Title
stringlengths 15
17
| Keywords
stringlengths 3
181
| Summary
stringlengths 74
3.53k
| Text
stringlengths 125
8.04k
|
|---|---|---|---|
Mál nr. 509/2006 | Kærumál Ákæra Frávísunarúrskurður felldur úr gildi | Ekki var fallist á með héraðsdómi að ákæru væri áfátt svo að leiddi til frávísunar málsins. Var frávísunarúrskurður héraðsdóms því felldur úr gildi og lagt fyrir dómara að taka málið til efnismeðferðar. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Gunnlaugur Claessen, Hrafn Bragason og Ólafur Börkur Þorvaldsson. Sóknaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 21. september 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 25. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Vestfjarða 20. september 2006, þar sem máli ákæruvaldsins á hendur varnaraðila var vísað frá dómi. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Sóknaraðili krefst þess að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi og lagt fyrir héraðsdóm að taka málið til efnismeðferðar. Varnaraðili hefur ekki látið málið til sín taka fyrir Hæstarétti. Eins og fram kemur í úrskurði héraðsdóms gaf sýslumaðurinn á Ísafirði út ákæru á hendur varnaraðila 25. ágúst 2006 fyrir eignaspjöll, þar sem honum er gefið að sök að hafa í desember 2003 látið færa bátinn Æ í heimildarleysi af geymslusvæði við Þ-höfn og nota hann sem efnivið í áramótabrennu, en varnaraðili var ábyrgðarmaður brennunnar. Meðal málsgagna er bréf hafnarstjóra Þ-bæjar 18. september 2006, þar sem ástandi bátsins er lýst áður en hann var fjarlægður af geymslusvæðinu. Kemur þar fram að árið 2000 hafi báturinn verið hálfsokkinn í höfninni og hafi hann þá á kostnað Þ-hafnar verið tekinn upp og settur á uppsátur á hafnarsvæðinu. Tveimur árum síðar hafi hafnarsjóður afskrifað allar skuldir vegna bátsins við sjóðinn meðal annars vegna þess að talið var að báturinn væri þá orðinn gjörsamlega ónýtur og mikið fúabrak. Samkvæmt þessu er óljóst hvort umræddur bátur hafi haft nokkurt fjárgildi er hann var fjarlægður í desember 2003 af hafnarsvæðinu og hann brenndur um áramótin. Sýslumaðurinn á Ísafirði fer með ákæruvald í málinu. Hann hefur talið rétt að ákæra varnaraðila fyrir þá háttsemi, sem honum er gefin að sök í ákæru, og telur að hún varði við 1. mgr. 257. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 um eignarspjöll, en hámarksrefsing fyrir brot á því ákvæði er fangelsi í tvö ár. Þá liggur fyrir að ákæruvaldið álítur að sakargögn séu ekki nægileg til að ákært verði fyrir gripdeild samkvæmt 245. gr. almennra hegningarlaga, sem varðar fangelsi allt að 6 árum, en andlag gripdeildar þarf að hafa fjárgildi. Í ákærunni kemur meðal annars fram að umræddur bátur hafi verið notaður sem efniviður í brennu og að hann hafi verið brenndur 31. desember 2003. Telst ákæran uppfylla kröfur 1. mgr. 116. gr. laga nr. 19/1991 og verður ekki fallist á að annmarki sé á henni er leitt getur til frávísunar málsins. Verður því að ógilda hinn kærða úrskurð og leggja fyrir héraðsdómara að taka málið til efnismeðferðar. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er felldur úr gildi og lagt fyrir héraðsdómara að taka málið til efnismeðferðar. Mál þetta var tekið til úrskurðar í dag um formhlið þess. Það er höfðað 25. ágúst sl. af sýslumanninum á Ísafirði gegn X f. 11. nóvember 1921 fyrir eignaspjöll, með því að hafa einhvern tíma í desember 2003, sem ábyrgðarmaður áramótabrennu á Y í Z, í heimildarleysi látið færa nánar tilgreindan bát af geymslusvæði við Þ-höfn á Y, þar sem hann var notaður sem efniviður í brennuna og brenndur 31. desember 2003. Er þetta talið varða við 1. mgr. 257. gr. almennra hegningarlaga og þess krafist að ákærði verði dæmdur til refsingar. Eins og hér er rakið, er ákærða gefið að sök að hafa látið taka tilgreindan bát í heimildarleysi og nota hann í bálköst. Myndi taka bátsins í heimildarleysi og tileinkun hans í þágu áramótabrennunnar varða við 245. gr. almennra hegningarlaga, að því gefnu að allir efnisþættir í verknaðarlýsingu þess ákvæðis teldust sannaðir. Þykir ekki nægilega tryggt að hugsanlegum vörnum ákærða verði ekki áfátt af þessum sökum, sbr. 1. mgr. 117. gr. laga nr. 19/1991, þar sem honum er gefið að sök í ákæru að hafa unnið til refsingar með því að brenna bátinn, miðað við heimfærslu háttsemi hans til 1. mgr. 257. gr. almennra hegningarlaga. Verður málinu af þessari ástæðu vísað sjálfkrafa frá dómi. Úrskurðinn kveður upp Erlingur Sigtryggsson, dómstjóri. Úrskurðarorð: Máli þessu er vísað frá dómi. |
Mál nr. 515/2006 | Kærumál Farbann | Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að X yrði áfram bönnuð för úr landi á grundvelli 110. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála, sbr. b. lið 1. mgr. 103. gr. sömu laga. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Ólafur Börkur Þorvaldsson, Hjördís Hákonardóttir og Jón Steinar Gunnlaugsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 29. september 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 2. október sama ár. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 29. september 2006, þar sem varnaraðila var áfram bönnuð brottför af landinu allt til miðvikudagsins 4. október 2006 kl. 16. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Varnaraðili krefst þess að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi. Þá krefst hann kærumálskostnaðar. Sóknaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar. Með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur. Kærumálskostnaður verður ekki dæmdur Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. |
Mál nr. 502/2006 | Kærumál Börn Dómsátt Frávísunarúrskurður felldur úr gildi | B krafðist ógildingar á skilyrði í dómsátt, en með gerð hennar höfðu B og A komið sér saman um að A skyldi afsala sér forsjá yfir tveimur börnum sínum gegn því að þeim yrði ekki ráðstafað til fyrrum sambúðarmanns hennar. Í héraði var fallist á kröfu A um frávísun málsins með vísan til þeirrar málsástæðu að hún hefði aldrei fallist á að afsala sér forsjánni ef skilyrðið hefði ekki verið hluti sáttarinnar. Í dómi Hæstaréttar var ekki fallist á að þessi málsástæða, sem talið var að varðaði efni málsins, gæti leitt til frávísunar þess, þar sem A hefði formlega heimild til að höfða málið með þeirri dómkröfu sem hann gerði. Var úrskurðurinn því felldur úr gildi og lagt fyrir héraðsdóm að taka málið til efnismeðferðar. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Garðar Gíslason, Árni Kolbeinsson og Jón Steinar Gunnlaugsson. Sóknaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru, sem móttekin var í Héraðsdómi Reykjavíkur 12. september 2006 og barst Hæstarétti ásamt kærumálsgögnum 20. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 7. september 2006, þar sem máli sóknaraðila gegn varnaraðila var vísað frá dómi. Kæruheimild er í j. lið 1. mgr. 143. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Sóknaraðili krefst þess að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi og lagt fyrir héraðsdómara að taka málið til efnismeðferðar. Þá krefst hann kærumálskostnaðar. Varnaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar og kærumálskostnaðar. Eins og rakið er í hinum kærða úrskurði gerðu aðilar með sér dómsátt 2. febrúar 2005 þar sem varnaraðili samþykkti að sóknaraðili tæki við forsjá tveggja barna hennar með því skilyrði að þeim yrði ekki komið fyrir hjá fyrrverandi sambúðarmanni hennar. Með skilyrðinu virðist sóknaraðili hafa lofað að haga ákvörðun, sem tekin yrði á grundvelli 2. mgr. 67. gr. barnaverndarlaga nr. 80/2002, þannig að börnunum yrði ekki ráðstafað til fyrrum sambúðarmanns varnaraðila, en samkvæmt umræddu ákvæði ber að velja fósturforeldra af kostgæfni og með tilliti til þarfa og hagsmuna barns. Með málsókninni freistar sóknaraðili þess að fá skilyrðið ógilt varðandi annað barnið, þar sem nú sé talið að það þjóni best hagsmunum og þörfum þess að því verði ráðstafað í fóstur til fyrrum sambúðarmanns varnaraðila. Í þessu sambandi vísar sóknaraðili til 1. mgr. 110. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála, en þar segir að höfða megi dómsmál til að fá dómsátt ógilta að hluta eða öllu leyti. Varnaraðili byggir kröfu sína um staðfestingu hins kærða úrskurðar aðallega á því að hún hefði alls ekki gengið til sáttargerðarinnar og afsalað sér forsjá barnanna tveggja ef skilyrðið, sem sóknaraðili vill ógilda með málsókn sinni, hefði ekki verið hluti sáttarinnar. Ekki verður fallist á að þessi málsástæða geti leitt til frávísunar málsins. Sóknaraðili nýtur samkvæmt 1. mgr. 110. gr. laga nr. 91/1991 formlegrar heimildar til að höfða málið með þeirri dómkröfu sem hann gerir. Framangreind málsástæða varnaraðila varðar hins vegar efni málsins. Ekki verður fallist á sjónarmið varnaraðila að staðfesta beri hinn kærða frávísunarúrskurð vegna vanreifunar stefnukröfunnar. Samkvæmt þessu verður hinn kærði úrskurður ógiltur og lagt fyrir héraðsdómara að taka málið til efnismeðferðar. Rétt er að aðilarnir beri hvor sinn kostnað af kærumáli þessu. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er felldur úr gildi og lagt fyrir héraðsdóm að taka málið til efnismeðferðar. Kærumálskostnaður fellur niður. |
Mál nr. 506/2006 | Kærumál Gæsluvarðhald. 2. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 | Úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta áfram gæsluvarðhaldi á grundvelli 2. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála var staðfestur. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Ingibjörg Benediktsdóttir, Jón Steinar Gunnlaugsson og Ólafur Börkur Þorvaldsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 21. september 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 22. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 21. september 2006, þar sem varnaraðila var gert að sæta áfram gæsluvarðhaldi allt til fimmtudagsins 2. nóvember 2006, kl. 16. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Varnaraðili krefst þess aðallega að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi en til vara að gæsluvarðhaldi verði markaður skemmri tími. Þá krefst hann kærumálskostnaðar. Sóknaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar. Af gögnum málsins verður ráðið að sóknaraðili sé undir sterkum grun um að hafa átt þátt í skipulagningu innflutnings á tæplega tveimur kílóum af kókaíni, hafa séð um móttöku þeirra á Spáni og flutt þau ásamt A til landsins. Fram hefur komið af hálfu sóknaraðila að stefnt sé að því að málið verði sent ríkissaksóknara í lok þessarar viku. Með hliðsjón af þessu og að öðru leyti með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur. Kærumálskostnaður verður ekki dæmdur. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. Lögreglustjórinn í Reykjavík hefur lagt fram kröfu þess efnis að kærði, X, [kt. og heimilsfang], sæti áfram gæsluvarðhaldi allt til fimmtudagsins 2. nóvember 2006, kl. 16.00. Í greinargerð lögreglu kemur fram að ávana- og fíkniefnadeild lögreglustjórans í Reykjavík rannsaki meintan innflutning á miklu magni af fíkniefnum til landsins. Kærði og samferðarkona hans, A, [kt.], hafi verið handtekin þann 9. ágúst sl. af tollgæslu á Keflavíkurflugvelli við komuna til landsins frá Spáni. A hafi verið með fíkniefnin í farangri sem hún hafi haft meðferðis en X hafi verið handtekinn skömmu síðar í flugstöðinni eftir að hann hafi farið í gegnum hlið tollgæslunnar. Kærði hafi verið yfirheyrður af lögreglu en hann hafi greint m.a. frá því að hann og A hafi tekið að sér að flytja fíkniefnin til landsins að beiðni B, búsettri á [...]. Við skýrslutökur hafi kærði lýst aðdraganda ferðarinnar, fundi sem hann hafi átt með nefndri B þar sem ferðin hafi verið skipulögð, móttöku fíkniefnanna á Spáni, milligöngu B við aðila á Spáni í tengslum við móttökuna, auk þess sem hann hafi greint frá þátttöku A að brotinu. Sé nánar vísað til framburðarskýrslu kærða. Rannsókn málsins sé á lokastigi og verður flýtt eftir föngum. Öll bankagögn hafi nú borist lögreglu, en gögn hafi borist lögreglu síðast í gær. Unnið sé að úrvinnslu þeirra og yfirheyrslur tengdar þeim muni fara fram á næstu dögum. Í lok næstu viku sé stefnt að því að frágangur rannsóknargagna hefjist og einnig gerð greinargerðar rannsóknara til ríkissaksóknara skv. 1. mgr. 77. gr. laga um meðferð opinberra mála nr. 19,1991. Sé við það miðað að málið verði í kjölfarið sent ríkissaksóknara til viðeigandi meðferðar. Kærði þyki vera undir rökstuddum grun um aðild að stórfelldu fíkniefnabroti. Kærði hafi sætt gæsluvarðhaldi frá 10. ágúst sl. Meint aðild kærða þyki mikil. Einnig sé lagt til grundvallar að um sé að ræða mjög mikið magn sterkra og hættulegra fíkniefna. Nær öruggt þyki að fíkniefnin hafi átt að fara í sölu og dreifingu til ótiltekins fjölda manna hér á landi. Hið meinta brot kærða þyki mjög alvarlegt. Með tilliti til hagsmuna almennings þyki þannig nauðsynlegt að kærði sæti áfram gæsluvarðhaldi á meðan mál hans sé til meðferðar en telja verði og reikna með að ef sakborningur, sem orðið hafi uppvís að jafn alvarlegu broti og kærði, gangi laus áður en máli lýkur með dómi, valdi það hneykslun í samfélaginu og særi réttarvitund almennings. Staða kærða í málinu þyki sambærileg stöðu sakborninga í öðrum svipuðum málum, sbr. mál Hæstaréttar nr.: 154/2006, 368/2005, 93/2005, 488/2004, 269/2004, 417/2000 og 471/1999, þar sem sakborningum hafi verið gert að sæta gæsluvarðhaldi fram að dómi þegar legið hafi fyrir rökstuddur grunur um beina aðild að innflutningi af miklu magni fíkniefna í ágóðaskyni. Sé ekki talin ástæða til að ætla að refsimat og réttarvitund almennings í slíkum málum hafi breyst frá því téðir dómar hafi verið uppkveðnir, að skilyrðum 2. mgr. 103. gr. laga nr. 19,1991 um meðferð opinberra mála sé ekki fullnægt í því máli sem hér um ræðir. Sakarefnið sé talið geta varðað við 173. gr. a. almennra hegningarlaga nr. 19,1940, sbr. 1. gr. laga nr. 64,1974 og 1. gr. laga nr. 32,2001. Um heimild til gæsluvarðhalds sé vísað til 2. mgr. 103. gr. laga um meðferð opinberra mála nr. 19,1991. Kærði hefur setið í gæsluvarðhaldi frá 10. ágúst sl. Með úrskurði Héraðsdóms Reykjavíkur frá 24. ágúst sl. í málinu nr. R-450/2006 var kærða gert að sæta gæsluvarðhaldi til dagsins í dag á grundvelli 2. mgr. 103. gr. laga um meðferð opinberra mála nr. 19/1991. Sá úrskurður var ekki kærður til Hæstaréttar Íslands. Það er mat dómsins að skilyrðum 2. mgr. 103. gr. nefndra laga sé enn fullnægt, enda hefur ekkert gerst frá síðasta úrskurði, sem breytt gæti því mati, að kærða verði áfram gert að sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli almannahagsmuna. Þá verður að mati dómsins ekki heldur litið fram hjá þeim mörgu dómum Hæstaréttar Íslands, þar sem sakborningum, með sambærilega stöðu og kærði, hefur verið gert að sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli 2. mgr. 103. gr. laga um meðferð opinberra mála nr. 19/1991. Sigrún Guðmundsdóttir héraðsdómari kvað upp úrskurðinn. Úrskurðarorð: Kærði, X, [kt.], skal sæta áfram gæsluvarðhaldi allt til fimmtudagsins 2. nóvember 2006, kl. 16.00. |
Mál nr. 508/2006 | Kærumál Gæsluvarðhald. C. liður 1. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 | Úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli c. liðar 1. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála var staðfestur. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Ingibjörg Benediktsdóttir, Hjördís Hákonardóttir og Ólafur Börkur Þorvaldsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 21. september 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 22. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjaness 21. september 2006, þar sem varnaraðila var gert að sæta gæsluvarðhaldi allt til föstudagsins 20. október 2006 kl. 16. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Varnaraðili krefst þess að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi. Sóknaraðili hefur ekki látið málið til sín taka fyrir Hæstarétti. Fallist er á með héraðsdómara að fram sé kominn rökstuddur grunur um að varnaraðili hafi framið allmörg auðgunarbrot og að ætla megi að hann muni halda áfram brotum á meðan að máli hans er ekki lokið. Verður hinn kærði úrskurður því staðfestur. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. Lögreglustjórinn í Hafnarfirði hefur í dag, með endanlegri kröfugerð sinni, krafist þess fyrir Héraðsdómi Reykjaness að X, með lögheimili að [...], en án fasts samastaðar, verði með úrskurði gert að sæta gæsluvarðhaldi til kl. 16:00 föstudaginn 20. október nk. á meðan mál hans eru til rannsóknar og eftir atvikum þar til dómur gengur í málum hans. Krafan er reist á ákvæðum c liðar 1. mgr. 103. gr. laga um meðferð opinberra mála nr. 19/1991. Í kröfu lögreglustjórans kemur fram að kærði sé grunaður um að hafa framið fjölda auðgunarbrota á þessu ári og séu mál þessi til rannsóknar hjá lögreglu í Keflavík, Reykjavík, á Selfossi og á Húsavík. Þann 19. þessa mánaðar hafi kærði verið handtekinn af lögreglunni á Selfossi grunaður um að hafa, í félagi við aðra, brotist inn í Árnes, Skeiða- og Gnúpverjahreppi og stolið þar skjávarpa, fartölvum, áfengi o.fl. Hinir grunuðu hafi verið á bifreið sem hafði verið tekin án heimildar á Húsavík. Kærða og félögum hans hafi verið sleppt eftir yfirheyrslur og síðan ekið af lögreglu til Reykjavíkur. Í nótt hafi lögregla handtekið kærða og félaga hans þar sem þeir voru á bifreið sem tekin hafði verið í heimildarleysi. Séu þeir grunaðir um að hafa brotist inn á heimili bifreiðareigandans og tekið þar lykla að bifreiðinni. Þá hafi í bifreiðinni fundist munir sem lögregla telji að geti verið þýfi. Lögregla kveður a.m.k. fimmtán mál auk framangreindra tveggja brota vera til rannsóknar á hendur kærða þar sem hann, einn eða í félagi við aðra, sé grunaður um innbrot eða þjófnað á verulegum fjármunum. Eru brotin í kröfu tilgreind þannig: ,,Mál nr. 34-2006-7088 Þjófnaður. (06.07.2006) [X] viðurkennir þjófnað á vörum í versluninni Samkaup í Njarðvík. Mál nr. 34-2006-7409 Þjófnaður. (14.07.2006) [X] viðurkennir þjófnað á áfengisflösku í verslun ÁTVR í Keflavík. Mál nr. 34-2006-7760 Hótanir. (23.07.2006) [X] neitar að hafa ógnað vegfarenda neð hnífi á Hafnargötu í Keflavík, þó veiðihnífur fannst í háu grasi þar sem hann stóð þegar lögreglumenn höfðu afskipti af honum. Mál nr. 10-2006-38526 Innbrot. (10.08.2006) [X] viðurkennir innbrot í Dagur Group í Skeifunni í Reykjavík eftir að kennsl voru borin á hann með fingrafararsamanburði. Mál nr. 34-2006-8465 Innbrot þjófnaður. (11.08.2006.) [X] viðurkennir ekki innbrot og þjófnað á [Y] í [...]. Þýfi úr þess innbroti fannst í bifreið sem [X] var í þann 13.08.2006. Mál nr. 34-2006-8487 Innbrot þjófnaður. (12.08.2006) [X] viðurkennir ekki innbrot og þjófnað að [Z] í [...]. Þýfi úr þess innbroti fannst í bifreið sem [X] var í þann 13.08.2006. Mál nr. 34-2006-8505 Innbrot - þjófnaður. (13.08.2006) [X] viðurkennir innbrot og þjófnaði í [...]. Mál nr. 34-2006-8804 Innbrot þjófnaður hilming. (22.08.2006) [X] neitar að hafa brotist inn í tryggingafélagið Vörð í Keflavík, hann hafi verið alla nóttina í íbúð á [Þ]. Einnig neitar hann að hafa vitað að munir sem fundust á honum við handtöku hafi verið þýfi. [A], leigjandi íbúðarinnar að[ Þ], segir [X] hafa farið út um nóttina ásamt [B] og þeir komið með baka með peningaskáp. Mál nr. 34-2006-9052 þjófnaður fjársvik. (28.08.2006) [X] neitar að hafa stolið veski með depet- og kretidkortum í á [Æ] í [...] en játar að hafa verið viðstaddur þegar peningar voru teknir út úr hraðbanka í [...] morguninn eftir þjófnaðinn, með kreditkortinu. [X] neitar að greina frá því hver tók peninginn út en myndir náðust af honum og öðrum manni að athafna sig í hraðbankanum. Mál nr. 34-2006-9406 Þjófnaður fjársvik. (05.09.2006) [X] neitar að hafa stolið depet- og kretidkortum úr bifreið sem var utan við [Ö] í [...], og neitar að hafa notað kortin í viðskiptum á Fitjagrilli seinna þann dag. [C] hefur viðurkennt að hafa verið með [X] þegar kortaviðskiptin fóru fram á Fitjagrill. 034-2006-07979, 29. júlí 2006. þjófnaður - fjársvik-greiðslukort Þjófnaður úr rútubifreið. Hér hefur [X] gengist við að hafa stolið munum. [D] þóttist sjálfur eiga hluta þýfisins. Voru þar ásamt [B]. Greiðslukort voru misnotuð og þarf frekari rannsóknar við. 034-2006-09064, dags. 28. ágúst 2006. Þjófnaður Innbrot á heimili. Þýfið fannst við húsleit á heimili móður [D]. [D] játaði og sagði sig og [X] hafa brotist inn. [X] neitaði. Enn vantar hluta þýfis. 034-2006-09426, dags. 5. september. Nytjastuldur þjófnaður fjársvik-greiðslukort Nytjastuldur ökutækis, stolið greiðslukorti og það notað. [X] handtekinn á bifr. og gekkst við brotunum. [D] með honum í bifr.” Lögregla kveður kærða vera vanaafbrotamann sem þurfi að stöðva til þess að hægt sé að afgreiða mál hans með lögreglurannsókn, ákærumeðferð og væntanlegri dómsmeðferð. Kærði hefur fyrir dóminum játað sök í sjö ofangreindra brota en neitað sök að öðru leyti. Þá bar kærði fyrir dóminum að hann neytti fíkniefna en stundaði ekki vinnu auk þess sem hann ætti ekki fastan samastað. Sérstaklega aðspurður kvaðst hann ekki geta skýrt hvernig hann fjármagnaði fíkniefnaneyslu sína. Af hálfu kærða var þess krafist að gæsluvarðhaldskröfunni yrði hafnað. Af gögnum málsins má sjá að kærði er grunaður um að hafa frá því í júlí sl. framið fjölda augðunarbrota auk annarra hegningarlagabrota og hefur hann gengist við sjö þeirra. Þá er komið fram að kærði er heimilislaus fíkniefnaneytandi og benda gögn málsins til þess að hann fjármagni fíkniefnaneyslu sína með auðgunarbrotum. Á sakavottorði kærða kemur fram að þann 15. febrúar sl. var ákvörðun refsingar hans frestað skilorðsbundið í 2 ár vegna þjófnaðarbrots og brots gegn lögum um ávana- og fíkniefni. Þá var kærði þann 6. júní sl. dæmdur í 9 mánaða fangelsi, þar af voru 6 mánuðir skilorðsbundnir í 2 ár, fyrir rán en um hegningarauka var að ræða. Þegar litið er til framangreinds og rannsóknargagna málsins verður að telja að rökstuddur grunur leiki á því að kærði hafi framið tilgreind brot og hefur hann ekki látið sér segjast þrátt fyrir tvo skilorðsbundna dóma á þessu ári og afskipti lögreglu af honum. Má ætla að kærði muni halda brotum áfram á meðan málum hans er ekki lokið. Kærði á yfir höfð sér fangelsisrefsingu fyrir framangreind brot auk þess sem hann hefur rofið skilorð framangreindra dóma. Þykja því uppfyllt skilyrði c liðar 1. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 til þes að fallast á kröfu lögreglustjórans í Keflavík um gæsluvarðhald yfir kærða. Þykja engin efni til að marka gæsluvarðhaldinu styttri tíma en krafist er og er endanleg krafa lögreglustjóra því tekin til greina eins og nánar greinir í úrskurðarorði. Arnfríður Einarsdóttir héraðsdómari kveður upp úrskurð þennan. Úrskurðarorð: Kærði, [X], sæti gæsluvarðhaldi allt til föstudagsins 20. október nk. kl. 16:00. |
Mál nr. 64/2006 | Líkamsárás Skaðabætur | G var sakfelldur fyrir sérstaklega hættulega líkamsárás með því að hafa stungið nafngreindan mann með hníf í lærið eftir að hafa úðað á andlit hans úr mace-úðabrúasa. Var G dæmdur til fjögurra mánaða skilorðsbundinnar fangelsisrefsingar og til að greiða brotaþola skaðabætur. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Ingibjörg Benediktsdóttir, Hjördís Hákonardóttir og Jón Steinar Gunnlaugsson. Ríkissaksóknari skaut máli þessu til Hæstaréttar 18. janúar 2006 í samræmi við yfirlýsingu ákærða um áfrýjun, en jafnframt af hálfu ákæruvalds, sem krefst staðfestingar héraðsdóms um sakfellingu en þyngingar á refsingu. Þá krefst hann þess að ákærði greiði skaðabætur með vöxtum og dráttarvöxtum eins og greinir í ákæru. Ákærði krefst sýknu af kröfum ákæruvaldsins og að bótakröfu verði vísað frá dómi, en til vara að hún verði lækkuð. Með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms verður hann staðfestur. Ákærði verður dæmdur til að greiða allan áfrýjunarkostnað málsins samkvæmt yfirliti ríkissaksóknara um sakarkostnað og ákvörðun Hæstaréttar um málsvarnarlaun skipaðs verjanda hans fyrir Hæstarétti, svo sem nánar greinir í dómsorði. Dómsorð: Hinn áfrýjaði dómur skal vera óraskaður. Ákærði, Gunnar Róbert Guðjónsson, greiði allan áfrýjunarkostnað málsins, 115.956 krónur, þar með talin málsvarnarlaun skipaðs verjanda síns, Hilmars Ingimundarsonar hæstaréttarlögmanns, 99.600 krónur. Ákærða og brotaþola ber ekki saman um aðdraganda deilna þeirra í milli, en vitnin H og E kváðust hafa verið kallaðir til, til að reyna að stilla til friðar milli þeirra. Vitnið E bar fyrir dómi að tekin hefði verið ákvörðun um að vísa þeim út af veitingastaðnum og hefði ákærði farið fyrstur niður stiga veitingahússins, en vitnið og B hefðu verið fyrir aftan ákærða í stiganum. Skyndilega hefði ákærði snúið sér við og úðað úr úðabrúsa yfir B og dyravörðinn H. Framburður vitnisins H fyrir dómi rennir stoðum undir þennan framburð E, þar sem vitnið H kvaðst hafa verið með B í tökum er ákærði úðaði úr úðabrúsa yfir þá báða og aðra nærstadda. Vitnið E kvað B í kjölfar þessa hafa slegið til ákærða í höfuðið og samrýmist það framburði ákærða um að B hefði slegið hann í höfuðið eftir að ákærði úðaði yfir B og aðra nærstadda. Þrátt fyrir að dómurinn telji, með vísan til framangreinds framburðar vitnisins E og ákærða sjálfs, að B hafi slegið ákærða í höfuðið, eftir að ákærði úðaði skyndilega yfir B óþekktu efni, verður ekki talið að framangreint högg B í höfuð ákærða réttlæti þau viðbrögð ákærða að draga upp hníf og leggja til B. Ákærði var á leið út af staðnum í fylgd dyrvarða, er hann lagði til B og engin rök standa til þess, eins og hér stendur á, að líta á árás ákærða sem neyðarvörn. Ákærði er því sakfelldur fyrir þá háttsemi sem í ákæru greinir og er þar réttilega heimfærð til refsiákvæða. Refsiákvörðun. Ákærði gaf sig fram við lögreglu og játaði brot sitt greiðlega. Verður litið til þess við ákvörðun refsingar og einnig þess að ákærði hefur ekki áður gerst sekur um brot gegn almennum hegningarlögum. Þá verður horft til þess að samkvæmt læknisvottorði var áverki B grunnur og þurfti einungis að sauma í læri hans 4 spor. Horfa ber þó einnig til þess að ákærði beitti hættulegu vopni, 11 sm blaðlöngum hnífi, og við beitingu slíkra vopna í átökum getur það verið tilviljunum háð, hvernig áverkar hljótast af. Þegar framangreint er virt er refsing ákærða ákveðin fangelsi í 4 mánuði, en rétt þykir að fresta fullnustu refsingar ákærða og falli hún niður, að liðnum 3 árum frá birtingu dóms þessa, haldi ákærði almennt skilorð 57. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940. Skaðabótakrafa. Af hálfu brotaþola hefur verið gerð skaðabótakrafa að fjárhæð 518.758 krónur og sundurliðast krafan í miskabætur að fjárhæð 500.000 krónur, læknis- og lyfjakostnað að fjárhæð 15.588 krónur, kröfulið vegna ónýtra buxna að fjárhæð 3.170 krónur, auk þóknunar til lögmanns bótakrefjanda. Krafist er vaxta frá tjónsdegi samkvæmt 8. gr. laga nr. 38/2001, en hafi krafan ekki verið greidd innan mánaðar frá því að hún var kynnt ákærða, er krafist dráttarvaxta samkvæmt 9. gr. laga nr.38/2001 til greiðsludags. Í skaðabótakröfunni er vísað til áverka þeirra er brotaþoli hlaut af árás ákærða og þess að hann hafi minnkaða tilfinningu í fætinum. Með vísan til 26. gr. skaðabótalaga nr. 50/1993 verða brotaþola dæmdar miskabætur, sem þykja hæfilega ákveðnar 150.000 krónur. Þá er fallist á kröfu um útlagðan kostnað að fjárhæð 18.758 krónur, auk lögfræðikostnaðar sem er hæfilega ákveðinn 70.000 krónur, sbr. 4. mgr. 172. gr. laga nr. 19/1991. Samtals greiði ákærði brotaþola 238.758 krónur auk vaxta eins og greinir í dómsorði. Sakarkostnaður. Með vísan til 1. mgr. 165. gr. laga nr. 19/1991 greiði ákærði allan sakarkostnað málsins, 138.925 krónur, þar með talin málsvarnarlaun skipaðs verjanda ákærða, Hilmars Ingimundarsonar hæstaréttarlögmanns, 115.000 krónur að meðtöldum virðisaukaskatti. Ingveldur Einarsdóttir héraðsdómari kvað upp dóminn. D ó m s o r ð: Ákærði, Gunnar Róbert Guðjónsson, sæti fangelsi í 4 mánuði, en frestað er fullnustu refsingar ákærða og falli hún niður að liðnum 3 árum frá birtingu dóms þessa, haldi ákærði almennt skilorð 57. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940. Ákærði greiði B 238.758 krónur auk vaxta samkvæmt 8. gr. laga um vexti og verðtryggingu nr. 38/2001 frá 31. maí 2004 til 8. apríl 2005, en með dráttarvöxtum samkvæmt 9. gr. sömu laga frá þeim degi til greiðsludags. Ákærði greiði sakarkostnað málsins, 138.925 krónur, þar með talin málsvarnarlaun skipaðs verjanda ákærða, Hilmars Ingimundarsonar hæstaréttarlögmanns, 115.000 krónur að meðtöldum virðisaukaskatti. |
Mál nr. 271/2006 | Dómsuppkvaðning Ómerking | Héraðsdómur var ómerktur og málinu vísað heim í hérað til munnlegs málflutnings og dómsuppsögu að nýju, þar sem ekki hafði verið fylgt fyrirmælum síðari málsliðar 1. mgr. 115. gr. laga nr. 91/1991. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Hrafn Bragason, Árni Kolbeinsson og Markús Sigurbjörnsson. Áfrýjandi skaut málinu til Hæstaréttar 19. maí 2006. Hann krefst þess aðallega að felld verði úr gildi ákvörðun kærunefndar útboðsmála um málskostnað samkvæmt úrskurði hennar í máli nr. 40/2004, sem upp var kveðinn 19. apríl 2005, en til vara að sá málskostnaður verði lækkaður. Þá krefst áfrýjandi málskostnaðar í héraði og fyrir Hæstarétti. Stefndi krefst staðfestingar héraðsdóms og málskostnaðar fyrir Hæstarétti. Mál þetta var munnlega flutt og dómtekið í héraði 3. febrúar 2006. Hinn áfrýjaði dómur var kveðinn upp 10. mars sama ár. Var þá liðinn fjögurra vikna frestur, sem mælt er fyrir um í 1. mgr 115. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála, og varð dómur því ekki felldur á málið að svo komnu án yfirlýsinga aðila um að þeir teldu óþarft að flytja það á ný. Þar sem slíkra yfirlýsinga var ekki aflað er óhjákvæmilegt að ómerkja hinn áfrýjaða dóm og vísa málinu heim í hérað til munnlegs málflutnings og dómsuppsögu að nýju. Rétt er að málskostnaður fyrir Hæstarétti falli niður. Dómsorð: Héraðsdómur er ómerktur og er málinu vísað heim í hérað til málflutnings og uppsögu dóms að nýju. Málskostnaður fyrir Hæstarétti fellur niður. |
Mál nr. 490/2006 | Kærumál Gæsluvarðhald. A. liður 1. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 | Úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli a. liðar 1. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála var staðfestur. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Ólafur Börkur Þorvaldsson, Hjördís Hákonardóttir og Jón Steinar Gunnlaugsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 4. september 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 11. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Austurlands 1. september 2006, þar sem varnaraðila var gert að sæta gæsluvarðhaldi til föstudagsins 29. september 2006 kl. 15. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Varnaraðili krefst þess aðallega að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi en til vara að gæsluvarðhaldi verði markaður skemmri tími. Sóknaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar. Með vísan forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. Úrskurður Héraðsdóms Austurlands 1. september 2006. Lögreglustjórinn á Seyðisfirði hefur með beiðni dagsettri í dag krafist þess, með vísan til a liðar 1. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála, að X, [kt.], litháískum ríkisborgara, til heimilis að [...] verði gert að sæta gæsluvarðhaldi til 29. september 2006 kl. 15.00. Í kröfu sýslumanns segir að um kl. 9.30 í gærmorgun, fimmtudaginn 31. ágúst 2006, er afgreiðsla farþegaferjunnar Norrænu hafi staðið yfir á Seyðisfirði, hafi komið til afgreiðslu á “grænt tollhlið” ofannefndur kærði á bifreið sinni af gerðinni Audi A4 525 með skráningarnúmerinu [...]. Við leit í bifreiðinni síðar um daginn hafi fundist 6.950 gr af hvítu dufti, vigtað með umbúðum, sem pakkað hafi verið í 26 pakka og þeir faldir víðs vegar í bifreiðinni, m.a. á bak við mælaborð, hvalbak, ofan á gírkassa og undir teppum í hófum, sem skorin hafi verið í einangrun bifreiðarinnar. Efnið hafi verið prófað með fíkniefnaprófum og það gefið jákvæða svörun sem amfetamín. Jafnframt segir að efnið verði sent síðar í dag til tæknideildar í Reykjavík til nákvæmari rannsóknar og mælingar. Þá segir í kröfu lögreglustjóra að kærði hafi neitað því að hafa haft vitneskju um tilvist efnanna í bifreiðinni. Um sé að ræða eigin bifreið kærða, er hann hafi flutt með sér frá Íslandi 29. júní s.l. með Norrænu til Danmerkur og ekið síðan áfram til Litháen, þar sem kærði segist hafa dvalið allt þar til hann hafi komið til baka með Norrænu í gærmorgun. Kærði hafi borið um það að bifreiðin hafi ávallt verið í hans umsjá á meðan hann dvaldi í Litháen og enginn fengið hana að láni. Jafnframt hafi kærði borið að hann hefði ekki orðið þess var að eitthvað hefði verið átt við bifreiðina á meðan hann dvaldi í Litháen. Að mati lögreglu verði því að teljast afar ótrúverðug sú skýring kærða á tilvist fíkniefnanna í bifreiðinni, að einhverjum öðrum hafi e.t.v. reynst unnt að koma því mikla magni fíkniefna sem hér um ræðir fyrir víðs vegar í bifreiðinni, án þess að kærði hafi tekið eftir því eða verið kunnugt um það. Eins og fíkniefnunum hafi verið fyrir komið í bifreiðinni megi ætla að mikil vinna hafi farið í að koma fíkniefnunum fyrir og ganga þannig frá bifreiðinni aftur sem gert hafi verið og sú vinna hafi tekið talsverðan tíma. Að mati lögreglu verður því að telja mjög líklegt að kærði hljóti að hafa verið kunnugt um tilvist fíkniefnanna í bifreiðinni og að það hafi verið ætlun hans að flytja þau hingað til lands.. Krafist sé gæsluvarðhalds á grundvelli a-liðar 1. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Um sé að ræða mikið magn af hættulegum fíkniefnum og rannsókn lögreglu á frumstigi. Afar ríkir rannsóknarhagsmunir séu í húfi og hætta á því að kærði kunni að torvelda rannsókn málsins verði honum ekki gert að sæta gæsluvarðhaldi, svo sem með því að hafa áhrif á möguleg vitni eða samseka aðila. Samkvæmt dómafordæmum Hæstaréttar Íslands sé innflutningur á svo miklu magni af amfetamíni sem hér um ræði talinn varða við 173. gr. a., almennra hegningarlaga nr. 19/1940. Megi hér m.a. nefna dóm Hæstaréttar frá árinu 1997, bls. 337 þar sem innflutningur á 955 grömm af amfetamíni hafi verið heimfærður undir 173. gr. a almennra hegningarlaga. Af nýlegri dómum megi nefna dóm Hæstaréttar í máli nr. 16/2006, þar sem um hafi verið að ræða 3.986 gr. af metamfetamíni. Niðurstaða: Mikið magn hættulegra fíkniefna fannst í bifreið þeirri sem kærði kom á hingað til lands með farþegaferjunni Norrænu í gær. Bifreiðin er skráð eign kærða og samkvæmt gögnum málsins flutti hann bifreiðina með sér til Litháen í lok júní sl. Þar kveðst kærði hafa dvalist allt þar til hann kom til baka með Norrænu í gær. Jafnframt hefur kærði borið um það að bifreiðin hafi verið í hans vörslum á meðan hann dvaldi Litháen og enginn fengið hana að láni. Þá hafi hann ekki orðið var við að átt hefði verið við bifreiðina á meðan hann dvaldi í Litháen. Með hliðsjón af því að fíkniefnin, sem voru í 26 pakkningum, voru falin víðs vegar í bifreiðinni og komið þar fyrir með ærinni fyrirhöfn, þykir framburður kærða um að honum hafi ekki verið kunnugt um tilvist þeirra í bifreiðinni ótrúverðugur. Þykir því allt þykir þetta benda til þess að kærða hafi vitað eða hlotið að vera ljóst að umrædd fíkniefni voru falin í bifreiðinni. Með vísan til framangreinds þykir kærði vera undir rökstuddum grun um brot gegn fíkniefnalöggjöfinni. Brot kærða getur varðað hann fangelsisrefsingu. Rannsókn málsins er á frumstigi. Hætta þykir á því að kærði geti torveldað rannsókn málsins fari hann frjáls ferða sinna, t.d. með því að hafa áhrif á vitni eða samseka. Vegna rannsóknarhagsmuna þykir því rétt með vísan til a-liðar 1. mgr. 103. gr. laga um meðferð opinberra mála að fallast á kröfu lögreglustjórans á Seyðisfirði um það að kærði, X, sæti gæsluvarðhaldi til föstudagsins 29. september 2006, kl. 15.00. Ragnheiður Bragadóttir dómstjóri kvað upp úrskurðinn. Úrskurðarorð: Kærði, X, sæti gæsluvarðhaldi til föstudagsins 29. september 2006 kl. 15.00. |
