Datasets:

metythorn

/

khmer-dictionary-dataset-44k-v1

like 0

ដែលងាយបញ្ឆោត :

គុ.

កញ្ឆោត

[កញ់-ឆោត]

មនុស្សកញ្ឆោត។

ពាក្យសម្រាប់ចម្រើនពាក្យលិចឱ្យប្លែកឡើង :

គុ.កិ.

កញ្ជង់

[កញ់-ជង់]

លិចកញ្ជង់ គឺហិនហោចវិនាសអន្តរាយទ្រព្យសម្បត្តិដោយមារយាទមិនល្អ គេច្រើននិយាយភ្ជាប់ថា៖ លិចកញ្ជង់ លង់កញ្ជើ។

ឈ្មោះត្រីស្រកាមួយប្រភេទ ក្នុងពួកត្រីរ៉ស់ សម្បុរខ្មៅពព្រុស ក្បាលរាងស្រួច សាច់សក្បុស។ ស្រុកខ្លះហៅ កន្ទន់ជៃ។

ន.

កញ្ជនជៃ

[កញ់-ជន-ជៃ]

ដែលរារង់, បង្អែបង្អង់, បណ្ដោះបណ្ដៃបំណុលគេដោយមានល្មមនឹងសងគេបាន ហើយទម្រន់បង្អង់មិនសងគេងាយ, ឬដែលខ្ចីប្រដាប់ប្រើប្រាស់របស់គេទៅ ហើយទម្រន់បង្អង់ទុកមិនឱ្យមកគេវិញ :

គុ.

កញ្ជប់

[កញ់-ជប់]

មនុស្សកញ្ជប់ទ្រព្យគេ។

ឈ្មោះខេត្តមួយក្នុងដែនកម្ពុជា ក្នុងកាលអំពីដើម (ឥឡូវរួមក្នុង ខេត្តក្រចេះ)។

ន.

កញ្ជរ

[កញ់-ជ]

អ្វីៗដែលគេខ្ជាក់ចោល :

ន.

កញ្ជាក់

[កញ់-ជាក់]

កញ្ជាក់ស្លា, កញ្ជាក់អំពៅ។

ឈ្មោះត្រីស្រកាមួយប្រភេទ រាងដូចត្រីកន្ត្រប់ សម្បុរប្រាយលាជ :

ន.

កញ្ជាក់ស្លា

[កញ់-ជាក់-ស្លា]

ត្រីកញ្ជាក់ស្លា។

ជាតិ។ ពាក្យសាមញ្ញ ប្រើដោយមានទោសៈ មើលងាយទ្រគោះបន្តុះបង្អាប់អ្នកដទៃណាមួយ ឥតខ្លាចចិត្ត ឥតញញើត :

ន.

កញ្ជាត

[កញ់-ជាត]

កញ្ជាតអាអ្នកក្រ, កញ្ជាតអាល្ងង់ មានន័យថា ជាតិជាអ្នកក្រ, ជាមនុស្សល្ងង់។

ឈ្មោះរោគមួយប្រភេទ កើតនៅស្បែក មានសណ្ឋានដូចស្រែង បណ្ដាលឱ្យស្កៀបរមាស់ក្នុងវេលាដែលបែកញើស។

ន.

កញ្ជុសមាន់

[កញ់-ជុះ-មាន់]

(ព.ទ្រ.) ជួឥតគួរឥតសម :

គុ.

កញ្ជួ

[កញ់-ជួ]

មនុស្សកញ្ជួ។

របស់ត្បាញដោយបន្ទោះឫស្សី សម្រាប់ដាក់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាង, ខាងលើមានរាងមូលហៅថាមាត់ ក្ដាប់នឹងបន្ទោះផ្ដៅ ខាងក្រោមរាបហៅថា បាត :

ន.

កញ្ជើ

[កញ់-ជើ]

អង្ករ ១ កញ្ជើ, ស្រូវ ១ កញ្ជើ។

កញ្ជើមួយប្រភេទ មានជើងខាងក្រោមត្បាញកាច់ជ្រុង មាត់ខាងលើកាច់ជ្រុងក៏មាន មូលក៏មាន រាងតូចក្រោម ធំក្អេងខាងលើ :

ន.

