Datasets:

teddy-f-47

/

phi-1_5-ml_pretraining

like 0

terjemahkan dari bahasa Indonesia ke bahasa Inggris: id: aku bisa memanggilnya "Charles," sebagai "Anakmu," atau sebagai ... en: I can refer to him as "Charles," as "Your son," or as "The Departed"--

przetłumacz z polskiego na angielski: pl: Czy wszyscy chcą zostać zwolnieni? en: You want to lose your job?

Bobin – dawna gromada, czyli najmniejsza jednostka podziału terytorialnego Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w latach 1954–1972. Gromady, z gromadzkimi radami narodowymi (GRN) jako organami władzy najniższego stopnia na wsi, funkcjonowały od reformy reorganizującej administrację wiejską przeprowadzonej jesienią 1954 do momentu ich zniesienia z dniem 1 stycznia 1973, tym samym wypierając organizację gminną w latach 1954–1972. Gromadę Bobin z siedzibą GRN w Bobinie utworzono – jako jedną z 8759 gromad na obszarze Polski – w powiecie pińczowskim w woj. kieleckim, na mocy uchwały nr 13h/54 WRN w Kielcach z dnia 29 września 1954. W skład jednostki weszły obszary dotychczasowych gromad Bobin i Wolwanowice ze zniesionej gminy Kościelec oraz Czajęczyce i Koczanów ze zniesionej gminy Nagórzany w tymże powiecie. Dla gromady ustalono 13 członków gromadzkiej rady narodowej. 13 listopada 1954 (z mocą od 1 października 1954) gromada weszła w skład nowo utworzonego powiatu proszowickiego w woj. krakowskim. Gromadę zniesiono 31 grudnia 1961, a jej obszar włączono do gromady Kościelec. Przypisy Bobin Bobin

translate from English to Polish: en: -Sit, sit, sit. pl: - Siadaj, siadaj.

Filoksenos (imię świeckie Saliba Özmen, ur. 17 lipca 1964 w Marbobo) – duchowny Syryjskiego Kościoła Ortodoksyjnego, od 2003 biskup Mardinu. Sakrę biskupią otrzymał 9 lutego 2003. Bibliografia Oficjalna lista biskupów. Krótki biogram na stronie orthodoxia.ch Biskupi Syryjskiego Kościoła Ortodoksyjnego Urodzeni w 1964

Monastyrek – przysiółek wieś Kłoda w Polsce, położony w województwie świętokrzyskim, w powiecie staszowskim, w gminie Rytwiany. W latach 1975–1998 przysiółek administracyjnie należał do województwa tarnobrzeskiego. Przypisy Kłoda (województwo świętokrzyskie)

Jonesboro is a city in Illinois in the United States. Cities in Illinois County seats in Illinois

The United Kingdom is divided by Royal Mail into postcode areas. The postcode area is the largest geographical unit used and forms the first characters of the alphanumeric UK postcode. Subdivision Each postcode area is divided into post towns and postcode districts. The London post town is instead divided into several postcode areas. Scope The single or pair of letters chosen for postcode areas are generally a mnemonic for the places served. United Kingdom postcode areas Crown dependencies The Crown dependencies (which are not part of the United Kingdom) did not introduce postcodes until later, but use a similar coding scheme. They are separate postal authorities. Defunct postcode areas London NE and S Glasgow Glasgow, like London, was divided into compass districts: C, W, NW, N, E, SE, S, SW. When postcodes were introduced, these were mapped into the new G postcode: C1 became G1, W1 became G11, N1 became G21, E1 became G31, S1 became G41, SW1 became G51, and so on. As NW and SE had never been subdivided they became G20 and G40 respectively. Norwich and Croydon Norwich and Croydon were used for a postcode experiment in the late 1960s, which was replaced by the current system. The format was of the form NOR or CRO followed by two numbers and a letter, e.g. NOR 07A. Non-geographic postcodes GIR GIR 0AA is a postcode created for Girobank in Bootle. BF The BF postcode area was introduced in 2012 to provide optional postcodes for British Forces Post Office addresses, for consistency with the layout of other UK addresses. It uses the national non-geographic post town "BFPO" and, as of 2012, the postcode district "BF1". BX The non-geographic postcode area BX has been introduced for addresses which do not include a locality: this allows large organisations flexibility as to where they receive their mail. Overseas territories Certain British overseas territories have postcodes: These were introduced to prevent mail being sent to the wrong place, e.g., for St Helena to St Helens, Merseyside and Ascension Island to Asunción, Paraguay, and many on-line companies will not accept addresses lacking a postcode. Such mail is treated as international, not inland, so sufficient postage must be used. Related pages List of postcode districts in the United Kingdom Postcodes in the United Kingdom References Other websites Office for National Statistics - Postal geography OpenStreetMap - Postcode map Strowger net: postcodes of the UK Direct Marketing Lists UK postcode map Business Lists UK postcode map FREE Vector UK Postcode Maps PostcodeArea - Demographics, maps, crime rates, house prices and local information for all UK postcodes Strange Maps - Frank Jacobs - Diagrammatic Map - Area Information - Wide variety of information for each UK postcodes. Housing information to residential data, crime statistics to sold house prices. United Kingdom

Leo Osaki () adalah pemain sepak bola asal Jepang. Karier Leo Osaki pernah bermain untuk Yokohama FC, Tokushima Vortis dan Vissel Kobe . Pranala luar Pemain sepak bola Jepang

translate from English to Indonesian: en: Answer me You didn't go to the 36 Constellations You didn't go to the Black Dragon Gang id: jawab aku kamu tidak pergi ke 36 perkumpulan kamu tidak pergi ke Kelompong Naga Hitam tapi, kamu kesini karena kamu tahu... kami mempunyai hubungan dengan Tang Long benarkah?

Karłowo – osada leśna w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie makowskim, w gminie Krasnosielc. Zobacz też Karłowo Przypisy Krasnosielc (gmina)

terjemahkan dari bahasa Indonesia ke bahasa Inggris: id: Apanya...apanya yang lucu? en: What's so... What's so funny?

Sieć Badawcza Łukasiewicz – Instytut Ciężkiej Syntezy Organicznej „Blachownia”, Łukasiewicz – ICSO „Blachownia” – instytut badawczy działający w sektorze chemii organicznej, zlokalizowany w Blachowni, dzielnicy Kędzierzyna-Koźla. Do końca 2022 roku wdrożono tu do przemysłu 895 technologii, uzyskano 1730 patentów, w tym 59 za granicą, opublikowano w kraju i za granicą 2158 prac, zaprezentowano 1945 referatów, komunikatów i posterów, zawarto 14 kontraktów na sprzedaż technologii za granicę. Historia Pod koniec lat 30. XX w., korzystając z bliskości górnośląskiego zagłębia węglowego dostarczającego surowce, a także infrastruktury terenu (linie kolejowe, drogi i kanał wodny do rzeki Odry) zlokalizowano w pobliżu Kędzierzyna dwa chemiczne zakłady przemysłowe. Produkcję amoniaku, chloru, gliceryny, izobutanolu i kwasów tłuszczowych rozpoczęto w Zakładach Przemysłu Azotowego w Kędzierzynie, a w Blachowni Śląskiej – budowę zakładu pod nazwą Oberschlesische Hydrierwerke A.G., który miał produkować głównie benzynę syntetyczną, oleje i smary, potrzebne do celów wojennych. W czasie II wojny światowej, w 1944 roku, obydwa zakłady zostały zbombardowane i w wyniku tego praktycznie unieruchomione. W styczniu 1945 roku na teren Kędzierzyna wkroczyła Armia Czerwona i rozpoczęła demontaż ocalałych urządzeń przemysłowych oraz ich wywóz do ZSRR w ramach reparacji wojennych. Zniszczone zakłady w okolicy Kędzierzyna przeznaczono początkowo do całkowitej rozbiórki, a dopiero po przeprowadzonej inwentaryzacji pozostałych urządzeń, naziemnych i podziemnych, podjęto ostateczną decyzję o odbudowie Zakładów Azotowych Kędzierzyn oraz Zakładów Chemicznych Blachownia. W lutym 1948 r. Zjednoczenie Przemysłu Nawozów Sztucznych podjęło decyzję o wybudowaniu w Kędzierzynie fabryki nawozów azotowych, co znacznie przyspieszyło odbudowę. 1 stycznia 1952 roku utworzony został Instytut Syntezy Chemicznej (ISCh) w Dworach koło Oświęcimia, powstały na bazie dużych zakładowych laboratoriów badawczych, istniejących w Chorzowie, Tarnowie, Oświęcimiu i Kędzierzynie. Kędzierzyński oddział ISCh liczył czterdzieści dziewięć osób załogi, a kierowany był przez mgr inż. Józefa Obłoja. 1 stycznia 1959 r. przekształcono go w samodzielną placówkę, Instytut Ciężkiej Syntezy Organicznej (ICSO). 1 kwietnia 2019 r., ICSO „Blachownia” wszedł w skład Sieci Badawczej Łukasiewicz. Działalność Tematyka badawcza Instytutu obejmuje prowadzenie badań naukowych i prac badawczo – rozwojowych dotyczących procesów chemicznych, w szczególności w zakresie: syntezy i technologii organicznej, żywic fenolowych, akrylowych, epoksydowych, poliwęglanów i innych oraz modyfikowaniu właściwości żywic, rozdziału gazów, procesów wodorowych i ciśnieniowych, technologii przetwarzania surowców odnawialnych, procesów petro- i karbochemicznych, katalizy homo- i heterogennej, chemii i technologii polimerów i tworzyw sztucznych oraz ich modyfikacji i przetwórstwa, środków powierzchniowo-czynnych i chemii gospodarczej, środków pomocniczych dla różnych gałęzi przemysłu, analizy chemicznej, fizykochemii, inżynierii chemicznej, ochrony środowiska i utylizacji odpadów. Dyrektorzy 1952–1959: prof. dr inż. Józef Obłój, kierownik 1959–1966: prof. dr inż. Józef Obłój, dyrektor 1966–1972: prof. dr inż. Edward Grzywa, dyrektor 1972–1976: doc. dr inż. Jerzy Antoni Wojciechowski, dyrektor 1976 (3 miesiące): doc. Zbigniew Gortel, p.o. dyrektora 1976 (3 miesiące): dr inż. Franciszek Górka, p.o. dyrektora 1976–1985: prof. dr hab. inż. Włodzimierz Kotowski, dyrektor 1985–1990: prof. dr hab. inż. Marian Taniewski, dyrektor 1990–1992: dr inż. Maciej Kiedik, dyrektor 1992–1993: prof. dr hab. inż. Jerzy Wasilewski, p.o. dyrektora 1993–1999: prof. dr hab. inż. Jerzy Wasilewski, dyrektor 1999–2003: prof. dr hab. inż. Andrzej Gawdzik, dyrektor 2003–2004: prof. dr hab. inż. Andrzej Gawdzik, kierownik 2004–2005: mgr Teresa Tarkowska, kierownik 2005–2010: doc. dr Marian Gryta, dyrektor 2010–2020: dr Andrzej Krueger, dyrektor od 1 kwietnia 2020: dr hab. Iwona Szwach, dyrektor Zobacz też Przemysł chemiczny w Polsce Przypisy Bibliografia 55-lecie Instytutu Ciężkiej Syntezy Organicznej „Blachownia” – Kalendarium Linki zewnętrzne Instytuty chemiczne Kędzierzyn-Koźle Ciężkiej Syntezy Organicznej „Blachownia”

terjemahkan dari bahasa Indonesia ke bahasa Inggris: id: Kami semua dihukum en: We are being punished.

Dmitrij Michajłowicz Fiesienko (ros. Дмитрий Михайлович Фесенко; ur. 23 lutego 1982) – rosyjski snowboardzista. Nie startował na igrzyskach olimpijskich ani na mistrzostwach świata w snowboardzie. Najlepsze wyniki w Pucharze Świata w snowboardzie osiągnął w sezonie 2001/2002, kiedy to zajął 4. miejsce w klasyfikacji Big Air. Sukcesy Mistrzostwa Świata Puchar Świata Miejsca w klasyfikacji Big Air 2001/2002 – 4. 2002/2003 – 17. 2003/2004 – 63. 2004/2005 – 72. Miejsca na podium Berlin – 26 października 2002 (Big Air) – 2. miejsce Przypisy Linki zewnętrzne Profil na stronie FIS Rosyjscy snowboardziści Urodzeni w 1982

Nikolai Nikolaevich Ivanov (22 January 1943 – 11 December 2020) was a Russian actor. He was born in Leningrad, Soviet Union. His career began in 1961. His best known roles were as Kolka in The Red Tent (1969), Pytor in The Love of Mankind (1972) and as Colonel Victor in Battle of Moscow (1985). Ivanov died on 11 December 2020 in Saint Petersburg, Russia at the age of 77. References 1943 births 2020 deaths Russian movie actors Russian television actors Russian stage actors

Kuna Konavoska – wieś w Chorwacji, w żupanii dubrownicko-neretwiańskiej, w gminie Konavle. W 2011 roku liczyła 17 mieszkańców. Leży u podnóża góry Sniježnica. Przypisy Miejscowości w żupanii dubrownicko-neretwiańskiej