Mál nr. 486/2006 | Kærumál Farbann | Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að X yrði áfram bönnuð för úr landi á grundvelli 110. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála, sbr. b. lið 1. mgr. 103. gr. sömu laga. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Ólafur Börkur Þorvaldsson, Hjördís Hákonardóttir og Jón Steinar Gunnlaugsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 7. september 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 8. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 7. september 2006, þar sem varnaraðila var bönnuð för úr landi allt til fimmtudagsins 21. september 2006 kl. 16. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Varnaraðili krefst þess aðallega að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi en til vara að honum verði einungis gert að setja tryggingu samkvæmt 109. gr. laga nr. 19/1991. Þá krefst hann kærumálskostnaðar. Sóknaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar. Varnaraðili er grunaður um alvarleg brot gegn 50. gr., sbr. 5. tl. 2. mgr. 52. gr. höfundarlaga nr. 73/1972 og 13. gr., sbr. 26. gr. laga nr. 57/2005 um eftirlit með óréttmætum viðskiptaháttum og gagnsæi markaðarins, en brot gegn þessum ákvæðum geta varðað fangelsisrefsingu. Fyrir hendi þykja vera skilyrði til að varnaraðili verði látinn sæta áfram farbanni samkvæmt 110. gr., sbr. b. lið 1. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991, þann tíma sem ákveðinn var í hinum kærða úrskurði. Má ráða af gögnum málsins að sá tími muni duga til að ljúka rannsókn á hendur varnaraðila og taka ákvörðun um saksókn verði sú raunin. Samkvæmt þessu verður hinn kærði úrskurður staðfestur. Kærumálskostnaður verður ekki dæmdur. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. Ríkislögreglustjóri hefur krafist þess, með vísan til 110 gr. laga nr. 19/1991, um meðferð opinberra mála, og b-liðar 1. mgr. 103. gr. sömu laga, að X, [kt.], verði bönnuð brottför af landinu allt til fimmtudagsins 21. september 2006 kl. 16:00. Í greinargerð ríkislögreglustjóra kemur fram að Efnahagsbrotadeild Ríkislögreglustjórans hafi nú til rannsóknar meint brot kærða á höfundalögum nr. 73/1972 og lögum nr. 57/2005 um eftirlit með óréttmætum viðskiptaháttum og gagnsæi markaðarins. Í þágu rannsóknar málsins sætti kærði farbanni til klukkan 16:00 28. ágúst s.l. og áframhaldandi farbanni til kl. 16:00 7. september s.l., sbr. úrskurði Héraðsdóms Reykjavíkur frá 20. ágúst og 28. ágúst sl. Um málsatvik vísast til krafna efnahagsbrotadeildar um leit, handtöku þann 10. ágúst sl. og um farbann þann 20. ágúst og 28. ágúst sl. svo og úrskurða héraðsdóms af því tilefni. Rannsókn málsins sé vel á veg komin. Tölvurannsókn stendur enn yfir á 250 gígabæta færanlegum gagnamiðli (harður diskur) sem kærði hefur við yfirheyrslur játað að hafa afritað gögn á af netþjóni Y. Við skoðun á efnisyfirliti disksins kom í ljós að um mun fleiri gögn var að ræða en í fyrstu var talið. Rannsókn beinist nú m.a. að nánari greiningu á þeim gögnum sem kærði hefur játað að hafa yfirfært á gagnamiðlinn sem og meðferð þeirra gagna m.t.t. hvort þau hafi síðar verið afrituð. Í tengslum við rannsókn mun efnahagsbrotadeild þurfa að yfirheyra kærða aftur. Nauðsynlegt er því að tryggja nærveru kærða svo ljúka megi rannsókn málsins og taka ákvörðun um hvort af saksókn verði. Kærði sé spænskur ríkisborgari. Hann hafi ekki atvinnu á Íslandi og engin þau tengsl við landið sem telja megi að komi í veg fyrir að hann fari af landi brott. Þar sem hætta sé á að kærði geti komið sér undan málsókn, sbr. b-lið 1. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 með því að vera ekki tiltækur við rannsókn málsins er því nauðsyn að hefta ferðafrelsi hans eins og 110. gr. laga nr. 19/1990 mælir fyrir um. Með vísan til þess sem að framan er rakið er þess krafist að dómari leggi fyrir ákærða að halda sig á Íslandi allt til fimmtudagsins 21. september kl. 16:00. Kærði er erlendur ríkisborgari, sem grunaður er um verulegt brot á 50. gr. höfundarlaga og 13. gr. laga um eftirlit með óréttmætum viðskiptum og fleira. Ekki verður séð að hann hafi nein tengsl við landið sem séu líkleg til að valda því að hann yfirgefi ekki landið og komi sér ekki undan saksókn. Rannsókn málsins er ekki lokið og ákvörðun um saksókn hefur enn ekki verið tekin. Ber því að verða við kröfu ákæruvaldsins og ákveða með heimild í b-lið 1. mgr. 103. gr. oml. að banna kærða för af landi brott til fimmtudagsins 21. september nk. kl. 16.00. Pétur Guðgeirsson héraðsdómari kvað upp úrskurðinn. Ú R S K U R Ð A R O R Ð: Kærða, X, [kt.], er bönnuð för úr landi allt til fimmtudagsins 21. september 2006, kl. 16:00. |
Mál nr. 464/2006 | Kærumál Farbann Börn Sératkvæði | Fallist var á að beita heimild 4. mgr. 35. gr. barnalaga nr. 76/2003 og leggja bann við því að farið yrði með barn málsaðila úr landi meðan máli um breytingu á forsjá þess hefði ekki verið ráðið til lykta. Ekki var talið að lagaskilyrði væru til að ákveða að bannið stæði lengur en meðan málinu væri ólokið fyrir héraðsdómi. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Gunnlaugur Claessen, Hrafn Bragason og Ólafur Börkur Þorvaldsson. Sóknaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 15. ágúst 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 24. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 4. ágúst 2006 þar sem fallist var á kröfu varnaraðila um að sóknaraðila sé óheimilt að fara með barnið A úr landi þar til dómur gengur í máli, sem varnaraðili hefur höfðað til að fá forsjá barnsins breytt. Kæruheimild er í 5. mgr. 35. gr. barnalaga nr. 76/2003. Sóknaraðili krefst þess að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi. Þá krefst hún kærumálskostnaðar. Varnaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar þannig að óheimilt verði að fara úr landi með barnið A meðan ekki hefur verið ráðið til lykta fyrir dómstólum máli sem varnaraðili hefur höfðað gegn sóknaraðila um breytingu á forsjá barnsins. Af gögnum málsins má ráða að sóknaraðili hyggst fara með barnið til X þar sem hún hefur verið ráðin tímabundið til starfa við sendiráð Íslands. Varnaraðili hefur af þeim sökum höfðað mál gegn sóknaraðila þar sem hann krefst þess að honum verði dæmd forsjá barnsins. Styður hann kröfuna einkum við að fyrirhugaður flutningur réttlæti breytingu á forsjá. Breytingar á högum, dvalarstað og félagslegu umhverfi barns geta gefið tilefni til að forsjá þess sé tekin til athugunar að nýju. Varnaraðili á rétt á að fá úr því skorið fyrir dómstólum hvort ástæða sé til að breyta forsjá barnsins vegna framangreindra fyrirætlana sóknaraðila. Ber að flýta meðferð málsins í samræmi við 3. mgr. 38. gr. barnalaga. Með þessari athugasemd og að öðru leyti með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður að fallast á að beita skuli heimild 4. mgr. 35. gr. barnalaga og leggja bann við því að sóknaraðili fari með barnið úr landi. Ekki eru lagaskilyrði til að ákveða að bannið standi lengur en meðan málinu er ólokið fyrir héraðsdómi. Verður því fallist á að sóknaraðila sé óheimilt að fara með barnið úr landi eins og nánar greinir í dómsorði. Kærumálskostnaður verður ekki dæmdur. Dómsorð: Óheimilt er að fara úr landi með barnið A meðan ekki hefur verið ráðið til lykta fyrir héraðsdómi máli sem varnaraðili, M, hefur höfðað gegn sóknaraðila, K, um breytingu á forsjá barnsins. Hrafns Bragasonar Kröfugerð er rakin í atkvæði meirihluta dómenda og þar er einnig tíundað hvert sé tilefni máls þessa. Ég er sammála athugasemd meirihlutans um að breytingar á högum, dvalarstað og félagslegu umhverfi barns geti gefið tilefni til þess að forsjá þess sé tekin til athugunar að nýju og að flýta beri meðferð þess máls. Varnaraðili hefur höfðað slíkt mál og leitar þess hér að fá úrskurð um að sóknaraðila verði talið óheimilt að fara með barn þeirra úr landi allt þar til dómur gengur í því máli. Sóknaraðili tilkynnti varnaraðila 3. júlí 2006 að hún hygðist flytja búferlum til X ásamt fjölskyldu sinni, enda hefði hún verið ráðin til starfa við íslenska sendiráðið í Y til næstu tveggja ára. Varnaraðili mun hafa ritað að beiðni sóknaraðila undir yfirlýsingu þess efnis að hann myndi að lokinni sumarleyfisumgengni við barnið skila því til X, en móðirin fer ein með forræði þess samkvæmt óáfrýjuðum dómi Héraðsdóms Reykjavíkur 30. september 2002. Sóknaraðili er íslenskur ríkisborgari og í sambúð með manni sem fæddur er og uppalin á Íslandi og hefur starfað hér. Tengsl hennar við landið eru því mikil og sterk. Y er alþjóðleg borg þar sem sömu aðstæður eiga að vera fyrir hendi, sem á Íslandi, til þess að barnið fá notið þeirra aðstoðar, sem það þarf á að halda, en það þjáist af helftarlömun. Ekkert liggur fyrir um að sóknaraðili muni ekki þrátt fyrir flutning frá landinu með þessum hætti veita fullan atbeina til áframhaldandi meðferðar forræðismálsins hér á landi eða hún ætli að meina barninu að umgangast föður sinn að breyttum aðstæðum. Það eru mikil inngrip í líf sóknaraðila og barnsins að meina því för af landinu og verður ekki heimilað nema af því gefna tilefni að sóknaraðili ætli að tefja meðferð málsins. Dómur hefur þegar gengið einu sinni um forsjá barnsins og hefur sóknaraðili ein haft forsjá þess um fjögurra ára skeið. Þegar til alls framangreinds er litið verður ekki talið að varnaraðili hafi sýnt fram á þær aðstæður að farbannið verði heimilað. |
Mál nr. 467/2006 | Kærumál Dómkvaðning matsmanns | Þ höfðaði mál gegn R þar sem krafist var viðurkenningar á því að syðri mörk eignarnáms Reykjavíkur í landi jarðarinnar Vatnsenda fylgdu nánar tilgreindri línu. Undir rekstri málsins lagði R fram beiðni um dómkvaðningu matsmanna til að meta hvernig þeir 689 hektarar, sem teknir höfðu verið eignarnámi, afmörkuðust nákvæmlega. Í úrskurði héraðsdóms, sem staðfestur var með vísan til forsendna hans, var ekki talið að 3. mgr. 46. gr. laga nr. 91/1991, 2. mgr. 60. gr. sömu laga eða önnur þau atriði, sem Þ vísaði til, girtu fyrir að R gæti aflað mats samkvæmt matsbeiðninni. Var því fallist á að dómkveðja ætti matsmenn í samræmi við hana. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Markús Sigurbjörnsson, Hjördís Hákonardóttir og Ingibjörg Benediktsdóttir. Sóknaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 19. júlí 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 25. ágúst sl. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 6. júlí 2006, þar sem fallist var á kröfu varnaraðila um að dómkvaddir yrðu tveir menn til að leggja mat á nánar tilgreind atriði varðandi mál, sem sóknaraðili rekur á hendur honum. Kæruheimild er í c. lið 1. mgr. 143. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Sóknaraðili krefst þess að hafnað verði kröfu varnaraðila um dómkvaðningu matsmanna og sér dæmdur kærumálskostnaður. Varnaraðili krefst þess að úrskurður héraðsdómara verði staðfestur og sóknaraðila gert að greiða kærumálskostnað. Með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur. Rétt er að aðilarnir beri hvor sinn kostnað af kærumáli þessu. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. Kærumálskostnaður fellur niður. |
Mál nr. 480/2006 | Kærumál Gæsluvarðhald. 2. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 | Úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli 2. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála var staðfestur. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Ingibjörg Benediktsdóttir, Jón Steinar Gunnlaugsson og Ólafur Börkur Þorvaldsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 29. ágúst 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 30. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 29. ágúst 2006, þar sem varnaraðila var gert að sæta áfram gæsluvarðhaldi allt til þriðjudagsins 10. október 2006 kl. 16. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Varnaraðili krefst þess aðallega að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi en til vara að gæsluvarðhaldi verði markaður skemmri tími. Þá krefst hann kærumálskostnaðar. Sóknaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar. Með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur. Kærumálskostnaður verður ekki dæmdur. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. |
Mál nr. 479/2006 | Kærumál Gæsluvarðhald. A. liður 1. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 | Úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli 2. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála var staðfestur. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Ingibjörg Benediktsdóttir, Jón Steinar Gunnlaugsson og Ólafur Börkur Þorvaldsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 29. ágúst 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 30. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 29. ágúst 2006, þar sem varnaraðila var gert að sæta áfram gæsluvarðhaldi allt til föstudagsins 8. september 2006 kl. 16. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Varnaraðili krefst þess aðallega að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi, en til vara að gæsluvarðhaldi verði markaður skemmri tími. Sóknaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar. Með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. |
Mál nr. 469/2006 | Kærumál Gæsluvarðhald. 2. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 Gæsluvarðhaldsúrskurður felldur úr gildi | Kröfu um að X sætti áfram gæsluvarðhaldi á grundvelli 2. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 var hafnað þar sem dráttur hafði orðið á því að ákæra væri gefin út á hendur honum. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Ingibjörg Benediktsdóttir, Jón Steinar Gunnlaugsson og Ólafur Börkur Þorvaldsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 25. ágúst 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 28. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 25. ágúst 2006, þar sem varnaraðila var gert að sæta áfram gæsluvarðhaldi allt til föstudagsins 6. október 2006 kl. 16. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Varnaraðili krefst þess að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi. Þá krefst hann kærumálskostnaðar. Sóknaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar. Varnaraðili er í gæsluvarðhaldi vegna gruns um aðild að umfangsmiklum innflutningi á fíkniefnum. Hann var fyrst úrskurðaður í gæsluvarðhald 14. apríl 2006 á grundvelli a. liðar 103. gr. laga nr. 19/1991, en frá 2. júní 2006 til 14. júlí 2006 á grundvelli 2. mgr. 103. gr. laganna, sbr. dóm Hæstaréttar 7. júní 2006 í máli nr. 294/2006. Með dómi Hæstaréttar 17. júlí 2006 í málinu nr. 378/2006 var staðfestur úrskurður héraðsdóms Reykjavíkur 14. júlí 2006 um framlengingu gæsluvarðhalds til 25. ágúst sama ár á grundvelli síðastgreinds ákvæðis. Var sérstaklega tekið fram í þeim dómi Hæstaréttar að heimild til gæsluvarðhalds samkvæmt ákvæðinu sé eðli máls samkvæmt háð því að ekki verði óhæfilegur dráttur á rannsókn máls og það síðan rekið með viðhlítandi hraða. Jafnframt var nefnt að sóknaraðili væri að bíða gagna sem hann hefði óskað eftir erlendis frá. Við fyrri rannsóknargögn hafa nú bæst gögn með upplýsingum frá Belgíu um eigendasögu bifreiðar þeirrar sem notuð var við innflutning umræddra fíkniefna til Íslands. Eins og að framan greinir hefur varnaraðili þegar sætt gæsluvarðhaldi í um fjóra og hálfan mánuð og verði fallist á kröfu sóknaraðila mun varnaraðili að öllu óbreyttu sæta gæsluvarðhaldi í tæplega hálft ár. Þrátt fyrir að varnaraðili sé undir sterkum grun um aðild að umfangsmiklum innflutningi á fíkniefnum verður samkvæmt gögnum málsins ekki annað ráðið en taka hefði mátt ákvörðun um ákæru á þeim tíma sem ákveðinn var með síðastgreindum dómi Hæstaréttar 17. júlí 2006. Við svo búið verður ekki fallist á kröfu sóknaraðila um framlengingu á gæsluvarðhaldi varnaraðila og verður hinn kærði úrskurður því felldur úr gildi. Kærumálskostnaður verður ekki dæmdur. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er felldur úr gildi. |
Mál nr. 470/2006 | Kærumál Gæsluvarðhald. 2. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 Gæsluvarðhaldsúrskurður felldur úr gildi | Kröfu um að X sætti áfram gæsluvarðhaldi á grundvelli 2. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 var hafnað þar sem dráttur hafði orðið á því að ákæra væri gefin út á hendur honum. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Ingibjörg Benediktsdóttir, Jón Steinar Gunnlaugsson og Ólafur Börkur Þorvaldsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 25. ágúst 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 28. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 25. ágúst 2006, þar sem varnaraðila var gert að sæta áfram gæsluvarðhaldi allt til föstudagsins 6. október 2006 kl. 16. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Varnaraðili krefst þess að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi. Sóknaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar. Varnaraðili er í gæsluvarðhaldi vegna gruns um aðild að umfangsmiklum innflutningi á fíkniefnum. Hann var fyrst úrskurðaður í gæsluvarðhald 14. apríl 2006 á grundvelli a. liðar 103. gr. laga nr. 19/1991, en frá 2. júní 2006 til 14. júlí 2006 á grundvelli 2. mgr. 103. gr. laganna, sbr. dóm Hæstaréttar 7. júní 2006 í máli nr. 296/2006. Með dómi Hæstaréttar 17. júlí 2006 í málinu nr. 377/2006 var staðfestur úrskurður héraðsdóms Reykjavíkur 14. júlí 2006 um framlengingu gæsluvarðhalds til 25. ágúst sama ár á grundvelli síðastgreinds ákvæðis. Var sérstaklega tekið fram í þeim dómi Hæstaréttar að heimild til gæsluvarðhalds samkvæmt ákvæðinu sé eðli máls samkvæmt háð því að ekki verði óhæfilegur dráttur á rannsókn máls og það síðan rekið með viðhlítandi hraða. Jafnframt var nefnt að sóknaraðili væri að bíða gagna sem hann hefði óskað eftir erlendis frá. Við fyrri rannsóknargögn hafa nú bæst gögn með upplýsingum frá Belgíu um eigendasögu bifreiðar þeirrar sem notuð var við innflutning umræddra fíkniefna til Íslands. Eins og að framan greinir hefur varnaraðili þegar sætt gæsluvarðhaldi í um fjóra og hálfan mánuð og verði fallist á kröfu sóknaraðila mun varnaraðili að öllu óbreyttu sæta gæsluvarðhaldi í tæplega hálft ár. Þrátt fyrir að varnaraðili sé undir sterkum grun um aðild að umfangsmiklum innflutningi á fíkniefnum verður samkvæmt gögnum málsins ekki annað ráðið en taka hefði mátt ákvörðun um ákæru á þeim tíma sem ákveðinn var með síðastgreindum dómi Hæstaréttar 17. júlí 2006. Við svo búið verður ekki fallist á kröfu sóknaraðila um framlengingu á gæsluvarðhaldi varnaraðila og verður hinn kærði úrskurður því felldur úr gildi. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er felldur úr gildi. |
Mál nr. 473/2006 | Kærumál Gæsluvarðhald. 2. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 Gæsluvarðhaldsúrskurður felldur úr gildi | Ekki var talið að skilyrði 2. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 væru uppfyllt þannig að X yrði gert að sæta áfram gæsluvarðhaldi. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Ingibjörg Benediktsdóttir, Jón Steinar Gunnlaugsson og Ólafur Börkur Þorvaldsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 26. ágúst 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 28. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 24. ágúst 2006, þar sem varnaraðila var gert að sæta áfram gæsluvarðhaldi allt til fimmtudagsins 21. september 2006 kl. 16. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Varnaraðili krefst þess að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi. Sóknaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar. Af gögnum málsins verður ekki ráðið að þáttur varnaraðila í umræddu fíkniefnabroti, sem lýst er í hinum kærða úrskurði, sé með þeim hætti að henni verði gert að sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli 2. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991, líkt og sóknaraðili krefst. Verður því hinn kærði úrskurður felldur úr gildi. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er felldur úr gildi. |
Mál nr. 471/2006 | Kærumál Gæsluvarðhald. 2. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 Gæsluvarðhaldsúrskurður felldur úr gildi | Kröfu um að X sætti áfram gæsluvarðhaldi á grundvelli 2. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 var hafnað þar sem dráttur hafði orðið á því að ákæra væri gefin út á hendur honum. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Ingibjörg Benediktsdóttir, Jón Steinar Gunnlaugsson og Ólafur Börkur Þorvaldsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 25. ágúst 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 28. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 25. ágúst 2006, þar sem varnaraðila var gert að sæta áfram gæsluvarðhaldi allt til föstudagsins 6. október 2006 kl. 16. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Varnaraðili krefst þess að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi. Þá krefst hann kærumálskostnaðar. Sóknaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar. Varnaraðili er í gæsluvarðhaldi vegna gruns um aðild að umfangsmiklum innflutningi á fíkniefnum. Hann var fyrst úrskurðaður í gæsluvarðhald 14. apríl 2006 á grundvelli a. liðar 103. gr. laga nr. 19/1991, en frá 2. júní 2006 til 14. júlí 2006 á grundvelli 2. mgr. 103. gr. laganna, sbr. dóm Hæstaréttar 7. júní 2006 í máli nr. 295/2006. Með dómi Hæstaréttar 17. júlí 2006 í málinu nr. 376/2006 var staðfestur úrskurður héraðsdóms Reykjavíkur 14. júlí 2006 um framlengingu gæsluvarðhalds til 25. ágúst sama ár á grundvelli síðastgreinds ákvæðis. Var sérstaklega tekið fram í þeim dómi Hæstaréttar að heimild til gæsluvarðhalds samkvæmt ákvæðinu sé eðli máls samkvæmt háð því að ekki verði óhæfilegur dráttur á rannsókn máls og það síðan rekið með viðhlítandi hraða. Jafnframt var nefnt að sóknaraðili væri að bíða gagna sem hann hefði óskað eftir erlendis frá. Við fyrri rannsóknargögn hafa nú bæst gögn með upplýsingum frá Belgíu um eigendasögu bifreiðar þeirrar sem notuð var við innflutning umræddra fíkniefna til Íslands. Eins og að framan greinir hefur varnaraðili þegar sætt gæsluvarðhaldi í um fjóra og hálfan mánuð og verði fallist á kröfu sóknaraðila mun varnaraðili að öllu óbreyttu sæta gæsluvarðhaldi í tæplega hálft ár. Þrátt fyrir að varnaraðili sé undir sterkum grun um aðild að umfangsmiklum innflutningi á fíkniefnum verður samkvæmt gögnum málsins ekki annað ráðið en taka hefði mátt ákvörðun um ákæru á þeim tíma sem ákveðinn var með síðastgreindum dómi Hæstaréttar 17. júlí 2006. Við svo búið verður ekki fallist á kröfu sóknaraðila um framlengingu á gæsluvarðhaldi varnaraðila og verður hinn kærði úrskurður því felldur úr gildi. Kærumálskostnaður verður ekki dæmdur. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er felldur úr gildi. |
Mál nr. 472/2006 | Kærumál Gæsluvarðhald. 2. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 | Úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli 2. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála var staðfestur. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Ingibjörg Benediktsdóttir, Jón Steinar Gunnlaugsson og Ólafur Börkur Þorvaldsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 24. ágúst 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 28. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 24. ágúst 2006, þar sem varnaraðila var gert að sæta áfram gæsluvarðhaldi allt til fimmtudagsins 5. október 2006 kl. 16. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Varnaraðili krefst þess aðallega að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi en til vara að gæsluvarðhaldi verði markaður skemmri tími. Sóknaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar. Með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. |
Mál nr. 475/2006 | Kærumál Gæsluvarðhald. A. liður 1. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 | Úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli a. liðar 1. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála var staðfestur. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Hrafn Bragason, Árni Kolbeinsson og Ólafur Börkur Þorvaldsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 27. ágúst 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 29. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Suðurlands 27. ágúst 2006, þar sem varnaraðila var gert að sæta gæsluvarðhaldi til laugardagsins 2. september 2006 kl. 16. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Varnaraðili krefst þess að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi. Þá krefst hann kærumálskostnaðar. Sóknaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar. Samkvæmt gögnum málsins liggur fyrir rökstuddur grunur um að varnaraðili hafi framið verknað sem fangelsisrefsing er lögð við. Með þessari athugasemd en að öðru leyti með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur. Kærumálskostnaður verður ekki dæmdur. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. Af hálfu kærða er þess krafist að kröfu um gæsluvarðhald verði hafnað. Í greinargerð lögreglustjóra kemur fram að í gærmorgun hafi borist tilkynning frá fangelsinu á Litla-Hrauni um að fundist hafi við leit á A, sem starfað hefur í sumar sem fangavörður á Litla-Hrauni, 3 pakkar með ætluðum fikniefnum til söludreifingar fyrir refsifanga. Reyndist umræddur pakki innihalda 241 grömm af hassi og 33,66 grömm af amfetamíni skv. litaprófun. Við yfirheyrslu hjá lögreglu játaði A að hafa staðið að flutningi á talsverðu magni af fíkniefnum inn í fangelsið á Litla-Hrauni, sem ætlað hafi verið til söludreifingar Kvað hann kærða jafnframt hafa fengið hann til að flytja inn hluta af umræddum fíkniefnum og einnig komið honum í samband við aðila sem útvegað hafi honum fíkniefnin. Þá hafi hann afhent kærða efni í nokkur skipti við flutning inn í fangelsið. Var kærði handtekinn vegna rannsóknar málsins á Litla-Hrauni kl. 08:31, en samkvæmt upplýsingum frá Litla-Hrauni hafði hann frá því í gærmorgun verið í einangrun. Kærði hefur neitað sök. Gæsluvarðhalds sé krafist með vísan til alls ofanritaðs, rannsóknarhagsmuna, svo og með vísan til a- liðar 1. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Kærði er grunaður um brot gegn fíkniefnalöggjöf og getur brot hans varðað fangelsisrefsingu allt að 12 árum ef sök sannast. Hann hefur neitað sök hjá lögreglu og hér fyrir dómi, en með hliðsjón af framburði A verður að telja að rökstuddur grunur sé fyrir hendi um að hann sé sekur um þá háttsemi sem hann er grunaður um. Rannsókn málsins er á algjöru frumstigi og þarf að yfirheyra kærða frekar og ná til vitorðsmanna hans. Verður að telja að hætta sé á því að kærði geti torveldað rannsókn málsins fari hann frjáls ferða sinna, meðal annars með því að hafa samband við aðra sem kunna að tengjast ætluðum brotum, einnig að hann gæti komið hugsanlegum sönnunargögnum undan. Rannsóknarhagsmunir styðja þannig kröfu um að kærða verði gert að sæta gæsluvarðhaldi. Er því fallist á að skilyrði a liðar 1. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála séu uppfyllt og er krafa sýslumannsins á Selfossi tekin til greina eins og hún er fram sett og nánar greinir í úrskurðarorði, enda þykir tímalengd í hóf stillt miðað við umfang málsins. Hjörtur O. Aðalsteinsson dómstjóri kvað upp úrskurðinn. |
Mál nr. 468/2006 | Kærumál Gæsluvarðhald. 2. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 | Úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli 2. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála var staðfestur. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Árni Kolbeinsson, Jón Steinar Gunnlaugsson og Ólafur Börkur Þorvaldsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 25. ágúst 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum sama dag. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 25. ágúst 2006, þar sem varnaraðila var gert að sæta áfram gæsluvarðhaldi allt til föstudagsins 6. október 2006 kl. 16. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Skilja verður kæru varnaraðila svo að hann krefist þess að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi. Sóknaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar. Með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. |
Mál nr. 465/2006 | Kærumál Gæsluvarðhald. A. liður 1. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 | Úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli a. liðar 1. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála var staðfestur | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Árni Kolbeinsson, Jón Steinar Gunnlaugsson og Ólafur Börkur Þorvaldsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 24. ágúst 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum sama dag. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 22. ágúst 2006, þar sem varnaraðila var gert að sæta gæsluvarðhaldi til föstudagsins 1. september 2006 kl. 16. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Varnaraðili krefst þess aðallega að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi en til vara að gæsluvarðhaldi verði markaður skemmri tími. Þá krefst hún kærumálskostnaðar. Sóknaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar. Samkvæmt gögnum málsins fundust rúmlega 160 grömm af kókaíni innvortis í varnaraðila við komu hennar til Íslands 21. ágúst 2006, auk þess sem samferðamaður hennar hefur viðurkennt að hafa haft um 200 grömm af sama efni meðferðis. Með þessari athugasemd en að öðru leyti með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur. Kærumálskostnaður verður ekki dæmdur. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. |
Mál nr. 461/2006 | Kærumál Gæsluvarðhaldsvist | Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að tilhögun á gæslu X skyldi sæta takmörkunum samkvæmt b., c. og d. liðum 1. mgr. 108. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Hrafn Bragason, Jóns Steinar Gunnlaugsson og Ólafur Börkur Þorvaldsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 21. ágúst 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 22. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 18. ágúst 2006, þar sem hafnað var kröfu varnaraðila um að gæsluvarðhald, sem hann sætir, verði án takmarkana eða að dregið verði með tilteknum hætti úr þeim takmörkunum sem hann sætir í gæsluvarðhaldinu. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Varnaraðili krefst þess aðallega að hinn kærði úrskurður um fyrirkomulag gæsluvarðhalds verði felldur úr gildi. Til vara krefst hann að gæsluvarðhaldið verði einungis með þeim takmörkunum sem greinir í c. lið 1. mgr. 108. gr. laga nr. 19/1991, en til þrautavara einungis þeim sem greinir í d. lið ákvæðisins. Að þessu frágengnu krefst hann að gæsluvarðhaldið verði aðeins með þeim takmörkunum sem greinir í c. og d. liðum sama ákvæðis. Sóknaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar. Með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. |
Mál nr. 460/2006 | Kærumál Nálgunarbann | Staðfest var niðurstaða héraðsdóms um að X sætti nálgunarbanni samkvæmt 110. gr. a. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Árni Kolbeinsson, Jón Steinar Gunnlaugsson og Ólafur Börkur Þorvaldsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 21. ágúst 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 22. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 21. ágúst 2006, þar sem varnaraðila var með nánar tilteknum hætti gert að sæta nálgunarbanni. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Skilja verður kæru varnaraðila svo að hann krefjist þess að úrskurðurinn verði felldur úr gildi. Sóknaraðili krefst þess að úrskurður héraðsdóms verði staðfestur. Með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar er fallist á að varnaraðili skuli sæta nálgunarbanni eins og nánar greinir í dómsorði. Dómsorð: Varnaraðila, X, er til 21. febrúar 2007 bannað að koma á eða í námunda við heimili A og B að [...] á svæði sem afmarkast við 50 metra radíus umhverfis húsið, mælt frá miðju þess. Einnig er lagt bann við því að X komi á sama tíma á eða í námunda við vinnustað A að [...] á svæði sem afmarkast við 50 metra radíus umhverfis húsið, mælt frá miðju þess. Þá er lagt bann við því að X veiti A og B eftirför eða setji sig á annan hátt í samband við þau. |
Mál nr. 451/2006 | Kærumál Gæsluvarðhaldsúrskurður felldur úr gildi | Kröfu L um að X sætti áfram gæsluvarðhaldi á grundvelli 2. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 var hafnað þar sem óútskýrður dráttur hafði orðið á því að ákæra væri gefin út á hendur honum. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Árni Kolbeinsson, Jón Steinar Gunnlaugsson og Ólafur Börkur Þorvaldsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 15. ágúst 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 16. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjaness 15. ágúst 2006, þar sem varnaraðila var gert að sæta gæsluvarðhaldi allt til þriðjudagsins 12. september 2006 kl. 16. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Varnaraðili krefst þess að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi. Þá krefst hann kærumálskostnaðar. Sóknaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar. Varnaraðili hefur sætt gæsluvarðhaldi vegna gruns um aðild að skotárás 21. júní 2006 við [...] í Hafnarfirði og tilraun til brennu á sama stað aðfararnótt næsta dags; frá 22. júní 2006 á grundvelli a. liðar 103. gr. laga nr. 19/1991, en frá 5. júlí 2006 á grundvelli 2. mgr. 103. gr. laganna sbr. dóm Hæstaréttar 7. júlí 2006 í máli nr. 362/2006. Með þeim dómi var styttur sá gæsluvarðhaldstími sem héraðsdómur hafði ákveðið. Af gögnum málsins verður ekki annað ráðið en taka hefði mátt ákvörðun um ákæru á þeim tíma sem þar var ákveðinn. Af hálfu sóknaraðila hefur ekki verið gefin skýring á þeim drætti sem orðið hefur á meðferð málsins að þessu leyti og þau rannsóknargögn sem aflað hefur verið á þessu tímabili, síðast 2. ágúst 2006, réttlæta hann ekki. Við svo búið verður ekki fallist á kröfu sóknaraðila um frekari framlengingu á gæsluvarðhaldi varnaraðila og verður hinn kærði úrskurður því felldur úr gildi. Kærumálskostnaður verður ekki dæmdur. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er felldur úr gildi. |
Mál nr. 453/2006 | Kærumál Reynslulausn Skilorðsrof Fullnusta refsingar | Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem X var gert að afplána 300 daga eftirstöðvar af 20 mánaða refsingu þar sem skilyrði 2. mgr. 65. gr. laga nr. 49/2005 þóttu uppfyllt. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Árni Kolbeinsson, Jón Steinar Gunnlaugsson og Ólafur Börkur Þorvaldsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 14. ágúst 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 16. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjaness 11. ágúst 2006, þar sem varnaraðila var gert að afplána 300 daga eftirstöðvar af 20 mánaða refsingu, er hann hlaut með dómi Malmö Tingsrätt í Svíþjóð 10. febrúar 2005. Kæruheimild er í 2. mgr. 65. gr. laga nr. 49/2005 um fullnustu refsinga. Varnaraðili krefst þess að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi. Þá krefst hann kærumálskostnaðar. Sóknaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar. Með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur. Kærumálskostnaður verður ekki dæmdur. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. Í máli þessu, sem tekið var til úrskurðar í dag krefst Lögreglustjórinn í Hafnarfirði þess með kröfu dagsettri í dag, að Héraðsdómur Reykjaness úrskurði, að X, [...], með lögheimili að [...] í Reykjavík og dvalarstað að [...] í Reykjavík verði með úrskurði gert að afplána 300 daga eftirstöðvar 20 mánaða fangelsisrefsingar sem hann hlaut með dómi Malmö Tingsrätt í Svíþjóð, uppkveðnum 10. febrúar 2005. Þann 14. nóvember 2005 var varnaraðila veitt reynslulausn í tvö ár á eftrirstöðvum þessarar refsingar af Fangelsismálastofnun ríkisins. Skipaður verjandi varnaraðila krefst þess að kröfu lögreglustjóra verði hafnað, enda sé skilyrðum 2. mgr. 65. gr. laga nr. 49/2005 ekki fullnægt. Þá krefst verjandinn hæfilegrar þóknunar sér til handa úr ríkissjóði. |
Mál nr. 452/2006 | Kærumál Gæsluvarðhaldsúrskurður felldur úr gildi | Kröfu L um að X sætti áfram gæsluvarðhaldi á grundvelli 2. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 var hafnað þar sem óútskýrður dráttur hafði orðið á því að ákæra væri gefin út á hendur honum. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Árni Kolbeinsson, Jón Steinar Gunnlaugsson og Ólafur Börkur Þorvaldsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 15. ágúst 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 16. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjaness 15. ágúst 2006, þar sem varnaraðila var gert að sæta gæsluvarðhaldi allt til þriðjudagsins 12. september 2006 kl. 16. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Skilja verður kæru varnaraðila svo að hann krefjist þess að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi. Sóknaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar. Varnaraðili hefur sætt gæsluvarðhaldi vegna gruns um aðild að skotárás 21. júní 2006 við [...] í Hafnarfirði; frá 22. júní 2006 á grundvelli a. liðar 103. gr. laga nr. 19/1991, en frá 5. júlí 2006 á grundvelli 2. mgr. 103. gr. laganna sbr. dóm Hæstaréttar 7. júlí 2006 í máli nr. 361/2006. Með þeim dómi var styttur sá gæsluvarðhaldstími sem héraðsdómur hafði ákveðið. Af gögnum málsins verður ekki annað ráðið en taka hefði mátt ákvörðun um ákæru á þeim tíma sem þar var ákveðinn. Af hálfu sóknaraðila hefur ekki verið gefin skýring á þeim drætti sem orðið hefur á meðferð málsins að þessu leyti og þau rannsóknargögn sem aflað hefur verið á þessu tímabili, síðast 2. ágúst 2006, réttlæta hann ekki. Við svo búið verður ekki fallist á kröfu sóknaraðila um frekari framlengingu á gæsluvarðhaldi varnaraðila og verður hinn kærði úrskurður því felldur úr gildi. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er felldur úr gildi. |
