszenieart. 233 § 1 k.p.c.w związku zart. 518 § 1 pkt 1 k.p.c.poprzez dowolną ocenę dowodów, a w konsekwencji wyprowadzenie wniosku z ustalonego stanu faktycznego, który jest sprzeczny z obowiązującą w tym zakresie utrwaloną linią orzeczniczą i poglądami w doktrynie, polegającego na przyjęciu, że w razie zaistnienia umownego zakazu przeniesienia wierzytelności na osoby trzecie, poręczyciel nie wstępuje skutecznie w prawa dotychczasowego wierzyciela na podstawieart. 518 § 1 pkt 1 k.c.
c
naruszenieart. 233 § 1 k.p.c.poprzez błędną ocenę działalności prowadzonej przez powódkę i stwierdzenie, że powódka jest „podmiotem profesjonalnym, zajmującym się obrotem wierzytelnościami i pozasądową windykacją wierzytelności” co miało istotny wpływ na wynik sprawy, ponieważ miało wpływ na stwierdzenie pozorności umowy
d
naruszenieart. 232 k.p.c.w związku zart. 83 § 1 k.c.w związku zart. 65 § 2 k.c.poprzez uwzględnienie zarzutu pozwanego dotyczącego pozorności umowy poręczenia, pomimo że pozwany nie zgłosił na tę okoliczność żadnego dowodu, pomimo ciążącego na nim ciężaru dowodu oraz pomimo tego, że pozorność jest okolicznością faktyczną, która wymaga udowodnienia
e
naruszenieart.328 § 1 k.p.c.poprzez niepodanie na jakim dowodzie oparł się sąd czyniąc ustalenia faktyczne, że o pozorności umowy poręczenia „świadczą treści zawieranych między powodem a dostawcami umów, mających podobną treść i zawierających „poręczenie” zapłaty za zobowiązania wielu zakładów opieki zdrowotnej na terenie całego kraju”
f
naruszenieart. 232 k.p.c.poprzez uznanie za udowodniony zarzutu pozorności i stwierdzenie, że o pozorności umowy poręczenia „świadczą treści zawieranych pomiędzy powodem a dostawcami umów, mających podobną treść i zawierających „poręczenie” zapłaty za zobowiązania wielu zakładów opieki zdrowotnej na terenie całego kraju”, pomimo że brak w sprawie dowodu na tę okoliczność
g
naruszenieart. 233 § 1 k.p.c.w związku zart. 57 § 1 k.c.poprzez błędne wyprowadzenie wniosku z ustalonego stanu faktycznego, że umowa poręczenia jest nieważna z mocy prawa, ponieważ ta umowa narusza umowne zakazy przenoszenia wierzytelności, pomimo że zakazy umowne wprowadzone w umowie przetargowej mogą wiązać tylko strony umowy przetargowej, niw wywołują skutków w stosunku do czynności prawnych osób trzecich
h
naruszenieart. 535 k.c.w związku zart. 876 § 1 k.c.poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że zastrzeżenie umowne polegające na zakazie udzielania poręczeń wiąże osoby nie będące stroną zobowiązania, w konsekwencji czego sąd mylnie przyjął, że zakaz jest skuteczny wobec stron umowy poręczenia i nie powstało roszczenie powoda wobec pozwanego
i
naruszenieart. 83 § 1 oraz art. 58 § 1 k.c.orazart. 63 k.c.poprzez ich naprzemienne zastosowanie i wyprowadzenie błędnych, wzajemnie wykluczających się wniosków, że umowny zakaz przenoszenia wierzytelności wywołuje bezskuteczność umowy poręczenia i jednocześnie umowa poręczenia jest nieważna, ponieważ strony miały na celu obejście umownego zakazu przenoszenia wierzytelności jak również nieważna, ponieważ była pozorna.
W oparciu o powyższe zarzuty strona powodowa wniosła o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez zasądzenie kwoty 1 789 029,17 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 8 marca 2013 r. do dnia zapłaty oraz kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania i zasądzenie przez sąd pierwszej instancji kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje
Sąd apelacyjny zważył, co następuje.
Stosownie doart. 876 § 1 k.c.przez umowę poręczenia poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela wykonać zobowiązanie na wypadek gdyby dłużnik zobowiązania nie wykonał. Poręczenie jest umową kauzalną, której przyczyną prawną jest zabezpieczenie wierzytelności. Funkcja zabezpieczająca jest istotą poręczenia, gdyż celem tej instytucji jest zwiększenie prawdopodobieństwa uzyskania przez wierzyciela zaspokojenia ze stosunku podstawowego (umocnienie wierzytelności) dzięki temu, że wskutek zaciągnięcia dodatkowego zobowiązania przez poręczyciela zwiększa się krąg podmiotów, od których wierzyciel może się domagać spełnienia świadczenia. W uzasadnieniu uchwały składu 7 sędziów z 30.09.1996 r. III CZP 85/96 (Legalis 42623) Sąd Najwyższy wyraził też pogląd, że „Istotą poręczenia (…) nie jest świadczenie lecz gwarancja, że poręczyciel wykona zobowiązanie, gdyby dłużnik go nie wykonał.” Skoro przyczyną prawną umowy poręczenia jest zmniejszenie ryzyka transakcyjnego wierzyciela co do otrzymania świadczenia, w dacie poręczenia powinna istnieć niepewność co do spełnienia przez dłużnika świadczenia ze stosunku podstawowego. Do takiego wniosku prowadzi nie tylko interpretacja celowościowaart. 876 § 1 k.c., ale również językowa. Użycie w analizowanym przepis sformułowania „na wypadek”, wskazuje na istnienie w momencie poręczenia stanu niepewności czy ryzyko niewykonania zobowiązania przez dłużnika zrealizuje się w przyszłości. Reguły interpretacyjne zawarte wart. 65 § 2 k.c.wskazują na konieczność brania pod uwagę przy wykładni umów nie tylko dosłownego brzmienia zawartych w umowie sformułowań, ale także zgodnego zamiaru stron i rzeczywistego celu umowy.
Sąd Najwyższy w swoim dotychczasowym orzecznictwie kilkakrotnie zajmował się problemem oceny skutków prawnych umów poręczenia wierzytelności zakładów opieki zdrowotnej. W orzeczeniach dotyczących zobowiązań zakładów opieki zdrowotnej powstałych przed 22 grudnia 2010 r., co do których wierzyciel szpitala zawarł umowę poręczenia z innym podmiotem, pomimo umieszczenia w umowie ze szpitalem klauzuli zakazu cesji wierzytelności, Sąd Najwyższy początkowo przyjmował, w oparciu oart. 3531k.c., koncepcję nieważności umowy poręczenia, jako naruszającej zasady współżycia społecznego (uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 24.04.2008 r., IV CSK 39/08, Lex 424361), a w późniejszym orzeczeniu, w oparciu oart. 83 § 1 k.c., koncepcję pozorności poręczenia dokonanego dla ukrycia przelewu wierzytelności wykluczonego w stosownym pactum de non cedendo (uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z 20.04.2012 r., III CZP 10/12, Legalis 457217). W orzeczeniach dotyczących stanu prawnego obowiązującego od 22 grudnia 2010 r., czyli po wejściu w życieart. 53 ust. 6 ustawy z 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej, w brzmieniu ustalonymustawą z 22 października 2010 r. o zmianie ustawy o zakładach opieki zdrowotnej, którego odpowiednikiem jest obecnie obowiązującyart. 54 ust. 5 ustawy z 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej, Sąd Najwyższy konsekwentnie stoi na stanowisku, że poręczenie należy do kategorii „czynności prawnych mających na celu zmianę wierzyciela”, o których mowa w tych przepisach i dla których wymagana jest zgoda organu założycielskiego zakładu opieki zdrowotnej pod rygorem nieważności (uzasadnienia wyroków Sądu Najwyższego: z 6.06.2014 r. I CSK 428/13 Legalis 1061894, z 19.11.2014 r. II CSK 9/14 Legalis 1180164, z 9.01.2015 r. V CSK 111/14 Legalis 1180624, z 24.04.2015 r. II CSK 664/14 Legalis 1142101). W uzasadnieniu wyroku z 9.01.2015 r. V CSK 111/14 Sąd Najwyższy stwierdził, że „bliskość konstrukcyjna i funkcjonalna cesji (art. 509 k.c.) i subrogacji poręczyciela (art. 518 § 1 pkt 1 k.c.) pozwala na wysunięcie wniosku o możliwości zastępowania efektu prawnego cesji także umową poręczenia, gdy po wykonaniu obowiązku poręczycielskiego następuje surogacyjna zmiana wierzyciela w pierwotnym stosunku obligacyjnym i pojawia się nowy wierzyciel Szpitala (dłużnika głównego)”.