Dejan Savićević (ur. 15 września 1966 w Titogradzie) – czarnogórski piłkarz i trener piłkarski. W trakcie kariery piłkarskiej grał na pozycji ofensywnego pomocnika. Mierzył 182 cm wzrostu i ważył 78 kg. Nosił przydomek „Il Genio”. Kariera klubowa Początki w Titogradzie Savićević urodził się w Titogradzie (obecnie Podgorica), jako syn Vladimira Savićevicia i Vojislavy Đurović. Jego pierwszym klubem był szkolący juniorów OFK Titograd. Mając niespełna 16 lat trafił do Budućnosti Titograd. W pierwszej lidze Jugosławii zadebiutował w 1983 roku, a jego klub utrzymał się w lidze zajmując 14. pozycję. W kolejnym sezonie (1983/1984) sytuacja klubu była podobna. Budućnost ponownie walczyła o utrzymanie, a Savićević grywał już więcej, ale wciąż był jeszcze zbyt młodym zawodnikiem, by przedrzeć się do pierwszej jedenastki. Zdołał zdobyć jednak swojego premierowego gola w lidze, a łącznie rozegrał 7 meczów. Sezon 1984/1985 był już jednak dużo bardziej udany. 18-letni wówczas Savićević był jednym z odkryć ligi, wywalczył miejsce na środku pomocy klubu z Titogradu i zdołał zdobyć 6 bramek w lidze (rozegrał 29 meczów). Klub jednak rok w rok walczył o utrzymanie i nie odnosił przez to większych sukcesów. Status gwiazdy Budućnosti Dejan Savićević potwierdził w sezonie 1985/1986, gdy stał się z 10 bramkami najlepszym strzelcem klubu. Także w dwóch kolejnych sezonach Dejan Savićević popisywał się skutecznością. Dorobek bramkowy w sezonie 1986/87 to 9 bramek, zaś 1987/1988 to 10. Opuszczając zespół Budućnosti miał na koncie 130 rozegranych meczów i 36 bramek. Crvena zvezda Belgrad Latem 1988 Savićeviciem interesowały się już wówczas wszystkie kluby z czołówki ekstraklasy jugosłowiańskiej z belgradzkimi Crveną zvezdą, Partizanem, a także Hajdukiem Split, Dinamem Zagrzeb i Vojvodiną Nowy Sad na czele. Dejan Savićević miał trudności w wyborze właściwej oferty i ostatecznie wybrał Crveną zvezdę. Jednak stracił cały sezon 1988/89, gdyż był zmuszony odbyć służbę wojskową w jugosłowiańskiej armii. Latem 1989 powrócił do piłki nożnej i z miejsca stał się podstawowym graczem „Czerwonej Gwiazdy”. Był czołową postacią klubu, który wywalczył dublet na jugosłowiańskich boiskach – mistrzostwo oraz Puchar Jugosławii. Savićević rozegrał wówczas 29 meczów zdobywając 10 goli. Przełom w karierze Savićevicia nastąpił jednak rok później. Drużyna prowadzona przez trenera Ljupko Petrovicia robiła furorę w Pucharze Mistrzów. W pierwszej rundzie z kwitkiem odprawiła szwajcarski Grasshoppers Zurych, w drugiej stała się pogromcą szkockiego Rangers F.C. W ćwierćfinale Crvena zvezda w pierwszym meczu pokonała 3:0 mistrza NRD Dynamo Drezno. W rewanżu w Dreźnie prowadziła 2:1, jednak na skutek zamieszek na trybunach mecz został przerwany w 78. minucie i ostatecznie zweryfikowany jako walkower 3:0 dla Jugosłowian. Także w półfinale Savićević ze swoim klubem grał wspaniale. Pokonali oni na wyjeździe Bayern Monachium 2:1, a w rewanżu zremisowali 2:2 i to właśnie piłkarze belgradzkiego klubu awansowali do finału. 29 maja 1991 na Stadio San Nicola w Bari w meczu z Olympique Marsylia przez 90 minut utrzymywał się rezultat 0:0 (Dejan Savićević w 84 minucie został zmieniony przez Vladę Stošicia) i podobnie było w dogrywce. O wyniku meczu zadecydowały rzuty karne, w których „Czerwona Gwiazda” wygrała 5:3 i stała się pierwszym jugosłowiańskim klubem, który zdobył to trofeum. Na boiskach Jugosławii Crvena zvezda także nie miała sobie równych i po raz drugi z rzędu została mistrzem kraju. W swoim drugim mistrzowskim sezonie Savićević rozegrał 25 ligowych meczów i zdobył 8 goli. Podsumowaniem udanego roku 1991 było to, że Dejan Savićević jako lider swojego zespołu został uhonorowany przez czasopismo France Football drugim miejscem w plebiscycie na Najlepszego Piłkarza Europy („Złotą Piłkę” dostał wówczas Jean-Pierre Papin grający w pokonanej przez Crveną zvezdę Olympique Marsylia). 8 grudnia 1991 Dejan Savićević zdobył z belgradzkim klubem kolejne trofeum, jakim był Puchar Interkontynentalny. W meczu tym Jugosłowianie wygrali z chilijskim CSD Colo-Colo 3:0. Savićević zagrał w tamtym spotkaniu 90 minut. W „Czerwonej Gwieździe” Savićević grał jeszcze przez jeden sezon, w którym to po raz trzeci z rzędu klub o biało-czerwonych barwach wywalczył tytuł mistrza kraju oraz drugi raz w karierze tamtejszy puchar. W sezonie 1991/1992 rozegrał 22 mecze w lidze i strzelił 5 bramek. AC Milan Latem 1992 zainteresowanie Dejanem Savićeviciem w Europie było ogromne. Do Belgradu wpływały nowe oferty, aż ostatecznie Savićević wybrał tą z Mediolanu podpisując kontrakt z tamtejszym A.C. Milan. Warto dodać, że Milan interesował się Savićeviciem jeszcze w sezonie 1989/90, gdy Milan wygrał w karnych ze Crveną zvezdą mecz w Pucharze Europy. Jego pierwszy sezon w barwach rosso-nerich nie był udany. Crvena zvezda nie otrzymała żadnych pieniędzy za Dejana Savićevicia, gdyż ONZ nałożyła sankcje na Jugosławię i wszystkie kwoty, które jugosłowiańskie kluby otrzymały na początku lat 90. za swoich piłkarzy, zostały zamrożone. Początkowo Dejan Savićević miał problemy z aklimatyzacją we Włoszech, toteż w całym sezonie rozegrał 10 meczów, zdobywając 4 bramki i w pewnym stopniu przyczynił się do wywalczenia przez mediolański klub tytułu mistrza Włoch. W następnym sezonie Savićević stał się już podstawowym zawodnikiem Milanu. Dejan Savićević błysnął zwłaszcza w Pucharze Europy, w którym Milan najpierw wygrał rozgrywki grupowe, a potem w półfinale pokonał 3:0 AS Monaco. 18 maja 1994 na Stadionie Olimpijskim w Atenach rosso-neri podejmowali Barcelonę. Mecz ten przeszedł do historii, Milan wygrał aż 4:0, a Savićević rozegrał jedno z najlepszych spotkań w swojej karierze. W 47. minucie spotkania zdobył bramkę na 3:0, kiedy to strzałem spod linii autowej przelobował Andoniego Zubizarretę. Był to jego drugi w karierze zdobyty Puchar Europy. Po tym spotkaniu prezes Milanu, Silvio Berlusconi, ochrzcił Dejana Savićevicia przezwiskiem „Il Genio” (Geniusz). Na dokładkę Milan wywalczył także mistrzostwo Serie A, w której Dejan Savićević rozegrał 20 meczów i nie zdobył bramki. W sezonie 1994/1995 Milan w Serie A grał słabiej niż w poprzednim sezonie. Zajął dopiero 4. miejsce w lidze, Dejan Savićević nie rozegrał dużej liczby meczów, gdyż w drugiej części sezonu pauzował kilka kolejek z powodu kontuzji. Ogółem w całym sezonie zdobył 9 bramek w 19 meczach. Dużo lepiej mediolańczycy spisywali się w europejskich pucharach. Sezon zaczęli od zdobycia Superpucharu Europy, w którym pokonali Arsenal F.C. Także w Lidze Mistrzów szło im dobrze. Savićević powiódł swoich kolegów do trzeciego kolejnego finału tych rozgrywek. Jednak 24 maja 1995 w finale w Wiedniu Savićević nie zagrał z powodu kontuzji i jak się później okazało, było to poważne osłabienie Milanu, który przegrał z Ajaksem Amsterdam 0:1 po golu Patricka Kluiverta w 85. minucie spotkania. W sezonie 1995/96 Savićević po raz trzeci w karierze sięgnął z Milanem po scudetto. Rozergał wtedy 23 mecze i strzelił 6 bramek dla swojej drużyny. Z Pucharu UEFA mediolańczycy odpadli jednak w ćwierćfinale po dwumeczu z Girondins Bordeaux. Kolejne sezony to już jednak coraz gorsza gra zarówno Savićevicia i jego kolegów. Sezon 1996/97 Milan grał słabo i niemalże do końca sezonu bronił się przed spadkiem. Ostatecznie czerwono-czarni zajęli 11. miejsce z 6 punktami przewagi nad piętnastym w tabeli Cagliari Calcio, które spadło do Serie B. Dejan Savićević znów przez jakiś czas leczył kontuzję i w sezonie pojawił się na boisku 17-krotnie zdobywając 1 bramkę. W sezonie 1997/1998 Dejan Savićević stracił miejsce w składzie i sporadycznie pojawiał się na boisku – zagrał tylko w 8 ligowych meczach, co nieznacznie pomogło Milanowi w zajęciu 10. miejsca, co potwierdziło dwuletni kryzys tego klubu. Po sezonie Savićević zakończył swoją 6-letnią przygodę z Serie A i postanowił nie przedłużać kontraktu z Milanem. Końcowe lata kariery piłkarskiej Od czerwca do stycznia 1999 Savićević pozostawał bez przynależności klubowej i wówczas zdecydował się wrócić do Crvenej zvezdy. Powrót do Belgradu okazał się jednak niewypałem i Savićević rozegrał tylko 3 mecze ligowe, a Crvena zvezda w lidze uległa Partizanowi Belgrad i Obiliciowi Belgrad zajmując dopiero 3. miejsce w lidze, co uważane jest tam za porażkę. Po sezonie Dejan Savićević odszedł do austriackiego Rapidu Wiedeń. W Rapidzie po części odbudował swoją formę i w sezonie 1999/2000 zdołał zdobyć 11 bramek w Bundeslidze w 22 meczach. Rapid zajął wówczas 3. miejsce w lidze. Sezon 2000/2001 był ostatnim w karierze Savićevicia. W Rapidzie zagrał 22 mecze, strzelił 7 goli i wywalczył wicemistrzostwo kraju, a w maju 2001 na skutek kolejnej kontuzji zdecydował się zakończyć swoją piłkarską, pełną sukcesów karierę. Kariera klubowa w liczbach Kariera reprezentacyjna W reprezentacji Jugosławii Savićević zadebiutował 29 października 1986 roku w wygranym 4:0 meczu z Turcją rozegranym w ramach kwalifikacji do Euro 88. Zmienił w drugiej połowie Bośniaka Harisa Škoro. Był to udany debiut, gdyż w końcówce meczu Savićević ustalił wynik spotkania na 4:0. Swoją pierwszą wielką imprezę w reprezentacji Savićević zaliczył w 1990 roku, gdy został przez selekcjonera Ivicę Osima powołany do 22-osobowej kadry na Mistrzostwa Świata we Włoszech. Na mundialu zagrał już w pierwszym meczu z RFN. Grał jednak słabo podobnie jak jego reprezentacyjni koledzy, został zmieniony w 55. minucie spotkania, a jego Jugosłowianie przegrali ten mecz 1:4. Spowodowało to, że w kolejnych grupowych meczach z Kolumbią i ZEA nie zagrał. Na boisku Dejan Savićević ponownie pojawił się w 55 minucie meczu 1/8 finału z Hiszpanią. Jugosłowianie po 2 golach Dragana Stojkovicia wygrali ten mecz 2:1 po dogrywce. Ćwierćfinałowy mecz z Argentyną Savićević także rozpoczął z ławki rezerwowych. Wszedł na boisko w 66. minucie, mecz zakończył się bezbramkowo po 120 minutach i o awansie do półfinału zadecydowały rzuty karne, które Argentyńczycy wygrali 3:2. Dejan Savićević celnie wykonał jednego z nich przy stanie 1:2 dla Argentyny, ale dwóch kolejnych Jugosłowianie już nie wykorzystali. Także w 1998 roku Savićević został powołany do kadry na finały mistrzostw świata. Tym razem były to Mistrzostwa Świata we Francji. Dejan Savićević był jednak tylko rezerwowym w kadrze po tym, jak rozegrał słaby sezon w Milanie, dlatego też na mistrzostwach pojawił się dopiero w trzecim meczu grupowym z USA, wygranym 1:0. Jugosłowianie w tak silnym składzie z piłkarzami pokroju Savićevicia, Predraga Mijatovicia, Vladimira Jugovicia czy Dragana Stojkovicia zawiedli jednak na tym mundialu i odpadli w 1/8 finału. Przegrali 1:2 z Holandią, która zajęła ostatecznie 4. miejsce. Savicević pojawił się na boisku w 57. minucie tego spotkania. Ostatni mecz w kadrze rozegrał rok później – 9 października 1999 w zremisowanym 2:2 meczu z Chorwacją, rozegranym w ramach kwalifikacji do Euro 2000. Na same finały, Savićević jednak nie pojechał, gdyż z imprezy tej wyeliminowała go kontuzja, przez co zrezygnował z gry w reprezentacji. Ogółem w kadrze rozegrał 56 meczów i zdobył 25 bramek. Nigdy nie zdobył jednak bramki na wielkiej imprezie. Kariera trenerska Po zakończeniu kariery piłkarskiej Savićević został trenerem. W maju 2001 mianowano go nowym selekcjonerem reprezentacji Jugosławii / Serbii i Czarnogóry. Na stanowisku tym zastąpił Milovana Đoricia, który pracował tylko 3 miesiące. Pomimo tego, że Savićević nie miał żadnego doświadczenia w samodzielnym prowadzeniu drużyny, a drużyna narodowa nie zdołała się zakwalifikować do Mistrzostw Świata 2002, to jego praca była dobrze odbierana przez opinię publiczną. Z początku Savićević był jednym z trzech członków komisji trenerskiej, która prowadziła kadrę narodową. Oprócz Savićevicia należeli do niej Vujadin Boškov oraz Ivan Ćurković. Pierwszym meczem kadry, który poprowadziła ta trójka, był rozegrany 2 czerwca 2001 kwalifikacyjny mecz z Rosją, zremisowany 1:1. W grudniu 2001 Boškov i Ćurković zrezygnowali z prowadzenia reprezentacji i samodzielnym selekcjonerem został Dejan Savićević. Miał jednak być tylko tymczasowym trenerem do czasu znalezienia odpowiedniego kandydata, gdyż poprzedni kandydat na to stanowisko Dušan Bajević zrezygnował z podjęcia pracy. Savićević pracował więc do czerwca 2003. Drużyna Serbii i Czarnogóry nie osiągała jednak sukcesów, a Savićević wsławił się między innymi kłótnią z Mateją Kežmanem, który tymczasowo zrezygnował z występów w kadrze. Savićević zrezygnował z pracy po kompromitującej porażce 1:2 Serbów i Czarnogórców z Azerbejdżanem w kwalifikacjach do Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej 2004. Była to zarazem piąta porażka „Plavich” z rzędu. Za jego kadencji Serbowie wygrali 4 mecze, 11 przegrali i 2 zremisowali, natomiast, podczas gdy Savićević był członkiem komisji trenerskiej, Serbowie wygrali 4 mecze, przegrali 2 i zremisowali kolejne 2. Kariera kierownicza i polityczna Latem 2004 roku, 37-letni Savićević został wybrany prezydentem Czarnogórskiego Związku Piłki Nożnej, działającego w strukturach Związku Piłkarskiego Serbii i Czarnogóry, a od 2006 roku jako niezależnej organizacji Czarnogóry. Savićević był także gorącym zwolennikiem uzyskania niepodległości przez Czarnogórę. Był jedną z ważniejszych postaci niepodległościowej kampanii zorganizowanej przez Ruch Niepodległej Czarnogóry. Wielokrotnie Savićević wygłaszał przemówienia i był widziany u boku premiera Czarnogóry, Milo Đukanovicia. Twarz Dejana Savićevicia pojawiała się także na billboardach, na których to zachęcała mieszkańców Czarnogóry do oddania głosu na „tak” w referendum dotyczącym niepodległości tego kraju. Życie prywatne Savićević był mężem Valentiny Brajović, z którą rozwiódł się w 2000 roku. Ma z nią dwójkę dzieci. 1 października 2005 został ciężko ranny w wypadku samochodowym na ulicy w Podgoricy. Złamał wówczas obie ręce po tym, jak jego motocykl uderzył w tył poruszającego się samochodu. Dejan Savićević przeleciał kilka metrów i upadł na chodnik. Rehabilitacja trwała około 6 miesięcy. Sukcesy Puchar Mistrzów: 1991 ze Crveną zvezdą, 1994 z AC Milan Puchar Interkontynentalny: 1991 ze Crveną zvezdą Superpuchar Europy: 1994 z AC Milan Mistrzostwo Jugosławii: 1990, 1991, 1992 ze Crveną zvezdą Puchar Jugosławii: 1990, 1992 ze Crveną zvezdą Mistrzostwo Włoch: 1993, 1994, 1996 z AC Milan Uczestnik MŚ: 1990, 1998 z reprezentacją Jugosławii Drugie miejsce w plebiscycie France Football na Najlepszego Piłkarza Europy: 1991 Linki zewnętrzne Lob w finale Pucharu Mistrzów z Barceloną Gol Dejana w meczu Crvena Zvezda – Żalgiris Rzut wolny w meczu z Partizanem Belgrad Profil na worldfootball Czarnogórscy piłkarze Czarnogórscy trenerzy piłkarscy Reprezentanci Jugosławii w piłce nożnej Piłkarze Budućnosti Podgorica Piłkarze FK Crvena zvezda Piłkarze A.C. Milan Piłkarze Rapidu Wiedeń Zdobywcy Pucharu Europy i Ligi Mistrzów Selekcjonerzy reprezentacji Jugosławii w piłce nożnej mężczyzn Selekcjonerzy reprezentacji Serbii i Czarnogóry w piłce nożnej mężczyzn Uczestnicy Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 1990 Uczestnicy Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 1998 Ludzie urodzeni w Podgoricy Urodzeni w 1966