Mál nr. 407/2006 | Málsástæða Kærumál Útburðargerð | FÍ krafðist þess að HJ og FHJ ehf. yrðu meðbeinni aðfarargerð bornir út úr tilteknu flugskýli á Reykjavíkurflugvelli. Íhéraði var ekki fallist á að sýnt hefði verið fram á að FÍ ætti þann rétt yfirskýlinu að hún gæti fengið HJ og FHJ ehf. borna út úr því. FÍ lagði fram fjöldanýrra gagna fyrir Hæstarétt til stuðnings kröfu sinni. Var sú málsástæða, semþessum gögnum var ætlað að skjóta stoðum undir, talin of seint fram komin fyrirHæstarétti, sbr. 2. mgr. 163. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála, ogdómur lagður á málið án tillits til þeirra. Héraðsdómurinn var staðfestur meðvísan til forsendna hans. | Dómur Hæstaréttar. Mál þettadæma hæstaréttardómararnir Garðar Gíslason, Árni Kolbeinsson og MarkúsSigurbjörnsson. Sóknaraðiliskaut málinu til Hæstaréttar með kæru 19. júlí 2006, sem barst réttinum ásamtkærumálsgögnum 28. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 6.júlí 2006, þar sem hafnað var kröfu sóknaraðila um að honum yrði heimilað að fávarnaraðila borna með beinni aðfarargerð út úr flugskýli á Reykjavíkurflugvelli,nefnt „skýli 7“ og kennt við nafn varnaraðilans Helga Jónssonar, með nánartilgreindum auðkennum í landskrá fasteigna. Kæruheimild er í 4. mgr. 84. gr.laga nr. 90/1989 um aðför, sbr. 102. gr. laga nr. 92/1991. Sóknaraðili krefstþess að sér verði heimiluð aðfarargerðin og varnaraðilum gert að greiðamálskostnað í héraði ásamt kærumálskostnaði. Varnaraðilarkrefjast staðfestingar hins kærða úrskurðar og kærumálskostnaðar. Eins ognánar greinir í hinum kærða úrskurði kveðst sóknaraðili vera eigandi flugskýlisins,sem áður er getið, en varnaraðilar hafi haft not af því samkvæmt munnlegumleigusamningi. Hann hafi sagt þeim afnotum upp með eins árs fyrirvara meðtilkynningu, sem birt hafi verið fyrir varnaraðilunum Helga Jónssyni 18.febrúar 2005. Að liðnum uppsagnarfresti hafi þess verið krafist með bréfi tilvarnaraðilanna 28. mars 2006 að þeir rýmdu flugskýlið þegar í stað, en við þvíhafi þeir ekki orðið. Með beiðni 11. maí 2006 leitaði sóknaraðili heimildarHéraðsdóms Reykjavíkur til að fá varnaraðilana borna út úr flugskýlinu. Í hinumkærða úrskurði var þeirri beiðni hafnað með þeim rökum að enginn samningur hafiverið lagður fram um að varnaraðilarnir hafi tekið flugskýlið á leigu og lægjuheldur ekki fyrir viðhlítandi gögn um eignarrétt að því eða að sóknaraðilihefði á annan hátt þau réttindi yfir því að hann gæti krafist útburðargerðartil að víkja varnaraðilunum af eigninni. FyrirHæstarétti hefur sóknaraðili lagt fram fjölda nýrra gagna, sem hann telur sýnafram á að varnaraðilinn Helgi hafi í ýmsum ráðstöfunum á árabilinu frá 1969 til1994 byggt á því að sóknaraðili nyti eignarréttar að flugskýlinu. Þessarimálsástæðu var ekki hreyft fyrir héraðsdómi og er hún of seint fram komin fyrirHæstarétti, sbr. 2. mgr. 163. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála meðáorðnum breytingum, sem hér á við samkvæmt 4. mgr. 150. gr. sömu laga og 4.mgr. 84. gr. laga nr. 90/1989. Verður því að fella dóm á málið án tillits tilþessara nýju gagna. Aðframangreindu virtu verður hinn kærði úrskurður staðfestur með vísan tilforsendna hans. Sóknaraðili verður dæmdur til að greiða varnaraðilumkærumálskostnað eins og nánar greinir í dómsorði. Dómsorð: Hinn kærðiúrskurður er staðfestur. Sóknaraðili,Flugmálastjórn Íslands, greiði varnaraðilum, Helga Jónssyni og Flugskóla HelgaJónssonar ehf., samtals 150.000 krónur í kærumálskostnað. |
Mál nr. 426/2006 | Gjafsókn Kærumál | Kærður var úrskurður héraðsdómara umgjafsóknarkostnað eftir að máli hafði lokið með dómsátt. Krafðist O hækkunar áhonum til samræmis við málskostnaðarreikning lögmanns hennar. Ekki var talið aðnauðsyn hafi borið til svo verulegs vinnuframlags, sem reikningurinn tók miðaf, og var hæfileg þóknun ákveðin 600.000 krónur. | Dómur Hæstaréttar. Mál þettadæma hæstaréttardómararnir Garðar Gíslason, Árni Kolbeinsson og MarkúsSigurbjörnsson. Sóknaraðiliskaut málinu til Hæstaréttar með kæru 19. júlí 2006, sem barst réttinum ásamtkærumálsgögnum 4. ágúst sl. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Norðurlands eystra6. júlí 2006, þar sem kveðið var á um málskostnað í máli varnaraðila á hendursóknaraðila og gjafsóknarkostnað hennar, en að öðru leyti var því lokið meðdómsátt. Kæruheimild er í g. lið 1. mgr. 143. gr. laga nr. 91/1991 um meðferðeinkamála. Sóknaraðili krefst þess að ákvæði úrskurðarins um gjafsóknarkostnaðverði breytt til hækkunar „til samræmis við framlagðan málskostnaðarreikninglögmanns kæranda.“ Þá krefst sóknaraðili kærumálskostnaðar. Varnaraðilihefur ekki látið málið til sín taka fyrir Hæstarétti. Mál þettavar höfðað 21. september 2005 af varnaraðila, sem krafðist þess að sóknaraðilayrði gert að greiða sér skuld að fjárhæð 2.000.000 krónur með dráttarvöxtum afnánar tilgreindum fjárhæðum frá 1. september 2002 til greiðsludags, aukmálskostnaðar. Sóknaraðili sótti ekki þing við þingfestingu málsins og varstefna árituð um aðfararhæfi 4. október 2005. Varnaraðili höfðaði annað málgegn sóknaraðila 1. nóvember 2005 til staðfestingar kyrrsetningu, semsýslumaðurinn á Akureyri gerði hjá henni 28. september sama ár til tryggingarkröfunni, sem fyrra málið varðaði. Sóknaraðili tók til varna í þessu síðaramáli og fékk jafnframt það fyrra endurupptekið eftir ákvæðum XXIII. kafla laganr. 91/1991, en að því búnu voru málin sameinuð í þinghaldi 5. desember 2005.Aðilarnir gerðu síðan dómsátt í málinu 29. júní 2006, þar sem sóknaraðili hétað greiða varnaraðila 1.125.000 krónur ekki síðar en 10. júlí sama ár,jafnframt því sem staðfest var kyrrsetning fyrir þeirri fjárhæð í nánartilgreindri eign sóknaraðila. Ágreiningur stóð eftir um málskostnað, sem lagðurvar í úrskurð héraðsdómara ásamt ákvörðun um gjafsóknarkostnað sóknaraðila. Úrþessu var leyst með hinum kærða úrskurði, þar sem málskostnaður var felldurniður milli aðilanna, en gjafsóknarkostnaður sóknaraðila ákveðinn samtals638.372 krónur, þar á meðal málflutningsþóknun lögmanns hennar, 543.286 krónurað meðtöldum virðisaukaskatti. Kærasóknaraðila lýtur ekki að ákvörðun málskostnaðar í héraði og er ákvæði hinskærða úrskurðar um það efni því ekki til endurskoðunar. Íþinghaldinu, þar sem sátt var gerð í málinu, var lagður frammálskostnaðarreikningur lögmanns sóknaraðila. Samkvæmt honum hafði lögmaðurinnvarið 74 vinnustundum í málið og fylgdi sundurliðun þeirra í sérstakritímaskýrslu, en fyrir hverja klukkustund áskildi hann sér 12.000 krónur, þannigað þóknun nam 888.000 krónum. Við þá fjárhæð lögðust 217.560 krónur ívirðisaukaskatt. Að auki var útlagður kostnaður, sem lagðar voru fram kvittanirfyrir og nam 95.086 krónum, og var því heildarfjárhæð reikningsins 1.200.646krónur. Þegar gætt er að umfangi málsins og þeim hagsmunum, sem í húfi voru, erekki unnt að líta svo á að nauðsyn hafi borið til svo verulegs vinnuframlags,sem reikningur lögmannsins tekur mið af. Með tilliti til þessa er þóknuninhæfilega ákveðin 600.000 krónur og hefur þá ekki verið lagður virðisaukaskatturvið fjárhæð hennar. Samkvæmt 2. mgr. 127. gr. laga nr. 91/1991 kemur aðeins íhlut dómstóla að ákveða þóknun handa lögmanni gjafsóknarhafa og á því ekki að réttulagi að taka afstöðu til útlagðs kostnaðar hans í dómi eða úrskurði. Kærumálskostnaðurverður ekki dæmdur. Dómsorð: Ákvæði hinskærða úrskurðar um málskostnað skal vera óraskað. Allurgjafsóknarkostnaður sóknaraðila, Ollyjar Sveinbjargar Aðalgeirsdóttur, fyrirhéraðsdómi greiðist úr ríkissjóði, þar með talin málflutningsþóknun lögmannshennar, 600.000 krónur. Kærumálskostnaðurfellur niður. |
Mál nr. 351/2006 | Kærumál Þinglýsing Fasteign Umboð | Staðfest var ákvörðun sýslumanns um að hafna kröfu BH ehf. um að afmá úr fasteignabók kaupsamning, sem félagið hafði gert við B svf., enda ekki ástæða til annars en að líta svo á að undirritun eins stjórnarmanns af tveimur hefði skuldbundið BH ehf. í skjóli umboðs, sem annar þeirra hafði veitt hinum, auk þess sem ekki var talið að 4. mgr. 16. gr. laga nr. 26/1994 um fjöleignarhús hefði átt að standa þinglýsingu kaupsamningsins í vegi. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Garðar Gíslason, Árni Kolbeinsson og Markús Sigurbjörnsson. Sóknaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 25. júní 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 4. júlí sl. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Norðurlands eystra 14. júní 2006, þar sem fallist var á kröfu varnaraðila um að sýslumanninum á Akureyri yrði gert að afmá úr fasteignabók kaupsamning varnaraðila við sóknaraðila 1. nóvember 2004 um fasteignina Vaðlatún 2-10 á Akureyri. Kæruheimild er í 5. mgr. 3. gr. þinglýsingalaga nr. 39/1978, sbr. 1. gr. laga nr. 6/1992. Sóknaraðili krefst þess staðfest verði ákvörðun sýslumanns 4. nóvember 2005 um að hafna kröfu varnaraðila um að afmá kaupsamninginn úr fasteignabók. Þá krefst sóknaraðili málskostnaðar í héraði og kærumálskostnaðar. Varnaraðili krefst þess að úrskurður héraðsdómara verði staðfestur og sér dæmdur kærumálskostnaður. Samkvæmt gögnum málsins gerði Akureyrarbær lóðarleigusamning 6. júní 2005 við Hagleiksmenn ehf. um byggingarlóð að Vaðlatúni 2-10. Leigutakinn hafði þá áður gefið út afsal fyrir eigninni til varnaraðila 13. maí 2005 og var því þinglýst ásamt lóðarleigusamningnum 4. júlí sama ár. Enn fyrr eða 1. nóvember 2004 hafði varnaraðili gert samning við sóknaraðila, sem samkvæmt fyrirsögn sinni var kaupsamningur um Vaðlatún 2-10. Með samningnum tók varnaraðili meðal annars að sér að smíða fimm raðhúsaíbúðir á lóðinni ásamt bílgeymslum og bar honum að afhenda þessi mannvirki fullgerð fyrir 30. nóvember 2005. Samningi þessum var þinglýst 20. október 2005. Í bréfi til sýslumanns 28. sama mánaðar krafðist varnaraðili þess að kaupsamningurinn yrði afmáður úr fasteignabók. Sú krafa var þar studd þeim rökum að samningurinn hafi aðeins verið undirritaður af öðrum af tveimur stjórnarmönnum varnaraðila, en samkvæmt samþykktum fyrir hann þyrfti undirritun beggja stjórnarmanna til að skuldbinda hann. Sýslumaður hafnaði þessari kröfu 4. nóvember 2005 og bar varnaraðili þá ákvörðun undir héraðsdóm með bréfi 27. sama mánaðar. Mál þetta var þingfest af því tilefni 16. mars 2006. Samkvæmt 16. gr. samþykkta fyrir varnaraðila frá 13. nóvember 1995, sem hann hefur lagt fyrir Hæstarétt, skal stjórn hans skipuð tveimur mönnum og þarf undirskrift þeirra beggja til að skuldbinda félagið. Fyrir liggur að samkvæmt hlutafélagaskrá er Helgi Snorrason formaður stjórnar varnaraðila, en Örn Jóhannsson meðstjórnandi og framkvæmdastjóri félagsins. Fara þeir báðir með prókúruumboð fyrir varnaraðila. Kaupsamningurinn, sem málið varðar, var undirritaður af Erni einum fyrir hönd varnaraðila. Í málinu hefur verið lagt fram skjal frá 10. júlí 1998, þar sem Helgi veitti Erni „fullt og ótakmarkað umboð til þess að undirrita fyrir mína hönd vegna Hyrnu ehf. ... hvers konar skjöl er varða sölu á fasteignum félagsins, þ.m.t. kauptilboð, kaupsamninga, afsalsbréf, fasteignaveðbréf. Umboðið nær jafnframt til þess að framselja fasteignaveðbréf og skipta þeim fyrir húsbréf. Allt sem framangreindur umboðsmaður minn gerir samkvæmt umboði þessu skal jafngilda því að ég hefði gert það sjálfur.“ Skjali þessu var þinglýst 16. júlí 1998. Varnaraðili hefur ekki borið því við í málinu að umboð þetta hafi verið afturkallað. Í héraði og fyrir Hæstarétti hefur sóknaraðili lagt fram samtals tíu kaupsamninga og afsöl, sem gerð voru á tímabilinu frá 31. ágúst 1999 til 18. nóvember 2004, þar sem varnaraðili hefur ráðstafað fasteignum ýmist til sóknaraðila eða annarra, en í öllum þeim tilvikum voru skjöl undirrituð af Erni einum fyrir hönd varnaraðila. Gegnir sama máli um fyrrnefnt afsal Hagleiksmanna ehf. til varnaraðila 13. maí 2005. Varnaraðili hefur ekkert lagt fram í málinu um að Örn hafi skort heimild stjórnar félagsins til að gera kaupsamninginn við sóknaraðila 1. nóvember 2004. Að þessu öllu virtu er ekki ástæða til annars en að líta svo á að undirritun hans undir þann samning hafi skuldbundið varnaraðila í skjóli umboðsins frá 10. júlí 1998 og getur þar engu breytt að ekki hafi í þessu tilviki fremur en í öðrum kaupsamningum og afsölum, sem liggja fyrir í málinu og áður er getið, verið vísað sérstaklega til umboðsins um heimild í þessum efnum. Samkvæmt framansögðu og með því að ekki verður litið svo á að ákvæði 4. mgr. 16. gr. laga nr. 26/1994 um fjöleignarhús geti eins og atvikum var hér háttað hafa átt að standa þinglýsingu kaupsamnings aðilanna í vegi, svo sem varnaraðili hefur einnig borið við í málinu, verður fallist á kröfu sóknaraðila um að staðfest verði ákvörðun sýslumannsins á Akureyri 4. nóvember 2005 um að hafna því að afmá kaupsamninginn úr fasteignabók. Varnaraðila verður gert að greiða sóknaraðila málskostnað í héraði og kærumálskostnað, sem ákveðinn er í einu lagi eins og nánar greinir í dómsorði. Dómsorð: Staðfest er ákvörðun sýslumannsins á Akureyri 4. nóvember 2005 um að hafna kröfu varnaraðila, Byggingarfélagsins Hyrnu ehf., um að afmá úr fasteignabók kaupsamning hans við sóknaraðila, Búseta svf., húsnæðissamvinnufélag, frá 1. nóvember 2004 um fasteignina Vaðlatún 2-10 á Akureyri. Varnaraðili greiði sóknaraðila samtals 300.000 krónur í málskostnað í héraði og kærumálskostnað. |
Mál nr. 394/2006 | Kærumál Opinber skipti Fjárslit Óvígð sambúð | Fallist var á kröfu K um að opinber skipti til fjárslita á milli hennar og M færi fram vegna loka á sambúð þeirra. Hafnað var kröfu M um að K legði fram tryggingu fyrir skiptakostnaði. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Garðar Gíslason, Árni Kolbeinsson og Markús Sigurbjörnsson. Sóknaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 13. júlí 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 21. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 30. júní 2006, þar sem fallist var á kröfu varnaraðila um opinber skipti til fjárslita milli aðilanna vegna loka óvígðrar sambúðar. Kæruheimild er í 133. gr. laga nr. 20/1991 um skipti á dánarbúum o.fl. Sóknaraðili krefst þess aðallega að hafnað verði kröfu varnaraðila um opinber skipti, en til vara verði henni gert að setja tryggingu fyrir greiðslu kostnaðar af skiptunum. Í báðum tilvikum krefst sóknaraðili málskostnaðar. Varnaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar og kærumálskostnaðar. Með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur. Sóknaraðila verður gert að greiða varnaraðila kærumálskostnað eins og í dómsorði greinir. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. Sóknaraðili, M, greiði varnaraðila, K, 150.000 krónur í kærumálskostnað. |
Mál nr. 328/2006 | Kærumál Málskostnaður | SH höfðaði mál á hendur SL til heimtu eftirstöðva kaupverðs fasteignar og nam krafa hennar 2.000.000 króna auk dráttarvaxta. Dómsátt var gerð á milli þeirra, sem fól í sér að SL greiddi SH 1.800.000 krónur auk 300.000 króna í dráttarvexti. SH kærði úrskurð héraðsdóms um að SL bæri að greiða SH 100.000 krónur í málskostnað. Í dómi Hæstaréttar kom fram að þar sem SL hefði tapað málinu í öllu verulega bæri að dæma hana til að greiða SH málskostnað, sem þótti hæfilegur 300.000 krónur. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Garðar Gíslason, Árni Kolbeinsson og Markús Sigurbjörnsson. Sóknaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 15. júní 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 20. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 26. maí 2006, þar sem varnaraðila var gert að greiða 100.000 krónur í málskostnað í máli sóknaraðila á hendur henni, sem lokið var að öðru leyti með dómsátt, en sóknaraðili, sem ekki var stödd við uppkvaðningu úrskurðarins, kveðst fyrst hafa fengið vitneskju um niðurstöðu hans 14. júní 2006. Kæruheimild er í g. lið 1. mgr. 143. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Sóknaraðili krefst þess að varnaraðila verði gert að greiða sér 482.385 krónur í málskostnað í héraði auk kærumálskostnaðar. Varnaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar og kærumálskostnaðar. Sóknaraðili höfðaði mál þetta 24. janúar 2006 til heimtu eftirstöðva kaupverðs efri hæðar fasteignar að Erluhólum 3 í Reykjavík, sem hún seldi varnaraðila með kaupsamningi 14. desember 2004. Krafðist sóknaraðili þess að varnaraðila yrði gert að greiða sér 2.000.000 krónur með dráttarvöxtum frá gjalddaga greiðslunnar 1. apríl 2005, auk málskostnaðar, allt gegn því að gefið yrði út afsal fyrir eigninni til varnaraðila. Varnaraðili tók til varna í málinu og krafðist aðallega sýknu af kröfu sóknaraðila, til vara sýknu að svo stöddu, en að því frágengnu að krafan yrði lækkuð. Í öllum tilvikum krafðist varnaraðili málskostnaðar. Varnir hennar voru aðallega reistar á því að sóknaraðili hefði látið undir höfuð leggjast að efna skyldu, sem hún tók að sér með kaupsamningnum, til að láta gera eignaskiptasamning vegna fasteignarinnar, sem kaup þeirra tóku til hluta af, og þinglýsa honum. Vegna þessarar vanefndar væri varnaraðila óskylt að standa skil á eftirstöðvum kaupverðsins. Í þinghaldi í málinu 24. maí 2006 gerðu aðilarnir dómsátt, þar sem varnaraðili hét því að greiða sóknaraðila 1.800.000 krónur auk 300.000 króna í dráttarvexti ekki síðar en 31. sama mánaðar, gegn því að fá útgefið afsal fyrir eigninni, en varnaraðili tæki að sér að láta gera eignaskiptasamning vegna fasteignarinnar. Ágreiningur stóð eftir sem áður um málskostnað og var leyst úr honum með hinum kærða úrskurði. Í ljósi þess, sem að framan greinir, fól dómsátt aðilanna í sér að varnaraðili tapaði málinu í öllu verulegu. Eins og atvikum var háttað bar því að dæma hana til að greiða sóknaraðila málskostnað, sbr. 1. mgr. 130. gr. laga nr. 91/1991. Ekki liggur fyrir af hendi sóknaraðila hver hafi verið vinnutími lögmanns hennar við málið, en fjárhæðin, sem hún krefst í málskostnað samkvæmt áðursögðu, mun vera studd við ákvæði gjaldskrár lögmannsins, sem miða við hagsmuni umbjóðanda hans í dómsmáli. Að virtu umfangi málsins og þeim hagsmunum, sem í húfi voru, svo og að málinu var lokið án þess að gagna væri aflað af hálfu sóknaraðila eftir þingfestingu þess og án frekari málflutnings, er hæfilegt að dæma varnaraðila til að greiða henni 300.000 krónur í málskostnað í héraði. Varnaraðila verður gert að greiða sóknaraðila kærumálskostnað eins og nánar greinir í dómsorði. Dómsorð: Varnaraðili, Sylvía Lockey Gunnarstein, greiði sóknaraðila, Sigrúnu Halldórsdóttur, 300.000 krónur í málskostnað í héraði og 100.000 krónur í kærumálskostnað. |
Mál nr. 393/2006 | Kærumál Þinglýsing | H, G, S og B kröfðust þess að lagt yrði fyrir SA að þinglýsa afsali fyrir hluta fasteignarinnar R, en ekki lá fyrir eignaskiptayfirlýsing. Fallist var á kröfuna með vísan til þess að fyrir lægi sameiginleg yfirlýsing H, G, S og B um að skipting fasteignarinnar hefði alltaf legið ljós fyrir og réttarstaða þeirra verið óumdeild, sbr. 4. gr. reglugerðar nr. 910/2000 um eignaskiptayfirlýsingar. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Hrafn Bragason, Garðar Gíslason og Markús Sigurbjörnsson. Sóknaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 13. júlí 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 21. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Norðurlands eystra 30. júní 2006, þar sem lagt var fyrir sóknaraðila að þinglýsa afsali 15. desember 2005 fyrir hluta fasteignarinnar Reynivalla 8 á Akureyri. Kæruheimild er í 5. mgr. 3. gr. þinglýsingalaga nr. 39/1978, sbr. 1. gr. laga nr. 6/1992. Sóknaraðili krefst þess að staðfest verði ákvörðun sín 20. desember 2005 um að vísa afsalinu frá þinglýsingu. Þá krefst hann málskostnaðar í héraði og kærumálskostnaðar. Varnaraðilar krefjast staðfestingar hins kærða úrskurðar og kærumálskostnaðar. Með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur. Sóknaraðili verður dæmdur til að greiða varnaraðilum kærumálskostnað eins og í dómsorði greinir. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. Sóknaraðili, sýslumaðurinn á Akureyri, greiði varnaraðilum, Hallgrími Skaptasyni, Guðfinnu Þ. Hallgrímsdóttur, Sigurði Kristinssyni og Baldvin Ólafssyni, samtals 150.000 krónur í kærumálskostnað. |
Mál nr. 378/2006 | Kærumál Gæsluvarðhald. 2. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 | Úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta áfram gæsluvarðhaldi á grundvelli 2. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála var staðfestur. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Ingibjörg Benediktsdóttir, Hjördís Hákonardóttir og Jón Steinar Gunnlaugsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 14. júlí 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum sama dag. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 14. júlí 2006, þar sem varnaraðila var gert að sæta áfram gæsluvarðhaldi allt til föstudagsins 25. ágúst 2006 kl. 16. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Skilja verður kæru varnaraðila svo að hann krefjist þess að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi. Sóknaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar. Eins og nánar greinir í hinum kærða úrskurði hefur varnaraðili setið í gæsluvarðhaldi um nokkurt skeið, fyrst á grundvelli a. liðar 1. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 en frá 7. júní 2006 samkvæmt 2. mgr. sömu greinar. Þessi síðarnefnda heimild er eðli máls samkvæmt háð því að ekki verði óhæfilegur dráttur á rannsókn máls og það sé síðan rekið með viðhlítandi hraða. Fram kemur í málinu að sóknaraðili bíður nú gagna sem hann hefur óskað eftir erlendis frá. Með þessum athugasemdum en að öðru leyti með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. Lögreglustjórinn í Reykjavík hefur lagt fram kröfu þess efnis að X, [kt. og heimilisfang], sæti áfram gæsluvarðhaldi, þó eigi lengur en til föstudagsins 25. ágúst 2006, kl. 16:00. Í greinargerð lögreglunnar segir að ávana- og fíkniefnadeild rannsaki meint stórfellt fíkniefnabrot. Lagt hafi verið hald á 15.227,90 g af amfetamíni og 10.283,05 g af hassi sem falin hafi verið í bifreið sem flutt hafi verið til landsins frá Rotterdam í Hollandi. Fíkniefnin hafi fundust við leit tollgæslu þann 3. apríl sl. Bifreiðin hafi verið flutt inn á nafni meints vitorðsmanns kærða, A. Lögregla hefði haft eftirlit með bifreiðinni frá því fíkniefnin fundust og hafi hljóðupptökubúnaði og gerviefnum verið komið fyrir í bifreiðinni og símar grunaðra hlustaðir. Bifreiðin hafi verið tollafgreidd og sótt nokkrum dögum síðar og flutt á bifreiðastæði við heimili nefnds A. B, C og kærði hafi sótt bifreiðina á umrætt bifreiðastæði að kvöldi 13. apríl sl. Þeir hafi flutt bifreiðina í verkstæðishúsnæði við D en verið handteknir skömmu síðar. Aðkoma á vettvangi og hljóðritað samtal við bifreiðina í húsnæðinu bendi eindregið til þess að kærði og samferðamenn hans hafi verið að móttaka efnin með því að fjarlægja þau úr bifreiðinni. Kærði neiti aðild að málinu að öðru leyti en því að hann kvaðst hafa haft vitneskju um að í bifreiðinni væru falin fíkniefni. Kærði kvaðst hafa boðist til að aðstoða við að flytja bifreiðina og koma henni í verkstæðishúsnæðið á D sem hann hafði til umráða. Sé nánar vísað til framburðarskýrslna kærða frá 21. apríl sl. og 2. og 11. maí sl. Kærði hafi ekki viljað greina frá nöfnum eða meintum verknaðarþáttum annarra sem tengjast málinu. Framburður kærða þyki ótrúverðugur þar sem hann þyki ekki vera í samræmi við framburð nefnds C, sbr. framburðarskýrslur hans frá 14., 19. og 28. apríl sl. og 10. maí sl. og framburðarskýrslu B frá 3. og 15. maí sl. Fyrir liggi að kærði og B þekkist frá fyrri tíð, kærði hafi sótt B á flugvöllinn sama dag og þeir hafi verið handteknir, farangur B hafi fundist á heimili kærða en fram hafi komið í framburðarskýrslum B frá 3. og 15. maí sl., að hann hafi komið hingað til lands gagngert í þeim tilgangi að sinna tilteknum erindrekstri hér á landi fyrir ónafngreinda sendendur fíkniefnanna. Kærði þyki vera undir sterkum rökstuddum grun um aðild að stórfelldu fíkniefnabroti en hinir grunuðu hafi virst hafa skipt með sér verkum. Kærði hafi sætt gæsluvarðhaldi frá 14. apríl sl., nú síðast með dómi Hæstaréttar Íslands frá 7. f.m. í máli nr. 294/2006, þar sem almannahagsmunir hafi verið lagðir til grundvallar, sbr. úrskurð Héraðsdóms Reykjavíkur í máli nr. 291/2006. Rannsókn málsins sé ekki lokið en unnið sé að frekari gagnaöflun frá erlendum lögregluyfirvöldum í því skyni að upplýsa frekar um aðild og verknaðarþætti hinna grunuðu. Meint aðild kærða þyki mikil en hún sé að minnsta kosti talin tengjast móttöku fíkniefnanna hér á landi. Frekari rannsókn málsins kunni að leiða í ljós enn meiri aðild hans að málinu. Einnig sé lagt til grundvallar að um sé að ræða mjög mikið magn sterkra og hættulegra fíkniefna. Nær öruggt þyki að fíkniefnin hafi átt að fara í sölu og dreifingu til ótiltekins fjölda manna hér á landi. Hið meinta brot kærða þyki þannig mjög alvarlegt. Með tilliti til hagsmuna almennings þyki þannig nauðsynlegt að kærði sæti áfram gæsluvarðhaldi á meðan mál hans sé til meðferðar en telja verði og reikna með að ef sakborningur, sem orðið hafi uppvís að jafn alvarlegu broti og kærði, gangi laus áður en máli lýkur með dómi þá valdi það hneykslun í samfélaginu og særi réttarvitund almennings. Staða kærða í málinu þyki sambærileg stöðu annarra sakborninga í sama máli sem setið hafa gæsluvarðhaldi á grundvelli almannahagsmuna sem og stöðu sakborninga í öðrum svipuðum málum, sbr. mál Hæstaréttar nr.: 154/2006, 368/2005, 93/2005, 488/2004, 269/2004, 417/2000 og 471/1999, þar sem sakborningum hafi verið gert að sæta gæsluvarðhaldi fram að dómi þegar legið hafi fyrir sterkur rökstuddur grunur um beina aðild að innflutningi á miklu magni fíkniefna í ágóðaskyni. Sé ekki ástæða til að ætla að refsimat og réttarvitund almennings í slíkum málum hafi breyst frá því téðir dómar voru uppkveðnir, að skilyrðum 2. mgr. 103. gr. laga um meðferð opinberra mála nr. 19/1991 sé ekki fullnægt í því máli sem hér um ræði. Sakarefnið sé talið geta varðað við 173. gr. a. almennra hegningarlaga nr. 19/1940, sbr. 1. gr. laga nr. 64/1974 og 1. gr. laga nr. 32/2001. Um heimild til gæsluvarðhalds sé vísað til 2. mgr. 103. gr. laga um meðferð opinberra mála nr. 19/1991. Með dómi Hæstaréttar frá 7. júní sl. í máli nr. 294/2006, var fallist á að fyrir hendi væri sterkur grunur um að kærði hefði framið brot sem að lögum geti varðað allt að 12 ára fangelsi samkvæmt 173. gr. a. almennra hegningarlaga nr. 19/1940. Eins og í dóminum kemur fram er um að ræða skipulagða starfsemi sem lýtur að innflutningi á miklu magni fíkniefna og brotið talið þess eðlis að gæsluvarðhald sé nauðsynlegt með tilliti til almannahagsmuna. Samkvæmt þessu verður að telja ótvírætt að skilyrðum 2. mgr. 103. gr. laga um meðferð opinberra mála sé fullnægt til að gæsluvarðhaldi verði beitt eins og krafist er. Ber því að taka kröfuna til greina. Sigríður Ingvarsdóttir héraðsdómari kvað upp úrskurðinn. Úrskurðarorð: Kærði, X, [kt. og heimilisfang], sæti áfram gæsluvarðhaldi, þó eigi lengur en til föstudagsins 25. ágúst 2006, kl. 16:00. |
Mál nr. 376/2006 | Kærumál Gæsluvarðhald. 2. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 | Úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta áfram gæsluvarðhaldi á grundvelli 2. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála var staðfestur. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Ingibjörg Benediktsdóttir, Hjördís Hákonardóttir og Jón Steinar Gunnlaugsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 14. júlí 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum sama dag. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 14. júlí 2006, þar sem varnaraðila var gert að sæta áfram gæsluvarðhaldi allt til föstudagsins 25. ágúst 2006 kl. 16. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Skilja verður kæru varnaraðila svo að hann krefjist þess að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi. Sóknaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar. Eins og nánar greinir í hinum kærða úrskurði hefur varnaraðili setið í gæsluvarðhaldi um nokkurt skeið, fyrst á grundvelli a. liðar 1. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 en frá 7. júní 2006 samkvæmt 2. mgr. sömu greinar. Þessi síðarnefnda heimild er eðli máls samkvæmt háð því að ekki verði óhæfilegur dráttur á rannsókn máls og það sé síðan rekið með viðhlítandi hraða. Fram kemur í málinu að sóknaraðili bíður nú gagna sem hann hefur óskað eftir erlendis frá. Með þessum athugasemdum en að öðru leyti með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. Lögreglustjórinn í Reykjavík hefur lagt fram kröfu þess efnis að X, [kt. og heimilisfang], sæti áfram gæsluvarðhaldi, þó eigi lengur en til föstudagsins 25. ágúst 2006, kl. 16:00. Í greinargerð lögreglunnar segir að ávana- og fíkniefnadeild rannsaki meint stórfellt fíkniefnabrot. Lagt hafi verið hald á 15.227,90 g af amfetamíni og 10.283,05 g af hassi sem falin hafi verið í bifreið sem flutt hafi verið til landsins frá Rotterdam í Hollandi. Fíkniefnin hafi fundist við leit tollgæslu 3. apríl sl. Bifreiðin hafi verið flutt inn á nafni meints vitorðsmanns kærða, A. Lögregla hafi haft eftirlit með bifreiðinni frá því fíkniefnin fundust og hafi hljóðupptökubúnaði og gerviefnum verið komið fyrir í bifreiðinni og símar grunaðra hlustaðir. Bifreiðin hafi verið tollafgreidd og sótt nokkrum dögum síðar og flutt á bifreiðastæði við heimili nefnds A. B, C og kærði hefðu sótt bifreiðina á umrætt bifreiðastæði að kvöldi 13. apríl sl. Þeir hefðu flutt bifreiðina í verkstæðishúsnæði við D en þeir hafi verið handteknir skömmu síðar. Aðkoma á vettvangi og hljóðritað samtal við bifreiðina í húsnæðinu bendi eindregið til þess að kærði og samferðamenn hans hafi verið að móttaka efnin með því að fjarlægja þau úr bifreiðinni. Kærði hafi neitað allri aðild að málinu. Kærði kveðst hafa verið staddur á vettvangi í D í því skyni að aðstoða nefndan B þar sem bifreiðin hafi verið biluð. Sé nánar vísað til framburðarskýrslna kærða frá 14., 19. og 28. apríl sl. og 10. maí sl. Framburður kærða þyki ótrúverðugur og ekki í samræmi við hljóðrituð gögn í húsnæðinu skömmu fyrir handtöku né heldur í samræmi við framburð B frá 21. apríl sl. og 2. maí sl. eða framburð C frá 3. maí sl. Við yfirheyrslu 10. maí hafi kærði neitað að svara tilteknum spurningum eða hafi borið fyrir sig minnisleysi um einstök atriði. Fyrir liggi fjármálagögn sem sýni peningasendingar kærða á tiltekinn bankareikning á hollensku Antileyjum á svipuðum tíma og peningasendingar annarra grunaðra í málinu sem kærði hafi haft tengsl við en peningasendingarnar þyki geta passað við meint kaup og sendingu fíkniefnanna í Hollandi og Belgíu, sbr. greinargerð Þorbjörns Vals Jóhannssonar rannsóknarlögreglumanns frá 17. maí sl., greinargerð Ragnars Ragnarssonar rannsóknarlögreglumanns frá 5. maí sl. og framburðarskýrslu E frá 18. maí sl. Kærði þyki vera undir sterkum rökstuddum grun um aðild að stórfelldu fíkniefnabroti en hinir grunuðu virtust hafa skipt með sér verkum. Kærði hafi sætt gæsluvarðhaldi frá 14. apríl sl., nú síðast á með dómi Hæstaréttar Íslands frá 7. f.m. í máli nr. 295/2006, þar sem almannahagsmunir voru lagðir til grundvallar, sbr. úrskurð Héraðsdóms Reykjavíkur í máli nr. R-292/2006. Rannsókn málsins sé ekki lokið en unnið sé að frekari gagnaöflun frá erlendum lögregluyfirvöldum í því skyni að upplýsa frekar um aðild og verknaðarþætti hinna grunuðu. Meint aðild kærða þyki mikil en hún sé að minnsta kosti talin tengjast móttöku fíkniefnanna hér á landi en kunni einnig að tengjast kaupum eða fjármögnun á fíkniefnainnflutningnum. Frekari rannsókn málsins kunni að leiða í ljós enn meiri aðild hans að málinu. Einnig sé lagt til grundvallar að um sé að ræða mjög mikið magn sterkra og hættulegra fíkniefna. Nær öruggt þyki að fíkniefnin hafi átt að fara í sölu og dreifingu til ótiltekins fjölda manna hér á landi. Hið meinta brot kærða þyki þannig mjög alvarlegt. Þá liggi einnig fyrir að kærði hafi áður hlotið fangelsisdóm fyrir stórfelldan innflutning fíkniefna. Með tilliti til hagsmuna almennings þyki þannig nauðsynlegt að kærði sæti áfram gæsluvarðhaldi á meðan mál hans sé til meðferðar en telja verði og reikna með að ef sakborningur, sem orðið hefur uppvís að jafn alvarlegu broti og kærði, gangi laus áður en máli lýkur með dómi þá valdi það hneykslun í samfélaginu og særi réttarvitund almennings. Staða kærða í málinu þyki sambærileg stöðu annarra sakborninga í sama máli sem sætt hafa gæsluvarðhaldi á grundvelli almannahagsmuna sem og stöðu sakborninga í öðrum svipuðum málum, sbr. mál Hæstaréttar nr.: 154/2006, 368/2005, 93/2005, 488/2004, 269/2004, 417/2000 og 471/1999, þar sem sakborningum hafi verið gert að sæta gæsluvarðhaldi fram að dómi þegar legið hafi fyrir sterkur rökstuddur grunur um beina aðild að innflutningi á miklu magni fíkniefna í ágóðaskyni. Sé ekki ástæða til að ætla að refsimat og réttarvitund almennings í slíkum málum hafi breyst frá því téðir dómar voru uppkveðnir, að skilyrðum 2. mgr. 103. gr. laga um meðferð opinberra mála nr. 19/1991 sé ekki fullnægt í því máli sem hér um ræði. Sakarefnið sé talið geta varðað við 173. gr. a. almennra hegningarlaga nr. 19/1940, sbr. 1. gr. laga nr. 64/1974 og 1. gr. laga nr. 32/2001. Um heimild til gæsluvarðhalds sé vísað til 2. mgr. 103. gr. laga um meðferð opinberra mála nr. 19/1991. Með vísan til þess sem hér hefur verið rakið og þess sem fram kemur í dómi Hæstaréttar 7. júní sl. í máli nr. 295/2006, þar sem fallist er á að fyrir hendi sé sterkur grunur um að kærði hafi framið brot sem að lögum geti varðað allt að 12 ára fangelsi samkvæmt 173. gr. a. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 og brotið talið þess eðlis að gæsluvarðhald sé nauðsynlegt með tilliti til almannahagsmuna, er öllum skilyrðum 2. mgr. 103. gr. laga um meðferð opinberra mála fullnægt til að gæsluvarðhaldi verði beitt eins og krafist er. Þrátt fyrir að kærði hafi sætt gæsluvarðhaldi vegna málsins frá 14. apríl sl., þykir það ekki breyta mati dómsins á því að nauðsynlegt sé að beita gæsluvarðhaldi áfram eins og heimilt er með framangreindu ákvæði í lögum um meðferð opinberra mála. Ber því samkvæmt þessu að taka kröfuna til greina. Sigríður Ingvarsdóttir héraðsdómari kvað upp úrskurðinn. Úrskurðarorð: Kærði, X, [kt. og heimilisfang], sæti áfram gæsluvarðhaldi, þó eigi lengur en til föstudagsins 25. ágúst 2006, kl. 16:00. |
Mál nr. 377/2006 | Kærumál Gæsluvarðhald. A. liður 1. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 | Úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta áfram gæsluvarðhaldi á grundvelli 2. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála var staðfestur. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Ingibjörg Benediktsdóttir, Hjördís Hákonardóttir og Jón Steinar Gunnlaugsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 14. júlí 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum sama dag. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 14. júlí 2006, þar sem varnaraðila var gert að sæta áfram gæsluvarðhaldi allt til föstudagsins 25. ágúst 2006 kl. 16. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Skilja verður kæru varnaraðila svo að hann krefjist þess að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi. Sóknaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar. Eins og nánar greinir í hinum kærða úrskurði hefur varnaraðili setið í gæsluvarðhaldi um nokkurt skeið, fyrst á grundvelli a. liðar 1. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 en frá 7. júní 2006 samkvæmt 2. mgr. sömu greinar. Þessi síðarnefnda heimild er eðli máls samkvæmt háð því að ekki verði óhæfilegur dráttur á rannsókn máls og það sé síðan rekið með viðhlítandi hraða. Fram kemur í málinu að sóknaraðili bíður nú gagna sem hann hefur óskað eftir erlendis frá. Með þessum athugasemdum en að öðru leyti með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. Lögreglustjórinn í Reykjavík hefur lagt fram kröfu þess efnis að X, [kt. og heimilisfang], sæti áfram gæsluvarðhaldi, þó eigi lengur en til föstudagsins 25. ágúst 2006, kl. 16:00. Í greinargerð lögreglunnar segir að ávana- og fíkniefnadeild rannsaki meint stórfellt fíkniefnabrot. Lagt hafi verið hald á 15.227,90 g af amfetamíni og 10.283,05 g af hassi sem falin hafi verið í bifreið sem flutt hafi verið til landsins frá Rotterdam í Hollandi. Fíkniefnin hafi fundist við leit tollgæslu þann 3. apríl sl. Bifreiðin hafi verið flutt inn á nafni kærða. Lögregla hafi haft eftirlit með bifreiðinni frá því fíkniefnin fundust og hafi hljóðupptökubúnaði og gerviefnum verið komið fyrir í bifreiðinni og símar grunaðra hlustaðir. Bifreiðin hafi verið tollafgreidd og sótt nokkrum dögum síðar og flutt á bifreiðastæði við heimili nefnds kærða. A, B og C hafi sótt bifreiðina á umrætt bifreiðastæði að kvöldi 13. apríl sl. Hafi þeir flutt bifreiðina í verkstæðishúsnæði við D en þeir hafi verið handteknir skömmu síðar. Aðkoma á vettvangi og hljóðritað samtal við bifreiðina í húsnæðinu bendi eindregið til þess að umræddir þremenningar hafi verið að móttaka efnin með því að fjarlægja þau úr bifreiðinni. Kærði hafi viðurkennt aðild að innflutningi fíkniefna með því að hafa, að beiðni meints vitorðsmanns, E, flutt inn bifreið á sínu nafni sem átti að vera hlaðin kannabisefnum. Kærði hafi lýst nánar meintri aðkomu sinni að málinu og greint frá tveimur utanlandsferðum í því sambandi og samskiptum hans við vitorðsmenn erlendis og flutningi bifreiðarinnar í vöruafgreiðslu Eimskip í Rotterdam. Kærði kvaðst hafa verið í góðri trú að einungis kannabisefni yrðu falin í bifreiðinni en honum hafi hins vegar verið greint frá því undir lok síðari ferðarinnar, í Belgíu, að eitthvað meira yrði í bifreiðinni. Kærði kvaðst hafa gert athugasemd vegna þessa við nefndan E þegar heim hafi verið komið en E gert lítið úr þessu og sagt honum að hann fengi aukalega greitt fyrir þetta. Þegar kærði hafi verið búinn að fá tilkynningu um að bifreiðin væri komin til landsins þá hafi hann sett sig í samband við einn af vitorðsmönnunum erlendis og í framhaldinu hafi E afhent honum peninga í reiðufé til að fá bifreiðina afgreidda úr tolli og kærði í framhaldinu fengið bifreiðina afgreidda og skráða. Kærði kvaðst ekki hafa séð fíkniefnin sem höfðu verið í bifreiðinni, hann hafi ekki komið að pökkun þeirra í bifreiðinni né hafi hann lagt til fjármuni til kaupa á fíkniefnunum. Sé nánar vísað til framburðarskýrslna kærða frá 25. og 27. apríl sl., skýrslu fyrir héraðsdómi þann 26. s.m. og og framburðarskýrslu frá 10. maí sl. Kærði þyki vera undir sterkum rökstuddum grun um aðild að stórfelldu fíkniefnabroti en hinir grunuðu virtust hafa skipt með sér verkum. Kærði hafi sætt gæsluvarðhaldi frá 14. apríl sl., nú síðast með dómi Hæstaréttar Íslands í máli nr. 296/2006, þar sem almannahagsmunir höfði verið lagðir til grundvallar gæsluvarðhaldi og felldi þar með úr gildi úrskurð Héraðsdóms Reykjavíkur í máli nr. R-293/2006. Rannsókn málsins sé ekki lokið en unnið sé að frekari gagnaöflun frá erlendum lögregluyfirvöldum í því skyni að upplýsa frekar um aðild og verknaðarþætti hinna grunuðu. Kærði þyki hafa átt beina aðild að brotinu að því er varðar flutning fíkniefnanna til landsins og um sé að ræða mjög mikið magn sterkra og hættulegra fíkniefna. Nær öruggt þyki að fíkniefnin hafi átt að fara í sölu og dreifingu til ótiltekins fjölda manna hér á landi. Hið meinta brot kærða þyki þannig mjög alvarlegt. Með tilliti til hagsmuna almennings þyki þannig nauðsynlegt að kærði sæti áfram gæsluvarðhaldi á meðan mál hans sé til meðferðar en telja verði og reikna með að ef sakborningur, sem orðið hafi uppvís að jafn alvarlegu broti og kærði, gangi laus áður en máli lýkur með dómi þá valdi það hneykslun í samfélaginu og særi réttarvitund almennings. Staða kærða í málinu þyki sambærileg stöðu annarra sakborninga í sama máli sem sætt hafa gæsluvarðhaldi á grundvelli almannahagsmuna sem og stöðu sakborninga í öðrum svipuðum málum, sbr. mál Hæstaréttar nr.: 154/2006, 368/2005, 93/2005, 488/2004, 269/2004, 417/2000 og 471/1999, þar sem sakborningum hefur verið gert að sæta gæsluvarðhaldi fram að dómi þegar legið hefur fyrir sterkur rökstuddur grunur um beina aðild að innflutningi á miklu magni fíkniefna í ágóðaskyni. Sé ekki ástæða til að ætla að refsimat og réttarvitund almennings í slíkum málum hafi breyst frá því téðir dómar voru uppkveðnir, að skilyrðum 2. mgr. 103. gr. laga um meðferð opinberra mála nr. 19/1991 sé ekki fullnægt í því máli sem hér um ræðir. Sakarefnið sé talið geta varðað við 173. gr. a. almennra hegningarlaga nr. 19/1940, sbr. 1. gr. laga nr. 64/1974 og 1. gr. laga nr. 32/2001. Um heimild til gæsluvarðhalds sé vísað til 2. mgr. 103. gr. laga um meðferð opinberra mála nr. 19/1991. Með dómi Hæstaréttar frá 7. júní sl. í máli nr. 296/2006 er fallist á að fyrir hendi sé sterkur grunur um að kærði hafi framið brot sem að lögum geti varðað allt að 12 ára fangelsi samkvæmt 173. gr. a. almennra hegningarlaga nr. 19/1940. Með því er að minnsta kosti fallist á að um sérstaklega saknæma háttsemi geti verið að ræða. Í dóminum er brotið talið þess eðlis að gæsluvarðhald sé nauðsynlegt með tilliti til almannahagsmuna. Samkvæmt þessu er öllum skilyrðum 2. mgr. 103. gr. laga um meðferð opinberra mála fullnægt til að gæsluvarðhaldi verði beitt eins og krafist er. Ber því að taka kröfuna til greina. Sigríður Ingvarsdóttir héraðsdómari kvað upp úrskurðinn. Úrskurðarorð: Kærði, X, [kt. og heimilisfang], sæti áfram gæsluvarðhaldi, þó eigi lengur en til föstudagsins 25. ágúst 2006, kl. 16:00. |