កញ្ជើជំពោះ

[កញ់-ជើ-ជំ-ពោះ]

ស្រូវ ១ កញ្ជើជំពោះ។

ឈ្មោះឈើមួយប្រភេទ ដើមមានបន្លាខ្លីៗ ស្លឹកស្រដៀងនឹងស្លឹកសុរភី មានផ្លែក្លិនហាងបន្តិចៗ ប៉ុន្តែគេអាចបរិភោគផ្លែទុំបាន :

ន.

កញ្ជើបាយដាច

[កញ់-ជើ-បាយ-ដាច]

ដើមកញ្ជើបាយដាចមានម្លប់ជិតល្អណាស់។

បុកតិចៗ, បុកថ្នមៗ។ កញ្ជែះស្រូវ, កញ្ជែះអង្ករ, គឺបុកស្រូវ, ស្រិតអង្ករបន្តិចបន្តួច ប្រមាណ ១ក្ដាប់ ២ក្ដាប់ មិនពេញត្បាល់។

កិ.

កញ្ជែះ

[កញ់-ជែស]

មនុស្សក្រីក្ររហេមរហាម ដែលរកព្រឹកបានស៊ីព្រឹក រកល្ងាចបានស៊ីល្ងាច។

ន.

កញ្ជែះ

[មៈ-នុស-កញ់-ជែស-ច្រក]

ចម្រឹងឬបង្គោលបោះចងរនងសន្ទូច, រនង :

ន.

កញ្ជោ

[កញ់-ជោ]

បោះជើងកញ្ជោសន្ទូច។

មនុស្សដែលនៅបម្រើគេ ដោយចំពាក់ទ្រព្យគេ គឺខ្ញុំកំដរដែលគេប្រើតាមតែប្រទះ ដូចជារបស់កញ្ជះកញ្ជាយ :

គុ., ន.

កញ្ជះ

[កញ់-ជះ]

ធ្វើការខ្ជីខ្ជាដូចជាកញ្ជះគេ, អាចោរកញ្ជះគេ (ព.ទ្រ.)។

រាយឥតសណ្ដាប់ធ្នាប់; ចាយវាយទ្រព្យធនឥតសណ្ដាប់ធ្នាប់ :

កិ., គុ.

កញ្ជះកញ្ជាយ

[កញ់-ជះ-កញ់-ជាយ]

កុំកញ្ជះកញ្ជាយពេក, មនុស្សកញ្ជះកញ្ជាយ។

(ព.ទ្រ.) ដែលអាប់ស្រីសួស្ដី, ឥតរាសី, ពភ្លក់ :

គុ.

កញ្ជ្រក់

[កញ់-ជ្រក់]

មនុស្សកញ្ជ្រក់, ខ្មោចអាកញ្ជ្រក់យ៉ាងនេះ អ្នកណាគេនឹងឱ្យកូន។

(ព.ទ្រ.) ដែលមិនអង់អាចឬដែលមានកិរិយាបែបជាអ្នកខ្លាចគេ :

គុ.

កញ្ជ្រម

[កញ់-ជ្រម]

មនុស្សកញ្ជ្រម, ឫកកញ្ជ្រម។

ឈ្មោះវល្លិមួយប្រភេទ ជាថ្នាំសម្រាប់ត្រាំងូតរម្ងាប់រោគកញ្ជ្រឹល :

ន.

កញ្ជ្រឹល

[កញ់-ជ្រិល]

វល្លិកញ្ជ្រឹល។

ឈ្មោះរោគស្បែកមួយយ៉ាង ក្នុងពួកជំងឺអុតក្ដាម, ជំងឺស្អូច :

ន.

កញ្ជ្រឹល

[កញ់-ជ្រិល]

កើតកញ្ជ្រឹល, លាប់កញ្ជ្រឹល។

ឈ្មោះត្រីរំអិលតូចមួយប្រភេទ មានស្នែងពីរបើកបិទបាន មុខស្រួច មានព្រុយពីរ ទ្រនុងក្រហម កន្ទុយឆែក។

ន.

កញ្ជ្រូក

[កញ់-ជ្រូក]

(ម.ព. កាំជ្រួច{¥¥}១{££})។

ន.