Zgodnie zart. 4 ustawy z 22 października 2010 r. o zmianie ustawy o zakładach opieki zdrowotnej, znowelizowany art. 53 ust. 6 ustawy z 30 sierpnia 1991 r.o zakładach opieki zdrowotnej stosuje się do zobowiązań samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej powstałych po dniu wejścia w życie ustawy nowelizującej, które nastąpiło 22 grudnia 2010 r. Dniem powstania zobowiązania jest data dokonania czynności prawnej, z której ono wynika, stąd dla możliwości zastosowaniaart. 53 ust. 6 ustawy z 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnejdo oceny ważności umów poręczenia w niniejszej sprawie decydujące będą daty zawarcia umów stanowiących źródła zobowiązania pozwanego, a nie daty wystawienia poszczególnych faktur. Umowy te określały szczegółowo treść zobowiązań (przedmiot i wartość dostaw oraz przedmiot i czynsz dzierżawy), a jedynie ich wykonanie zostało rozłożone w czasie i w związku z tym faktury miały być wystawiane dopiero po wykonaniu każdej dostawy częściowej oraz osobno za każdy miesiąc dzierżawy urządzeń. Wystawienie faktury wiązało się więc jedynie z powstaniem wymagalności poszczególnych części zobowiązania, natomiast nie było przesłanką powstania zobowiązania. Wszystkie umowy, z których wynikają zobowiązania pozwanego, zostały popisane przed wejściem w życie znowelizowanegoart. 53 ust. 6 ustawy z 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej, a jedynie zobowiązania te stały się wymagalne po 22 grudnia 2010 r., stąd przepis ten nie znajduje zastosowania w niniejszej sprawie.
Dla dokonania wykładni umowy z 17 września 2012 r., zawartej przez powoda z(...) sp. z o.o., niezbędne jest uwzględnienie kontekstu faktycznego, w jakim doszło do jej podpisania oraz analiza całokształtu postanowień umownych. Poręczenie z reguły udzielane jest za zobowiązania jeszcze niewymagalne. Dopuszczalne jest oczywiście również poręczenie za zobowiązania wymagalne, ale z reguły ma to miejsce gdy wierzyciel uzależnia dalszą współpracę z dłużnikiem od udzielenia poręczenia. Dla skuteczności poręczenia nie jest wymagana zgoda dłużnika na zawarcie umowy poręczenia i może być ono udzielone bez wiedzy, a nawet wbrew woli dłużnika. Jednak z reguły to właśnie dłużnik wskazuje poręczyciela i płaci mu wynagrodzenie gdyż wierzyciel uzależnia zawarcie lub kontynuację umowy z dłużnikiem od uzyskania dodatkowego zabezpieczenia. W niniejszej sprawie w dacie zawarcia umowy poręczenia zobowiązania pozwanego były już wymagalne i pozwany opóźniał się w ich zapłacie, a część objętych tą umową wierzytelności zbliżała się do terminu przedawnienia. Powód profesjonalnie i zarobkowo zajmuje się świadczeniem usług finansowych, w ramach których nabywa od dostawców towarów i usług ich wierzytelności w stosunku do zakładów opieki zdrowotnej, a następnie odzyskuje je we własnym imieniu, w tym również na drodze sądowej. Jak wynika ze znajdującego się w aktach sprawy potwierdzenia przelewu (k.46) z samą tylko(...) sp. z o.o.powód zawarł co najmniej 21 umów poręczenia. O fakcie zawierania przez powoda tego typu umów również z innymi podmiotami świadczą złożone przez niego do akt sprawy odpisy wyroków z uzasadnieniami w sprawach, w których również jako powód dochodzi zapłaty. Na zawieranie tego typu umów w ramach prowadzonej przez powoda działalności gospodarczej wskazuje również przedmiot działalności powoda ujawniony w rejestrze przedsiębiorców, obejmujący m.in. usługi finansowe. W chwili zawarcia przez powoda z(...) sp. z o.o.umowy z 17 września 2012 r., obu tym podmiotom znany był fakt braku płynności finansowej pozwanego, gdyż powód przygotował na zlecenie wierzyciela analizę finansową pozwanego (k.45), sporządzoną wg stanu na 14 września 2012 r., w której podsumowaniu stwierdzono, że „na podstawie dostępnych danych finansowych – przy założeniu równorzędnego traktowania wszystkich wierzycieli – jednostka powinna uregulować swoje zobowiązania w terminie 208 dni od powstania zobowiązania”. W tych okolicznościach wiadomym było, że pozwany nie ureguluje zobowiązań w łącznej kwocie ok. 1,7 mln w wyznaczonym mu przez wierzyciela dodatkowym, kilkudniowym terminie. W umowie, w części wstępnej, powód oświadczył, że zgodził się poręczyć zobowiązania pozwanego wobec(...) sp. z o.o.wynikające z umowy z pozwanym, na wypadek gdyby pozwany nie dokonał płatności na rzecz(...) sp. z o.o.w terminie wskazanym przez powoda w analizie finansowej stanowiącej załącznik nr 2 do umowy. Skoro z powołanej analizy wynika, że pozwany powinien uregulować swoje zobowiązania w terminie 208 dni od powstania zobowiązania, to w dacie zawarcia umowy poręczenia termin ten już upłynął. Nie zachodził więc stan niepewności co wykonania zobowiązania przez dłużnika gdyż w dacie zawarcia umowy poręczenia ryzyko przed którym poręczenie miało zabezpieczać już się zrealizowało - dłużnik zobowiązania nie wykonał i mało prawdopodobnym było by w wyznaczonym mu kilkudniowym terminie znalazł środki na zapłatę. Oczywistym było w tej sytuacji, że powód będzie mógł spłacić wymagalne zobowiązania, za które poręczył i automatycznie nabędzie spłacone wierzytelności na mocyart. 518 § 1 pkt 1 k.c.O takiej intencji umowy z 17 września 2012 r. świadczy też okoliczność, że powód dokonał spłaty poręczonych zobowiązań następnego dnia po upływie dodatkowego terminu do uregulowania zobowiązań, wyznaczonego dłużnikowi, a w przy tym ciągu 11 dni od zawarcia umowy poręczenia. 28 września 2012 r. powód przelał na rachunek bankowy(...) sp. z o.o.3 858 817,82 zł (k.46) tytułem płatności za 21 umów poręczenia z 17 września 2012 r. Normalnie podmioty gospodarcze nie trzymają tak wysokich środków pieniężnych na rachunkach bankowych bieżących, zatem dalece mało prawdopodobne by powód podjął decyzję o wypłacie z dnia na dzień, lecz musiał się do niej przygotować dużo wcześniej. O zawarciu umowy z 17 września 2012 r. w celu sprzedaży wierzytelności, a nie w celu jej zabezpieczenia świadczy również treść postanowień tej umowy. W szczególności w § 1 ust. 5 tej umowy wierzyciel(...) sp. z o.o.złożył oświadczenie, że wszystkie objęte poręczeniem wierzytelności są bezsporne, nieprzedawnione, nie zostały w żaden sposób zmodyfikowane poprzez jakąkolwiek czynność prawną, a co za tym idzie wierzycielowi przysługują wszelkie prawa związane z tymi wierzytelnościami, wynikające z obowiązujących przepisów prawa, zaś ich wysokość odpowiada rzeczywistemu zadłużeniu dłużnika. Tego rodzaju oświadczenia składane są zwykle przez cedenta w umowie przeniesienia wierzytelności, albowiem nabywca wierzytelności ma interes w tym by były one pozbawione wad prawnych. Poręczyciel natomiast co do zasady nie jest zainteresowany brakiem wad prawnych poręczanej wierzytelności, ponieważ w razie powstania jego odpowiedzialności zgodnie zart. 876 § 1 k.c., tj. wtedy gdy dłużnik główny nie spłacił zobowiązania, poręczyciel może podnosić przeciwko wierzycielowi wszelkie zarzuty, które przysługują dłużnikowi (art. 883 § 1 k.c.), tym również powoływać się na wady prawne, celem ograniczenia lub