Mál nr. 334/2006 | Kærumál Lögræði | Með beiðni dagsettri 6. júní sl. hefur B, [kt.] krafist þess að A, [kt.], með lögheimili að [...] en dvelur nú tímabundið á deild 32A á LSH verði sviptur sjálfræði tímabundið til 6 mánaða. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Garðar Gíslason, Árni Kolbeinsson og Ólafur Börkur Þorvaldsson. Sóknaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 16. júní 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 20. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjaness 12. júní 2006, þar sem sóknaraðili var sviptur sjálfræði í sex mánuði að kröfu varnaraðila. Kæruheimild er í 1. mgr. 16. gr. lögræðislaga nr. 71/1997. Sóknaraðili krefst þess að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi. Þá krefst hann þess að kærumálskostnaður verði greiddur úr ríkissjóði, þar með talin þóknun skipaðs verjanda hans. Varnaraðili krefst þess að hinn kærði úrskurður verði staðfestur. Þá krefst hann þess að þóknun skipaðs talsmanns hans vegna meðferðar málsins fyrir Hæstarétti verði greidd úr ríkissjóði. Með úrskurði Héraðsdóms Reykjaness 31. maí 2006 var staðfest samþykki dóms- og kirkjumálaráðuneytisins 17. sama mánaðar um nauðungarvistun sóknaraðila á sjúkrahúsi. Við meðferð þess máls var aflað álitsgerðar Sigurðar Arnar Hektorssonar geðlæknis um geðhagi sóknaraðila. Er sú álitsgerð dagsett 30. maí 2006. Kemur fram í framangreindum úrskurði 31. maí, sem er meðal gagna málsins, að læknirinn hafi staðfest álitsgerð sína fyrir dómi. Í hinum kærða úrskurði er vísað til framangreindrar álitsgerðar og þess getið að hún hafi verið staðfest fyrir dómi. Verður ekki séð að læknirinn hafi verið kvaddur til skýrslugjafar í því máli sem hér er til úrlausnar þótt álitsgerðin sé meðal gagna málsins og hann hafi, eins og fyrr greinir, staðfest hana fyrir dómi við meðferð hins fyrra máls. Með vísan til nefndrar álitsgerðar svo og framburðar Sigurðar Boga Stefánssonar geðlæknis fyrir héraðsdómi, sem og annarra gagna málsins, þykir sýnt að sóknaraðili sé haldinn geðsjúkdómi, sem gerir hann ófæran um að stjórna persónulegum högum sínum í skilningi a. liðar 4. gr. lögræðislaga. Með þessum athugasemdum, en að öðru leyti með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar, verður hann staðfestur. Samkvæmt 1. mgr. 17. gr. lögræðislaga greiðist kærumálskostnaður úr ríkissjóði, þar með talin þóknun skipaðs verjanda sóknaraðila og skipaðs talsmanns varnaraðila, eins og nánar greinir í dómsorði. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. Kærumálskostnaður greiðist úr ríkissjóði, þar með talin þóknun skipaðs verjanda sóknaraðila, Ólafs Arnar Svanssonar héraðsdómslögmanns, og þóknun skipaðs talsmanns varnaraðila, Guðrúnar Bjargar Birgisdóttur héraðsdómslögmanns, 100.000 krónur til hvors þeirra. |
Mál nr. 322/2006 | Kærumál Nálgunarbann | Þess er krafist að X verði gert að sæta nálgunarbanni í 6 mánuði, þannig að lagt verði bann við því að hann komi á eða í námunda við heimili A, [kt.], að C, og heimili foreldra hennar að B, á svæði sem afmarkast við 50 metra radíus umhverfis nefnd hús, og jafnframt að lagt verði bann við því að hann veiti henni eftirför, nálgist hana á almannafæri, hringi til hennar eða setji sig á annan hátt í samband við hana. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Ólafur Börkur Þorvaldsson, Hjördís Hákonardóttir og Jón Steinar Gunnlaugsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 9. júní 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 13. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 9. júní 2006, þar sem varnaraðila var með nánar tilteknum hætti gert að sæta nálgunarbanni. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Varnaraðili krefst þess aðallega að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi en til vara að honum verði breytt á þá leið, að varnaraðila verði ekki gert að sæta nálgunarbanni hvað varðar heimili foreldra A að B. Þá krefst hann þess að sakarkostnaður á báðum dómstigum greiðist úr ríkissjóði. Sóknaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar. Með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður staðfest sú niðurstaða að fyrir hendi séu skilyrði til að varnaraðili sæti nálgunarbanni gagnvart A. Þykja ekki efni standa til að það nái sérstaklega til heimilis foreldra hennar. Verður hinn kærði úrskurður að öðru leyti staðfestur. Varnaraðili verður dæmdur til að greiða allan kostnað af kærumáli þessu eins og nánar greinir í dómsorði. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur að frátöldu ákvæði hans um að nálgunarbann skuli ná til B. Varnaraðili, X, greiði allan kostnað af kærumáli þessu, þar með talda þóknun skipaðs verjanda, Önnu Ragnhildar Halldórsdóttur héraðsdómslögmanns, 50.000 krónur. |
Mál nr. 317/2006 | Kærumál Gæsluvarðhald. 2. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 | Lögreglustjóri hefur krafist þess að Héraðsdómur Reykjavíkur úrskurði að X, [kt. og heimilisfang], sæti áfram gæsluvarðhaldi á meðan máli hans er ólokið, þó eigi lengur en til föstudagsins 21. júlí 2006, klukkan 16:00. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Ingibjörg Benediktsdóttir, Jón Steinar Gunnlaugsson og Ólafur Börkur Þorvaldsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 9. júní 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 12. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 9. júní 2006, þar sem varnaraðila var gert að sæta áfram gæsluvarðhaldi á meðan máli hans væri ólokið, þó ekki lengur en til föstudagsins 21. júlí 2006 kl. 16. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Varnaraðili krefst þess að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi. Þá krefst hann kærumálskostnaðar. Sóknaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar. Fallist er á með sóknaraðila að gögn málsins beri með sér að varnaraðili sé undir sterkum grun um að hafa átt þátt í innflutningi á umtalsverðu magni hættulegra fíkniefna, þannig að varðað geti við 173. gr. a. almennra hegningarlaga nr. 19/1940, en brot á þeirri lagagrein varðar allt að 12 ára fangelsi. Með vísan til forsendna héraðsdóms að öðru leyti verður staðfest að fullnægt sé skilyrðum 2. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 til að varnaraðili sæti áfram gæsluvarðhaldi á meðan máli hans er ólokið. Verður niðurstaða hins kærða úrskurðar því staðfest. Kærumálskostnaður verður ekki dæmdur. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. |
Mál nr. 313/2006 | Kærumál Gjaldþrotaskipti | Varnaraðili, Ragnar Orri Benediktsson, gerir þá kröfu aðallega að málinu verði vísað frá dómi en til vara að synjað verði um kröfu sóknaraðila um töku bús hans til gjaldþrotaskipta. Þá er þess krafist að sóknaraðila verði gert að greiða varnaraðila málskostnað. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Markús Sigurbjörnsson, Hjördís Hákonardóttir og Ingibjörg Benediktsdóttir. Sóknaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 2. júní 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 9. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjaness 23. maí 2006, þar sem bú sóknaraðila var tekið til gjaldþrotaskipta samkvæmt kröfu varnaraðila. Kæruheimild er í 179. gr. laga nr. 21/1991 um gjaldþrotaskipti o.fl. Sóknaraðili krefst þess aðallega að kröfu varnaraðila verði vísað frá héraðsdómi, en til vara að henni verði hafnað. Þá krefst sóknaraðili málskostnaðar í héraði og kærumálskostnaðar. Varnaraðili krefst þess að úrskurður héraðsdómara verði staðfestur og sér dæmdur kærumálskostnaður. Með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur. Sóknaraðili verður dæmdur til að greiða varnaraðila kærumálskostnað eins og nánar greinir í dómsorði. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. Sóknaraðili, Ragnar Orri Benediktsson, greiði varnaraðila, Símanum hf., 150.000 krónur í kærumálskostnað. |
Mál nr. 303/2006 | Kærumál Reynslulausn | Mál þetta, sem tekið var til úrskurðar í dag, er tilkomið vegna kröfu sýslumannsins á Akureyri, dagsettri 1. júní 2006, þess efnis að X, [kt.], verði með úrskurði gert að afplána 30 daga eftirstöðvar 3 mánaða fangelsisrefsingar sem hann hlaut með dómi Héraðsdóms Norðurlands eystra, dags. 20. janúar 2005 og sú afplánun hefjist þegar gæsluvarðhaldsvist sem hann nú sætir líkur. Þann 18. september sl. var X veitt reynslulausn í eitt ár á 30 daga eftirstöðvum þessarar refsingar. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Ingibjörg Benediktsdóttir, Hjördís Hákonardóttir og Jón Steinar Gunnlaugsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 5. júní 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 7. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Norðurlands eystra 2. júní 2006, þar sem mælt var fyrir um að varnaraðili afplánaði 30 daga eftirstöðvar þriggja mánaða fangelsisrefsingar, sem hann hefði hlotið með dómi Héraðsdómi Norðurlands eystra 20. janúar 2005. Kæruheimild er í 2. mgr. 65. gr. laga nr. 49/2005 um fullnustu refsinga. Varnaraðili krefst þess að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi. Þá krefst hann kærumálskostnaðar. Sóknaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar. Það athugist að refsingin, sem kveðið var á um í hinum kærða úrskurði að varnaraðili skyldi afplána, byggist á dómi Hæstaréttar 20. janúar 2005 í máli nr. 351/2004. Með þessari athugasemd en að öðru leyti með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur. Kærumálskostnaður verður ekki dæmdur. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. |
Mál nr. 302/2006 | Kærumál Gæsluvarðhald. A. liður 1. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 | Mál þetta barst dóminum í dag með bréfi sýslumannsins á Akureyri, dagsettu í dag og var það þegar tekið til úrskurðar að loknu þinghaldi í málinu. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Ingibjörg Benediktsdóttir, Hjördís Hákonardóttir og Jón Steinar Gunnlaugsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 2. júní 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 7. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Norðurlands eystra 2. júní 2006, þar sem varnaraðila var gert að sæta áfram gæsluvarðhaldi allt til föstudagsins 9. júní 2006 kl. 16. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Varnaraðili krefst þess aðallega að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi, en til vara að gæsluvarðhaldi verði markaður skemmri tími. Sóknaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar. Af hálfu varnaraðila er því haldið fram, að ekki beri nauðsyn til að hann sæti gæsluvarðhaldi, þar sem hann hafi verið boðaður með bréfi Fangelsismálastofnunar ríkisins 27. maí 2006 til að hefja afplánun 18 mánaða fangelsisrefsingar sem hann var dæmdur til með dómi Héraðsdóms Norðurlands eystra 2. mars 2006. Eigi hann að hefja afplánunina í beinu framhaldi af gæsluvarðhaldinu. Ekki verður fallist á með varnaraðila að þessi aðstaða valdi því að honum verði ekki gert að sæta gæsluvarðhaldi á þeim forsendum sem greinir í hinum kærða úrskurði. Með þessari athugasemd en að öðru leyti með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. |
Mál nr. 293/2006 | Kærumál Gæsluvarðhald. 2. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 | Úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta áfram gæsluvarðhaldi á grundvelli 2. mgr. 103. laga nr. 91/1991 um meðferð opinberra mála var staðfestur. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Ólafur Börkur Þorvaldsson, Hjördís Hákonardóttir og Jón Steinar Gunnlaugsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 2. júní 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum sama dag. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 2. júní 2006, þar sem varnaraðila var gert að sæta áfram gæsluvarðhaldi allt til föstudagsins 14. júlí 2006 kl. 16. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Varnaraðili krefst þess að hafnað verði kröfu sóknaraðila um að honum verði gert að sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli 2. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991. Hins vegar andmælir hann ekki kröfu sóknaraðila um að honum verði gert að sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli b. liðar 1. mgr. 103. gr. laganna. Sóknaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. Ú r s k u r ð u r Héraðsdóms Reykjavíkur 2. júní 2006.. Lögreglustjórinn í Reykjavík hefur lagt fram kröfu þess efnis að X, hollenskur ríkisborgari, fd. [...], sæti áfram gæsluvarðhaldi, þó eigi lengur en til föstudagsins 14. júlí 2006, kl. 16:00. Í greinargerð lögreglu kemur fram að ávana- og fíkniefnadeild rannsaki meint stórfellt fíkniefnabrot. Lagt hafi verið hald á 15.227,90 g af amfetamíni og 10.283,05 g af hassi sem falin hafi verið í bifreið sem flutt hafi verið til landsins frá [...] í Hollandi. Fíkniefnin hafi fundist við leit tollgæslu þann 3. apríl sl. Bifreiðin hafi verið flutt inn á nafni meints vitorðsmanns kærða, Y. Lögregla hafi haft eftirlit með bifreiðinni frá því fíkniefnin fundust og hafi hljóðupptökubúnaði og gerviefnum verið komið fyrir í bifreiðinni og símar grunaðra hlustaðir. Bifreiðin hafi verið tollafgreidd og sótt nokkrum dögum síðar og flutt á bifreiðastæði við heimili nefnds Y. Z, Þ og kærði hafi sótt bifreiðina á umrætt bifreiðastæði að kvöldi 13. apríl sl. Hafi þeir flutt bifreiðina í verkstæðishúsnæði við [...] en þeir hafi verið handteknir skömmu síðar. Aðkoma á vettvangi og hljóðritað samtal við bifreiðina í húsnæðinu bendi eindregið til þess að kærði og samferðamenn hans hafi verið að móttaka efnin með því að fjarlægja þau úr bifreiðinni. Við skýrslutökur hafi kærði greint frá tiltekinni aðild sinni að málinu. Kærði hafi greint frá því að hafa tekið að sér að taka á móti manni í Belgíu og aðstoða hann við flutning bifreiðar til Íslands, hann hafi haft vitneskju um að í bifreiðinni væru falin fíkniefni og hann hafi síðan tekið að sér, gegn greiðslu, að fara til Íslands og hafa umsjón með því þegar fíkniefnin væru tekin úr bifreiðinni og vigta fíkniefnin. Kærði kvaðst ekki hafa verið viðstaddur þegar fíkniefnunum hafi verið komið fyrir í bifreiðinni og hann hafi ekki haft fullkomnar upplýsingar um magn efnanna. Kærði hafi verið með minnismiða meðferðis, sem lögregla hafi lagt hald á, þar sem fram komi áritaðar tölur um magn og upphæðir í evrum. Kærði segist hafa átt að afhenda manni miðann hér á landi en hann hafi ekki viljað upplýsa hver sá maður sé. Að mati lögreglu þyki minnismiðinn geta passað við magn og söluverð seljanda fíkniefnanna til innflytjanda efnanna hér á landi. Kærði hafi einnig gengist við að hafa átt símasamskipti við nefndan Y þegar hann hafi verið að leysa bifreiðina úr tolli hér á landi. Kærði hafi að öðru leyti neitað að greina frá aðild annarra grunaðra að málinu eða einstökum verknaðarþáttum þeirra. Sé nánar vísað til framburðarskýrslna kærða frá 19. og 25. apríl sl. og 3. og 15. f.m. Kærði þyki vera undir sterkum rökstuddum grun um aðild að stórfelldu fíkniefnabroti. Kærði hafi sætt gæsluvarðhaldi frá 14. apríl sl., nú síðast með dómi Hæstaréttar Íslands í máli nr. 275/2006, þar sem rannsóknarhagsmunir voru lagðir til grundvallar, sbr. úrskurð Héraðsdóms Reykjavíkur í máli nr. R-273/2006. Rannsókn málsins sé ekki lokið en unnið sé að frekari gagnaöflun og gagnaúrvinnslu. Meint aðild kærða sé talin tengjast útvegun fíkniefna erlendis og samskipti og milliganga við meinta brotamenn hér á landi og sendingu efnanna og móttöku þeirra hér á landi. Kærði virðist hafa komið hingað til lands gagngert til þess að fylgja fíkniefnasendingunni eftir og vera viðstaddur móttöku og annast greiðsluuppgjör vegna sendingarinnar. Meint aðild kærða að málinu þyki þannig vera mikil. Einnig sé lagt til grundvallar að um sé að ræða mjög mikið magn sterkra og hættulegra fíkniefna. Nær öruggt þyki að fíkniefnin hafi átt að fara í sölu og dreifingu til ótiltekins fjölda manna hér á landi. Hið meinta brot kærða þyki þannig mjög alvarlegt. Með tilliti til hagsmuna almennings þyki þannig nauðsynlegt að kærði sæti áfram gæsluvarðhaldi á meðan mál hans sé til meðferðar en telja verði og reikna megi með að ef sakborningur, sem orðið hafi uppvís að jafn alvarlegu broti og kærði, gangi laus áður en máli ljúki með dómi þá valdi það hneykslun í samfélaginu og særi réttarvitund almennings. Staða kærða í málinu þyki sambærileg stöðu annarra sakborninga sem sætt hafa gæsluvarðhaldi á grundvelli almannahagsmuna í öðrum svipuðum málum, sbr. mál Hæstaréttar nr.: 154/2006, 368/2005, 93/2005, 488/2004, 269/2004, 417/2000 og 471/1999, þar sem sakborningum hafi verið gert að sæta gæsluvarðhaldi fram að dómi þegar legið hafi fyrir sterkur rökstuddur grunur um beina aðild að innflutningi á miklu magni fíkniefna í ágóðaskyni. Sé ekki ástæða til að ætla að refsimat og réttarvitund almennings í slíkum málum hafi breyst frá því téðir dómar voru uppkveðnir, að skilyrðum 2. mgr. 103. gr. laga um meðferð opinberra mála nr. 19/1991 sé ekki fullnægt í því máli sem hér um ræðir. Sakarefnið sé talið geta varðað við 173. gr. a. almennra hegningarlaga nr. 19/1940, sbr. 1. gr. laga nr. 64/1974 og 1. gr. laga nr. 32/2001. Um heimild til gæsluvarðhalds er vísað til 2. mgr. 103. gr. laga um meðferð opinberra mála nr. 19/1991. Úrskurðarorð: Kærði, X, hollenskur ríkisborgari, f. [...], skal sæta áfram gæsluvarðhaldi, þó eigi lengur en til föstudagsins 14. júlí 2006, kl. 16:00. |
Mál nr. 294/2006 | Kærumál Gæsluvarðhald. 2. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 | Úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta áfram gæsluvarðhaldi á grundvelli 2. mgr. 103. laga nr. 91/1991 um meðferð opinberra mála var staðfestur. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Ólafur Börkur Þorvaldsson, Hjördís Hákonardóttir og Jón Steinar Gunnlaugsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 2. júní 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum sama dag. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 2. júní 2006, þar sem varnaraðila var gert að sæta áfram gæsluvarðhaldi allt til föstudagsins 14. júlí 2006 kl. 16. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Varnaraðili krefst þess að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi. Þá krefst hann kærumálskostnaðar. Sóknaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar. Fallist er á að fyrir hendi sé sterkur grunur um að varnaraðili hafi framið brot, sem að lögum getur varðað allt að 12 ára fangelsi samkvæmt 173. gr. a. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með áorðnum breytingum. Um er að ræða skipulagða starfsemi sem lýtur að innflutningi á miklu magni fíkniefna og er brotið þess eðlis að telja verður gæsluvarðhald nauðsynlegt með tilliti til almannahagsmuna. Með þessum athugasemdum en að öðru leyti með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur. Kærumálskostnaður verður ekki dæmdur. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. Ú r s k u r ð u r Héraðsdóms Reykjavíkur 2. júní 2006. Lögreglustjórinn í Reykjavík hefur krafist þess að X, kt. [...], sæti áfram gæsluvarðhaldi, þó eigi lengur en til föstudagsins 14. júlí 2006, kl. 16:00. Í greinargerð lögreglustjóra segir að ávana- og fíkniefnadeild rannsaki meint stórfellt fíkniefnabrot. Lagt hafi verið hald á 15.227,90 g af amfetamíni og 10.283,05 g af hassi sem falin hafi verið í bifreið sem flutt hafi verið til landsins frá [...]í Hollandi. Fíkniefnin hafi fundist við leit tollgæslu þann 3. apríl sl. Bifreiðin hafi verið flutt inn á nafni meints vitorðsmanns kærða, Y. Lögregla hafi haft eftirlit með bifreiðinni frá því fíkniefnin fundust og hafi hljóðupptökubúnaði og gerviefnum verið komið fyrir í bifreiðinni og símar grunaðra hlustaðir. Bifreiðin hafi verið tollafgreidd og sótt nokkrum dögum síðar og flutt á bifreiðastæði við heimili nefnds Y. Æ, Þ og X höfðu sótt bifreiðina á umrætt bifreiðastæði að kvöldi 13. apríl sl. Hafi þeir flutt bifreiðina í verkstæðishúsnæði við [...] en þeir hafi verið handteknir skömmu síðar. Aðkoma á vettvangi og hljóðritað samtal við bifreiðina í húsnæðinu bendi eindregið til þess að kærði og samferðamenn hans hafi verið að móttaka efnin með því að fjarlægja þau úr bifreiðinni. Kærði neiti aðild að málinu að öðru leyti en því að hann kvaðst hafa haft vitneskju um að í bifreiðinni væru falin fíkniefni. Kærði kvaðst hafa boðist til að aðstoða við að flytja bifreiðina og koma henni í verkstæðishúsnæðið á [...] sem hann hafði til umráða. Sé nánar vísað til framburðarskýrslna kærða frá 21. apríl sl. og 2. og 11. f.m. og 1. þ.m. Kærði hafi ekki viljað greina frá nöfnum eða meintum verknaðarþáttum annarra sem tengjast málinu. Framburður kærða þyki ótrúverðugur, hann þyki ekki vera í samræmi við framburð nefnds Þ, sbr. framburðarskýrslur hans frá 14., 19. og 28. apríl sl. og 10. f.m. og framburðarskýrslu Æ frá 3. og 15. f.m. Fyrir liggi að kærði og Æ þekkist frá fyrri tíð, kærði hafi sótti Æ á flugvöllinn sama dag og þeir voru handteknir, farangur Æ hafi fundist á heimili kærða en fram hafi komið í framburðarskýrslum Æ frá 3. og 15. f.m., að hann hafi komið hingað til lands gagngert í þeim tilgangi að sinna tilteknum erindrekstri hér á landi fyrir ónafngreinda sendendur fíkniefnanna. Kærði þyki vera undir sterkum rökstuddum grun um aðild að stórfelldu fíkniefnabroti. Kærði hafi sætt gæsluvarðhaldi frá 14. apríl sl., nú síðast með úrskurði Héraðsdóms Reykjavíkur í máli nr. 276/2006, þar sem rannsóknarhagsmunir voru lagðir til grundvallar. Rannsókn málsins sé ekki lokið en unnið sé að frekari gagnaöflun og gagnaúrvinnslu. Meint aðild kærða þyki mikil en hún sé að minnsta kosti talin tengjast móttöku fíkniefnanna hér á landi. Frekari rannsókn málsins kunni að leiða í ljós enn meiri aðild hans að málinu. Einnig sé lagt til grundvallar að um sé að ræða mjög mikið magn sterkra og hættulegra fíkniefna. Nær öruggt þyki að fíkniefnin hafi átt að fara í sölu og dreifingu til ótiltekins fjölda manna hér á landi. Hið meinta brot kærða þyki þannig mjög alvarlegt. Með tilliti til hagsmuna almennings þyki þannig nauðsynlegt að kærði sæti áfram gæsluvarðhaldi á meðan mál hans sé til meðferðar en telja verði og reikna megi með að ef sakborningur, sem orðið hafi uppvís að jafn alvarlegu broti og kærði, gangi laus áður en máli ljúki með dómi þá valdi það hneykslun í samfélaginu og særi réttarvitund almennings. Staða kærða í málinu þyki sambærileg stöðu annarra sakborninga sem setið hafa gæsluvarðhaldi á grundvelli almannahagsmuna í öðrum svipuðum málum, sbr. mál Hæstaréttar nr.: 154/2006, 368/2005, 93/2005, 488/2004, 269/2004, 417/2000 og 471/1999, þar sem sakborningum hafi verið gert að sætt gæsluvarðhaldi fram að dómi þegar legið hafi fyrir sterkur rökstuddur grunur um beina aðild að innflutningi á miklu magni fíkniefna í ágóðaskyni. Sé ekki ástæða til að ætla að refsimat og réttarvitund almennings í slíkum málum hafi breyst frá því téðir dómar voru uppkveðnir, að skilyrðum 2. mgr. 103. gr. laga um meðferð opinberra mála nr. 19/1991 sé ekki fullnægt í því máli sem hér um ræðir. Sakarefnið sé talið geta varðað við 173. gr. a. almennra hegningarlaga nr. 19/1940, sbr. 1. gr. laga nr. 64/1974 og 1. gr. laga nr. 32/2001. Um heimild til gæsluvarðhalds sé vísað til 2. mgr. 103. gr. laga um meðferð opinberra mála nr. 19/1991. Kærði hefur sætt gæsluvarðhaldi frá 14. apríl sl. vegna rannsóknarhagsmuna. Samkvæmt rannsóknargögnum er rökstuddur grunur um að kærði eigi aðild að stórfelldu fíkniefnabroti sem varðað getur fangelsisrefsingu samkvæmt 173. gr. a. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með áorðnum breytingum. Brotin eru þess eðlis að telja verður gæsluvarðhald nauðsynlegt með tilliti til almannahagsmuna. Er því fullnægt skilyrðum 2. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála um að kærða verði gert að sæta áfram gæsluvarðhaldi eins og krafist er. Verður krafa lögreglustjórans í Reykjavík því tekin til greina eins og hún er sett fram og nánar greinir í úrskurðarorði. Eggert Óskarsson héraðsdómari kvað úrskurðinn. Úrskurðarorð: Kærði, X, kt. [...], skal sæta áfram gæsluvarðhaldi, þó eigi lengur en til föstudagsins 14. júlí 2006, kl. 16:00. |
Mál nr. 295/2006 | Kærumál Gæsluvarðhald. 2. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 | Úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta áfram gæsluvarðhaldi á grundvelli 2. mgr. 103. laga nr. 91/1991 um meðferð opinberra mála var staðfestur. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Ólafur Börkur Þorvaldsson, Hjördís Hákonardóttir og Jón Steinar Gunnlaugsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 2. júní 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum sama dag. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 2. júní 2006, þar sem varnaraðila var gert að sæta áfram gæsluvarðhaldi allt til föstudagsins 14. júlí 2006 kl. 16. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Varnaraðili krefst þess að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi. Þá krefst hann kærumálskostnaðar. Sóknaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar. Fallist er á að fyrir hendi sé sterkur grunur um að varnaraðili hafi framið brot, sem að lögum getur varðað allt að 12 ára fangelsi samkvæmt 173. gr. a. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með áorðnum breytingum. Um er að ræða skipulagða starfsemi sem lýtur að innflutningi á miklu magni fíkniefna og er brotið þess eðlis að telja verður gæsluvarðhald nauðsynlegt með tilliti til almannahagsmuna. Með þessum athugasemdum en að öðru leyti með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur. Kærumálskostnaður verður ekki dæmdur. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. |
Mál nr. 292/2006 | Kærumál Nálgunarbann | Sóknaraðili, Lögreglustjórinn í Hafnarfirði, lagði fram á dómþingi kröfu um að varnaraðila, X, [kt. og heimilisfang] verði gert að sæta nálgunarbanni samkvæmt 110. gr. a. laga nr. 19/1991, sbr. 3. gr. laga nr. 94/2000, í þrjá mánuði þannig að lagt verði bann við því að hann komi á eða í námunda við heimili A, [kt.], [að B], nánar tiltekið að varnaraðila sé óheimilt að vera staddur innan svæðis sem afmarkast við lóðarmörk og bifreiðastæði hússins. Jafnframt að lagt verði bann við því að varnaraðili veiti A eftirför, nálgist hann á almannafæri, hringi í heima-, vinnu- og farsíma hans eða setji sig á annan hátt beint í samband við hann. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Ingibjörg Benediktsdóttir, Hjördís Hákonardóttir og Ólafur Börkur Þorvaldsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 1. júní 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum sama dag. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjaness 29. maí 2006, þar sem varnaraðila var með nánar tilteknum hætti gert að sæta nálgunarbanni. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Varnaraðili krefst þess að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi. Þá krefst hann „málsvarnarlauna“. Sóknaraðili hefur ekki látið málið til sín taka fyrir Hæstarétti. Með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur. Varnaraðili verður dæmdur til að greiða allan kostnað af kærumáli þessu eins og nánar greinir í dómsorði. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. Varnaraðili, X, greiði allan kostnað af kærumáli þessu, þar með talda þóknun skipaðs verjanda síns, Hilmars Ingimundarsonar hæstaréttarlögmanns, 75.000 krónur. |
Mál nr. 282/2006 | Kærumál Frávísunarúrskurður staðfestur | Mál þetta, sem tekið var til úrskurðar 27. apríl sl. um frávísunarkröfu stefnda, er höfðað fyrir Héraðsdómi Reykjavíkur af Radíó Reykjavík ehf., [kt.], Fákafeni 11, Reykjavík, á hendur STEF, Sambandi tónskálda og eigenda flutningsréttar, [kt.], Laufásvegi 40, Reykjavík, með stefnu birtri 7. mars 2005. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Gunnlaugur Claessen, Hrafn Bragason og Ólafur Börkur Þorvaldsson. Sóknaraðili skaut máli þessu til Hæstaréttar með kæru 18. maí 2006, sem barst réttinum 24. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 5. maí 2006 þar sem máli sóknaraðila á hendur varnaraðila var vísað frá dómi. Kæruheimild er í j. lið 1. mgr. 143. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Sóknaraðili krefst þess að frávísunarúrskurðinum verði hrundið og málinu vísað til héraðsdóms til efnismeðferðar. Þá krefst hann kærumálskostnaðar. Varnaraðili krefst þess að úrskurður héraðsdóms verði staðfestur og sóknaraðila gert að greiða honum kærumálskostnað. Staðfest er sú niðurstaða héraðsdóms að dómkrafa sóknaraðila, eins og hún er fram sett í héraði, sé ódómtæk og ekki í samræmi við ákvæði d. liðar 1. mgr. 80. gr. laga nr. 91/1991. Verður málinu vísað frá héraðsdómi þegar af þessari ástæðu. Samkvæmt þessari niðurstöðu ber sóknaraðila að greiða kærumálskostnað, svo sem nánar er ákveðið í dómsorði. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. Sóknaraðili, Radíó Reykjavík ehf., greiði varnaraðila, STEF Sambandi tónskalda og eigenda flutningsréttar, 150.000 krónur í kærumálskostnað. |
Mál nr. 288/2006 | Kærumál Bráðabirgðasvipting ökuréttar | X, [kt. og heimilisfang], hér eftir nefndur kærði, hefur krafist þess að felld verði úr gildi bráðabirgðaökuleyfissvipting frá 17. maí sl. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Ingibjörg Benediktsdóttir, Jón Steinar Gunnlaugsson og Ólafur Börkur Þorvaldsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 26. maí 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 30. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 26. maí 2006, þar sem hafnað var kröfu varnaraðila um að fella úr gildi sviptingu ökuréttar hans til bráðabirgða samkvæmt ákvörðun sóknaraðila 17. maí 2006. Kæruheimild er í 1. mgr. 103. gr. umferðarlaga nr. 50/1987 með síðari breytingum. Varnaraðili krefst þess að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi og framangreind krafa hans tekin til greina. Þá krefst hann kærumálskostnaðar. Sóknaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar. Varnaraðili hefur véfengt mælingu lögreglunnar á ökuhraða bifhjóls síns í það sinn sem málið greinir. Kveðst hann hafa vitni að því að hann hafi ekki ekið á þeim hraða sem lögregla mældi. Þá hefur hann teflt fram fleiri röksemdum fyrir afstöðu sinni. Við þessar aðstæður verður fallist á með varnaraðila að hann eigi rétt á að varnir hans verði prófaðar fyrir dómi, áður en til þess kemur að hann verði beittur þeim viðurlögum við brotinu sem felast í sviptingu ökuréttar. Verður hinn kærði úrskurður því felldur úr gildi og krafa varnaraðila tekin til greina eins og nánar greinir í dómsorði. Kærumálskostnaður verður ekki dæmdur. Dómsorð: Felld er úr gildi ákvörðun sóknaraðila, Lögreglustjórans í Reykjavík, 17. maí 2006, um að varnaraðili, X, skuli sviptur ökurétti til bráðabirgða í þrjá mánuði. |
Mál nr. 272/2006 | Kærumál Dómkvaðning matsmanns | Málavextir eru þeir að vorið 2002 hófst lögreglurannsókn á meintu fjármálamisferli framkvæmdastjóra A. Matsþoli var endurskoðandi sjóðsins og leiddi framangreind rannsókn til þess að störf hans hjá sjóðnum voru tekin til rannsóknar af matsbeiðanda. Sú rannsókn leiddi til útgáfu ákæru á hendur matsþola 16. apríl 2004. Voru honum gefin að sök “brot gegn almennum hegningarlögum, lögum um ársreikninga, lögum um skyldutryggingu lífeyrisréttinda og starfsemi lífeyrissjóða og lögum um endurskoðendur, með því að hafa á árunum 1993 til 2001 vanrækt skyldur sínar sem löggiltur endurskoðandi ársreikninga A, með því að hafa eftir endurskoðun á ársreikningum sjóðsins fyrir árin 1992 til 2000, áritað ársreikningana án fyrirvara, og með yfirlýsingu um að þeir gæfu glögga mynd af efnahag og breytingu á eign, án þess að hafa við endurskoðunarvinnuna aflað fullnægjandi gagna til að byggja slíkt álit á og ekki kannað á fullnægjandi hátt þau gögn sem fyrir lágu, og þannig ekki hagað endurskoðunarvinnu sinni í samræmi við góða endurskoðunarvenju”, eins og nánar var rakið í ákærunni. Með dómi Héraðsdóms Reykjavíkur, 30. nóvember 2004, var matsþoli sýknaður af öllum ákæruatriðum. Ríkissaksóknari áfrýjaði og með dómi Hæstaréttar 12. maí 2005 var málinu vísað frá héraðsdómi. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Ingibjörg Benediktsdóttir, Hjördís Hákonardóttir og Ólafur Börkur Þorvaldsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 12. maí 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 19. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 11. maí 2006, um að tveir matsmenn skyldu dómkvaddir til að meta nánar tilgreind atriði samkvæmt matsbeiðni sóknaraðila. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Varnaraðili krefst þess að synjað verði um hina umbeðnu dómkvaðningu matsmanna. Sóknaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar. Með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. |
Mál nr. 259/2006 | Kærumál Málskostnaður | Dómkröfur stefnanda voru þær að henni yrði með dómi falin forsjá barnanna A, fæddrar 2003 og B, sem fæddur er 2005, að stefndi greiddi með hvoru barni mánaðarlega tvöfalt meðalmeðlag eins og það ákvarðast af Tryggingastofnun ríkisins hverju sinni, frá 1. júní 2005 til fullnaðs 18 ára aldurs þeirra og að kveðið yrði á um inntak umgengnisréttar þess foreldris sem ekki fer með forsjá barnanna. Að auki krafðist stefnandi málskostnaðar að skaðlausu samkvæmt málskostnaðarreikningi úr hendi stefnda að viðbættum virðisaukaskatti. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Markús Sigurbjörnsson, Hjördís Hákonardóttir og Ingibjörg Benediktsdóttir. Sóknaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 5. maí 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 15. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjaness 24. apríl 2006, þar sem kveðið var á um málskostnað í máli varnaraðila á hendur sóknaraðila, sem lokið var að öðru leyti með dómsátt. Kæruheimild er í g. lið 1. mgr. 143. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Sóknaraðili krefst þess aðallega að málskostnaður í héraði verði felldur niður, en til vara að hann verði lækkaður. Í báðum tilvikum krefst sóknaraðili kærumálskostnaðar. Varnaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar og kærumálskostnaðar. Með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur. Sóknaraðila verður gert að greiða varnaraðila kærumálskostnað eins og nánar greinir í dómsorði. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. Sóknaraðili, M, greiði varnaraðila, K, 100.000 krónur í kærumálskostnað. |