កញ្ជ្រួច

[កញ់-ជ្រួច]

ឈ្មោះបក្សីមួយប្រភេទ ស្រដៀងនឹងសារិកាក្របី, តែសម្បុរប្រផេះ។

ន.

កញ្ជ្រៀច

[កញ់-ជ្រៀច]

ឈ្មោះស្រុកមួយក្នុងខេត្តព្រៃវែង :

ន.

កញ្ជ្រៀច

[កញ់-ជ្រៀច]

ស្រុកកញ្ជ្រៀច។

ឈ្មោះត្រសក់ផ្អរយ៉ាងតូច :

ន.

កញ្ជ្រៀប

[កញ់-ជ្រៀប]

ត្រសក់កញ្ជ្រៀប។

ស្រែកខ្ញៀវខ្ញារ :

កិ.

កញ្ជ្រៀវ

[កញ់-ជ្រៀវ]

សារិកាកញ្ជ្រៀវ, ក្មេងហ៊ោកញ្ជ្រៀវ។

បោកបាចសាចទឹក :

កិ.

១)

កញ្ជ្រោក

[កញ់-ជ្រោក]

ក្មេងកញ្ជ្រោកទឹកល្អក់អស់។

(ព.ប្រ.) និយាយគំរាមដូចគេកញ្ជ្រោកទឹក :

កិ.

២)

កញ្ជ្រោក

[កញ់-ជ្រោក]

ស្រាប់តែកញ្ជ្រោកឯងតែម្ដង។

និយាយខ្លាំងៗដូចគេកញ្ជ្រោកទឹក ដូចគេបោក ដូចគេបាចសាចទឹក :

កិ.

កញ្ជ្រោកបោកបាច

[កញ់-ជ្រោក-បោក-បាច]

ស្រាប់តែគាត់មកកញ្ជ្រោកបោកបាចឱ្យឯងភ្ញាក់ស្មារតី។

ឈ្មោះសត្វព្រៃជើង ៤មួយប្រភេទ ក្នុងពួកសត្វមានដោះ រូបរាងស្រដៀងគ្នានឹងខ្លាត្រី រោមប្រផេះពព្រុស។

ន.

កញ្ជ្រោង

[កញ់-ជ្រោង]

ច្រឡោតដាល, លោត :

កិ.

កញ្ជ្រោល

[កញ់-ជ្រោល]

លោតកញ្ជ្រោល, គោកញ្ជ្រោល។

ឈូសដោយបំពាន, ដោយបង្ខំ; សព្ទនេះសម្រាប់និយាយបានតែដំរីឈូសដី :

កិ.

កញ្ឈូស

[កញ់-ឈូស]

ដំរីកញ្ឈូសដី។

គ្រលុកត្រីប្រហុកដោយថ្នមៗ ស្រាលៗ ដើម្បីឱ្យជ្រុះស្រកា គឺវេលាធ្វើប្រហុកនោះ ត្រីដែលតូចៗ យកស្រកាមិនកើត គេគ្រាន់តែកាត់ក្បាលត្រាំទឹកក្នុងពាងឬក្នុងវត្ថុអ្វីដែលជ្រៅ ហើយគេយកឫស្សីទាំងមូលមួយកំណាត់ មកសាប់ចុងម្ខាង ទើបគេគ្រលុកត្រីដែលត្រាំទឹកនោះទៅ លុះជ្រុះស្រកាអស់ហើយ គេស្រង់យកមកហាលថ្ងៃ :

កិ.

កញ្ឈូស

[កញ់-ឈូស]

កញ្ឈូសត្រីប្រហុក។

ស្រីក្រមុំតូច, ស្រីជំទង់។

ន.

កញ្ញា

[ក័ញ-ញ៉ា]

ឈ្មោះខែទី ៩តាមសុរិយគតិ មាន ៣០ថ្ងៃ និងរាសីរូបស្រីក្រមុំ។

ន.

កញ្ញា

[ក័ញ-ញ៉ា]

កញ្ញាដែលត្រូវជ្រើសរើសអមបវរកញ្ញាក្នុងការប្រឡងរូប។

ន.