Stanisław Mróz (ur. 13 listopada 1881 w Pułtusku, zm. 7 lutego 1941 w Auschwitz-Birkenau) – polski dziennikarz, redaktor, pracownik koncernu Ilustrowanego Kuriera Codziennego. Życiorys Młodość Edukację zaczął w gimnazjum w Pułtusku, a następnie uczęszczał do gimnazjum w Warszawie, edukacji tej jednak nie ukończył. Porzucił rozpoczętą w Warszawie naukę zawodu farmaceuty i aktywnie zajmował się działalnością socjalistyczną. Używał wtedy pseudonimu "Marek". Brał udział w rewolucji 1905 roku, w wyniku czego musiał w 1907 roku opuścić Królestwo. Przed I wojną światową przyjechał do Galicji (ok.roku 1911) i od tego czasu aż do wybuchu II wojny światowej i początku okupacji niemieckiej, mieszkał w Krakowie. Praca dziennikarska Karierę dziennikarską zaczął jako redaktor w „Nowej Reformie”, gazecie codziennej wydawanej przez ziemianina, członka Rady Państwa w Monarchii Austro-Węgierskiej Adama Doboszyńskiego (ojca znanego polityka endeckiego), pisując też do "Nowin Ilustrowanych". Jako recenzent pisał artykuły o życiu kulturalnym Krakowa, m.in. o pierwszych, pośmiertnych przedstawieniach sztuk Wyspiańskiego – Powrót Odyssa (1917) i Akropolis (1926), wystawach artystycznych, książkach. Pisał też sam i publikował wiersze. Jego współpracownikami w tym okresie byli m.in. Karol Irzykowski – jeden z redaktorów "Nowej Reformy" (do r. 1917), Konstanty Srokowski (redaktor "Nowej Reformy" aż do jej likwidacji w r.1928), Tadeusz Pawlikowski i Gabriela Zapolska – stale pisujący do "Nowej Reformy". W połowie 1927 roku, „Nowa Reforma” została przejęta przez koncern IKC Mariana Dąbrowskiego i w następnym roku zamknięta. Stanisław Mróz przeszedł w ten sposób do wydawnictwa IKC i pracował w nim aż do likwidacji koncernu przez okupanta niemieckiego w 1939 roku. Siedzibą koncernu był od 1927 roku Pałac Prasy przy ul. Wielopole 1. W latach 1928 -1939 Stanisław Mróz był redaktorem literackim (odpowiednik redaktora naczelnego) popularnego, tanio wydawanego przez koncern IKC ilustrowanego tygodnika "Na Szerokim Świecie". Współcześni tak go opisują: oryginalna postać: niedźwiedziowaty, o sumiastych wąsach, potężna łysina czołowa, ekstrawagant. Mimo pozorów dziwactwa i rubasznych manier dziennikarz dużej wiedzy encyklopedycznej, nosiciel zdrowej filozofii.... Jako redaktor " Na Szerokim Świecie" podróżował po Europie, był między innymi w Hiszpanii, w okresie przed wojną domową. Mróz uzyskał dość dużą swobodę w prowadzeniu pisma. Pismo jego występowało przeciwko sympatiom profaszystowskim w społeczeństwie polskim. Pisał też nadal recenzje i prowadził specjalny dział poświęcony poezji – Antenę Poetów. W dziale tym kładł nacisk na nowe zjawiska w ówczesnej poezji polskiej. Konspiracja, aresztowanie i śmierć w Oświęcimiu Na początku okupacji niemieckiej, Stanisław Mróz wraz z grupą współpracowników, wobec nieobecności właściciela koncernu IKC Mariana Dąbrowskiego w kraju, podjął próbę wydawania w oparciu o maszyny drukarskie wydawnictwa gazety konspiracyjnej Dziennik Krakowski. 22 maja 1940 roku Stanisław Mróz został aresztowany przez Niemców i postawiony w stan oskarżenia za swoje przedwojenne publikacje antyhitlerowskie oraz za organizowanie prasy konspiracyjnej. Był najpierw uwięziony w zakopiańskiej katowni Gestapo w dawnym pensjonacie "Palace" (obecnie Muzeum Męczeństwa, ul. Chałubińskiego 7, w czasie wojny Tatrastrasse – ul. Tatrzańska), a następnie został przewieziony do obozu w Auschwitz-Birkenau i tam zginął. Jako przyczynę zgonu w zawiadomieniu przesłanym rodzinie podano zapalenie płuc. Zachowały się świadectwa o jego ostatnich dniach w Oświęcimiu. W połowie lutego 1941 roku urna z prochami Stanisława Mroza została przesłana przez obóz w Auschwitz-Birkenau rodzinie. Został on pochowany w grobie żony na cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Świadectwa pośmiertne Miarą popularności Stanisława Mroza w przedwojennym Krakowie może być fakt, jak często był wspominany przez sobie współczesnych. Sylwetka jego pojawia się w biografii Leona Chwistka napisanej przez Karola Estreichera (Leon Chwistek: biografia artysty 1884-1944), we wspomnieniach Stanisława Pigonia, Witolda Zechentera, Jalu Kurka, Stanisława Broniewskiego, Olgierda Jędrzejczyka, Zygmunta Leśnodorskiego, Gracjany Miller-Zielińskiej, Zofii Ordyńskiej, Zofii Stryjeńskiej, Jarosława Iwaszkiewicza. Jest faktem ironicznym, że po śmierci Stanisława Mroza w gadzinowych gazetach krakowskich wydawanych przez okupanta, nadal ukazywały się artykuły przez Niego podpisywane. Synowie dziennikarza mieli początkowo wrażenie, że bez zgody spadkobierców publikowane są starsze teksty dziennikarza. Po pewnym czasie pojawiły się jednak artykuły wyraźnie napisane po Jego śmierci. Po wojnie, dziennikarz skazany za kolaborację przyznał się do ich autorstwa. Życie prywatne Żoną Stanisława Mroza była Barbara z d. Dorociak. Pobrali się 28 lutego 1911 r. w Krakowie. Tam też urodziło się jego dwóch synów: Sokrates (ur. 1915) i Daniel (ur. 1917), później grafik, ilustrator i scenograf krakowski. Według Witolda Zechentera, Rodzina Mrozów mieszkała w Krakowie przy ulicy Wygoda. Barbara Mróz zmarła w pół roku po aresztowaniu męża przez Niemców, w grudniu 1940 roku. Przypisy Linki zewnętrzne Stanisław Mróz pośród redaktorów w czasie przyjęcia z okazji 17-lecia Ilustrowanego Kuriera Codziennego, Kraków, grudzień 1927 r. Zbiory NAC zawierają kilkanaście zdjęć z okresu międzywojennego na których występuje Stanisław Mróz Redaktor Stanisław Mróz na lotnisku w Rakowicach pod Krakowem, 1933 r.; zbiory NAC. Stanisław Mróz na dachu Pałacu Prasy w Krakowie, 1938 r., Zbiory NAC Urodzeni w 1881 Zmarli w 1941 Polscy dziennikarze Więźniowie Palace Więźniowie KL Auschwitz Polskie ofiary niemieckich obozów koncentracyjnych Pochowani na cmentarzu Rakowickim Ludzie urodzeni w Pułtusku

Red Mesa – jednostka osadnicza w Stanach Zjednoczonych, w stanie Arizona, w hrabstwie Apache. CDP w stanie Arizona

Frets on Fire – komputerowa gra muzyczna, stworzona przez fińską grupę Unreal Voodoo pod wodzą Samiego Kyöstili, w której gracz używa klawiatury do grania sunących z góry ekranu nut, by ukończyć piosenkę. W grze dostępne są 4 poziomy trudności: Superłatwy (SupaEasy), Łatwy (Easy), Średni (Medium) i Zadziwiający (Amazing). Gra jest klonem serii Guitar Hero. Ma ona strukturę otwartą, przez co można dodawać do niej własne utwory muzyczne (po uprzednim dodaniu do pliku z piosenką zapisu nutowego). Standardowo do gry dodawane są trzy piosenki fińskiego gitarzysty Tommiego Inkili. Rozgrywka Gracz trzyma klawiaturę oraz gitarę i używa do grania pięciu przycisków odpowiadających za progi (standardowo klawisze od F1 do F5) i klawisza odpowiadającego za kostkę do gitary (standardowo Enter i prawy Shift). Dźwięk zagrany zostanie prawidłowo, jeśli znacznik dźwięku znajdzie się pod wciśniętym klawiszem danej struny i jednoczesnym naciśnięciu klawisza odpowiadającego za kostkę. Za dobrze zagrane dźwięki otrzymujemy punkty. Jeżeli gracz będzie grać bezbłędnie, to punkty będą mnożone (jak w Guitar Hero). Pod koniec utworu zobaczymy, ile procent zagraliśmy bezbłędnie, oraz najdłuższą partię zagraną bez pomyłek. Zasoby programu Samouczek Edytor piosenek Internetowa lista najlepszych graczy Zgodność z Joystickami Trzy utwory Tommiego Inkili (przy czym jeden z udziałem Mary Jo) oraz możliwość importowania innych utworów Mody Do gry wydano różne modyfikacje. Jedną z nich jest FoFiX (Frets on Fire X – dawniej Alarian Mod)- po jego zainstalowaniu Frets on Fire może wyglądać jak Guitar Hero 1, 2, 3 lub World Tour, Rock Band, Rock Band 2 albo stara gra na sprzęt ośmiobitowy. Linki zewnętrzne Oficjalna strona gry Strona projektu w serwisie SourceForge Oficjalna wiki gry Gry FOSS 2006 w grach komputerowych