Mál nr. 232/2006 | Kærumál Innsetningargerð | Mál þetta var þingfest 17. febrúar 2006 og tekið til úrskurðar 27. mars 2006. Dómkröfur gerðarbeiðanda, Kópavogsbæjar, eru að gerðarbeiðandi eða verktakar á hans vegum, verði með úrskurði settur inn í endurgjaldslausan og óhindraðan umferðarrétt með öll nauðsynleg tæki og tól til vatnsöflunar um vegi og vegaslóða, sem og læst hlið í landi gerðarþola, Orkuveitu Reykjavíkur, Bæjarhálsi 21, Reykjavík, í Heiðmörk í Reykjavík, að borholu við Vatnsendakrika í landi Vatnsenda í Kópavogi. Þá er krafist málskostnaðar. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Markús Sigurbjörnsson, Hjördís Hákonardóttir og Ingibjörg Benediktsdóttir. Sóknaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 18. apríl 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 2. maí sl. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 12. apríl 2006, þar sem hafnað var kröfu sóknaraðila um að heimilað yrði að hann eða verktakar á hans vegum yrðu með beinni aðfarargerð settir inn í endurgjaldslausan og óhindraðan umferðarrétt með öll nauðsynleg tæki til vatnsöflunar um vegi og læst hlið í landi varnaraðila í Heiðmörk í Reykjavík að borholu við Vatnsendakrika í landi Vatnsenda í Kópavogi. Kæruheimild er í 4. mgr. 84. gr. laga nr. 90/1989 um aðför, sbr. 102. gr. laga nr. 92/1991. Sóknaraðili krefst þess að aðfarargerðin verði heimiluð og sér dæmdur málskostnaður í héraði og kærumálskostnaður. Varnaraðili krefst þess að úrskurður héraðsdómara verði staðfestur og sér dæmdur kærumálskostnaður. Með 1. gr. laga nr. 57/1942 um heimild fyrir Reykjavíkurbæ til þess að taka eignarnámi hluta af landi jarðarinnar Vatnsenda í Seltjarnarneshreppi var bæjarstjórn Reykjavíkur leyft að taka spildu úr jörðinni eignarnámi til að auka við fyrirhugað friðland bæjarins. Samkvæmt gögnum málsins var þessarar heimildar neytt og afsal gefið út 7. júní 1951 fyrir spildunni, sem talin var alls 689 hektarar að stærð, en hún er á svæði, sem nú er kennt við Heiðmörk. Fyrir liggur að með eignarnámi þessu var land Vatnsenda klofið í tvennt, þannig að annars vegar var eftir svæði norðan Heiðmerkur, sem liggur að hluta að Elliðavatni, og hins vegar svæði sunnan friðlandsins. Báðir hlutar landsins, sem áfram heyrði til Vatnsenda, teljast innan marka Kópavogsbæjar, en spildan, sem tekin var eignarnámi, er í umdæmi Reykjavíkurborgar. Innan þessarar spildu mun borgin hafa heimilað vatnsveitu sinni og síðar varnaraðila að taka kalt vatn til miðlunar í veitu sinni. Deilur hafa verið uppi um árabil milli eigenda Vatnsenda og Reykjavíkurborgar um mörk svæðisins, sem fyrrnefnt eignarnám tók til, einkum að því er varðar mörkin að sunnanverðu, en um þau er nú rekið mál fyrir Héraðsdómi Reykjavíkur, sem dómur Hæstaréttar 24. maí 2006 í máli nr. 210/2006 tekur til. Með samningum 17. apríl og 22. maí 2002 hefur sóknaraðili gerst leigutaki að spildu úr syðri hluta lands Vatnsenda, í svokölluðum Vatnsendakrika, undir brunnsvæði til vatnstöku. Í leigusamningi er spildan ekki afmörkuð, heldur tiltekið að hún eigi að vera að lágmarki 30 en hámarki 80 hektarar, og verði hún „nákvæmlega skilgreind þegar fyrir liggur hverjar lágmarkskröfur verða gerðar til stærðar brunnsvæðis að lokinni ítarlegri úttekt á þörf þar að lútandi.“ Sóknaraðili kveðst á árinu 2003 hafa borað tilraunaholur í spildunni og lagt þar vegi, en til að gera þetta hafi hann fengið heimild varnaraðila til að fara um afgirt brunnsvæði og vegi hans í Heiðmörk. Vorið 2005 hafi sóknaraðili leitað eftir sams konar heimild, en í það sinn til að hefja framkvæmdir við vatnsveitu. Því erindi hafnaði varnaraðili. Í máli þessu krefst sóknaraðili heimildar til aðfarargerðar til að fá framgengt umferðarrétti um land í Heiðmörk, sem hann kveður varnaraðila ráða yfir. Af málatilbúnaði aðilanna verður ekki annað ráðið en að landspildan, sem sóknaraðili telur til leiguréttinda yfir, sé á því svæði, sem eigandi Vatnsenda og Reykjavíkurborg deila um hvort eignarnám samkvæmt lögum nr. 57/1942 hafi tekið til. Sú deila þeirra er til úrlausnar í áðurnefndu máli, sem rekið er fyrir Héraðsdómi Reykjavíkur. Meðan hún er ekki til lykta leidd er gegn andmælum varnaraðila slíkur vafi uppi um heimild sóknaraðila yfir spildunni, sem hann krefst hér umferðarréttar að, að varhugavert er að láta umbeðna aðfarargerð ná fram að ganga, sbr. 3. mgr. 83. gr. laga nr. 90/1989. Verður niðurstaða hins kærða úrskurðar því staðfest um annað en málskostnað, en rétt er að aðilarnir beri hvor sinn kostnað af málinu í héraði og fyrir Hæstarétti. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur um annað en málskostnað. Málskostnaður í héraði og kærumálskostnaður fellur niður. |
Mál nr. 274/2006 | Kærumál Ráðgefandi álit EFTA-dómstóllinn | Mál þetta, sem tekið var til úrskurðar 5. maí sl., er höfðað með ákæru útgefinni af lögreglustjóranum í Reykjavík 1. nóvember 2005 á hendur X, [heimilisfang] fyrir áfengislagabrot, með því að hafa sem starfandi stjórnarformaður A hf., látið birta auglýsingu á áfengu léttvíni af tegundinni B á bls. 46 og 47 í 11. tbl. tímaritsins C á árinu 2003 sem gefið var út í október það ár, en í texta auglýsingarinnar segir m.a.: ,,DRINK PINK [B] meiriháttar!”. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Gunnlaugur Claessen, Árni Kolbeinsson og Markús Sigurbjörnsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 18. maí 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 22. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 17. maí 2006, þar sem hafnað var kröfu varnaraðila um að leitað yrði ráðgefandi álits EFTA-dómstólsins um nánar tilgreind atriði í tengslum við mál sóknaraðila á hendur honum. Kæruheimild er í 3. mgr. 1. gr. laga nr. 21/1994 um öflun álits EFTA-dómstólsins um skýringu samnings um Evrópska efnahagssvæðið. Varnaraðili krefst þess að leitað verði ráðgefandi álits og þær spurningar lagðar fyrir EFTA-dómstólinn, sem greinir í hinum kærða úrskurði. Þá krefst hann kærumálskostnaðar. Sóknaraðili hefur ekki látið málið til sín taka fyrir Hæstarétti. Með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur. Kærumálskostnaður verður ekki dæmdur. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. |
Mál nr. 522/2005 | Ökuréttarsvipting Akstur án ökuréttar Ölvunarakstur | B var sakfelldur fyrir umferðarlagabrot með því að hafa ekið bifreið sviptur ökurétti og undir áhrifum áfengis. Hafði B frá árinu 1968 hlotið 14 refsidóma fyrir ölvun við akstur, en með 11 þeirra var hann jafnframt dæmdur fyrir akstur sviptur ökurétti. Með vísan til sakaferils B og 77. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 var honum gert að sæta fangelsi í sex mánuði og sviptur ökurétti ævilangt. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Gunnlaugur Claessen, Hjördís Hákonardóttir og Ingibjörg Benediktsdóttir. Ríkissaksóknari skaut málinu til Hæstaréttar 23. nóvember 2005 í samræmi við yfirlýsingu ákærða um áfrýjun og jafnframt af hálfu ákæruvalds, sem krefst þess að refsing ákærða verði þyngd. Ákærði krefst mildunar refsingar. Samkvæmt sakavottorði ákærða hefur hann frá árinu 1968 hlotið 14 refsidóma fyrir ölvun við akstur, en með 11 þeirra var hann jafnframt dæmdur fyrir akstur sviptur ökurétti. Hann hlaut þrjá síðustu dómana á árunum 1995, 1999 og 2002, þann fyrsta í febrúar 1995, fangelsi í 18 mánuði, annan í janúar 1999, fangelsi í 12 mánuði og loks í maí 2002, fangelsi í 6 mánuði. Með fyrstu tveimur dómunum voru dæmdar með eftirstöðvar refsingar samkvæmt reynslulausn sem hann hafði hlotið, 296 dagar með þeim fyrri en 260 dagar þeim síðari. Ævilöng ökuréttarsvipting hans var áréttuð í öllum þremur dómunum. Refsing ákærða er með vísan til sakaferils hans og 77. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 hæfilega ákveðin fangelsi í 6 mánuði. Ákvæði héraðsdóms um ökuréttarsviptingu og sakarkostnað verða staðfest. Ákærði verður dæmdur til að greiða allan áfrýjunarkostnað málsins samkvæmt yfirliti ríkissaksóknara um málskostnað og ákvörðun Hæstaréttar um málsvarnarlaun, sem ákveðin eru að meðtöldum virðisaukaskatti eins og nánar greinir í dómsorði. Dómsorð: Ákærði, Birgir Kristjánsson, sæti fangelsi í 6 mánuði. Ákvæði héraðsdóms um ökuréttarsviptingu og sakarkostnað skulu vera óröskuð. Ákærði greiði allan áfrýjunarkostnað málsins, samtals 209.267 krónur, þar með talin málsvarnarlaun skipaðs verjanda síns, Páls A. Pálssonar hæstaréttarlögmanns, 186.750 krónur. Dómur Héraðsdóms Reykjavíkur 26. október 2005. Mál þetta, sem dómtekið var í dag, er höfðað samkvæmt ákæru útgefinni af lögreglustjóranum í Reykjavík 10. október 2005, á hendur Birgi Kristjánssyni, kt. 221044-4879, Hátúni 10b, Reykjavík, fyrir umferðarlagabrot með því að hafa ekið bifreiðinni RD-614, sunnudaginn 29. maí 2005, undir áhrifum áfengis (vínandamagn í blóði 2,18) og sviptur ökurétti frá miðborg Reykjavíkur, uns akstri lauk við gatnamót Skúlagötu og Snorrabrautar. Þetta er talið varða við 1. mgr., sbr. 3. mgr. 45. gr. og 1. mgr. 48. gr., sbr. 1. mgr. 100. gr. umferðarlaga nr. 50/1987, sbr. 1. gr. laga nr. 48/1997. Þess er krafist að ákærði verði dæmdur til refsingar og til sviptingar ökuréttar skv. 101. og 102. gr. nefndra umferðarlaga, sbr. 25. gr. laga nr. 44/1993, 2. gr. laga nr. 23/1998 og 8. gr. laga nr. 84/2004. Af hálfu ákærða er krafist vægustu refsingar er lög leyfa. Farið var með mál þetta samkvæmt 125. gr. laga nr. 19/1991 og var það tekið til dóms án frekari sönnunarfærslu er sækjanda og ákærða hafði verið gefinn kostur á að tjá sig um lagaatriði og ákvörðun viðurlaga. Ákærði hefur skýlaust játað brot sitt. Sannað er með játningu ákærða og öðrum gögnum málsins að ákærði er sekur um þá háttsemi sem honum er gefin að sök og er brot hans rétt heimfært til refsiákvæða í ákæru. Ákærði er með vísan til 101. gr. og 102. gr. umferðarlaga sviptur ökurétti ævilangt. Ákærði greiði 22.517 krónur í sakarkostnað. Ásgeir Magnússon héraðsdómari kvað upp dóminn. D ó m s o r ð : Ákærði, Birgir Kristjánsson, sæti fangelsi í 7 mánuði. Ákærði er sviptur ökurétti ævilangt. Ákærði greiði 22.517 krónur í sakarkostnað. |
Mál nr. 275/2006 | Kærumál Gæsluvarðhald. A. liður 1. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 | Lögreglustjórinn í Reykjavík hefur lagt fram kröfu þess efnis að X, hollenskur ríkisborgari, fd. [...] 1969, [heimilisfang], sæti áfram gæsluvarðhaldi, þó eigi lengur en til föstudagsins 2. júní 2006, kl. 16.00. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Ingibjörg Benediktsdóttir, Hjördís Hákonardóttir og Jón Steinar Gunnlaugsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 19. maí 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 22. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 19. maí 2006, þar sem varnaraðila var gert að sæta áfram gæsluvarðhaldi allt til föstudagsins 2. júní 2006 kl. 16. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Varnaraðili krefst þess aðallega að honum verði einungis gert að sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli b. liðar 1. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 en til vara að gæsluvarðhaldi verði markaður skemmri tími. Sóknaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar. Með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður fallist á að skilyrði séu til að varnaraðili sæti áfram gæsluvarðhaldi á grundvelli a. liðar 1. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991. Verður hinn kærði úrskurður því staðfestur. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. |
Mál nr. 277/2006 | Kærumál Gæsluvarðhald. A. liður 1. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 | Í greinargerð lögreglunnar segir að ávana- og fíkniefnadeild rannsaki meint stórfellt fíkniefnabrot. Lagt hafi verið hald á 15.227,90 g af amfetamíni og 10.283,05 g af hassi sem falin hafi verið í bifreiðinni [...] sem flutt hafi verið til landsins frá Rotterdam í Hollandi. Fíkniefnin hafi fundist við leit tollgæslu þann 3. f.m. Kærði hafi verið skráður innflytjandi bifreiðarinnar. Kærði hafi sætt eftirliti lögreglu frá því fíkniefnin hafi fundist og hafi hljóðupptökubúnaði og gerviefnum verið komið fyrir í bifreiðinni og sími kærða hlustaður. Kærði hafi leyst bifreiðina úr tolli og flutt hana á bifreiðastæði við heimili sitt. Þann 12. f.m. hafi lögregla hljóðritað samtal kærða við annan mann þar sem greinilega hafi komið fram að kærði hafi haft vitneskju um fíkniefni í bifreiðinni og kærði hafi tekið þátt í fíkniefnainnflutningnum. A, B og C, hafi sótt bifreiðina á umrætt bifreiðastæði að kvöldi 13. f.m. Hafi þeir flutt bifreiðina í verkstæðishúsnæði við Y en þeir verið handteknir skömmu síðar. Aðkoma á vettvangi og hljóðritað samtal við bifreiðina í húsnæðinu bendi eindregið til þess að umræddir þremenningar hafi verið að móttaka efnin með því að fjarlægja þau úr bifreiðinni. Um þátt þremenninganna og afstöðu þeirra til sakarefnisins sé nánar vísað til fyrirliggjandi framburðarskýrslna þeirra. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Ingibjörg Benediktsdóttir, Hjördís Hákonardóttir og Jón Steinar Gunnlaugsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 19. maí 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 22. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 19. maí 2006, þar sem varnaraðila var gert að sæta áfram gæsluvarðhaldi allt til föstudagsins 2. júní 2006 kl. 16. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Skilja verður kæru varnaraðila svo að hann krefjist þess að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi. Sóknaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar. Með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. |
Mál nr. 276/2006 | Kærumál Gæsluvarðhald. A. liður 1. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 | Lögreglustjórinn í Reykjavík hefur lagt fram kröfu þess efnis að X, [kt. og heimilisfang], sæti áfram gæsluvarðhaldi, þó eigi lengur en til föstudagsins 2. júní 2006, kl. 16.00. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Ingibjörg Benediktsdóttir, Hjördís Hákonardóttir og Jón Steinar Gunnlaugsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 19. maí 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 22. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 19. maí 2006, þar sem varnaraðila var gert að sæta áfram gæsluvarðhaldi allt til föstudagsins 2. júní 2006 kl. 16. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Varnaraðili krefst þess að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi. Þá krefst hann kærumálskostnaðar. Sóknaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar. Með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur. Kærumálskostnaður verður ekki dæmdur. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. |
Mál nr. 255/2006 | Kærumál Gjaldþrotaskipti Útivist Kæruheimild Frávísun frá Hæstarétti | Tollstjórinn í Reykjavík, [kt.], Tryggvagötu 19, Reykjavík, krafðist þess með bréfi, sem barst Héraðsdómi Reykjavíkur hinn 14. mars 2006, að bú STG Trading Group á Íslandi ehf., [kt.], Fosshálsi 27, Reykjavík, verði tekið til gjaldþrotaskipta. Málið var tekið til úrskurðar 5. apríl sl. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Garðar Gíslason, Árni Kolbeinsson og Jón Steinar Gunnlaugsson. Sóknaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 9. maí 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 11. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 25. apríl 2006, þar sem bú sóknaraðila var tekið til gjaldþrotaskipta. Ætla verður að sóknaraðili byggi heimild til kæru sinnar á 1. mgr. 179. gr. laga nr. 21/1991 um gjaldþrotaskipti o.fl. Hann krefst þess að hinum kærða úrskurði verði hrundið og að hann fái búið og eignir þess sér afhentar að nýju til fullra umráða og ráðstöfunar. Þá krefst hann kærumálskostnaðar. Varnaraðili krefst þess að úrskurður héraðsdómara verði felldur niður, þar sem kröfurnar sem að baki lágu séu nú greiddar. Hann krefst þess einnig að kærumálskostnaður verði felldur niður. Sóknaraðili sótti ekki þing í héraði, þegar krafa varnaraðila um að bú hans yrði tekið til gjaldþrotaskipta var tekin fyrir í héraðsdómi 5. apríl 2006, þrátt fyrir lögmæta boðun til þinghaldsins. Þing var þá sótt af hálfu varnaraðila. Skýra ber ákvæði laga nr. 21/1991 með hliðsjón af 4. mgr. 96. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála á þann veg að heimild bresti til kæru máls sem þessa þegar þannig stendur á, sbr. til dæmis dóma réttarins í dómasafni 2003 á blaðsíðu 2433 og 2004 á blaðsíðu 4211. Ber samkvæmt því að vísa málinu sjálfkrafa frá Hæstarétti. Kærumálskostnaður verður ekki dæmdur. Dómsorð: Máli þessu er vísað frá Hæstarétti. |
Mál nr. 254/2006 | Kærumál Börn Bráðabirgðaforsjá Umgengni | Mál þetta, sem tekið var til úrskurðar að loknum munnlegum málflutningi hinn 30. mars sl., var þingfest 21. febrúar sl. en það barst dóminum með bréfi sóknaraðila þann 13. janúar sl. Fyrir dóminum er nú rekið ágreiningsmál aðila um forsjá barnsins og var það þingfest 15. febrúar 2006. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Gunnlaugur Claessen, Hrafn Bragason og Ólafur Börkur Þorvaldsson. Sóknaraðili skaut máli þessu til Hæstaréttar með kæru 21. apríl 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 10. maí sama ár. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Suðurlands 7. apríl 2006, þar sem hafnað var kröfu beggja málsaðila um að mælt yrði fyrir um forsjá dóttur þeirra til bráðabirgða, en kveðið á um að stúlkan skyldi eiga lögheimili hjá sóknaraðila, varnaraðili greiddi með henni tiltekið meðlag og að umgengni varnaraðila við barnið skyldi vera aðra hverja helgi frá fimmtudegi eftir leikskóla til sunnudagssíðdegis, annan hvern laugardag og miðvikudagseftirmiðdag í vikunni eftir helgarumgengni. Kæruheimild er í 5. mgr. 35. gr. barnalaga nr. 76/2003. Sóknaraðili krefst þess að hinum kærða úrskurði verði breytt þannig að í brott verði felld umgengni varnaraðila við barnið annan hvern laugardag, en að öðru leyti verði úrskurðurinn staðfestur. Þá krefst hún kærumálskostnaðar eins og málið væri ekki gjafsóknarmál. Varnaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar og kærumálskostnaðar. Sóknaraðili hefur ekki lagt fram gjafsóknarleyfi vegna reksturs málsins fyrir Hæstarétti og verður henni því ekki dæmdur gjafsóknarkostnaður. Með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar þykir mega staðfesta þá tilhögun um umgengni til bráðabirgða sem þar er ákveðin. Rétt er að aðilarnir beri hvort sinn kostnað af kærumáli þessu. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. Kærumálskostnaður fellur niður. |
Mál nr. 235/2006 | Kærumál Nauðungarsala Forkaupsréttur | Jörðin B var seld á nauðungarsölu samkvæmt 8. gr. laga nr. 90/1991 hinn 12. apríl 2005. H tilkynnti að hann hygðist nýta sér forkaupsrétt sinn til jarðarinnar 23. janúar 2006. Talið var að hafi H, sem ábúandi, átt forkaupsrétt að jörðinni hafi honum borið að lýsa því yfir að hann ætlaði að nýta sér þann rétt áður en lokið var að leita boða í jörðina, sbr. 28. gr. jarðalaga nr. 81/2004. Var kröfu H því hafnað. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Gunnlaugur Claessen, Hrafn Bragason og Ólafur Börkur Þorvaldsson. Sóknaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 24. apríl 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 3. maí sama ár. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Norðurlands vestra 11. apríl 2006, þar sem staðfest var ákvörðun sýslumannsins á Blönduósi þess efnis að meina sóknaraðila að beita forkaupsrétti við nauðungarsölu á jörðinni Bálkastöðum ytri í Húnaþingi vestra. Kæruheimild er í 79. gr. laga nr. 90/1991 um nauðungarsölu. Sóknaraðili krefst þess að framangreind ákvörðun sýslumannsins á Blönduósi verði felld úr gildi. Þá krefst hann málskostnaðar í héraði og kærumálskostnaðar. Varnaraðilar krefjast staðfestingar hins kærða úrskurðar og kærumálskostnaðar. Með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur. Sóknaraðila verður gert að greiða varnaraðilum kærumálskostnað eins og nánar greinir í dómsorði. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. Sóknaraðili, Hafsteinn Jóhannsson, greiði varnaraðilum, Sigurði Ingva Björnssyni og dánarbúi Jóhanns Matthíasar Jóhannssonar, hvorum um sig 50.000 krónur í kærumálskostnað. |
Mál nr. 236/2006 | Kærumál Málskostnaðartrygging | Mál þetta var tekið til úrskurðar 21. apríl sl. Upphaflega höfðaði stefnandi málsins, 101 Fasteignafélag ehf. mál á hendur Stafna á milli ehf., Frakkastíg ehf. og Hverfisgötu 59 ehf. með stefnu birtri 11. janúar 2006. Í málinu er gerð krafa um viðurkenningu Héraðsdóms Reykjavíkur á því að í gildi sé bindandi kaupsamningur milli stefnanda og stefndu á nánar tilgreindum fasteignum í Reykjavík gegn greiðslu að fjárhæð 1.375.000.000 kr. Við þingfestingu þess máls gerðu stefndu kröfu um málskostnaðartryggingu með vísan til b-liðar 133. gr. laga nr. 91/1991. Í fyrirtöku málsins 25. janúar sl. varð samkomulag með aðilum, að stefnandi legði fram málskostnaðartryggingu að fjárhæð 5.000.000 kr. eigi síðar en 27. janúar sl. með bankabók sem afhent yrði dóminum. Það gekk eftir. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Markús Sigurbjörnsson, Ingibjörg Benediktsdóttir og Hjördís Hákonardóttir. Sóknaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 26. apríl 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 3. maí sama ár. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 24. apríl 2006, þar sem sóknaraðila var gert að setja tryggingu að fjárhæð 2.000.000 krónur fyrir greiðslu málskostnaðar til handa varnaraðilum í máli sem sóknaraðili hefur höfðað gegn þeim og fleirum. Kæruheimild er í o. lið 1. mgr. 143. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Sóknaraðili krefst þess að kröfu um málskostnaðartryggingu verði hafnað. Þá krefst hann kærumálskostnaðar. Varnaraðilinn Landsbanki Íslands hf. krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar og kærumálskostnaðar. Varnaraðilinn Vatn og Land ehf. hefur ekki látið málið til sín taka fyrir Hæstarétti. Málsatvik eru rakin í hinum kærða úrskurði. Ekki verður fallist á með héraðsdómara að röksemdir þær og sönnunargögn, sem varnaraðilar færðu fram í héraði og nánar er lýst í hinum kærða úrskurði, leiði að því fullnægjandi líkur að sóknaraðili sé ófær um greiðslu málskostnaðar. Verða enda engar ályktanir dregnar um greiðslugetu sóknaraðila af samkomulagi, sem hann gerði við aðra stefndu í málinu um að setja tryggingu fyrir greiðslu málskostnaðar. Hefur því ekki verið sýnt fram á að skilyrði b. liðar 1. mgr. 133. gr. laga nr. 91/1991 séu uppfyllt þannig að sóknaraðila verði gert að leggja fram tryggingu. Verður kröfu varnaraðila því hafnað. Varnaraðilar verða dæmdir til að greiða kærumálskostnað eins og nánar greinir í dómsorði. Dómsorð: Hafnað er kröfum varnaraðila, Landsbanka Íslands hf. og Vatns og lands ehf., um að sóknaraðila, 101 Fasteignafélagi ehf., verði gert að leggja fram tryggingu fyrir greiðslu málskostnaðar í máli sínu gegn varnaraðilum og fleirum. Varnaraðilar greiði í sameiningu sóknaraðila 150.000 krónur í kærumálskostnað. |
Mál nr. 253/2006 | Kærumál Gæsluvarðhald. A. liður 1. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 | Lögreglustjórinn í Reykjavík hefur krafist þess að Héraðsdómur Reykjavíkur úrskurði að X, [kt. og heimilisfang], sæti áfram gæsluvarðhaldi til þriðjudagsins 23. maí 2006, kl. 16.00. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Ingibjörg Benediktsdóttir, Jón Steinar Gunnlaugsson og Ólafur Börkur Þorvaldsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 9. maí 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 10. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 9. maí 2006, þar sem varnaraðila var gert að sæta áfram gæsluvarðhaldi allt til þriðjudagsins 23. maí 2006 kl. 16. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Varnaraðili krefst þess aðallega að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi, en til vara að gæsluvarðhaldi verði markaður skemmri tími. Sóknaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar. Af gögnum málsins er fram kominn rökstuddur grunur um að kærði sé viðriðinn innflutning að miklu magni fíkniefna sem varði við 173. gr. a. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 og að ætla megi að kærði muni torvelda rannsókn málsins verði hann eigi sviptur frelsi sínu. Verður hinn kærði úrskurður því staðfestur með vísan til a. liðar 1. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. |
Mál nr. 231/2006 | Kærumál Hæfi dómara | Málið var þingfest fyrr í dag og krafðist ákærði, X, þess að dómari málsins viki sæti. Aðrir ákærðu lýstu því yfir að þeir tækju ekki undir kröfuna. Af hálfu ákæruvaldsins var því lýst yfir að það tæki ekki undir kröfu ákærða, X, um að dómarinn viki sæti. Settur ríkissaksóknari benti þó dómaranum á að afstaða hans til túlkunar á 104. gr. hlutafélagalaga í málinu nr. S-1026/2005 kynni að leiða til vanhæfis hans. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Gunnlaugur Claessen, Árni Kolbeinsson og Ingibjörg Benediktsdóttir. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 28. apríl 2006, sem barst réttinum sama dag. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 27. apríl 2006 þar sem hafnað var kröfu varnaraðila um að Arngrímur Ísberg héraðsdómari viki sæti í máli, sem sóknaraðili hefur höfðað gegn varnaraðila og tveimur öðrum mönnum. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Varnaraðili krefst þess að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi og að dómarinn víki sæti í málinu. Sóknaraðili hefur sent Hæstarétti athugasemdir sínar, en gerir ekki kröfu í málinu. Með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. |
Mál nr. 203/2006 | Kærumál Innsetningargerð Börn Gjafsókn | Aðilar málsins fengu lögskilnað hjá sýslumanninum í Reykjavík [...] 1999. Sömdu aðilar um að gerðarbeiðandi færi með forsjá A en gerðarþoli færi með forsjá dóttur þeirra B, sem er fædd [...] 1994. Gerðarbeiðandi höfðaði síðar mál til að fá forsjá telpunnar en málinu lauk með dómssátt 5. febrúar 2001 um að forsjá hennar yrði sameiginleg en lögheimili hennar yrði hjá gerðarþola. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Garðar Gíslason, Árni Kolbeinsson og Jón Steinar Gunnlaugsson. Sóknaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 10. apríl 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 12. apríl og 5. maí sama ár. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjaness 29. mars 2006, þar sem varnaraðila var heimilað að fá nafngreindan son málsaðila, fæddan 1993, tekinn úr umráðum sóknaraðila og afhentan sér með beinni aðfarargerð. Þá var vísað frá dómi kröfu varnaraðila um greiðslu nánar tilgreinds ferðakostnaðar. Kæruheimild er í 4. mgr. 84. gr. laga nr. 90/1989 um aðför, sbr. 102. gr. laga nr. 92/1991. Sóknaraðili krefst þess að hafnað verði kröfu varnaraðila um aðfarargerð. Þá krefst sóknaraðili kærumálskostnaðar án tillits til gjafsóknar sem henni hefur verið veitt hér fyrir réttinum. Skilyrði fyrir beitingu 3. tl. 12. gr. laga nr. 160/1995 er ekki að sýnt sé fram á að velferð barns sé stefnt í hættu með því að fallast á aðfararbeiðni, heldur gerir ákvæðið ráð fyrir að viljaafstaða barnsins skipti máli án þess að nokkuð annað þurfi til að koma þegar tekin er afstaða til slíkrar beiðni. Þrátt fyrir þetta verður ákvæðið ekki skýrt þannig að barn geti sjálft tekið ákvarðanir um breytingu á dvalarstað, og þá oft í reynd forsjá, með því einu að lýsa afstöðu sinni til þess hjá hvoru foreldra sinna það vilji dvelja, þó að það teljist komið til þess þroska sem vikið er að í ákvæðinu. Verður þá að taka afstöðu til þess, hvort viljaafstaða barnsins eigi sér nægilegar málefnalegar ástæður í skýringum þess. Þau atriði sem fram koma í skýrslu sálfræðingsins og að framan eru rakin um ástæður drengsins fyrir því að vilja fremur dvelja hjá móður sinni á Íslandi en föður sínum í Svíþjóð eru þess háttar að enginn vafi er á að þau geta verið ráðandi um daglega líðan hans. Þar að auki verður ekki hjá því litið að með því að gefa upp viljaafstöðu sína og ástæður hefur drengurinn stigið skref sem eru til þess fallin að gera endurkomu hans til föðurins erfiðari en ella verði hann knúinn til að fara til hans aftur. Er ekki vafi á að drengurinn sjálfur hlýtur að teljast hafa öðlast nægilegan þroska til að gera sér grein fyrir þessum atriðum málsins. Með vísan til þeirra atriða sem hér hafa verið rakin verður beiðni varnaraðila um að drengurinn verði fenginn honum með beinni aðfarargerð synjað. Ákvæði hins kærða úrskurðar um frávísun, málskostnað og gjafsóknarkostnað verða staðfest. Rétt þykir að kærumálskostnaður falli niður. Gjafsóknarkostnaður málsaðila fyrir Hæstarétti greiðist úr ríkissjóði þar með talin þóknun lögmanna þeirra sem ákveðst samkvæmt reikningum þeirra eins og greinir í dómsorði. Kröfu varnaraðila, M, um að fá barnið A tekið úr umráðum sóknaraðila, K, og afhent sér með beinni aðfarargerð er hafnað. Ákvæði hins kærða úrskurðar um frávísun, málskostnað og gjafsóknarkostnað eru staðfest. Kærumálskostnaður fellur niður. Allur gjafsóknarkostnaður sóknaraðila fyrir Hæstarétti greiðist úr ríkissjóði, þar með talin málflutningsþóknun lögmanns hennar, 118.125 krónur. Allur gjafsóknarkostnaður varnaraðila fyrir Hæstarétti greiðist úr ríkissjóði, þar með talin málflutningsþóknun lögmanns hans, 131.625 krónur. |
Mál nr. 86/2006 | Skjalafals Vegabréf Sératkvæði | C, sem kvaðst vera 25 ára nígerískur ríkisborgari, játaði að hafa við komu til Íslands haft meðferðis falsað breskt vegabréf og að hafa framvísað því við innritun á farfuglaheimili. Var hann dæmdur til 30 daga óskilorðsbundinnar fangelsisrefsingar. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Árni Kolbeinsson og Jón Steinar Gunnlaugsson og Haraldur Henrysson fyrrverandi hæstaréttardómari. Ríkissaksóknari skaut máli þessu til Hæstaréttar 19. janúar 2006 að ósk ákærða, sem kveðst heita Charles Benedict, og í samræmi við yfirlýsingu hans um áfrýjun, en jafnframt af hálfu ákæruvalds, sem krefst staðfestingar á sakfellingu héraðsdóms en þyngingar á refsingu ákærða. Ákærði krefst þess að refsing hans verði milduð og hún skilorðsbundin. Ákærði, sem kveðst vera 25 ára nígerískur ríkisborgari, hefur játað að hafa við komu til Íslands 19. nóvember 2005 haft meðferðis falsað breskt vegabréf með nafninu Micheal Healy og að hafa framvísað því við innritun á Farfuglaheimilinu í Laugardal 27. sama mánaðar. Ákærði hefur játað brot sín og hlaut málið meðferð fyrir héraðsdómi samkvæmt 125. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms verður hann staðfestur. Ákærða verður gert að greiða málsvarnarlaun verjanda síns fyrir Hæstarétti, sem eru ákveðin að meðtöldum virðisaukaskatti, eins og nánar greinir í dómsorði. Af hálfu ákæruvalds hefur ekki verið gerð krafa um að hann greiði annan kostnað af áfrýjun málsins. Dómsorð: Hinn áfrýjaði dómur skal vera óraskaður. Ákærði, Charles Benedict, greiði málsvarnarlaun skipaðs verjanda síns fyrir Hæstarétti, Sigmundar Hannessonar hæstaréttarlögmanns, 186.750 krónur. Sératkvæði Jóns Steinars Gunnlaugssonar Ég er sammála meirihluta dómenda um að staðfesta beri niðurstöðu hins áfrýjaða dóms um sakfellingu ákærða og 30 daga fangelsi. Vegna kröfu ákærða um skilorðsbindingu refsingarinnar hefur ákæruvaldið vísað til dóma sem kveðnir voru upp 11. desember 2003 í málum fimm erlendra manna og birtir eru í dómasafni Hæstaréttar það ár á bls. 4492, 4498, 4504, 4510 og 4516. Í þeim málum voru sakborningar sakfelldir fyrir brot gegn 1. mgr. 155. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa framvísað fölsuðum vegabréfum við vegabréfaskoðun vegna landamæraeftirlits á Keflavíkurflugvelli. Í forsendum dómanna var meðal annars tekið fram, þegar fjallað var um refsiákvarðanir, að ekki yrði fram hjá því horft að ákærðu hefðu notað hin fölsuðu skjöl til að komast ólöglega inn í annað land. Þóttu þar ekki efni til að skilorðsbinda refsingar og var um þá niðurstöðu að auki sérstaklega vísað til eðlis brotanna, hversu alvarleg þau væru og litið til almennra varnaðaráhrifa refsinga. Í þessu máli er ákærði ekki sakaður um að hafa notað hið falsaða vegabréf til að komast inn í landið, enda virðist hann þá ekki hafa þurft að framvísa vegabréfi. Er honum í I. kafla ákæru einungis gefið að sök að hafa haft vegabréfið meðferðis við komuna til landsins, þannig að varði við h-lið 2. mgr. 57. gr. laga nr. 96/2002 um útlendinga. Skjalafalsbrotið í II. kafla ákærunnar, sem talið er varða við 155. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940, felst í því að ákærði framvísaði hinu falsaða vegabréfi við innritun á gistiheimili. Þetta brot er að mínum dómi þess háttar að 3. mgr. 155. gr. almennra hegningarlaga á við. Þegar á allt þetta er litið verður að telja brotin í nefndum dómum frá 2003 sýnu alvarlegri en þau sem ákærði er sakfelldur fyrir í þessu máli. Tel ég því að fallast beri á kröfu ákærða um skilorðsbindingu refsingar hans. Fyrir liggur að ósk ákærða um áfrýjun héraðsdóms hafði einkum það markmið að fá endurskoðun á héraðsdóminum að þessu leyti. Tel ég því að greiða beri áfrýjunarkostnað málsins úr ríkissjóði. Málið er höfðað með ákæru útgefinni 29. desember 2005 á hendur: ,,manni sem kveðst heita Charles Benedict, fæddur 7. júlí 1980, nígerískur ríkisborgari, fyrir eftirtalin brot framin í nóvember 2005: I. Brot á lögum um útlendinga, með því að hafa við komu hingað til lands 19. nóvember undir ranga nafninu Micheal Healy haft meðferðis falsað breskt vegabréf með því nafni, sem ákærði vissi að var falsað. Telst þetta varða við h-lið 2. mgr. 57. gr. laga um útlendinga nr. 96, 2002, sbr. 16. gr. laga nr. 20, 2004. II. Skjalafals, með því að hafa 27. nóvember framvísað ofangreindu vegabréfi við innritun á Farfuglaheimilinu, Sundlaugavegi 34, Reykjavík. Telst þetta varða við 1. mgr. 155. gr. almennra hegningarlaga nr. 19, 1940. Þess er krafist að ákærði verði dæmdur til refsingar.“ Verjandi ákærða krefst vægustu refsingar sem lög leyfa og að refsivist, ef dæmd verður, verði skilorðsbundin. Málsvarnarlauna er krafist úr ríkissjóði að mati dómsins. Sannað er með skýlausri játningu ákærða fyrir dómi og með öðrum gögnum málsins að hann hafi gerst sekur um háttsemi sem í báðum köflum ákærunnar greinir og eru brot hans þar rétt færð til refsiákvæða. Skírskotað er til ákærunnar um lýsingu málavaxta. Samkvæmt sakavottorði ákærða hefur hann ekki áður hlotið refsingu. Refsing ákærða er ákvörðuð með hliðsjón af 77. gr. almennra hegningarlaga. Ákærði hefur skýlaust játað brot sín og er það virt honum til refsilækkunar. Refsing hans þykir hæfilega ákvörðuð fangelsi í 30 daga. Að teknu tilliti til dómaframkvæmdar í sambærilegum málum þykja ekki efni til að skilorðsbinda refsivistina. Ákærði greiði 124.500 krónur í málsvarnarlaun til Sigmundar Hannessonar hæstaréttarlögmanns. Við ákvörðun málsvarnarlauna hefur verið tekið tillit til virðisaukaskatts. Þóknunin er fyrir vinnu verjandans bæði á rannsóknarstigi og undir dómsmeðferð málsins. Einar E. Laxness, fulltrú lögreglustjórans í Reykjavík, flutti málið fyrir ákæruvaldið. Guðjón St. Marteinsson héraðsdómari kveður upp dóminn. Dómsorð: Ákærði, Charles Benedict, sæti fangelsi í 30 daga. Ákærði greiði 124.500 krónur í málsvarnarlaun til Sigmundar Hannessonar hæstaréttarlögmanns. |