កញ្ញាកិត្តិយស

[ក័ញ-ញ៉ា-កិត-តិ-យស់]

ឈ្មោះបក្សីមួយប្រភេទ រូបតូចប៉ុនលលក ចំពុះវែងសម្បុរស ច្រើនធ្វើសំបុកពងតែក្នុងដីតាមច្រាំងទន្លេ, ស្ទឹង, ព្រែក។

ន.

កដប

[ក-ដប]

ភ្លើងដែលឆេះឧសឬឆេះឈើ។

ន.

កដ្ឋគ្គិ

[កាត់-ថាក់-គិ]

(ម.ព. កថិន)។

ន.

កឋិន

[កៈ-ថិន]

(ម.ព. កថិនត្ថារកិច្ច)។

ន.

កឋិនត្ថារកិច្ច

[កៈ-ឋិ-ណាត់-ថា-រៈ-កិច]

(ម.ព. ថ្មក្រានីត)។

ន.

កណសិលា

[កៈ-ណៈ-សិ-ឡា]

ពាក្យបំព្រួញនៃពាក្យ «ករុណា» ទទួលចំពោះព្រះសង្ឃ :

ន.

កណា

[កៈ-ណា]

(ព.កា.) ទៅវត្តទៅវ៉ា គ្រាន់ចេះ «កណា» ឆ្លើយនឹងព្រះសង្ឃ កុំពេលលោកពោល ឆ្លើយ «ពរ»ដាក់សង្ឃ កុំភ្នែកឡិងឡង់ ជួបសង្ឃម្ដងៗ។

ឈ្មោះឈើផ្កាមួយប្រភេទមានផ្កាស សណ្ឋានប្រហែលនឹងផ្កាម្លិះ ក្លិនក្រអូប។

ន.

កណិការ

[កៈ-ណិ-កា]

ឈ្មោះវណ្ណយុត្តមួយយ៉ាងមានសណ្ឋានដូចបន្លា (,) តាមរបៀបអឺរ៉ុប, សម្រាប់ប្រើក្នុងការដកឃ្លាជាដើម។ ហៅថា សញ្ញាក្បៀស ក៏បាន។

ន.

កណ្ដកសញ្ញា

[ក័ន-ដៈ-កៈ-ស័ញ-ញ៉ា] ឬ [កន់-ដក-ស័ញ-ញ៉ា]

ដែលមានក្រហូងដក់ទឹក, ដក់ធូលីបាន។

គុ.

កណ្ដក់

[កន់-ដក់]

(ព.ប្រ.) អន់ចិត្ត :

គុ.

កណ្ដក់

[កន់-ដក់]

កណ្ដក់ចិត្ត។

ដែលមានពកជាដុំដូចគេដក់អ្វីៗ :

គុ.

កណ្ដក់

[កន់-ដក់]

ពកកកណ្ដក់។

ឈ្មោះឈើមួយប្រភេទ ច្រើនដុះនៅព្រៃភ្នំ ឬព្រៃរនាម, ស្លឹកប្រើជាអន្លក់ ឬជាបន្លែស្លក៏បាន។

ន.

កណ្ដក់

[កន់-ដក់]

ប្រដាប់សម្រាប់អប, ស្នូលសម្រាប់ធ្វើជាមេក្រងស្បូវ, សម្រាប់ដេរស្លឹកប្រក់ :

ន.

a

កណ្ដប

[កន់-ដប]

ដងកណ្ដប។

ស្បូវ ឬស្លឹកដែលក្រង ដែលដេរហើយក៏ហៅ កណ្ដប ដែរ :

ន.

b

កណ្ដប

[កន់-ដប]

ស្បូវមួយកណ្ដប, ស្លឹកមួយកណ្ដប។

ដែលដាច, ដែលរហែកធ្លុះធ្លាយច្រើនកន្លែង :

គុ.

a

កណ្ដាច

[កន់-ដាច]

កន្ទេលកណ្ដាច។

អ្វីៗដែលដាច, សំពត់ដែលដាច :

ន.

b

កណ្ដាច

[កន់-ដាច]

កុំយកអាកណ្ដាចអ៊‍ីចឹងមកឱ្យអញ។

ឈ្មោះសត្វល្អិតមួយប្រភេទ ក្នុងពួកកណ្ដៀរ តែមានរូបធំជាងកណ្ដៀរ ហើយមានសម្បុរក្រមៅជាង។

ន.