Pál Lázár (ur. 11 marca 1988 w Debreczynie) – węgierski piłkarz, grający na pozycji obrońcy. Kariera klubowa Lázár profesjonalną karierę rozpoczął w klubie FC Sopron. Latem 2007 roku przeniósł się do mało znanego rumuńskiego klubu Liberty Oradea, jednak po kilku miesiącach powrócił na Węgry i został zawodnikiem Videoton FC. Spędził w tym zespole 3,5 roku. W lipcu 2011 roku za 600 tysięcy euro został sprzedany do tureckiego Samsunsporu. Spędził w tym zespole rok i powrócił do rodzinnego kraju. W sezonie 2012/13 był graczem klubu Pécsi Mecsek FC, a latem 2013 roku podpisał umowę z Debreceni VSC. W 2016 przeszedł do Diósgyőri VTK, a w 2017 do Mezőkövesd Zsóry FC. Kariera reprezentacyjna W reprezentacji Węgier zadebiutował 3 września 2010 roku w meczu eliminacji mistrzostw Europy przeciwko Szwecji. Na boisku przebywał przez pełne 90 minut, a mecz zakończył z żółtą kartką na koncie. Sukcesy Videoton Mistrzostwo Węgier: 2011 Puchar Ligi Węgierskiej: 2008, 2009 Debreceni VSC Mistrzostwo Węgier: 2014 Przypisy Bibliografia Reprezentanci Węgier w piłce nożnej Piłkarze FC Sopron Piłkarze Fehérváru FC Piłkarze Samsunsporu Piłkarze Pécsi Mecsek FC Piłkarze Debreceni VSC Piłkarze Diósgyőri VTK Piłkarze Mezőkövesdi SE Urodzeni w 1988 Ludzie urodzeni w Debreczynie

W matematyce 151 jest trzydziestą szóstą liczbą pierwszą, następującą po 149 i poprzedzającą 157 151 jest większą z liczb bliźniaczych (149, 151) 151 jest liczbą szczęśliwą 151 jest palindromem liczbowym, czyli może być czytana w obu kierunkach, w pozycyjnym systemie liczbowym o bazie 3 (12121) oraz bazie 10 (151) 151 należy do jednej trójki pitagorejskiej (151, 11400, 11401). W nauce liczba atomowa unpentunium (niezsyntetyzowany pierwiastek chemiczny) galaktyka NGC 151 planetoida (151) Abundantia kometa krótkookresowa 151P/Helin W kalendarzu 151. dniem w roku jest 31 maja (w latach przestępnych jest to 30 maja). Zobacz też co wydarzyło się w roku 151, oraz w roku 151 p.n.e. Zobacz też dzielnik i cechy podzielności Przypisy Bibliografia 0151

Harriet Beecher Stowe (June 14, 1811 – July 1, 1896) was an American abolitionist and writer. Her novel Uncle Tom's Cabin (1852) showed the lives of African-Americans slaves. It was very popular as a novel and a play, and had a great influence in the United States and Britain, helping people who did not like slavery and making many people disagree with slavery. Biography Stowe was born Harriet Elisabeth Beecher in Litchfield, Connecticut, on June 14, 1811. Her parents were religious leaders Lyman Beecher (a leader of the Second Great Awakening) and Roxana (Foote) Beecher. Her mother died when Harriet was five years old. She had a sister, Catharine Beecher, who was an educator and author, and three brothers Henry Ward Beecher, Charles Beecher, and Edward Beecher. Harriet went to the girls' school run by her sister Catharine. She received an education in the classics, including study of languages and mathematics. At 21, she moved to Cincinnati, Ohio to join her father. He had become the president of Lane Theological Seminary. She also joined the literary salon and social club called the Semi-Colon Club. Harriet married Calvin Ellis Stowe on January 6, 1836. He was a widower and professor at the seminary. They had seven children together, including twin daughters. Calvin Stowe was a critic of slavery. The Stowes supported the Underground Railroad. They briefly sheltered several fugitive slaves in their home. Uncle Tom's Cabin and the American Civil War In 1850, the Stowe family moved to a house near the campus of Bowdoin College in Brunswick, Maine. Calvin Stowe was teaching in the college. On March 9, 1850, Stowe wrote to the editor of the antislavery journal National Era. She told him that she was planning to write a story about slavery. In June 1851, the first installment of her book, Uncle Tom's Cabin, was published in the National Era. She originally used the subtitle "The Man That Was A Thing". It was changed to "Life Among the Lowly". Installments were published every week from June 5, 1851, to April 1, 1852. For the newspaper serialization (published in parts) of her novel, Stowe was paid only $400. Uncle Tom's Cabin was published in book form on March 20, 1852, by John P. Jewett with an initial print run of 5,000 copies. Each of its two volumes included three illustrations and a title-page designed by Hammatt Billings. In less than a year, the book sold an unprecedented 300,000 copies. By December 1851, sales began dropping off. A cheap edition was published to stimulate more sales. Americans were captivated by the book. It provoked more debate about abolition and slavery. Southerns hated the book. Within a year of the book's publication, 300 babies were named "Eva" in Boston alone. Lincoln and Stowe After the start of the American Civil War, Stowe went to Washington, D.C. She met President Abraham Lincoln on November 25, 1862. Stowe's daughter Hattie reported, "It was a very droll time that we had at the White House I assure you ... I will only say now that it was all very funny—and we were ready to explode with laughter all the while." Lincoln greeted Stowe by saying, "So this is the little lady who made this big war." Harriet's own accounts are vague, including a letter reporting the meeting to her husband: "I had a real funny interview with the President." Death Harriet Beecher Stowe died on 1 July 1896 in Hartford, Connecticut. She is buried in the cemetery at Phillips Academy in Andover, Massachusetts. References Other websites Harriet Beecher Stowe’s Uncle Tom’s Cabin: an Electronic Edition of the National Era Version – Edited by textual scholar Wesley Raabe, this is the first edition of the novel to be based on the original text published in the National Era Uncle Tom's Cabin and American Culture – A multimedia archive edited by Stephen Railton about the Stowe's novel's place in American history and society Harriet Beecher Stowe House & Center – Stowe's adulthood home in Hartford, Connecticut Meet Harriet Beecher Stowe, renowned author of Uncle Tom’s Cabin – A live performance showcasing the life and times of this historical woman. Harriet Beecher Stowe Society – Scholarly organization dedicated to the study of the life and works of Harriet Beecher Stowe Brief biography at Kirjasto (Pegasos) The Online Books Page (University of Pennsylvania) Harriet Beecher Stowe's brief biography and works History's Women: Harriet Beecher Stowe Uncle Tom's Cabin , online text with audio. (PDF ) "Uncle Tom's Cabin: the book that ignited a nation" Top-rated online version Black Freighter Productions' free online version of Stowe's "Queer Little Folks" (entire text, professional layout, PDF.) "How To Live on Christ" a pamphlet by Harriet Beecher Stowe, taken from her Introduction to Chistopher Dean's "Religion As It Should Be or The Remarkable Experience and Triumphant Death of Ann Thane Peck" published in 1847 Hudson Taylor sent a pamphlet using the words of this preface out to all the missionaries of the China Inland Mission in 1869. Barron's BookNotes for Uncle Tom's Cabin - The Author and Her Times 1811 births 1896 deaths 19th-century American novelists 19th-century writers from Connecticut American abolitionists Educators from Hartford, Connecticut Writers from Hartford, Connecticut

translate from English to Polish: en: - Oh! pl: - Oh!

Sabaung adalah desa di Kecamatan Marikit, Kabupaten Katingan, Kalimantan Tengah, Indonesia. Referensi

translate from English to Polish: en: And never give up. pl: I nigdy sie nie poddamy.

terjemahkan dari bahasa Indonesia ke bahasa Inggris: id: Ini mungkin hanya barang biasa. en: These may be just the thing.

przetłumacz z polskiego na angielski: pl: Na parterze mieszka nasz osobisty reżyser filmowy. - Reżyser? en: - A director?

przetłumacz z polskiego na angielski: pl: - Wiem, o czym mówisz. - Nie, nie wiesz... Byłam w schronisku w takim jak twoje, byłam tam przez 3 miesiące. en: - No, you don't, you haven't... just like the one you were in for three months.

Have I Been Pwned? (disingkat HIBP, kata "Pwned" diucapkan "poned,") adalah situs web yang memungkinkan pengguna internet untuk memeriksa apakah data pribadi mereka telah dikompromikan oleh kebocoran data. Layanan ini mengoleksi dan menganalisis ratusan timbunan pangkalan data dan paste yang berisi informasi tentang miliaran akun yang bocor, dan memungkinkan pengguna untuk mencari data mereka dengan memasukkan nama pengguna atau alamat surel. Para pengguna bisa juga mendaftar untuk mendapatkan pemberitahuan jika alamat surel mereka muncul dalam timbunan masa mendatang. Situs web ini telah banyak disebut-sebut sebagai sumber yang amat penting untuk pengguna internet yang ingin melindungi keamanan dan privasi mereka. Have I Been Pwned? dibuat oleh ahli keamanan Troy Hunt pada tanggal 4 Desember 2013. Pada bulan Juni 2019, Have I Been Pwned? mempunyai rata-rata pengunjung harian sekitar 160 ribu, situs web ini memiliki hampir tiga juta pelanggan surel aktif dan berisi data bocor sebesar delapan miliar akun. Fitur Fungsi utama Have I Been Pwned? sejak diluncurkan adalah untuk menyediakan masyarakat umum sarana pemeriksaan bila informasi pribadi mereka telah bocor atau dikompromikan. Pengunjung yang menuju situs web dapat memasukkan alamat surel, dan melihat daftar semua kebocoran data yang telah diketahui dengan data bocor yang terikat dengan alamat surel tersebut. Situs web ini juga menyediakan rincian setiap kebocoran data, seperti latar belakang kebocoran dan jenis data apa saja yang termasuk di dalamnya. Have I Been Pwned? juga menawarkan layanan "Notify me" yang memungkinan pengunjung untuk berlangganan pemberitahuan tentang kebocoran di masa mendatang. Setelah seseorang mendaftar layanan pemberitahuan surel ini, mereka akan menerima pesan surel kapan saja jika informasi pribadi mereka ditemukan dalam kebocoran data baru. Pada bulan September 2014, Hunt menambahkan fungsionalitas yang membuat kebocoran data baru ditambahkan secara otomatis ke pangkalan data HIBP. Fitur baru ini menggunakan Dump Monitor, sebuah bot Twitter yang mendeteksi dan menyiarkan kemungkinan ditemukannya timbunan kata sandi di pastebin yang secara otomatis menambahkan potensi kebocoran baru dalam waktu nyata. Kebocoran data sering muncul di pastebin sebelum kebocoran data tersebut dilaporkan; dengan demikian, memantau di sumber seperti pastebin memungkinkan konsumen untuk diberi tahu lebih cepat jika mereka telah dikompromikan. Seiring dengan menampilkan rincian kebocoran data dengan akun surel yang terkait, situs web ini juga mengarahkan siapa saja yang muncul di hasil pencarian untuk menginstal manajer kata sandi 1Password yang baru-baru ini di-endors Troy Hunt. Sebuah penjelasan di postingan blog Troy Hunt, ia menguraikan motifnya dan menyatakan bahwa keuntungan moneter bukanlah tujuan kemitraan ini. Kata sandi Pwned Pada bulan Agustus 2017, Hunt memublikasikan 306 juta kata sandi yang bisa diakses melalui fitur pencarian di HIBP atau dapat diunduh secara massal. Pada bulan Februari 2018, ilmuwan komputer Britania Junade Ali membuat protokol komunikasi (menggunakan k-anonymity dan hash kriptografi) untuk melakukan verifikasi secara anonim jika kata sandi telah bocor tanpa sepenuhnya mengungkapkan kata sandi yang dicari ke layanan API Pwned. Protokol ini diimplementasikan sebagai API publik pada layanan Hunt dan kini dipakai oleh banyak situs web dan berbagai layanan termasuk manajer kata sandi dan ekstensi peramban. Tren ini membuat Google membuat versinya sendiri yaitu fitur Password Checkup. Ali bekerja dengan para akademisi di Universitas Cornell untuk menganalisis protokol yang mengidentifikasi keterbatasan dan mengembangkan dua versi baru dari protokol ini. Dua protokol tersebut dikenal sebagai Frequency Size Bucketization dan Identifier Based Bucketization. Pada bulan Maret 2020, padding kiptografi ditambahkan ke protokol ini. Permerekan Nama "Have I Been Pwned?" merupakan nama yang berdasarkan pada istilah jargon "pwn" oleh script kiddie yang berarti "untuk berkompromi atau mengambil alih kendali, khususnya pada komputer atau aplikasi lain." Logo HIBP memiliki teks ';--. Teks tersebut merupakan string yang umum digunakan dalam serangan injeksi SQL. Seorang peretas mencoba mengambil kendali situs web mungkin menggunakan string serangan ini untuk memanipulasi situs web agar menjalankan kode hasad. Serangan injeksi merupakan salah satu serangan yang paling umum digunakan di mana kebocoran pangkalan data dapat terjadi; penginjeksian merupakan kerentanan aplikasi web peringkat pertama pada 10 daftar teratas OWASP. Lihat pula Keamanan pangkalan data Referensi Pranala luar Have I Been Pwned? announcement blog post di troyhunt.com Keamanan internet Keamanan pangkalan data Situs web teknologi

The International House of Pancakes, better known by its acronym IHOP, is a restaurant chain. It serves mostly breakfast foods but also serves lunch and dinner. There are more than 1,500 restaurants in all 50 states as well as in Canada, Mexico, Guatemala, Puerto Rico and the U.S. Virgin Islands. History IHOP was founded in 1958 by Jerry Lapin, Al Lapin and Albert Kallis. The first IHOP opened in Toluca Lake, Los Angeles, California. Other websites 1958 establishments in California Companies based in California Glendale, California American restaurants

Wellsburg – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Wirginia Zachodnia, siedziba administracyjna hrabstwa Brooke. Miasta w stanie Wirginia Zachodnia

Pasqual Nadeeka Pushpakumara (ur. 11 marca 1986) – lankijski piłkarz występujący na pozycji napastnika, 16-krotny reprezentant Sri Lanki, grający w reprezentacji od 2007 roku. Kariera klubowa Pushpakumara karierę klubową rozpoczął w 2005 roku w rodzimym klubie Ratnam SC Colombo, w którym grał trzy sezony. Później przeniósł się do klubu Police SC Colombo, który to reprezentuje do dzisiaj (stan na 7 lipca 2012). Kariera reprezentacyjna Pasqual Nadeeka Pushpakumara gra w reprezentacji od 2007 roku; rozegrał w reprezentacji 16 oficjalnych spotkań, w których nie strzelił ani jednego gola. Przypisy Reprezentanci Sri Lanki w piłce nożnej Urodzeni w 1986