wyłączenia swojej odpowiedzialności. Tym samym oświadczenie wierzyciela o braku wadliwości poręczanych wierzytelności jest w umowie przelewu zbędne. Również sposób i wysokość wynagrodzenia powoda ustalonego w umowie z 17 września 2012 r. wskazuje na rzeczywisty cel stron tej umowy, jakim był ostateczny skutek odpłatnego przeniesienia wierzytelności. Strony przewidziały dla powoda (poręczyciela) dwa rodzaje wynagrodzenia: wynagrodzenie z tytułu udzielonego poręczenia (§2) i wynagrodzenie z tytułu zrealizowanego poręczenia (§4). Zgodnie z § 1 ust. 4 umowy poręczenie obejmowało zobowiązanie w kwocie należności głównej 1 533 711,01 zł wraz z należnymi odsetkami za opóźnienie. W §2 ust. 1 umowy strony ustaliły, że za poręczenie zobowiązań dłużnika wierzyciel(...) sp. z o.o.zobowiązuje się zapłacić powodowi prowizję w kwocie 50 375,31 zł brutto, płatną w terminie 30 dni od dnia doręczenia wierzycielowi faktury VAT przez powoda, przy czym faktura miała być wystawiona nie wcześniej niż z dniem złożenia przez wierzyciela dłużnikowi oświadczenia o wyznaczeniu ostatecznego terminu do zapłaty. Zgodnie z §2 ust. 2 umowy powyższa prowizja przysługiwała powodowi niezależnie od stopnia wykorzystanego poręczenia, z zastrzeżeniem § 8 umowy, w którym strony przewidziały zwrot spełnionych świadczeń wraz z odsetkami w przypadku rozwiązania, odstąpienia, nieważności lub wypowiedzenia umowy. Natomiast w § 4 ust. umowy z 17 września 2012 r. strony przewidziały za wykonanie zobowiązania powoda, w postaci spłaty poręczonego zobowiązania, otrzyma on prowizję w wysokości 100 % spłaconych odsetek, pomniejszoną o prowizję, o której mowa w § 2 umowy. Zgodnie z § 4 ust. 2 umowy zapłata tej prowizji miała następować poprzez odpowiednie pomniejszenie przez powoda spłaty poręczonego zobowiązania. Finalnie więc wierzyciel uzyskiwał w ciągu kilkunastu dni od zawarcia umowy z powodem świadczenie pieniężne odpowiadające wysokości należności głównej, w zamian za przeniesienie na powoda prawa do wierzytelności w wysokości należności głównej wraz z odsetkami, a ostateczna korzyść ekonomiczna dla powoda odpowiadała pełnej wysokości odsetek za opóźnienie, których mógł dochodzić od dłużnika. Terminy spełnienia świadczeń zostały określone w umowie w taki sposób, że wierzyciel praktycznie nie płacił powodowi wynagrodzenia przy użyciu środków pieniężnych, gdyż rozliczenie pomiędzy stronami następowało bezgotówkowo – powód przekazywał pozwanemu środki pieniężne w wysokości pomniejszonej o kwotę wynagrodzeń powoda. Ponadto w § 8 umowy strony przewidziały, że w przypadku rozwiązania umowy zgodną wolą obu stron, odstąpienia od umowy, wypowiedzenia lub stwierdzenia jej nieważności przez sąd, strony zwrócą sobie przekazane w ramach umowy kwoty tj. kwoty zapłacone przez powoda w ramach spłaty zobowiązań pozwanego i kwoty zapłacone przez(...) sp. z o.o.z tytułu wynagrodzenia, o którym mowa w § 2 i 4 umowy – wraz z odsetkami w wysokości 9,3 %, liczonymi od dnia wpływu danej kwoty na rachunek strony do dnia zwrotu tej kwoty drugiej stronie. Reasumując, ocena całokształtu okoliczności sprawy, a mianowicie: zawarcia umowy poręczenia z inicjatywy i na koszt wierzyciela, co do wierzytelności przeterminowanych, z wynagrodzeniem poręczyciela nieadekwatnie wysokim do samej czynności poręczenia, wyznaczenie dłużnikowi, niemającemu płynności finansowej, krótkiego i przez to nierealnego terminu do zapłaty wysokiej kwoty, zapłata przez poręczyciela tej kwoty natychmiast po upływie terminu płatności wyznaczonemu dłużnikowi, obciążenie wierzyciela odsetkami umownymi za cały czas korzystania ze środków pieniężnych uzyskanych z tytułu spłaty przez poręczyciela poręczonych zobowiązań, w wypadku gdyby po jej wykonaniu umowa poręczenia została rozwiązana lub stwierdzono jej nieważność – prowadzą do wniosku, że rzeczywistym celem umowy było odpłatne przeniesienie wierzytelności, a nie jej zabezpieczenie. Tym samym umowa z 17 września 2012 r. nie była umową poręczenia, uregulowaną przepisamikodeksu cywilnego(art. 876 – 887 k.c.), tylko inną umową nienazwaną, dopuszczalną w granicach swobody umów, określonych wart. 3531k.c.Użycie przez strony umowy z 17 września 2012 r. nomenklatury kodeksowej właściwej dla umowy poręczenia nie przesądza o tym, że jest to stosunek prawny poręczenia., w sytuacji gdy ocena całokształtu okoliczności w jakich doszło do zawarcia umowy oraz jej postanowień prowadzi do wniosku, że jej celem prawnym nie było zabezpieczenie wierzytelności lecz jej zbycie. Umowa z 17 września 2012 r. nie kreuje więc stosunku poręczenia, lecz jest umową nienazwaną, której przedmiotem jest odpłatne przeniesienie na powoda wierzytelności, które nie mogą być przedmiotem przelewu z uwagi na umowne zastrzeżenie zakazu ich zbywania.Art. 509 § 1 k.c.stanowi, że przelew wierzytelności nie może nastąpić, jeżeli sprzeciwiałoby się to zastrzeżeniu umownemu. Takie postanowienie umowne, w kwestii ustanowienia niezbywalności wierzytelności, wiąże nie tylko strony umowy lecz jest również skuteczne erga omnes, wobec wszystkich, którzy chcieliby tę wierzytelność nabyć.Art. 509 § 1 k.c.jest bowiem lex specialis w stosunku doart. 57 § 1 k.c., stanowiącego zasadę, że nie można przez czynność prawną wyłączyć ani ograniczyć zbywalności prawa, jeżeli według ustawy prawo to jest zbywalne.Art. 509 § 1 k.c.w drodze wyjątku zezwala na umowne pozbawienie wierzytelności cechy zbywalności. Zastrzeżenie umowne ograniczające zbywalność wierzytelności nie wyłącza możliwości poręczenia takiej wierzytelności. Jednak umowa z 17 września 2012 r. nie prowadziła do powstania stosunku poręczenia, a tym samym nie powstała osobista odpowiedzialność powoda za długi pozwanego i w konsekwencji spłata tych zobowiązań przez powoda, bez zgody pozwanego dłużnika, nie skutkowała nabyciem przez powoda spłaconej wierzytelności na podstawie przepisów o subrogacji (art. 518 § 1 pkt 1 i 3 k.c.). Natomiast dokonane umową z 17 września 2012 r. przeniesienie wierzytelności nie wywołuje skutków prawnych z uwagi na umowny zakaz ich zbywania i brak zgody pozwanego dłużnika na uchylenie tego zakazu. Po stronie powoda zachodzi więc brak legitymacji materialnoprawnej do dochodzenia od pozwanego dłużnika spełnienia świadczenia, albowiem nie nabył on skutecznie wierzytelności. Ostatecznie prawidłowy jest wniosek sądu okręgowego, co braku legitymacji czynnej powoda, pomimo nieco odmiennego toku rozumowania, który doprowadził do takiej konkluzji.
Nieskuteczny jest zarzut naruszenia przez sąd okręgowyart. 328 § 2 k.p.c.Zarzut ten może być usprawiedliwiony tylko w wyjątkowych okolicznościach gdy treść uzasadnienia orzeczenia sądu I instancji uniemożliwia całkowicie weryfikację stanowiska sądu, co ma miejsce wówczas gdy braki w zakresie poczynionych ustaleń faktycznych i oceny prawnej są tak istotne, że uniemożliwiają poddanie orzeczenia ocenie instancyjnej. W niniejszej sprawie uzasadnienie sporządzone przez sąd pierwszej instancji zawiera wszystkie ustawowe elementy w zakresie umożliwiającym kontrolę instancyjną.