កណ្ដាច់

[កន់-ដាច់]

ដែលដាច់ :

គុ.

កណ្ដាច់

[កន់-ដាច់]

ខ្សែកណ្ដាច់។

ដែលទ័លក្ររហាមរកនេះបាត់រកនោះគ្មាន :

គុ.

កណ្ដាច់លែះ

[កន់-ដាច់-លេះ]

មនុស្សកណ្ដាច់លែះ (ព. ម.)។

ដុំសក់ក្រញាញ់ដែលមនុស្ស ១ពួកកាន់ខាងក្បួនអាគម រាប់អានទុកជាគ្រឿងរក្សាខ្លួន។

ន.

កណ្ដាញ់

[កន់-ដាញ់]

ក្រញាញ់ចាក់ស្រែះ :

គុ.

កណ្ដាញ់

[កន់-ដាញ់]

សក់កណ្ដាញ់។

(ម.ព. កណ្ដាញ់{¥¥}១{££})។

ន.

កណ្ដាញ់ព្រាយ

[កន់-ដាញ់-ព្រាយ]

បាច់ :

ន.

១)

កណ្ដាប់

[កន់-ដាប់]

ស្រូវឬស្មៅ ១ កណ្ដាប់។

វ័ណ្ឌ, រង្វង់។

ន.

២)

កណ្ដាប់

[កន់-ដាប់]

រង្វង់ជុំវិញចង្កេះនៃឱកាសលោក។

ន.

កណ្ដាប់

[កន់-ដាប់-ចាក់-ក្រ-វ៉ាល]

ស្រែងដែលឡើងជារង្វង់ៗ :

ន.

កណ្ដាប់

[កន់-ដាប់-ស្រែង]

ស្រែងឡើងកណ្ដាប់។

ឫស្សីមួយបន្ទះ ដែលគេពត់ធ្វើជារង្វង់ ដើម្បីក្ដាប់មាត់ចង្អេរឱ្យរឹង។

ន.

កណ្ដាប់ចង្អេរ

[កន់-ដាប់-ចង់-អេ]

ឈ្មោះឈើវល្លិមួយប្រភេទ ដើមធំ ច្រើនប្រើជាឧស, ជាថ្នាំ :

ន.

កណ្ដាប់ចង្អេរ

[កន់-ដាប់-ចង់-អេ]

ដើមកណ្ដាប់ចង្អេរ។

អវយវៈដែលជាកណ្ដាប់របស់ក្រពះសត្វស៊ីស្មៅ មានគោក្របីជាដើម។

ន.

កណ្ដាប់ចង្អេរ

[កន់-ដាប់-ចង់-អេ]

ការនៅក្នុងដៃគេ; ដែលនៅក្នុងអំណាចក្នុងឱវាទគេ, បានដៃគេ :

គុ., ន.

កណ្ដាប់ដៃ

[កន់-ដាប់-ដៃ]

លុះកណ្ដាប់ដៃគេ, នៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃយើង។

(សំនួន.) ការប្រើអំណាច វិធានការក្ដៅ ឬការនិយមប្រើកម្លាំងដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហាណាមួយ :

ន.

កណ្ដាប់ដៃ

[កន់-ដាប់-ដៃ-ដែក]

កណ្ដាប់ដៃដែកប្រឆាំងមន្ត្រីល្មើសច្បាប់។

ដែកសម្រាប់ក្ដារ (គ្រឿងជាងឈើ) :

ន.

កណ្ដារ

[កន់-ដា]

ដែកកណ្ដារ។

ទីទីទៃពីខាង គឺទីជាចន្លោះស្មើភាគទៅខាងដើម, ចុង ឬមុខក្រោយ, ឆ្វេងស្ដាំ :

ន.

កណ្ដាល

[កន់-ដាល]

កណ្ដាលផ្លូវ, កណ្ដាលទន្លេ។

ជាន់មនុស្សលោកយើង ព្រោះជាចន្លោះសួគ៌និងនរក។

ន.