Centrum Wyszkolenia Piechoty (CWPiech.) – ośrodek szkolenia piechoty Wojska Polskiego II RP. Historia CWPiech Na podstawie rozkazu wykonawczego L.dz. 3900/tj. Org. Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych z 10 października 1930 o wprowadzeniu w życie przepisu służbowego P.S. 10–50 – „Organizacja – Piechota na stopie pokojowej” utworzono Centrum Wyszkolenia Piechoty w składzie: komenda centrum (skład osobowy nr 39), kwatermistrzostwo, kompania administracyjna oraz kursy oficerskie. Komendantowi centrum podporządkowano: baon manewrowy (1 września 1931 przemianowany na 3 Batalion Strzelców), dyon manewrowy artylerii (31 grudnia 1931 przemianowany na 32 Dywizjon Artylerii Lekkiej), pluton łączności manewrowy. Centrum funkcjonowało w latach 1931-1939. Powstało w wyniku połączenia istniejącego od 1923 w Rembertowie Doświadczalnego Centrum Wyszkolenia (komendantem od 1929 do 1930 był płk piech. Władysław Dragat) i Centralnej Szkoły Strzelniczej funkcjonującej w Toruniu od 1922. W dwudziestoleciu międzywojennym było głównym ośrodkiem szkolenia oficerów wszystkich rodzajów wojsk w dziedzinie taktyki piechoty, na poziomie wyższych studiów wojskowych. Przygotowywano w nim oficerów do objęcia funkcji dowódczych od kompanii do pułku włącznie. Szkolono także kandydatów na oficerów innych rodzajów broni (tzw. szkolenie unitarne), przestrzegano bowiem zasady do 1937, że każdy oficer musi przejść szkolenie piechoty. W CWPiech istniał również kursy przygotowawcze do Wyższej Szkoły Wojennej. W okresie od 28 listopada do 7 grudnia 1938, po zakończeniu akcji zaolziańskiej, w Centrum został przeprowadzony Kurs doskonalący dla wyższych dowódców. W marcu 1939 w skład CWPiech. wchodziła: Komenda Centrum, Dyrekcja Nauk, Komisja Doświadczalna, Manewrowy Pluton Łączności, Centralna Stacja Psów Wojskowych. 6 grudnia 1941 w Wielkiej Brytanii zorganizowano Centrum Wyszkolenia Piechoty (ang. Polish Infantry Training Centre). Początkowo centrum znajdowało się strukturze Brygady Szkolnej I Korpusu Polskiego, a później podporządkowane zostało Dowództwu Jednostek Terytorialnych (od 20 X 1944 - Dowództwo Jednostek Wojska w Wielkiej Brytanii). Kadra centrum Komendanci płk piech. Bruno Olbrycht (1930 - 1936) płk piech. Marian Turkowski (1936 - 1938) gen. bryg. Brunon Olbrycht (V 1938 - IX 1939) ppłk piech. Wincenty Kurek (do 6 VI 1942) ppłk piech. Czesław Rzedzicki (p.o. 6 - 30 VI 1942) płk dypl. Józef Englicht (od 1 VI 1942) płk dypl. Witold Wartha (30 XII 1942 - 27 X 1944) płk piech. Walenty Peszek (27 X 1944 - 1946) Zastępcy komendanta - dyrektorzy nauk ppłk dypl. Marian Porwit (1930 - 1932) ppłk dypl. Kazimierz Burczak (1932 - 1935) ppłk dypl. Karol Ziemski (1935 - 1938) płk dypl. Bolesław Bronisław Duch (1938 - 1939) płk piech. Józef Kobyłecki (od 12 II 1944) Zastępca komendanta ppłk piech. Walerian Wiśniewski (I 1931 - VI 1933) ppłk piech. Czesław Rzedzicki (1942) Wykładowcy mjr dypl. Jan Kosina (1924 - 1934) Marian Jankowski (1931-1933) mjr dypl. Franciszek Junker (1933 - 1935) ppłk piech. Alfred Konkiewicz (III 1932 – VI 1933) ppłk dypl. Jan Matuszek ppłk piech. Walenty Nowak (1931-1932) mjr dypl. Jerzy Orski (1934 - 1935) ppłk Stanisław Perko (1941 - 1944) szef saperów ppłk piech. Walenty Peszek (1934 - 1938) ppłk dypl. Stanisław Sztarejko (od XI 1930) mjr/ppłk Ludwik Schweizer (do 6 lipca 1929) mjr piech. Adam Wilczyński (1931 - 1932) mjr piech. Tadeusz Zarzycki kpt. dypl. Modest Żabski Organizacja i obsada personalna CWPiech w marcu 1939 Organizacja i obsada personalna CWPiech w marcu 1939. Komenda Centrum komendant – gen. bryg. Bruno Olbrycht (→ dowódca 39 DP) I oficer sztabu – mjr piech. Karol Zygmunt Illg II oficer sztabu – kpt. adm. (piech.) Adam Tadeusz Kramarz oficer poligonowy – kpt. piech. Albert Teodor Holan naczelny lekarz medycyny – mjr lek. dr Józef Leonard Nowicki naczelny lekarz weterynaryjny – mjr lek. wet. dr Franciszek Niemczycki zastępca komendanta do spraw gospodarczych – mjr piech. Edward Wunderlich oficer administracyjno-materiałowy – kpt. piech. Mikołaj Bagiński oficer żywnościowy – chor. Stanisław Chmielewski oficer gospodarczy – kpt. int. Florian Czesław Wolff administrator koszar – kpt. adm. (piech.) Maksymilian Darmstaedter kierownik kancelarii – chor. Michał Wyrwicz dowódca kompanii gospodarczej i oficer taborowy – kpt. tab. Zygmunt Roch Paprocki dowódca plutonu taborowego – chor. Czesław Radliński odkomenderowany – mjr piech. Jan III Mazurkiewicz Dyrekcja Nauk dyrektor nauk – płk dypl. piech. Bolesław Bronisław Duch (→ dowódca piechoty dywizyjnej 39 DP) sekretarz dyrektora nauk – kpt. adm. (piech.) Zygmunt Hipsch w dyspozycji dyrektora nauk – ppłk dypl. kontr. Walerian Tewzadze kierownik kursów taktycznych – ppłk dypl. piech. Zenon Wzacny kierownik kursów taktyczno-strzeleckich – ppłk piech. Otton Paweł Zieliński wykładowca wyszkolenia strzeleckiego i broni – mjr piech. Konrad Krajewski wykładowca wyszkolenia strzeleckiego i broni – mjr piech. Konrad Ludwik Rogaczewski wykładowca wyszkolenia strzeleckiego i broni – kpt. piech. Stefan Gądzio wykładowca wyszkolenia strzeleckiego i broni – kpt. adm. (piech.) Aleksander Gurbiel wykładowca wyszkolenia strzeleckiego i broni – kpt. piech. Witold Kajetan Kucharski wykładowca wyszkolenia strzeleckiego i broni – kpt. piech. Leopold Schönfeld kierownik przedmiotu taktyki broni połączonych – ppłk dypl. piech. Adam Jan Lewicki wykładowca – ppłk dypl. piech. Mirosław Józef Kalinka wykładowca – ppłk dypl. piech. Zygmunt Morozewicz wykładowca – ppłk dypl. piech. Tadeusz Tomasz Pawlik wykładowca – ppłk dypl. piech. Franciszek Florian Wąsowicz wykładowca – ppłk dypl. piech. Włodzimierz Wisłocki wykładowca – mjr dypl. piech. Tadeusz Maria Paciorkowski kierownik przedmiotu taktyki piechoty – ppłk piech. Kazimierz Gołkowski wykładowca – ppłk piech. Jan Kasztelowicz wykładowca – ppłk piech. Jan Korkiewicz wykładowca – ppłk piech. Ludwik Smolarz wykładowca – mjr piech. Michał Bartula wykładowca – mjr piech. Marian Jana wykładowca – mjr piech. Wilhelm Kiczak wykładowca – mjr piech. Stefan Kiełczewski wykładowca – mjr piech. Franciszek Kraus (→ dowódca II/205 pp † 1940 Charków) wykładowca – mjr piech. Rudolf Leon Mizgalewicz (→ dowódca I/154 pp) wykładowca – mjr piech. Józef Ratajczak (→ dowódca I/15 pp) wykładowca – mjr piech. Tadeusz III Zarzycki (→ dowódca III/155 pp) wykładowca – mjr piech. Stanisław Żwirski (→ dowódca II/3 pp Leg.) kierownik przedmiotu taktyki kawalerii – ppłk dypl. kaw. Aleksander Niedziński wykładowca – mjr kaw. Bogumił Szumski wykładowca – mjr kaw. Wacław Szepietowski kierownik przedmiotu taktyki artylerii – ppłk dypl. art. Edward Maliszewski wykładowca – ppłk art. Paweł II Bielecki wykładowca – mjr art. Władysław Garlicki kierownik przedmiotu taktyki broni pancernych – wakat wykładowca – mjr br. panc. Stanisław Edward Olszewski kierownik przedmiotu taktyki saperów i szef saperów – mjr sap. Stefan Piętka wykładowca – mjr sap. Tadeusz II Pisarski kierownik przedmiotu taktyki łączności – mjr łącz. Tadeusz Józef Jan Jakubowski wykładowca – mjr łącz. Stefan Polz wykładowca – kpt. łącz. Zbigniew Lipski Komisja Doświadczalna kierownik komisji – mjr dypl. piech. Aleksander Dmytrak † 1940 Charków kierownik referatu ogólnego – mjr piech. Stanisław Kukla † 1940 Katyń kierownik referatu taktyki – mjr piech. Franciszek Wilkoń † 1940 Katyń kierownik referatu psychologicznego i filmowego – kpt. adm. (piech.) Edward Kapkowski personel doświadczalny broni – mjr piech. Michał Bilik personel doświadczalny broni – kpt. piech. Marian Karol Ludwik Freyberger personel doświadczalny broni – kpt. piech. Wiktor Kula personel doświadczalny broni – kpt. adm. (piech.) Jan Rauhut referent techniczny – chor. Józef Kłosiński Manewrowy Pluton Łączności dowódca – por. łącz. Kazimierz Wincenty Merklejn Centralna Stacja Psów Wojskowych komendant – por. łącz. Adam Franciszek Marek Organizacja i obsada personalna CWPiech w dniu 1 stycznia 1943 Komenda Centrum Wyszkolenia Piechoty w Dunfermline komendant - płk dypl. Witold Wartha zastępca komendanta - płk dypl. Seweryn Łańcucki Batalion Szkolny w Auchtermuchty - płk dypl. Józef Englicht Batalion Zapasowy w Burntisland - płk Józef Kobyłecki (od 8 XII 1942) Szkoła Podchorążych Piechoty i Kawalerii Zmotoryzowanej w Auchtermuchty - mjr dypl. kaw. Stanisław Stefan Kostkiewicz Szkoła Gazowa - ppłk Henryk Aleksander Bazylko Obóz Wyszkolenia Szturmowego w Dirleton - ppłk Stanisław Stankiewicz Komisja Regulaminowa Piechoty w Dunfermline - ppłk dypl. piech. Albin Habina Sekcja Studiów w Dunfermline - płk dypl. Franciszek Demel Kompania Gospodarcza w Dunfermline dowódca kompanii - ppłk Józef Mordarski poczet dowódcy kompanii zastępca dowódcy kompanii - mjr Zenon Jan Słowiński pluton samochodowy pluton obsługi patrol sanitarny 1 stycznia 1943 stan ewidencyjny CWPiech liczył 42 oficerów, 35 podoficerów i 34 szeregowców. Szkoła Podchorążych Piechoty i Kawalerii Zmotoryzowanej Komendanci ppł Edmund Heldut-Tarnasiewicz ppłk Kazimierz Kardaszewicz (do 28 VIII 1942) mjr dypl. piech. Ignacy Włostowski (od 28 VIII 1942) mjr dypl. kaw. Stanisław Stefan Kostkiewicz Zastępcy komendanta mjr dypl. Ignacy Włostowski mjr dypl. kaw. Stanisław Stefan Kostkiewicz (od 6 XI 1942) Symbole Minister spraw wojskowych rozkazem L. 3013/37 z 14 maja 1937 zatwierdził wzór i regulamin odznaki pamiątkowej Centrum Wyszkolenia Piechoty. Zgodnie z regulaminem odznakę nadawał komendant CWPiech. Prawo do otrzymania odznaki przysługiwało: oficerom kadry CWPiech., którzy faktycznie pełnili służbę w centrum na etatowym stanowisku co najmniej 2 lata, oficerom, którzy ukończyli w CWPiech. z wynikiem pomyślnym kurs unifikacyjno-doskonalący dla kapitanów i rotmistrzów, oficerom, którzy ukończyli z wynikiem pomyślnym kurs unifikacyjny dowódców pułków, a nie przeszli poprzednio kursu unifikacyjno-doskonalącego dla kapitanów i rotmistrzów, podoficerom zawodowym na stanowiskach etatowych związanych z wyszkoleniem, którzy pełnili faktycznie służbę na tych stanowiskach co najmniej 2 lata. Prawo otrzymania odznaki przysługiwało wstecz od 29 października 1921 – od czasu utworzenia Doświadczalnego Centrum Wyszkolenia Armii. Odznakę nosiło się 4 cm. poniżej guzika lewej górnej kieszeni munduru. Na podstawie legitymacji uprawnieni nabywali odznakę wyłącznie w firmie Wł. Wyszomirski, Warszawa, Nowy Świat 37. Uwagi Przypisy Bibliografia Kronika Centrum Wyszkolenia Piechoty od 1 XII 1942, Szkolnictwo piechoty II Rzeczypospolitej Centra wyszkolenia wojska II Rzeczypospolitej Wojsko Polskie w Rembertowie Piechota Polskich Sił Zbrojnych Szkolnictwo Polskich Sił Zbrojnych Polskie Siły Zbrojne w Wielkiej Brytanii Dunfermline Jednostki organizacyjne wojska utworzone w 1930 Jednostki organizacyjne wojska rozwiązane w 1939

translate from English to Polish: en: I reported everything when I found out who she was. pl: Zgłosiłem to, gdy tylko dowiedziałem się, kim była.