Nieskuteczne są zarzuty dotyczące naruszenia przez sąd okręgowyart. 233 § 1 k.p.c., albowiem ocena zgromadzonego materiału dowodowego i ustalenia faktyczne, dokonane na jego podstawie przez ten sąd, są adekwatne do tegoż materiału i logiczne. Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, to taka ocena dowodów nie narusza zasady swobodnej oceny dowodów przewidzianej wart. 233 § 1 k.p.c., choćby z tego samego materiału dowodowego dałoby się też wywieść, również logiczne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, wnioski odmienne. Tylko w przypadku wykazania, że brak jest powiązania, w świetle kryteriów wyżej powołanych, przyjętych wniosków z zebranym materiałem dowodowym, możliwe jest skuteczne podważenie oceny dowodów dokonanej przez sąd pierwszej instancji. Nie jest wystarczająca sama polemika naprowadzająca wnioski odmienne, lecz wymagane jest wykazanie, w czym wyraża się brak logiki lub uchybienie regułom doświadczenia życiowego (wyrok SN z 27.09.2002 r. sygn. akt IV CKN 1316/00). Same, nawet poważne wątpliwości co do trafności oceny dokonanej przez sąd pierwszej instancji, jeżeli tylko nie wykroczyła ona poza granice zakreślone wart. 233 § 1 k.p.c., nie powinny stwarzać podstawy do zajęcia przez sąd drugiej instancji odmiennego stanowiska (wyrok SN z 12.04.2012 r. I UK 347/11, LEX nr 1216836). W niniejszej sprawie skarżący nie wykazał, by sąd pierwszej instancji rażąco naruszył zasady wiarygodności i mocy dowodów oraz że naruszenie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Dokonana przez sąd okręgowy rekonstrukcja stanu faktycznego znajduje oparcie w materiale dowodowym znajdującym się w aktach sprawy, gdyż wyprowadzone na jego podstawie ustalenia co do okoliczności faktycznych są logicznie poprawne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego.
Mając powyższe na uwadze sąd apelacyjny, na podstawieart. 385 k.p.c., orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania apelacyjnego rozstrzygnięto na podstawie 98§ 1 i 3 k.p.c., obciążając nimi w całości stronę powodową jako przegrywającą sprawę. Na zasądzone koszty składa się wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego w stawce minimalnej. | ```yaml
court_name: Sąd Apelacyjnyw Warszawie
date: '2015-04-15'
department_name: VI Wydział Cywilny
judges:
- Jadwiga Smołucha
- Jacek Sadomski
- Beata Waś
legal_bases:
- art. 83 § 1 oraz art. 58 § 1 k.c.
- art. 199 § 1 pkt 2 oraz 3 k.p.c.
- art. 53 ust. 6 ustawy z 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej
- art. 54 ust. 5 ustawy z 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej
- art. 4 ustawy z 22 października 2010 r. o zmianie ustawy o zakładach opieki zdrowotnej,
znowelizowany art. 53 ust. 6 ustawy z 30 sierpnia 1991 r.
recorder: sekr. sądowy Magdalena Męczkowska
signature: VI ACa 903/14
``` |
155025000001003_II_Ca_000804_2013_Uz_2013-11-26_001 |
You are extracting information from the Polish court judgments.
Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value.
Please return the response in the identical YAML format:
```yaml
court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>"
date: <data, date in format YYYY-MM-DD>
department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\
\ department>"
judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>"
legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)>
recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder>
signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment>
```
=====
{context}
======
| Sygn. akt II Ca 804/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 31 października 2013r.
Sąd Okręgowy we Wrocławiu II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym:
Przewodniczący- Sędzia SO Ewa Barnaszewska
Sędzia SO Anna Kuczyńska
Sędzia SO Jolanta Burdukiewicz-Krawczyk (spr.)
Protokolant: Elżbieta Biała
po rozpoznaniu w dniu 31 października 2013r. we Wrocławiu
na rozprawie
sprawy z powództwaH. K.
przeciwkoK. J.
o uznanie czynności prawnej za bezskuteczną
na skutek apelacji pozwanej
od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu
z dnia 9 kwietnia 2013r.
sygn. akt XI C 507/12
I
prostuje oczywistą omyłkę w wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej z dnia 9 kwietnia 2013r. w sprawie XI C 507/12 w ten sposób, że nadaje mu następującą treść: „uchyla wyrok zaoczny z dnia 17 sierpnia 2012r. w części tj. w punkcie 2 ponad kwotę 5137 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w pozostałym zakresie wyrok zaoczny utrzymuje w mocy";
II
oddala apelację;
III
zasądza od pozwanej na rzecz powoda 1800 zł tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.
Sygn. akt II Ca 804/13
UZASADNIENIE
Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy, po rozpoznaniu sprawy z powództwaH. K.przeciwkoK. J.o uznanie czynności prawnej za bezskuteczną orzekł o uznaniu za bezskuteczną w stosunku do powodaH. K.umowy o częściowy nieodpłatny podział majątku wspólnego zawartą między pozwanąK. J.aL. J.w dniu 01.03.2011 r. objętą aktem notarialnym Rep. A nr(...)w zakresie nabycia przez pozwanąK. J.wynoszącego Vi udziału we własności nieruchomości położonej weW., przyul. (...), dla której Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Krzyków we Wrocławiu prowadziksięgę wieczystą numer (...), któremu to powodowi przysługuje od dłużnikaL. J.wierzytelność wynikająca z nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy Gdańsk - Północ w Gdańsku dnia 22.12.2010 r. w postępowaniu IV GNc 4218/10 i zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 5137,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 2.400,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.
Rozstrzygnięcie to Sąd Rejonowy oparł na następujących ustaleniach.
L. J.iK. J.byli małżeństwem od 1995 r. Małżeństwo zostało rozwiązane przez rozwód wyrokiem Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 27 stycznia 2012 r. W orzeczeniu tym wykonywanie władzy rodzicielskiej nad dziećmi -J.urodzoną w (...)r. iS.urodzonym w (...)r. - zostało powierzoneK. J., aL. J.został zobowiązany do uiszczania alimentów na dzieci w kwocie po 5.000 zł miesięcznie na każde z nich.
Od 1999 r.L.iK. J.byli właścicielami w ramach wspólności majątkowej małżeńskiej nieruchomości położonej weW.przyul. (...), dla której Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Krzyków we Wrocławiu prowadziksięgę wieczystą numer (...), składającej się zdziałki numer (...), o powierzchni 0,0534 ha, zabudowaną budynkiem mieszkalnym, w którym w 2008 r. zamieszkali małżonkowieJ.wraz z dwojgiem wspólnych dzieci.
L. J.prowadzi weW.jednoosobową działalność gospodarczą pod nazwą(...), zajmującą się przede wszystkim produkcją i handlem paletami oraz transportem międzynarodowym;L. J.miał licencję na prowadzenie tego typu działalności. Przedsiębiorstwo, którego dochody stanowiły zasadnicze źródło utrzymania rodzinyK.iL. J., funkcjonowało dobrze do 2008 r., kiedy to mimo dostępności towarów, doszło do zmniejszenia sprzedaży i obrotów a pracownicy nie otrzymywali wynagrodzenia. Pracownicy nie mieli wiedzy, jakie są źródła problemów finansowych przedsiębiorstwa i przestojów w produkcji i sprzedaży.
L. J.miał problemy związane z uzależnieniem od alkoholu.
K. J.w połowie lat dwutysięcznych rozpoczęła prowadzenie własnej działalności gospodarczej, zajmując się handlem naprawianymi paletami.L. J.iK. J.zajmowali jedno biuro.
JednocześnieK. J.pomagała mężowi w prowadzeniu jego działalności gospodarczej, która była bardziej rozwinięta; formalnie małżonkowie nigdy nie współpracowali ze sobą, nie prowadzili razem spółki.K. J.prowadziła sprawy kadrowe, zajmowała się rachunkowością w podstawowym zakresie, wystawianiem faktur, prowadziła rozmowy telefoniczne z kontrahentami męża, wiele z tych rozmów dotyczyło uregulowania zaległych płatności obciążającychL. J.; z pytaniem o uiszczenie ceny dostarczonych towarów telefonował równieżH. K..K. J.odbierała także korespondencję kierowaną doL. J., odnotowując, że część przesyłek pochodziła z różnych sądów.
MałżeństwoK.iL. J.już od 2007 r. przeżywało kryzys, rozpad związku nastąpił około roku 2009, kiedy okazało się, żeL. J.związał się z kuzynką żony, a ze związku z tego urodziła się córkaM.. Po ujawnieniu relacji wiążącejL. J.z kuzynką żonyE. F.między małżonkamiJ.konflikt się pogłębił, a o sporach między nimi wiedzieli także członkowie rodziny i współpracownicy.
H. K., prowadzący działalność gospodarczą Zakład Produkcyjno-Handlowo-Usługowy(...)wS.G.w ramach prowadzonej przez siebie działalności dwukrotnie sprzedałL. J.prowadzącemu działalność gospodarczą(...)wsporniki metalowe do palet. Za sprzedany towar zostały wystawionefaktury VAT numer: (...)i
(...). Pierwsza z nich wystawiona w dniu 24 marca 2010 r. opiewała na kwotę 27.625,68 zł brutto płatną do dnia 14 kwietnia 2010 r., druga na kwotę 26.754,60 zł brutto, z terminem płatności określonym na dzień 4 sierpnia 2010 r., wystawiona została w dniu 5 lipca 2010 r.