Mál nr. 228/2006 | Kærumál Gæsluvarðhald. A. liður 1. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 | Úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta áfram gæsluvarðhaldi á grundvelli 2. mgr. 103. laga nr. 91/1991 um meðferð opinberra mála var staðfestur. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Ingibjörg Benediktsdóttir, Hjördís Björk Hákonardóttir og Jón Steinar Gunnlaugsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 28. apríl 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum sama dag. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 28. apríl 2006, þar sem varnaraðila var gert að sæta gæsluvarðhaldi allt til föstudagsins 9. júní 2006 kl. 16. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Varnaraðili krefst þess aðallega að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi, en til vara að gæsluvarðhaldi verði markaður skemmri tími. Sóknaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. Lögreglustjóri hefur krafist þess að Héraðsdómur Reykjavíkur úrskurði að X, litháískur ríkisborgari, fd. [...] 1976, sæti áfram gæsluvarðhaldi þar til dómur gengur í máli hans, þó eigi lengur en til föstudagsins 9. júní 2006, kl. 16:00. Í kröfu lögreglustjóra kemur fram að ávana- og fíkniefnadeild rannsaki meint fíkniefnabrot kærða sem varði innflutning á fíkniefnum til landsins. Kærði hafi komið til landsins þann 26. febrúar sl. með flugi frá London og haft meðferðis 3 flöskur sem innihéldu sterkt amfetamín í vökvaformi og 2 flöskur með brennisteinssýru. Kærði hafi greint frá því að hann hafi keypt umræddar flöskur á markaði í Litháen í þeirri trú að þær innihéldu löglega drykki í samræmi við merkingar þeirra. Kærði hafi einnig greint frá því að tilgangur ferðar hans hingað til lands hafi verið sá að heimsækja vinkonu sína en hann hafi aðeins getað greint frá skírnarnafni hennar. Fram hafi komið við yfirheyrslu að megintilgangur ferðar hans hafi verið að ferðast um landið í 4 daga. Kærði hafi verið með tvo farsíma meðferðis en sagst hvorki muna símanúmer þeirra né pin-númer. Framburður kærða sé að mati lögreglu mjög ótrúverðugur en hann sé talinn hafa átt að afhenda flöskurnar til óþekkts móttakanda hér á landi. Samkvæmt fyrirliggjandi gögnum frá lyfjafræðistofnun Háskóla Íslands liggi fyrir að hin haldlögðu fíkniefni hafi reynst vera 2.040 ml af amfetamínvökva sem vóg 1.913,4 g. Styrkleiki vökvans hafi reynst vera 95%, 94% og 85% amfetamínbasi. Samanlögð þyngd efnisins í duftformi sem amfetamínsúlfat væri 2.383 g en efnið hefði þá náð 100% styrkleika. Samsvari innihaldið um 17,49 kg af amfetamíndufti með 10% styrkleika en það sé algengur styrkleiki amfetamíns í útþynntum neysluskömmtum. Sé þannig um að ræða mjög sterkt efni sem unnt sé að nota til tilbúnings á miklu magni af amfetamíni í neyslueiningar. Einnig hafi verið greind brennisteinssýra í 2 flöskum sem ákærði hafi að auki haft í fórum sínum, alls 1028,1 g, en sýruna megi nota til að vinna amfetamínvökva í neysluhæft form. Kærði þyki vera undir sterkum rökstuddum grun um stórfellt fíkniefnalagabrot. Kærði hafi sætt gæsluvarðhaldi frá 27. febrúar sl., fyrst á grundvelli rannsóknarhagsmuna en síðar á grundvelli almannahagsmuna, sbr. úrskurð Héraðsdóms Reykjavíkur frá 17. mars sl., í máli nr. R-161/2006. Þáttur kærða sé talinn afmarkaður við flutning fíkniefnisins og brennisteinssýrunnar til landsins en kærði þyki þannig vera aðalmaður í hinu meinta broti. Um sé að ræða mikið magn sterks og hættulegs fíkniefnis sem mögulegt hefði verið að margfalda með frekari meðferð á því. Einnig sé um að ræða talsvert magn eftirlitsskylds efnis að því er varði brennisteinssýruna. Nær öruggt þyki að fíkniefnið hafi átt að fara í sölu og dreifingu til ótiltekins fjölda manna hér á landi. Með tilliti til hagsmuna almennings þyki þannig nauðsynlegt að kærði sæti áfram gæsluvarðhaldi á meðan mál hans sé til meðferðar en telja verði og reikna með að ef sakborningur, sem orðið hafi uppvís að jafn alvarlegu broti og kærði, gangi laus áður en máli ljúki með dómi þá valdi það hneykslun í samfélaginu og særi réttarvitund almennings, sbr. danska fræðiritið Straffeprocess, eftir prófessor Eva Smith, útgefið 2003, bls. 81. Þyki staða kærða sambærileg stöðu annarra sakborninga sem setið hafi í gæsluvarðhaldi fram að dómi á grundvelli almannahagsmuna, sbr. mál Hæstaréttar nr.: 154/2006, 368/2005, 93/2005, 488/2004, 269/2004, 158/2001, 417/2000 og 471/1999, þegar legið hafi fyrir sterkur rökstuddur grunur um beina aðild að innflutningi á miklu magni fíkniefna í ágóðaskyni. Sé ekki ástæða til að ætla að refsimat og réttarvitund almennings í slíkum málum hafi breyst frá því téðir dómar voru uppkveðnir, þannig að skilyrðum 2. mgr. 103. gr. laga um meðferð opinberra mála nr. 19/1991 sé ekki fullnægt í því máli sem hér um ræði. Rannsókn málsins sé á lokastigi hjá embættinu. Unnið sé að gerð greinargerðar rannsóknara, skv. 2. málsl. 1. mgr. 77. gr. laga um meðferð opinberra mála, en málsgögn verði því næst send ríkissaksóknara til viðeigandi meðferðar. Lögreglan kveður sakarefnið vera talið geta varðað við 173. gr. a. almennra hegningarlaga nr. 19/1940, sbr. 1. gr. laga nr. 64/1974 og 1. gr. laga nr. 32/2001. Um heimild til gæsluvarðhalds er vísað til 2. mgr. 103. gr. laga um meðferð opinberra mála nr. 19/1991. Kærði er undir rökstuddum grun um brot sem getur varðað allt að 12 ára fangelsi. Rannsókn málsins er á lokastigi. Eðli brotsins og umfang þess telst slíkt að gæsluvarðhald sé nauðsynlegt með tilliti til almannahagsmuna. Teljast skilyrði 2. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 uppfyllt og ber því að taka kröfu lögreglustjórans í Reykjavík til greina eins og hún er fram sett, en ekki þykja efni til að beita vægari úrræðum. Dómari bendir á að rannsóknara beri skylda til að hraða rannsókn og meðferð málsins eins og hægt er. Úrskurðarorð Kærði, X, skal sæta áfram gæsluvarðhaldi á meðan máli hans er ólokið, þó eigi lengur en til föstudagsins 9. júní 2006, kl. 16.00. |
Mál nr. 201/2006 | Kærumál Börn Faðerni Mannerfðafræðileg rannsókn | Hafnað var kröfu B um að A yrði gert að gangast undir mannerfðafræðilega rannsókn á nýjan leik til sönnunarfærslu í faðernismáli, en fyrir lágu tvær rannsóknir sem útilokuðu að A væri faðir B. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Markús Sigurbjörnsson, Ingibjörg Benediktsdóttir og Jón Steinar Gunnlaugsson. Sóknaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 5. apríl 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 12. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 29. mars 2006 þar sem hafnað var kröfu sóknaraðila um að varnaraðila yrði gert að gangast undir mannerfðafræðilega rannsókn að nýju til að kanna hvort hann geti verið faðir sóknaraðila. Kæruheimild er í 1. mgr. 15. gr. barnalaga nr. 76/2003. Sóknaraðili krefst þess að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi og að framangreind krafa hans verði tekin til greina. Þá krefst hann þess aðallega að varnaraðila verði gert að greiða sér kærumálskostnað, en til vara að honum verði ákvörðuð þóknun úr ríkissjóði með heimild í 11. gr. laga nr. 76/2003. Varnaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar og kærumálskostnaðar. Við lýsingu málavaxta í hinum kærða úrskurði er missagt, að niðurstaða blóðflokkarannsóknar árið 1976 hafi staðfest að þáverandi eiginmaður móður sóknaraðila væri faðir hans. Hið rétta er að niðurstaðan útilokaði ekki að svo gæti verið, svo sem athugasemd var gerð um í dómi Hæstaréttar 19. janúar 2006 í máli nr. 27/2006. Með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur. Sóknaraðila verður gert að greiða varnaraðila kærumálskostnað svo sem í dómsorði greinir. Ekki verður talið að 11. gr. laga nr. 76/2003 eigi við um málskostnað sóknaraðila og eru því ekki efni til að taka til greina kröfu hans um að ríkissjóður greiði þóknun lögmanns hans. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. Sóknaraðili, B, greiði varnaraðila, A, 200.000 krónur í kærumálskostnað. |
Mál nr. 226/2006 | Kærumál Gæsluvarðhald. A. liður 1. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 Tilhögun gæsluvarðhalds | Úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli a. liðar 1. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála var staðfestur. Þá var einnig staðfestur úrskurður héraðsdóms um að tilhögun á gæslu X sætti takmörkunum samkvæmt e. lið 1. mgr. 108. gr. sömu laga. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Árni Kolbeinsson, Ingibjörg Benediktsdóttir og Jón Steinar Gunnlaugsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kærum 26. apríl 2006, sem bárust réttinum ásamt kærumálsgögnum 27. sama mánaðar. Kærðir eru tveir úrskurðir Héraðsdóms Reykjavíkur 26. apríl 2006, þar sem varnaraðila var gert að sæta gæsluvarðhaldi allt til þriðjudagsins 9. maí 2006 kl. 16 og hafnað var kröfu hans um að takmörkunum samkvæmt e. lið 1. mgr. 108. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála yrði aflétt. Málin voru sameinuð með ákvörðun Hæstaréttar 28. apríl 2006. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991. Varnaraðili krefst þess aðallega að hinn kærði gæsluvarðhaldsúrskurður verði felldur úr gildi, en til vara að gæsluvarðhaldi verði markaður skemmri tími. Þurfi hann að sæta gæsluvarðhaldi krefst hann þess að vistin verði án þeirra takmarkana sem greinir í e. lið 1. mgr. 108. gr. laga nr. 19/1991. Sóknaraðili krefst staðfestingar hinna kærðu úrskurða. Sóknaraðili hefur lagt nokkur viðbótargögn fyrir Hæstarétt. Með vísan til forsendna hinna kærðu úrskurða verða þeir staðfestir. Dómsorð: Hinir kærðu úrskurðir eru staðfestir. |
Mál nr. 200/2006 | Kærumál Hjón Skipti Útburðargerð | A og Ó höfðu verið í hjónabandi og búið í húsnæði foreldra A. Fram fóru opinber skipti milli þeirra og var ágreiningur um hvort þeirra ætti rétt til að dveljast í húsnæðinu. Staðfest var ákvörðun skiptastjóra um dvalarrétt A í húsnæðinu og fallist á kröfu hennar um heimilað væri að Ó yrði borinn út úr því. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Gunnlaugur Claessen, Hrafn Bragason og Jón Steinar Gunnlaugsson. Sóknaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 3. apríl 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 12. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Suðurlands 21. mars 2006, þar sem annars vegar var staðfest sú ákvörðun skiptastjóra að sóknaraðili haldi rétti til dvalar í íbúðarhúsnæði að Litlu-Sandvík og hins vegar hafnað að svo stöddu kröfu sóknaraðila um að heimilað yrði að varnaraðili væri borinn út úr sama íbúðarhúsnæði. Kæruheimild er í 1. mgr. 133. gr. laga nr. 20/1991 um skipti á dánarbúum o.fl. Sóknaraðili krefst þess að varnaraðili verði borinn út úr íbúðarhúsnæðinu að Litlu-Sandvík. Að öðru leyti krefst sóknaraðili staðfestingar hins kærða úrskurðar. Þá krefst hún kærumálskostnaðar án tillits til gjafsóknar sem henni hefur verið veitt fyrir Hæstarétti vegna kærumálsins. Varnaraðili hefur ekki látið málið til sín taka fyrir Hæstarétti. Í héraðsdómi er því lýst að fram fari opinber skipti milli aðila málsins, en þau hafa verið í hjónabandi. Hafa þau búið í skjóli foreldra sóknaraðila á neðri hæð húss þeirra, sem er á jörð föðurins að Litlu-Sandvík, án þess að sérstakur leigusamningur hafi verið gerður um afnotin. Ágreiningur varð um hvor málsaðila ætti rétt til dvalar í húsnæðinu og tók skiptastjóri ákvörðun um að sóknaraðili skyldi eiga áframhaldandi rétt til íbúðarhúsnæðisins og býr hún þar ásamt börnum aðilanna. Varnaraðili hefur ekki viljað víkja af eigninni og ber fyrir sig að hann eigi líftíðarábúðarrétt að jörðinni eða hluta hennar. Skiptastjóri tók ekki afstöðu til ábúðarréttarins. Varnaraðili mótmælti þessu og taldi að niðurstaða um ábúðarréttinn yrði að liggja fyrir áður en hægt væri að krefjast þess að hann viki af eigninni. Skiptastjóri tók þá ákvörðun um að vísa ágreiningi aðila um dvalarrétt í húsnæðinu til Héraðsdóms Suðurlands. Skiptastjóri taldi sig ekki þurfa að fylgja málinu eftir fyrir dóminum. Sóknaraðili gerði síðan framangreindar kröfur, annars vegar um staðfestingu á ákvörðun skiptastjóra og hins vegar um að þeirri ákvörðun yrði framfylgt með því að varnaraðili verði borinn út úr íbúðarhúsnæðinu að Litlu-Sandvík. Að framan er því lýst að með hinum kærða úrskurði hafi verið staðfest sú ákvörðun skiptastjóra að sóknaraðili skyldi halda rétti til búsetu í íbúðarhúsnæðinu að Litlu-Sandvík. Þar sem varnaraðili hefur ekki látið málið til sín taka fyrir Hæstarétti verður litið svo á að hann krefjist staðfestingar á hinum kærða úrskurði. Með vísan til forsendna héraðsdóms verður þetta ákvæði hans staðfest. Krafa sóknaraðila um að varnaraðili verði borinn út úr húsnæðinu að Litlu-Sandvík er ekki tilgreind í erindi skiptastjóra til héraðsdóms 6. maí 2005. Allt að einu verður að telja heimilt að fjalla um kröfuna í málinu, þar sem hún lýtur einungis að því að framfylgt verði með aðför þeirri ákvörðun sem skiptastjóri hafði tekið samkvæmt 112. gr hjúskaparlaga nr. 31/1993 og lögð var fyrir héraðsdóminn samkvæmt 122. gr. laga nr. 20/1991. Með því að fallist er á kröfuna um staðfestingu á ákvörðun skiptastjóra varðandi búseturétt í íbúðinni eru engin efni til annars, en að fallast á kröfu sóknaraðila um að varnaraðili verði borinn út úr íbúðinni, sbr. 78. gr. laga nr. 90/1989 um aðför. Rétt er að kærumálskostnaður falli niður milli aðila. Ákvæði hins kærða úrskurðar um málskostnað og gjafsóknarkostnað eru staðfest. Gjafsóknarkostnaður sóknaraðila fyrir Hæstarétti ákveðst, eins og nánar greinir í dómsorði. Dómsorð: Ákvæði hins kærða úrskurðar um staðfestingu á ákvörðun skiptastjóra um dvalarrétt sóknaraðila, Aldísar Pálsdóttur, í íbúðarhúsnæði að Litlu-Sandvík er staðfest. Sóknaraðila er heimilt að láta bera varnaraðila, Óla Pétur Gunnarsson, út úr framangreindu húsnæði. Ákvæði hins kærða úrskurðar um málskostnað og gjafsóknarkostnað eru staðfest. Kærumálskostnaður fellur niður. Gjafsóknarkostnaður sóknaraðila fyrir Hæstarétti greiðist úr ríkissjóði, þar með talin þóknun lögmanns hennar, Valborgar Þ. Snævarr hæstaréttarlögmanns, 132.000 krónur. |
Mál nr. 206/2006 | Kærumál Gæsluvarðhald. A. liður 1. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 | Lögreglan í Reykjavík hefur krafist þess að Héraðsdómur Reykjavíkur úrskurði að X, [kt. og heimilisfang], sæti gæsluvarðhaldi til föstudagsins 5. maí 2006, kl. 16:00. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Árni Kolbeinsson, Jón Steinar Gunnlaugsson og Ólafur Börkur Þorvaldsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 16. apríl 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 18. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 14. apríl 2006, þar sem varnaraðila var gert að sæta gæsluvarðhaldi allt til föstudagsins 5. maí 2006 kl. 16. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Varnaraðili krefst þess aðallega að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi en til vara að gæsluvarðhaldi verði markaður skemmri tími. Sóknaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar. Með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. |
Mál nr. 207/2006 | Gæsluvarðhald. A. liður 1. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 Kærumál | Lögreglan í Reykjavík hefur krafistþess að Héraðsdómur Reykjavíkur úrskurði að X, [kt. og heimilisfang], sætigæsluvarðhaldi til föstudagsins 5. maí 2006, kl. 16:00. | Dómur Hæstaréttar. Mál þettadæma hæstaréttardómararnir Árni Kolbeinsson, Jón Steinar Gunnlaugsson og ÓlafurBörkur Þorvaldsson. Varnaraðili skaut málinu tilHæstaréttar með kæru 14. apríl 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum18. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 14. apríl 2006,þar sem varnaraðila var gert að sæta gæsluvarðhaldi allt til föstudagsins 5.maí 2006 kl. 16. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferðopinberra mála. Varnaraðili krefst þess að hinn kærði úrskurður verði felldurúr gildi. Sóknaraðili krefststaðfestingar hins kærða úrskurðar. Með vísan til forsendna hinskærða úrskurðar verður hann staðfestur. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður erstaðfestur. |
Mál nr. 168/2006 | Kærumál Aðför Útburðargerð Sératkvæði | Beiðni gerðarbeiðanda barst dómnum 20. október 2005. Málið var þingfest 7. nóvember sl. og tekið til úrskurðar að afloknum munnlegum málflutningi 24. janúar sl. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Gunnlaugur Claessen, Guðrún Erlendsdóttir og Jón Steinar Gunnlaugsson. Sóknaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 16. mars 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 27. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Austurlands 2. mars 2006, þar sem tekin var til greina krafa varnaraðila um að hesthús við Gæðingabakka 8, Fljótsdalshéraði, fastanúmer 217-6325, í eigu sóknaraðila, ásamt öllu sem húsinu fylgir, skyldi borið út af landi varnaraðila. Kæruheimild er í 4. mgr. 84. gr. laga nr. 90/1989 um aðför, sbr. 102. gr. laga nr. 92/1991. Sóknaraðila krefst þess aðallega að hinn kærði úrskurður verði ómerktur og lagt fyrir héraðsdómara að taka málið til efnismeðferðar að nýju, en til vara að kröfu um aðfarargerð verði hafnað. Þá krefst hann málskostnaðar í héraði og kærumálskostnaðar. Varnaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar og kærumálskostnaðar. Kröfu sína um ómerkingu hins kærða úrskurðar byggir sóknaraðili á því að héraðsdómari hafi í forsendum úrskurðarins tekið afstöðu til hugsanlegs bótaréttar sem sóknaraðili telji sig hafa eignast á hendur varnaraðila við að verða knúinn til að fjarlægja hús sitt af því landi sem það stendur á. Fallist er á með sóknaraðila að ekki hafi verið efni til þess að taka afstöðu til þessa hugsanlega réttar sóknaraðila í málinu, þar sem það snýst aðeins um kröfu varnaraðila um beina aðfarargerð samkvæmt 78. gr. laga nr. 90/1989. Þar sem leyst er úr þeirri kröfu í hinum kærða úrskurði þykir þessi annmarki samt ekki geta valdið ómerkingu hans, enda skiptir sú afstaða héraðsdómara um þetta sem fram kemur í hinum kærða úrskurði ekki máli við úrlausn ágreinings aðilanna. Verður því ekki fallist á aðalkröfu sóknaraðila um ómerkingu úrskurðarins. Fram kemur í greinargerð sóknaraðila til Hæstaréttar að hann hafi aflað sér mats dómkvaddra manna á verðmæti þeirrar húsbyggingar sem krafa varnaraðila um útburð beinist að. Með þessari athugasemd en að öðru leyti með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur. Sóknaraðili greiði varnaraðila kærumálskostnað eins og greinir í dómsorði. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. Sóknaraðili, Guðmundur Þorleifsson, greiði varnaraðila, Fljótsdalshéraði, 150.000 krónur í kærumálskostnað. Jóns Steinars Gunnlaugssonar Ég er sammála því sem segir í atkvæði meirihluta dómenda, að efni hafi ekki staðið til þess að héraðsdómari tæki afstöðu til hugsanlegs bótaréttar sóknaraðila á hendur varnaraðila. Svo sem fram kemur í hinum kærða úrskurði deila málsaðilar um réttindi yfir því landi sem hús sóknaraðila stendur á. Sóknaraðili telur sig meðal annars hafa öðlast réttindi yfir landinu fyrir hefð, sbr. lög nr. 46/1905. Varnaraðili mótmælir þessu og virðist þá byggja á að 3. mgr. 2. gr. laga nr. 46/1905 standi þessu í vegi. Ekki verður leyst úr þessum ágreiningi aðilanna, nema kostur sé gefinn á gagnaöflun um nánari atvik að því er gerðarþoli fékk landið til afnota til byggingar hesthússins, eftir atvikum með skýrslutöku af vitnum sem um þau geta borið. Til þess að fallast megi á beina aðfarargerð samkvæmt 1. mgr. 78. gr. aðfararlaga þurfa réttindi gerðarbeiðanda að vera svo ljós, að ekki geti skipt máli um tilvist þeirra, öflun gagna af því tagi sem nefnd eru í niðurlagsákvæði 1. mgr. 83. gr. laganna. Með vísan til þess sem fyrr segir tel ég ekki unnt að fallast á að þessu skilyrði sé fullnægt í málinu og beri því að fella hinn kærða úrskurð úr gildi. Þar sem meirihluti Hæstaréttar hefur komist að öndverðri niðurstöðu er ekki nauðsynlegt að ég taki afstöðu til skiptingar á kostnaði málsaðila. |
Mál nr. 170/2006 | Kærumál Varnarþing Samaðild Frávísunarúrskurður felldur úr gildi | Mál þetta, sem tekið var til úrskurðar um framkomna frávísunarkröfu stefnda fimmtudaginn 23. febrúar sl., er höfðað fyrir Héraðsdómi Reykjavíkur af Þorsteini Hjaltested, [kt.], Vatnsenda, Kópavogi, með stefnu birtri 24. júní 2005 á hendur Þorsteini Sigmundssyni, [kt.], til heimilis að Elliðahvammi, Kópavogi. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Hrafn Bragason, Árni Kolbeinsson og Ingibjörg Benediktsdóttir. Sóknaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 22. mars 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 28. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 9. mars 2006, þar sem máli sóknaraðila á hendur varnaraðila var vísað frá dómi. Kæruheimild er í j. lið 1. mgr. 143. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Sóknaraðili krefst þess að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi og lagt fyrir héraðsdómara að taka málið til efnismeðferðar. Þá krefst hann málskostnaðar í héraði og kærumálskostnaðar. Varnaraðili kærði úrskurðinn fyrir sitt leyti með kæru 30. mars 2006, sem móttekin var í héraðsdómi 4. apríl sama ár. Hann krefst þess að úrskurður héraðsdómara verði staðfestur að öðru leyti en því að honum verði dæmdur málskostnaður í héraði. Þá krefst hann kærumálskostnaðar. Málavextir eru raktir í hinum kærða úrskurði. Eins og þar greinir byggir sóknaraðili heimild sína til að stefna varnaraðila fyrir Héraðsdóm Reykjavíkur á ákvæði í leigusamningi frá júlí 1931 þar sem kveðið er á um að mál vegna samningsins skuli reka fyrir gestarétti Reykjavíkur. Með lokamálsgrein 224. gr. laga nr. 85/1936 um meðferð einkamála í héraði voru ákvæði um gestaréttarmeðferð numin úr lögum og mælt fyrir um að þar sem slík meðferð væri boðin eða heimiluð í lögum og þar sem til slíkrar meðferðar væri skírskotað eða fresta í sambandi við hana, giltu almennar reglur um málsmeðferð samkvæmt lögunum. Verður lagagrein þessi ekki skilin öðruvísi en að þar sem vísað er í samningi til gestaréttarmeðferðar skuli beita almennum reglum laga um meðferð einkamála í slíkum málum. Með fyrrgreindu samningsákvæði verður að telja að samið hafi verið um varnarþing í Reykjavík í samræmi við þágildandi sérreglur um málsmeðferð fyrir gestarétti. Eftir gildistöku fyrrgreindrar lagagreinar sæti slíkt mál ekki gestaréttarmeðferð heldur almennum reglum um meðferð einkamála. Eftir stendur að samið var um að varnarþing væri í Reykjavík. Var sóknaraðila því rétt að höfða mál þetta fyrir Héraðsdómi Reykjavíkur. Varnaraðili byggir kröfu sína um frávísun málsins einnig á því að þar sem eiginkonu hans, Guðrúnu Alisu Hansen, hafi ekki verið stefnt í málinu beri að vísa því frá dómi á grundvelli 2. mgr. 18. gr. laga nr. 91/1991. Samkvæmt þinglýsingarvottorði 28. júní 2005 er Guðrún Alisa Hansen þinglýstur eigandi Elliðahvamms ásamt varnaraðila. Ekki verður ráðið af gögnum málsins hvernig til eignarréttinda hennar var stofnað, en fyrir liggur að hennar er getið sem eiganda ásamt varnaraðila í veðbókarvottorði 19. nóvember 1986. Í málinu deila aðilar um réttmæti uppsagnar leigusamnings frá júlí 1931 um tiltekna landspildu. Réttindi samkvæmt samningnum hafa samkvæmt gögnum málsins verið framseld varnaraðila og viðbætur við hann, sem nánar er lýst í hinum kærða úrskurði, eru undirritaðar af honum einum sem leigutaka, en Guðrúnar Alisu að engu getið. Beindi sóknaraðili uppsögn samningsins að varnaraðila einum. Eins og atvikum máls þessa er háttað verður ekki talið að vísa beri því frá dómi á grundvelli 2. mgr. 18. gr. laga nr. 91/1991, þó aðrir en varnaraðili kunni að telja til eignarréttinda á hinni umdeildu leigulóð. Dómur í málinu mun enda eingöngu verða bindandi um úrslit sakarefnis milli aðila málsins um þær kröfur sem dæmdar kunna að verða að efni til, sbr. 1. mgr. 116. gr. laga nr. 91/1991. Samkvæmt framansögðu verður hinn kærði úrskurður felldur úr gildi og lagt fyrir héraðsdómara að taka málið til efnismeðferðar. Varnaraðili greiði sóknaraðila kærumálskostnað eins og í dómsorði greinir. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er felldur úr gildi og lagt fyrir héraðsdómara að taka málið til efnismeðferðar. Varnaraðili, Þorsteinn Sigmundsson, greiði sóknaraðila, Þorsteini Hjaltested, 150.000 krónur í kærumálskostnað. |
Mál nr. 172/2006 | Kærumál Hjón Lögskilnaður Frávísunarúrskurður staðfestur | Stefnandi krefst þess að sér verði með dómi veittur lögskilnaður við stefnda. Þá krefst stefnandi málskostnaðar úr hendi stefnda. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Garðar Gíslason, Markús Sigurbjörnsson og Ólafur Börkur Þorvaldsson. Sóknaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 22. mars 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 28. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 16. mars 2006, þar sem máli sóknaraðila á hendur varnaraðila var vísað frá dómi. Kæruheimild er í j. lið 1. mgr. 143. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Sóknaraðili krefst þess að lagt verði fyrir héraðsdómara að taka málið til efnismeðferðar. Þá krefst hún málskostnaðar í héraði og kærumálskostnaðar. Varnaraðili krefst þess að úrskurður héraðsdómara verði staðfestur og sér dæmdur kærumálskostnaður. Með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur. Sóknaraðili verður dæmd til að greiða varnaraðila kærumálskostnað eins og nánar greinir í dómsorði. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. Sóknaraðili, K, greiði varnaraðila, M, 100.000 krónur í kærumálskostnað. |
Mál nr. 185/2006 | Kærumál Framlagning skjals Vitni | 3. Á tímabilinu júlí til september 2004 í svefnherbergi Y á heimili þeirra í [...], lagst nakinn að neðan ofan á Z og strokið getnaðarlim sínum við nakin kynfæri hennar. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Árni Kolbeinsson, Ingibjörg Benediktsdóttir og Ólafur Börkur Þorvaldsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 31. mars 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 4. apríl sama ár. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 30. mars 2006, þar sem fallist var á kröfur sóknaraðila, annars vegar um að honum teldist heimilt að leggja fram í opinberu máli á hendur varnaraðila tvö vottorð Vigdísar Erlendsdóttur, sálfræðings, og hins vegar að heimilt væri að leiða hana sem vitni fyrir dóminn til að staðfesta vottorðin. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Varnaraðili krefst þess að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi og að framangreindri kröfu sóknaraðila verði hafnað. Sóknaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar. Með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. |
Mál nr. 157/2006 | Kærumál Frávísunarúrskurður felldur úr gildi | Mál þetta, sem var tekið til úrskurðar 1. mars sl., er höfðað fyrir Héraðsdómi Reykjavíkur af 101 Fasteignafélagi ehf., Grandagarði 3, 107 Reykjavík, til efnda in natura á kaupsamningi, auk málskostnaðar, með stefnu birtri 11. janúar 2006. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Gunnlaugur Claessen, Guðrún Erlendsdóttir og Jón Steinar Gunnlaugsson. Sóknaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 16. mars 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 21. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 3. mars 2006, þar sem máli sóknaraðila á hendur varnaraðilum var vísað frá dómi. Kæruheimild er í j. lið 1. mgr. 143. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Sóknaraðili krefst þess að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi og lagt fyrir héraðsdómara að taka málið til efnismeðferðar. Þá krefst hann kærumálskostnaðar óskipt úr hendi varnaraðila. Varnaraðilar krefjast staðfestingar hins kærða úrskurðar og kærumálskostnaðar. Málsatvik eru rakin í hinum kærða úrskurði. Gögn málsins benda til þess að Verðbréfastofan hf. hafi stöðu veðhafa í fasteignaviðskiptum þeim sem um er deilt. Verður því ekki fallist á það með héraðsdómara að sóknaraðila hafi borið á grundvelli 2. mgr. 18. gr. laga nr. 91/1991 að stefna réttargæslustefnda Verðbréfastofunni hf. til fullrar aðildar í málinu. Fallist er á með varnaraðilum að nokkuð skorti á skýrleika í kröfugerð sóknaraðila en ekki þykir nægileg ástæða til að vísa málinu frá að svo stöddu vegna þessa. Með vísan til þess sem að framan greinir er hinn kærði úrskurður felldur úr gildi og lagt fyrir héraðsdómara að taka málið til efnismeðferðar. Varnaraðilar greiði sóknaraðila kærumálskostnað eins og nánar greinir í dómsorði. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er felldur úr gildi og lagt fyrir héraðsdómara að taka málið til efnismeðferðar. Varnaraðilar, Stafna á milli ehf., Frakkastígur ehf. og Hverfisgata 59 ehf., greiði óskipt sóknaraðila, 101 Fasteignafélagi ehf., 200.000 krónur í kærumálskostnað. |
Mál nr. 156/2006 | Kærumál Þinglýsing | Mál þetta, sem var tekið til úrskurðar 23. febrúar sl., er höfðað fyrir Héraðsdómi Reykjavíkur af 101 Fasteignafélagi ehf., Grandagarði 3, 107 Reykjavík, til efnda in natura á kaupsamningi, auk málskostnaðar, með stefnu birtri 11. janúar 2006. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Gunnlaugur Claessen, Guðrún Erlendsdóttir og Jón Steinar Gunnlaugsson. Sóknaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 16. mars 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 21. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 3. mars 2006, þar sem hafnað var kröfu sóknaraðila um að honum yrði heimilað að þinglýsa stefnu í máli hans gegn varnaraðilum. Kæruheimild er í 1. mgr. 28. gr. þinglýsingalaga nr. 39/1978. Sóknaraðili krefst þess að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi og að heimilað verði að þinglýsa stefnu í málinu eða útdrætti úr henni á þær fasteignir, sem kaupsamningur aðila málsins fjallar um og tilgreindar eru í stefnunni. Þá krefst hann kærumálskostnaðar. Varnaraðilar krefjast staðfestingar hins kærða úrskurðar og kærumálskostnaðar. Málavextir eru raktir í hinum kærða úrskurði, sem og röksemdir aðila fyrir kröfum sínum. Eftir uppkvaðningu hins kærða úrskurðar var máli sóknaraðila á hendur varnaraðilum vísað sjálfkrafa frá dómi. Þeim úrskurði var hrundið með dómi Hæstaréttar í dag í máli nr. 157/2006 og lagt fyrir héraðsdómara að taka málið til efnismeðferðar. Samkvæmt 1. mgr. 28. gr. þinglýsingalaga getur dómari ákveðið með úrskurði að þinglýsa megi stefnu í máli er varðar réttindi yfir fasteign, eða útdrætti úr stefnu. Markmið þessarar heimildar er að gera viðsemjendum þinglýsts eiganda viðvart um ágreining sem varðar réttindi yfir fasteign. Í athugasemdum með ákvæðinu í frumvarpi til þinglýsingalaga kemur fram að til þess að rétt sé að taka til greina kröfu um þinglýsingu stefnu þurfi aðstæður að vera svipaðar því sem 2. mgr. 27. gr. laganna gerir ráð fyrir. Sá sem þess krefst þarf því að færa fram veigamikil rök fyrir staðhæfingu um réttindi sín yfir viðkomandi fasteign, þótt ekki verði á því stigi máls tekin efnisleg afstaða til ágreinings aðila. Þegar litið er til þeirra atriða sem fram eru komin um ágreiningsefni máls þessa og nánar eru rakin í hinum kærða úrskurði, má telja fullnægt skilyrðum til að fallist verði á kröfu sóknaraðila um þinglýsingu stefnu í málinu eða útdráttar úr henni á þær fasteignir sem þar eru taldar upp. Verður hinn kærði úrskurður því felldur úr gildi. Varnaraðilar greiði óskipt sóknaraðila kærumálskostnað eins og nánar greinir í dómsorði. Dómsorð: Varnaraðilar greiði óskipt sóknaraðila 200.000 krónur í kærumálskostnað. |
Mál nr. 523/2005 | Brot gegn blygðunarsemi | X var gefið að sök að hafa sært blygðunarsemi A með því að hafa tekið hreyfimyndir af henni á kvennasalerni veitingahúss í Kópavogi, þar sem hún var að hafa þvaglát. Talið var, að hlutrænt séð og svo sem aðstæðum var háttað í umrætt sinn, yrði ekki staðhæft að verknaður X teldist lostugt athæfi, svo sem áskilið sé í 209. gr. almennra hegningarlaga um brot gegn blygðunarsemi. Auk þess yrði X í sakarmati að njóta vafans sem var í málunu um þá huglægu afstöðu sem bjó að baki verknaði hans. Var X því sýknaður af kröfum ákæruvalds, en ekki kom til álita í málinu að taka afstöðu til þess hvort önnur refsilagaákvæði kynnu að taka til umræddrar háttsemi hans. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Ingibjörg Benediktsdóttir, Jón Steinar Gunnlaugsson og Ólafur Börkur Þorvaldsson. Ríkissaksóknari skaut máli þessu til Hæstaréttar 10. nóvember 2005 af hálfu ákæruvalds, sem krefst sakfellingar samkvæmt ákæru og refsiákvörðunar. Ákærði krefst aðallega staðfestingar héraðsdóms, til vara að ákvörðun refsingar verði frestað en að því frágengnu að refsing verði milduð. Með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms verður hann staðfestur. Áfrýjunarkostnaður skal greiddur úr ríkissjóði samkvæmt yfirliti ríkissaksóknara yfir sakarkostnað og ákvörðun Hæstaréttar um málsvarnarlaun, sem eru ákveðin að meðtöldum virðisaukaskatti eins og nánar greinir í dómsorði. Dómsorð: Áfrýjunarkostnaður, 224.100 krónur, greiðist úr ríkissjóði, en það eru málsvarnarlaun skipaðs verjanda ákærða, Jóns Auðuns Jónssonar hæstaréttarlögmanns. Mál þetta, sem dómtekið var 23. f.m., er höfðað með ákæru ríkissaksóknara, útgefinni 23. júní 2005, á hendur X, kt. [...], [...] í Hafnarfirði „fyrir að hafa sært blygðunarsemi A með því að hafa, aðfaranótt laugardagsins 22. janúar 2005 á kvennasalerni veitingahússins Players, Bæjarlind 2, Kópavogi, tekið hreyfimyndir af A þar sem hún var að hafa þvaglát. Telst þetta varða við 209. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940.“ Í ákæru er þess krafist að ákærði verði dæmdur til refsingar. Þar er jafnframt getið bótakröfu, sem A gerir á hendur ákærða. Krefst hún þess að ákærða verði gert að greiða henni skaðabætur að fjárhæð 198.515 krónur „auk vaxta og dráttarvaxta skv. lögum nr. 38/2001 frá 22. janúar 2005 til greiðsludags“. Ákærði krefst þess aðallega að hann verði sýknaður af refsikröfu ákæruvalds, til vara að ákvörðun refsingar hans verði frestað, en að því frágengnu að honum verði einungis gerð vægasta refsing sem lög leyfa. Þess er aðallega krafist að bótakröfu verði vísað frá dómi, til vara er gerð krafa um sýknu af henni, en að því frágengnu að hún sæti lækkun. I. Ákærði hefur fyrir dómi skýlaust viðurkennt að hafa, aðfaranótt laugardagsins 22. janúar 2005 á kvennasalerni veitingahússins Players, Bæjarlind 2, Kópavogi, tekið hreyfimyndir af konu þar sem hún var að hafa þvaglát. Lýsing ákærða á atvikum er í samræmi við vitnisburð A svo langt sem hún nær. Hann hefur þó neitað því að hann hafi skoðað þær myndir sem hann tók í umrætt sinn. Þær hafi hann fyrst séð við aðalmeðferð málsins. Aðspurður um tilgang myndatökunnar skýrði ákærði svo frá að eingöngu hafi verið um fíflaskap af hans hálfu að ræða, „prakkarinn“ hafi komið upp í honum. Þá hafi hann í raun ekki gert sér grein fyrir því hvort hann væri staddur inni á karla- eða kvennasalerninu þá er hann tók myndirnar. Hann hafi verið talsvert ölvaður. Konuna sem um ræðir hafi hann aldrei séð meðan á myndatökunni stóð. II. Með játningu ákærða, vitnisburði A fyrir dómi og framlögðum sakargögnum telst nægilega sannað að ákærði hafi, aðfaranótt laugardagsins 22. janúar 2005, tekið hreyfimyndir af A inni á salerni veitingahússins Players í Kópavogi þar sem hún var að hafa þvaglát. Er ákærði með þessu framferði sínu talinn hafa sært blygðunarsemi A og gerst brotlegur við 209. gr. almennra hegningarlaga, sbr. 15. gr. laga nr. 40/1992 og 104. gr. laga nr. 82/1998. Á myndum þeim sem saksókn ákæruvalds í málinu tekur til sést þar sem kona situr á salernisskál. Hefur hún girt buxur niður að hnjám og að hluta til sér í hægra læri hennar. Að öðru leyti sér ekki í bert hold. Ákvæði 209. gr. almennra hegningarlaga tilheyrir kynferðisbrotakafla laganna. Það hljóðar svo: „Hver sem með lostugu athæfi særir blygðunarsemi manna eða er til opinbers hneykslis skal sæta fangelsi allt að fjórum árum, en fangelsi allt að 6 mánuðum eða sektum ef brot er smávægilegt.“ Vörn ákærða í málinu er á því reist að með athæfi sínu í umrætt sinn hafi hann hvorki sært blygðunarsemi þeirrar konu sem hann tók myndir af né sýnt af sér lostugt athæfi. Í almennum athugasemdum sem fylgdu frumvarpi því er varð að lögum nr. 40/1992, en með þeim var gerð talsverð breyting á kynferðisbrotakafla almennra hegningarlaga, segir svo meðal annars: „Ef kynferðisathafnir falla ekki undir neina af ofangreindum verknaðarlýsingum, þ.e. samræði, önnur kynferðismök eða aðra kynferðislega áreitni kann 209. gr. að eiga við um þær (brot gegn blygðunarsemi).“ Í athugasemdum við 15. gr. frumvarpsins segir svo meðal annars: „Af nýjum sérákvæðum í 200. 202. gr., sbr. 8. 10. gr. frumvarpsins um kynferðislega áreitni, leiðir hins vegar að undir 209. gr. fellur nú ýmiss konar háttsemi önnur en káf og þukl á líkama, t.d. gægjur á glugga, berháttun og önnur strípihneigð, klúrt orðbragð í síma.“ Ljóst má vera að lostugt athæfi í skilningi 209. gr. almennra hegningarlaga er athöfn af kynferðislegum toga og sem stjórnast af kynhneigð manna, en gengur skemmra en samræði og önnur kynferðismök. Ákærði hefur borið því við að það athæfi hans sem hann telst hafa framið samkvæmt framansögðu hafi ekki verið af kynferðislegum rótum sprottið og að hann hafi eingöngu verið að „fíflast“. Hlutrænt séð og svo sem aðstæðum var háttað í umrætt sinn verður ekki staðhæft að verknaður ákærða teljist lostugt athæfi í framangreindum skilningi. Þar við bætist að í sakarmati verður ákærði að njóta vafans sem í málinu er um þá huglægu afstöðu sem bjó að baki verknaði hans. Samkvæmt þessu verður ekki á það fallist með ákæruvaldinu að ákærði hafi með háttsemi sinni í umrætt sinn gerst sekur um brot gegn 209. gr. almennra hegningarlaga. Þá kemur ekki til álita í málinu að taka afstöðu til þess hvort önnur refsilagaákvæði kunni að taka til þessarar háttsemi hans. Hann verður því sýknaður af refsikröfu ákæruvalds. Með vísan til framangreindrar niðurstöðu og fyrri málsliðar 3. mgr. 172. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála verður bótakröfu A vísað frá dómi. Samkvæmt málsúrslitum skal sakarkostnaður greiðast úr ríkissjóði eins og nánar greinir í dómsorði. Við ákvörðun málsvarnarlauna hefur verið tekið tillit til virðisaukaskatts. Þorgeir Ingi Njálsson héraðsdómari kvað upp dóm þennan. D ó m s o r ð: Ákærði, X, er sýkn af refsikröfu ákæruvalds í málinu. Bótakröfu A er vísað frá dómi. Málsvarnarlaun skipaðs verjanda ákærða, Jóns Auðuns Jónssonar hæstaréttarlögmanns, 120.000 krónur, greiðist úr ríkissjóði. |