Amazonepeira herrera adalah spesies laba-laba yang tergolong famili Araneidae. Spesies ini juga merupakan bagian dari genus Amazonepeira dan ordo Araneae. Nama ilmiah dari spesies ini pertama kali diterbitkan pada tahun 1989 oleh Levi. Laba-laba ini biasanya banyak ditemui di Peru, Brazil. Referensi (2010): The world spider catalog, versi 10.5. American Museum of Natural History. Araneidae

terjemahkan dari bahasa Indonesia ke bahasa Inggris: id: Ketika saya mulai mengubah ini film en: When I started shooting this movie,

2. Plebiscyt Przeglądu Sportowego na najlepszego sportowca Polski zorganizowano w 1927 roku. Wyniki Halina Konopacka - lekkoatletyka (4325 głosów) Karol Rómmel - jeździectwo (3811) Stefan Kostrzewski - lekkoatletyka (3684) Tadeusz Adamowski - hokej na lodzie (3083) Alfred Freyer - lekkoatletyka (3019) Bronisław Czech - narciarstwo (2956) Janina Loteczkowa - narciarstwo, tenis (2914) Edward Kleinadel - tenis (2738) Władysław Dobrowolski - szermierka, lekkoatletyka (2304) Wacław Kuchar - piłka nożna (2216) Bibliografia Plebiscyt Przeglądu Sportowego 1927 w polskim sporcie

przetłumacz z polskiego na angielski: pl: A przy okazji, na imię mam Charley. en: Name's Charly, by the way.

translate from English to Indonesian: en: - Ed, shut up. id: - Ed, diam.

Hengersberg is a municipality in Bavaria in the district Deggendorf. Districts Districts are: Hengersberg, Altenufer, Anzenberg, Boxbach, Buch, Edermanning, Emming, Erkerding, Erlachhof, Eusching, Frohnhofen, Furth, Grubmühle, Heiming, Hinterweinberg, Holzberg, Holzerreuth, Hörgolding, Hörpling, Hub, Hubmühle, Hütting, Kading, Killersberg, Klausberg, Lapferding, Leebbergheim, Lichtenöd, Lohof, Manzing, Matzing, Mimming, Mutzenwinkl, Neulust, Nußberg, Oberanzenberg, Oberellenbach, Oberreith, Obersimbach, Pfaffing, Ponau, Rading, Reichersdorf, Reisach, Schlott, Schwanenkirchen, Schwarzach, Sicking, Siederding, Siedersberg, Thannberg, Trainding, Unterellenbach, Unterfrohnstetten, Unterreith, Untersimbach, Viehdorf, Vorderweinberg, Walmering, Waltersdorf, Weickering, Wessenhof, Würzing, Zilling. History Hengersberg was founded 997 as "Helmgeresberg" by Gotthard of Niederalteich. References Deggendorf (district)

Miejscowości w USA: Hollandale – miasto w stanie Minnesota, w hrabstwie Freeborn Hollandale – miasto w stanie Missisipi, w hrabstwie Washington Hollandale – wieś w stanie Wisconsin, w hrabstwie Iowa

Lendum – miasto w Danii, w regionie Jutlandia Północna, w gminie Hjørring. Miasta w Jutlandii Północnej

translate from English to Indonesian: en: Well, lam Jesse's husband, I think. id: Wah, aku suami Jesse, kupikir.

Farra di Soligo – miejscowość i gmina we Włoszech, w regionie Wenecja Euganejska, w prowincji Treviso. Według danych na rok 2004 gminę zamieszkuje 7877 osób, 281,3 os./km². Linki zewnętrzne Źródło danych: Istituto Nazionale di Statistica Miejscowości w prowincji Treviso

Vestalis amoena – gatunek ważki z rodziny świteziankowatych (Calopterygidae). Przypisy Bibliografia Vestalis Gatunki i podgatunki zwierząt nazwane w 1853 roku

przetłumacz z polskiego na angielski: pl: No dobra. Tyle miałem do powiedzenia. en: Okay, well, I just wanted to say that.

translate from English to Polish: en: - What? ! pl: Co, co, co?

Majške Međe – wieś w Chorwacji, w żupanii osijecko-barańskiej, w gminie Jagodnjak. W 2011 roku liczyła 82 mieszkańców. Przypisy Miejscowości w żupanii osijecko-barańskiej

translate from English to Polish: en: Let's go back to the hospital and interview the staff. pl: Wróćmy do szpitala i przesłuchajmy pracowników.

New Hope - miasteczko w stanie Georgia w hrabstwie Paulding. Przez miasto prowadzi droga nr 92. W 1977 w miasteczku uległ katastrofie DC-9. Zginęły 72 osoby, 22 osoby ocalały. Zobacz też Katastrofa lotu Southern Airways 242 Linki zewnętrzne Pauliding Country Miasta w stanie Georgia

Museum Provinsi Hunan () atau disebut Museum Hunan dibangun pada tahun 1951 dan mulai dibuka untuk umum pada bulan Juli 1956. Berlokasi di Jalan Dongfeng No.50, di sebelah Taman Martir Revolusioner, Changsha, provinsi Hunan, Tiongkok. Museum ini memiliki koleksi lebih dari 180.000 objek, termasuk barang-barang yang ditemukan di makam Marquis Dai dan istrinya di Mawangdui. Pada 18 Juni 2012 Museum Hunan ditutup karena direnovasi dan diperluas, dibuka kembali pada 29 November 2017. Akademi Seni Rupa Pusat Tiongkok dibantu oleh arsitek Arata Isozaki asal Jepang merancang bangunan museum ini. Pembangunan dimulai pada 2012 dan selesai pada 2017. Museum Hunan dibuka kembali untuk umum pada 29 November 2017. Luas area museum ini sekarang 50.000 m² dengan luas bangunan 91.000 m². Galeri Referensi Museum

Kawasan Konservasi Perairan Daerah Kabupaten Bungo (KKPD Kabupaten Bungo) adalah salah satu kawasan konservasi perairan daerah yang ada di Provinsi Jambi, Indonesia. Dalam pembagian administratif Indonesia, wilayah KKPD Kabupaten Bungo masuk dalam wilayah administratif Kabupaten Bungo. Dasar hukumnya secara berturut-turut melalui penerbitan Surat Keputusan Pemerintah Daerah Kabupatan Bungo Nomor 53, 54, 55, dan 56. Semua surat keputusan ini diterbitkan pada tahun 2013. Masing-masing surat keputusan ini menetapkan lokasi budi daya ikan patin, semah, baung dan lampam pada KKPD Kabupaten Bungo. Penetapannya di beberapa dusun yang ada di Kecamatan Rantau Pandan, Kecamatan Bathin II Babeko, dan Kecamatan Pelepat. Luas KKPD Kabupaten Bungo hanya 2,27 Hektare. KKPD Kabupaten Bungo dibagi dua berdasarkan fungsinya yaitu kawasan perikanan tangkap dan kawasan budi daya perikanan. Kawasan perikanan tangkap ditetapkan pada bagian sungai. Ikan yang ditangkap hanya ikan semah. Lokasinya di 4 kecamatan yaitu Kecamatan Rantau Pandan, Kecamatan Bathin III Ulu, Kecamatan Pelepat dan Kecamatan Limbur Lubuk Mengkuang. Sedangkan kawasan budi daya perikanan digunakan untuk budi daya ikan gurami, ikan nila, ikan patin, dan ikan mas. Lokasinya di 5 kecamatan yaitu Kecamatan Rantau Pandan, Kecamatan Bathin III Ulu, Kecamatan Bathin II Babeko, Kecamatan Tanah Tumbuh; dan Kecamatan Pelepat. Referensi Jambi Bungo Bungo

Stanisław Franciszek Paliński (pseudonimy: Czarny, Gaudenty, Kora, Strach, Sybirak) (ur. 8 maja 1874 w Józefowie, zm. 12 października 1921 w Warszawie) – polski inżynier elektryk, działacz socjalistyczny. Życiorys Syn Aleksandra i Bronisławy z domu Kreüsch. Początkowo pracował jako ślusarz i tokarz. Za działalność socjalistyczną został w 1893 aresztowany, w 1897 zesłany na Syberię. Powrócił przed 1905 i był współorganizatorem nielegalnej drukarni Polskiej Partii Socjalistycznej, a następnie działał w Polskiej Partii Socjalistycznej – Frakcji Rewolucyjnej. Wyjechał do Brazylii, gdzie kierował budową elektrowni. Następnie nadzorował budowę elektrowni w Samborze i pełnił funkcję dyrektora technicznego w fabryce w Usolje na Uralu. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości powrócił do Warszawy i od 1919 był ławnikiem w radzie miejskiej z ramienia PPS. Był odznaczony Krzyżem Niepodległości. Pochowany na cmentarzu Bródnowskim (kw. 8C, rząd I, grób 23). Bibliografia Monografia Cmentarz Bródnowski, praca zbiorowa, Urząd Dzielnicy Warszawa-Targówek, Warszawa 2007 s. 93, na książce ; Członkowie Polskiej Partii Socjalistycznej – Frakcja Rewolucyjna Odznaczeni Krzyżem Niepodległości Pochowani na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie Politycy Polskiej Partii Socjalistycznej Polscy inżynierowie elektrycy Polscy zesłańcy na Sybir Urodzeni w 1874 Zmarli w 1921

Demmin () is a former district in Mecklenburg-Western Pomerania, Germany. The district was made in 1994 by joining the old districts of Demmin, Altentreptow and Malchin. Coat of arms Towns and municipalities Other websites Official website (German)

translate from English to Polish: en: Aunt Dorothy. pl: Ciocia Dorothy.

Acol – wieś i civil parish w Anglii, w Kent, w dystrykcie Thanet. W 2011 civil parish liczyła 295 mieszkańców. Przypisy Linki zewnętrzne Wsie w hrabstwie Kent Civil parishes w hrabstwie Kent

Kepler-774b adalah sebuah planet luar surya yang terletak sekitar 3900 tahun cahaya dari Bumi. Bintang ini ditemukan pada tahun 2016 dengan menggunakan metode transit. Referensi Planet luar surya

Saint-Marc-sur-Seine – miejscowość i gmina we Francji, w regionie Burgundia-Franche-Comté, w departamencie Côte-d’Or. Przez miejscowość przepływa Sekwana. Według danych na rok 1990 gminę zamieszkiwały 194 osoby, a gęstość zaludnienia wynosiła 23 osoby/km² (wśród 2044 gmin Burgundii Saint-Marc-sur-Seine plasuje się na 717. miejscu pod względem liczby ludności, natomiast pod względem powierzchni na miejscu 1020.). Przypisy Bibliografia Miejscowości w departamencie Côte-d’Or

Juli – niemiecka grupa pop-rockowa pochodząca z Gießen w Hesji. Początkowo pod nazwą Sunnyglade członkowie wykonywali piosenki w języku angielskim, a w 2000 zespół postawił na język niemiecki i zmienił nazwę na Juli. W 1998 wydali nieoficjalnie album Pictures Of My Mind (nakład 500 egzemplarzy). W 2000 nastąpiła zmiana w składzie Eva Briegel i Marcel Römer zastępują Miriam Adameit i Martina Möllera. W 2003 podpisali profesjonalny kontrakt płytowy, a w czerwcu 2004 wydali debiutancki singel Perfekte Welle. Dyskografia Albumy 2004 Es ist Juli 2006 Ein neuer Tag 2007 Ein neuer Tag - Live 2010 In Love 2014 Insel Single 2004 Perfekte Welle 2004 Geile Zeit 2005 Regen und Meer 2005 Warum 2005 November 2006 Dieses Leben 2006 Wir beide 2007 Zerrissen 2007 Stolen (Dashboard Confessional feat. Juli) 2007 Ein neuer Tag 2010 Elektrisches Gefühl Linki zewnętrzne Strona fanów Juli Niemieckie zespoły rockowe

przetłumacz z polskiego na angielski: pl: Zestawiając ich pieczątki z biletu, uważam, że skanował ich ten sam agent. en: In that case, correlating their voucher stamps, I believe they may each have been screened by the same security agent.

przetłumacz z polskiego na angielski: pl: /Chce mi się lać. en: Yeah, I'm really bursting'.

translate from English to Polish: en: They're not taking this lightly. pl: Tego wyraźnie nie powiedzieli.

Lesung Batu Muda adalah desa di kecamatan Rawas Ulu, Kabupaten Musi Rawas Utara, Sumatera Selatan, Indonesia. Referensi

Holandia atau Holland adalah nama sebuah daerah di sebelah barat Belanda, yang sekarang terletak di provinsi Holland Selatan dan Holland Utara. Namun kedua provinsi ini tidaklah sama dengan wilayah Holandia. Nama ini berasal dari Holtland atau Holdland, yang artinya adalah "tanah kayu" dan sekarang kurang lebih terletak di sekitar Leiden. Di luar negeri nama ini terutama dipakai untuk merujuk kepada Belanda secara keseluruhan karena memang ini wilayah terpenting Belanda. Di Belanda sendiri nama ini juga dipakai oleh Biro Pariwisata Belanda karena memang nama ini yang lebih dikenal para wisatawan asing. Daerah ini diminati karena pemandangan alam yang memiliki keunikan dan keeksotisan tersendiri bagi mereka yang mengunjungi. Pranala luar Biro Pariwisata Belanda Belanda

translate from English to Indonesian: en: - It is not that simple. id: - Ini tak sesederhana itu.

Rejon wałkiwski – rejon położony w południowo-zachodniej części obwodu charkowskiego Ukrainy. Utworzony w 1923, ma powierzchnię 1010 km2 i liczy 30,9 tys. mieszkańców. Siedzibą władz rejonowych są Wałky. Na terenie rejonu znajduje się 1 miasto (Wałky), 2 osiedla typu miejskiego i 97 wsi, połączonych w 17 rad wiejskich. Przypisy

Mildenhall – miasto i civil parish w Wielkiej Brytanii, w Anglii, w hrabstwie Suffolk, w dystrykcie West Suffolk. Na północ od miasta znajduje się baza lotnicza RAF Mildenhall, użytkowana przez US Air Force. W 2011 civil parish liczyła 10 315 mieszkańców. Przypisy Miasta w hrabstwie Suffolk Civil parishes w hrabstwie Suffolk

translate from English to Polish: en: Can you hear the engine whirring? pl: Słyszysz jak mechanizm tyka?

translate from English to Indonesian: en: Can you have a look for me? id: Bisakah kau memeriksanya padaku?