W związku z nieuiszczeniem przezL. J.należności za zakupiony towar,H. K.wystąpił z powództwem do Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku, który w dniu 22 grudnia 2010 r. wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym, zgodnie z którymL. J.miał zapłacićH. K.kwotę 54.380,28 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 27.625,68 zł od dnia 15 kwietnia 2010 r. do dnia zapłaty i od kwoty 26.754,60 zł od dnia 5 sierpnia 2010 r. do dnia zapłaty oraz koszty postępowania na które składała się kwota 680 zł tytułem opłaty od pozwu i kwota 3.617 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.
Postanowieniem z dnia 8 marca 2011 r. nakazowi zapłaty nadano klauzulę wykonalności.
W dniu 31 stycznia 2011 r. do komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia-Fabrycznej Tomasza Kinastowskeigo złożony został wniosek o wszczęcie postępowania zabezpieczającego w oparciu o nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 22 grudnia 2010 r. Zawiadomienie o wszczęciu postępowania zabezpieczającego zostało wydane w dniu 22 lutego 2011 r. a przesyłkę kierowaną doL. J.odebrałaK. J..
W marcu 2011 r. komornik sądowy podejmował czynności w miejscu prowadzenia przez dłużnikaL. J.działalności gospodarczej polegające na zajęciu ruchomości. W dniu 11 marca 2011 r. zajęto trak taśmowy (rok produkcji 2005) o szacunkowej wartości 18.000 zł, piłę rozdzielczą (rok produkcji 2005) o szacunkowej wartości 20.000 zł, 2 frezarki (rok produkcji 2005) o szacunkowej wartości 12.000 zł i 6.000 zł, formatówkę o szacunkowej wartości 6.000 zł, klockarkę do drewna o szacunkowej wartości 15.000 zł, 2 wiertarki wielowrzecinowe o szacunkowej wartości 6.000 zł każda i nitownicę produkcji niemieckiej o szacunkowej wartości 10.000 zł. Licytacje ruchomości, które odbyły się w dniach 10 czerwca 2011 r. oraz 28 listopada 2011 r., były bezskuteczne z powodu braku licytantów.
W dniu 11 kwietnia 2011 r. został złożony wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego. Pismo zawierające informację o wszczęciu postępowania egzekucyjnego odebrała w dniu 5 maja 2011 r.K. J..
Dnia 26 maja 2011 r. do komornika wpłynął wniosek wierzycielaH. K.o wszczęcie egzekucji z nieruchomości położonej weW.przyul. (...). W dniu 27 maja 2011 r. komornik zawiadomił o wszczęciu egzekucji nieruchomości znajdującej się weW.przyul. (...), ale wobec wydania w dniu 2 czerwca 2011 r. przez Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Krzyków postanowienia o oddaleniu wniosku o umieszczenie wzmianki o wszczęciu egzekucji z nieruchomości w związku z faktem, iż wyłącznym właścicielem nieruchomości jestK. J., komornik w dniu 24 listopada 2011 r. umorzył postępowanie egzekucyjne z nieruchomości.
Egzekucja z wierzytelności na rachunku bankowym wbanku (...) SA,(...) Bank (...) S.A.(...) Bank (...) S.A.nie została zrealizowana z powodu braku środków pieniężnych na rachunkach bankowych, których posiadaczem jestL. J.lub ich zablokowania przez bank.
Pismem z dnia 26 listopada 2012 r. komornik sądowy zawiadomił pełnomocnika wierzyciela o bezskuteczności egzekucji.
K. J., która utrzymywała kontakt z dziećmiL. J.z pierwszego małżeństwa, umówiła się ze swoim mężem, że zachowa w tajemnicy przed nimi fakt, że będzie miał on kolejne dziecko z inną partnerką, o ile dokonają oni podziału majątku dorobkowego w sposób zabezpieczający interesy wspólnych dzieci.
K. J.iL. J.zawarli w dniu 1 marca 2011 r. umowę majątkową małżeńską, objętą aktem notarialnym sporządzonym przez notariuszemS. K.(Repertorium A numer(...)). MałżonkowieJ.ustanowili rozdzielność majątkową małżeńską.
Również w dniu 1 marca 2011 r.K. J.iL. J.zawarli umowę o częściowy nieodpłatny podział majątku dorobkowego, która została objęta aktem notarialnym sporządzonym przez notariuszaS.K.(Repertorium A numer(...)). MałżonkowieJ.podali, że w skład majątku wspólnego wchodzi: zabudowana nieruchomość położona przyul. (...)weW.o wartości 230.000 zł wraz z wyposażeniem budynku mieszkalnego o wartości 20.000 zł (§ 2 umowy pkt 1 i § 5 pkt 1 i 2), samochód ciężarowyM.onumerze rejestracyjnym (...)o wartości 50.000 zł (§ 2 pkt 2 i § 5 pkt 3), samochód ciężarowyM.onumerze rejestracyjnym (...)o wartości 10.000 zł (§ 2 pkt 3 i § 5 pkt 3), samochód ciężarowyM.onumerze rejestracyjnym (...)o wartości 50.000 zł (§ 2 pkt 4 i § 5 pkt 4), przyczepa ciężarowa(...)onumerze rejestracyjnym (...)o wartości 30.000 zł (§ 2 pkt 5 i § 5 pkt 5), samochód ciężarowyM.onumerze rejestracyjnym (...)o wartości 50.000 zł (§ 2 pkt 6 i § 5 pkt 6), przyczepa ciężarowa(...)onumerze rejestracyjnym (...)o wartości 30.000 zł (§ 2 pkt 7 i § 5 pkt 7) i samochód ciężarowyN.onumerze rejestracyjnym (...)o wartości 40.000 zł (§ 2 pkt 8 i § 5 pkt 8), czyli majątek o łącznej wartości 510.000 zł.K. J.iL. J.zadecydowali (§ 4 umowy), iż wymieniony w umowie majątek zostanie wyłączną własnościąK. J., bez obowiązku spłat na rzeczL. J., na co ten ostatni wyraża zgodę; małżonkowie nadto oświadczyli, że nie będą mieć wobec siebie żadnych roszczeń z tytułu dokonanego częściowego nieodpłatnego podziału majątku.
W skład majątku wspólnego byłych małżonkówK. J.iL. J.wchodzą również maszyny do produkcji drzewnej i wózki widłowe.
L. J.nadal zamieszkuje w domu znajdującym się weW.przyul. (...)za zgodąK. J..
Na podstawie tych ustaleń i w wyniku ich oceny Sąd Rejonowy uwzględnił powództwo w całości.
Sąd Rejonowy uznał, iż na skutek dokonania przez pozwanąK. J.czynności prawnej - nieodpłatnego podziału majątku dorobkowego zL. J., będącym dłużnikiem powodaH. K., doszło do pokrzywdzenia powoda jako wierzyciela, ponieważ dłużnikL. J.stał się niewypłacalny na skutek tej czynności. Jako podstawę prawną Sąd Rejonowy wskazałart. 527- 534 k.c, które mają na celu ochronę wierzyciela przed krzywdzącym go działaniem dłużnika i przyznają wierzycielowi uprawnienie do zaskarżenia czynności dłużnika dokonanej z pokrzywdzeniem wierzyciela, czego konsekwencją może być uznanie tych czynności za bezskuteczne wobec skarżących. Zgodnie z przepisemart. 527 § 1 k.c.gdy wskutek czynności prawnej dłużnika dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli osoba trzecia uzyskała korzyść
majątkową, każdy z wierzycieli może żądać uznania tej czynności za bezskuteczną w stosunku do niego, jeżeli dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli, a osoba trzecia o tym wiedziała lub przy zachowaniu należytej staranności mogła się dowiedzieć. Stosownie do§ 2 art. 527 k.c.czynność prawna jest dokonana z pokrzywdzeniem wierzycieli, jeżeli wskutek tej czynności dłużnik stał się niewypłacalny albo stał się niewypłacalny w stopniu wyższym niż był przed dokonaniem czynności. Toteż przesłanki skargi pauliańskiej są następujące: pokrzywdzenie wierzyciela (1), uzyskanie korzyści majątkowej przez osobę trzecią (2), działanie dłużnika ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli (3), oraz - co do zasady - wiedza i możliwość - przy zachowaniu należytej staranności - dowiedzenia się o tym przez osobę trzecią (4).
Za bezsporne Sąd Rejonowy przyjął fakt, iż istnieje wymagalna wierzytelność pieniężna przysługująca powodowiH. K.wobec byłego męża pozwanejL. J., który był stroną czynności dokonanej z pozwanąK. J.. Została dokonana również czynność prawna dłużnika, co do której nie zgłoszono zarzutu nieważności. Przedmiotem zaskarżenia w ramach akcji pauliańskiej nie może być bowiem nieważna czynność prawna - sankcja nieważności bezwzględnej wyprzedza i zarazem konsumuje sankcję względnej bezskuteczności, przewidzianą wart. 527 § 1 k.c.(wyrok SN z 28 marca 2007 r., sygn. II CSK 530/06).