Mál nr. 155/2006 | Kærumál Gjaldþrotaskipti Málshöfðunarfrestur Frávísunarúrskurður staðfestur | Mál þetta, sem var tekið til úrskurðar 27. febrúar sl., er höfðað fyrir Héraðsdómi Reykjavíkur af Þrotabúinu Móum hf., Hafnarstræti 20, Reykjavík, á hendur Stofnunga sf. Bændahöllinni við Hagatorg, Reykjavík. Stefnan var birt 16. ágúst 2004 og sakaukastefna í október 2005. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Garðar Gíslason, Markús Sigurbjörnsson og Ólafur Börkur Þorvaldsson. Sóknaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 15. mars 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 21. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 2. mars 2006, þar sem máli sóknaraðila á hendur varnaraðila var vísað frá dómi. Kæruheimild er í j. lið 1. mgr. 143. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Sóknaraðili krefst þess að lagt fyrir héraðsdómara að taka málið til efnismeðferðar. Þá krefst sóknaraðili kærumálskostnaðar. Varnaraðili krefst þess að úrskurður héraðsdómara verði staðfestur og sér dæmdur kærumálskostnaður. Með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur um annað en málskostnað. Rétt er að málskostnaður í héraði og kærumálskostnaður falli niður, sbr. 3. mgr. 141. gr. laga nr. 91/1991. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur um annað en málskostnað. Málskostnaður í héraði og kærumálskostnaður fellur niður. |
Mál nr. 166/2006 | Kærumál Lögræði | Sóknaraðili, Félagsmálastofnun Hafnarfjarðar, [kt.], Strandgötu 33, Hafnarfirði, hefur með bréfi dagsettu 9. mars 2006, sem dóminum barst 10. s.m., krafist þess að varnaraðili, A, [kt. og heimilisfang], en nú vistaður á deild 32a á Landspítala í Reykjavík, verði með vísan til a. liðar. 4. gr. lögræðislaga nr. 71/1997, sbr. d-lið 2. mgr. 7. gr. sömu laga, sviptur sjálfræði ótímabundið vegna alvarlegs geðsjúkdóms. Telur sérfræðingur í geðlækningum á geðdeild Landspítala réttmætt að hafa uppi kröfu um að varnaraðili verði sviptur sjálfræði og hefur mælst til þess að svo verði gert. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Hrafn Bragson, Árni Kolbeinsson og Ingibjörg Benediktsdóttir. Sóknaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 22. mars 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 23. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjaness 16. mars 2006 þar sem sóknaraðili var sviptur sjálfræði ótímabundið að kröfu varnaraðila. Kæruheimild er í 1. mgr. 16. gr. lögræðislaga nr. 71/1997. Sóknaraðili krefst þess aðallega að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi en til vara að sjálfræðissvipting takmarkist við sex mánuði. Þá krefst hann þóknunar til handa skipuðum verjanda sínum. Varnaraðili hefur ekki látið málið til sín taka fyrir Hæstarétti. Með vísan til a. liðar 4. gr. lögræðislaga en að öðru leyti til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur. Samkvæmt 1. mgr. 17. gr. lögræðislaga greiðist kærumálskostnaður úr ríkissjóði, þar með talin þóknun skipaðs verjanda sóknaraðila, eins og nánar greinir í dómsorði. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. Kærumálskostnaður greiðist úr ríkissjóði, þar með talin þóknun skipaðs verjanda sóknaraðila, Einars Gauts Steingrímssonar hæstaréttarlögmanns, 100.000 krónur. |
Mál nr. 171/2006 | Kærumál Gæsluvarðhald. A. liður 1. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 | Lögreglustjórinn í Reykjavík hefur krafist þess að X, [kt. og heimilisfang], sæti gæsluvarðhaldi til fimmtudagsins 6. apríl 2006, kl. 16:00. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Árni Kolbeinsson, Jón Steinar Gunnlaugsson og Ólafur Börkur Þorvaldsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 27. mars 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 28. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 27. mars 2006, þar sem varnaraðila var gert að sæta gæsluvarðhaldi allt til fimmtudagsins 6. apríl 2006 kl. 16. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Varnaraðili krefst þess aðallega að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi en til vara að gæsluvarðhaldi verði markaður skemmri tími. Sóknaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar. Eins og nánar greinir í hinum kærða úrskurði er varnaraðili undir rökstuddum grun um að hafa í félagi við tvo aðra menn framið rán á bensínafgreiðslustöð. Ætlað brot varnaraðila er talið varða við 252. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940. Með þeim rökstuðningi sem fram kemur í hinum kærða úrskurði er fallist á með sóknaraðila að rannsóknarhagsmunir standi til þess að varnaraðili sæti gæsluvarðhaldi á grundvelli a. liðar 1. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991. Þó verður gæsluvarðhaldinu ekki markaður lengri tími en til 3. apríl 2006 kl. 16. Dómsorð: Varnaraðili, X, sæti gæsluvarðhaldi allt til mánudagsins 3. apríl 2006, kl. 16. |
Mál nr. 129/2006 | Kærumál Frávísunarúrskurður felldur úr gildi | Mál þetta, sem dómtekið var fimmtudaginn 9. febrúar sl., er höfðað fyrir Héraðsdómi Reykjavíkur af Sperru ehf., [kt.], Gullengi 29, Reykjavík, með stefnu birtri 8. marz 2005 á hendur Dynskógum ehf., [kt.], Ármúla 36, Reykjavík. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Gunnlaugur Claessen, Guðrún Erlendsdóttir og Jón Steinar Gunnlaugsson. Sóknaraðili skaut máli þessu til Hæstaréttar með kæru 28. febrúar 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 8. mars sama ár. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 16. febrúar 2006, þar sem máli sóknaraðila gegn varnaraðila var vísað frá dómi. Kæruheimild er í j. lið 1. mgr. 143. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Sóknaraðili krefst þess að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi og lagt fyrir héraðsdómara að taka málið til efnismeðferðar. Þá krefst hann kærumálskostnaðar. Varnaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar og kærumálskostnaðar. Málsatvikum og málatilbúnaði aðila er lýst í hinum kærða úrskurði. Ekki verður fallist á með héraðsdómara að málsgrundvöllur sá, sem lagður var í stefnu, hafi raskast svo undir rekstri málsins að frávísun varði. Byggir sóknaraðili á því að varnaraðili eigi ógreidda þrjá nánar tilgreinda reikninga vegna verks, sem aðilar eru sammála um að sóknaraðili hafi unnið fyrir varnaraðila, þótt þá greini á um hvort þegar hafi verið greitt fyrir þá verkþætti sem reikningarnir varða. Verður ekki séð að vandkvæði séu á að fella efnisdóm á málið á þessum grunni. Ber því samkvæmt framansögðu að fella hinn kærða úrskurð úr gildi og leggja fyrir héraðsdómara að taka málið til efnismeðferðar. Rétt þykir að kærumálskostnaður falli niður, en ákvörðun málskostnaðar í héraði bíður efnisdóms. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er felldur úr gildi og lagt fyrir héraðsdómara að taka málið til efnismeðferðar. Kærumálskostnaður fellur niður. |
Mál nr. 134/2006 | Kærumál Lögbann | S, félagsmaður í V, krafðist lögbanns við byggingu veiðihúss á vegum félagsins. Talið var að þau réttindi, sem S hugðist verja með beiðni sinni um lögbann, væru nægilega tryggð með rétti til skaðabóta úr hendi V, ef þau yrðu talin fyrir hendi, og því ætti við regla 1. tl. 3. mgr. 24. gr. laga nr. 31/1990. Var kröfu S um lögbann því hafnað. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Hrafn Bragason, Árni Kolbeinsson og Ingibjörg Benediktsdóttir. Sóknaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 1. mars 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 13. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Norðurlands vestra 15. febrúar 2006, þar sem staðfest var ákvörðun sýslumannsins á Blönduósi 20. desember 2005 um að hafna kröfu sóknaraðila um að lagt yrði lögbann við því að varnaraðili héldi áfram byggingu veiðihúss á óskiptri jörð Hólabæjar og Gunnsteinsstaða í Langadal, Austur-Húnavatnssýslu. Jafnframt var staðfest sú niðurstaða sýslumanns að hafna því að leggja lögbann við að varnaraðili stofni til fjárskuldbindinga eða annarra skuldbindinga í tengslum við nefnda byggingu. Kæruheimild er í 1. mgr. 35. gr. laga nr. 31/1990 um kyrrsetningu, lögbann o.fl., sbr. 4. mgr. 91. gr. laga nr. 90/1989 um aðför eins og henni var breytt með 102. gr. laga nr. 92/1991. Sóknaraðili krefst þess að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi og lagt fyrir sýslumanninn á Blönduósi að leggja lögbann við fyrrgreindum athöfnum varnaraðila. Þá krefst sóknaraðili aðallega málskostnaðar í héraði en til vara að málskostnaður í héraði verði felldur niður. Í báðum tilvikum krefst hann kærumálskostnaðar. Varnaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar og kærumálskostnaðar. Með vísan til forsendna héraðsdóms verður staðfest sú ályktun dómsins að réttindi, sem sóknaraðili hyggst verja með beiðni sinni um lögbann, séu nægilega tryggð með rétti til skaðabóta úr hendi varnaraðila, ef þau yrðu talin fyrir hendi, og því eigi við regla 1. tl. 3. mgr. 24. gr. laga nr. 31/1990. Þegar af þessari ástæðu verður niðurstaða hins kærða úrskurðar staðfest. Sóknaraðili greiði varnaraðila kærumálskostnað eins og nánar greinir í dómsorði. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. Sóknaraðili, Stefán Stefánsson, greiði varnaraðila, Veiðifélagi Blöndu og Svartár, 100.000 krónur í kærumálskostnað. |
Mál nr. 140/2006 | Kærumál Matsbeiðni | Matsbeiðandi kveður málavexti vera þá að Logn ehf. hafi keypt fasteignir að Bergþórugötu 23 og Laugavegi 5 með kaupsamningi 16. janúar 2004. Með í kaupunum að Bergþórugötunni hafi fylgt ónýttur byggingarréttur. Fljótlega eftir kaupin hafi fasteignirnar og rekstur þeirra verið færð yfir í sérstakt félag sem er matsþoli. Í matsbeiðni segir svo um þau viðskipti: “Matsþoli tók yfir veðskuldir fasteignanna með yfirlýsingu, dags. 29. janúar 2004, en greiddi hins vegar ekki mismun skulda og markaðsvirðis fasteignanna til Logns ehf., eins og eðlilegt er í fasteignaviðskiptum. Eftir það sendi matsþoli inn fyrirspurn til byggingarfulltrúa þar sem spurt var hvort heimilað yrði að byggja 3ja hæða viðbyggingu ásamt þakhæð með samtals 4 íbúðum við norðurhlið Bergþórugötu 23. Hlaut sú fyrirspurn jákvætt svar þann 17. febrúar 2004.” Logn ehf. var úrskurðað gjaldþrota 29. júní 2005. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Hrafn Bragason, Árni Kolbeinsson og Ingibjörg Benediktsdóttir. Sóknaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 2. mars 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 14. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 17. febrúar 2006, þar sem tekin var til greina krafa varnaraðila um dómkvaðningu matsmanns. Kæruheimild er í c. lið 1. mgr. 143. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Sóknaraðili krefst þess að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi og hafnað beiðni varnaraðila um dómkvaðningu matsmanns. Þá krefst hann kærumálskostnaðar. Varnaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar og kærumálskostnaðar. Með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur. Sóknaraðili greiði varnaraðila kærumálskostnað eins og nánar greinir í dómsorði. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. Sóknaraðili, Íslensk fasteign ehf., greiði varnaraðila, þrotabúi Logns ehf., 100.000 krónur í kærumálskostnað. |
Mál nr. 132/2006 | Kærumál Hæfi dómara | Mál þetta var þingfest 30. júní 2005og tekið til úrskurðar 2. þ.m. Stefnandi er Hallgrímur Þór Gunnþórsson, Snorrabraut 40, Reykjavík en stefndi er íslenska ríkið. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Garðar Gíslason, Markús Sigurbjörnsson og Ólafur Börkur Þorvaldsson. Sóknaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 27. febrúar 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 9. mars sama ár. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 13. febrúar 2006, þar sem hafnað var kröfu sóknaraðila um að Gunnar Aðalsteinsson héraðsdómari viki sæti í máli sóknaraðila gegn varnaraðila. Kæruheimild er í a. lið 1. mgr. 143. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Sóknaraðili krefst þess að framangreind krafa hans verði tekin til greina. Þá krefst hann aðallega kærumálskostnaðar en til vara að málskostnaður í héraði og kærumálskostnaður verði látinn niður falla. Varnaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar og kærumálskostnaðar. Með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur. Kærumálskostnaður fellur niður. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. Kærumálskostnaður fellur niður. |
Mál nr. 154/2006 | Kærumál Gæsluvarðhald. 2. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 | Lögreglustjóri hefur krafist þess að Héraðsdómur Reykjavíkur úrskurði að X, [kt. og heimilisfang], sæti áfram gæsluvarðhaldi á meðan máli hans er ólokið, þó eigi lengur en til föstudagsins 28. apríl 2006, klukkan 16:00. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Ingibjörg Benediktsdóttir, Jón Steinar Gunnlaugsson og Ólafur Börkur Þorvaldsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 17. mars 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 20. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 17. mars 2006, þar sem varnaraðila var gert að sæta áfram gæsluvarðhaldi á meðan máli hans væri ólokið, þó ekki lengur en til föstudagsins 28. apríl 2006 kl. 16. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Varnaraðili krefst þess að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi. Þá krefst hann kærumálskostnaðar. Sóknaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar. Fallist er á með sóknaraðila að gögn málsins beri með sér að varnaraðili sé undir sterkum grun um að hafa átt þátt í innflutningi á umtalsverðu magni hættulegra fíkniefna, þannig að varðað geti við 173. gr. a. almennra hegningarlaga nr. 19/1940, en brot á þeirri lagagrein varðar allt að 12 ára fangelsi. Með vísan til forsendna héraðsdóms verður staðfest að fullnægt sé skilyrðum 2. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 til að varnaraðili sæti áfram gæsluvarðhaldi á meðan máli hans er ólokið og verður niðurstaða hins kærða úrskurðar því staðfest. Kærumálskostnaður verður ekki dæmdur. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. |
Mál nr. 127/2006 | Kærumál Skuldabréf Gjaldfelling | Í máli þessu krefst sóknaraðili, Sigurdís Benónýsdóttir, kt. 290272-4599, Hringbraut 106, Reykjanesbæ, þess að aðfarargerð sýslumannsins í Reykjavík nr. 011-2005-07812, sem fram fór hjá henni þann 7. júlí 2005 að kröfu varnaraðila, dánarbús Vigdísar Baldvinsdóttur, kt. 260638-4919, verði ógilt. Þá er krafist málskostnaðar. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Hrafn Bragason, Árni Kolbeinsson og Ingibjörg Benediktsdóttir. Sóknaraðili skaut máli þessu til Hæstaréttar með kæru 27. febrúar 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 7. mars sama ár. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 16. febrúar 2006, þar sem ógilt var aðfarargerð sýslumannsins í Reykjavík, sem fram fór hjá varnaraðila 7. júlí 2005 að kröfu sóknaraðila. Kæruheimild er í 3. mgr. 95. gr. laga nr. 90/1989 um aðför, sbr. 102. gr. laga nr. 92/1991. Sóknaraðili krefst þess að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi og hafnað verði kröfu varnaraðila um ógildingu aðfarargerðarinnar. Þá krefst hann málskostnaðar í héraði og kærumálskostnaðar, en til vara að málskostnaður verði látinn niður falla. Varnaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar og kærumálskostnaðar. Málsatvik eru reifuð í héraðsdómi. Varnaraðili er ábyrgðarmaður á skuldabréfi með stöðluðu gjaldfellingarákvæði. Þegar dánarbúið greip til gjaldfellingar bréfsins var það í skilum að öðru leyti en því að dráttarvextir, sem til féllu vegna þess að skuldari bréfsins hafði ekki greitt afborgun á réttum gjalddaga, voru ógreiddir. Langt var liðið frá því að eigandi bréfsins hafði sjálfur tekið við greiðslu afborgunarinnar úr hendi skuldarans án þess að athugasemd hefði verið send um frekari greiðslu. Þá verður að hafa í huga að gögn málsins bera með sér að greiðslur fyrri afborgana af umræddu skuldabréfi höfðu í öllum tilvikum dregist nokkra mánuði fram yfir réttan gjalddaga, að því er virðist án athugasemda af hálfu kröfuhafa og leiddi sá greiðsludráttur ekki til gjaldfellingar skuldabréfsins. Ennfremur liggur fyrir að vanskil á greiðslu dráttarvaxta, sem leiddu til gjaldfellingar skuldabréfsins, námu aðeins litlum hluta eftirstöðva skuldarinnar. Með vísan til þess sem að framan greinir verður ekki talið að heimilt hafi verið eins og hér stóð á að gjaldfella skuldabréfið og verður niðurstaða hins kærða úrskurðar því staðfest. Sóknaraðili greiði varnaraðila kærumálskostnað, svo sem nánar greinir í dómsorði. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. Sóknaraðili, dánarbú Vigdísar Baldvinsdóttur, greiði varnaraðila, Sigurdís Benónýsdóttur, 150.000 krónur í kærumálskostnað. |
Mál nr. 136/2006 | Kærumál Gæsluvarðhaldsúrskurður felldur úr gildi | Ekki voru talin skilyrði til að X sætti áfram gæsluvarðhaldi á grundvelli 2. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Ingibjörg Benediktsdóttir, Jón Steinar Gunnlaugsson og Ólafur Börkur Þorvaldsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 10. mars 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 13. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 10. mars 2006, þar sem varnaraðila var gert að sæta áfram gæsluvarðhaldi allt til föstudagsins 21. apríl 2006 kl. 16. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Varnaraðili krefst þess aðallega að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi, en til vara að gæsluvarðhaldi verði markaður skemmri tími. Sóknaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar. Málsatvik eru greind í hinum kærða úrskurði. Eins og þar segir er varnaraðili undir rökstuddum grun um að hafa veitt nafngreindum manni stungusár með hníf. Meðal gagna málsins er mynd af litlum vasahníf sem grunur leikur á að hafi verið notaður við árásina. Má af henni ráða að hnífur þessi sé með 4 til 5 sm löngu blaði. Í læknisvottorði sem fyrir liggur í málinu um áverka á brotaþola er sárum hans svo lýst að á höku hafi hann haft grunnt sár 1,5 sm að lengd, á vinstri síðu sár 3 sm að lengd, á brjóstbaki grunnt sár 2,5 sm að lengd og tvö önnur sár 2 sm að lengd og loks sár á mjóbaki 1,5 sm að lengd. Þá er þess getið að öll sárin samrýmist áverkum eftir eggvopn og að þau hafi verið staðdeyfð og saumuð. Af framangreindri lýsingu verður hvorki séð að atlaga sú sem kærði er grunaður um né áverkar þeir sem um ræðir hafi verið þess eðlis að skilyrði 2. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 séu uppfyllt til að varnaraðili sæti áfram gæsluvarðhaldi. Verður hinn kærði úrskurður því felldur úr gildi. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er felldur úr gildi. Úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 10. mars 2006. Lögreglan í Reykjavík hefur krafist þess að héraðsdómur Reykjavíkur úrskurði að X, [kt. og heimilisfang], sæti áfram gæsluvarðhaldi á grundvelli 2. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 þar til dómur gengur í máli hans en þó ekki lengur en til föstudagsins 21. apríl 2006 kl. 16:00. Í greinargerð lögreglu kemur fram að lögreglan í Reykjavík hafi nú til rannsóknar tilraun til manndráps eða eftir atvikum sérstaklega hættulega líkamsárás sem hafi átt sér stað í miðbæ Reykjavíkur aðfaranótt sunnudagsins 5. mars sl. Kærði liggi undir sterkum grun um að hafa umrætt sinn veitt A, [kt.], fimm stunguáverka á bol, þrjá hægra megin, einn á vinstri síðu og einn á mjóbak. Samkvæmt vottorði Steinunnar Hauksdóttur, deildarlæknis á slysa- og bráðadeild, hafi A reynst vera með fimm stungusár á bol þegar hann kom á deildina. Hafi þrjú sár verið hægra megin, eitt á vinstri síðu og eitt á mjóbaki. Lögreglu hafi verið tilkynnt um atvikið kl. 5:34 aðfaranótt 5. mars sl. Er lögreglumenn hafi komið á vettvang hafi þeir haft tal af A sem hafi verið alblóðugur á baki og er lögreglumenn hafi hugað að honum hafi þeir séð að hann var með þrjú sár á baki sem blæddi úr. A hafi í skyndi verið fluttur á slysa- og bráðadeild Landspítala í Fossvogi. Á vettvangi hafi lögreglumenn hitt B sem hafi tjáð þeim að kærði hafi sagt henni að hann hafi stungið mann og hafi sýnt henni vasahníf. Strax hafi verið gerðar ráðstafanir til að hafa upp á kærða og hann verið handtekinn stuttu síðar í bifreið sinni fyrir utan heimili hans. Kærði hafi viðurkennt í skýrslutöku hjá lögreglu að hafa lent í átökum við A inni á veitingahúsinu [...]. Til átaka hafi komið eftir að út úr veitingahúsinu var komið og hafi fleiri en þeir komið þar við sögu. Átökin hafi borist inn í port sunnan við veitingahúsið. Kærði hafi síðan séð A fara út um hlið sem sé inn í portinu og segist hafa elt hann. Kærði hafi spurt A hvort hann myndi eftir honum og hafi A þá slegið hann í andlitið. Kærði hafi svarað í sömu mynt og hafi komið til frekari átaka milli þeirra. Kærði kveðist hafa tekið upp hníf sem hann hafi verið með í vasa sínum og stungið A tvisvar með hnífnum en útiloki ekki að hann hafi stungið hann oftar. Kærði segist hafa áttað sig á hvað hann hefði gert og farið að bifreið sinni sem hann hafði lagt vestan við [...]. Hann hafi hitt þar B og sagt henni frá slagmálunum og að hann hefði óvart stungið mann. Telji hann að B hafi séð hnífinn. Félagar hans tveir hafi síðan komið að bifreiðinni og hann ekið henni í burtu. B hafi borið að hún hafi rætt við kærða við bifreið hans og hafi hann margendurtekið að hann hafi stungið mann og að hann hafi gert það sex sinnum. Hafi hún séð að kærði var með hnífinn í höndunum. C var með B umrætt sinn og kveðist hún hafa heyrt kærða segja að hann hafi stungið “gaur” og hafi hún séð að kærði var með hníf í hendi. Kærði hafi með úrskurði héraðsdóms þann 5. þ.m. verið gert að sæta gæsluvarðhaldi til dagsins í dag. Rannsókn málsins sé vel á veg komin og sé staða rannsóknarinnar þannig að ekki sé talin þörf á að kærði sæti áfram gæsluvarðhaldi á grundvelli rannsóknarhagsmuna. Reynt verði að ljúka rannsókn málsins svo fljótt sem verða megi og verði málið síðan sent ríkissaksóknara til ákærumeðferðar, sbr. 27. gr. laga um meðferð opinberra mála. Samkvæmt gögnum málsins sé sterkur grunur um að kærði hafi framið alvarlegt brot þar sem beitt hafi verið lífshættulegu vopni. Geti brotið samkvæmt 2. mgr. 218. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 varðað allt að 16 ára fangelsi eða allt að ævilöngu fangelsi samkvæmt 211. gr., sbr. 20. gr., sömu laga, teljist sök sönnuð. Sé brot kærða þess eðlis að telja verði nauðsynlegt með tillit til almannahagsmuna að hann sæti áfram gæsluvarðhaldi. Kröfu þessari til stuðnings sé vísað til dóma Hæstaréttar nr. 563/2002, 268/2003, 44/2004, 331/2004, 521/2004, 396/2005 og 33/2006. Varðandi þau sjónarmið sem liggi til grundvallar gæsluvarðhaldi samkvæmt nefndu ákvæði skuli og bent á rit Evu Smith, Straffeproces, 1999, bls. 70. Lögreglan í Reykjavík rannsakar nú ætlað brot kærða sem geti varðað við 211. gr., sbr. 20. gr., eða 2. mgr. 218. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940, með síðari breytingum. Með vísan til framanritaðs, framlagðra gagna og 2. mgr. 103. gr. laga um meðferð opinberra mála nr. 19/1991 sé þess krafist að framangreind krafa nái fram að ganga eins og hún sé fram sett. Lögreglan í Reykjavík rannsakar nú þann atburð er átti sér stað aðfararnótt 5. mars sl. í miðbæ Reykjavíkur er A hlaut fimm stunguáverka með hnífi. Um var að ræða þrjá stunguáverka hægra megin á bol, einn á vinstri síðu og einn á mjóbak. Kærði liggur undir sterkum grun um að hafa valdið A þessum áverkum, en hann hefur játað fyrir lögreglu að hafa stungið A tvisvar sinnum. Brot þetta getur varðað við 211. gr. sbr. 20. gr. eða 2. mgr. 218. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940, með síðari breytingum. Að því virtu að A hlaut áverka af völdum eggvopns og með hliðsjón af því hversu alvarleg sú háttsemi kærða er sem hann er sakaður um, teljast uppfyllt skilyrði til að hann sæti gæsluvarðhaldi á grundvelli 2. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991. Verður krafa lögreglu því tekin til greina eins og hún er fram sett og nánar greinir í úrskurðarorði. Sigrún Guðmundsdóttir héraðsdómari kvað upp úrskurð þennan. Kærði, X, [kt. og heimilisfang], sæti áfram gæsluvarðhaldi á grundvelli 2. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 þar til dómur gengur í máli hans en þó ekki lengur en til föstudagsins 21. apríl 2006 kl. 16:00. |
Mál nr. 139/2006 | Kærumál Gæsluvarðhald. 2. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 | Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að X sætti áfram gæsluvarðhaldi á grundvelli 2. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála þar til dómur gengi í máli hans. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Árni Kolbeinsson, Jón Steinar Gunnlaugsson og Ólafur Börkur Þorvaldsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 13. mars 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 14. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 10. mars 2006, þar sem varnaraðila var gert að sæta áfram gæsluvarðhaldi þar til dómur gengur í máli hans en þó ekki lengur en til föstudagsins 21. apríl 2006 kl. 16. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Varnaraðili krefst þess að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi. Sóknaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar. Með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. Lögreglan í Reykjavík hefur krafist þess að Héraðsdómur Reykjavíkur úrskurði að X, [kt. og heimilisfang] verði gert að sæta áfram gæsluvarðhaldi á grundvelli 2. mgr. 103. gr. laga um meðferð opinberra mála nr. 19/1991 þar til dómur gengur í máli hans en þó ekki lengur en til föstudagsins 21. apríl 2006 kl. 16:00. Í greinargerð lögreglu kemur fram að lögreglan í Reykjavík hafi nú til rannsóknar ætlaða tilraun til manndráps eða sérstaklega hættulega líkamsárás sem hafi átt sér stað í veitingahúsinu [...] aðfaranótt laugardagsins 4. mars sl. Kærði liggi undir sterkum grun um að hafa umrætt sinn veitt A, [kt.], tvo alvarlega stunguáverka með eggvopni. Samkvæmt vottorði Tómasar Guðbjartssonar, sérfræðings á hjarta- og lungnaskurðdeild Landspítala háskólasjúkrahúsi, dags. 4. mars sl., hafi A reynst hafa hlotið tvö stungusár aftarlega á vinstri helmingi brjósthols og komið gat á vinstra lunga sem hafi fallið að nokkru saman. Að mati Tómasar hafi verið um að ræða alvarlegan áverka og verði af vottorði hans ráðið að áverkar A hafi verið lífshættulegir. Lögreglu hafi borist tilkynning um atvikið kl. 4.54 aðfaranótt laugardagsins. Þegar lögreglumenn hafi komið á vettvang hafi nokkuð verið dregið af A og hafi hann verið fluttur í skyndi á bráðadeild Landspítala. Starfsmenn veitingahússins hafi tjáð lögreglumönnum að þeir hefðu séð kærða og B, sem báðir höfðu starfað sem dyraverðir á veitingahúsinu, í átökum við A. Kærði hafi verið handtekinn um hádegisbil á heimili sínu en B hafi komið á lögreglustöð laust eftir kl. 15:00 sama dag. A hafi lýst atvikum svo að hann hafi komið á veitingastaðinn með félögum sínum, C og D. Þau hafi setið við borð í veitingahúsinu þegar strákur sem kallaður sé X hafi komið til hans og farið að ásaka hann um að hafa brotið alvarlega gegn frænda hans. A segist hafi sagt X að hann kannaðist ekki við atvikið. Stuttu síðar hafi einhver komið aftan að honum og slegið hann í höfuð og líkama svo hann féll í gólfið. Árásinni hafi lokið skyndilega. Hann hafi hins vegar ekki áttað sig á því að hann hefði verið stunginn fyrr en síðar. Segist hann telja að leðurjakki sem hann hafi klæðst hafi bjargað honum og hafi hjúkrunarfólk á spítalanum sagt honum að svo hafi verið. D og C hafi bæði borið hjá lögreglu að þau hafi séð tvo menn ráðast á A en þau hafi hins vegar ekki séð hníf. Þá hafi E, dyravörður borið að hann hafi séð kærða og B slá og sparka í A. E þekki kærða og B. Kærði hafi borið aðB hafi sagt honum að A hafi brotið alvarlega gegn bróður hans og vinkonu hans. Kærði segist hafa rætt þetta við A en farið síðan og talað við B á ný. B hafi síðan rokið í manninn og slegið hann nokkrum sinnum. Kærði segist hafa haldið á vasahníf sem var um 7-8 cm langur. Hann hafi verið að fikta með hnífinn en þegar B hafi rokið í manninn hafi hann farið og stungið manninn tvisvar í bakið. Þegar hann hafi uppgötvað hvað hann hafi gert hafi hann gengið út en dyraverðir hafi þá verið að vísa B út. B beri að hann hafi séð kærða slá A tvívegis í bakið með krepptum hnefa. Þá hafi B borið að hann hafi vitað að kærði hafi stungið A þegar þeir hafi verið á leið út úr húsinu. B segist hafa ekið kærða heim í Mosfellsbæ en síðan ekið heim til [...]. B segi að kærði hafi skilið hnífinn eftir í bílnum en hann hafi beðið F bróður sinn um að losa sig við hnífinn. F hafi borið að hann hafi hent hnífnum í sjóinn. Kærði hafi sætt gæsluvarðhaldi frá 4. þ.m. Rannsókn málsins sé nú vel á veg komin og þyki ekki þörf á því að kærði sæti gæsluvarðhaldi á grundvelli rannsóknarhagsmuna úr því sem komið sé. Reynt verði að hraða rannsókn málsins svo sem kostur sé og verði málið að rannsókn lokinni sent ríkissaksóknara til ákærumeðferðar, sbr. 27. gr. laga um meðferð opinberra mála. Samkvæmt gögnum málsins sé sterkur grunur um að kærði hafi framið alvarlegt brot þar sem beitt hafi verið lífshættulegu vopni en kærði hafi veitt A lífshættulega áverka. Geti brotið samkvæmt 2. mgr. 218. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 varðað allt að 16 ára fangelsi eða allt að ævilöngu fangelsi samkvæmt 211. gr., sbr. 20. gr., sömu laga, teljist sök sönnuð. Sé brot kærða þess eðlis að telja verði nauðsynlegt með tilliti til almannahagsmuna að hann sæti áfram gæsluvarðhaldi. Kröfu þessari til stuðnings sé vísað til dóma Hæstaréttar nr. 563/2002, 268/2003, 44/2004, 331/2004, 521/2004, 396/2005 og 33/2006. Varðandi þau sjónarmið sem liggi til grundvallar gæsluvarðhaldi samkvæmt nefndu ákvæði skuli og bent á rit Evu Smith, Straffeproces, 1999, bls. 70. Lögreglan í Reykjavík rannsaki nú ætlað brot kærða sem geti varðað við 211. gr., sbr. 20. gr., eða eftir atvikum við 2. mgr. 218. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940. Með vísan til framanritaðs, framlagðra gagna og 2. mgr. 103. gr. laga um meðferð opinberra mála nr. 19/1991 sé þess krafist að framangreind krafa nái fram að ganga eins og hún sé fram sett. Lögreglan í Reykjavík rannsakar nú þann atburð er A hlaut tvo alvarlega stunguáverka með hnífi aðfararnótt 4. mars sl. í miðbæ Reykjavíkur. Kærði hefur játað að hafa valdið honum þessum áverka með hnífi. Samkvæmt vottorði Tómasar Guðbjartssonar, sérfræðings á hjarta og lungnaskurðdeild Landspítala háskólasjúkrahúsi, frá 4. mars sl., reyndist A vera með tvö stungusár aftarlega á vinstri helmingi brjósthols. Gat kom á vinstra lunga A sem féll saman að nokkru. Að mati Tómasar var um alvarlega áverka að ræða. Brot þetta getur varðað við 211. gr., sbr. 20. gr., eða eftir atvikum við 2. mgr. 218. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940, með síðari breytingum það er allt að 16 ára fangelsi. Að því virtu að um hættulegt vopn er að ræða og með hliðsjón af því hversu alvarlega háttsemi kærði er sakaður um, teljast uppfyllt skilyrði til að hann sæti gæsluvarðhaldi á grundvelli 2. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991, enda er það þess eðlis að telja verður nauðsynlegt með tilliti til almannahagsmuna að kærði sæti gæsluvarðhaldi. Verður krafa lögreglu því tekin til greina eins og hún er fram sett og nánar greinir í úrskurðarorði Sigrún Guðmundsdóttir héraðsdómari kvað upp úrskurð þennan. Úrskurðarorð : Kærði, X, [kt. og heimilisfang], sæti áfram gæsluvarðhaldi á grundvelli 2. mgr. 103. gr. laga um meðferð opinberra mála nr. 19/1991 þar til dómur gengur í máli hans en þó ekki lengur en til föstudagsins 21. apríl 2006 kl. 16:00. |
Mál nr. 144/2006 | Kærumál Gæsluvarðhald. C. liður 1. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 | Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að X sætti gæsluvarðhaldi á grundvelli c. liðar 1. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála meðan mál hans væri til meðferðar fyrir æðri dómi. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Árni Kolbeinsson, Ingibjörg Benediktsdóttir og Jón Steinar Gunnlaugsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 14. mars 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum sama dag. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 14. mars 2006, þar sem varnaraðila var gert að sæta gæsluvarðhaldi meðan mál hans er til meðferðar fyrir Hæstarétti þó ekki lengur en til fimmtudagsins 18. maí 2006 kl. 17. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Varnaraðili krefst þess aðallega að hinn kærði úrskurður verði ómerktur og kröfu sóknaraðila vísað frá héraðsdómi en til vara að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi. Þá krefst hann málskostnaðar í héraði og kærumálskostnaðar. Sóknaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar. Ekki verður séð að krafa um málskostnað í héraði hafi verið höfð uppi fyrir héraðsdómi og kemur hún þegar af þeirri ástæðu ekki til álita fyrir Hæstarétti. Með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur. Kærumálskostnaður verður ekki dæmdur. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. |
Mál nr. 131/2006 | Kærumál Gæsluvarðhald. 2. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 | Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að X sætti áfram gæsluvarðhaldi á grundvelli 2. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála, en gæsluvarðhaldinu var markaður skemmri tími. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Árni Kolbeinsson, Ingibjörg Benediktsdóttir og Ólafur Börkur Þorvaldsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 9. mars 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum sama dag. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjaness 8. mars 2006, þar sem varnaraðila var gert að sæta áfram gæsluvarðhaldi allt til föstudagsins 5. maí 2006 kl. 16. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Varnaraðili krefst þess aðallega að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi, en til vara að gæsluvarðhaldi verði markaður skemmri tími. Sóknaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar. Með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður staðfest sú niðurstaða hans að varnaraðili sæti áfram gæsluvarðhaldi. Svo sem þar greinir hefur aðalmeðferð í máli varnaraðila verið ákveðin 20. og 21. mars 2006. Er þess þá að vænta að málið verði dómtekið og dæmt innan þess frests sem greinir í 2. mgr. 133. gr. laga nr. 19/1991. Með vísan til þessa þykir rétt að stytta það tímabil sem varnaraðila verður gert að sæta gæsluvarðhaldi til þess tíma sem í dómsorði greinir. Dómsorð: Varnaraðili, X, skal sæta áfram gæsluvarðhaldi þar til dómur fellur í máli hans, þó eigi lengur en til föstudagsins 21. apríl 2006 kl. 16. Kærði mótmælir gæsluvarðhaldskröfunni. Hann krefst þess til vara að gæsluvarðhaldinu verði markaður skemmri tími en krafist er. I. Við fyrirtöku gæsluvarðhaldskröfunnar í dag kom ekkert nýtt fram sem haggað gæti framangreindu mati. Þykja skilyrði til að ákærði sæti áfram gæsluvarðhaldi á grundvelli 2. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 því vera fyrir hendi. Er því rétt að verða við kröfu ríkissaksóknara um að ákærði sæti áfram gæsluvarðhaldi er núverandi gæsluvarðhaldi lýkur nk. föstudag eins og hún er sett fram. Þykir ekki ástæða til að marka gæsluvarðhaldinu skemmri tíma en krafist er. Finnbogi H. Alexandersson héraðsdómari kvað upp úrskurðinn. ÚRSKURÐARORÐ: |