"4-D" adalah episode keempat dari musim kesembilan dan episode ke-186 secara keseluruhan dari serial televisi fiksi ilmiah Amerika Serikat The X-Files. Episode tersebut pertama kali disiarkan di Amerika Serikat pada 9 Desember 2001 dalam saluran Fox. Episode tersebut ditulis oleh Steven Maeda dan disutradarai oleh Tony Wharmby. Catatan kaki Daftar pustaka Pranala luar "4-D" di XFiles.com Episode The X-Files (musim 9)

terjemahkan dari bahasa Indonesia ke bahasa Inggris: id: Tetapi belum. en: I just don't want to right now.

Jean-Paul Parise (ur. 11 grudnia 1941 w Smooth Rock Falls, zm. 7 stycznia 2015 w Prior Lake) – kanadyjski hokeista. Kariera Niagara Falls Flyers (1961-1962) Kingston Frontenacs (1962-1963) Minneapolis Bruins (1963-1965) Oklahoma City Blazers (1965-1967 Boston Bruins (1965-1967) Toronto Maple Leafs (1967-1968) Rochester Americans (1967-1968) Minnesota North Stars (1967-1975) New York Islanders (1974-1978) Cleveland Barons (1977-1978) Minnesota North Stars (1978-1979) Wychowanek Niagara Falls Flyers. Przez sezon występował w OHA, dwa sezony spędził grając w EPHL. Najdłużej bo aż przez 16. sezonów występował w NHL. Sukcesy Indywidualne zespół gwiazd NHL All-Star Game - 1970, 1973 Przypisy Kanadyjscy hokeiści Hokeiści Kingston Frontenacs Hokeiści Boston Bruins Hokeiści Toronto Maple Leafs Hokeiści Rochester Americans Hokeiści Minnesota North Stars Hokeiści New York Islanders Urodzeni w 1941 Zmarli w 2015

Kaleswor (nep. कालेश्वर) – gaun wikas samiti w środkowej części Nepalu w strefie Bagmati w dystrykcie Lalitpur. Według nepalskiego spisu powszechnego z 2001 roku liczył on 285 gospodarstw domowych i 1618 mieszkańców (813 kobiet i 805 mężczyzn). Przypisy Kaleswor

FIM Fogo European Speedway Grand Prix był pierwszą imprezą w sezonie 2011 z cyklu Grand Prix. Zawody odbyły się 30 kwietnia 2011 na stadionie Alfreda Smoczyka w Lesznie. Zwycięzcą został Nicki Pedersen, wyprzedzając mistrza świata Tomasza Golloba. Trzeci na podium był Emil Sajfutdinow. Komisja Speedway Grand Prix przyznała Damianowi Balińskiemu dziką kartę. Patryk Dudek i Maciej Janowski byli rezerwowymi toru. Wyniki Bieg po biegu (61,65) Gollob, Holder, Lindgren, Harris (61,50) Kołodziej, Holta, Pedersen, Jonsson (60,91) Sayfutdinow, Hancock, Hampel, Bjerre (w) (61,45) Crump, Baliński, Lindbäck, Laguta (61,03) Hancock, Crump, Holder, Kołodziej (61,44) Sayfutdinow, Pedersen, Baliński, Gollob (w) (61,09) Lindgren, Jonsson, Hampel, Lindbäck (61,91) Bjerre, Holta, Harris, Laguta (61,65) Pedersen, Holder, Hampel, Laguta (61,85) Gollob, Kołodziej, Bjerre, Lindbäck (61,88) Hancock, Lindgren, Holta, Baliński (62,49) Harris, Sayfutdinow, Jonsson, Crump (62,51) Bjerre, Holder, Jonsson, Baliński (w) (61,87) Hampel, Gollob, Holta, Crump (62,42) Kołodziej, Lindgren, Sayfutdinow, Laguta (62,43) Hancock, Pedersen, Harris, Lindbäck (62,55) Holta, Holder, Sayfutdinow, Lindbäck (62,23) Gollob, Hancock, Jonsson, Laguta (63,16) Lindgren, Bjerre, Pedersen, Crump (63,27) Hampel, Harris, Baliński, Kołodziej (w) Półfinał: (62,78) Hampel, Sayfutdinow, Hancock, Holta (62,58) Gollob, Pedersen, Bjerre, Lindgren (w) Finał: (63,07) Pedersen, Gollob, Sayfutdinov, Hampel Klasyfikacja po zawodach Europa 2011 2011 w polskim sporcie Sport w Lesznie

Polminhac – miejscowość i gmina we Francji, w regionie Owernia-Rodan-Alpy, w departamencie Cantal. Według danych na rok 1990 gminę zamieszkiwało 1135 osób, a gęstość zaludnienia wynosiła 39 osób/km² (wśród 1310 gmin Owernii Polminhac plasuje się na 190. miejscu pod względem liczby ludności, natomiast pod względem powierzchni na miejscu 230.). Bibliografia Miejscowości w departamencie Cantal

terjemahkan dari bahasa Indonesia ke bahasa Inggris: id: Kau tidak peduli padaku. en: You don't give a shit about me.

Jezioro Oświejskie (biał. возера Асвейскае, woziera Aswiejskaje; ros. озеро Освейское; oziero Oswiejskoje) – jezioro na Białorusi w rejonie wierchniedźwińskim w obwodzie witebskim. Jezioro Oświejskie jest drugim co do wielkości jeziorem Białorusi (po jeziorze Narocz). Położone jest na wysokości 129,8 m n.p.m. Jezioro ma powierzchnię 52,8 km², a jego wymiary to 11,4 x 7,8 km. Jezioro jest dość płytkie – średnia głębokość wynosi 2 m, zaś maksymalna 7,5 m. Długość linii brzegowej to 33,4 km. Zlewnia jeziora zajmuje obszar 259 km². Podczas powodzi do 2 km² wybrzeża jeziora zalewane jest wodą. Jezioro położone jest w pobliżu granicy z Łotwą i Rosją w zlewni rzeki Dryssa. Poprzez wypływającą rzeczkę Dziekciarówka połączone jest z jeziorem Lisno. Na zachód od jeziora położone są Bagna Oświeskie. Nad jeziorem leży osiedle typu miejskiego Oświeja oraz kilka mniejszych wiosek. Jezioro wchodzi w skład Oświejskiego Parku Krajobrazowego. Kotlina jeziora jest owalna. Brzegi są niskie, torfiaste lub piaszczyste, porośnięte krzakami. Dno jeziora jest torfiaste, w północno-wschodniej części ilasto-piaszczyste. W zachodniej części jeziora znajduje się wyspa o pow. 5 km² i wysokości do 30 m. Do jeziora wpływa rzeka Wydranka i ok. 40 strumieni i kanałów odwadniających. Jezioro zalicza się do jezior eutroficznych. Silnie zarasta roślinnością nadwodną. Poziom wody obniżył z powodu prac melioracyjnych oraz prawdopodobnie wydobywania torfu w okolicy. Zarastanie sprawia, że jezioro traci znaczenie jako miejsce występowania ryb i ptactwa wodnego. W Jeziorze Oświejskim występuje m.in. ryby: leszcz, szczupak, sandacz, karaś, miętus, węgorz. Jezioro jest największym w regionie miejscem gniazdowania ptactwa wodnego. Występuje tu łabędź niemy, kaczka krzyżówka, głowienka zwyczajna, łyska zwyczajna oraz inne gatunki ptaków wodno-błotnych w okresie jesiennej i wiosennej koncentracji. Na brzegach jeziora żyje bóbr i piżmak. Jezioro jest wykorzystywane w rybołówstwie oraz celach rekreacyjnych. Na brzegu jeziora zlokalizowany jest teren łowiecki oraz baza rybacka. Bibliografia Блакітная кніга Беларусі: Энцыкл. / БелЭн; Рэдкал.: Н. А. Дзiсько i iнш. — Мн.: БелЭн, 1994. Край Асвейскіх азёр = Край Освейских озер / А. Ф. Бубала, В. І. Рудой; фота А. Ф. Бубала, А. У. Маладзечкін, В. Л. Салаўёў. — Наваполацк, 2007. — 44 с. Беларусь: Энцыклапедычны даведнік / Рэдкал.: Б. І. Сачанка і інш — Мінск: БелЭн, 1995. — 800 с. — 5000 экз. — . Скарбы прыроды Беларусі — Treasures of Belarusian Nature: Тэрыторыі, якія маюць міжнар. значэнне для захавання біял разнастайнасці /аўт. тэксту і фота А. В. Казулін [і інш]. — 2-ое выд., перапрац., дап. — Мн.: Беларусь, 2005. — 215 с. — Паводле эл. рэсурса ptushki.org Республика Беларусь. Атлас охотника и рыболова: Витебская область / Редактор Г. Г. Науменко — Мінск: РУП «Белкартография», 2010. — С. 11, 44, 64. — 72 с. — 10 000 экз. — . Природа Белоруссии: Попул. энцикл./ БелСЭ; Редкол.: И. П. Шамякин (гл.ред.) и др. — Мн.: БелСЭ, 1986. — 599 с, 40 л. ил. Jeziora w obwodzie witebskim

terjemahkan dari bahasa Indonesia ke bahasa Inggris: id: Sial. en: Fuck.

translate from English to Indonesian: en: I saw Kenny making out with his sister and mother while their dad watched. id: Aku lihat Kenny ciuman dengan adik dan Ibunya sementara Ayahnya menontonnya.

translate from English to Polish: en: Aye*** pl: Tak.

Park Północny w Legnicy (niem. Nord Park) – zabytkowy park miejski w  Legnicy na Przedmieściu Głogowskim w obrębie Placu Gdańskiego. Zlokalizowany pomiędzy ulicami Głogowską, Marii Curie-Skłodowskiej i Kąpielową, a także korytem Czarnej Wody. Historia i obiekty Pierwsze niewielkie założenie parkowe (około 1,3 ha) powstało w latach 1884-1892 w miejscu zabagnionej doliny Gęsiego Potoku, dopływu Czarnej Wody. Prace te związane były z szeroko zakrojonymi planami rozbudowy Przedmieścia Głogowskiego, w tym wytyczeniem ulic Curie-Skłodowskiej i Prusa. Park w obecnej formie, o planie nieregularnego czworoboku został założony w latach 1897-1900 w stylu angielskim. Aleje zbiegały się koncentrycznie ku eksedrze. W założenie wkomponowano starszą aleję na bazie starej drogi. Na skraju parku, w ciągu ulicy Głogowskiej, wzniesiono w 1903 okazały most na Czarnej Wodzie, który był pierwszym secesyjnym mostem w mieście. W obrębie założenia (przy skrzyżowaniu ulic Curie-Skłodowskiej i Głogowskiej) stoi kamień upamiętniający Johanna Karla Werdermanna (1755-1833), nauczyciela legnickiej Akademii Rycerskiej. Pomnik został odsłonięty w 1938. Nową tablicę pamiątkową umieszczono na nim w 2015. Turystyka Skrajem parku przeprowadzony jest niebieski turystyczny Szlak Polskiej Miedzi w kierunku Lubina. Przypisy Północny

terjemahkan dari bahasa Indonesia ke bahasa Inggris: id: Pikirkan buah musim panas manis. en: Think of the sweetest summer fruit.

translate from English to Indonesian: en: Hang on. id: Tunggu yah.

Dendrobium wantipiense adalah spesies tumbuhan yang tergolong ke dalam famili Orchidaceae. Spesies ini juga merupakan bagian dari ordo Asparagales. Spesies Dendrobium wantipiense sendiri merupakan bagian dari genus Dendrobium. Nama ilmiah dari spesies ini pertama kali diterbitkan oleh Ormerod. Referensi Dendrobium

Ogromne okno (ang. The Wide Window) – powieść dla dzieci i trzecia z książek z Serii niefortunnych zdarzeń, napisanych przez Daniela Handlera pod pseudonimem Lemony Snicket. Sieroty Baudelaire mają zamieszkać z Józefiną Anwhistle, która boi się praktycznie wszystkiego. Gdy dzieci zaczynają przyzwyczajać się do ekscentrycznej opiekunki, pojawia się Hrabia Olaf w kolejnym przebraniu. Przypisy Linki zewnętrzne Okładka Książki z cyklu Seria niefortunnych zdarzeń Powieści z 2000 el:Το Φαρδύ Παράθυρο en:The Wide Window it:La funesta finestra pt:O Lago das Sanguessugas

translate from English to Polish: en: Mm-hmm. pl: Nie ma się czym martwić.