Przedmiotem rozważań sądu była także kwestia pozorności czynności dokonanej przezK. J.iL. J.w dniu 1 marca 2011 r. - umowy o nieodpłatny podział majątku wspólnego. Sąd miał przy tym na uwadze, że mimo objęcia przezK. J.samochodów ciężarowych i dostawczych oraz przyczep samochodowych użycza ona te ruchomości byłemu mężowi, który w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wykonuje usługi transportu międzynarodowego oraz żeL. J.mieszka nadal w budynku mieszczącym się przyul. (...)weW.z uwagi na brak innego miejsca zamieszkania, choć związał się z inną kobietą, z która ma małe dziecko. W ocenie Sądu Rejonowego, ^choć zawierając przedmiotową czynność prawną pozwana wiedziała - z racji nieformalnego współdziałania z byłym mężem przy prowadzeniu zarejestrowanej wyłącznie na niego działalności gospodarczej - o braku płynności finansowej przedsiębiorstwaL. J.i chciała objąć majątek wspólny z pominięciem wierzycieli męża, to jednak dążyła do trwałego
zabezpieczenia finansowego siebie i wspólnych dzieci. Brak jest podstaw do przyjęcia, że pozwana działa w porozumieniu z dłużnikiem, a umowa z dnia 1 marca 2011 r. ma służyć też jego interesom. W ocenie Sadu Rejonowego, jednym z motywów zawarcia przez dłużnika umowy była chęć zachowania przed jego dziećmi z pierwszego małżeństwa w tajemnicy faktu, iż będzie miał kolejne dziecko z inną partnerką. Pozwana starała się wywrzeć emocjonalną presję na dłużnika, by przyjął korzystne dla niej rozwiązanie.K. J.podała również, że nabywając własność nieruchomości, na której mieści się dom byłych małżonków chciała między innymi uniknąć sytuacji, kiedy następna partnerka byłego męża (będąca jednocześnie kuzynką pozwanej) wprowadzi się tam w sytuacji, gdyL. J.będzie upoważniony do współdecydowania o sposobie wykorzystania nieruchomości. W ocenie Sadu Rejonowego, całokształt przedstawionych okoliczności przemawia przeciwko uznaniu przedmiotowej umowy z dnia 1 marca 2011 r. za nieważną z powodu pozorności.
Sąd Rejonowy w konsekwencji uznał, ze w sprawie doszło do pokrzywdzenia wierzyciela - powodaH. K..L. J., mając równe udziały w majątku wspólnym, nie uzyskał żadnego ekwiwalentu za składniki majątku dorobkowego, które były przedmiotem umowy zawartej w dniu 1 marca 2011 r. Pokrzywdzenie wierzyciela ma miejsce wtedy, jeżeli dokonana przez dłużnika czynność prawna doprowadza do zmniejszenia się jego majątku, w takim stopniu, że zaspokojenie roszczenia wierzyciela staje się w całości lub w części niemożliwe, albowiem dłużnik stał się niewypłacalny i cały jego majątek nie wystarczy na pokrycie długów. Niewypłacalność musi istnieć w chwili wystąpienia ze skargą pauliańską i w dacie orzekania. Dowodem niewypłacalności dłużnika może być nieskuteczność egzekucji prowadzonej przeciwko niemu, przy czym wystarczające jest, że egzekucja okazała się nieskuteczna z jednej choćby części składowej majątku dłużnika (wyrok SN z dnia 18 września 1998 r. III CKN 612/97 OSNC 1999/3/56). Nie dochodzi do pokrzywdzenia jeśli dłużnik w zamian za swoje świadczenie uzyskał odpowiedni ekwiwalent, który nadal znajduje się w masie majątkowej dłużnika. O pokrzywdzeniu wierzyciela świadczy przede wszystkim przebieg postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez Komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia-Fabrycznej Tomasza Kinastowskiego pod sygnatura KM 319/11. Wobec zbycia przez dłużnika wartościowych składników majątku, takich jak udział w nieruchomości, udziały w samochodach ciężarowych,
dostawczych i w przyczepach samochodowych, postępowanie egzekucyjne było kierowane do wierzytelności z rachunków bankowych i do ruchomości - urządzeń mechanicznych zajętych w miejscu prowadzenia przez dłużnika działalności gospodarczej. Egzekucja z tych składników majątkowych była bezskuteczna - na rachunkach bankowych dłużnikaL. J.nie było środków, które mogłyby być zajęte w toku postępowania, a urządzenia elektromechaniczne nie zostały zbyte, ponieważ w czasie dwóch przeprowadzonych przez komornika licytacji nie zgłoszono żadnych ofert kupna tych ruchomości. Na skutek dokonania przedmiotowej czynności prawnej między pozwaną a dłużnikiem doszło do powstania stanu niewypłacalności dłużnika, przy czym niewypłacalność dłużnika w rozumieniuart. 527 § 2 k.c.oznacza taki stan majątku dłużnika, w którym egzekucja nie może przynieść zaspokojenia wierzytelności pieniężnej przysługującej przeciwko temu dłużnikowi (wyrok SN z 24 stycznia 2000 r., sygn. III CKN 554/98, wyrok SA w Warszawie z 19 listopada 1997 r., I ACa 737/97). W ocenie Sądu Rejonowego, została również zrealizowana kolejna przesłanka wymieniona w przepisieart. 527 § 1 k.c, to jest uzyskanie korzyści majątkowej przez osobę trzecią. Sąd Rejonowy uznał także, że dłużnikL. J.działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli, co stanowi realizację kolejnej przesłanki określonej wart. 527 § 1 k.c.Jak zauważył Sad Rejonowy, nie jest przy tym konieczne, aby świadomość pokrzywdzenia dotyczyła konkretnego wierzyciela, w szczególności tego, który wystąpił ze skargą pauliańską - wystarczy świadomość dłużnika, że czynność prawna przez niego dokonana może spowodować pokrzywdzenie ogółu jego wierzycieli (wyrok SA w Warszawie z 19 listopada 1997 r., sygn. I ACa 737/97). Świadek i pozwana wskazywali, że w przedsiębiorstwie prowadzonym przezL. J.dochodziło do zastojów, pracownicy nie otrzymywali wynagrodzenia przez długie okresy, kontrahenci zwracali się o wypłatę zaległych należności, a do dłużnika przychodziła liczna korespondencja z sądów. Wobec powyższegoL. J.winien być świadomy, iż wyzbycie się wartościowych (i prawdopodobnie łatwozbywalnych) składników majątku prowadzić musi do utrudnienia czy wręcz uniemożliwienia zaspokojenia jego wierzycieli. Sąd Rejonowy powołał takżeart. 528 k.c.jeżeli wskutek czynności prawnej dokonanej przez dłużnika z pokrzywdzeniem wierzycieli osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową bezpłatnie, wierzyciel może żądać uznania czynności za bezskuteczną, chociażby osoba ta nie wiedziała i nawet przy zachowaniu należytej staranności nie mogła się dowiedzieć, że dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli.
Korzyścią majątkową uzyskaną bezpłatnie w rozumieniuart. 528 k.c.jest każda korzyść, w zamian za którą osoba trzecia nie spełniła ani nie zobowiązała się spełnić jakiegokolwiek ekwiwalentnego świadczenia w ramach jakiegokolwiek stosunku prawnego. Korzyść ta może być uzyskana w wyniku darowizny oraz każdego innego przysporzenia, pod warunkiem że osoba, która dokonała tego przysporzenia, nie otrzymała w zamian korzyści majątkowej stanowiącej jego ekwiwalent, przy czym ocena, czy inne świadczenie może być uznane za ekwiwalent za korzyść uzyskaną od dłużnika winna być dokonywana z obiektywnego punktu widzenia, nie zaś z punktu widzenia samych stron - istotne są rzeczywiste skutki gospodarcze czynności dłużnika, a nie ich postrzeganie przez strony.
Orzeczenie o kosztach procesu zawarte w punkcie II wyroku oparto na zasadzieart. 98 k.p.c.
Apelację od tego wyroku wniosła strona pozwana zaskarżając go w całości i wnosząc o jego zmianę poprzez oddalenie powództwa, ewentualnie O przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia Sądowi I Instancji.
Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:
1. Sprzeczność ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, poprzez wadliwe ustalenie, iż w działaniu pozwanej spełnione zostały wszystkie ustawowe przesłanki zart. 527-534 kcwarunkujące uznanie za nieważną notarialną umowę o częściowy nieodpłatny podział majątku wspólnego, zawartą w dniu 1.03.2011 r. między nią a jej mężemL. J., bowiem w wielu kwestiach przesłanki te nie zostały spełnione.
Naruszanie zasady swobodnej oceny dowodów, poprzez wadliwe ustalenie, że pozwana była dobrze zorientowana w sytuacji braku płynności finansowej firmy jej męża i że jej celem było przejęcie majątku męża ze świadomym pominięciem powoda jako jego wierzyciela ze skutkiem świadomego jego pokrzywdzenia.
Nie wyjaśnienie istotnych okoliczności odniesionych do czynności egzekucyjnych komornika, który zbyt pochopnie egzekucje umorzył, i który na skutek braku należytej staranności, ograniczając się tylko do zajęcia kontaL. J., zaniechał dokonania zajęcia 10.000 sztuk palet o wartości 45.000 Euro, tj. 185.000 zł, które w drodze licytacji mogły być sprzedane. Ponadto nie uwzględnienie w tym zakresie też sugestii dłużnika, że na jego rzecz, jako
wierzyciela wydane zostały od dwóch firm niemieckich wyroki na łączna kwotę 35.000 Euro, tj. 143.000 zł, przez co istniała szansa na zaspokojenie roszczeń powoda z tychże wierzytelności pieniężnych.
Nie wzięcie tez przez Sąd I Instancji pod uwagę, że pozwana przejmując poprzez umowę jego udział w nieruchomości a zwłaszcza domu, działała w dobrej wierze, gdyż kierowała się wyłącznie dobrem swych dzieci (syna i córki);
Nie uwzględnienie w postępowaniu dowodowym wiodącej dla sprawy okoliczności związanej z faktem, że były mąż pozwanejL. J.z budynku przyul. (...)weW.już się wymeldował i z niego wyprowadził;
Wskazując na powyższe zarzuty pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa, z uwzględnieniem kosztów procesu za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, według norm przepisanych, ewentualnie o przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia Sądowi I Instancji.
W odpowiedzi na apelację powód wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
Sąd Okręgowy zważył.
Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.
Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, które Sąd Okręgowy przyjął za własne, wszechstronnie ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy i na tej podstawie sformułował trafne i przekonujące wnioski prawne.
W szczególności Sąd Rejonowy dokonał oceny dowodów zgodnie z wymogamiart. 233 § 1 k.p.c, nie przekraczając wbrew zarzutom apelacji granic swobodnej ich oceny. Wskazać należy, że wykazanie, że do naruszenia tego przepisu doszło, a w konsekwencji, że Sąd dokonał błędnych ustaleń faktycznych oraz że fakt ten mógł mieć istotny wpływ na wynik sprawy, nie może być zastąpione odmienną interpretacją dowodów zebranych w sprawie, chyba że strona jednocześnie wykaże, iż ocena dowodów przyjęta przez Sąd za podstawę rozstrzygnięcia przekracza granice swobodnej oceny dowodów (por. wyrok SN z dnia 10.04.2000 r.,V CKN 17/00, OSNC 2000/10/189, Biul. SN 2000/6/13, Wokanda 2000/7/10).Art. 233 k.p.c.przyznaje sądowi swobodę w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, a zarzut naruszenia tego uprawnienia tylko wtedy
może być uznany za usprawiedliwiony, jeżeli sąd zaprezentuje rozumowanie sprzeczne z regułami logiki, z zasadami wiedzy, bądź z doświadczeniem życiowym. Nie może budzić zatem najmniejszych wątpliwości, że Sąd I Instancji ma jedynie obowiązek wyprowadzenia z zebranego w sprawie materiału dowodowego wniosków logicznie prawidłowych. Zatem reguła ta, współokreślająca granice swobodnej oceny dowodów, nie będzie zachowana (a tym samym dokonana przez Sąd ocena zgromadzonego w spawie materiału dowodowego nie znajdzie się pod ochroną zasady swobodnej oceny materiału dowodowego) jedynie wówczas, gdy wnioski wyprowadzone przez Sąd przy ocenie dowodów nie układają się w logiczną całość zgodną z doświadczeniem życiowym, lecz pozostają ze sobą w sprzeczności, a także, gdy nie istnieje logiczne powiązanie wniosków z zebranym w sprawie materiałem dowodowym (por. wyrok SN z dnia 09.12.2009 r., IV CSK 290/09, Lex nr 560607). Takich zarzutów nie sposób postanowić Sądowi I Instancji, wręcz przeciwnie, dokonana przez ten Sąd ocena dowodów jest ze wszech miar zgodna z logiką oraz zasadami doświadczenia życiowego.
Przechodząc do meritum wskazać należy, że wedługart. 527 § 1 k.c.przesłankami skargi pauliańskiej są: 1) dokonanie przez dłużnika z osobą trzecią czynności prawnej; 2) istnienie godnego ochrony interesu wierzyciela w postaci wierzytelności, 3) dokonanie przez dłużnika czynności z pokrzywdzeniem wierzycieli, a zarazem takief, z której osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową; 4) dokonanie przez dłużnika czynności ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli; 5) działanie osoby trzeciej w złej wierze (z wyjątkiem przewidzianym wart. 528 k.c). Ciężar udowodnienia istnienia tych przesłanek spoczywa na wierzycielu (art. 6 k.c.iart. 232 k.p.c).
Sąd Rejonowy w zakresie wszystkich tych przesłanek poczynił szerokie i prawidłowe rozważania prawne, które Sąd Okręgowy aprobuje i podziela w całości. Niewątpliwie wykazane zostało w toku procesu:
- istnienie wierzytelności powoda (wynika ona z przedłożonego do pozwu prawomocnego nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym);
- dokonanie przez dłużnika czynności prawnej z osobą trzecią, z której to czynności osoba ta uzyskała nieodpłatnie korzyść majątkową (tak należy ujmować umowę o częściowy podział majątku wspólnego z dnia 1 marca 2011 r.);
- działanie dłużnika ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli (w tym zakresie o czym była mowa wyżej Sąd I Instancji dokonał prawidłowej oceny dowodów).
W świetle ustalonego stanu faktycznego oraz powołanych przez Sąd I Instancji przepisów prawa w pełni uzasadnione jest stanowisko wyrażone przez Sąd Rejonowy, iż powód udowodnił wystąpienie wszystkich przesłanek wynikających zart. 527 k.c, których kumulatywne spełnienie skutkuje uznaniem kwestionowanej przez powoda czynności prawnej za bezskuteczną.
Wywody w tej mierze w świetle zarzutów apelacji należy zacząć od wskazania, że nietrafnie skarżąca argumentuje, iż zawierając umowę o podział majątku wspólnego po ustaniu wspólności majątkowej nie miała świadomości pokrzywdzenia wierzycieli i nie było jej intencją przejęcie majątku męża -L. J.z zamiarem udaremnienia zaspokojenia wierzycieli. Dokonując oceny zasadności skargi pauliańskiej w okolicznościach niniejszej sprawy, Sąd bierze pod uwagę bowiem intencje nie pozwanej, z którą dokonywana była dana czynność prawna, a intencje dłużnikaL. J., oceniając czy to dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli. Co więcej, skoroK. J.na mocy przedmiotowego podziału majątku uzyskała bezpłatnie korzyść majątkową, osobiste motywy, którymi kierowała się pozwana zawierając kwestionowaną umowę oraz stan jej świadomości co do ewentualnego działaniaL. J.z pokrzywdzeniem wierzycieli, w świetle regulacjiart. 528 k.c.pozostają bez znaczenia dla rozstrzygnięcia. Konsekwencją nieodpłatnego (pod tytułem darmym) zbycia prawa własności do określonych składników majątkowych dłużnika jest bowiem możliwość żądania uznania umowy z 1 marca 2011 r. za bezskuteczną nawet w wypadku, gdybyK. J.istotnie nie wiedziała i nawet przy zachowaniu należytej staranności nie mogła dowiedzieć się o działaniuL. J.ze świadomością pokrzywdzenia wierzyciela (art. 528 k. a). W realiach niniejszej sprawy dla uznania zasadności roszczenia powoda wystarczające były bowiem ustalenia Sądu Rejonowego, iż czynność prawna dłużnika została dokonana z pokrzywdzeniem wierzycieli, pozwana uzyskała korzyść majątkową, a dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli, a wystąpienia tych przesłanek pozwana w istocie nie kwestionowała.