Mál nr. 115/2006 | Kærumál Farbann Sératkvæði | Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að skilyrði væru til þess að X yrði bönnuð för úr landi um nánar tilgreindan tíma á grundvelli 110. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Árni Kolbeinsson, Ingibjörg Benediktsdóttir og Jóni Steinari Gunnlaugssyni. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 27. febrúar 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 28. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 24. febrúar 2006, þar sem varnaraðila var bönnuð för frá Íslandi allt til föstudagsins 24. mars 2006 kl. 16. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Varnaraðili krefst þess aðallega að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi en til vara að farbanni verði markaður skemmri tími. Sóknaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar. Varnaraðili hefur haldið því fram að hún eigi hluta þeirra peninga, sem hald var lagt á við húsleit á heimili hennar og eiginmanns hennar, en hann sætir nú gæsluvarðhaldi vegna gruns um stórfellt fíkniefnalagabrot. Leikur rökstuddur grunur á að féð sé tengt fíkniefnasölu. Framburður varnaraðila og eiginmanns hennar er ekki í samræmi um það hvaðan féð sé fengið. Bæði hafa sagt að hluti þess sé afrakstur sölu húseignar í Litháen, en þeim ber ekki saman um hver sú húseign er. Fyrir Hæstarétt hefur verið lagt rafbréf 27. febrúar 2006 frá Interpol í Litháen. Kemur þar meðal annars fram að ekki finnist það götuheiti, sem varnaraðili hefur sagt að umrætt hús stæði við í þeim bæ sem hún nefndi. Þá hafi götuheiti og húsnúmer sem eiginmaður hennar gaf upp heldur ekki fundist. Þegar framangreint er virt og að öðru leyti með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar er á það fallist með héraðsdómara að fram sé kominn rökstuddur grunur um að varnaraðili hafi átt þátt í áðurnefndu fíkniefnalagbroti og að uppfyllt séu skilyrði til að neyta heimildar í 110. gr. laga nr. 19/1991 til að banna henni för úr landi. Verður hinn kærði úrskurður því staðfestur. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. Sératkvæði Jóns Steinars Gunnlaugssonar Samkvæmt gögnum málsins virðist grunur sóknaraðila um aðild varnaraðila að fíkniefnainnflutningi þeim, sem eiginmaður hennar er grunaður um, byggjast á því, að á heimili þeirra hafi við húsleit fundist peningar, sem varnaraðili hefur sagst eiga að hluta og gefið skýringar á sem þyki ótrúverðugar. Telur sóknaraðili að um sé að ræða fé, sem tengist innflutningi efnanna. Þá hafa bæði varnaraðili og eiginmaður hennar borið að þau hafi eignast peninga við sölu á húsi í Litháen fyrir tveimur til þremur árum. Greindi varnaraðili við yfirheyrslu hjá lögreglu frá staðsetningu hússins. Fyrir Hæstarétt hefur verið lagt rafbréf 27. febrúar 2006, sem sagt er vera frá Interpol í Litháen, þar sem meðal annars kemur fram, að ekki finnist það götuheiti, sem varnaraðili gaf upp í þeim bæ sem hún nefndi. Það götuheiti sé hins vegar til í nokkrum nálægum þorpum. Á hinn bóginn sé til gata með svipuðu nafni í umræddum bæ. Götuheiti og húsnúmer sem eiginmaðurinn gaf upp hafi ekki fundist. Ljóst er að rökstuddur grunur um alvarleg fíkniefnabrot beinist að eiginmanni varnaraðila. Upplýsingar um peninga á heimili hjónanna og misvísandi svör um staðsetningu húseignar, sem þau segjast hafa selt í Litháen, verða ekki talin fella rökstuddan grun á varnaraðila um að hún eigi hlutdeild í þeim brotum. Miðað við gögn málsins getur rökstuddur grunur ekki talist beinast að henni um annað og meira en að hafa gefið röng svör um atriði sem tengjast ætlaðri refsiverðri háttsemi eiginmannsins. Um þau atriði ber hún ekki vitnaskyldu, sbr. 50. og 51. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála, þó að henni beri skylda til að skýra satt frá því sem hún kýs að veita svör um. Rannsókn lögreglu beinist ekki að slíku ætluðu broti hennar og krafa sóknaraðila er ekki á því reist. Með vísan til þessa tel ég að fella beri hinn kærða úrskurð úr gildi. Lögreglustjórinn í Reykjavík hefur krafist þess að X, [kt.], litháískum ríkisborgara, verði bönnuð för frá Íslandi allt til föstudagsins 24. mars 2006, kl. 16:00. Í greinargerð lögreglustjóra kemur fram að ávana- og fíkniefnadeild lögreglustjórans í Reykjavík rannsaki meint fíkniefnabrot A, litháísks ríkisborgara, sem varði innflutning á fíkniefnum til landsins. A hafi komið til landsins þann 4. þ.m. með flugi frá Kaupmannahöfn með mikið magn amfetamíns í fórum sínum. Amfetamínið hafi verið í vökvaformi og hafði verið komið fyrir í tveimur léttvínsflöskum. B, sæti einnig rannsókn vegna málsins en hann sé grunaður um að hafa átt að móttaka fíkniefnin frá A hér á landi. Þeir báðir séu einnig grunaður um fíkniefnainnflutning með sama hætti í lok desember sl. A og B sæti nú báðir gæsluvarðhaldi á grundvelli rannsóknarhagsmuna skv. úrskurðum Héraðsdóms Reykjavíkur frá 17. þ.m. Kærða sé eiginkona B en hún njóti einnig réttarstöðu sakbornings. Lögregla hafi gert húsleit á heimili B og kærðu þann 13. þ.m., sbr. úrskurð Héraðsdóms Reykjaness í máli nr. 34/2006. Markmið húsleitarinnar hafi verið að leggja hald á fíkniefni og sönnunargögn í þágu rannsóknar málsins. Við húsleitina hafi verið lagt hald á tvær meintar MDMA töflur, auk þess sem lagt hafi verið hald á ýmsa minnismiða með upplýsingum um fjárhæðir og mikið af peningum í íslenskum krónum, evrum og dollurum. Nafn kærðu komi fram á umræddum minnismiðum auk þess sem hún segist eiga hina haldlögðu peninga. Hinir haldlögðu peningar séu taldir tengjast hinni meintu brotastarfsemi en rannsókn lögreglu taki mið af því að athuga mögulegan uppruna þeirra. Þann 16. þ.m. hafi A gefið framburð þar sem hann lýsti samskiptum við Litháa hér á landi og ferð þeirra beggja á veitingahús tiltekinn dag auk þess sem hann hafi gefið lýsingu á heimili umrædds manns og lýsingu á konu hans og syni. Þann 23. þ.m. hafi A gengist undir myndsakbendingu þar sem hann hafi bent á B og kærðu sem það fólk sem hann hafi hitt það skipti sem að framan greini. Lögregla hafi undir höndum upplýsingar frá Mastercard sem staðfesti að B hafi keypt veitingar á tailenskum veitingastað um svipað leyti. Í gögnum sem lögregla hafi aflað frá Flugleiðum komi fram að B hafi keypt flugmiða fyrir A. Verulegt misræmi sé í framburðum B og kærðu. Þurfi að rannsaka mun betur meinta aðild hennar að meintri brotastarfsemi. Rökstuddur grunur þyki fram kominn um aðild kærðu að stórfelldu fíkniefnabroti B og A. Fyrirhugað sé að yfirheyra kærðu á næstu dögum ásamt því sem yfirheyra þurfi aðra sem tengist málinu. Miklu skipti að tryggja nærveru kærðu hér á landi á meðan málið sæti áframhaldandi rannsókn. Kærða sé litháískur ríkisborgari og myndi það torvelda mjög frekari rannsókn málsins ef kærða færi af landi brott. Um farbann sem grundvöll að rannsóknarhagsmunum sé vísað til dóma Hæstaréttar Íslands í málum nr. 48/2006 og 97/2003. Sakarefnið sé talið geta varðað við 173. gr. a. almennra hegningarlaga nr. 19/1940, sbr. 1. gr. laga nr. 64/1974 og 1. gr. laga nr. 32/2001. Um heimild til farbanns er vísað til b-liðar 1. mgr. 103. gr. og 110. gr. laga um meðferð opinberra mála nr. 19/1991. Svo sem hér hefur verið rakið eru skilyrði b- liðar 1. mgr. 103. gr., sbr. 110. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála uppfyllt til að krafa lögreglustjórans í Reykjavík verði tekin til greina eins og hún er fram sett og nánar greinir í úrskurðarorði. Hervör Þorvaldsdóttir héraðsdómari kvað upp úrskurðinn. Úrskurðarorð: Kærðu X, [kt.], litháískum ríkisborgara, er bönnuð för frá Íslandi allt til föstudagsins 24. mars 2006, kl. 16:00. |
Mál nr. 110/2006 | Kærumál Gæsluvarðhald. A. liður 1. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 | Lögreglustjórinn í Reykjavík hefur krafist þess X, [kt. og heimilisfang], verði gert að sæta áfram gæsluvarðhaldi allt til fimmtudagsins 2. mars 2006, klukkan 16:00. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Árni Kolbeinsson, Ingibjörg Benediktsdóttir og Jón Steinar Gunnlaugsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 24. febrúar 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 27. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 24. febrúar 2006, þar sem varnaraðila var gert að sæta áfram gæsluvarðhaldi allt til fimmtudagsins 2. mars 2006 kl. 16. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Varnaraðili krefst þess að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi og látið verði við það sitja að varnaraðila verði gert að sæta farbanni í stað gæsluvarðhalds. Þá krefst hann kærumálskostnaðar. Sóknaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar. Með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur. Kærumálskostnaður verður ekki dæmdur. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. |
Mál nr. 96/2006 | Kærumál Opinber skipti Félagsbú | Mál þetta var þingfest 20. desember 2005 og tekið til úrskurðar 23. janúar 2005. Sóknaraðili er Guðjón B. Guðmundsson, Seljalandi í Dalabyggð, en varnaraðilar eru Guðmundur Jónsson og Guðmundur Flosi Guðmundsson, báðir til heimilis að Emmubergi í Dalabyggð. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Hrafn Bragason, Árni Kolbeinsson og Ingibjörg Benediktsdóttir. Sóknaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 6. febrúar 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 15. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Vesturlands 31. janúar 2006, þar sem hafnað var kröfu sóknaraðila um að fram færu opinber skipti á félagsbúinu að Emmubergi, Dalabyggð. Kæruheimild er í 1. mgr. 133. gr. laga nr. 20/1991 um skipti á dánarbúum o.fl. Sóknaraðili krefst þess að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi og framangreind krafa hans um opinber skipti nái fram að ganga. Þá krefst hann málskostnaðar í héraði og kærumálskostnaðar. Varnaraðilar krefjast staðfestingar hins kærða úrskurðar og kærumálskostnaðar til hvors þeirra um sig. Með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur. Sóknaraðili greiði varnaraðilum kærumálskostnað, svo sem nánar greinir í dómsorði. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. Sóknaraðili, Guðjón B. Guðmundsson, greiði varnaraðilum, Guðmundi Flosa Guðmundssyni og Guðmundi Jónssyni, hvorum um sig 50.000 krónur í kærumálskostnað. |
Mál nr. 103/2006 | Kærumál Gæsluvarðhald. A. liður 1. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 | Lögreglustjórinn í Reykjavík hefur krafist þess að X, [kt. og heimilisfang], verði á grundvelli a- liðar 1. mgr. 103. gr. laga um meðferð opinberra mála nr. 19,1991, gert að sæta gæsluvarðhaldi allt til föstudagsins 17. febrúar 2006, kl. 16.00. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Ingibjörg Benediktsdóttir, Jón Steinar Gunnlaugsson og Ólafur Börkur Þorvaldsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 17. febrúar 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 20. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 17. febrúar 2006, þar sem varnaraðila var gert að sæta áfram gæsluvarðhaldi allt til föstudagsins 24. febrúar 2006 kl. 16. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Varnaraðili krefst þess að kröfu sóknaraðila um gæsluvarðhald verði hafnað en varnaraðili verði þess í stað látinn sæta farbanni. Þá krefst hann kærumálskostnaðar. Sóknaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar. Það athugast að í hinum kærða úrskurði hefur kröfugerð sóknaraðila misritast, en sóknaraðili krafðist þess að varnaraðila yrði gert að sæta áfram gæsluvarðhaldi til 24. febrúar 2006 og var sú krafa tekin til greina. Með þessari athugasemd en að öðru leyti með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur. Kærumálskostnaður verður ekki dæmdur. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. |
Mál nr. 87/2006 | Kærumál Ómerking Dómsuppkvaðning | Úrskurður héraðsdóms var ómerktur og málinu vísað heim í hérað til munnlegs málflutnings og uppsögu úrskurðar að nýju, þar sem ekki hafði verið fylgt fyrirmælum síðari málsliðar 1. mgr. 115. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Gunnlaugur Claessen, Hrafn Bragason og Jón Steinar Gunnlaugsson. Sóknaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 3. febrúar 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 13. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Suðurlands 23. janúar 2006, þar sem annars vegar var staðfest sú ákvörðun skiptastjóra að sóknaraðili haldi rétti til dvalar í íbúðarhúsnæði að Litlu-Sandvík og hins vegar hafnað að svo stöddu kröfu sóknaraðila um að varnaraðili yrði borinn út úr sama íbúðarhúsnæði. Kæruheimild er í 1. mgr. 133. gr. laga nr. 20/1991 um skipti á dánarbúum o. fl. Sóknaraðili krefst þess að varnaraðili verði borinn út úr íbúðarhúsnæðinu að Litlu-Sandvík. Að öðru leyti krefst sóknaraðili staðfestingar hins kærða úrskurðar. Þá krefst hún kærumálskostnaðar. Varnaraðili hefur ekki látið málið til sín taka fyrir Hæstarétti. Mál þetta var þingfest fyrir Héraðsdómi Suðurlands 20. júní 2005. Samkvæmt endurriti úr þingbók dómsins var það munnlega flutt 5. desember 2005 og tekið til úrskurðar. Hinn kærði úrskurður var sem fyrr segir kveðinn upp 23. janúar 2006, en ekki var þá sótt þing af hálfu málsaðila. Á síðastnefndum degi var liðinn frestur samkvæmt 1. mgr. 115. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála, sbr. 2. mgr. 131. gr. laga nr. 20/1991, til að kveða upp úrskurð í málinu án þess að það yrði munnlega flutt á ný eða aðilar þess og héraðsdómari væru samdóma um að það væri óþarft. Ekkert liggur fyrir í málinu um að aðilarnir hafi lýst slíku yfir. Þegar af þessari ástæðu verður hinn kærði úrskurður ómerktur og málinu vísað heim í hérað til munnlegs málflutnings og uppkvaðningar úrskurðar á ný. Kærumálskostnaður verður ekki dæmdur. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er ómerktur og málinu vísað heim í hérað til munnlegs málflutnings og uppkvaðningar úrskurðar á ný. Kærumálskostnaður fellur niður. |
Mál nr. 98/2006 | Kærumál Lögræði Nauðungarvistun | Mál þetta, sem tekið var til úrskurðar 10. febrúar sl., er til komið vegna kröfu A, [kt. og heimilisfang], sem með bréfi dagsettu 9. febrúar 2006 og mótteknu í dag, krefst þess að úrskurðað verði að henni sé óskylt að sæta þvingaðri lyfjagjöf af hálfu starfsmanna FSA. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Garðar Gíslason, Markús Sigurbjörnsson og Ólafur Börkur Þorvaldsson. Sóknaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 16. febrúar 2006. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Norðurlands eystra 11. sama mánaðar, þar sem hafnað var kröfu sóknaraðila um að úrskurðað yrði að henni væri óskylt að hlíta þvingaðri lyfjagjöf af hendi starfsmanna Fjórðungssjúkrahússins á Akureyri. Kæruheimild er í 4. mgr. 31. gr., sbr. 1. mgr. 16. gr. lögræðislaga nr. 71/1997. Sóknaraðili krefst þess að dæmt verði að sér sé óskylt að sæta fyrrnefndri lyfjagjöf. Þá krefst hún þess að skipuðum verjanda hennar verði dæmd þóknun í héraði og fyrir Hæstarétti. Varnaraðili krefst staðfestingar hins kærða úrskurðar. Með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur um annað en þóknun skipaðs verjanda sóknaraðila, en sú þóknun verður ákveðin í einu lagi vegna meðferðar málsins í héraði og fyrir Hæstarétti eins og nánar greinir í dómsorði. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur um annað en þóknun skipaðs verjanda sóknaraðila, A. Þóknun skipaðs verjanda sóknaraðila í héraði og fyrir Hæstarétti, Hauks Arnar Birgissonar héraðsdómslögmanns, samtals 180.000 krónur, greiðist úr ríkissjóði. |
Mál nr. 409/2005 | Ómerking héraðsdóms Dómur | Ágreiningur aðila stóð um hvort lagaheimild væri fyrir því að D greiddi til B-deildar L vegna sveitarstjóra D. Við úrlausn á þeim ágreiningi þurfti að skýra tiltekin ákvæði laga nr. 1/1997 um L, að teknu tilliti til eldri laga um sama efni. Til þessa ágreiningsefnis tók héraðsdómari afstöðu án þess að rökstyðja þá niðurstöðu með nokkrum hætti. Voru því ekki uppfyllt fyrirmæli f. liðar 1. mgr. 114. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Óhjákvæmilegt var að ómerkja héraðsdóm og vísa málinu heim í hérað til málflutnings og dómsálagningar að nýju. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Árni Kolbeinsson, Ingibjörg Benediktsdóttir og Ólafur Börkur Þorvaldsson. Áfrýjandi skaut málinu til Hæstaréttar 9. september 2005. Hann krefst þess að viðurkennd verði heimild sín til að greiða iðgjald til B-deildar Lífeyrissjóðs starfsmanna ríkisins vegna Björns Hafþórs Guðmundssonar, sveitarstjóra áfrýjanda, í samræmi við ákvæði 4. gr. laga nr. 1/1997 um Lífeyrissjóð starfsmanna ríkisins. Þá krefst hann málskostnaðar í héraði og fyrir Hæstarétti. Stefndi krefst staðfestingar héraðsdóms og málskostnaðar fyrir Hæstarétti. Ágreiningur aðila stendur um hvort lagaheimild sé fyrir því að áfrýjandi greiði til B-deildar stefnda vegna Björns Hafþórs Guðmundssonar, sveitarstjóra áfrýjanda. Við úrlausn á þeim ágreiningi þarf einkum að skýra 5. mgr. 4. gr. laga nr. 1/1997 og tengsl þeirrar málsgreinar við 3. mgr. sömu greinar að teknu tilliti til ákvæða eldri laga um Lífeyrissjóð starfsmanna ríkisins. Til þessa ágreiningsefnis tók héraðsdómari afstöðu án þess að rökstyðja þá niðurstöðu með nokkrum hætti. Eru því ekki uppfyllt fyrirmæli f. liðar 1. mgr. 114. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Vegna þessa annmarka á hinum áfrýjaða dómi er óhjákvæmilegt að ómerkja hann og vísa málinu heim í hérað til málflutnings og dómsálagningar að nýju. Rétt er að aðilarnir beri hvor sinn kostnað af málinu fyrir Hæstarétti. Dómsorð: Hinn áfrýjaði dómur er ómerktur. Málinu er vísað heim í hérað til munnlegs málflutnings og dómsálagningar að nýju. Málskostnaður fyrir Hæstarétti fellur niður. Mál þetta, sem dómtekið var 27. maí 2005, er höfðað fyrir Héraðsdómi Reykjavíkur af Djúpavogshreppi, kt. 570992-2799, Bakka 1, Djúpavogi gegn Lífeyrissjóði starfsmanna ríkisins B-deild, kt. 430269-6669, Bankastræti 7, Reykjavík, með því að sótt var þing af hálfu stefnda við þingfestingu málsins 29. júní 2004. Dómkröfur stefnanda eru að viðurkennd verði heimild hans til að greiða iðgjald til B-deildar Lífeyrissjóðs starfsmanna ríkisins vegna Björns Hafþórs Guðmundssonar, sveitarstjóra stefnanda, í samræmi við ákvæði 4. gr. laga nr. 1/1997 um Lífeyrissjóð starfsmanna ríkisins. Þá er krafist málskostnaðar samkvæmt mati dómsins. Dómkröfur stefnda eru að sjóðurinn verði sýknaður af öllum kröfum stefnanda og að stefnandi verði dæmdur til að greiða honum málskostnað að skaðlausu samkvæmt mati dómsins. Helstu málavextir eru að stefnandi réð Björn Hafþór Guðmundsson sem sveitarstjóra Djúpavogshreppsins á árinu 2002. Björn hafði áður starfað sem grunnskólakennari á Stöðvarfirði á árunum 1968 til 1982, sveitarstjóri Stöðvarhrepps á árunum 1982 til 1991, framkvæmdastjóri sambands sveitarfélaga á Austurlandi 1991 til 1998 og bæjarstjóri Austur-Héraðs 1998 til 2002. Af hálfu stefnanda segir að Björn Hafþór hafi átt aðild að Lífeyrissjóði starfsmanna ríkisins, B-deild, til febrúarloka 2003. Í bréfi Björns Hafþórs til stefnda 20. desember 2002, dskj. nr. 10, er vísað til þess að sveitarstjórn Djúpavogshrepps hafi samþykkt aðild sveitarfélagsins að B-deild Lífeyrissjóðs starfsmanna ríkisins vegna lífeyrisgreiðslna hans, enda hafi það verið í samræmi við samkomulag, er gert hefði verið vegna ráðningar hans. Og í bréfinu segir m.a.: Undirritaður átti símtal við Arnfríði, starfsmann LSR í gær. Í ljós hefur komið að LSR telur sig ekki geta tekið á móti lífeyrisgreiðslum v/undirritaðs í B-deild LSR vegna þess að Djúpavogshreppur mun ekki eiga almenna aðild að LSR, heldur eingöngu v/kennara, sem hófu að greiða í sjóðinn fyrir skipulagsbreytingu á kerfinu undir lok síðustu aldar. ... Með vísun til þess að fram til þessa hefur undirritaður greitt allan starfsferill sinn (og þar af lengstan samfelldan starfstíma í 14 ár sem kennari á Stöðvarfirði), er þess eindregið óskað að LSR samþykki aðild hins aldna kennara að sjóðnum og þar með aðild Djúpavogshrepps að B-deildinni hvað einstaklinginn BJ. Hafþór Guðmundsson varðar. ... Þann 20. janúar 2003 sendi stefndi stefnanda bréf, dskj. nr. 5. Þar segir: Vísa til erindis þíns til stjórnar LSR, dags. 5. janúar sl. þar sem farið er fram á að greiða áfram til B-deildar sjóðsins af starfi sveitastjóra á Djúpavogi. Erindið var á dagskrá fundar stjórnar LSR þann 15. janúar sl. Stjórnin hafnaði erindinu þar sem ekki er fyrir að fara lagaheimild til að verða við því. Stefnandi byggir á því að hafa, bæði fyrir og eftir gildistöku laga um Lífeyrissjóð starfsmanna ríkisins nr. 1/1997, haft heimild til að greiða iðgjöld til stefnda og vísar þar til 5. mgr. 4. gr. laganna. Stefnandi hafi uppfyllt öll ákvæði laga nr. 29/1963 til að greiða iðgjöld vegna starfsmanna til stefnda. Ákvæði 1. gr. laga nr. 98/1996 um breytingu á lögum nr. 29/1963 hafi öðlast gildi 1. ágúst 1996. Samkvæmt því hafi stefnanda verið veitt formleg heimild til að greiða stefnda iðgjöld vegna starfsmanna sinna eins og mælt sé fyrir um í ákvæði 5. mgr. 4. gr. laga nr. 1/1997. Ekki eigi sér stoð í lögum nr. 1/1997 að aðgreina skuli launagreiðendur á þann hátt að tiltekinn launagreiðandi geti haft heimild til að greiða vegna einhverra starfsmanna og um leið notið viðurkenningar sem slíkur en ekki vegna annarra starfsmanna. Þá er byggt á því að Björn Hafþór hafi átt aðild að Lífeyrissjóði starfsmanna ríkisins, B-deild, um áratuga skeið. Stefndi hafi enga hagsmuni af að hafna kröfu stefnanda. Stefndi byggir á því að ekki sé heimilt að verða við kröfu stefnanda. Aðild að B-deild sjóðsins hafi lokið við árslok 1996. Stefnandi hafi ekki fyrir árslok 1996 fengið heimild til að greiða fyrir starfsmenn sína í sjóðinn, sbr. 5. mgr. 4. gr. laga nr. 1/1997. Heimild stefnanda til að greiða til B-deildar sé takmörkuð við kennara og skólastjórnendur. Heimild til að greiða iðgjöld starfsmanna til B-deildar hafi verið fyrir hendi fyrir þau sveitarfélög sem sótt hefðu um það og fengið samþykki stjórnar sjóðsins á grundvelli 4. gr. laga nr. 29/1963. Um hafi verið að ræða heimild fyrir stjórn sjóðsins, en stefnandi hafi ekki sótt um samþykki stjórnar sjóðsins, og hafi stefnandi því ekki haft aðild að sjóðnum í árslok 1996 nema fyrir kennara og skólastjórnendur. Ályktunarorð: Fallist verður á með stefnda að ekki sé lagaheimild fyrir því að stefnandi, Djúpavogshreppur, fái greitt iðgjald til B-deildar Lífeyrissjóðs starfsmanna ríkisins vegna Björns Hafþórs Guðmundssonar, sveitarstjóra stefnanda. Stefndi verður því sýknaður af kröfum stefnanda, en rétt þykir að aðilar beri hvor sinn kostnað af málinu. Páll Þorsteinsson héraðsdómari kveður upp dóminn. DÓMSORÐ: Stefndi, Lífeyrissjóður starfsmanna ríkisins B-deild, skal vera sýkn af kröfum stefnanda, Djúpavogshrepps. Málskostnaður fellur niður. |
Mál nr. 59/2006 | Kærumál Lögreglurannsókn Gagnaöflun Banki Þagnarskylda Upplýsingaskylda Sératkvæði | Héraðsdómi Reykjavíkur hefur borist krafa ríkislögreglustjóra um að Landsbanka Íslands hf. verði, með vísan til 74. gr., sbr. 1. mgr. 66. gr., 67. gr. og 68. gr. laga nr. 19/1991, um meðferð opinberra mála og 58. gr. laga nr. 161/2002, um fjármálafyrirtæki, gert skylt að láta efnahagsbrotadeild Ríkislögreglustjórans í té eftirtaldar upplýsingar og ljósrit: | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Gunnlaugur Claessen, Árni Kolbeinsson, Garðar Gíslason, Ingibjörg Benediktsdóttir og Jón Steinar Gunnlaugsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 27. janúar 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 30. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 26. janúar 2006, þar sem varnaraðila var gert að afhenda sóknaraðila nánar tilteknar upplýsingar og ljósrit gagna. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Varnaraðili krefst þess að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi og honum dæmdur kærumálskostnaður. Sóknaraðili krefst þess að úrskurður héraðsdóms verði staðfestur. Með hinum kærða úrskurði var varnaraðila gert skylt að afhenda sóknaraðila nánar tilgreindar upplýsingar er vörðuðu greiðslur af tilteknum reikningum á nafni A og B hjá varnaraðila. Kröfu þessari beindi sóknaraðili að varnaraðila einum en ekki hinum ætluðu eigendum bankareikninganna. Áður mun A við skýrslutöku hjá lögreglu hafa neitað að svara spurningum um reikninginn, sem var á hans nafni hjá varnaraðila, en B mun ekki hafa kannast við að eiga þann reikning, sem hann var skráður fyrir. Í lögum nr. 19/1991 er gert ráð fyrir því sem meginreglu að sakborningur eigi þess kost að sækja dómþing í eigin máli eftir að ákæra er gefin út, sbr. til dæmis 4. mgr. 129. gr. laganna. Í lögum nr. 19/1991 er hins vegar, að því leyti sem ekki er mælt sérstaklega fyrir á annan veg, almennt ekki gert ráð fyrir að grunuðum manni eða þeim sem á þá hagsmuni sem rannsókn beinist að sé gefinn kostur á að láta mál til sín taka meðan það er til rannsóknar. Regla þess efnis verður hvorki leidd af 70. gr. stjórnarskrár né 6. gr. mannréttindasáttmála Evrópu, sbr. lög nr. 62/1994 um mannréttindasáttmála Evrópu. Er það ekki á valdsviði dómstóla að leiða slíka reglu í lög. Í greinargerð til Hæstaréttar heldur varnaraðili því fram að hafna beri beiðni sóknaraðila þar sem hún sé ekki nógu skýr og að ekki sé ljóst hvernig upplýsingar þær sem hún lýtur að tengist yfirstandandi rannsókn. Ekki verður á þetta fallist. Beiðni sóknaraðila lýtur að því að varnaraðili gefi nákvæmlega tilgreindar upplýsingar er tengjast færslum af framangreindum tveimur reikningum. Þá er ljóst af greinargerð sóknaraðila að beiðnin tengist rannsókn á ætluðum refsiverðum viðskiptum með stofnbréf Sparisjóðs Hafnarfjarðar og verður ekki á grundvelli fyrirliggjandi gagna fullyrt að umbeðnar upplýsingar geti ekki haft þýðingu við rannsókn málsins. Þá heldur varnaraðili því fram í greinargerð sinni til Hæstaréttar að hafna beri beiðninni vegna þess að hana megi að hluta rekja til upplýsinga sem fengust á grundvelli úrskurðar Héraðsdóms Reykjavíkur 28. nóvember 2005. Þar hafi varnaraðila verið gert skylt að láta Fjármálaeftirlitinu í té tilteknar upplýsingar um hreyfingar á bankareikningum Lögmanna í Laugardal ehf., en lögmannsstofa þessi hafi nú lagt fram kröfu til Héraðsdóms Reykjavíkur um að Fjármálaeftirlitinu og eftir atvikum sóknaraðila verði óheimilt að nota þær upplýsingar er fengust á grundvelli úrskurðarins. Varnaraðili kærði ekki þann úrskurð til Hæstaréttar og lauk málinu með því að hann afhenti þau gögn sem úrskurðurinn laut að. Ágreiningur, sem varnaraðili kveður vera um réttmæti úrskurðar Héraðsdóms Reykjavíkur 28. nóvember 2005, getur ekki haft áhrif á heimildir sóknaraðila til frekari rannsóknar á ætluðum brotum er tengjast kunna sölu á stofnfé í Sparisjóð Hafnarfjarðar. Geta þeir, sem telja rétti sínum hallað með öflun þessara upplýsinga, fengið leyst úr atriðum er henni tengjast í opinberu máli sem kann að verða höfðað um sakarefnið eða með því að höfða einkamál til heimtu skaðabóta, eftir atvikum á grundvelli XXI. kafla laga nr. 19/1991. Samkvæmt þessu verður hinn kærði úrskurður staðfestur. Kærumálskostnaður verður ekki dæmdur. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. Í máli þessu gerir sóknaraðili kröfu um að varnaraðila verði með dómsúrskurði gert skylt að láta honum í té upplýsingar og ljósrit varðandi innlánsreikninga tveggja nafngreindra manna. Liggur fyrir að rannsókn lögreglu beinist að hagsmunum þessara manna og gæti meðal annars lotið að því hvort þeir hafi framið refsiverð brot. Í 1. mgr. 70. gr. stjórnarskrárinnar er kveðið á um að öllum beri réttur til að fá úrlausn um réttindi sín og skyldur með réttlátri málsmeðferð fyrir dómi. Hið sama kemur fram í 1. mgr. 6. gr. mannréttindasáttmála Evrópu, sbr. lög nr. 62/1994. Þessi ákvæði fela í sér staðfestingu á meginreglu sem ótvírætt gildir á Íslandi um þetta efni. Til hennar heyrir, að eigandi þeirra réttinda og hagsmuna, sem fjallað er um fyrir dómi, eigi þess kost að gæta þeirra við meðferð máls, eftir atvikum með því að andmæla kröfum sem að honum beinast. Gildir reglan að mínum dómi einnig þegar leitað er atbeina dómstóla við rannsókn opinberra mála, nema sérstakar ástæður mæli samkvæmt eðli málsins gegn því, svo sem ef það er talið geta hamlað rannsókn að gefa viðkomandi aðila kost á að gæta réttinda sinna eða ekki er vissa um hver eigi þá hagsmuni sem rannsókn beinist að. Regla þessi kemur til dæmis fram í 2. mgr. 74. gr. a. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála, þar sem gert er ráð fyrir að verjandi grunaðs manns skuli eiga þess kost að vera viðstaddur skýrslutöku fyrir dómi meðan á rannsókn stendur. Í því máli sem hér er til úrlausnar felst í beiðni sóknaraðila ósk um að gefnar verði upplýsingar af innlánsreikningum fyrrgreindra manna þrátt fyrir þagnarskyldu starfsmanna varnaraðila samkvæmt 58. gr. laga nr. 161/2002 um fjármálafyrirtæki. Ljóst er að umrætt lagaákvæði um þagnarskyldu miðar framar öðru að því að vernda hagsmuni eigenda bankareikninga fyrir að veittar verði upplýsingar um einkahagi þeirra á sviði fjármála. Ekki verður séð að neinir hagsmunir sem tengjast hinni opinberu rannsókn mæli því gegn, að þessir menn fái sjálfir að gæta réttar síns, þegar tekin er afstaða til þess fyrir dómi hvort veita beri sóknaraðila umbeðinn aðgang að bankareikningunum. Ekki verður talið að fyrrgreindrar meginreglu teljist nægilega gætt með rétti eigenda innlánsreikninganna til andmæla og málsvarnar í opinberu máli, sem síðar kann að verða höfðað á hendur þeim á grundvelli rannsóknar lögreglunnar, enda verða nefndir hagsmunir þeirra þegar í stað skertir ef orðið verður við kröfu sóknaraðila í þessu máli. Með því að eigendum innlánsreikninganna hefur ekki verið gefinn kostur á að gæta hagsmuna sinna í málinu og um er að ræða atriði sem dómstólum ber að gæta af sjálfsdáðum er að mínum dómi óhjákvæmilegt þegar af þessari ástæðu að fella hinn kærða úrskurð úr gildi. |
Mál nr. 88/2006 | Kærumál Nálgunarbann | Lögreglustjórinn í Reykjavík hefur krafist þess að Héraðsdómur Reykjavíkur úrskurði að X, [kt. og heimilisfang], verði gert að sæta nálgunarbanni samkvæmt 110. gr. a laga nr. 19/1991, sbr. 3. gr. laga nr. 94/2000, í 6 mánuði þannig að lagt verði bann við því að hann komi á eða í námunda við heimili A, [kt.], [...], á svæði sem afmarkast við 50 metra radíus umhverfis D-hús og jafnframt að lagt verði bann við því að hann veiti henni eftirför, nálgist hana á almannafæri og hringi til hennar eða setji sig á annan hátt í samband við hana. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Ingibjörg Benediktsdóttir, Jón Steinar Gunnlaugsson og Ólafur Börkur Þorvaldsson. Sóknaraðili krefst þess að úrskurður héraðsdóms verði staðfestur. Krafa sóknaraðila um nálgunarbann er dagsett 12. desember 2005 og eru í hinum kærða úrskurði rakin nokkur tilvik sem lögregla hefur til rannsóknar vegna ætlaðra brota varnaraðila gegn fyrrum sambúðarkonu sinni, A. Í gögnum málsins liggur einnig fyrir að lögregla var kölluð að heimili A 5. febrúar 2006 vegna ónæðis af hálfu varnaraðila. Var hann þá handtekinn og færður til yfirheyrslu. Einnig hefur verið lögð fyrir Hæstarétt lögregluskýrsla 11. febrúar 2006 þar sem fram kemur að varnaraðili hafi þann dag verið handtekinn vegna gruns um brot á nálgunarbanni því sem hann var látinn sæta með hinum kærða úrskurði, en samkvæmt 1. mgr. 143. gr. laga nr. 19/1991 frestaði kæra varnaraðila ekki réttarverkun hins kærða úrskurðar. Ekki verður á því byggt í máli um nálgunarbann, að bannið muni hugsanlega raska umgengnisrétti barna við þann aðila sem banninu á að sæta, enda séu skilyrði nálgunarbanns uppfyllt. Með þessum athugasemdum en að öðru leyti með vísan til forsendna hins kærða úrskurðar verður hann staðfestur. Varnaraðili verður dæmdur til að greiða allan kostnað af kærumáli þessu eins og nánar greinir í dómsorði. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er staðfestur. Varnaraðili, X, greiði allan kostnað af kærumáli þessu, þar með talda þóknun skipaðs verjanda síns, Hilmars Ingimundarsonar hæstaréttarlögmanns, 75.000 krónur. |
Mál nr. 470/2005 | Ölvunarakstur Akstur sviptur ökurétti | P var sakfelldur fyrir umferðarlagabrot með því að hafa ekið bifreið sviptur ökurétti ævilangt og undir áhrifum áfengis. Refsing hans var hæfilega ákveðin sex mánaða fangelsi. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Ingibjörg Benediktsdóttir, Jón Steinar Gunnlaugsson og Ólafur Börkur Þorvaldsson. Ríkissaksóknari skaut máli þessu til Hæstaréttar 24. október 2005 að ósk ákærða og í samræmi við yfirlýsingu hans um áfrýjun, en jafnframt af hálfu ákæruvalds, sem krefst staðfestingar á sakfellingu héraðsdóms en þyngingar á refsingu ákærða. Ákærði krefst þess að refsing hans verði milduð og hún skilorðsbundin. Með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms verður hann staðfestur. Ákærði verður dæmdur til að greiða allan sakarkostnað í héraði og fyrir Hæstarétti samkvæmt yfirliti ríkissaksóknara um sakarkostnað og ákvörðun Hæstaréttar um málsvarnarlaun, sem ákveðin eru að meðtöldum virðisaukaskatti eins og nánar greinir í dómsorði. Dómsorð: Héraðsdómur skal vera óraskaður. Ákærði, Páll Jónsson, greiði allan sakarkostnað málsins í héraði og fyrir Hæstarétti, samtals 185.367 krónur, þar með talin málsvarnarlaun skipaðs verjanda síns á báðum dómstigum, Valgeirs Kristinssonar hæstaréttarlögmanns, samtals 161.850 krónur. Mál þetta, sem þingfest var 27. júlí sl. og dómtekið 24. ágúst sl., er höfðað með ákæru lögreglustjórans á Selfossi, dags. 1. júlí 2005, á hendur Páli Jónssyni, kt. 210755-7999, Hringbraut 114, Reykjavík, „fyrir umferðarlagabrot með því að hafa um hádegi laugardaginn 4. júní 2005, ekið bifreiðinni VM 434, sviptur ökurétti ævilangt, undir áhrifum áfengis (vínandamagn í blóði 3,01), vestur Austurveg á Selfossi, uns lögregla hafði afskipti af akstri ákærða við Austurveg 1-3.” Ákæruvaldið segir háttsemi ákærða varða við 1. mgr., sbr. 3. mgr. 45. gr. og 1. mgr. 48. gr. umferðarlaga nr. 50/1987, sbr. 1. mgr. 100. gr. sömu laga. Ákæruvaldið krefst þess að ákærði verði dæmdur til refsingar og til sviptingar ökuréttar samkvæmt 101. og 102. gr. umferðarlaga nr. 50/1987, sbr. lög nr. 44/1993, lög nr. 57/1997 og lög nr. 84/2004. Ákærði kom fyrir dóm 27. júlí sl. og játaði brot sitt. Með málið var farið samkvæmt ákvæðum 125. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Ákærði var sviptur ökurétti ævilangt með dómi 6. mars 2001 og er sú svipting ítrekuð. Hjörtur O. Aðalsteinsson, héraðsdómari, kveður upp dóm þennan. Dómsorð: Ákærði, Páll Jónsson, sæti fangelsi í sex mánuði. Ævilöng ökuréttarsvipting ákærða er ítrekuð. Ákærði greiði allan sakarkostnað, 23.517 krónur, auk málsvarnarþóknunar skipaðs verjanda, Valgeirs Kristinssonar hrl., 50.000 krónur. |
Mál nr. 69/2006 | Kærumál Gæsluvarðhaldsúrskurður felldur úr gildi Fullnusta refsingar Sératkvæði | Ríkissaksóknari hefur krafist þess að X, [kt. og heimilisfang], verði með vísan til c-liðar 1. mgr. 103. gr. og 106. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála gert að sæta áframhaldandi gæsluvarðhaldi meðan mál hans er til meðferðar fyrir æðra dómi en þó ekki lengur en til föstudagsins 17. mars 2006, kl. 16.00. | Dómur Hæstaréttar. Mál þetta dæma hæstaréttardómararnir Árni Kolbeinsson, Ingibjörg Benediktsdóttir og Jón Steinar Gunnlaugsson. Varnaraðili skaut málinu til Hæstaréttar með kæru 3. febrúar 2006, sem barst réttinum ásamt kærumálsgögnum 6. sama mánaðar. Kærður er úrskurður Héraðsdóms Reykjavíkur 3. febrúar 2006, þar sem varnaraðila var gert að sæta áfram gæsluvarðhaldi allt til föstudagsins 17. mars 2006 kl. 16. Kæruheimild er í 1. mgr. 142. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála. Varnaraðili krefst þess að hinn kærði úrskurður verði felldur úr gildi. Þá krefst hann málskostnaðar í héraði og kærumálskostnaðar. Sóknaraðili krefst þess að úrskurður héraðsdóms verði staðfestur. Eins og greinir í hinum kærða úrskurði var varnaraðili dæmdur til tveggja ára fangelsisvistar með dómi Héraðsdóms Reykjavíkur 9. desember 2005 og hefur þeim dómi verið áfrýjað til Hæstaréttar. Varnaraðili var þar meðal annars dæmdur fyrir brot framin 2. september 2005, en þann sama dag var hann dæmdur í 16 mánaða fangelsi, þar sem frestað var fullnustu 13 mánaða skilorðsbundið í þrjú ár. Með dóminum 9. desember 2005 var skilorðshluti refsingarinnar dæmdur með. Fyrir liggur að frá þeirri fangelsisrefsingu skyldi draga 47 daga gæsluvarðhaldsvist, sem varnaraðili sætti frá 22. júlí 2005 til dómsuppsögudags á grundvelli c. liðar 1. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991. Eftir stendur að varnaraðili hefur ekki afplánað 43 daga fangelsisrefsingar samkvæmt óskilorðsbundna hluta dómsins 2. september 2005. Í málinu liggur fyrir bréf fangelsismálastofnunar til varnaraðila 21. desember 2005 þar sem hann er boðaður til afplánunar fyrrgreindrar fangelsisrefsingar í kjölfar þess að gæsluvarðhaldsvist hans ljúki, en varnaraðili hefur sætt gæsluvarðhaldi á grundvelli c. liðar 1. mgr. síðastnefndrar lagagreinar óslitið frá 3. september 2005. Með hinum kærða úrskurði var honum gert að sæta gæsluvarðhaldinu áfram uns dómur gengi í Hæstarétti, þó eigi lengur en til 17. mars 2006 kl. 16. Í 3. mgr. 10. gr. laga nr. 49/2005 um fullnustu refsinga er kveðið á um að sé dómþoli í gæsluvarðhaldi skuli hann þegar hefja afplánun refsingar nema rannsóknarhagsmunir bjóði annað. Þar sem ekki er byggt á því í máli þessu að rannsóknarhagsmunir styðji áframhaldandi gæsluvarðhaldsvist varnaraðila og hann átti óafplánaða 43 daga af refsingu samkvæmt dómi 2. september 2005, sem mun samkvæmt framansögðu hefjast um leið og gæsluvarðhaldsvist hans lýkur, eru ekki lagaskilyrði fyrir áframhaldandi gæsluvarðhaldsvist hans á grundvelli c. liðar 1. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991. Verður hinn kærði úrskurður því felldur úr gildi. Málskostnaður í héraði og kærumálskostnaður verður ekki dæmdur. Dómsorð: Hinn kærði úrskurður er felldur úr gildi. Jóns Steinars Gunnlaugssonar Fyrir Hæstarétt hefur verið lagt bréf ríkissaksóknara til Fangelsismálastofnunar ríkisins 8. desember 2005, þar sem meðal annars kemur fram að dómurinn 2. september 2005 á hendur varnaraðila sé sendur stofnuninni. Í 1. mgr. 10. gr. laga nr. 49/2005 um fullnustu refsinga segir að óskilorðsbundna fangelsisrefsingu skuli fullnusta þegar eftir að dómur berst fangelsismálastofnun. Í 3. mgr. greinarinnar segir meðal annars svo: „Nú er dómþoli í gæsluvarðhaldi og skal hann þá þegar hefja afplánun refsingarinnar nema rannsóknarhagsmunir bjóði annað.“ Leggja verður til grundvallar í málinu, að fangelsismálastofnun hafi 8. desember 2005 borist hinn óáfrýjaði dómur Héraðsdóms Reykjavíkur 2. september 2005, þar sem varnaraðili átti eftir að afplána 43 daga af óskilorðsbundnum hluta refsingarinnar, eins og lýst er í atkvæði meirihluta dómenda. Þá sat varnaraðili í gæsluvarðhaldi sem byggðist á c. lið 1. mgr. 103. gr. laga nr. 19/1991 um meðferð opinberra mála og helgaðist því ekki af rannsóknarhagsmunum. Samkvæmt fyrrnefndum lagaákvæðum bar þá þegar að hefja fullnustu dómsins. Verður samkvæmt þessu að miða við nú, að fullnustu dóms þessa sé lokið, þar sem liðinn er lengri tími en tilgreindir 43 dagar frá því skylt var samkvæmt lögum að láta varnaraðila hefja fullnustu hans og allan þann tíma hefur varnaraðili setið í gæsluvarðhaldi sem ekki helgast af rannsóknarhagsmunum. Með vísan til framanritaðs og með því að fallast ber á forsendur hins kærða úrskurðar um að skilyrði séu til að taka kröfu ríkissaksóknara um framhald gæsluvarðhaldsvistar varnaraðila til greina, ber að mínum dómi að staðfesta hinn kærða úrskurð. |
Subsets and Splits