Berikut ini adalah daftar kecamatan dan kelurahan/desa di kabupaten Lampung Barat, Provinsi Lampung, Indonesia. Kabupaten Lampung Barat terdiri dari 15 kecamatan, 5 kelurahan, dan 131 pekon. Pada tahun 2017, jumlah penduduknya mencapai 301.131 jiwa dengan luas wilayah 2.142,78 km² dan sebaran penduduk 140 jiwa/km². Daftar kecamatan dan kelurahan di Kabupaten Lampung Barat, adalah sebagai berikut: Referensi Lihat pula Daftar kecamatan dan kelurahan di Indonesia Daftar kecamatan dan kelurahan di Lampung Pembagian administratif Indonesia Pranala luar Badan Pusat Statistik Kabupaten Lampung Barat Situs Resmi Provinsi Lampung Situs Resmi Kabupaten Lampung Barat Induk Kode Data dan Wilayah 2013. Kemendagri (Catatan: URL sewaktu-waktu dapat berubah/hilang. Bila URL tidak aktif, mohon dihapus dari daftar) Lampung Barat, Kabupaten Kabupaten Lampung Barat

Vincenzo Grimani (ur. 26 maja 1653 w Wenecji - zm. 26 września 1710 w Neapolu) – był włoskim kardynałem (kardynał-diakon Sant'Eustachio) i dyplomatą. Wybrał karierę duchownego. W roku 1697 został kardynałem i jako kardynał wziął udział w Konklawe 1700 roku. Był też mężem stanu i dyplomatą w służbie Sabaudii, a potem cesarza. Od roku 1708 austriacki cesarski wicekról Neapolu. Bibliografia Enciclopedia Italiana, XVII. http://www.inghist.nl/Onderzoek/Projecten/BrievenAnthonieHeinsius1702-1720/Index/zoek/resultaat?pattern=diplomaat Sabaudzcy dyplomaci Austriaccy dyplomaci Włoscy kardynałowie Urodzeni w 1653 Zmarli w 1710 Wicekrólowie Neapolu Kardynałowie z nominacji Innocentego XII Ludzie urodzeni w Wenecji

Phengaris atroguttata – gatunek motyla z rodziny modraszkowatych (Lycaenidae). Zasięg gatunku obejmuje północno-wschodnie Indie, zachodnie Chiny oraz Tajwan. Larwy początkowo rozwijają się w kwiatostanach niektórych gatunków roślin z rodziny jasnotowatych, następnie są aktywnie adoptowane przez mrówki z rodzaju wścieklic (Myrmica). Wewnątrz mrowisk są częściowo karmione pokarmem przynoszonym przez robotnice, ponadto przejawiają zachowania drapieżnicze uzupełniając dietę larwami mrówek Przypisy Modraszkowate Motyle Azji Gatunki i podgatunki zwierząt nazwane w 1876 roku

Idaho () – stan na północnym zachodzie Stanów Zjednoczonych. Na zachodzie graniczy z Waszyngtonem i Oregonem, na południu z Nevadą i Utah, na wschodzie z Wyoming i Montaną, a na północy z Kanadą. Obszar północnej i środkowej części stanu jest górzysty (Góry Skaliste). Na południu występują równiny (dolina rzeki Snake). Historia 1805 – Meriwether Lewis i William Clark prowadzili przez terytorium wojskową ekspedycję w celu odkrycia drogi do Oceanu Spokojnego. 1860 – Na teren Idaho dotarli mormoni i założyli pierwszą stałą osadę, Franklin. 1863 – Idaho otrzymało status terytorium. 1876–1877 – Toczyły się walki z Indianami. 3 lipca 1890 – Idaho zostało przyjęte do Unii (jako 43. stan). Geografia Znaczna część stanu Idaho jest górzysta. Najwyższym szczytem jest Borah Peak. Panuje tam klimat kontynentalny z wpływami morskiego. Głównymi rzekami są Snake, Clearwater oraz Salmon. Na terenie Idaho znajduje się 29 parków stanowych. W skład stanu wchodzi 45 hrabstw, z których największym jest Owyhee. Miasta Na terenie stanu Idaho znajduje się 200 miast (), w tym trzy o liczbie ludności przekraczającej 100 000, 25 powyżej 10 000 mieszkańców, a 83 powyżej 1000 mieszkańców (2021 r.). Lista miast zamieszkanych przez 1000 lub więcej osób (2021 r.): Demografia Spis ludności z roku 2010 stwierdza, że stan Idaho liczy 1 567 582 mieszkańców, co oznacza wzrost o 273 629 (21,1%) w porównaniu z poprzednim spisem z roku 2000. Dzieci poniżej piątego roku życia stanowią 6,8% populacji, 25,8% mieszkańców nie ukończyło jeszcze osiemnastego roku życia, a 15,4% to osoby mające 65 i więcej lat. 49,9% ludności stanu stanowią kobiety. Według danych z 2018 roku Idaho ma jeden z najwyższych przyrostów naturalnych (2,1%) wśród stanów USA. Język Najpowszechniej używanymi językami są: język angielski – 89,71% język hiszpański – 7,65% język niemiecki – 0,37%. Rasy i pochodzenie Według spisu z 2010 roku, 93,2% mieszkańców stanowiła ludność biała (82% bez Latynosów), 2,4% miało rasę mieszaną, 1,7% to rdzenna ludność Ameryki, 1,5% to Azjaci, 0,9% to Afroamerykanie, 0,2% to Hawajczycy i mieszkańcy innych wysp Pacyfiku. Latynosi stanowią 12,5% ludności stanu. Największe grupy stanowią osoby pochodzenia niemieckiego (20,5%), angielskiego (17,4%), irlandzkiego (10,9%), meksykańskiego (10,6%), amerykańskiego (9,8%) i szkockiego (5,5%). Obecne są także duże grupy osób pochodzenia francuskiego, szwedzkiego, norweskiego, włoskiego, holenderskiego, duńskiego, walijskiego i polskiego. Religia Dane z 2014: protestanci – 37% (głównie: baptyści, bezdenominacyjni, uświęceniowcy, zielonoświątkowcy, campbellici, metodyści, luteranie, kalwini i adwentyści dnia siódmego) brak religii – 27% (w tym: 3% agnostycy i 2% ateiści) mormoni – 19% katolicy – 10% inne religie – 7% (w tym: świadkowie Jehowy, buddyści, muzułmanie, hindusi, prawosławni, bahaici, unitarianie i żydzi). Gospodarka główne uprawy: ziemniaki, groch, buraki cukrowe, lucerna, pszenica, jęczmień, cebula, kukurydza hodowla bydła i owiec przemysł: spożywczy, chemiczny, hutniczy, maszynowy, wydobywczy (rudy cynku i ołowiu, srebro) Uczelnie Przypisy Linki zewnętrzne Witryna internetowa stanu Idaho Stany Stanów Zjednoczonych

Mijači – wieś w Chorwacji, w żupanii pożedzko-slawońskiej, w gminie Brestovac. W 2011 roku liczyła 18 mieszkańców. Przypisy Miejscowości w żupanii pożedzko-slawońskiej

Chrzanów – gmina miejsko-wiejska w województwie małopolskim, w powiecie chrzanowskim. W latach 1975–1998 gmina położona była w województwie katowickim. Siedziba gminy to Chrzanów. Według danych z 30 czerwca 2008 gminę zamieszkiwało 49 399 osób. Struktura powierzchni Według danych z roku 2002 gmina Chrzanów ma obszar 79,33 km², w tym: użytki rolne: 45% użytki leśne: 37% Gmina stanowi 21,35% powierzchni powiatu. Demografia Dane z 30 czerwca 2008: Piramida wieku mieszkańców gminy Chrzanów w 2014 roku. Zmiany liczby ludności Źródło: Główny Urząd Statystyczny w Warszawie Podział administracyjny W skład gminy wchodzi 14 jednostek pomocniczych. 10 osiedli tworzy obszar miejski – miasto Chrzanów: Borowiec Kąty Kościelec Osiedle Młodości Osiedle Niepodległości Osiedle Północ-Tysiąclecie Osiedle Rospontowa Stara Huta Osiedle Stella Osiedle Śródmieście 4 sołectwa tworzą obszar wiejski: Balin Luszowice Płaza Pogorzyce Religia Kościół rzymskokatolicki: 10 parafii Świadkowie Jehowy: 2 zbory Kościół Chrześcijan Baptystów w RP: zbór Kościół Ewangelicko-Metodystyczny w RP: filiał zboru Kościół Ewangelicznych Chrześcijan w RP: zbór Kościół Zielonoświątkowy w RP: zbór Kościół Adwentystów Dnia Siódmego: zbór Kościół Wolnych Chrześcijan w RP: 2 zbory Kościół Boży: zbór Sąsiednie gminy Alwernia, Babice, Jaworzno, Libiąż, Trzebinia. Przypisy

Bodziszek korzeniasty, bodziszek wielkokorzeniowy (Geranium macrorrhizum L.) – gatunek rośliny z rodziny bodziszkowatych (Geraniaceae Juss.). Występuje naturalnie w Europie – w Alpach, Apeninach, Karpatach oraz na Bałkanach. Ponadto został naturalizowany w różnych częściach świata jako roślina ozdobna. Rozmieszczenie geograficzne Rośnie naturalnie w Europie – w Alpach, Apeninach, Karpatach oraz na Bałkanach. Występuje w takich państwach jak Francja, Austria, Szwajcaria, Włochy, Słowenia, Chorwacja, Serbia, Albania, Grecja, Bułgaria oraz Rumunia. W wielu krajach jest uprawiany i jako dziczejący został stwierdzony na Węgrzech, w Bośni i Hercegowinie, Turcji, Wielkiej Brytanii, Belgii, Luksemburgu, Niemczech, Macedonii Północnej, Mołdawii oraz na Ukrainie. W Polsce jest uprawiany, ale dziczeje bardzo rzadko. W Alpach występuje w Alpach Nadmorskich i Południowych Alpach Wapiennych, na wschód od jeziora Garda. We Francji podawany jest z departamentów Alpy Nadmorskie, Calvados, Cantal, Charente, Puy-de-Dôme, Sekwana Nadmorska, Somma oraz Yonne, a także prawdopodobnie w Górnej Marnie, natomiast w departamencie Nord wyginął. Ponadto według innych źródeł jego obecność jest pewna w departamentach Aisne, Ardeny, Moza oraz w Paryżu. We Włoszech rośnie w regionach Abruzja, Emilia-Romania, Friuli-Wenecja Julijska, Kampania, Lacjum, Lombardia, Molise, Piemont, Trydent-Górna Adyga oraz Wenecja Euganejska. W Szwajcarii jest bardzo rzadko spotykany, znany tylko z okolic Lozanny i Zurychu. Morfologia Pokrój Bylina dorastająca do 30–40 cm wysokości i 1 m szerokości. Ma płasko kulisty pokrój. Łodyga jest wzniesiona, wyrasta z grubego kłącza. Liście Odziomkowe są 5- lub 7- klapowane, z głębokimi wcięciami, mają okrągły kształt w zarysie, dorastają do 10 cm szerokości, brzeg liścia jest ząbkowany. Liście łodygowe są najczęściej tylko 2, są mniejsze od liści odziomkowych, osadzone pod kwiatostanem. Liście mają zielony kolor, jesienią przebarwiając się na czerwonawo, są aromatyczne. Kwiaty Zebrane w luźne kwiatostany, rozwijają się na szczytach pędów, osadzone na długich szypułkach. Działki kielicha maja ostry wierzchołek. Korona kwiatu mierzy 4 cm średnicy. Płatków jest 5, mają barwę od różowej do ciemnoczerwonej. Pręciki są 2–3 razy dłuższe niż sam kielich, jego nitki są nagie. Słupek jest nagi. Owoce Rozłupki, opatrzone ością podobną do bocianiego dzioba. Gatunki podobne Roślina jest podobna do bodziszka srebrzystego (G. argentum), który różni się dłoniasto-siecznymi liśćmi o srebrzystoszarej barwie. Ponadto kwiaty mają jasnoróżową barwę z ciemnoczerwonymi nerwami. Biologia i ekologia Rośnie na piargach, górskich łąkach oraz w zaroślach. Występuje na wysokości od 200 do 1500 m n.p.m. (we Włoszech rośnie na wysokości od 300 do 1700 m n.p.m.). Preferuje podłoże wapienne, dobrze przepuszczalne. Najlepiej rośnie w pełnym nasłonecznieniu lub w półcieniu. Kwitnie od czerwca do sierpnia. Zastosowanie Gatunek jest uprawiany jako roślina ozdobna – zalecana do ogrodów skalnych oraz na rabaty. Ponadto ma zastosowanie w produkcji olejków eterycznych. Zmienność W uprawie znane są kultywary: G. macrorrhizum 'Bevan's Variety' – charakteryzuje się szybkim wzrostem, jest częściowo zimozielona. Liście mają zaokrąglony kształt, są aromatyczne. Kwiaty mierzą 2,5 cm średnicy i mają płatki o ciemnopurpuroworóżowej barwie, natomiast działki kielicha są brązowawoczerwone. G. macrorrhizum 'Czakor' – dorasta do 40–60 cm wysokości. Liście są aromatyczne, jesienią przebarwiają się na czerwono. Kwiaty mają purpuroworóżową barwę. G. macrorrhizum 'Ingwersen's Variety' – liście jesienią przebarwiają się na brązowoczerwono. Kwiaty mają jasnoróżową barwę, z wyraźnymi działkami kielicha, są osadzone na silnych łodygach. G. macrorrhizum 'Lohfelden' – ma zwarty pokrój. Liście są ciemnozielone. Kwiaty mają jasnoróżową barwę z ciemnoróżowymi żyłkami. Charakteryzuje się wolnym wzrostem. G. macrorrhizum 'Spessart' – liście są aromatyczne, jesienią przebarwiają się na brązowo. Kwiaty mają barwę od jasnoróżowego do białego. G. macrorrhizum 'Variegatum' – liście są aromatyczne, ich brzegi mają kremowożółtą barwę. Kwiaty mają różowy kolor. Przypisy Bodziszkowate

przetłumacz z polskiego na angielski: pl: Co słychać? en: What do you know that's new and exciting?

Thurlbear – wieś w Anglii, w Somerset, w dystrykcie (unitary authority) Somerset, w civil parish Orchard Portman. W 1931 wieś liczyła 128 mieszkańców. Thurlbear jest wspomniana w Domesday Book (1086) jako Torlaberie/Torlaberia Przypisy Linki zewnętrzne Genuki Pastscape Wsie w hrabstwie Somerset

translate from English to Polish: en: No way, Neil. Oh. pl: /Mowy nie ma, Neil.

Castra Martis (łac. Dioecesis Castromartianus) – stolica historycznej diecezji w Dacji Ripense istniejącej w czasach rzymskich. Obecnie pozostałości rzymskiego miasta Castra Martis znajdują się w pobliżu miejscowości Kuła w Bułgarii. Obecnie katolickie biskupstwo tytularne ustanowione w 1933 przez papieża Piusa XI. Biskupi tytularni Bibliografia Tytularne stolice biskupie Kościoła katolickiego w dzisiejszej Bułgarii

translate from English to Indonesian: en: Properly restored, of course. id: Setelah diperbaiki tentunya.