W okolicznościach rozpoznawanej sprawy, dłużnik i pozwana, jako małżonka dłużnika dokonali umownego podziału ich majątku wspólnego, mocą którego nastąpiło przesunięcie prawa własności określonych przedmiotów, wchodzących do czasu wyłączenia wspólności małżeńskiej majątkowej do majątku wspólnego małżonków - do majątku osobistego pozwanej, w wyniku czego uzyskała ona bezpośrednio korzyść majątkową. Wbrew zarzutom apelującej nie może budzić przy tym wątpliwości, iż umowa o podział majątku wspólnego po ustaniu wspólności majątkowej małżeńskiej zawarta z pokrzywdzeniem wierzycieli może być kwestionowana właśnie w trybie skargi pauliańskiej. Należy zgodzić się z poglądami wielokrotnie wyrażanymi przez Sąd Najwyższy, że przyjęte rozwiązania w zakresie ukształtowania odpowiedzialności małżonka za długi drugiego małżonka nie mogą eliminować ani ograniczać możliwości posługiwania się skargą pauliańską wobec rozporządzeń obejmujących składniki majątku wspólnego i dokonywanych przez małżonków z pokrzywdzeniem wierzycieli. W przeciwnym razie doszłoby do znacznego osłabienia zasadniczych funkcji ochronnych tej instytucji (uchwała SN z 12 maja 2011 w sprawie III CZP 19/11, OSNC 2011/12/132, Biul. SN 2011/5/7, oraz wyrok z 28 kwietnia 2004 r. w sprawie III CK 469/02, OSNC 2005/5/85, Biul. SN 2004/10/12). Dotyczy to również sytuacji gdy małżonkowie przesuwają poszczególne składniki majątku wspólnego do majątku odrębnego, a także, gdy dochodzi do podziału majątku wspólnego po ustaniu wspólności ustawowej między małżonkami. Skarga pauliańską jest wówczas właściwym środkiem ochrony wierzyciela, którego prawa zostały w ten sposób naruszone. Umowa o podział majątku wspólnego nie jest bowiem umową małżeńską majątkową sensu stricte, a tylko do takich ma zastosowanie ochrona wierzyciela przewidziana wart. 47 § 2 k.r.i o. (wyrok SN z dnia 28 kwietnia 2004 r. III CK 469/02).
Prawidłowo Sąd Rejonowy ocenił, że zawarta między małżonkami umowa skutkowała uszczupleniem majątku dłużnika w tak znacznym stopniu, że stał się on niewypłacalny. Pokrzywdzenie wierzyciela jako obiektywna przesłanka zasadności skargi pauliańskiej wiąże się z istnieniem lub zwiększeniem już istniejącej niewypłacalności dłużnika wskutek dokonania zaskarżonej czynności. Niewypłacalność, o jakiej mowa wart. 527 § 2 k.c.to aktualny (tj. w chwili orzekania) brak możliwości wywiązywania się ze zobowiązań finansowych. Oznacza on taki obiektywny stan majątku dłużnika, wykazany wszelkimi dostępnymi środkami dowodowymi, w którym egzekucja prowadzona zgodnie z przepisamik.p.c.nie może przynieść zaspokojenia wierzytelności pieniężnej przysługującej od dłużnika.
O braku majątku dłużnika świadczy przy tym niezbicie przebieg postępowania egzekucyjnego prowadzonego przeciwko dłużnikowi z wniosku powoda. Działania komornika podejmowane w tej sprawie nie przyniosły bowiem żadnego wymiernego rezultatu, w konsekwencji czego komornik pismem z 26 listopada 2012 r. poinformował pełnomocnika wierzyciela o bezskuteczności egzekucji. W ocenie Sądu II instancji, zawarta umowa stanowiła źródło rozporządzenia przez dłużnika jedynymi składnikami majątkowymi, z których wierzyciel mógłby realnie uzyskać zaspokojenie i co za tym idzie, skutkującą uszczupleniem jego majątku w takim stopniu, że stał się on niewypłacalny co najmniej w większym stopniu, niż miało to miejsce przed dokonaniem zaskarżonej czynności.
W szczególności nie można zgodzić się z zarzutami apelacji, iż majątek dłużnika pozwalał na egzekucję roszczeń powoda. Twierdzenia skarżącej w tym zakresie są w istocie gołosłowne. Z akt sprawy nie wynika, by dłużnik ujawnił, iż jest właścicielem palet, o wskazanej przez skarżącą wartości. Nic nie stało na przeszkodzie, jeżeli taki majątek rzeczywiście istniał, aby został on wskazany w toku prowadzenia egzekucji komorniczej. Podkreślić należy, że wierzyciel wniosek egzekucyjny skierował do wszystkich składników majątku dłużnika, a komornik, mimo prowadzonych czynności egzekucyjnych nie znalazł składników majątkowych, z których zaspokoić mógłby się realnie wierzyciel, zawiadamiając powoda pismem z dnia 26 listopada 2012 r. o bezskuteczności egzekucji. Nigdy też dłużnik nie poinformował komornika o przysługujących mu wierzytelnościach, wynikających z orzeczeń niemieckiego sądu, a pozwana nie zgłosiła przed Sądem I Instancji żadnych wniosków dowodowych, które miałyby wykazać istnienie majątku, z którego mógłby się zaspokoić wierzyciel. Zważywszy na prawidłowe ustalenia Sądu I Instancji co do zakresu wiedzy pozwanej na temat rozmiaru i charakteru działalności gospodarczej byłego męża, nie sposób uznać, aby nie wiedziała ona już na etapie postępowania pierwszoistancyjnego o tym, że dłużnik posiada np. palety o znacznej wartości (nota bene na tę okoliczność również w apelacji pozwana nie złożyła żadnych dowodów). Nowe dowody, które pozwana przedstawiła w apelacji w postaci kserokopii dokumentów w języku niemieckim, Sąd Okręgowy pominął z dwóch powodów. Po pierwsze są to jedynie kserokopie nie potwierdzone za zgodność z oryginałem, nie sposób więc uznać je za dowód z dokumentu. Po drugie należało je uznać za spóźnione w oparciu oart. 381 k.p.c, przyjmując, że wobec daty, w której zostały sporządzone, nie było żadnych przeszkód, aby strona powołała się na nie
przed Sądem pierwszej instancji. Niezależnie od tego dodać należy, że słusznie podnosi powód w odpowiedzi na apelację, że dla zwolnienia się przez pozwaną z zadośćuczynienia roszczeniu wierzyciela o uznanie czynności prawnej za bezskuteczną nie jest wystarczające ogólnikowe wskazanie majątku dłużnika, co do którego brak jakichkolwiek danych, pozwalających z dostateczną dozą prawdopodobieństwa ustalić, czy może w ogóle służyć zaspokojeniu wierzycieli.
Nie znajdując usprawiedliwionych podstaw do uwzględnienia apelacji Sąd Odwoławczy na podstawieart. 385 k.p.c.orzekł jak w pkt II sentencji.
Jednocześnie Sąd Okręgowy na podstawieart. 350 § 3 k.p.c.sprostował wyrok Sądu I Instancji uznając za oczywistą omyłkę ponowne orzeczenie o żądaniu pozwu w sytuacji, gdy wcześniej w sprawie był wydany wyrok zaoczny z 17 sierpnia 2013 r., a orzeczenie Sądu I Instancji po rozpoznaniu sprawy na skutek sprzeciwu jest tożsame co do meritum z rozstrzygnięciem zawartym w wyroku zaocznym (różnica dotyczy jedynie kosztów procesu). W przypadku rozstrzygania w sprawie po wydaniu wyroku zaocznego orzeczenie sądu winno mieć brzmienie wynikające zart. 347 k.p.c.tj., iż wyrok ten sąd w całości lub w części utrzymuje w mocy lub też uchyla go i orzeka o żądaniu pozwu (art. 347 k.p.c). Zastosowany przez Sąd I Instancji sposób orzeczenia należy uznać za oczywistą omyłkę, której sprostowanie nie wpływa na merytoryczną treść orzeczenia. Zasadnym było więc sprostowanie treści sentencji wyroku Sądu I Instancji, o czym Sąd Odwoławczy orzekł w pkt I wyroku.
O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawieart. 98 k.p.c.w zw. z§ 6 pkt 6 i § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielanej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. | ```yaml
court_name: Sąd Okręgowy we Wrocławiu
date: '2013-10-31'
department_name: II Wydział Cywilny Odwoławczy
judges:
- Jolanta Burdukiewicz-Krawczyk
- Ewa Barnaszewska
- Anna Kuczyńska
legal_bases:
- art. 527- 534 k.c
- art. 350 § 3 k.p.c.
- art. 47 § 2 k.r.
- § 6 pkt 6 i § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28
września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez
Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielanej przez radcę prawnego
ustanowionego z urzędu
recorder: Elżbieta Biała
signature: II Ca 804/13
``` |