កណ្ដាល

[ឋាន-កន់-ដាល]

យ៉ាងល្មម, មិនល្អមិនអាក្រក់, មិនធំមិនតូច :

គុ.

កណ្ដាល

[កន់-ដាល]

ធុនកណ្ដាល។

ឈ្មោះខេត្តមួយរបស់កម្ពុជា មានទីរាជការតាំងនៅតាខ្មៅ :

ន.

កណ្ដាល

[កន់-ដាល]

ខេត្តកណ្ដាល។

ឈ្មោះស្រុកមួយ ក្នុងខេត្តកណ្ដាល :

ន.

កណ្ដាលស្ទឹង

[កន់-ដាល-ស្ទឹង]

ស្រុកកណ្ដាលស្ទឹង។

ឈ្លក់ខ្យល់ដោយឆួល។

កិ.

កណ្ដាស់

[កន់-ដាស់]

ប្រដាប់ធ្វើដោយលង្ហិនឬសំរឹទ្ធ មានសណ្ឋានជាបំពង់ មានទងជាវង់ សម្រាប់កាន់ឬចង មានគ្រាប់យោលដោយអង្រង់ទង្គិចឮសូរ។

ន.

កណ្ដឹង

[កន់-ដឹង]

ឈ្មោះលតាជាតិមួយប្រភេទ ស្លឹកស្រដៀងនឹងស្លឹកទំពាំងបាយជូរ ផ្កាជាចង្កោម ប្រើជាបន្លែស្លកកូរបាន។

ន.

កណ្ដឹងគោ

[កន់-ដឹង-គោ]

(ម.ព. កណ្ដឹងគោ)។

ន.

កណ្ដឹងដំរី

[កន់-ដឹង-ដំ-រ៉ី]

សូរដែលបន្លឺឡើង ដោយការភ្ញាក់ឬដោយការជ្រលួសមាត់ ព្រោះជំពប់ប៉ះអ្វីៗ :

ឧ.

កណ្ដឹមឆែប!

[កន់-ដឹម-ឆែប]

យាយគាត់ភ្លាត់មាត់ថា កណ្ដឹមឆែប!

ពាក្យសម្រាប់ចម្រើនពាក្យធ្ងន់ឱ្យប្លែកឡើង :

គុ.

កណ្ដុក

[កន់-ដុក]

កញ្ចប់នេះធ្ងន់កណ្ដុក។

មានសេចក្ដីព្រួយ។

កិ.

កណ្ដុក

[ធ្ងន់-ចិត-កន់-ដុក]

ថនិកសត្វកកេរមាឌមធ្យម មានកន្ទុយវែង ជាសត្វឱ្យទុក្ខដល់មនុស្សដោយហេតុបំផ្លាញ មានកាត់សំពត់អាវ ស៊ីស្រូវជាដើម :

ន.

១)

កណ្ដុរ

[កន់-ដុល]

កណ្ដុរមានច្រើនយ៉ាង មានកណ្ដុរល្មែះ, កណ្ដុរប្រែង, កណ្ដុរភ្នំ, កណ្ដុរស្រែជាដើម។

(ប.ព.) ឧបករណ៍តូចមួយដែលចល័តលើផ្ទៃរាបដើម្បីត្រួតពិនិត្យទីតាំងនៃសញ្ញាចង្អុលនៅលើអេក្រង់។

ន.

២)

កណ្ដុរ

[កន់-ដុល]

ពួកកណ្ដុរដែលមានមាឌធំៗ ប៉ុនកំភួនជើង ហើយមានប្រែងដុះជុំជិតខ្លួន វាច្រើនរស់នៅតាមវាលស្រែដោយស៊ីគ្រាប់ស្រូវជាអាហារ។

ន.

កណ្ដុរប្រែង

[កន់-ដុល-ប្រែង]

ដែលឥតកន្ទុយ :

គុ.

កណ្ដូង

[កន់-ដូង]

មាន់កណ្ដូង, ខ្លែងកណ្ដូង គឺខ្លែងបង្ហើរដែលឥតកន្ទុយ។

សក់ដែលកាត់ត្រងិលក្រោយ។

ន.

កណ្ដូង

[សក់-កន់-ដូង]

ឈ្មោះសត្វល្អិតច្រើនប្រភេទ មានស្លាប កើតនិងអាស្រ័យនៅនឹងស្មៅ, នឹងស្លឹកឈើ។

ន.

កណ្ដូប

[កន់-ដូប]

កណ្ដូបម្យ៉ាងច្រើនមានពណ៌បៃតង មានដៃមួយគូរាងជាបន្លាស្រួចៗនៅជាយដែលអាចបត់បាន សម្រាប់ចាប់សត្វល្អិតឯទៀតធ្វើជាចំណី។ ជួនកាលគេហៅវាថា កណ្ដូបបុកស្រូវ។

ន.

កណ្ដូប

[កន់-ដូប-សេះ]

អវយវៈកំបាំងរបស់ស្ត្រី, គុយ្ហប្រទេសនៃស្ត្រី, យោនី (ព.អា.)។ ពាក្យរាបសាថា គុយ្ហប្រទេសស្ត្រី។

ន.

កណ្ដួយ

[កន់-ដួយ]

ឈ្មោះវល្លិមួយប្រភេទ ដើមថ្លោសៗ មានបន្លា ស្លឹកធំៗ មានដៃដូចត្រឡាច, ល្ពៅ, ស្លឹកខ្ចីប្រើជាអន្លក់ឬរបោយបាន; ច្រើនដុះលើដំបូកឬមាត់បឹង។ អ្នកស្រុកខ្លះហៅ បង្ហៀរខ្មូត។

ន.

កណ្ដៀខ្មូត

[កន់-ដៀ-ខ្មូត]

ឈ្មោះវារិជតិណជាតិមួយប្រភេទក្នុងពួកកន្ទាំងហែ មានផ្កាពណ៌ខៀវស្រស់ គេប្រើដើមនិងស្លឹកធ្វើជាបន្លែបាន។

ន.

កណ្ដៀង

[កន់-ដៀង]

ឈ្មោះត្បូងមួយយ៉ាង មានពណ៌ដូចផ្កាកណ្ដៀង :

ន.

កណ្ដៀង

[កន់-ដៀង]

ត្បូងកណ្ដៀង។

កៀកដាក់លើចង្កេះ :

កិ.

កណ្ដៀត

[កន់-ដៀត]

កណ្ដៀតក្អម, កណ្ដៀតកញ្ជើ។

អវយវៈមនុស្សប៉ែកត្រង់ចង្កេះគឺត្រង់ប៉ែកដែលកណ្ដៀតអ្វីៗ មានក្អមជាដើម :

ន.

កណ្ដៀតក្អម

[កន់-ដៀត-ក្អម]

ឈឺចុកត្រង់កណ្ដៀតក្អម។

ឈ្មោះសត្វពួកមានដោះមួយប្រភេទមានរូប, សម្បុរ ប្រហែលនឹងកំប្រុក តែធំជាងកំប្រុកបន្តិច ហើយចេះហើរបានដូចឆ្មាបា :

ន.

កណ្ដៀទៀ

[កន់-ដៀ-ទៀ]

កណ្ដៀទៀកាត់ខ្សែបំពង់ត្នោតធ្លាក់អស់។

ណែនក្ដន់, តឹងពេញសាច់ :

គុ.

កណ្ដៀន

[កន់-ដៀន]

ធាត់កណ្ដៀន, សាច់កណ្ដៀន។

ឈ្មោះសត្វល្អិតមួយពួកក្នុងពួកកណ្ដាច់ ចេះពូនដីឱ្យកើតជាដំបូកជាត្រោកបាន។

ន.

កណ្ដៀរ

[កន់-ដៀ]

ប្រដាប់ធ្វើដោយដែកមានផ្លែខុប សម្រាប់ច្រូតស្រូវ, ច្រូតស្មៅជាដើម។

ន.

កណ្ដៀវ

[កន់-ដៀវ]

(សំនួន.) ឆ្នាំដែលធ្វើស្រូវមិនបាន គឺកណ្ដៀវនៅស្រណុកគ្មានអ្វីនឹងច្រូត។

ន.

កណ្ដៀវ

[កន់-ដៀវ]